THE ART OF WAR

Η μονομαχία όλων των εποχών, ΑΧΙΛΕΥΣ ΚΑΙ ΕΚΤOΡΑΣ,

δυο από τους σημαντικότερους ήρωες της ελληνικής μυθολογίας.

Εδω σκιαγραφείται μια ολόκληρη εποχή, κατά την οποία η έννοια του πολέμου ήταν ταυτόσημη με την έννοια της αρετής και της τέχνης.

Παρόλο που ο Όμηρος είναι ποιητής και όχι ιστορικός, ωστόσο, μέσα από τη μονομαχία των δύο ηρώων μας αποκαλύπτει με πειστικότητα τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονταν οι μάχες εκείνη την εποχή.

Οι ατομικές μονομαχίες και η επιδίωξη του προσωπικού κλέους ήταν για τους αρίστους τα ιδανικά για τα οποία εκπαιδεύονταν όλη τους τη ζωή, αφού ο πόλεμος θεωρείτο αποκλειστικό προνόμιο της αριστοκρατικής τάξης. Μονομαχίες σώμα με σώμα, σε μια αναμέτρηση όπου υπερισχύει ο καλύτερος στο σώμα και στο πνεύμα.Ατρόμητοι ήρωες που θα θεοποιηθούν κατά τα αρχαϊκά χρόνια και θα λατρευτούν ως πρότυπα ομορφιάς, αγωνιστικότητας και ηρωικού κλέους.

Σύντομα, η τακτική της μονομαχίας σώμα με σώμα που καθόριζε την έκβαση της μάχης στα ομηρικά χρόνια, αντικαταστάθηκε από μια νέα τακτική, που θα μονοπωλούσε τις πολεμικές επιχειρήσεις στον ελλαδικό χώρο σε όλη την διάρκεια των κλασικών χρόνων, την οπλιτική φάλαγγα.

Την ανάγκη γι’ αυτή την αλλαγή επέβαλε η εμφάνιση της πόλης ως νέο πλαίσιο δράσης και ανάπτυξης των πολιτών, η υπεράσπιση της οποίας χρειαζόταν πλέον ισχυρούς αμυντικούς μηχανισμούς που θα απέτρεπε να καταπάτηση των εδαφών της από τις γειτονικές πόλεις-κράτη.Έτσι, την τέχνη του πολέμου οικειοποιούνται ευρύτερες μάζες πολιτών, οι οποίοι επωμίζονταν την ευθύνη της υπεράσπισης της πόλης τους όταν το καλούσε η ανάγκη. Όσοι ήταν σε θέση να προμηθευτούν οι ίδιοι τον απαραίτητο εξοπλισμό, αποκτούσαν και την ιδιότητα του οπλίτη.

Σύντομα οι ηρωικές μονομαχίες αντικαταθιστώνται από μαχόμενους που προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα, παραταγμένους σε γραμμές που σχημάτιζαν μια συμπαγή μάζα που προστατευόταν από το αδιάσπαστο τείχος μιας νέας ασπίδας, η οποία θα έφερνε την επανάσταση στον τρόπο διεξαγωγής των μαχών.

Ο προηγούμενος τύπος ασπίδας, ο λεγόμενος Πύργος, που ακουμπούσε λόγω μεγέθους στο έδαφος, έκανε την δυνατότητα ελιγμών σχεδόν αδύνατη, γι’ αυτό και θεωρείτο καθαρά αμυντικό όπλο.

Τώρα, με την χρήση της νέας ασπίδας, οι οπλίτες είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν, να ελίσσονται, να αλλάζουν διάταξη και να πολεμούν με μεγαλύτερη ευχέρεια.

Το Όπλο (από όπου πήραν και το όνομά τους οι οπλίτες) ήταν στρογγυλή ασπίδα διαμέτρου 90 περίπου εκατοστών, όπου η λαβή είχε μετατεθεί από το κέντρο της ασπίδας στο άκρο της. Με αυτή την αλλαγή καλυπτόταν μόνο το αριστερό τμήμα του σώματος του οπλίτη, αφήνοντας ακάλυπτο το δεξί, την κάλυψη του οποίου αναλάμβανε ο συμπολεμιστής που βρισκόταν ακριβώς στα δεξιά του κ.ο.κ.

Η αλληλοκάλυψη των οπλιτών που αποτελούσαν την οπλιτική φάλαγγα, όπου κανείς δεν ήταν αναντικατάστατος και όλοι εξαρτιώνταν από όλους, γέννησε την έννοια της ισότητας. Η διεύρυνση του προνομίου της εκπαίδευσης στις πολεμικές τεχνικές και η ισότιμη συμμετοχή στην μάχη, οδήγησε στην ίση απονομή των λαφύρων, είτε επρόκειτο για όπλα είτε για γη.

Ήταν λοιπόν αναπόφευκτο η στρατιωτική ισότητα να οδηγήσει σταδιακά στην διεκδίκηση ισότητας συμμετοχής και στην πολιτική εξουσία, την οποία μέχρι τότε είχαν στα χέρια τους αποκλειστικά οι αριστοκράτες, αφού αυτοί ήταν οι μόνοι που γνώριζαν την τέχνη του πολέμου μέχρι τότε.

Ο φαλαγγίτης δεν έχει άλογα και δεν είναι εκπαιδευμένος σε μονομαχίες. Είναι πεζός με όπλα του ένα μακρύ δόρυ, ένα κοντό σπαθί και την νέα στρογγυλή ασπίδα, που καλύπτει το μισό σώμα του ίδιου και το μισό σώμα του διπλανού του. Πολεμούν ο ένας δίπλα στον άλλον, ο αριστοκράτης δίπλα στον αγρότη, ο πλούσιος δίπλα στον φτωχό, όπου η ζωή, η περιουσία και το μέλλον του ενός εξαρτάται από όλους τους υπόλοιπους, μια αδιάσπαστη έννοια συνοχής, αλληλεξάρτησης και ισότητας, σε μια μάχη για τη δόξα της πόλης και όχι των αριστοκρατών ή την ατομική δόξα (κλέος).Έτσι ξεκίνησε η έννοια της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Λίγο οξύμωρο, αν το σκεφτεί κανείς: η τέχνη του πολέμου να γεννά την ιδέα της δημοκρατίας… Από τότε μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει όσον αφορά στις πολεμικές τακτικές. Έχουμε φτάσει στο σημείο να γίνονται μάχες χωρίς την ανθρώπινη παρουσία στα πεδία των μαχών (παιχνίδια πολέμου). Όλα να γίνονται ηλεκτρονικά. Η εκπαίδευση γίνεται μέσα από ηλεκτρονικούς εξομοιωτές, που αντικαθιστούν τον αντίπαλο, αλλά και όλες τις συνθήκες της μάχης με απόλυτη ακρίβεια. Τα σενάρια πολέμου έχουν μεταφερθεί στις αίθουσες των υπολογιστών. Τα σύγχρονα όπλα δέχονται χειρισμούς εξ' αποστάσεως και εντοπίζουν τον στόχο με τη βοήθεια δορυφόρων.

Η απόβαση των πολέμων δεν εξαρτάται πλέον ούτε από την αριθμητική υπεροχή ούτε από την προσωπική ικανότητα του στρατιώτη. Νικά όποιος κατέχει την πιο σύγχρονη τεχνολογία. Όλα υπακούν σε αυτήν και χωρίς αυτήν τίποτα δεν μπορεί να τεθεί σε λειτουργία.
Ίσως σήμερα να έχουν γίνει πιο απρόσωπα τα πράγματα, να χάνονται ολόκληροι λαοί με το πάτημα ενός κουμπιού, όμως η τέχνη του πολέμου εξακολουθεί να υπάρχει. Φαίνεται μέσα από τα ονόματα με τα οποία βαπτίζονται τόσο οι πολεμικές επιχειρήσεις («καταιγίδα της ερήμου», «κόκκινος Οκτώβρης» κτλ) όσο και οι εξοπλισμοί.

Παραθέτω μερικούς για του λόγου το αληθές:
Αεροπλάνα:- mosquito (νυκτερινά καταδιωκτικά και βομβαρδιστικά-Αγγλία)- spitfire (καταδιωκτικά-Αγγλία)- hurricane (καταδιωκτικά-Αγγλία)- «ιπτάμενα φρούρια» (βομβαρδιστικά-USA)- mirage (καταδιωκτικά-Γαλλία)- phantom (καταδιωκτικά-USA)- starfighter ή «ιπτάμενα φέρετρα» (USA)- zero Mitsubishi (Ιαπωνία)- tomachok (καταδιωκτικά-Γερμανία)- hercules (μεταφορικά)- falcon (Γαλλία)
Άρματα μάχης:- challenger (Αγγλία)- panther (Γερμανία)- leopard (Γερμανία)

Ελικόπτερα:- hioui- apache- comache- puma (USA)- sea hawk- sea king

Υποβρύχια:- typhoon

Πύραυλοι:- patriot (αντι-αεροπορικοί εδάφους-αέρος)- sidewider (αέρος-αέρος)- sparrow (αέρος-αέρος)- penguin (εδάφους-θαλάσσης, θαλάσσης-θαλάσσης)
Βόμβες:- «μαύρη χήρα» (η βόμβα στη Χιροσίμα)Αντιαεροπορικά πυροβόλα:- άρτεμις (Ελλάδα)
Πλοία:- enterprise (αεροπλανοφόρο-USA)- πυρπολητής (κανονιοφόρο-Ελλάδα)- ζαν ντ’ αρκ (αεροπλανοφόρο-Γαλλία)

Ονόματα που εντυπωσιάζουν στο άκουσμά τους, αλλά που όμως δεν θα καλύψουν ποτέ την ζοφερότητα της επόμενης μέρας, όσο κι αν εξελιχθεί η ηλεκτρονική πλέον τέχνη του πολέμου...
ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ art & culture ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ Π.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "THE ART OF WAR"

"Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας" Αλεξανδρούπολη 10/12/11

Φωτογραφικό υλικό από την εισήγηση του κύριου Λυγερού στην Αλεξανδρούπολη με θέμα: "Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας".
Στην εισήγηση του ο κύριος Λυγερός τόνισε την σημασία της ΑΟΖ ως νομική ορολογία αλλά και την ανέλυσε μέσω μαθηματικών μοντέλων και πιο συγκεκριμένα μέσω της Θεωρίας των Διαγραμμάτων Voronoi. Επίσης, για ακόμη μια φορά σημείωσε την εξαιρετική σημασία που έχουν τα νησιά Ζουράφα και Γαύδος καθώς και το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ""Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας" Αλεξανδρούπολη 10/12/11"

Οι πιο «θανατηφόροι δικτάτορες»

Το 42χρονο καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι τελείωσε με τον εξεγερμένο λαό να πανηγυρίζει πάνω από το νεκρό σώμα του άλλοτε ισχυρού ηγέτη της πιο πλούσιας πετρελαιοπαραγωγού χώρας της βόρειας Αφρικής. Όμως ο... Συνταγματάρχης Καντάφι δεν κατατάσσεται ανάμεσα στους πιο «θανατηφόρους δικτάτορες», που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και μαζικές δολοφονίες, των τελευταίων 100 ετών. 

Οι δικτάτορες που οδήγησαν στο θάνατο περισσότερους από 1 εκατ. ανθρώπους, είτε προχωρώντας σε γενοκτονίες είτε μέσω κακής διαχείρισης πόρων που οδήγησε σε λιμοκτονία το λαό τους, είναι οι εξής:

  

12. Enver Pasha, Τουρκία 

Αριθμός νεκρών: από 1,1 εκατ. μέχρι 2,5 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 5 (1913-1918) 

Χειρότερο αδίκημα: Γενοκτονία των Αρμενίων 

Τύπος καθεστώτος: Στρατιωτικό 

Αιτία θανάτου: Σκοτώθηκε σε μάχη σύμφωνα με αρκετές πηγές

11. Kim II Sung, Βόρεια Κορέα 

Αριθμός νεκρών: 1,6 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 46 (1948-1994) 

Χειρότερο αδίκημα: Ο πόλεμος της Κορέας 

Τύπος καθεστώτος: Κομμουνιστικό 

Αιτία θανάτου: Καρδιακή προσβολή

10. Ho Chi Minh, Βόρειο Βιετνάμ 

Αριθμός νεκρών: 1,7 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 24 (1945-1969) 

Χειρότερο αδίκημα: Ο πόλεμος στο Βιετνάμ 

Τύπος καθεστώτος: Κομμουνιστικό 

Αιτία θανάτου: Καρδιακή ανεπάρκεια

  

9. Pol Pot, Καμπότζη 

Αριθμός νεκρών: από 1,7 εκατ. μέχρι 2,4 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 4 (1975-1979) 

Χειρότερο αδίκημα: Γενοκτονία στην Καμπότζη 

Τύπος καθεστώτος: Κομμουνιστικό 

Αιτία θανάτου: Άγνωστη

8. Saddam Hussein, Ιράκ 

Αριθμός νεκρών: 2 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 34 (1969-2003) 

Χειρότερο αδίκημα: Γενοκτονία των Κούρδων 

Τύπος καθεστώτος: Αυταρχικό 

Αιτία θανάτου: Εκτελέστηκε

7. Yahya Khan, Πακιστάν 

Αριθμός νεκρών: από 2 εκατ. μέχρι 12 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 2 (1969-1971) 

Χειρότερο αδίκημα: Γενοκτονία στο Μπαγκλαντές 

Τύπος καθεστώτος: Στρατιωτικό 

Αιτία θανάτου: Άγνωστη

6. Tojo Hideki, Ιαπωνία 

Αριθμός νεκρών: 4 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 3 (1941-1944) 

Χειρότερο αδίκημα: Γενοκτονία πολιτών κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου 

Τύπος καθεστώτος: Στρατιωτικό 

Αιτία θανάτου: Εκτελέστηκε

5. Hirohito, Ιαπωνία 

Αριθμός νεκρών: 6 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 62 (1926-1989) 

Χειρότερο αδίκημα: Σφαγή στη Nanking 

Τύπος καθεστώτος: Μοναρχία 

Αιτία θανάτου: Καρκίνος

4. Chiang Kai-Shek, Κίνα 

Αριθμός νεκρών: 10 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 18 (1928-1949) 

Χειρότερο αδίκημα: Σφαγές 

Τύπος καθεστώτος: Στρατιωτικό 

Αιτία θανάτου: Νεφρική ανεπάρκεια

3. Adolf Hitler, Γερμανία 

Αριθμός νεκρών: από 17 εκατ. μέχρι 20 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 11 (1934-1945) 

Χειρότερο αδίκημα: Το Ολοκαύτωμα 

Τύπος καθεστώτος: Φασιστικό 

Αιτία θανάτου: Αυτοκτονία

2. Joseph Stalin, USSR 

Αριθμός νεκρών: από 40 εκατ. μέχρι 62 εκατ.

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 12 (1941-1953) 

Χειρότερο αδίκημα: Στρατόπεδα Gulag 

Τύπος καθεστώτος: Κομμουνιστικό 

Αιτία θανάτου: Καρδιακή προσβολή

1. Mao Zedong, Κίνα 

Αριθμός νεκρών: από 45 εκατ. μέχρι 75 εκατ. 

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 34 (1943-1976) 

Χειρότερο αδίκημα: Η εποχή της πείνας στην Κίνα 

Τύπος καθεστώτος: Κομμουνιστικό 

Αιτία θανάτου: Καρδιακή προσβολή

ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ. ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ 

Jeffrey-Giorgos Andrea Papandreou

Αριθμός στοχευμένων-υποψήφιων νεκρών: 5.530.427 Ελληνες φορολογούμενοι.

Αριθμός παράπλευρων απωλειών: 4.469.573 (Σύνολο 10.000.000 Ελληνες)

Χρόνια που παρέμεινε στην εξουσία: 2 (2009 -         )

Χειρότερα αδικήματα: 2 χρόνια ψέμματα,εξοντωτικοί φόροι,κλοπή μισθών και συντάξεων,ανεργία,εξαθλίωση,ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας,υπόθαλψη εγκληματιών

Τύπος καθεστώτος: Κοινοβουλευτική δικτατορία.

Χαίρει άκρας υγείας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι πιο «θανατηφόροι δικτάτορες»"

ΩΣ ΠΟΤΕ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ?

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΩΣ ΠΟΤΕ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ?"

Ποια Χώρα χρωστάει σε ποιόν και πόσα.

Ενδιαφέρουσα γραφική παρουσίαση του BBC mobile του ποια Χώρα χρωστάει σε ποιόν και πόσα.
Έτσι, για να καταλαβαίνουμε καλύτερα το παιχνίδι !!!

http://www.bbc.co.uk/news/business-15748696


Κάνετε κλικ σε κάθε Χώρα που θέλετε να δείτε σε ποιές Χώρες χρωστάει σήμερα και πόσα. . . .
Τα βέλη δείχνουν από τον Χρεώστη προς τον Πιστωτή και το πάχος τους είναι ανάλογο προς το οφειλόμενο ποσό στο τέλος Ιουνίου 2011.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ποια Χώρα χρωστάει σε ποιόν και πόσα."

Ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου.

Αρχικώς θα τονίσουμε ότι αφενός το ισχυρότερο όπλο του ανθρώπου, η σημαντικότερη δυνατότητα, που του δόθηκε στον αγώνα του να προσεγγίσει του “Είναι” (όντως ύπαρξη), την τελειότητα & το όλον, είναι ο Έρως : Άλλωστε όπως λέγει ο Σωκράτης του «Συμποσίου, 192.e.10 – 193.a.1» : «Του ολοκλήρου η επιθυμία και η ορμή έχει το όνομα έρως – τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ διώξει ἔρως ὄνομα»!.

Άλλωστε ο αιώνας του σύμπαντος αισθητοποιεί την κίνησή του απάνω στην διαδοχική ταλάντωση που ενεργεί το φαινόμενο του αφανισμού και της ξαναδημιουργίας. Έτσι το σημείο που σχεδόν συναγγίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη με έναν απο τους βαθύτερους νόμους της φύσης είναι το ενικό γεγονός του έρωτα και του θανάτου. [1]

Αφετέρου ότι η ουσία της ανθρώπινης φύσης συνοδεύεται σταθερά από την «αρχή του Αντιθέτου». Άλλωστε «ἐκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίην» έλεγε ο Ηράκλειτος (απ. Νο.8).

Ο αυθεντικός έρωτας, δηλ., προϋποθέτει την υποταγή στην αρχή της κοσμικής αντίφασης.

Το ίδιο όμως και ο ίμερος, η αντιφατική σύσταση της ερωτικής ορμής, χαρακτηρίζεται από δύο συστατικές αρχές : την ηδονή και τη οδύνη ως στέρηση & κορεσμός μαζί, λαχτάρα και αποστροφή μαζί, δάκρυ και γέλωτας μαζί – «δακρυόεν γελάσασα» στον Όμηρο![2]

Μάλιστα η Σαπφώ – η αιολική ποιήτρια που ο ερωτικός της άθλος ταυτίζεται με τα έργα του Ηρακλή - είχε εφεύρει νέα μονάδα μέτρησης του ίμερου, την οποία δίνει η οργανική σύγκραση του “πόθου” και του “πόνου”. Όλη η ποίηση της Σαπφώς είναι αυτό το αρχιμήδειο «εύρηκα» της ερωτικής Φυσικής.

Κατά αυτή την έννοια η ουσία του Ίμερου είναι ο «πόθος» ως αμφίσημο έρεισμα του «πάθους». Από το «ποθώ» που αντιστοιχεί στο «έχειν και μη έχειν» (που ως άλλο σωκρατικό «Ἐν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα» καταδεικνύει την γνώση της απουσίας και την άγνοια της παρουσίας, ή την παρουσία της άγνοιας και την απουσία της γνώσης.) και στο «πάσχω» που δηλοί το Ηρακλείτειο «εἶμέν τε καὶ οὐκ εἶμεν – είμεθα και δεν είμεθα» (που καταδεικνύει την οντολογική πραγματικότητα του ανθρώπου : είμαστε της στιγμής : μια αείροη παρουσία – απουσία.). Μάλιστα ο ίμερος στον Όμηρο, στην Ιλιάδα ραψωδία Ψ’ σ. 14, είναι γείτονας του θρήνου : «και μεταξύ τους η Θέτις τον ίμερο του γόου όρθωσε – μετὰ δέ σφι Θέτις γόου ἵμερον ὦρσε».

Ως εκ τούτων μόνο ο ερωτικός δεσμός που πληρούται από την οδύνη του θανάτου είναι γνήσιος, μιας και μόνο τότε η ερωτική πλησμονή είναι ευγένεια της πενίας και αρχέγονη στέρηση απέναντι στο τέλειο και στο απόλυτο, στις αρχετυπικές καταβολές του όντος. Με άλλα λόγια μόνο ο ερωτικός δεσμός που στο σμίξιμο έχει την ένταση και την ποιότητα που μετριέται και βρίσκεται ισόμετρη προς την ένταση και τη σκληρότητα του θανάτου! Άλλωστε η ταύτιση του έρωτα και του θανάτου, κατά το ηρακλείτειο «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος», πρακτικά σημαίνει ότι η ερωτική ζωή είναι συνυφασμένη με τον πόνο. Ένα είδος πόνου ζωντανού, που δεν γαυριά, αλλά ούτε πραΰνεται ούτε μετριάζεται ούτε τελειώνει [3] – (εξ ου και η συνηθισμένη μορφή του έρωτα της υπερ-πλειοψηφίας των ανθρώπων είναι ολονυκτία καρικών γυναικών & σκηνοπηγία πτωμάτων).

Μάλιστα, για του λόγου το αληθές, μέσα στην ιστορία της παγκόσμιας τέχνης υπάρχουν πάμπολα παραδείγματα που το αποδεικνύουν. Υπάρχει, όμως, ένα παράδειγμα που το δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο: είναι η συναπαντή του Φάουστ και της Μαργαρίτας. Με αυτή, ο Γκαίτε θα χτίσει έναν μεγάλο έρωτα στην ιστορία της παγκόσμιας τέχνης. Έναν έρωτα που θα τον εξορύξει από τα κρύσταλλα της μεγάλης έμπνευσης. Τα υλικά του θα τα λάβει από τη στέρνα του Ομήρου με την Ανδρομάχη, του Δάντη με τη Βεατρίκη, του Πλάτωνα με τη Διοτίμα, του Σαίξπηρ με την Ιουλιέττα, του Ευριπίδη με την Μήδεια και την Άλκηστη. Και όχι αλλιώτικα, παρά καθώς όλοι εκείνοι οι μεγάλοι ερωτολόγοι, την ουσία του έρωτα θα την αποκαλύψει στην καταστροφή και την οδύνη.

Εν ολίγοις, ο Γκαίτε μας ξαναέδωσε με τη σειρά του το απόσταγμα της παλαιής σοφίας: ο έρωτας που δε φέρνει μέσα του σπόρο τη συφορά και το θάνατο είναι θέμα της κωμωδίας!

Έτσι καθώς θα τελειώσει η τρυφερή ιστορία, η μικρή Μαργαρίτα θα βρεθεί χρεωμένη με πολλαπλό άγος. Θα σκοτώσει το εξώγαμο μωρό της. Θα φαρμακώσει τη μητέρα της. Θα σταθεί αφορμή να σφαχτεί ο στρατιώτης αδερφός της. Θα δικάσει τον εαυτό της να της κοπεί το κεφάλι από τον ουδέτερο δήμιο. Και όλα αυτά τα φοβερά θα τα κάνει η Μαργαρίτα. Η παιδίσκη η ακηλίδωτη. Που πριν απαντήσει τον έρωτα, έζησε καθαρή όσο μια σταγόνα δροσιάς στο κύπελλο της αυγής.

Ο ορισμός, λοιπόν, που δόθηκε στον έρωτα, και που όλοι οι ποιητές τον διατύπωσαν με τα δικά τους λόγια ο καθένας, είναι ο ακόλουθος : έρωτας είναι τέχνη του να φεύγεις, έτσι που η σφαγή που νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από την σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά.[4]

Φανταστείτε μια ερωτευμένη γυναίκα (ή έναν ερωτευμένο νέο αντίστοιχα) που περιμένει τον εραστή/αγαπημένο της (ή την ερωμένη/αγαπημένη του αντίστοιχα), ο πόνος της έλλειψης που νιώθει….. δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Η γυναίκα όμως είναι η ευνοημένη της ερωτικής εκλογής, οι δεσμοί της με τον ίμερο/έρωτα είναι πολύ πιο οικείοι και ισχυροί από τους δεσμούς του άντρα και η μετοχή της στο ερωτικό αγαθό της χορηγεί ηγεμονικά προνόμια. Ακόμα και σε καθαρά υλική σφαίρα την ευαισθησία της στις προσβολές του ρίγους, που συνοδεύει την γενετήσια πράξη, χαρακτηρίζει εύνοια. Η Ελληνική μυθολογία μας παραδίδει την σχετική διένεξη των φύλων και την κρίση του ερμαφρόδιτου Τειρεσία, ο οποίος ελεεινολόγησε την ηδονιστική πενία του αρσενικού. «Αν είναι δέκα τα μερίδια ευχαρίστησης κατά την συνουσία, το ένα ανήκει στον άνδρας και τα υπόλοιπα στην γυναίκα – δέκα μοιρῶν περὶ τὰς συνουσίας οὐσῶν τὴν μὲν μίαν ἄνδρας ἥδεσθαι, τὰς δὲ ἐννέα γυναῖκας» είπε ο Τειρεσίας. [5]

Στον έρωτα δηλ. όλα γίνονται για το θηλυκό! Η Φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατελείωτη προσφορά, και θεία στέρηση για το θηλυκό. Πάντα, όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας : γιατί όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη, την έχει ο άντρας. Στην διαλεκτική με τον έρωτα η γυναίκα λαμβάνει 1 μέρος ερωτικής απουσίας & 9 μέρη ερωτικής παρουσίας, ενώ ο άνδρας το αντίστροφο (εξ ου και άλλοτε ο ένας και άλλοτε ο άλλος δεν “χορταίνουν” την πείνα τους, και το αποτέλεσμα είναι γνωστό).

Όμως o έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δυο όψεις του ίδιου προσώπου : επί παραδείγματι ένας δημοτικός 15-σύλλαβος που λέγει: «Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχει να διαλέξεις» αλλά κυρίως ο Ηράκλειτος που έλεγε: «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος» το επικυρώνει και κάνει τον Έρωτα να είναι η ιερογλυφική ονομασία του θανάτου και αντίστροφα! Ως εκ τούτου, και παραφράζοντας τα λόγια του Τειρεσία, αν «είναι δέκα τα μερίδια ερωτικού πόνου (μικρού θανάτου), το ένα ανήκει στον άνδρα και τα υπόλοιπα στην γυναίκα» : η σφαγή που βιώνει η γυναίκα, ο πόνος που νιώθει, ο βαθμός που πάσχει είναι ανάλογος.

Στην διαλεκτική με τον ερωτικό πόνο - ως μικρό θάνατο – η γυναίκα λαμβάνει 1 μέρος θανατηφόρου παρουσίας και 9 μέρη θανατηφόρου απουσίας, ενώ ο άνδρας το αντίστροφο – εξ ου και τον θάνατο οι γυναίκες τον αντιμετωπίζουν ξεσκίζοντας τα μάγουλά τους, κυρίως όμως με γοερά μοιρολόγια που σε ένταση και δυναμική δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα την ερωτική κορύφωση!

Εξ όλων αυτών συμπεραίνουμε ότι ο ερωτικός πόνος της «απαρνημένης» είναι ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου και μόνο αυτός αρκεί για να την ανυψώσει ως τα γόνατα των θεών !! [6]

Κατά αυτή την έννοια λέμε ότι το τιμιότερο έργο που θα είχε να παρουσιάσει ο άνθρωπος σαν απολογία μπροστά στην θεότητα και να το επικαλεσθεί για να μαρτυρήσει την αγωνιστική προθυμία του, δεν είναι ούτε η αρχιτεκτονική ούτε η μουσική τέχνη, αλλά μια ερωτευμένη γυναίκα, που ατενίζει ήρεμα από το παράθυρό της τη νύχτα και διαλέγεται με τα σκοτάδια της ερωτικής απουσίας της![7]

*******Μάλιστα τα ερωτικά έργα της γυναίκας αντιπροσωπεύουν την ανώτερη επίδοση του ανθρώπου και ουδέποτε θα μπορέσουμε να τα υμνήσουμε άξια! Και ακόμη πιο πέρα: τα μεγάλα έργα του ανθρώπου, που καθρεφτίζουν την ανεξάντλητη δυνατότητα της ανδρικής φύσης, δεν ημπορούν να υπομείνουν τη δοκιμασία της σύγκρισης με τα ερωτικά έργα της γυναίκας, εφόσον είναι αληθινά. Μάλιστα από την άποψη της ανδρείας ότι είναι ο ήρωας άνδρας ανάλογο και αντίστοιχο του είναι η ερωτευμένη γυναίκα, τα μεγάλα όμως κατορθώματα του ήρωα άνδρα υστερούν μπροστά σε θαυμάσια έργα εκείνης. Άλλωστε γνωστό είναι ότι η γυναίκα υπήρξε η μούσα της δημιουργίας. Οι μεγάλοι διδάσκαλοι του ανθρώπου δεν εζήτησαν να τους φωτίσουν οι θεοί, για να κάμουν το όραμά τους έργο. Εζήτησαν ταπεινά την συμπαράσταση και την εύνοια της γυναίκας, της μούσας! Η γυναίκα ανοίγει τις πύλες της ανδρικής ψυχής, αποσφραγίζει τους καταρράκτες του ίμερου/έρωτα, φέρνει τον άντρα σε φωτισμό και του διδάσκει του έρωτα. Είναι η σωκρατική Διοτίμα. Ταυτόχρονα όμως κατευθύνει την ερωτική του ορμή, καθοδηγεί την πορεία, εξευγενίζει το ήθος και ημερώνει την πράξη του. Αυτή την φορά είναι η φαουστική Μαργαρίτα. Ο έρωτάς της συνενώνει τη γνώση και την πράξη στη μεγαλειώδη σύνθεση, που ανεβάζει τον άντρα επάνω : το αιώνιο θηλυκό μας τραβάει ψηλά – όπως έλεγε ο Φάουστ! Η γυναίκα συνοδοιπόρος του άνδρα στην οδυνηρή του πορεία, εμπνεύστρια, φρουρός και οδηγήτρια, θα μεταλλάξει την οργή καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Ο μεγάλος, μάλιστα, λυρικός ποιητής & πεζογράφος Ράινερ Μαρια Ρίλκε (Rainer Maria Rilke) γνώρισε τη βαθειά φύση της γυναίκας όσο λίγοι και περιέγραψε το χρέος της προς τον άνδρα και τον Κόσμο με τρόπο απλό : συγκράτα τον! Έτσι η αντίληψη που θέλει το έργο του πολιτισμού να κατοπτρίζει τη δημιουργία του άντρα μόνο [ήρωες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, ποιητές], είναι παντελώς λάθος, μιας και παραβλέπει το γεγονός ότι η παρουσία της γυναίκας υπήρξε όρος εκ των «sine qua non, δηλαδή απαραίτητη προϋπόθεση»). Εξίσου λανθασμένο όμως είναι και το σύγχρονο κίνημα για την αποκατάσταση της γυναίκας (φεμινισμός), ανεξάρτητα αν εκφράζει τη δίκαιη αντίδραση στην πολυαιώνια υποτίμησή της, και αυτό διότι στηρίζεται στην εξωτερική όψη της δύναμης της γυναίκας αλλά παραβλέπει την πηγή της. Δυστυχώς. Και αυτό είναι μέγα λάθος. Ο φεμινισμός σήμερα κινδυνεύει να περιπέσει στη χονδροκόπο και άκριτη εξομοίωση των φύλων με την αγνόηση της φυσικής διαφοράς τους. Εκείνης της διαφοράς που καθρεπτίζεται στην μακάρια σύμπλεξη του αρχαίου γυμνού, που ηρεμεί ανάμεσα στον κοίλο Ερμή και στην κυρτή Αφροδίτη. Ο φεμινισμός αξιώνει και οι δύο θεοί να ευρίσκονται στην ίδια στάση. Εν ολίγοις η γυναίκα αντί να επιδιώκει την επανενθρόνιση της στο θρόνο της μούσας, κυνηγά μετά μανίας αφενός ανούσια και αφετέρου επικίνδυνα πράγματα!).[8] *******

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατά μία εκδοχή απαρνημένη και εγκαταλελειμμένη από τον Θησέα στην νήσο Δία/Νάξο Αριάδνη. Έπειτα ο Διόνυσος παντρεύεται την απαρνημένη που λαμβάνει δώρο από την Αφροδίτη και τις Ώρες ένα χρυσό στεφάνι. Η Αριάδνη μετά τον θάνατό της καταστερίζεται από τον Διόνυσο μαζί με το στεφάνι της ως Βόρειος Στέφανος (Γκέμμα)!!

Μια άλλη μορφή με την ίδια όμως ποιότητα και δυναμική είναι η Πηνελόπη, που ζει το κλίμα της απουσίας είκοσι έτη. Μάλιστα η Πηνελόπη δεν αποτελεί απλά ένα οικοδομικό εράνισμα στο γενικό σχέδιο της Οδύσσεια. Εάν το κεντρικό πρόβλημα του ομηρικού έπους είναι η δραματική κίνηση του ήρωα πάνω από καταιγίδες και κατακλυσμούς, που μέλλουν να τον οδηγήσουν στην τελική του υπαρκτική αυτό-βεβαίωση, την ίδια πορεία πρέπει να περπατήσει και η Πηνελόπη στην σιωπή και την απουσία – η άλλη μορφή των κινδύνων και των τεράτων του ομηρικού ήρωα – για να φθάσει στην δική της υπαρκτική αυτό-βεβαίωση, στην επιστροφή του αγαπημένου. Η Πηνελόπη πρέπει να καταταχθεί στις «απαρνημένες» και αξίζει περισσότερο από τον Οδυσσέα, τον ήρωα!![9]

Παράδειγμα είναι και η Ηρώ, η κόρη που με τον λύχνο (το άστρο) καθοδηγεί κατά την ενύπνιο διαδικασία τον αγαπημένο της να έρθει προς αυτή : η παρθένος κόρη που από τον πύργο της στην Σηστό του Βοσπόρου/Ελλήσποντου αγναντεύει τα αντικριστά ασιατικά παράλια και την εκεί πόλη της Αβύδου, περιμένοντα τον αγαπημένο της «ἱμερόει Λέανδρο – θελκτικό Λέανδρο» να έρθει κολυμπώντας από την μία άκρη στην άλλη, καθώς ήτο κάτοικοι αντικριστών πόλεων και κατά συνέπεια πολικά αντίθετα!

Το σπουδαιότερο όμως παράδειγμα είναι η Μαγδαληνή : Η Μαγδαληνή, η νύφη στα νερά. Συντροφιά με Νημερτή και Κυμοθόη, με Δωτώ και Πρωτώ, με Δεξαμένη και Φέρουσα. Είναι η σύνοδος και η συμβολή σε πολιτείες και πύλες παλαιές. Το Δίπυλο, η Τρίπολη, η Πεντάπολη, το Σεπτιμόντιο, ο Επτάλοφος. Στην μορφή της Μαγδαληνής συρρέουν και όρχουνται όλες οι θεμελιώδεις κατηγορίες του θηλυκού στην διαλεκτική του με τον άντρα: Η αγία μητέρα Ιοκάστη. Η σταμνοφόρος στο φιλιατρό του πηγαδιού. Η μοιχαλίδα, που κυνηγιέται να λιθασθεί από τον όχλο στην πλατιά ρούγα. Η πόρνη στο πανδοχείο της νύχτας, που δίνει τους μαύρους κρίκους των ματιών της, για να πάρει τα δηνάρια του στρατιώτη της λεγεώνας των Αγριοχοίρων. Η μυροφόρος, όταν πλένει με αλόη τα πόδια του άντρα εραστή, και τα σπογγίζει με το λαιμό και τα μαλλιά της. Και η άλλη Μαρία, που γονατίζει σιωπηλή μπροστά στα μάτια του δασκάλου, και διαλέγει την αγαθή μερίδα. Να ακούει. Να ακούει τα λόγια του, την ώρα που στάζει τη δροσιά της αυγής το περιβόλι. Η Μαγδαληνή δεν προπέμπει τον Ιησού στον Άδη, όπως έκαμε η Κίρκη, η Σίβυλλα και η Λιβιδώ. Αντίθετα, υποδέχεται τον άντρα που αγάπησε στους κήπους και στις ελιές, όταν εκείνος θα γυρίσει από την έκπληξη του θανάτου. Υποδέχεται, δηλ., και φιλοξενεί τον αιώνιο χωρισμό, ζωντανό και λειτουργικό και νύσσοντα στη συνείδηση της. Και τον μεταμορφώνει σε βασική θυρίδα των διαλογισμών της, όσο χρόνο της μέλλεται να ζήσει. Της μένει τώρα α θυμάται. Να θυμάται τον κλονισμό του φευγαλέου, και τους δονητούς οίστρους. Την στάση την αρχαία με τα ανοιχτά γόνατα και τα ανοιχτά μάτια. Και τις φωνές της, καθώς ανέβαινε στην παραλαλιά, όταν τις μεθούσε το σπίρτο του ονείρου. Έτσι στέκεται, και έτσι παντυχαίνει. Τον ζητεί καθισμένη στο λευκό μνημείο της απουσίας. Και σιγά – σιγά μαθαίνει να τρώει και να πίνει τη θύμηση του, όπως οι άλλοι τρώνε και πίνουν το κρασί και τον άρτο. Και κλαίει. Κλαίει ήσυχα, τραβηγμένη σε παράμερο μέρος. Γιατί τώρα είναι που έμαθε ότι δε θα τον ξαναγγίξει ποτέ. Εκείνο το αγρίμι, που αγκάλιαζε τρέμοντας κάτω από τα αγκάθια του λευκού θάμνου στους λόφους, έγινε το λευκό σημείο στα βάθη του σύμπαντος. Είναι και στέκει εκεί με το θάνατο του άστρου, τον αφεγγή και παγωμένο στους αιώνες αιώνων. Στην Μαγδαληνή ότι μένει είναι η μνήμη. Μονιά και μνημείο στο μυαλό της. Μέσα της έχει το λατομείο του μαρμάρου για τα αγάλματα, και την αλωνιά του σταριού για τους άρτους. Την σκηνή του κήπου τη σκέπασαν τα στερνά του λόγια : Μαρία με τα γλαρά μάτια, δεν θα μ’ αγγίξεις πια![10]

πηγή
Κεφάλας Ευστάθιος [Αμφικτύων] (15/12/2008, Ελλάς)

---

[1] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Ο Νηφομανής – η ποιητική του Σεφέρη, σελ. 37».
[2] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 190.

[3] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 201 & 351 – σχόλιο 212,12 – 26 & σχόλιο 213,22.

[4] Βλ Λιαντίνης Δημήτριος «Γκέμμα», σελ. 170.

[5] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 202 – 203.

[6] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 200.

[7] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 202.

[8] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 201 – 208

[9] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 195.

[10] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Γκέμμα», σελ. 197-198.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου."

Οι Έλληνες δουλεύουν τις περισσότερες ώρες στην ΕΕ, σύμφωνα με βρετανικά στατιστικά στοιχεία

  Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο Έρευνα για τις ώρες εργασίας σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πραγματοποίησε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Βρετανίας. Σύμφωνα με αυτήν, τις περισσότερες ώρες στην ΕΕ εργάζονται οι Έλληνες (42,2 ώρες την εβδομάδα).
Οι Γερμανοί εργάζονται 35,6 ώρες, οι Γάλλοι 38 ώρες, οι Βρετανοί 36,3 ώρες, ενώ τις λιγότερες εργάζονται οι Ιρλανδοί (35 ώρες)
Σύμφωνα με την έρευνα που πραγματοποίησε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Βρετανίας, οι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης σε Ελλάδα και Αυστρία εργάζονται περισσότερες ώρες (43,7) από ό,τι οι εργαζόμενοι στην υπόλοιπη ΕΕ.
Όπως αναφέρει και η εφημερίδα The Guardian, με το μέλλον του κοινού νομίσματος να είναι αβέβαιο, είναι εύκολο να καταφεύγει κανείς σε στερεότυπα. Η εφημερίδα επισημαίνει ότι τα στοιχεία αυτά εξηγούν γιατί οι Έλληνες πολίτες αισθάνονται πως δεν φταίνε για την κρίση.

Μάλιστα, ο Guardian δεν διστάζει να αντιπαραβάλει τα στοιχεία Ελλάδας και Γερμανίας.
Η εφημερίδα τονίζει ότι μια διαφορετική εικόνα μπορεί να προκύψει από τον δείκτη παραγωγικότητας. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, η Βρετανία βρίσκεται κάπου στη μέση της λίστας και η Ελλάδα ακόμα πιο χαμηλά (χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι ο δείκτης παραγωγικότητας στην Ελλάδα είναι 76,3, ενώ στη Γερμανία 123,7).

Τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Βρετανίας αφορούν το διάστημα Απρίλιο-Ιούνιο 20http://news.in.gr/economy/article/?aid=123114117211.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Έλληνες δουλεύουν τις περισσότερες ώρες στην ΕΕ, σύμφωνα με βρετανικά στατιστικά στοιχεία"

Στρατηγική και Ρόδος

Του Νίκου Λυγερού

Όταν είσαι ένα όμορφο νησί δεν έχεις ανάγκη από στρατηγική. Τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Τι ανάγκη έχει ένα τριαντάφυλλο από έναν ιππότη; Καμία, όσο το προστατεύει. Αν όμως λείψει κι εμφανιστεί η σελήνη με το τσεκούρι της, τότε δεν πέφτουν μόνο τα πέταλα. Όταν είσαι ένα όμορφο νησί, δεν κοιτάς τη θάλασσα. Η γη σου είναι πιο σημαντική. Τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Τι ανάγκη έχει η χαρά από γνώσεις; Η Ρόδος πιστεύει ότι είναι ανεξάρτητη και αυτόβουλη. Δεν λογαριάζει τα Δωδεκάνησα με τον ίδιο τρόπο. Θυμίζει την Κέρκυρα με το Ιόνιο. Διότι δεν συνειδητοποιεί ότι οι ανοιχτές δομές είναι αυτές που με την ανθεκτικότητά τους, της εξασφαλίζουν την ελευθερία της. Κοιτάζει περισσότερο την οικονομία και όχι τη στρατηγική, διότι θεωρεί ότι είναι πιο σημαντική αυτές τις μέρες, δίχως να υπολογίσει το βάθος του χρόνου. Κοιτάζει το παρόν και δεν βλέπει τη γέφυρα μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Θέλει άμεση λύση ακόμη και αν δεν έχει διάρκεια. Ενώ η Ανθρωπότητα και ο Χρόνος λειτουργούν σε άλλο πλαίσιο. Έχει το ρόλο της πριγκίπισσας και δεν προσέχει τι σημαίνει ευγενής στη στρατηγική. Προσέχει μόνο την άνεση και την ευχαρίστηση και προετοιμάζεται για τα παιδιά της, δίχως να αντιλαμβάνεται τις θυσίες που κάνει η στρατηγική για να αντέξει τις πιέσεις και τις αλλαγές φάσης. Λειτουργεί με την έννοια της περιόδου, ενώ η στρατηγική σκέφτεται με το χρόνο. Δεν μελετά το στρατηγικό σχεδιασμό και θέλει να αποκτήσει εμπειρίες, γιατί δεν ξέρει ότι είναι το συνονθύλευμα των λαθών. Νομίζει ότι διαθέτει μια κυρίαρχη στρατηγική, ενώ δεν κάνει ό,τι θέλει αλλά ό,τι μπορεί. Και βλέπει το έργο της στρατηγικής ως ουτοπικό, ενώ είναι το μόνο που έχει και βάθος και βαρύτητα. Δεν έχει βαριά βιομηχανία και βασίζεται στον τουρισμό αποκλειστικά, ενώ αν χρησιμοποιούσε το τρυπάνι που διαθέτει θα είχε στη διάθεσή της την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Κοιτάζει περισσότερο τις μάρκες παρά τα οικόσημα. Διαβάζει τις εφημερίδες και δεν της αρέσουν τα χοντρά βιβλία. Αν δεν ήταν όμως η ιστορία της, που είναι το έργο της στρατηγικής στην περιοχή, θα μιλούσε άλλη γλώσσα και δεν θα πρόσεχε τον ήλιο της δικαιοσύνης αλλά τη σελήνη της λήθης. Η στρατηγική θα προστατεύσει τη Ρόδο, ακόμα και αν η ίδια το μάθει μόνο από τα παιδιά της.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8233-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στρατηγική και Ρόδος"

Ν.Λυγερός "Στρατηγική και Οικονομία" Ρόδος 29/11/11

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού
με θέμα: "Στρατηγική και Οικονομία"
Δημοτικό Θέατρο Ρόδου
Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "Στρατηγική και Οικονομία" Ρόδος 29/11/11"

Το μυστήριο του αριθμού Φ

  H ύπαρξη «πεφωτισμένων ομάδων» οι οποίες διαφύλαξαν μέσα στους αιώνες την «απαγορευμένη γνώση» είναι ένα ελκυστικό σενάριο για τους ανθρώπους κάθε εποχής και φυσικά της δικής μας. Ετσι, οι υπερσύγχρονοι νανοσωλήνες μπορεί να έχουν αρχαίες ρίζες.

---

(350 KB)

Από τους ναυτίλους του Αιγαίου ως τον κοχλία του ιωνικού κίονα, το βήμα ανέλιξης ήταν ο περιβόητος αριθμός Φ

Η εκλαΐκευση της επιστήμης και της τεχνολογίας πέρασε από πολλά κόσκινα, από τα χρόνια του Ιουλίου Βερν ως σήμερα.

Αναμφίβολα όμως ένας αναγνώστης της προηγούμενης γενιάς νιώθει σοκαρισμένος από την απίστευτη ανατροπή που αυτή γνωρίζει την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα: αντί να εστιάζει τον μεγεθυντικό φακό της στο μέλλον, γυρίζει με όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο πιο σκοτεινό παρελθόν.

Απόδειξη αυτής της μεταστροφής είναι η τεράστια επιτυχία βιβλίων που ασχολούνται με τον αποκρυφισμό.

Από την «παιδική» σειρά του Χάρι Πότερ ως τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» και τα λοιπά πονήματα του Νταν Μπράουν, βλέπουμε να συγκινεί υπέρμετρα η προσπάθεια αποκάλυψης του δρόμου που συνέδεσε την ανωτερότητα του πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων με την Αναγέννηση και την τωρινή «Νέα Εποχή». Ενας δρόμος που έγινε δύσβατo μονοπάτι στα μεταβατικά χρόνια επικυριαρχίας του χριστιανισμού και στους σκονισμένους και ματωμένους αιώνες του Μεσαίωνα.

Κοινός τόπος των εμπορικά επιτυχημένων μυθιστορημάτων αυτού του τύπου η ύπαρξη «πεφωτισμένων ομάδων» που διαφύλαξαν «απαγορευμένη γνώση».

Από όλα αυτά εκείνο που κεντρίζει ιδιαίτερα τον αναγνώστη με επιστημονική περιέργεια είναι η ομολογουμένως συγκλονιστική διαιώνιση στον κόσμο μας ενός «χρυσού κανόνα».

Οι Ευρωπαίοι τον πρωτογνώρισαν στα κείμενα και στα οικοδομήματα των δικών μας προγόνων ως μια γεωμετρική αναλογία διαδοχικών ευθύγραμμων τμημάτων, ορθογωνίων ή όγκων, που είναι «η πιο αρμονική και αισθητικά ευχάριστη στο μάτι».

Την είχε βρει ο Πυθαγόρας - τον 5ο αιώνα π.X. - και την είχε απεικονίσει στο σύμβολο της σχολής του, το πεντάγραμμα.

 Επειτα την εφήρμοσαν ο Ικτίνος, ο Καλλικράτης και ο Φειδίας στον Παρθενώνα, τη διατύπωσε μαθηματικά ο Ευκλείδης - το 300 π.X. -, την υιοθέτησε ο Πλάτωνας στα ιδεατά του σχήματα που συνθέτουν τον κόσμο και με βάση αυτήν έχτισαν οι Ρωμαίοι το Κολοσσαίο και την Αψίδα του Θριάμβου του Μεγάλου Κωνσταντίνου...

Μετά τον Μεσαίωνα και με το πέρασμα της πνευματικής σκυτάλης στους Δυτικούς, την ξαναβρήκε ο Λεονάρντο Πιζάνο-Μπονάτσι (γνωστός ως Φιμπονάτσι) όταν διδάχθηκε από τους Μαυριτανούς το δεκαδικό σύστημα και τις μαθηματικές θεωρίες των Ελλήνων και των Ινδών. Την εισήγαγε στις αρχές του 12ου αιώνα στην Ιταλία και την υιοθέτησαν προπομποί της Αναγέννησης όπως ο Ντα Βίντσι, αργότερα ζωγράφοι όπως ο Μοντριάν και πολύ μετά ο Σαλβαντόρ Νταλί, μουσικοσυνθέτες όπως ο Μότσαρτ, ο Μπέλα Μπάρτοκ και ο Ντεμπυσί αλλά και σπουδαίοι αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα, όπως ο Λε Κορμπυζιέ. Την ίδια αυτή αναλογία ξαναβρήκαν οι επιστήμονες του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο όταν μέτρησαν τις Πυραμίδες.

(470 KB)

Οχι μόνο η Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι αλλά και οι πλέον δημοφιλείς σήμερα σταρ του σινεμά διαθέτουν αναλογίες προσώπου συμβατές προς τον Χρυσό Κανόνα.

Τα τελευταία 150 χρόνια - από τότε που ανακίνησε το θέμα ο γερμανός ψυχολόγος Theodor Fechner - ο «χρυσός κανόνας» αποκαλύπτεται συνεχώς να υπάρχει παντού στη φύση ως η βέλτιστη επιλογή ανάπτυξης ή αναδίπλωσης. Από τα πέταλα των λουλουδιών ως τα φύλλα των δένδρων και από τις έλικες των κοχυλιών ως τα τμήματα του σώματος των μελισσών, όλα μοιάζουν να ακολουθούν τη χρυσή αναλογία.

Την ίδια εκείνη αναλογία που βρίσκουμε μεταξύ των μελών καλοσχηματισμένων ανθρώπινων σωμάτων, των χαρακτηριστικών «κατά κοινή ομολογία» όμορφων προσώπων ή των - κατά τους οδοντιάτρους - τέλειων οδοντοστοιχιών... ακόμη και στη διατομή αυτού του DNA μας ή τις έλικες των γαλαξιών και τη στροφορμή μιας μαύρης τρύπας!

 Το αποκορύφωμα ήλθε πρόσφατα, όταν διαπιστώθηκε ότι και τα καλύτερα τεχνητά υλικά που κατασκεύασε ο άνθρωπος, οι νανοσωλήνες άνθρακα, έχουν δομή βασισμένη στα πλατωνικά πολύεδρα, που επίσης εμφανίζουν αυτή την αναλογία μεταξύ των τριγώνων που τα απαρτίζουν. Τέλος τέλος, μια καινοφανής μαθηματική θεωρία της περυσινής χρονιάς αποφάνθηκε ότι το Σύμπαν ολόκληρο είναι ένα πολύεδρο που θυμίζει μπάλα ποδοσφαίρου - που, φυσικά, υπόκειται στον «χρυσό κανόνα»...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το μυστήριο του αριθμού Φ"

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού "Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας"

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας".

Αλεξανδρούπολη, Grecotel ΕΓΝΑΤΙΑ, αίθουσα Σαμοθράκη.

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011, ώρα: 19.00

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εισήγηση του Νίκου Λυγερού "Το μέλλον της γης μας, η θάλασσά μας""

Ν.Λυγερός "Leonardo da Vinci" Ρόδος 1/12/11

Εισήγηση του Νίκου Λυγερού
με θέμα: "Leonardo da Vinci: Το αναγεννησιακό παράδειγμα της ιδιοφυΐας"
Ροταριανός Όμιλος Ρόδου
01/12/2011

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "Leonardo da Vinci" Ρόδος 1/12/11"

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Αρχαία μακεδονική επιγραφή

.

.

Η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων

(νέα στοιχεία από την Πέλλα)

.
.
Του Ιωάννη Μ. Ακαμάτη

.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα η γλώσσα που μιλούσε ο λαός των Μακεδόνων υπήρξε αντικείμενο συζητήσεων και διαφορετικών προσεγγίσεων. Από μερικούς μάλιστα ερευνητές, τον αμερικανό καθηγητή BORZA και τους μαθητές του, θεωρήθηκε πως το σύνολο των ελληνικών επιγραφών που βρέθηκε στη μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας ανήκουν στους συγγενείς των βασιλέων, αφού οι τάφοι είναι βασιλικοί. Η γλώσσα τους λένε είναι φυσικό να είναι η ελληνική αφού οι ίδιοι μελετητές υποστηρίζουν πως η βασιλική οικογένεια και η ανώτατη τάξη μόνο είχαν εξελληνιστεί. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι προφανές πως το επιχείρημα αυτό θα κατέπιπτε αν είχαμε ελληνικά κείμενα που ανήκουν στους κοινούς ανθρώπους και χρονολογούνται πριν από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της κοινής ελληνικής, ας πούμε πριν από τα μέσα του 4ου αι. π.Χ.
Το πρώιμο νεκροταφείο της Αγοράς της Πέλλας μας έδωσε τα πιο σημαντικά ευρήματα. Από το τέλος του 5ου αι. π.Χ. προέρχεται η επιτύμβια στήλη του Ξάνθου. Ενός φτωχού σχετικά παιδιού. Για να γίνει η μικρή στήλη ξαναχρησιμοποιήθηκε ένα κομμάτι μάρμαρο. Η επιγραφή στη στήλη γράφει: ΞΑΝΘΟΣ/ΔΗΜΗΤΡΙΟ/Υ ΚΑΙ ΑΜΑ/ΔΙΚΑΣ ΥΙΟΣ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει εδώ το μητρωνυμικό Αμαδίκα. Το όνομα αυτό φαίνεται πως προέρχεται από τη ρίζα αμ- από όπου και το ομηρικό ρήμα αμά-ω (αρχ=θερίζω) και τη μακεδονική κατάληξη δίκα, θυμηθείτε το όνομα Ευρυδίκα. Παρατηρείστε τον κανονικό σχηματισμό της μακεδονικής κατάληξης σε α αντί η. Τα πρόσφατα μάλιστα ευρήματα από τη Βεργίνα μας έδωσαν τρεις φορές το όνομα της μητέρας του Φιλίππου ως Ευρυδίκας και όχι Ευρυδίκης. Ετσι ενώ τα παραδείγματα πριν από μερικά χρόνια ήταν λιγοστά σήμερα καθημερινά αυξάνονται με τις ανακαλύψεις της αρχαιολογικής σκαπάνης. ας δείχνω μάλιστα εδώ δύο ευρήματα από το νεκροταφείο της Πέλλας, βγαλμένα από το χώμα πρόσφατα. Πρόκειται για χρυσά φύλλα με την ταυτότητα των νεκρών. Στο ένα φύλλο καταγράφεται το όνομα Ηγησίσκα, αντί του Ηγησίσκη, από το ρήμα ηγούμαι. Σας αναφέρω ακόμα πως η νεκρή ήταν ένα μικρό κορίτσι, έτσι είναι ίσκη=Ηγησίσκη. Στο άλλο καταγράφεται το όνομα Φιλοξένα.
‘Αλλο ένα εύρημα από το νεκροταφείο της περιοχής της Αγοράς ανήκει σε ένα ενεπίγραφο μολύβδινο έλασμα, ένα κατάδεσμο, όπως έλεγαν οι αρχαίοι. Είναι ένα σημαντικότατο απόκτημα της αρχαιολογικής έρευνας που πραγματοποιείται στη Μακεδονία τα τελευταία χρόνια. Το κείμενο αυτό, κατά την άποψή μου, μπορεί αποφασιστικά να βοηθήσει στην κατανόηση της Μακεδονικής διαλέκτου. Είναι ως αυτή τη στιγμή, το μοναδικό διαλεκτικό κείμενο της μακεδονικής. Η σημασία του αυξάνει ακόμα περισσότερο γιατί είναι σχετικά εκτεταμένο κείμενο. Αυτό το κείμενο που είναι έτοιμο προς δημοσίευση, μόλις εμφανιστεί, είμαι βέβαιος πως θα σχολιαστεί ευρύτατα από τους ειδικούς γλωσσολόγους. Η πινακίδα ήρθε στο φως μέσα σε ένα τάφο ενός ταπεινού ατόμου. Το κείμενο παρουσιάζει σχέσεις με την αττική στη σύνταξη. Ομως διαφέρει από την αττικο-ιωνική ομάδα στα εξής:

1. Το α και εδώ δεν γίνεται δευτερεύον η, βλ. πχ. Θετίμα, αντί Θετίμη, γάμαι αντί γήμαι, άλλα αντί άλλη, έρημα αντί έρημη, κακά αντί κακή.
2. Η συνίζηση του α και ο γίνεται α όχι ω, πχ. Ταν άλλαν πασάν αντί των άλλων πασών, χηράν αντί χηρών κ.λ.π.
3. Γενικά και άλλες ιδιαιετερότητες μας βοηθούν να κατατάξουμε την γλώσσα του κειμένου στην ομάδα των ΒΔ δωρικών ελληνικών βέβαια διαλέκτων. Αυτή λοιπόν είναι η Μακεδονική και αυτή εννοείται όταν ο Αλέξανδρος μιλά στους στρατιώτες του Μακεδονιστί.
Η Πέλλα, η πρωτεύουσα του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου και των διαδόχων τους αποκαλύπτει σταδιακά τα μυστικά της και καθημερινά επιβεβαιώνει την πεποίθηση του Ξενοφώντος που την αναφέρει ως την μεγίστην των εν Μακεδονία πόλεων. Η πόλη έγινε η πρωτεύουσα της μεγαλύτερης κοσμοκρατορίας που είχε γνωρίσει ο κόσμος ως τότε. Η πολιτική και στρατιωτική μεγαλοφυία των ανδρών της δημιούργησε τον ελληνιστικό κόσμο και έφερε τον ελληνισμό ως την Βακτρία και την Ινδική. Η ίδρυση τότε πάνω από 70 πόλεων μεταξύ των ακτών της Μεσογείου και της Ινδίας οδήγησε στην εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού στην οικουμένη. Μέσα στα απέραντα αυτά πλαίσια αναπτύχθηκε για πρώτη φορά μια παγκόσμια οικονομική συνεργασία, την κλίμακα της οποίας δεν είχε γνωρίσει η οικουμένη. Μπήκαν τα θεμέλια για την εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας (αττικής), που στη συνέχεια θα γίνει το μέσον επικοινωνίας των λαών. Πρέπει λοιπόν κανείς βάσιμα να υποστηρίξει πως χωρίς την πολιτική αυτή, που συλλαμβάνεται στην Πέλλα, δεν νοείται η ύπαρξη και η μακρόχρονη ανάπτυξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά ούτε και κατ’ επέκτασιν η διάδοση του δυτικού πολιτισμού. Οι αρχές της διαλλακτικής πολιτικής προς τους κατακτημένους λαούς είχαν τις ρίζες τους στην μακρόχρονη πολιτική του μακεδονικού βασιλείου απέναντι στους λαούς με τους οποίους συγκρούστηκαν. Οι νέες αρχές του κοσμοπολίτικου πνεύματος κατέλυσαν τις παλιότερες αντιλήψεις για διάκριση των λαών σε Ελληνες και βαρβάρους. Σε πολλές περιπτώσεις η μακεδονική μορφή διοίκησης, που ξεκινά από την Πέλλα, προπορεύτηκε κατά πολύ της εποχής της, έδειξε τέτοια πρωτοτυπία πνεύματος, που πραγματικά καθιερώθηκε σαν ένα επιβλητικό φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας.
Το παράδειγμα της Πέλλας όχι μόνο μας έδωσε πληθώρα νέων στοιχείων για την γλώσσα της, τη θρησκεία των κατοίκων της, τα ήθη και τα έθιμά τους, αλλά αναδεικνύεται και πηγή του σύγχρονου πνεύματος. Οι κάτοικοι της Πέλλας αποδεικνύονται κάθε μέρα και περισσότερο ομόγλωσσοι των υπολοίπων Ελλήνων, παρά και εις πείσμα πρόσφατων αμφισβητήσεων. Είδαμε ακόμα πως είχαν και των θεών τα ιδρύματα κοινά, και ήθεά Τε ομότροπα. Τα στοιχεία αυτά καλλιεργήθηκαν από ηγήτορες και λαό κατά τον λαμπρότερο τρόπο και μετουσιώθηκαν σε ένα ελληνιστικό πολιτισμό, πάνω στον οποίο στηρίζεται το σύνολο των ανθρωπιστικών κοινωνιών της γης.
Σαν κατακλείδα ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα του μεγάλου Αθηναίου ρήτορα ΙΣΟΚΡΑΤΗ που έζησε τον 5ο και 4ο αι. π.Χ. «Ομολογείται μεν γαρ την Μακεδονίαν πόλιν αρχαιοτάτην είναι και ελληνικοτάτην και μεγίστην και πάσιν ανθρώποις ονομαστοτάτην». Σε μετάφραση ο Ισοκράτης γράφει: Είναι κοινά παραδεκτό λοιπόν ότι η Μακεδονία είναι χώρα αρχαιοτάτη και πέρα για πέρα ελληνική και η πιο ξακουστή ανάμεσα σ όλους τους ανθρώπους». Αγαπητοί φίλοι, αυτή είναι η κληρονομιά μας. Ανάλογο είναι όμως και το μέγεθος της ευθύνης όλων μας.
.
.
Ο Ιωάννης Μ. Ακαμάτης είναι επίκουρος καθηγητής ΑΠΘ
Πηγή.
http://eistorias.wordpress.com/
.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ"

Κυπρος,οι εμπορικές σχέσεις έμμεσα δίνουν διεθνή υπόσταση στο ψευδοκράτος

Στα πλαίσια του δημοσίου συμφέροντος δίκαιης χρήσης και εκπαιδευτικούς λόγους – η Cyprus Action Network of America(CANA) διανέμει στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις που έχει τα δύο πιο κάτω δημόσια άρθρα που σχετίζονται με Εθνικά Ελληνικά Θέματα. Το πρώτο είναι κύριο άρθρο που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα στην εφημερίδα Ελευθερία που εκδίδεται στο Λονδίνο και το δεύτερο άρθρο/είδηση που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική Αρμενο- κυπριακή εφημερίδα GIBRAHAYER επίσης αυτή την εβδομάδα.
http://www.eleftheria.co.uk/ Κύριο άρθρο εβδομαδιαίας εφημερίδας «Ελευθερία» Λονδίνου 1.12.2011 σελ. 5

Ψευδοκράτος και εμπορικές σχέσεις

ΠΑΓΙΑ ΘΕΣΗ των Τούρκων ήταν και είναι να δοθεί στο ψευδοκράτος η δυνατότητα να αναπτύσσει εμπορικές σχέσεις με το εξωτερικό. Δηλαδή, με άλλα κράτη και ιδίως με την Ε.Ε. Γνωρίζουν οι Τούρκοι και οι εκάστοτε κατοχικοί ηγέτες ότι δεν είναι δυνατόν να ζητούν πολιτική και νομική αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος στη βόρεια Κύπρο. Ψηφίσματα του ΟΗΕ (541, 550 κ.ά.) αποφάσεις άλλων διεθνών Οργανισμών ( ΕΔΑΔ, Κοινοπολιτεία κ.λπ.) απαγορεύουν την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Γι ́αυτό, εκείνο που επιδιώκουν είναι οι εμπορικές σχέσεις, που έμμεσα δίνουν διεθνή υπόσταση στο ψευδοκράτος και αποτελούν προστάδιο της πλήρους αναγνώρισης. Διότι, όταν ένα αεροπλάνο προσγειώνεται στο παράνομο αεροδρόμιο Τύμπου, αυτό σημαίνει ότι κάποιες «Αρχές» έχουν έλεγχο του εναέριου χώρου και δίνουν άδεια σύμφωνα με τους κανόνες διεθνούς αεροπλοίας. Μόνον κράτη έχουν τέτοια αρμοδιότητα, άρα με αυτόν τον τρόπο το ψευδοκράτος αναγνωρίζεται διά της πλαγίας οδού.
Είναι γι ́αυτό που ο Τούρκος υπουργός Ευρώπη, Ε. Μπαγίς, εκλιπαρεί να επιτραπεί έστω και σε ένα αεροπλάνο της Γαλλίας, Βρετανίας ή Γερμανίας, να προσγειωθεί «νόμιμα» στην Τύμπου και τότε, υπόσχεται, θ’ ανοίξουν λιμάνια και αεροδρόμια της Τουρκίας για την Κύπρο! Προσπαθεί, δηλαδή, να παρακάμψει τις ευρωπαικές υποχρεώσεις της Τουρκίας, με αντάλλαγμα κάτι που πλήττει καίρια την Κυπριακή Δημοκρατία και αναβαθμίζει το ψευδοκράτος. Επικαλείται, μάλιστα, την Ταιβάν, για να ενισχύσει το επιχείρημά του ότι πρόκειται, τάχα, μόνο για εμπορικές σχέσεις. Η Ταιβάν είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Δεν έχει, πρώτα-πρώτα, στρατό κατοχής.

Η πολιτική αυτή των Τούρκων για ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων με το εξωτερικό υλοποιείται με τη δημιουργία «Γραφείων» σε διάφορες χώρες, τα οποία θεωρούνται «εμπορικά». Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για πολιτικο-διπλωματικά γραφεία προώθησης του ψευδοκράτους, διότι ανοίγονται και διατηρούνται εν ονόματι του κατοχικού καθεστώτος. Επομένως, οποιοδήποτε αναγνώριση σ ́αυτά τα «γραφεία», εμμέσως οδηγεί και σε αναγνώριση ή γνωστοποίηση της ύπαρξης του ψευδοκράτους.

Είναι γι ́αυτούς τους λόγους που εκφράσαμε έντονες επιφυλάξεις και προβληματισμούς για την αγωγή που κατέθεσε στις ΗΠΑ, εδώ και δύο χρόνια, εναντίον του ψευδοκράτους ως «εμπορικής επιχείρησης», ο Ελληνοαμερικανός δικηγόρος  ́Αθαν Τσιμπίδης, εκ μέρους 1037 Ε/κ προσφύγων. Οι Τούρκοι επιδιώκουν ακριβώς να αναγνωριστούν ότι έχουν εμπορικές σχέσεις με το εξωτερικό. Και μια αγωγή ενώπιον των αμερικανικών δικαστηρίων τούς καθιστά νόμιμους διάδικους, ανεξάρτητα από την έκβαση της δίκης.

Οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Εκτός από την έμμεση αναγνώριση του ψευδοκράτους, το αμερικανικό δικαστήριο πιθανόν να βγάλει απόφαση που να παραπέμπει για τις αποζημιώσεις που ζητούν οι 1037 Ε/κ ιδιοκτήτες γης στη λεγόμενη «Επιτροπή Αποζημιώσεων»(αφούείναι...δημιούργηματουΕΔΑΔ) καιέτσιναενισχύσειτην υπόστασή της, τη στιγμή κατά την οποία η κυπριακή κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα προσπαθούν να την εξουδετερώσουν.
Ορισμένα πράγματα είναι οφθαλμοφανέστατα και αυτονόητα. Οι εμπορικές σχέσεις του ψευδοκράτους που επιδιώκει ο Μπαγίς, δεν πρέπει να επιβεβαιωθούν και στο αμερικανικό δικαστήριο, ανεξάρτητα του αν οι προθέσεις του κ. Τσιμπίδη και των 1037 Ε/κ πελατών του είναι να χτυπήσουν την τουρκική κατοχή και να απαξιώσουν το ψευδοκράτος. Πετυχαίνουν, άθελά τους, ακριβώς το αντίθετο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κυπρος,οι εμπορικές σχέσεις έμμεσα δίνουν διεθνή υπόσταση στο ψευδοκράτος"

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ.Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Ο Σόλων γεννήθηκε στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο Εξεκεστίδης, ο οποίος καταγόταν από το γένος των Μεντιδών, όπου ανήκε και ο τελευταίος βασιλιάς της Αθήνας Κόδρος. H μητέρα του ήταν εξαδέλφη της μητέρας του τύραννου Πεισίστρατου και καταγόταν από το γένος των Νηλειδών.

Σόλων ο Αθηναίος 640-560 π.X. περίπου.
Μολονότι η γενιά του Σόλωνος ήταν αρχοντική, η οικογένειά του δεν ήταν πλούσια. Ετσι ο Σόλων αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον πατέρα του στο επάγγελμα του εμπόρου, που του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε πολλά μέρη και να αποκομίσει γνώσεις και σοφία εκτός από πλούτο. Ωστόσο ο Σόλων δεν ήταν μόνο έμπορος, ήταν και ποιητής.

Κατά τον Διογένη τον Λαέρτιο η ποιητική παραγωγή του Σόλωνος ανερχόταν σε 4.000 στίχους, εκ των οποίων έχουν διασωθεί γύρω στους 300.H ποίηση εκστρατεύει
Με όπλο ακριβώς την ποίησή του ο Σόλων έκανε την πρώτη του «εκστρατεία» εναντίον της πολιτικής ηττοπάθειας των συμπατριωτών του. Μετά τις άκαρπες προσπάθειες να ανακτήσουν τη Σαλαμίνα από τους Μεγαρείς, οι Αθηναίοι αποφάσισαν να ξεχάσουν το πρόβλημα και μάλιστα ψήφισαν νόμο με τον οποίον καταδικαζόταν σε θάνατο όποιος αναφερόταν στη Σαλαμίνα.
Μην αντέχοντας αυτόν τον παραλογισμό ο Σόλων πήγε μια ημέρα στην Αγορά και, υποκρινόμενος τον τρελό, άρχισε να απαγγέλλει ένα ποίημά του στο οποίο είχε δώσει τον τίτλο Σαλαμίς. Με τους στίχους του ο «τρελός» ποιητής υπενθύμιζε στους Αθηναίους ότι η Σαλαμίνα ήταν δική τους και ότι θα έπρεπε να την ξαναπάρουν από τους Μεγαρείς.

Με τους τελευταίους στίχους «Ισομεν εις Σαλαμίνα, μαχησόμενοι περί νήσου / ιμερτής χαλεπόν τ' αίσχος απωσόμενοι» («Πάμε στη Σαλαμίνα, να πολεμήσουμε για το ποθητό νησί και τη βαριά ντροπή να διώξουμε») οι Αθηναίοι ξεσηκώθηκαν και αποφάσισαν να ακολουθήσουν το σχέδιο του Σόλωνος. Στο ακρωτήριο της Κωλιάδος (τον σημερινό Αγιο Κοσμά) ο Σόλων συγκέντρωσε μια ομάδα πολεμιστών μεταμφιεσμένων σε γυναίκες που δήθεν έκαναν θυσία στο ιερό της Δήμητρας.

Υστερα έστειλε έναν έμπιστό του στη Σαλαμίνα ο οποίος, προσποιούμενος ότι τον είχαν εξορίσει οι Αθηναίοι, πληροφόρησε τους κατακτητές Μεγαρείς ότι οι Αθηναίες είχαν πάει σύσσωμες στο ιερό της Δήμητρας όπου βρίσκονταν απροστάτευτες. Οι Μεγαρείς, λαχταρώντας τη λεία, μπήκαν στα πλοία τους και αποβιβάστηκαν κοντά στο σημείο όπου πίστευαν ότι θα έβρισκαν μόνες τους τις Αθηναίες και έπεσαν στην παγίδα του Σόλωνος. Οι Αθηναίοι αποδεκάτισαν τους Μεγαρείς και κατόπιν, μαζί με τον Σόλωνα, απέπλευσαν για τη Σαλαμίνα και την κατέλαβαν. Αλλά η διελκυστίνδα Μεγαρέων και Αθηναίων για τη Σαλαμίνα συνεχίστηκε ώσπου, με τη διαιτησία της Σπάρτης, το νησί δόθηκε επιτέλους στην Αθήνα.
Ο επαχθής δανεισμός
Με την επιτυχία του στη Σαλαμίνα και με τη φήμη του σοφού, ο Σόλων εκλέχτηκε επώνυμος άρχων της Αθήνας για το έτος 594/3 π.X. με διευρυμένες εξουσίες: «διαλλακτής», για να μπορέσει να διευθετήσει τις ταξικές διενέξεις, και «νομοθέτης», για να ρυθμίσει τη νομοθεσία. Τις εξουσίες αυτές ο Σόλων θα πρέπει να τις διατήρησε και μετά το τέλος της αρχοντείας του, αφού οι νόμοι του τέθηκαν σε ισχύ γύρω στο 592-591 π.X.
Το κυριότερο από τα νομοθετικά μέτρα που έλαβε ο Σόλων ήταν η σεισάχθεια, νόμος που καταργούσε τα χρέη από δανεισμό με υποθήκη ακίνητης περιουσίας και επί σώμασι, δηλαδή τα χρέη κυρίως των αγροτών οι οποίοι, μη μπορώντας να τα ξεπληρώσουν, είχαν χάσει τις περιουσίες τους και είχαν πουληθεί δούλοι εντός και εκτός της Αττικής. Με τη σεισάχθεια ο Σόλων σήκωσε το άχθος - το βάρος - από τους ώμους των ασθενέστερων οικονομικά πολιτών, οι οποίοι είχαν περιέλθει σε κατάσταση κοινωνικής εξαθλίωσης. Οσοι είχαν πουληθεί δούλοι για χρέη απελευθερώθηκαν και επέστρεψαν στα σπίτια τους.
Το δεύτερο μέτρο που πήρε ο Σόλων ήταν να χωρίσει τους πολίτες της Αθήνας σε κοινωνικές τάξεις ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση και όχι με βάση την καταγωγή, όπως γινόταν ως τότε. Το σύστημα ήταν «τιμοκρατικό», από το τίμημα, δηλαδή το πόσο μπορούσε να αποτιμηθεί ο πολίτης με βάση την περιουσία του. Οι τρεις κοινωνικές τάξεις (Ιππείς, Ζευγίτες, Θήτες) διατηρήθηκαν αλλά οι ιππείς χωρίστηκαν στα δύο ανάλογα με τα οικονομικά τους.

Ετσι στην Αττική υπήρχαν πλέον τέσσερις κοινωνικές τάξεις: οι Πεντακοσιομέδιμνοι (Ιππείς οι οποίοι μπορούσαν να διατηρούν πολεμικά άλογα), δηλαδή όσοι είχαν ετήσιο εισόδημα πάνω από 500 μεδίμνους (δοχεία με τα οποία μετρούσαν κυρίως τα στερεά αγροτικά προϊόντα και χωρούσαν γύρω στα 25 κιλά) σε σιτάρι, λάδι ή αντίστοιχης αξίας χρήμα, οι Τριακοσιομέδιμνοι (Ιππείς) με το ανάλογο εισόδημα, και ακολουθούσαν οι Διακοσιομέδιμνοι (Ζευγίτες, που κατείχαν τουλάχιστον ένα ζευγάρι βόδια) και τελευταίοι οι Θήτες, που το εισόδημά τους προερχόταν από αμειβόμενη εργασία (θητεία) και ήταν μικρότερο των διακοσίων μεδίμνων. Ανάλογα ρυθμίστηκε και η φορολογία (εισφορές).
«Κοινά» για όλους
Παράλληλα ο Σόλων χώρισε την Αττική σε 48 ναυκραρίες που η καθεμιά τους είχε επικεφαλής τον ναύκραρο, ο οποίος φρόντιζε για την κατασκευή και τη συντήρηση των πολεμικών πλοίων καθώς και για την είσπραξη των εισφορών.

Κυρίαρχο διοικητικό σώμα της Αθήνας παρέμενε η Εκκλησία του Δήμου, που συνερχόταν στην Πνύκα, απαρτιζόταν από πολίτες άνω των 25 ετών και εξέλεγε τους άρχοντες της πόλης από τις δύο ανώτερες τάξεις. Ο Σόλων ίδρυσε τη Βουλή των Τετρακοσίων, σώμα συμβουλευτικό επί των προτάσεων που υποβάλλονταν στην Εκκλησία του Δήμου.
Ο Αρειος Πάγος εξακολούθησε να είναι το ανώτατο δικαστήριο του κράτους. Παράλληλα ο Σόλων ίδρυσε την Ηλιαία όπου συμμετείχαν όλοι οι πολίτες και όπου εκδικάζονταν οι υποθέσεις για όλα τα αδικήματα εκτός από τον φόνο, τον εμπρησμό και την απόπειρα κατάλυσης του πολιτεύματος, τα οποία εκδικάζονταν στον Αρειο Πάγο. Οι αποφάσεις των αρχόντων έπαψαν να είναι τελεσίδικες και μπορούσαν να εφεσιβληθούν στην Ηλιαία.
Με τον Σόλωνα αρχίζει και το δικαίωμα της διαθήκης. Ως τότε την περιουσία όποιου πέθαινε άτεκνος την κληρονομούσαν οι συγγενείς του. Στο εξής ο πολίτης χωρίς παιδιά μπορούσε να κληροδοτήσει τα υπάρχοντά του σε όποιον ήθελε.
Σοβαρό παράπτωμα για τον Σόλωνα ήταν η αδιαφορία του πολίτη για τα κοινά. Θέσπισε λοιπόν νόμο ο οποίος προέβλεπε τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων όσων δεν συντάσσονταν με κάποια από τις αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις.
Δικαιότεροι νόμοι
Οι νόμοι του Σόλωνος γράφτηκαν σε ξύλινους πίνακες που περιστρέφονταν γύρω από έναν άξονα - γι' αυτό και ονομάστηκαν άξονες - και στήθηκαν στο Πρυτανείο ώστε να μπορούν να τους διαβάζουν όλοι οι πολίτες.
Μολονότι ο Σόλων δεν πρόσφερε στην Αθήνα την απόλυτη κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτική σύμπνοια - οι αγρότες περίμεναν αναδασμό της γης και οι ευπατρίδες ήθελαν να μη θιγούν τα προνόμιά τους - οι νόμοι του, αντικαθιστώντας τους άδικους «δρακόντειους» νόμους του Δράκοντα, κατόρθωσαν να περιορίσουν την κοινωνική αδικία και να δώσουν στην Αθήνα μια βάση για αντιπροσωπευτικότερο πολιτικό σύστημα.
Αφού ολοκλήρωσε το έργο του ο Σόλων έφυγε από την Αθήνα εξορκίζοντας τους συμπολίτες του να μην αλλάξουν τους νόμους του για δέκα - άλλες πηγές λένε για εκατό - χρόνια και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, στην Κύπρο και αλλού. H φήμη του απλώθηκε σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο συγκαταλέγοντάς τον ανάμεσα στους επτά σοφούς. H θρυλική συνάντησή του με τον βασιλιά της Λυδίας Κροίσο, που την αναφέρει ο Ηρόδοτος και από την οποία προέρχεται το απόφθεγμα «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», φαίνεται ότι δεν έχει ιστορική βάση.
Ο Σόλων επέστρεψε στην Αθήνα το 562 π.X. και τη βρήκε να σπαράζεται πάλι από πολιτικές έριδες. Προσπάθησε να αποτρέψει την τυραννίδα του Πεισίστρατου αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Πεισίστρατος κατέλαβε την εξουσία ως τύραννος το 560 π.X. και τον ίδιον χρόνο πέθανε ο Σόλων.
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΖΕΝΑΚΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ.Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ"