ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( I + K )

I
Ιάκωβος: πολύ κοινωνικός, οι φιλίες του τον βοηθούν συχνά στη δουλειά του. Του αρέσει το ωραίο περιβάλλον κι η καλή ζωή. Όταν αντιπαθεί κάποιον, μπορεί να γίνει κακός.

Ιάσων: (ίασις: θεραπεία), ο θεραπευτής.

Ιλιάνα: ευγενική, αγαθή βασίλισσα.

Ινώ: σύμφωνα με τη μυθολογία, θεά της θάλασσας και προστάτης των ναυτιλλομένων. Γενναιόδωρη, έξυπνη, με ανοιχτό μυαλό. Κυκλοθυμική στις διαθέσεις της, μπορεί να περάσει απ' το κέφι στη μελαγχολία. Συχνά έχει διενέξεις με την οικογένειά της. Ευνοείται από τα τυχερά παιχνίδια.

Ιοκάστη: (ίον + κάζω:στολίζω), η ωραία ως μενεξές. Σύζυγος του Λαΐου, παντρεύτηκε χωρίς να το ξέρει τον γιο της Οιδίποδα. Γυναίκα με έντονη προσωπικότητα, θέλει να γίνεται πάντα το δικό της. Ανεξάρτητη, δύσκολα δημιουργεί δεσμούς.

Ιόλη: την ερωτεύτηκε ο Ηρακλής. Παθητικός χαρακτήρας, δεν έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Έχει ανάγκη να της αποδεικνύουν συνέχεια οι άλλοι ότι την αγαπούν και την υπολογίζουν. Είναι ανίκανη να κάνει κακό και μερικές φορές την εκμεταλλεύονται.

Ιουλία, Ιούλιος: η Ιουλία χρησιμοποιεί το χιούμορ σαν άμυνα και της αρέσει να κάνει τους άλλους να γελούν. Αγαπάει τα παιδιά, τα ζώα, τα λουλούδια και ξέρει να κάνει το περιβάλλον της ευχάριστο. Ο Ιούλιος ή Ιουλιανός είναι πιο μελαγχολικός. Έχει μεγάλη τύχη στην επαγγελματική του ζωή, αγαπάει τις γυναίκες και περισσότερο απ' όλες τη μητέρα του.

Ιπποκράτης: ο μεγαλύτερος γιατρός της αρχαιότητας... Καλοσυνάτος και γλυκός δημιουργεί μόνο συμπάθειες. Κατεξοχήν έμπιστος φίλος και καλός υπάλληλος. Παντρεύεται συχνά μια γυναίκα πιο δυναμική απ' αυτόν.

Ιππολύτη: (ίππος + λύω), η αρματιλάτις.

Ίρις: (είρω: αγγέλω), η αγγελιοφόρος των θεών. Μοιάζει ευκολοπροσάρμοστη και γλυκιά, αλλά σχεδόν πάντα κρύβει μέσα της κάποια ιδιορρυθμία που δυσκολεύει τις σχέσεις της με τους άλλους. Έχει καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία.

Ισίδωρος, Ισιδώρα: όνομα αγίων της Ορθοδοξίας. Έχουν μεγάλη φαντασία κι έναν τρομερό ένστικτο για το τι πρόκειται να έρθει στη μόδα. Τους ταιριάζουν μοντέρνα επαγγέλματα, όπως η διαφήμιση, τα κομπιούτερς, η ηλεκτρονική δημοσιογραφία.

Ιφιγένεια: (ίφι:ισχυρά + γίγνομαι), η πολύ ισχυρή. Κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Πολύ ισχυρή, την τραβάνε η κίνηση, η ζωή και ο αθλητισμός. Ειλικρινής κι εξωστρεφής, βρίσκει φίλους όπου κι αν βρεθεί. Είναι αφοσιωμένη πάνω απ' όλα, στην οικογένειά της.

Ιώ: ιέρεια της Ήρας που την ερωτεύτηκε ο Ζευς. Όμορφη, αλλά λίγο γκρινιάρα. Έχει ανάγκη να είναι οικονομικά ασφαλής για να αισθάνεται καλά. Όταν παντρεύεται, εγκαταλείπει τη δουλειά της.

Ιωακείμ: σύζυγος της αγίας Άννης και πατέρας της Θεοτόκου. Έχει μεγάλη ικανότητα να πείθει τους άλλους και να πετυχαίνει αυτό που θέλει. Είναι πεισματάρης και επίμονος. Του αρέσουν οι ώριμες γυναίκες.

Ίων: (ίον: άνθος), ο μενεξεδένιος. Γενάρχης κι αρχηγός των Ιώνων. Γεμάτος ενδιαφέροντα και πάθος για τη ζωή, δείχνει συχνά υπερβολική εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που δεν αξίζουν. Του αρέσουν οι υλικές απολαύσεις, εξίσου με τις πνευματικές. Όταν ερωτεύεται, είναι πιστός στη γυναίκα που αγαπάει.

Ιωάννης, Ιωάννα: από την εβραϊκή λέξη Ιωννάθαν (η χάρη του Θεού). Ο Γιάννης είναι δυναμικός και αρκετά αυταρχικός. Υπεύθυνος και άνθρωπος του καθήκοντος, αγαπάει πολύ την οικογένειά του. Κλειστός χαρακτήρας όταν βρίσκεται με πολύ κόσμο, γίνεται ιδιαίτερα ευχάριστος στον κύκλο των φίλων του. Η Γιάννα είναι αισιόδοξη και γελαστή, αλλά λίγο επιπόλαιη. Έτοιμη πάντα για δράση, αντιμετωπίζει με χιούμορ τις αναποδιές της ζωής.

Ιωσήφ, Ιωσηφίνα: γιος του Ιακώβ και της Ραχήλ. Σοβαρός, μετρημένος και λιγομίλητος ο Ιωσήφ, εύθυμη, άνετη και ζωηρή η Ιωσηφίνα. Ο Ιωσήφ διαλέγει συνήθως ένα ήσυχο επάγγελμα και δίνει προτεραιότητα στην οικογενειακή ευτυχία, ενώ η Ιωσηφίνα αργεί να κατασταλάξει κι αναζητάει την ποικιλία και τις εμπειρίες. Η πιο γνωστή Ιωσηφίνα ήταν η πρώτη σύζυγος του Ναπολέοντα.

K
Καλλίνικος: Σύρος σοφιστής και ρήτορας που άκμασε στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. Εργατικός και μετριόφρων. Αποφεύγει τις έντονες συγκινήσεις και τα πάθη. Απεχθάνεται τη βία και προσπαθεί πάντα να λύνει τις διαφορές ειρηνικά.

Καλλιόπη: (κάλλος + ωψ:οφθαλμός), η έχουσα ωραία μάτια. Προστάτης της επικής ποίησης, της ρητορικής και όλων των καλών τεχνών, ήταν η μεγαλύτερη στην ηλικία κι η πιο ευγενική από τις Εννιά Μούσες. Αυτή που μιλά με κάλλος, η καλλίφωνη. Μία από τις εννέα Μούσες της αρχαιότητας. Προστάτιδα της ποιητικής τέχνης. Υπεύθυνη και δυναμική, μπορεί ν' αντιμετωπίσει μ' επιτυχία τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Οι δυσκολίες της ζωής δεν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα της. Ωριμάζει νωρίς και συχνά φορτώνεται τις ευθύνες των άλλων.

Καλλιρρόη: (καλώς + ρέω), η δροσερή ως καθαρό νερό. Πολλές νύμφες, θεότητες και μυθολογικά πρόσωπα είχαν το όνομα αυτό. Κόρη του Αχελώου. Αυτή που ρέει ομαλά. Προστατευτική απέναντι στην οικογένειά της, υπερασπίζει με πάθος το δίκαιο και την ιδιοκτησία της. Είναι ανασφαλής σε σχέση με τα χρήματα, αλλά όταν έχει τα χρησιμοποιεί για κάποιο ευγενικό σκοπό. Της αρέσει να παίρνει κάτω από την προστασία της καλλιτέχνες.

Καλυψώ: νύμφη που έγινε γνωστή απ' την «Οδύσσεια» του Ομήρου. Χρησιμοποιεί τη γοητεία της για να εξουσιάζει. Της αρέσει πολύ να δίνει συμβουλές και συνηθίζει να επεμβαίνει στη ζωή των άλλων. Μπορεί να έχει δυο σχέσεις ταυτόχρονα και να τις χειρίζεται με μεγάλη δεξιοτεχνία.

Κασσάνδρα: κόρη του βασιλιάς της Τροίας Πρίαμου... Έχει μεγάλες ευαισθησίες και περνάει εύκολα απ' την αισιοδοξία στην κατάθλιψη. Έχει αρκετή διαίσθηση και την ενδιαφέρει η κρυμμένη όψη των πραγμάτων. Συχνά ασχολείται με την ψυχολογία και την ψυχανάλυση.

Κασσιανή: βυζαντινή ποιήτρια και λόγια του 8ου αιώνα. Γλυκιά και περιποιητική, είναι η προσωποποίηση της καλοσύνης. Άβουλη, γίνεται εύκολα θύμα των άλλων. Όσα κι αν περάσει στη ζωή της, ποτέ δεν θα διαμαρτυρηθεί. Εργατική και επιδέξια, μπορεί να της δοθεί η ευκαιρία, να διαπρέψει σε πολλά επαγγέλματα.

Κίμων: (χίμων: χειμών), ο θυελλώδης. Αθηναίος στρατηγός. Εύστροφος, πνευματώδης και αθλητικός. Συχνά προτιμάει την εργένικη ζωή, όπως και τα ελεύθερα επαγγέλματα, γιατί δεν του αρέσει να έχει κανέναν πάνω απ' το κεφάλι του.

Κλαίρη: αγία της Καθολικής Εκκλησίας. Αυθόρμητη και ρομαντική, διατηρεί πάντα μια νεανικότητα. Δεν έχει μεγάλες φιλοδοξίες και της αρέσει να εργάζεται και να ζει σ' ένα ευχάριστο περιβάλλον. Είναι από τις γυναίκες που έχουν το θάρρος να σπάσουν μια μακρόχρονη σχέση που δεν τις ικανοποιεί και να ξαναρχίσουν με αισιοδοξία τη ζωή τους.

Κλεάνθης: στωικός φιλόσοφος απ' την Τρωάδα, μαθητής του Ζήνωνος και διάδοχός του στη διεύθυνση της Στοάς. Ευγενικός και κομψός, θα ήταν πολύ γοητευτικός αν δεν είχε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Αυτό τον δυσκολεύει στις σχέσεις του με τους άλλους και επηρεάζει άσχημα το γάμο του.

Κλέαρχος: (κλέος + άρχω), ο ένδοξος άρχων. Στρατηγός των Λακεδαιμόνων. Ο ένδοξος άρχοντας. Ριψοκίνδυνος, αλλά και πολύ τυχερός, είναι σίγουρο ότι θα πετύχει στη ζωή. Τρελαίνεται για τις τελευταίες τεχνολογικές εφευρέσεις κι απεχθάνεται ό,τι έχει σχέση με το παρελθόν.

Κλειώ: (κλέος), η ένδοξη. Μια από τις Εννιά Μούσες, θεά του άσματος και εφευρέτης της κιθάρας. Ένδοξη, μορφωμένη κι έχει πολλά ενδιαφέροντα. Το βιβλία είναι ο καλύτερος της σύντροφος κι η πολιτική η αγαπημένη της απασχόληση. Όταν πληγώνεται κλείνεται στον εαυτό της κι αντιδρά με αδιαφορία και περηφάνια.

Κλεόβουλος: (κλέος + βουλή), ο επινοητικότατος.

Κλεομένης: (κλέος + μένος), ο ένδοξος για τη γενναιότητά του.

Κλεονίκη: (κλέος + νίκη), η ένδοξη νικήτρια.

Κλεοπάτρα: (κλέος + πάτρη), η δόξα της πατρίδος. Θρυλική βασίλισσα της Αιγύπτου. Οι άντρες καλά θα κάνουν να τη φοβούνται. Από μικρή, έχει το χάρισμα να πείθει τους άλλους ότι είναι μοναδική κι αλίμονο σ' αυτόν που θα την αμφισβητήσει ή θα της αντισταθεί. Ο έρωτας παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή της. Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, αφήνει πίσω της πολλές ραγισμένες καρδιές.

Κλυταιμνήστρα: αυτή που επιδιώκει τη δόξα.

Κορίννα: λυρική ποιήτρια απ' την Τανάγρα της Βοιωτίας. Μοντέρνα στην εμφάνιση και τις αντιλήψεις, γίνεται γρήγορα ανεξάρτητη απ' την οικογένειά της και δεν αποφασίζει εύκολα να δεσμευτεί. Της ταιριάζουν τα επαγγέλματα που έχουν επαφή με κόσμο.

Κορνήλιος, Κορνηλία: ευφυέστατος, ο Κορνήλιος διαθέτει έντονο κριτικό πνεύμα και μπορεί να γίνει αρκετά είρων. Συντηρητική, η Κορνηλία είναι πιστή σύζυγος και τέλεια οικοδέσποινα. Και οι δυο είναι πεισματάρηδες και μνησίκακοι.

Κοσμάς: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τίμιος κι ιδεολόγος μέχρι βλακείας. Είναι εργατικός και φιλότιμος και συχνά έχει την εντύπωση ότι ήταν άτυχος και δεν μπόρεσε να κάνει αυτό που πραγματικά ήθελε.

Κρατερός: ένας από τους καλύτερους στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πατάει γερά πάνω στη γη κι απολαμβάνει ιδιαίτερα τη ζωή κοντά στη φύση. Είναι ευχάριστος στην παρέα. Και συχνά γίνεται εξαίρετος μάγειρας.

Κρίτων: (κρίνω), ο ευφυής.

Κυβέλη: ασιατική θεότητα, ήταν η Μεγάλη Μητέρα, η θεά των δυνάμεων της φύσης που οι Έλληνες ταύτιζαν με τη Ρέα. Λίγο απόμακρη, χρειάζεται χρόνος για να τη γνωρίσει κανείς. Είναι μια γυναίκα ρεαλίστρια και αρκετά συναισθηματική, χωρίς κακίες. Κάνει περισσότερη παρέα με άντρες και στην εμφάνιση είναι λίγο αγοροκόριτσο.

Κυπριανός: όνομα αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Διαθέτει χάρη κι ευαισθησία. Η ρομαντική του εμφάνιση προκαλεί πάθη, συχνά σε γυναίκες μεγαλύτερές του. Αποδίδει καλύτερα σε καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Αγαπάει τα ταξίδια.

Κυριάκος, Κυριακή: αυτός που αναφέρεται, ανήκει στο Θεό. Καλοκάγαθος, με ωραίο χαμόγελο κι ευχάριστο παρουσιαστικό, ο Κυριάκος είναι αφοσιωμένος στην οικογένεια κι αυτό τον εμποδίζει να πετάξει με τα δικά του φτερά. Δραστήρια και πολύ νευρική, η Κυριακή έχει μεγάλη ανάγκη την αγάπη των γύρω της.

Κύριλλος: όνομα αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Παμπόνηρος και ικανότατος στις δουλειές που απαιτούν πείρα της ζωής, όπως το εμπόριο. Κανείς δεν μπορεί να τον ξεγελάσει ή να τον εκμεταλλευτεί. Έχει την ικανότητα να κάνει τους άλλους να δουλεύουν γι' αυτόν.

Κωνσταντίνος, Κωνσταντίνα: στα λατινικά σημαίνει «ευσταθής, βέβαιος». Σταθερός, βέβαιος, αποφασισμένος. Αν και κοινωνικός, ο Κωνσταντίνος είναι στο βάθος κλειστός χαρακτήρας. Συχνά είναι υποταγμένος ψυχολογικά σε μια γυναίκα, τη μητέρα του ή τη γυναίκα του. Στη δουλειά του διαπρέπει γιατί είναι εργατικός και επίμονος. Η Κωνσταντίνα είναι πιο αυθόρμητη και ενθουσιώδης. Αγαπάει τα παιδιά, είναι πολύ τακτική και αφιερώνει πολύχρόνο στο σπίτι της

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( I + K )"

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

Γραμμενος, Επωνυμο προερχομενο απο παρατσουκλι που εχει σχεση με μια ιδιοτητα του ατομου. Προερχομενο απο βυζαντινους χρονους
Ζουλης, Επωνυμο προερχομενο απο το βαπτηστικο ονομα Κυριαζης το οποιο παραφραζομενο απο την ηπειρωτικη διαλεκτο σε ζουλας,ζουλης

Καψαλακης, Επνυμο προερχομενο απο παρατσουκλι που προερχεται απο το καψαλης που σημαινει ονομα σκυλου με την καταληξη -ακης που προσδιοριζει Κρητη.

Κιουσενδερλης, Επωνυμο συνθετο αποτελουμενο απο την λεξη κιουσε η οποια ειναι τουρκικη απο το kus που σημαινει θυμος και την τουκικη λεξη deli η οποια σημαινει τρελος.

Μακρογκικας, Επωνυμο συνθετο αποτελουμενο απο την λεξη μακρο η οποια σημαινει μακρια και το επωνυμο Γκικας που προερχεται απο το βαπτιστικο ονομα Αγγελος το οποιο εχει ηδη αναλυθει.

Μετζαλης, Επωνυμο προερχομενο απο την τουρκικη λεξη mec το οποιο σημαινει ξιφος με την καταληξη -λης που επιθετοποιει το ουσιαστικο.

Πατσουρακος, Πατσουρακης, Επωνυμο το οποιο προερχεται απο την λεξη πατσουρης=σιμος (Βιβλ. Κουκουλες, Λεξ. Αρχ 6 σ. 253 του 1923)

Τετραδης, Επωνυμο προερχομενο απο παρατσουκλι που εχει σχεση με τον χρονο. Αλλα παρομοια ειναι τα εξης: Καλοκαιρινος, Χινοπωρος, Φλεβαρακης, Μαγιπριλης. (Βιβλιογραφια Μαν. Τριανταφυλλιδη, σελ. 57)

Τσατσαρούνος, Τσατσαρόνης, Τσατσαρώνης: Επώνυμο το οποίο προέρχεται από την ιταλική λέξη cacaron, ciacacchierone=φλύαρος, φωνακλάς, αγύρτης (Σολομωνίδης, σ. 118)

Στον ενοριακό κατάλογο της αμπλιανής του χωριού στα ψηλά βουνά της Δωρίδας με τους ιδιότυπους κατοίκους βρίσκουμε το επώνυμο Τσατσαρόνης. Επίσης Τσατσαρόνης συναντάται στη Χίο καθώς και στη Σμύρνη που σημαίνει φλύαρος.

Κατά τον Μιχαηλίδη σ. 164 παρομοιάστηκε έτσι ένας που μεταχειριζόταν τσατσάρα αντί χτένα.

Το συγκεκριμένο Τσατσαρουνος επίθετο κατάγεται απο ένα χωριό 60χλμ απο την Κων/πολή. Λέγεται ότι είχαν καταλάβει θέσεις στην αυλή του αυτοκράτορα, ίσως και σημαντικές! Και μετα εξορίστηκαν. Περίπου 500 με 300 χρόνια πριν την τρίτη πτώση της Κων/πολης, απο τους οθωμανούς. Υπάρχει κύμα μετανάστευσης σε όλοι την Ελλάδα. Μάλιστα σας έχω κι μία ιστορία, που έχω ακούσει για αυτούς που αποίκησαν στη Μάνη. Λέει πως τρία αδέρφια έφτασαν σ' ένα ορεινό χωριό, που το σημερινό του όνομα είναι κ.Πέπο. Ο μεγαλύτερος ήταν μοναχός και υπήρχε ο μικρότερος αδερφός και η αδερφή τους. Απο κει και πέρα, κανένα νέο. Απλά οι ιστορίες συνωμοσίας λένε, ότι κατά κάποιο τρόπο η οικογένεια θα διεκδικούσε το θρόνο!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

THE HISTORY OF GREEK SURNAMES

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝΥΜΙΑ
Η ονομασία του ανθρώπου με ένα η περισσότερα ονόματα είναι πανάρχαιο και πανανθρώπινο φαινόμενο.

Ήδη ο Όμηρος πιστεύει ότι η ανθρωπονυμία είναι πανανθρώπινη συνήθεια.

Ο Αλκίνοος ρώτησε τον Οδυσσέα πώς ονομάζεται, και γιατί πρέπει να έχει και αυτός, όπως όλοι οι άνθρωποι, κάποιο όνομα. Ούμεν γάρ τις πάμπαν άνώνυμός έστ' άνθρώπων, ού κακός, ούδέ μέν έσθλός, έπήν τά πρ'τα γένηται, άλλ' έπί πασι τίθενται, έπεί κε τέκωσι, τοκες.
Για τους Έλληνες κάθε ιστορική περίοδος έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ονοματοθεσίας της.
Στην ηρωική εποχή π.χ. επικρατούν τα ονόματα που εκθησιάζουν πολεμική ικανότητα (Μενεπτόλεμος, Μενεχάρης, Μενεσθεύς κ.λ.π.) ενώ στην βυζαντινή περίοδο επικρατούν τα χριστιανικά ονόματα, τα ονόματα των αξιωματούχων της βυζαντινής αυτοκρατορίας κ.λ.π.
Επειδή το βαπτιστικό όνομα δεν επαρκούσε για την διάκριση των ατόμων σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, γιαυτό προέκυψε αρκετά νωρίς η ανάγκη να συνδέεται και το δεύτερο διακριτικό όνομα το σύγχρονο επώνυμο.
Το σύγχρονο ονοματολογικό σύστημα της Ευρώπης φαίνεται ξεκίνησε από την Ιταλία στα μέσα του τον 16. αιώνα και σίγουρα έχει τις πηγές του στο ρωμαϊκό και αρχαιοελληνικό σύστημα.

Στην ομηρική εποχή ως δεύτερο διακριτικό όνομα επικρατεί το πατρωνυμικό επίθετο.
Έτσι ο Αχιλλέας είναι Πηλείδης (από τον πατέρα του) και Αιακίδης (από τον παππού του) , ο Οδυσσέας προσονομάζεται Λαερτιάδης ο Αγαμέμνονας Ατρείδης.
Στην κλασική εποχή με την παρακμή των παλαιών αριστοκρατικών γενών περιορίζονται και τα πατρώνυμα που δηλώνουν το γένος σε λίγα Αλκμαιωνίδαι, Αγίδαι, Ευμολπίδαι Κυψελίδαι κ.λ.π. Επικρατεί τώρα ο συνδυασμός του βασικού ονόματος με την γενική του ονόματος του πατέρα αντί του πατρωνυμικού επιθέτου Σωκράτης Σωφρωνίσκου, Περικλής Ξανθίπου, κ.λ.π. Μεγαλύτερη ακρίβεια εκφράζεται με την προσθήκη του επιθέτου που δηλώνει τον τόπο καταγωγής Θουκυδίδης Ολόρου Αλιμούσιος, η Κλέαρχος ο Λακεδαιμόνιος, Διόδωρος ο Σικελιώτης.
ʼλλη μία κατηγόρια προσωνυμίων είναι αυτά που συνδέονται με κάποια ηθικά η σωματικά χαρακτηριστικά του ονομαζόμενου προσώπου στα βυζαντινά χρόνια: Ανδρέας (ανδρείος) , Βασίλειος (του βασιλιά) , Γεώργιος (γεωργός) , Δημήτριος (Δήμητρα, γεωργός) , Ευγένιος (ο ευγενής) κ.λ.π.
Τα παρωνύμια έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον σχηματισμό των επωνύμων στην βυζαντινή και νεοελληνική περίοδο. Της βυζαντινής εκφοράς έχουμε Θεόδωρος ο Αποστόλης (= Αποστόλου) , Κωνσταντίνος ο Παναγιώτης (=Παναγιώτου) συνέχεια αποτελούν τα νεοελληνικά Γεώργιος Βασιλείου, Ηλίας Πέτρου κ.λ.π. όπου το δεύτερο κύριο όνομα χρησιμεύει ως επώνυμο. Η σύγχυση που μπορούσε να δημιουργηθεί με την εκφορά αυτή αποσοβήθηκε με την προσθήκη ενός παρωνυμίου που εξελίχτηκε σε επώνυμο Νικόλαος Πέτρο Τσαγκάρης.
ΕΠΩΝΥΜΑ
Τα επώνυμα διακρίνονται σε πατρωνυμικά, μητρωνυμικά, ανδρωνυμικά, εθνικά, Επαγγελματικά, παρωνύμια και ψευδώνυμα.
(( Πατρωνυμικόν μέν ουν έστι το κυρίως άπό πατρός έσχηματισμένον, καταχραστικώ δέ καί το άπό προγόνων, οίον Πηλείδης, Αίακίδης ο ʼχιλλεύς) ) Στην αρχαία Ελληνική τα πατρωνυμικά σχηματίζονται είτε απλούστερα με την γενική του ονόματος του πατέρα (Περικλής Ξανθίππου) είτε με διάφορα παραγωγικά επιθέματα που προσαρτώνται στο όνομα του πατέρα (Κρονίδης,Νεστορίδης, Πριαμίδης Κρονίων, Ασκληπιάδης, Λαερτιάδης, κλπ.) η του γενάρχη (Αιακίδαι, Αλκμαιωνίδαι.) Στην νέα Ελληνική η πατρωνυμική σχέση εκφράστηκε αρχικά με την γενική του ονόματος του πατέρα ύστερα από τον προσδιορισμό γιος, κόρη κ.λ.π.ο Μιχάλης ο γιος του Μελέτη και έπειτα ο Μιχάλης του Μελέτη.
Η πατρογονική γενική διαφυλάχτηκε σε ορισμένα επώνυμα (Γεώργιος Ιωάννου, Νικόλαος Αντωνίου) , στα περισσότερα όμως που κράτησαν τον λαϊκό τους Χαρακτήρα μετατράπηκε σε ονομαστική Αποστόλης (αντί Αποστόλου) , Αργύρης, Λουκάς κλπ. Σπανιότερα είναι τα πατρωνυμικά που βασίζονται σε σύνθεση Κωστοσήφης (ο Κώστας του Σήφη) , Πολογιώργης (ο Γιώργος Πολάκης) .
Ο κύριος όγκος των πατρωνυμικών ένα βαπτιστικό όνομα (αλλά δευτερευόντως και οποιαδήποτε άλλη βάση) στο οποίο προστίθενται παραγωγικά επιθήματα (Γεώργιος) Γεωργάκης, Γεωργακάκης, Γεωργακόπουλος, Γεωργαλάς, Γεωργαράκης, Γεωργάς, Γεωργάτος, Γεωργάτσος, Γεωργέλης Γεωργής, Γεωργιάδης, Γεωργιλάς, Γεωργίου, Γεωργιτσέας, Γεωργίτσης, κλπ, (Βάγια τα =η γιορτή) Βαγιανός, Βαϊνέλης, (Λαμπρή) Λαμπρινός, Λάμπρος, Λαμπράκης.(Κανάκι, το =χάδι) Κανάκης.
Ορισμένα νεοελληνικά πατρωνυμικά βασίζονται σε βαπτιστικά ξένων γλωσσών από τις οποίες ήρθε σε επαφή η γλώσσα μας : τούρκικα (Μουράτογλου, Μουρατίδης) , αρβανίτικα: (Γκίνης =Γιάννης,Γκιόκας =Γιώργος) , βλάχικα : (Ζιάνας =Γιάννης, Μίσιος και Μίσιας =Μιχάλης, Σόκος=Θανάσης, Τσέλιος=Στέριος) , σλαβικά: (Κόλιας=Νικόλαος, Φίλτσος=Φίλιπος) κλπ.
Μητρωνυμικά
Είναι τα επίθετα που βασίζονται στο όνομα της μητέρας : Κώστας Ελένης, δηλ ο Κώστας της Ελένης. Τα μητρωνυμικά ήταν πολύ σπάνια στην αρχαία Ελλάδα. Ο Απόλλωνας από την μητέρα του Λητώ ονομαζόταν Λητοϊδης, Λητογενής, Λητόϊτος ενώ Μαιάδας ονομάζονταν ο Ερμής ως γιος της Μαίας.
Τα μητρωνύμια εμφανίζονται σε κοινωνίες που μητροκρατούνται, π.χ. οι Λύκιοι της Μικράς Ασίας όπως μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος (1,73) , και ο Ηρακλείδης ο Ποντικός (C.MULLER, FRAGM. HIST. GRAEK. 2, 217, XV) .
Το μητριαρχικό δίκαιο των Λυκίων φαίνεται να συνεχίζεται και στα μεσαιωνικά χρόνια, γιατί ο Νικόλαος Δαμασκηνός (C.MULLER, ό.π. 3,461, CXXIX) αναφέρει ότι (Λύκιοι τάς γυναίκας μάλλον η τους άνδρας τιμώσι και καλούνται μητρόθεν, τας τε κληρονομίας ταίς λείπουσι, ου τοίς υιοίς) .
Ως υπολείμματα των Λυκείων θεωρεί ο Σ. Λάμπρος νεοελληνικά μητρωνυμικά που συγκέντρωσε στο Λιβίτσι της Λυκίας και στο Καστελόριζο και πιστεύει ότι τα μητρωνυμικά αυτά μαρτυρούν τη επίδραση του αρχαίου μητριαρχικού δικαίου των Λυκίων στους Έλληνες της Λυκίας.
Οι λόγοι για τους οποίους επιβάλλεται το μητρωνυμικό αντί του πατρωνυμικού είναι πολλοί και ποικίλοι αυτό συμβαίνει π.χ. όταν η μητέρα στην κοινωνία λόγω της δραστηριότητας και της προσωπικότητάς της, της καταγωγής της, λόγω μακρόχρονου ξενιτεμού του πατέρα η χηρεία της μητέρας κλπ.
Επίσης ένας καταπιεσμένος σώγαμπρος μπορεί να πάρει το όνομα της γυναίκας του Μάρως (Μάρως η Μαρόπουλος) η της πεθεράς του Λαφαρούς (Γιωρτς τη Λαφαρούς, Πόντος) . Στα Τρίκαλα της Κορινθίας ο Σώγαμπρος έπαιρνε και δεύτερο όνομα από την σύζυγό του: ο Μάριος, ο Φωτεινός, ο Ελένιος ο Γαρουφαλιός κλπ.
Μητρωνυμικά συναντάμε σε όλες τις περιοχές της Ελλάδος. Αλλά και στην βυζαντινή περίοδο συναντάμε μητρωνυμικά ονόματα π.χ. Λεόντειος ο Παυλίνης, Ιωάννης ο Βαλεριανής κλπ.
Σε βυζαντινά έγραφα συναντούμε επώνυμα, όπως Ιωάννης της Ράπτισας, Λέων της Μαρίας, Δημήτριος της Καλογραίας, Παπά Δημήτριος της Ευδοξίας κλπ.
Στα μητρωνυμικά έχουμε τις εξής κατηγορίες:
α) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο βαπτιστικό της μητέρας :
Αγγελίνας, ʼννας, Ασημίνας, Βερονίκης, Γαρουφαλιάς, Γερακίνης, Ελένης, Ζαμπέλας, Ζαμπέτας, Κατίνας, Λελούδας, Μυρσίνης, Νικολίτσας, Παγώνας, Σμαραγδής, Σουμέλας, Σπεράντζας, Τασούλας, Χαιδος, κλπ.
β) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο ανδρωνυμικό της μητέρας, που με την σειρά του μπορεί να βασίζεται
1) στο βαπτιστικό του άντρα της: Αλέξαινας, Βασίλαινας, Γιώργαινας κλπ.
2) στο παρωνύμιο του άντρα της: Γλαβίνας, Ζωγραφίνας, Καρατζίνας, Παπαδίτσας κλπ.
γ) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο επάγγελμα της μητέρας η του άντρα της : Γιατρούδενας, Καλογραίας, Μακαρονούς, Μαμμής, Παπαδιάς, Τσαγκαρίνας, Τσιγαρούς κλπ.
δ) Μητρωνυμικά που δηλώνουν την καταγωγή της μητέρας : Αμουργιανής, Αραπίνης, Βλάχας, Γυφτούδας, Γύφτσας, Λιάπαινας κλπ.
ε) Μητρωνυμικά που δηλώνουν ελάττωμα της μητέρας : Βουβής, Καμπούρας, Χοντρολένης κλπ.
στ) Μητρωνυμικά που δηλώνουν βαθμό συγγενείας : Βάβους, Γιαγιάς, Μαννάκας, Νυφούδης κλπ.
Ανδρωνυμικά
Πρόκειται για ονόματα γυναικών που βασίζονται στο βαπτιστικό, επώνυμο η παρωνύμιο κλπ. Του ονόματος των αντρών τους και αποτελούν μία πρόσθετη επωνυμία κοντά στο βαπτιστικό όνομα.
Από τη βυζαντινή περίοδο είναι γνωστά ορισμένα ανδρωνυμικά σε –εα (Κουβικουλαρέα, Σπαθαρέα, Ανδρονικέα) και –ινα (Μαρία Αγγελίνα) , Δούκαινα Παλαιολογίνα κλπ.)
Τα νεοελληνικά ανδρωνυμικά σχηματίζονται με την γενική του ονόματος του συζύγου (η Αγγέλλω του Κακριδά) και με διάφορα παραγωγικά επίθετα, π.χ.αινα (Κώσταινα, Γιάνναινα, Τζαβέλαινα) , ινα (Θοδωρίνα, Περικλήνα, Λασκαρίνα, Μπουμπουλίνα) –ου (Νικολού, Παυλού, Μιχαλού, Πεταλού) , ισσα (γιάτρισσα, μαστόρισσα = η γυναίκα του γιατρού, του μάστορα) κλπ.
Εθνικά
Σύμφωνα με τον Διόνυσο τον Θράκα (εκδ.G Uhling) (εθνικόν έστιν το έθνους δηλωτικόν, ως Φρύξ, Γαλάτης) τα ονόματα αυτά που σχηματίζονται από ονόματα χωρών πόλεων κλπ.
Από τα κλασικά χρόνια και αργότερα μεγάλη χρήση των εθνικών ονομάτων: Εκαταίος ο Μιλήσιος, Απολλώνιος ο Τυανεύς Κόιντος ο Σμυρναίος κλπ.
Τα βυζαντινά παρωνύμια που προϋποθέτουν εθνικό όνομα συγκαταλέγονται ανάμεσα σε άλλα και τα εξής: Αρμενιάκος, Βούλγαρος, Καππαδόκης, Φράγκος, Καλυβίτης
Επαγγελματικά
Δήλωναν αρχικά επάγγελμα η αξίωμα, αλλά γρήγορα καθιερώθηκαν ως επώνυμα, καθώς διευκόλυναν τη διάκριση ατόμων με το ίδιο όνομα σε κλειστές ιδίως κοινωνίες. Εκφέρονται κανονικά στην ονομαστική (Αμπελάς, Γούναρης) και σπάνια στη γενική (Ιατρού, Οικονόμου) .
Τα επαγγελματικά ονόματα εμφανίζονται ήδη από τα αρχαία χρόνια (Αιπολός, Βουκόλος, Ακέστωρ <γιατρός>, Ναυπηγός, και πολλαπλασιάζεται στα βυζαντινά χρόνια : Αμπελάς. Λαχανάς, Ζωναράς, Καμπανάρης, Γραμματικός, Παλαιολόγος <που ασχολείται με τα παλιά>. Μια μεγάλη κατηγορία βυζαντινών επαγγελματικών ονομάτων περιλαμβάνει ονόματα κοσμικών και εκκλησιαστικών αξιωμάτων : Δομέστικος, Δούκας, Λογοθέτης, Νοταράς, Σχολάριος <σωματοφύλακας του αυτοκράτορα>.

Αρκετά από τα βυζαντινά επαγγελματικά που προσδιορίζουν εκκλησιαστικά αξιώματα διατηρήθηκαν έως σήμερα είτε ως αξιώματα είτε ως επώνυμα χάρη στην εκκλησιαστική παράδοση : Δομέστιχος, Έξαρχος, άκος, ίδης, όπουλος, Ευταξίας (ο επί <της ευταξίας> της εκκλησίας) .
Τα πιο συνηθισμένα παραγωγικά επιθήματα για τον σχηματισμό των νεοελληνικών επαγγελματικών είναι τα άρης και ας. άρης: Αρκουδάρης, Γελαδάρης. ας Ασβεστάς, Βαγενάς (βαρελάς) .
Τα περισσότερα από τα ξένα επαγγελματικά που πέρασαν στη γλώσσα μας έχουν τούρκικη καταγωγή: Αλμπάνης οπουλος και Ναλμπάνης (nalbant πεταλωτής) .
Ορισμένα από τα επαγγελματικά τουρκικής προέλευσης δηλώνουν αξίωμα: Βεζίρης, Δερβέναγας, Ζαΐμης, Κεχαγιάς.
Το παραγωγικό επίθημα των επαγγελματικών τουρκικής αρχής είναι το τζής /τσής (ξής) , Αλτιντζής όγλου (altinci χρυσοχόος) Πεσμαζόγλου (pestamalci κατασκευαστής και πωλητής πετσετών μπάνιου) .
Από τα ξένα επιθέματα επαγγελμάτων εκπροσωπούνται με περιορισμένα παραδείγματα τα ιταλικά iere (Καροτσιέρης, Κασιέρης, Μπαρμπέρης.κλπ) και oro (Σπαγγαδόρος) .
Παρωνύμια
Αποτελούν το κύριο όγκο των επωνύμων και προέρχονται από χαρακτηρισμούς των παρονομαζομένων που βασίζονται, σε σωματικές, πνευματικές, ηθικές και άλλες ιδιότητες.
Ο Μ.Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεί τον όρο παρατσούκλι.Την λέξη Παρωνύμιο την συναντάμε και σαν πινόμι, πινομή, παραγκώμι, προσονείδιν (ποντιακό) , Περιγέλιο, σουσούμι κλπ.
Οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις εκφράσεις : την κλήσιν, την επίκλησιν, το επίκλην, τουπίκλην, την επωνυμία, το επώνυμον, την προσηγορία, τούνομα έχων παρωνύμιο φέρων κλπ.
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούν για το παρωνύμιο τον όρο επίθετον.Το παρωνύμιο ορίζεται από τον Διονύσιο τον Θράκα ως εξής :
Τα αρχαία παρωνύμια αναφέρονται σε σωματικές ιδιότητες
(Γάστρων, Γνάθων, Δόναξ, Κεφάλων, Μέτωπος.)
Σε ψυχικές ιδιότητες :
(Δέξιος, Μαργίτης, Βίαιος, Πράος κ.α.)
Σε παρομοιώσεις με ζώα :
(Αμνός, Γρύλος, Δράκων, Ιέραξ, Μέλισσος κ.α.) και φυτά : (ʼλατος, Καρδάμα, Κρόκος, κ.α.)
Στην ημέρα της γέννησης (Ανθεστήριος, Λήναιος, Πανιώνιος, Σωτήριος κ.α.)
Στα βυζαντινά χρόνια και ιδιαίτερα από τον 9ον αιώνα και εξής δημιουργούνται πολλά παρωνύμια που χρησιμοποιούνται ως βυζαντινά και νεοελληνικά οικογενειακά ονόματα : Γρηγόριος ο Πτερωτός, Βάρδας ο Πλατυπόδης, Βασίλειος ο Πετεινός κ.α.
Πολύ γνωστά βυζαντινά παρωνύμια είναι λ.χ. τα : Βαρβάτος, Μυστάκων, Μουρζουφλός.
Η κατάταξη των παρωνυμίων γίνεται με τα εξής κριτήρια:
α) Σωματικές ιδιότητες : Βεργής, Βραχνός, Ζερβός, Καμπούρης κ.α.
β) Ψυχικές, πνευματικές, ηθικές, και άλλες ιδιότητες :
Αγέλαστος, Βιαστικός, Θλιμμένος, Κοιμήσης, Λεβέντης, Τεμπέλης, Κατεργαράκος, Νταής, Νυστάζος κ.α.
γ) Παρομοιώσεις με ζώα :
Αλεπουδέλης, Γάτος, Ζυγούρης, Λύκος, Ποντίκης, Τσάκαλος, Γκιόνης, Κίρκος κ.α.
δ) Παρομοιώσειq με φυτά :
Βλιτάς, Γαρούφαλος, Καρπουζάς, Πιπέρης, Ρεβίθης κ.α.
ε) Αντικείμενα καθημερινού βίου.
Βελέντζας, Δακτυλίδης, Κουλούρας, Λαγάνας, Ταγάρης κ.α.
στ) Καιρός και χρόνος:
Βοριάς, Γρέκος, Σορόκος, Κατσιφάρας, Χιόνης κ.α.
ζ) Συγγένεια και ηλικία :
Αφεντάκης, Εγγονόπουλος, Κανακάρης, Ορφανός, Παπούλιας, Πατέρας Πατεράκης.
η) Φράσεις (που συνήθιζε ο παρονομαζόμενος)
Καλλιώρας, Καλώστος, Καληνύχτας, Σιαπέρας κ.α.
Ονόματα από τις διάφορες ελληνικές διαλέκτους.
Αμαντος =(Χίος,άμαντος=μαμμόθρεφτος) ,Βώκος (ποντιακό βώκος =ηλίθιος), Ζυβρακάκης (Κρήτη ζυμπραγός < αρχ.πάταικος) , Ροίδης (ρόγι δοχείο με στενό άνοιγμα) ,Σαχτούρης (μεσν. σακτούρα είσος καϊκιού) , Συγγρός (διαλ.τσιγρόςαδύνατος, αρρωστιάρης) , Τσουδερός (Κρήτη, τσουρίζω=τσουτσουρίζω, Χουρμούζης (χουρμούζη=είδος μαργαριταριού από το νησί Χορμούζ στην είσοδο του Περσικού κόλπου.
Τούρκικα.
Ασλάνης,ιδης,ογλουΨευδώνυμα
Είναι τα πλαστά ονόματα που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς καλλιτέχνες, ηθοποιοί αλλά και κακοποιοί για λόγους ψυχολογικούς κοινωνικούς κ.λ.π. Είναι ονόματα που τα διαλέγουμε και δεν μας τα επιβάλουν οι άλλοι.

Βιβλιογραφία Συμεωνίδης, X. Π. (1992) Εισαγωγή στην ελληνική ονοματολογία, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "THE HISTORY OF GREEK SURNAMES"

ΚΥΡΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ

ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΗΣ ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ
Αυγέρης – Αυγερινός
Βγένω – Ευγενία
Βίτος – Βίκτωρ
Γάκης – Γεώργιος
Γούλας – Γεώργιος
Γούσιας – Γεώργιος
Γίτσα – Γεωργία
Δήμος – Δημήτριος
Δάμος – Αδάμ
Δόσιας – Θεοδόσιος
Ζαφείρω – Σαπφειρίνη
Ζήκος – Ζώσιμος
Ζήσης – Ζώσιμος
Ζώτος – Ζώσιμος
Ζούλας – Κυριαζής
Καλούσια – Καλή
Κασσιούλα – Κασσιανή
Κέντρος – Ανδρέας
Κήκω – Αγγελική
Κολούσης – Νικόλαος
Κολιός – Νικόλαος
Κούλα – Βασιλική
Κύρκος – Κυριάκος
Κυρούσης – Κυριάκος
Λέγκω – Ελένη
Λέτσιος – Αλέξιος
Λούσιω – Χαρίκλεια
Λούσιας – Χαρίλαος
Λιάκος – Ηλίας
Λάκης - Μιχαήλ
Λιοντάρης – Λέων
Λώλος – Θεόδωρος
Μάντσιος – Αδαμάντιος
Μάνος – Εμμανουήλ
Μήλιος – Μιχαήλ
Μπίτσιος – Δημήτριος
Νάκος – Ιωάννης
Νάσιος – Αθανάσιος
Νάστος – Αναστάσιος
Νούλης – Ιωάννης
Νούσιας – Ιωάννης
Νούτσος – Ιωάννης
Νότης – Παναγιώτης
Ντάφλος – Τριαντάφυλλος
Νούλα – Αναστασία
Ντούλας – Κωνσταντίνος
Ντίνος – Κωνσταντίνος
Πάντος – Παντολέων
Παράσκης – Παρασκευάς
Πύλιος – ΣπυρίδωνΡήγκω – Ειρήνη
Ρίνα – Αικατερίνη
Ρουσιώ – Αικατερίνη
Σιάνα – Σωσάνη
Σιόζιος – Θεόδωρος
Σιούλας – Αναστάσιος
Σιώμος – Θωμάς
Σίμος – Συμεών
Στασινή – Αναστασία
Τασιά – Αναστασία
Τάσιος - Αναστάσιος
Τάτσης – Αναστάσιος
Τασούλας – Αναστάσιος
Τσίλης _ Βασίλειος
Τσιάντος – Αλέξανδρος
Τσάπος _ Απόστολος
Τάκος _ Παναγιώτης
Τέγος – Στέργιος
Τόλης _ Αποστόλης
Τούσιας – Αναστάσιος
Τούσιω – Αναστασία
Τσιόλης _ Απόστολος
Τσιέφος – Στέφανος
Τσιάβος – Σταύρος
Τσιάκος – Αναστάσιος
Τσιέβω _ Παρασκευή Τώνιος _ Αντώνιος
Φίλιος – Φίλιππος
Φύλλης - Τριαντάφυλλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΥΡΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ"

ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

Το περιοδικό Monthly Review (Μηνιαία Επιθεώρηση) στο τεύχος Νο 50 (115) Φεβρουαρίου 2009 δημοσιεύει ένα αφιέρωμα περί Ελληνικότητας, το οποίο ακολουθεί ένα παλιότερο αφιέρωμα του ιδίου περιοδικού για τις Ελληνικές Αξίες.


Η Ελληνικότητα δεν εστιάζεται στον τόπο, αλλά στον τρόπο: είναι ο τρόπος του βίου. Ο υπέρτατος στόχος της συλλογικής συμβίωσης εκδηλώθηκε Αρχαία Ελλάδα με τη συγκρότηση της πόλεως και αποσκοπούσε στον λεγόμενο κατ’ αλήθειαν βίο.
Η πόλις ξεπερνά έναν απλό συνοικισμό, αφού διαθέτει και μεταφυσικό νόημα. Η μετοχή στην πόλιν σημαίνει μετοχή στον λόγο. Λόγος ονμάζεται ο συσχετισμός υποκειμένων και αντικειμένων στην παγκόσμια αρμονία. Αυτός ο συσχετισμός παραμένει αναλλοίωτος και άφθαρτος στο χρόνο. Ο λόγος φανερώνει την ύπαρξη: καλεί και γοητεύει τη θέα. Έτσι, το σύμπαν ονομάστηκε κόσμος (κόσμημα). Αλήθεια σημαίνει μη λήθη, μη απόκρυψη, δηλαδή φανέρωση, η οποία έχει το χαρακτηριστικό της αναφορικότητας: συγκροτεί σχέση (κοινωνία). «Καθ΄ ό,τι αν κοινωνήσωμεν, αληθεύομεν, α δε αν αδιασωμεν, ψευδόμεθα» γράφει ο Ηράκλειτος. Η ιδιωτεία, δηλαδή η άρνηση ενεργούς ενασχόλησης με τα κοινά δεν θεωρούνταν απλώς υποτιμητική, αλλά ακύρωση του ίδιου του σκοπού της πόλεως. Εκτός από την Εκκλησία του Δήμου, η οντολογία αυτή ήτανε πανταχού παρούσα: στην αρχιτεκτονική, στο θέατρο, στη γλυπτική, σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ένας ναός, ένα άγαλμα (αγάλλομαι) προξενεί την αγαλλίαση από τη θέα μίας αθάνατης ιδέας (της ομορφιάς, της δύναμης...).
Κατόπιν έχουμε τη μεγάλη συνάντηση των Ελλήνων με τον Χριστιανισμό, καταλύτης της οποίαs ήταν η καταξίωση της ελληνικής γλώσσας ως κοινής στο μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Η γλώσσα, αναπόσπαστο κομμάτι κι αυτό της Ελληνικότητας, είχε προηγουμένως αποτελέσει το όχημα επέκτασης του ελληνικού πολιτισμού κατά τους «Ελληνιστικούς Χρόνους».
Το οντολογικό περιεχόμενο της αλήθειας κατά τη συνάντηση αυτή μεταβάλλεται, όμως ο κεντρικός άξονας παραμένει ο ίδιος: ο κατ’ αλήθειαν τρόπος υπάρξεως, ελεύθερος από τη φθορά και τον θάνατο. Αλήθεια εδώ είναι η φανέρωση του Θεού στην ιστορική παρουσία του Χριστού. Η διπλή φύση (Θεϊκή και ανθρώπινη) του Χριστού δείχνει την ελευθερία από κάθε αναγκαιότητα φθοράς ή προκαθορισμό της ουσίας του. Έτσι, μπορεί και ο (κτιστός) άνθρωπος να υπάρξει με τον τρόπο του άκτιστου Θεού: να νικήσει τον θάνατο. Αυτό γίνεται με τον εγκεντρισμό του, ως πρόσωπο, στο σώμα της Εκκλησίας. Πυρήνας της είναι το δείπνο της Ευχαριστίας, όπου η πρόσληψη των βασικών είδων τροφής δεν υπηρετεί την αυτοσυντήρηση της ατομικότητας, αλλά την «ομότροπη πρόσβαση στη ζωή των μελών του εκκλησιαστικού σώματος». Η Εκκλησία του Δήμου αναβιώνει στην Ευχαριστιακή Σύναξη.
Η ελληνική μεταφυσική διαφοροποιείται από κάθε άλλη θρησκευτική παράδοση από τον κοινωνιοκεντρικό και όχι ατομοκεντρικό χαρακτήρα της. Η γνώση της αλήθειας δεν είναι ατομικό συλλογιστικό κατόρθωμα. Είναι εμπειρία μετοχής στη δυναμική κοινωνίας σχέσεων.
Έτσι, στη Βυζαντινή κοινότητα κατά παράδοση το σύνολο των πολιτών αποτελούσε το ανώτατο όργανο αυτοδιοίκησης, ενώ υπόχρεοι φόρου δεν ήταν απ’ ευθείας οι πολίτες της αυτοκρατορίας, αλλά οι κοινότητες, οι οποίες όφειλαν να τους κατανείμουν με βάση την αρχή της αλληλεγγύου αποδόσεως. Επίσης, το Ρωμαικό Δίκαιο της αυτοκρατορίας προσαρμόστηκε αντίστοιχα και αναγνώριζε τη νομιμότητα της εφαρμογής του τοπικού ή εθιμικού δικαίου.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, η κοινότητα-ενορία διατήρησε την Ελληνικότητα στους αιώνες, με αποτέλεσμα να παραμείνει ζωντανός ο λαϊκός πολιτισμός και η παράδοση των Ελλήνων. Η εξεγερμένη και απελευθερωμένη Ελλάδα όρισε από την αρχή στα Συντάγματά της ότι η Ελληνικότητα είναι πράγματι τρόπος βίου: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικράτειας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες» (Επίδαυρος), καθώς όλοι ανεξαιρέτως οι αγωνιστές της Επανάστασης προέτασσαν το «υπέρ πίστεως» πριν το «υπέρ πατρίδος» (Κολοκοτρώνης). Η εθνική ταυτότητα δεν αναζητήθηκε στην καταγωγή ή στη γλώσσα, αλλά στη θρησκεία, όπως απέδειξε άλλωστε και η Ιστορία: οι τουρκόφωνοι Χριστιανοί εναρμονίζονται με εξαιρετική άνεση στην Ελληνική εθνική συνείδηση, σε αντίθεση με τους Ελληνόφωνους εξισλαμισθέντες. Εξάλλου, και οι μεγαλύτεροι κοινωνιολόγοι (Durkheim, Weber) συμφωνούν ότι η θρησκεία αποτελεί την πεμπτουσία της κοινωνίας (“God is society, writ large”), και ότι η θρησκεία δεν είναι «ιδιωτική υπόθεση», αλλά όλης της κοινωνίας αφού αποπνέει τον πολιτισμό της, ακόμα και σε όσα μέλη της απέχουν από αυτήν.


Έκτοτε, έχουμε την έναρξη της αλλοτρίωσης, η οποία εδράζεται στην «αερογέφυρα» 2000 ετών που Δυτικοί εφάρμοσαν στους νεοέλληνες. H Αντιβασιλεία του Όθωνα – αφού έβαλλε κατά του μοναχισμού κλείνοντας δια νόμου 412 από τα 563 μοναστήρια - αντέγραψε παντού ξένους θεσμούς αδιαφορώντας για τις ιδιαιτερότητες και τις προτεραιότητες του λαού που κυβερνούσε: συγκεντρωτική διοίκηση χωρίς Σύνταγμα, παράλυτη αυτοδιοίκηση, αντιγραφή του Βαυαρικού νομικού πλαισίου και οργάνωση της εκπαίδευσης, εγκαθίδρυση «εθνικής» Εκκλησίας.
Τα σημερινά κόμματα, δυστυχώς δεν φαίνεται να έχουν την παραμικρή ιδέα για όλα αυτά. Ενώ μία «μαγιά» (Μακρυγιάννης) της Ελληνικότητας διατηρείται και η αναζήτηση της αυθεντικής νεοελληνικής ταυτότητας διαπερνά όλους τους χώρους (από τον Παπαδιαμάντη μέχρι τις γενιές του 30 και του 60), όπως αποδεικνύεται περίτρανα στη μεταπολεμική ιστορία από αυτές τις διεργασίες εξαιρείται παντελώς η πολιτική. Ο μεταπρατισμός παράγει πολιτικούς, οι οποίοι ασχολούνται με τα κοινά αποκλειστικά με διαχειριστικό άξονα. Τους ενδιαφέρει το βραχύ ή οι στεγνές εντυπώσεις, χωρίς να αντιλαμβάνονται τι θα μπορούσε να κομίσει η χώρα στη διεθνή σκηνή.
Η νομενκλρατούρα των διανοουμένων οπωσδήποτε αισθάνεται αμήχανη απέναντι στην άποψη του Samuel Huntington ότι «η Ελλάδα αποτελεί Ορθόδοξη ανωμαλία στην Ευρώπη» και ότι «δεν ανήκει στον Δυτικό κόσμο»(!). Χαρακτηριστική του κλίματος είναι μία παλαιά δήλωση Έλληνα πολιτικού που υπηρέτησε από τα δύο κορυφαία αξιώματα: «οι Έλληνες έχουν πολλαπλώς υποδουλωθεί: στους Ρωμαίους, στους Βυζαντινούς και στους Τούρκους». Η απάντηση ήρθε αμείλικτη το 2001, όταν ο Πάπας της Ρώμης ζήτησε συγγνώμη από τους Έλληνες για τις Σταυροφορίες, θεωρώντας μας αυτόματα ως άμεσους κληρονόμους του Βυζαντίου.
Η διάσταση διανόησης-λαού γίνεται ολοένα και πιο φανερή. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι κινείται σε τροχιά να προσεγγίσει ημι-αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά. Μια τέτοια θεώρηση εξηγεί και τον ζωηρό διάλογο στα θέματα που ανέκυψαν τα τελευταία χρόνια (πχ. ταυτότητες). Έτσι, η άρχουσα πολιτικο-ιδεολογική ισορροπία στη σημερινή Ελλάδα θα μπορούσε να θυμίζει τις «νικημένες κοινωνίες», όπου μετά από μακρά περίοδο ξένης επικυριαρχίας και του αντίστοιχου μιμητισμού που ακολουθεί, η ντόπια ελίτ υιοθετεί την παραμοφωμένη εικόνα που έχει επιβάλλει ο κυρίαρχος πολιτισμός – εν προκειμένω η Δύση – για την οικεία κοινωνία, το φαινόμενο δηλαδή που κατά τον Edward Said λαμβάνει χώρα πλέον στις κοινωνίες του Αραβικού κόσμου, και στην ουσία διαιωνίζει τη δυτική ηγεμονία στην περιοχή.
πηγή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ"

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Ζ, Η, Θ )

Ζ
Ζαΐρα: αραβικό όνομα. Αθόρυβη κι ευγενική, δίνει την εντύπωση πιο αδύνατου χαρακτήρα απ' ότι είναι στην πραγματικότητα... Καλόγουστη, αγαπάει τα ωραία πράγματα και τη μουσική.

Ζαχαρίας: ευαίσθητος, μπορεί να γίνει με τα χρόνια κυνικός. Έχει κριτικό πνεύμα, αγαπά την τέχνη. Φοβάται ν' αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής.

Ζαχαρένια: φτιαγμένη από ζάχαρη, γλυκιά.

Ζαφείρης, Ζαφειρούλα: από την πέτρα ζαφείρι. Σαν το ζαφείρι, λάμπουν με την παρουσία τους. Είναι φιλόδοξοι και αγαπούν την καλοπέραση. Είναι εκδικητικοί στα λόγια, αλλά όχι στις πράξεις. Η Ζαφειρούλα δίνει μεγάλη σημασία στην οικονομική ασφάλεια.

Ζέφυρος: η προσωποποίηση του δυτικού ανέμου. Γιος του Αστραίου και της Ηούς, που απέκτησε τα γρήγορα άλογα του Αχιλλέα (Θεογονία). Έχει σύμβολό του το άλογο και στις παραστάσεις εικονίζεται νέος και φτερωτός. Δυναμικός και αρκετά ιδιόρρυθμος χαρακτήρας, δημιουργεί εχθρούς.

Ζηνοβία: κόρη του βασιλιά της Αρμενίας Μιθριδάτη. Σοβαρή, μετρημένη και εύθικτη. Αντιδρά άσχημα στις παρατηρήσεις και την κριτική.

Ζωγραφούλα: σα «ζωγραφιά». Έξυπνη και μετριόφρων. Αντέχει στις μεγαλύτερες δυσκολίες, προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει. Της λείπει η αισιοδοξία.

Ζωή, Ζώης: μάρτυς της Ορθόδοξης Εκκλησίας... Χαρούμενη και αισιόδοξη, η Ζωή έχει καλή επαφή με τα παιδιά. Πιο σοβαρός, ο Ζώης είναι άνθρωπος του καθήκοντος, συνεπής και υπεύθυνος.

Η
Ήβη: (ήβη: ακμή), η πάντοτε θαλερή, νέα. Κόρη του Δία και της Ήρας. Προστάτης της νεότητας όταν βρίσκεται στην άνθηση και την ακμή της. Δραστήρια, με πρακτικό μυαλό, αγαπάει τα σπορ. Τα καταφέρνει θαυμάσια στις συνεταιρικές δουλειές.

Ηλέκτρα: (ηλέκτωρ: ο ακτινοβολών ήλιος), η ακτινοβολούσα από χάρη. Κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Συναισθηματική, δίνει πολλά στους άλλους, αλλά όταν έχει προβλήματα προτιμάει να τα βγάζει πέρα μόνη της. Αντίθετα από το μύθο, που συνδεδεμένη με τη μητέρα της. Αντικομφορμίστρια.

Ηλίας: αθόρυβος και διακριτικός, τα καταφέρνει πολύ καλά στη ζωή. Ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές. Βρίσκει την ευτυχία στην οικογένεια. Ο Θεός είναι Κύριος.

Ήρα: αδελφή και νόμιμη σύζυγος του Δία. Ζωντανός άνθρωπος, συχνά πολύ νευρική. Έχει πολλά ενδιαφέροντα και ανταγωνιστικό πνεύμα, που της δημιουργεί δυσκολίες στις προσωπικές σχέσεις.

Ηρακλής: ο μεγαλύτερος ήρωας της ελληνικής μυθολογίας, γιος του Δία και της Αλκμήνης, δοξασμένος λόγω Ήρας. Μεγαλόσωμος, έχει χρυσή καρδιά. Τίμιος και καλός φίλος δεν συγχωρεί το ψέμα. Του αρέσουν οι μητρικές γυναίκες.

Ηρώ: όμορφη ιέρεια του ναού της Αφροδίτης. Γεμάτη ζωντάνια κι ενεργητικότητα, έχει εμπορικό πνεύμα. Ανεξάρτητη, αφοσιώνεται συχνά στη δουλειά της.

Θ
Θάλεια: (θάλλω), η δροσερή, η ωραία. Μια από τις Χάριτες και μια από τις Εννέα Μούσες. Σοβαρή και λιγομίλητη, η Θάλεια σπάνει κάνει τους άλλους να γελούν. Αφοσιώνεται πολύ στη δουλειά της. Είναι μονογαμική και ζηλιάρα.

Θαλής: ο πρώτος φιλόσοφος της Ελλάδας, ο πιο σημαντικός από τους Επτά Σοφούς της αρχαιότητας. Χαρακτήρας φιλοσοφημένος, ο Θαλής είναι έντιμος και πιστός στις φιλίες του. Δεν του αρέσει η πολυκοσμία κι ο θόρυβος. Βρίσκει την ευτυχία στις μικρές χαρές της ζωής.

Θεανώ: γυναίκα του Πυθαγόρα. Σοβαρή, διαθέτει, όμως όταν θέλει μεγάλη γοητεία. Είναι μια γυναίκα ελκυστική, που δύσκολα μπορεί κανείς να της αντισταθεί.

Θέκλα: περήφανη και ανεξάρτητη, είναι αρκετά εκκεντρική στο ντύσιμο και τη συμπεριφορά. Της ταιριάζουν τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, που της επιτρέπουν ν' αφήνει ελεύθερη τη φαντασία της.

Θέμις: (τίθημι = θεσμός), η θεά του Δικαίου, η άκρως δίκαιη. Δεν είναι άλλη από τη Θεία Δικαιοσύνη. Κόρη του Ουρανού και της Γης. Είναι πράγματι δίκαιη και προτιμάει να παίρνει το μέρος του πιο αδύνατου. Μοιάζει εύθραυστη, αλλά η εικόνα αυτή είναι απατηλή. Στην πραγματική, τα καταφέρνει περίφημα στη ζωή ακολουθώντας, μάλιστα, τολμηρά μονοπάτια.

Θεμιστοκλής: (θέμις + κλέος), ο ένδοξος υπερασπιστής του δικαίου. Ένας από τους τέσσερις Αθηναίους πολιτικούς. Εγωιστής και δεσποτικός, έχει μεγάλες απαιτήσεις απ' τον εαυτό του και τους άλλους. Έξυπνος και γοητευτικός, ασκεί επιρροή στο περιβάλλον του.

Θεοδόσιος, Θεοδοσία: έχει ιδιαίτερα κριτική πνεύμα κι είναι συχνά δύσπιστος με τους ανθρώπους. Ερωτεύεται δύσκολα, αλλά όταν του συμβεί οι επιφυλάξεις του πάνε περίπατο. Η Θεοδοσία δίνει συνήθως περισσότερα απ' όσα παίρνει. Είναι πολύ καλή μητέρα και θαυμάσια οικοδέσποινα.

Θεόδωρος, Θεοδώρα: δώρο του Θεού. Έξυπνη και ικανή, η Θεοδώρα έχει αρκετά δύσκολο χαρακτήρα. Ζητάει πολλά από τους άλλους, χωρίς η ίδια να είναι τέλεια στη συμπεριφορά της. Μαχητική ξέρει να αγωνίζεται γι' αυτά που πιστεύει. Πιο συναισθηματικός χαρακτήρας, ο Θεόδωρος είναι πιστός στους φίλους του κι αφοσιωμένος στη δουλειά του. Πολύ αγχώδης, πρέπει να μάθει να εξωτερικεύει το άγχος.

Θεοφάνη: γοητευτική κι απόμακρη, είναι στην πραγματικότητα πολύ δεμένη με την οικογένεια και την πατρίδα της και κρύβει, κάτω απ' την αέρινη μορφή της ένα τετράγωνο μυαλό.

Θεοφάνης: ιστορικός από τη Μυτιλήνη. Ακόμα κι όταν είναι παχύς, μοιάζει να είναι ευκίνητος. Του αρέσει να κάνει φάρσες στους φίλους του. Τον ενδιαφέρουν οι ευχάριστες πλευρές της ζωής και τα χάνει όταν έχει ν' αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα.

Θεοφανώ: αισθησιακή, γεμάτη ζωή, ποτέ δεν περνάει απαρατήρητη. Φιλόδοξη, προσπαθεί να πλησιάσει τους στόχους της μέσα απ' το γάμο. Συχνά παντρεύεται πάνω από μια φορά.

Θεόφιλος: λιτός, σοβαρός και ιδεολόγος, δύσκολα προσαρμόζεται στη σύγχρονη κοινωνία. Γι' αυτό συχνά διαλέγει να ζήσει έξω απ' την πόλη και πάντως αρκετά απομονωμένες.

Θέτις: μια από τις πενήντα κόρες του Νηρέα. Ήρεμη και χαμογελαστή, σπάνια δημιουργεί προβλήματα στους γύρω της. Πολλές φορές βοηθάει τον σύζυγό της στο επάγγελμά του.

Θουκυδίδης: (Θεού + κύδος:δόξα), ο δοξάζων τον θεό.

Θρασύβουλος: (θρασύς + βουλεύομαι), ο τολμηρά σκεπτόμενος.

Θωμάς (εβραϊκή): δίδυμος. Ευκολόπιστος και λίγο επιπόλαιος, έχει χρυσή καρδιά κι είναι εξαιρετικός φίλος. Ευέξαπτος, αγανακτεί με το παραμικρό, αλλά δεν αργεί να ξαναβρεί το γέλιο του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Ζ, Η, Θ )"

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΚΑΡΚΑΝΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη karkas=σκελετός
ΚΙΟΥΣΗΣ, ΚΙΟΥΣΟΓΛΟΥ, ΚΙΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη kus=θυμός
ΜΟΥΣΧΗ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη muska=φυλαχτό.
ΣΟΦΙΑΝΟΣ: Επώνυμο που κατατάσσεται στην κατηγορία των εθνικών.
Α) είναι και το πιο πιθανό, προερχόμενο από την εκκλησία Αγία Σοφία στην Πόλη ονομάζονταν Αγιοσοφίτες και Αγιοποστολίτες οι ψάλτες των εκκλησεών αυτών.
B) Ο γεννημένος στη Σόφια της Βουλγαρίας με τη χαρακτηριστική κατάληξη των επωνύμων αυτών –ιανος.

ΤΣΑΜΗΣ. Επωνυμο το οποιο ανηκει στην κατηγορια των εθνικων.Ειναι η ονομασια των Αλβανων της Τσαμουριας στα νοτια της Αλβανιας.
ΤΖΕΚΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το ιταλικό πατρώνυμο Τζουζέπε, Τζέπος
ΤΡΑΝΟΥΔΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι ο τρανός=ο πολύ γνωστός, διάσημος με την κατάληξη –ουδης. Συναντάται στη Νάξο στο όμορφο χωριό Σαγκρί.
ΧΕΛΙΩΤΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι από ιδιότητα, χαρακτηρισμό ατόμου. Το χέλι=ο άνθρωπος που είναι δύσκολο να τον πιάσεις, ξεγλιστρά σαν χέλι.
ΨΥΛΛΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από βυζαντινό παρατσούκλι ψύλλος, ψέλλος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

Ο Ασκληπιός ήταν ο θεός της ιατρικής και της υγείας των Αρχαίων Ελλήνων, γιος, όπως μας λέει η μυθολογία, του θεού Απόλλωνα.Μητέρα του ήταν η Κορωνίδα, η πανέμορφη κόρη του βασιλιά Φλεγία, που την αγάπησε τρελά ο θεός Απόλλωνας.

Όταν, όμως, η Κορωνίδα κατάλαβε ότι θ' αποκτούσε παιδί, παντρεύτηκε έναν άλλο νέο τον Ίσχιο, γιο του Ελάτου. Την απιστία της αυτή, την πληροφορήθηκε ο Απόλλωνας από τον πιστό του υπηρέτη τον Κόρακα, που ήταν μέχρι τότε άσπρος, αλλά που ο θεός μέσα στην οργή του τον καταράστηκε και τον έκανε μαύρο.

Την άπιστη Κορωνίδα ανέλαβε να την τιμωρήσει η θεά Άρτεμη, η αδελφή του Απόλλωνα, σκοτώνοντάς την με τα βέλη της.Τη στιγμή όμως που το κορμί της πεθαμένης το έβαλαν στη φωτιά για να το κάψουν, όπως συνηθιζόταν εκείνα τα χρόνια, ο Απόλλωνας, αόρατος, πήρε το έμβρυο από την κοιλιά της μητέρας του και το μετέφερε στο Πήλιο, όπου το εμπιστεύτηκε στις φροντίδες του Κένταυρου Χείρωνα. Ο Χείρωνας ήταν ο πρώτος που έδειξε στο νεαρό Ασκληπιό τα θεραπευτικά βοτάνια και του έμαθε την τέχνη της ιατρικής.

Η καταγωγή του Ασκληπιού από τον Απόλλωνα, το θεό του ζωογόνου ήλιου, και τα περίφημα μαθήματα που πήρε από τον Κένταυρο είχαν σαν αποτέλεσμα να τον κάνουν ικανό να θεραπεύει όχι μόνο τις αρρώστιες των ανθρώπων, αλλά και ν' ανασταίνει τους νεκρούς.

Αυτή του η ικανότητα, όμως, στάθηκε η καταστροφή του.Ο Άδης φοβούμενος μήπως τα βασίλειά του αδειάσουν, αν αναστηθούν όλοι οι νεκροί, παρακάλεσε τον αδελφό του το Δία να τον βοηθήσει.

Ο Δίας, για να ικανοποιήσει τον Άδη, έριξε κεραυνό και κατάκαψε τον Ασκληπιό, συγχρόνως όμως για να τον τιμήσει, τον κατάταξε ανάμεσα στους αστερισμούς του ουρανού.

Ο Απόλλωνας, μαθαίνοντας το θάνατο του αγαπημένου του γιου, τόσο λυπήθηκε, ώστε μέσα στη μανία του για εκδίκηση, σκότωσε τους Κύκλωπες που είχαν φτιάξει τον Κεραυνό του Δία και τα έβαλε με τον ίδιο του πατέρα του, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί και, διωγμένος από τον Όλυμπο, να ζήσει για ένα χρόνο κάτω στη γη, βόσκοντας κοπάδια του βασιλιά Άδμητου.

Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, ο Επιδαύριος Φλεγίας και η γυναίκα του Κλεοφήμη, κόρη της μούσας Ερατώς, απέκτησαν μια κόρη, την Αίγλη, που για την ομορφιά της την ονόμασαν Κορωνίδα.

Βλέποντάς την στο σπίτι του παππού της του Μάλου, ο Απόλλωνας, την αγάπησε και από την ένωσή τους γεννήθηκε ο Ασκληπιός, μέσα στο ιερό της Επιδαύρου, όπου είχε καταφύγει η μητέρα του. Αργότερα σ' εκείνο το σημείο, έλεγαν ότι βρισκόταν ο τάφος του Ασκληπιού.

Σε όλους τους πρωτόγονους λαούς της γης, που στήριξαν τη θρησκεία τους πάνω στη μυθολογία, παρατηρήθηκε μια προσπάθεια να ταυτίσουν την ιατρική με τη θρησκεία τους.

Πουθενά όμως, εκτός από την Ελλάδα, η υψηλή ιδέα της ιατρικής δεν ταυτίστηκε με μια τόσο ήπια και γλυκιά μορφή, όσο του Έλληνα θεού Ασκληπιού και πουθενά δε δημιουργήθηκε για το θεό της υγείας ένας μύθος που να αντιπροσωπεύει τόσο θαυμαστά την αλήθεια, ότι δηλαδή η τέχνη της θεραπείας των ασθενειών και της διατήρησης της ζωής, περιορίζεται πάντοτε από τους αιώνιους φυσικούς νόμους του σύμπαντος.

Στα Ομηρικά έπη, που θεωρούνται τα πρώτα γραπτά μνημεία στην Ελλάδα, ο Ασκληπιός δε θεωρείται θεός, αλλά γιατρός, βασιλιάς της Θεσσαλίας, μαζί με τους δυο επίσης γιατρούς γιους του, τον Μαχάονα και τον Ποδαλείριο που τον προστατεύουν και τον βοηθούν στη σπουδαία τέχνη του ο Απόλλωνας, η Άρτεμη και η Αθηνά.

Αυτό μας δείχνει ότι ο Ασκληπιός, σαν έξοχος γιατρός, πολύ αργότερα θεοποιήθηκε, όπως συμβαίνει με τους μεγάλους άνδρες και η φήμη του πλουτίστηκε με μύθους, που συμβόλιζαν την υψηλή αποστολή του.

Τον Ασκληπιό τον λάτρευαν μέσα σε ιερά που λέγονταν Ασκληπιεία και που με τον καιρό πήραν τη θέση ιερών νοσοκομείων, όπως θα λέγαμε σήμερα.

Ο σπουδαίος αυτός πρόγονός μας θα είχε καταλάβει ότι η αρρώστια με δυο τρόπους μπορεί να καταπολεμηθεί.

Πρώτα, με την απομάκρυνση του άρρωστου από τους υγιείς συνανθρώπους του, ώστε να απομακρυνθεί η αιτία της μόλυνσης και δεύτερο, η τοποθέτηση των αρρώστων σε μέρος προστατευμένο από τον αέρα, καθαρό, γεμάτο ήλιο κάτω από ιατρική παρακολούθηση, για τη θεραπεία τους με τα φάρμακα που είχαν τότε στη διάθεσή τους οι γιατροί.

Οι ασθενείς που πήγαιναν στα ιερά αυτά εξυγιαντήρια, ανάλογα με την αρρώστια που είχαν, υποβάλλονταν σε κατάλληλη θεραπεία και ήταν τόση η πίστη τους ότι από τον ίδιο το Θεό, αυτοπροσώπως θα γίνονταν καλά, ώστε πράγματι γιατρεύονταν.

Η φυσιοθεραπεία, η ψυχο- θεραπεία και οι διάφορες άλλες θεραπευτικές μέθοδοι, καθώς και οι επεμβάσεις για πρώτη φορά εφαρμόστηκαν στα ιερά του Ασκληπιού.

Σύμβολα του Ασκληπιού ήταν κυρίως το φίδι και ο σκύλος, γιατί, όπως έλεγε ένας μύθος, ένας σκύλος φύλαξε του Ασκληπιό, όταν από τη μητέρα του εγκαταλείφτηκε στο όρος Τίθιο.

Επίσης η κατσίκα ήταν σύμβολό του, επειδή σύμφωνα με την παράδοση με το γάλα της μεγάλωσε, καθώς και η χήνα, ο πετεινός, τα μικρά πουλιά και άλλα ζώα που μυθολογικά συνδέονται με τον Ασκληπιό ή έχουν, όπως πιστεύει ο κόσμος, την ικανότητα να προγνωρίζουν και να μαντεύουν διάφορες καταστροφές που οφείλονται σε αρρώστιες ή σε σεισμούς. θυγατέρες του Ασκληπιού ήταν η Υγεία, η Ιασώ και η Πανάκεια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ"

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( E )

Ε
Ειρήνη: θεά των Αρχαίων Ελλήνων, κόρη του Δία και της Θέμιδος. Χαριτωμένη, κρατάει τις αποστάσεις της. Καθοδηγείται από τα συναισθήματά της, με αποτέλεσμα να οδηγείται συχνά σε εσφαλμένες εκτιμήσεις. Είναι αρκετά φιλόδοξη και δίνει σημασία στην εικόνα που έχουν οι άλλοι γι' αυτήν. Θέλει να φαίνεται πιο ανεξάρτητη απ' όσο στην πραγματικότητα είναι. Ειρήνη, ηρεμία.

Εκάβη: η δεύτερη σύζυγος του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Μητέρα του Έκτορα. Σοβαρή και κάπως αγέλαστη, με χαρακτήρα που εξελίσσεται ανάλογα με την τύχη που της επιφυλάσσει η ζωή. Αντιμετωπίζει τις ατυχίες με μεγάλη αξιοπρέπεια, αλλά κλείνεται στον εαυτό της και γίνεται αντικοινωνική.

Εκάτη: θεά του σεληνόφωτος, κόρη του Δία και της Αστερίας. Ταυτίζεται συχνά με την Αρτέμιδα και θεωρείται θεά της Μαγείας. Γοητευτική και μυστηριώδης, παίρνει περισσότερα απ' όσα δίνει. Σπάνει όμως είναι ευχαριστημένη με τον εαυτό της και κοιτάζει συνέχεια να τον τελειοποιεί.

Έκτωρ: ομηρικός ήρωας, αρχηγός των Τρώων. Γιος του Πρίαμου και της Εκάβης, σύζυγος της Ανδρομάχης. Μαχητικός, υπερασπίζεται και προστατεύει αυτούς που αγαπά. Έχει μεγάλη λεπτότητα και φυσική ευγένεια και αποφεύγει να θίγει τους άλλους. Αλίμονο, όμως, όταν θυμώσει.

Ελβίρα: έξυπνη, καθοδηγείται περισσότερα απ' τη λογική παρά απ' τα συναισθήματα. Υπερασπίζεται μέχρι θανάτου την οικογένειά της. Είναι καλύτερο να μην την έχει κανείς εχθρό του.

Ελένη: όνομα που προέρχεται από τη λέξη «ελένη», που σημαίνει «λαμπάδα» ή από τη ρίζα ελε- που σημαίνει «κυριεύω, κατακτώ». Όνομα που και στη σημερινή εποχή φέρουν γυναίκες με δυνατό χαρακτήρα και προσωπικότητα. Διαθέτουν γοητεία κι όταν ακόμα δεν είναι όμορφες κι επιμένουν να γίνεται πάντα το δικό τους. Ακόμα κι όταν φαίνονται ήρεμες, είναι κυριαρχικές. Και ευαίσθητες στα κομπλιμέντα. Η λάμπουσα.

Ελεονώρα: σημαίνει στα λατινικά «μαλακώνω, ηρεμώ». Ρομαντική, είναι συχνά θρήσκα ή οπαδός κάποιας ανατολικής φιλοσοφίας. Έχει πρωτότυπες ιδέες και καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία. Είναι αρκετά προσκολλημένη στις αναμνήσεις και σε ό,τι έχει σχέση με το παρελθόν. Της αρέσουν οι συλλογές.

Ελευθέριος, Ελευθερία: από το ομώνυμο αρχαίο επίθετο που σημαίνει «ελευθερωτής». Ο Άγιος Ελευθέριος θεωρείται προστάτης των εγκύων γυναικών. Ζωντανός και ανεξάρτητος χαρακτήρας, διαπρέπει στα ελεύθερα επαγγέλματα. Του αρέσει η φύση, ο αθλητισμός και η ομαδική ζωή. Η Ελευθερία είναι ευγενική και ντροπαλή... Κερδίζει εύκολα φίλους και θαυμαστές. Ελεύθερη, έλλειψη περιορισμών.

Ελισάβετ: αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας... Περήφανη, κατορθώνει να ελέγχει τέλεια τον πλούσιο συναισθηματικό κόσμο της. Το πρόσωπό της αποκτάει γρήγορα μια έκφραση ωριμότητας. Είναι κάπως αυταρχική με το σύντροφό της. Δεν κατορθώνει εύκολα να αποδεσμευτεί από το παρελθόν της.

Έλλη: εγγονή του Αιόλου. Υπερδραστήρια, έχει πάντα πολλές ασχολίες. Κοινωνική, καλή οικοδέσποινα, έχει μεγάλη επαφή με τα παιδιά. Πολλά πνευματικά και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα.

Ελπινίκη: κόρη του Μιλτιάδη. Γλυκιά και υποταγμένη, αν δεν φύγει νωρίς απ' το οικογενειακό της περιβάλλον κινδυνεύει να μείνει πολύ εξαρτημένη απ' αυτό.

Ελπίς, Ελπίδα: φωτεινή παρουσία, δίνει πραγματικά κουράγιο κι αισιοδοξία στο περιβάλλον της. Δεν καταπιέζεται εύκολα και με το χαμόγελο στα χείλη, ξέρει να επιβάλλει τη θέλησή της.

Εμμανουήλ, Εμμανουέλα: εβραϊκό όνομα που σημαίνει «μαζί μας ο Θεός» και δόθηκε στον Χριστό όπως είχαν προβλέψει οι προφήτες. Ονειροπόλοι, είναι συχνά κυκλοθυμικοί. Όταν συμπαθούν κάποιον γίνονται ζεστοί, ομιλητικοί και αξιαγάπητοι. Αγαπούν την πολυτέλεια και δε θυσιάζουν εύκολα τον τρόπο ζωής τους. Οι γυναίκες είναι αρκετά ιδιόρρυθμες και δύσκολες στη συμβίωση.

Εμπεδοκλής: φιλόσοφος και ερευνητής της φύσης, απ' τη Σικελία. Ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Αυτό το όνομα δίνει δυο διαφορετικούς τύπους ανθρώπου. Ο ένας, πιο εσωστρεφής, ασχολείται πολύ με τη μελέτη, ενώ ο άλλος εξωστρεφής έχει έφεση στον αθλητισμό και στα πρακτικά πράγματα.

Επαμεινώνδας: (επί + άμεινον), ο προοδευτικός. Θηβαίος στρατιωτικός και πολιτικός του 4ου αιώνα π.Χ. Ενθουσιώδης, είναι έτοιμος για δράση και συγχωρεί εύκολα. Του αρέσει η καλή ζωή κι ο αθλητισμός. Είναι αρκετά σπάταλος.

Ερασμία: ευχάριστη, αξιαγάπητη.

Ερατώ: (ερώ: αγαπώ), η αξιολάτρευτη. Μια από τις Εννέα Μούσες, κόρη του Δία και της Τιτανίδος. Προστάτης του γάμου και του έρωτα, είχε για σύμβολό της τη λύρα και την κιθάρα. Γλυκιά, γεμάτη κατανόηση, εκνευρίζεται σπάνια. Τα παιδιά της κι οι φίλοι της τη λατρεύουν. Κινδυνεύει να γίνει θύμα των άλλων.

Εριφύλη: (έρι:πολύ + φύλον), η έξοχη των γυναικών. Κλειστή κι αγέρωχη, δεν την πλησιάζεις εύκολα. Όταν ερωτεύεται, ξεχνάει τις επιφυλάξεις της, δίνεται απόλυτα και μένει πιστή.

Ερμιόνη: η μοναχοκόρη του Μενελάου και της Ελένης. Έξυπνη, έχει έφεση τις θετικές επιστήμες. Δεν πιστεύει σε απόλυτες αξίες. Ισορροπημένη, είναι ευτυχισμένη μόνο όταν βρίσκεται σε πολιτισμένο περιβάλλον.

Ερνέστος: είναι ανεξάρτητος, τολμηρός και ικανός ν' αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει μεγάλες δυσκολίες.

Ερριέττα: ανεξάρτητη και αρκετά εγωκεντρική, χωρίς πολλές ευαισθησίες. Όταν της κάνουν κακό, εκδικείται έστω και μετά από χρόνια. Καλαίσθητη και κομψή.

Ερρίκος, Έρρικα: σκανδιναβικής προέλευσης όνομα που σημαίνει «αρχηγός», «δυνατός άντρας». Το όνομα αυτό δίνει στον άντρα έναν ανοιχτό και κεφάτο χαρακτήρα. Η γυναίκα είναι πιο συνεσταλμένη και πολύ φιλάρεσκη. Κι οι δυο έχουν κοινωνικές φιλοδοξίες και δεν λείπουν απ' τις συγκεντρώσεις.

Έρση: συμβολίζει την πρωινή δροσιά. Την ερωτεύτηκε ο Ερμής. Όμορφο παράστημα και καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία. Ακόμα κι αν δεν γίνει καλλιτέχνης η ίδια, θα εμπνεύσει κάποιον άλλον στον έργο του. Ιδιόρρυθμη και συμπαθής προσωπικότητα.

Εσθήρ: σύζυγος του βασιλιά Ξέρξη Α΄. Ονειροπόλα και μυστηριώδης, της αρέσει να δοκιμάζει διάφορες εμπειρίες. Δεν διστάζει να πάρει ρίσκα.

Ετεοκλής: (ετεός:αληθής + κλέος), ο έχων αληθινή δόξα.

Εύα: ο πρώτος πειρασμός! Ανεξάρτητη και απαιτητική, έχει την τάση να τα θέλει όλα δικά της. Αρκετά κυκλοθυμικός χαρακτήρας, δυσκολεύεται να διατηρήσει μια σχέση. Το χειρότερο είναι ότι δεν αντέχει τη μοναξιά.

Ευάγγελος, Ευαγγελία: ήρεμοι και αισθησιακοί, είναι πολύ ευτυχισμένοι όταν βρουν το ταίρι που τους ταιριάζει. Δεν είναι ιδιαίτερα φιλόδοξοι και συχνά προτιμούν τη ρουτίνα από την αβεβαιότητα. Τους αρέσει η οικογενειακή ζωή κι η παρέα με τους φίλους. Ο φορέας καλών ειδήσεων.

Ευαγόρας: (ευ + αγορεύω), ο καλός ομιλητής.

Ευανθία: κοινωνική και περίεργη, δεν χάνει ευκαιρία για κουτσομπολιό. Αποφεύγει την κούραση κα την ταλαιπωρία.

Ευγένιος, Ευγενία: σημαίνει από «καλή γενιά». Συντηρητικός και μετρημένος ο Ευγένιος είναι αφοσιωμένος στη δουλειά του, ευσυνείδητος και λάτρης της παράδοσης. Του αρέσουν οι κοσμικότητες. Πιο ανήσυχη ψυχή, η Ευγενία είναι κι αυτή συμβατική στις φιλοδοξίες της.

Ευδοκία: ωριμάζει γρήγορα κι έρχεται συχνά σε αντίθεση με την οικογένειά της. Έχει όμορφα, κάπως μελαγχολικά μάτια. Περνάει αρκετές δυσκολίες μέχρι να φτιάξει τη ζωή της.

Ευδοξία: (ευ + δόξα), η έχουσα καλή φήμη.

Ευθαλία: μάρτυς της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Σοβαρή, έξυπνη, μελετηρή, διακρίνεται για τις επιδόσεις της στα γράμματα. Παντρεύεται πολύ νέα, επιβάλλεται στον άντρα της και στα παιδιά της. Νοσταλγεί την ανεξαρτησία της.

Ευθύμιος, Ευθυμία: όνομα επτά αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Χαρακτήρας με μεταπτώσεις, ο Ευθύμιος είναι επαναστάτης στα νιάτα του και γίνεται πιο συμβατικός όσο μεγαλώνει. Δίνει μεγάλη σημασία στην οικονομική ασφάλεια και τις υλικές ανέσεις. Πιο ήρεμη, η Ευθυμία δίνει προτεραιότητα στον έρωτα και την οικογενειακή ζωή.

Ευλάμπιος, Ευλαμπία: μάρτυρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Σοβαροί και στοχαστικοί, με οξυμένη διαίσθηση κι ενδιαφέρον για την παραψυχολογία. Μονογαμικοί, δίνουν μεγάλη σημασία στην οικογένεια.

Ευνομία: (ευ + νέμω:διανέμω), η δίκαιη χορηγός των αγαθών.

Ευπραξία: καλές πράξεις, καλοί τρόποι.

Ευρυβιάδης: (ευρύς + βία), ο πολύ αυταρχικός.

Ευρυδίκη: (ευρύς + δίκη), η πολύ δίκαιη. Μια απ' τις Δρυάδες νύμφες. Σύμφωνα με μια εκδοχή, ήταν κόρη του Απόλλωνα και σύζυγος του Ορφέα. Ακτινοβόλα, ειλικρινής, απεχθάνεται την υποκρισία και την ψευτιά. Έχει λίγο βαριά φωνή κι επιβλητική εμφάνιση.
Ευρύκλεια: (ευρύς + κλέος), η πολυένδοξη.

Ευρυσθένης: (ευρύς + σθένος), ο καρτερικότατος.

Ευστάθιος: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας... Δυνατός και τρυφερός χαρακτήρας, έχει αδυναμία στις υλικές απολαύσεις. Με την εμψύχωση των φίλων του και της οικογένειάς του, που του είναι απαραίτητη, πετυχαίνει επαγγελματικά. Σταθερός, καλά θεμελιωμένος.

Ευστράτιος: δύο άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κυκλοθυμικός, γίνεται εκρηκτικός όταν θυμώνει. Μοιάζει απόλυτος, αλλά ξέρει να ελίσσεται. Έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στην κρίση του και δεν αλλάζει εύκολα γνώμη.

Ευτέρπη: (ευ + τέρπω), η πολύ ευχάριστη. Μια από τις εννιά Μούσες. Έχει πολλές ικανότητες, αλλά συχνά η ανάγκη να δημιουργήσει μια οικογένεια, την κάνει να παραμερίζει τις επαγγελματικές της φιλοδοξίες. Σε μεγαλύτερη ηλικία, αν δεν βρει μια απασχόληση, έχει την τάση να γίνεται νευρική.

Ευτύχιος, Ευτυχία: καλή τύχη. Έχουν καλή καρδιά, όσο κι αν θέλουν να παριστάνουν τους σκληρούς. Δυστυχώς, όταν κάτι δεν πάει καλά έχουν την τάση να τιμωρούν τον εαυτό τους.

Ευφροσύνη: μια από τις Τρεις Χάριτες. Αυτή που έχει κέφι, χαρά, η καλοδιάθετη. Λίγο επιπόλαιη, δίνει σημασία στη λεπτομέρεια και παραβλέπει την ουσία. Της αρέσουν οι κοσμικότητες. Δεν έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( E )"

Μπιθεκούρας… και αλβανοπαραμύθια της Χαλιμάς!

Το κείμενο αυτό γράφτηκε σαν απάντηση σε αυτούς (κυρίως Αλβανούς υπερεθνικιστές και Έλληνες ψευτο-αριστεριστές) που στην προσπάθειά τους να αποδομήσουν την ελληνική εθνική ταυτότητα, προσπαθούν να "αποδείξουν" ότι οι σημαντικότεροι Έλληνες και στην ουσία όλος σχεδόν ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι... κατά φαντασίαν Έλληνες. Έχει κάποια στοιχεία ετυμολογίας ονομάτων (Τζεργίνης) και αφορά στην ιδιαίτερη καταγωγή του Θ. Κολοκοτρώνη και της οικογένειάς του. Το θέμα είναι βέβαια "εξειδικευμένο" και προϋποθέτει και κάποια γνώση της ακραίας αλβανικής προπαγάνδας π.χ. το θέμα Μπιθεγκούρας, που προέρχεται από το σημείο στη γνωστή διήγηση του Θ. Κολοκοτρώνη όπου αναφέρονται τα εξής: "Αὐτὸς εἶχε ἕνα παιδί, Γιάννη, καὶ ἕνας Ἀρβανίτης εἶπε: «Βρέ, τί Μπιθεκούρας εἶναι αὐτός». Δηλαδὴ πόσον ὁ κῶλος του εἶναι σὰν κοτρώνι, καὶ ἔτσι τοῦ ἔμεινε τὸ ὄνομα Κολοκοτρώνης."

Το κείμενο:

Ο δήθεν «Αλβανός Μπιθγκούρι» αναφέρεται ξεκάθαρα Κολοκοτρών(ης) σε αλβανικό τραγούδι του 1808!

Γκίθ(ε) μπότα λε τα θον,
ου(ν) σε γιαπ Κολοκοτρών.
Γιαμ Αλή Φαρμάκη, ου
κι εσπιέ γκιάκν(ε) γκερ(ν)τε γλιου

Δηλαδή:

Όλος ο κόσμος να το πει, εγώ δεν δίνω τον Κολοκοτρώνη.
Είμαι ο Αλή Φαρμάκης και όπου πηγαίνω, φτάνει το αίμα ως το γόνατο.
[O Γέρων Κολοκοτρώνης, τ.Β’, Εν Αθήναις, Βιβλιοθήκη της Εστίας, 1889]

Αλβανικό άσμα των Λαλαίων του Μοριά από το 1808 για τον Κολοκοτρώνη και τον Αλή Φαρμάκη. Ο Βελή πασάς, γιος του Αλή πασά των Ιωαννίνων, Βεζίρης του Μοριά κατά το παράδειγμα του πατέρα του θέλησε να καταστρέψει τους ισχυρούς τοπάρχες. Πολιόρκησε τον Λαλαίο Αλή Φαρμάκη στον πύργο του στο Μοναστηράκι της Γορτυνίας. Από τους 400 συγγενείς και ανθρώπους του Αλή Φαρμάκη του έμειναν 90 μόλις έφτασε ο Βελής με στρατό 8,000. Σημειωτέον όλοι οι Λαλαίοι ήταν πάνω από 1,000 ντουφέκια, αλλά δεν συγκινήθηκαν. Ο Φαρμάκης είχε καλέσει και τον πατρικό φίλο του Κολοκοτρώνη που δεν τον είχε δει πρωτύτερα. [Ὁ πάππος τοῦ Ἀλῆ Φαρμάκη καὶ ὁ πάππος ὁ ἐδικός μου, Γιάννης Κολοκοτρώνης, ἦσαν φίλοι καὶ ἀδελφοποιτοί… δὲν τὸν εἶχα ἰδεῖ προσωπικῶς]. Ο Κολοκοτρώνης ξεκίνησε με 100 από τη Ζάκυνθο αλλά οι «Φραντσέζοι άφησαν μόνο 16 να περάσουν». Η πολιορκία κράτησε 65 μέρες, ο Βελής πρότεινε να παραδώσουν τον Κολοκοτρώνη για να σωθούν, αλλά ο γενναίος Φαρμάκης αρνήθηκε κατηγορηματικά. Τελικά έγινε συμφωνία, ο Κολοκοτρώνης πέρασε στη Ζάκυνθο, ο Φαρμάκης τη γλίτωσε και αυτός στη Ζάκυνθο αργότερα, αλλά και ο Βελήπασας γκρέμισε τους πύργους του Φαρμάκη στο Μοναστηράκι.

Σάββατο πλιά ς’ τον πόλεμο
Μέσ’ ‘ς το Μοναστηράκι,
- Βάστα μωρ’ Αλή Φαρμάκη,
Με το Κολοκοτρωνάκι!
Πέφτουν τα βόλια σα βροχή,
Κολοκοτρώνη Θοδωρή,
Πολεμού και πολεμάνε,
και τους Τούρκους τους νικάνε!

Δηλαδή, έχουμε ξεκάθαρα μια υπόθεση δύο φιλικών μεταξύ τους οικογενειών Μοραϊτών καπεταναίων, χριστιανικής και μουσουλμανικής, καμιά εκατοστή άτομα πολέμησαν συνολικά. Τα περί του δήθεν «ελληνο-αλβανικού βασιλείου» που λένε (μέχρι και ότι ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε για αυτό το λόγο έχουν γράψει) για την κοινή πορεία και τα σχέδια Θοδωρή και Αλή στην Ζάκυνθο είναι τόσο γελοία και καταρρίπτονται από μόνα τους. [Τὸ σχέδιον ἦτον ὅτι ὅλα τὰ κάστρα τῆς Μεσσηνίας, τῆς Πάτρας, τῆς Μονεμβασίας, ἅμα ἐβγοῦμε, νὰ κηρυχθοῦν ὑπὲρ ἡμῶν. Καὶ ἦλθαν ὅλοι οἱ Τοῦρκοι καὶ Ρωμαῖοι οἱ σημαντικοὶ καὶ ὁμίλησαν εἰς τὴν Ζάκυνθο, νὰ κάμομε μιὰ κυβέρνηση, συνθεμένη ἀπὸ 12 Τούρκους καὶ 12 Ἕλληνας νὰ κυβερνοῦν τὸν λαόν….ἡμεῖς δὲν ἀποστατήσαμεν ἐναντίον σου (Σουλτάνε), πλὴν ἐναντίον τοῦ τυράννου τοῦ Βελῆ πασᾶ…] Ας μας πει κανένας που πιστεύει τα περί «ελληνο-αλβανικού βασιλείου» ποιοι θα ήταν και τι καταγωγής οι 12 Τούρκοι της κυβέρνησης του Μοριά; Ονόματα. Είναι γνωστοί οι αγάδες της εποχής, όπως και οι κοτσαμπάσηδες.

Τζεργίνηδες

Αντιεπιστημονικές αηδίες από το ίντερνετ για την πιστοποίηση «αλβανικότητας» από:

1. Την «αλβανική» φουστανέλα που την φορούσαν «και οι Ιλλυριοί». Από την «σκοδριάνικη» (κόκκινη χρυσοκέντητη φουστανέλα) πολυτελή και ακριβή στολή που φορούσαν πολλοί καπεταναίοι π.χ. Καραϊσκάκης. Από άλλα ενδύματα π.χ. την σωζόμενη φορεσιά της μάνας του Κολοκοτρώνη Ζαμπέτας (Ελισσαβέτας) Κοτσάκη από την Αλωνίσταινα κλπ. Λογικό συμπέρασμα: οι βρακοφόροι Υδραίοι δεν ήταν Αρβανίτες.
2. Από την τουρκομογγολική συνήθεια ξυρίσματος των κροτάφων, του μπροστινού μέρους του κρανίου και τα υπόλοιπα μαλλιά σε χαίτη, που άφηναν ΟΛΟΙ οι αρματολοί των Βαλκανίων κατά μίμηση των Τούρκων πολεμιστών
3. Από την χρήση οποιασδήποτε αλβανικής λέξης (π.χ. μπιρομ, μπέσα κλπ) ή την ύπαρξη ενός μόνο στοιχείου για αλβανική καταγωγή ενός προγόνου στο παρελθόν (και 500 χρόνια πριν, νο προμπλεμ)
4. Από την «αλβανική» πολιτογράφηση λατινικών, σλαβικών και τουρκικών επιθέτων ευρείας χρήσης στη βαλκανική (π.χ. Νταγκλής, Κοτζιάς, Μαργαρίτης, Τζαφέρης, Γκούρας, Βούλγαρης, Κούγιας, Σπαής, Γκολφίνος, Μπαλάσκας, Ντάρας, Γρίβας) και γενικά από την σύνδεση εθνικής προέλευσης και σύγχρονης ετυμολόγησης ονομάτων
5. Από την εξόφθαλμη παρετυμολόγηση άσχετων με την αλβανική γλώσσα επιθέτων (π.χ. Φωκάς, Ράλλης, Σγουρός, Σγουρομάλλης, Βουτσαράς, Κλαδάς, Τζεργίνης και πλήθος άλλων). Από αστεία παρετυμολόγηση και από τη συσχέτιση της αλβανικής με τις νεκρές Πελασγική και Ιλλυρική γλώσσα, αφού κανένας δεν θα διαμαρτυρηθεί. Εκτέλεση δηλαδή υπερχιλιετούς άλματος για συσχέτιση των Αλβανών με τους Ιλλυριούς! Και επίσης δεύτερου επίσης κατά κάτι μικρότερου άλματος για τη συσχέτιση Ιλλυριών με Πελασγούς και την εθνική συνέχεια του αλβανισμού (σ' αυτό φταίνε οι Έλληνες Αρβανίτες). [Παραδείγματα ετυμολογίας: Μπόμπος: Πω Πω, Βέρβερης: τυφλός, Μπουμπουλίνα: πέφτουν κεραυνοί, Δερβένι: ντερ = πόρτα και βεντ = τόπος, Τριτογένεια (Αθηνά), τρουτ = μυελος + jeνι= γένος, δηλαδή όχι η από τρίτη γενιά, αλλά η μυαλογεννημένη, Αθηνά: α θανε=ο λόγος, Παλλάς: παλς = εγκέφαλος. Κέλτες κjιελτε = ουράνιος (γνωστός γαρ ο φόβος τους μην τυχόν και πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους), Ιθάκη: ιθ = όπισθεν κλπ). Περιμένω με αγωνία και την ετυμολόγηση των ξεκάθαρα πελασγικών κατά τους αρχαίους λέξεων: Υμηττός, Λυκαβηττός, Κόρινθος, Αμάρυνθος. Η Λάρισα καλύφθηκε ήδη.]
6. Παραπομπή να διαβάσουμε ξένες πηγές και ειδικά την Wikipedia όπου διάφοροι αλητάμπουρες χαρακτηρίζουν τους Αρβανίτες “ethnic Albanians” και δεν επιτρέπουν να γραφτεί ότι δεν τους αρέσει. Παραδείγματα: στην Βικιπαίδεια αναφέρονται ως Αρβανίτες όχι οι Υδραίοι, οι Κρανιδιώτες αλλά... οι Καλαβρυτινοί (!!!) και οι Λαγκαδινοί(!!), γιατί ένας έγραψε στο βιβλίο του γενικά και αόριστα ότι ήρθαν από την Ήπειρο (ναι, Ήπειρος=Αλβανία κατά τους διαχειριστές του λήμματος "Αρβανίτες" στην "ελληνική" Wikipedia). Το ότι οι κωμοπόλεις αυτές έφτασαν να έχουν κατά το 1900 απο 8,000 πληθυσμό η καθεμία δεν τους απασχολεί, με την ίδια λογική άντε και η Αθηναίοι να βγουν "ethnic Albanians". Αυτός που τραβάει τα πανδεινα είναι ο Μάρκος Μπότσαρης "ethnic Albanian" τον ανεβάζουν, "ethnic Albanian" τον κατεβάζουν. Αιτία αναφέρεται έτσι σε δυο-τρεις αγγλικές πηγές, αλλά μπορούν να βρεθουν τριπλάσιες που θα αναφέρεται και ως "Greek", αλλά ποιος ασχολείται...

Επί του προκειμένου. Οι αλβανολόγοι, βλαχολόγοι και σλαβολόγοι γλωσσολόγοι ερευνητές της πλάκας παίρνουν τον ΤΖεΡΓίνη του Κολοκοτρώνη. [ Ἐλέγετο Τζεργίνης - μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα εὑρίσκονται καμμιὰ ἑξηνταριὰ οἰκογένειαι εἰς τὴν Μεσσηνίαν.] και τον μετατρέπουν:
Α. Σε ΤΣερΓΚίνη => τσερ Γκίνη = έξυπνο ( ) Γιάννη. Γιατί όχι και τσυρ-Γιάννη;
Β. Σε ΤΣεΡΝογκόρσκι => αυτός που κατάγεται από τα Τσέρνα Γκόρα (Λευκά Όρη) = άσπρα βουνά = σαν τον άσπρο (;) κεραυνό = Κεραύνια = Χειμάρρα = Αρβανιτόβλαχος(;). Ωραία εξίσωση, αν τον έλεγαν Τσερνίγκη. Το άσπρο πως το λένε στα βλάχικα; Όπως οι Σλάβοι;
Γ. Σλάβικο γενικά. Επειδή έχει ΤΣ, βεβαίως-βεβαίως.

Πρόταση για νέα ετυμολόγηση:
Ο Γενάρχης των Κολοκοτρωναίων λεγόταν Τριανταφυλλάκος Τζεργίνης. Το εξασύλλαβο όνομα Τριανταφυλλάκος προφανώς στα αλβανικά όπως και στα κινέζικα θα ερμηνεύεται σαν πρόταση 4-5 λέξεων, οπότε να περιμένουμε ερμηνεία όμοια με τα ινδιάνικα ονόματα;

Η δική μου ετυμολόγηση (την έχω διαβάσει και αλλού).

Από το μεσαιωνικό Γαλλικό (Φραγκικό) SERGENT προφέρεται στα γαλλικά Σερζίν στα ελληνικά αποδόθηκε σαν Σεργέντης ή Σεργίνης. Το Γαλλικό προέρχεται από το λατινικό servant και έχει δώσει και το αγγλικό sergeant (λοχίας). Σήμαινε τον βαριά οπλισμένο πεζικάριο των μεσαιωνικών στρατών. Οι Φράγκοι του Μοριά από το 1205 και πέρα στρατολογούσαν συστηματικά ντόπιους Μοραΐτες. Στο μεσαιωνικό «Χρονικό του Μορέως» αλλά και στο «Χρονικό του Μαχαιρά» υπάρχει σε αρκετά σημεία η λέξη ως σιργέντης.

Π.χ.
Ἄλλος ἦτον ντὲ Λεσπηγγὰς καὶ πλεῖστοι ἄλλοι σιργέντες…

…καβαλλάρη ἕνα μετ᾿ αὐτὸν καὶ δώδεκα σιργέντες…

Επίσης μνημονεύεται και χωριό Σεργιανά (οι μεταγενέστερες λέξεις σεργιάνι και σεργούνι θεωρούνται τούρκικης προέλευσης). Χωριό στα σύνορα της σημερινή Ηλείας και Αρκαδίας.

Ἐξέβην ἐκ τὰ Σεργιανὰ ἐκεῖ πρὸς τοὺς Ρωμαίους
κ᾿ ἐστήκασιν οἱ σύνταξες ἕτοιμες τοῦ πολέμου.

Από μία απλή έρευνα στο διαδίκτυο (π.χ. whitepages.gr) το όνομα επιζεί στις μέρες μας ως: Σεργίνης, Σαργέντης, Σεργεντάνης, κλπ.


Καταγωγή Κολοκοτρωναίων

1. Γενάρχης ήταν ο Τριανταφυλλάκος Τζεργίνης ο οποίος γύρω στο 1600 μετοίκησε στο Λιμποβίσι της Καρύταινας και μάλιστα παντρεύτηκε τη θυγατέρα του Δημογέροντα. Ο Τριανταφυλλάκος προερχόταν κατά τον Κολοκοτρώνη από το χωριό Ρουπάκι πλησίον του Τουρκολέκα. Το χωριό είχε καταστραφεί κατά τον βενετοτουρκικό πόλεμο του 1685-1715 και βρισκόταν κοντά στο Λεοντάρι της Αρκαδίας. Κατά άλλους ο Τριανταφυλλάκος κατάγοταν από την Βυδίσοβα της Τριφυλίας κοντά στον Αετό στην περιοχή των Κοντοβουνίων και νοτιότερα από τα Ντρεδοχώρια (Σουλιμά). Για να μην μείνουν απορίες τα χωριά του Αετού ήταν μεικτά ελληνοαρβανιτόφωνα. Αυτοί που θέλουν «δικό τους» τον Τζεργίνη είναι ο Τριφύλιος-Αρκαδινός οπλαρχηγός του 1821 Αθανάσιος Γρηγοριάδης και ο βιογράφος του Πλαπούτα ιστοριοδίφης Αγησίλαος Τσελαλης. Πάντως η δήλωση του Γέρου στη διήγησή του μετράει περισσότερο, ίσως οι συγγενείς του Τριανταφυλλάκου Τζεργιναίοι μετοίκησαν μετά την καταστροφή του Ρουπακίου στη Βυδίσοβα (Δροσοπηγή).

2. Γιος του Τριανταφυλλάκου ο Δημητράκης Τζεργίνης.

3. Γιοί του Δημητράκη οι Χρόνης, Λάμπρος και Δήμος οι οποίοι ήταν νοικοκυραίοι και έγιναν κλέφτες. Ο Δήμος παντρεύτηκε την κόρη του καπετάν Χρόνη από το Χρυσοβίτσι, ήταν ένας από τους καπεταναίους της Καρύταινας που πολέμησαν τους Τούρκους επί Μοροζίνη (1685). Οι άλλοι ήταν ο Κουλάς από την Καρύταινα και ο Στασινός Σύντιχας από την Άκοβα. Τότε οι Καρυτινοί μαζί με κάποιους από τους Μανιάτες καθάρισαν το εσωτερικό του Μοριά από τους Τούρκους (οι Βενετοί καταλάμβαναν με τους υπόλοιπους τα παραλιακά κάστρα). Η "Τριπολιτσά" του 1685 ήταν η Καρύταινα, όπου συνέλαβαν μάλιστα ζώντες και 1,300 γενίτσαρους που τους "απέκτειναν, αναγκάζοντάς τους πρώτα να αλωνίσουν ακάνθους".

4. Γιος του Δήμου επονομαζόμενος Μπότσικας (μαυριδερός) πολέμησε με τους Χρυσοβιτσιώτες, Λιμποβιτσιώτες και Αρκουδορεματίτες τους Τούρκους όταν ανακατέλαβαν τον Μοριά το 1715. Ο Μπότσικας σκοτώθηκε αργότερα.

5. Γιος του Μπότσικα ο Γιάννης που πρώτος πήρε το όνομα Κολοκοτρώνης, από την γνωστή ιστορία με τον Αρβανίτη και το "μπιθεκούρα". Κρεμάστηκε στην Ανδρούσα.

6. Γιος του Γιάννη ήταν ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, καπετάνιος και αρχηγός των κλεφτών του Μοριά μαζί με τον Αλέξη Ντάρα, όταν ξεβρώμισαν τον Μοριά από τους Αλβανούς κατά το 1780. Σκοτώθηκε 33 ετών μαζί με τον Παναγιώταρο Βενετσανάκη στην Καστάνια της Μάνης. Άλλοι γιοί του Γιάννη ήταν οι Αποστόλης και Γιώργης που σκοτώθηκαν μαζί με τον Κωνσταντή. Τον μεγαλύτερο γιο του τον σκότωσαν και αυτόν στο Λεοντάρι. Ο άλλος αδελφός Αναγνώστης γλύτωσε, ο μόνος απο τα 6 αδέρφια που πέθανε από φυσικό θάνατο.

7. Τα παιδιά του Κωνσταντή τα μάζεψε ο Αναγνώστης στη Μηλιά της Μάνης. Μετά τα πήραν οι μπαρμπάδες τους από το σόι της μάνας του Κοτσακαίοι στην Αλωνίσταινα. Μετά ξαναπήγαν στον Άκοβο στα Σαμπάζικα κοντά στον θείο τους τον Αναγνώστη. Εκεί έγιναν καπεταναίοι Λεονταρίου και Καρύταινας, 12 Κολοκοτρωναίοι και αρχηγός ο μεγαλύτερος ο Θοδωρής. Τα παιδιά του Αναγνώστη ήταν Γιαννάκης, Δημητράκης (Κουντάνης, πολιορκήθηκε τρεις μέρες σε μια καλύβα έξω από το Χρυσοβίτσι και στο τέλος τον έκαψαν το 1808) και Γιωργάκης (Γιωργακλής σκοτώθηκε σε ενέδρα στη γέφυρα της Μαρμαριάς με άλλους 4 το 1808) και 7 θυγατέρες. Του Κωνσταντή ο Θοδωράκης, ο Γιάννης ο Ζορμπάς μικρότερος (σκοτώθηκε το 1808 στους Αιμυαλούς μοναστήρι της Δημητσάνας με άλλους έξι μετά από προδοσία καλογέρου) και ο Χρήστος, άλλα δυο παιδιά αιχμαλωτίστηκαν στην Καστάνια 1 και 3 ετών και χάθηκαν. Άλλα πρωτοξάδελφα του Θοδωράκη ο Γιώργας (σκοτώθηκε με τον Ζορμπά στους Αιμυαλούς) και ο αδερφός αυτού Αντώνης.

8. Τα παιδιά του Θοδωράκη ήταν ο Πάνος (που δολοφονήθηκε από μισθοφόρους του Κωλέττη), ο Γιάννης (Γενναίος), ο Κωνσταντίνος (Κολίνος) και ο Πάνος ο νεώτερος. Άλλοι Κολοκοτρωναίοι που έδρασαν το 1821 ήταν οι Αποστόλης, Δημήτρης (Ντασκούλιας, ήταν με τον Υψηλάντη στη Βλαχία και μετά την ήττα διέσχισε με τους άντρες του Ρουμανία, Βουλγαρία, Μακεδονία, κλπ και εμφανίστηκε στην Τριπολιτσά λιγο πριν τη μάχη της Γράνας!), ο Αντώνης (ο επιζήσας του αφανισμού(7)), Μάρκος και οι γιοι του Κωνσταντής και άλλοι τρεις...

Σε στήλη του Σπ. Μελά, στο Λιμποβίσι τα γράφουν λίγο διαφορετικά στην αρχή της γενιάς από αυτά που γράφονται στα απομνημονεύματα του Γέρου.



Αναρτήθηκε αρχικά στο phorum.gr.
Κάποια επιλεγμένα σχόλια μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Η πλήρης συζήτηση μαζί με ελληνοαλβανικά και ενδοελληνικά μπινελίκια υπάρχει εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μπιθεκούρας… και αλβανοπαραμύθια της Χαλιμάς!"

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

Η ευρύτερη και φαεινότερη ιατρική διάνοια, ο δημιουργός της επιστημονικής ιατρικής.
Γεννήθηκε στην Κω το 460 π.Χ. και έζησε μέχρι το 377 π.Χ.

Ξεχώρισε την ιατρική από τη θρησκεία και τη μαγεία. Στις θεωρητικές του αντιλήψεις είχε ως βάση τις επισταμένες παρατηρήσεις που έκανε πάνω στους ασθενείς.

Υποστήριξε ότι οι ασθένειες οφείλονται σε παθολογικές διαταραχές, όπως επέρχονται στους χυμούς του σώματος.

Τους χυμούς τους ξεχώριζε στο αίμα, στο φλέγμα, στην κίτρινη και μαύρη χολή. Διαπίστωσε πως, επί όσο διάστημα υπάρχει φυσιολογική σχέση ανάμεσα στους χυμούς αυτούς, ο οργανισμός λειτουργεί κανονικά. είναι υγιής.

Αντίθετα, στις περιπτώσεις που διαταράσσεται η ισορροπία, επέρχονται διαταραχές στη φυσιολογική λειτουργία. ο οργανισμός νοσεί.

Διερευνούσε κάθε συνήθεια του ασθενή και ιδιαίτερα τις διαιτητικές του συνήθειες, καθώς και την ψυχική κατάσταση.
Παρακολουθούσε τις διάφορες επιδημίες που εμφανίζονταν στη διάρκεια κάθε έτους και έκανε σοβαρές παρατηρήσεις, που καταπλήσσουν σήμερα τους γιατρούς που τις μελετούν.
Αναγνώρισε ότι η φυματίωση (φθίση) ήταν μολυσματική αρρώστια.

Περισπούδαστο είναι το βιβλίο του Ιπποκράτη με τον τίτλο Περί αέρων, υδάτων και τόπων. Σ' αυτό αναφέρεται στην επίδραση που ασκεί στον ανθρώπινο οργανισμό το κλίμα του τόπου. Παρατηρεί ότι το πιο υγιεινό κλίμα έχουν οι τόποι που ο προσανατολισμός τους είναι μεσημβρινός.

Τα συγγράμματα του Ιπποκράτη μελετήθηκαν με ενδιαφέρον στη ρωμαϊκή περίοδο και αργότερα. Οι γιατροί που ακολουθούσαν τη διδασκαλία του Ιπποκράτη εκτιμούνταν περισσότερο από τους άλλους, που στηρίζονταν σε διαφορετικές αντιλήψεις τις οποίες είχε διατυπώσει ο Γερμανός γιατρός Παράκελσος.

Κατά την εποχή της Αναγέννησης αναγνώρισαν οι γιατροί τη μεγάλη αξία που είχαν τα συγγράμματα του Ιπποκράτη. και επιδόθηκαν με ζήλο στη σπουδή τους.

Και στην εποχή μας, που η Ιατρική, χάρη στη χρησιμοποίηση του μικροσκοπίου, των ακτίνων Ρέντγκεν, της βιοχημείας και της ανοσοβιολογίας, έχει προοδεύσει, εκτιμούνται εξαιρετικά οι αντιλήψεις του Ιπποκράτη. περί της ιατρικής.
Τόπος γέννησης αναφέρεται η Κως και πιθανότατα είναι η Αστυπάλαια, παλαιά πρωτεύουσα του νησιού, κοντά στη σημερινή Κέφαλο.

Οτι ο Ιπποκράτης ήταν Κώος επιβεβαιώνεται από τον Πλάτωνα, από τον ιατρό Μένωνα, μαθητή του Αριστοτέλη και φυσικά από τον Σωρανό τον Εφέσιο.

Στην Κω υπήρχε ήδη Ασκληπιείο πριν γεννηθεί ο Ιπποκράτης.

Σ αυτό συνέρρεαν για προσκήνυμα και θεραπεία πλήθος ασθενών από διάφορα μέρη της Ελλάδος.

Στην εποχή του Ιπποκράτη λειτουργούσε στην Κω και ιατρική σχολή, παρόμοια με την ονομαστή σχολή της γειτονικής Κνίδου, στα απέναντι Μικρασιατικά παράλια.

Από την βιογραφία του Σωρανού έχουμε την πληροφορία ότι ο Ιπποκράτης ήταν υιός του Ηρακλείδη και της Φαιναρέτης, εικοστός απόγονος του Ηρακλή και δέκατος ένατος απόγονος του Ασκληπιού.

Κατά τον Ομηρο ο Ηρακλής επιστρέφοντας από την Τροία στο Αργος παρασύσθηκε από την τρικυμία που προκάλεσε η Ηρα και βγήκε ναυαγός στην Κω. Κατά την παράδοση νυμφεύθηκε την κόρη του βασιλιά της Κω Ευρυπύλου, τη Χαλκιόπη και απέκτησε υιό τον Θεσσαλό.

Ο πατέρας του Ιπποκράτη Ηρακλείδης, ήταν άριστος ιατρός και διακεκριμένος ιερέας του Ασκληπιείου της Κω.

Ο πάππος του, Ιπποκράτης, ήταν πρωθιερέας του Ασκληπιείου και περίφημος ιατρός. Σύζυγος του Ιπποκράτη κατά τον Βίο των Βρυξελλών, υπήρξε η Αβλαβία. Απέκτησαν δυο υιούς τον Θεσσαλό και τον Δράκοντα και μια κόρη που παντρεύτηκε τον Πόλυβο, επίσης ιατρό.
Τα τελευταία χρόνια του ο Ιπποκράτης τα έζησε στη Θεσσαλία, κι αυτό έγινε αιτία να επονομασθεί Θεσσαλός.

Σε προχωρημένη ηλικία έφυγε από την Κω και πήγε ξανά στη Θεσσαλία, όπου έμεινε μέχρι το θάνατό του.

Στο Βίο των Βρυξελλών αναφέρεται ότι ο Ιπποκράτης πέθανε σε ηλικία εκατόν τεσσάρων ετών.

Ο Σωρανός αναφέρει ότι είχε ταφεί μεταξύ Λαρίσσης και Γυρτώνος (νοτίως του σημερινού Τυρνάβου) και μάλιστα προσθέτει το θρύλο ότι για πολλά χρόνια στο μνήμα του υπήρχε σμήνος από μέλισσες, το μέλι των οποίων είχε την ιδιότητα να θεραπεύει τις άφθες των παιδιών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ"

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ

Αθανασούλας, υποκοριστικό* του ονόματος Αθανάσιος
Αποστόλου, γενική του ονόμ. Απόστολος
Αργύρης, από το όνομ. Αργύριος
Βασιλάκης, υποκοριστικό του ονόμ. Βασίλειος
Βλαχοπάνος, σύνθετο όνομα από το Βλάχος (επάγγελμα) + Πάνος
Βότσης, από την αρβανίτικη λέξη voc-i = μικρό παιδί
Γαζέτας, από τη βενετσιάνικη λέξη gazeta = χάλκινο κέρμα μικρής αξίας. Δηλώνει επίσης και την εφημερίδα που αξίζει μία gazeta
Γερογιάννης, σύνθετο όνομα, Γέρος + Γιάννης
Γεωργακόπουλος, από το Γεωργάκης + πουλος (κατάληξη επωνύμων που τη χρησιμοποιούν συνήθως στην Πελοπόννησο και δηλώνει το γιο, τον απόγονο)
Γεωργαλής, υποκοριστικό του Γεώργιος
Γεωργίου, γενική του ονόμ. Γεώργιος
Γιαννούτσος, υποκοριστικό, στην Ήπειρο και στην Κρήτη, του Γιάννης
Γιώτης, σύντμηση** του Παναγιώτης
Δημητρίου, γενική του ονόμ. Δημήτριος
Δήμου, γενική του Δήμος, σύντμηση του Δημοσθένης
Δουρούκης, παράγωγο της ιταλικής λέξης duro (δούρος, ντούρος) = ο σκληρός, ο αλύγιστος. Λιγότερο πιθανό να είναι από την τουρκική λέξη duruk = η στάση.
Δράκας, παρατσούκλι που δηλώνει την ποσότητα που μπορεί να κρατήσει κάποιος στη χούφτα του
Ευστρατίου, γενική του ονόμ. Ευστράτιος
Ζαβιτσάνος, αυτός που κατάγεται από το χωριό Ζάβιτσα (το σημερινό Αρχοντοχώρι)
Ζαρκαδούλας, χαϊδευτικό της λέξης ζαρκάδι
Ζούλας, από το ρήμα ζουλώ, που σημαίνει συνθλίβω, συμπιέζω. Μεταφορικά σημαίνει άνθρωπο δυνατό που μπορεί να συνθλίψει
Θεοδώρου, γενική του ονόμ. Θεόδωρος
Καλαντζής, από την τουρκική λέξη kalayci = ο γανωματής
Καραπιπέρης, σύνθετη λέξη από το kara (τούρκικη λέξη που σημαίνει μαύρος) + πιπέρι, (το μαυροπίπερο)
Καρφής, από τη λέξη καρφί, το μεταλλικό ή ξύλινο μυτερό αντικείμενο
Καταπόδης, πιθανόν να προέρχεται από το επίρρημα καταπόδι (κατά πόδας) = ακολουθώ κάποιον από κοντά
Κατσάνος, από την τουρκική λέξη kacan = εκείνος που φεύγει, ο φυγάς
Κατσαρομήτσος, σύνθετο όνομα από το Κατσαρός (σγουρός) + Μήτσος (υποκοριστικό του Δημήτρης)
Κλαδευτήρας, από το κλαδευτήρι = το κοφτερό όργανο που χρησιμοποιούμε για να κλαδέψουμε
Κόκκαλης, παρατσούκλι που προέρχεται από τη λέξη κόκαλο
Κονιδάρης, αυτός που έχει κόνιδες (αβγά της ψείρας)
Κορκολιός, από τη λέξη κόρκος = αλλιώς ο κρόκος του αβγού
Κοτσάνης, παρατσούκλι από τη λέξη κοτσάνι, μέρος του φύλλου
Κουνάδης, από τη λέξη κουνάδι ή κουνάβι (kuna, σλάβικη λέξη ) = η νυφίτσα
Κουνιάκης, από τη λέξη κούνια = μικρό κρεβατάκι παιδιού
Κουντούρης, υπάρχουν δύο πιθανές ερμηνείες: α)από την τουρκική λέξη kundura = χαμηλά γυναικεία παπούτσια. β) κοντή ουρά
Κουτσολάμπρος, σύνθετο όνομα από το Κουτσός + Λάμπρος
Κρικρής, πιθανόν να έχει σχέση με το κρι-κρί, το αγριοκάτσικο που συναντάμε κυρίως στα βουνά της Κρήτης
Κυριάκος, από το κύριο όνομα Κυριάκος
Λαϊνάς, από το λα(γ)ήνι = πήλινο δοχείο, στάμνα, με στόμιο που το χρησιμοποιούσαν παλιά για τη μεταφορά και αποθήκευση υγρών
Λιβάνης, από το λιβάνι = το αρωματικό θυμίαμα της εκκλησίας
Λουκέρης, πιθανόν να είναι υποκοριστικό του ονόματος Λουκάς
Λύσσαρης, αυτός που κατασκευάζει λύσσες για τα ζώα

Μακρής, επίθετο που σημαίνει ψηλός
Μακρυγιάννης, σύνθετο όνομα από το Μακρής + Γιάννης
Μακρυπίδης, από το επίθετο μακρής και την κατάληξη –ιδης
Μαλιγιάννης, σύνθετο όνομα από το Μαλί + Γιάννης
Μανωλίτσης, υποκοριστικό του ονόμ. Μανώλης
Μαργώνης, από το ρήμα μαργώνω = ξεπαγιάζω
Μαρίνης, υποκοριστικό του ονόμ. Μαρίνος
Μέντης, υποκοριστικό του ονόμ. Μέντιος
Μετσοβίτης, αυτός που κατάγεται από το Μέτσοβο
Μητσάνης, παράγωγο του Μήτσος που είναι υποκοριστικό του ονόμ. Δημήτριος
Μιόβολος, σύνθετο όνομα, από το αρνητικό Μη (που έχει γίνει Μι- και δηλώνει στέρηση) και τη λέξη όβολος (αρχαίο ελληνικό νόμισμα ή κέρμα μικρής αξίας). Αυτός που δεν είχε όβολα
Μουστάκας, παρατσούκλι από τη λέξη μουστάκι
Μπάκας, από τη λατινική λέξη baca = κοιλιά
Μπαλτίκας, από την τουρκική λέξη balta = το τσεκούρι. Ο ξυλοκόπος
Μπαμπούρης, είδος εντόμου (όπως κουνούπι, σκαθάρι) που πετώντας κάνει σιγανό θόρυβο
Μπάρης, από την ιταλική λέξη barra = μοχλός για το κλείσιμο της πόρτας, αμπάρα
Μπαρμπαρούσης, από το μπαρμπαρέσος, αυτός που κατάγεται από την Μπαρμπαριά, παλαιότερη ονομασία χώρας της Β. Αφρικής
Μπίλης, υποκοριστικό του ονόμ. Βασίλης
Μπουκουβάλας, από τη βλάχικη λέξη bukuvala (μπουκιές ψωμιού φρυγανισμένες ή ανακατεμένες στο τηγάνι με ζεστό λάδι, λίπος ή βούτυρο)
Μπουραντάς, έτσι ονόμαζαν παλιά τους χωροφύλακες
Ντέμος, από το λατινικό ρήμα demo = αφαιρώ
Ντίνος, υποκοριστικό του Κωνσταντίνος
Ξενάκης, υποκοριστικό του ξένος = αυτός που κατάγεται από κάπου αλλού, ο άγνωστος
Πανταζής, ευχετικό από το πάντα (να) ζης
Πάνου, γενική του ονόματος Πάνος, υποκοριστικού του Παναγιώτης
Παπαζήσης, σύνθετο από τις λέξεις Παπάς + Ζήσης
Παπασπύρος, σύνθετο από τις λέξεις Παπάς + Σπύρος
Παπαστάμος, σύνθετο από τις λέξεις Παπάς + Στάμος
Πατσέλας, πιθανό να προέρχεται από τη τουρκική λέξη paca = ο πατσάς
Πιτσούλιας, πιθανό να προέρχεται από τη λέξη πιτσουλιά = ο λεκές που δημιουργείται από τη ρίψη υγρού
Πόλκας, (1) από την πολωνική λέξη polka = μισό βήμα, είδος παλιού ευρωπαϊκού χορού – (2) ή γυναικείο ένδυμα, κοντό μάλλινο πανοφώρι
Ράιος, πιθανόν να προέρχεται από το ρήμα ραγίζω ή ραΐζω
Ράπτης, από το επάγγελμα ράφτης
Ρεβίθης, παρατσούκλι από τη λέξη ρεβύθι, το γνωστό όσπριο
Ρηγάλος, παράγωγο της λέξης Ρήγας = ο βασιλιάς. Λιγότερο πιθανή η ερμηνεία από την ιταλική λέξη regalo = δώρο
Σάββας, από το κύριο όνομα Σάββας
Σαλαγιάννης, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Σάλα (πιθανόν να σημαίνει την ιταλική λέξη sala, το μεγάλο δωμάτιο του σπιτιού ή το ρήμα σαλαγώ, μετακινώ, κατευθύνω το κοπάδι ) + Γιάννης
Σαλτογιάννης, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Σάλτο (ιταλική λέξη salto, άλμα) + Γιάννης
Σαμαντάς, αυτός που κατάγεται από το χωριό Τσαμαντάς της Θεσπρωτίας
Σανδαλίδης, από τη λέξη σανδάλι = πέδιλο και την κατάληξη -ίδης
Σκάντζας, ουσιαστικό από το ιταλικό ρήμα scansare = αλλάζω βάρδια
Σκουτέρης, λέξη που σημαίνει το πρώτο παλικάρι του τσέλιγκα
Σόμπολος, σύντμηση και παραφθορά*** του ονόμ. Χριστόδουλος
Σπετσέρης, από την ιταλική λέξη spezieri = φαρμακοποιός
Σπυρέλης, υποκοριστικό του ονόμ. Σπύρος
Σπυρόπουλος, από το όνομα Σπύρος και την κατάληξη –πούλος (γιος, απόγονος)
Σταμούλης, υποκοριστικό του ονόμ. Στάμος που είναι σύντμηση του Σταμάτιος
Σταύρου, γενική του ονόμ. Σταύρος

Τέγας, σύντμηση και παραφθορά στην Ήπειρο αλλά και τη Μακεδονία, του ονόμ. Στέργιος
Τζουροπάνος, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Τζούρα (ιταλική λέξη usura = γουλιά, ρουφηξιά) + Τσαμποδήμος, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Τσάμπα (δωρεάν) ή Τσαμπί (κομμάτι σταφύλι) + Δήμος
Τσιάγκλης, από την τουρκική λέξη cagli = ευτραφής, εύσωμος
Τσιλιγιάννης, σύνθετο όνομα από τις λέξεις Τσίλι (τουρκική λέξη cilli = αυτός που έχει φακίδες) + Γιάννης
Τσούτσουρας, πιθανό να προέρχεται από το ρήμα τσουτσουριάζω= ανατριχιάζω
Φίλης, σύντμηση των ονομάτων Φίλιππος, Καριοφίλης
Φούντας, από τη λατινική λέξη funda = πολλές τρίχες μαζί
Φράγκος, λέξη που δηλώνει το Δυτικοευρωπαίο
Χάνδρας, από τη λέξη χάντρα = μικρό σφαιρικό κομμάτι με τρύπα στη μέση

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ"

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

ΑΓΑΘΟΣ: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι που προέρχεται από σωματική ή ψυχική ιδιότητα του ανθρώπου, συναντάται στην Κέρκυρα.

ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ: Επώνυμο το οποίο κατατάσσεται στην κατηγορία των εθνικών, ο προερχόμενος από την Βουλγαρία.

ΒΟΥΡΟΣ: Επώνυμο εξελληνισμένο προερχόμενο από το Μπούρος. Συναντάται στην Χίο και μετά Σάμο.

ΔΗΜΟΚΑΣ: Επώνυμο προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Δημοσθενης, Δήμος, Δημόκας, με την κατάληξη.

ΖΑΡΟΚΩΣΤΑΣ: Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από την σλαβική λέξη zar=αναμμένο κάρβουνο, θράκα και το βαπτιστικό όνομα Κώστας.

ΚΑΡΛΗΣ, ΚΑΡΛΑΚΗΣ, ΚΑΡΛΟΓΛΟΥ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη karli=χιονισμένος. Συναντάται στη Μεσσηνία.

ΚΟΥΜΠΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από α) παρατσούκλι που προέρχεται από το ντυσιμο, κουμπί [το πιθανότερο]

β) από την τουρκική λέξη kubbe=θόλος, κύρτωμα

ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ: Επώνυμο σύνθεοτο αποτελούμενο από το παρατσούκλι μπέλο=το άσπρο πρόβατο και από το βαπτιστικό όνομα Δήμος, Δημοσθενης.

ΜΠΟΛΟΣΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη bol=μπόλικος, άφθονος.

ΠΡΑΤΣΙΝΑΚΗΣ: Επώνυμο προερχόμενο από την σλαβική λέξη pracka=βέργα, με την κατάληξη –ακης, που προσδιορίζει Κρήτη.

ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΣ: Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από το Χριστόφιλος προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Χριστός-ο έχων το χάρισμα. Ο φίλος του Χριστού=Χριστόφιλος, με την κατάληξη –πουλος, που προσδιορίζει Πελοπόννησο. Συναντάται στη Μεσσηνία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"