Μέγας Αλέξανδρος ..τα προτερήματα και τα ελαττώματά του

Ο  πολιτισμός  , ενίοτε , αρχίζει  όταν  αρχίζουμε  να  αμφισβητούμε  τους  προγόνους . Αν  δεν  αμφισβητούσαμε  ποτέ  τους  προγόνους   θα  ήμασταν  ακόμη  στο  στάδιο   των  Νεάντερνταλ .
Άλλες  φορές  η  αμφισβήτηση  των  προγόνων  οδηγεί  σε  παρακμή .
Χρειάζεται  πολύ  οξυμένη  αίσθηση  της  αρμονίας  για  να  καταλαβαίνουμε  πότε  πρέπει  να  ακολουθούμε  τα  ίχνη  των  προγόνων και  πότε  πρέπει   να  παρεκκλίνουμε .
Αλάθητες   οντότητες  υπάρχουν  μόνο   στην  χριστιανική   γραμματεία  (  ο  γιαχβέ και  ο  Πάπας ! ) . 
Οι  δικοί  μας  πρόγονοι   ήταν   άνθρωποι  με  σάρκα  και  οστά  . Κατά  συνέπειαν εκτός  απο   προτερήματα  είχαν  και  ελαττώματα .
Χρέος  μας  είναι  με  κοφτερή  ματιά  να  διακρίνουμε  τα  μεν  απο  τα  δέ  και  τα  μεν   προτερήματα  να  τα  μιμούμαστε  τα  δέ  ελαττώματα  να  τα  αποφεύγουμε .
Να  μαθαίνουμε  απο  τα  λάθη  των  προγόνων . 
Ο  πολυσυζητημένος   Μ.  Αλέξανδρος    έκανε   σπουδαία κατορθώματα . Το  ερώτημα  είναι  "Εφ'  όσον  ήταν  θνητός  δεν  είχε  άραγε  ελαττώματα ;" 
Αυτά  προσπαθούμε να  ανιχνεύσουμε  εδώ  έχοντας οδηγό   το  κείμενο  του  Αρριανού .
ΛΑΘΗ  ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΗΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ :

  Μετά  την  μάχη  στην  Ισσό  ,   ο  Δαρείος  πρότεινε  στον  Αλέξανδρο  

#  Να  του  δώσει  10.000  τάλαντα  για  να  πάρει  πίσω  την  οικογένειά  του  που  είχε  αιχμαλωτισθεί  απο  τον  Αλέξανδρο .

#  Να  του  δώσει  όλη  την  έκταση  απο  την  Μεσόγειο   έως  τον  Ευφράτη . 

#  Να  του  δώσει  την  θυγατέρα  του   για  σύζυγο .

Ο  Αλέξανδρος   αρνήθηκε   αν και  ο  φίλος  του   Παρμενίων  τον  συμβούλεψε  να  δεχτεί .

Ο  Αλέξανδρος   με  δύο μόνο   μάχες   ( Γρανικός   και  Ισσός  ) και με   την  πρόταση  του  Δαρείου  θα  κατείχε  την  έκταση  που  δείχνει  το  κόκκινο   περίγραμμα 



Θα   μπορούσε    να   νυμφευθεί   την κόρη   του  Δαρείου   και  το  παιδί  του  να    είναι  αυτοδικαίως   και βασιλιάς  των  υπόλοιπων  εδαφών  του  Δαρείου . 
Έχοντας  τον  στρατό  του   άφθαρτο  ακόμη  ,  θα  μπορούσε  να  στραφεί    στην  κατάκτηση  Αραβίας  και  Βορείου  Αφρικής .  
Με  την  κατάκτηση  της  Β.  Αφρικής    θα  μετέτρεπε  την  Μεσόγειο  σε  ελληνική  λίμνη .  Θα  ήταν κοντά  στο  κέντρο  του   Ελληνισμού  και  εύκολα  θα  μπορούσε  να    εφοδιάζεται  με  έμψυχο  υλικό  για  τον  στρατό  του  ή  για  να  χτίσει   ελληνικές  αποικίες  στα  παράλια  της  Β. Αφρικής . 

Έτσι  θα ήταν  το  κράτος  του  Αλεξάνδρου :


Κατακτώντας  την  Αραβία  θα  κύκλωνε   απο  θαλάσσης   την  υπόλοιπη  επικράτεια του  Δαρείου  που (  συνεχιζομένης της   παρακμής  των  Περσών )  θα  έπεφτε  σαν  ώριμο   μήλο  στα  χέρια  του  ( στο  μέλλον ) . 


Αντ'   αυτών  προτίμησε  να  ριψοκινδυνεύσει   μια  ακόμη  μάχη  ( Γαυγάμηλα  )  όπου  έχασε 100  στρατιώτες .  Κυνηγώντας  τον  Βήσσο   στα  κατσάβραχα του  Ινδοκούς   έχασε   πολλούς  άλλους  στρατιώτες .
 Μόνο    για να   αιχμαλωτίσει μια   χούφτα  τουρκόφωνους  στην  Σογδιανή  Πέτρα   έχασε   30  απο  τους  καλύτερους  στρατιώτες  του .
Θεωρητικά  τόσες   θα ήταν οι   απώλειες   αν  αντιμετώπιζε   στρατό   300.000   αντιπάλων .  Είχε  η  Καρχηδόνα  τότε  να  του  αντιπαρατάξει  τόσο  στρατό ;  Πολύ  αμφιβάλλω . 
Αναρίθμητους  στρατιώτες  έχασε   στην  Ινδία  και  την έρημο  Γεδρωσία   για  ασήμαντα    εδαφικά   ωφέλη  .  Κυρίως  όμως  ήταν  εδάφη  όπου  δεν  θα  μπορούσε  εύκολα   να   καταστείλλει  τυχόν  μελλοντικές  εξεγέρσεις  .  Διότι  και  μακρυά  απο  την  Μακεδονία   ήταν   και   πολυάνθρωπα   ( θα  μπορούσαν  να   αντιπαρατάξουν πολύ  στρατό ) . 
Με  μπλέ  περίγραμμα   βλέπετε  την  περιοχή  που  επέλεξε να   κυριεύσει  ο  Αλέξανδρος   αντί  της  Αραβίας  και   Β. Aφρικής  :



ΛΑΘΗ   ΠΕΡΙ  ΤΗΝ  ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΝ : 

#  Η  απόφασή  του  να  ντύνεται    περσικά  και  η  απαίτησή  του  να   τον  προσκυνούν  δυσαρέστησαν  τους  Μακεδόνες  και  ήταν  η  αιτία  της  φιλονικίας  με  τον  Κλείτο  ( που  κατάληξε  στον  φόνο   του  τελευταίου ) .

#  Η  απόφασή  του  για  πυρπόληση  των  ανακτόρων  της  Περσέπολης  (  αν και   ο  Παρμενίων  προσπάθησε  να  τον  αποτρέψει ) .  Ο   Αρριανός  αναφέρει  οτι  επιστρέφοντας   απο  την  Ινδία   ο  Αλέξανδρος   "δεν  καμάρωνε  γι'  αυτή  την  πράξη  του" .

#  Μαστίγωσε   και  αφήρεσε   το  άλογο  του  Ερμόλαου   επειδή  ο  τελευταίος  πρόλαβε   και χτύπησε   το    αγριογούρουνο  πρίν  τον  Αλέξανδρο !!! Αυτό  ώθησε  τον  Ερμόλαο   σε  συνομωσία  κατά  του  Αλεξάνδρου  . Το  επεισόδιο   με  το   αγριογούρουνο    προφανώς  συνέβη  πρίν   τον  θάνατο  του  Φιλίππου . Η  απόπειρα  κατά  της  ζωής  του  Αλεξάνδρου  όμως  έλαβε χώρα   μεσούσης  της  εκστρατείας   στην  Ασία .  Αν  πετύχαινε  πολλά  πράγματα  θα  ήταν   διαφορετικά   (  χειρότερα  ; )   για  τον  Ελληνισμό    σήμερα .  Αυτά  δείχνουν   οτι  ο  Αλέξανδρος   δεν  κατείχε  τέλεια  την  τέχνη  των   δημοσίων  σχέσεων .  

#  Παραθέτω   ένα   εδάφιο  απο  την  ιστορία   του  Αρριανού : 



Τί  δείχνει   αυτό ;  Κατα  την  γνώμη  μου   μια  αδυναμία   να  αντιληφθεί  (  ο  Αλέξανδρος  )   την  εικόνα   που  παρουσίαζε  προς   τον  έξω  κόσμο . Δεν  είχε  καταλάβει  τις  δυσαρέσκειες   που  δημιουργούσε  η  πολιτική  του   και  δεν  είχε  την  ευελιξία    να  αντιδρά   σωστά   όταν  η  δυσαρέσκεια  εκδηλωνόταν . 


ΛΑΘΗ  ΠΕΡΙ  ΤΗΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ :

  #  Προήλασε   μέσα  στην   Περσία   ενώ  ο  στρατός  του  ήταν  μια  σταγόνα  μέσα  στον  ωκεανό  των  βαρβάρων .  Προτού  ενισχύσει    αριθμητικά  τον Ελληνισμό   στην  Περσία  ,  εισβάλλει  στην  Ινδία  που  ήταν  ακόμη  πιό πολυάνθρωπη  χώρα !  Είναι  θαύμα  πώς   μπόρεσε  να  κυριαρχήσει   πάνω  σε  τόσο  πληθυσμό   αλλοφύλλων   με  τόσο  λίγο  στρατό . Ίσως   οφειλόταν  σε  κάποιο  ιδιαίτερο  ταλέντο  του  Αλεξάνδρου . 
Τότε  είχε  την  ευκαιρία   να  ελληνοποιήσει τους   βαρβάρους   και    την  έχασε .  Είχε  την  ευκαιρία  να  εισπράξει   την  "αμοιβή"   απο  την  ανθρωπότητα   για  την  προσφορά  των  Ελλήνων .  Και  εξηγώ :  
 Πηγαίνεις    σε  έναν  βαρβαρικό  κόσμο    όπου   τα   φυσικά  φαινόμενα   ερμηνεύονται   σαν   αποτέλεσμα  επιθυμίας  των  θεών .  Τους  λές  "Κυττάξτε , δεν  είναι  οι  θεοί   που  κάνουν  έκλειψη  Σελήνης . Είναι   φυσικό  φαινόμενο   και  μπορούμε   να  προβλέψουμε  πότε  θα   συμβεί ! "  .  Τα  καλύτερα    μυαλά  των  βαρβάρων    εκστασιάζονται   με  αυτή  την  αποκάλυψη .  Τους   ρωτάς   "Θέλετε  να  έρθετε   σε   μια  πόλη   που  θα   κτίσω  και  να  διδαχθείτε   όλα  αυτά  απο   σοφούς που  θα  φέρω  απο  την  Ελλάδα ;"  .  Φυσικά  αυτοί  δέχονται   πρόθυμα .
Τους  μαζεύεις   λοιπόν  και   έχεις  ελληνοποιήσει    την  πνευματική  αφρόκρεμα   του  έθνους  .  Σύντομα   και  οι  υπόλοιποι   θα  ελληνοποιηθούν . 
Σήμερα    δεν  πιάνει  αυτό  το  κόλπο    διότι   όλοι  πλέον  πήραν  (  δωρεάν )   το   μυστικό  όπλο   των   Ελλήνων  ( την  Επιστήμη )   και   δεν  μας   έχουν  ανάγκη . Πρέπει    να   βρούμε   κάτι  θελκτικότατο   που  να  μην  το  δίνει  άλλος  ώστε  να   πείσουμε  τα  εκλεκτά  μυαλά  να  ελληνοποιηθούν . 

#  Δεν   όρισε  διάδοχο .   Αυτό  οδήγησε   σε  αλληλοσφαγή  των    στρατηγών του   και  παρακμή  του  Ελληνισμού .

Συμπεράσματα  :  
  Ο  Αλέξανδρος   ήξερε  τα    ζητήματα  μάχης  τέλεια .  Γνώριζε   την   ψυχολογία  του  στρατιώτη    στην  μάχη ,  γνώριζε  τις  αντοχές  του  ,  τις  δυνατότητές   του ...    Στα  ζητήματα   της  ειρήνης   όμως  είχε  προφανείς  αδυναμίες .
Έπρεπε   να   ακούει  τις    γνώμες   των  στρατηγών  του  (όπως  ο  πατέρας   του ) .  Το   καλύτερο  βέβαια  θα  ήταν  αν  υπήρχε  το   Καθοδηγητικό   Συμβούλιο   του   Ελληνισμού  που θα  χάραζε   πολιτική . 
Βλέπε   http://lofos.info/pythas/kath-ier.html  
Φαίνεται    οτι  ο  σκοπός   των  ενεργειών  του ήταν  η  υστεροφημία  :  Να  λένε   οι  επόμενες    γενιές   οτι  ο   Αλέξανδρος   κατόρθωσε  πιό  πολλά    απο  τον  Ηρακλή  και   τον  Διόνυσο  (  αμφότεροι   είχαν   εκστρατεύσει  στην  Ινδία ) . Η  τιμωρία  των  Περσών   ήταν   το  πρόσχημα   της  εκστρατείας  . Οι   Ινδοί   δεν  είχαν  βλάψει   την Ελλάδα  .  Γιατί    εισέβαλλε    στην  χώρα  τους ; 

Η  εκστρατεία    στην   Ασία   ήταν  μια   μοναδική  ευκαιρία   για  τον  Ελληνισμό που  όμως  άφησε  σχετικά  μικρά  και  εφήμερα ωφέλη .  Τα  ωφέλη  θα  μπορούσαν  να  είναι    απείρως  μεγαλύτερα  εάν  στο  τιμόνι του   Ελληνισμού  βρισκόταν  μια   ομάδα  σοφών  και  όχι  ένας   εικοσάχρονος .
Θα  πρέπει   όμως   τουλάχιστον  να  του  αναγνωρίσουμε   οτι  δεν  ήταν  ένας   ΣΥΝΗΘΗΣ    εικοσάχρονος .  Αυτός  ο   παθιασμένος   εικοσάχρονος   έριξε  ένα  βέλος   που  ξέσκισε   το  φράγμα  του  χρόνου   και  έφθασε   2300   χρόνια   μετά ,  σε  εμάς . Σε  πρόσφατη   δημοσκόπηση  για  τον  σπουδαιότερο  Έλληνα   όλων  των  εποχών   αυτός   ο  εικοσάχρονος , που  έζησε  πριν  2300  χρόνια  ,  βγήκε  πρώτος ! 
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Μέγας Αλέξανδρος ..τα προτερήματα και τα ελαττώματά του "

Οι αρχαίες πηγές για την Ολυμπιάδα και τον Αλέξανδρο

 Γραμματειακές πηγές για την ζωή της Ολυμπιάδoς από την έναρξη της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου έως τον θάνατο της

Κατά την διάρκεια της Ασιατικής εκστρατείας, η Ολυμπιάδα προειδοποίησε τον γιό της Αλέξανδρο για τα σχέδια εναντίον του από τον Αλέξανδρο Λυγκηστή (Διοδ. 17.32.1 ; Koυρ.  7.1.6).

  Το 333 π.Χ. φέρεται να έκανε αφιέρωση στην Υγεία στην Αθήνα. (Υπερ. «Υπέρ Ευξενίππου»).  Το 332 π.Χ. ο Κούρτιος μας πληροφορεί πως πρόβαλε αντιρρήσεις στην στρατολόγηση του Αμύντα, γιού του Ανδρομένη στην Μακεδονική αυλή  (Κουρ. 71.37).

Λίγο αργότερα η Ολυμπιάς έρχεται σε ανοικτή ρήξη με τον Αντίπατρο και αναγκάζεται να αποτραβηχτεί στην Ήπειρο. Μετά το 330 π.Χ. στέλνει την Κλεοπάτρα στην Μακεδονία. (Διοδ. 18.49.4; Παυσ. 1.11.3; Αρ. 7.12.6-7)


Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου προσπαθεί να αναμιχθεί στις έριδες μεταξύ των Διαδόχων. Αρχικά παρακινεί την Κλεοπάτρα να παντρευτεί τον Λεοννάτο. Ο θάνατος του Λεοννάτου στον Λαμιακό πόλεμο της ανατρέπει τα σχέδια. Στην συνέχεια την στέλνει στον Περδίκκα (Αρ. 1.21; Ιωσ. 13.6.4).

Ο θάνατος του Αντίπατρου το 319 π.Χ. της δίνει πλέον κάποιες ελπίδες για εξουσία. Ο Αντίπατρος πριν πεθάνει διορίζει τον Πολυπέρχοντα ως αντιβασιλέα. Ο Πολυπέρχοντας, στην προσπάθεια του να εδραιώσει την δική του θέση απέναντι κυρίως στον Κάσσανδρο, καλεί την Ολυμπιάδα να επιστρέψει στην Μακεδονία. Της προτείνει να αναλάβει την «προστασία και επιμέλεια» του Αλέξανδρου Δ’ (Διόδ. 18.49.4).

 Η Ολυμπιάς φέρεται να αρνείται αρχικά την πρόταση του.Ζητάει την συμβουλή του Ευμένη (Διοδ. 18.58.2-3)

. Η απάντηση του Ευμένη είναι να προσέξει και να παραμείνει στην Ήπειρο. Την συμβούλεψε να έχει υπομονή εως ότου ξεκαθαριστεί αν ο Πολυπέρχοντας ή ο Κάσσανδρος επικρατήσει στην μεταξύ τους διένεξη. (Διοδ. 18. 58.4).

Κατά την διάρκεια του πολέμου μεταξύ Πολυπέρχοντα- Κασσάνδρου, ο Αλέξανδρος Δ’ παρέμεινε με τον πρώτο.  Τελικά η Ολυμπιάς τάσσεται με το μέρος του Πολυπέρχοντα.
Στέλνει γράμμα στον Νικάνορα, τον Μακεδόνα διοικητή της Μουνυχίας, τον οποίο  καλεί  να παραδώσει τον Πειραιά στους Αθηναίους. (Διοδ. 18.65. 1-2).

 Η έκκληση της αγνοείται εντελώς (Διοδ. 18.74.1).


Έπειτα από χρόνια παραμονής στην Ήπειρο, η Ολυμπιάς προσπαθεί να επιστρέψει στην Μακεδονία. Αυτήν την φορά έχει στο πλευρό της, τον εγγονό της Αλέξανδρο Δ’.  Με την βοήθεια των Ηπειρωτικών δυνάμεων του ανιψιού της Αιακίδη, καθώς και δυνάμεων του Πολυπέρχοντα, εισβάλει στην Μακεδονία, eκμεταλλευόμενη το γεγονός πως ο Κάσσανδρος με τον στρατό του λείπει στην Πελοπόννησο. Στα σύνορα Ηπείρου – Μακεδονίας σκορπίζει τον στρατό της Ανταίας- Ευρυδίκης.
Στην μάχη φέρεται να σκοτώθηκε ένας αδερφός του Κασσάνδρου. H Ολυμπιάς δίνει διαταγή στην συνέχεια να  εκτελεστούν περίπου 100 οπαδοί του. Δεν έμεινε όμως εκεί. Ο τάφος του Ιόλαου, αδερφού του Κασσάνδρου, συλήθηκε και τα οστά του διασκορπίστηκαν απέξω.  Η Ανταία- Ευρυδίκη  στην προσπάθεια της να διαφύγει, συλλαμβάνεται μαζί με τον σύζυγο της, Φίλιππο Αριδαίο. (Διοδ. 19.11.1-8; Παυ. 1.11.3-4).

Το βασιλικό ζεύγος κακομεταχειρίζεται.Ο Αρριδαίος τελικά δολοφονείται από τους Θρακιώτες φρουρούς του (Διοδ. 19.11.5),
ενώ η Ευρυδίκη αναγκάζεται να αυτοκτονήσει. (Διοδ. 19.11.4 )

Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους της Ολυμπιάδας. Αυτές οι προσβλητικές ενέργειες φέρονται να προκάλεσαν την οργή αρκετών Μακεδόνων εναντίον της  και ειδικά του Κάσσανδρου (Διοδ. 19.11.9).

Οι Δυνάμεις του Κάσσανδρου επιστρέφουν από την Πελοπόννησο. Σπεύδουν στην περιοχή και πολιορκούν την Πύδνα, όπου βρίσκεται η Ολυμπιάδα με τα υπολείμματα του στρατού της. Μια προσπάθεια να δραπετεύσει, αποτυγχάνει (Διοδ. 19.50.4; Πολ. Στρατηγ. 4.11.3).

 Mε ορατό τον κίνδυνο ασιτίας, η Ολυμπιάς παραδίδεται στον Κάσσανδρο. Προηγουμένως της έχει δοθεί υπόσχεση για την προσωπική της ασφάλεια. (Διοδ. 19.50.5).

Είμαστε στο έτος 315 π.Χ. Ο Κάσσανδρος  δεν τηρεί τελικά την υπόσχεση του. Την παραδίδει σε συγγενείς θυμάτων της, οι οποίοι την δολοφονούν. (Διοδ. 19.51.2)
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι αρχαίες πηγές για την Ολυμπιάδα και τον Αλέξανδρο"

Ο Ταφος ανήκει στον Μέγα Αλέξανδρο

Σ.Καργάκος για Αμφίπολη: "To ταφικό μνημείο ανήκει στον Μέγα Αλέξανδρο"  

Και ενώ πολλές είναι οι θεωρίες για τους ενοίκους του τάφου του Τύμβου Καστά, ο ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος μιλώντας στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του Alpha την Τρίτη είπε πως θεωρεί ότι το ταφικό μνημείο ανήκει στον Μέγα Αλέξανδρο.«Το μνημείο δείχνει ότι πρόκειται για τάφο επιφανέστατου ανδρός. Ποιος υπήρξε επιφανέστερος του Αλεξάνδρου;», τόνισε.
«Η Ολυμπιάδα δεν θα άφηνε το λείψανο του γιου της. Εδραιώνεται η πεποίθηση μου, ότι το προαίσθημα μου είναι αληθινό», πρόσθεσε, εξηγώντας ότι:
«Το γεγονός ότι δεν πήγε στη Βαβυλώνα όπου το λείψανο του Αλεξάνδρου έμεινε δύο χρόνια εκεί  ούτε παρακολούθησε τη μεταφορά του από την Αλεξάνδρεια στη Βαβυλώνα με κάνει να πιστεύω ότι με τρόπο μυστικό η γυναίκα αυτή που κυριάρχησε στη Μακεδονία μέχρι το 316 μπορεί να μετέφερε το λείψανο του γιου της στη Μακεδονία».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Ταφος ανήκει στον Μέγα Αλέξανδρο"

Μεγ. Αλέξανδρος………η κατάληψη της Πέτρας του Χοριήνη (327 π.Χ)

Γράφει ο Χείλων

Μόλις κατέλαβε και τον τελευταίο θύλακα αντίστασης στη Σογδιανή, ο Αλέξανδρος προέλασε προς την Παρειτακηνή. Τα περισσότερα βουνά της Παρειτακηνής ξεπερνούν σε ύψος τα 6.500 μ, τους περισσότερους μήνες του έτους καλύπτονται από χιόνια και το έδαφος είναι πολύ δύσβατο. Είχε πληροφορηθεί ότι πολλοί Παρειτάκες υπό τον ύπαρχο της περιοχής Χοριήνη και αρκετούς υπάρχους γειτονικών περιοχών είχαν συγκεντρωθεί σε μία οχυρή τοποθεσία, την αποκαλούμενη Πέτρα του Χοριήνη.

Η ακριβής τοποθεσία του εν λόγω βράχου είναι εντελώς άγνωστη και η πλειονότητα των ιστορικών αποφεύγει να κάνει οιαδήποτε εκτίμηση, ίσως διότι ο μεν Αρριανός τον τοποθετεί στην Παρειτακηνή ο δε Κούρτιος στην Ναύτακα. Στο παρόν άρθρο υιοθετείται η άποψη, που θέλει την Πέτρα του Χοριήνη κοντά σ’ έναν παραπόταμο του Ώξου, τον σημερινό Βακς και την διασαφηνίζουμε στο τέλος του άρθρου.

Η άποψη του Αρριανού

Ο εν λόγω βράχος είχε ύψος 20 στάδια (περίπου 3.697 μ) περίμετρο 60 στάδια (περίπου 11.092 μ.) ήταν απόκρημνος σε όλες τις πλευρές του και είχε μόνο μία πρόσβαση. Αυτή ήταν ένα φυσικό μονοπάτι τόσο στενό ώστε ακόμη και η διέλευση ενός ατόμου ήταν δύσκολη. Τέλος στη βάση του βράχου, υπήρχε βαθύ φαράγγι, που δυσκόλευε ακόμη περισσότερο την προσέγγιση στρατού.

Ο Αλέξανδρος, που πριν λίγες εβδομάδες είχε καταλάβει την θεωρητικά εξίσου απόρθητη Σογδιανή Πέτρα, προπαρασκεύασε προσεκτικά και συστηματικά την πολιορκία. Έκοψε τα πανύψηλα έλατα, που βρίσκονταν γύρω από το βράχο και κατασκεύασε σκάλες για να κατεβάσει το στρατό στο φαράγγι. Χώρισε τους άντρες σε τέσσερις βάρδιες, ανέλαβε την πρωινή και ανέθεσε τις τρεις βραδινές στους Περδίκκα, Λεοννάτο και Πτολεμαίο αντίστοιχα. Παρόλο που εργαζόταν ολόκληρη η στρατιά, με δυσκολία προχωρούσαν 20 πήχεις (περίπου 9 μ) το πρωί και ακόμη λιγότερο το βράδυ, διότι έπεφτε πυκνό χιόνι και υπήρχαν σημαντικές ελλείψεις στα εφόδια.

Όρη Τατζικιστάν

Όταν επιτέλους κατέβηκαν στο φαράγγι, έμπηξαν πασσάλους στο στενότερο σημείο του και κατασκεύασαν μία πρόχειρη πεζογέφυρα. Κατασκεύασαν προκαλύμματα, για να προφυλάσσονται από τα εχθρικά τοξεύματα και μόλις έφτασαν σε απόσταση βολής, άρχισαν να βάλλουν κατά των Παρειτακηνών στις επάλξεις. Οι υπερασπιστές του οχυρού, που μέχρι πρότινος αισθάνονταν απρόσβλητοι και μάλλον διασκέδαζαν με ότι θεωρούσαν ανώφελη προσπάθεια, θορυβήθηκαν. Ο Χοριήνης ζήτησε μέσω αγγελιαφόρου από τον Αλέξανδρο να του στείλει τον Οξυάρτη (πατέρας της Ρωξάνης και πεθερός του Αλεξάνδρου) ο οποίος όταν του ανέφερε τον τρόπο με τον οποίον συμπεριφέρεται ο βασιλέας σε όσους του αντιστέκονται και σε όσους προσφέρουν τη συμμαχία τους, ο Χοριήνης παραδόθηκε διατηρώντας την εξουσία που ήδη κατείχε.

Ο στρατός υπέστη μεγάλες κακουχίες και στερήσεις σε τρόφιμα κατά την πολιορκία, αλλά ο Χοριήνης μετά την παράδοσή του ανακούφισε τις επισιτιστικές τους ανάγκες χορηγώντας σιτάρι, κρασί και παστό κρέας για δύο μήνες. Όταν μάλιστα τους είπε ότι αυτά ήσαν λιγότερα από το 1/10 των εφοδίων που είχε συγκεντρώσει για τις ανάγκες της πολιορκίας, ο Αλέξανδρος τον εκτίμησε περισσότερο, διότι η απόφασή του να παραδοθεί βασιζόταν στη λογική και όχι στην ανάγκη.

Αυτή είναι η εκδοχή του Αρριανού. Στην εντυπωσιακή ασυμφωνία των πηγών για τα γεγονότα του 328 π.Χ., ο Κούρτιος θέλει τον Αλέξανδρο μετά την Πέτρα του Χοριήνη να απαλλάσσεται από τον Σπιταμένη και να διεξάγει την εκστρατεία στη Γαζάβα.

Η άποψη άλλων ιστορικών

Σύμφωνα με τους Κουίντο Κούρτιο Ρούφο (Quintus Curtius Rufus) Στράβωνaκαι Πλούταρχο, ο αντίπαλος του Μεγ. Αλεξάνδρου ονομαζόταν Σισιμίθρης, ήταν σατράπης της Ναυτάκας (σημερινό Σακριζάμπ στο Ουζμπεκιστάν) περιοχής των Σογδιανών και είχε εργαστεί σκληρά για να οχυρώσει τα περάσματα στην χώρα του και να τα καταστήσει αδιάβατα. Αυτός είχε καταφύγει, με τη μητέρα του και τα παιδιά, σε ένα φυσικό φρούριο που προστατευόταν από μια βαθιά χαράδρα, την οποία διέρρεε ορμητικός ποταμός. Ο Αλέξανδρος ωστόσο, κατασκεύασε ένα φράγμα και στη συνέχεια τα στρατεύματά του ανενόχλητα άρχισαν να τοξεύουν το φρούριο. Κατόπιν απέστειλε τον Οξυάρτη στον Σισιμίθρη ο οποίος μετά από αρκετούς δισταγμούς και ενάντια στις συμβουλές της μητέρας του, αποφάσισε να παραδοθεί. Ο Αλέξανδρος τον διατήρησε ως κυβερνήτη, διασφαλίζοντας την προοπτική της επαρχίας (Quintus Curtius, 8.2.19-33). Ο Σισιμίθρης παρέδωσε στον Αλέξανδρο ένα μεγάλο αριθμό υποζυγίων και 2.000 καμήλες, ο οποίος αργότερα προσφέρθηκε να ανταποδώσει με 30.000 υποζύγια τα οποία είχε λάβει ως λεία από τους Σάκες (Quintus Curtius, 8.4.19-20).

Στην Επιτομή του Μετς (Έργο με ιστορικές αναφορές ύστερης αρχαιότητας, το οποίο καλύπτει τις κατακτήσεις του Μεγ. Αλεξάνδρου μεταξύ Υρκανίας και νότιας Ινδίας. Ο συγγραφέας είναι ανώνυμος, αν και οι αναφερόμενες πηγές ταυτίζονται με αυτές του ιστορικού Κλειτάρχου) ο Σισιμίθρης αναγνωρίζεται επίσης ως κύριος της Ναυτάκας (Thomas, σ. 6, παρ. 19) αλλά ο συγγραφέας της Επιτομής αναφέρει επίσης τον Χοριήνη να έχει παραδοθεί στον Αλέξανδρο και να γίνεται κατόπιν σύμμαχός του (Thomas, σ. 9, παρ. 28-29) υπονοώντας ότι στο σπίτι του ο Αλέξανδρος συνάντησε την Ρωξάνη, την όμορφη κόρη του Οξυάρτη.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Βίος Αλεξάνδρου 58.3-4) ο Αλέξανδρος πέτυχε την παράδοση του «απόκρημνου και απρόσιτου» βράχου χρησιμοποιώντας έξυπνα την δειλία του Σισιμίθρη. Ο Στράβων (11.11.4) τοποθετεί εσφαλμένα το βράχο του Σισιμίθρη στην Βακτριανή, συγχέοντάς τον με τον βράχο του Αριαμάζη και η σύγχυση συνεχίζεται με τον προσδιορισμό ως το καταφύγιο της Ρωξάνης. Επικαλούμενος ιστορικούς του Αλεξάνδρου, περιέγραψε το φρούριο με ύψος 15 στάδια και περίμετρο του 80 στάδια, στοιχεία που δεν ταιριάζουν με τα αντίστοιχα του Αρριανού και πιθανώς αναφέρεται στον «βράχο του Αριαμάζη».

Αλέξανδρος και Κρατερός σε κυνήγι ελάφου_μωσαϊκό_Πέλλα_300 π.Χ

Διασαφηνίσεις

Είναι σαφές από τις ανωτέρω αναφορές ότι ο Σισιμίθρης ήταν το ίδιο πρόσωπο που ο Αρριανός ονομάζει Χοριήνη, παρά την άποψη του A.B Bosworth ότι τα δύο ονόματα ανήκαν σε δύο διαφορετικά άτομα. Πιθανότατα Σισιμίθρης ήταν το σωστό όνομα. Ο Wilhelm Geiger ισχυρίζεται ότι Χοριήνης είναι επίθετο που αναφέρεται στην προέλευση του Σισιμίθρη, ενώ ο P. Faure ισχυρίζεται ότι ήταν τίτλος που σημαίνει «αρχηγός» ερμηνεύοντας την φράση του Αρριανού ως «ο βράχος του αρχηγού Σισιμίθρη». Η ύπαρξη όμως Αρμενικής ονομασίας Xorīan, Xorēam ή Xorēan, την οποία ο Heinrich Hübschmann συνδέει με τον Chorienes, δεν φαίνεται να ενισχύει την ερμηνεία ως τίτλου.

Το πιθανότερο είναι ότι Χοριήνης ήταν ονομασία ή αναφορά τοποθεσίας και οι ιστορικοί του Μεγ. Αλεξάνδρου, στους οποίους βασίσθηκε ο Αρριανός, εσφαλμένα την εξέλαβαν ως το όνομα του ιδιοκτήτη……….νομίζοντας ότι «βράχος Χοριήνη» σημαίνει «ο βράχος που ανήκει στον Χοριήνη». Ο ιστορικός W. Heckel πρόσφατα παρουσίασε μια παρόμοια ερμηνεία, αναφέροντας ότι η σύνδεση μεταξύ του ονόματος Χοριήνης (Chorienes) και της ονομασίας Kūh-e Nūr είναι πιθανώς εσφαλμένη

Η επαρχία της Παρειτακηνής στην οποία έδραζε το φρούριο του Χοριήνη, αποτελούσε τμήμα της Σογδιανής η οποία αντιστοιχεί στην σημερινή επαρχία της Χισάρ (Hesār) στο Τατζικιστάν. Ο δε βράχος πιθανότατα είναι το σημερινό όρος Kūh-e Nūr και ο χείμαρρος ο ποταμός Βακς.

Επανερχόμενοι στον Αρριανό, διαπιστώνουμε ότι μετά την Πέτρα του Χοριήνη ο Αλέξανδρος προχώρησε προς τα Βάκτρα, αφού έστειλε τον Κρατερό με 600 ιππείς, την τάξη του (Η μακεδονική φάλαγγα χωριζόταν σε τάξεις πεζών, οι οποίες αναφέρονται με το όνομα του ηγήτορά τους και στις οποίες υπηρετούσαν ομοεθνείς Μακεδόνες) και τις τάξεις των Πολυπέρχοντα,Άτταλου και Αλκέτα, εναντίον των Κατάνη και Αυστάνη, των μόνων Παρειτακηνών αξιωματούχων, που αρνήθηκαν να υποταχθούν. Έγινε σκληρή μάχη, κατά την οποία σκοτώθηκε ο Κατάνης, 120 ιππείς, 1.500 πεζοί και συνελήφθη ο Αυστάνης. Όλη η επικράτεια της τέως Αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας είχε υποταχθεί πλέον στον Αλέξανδρο και εν όψει της επικείμενης εισβολής στην Ινδία ο Κρατερός προσκολλήθηκε στην υπόλοιπη στρατιά στα Βάκτρα.

Βιβλιογραφία – πηγές

Αρριανός Δ 18-19
Πλούταρχος «Αλέξανδρος» 23, 47.7
Διόδωρος ΙΖ β.κγ, λ
Κούρτιος 8.1.21, 43, 4.21-κ.ε
alexanderofmacedon.info
P. Faure, “La vie quotidienne des armées d’Alexandre”, Paris, 1982.
W. Geiger, “Alexanders Feldzüge in Sogdiana”, Programm der kaiserlichen Studienanstalt, Neustadt, 1884.
N. G. L. Hammond, “Three Historians of Alexander the Great”, Cambridge, 1983.
W. Heckel, “Chorienes and Sisimithres,” Athenaeum N.S. 64, 1986, pp. 223-26.
P. H. Thomas, ed., “Incerti Auctoris Epitoma Rerum Gestarum Alexandri Magni”, Leipzig, 1968.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μεγ. Αλέξανδρος………η κατάληψη της Πέτρας του Χοριήνη (327 π.Χ)"

Αναζητώντας τον Μέγα Αλέξανδρο...

Ό τάφος της Αμφίπολης και τα μυστικά του - τα οποία θα αποκαλυφθούν σύντομα- , έφερε  και πάλι στο προσκήνιο τον Μέγα Αλέξανδρο. Εξαιτίας της μεγαλοπρέπειας και της σπουδαιότητος του μνημείου,  πολλοί κάνουν λόγο ακόμα και για τάφο ή κενοτάφειο του ίδιου του μεγάλου Αλεξάνδρου. Τι ξέρουμε όμως από τις αρχαίες πηγές για τον τάφο του Αλεξάνδρου; Ακολουθεί σύνθεση μου από άρθρα των Χ. ΤΖΑΛΑa &  ΝΙΝΕΤΤΑΣ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ (ethnos.gr & enet.gr, αντίστοιχα)

Ο χαμένος τάφος του Μεγαλέξανδρου. Ανάμεσα σε υποθέσεις, μύθους και φανταστικές ιστορίες. Δεκάδες διαφορετικές θεωρίες, αντιφατικές πηγές από τα χρόνια της αρχαιότητας και αμέτρητα άρθρα ή βιβλία αναφέρονται στον τάφο του Μακεδόνα βασιλιά.

Το εύρημα, οπουδήποτε στον κόσμο, δημιουργεί την προσδοκία μήπως φέρει στο φως κάτι από τη ζωή ή τον θάνατο του μεγάλου στρατηλάτη. Οπως τώρα με τα σημαντικά μνημεία στην Αμφίπολη και την ελπίδα ότι θα προσθέσουν άγνωστες πτυχές της μακεδονικής Ιστορίας.

Στο πέρασμα του χρόνου εκατοντάδες ερευνητές και αρχαιολόγοι έκαναν ανασκαφές και ερεύνησαν για τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου κυρίως στην πόλη που ο ίδιος ίδρυσε, την Αλεξάνδρεια.

Η αναζήτηση του σημείου όπου ετάφη ο Μακεδόνας βασιλιάς αποτέλεσε για πολλούς ανθρώπους έργο ζωής, ενώ με την πάροδο του χρόνου κατέστη ένας μύθος ανάλογος με τη... χαμένη Ατλαντίδα ή την Κιβωτό του Νώε.

Μια αναζήτηση άλλοτε σε πολλά διαφορετικά σημεία της Αλεξάνδρειας, στη Μέμφιδα, στην έρημο της Αιγύπτου, τη Συρία, τη γη της Μακεδονίας.

Πού είχε τοποθετηθεί η σορός του; Ηταν σε αλαβάστρινη, γυάλινη ή χρυσή σαρκοφάγο; Μήπως αργότερα βρέθηκε κάτω από ισλαμικά τζαμιά ή χριστιανικές εκκλησίες; Για αυτό έγραφαν αρχαίοι συγγραφείς, διάσημοι περιηγητές, ταξιδιώτες του Μεσαίωνα. Πανίσχυροι αυτοκράτορες και κατακτητές ήθελαν να «προσεγγίσουν» τον Μ. Αλέξανδρο και να πάρουν κάτι από την αίγλη του. Την ίδια φιλοδοξία είχαν οι Γάλλοι του Βοναπάρτη, αλλά και οι Αγγλοι που τους διαδέχθηκαν στην Αίγυπτο στα τέλη του 18ου αιώνα. 

Ενδεικτικό είναι ότι μόνο στην αρχαιολογική υπηρεσία της Αλεξάνδρειας από το 1956 μέχρι σήμερα έχουν υποβληθεί 322 έγγραφα και αιτήσεις για ανασκαφές από άτομα τα οποία υποστήριζαν ότι γνωρίζουν τη θέση του τάφου. 

Υπάρχουν λεπτομερείς περιγραφές αρχαίων συγγραφέων, πραγματικά ρεπορτάζ της εποχής, που μιλούν για την επιβλητική πομπή που μετέφερε το 321 π.Χ. την ταριχευμένη σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τη Βαβυλώνα, όπου πέθανε (323 π.Χ.). Φαίνεται πως κράτησε σχεδόν δύο χρόνια η προετοιμασία της ταφής, δηλαδή η ταρίχευση του σώματος και η κατασκευή του μαυσωλείου στο οποίο τελικά ετάφη.

Σύμφωνα με τις περιγραφές, ο νεκρός Αλέξανδρος ήταν τοποθετημένος μέσα σε καταστόλιστη χρυσή λάρνακα την οποία μετέφερε χρυσή άμαξα που έσερναν 100 άλογα. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος είχε ζητήσει να ταφεί στο ναό του Αμμωνος Διός στην όαση της Σίβα (Quintus Curtius Rufus, Ιστορία Μεγάλου Αλεξάνδρου). Η μεταφορά της σορού ανατέθηκε από τη συνέλευση των εταίρων και σωματοφυλάκων του Αλεξάνδρου (Περδίκκας, Λεοννάτος, Πτολεμαίος, Πείθων, Αριστόνους και Αριδαίος) στον Αριδαίο.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (80 π.Χ.-20 π.Χ.), που έζησε πιο κοντά στα γεγονότα, αναφέρει σχετικά: «Επί δε την κατακομιδήν του σώματος και την κατασκευήν της αρμαμάξης της μελλούσης κομίζειν το σώμα του τετελευτηκότος βασιλέως εις Αμμωνα έταξαν Αριδαίον». Δηλαδή, η πομπή ξεκίνησε από τη Βαβυλώνα για την Αίγυπτο με επικεφαλής τον Αριδαίο και με τη χρυσοποίκιλτη «αρμάμαξα» την οποία ακολουθούσαν ολόκληρη στρατιά και πλήθος κόσμου (Διόδωρος, ΙΗ, 26).

Στα σύνορα της Αιγύπτου με τη Συρία ο Πτολεμαίος του Λάγου, συμπολεμιστής του Αλεξάνδρου, αποφάσισε να αλλάξει δρόμο η πομπή και να μην ταφεί ο μέγας στρατηλάτης στο ναό του Αμμωνα, αλλά σε ένα πολυτελές μαυσωλείο στο κέντρο της Αλεξάνδρειας: «Εκρινε (ο Πτολεμαίος) γαρ επί του παρόντος εις μεν Αμμωνα μη παρακομίζειν, κατά δε την εκτισμένην υπ' αυτού πόλιν (Αλεξάνδρεια) επιφανεστάτην ούσαν, σχεδόν τι των κατά την οικουμένην, αποθέσθαι. Κατεσκεύασεν ουν τέμενος κατά το μέγεθος και κατά την κατασκευήν της Αλεξάνδρου δόξης άξιον, εν ω κηδεύσας αυτόν...» (Διόδωρος Σικελιώτης, ΙΗ', 28, 3-5).

Οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν το ίδιο ακριβώς, ότι ετάφη σε μαυσωλείο στη θέση «Σώμα» ή «Σήμα», όπου βρίσκονταν και οι βασιλικοί τάφοι. «Μέρος δε και των βασιλείων εστί και το καλούμενον Σώμα... εν ω αι των βασιλέων ταφαί και η Αλεξάνδρου» σημειώνει ο Στράβωνας (Γεωγραφικά, XVII, C, 794, 1, 8). Συμφωνούν με τη θέση ο Αρριανός («Μετά Αλέξανδρον» Jacoby, F. Gr. Η., 156, αποσπ. 9, 25) και ο Δίων ο Κάσσιος (Ρωμ. Ιστ. 51, 15-16).

Ηταν μια αριστοκρατική συνοικία, την οποία πολλοί προσπαθούν να εντοπίσουν στη συμβολή της Οδού του Σώματος και της Κανωπικής Οδού, στη σημερινή πυκνοδομημένη Αιγυπτιακή μεγαλούπολη, αλλά δεν τα έχουν καταφέρει.

Κάποιοι θεωρούν πως βρίσκεται στο λεγόμενο Υψωμα των Σωμάτων (Κομ-ελ-Δεμάς), στη θέση που βρίσκεται το μουσουλμανικό τέμενος Nabi Daniel, όπου θρυλείται ότι βρίσκεται η σορός του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο πρώην γεν. διευθυντής Αρχαιοτήτων Γιάννης Τζεδάκις, ο οποίος ηγήθηκε της ομάδας που πήγε το 1995 τη Σίβα όταν η αρχαιολόγος Λ. Σουβαλτζή υποστήριζε ότι βρήκε τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πιστεύει πως θα έπρεπε να διερευνηθεί το τέμενος καθώς είναι γνωστό πως όταν μπήκαν οι μουσουλμάνοι στην Αλεξάνδρεια έκτισαν το μεγάλο αυτό τζαμί.

Με δεδομένο ότι ο Αλέξανδρος ανήκει στους προφήτες που αναφέρονται στο Κοράνι, δεν αποκλείει να έχει κτιστεί το τέμενος πάνω στον τάφο του. Τον εκπλήσσει μάλιστα η άρνηση της Γενικής Γραμματείας Αρχαιοτήτων Αιγύπτου στο πρόσφατο αίτημα ξένων επιστημόνων να ελέγξουν το δάπεδο του τζαμιού με ηλεκτρονικά μέσα προκειμένου να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα.

Και συμπληρώνει ο κ. Τζεδάκις, δίνοντας και μία άλλη διάσταση στο όλο θέμα: «Πρέπει να υπάρχουν αραβικά κείμενα της εποχής εκείνης που να δίνουν πληροφορίες για τον τάφο. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι προσβάσιμες σε μας».

Ο περιηγητής Παυσανίας το 2ο αιώνα μ.Χ. στα Αττικά του (6, 3) εμπλέκει κάπως την υπόθεση, γιατί αναφέρει πως η πρώτη ταφή του Αλεξάνδρου έγινε από τον Πτολεμαίο Α' στη Μέμφιδα και ακολούθησε μεταφορά του από τον Πτολεμαίο Β' (γιο του πρώτου) στην Αλεξάνδρεια. Τα περί Μέμφιδος αναγράφονται και στο Πάριον Χρονικόν «Αλέξανδρος εις Μέμφιν ετέθη» (IG, ΧΙΙ, 5, 1, στ.112/Jacoby, FGrH, 239, απόσπ. Β, 11).

Ευρύτατες αναφορές έχουμε και για τις επισκέψεις των επωνύμων στο μνήμα του Αλέξανδρου στην Αλεξάνδρεια. Ο Δίων ο Κάσσιος αναφέρει στη «Ρωμαϊκή Ιστορία» του ότι τον τάφο του επισκέφθηκαν ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Σεπτίμιος Σεβήρος και ο Καρακάλλας. Σημειώνει, μάλιστα, ότι όταν ο Ιούλιος Καίσαρ μπήκε μέσα στο μαυσωλείο, έμεινε για ώρα σιωπηλός, όρθιος, κοιτάζοντας τον άριστα διατηρημένο νεκρό. Η συγκίνησή του ήταν τόσο μεγάλη, που όταν άγγιξε το πρόσωπο του Αλεξάνδρου, έσπασε ένα κομμάτι της μύτης του νεκρού! (Δίων Κάσσιος, 51, 16).

Ο Καίσαρ Αύγουστος πήγε κι αυτός και προσκύνησε τον τάφο μετά τη νίκη του στο Ακτιο το 31 π.Χ. κατατροπώνοντας τον Μάρκο Αντώνιο και την Κλεοπάτρα. Πήγε για να προσφέρει στον επιφανή νεκρό ένα στεφάνι κι όταν οι οδηγοί του τον κάλεσαν να επισκεφθεί και τους τάφους της Πτολεμαϊκής Δυναστείας, ο Αύγουστος τους απάντησε: «Ηρθα να δω έναν βασιλιά, και όχι νεκρούς!». 

Οι αιώνες περνούσαν αλλά η φήμη του Αλέξανδρου παρέμενε ζωντανή. Ο Ισκαντέρ, όπως τον αποκαλούσαν, είχε μετατραπεί σε θρύλο ενώ από αιώνες λατρευόταν σαν μεγάλος προφήτης. Ο περιηγητής Μαασούντι το 944 γράφει για ένα παρεκκλήσι όπου εικάζεται ότι ήταν ο τάφος του Ισκαντέρ και εκεί ο κόσμος προσευχόταν. Ανάλογη ιστορία αφηγείται ο Λέων ο Αφρικανός 500 χρόνια αργότερα. Αλλοι αναφέρουν ένα κτίσμα κοντά στο τζαμί Ατταρίν ή την παλαιά εκκλησία του Αγ. Αθανασίου. Η βασιλική νεκρόπολη και το Σώμα δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί και τα ίχνη χάθηκαν στο βάθος του χρόνου.

Οι περισσότεροι αρχαιολόγοι που ανέσκαψαν έως το 1960, πίστευαν ότι το Σώμα βρισκόταν κοντά στο τζαμί Νάμπι Ντανιέλ. Ο Ερρίκος Σλήμαν που ανακάλυψε την Τροία και τις Μυκήνες είχε ζητήσει το 1887 άδεια την οποία όμως δεν έλαβε.

Στον Αλέξανδρο αποδίδονται όμως και άσχετοι σαρκοφάγοι. Μία βρέθηκε το 1882 στη Σιδώνα, από Τούρκο αρχαιολόγο και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όμως αργότερα αποδείχθηκε ότι ανήκε σε ελληνιστή βασιλιά της Συρίας.

«Μια άλλη σαρκοφάγος που βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια επέτρεψε την εικασία ότι εκεί είχε τοποθετηθεί ο μεγάλος κατακτητής. Αυτό πίστευαν οι επιστήμονες του Βοναπάρτη και οι Αγγλοι. Αργότερα όταν έγινε αποκρυπτογράφηση των ιερογλυφικών αποδείχθηκε ότι ήταν του φαραώ Νεκτανεμπώ Β. Ομως δεν αποκλείεται να την είχαν τοποθετήσει οι Πτολεμαίοι μέσα στη βασιλική νεκρόπολη, σαν κενοτάφιο, για να δείξουν στους γηγενείς ότι ο Αλέξανδρος καταγόταν από τον φαραώ. Αλλες θεωρίες υποστήριζαν ότι ο τελευταίος φαραώ ήταν ο πατέρας του Μ. Αλέξανδρου. Αλλωστε οι φαραώ, όπως ο Μακεδόνας βασιλιάς, διεκδικούσαν θεϊκή προέλευση. Οταν επισκέφθηκε το μαντείο της Σίβα οι ιερείς του είχαν πει ότι ήταν γιος του Αμμωνα» λέει ο κ Τζάλας.

Οι μύθοι μεταφέρθηκαν επί αιώνες και οι επόμενοι μελετητές βασίστηκαν σε στοιχεία παλαιότερων. Σε όλα τα βιβλία αναφέρεται η φανταστική ιστορία του Αμβρόσιου Σκυλίτζη στα μέσα του 19ου αιώνα. Ηταν δραγουμάνος του Ρώσου προξένου στην Αλεξάνδρεια και υποτίθεται ότι ξεναγούσε επισκέπτες στην κρύπτη του Νάμπι Ντανιέλ. Εκεί είδε μουμιοποιημένο το σώμα σε γυάλινη σαρκοφάγο. Ελέχθη ότι έκανε γραπτή αναφορά στο Πατριαρχείο, η οποία όμως δεν βρέθηκε ποτέ. Από στόμα σε στόμα η ιστορία διαδόθηκε, όμως όταν αργότερα ζητήθηκε άδεια έρευνας στην κρύπτη, ο σεΐχης δεν το επέτρεψε και ένας υπόγειος διάδρομος είχε σφραγιστεί.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αναζητώντας τον Μέγα Αλέξανδρο..."