Ο τύπος του Cohen

Του Νίκου Λυγερού

Πάνω απ' τα σύνορα, δεν ένιωθε το κρύο της Ζυρίχης: Του θύμισε το άλλο απέραντο γαλάζιο, στο Καστελλόριζο. Ποιος θα πίστευε πριν τη μεγάλη διάλεξη στην Αθήνα, την απρόσμενη απήχησή της; Ακόμα και η ομάδα δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Έτσι γινόταν πάντα… Το μέτωπο δεν έδειχνε ποτέ το στρατηγικό του βάθος.
*Στρογγύλη…
*Δίχως τους υπολογισμούς και τους χάρτες, ποιος θα καταλάβαινε πραγματικά τους κανόνες του παιγνίου…
Έτσι έγινε και τότε…
Οι πρώτοι υπολογισμοί έδειξαν τη δυσκολία της εύρεσης της έκτης λύσης.
Οι τύποι του Euler και του Jacobi δεν επαρκούσαν για ν' αγγίξουν την κατάλληλη περιοχή. Και οι υπολογιστές αποτελούσαν ένα τεχνικό όριο. Η έκτη λύση της εξίσωσης του Ramanujan ήταν πέρα από τον ορίζοντά τους.
*Έλλειψη του Ωμέγα…
*Σωστά, τότε η ύπαρξή του ήταν απλώς αδιανόητη… Μετρούσαμε ακόμα τις ταχύτητες με MHz.
Προσπάθησαν να βρουν τύπους που γενικεύουν την τάξη 1 και 3. Έτσι άρχισαν να μελετούν συστηματικά όλες τις δυνάμεις τις συνάρτησης του Dedekind. Με αυτόν τρόπο επανακάλυψαν ένα άλλο αποτέλεσμα του Serre που αφορούσε τις τάξεις 2,4,6,8,10,14 και 26. Ήταν όλα διαφορετικά. Κάθε τιμή είχε την αξία της. Κι όταν εφάρμοσαν το ανάλογο πρόβλημα σε αυτές, βρήκαν όντως λύσεις. Αυτές όμως δεν βοηθούσαν στην επίλυση του αρχικού προβλήματος. Μέσω της αλληλογραφίας του Serre, ήρθε σ' επαφή με τον Atkin. Κι έτσι ανακάλυψε ότι είχε κάνει ανάλογους υπολογισμούς σε αρκετά μεγάλο βάθος δίχως βέβαια ν' αγγίξει την κατάλληλη περιοχή. Ήταν μάλιστα και η αφορμή να κατανοήσει την log-log-φιλοσοφία .Εκείνη έδειξε την πραγματικά δυσκολία, του προβλήματος μέσω της ιδέας του Schinzel. Αυτό το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο και είχε πρακτικές επιπτώσεις όσον αφορά στον υπολογιστικό ορίζοντα. Οι επόμενοι υπολογισμοί επιβεβαίωσαν αυτήν την ιδέα. Ένας νέος τύπος ήταν απαραίτητος σε κάθε περίπτωση.
Η αναλογία ήταν ξεκάθαρη. Και για το απέραντο γαλάζιο, η μεσοκάθετη δεν έδειχνε το βάθος του προβλήματος μόνο με τα διαγράμματα Voronoi και η τριγωνοποίηση Delauney έδιναν αυτήν την δυνατότητα.
Το αεροπλάνο προσγειώθηκε αλλά δεν άφησε πίσω του το απέραντο γαλάζιο. Τα πράγματα είναι μερικές φορές πιο απλά από μακριά. Έτσι έγινε και τότε όταν έλαβε το ηλεκτρονικό μήνυμα από το Bordeaux. Ο Cohen είχε απαντήσει στην πρώτη επαφή μέσω του Serre. Ξαφνιάστηκε από την ερώτηση αλλά απάντησε, πάντα με τον δικό του τρόπο, μέσω του Latex.
*Νέος κώδικας.
*Ανάφλεξη.
Η επικοινωνία ήταν δύσκολη, έμοιαζε με ημίκλειστο άνοιγμα.
*Σικελική Άμυνα.
Πάντως ένα σημείο ήταν ξεκάθαρο: η προσέγγιση, όχι μόνο δεν έπρεπε να είναι τετριμμένη αλλά επίσης να έχει τις ρίζες μέσα στο μαθηματικό παρελθόν. Αυτό βρισκόταν στη Ζυρίχη. Εκεί είχε πεθάνει το 1919 ο Hurwitz. Εκεί βρισκόταν και η περίφημη Πολυτεχνική Σχολή.
*Αλλαγή φάσης.
Αυτό το μαθηματικό μονοπάτι έπρεπε να μελετηθεί με ακρίβεια αν ήθελαν να πετύχουν το στόχο τους. Αυτή η έρευνα θα διαρκούσε περισσότερα από είκοσι χρόνια.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8121-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο τύπος του Cohen"

Πέτρινη θάλασσα

Νίκος Λυγερός

Αν ήξερες πόσο πέτρινη
είναι η θάλασσα μας
τότε δεν θα φοβόσουν
να σου πάρουν τα νησιά.

Κάθε κύμα είναι μια γροθιά
σ' έκεινον που προσπαθεί
να μας κατακτήσει
με τη βαρβαρότητα του.

Μην κοιτάς μόνο τις διακοπές
δες και τη συνέχεια
του ελληνισμού μας
και του έργου του.

Κι όταν πιεις νερό
από τη θάλασσα μας
μην σε ξαφνιάσει η γεύση της
είναι εκείνη του ουρανού.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8153-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πέτρινη θάλασσα"

O στρατηγικός ρόλος του Πειραιά στην ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Ο Πειραιάς δεν ήταν ξηρά, αλλά νησί που έγινε λιμάνι, δηλαδή γη θάλασσας. Ήλθε από τη θάλασσα για να δώσει μέλλον στη γη, στην πατρίδα μας. Βέβαια αυτό το επινόησε ένας Θεμιστοκλής και το κατανόησε ένας Θουκυδίδης, ενώ άλλοι ακόμα και να το κοίταζαν δεν θα το έβλεπαν καν. Με άλλα λόγια, κι οι δυο τους ανέδειξαν το στρατηγικό ρόλο του Πειραιά. Κι αυτός ο ρόλος είχε επιπτώσεις και στο εμπόριο και στην οικονομία. Τα ναυπηγεία δημιούργησαν ένα νέο κόσμο πάνω στα κύματα. Και δεν είναι τυχαίο αν η Ελλάδα έχει πια τον πρώτο εμπορικό στόλο του κόσμου. Μόνο που όταν η οικονομία δεν έχει στρατηγικό βάθος και η στρατηγική δεν θεωρείται παρά μόνο και μόνο ένας οικονομικός παράγοντας, έχουμε το φαινόμενο του εκφυλισμού. Δεν μπορεί ένας αποτελεσματικός στόλος να μην έχει ανθεκτικό λιμάνι. Πιο αφαιρετικά, πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι όσον αφορά στο θέμα της ΑΟΖ, τα νησιά μας είναι ο στόλος μας. Κι αυτά τα νησιά για να λειτουργήσουν δυναμικά, πρέπει να έχουν ένα λιμάνι με τείχη, το οποίο να έχει μία διεθνή βαρύτητα. Αλλιώς η αποκλειστικότητα δεν μπορεί να γίνει κτήμα. Η στρατηγική ανάπτυξη του Πειραιά είναι απαραίτητη για να υποστηρίξει επί του πρακτέου τον στόλο μας, τα νησιά μας, δηλαδή την ΑΟΖ μας. Αν δεν εξετάσουμε το θέμα στρατηγικά, τότε θα εμφανιστούν αναπόφευκτα οι φοβίες μας όσον αφορά στα νησιά. Δίχως στρατηγικό κέντρο αποφάσεων δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί η εμβέλεια της θεωρίας παιγνίων πάνω στα νησιά μας. Αν αυτά δεν νιώσουν ότι ανήκουν στο ίδιο σύμπλεγμα, στο ίδιο πεδίο δράσης, διότι έχει καθοριστεί ένα πλαίσιο μέσω της στρατηγικής, στην τελική δεν θα αποτελούν πια μια ανοιχτή δομή ικανή ν' αντισταθεί, αλλά μόνο και μόνο μία σειρά από dominos έτοιμη να καταρρεύσει με το πρώτο πέσιμο. Ο Πειραιάς δεν είναι μόνο ένα στάδιο ή μία ομάδα. Ο Πειραιάς είναι η καρδιά της πατρίδας μας. Υπάρχει μία αποστολή κι έχουμε ανθρώπους που διαθέτουν γνώσεις, για να την υλοποιήσουν. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η θέληση. Πρωταρχικά είναι η επίγνωση. Αν ο καθένας μας καταλάβει το στρατηγικό ρόλο του Πειραιά για την ΑΟΖ, τότε θα δει το όραμα και θ' αρχίσει την πραγματική προσπάθεια. Για να πείσουν τους άλλους για την οχύρωση έδωσαν πρώτα μάχη στα νησιά. Με άλλα λόγια η Σαλαμίνα απέδειξε τη σημασία του Πειραιά. Με την ΑΟΖ, τα νησιά μας δείχνουν ήδη την ανάγκη μιας στρατηγικής κι ο Πειραιάς θα είναι η θεμελίωσή της.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8151-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "O στρατηγικός ρόλος του Πειραιά στην ΑΟΖ"

Η Ελλάδα δεν είναι αθάνατη

Του Νίκου Λυγερού

Λίγοι είναι αυτοί που προσέχουν τα σύμβολα και τα συνθήματα. Αυτοί όμως βλέπουν ότι και η διαφορά κάνει τη διαφορά. Όταν ακούμε την έκφραση: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», ποιος το σκέφτεται πραγματικά και γιατί δεν είναι το ίδιο με την έκφραση: «Η Ελλάδα είναι αθάνατη». Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πλέον ότι η απάντηση στο ερώτημα είναι καθαρά πολιτική. Το θέμα είναι αν αφορά τους πολιτικούς και αυτό επί της ουσίας. Διότι αν είναι όλοι πεπεισμένοι για αυτήν την πραγματικότητα, τότε δεν υπάρχει όντως λόγος να είναι προσεκτικοί στις κινήσεις. Επιπλέον, γιατί να αναπτύξουν μια στρατηγική και ακόμα λιγότερο ανάπτυξης αφού η Ελλάδα είναι αθάνατη; Μάλλον έχουν ξεχάσει το μύθο του Χείρωνα… Και δεν ξέρουν πια τι σημαίνει να είσαι θανάσιμα πληγωμένος ακόμα και αν είσαι αθάνατος. Είναι τυχαίο που ο Χείρωνας δίνει την αθανασία του στον Προμηθέα για να μπορέσει να πεθάνει επιτέλους; Με άλλα λόγια, το να μην πεθαίνεις δεν σημαίνει ότι δεν υποφέρεις ακόμα και αν έχεις άπειρες αντοχές. Και ο ίδιος ο Προμηθέας μάς το έμαθε με τα βάσανά του. Άρα το ερώτημα είναι το εξής: μήπως είναι θέμα ανάγκης να σωθεί η πατρίδα μας; Σε αυτήν την περίπτωση η ενεργοποίηση μιας στρατηγικής σκέψης είναι απαραίτητη. Διότι αν η Ελλάδα δεν είναι αθάνατη και θέλουμε να ζήσει τότε αυτό πρέπει να γίνει με αξιοπρέπεια. Διότι κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει κάποιον, ακόμα λιγότερο την πατρίδα μας, να ζήσει δίχως αξιοπρέπεια. Είμαστε ένας λαός με αξίες ακόμα και αν δεν έχουμε αρχές. Η Ελλάδα δεν είναι μια αφαιρετική ιδέα αλλά μια ανθρώπινη πραγματικότητα που μας πονά διότι είναι οι δικοί μας άνθρωποι που υποφέρουν. Μόνο που πρέπει να αντιληφθούμε ότι όλα δεν καθορίζονται από την οικονομία. Μόνο για το παρόν αρκεί η οικονομία. Όμως θέλουμε και μέλλον. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει δίχως στρατηγική. Ανήκουμε στους λαούς του χρόνου, στους λαούς της θάλασσας. Με άλλα λόγια η πατρίδα μας είναι ένα λιμάνι, μια γη θάλασσας και κανείς δεν μπορεί να μας το απαγορεύσει. Το απέραντο γαλάζιο της ΑΟΖ περιμένει την απόφαση της πατρίδας μας, τη γη θάλασσας. Όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, πρέπει να το πάρουν απόφαση: Η Ελλάδα δεν είναι αθάνατη και δεν αντέχει άλλο τα λάθη της απραξίας. Το αίμα μας είναι η θάλασσά μας, το σώμα μας, η γη μας. Γι' αυτό είμαστε γη θάλασσας, λιμάνι του χρόνου.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8131-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ελλάδα δεν είναι αθάνατη"

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Casus Belli" Δ.Αλεξάκη 14/11/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στην εκπομπή "Casus Belli"
με τη Δήμητρα Αλεξάκη
Κανάλι 10
14/11/2011

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Casus Belli" Δ.Αλεξάκη 14/11/11"

13 σκέψεις του Ίωνος Δραγούμη για την Ζωή, τον Άνθρωπο, την ξενομανία, την Νίκη, το Κράτος και τον Ελληνισμό

Δεν τους χρειάζομαι τους ανθρώπους των λεγόμενων «νέων ιδεών». Ανθρώπους νέων χαρακτήρων και νέας υγείας μπορείτε να μου φτιάσετε; Αυτό θέλω. Οι ιδέες πάντα θα έρχονται, είτε νέες είτε παλιές. Ο άνθρωπος πάντα ιδέες θα σκαρώνει, μη φοβάστε. Και δεν έχει σημασία αν είναι νέες ή παλιές. Θα είναι πάντα νέες αν προέρχονται από ανθρώπους υγιεινούς και με χαραχτήρα. Οι ιδέες είναι η αντανάκλαση της ζωής, της κάθε κατάστασης τους ανθρώπου, σα μια αίγλη γύρω από τον άνθρωπο, μια φωτοβολή που απ’ αυτόν βγαίνει.

Ημερολόγιο, Βερολίνο, Μάης 1914. Φύλλα ημερολογίου Ε΄ (1913-1917). Ερμής, 1986. 68.

Εκείνο που με συνδέει μ’ έναν τόπο δεν είναι το καλοκαίρι, είναι ο χειμώνας, και με τους ανθρώπους, οι λύπες της αγάπης.
Ημερολόγιο, 10 Ιουνίου 1919. Φύλλα ημερολογίου ΣΤ΄ (1918-1920). Ερμής, 1987. 96.

Η νίκη καθίζει στον κόσμο, σαν αποτέλεσμα, την ιδέα της. Πρώτα του επιβάλλει την ηθική της θεωρία, που απ’ αυτήν έπειτα και άλλες ξεφυτρώνουν ιδέες και θεωρίες αμέτρητες και ανωφέλευτες κα γίνονται η κληρονομία των ανθρώπων, γιατί η ζωή είναι αγνή και παρθένα από θεωρίες, μονάχα ο άνθρωπος με τις νίκες και τις ήττες του βρέθηκε να τις ανακαλύψει για να περνά τον καιρό του.
«Η νίκη». Σαμοθράκη, 1909. Έκδ. «Νέα Ζωή» Αλεξανδρείας, 1926. 55.


Σαν τα άτομα και οι φυλές των ανθρώπων. Νικώντας μια γίνεται ελεύτερη και δημιουργεί αρχιτεκτονικές, πυργοποιίες και θεωρίες και χαίρεται με την ελευτεριά της και με τα καμώματά της, ώσπου ξεπέφτει αγάλι-αγάλι, ξεθυμαίνει, πετρώνει, κρυσταλλώνεται και σκλαβώνεται πια στις θεωρίες, που η ίδια έχει πλάσει. Και φεύγει πάλε η νίκη και φτερουγίζει και πάει αλλού.
«Η νίκη». Σαμοθράκη, 1909. Έκδ. «Νέα Ζωή» Αλεξανδρείας, 1926. 56.

Άνθρωπος είναι εκείνος που έχει οικογενειακή ανατροφή, είτε σε πολιτεία ανατράφηκε είτε σε χωριό, είτε ξέρει γράμματα είτε δεν ξέρει. Άνθρωπος είναι εκείνος που παίρνει τη δουλειά του πατέρα του και την καλυτερεύει.
Κοινότης, έθνος και κράτος, 1923. 10.

Ο άνθρωπος του κάθε τόπου, εκείνος και καλύτερα μπορεί να φροντίζει για τον τόπο του, γιατί εκείνος και πιο κοντά είναι και κάθε μέρα τον βλέπει, δηλαδή τον ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον και τον πονεί περισσότερο.
Κοινότης, έθνος και κράτος. Γνώμαι του Ίωνος Δραγούμη 1907-1919, 1923. 11.

Του Ρωμιού δεν του λείπει η αξιοσύνη να κυβερνιέται πολιτικά ο ίδιος, μα πρέπει μονάχα πρώτα να νιώσει με τι τρόπο έζησαν και ζουν οι Έλληνες στον κόσμο, ποιος κοινωνικός οργανισμός τούς βαστά. Οι Έλληνες ζουν πάντα σε κοινά ιδιοκυβέρνητα. Λοιπόν ο Έλληνας ή οι Έλληνες που θα κυβερνήσουν πολιτικά τους Έλληνες πρέπει όχι να καταστρέψουν τα κοινά αυτά, παρά να τα αφήσουν, να τα περιποιηθούν, να τα μεταχειρίζονται, να τα εκμεταλλεύονται πολιτικά. Μ’ άλλα λόγια είναι ανάγκη να κάνουν ίσα ίσα το αντίθετο από κείνο που έκανε ως τώρα το Ελλαδικό κράτος.
Κοινότης, έθνος και κράτος. Γνώμαι του Ίωνος Δραγούμη 1907-1919, 1923. 19.

Δύο παράδοσες μας κληροδότησε ο βυζαντινός πολιτισμός, μια τη σχολαστική λογιότατη και μια τη λαϊκή δημοτική. Αυτή η δεύτερη παράδοση είναι ο εσωτερικότερος και γνησιότερος κρίκος που μας συνεδένει με τους παλιότερους ελληνικούς πολιτισμούς όλους. Η άλλη μόνο φαινομενικά και εξωτερικά μάς θυμίζει τον αρχαίο ελληνικό και τον ελληνιστικό πολιτισμό και βαστάει ακόμα μερικά ξώφλοια της ψυχής μας, επειδή κολλήθηκε κιόλα του χριστιανισμού, που είναι η θρησκεία του βυζαντινού καιρού και η δική μας ίσαμε τώρα. Η λογιότατη παράδοση είναι το τελευταίο φανερό απομεινάρι του βυζαντινού πολιτισμού, σαν ένα ξερό φύλλο που δεν έπεσε ακόμα από το δέντρο. Ο χυμός του δέντρου είναι η δημοτική παράδοση. [...] Είναι σαν ένα ζεστό ρεύμα ζωής, που περνά αιώνες τώρα στα κατάβαθα της ψυχής των Ελλήνων και βαστά με την αιώνια ροή του την ενότητα ή ομοιότητα της μορφής της.
«Νεοελληνικός πολιτισμός». Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες (1903-1909). Ελληνικός πολιτισμός (1913). 1927. 189.

Η μουσική του τόπου σου συμπυκνώνει όλα τα αισθήματα της φυλής σου και, σαν την ακούς, ξυπνάει μέσα σου όλος ο Ελληνισμός και βράζει και σε αναστατώνει. Τα τραγούδια τα ελληνικά δυναμώνουν την ελληνική ψυχή σου και τη συνθέτουν, αφού την αναλύσουν πρώτα σε μύρια φώτα, πλούτη και χρώματα.
«Νεοελληνικός πολιτισμός». Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες (1903-1909). Ελληνικός πολιτισμός (1913). 1927. 222.

Γιατί να πασκίζουν να μιμηθούν ξένα μοντέλα κα ξένες τεχνοτροπίες; Γιατί να θέλουν και καλά να κοιτάζουν με ξένα μάτια, όταν είναι τόσο εύκολο τα δικά τους μάτια να ανοίξουν ορθάνοιχτα και να κοιτάξουν γύρω; Θάβρουν ό,τι θέλουν, φτάνει να προσέξουν, και, άμα αισθανθούν τα πράγματα που βλέπουν, θα τα εκφράσουν με το πινέλο τους καλύτερα από κάθε ξένο.
«Νεοελληνικός πολιτισμός». Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες (1903-1909). Ελληνικός πολιτισμός (1913). 1927. 224.

Το κράτος χρησιμεύει διά την αυτοσυντηρησίαν της φυλής, που είναι απείρως πολυτιμοτέρα από την απλήν αυτοσυντηρησίαν του κράτους. Διότι τα κράτη δεν δημιουργούν τίποτε, μόνον συντηρούν και υποβοηθούν, τα έθνη όμως δημιουργούν πολιτισμούς.
«Προγραμματικοί πολιτικοί στοχασμοί», Πολιτική Επιθεώρησις, 1916. Θ. Παπακωνσταντίνου (επιμ.), Ίων Δραγούμης και πολιτική πεζογραφία. Βασική Βιβλιοθήκη, 39. Εκδοτ. οίκος Ιωάννου Ν. Ζαχαροπούλου, 1957. 90.

Άλλη αθανασία ψυχής δεν υπάρχει παρά τα παιδιά, είτε πραγματικά, από σάρκα και κόκκαλα, είτε πνευματικά από ιδέες.
Σταμάτημα, 1917. Θ. Παπακωνσταντίνου (επιμ.), Ίων Δραγούμης και πολιτική πεζογραφία. Βασική Βιβλιοθήκη, 39. Εκδοτ. οίκος Ιωάννου Ν. Ζαχαροπούλου, 1957. ιε΄.

Οι ιδέες πρέπει να συμφωνούν με τα πράματα, και για να συμφωνούν πρέπει να βγαίνουν απ’ αυτά.
«Στρατός και άλλα» (1909). Ίων Δραγούμης, 10 άρθρα του στο «Νουμά», Έκδοση «Τύπου», [1920]. 73.

''Σιχαίνομαι τη φρονιμάδα σου. Αν μπορούσα να καταστρέψω μονος μου το κρατος το Ελληνικό θα το έκανα αμεσως. Τι χρησιμεύει ενα κράτος Ελληνικό που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική διορίζει προξένους στην Ανατολή και πρεσβεις στη Δυση και τους ξεπροβαδίζει με την μονάκριβη ευχή και οδηγία ''προσέχετε να μην γεννάτε ζητήματα'', Αν το κράτος δεν νοιώθει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει, δεν αξίζει να ζει.
Έχουμε δυνάμεις αμέρητες και στην Μακεδονία και στην Θράκη και σε όλη την Ανατολή. Και αν το κράτος δεν τις ξερει, δεν θα πει πως πρέπει να μην τις ξέρω και εγώ. Και αν το κράτος τις αφήνει κρυμμένες ή σκόρπιες και δεν θέλει να τις περιμαζέψει, δεν είναι λόγος να μην τις περιμαζέψω εγώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Ναι εσύ θα σώσεις το ρωμέικο, ω φρόνιμε. Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σε αυτόν έλαχε να σώσει το έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει.
Και αλήθεια να ήταν πως ούτε έναν Ελληνα δεν βρίσκεις στην Μακεδονία, πρεπει να ειναι Ελληνική η Μακεδονία. Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες και εμείς, και εκείνα που είναι δικά μας, και εκείνα δεν κρατούμε. Σκιαζόμαστε μην μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας. Με ντροπή μας μεγάλη και δειλά-δειλά ξεστομίζουμε πως έχουμε κάποια επιρροή στην Μακεδονία , γιατί τι θα πει η κοινή γνώμη αν μας ακούσει;
Αφού οι βουλγαροι την έχουν στο μάτι την Μακεδονία και φωνάζουν και την θέλουν δική τους, ταιριάζει να μην την θέλουμε εμείς; Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση η για το κράτος, έγινα για το έθνος, και το ξέρω επειδή γι' αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι.
Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνει οτι γίνει. Ξυπνώ καθε ύπνο, κεντρίζω καθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω καθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή. Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ . ''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Πηγή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "13 σκέψεις του Ίωνος Δραγούμη για την Ζωή, τον Άνθρωπο, την ξενομανία, την Νίκη, το Κράτος και τον Ελληνισμό"