Αγγλογαλλική Κατοχή: Οι Μ.Δυνάμεις τιμωρούν την Ελλάδα για τις εξεγέρσεις σε Μακεδονία, Θράκη και Ήπειρο

Κατά την διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου, ανάμεσα στην τσαρική Ρωσία και την συμμαχική δύναμη της Αγγλίας, Γαλλίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λαμβάνει χώρα μια όχι και τόσο γνωστή κατοχή ελληνικού εδάφους από τις αγγλο-γαλλικές δυνάμεις.

Συγκεκριμένα, για περίοδο τριών ετών, Αθήνα και Πειραιάς βρίσκονται υπό ξένη κατοχή, ως μια μορφή διπλωματίας των κανονιοφόρων, καθώς οι δύο αυτές Μεγάλες Δυνάμεις είχαν εξοργιστεί με την ελληνική πλευρά και τον Όθωνα, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τον Κριμαϊκό Πόλεμο ώστε να υποστηρίξει εθελοντικές δυνάμεις για την απελευθέρωση των υπόδουλων περιοχών της Ηπείρου, Θράκης και Μακεδονίας, που τότε βρίσκονταν υπό οθωμανικό ζυγό. 

Πώς ακριβώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα που οδήγησαν στην "Αγγλογαλλική Κατοχή", που έλαβε τέλος σαν σήμερα, στις 15 Φεβρουαρίου του 1857;

Τέσσερα χρόνια μετά τα Παρκερικά, οι μεγάλες δυνάμεις επεμβαίνουν και πάλι στα εσωτερικά της Ελλάδας. 

Στρατιωτικές δυνάμεις της Γαλλίας και της Βρετανίας θέτουν για τρία χρόνια υπό τον έλεγχό τους την Αθήνα και τον Πειραιά (1854-1857), επειδή ο βασιλιάς Όθων υποδαύλιζε την εξέγερση των Ελλήνων στις υπόδουλες περιοχές της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, ενέργεια που αντιστρατευόταν τα συμφέροντα τους. 

Το επεισόδιο αυτό εντάσσεται στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856), που αναδιαμόρφωσε τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη, στα μέσα του 19ου αιώνα.

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο δυναμικός τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Α' ήθελε να τελειώνει με τη θνήσκουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με σκοπό να επωφεληθεί από την κληρονομιά της. 

Η απόφασή του να κηρύξει τον πόλεμο στον Σουλτάνο στις 4 Οκτωβρίου του 1853 βρήκε αντίθετες τη Γαλλία και τη Βρετανία, που για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα τάχθηκαν υπέρ της ακεραιότητας της αυτοκρατορίας του. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στους Έλληνες, που θεώρησαν ότι είχε έλθει η στιγμή για την εκπλήρωση των εθνικών ονείρων και της Μεγάλης Ιδέας.

Σχεδόν αμέσως συγκροτήθηκαν εθελοντικά σώματα, τα οποία έχοντας την ολόθερμη συμπαράσταση του βασιλικού ζεύγους, του Όθωνα και της Αμαλίας, εισέβαλαν στα αλύτρωτα εδάφη της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, που τότε βρίσκονταν υπό την κυριαρχία των Οθωμανών Τούρκων, για να ενισχύσουν τις τοπικές εξεγέρσεις του ελληνικού στοιχείου.

Η Βρετανία και η Γαλλία δεν είδαν με καλό μάτι την κίνηση αυτή των Ελλήνων, που αντικειμενικά ευνοούσε τον τσάρο, αφού κρατούσε καθηλωμένες στον υπόδουλο ελληνικό χώρο σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις των συμμάχων τους Οθωμανών. Έτσι, άρχισαν να βομβαρδίζουν με διαβήματα τον Όθωνα για την απόσυρση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Εις μάτην όμως, αφού ο Όθων ήταν αποφασισμένος να επιμείνει στην πολιτική του αυτή (και για τη βελτίωση της φθίνουσας δημοτικότητάς του), παρά τις προειδοποιήσεις των διπλωματικών μας αποστολών σε Παρίσι, Λονδίνο και Κωνσταντινούπολη, που του επισήμαναν τους κινδύνους που εγκυμονούσε η πολιτική του για τη χώρα μας.

Επειδή τα διαβήματα των Αγγλογάλλων δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, οι δύο χώρες αποφάσισαν να δράσουν δυναμικά για να επιβάλλουν τις απόψεις τους. 

Οι πρεσβευτές τους στην Αθήνα επέδωσαν τελεσίγραφο στον βασιλιά και μετά τη λήξη του στις 12 Μαΐου του 1854, πρώτα ο γαλλικός στρατός αποβιβάσθηκε στον Πειραιά, για να ακολουθήσει λίγες ημέρες αργότερα ο βρετανικός. Υπό την πίεση των όπλων, ο Όθων αναγκάσθηκε να διακηρύξει την ουδετερότητα της Ελλάδας στον Κριμαϊκό Πόλεμο και να αποσύρει σταδιακά τα στρατιωτικά σώματα από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Παράλληλα, απάλλαξε από τα καθήκοντά της την κυβέρνηση του Αντωνίου Κριεζή και όρκισε νέα υπό τον βετεράνο πολιτικό και πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Με απαίτηση των Γάλλων, το υπουργείο Στρατιωτικών (σήμερα Εθνικής Άμυνας) δόθηκε στον μισητό του αντίπαλο Δημήτριο Καλλέργη, που πρωταγωνίστησε στην εναντίον του επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. 

Η κυβέρνηση Μαυροκορδάτου, γνωστή και ως «Υπουργείο Κατοχής», θα παραμείνει στην εξουσία έως τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1855 και θα αντικατασταθεί από την κυβέρνηση του Δημητρίου Βούλγαρη.

Το μοναδικό, ίσως, επίτευγμα της κυβέρνησης Μαυροκορδάτου υπήρξε η επανάληψη των διπλωματικών σχέσεων με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχαν διακοπεί λόγω της εισβολής των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων στα εδάφη της και η σύναψη εμπορικής συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών (27 Μαΐου 1855), που υπήρξε ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα. 

Αρχικά, ο Σουλτάνος είχε απαιτήσει αποζημίωση από την Ελλάδα για τις καταστροφές που είχαν προκληθεί στις επαρχίες του, αλλά οι αξιώσεις του απορρίφθηκαν από τους Αγγλογάλλους, με το αιτιολογικό τις βιαιοπραγίες των στρατευμάτων του εναντίον των Ελλήνων κατοίκων των περιοχών αυτών.

Η κατοχή των Αγγλογάλλων αρχικά περιορίσθηκε μόνο στον Πειραιά, αλλά λόγω του ανθυγιεινού κλίματος του επινείου της Αθήνας, επεκτάθηκε το καλοκαίρι του 1854 ως τα Πατήσια και την Πεντέλη. Η παραμονή των ξένων δυνάμεων στην πρωτεύουσα ήταν αρκετά επώδυνη για τους κατοίκους της, παρά την ενασχόλησή τους με πολλά κοινωφελή έργα. 

Οι ξένοι στρατιωτικοί αναμίχθηκαν στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα, κατέστρεψαν εγκαταστάσεις αντιπολιτευόμενων εφημερίδων («Αιών»), συνέλαβαν μη αρεστούς σ’ αυτούς δημοσιογράφους, όπως ο Ιωάννης Φιλήμων και ο Κωνσταντίνος Λεβίδης και πλήγωσαν την υπερηφάνεια των Αθηναίων, όταν παρήλαυναν προκλητικά μπροστά από το παλάτι του Όθωνα (κτίριο σημερινής Βουλής) στην Πλατεία Συντάγματος. 

Μα πάνω απ' όλα θα προκαλέσουν το μίσος των Αθηναίων, όταν από το πλήρωμα ενός γαλλικού πλοίου θα προέλθει η χολέρα, που θέρισε την Αθήνα και προκάλεσε τον θάνατο 3.000 ανθρώπων, δηλαδή το ένα δέκατο των κατοίκων της.

Τα αγγλογαλλικά στρατεύματα θα αναχωρήσουν τελικά από την Ελλάδα στις 15 Φεβρουαρίου του 1857, ένα χρόνο μετά την ήττα των Ρώσων και τη Συνθήκη των Παρισίων (30 Μαρτίου 1856), που έθεσε και επισήμως τέρμα στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Η τρίχρονη κατοχή της Αθήνας και του Πειραιά ανέβασε προσωρινά τη δημοτικότητα του Όθωνα. 

Σε συνδυασμό δε με την έκβαση του Κριμαϊκού Πολέμου και την απογοήτευση από τη μη εκπλήρωση των εθνικών πόθων, προκάλεσε την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού της χώρας, με την εξαφάνιση των τριών μεγάλων κομμάτων της εποχής, του «Αγγλικού», του «Γαλλικού» και του «Ρωσικού», και την εμφάνιση νέων πολιτικών ανδρών.

Με πληροφορίες και φωτογραφίες από: San simera 
http://www.onalert.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αγγλογαλλική Κατοχή: Οι Μ.Δυνάμεις τιμωρούν την Ελλάδα για τις εξεγέρσεις σε Μακεδονία, Θράκη και Ήπειρο"

Κούρδοι....

Αίτημά τους, η δημιουργία ενός ενιαίου κράτους

Κούρδοι: Ένας λαός δεκάδων εκατομμυρίων χωρίς κρατική υπόσταση

Οι Κούρδοι, ένας λαός 25-35 εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς κράτος, έχουν κυρίως παρουσία στο Ιράκ, το Ιράν, την Τουρκία και τΧωρισμένοι σε τέσσερις χώρες, στην πλειονότητά τους σουνίτες, με μη μουσουλμανικές μειονότητες και πολιτικά κινήματα συχνά κοσμικά, οι Κούρδοι ζουν σε μια περιοχή σχεδόν μισού εκατομμυρίου τετραγωνικών χιλιομέτρων. Οι περισσότεροι ζουν στην Τουρκία (12 με 15 εκατομμύρια, περίπου το 20% του συνολικού πληθυσμού), ενώ ακολουθεί το Ιράν (περίπου 6 εκατομμύρια, λιγότερο από το 10% του συνολικού πληθυσμού), το Ιράκ (4,69 εκατομμύρια, δηλαδή 15 με 20%) και τη Συρία (περισσότερα από 2 εκατομμύρια, 15%).

Εγκατεστημένοι στο εσωτερικό των χωρών, οι Κούρδοι διατήρησαν τη διάλεκτό τους, τις παραδόσεις τους και έχουν οργανώσει τις κοινότητές τους με δικό τους τρόπο. Σημαντικές κοινότητες Κούρδων υπάρχουν επίσης στο Αζερμπαϊτζάν, την Αρμενία και το Λίβανο, όπως και στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία.

Η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους βάσει της Συνθήκης των Σεβρών του 1920. Όμως, μετά τη νίκη του Μουσταφά Κεμάλ στην Τουρκία, οι Σύμμαχοι άλλαξαν γνώμη και το 1923, με τη Συνθήκη της Λοζάνης, επικυρώθηκε η κυριαρχία της Τουρκίας, του Ιράν, της Μεγάλης Βρετανίας (για το Ιράκ) και της Γαλλίας (για τη Συρία) επί του κουρδικού πληθυσμού.

Καθώς ζητούν τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους, οι Κούρδοι θεωρούνται απειλή για την εδαφική ακεραιότητα των χωρών όπου ζουν. Στην Τουρκία οι συγκρούσεις μεταξύ της κυβέρνησης και του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) ξεκίνησαν και πάλι το καλοκαίρι του 2015, διαλύοντας τις ελπίδες για την επίλυση της κρίσης που έχει προκαλέσει το θάνατο περισσότερων από 40.000 ανθρώπων από το 1984.

Στο Ιράν σποραδικές συγκρούσεις σημειώνονται μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και κούρδων ανταρτών, οι βάσεις των οποίων βρίσκονται στο γειτονικό Ιράκ. Μετά την ισλαμική επανάσταση του 1979 μια εξέγερση των Κούρδων κατεστάλη βιαίως.

Στο Ιράκ οι Κούρδοι διώκονταν επί Σαντάμ Χουσέιν και εξεγέρθηκαν το 1991, μετά την ήττα της Βαγδάτης στο Κουβέιτ. Ανακήρυξαν την ντε φάκτο αυτονομία τους, η οποία νομιμοποιήθηκε με το ιρακινό Σύνταγμα του 2005, βάσει του οποίου η χώρα έγινε ομοσπονδιακή δημοκρατία.

Στη Συρία οι Κούρδοι υπέφεραν επί δεκαετίες από την περιθωριοποίηση και την καταπίεση. Μετά την έναρξη του εμφυλίου το 2011 κράτησαν ουδέτερη στάση και επωφελήθηκαν από το χάος που προκλήθηκε από τον πόλεμο για να δημιουργήσουν μια αυτόνομη κυβέρνηση στο βορρά.

Οι Κούρδοι δεν έχουν ζήσει πότε υπό μια κεντρική εξουσία, είναι χωρισμένοι σε δεκάδες κόμματα και σχηματισμούς στις τέσσερις χώρες όπου έχουν παρουσία, ενώ κάποιες φορές τα κινήματα αυτά είναι ανταγωνιστικά.

Στο Ιράκ τα δύο βασικά κουρδικά κόμματα βρίσκονταν σε πόλεμο από το 1994 ως το 1998, στη διάρκεια του οποίου σκοτώθηκαν περίπου 3.000 άνθρωποι. Τελικά, συμφιλιώθηκαν το 2003.

Στη Συρία οι κουρδικές δυνάμεις κυριαρχούν στο συνασπισμό Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), που μάχεται κατά του Ισλαμικού Κράτους με τη στήριξη του διεθνούς συνασπισμού υπό τις ΗΠΑ. Ο συνασπισμός αυτός ξεκίνησε το Νοέμβριο μια εκστρατεία για την εκδίωξη του ΙΚ από τη Ράκα.
Στο Ιράκ οι Κούρδοι μαχητές πεσμεργκά συμμετέχουν ενεργά στη μάχη κατά των τζιχαντιστών.

in.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κούρδοι...."

ΕΛΛΑΔΑ - ΤΟΥΡΚΙΑ

Η Ελλάδα το 1920 είχε 6 εκατ. πληθυσμό και η Τουρκία είχε περί τα 13 εκατ. Το 1950 η Ελλάδα είχε περί 7,5 εκατ. και η Τουρκία περί τα 21 εκατ. Το 2010 η Ελλάδα είχε περί τα 11 εκατ. και η Τουρκία περί τα 72 εκατ. Το 2050 υπολογίζεται η Ελλάδα να έχει περί 9,7 εκατ. και η Τουρκία περί τα 95 εκατ. 

Μια αναλογία 1 προς 2 πριν από ένα αιώνα σε τριάντα χρόνια θα έχει διαμορφωθεί σε μια αναλογία 1 προς 10, με την Τουρκία να έχει νεαρότερο και άρα δυναμικότερο πληθυσμό. Σήμερα η Τουρκία έχει ΑΕΠ περί τα 770 δισ. δολάρια και η Ελλάδα κάτι λιγότερο από 200 δισ. δολάρια. Το 2050 η Τουρκία θα έχει ΑΕΠ περί τα 5 τρισ. και υπολογίζεται πως θα είναι η 14η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη.

Σήμερα η Τουρκία ξοδεύει για την άμυνά της το 2% του ΑΕΠ και αυτό αντιστοιχεί με 16 δισ. δολάρια. Η Ελλάδα με 2,6% ξοδεύει περί τα 5 δισ. δολ. Περί το 2050 η Τουρκία με 2% θα ξοδεύει περί τα 100 δισ. δολάρια σε αμυντικό εξοπλισμό, κάτι λιγότερο από αυτά που ξοδεύει η Κίνα σήμερα που λογίζεται η δεύτερη ισχυρότερη υπερδύναμη. Η Ελλάδα από μόνη της λόγω πληθυσμιακού  και ανάλογου οικονομικού μεγέθους δεν έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει αυτές τις εξελίξεις. 

Κώστας Στούπας - Capital

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΑΔΑ - ΤΟΥΡΚΙΑ"

16/3/1921:H σοβιετοτουρκική Συνθήκη Φιλίας και Αδελφότητος

16/3/1921: Υπογράφεται η σοβιετοτουρκική Συνθήκη Φιλίας και Αδελφότητος

Οι Ρώσοι μπολσεβίκοι, μετά την υπογραφή της Συνθήκης Μπρεστ-Λιτόφσκ στις 3/3/1918, στη Λευκορωσία, επανέρχονται στα προ του 1878 σύνορά τους. Η συνθήκη, που την υπέγραψε ο Λένιν, αφορούσε τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία, Πολωνία Λιθουανία, Φινλανδία, Ουκρανία και Οθωμανική Αυτοκρατορία) και υπήρξε ιδιαίτερα επώδυνη για τη Ρωσία, την άλλοτε Τσαρική Αυτοκρατορία. Η Συνθήκη τής αφαίρεσε περίπου το ένα τέταρτο των εδαφών, με τους πληθυσμούς τους, και σε ίδιο ποσοστό του συνόλου της βιομηχανίας της, καθώς και το ένα δέκατο του συνόλου των πλουτοπαραγωγικών πηγών, ανθρακωρυχείων κτλ.

Ταυτοχρόνως οι Μπολσεβίκοι αλλάζουν πολιτική έναντι των Τούρκων. Η σύσφιξη των σχέσεων Λένιν-Κεμάλ οδηγεί σε συνδιάσκεψη, και οι δύο λαοί, Τουρκίας και Σοβιετικής Ένωσης, θα βαδίσουν μαζί το δρόμο της συνεργασίας. Θα ακολουθήσει στις 16 Μαρτίου 1921 η υπογραφή Συνθήκης Φιλίας και Αδελφότητος μεταξύ ΕΣΣΔ και Τουρκίας, εκχώρηση από τη Σοβιετική Ένωση στην Τουρκία των κατεχόμενων εδαφών Καρς, Αρνταχάν και Αρτβίν, και υπογραφή στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας σε χρήμα και πολεμικό υλικό.

Τελετή παράδοσης του Καρς στους Τούρκους από τον ρωσικό στρατό

Η παροχή στρατιωτικής βοήθειας συνίστατο σε 35.000 τυφέκια, εκατομμύρια σφαίρες, πυροβόλα όπλα, οβίδες, άλλο στρατιωτικό υλικό, δεξαμενές με πετρέλαιο και βενζίνη αλλά και 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια. Και μαζί μ’ αυτήν τη στρατιωτική βοήθεια, αποστέλλεται και ο σύμβουλος του Λένιν, Ρώσος στρατηγός Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Φρούντζε (φωτο δεξιά), ως σύμβουλος πλέον του Κεμάλ.
Η Συνθήκη που υπέγραψαν οι δύο χώρες και η μεγάλη στρατιωτική βοήθεια που έλαβε η Τουρκία ήταν καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία.

Ο εναγκαλισμός Λένιν και Κεμάλ, η στενή συνεργασία και βοήθεια που παρείχαν οι Σοβιετικοί στην Τουρκία, ανάγκασαν τους Αγγλογάλλους να αλλάξουν τακτική απέναντι των Ελλήνων. Η Ελλάδα έμενε στην ουσία άνευ συμμάχων, αφού τα συμφέροντα των Άγγλων υπερίσχυαν στις επιλογές τους και ταυτίζονταν με την τουρκική πλευρά. Αποσπώντας τον Κεμάλ από τις αγκάλες του Λένιν και κάνοντάς τον σύμμαχό τους, οι Άγγλοι δεν θα είχαν πλέον δυσκολίες να ιδιοποιηθούν τα πετρέλαια της Μοσούλης...

Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "16/3/1921:H σοβιετοτουρκική Συνθήκη Φιλίας και Αδελφότητος"

Η Συνθήκη των Σεβρών

Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Σεβρ (Sèvres) της Γαλλίας, φέρνοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις1 μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εκ μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ΄ ο οποίος προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του, αλλά απορρίφθηκε από το ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων. Το κίνημα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει το χαλιφάτο.

Ο Ε. Βενιζέλος υπογράφει την Συνθήκη των Σεβρών

Οι όροι

Η συνθήκη όριζε τα εξής: η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε την κυριαρχία της Μεσοποταμίας (Ιράκ), της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας στην Βρετανία ως προτεκτοράτα της Κοινωνίας των Εθνών, την Συρία και τον Λίβανο στην Γαλλία επίσης ως προτεκτοράτα και η υπαγωγή της Ανατόλιας στη σφαίρα επιρροής της Ιταλίας.

Η Χετζάζ (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας) το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.

Ελληνική επέκταση

 Ο χάρτης της Ελλάδoς σύμφωνα με τη συνθήκη των Σεβρών

Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η ανατολική Θράκη μέχρι τη γραμμή της Τσατάλτζας κοντά στην Κωνσταντινούπολη.

Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτήθει στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα.

Το άρθρο 26 της Συνθήκης όριζε ακομα οτι αν οι οθωμανικές αρχές δεν συναινούσαν στην εφαρμογή της, θα εξέπιπταν από την κυριαρχία τους στην Κωνσταντινούπολη, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει η Ελλάδα, κάτι το οποίο έντεχνα είχε προωθήσει ο Βενιζέλος.

Παράλληλα, η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στην Ελλάδα με το μυστικό Σύμφωνο Βενιζέλου – Τιττόνι.

Η Ιταλία συμφώνησε ακόμα να παραχωρήσει τα Δωδεκάνησα (εκτός από τη Ρόδο και το Καστελλόριζο) στην Ελλάδα, και όταν η Βρετανία έδινε στο μέλλον την Κύπρο στην Ελλάδα, τότε (μετά από δημοψήφισμα) θα παραχωρούταν και αυτά τα νησιά (η συμφωνία ακυρώθηκε αργότερα από την Ιταλία το 1922).

Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν προσωρινά διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος καθορίζονταν η ισότητα και τα δικαιώματα των χριστιανικών μειονοτήτων.

Η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε από κανένα συμμαχικό κοινοβούλιο (ούτε από το ελληνικό), καθώς μετά την επαναφορά του Κωνσταντίνου στον ελληνικό θρόνο, διαταράχθηκαν οι σχέσεις με τις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες ποτέ δεν τον αναγνώρισαν ως αρχηγό του ελληνικού κράτους.[1]

Η Σοβιετική Ένωση έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς. Μετά την επικράτηση των Νεότουρκων, που μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, καθώς και την Μικρασιατική Καταστροφή, οι σύμμαχοι υπέγραψαν νέα συνθήκη ειρήνης (Συνθήκη της Λωζάνης) το 1923, με ευνοϊκότερους όρους για την (πλέον) Τουρκία.

https://el.wikipedia.org/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Συνθήκη των Σεβρών "

Η Συνθήκη της Λωζάνης και ο χαλίφης Ερντογάν

-του Λεωνίδα Κουμάκη*---

Και ξαφνικά σεισμός: Ο ψευτο-χαλίφης Ερντογάν δήλωσε πως δεν του αρέσει πλέον η Συνθήκη της Λωζάνης. Γιατί η Τουρκία «ζημιώθηκε από την συμφωνία του 1923», γιατί «μας ανάγκασαν να δεχθούμε τη Συνθήκη της Λωζάνης» και γιατί «Παραχωρήσαμε τα νησιά μας» (εννοεί τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου). Έτσι απλά. 

Μετά από ένα σχεδόν αιώνα από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923) - μια πολυμερή Διεθνή Σύμβαση, η οποία τίθεται υπό την προστασία της Τουρκίας από την μια μεριά και υπό την προστασία της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος από την άλλη. 

Με άλλα λόγια, η Τουρκία, μόνη αντισυμβαλλόμενη απέναντι σε 6 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, άρπαξε όσα εδάφη εξασφάλισε με την υπογραφή της συνθήκης (Ανατολική Θράκη, τα Ελληνικά νησιά Ίμβρος και Τένεδος, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία και «φουσκωμένα» σύνορα της Τουρκίας με το Ιράκ), «απαλλάχτηκε» από εκατομμύρια χριστιανών της Μικράς Ασίας, υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως να εγκαταλείψει την επίσημη ιδιότητα του Εθνάρχη των Ελλήνων, «μάντρωσε» πολλά εκατομμύρια Κούρδων και άλλων εθνοτήτων μέσα στην «Τουρκική ταυτότητα», κατεξευτέλισε συστηματικά όλες ανεξαιρέτως τις υποχρεώσεις που ανέλαβε από την Συνθήκη, αλωνίζει προκλητικά μέσα στο Αιγαίο, καθοδηγεί με εντεινόμενη επιθετικότητα τους πράκτορες της ΜΙΤ τους οποίους έχει σκορπίσει μέσα στην Ελληνική Θράκη, δεν έχασε ευκαιρία πισώπλατης μαχαιριάς όταν αισθανόταν ασφαλής και μετά από όλα αυτά, και πάρα πολλά άλλα, έρχεται ο ψευτο-χαλίφης της Άγκυρας ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου 2016 και μας λέει τώρα πως δεν «συμφέρει» πλέον στην Τουρκία η Συνθήκη της Λωζάνης!!  

Η επικίνδυνη αυτή κλιμάκωση της Τουρκικής προκλητικότητας και η ξαφνική έκρηξη του ψευτο-χαλίφη της Άγκυρας μόνο τυχαία δεν είναι. 

Η ανατολίτικη πονηριά του γνωρίζει πολύ καλά ότι η Τουρκία έχει παραιτηθεί πανηγυρικά, με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης, από κάθε δικαίωμα στην μαρτυρική Κύπρο ενώ η λύση του Κυπριακού πλησιάζει, με ορατό το ενδεχόμενο απόσυρσης των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής αλλά και σημαντικού αριθμού εποίκων.

Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι η Συνθήκη της Λωζάνης επιβάλλει στην Τουρκία αποστρατικοποίηση της ζώνης των στενών, κάτι που της φάνηκε ιδιαίτερα επώδυνο της περίοδο της κρίσης των σχέσεων Ρωσίας – Τουρκίας μετά την κατάρριψη του Ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους. 

Τέλος –και πιο σημαντικό- γνωρίζει πως η Αιγυπτιακή κυβέρνηση έχει καταλήξει στην απόφαση να προχωρήσει σε υπογραφή συμφωνίας με την Ελλάδα για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων ανάμεσα στις δυο χώρες σύμφωνα με την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας η οποία επιβάλλει τον συνυπολογισμό της επήρειας του Καστελόριζου στις θαλάσσιες ζώνες. Το γεγονός αυτό βάζει ταφόπετρα στα όνειρα της Τουρκίας να καταστεί αυτόκλητος συνέταιρος της Ελληνικής και Κυπριακής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Στις 7 Σεπτεμβρίου 2016 το άρθρο μας «Η «προσέγγιση» Ρωσίας – Τουρκίας» κατέληγε με την πρόβλεψη πως «η ώρα που η Ελλάδα και η Κύπρος θα έχουν την «κατάλληλη ευκαιρία» να αντιμετωπίσουν άπαξ διαπαντός την διαρκή νέο-οθωμανική επιθετικότητα και τον παράλογο επεκτατισμό της Ισλαμικής Τουρκίας, πλησιάζει. Και η χώρα μας πρέπει να είναι έτοιμη σε όλα τα «μέτωπα» που η Τουρκία κρατάει ανοιχτά με την απειλή χρήσης βίας εδώ και δεκαετίες». 

Οι δηλώσεις Ερντογάν για την Συνθήκη της Λωζάνης, η απόπειρα «εξαγωγής κρίσης» προς την Ελλάδα και «συσπείρωσης» του εσωτερικού μετώπου της Τουρκίας με ένα διαχρονικά δημοφιλή «στόχο» ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενος από όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις στην περιοχή μας. Άλλωστε η γενικότερη κατάσταση του γειτονικού γίγαντα με τα γυάλινα πόδια είναι σε όλους γνωστή: 

Η Τουρκία βρίσκεται απομονωμένη από εχθρούς και φίλους. Οι γερές «πλάτες» των «συμμάχων» μας που της επέτρεψαν να εισβάλλει εκ του ασφαλούς στην μαρτυρική Κύπρο, δεν υπάρχουν πλέον. Επί πλέον, αντιμετωπίζει ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με ολοένα και μεγαλύτερες απώλειες νέων, αθώων, ανθρώπων. Μπήκε στην κόλαση της Συρίας ελπίζοντας σε εδαφικά και πολιτικά οφέλη, παραγνωρίζοντας όμως τους τεράστιους κινδύνους να εγκλωβιστεί με δυσανάλογα μεγάλες απώλειες. Η Τουρκική οικονομία μετά το τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό και την αστάθεια από την απόπειρα πραξικοπήματος της 15^ης Ιουλίου 2016, υποβαθμίζεται συνεχώς από όλους τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Η εσωτερική κατάσταση οδεύει επικίνδυνα σε μια ολοκληρωτική δικτατορία με συλλήψεις δεκάδων χιλιάδων Τούρκων κάθε «επαγγέλματος» – από στρατιωτικούς, πανεπιστημιακούς και δικαστικούς μέχρι δημοσιογράφους, δημόσιους υπάλληλους ή υπαλλήλους της ΜΙΤ.  

Ένας Τούρκος πολιτικός που μπήκε στην πολιτική πριν από 20 περίπου χρόνια «ξυπόλητος», σήμερα θεωρείται από τους πλουσιότερους πολιτικούς του κόσμου (περιοδικό Forbes), έχοντας μετατρέψει ολόκληρη την Τουρκία σε μια  προσοδοφόρα οικογενειακή επιχείρηση, χωρίς να μπορεί να τον καταγγείλει κανείς.

Συνεπώς όλες οι γενικότερες συνθήκες είναι ώριμες και κατάλληλες από κάθε άλλη φορά. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν έχουμε προετοιμαστεί σωστά ώστε να βάλουμε επί τέλους ένα τέλος στην διαρκή επιθετικότητα της Τουρκίας που εγκαινιάστηκε μετά την εισβολή στην Κύπρο του 1974.

Ευχόμαστε ολόψυχα πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας μας να αποδειχτούν άξιοι των περιστάσεων που παρουσιάζονται όχι συχνότερα από κάθε 100 χρόνια. Ευχόμαστε ολόψυχα να αξιοποιήσουν με επιτυχία την θετική συγκυρία που βρίσκεται διαμορφωμένη. Αυτό άλλωστε, είναι κάτι που θα το ανακαλύψουμε στην πράξη πολύ σύντομα…

________________________________________________________________

* Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική βιομηχανία (κλάδος ποτών) στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 - 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα - Μια πραγματική ιστορία» (1992) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997). Τον Δεκέμβριο του 1996 κυκλοφόρησε τον σύντομο «Αποχαιρετισμό».

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Συνθήκη της Λωζάνης και ο χαλίφης Ερντογάν"

Σεπτεμβριανά 1955: Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης

....να ξαναθυμηθούμε πάλι, να μην πάψουμε να θυμόμαστε, να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται  (Ηλίας Βενέζης (1904-1973)---


Σεπτεμβριανά 1955:

Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης--

«Οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη ενέργεια

και ωφέλιμη για να καθαρίσει η χώρα μας από το Ελληνικό στοιχείο

που είναι ένας βραχνάς»

Ισμέτ Ινονού, Αρχηγός Τουρκικής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης,

 9 Σεπτεμβρίου 1955

***

«Τη νύχτα αυτή η Κωνσταντινούπολη μετατράπηκε

σε τόπο της Αποκάλυψης. Δεν υπάρχουν λέξεις,

ούτε συγκρίσεις που να μπορούν να δώσουν μια εικόνα της φρίκης»

Ελβετική Εφημερίδα Α-Ζ, 15 Σεπτεμβρίου 1955

***ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΟΥΜΑΚΗ*--

Τον Απρίλιο του 1955 η Κύπρος ήταν αποικία της Βρετανίας – το 1878  την απέκτησε από την οθωμανική αυτοκρατορία η οποία την είχε υποδουλώσει  το 1571. 

Την εποχή εκείνη ο Κυπριακός λαός διεκδικούσε επίμονα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης που είχε παραχωρηθεί σε δεκάδες άλλους λαούς της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η βούληση του Κυπριακού λαού είχε ήδη εκφραστεί με το δημοψήφισμα του 1950, το οποίο οργάνωσε ο γηραιός Μητροπολίτης Κυρήνειας Μακάριος ο Β’ και το αποτέλεσμα του οποίου ζητούσε, σε ποσοστό 95,7%, την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. 

Η αποικιοκρατική Βρετανία δεν είχε καμιά διάθεση να εγκαταλείψει τις ανεκτίμητης γεωστρατηγικής αξίας βάσεις της στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου. Από τον Ιούλιο μάλιστα του 1954, η  κυνική, ύπουλη και πρόστυχη πολιτική της Βρετανίας στην Κύπρο διακηρύχτηκε πανηγυρικά όταν ο Υφυπουργός Αποικιών της Βρετανίας Χένρυ Χόπκινσον δήλωνε με τον πιο ωμό τρόπο στην Βρετανική Βουλή, πως η αρχή της αυτοδιάθεσης για την Κύπρο δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. 

Μπροστά την απόλυτη Βρετανική αδιαλλαξία, οι Κύπριοι αποφάσισαν να διεκδικήσουν δυναμικά το προφανέστατο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης τους, με τον ένοπλο επαναστατικό αγώνα που κήρυξε η ΕΟΚΑ την 1^η Απριλίου 1955.

Ο αγώνας των Κυπρίων εξαπλώθηκε γρήγορα και όταν το αίτημα της αυτοδιάθεσης άρχισε να σαρώνει ολόκληρη την Κύπρο, η Βρετανία αφ΄ ενός μεν κατέφυγε σε κάθε σκληρό ή απάνθρωπο μέσο για να στραγγαλίσει την θέληση των Κυπρίων, αφ΄ ετέρου δε άρχισε να μηχανορραφεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά εδώ και ολόκληρους αιώνες: Διαίρει και Βασίλευε. 

Έτσι, ενώ η Τουρκία είχε πανηγυρικά παραιτηθεί από οποιοδήποτε δικαίωμα στην Κύπρο με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λοζάνης του 1923 (σχετικό με το θέμα είναι το άρθρο μας 11^ης Φεβρουαρίου 2014 με τίτλο «Κυπριακό: Ευκαιρία ή παγίδα;»), η Βρετανία όχι μόνο φρόντισε να την επαναφέρει σαν ισότιμο συνομιλητή στο αίτημα αυτοδιάθεσης της μεγαλονήσου οργανώνοντας  στο Λονδίνο την τριμερή διάσκεψη για το Κυπριακό (Αύγουστος 1955), αλλά έκανε και επίμονες συστάσεις στους Τούρκους να δείξουν «αποφασιστικότητα».

Η Τουρκική βουλιμία δεν χρειαζόταν μεγαλύτερη ενθάρρυνση για να αφυπνιστεί. Ήταν η εποχή που οι Τούρκοι έψαχναν στον χάρτη να ανακαλύψουν που βρίσκεται η Κύπρος,  όταν ξαφνικά ολόκληρη η Τουρκία πλημμύρισε με τις οργανώσεις «Η Κύπρος είναι Τουρκική» οι οποίες σε πολλές περιοχές στελεχωνόταν από μέλη του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος και χρηματοδοτούντο απλόχερα από την Τουρκική κυβέρνηση. Ο αρχηγός της οργάνωσης Χικμέτ Μπίλ, δημοσιογράφος της Χουρριέτ που ανήκε στον στενό κύκλο του πρωθυπουργού Αντάν Μεντερές*1, αναδείχτηκε σε καταπληκτικό έμπορο του φανατισμού και του κιτρινισμού: Από 11.000 φύλλα ημερήσιας κυκλοφορίας, τα συνεχή, πύρινα ανθελληνικά άρθρα απογείωσαν τις πωλήσεις της εφημερίδας σε 600.000 φύλλα ημερησίως, δείχνοντας τον δρόμο και στον υπόλοιπο Τουρκικό Τύπο.

Η Τουρκική κυβέρνηση διέβλεψε, μέσα στο ανθελληνικό κλίμα που η ίδια δημιουργούσε, μια θαυμάσια ευκαιρία να ξεφορτωθεί τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης τον οποίο από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης της Λοζάνης, θεωρούσε «βραχνά». Επί πλέον, τα μεγάλα προβλήματα υγείας του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου την εποχή εκείνη, σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη και δραστήρια Βρετανική υποστήριξη, πρόσφεραν επιπρόσθετα πλεονεκτήματα στα τουρκικά σχέδια.

Οι συνεχείς προσπάθειες της Τουρκίας από το 1923 να «ξεφορτωθεί» τον Ελληνισμό που η ίδια συμφώνησε να κρατήσει στις αλησμόνητες πατρίδες,  δεν είχαν φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. 

Ούτε η σταδιακή απαγόρευση άσκησης δεκάδων επαγγελμάτων ώστε να εξαναγκαστούν να φύγουν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, ούτε ο εμπρησμός που το 1928 αποτέφρωσε τα Ταταύλα, την πιο φημισμένη συνοικία του Ελληνισμού της Πόλης,  ούτε η στρατολόγηση 20 ηλικιών χριστιανών και η αποστολή τους σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας το 1941 όταν η Ελλάδα πολεμούσε στο πλευρό των συμμάχων για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, ούτε το 1942 η επιβολή του αυθαίρετου, κατά την κρίση του κάθε εφόρου, έκτακτου φόρου περιουσίας στους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Πόλης, ούτε οι συνεχείς και ποικιλόμορφες διώξεις κατάφεραν να πετύχουν αυτό που επιζητούσαν επίμονα οι Τούρκοι επί ολόκληρες  δεκαετίες. 

Τώρα όμως υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για ένα μεθοδικό και αποφασιστικό χτύπημα. 

Το σχέδιο της Τουρκικής κυβέρνησης καταστρώθηκε προσεκτικά υπό την υψηλή εποπτεία των Βρετανών και τέθηκε σε εφαρμογή τα μεσάνυχτα της 5^ης προς την 6^η Σεπτεμβρίου 1955:

Ο Χασάν Μεχμέτογλου, φύλακας του χώρου στον οποίο βρίσκονται τόσο το σπίτι που οι Τούρκοι θεωρούν πως γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ όσο και το Τουρκικό Προξενείο στην Θεσσαλονίκη, τοποθετεί ένα εκρηκτικό μηχανισμό μικρής ισχύος τον οποίο παρέλαβε από τον τότε φοιτητή, Έλληνα πολίτη, μουσουλμάνο το θρήσκευμα, Οκτάι Εγκίν*2, γιό παλαιού βουλευτή Ροδόπης του Ελληνικού κοινοβουλίου. Ο μηχανισμός εκρήγνυται προκαλώντας το σπάσιμο μερικών τζαμιών χωρίς καμιά άλλη σοβαρή ζημιά. 

Στις 6 το απόγευμα της 6^ης Σεπτεμβρίου 1955 άρχισαν να συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης εκατοντάδες αστυνομικοί με πολιτικά, μέλη του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος, οργανωμένοι φοιτητές και απλοί πολίτες εντεταγμένοι στο Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, ειδοποιημένοι μέσα από τα αμέτρητα τζαμιά της Κωνσταντινούπολης.

Το έκτακτο παράρτημα της εφημερίδας Istanbul Express

Την ώρα της συγκέντρωσης άρχισε να διανέμεται στους συγκεντρωμένους το έκτακτο παράρτημα της εφημερίδας «Istanbul Express» με τεράστιους τίτλους παραπληροφόρησης: «Καταστράφηκε το σπίτι του πατέρα μας με βόμβα» ενώ το κείμενο περιέγραφε μια φανταστική καταστροφή του υποτιθέμενου σπιτιού του Μουσταφά Κεμάλ και του Τουρκικού Προξενείου στην Θεσσαλονίκη, από τους «κακούς Έλληνες».

Η κυκλοφορία της εφημερίδας ήταν το σύνθημα της εκκίνησης ενός αδίστακτου, οργανωμένου και φονικού πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Στους γύρω δρόμους της πλατείας Ταξίμ, από τα σταθμευμένα στρατιωτικά αυτοκίνητα και άλλα τροχοφόρα, άρχισαν να κατεβαίνουν άτομα του Τουρκικού υπόκοσμου μαζί με Λαζούς, Τσέτες και Κούρδους που είχαν μεταφερθεί από τα βάθη της Ανατολής για να συμμετέχουν στο πλιάτσικο. Όλοι κρατούσαν σιδερένιους λοστούς, ρόπαλα, μαχαίρια και διαρρηκτικά εργαλεία. Οι οπλισμένες ομάδες ενώθηκαν με τους συγκεντρωμένους διαδηλωτές σε ένα τεράστιο ποτάμι εκατό περίπου χιλιάδων ανθρώπων και ξεχύθηκαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Ακολούθησαν ώρες πραγματικής κόλασης.

Τα συνθήματα «Yikin, Kirin, Giavourdur» (Σπάστε, Γκρεμίστε, είναι Γκιαούρης) και «Kahrolsun Giavourlar» (Ανάθεμα στους Γκιαούρηδες) άρχισαν να δονούν την ατμόσφαιρα και ένα μέρος του όχλου κινήθηκε στην Λεωφόρο του περίφημου Πέρα με τα 700 περίπου καταστήματα, το συντριπτικό ποσοστό των οποίων ανήκε στους Έλληνες. Από τους πρώτους στόχους που δέχτηκε την επίθεση του παθιασμένου όχλου είναι το καφενείο «Επτάλοφος» στην πλατεία Ταξίμ. Τζάμια, τραπέζια, μπουφέδες  γίνονται συντρίμμια και η γιγαντιαία επιδρομή αρχίζει.

Οι οργανωμένοι διαδηλωτές είναι χωρισμένοι σε τρείς ομάδες. Η πρώτη ομάδα σπάει με λοστούς τα ρολά, τις πόρτες και τα τζάμια των καταστημάτων. Η δεύτερη αρπάζει και σκορπάει στους δρόμους τα εμπορεύματα και η τρίτη καταστρέφει και λεηλατεί. Εκατό περίπου οργανωμένες ομάδες εκτελούν το φρικιαστικό τους έργο σε μια τεράστια έκταση από τον Βόσπορο έως την θάλασσα του Μαρμαρά. Τα Ελληνικά σπίτια και καταστήματα είχαν σημαδευτεί με ευδιάκριτα σήματα από τις προηγούμενες μέρες και οι επικεφαλής των διαδηλωτών, με καταλόγους στα χέρια τους, καθοδηγούν τον όχλο.

Πρόκειται για ένα οργανωμένο τυφώνα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Τριάντα επτά νεκροί*3, εκατοντάδες τραυματίες, περισσότεροι από διακόσιοι βιασμοί και κακοποίηση δεκάδων κληρικών, υπήρξαν τα ανθρώπινα θύματα του οργανωμένου τυφώνα.

Κατά το πολύωρο πογκρόμ, λεηλατούνται και παραδίδονται στις φλόγες 73 Ελληνικές εκκλησίες. Καταστρέφονται εικόνες, αγιογραφίες και σκεύη ανεκτίμητης ιστορικής αξίας.

Καταστρέφονται ολοσχερώς και τα 26 Ελληνικά σχολεία και οι πίνακες γραμμένοι με το τελευταίο μάθημα της μέρας, σκορπάνε στους δρόμους. Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, η Μεγάλη του Γένους Σχολή και το Ζάππειο Λύκειο δέχονται την επίθεση του όχλου με απίστευτη μανία.

4.359 Ελληνικά καταστήματα ή επιχειρήσεις και 3.500 χριστιανικά σπίτια καταστρέφονται, λεηλατούνται, πυρπολούνται ή παραδίδονται στο μένος του όχλου. *4

Ρημάζονται κυριολεκτικά και καταστρέφονται τα πιεστήρια και τα γραφεία και των τριών ομογενειακών εφημερίδων της Κωνσταντινούπολης.

21 Ελληνικά εργοστάσια καταστρέφονται ολοκληρωτικά και σε όσα βρίσκονται κοντά στα παράλια του Βοσπόρου, οι μηχανές και τα εργαλεία τους πετιούνται στη θάλασσα.

110 Ελληνικά εστιατόρια και ξενοδοχεία καταστρέφονται, λεηλατούνται και παραδίδονται στις φλόγες.

Οι Πατριαρχικοί Τάφοι και τα σκηνώματα των μεγάλων ευεργετών τα οποία από το 1850 τοποθετούνται στον αυλόγυρο της Ιεράς Μονής της Ζωοδόχου Πηγής, δέχονται την επίθεση του όχλου που με κανιβαλική μανία σπάει τους τάφους, ξεθάβει οστά νεκρών και τα σκορπάει στους δρόμους.

Στο μεγάλο Ελληνικό νεκροταφείο του Σισλί ομάδα διαδηλωτών επί ώρες καταστρέφει τάφους, σταυρούς, σκάβει τους πιο πρόσφατους μαχαιρώνοντας και τεμαχίζοντας πτώματα.

Όταν οι οργανωμένες ομάδες του Τουρκικού όχλου ολοκλήρωσαν το μακάβριο έργο τους, η Τουρκική κυβέρνηση κήρυξε στρατιωτικό νόμο και με την συνήθη υποκριτική άνεση των Τούρκων κατηγόρησε τους ανύπαρκτους τότε στην Τουρκία κομμουνιστές, πως ήταν οι υπεύθυνοι για τα γεγονότα. 

Ακόμα και στις μέρες μας, η Τουρκία με την διαχρονική υποκριτική της συνήθεια, ισχυρίζεται σε όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς πως ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης συρρικνώθηκε (από 120.000 που συμφωνήθηκε το 1923, σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού) επειδή … «έφυγε οικειοθελώς» από τις εστίες του αναζητώντας σε άλλα μέρη μια καλύτερη ζωή, όπως ακριβώς κάνουν όλοι οι οικονομικοί μετανάστες!!!

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σαν επίλογο, ας θυμηθούμε ένα σύντομο κείμενο του Ακαδημαϊκού και συγγραφέα Ηλία Βενέζη (1904-1973) με τίτλο «Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 1955», γραμμένο την επομένη των γεγονότων και δημοσιευμένο στην Νέα Εστία στις 15/9/1955 (Τεύχος 677, σελίδα 1184):

Οι απίστευτες βαρβαρότητες του όχλου της αντίπερα όχθης του Αιγαίου εναντίον του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης ξυπνούνε σε τούτο εδώ το έθνος μνήμη ανατριχιαστική. Η Ελλάδα ξαναθυμάται τις μέρες του 1922, -τις μέρες που ήταν φλόγες, και κραυγή θηρίου, και αίμα και κοπάδια κυνηγημένων, ξεριζωμένων ανθρώπων, γυναικών και παιδιών και γερόντων. Είχαμε πάρει τότε τους εφέστιους θεούς μας και ξεκινήσαμε γυμνοί απ΄ την Ανατολή, αφήνοντας τη γη και τα κόκαλα των πατέρων μας. Και είπαμε να ριζώσουμε στη γη της Ελλάδας και να ξεχάσουμε.

Βάζουμε το χέρι στην καρδιά πως κάναμε το καθετί για να ξεχάσουμε. Στα βιβλία που γράφαμε, όσα δένονταν με το δράμα του 22, κοιτάζαμε να βλέπουμε όσο γίνεται λιγώτερο το θηρίο της Ασίας, όσο γίνεται λιγώτερο τον «εχθρό». Ανιχνεύαμε να βρούμε τον άνθρωπο, να τα εξηγήσουμε όλα με τη μοίρα του, να βρούμε μια δικαίωση εκεί που μονάχα το ένστικτο του θηρίου και το πάθος έδιναν τη σωστή εξήγηση και ερμηνεία στα γεγονότα. Προχωρήσαμε ακόμα πιο πολύ. Είπαμε να ξεχάσουμε την Ιστορία – εμείς, ένας λαός που έχει ανάγκη ν΄ακουμπά στην Ιστορία. Και αλλάξαμε τον τόνο των βιβλίων που δίδασκαν στα παιδιά μας. Αμβλύναμε τις σκληρές γραμμές, τα μαρτύρια του Γένους στον καιρό του 1821 και στους μετέπειτα καιρούς, φτάσαμε ακόμα να σβήνουμε περιστατικά, ονόματα, θηριωδίες. Όλα αυτά, ίσως συναντηθούμε με την αντίπερα χώρα, ίσως επιτέλους γίνουμε φίλοι.

Οι μέρες του Σεπτεμβρίου του 1955 μας γυρίζουν στις μέρες του 1922. Βλέπουμε τώρα πως είχαμε λάθος λέγοντας πως απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη το θηρίο γίνεται άνθρωπος. Όχι, φαίνεται πως δεν γίνεται. Γι΄ αυτό από τη σκοπιά τούτη εδώ που εκφράζει το ελληνικό πνεύμα, θέλουμε να πούμε την πικρία μας γιατί απατηθήκαμε.

Θα πρέπει τώρα να ξανακοιτάξουμε τον εαυτό μας. Δε θ΄αποφασίσουμε να διδάξουμε τώρα στα παιδιά μας το μίσος. Αλλά θ΄ αποφασίσουμε πως το χρέος μας, ως ελλήνων συγγραφέων, είναι αυτό: να ξαναθυμηθούμε πάλι, να μην πάψουμε να θυμόμαστε, να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται.*5  

___________________________________________________________

*1 Ο Αντάν Μεντερές ανατράπηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1960 και απαγχονίστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 για πλήθος σκανδάλων και αποκρουστικών πράξεων - μεταξύ των οποίων και τα Σεπτεμβριανά.

*2 Ο Οκται Ενκίν το 1956 διέφυγε στην Τουρκία όπου υπηρέτησε στην Τουρκική ΜΙΤ και αργότερα έγινε Νομάρχης της πόλης Nevşehir.

*3 Ο αριθμός των νεκρών του πογκρόμ ήταν μικρός (37 νεκροί σύμφωνα με τον «κατάλογο νεκρών» που συνέταξε ο καθηγητής Σπύρος Βρυώνης, στην σελίδα 677 του μνημειώδους έργου του «Ο Μηχανισμός της καταστροφής», εκδόσεις Εστία, 2007) επειδή είχαν δοθεί ρητές εντολές να αποφευχθεί η αιματοχυσία ώστε να μην καταγγελθεί η τουρκική κυβέρνηση σαν ανεχόμενη σφαγές πολιτών της.

*4 «Ο Μηχανισμός της καταστροφής» Καθηγητή Σπύρου Βρυώνη, σελίδες 299 και 313.

*5 Η υπογράμμιση είναι δική μας.

*Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική βιομηχανία (κλάδος ποτών) στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 - 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (1992) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σεπτεμβριανά 1955: Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης"