Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας

Μια γεύση από τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας

Τον τελευταίο καιρό πολλά ακούγονται για τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας. Ποιος είναι όμως ο πλούτος αυτός και πού βρίσκεται;

Σύμφωνα με επίσημες πηγές (ΙΓΜΕ, USGS, κ.τ.λ.) η Ελλάδα έχει, μεταξύ άλλων, στο υπέδαφος της, τα ακόλουθα:

Άργυρο:-
Υπάρχουν 430 τόνοι αργύρου στο Στρατώνι, 1.667 τόνοι στην Ολυμπιάδα και 109,8 τόνοι αργύρου στη Θράκη (Πέραμα Έβρου και Σάπες).

Ασβεστίτη:-
Χρήσεις: παραγωγή ασβέστη, βελτιωτικό χώματος, επενδύσεις σε οικοδομές, τσιμέντο κ.α. Υπάρχει σε πολλές θέσεις του Ελλαδικού χώρου.

Βωξίτη:-
Χρήσεις: παραγωγή αλουμίνας και αλουμινίου, για πυρίμαχα υλικά, τσιμέντα, γαίες διηθήσεως κ.ά. Εντοπισμός: περιοχή Παρνασσού Γκιώνας, Ελευσίνας, Ελικώνας, Εύβοιας, Αμοργού. Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γαληνίτη:-
Χρήσεις: στις μπαταρίες, παραγωγή μολυβδόφυλλων, μίνιο κ.ά. Εντοπισμός: Χαλκιδική, Λαύριο, Μολάοι.

Διαμάντια:-
Την ίδια στιγμή υπάρχουν και διαμάντια στη Βόρεια Ελλάδα, που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πολύτιμοι λίθοι, αλλά σε πλήθος βιομηχανικών εφαρμογών.

Καολινίτη:-
Χρήσεις: για πορσελάνες, χαρτί, χρώματα κ.ά. Εντοπισμός: Mήλος, Κίμωλος, Κω, Αίγινα,

Κίσσηρη (ελαφρόπετρα):-
Χρήσεις: ως μονωτικό, λειαντικό-γυαλιστικό υλικό, σε οδοντόκρεμες, στη κατασκευή τεχνιτών λίθων κ.ά. Εντοπισμός: νησί Γυαλί Νισύρου, Μήλος, Κω.

Λατερίτη:-
Σιδηρονικελιούχο μετάλλευμα. Χρήσεις: παραγωγή κραμάτων ανοξείδωτων χαλύβων. Οι σκουριές του για την κατασκευή πλακών πεζοδρομίου, σκυροδέματος, για αμμοβολή κ.ά. Εντοπισμός: Λάρυμνα, Λοκρίδα, ΄Εδεσσα, Καστοριά, Σκύρος, Κύμη.

Λιγνίτη:-
Χρήσεις: παραγωγή ηλεκτρισμού. Εντοπισμός: Πτολεμαϊδα, Μεγαλούπολη, Ν.Φλώρινας, Ν. Δράμας. Η Ελλάδα διαθέτει τόσο πολύ λιγνίτη, που εάν τον εκμεταλλευόταν από νωρίς, θα είχε γλιτώσει πολλά δισεκατομμύρια από την εισαγωγή πετρελαίου.

Μαγγανιούχο μετάλλευμα:-
Xρήσεις: για παραγωγή σιδηρομαγγανίου, σε μπαταρίες κ.ά. Εντοπισμός: Παλαιά Καβάλα, Δράμα, Εύβοια, Ερατεινή, Άνδρος, Πάρος, Βάνι Μήλου. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που περιέχει στο υπέδαφός της κοιτάσματα μαγγανίου. Τα κυριότερα κοιτάσματα έχουν εντοπισθεί στο νομό Δράμας.

Μαγνησίτη:-
Χρήσεις: για παραγωγή πυριμάχων υλικών, στο χαρτί,στις ζωοτροφές. Εντοπισμός: Μαντούδι Ευβοίας , Γερακινή Χαλκιδικής, Μυτιλήνη. Ο μαγνησίτης που εξάγει η χώρα μας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.

Μπεντονίτη:-
Χρήσεις: ως λιπαντικό στις γεωτρήσεις, σε καθαρισμό ορυκτελαίων, καλλυντικά, κεραμικά, γεωργικά φάρμακα, πλαστικά υλικά, άμμος υγιεινής κατοικίδιων ζώων κ.ά. Εντοπισμός: Μήλος, Σάμος.

Νικέλιο:-
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφός της. Στο ενεργό μεταλλείο της Καστοριάς υπάρχουν βεβαιωμένα αποθέματα 6,5 εκατομμυρίων τόνων με 1,30% νικέλιο.

Ουράνιο:-
Στον τομέα των ενεργειακών πρώτων υλών, οι νομοί Δράμας και Σερρών, αλλά και άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, έχουν κοιτάσματα μεταλλευμάτων ουρανίου. Το αποθεματικό δυναμικό υπολογίζεται σε 10.000 τόνους ουρανίου και τα βεβαιωμένα αποθέματα είναι 1.525 τόνοι.

Περλίτη:-
Χρήσεις: ως θερμομονωτικό-ηχομονωτικό υλικό, αδρανές σκυροδέματος, αφρομπετόν, διηθητικό φίλτρο, προσθετικό στο χώμα. Εντοπισμός: Μήλος, νησί Γυαλί, Κω, Λέσβος.

Πετρέλαιο:-
Υπάρχει άφθονο στο Αιγαίο. Τα τελευταία χρόνια και με την βοήθεια ειδικών δορυφορικών φωτογραφήσεων είναι γεγονός ότι ήδη υπάρχουν ασφαλή στοιχεία για την ύπαρξη πλουσίων πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Αιγαίο. Τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου στον Ελληνικό χώρο υπάρχουν ανατολικά της νήσου Θάσου, στον Θερμαϊκό Κόλπο, στην περιοχή των Δωδεκανήσων και συγκεκριμένα στην περιοχή κοντά στα Ίμια, στη Ζάκυνθο και στη Φλώρινα.

Σιδηρομετάλλευμα:-
Χρήσεις: παραγωγή χάλυβα, μπετόν αρμέ, χρωστικές κ.ά. Εντοπισμός: Σέριφος, Θάσος, Λαύριο, Νεάπολη Λακωνίας

Σιδηροπυρίτη:-
Χρήσεις: για παρασκευή θειικού οξέος. Ως μετάλλευμα σιδήρου από τα υπολείμματα της φρύξης κ.ά. Εντοπισμός: Χαλκιδική, Ερμιόνη Πελοποννήσου.

Σμηκτίτες:-
Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες στην εξόρυξη σμηκτιτών, οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος εφαρμογών, όπως η διάθεση αποβλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά και άλλα.

Σπάνιες γαίες:-
Η Μακεδονία-Θράκη και το Βόρειο Αιγαίο, κρύβουν και βεβαιωμένα αποθέματα σπάνιων και ιδιαίτερα μεγάλης αξίας παραπροϊόντων των ραδιενεργών μετάλλων, των λεγόμενων μετάλλων υψηλών τεχνολογικών εφαρμογών, όπως το τιτάνιο, το θόριο και περίπου 100 ειδών μικρομεταλλεύματα, που ανήκουν στην κατηγορία των σπάνιων γαιών.

Φυσικό αέριο:-
Σύμφωνα με τρεις δημοσιευμένες μελέτες που έκανε το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ μέσα στο 2010 (η πρώτη έγινε τον Απρίλιο και η τρίτη αρχές Οκτωβρίου 2010) αναφέρεται το ακριβές ποσό φυσικού αερίου που μπορεί να εξορυχθεί άμεσα από τον Ελλαδικό χώρο και μάλιστα ούτε καν στις λεγόμενες “γκρίζες” ζώνες. Οι τρεις αυτές ζώνες που θεωρητικά δεν υπάρχουν αλλά με αδράνεια της εκάστοτε Ελληνικής Κυβέρνησης οριοθετούνται στην Απούλεια Λεκάνη (ΒΔ της Κέρκυρας και μέχρι το σύμπλεγμα των Διαπόντιων Νήσων), στη Λεκάνη του Ηροδότου που περιλαμβάνεται στο τρίγωνο Ανατολικά της Κρήτης και εκτείνεται μέχρι το Καστελόριζο και τα Δυτικά της Κύπρου και τέλος στη Λεκάνη της Σύρτης (περιοχή μεταξύ της Λιβύης και της Κρήτης).

Χαλαζία:-
Xρήσεις: γυαλί, πορσελάνη, χρώματα, καλούπια, καλλυντικά, στιλβωτικά. Σε μοντέρνες τεχνολογίες: ρολόγια, κάτοπτρα, λέιζερ κ.ά. Εντοπισμός: Ν. Θεσσαλονίκης, Σέρρες, Χαλκιδική.

Χρυσό:-
Το σύνολο των εκμεταλλεύσιμων αποθεμάτων χρυσού στη Βόρεια Χαλκιδική και στη Θράκη υπολογίζεται σε 382 τόνους. Από αυτά, 143 τόνοι είναι πολυμεταλλικός (χρυσός μαζί με άλλα μέταλλα όπως άργυρο, μόλυβδο και ψευδάργυρο), 161 πορφυρικός (χρυσός με χαλκό) και 78 τόνοι επιθερμικός (μόνο χρυσός). Το ΙΓΜΕ έχει εντοπίσει και άλλες περιοχές με χρυσό στη Βόρεια Ελλάδα, όπου απαιτείται συστηματικότερη έρευνα (νομοί Σερρών και Δράμας).

Χρωμίτη:-
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που περιέχει στο υπέδαφός της σημαντικά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα χρωμίτη. Τα κοιτάσματα χρησιμοποιούνται κυρίως για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα. Στο Βούρινο Κοζάνης, όπου έχουν εξορυχτεί 2,6 εκατομμύρια τόνοι χρωμίτη από το 1936 ως το 1990, υπάρχουν διαθέσιμα αποθέματα άλλων 3 εκατομμυρίων τόνων με ανάλογα χαρακτηριστικά, ενώ στο Ξερολίβαδο Γρεβενών έχουν εντοπιστεί άλλο ένα εκατομμύριο τόνοι.

https://alximeio.wordpress.com/2011/03/11/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BF%CF%81%CF%85%CE%BA%CF%84%CF%8C-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας"

Οι Ελληνες περπατούν πάνω σε πολύτιμους λίθους

 

Διαμάντια και ρουμπίνια... Made iGreece.---- Αν και η συστηματική αναζήτηση και έρευνα για την εξόρυξη πολύτιμων λίθων στη χώρα μας είναι σχεδόν ανύπαρκτη, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι σε πολλές περιοχές -τουλάχιστον στη Βόρεια Ελλάδα- υπάρχουν ορυκτά που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως πολύτιμα πετράδια.

«Αρκεί», όπως ανέφερε ο κ Βασ. Μέλφος, διδάκτορας Γεωλογίας, «να γίνει συστηματική έρευνα και να καταγραφούν οι ακριβείς ιδιότητές τους και τα χαρακτηριστικά τους για την ανεύρεση ευγενών ποικιλιών».

Ο κ. Μέλφος και άλλοι ειδικοί επιστήμονες προχώρησαν χθες, κατά τη διάρκεια ημερίδας με τίτλο «Γεωλογία και Κοινωνία», η οποία πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στην παρουσίαση ενός χάρτη όπου εντοπίζονται πολύτιμα ορυκτά στη Βόρεια Ελλάδα αλλά αναφέρθηκαν και στις δυνατότητες που υπάρχουν για την αξιοποίησή τους.

Σύμφωνα με τα όσα ανακοινώθηκαν, μια περιοχή που έχει ξαιρετικής ομορφιάς ορυκτά είναι η Χαλκιδική και ιδιαίτερα τα μεταλλεία Ολυμπιάδας και Στρατωνίου. Εκεί έχουν εντοπιστεί ροδοχρωσίτης και ροδονίτης, ωραίοι ασβεστίτες σε όλες τις αποχρώσεις και μορφές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ακόμη και στην κοσμηματοποιία.

Στη B. Ελλάδα έχουν εντοπιστεί και πετρώματα με μικροσκοπικά διαμάντια, η κοιτασμολογική σημασία των οποίων κρίνεται ενδιαφέρουσα και υποσχόμενη. Οπως όμως ανέφερε στην εκδήλωση ο λέκτορας Γεωλογίας κ. Δ. Κωστόπουλος, είναι πολύ νωρίς για εκτιμήσεις και πρέπει να γίνουν μελέτες που απαιτούν σημαντικά ακριβό εργαστηριακό εξοπλισμό και υποδομή.

Στις περιοχές Παρανεστίου Δράμας υπάρχει κόκκινο κορούνδιο, ποικιλία ρουμπινιού μέσα σε παραμορφωμένα πετρώματα. Τα ρουμπίνια έχουν μήκος που σε σπάνιες περιπτώσεις φτάνουν τα 10 εκατοστά(!), ενώ στο Κάτω Νευροκόπι έχει εντοπιστεί αμέθυστος απαράμιλλου ιώδους χρώματος. Μεγάλοι κρύσταλλοι αμέθυστου υπάρχουν στις Σάππες και στο Σουφλί.

«Εμφάνιση» ρουμπινιού, ανέφερε ο κ. Μέλφος, έχουμε 15 χλμ. βόρεια της Ξάνθης όπου έχουν αναφερθεί και εμφανίσεις μικροσκοπικών ζαφειριών μεγέθους όμως που δεν ξεπερνούν τα 2 mm. Στα Κιμμέρια της Ξάνθης υπάρχουν καλά σχηματισμένοι γρανάτες καθώς και αιματίτης. Ροδοχρωσίτης βρέθηκε και στην περιοχή μεταλλείων της Κίρκης, 25 χλμ. ΒΔ της Αλεξανδρούπολης, ενώ χαλκηδόνιος, αχάτης, οπάλιος υπάρχουν σε όλη την επικράτεια του νομού Εβρου.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αφού υπάρχουν τόσες θέσεις γιατί δεν γίνεται εκμετάλλευσή τους;

«Η έλλειψη ενδιαφέροντος από ιδιωτικές εταιρείες, οι δύσβατες θέσεις των κοιτασμάτων, η μέχρι σήμερα πλημμελής έρευνα για τον εντοπισμό του μεγέθους και της έκτασης των κοιτασμάτων αυτών καθώς και η έλλειψη εξειδικευμένων εργαστηρίων στη B. Ελλάδα για την κατεργασία (κοπή, χρωματισμός, βελτίωση κ.ά.) είναι μερικοί από τους λόγους που δεν έχουν επιτρέψει την αξιοποίησή τους», ανέφερε ο κ. Μέλφος.

Του Θανάση Τσίγγανα

http://www.kathimerini.gr/112060/article/epikairothta/ellada/oi-ellhnes-perpatoyn-panw-se-polytimoys-li8oys

Έντυπηhttp://www.kathimerini.gr/112060/article/epikairothta/ellada/oi-ellhnes-perpatoyn-panw-se-polytimoys-li8oys

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Ελληνες περπατούν πάνω σε πολύτιμους λίθους "

       ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ 

             <<ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ>>

Ξεκινώντας αυτό το οδοιπορικό θα ήθελα πρώτα να αναφέρω μια πραγματικά απίστευτη αν και όσο αληθινή (στη βάση της εγκυρότητας των σχετικών πηγών που αντλήθηκαν οι πληροφορίες) την περίπτωση του βοτανολόγου Κινέζου LI CHING-YUEN.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο βοτανολόγος LI CHING-YUEN γεννήθηκε στην Κίνα το 1677 (αν και ο ίδιος υποστήριξε ότι γεννήθηκε το 1736).

Καθ ‘όλη τη μακρά ζωή του, ασκήθηκε συνεχώς στον βοτανισμό και τις πολεμικές τέχνες ..

Ο βοτανολόγος είχε 23 συζύγους και μεγάλωσε περισσότερα από 200 παιδιά

Το 1930, η εφημερίδα New York Times τύπωσε ένα άρθρο στο οποίο δημοσιεύθηκαν επίσημα κινεζικά κρατικά έγγραφα που αποκαλύφθηκαν.

Τα έγγραφα αυτά, που χρονολογούνται από το 1827, περιελάμβαναν επίσημα συγχαρητήρια για τα 150α γενέθλια του Li Ching-Yuen .

Αργότερα έγγραφα, που χρονολογούνται από το 1877, περιελάμβαναν επίσημα συγχαρητήρια για την 200η επέτειο του.

Ο LI CHING-YUEN εξέφρασε την επιτυχία της μακροζωίας του με μια φράση:

«ΔΙΑΤΗΡΗΣΤΕ ΜΙΑ ΗΡΕΜΗ ΚΑΡΔΙΑ, ΚΑΘΙΣΤΕ ΣΑΝ ΧΕΛΩΝΑ, ΠΕΡΠΑΤΗΣΤΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΑΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ, ΚΑΙ ΚΟΙΜΗΘΕΙΤΕ ΣΑΝ ΣΚΥΛΟΣ» .

Ας προσθέσουμε μερικά ακόμη ενδιαφέροντα ιστορικά γεγονότα σε αυτή την ιστορία.

Ο Κινέζος γενικός στρατηγός YANG SEN LI κάλεσε να τον επισκεφθεί, και του πρόσφερε την ευκαιρία να διδάξει τους κινέζους στρατιώτες πολεμικές τέχνες.

Ο στρατηγός δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο νέος φαινόταν ο επισκέπτης του, αν και είχε φτάσει στην ηλικία των 250 ΕΤΩΝ.

Ο Li Ching-Yuen πέθανε στις 6 Μαΐου 1933.

Είπε στους μαθητές του ότι είχε ολοκληρώσει όλες τις εργασίες του σε αυτή τη ζωή, και ήταν έτοιμος να γυρίσει σπίτι.

Είναι δυνατό να βρεθούν και άλλες ενδιαφέρουσες ιστορίες για θαύματα υγείας στην Δύση αλλά και στους Γιόγκι της Ανατολής που έζησαν για πάνω από 100 χρόνια.

Όχι μόνο γιατί επιβίωσαν τόσα πολλά χρόνια, αλλά επειδή ήταν γεμάτοι νεανικότητα, δυναμικότητα και ενθουσιασμό.

Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτούς;

ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ είναι όλα όσα χρειαζόμαστε

Αυτές τις μέρες, ακόμη και η σύγχρονη ιατρική συμφωνεί:

ΤΟ 70% ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ ΥΛΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΕΣ .

Οι ασθένειες οφείλονται σε αυτήν την αιτία που ονομάζεται «ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ», και είναι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος του συνόλου του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης.

Μερικές φορές αρκετές ημέρες αυξημένου στρες είναι το μόνο που χρειάζεται για να ανοίξει ένα γαστρικό έλκος.

Μερικές φορές, χρόνιο στρες είναι το μόνο που χρειάζεται για να αναπτυχθεί διαβήτης ή καρδιακή νόσος, για να μην αναφέρουμε την κακή γενική κατάσταση της υγείας, μείωση της παραγωγικότητας, και έλλειψη ευτυχίας.

ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΜΟΦΩΝΑ ΟΤΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ.

Αρχαίο φάρμακο έχει χαρακτηριστεί η ολιστική, επειδή φροντίζει όχι μόνο το φυσικό σώμα, αλλά και την ψυχή, καθώς και την προσωπική ζωή κάποιου.

Η μέθοδος αυτή επιτρέπει σε κάποιον να αφαιρέσει την αιτία της ασθένειας, και όχι απλώς την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, ως εκ τούτου εμποδίζει την επανεμφάνιση της.

Η σύγχρονη ιατρική, από την άλλη πλευρά, ασχολείται με τις συνέπειες των ασθενειών-σωματικών ασθενειών.

Εξαιτίας αυτού η ασθένεια επιστρέφει συχνά, δεδομένου ότι η αιτία της ασθένειας δεν είναι στην πραγματικότητα υπό θεραπεία.

Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά για την υγεία …

ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΥΝ.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες που έχουν καταγραφεί από συζητήσεις με ανθρώπους που ήταν σοβαρά άρρωστοι και θεράπευσαν τον εαυτό τους με τη δύναμη της σκέψης, αν και οι γιατροί είχαν χάσει κάθε ελπίδα.

Μία από αυτές τις εντυπωσιακές ιστορίες μας λέει για τον MORRIS GOODMAN , ο οποίος, το 1981, συμμετείχε σε ένα αεροπορικό δυστύχημα και βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση λόγω μη αναστρέψιμης βλάβης της σπονδυλικής στήλης και διάτρησης διαφράγματος.

Η ζωή του ανθρώπου υποστηρίχθηκε από έναν εξαεριστήρα αναπνοής, και η μόνη κίνηση που μπορούσε να κάνει ήταν να ανοιγοκλείνει τα μάτια του.

Ωστόσο, αυτός ο άνθρωπος γνώριζε τη δύναμη της σκέψης, και μέσα σε λίγες μέρες αναγέννησε με επιτυχία το διάφραγμα του και μπορούσε να αναπνέει αυτόνομα.

Επίσης αναγέννησε συνειδητά τον κατεστραμμένο νωτιαίο μυελό του, και άρχισε να μετακινεί όλα τα μέλη του.

Οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε, διότι αυτό ακριβώς “ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕι.

Μετά από λίγους μήνες, όμως, ο MORRIS GOODMAN άρχισε να περπατάει ξανά, και τελικά να ανακάμπτει πλήρως.

Αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές περιπτώσεις που συμβαίνουν γύρω μας.

Σκέψεις που δεν μπορούν να κάνουν μόνο το σώμα άρρωστο, αλλά μπορούν επίσης να βοηθήσουν στην ίαση του από ανίατες ασθένειες.

Αιτίες των δύσκολα θεραπευμένων ασθενειών από μια διαφορετική οπτική γωνία

Οι αρχαίες επιστήμες υγείας AYURVEDIC δεν αποδεικνύουν μόνο την ύπαρξη των ψυχοσωματικών ασθενειών, αλλά και παρουσιάζουν έναν κατάλογο ειδικών ασθενειών που προκαλούνται από συγκεκριμένα γνωρίσματα του χαρακτήρα.

Από τι άλλο θα μπορούσαν οι σκέψεις να εξαρτώνται αν όχι από τον χαρακτήρα;

Εδώ είναι ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ που θα μπορούσαν να εξηγήσουν τα αίτια της νόσου σας ή των αγαπημένων σας από την οποία πάσχετε:

• ΖΗΛΙΑ – προκαλεί ογκολογικές παθήσεις, αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.
• ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΤΗΤΑ – προκαλεί αϋπνία και ασθένειες του λαιμού .
• Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ – προκαλεί ασθένειες των πνευμόνων.
• Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΗΘΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ – προκαλεί χρόνιες παθήσεις, λοιμώξεις και ασθένειες του δέρματος.
• ΌΝΤΑΣ ΠΟΛΥ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΟΙ Η ΑΚΛΟΝΗΤΟΙ ΣΤΙΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ – αιτίες διαβήτη, ημικρανίες, και φλεγμονές.
• ΚΑΘΙΣΤΙΚΗ ΖΩΗ – προκαλεί τον αλκοολισμό, μυκητιασικές λοιμώξεις, και αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.
• ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ – προκαλεί γαστρικό έλκος, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, και κονδυλώματα.
• ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ – προκαλεί σχιζοφρένεια και ασθένειες των νεφρών.
• ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ – προκαλεί την επιληψία, το άσθμα, και την αναιμία.
• ΑΝΑΚΙΝΩΝΤΑΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – προκαλεί τη διεύρυνση του θυρεοειδούς.
• ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ Η ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΑΤΟΣ – αιτίες υπογονιμότητας.
• ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΓΕΝΗΣ Η ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟΣ – προκαλεί τον διαβήτη και καρδιακές παθήσεις.
• ΆΓΧΟΣ – προκαλεί διαταραχές του πεπτικού συστήματος, της καρδιάς, και ασθένειες του δέρματος.
• ΑΠΛΗΣΤΙΑ – προκαλεί ογκολογικές παθήσεις, παχυσαρκία και καρδιοπάθειες.
• ΑΠΑΘΕΙΑ – προκαλεί το Διαβήτη

Ένα ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΤΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΣΑΣ, ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΟΥΝ ΜΟΝΙΜΑ .

Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό να γνωρίζουμε για εκείνους που υποφέρουν από ασθένειες όπως ο διαβήτης και ο καρκίνος, για τις οποίες η σύγχρονη ιατρική δεν έχει θεραπεία.

ΤΡΕΙΣ ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΥΓΙΕΙΝΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΤΕ ΚΑΛΑ

Περιλαμβάνει εργασία με τον εαυτό σας, όμως, η επένδυση αυτή θα αποδώσει σημαντικά σε μακροπρόθεσμη βάση.

Εδώ είναι τρεις μέθοδοι που έχουν δοκιμασθεί εδώ και τρεις χιλιετίες:

Ξεκινήστε την παρακολούθηση των σκέψεων σας .

Αφιερώστε πέντε λεπτά κάθε βράδυ γράφοντας πώς αισθανθήκατε εκείνη την ημέρα.

Θυμηθείτε τις καταστάσεις που αντιμετωπίσατε και τα συναισθήματα που νιώσατε.

Ποια αρνητικά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα αποκαλύψατε;

Τι σκοπεύετε να κάνετε αύριο ώστε να αρχίσετε να βελτιώνετε τον εαυτό σας και να αλλάξετε τα συγκεκριμένα γνωρίσματα του χαρακτήρα;

Είναι πολύ σημαντικό να γράψετε τα πάντα.

Προσπαθήστε να σκέφτεστε περισσότερο πράγματα που σας κάνουν ευτυχισμένο .

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.

Όταν επικεντρωθεί σε πράγματα που σας αρέσουν, είναι σαν να προχωρείτε σε μια διαφορετική συχνότητα δονήσεων, και το σώμα αρχίζει να θεραπεύει τον εαυτό του.

Ακόμα καλύτερα, θα υπάρξει ένας μεγαλύτερος αριθμός καλών πραγμάτων στη ζωή σας, γιατί ό, τι σκέφτεστε γίνεται πραγματικότητα, καθώς και τα προβλήματα που σας ενοχλούν.

Επικεντρωθείτε σε πράγματα που μπορείτε να απολαύσετε και παρακολουθήστε πώς όλα αρχίζουν να αλλάζουν.

ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ : Κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, το σώμα και το μυαλό ηρεμεί και θεραπεύει τον εαυτό του.

Η ασθένεια είναι απλά ένα σήμα του σώματός μας για έναν ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟ (ή, μάλλον, μη ευεργετικό) τρόπο ζωής.

ΠΡΩΤΟΝ, ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΩΣ ΑΓΧΟΣ, ΦΟΒΟΣ, ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ.

Μόνο τότε, εφόσον δεν γίνεται καμία προσπάθεια να εργαστεί για τον εαυτό του, το σώμα στέλνει ένα πιο ισχυρό σήμα για να κινήσει την προσοχή σας και να σας κάνει να σκεφτείτε τι κάνετε λάθος, ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ.

Αφήστε μόνο τα χρήσιμα και σημαντικά πράγματα στη ζωή σας.

ΓΙΑΤΙ Ο, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟ ΓΙΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

                        Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΙΝΣΤΑΙΝ !!!!



Μια φορά κι έναν καιρό στη Δύση, στην Ισπανία για να ακριβολογούμε, ήρθε στο φως μια συλλογή εγγράφων που βρίσκονταν στο σκοτάδι για πάνω από χίλια χρόνια, και τα αποτελέσματα της ανακάλυψης ήταν στ’ αλήθεια επαναστατικά!!!!!!!!!

Τα βιβλία του Αριστοτέλη ήταν η μεσαιωνική αστρική πύλη των χριστιανών. 

Για τους Ευρωπαίους του Μέσου Μεσαίωνα, η εντυπωσιακή επανεμφάνιση των χαμένων έργων του Έλληνα φιλοσόφου υπήρξε ένα γεγονός τόσο μοναδικό και με τόσο τεράστιο αντίκτυπο, ώστε να είναι ή θαυμαστό ή διαβολικό, ανάλογα με τη σκοπιά του καθενός.

Η γνώση που περιεχόταν σ’ αυτά τα χειρόγραφα ήταν ταυτόχρονα «σκληρή» και «μαλακή» και εκπληκτικά κατανοητή.

Οι περίπου τρεις χιλιάδες σελίδες υλικού, που κάλυπταν ολόκληρο το φάσμα της μάθησης, από βιολογία και φυσική μέχρι λογική, ψυχολογία, ηθική και πολιτική επιστήμη, φάνταζαν πραγματικά σαν κληροδότημα ενός ανώτερου πολιτισμού.

Ή μήπως θα έπρεπε να πω δυο πολιτισμών;

Γιατί τα βιβλία του Αριστοτέλη δεν ανακαλύφθηκαν γραμμένα στα ελληνικά, ούτε φυλαγμένα σε πήλινα αγγεία, αλλά γραμμένα στα αραβικά και στεγασμένα στις βιβλιοθήκες μεγάλων πανεπιστημίων στη Βαγδάτη, στο Κάιρο, στο Τολέδο και στην Κόρδοβα.

Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κατάρρευση της τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη, τα έργα του Αριστοτέλη και άλλων Ελλήνων επιστημόνων έγιναν πνευματική ιδιοκτησία του πλούσιου και φωτισμένου αραβικού πολιτισμού, που κυριαρχούσε στη μεγάλη Νότια Ημισέληνο, εκτεινόμενη από την Περσία μέχρι την Ισπανία.

Συνεπώς, όταν οι Δυτικοευρωπαίοι μετέφρασαν αυτά τα έργα στα λατινικά, με τη βοήθεια μουσουλμάνων και Εβραίων λογιών, μετέφρασαν επίσης τα έργα των κορυφαίων ισλαμιστών και εβραίων ερμηνευτών, φιλοσόφων παγκόσμιας εμβέλειας, όπως ο Αβικέννας, ο Αβερρόης και ο Μώυσής Μαϊμονίδης.

Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό.

Σαν να έβρισκε κάποιος φυλαγμένα σε ένα αρχαίο αγγείο όχι μόνο τα έργα ενός αρχαίου Αϊνστάιν, αλλά και ερμηνείες, εφαρμογές και εκσυγχρονισμό του υλικού από τον ίδιο τον Αϊνστάιν και άλλους σύγχρονους φυσικούς.

Λόγω αυτών των σχολιασμών, το έργο του Αριστοτέλη εμφανίστηκε με άμεσα χρησιμοποιήσιμη -και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη- μορφή.

Για τους μεσαιωνικούς χριστιανούς, η ανάγνωση αυτών των βιβλίων για πρώτη φορά ήταν σαν να έβρισκαν μια συνταγή για διαπλανητικά ταξίδια ή μια θεραπεία για το AIDS, γραμμένες σε κάποιον αρχαίο πάπυρο.

Ήταν το είδος της γνώσης που μπορούσε να ανατρέψει την υπάρχουσα κοσμοθεωρία, να προκαλέσει επανάσταση στην επιστήμη και να παράσχει στους αναγνώστες νέα πρότυπα ανθρώπινης οργάνωσης.

Γι αυτό το λόγο, η επανεμφάνιση των αριστοτελικών ιδεών στην Ευρώπη είχε μια μεταμορφωτική επίδραση εντελώς διαφορετική από οποιαδήποτε μεταγενέστερη ανακάλυψη.

Δεν προκάλεσε τις εκτεταμένες αλλαγές που έλαβαν χώρα στην ευρωπαϊκή κοινωνία του Ύστερου Μεσαίωνα:

την αύξηση της παραγωγής τροφίμων και του εμπορίου, την εξέλιξη των πόλεων, την εξάπλωση της μάθησης και την ανάπτυξη των λαϊκών θρησκευτικών κινήσεων.

Η χρησιμότητα των μεθόδων και των εννοιών του Αριστοτέλη εξαρτιόταν από την επίτευξη ενός ορισμένου επιπέδου τεχνικής και οικονομικής προόδου, από την ανάπτυξη μιας ορισμένης πολιτισμικής ορμής εκ μέρους της κοινωνίας-αποδέκτη.

Δεδομένης αυτής της ορμής, ωστόσο, οι ανακαλύψεις ήταν καταιγιστικές, επιταχύνοντας το βήμα και βαθαίνοντας την ποιότητα της επιστημονικής και φιλοσοφικής έρευνας.

Στη λατινική Δύση, το ανακτημένο έργο του Αριστοτέλη ήταν το κλειδί για τις περαιτέρω εξελίξεις, που θα μετέτρεπαν την Ευρώπη από μια απομακρυσμένη, επαρχιακή περιοχή σε επίκεντρο ενός επεκτατικού παγκόσμιου πολιτισμού.

Φανταστείτε!

Πάνω από τέσσερις αιώνες πριν κηρύξουν την επιστημονική επανάσταση ο Φράνσις Μπέικον και ο Καρτέσιος, μια αναγνωρίσιμα σύγχρονη προοπτική -ορθολογιστική, προσγειωμένη, ανθρωπιστική και εμπειρική- πυροδότησε πολιτιστικό πόλεμο απ’ άκρη σ’ άκρη της Δυτικής Ευρώπης, αμφισβητώντας παραδοσιακές θρησκευτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις στον πυρήνα τους.

Ο αγώνας ανάμεσα στην πίστη και τη λογική δεν άρχισε, όπως τόσο συχνά υποθέτουν, με την αμφισβήτηση της γεωκεντρικής κοσμολογίας από τον Κοπέρνικο ή με την καταδίκη του Γαλιλαίου από την Ιερά Εξέταση, αλλά με τη διαμάχη πάνω στις ιδέες του Αριστοτέλη κατά τη διάρκεια του 12ου και του 13ου αιώνα.

Εδώ και δεκαετίες, οι ειδικοί της μεσαιωνικής ιστορίας έχουν κατανοήσει ότι η αφύπνιση της Δύσης άρχισε κατά τη διάρκεια της «μεσαιωνικής αναγέννησης».

Πολλοί πιστεύουν ότι η σύγκρουση μεταξύ των χριστιανών για το αν θα έπρεπε να αποδεχτούν ή να απορρίψουν την αριστοτελική επιστήμη σημαδεύει μια κρίσιμη καμπή -ίσως ΤΗΝ Κρίσιμη καμπή-στην ιστορία της δυτικής διανόησης.

Αλλά αυτή η κατανόηση δεν έχει αποτελέσει μέρος της γενικά παραδεκτής πολιτισμικής μας «ιστορίας».

Αντίθετα, συνεχίζουμε να λέμε την ιστορία του νεωτερισμού σαν να ξεκίνησε με την Αναγέννηση του 16ου αιώνα και με επιστήμονες όπως ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος και ο Ισαάκ Νεύτων.

Γιατί;

Ένας λόγος αφορά το μύθο της πολιτισμικής αυθεντικότητας, την ιδέα -κοινή σε πολλούς πολιτισμούς- ότι ένας συγκεκριμένος πολιτισμός αναπτύχθηκε αφ’ εαυτού του, από πρωτότυπες πηγές, αντί να είναι προϊόν δανεισμού ή επιβολής από ξένους.

Ο πολιτισμός «μας» είναι αυθεντικά γηγενής, υποστηρίζουν οι φανατικοί κάθε έθνους, ενώ ο «δικός τους» είναι απλώς παραγωγό ή μίμηση.

Για όσους αγωνιούν να εδραιώσουν την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού έναντι όλων των άλλων παραδόσεων, η ιστορία της πρώτης πνευματικής επανάστασης της Ευρώπης είναι κάτι που τους φέρνει σε δύσκολη θέση.

Ο πρώτος μεταδότης αυτών των προηγμένων ιδεών ήταν όχι μόνο ένας μη ευρωπαϊκός πολιτισμός, αλλά και ένας πολιτισμός που οι χριστιανοί, εδώ και πολύ καιρό, θεωρούσαν Νέμεσή τους:

Η Μουσουλμανική Αυτοκρατορία, που κατείχε τους Αγίους Τόπους, κυριαρχούσε στις θαλάσσιες οδούς της Μεσογείου και προκαλούσε την Ευρώπη στρατιωτικά επί χίλια σχεδόν χρόνια.

Και, ακόμα χειρότερο, όπως ανακάλυψαν οι Σταυροφόροι, αυτός ο «άπιστος» πολιτισμός ήταν σαφώς πιο προηγμένος σε σημαντικούς τομείς απ’ ότι ο πολιτισμός της λατινικής Δύσης.

Οι Άραβες και οι Εβραίοι όχι μόνο είχαν αποκτήσει τη φιλοσοφία και τη φυσική επιστήμη του Αριστοτέλη, αλλά είχαν επίσης αφομοιώσει τα μαθηματικά του Ευκλείδη, την αστρονομία και την οπτική του Πτολεμαίου, τις αρχές της μηχανικής του Αρχιμήδη, την ιατρική επιστήμη του Ιπποκράτη και του Γαληνού και άλλους επιστημονικούς θησαυρούς!!!!!!!

Πέρα από το ότι είχαν μεταφράσει αυτά τα έργα, τα είχαν ερμηνεύσει, εφαρμόσει και βελτιώσει και είχαν προσθέσει και νέες, δικές τους επιστήμες, όπως η χημεία, η άλγεβρα και η ιστορία.

Δεν είναι να απορεί κανείς που οι Άραβες θεωρούσαν τους Σταυροφόρους βάρβαρους επιδρομείς ή που οι Ευρωπαίοι έβλεπαν τον ισλαμικό κόσμο με αυτό τον παράξενο συνδυασμό φόβου και θαυμασμού, μίσους και ζήλιας, που οι φτωχότεροι, λιγότερο «πολιτισμένοι» λαοί αισθάνονται συχνά για όσους είναι πιο πλούσιοι και εκλεπτυσμένοι απ’ ότι οι ίδιοι.

Για τους σοβινιστές μπορεί να είναι άβολο το να θυμηθούν ότι η Ευρώπη εξαρτιόταν από μουσουλμάνους και εβραίους λόγιους για την ανάκτηση της κλασικής της κληρονομιάς.

Όμως, για πολλούς νεωτεριστές, μία ακόμα πηγή έντονης αμηχανίας είναι ο ηγετικός ρόλος που διαδραμάτισε σ’ αυτό το έργο της ανακάλυψης ο πιο μεσαιωνικός από τους θεσμούς, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Σήμερα έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε ότι η επιστήμη και η ορθόδοξη θρησκεία βρίσκονται εγγενώς και μονίμως σε σύγκρουση.

Μία από τις αγαπημένες μας ιστορίες είναι «Ο Γαλιλαίος έναντι της Ιεράς Εξέτασης» - ένα ηθικοπλαστικό έργο στο οποίο ο θαρραλέος, δημιουργικός άνθρωπος της λογικής έρχεται αντιμέτωπος με τους δογματικούς, ρασοφόρους διώκτες του.

Ωστόσο, τα πανεπιστήμια του Μεσαίωνα που βρίσκονταν υπό την αιγίδα της Εκκλησίας ήταν κατηγορηματικά αντίθετα σ’ αυτού του είδους τον αδαή σκοταδισμό.

Όπως αναγνώριζε και ο ίδιος ο Γαλιλαίος, οι ανήσυχες «εξαριστοτελισμένες» σχολές των τεχνών και της θεολογίας ήταν τα φυτώρια της επιστημονικής σκέψης.

Το εκπληκτικό είναι (τουλάχιστον για όσους έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν ότι η εποχή της πίστης ήταν μια εποχή σκότους) ότι η αποφασιστική σύγκρουση μεταξύ ορθολογιστικού και παραδοσιοκρατικού στοχασμού δε διεξήχθη μεταξύ της μεσαιωνικής Εκκλησίας και των αντιπάλων της.

Έλαβε χώρα στους κόλπους της Εκκλησίας, όπου οι δυνάμεις που υποστήριζαν τη νέα αριστοτελική παιδεία έδιναν μάχη μ’ εκείνους που ήταν αντίθετοι σ’ αυτή.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η έκβασή αυτής της μάχης καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της δυτικής διανόησης.

Στην εποχή του Μεσαίωνα, φυσικά, το βασικό θέμα της διαμάχης δεν ήταν «επιστήμη» έναντι «θρησκείας».

Αυτό που τώρα αποκαλούμε επιστήμη αποτελούσε μέρος μιας ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας, η οποία περιλάμβανε τη λογική, την ηθική, τη μεταφυσική, την αισθητική, ακόμα και τη θεολογία - και όλοι οι εμπλεκόμενοι στη σύγκρουση ήταν πιστοί χριστιανοί.

Η αντιδικία είχε, στην πραγματικότητα, να κάνει με το κατά πόσον οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι θα αφοσιώνονταν στην αναζήτηση για λογική κατανόηση και στο πώς θα μπορούσαν να το κάνουν χωρίς να χάσουν τη θρησκευτική και πολιτισμική τους ταυτότητα.

Μπορούσαν οι χριστιανοί στοχαστές, εμπνευσμένοι από τον Αριστοτέλη, να κατανοήσουν το φυσικό σύμπαν, συμπεριλαμβανομένης και της σφαίρας των ανθρώπινων κινήτρων και σχέσεων;;;;;

Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις ίδιες τεχνικές σκέψης για να εξηγήσουν τη σχέση της κτίσης με το Θεό;;;;;;

Σε πολλούς παραδοσιοκράτες, αυτό το έργο φάνταζε αφενός επικίνδυνο και αφετέρου φιλόδοξο.

Ο Αριστοτέλης ήταν ""ειδωλολάτρης"" και ορισμένες από τις ιδέες του βρίσκονταν σε δυσαρμονία με τα καθιερωμένα χριστιανικά δόγματα.

Το πιο σημαντικό ήταν ότι η αριστοτελική στάση, με τον απτόητο θαυμασμό της για τον υλικό κόσμο, την αντιπάθειά της για τις υπερφυσικές εξηγήσεις και την αισιοδοξία της σχετικά με την ανθρώπινη φύση, ερχόταν σε αντίθεση με αιώνες μεταφυσικών, ασκητικών χριστιανικών αξιών και πρακτικών.

Μπορούσαν οι χριστιανοί στοχαστές να ακολουθούν τη διδασκαλία του Έλληνα σοφού, που αποκαλούσαν «Φιλόσοφο», και ταυτόχρονα να ακολουθούν και τον Ιησού Χριστό;;;;;;;;;;;;;;

Για έναν αιώνα σχεδόν, η απάντηση παρέμενε αμφίβολη.

Λόγω της απειλής που συνιστούσαν για τους καθιερωμένους τρόπους σκέψης, τα βιβλία του Αριστοτέλη περί «φυσικής φιλοσοφίας» θεωρήθηκαν αρχικά πολύ επικίνδυνα για να διδαχτούν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.

Στις αρχές του 13ου αιώνα απαγορεύτηκαν και μερικοί από τους πιο παθιασμένους υποστηρικτές τους κάηκαν σαν αιρετικοί.

Το 1277, η Εκκλησία καταδίκασε πολλές αριστοτελικές ιδέες που διδάσκονταν στα σχολεία, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων προτάσεων που είχαν υιοθετηθεί από τη μεγαλύτερη ιδιοφυία του αιώνα, τον Θωμά Ακινάτη.

Τελικά, όμως, οι ηγέτες της Εκκλησίας επέτρεψαν στη χριστιανική σκέψη να μεταμορφωθεί από τη νέα κοσμοθεωρία.

Με τις μη αναστρέψιμες κοινωνικές αλλαγές που αναδιαμόρφωναν την ευρωπαϊκή κοινωνία, συνειδητοποίησαν ότι η Εκκλησία θα έπρεπε να προσαρμοστεί στα νέα ρεύματα, αν ήθελε να διατηρήσει τη θέση της ως πνευματικής και ηθικής ηγεσίας.

Έτσι, διορατικοί πάπες και επίσκοποι έκαναν το μοιραίο βήμα που οι ισλαμιστές ηγέτες είχαν απορρίψει.

Παντρεύοντας τη χριστιανική θεολογία με την αριστοτελική επιστήμη, παρέδωσαν τη Δύση σε μια ηθική ορθολογιστικής έρευνας, η οποία θα προκαλούσε μια σειρά «επιστημονικών επαναστάσεων», καθώς και απρόβλεπτες αναταραχές στην κοινωνική και θρησκευτική σκέψη.

Συνεπώς, οι πρώτοι φυσικοί επιστήμονες της Ευρώπης ήταν σχολαστικοί θεολόγοι και οι πιο καινοτόμοι κοινωνικοί στοχαστές της ήταν καθηγητές των τεχνών στα καινούρια καθολικά πανεπιστήμια.

Επί τέσσερις αιώνες, οι Ευρωπαίοι φοιτητές -μια ελίτ προορισμένη για ηγετικές θέσεις στην Εκκλησία, την κυβέρνηση, την ιατρική και τα νομικά- ήταν αφοσιωμένοι σε ένα πρόγραμμα σπουδών που συνδύαζε τη λογική του Αριστοτέλη και τη φυσική φιλοσοφία με τη χριστιανική παιδεία.

Η επιστημονική δραστηριότητα (συμπεριλαμβανομένης και της αναλυτικής επεξεργασίας της ηθικής και της πολιτικής) είχε νομιμοποιηθεί μέσω της σύνδεσής της με τη θρησκεία, και η θεολογία -η χρήση της λογικής σε ερωτήματα πίστης- θεωρούνταν η «βασίλισσα των επιστημών».

Η αριστοτελική κίνηση είχε ισχυροποιηθεί... όμως ο γάμος της πίστης με τη λογική δεν ήταν ποτέ εύκολος.

Ακόμα και πριν ολοκληρώσει ο Θωμάς Ακινάτης το σπουδαίο συνθετικό έργο του Summa Theologica, οι συντηρητικοί το επέκριναν ως υπερβολικά ελληνικό και οι ριζοσπαστικοί ως υπερβολικά χριστιανικό.

Το 14ο αιώνα, ο λαμπρός φραγκισκανός σχολαστικός λόγιος Γουλιέλμος του Όκαμ επέμενε ότι ο Ακινάτης είχε σφάλει προσπαθώντας να διατυπώσει μια «φυσική θεολογία» και ότι θα ήταν καλύτερα τόσο για την επιστήμη όσο και για τη θρησκεία αν χώριζαν.

Μέχρι να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην Ευρώπη μια νέα επιστημονική επανάσταση την εποχή του Γαλιλαίου, οι διαδικασίες του διαζυγίου είχαν πάρει για τα καλά το δρόμο τους.

Οι περισσότεροι από τους «νέους ανθρώπους» δεν αναγνώριζαν τον Αριστοτέλη ως έμπνευση, αλλά ως εχθρό.

Υπήρχαν αρκετοί λόγοι γι αυτό, κι ένας, σίγουρα, είναι ο ξεπεσμός του σχολαστικισμού.

Τα πανεπιστήμια, που κάποτε ήταν η πηγή της δημιουργικής σκέψης, του πνευματικού οργασμού και των ελεύθερων συζητήσεων, τώρα συνδύαζαν τη στεγνή ορθοδοξία σε ζητήματα δόγματος με μια ανόητη θεολογική λεπτολογία.

Όπως παρατήρησε ο μεγάλος καθολικός ανθρωπιστής Έρασμος, οι «επιστημονικοί» θεολόγοι των σχολών αφοσιώνονταν τώρα σε ερωτήματα του τύπου:

«Θα επιτρέπεται να τρώμε και να πίνουμε μετά την ανάσταση των νεκρών;»

(«Παίρνουμε τις κατάλληλες προφυλάξεις κατά της πείνας και της δίψας, όσο υπάρχει ακόμα καιρός», σχολίαζε ψυχρά.)

Με την Εκκλησία σε άμυνα έναντι της προτεσταντικής εξέγερσης και την αύξηση της κοσμικής εξουσίας, οι οπαδοί του Αριστοτέλη είχαν γίνει αντιδραστικοί συντηρητικοί, υπερασπιζόμενοι δουλικά κάθε συμπέρασμα του δασκάλου τους, ακόμα και μπροστά σε καινούριες αποδείξεις για το αντίθετο.

Έτσι, όταν το τηλεσκόπιο του Γαλιλαίου αποκάλυψε ότι το φεγγάρι ήταν «βλογιοκομμένο» και ότι ο πλανήτης Αφροδίτη είχε χάση και φέξη όπως η Σελήνη, πολλοί λόγιοι διακήρυτταν ότι κάτι πρέπει να μην πήγαινε καλά με τους φακούς του, αφού ο Φιλόσοφος είχε υποστηρίξει ότι τα ουράνια σώματα ήταν τέλεια και αμετάβλητα και ότι η Γη, όχι ο Ήλιος, βρισκόταν στο κέντρο του Σύμπαντος.

Όπως παρατηρούσε ο Γαλιλαίος, ο ίδιος ο Αριστοτέλης, με το μεγάλο σεβασμό του προς τις αποδείξεις, δε θα είχε καταλήξει ποτέ σε ένα τέτοιο συμπέρασμα.

Άλλοι στοχαστές της μεταμεσαιωνικής Αναγέννησης δεν ήταν τόσο ευγενικοί όσο ο Γαλιλαίος με το μεγάλο πνευματικό τους πρόγονο.

Αφού ο Κοπέρνικος και οι διάδοχοί του έθεσαν τη Γη σε κίνηση και εξάλειψαν τις περισσότερες διακρίσεις μεταξύ των νόμων που διέπουν τη γήινη και την ουράνια συμπεριφορά, οι ιδέες του Αριστοτέλη απεικονίζονταν συχνά ως βλακώδεις προκαταλήψεις - ένα απομεινάρι του σκοτεινού, μεσαιωνικού παρελθόντος.

Αλλά αυτό δεν ίσχυε σε καμιά περίπτωση.

Η κοσμολογία του Αριστοτέλη ήταν λανθασμένη, όχι «αντιεπιστημονική».

Όπως και το υπόλοιπο σύστημά του, ήταν βασισμένη σε αρχές, εξαιρετικά αμφιλεγόμενες στην αρχή, που αργότερα έγιναν οι αποδεκτές βάσεις της επιστημονικής μεθόδου:

για παράδειγμα,

οι ιδέες ότι ο κόσμος που μας δείχνουν οι αισθήσεις μας είναι αληθινός, κι όχι απλώς μια σκιά της πραγματικότητας•

ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη λογική τους είναι ικανοί να ανακαλύψουν μεγάλες αλήθειες σχετικά με αυτό τον κόσμο-

ότι κατανόηση των φαινομένων σημαίνει κατανόηση των σχέσεων αιτίου και αιτιατού• και

ότι οι φυσικές διαδικασίες είναι αναπτυξιακές και αποκαλύπτουν στους επιδέξιους ερευνητές τακτικά πρότυπα ανάπτυξης και αλλαγής.

Φυσικά, η επιστήμη του Φιλοσόφου δεν ήταν όπως η δική μας.

Η κοσμοθεωρία του περιέχει πολλά στοιχεία που η σύγχρονη επιστήμη απορρίπτει.

Αλλά ο δογματισμός των μεταγενέστερων οπαδών του δεν ήταν δικός του.

Ήταν η γεροντική εκδήλωση ενός συστήματος που, στην ακμή του, είχε φέρει επανάσταση στην ευρωπαϊκή σκέψη και της είχε δώσει πολλά από τα πιο τολμηρά και δυναμικά της χαρακτηριστικά.

Με την περαιτέρω πρόοδο της επιστήμης, την αύξηση της κοσμικής εξουσίας και τον κατακερματισμό της Εκκλησίας, το έργο του Αριστοτέλη απώλεσε τη θέση-κλειδί του για τη συμπαντική γνώση.

Ταυτόχρονα, μεταξύ των Ευρωπαίων διανοούμενων, το διαζύγιο πίστης και λογικής έγινε οριστικό.

Οδηγημένοι από την ανάγκη να απελευθερώσουν τη σκέψη τους από θρησκευτικούς περιορισμούς, οι απόστολοι του Διαφωτισμού σχεδίασαν το διαχωρισμό μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, αξιών και πραγματικότητας, θρησκευτικών πεποιθήσεων και επιστημονικής γνώσης, ένα διαχωρισμό που χαίρει ακόμα ευρείας αποδοχής.

Ή μήπως όχι;

Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών, η σύγκρουση που συγκλόνισε την κοινωνία της Δύσης στο Μέσο Μεσαίωνα έχει επανεμφανιστεί σε παγκόσμια κλίμακα.

Οι πιο βίαιες και δραματικές μάχες φέρνουν αντιμέτωπους τους ένθερμους υποστηρικτές των παραδοσιακών θρησκευτικών πεποιθήσεων και συμπεριφορών με τους νεωτεριστές και μετανεωτεριστές αντιπάλους τους.

Αλλά δεν είναι μόνο οι «φονταμενταλιστές» που δηλώνουν δυσαρεστημένοι με το σχίσμα μεταξύ επιστημονικής και θρησκευτικής σκέψης.

Θεολόγοι, επιστήμονες και ανθρωπιστές διαφορετικής προέλευσης και απόψεων παλεύουν και πάλι με τα ζητήματα που έκαναν τα πανεπιστήμια και τις εκκλησίες της Ευρώπης πνευματικό (μερικές φορές, και πραγματικό) πεδίο μάχης κατά το 12ο και 13ο αιώνα.

Άραγε μπορούν οι σκεπτόμενοι άντρες και γυναίκες να κατανοήσουν τα μυστήρια του Σύμπαντος και να κυριαρχήσουν στην ανυπότακτη φύση τους;

Είναι η επιστημονική τόλμη συνεπής με τη θρησκευτική πίστη;;;;;;;;

Παρεμβαίνει ο Θεός στη φύση και στις ανθρώπινες υποθέσεις;;;;;;;

Μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν μια ηθική ζωή χωρίς Αυτόν;;;;;

Η ανακάλυψη εκ νέου των έργων του Αριστοτέλη έφερε στο επίκεντρο της δυτικής συνείδησης παλιά ερωτήματα, πυροδοτώντας τον αγώνα για την εναρμόνιση πίστης και λογικής, που δεν έχει τελειώσει ακόμα!!!!!


Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές από το βιβλίο 

«Τα τέκνα του Αριστοτέλη» - Πώς η αρχαία σοφία φώτισε τους σκοτεινούς χρόνους>> του Richard Rubenstein

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

Το «καράτι» προέρχεται από το ελληνικό δένδρο που έδωσε τη μονάδα μέτρησης του χρυσού από την αρχαία Ελλάδα

 Πόσα καράτια είναι η βέρα σας; Ξέρετε ότι το «καράτι» προέρχεται από ένα ταπεινό ελληνικό δένδρο που έδωσε τη μονάδα μέτρησης του χρυσού από την αρχαία Ελλάδα;..-----

 Η ξυλοκερατιά ή χαρουπιά είναι ένα δέντρο που φυτρώνει συνήθως σε χώρες με μεσογειακό κλίμα. Οι σπόροι του φυτού περιέχονται μέσα στους λοβούς, οι οποίοι μοιάζουν με φασόλια. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν παρατηρήσει ότι όλα τα σπόρια είχαν πάντα το ίδιο βάρος, ζύγιζαν μόλις 189 και 205 χιλιοστά του γραμμαρίου.

Γι’αυτό χρησιμοποίησαν το βάρος τους ως τη μικρότερη μονάδα μέτρησης του χρυσού. Η ύπαρξή του στην Ελλάδα χρονολογείται εδώ και χιλιάδες χρόνια και οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τους γλυκούς καρπούς του ως τροφή για τα ζώα, ως βότανο αλλά και ως τρόπο να ζυγίζουν το χρυσό. Ο καρπός του είχε και την ονομασία «αιγυπτιακό σύκο» και στα μέσα καλοκαιριού γινόταν η συγκομιδή του. Επειδή οι λοβοί είχαν την μορφή κέρατος, ονομάστηκαν κεράτια και το βάρος των καρπών πήρε το όνομα καράτι. Η λέξη «χρυσός» επίσης, χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια εμπορικών συναλλαγών που είχαν πριν από 3.500 χρόνια οι Φοίνικες με τους Μινωίτες.

Xaroupia Η εξόρυξη και το εμπόριο χρυσού άλλωστε, ήταν η βασικότερη αιτία της οικονομικής ανάπτυξης των αρχαίων πόλεων. Χάρη στα πολύτιμα κοιτάσματα, πολλές περιοχές ευημερούσαν και πολύτιμα έργα δημιουργήθηκαν. Ο χρυσός χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία κοσμημάτων, νομισμάτων, ενώ έγιναν ακόμη και χρυσά κτερίσματα για τους τάφους των νεκρών. Με το καράτι οι Αρχαίοι Έλληνες υπολόγιζαν το καθαρό βάρος του πολύτιμου μετάλλου και αναλόγως το πουλούσαν. Οι περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης ήταν πλούσιες σε χρυσό σύμφωνα με τις αναφορές των αρχαίων ποιητών. Η εκμετάλλευσή του από τους Μακεδόνες ήταν και η αιτία που ο Βασιλιάς Φίλιππος Β’ κυριάρχησε στον ελλαδικό χώρο και απέκτησε εξουσία, καθώς μπορούσε να συντηρήσει ένα μεγάλο και κυρίως επαγγελματικό στρατό. Χρυσός και εξουσία ήταν συνώνυμα, όποιος κατείχε και τα δύο ήταν παντοδύναμος….

ΠΗΓΗ

http://maiandros-lykaon.gr/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%83%CE%B1%CF%82-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%8C%CF%84/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το «καράτι» προέρχεται από το ελληνικό δένδρο που έδωσε τη μονάδα μέτρησης του χρυσού από την αρχαία Ελλάδα"

ΠΟΝΤΙΟΙ.-Η δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Γενοκτονία Ποντίων: Η δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του 20ου αώνα

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά. 

Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.

Τι εννούμε με τον όρο "γενοκτονία" ; 


Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. 
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. 
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία; 
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας.
Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαριθεί σε τρεις περιόδους.

• Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.
• Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.
• Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922 υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους. Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774.

Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανώντους φιλελεύθερους νόμους. H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.
Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους, των Γερμανών, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.
Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ ( 1919 - 1923 ).

Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο " Ένωση και Πρόοδος" ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.

Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές. 
Κατ΄ αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.

Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου. 
Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.

Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: "Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ'; αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ... "

Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολίσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Το τελικό πλήγμα. 
Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.




Στις 19 Μαϊου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. 
Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.

Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.
Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων.
Η μοίρα αυτή απετράπη με ένα εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο: με τις; γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, με την υποχρεωτική έξοδο όσων επιβίωσαν και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων, όπως οι Κούρδοι, που συνέχισαν να παραμένουν στην τουρκική, πλέον, επικράτεια.

Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα. Ακολουθεί μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα. Ενός ανθρώπου που έζησε τη μεγάλη ανθρωποσφαγή.
Ένα χωριό των Κοτυώρων

Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδοσε σε βιβλίο τις φοβερές του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη. Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλαν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες:

"Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν' αναστατωθούν. Οι άντρες, όσοι βρίσκονταν τη νύχτα στο χωριό, βιάστηκαν να φύγουν στο δάσος... Αλλοι άντρες που είχαν κρυψώνες σε σπίτια σε σπίτια και σε σταύλους, τρύπωσαν σ' αυτές και καμουφλαρίστηκαν έτσι που να μην τους υποπτευθεί κανείς. Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι κλείστηκαν στα σπίτια και περίμεναν με καρδιοχτύπι να δούν τι θα γίνει... Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά κι' οι τσέτες , περισσότεροι από 150 έμπαιναν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας. Τους ακολουθούσαν τούρκοι χωρικοί από τα γειτονικά χωριά. Αυτούς τους είχαν μυήσει στο εγκληματικό σχέδιο τους και τους κάλεσαν για πλιάτσικο.

Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξεσπασε άγρια. Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκοπάνους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία- αλλοιώς απειλούσαν, θα δώσουν φωτιά στα σπίτια και θα τους κάψουν.

Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Οι συμμορίτες με κραυγές και απειλές υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες, πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ' όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Ετσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλλες στα μπογάζια, δέχτηκαν, από τσέτες που παραμόνευαν, πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω.

Οι φόνοι αυτοί αποκάλυψαν για καλά τους εγκληματικούς σκοπούς των συμμοριτών κι' έγιναν το σύνθημα να ξεσπάσει, το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπεδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους σε ένα βουβό κι' ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να μαλάξει την σκληρότητα του τεράτων, που είχε διαλέξει ο Τοπάλ Οσμάν για την "πατριωτική" του εκστρατεία. Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμιξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία.

Η πυρπόληση

Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλωμες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι κοπέλλες άλλες με τους γέρους γονείς κι' άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον χτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς. Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς ήρωες του νεοτουρκικού εγκλήματος γενοκτονίας.

Οταν πια όλα τα γυναικόπαιδα κ' οι γέροι μαζεύτηκαν στην πλατεία, οι τσέτες έβαλαν μπρός την δεύτερη φάση της σατανικής τους επιχείρησης. Διάταξαν να περάσουν όλοι στα δίπατα σπίτια, που βρίσκονταν στην πλατεία και τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό. Η απροθυμία, που έδειξε το τραγικό αυτό κοπάδι των μελλοθανάτων να υπακούσει στην διαταγή, γιατί ήταν πια ολοφάνερο ότι όλους τους περίμενε ο θάνατος, εξαγρίωσε τους συμμορίτες που βιάζονταν να τελειώσουν γρήγορα την μακάβρια επιχείρηση. Και τότε, σαν λυσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες.

Κι' όταν, έτσι, ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα κι' οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι' αντιβούϊζε στα γύρω βουνά και δάση...

Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της πατριωτικής... επιχείρησης των θλιβερών ηρώων-συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν. Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτόματα) ν' ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα κι' απ' έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τί ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.
Οι μητέρες ξετρελλαμένες, έσφιγγαν, αλλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κράυγαζαν "μάνα, μανίτσα!". Οι κοπέλλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι' άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ' αυτιά, φωνές μανιακές και κλάμματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους - χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.

Μερικές γυναίκες και κοπέλλες στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατήρι τους - πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.

Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι' έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι' ακούγονταν μονο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια το Μπεϊαλάν".




Μαρτυρίες Σοβιετικών

Οι σοβιετικοί υπήρξαν οι βασικοί σύμμαχοι του κεμαλικού εθνικισμού τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του. Πιθανότατα, οι μπολσεβίκοι να αντάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την υποστήριξη του παντουρκιστικού κινήματος που δρούσε στη Ρωσία στην Οκτωβριανή τους Επανάσταση.
Οι σοβιετικοί λοιπόν προμήθευσαν τους κεμαλικούς με όπλα, χρήματα, στρατιωτικούς συμβούλους. Η τουρκική αντεπίθεση στο μικρασιατικό μέτωπο κατά τωνελληνικών στρατευμάτων το 1921, οργανώθηκε από τον Μ. Φρούνζε, στρατιωτικό απεσταλμένο των σοβιετικών. Κατά συνέπεια, οι μαρτυρία των αποσταλμένων αυτών έχει ιδιαίτερη αποδεικτική σημασία.

O Φρούνζε, έδωσε μια από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τους ηττημένους αντάρτες: "Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι' αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου". Ο Φρούνζε περιέγραψε και άλλο ένα περιστατικό. Οταν περνούσαν δίπλα από μια ομάδα αιχμάλωτων Ελλήνων στη Μερζιφούντα, ένας από τους αιχμαλώτους φώναξε στη σοβιετική αντιπροσωπεία ότι ήταν και αυτοί ένοχοι γιατί ενίσχυαν τον Κεμάλ και τους Τούρκους. 

Το συναίσθημα αυτό των ανταρτών του δυτικού Πόντου ήταν εξαιρετικά έντονο. Ο οπλαρχηγός Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδης) διακύρησσε: "... oι Ρώσοι κομμουνιστές δώσανε όπλα στον Κεμάλ για να χτυπήσει εμάς, του έδωσαν υποστήριξη, απελευθέρωσαν όλους τους Τούρκους στρατιώτες που είχαν συλλάβει αιχμαλώτους όταν μπήκαν στην Τραπεζούντα". Υποστήριζε ότι οι κομμουνιστές κατέδιδαν τις προσπάθειες προμήθειας οπλισμού των ανταρτών από τη Ρωσία και παρέδιδαν Πόντιους στους Τούρκους.

Ο Φρούνζε έγραφε τα εξής για την πολιτική του Τοπάλ Οσμάν: "...όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Απ' όλο τον ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απόμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες που περιπλανιόντουσαν στα βουνά. Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός για τις θηριωδίες του ήταν ο αρχηγός των Λαζών Οσμάν Αγάς, ο οποίος πέρασε δια πυρός και σιδήρου με την άγρια ορδή του όλη την περιοχή."

Ο Αράλοβ, σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, ενημερώθηκε στη Σαμψούντα από τον αρχιστράτηγο Φρούνζε. Ο Φρούνζε του είπε ότι είχε δει πλήθος Έλληνες που είχαν σφαγιαστεί, "βάρβαρα σκοτωμένους Έλληνες -γέρους, παιδιά, γυναίκες". Προειδοποίησε επίσης τον Αράλοβ για το τι επρόκειτο να συναντήσει πτώματα σφαγιασμένων Ελλήνων τους οποίους είχαν απαγάγει από τα σπίτια τους και είχαν σκοτώσει πάνω στους δρόμους.

Για το θέμα αυτό ο Αράλοβ είχε ιδιαίτερη συνομιλία με τον Κεμάλ. Αναφέρει ο ίδιος: "Του είπα (του Κεμάλ) για τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρούντζε και αργότερα εγώ ο ίδιος. Εχοντας υπ' όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα πολύ τις λέξεις μου..." Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής στις "επισημάνσεις" του Φρούνζε: "Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Εχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο... Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένοι. Ποιοί πρέπει να κατηγορηθούν για αυτό; Εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ένα "Ποντιακό κράτος" στην Τουρκία..."

Ο Φρούνζε στο βιβλίο του "Αναμνήσεις από την Τουρκία" γράφει: "Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν σε άλλες περιοχές με πολύ άχημες συνθήκες. Πληροφορήθηκα ότι οι Τσέτες του Οσμάν Αγά (σ.τ.σ. Τοπάλ Οσμάν) έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους που βρήκαν μπροστά τους. γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ' ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωταίας κοπέλλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ' ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου."

Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 - τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μεινοτήτων της άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922.

 


ΠΗΓΗ. http://us.geocities.com/pontos1923/pages/genoktonia.html. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΟΝΤΙΟΙ.-Η δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας."