ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΕΤΡΗΣΗΣ ΤΟΥ 300 ΠΧ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ-----

Εξαιρουμένης της  μέτρησης  στα δάχτυλα, είναι η αρχαιότερη γνωστή συσκευή μέτρησης, και ένας πρόδρομος του άβακα. Ήταν κατασκευασμένη από πέτρα ή και από ξύλο και η καταμέτρηση γινόταν  στον πίνακα με τις χάντρες ή βότσαλα ή άμμο ή χώμα .-- Αυτές οι συσκευές έχουν επίσης την ονομασία  άμμο-άβακες "

 Το  αρχαιότερο παράδειγμα που επιζεί σήμερα για  μια καταμέτρηση πλοίων  ή για ένα επιτραπέζιο παιχνίδι μπορεί να είναι ένας τέτοιος  δίσκος βρέθηκε 1850 στο νησί της Σαλαμίνας και η οποία πλάκα χρονολογείται από το 300 περίπου π.Χ.. Βρίσκεται  στο Εθνικό Μουσείο στην Αθήνα. «Είναι μια πλάκα από λευκό μάρμαρο 149 εκατοστά μήκος, 75 εκατοστά πλάτος, και 4,5 εκ. πάχος, κατά την οποία οι 5 ομάδες των σημάνσεων στο κέντρο της ταμπλέτας είναι ένα σύνολο από 5 παράλληλες γραμμές, εξίσου χωρίζονται από μια κάθετη γραμμή, προσαρμοσμένες με ένα ημικύκλιο στο σημείο τομής των κάτω απο την οριζόντια γραμμή και την ενιαία κάθετη γραμμή. Κάτω από αυτές τις γραμμές είναι ένας μεγάλος χώρος με μια οριζόντια ρωγμή. Κάτω από αυτό το ρήγμα είναι μια άλλη ομάδα από έντεκα παράλληλες γραμμές, και πάλι χωρίζεται σε δύο τμήματα από μια κάθετη γραμμή σε αυτούς, αλλά με το ημικύκλιο στην κορυφή της τομής? η τρίτη, έκτη και ένατη από αυτές τις γραμμές σημειώνονται με ένα σταυρό όπου διασταυρώνονται με την κάθετη γραμμή ". Τρία σύνολα με ελληνικά σύμβολα (αριθμοί από το ακροφωνικό σύστημα) διατεταγμένα κατά μήκος της αριστερά, δεξιά και κάτω άκρα του δισκίου.

Ο ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ 350 ΠΧ 

Ο Πολύβιος 

Ο Αινείας ο Τακτικός έζησε κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. και, ως σύγχρονος του Ξενοφώντα, είναι ασφαλώς αυτός που ο Ξενοφών αναφέρει ως Αινεία Στυμφάλιο, στρατηγό των Αρκάδων που έλαβε μέρος στη Μάχη της Μαντινείας. Ο Αινείας είχε συγγράψει ένα μεγάλο έργο με τίτλο Περί των στρατηγικών υπομνήματα, από το οποίο σώθηκε μία επιτομή, το Εγχειρίδιο Τακτικής, η οποία έγινε από τον Κινέα, σύμβουλο του βασιλιά Πύρρου. Ο Αινείας συνέγραψε και το έργο Τακτικόν τε και πολιορκητικόν υπόμνημα περί του πώς χρη πολιορκούμενον αντέχειν. Από αυτό σώθηκαν λίγα αλλά πολύτιμα αποσπάσματα. Τα έργα του είναι γραμμένα στην αττική διάλεκτο, με αποσπάσματα από τον Θουκυδίδη και τον Ξενοφώντα. Σε αυτά ο συγγραφέας εκθέτει όλα τα είδη των στρατηγημάτων και των προφυλάξεων, που πρέπει να χρησιμοποιούνται έτσι ώστε να παραπλανάται ο εχθρός. Ακόμα και σήμερα εντυπωσιάζει η ακριβολογία του και η διαύγεια του ύφους του.

Σύμφωνα με τον Πολύβιο, τον Έλληνα ιστορικό της ελληνιστικής περιόδου, ο Αινείας Τακτικός, ένας από τους πρώτους Έλληνες συγγραφείς για την τέχνη του πολέμου, εφηύρε το υδραυλικό τηλέγραφο σε αυτήν την περίοδο. Ήταν ένα σύστημα σηματοφόρων που χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια του πρώτου Καρχηδονιακού  πολέμου για την αποστολή μηνυμάτων ανάμεσα στη Σικελία και την Καρχηδόνα.

Στο σύστημα αυτό εμπλέκονται πανομοιότυπα δοχεία σε ξεχωριστούς λόφους(;).

 Κάθε δοχείο θα είναι γεμάτο με νερό, και έχει μια κάθετη ράβδο επιπλέει μέσα.

 Οι ράβδοι ήταν χαραγμένοι με διάφορους προκαθορισμένους κώδικες σε γραμμώσεις .

 "Για να στείλετε ένα μήνυμα, στον φορέα αποστολής θα χρησιμοποιηθεί  ένας φακός  στο σήμα του παραλήπτη φορέα(;).

Τότε  τα δύο συγχρονισμένα μέρη , θα ανοίξουν  ταυτόχρονα τις κάνουλες στο κάτω μέρος των δοχείων τους και το νερό θα στραγγίξει μέχρι η στάθμη του νερού φθάσει στην επιθυμητή θέση του κωδικού .  ,σημείο στο οποίο ο αποστολέας θα μείωνε τον φακό του, και οι φορείς εκμετάλλευσης θα κλείσουν ταυτόχρονα τις κάνουλες τους. "

Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που βρέθηκαν στις γραφές του Τακτικού

ΣΤΕΝΟΓΡΑΦΙΑ -ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΕΥΡΕΣΗ

Του Richard Flavin 

 Υπάρχουν πολλές δημοφιλείς ιστορίες για την στενογραφία (π.χ., Guénin 1908? -Glatte 1958?- Leslie 1964) και της γραφής, σε γενικές γραμμές, οι οποίες περιλαμβάνουν μνεία των συστημάτων για την  στενογραφία (π.χ., Daniels 1996). Αυτό που ακολουθεί δεν έχει σκοπό να αντικαταστήσει αυτές τις πηγές, αλλά  το άρθρο αυτό επιχειρεί απλώς να ανιχνεύσει μια κάπως πιο εμπεριστατωμένη  από τα πρώτα στοιχεία  για την στενογραφία με αυτήν που χρησιμοποιείται για την Mi'kmaq σελιδοδείκτες κα, και όχι μια πλήρη και σε βάθος προσέγγιση της  

 

Η ΣΤΗΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ 350 ΠΧ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ.

Acropolis Stone (c. 350 BCE), Brit. Mus. 
 

  

Ελληνικό έγγραφο με συντομογραφία –στενογραφία  του 3-4 αιωνα μ.Χ.

Add. Ms. 33270 (3rd to 4th cent. CE).

    Σήμερα, οι περισσότεροι μελετητές της παλαιογραφίας- paleographers- έχουν δεχθεί το κλασικό ελληνικό σύστημα στενογραφίας από την επιγραφή του τέταρτου αιώνα π.Χ., όπως ανακαλύφθηκε στην Ακρόπολη της Αθήνας το 1884, όπως και εκ των υστέρων, είναι αποδεδειγμένα το λειτουργικότερο  και το παλαιότερο σωζόμενο παράδειγμα της στενογραφίας.

Ξενοφών 430-355 π.χ.

 Η Ακρόπολη Stone επιγραφή που χρησιμοποιεί ένα γεωμετρικό σύστημα που περιγράφεται τροποποιήθηκε από βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις (Foat 1901). Ο Ξενοφών, ο Έλληνας στρατιώτης και ιστορικός που ήταν  ως νέος, μαθητής του Σωκράτη, λέγεται ότι τον παροτρύνε ο δάσκαλος του να δημιουργήσει η να επινοήσει ένα τέτοιο σύστημα γραφής (Διογένης Λαέρτος. Ii.48). Ίσως η επιγραφή στη στήλη της Ακρόπολης είναι ένα παράδειγμα του συστήματος του Ξενοφώντα, αλλά η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων αφήνει μία αμφιβολία  στο βωμό αυτών που δεν έχουν τίποτα να θυσιάσουν. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΕΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ 2^ου ΑΙΩΝΑ  

 Η Ελληνική στενογραφία τελικά έχει τυποποιηθεί στο δεύτερο αιώνα π.Χ. και από τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. είχε αναδειχθεί ως ένα βιώσιμο σύστημα, αλλά Έλληνες για κάποια χρόνια δεν συνέχισαν την στενογραφία και απομνημόνευση ενθαρρύνθηκε. (Norman 1960).  

ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ  ΑΘΗΝΑΪΚΟΥ  ΙΠΠΙΚΟΥ ΠΕΡΙ ΤΟ  350 Π.Χ. - 250 Π.Χ.

μακράν το μεγαλύτερο όνομα αρχείου της αρχαιότητας. 

 

Στην αρχαία Ελλάδα η χρήση του αλόγου, σε πολεμικά άρματα, είναι γνωστή από τον 16ο αιώνα π.Χ., ενώ κατά τη δεύτερη χιλιετία η ταφή αλόγων μαζί με τον κύριο τους καταδεικνύει την ιδιαίτερη σημασία τους. Οι Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο κατακτούν την Τροία προσφέροντας στους εχθρούς «δώρο» με τη μορφή αλόγου, τον περίφημο «Δούρειο Ίππο».

Η κατοχή αλόγου και η δαπανηρή συντήρησή του ήταν ακριβή υπόθεση. Αναφέρεται πως το 421 π.Χ. ένα άλογο στοίχιζε το υπέρογκο ποσό των 1200 ασημένιων αττικών δραχμών. Ως εκ τούτου μόνο η αριστοκρατική τάξη είχε αυτή τη δυνατότητα και έτσι το άλογο αποτελούσε σύμβολο κύρους, πλούτου και κοινωνικής θέσης. Τον 6ο αιώνα π.Χ. πολλές αριστοκρατικές οικογένειες επιδείκνυαν την υπεροχή τους, επιλέγοντας ονόματα με πρώτο ή δεύτερο συνθετικό τη λέξη «ίππος» (π.χ. «Ιππίας» και «Ίππαρχος», γιοι του τύραννου Πεισίστρατου, «Ξάνθιππος», πατέρας του Περικλή). Ο νομοθέτης Σόλων (αρχές 6ου αι. π.Χ.), κάνοντας διάκριση των τεσσάρων κοινωνικών ομάδων της αθηναϊκής πολιτείας, ενέταξε αυτούς τους αριστοκράτες στη δεύτερη ανώτερη κοινωνική τάξη, εκείνη των Ιππέων. Κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Περικλή (461-429 π.Χ.), ο ρόλος των ιππέων αναβαθμίστηκε· συγκροτήθηκε σώμα χιλίων ανδρών (ιππικό) το οποίο λάμβανε μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και σε σημαντικές

θρησκευτικές γιορτές, όπως τα μεγάλα Παναθήναια.

Αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Θουκυδίδης και ο Ξενοφώντας κάνουν αναφορά στη συμβολή των ιππέων στις νίκες των Αθηναίων εναντίον των Σπαρτιατών, ενώ ο Αριστοφάνης ονομάζει μία από τις κωμωδίες του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ιππείς» (424 π.Χ.). Η στάση αυτή αλλάζει ριζικά με το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, το 404 π.Χ., όταν με τη συμμετοχή της τάξης των ιππέων καταλύεται η αθηναϊκή δημοκρατία και εγκαθιδρύεται το ολιγαρχικό καθεστώς των Τριάκοντα τυράννων.

Τα αγάλματα ιππέων στην αίθουσα των αρχαϊκών έργων του Μουσείου είναι πιθανότατα αφιερώματα της τάξης των Ιππέων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η σημαντικότερη συγκέντρωση τέτοιων αγαλμάτων παρατηρείται κατά τον 6ο αιώνα στην Ακρόπολη της Αθήνας. Κατασκευασμένα με εξαιρετική φροντίδα, καταδείκνυαν τον πλούτο και την ισχύ των αναθετών τους. 

Ενώ οι πληροφορίες που έχει επιβιώσει σχετικά με την αρχαία ελληνική βιβλιοθήκη και αρχεία σε  κτίρια από τις ανασκαφές των ερειπίων, οι περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη βιβλιοθήκη και το αρχείο εκμεταλλεύσεων, καθώς και βιβλιοθήκη και η λειτουργία αρχείου, βασίζεται σε λογαριασμούς τρίτων, ή είναι αποσπασματικά ή έχουν κερδοσκοπική χροιά . Δραματική εξαιρέση από αυτή τη συνολική έλλειψη στα σωζόμενα αρχεία από την αρχαία Ελλάδα είναι τα Αρχεία του  Αθηναϊκού  Ιππικού από τον τέταρτο και τρίτο αιώνα π.Χ. που σώζονται σε μολύβδινα  δισκία.  

Τα Αρχεία του  αθηναϊκού  Ιππικού ανασκάφηκαν το 1965 από ένα πηγάδι στο προαύλιο του Διπύλου, τη διπλή πύλη που οδηγούσε στην πόλη της Αθήνας από τα βόρεια. Περιελάμβανε 574 δισκία και είναι  από τον τρίτο αιώνα π.Χ.. Έξι χρόνια αργότερα, ένα άλλο με εκατό περίπου δισκία από τον τέταρτο και το τρίτο αιώνα π.Χ., ανακαλύφθηκαν από ένα τμήμα  του έχει  καλά ανασκαφεί στην άκρη της Αγοράς στην Αθήνα. Ο Ιστορικός για τα αρχεία Ernest Posner της αρχαιότητος χαρακτηρίζει  αυτές ως «μακράν το μεγαλύτερο όνομα αρχείου της αρχαιότητας.

Βρέθηκαν  πινάκια η δισκία ερμητικά κλειστής έλασης ή διπλωμένα πάνω και κάτω , που περιλαμβάνουν τις ακόλουθες πληροφορίες:

το όνομα στην γενική του ιδιοκτήτη του αλόγου- Χρώμα και το σήμα του αλόγου, εάν υπάρχει. και η αξία του που δήλωσε σε δραχμές, και με 1.200 δραχμές έχει δοθεί ως η μεγαλύτερη αποτίμηση 

 Κανονικά, μόνο το όνομα του ιδιοκτήτη αναγράφεται στο εξωτερικό, τα άλλα δεδομένα είναι γραμμένα  στο εσωτερικό του δισκίου και δεν μπορούσε να διαβαστεί, από κανέναν  εκτός εάν το  δισκίο ξετυλίγεται από την θέση του ή ξεδιπλώνεται μαζί με μια σειρά δισκίων

Είναι παλίμψηστα,  δηλαδή, η αρχικές καταχωρήσεις είχαν σβηστεί και αντικατασταθεί από νέα δεδομένα

Posner,« Η Αθηναϊκή Αρχεία Ιππικού του τέταρτου και της τρίτου αιώνα   π.Χ. »,Ο αμερικανός Αρχειονόμος (1974) 579-82). Το ευρύ φάσμα των αγγείων καθώς και τα δισκία που έχουν ανασκαφεί από το Δίπυλο περιγράφονται από  τον Karin Braun στο "Der Διπύλου-Brunne Β ¹ Die Funde," Mitteilungen des Deutschen archäologischen ινστιτούτων Athenische Abteilung, Band 85 (1970) 129-269, πλάκες 53 – 93-.

Οι Πλάκες 83-93 απεικονίζουν τι περιέχουν τα  δισκία για να μην τυλίγονται και ξετυλίγονται. Από τοίς εκτεταμένες διαθέσιμες πληροφορίες, ο John H. Kroll, συντάκτης του κύριου έγγραφου σχετικά με την ανασκαφή του 1971, ανέπτυξε μια θεωρία σχετικά με τους σκοπούς και τη λειτουργία των αρχείων τυο Αθηναϊκού ιππικού,  από τα οποία παραθέτουμε ένα μέρος:

"Η συνεχής εναλλαγή των αλόγων εξηγεί, νομίζω, γιατί τα αρχεία των τιμών των αλόγων κρατήθηκαν όπως ήταν-ατομικά του κάθε ενός σε  δισκία μολύβδου. Επίσημα ετήσια αρχεία στην Αθήνα συνήθως διατηρούνται σε μορφή λίστας σε πάπυρο ή σε μαρμάρινους  πίνακες.

 Όμως, δεδομένου ότι ένας ιππέας ήταν πιθανό να έχει αλλάξει το άλογό του σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια του έτους, ένα πιο ευέλικτο σύστημα αρχείων κλήθηκε για -το ισοδύναμο της σύγχρονης κάρτας-αρχείο του συστήματος-την οποία η καταγραφή ενός συγκεκριμένου άλογου θα μπορούσε να τραβηχτεί έξω και να αντικατασταθεί αν το ίδιο το άλογο είχε αντικατασταθεί. Έτσι για τις μεμονωμένες εγγραφές, είχε προφανή πλεονεκτήματα σε σχέση με χαρτί ή ξύλο, και, επειδή  ήταν φτηνό και θα μπορούσαν να διαγραφούν και να χρησιμοποιηθούν εκ νέου κατ 'επανάληψη, θα ήταν λιγότερο δαπανηρή σε βάθος χρόνου. Η περαιτέρω χρήση των πινακίδων, για άλλους λόγους παρεμπιπτόντως, πρέπει σίγουρα να είναι ένας παράγοντας στο χαμηλό ποσοστό επιβίωσης των δισκίων στις περισσότερες σειρές και την απώλεια των άλλων σε όλη τη σειρά.  

Υπάρχει μία άλλη σχέση με τον οποίο τα δισκία ξεχωρίζουν από τα ετήσια στοιχεία. I υποθέσω ότι ήταν έλασης ή διπλωμένα απλά για τη διευκόλυνση της αποθήκευσης και όχι επειδή οι αξιολογήσεις που περιέχουν έπρεπε να κρατηθεί μυστικό. Αλλά το γεγονός ότι ήταν διπλωμένο ή τυλίγονται, πολλοί από αυτούς όσο πιο σφιχτά θα μπορούσαν να είναι, δείχνει ότι κανείς δεν περίμενε να αναφέρονται σε τακτική βάση.

 Πράγματι, από το σύνολο της κατάστασης  των αδιάσπαστων δισκίων που ανακτήθηκαν από πηγάδια στον Κεραμικό και την Αγορά στην αρχική θέση τους  και ήταν διπλωμένο ή σε έλαση , είναι αμφίβολο ότι κανένα από τα σωζόμενα δισκία είχε ποτέ αναζητηθεί. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η αξιολόγηση  ότι ποτέ δεν αναζητήθηκαν οι  πληροφορίες, απλά ότι οι εγγραφές έγιναν σε ετήσια βάση και αρχειοθετούνται για αν αναζητηθούν  οι πληροφορίες μόνο σε σπάνιες, αν και αναμενόμενες, περιπτώσεις.Αν η ευκαιρία αυτή δεν προέκυπτε κατά τη διάρκεια του έτους, που έληξε, τότε αυτά αντικαταστάθηκαν με τις εκτιμήσεις του επόμενου έτους, και είχαν μπει στην άκρη, τελικά για να διαγραφούν και να χρησιμοποιηθούν εκ νέου »(Kroll," ένα αρχείο του Αθηναϊκού ιππικού, "Hesperia XLVI [1977] Αρ. 2, 94-95). 

ΟΙ ΑΡΧη ΤΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ ΠΕΡΙΠΟΥ 280 Π.Χ.

Κομμάτια της Οδύσσειας ,έχει πιθανά αντιγραφεί στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας  

Τα σχόλια σχετικά με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια γραμμένα στην Ελληνιστική περίοδο στην Αλεξάνδρεια και όταν άρχισε να εξερευνεί ο συγγραφέας από το κείμενο ασυνέπειες των ποιημάτων που συνέβσανη ως αποτέλεσμα των διαφορετικών ειδών γραφής και επίσης όταν  καταγράφοντας διαφορετικές εκδόσεις των ποιημάτων τι προσπαθεί να  περάσει κάτω η μέσω της προφορικής παράδοσης, τότε αυτή η διαδικασία της σύγκρισης διαφορετικών χειρογράφων κειμένων, όπως θα έχουν διατηρηθεί στο Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη – για να καταλήξουμε σε αυτό που θα μπορούσε να είναι το «κανονικό» κείμενο, τότε αυτό ακριβώς  ήταν η αρχή της Φιλολογίας .
Η πρώτη κριτική έκδοση του Ομήρου έγινε από τον Ζηνόδοτο από την Έφεσο, πρώτα ήταν επιστάτης της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας , έζησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας των δύο πρώτων Πτολεμαίων , και ήταν στο απόγειο της φήμης του, περίπου 280 πΧ . Οι συνάδελφοί του στη βιβλιοθηκονομία ήταν ο Αλέξανδρος ο Αιτωλός και ο Λυκόφρονας της Χαλκίδας , στους οποίους παρεχώρησαν τους  τραγικούς και κωμικούς συγγραφείς, αντίστοιχα, του Ομήρου και άλλους επικούς ποιητές ανατίθεται στον  Ζηνόδοτο.
"Αφού συγκέντρωσε τα διάφορα χειρόγραφα της βιβλιοθήκης, που είχαν περιεχόμενο  αμφίβολους στίχους, τα μεταφέρει ή για  να τροποποιηθούν οι γραμμές, ή  εισήγαγε νέες αναγνώσεις. Είναι πιθανό ότι ήταν ο υπεύθυνος για τη διαίρεση των ομηρικών επών σε είκοσι τέσσερα βιβλία κάθε (με τη χρήση κεφαλαίων Ελληνικών γραμμάτων για την Ιλιάδα , και πεζά για την Οδύσσεια ), και πιθανώς ήταν ο συγγραφέας του υπολογισμού των ημερών από την Ιλιάδα του Tabula Iliaca "

Η tabula illiaca 

ΤΟ ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΑΥΤΟΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟ  250 Π.Χ.

Διάγραμμα του ρολογιού με νερό του Κτησίβιου

Ο Έλληνας εφευρέτης και μαθηματικός Κτησίβιος, ίσως ο πρώτος επικεφαλής της βιβλιοθήκης της  Αλεξάνδρειας , εφηύρε το πρώτο τεχνητό αυτόματο σύστημα αυτορρύθμισης, με τον σχεδιασμό ενός βελτιωμένου τύπου ρολόι νερού ή κλεψύδρα (νερό κλέφτης) που δεν απαιτείται καμία εξωτερική παρέμβαση μεταξύ της ανατροφοδότησης αλλά  και για  τους ελέγχους του μηχανισμού . Η Κλεψύδρα του  Κτησίβιου κρατούσε  πιο ακριβή χρόνο από οποιοδήποτε ρολόι που εφευρέθηκε μέχρι ο Ολλανδός φυσικός Huygens Κρίστιαν εφεύρε  το ρολόι -εκκρεμές , και χρειάστηκε πρώτα να μελετηθεί η χρήση ενός εκκρεμούς για να ρυθμίσει και να φτιάξει ένα ρολόι τον 17ου αιώνα.

Κατά την πρώτη περίοδο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, αυτό το ρολόι του Κτησίβιου προσαρμόστηκε έτσι  ως ένας τρόπος για τους γιατρούς να μετρούν  το σφυγμό του ανθρώπου . Χρησιμοποιήθηκε επίσης σε δικαστήρια για την οριοθέτηση του χρόνου  στις ομιλίες. Ένας μακρύς σωλήνας είχε βυθιστεί στο νερό και όταν ήταν πλήρης, ενώ το  άνοιγμα στο πάνω μέρος ήταν κλειστό με την πλήρωση ανοίγει και πάλι, και το νερό που βγαίνει πέφτει μέσα από ένα μικρό άνοιγμα στο κάτω άκρο Ένα άτομο ήταν ελεύθερο να μιλήσει μέχρις ότου ο σωλήνας ήταν αδειάσει  Θεωρητικά, το μεταξύ διάστημα που το νερό στάζει σηματοδότησε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα... Ωστόσο, η ταχύτητας ροής αυξάνετε  όταν υπήρχε περισσότερο νερό στον σωλήνα  . Όπως όμως εκκενώνεται, η μείωση στην πίεση επιβράδυνε το  στάλαγμα  . Στόχος του Κτησίβιου λοιπόν  ήταν να ρυθμίσει το ρολόι, έτσι ώστε η στάθμη του νερού πρέπει να είναι συνεχώς ίδια. Συνήθιζε δυαδικό σύστημα τριών δοχείων στο οποίο ένα μεγάλο σώμα του νερού όταν αδειάσει στην κλεψύδρα για να το ασφαλίσει παρέμεινε πλήρως  ύδατος . Ο πλωτήρας και ο δείκτης που σε ένα  τρίτο δοχείο αναγράφεται ο χρόνος που διέρρευσε. Τα καλύτερα υδραυλικά ρολόγια δεν βασίζονταν απλά στην ροή του νερού μέσα από κάποιο στενό στόμιο αλλά λειτουργούσαν και με σταθερή πίεση του νερού σε ειδικά διαμορφωμένα δοχεία. Ιδιαίτερη προσοχή δινόταν στην ποιότητα και την ακρίβεια κατασκευής των στομίων απ' όπου έρεε το νερό. Η κλεψύδρα του Κτησίβιου παρέμεινε το πιο ακριβές ρολόι μέχρι το δέκατο τέταρτο αιώνα, όταν μηχανικά ρολόγια με χρήση ένα σύστημα μολυβδούχου βάρους και μοχλούς αντικατέστησαν τα ί υδραυλικά. Η επιπλέουν στην κλεψύδρα αντιπροσωπεύει ένα πρώιμο παράδειγμα ενός μηχανισμού ανατροφοδότησης "(Nocks, το ρομπότ. την ιστορία της ζωής της Τεχνολογίας [2008] 12-13).Μερικές  εφευρέσεις του Κτησίβιου ήταν ….

το Έμβολο κυλίνδρου

το Κυρτό σιφώνι.

την Αντλία πίεσης. Η πρώτη πιεστική μηχανή που έφερε δύο έμβολα (πιστόνια) με δυνατότητα παροχής 105 λίτρα/λεπτό.

την Καταθλιπτική - αναρροφητική αντλία, χειροκίνητη που χρησιμοποιούν και σήμερα οι πυροσβέστες, θυμίζει τραμπάλα.

το Υδραυλικό Ωρολόγιο και

το Υδραυλικό Μουσικό Όργανο (Ύδραυλος), το πρώτο πληκτροφόρο και πολυφωνικό όργανο στην ιστορία το οποίο αποτελεί και το πρώτο αρμόνιο.

Τηλεβόλα όπλα. Βλητικές μηχανές που λειτουργούσαν με πεπιεσμένο αέρα.

Ανυψωτήρας. Ανυψωτική μηχανή για μεγάλα βάρη που λειτουργούσε με πίεση νερού.

Καταπέλτες υδραυλικοί. Καταπέλτες των οποίων το τέντωμα των ιμάντων ή σχοινιών γινόταν υδραυλικά.

Κλεψύδρα. Αστρονομικό υδραυλικό όργανο - χρονόμετρο. Η Κλεψύδρα του Κτησιβίου λεγόταν και ύδραυλις, σε αντιδιαστολή με τον ύδραυλο, που λεγόταν το μουσικό όργανο. 

Η ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΕΞΑΝΤΑ  ΙΠΠΑΡΧΟΣ 150-100 ΠΧ 

Ένα πορτραίτο του Ιππάρχου από τη σελίδα τίτλου του Cosmographicall William Cunningham του Glasse (1559). 

Ο αστρολάβος εφευρέθηκε στον ελληνιστικό κόσμο και αποδίδεται στον έλληνα αστρονόμο   Ίππαρχο. «…εφεύρε τα κατάλληλα όργανα για τον ορισμό της θέσης του κάθε άστρου έτσι ώστε από την θέση και από το μέγεθός τους να αναγνωρίζονται εύκολα και εάν κάποιο απ’ αυτά εξαφανίζονταν ή κάποιο νέο εμφανίζονταν ή ορισμένα απ’ αυτά μετακινούνταν ή εάν η λάμψη μερικών άλλαζε να γίνεται άμεσα αντιληπτό, μ’ αυτόν τον τρόπο άφησε στην ανθρωπότητα τον ουρανό ολόκληρο ως κληρονομιά», όπως μας αναφέρει ο Πλίνιος.. O Ίππαρχος είναι λοιπόν ο εφευρέτης του Αστρολάβου, (όργανο με τη βοήθεια του οποίου μέτρησε τις συντεταγμένες των αστέρων). Τελειοποίησε τη Διόπτρα, (όργανο που του επέτρεψε την εκτίμηση της φαινόμενης διαμέτρου Ηλίου και Σελήνης, την απόσταση και το πραγματικό μέγεθός τους). Επίσης τελειοποίησε παλαιότερα όργανα όπως ήταν ο Γνώμων, το Ηλιοτρόπιο ή «Σκιάθηρον», το Ηλιωρολόγιο, το Καθετίον, την Κλεψύδρα, τους "Κρίκους", τη Στερεά σφαίρα και το Υδρολόγιο.

Και ενώ θεωρείται ο πρώτος που διαίρεσε τους κύκλους των παραπάνω αστρονομικών αυτών οργάνων σε 360 μοίρες είναι ο πρώτος που κατασκεύασε Υδρόγειο σφαίρα.

Το 2006, ανακοινώθηκε από την Ομάδα Έρευνας του Μηχανισμού των Αντικυθήρων ότι ένα σύμπλεγμα οδοντωτών τροχών στο εσωτερικό του μηχανισμού αναπαριστούσε τη μεταβλητή γωνιακή ταχύτητα της Σελήνης, σύμφωνα με τη θεωρία του Ιππάρχου. Η σχετικά κοντινή χρονική απόσταση ανάμεσα στον θάνατο του Ιππάρχου και την υποτιθέμενη περίοδο κατασκευής του μηχανισμού θα μπορούσε να σημαίνει ότι η σχολή του Ιππάρχου είχε κάποια ανάμειξη στον σχεδιασμό ή και την κατασκευή του μοναδικού αυτού οργάνου. 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΠΠΑΡΧΟ 

Ο Ίππαρχος ο Ρόδιος ή Ίππαρχος ο Νικαεύς (περ.190 π.Χ. - 120 π.Χ.) ήταν Έλληνας αστρονόμος, γεωγράφος, χαρτογράφος και μαθηματικός, θεωρούμενος από αρκετούς και ακριβέστερα ως ο «πατέρας της Αστρονομίας». `Αλλοι τίτλοι που του έχουν αποδοθεί είναι του μεγαλύτερου αστρονομικού παρατηρητή «πρίγκιπα της παρατήρησης», «θεμελιωτή της τριγωνομετρίας» ως και του «μεγαλύτερου αστρονόμου της αρχαιότητας», αλλά και «όλων των εποχών». Η υπομονή του, η οξυδέρκειά του αλλά και το βεβαιούμενο ιστορικά πάθος του με ότι καταπιανόταν τον οδήγησαν σε δρόμους που σήμερα, αναλογικά με τα δεδομένα της εποχής του, σίγουρα εντυπωσιάζουν.

Ο Ίππαρχος, ο γιος του Διονυσίου, πέρασε τελικά στην αθανασία το 120 π. Χ. στην παραλία της αγαπημένης του Ρόδου, εκεί απ’ όπου φαίνεται ότι έκανε και τις περισσότερες αστρικές του παρατηρήσεις.

http://www.hellinon.net/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ"

Η μυστική ενέργεια των αρχαιολογικών χώρων

 

Ένα αρχαίο μνημείο μας προκαλεί συνήθως μια αίσθηση θαυμασμού.--- Έχετε όμως σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσε να αποτελέσει κι έναν πυρήνα ενέργειας, που εξαγνίζει και αναζωογονεί την ψυχή μας, αλλά και ένα μέσο προς την ενόραση και την ανακάλυψη του εαυτού μας;---

Η Ελλάδα είναι μια χώρα γεμάτη αρχαιολογικούς χώρους κι εμείς μπορούμε να επωφεληθούμε από μια επίσκεψη σ’ αυτούς, όχι μόνο ικανοποιώντας την αισθητική μας θαυμάζοντας τα μνημεία τους, αλλά αντλώντας και ενέργεια για να εξυψώσουμε την ψυχή μας. Η ενέργεια ενός τέτοιου χώρου μπορεί να μας θεραπεύσει, να μας καθοδηγήσει και να αφυπνίσει μέσα μας δυνατότητες όταν συντονιστούμε μαζί της. Είναι αλήθεια ότι όταν βρισκόμαστε ακόμα και στον πιο μικρό και λιτό αρχαιολογικό χώρο, αισθανόμαστε συνήθως δέος. Πατάμε ως επισκέπτες πάνω στη γη όπου κάποτε έζησαν άλλοι άνθρωποι, πρόγονοι και μακρινοί συγγενείς μας. Το πρώτο
δίδαγμα που μας δίνει ένας τέτοιος χώρος, άλλωστε, είναι η παροδικότητα, μια αίσθηση που είναι ισχυρή και συνήθως μας προκαλεί θλίψη. Εκτός όμως από αυτή την αίσθηση του φθαρτού που μας συγκλονίζει, ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει πώς να αντιμετωπίσει το θέαμα σε ένα αρχαιολογικό χώρο, ώστε να εκμεταλλευτεί την εμπειρία της επαφής του με αυτή την πηγή της Ιστορίας στον υπέρτατο βαθμό. Γιατί, ένας αρχαιολογικός χώρος είναι, πάνω απ’ όλα, μια περιοχή που εκπέμπει ξεχωριστή ενέργεια, αυτή που πρέπει να αντλήσουμε σε μια επίσκεψή μας εκεί. Κάθε ταξίδι σε αρχαία μνημεία είναι μια δυνατότητα αυτοαποκάλυψης. Το ίδιο το τοπίο του χώρου, τα κτίσματα και η ενέργεια των ανθρώπων που έζησαν εκεί συναντώνται σε έναν ενεργειακό κόμβο από τον οποίο έχουμε να κερδίσουμε πολλά. Ας δούμε αρχικά μία μία τις ενέργειες που εκπέμπονται από έναν τέτοιο χώρο:

α) Η ενέργεια του τοπίου Οι αρχαιολογικοί χώροι δεν είναι χτισμένοι σε τυχαία μέρη του πλανήτη. Ειδικοί ιερείς και γεωμάντεις, μέσα από αναζήτηση στη φύση επέλεγαν τις περιοχές ανοικοδόμησης των αρχαίων μνημείων. Έτσι, τα τοπία που τα φιλοξενούν πλέον αποτελούν μικρούς ή μεγάλους δίαυλους ενέργειας και κομβικά ενεργειακά σημεία πάνω στο ζωντανό σώμα του πλανήτη. Η σύσταση του εδάφους, το υψόμετρο, η πανίδα και η χλωρίδα, τα νερά της περιοχής, τα έντονα γεωλογικά φαινόμενα (απότομοι και ξεκομμένοι βράχοι, χαράδρες, σπηλιές κ.λπ.), συνιστούν την ιδιαίτερη ενέργεια του συγκεκριμένου χώρου που επιλέχτηκε για συγκεκριμένη χρήση. Ένας τρόπος για να τη νιώσετε είναι να επιλέξετε μια ήσυχη γωνιά, να ανοίξετε ελαφρά τα πόδια σας πάνω από το έδαφος, να απλώσετε τις παλάμες σας, ώστε να «βλέπουν» προς τα κάτω, και να προσπαθήσετε να ακούσετε ανεπηρέαστοι τον ήχο που εκπέμπει το τοπίο. Κάθε τοπίο εκπέμπει διαφορετικό ήχο, ο οποίος αντιπροσωπεύει την ανάσα του πλανήτη στη συγκεκριμένη περιοχή και μας αφήνει μια απροσδιόριστη γεύση στο στόμα. Παρόμοια αποτελέσματα θα έχετε αν κλείσετε τα μάτια και αφήσετε το τοπίο να σας «στείλει» την εικόνα του χρώματός του. Ανάλογα με το είδος του τελευταίου ή τον ήχο που θα λάβετε, μπορείτε να ανακαλύψετε την προδιάθεση της ενέργειας του χώρου και νιώθοντάς τη να τη συντονίσετε με τη δικιά σας.

β) Το μεγάλο ενεργειακό πεδίο Κάθε χώρος, ειδικά τα μεγάλα ιερά, ανήκουν σε ένα ευρύτερο ενεργειακό πεδίο, στο οποίο επιμέρους κέντρα συνδέονται μεταξύ τους σαν τα μέλη ενός σώματος. Τα ιερά μεταξύ τους μπορεί να δημιουργούν σχηματικά ένα ενεργειακό τρίγωνο, έναν κύκλο ή άλλα γεωμετρικά σχήματα και ιερούς αριθμούς (χρυσή τομή). Επίσης, είναι πιθανό, ιερά αφιερωμένα στον ίδιο θεό (π.χ. του Απόλλωνα στους Δελφούς και στη Δήλο) να έχουν στοιχεία που αλληλεπιδρούν. Όταν βρίσκεστε λοιπόν σε έναν αρχαιολογικό χώρο, αντλείτε ενέργεια από το ευρύτερο ενεργειακό πεδίο του, γιατί καθένας από αυτούς συνδέεται με την ενέργεια των άλλων σαν τα καλώδια ενός δικτύου. Έτσι, βαδίζοντας σε έναν αντλείτε ενέργεια από όλους όσοι βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή, αφού οι παλμοί και οι δονήσεις τους ενώνονται κάτω από τα πόδια σας.

γ) Ενέργεια από τη χρήση Ανεξάρτητα από το τοπίο στο οποίο βρίσκεται, ένας αρχαιολογικός χώρος φιλοξένησε ανθρώπους που γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν εκεί, φορτίζοντας το χώρο με την ενέργειά τους. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, η δράση, οι τελετουργίες και οι προσδοκίες τους κρυσταλλωθηκαν στο χώρο και πάλλονται ακόμα και σήμερα. Ο επισκέπτης που είναι ευαίσθητος δέκτης ερεθισμάτων μπορεί να νιώσει τον απόηχο της παλιάς ζωής και την ενέργειά της. Επειδή αυτή μπορεί να είναι και αρνητική (από σφαγές ή την πραγματοποίηση σκοτεινών τελετών), καλό είναι η επίσκεψή σας σε τέτοιους χώρους να συνοδεύεται και από μια ενεργειακή προστασία, το «Ενεργειακό Αβγό», ένα ενεργειακό δηλαδή κοστούμι που θα «φοράτε» πριν εισέλθετε στον αρχαιολογικό χώρο, ένα νοητό αβγό που θα εκπέμπει θετική ενέργεια γύρω από το σώμα σας και θα είναι αδιαπέραστο από άλλες ενέργειες. Για να γίνετε δέκτες της πρώτης, ακουμπήστε τις παλάμες σας στο χώμα για λίγα λεπτά, νιώθωντάς την να κυκλοφορεί στο σώμα σας, κάνοντας έναν κύκλο πριν επιστρέψει στο έδαφος, «καθαρίζοντάς» σας. Θα αισθανθείτε έτσι σαν να ανασυνδέεστε με τις ρίζες σας.

δ) Η ενέργεια των μνημείων Τα αρχαία ερείπια εκπέμπουν ισχυρή ενέργεια, ειδικά αν έχουν χρησιμοποιηθεί σε τελετουργίες, οι οποίες έχουν «ποτίσει» τα κτίσματα του χώρου. Μια κολόνα ενός αρχαίου ναού που παραμένει όρθια λειτουργεί σαν αντένα που εκπέμπει την παλιά ενέργεια του μνημείου και μια πύλη (όπως αυτή στις Μυκήνες ή στη Νάξο), την οποία είχαν διαβεί χιλιάδες άνθρωποι με ευλαβικότητα, σαν ένα «πέρασμα» σε πιο λεπτούς κραδασμούς και συχνότητες. Επιπλέον, η αρχιτεκτονική τέτοιων χώρων είναι φορέας ισχυρής ενέργειας, καθώς έχουν κατασκευαστεί σύμφωνα με ιερές αναλογίες και μυστικούς κώδικες που τη συντηρούν μαζί με τις σκεπτομορφές, οι οποίες αποτελούν ένα αόρατο άφθαρτο κτίσμα που περιβάλλει το φυσικό, αλληλεπιδρά με τους επισκέπτες και τους εξευγενίζει. Θα το διαπιστώσετε αγγίζοντας μια αρχαία πέτρα ή ένα τμήμα κίονα με το αριστερό χέρι σας και φέρνοντας το δεξί στην περιοχή του ομφαλού. Θα νιώσετε τότε την ενέργεια του μνημείου να περνάει από το αριστερό χέρι και να καταλήγει στο δεξί, αποθηκευόμενη στην περιοχή του ομφαλού. Ανάλογα με τη χρήση, την αρχιτεκτονική και την εποχή κατασκευής του (Μυκηναϊκή, Αρχαϊκή, Κλασσική, Ελληνιστική κ.λπ.), κάθε μνημείο διατηρεί και άλλη μορφή ενέργειας. Λόγω έλλειψης διαθέσιμου χώρου, θα περιοριστούμε εδώ στην αναφορά μόνο μερικών μνημείων και το είδος της ενέργειας που εκπέμπουν.

1. Ναός Οι ναοί, λόγω τις πολύχρονης συνήθως χρήσης τους, αλλά και της υψηλής ενεργειακής φόρτισής τους από τελετουργίες και επικλήσεις που γίνονταν εκεί, έχουν κατακρατήσει μεγάλη ποσότητα και καλή ποιότητα ενέργειας. Η ποιότητα αυτή ποικίλλει ανάλογα και με το θεό στον οποίο ήταν αφιερωμένος ο ναός. Σε ναούς του Απόλλωνα (Δελφοί, Δήλος) μπορείτε να συντονιστείτε με την ενέργεια της έμπνευσης (ειδικά οι καλλιτέχνες), της καθαρής σκέψης ή της απομάκρυνσης παλιών καρμικών φορτίων. Ως… ασκούμενοι, βρείτε μια ήσυχη περιοχή στον αρχαιολογικό χώρο (ή, ακόμη καλύτερα, καθίστε πάνω σε κάποιο πέτρινο κατάλοιπο, κάτω από τη σκιά ενός δέντρου) και, αφού ηρεμήσετε εισπνέοντας και εκπνέοντας αργά, συγκεντρωθείτε στο θέμα που σας ενδιαφέρει. Τότε θα νιώσετε την ενέργεια του αρχαίου ναού να σας διαπερνά και να προκαλεί διαύγεια στη σκέψη σας… Όλα θα γίνουν λαμπερά και ξεκάθαρα μέσα σας. Μια αρχαία ιδέα, έμπνευση ή ανακάλυψη μπορεί να συντονιστεί μαζί σας σε έναν τέτοιο χώρο. Οι ναοί του Δία (Δωδώνη, Ολυμπία κ.λπ.) είναι κατάλληλοι για να τεθούν θέματα αποφασιστικότητας, βούλησης, εξουσίας και διαχείρισης υποθέσεων και σε ναούς της Αθηνάς (Παρθενώνας, Αφαία στην Αίγινα κ.λπ.) θέματα στοχασμού, υπαρξιακά, γνώσης και σοφίας ή η αίτηση συμβουλών για καλύτερη δράση. Οι ναοί της Αρτέμιδος (Βραυρώνα) προσφέρονται για θέματα στόχων και χειρισμού των συναισθημάτων και οι ναοί του Ηφαίστου (Λήμνος, Θησείο, Σαμοθράκη) για θέματα δημιουργικότητας, ζωτικότητας και πραγμάτωσης επιδιώξεων. Οι ναοί της Δήμητρας (Ελευσίνα) «διευκολύνουν» θέματα αγάπης, κατανόησης, επανένωσης με πρόσωπα ή την απαλλαγή από βάσανα και οι ναοί της Ήρας (Άργος, Σάμος κ.λπ.) θέματα οικογενείας, συγγενών, αλληλοϋποστήριξης, συνεννόησης στο γάμο κ.λπ. Θυμηθείτε λοιπόν ότι κάθε χώρος μπορεί, αν συντονιστείτε μαζί του σωστά, να σας βοηθήσει σε θέματα της καθημερινότητάς σας. Γιατί να μην το προσπαθήσετε;

2. Μαντεία Τα μαντεία (Δελφοί, Δωδώνη, Τροφωνίου στη Λιβαδειά, Αμφιαράειο κ.λπ.) είναι σαν πύλες άλλων διαστάσεων, όπου μπορούμε να διαισθανθούμε ως ένα βαθμό κάποια από τα μελλούμενα γεγονότα. Όταν βρεθείτε σε τέτοιους χώρους, θέστε νοερά το θέμα για το οποίο θα θέλατε να λάβετε κάποιο μήνυμα, πριν εισέλθετε στο χώρο. Κατά την περιήγησή σας αφήστε το βλέμμα σας να περιδιαβεί στα μνημεία και το τοπίο. Απρόσμενα, σε στιγμή που σχεδόν έχετε ξεχάσει το θέμα, θα «ακούσετε» μέσα σας μια απάντηση, την οποία πρέπει να επεξεργαστείτε. Πολλές φορές τέτοιοι χώροι «μιλάνε» με ειδικούς κώδικες της αρχαιότητας (όπως της Πυθίας) και χρειάζεται να αποσυμβολίσουμε την απάντησή τους, όπως σ’ ένα όνειρο.

3. Θέατρα Τα θέατρα έχουν φορτιστεί από μεγάλες συγκεντρώσεις ανθρώπων, από αρχαίες ρήσεις τραγωδών, αλλά και από το ίδιο το σχήμα τους, αφού το κοίλο τους είναι μια μήτρα που συγκρατεί και πολλαπλασιάζει τις εκπομπές ενέργειας. Κατά την επίσκεψή σας εκεί, σταθείτε στο κέντρο της ορχήστρας του θεάτρου και διαβάστε δυνατά (εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν) ένα απόσπασμα από το πρωτότυπο κείμενο μιας αρχαίας τραγωδίας ή ενός έργου του Πλάτωνα. Θα νιώσετε το χώρο να ζωντανεύει και τον εαυτό σας να γίνεται κομμάτι του κοίλου.

4. Ασκληπιεία Τα ασκληπιεία (Επίδαυρος, Αμφιαράειο, Ιπποκράτειο στην Κω κ.λπ.) είναι τα αρχαία νοσοκομεία απ’ όπου μπορείτε να αντλήσετε θεραπευτική ενέργεια, φτάνει να είσαστε δεκτικοί, με το σώμα και το νου. Σταθείτε στο χώρο ενός αρχαίου ασκληπιείου και οραματιστείτε την ενέργειά του με τη μορφή φωτεινών σπειρών, που εισέρχονται στα πέλματά σας, ανεβαίνουν τονώνοντάς σας από τη σπονδυλική στήλη και καταλήγουν σαν φωτεινή λάμψη στην κορυφή του κεφαλιού σας. Συγκεντρωθείτε εκεί και νιώστε τις σπείρες ενέργειας να σας απολυμαίνουν και να σας επουλώνουν εσωτερικά.

5. Αγορές Οι αρχαίες αγορές ήταν οι χώροι συνάθροισης των αρχαίων, των συναλλαγών και της ανταλλαγής ιδεών. Εκεί όπου έχουν διακινηθεί τεράστια χρηματικά ποσά, μπορείτε να συντονιστείτε με την ενέργεια του πλούτου. Διαλογιστείτε για θέματα οικονομικά, χρηματικά, επαγγελματικά κ.λπ. Μολονότι οι συνθήκες εμπορίου έχουν αλλάξει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, το πνεύμα της επιτυχίας στον πλουτισμό είναι το ίδιο και είναι ακόμη ενεργό στις αρχαίες αγορές.

http://aromaellada.blogspot.gr/
http://autochthonesellhnes.blogspot.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μυστική ενέργεια των αρχαιολογικών χώρων"

Ο φορητός υπολογιστής του Μίνωα

Ὁ ὑπολογιστὴς τοῦ Μίνωος.---.

 
Ο φορητός υπολογιστής του Μίνωα---
Παρασκευάς Περάκης----

Τον πρώτο αναλογικό υπολογιστή στην Ιστορία της ανθρωπότητας είχαν ανακαλύψει οι Μινωίτες, σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει ο ερευνητής δρ Μηνάς Τσικριτσής, ο οποίος θα παρουσιάσει σύντομα στα Χανιά τη λειτουργία ενός σημαντικού μινωικού ευρήματος, που αλλάζει όσα ξέραμε για τον Μινωικό Πολιτισμό.
Σύμφωνα με τον Κρητικό ερευνητή αιγαιακών γραφών, το μινωικό αντικείμενο, που είχε βρεθεί το 1898 στο Παλαίκαστρο Σητείας, αφαιρεί από τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων την ‘τεχνολογική πρωτιά’ καθώς είναι ο πρώτος αναλογικός υπολογιστής στην Ιστορία και μάλιστα φορητός!

Η λειτουργία του υπολογιστή‘Πρόκειται για έναν μικρό, φορητό, αναλογικό υπολογιστή που προσδιορίζει όλες τις εκλείψεις και κάνει την ίδια δουλειά με τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, τον οποίο μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε τον αρχαιότερο υπολογιστή’, δηλώνει στα ‘Χανιώτικα νέα’ ο κ. Τσικριτσής. ‘Επιπλέον, όμως’, συμπληρώνει, ‘ο υπολογιστής αυτός έχει τη δυνατότητα να προσδιορίζει το γεωγραφικό πλάτος. Είναι ένα όργανο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στη ναυσιπλοΐα αλλά και στην Αστρονομία’.
Η ιστορία του ευρήματος

Σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, το λάπτοπ του Μίνωα ήρθε στην επιφάνεια από το αλέτρι ενός αγρότης στο Παλαίκαστρο Σητείας το 1898. Ο γεωργός εντόπισε δύο πλάκες, τις οποίες στη συνέχεια επιχείρησε ανεπιτυχώς να πουλήσει. ‘Το εύρημα έφτασε στα Χανιά και στα χέρια του Στέφανου Ξανθουδίδη, ο οποίος αμέσως διαπίστωσε τη σπουδαιότητά του και τη σχέση του με τον Μινωικό Πολιτισμό’, ανέφερε στα ‘Χ.Ν.’ ο κ. Τσικριτσής και προσέθεσε: ‘Ο Ξανθουδίδης έκανε μια δημοσίευση στην αρχαιολογική εφημερίδα της εποχής αλλά οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν δεν ήταν καλές ποιοτικά. Ηταν, λοιπόν, αδύνατο για τους απανταχού ερευνητές να αξιοποιήσουν το υλικό και να διαπιστώσουν περί τίνος επρόκειτο’.
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1938, ο Αρθουρ Εβανς έκανε μια δημοσίευση για το συγκεκριμένο εύρημα χρησιμοποιώντας ένα σκίτσο το οποίο, όμως, σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, ήταν λάθος και οδηγούσε τους ερευνητές σε εσφαλμένα ή ελλιπή συμπεράσματα.
‘Γράφοντας το βιβλίο μου για την «Αστρονομία του Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού»’, ανέφερε στα ‘Χ.Ν.’ ο κ. Τσικριτσής, ‘έφτασα και στο συγκεκριμένο εύρημα. Από τις φωτογραφίες του Ξανθουδίδη δεν μπορούσα να βγάλω συμπεράσματα, ενώ από το δημοσίευμα του Εβανς διαπίστωσα ότι ήταν λάθος το σκίτσο. Ετσι ζήτησα από το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου να μελετήσω το πρωτότυπο και τόσο ο διευθυντής -κ. Ρεθεμνιωτάκης- όσο και η αρχαιολόγος -κα Αθανασάκη- με βοήθησαν και τους ευχαριστώ. Συνδυάζοντας τις γνώσεις μου για τον Μινωικό Πολιτισμό και  την Αστρονομία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η λειτουργία του μηχανισμού αυτού αφορούσε τη μέτρηση του χρόνου και την πρόβλεψη σεληνιακών και ηλιακών εκλείψεων’. 

Λειτουργικό μέχρι σήμεραΗ εντυπωσιακή αποκάλυψη του κ. Τσικριτσή λειτουργεί μέχρι και σήμερα καθώς, όπως αναφέρει ο ίδιος, ‘διαπιστώνω με το αντίγραφο που κατασκεύασα ότι ο υπολογιστής αυτός είναι σε θέση να προβλέπει τις εκλείψεις. Το επιβεβαίωσα και με την περασμένη έκλειψη του Δεκεμβρίου αλλά και αντιπαραβάλλοντας τις μετρήσεις του με αυτές της NASA’.
                                                                   Πώς λειτουργεί; 

Ο ακτινωτός κύκλος του 15ου αιώνα π.Χ. χωρίζεται σε δύο ημικύκλια, που το καθένα έχει 29 και 30 χαράξεις. Αυτά τα ημικύκλια αναπαριστούν δύο σεληνιακούς μήνες, 29 και 30 ημερών, που αρχίζουν και τελειώνουν με πανσέληνο. Αν, κάθε ημέρα, μετακινούμε δεξιόστροφα μία βελόνα στον εσωτερικό κύκλο και κάθε 15 ημέρες μετακινούμε μια άλλη βελόνα αριστερόστροφα στην περιφέρεια με τα ακτινωτά τριγωνικά δόντια, παίρνουμε την πορεία της Σελήνης ως προς την πορεία του Ηλίου. ‘Οι Μινωίτες εγνώριζαν για το φυσικό φαινόμενο που ονομάζεται «Σάρος»’, αναφέρει ο κ. Τσικριτσής εξηγώντας ότι πρόκειται για το γεγονός ότι οι εκλείψεις κάθε δεκαοκτώμισι χρόνια επαναλαμβάνονται. ‘Πάνω στη μήτρα που βρέθηκε υπήρχαν δύο βελόνες και μία λαβίδα. Ενας διαβήτης, δηλαδή. Οπότε με αυτά τα εργαλεία το δουλεύεις άνετα. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ένα μικρό «portable» χρησιμοποιώντας τους όρους της σύγχρονης τεχνολογίας’, συμπληρώνει ο κ. Τσικριτσής και επισημαίνει: ‘Το σημαντικό είναι ότι αυτό το εύρημα αλλάζει την ιστορία της Τεχνολογίας καθώς είναι μια εφεύρεση προγενέστερη του Μηχανισμού των Αντικυθήρων’. 

Ο πλούτος του Μινωικού Πολιτισμού 

Με αφορμή την ανακάλυψη αυτή του κ. Τσικριτσή για τη λειτουργία του ευρήματος, αναδεικνύεται ο πλούτος του Μινωικού Πολιτισμού. ‘Αυτά που έχουμε βρει είναι ελάχιστα και προσωρινά αρχεία των Μινωιτών’, τονίζει ο Κρητικός ερευνητής. ‘Αποδεικνύεται ότι είχαν πλούσια γνώση σε τομείς, όπως η Αστρονομία και τα Μαθηματικά. Ηταν ένας Πολιτισμός πολύ προχωρημένος, που ενδεχομένως να σχετίζεται και με τους Ατλάντιους’.
Χαρακτηριστικό είναι, ότι ο κ. Τσικριτσής διαπίστωσε από την έρευνά του ότι το εύρημα της Σητείας σχετίζεται με το φημισμένο Στόουνχεντζ στη Βρετανία. Οπως μας εξήγησε, ουσιαστικά το Στόουνχεντζ αποτελεί μια αποτύπωση σε μεγάλη κλίμακα του υπολογιστή αυτού ή κάποιου άλλου αντίστοιχου. 

Στα Χανιά η παρουσίαση του ευρήματος 

Ο κ. Τσικριτσής θα βρεθεί στα Χανιά τον επόμενο μήνα. Σε εκδήλωση που συνδιοργανώνει η ‘Τυποβιβλιοχαρτεμπορική’ Πελεκανάκη, θα παρουσιάσει το βιβλίο του ‘Αστρονομία Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού’ αλλά και τη μελέτη του για τον μινωικό υπολογιστή. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 13 Απριλίου στην αίθουσα του Εμπορικού Επιμελητηρίου στην Αγορά.  (χανιώτικα νέα καὶ φωτογραφίες ἀπὸ ἐδῶ)


Αναδημοσίευση από : http://filonohpontou.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο φορητός υπολογιστής του Μίνωα"

Η Αναπηρία στην Αρχαία Ελλάδα

Τιμούσαν άτομα με σωματική αναπηρία στην αρχαία Ελλάδα;---Η Αναπηρία στην Αρχαία Ελλάδα - Μέσα στα χρόνια, πολλές από τις αναπηρίες αποδόθηκαν σε δαιμονοπληξίες ή σε θεϊκή τιμωρία.-- Η πρώτη επιστημονική προσέγγιση της αναπηρίας έγινε από τον Ιπποκράτη γύρω στα 400 π.Χ., ο οποίος απέρριψε τις απόψεις αυτές. Υποστήριξε μάλιστα ότι προέρχονται από εγκεφαλικές νόσους, άποψη πρωτοπόρα για την εποχή αυτή. Η θέση που ακολούθησε ο Ιπποκράτης ήταν η αιτία για την αποδοχής της αναπηρίας και το έναυσμα για τις πρώτες οργανωμένες προσπάθειες κατανόησης και θεραπείας

Ο Ηφαιστος ήταν θεός της φωτιάς και των μετάλλων, και όχι μόνο. Μια παράδοση τον θεωρεί γιο της Ήρας και του Δία. Ο Όμηρος λέει πως γεννήθηκε κουτσός. Μια άλλη παράδοση, που είναι και επικρατέστερη, αναφέρει με διαφορετικό τρόπο γιατί ο Ήφαιστος ήταν κουτσός. Λέει λοιπόν ότι ο Δίας τον πέταξε έξω από τον Όλυμπο, γιατί κάποτε που ο ίδιος φιλονικούσε μη την Ήρα, ο Ήφαιστος πήρε το μέρος της μητέρας του.

Μια ολόκληρη μέρα έπεφτε ο θεός προς τα κάτω. Τέλος κατά τη δύση του ήλιου προσγειώθηκε στη Λήμνο. Οι κάτοικοί της τον παρέλαβαν και τον περιποιήθηκαν. Γι” αυτό και στην αρχαία εποχή πίστευαν ότι το χαλκείο του, δηλαδή το εργαστήριο του του χαλκού, βρισκόταν στη Λήμνο, στο ηφαίστειο Μόσυχλος.

Πίστευαν ακόμη ότι οι βοηθοί του ήταν οι Κάβειροι, που τους λάτρευαν στη Λήμνο. Τον λάτρευαν κυρίως στην Αθήνα, όπου υπήρχε ναός προς τιμήν του, αυτό που σήμερα ονομάζουμε Θησείο. Οι γιορτές που τελούνται εκεί ονομάζονταν Ηφαίστεια και Χαλκεία. Τις γιορτές αυτές τις μοιραζόταν με τη θεά Αθηνά, που και αυτήν τη θεωρούσαν θεά των τεχνών.

Ο Ηφαιστος, ο μοναδικός γιος του Διός και της Ηρας, ήταν ο εργάτης (ναι, το τεμπελιό είναι «προνόμιο» θεών μοντέρνων θρησκειών) Θεών και ανθρώπων. Κατασκεύαζε όπλα, παλάτια, κοσμήματα, όλα περίτεχνα και σπουδαία. Το παλάτι στον Όλυμπο ολόχρυσο με πολύτιμους λίθους στολισμένο.

Τα δώρα του στους θεούς ασύλληπτης έμπνευσηςκαι ομορφιάς. Αυτός δώρισε στον Δία την αιγίδα (που μετά έδωσε στην Αθηνά) και το σκήπτρο του, στην Δήμητρα το δρεπάνι, στον Απόλλωνα και την Άρτεμη τα χρυσά τους βέλη, στον ήλιο τα λαμπρό του άρμα και στον Διόνυσο το ολόχρυσο κύπελό του.

Αυτός κατασκεύασε τα όπλα του Αχιλλέα, που του ζήτησε η μητέρα του η Θέτιδα και ο Όμηρος περιγράφει στην Ιλιάδα με κάθε λεπτομέρεια. Ακόμη, στον Ήφαιστο αποδίδεται και η κατασκευή του Τάλου. Κατά πολλές εκδοχές, ο Ηφαιστος ο ασχημότερος όλων των Θεών, γυναίκα του είχε την ωραιότερη θεά, την Αφροδίτη…

Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι στην αρχαία Ελλάδα όχι μόνο εκτιμούσαν τα άτομα με παραπληγία, αλλά μέχρι και Θεό με παραπληγία λάτρευαν. Και μια που έγινε λόγος για παραπληγία ο όρος Παραολυμπιακοί προέρχεται από το παρά (δίπλα, μαζί) και Ολυμπιακοί και όχι οπως λανθασμένα νομίζουν πολλοί από τις λέξεις παραπληγία και Ολυμπιακοί.

Συντάχθηκε απο τον/την Administrator  

Η Αναπηρία στην Αρχαία Ελλάδα Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης είχαν αναφερθεί πολλές φορές στην αναπηρία και πιο συγκεκριμένα στο πως θα μπορούσαν οι κωφοί να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους και να εκπαιδευτούν

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Αναπηρία στην Αρχαία Ελλάδα"

Η Φιλοσοφία στην αρχαία Ελλάδα

Η Φιλοσοφία της Επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα---

Οι αρχαίοι Έλληνες τεχνίτες, συμπεριλαμβανομένων των ναυτικών, αγροτών, αρχιτεκτόνων, εμπόρων, σιδηρουργών, ναυπηγών, γιατρών και χρονικογράφων, ήταν εξοικειωμένοι με μια μεγάλη ποικιλία υλικών, φυτών, ζώων, ανθρώπων, γεγονότων.---- Έσκαψαν σήραγγες, βρήκαν τρόπους να μεταφέρουν και να αποθηκεύσουν ευαίσθητα αγαθά, και μπορούσαν να ταυτοποιήσουν και να ανακουφίσουν σωματικούς και ψυχικούς πόνους. Διέσχισαν εθνικά σύνορα και αφομοίωσαν ξένες ιδέες και τεχνικές. Αρχαιολογικές ανακαλύψεις δείχνουν πόσα πολλά ήταν γνωστά, για παράδειγμα, σχετικά με τις ιδιότητες των μετάλλων, τις ενώσεις και τα κράματά τους, και με πόση επιδεξιότητα χρησιμοποιείτο αυτή η γνώση. Μια τεράστια ποσότητα πληροφορίας είχε κατασταλάξει στα έθιμα, τις μεθόδους παραγωγής και την κοινή λογική της εποχής.

Οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούσαν τούτη την αφθονία δεδομένη. Δεν εντυπωσιάζονταν όλοι απ' αυτήν. Σκοπεύοντας σε κάτι βαθύτερο, ορισμένοι πρώιμοι στοχαστές άρχισαν το έργο της γνώσης ξανά από την αρχή, αυτή τη φορά χωρίς λεπτομέρειες αλλά με μεγαλύτερη σαφήνεια και ακρίβεια. Ήταν φιλόσοφοι γιατί προτιμούσαν τις λέξεις απ' τα πράγματα, τον συλλογισμό από την εμπειρία, τις αρχές από τους πρακτικούς κανόνες και δεν τους πείραζε αν οι ιδέες τους συγκρούονταν με παραδόσεις και φαινόμενα του προφανέστερου είδους. Ήταν επίσης θρησκευτικοί και κοινωνικοί μεταρρυθμιστές· χλεύαζαν τα λαϊκά έθιμα και δοξασίες, περιφρονούσαν τους θεούς της παράδοσης και τους αντικατέστησαν με τέρατα (παράδειγμα: ο Θεός του Ξενοφάνη, που είναι πλήρης σκέψεως και ισχύος αλλά του λείπει η συμπόνια). Ήταν επιπλέον επιστήμονες για τα πάντα. Δεν μίλαγαν από καθέδρας, συζητούσαν τις απόψεις τους και ορισμένες από τις ιδέες τους έχουν επιβιώσει ως σήμερα.

Έτσι ο Παρμενίδης ισχυρίστηκε ότι ο κόσμος είναι ένας, ότι δεν υπάρχει αλλαγή και διαίρεση και ότι οι ζωές των ανθρωπίνων υπάρξεων που περιείχαν και τα δύο ήταν μια χίμαιρα. Η απόδειξη (που την παρουσιάζει σαν αποκάλυψη από κάποια θεότητα) στηρίζεται σε τρεις υποθέσεις προφανείς όπως είπε: ότι το Ον υπάρχει (εστίν), ότι το μη-Ον δεν υπάρχει (ουκ εστίν) και ότι τίποτα δεν είναι πιο θεμελιώδες από το Ον. Ο συλλογισμός στη συνέχεια προχωράει ως εξής: αν υπάρχει αλλαγή και διαφορά τότε υπάρχει μια μεταβολή από το Ον στο μη-Ον (που είναι η μόνη εναλλακτική δυνατότητα)· το μη-Ον δεν υπάρχει και συνεπώς ούτε η αλλαγή και η διαφορά υπάρχουν. Εδώ έχουμε ένα πρώιμο παράδειγμα της εις άτοπον απαγωγής (reductio ad absurdum) - έναν τύπο συλλογισμού που επέκτεινε το πεδίο των αποδεικτών αληθειών και το διαχώρισε από την διαίσθηση. Η συλλογιστική βάση, εστίν, είναι ο πρώτος ρητά διατυπωμένος νόμος της διατήρησης - υποστηρίζει την διατήρηση του Όντος. Διατυπωμένος στην μορφή ότι τίποτα δεν προέρχεται από το τίποτα, υπεδείκνυε κι άλλους νόμους της διατήρησης όπως την διατήρηση της ύλης (Antoine Lavoisier) ή την διατήρηση της ενέργειας (Robert von Mayer, ο οποίος άρχιζε ένα αποφασιστικό άρθρο μ' αυτήν την αρχή). Η ομοιομορφία του Όντος επιβίωσε σαν ιδέα ότι οι βασικοί νόμοι πρέπει να είναι ανεξάρτητοι από το χώρο, το χρόνο και τις περιστάσεις. 'Για μας τους φυσικούς', έγραψε ο Αϊνστάιν, επαναλαμβάνοντας σχεδόν τον Παρμενίδη, 'η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν έχει άλλη έννοια από αυτή μιας ψευδαίσθησης, έστω και επίμονης'.

Μια τρίτη ομάδα που επηρέασε την Δυτική επιστήμη και την φιλοσοφία της ήταν οι ίδιοι οι πρώιμοι επιστήμονες. Διέφεραν από τους φιλόσοφους στο ότι προτιμούσαν τα συγκεκριμένα πράγματα και από τους τεχνίτες στην θεωρητική τους κλίση. Με εξαίρεση τους γιατρούς όπως τον Αλκμαίονα τον Κροτωνιάτη, που έγραψε ένα ιατρικό σύγγραμμα, και που έζησε, το πιθανότερο, στις αρχές του 5ου αιώνα πΧ, έγιναν επαγγελματίες μόνο την εποχή των Σοφιστών. Κατά τα μέσα του 5ου αιώνα πΧ η αριθμητική, η γεωμετρία, η αστρονομία και η αρμονία ήταν ήδη φοβερά αντικείμενα διδασκαλίας (Πλάτων, Πρωταγόρας 318d-f). Ήταν επίσης κέντρα πνευματικής δραστηριότητας και δημόσιου ενδιαφέροντος· ακόμα κι ο Αριστοφάνης περιγελούσε του μαθηματικούς. Οι συζητήσεις μεταξύ επιστημόνων, φιλοσόφων και αυτών των τεχνιτών που εξηγούσαν και υποστήριζαν τα εγχειρήματά τους με το γράψιμο, καθώς επίσης και οι πιο ειδικές συζητήσεις μεταξύ επιστημονικών, φιλοσοφικών και πρακτικών σχολών, σχηματίζουν μια πρώιμη, μάλλον ανομοιογενή και όχι πάντα πλήρως τεκμηριωμένη, φιλοσοφία της επιστήμης.

Έτσι μπορούμε να εικάσουμε ότι η μετάβαση από μια θεωρία της γεωμετρίας και των αριθμών που οι προτάσεις τους μπορούσαν να επαληθευθούν, μία προς μία, από διαισθητικά προφανείς διατάξεις (παραστάσεις με βότσαλα, σχήματα) σε συστήματα προτάσεων βασισμένων σε αρχές και αποδείξεις συνοδεύτηκε από ζωηρές αντιδικίες - αλλά είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε τα στάδια και τα πρόσωπα. Σε πολλά αντικείμενα οι 'επιστημονικές' υποθέσεις ήταν στενά αναμεμιγμένες με μαγικές και θρησκευτικές ιδέες. Αυτό ενοχλεί τους ιστορικούς που θέλουν να περιγράψουν το παρελθόν ακριβώς όπως ήταν αλλά χωρίς να αποδώσουν τιμές σ' αυτό που οι ίδιοι θεωρούν δεισιδαίμονες ανοησίες. Αυτό δεν ενοχλούσε τον συγγραφέα του Περί της Ιερής Νούσου, που περιγελούσε την ιατρική του ναού και θεωρούσε την υγεία και την αρρώστια καθαρά φυσικά φαινόμενα ή τον συγγραφέα του Περί Αρχαίας Ιατρικής που απέρριπτε την φιλοσοφία επειδή ήταν πολύ απόμακρη για ιατρική χρήση. Οι πραγματείες του Γαληνού για την φύση της επιστήμης σκιαγραφούν την διαμάχη μεταξύ εμπειρικών και θεωρητικών τον 2ο αιώνα μΧ.

Σε αντίθεση με αυτές τις τοπικές φιλονικίες, ο Πλάτων προσπάθησε να χτίσει μια φιλοσοφία που συνδύαζε την τεχνική υπεροχή με την θρησκεία και μια συστηματοποιημένη πολιτική. Τον βοήθησαν διαπρεπείς επιστήμονες. Ξεκινώντας από τις θεϊκές ιδιότητες της κρίσης, της σύνεσης και της σοφίας (Νόμοι 892b2 κε.), ο Πλάτων πρόβαλε ως αξίωμα ότι οι βασικοί νόμοι του σύμπαντος πρέπει να είναι απλοί και διαχρονικοί. Οι κανονικότητες που παρατηρούνται, είπε, δεν αποκαλύπτουν βασικούς νόμους. Εξαρτώνται από την ύλη που είναι ένας παράγοντας αλλαγής. Ακόμα και τα πιο καλά εδραιωμένα αστρονομικά γεγονότα δεν διαρκούν για πάντα (Πολιτεία 530a8 κε.) Συνεπώς για να βρούμε τις αρχές, ας πούμε, της κίνησης των πλανητών είναι αναγκαίο να αναπτύξουμε μαθηματικά μοντέλα 'και να αφήσουμε τα φαινόμενα των ουρανών κατά μέρος' (Πολιτεία 530b7 κε.). Όλως παραδόξως, αυτό το απόσπασμα διασύρθηκε από επιστήμονες, οι οποίοι, έχοντας πλήρη επίγνωση των πολλών παρεκκλίσεων που κρύβουν την 'καθαρή περίπτωση' (διαταραχές, επιδράσεις της παλιρροιακής τριβής, μετάπτωση, ατμοσφαιρική διάθλαση, αστοχία οργάνων, υποκειμενικά σφάλματα, κλπ, στη περίπτωση της κίνησης των πλανητών), συχνά ξεκινούσαν με θεωρίες και λάβαιναν υπόψη τους τις παρατηρήσεις μόνο αργότερα. Η θεωρία είναι που μας διδάσκει τι είναι οι παρατηρήσεις και τι σημαίνουν, είπε ο Αϊνστάιν. Σημαντικές ανακαλύψεις (η σταθερότητα του πλανητικού συστήματος, οι λεπτομέρειες της κίνησης Μπράουν, ο σωματιδιακός χαρακτήρας του φωτός, οι σχέσεις αβεβαιότητας) έγιναν προχωρώντας με αυτόν τον τρόπο.

Εντούτοις δεν ήταν αυτή η διαδικασία που πρόκρινε ο Αριστοτέλης. Παίρνοντας την εμπειρία στην ονομαστική της αξία, προσπάθησε να συμφιλιώσει τις παρατηρήσεις, την κοινή λογική και την αφηρημένη σκέψη. Ήταν ο πρώτος συστηματικός φιλόσοφος της επιστήμης στην Δύση. Έθεσε πολλά από τα προβλήματα που συνθέτουν σήμερα το αντικείμενο και πρότεινε λύσεις που παραμένουν έγκυρες. Περιέγραψε τον τρόπο που τα γεγονότα μετατρέπονται σε έννοιες, και ακόμα παραπέρα, σε αρχές (Αναλυτικά ύστερα 99b35 κε.) και τον τρόπο που τα αντικείμενα προκαλούν τις αντιλήψεις (Περί Ψυχής 418a4 κε., 424a17 κε.). Για τον Αριστοτέλη αυτές ήταν φυσικές διαδικασίες που υπάκουαν στους γενικούς του νόμους για την κίνηση και εξασφάλιζαν την συνοχή του εμπειρισμού του. Η συμπερασματική δομή που πρότεινε για τις εξηγήσεις εξυπηρετούσε την παρουσίαση, όχι την ανακάλυψη, της γνώσης: ο Αριστοτέλης δεν είχε σαφή θεωρία για την έρευνα. Εντούτοις μας άφησε παραδείγματα που δείχνουν τι έκανε.

Άρχιζε με τα 'φαινόμενα'. Αυτά μπορούσαν να είναι παρατηρήσεις, κοινές αντιλήψεις, παραδοσιακές δοξασίες, εννοιολογικές σχέσεις ή οι απόψεις προηγούμενων στοχαστών. Ο Αριστοτέλης χρησιμοποιούσε ειδικές ομάδες για να τα συγκεντρώνει· ίδρυσε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας και μια βιβλιοθήκη χαρτών και χειρογράφων και έθεσε τα θεμέλια όλων των ιστοριών της Ελληνικής φιλοσοφίας, των μαθηματικών, της αστρονομίας, της ιατρικής και των μορφών διακυβέρνησης. Στη συνέχεια ανέλυε τα φαινόμενα σε ένα συγκεκριμένο τομέα· έβγαζε συμπεράσματα και αφαιρούσε τις αντιφάσεις, μένοντας πιστός στην παρατήρηση όταν ο τομέας ήταν εμπειρικός ή στην γλωσσική χρήση όταν ήταν αφηρημένος. Η αντίληψή του για τον χώρο, για παράδειγμα, διατηρεί την ιδέα ότι ο χώρος είναι κάτι που περιλαμβάνει είδη, αλλά με την έννοια του 'είναι εντός' απαλλαγμένη από παράδοξα. Τελικά, σχημάτιζε ορισμούς για να συγκεφαλαιώνει όσα είχε αποκομίσει. Μια γενική θεωρία της αλλαγής και της αλληλεπίδρασης, οι εννοιολογικές δυνατότητες που εξετάζονται, για παράδειγμα, στα Μετά τα φυσικά του, και μια θεωρία των μαθηματικών που εξηγούσε το πώς οι μαθηματικές έννοιες λειτουργούσαν στο κατά μεγάλο μέρος ποιοτικό του σύμπαν έπαιξαν τον ρόλο του πλαισίου εργασίας. Ο Αριστοτέλης επίσης ξεκίνησε και προχώρησε σημαντικά την σπουδή των κοινωνικών, βιολογικών και ψυχολογικών φαινομένων. 'Κανείς πριν από τον Δαρβίνο δεν είχε μεγαλύτερη συμβολή στην κατανόηση μας για τον ζώντα κόσμο από τον Αριστοτέλη', έγραψε ο E. Mayr, ένας κορυφαίος σύγχρονος βιολόγος.

Η απαρχή της μοντέρνας επιστήμης υπονόμευσε σημαντικά μέρη του Αριστοτέλειου εγχειρήματος. Ήταν μια σύνθετη διαδικασία η οποία ακόμα δεν έχει κατανοηθεί πλήρως. Κάποιοι πρώιμοι ιστορικοί και φιλόσοφοι την έχουν περιγράψει με έναν απλό και μεροληπτικό τρόπο. Δεν αποτελεί έκπληξη. Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες τους παραπλάνησαν.

Έτσι ο Νεύτωνας ισχυρίστηκε ότι οι φυσικοί νόμοι θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν συλλέγοντας 'φαινόμενα' (τα οποία γι' αυτόν ήταν είτε επί μέρους πειραματικά ευρήματα είτε παρατηρήσιμες κανονικότητες σαν τους νόμους του Κέπλερ), συνάγοντας συμπεράσματα, γενικεύοντάς τα 'εξ επαγωγής' και ελέγχοντας το αποτέλεσμα συγκρίνοντάς το με περισσότερα γεγονότα. Πίστευε ότι η βαρύτητα, οι νόμοι της κίνησης και οι βασικές ιδιότητες του φωτός είχαν ανακαλυφθεί και θεμελιωθεί με αυτήν ακριβώς την μέθοδο. Πρόσθεσε ότι οι γνωστοί νόμοι μπορούσαν να εξηγηθούν με 'υποθέσεις' και πρότεινε μια ποικιλία μοντέλων για να δώσει λογική στις ιδιότητες του φωτός και της ύλης.

Ένα ζήτημα που συχνά έχει αγνοηθεί ή έχει αντιμετωπιστεί με έναν δογματικό τρόπο είναι η αυθεντία της επιστήμης. Είναι η επιστήμη η καλύτερη μορφή γνώσης που κατέχουμε ή είναι απλώς αυτή που έχει την μεγαλύτερη επιρροή; Αυτός ο τρόπος να τίθεται το ερώτημα έχει καταντήσει τώρα απηρχαιωμένος. Η επιστήμη δεν είναι ένα πράγμα, είναι πολλά· δεν είναι κλειστή αλλά ανοιχτή σε νέες προσεγγίσεις. Αντιρρήσεις στην καινοτομία και στις εναλλακτικές λύσεις προέρχονται από συγκεκριμένες ομάδες με κατοχυρωμένα συμφέροντα κι όχι από την επιστήμη σαν σύνολο. Είναι συνεπώς δυνατό να κερδηθεί η κατανόηση και να λυθούν προβλήματα συνδυάζοντας κομμάτια και θρύψαλα της 'επιστήμης' με εκ πρώτης όψεως 'μη επιστημονικές' γνώμες και διαδικασίες. Η αρχιτεκτονική, η τεχνολογία, η δουλειά στην τεχνητή νοημοσύνη, την επιστήμη της διοίκησης, την οικολογία, τη δημόσια υγεία και την κοινωνική ανάπτυξη αποτελούν τέτοια παραδείγματα. Καθαρά θεωρητικά αντικείμενα έχουν επωφεληθεί από ξένες επεμβάσεις. Κάποιος μπορεί να πετύχει ακόμα και μένοντας τελείως εκτός 'επιστήμης'. Πολλοί μη επιστημονικοί πολιτισμοί υποστήριξαν τα μέλη τους υλικά και πνευματικά. Βέβαια αντιμετώπισαν δυσκολίες - αλλά το ίδιο έπαθε και ο βασισμένος στην επιστήμη Δυτικός πολιτισμός μας. Ο παλιός ανταγωνισμός ανάμεσα σε πρακτική και θεωρία και ο σχετιζόμενος ανταγωνισμός ανάμεσα σε 'επιστημονικές' και 'μη επιστημονικές' προσεγγίσεις μπορεί να επιβιώνει ακόμα στην πράξη, ή σύμφωνα ,με κάποια αρχαϊκά σλόγκαν· εντούτοις έχει χάσει την περισσότερη από την φιλοσοφική του δηκτικότητα.

ellinikoarxeio.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Φιλοσοφία στην αρχαία Ελλάδα"

Παύλος Σαντορίνης

   Αυτός είναι ο Έλληνας που άλλαξε την εξέλιξη του Β’                     Παγκόσμιου Πολέμου--          

Παύλος Σαντορίνης

Γνώριζε το μυστικό του ραντάρ και τον κυνηγούσαν κατάσκοποι αρκετά χρόνια πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

«Το ραντάρ ανέτρεψε τον υποβρύχιο πόλεμο των Γερμανών και υπήρξε, μετά την ατομική βόμβα το αποτελεσματικότερο όπλο του πολέμου». Ναύαρχος Καρλ Νταίνιτς Αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β’  Π.Π.

Το 1942 εμφανίστηκε το ραντάρ, μια πρωτοποριακή εφεύρεση που ανέτρεψε τις ισορροπίες του Πολέμου, γέρνοντας την πλάστιγγα υπέρ των Συμμαχικών Δυνάμεων. 

Το συγκεκριμένο ραντάρ έδινε τη δυνατότητα του εντοπισμού εχθρικών αεροσκαφών σε αρκετά μεγάλες αποστάσεις και την τεχνογνωσία του  διέθετε εκείνη την εποχή μόνο η Μ. Βρετανία. 

Αν και ευρέως «πατέρας» του θεωρείται ο Άγγλος Ρόμπερτ Ουάτσον Ουάτ, το Εκατοστομετρικό ραντάρ εφευρέθηκε λίγα χρόνια νωρίτερα,  από τον Έλληνα Καθηγητή Φυσικής Παύλο Σαντορίνη.

Το 1969 οι Άγγλοι τίμησαν τον Σαντορίνη και καθυστερημένα παραδέχθηκαν ότι ανακάλυψαν το ραντάρ δύο χρόνια αργότερα από τον ίδιο. 

Αυτό που δεν αποκάλυψαν όμως, ήταν ότι  το 1940 τους είχαν δοθεί τα σχέδια.

Η ιστορία του ραντάρ, μοιάζει βγαλμένη από κατασκοπικές ταινίες. 

Εφευρέτες, μοιραίες γυναίκες και Μυστικές Υπηρεσίες έδωσαν μάχη πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για το ποιος θα αποκτήσει πρώτος την τεχνογνωσία που θα του έδινε ξεκάθαρη υπεροχή στους αιθέρες και συγκριτικό πλεονέκτημα στον πόλεμο. 

Από τις παραμονές ακόμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Βρετανία και Ναζιστική Γερμανία, ξεκίνησαν ένα αγώνα δρόμου, για το ποιος θα ανακαλύψει πρώτος τον τρόπο και το μέσο για να εντοπίζει από μακριά τις εναέριες εχθρικές δυνάμεις.

Για την επίτευξη αυτού του στόχου και οι δύο πλευρές πειραματίζονταν μυστικά, ήδη από τα  μέσα του ’30  με τα ραδιοκύματα. 

Πριν από την ανακάλυψη του ραντάρ μεγάλης ισχύος, η αεράμυνα χρησιμοποιούσε παρατηρητές με κιάλια και γιγαντιαία χωνιά με πρωτόγονα ακουστικά συστήματα, για την ανίχνευση των εχθρικών αεροσκαφών. 

Με το ξέσπασμα του πολέμου εμφανίστηκαν τα πρώτα ραντάρ.

Ήταν θεόρατα και αρχικά λειτουργούσαν με ηλεκτρομαγνητικά πεδία 5 μέτρων και 1 έως 1,5 μέτρου στη συνέχεια. 

Η εμβέλειά των πρωτόγονων αυτών ραντάρ έφτανε μόλις τα 10 χλμ. και λόγω του μεγέθους τους, αποτελούσαν εύκολη λεία για τα βομβαρδιστικά. 

Την ίδια στιγμή, το 1936, ο Σαντορίνης  διενεργούσε στο Παλαιό Φάληρο πειράματα με το ελληνικό εκατοστομετρικό ραντάρ, με πεδία μόλις των 5 και 10 εκατοστών, σε μια εκπληκτική εμβέλεια των 150 έως 200 χλμ.

Ο Σαντορίνης γνώριζε το μυστικό του ραντάρ από το 1934 και γι’ αυτό κατάσκοποι τον κυνηγούσαν σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και επιστράτευαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για του το υποκλέψουν. 

Το 1936 και ενώ βρίσκονταν στο Βερολίνο, τον πλησίασε μια μυστηριώδης όμορφη γυναίκα. Αν και ο καθηγητής είχε μάθει να προφυλάσσεται, μπροστά στη σαγήνη της,  το «προσωπικό» του ραντάρ δεν κατάφερε να δει τον εχθρό που καραδοκούσε. 

Με «Δούρειο ίππο» το κορμί της, η καλλονή σκόπευε να του «πάρει» πληροφορίες για τη νέα του εφεύρεση. 

Τον Σαντορίνη ειδοποίησε εγκαίρως ότι πρόκειται για μια  επικίνδυνη κατάσκοπο, ο Έλληνας πρέσβης στο Βερολίνο.

Ο Σαντορίνης εγκατέλειψε τη χώρα άμεσα, στήνοντας μάλιστα στο ραντεβού που είχαν δώσει, τη φιλόδοξη κατάσκοπο. 

Στις 27 Μαΐου του ίδιου έτους, ο Σαντορίνης πληροφόρησε για την έκβαση των πειραμάτων του τις αρμόδιες ελληνικές αρχές, με  μια απόρρητη έκθεση. 

Το Γενικό Επιτελείο Στρατού συγκάλεσε αμέσως μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων απαρτιζόμενη από καθηγητές πανεπιστημίου και υψηλόβαθμους στρατιωτικούς. 

Το Γενάρη του επόμενου έτους η επιτροπή απεφάνθη ότι η ιδέα του ραντάρ είναι εφαρμόσιμη και έδωσε το πράσινο φως για συνέχιση των πειραμάτων.

Το ίδιο διάστημα και ενώ όλες οι διαδικασίες τελούνταν υπό άκρα μυστικότητα, ένα από τα μέλη της επιτροπής διέρρεε κρυφά ζωτικής σημασίας πληροφορίες στην ΜΙ6, υποβάλλοντας πλήρεις εκθέσεις για τις έρευνες του ελληνικού ραντάρ στη μυστική υπηρεσία πληροφοριών του Ηνωμένου Βασιλείου. 

Το Μάρτιο του 1937, με απόρρητη διαταγή του Γενικού Επιτελείου Στρατού στήθηκαν προβολείς των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στην αεροπορική βάση στο Παλαιό Φάληρο και στη Σχολή Δοκίμων και για τα επόμενα δύο έτη πραγματοποιήθηκαν πειράματα, όπου ανιχνεύονταν επιτυχώς  αεροσκάφη σε απόσταση 150 χλμ.

Το 1939 το Γ.Ε.Σ φοβούμενο πιθανή υποκλοπή των πειραμάτων, διέρρευσε έγγραφο στο οποίο αναφέρονταν ρητά η διακοπή των δοκιμών με την δικαιολογία ότι δεν είναι επιτυχείς. 

Παράλληλα, εξέδωσε άλλη απόρρητη διαταγή, με την εντολή να συνεχιστούν τα πειράματα σε άλλες εγκαταστάσεις. 

Τότε ο  Σαντορίνης μετέφερε ένα μικρότερο πομπό και συνέχισε τα πειράματά του, από την ταράτσα του σπιτιού του.

Στις 7 Ιουλίου του 1940 με εντολή της Κυβέρνησης Μεταξά πραγματοποιήθηκε μια επίδειξη των δυνατοτήτων του ελληνικού ραντάρ σε επιτροπή Βρετανών αξιωματούχων. 

Το ραντάρ κατάφερε και ανίχνευσε αεροσκάφος το οποίο πετούσε πάνω από τη Μήλο, σε απόσταση 160 χλμ. 

Οι Βρετανοί ενθουσιασμένοι ζήτησαν τη μεταφορά της συσκευής στο Κάιρο, στη Βάση των Συμμάχων στη Μέση Ανατολή.

Ο Μεταξάς αρνήθηκε να παραδώσει τη συσκευή  η οποία λόγω του μεγέθους της, αν μετακινούνταν θα έγειρε υποψίες και προτίμησε να δώσει στο Αγγλικό Επιτελείο τα σχέδια. 

Δεν ήθελε να δώσει αφορμή στις Δυνάμεις του Άξονα, καθώς ακόμη η Ελλάδα τηρούσε ακόμη ουδετερότητα στον πόλεμο.

Το εκατοστομετρικό ραντάρ έκανε πρεμιέρα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δύο χρόνια αργότερα, ως κατασκευή του Εθνικού Εργαστηρίου Φυσικής  της Μ. Βρετανίας.

O Παύλος Σαντορίνης αναγνωρίστηκε ως  εφευρέτης  του πρώτου εκατοστομετρικού ραντάρ, πολύ μετά το πέρας του πολέμου. 

Πρώτα με το μετάλλιο Φερμά  της Ακαδημίας Επιστημών της Τουλούζης το 1961, ακολούθως με το μετάλλιο Βερμέιλ της Ακαδημίας Επιστημών των Παρισίων το 1968, το βραβείο  της Γαλλικής Εταιρείας  της Προόδου το 1969  και το τέλος με την  αναγνώριση των Άγγλων. 

Σήμερα οι Άγγλοι, αν και αναγνωρίζουν ότι ο πρώτος που ανακάλυψε το Συμμαχικό Υπερόπλο που άλλαξε τη ροή του Πολέμου, ήταν ο Έλληνας καθηγητής,  εμμένουν στην «ιστορία» της διπλής εφεύρεσης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Παύλος Σαντορίνης"