Ο πρώτος επαγγελματικός τακτικός στρατός του κόσμου

Η Σπαρτιατική Φάλαγγα----

Ήταν η πόλη του Λυκούργου, ειδικά μετά τους Μεσσηνιακούς Πολέμους, που καθόρισε τον τρόπο «επιστημονικής» διεξαγωγής του πολέμου, αναγορεύοντας τη μάχη σε υπέρτατη πολεμική τέχνη.---- Η Σπάρτη δημιούργησε τον πρώτο τακτικό στρατό του αρχαίου κόσμου, έναν στρατό επαγγελματικό μεν, αλλά χωρίς μισθό, στον οποίο ο πολίτης ήταν διά βίου (μέχρι το 65ο έτος της ηλικίας του) και για όλο το διάστημα της ημέρας οπλίτης. Η αξιοθαύμαστη δομή του σπαρτιατικού στρατού, ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., είχε ως κύριο σώμα μάχης τη λακωνική φάλαγγα, ενώ ο βασικός πυρήνας του αποτελούνταν από άντρες που ήταν στενά δεμένοι μεταξύ τους με όρκο.

Οι οπλίτες της λακωνικής φάλαγγας φορούσαν ερυθρά χλαίνη -για να μην είναι άμεσα ορατό το αίμα τους κατά τον τραυματισμό-, κρατούσαν χάλκινη ασπίδα μεγάλου μεγέθους (με σήμα ένα τεράστιο κεφαλαίο «Λ») και πολεμούσαν με δόρυ 3-4 μέτρων. Για τις μάχες σώμα με σώμα (εκ του συστάδην) χρησιμοποιούσαν τα ειδικής κατασκευής λακωνικά ξίφη τους. Η μακρά πολεμική παράδοση των Λακεδαιμονίων δεν συγχωρούσε εκείνους που έδειχναν δειλία προ του εχθρού: ονομάζονταν χλευαστικά «τρέσαντες» (τρέμοντες) και τόσο οι ίδιοι οι «ριψασπίδες» όσο και οι οικογένειές τους δεν είχαν πλέον καμία υπόληψη στην πόλη.

Η πολεμική αρχή των Σπαρτιατών, το «νικάν ή απόλλυσθαι» (να νικούν ή να σκοτωθούν) είναι που έκανε τον στρατό τους πανίσχυρο, αφού στην αρχαία Σπάρτη δεν ήταν αξιοσημείωτο το να είναι αλλά το να μην είναι κανείς γενναίος.
 Βέβαια, παρά το αξιόμαχο του συνόλου του σπαρτιατικού στρατεύματος, υπήρχε ωστόσο ένα επίλεκτο τμήμα 300 ανδρών, οι περίφημοι «Ιππείς», το οποίο συγκροτούσαν οι καλύτεροι σπαρτιάτες «Όμοιοι» πολεμιστές, δηλαδή οι καλύτεροι των καλυτέρων! Αυτοί είχαν την τιμή να πολεμούν στην πρώτη γραμμή, δίπλα στον βασιλιά τους.
 Οι «Ιππείς» δεν είχαν καμιά διαφορά στον τρόπο μάχης από τον υπόλοιπο στρατό των Λακεδαιμονίων, καθώς σχημάτιζαν κι αυτοί φάλαγγες. Αν και ονομάζονταν «Ιππείς», ήταν στην πραγματικότητα πεζοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα δράσης των «Ιππέων» ήταν η μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο Λεωνίδας ηγούνταν αυτού ακριβώς του τμήματος…

http://maiandros.blog-spot.gr/2015/03/06/perifimi-strati-ke-tagmata-tou-archeou-kosmou-stis-perioches-ton-ellinon/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο πρώτος επαγγελματικός τακτικός στρατός του κόσμου"

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΟΛΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Στα αρχαία Άβδηρα έπαιζαν βιολί!----

Η Θράκη είναι μουσικομάνα.--- Γέννησε πλήθος μουσικών, αλλά και μουσικών οργάνων. Η απαρίθμησή τους και μόνον θα αποτελούσε την ύλη ενός ολόκληρου βιβλίου. Ένα απ’ αυτά τα μουσικά όργανα - που, όμως, λένε πως δεν ήταν γνωστό στην αρχαία Ελλάδα - είναι και το βιολί - το οποίο τότε δεν το έλεγαν φυσικά έτσι.
Απόδειξη περί τούτου είναι η ύπαρξις ενός αρχαίου πήλινου ειδωλίου (χρονολογείται στα μέσα του 3ου αι. π.Χ.) που ευρέθη στα Άβδηρα, και εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Καβάλλας (αρ. ευρ. Ε 193). Είναι καμωμένο από ροδοκάστανο πηλό, και σε μερικά σημεία του ήταν ζωγραφισμένο με λευκό και κυανό χρώμα. Το εύρημα ευρέθη σε τάφο, μαζί με άλλα τέσσερα ειδώλια Ερωτιδέων.
 Στο πίσω μέρος του φέρει οπή, κάτι που σημαίνει ότι μάλλον το κρεμούσαν από εκεί, και ο πτερωτός θεός-μουσικός έδειχνε πράγματι πως πετά. Απ’ το (συγκολλημένο) ειδώλιο λείπουν τα πτερά, η κεφαλή, τμήμα του δεξιού χεριού και τμήμα του δεξιού ποδιού, αλλά σώθηκε αυτό που έπρεπε να σωθεί. Εικονίζει έναν Έρωτα, με την μορφή γυμνού παιδιού (σημείο αγνότητος), που φέρει γύρω από την μέση του τυλιγμένο ένα ιμάτιο, που ήταν βαμμένο λευκό, η άκρη του οποίου πέφτει κατά μήκος του αριστερού του ποδιού.
 Ως εδώ τίποτε το περίεργο. Αλλά ο Έρως αυτός κρατά στο αριστερό του χέρι ένα τρίχορδο μουσικό όργανο, που το στηρίζει στον δεξιό ώμο του, ενώ το προτεταμένο δεξί χέρι (που το μισό λείπει), θα κρατούσε πιθανότατα δοξάρι (ή άλλο είδος «πλήκτρου», όπως το έλεγαν τότε).
Τα δάκτυλα του αριστερού χεριού πιέζουν τις χορδές στο τέλος του βραχίονος του μουσικού οργάνου. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμμιά αμφιβολία πως πρόκειται για ένα. σύγχρονου τύπου αρχαίο βιολί, ίσως άρπα με δοξάρι, που παίζει αυτός ο Έρωτας, σπάνια, έως σπανιότατη - ίσως και μοναδική - απεικόνιση σε αρχαίο κομμάτι, αν εξαιρέσει κανείς σχετικό το ανάγλυφο του Εθν. Αρχ. Μουσείου Αθηνών, που εικονίζει τον μουσικό διαγωνισμό Απόλλωνος-Μαρσύα, που όμως έγινε με κιθάρα! Το ανάγλυφο του Εθν. Μουσείου είναι λίγο μεταγενέστερο απ’ αυτό των Αβδήρων (ανάγεται στο 330-320 π.Χ.)!.. Αυτό το μουσικό όργανο, λοιπόν, του Έρωτα των Αβδήρων ανήκει στην μεγάλη οικογένεια των λαγούτων, αλλά δεν είναι πανδουρίδα, αφού αυτή δεν στηριζόταν στον ώμο, αλλά στην κοιλιακή χώρα, όπως η εξέλιξή της, ο ταμπουράς και το μπουζούκι.
 Και αν στηριζόταν στον ώμο, είχε άλλη στήριξη απ’ αυτήν του ειδωλίου των Αβδήρων. Κάτι ανάλογο με τον «βιολιστή των Αβδήρων» έχει βρεθεί και στην περιοχή της αρχαίας Κορίνθου. πειδή το αρχαίο μουσικό όργανο που εικονίζεται στο εύρημα των Αβδήρων είναι τρίχορδο, εξάγουμε το συμπέρασμα πως είναι ένα πρωτόγονο βιολί, αφού το σημερινό βιολί είναι τετράχορδο (σολ, ρε, λα, μι). Επισήμως είναι αποδεκτό ότι το βιολί, ίσως, και να προέρχεται από το αραβικό μουσικό όργανο ρεμπάμπ, που έγινε γνωστό στην Ευρώπη μετά την αραβική εισβολή στην Ισπανία (711 μ.Χ.). Ο πρόγονος του βιολιού, η βιέλλα (> βιόλες, βιολιά), απαντάται σε βυζαντινές περγαμηνές, και παιζόταν από τα τέλη του 10ου-13ο αι. και με δοξάρι. Η σημερινή ονομασία του οργάνου («βιολί») απαντάται για πρώτη φορά στην Γαλλία το 1577.
 Τώρα, λοιπόν, είναι καιρός να αναθεωρηθούν αυτές οι απόψεις και το εύρημα μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε πως το πρώιμο «βιολί» - παραλλαγή της πανδουρίδος - ήταν γνωστό στην Θράκη, και οι Θρακιώτες μουσικοί το διέδωσαν στο Αιγαίο και την Μ. Ασία - γι’ αυτό και είναι τόσο διαδεδομένο σ’ αυτά τα μέρη - απ΄ όπου έφθασε έως τους άραβες, οι οποίοι με την σειρά τους, ίσως, το διέδωσαν στην Ισπανία.

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκης «Μουσικής μύησις», εκδ. Madmelody (www.madmelody.gr τηλ. 210-81.04.036-7). www.xronos.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΟΛΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ"

Αρχαίοι Έλληνες, οι πρωτοπόροι της Φαρμακευτικής

 Θεωρούν ότι πρόκειται για υπολείμματα θεραπευτικών ουσιών, καθώς οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν φυτά για να αντιμετωπίσουν παθήσεις και τραύματα. Αχίλλεια για αιμορραγία, καρότο για ερπετά. Αλλά και ραπανάκι, σέλινο, άγριο κρεμμύδι, στα θεραπευτικά παρασκευάσματα που χρησιμοποιούσαν. «Θαυματουργό», στη σωστή δοσολογία, το κώνειο…

Τα παραπάνω ανακοίνωσε χθες ο πρόεδρος του Διεθνούς Ιπποκράτειου Ιδρύματος, καθηγητής κ. Στέφανος Γερουλάνος, με αφορμή την 3η Αμφικτιονία Εταιρειών και Συλλόγων Ιστορίας Ιατρικής και Ηθικής – Δεοντολογίας, η οποία πραγματοποιείται στην Κω.

Σύμφωνα με τον καθηγητή, οι σύγχρονες μελέτες επικεντρώνονται στο κατά πόσο τα φυτικά εκχυλίσματα που βρέθηκαν στα αρχαία παρασκευάσματα μπορούν να θεραπεύσουν ασθένειες. Οι επιστήμονες αναζητούν, επίσης, τις ακριβείς μετρήσεις που έκαναν οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί για να καθορίσουν τη δοσολογία.

Σε πολλά αρχαία κείμενα αναφέρεται η θεραπευτική δράση των βοτάνων. Η αχίλλεια σταματούσε την αιμορραγία κάποιου τραύματος, ενώ ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης -που θεωρείται ο πρόδρομος των φαρμακοποιών- περιγράφει το καρότο ως πανάκεια. Θεωρούσε, για παράδειγμα, ότι -εάν κάποιος καταναλώσει καρότο προληπτικά- δεν θα κινδυνεύει από τα ερπετά.

Οι Ελληνες πρώτοι απ” όλους τους λαούς κατέταξαν τα φάρμακα σε κατηγορίες ανάλογα με τη χρήση τους και έβγαλαν ή προσπάθησαν να βγάλουν το παγανιστικό – θεοκρατικό στοιχείο από τις συνταγές που χορηγούσαν. Σε αυτό πρωτοστάτησε ο Ιπποκράτης, που μετέτρεψε τις θεοκρατικές απόψεις σε φιλοσοφικές.

Η παρασκευή των φαρμάκων της αρχαιότητας δεν ήταν απλή υπόθεση. Πεπειραμένοι ριζοτόμοι, δηλαδή οι συλλέκτες βοτάνων και ορυκτών, μάζευαν τα βότανα. Τα επεξεργάζονταν, ξεραίνοντας και σταθεροποιώντας τα, και στη συνέχεια τα παρέδιδαν στους γιατρούς.

Ο κ. Γερουλάνος διευκρινίζει ότι την εποχή εκείνη στα φάρμακα υπολογίζονταν και τα δηλητήρια και δεν είναι τυχαίο ότι το κώνειο που δόθηκε στον Σωκράτη αναφέρεται ως φάρμακο. Η διαφορά μεταξύ δηλητηρίου και φαρμάκου -εξηγεί- είναι μικρή και αφορά κυρίως τη δοσολογία.

Η θεραπευτική προσέγγιση των αρχαίων Ελλήνων ήταν τόσο εξειδικευμένη και αποτελεσματική, που τα φάρμακα της εποχής κυριαρχούσαν μέχρι και τον 19ο αιώνα! Ακόμη και σήμερα, σημαντικοί επιστήμονες ερευνούν σχολιαστικά τα ιπποκρατικά φάρμακα και ανακαλύπτουν συνεχώς νέες θεραπευτικές ιδιότητες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αρχαίοι Έλληνες, οι πρωτοπόροι της Φαρμακευτικής "

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ"

Ο ύψιστος θαυμασμός για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.

Ο ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΟΣ ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ...

Καλό είναι να ανατρέχουμε κάποιες φορές, σε λόγια μεγάλων σύγχρονων φιλοσόφων, φιλολόγων, λογοτεχνών και σαφώς επιστημόνων της παγκόσμιας σκηνής και να βλέπουμε, να μαθαίνουμε τι έχουν πει για τους τεράστιους και πάνσοφους νόες των προγόνων μας. Για τις θεωρίες τους, τις ανακαλύψεις τους, τις επιστημονικές τους επιτεύξεις σε εκείνους τους καιρούς που όλα ήταν στο μηδέν της εξέλιξης, για να δώσω ένα τόνο υπερβολής απαραίτητο στοιχείο της ουσιαστικής τους συμβολής στον ανθρώπινο πολιτισμό.
“Ότι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι για την ανθρωπότητα η Ελλάς», έλεγε ο Γκαίτε ο μέγιστος ποιητής και σοφός του 19ου αιώνα, γοητευμένος από τις διδασκαλίες των αρχαίων ελλήνων σοφών!
«...Όταν μάλιστα πήγε στο Μανχάιμ και είδε εκεί τα γύψινα έκτυπα της ελληνικής γλυπτικής, τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης, κατελήφθη από τόσο ενθουσιασμό, ώστε απαρνήθηκε και τους αρχαίους θεούς της πατρίδας του. Βυθισμένος αργότερα στην μελέτη του Ομήρου, του Πινδάρου, του Θεόκριτου, του Ανακρέοντος, και του Πλάτωνα έγραφε στον Έρδερ,( Ο Έρδερ ήταν λάτρης και θαυμαστής του Ελληνικού Πνεύματος και του έργου των αρχαίων ελλήνων σοφών και εκείνος ο οποίος γνώρισε στον Γκαίτε το Μεγαλείο και τους θησαυρούς αυτού του Πνεύματος!!! Μάλιστα είχε γράψει για την Ελλάδα το εξής εκπληκτικό: «Όπως τα άνθη στολίζουν την Γη και τα αστέρια τον ουρανό έτσι, με αυτό τον τρόπο και η Αθήνα κοσμεί την Ελλάδα και η Ελλάδα την Οικουμένη»): « Γιατί να απομακρυνθώ από τον Δία και τον Άρη και να πάω με τον Θόρ και τον Βοτάν; ( αρχαίοι θεοί των Σκανδιναβών και των Γερμανών). Διαβάζοντας τα λόγια του Πινδάρου « επικρατείν δύνασθαι» είδα το φως. Και στο απόσπασμα του έργου του « Προμηθεύς» γράφει επηρεασμένος από τα έργα των αρχαίων: « Δεν είμαι Θεός, αλλά είμαι το ίδιο σαν τους θεούς υπερήφανος!». Είναι δε γνωστό ότι τόσο αυτός όσο και ο Σίλλερ, ο άλλος μεγάλος ποιητής της εποχής του, έγραψαν τα ωραιότερα έργα τους εμπνευσμένοι από τους αρχαίους Έλληνες ποιητές και φιλόσοφους.»( Ιωαν. Πασσά, « Η Αληθινή Προϊστορία των Ελλήνων», εκδόσεις « Ήλιος»).
Ο Σίλλερ στο περίφημο ποίημα του « θεοί της Ελλάδος» λέει: « Θείο και αθάνατο είναι το πυρ του Πινδάρου που ρέει με δωρικό ρυθμό στους σεμνούς ύμνους του, που πριν φλόγιζε την κιθάρα του Αρίωνα και ζωντάνευε το μάρμαρο του Φειδία...»
Ένας από τους πιο βαθύτερους μελετητές των αρχαίων ελλήνων σοφών, ο Τσέλλερ, γράφει στην εισαγωγή του έργου του « Η ιστορία της ελληνικής φιλοσοφίας»:
« Οι αρχαίοι έλληνες σοφοί έθεσαν όλα τα βασικά ζητήματα της φιλοσοφίας, τόσο τα θεωρητικά όσο και τα πρακτικά και απάντησαν σε αυτά με την χαρακτηριστική στο ελληνικό πνεύμα διαφάνεια και καθαρότητα. Δημιούργησαν τις βασικές έννοιες της φιλοσοφίας και επειδή η φιλοσοφία και η φυσική ήταν στην αρχή αδιαχώριστες δημιούργησαν επίσης και ένα μέγιστο μέρος από της έννοιες της φυσικής επιστήμης, μέσω των οποίων κινείται και εμπνέεται ολόκληρη η μετέπειτα ευρωπαϊκή φιλοσοφία και επιστήμη. Θεμελίωσαν όλους τους βασικούς κλάδους της Φιλοσοφίας και σχημάτισαν όλες τις τυπικές μορφές της κοσμοθεωρίας. Όπως τα τραγούδια του Ομήρου και τα αριστουργήματα της Αττικής τραγωδίας και της τέχνης των χρόνων του Περικλέως θα υπάρχουν αιώνια, έτσι με αυτό τον τρόπο και το προϊόν αυτού του νου - η Φιλοσοφία- θα στέκεται μπροστά μας γεμάτη δροσιά και αμάραντη...»
Αξίζει ακόμη να δούμε τι είχε πει ο Μπύχνερ, ο συστηματικός πράγματι εκλαϊκευτής της θεωρίας των υλιστών( στις αρχές του 1900) σε μια μεγάλη επιστολή του που απεύθυνε προς τον Έλληνα δημοσιογράφο Φαρμακόπουλο, ο οποίος του ζήτησε να μεταφράσει στην ελληνική το έργο του « Δύναμη και ύλη». Γράφει λοιπόν σ’ αυτή την επιστολή: «Χαίρω γιατί μετά από δυο και πλέον χιλιετηρίδες η περί κόσμου υλικοφιλοσοφική θεωρία, που για πρώτη φορά εμφανίσθηκε στην χώρα σας μέσα από τις διδασκαλίες των αρχαιότατων Ελλήνων σοφών από τον Θαλή μέχρι τον Επίκουρο, θα ξαναγυρίσει στην ίδια γη, ως είδος εισαγόμενου από το εξωτερικό εμπόρευμα... Πράγματι η χώρα και ο λαός οι οποίοι έχουν τόσο ένδοξο παρελθόν όπως ολόκληρη η υφήλιος παραδέχεται, και οι οποίοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ΄ύπαρξή τους μέσα από τόσες τρικυμίες και καταιγίδες μιας υπερδισχιλιετους Ιστορίας, η χώρα και ο λαός στους οποίους η Ρωμαϊκή κοσμοκρατορία οφείλει αν μη την πολιτική αλλά πάντως την πνευματική της αγωγή, όπως και σύμπασα η ανθρωπότητα, η χώρα και ο λαός που κατέκτησαν και ενέπνευσαν τον Βύρωνα, τον μέγα ποιητή και αγωνίζονται ακόμη με τα όπλα να διατηρήσουν και στο μέλλον τα ύψιστα αγαθά τους, την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, είναι συνεπές να ενδιαφερθούν και για τις πνευματικές κατακτήσεις της εποχής μας και να αναδειχθούν, αφού από κανένα λαό δεν υστερούν ή είναι κατώτεροι. Μπορούν δε να καλλιεργήσουν στους κόλπους τους και να επεκτείνουν περαιτέρω τις σύγχρονες έρευνες της επιστήμης...»
Βέβαια ατέλειωτος είναι ο κατάλογος εκείνων που μίλησαν με τον ύψιστο θαυμασμό για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Αλλά είναι και απολύτως δικαιολογημένος αυτός όταν σχεδόν όλες οι απαντήσεις στις μεγάλες ανθρώπινες υπαρξιακές απορίες δόθηκαν τόσες χιλιάδες χρόνια πριν χωρίς στην ουσία να προστεθεί τίποτε το νέο μέσα στο πέρασμα του χρόνου, παρά μόνον η πλευρά εκείνη του τεχνικού μέρους του πολιτισμού που στην ουσία όπως έχουμε ξαναπεί οι μέγιστοι πρόγονοί μας θεωρούσαν υποδεέστερο του πνεύματος, και δικαιολογημένα γιατί...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ύψιστος θαυμασμός για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα."

Ο πρώτος «αυτόματος πωλητής» στην αρχαία Ελλάδα

Ο πρώτος «αυτόματος πωλητής» στην αρχαία Ελλάδα το 100 μ.Χ ------Σε ένα από τα συγγράμματα του Ήρωνα του Αλεξανδρινού στα «Πνευματικά» πέρα από τις απλές συσκευές, που βοηθούν στην πειραματική απόδειξη επιστημονικών αρχών, παρατίθενται και πολλές άλλες σύνθετες κατασκευές, που εκτελούσαν με διάφορους τρόπους αυτόματες λειτουργίες.

 

Οι κατασκευές αυτές ήταν μηχανισμοί , οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την πίεση του ύδατος και τον διαστελλόμενο από την θερμότητα αέρα, για να προκαλέσουν αυτοκίνηση και παραγωγή ήχων.

 

Στις αυτόματες ενέργειες των μηχανισμών συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων και η χορήγηση υγρών. Μια από τις πιο θαυμαστές κατασκευές χορηγήσεως υγρών είναι το αγιαστήριον.

 

Είναι μια κατασκευή αυτόματης λήψης αγιασμού. Η κύρια εφαρμογή της κατασκευής αυτής ήταν να χρησιμοποιείται από τους πιστούς στους εκάστοτε ναούς. Η κατασκευή αυτή λειτουργούσε με την ρίψη νομίσματος, όπως δηλαδή γίνεται και σήμερα.

 

Η μηχανή βασίζεται στο βάρος του εκάστοτε νομίσματος. Το νόμισμα πέφτει πάνω στο δίσκο ενός ζυγού ο οποίος εκτρέπεται ανοίγοντας μια κωνική βαλβίδα . Η βαλβίδα επιτρέπει τη ροή νερού ποσότητας αντίστοιχης του βάρους του νομίσματος. Δηλαδή έχουμε αυτόματη λήψη αγιασμού ανάλογα με το βάρος του νομίσματος.

 

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι η κατασκευή αυτή έχει καταπληκτική ομοιότητα με τις σημερινές. Λειτουργεί με ρίψη νομίσματος όπως δηλαδή γίνεται και σήμερα (πρόδρομος του σημερινού πολιτισμού γιατί αφορά το κέρμα).

 

Μερικές από τις εφαρμογές που βρίσκει στις μέρες μας είναι το μηχάνημα αυτόματης λήψης καφέ, και γενικότερα τα μηχανήματα ανάληψης χρημάτων.

 

Το αγιαστήριον λοιπόν μια αυτόματη κατασκευή του 1ου αιώνα μ.χ. προπομπός των σύγχρονων αυτόματων μηχανών πώλησης διαφόρων ειδών.

 - See more at: http://www.pronews.gr/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο πρώτος «αυτόματος πωλητής» στην αρχαία Ελλάδα"

Η ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΝΟΠΛΙΑ

Η εικόνα της προστασίας που παρέχει στους σύγχρονους στρατιώτες η θωράκιση τύπου «κέβλαρ» μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με εκείνη που απολάμβαναν οι αρχαίοι Έλληνες οπλίτες, οι οποίοι έφεραν λινοθώρακες.-----

Παρά τον περιορισμένο αριθμό στοιχείων, σήμερα κατέστη δυνατή η κατασκευή αντιγράφων με τη χρήση απλών υλικών, τα οποία στη συνέχεια υποβλήθηκαν σε σκληρές δοκιμές.
Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζεται μετά τη βαλλιστική εξέταση (π.χ. πλήγματα βελών από βαλλιστρίδες) και την αντοχή του λινοθώρακα σε άμεσα πλήγματα από βέλη ή ξίφη είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή.
Τα πειράματα απέδειξαν ότι όντως ο λινοθώρακας παρέχει υψηλότατου επιπέδου προστασία χωρίς να μειώνεται στο ελάχιστο η ευελιξία και η ικανότητα του μάχεσθαι ενός αρχαίου οπλίτη.
Συνεπώς, δεν είναι καθόλου υπερβολή· τουναντίον αποτελεί τίτλο τιμής ο χαρακτηρισμός του λινοθώρακα ως «αρχαίου κέβλαρ».
Οι εκστρατείες του Αμαλάριχου A΄ στην Αίγυπτο. Η χαμένη ευκαιρία των Σταυροφόρων
Την περίοδο 1162-1174, ο Φράγκος βασιλιάς Αμαλάριχος Α΄, ηγεμόνας του σταυροφορικού Βασιλείου της Ιερουσαλήμ, βρέθηκε πολύ κοντά στο να προσαρτήσει την Αίγυπτο, στηριζόμενος στη συμμαχία του με τον βυζαντινό αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνό. Ωστόσο, οι μουσουλμάνοι της Συρίας, υπό τη χαρισματική ηγεσία του Νουρεντίν και αργότερα του υποτελούς του Σαλαδίνου, κατάφεραν να αναχαιτίσουν οριστικά τους Φράγκους, εξουδετερώνοντας όλες τις φραγκικές απόπειρες στρατιωτικής εισβολής στην Αίγυπτο. Το 1174, ο Νουρεντίν πέθανε γηραιός και σύντομα τον ακολούθησε και ο Αμαλάριχος προσβεβλημένος από τύφο. Μόνος πλέον στην πολιτική σκηνή, ο Σαλαδίνος εγκαθίδρυσε στο Κάιρο τη δυναστεία των Αγιουβίδων επεκτείνοντας την επιρροή του μέχρι τη Συρία, εξουδετερώνοντας έτσι το τακτικό πλεονέκτημα που είχαν αποκτήσει προσωρινά οι σταυροφόροι.
Stealth. Απόκρυψη από το ραντάρ: η Ιστορία

F-117, B-2, F-22, F-35 είναι μερικές από τις σύγχρονες επιτυχημένες υλοποιήσεις, τουλάχιστον αυτές που έχουν γίνει μέχρι στιγμής γνωστές, της συνεχούς προσπάθειας κατασκευής αεροσκαφών που παρουσιάζουν μικρό ίχνος σε ραντάρ. Η προσπάθεια όμως έχει ένα πολύ πλούσιο ιστορικό παρασκήνιο που έχει αρχίσει πλέον να χάνεται στη λήθη του χρόνου.

32η Μοίρα Βομβαρδισμού: Ισοπεδώνοντας την Κορυτσά. Η πολεμική δράση των ελληνικών Blenheim

H 32η Μοίρα Βομβαρδισμού ξεκίνησε τις πολεμικές επιχειρήσεις μετά το ιταλικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου, με πολλές ελλείψεις σε υλικά, μέσα και εκπαίδευση προσωπικού. Εκτός αυτού δεν διέθετε καν τη δύναμη αεροπλάνων μίας τυπικής πολεμικής Μοίρας με βάση τα βρετανικά πρότυπα (12 μονάδες). Όταν άρχισαν οι επιχειρήσεις, είχε διαθέσιμα εννέα μόνο αεροπλάνα. Παρ’ όλα αυτά, κατόρθωσε απ’ ό,τι θα δούμε να προκαλέσει σημαντική φθορά όχι μόνο στις υποδομές και τα αεροπλάνα των ιταλικών Μοιρών Δίωξης που επιχειρούσαν από δύο μεγάλα πεδία προσγείωσης στην Κορυτσά, αλλά και στο ηθικό των ιταλικών δυνάμεων. Το χρονικό των 15 πρώτων ημερών επιχειρησιακής δράσης των ελληνικών Blenheim καταγράφουμε μέρα προς μέρα (για πρώτη φορά στην Ελλάδα) με όσες περισσότερες λεπτομέρειες στάθηκε δυνατόν να συγκεντρώσουμε από πολλές πηγές αλλά και από προσωπικές μαρτυρίες.
Συνταγματάρχης Μαρδοχαίος Φριζής. «Il terribile Colonello»

Ο Έλληνας συνταγματάρχηςΜαρδοχαίος Φριζής, ο «Terribile Colonello», όπως με δέος τον ατένιζαν οι Ιταλοί αντίπαλοί του, δεν ήταν χριστιανός. Πίστευε στη Βίβλο, την εβραϊκή θρησκεία, η οποία είναι εξ ολοκλήρου ενσωματωμένη στη χριστιανική πίστη ως Παλαιά Διαθήκη. Πολέμησε γενναία, όπου κι αν τον κάλεσε η πατρίδα· στον Μακεδονικό Αγώνα, στην Κριμαία, στη Μικρά Ασία, στο Έπος του 1940-1941 και όπου αλλού κλήθηκε ήταν παρών.
Τα ιταλικά άρματα στον πόλεμο του 1940. Ατσάλι κατά φουστανέλας

Ο Ιταλικός Στρατός διέθετε υπεροπλία μέσων κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Ελλάδα.
Ένας από αυτούς τους τομείς ήταν το αρματικό δυναμικό, όπου τα νούμερα ήταν συντριπτικά εις βάρος του Ελληνικού Στρατού που διέθετε ελάχιστα άρματα μάχης τα οποία είχαν αγοραστεί κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου για λόγους αξιολόγησης.
 Στην πραγματικότητα, η ιταλική υπεροπλία δεν μετουσιώθηκε σε προφανή επιχειρησιακά πλεονεκτήματα. Τα αρματίδια L3 αποδείχθηκαν ευέλικτα αλλά ευάλωτα σε πλήγματα, ενώ τα βελτιωμένα M-13/40 χρησιμοποιήθηκαν σε μικρό αριθμό, χωρίς να έχουν ουσιαστική επίδραση στο τραχύ ορεινό ανάγλυφο που στερούνταν βασικών υποδομών.
1939-1945. Η Μάχη του Ατλαντικού. Γιατί έχασαν τα γερμανικά υποβρύχια

Στην προσπάθεια αξιολόγησης της Μάχης του Ατλαντικού, με το πλεονέκτημα της εκ των υστέρων γνώσης, μπορεί να εκτιμηθεί ότι η τελική έκβαση (η νίκη των Συμμάχων) ήταν η μόνη δυνατή, λαμβάνοντας κυρίως υπόψη τη βιομηχανική παραγωγή και την οικονομική διαχείριση των εμπολέμων.
Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη μορφή σύγκρουσης χαρακτηρίστηκε ως ένας «πόλεμος χωρητικότητας». Άλλωστε, οι κλασικές ναυτικές θεωρίες προέβλεπαν το ίδιο μέλλον: Ο Μάχαν θα υποστήριζε, χωρίς αμφιβολία, ότι μια τέτοια έκβαση ήταν αναπόφευκτη «επειδή οι Γερμανοί δεν είχαν το απαιτούμενο επίπεδο θαλάσσιου ελέγχου».
Ο «Ελιγμός του Γράμμου». 1-28 Απριλίου 1949: Ο τελευταίος αντιπερισπασμός του ΔΣΕ

Ο "ελιγμός του Γράμμου" αποτέλεσε την τελευταία απόπειρα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) να ανακτήσει τη χαμένη πρωτοβουλία των κινήσεων σε στρατηγικό πεδίο. Στόχος του ήταν η ανακατάληψη του ορεινού όγκου του Γράμμου που είχε απελευθερώσει ο Ελληνικός Στρατός (ΕΣ) κατά τη διάρκεια της επιχείρησης "Κορωνίς".
Η διοίκηση του ΔΣΕ μάλιστα θεωρούσε τόσο απαραίτητη την επιτυχία του ελιγμού που δεν δίστασε να θυσιάσει ακόμα και τις δυνάμεις της στη Στερεά και τη Θεσσαλία (ΚΓΑΝΕ - Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας) για την επίτευξη του απαραίτητου αντιπερισπασμού.
Ουστάσι. Η «ανεξάρτητη» Κροατία του Β΄ ΠΠ
Τα Βαλκάνια και ιδιαίτερα ο χώρος της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας αποτέλεσαν την πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης κατά τους τελευταίους αιώνες.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η αφορμή για την έναρξη του Α΄ ΠΠ δόθηκε στο Σεράγεβο με τη δολοφονία του διαδόχου του αυστριακού θρόνου το 1914. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Β΄ ΠΠ η ίδρυση του «Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας» από τους Ustase (Ουστάσι - Εξεγερμένοι) στις 10 Απριλίου του 1941 έως τις 8 Μαΐου 1945 σημάδεψε ανεξίτηλα τη μνήμη και τη συνείδηση των λαών της περιοχής, αποτελώντας καθοριστικό στοιχείο για τις μετέπειτα εθνοτικές συγκρούσεις, οι οποίες συνετέλεσαν στη διάλυση της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΝΟΠΛΙΑ"

Έσπαγαν Πιάτα στην Αρχαία Ταβέρνα

Όταν ο Αριστοφάνης βάζει στο στόμα του δούλου Παφλαγόνα την αλαζονική φράση «Μόλις φάω ζεστές παλαμιδοφέτες και πιω από πάνω σκέτο κρασί,θα κάμω λιώμα εγώ τους στρατηγούς της Πύλου» κι όταν ο ρήτορας Υπερείδης σημειώνει πως «οι Αρεοπαγίτες απαγόρευαν σε οποιονδήποτε είχε γευματίσει σε καπηλείο να επισκεφθεί τον Αρειο Πάγο»,μιλούν, εκτός των άλλων, για έναν λαϊκό θεσμό της αρχαίας Αθήνας ευρύτατα διαδεδομένο και δημοφιλή. 
Γιατί αν η αριστοκρατία διασκέδαζε στα συμπόσια τρώγοντας και κυρίως πίνοντας, το αντίστοιχο για τους απλούς ανθρώπους ήταν οι ταβέρνες και τα καπηλειά, στα οποία ήταν ελεύθερη η είσοδος για όλους. Κρασί, φαγητό, ενίοτε και τυχερά παιχνίδια- έτσι εξηγείται και η κακή φήμη τους- ήταν οι παροχές αυτών των χώρων.
 Και επειδή ο κάπηλος μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και λιανοπωλητής, οι αρχαίες πηγές λένε ότι τα εμπορεύματά του ήταν το κρασί, το ξύδι και οι πυρσοί με τους οποίους οι πελάτες φώτιζαν τον δρόμο για το σπίτι τους τη νύχτα, ώστε να προστατεύονται από τους κλέφτες μανδυών. 
Μια τέτοια ταβέρνα εντοπίστηκε στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 από τον αμερικανό αρχαιολόγο Τ. Λέσλι Σιρ Τζούνιορ κατά τις ανασκαφές της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής. Την απόδειξη μάλιστα για την ύπαρξη της ταβέρνας, η οποία προφανώς ήταν ένα απλό κτίσμα σε μια σειρά καταστημάτων της Αγοράς, την έδωσε ακριβώς η ύπαρξη μεγάλου αριθμού αγγείων για την πόση οίνου αλλά και κατάλοιπα τροφίμων!


Τι χρειάζεται μια ταβέρνα; Πρωτίστως καλό κρασί. Δευτερευόντως καλό φαγητό. Και τότε η επιτυχία της είναι εξασφαλισμένη. Ο,τι ισχύει δηλαδή σήμερα, το ίδιο ακριβώς ήταν απαραίτητο και τότε: τον 5ο, τον 4ο, τον 3ο αιώνα π.Χ. και... ως τις μέρες μας. Τόσο στην κωμωδία όσο και στους δικανικούς λόγους επιβεβαιώνεται μάλιστα η ύπαρξη του «καπηλείου της γειτονιάς», τόσο πολλά ήταν διασπαρμένα στο άστυ. 
Στα ανατολικά της Αγοράς αποκάλυψε ο Τ. Λέσλι Σιρ Τζούνιορ την ταβέρνα που επρόκειτο να δώσει με τα ευρήματά της πλήθος πληροφοριών για ό,τι έπιναν και έτρωγαν οι άνθρωποι μεταξύ του 400 και 380 π.Χ. στην Αθήνα. Δεν είναι τυχαίο επομένως που αυτή η ταβέρνα αναφέρεται σήμερα στις επιστημονικές μελέτες για τη ζωή των ανθρώπων εκείνη την εποχή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έσπαγαν Πιάτα στην Αρχαία Ταβέρνα"

Αριστοτέλης ο πρωτος επιστημονας μετεωρολογος.

Τα "Μετεωρολογικά" του Αριστοτέλη και οι επιστημονικές γνώσεις της εποχής του
Έχουμε στις μέρες μας την ευκαιρία να γνωρίζουμε ένα σημαντικό μέρος των επιστημονικών γνώσεων της Αρχαίας Ελλάδας, που ο Αριστοτέλης θεωρεί δεδομένο ότι πρέπει να γνωρίζουν οι επιστήμονες τις εποχής του!

Το βιβλίο του Αριστοτέλη «Μετεωρολογικά» ξεκινάει με έναν άκρως εντυπωσιακό πρόλογο, από τον οποίο θα μπορούσαμε να εξάγουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα, ως προς το επίπεδο των επιστημονικών γνώσεων των προγόνων μας.

Σήμερα λοιπόν, μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίζουμε ένα σημαντικό μέρος των επιστημονικών γνώσεων της Αρχαίας Ελλάδας, που ο Αριστοτέλης θεωρεί δεδομένο ότι πρέπει να γνωρίζουν οι επιστήμονες τις εποχής του.



Περὶ μὲν οὖν τῶν πρώτων αἰτίων τῆς φύσεως καὶ περὶ πάσης κινήσεως φυσικῆς, ἔτι δὲ περὶ τῶν κατὰ τὴν ἄνω φορὰν διακεκοσμημένων ἄστρων καὶ περὶ τῶν στοιχείων τῶν σωματικῶν, πόσα τε καὶ ποῖα, καὶ τῆς εἰς ἄλληλα μεταβολῆς, καὶ περὶ γενέσεως καὶ φθορᾶς τῆς κοινῆς εἴρηται πρότερον.



Σε ό,τι αφορά στα φυσικά πρώτα αίτια, όπως και κάθε κίνηση που συμβαίνει στην φύση, επιπλέον σε ό,τι αφορά στην ουράνια πορεία των άστρων που στολίζουν το Σύμπαν, όπως επίσης και σε ό,τι αφορά στα υλικά στοιχεία των άστρων, δηλαδή από πόσα στοιχεία αποτελούνται και ποια είναι αυτά, αλλά και τον τρόπο της μεταξύ τους μεταβολής, (από ύλη σε ενέργεια) και περί της κοινής τους γέννησης και της κοινής καταστροφής τους που θα επέλθει, όλα αυτά τα εξετάσαμε προηγουμένως.



λοιπὸν δ' ἐστὶ μέρος τῆς μεθόδου ταύτης ἔτι θεωρητέον,



Ό,τι υπολείπεται, στο οποίο δεν έχουμε αναφερθεί, ας το εξετάσουμε τώρα καθότι θα αποτελεί και αυτό μέρος της ίδιας μεθόδου που χρησιμοποιήσαμε για να εξετάσουμε τα προηγούμενα,



ὃ πάντες οἱ πρότεροι μετεωρολογίαν ἐκάλουν·



Δηλαδή αυτό που όλοι οι προηγούμενοι φυσικοί φιλόσοφοι ονόμαζαν «Μετεωρολογία».



ταῦτα [338b.20]δ' ἐστὶν ὅσα συμβαίνει κατὰ φύσιν μέν,



Αυτά λοιπόν που συμβαίνουν στον ουρανό, αφενός μεν σε ό,τι αφορά στην φύση τους,



ἀτακτοτέραν μέντοι τῆς τοῦ πρώτου στοιχείου τῶν σωμάτων,



παρόλο που η φύση τους είναι πιο πολύπλοκη της αρχικής υπόστασης των στοιχείων από τα οποία προήλθαν,



Όπως είναι γνωστό, τα ουράνια σώματα ξεκίνησαν από απλά χημικά στοιχεία και στην συνέχεια, μέσω των μεταξύ τους χημικών ενώσεων, δημιούργησαν άπειρα πολύπλοκα στοιχεία.



περὶ τὸν γειτνιῶντα μάλιστα τόπον τῇ φορᾷ τῇ τῶν ἄστρων,



όσον αφορά στην ουράνια περιοχή που γειτονεύει με τον πλανήτη Γη και περιέχει τις τροχιές των αστρικών σωμάτων,



οἷον περί τε γάλακτος καὶ κομητῶν



όπως για παράδειγμα, τις τροχιές των αστέρων του γαλαξία μας, αλλά και τις τροχιές των κομητών (του ηλιακού μας συστήματος)



Από την στιγμή που αναφέρεται στις τροχιές των κομητών, υπαινίσσεται το Ηλιακό μας σύστημα, διότι οι τροχιές των κομητών που γνωρίζουμε ανήκουν στο δικό μας Ηλιακό σύστημα και μόνο.



καὶ τῶν ἐκπυρουμένων καὶ κινουμένων φασμάτων,



και τις εκρήξεις των υπερκαινοφανών αστέρων και τα κινούμενα νεφελώματα.



Είναι πραγματικά απίστευτο να βλέπουμε ότι ο Αριστοτέλης όχι μόνο γνωρίζει, αλλά και πρόκειται να αναλύσει Συμπαντικά φαινόμενα που σχετίζονται με τις εκρήξεις των υπερκαινοφανών αστέρων, γνωστών σήμερα ως super nova. Είναι πραγματικά απίστευτο ότι γνωρίζει τα νεφελώματα και μάλιστα ότι κινούνται, όπως για παράδειγμα το Νεφέλωμα του Ωρίωνα, την στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει κανένας τρόπος να γνωρίζει κάτι τέτοιο χωρίς την χρήση ενός τηλεσκοπίου και μάλιστα ισχυρού.



Τέλος είναι πραγματικά απίστευτο, ότι παρά το γεγονός ότι υπάρχουν όλα αυτά τα κείμενα, όπως τα «Μετεωρολογικά», το «Περί Ουρανού», ή τα «Μετά τα Φυσικά» που αποδεικνύουν τις τεράστιες γνώσεις που διαθέτουν οι Αρχαίοι Έλληνες ως προς την δημιουργία και την λειτουργία του Σύμπαντος, εμείς ακόμη και σήμερα εξακολουθούμε να μαθαίνουμε στα σχολεία ότι το βασική γνώση του αρχαίου κόσμου ήταν ότι δεν γνώριζαν καν τον Ηλιοκεντρισμό και θεωρούσαν ότι η Γη αποτελούσε το «Κέντρο του Κόσμου».



ὅσα τε θείημεν ἂν ἀέρος εἶναι κοινὰ πάθη καὶ ὕδατος,



Όσα νεφελώματα λοιπόν θεωρούμε ότι αποτελούνται από αέρια στοιχεία καθώς και από υδρατμούς,



ἔτι δὲ γῆς ὅσα μέρη καὶ εἴδη καὶ πάθη τῶν μερῶν,



Επιπλέον δε, σε ό,τι αφορά στην δική μας Γη, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε τα στρώματα από τα οποία αποτελείται η Γη και τα στοιχεία από τα οποία αποτελούνται τα στρώματα αυτά και τις επιμέρους λειτουργίες των φαινομένων αυτών.



ἐξ ὧν περί τε πνευμάτων καὶ σεισμῶν θεωρήσαιμεν



Όπως για παράδειγμα τον τρόπο που από αυτές τις λειτουργίες, προκαλούνται οι σεισμοί αλλά και αέρια φαινόμενα,



ἂν τὰς αἰτίας [339a] καὶ περὶ πάντων τῶν γιγνομένων κατὰ τὰς κινήσεις τὰς τούτων·



εφόσον γνωρίσουμε τα αίτια που προκαλούν τα φαινόμενα αυτά, δηλαδή τις κινήσεις των στρωμάτων της Γης και τις κινήσεις αυτών των αερίων μαζών.



Πράγματι σήμερα γνωρίζουμε ότι η δημιουργία των ανεμοστρόβιλων, σχετίζεται απολύτως με τα ισχυρά μαγνητικά πεδία που προκαλούνται από την τριβή των στρωμάτων της Γης.



Αυτό σημαίνει ότι αν γνωρίζουμε τον τρόπο της λειτουργίας του εσωτερικού της Γης και τον τρόπο λειτουργίας της ατμόσφαιρας που περιβάλει την Γη, θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε την παρουσία φαινομένων ανεμοστρόβιλων, αλλά και να εξηγήσουμε επίσης και τον τρόπο που γίνονται οι σεισμοί.



Επίσης, λόγω της σύνδεσης του Μικρόκοσμου με τον Μακρόκοσμο, κατά ανάλογο τρόπο, ό,τι συμβαίνει στην περίπτωση της Γης, θα μπορούσε να συμβαίνει και σε μεγαλύτερο μέγεθος, να αφορά δηλαδή ολόκληρο τον Γαλαξία μας. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι τέτοιου είδους στρόβιλοι, δημιουργούνται και μέσα στα κινούμενα νεφελώματα.



ἐν οἷς τὰ μὲν ἀποροῦμεν, τῶν δὲ ἐφαπτόμεθά τινα τρόπον·



Γι αυτά τα φαινόμενα αφενός μεν έχουμε πολλές απορίες, αφετέρου όμως υπάρχουν εμπειρίες από ανθρώπους που τα έχουν υποστεί.



ἔτι δὲ περὶ κεραυνῶν πτώσεως καὶ τυφώνων καὶ πρηστήρων καὶ τῶν ἄλλων τῶν ἐγκυκλίων,



Επιπλέον, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε την αιτία της πτώσης των κεραυνών και της δημιουργίας των τυφώνων και τις θύελλες κατά την διάρκεια των οποίων πέφτουν κεραυνοί, αλλά και άλλων φυσικών φαινομένων που εμφανίζουν κυκλική συμπεριφορά.



Τέτοια φυσικά φαινόμενα θα μπορούσαν να είναι οι ανεμοστρόβιλοι, οι κυκλώνες, οι τυφώνες, οι ρουφήχτρες κοκ.



ὅσα διὰ πῆξιν συμβαίνει πάθη τῶν αὐτῶν σωμάτων τούτων.



Και όσες λειτουργίες αυτών των σωμάτων που προκαλούνται από την ισχυρή συμπύκνωση ορισμένων στοιχείων.



Όπως είναι γνωστό, η συμπύκνωση νεφών δημιουργεί έναν κυκλώνα.



διελθόντες δὲ περὶ τούτων, θεωρήσωμεν εἴ τι δυνάμεθα κατὰ τὸν ὑφηγημένον τρόπον ἀποδοῦναι περὶ ζῴων καὶ φυτῶν, καθόλου τε καὶ χωρίς·



Εφόσον εξετάσουμε όλα αυτά, θα μπορούμε τότε να θεωρήσουμε αν έχουμε την δύναμη να υπονοήσουμε με ποιον τρόπο επηρεάζονται από αυτά τα φαινόμενα τόσο τα ζώα όσο και τα φυτά στο σύνολό τους ή και μεμονωμένα το κάθε ζώο και το κάθε φυτό.



σχεδὸν γὰρ τούτων ῥηθέντων τέλος ἂν εἴη γεγονὸς τῆς ἐξ ἀρχῆς ἡμῖν προαιρέσεως πάσης.



Αν μπορέσουμε να εξηγήσουμε όλα αυτά, τότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε φτάσει στην τελική κατάληξη των αναζητήσεών μας.



[Αναδημοσίευση από astrology.gr]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αριστοτέλης ο πρωτος επιστημονας μετεωρολογος."

Το «καράτι» προέρχεται από το ελληνικό δένδρο που έδωσε τη μονάδα μέτρησης του χρυσού από την αρχαία Ελλάδα

 Πόσα καράτια είναι η βέρα σας; Ξέρετε ότι το «καράτι» προέρχεται από ένα ταπεινό ελληνικό δένδρο που έδωσε τη μονάδα μέτρησης του χρυσού από την αρχαία Ελλάδα;..-----

 Η ξυλοκερατιά ή χαρουπιά είναι ένα δέντρο που φυτρώνει συνήθως σε χώρες με μεσογειακό κλίμα. Οι σπόροι του φυτού περιέχονται μέσα στους λοβούς, οι οποίοι μοιάζουν με φασόλια. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν παρατηρήσει ότι όλα τα σπόρια είχαν πάντα το ίδιο βάρος, ζύγιζαν μόλις 189 και 205 χιλιοστά του γραμμαρίου.

Γι’αυτό χρησιμοποίησαν το βάρος τους ως τη μικρότερη μονάδα μέτρησης του χρυσού. Η ύπαρξή του στην Ελλάδα χρονολογείται εδώ και χιλιάδες χρόνια και οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τους γλυκούς καρπούς του ως τροφή για τα ζώα, ως βότανο αλλά και ως τρόπο να ζυγίζουν το χρυσό. Ο καρπός του είχε και την ονομασία «αιγυπτιακό σύκο» και στα μέσα καλοκαιριού γινόταν η συγκομιδή του. Επειδή οι λοβοί είχαν την μορφή κέρατος, ονομάστηκαν κεράτια και το βάρος των καρπών πήρε το όνομα καράτι. Η λέξη «χρυσός» επίσης, χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια εμπορικών συναλλαγών που είχαν πριν από 3.500 χρόνια οι Φοίνικες με τους Μινωίτες.

Xaroupia Η εξόρυξη και το εμπόριο χρυσού άλλωστε, ήταν η βασικότερη αιτία της οικονομικής ανάπτυξης των αρχαίων πόλεων. Χάρη στα πολύτιμα κοιτάσματα, πολλές περιοχές ευημερούσαν και πολύτιμα έργα δημιουργήθηκαν. Ο χρυσός χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία κοσμημάτων, νομισμάτων, ενώ έγιναν ακόμη και χρυσά κτερίσματα για τους τάφους των νεκρών. Με το καράτι οι Αρχαίοι Έλληνες υπολόγιζαν το καθαρό βάρος του πολύτιμου μετάλλου και αναλόγως το πουλούσαν. Οι περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης ήταν πλούσιες σε χρυσό σύμφωνα με τις αναφορές των αρχαίων ποιητών. Η εκμετάλλευσή του από τους Μακεδόνες ήταν και η αιτία που ο Βασιλιάς Φίλιππος Β’ κυριάρχησε στον ελλαδικό χώρο και απέκτησε εξουσία, καθώς μπορούσε να συντηρήσει ένα μεγάλο και κυρίως επαγγελματικό στρατό. Χρυσός και εξουσία ήταν συνώνυμα, όποιος κατείχε και τα δύο ήταν παντοδύναμος….

ΠΗΓΗ

http://maiandros-lykaon.gr/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%83%CE%B1%CF%82-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%8C%CF%84/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το «καράτι» προέρχεται από το ελληνικό δένδρο που έδωσε τη μονάδα μέτρησης του χρυσού από την αρχαία Ελλάδα"

Oι 10 μεγαλύτεροι αθλητές της αρχαιότητας

Ποιοί ήταν οι 10 μεγαλύτεροι αθλητές της αρχαιότητας;----

Όπως και οι σύγχρονοι αθλητές , οι αρχαίοι ομόλογοι τους είχαν τον τρόπο να κατακτούν την φαντασία του κοινού.--- Μέσω των αρχαίων συγγραφέων και ποιητών όπως ο Πίνδαρος, ο Παυσανίας, o Θουκυδίδης και o Δίων Χρυσόστομος, μπορούμε ακόμη και σήμερα να μάθουμε για τα απίστευτα κατορθώματα μερικών από τους μεγαλύτερους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων της αρχαίας εποχής. Αν και οι σύγχρονοι θρύλοι των σπορ δεν έχουν κανένα λόγο να ζηλεύουν τους αρχαίους πρωταθλητές, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποιες νίκες και ρεκόρ από το παρελθόν που θα έκαναν ακόμη και τους μεγαλύτερους σύγχρονους Ολυμπιονίκες να ωχριούν μπροστά τους.

Παρά το γεγονός ότι τα αρχαία αθλήματα και οι αγώνες ήταν διαφορετικά από τα σύγχρονα επαγγελματικά αθλήματα, οι αρχαίοι πρωταθλητές – όπως ακριβώς και οι σημερινοί – ήταν  ήρωες για τον κόσμο. Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα τους ήταν ότι κατάφεραν να τους θυμούνται ακόμη και την σημερινή εποχή μας και τα ονόματα τους  ξεχωρίζουν  ακόμη στον αθλητισμό παρόλο που έχουν περάσει δύο ή και τρεις χιλιάδες χρόνια από τον θάνατο τους.

Ο  Όρσιππος ο Μεγαρέας 

Ο  Όρσιππος από τα Μέγαρα ήταν ένας αρχαίος αθλητής που κέρδισε τον αγώνα του Σταδίου στους 15ους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες το 720 π.χ. Έγινε ο αγαπημένος των θεατών, και εθεωρείτο σαν ο πρώτος  αθλητής που πιθανόν έτρεξε  γυμνός. Ο Παυσανίας που συχνά αναφερόταν στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες σαν ένας σύγχρονος αθλητικογράφος, έγραφε ΄Η προσωπική μου άποψη είναι ότι στην Ολυμπία αυτός ( ο Όρσιππος) σκόπιμα άφησε το ζωνάρι  του να πέσει, αντιλαμβανόμενος ότι ένας γυμνός άνθρωπος μπορεί να τρέξει  πιο εύκολα από έναν ζωσμένο.

Ο  Βαραζντά 

Ο Βαραζντά  ήταν ένας αθλητής από την Αρμενία  ο οποίος  κέρδισε στους 291ους Ολυμπιακούς αγώνες στην πυγμαχία. Γνωρίζουμε για την νίκη του Βαραζντά από ένα  αναμνηστικό  που υπάρχει στο μουσείο της Ολυμπίας.  Η πρώτη ιστορική αναφορά σχετικά με τον Βαρασντά  γράφτηκε  από τον Μόβσι  Χορενάτσι στο βιβλίο του η ιστορία της Αρμενίας. 

Στις αρχαίες βασιλικές και αριστοκρατικές  οικογένειες Αρμενίων, η σωματική εκπαίδευση των νέων επιβαλλόταν συστηματικά.  Διδάσκονταν κολύμβηση , πυγμαχία, πάλη, άρση βαρών και στρατιωτικές ασκήσεις. Ο Βαρασντά με το πλεονέκτημα της δυνατής προπόνησης, έγινε ο νικητής σε διάφορους αγώνες πυγμαχίας που έγιναν στην Ελλάδα. Αργότερα κατάφερε τον μεγαλύτερο του θρίαμβο, όταν  έγινε πρωταθλητής στην Ολυμπιάδα του 385 π.χ.

Η Κυνίσκα από την Σπάρτη.

Αν  και οι άνδρες  ήταν οι μόνοι που τους επέτρεπαν αρχικά να αγωνίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτό άλλαξε σύντομα. Αρκετές γυναίκες έλαβαν μέρος  στους αρχαίους αγώνες, και κέρδισαν ακόμη. Η πιο διάσημη από αυτές ήταν η Κυνίσκα από την Σπάρτη, η πρώτη γυναίκα που κέρδισε στους αγώνες. Με  την επιτυχία της αυτή άνοιξε τον δρόμο για πολλές άλλες γυναίκες, και βοήθησε να μπουν σε μια νέα εποχή στον κόσμο των αθλημάτων. 

Η Κυνίσκα και η υπόλοιπη ανδρική ομάδα της κατάφεραν να κερδίσουν στην αρματοδρομία  με τέσσερα άλογα το 396 π.χ και ξανά το 392 π.χ. Η Κυνίσκα ήταν η  πιο διακεκριμένη  γυναίκα αθλήτρια του αρχαίου κόσμου, και πολλοί ιστορικοί την χρησιμοποιούν σαν ένα σύμβολο της κοινωνικής  ανέλιξης της γυναίκας , και την αρχή του κινήματος για ίσια δικαιώματα και ευκαιρίες.

 

O Πολυδάμας. 

Δεν γνωρίζουμε πολλά για τον Ολυμπιονίκη Πολυδάμαντα από την Σκοτούσα.  Η ζωή του , η οικογένεια του ακόμη και οι λεπτομέρειες του Ολυμπιακού του θριάμβου παραμένουν  καλυμμένες σε μυστήριο. Εκτός από το γεγονός ότι το άγαλμα του  Πολυδάμαντα ήταν ιδιαίτερα ψηλό και δυνατό, δεν έχουμε άλλες πληροφορίες για την εμφάνιση του. 

Όπως οι περισσότεροι αθλητές της εποχής του, ο Πολυδάμας ήταν ιδιαίτερα γνωστός για τα έξω αθλητικά του επιτεύγματα  όπως επίσης και για την ανδρεία του στους Ολυμπιακούς αγώνες. Οι αρχαίοι συγγραφείς τείνουν να συγκρίνουν  τα κατορθώματα του με αυτά του μυθικού ήρωα Ηρακλή. Ο Πολυδάμας κάποτε σκότωσε ένα λιοντάρι στον Όλυμπο με σκέτα τα χέρια του, σε μια προσπάθεια να μιμηθεί τους άθλους του Ηρακλή, ο οποίος ήταν διάσημος επειδή σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας. Για παρόμοιους λόγους, ο Πολυδάμας κάποτε κατάφερε μόνο με τα χέρια του να σταματήσει εντελώς  ένα άρμα που κινιόταν πολύ γρήγορα. 

Αυτά τα κατορθώματα σύντομα έφτασαν στα αυτιά των Περσών. Ο βασιλιάς Δαρείος, τον κάλεσε κοντά του. Αφού λοιπόν παρουσιάστηκε μπροστά του, ο Πολυδάμας προκάλεσε 3 Πέρσες από το σώμα των  ‘Αθανάτων’ να παλέψουν μαζί του, και κατάφερε να τους κερδίσει και τους τρεις σε μια μοναδική μονομαχία. 

 Εντούτοις, στο τέλος η δύναμη του Πολυδάμαντα δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον θάνατο του. Ένα καλοκαίρι, ο Πολυδάμας  και οι φίλοι του ξεκουραζόντουσαν σε μια σπηλιά όταν η οροφή ξαφνικά άρχισε να πέφτει επάνω τους. Πιστεύοντας ότι η τεράστια δύναμη του θα μπορούσε να συγκρατήσει  την οροφή της σπηλιάς, ο Πολυδάμας κράτησε με τα χέρια του την οροφή, προσπαθώντας να την στηρίξει καθώς τα βράχια έπεφταν γύρω του. Οι φίλοι του κατάφεραν να ξεφύγουν από την σπηλιά , αλλά ο μεγάλος αυτός παλαιστής βρήκε τον θάνατο.

 

Ο Ονομαστός από την Σμύρνη

 Ο Ονομαστός από την Σμύρνη ήταν ο πρώτος Ολυμπιονίκης της πυγμαχίας, στην 23η  Ολυμπιάδα του 688 π.χ. , όταν το αγώνισμα αυτό προστέθηκε στα υπόλοιπα. Σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς, ο Ονομαστός δεν ήταν μόνον ο πρώτος Ολυμπιονίκης της πυγμαχίας, αλλά έγραψε επίσης  και τους κανονισμούς της αρχαίας  Ελληνικής πυγμαχίας. 

Ο Ονομαστός επίσης κατέχει και ένα ρεκόρ το οποίο παραμένει αξιοσημείωτο ακόμη και σήμερα. Μετά από εκατοντάδες αρχαίες και σύγχρονες Ολυμπιάδες, είναι ακόμη ο πυγμάχος με τους περισσότερους τίτλους, έχοντας  κερδίσει 4 μετάλλια . Ο Λάζλο  Παπ, ο μεγαλύτερος ερασιτέχνης πυγμάχος του 20ου αιώνα, κόντεψε να φθάσει το ρεκόρ του Ονομαστού – αλλά  σταμάτησε  στις 3 Ολυμπιακές νίκες πριν γίνει επαγγελματίας.

 

Ο  Μελάγχων  από την Καρία 

Ο ιδιαίτερα ωραίος πυγμάχος Μελάγχων ήταν  από την Καρία, μια περιοχή της σημερινής Τουρκίας. Σε μια προσπάθεια να αποδείξει το θάρρος του, ο Μελάγχων διάλεξε να αγωνιστεί στο άθλημα της πυγμαχίας, μιας και ήταν το πλέον τιμητικό και επίπονο αγώνισμα. Όλως παραδόξως , ο Μελάγχων δεν ηττήθηκε  ποτέ στην καριέρα του – παρόλα  αυτά ούτε μια φορά δεν κτύπησε ή κτυπήθηκε , από αντίπαλο του.

Το στυλ της πυγμαχίας του περιλάμβανε να προστατεύει τον εαυτό του από τα κτυπήματα των άλλων πυγμάχων, και ποτέ να μην επιχειρεί να κτυπήσει τον αντίπαλο του. Οι αντίπαλοι του μονίμως απογοητευόντουσαν και έχαναν την υπομονή τους. Αυτό το μοναδικό στυλ τον έκανε να κερδίσει τον θαυμασμό των άλλων για την αντοχή του και την δύναμη του. Μπορούσε να αντέξει να αγωνίζεται όλη την ημέρα- ακόμη και στο μέσον του καλοκαιριού – και αρνιόταν να κτυπήσει τον αντίπαλο του, ακόμη και αν ήξερε ότι κάνοντας το θα τέλειωνε τον αγώνα σύντομα και θα εξασφάλιζε μια σίγουρη νίκη για τον εαυτόν του. Με αυτόν τον τρόπο κέρδισε το Ολυμπιακό  τουρνουά στην 207η  Ολυμπιάδα.

 

Ο Χιώνης από την Σπάρτη 

Ο Χιώνης ο Σπαρτιάτης ήταν ένας αθλητής που προκάλεσε αρκετή συζήτηση όσον αφορά τα αθλητικά του επιτεύγματα, με το πλέον σημαντικό από αυτά τα μεγάλα του ρεκόρ στο άλμα εις μήκος. Τα στοιχεία δείχνουν ‘ότι στην Ολυμπιάδα του 656 π.χ. , ο Χιώνης έκανε άλμα με ρεκόρ 7 μέτρων και 5 εκατοστών. Αυτό το άλμα θα του είχε δώσει τον τίτλο του άλματος εις μήκος στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896, και θα τον  είχε βάλει στους 8 κορυφαίους αθλητές στις επόμενες 10 Ολυμπιάδες, έως και την Ολυμπιάδα του 1952 στο Ελσίνκι. Εκτός από τις φημισμένες του επιδόσεις στο άλμα εις μήκος, ο Χιώνης ήταν επίσης διάσημος και σας τριπλουνίστας – ικανός να φτάσει άλμα  έως και τα 15.85 μέτρα . Αλλά το πλέον σημαντικό για αυτόν το αθλητή είναι ότι για κανένα από τα άλματα του δεν πήρε κάποια σύγχρονα φάρμακα ή χρησιμοποίησε όργανα προπόνησης. Τα ρεκόρ του ήταν πραγματικά γνήσια και έντιμα.

Ο Διαγόρας της Ρόδου.

Ο Διαγόρας της Ρόδου μπορεί να μην είναι ο μεγαλύτερος αρχαίος αθλητής, αλλά η οικογένεια του είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη αθλητική οικογένεια του αρχαίου κόσμου. Ο Διαγόρας κέρδισε το αγώνισμα της πυγμαχίας στους αγώνες του 464 π.χ. Επίσης ήταν νικητής  τέσσερις φορές στους αγώνες των Ισθμίων , και δυο φορές νικητής στους αγώνες της Νεμέας. 

Τα παιδιά του και τα εγγόνια του επίσης έγιναν πρωταθλητές στην πυγμαχία και το  παγκράτιο. Κατά την διάρκεια της 83ης  Ολυμπιάδας, οι γιοί του Δημάγετος και  Ακουσίλαος , αφού στέφτηκαν  πρωταθλητές, σήκωσαν τον πατέρα τους τον Διαγόρα στους ώμους τους για να μοιραστούν την νίκη μαζί του. Η παράδοση λέει ότι κατά την διάρκεια των επευφημιών πάνω στους ώμους των παιδιών του, ένας θεατής φώναξε-‘ Τώρα μπορείς να πεθάνεις Διαγόρα διότι δεν θα γίνεις  και Ολύμπιος’ – εννοώντας ότι είχε πλέον κατακτήσει  την υπέρτατη τιμή που είναι δυνατή για έναν άνθρωπο και αθλητή.

 

Ο Θεαγένης από την Θάσο

Ο Θεαγένης  ήταν ένας από τους πρώτους διάσημους του αρχαίου αθλητικού χώρου. Έγινε διάσημος σε όλο τον γνωστό κόσμο στην τρυφερή ηλικία των 9 ετών.

Φαίνεται ότι μια μέρα καθώς το αγόρι περπατούσε για το σπίτι του από το σχολείο είδε το χάλκινο άγαλμα ενός θεού στην αγορά της Θάσου. Για κάποιο λόγο, ο Θεαγένης  ξήλωσε το άγαλμα από την βάση του και το πήρε σπίτι. Αυτή η ενέργεια  ξεσήκωσε τους πολίτες, που το θεώρησαν  ιεροσυλία, και  άρχισαν να συζητούν εάν θα έπρεπε να θανατώσουν  το παιδί για την πράξη του. Ένας ηλικιωμένος , όμως, πρότεινε σοφά να αναγκάσουν το παιδί να επιστρέψει το άγαλμα στην βάση του. Ο Θεαγένης το έκανε αυτό- και η ζωή του θα άλλαζε ριζικά. 

Στην συνέχεια  έγινε ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές όλων των εποχών. Ήταν επιτυχημένος πυγμάχος, αθλητής του παγκρατίου  και δρομέας. Κέρδισε στους  αγώνες της πυγμαχίας της 75ης  Ολυμπιάδας του 480 π.χ. , και στην επόμενη  Ολυμπιάδα κέρδισε τον τίτλο στο Παγκράτιο.  Εκτός από τις δύο Ολυμπιακές  νίκες, ο Θεαγένης κέρδισε αναρίθμητες αθλητικές διακρίσεις σε άλλα αθλήματα και αγώνες. Λέγεται  ότι κέρδισε σε ένα σύνολο 1.400 αγώνων σε διάφορα αθλήματα. Τα απίστευτα επιτεύγματα του τον έκαναν ένα ζωντανό μύθο – που μέχρι ενός σημείου πολλοί άνθρωποι να πιστεύουν ότι ο Ηρακλής ήταν πατέρας του. 

Εάν μπορούσαμε να συγκρίνουμε τον Θεαγένη με έναν σύγχρονο ήρωα της πυγμαχίας, όπως ο Χάρι  Γκρεμπ ( τον πυγμάχο με τις περισσότερες επίσημες νίκες( 261) στην επαγγελματική ιστορία της πυγμαχίας) φαίνεται ότι ο Θεαγένης τον ξεπερνά σχεδόν με 1.250 νίκες διαφορά. 

Ο Μίλων από τον Κρότωνα.

Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Μίλων παραμένει μέχρι και σήμερα ο μεγαλύτερος παλαιστής και μαχητής( σε οποιοδήποτε πολεμικό άθλημα) που έχει γνωρίσει ο κόσμος. Ο Μίλων από τον Κρότωνα έγινε Ολυμπιονίκης αρκετές φορές κατά την διάρκεια της σχεδόν τριακονταετούς του καριέρας. Το ύψος του και οι φυσικές  του διαστάσεις  ήταν τρομακτικές, και η δύναμη του και η τεχνική του τέλειες – σε σημείο που πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι ήταν γιός του Δία.

Λέγεται ότι έτρωγε πάνω από 8 κιλά κρέας κάθε μέρα. Μερικοί έλεγαν ότι κάποτε κουβάλησε  ακόμη και ένα μεγάλο  ταύρο στους ώμους του, μέχρι το Ολυμπιακό στάδιο, όπου τον έσφαξε και τον έφαγε όλον. Παρόλα αυτά  ο Μίλων δεν ήταν απλά ένας αθλητής τεραστίων διαστάσεων. Ήταν επίσης μουσικός και ποιητής καθώς επίσης και μαθητής του μαθηματικού και φιλόσοφου Πυθαγόρα. 

Ο μεγαλύτερος παλαιστής του 20ου αιώνα, ο Αλεξάντερ Καρέλιν, συχνά αποκαλείτο  ο σύγχρονος Μίλων του Κρότωνα – αλλά ο ίδιος παραδεχόταν ότι δεν θα είχε καμία τύχη απέναντι στον πραγματικό  Μίλωνα.

 http://googlareto.gr/blog/poioi-htan-oi-10-megalyteroi-athlites-ths-arxaiothtas/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Oι 10 μεγαλύτεροι αθλητές της αρχαιότητας"

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ----
Μία στρατηγική κίνηση που έκανε ο Μέγας Αλέξανδρος προκειμένου να διασφαλίσει την οικονομική και όχι μόνο την εδαφική κατάκτηση του κόσμου ήταν να δημιουργήσει την πρώτη διεθνή νομισματική ενοποίηση καθιερώνοντας σε μεγάλο βαθμό τη χρήση ενός νομίσματος σε όλες τις χώρες που είχε κατακτήσει, με το νομισματικό έλεγχο να αναλαμβάνεται από τη μητρόπολη.

 Στην πορεία της ιστορίας και μέχρι σήμερα κάθε αυτοκρατορία επέβαλλε στους κατακτημένους λαούς το δικό της νόμισμα και ασκούσε η ίδια τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής.

Με τις ΗΠΑ να αποτελούν την τελευταία παγκόσμια οικονομική αυτοκρατορία το διεθνές νόμισμα στη μοντέρνα οικονομική ιστορία ήταν και συνεχίζει να είναι το δολάριο και αυτό τους έδωσε και συνεχίζει να τους δίνει ένα μοναδικό πλεονέκτημα έναντι της Ευρώπης και των υπόλοιπων ανταγωνιστών τους το οποίο φροντίζουν να χρησιμοποιούν με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
 Η μετατροπή της Κίνας σε οικονομική υπερδύναμη συνοδεύτηκε από το νομισματικό της πόλεμο με τις ΗΠΑ ο οποίος συνεχίζει να μαίνεται όπως αποδείχτηκε και από την πρόσφατη συνάντηση των G20 κρατών όπου το θέμα αυτό κυριάρχησε.

Μία νομισματική ενοποίηση όπως η ευρωπαϊκή μπορεί να φαίνεται απόλυτα θετική όσο η διεθνής οικονομία διανύει μία περίοδο άνθησης καθώς δημιουργεί ένα περιβάλλον ασφάλειας και σταθερότητας για τα συμμετέχοντα σε αυτήν κράτη και μία ασπίδα προστασίας απέναντι στη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ ή στις κερδοσκοπικές νομισματικές επιθέσεις (όπως αυτές που διέλυσαν την Ευρώπη στις αρχές του ΄90 και τις ασιατικές τίγρεις το 1997). Στη διάρκεια κρίσεων και περιόδων ύφεσης, ωστόσο, αναδεικνύονται αμέσως τα προβλήματα που πηγάζουν από αυτήν καθώς η οξεία επιδείνωση του διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος προκαλεί την ταχύτατη μεγέθυνσή τους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση βιώνει την πρώτη της μεγάλη οικονομική ύφεση η οποία γρήγορα ανέδειξε τις αδυναμίες της νομισματική ενοποίησης και απέδειξε πως ο πραγματικός νομισματικός ηγέτης της ΕΕ δεν είναι άλλος από τη Γερμανία και ότι αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα πριν από ένδεκα, περίπου, χρόνια ήταν οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ να υιοθετήσουν το μάρκο κάνοντας τη Γερμανία μία μίνι οικονομική αυτοκρατορία.
Οι χώρες παρέδωσαν τη ʽνομισματική τους κυριαρχίαʼ λαμβάνοντας διάφορα πρόσκαιρα ανταλλάγματα μεταξύ των οποίων και την πρόσβαση σε φθηνά δανειακά κεφάλαια. Αν η ΕΕ είχε δημιουργηθεί το 1980 τότε τα κράτη θα είχαν μπροστά τους μία 20αετία διεθνούς ανάπτυξης προκειμένου να προλάβουν να εκμεταλλευτούν τις οικονομικές ευκαιρίες και να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν μία ισχυρή οικονομική κοινότητα αλλά αυτό δε συνέβη και η ΕΕ έζησε τα παιδικά της χρόνια μέσα στη χειρότερη δεκαετία από το Βʼ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέσα σε αυτήν τη δεκαετία οι οικονομικοί και νομισματικοί πόλεμοι έχουν γίνει βάναυσοι με τις ΗΠΑ να συντηρούν μία πολιτική σταθερής υποτίμησης του δολαρίου έναντι των υπόλοιπων νομισμάτων και με τη Γερμανία να βγαίνει η μεγάλη κερδισμένη της ΕΕ καθώς το ευρώ της επιτρέπει να πουλά τα εμπορεύματα της πολύ φθηνότερα απʼ ότι αν είχε παραμείνει στο μάρκο.
Οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, ωστόσο, έχουν βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση αφού αν είχαν κρατήσει τα εθνικά τους νομίσματα αυτά θα είχαν υποτιμηθεί από 10% μέχρι 30% από την αρχή της κρίσης συμβάλλοντας καταλυτικά στην οικονομική τους επιβίωση. Η επιλογή αυτή δε θα υπήρχε, βέβαια, μόνο κατά τη διάρκεια της κρίσης αλλά και νωρίτερα και αυτό θα μπορούσε να αποβεί ιδιαίτερα θετικό στην περίπτωση της Ελλάδας η οποία από την είσοδο της στην ΕΕ ʽέτρεξεʼ με πληθωρισμό πολύ μεγαλύτερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και έχασε σε μονάδες ανταγωνιστικότητας φτάνοντας στο 2010 να χρειάζεται μία υποτίμηση τουλάχιστον της τάξης του 10%.
Αυτό όμως δε μπορεί να συμβεί και η οικονομική κρίση ανέδειξε μία νομισματική κρίση η οποία με τη σειρά της ευνόησε τη δημιουργία της ʽελληνικής κρίσηςʼ η οποία οδήγησε την Ελλάδα στη χρηματοπιστωτική πτώχευση και την Ευρώπη στην ʽευρωπαϊκή κρίσηʼ. Το ευρώ υπέστη ένα θεαματικό κραχ το οποίο αντιμετωπίστηκε μόνο αφού η χώρα οδηγήθηκε στο ΔΝΤ αλλά η ζημία στην αξιοπιστία του ως ένα ισχυρό νόμισμα είχε, ήδη, γίνει και δεν άργησε να έρθει η δεύτερη ευρωπαϊκή κρίση με επίκεντρο αυτή τη φορά την Ιρλανδία και αποδέκτη της και πάλι το ευρώ.

Μπορεί να μην είναι προφανές αλλά η ʽιρλανδική κρίσηʼ είναι πολύ πιο σημαντική από την ʽελληνικήʼ. Σε αντίθεση με την Ελλάδα η Ιρλανδία υποτίθεται ότι είχε μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες στην Ευρώπη με διαφάνεια και ξεκάθαρα στατιστικά στοιχεία, αναπτυξιακή πολιτική και διεθνή αναγνώριση της οικονομικής της προόδου.Πέρα από αυτό, όταν επλήγη από τη διεθνή κρίση έλαβε αμέσως σημαντικά δημοσιονομικά μέτρα και υιοθέτησε μία πολιτική λιτότητας η οποία υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχει αποδώσει μέχρι σήμερα. Αυτό, όμως, δεν έγινε και οι Ιρλανδοί πολιτικοί έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται αν το πρόβλημα δεν είναι τελικά η Ιρλανδία αλλά το ίδιο το ευρώ.
Γιατί αν η ʽρίζα του κακούʼ βρίσκεται, έστω και σε ένα βαθμό και στο ευρωπαϊκό νόμισμα τότε η κρίση δε θα σταματήσει εδώ αλλά θα επεκταθεί και στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία και δε θα σταματήσει πριν αγγίξει ακόμη και τη Γαλλία. Η ιδέα μίας Κοινότητας κρατών που παρά το γεγονός ότι έχουν εντελώς διαφορετικές οικονομίες μοιράζονται κοινό νόμισμα και κοινή νομισματική πολιτική με την ελπίδα ότι αυτό θα συμβάλλει τελικά στην άμβλυνση των οικονομικών διαφορών τους και στην οικονομική τους σύγκλιση μοιάζει με πείραμα που δοκιμάστηκε και δεν πέτυχε.
Αν το ευρώ δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Γερμανίας τότε σήμερα θα είχε εγκαταλειφθεί αλλά σε αυτή τη φάση μία κατάρρευση του ευρώ είναι πιθανότερο να βλάψει περισσότερο τη Γερμανία παρά τις περιφερειακές οικονομίες και αυτό αποτελεί έναν από τους βασικότερους λόγους της τεράστιας προσπάθειας διάσωσης του.
Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
info@sta-gr.comΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ"

Στην αρχαία Ελλάδα ο νους δεν ικανοποιείται με τις μυθολογικές ερμηνείες του κόσμου.

Αρχαία Ελλάδα: Η κοιτίδα όχι μόνο της μαθηματικής σκέψης, αλλά και της επιστημονικής σκέψης

 

Ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός γεννήθηκε και αναπτύχθηκε έχοντας ως βάση τον τρόπο σκέψης που χάραξαν, διαμόρφωσαν και δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες.

 

Για πρώτη φορά στην αρχαία Ελλάδα ο νους δεν ικανοποιείται με τις μυθολογικές ερμηνείες του κόσμου.

 

Ο μελετητής δεν αρκείται να δώσει πρακτικές απαντήσεις στα προβλήματα, αλλά προσπαθεί να επεκταθεί παραπέρα σε όλα τα νοητά αντίστοιχα προβλήματα, να οδηγηθεί σε γενικεύσεις και σε αφαιρέσεις, να οικοδομήσει τον ορθό λόγο για να διατυπώσει με σαφήνεια έννοιες, ορισμούς και νόμους γενικούς.

 

Αυτή η μετάβαση από το μύθο στο λόγο, στην επιστημονική σκέψη, ήταν ένα θαύμα, μια τομή, μια επανάσταση.

 

Η Φιλοσοφία γεννήθηκε τον 6ο π.Χ. αιώνα στην Ιωνία και η εξάπλωσή της στις υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις ήταν η απαρχή μιας λαμπρής πορείας του ελληνικού πνεύματος στην αναζήτηση της αλήθειας, όχι για να εξυπηρετήσει πρακτικές ανάγκες, αλλά για να ικανοποιήσει πνευματικές ανησυχίες και αναζητήσεις.

 

Τα Μαθηματικά ήταν ένα ευρύτατο πεδίο πνευματικής αναζήτησης γι” αυτό ασχολήθηκαν μαζί τους όλοι σχεδόν οι φιλόσοφοι εκείνης της εποχής.

 

Η απόδειξη, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία εξέλιξης των Μαθηματικών, ξεκίνησε από τον Θαλή, αναπτύχθηκε από τον Πυθαγόρα και τους Πυθαγόρειους, συστηματοποιήθηκε από τον Πλάτωνα και κυρίως από τον Αριστοτέλη, χρησιμοποιήθηκε σε περισσότερο τελειοποιημένη μορφή από τον Ευκλείδη και θα μπορούσαμε να πούμε ότι τελειοποιήθηκε από τον Αρχιμήδη.

 

Η σύλληψη της ιδέας της αξιωματικής θεμελίωσης οφείλεται στους αρχαίους Έλληνες. Κλασικό παράδειγμα είναι η Ευκλείδεια Γεωμετρία. Στοιχεία όμως αξιωματικής θεμελίωσης βρίσκουμε και σε άλλα αρχαία ελληνικά κείμενα. Οι Πυθαγόρειοι π.χ. είχαν διευκρινίσει ότι η αποδεικτική διαδικασία πρέπει να έχει κάποια δεδομένα (τις υποθέσεις), και κάποιους αρχικούς συλλογισμούς.

 

Ο Αριστοτέλης επίσης μας δίνει όλα τα στοιχεία μιας αξιωματικής θεμελίωσης. Αναφέρεται στις αρχικές έννοιες, -τις θέσεις, όπως τις ονομάζει- στους ορισμούς, στα αξιώματα, στην αποδεικτική διαδικασία και στην απόδειξη. Η αξιωματική θεμελίωση που ανέπτυξαν οι αρχαίοι Έλληνες είναι ίδια με εκείνη που χρησιμοποιούμε σήμερα.

 

Η Θεωρία Αριθμών είναι ένας άλλος τομέας που η επινόησή του οφείλεται στους Έλληνες. Για την ανάπτυξη αυτής της θεωρίας σημαντική ήταν η συμβολή των Πυθαγορείων, του Πλάτωνα στην Ακαδημία, καθώς και του Ευκλείδη με το έργο του «Στοιχεία».

 

Καθοριστική ήταν επίσης συμβολή του Αρχιμήδη και του Διόφαντου. Η Γεωμετρική Άλγεβρα είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των αρχαίων ελληνικών Μαθηματικών. Οι Έλληνες έλυναν πολλά προβλήματα της Αριθμητικής με τη βοήθεια της Γεωμετρίας, αλλά και πολλά γεωμετρικά προβλήματα με τη χρησιμοποίηση αριθμητικών υπολογισμών.

 

Υπήρχαν έννοιες που μπορούσαν να θεωρηθούν και αριθμητικές και γεωμετρικές. Π.χ. οι αναλογίες, καθώς και η λύση των εξισώσεων μπορούν να θεωρηθούν ως κοινό μέρος της Αριθμητικής και της Γεωμετρίας.

 

Η Ανάλυση, που είναι σήμερα ο σημαντικότερος κλάδος των βασικών Μαθηματικών, έχει την αφετηρία της στην αρχαία Ελλάδα. Π.χ. ο Δημόκριτος καθόρισε την έννοια του απειροστού μεγέθους και έκαμε διάκριση μεταξύ φυσικού απειροστού (άτομο) και μαθηματικού απειροστού.

 

Στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη υπάρχει η έννοια του απείρου και του συνεχούς μεγέθους. Τα παράδοξα του Ζήνωνα περιέχουν την έννοια του ορίου, της συνέχειας, καθώς και του αθροίσματος των απείρων όρων μιας ακολουθίας.

 

Στα έργα των Πυθαγορείων, του Ευδόξου και του Αρχιμήδη υπάρχουν τόσα και τέτοια στοιχεία μαθηματικής Ανάλυσης, ώστε τα έργα αυτά σήμερα θεωρούνται ως οι πρωτοπόροι της δημιουργίας του διαφορικού και του ολοκληρωτικού λογισμού.

 

Η Γεωμετρία είναι καθαρά Ελληνική επιστήμη. Ο Ευκλείδης με τα Στοιχεία του οδηγεί τον τρόπο σκέψης της ανθρωπότητας για 2.300 χρόνια. Η Αστρονομία ως επιστήμη βρήκε επίσης πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης στην αρχαία Ελλάδα. Ο Θαλής, ο Πυθαγόρας και οι Πυθαγόρειοι είχαν κάνει αρκετές αστρονομικές παρατηρήσεις και μετρήσεις.

 

Είναι γνωστή η θεωρία του Αρίσταρχου του Σαμίου για τις κινήσεις της Γης. Ο Αρχιμήδης κατασκεύασε αρκετά αστρονομικά όργανα, με τα οποία υπολόγιζε το μέγεθος της Γης, της Σελήνης και του Ηλίου, την απόσταση της Γης από τον Ήλιο και τους πλανήτες, το μήκος της τροχιάς της Γης κ.λπ. Το έργο του Πτολεμαίου και του Ιππάρχου υπήρξε πηγή αναφοράς για όλους τους μεταγενέστερους αστρονόμους.

 

Έτσι, η αρχαία Ελλάδα υπήρξε η κοιτίδα όχι μόνο της μαθηματικής σκέψης αλλά και της επιστημονικής σκέψης γενικότερα.

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στην αρχαία Ελλάδα ο νους δεν ικανοποιείται με τις μυθολογικές ερμηνείες του κόσμου."