Η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα μιας χώρας.

ΟΗΕ:Δικαιώνει την Αργεντική, ξεσκεπάζει την Ελλάδα

…ο ΟΗΕ με την ιστορική του απόφαση, δίνει ισχυρό «ράπισμα» στους διεθνείς τοκογλύφους, τα λεγόμενα επενδυτικά κεφάλαια «γύπες», δικαιώνοντας την κυβέρνηση της Αργεντινής, με τη σθεναρή και ανυποχώρητη στάση της στη μάχη κατά των αρπακτικών της παγκόσμιας οικονομίας. 

Επιπροσθέτως, η διαδικασία  δεν μπορεί να ματαιωθεί, ούτε να εμποδιστεί από ένα άλλο κράτος ή ιδιώτες πιστωτές, όπως είναι οι λεγόμενοι «γύπες». Επίσης, μπαίνουν τα θεμέλια για ένα νέο νομικό πλαίσιο, που θα προστατεύει τα κράτη από τις επιθέσεις κερδοσκόπων, όπως συνέβη στην περίπτωση της Αργεντινής.

Αναμφίβολα η απόφαση δημιουργεί νέα δεδομένα στην παγκόσμια οικονομία και έρχεται σε μια στιγμή κατά την οποία πολλές χώρες,  αγωνίζονται ή αγωνίστηκαν επί χρόνια προκειμένου να πετάξουν από πάνω τους, τα δυσβάσταχτα χρέη.

Όμως, πρόκειται επίσης και για μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή ημέρα και για τη χώρα μας! Θα μπορούσε να πει κάποιος ανεξάρτητος πολιτικός παρατηρητής, ότι η απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, ίσως να έρχεται την καταλληλότερη χρονική στιγμή, καθώς η Ελλάδα αντιμετωπίζει επίσης «πρόβλημα χρέους». Υπ’ αυτή την έννοια, θα υπέθετε ο παρατηρητής, η χώρα μας, έπρεπε να πρωτοστατούσε υπέρ της απόφασης του ΟΗΕ.

Και όμως συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Η Ελλάδα, όχι μόνο δεν ψήφισε υπέρ της απόφασης αλλά απείχε (!) από την ίδια την ψηφοφορία. Έτσι, η ημέρα της ψηφοφορίας, μπορεί να θεωρείται δικαίως και για την Ελλάδα, ως ξεχωριστή ημέρα, για την επιβεβαίωση της εθελόδουλης πολιτικής των συγκυβερνώντων. Η στάση της ελληνικής συγκυβέρνησης, στο συγκεκριμένο μείζονος σημασίας για την ίδια τη χώρα ζήτημα, απλώς επιβεβαιώνει τον ήδη υπάρχοντα ισχυρισμό ότι έχει παραιτηθεί από οποιαδήποτε διεκδίκηση υπέρ των συμφερόντων της χώρας αναφορικά με τη διαπραγμάτευση του χρέους και όχι μόνο.

Είναι σαφές ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, δεν επιθυμεί να χρησιμοποιήσει, ούτε καν να έχει στη φαρέτρα της, ως διαπραγματευτικό όπλο, ένα ισχυρό χαρτί στο πλαίσιο της συζήτησης για τη διευθέτηση του χρέους, στη διεκδίκηση για «απομείωση», την ιστορική προχθεσινή απόφαση των Ηνωμένων Εθνών. Βεβαίως, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν είναι νομικά δεσμευτικά, ωστόσο όμως έχουν το δικό τους μεγάλο πολιτικό  «βάρος» σε διεθνές οικονομικό επίπεδο.

Σημειώνεται ότι στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, υπέρ της πρότασης την οποία παρουσίασε η «ομάδα των 77» αναπτυσσόμενων χωρών, τάχθηκαν 124 χώρες, 11 κατά ενώ 41 απείχαν από την ψηφοφορία. Μεταξύ των χωρών που καταψήφισαν την απόφαση είναι οι χώρες του G7, ενώ μεταξύ των χωρών που απείχαν ήταν όλες οι χώρες της Ε.Ε. όπως και η Ελλάδα.

Την απόφαση του ΟΗΕ χαιρέτισε ο Αργεντινός υπουργός Εξωτερικών Héctor Timerman, ο οποίος ανέφερε ότι με αφορμή το ψήφισμα θα δημιουργηθεί ένα νέο σύστημα «που σέβεται την πλειοψηφία των πιστωτών και επιτρέπει σε χώρες να βγουν από την κρίση με βιώσιμο τρόπο».

Ειδικότερα, το εν λόγω ψήφισμα τονίζει την ιδιαίτερη σημασία της έγκαιρης, ολοκληρωμένης και βιώσιμης λύσης στα προβλήματα χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών με απώτερο στόχο την οικονομική ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς και τη βιώσιμη ανάπτυξη σύμφωνα με τις ιδιαίτερες εθνικές συνθήκες. Επιπλέον ζητά εντατικοποίηση των προσπαθειών για την πρόληψη των κρίσεων χρέους και τη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να βρεθούν κοινά αποδεκτές λύσεις.

Καλεί όλα τα κράτη μέλη και το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών και προσκαλεί τα θεσμικά όργανα του Bretton Woods και τον ιδιωτικό τομέα, να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα και δράσεις για την υλοποίηση των δεσμεύσεων, συμφωνιών και αποφάσεων των μεγάλων συνδιασκέψεων και συνόδων κορυφής των Ηνωμένων Εθνών, ιδίως εκείνων που σχετίζονται με το ζήτημα της βιωσιμότητας του εξωτερικού χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών.

Για προκλητική στάση της κυβέρνησης στην ψηφοφορία του ΟΗΕ για το χρέος, σχολιάζει το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη γνωστοποίηση του γεγονότος. «Η ελληνική κυβέρνηση δεν κρατά κανένα πρόσχημα στην προσπάθειά της να είναι αρεστή στους δανειστές..», σημειώνει μεταξύ  άλλων το γραφείο Τύπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

ΠΗΓΗ: kontranews, 11-6-2014

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα μιας χώρας."

Όταν οι δάσκαλοι δεν ξέρουν πως τοποθετείται η σημαία!

by ellas

Μπορεί να άνοιξαν σήμερα τα σχολεία, οι αυλές τους να γέμισαν φωνές, γέλια και πρόσωπα χαρούμενα.

Μπορεί να ξεκίνησε μια νέα εκπαιδευτική περίοδος, μέσα από την οποία οι νέοι της χώρας θα αυξήσουν τις γνώσεις τους…

Όμως, κάτι πολύ λάθος πρέπει να συμβαίνει στον χώρο της Παιδείας ή… τουλάχιστον, κάποιοι εκπαιδευτικοί είτε θα πρέπει να ξανακαθίσουν στα θρανία είτε να μάθουν τουλάχιστον τα… στοιχειώδη.

Έκπληξη, προξένησε το θέαμα της αναποδογυρισμένης σημαίας σε όλους τους παριστάμενους, αλλά και σε εκείνους που περνούσαν έξω από τον προαύλιο χώρο του10ου Δημοτικού Σχολείου Καβάλας (το οποίο βρίσκεται απέναντι από την Δημαρχία Καβάλας, δηλαδή στο κέντρο της πόλης).

Και η σημαία δεν ήταν πεσμένη στο έδαφος, ούτε κρεμόταν από κάποιο τοίχο…

Βρισκόταν στην κορυφή του ιστού!

Και κυμάτιζε… ανάποδα!!!

Να υποθέσουμε πως αυτή η σχολική χρονιά θα πάει ανάποδα;

Ή να υποθέσουμε πως οι υπεύθυνοι του 10ου δημοτικού σχολείου Καβάλας “αρμένιζαν”και δεν πρόσεξαν πως την τοποθέτησαν την σημαία;

Το μόνο βέβαιο είναι πως η ανάποδη σημαία έκανε πολλούς Καβαλιώτες να πάρουν“ανάποδες” και να λένε τα ακατονόμαστα γι αυτή την πατρίδα, που διδάσκει τα παιδιά της με αγράμματους (στα στοιχειώδη) δασκάλους…

Παναγιωτίδης Μάρκος
Πηγή GrCitizen

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Όταν οι δάσκαλοι δεν ξέρουν πως τοποθετείται η σημαία!"

Η Σύγχρονη Ταυρίδα της τραγωδίας του Ευριπίδη

Το κτίριο του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στη Μαριούπολη παραμένει κλειστό για λόγους... ασφαλείας!!!
«Τώρα στου πόντου του αφιλόξενου τ' άγονα μέρη, ξένη, κατοικώ, χωρίς άντρα, παιδιά, πατρίδα, φίλους, απ' την Ελλάδα εξόριστη, λησμονημένη».
Μ’ αυτά τα λόγια ο Ευριπίδης, ο τραγικός συγγραφέας της αρχαιότητας, που έχασε με τραγικό τρόπο τη ζωή του στα χώματα της Μακεδονίας, μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αμφίπολη, μας παρουσιάζει τον θρήνο της κόρης του Αγαμέμνονα στην τραγωδία «Ιφιγένεια εν Ταύροις», που μας παρέδωσε τον 5ο αιώνα π.Χ. (περί το 410).
Τότε η θεά Αρτεμις φυγάδευσε την Ιφιγένεια στη μακρινή Ταυρίδα, αφήνοντας να θυσιαστεί στη θέση της στην Αυλίδα ένα ξόανο, για να εξευμενιστούν οι θεοί, να φυσήξει ούριος άνεμος και να ξεκινήσει η εκστρατεία για την Τροία.

Η Ταυρίδα της τραγωδίας του Ευριπίδη, όπου ήκμασαν ελληνικές πόλεις και αναπτύχθηκε το ελληνικό βασίλειο του Κιμμέριου Βοσπόρου στις αρχές του 5ου αι. π.Χ., αποτέλεσε για αιώνες πολλούς πατρίδα των Ελλήνων, οι οποίοι παρέμειναν εκεί ακόμα και όταν η χερσόνησος καταλήφθηκε από τους Τατάρους, στα μέσα του 15ου αιώνα. Αυτή η γη, που δεν είναι άλλη από τη σημερινή Κριμαία, όνομα που της έδωσαν οι Τάταροι, την οποία συνέχισαν να κατέχουν ως το 1783, ήταν κατά βάσιν η πατρίδα των 18.394 Ελλήνων που, τη προτροπή της Μεγάλης Αικατερίνης, εγκαταστάθηκαν στις εκβολές του ποταμού Κάλμιου, στη Μαιώτιδα λίμνη (θάλασσα του Αζόφ ή Αζοφική), το 1778-1779.

Εκεί οι Ελληνες της Ταυρίδας έχτισαν μια νέα πόλη, στην οποία έδωσαν το όνομα της Μαρίας Παρθένου. Ετσι γεννήθηκε η Μαριανούπολη ή Μαριούπολη, μαζί με 24 χωριά που κατοικήθηκαν αποκλειστικά από Ελληνες της Ταυρίδας - Κριμαίας. Για την ιστορία, αναφέρουμε ότι εκείνοι οι Ελληνες, προτού καν ιδρυθεί το ελληνικό κράτος και υπάρξει ο σύγχρονος ελληνικός διαφωτισμός, στην ονοματοδοσία των χωριών που ίδρυσαν χρησιμοποίησαν ονόματα όπως Αθήνα, Χερσόνησος, Βυζάντιο και Μακεδόνοφκα.

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, «Ο αριθμός των ελληνικής καταγωγής Ουκρανών ανέρχεται σε 91.000 άτομα, αν και η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων Μαριούπολης εκτιμά ότι είναι πολύ περισσότερα». Οι Ελληνες της Ουκρανίας και συγκεκριμένα οι Ελληνες της Μαριούπολης είναι ίσως το τελευταίο πολυάριθμο κομμάτι του Μείζονος Ελληνισμού, μαζί με τις ελληνικές κοινότητες της Νότιας Ρωσίας και του Καυκάσου, που γλίτωσε από τη λαίλαπα η οποία εκμηδένισε στη διάρκεια του 20ού αιώνα τις επί χιλιετίες και αιώνες ακμάζουσες ελληνικές κοινότητες από τη Μικρά Ασία, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Οι άνθρωποι αυτοί, παρά τις πολιτικές εκρωσισμού που ακολουθήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, παρά τις εκτελέσεις και τους αναγκαστικούς εκτοπισμούς της σοβιετικής περιόδου και παρά την απουσία ενός ελληνικού εθνικού δόγματος για τον Μείζονα Ελληνισμό, που θα λειτουργούσε ως προστατευτική ομπρέλα γι’ αυτούς, κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να διατηρήσουν τη γλώσσα τους, τα μαριουπολίτικα, και τον εθνισμό τους.


Μπορεί κάποιος να κατανοήσει τις δυσκολίες που έχει η κυβέρνηση Σαμαρά στην πολιτική διαχείριση αυτής της υπόθεσης στο πλαίσιο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, λόγω του γεωπολιτικού προσανατολισμού και της δυσχερέστατης οικονομικής κατάστασης της χώρας.

Πώς μπορεί, όμως, να κατανοήσει ακόμα και ο πιο καλόπιστος κριτής την απόφαση του υπουργείου Εξωτερικών να δεχτεί τη σχετική εισήγηση του γενικού προξένου της Ελλάδος στη Μαριούπολη για τη μεταφορά της έδρας και προσωρινή μετεγκατάστασή της στην πόλη του Ντνιπροπετρόβσκ, προφανώς για λόγους ασφαλείας του ιδίου;

Αραγε έβαλε κανείς από τους εισηγητές αυτής της πρότασης ή και ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος, που έλαβε την τελική απόφαση, τον εαυτό του στη θέση των Ελλήνων της Μαριούπολης, που επί αιώνες στερήθηκαν την προστασία του ελληνικού κράτους; Πώς θα ένιωθαν οι ίδιοι, αν έβλεπαν τους διπλωμάτες της μακρινής τους πατρίδας, οι οποίοι είναι εκεί ακριβώς για να τους προστατεύουν στα δύσκολα, να φεύγουν, ενώ οι ίδιοι είναι υποχρεωμένοι να παραμείνουν εκεί, στις προαιώνιες εστίες τους, όπως άλλωστε επιβάλλει το εθνικό μας συμφέρον;

Μήπως πρέπει να πιάσουν οι ιθύνοντες στα χέρια τους κανένα λεξικό και να σταθούν για λίγο στις λέξεις λιποταξία και λιποτάκτης;
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Σύγχρονη Ταυρίδα της τραγωδίας του Ευριπίδη"

Ζητάμε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, διεκδίκηση που κρίνεται με την αρχή της ακεραιότητας της καλλιτεχνικής δημιουργίας του ίδιου του μνημείου

Τα αγάλματα του Μαυσώλου και της Αρτεμισίας από το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού διεκδικούν από το Βρετανικό Μουσείο οι Τούρκοι

Την ώρα που οι δηλώσεις του Τζορτζ Κλούνι έκαναν τον γύρο του κόσμου υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα, ο σπουδαιότερος μουσειακός θεσμός της Βρετανίας, αν και δέχεται βροχή αιτημάτων για να επιστρέψει παρανόμως αποκτηθέντα έργα τέχνης και παρακολουθεί την κοινή γνώμη να τάσσεται υπέρ των διεκδικούντων, εξακολουθεί να τηρεί σκληρή στάση

Μαίρη Αδαμοπούλου, ΤΑ ΝΕΑ, 06/03/2014

Καυχιέται πως µε µία µόνο επίσκεψη στις αίθουσές του µπορεί κάποιος να ταξιδέψει στον χρόνο και να δει τα επιτεύγµατα του ανθρώπου τα τελευταία δύο εκατοµµύρια χρόνια. Στις προθήκες του εκτίθενται έργα τέχνης από 120 χώρες του κόσµου – από την Ελλάδα έως τη Γουινέα και από τη Γροιλανδία έως την Υεµένη – και µαζί µε όσα βρίσκονται στις κατάµεστες αποθήκες του εκτιµάται ότι διαθέτει περισσότερα από οκτώ εκατοµµύρια αντικείµενα, που πέρασαν το κατώφλι του για να τα θαυµάσουν µόνο µέσα στην περασµένη χρονιά 6,7 εκατ. επισκέπτες – αριθµός-ρεκόρ. Ο λόγος για το Βρετανικό Μουσείο, που πέρα από το αποικιοκρατικής λογικής μουσείο, το οποίο ενδύεται τον μανδύα του εγκυκλοπαιδικού, στο πνεύμα του Διαφωτισμού, θα μπορούσε να έχει και την προσωνυμία «μουσείο των αντιφάσεων». Για ποιους λόγους;

Αντίφαση πρώτη. Απέχει πολύ από αυτό που θα περίμενε κάποιος να δει κάτω από τον τίτλο ενός εθνικού μουσείου, όπως θα συνέβαινε για παράδειγμα στην Ελλάδα, την Ιταλία ή την Αίγυπτο. Για πολλούς ίσως να μοιάζει οξύμωρο το γεγονός ότι στο Βρετανικό Μουσείο χωράνε οι πολιτισμοί όλου του κόσμου όταν έχουν εξοικειωθεί με μουσεία εθνικά, θεματικά ή τοπικά με ανάλογα εκθέματα της κάθε περιοχής. Πόσω δε μάλλον όταν ακόμη και το ίδιο το μουσείο δεν προβάλλει στα έργα-σταθμούς που πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να δει τα αντικείμενα από τη Βρετανία, αλλά εκείνα από την Αίγυπτο, τη Σκανδιναβία και τη Μεσοποταμία.

Αντίφαση δεύτερη. Αρνείται πεισματικά όχι να επιστρέψει στην Ελλάδα τα Γλυπτά του Παρθενώνα που η χώρα μας τα διεκδικεί ήδη από τον 19ο αιώνα, αλλά ούτε καν να συζητήσει το ζήτημα, καθώς επιμένει να θέτει θέμα ιδιοκτησίας. Και ενώ ως βασικό επιχείρημά του κατά του ελληνικού αιτήματος είναι ότι «τα Γλυπτά ανήκουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα», την ίδια στιγμή αρνείται να εξετάσει και το ενδεχόμενο του δανεισμού τους αν η Ελλάδα δεν αναγνωρίσει το Βρετανικό Μουσείο ως νόμιμο ιδιοκτήτη των Γλυπτών, τα οποία αφαίρεσε με βάναυσο τρόπο ο λόρδος Ελγιν από τον Παρθενώνα δωροδοκώντας τους οθωμανούς προύχοντες.

Αντίφαση τρίτη. Κάθε μουσείο ανά τον κόσμο – και το Βρετανικό ως ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα εξοπλισμένα παγκοσμίως – ισχυρίζεται ότι προστατεύει τα εκθέματά του. Κι όλα αυτά την ώρα που όχι μόνο κινδύνευσε το σημαντικότερο μνημείο της κλασικής αρχαιότητας να καταστραφεί από τη βίαιη απόσπαση των Γλυπτών, αλλά και που εν συνεχεία τα Γλυπτά από τον Παρθενώνα καθαρίστηκαν με βάναυσο τρόπο, όπως αποδείχθηκε, για να γίνουν ολόλευκα.

Και βεβαίως η περίπτωση της Ελλάδας – που ήρθε για ακόμη μία φορά στο προσκήνιο και μάλιστα με αναπάντεχο τρόπο χάρη στις δηλώσεις του Τζορτζ Κλούνι, λίγες ημέρες πριν από την επέτειο θανάτου της Μελίνας Μερκούρη, η οποία ξεκίνησε το 1982 την καμπάνια υπέρ της επιστροφής – δεν είναι μοναδική.

Τον επαναπατρισμό των δικών τους «ελγινείων» (βάναυσα αποσπασμένων ή κλεμμένων αρχαιοτήτων) διεκδικούν και οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι ζητούν επανειλημμένως – και ειδικά όταν ήταν στα πράγματα ο σκληρός διαπραγματευτής και ισχυρός άνδρας της αιγυπτιακής αρχαιολογίας Ζαχί Χαουάς – την περίφημη Στήλη της Ροζέτας, την πλάκα εκείνη με την ίδια επιγραφή γραμμένη σε ιερογλυφικά, ελληνικά και δημώδη αιγυπτιακά, χάρη στην οποία αποκρυπτογραφήθηκαν τα ιερογλυφικά.

Οι Τούρκοι διεκδικούν εδώ και καιρό μια στήλη από βασάλτη του 1ου αι. μ.Χ. στην οποία απεικονίζεται ο Αντίοχος Α’ ο Επιφανής να χαιρετά τον Ηρακλή, ενώ προσφάτως στις διεκδικήσεις τους προσέθεσαν και τα εντυπωσιακά αγάλματα του Μαυσώλου και της Αρτεμισίας που θεωρείται ότι βρίσκονταν στην κορυφή του Μαυσωλείου της Αλικαρνασσού, το οποίο ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Η Νιγηρία πιέζει έντονα για να της επιστραφούν τα χάλκινα του Μπενίν – αναθηματικά ανάγλυφα πλακίδια – που λεηλατήθηκαν από το ομώνυμο παλάτι και διασκορπίστηκαν σε διάφορα μουσεία, με το Βρετανικό Μουσείο να διαθέτει στις συλλογές του τη μερίδα του λέοντος, περί τα 700 κομμάτια.

Η Κίνα από την πλευρά της προσφάτως άνοιξε θέμα επιστροφής 23.000 κομματιών που κατέληξαν στις συλλογές του μουσείου, ύστερα από λεηλασία του βρετανικού στρατού κατά την εξέγερση των Μπόξερ τον 19ο αι.

Ο κατάλογος είναι αρκετά μακρύς. Για να μη συμπεριλάβουμε βεβαίως τις αρχαιότητες που είναι μεν κλεμμένες, αλλά δεν διεκδικούνται, όπως από την πλευρά της Ελλάδας η έκτη Καρυάτιδα από το Ερέχθειο, που επίσης απήχθη από τον Ελγιν, ή η ανάγλυφη ζωφόρος από τον ναό του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες της Φιγαλείας.

Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το Βρετανικό δεν είναι παρά ένα από τα δημόσια και ιδιωτικά μουσεία παγκοσμίως που επιχειρούν να παρουσιάσουν το πανόραμα της Ιστορίας του Πολιτισμού, όπως το Λούβρο στο Παρίσι, το Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη, το Μητροπολιτικό της Νέας Υόρκης και το Γκέτι στο Μαλιμπού, μέσα από αντικείμενα που συχνά εκλάπησαν από τις χώρες δημιουργίας τους, κατέληξαν σε ιδιωτικές συλλογές και εν τέλει μέσω δωρεών στις αίθουσες μουσείων. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής εκτιμά ότι το 85%-90% των αρχαιοτήτων που κυκλοφορούν στην αγορά δεν συνοδεύονται από πιστοποιητικά προέλευσης. Το ζήτημα λοιπόν που εδώ και χρόνια πλανάται και κατά διαστήματα έρχεται στην επικαιρότητα, είναι αν δικαιούνται μεγάλα μουσεία του εξωτερικού να συγκεντρώνουν θησαυρούς από άλλες χώρες. Και σε ποιον ανήκουν οι αρχαιότητες και, τελικά, ο πολιτισμός;

ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ. Οι υποστηρικτές των εγκυκλοπαιδικών μουσείων υποστηρίζουν ότι αυτά έχουν μεγαλύτερη επισκεψιμότητα και επιτρέπουν σε περισσότερο κόσμο να γνωρίσει και να θαυμάσει τα συγκεκριμένα έργα τέχνης. Κάτι με το οποίο δεν διαφωνούν και έλληνες αρχαιολόγοι.

Ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, Αγγελος Δεληβορριάς, άλλωστε έχει δημόσια υποστηρίξει ότι «η Ελλάδα δεν διεκδικεί την επιστροφή της Νίκης της Σαμοθράκης, που είναι υπέροχα στημένη στο Λούβρο και προβάλλει τον ελληνικό πολιτισμό. Ζητά τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, διεκδίκηση που κρίνεται με την αρχή της ακεραιότητας της καλλιτεχνικής δημιουργίας του ίδιου του μνημείου».

«Η διασπορά αρχαιοτήτων σε όλο τον κόσμο μειώνει τις πιθανότητες καταστροφής, που θα υπήρχαν αν ήταν όλες στο ίδιο μέρος» υποστηρίζει ο αρθρογράφος των «Νιου Γιορκ Τάιμς» Τζον Τίρνι, που εκτιμά ότι «προστατεύονται καλύτερα από ιδιώτες και μουσεία απ’ ό,τι από κυβερνήσεις, ιδιαίτερα όταν είναι διεφθαρμένες».

Πιο μακριά πάει την υπόθεση ο Τζέιμς Κούνο, διευθυντής του Ινστιτούτου Τεχνών του Σικάγου, καθώς υποστηρίζει ότι ουσιαστικά δεν πρέπει οι διάφορες χώρες να διεκδικούν έργα τέχνης που κάποτε γεννήθηκαν στην εδαφική τους επικράτεια καθόσον οι Κόπτες δεν έχουν σχέση με τους Αιγυπτίους, οι Θιβετιανοί με την Κίνα και οι Κούρδοι με το Ιράκ.

«Σημασία έχει η αξία των πολιτιστικών αγαθών για τους ανθρώπους και όχι για τους λαούς. Δεν είναι οι λαοί που βιώνουν και αξιολογούν την τέχνη. Μόλις το καταλάβουμε αυτό, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο ένα ισπανικό μουσείο δεν μπορεί και δεν πρέπει να φυλάσσει ένα σκανδιναβικό ποτήρι που έχει αποκτήσει νόμιμα σε μια δημοπρασία» υποστηρίζει από την πλευρά του ο καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, Κουάμε Απία.

«Είναι λογικό η απόφαση για την τύχη παρόμοιων αντικειμένων να λαμβάνεται από την κυβέρνηση στο έδαφος της οποίας δημιουργήθηκαν. Η σωστή κατάληξη γι’ αυτά δεν είναι ότι πάντα πρέπει να μένουν στη χώρα όπου βρέθηκαν θαμμένα» καταλήγει.

Ακόμη όμως και οι υποστηρικτές των πολυσυλλεκτικών μουσείων, όσο κι αν προσπαθούν να διατηρήσουν κεκτημένα με τα οποία γαλουχήθηκαν, όπως τα μουσεία γεμάτα από αρχαιότητες-προϊόντα αρχαιοκαπηλίας, παραδέχονται ότι «υπάρχουν έργα τέχνης που ο καλύτερος τρόπος για να τα εκτιμήσεις είναι να τα δεις εκεί όπου δημιουργήθηκαν. Γι’ αυτό πρέπει να παραμείνει η Πυραμίδα του Χέοπος στην Αίγυπτο και το Πάνθεον στη Ρώμη» επισημαίνει ο Τζον Τίρνι, «ξεχνώντας» να αναφέρει τον βαριά τραυματισμένο Παρθενώνα που είναι μεν στη θέση του, αλλά μισός, καθώς ο άπληστος λόρδος Ελγιν δεν πριόνισε απλώς τον αρχιτεκτονικό του διάκοσμο, αλλά απέσπασε πολύτιμα αρχιτεκτονικά του μέλη.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ζητάμε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, διεκδίκηση που κρίνεται με την αρχή της ακεραιότητας της καλλιτεχνικής δημιουργίας του ίδιου του μνημείου"

Η περίπτωση Φρ. Μοροζίνη και η καταστροφή του Παρθενώνα

Οι Ενετοί γνώριζαν την σπουδαιότητα του Μνημείου

 Η περίπτωση Φρ. Μοροζίνη και η καταστροφή του Παρθενώνα Σε Ενετική καταγραφή εδώ δείχνει τον τρόπο βολής που κατέστρεψε το Μνημείο

Η Απελευθέρωση της Πελοποννήσου 

  

… Έτσι το 1685, διοικητής του Ενετικού στόλου προσέγγισε αρχικά την Κέρκυρα απ΄ όπου ενισχύθηκε με 2.000 Έλληνες εθελοντές. Τον ίδιο χρόνο κυρίευσε τη Λευκάδα. 

Το Παλαιό Φρούριο της Κέρκυρας από τα βόρεια.1687

Στη συνέχεια αφού ενισχύθηκε και με νέες επικουρίες υπό τον Σουηδό στρατηγό Καίνιξμαρκ στράφηκε προς τα Κάστρα της Μεσσηνίας τα οποία το ένα μετά το άλλο τα κατέλαβε σταθμεύοντας στη Μεθώνη για πολεμικό συμβούλιο αφού και λεηλάτησε προηγουμένως το υπό των Τούρκων κάστρο της Κορώνης.

 Το λάβαρο των Οθωμανών στην Κορώνη, το οποίο οι Βενετοί εξέθεσαν στην εκκλησία του Σαν Γκαϊτάνο της Βενετίας ως σύμβολο της νίκης τους στην Κορώνη το 1685.

Κατά το συμβούλιο εκείνο πάρθηκε η απόφαση της άμεσης προσβολής του Μυστρά και στη συνέχεια του Ναυπλίου που εν τω μεταξύ οι Τούρκοι είχαν αρχίσει τον ανεφοδιασμό του. Έτσι ο Φραντσέσκο Μοροζίνι συνεχίζει με
την αρμάδα του τον περίπλου της Μάνης φθάνοντας στο καραβοστάσι του Μαραθονησίου (= Γυθείου), αποβιβάζοντας αποσπάσματα του Καίνιξμαρκ για άμεση προσβολή και κατάληψη του Μυστρά, ενώ ο ίδιος συνεχίζει προς τη Μονεμβάσια και από εκεί προς τον όρμο του Τολού όπου στις 25 Ιουλίου του 1686 αποβιβάζει το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων με γενική προσβολή την ίδια ημέρα του Άργους. Μετά την επιτυχία αυτή τα στρατεύματα του Καίνιξμαρκ κατέλαβαν και το Παλαμήδι.

O Φραγκίσκος  Μοροζίνι (Francesco Morosini, 26 Φεβρουαρίου 1619 - 16 Ιανουαρίου 1694) ήταν δόγης της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας από το 1688 έως το 1694, κατά τη διάρκεια του Έκτου Ενετοτουρκικού πολέμου, που είχε αρχίσει από το 1645 με την επιδρομή των Τούρκων κατά της Κρήτης. Ήταν γόνος της περίφημης Ενετικής μεσαιωνικής οικογένειας ευγενών Μοροζίνι, από την οποία και προήλθαν πολλοί Δόγηδες, λόγιοι, στρατηγοί και ναυμάχοι.

  Οι νίκες που ακολούθησαν το επόμενο έτος 1687, με την κατάληψη όλων των κάστρων Ναυπάκτου, Μάνης, Μυστρά, Άργους, Ναυπλίου και Κορίνθου υπήρξαν καθοριστικές για την έκβαση εκείνου του πολέμου, χαρίζοντας την ελευθερία σε όλη την Πελοπόννησο, εκτός της ανθιστάμενης Μονεμβασίας.

Θριαμβευτική έκδοση της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας που παριστά τα φρούρια που κατέλαβε ο Μοροζίνι στην Πελοπόννησο

Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις αυτές ακολούθησε νέο πολεμικό συμβούλιο που τάχθηκε υπέρ της τομής του Ισθμού της Κορίνθου για τη διασφάλιση της Πελοποννήσου, που ήταν έργο χρονοβόρο και πολυδάπανο, ή την ανακατάληψη της Αθήνας. Υπέρ της δεύτερης άποψης τάχθηκε ο Μοροζίνης όπου στις 2 Σεπτεμβρίου του 1687 κατέπλευσε στον όρμο Λεόνε (= λιμένα του Πειραιά). Κατά την εναντίον της Αθήνας επιχείρηση αυτή δυστυχώς μία οβίδα επέπεσε στον Παρθενώνα που είχε μεταβληθεί σε μπαρουταποθήκη με συνέπεια τη καταστροφή του μεγαλυτέρου τμήματός του. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε τη πρώτη κηλίδα στις στρατιωτικές νίκες του Μοροζίνι, κατά των Τούρκων.

Σχέδιο Ενετού εκδόθηκε το  1688 Τίθεται ο Παρθενών πριν καταστραφεί το 1687.Καταλάβαιναν πολύ καλά την σπουδαιότητα τοου μνημείου αλλά και την αρχαιολογική αξία των αρχαίων λειψάνων τησ Αθήνας.

Η εκστρατεία του Μοροζίνι και η πολιορκία της Ακρόπολης.

Μια αναλυτική περιγραφή από τον Μ. Στασινόπουλο

   Στα 1685 η Βενετία ήταν μεγάλο κράτος. Ήταν θαλασσοκράτειρα όπως περίπου σήμερα ή Αγγλία. Η Ελλάδα ήταν τότε επαρχία τουρκική, και η Βενετία ήθελε να την κατάκτηση. Στέλνει λοιπόν η Βενετία στην Πελοπόννησο τον αρχιστράτηγο Μοροζίνι με στρατό 10.000 άνδρες να την κυριέψει. Από το στρατό αυτό 4.000 άνδρες ήταν μισθοφόροι, Γερμανοί και άλλοι ευρωπαίοι με αρχηγό τον κόμη Καινιξμάρκ από τη Σουηδία παν φημιζόταν ως άριστος. στρατιωτικός. 

Η Πελοπόννησος κυριεύεται εύκολα από τον Μοροζίνι, γιατί τον βοήθησαν και οι Έλληνες κάτοικοί της. Ό Μοροζίνης σταθμεύει με το στρατό του στην Κόρινθο και σκέφτεται, αν πρέπει να προχώρηση στην Αττική. Στα 1686 οι Αθηναίοι στέλνουν στην Κόρινθο κρυφά επιτροπή και προσκαλούν το Μοροζίνη να πάει να καταλάβει την Αθήνα. Τον βεβαιώνουν ότι θα τον συνδράμουν με τρόφιμα και με πολεμιστές.

Ό στόλος της Βενετίας μεταφέρει το στρατό του Μοροζίνη κάνοντας το γύρο της Πελοποννήσου και αγκυροβολεί στο Καλαμάκι του Ισθμού. Οι Τούρκοι αγγαρεύουν τους Έλληνες της Αθήνας και επισκευάζουν βιαστικά τα τείχη της Ακρόπολης. Γκρεμίζουν το ναό της Απτέρου Νίκης και με τις πέτρες του χτίζουν πυροβολείο στο ίδιο μέρος...

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1687, το πρωί, οι Τούρκοι είδαν από την Ακρόπολη τον βενετικό στόλο στον Πειραιά να αποβιβάζει στρατό και πολεμοφόδια και τους έπιασε φόβος και τρόμος. Τρέχουν με τα γυναικόπαιδα τους με κλάματα στην Ακρόπολη φορτωμένοι με ρούχα και τρόφιμα. Είναι 2.500 ψυχές.

Ο τουρκικός στρατός (500 στρατιώτες), γυρίζει τα χριστιανικά σπίτια και μαζεύει τους Έλληνες για να μεταφέρουν στην Ακρόπολη πολεμοφόδια και τροφές για 3.000 άτομα (2.500 λαό και 500 στρατό )και διάφορα έπιπλα Ως το μεσημέρι είχαν όλα μεταφερθεί. Στην πόλη της Αθήνας έμειναν μόνοι οι Έλληνες κάτοικοί της 7.000- 7.500. ψυχές που έτρεμαν κι αυτοί από το φόβο τους, γιατί περίμεναν από ώρα σε ώρα στρατό τουρκικό από τη Θήβα με το Σερασκέρη, ο οποίος θα στρατοπέδευε στα σπίτια τους. Φοβούνταν ακόμη ότι οι Τούρκοι θα κατέβαιναν από την Ακρόπολη, να λεηλατούν και να σφάζουν όποτε ήθελαν. Έκρυψαν, λοιπόν, οι Αθηναίοι τα πολύτιμα τους πράγματα στο χώμα, σε λάκκους και σε πηγάδια και περίμεναν την τύχη τους.

Ο Μοροζίνι

23 Σεπτεμβρίου 1687 ο στρατός του Μοροζίνη ξεκινά από τον Πειραιά με κανόνια για την Αθήνα. Αλίμονο, όμως! Ό μικρός αυτός στρατός της Βενετίας ο οποίος διαφήμιζε ότι πολεμά για να ελευθέρωση τους χριστιανούς από τους βαρβάρους, έγινε φοβερός, όπως ο μεγάλος στρατός του Ξέρξη.

Ο μεγάλος στρατός του Ξέρξη έκαψε τον εκατόμπεδο του Παρθενώνα.

Ο μικρός στρατός του Μοροζίνη ανατίναξε τον Παρθενώνα.

Ο μικρός στρατός του Μοροζίνη υπερτέρησε το μεγάλο στρατό του Ξέρξη σε βαρβαρότητα!

Την νύχτα ό Καίνιξμαρκ ως αρχηγός της πολιορκίας τοποθετεί στο μεταξύ των λόφων Φιλοπάππου - Πνύκας:

Η απόσταση είναι 538 μέτρα

15 κανόνια στη σημερινή εκκλησούλα του Αι - Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη.

9 κανόνια λίγο πιό πέρα στην Πνύκα.

3 μεγάλους όλμους τοποθετεί κάτω από τον Άρειο Πάγο κοντά στο σημερινό Αι-Διονύση, και

2 άλλους μεγάλους όλμους κατά το τέρμα της σημερινής, οδού Βουλής και Κυδαθηναίων όπου περίπου ή σημερινή εκκλησία Σωτήρα του Λυκοδήμου.

Οι Τούρκοι είχαν 10 κανόνια επάνω στους τοίχους του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού και τοποθετούσαν αλλά στο ναό Απτέρου Νίκης (πού τον είχαν οχυρό) και άλλα στα Προπύλαια.

Η Αθήνα από τα ανατολικά. ΕΚΔΟΣΗ 1688

Ή Ακρόπολη ήταν - στοιβαγμένη από 3.000 Τούρκους, στρατό λαό και γυναικόπαιδα. Τριακόσια περίπου σπιτάκια πού ήταν επάνω στην Ακρόπολη ήταν γεμάτα και το ύπαιθρο γεμάτο από σωρούς επίπλων, ρούχων, τροφίμων, γυναικόπαιδων και δεν μπορούσε να βάδιση άνθρωπος- χωρίς να πατήσει επάνω τους.

 

Οι Ενετοί σε πολιορκία κάστρου το 1598 Στο σημερινό σοποτό της σημερινής αλβανίας

 

Η μπαρούτη και οι αποθήκες των τροφίμων (λάδι, κρασί, στάρι) ήταν κυρίως στον Παρθενώνα και λίγη μπαρούτη στα Προπύλαια, γιατί οι βόμβες δεν μπορούσαν να τρυπήσουν τους τοίχους τους.

Όλη αυτή τη νύχτα (23 Σεπτεμβρίου 1687) οι Τούρκοι κτυπούν με τα 10 κανόνια (του Ωδείου) τους Ενετούς στον "Αι - Δημήτρη Λομπαρδιάρη για να τους εμποδίσουν να στήσουν το κανόνια τους και σκότωσαν 15 στρατιώτες και ένα ταγματάρχη.

Άποψη της Αθήνας με αναφορά στην ανατίναξη του Παρθενώνα από τον Φραγκίσκο Μοροζίνι. 1688

24 Σεπτεμβρίου 1687 τα κανόνια των Ενετών αρχίζουν να κτυπούν την Ακρόπολη με ομοβροντίες. Ό αξιωματικός που διευθύνει τις πυροβολαρχίες δεν ξέρει να κανονίσει τη γέμιση των κανονιών και άλλες βόμβες χτυπούσαν χαμηλά στις σκάλες των Προπυλαίων και άλλες ξεπερνούσαν την Ακρόπολη και έπεφταν στα σπίτια της Πλάκας γύρω στο σημερινό Φανάρι του Διογένη.

Άλλοι στρατιώτες και μηχανικοί έφτασαν τη νύχτα στη βορινή, πλευρά της Ακρόπολης στη σπηλιά Άγραύλου και άρχισαν να κάνουν υπόνομο στο βράχο της Ακρόπολης για να την ανατινάξουν! Οι Τούρκοι τους κατάλαβαν και σκότωσαν τον διευθυντή μηχανικό τους και πολλούς στρατιώτες. Και η εργασία σταμάτησε ! Οι Ενετοί κανονιοβολούν αδιάκοπα την Ακρόπολη χωρίς να την πετυχαίνουν!

25 Σεπτεμβρίου 1687, κανόνισαν τη βολή τους. Χτυπούν τα Προπύλαια να τα χαλάσουν. Μία βόμβα μπήκε στα Προπύλαια σε διαμέρισμα που ήταν μικρή αποθήκη με μπαρούτη. Ή μπαρούτη πήρε φωτιά και ιδού το πρώτο θύμα: Τεράστιες φλόγες φωτιάς φωτίζουν τον ουρανό και ένα τμήμα των Προπυλαίων γκρεμίζεται. Και ενώ οι τεράστιες φλόγες φωτίζουν την Ακρόπολη και τους γύρω λόφους, οι Ιταλοί στρατιώτες του Μοροζίνη και οι Γερμανοί μισθοφόροι του, τρελοί από χαρά φωνάζουν: "Βίβα λα νόστρα ρεμ-πούμπλικα = Ζήτω ή δημοκρατία μας!". - Νίκη! Ζήτω ο μέγας κόμης Καίνιξμαρκ!".

    Κεφαλή Νίκης από το Δυτικό Αέτωμα του Παρθενώνα το οποίο αποσπάστηκε κατ' εντολή του Μοροζίνι ...!  Και μεταφέρθηκε στη Βενετία. LABORDE, Léon Emmanuel S.J. de, Marquis. Athènes aux XVe, XVIe et XVIIe siècles, Παρίσι, Jules Renouard, 1854.

       

 Η καταστροφή του Παρθενώνα 

26 Σεπτεμβρίου 1687, όλες οι πυροβολαρχίες με συγκεντρωτικό πυρ εξακολουθούν να χτυπούν τα Προπύλαια για να τα ρίξουν, για να μπουν από εκεί οι Ενετοί στην Ακρόπολη. Το απόγευμα όμως ή διαταγή αλλάζει και δίνεται νέα με το παράγγελμα: Όλα τα κανόνια "χτυπάτε τον Παρθενώνα!".

Γιατί ή μεταβολή αυτή;

Γιατί πιθανόν κάποιος Έλληνας όμηρος ή Τούρκος στρατιώτης κατέβηκε από την Ακρόπολη κρυφά και πήγε στους Ενετούς και τους Είπε ,ότι ο Παρθενώνας; είναι ή γενική αποθήκη της μπαρούτης και των τροφών των Τούρκων.

Ό βομβαρδισμός συνεχίζεται ως το βράδυ: Όλα τα κανόνια και οι όλμοι χτυπούν από τέσσερα μέρη τον Παρθενώνα!

Νύχτωσε. Είναι πανσέληνος, ο ουρανός των Αθηνών αιθριώτατος και ο ορίζοντας διαυγής. Οι γύρω λόφοι και τα βουνά της Αττικής ορατά, μάρτυρες του δράματος πού έμελλε να συμβεί...

Επάνω στον Ιερό Βράχο έστεκε μεγαλοπρεπής και ακλόνητος κυρίαρχος της Ακρόπολης ο Παρθενώνας ο ναός της Παλλάδας Αθηνάς. Ούτε ο μιναρές στη δυτική γωνιά του, ούτε τα γύρω του βρωμερά τουρκικά κτίρια αμαύρωναν την πάλλευκη αγνότητα και μεγαλοπρέπεια του. Οι θεοί του Ολύμπου που τους σκάλισε το χέρι ενός Φειδία, στέκουν γαλήνιοι και ατάραχοι στα αετώματα του.

Δύο χιλιάδες εκατό τριάντα εφτά χρόνια στέκει εκεί επάνω έτσι ο Παρθενώνας, η θεία αυτή δόξα της ανθρώπινης μεγαλοφυΐας. Κατά το διάστημα αυτό είδε βάρβαρους επιδρομείς Ασίας και Ευρώπης να ρυπαίνουν τους βωμούς του, να τον χτυπούν με μανία, αλλά να μη μπορούν να τον καταστρέψουν!

'Η ώρα ήταν πλέον μισή μετά τα μεσάνυχτα της 26 προς την 27 2επτεμβρίου 1687, όταν από κάποιο φεγγίτη της στέγης του Παρθενώνα, που είχαν ξεχάσει να φράξουν οι Τούρκοι, έπεσε, μία βόμβα μέσα ακριβώς στη μεγάλη αποθήκη της μπαρούτης.

Η Ακρόπολη από τα βόρεια. Η έκδοση του 1688

Άποψη της Ακρόπολης τη στιγμή της ανατίναξης του 1687 έχει  σχεδιαστεί και η πορεία από τις  οβίδες .Πρωτότυπος τίτλος Veduta del Cast. d’Acropolis dalla parte di Tramontana, Vue de l’Acropole d’Athènes prise du Nord-Est, dessinée pendant la siege de 1687 par l’ingènieur capitaine Verneda. Χρονολογία έκδοσης 1854.Πρέπει  να είναι η ανατύπωση της πιο πάνω εικόνας σε μετέπειτα χρονολογία .Εδώ έχουν προστεθεί και πλόες στο βάθος της εικόνας.

Μία φοβερή έκρηξη κλόνισε από τη ρίζα τον Ιερό Βράχο. Το λεκανοπέδιο της Αττικής χόρεψε όλο σαν από μεγάλο σεισμό. Τεράστιες φλόγες ξεπήδησαν από την κορυφή της Ακρόπολης προς τα ύψη και ο ουρανός της Αττικής φωτίσθηκε με λάμψεις κόκκινες σαν κόλαση. Ο Παρθενώνας σκεπαζόταν από τις φλόγες! Οι θεοί του Ολύμπου γίνονταν κομμάτια και έπεφταν με πάταγο από τους αιθέριους θρόνους τους. Ό ναός της Παλλάδας σωριαζόταν κάτω και τα συντρίμματά του έφτασαν μέχρι των στρατοπέδων των Ενετών!

Η Ακρόπολη από τα ανατολικά. έκδοση 1688

Άποψη της Ακρόπολης από τα νότια, σχέδιο του μηχανικού λογαγού Βερνέντα. Πρωτότυπος τίτλος Veduta del. Cast. D’Acropolis dalla parte di Mezo Giorno, Vue de l’Acropole d’Athènes prise du midi, dessinée en 1687, par l’ingènieur Capitaine Verneda. Χρονολογία έκδοσης 1854

Το θέαμα των φλογών, οι κρότοι των τινασσομένων Ιερών μαρμάρων του Παρθενώνα, οι αλαλαγμοί 2.500 γυναικόπαιδων της Ακρόπολης, ή κόλαση αυτή που παρουσιαζόταν στα μάτια των στρατιωτών του Μο-ροζίνη γέννησε τόσον ενθουσιασμό μεταξύ τους ώστε να αγκαλιάζονται και να φιλιόνται για το ανέλπιδο κατόρθωμα τους και να φωνάζουν: "Ζήτω ή δημοκρατία μας! Ζήτω 6 Καίναξμαρκ!".·Η ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΣΗ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΤΟΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ

Τα αετώματα του Παρθενώνα στην κατάσταση στην οποία σώζονταν το 1674 πριν την καταστροφή του Μοροζίνι και το πλιάτσικο του λόρδου του Έλγιν. Πρωτότυπος τίτλος - Les deux frontons du Parthénon dans l’Etat où ils se trouvaient en 1674, Fronton anterieur, Fronton Posterieur.Έκδοση - BARTHÉLEMY, Jean Jacques. Voyage du jeune Anacharsis en Grèce, vers le milieu du quatrième siècle avant l’ère vulgaire. Atlas, Παρίσι, Abel Ledoux fils, 1832.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η περίπτωση Φρ. Μοροζίνη και η καταστροφή του Παρθενώνα"