Απίστευτες εφευρέσεις των αρχαίων Ελλήνων

Απίστευτες εφευρέσεις των αρχαίων Ελλήνων που εξηγήθηκαν τον 20ο αιώνα (εικόνες)-------Ένα νέο μουσείο αφιερωμένο στις προηγμένες τεχνολογικές εφευρέσεις των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα στο πολύτιμο έργο του επιστήμονα Αρχιμήδη, λειτουργεί στην Αρχαία Ολυμπία και εντυπωσιάζει παρουσιάζοντας την τεχνολογική πρωτοπορία των προγόνων μας.---
Πρόκειται για πενήντα απίστευτες εφευρέσεις της αρχαίας Ελλάδας που έχουν πλήρως ανακατασκευαστεί και καλύπτουν μια περίοδο από το 2000 π.Χ. μέχρι το τέλος του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Ανάμεσά τους είναι η «Βίδα» του Αρχιμήδη , το «Ρομπότ-Υπηρέτης» του Φίλωνα, το «Αυτόματο Θέατρο» του Ήρωνος, αρχαίες πολεμικές μηχανές και φυσικά ο «υπολογιστής των Αντικυθήρων».
Δείτε τις πέντε πιο εντυπωσιακές εφευρέσεις που φιλοξενούνται στην έκθεση και τις ιστορίες τους.
Το «Ρομπότ – Υπηρέτης» του Φίλωνα

Φίλων ο «Βυζάντιος», επίσης γνωστός ως «Φίλων ο Μηχανικός». Υπήρξε σπουδαίος μαθηματικός και μηχανικός, ο οποίος έζησε κατά το δεύτερο μισό του 3ου αιώνα π.Χ. Ανάμεσα στις πολλές εφευρέσεις του ήταν ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ, που εκτελούσε χρέη υπηρέτη. Το ρομπότ κρατούσε μια κανάτα κρασιού στο δεξί του χέρι προκειμένου ο επισκέπτης να τοποθετεί ένα κύπελλο στην παλάμη του αριστερού του χεριού με αποτέλεσμα να χύνεται το κρασί και στη συνέχεια το νερό, αν ήταν επιθυμητό. Το ρομπότ ήταν αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης κατασκευής από δεξαμενές, σωλήνες, σωλήνες αέρα και στριφογυριστών ελατηρίων τα οποία αλληλεπιδρούν με τις αλλαγές του βάρους και την πίεση του αέρα. Το αποτέλεσμα αυτού του περίπλοκου σχεδίου ήταν το «Ρομπότ – Υπηρέτης» του Φίλωνα.
Η «Βίδα ή Κοχλίας » του Αρχιμήδη.

Αρχιμήδης ο Συρακούσιος (287 π.Χ – 212 π.Χ). Αρχαίος Έλληνας μαθηματικός, φυσικός, μηχανικός, εφευρέτης και αστρονόμος. Παρά το γεγονός ότι ελάχιστες λεπτομέρειες της ζωής του έγιναν γνωστές, ο ίδιος θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες στην αρχαιότητα. Ένα μεγάλο μέρος του έργου του Αρχιμήδη στη Μηχανική προέκυψε από την εκπλήρωση των αναγκών της προσωπικής του κατοικίας στις Συρακούσες.
Ο βασιλιάς Ιέρων ο Β΄ ή τυραννικός ανέθεσε στον Αρχιμήδη να σχεδιάσει ένα πλοίο τεραστίων διαστάσεων γνωστό ως «Συρακουσία». Ο βασιλιάς ήθελε να το χρησιμοποιήσει για τη μεταφορά τουλάχιστον 600 ατόμων, σε πολυτελή ταξίδια μεταφέροντας εφόδια αλλά και ως πολεμικό ναυτικό πλοίο. Στο «Συρακουσία» υπήρχε ακόμα γυμναστήριο και ένας ναός αφιερωμένος στη θεά Αφροδίτη. Δεδομένου ότι σε ένα τέτοιο πλοίο θα εισέρρεαν σημαντικές ποσότητες νερού, η «βίδα» ή «κοχλίας» του Αρχιμήδη θα βοηθούσε στην απορρόφηση των υδάτων. Η συσκευή περιείχε έναν περιστρεφόμενο κοχλία ο οποίος γυρνούσε χειροκίνητα , σε σχήμα λεπίδας μέσα σε έναν κύλινδρο. Η συγκεκριμένη συσκευή χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για την άντληση υγρών και στερεών σε μορφή κόκκων, όπως ο άνθρακας και το σιτάρι.
Το περιστρεφόμενο «Αυτόματο Θέατρο» του Ήρωνα.

Ήρων ο Αλεξανδρεύς (10-70 μ.Χ.). Ήταν Έλληνας μαθηματικός και μηχανικός, ο οποίος θεωρείται από τους μεγαλύτερους πειραματιστές της αρχαιότητας. Μια από τις πιο καλλιτεχνικές του δημιουργίες ήταν ένα «αυτόματο θέατρο»,που θεωρείται η πρώτη «ρομποτική». Μέσα από τη συγκεκριμένη συσκευή παρουσίασε το έργο «Ναύπλιος», μια τραγική ιστορία που διαδραματίζεται την περίοδο μετά τον Τρωικό πόλεμο.
Το «αυτόματο θέατρο» ήταν μια κατασκευή που έφτανε το 1,5 μέτρο ύψος που έμοιαζε με ναό, διακοσμημένο με αγαλματίδια θεοτήτων και κινούνταν βάσει μιας επιτυχημένης αλληλουχίας κινητήριων συστημάτων από σχοινιά και κόμπους που λειτουργούσαν με έναν περιστρεφόμενο οδοντωτό τροχό.
Το «Νύχι» ή «Σιδερένιο Χέρι» του Αρχιμήδη.

Το «Νύχι» του Αρχιμήδη είναι ένα όπλο που λέγεται ότι είχε σχεδιαστεί για να υπερασπιστεί την πόλη των Συρακουσών. Επίσης γνωστό ως «Σιδερένιο Χέρι» αποτελείται από το βραχίονα ενός γερανού που καταλήγει σε έναν μεταλλικό γάντζο. Σε κάθε επίθεση γινόταν ταλάντευση του βραχίονα προς τα επάνω με αποτέλεσμα την εκτόπιση του πλοίου έξω από το νερό .
Υπήρξαν σύγχρονα πειράματα για το χρηστικό σκοπό της συσκευής, μέχρι το 2005 που το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ «Superweapons of the Ancient World» κατασκεύασε μια εκδοχή της και κατέληξε ότι επρόκειτο για μια λειτουργική συσκευή.
Οι «Φλεγόμενοι Καθρέφτες» του Αρχιμήδη.

Τον 2ο αιώνα μ.Χ ο αρχαίος Λουκιανός γράφει ότι κατά τη διάρκεια της πολιορκίας των Συρακουσών, ο Αρχιμήδης κατέστρεψε τα εχθρικά πλοία με τη φωτιά. Αιώνες αργότερα ο Ανθέμιος ο Τραλλιανός αναφέρει το φλεγόμενο γυαλί ως όπλο του Αρχιμήδη.
Η συσκευή, που είναι γνωστή και ως οι «Ακτίνες Φωτός» του Αρχιμήδη, χρησιμοποιήθηκε για να συγκεντρώσει το ηλιακό φως στα επερχόμενα πλοία, με αποτέλεσμα αυτά να παίρνουν φωτιά. Ύστερα από μεγάλη αμφισβήτηση έχει καταγραφεί πως η συγκεκριμένη εφεύρεση έχει κατασκευαστεί από γυαλισμένες μπρούντζινες ή χάλκινες ασπίδες, οι οποίες λειτουργούσαν ως καθρέφτες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ώστε να συγκεντρώσουν το ηλιακό φως στα πλοία.
Ένα τεστ της ακτίνας φωτός του Αρχιμήδη έγινε το 1973 από τον Έλληνα επιστήμονα Ιωάννη Σακκά. Το πείραμα έλαβε χώρα στη ναυτική βάση του Σκαραμαγκά έξω από την Αθήνα.
 Για αυτή την περίπτωση χρησιμοποιήθηκαν 70 καθρέπτες, ο καθένας με χάλκινη επίστρωση και μέγεθος περίπου στα 1,5 επί 1m. Οι καθρέπτες στράφηκαν σε ένα ομοίωμα από κόντρα πλακέ ενός Ρωμαϊκού πολεμικού πλοίου, το οποίο βρισκόταν σε απόσταση κοντά στα 50m.
Όταν οι καθρέπτες σημάδεψαν με ακρίβεια το πλοίο, αυτό έπιασε φωτιά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το πλοίο από κόντρα πλακέ ήταν επιστρωμένο με βαφή πίσσας, η οποία μπορεί να βοήθησε στην ανάφλεξη. Η επίστρωση με βαφή πίσσας ήταν κοινότοπη στα πλοία την κλασσική εποχή.
Η έκθεση αναδεικνύει τη λάμψη των εφευρετών του παρελθόντος και παρουσιάζει τις δημιουργίες που αποτέλεσαν τη βάση για τη σημερινή τεχνολογία.
Το μουσείο ήταν μια πρωτοβουλία του αρχιτέκτονα Κώστα Κοτσανά, που έχει ιδρύσει το Μουσείο της Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας στο Κατάκολο Ηλείας. Σύμφωνα με τον κ. Κοτσανά,το μουσείο έχει ως στόχο να αναδείξει ακόμα και τις πιο άγνωστες πτυχές του επιστημονικού έργου του Αρχιμήδη, το οποίο προβάλλει την τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων η οποία τελικά δεν ήταν τόσο μακρινή από την εξέλιξη της σημερινής τεχνολογίας....
Πηγή: Μηχανή του Χρόνου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Απίστευτες εφευρέσεις των αρχαίων Ελλήνων"

Σκεπτικισμός.Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία

Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία---- Εισαγωγή στο Σκεπτικισμό:  - Στην Αρχαία Ελλάδα αναπτύχθηκαν με θαυμαστή πληρότητα οι ανθρώπινες διασκεπτικές, φιλοσοφικές δυνατότητες. --Οι αυθεντικές, φιλοσοφικές ενοράσεις όπως και τα εμπνευσμένα έργα τέχνης παραμένουν αξεπέραστα. Νεώτεροι φιλόσοφοι όπως: Nietzsche, Σοπενχάουερ, Heidegger, Wittgenstein, Quine, Kuhn, Winch, Goodman, Rorty, Gadamer, Foucault, Derrida, Huxley αντλούν τα βασικά υλικά της σκέψης τους από τη φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων. Μπορούμε να πούμε ότι η μεταμοντέρνα σκέψη επιστρέφει στους προσωκρατικούς και ιδιαίτερα στούς σοφιστές και τους σκεπτικούς. Θα προσπαθήσουμε με συνοπτικό τρόπο να πλησιάσουμε τη σκέψη των αρχαίων και ιδιαίτερα των σκεπτικών για να διευρύνουμε τους γνωσιολογικούς μας ορίζοντες. Ηράκλειτος ο Εφέσιος, 540 π.χ. Ο Ηράκλειτος υποστηρίζει ότι όλα όσα υπάρχουν βρίσκονται σε μια δυναμική σχέση αλληλεξάρτησης."Πάντα ρεί είναι δε παγίως ουδέν"(Β 1) (Τα πάντα ρέουν και τίποτα δεν μένει σταθερό). Ο διαχωρισμός των αντιθέτων όπως για παράδειγμα ζωή-θάνατος, καλό-κακό, ημέρα-νύχτα δεν είναι ουσιαστικός αλλά φαινομενικός."Όλα τα πράγματα είναι ένα" (Β 53). Η πραγματικότητα δημιουργείται από την πάλη των αντιθέτων. "Ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων" (Β 53). Η αρμονία που παρατηρούμαι σε όλα τα επίπεδα, φυσικό, βιολογικό, κοινωνικό, δημιουργείται από την συνύπαρξη αντιθετικών δυνάμεων που αλληλεπιδρούν δυναμικά μεταξύ τους."Αυτό που είναι αντίθεση είναι συμφωνία και από τα διαφορετικά πράγματα αναδύεται ωραιότατη αρμονία" (Β8). "Τα πράγματα έρχονται σε αρμονία μέσα από την σύγκρουση των αντίθετων ρευμάτων (DL 9.7). Πρωταγόρας ο Αβδηρίτης, 480-411 π.χ. Η αλήθεια δεν είναι καθολική αλλά προσωπική. Υπάρχουν τόσες αλήθειες όσοι είναι οι άνθρωποι που τις πιστεύουν. Οι αισθητικές εμπειρίες και οι πεποιθήσεις είναι αληθινές εφόσον ο άνθρωπος νομίζει ή πιστεύει ότι είναι αληθινές. Κάθε άνθρωπος είναι από μόνος του κριτήριο της αλήθειας. "Ο άνθρωπος είναι το μέτρο για όλα τα πράγματα, για όσα είναι για το πως είναι, και για όσα δεν είναι, για το πως δεν είναι". Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια εξίσου έγκυρη για όλους. Κριτήριο αληθινότητας είναι η υποκειμενική αντίληψη και εμπειρία. Η γνώμη κανενός ανθρώπου δεν είναι περισσότερο έγκυρη από την γνώμη κάποιου άλλου. Βλ. Protagoras Fragments http://campus.northpark.edu/history/classes//Sources/Protagoras.html http://www.xrefer.com/entry/553293 Γοργίας ο Λεοντίνος, 485-380 π.χ. Οι απόψεις του Γοργία συνοψίζονται σε τρεις θεμελιώδεις προτάσεις: α) Τίποτε δεν υπάρχει. β) Αν υπήρχε κάτι δεν θα μπορούσαμε να το γνωρίζουμε. γ) Αν το γνωρίζαμε δεν θα μπορούσαμε να ανακοινώσουμε την ύπαρξή του. Πλάτωνας ο Αθηναίος, 427-347 π.χ. Ο Πλάτωνας σε αντίθεση με τους σοφιστές πιστεύει ότι ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να φτάσει στην έγκυρη και απόλυτη γνώση η οποία είναι προϋπόθεση της αρετής και στόχος της ανθρώπινης ζωής. Διακρίνει όμως δύο είδη επιγνώσεων: την απλή άποψη και τη αληθινή γνώση. Οι απόψεις που διαμορφώνονται με βάση τα δεδομένα των αισθήσεων, τις παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα της κοινής λογικής όσο προσεκτικές και αν είναι, είναι απλά απόψεις χωρίς ιδιαίτερη εγκυρότητα. Η αυθεντική γνώση δεν θεμελιώνεται στα δεδομένα των αισθήσεων αλλά στις ενορατικές διοδεύσεις της έλλογης σκέψης. Αντικείμενο αυτής της ανώτερης γνώσης δεν είναι ο υλικός, χωρο-χρονικός κόσμος αλλά ο κόσμος των ιδεών, των νοημάτων, των αιωνίων, αμετάβλητων, αόρατων, "μαθηματικών" μορφών. Ο κόσμος των αντικειμένων είναι απλή αντανάκλαση του κόσμου των ιδεών. Το αλήθινο δεν ανήκει στη σφαίρα των αντικειμένων του υλικού κόσμου αλλά στη σφαίρα μιας ανώτερης διάστασης που είναι ο κόσμος των ιδεών. Τα φθαρτά, μεταβλητά αντικείμενα που μας περιβάλλουν είναι ατελή αντίγραφα των αμετάβλητων καθαρών μορφών του ιδεατού κόσμου. Η μαθηματική ιδέα ενός κύκλου για παράδειγμα είναι αιώνια, τέλεια και αμετάβλητη. Ενώ οι κύκλοι που υποπίπτουν στην καθημερινή μας αντίληψή έχουν πάντοτε ατελή μορφή. Ο κύκλος όπως αυτός φανερώνεται στο άνοιγμα ενός ποτηριού δεν είναι ποτέ τόσο τέλειος όσο ο μαθηματικός κύκλος. Στόχος και τέλος της ανθρώπινης γνώσης είναι η φιλοσοφική θεωρία-ενατένιση του αόρατου, τέλειου κόσμου των ιδεών. Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης 384-322 π.χ. Για τον Αριστοτέλη η αλήθεια δεν κρύβεται στον κόσμο των ιδεών αλλά στην εμπεριστατωμένη έρευνα της αντικειμενικής πραγματικότητας. Η Γνώση κατά κύριο λόγο προέρχεται από την εμπειρία. Η μέθοδος που οδηγεί στη γνώση είναι η προσεκτική παρατήρηση, η ταξινόμηση και η η λογική ανάλυση. Διαφορετικές και αντικρουόμενες απόψεις δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα αληθινές "μη είναι αληθείς άμα τας αντικειμένας φάσεις". Μετά τα Φυσικά (Γ' 6) Η επιστημονική έρευνα οδηγεί στην έγκυρη γνώση. Ο Αριστοτέλης έθεσε τις θεωρητικές βάσεις του ορθολογισμού και του εμπειρισμού και αναδεικνύεται πρόδρομος του Διαφωτισμού και της μοντέρνας επιστημονικής μεθοδολογίας. Ο βαθμός εγκυρότητας της γνώσης προσδιορίζεται από τη φύση των αντικειμένων. Δεν είναι δυνατόν να καταλήγουμε πάντοτε σε ακριβή συμπεράσματα. Σε θεωρητικούς τομείς όπως η λογική και τα μαθηματικά μπορούμε να διαμορφώσουμε ακριβείς, σταθερές και απόλυτες ερμηνευτικές διατυπώσεις ενώ σε εφαρμοσμένους, πρακτικούς τομείς όπως για παράδειγμα η ηθική, η ψυχολογία και η πολιτική δεν επιτρέπονται διαπιστώσεις υψηλού βαθμού ακρίβειας και βεβαιότητας. "τον αυτόν δη τρόπον και αποδέχεσθαι χρεών έκαστα των λεγομένων, πεπαιδευμένου γαρ εστιν επί τοσούτον τακριβές επιζητείν καθ' έκαστον γένος, εφ' όσον η του πράγματος φύσις επιδέχεται, παραπλήσιον γαρ φαίνεται μαθηματικού τε πιθανολογούντος αποδέχεσθαι και ρητορικόν αποδείξεις απαιτείν". Ηθικά Νικομάχεια 1, 3 . (σημ 1) Πύρρων ο Ηλείος 341-270 π.χ. Οι Σκεπτικιστές είναι πιο κοντά στην στάση αμφισβήτησης των σοφιστών παρά στην μεταφυσική του Πλάτωνα και τη λογική του Αριστοτέλη. Οι εννοιολογικές κατηγορίες του αληθινού και του ψεύτικου, του καλού και του κακού δεν έχουν οντολογική αληθινότητα αλλά υποκειμενική, και πολιτισμική σημασία. Ο Πύρρων εκφράζει την πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε στην αληθινή γνώση διότι τα αντιληπτικά δεδομένα δεν μας πληροφορούν για το πως πραγματικά είναι ο κόσμος (τα όντα) αλλά μόνο για το πως φαίνεται (φαινόμενα). Όλες οι απόψεις είναι υποκειμενικές, πρόσκαιρες, και μπορούν να αλλάξουν με τα κατάλληλα επιχειρήματα. Μια πρόταση είναι τόσο αληθινή όσο και ψεύτικη. Διαμετρικά αντίθετες ερμηνείες είναι εξίσου έγκυρες. Οι αντικρουόμενες απόψεις είναι ισοσθενείς. Η πιο συνετή γνωσιολογική στάση είναι η αποδοχή της αγνωσίας, η άρση της βεβαιότητας, η αποφυγή των συμπερασμάτων και των οριστικών τοποθετήσεων. Ηεποχή (παύση της κρίσης) και το ουδέν μάλλον (τίποτε περισσότερο, ούτε αυτό ούτε το άλλο). Με αυτό τον τρόπο οι σκεπτικοί δεν αμφισβητούν την οπτική των απλών ανθρώπων αλλά τους ισχυρισμούς των φιλοσόφων ότι μπορούνα να πετύχουν την βέβαιη, αντικειμενική γνώση. Η μαχητική, μεθοδική αναζήτηση της αλήθειας συνοδεύεται από ταραχή ενώ η έντιμη αποδοχή της αγνωσίας συνοδεύεται από ψυχική ηρεμία, εσωτερικό ησυχασμό και αταραξία. Σύμφωνα με τον Πύρρωνα ''είναι αδύνατον να διακρίνουμε, να μετρήσουμε και να κρίνουμε τα πράγματα (τα μεν ουν πράγματα αποφαίνειν επ' ίσης αδιάφορα και αστάθμητα και ανεπίκριτα) διότι ούτε τα δεδομένα των αισθήσεών μας ούτε οι απόψεις μας μπορούν να είναι αληθινές ή ψεύτικες. Δεν πρέπει λοιπόν να εμπιστευόμαστε τις κρίσεις μας αλλά να αποφεύγουμε να διατυπώνουμε άποψη ούτε να κλίνουμε προς τη μια ή την άλλη πλευρά αλλά να είμαστε κατηγορηματικοί, λέγοντας για το κάθε επιμέρους πράγμα, θεωρώντας ότι είναι όχι περισσότερο απ' ότι δεν είναι ή ότι ούτε είναι ούτε δεν είναι. Το αποτέλεσμα για όσους υιοθετήσουν αυτή τη στάση θα είναι να φτάσουν πρώτα στην αφασία ( άρνηση να διατυπώσουν άποψη) και μετά αταραξία (εσωτερική ηρεμία)''. Ευσεβίου επισκόπου Καισαρείας, Praeparatio evangelica XIV, 18, 1-5. Η δομή της γνωσιολογικής προσέγγισης του Πύρρωνα θα μπορούσαμε να πούμε είναι η εξής: α) Διαφωνία: Διαπίστωση και συνειδητοποίηση των φαινομενικών αντιθέσεων. β) Ισοσθένεια: Παραδοχή της ισοδύναμης εγκυρότητας των διαφορετικών απόψεων. γ) Εποχή: Παύση της διανοητικής αναζήτησης, αποδοχή ότι δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε την αλήθεια μέσα από την σκέψη. δ)Αταραξία: Η εμπειρία της ψυχικής ανάπαυσης, της εσωτερικής γαλήνης και πλήρότητας που προκύπτει ως φυσική συνέπεια της "Εποχής". Βλ. για τον Πύρρωνα Διογένης Λαέρτιος Βίοι και γνώμαι των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων http://www.mikrosapoplous.gr/dl/dl09.html#pyrron Καρνεάδης ο Κυρηναίος 214-129 π. χ. Ο Καρνεάδης άσκησε κριτική στις αξιώσεις των Στωικών φιλοσόφων για βεβαιότητα. Συνήθιζε να προβάλλει επιχειρήματα και για να υποστηρίξει αλλά και για να αμφισβητήσει οποιαδήποτε άποψη. Το 155 π.χ. πήγε μαζί με άλλους δύο φιλοσόφους στην Ρώμη ως πρεσβευτής των Αθηνών. Εκεί τη μία ημέρα παρουσίασε επιχειρήματα υπέρ της δικαιοσύνης και την επόμενη ημέρα παρουσίασε επιχειρήματα εναντίον της δικαιοσύνης. Με αυτή την τακτική δεν αποσκοπούσε μάλλον στην αμφισβήτηση της αξίας της δικαιοσύνης αλλά με τρόπο ανάλογο του Σωκράτη επεδίωκε να απαλλάξει τους συνομιλητές του από την ψευδή αίσθηση ότι μπορούν να κατέχουν τη βέβαιη γνώση. Για τον Καρνεάδη δεν μπορεί να υπάρχει απόλυτη γνωσιολογική βεβαιότητα ή απόλυτο κριτήριο της αλήθειας αλλά οποιαδήποτε πιθανή φαντασία (αξιόπιστη εντύπωση) είναι από μόνη της κριτήριο της αλήθειας. Δεν αποδέχτηκε ούτε την εποχή των σκεπτικών (άρση της κρίσης) , ούτε και την καταληπτική φαντασία (βέβαιη γνωσιακή εντύπωση) των στωικών. Οι γνωσιακές εντυπώσεις άλλοτε απεικονίζουν την πραγματικότητα και άλλοτε όχι. Δεν είναι όμως ανθρωπίνως δυνατόν να βεβαιωθούμε απόλυτα για την αληθινότητα ή το ψεύδος τους. Αυτό που γνωρίζουμε αφορά πάντοτε στα φαινόμενα και όχι στην όντως πραγματικότηταΣτα καθημερινά ζητήματα της πρακτικής ζωής το πιθανόν (η αξιοπιστία ή πιθανότητα αληθινότητας μιας εντύπωσης) δεν χρειάζεται να αξιολογείται με αυστηρά κριτήρια. Αληθινό είναι αυτό που φαίνεται να είναι αληθινό, ενώ σε σημαντικά θέματα ο έλεγχος του πιθανού θα πρέπει να γίνεται με αυστηρά κριτήρια. ( Σεξ. Εμπειρ., Προς μαθ., VII, 166-175). Διακρίνει τέσσερα διαφορετικά επίπεδα του πιθανού - βαθμού αξιοπιστίας των εντυπώσεων: α) Απίθανες Φαντασίες: Ολοφάνερα λαθεμένες - αβάσιμες εντυπώσεις. β) Πιθανές Φαντασίες: (Εύλογες - αξιόπιστες) Φαινομενικά εύλογες εντυπώσεις που δεν αναιρούνται φανερά από άλλα αντιληπτικά δεδομένα. Φαινομενικά αυταπόδεικτες. γ) Απερίσπαστες Φαντασίες: (Αμετάκλητες): Φαινομενικά εύλογες εντυπώσεις που επιβεβαιώνονται και από άλλα αντιληπτικά δεδομένα. δ) Περιωδευμένες Φαντασίες: (Καθυποταγμένες - Επαληθευμένες): Απερίσπαστες εντυπώσεις που έχουν υποβληθεί σε εξεταστικές διαδικασίες και έχει δοκιμασθεί η εγκυρότητά τους σε διάφορες περιστάσεις. ( Σεξ. Εμπειρ., Προς μαθ., VII, 167-182). Αινεσήδιμος Αποδίδονται σε αυτόν τα δέκα επιχειρήματα "οι δέκα τρόποι" του σκεπτικισμού. "Συνοπτικά οι δέκα τρόποι είναι οι παρακάτω: (1) Τα αισθήματα και οι αντιλήψεις όλων των ζωντανών οργανισμών διαφέρουν μεταξύ τους. (2) Οι άνθρωποι έχουν φυσικές και νοητικές διαφορές που κάνουν τα πράγματα να τους φαίνονται διαφορετικά. (3) οι διαφορετικές αισθήσεις δίνουν διαφορετικές εντυπώσεις για τη φύση των πραγμάτων. (4) Τα αντιληπτικά μας δεδομένα εξαρτώνται από την φυσική και νοητική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τη στιγμή της αντίληψης. (5) Τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά σε διαφορετικές θέσεις και από διαφορετικές αποστάσεις. (6) Η αντίληψη δεν είναι ποτέ άμεση αλλά περνά πάντοτε μέσα από κάποιο ενδιάμεσο. Για παράδειγμα, βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τον αέρα. (7) Τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά ανάλογα με τις αλλαγές που συμβαίνουν στην ποσότητα, το χρώμα, την κίνηση και τη θερμοκρασία τους. (8) Ένα πράγμα μας δίνει διαφορετική εντύπωση όταν είναι γνωστό από ότι όταν είναι άγνωστο. (9) Όλες οι υποτιθέμενες λέξεις είναι δηλώσεις. (predication). Όλες οι δηλώσεις μας δίνουν μόνο τη σχέση των πραγμάτων με άλλα πράγματα ή με τον εαυτό μας. Ποτέ δεν μας λένε τι είναι το πράγμα καθ' εαυτό. (10) Οι απόψεις και οι συνήθειες των ανθρώπων είναι διαφορετικές σε διαφορετικές χώρες". Aenesidemus Internet Encyclopedia of Philosophy Ανάκτηση 20/02/03, από http://www.utm.edu/research/iep/a/aeneside.htm Ξενιάδης της Κορίνθου. O Ξενιάδης εκφράζει την άποψη ότι "Όλα είναι ψεύτικα, οποιαδήποτε εντύπωση ή γνώμη είναι ψευδής" (Sextus, Adv. Math. 7.53). Όπως και άλλοι σκεπτικοί με μια τέτοια διατύπωση δεν αποσκοπεί στο γκρέμισμα οποιασδήποτε βεβαιότητας ώστε να μείνει ο άνθρωπος χωρίς οντολογικό έρεισμα. Πρόκειται περισσότερο για την καλλιέργεια της δυνατότητας για αμφισβήτηση και εμβάθυνση στη μυστηριακότητα του υπάρχοντος αλλά και για προτροπή διεύρυνσης της συνειδητότητας και γνωσιολογικής ταπείνωσης. Σημειώσεις Σημ. 1: Ηθικά Νικομάχεια 1, 3. Σε ελεύθερη απόδοση "Διότι είναι ιδιότητα του εκπαιδευμένου ανθρώπου να απαιτεί τόση ακρίβεια από κάθε αντικείμενο έρευνας όση μπορεί να επιτρέψει η φύση του, είναι πάλι εξίσου κουτό να αποδεχόμαστε να πιθανολογεί ένας μαθηματικός και να απαιτούμαι επιστημονικές αποδείξεις από ένα ρήτορα" Λάβαμε υπόψη μας και την αγγλική μετάφραση του W. D. Ross Aristotle: NICOMACHEAN ETHICS, 1, 3, "for it is the mark of an educated man to look for precision in each class of things just so far as the nature of the subject admits; is evidently equally foolish to accept probable reasoning from a mathematician and to demand from a rhetorician scientific proofs".  Ανάκτηση 15/02/03 από: http://eserver.org/philosophy/aristotle/nicomachean-ethics.txt, επίσης το ίδιο από: http://classics.mit.edu/Aristotle/nicomachaen.1.i.html" Βιβλιογραφία Μικρός Απόπλους: http://www.mikrosapoplous.gr/texts1.htm Αρχαία Ελληνικά Κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή Greek and Roman texts by Perseus, http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/perscoll?collection=Greco-Roman&type=text&lang=greek A. A. Long. Hellenistic Philosophy. 1987. μτφρ. Η Ελληνιστική Φιλοσοφία. Μορφ. Ιδρ. Εθν. Τράπεζας. Γιάννη Κορδάτου. (Α' εκδ 1946) Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Μπουκουμάνης. Ε' εκδ. 1972. Κάδμου Γ. Στεφανόπουλου. 1978. Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι. Αθήνα. Jean- Paul Dumont. 1963. Η Αρχαία Φιλοσοφία. Ζαχαρόπουλος. --------- Ευάγγελου Παπανούτσου. Γνωσιολογία. Ίκαρος, Αθήνα. 1954 του Νικήτα Καυκιού www.psyche.gr/epist3.htm

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σκεπτικισμός.Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία"

Η ΠΡΩΤΗ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΦΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Μέγιστο Αρχαίο Ιατρικό Επίτευγμα -Η πρώτη εγχείρηση αλλαγής φύλου στον κόσμο έγινε από τους αρχαίους Έλληνες στην Επίδαυρο   Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου - Ιστορικού – Συγγραφέως Είναι γεγονός ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν προοδεύσει σε όλους τους τομείς τής επιστήμης. Μερικές φορές όμως, μας εκπλήσσουν με την πρόοδο που είχαν σημειώσει σε κάποιους τομείς, πού μόνο κατά τον τελευταίο αιώνα έγιναν ιδιαιτέρως γνωστοί, κυρίως με την εξέλιξη διαφόρων τεχνικών. Ένας από αυτούς τους τομείς είναι η ιατρική και ιδιαιτέρως η χειρουργική. Μόλις πριν μερικούς μήνες σε έναν από τους τέσσαρες κιβωτιόσχημους τάφους, που η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως κατά την διάρκεια σωστικής ανασκαφής στο οικόπεδο Α. Καραγεώργη, στην περιοχή Αττικής, όπου εκτείνεται η Ελληνιστική νεκρόπολη της αρχαίας Χίου, ανακαλύφθηκε κάτι το μοναδικό.   Ένα εύρημα που θεωρείται σημαντικό για την ιστορία της ιατρικής.  Είναι ο τάφος ενός άνδρα, ηλικίας 50 περίπου ετών, του οποίου το κρανίο έχει υποστεί εμφανή ιατρικό τρυπανισμό.  Οι ειδικοί λένε ότι ο ασθενής επιβίωσε τουλάχιστον πέντε ή έξι χρόνια, μετά την επέμβαση καθώς και τα σημάδια μόλυνσης είναι ελάχιστα.Ή χρονολόγηση της ταφής τοποθετείται στο β' μισό του 2ου αιώνα π.Χ. Η αναγνώριση του τρυπανισμού οφείλεται στον ανθρωπολόγο Αστέριο Αηδόνη.Ο τρυπανισμός αναφέρεται και στα κείμενα του Ιπποκράτη. Αν μας προξενεί θαυμασμό το ιατρικό αυτό επίτευγμα, τότε θα εκπλαγούμε με το αμέσως επόμενο, το οποίο και διεκδικεί μία πρωτιά για το βιβλίο «Γκίνες». Είναι η πρώτη αναφερόμενη εγχείρηση αλλαγής φύλου, η όποια πραγματοποιήθηκε στην αρχαία Επίδαυρο γύρω στο 120 π.Χ.Το περιστατικό έχουν διασώσει αρκετοί συγγραφείς, με πρώτο και καλλίτερο τον Διόδωρο τον Σικελιώτη.   Ό ανωτέρω συγγραφέας μας αναφέρει το γεγονός (Βιβλίο 32, κεφ. 11, παρ. 1-4):Το αρχαίο κείμενο έχει ως εξής: «ήν γάρ τις Επιδαυρία, κόρη μέν είναι δοκούσα, γονέων δέ ορφανή, Καλλώ δ' όνομα. Αύτη τόν επί τής φύσεως αποδεδειγμένον ταίς γυναιξί πόρον άτρητον είχεν, παρά δέ τον καλούμενον κτένα συριγγωθέντος τόπου εκ γενετής τάς περιττώσεις τών υγρών εξέκρινεν. Είς δέ τήν ακμήν τής ηλικίας παραγενομένη συνωκίσθη τινί τών πολιτών. Διετή μέν ούν χρόνον συνεβίωσε τανδρί, τήν μέν γυναικείαν επιπλοκήν ούκ επιδεχόμενη, τήν δέ παρά φύσιν ομιλίαν υπομένειν αναγκαζομένη. Μετά δε ταύτα φλεγμονής αύτη σύμβασης περί τόν κτένα καί δεινών αλγηδόνων επιγενομένων συνεκλήθη πλήθος ιατρών. Καί τών μέν άλλων ουδείς υπισχνείτο θεραπεύειν, φαρμακοπώλης δέ τις επαγγελόμενος υγιάσειν έτεμε τόν επηρμένον τόπον, έξ ούπερ εξέπεσεν ανδρός αιδοία, δίδυμοι καί καυλός άτμητος. Πάντων δέ τό παράδοξον καταπλαγέντων ό φαρμακοπώλης εβοήθη τοίς λειπομένοις μέρεσι της πηρώσεως. Τό μέν ούν πρώτον τό αιδίον άκρον επιτεμών συνέτρησεν είς τόν ουρητήρα, καί καθείς αργυρούν καυλίσκον ταύτη τά περιττώματα τών υγρών εξεκόμιζε, τόν δέ σεσυριγγωμένον τόπον ελκώσας συνέφυσε. Και τούτον τόν τρόπον υγιοποιήσας διπλούν απήτει τόν μισθόν έφη γάρ αυτόν παρειληφέναι γυναίκα νοσούσαν, καθεστακέναι δέ νεανίσκον υγιαίνοντα. Ή δέ Καλλώ τάς μέν έκ τών ιστών κερκίδας και τήν άλλην τών γυναικών ταλασιουργίαν απέθετο, μεταλαβούσα δέ ανδρός εσθήτα καί τήν άλλην διάθεσιν μετωνομάσθη Κάλλων, ενός στοιχείου επί τώ τέλει τού Ν προστεθέντος. Λέγεται δ' υπό τίνων ότι πρό τού μεταλαβείν τήν είς άνδρα μορφή Ιέρεια τής Δήμητρος εγεγένητο, καί τά τοίς άρρεσιν αόρατα ιδούσα κρίσιν έσχεν ασεβείας»." Ας παρακολουθήσουμε λίγο την εξιστόρηση του θέματος σε απλοελληνική απόδοση για να είναι περισσότερο κατανοητή από όλους: Το κείμενο αυτό λοιπόν, μας πληροφορεί ότι μία νέα και ορφανή γυναίκα από την Επίδαυρο, η οποία (ονομαζόταν Καλλώ, είχε το χαρακτηριστικό σημείο των γυναικών άτρητο και από κάποιο εκ γενετής συρίγγιο έβγαζε τα περιττά υγρά του σώματος (δηλ. τα ούρα). (ήν γάρ τις Έπιδαυρία, κόρη μέν είναι δοκούσα, γονέων δέ ορφανή, Καλλώ δ' όνομα. Αύτη τόν επί τής φύσεως αποδεδειγμένον ταίς γυναιξί πόρον άτρητον είχεν, παρά δέ τόν καλούμενον κτένα συριγγωθέντος τόπου έκ γενετής τάς περιττώσεις τών υγρών έξέκρινεν). Ή γυναίκα αυτή όταν έφθασε στην ακμή της ηλικίας της παντρεύτηκε κάποιον από τους πολίτες και έμεινε μαζί του για δυο χρόνια παντρεμένη, χωρίς όμως να έχει ποτέ ερωτική κατά φύσιν επαφή με τον σύζυγό της, αλλά αναγκαζόταν να υπομένει μόνο την παρά φύσιν επαφή. (Είς δέ την ακμήν της ηλικίας παραγενομένη συνωκίσθη τινί των πολιτών. Διετή μέν ούν χρόνον συνεβίωσε τανδρί, τήν μέν γυναικείαν επιπλοκήν ουκ επιδεχόμενη, τήν δέ παρά φύσιν ομιλίαν υπομένειν αναγκαζομένη).  Ομως παρουσίασε φλεγμονή στην περιοχή των γεννητικών της οργάνων, η οποία συνωδευόταν από φρικτούς πόνους, με αποτέλεσμα να κληθούν πολλοί γιατροί. (Μετά δε ταύτα φλεγμονής αυτή συμβάσης περί τον κτένα και δεινών αλγηδόνων επιγενομένων συνεκλήθη πλήθος ιατρών). Κανείς όμως από αυτούς δεν μπορούσε να υποσχεθή ότι θα την θεραπεύση, εκτός από έναν φαρμακοπώλη, ο όποιος έκανε τομή στο φλεγμαίνον και πρησμένο σημείο, με αποτέλεσμα να προβάλουν ανδρικά γεννητικά όργανα, δίδυμοι γεννητικοί αδένες (όρχεις) και πέος πού ήταν άτρητο.  (Και τών μεν άλλων ουδείς υπισχνείτο θεραπεύειν, φαρμακοπώλης δέ τίς επαγγελόμενος υγιάσειν έτεμε τον επηρμένον τόπον, εξ ούπερ εξέπεσεν ανδρός αιδοία, δίδυμοι και καυλός άτρητος).   Ενώ λοιπόν όλοι είχαν μείνει κατάπληκτοι, ο φαρμακοποιός βοηθούσε για τα υπόλοιπα βλαφθέντα μέρη (Πάντων δέ το παράδοξον καταπλαγέντων ό φαρμακοπώλης εβοήθη τοις λειπομένοις μέρεσι της πηρώσεως). Τότε έκανε μία τομή στην άκρη του πέους, έφθασε στον ουρητήρα και τοποθέτησε εκεί μία αργυρή τεχνητή ουρήθρα, από την οποία έβγαζε τα περιττά υγρά. (Το μέν ούν πρώτον το αιδοίον άκρον επιτεμών συνέτρησεν είς τόν ουρητήρα, και καθείς αργυρούν καυλίσκον ταύτη τά περιττώματα τών υγρών εξεκόμιζε). Στην συνέχεια τράβηξε και συνέραψε το σημείο του συριγγίου. Και επειδή με αυτόν τον τρόπο, του απέδωσε την υγεία, απαιτούσε διπλό μισθό.(...τόν δέ σεσυριγγωμένον τόπον ελκώσας συνέφυσε. Καί τούτον τόν τρόπον υγιοποιήσας διπλούν απήτει τόν μισθόν). Διότι έλεγε μετά αυτός ότι παρέλαβε μία νοσούσα γυναίκα και παρέδωσε έναν υγιή νεανίσκο! ( έφη γάρ αυτόν παρειληφέναι γυναίκα νοσούσαν, καθεστακέναι δε νεανίσκον υγιαίνοντα). Η δε Καλλώ άφησε την γυναικεία αμφίεση, φόρεσε ανδρική εσθήτα και αφού προσέθεσε στο όνομά της ένα Ν το άλλαξε σε «Κάλλων». (Ή δέ Καλλώ τάς μέν έκ τών ιστών κερκίδας καί τήν άλλην τών γυναικών ταλασιουργίαν απέθετο,μεταλαβούσα δέ ανδρός εσθήτα καί τήν άλλην διάθεσιν μετωνομάσθη Κάλλων, ενός στοιχείου επί τώ τέλει του Ν προσθετέντος). Από κάποιους δε λέγεται ότι πριν να γίνη άνδρας η Καλλώ ήταν ιέρεια της Δήμητρας και βλέποντας τα αόρατα σημεία των ανδρών έπαθε κρίση ασέβειας,αιτιολογώντας έτσι ό,τι έπαθε. (Λέγεται δ΄υπό τινων ότι πρό τού μεταλαβείν τήν είς άνδρα μορφήν ιέρεια τής Δήμητρος εγεγένητο, καί τα τοίς άρρεσιν αόρατα ιδούσα κρίσιν έσχεν ασεβείας).   ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ Ένα άλλο ακόμη απόσπασμα σχετικό με παρόμοιο θέμα είναι η περίπτωση της Ηραϊδος, την οποίαν διασώζει και πάλιν ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (Διοδ. Σικελ. 32,10,2-9) Ένας Μακεδών, που κατοικούσε στις Άβες της Αραβίας, ονόματι Διόφαντος, νυμφεύθηκε μία γηγενή γυναίκα και γέννησε ένα γιο που είχε το όνομά του και μία κόρη, που ωνομάσθη Ηραϊς . (Τής Αραβίας έν ταις καλουμέναις Άβαις ώκει τις Διόφαντος όνομα,τό δέ γένος Μακεδών.Ούτος εγχώριον Αραβίαν γυναίκα γήμας εγέννησε υιόν μέν ομώνυμον εαυτώ, θυγατέρα δέ τήν προσαγορευθείσαν Ηραϊδα. Ο γιός του πέθανε σε μικρή ηλικία,ενώ την Ηραϊδα,όταν έφθασε σε ώρα γάμου την προίκισε και την πάντρεψε με κάποιον Σαμιάδη, ο οποίος όμως έφυγε μακρυά, προτού συμπληρώσουν ένα χρόνο μαζί. (Τόν μέν ούν υιόν πρό τής ακμής επείδε τελευτήσαντα,τήν δέ θυγατέρα γάμου έχουσαν ώραν προικίσας συγκατώκισέ τινι όνομα Σαμιάδη.Ούτος μέν ούν συμβιώσας τή γαμηθείση χρόνον ενιαύσιον απεδήμησε μακράν αποδημίαν). Τότε, λένε, ότι η Ήραΐς έπαθε μια παράδοξη και τελείως απίστευτη ασθένεια, διότι αισθάνθηκε ισχυρό πόνο στο υπογάστριο το δε τοπικό οίδημα και οι μεγάλοι πυρετοί ήσαν αυτοί που τράβηξαν τους ιατρούς να δουν τι γίνεται στον τράχηλο της μήτρας, [τήν δ' Ήραϊδα φασίν αρρωστία περιπεσείν παραδόζω και παντελώς απιστουμένη. Φλεγμονήν γάρ ισχυράν γενέσθαι περί τό ήτρον αυτής. Επί πλέον δε οιδήσαντος τού τόπου, έπειτα τών πυρετών μεγάλων συνεπιγιγνομένων, καταδοξάσαι τους ιατρούς έλκωσιν γεγονέναι περί τον τράχηλον της μήτρας]. Αφού με διάφορες θεραπείες προσπαθούσαν να καταστείλουν τις φλεγμονές, μετά από μία εβδομάδα έγινε ρήξη της επιφανείας του δέρματος και από τα γυναικεία όργανα της Ήραΐδος έπεσε ανδρικό μόριο με διδύμους γεννητικούς αδένες (όρχεις) χρωμένων δέ αυτών θεραπείαις αίς υπελάμβανον καταστελείν τάς φλεγμονάς, έβδομαίας δ' ούσης ρήξιν επιγενέσθαι της επιφανείας, και προσπεσείν έκ τών τής Ήραϊδος γυναικείων αιδοίον ανδροίον έχον διδύμους προσκειμένους]. Αυτό το συμβάν έγινε χωρίς να είναι παρών κάποιος από τους ιατρούς ή τους άλλους παρευρισκομένους, εκτός από την μητέρα της και δύο υπηρέτριες. Όλοι έμειναν με ανοικτό το στόμα, φρόντισαν την Ήραϊδα και αποσιώπησαν το γεγονός, [τήν δέ ρήξιν τούτων και το πάθος γενέσθαι μήτε Ιατρού μήτ' άλλων τών έξωθεν παρόντων πλήν μητρός καί δύο θεραπαινίδων. Τότε μέν ούν αχανείς γενομένας διά τό παράδοξον τήν ενδεχομένην επιμέλειαν ποιήσασθαι τής Ηραϊδος και κατασιωπήσαι το γεγονός]. Αυτή, όταν της πέρασε ή ασθένεια, φορά γυναικείο φόρεμα και φερόταν σαν καλή παντρεμένη νοικοκυρά. Επειδή όσοι γνώριζαν θεωρούσαν ότι είναι ερμαφρόδιτη, και επειδή κατά την συμβίωση της με τον άνδρα της δεν ήθελε την κατά φύσιν επαφή, θεώρησαν ότι έπρεπε νά μιλήση αύτη γιά τήν αρσενική της συμπεριφορά,  [τήν δέ απολυθείσαν τής νόσου τήν εσθήτα φορείν γυναικείαν, καί τήν άλλην αγωγήν οικουρόν καί ύπανδρον διαφυλάττειν, καταδοξάζεσθαι δέ υπό τών συνειδότων τήν περιπέτειαν ερμαφρόδιτον είναι, καί κατά τήν γεγενημένην μετ' ανδρός συμβίωσιν, τής κατά φύσιν επιπλοκής αντιπραττούσης, δοκείν αυτήν ταίς αρρενικαίς συμπεριφοραίς καθωμιλήσθαι]. Όταν γύρισε ό Σαμιάδης και ζήτησε την γυναίκα του, εκείνη δεν τολμούσε να τον αντικρύση στα μάτια από ντροπή και ο Σαμιάδης το έφερε βαρέως, [λανθανούσης δέ τούς εκτός τής διαθέσεως ταύτης επαναλθείν τον Σαμιάδην και καθάπερ ήν επιβάλλον την γαμηθείσαν επιζητείν ού τολμώσης δ΄εκείνης ελθείν διά τήν αισχύνην, τόν "Σαμιάδην φασί βαρέως ενεγκείν]. Αυτός ερχόταν συνεχώς και ζητούσε την σύζυγο του, ο δε πατέρας άφ' ενός δεν του επέτρεπε, άφ' έτερου δε ντρεπόταν να τού πή την αιτία, με αποτέλεσμα να μεγαλώνη η διαφορά, [επικειμένου δέ συνεχέστερον και απαιτούντος την σύμβιον, και τού πατρός μή συγχωρούντος μέν, αισγυνομένου δέ τήν αιτίαν ειπείν,είς μέγα ηύξετο ή διαφορά]. Ό Σαμιάδης τότε πήγε στο δικαστήριο τον πατέρα της, ζητώντας αποζημίωση για το παράδοξο της συμπεριφοράς, [έπενεγκειν τε διά τούτο δίκην τώ πατρί περί της ιδίας γυναικός, τής τύχης ώσπερ έν δράμασι το παράδοζον τής περιπέτειας αγούσης είς έγκλημα. ] Κατά την συνεδρίαση των κριτών και αφού ελέχθησαν πολλά για το αμφισβητούμενο σώμα, και επειδή οι δικαστές δεν ήξεραν αν έπρεπε να δικαιώσουν τον άνδρα της γυναίκας ή τον πατέρα της κόρης, τελικά απεφάσισαν ότι έπρεπε να ακολουθήση τον άνδρα της για να μάθη την αλήθεια [συνεδρευσάντων δέ τών κριτών καί λόγων ρηθέντων συμπαρείναι μεν τη κρίσει το αμφισβητούμενον σώμα, διαπορείν δέ τούς δικαστάς πότερον προσήκει τον άνδρα τής γυναικός ή τόν πατέρα τής θυγατρός κυριεύειν. Πέρας τών κριτών οιομένων δείν ακολουθείν τανδρί την γαμηθείσαν,τήν αλήθειαν διασαφήσαι].  Τότε με θυμό αυτή έλυσε την εσθήτα δείχνοντας το ανδρικό μόριο και με δεινοπαθούσα φωνή ρώτησε αν κάποιοι αναγκάζουν να ζουν μαζί άνδρας με άνδρα(αποκαλύπτοντας τον λόγο πού απέφευγε τον σύζυγο της). [και θυμώ τετολμηκότι την καθυποκρινομένην εσθήτα λύσασαν δείξαι πάσι τό της φύσεως άρρεν, ρηξαί τε φωνήν δεινοπαθούσαν, εί τινες αναγκάζουσι συνοικείν ανδρί τόν άνδρα]. Τότε όλοι εξεπλάγησαν και με φωνή γεμάτη θαυμασμό επεσήμαναν το παράδοξο. Όταν απεκαλύφθη η αλλαγή (ή ντροπή), άλλαξε ή γυναικεία φύση της σε διάθεση νεαρού ανδρός, οι δε ιατροί, όταν τους επεδείχθησαν τα φανέντα όργανα, διέγνωσαν ότι μέσα στην γυναικεία θέση υπεκρύπτετο αρσενική φύση. Και αφού πήραν δέρμα δημιούργησαν με ένα τρύπημα δίοδο, όπου έβγαιναν τα υγρά περιττώματα (δημιούργησαν δηλαδή και εδώ τεχνητή ουρήθρα). Γι' αυτό και οι γιατροί το σημείο που δημιούργησαν το συρίγγιο θεώρησαν ότι πρέπει να επουλωθή, την δε ανδρική φύση την έκαναν εύκοσμη, πού ενδεχομένως να χρειαζόταν κάποια θεραπεία, [πάντων δέ καταπλαγέντων καί φωνή θαυμαζούση το παράδοξον επισημαινομένων, τήν μέν Ηραϊδα φασίν αποκαλυφθείσης τής αισχύνης μεταμφιάσασθαι τόν γυναικείον κόσμον είς νεανίσκου διάθεσιν τούς δέ ιατρούς, επιδειχθέντων αυτοίς τών φανέντων, γνώναι ότι κατεκέκρυπτο φύσις άρρενος έν ωοειδεί τόπω φύσεως θηλείας, καί δέρματος περιειληφότος παρά τό σύνηθες την φύσιν σύντρησις εγεγένητο, δι' ών εξωδεύοντο τά περιττώματα- διόπερ τον προσεσυριγγωμένων τόπον ελκώσαντας δείν κατουλώσαι, τήν δέ ανδρός φύσιν εύκοσμον ποιήσαντας σύν ενδεχομένη δόξαι κεχρήσθαι θεραπεία]. Τότε η Ηραϊς μετωνομάσθη σε Διόφαντο, όπως ο πατέρας της, συγκαταλέχθηκε δε στους ιππείς. Όμως, όταν παρατάχθηκε μαζί με τον βασιλιά, αναγκάσθηκε να φύγη από την πόλη, διότι έγινε γνωστός ένας παλαιότερος χρησμός, πού ως τότε αγνοείτο, ο οποϊος έλεγε ότι ο βασιλεύς των Αβών θα σφαχθή, όταν γεννηθή ο δίμορφος.  [την δ' Ηραϊδα μετονομασθεϊσαν Διόφαντον εις τούς ιππείς καταλεχθήναι, καί σύν τω βασιλεί παραταξάμενον εις τάς Άβας συναναχωρήσαι. Διό καί τόν πρότερον αγνοούμενον χρησμόν τότε γνωσθήναι, σφαγέντος τού βασιλέως εν ταίς Άβαις καθ'όν τόπον ό δίμορφος εγεγένητο]. Ο δε Σαμιάδης, εξ αιτίας του έρωτος καί όντας δούλος της προηγουμένης συνήθειας, άλλα καί διακατεχόμενος από ντροπή λόγω του παρά φύσιν γάμου, άφησε όλη την περιουσία του στον Διόφαντο με διαθήκη και ο ίδιος πέθανε, αφού το αποτέλεσμα ήταν η μεν γυναίκα να πάρη την τόλμη και την δόξα τού ανδρός, ο δε άνδρας νά γίνη ασθενέστερος της γυναικείας ψυχής. [τόν δέ Σαμιάδην λέγουσιν, έρωτι καί τή προγεγενημένη συνήθεια δεδουλωμένον, αισχύνη τε τού παρά φύσιν γάμου συνεχόμενον, τής μέν ουσίας τον Διόφαντον αναδείξαι διαθήκη κληρονόμον, εαυτόν δέ τού ζήν με-ταστήσαι, ώστε τήν μέν γυναίκα γεγενημένηνν ανδρός αναλαβείν δόζαν και τόλμαν, τόν δ' άνδρα γυναικείας ψυχής ασθενέστερον γενέσθαι]. Τά ίδια γεγονότα αναφέρουν εκτός απo τον Διόδωρο, o Φώτιος (Κώδιξ 244 σελ. 378ο), και ό Ποσειδώνιος (Fragment 85, 84 - 108),  όλοι δε αυτοί, επιπροσθέτως αναφέρουν ότι και στην Νεάπολη και σε άλλους τόπους ιστορούνται παρόμοια γεγονότα, όχι επειδή υπάρχει δίμορφος τύπος, διότι αυτό είναι αδύνατο, αλλά επειδή ή ίδια ή φύση έχει ψευδογραφήσει (τόν έναν τύπο) πρός έκπληξη καί απάτη τών ανθρώπων. Και τίς περιπέτειες αυτές τίς γράψαμε, όχι γιά ψυχαγωγία άλλα για ωφέλεια αυτών που τα διαβάζουν. Γιατί πολλοί νομίζοντας ότι αυτοί είναι τέρατα, (και δεν το νομίζουν αυτό μόνο ιδιώτες αλλά και έθνη η και πόλεις), πιστεύουν σε δεισιδαιμονίες [Ομοίως δ' έν τή Νεαπόλει και κατ' άλλους τόπους πλείονας ιστορούνται γεγονέναι τοιαύται περιπέτειαι, ούκ άρρενος και Θηλείας φύσεων είς δίμορφον τύπον δημιουργηθείσης, αδύνατον γάρ τούτο, αλλά τής φύσεως διά τών τού σώματος μερών ψευδογραφούσης «είς έκπληξιν και απάτην τών ανθρώπων. Διόπερ καί ημείς τάς περιπέτειας ταύτας αναγραφής ηξιώσαμεν, ού ψυχαγωγίας αλλ' ωφελείας ένεκα τών αναγιγνωσκόντων. Πολλοί γάρ τέρατα τα τοιαύτα νομίζοντας είναι δυσειδαιμονούσιν, ούκ ιδιώται μόνον αλλά και έθνη καί πόλεις]. Στα «Σχόλια στόν Λουκιανό» (work 80,5 section 4), αναφέρονται επίσης τα εξής για τις περιπτώσεις αλλαγής φύλου:  [ότι τον Τειρεσίαν φασί μάντιν είναι καί εκ γυναικός είς άνδρα με-ταβαλείν, ούχ ότι τούτο γέγονεν - ουδέ γάρ οιόν τε -, περιεργότερον δέ τά γυναικών εξειπόντα ήθη τε καί πάθη τούτο φημισθήναι.Ο μέντοι Σικελιώτης ιστοριογράφος Διόδωρος (32,11) ιστορεί τι τοιούτον, τό μέν παλαιόν, τό δέ καί επ' αύτού γεγονός και γυναίκα Καλλώ γενομένην και λεγομένην ανοιδήσαι, πρός τώ ητρίω καθάπερ τι φύμα σκληρόν, ου περιρραγέντος τό ανδρείον αναβλαστήσαι, καίτοι καί γημαμένην ανδρί αφ' ού τής μέν γυναικωνίτιδος απαναστήναι καί τής ταλασιουργίας αποστήναι, ανδρών δέ μεταμφιάσασθαι σχήμα και κλήσιν απολαβείν Κάλλωνα μεταφημισθέντα και στρατιώτην βίον επανελθείν]. Ὀπως και να έχη το θέμα η παράθεση των κειμένων μας πιστοποιεί ότι ένα τόσο σπουδαίο ιατρικό επίτευγμα, όπως ή αλλαγή φύλου, και συγκεκριμένα η πρώτη εγχείριση αλλαγής φύλου στον κόσμο έγινε από τους αρχαίους Έλληνες, πιστοποιώντας για μία ακόμη φορά ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι σε τόσο μακρυνή εποχή ήσαν πρωτοπόροι σε όλα. ΠΗΓΗ περιοδικό ΕΛΛΗΝΟΡΑΜΑ  "Φεβ 2008.Τεύχ.47" MOYSEIA.BLOGSPOT .COM

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΠΡΩΤΗ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΦΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ"

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΕΤΡΗΣΗΣ ΤΟΥ 300 ΠΧ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ-----

Εξαιρουμένης της  μέτρησης  στα δάχτυλα, είναι η αρχαιότερη γνωστή συσκευή μέτρησης, και ένας πρόδρομος του άβακα. Ήταν κατασκευασμένη από πέτρα ή και από ξύλο και η καταμέτρηση γινόταν  στον πίνακα με τις χάντρες ή βότσαλα ή άμμο ή χώμα .-- Αυτές οι συσκευές έχουν επίσης την ονομασία  άμμο-άβακες "

 Το  αρχαιότερο παράδειγμα που επιζεί σήμερα για  μια καταμέτρηση πλοίων  ή για ένα επιτραπέζιο παιχνίδι μπορεί να είναι ένας τέτοιος  δίσκος βρέθηκε 1850 στο νησί της Σαλαμίνας και η οποία πλάκα χρονολογείται από το 300 περίπου π.Χ.. Βρίσκεται  στο Εθνικό Μουσείο στην Αθήνα. «Είναι μια πλάκα από λευκό μάρμαρο 149 εκατοστά μήκος, 75 εκατοστά πλάτος, και 4,5 εκ. πάχος, κατά την οποία οι 5 ομάδες των σημάνσεων στο κέντρο της ταμπλέτας είναι ένα σύνολο από 5 παράλληλες γραμμές, εξίσου χωρίζονται από μια κάθετη γραμμή, προσαρμοσμένες με ένα ημικύκλιο στο σημείο τομής των κάτω απο την οριζόντια γραμμή και την ενιαία κάθετη γραμμή. Κάτω από αυτές τις γραμμές είναι ένας μεγάλος χώρος με μια οριζόντια ρωγμή. Κάτω από αυτό το ρήγμα είναι μια άλλη ομάδα από έντεκα παράλληλες γραμμές, και πάλι χωρίζεται σε δύο τμήματα από μια κάθετη γραμμή σε αυτούς, αλλά με το ημικύκλιο στην κορυφή της τομής? η τρίτη, έκτη και ένατη από αυτές τις γραμμές σημειώνονται με ένα σταυρό όπου διασταυρώνονται με την κάθετη γραμμή ". Τρία σύνολα με ελληνικά σύμβολα (αριθμοί από το ακροφωνικό σύστημα) διατεταγμένα κατά μήκος της αριστερά, δεξιά και κάτω άκρα του δισκίου.

Ο ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ 350 ΠΧ 

Ο Πολύβιος 

Ο Αινείας ο Τακτικός έζησε κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. και, ως σύγχρονος του Ξενοφώντα, είναι ασφαλώς αυτός που ο Ξενοφών αναφέρει ως Αινεία Στυμφάλιο, στρατηγό των Αρκάδων που έλαβε μέρος στη Μάχη της Μαντινείας. Ο Αινείας είχε συγγράψει ένα μεγάλο έργο με τίτλο Περί των στρατηγικών υπομνήματα, από το οποίο σώθηκε μία επιτομή, το Εγχειρίδιο Τακτικής, η οποία έγινε από τον Κινέα, σύμβουλο του βασιλιά Πύρρου. Ο Αινείας συνέγραψε και το έργο Τακτικόν τε και πολιορκητικόν υπόμνημα περί του πώς χρη πολιορκούμενον αντέχειν. Από αυτό σώθηκαν λίγα αλλά πολύτιμα αποσπάσματα. Τα έργα του είναι γραμμένα στην αττική διάλεκτο, με αποσπάσματα από τον Θουκυδίδη και τον Ξενοφώντα. Σε αυτά ο συγγραφέας εκθέτει όλα τα είδη των στρατηγημάτων και των προφυλάξεων, που πρέπει να χρησιμοποιούνται έτσι ώστε να παραπλανάται ο εχθρός. Ακόμα και σήμερα εντυπωσιάζει η ακριβολογία του και η διαύγεια του ύφους του.

Σύμφωνα με τον Πολύβιο, τον Έλληνα ιστορικό της ελληνιστικής περιόδου, ο Αινείας Τακτικός, ένας από τους πρώτους Έλληνες συγγραφείς για την τέχνη του πολέμου, εφηύρε το υδραυλικό τηλέγραφο σε αυτήν την περίοδο. Ήταν ένα σύστημα σηματοφόρων που χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια του πρώτου Καρχηδονιακού  πολέμου για την αποστολή μηνυμάτων ανάμεσα στη Σικελία και την Καρχηδόνα.

Στο σύστημα αυτό εμπλέκονται πανομοιότυπα δοχεία σε ξεχωριστούς λόφους(;).

 Κάθε δοχείο θα είναι γεμάτο με νερό, και έχει μια κάθετη ράβδο επιπλέει μέσα.

 Οι ράβδοι ήταν χαραγμένοι με διάφορους προκαθορισμένους κώδικες σε γραμμώσεις .

 "Για να στείλετε ένα μήνυμα, στον φορέα αποστολής θα χρησιμοποιηθεί  ένας φακός  στο σήμα του παραλήπτη φορέα(;).

Τότε  τα δύο συγχρονισμένα μέρη , θα ανοίξουν  ταυτόχρονα τις κάνουλες στο κάτω μέρος των δοχείων τους και το νερό θα στραγγίξει μέχρι η στάθμη του νερού φθάσει στην επιθυμητή θέση του κωδικού .  ,σημείο στο οποίο ο αποστολέας θα μείωνε τον φακό του, και οι φορείς εκμετάλλευσης θα κλείσουν ταυτόχρονα τις κάνουλες τους. "

Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που βρέθηκαν στις γραφές του Τακτικού

ΣΤΕΝΟΓΡΑΦΙΑ -ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΕΥΡΕΣΗ

Του Richard Flavin 

 Υπάρχουν πολλές δημοφιλείς ιστορίες για την στενογραφία (π.χ., Guénin 1908? -Glatte 1958?- Leslie 1964) και της γραφής, σε γενικές γραμμές, οι οποίες περιλαμβάνουν μνεία των συστημάτων για την  στενογραφία (π.χ., Daniels 1996). Αυτό που ακολουθεί δεν έχει σκοπό να αντικαταστήσει αυτές τις πηγές, αλλά  το άρθρο αυτό επιχειρεί απλώς να ανιχνεύσει μια κάπως πιο εμπεριστατωμένη  από τα πρώτα στοιχεία  για την στενογραφία με αυτήν που χρησιμοποιείται για την Mi'kmaq σελιδοδείκτες κα, και όχι μια πλήρη και σε βάθος προσέγγιση της  

 

Η ΣΤΗΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 350 ΠΧ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ.

Acropolis Stone (c. 350 BCE), Brit. Mus. 
 

  

Ελληνικό έγγραφο με συντομογραφία –στενογραφία  του 3-4 αιωνα μ.Χ.

Add. Ms. 33270 (3rd to 4th cent. CE).

    Σήμερα, οι περισσότεροι μελετητές της παλαιογραφίας- paleographers- έχουν δεχθεί το κλασικό ελληνικό σύστημα στενογραφίας από την επιγραφή του τέταρτου αιώνα π.Χ., όπως ανακαλύφθηκε στην Ακρόπολη της Αθήνας το 1884, όπως και εκ των υστέρων, είναι αποδεδειγμένα το λειτουργικότερο  και το παλαιότερο σωζόμενο παράδειγμα της στενογραφίας.

Ξενοφών 430-355 π.χ.

 Η Ακρόπολη Stone επιγραφή που χρησιμοποιεί ένα γεωμετρικό σύστημα που περιγράφεται τροποποιήθηκε από βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις (Foat 1901). Ο Ξενοφών, ο Έλληνας στρατιώτης και ιστορικός που ήταν  ως νέος, μαθητής του Σωκράτη, λέγεται ότι τον παροτρύνε ο δάσκαλος του να δημιουργήσει η να επινοήσει ένα τέτοιο σύστημα γραφής (Διογένης Λαέρτος. Ii.48). Ίσως η επιγραφή στη στήλη της Ακρόπολης είναι ένα παράδειγμα του συστήματος του Ξενοφώντα, αλλά η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων αφήνει μία αμφιβολία  στο βωμό αυτών που δεν έχουν τίποτα να θυσιάσουν. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΕΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ 2^ου ΑΙΩΝΑ  

 Η Ελληνική στενογραφία τελικά έχει τυποποιηθεί στο δεύτερο αιώνα π.Χ. και από τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. είχε αναδειχθεί ως ένα βιώσιμο σύστημα, αλλά Έλληνες για κάποια χρόνια δεν συνέχισαν την στενογραφία και απομνημόνευση ενθαρρύνθηκε. (Norman 1960).  

ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ  ΑΘΗΝΑΪΚΟΥ  ΙΠΠΙΚΟΥ ΠΕΡΙ ΤΟ  350 Π.Χ. - 250 Π.Χ.

μακράν το μεγαλύτερο όνομα αρχείου της αρχαιότητας. 

 

Στην αρχαία Ελλάδα η χρήση του αλόγου, σε πολεμικά άρματα, είναι γνωστή από τον 16ο αιώνα π.Χ., ενώ κατά τη δεύτερη χιλιετία η ταφή αλόγων μαζί με τον κύριο τους καταδεικνύει την ιδιαίτερη σημασία τους. Οι Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο κατακτούν την Τροία προσφέροντας στους εχθρούς «δώρο» με τη μορφή αλόγου, τον περίφημο «Δούρειο Ίππο».

Η κατοχή αλόγου και η δαπανηρή συντήρησή του ήταν ακριβή υπόθεση. Αναφέρεται πως το 421 π.Χ. ένα άλογο στοίχιζε το υπέρογκο ποσό των 1200 ασημένιων αττικών δραχμών. Ως εκ τούτου μόνο η αριστοκρατική τάξη είχε αυτή τη δυνατότητα και έτσι το άλογο αποτελούσε σύμβολο κύρους, πλούτου και κοινωνικής θέσης. Τον 6ο αιώνα π.Χ. πολλές αριστοκρατικές οικογένειες επιδείκνυαν την υπεροχή τους, επιλέγοντας ονόματα με πρώτο ή δεύτερο συνθετικό τη λέξη «ίππος» (π.χ. «Ιππίας» και «Ίππαρχος», γιοι του τύραννου Πεισίστρατου, «Ξάνθιππος», πατέρας του Περικλή). Ο νομοθέτης Σόλων (αρχές 6ου αι. π.Χ.), κάνοντας διάκριση των τεσσάρων κοινωνικών ομάδων της αθηναϊκής πολιτείας, ενέταξε αυτούς τους αριστοκράτες στη δεύτερη ανώτερη κοινωνική τάξη, εκείνη των Ιππέων. Κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Περικλή (461-429 π.Χ.), ο ρόλος των ιππέων αναβαθμίστηκε· συγκροτήθηκε σώμα χιλίων ανδρών (ιππικό) το οποίο λάμβανε μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και σε σημαντικές

θρησκευτικές γιορτές, όπως τα μεγάλα Παναθήναια.

Αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Θουκυδίδης και ο Ξενοφώντας κάνουν αναφορά στη συμβολή των ιππέων στις νίκες των Αθηναίων εναντίον των Σπαρτιατών, ενώ ο Αριστοφάνης ονομάζει μία από τις κωμωδίες του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ιππείς» (424 π.Χ.). Η στάση αυτή αλλάζει ριζικά με το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, το 404 π.Χ., όταν με τη συμμετοχή της τάξης των ιππέων καταλύεται η αθηναϊκή δημοκρατία και εγκαθιδρύεται το ολιγαρχικό καθεστώς των Τριάκοντα τυράννων.

Τα αγάλματα ιππέων στην αίθουσα των αρχαϊκών έργων του Μουσείου είναι πιθανότατα αφιερώματα της τάξης των Ιππέων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η σημαντικότερη συγκέντρωση τέτοιων αγαλμάτων παρατηρείται κατά τον 6ο αιώνα στην Ακρόπολη της Αθήνας. Κατασκευασμένα με εξαιρετική φροντίδα, καταδείκνυαν τον πλούτο και την ισχύ των αναθετών τους. 

Ενώ οι πληροφορίες που έχει επιβιώσει σχετικά με την αρχαία ελληνική βιβλιοθήκη και αρχεία σε  κτίρια από τις ανασκαφές των ερειπίων, οι περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη βιβλιοθήκη και το αρχείο εκμεταλλεύσεων, καθώς και βιβλιοθήκη και η λειτουργία αρχείου, βασίζεται σε λογαριασμούς τρίτων, ή είναι αποσπασματικά ή έχουν κερδοσκοπική χροιά . Δραματική εξαιρέση από αυτή τη συνολική έλλειψη στα σωζόμενα αρχεία από την αρχαία Ελλάδα είναι τα Αρχεία του  Αθηναϊκού  Ιππικού από τον τέταρτο και τρίτο αιώνα π.Χ. που σώζονται σε μολύβδινα  δισκία.  

Τα Αρχεία του  αθηναϊκού  Ιππικού ανασκάφηκαν το 1965 από ένα πηγάδι στο προαύλιο του Διπύλου, τη διπλή πύλη που οδηγούσε στην πόλη της Αθήνας από τα βόρεια. Περιελάμβανε 574 δισκία και είναι  από τον τρίτο αιώνα π.Χ.. Έξι χρόνια αργότερα, ένα άλλο με εκατό περίπου δισκία από τον τέταρτο και το τρίτο αιώνα π.Χ., ανακαλύφθηκαν από ένα τμήμα  του έχει  καλά ανασκαφεί στην άκρη της Αγοράς στην Αθήνα. Ο Ιστορικός για τα αρχεία Ernest Posner της αρχαιότητος χαρακτηρίζει  αυτές ως «μακράν το μεγαλύτερο όνομα αρχείου της αρχαιότητας.

Βρέθηκαν  πινάκια η δισκία ερμητικά κλειστής έλασης ή διπλωμένα πάνω και κάτω , που περιλαμβάνουν τις ακόλουθες πληροφορίες:

το όνομα στην γενική του ιδιοκτήτη του αλόγου- Χρώμα και το σήμα του αλόγου, εάν υπάρχει. και η αξία του που δήλωσε σε δραχμές, και με 1.200 δραχμές έχει δοθεί ως η μεγαλύτερη αποτίμηση 

 Κανονικά, μόνο το όνομα του ιδιοκτήτη αναγράφεται στο εξωτερικό, τα άλλα δεδομένα είναι γραμμένα  στο εσωτερικό του δισκίου και δεν μπορούσε να διαβαστεί, από κανέναν  εκτός εάν το  δισκίο ξετυλίγεται από την θέση του ή ξεδιπλώνεται μαζί με μια σειρά δισκίων

Είναι παλίμψηστα,  δηλαδή, η αρχικές καταχωρήσεις είχαν σβηστεί και αντικατασταθεί από νέα δεδομένα

Posner,« Η Αθηναϊκή Αρχεία Ιππικού του τέταρτου και της τρίτου αιώνα   π.Χ. »,Ο αμερικανός Αρχειονόμος (1974) 579-82). Το ευρύ φάσμα των αγγείων καθώς και τα δισκία που έχουν ανασκαφεί από το Δίπυλο περιγράφονται από  τον Karin Braun στο "Der Διπύλου-Brunne Β ¹ Die Funde," Mitteilungen des Deutschen archäologischen ινστιτούτων Athenische Abteilung, Band 85 (1970) 129-269, πλάκες 53 – 93-.

Οι Πλάκες 83-93 απεικονίζουν τι περιέχουν τα  δισκία για να μην τυλίγονται και ξετυλίγονται. Από τοίς εκτεταμένες διαθέσιμες πληροφορίες, ο John H. Kroll, συντάκτης του κύριου έγγραφου σχετικά με την ανασκαφή του 1971, ανέπτυξε μια θεωρία σχετικά με τους σκοπούς και τη λειτουργία των αρχείων τυο Αθηναϊκού ιππικού,  από τα οποία παραθέτουμε ένα μέρος:

"Η συνεχής εναλλαγή των αλόγων εξηγεί, νομίζω, γιατί τα αρχεία των τιμών των αλόγων κρατήθηκαν όπως ήταν-ατομικά του κάθε ενός σε  δισκία μολύβδου. Επίσημα ετήσια αρχεία στην Αθήνα συνήθως διατηρούνται σε μορφή λίστας σε πάπυρο ή σε μαρμάρινους  πίνακες.

 Όμως, δεδομένου ότι ένας ιππέας ήταν πιθανό να έχει αλλάξει το άλογό του σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια του έτους, ένα πιο ευέλικτο σύστημα αρχείων κλήθηκε για -το ισοδύναμο της σύγχρονης κάρτας-αρχείο του συστήματος-την οποία η καταγραφή ενός συγκεκριμένου άλογου θα μπορούσε να τραβηχτεί έξω και να αντικατασταθεί αν το ίδιο το άλογο είχε αντικατασταθεί. Έτσι για τις μεμονωμένες εγγραφές, είχε προφανή πλεονεκτήματα σε σχέση με χαρτί ή ξύλο, και, επειδή  ήταν φτηνό και θα μπορούσαν να διαγραφούν και να χρησιμοποιηθούν εκ νέου κατ 'επανάληψη, θα ήταν λιγότερο δαπανηρή σε βάθος χρόνου. Η περαιτέρω χρήση των πινακίδων, για άλλους λόγους παρεμπιπτόντως, πρέπει σίγουρα να είναι ένας παράγοντας στο χαμηλό ποσοστό επιβίωσης των δισκίων στις περισσότερες σειρές και την απώλεια των άλλων σε όλη τη σειρά.  

Υπάρχει μία άλλη σχέση με τον οποίο τα δισκία ξεχωρίζουν από τα ετήσια στοιχεία. I υποθέσω ότι ήταν έλασης ή διπλωμένα απλά για τη διευκόλυνση της αποθήκευσης και όχι επειδή οι αξιολογήσεις που περιέχουν έπρεπε να κρατηθεί μυστικό. Αλλά το γεγονός ότι ήταν διπλωμένο ή τυλίγονται, πολλοί από αυτούς όσο πιο σφιχτά θα μπορούσαν να είναι, δείχνει ότι κανείς δεν περίμενε να αναφέρονται σε τακτική βάση.

 Πράγματι, από το σύνολο της κατάστασης  των αδιάσπαστων δισκίων που ανακτήθηκαν από πηγάδια στον Κεραμικό και την Αγορά στην αρχική θέση τους  και ήταν διπλωμένο ή σε έλαση , είναι αμφίβολο ότι κανένα από τα σωζόμενα δισκία είχε ποτέ αναζητηθεί. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η αξιολόγηση  ότι ποτέ δεν αναζητήθηκαν οι  πληροφορίες, απλά ότι οι εγγραφές έγιναν σε ετήσια βάση και αρχειοθετούνται για αν αναζητηθούν  οι πληροφορίες μόνο σε σπάνιες, αν και αναμενόμενες, περιπτώσεις.Αν η ευκαιρία αυτή δεν προέκυπτε κατά τη διάρκεια του έτους, που έληξε, τότε αυτά αντικαταστάθηκαν με τις εκτιμήσεις του επόμενου έτους, και είχαν μπει στην άκρη, τελικά για να διαγραφούν και να χρησιμοποιηθούν εκ νέου »(Kroll," ένα αρχείο του Αθηναϊκού ιππικού, "Hesperia XLVI [1977] Αρ. 2, 94-95). 

ΟΙ ΑΡΧη ΤΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ ΠΕΡΙΠΟΥ 280 Π.Χ.

Κομμάτια της Οδύσσειας ,έχει πιθανά αντιγραφεί στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας  

Τα σχόλια σχετικά με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια γραμμένα στην Ελληνιστική περίοδο στην Αλεξάνδρεια και όταν άρχισε να εξερευνεί ο συγγραφέας από το κείμενο ασυνέπειες των ποιημάτων που συνέβσανη ως αποτέλεσμα των διαφορετικών ειδών γραφής και επίσης όταν  καταγράφοντας διαφορετικές εκδόσεις των ποιημάτων τι προσπαθεί να  περάσει κάτω η μέσω της προφορικής παράδοσης, τότε αυτή η διαδικασία της σύγκρισης διαφορετικών χειρογράφων κειμένων, όπως θα έχουν διατηρηθεί στο Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη – για να καταλήξουμε σε αυτό που θα μπορούσε να είναι το «κανονικό» κείμενο, τότε αυτό ακριβώς  ήταν η αρχή της Φιλολογίας .
Η πρώτη κριτική έκδοση του Ομήρου έγινε από τον Ζηνόδοτο από την Έφεσο, πρώτα ήταν επιστάτης της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας , έζησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας των δύο πρώτων Πτολεμαίων , και ήταν στο απόγειο της φήμης του, περίπου 280 πΧ . Οι συνάδελφοί του στη βιβλιοθηκονομία ήταν ο Αλέξανδρος ο Αιτωλός και ο Λυκόφρονας της Χαλκίδας , στους οποίους παρεχώρησαν τους  τραγικούς και κωμικούς συγγραφείς, αντίστοιχα, του Ομήρου και άλλους επικούς ποιητές ανατίθεται στον  Ζηνόδοτο.
"Αφού συγκέντρωσε τα διάφορα χειρόγραφα της βιβλιοθήκης, που είχαν περιεχόμενο  αμφίβολους στίχους, τα μεταφέρει ή για  να τροποποιηθούν οι γραμμές, ή  εισήγαγε νέες αναγνώσεις. Είναι πιθανό ότι ήταν ο υπεύθυνος για τη διαίρεση των ομηρικών επών σε είκοσι τέσσερα βιβλία κάθε (με τη χρήση κεφαλαίων Ελληνικών γραμμάτων για την Ιλιάδα , και πεζά για την Οδύσσεια ), και πιθανώς ήταν ο συγγραφέας του υπολογισμού των ημερών από την Ιλιάδα του Tabula Iliaca "

Η tabula illiaca 

ΤΟ ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΑΥΤΟΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟ  250 Π.Χ.

Διάγραμμα του ρολογιού με νερό του Κτησίβιου

Ο Έλληνας εφευρέτης και μαθηματικός Κτησίβιος, ίσως ο πρώτος επικεφαλής της βιβλιοθήκης της  Αλεξάνδρειας , εφηύρε το πρώτο τεχνητό αυτόματο σύστημα αυτορρύθμισης, με τον σχεδιασμό ενός βελτιωμένου τύπου ρολόι νερού ή κλεψύδρα (νερό κλέφτης) που δεν απαιτείται καμία εξωτερική παρέμβαση μεταξύ της ανατροφοδότησης αλλά  και για  τους ελέγχους του μηχανισμού . Η Κλεψύδρα του  Κτησίβιου κρατούσε  πιο ακριβή χρόνο από οποιοδήποτε ρολόι που εφευρέθηκε μέχρι ο Ολλανδός φυσικός Huygens Κρίστιαν εφεύρε  το ρολόι -εκκρεμές , και χρειάστηκε πρώτα να μελετηθεί η χρήση ενός εκκρεμούς για να ρυθμίσει και να φτιάξει ένα ρολόι τον 17ου αιώνα.

Κατά την πρώτη περίοδο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, αυτό το ρολόι του Κτησίβιου προσαρμόστηκε έτσι  ως ένας τρόπος για τους γιατρούς να μετρούν  το σφυγμό του ανθρώπου . Χρησιμοποιήθηκε επίσης σε δικαστήρια για την οριοθέτηση του χρόνου  στις ομιλίες. Ένας μακρύς σωλήνας είχε βυθιστεί στο νερό και όταν ήταν πλήρης, ενώ το  άνοιγμα στο πάνω μέρος ήταν κλειστό με την πλήρωση ανοίγει και πάλι, και το νερό που βγαίνει πέφτει μέσα από ένα μικρό άνοιγμα στο κάτω άκρο Ένα άτομο ήταν ελεύθερο να μιλήσει μέχρις ότου ο σωλήνας ήταν αδειάσει  Θεωρητικά, το μεταξύ διάστημα που το νερό στάζει σηματοδότησε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα... Ωστόσο, η ταχύτητας ροής αυξάνετε  όταν υπήρχε περισσότερο νερό στον σωλήνα  . Όπως όμως εκκενώνεται, η μείωση στην πίεση επιβράδυνε το  στάλαγμα  . Στόχος του Κτησίβιου λοιπόν  ήταν να ρυθμίσει το ρολόι, έτσι ώστε η στάθμη του νερού πρέπει να είναι συνεχώς ίδια. Συνήθιζε δυαδικό σύστημα τριών δοχείων στο οποίο ένα μεγάλο σώμα του νερού όταν αδειάσει στην κλεψύδρα για να το ασφαλίσει παρέμεινε πλήρως  ύδατος . Ο πλωτήρας και ο δείκτης που σε ένα  τρίτο δοχείο αναγράφεται ο χρόνος που διέρρευσε. Τα καλύτερα υδραυλικά ρολόγια δεν βασίζονταν απλά στην ροή του νερού μέσα από κάποιο στενό στόμιο αλλά λειτουργούσαν και με σταθερή πίεση του νερού σε ειδικά διαμορφωμένα δοχεία. Ιδιαίτερη προσοχή δινόταν στην ποιότητα και την ακρίβεια κατασκευής των στομίων απ' όπου έρεε το νερό. Η κλεψύδρα του Κτησίβιου παρέμεινε το πιο ακριβές ρολόι μέχρι το δέκατο τέταρτο αιώνα, όταν μηχανικά ρολόγια με χρήση ένα σύστημα μολυβδούχου βάρους και μοχλούς αντικατέστησαν τα ί υδραυλικά. Η επιπλέουν στην κλεψύδρα αντιπροσωπεύει ένα πρώιμο παράδειγμα ενός μηχανισμού ανατροφοδότησης "(Nocks, το ρομπότ. την ιστορία της ζωής της Τεχνολογίας [2008] 12-13).Μερικές  εφευρέσεις του Κτησίβιου ήταν ….

το Έμβολο κυλίνδρου

το Κυρτό σιφώνι.

την Αντλία πίεσης. Η πρώτη πιεστική μηχανή που έφερε δύο έμβολα (πιστόνια) με δυνατότητα παροχής 105 λίτρα/λεπτό.

την Καταθλιπτική - αναρροφητική αντλία, χειροκίνητη που χρησιμοποιούν και σήμερα οι πυροσβέστες, θυμίζει τραμπάλα.

το Υδραυλικό Ωρολόγιο και

το Υδραυλικό Μουσικό Όργανο (Ύδραυλος), το πρώτο πληκτροφόρο και πολυφωνικό όργανο στην ιστορία το οποίο αποτελεί και το πρώτο αρμόνιο.

Τηλεβόλα όπλα. Βλητικές μηχανές που λειτουργούσαν με πεπιεσμένο αέρα.

Ανυψωτήρας. Ανυψωτική μηχανή για μεγάλα βάρη που λειτουργούσε με πίεση νερού.

Καταπέλτες υδραυλικοί. Καταπέλτες των οποίων το τέντωμα των ιμάντων ή σχοινιών γινόταν υδραυλικά.

Κλεψύδρα. Αστρονομικό υδραυλικό όργανο - χρονόμετρο. Η Κλεψύδρα του Κτησιβίου λεγόταν και ύδραυλις, σε αντιδιαστολή με τον ύδραυλο, που λεγόταν το μουσικό όργανο. 

Η ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΕΞΑΝΤΑ  ΙΠΠΑΡΧΟΣ 150-100 ΠΧ 

Ένα πορτραίτο του Ιππάρχου από τη σελίδα τίτλου του Cosmographicall William Cunningham του Glasse (1559). 

Ο αστρολάβος εφευρέθηκε στον ελληνιστικό κόσμο και αποδίδεται στον έλληνα αστρονόμο   Ίππαρχο. «…εφεύρε τα κατάλληλα όργανα για τον ορισμό της θέσης του κάθε άστρου έτσι ώστε από την θέση και από το μέγεθός τους να αναγνωρίζονται εύκολα και εάν κάποιο απ’ αυτά εξαφανίζονταν ή κάποιο νέο εμφανίζονταν ή ορισμένα απ’ αυτά μετακινούνταν ή εάν η λάμψη μερικών άλλαζε να γίνεται άμεσα αντιληπτό, μ’ αυτόν τον τρόπο άφησε στην ανθρωπότητα τον ουρανό ολόκληρο ως κληρονομιά», όπως μας αναφέρει ο Πλίνιος.. O Ίππαρχος είναι λοιπόν ο εφευρέτης του Αστρολάβου, (όργανο με τη βοήθεια του οποίου μέτρησε τις συντεταγμένες των αστέρων). Τελειοποίησε τη Διόπτρα, (όργανο που του επέτρεψε την εκτίμηση της φαινόμενης διαμέτρου Ηλίου και Σελήνης, την απόσταση και το πραγματικό μέγεθός τους). Επίσης τελειοποίησε παλαιότερα όργανα όπως ήταν ο Γνώμων, το Ηλιοτρόπιο ή «Σκιάθηρον», το Ηλιωρολόγιο, το Καθετίον, την Κλεψύδρα, τους "Κρίκους", τη Στερεά σφαίρα και το Υδρολόγιο.

Και ενώ θεωρείται ο πρώτος που διαίρεσε τους κύκλους των παραπάνω αστρονομικών αυτών οργάνων σε 360 μοίρες είναι ο πρώτος που κατασκεύασε Υδρόγειο σφαίρα.

Το 2006, ανακοινώθηκε από την Ομάδα Έρευνας του Μηχανισμού των Αντικυθήρων ότι ένα σύμπλεγμα οδοντωτών τροχών στο εσωτερικό του μηχανισμού αναπαριστούσε τη μεταβλητή γωνιακή ταχύτητα της Σελήνης, σύμφωνα με τη θεωρία του Ιππάρχου. Η σχετικά κοντινή χρονική απόσταση ανάμεσα στον θάνατο του Ιππάρχου και την υποτιθέμενη περίοδο κατασκευής του μηχανισμού θα μπορούσε να σημαίνει ότι η σχολή του Ιππάρχου είχε κάποια ανάμειξη στον σχεδιασμό ή και την κατασκευή του μοναδικού αυτού οργάνου. 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΠΠΑΡΧΟ 

Ο Ίππαρχος ο Ρόδιος ή Ίππαρχος ο Νικαεύς (περ.190 π.Χ. - 120 π.Χ.) ήταν Έλληνας αστρονόμος, γεωγράφος, χαρτογράφος και μαθηματικός, θεωρούμενος από αρκετούς και ακριβέστερα ως ο «πατέρας της Αστρονομίας». `Αλλοι τίτλοι που του έχουν αποδοθεί είναι του μεγαλύτερου αστρονομικού παρατηρητή «πρίγκιπα της παρατήρησης», «θεμελιωτή της τριγωνομετρίας» ως και του «μεγαλύτερου αστρονόμου της αρχαιότητας», αλλά και «όλων των εποχών». Η υπομονή του, η οξυδέρκειά του αλλά και το βεβαιούμενο ιστορικά πάθος του με ότι καταπιανόταν τον οδήγησαν σε δρόμους που σήμερα, αναλογικά με τα δεδομένα της εποχής του, σίγουρα εντυπωσιάζουν.

Ο Ίππαρχος, ο γιος του Διονυσίου, πέρασε τελικά στην αθανασία το 120 π. Χ. στην παραλία της αγαπημένης του Ρόδου, εκεί απ’ όπου φαίνεται ότι έκανε και τις περισσότερες αστρικές του παρατηρήσεις.

http://www.hellinon.net/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ"

Ο φορητός υπολογιστής του Μίνωα

Ὁ ὑπολογιστὴς τοῦ Μίνωος.---.

 
Ο φορητός υπολογιστής του Μίνωα---
Παρασκευάς Περάκης----

Τον πρώτο αναλογικό υπολογιστή στην Ιστορία της ανθρωπότητας είχαν ανακαλύψει οι Μινωίτες, σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει ο ερευνητής δρ Μηνάς Τσικριτσής, ο οποίος θα παρουσιάσει σύντομα στα Χανιά τη λειτουργία ενός σημαντικού μινωικού ευρήματος, που αλλάζει όσα ξέραμε για τον Μινωικό Πολιτισμό.
Σύμφωνα με τον Κρητικό ερευνητή αιγαιακών γραφών, το μινωικό αντικείμενο, που είχε βρεθεί το 1898 στο Παλαίκαστρο Σητείας, αφαιρεί από τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων την ‘τεχνολογική πρωτιά’ καθώς είναι ο πρώτος αναλογικός υπολογιστής στην Ιστορία και μάλιστα φορητός!

Η λειτουργία του υπολογιστή‘Πρόκειται για έναν μικρό, φορητό, αναλογικό υπολογιστή που προσδιορίζει όλες τις εκλείψεις και κάνει την ίδια δουλειά με τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, τον οποίο μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε τον αρχαιότερο υπολογιστή’, δηλώνει στα ‘Χανιώτικα νέα’ ο κ. Τσικριτσής. ‘Επιπλέον, όμως’, συμπληρώνει, ‘ο υπολογιστής αυτός έχει τη δυνατότητα να προσδιορίζει το γεωγραφικό πλάτος. Είναι ένα όργανο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στη ναυσιπλοΐα αλλά και στην Αστρονομία’.
Η ιστορία του ευρήματος

Σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, το λάπτοπ του Μίνωα ήρθε στην επιφάνεια από το αλέτρι ενός αγρότης στο Παλαίκαστρο Σητείας το 1898. Ο γεωργός εντόπισε δύο πλάκες, τις οποίες στη συνέχεια επιχείρησε ανεπιτυχώς να πουλήσει. ‘Το εύρημα έφτασε στα Χανιά και στα χέρια του Στέφανου Ξανθουδίδη, ο οποίος αμέσως διαπίστωσε τη σπουδαιότητά του και τη σχέση του με τον Μινωικό Πολιτισμό’, ανέφερε στα ‘Χ.Ν.’ ο κ. Τσικριτσής και προσέθεσε: ‘Ο Ξανθουδίδης έκανε μια δημοσίευση στην αρχαιολογική εφημερίδα της εποχής αλλά οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν δεν ήταν καλές ποιοτικά. Ηταν, λοιπόν, αδύνατο για τους απανταχού ερευνητές να αξιοποιήσουν το υλικό και να διαπιστώσουν περί τίνος επρόκειτο’.
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1938, ο Αρθουρ Εβανς έκανε μια δημοσίευση για το συγκεκριμένο εύρημα χρησιμοποιώντας ένα σκίτσο το οποίο, όμως, σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, ήταν λάθος και οδηγούσε τους ερευνητές σε εσφαλμένα ή ελλιπή συμπεράσματα.
‘Γράφοντας το βιβλίο μου για την «Αστρονομία του Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού»’, ανέφερε στα ‘Χ.Ν.’ ο κ. Τσικριτσής, ‘έφτασα και στο συγκεκριμένο εύρημα. Από τις φωτογραφίες του Ξανθουδίδη δεν μπορούσα να βγάλω συμπεράσματα, ενώ από το δημοσίευμα του Εβανς διαπίστωσα ότι ήταν λάθος το σκίτσο. Ετσι ζήτησα από το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου να μελετήσω το πρωτότυπο και τόσο ο διευθυντής -κ. Ρεθεμνιωτάκης- όσο και η αρχαιολόγος -κα Αθανασάκη- με βοήθησαν και τους ευχαριστώ. Συνδυάζοντας τις γνώσεις μου για τον Μινωικό Πολιτισμό και  την Αστρονομία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η λειτουργία του μηχανισμού αυτού αφορούσε τη μέτρηση του χρόνου και την πρόβλεψη σεληνιακών και ηλιακών εκλείψεων’. 

Λειτουργικό μέχρι σήμεραΗ εντυπωσιακή αποκάλυψη του κ. Τσικριτσή λειτουργεί μέχρι και σήμερα καθώς, όπως αναφέρει ο ίδιος, ‘διαπιστώνω με το αντίγραφο που κατασκεύασα ότι ο υπολογιστής αυτός είναι σε θέση να προβλέπει τις εκλείψεις. Το επιβεβαίωσα και με την περασμένη έκλειψη του Δεκεμβρίου αλλά και αντιπαραβάλλοντας τις μετρήσεις του με αυτές της NASA’.
                                                                   Πώς λειτουργεί; 

Ο ακτινωτός κύκλος του 15ου αιώνα π.Χ. χωρίζεται σε δύο ημικύκλια, που το καθένα έχει 29 και 30 χαράξεις. Αυτά τα ημικύκλια αναπαριστούν δύο σεληνιακούς μήνες, 29 και 30 ημερών, που αρχίζουν και τελειώνουν με πανσέληνο. Αν, κάθε ημέρα, μετακινούμε δεξιόστροφα μία βελόνα στον εσωτερικό κύκλο και κάθε 15 ημέρες μετακινούμε μια άλλη βελόνα αριστερόστροφα στην περιφέρεια με τα ακτινωτά τριγωνικά δόντια, παίρνουμε την πορεία της Σελήνης ως προς την πορεία του Ηλίου. ‘Οι Μινωίτες εγνώριζαν για το φυσικό φαινόμενο που ονομάζεται «Σάρος»’, αναφέρει ο κ. Τσικριτσής εξηγώντας ότι πρόκειται για το γεγονός ότι οι εκλείψεις κάθε δεκαοκτώμισι χρόνια επαναλαμβάνονται. ‘Πάνω στη μήτρα που βρέθηκε υπήρχαν δύο βελόνες και μία λαβίδα. Ενας διαβήτης, δηλαδή. Οπότε με αυτά τα εργαλεία το δουλεύεις άνετα. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ένα μικρό «portable» χρησιμοποιώντας τους όρους της σύγχρονης τεχνολογίας’, συμπληρώνει ο κ. Τσικριτσής και επισημαίνει: ‘Το σημαντικό είναι ότι αυτό το εύρημα αλλάζει την ιστορία της Τεχνολογίας καθώς είναι μια εφεύρεση προγενέστερη του Μηχανισμού των Αντικυθήρων’. 

Ο πλούτος του Μινωικού Πολιτισμού 

Με αφορμή την ανακάλυψη αυτή του κ. Τσικριτσή για τη λειτουργία του ευρήματος, αναδεικνύεται ο πλούτος του Μινωικού Πολιτισμού. ‘Αυτά που έχουμε βρει είναι ελάχιστα και προσωρινά αρχεία των Μινωιτών’, τονίζει ο Κρητικός ερευνητής. ‘Αποδεικνύεται ότι είχαν πλούσια γνώση σε τομείς, όπως η Αστρονομία και τα Μαθηματικά. Ηταν ένας Πολιτισμός πολύ προχωρημένος, που ενδεχομένως να σχετίζεται και με τους Ατλάντιους’.
Χαρακτηριστικό είναι, ότι ο κ. Τσικριτσής διαπίστωσε από την έρευνά του ότι το εύρημα της Σητείας σχετίζεται με το φημισμένο Στόουνχεντζ στη Βρετανία. Οπως μας εξήγησε, ουσιαστικά το Στόουνχεντζ αποτελεί μια αποτύπωση σε μεγάλη κλίμακα του υπολογιστή αυτού ή κάποιου άλλου αντίστοιχου. 

Στα Χανιά η παρουσίαση του ευρήματος 

Ο κ. Τσικριτσής θα βρεθεί στα Χανιά τον επόμενο μήνα. Σε εκδήλωση που συνδιοργανώνει η ‘Τυποβιβλιοχαρτεμπορική’ Πελεκανάκη, θα παρουσιάσει το βιβλίο του ‘Αστρονομία Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού’ αλλά και τη μελέτη του για τον μινωικό υπολογιστή. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 13 Απριλίου στην αίθουσα του Εμπορικού Επιμελητηρίου στην Αγορά.  (χανιώτικα νέα καὶ φωτογραφίες ἀπὸ ἐδῶ)


Αναδημοσίευση από : http://filonohpontou.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο φορητός υπολογιστής του Μίνωα"

Η Αναπηρία στην Αρχαία Ελλάδα

Τιμούσαν άτομα με σωματική αναπηρία στην αρχαία Ελλάδα;---Η Αναπηρία στην Αρχαία Ελλάδα - Μέσα στα χρόνια, πολλές από τις αναπηρίες αποδόθηκαν σε δαιμονοπληξίες ή σε θεϊκή τιμωρία.-- Η πρώτη επιστημονική προσέγγιση της αναπηρίας έγινε από τον Ιπποκράτη γύρω στα 400 π.Χ., ο οποίος απέρριψε τις απόψεις αυτές. Υποστήριξε μάλιστα ότι προέρχονται από εγκεφαλικές νόσους, άποψη πρωτοπόρα για την εποχή αυτή. Η θέση που ακολούθησε ο Ιπποκράτης ήταν η αιτία για την αποδοχής της αναπηρίας και το έναυσμα για τις πρώτες οργανωμένες προσπάθειες κατανόησης και θεραπείας

Ο Ηφαιστος ήταν θεός της φωτιάς και των μετάλλων, και όχι μόνο. Μια παράδοση τον θεωρεί γιο της Ήρας και του Δία. Ο Όμηρος λέει πως γεννήθηκε κουτσός. Μια άλλη παράδοση, που είναι και επικρατέστερη, αναφέρει με διαφορετικό τρόπο γιατί ο Ήφαιστος ήταν κουτσός. Λέει λοιπόν ότι ο Δίας τον πέταξε έξω από τον Όλυμπο, γιατί κάποτε που ο ίδιος φιλονικούσε μη την Ήρα, ο Ήφαιστος πήρε το μέρος της μητέρας του.

Μια ολόκληρη μέρα έπεφτε ο θεός προς τα κάτω. Τέλος κατά τη δύση του ήλιου προσγειώθηκε στη Λήμνο. Οι κάτοικοί της τον παρέλαβαν και τον περιποιήθηκαν. Γι” αυτό και στην αρχαία εποχή πίστευαν ότι το χαλκείο του, δηλαδή το εργαστήριο του του χαλκού, βρισκόταν στη Λήμνο, στο ηφαίστειο Μόσυχλος.

Πίστευαν ακόμη ότι οι βοηθοί του ήταν οι Κάβειροι, που τους λάτρευαν στη Λήμνο. Τον λάτρευαν κυρίως στην Αθήνα, όπου υπήρχε ναός προς τιμήν του, αυτό που σήμερα ονομάζουμε Θησείο. Οι γιορτές που τελούνται εκεί ονομάζονταν Ηφαίστεια και Χαλκεία. Τις γιορτές αυτές τις μοιραζόταν με τη θεά Αθηνά, που και αυτήν τη θεωρούσαν θεά των τεχνών.

Ο Ηφαιστος, ο μοναδικός γιος του Διός και της Ηρας, ήταν ο εργάτης (ναι, το τεμπελιό είναι «προνόμιο» θεών μοντέρνων θρησκειών) Θεών και ανθρώπων. Κατασκεύαζε όπλα, παλάτια, κοσμήματα, όλα περίτεχνα και σπουδαία. Το παλάτι στον Όλυμπο ολόχρυσο με πολύτιμους λίθους στολισμένο.

Τα δώρα του στους θεούς ασύλληπτης έμπνευσηςκαι ομορφιάς. Αυτός δώρισε στον Δία την αιγίδα (που μετά έδωσε στην Αθηνά) και το σκήπτρο του, στην Δήμητρα το δρεπάνι, στον Απόλλωνα και την Άρτεμη τα χρυσά τους βέλη, στον ήλιο τα λαμπρό του άρμα και στον Διόνυσο το ολόχρυσο κύπελό του.

Αυτός κατασκεύασε τα όπλα του Αχιλλέα, που του ζήτησε η μητέρα του η Θέτιδα και ο Όμηρος περιγράφει στην Ιλιάδα με κάθε λεπτομέρεια. Ακόμη, στον Ήφαιστο αποδίδεται και η κατασκευή του Τάλου. Κατά πολλές εκδοχές, ο Ηφαιστος ο ασχημότερος όλων των Θεών, γυναίκα του είχε την ωραιότερη θεά, την Αφροδίτη…

Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι στην αρχαία Ελλάδα όχι μόνο εκτιμούσαν τα άτομα με παραπληγία, αλλά μέχρι και Θεό με παραπληγία λάτρευαν. Και μια που έγινε λόγος για παραπληγία ο όρος Παραολυμπιακοί προέρχεται από το παρά (δίπλα, μαζί) και Ολυμπιακοί και όχι οπως λανθασμένα νομίζουν πολλοί από τις λέξεις παραπληγία και Ολυμπιακοί.

Συντάχθηκε απο τον/την Administrator  

Η Αναπηρία στην Αρχαία Ελλάδα Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης είχαν αναφερθεί πολλές φορές στην αναπηρία και πιο συγκεκριμένα στο πως θα μπορούσαν οι κωφοί να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους και να εκπαιδευτούν

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Αναπηρία στην Αρχαία Ελλάδα"

Η Φιλοσοφία στην αρχαία Ελλάδα

Η Φιλοσοφία της Επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα---

Οι αρχαίοι Έλληνες τεχνίτες, συμπεριλαμβανομένων των ναυτικών, αγροτών, αρχιτεκτόνων, εμπόρων, σιδηρουργών, ναυπηγών, γιατρών και χρονικογράφων, ήταν εξοικειωμένοι με μια μεγάλη ποικιλία υλικών, φυτών, ζώων, ανθρώπων, γεγονότων.---- Έσκαψαν σήραγγες, βρήκαν τρόπους να μεταφέρουν και να αποθηκεύσουν ευαίσθητα αγαθά, και μπορούσαν να ταυτοποιήσουν και να ανακουφίσουν σωματικούς και ψυχικούς πόνους. Διέσχισαν εθνικά σύνορα και αφομοίωσαν ξένες ιδέες και τεχνικές. Αρχαιολογικές ανακαλύψεις δείχνουν πόσα πολλά ήταν γνωστά, για παράδειγμα, σχετικά με τις ιδιότητες των μετάλλων, τις ενώσεις και τα κράματά τους, και με πόση επιδεξιότητα χρησιμοποιείτο αυτή η γνώση. Μια τεράστια ποσότητα πληροφορίας είχε κατασταλάξει στα έθιμα, τις μεθόδους παραγωγής και την κοινή λογική της εποχής.

Οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούσαν τούτη την αφθονία δεδομένη. Δεν εντυπωσιάζονταν όλοι απ' αυτήν. Σκοπεύοντας σε κάτι βαθύτερο, ορισμένοι πρώιμοι στοχαστές άρχισαν το έργο της γνώσης ξανά από την αρχή, αυτή τη φορά χωρίς λεπτομέρειες αλλά με μεγαλύτερη σαφήνεια και ακρίβεια. Ήταν φιλόσοφοι γιατί προτιμούσαν τις λέξεις απ' τα πράγματα, τον συλλογισμό από την εμπειρία, τις αρχές από τους πρακτικούς κανόνες και δεν τους πείραζε αν οι ιδέες τους συγκρούονταν με παραδόσεις και φαινόμενα του προφανέστερου είδους. Ήταν επίσης θρησκευτικοί και κοινωνικοί μεταρρυθμιστές· χλεύαζαν τα λαϊκά έθιμα και δοξασίες, περιφρονούσαν τους θεούς της παράδοσης και τους αντικατέστησαν με τέρατα (παράδειγμα: ο Θεός του Ξενοφάνη, που είναι πλήρης σκέψεως και ισχύος αλλά του λείπει η συμπόνια). Ήταν επιπλέον επιστήμονες για τα πάντα. Δεν μίλαγαν από καθέδρας, συζητούσαν τις απόψεις τους και ορισμένες από τις ιδέες τους έχουν επιβιώσει ως σήμερα.

Έτσι ο Παρμενίδης ισχυρίστηκε ότι ο κόσμος είναι ένας, ότι δεν υπάρχει αλλαγή και διαίρεση και ότι οι ζωές των ανθρωπίνων υπάρξεων που περιείχαν και τα δύο ήταν μια χίμαιρα. Η απόδειξη (που την παρουσιάζει σαν αποκάλυψη από κάποια θεότητα) στηρίζεται σε τρεις υποθέσεις προφανείς όπως είπε: ότι το Ον υπάρχει (εστίν), ότι το μη-Ον δεν υπάρχει (ουκ εστίν) και ότι τίποτα δεν είναι πιο θεμελιώδες από το Ον. Ο συλλογισμός στη συνέχεια προχωράει ως εξής: αν υπάρχει αλλαγή και διαφορά τότε υπάρχει μια μεταβολή από το Ον στο μη-Ον (που είναι η μόνη εναλλακτική δυνατότητα)· το μη-Ον δεν υπάρχει και συνεπώς ούτε η αλλαγή και η διαφορά υπάρχουν. Εδώ έχουμε ένα πρώιμο παράδειγμα της εις άτοπον απαγωγής (reductio ad absurdum) - έναν τύπο συλλογισμού που επέκτεινε το πεδίο των αποδεικτών αληθειών και το διαχώρισε από την διαίσθηση. Η συλλογιστική βάση, εστίν, είναι ο πρώτος ρητά διατυπωμένος νόμος της διατήρησης - υποστηρίζει την διατήρηση του Όντος. Διατυπωμένος στην μορφή ότι τίποτα δεν προέρχεται από το τίποτα, υπεδείκνυε κι άλλους νόμους της διατήρησης όπως την διατήρηση της ύλης (Antoine Lavoisier) ή την διατήρηση της ενέργειας (Robert von Mayer, ο οποίος άρχιζε ένα αποφασιστικό άρθρο μ' αυτήν την αρχή). Η ομοιομορφία του Όντος επιβίωσε σαν ιδέα ότι οι βασικοί νόμοι πρέπει να είναι ανεξάρτητοι από το χώρο, το χρόνο και τις περιστάσεις. 'Για μας τους φυσικούς', έγραψε ο Αϊνστάιν, επαναλαμβάνοντας σχεδόν τον Παρμενίδη, 'η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν έχει άλλη έννοια από αυτή μιας ψευδαίσθησης, έστω και επίμονης'.

Μια τρίτη ομάδα που επηρέασε την Δυτική επιστήμη και την φιλοσοφία της ήταν οι ίδιοι οι πρώιμοι επιστήμονες. Διέφεραν από τους φιλόσοφους στο ότι προτιμούσαν τα συγκεκριμένα πράγματα και από τους τεχνίτες στην θεωρητική τους κλίση. Με εξαίρεση τους γιατρούς όπως τον Αλκμαίονα τον Κροτωνιάτη, που έγραψε ένα ιατρικό σύγγραμμα, και που έζησε, το πιθανότερο, στις αρχές του 5ου αιώνα πΧ, έγιναν επαγγελματίες μόνο την εποχή των Σοφιστών. Κατά τα μέσα του 5ου αιώνα πΧ η αριθμητική, η γεωμετρία, η αστρονομία και η αρμονία ήταν ήδη φοβερά αντικείμενα διδασκαλίας (Πλάτων, Πρωταγόρας 318d-f). Ήταν επίσης κέντρα πνευματικής δραστηριότητας και δημόσιου ενδιαφέροντος· ακόμα κι ο Αριστοφάνης περιγελούσε του μαθηματικούς. Οι συζητήσεις μεταξύ επιστημόνων, φιλοσόφων και αυτών των τεχνιτών που εξηγούσαν και υποστήριζαν τα εγχειρήματά τους με το γράψιμο, καθώς επίσης και οι πιο ειδικές συζητήσεις μεταξύ επιστημονικών, φιλοσοφικών και πρακτικών σχολών, σχηματίζουν μια πρώιμη, μάλλον ανομοιογενή και όχι πάντα πλήρως τεκμηριωμένη, φιλοσοφία της επιστήμης.

Έτσι μπορούμε να εικάσουμε ότι η μετάβαση από μια θεωρία της γεωμετρίας και των αριθμών που οι προτάσεις τους μπορούσαν να επαληθευθούν, μία προς μία, από διαισθητικά προφανείς διατάξεις (παραστάσεις με βότσαλα, σχήματα) σε συστήματα προτάσεων βασισμένων σε αρχές και αποδείξεις συνοδεύτηκε από ζωηρές αντιδικίες - αλλά είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε τα στάδια και τα πρόσωπα. Σε πολλά αντικείμενα οι 'επιστημονικές' υποθέσεις ήταν στενά αναμεμιγμένες με μαγικές και θρησκευτικές ιδέες. Αυτό ενοχλεί τους ιστορικούς που θέλουν να περιγράψουν το παρελθόν ακριβώς όπως ήταν αλλά χωρίς να αποδώσουν τιμές σ' αυτό που οι ίδιοι θεωρούν δεισιδαίμονες ανοησίες. Αυτό δεν ενοχλούσε τον συγγραφέα του Περί της Ιερής Νούσου, που περιγελούσε την ιατρική του ναού και θεωρούσε την υγεία και την αρρώστια καθαρά φυσικά φαινόμενα ή τον συγγραφέα του Περί Αρχαίας Ιατρικής που απέρριπτε την φιλοσοφία επειδή ήταν πολύ απόμακρη για ιατρική χρήση. Οι πραγματείες του Γαληνού για την φύση της επιστήμης σκιαγραφούν την διαμάχη μεταξύ εμπειρικών και θεωρητικών τον 2ο αιώνα μΧ.

Σε αντίθεση με αυτές τις τοπικές φιλονικίες, ο Πλάτων προσπάθησε να χτίσει μια φιλοσοφία που συνδύαζε την τεχνική υπεροχή με την θρησκεία και μια συστηματοποιημένη πολιτική. Τον βοήθησαν διαπρεπείς επιστήμονες. Ξεκινώντας από τις θεϊκές ιδιότητες της κρίσης, της σύνεσης και της σοφίας (Νόμοι 892b2 κε.), ο Πλάτων πρόβαλε ως αξίωμα ότι οι βασικοί νόμοι του σύμπαντος πρέπει να είναι απλοί και διαχρονικοί. Οι κανονικότητες που παρατηρούνται, είπε, δεν αποκαλύπτουν βασικούς νόμους. Εξαρτώνται από την ύλη που είναι ένας παράγοντας αλλαγής. Ακόμα και τα πιο καλά εδραιωμένα αστρονομικά γεγονότα δεν διαρκούν για πάντα (Πολιτεία 530a8 κε.) Συνεπώς για να βρούμε τις αρχές, ας πούμε, της κίνησης των πλανητών είναι αναγκαίο να αναπτύξουμε μαθηματικά μοντέλα 'και να αφήσουμε τα φαινόμενα των ουρανών κατά μέρος' (Πολιτεία 530b7 κε.). Όλως παραδόξως, αυτό το απόσπασμα διασύρθηκε από επιστήμονες, οι οποίοι, έχοντας πλήρη επίγνωση των πολλών παρεκκλίσεων που κρύβουν την 'καθαρή περίπτωση' (διαταραχές, επιδράσεις της παλιρροιακής τριβής, μετάπτωση, ατμοσφαιρική διάθλαση, αστοχία οργάνων, υποκειμενικά σφάλματα, κλπ, στη περίπτωση της κίνησης των πλανητών), συχνά ξεκινούσαν με θεωρίες και λάβαιναν υπόψη τους τις παρατηρήσεις μόνο αργότερα. Η θεωρία είναι που μας διδάσκει τι είναι οι παρατηρήσεις και τι σημαίνουν, είπε ο Αϊνστάιν. Σημαντικές ανακαλύψεις (η σταθερότητα του πλανητικού συστήματος, οι λεπτομέρειες της κίνησης Μπράουν, ο σωματιδιακός χαρακτήρας του φωτός, οι σχέσεις αβεβαιότητας) έγιναν προχωρώντας με αυτόν τον τρόπο.

Εντούτοις δεν ήταν αυτή η διαδικασία που πρόκρινε ο Αριστοτέλης. Παίρνοντας την εμπειρία στην ονομαστική της αξία, προσπάθησε να συμφιλιώσει τις παρατηρήσεις, την κοινή λογική και την αφηρημένη σκέψη. Ήταν ο πρώτος συστηματικός φιλόσοφος της επιστήμης στην Δύση. Έθεσε πολλά από τα προβλήματα που συνθέτουν σήμερα το αντικείμενο και πρότεινε λύσεις που παραμένουν έγκυρες. Περιέγραψε τον τρόπο που τα γεγονότα μετατρέπονται σε έννοιες, και ακόμα παραπέρα, σε αρχές (Αναλυτικά ύστερα 99b35 κε.) και τον τρόπο που τα αντικείμενα προκαλούν τις αντιλήψεις (Περί Ψυχής 418a4 κε., 424a17 κε.). Για τον Αριστοτέλη αυτές ήταν φυσικές διαδικασίες που υπάκουαν στους γενικούς του νόμους για την κίνηση και εξασφάλιζαν την συνοχή του εμπειρισμού του. Η συμπερασματική δομή που πρότεινε για τις εξηγήσεις εξυπηρετούσε την παρουσίαση, όχι την ανακάλυψη, της γνώσης: ο Αριστοτέλης δεν είχε σαφή θεωρία για την έρευνα. Εντούτοις μας άφησε παραδείγματα που δείχνουν τι έκανε.

Άρχιζε με τα 'φαινόμενα'. Αυτά μπορούσαν να είναι παρατηρήσεις, κοινές αντιλήψεις, παραδοσιακές δοξασίες, εννοιολογικές σχέσεις ή οι απόψεις προηγούμενων στοχαστών. Ο Αριστοτέλης χρησιμοποιούσε ειδικές ομάδες για να τα συγκεντρώνει· ίδρυσε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας και μια βιβλιοθήκη χαρτών και χειρογράφων και έθεσε τα θεμέλια όλων των ιστοριών της Ελληνικής φιλοσοφίας, των μαθηματικών, της αστρονομίας, της ιατρικής και των μορφών διακυβέρνησης. Στη συνέχεια ανέλυε τα φαινόμενα σε ένα συγκεκριμένο τομέα· έβγαζε συμπεράσματα και αφαιρούσε τις αντιφάσεις, μένοντας πιστός στην παρατήρηση όταν ο τομέας ήταν εμπειρικός ή στην γλωσσική χρήση όταν ήταν αφηρημένος. Η αντίληψή του για τον χώρο, για παράδειγμα, διατηρεί την ιδέα ότι ο χώρος είναι κάτι που περιλαμβάνει είδη, αλλά με την έννοια του 'είναι εντός' απαλλαγμένη από παράδοξα. Τελικά, σχημάτιζε ορισμούς για να συγκεφαλαιώνει όσα είχε αποκομίσει. Μια γενική θεωρία της αλλαγής και της αλληλεπίδρασης, οι εννοιολογικές δυνατότητες που εξετάζονται, για παράδειγμα, στα Μετά τα φυσικά του, και μια θεωρία των μαθηματικών που εξηγούσε το πώς οι μαθηματικές έννοιες λειτουργούσαν στο κατά μεγάλο μέρος ποιοτικό του σύμπαν έπαιξαν τον ρόλο του πλαισίου εργασίας. Ο Αριστοτέλης επίσης ξεκίνησε και προχώρησε σημαντικά την σπουδή των κοινωνικών, βιολογικών και ψυχολογικών φαινομένων. 'Κανείς πριν από τον Δαρβίνο δεν είχε μεγαλύτερη συμβολή στην κατανόηση μας για τον ζώντα κόσμο από τον Αριστοτέλη', έγραψε ο E. Mayr, ένας κορυφαίος σύγχρονος βιολόγος.

Η απαρχή της μοντέρνας επιστήμης υπονόμευσε σημαντικά μέρη του Αριστοτέλειου εγχειρήματος. Ήταν μια σύνθετη διαδικασία η οποία ακόμα δεν έχει κατανοηθεί πλήρως. Κάποιοι πρώιμοι ιστορικοί και φιλόσοφοι την έχουν περιγράψει με έναν απλό και μεροληπτικό τρόπο. Δεν αποτελεί έκπληξη. Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες τους παραπλάνησαν.

Έτσι ο Νεύτωνας ισχυρίστηκε ότι οι φυσικοί νόμοι θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν συλλέγοντας 'φαινόμενα' (τα οποία γι' αυτόν ήταν είτε επί μέρους πειραματικά ευρήματα είτε παρατηρήσιμες κανονικότητες σαν τους νόμους του Κέπλερ), συνάγοντας συμπεράσματα, γενικεύοντάς τα 'εξ επαγωγής' και ελέγχοντας το αποτέλεσμα συγκρίνοντάς το με περισσότερα γεγονότα. Πίστευε ότι η βαρύτητα, οι νόμοι της κίνησης και οι βασικές ιδιότητες του φωτός είχαν ανακαλυφθεί και θεμελιωθεί με αυτήν ακριβώς την μέθοδο. Πρόσθεσε ότι οι γνωστοί νόμοι μπορούσαν να εξηγηθούν με 'υποθέσεις' και πρότεινε μια ποικιλία μοντέλων για να δώσει λογική στις ιδιότητες του φωτός και της ύλης.

Ένα ζήτημα που συχνά έχει αγνοηθεί ή έχει αντιμετωπιστεί με έναν δογματικό τρόπο είναι η αυθεντία της επιστήμης. Είναι η επιστήμη η καλύτερη μορφή γνώσης που κατέχουμε ή είναι απλώς αυτή που έχει την μεγαλύτερη επιρροή; Αυτός ο τρόπος να τίθεται το ερώτημα έχει καταντήσει τώρα απηρχαιωμένος. Η επιστήμη δεν είναι ένα πράγμα, είναι πολλά· δεν είναι κλειστή αλλά ανοιχτή σε νέες προσεγγίσεις. Αντιρρήσεις στην καινοτομία και στις εναλλακτικές λύσεις προέρχονται από συγκεκριμένες ομάδες με κατοχυρωμένα συμφέροντα κι όχι από την επιστήμη σαν σύνολο. Είναι συνεπώς δυνατό να κερδηθεί η κατανόηση και να λυθούν προβλήματα συνδυάζοντας κομμάτια και θρύψαλα της 'επιστήμης' με εκ πρώτης όψεως 'μη επιστημονικές' γνώμες και διαδικασίες. Η αρχιτεκτονική, η τεχνολογία, η δουλειά στην τεχνητή νοημοσύνη, την επιστήμη της διοίκησης, την οικολογία, τη δημόσια υγεία και την κοινωνική ανάπτυξη αποτελούν τέτοια παραδείγματα. Καθαρά θεωρητικά αντικείμενα έχουν επωφεληθεί από ξένες επεμβάσεις. Κάποιος μπορεί να πετύχει ακόμα και μένοντας τελείως εκτός 'επιστήμης'. Πολλοί μη επιστημονικοί πολιτισμοί υποστήριξαν τα μέλη τους υλικά και πνευματικά. Βέβαια αντιμετώπισαν δυσκολίες - αλλά το ίδιο έπαθε και ο βασισμένος στην επιστήμη Δυτικός πολιτισμός μας. Ο παλιός ανταγωνισμός ανάμεσα σε πρακτική και θεωρία και ο σχετιζόμενος ανταγωνισμός ανάμεσα σε 'επιστημονικές' και 'μη επιστημονικές' προσεγγίσεις μπορεί να επιβιώνει ακόμα στην πράξη, ή σύμφωνα ,με κάποια αρχαϊκά σλόγκαν· εντούτοις έχει χάσει την περισσότερη από την φιλοσοφική του δηκτικότητα.

ellinikoarxeio.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Φιλοσοφία στην αρχαία Ελλάδα"