ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΗ

Το κράνος του Μιλτιάδη (δεξιά)
και κράνος των εχθρών (αριστερά)

Ένα από τα πλέον συγκλονιστικά εκθέματα του Μουσείου της Αρχαίας Ολυμπίας με μεγάλη ιστορική σημασία, είναι το χάλκινο κορινθιακό κράνος του Μιλτιάδη.
Μετά τη μάχη του Μαραθώνα (-490) ο μεγάλος αθηναίος στρατηγός αφιέρωσε το κράνος του στο Ιερό του Διός, για να τον ευχαριστήσει για τη νίκη. Ενδεχομένως πρόκειται για το κράνος που είχε χρησιμοποιήσει στη νικηφόρα μάχη.

Στην αριστερή παραγναθίδα φέρει εγχάρακτη επιγραφή του αναθέτη:
ΜΙΛΤΙΑΔΕΣ ΑΝΕ[θ]ΕΚΕΝ [Τ]ΟΙ ΔΙΙ
μεταφρ: Ο Μιλτιάδης αφιέρωσε στον Δία.

ΟΔΥΣΣΕΥΣ
Πηγή.
http://enneaetifotos.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΗ"

«Διά βίου ημετέρα παίδευσις κατά τα κλασσικά πρότυπα»

Η «διά βίου παιδεία» αποτελεί διαχρονική και πλήρη παιδευτική διαδικασία. Θεμελιώνεται σε αξιολογική προβληματική έχοντας διαλεκτική διάσταση, κατοχυρώνοντας τη γνώση ως θεμέλιο της ατομικής ευδαιμονίας και κατ’ επέκταση της πολιτικοκοινωνικής αυτοπραγμάτωσης.

Η αρετή και η αλήθεια προβάλλονται ως μια διαρκής και ισόβια σπουδή αγωνιστικότητας και άμιλλας, σε όλες τις πτυχές και τα επίπεδα του ανθρωπίνου βίου. Τουτέστιν, η παιδευτική διαδικασία εμπλέκεται πολυσχιδώς στην εμπειρία της καθημερινότητας. Η μεταγλώττιση του όρου «διά βίου παι­δεία» σε «διά βίου μάθηση» (που ευρέως χρησιμοποιείται σήμερα) υποβαθμίζει το περιεχόμενο της «διά βίου παιδείας» σε περιεχόμενο αυτοματικής γνωσιθηρίας και τεχνο-μηχανιστικής κατάρτισης για την εξυπηρέτηση των αναγκών του σημερινού μοντέλου του χρηματοοικονομικού ωφελιμισμού, στο οποίο οι αγορές άρχουν.

Πεποίθηση μου είναι πως η «διά βίου παιδεία» δύναται να πραγματωθεί στα πλαίσια των αρχών της παιδείας όπως προβάλλεται στην κλασσική φιλοσοφία και συγκεκριμένα στην Πλατωνική θεωρία. Αδιάλειπτος στόχος μια τέτοιας Παιδείας είναι η καλλιέργεια της κριτικής σκέψης, η οποία οδηγεί στην ορθή και εις βάθος ανάλυση, και μετέπειτα στη σύνθεση και δημιουργία καινής γνώσης.

Ο Πλάτων με την απαράμιλλη παραβολή του Σπηλαίου στο βιβλίο Ζ΄ στο έργο του ‘Πολιτεία’, θέτει το ερώτημα: «Ποία λοιπόν είναι η παι­δεία εκείνη που θα οδηγήσει τους αιχμαλώτους στην ελευθερία τους, που θα χειραγωγήσει τους αμαθείς στη γνώση και εν τέλει στην επιστήμη;». Δια της λογικοαποδεικτικής μεθόδου (και συγκεκριμένα χρησιμοποιώντας την «εις άτοπον απαγωγή») αποδεικνύει πώς η συστηματική συνεχής και αβίαστα παρεχόμενη μεθοδική παιδεία είναι η μόνη οδός για τη διέγερση της γνωστικής πρωτοβουλίας των πολιτών, που θα τους οδηγήσει στην ‘επιστήμη’. Κατά τον Πλάτωνα, επιστήμη είναι η άμεση εποπτεία του αγαθού, η θέαση της αλήθειας δια της μεθέξεως στα πράγματα και στις ιδέες, στα αίτια και στα αιτιατά, στα αρχέτυπα και στις εικόνες. Η επιστήμη κατά την Πλατωνική της διάσταση αποτελεί τη μόνη οδό για την αυτοσυνείδηση του ατόμου και την ορθή λειτουργία της κοινωνίας-πολιτείας. Το άτομο καθίσταται δίκαιο και σώφρον, ενάρετο και εύδαιμον.

«Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ’ αγαθά φέρει» τονίζει αποφατικά ο πνευματικός πατέρας του Πλάτωνα, Σωκράτης.

Η εσωτερική σχέση της ευδαιμονίας με τη σωφροσύνη και τη δικαιοσύνη διατυπώνεται ξεκάθαρα στο απόσπασμα:

«Οἵ γε ὀρθῶς πεπαιδευμένοι σχεδόν ἀγαθοί γίνονται» (Πλάτωνος, Νόμοι, Α1, 644α) και «ὁ ἀγαθός ἀνήρ σώφρων ὤν καί δίκαιος εὐδαίμων ἐστί καί μακάριος, ἐάν τε μέγας καί ἰσχυρός, ἐάν τε μικρός καί ἀσθενής ᾖ, καί ἐάν πλουτῇ καί μή» (Πλάτωνος, Β΄ Νόμοι ΒΙΙ, 660α). Δηλαδή «οι ορθώς πεπαιδευμένοι σχεδόν αγαθοί γίνονται». Ή «ο αγαθός ανήρ που είναι σώφρων και δίκαιος είναι μακάριος και ευδαίμων, και εάν είναι μεγάλος και ισχυρός και αν είναι μικρός και ασθενής και αν πλουτεί και αν δεν πλουτεί».

Επιπρόσθετα, απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη της Πλατωνικής παιδευτικής αποστολής αποτελεί η αποσύνδεσή της από καθαρά χρησιμοθηρικούς και αλλότριους σκοπούς.

«τὴν δὲ (παιδεία) εἰς χρήματα τείνουσαν ἤ τινά πρὸς ἰσχύν, ἢ καὶ πρὸς ἄλλην τινὰ σοφίαν ἄνευ νοῦ καὶ δίκης, βάναυσόν τ’ εἶναι καὶ ἀνελεύθερον καὶ οὐκ ἀξίαν τὸ παράπαν παιδείαν καλεῖσθαι»(Πλάτωνος, Νόμοι, Α1, 644α).

Δηλαδή «η παιδεία η οποία κατατείνει σε χρήματα ή σε κάποια ισχύ ή στην απόκτηση κάποιας άλ­λης σο­φίας χωρίς νου και δικαιοσύνη είναι βάναυση και ανελεύθερη και δεν είναι άξια να ονομάζεται καθόλου παιδεία».

Όπως επιγραμματικά διατυπώνει και ο Πλατωνικός μαθητής Αριστοτέλης στο έργο του ‘Πολιτικά’, «τὸ δὲ ζητεῖν πανταχοῦ τὸ χρήσιμον ἥκιστα ἁρμόττει τοῖς μεγαλοψύχοις καὶ τοῖς ἐλευθερίοις»[Πoλιτικά 1338b].

Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι το Πλατωνικό σύστημα παιδεύσεως αντιδιαστέλλεται του υφιστάμενου, σκληρού τεχνοκρατικού εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο υπηρετεί το σύγχρονο και καθολικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, προσφέροντας ως επί το πλείστον στείρο ανελαστικό γνωστικό βάθος και απόλυτα εξειδικευμένη εκπαίδευση.

Καλώ λοιπόν όλους εμάς τους δασκάλους, αλλά πρωτίστως τους συντάκτες των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, οι οποίοι εν πολλοίς υποθήκευσαν (εκών άκων) την Παιδεία στις ανάγκες της εργασιακής αγοράς και υποβάθμισαν το σημαίνοντα ρόλο της καλλιέργειας του λόγου και της κριτικής σκέψης, να στραφούμε στην ημετέρα παίδευσιν και στα κλασσικά παιδευτικά πρότυπα. Οφείλουμε να πραγματώσουμε το διαλεκτικό χαρακτήρα της παιδείας, επιστρέφοντας στο ‘Σπήλαιο’ απ΄ όπου ξεκινήσαμε αμαθείς, με στόχο τη μεταλαμπάδευση της γνώσης στους μαθητές μας κατά την Πλατωνική θεώρηση. Τοιουτοτρόπως, όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά, εφ’ ω ετάχθη, θα δημιουργήσουμε ευδαίμονα άτομα και κοινωνία ευδαιμονούσα.

Δρ. Γιώργος Χάιλος

Πανεπιστημιακός-Μαθηματικός

Πηγή.

http://antistasi.org/?p=19161

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Διά βίου ημετέρα παίδευσις κατά τα κλασσικά πρότυπα»"

Κατεδάφισαν ως ερείπιο το σπίτι του Ανδρέα Καρκαβίτσα!

Οι μπουλντόζες έβαλαν ”πλώρη” και ισοπέδωσαν το παραλιακό σπίτι με τις πικροδάφνες του συγγραφέα του βιβλίου «Λόγια της πλώρης» επειδή ήταν λέει εστία μόλυνσης για την παραλία των Λεχαινών. Πριν από δύο ημέρες το γκρέμισαν οι άνθρωποι του Συλλόγου Οικιστών(αυθαιρέτων), με απόφαση της γενικής τους συνέλευσης, καθώς όπως υποστηρίζουν επρόκειτο για «ένα ερείπιο-εστία μόλυνσης για την περιοχή τους».

Η ενέργεια έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων στην τοπική κοινωνία. Κοινή ανακοίνωση διαμαρτυρίας, εξέδωσαν η “Ένωση Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον”, η “Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα” και η “Μορφωτική Ένωση Λεχαινών ”Ανδρέας Καρκαβίτσας”, η οποία έχει ως εξής:

«Το μόνο σπιτάκι που θα έπρεπε να διατηρηθεί στην παραλία του Αγίου Παντελεήμονα Λεχαινών “το σπίτι του Καρκαβίτσα” , ισοπεδώθηκε προχθές από τον Σύλλογο των (αυθαίρετων) Οικιστών με τη δικαιολογία ότι ήταν ερειπωμένο και εστία μόλυνσης!!

Άραγε από πού αντλεί αυτή την εξουσία ο Σύλλογος των (αυθαίρετων ) Οικιστών; Ποιος νόμος του δίνει το δικαίωμα να κατεδαφίζει κτίσματα σε δημόσια παραλιακή έκταση, τα εκατοντάδες κτίσματα της οποίας έχουν από το 1997 χαρακτηρισθεί αυθαίρετα και παράνομα; Εδώ ας απαντήσουν οι αρμόδιες διοικητικές και δικαστικές αρχές».

Το παραλιακό σπίτι, – πνιγμένο στις πικροδάφνες- της οικογένειας του συγγραφέα Ανδρέα Καρκαβίτσα το έχτισε προ αμνημονεύτων χρόνων ο επίσης γνωστός συγγραφέας και αδελφός του Ανδρέα, Κώστας Καρκαβίτσας, (1871-1959-ευεργέτης του Δήμου Λεχαινών- ο δρόμος προς την παραλία φέρει το όνομά του), ο οποίος μέσα από το μοναδικό του βιβλίο “Ο Διαολής και άλλα διηγήματα” (α΄ έκδοση 1939, β΄έκδοση2004) διασώζει στους αιώνες όσα ευκαιριακοί οικιστές προσπαθούν να ισοπεδώσουν .

Ο Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών στον Δήμο Ανδραβίδας Κυλλήνης Χρήστος Παλαιολόγος, ο οποίος αμέσως μετά το γκρέμισμα του σπιτιού εμφανίστηκε να μαζεύει τα μπάζα από την παραλία, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και εξήγησε ότι ο Δήμος δεν εμπλέκεται στην κατεδάφιση του σπιτιού, ενώ η παρουσία του στον καθαρισμό της παραλίας ήταν ιδιωτική.

«Με φώναξαν οι οικιστές να καθαρίσω την παραλία. Δεν γνώριζα, ότι το ερείπιο ήταν το παραλιακό σπίτι του Καρκαβίτσα. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα αντιδρούσα διαφορετικά» υποστήριξε κατηγορηματικά και διευκρίνισε ότι η πρόεδρος των Οικιστών Ζωή Τσουράπα τον κάλεσε να πετάξει τα μπάζα σαν ιδιώτης”.

Από την πλευρά της η Ζωή Τσουράπα υποστηρίζει ότι ο χρόνος είχε κατεδαφίσει το σπίτι και ότι είχε απομείνει μια μικρή γωνία-ένα μέτρο από τη μία και εκατοστά από την άλλη και ότι στη συνέχεια ο Σύλλογος Οικιστών σκοπεύει να φτιάξει μια τιμητική αναμνηστική πλακέτα για τον Ανδρέα Καρκαβίτσα.

Η Ευγενία Αδαμοπούλου απόγονος και κληρονόμος της οικογένειας Καρκαβίτσα, φέρει μάλιστα το όνομα της αδελφής του που ήταν γιαγιά της, μίλησε με πικρία και αγανάκτηση για όσα συνέβησαν -εν αγνοία της- στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και ξεδίπλωσε την ιστορία του ήσυχου σπιτιού της παραλίας:

« Αυθαιρέτησαν και αυτοδίκησαν χωρίς καθόλου να μας ειδοποιήσουν. Το μάθαμε όταν είχαν απομακρύνει και τα μπάζα. Μόνο οι πικροδάφνες έμειναν. Θα καταφύγουμε στην δικαιοσύνη. Η ιστορία του χάνεται στο τέλος του 19ου αιώνα. Ο πατέρας του Ανδρέα Καρκαβίτσα Δημήτριος, εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1840 στα Λεχαινά. Κάποια στιγμή στο τέλος του 19ου έγινε χρήση μιας καλύβας πιθανό, που υπήρχε στην παραλία. Αργότερα στις αρχές του 20ου αι. κτίστηκε το μικρό σπίτι και πήρε την μορφή που είχε μέχρι πριν από δυο ημέρες. Δηλαδή ένας κήπος με πικροδάφνες 204 τ. μ και το σπίτι 60 τ. μ. Το είχε κτίσει ο αδελφός του Ντίνος, ο οποίος ήταν επίσης διηγηματογράφος και οικονομικός διαχειριστής της εφημερίδας Εστία. Στο σπίτι αυτό φιλοξενούνταν συχνά ο Γρηγόριος Ξενόπουλος και ο αδελφός του Στέφανος».

Όπως εξηγεί η Ευγενία Αδαμοπούλου, όταν το 2001 έγινε μια προσπάθεια από το κράτος να κατεδαφιστούν τα αυθαίρετα της παραλίας, το σπίτι του Ανδρέα Καρκαβίτσα, χρησιμοποιήθηκε ως όπλο, από όσους είχαν αυθαιρετήσει στον αιγιαλό, για να χαρακτηριστεί οικισμός.

Αργότεροι, οι ίδιοι άρχισαν πόλεμο. Κάθε φορά που θέλαμε να το επισκευάσουμε μας έστελναν την αστυνομία” καταλήγει η απόγονος του συγγραφέα του βιβλίου «Λόγια της πλώρης». [newsit.gr]

Πηγή.

http://ellas2.wordpress.com/2011/07/17/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%B4%CE%AC%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%89%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κατεδάφισαν ως ερείπιο το σπίτι του Ανδρέα Καρκαβίτσα!"

Ετρουσκικά, γιατί όχι και ελληνική ερμηνεία;

Ερευνώντας κανείς τις ετρουσκικές επιγραφές διαπιστώνει πως εκτός του ότι ο αρχαίος λαός της ιταλικής χερσονήσου χρησιμοποιεί το ελληνικό αλφάβητο, ήδη, από τον έβδομο αιώνα π.Χ. υπάρχει και μια νοηματική συγγένεια των λέξεων, της γλώσσας του με την αρχαία ελληνική.

Δεν το βρίσκω ορθό, επιγραφολόγοι και αποκωδικοποιητές των αρχαίων ετρουσκικών λέξεων, να παραβλέπουν τελείως την αρχαία ελληνική γλώσσα στις προσπάθειες αποκρυπτογράφησης που πραγματοποιούν.
Επειδή το αλφάβητο των Ετρούσκων προέρχεται από το αρχαίο Ευβοϊκό, οφείλει κανείς στις μεθόδους του να ενσωματώνει και την ελληνική γλώσσα.

Θα παρουσιάσουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Επιχειρείται η αποκωδικοποίηση μιας φράσης που είναι γραμμένη στο τοίχωμα ενός ετρουσκικού αρύβαλλου που βρέθηκε στη μέση Ιταλία.

Σημειώνουμε πως η καθιερωμένη λέξη ἀρύβαλλος (aryballos) στη διεθνή αρχαιολογία προέρχεται από το σκεύος του αρυβάλλου, κυκλικό ή σφαιροειδές πήλινο βάζο διαφύλαξης ή αποθήκευσης οίνου και ελαίου. (Σύνθετη λέξη εκ του ἀρύειν και βάλλειν –σηκώνω το καπάκι και βάζω).

Αναφέρονται αυτά τα επεξηγηματικά για να προϊδεάσουν τη λογική που ακολουθεί ένας ειδικός που επιχειρεί να προβεί σε αποκρυπτογράφηση μιας επιγραφής.
Έτσι έχουμε τον παρακάτω αρύβαλλο με την επιγραφή στο τοίχωμά του:

Και αν βάλουμε στη σειρά τις λέξεις:



Μεταφερόμενη αυτή η επιγραφή στο σημερινό τρόπο γραφής έχει ως εξής, σύμφωνα με τη μέθοδο αποκρυπτογράφησης που ακολουθήθηκε:

MvLAKAS: SELA: ASKA MIELE IUAN (IFAN)

Και δίδεται ερμηνεία βασισμένη στη λατινική γλώσσα.

Έτσι η λέξη MvLAKAΣ προέρχεται από το λατινικό ρήμα mollesco-ere που θα πεί μαλάσομαι, μαλακούμαι.

Η λέξη ΣELA από το λατινικό sella-e= καρέκλα Καθώς και ιταλικά selle, γαλλικά selle, αγγλικά seller, to saddle. Υπονοείται κάθισμα, θέση τροφής.

Η λέξη AΣKA από τη λατινική esca-ae που θα πει: έδεσμα, τροφή

Η λέξη MIELE από το λατινικό mel, mellis, το μέλι και ιταλικά miele

Η λέξη IFAN από τη λατινική aevum-i, aevus-I, ο αιώνας ή evan, ευάν, ονομασία του Βάκχου.

Έτσι έχουμε τις λέξεις:

Μαλακούμαι (ή παραβάλεται η νεοελληνική λέξη ‘Μαλάκας’ (!)), θέση, τροφή, μέλι, Ευάν (Βάκχος)

Που τις αποδίδει ο αποκρυπτογράφος ως εξής στην αγγλική:
"You soften the seat of food the honey of Bacchus / Dionysus”

Δηλαδή,

«Μαλακώνεις το κατέβασμα των τροφών με το μέλι του Βάκχου»


Αν τώρα χρησιμοποιούσαμε την αρχαία ελληνική γλώσσα:

Θα μπορούσαμε να πούμε πως

Το ΜΛΑΚΑΣ προέρχεται από το Μίλαξ –ακος είναι η αγριάμπελος (Ευρυπίδη: Βάκχαι).

Η Σέλα= ο λαμπερός, ο φωτεινός (βόρειο Σέλας, Σελήνη, Σελλοί)

Ο ΑΣΚΑ = ασκός,

Το ΜΙΕΛΕ=εκ του μελίζω, άδω μέλος, ψάλλω

Και το ΕΥΑΝ =Κραυγή των βακχευόντων, ως τα εὖα, εὐοῖ

Και θα απέδιδε παραπλήσια ερμηνεία με αυτή που αποδόθηκε παραπάνω.

«Με το λαμπερό ασκό της αγραμπέλου τραγουδώ το Βάκχο»

Γιατί όχι;

Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ετρουσκικά, γιατί όχι και ελληνική ερμηνεία;"

Τὸ Μεσοπρόθεσμο πλήττει οἰκονομικά τους πάντες ἐκτὸς...ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους τῆς Ἑλλάδας!!!

Τὸ μεσοπρόθεσμο ποὺ ψηφίστηκε χτὲς ἀπὸ 155 Ἕλληνες βουλευτὲς ἀποτελεῖται ἀπὸ 80 περίπου σελίδες. Κι ὅμως! Δὲν βρέθηκε χῶρος σὲ 80 σελίδες νὰ καταργηθοῦν τὰ φορολογικὰ προνόμια τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου καὶ τῶν Ἑβραίων τῆς Ἑλλάδας. Σημειωτέον ὅτι εδώ και τρέις δεκαετίες οι Εβραίοι:• Μὲ νόμο τοῦ κράτους ἀπαλλάσσονται τὴς καταβολῆς κάθε φόρου στὸ ἑλληνικὸ δημόσιο
• Γνωστὲς τεράστιες βιομηχανίες ποῦ λειτουργοῦν στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἑβραϊκῶν συμφερόντων καὶ δὲν πληρώνουν κανέναν φόρο!!! Μὲ βάση τὸ ὑπ’ ἀριθμὸν 182 Προεδρικὸ Διάταγμα (22-3-1978), βάσει τοῦ ὁποίου τὸ Κεντρικὸ Ἰσραηλιτικὸ Συμβούλιο, ὄντας Νομικὸ Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου(!) ἔχει (καὶ ἀσκεῖ) δικαιώματα, τὰ ὁποῖα μόνο τὸ Κράτος κατέχει. Εἰδικότερα, μὲ αὐτὸ τὸ Π.Δ: «Τὸ Κεντρικὸ Ἰσραηλιτικὸ Συμβούλιο (Ἑλλάδος) δικαιοῦται νὰ εἰσπράττει φόρους, γιὰ δική του χρήση, ἀπὸ τοὺς ἑβραίους ποῦ διαμένουν στὴν Ἑλλάδα, ἀντὶ τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους»!!!


Μὲ ἁπλὰ λόγια, κανένας ἑβραῖος δὲν πληρώνει φόρο στὸ ἑλληνικὸ δημόσιο, ἀλλὰ μόνο στὸ Κ.Ι.Σ.!!! Ἐπειδὴ ὅμως ὁ νόμος «ἐπεκτάθηκε», ἀργότερα, ἀποφασίσθηκε πῶς καὶ οἱ χριστιανοὶ ποῦ μετέχουν στὸ Κ.Ι.Σ. ἀπαλλάσσονται τῆς καταβολῆς φόρων στὸ ἑλληνικὸ δημόσιο!!!
Ἐὰν μάλιστα ἀναλογισθοῦμε ὅτι τὸ Κ.Ι.Σ. ἔχει αὐθαίρετα ἀπαγορεύσει Μe ΑΛΥΣΙΔΕΣ τὴ διέλευση τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν ὁδὸ Μελιδόνη στὸν Κεραμεικό, ὅπου στεγάζεται ἡ Συναγωγὴ καὶ ἄλλα ἑβραϊκὰ διοικητικὰ κτίρια, σὲ ἕναν χῶρο ὅπου βρίσκονται ἐρείπια τοῦ ἀρχαίου νεκροταφείου τοῦ Κεραμεικοῦ, δημιουργοῦνται πολλὰ εὔλογα ἐρωτηματικά, ἀναφορικὰ μὲ τὴ ταυτότητα αὐτῶν ποῦ κατέχουν πραγματικὰ τὰ ἡνία τῆς ἐξουσίας στὴν Ἑλλάδα…
Τὸ Κ.Ι.Σ. πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι μπορεῖ νὰ δέχεται περιουσίες ἑβραίων καὶ νὰ φορολογεῖ αὐτούς, ὑποκαθιστώντας τὸ ἑλλαδικὸ κράτος, γεγονὸς πρωτοφανές, εἶναι παράλληλα ἀπαλλαγμένο καὶ τὸ ἴδιο ἀπὸ τὴν καταβολὴ φόρων, ὅσον ἀφορᾶ τὴ διαχείριση τῶν πόρων του. Ἐπιπλέον τὸ Κ.Ι.Σ. δὲν καταβάλλει κανέναν φόρο στὸ ἑλλαδικὸ κράτος γιὰ τὴν ἀπόκτηση, δωρεά, ἀγορά, ὁποιασδήποτε κινητῆς ἢ ἀκίνητης περιουσίας, ἐνῶ παράλληλα δικαιοῦται νὰ εἰσάγει ἀδασμολόγητα προϊόντα πρὸς ἑβραϊκὴ χρήση.
Κατ’ ἐπέκταση, τὸ Κ.Ι.Σ. ἔχει συγκροτήσει ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸν ἐσωτερικό του κανονισμό, ἕναν αὐτάρκη καὶ αὐτοδιοικούμενο ὀργανισμὸ ποῦ ἐπεκτείνεται σὲ ὅλους τους νομοθετικούς, ἀστυνομικούς, δικαστικούς, διοικητικούς, θρησκευτικούς, ἐκπαιδευτικούς, οἰκονομικούς, κ.α. τομεῖς, ὑποδομὴ ἡ ὁποία ἀπαιτεῖται γιὰ τὴ λειτουργία ἑνὸς ἀνεξάρτητου κράτους. Τὰ προνόμια τὰ ὁποία ἔχουν παραχωρηθεῖ ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κράτος στὸ Κ.Ι.Σ. εἶναι παράνομα καὶ ἀντισυνταγματικά, ἀφοῦ μὲ τὸν συγκεκριμένο κανονισμὸ τοῦ Κ.Ι.Σ., αὐτοβούλως ἔχει δημιουργηθεῖ ἕνα “κράτος ἐν κράτη” ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἑβραϊκὴ κοινότητα. Καὶ μάλιστα, αὐτὸ τὸ “κράτος” δὲν μετέχει σὲ καμία ὑποχρέωση ἔναντί του ἑλληνικοῦ κράτους καὶ ἁπλὰ εἰσπράττει χωρὶς ποτὲ νὰ ἀποδίδει τίποτε πρὸς τὸ ἑλληνικὸ δημόσιο…!
Μετὰ ἀπὸ αὐτά, δικαίως ἀναρωτιέται ὁ γράφων, ἀλλὰ καὶ ὁ κάθε ἕλληνας πολίτης: Καὶ γιατί κύριε Παπανδρέου, κύριε Βενιζέλο καὶ κύριοι βουλευτές, νὰ πληρώνουν οἱ ἁπλοὶ ἕλληνες πολίτες τὴ στιγμὴ ποῦ ἄλλοι ἕλληνες πολίτες (ἑβραῖοι στὸ θρήσκευμα) δὲν συμπαρατάσσονται στὴν στήριξη τῆς οἰκονομίας αὐτῆς τῆς χώρας, ἀλλὰ καὶ δὲν συνδράμουν γιὰ τὴν οἰκονομική της σωτηρία; Γιατί, ἄραγε, θὰ πρέπει εἰς ἕκαστος μισθωτός, συνταξιοῦχος ἢ δημόσιος ὑπάλληλος, νὰ ἀνεχθεῖ τὴν φορολογικὴ ἐπιδρομὴ τῆς κυβέρνησης Παπανδρέου, ὅταν κάποιοι ἄλλοι (ἑβραῖοι) πολίτες ἀπολαμβάνουν εἰδικῆς μέριμνας, προστασίας καὶ οὐσιαστικῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὶς εἰσφορὲς φόρων; Ἂν ἀναλογιστοῦμε μάλιστα πῶς μεγάλες (ἕως τεράστιες) βιομηχανίες ποῦ λειτουργοῦν στὴ χώρα δὲν δίνουν δεκάρα τσακιστὴ ὡς φόρο καὶ χάνονται πάρα πολλὰ δισεκατομμύρια ἐτησίως, λόγω εἰδικοῦ νόμου, μὲ ποιὰ σοβαρότητα ἔρχεται σήμερα τὸ κράτος νὰ κυνηγήσει τὸν μικροεπιχειρηματία ποῦ «φοροδιαφεύγει»;
Κύριε πρωθυπουργέ, ἡ χώρα ἐπτώχευσε ἐπειδὴ ἐσεῖς οἱ πολιτικοὶ ἀγνοήσατε ἠθελημένα (ἢ δὲν γνωρίζατε) βασικοὺς κανόνες τῆς οἰκονομίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἠθικῆς… Ἐσεῖς λοιπὸν ὀφείλετε νὰ βρεῖτε τὴν λύση καὶ σταματῆστε αὐτὴ τὴν φορολογικὴ ἐπιδρομὴ ἐναντίον τῶν ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι οὔτε «ἔφαγαν», οὔτε ἔκρυψαν, ἀλλὰ καὶ οὔτε κέρδισαν τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὸ μεροκάματο ποῦ βγάζουν μὲ κόπο…
Ζητεῖστε-ἀπαιτεῖστε λοιπὸν τὰ χρεωστούμενα ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἑβραϊκὴ κοινότητα καὶ τὸ καθοδηγητικό της ὄργανο (Κεντρικὸ Ἰσραηλιτικὸ Συμβούλιο, καὶ νὰ εἶστε βέβαιος πῶς ὅλα τὰ οἰκονομικὰ προβλήματα τῆς χώρας θὰ λυθοῦν ὡς διὰ μαγείας… (μὴν σᾶς πῶ καὶ πῶς οἱ τοκογλύφοι θὰ σκεφτοῦν πολὺ σοβαρὰ νὰ μᾶς δανείσουν καὶ χωρὶς τόκο…)!!!

Πηγές:
http://olympia.gr/

http://greeknation.blogspot.com/2011/07/blog-post_1821.html

http://www.mikres-ekdoseis.gr/2011/07/blog-post_16.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τὸ Μεσοπρόθεσμο πλήττει οἰκονομικά τους πάντες ἐκτὸς...ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους τῆς Ἑλλάδας!!!"

Λυγερός - Ρολάνδης περί ΑΟΖ "Η ώρα των βετεράνων" 15/7/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στην εκπομπή του Νίκου Αργυρόπουλου
"Η ώρα των βετεράνων"
με θέμα: "ΑΟΖ, Παρασκήνιο και Αποκαλύψεις περί Καστελλόριζου"
Blue Sky
Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Λυγερός - Ρολάνδης περί ΑΟΖ "Η ώρα των βετεράνων" 15/7/11"

Μεσόγειος, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΙΜΝΗ ~ Μασσαλία 1/2

Κατατοπιστικά ντοκιμαντέρ με πλήθος αρχαιολογικών ευρημάτων, τα οποία φθάνουν μέχρι τους Προϊστορικούς χρόνους.

«Η Μεσόγειος είναι μια λίμνη γύρω από την οποία είναι εγκατεστημένοι σαν τα βατράχια Έλληνες». Πλάτων

Πηγή.
http://www.athriskos.gr/modules/news/article.php?storyid=2414

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μεσόγειος, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΙΜΝΗ ~ Μασσαλία 1/2"

Σιωπητήριο

Γράφει ο Χρίστος Γούδης*

Ώστε υπάρχουν ακόμα Έλληνες αξιωματικοί που θυσιάζονται «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»; Που φροντίζουν τους στρατιώτες τους και διατάσσουν έγκαιρα την εκκένωση μιας ναυτικής βάσης για να τους σώσουν; Που κρατούν ακόμη τις παλιές ναυτικές παραδόσεις, όπου ο καπετάνιος δεν εγκαταλείπει το πλοίο του, ακόμα κι αν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι πρόκειται μέσα σε δευτερόλεπτα να εκραγεί; Υπάρχουν ακόμα πλοίαρχοι, που σε αντίθεση με αυτούς που γύρισαν με την ουρά κάτω από τα σκέλια στα Ίμια, οδεύουν εθελοντικά και ενσυνείδητα, υπερήφανα και ατρόμητα, σε ένα εμβληματικό ολοκαύτωμα, προαναγγελμένο από την αχαρακτήριστη αναλγησία και την χαμερπή ευτέλεια των φαιδρών παλιάτσων της πολιτικής σκηνής της μείζονος Ελλάδος; Ώστε υπάρχουν ακόμη νέοι Έλληνες που, ενώ φοιτούν στο εξωτερικό, όχι μόνο δεν αποφεύγουν να υπηρετήσουν την πατρίδα τους, αλλά προσέρχονται εθελουσίως και προβαίνουν μάλιστα σε πράξεις αυτοθυσίας, βάζοντας το καθήκον υπεράνω της ζωής τους; Ώστε υπάρχουν ακόμα πυροσβέστες που ορμούν με αυταπάρνηση στην φωτιά που άναψε ο κρετινισμός των πολιτικών τους ηγετών, αψηφώντας τα νειάτα τους και την ύπαρξή τους; Υπάρχουν λοιπόν. Στην Κύπρο. Την μικρή, την Μεγάλη. Που μας συνήθισε, προδομένη ως είναι από τους Ελλαδίτες, να θυσιάζει τα παιδιά της φωνάζοντας: «Ζήτω η Ελλάς!». Έλληνες, όσοι έχετε απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο, τ’ ακούτε; Δακρύζετε τουλάχιστον ή δεν περισσεύουν δάκρυα μπροστά στο κλάμα και το γοητό που έχει ξεσπάσει στην χώρα μας για την περιστολή της άκριτης και άκρατης υλικής ευμάρειας ενός λαού που τον εκμαύλισε η άχρηστη πολιτική του νομενκλατούρα η οποία ακόμα περιφέρεται ανά τας οδούς και αγυιάς της Ευρώπης, εκλιπαρώντας και επαιτώντας για νέα δανεικά, και υποθηκεύοντας αναίσχυντα όχι μόνο την χώρα μας, αλλά, και κυρίως, την αξιοπρέπειά μας;

*Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής
Πηγή.

http://antistasi.org/?p=19152

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σιωπητήριο"

Η σπαρτιάτισσα μάνα των Διδύμων:«Εγώ είμαι τυχερή γιατί θα πάρω δύο σημαίες»

Είναι η ΕΛΛΗΝΙΔΑ μητέρα των διδύμων κληρωτών, των Χρίστου και Μίλτου Χριστοφόρου, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους στη φονική έκρηξη που σημειώθηκε στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης». Είχε το κουράγιο να σταθεί όρθια, να μιλήσει για τα παιδιά της σε εκδήλωση διαμαρτυρίας αλλά και συμπαράστασης στις οικογένειες των θυμάτων, που πραγματοποιήθηκε στη Λεμεσό.

Όταν η μάνα σηκώθηκε να μιλήσει για τα παιδιά της, ο κόσμος «πάγωσε», πνιγμένος στα δάκρυα. Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ εκείνη μάνα, ευχαρίστησε τον κόσμο για τη συμπαράστασή του και είπε ότι τη στιγμή που κατάλαβε τι την περιμένει, «σκέφθηκε την Παναγία όταν ήταν κάτω απ’ το σταυρό και έβλεπε το γιο της να υποφέρει και να πεθαίνει», όπως έγραψε ο κυπριακός Τύπος. Δεν έχασε όμως την πίστη και τα εθνικά ιδανικά της.

Και όπως έγραψαν οι κυπριακές εφημερίδες, «όταν κάποια στιγμή αναφέρθηκε ότι λόγω της κατάστασης των νεκρών αυτό που στην ουσία θα παραλάβουν οι οικογένειες ήταν απλά σημαίες, τότε η μάνα αυτή περήφανα είπε, ‘εγώ είμαι τυχερή γιατί θα πάρω δύο σημαίες’. Όσο για τους υπεύθυνους, είπε ότι αυτοί θα τιμωρηθούν από το Θεό, γιατί Εκείνος βλέπει και κρίνει.

Δεν μετάνιωσε που έστειλε τα παιδιά της στο Στρατό, είπε και υπογράμμισε πως έλεγε στα παιδιά της ότι «εγώ και ο πατέρας σας, σας μεγαλώναμε 19 χρόνια με κόπο και αίμα και δεν θα πάω τώρα να υπογράψω ότι είστε πελλοί». Και τα μεγάλωσαν καλά… Έτρεξαν στη μονάδα τους να σβήσουν τη φωτιά, πέφτοντας στο βωμό του καθήκοντος.

Πηγή.

http://antistasi.org/?p=19180

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η σπαρτιάτισσα μάνα των Διδύμων:«Εγώ είμαι τυχερή γιατί θα πάρω δύο σημαίες»"

Το λογιστήριο του Μυκηναίου ηγεμόνα

Σε 20 στρέμματα εκτείνεται
η μυκηναϊκή Ίκλαινα στην Μεσσηνία

Περίεργα παιχνίδια παίζει η τύχη στους αρχαιολόγους. Τη μία νιώθουν πως έπεσαν σε χρυσωρυχείο -και δικαίως όταν κάποιος βρίσκει την αρχαιότερη πινακίδα Γραμμικής Β, όπως συνέβη πέρυσι στον καθηγητή Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο St. Louis του Μιζούρι (ΗΠΑ) Μιχάλη Κοσμόπουλο, που σκάβει χρόνια ένα μυκηναϊκό ανακτορικό συγκρότημα στην Ίκλαινα Μεσσηνίας- και την άλλη σκάβεις αλλά το ποθητό εύρημα κρύβεται καλά στην αγκαλιά της γης. Στην περίπτωση της Ίκλαινας κάθε ανασκαφέας θα ποθούσε να βρει όλο το αρχείο του ανακτόρου με τις υπόλοιπες αποθηκευμένες πινακίδες.

Αναζητήσαμε τον κ. Κοσμόπουλο για το πολύτιμο θραύσμα της πινακίδας και την ερμηνεία που δίνει στο εύρημα αυτό ύστερα από ένα χρόνο και μετά την πρόσφατη πρώτη παρουσίασή του στο National Geographic, το οποίο χρηματοδοτεί την ανασκαφή. Τον βρήκαμε στην Πύλο να κλείνει τα ημερολόγια της καινούργιας ανασκαφής, που διήρκεσε μόνο δύο εβδομάδες και δεν είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα. «Για τους αρχαιολόγους όλα τα ευρήματα είναι σημαντικά» σπεύδει να μας επισημάνει.

Μυκηναίος γραφειοκράτης

Το νέο στοιχείο που προέκυψε από τη μελέτη του υλικού είναι ίσως η ακριβέστερη χρονολόγηση της πινακίδας, που την καθιστά παλαιότερη κατά 40 χρόνια και την τοποθετεί μεταξύ 1490 και 1390 π.Χ. Αυτή την περίοδο έζησε ο γραφέας που τη χάραξε πάνω σε μια πλάκα από μαλακό πηλό. Θα πρέπει να ήταν ένας τυπικός Μυκηναίος γραφειοκράτης που μιλούσε την ελληνική γλώσσα, ένας δημόσιος υπάλληλος εντεταλμένος να καταγράφει οικονομικά στοιχεία.

Ποια είναι όμως τα «συμφραζόμενα» του ευρήματος αυτού; Ποια η πόλη στην οποία βρέθηκε και ποιος ο ρόλος της στην αρχαιότητα; Τι δουλειά είχε μια κρατική οντότητα στη δύσβατη περιοχή της Ικλαινας, μέσα στα βουνά όπου σήμερα απλώνεται ένα δάσος από ελιές;

Τη μυκηναϊκή αυτή εγκατάσταση εντόπισε πρώτος πριν από περίπου σαράντα χρόνια ο ανασκαφέας του ανακτόρου του Νέστορα Σπυρίδων Μαρινάτος. Ηταν άλλωστε ορατοί κάποιοι τεράστιοι τοίχοι, που όταν άρχισε η ανασκαφή απεδείχθη πως ήταν ένα κυκλώπειο άνδηρο του ανακτορικού συγκροτήματος της πρώιμης μυκηναϊκής εποχής, το οποίο ερευνά για λογαριασμό της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας η ομάδα του καθηγητή Κοσμόπουλου από το 1999. Εχουν αποκαλυφθεί ένας οικισμός με σπίτια και η έδρα του ηγεμόνα. Η συνολική εγκατάσταση, με βάση την επιφανειακή έρευνα, υπολογίζεται ότι εκτείνεται σε 20 στρέμματα.

Η πινακίδα βρέθηκε σε έναν αρχαίο αποθέτη. Είναι πήλινη και σώθηκε μάλλον τυχαία, γιατί πήρε φωτιά ένας σωρός από σκουπίδια πριν από 3.500 χρόνια. Δεν είναι ακριβώς η παλαιότερη γραφή της Ευρώπης, όπως εγράφη σε διάφορα δημοσιεύματα, γιατί Γραμμική Β γραφή έχει βρεθεί πάνω και σε ένα βότσαλο στην Καυκανιά Ηλείας (έξω από την Ολυμπία) από την αρχαιολόγο Ξένια Αραπογιάννη. Η γραφή εκείνη είναι μεσοελλαδικής εποχής (1.600 π.Χ.). Της Ικλαινας είναι βεβαίως η παλαιότερη Γραμμική Β γραφή πάνω σε πήλινη πινακίδα. Η αμέσως μεταγενέστερη από αυτή χρονολογείται εκατό χρόνια αργότερα και βρέθηκε στην Οικία Πέτσα στις Μυκήνες.

«Το ενδιαφέρον στην περίπτωση της Ικλαινας είναι ότι η ύπαρξη της πινακίδας αποδεικνύει μια κρατική υπόσταση», μας λέει ο κ. Κοσμόπουλος. Αρα, υπάρχει μια ισχυρή πόλη με διοικητική δομή που κρατάει αρχεία οικονομικού χαρακτήρα. Παλαιότερα οι αρχαιολόγοι θεωρούσαν ότι ανάλογες πινακίδες οικονομικού περιεχομένου φυλάσσονταν στα αρχεία μεγάλων ανακτορικών κέντρων. Αρα, η θέση της πινακίδας θα ήταν κανονικά στη γειτονική Πύλο στο ανάκτορο του Νέστορα ή στις Μυκήνες. Υπό την έννοια αυτή βρέθηκε σε λάθος τόπο, γιατί η Ικλαινα έχει μεν ένα μυκηναϊκό κτήριο δημόσιου χαρακτήρα, αλλά την εποχή που χρονολογείται η πινακίδα ο οικισμός της αποτελούσε ένα μικρό δορυφόρο της Πύλου. Ως εκ τούτου, το ερώτημα που τίθεται είναι μήπως η γραφή ήταν τελικά πιο διαδεδομένη απ' ό,τι πίστευαν οι ειδικοί μέχρι σήμερα και αρχεία πινακίδων διατηρούσαν και δευτερεύουσες πόλεις.

Την απάντηση ασφαλώς θα δώσει η συνέχιση της έρευνας και η πλήρης αποκάλυψη του ανακτόρου και του οικισμού που το περιβάλλει.

Η γραφή του θραύσματος της πινακίδας (2,5 x 4 εκατοστά) αποτελεί μια αρχαία μορφή της ελληνικής Γραμμικής Β, που αποκρυπτογραφήθηκε ως γνωστόν τη δεκαετία του '50 από τον Βρετανό αρχιτέκτονα Μάικλ Βέντρις.

Πινακίδες Γραμμικής Β, της πρώτης γραφής της ελληνικής γλώσσας, έχουν βρεθεί πολλές στην Πύλο, στις Μυκήνες, στη Θήβα και σε άλλα μυκηναϊκά κέντρα. Οι Μυκηναίοι συνήθιζαν να καταγράφουν σε πινακίδες μόνο οικονομικά στοιχεία.

«Κατασκευάζω»

Η πινακίδα είναι γραμμένη και από τις δύο πλευρές. Το θέμα της μίας πλευράς όμως δεν σχετίζεται με το θέμα της άλλης, μας εξηγεί ο κ. Κοσμόπουλος. Στη μία πλευρά παρατίθεται ένας κατάλογος με ανδρικά ονόματα, δίνοντας την αίσθηση πως αποτελεί καταγραφή προσωπικού, και στην άλλη σώζεται ένα τμήμα ρήματος που παραπέμπει στο «κατασκευάζω» και ένας κατάλογος προϊόντων.

Είναι λοιπόν σαφές ότι πρόκειται για καταγραφή οικονομικών στοιχείων, άρα για λογιστικά ζητήματα της άρχουσας τάξης, ενός ηγεμόνα. Συνήθως τα αρχεία αυτά αποθηκεύονταν για ένα οικονομικό έτος. Γι' αυτό το λόγο οι πινακίδες δεν ψήνονταν για να διαρκέσουν περισσότερο χρόνο. Αποξηραίνονταν απλώς στον ήλιο.

Συνεπώς, ήταν πολύ εύθραυστες και γι' αυτό σήμερα δυσεύρετες. Ο ανασκαφέας υποθέτει ότι κάποιος πέταξε τη συγκεκριμένη πινακίδα στον αποθέτη με τα σκουπίδια, τα οποία στη συνέχεια κάηκαν. Η πήλινη πινακίδα σκλήρυνε. Η τυχαία αυτή κίνηση παρέδωσε την πινακίδα στην αιωνιότητα, αφού διατηρήθηκε για να βρεθεί μετά από 3.500 χρόνια.

Η Ικλαινα, που ταυτίζεται με το σημερινό χωριό, αποτελούσε σημαντικό κέντρο λόγω και της στρατηγικής της θέσης. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο (190 μ.) με πανοραμική θέα στο Ιόνιο.

Σύμφωνα με την παράδοση, η Ικλαινα πήρε το όνομά της από την κόρη του βασιλιά Νέστορα, τη Νίγκλαινα, η οποία είχε τα λουτρά της στην περιοχή. Η πόλη αποτέλεσε μεγάλο εμπορικό κέντρο επεξεργασίας χαλκού και αναφέρεται στα βασιλικά αρχεία της Πύλου, δηλαδή σε πινακίδες Γραμμικής Β γραφής.

Πηγή: Ν. Κοντράρου-Ρασσιά, Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

http://erroso.blogspot.com/2011/07/blog-post_8969.html#ixzz1SLTnRmvT

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το λογιστήριο του Μυκηναίου ηγεμόνα"

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ Κ.ΙΤΑΛΙΑΣ "Καληνύφτα"

Τραγούδι αγάπης('ματινάτα')από τα πιό αγαπητά στις ελληνόφωνες κοινότητες του Σαλέντο.

Καληνύφτα

Τί έν γκλυτσέα τούτη νύφτα τ'εν ώρια

ιβώ έ πλώνω πεντσέοντα σέ σένα

εις τή φενέστρα ά τήν αγάπη μου

τής καρδιάς μου σού νοίφτω τήν πένα.

Ιβώ έ πλώνω πενσέοντα σέ σένα

τσέ γιά σένα ψυχή μου αγαπώ

μά πού πάω πού σύρνω πού στέω

εις τήν καρδιά μου πάντα σένα βαστώ.

Καί σού μάι μ'αγάπησε ώρια μου

έ σού πόνησε μάι άσσε μένα

είττα χείλη σου έν άνοιτσε μάι

πεί τά λόγια τσ'αγάπης βλοημένα.

Κ'είττ'αμμάι σου,άτσε μάγο γκλυτσέο

έν ανοίτσε μάι γιά μένα φτεχό

μά πού πάω,πού σύρνω ,πού στέω

εις τήν καρδιάν μου πάντα σένα βαστώ.

Από τόν δίσκο Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ τού Πελοποννησιακού Λαοφραφικού Ιδρύματος.

Πηγή.
http://irakleitos.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ Κ.ΙΤΑΛΙΑΣ "Καληνύφτα""

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Απόψεις" Κανάλι 6 24/5/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στη τηλεοπτική εκπομπή "Απόψεις"
με τον Γιώργο Συληγαρδάκη
Κανάλι 6
24/05/2011

Πηγή: http://www.lygeros.org/Interviews/Canal6_20110524.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Απόψεις" Κανάλι 6 24/5/11"

Αναβιώνει το πένταθλο στην Αρχαία Ολυμπία

Μια διαδρομή στο παρελθόν, μέσω της βιωματικής αναβίωσης του αρχαίου ελληνικού πεντάθλου, θα έχουν από φέτος την ευκαιρία να κάνουν οι επισκέπτες της Ολυμπίας, αλλά και όλου του νομού Ηλείας.

Η επιλογή του εν λόγω αθλήματος, που ο Αριστοτέλης αποκαλούσε «κάλλιστο όλων», δεν είναι τυχαία. «Το πένταθλο θεωρούνταν ασύγκριτο αγώνισμα, αφού ο πενταθλητής έπρεπε να συνδυάζει αρμονικά όλα τα χαρίσματα των αθλητών των μεμονωμένων αγωνισμάτων, όπως η δύναμη, η ευκινησία, η δεξιοτεχνία, η καρτερία και η αντοχή», εξηγεί στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο επιστημονικός υπεύθυνος της εκδήλωσης και ιδρυτής του μουσείου αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας, κ. Κώστας Κοτσανάς.

Στο πένταθλο συμπεριλαμβάνονται ο δρόμος, το άλμα, το ακόντιο, ο δίσκος και η πάλη. Όσοι βρέθηκαν πρόσφατα στην ευρύτερη περιοχή είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν την αναπαράσταση του πεντάθλου, όχι στον αρχαιολογικό χώρο, αλλά σε μικρή απόσταση από την αρχαία Ολυμπία, στις όχθες του Αλφειού. Όπως οι διοργανωτές τόνισαν, επρόκειτο για καλλιτεχνική αναπαράσταση του δρώμενου, πιστή όμως στα ιστορικά ντοκουμέντα.

Του δρώμενου προηγείται η προβολή του ντοκιμαντέρ «Η αρχαία ‘Ηλιδα, τα ιερά μονοπάτια των Ολυμπιακών Αγώνων και η αρχαία Ολυμπία» του Γιώργη Δόξα, ενώ η αναπαράσταση συνοδεύεται από μουσική ειδικά γραμμένη για την περίσταση με άρπα, αυλό, τσέλο και τύμπανα, όπως και στην αρχαιότητα. Η όλη διαδικασία υπολογίζεται να διαρκεί μία περίπου ώρα. Για τους ξένους όλο το πληροφοριακό υλικό θα παρέχεται στα αγγλικά.

Οι ταξιδιωτικοί πράκτορες έχουν ήδη δείξει ενδιαφέρον για τη φιλόδοξη πρωτοβουλία, η οποία καλώς εχόντων των πραγμάτων θα λαμβάνει χώρα τέσσερις φορές την εβδομάδα κατόπιν συνεννοήσεως με τα γκρουπ των τουριστών. Ωστόσο, το δεύτερο target group αποτελούν οι μαθητές.

Η αρχαία Ολυμπία με το ειδικό συμβολικό βάρος αποτελεί έναν κλασικό προορισμό πολλών σχολείων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Πενταήμερες εκδρομές από όλη την Ευρώπη αποτίουν κάθε χρόνο φόρο τιμής στη γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα για μαθητές θα είναι ολοήμερο και βιωματικό και οι ανήλικοι θεατές θα συμμετέχουν ενεργά, προκειμένου η επίσκεψη στην Ολυμπία να χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη τους.
Πηγές.
(H KAΘHMEPINH)

http://irakleitos.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αναβιώνει το πένταθλο στην Αρχαία Ολυμπία"

Το υπερατλαντικό ταξίδι του Ηρακλέους

(Ο Ηρακλής απελευθερώνει τον Προμυθέα - Πίνακας του Christian Griepenkerl. 1870)

Ιστορικό πρόσωπο που έφτασε ώς τον Καναδά ήταν ο Ηρακλής της ελληνικής μυθολογίας, σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο.

Έφτασε χίλια χρόνια πριν από τον Μεγάλο Αλέξανδρο στον Ινδό ποταμό. Πέρασε από την Αιθιοπία, έφτασε ώς τη Γροιλανδία και ίσως να πάτησε πρώτος το πόδι του στην Αμερική. Ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της παγκόσμιας μυθολογίας- ο Ηρακλής- δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος υδραυλικός, μηχανικός και υδρογεωλόγος, όπως μαρτυρούν πολλοί από τους δώδεκα άθλους του, αλλά και ο πρώτος που έκανε πράξη την παγκοσμιοποίηση και ο αρχιτέκτονας της μυκηναϊκής κοσμοκρατορίας, όπως υποστήριξε χθες το βράδυ σε ομιλία του, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος.

«Ο Ηρακλής δεν είναι ένα πρόσωπο για να διασκεδάζουν τα παιδιά. Ούτε η ελληνική μυθολογία ένα παραμύθι για έναν φανταστικό κόσμο», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μαριολάκος. «Ο Ηρακλής είναι ένα ιστορικό- και όχι μυθικό- πρόσωπο, ένας άγνωστος μεγάλος κατακτητής, ήρωας- ιδρυτής πόλεων, πρώτος συνδετικός κρίκος του κοινού πολιτισμικού υποστρώματος των Ευρωπαίων, του μυκηναϊκού και κατά συνέπεια του ελληνικού πολιτισμού. Και η μυθολογία είναι η ιστορία του απώτερου παρελθόντος των κατοίκων αυτού του τόπου, που πολύ αργότερα θα ονομαστεί Ελλάς».

Πρώτος στο μικροσκόπιο του καθηγητή μπήκε ο άθλος με την αρπαγή των βοδιών του Γηρυόνη, του τρικέφαλου και τρισώματου γίγαντα που ζούσε στα Γάδειρα, το σημερινό Κάντιθ της Ισπανίας, κοντά στο στενό του Γιβραλτάρ.

«Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Ηρακλής ταξίδεψε ώς την Ιβηρική Χερσόνησο για να φέρει μια καλή ράτσα βοδιών στην Πελοπόννησο», εξηγεί ο κ. Μαριολάκος. «Αν διαβάσουμε με προσοχή τον Στράβωνα, που έζησε τον 1ο αι. π.Χ. όμως, θα διαπιστώσουμε πως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν έχει βρεθεί τόσος πολύς χρυσός, άργυρος, χαλκός και σίδηρος. Και τα βόδια δικαιολογούνται διότι υπήρχαν μαρτυρίες ότι το “κοσκίνισμα” του χρυσού από την άμμο γινόταν πάνω σε δέρματα βοδιών».

Η ίδρυση δε της πόλης από τον Ηρακλή μνημονεύεται στον θυρεό της πόλης και σήμερα. Ο Ηρακλής ολοκληρώνει τον άθλο του και συνεχίζει βόρεια προς την Κελτική και ιδρύει την Αλέσια (γνωστή και ως πόλη του Αστερίξ), το όνομα της οποίας προέρχεται από τη λέξη άλυς (= περιπλάνηση). Πόλη με στρατηγική σημασία, καθώς συνδέεται μέσω πλωτών ποταμών προς τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό, τη Μάγχη και τη Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Ιούλιος Καίσαρας κατατρόπωσε τους Γαλάτες. Ακόμη ιδρύει το Μονακό και την Αλικάντε - η ποδοσφαιρική της ομάδα ονομάζεται Ηρακλής.

Τι γύρευε στη Γαλατία ο Ηρακλής; «Χρυσό», απαντά ο κ. Μαριολάκος, «αφού ο Διόδωρος μας λέει πως στη Γαλατία υπάρχουν πλούσια χρυσοφόρα κοιτάσματα». Ο Ηρακλής όμως φέρεται- σύμφωνα με τον Πλούταρχο- να έφτασε και ώς την Ωγυγία που απέχει πέντε ημέρες δυτικά της Βρετανίας. «Πέντε ημέρες ισοδυναμούν με 120 ώρες. Αν η μέση ταχύτητα ενός πλεούμενου της εποχής ήταν 4 μίλια την ώρα, τότε η απόσταση είναι 890 χλμ., άρα πρόκειται για τη σημερινή Ισλανδία και συνέχισε ώς τη Γροιλανδία, ενώ το Κρόνιο Πέλαγος, που αναφέρεται, σύμφωνα με τους υπολογισμούς ταυτίζεται με τον Βόρειο Ατλαντικό»

«Για να φέρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (ήτοι τον χρυσό) ο Ηρακλής από την Αίγυπτο έφτασε ώς την Αιθιοπία κι έπειτα στον Καύκασο- για να ζητήσει τη βοήθεια του Προμηθέα- και στη Λιβύη προτού επιστρέψει στις Μυκήνες»

Ο Ηρακλής έφτασε, σύμφωνα με τον καθηγητή Ηλία Μαριολάκο, ώς την Αμερική. «Στις πηγές διαβάζουμε πως εγκατέστησε ακολούθους του “ώς τον κόλπο που το στόμιό του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας”. Ένας κόλπος μόνον καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις: του Αγίου Λαυρεντίου στο Τορόντο του Καναδά». Μαρτυράται δε πως έμειναν «σε νησιά που βλέπουν τον ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες»- δηλαδή στον πολικό κύκλο.

Τι γύρευε εκεί;

Η απάντηση βρίσκεται στα ευρήματα των ανασκαφών που γίνονται γύρω από τη λίμνη Σουπίριορ στο Μίτσιγκαν. Αρκεί να σκεφτείτε πως έχουν εξορυχθεί πάνω από 500.000 τόνοι χαλκού στην περιοχή, όταν στην κατ΄ εξοχήν πηγή χαλκού- την Κύπρο- εξορύχθηκαν 200.000 τόνοι.

Η εξόρυξη έγινε την περίοδο 2.450 π.Χ.- 1050 π.Χ., σταματάει ξαφνικά, όταν καταρρέει ο μυκηναϊκός πολιτισμός. Και όλα αυτά σε μια περιοχή όπου οι γηγενείς βρίσκονταν στη λίθινη εποχή!


Πηγή: Τα Νέα

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2011/07/uperatlantiko-taxidi-hrekleous.html#ixzz1SLKoQ6xU

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το υπερατλαντικό ταξίδι του Ηρακλέους"

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Εμείς και ο κόσμος μας" ΡΙΚ 12/7/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στην εκπομπή "Εμείς και ο κόσμος μας"
με την Έλενα Χαραλάμπους
Πρώτο Πρόγραμμα ΡΙΚ
12/07/2011

Πηγή: http://www.lygeros.org/Interviews/Rik_20110712.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Εμείς και ο κόσμος μας" ΡΙΚ 12/7/11"

Η βοήθεια της Αμερικής στην απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 με την υπογραφή του γ.γ. του NATO Joseph Lune

Μemo του Γεν. Γραμματέα του ΝΑΤΟ J. Luns (12-7-1974) προς τον Υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ"... από την επίσκεψη του Υφ. Εξωτερικών κ.Cisco στην Συμμαχία, κατέδειξε την απόφαση της Κυβέρνησης των ΗΠΑ να τελειώσουν με το Κυπριακό πρόβλημα. Συμφωνήσαμε με τον κ. Cisco να βοηθήσουμε τις Τουρκικές Δυνάμεις κατά την διάρκεια της απόβασης, όπως επίσης και στην βίαιη ανατροπή του Μακαρίου. Josheph Lune" - Χρειάζεται άλλη απόδειξη ή σχόλια;
Πηγή.
http://greeknation.blogspot.com/2011/07/1974-nato-joseph-lune.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η βοήθεια της Αμερικής στην απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 με την υπογραφή του γ.γ. του NATO Joseph Lune"

Η επιστροφή της μόδας

Του Νίκου Λυγερού

Όταν μερικοί ασκούν κριτική σε ανθρώπους, όπως είναι ο καθηγητής Καρυώτης λέγοντας ότι ανέπτυξαν μια μόδα αντί να ομολογήσουν ότι ανέδειξαν το θέμα της ΑΟΖ ξεχνούν κάτι το οποίο ξέρει κάθε σοβαρή κυρία: η μόδα επιστρέφει μετά από λίγο καιρό. Έτσι κι η ΑΟΖ, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο προσκήνιο αυτούς τους μήνες, υπήρχε ήδη το 2001.

Η καλύτερη απόδειξη, την οποία αποκάλυψε ο πρώην υπουργός εμπορίου της Κύπρου, είναι η παρέμβαση της ελληνικής αντιπροσωπείας για να μειωθεί η εμβέλεια της διακρατικής συμφωνίας μεταξύ Αιγύπτου και Κύπρου για να μην προκαλέσει προβλήματα στην Τουρκία σε σχέση με το Καστελλόριζο.

Η συνειδητοποίηση της ύπαρξης αυτού του γεγονότος, προσφέρει δύο δυνατότητες: την άγνοια και την αλαζονεία. Για να θεωρήσει κανείς ότι η ΑΟΖ είναι απλώς μια ενοχλητική μόδα, ειδικά όταν βρίσκεται στο αρμόδιο πλαίσιο, πρέπει είτε να μην γνωρίζει το θέμα είτε να το γνωρίζει και να πιστεύει ότι με τέτοια δήλωση θα απαξιώσει την όλη προσπάθεια ανάδειξης του θέματος. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για επαγγελματική ανεπάρκεια μπροστά σε ένα θέμα εθνικά τόσο σημαντικό για την πατρίδα μας. Η αποκάλυψη του κ. Ρολάνδη αποτελεί το χαριστικό χτύπημα. Τώρα ξέρουμε επιτέλους τι σημαίνει fashion victim.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/7479-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η επιστροφή της μόδας"

Μια μελέτη του Ν. Καζαντζάκη για τους νέους στην κρίση του 1910

Τα κείμενα των κορυφαίων Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr «Μας χρειάζεται μια φιλοσοφία που να σπρώχνει τους νέους στον αγώνα, στη δράση, στην αγορά» Μια κριτική μελέτη του Καζαντζάκη για τη νεολαία της Ελλάδας, στην κρίση του 1910 Η περίοδος των φιλοσοφικών αναζητήσεων του νεαρού Νίκου Καζαντζάκη –αναζητήσεων όχι για να παραμείνουν στη σφαίρα της καταγραφής μιας θεωρίας για τα βιβλία, αλλά στην ουσία ενός κατευθυντήριου ιδεολογήματος για τη διερεύνηση των λύσεων στην πορεία της ζωής- ξεκινά από τα πρώτα ακόμη χρόνια της συγγραφικής του δραστηριότητας. Άλλωστε ο Καζαντζάκης δεν είναι απλώς ένας συγγραφέας, αλλά ένας στοχαστής, ένας φιλόσοφος, ο οποίος μέσα από τη συγγραφή του διατυπώνει και εκφράζει τα ερωτήματα και τους στοχασμούς του. Τα αμιγώς φιλοσοφικά του κείμενα ξεκινούν από το 1906. Το πρώτο φιλοσοφικό δοκίμιό του δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1906, στη φιλολογική «Πινακοθήκη», του Δ. Ι. Καλογερόπουλου. Ήταν «η αρρώστεια του αιώνος», και αποτελεί μιαν αποθέωση στον αρχαίο κόσμο και τον αναμάρτητο Έρωτα, αυτόν που θα υμνεί διαρκώς στο έργο του. Το πιο πρώιμο από τα φιλοσοφικά του κείμενα είχαμε παρουσιάσει στις 25 Οκτωβρίου 2010, παραμονή της συμπλήρωσης των 53 χρόνων από το θάνατό του. Το 1910, σε μια ανάλογη με τη σημερινή περίοδο κρίσης της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, ο 27χρονος Καζαντζάκης δημοσιεύει μια μελέτη για την ελληνική νεολαία, που στο θολό τοπίο της εποχής αναζητούσε, ή θα έπρεπε να αναζητήσει το δικό της βηματισμό. Την αφορμή της διατύπωσης των σκέψεών του τη βρίσκει στον δημοτικιστή, όπως ο ίδιος, Ίωνα Δραγούμη, που επίσης προβληματίζεται για την πορεία της ελληνικής κοινωνίας και των νέων της. Ο Δραγούμης (υπογράφει ως ΙΔΑ, από τα αρχικά του ονοματεπώνυμού του) δημοσιεύει τότε τη «Σαμοθράκη», ένα δοκίμιο για τη νέα γενιά. Ο Καζαντζάκης λίγο μετά έρχεται να χαιρετίσει με τη μελέτη του το δοκίμιο του Δραγούμη, αλλά στην ουσία να διατυπώσει τη δική του άποψη, που δεν διαφέρει σε πολλά από αυτήν του ΙΔΑ. Κι οι δύο θεωρούν ότι οι νέοι έχουν το δικό τους ρόλο στην προσπάθεια η χώρα να αναζητήσει το δρόμο της ξεπερνώντας την υποταγή της στη δόξα και τον ετεροφωτισμό του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Η κριτική μελέτη του Καζαντζάκη, με τον τίτλο «Για τους νέους μας» δημοσιεύεται το 1910, χρονιά που αρχίζει να συζεί στην Αθήνα με τη Γαλάτεια, στη «Νέα Ζωή», περιοδικό που εξέδιδε ο φιλολογικός σύλλογος της Αλεξάνδρειας και στο οποίο συνεργάστηκαν κορυφαίες μορφές της ελληνικής διανόησης: Παπαδιαμάντης, Καβάφης, Βάρναλης, Ξενόπουλος, Παλαμάς, Σικελιανός, Βικέλας, Καρκαβίτσας, Μαβίλης, Νιρβάνας, Παπαντωνίου, η Γαλάτεια Καζαντζάκη (χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Πετρούλα Ψηλορείτη, κατά το αντίστοιχο Πέτρος Ψηλορείτης, που κι εδώ χρησιμοποιεί ο Καζαντζάκης), και πολλοί άλλοι. Η ευθύνη Μέσα από την έννοια της αγάπης προς την πατρίδα, που προσεγγίζει κι ο Δραγούμης, ο Καζαντζάκης επιχειρεί να δείξει τον σταθερό δρόμο, την αποστολή, στους νέους, χωρίς όμως να καθορίζει το αποτέλεσμα ή να καθοδηγεί τις αναζητήσεις τους για του πού τελικά θα καταλήξουν. Ξεκινά από ένα πρώτο κριτικό συμπέρασμα, χρήσιμο και για τη σημερινή εποχή, όπως όλες οι «διδαχές» του μεγάλου Κρητικού στοχαστή: το ρόλο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. «Θρεμένοι – γράφει για τους νέους- από τα σκολειά με ιδέες ασυνάρτητες και όχι μόνο ανώφελες μα κι ολέθριες στη ζωή, μπαίνουν στην αντρικήν ηλικία και ζούνε και γερνούν, χωρίς πρόγραμμα και σκοπό, χωρίς να ξέρουνε τι είναι και τι θένε, χωρίς να εννοούν την πραχτικότατη ανάγκη να σφυρηλατήσουν ατομικότητα και χαρακτήρα». Χωρίς, λοιπόν, αυτή τη μόρφωση, δεν ξέρουν πού πάνε, δεν δίνουν απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής για να πορευτούν στη συνέχεια στους δρόμους της, ερωτήματα που ο ίδιος επιχείρησε να απαντήσει σε όλη τη διάρκεια του βίου του. Και μέσα από την αγάπη στην πατρίδα, θέμα που πραγματεύεται και ο Δραγούμης, προσπαθεί να δείξει το δρόμο της ευθύνης –κυρίαρχο πάντα στοιχείο στις καζαντζακικές αναζητήσεις- και της συμμετοχής και προσφοράς του νέου στην κοινότητα, την πορεία της ευθύνης έναντι των προηγούμενων γενεών, κάθε μια απʼ τις οποίες κάνει στην άκρη, όταν τελειώσει το δικό της χρέος. «Μας χρειάζεται μια φιλοσοφία που όλη της την αξία να την προσδέχεται από την καθημερινή πραχτική εξάσκηση, μια φιλοσοφία που να σπρώχνει τους νέους στον αγώνα, στη δράση, στην αγορά, περιλάμποντας όλα τα συνηθισμένα και πρόστυχα θεωρούμενα γεγονότα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με την αίγλη της φωτεινής αντίληψης», σημειώνει. Οπαδός του Νίτσε, τον οποίο έχει προσεγγίσει πρόσφατα, δηλώνει ότι για να φτάσει κανείς στο στόχο του, πρέπει να περάσει πρώτα από τη φάση της αμφισβήτησης, της άρνησης, ώστε να τον προσεγγίσει φανατικά και αδιαμφισβήτητα. Για νʼ αγαπήσεις την πατρίδα σου πρέπει πρώτα να την αμφισβητήσεις. Υποστηρίζει χαρακτηριστικά: «Κι οι περιπλάνησες αυτές άγονες δε σταθήκανε: πιο σοφή και πιο δυνατή κάμανε τη σκέψη μας. Γι αυτό για νʼ αγαπήσεις τέλεια την Πατρίδα σου, πρέπει να περάσεις πρώτα από το στάδιο της αφιλοπατρίας και του κοσμοπολιτισμού. Πρέπει πρώτα να ρηχτείς στις αερώδικες φιλοσοφίες και στις συγκινητικές φιλάνθρωπες νεφελοκοκκυγίες, νʼ ανοίξεις την ψυχή σου σε όλες τις Πατρίδες και σʼ όλες τις φυλές. Τότε, και μόνο τότε, θα νοιώσεις πως φαντάσματα είναι που δεν αγκαλιάζουνται, θεωρίες που και το μυαλό αν αγγίξουν, όμως κάτι βαθήτερο μέσα μας, το αληθινό είναι μας, ανέγγιχτο το αφήνουν κι ασυγκίνητο… Και γυρίζεις πάλι πίσω στη μικρή ιερότατη γωνιά όπου γεννήθηκες, νοιώθεις πως πιότερο κι από τα λουλούδια κι από τα δέντρα, ριζωμένος είσαι στο χώμα της Πατρίδας σου. Όλες τις ψυχές των προγόνων σου τις νοιώθεις τότε νʼ αναταράζουνται μέσα σου και να ζούνε την παντοδύναμη ζωή των ενστίχτων και των ορμών». Ο ανώτερος νέος Είναι σαφές σʼ όλο το κείμενο ότι ο Καζαντζάκης χρησιμοποιεί την έννοια της αγάπης προς την πατρίδα για να εξασκήσει το νέο στην ευρύτερη στάση στο βίο του. Στην ευθύνη του ως ατόμου μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Χρειάζεται μια αρμονική ισορροπία ανάμεσα στον εγωισμό του ατόμου και τον αλτρουισμό του, ανάμεσα στη φιλοπατρία και στον κοσμοπολιτισμό του. Με τον τρόπο αυτό, δηλώνει, θα διαμορφωθεί ο ανώτερος νέος, όρο που χρησιμοποιεί μερικές φορές στο κριτικό κείμενό του, επηρεασμένος και πάλι από τη νιτσεϊκή θεωρία του «υπερανθρώπου», του ανθρώπου δηλαδή που φτάνει πάνω από τα όριά του. Όπως τονίζει, ο νέος της εποχής θα πρέπει να αναζητήσει το αξιακό του σύστημα, θα πρέπει να μπει στην πορεία αυτή, να γνωρίσει, να εμβαθύνει και να λύσει μερικά ζητήματα της νεοελληνικής ζωής, «που αν δε λυθούνε γρήγορα θα πνίξουν σʼ ένα προγονολατρικό μαρασμό τη φυλή μας». «Και – κατά συνέπεια οι νέοι- θα γνωρίσουν ακόμα τις μεγάλες φιλοδοξίες, που δε θα τους αφήνουν πιά να παραδέρνουν εδώ κʼ εκεί, σε ρομαντικούς γλυκαναλατισμούς, ή σε αγωνίες θεσιθηρών, ή σε αριστοκρατικά μαϊμουδίσματα». Πάλι όμως από άρνηση φτάνει σε μια μεγάλη κατάφαση. Αφού αμφισβητεί το πόσοι πολλοί νέοι θα διαβάσουν τη «Σαμοθράκη» του ΙΔΑ, άρα και το δικό του κριτικό σημείωμα, συμπεραίνει ότι ο αγώνας αυτών των νέων τότε θα είναι πιο ηρωικός και ηδονικός. Κι επειδή είναι αβέβαιος, έχει μεγαλύτερη αξία. Επειδή δεν έχει ανταμοιβή, είναι πιο ευγενικός. «Οι πρώτες αυγινές αναλαμπές είναι οι Νέοι αυτοί, ή μήπως είναι οι στερνές του δειλινού; Δεν ξέρουν μήτε οι ίδιοι. Και γι αυτό ο αγώνας τους, απαλλαγμένος από την κάθε υλικοηθική ανταμοιβή της βεβαιότητας, φωτίζεται από μιάν αίγλη τόσο ευγενικιά. Τόσο ευγενικιά, που μήτε να συγκριθεί καταδέχεται με τη θυσία του ρωμαίου εκείνου έφηβου που πάνοπλος στολίστηκε και καβάλα απάνω στο άλογό του έπεσε να φράξει τον γκρεμό που ανοίχτηκε στην Πατρίδα του. Ο ρωμαίος έφηβος χανότανε με τη βεβαιότητα της μελλούμενης δόξας, - ήξερε από το χρησμό πως ο θάνατός του θα έσωζε την Πατρίδα. Μα οι ολίγοι Νέοι μας, που από χιλιάδες μέρη ξεκινήσανε να πέσουν στον γκρεμό που ανοίχτηκε και ράισε την Πατρίδα μας, - δεν ξέρουν αν τα κορμιά τους όσο δυνατά κʼ ευγενικά κι αν είναι θα μπορέσουν ποτέ τους να γεμίσουνε το ράισμα της φυλής μας. Για τίποτα δεν είναι βέβαιοι. Μήτε για τη δόξα μήτε για τη σωτηρία. Για τους εαυτούς τους μόνο είναι βέβαιοι. Κι αυτό τους φτάνει». Φυσικά ο Καζαντζάκης γράφει σε δημοτική γλώσσα, πλάθοντας πολλές φορές δικές του λέξεις ή δικές του γραφές για τις λέξεις. Το κείμενο μεταφέρεται όπως ακριβώς είχε δημοσιευτεί, στο 5ο τεύχος του 1910, στο περιοδικό «Νέα Ζωή». Για τους νέους μας (ΑΦΟΡΜΗ ΑΠΟ ΤΗ «ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ» ΤΟΥ ΙΔΑ) Ωραίο ωσάν τη βλάστηση, την άνθιση και την καρποφόρηση ενός πολύχυμου δυνατού δέντρου, -κι ακόμα πιο ωραίο, γιατί στενότερα με τη ζωή μας πλέκεται,- είναι το ψυχικό ξετύλιγμα ενός δυνατού Νέου. Κι όσες φορές η Μοίρα μου καλόγνωμη βουλήθηκε να υψώσει μπροστά στα μάτια μου ένα τόσο θαμαστό θέαμα, ευλόγησα και με τα δυό μου τα χέρια τη ζωή. Είναι τόσο δύσκολο κυτάζοντας μέσα στα μάτια τους σημερινούς μας νέους νʼ ανακαλύψεις μια σπίθα ανώτερης ζωής, που δεν ξέρεις πια με τι χειρονομίες ενθουσιασμού κʼ ευγνωμοσύνης, να προσχαιρετίσεις τον πρώτο Νέο, τον όχι μόνο δυνατό μα και βαθιοστόχαστο που σʼ αξίωσεν η Μοίρα σου νʼ αντικρύσεις και να χαρείς. Χρειάζεται, όπως καταντήσαμε στην Ελλάδα, ολόκληρη πραγματεία γεια νʼ αποδείξει κανείς ένα πράμα τόσο φανερό -πως η φωτεινή φιλοσοφική μόρφωση ενός νέου είναι η σπουδαιότερη εγγύηση της επιτυχίας του στη ζωή. Χωρίς τη μόρφωση αυτή παραδέρνει, αντιφάσκει, αυτοαναιρείται, επηρεάζεται πότε από τον ένα, πότε από τον άλλο και έτσι πεθαίνει χωρίς να βρει και να εξωτερικέψει τον εαυτό του, τελειοποιώντας αυτός τον τύπο που του παραδώσαν οι γονέοι του. Πολύ ολίγοι είναι οι νέοι, που την ψυχική τους μόρφωση την επιχειρούν με την ιερότατη φροντίδα, που της τεριάζει. Θρεμένοι από τα σκολειά με ιδέες ασυνάρτητες και όχι μόνο ανώφελες μα κι ολέθριες στη ζωή, μπαίνουν στην αντρικήν ηλικία και ζούνε και γερνούν, χωρίς πρόγραμμα και σκοπό, χωρίς νε ξέρουνε τι είναι και τι θένε, χωρίς να εννοούν την πραχτικότατη ανάγκη να σφυρηλατήσουν ατομικότητα και χαρακτήρα. Είτε επιστήμονες είναι, είτε καλλιτέχνες, είτε πολιτικοί. Δεν έχουν φωτεινή φιλοσοφική μόρφωση. Δηλ. δεν έχουν δώσει μιαν ωρισμένη απάντηση στα διάφορα ζωτικότατα προβλήματα που μας περικυκλώνουν – απάντηση σύμφωνη με τον ψυχικό τους οργανισμό και που να μπορεί να εναρμονίσει και νʼ ανατείνει όλες τους τις ιδιότητες. Κι όμως η μελέτη των προβλημάτων αυτών είναι σπουδαιότατη, όχι τόσο από θεωρητική όσο από πραχτική άποψη. Γιατί κʼ η πιο παραμικρή πράξη μας εμπνέεται, θέμε δε θέμε, από τις γενικές ιδέες που έχομε μέσα μας. Οι πιο παχύδερμοι ανάμεσά μας δεν ενδιαφέρουνται ποτέ για ανώτερη αντίληψη και σκέψη και χωρίς αρχές κʼ ιδανικά οδηγούνται από τα γεγονότα της φυσικής ζωής τους. Οι πιο ντελικάτοι, απογοητεύονται, ναυτίαση νοιώθουνε στα αγγίγματα της αγοραίας ζωής κι αποτραβηγμένοι σε άγονες θεωρίες, κλειούνται στον Πύργο της ακαταδεχτοσύνης τους μακριά από το πλήθος. Μας χρειάζεται μια φιλοσοφία που όλη της την αξία να την προσδέχεται από την καθημερινή πραχτική εξάσκηση, μια φιλοσοφία που να σπρώχνει τους νέους στον αγώνα, στη δράση, στην αγορά, περιλάμποντας όλα τα συνηθισμένα και πρόστυχα θεωρούμενα γεγονότα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με την αίγλη της φωτεινής αντίληψης. Και γι αυτό μʼ ευχαρίστηση κʼ ευγνωμοσύνη αδράχνω την ευκαιρία που μου δίνει ο κ. Ίδας με το τελευταίο του βιβλίο τη «Σαμοθράκη» να μιλήσω, όσο μπορώ πιο σύντομα, για τα δύο σπουδαιότητα ζητήματα που εξετάζει στο βιβλίο του αυτό: α) Γιατί πρέπει νʼ αγαπά κανείς την πατρίδα του και β) Πώς πρέπει να την αγαπά. Και είμαι ευτυχής γιατί, καθώς απʼ όλο το έργο του κ. Ίδα φαίνεται, η μέθοδος που μας χρησίμεψε, για νʼ απαντήσομε σε μερικά μέσα μας ψυχολογικά πολύπλοκα ερωτήματα, είτανε και των δυό η ίδια. Και θαρρώ, χρέος έχει καθένας μας τη μέθοδο που τον έκαμε ήρεμο και δυνατό να τήνε λέει μεγαλόφωνα∙ γιατί έτσι μπορεί νʼ αποκαλύψει σε πολλούς νέους γύρω του πως έχουνε κι αυτοί όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να γίνουν ήρεμοι και δυνατοί. Τους λείπει μόνο η τελική συνένωση των στοιχείων αυτών σύμφωνα με ωρισμένη μέθοδο. Και εδώ, όπως και παντού αλλού, ύστερα από πολλές περιπλάνησες, η σκέψη ξαναγυρίζει πάλι, στο ένστιχτο, τελειοποιώντας το όμως και σπρώχνοντας κι αυτή μαζί του το συνολικό μας εγώ, προς την ίδια κατεύθυνση. Κι οι περιπλάνησες αυτές άγονες δε σταθήκανε: πιο σοφή και πιο δυνατή κάμανε τη σκέψη μας. Γι αυτό για νʼ αγαπήσεις τέλεια την Πατρίδα σου, πρέπει να περάσεις πρώτα από το στάδιο της αφιλοπατρίας και του κοσμοπολιτισμού. Πρέπει πρώτα να ρηχτείς στις αερώδικες φιλοσοφίες και στις συγκινητικές φιλάνθρωπες νεφελοκοκκυγίες, νʼ ανοίξεις την ψυχή σου σε όλες τις Πατρίδες και σʼ όλες τις φυλές. Τότε, και μόνο τότε, θα νοιώσεις πως φαντάσματα είναι που δεν αγκαλιάζουνται, θεωρίες που και το μυαλό αν αγγίξουν, όμως κάτι βαθήτερο μέσα μας, το αληθινό είναι μας, ανέγγιχτο το αφήνουν κι ασυγκίνητο… Και γυρίζεις πάλι πίσω στη μικρή ιερότατη γωνιά όπου γεννήθηκες, νοιώθεις πως πιότερο κι από τα λουλούδια κι από τα δέντρα, ριζωμένος είσαι στο χώμα της Πατρίδας σου. Όλες τις ψυχές των προγόνων σου τις νοιώθεις τότε νʼ αναταράζουνται μέσα σου και να ζούνε την παντοδύναμη ζωή των ενστίχτων και των ορμών. Εννοείς πως ο αέρας που αναπνέει η φυλή σου, τα βουνά τριγύρω, η θάλασσα, οι πέτρες, τα χώματα της πατρίδας, βαθήτερη έχουν σημασία απʼ ό,τι στην αρχή θαρρούσες: όλα αυτά ξυπνούνε μέσα μας τις δυνάμεις του οργανισμού μας, που κοιμισμένες παντοτεινά θα είσανε μακριά τους. Θησαυρούς από ενέργειες κι ορμές, από χειρονομίες μεσοτέλειωτες, από έργα μελετημένα μʼ ανεπιχείρητα, από σκίτσα και σχέδια, μας αφήκαν οι γονέοι μας. Ό,τι δήποτε κι αν κάμομε, όποια κατεύθυνση κι αν πάρομε, ψεύτικη θάναι κι αντιφυσική αν δεν είναι συνέχεια της αρχινημένης μέσα μας ενέργειας. Προχωρούμε στα τυφλά, κάνομε λίγα βήματα και γυρίζομε πάλι και παίρνομε άλλο δρόμο και τις πιότερες φορές πεθαίνομε, πριν να βρούμε το δρόμο που αν απαρχής παίρναμε, θα προχωρούσαμε και θα φτάναμε στην Κορυφή μας. Το δρόμο που ένας μόνο είναι: - εκείνος που συνεχίζει τον αρχινημένο δρόμο των πατέρων, ξετυλίζοντας τονε όσο η δύναμή μας μπορεί πιο πέρα και πιο αψηλά. Έτσι μήτε αναρχικοί είμαστε επιπόλαιοι κι απροσάρμοστοι, μήτε συντηρητικοί στενοκέφαλοι και στάσιμοι: Το βήμα που αποστολή και χρέος έχομε να κάμομε μακρήτερα από την περασμένη γενεά, το κάνομε χωρίς καθόλου νʼ αδικοξοδέψομε δύναμη στη μάταιη αναζήτηση άλλων δρόμων. Γι αυτό όσο περισσότερο ριζώνεις στο χώμα της Πατρίδας σου, τόσο ασφαλέστερα τελειοποιείσαι, υψώνεσαι να καρποφορείς. Δεν περιφρονείς τις άλλες Πατρίδες, μα δεν μπορείς να τις αιστανθείς τόσο πλέρια και δυναμογόνα μέσα σου. Γιατί κάθε ανώτερος νέος τίποτʼ άλλο δεν είναι παρά το συμπύκνωμα των δυνάμεων και των ορμών και των ονείρων της ιδικής του φυλής. Και γι αυτό μόνο την Πατρίδα του μπορεί να νοιώσει βαθειά και μόνο αυτή μπορεί να του χρησιμέψει όργανο στην τελειότατη εξωτερίκεψη του εγώ του. Με την τέτοιαν αντίληψη του πατριωτισμού κατορθώνομε δυό σπουδαιότατα αποτελέσματα: α) την αρμονία του εγωισμού και του αλτρουισμού. Στην εποχή μας, εποχή άγριου ατομισμού, απαραίτητο είναι για νʼ αγαπήσουν φανατικά την Πατρίδα οι νέοι, νʼ αντιληφτούνε φωτεινά πως το ατομικό εγώ τότε μόνο μπορεί αυτοκρατορικά να ικανοποιηθεί όταν κλείσει μέσα του και τις κάμει δικές του όλες τις επιθυμίες και τις ορμές του Συνόλου. Δυνατός είναι όχι εκείνος που είναι μόνος, μα εκείνος που καταχτητικά επιβάλλει ή υποβάλλει το εγώ του στις γύρω του ψυχές. Και για να το κατορθώσει αυτό, ένας μόνος τρόπος υπάρχει: Νʼ αγαπήσει τους γύρω του ανθρώπους και να προσπαθήσει να τους υψώσει ίσα με την κορυφή του είναι τους. Να δώσει μια ευγενική κατεύθυνση στα συμφέροντά τους και να φωτοστεφανώσει την ταπεινή κι αχρωμάτιστη ζωή τους με την αίγλη μιας ιδέας. Να τους δείξει πως κι ο πιο μικρός κι ο πιο ταπεινός, μεγάλος γίνεται και δοξασμένος όταν εργάτης είναι μιας Ιδέας. Έτσι δίνεις μια σημασία στην υποσυνείδητη τάση της κοινωνίας όπου ζεις. Καθορίζεις, στερεοποιείς, διαμορφώνεις και σταίνεις μπροστά τους το ιδανικό, που αόριστα και συγχυσμένα θαμπομαντεύανε οι άνθρωποι τριγύρω σου. Κι αν ιδανικό δεν έχουνε, τότε τους δίνεις εσύ το ιδανικό το δικό σου και παίρνεις πάλι από αυτούς τη δύναμη για να το πραγματοποιήσεις. Μια ακατάπαυστη δημιουργική επικοινωνία υπάρχει πάντα μεταξύ της ψυχής και του υπερόχου αντιπροσώπου της – κι όλα μεταξύ τους αναγκαστικά πολυσήμαντα και λειτουργικά γίνουνται. Ένα συνηθισμένο γεγονός, μια βουλευτική π.χ. εκλογή, που πράμα πρόστυχο είναι γιατί πρόστυχα το αγγίζουν, γίνεται τότε διονυσιακό κʼ υπέροχο ευτύς ως το αγγίζουν τα δάχτυλά μου και το φωτίσει η εσωτερική μου ζωή: Ένα μπαλκόνι και κάτω σωρειάζουνται τα κεφάλια και κοιτάζουν. Και στα χέρια μου κρατώ τους μίτους που οδηγούνε το πλήθος αυτό και φωνάζω του προγράμματα εκλογικά απόξω κι απομέσα μου λέω: Να το αιώνιο μωρό, με τα χίλια κεφάλια, με τʼ αρίφνητα μπράτσα, δυνατό κʼ ηλίθιο, σκληρό και τρυφερότατο, κακούργο κʼ ηρωικό. Θέλει κάπου να πάει και δεν μπορεί και δε βλέπει και τʼ οδηγώ εγώ. Γιατί εγώ είμαι η πλέρια και νικηφόρα φυλετική προσπάθεια, όπου για πρώτη φορά η φυλή μου έλαβε μέσα συνείδηση της εαυτής της. Η ύπαρξή μου δικαιολογεί και εξαφανίζει την ύπαρξή τους. Αυτοί, δυνάμες φυσικές, επιθυμίες γιγάντιες και τυφλές, χάος άμορφο και παντοδύναμο. Κʼ εγώ ο Νους που έρχομαι, από τα τρίσβαθά του έρχομαι, και το διακοσμώ. Έτσι όσο πιο μεγάλος ο εγωισμός είναι, τόσο και πιο αλτρουιστικά εξωτερικεύεται, γιατί τόσο και πιο δικά του κάνει τα ιδανικά και τα όνειρα, τους αγώνες και τα συμφέροντα του Συνόλου. β) αποτέλεσμα της τέτοιας αντίληψης του πατριωτισμού, έχομε την αρμονία του πατριωτισμού και του κοσμοπολιτισμού. Για να φανεί το άτομο χρήσιμο στην ανθρωπότητα, πρέπει όσο το δυνατόν τελειότερα κʼ ευγενικότερα να εξωτερικευτεί. Και για να εξωτερικευτεί ευγενικά και τέλεια ένας μόνος τρόπος υπάρχει: να κλείσει μέσα στην ψυχή του την πατρίδα όλη και να προσπαθήσει να διατυπώσει με λόγια και με έργα τη σκέψη και την αποστολή, που η Πατρίδα του ήλθε στον κόσμο να επιτελέσει. Αν οι αρχαίοι Έλληνες δημιουργήσανε έργα ανθρώπινα, δηλ. αιώνια και παγκόσμια, το κατόρθωσαν, γιατί αποκηρύξανε μακριά τους καθετί μη Ελληνικό, ονοματίζοντάς το «βάρβαρο» κι ανόθευτη έτσι αφήκανε την αντίληψη της φυλής τους και μπορέσανε χωρίς δυσαρμονίες ξενοφερμένων ιδανικών, να εμβαθύνουν στη δικιά τους τη φύση και να διατυπώσουνε σε λόγια και σε έργα τα ψυχοθέμελα του ανθρώπου, που φυσικά παγκόσμια κʼ αιώνια είναι. Κι όσο πιο φανατικά εξωτερικεύεται ο πατριωτισμός, τόσο και πιο πολύ και πιο γρήγορα εξυπηρετεί την ανθρωπότητα. Γιατί κι αν καταστρέψει το γειτονικό του έθνος, μήπως δεν είναι η καταστροφή αυτή όταν από ψηλά την κυτάξεις, μια ευεργεσία στην ανθρωπότητα; Όσοι γέροι και κουρασμένοι, όσοι εχτελέσανε πιά τον προορισμό τους και δώκανε στη σκέψη και στη δράση ό,τι μπορούσανε να δώσουν, καλό είναι να εξαφανίζουνται. Αφήνουν έτσι τη θέση τους σε άλλα έθνη, νέα και ζωντανά, που ακόμα δεν καταβάλανε τη συντρομή τους στην Πρόοδο, που κι αυτοί θα εξαφανιστούν ευτύς ως εχτελέσουν τον προορισμό τους. Τότε θα κουραστούν, θα κηρύξουν κοσμοπολίτικες ιδέες, θα θεωρήσουν τον πατριωτισμό ως λείψανο βάρβαρης εποχής και θα πεθάνουν. Έτσι πάντα γίνεται: ο κοσμοπολιτισμός και ο πατριωτισμός αποτέλεσμα είναι κι όχι αιτίες του μαρασμού ή της ζωτικότητας ενός έθνους. Όταν το έθνος είναι ζωντανό, γεμάτο μέλλον και ορμή, αναγκαστικά θέλει να ξαπλώσει, να καταχτήσει, να καταστρέψει όσο μπορεί τα γύρω του έθνη και με το θάνατό τους να μεγαλώσει τη ζωή του. Ευτύς ως αρχίσουν να επικρατούν κοσμοπολίτικες ιδέες, φιλανθρωπίες, ανεχτικότητες, χριστιανισμοί, τούτο αλάθευτο σύμπτωμα κουρασμού και θανάτου. Κʼ έρχεται τότε ο πρώτος γειτονικός λαός, όπου ο πατριωτισμός ακόμα δεν περιφρονήθηκε, και το καταχτά. Γι αυτό ένας φιλόσοφος παρατηρητής, που αναγκάζει τα φαινόμενα να του αποκαλύψουν όλη τους τη σημασία, με αγωνία παρακολουθεί το ψυχολογικό ξετύλιγμα των σημερινών μας νέων. Αν τους κυριαρχούνε κοσμοπολίτικες φιλάνθρωπες θεωρίες, τούτο σημαίνει πως η φυλή μας είναι κουρασμένη και γρήγορα θάρθει αποπάνω μας δυνατός φιλόπατρης λαός που θα μας εξαφανίσει ως έθνος. Γιατί αν παραδεχτούμε πως όλη η σκλαβοψυχιά κʼ η στενομυαλοσύνη των νέων μας πηγάζει από το ολέθριο κι αποχτηνωτικό εκπαιδευτικό μας σύστημα και τούτο, το νʼ ανεχόμαστε ακόμα ένα τέτοιο σύστημα, τι άλλο αποδείχνει ή τον κουρασμό της φυλής μας; Μα ίσως είναι ακόμα καιρός σωτηρίας – κάπου-κάπου μερικοί Νέοι ανυψώνουνται και μας παρηγορούνε. Αν κατορθώσουν να επιδράσουν τους γύρω τους νέους και γεννήσουν μέσα τους τούς μεγάλους φανατισμούς, τις αμείλιχτες φιλοδοξίες και τα ένστιχτα τʼ αρπαχτικά, τούτο σημαίνει πως η ζωή μέσα μας της φυλής κοιμότανε μόνο και τώρα ξυπνά έτοιμη για τα μεγάλα τα όργια. Αφού για τόσους αλτρουιστικούς κʼ εγωιστικούς λόγους νοιώσουμε την ανάγκη νʼ αγαπήσομε φανατικά την Πατρίδα μας, δεύτερο αμέσως συναντούμεν ερώτημα: Πώς να την αγαπήσομε; Τούτο [είναι] εντελώς ζήτημα οργανισμού. Νασιοναλιστής ή σοσιαλιστής – δεν είναι σπουδαίο. Το σπουδαίο είναι να ξέρεις πως κʼ οι δύο αυτές μορφές εξίσου δικαιολογούνται και συμπληρώνουνται, κι αν κανείς προτιμά τη μιά, τούτο όχι γιατί είναι αληθινότερη, κʼ επομένως κι ο άλλος πρέπει νʼ αναγκαστεί να την αναγνωρίσει, μα γιατί ο οργανισμός του έτσι το απαιτεί. Ανώτερος είναι εκείνος που επισκοπώντας και τις δύο αντιλήψεις βλέπει τη σχετικότητα και την υποκειμενικότητά τους, διακρίνει τα χιλιόμορφα και θαμπά μέσα του αίτια που τόνε σπρώχνουνε στις μία από τις δύο εξίσου σχετικές αντίληψες και ρήχνουνται σʼ αυτή με μιάν ορμή όχι τυφλή και στενή, μα πλατειά κι ανοιχτομάτα. Όλα, όταν τα κυτάζει κανείς από το θεϊκό ύψος που κάποτε κι ο άνθρωπος μπορεί νʼ ανεβεί, του φαίνουνται μάταια, άσκοπα, ανδρεικελικά. Για νάμαστε νασιοναλιστές ή σοσιαλιστές και νάχομε δικαίωμα να επιβάλομε τη γνώμη μας στους άλλους, κηρύχοντάς τηνε Αλήθεια, πρέπει ο κόσμος νάχει ένα σκοπό και το σκοπό αυτό να τόνε ξέρομε. Και θάχαμε τότε δίκιο αν σύμφωνη μʼ αυτόν η γνώμη μας, άδικο αν αντίθετη ή διαφορετική. Μα ο κόσμος ή δεν έχει κανένα σκοπό – δυνάμες τυφλές που συγκρούονται ή συνεργάζουνται άσκοπα, γεννούνται για να πεθάνουν, και ξαναγεννούνται πάλι για να ξεναπεθάνουν, χωρίς αρχή και τέλος. Ή κι αν έχει ο κόσμος ένα σκοπό, είναι αδύνατον στο ανθρώπινο μυαλό μας να τον αντιληφθεί κʼ επομένως σύμφωνα μʼ αυτόν να κανονίσει το δίκιο ή το άδικο της γνώμης του. Γύρω μας λοιπόν και παντού, τέλεια άρνηση και σκοτάδι. Μα πρέπει για να ζήσομε, για να μην πνιγούμε από την αγανάχτηση ή από την αηδεία, να δώσομεν εμείς ένα σκοπό στη ζωή. Και δίνομε. Ποιόν; Τούτο εξαρτάται τέλεα από τον οργανισμό μας. Αντικειμενικοποιούμε τις υποκειμενικές ορμές και βούλησες κʼ ιδιότητές μας. Και γι αυτό βλέπομε τόσα αντίθετα ιδανικά και τόσες απόχρωσες στις θεωρίες. Κʼ είναι καιρός πια να μη γινόμαστε θύματα της Ιδέας μας. Να ξέρομε πως η Ιδέα δεν είναι κάτι τι εχτός ημών, μα η πιο έντονη απλώς είναι κʼ η πιο ολοκληρωτική έκφραση του εαυτού μας. Γι αυτό και νασιοναλιστές αν ο οργανισμός μας μάς σπρώχνει να είμαστε, πρέπει μέσα μας να υπάρχει η θεϊκιά επισκόπηση που να μη μας επιτρέπει ποτέ να ξεπέφτουμε στη φανατική αποκλειστικότητα των όσων από το ένα μέρος της μόνο –γιατί χαμηλά στέκουνται- κυτάζουν τη Ζωή. Η φιλοσοφία η δική μας τίποτε άλλο δε θα είναι παρά μια φωτεινή δεσμίδα που πέφτει απάνω στις πράξεις μας και τις περιλάμπει. Κι όχι μόνο της περιλάμπει, μα και δίνει μάτια στις πράξες μας κʼ επιστρέφοντας πάλι στον εαυτό μας το φως αυτό, δυναμώνει μας την ψυχή, απʼ όπου ξαναρήχνεται πιο έντονα και πιο δυναμογόνα στις μελλούμενες πράξες. Κάτω από το φως αυτό οι εχτροί μας παίρνουν αλλοιώτικη λάμψη και πιο χρήσιμοι γίνονταί μας από τους φίλους. Γιατί ξέρομε πως μόνο στον αγώνα και στη σύγκρουση ακονίζουνται, εντείνουνται και πειθαρχούνται οι θεωρίες. Αναγκαζόμαστε μπροστά στους εχτρούς μας να επιβλέπομε τους εαυτούς μας, νʼ ανατείνομε όσο μπορούμε τη δύναμη και τη σκέψη μας και νʼ απαγορεύομαι (sic) στην ψυχή μας στοχασμούς και πράξες που την εκθέτουν και την ταπεινώνουν, ή την αποκοιμίζουν και τη γλυκοπλανούνε. Πρέπει κανείς να μην εννόησε ακόμα τη σχετικότητα όλων των πραγμάτων και των ιδεών και την επιταχτική ανάγκη συνάμα του αγώνα, για να ξεπέφτει σε ειρωνείες και σε βρισιές εναντίον των αντιπάλων. Μια παγκόσμια Άρνηση που να καταλήγει σε μια θεληματικά γενικευμένη Κατάφαση, αυτό είναι το ιδανικό του σημερινού ανώτερου ανθρώπου. Αυτό μερικοί ίσα με σήμερα κι αν το είδανε, όπως ο Νίτσε, όμως δεν μπορέσανε ένα βήμα να κάμουν, χωρίς ευτύς να το ξεχάσουν και να το παραβούν. Η θεωρία προσιτή, η εφαρμογή δυσκολότατη. Ο Νίτσε που όλες τις «αξίες» θέλησε να τις ρίξει, πού κατάντησε; Να υψώσει σε δεκάλογο νέο τις ιδιότητες του δικού του οργανισμού. Κʼ έτσι να φανεί επιπόλαια άδικος σε έκφανσες ζωής ηρωικές κʼ υπέροχες, διαφορετικές όμως από το ιδανικό του. Κι αν μείνει τίποτα από το Νίτσε είναι μόνο ο ρυθμός, που μπορεί όμως λογικότατα να μας οδηγήσει σε κορυφές ολικά αντίθετες του νιτσεϊκού Υπερανθρώπου. Δυό μού φαίονουνται πρέπει να είναι οι περίοδοι του ξετυλιγμού του σημερινού ανώτερου ανθρώπου – που τέλειο, μα δυσκολότατο θάτανε να τις νοιώθει πάντα μέσα του να συνυπάρχουν και να συζούν: α) Υπάρχουν τόσοι κόσμοι, όσοι και άνθρωποι. Υπάρχουν τόσες μορφές όσα και μάτια, τόσα ιδανικά όσες και ψυχές. Απόλυτη αξία κανένα πράμα δεν έχει. Μία λύπηση απαρηγόρητη, μια άρνηση γενική όλων των αξιών, μια ισοπέδωση αστερισμού και κάμπιας. β) Ναι, μʼ αφού μπήκα στη ζωή πρέπει να ζήσω – ιεραρχικά δηλ. να καθορίσω την αξία των ιδεών, των προσώπων και των πραγμάτων. Ποιος θα μου υπαγορέψει αυτόν τον «Πίνακα των αξιών»; Είμαι ευτυχής που καμιά κατάφαση δεν υπάρχει εχτός μου. Αν υπήρχε, ίσως να γινότανε εμπόδιο. Τώρα είμαι ελεύτερος σύμφωνα με το εγώ μου, (που όσο μπορώ θα εναρμονίσω με το εγώ του Συνόλου – και τούτο ως είδαμε για ανώτερους εγωιστικούς λόγους) είμαι λεύτερος εγώ να βαθμολογήσω τον εξωτερικό κόσμο, που χωρίς αυτοδιάκριση κι αυτοαξία κοίτεται μπροστά μου ύλη άμορφη. Αν είμαι έμπορος δίνω αξία 10 σε μιάν εμπορική επιχείρηση κι αξία 0 σε μιάν ωραία δύση. Αν είμαι ποιητής, δίνω αξία 10 σε μια ωραία δύση, κι αξία 0 στο εμπόριο. Ποιος έχει δίκιο; Κʼ οι δυό. Καθένας ψυχόρμητα έδωκε τη μεγαλήτερη αξία στο πράμα, που περισσότερο η οργανική του κατασκευή είχε ανάγκη. Έτσι όλα τοποθετούνται. Αν είμαι γερός οργανισμός, νέος, ζωντανός, αξόδευτος τότε αγαπώ τη ζωή, τον αγώνα, την αγορά. Αν μαραζάρης είμαι, τότε αποσέρνομαι και κλαίω, ακατάδεχτος και μυγιάγγιχτος γίνομαι - σπω. Έτσι, ενώ βλέπω τη ματαιότητα όλων, βλέπω συνάμα και την ανάγκη νʼ αρπάσω μερικές αβάφτιστες ιδέες (όχι όποιες κι αν είναι, εκείνες μόνο που ταιριάζουνε στον οργανισμό μου) και τις ονοματίζω αλήθειες. Κʼ είναι πράγματι αλήθειες, υποκειμενικές. Αναγνωρίζω όμως ακόμα πως πρέπει κι αναπόφευκτο είναι να υπάρχουν δίπλα μου και διαφορετικές ιδέες, που κι αυτές φυσικά οι κάτοχοί τους τις βαφτίσανε, πολύ σωστά, αλήθειες. Η ανοχή μου στους αντίπαλους δεν είναι πιά αδιαφορία ή περιφρόνηση∙ είναι η βαθειά επίγνωση του ότι έχουνε κι αυτοί δίκιο. Μα διακηρύχνω δυνατά την ιδέα μου για δυό λόγους: Για να δημιουργήσω τον αγώνα, την κίνηση, τη ζωή, κʼ έτσι η ιδέα μου να πειθαρχηθεί, νʼ αγωνιστεί, να καθαριστεί από αντιφατικές ιδέες κι αρμονικά τότε κʼ ενιαία κυριαρχώντας όλη μου την ύπαρξη, εντονότερα να μου μεταβιβάζει τη Χαρά και τη Θλίψη, τη δυαδική συναίστηση της αιώνιας ζωής, που εφήμερα δόθηκε μου να χαρώ. Για να δείξω σε όσους όμοιούς μου οργανισμούς δεν μπόρεσαν για χίλιους λόγους να συστηματοποιηθούνε, τη μέθοδο που εγώ μεταχειρίστηκα για να βρω και να τοποθετήσω τον εαυτό μου και να τους ευκολύνω έτσι συντομεύοντάς τους ή καθαρίζοντας το δρόμο. Την ιδέα βέβαια καθένας θα την προσδεχτεί υποκειμενικά – μικραίνοντας ή μεγαλώνοντάς τηνε σύμφωνα με την έχταση της αποδέχτρας ψυχής. Μα πάντα το ρυθμό, τη μπαγκέτα του μαέστρου, τήνε κρατεί εκείνος που ανάμεσα σε όμοιους οργανισμούς κατόρθωσε και τελειότερα διατύπωσε τις ορμές και στρατηγικότερα συγκέντρωσε και κατεύθυνε τις δυνάμες των γύρω συνιδεατών. Κι ο δεύτερος αυτός λόγος – για νάρθομε στον κ. Ίδα- δικαιολογεί τους όσους Νέους μας ανάμεσα στη νέκρα της σύγχρονης ελληνικής νεότητας, νοιώθουν βαθιά μέσα τους μιάν ιδέα, μιάν πίστη ή μιάν αντίληψη ζωής και τη διακηρύχνουν. Ποιος ξέρει. Η νέκρα αυτή η τόσο γεροντική των νέων μας ίσως να μην έχει προφτάσει ακόμα να γίνει οργανική, κʼ επίχτητη μόνο να είναι, γέννημα της σχολικής μας εθνοχτόνας μόρφωσης. Και τότε ο κ. Ίδας, ο τόσο εκλεχτός ανάμεσα στους εκλεχτούς μας Νέους, ίσως βρει αντίλαλο στις γύρω μας ψυχές. Ίσως διαβάσουν οι νέοι μας το βιβλίο του και βρούνε μέσα του τα προβλήματα που χρόνια τους συνταράζουν. Ίσως να μάθουν πως η αγάπη της Πατρίδας είναι η πιο φωτεινή επιβολή της βαθειάς σκέψης κι ο μόνος τρόπος της πλέριας κʼ ευγενικιάς ικανοποίησης του εγωισμού μας. Και θα δώσουν τότε ίσως κι αυτοί ένα σκοπό στη ζωή τους. Και θα γνωρίσουν να εμβαθύνουν και να λύσουν μερικά ζητήματα της νεοελληνικής ζωής, που αν δε λυθούνε γρήγορα θα πνίξουν σʼ ένα προγονολατρικό μαρασμό τη φυλή μας. Και θα γνωρίσουν ακόμα τις μεγάλες φιλοδοξίες, που δε θα τους αφήνουν πιά να παραδέρνουν εδώ κʼ εκεί, σε ρομαντικούς γλυκαναλατισμούς, ή σε αγωνίες θεσιθηρών, ή σε αριστοκρατικά μαϊμουδίσματα. Μα εγώ που πολύ έσκυψα στην ψυχή των νέων μας κʼ έφριξα, φοβούμαι τίποτα απʼ όλα αυτά δε θα γίνει. Πολύ ολίγοι θα διαβάσουν τη «Σαμοθράκη» του κ. Ίδα. Πολύ ολιγότεροι θα νοιώσουνε τί έντονο μάθημα ενεργητικότητας υποβάλλει και τί ζωή βαθειά, πλατειά και πλούσια. Μα τί σημαίνει; Έτσι ο αγώνας των ολίγων εκλεχτών Νέων γίνεται πιο ηρωικός κʼ ηδονικότατος. Οι πρώτες αυγινές αναλαμπές είναι οι Νέοι αυτοί, ή μήπως είναι οι στερνές του δειλινού; Δεν ξέρουν μήτε οι ίδιοι. Και γι αυτό ο αγώνας τους, απαλλαγμένος από την κάθε υλικοηθική ανταμοιβή της βεβαιότητας, φωτίζεται από μιάν αίγλη τόσο ευγενικιά. Τόσο ευγενικιά, που μήτε να συγκριθεί καταδέχεται με τη θυσία του ρωμαίου εκείνου έφηβου που πάνοπλος στολίστηκε και καβάλα απάνω στο άλογό του έπεσε να φράξει τον γκρεμό που ανοίχτηκε στην Πατρίδα του. Ο ρωμαίος έφηβος χανότανε με τη βεβαιότητα της μελλούμενης δόξας, - ήξερε από το χρησμό πως ο θάνατός του θα έσωζε την Πατρίδα. Μα οι ολίγοι Νέοι μας, που από χιλιάδες μέρη ξεκινήσανε να πέσουν στον γκρεμό που ανοίχτηκε και ράισε την Πατρίδα μας, - δεν ξέρουν αν τα κορμιά τους όσο δυνατά κʼ ευγενικά κι αν είναι θα μπορέσουν ποτέ τους να γεμίσουνε το ράισμα της φυλής μας. Για τίποτα δεν είναι βέβαιοι. Μήτε για τη δόξα μήτε για τη σωτηρία. Για τους εαυτούς τους μόνο είναι βέβαιοι. Κι αυτό τους φτάνει. ΠΕΤΡΟΣ ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ Πηγή.

http://www.kairatos.com.gr/kazantzakismeletineon.htm

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μια μελέτη του Ν. Καζαντζάκη για τους νέους στην κρίση του 1910"

«Αρχαία ελληνικά στην Τουρκία»

Την ώρα που σε µια αφιερωµατική έκδοση-λεύκωµα έλληνες ερευνητές αποκαλύπτουν θησαυρούς της Παναγίας Σουµελά από τις αποθήκες του Μουσείου της Τραπεζούντας και της Αγιάς Σοφιάς στην Κωνσταντινούπολη, ένα ολοσέλιδο ρεπορτάζ στη βρετανική εφηµερίδα «The Independent» – µε παραποµπή και στο κύριο άρθρο της! – για τους 5.000 εναποµείναντες µουσουλµάνους πέριξ της Τραπεζούντας που µιλάνε µια ποντιακή διάλεκτο, κοντινή στα αρχαία ελληνικά, επαναφέρει στο προσκήνιο τον ελληνισµότου Πόντου και τη µακραίωνη επιβίωση της γλώσσας του. Τα ποντιακά που µιλούν οι περίπου 5.000 κάτοικοι χωριών κοντά στην Τραπεζούντα, στο σπουδαίο κέντρο του Πόντου που ανήκει σήµερα στην Τουρκία, είναι µια διάλεκτος αξιοσηµείωτα κοντά στα αρχαία ελληνικά και θα µπορούσε να δώσει πολλά στοιχεία για την ίδια τη γλώσσα του Σωκράτη και του Πλάτωνα, γράφει ο Στιβ Κόνορ στην εφηµερίδα «The Independent».

Τα λεγόµενα «ρωµαίικα», όπως λέει η ελληνίδα λέκτορας στο Πανεπιστήµιο του Κέµπριτζ Ιωάννα Σιταρίδου, «διατηρούν έναν εντυπωσιακό αριθµό χαρακτηριστικών της γραµµατικής που δίνουν µια αύρα αρχαίων ελληνικών, χαρακτηριστικών που έχουν εντελώς χαθεί από τιςάλλες παραλλαγές των σύγχρονων ελληνικών. Η χρήση του απαρέµφατου χάθηκε από όλες τις άλλες ελληνικές διαλέκτους. Στα ρωµαίικα, όχι µόνο διατηρήθηκε το απαρέµφατο, αλλά βρίσκουµε επίσης και απαρεµφατικές δοµές που δεν είχαν παρατηρηθεί προηγουµένως και που µόνο σε λατινογενείς γλώσσες έχουν το αντίστοιχό τους».

Τα χωριά που µιλούν ρωµαίικα, τα οποία δενέχουν γραπτή εκδοχή, γράφει η εφηµερίδα «The Independent», διατηρούν και άλλα χαρακτηριστικά γεωγραφικής και πολιτισµικής αποµόνωσης. Οι άνθρωποι εκεί σπάνια παντρεύονται εκτός κοινότητας και παίζουντη δική τους µουσική µε το δικό τους όργανο, τη λύρα.

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΜΕ ΞΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΕΟ ΛΕΥΚΩΜΑ

«Γνωρίζω µόνο έναν άντρα που παντρεύτηκε έξω από το χωριό του», παρατηρεί η Ιωάννα Σιταρίδου. «Και η µουσική είναι τόσο χαρακτηριστική, που δεν µπορείς να την µπερδέψεις µε κάποια άλλη». Η λέκτορας του Κέµπριτζ ξεκίνησε την ακαδηµαϊκή της πορεία από τη συγκριτική ιστορική µελέτη των λατινογενών γλωσσών(ιδιαίτερα των ισπανικών και των παλαιών γαλλικών), έκανε όµως έρευνες και για την ιστορική σύνταξη των ελληνικών διαλέκτων – ιδίως των ποντιακών ελληνικών και των κυπριακών.

Οι οµιλούντες τα ρωµαίικα,λέει, είναι σήµερα ευλαβείς µουσουλµάνοι, γι’ αυτό και τους επετράπη η παραµονή τους στον Πόντο µετά τη Συνθήκη της Λωζάννης και την ανταλλαγήτων πληθυσµών. Αλλά αλλεπάλληλα κύµατα µετανάστευσης, όπως και η κυρίαρχη επιρροή της τουρκόφωνης πλειονότητας, από κοινού µε την απόλυτη απουσία των ρωµαίικων από τη δηµόσια σφαίρα, τα τοποθετούν αυτόµατα στη λίστα των γλωσσών που διατρέχουν τον µεγαλύτερο, παγκοσµίως, κίνδυνο εξαφάνισης.


Κίνδυνος εξαφάνισης


«Με 5.000 µόνο οµιλούντες τη γλώσσα να έχουν αποµείνει στην περιοχή, τα ρωµαίικα θα είναι σύντοµα µια γλώσσα του παρελθόντος παρά ένα ζωντανό ιδίωµα. Με την εξαφάνισή τους θα χαθεί µια µοναδική ευκαιρία να ξεκλειδώσει ο τρόπος µε τον οποίο η ελληνική γλώσσα εξελίχθηκε», υποστηρίζει η γλωσσολόγος Ιωάννα Σιταρίδου.

Μελέτες της γραµµατικής των ρωµαίικων δείχνουν ότι µοιράζονται πάµπολλες οµοιότητες µε την ελληνική κοινή, τη γλώσσα των ελληνιστικών και ρωµαϊκών χρόνων (4ο αι. π.Χ. - 4ος αι. µ.Χ.). Τα νέα ελληνικά, πάλι, υπέστησαν σηµαντική διαφοροποίηση και θεωρείται ότι προέρχονται από τα βυζαντινά ελληνικά που µιλιόνταν µεταξύ 7ου και 13ου αιώνα.

Πηγές
(ΤΑ ΝΕΑ)

http://irakleitos.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Αρχαία ελληνικά στην Τουρκία»"