Για τους δέκα γέρους μας, μωρέ!

Το θεατρικό έργο του Ν. Λυγερού "Για τους δέκα γέρους μας, μωρέ!" γράφτηκε
κατόπιν παραγγελίας της δασκάλας της Έκτης Τάξης του Δημοτικού Σχολείου
Ανωγείων κυρίας Δραμουντάνη Ζαφειρένιας για την εορτή της 25ης Μαρτίου. Το
θέμα σχετίζεται με την καταστροφή του χωριού από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια
της επανάστασης.

Ν.Λυγερός

Οι άντρες των Ανωγείων ήταν στη μάχη της Μεσάρας. Τότε, ο Σερίφ Πασάς θέλησε να χτυπήσει τα Ανώγεια, διότι είχαν γίνει το κέντρο των αγωνιστών. Έτσι, ανέβηκε με δύο χιλιάδες πολεμιστές κι έφτασε από το χωρίο Γωνιές. Για καλή τους τύχη τα γυναικόπαιδα είχαν βρει καταφύγιο στον Ψηλορείτη. Είχαν μείνει όμως οι δέκα γέροι μας που δεν θέλησαν να εγκαταλείψουν το χωριό μας. Όταν έφτασε στα Ανώγεια ο Σερίφ Πασάς κι είδε μόνο τους ηλικιωμένους ανωγειανούς εκνευρίστηκε. Είχε φέρει δυο χιλιάδες για δέκα ανθρώπους. Τους ανέκρινε και του απάντησαν.

-Μη ρωτάς για άλλους.

-Μόνο εμείς είμαστε εδώ.

-Άλλοι δεν χρειάζονται για σένα.

Τους αργοκοίταξε και διέταξε να τους πιάσουν όλους. Όμως οι γέροι, ακόμα και με δεσμά, δε σταμάτησαν.

-Εμείς ζητήσαμε να μείνουμε.

-Ποιον να φοβηθούμε;

-Τον θάνατο τον έχουμε σύντροφο εδώ.

Οι απαντήσεις τους τον εξόργισαν περισσότερο, δεν έφτανε που δεν μπορούσε να δώσει μάχη, αυτοί οι δέκα γέροι γελούσαν μαζί του. Διέταξε να τους σκοτώσουν έναν έναν, για να απολαύσει τον πόνο τους.

-Είμαστε ήδη νεκροί για σένα.

-Δεν μπορείς να κάψεις το φως.

-Είμαστε ελεύθεροι τώρα.

Κανένας από τους γέρους δεν δάκρυσε από τον θάνατο των άλλων. Παρέμειναν σιωπηλοί όλοι τους εκτός από τον τελευταίο που άρχισε το μοιρολόι για τους νεκρούς του. Ξαφνικά σταμάτησε και είπε στον Πασά.

-Η γενναιότητά σου θα μείνει ξακουστή! Μάχεσαι, Τούρκε, για την Αυτοκρατορία σου και σκότωσες δέκα γέρους. Άξιος!

Ο Πασάς δεν άντεξε άλλο και τον σκότωσε ο ίδιος με τα χέρια του, για να μην ακούσει πια τους γέρους να του απαντούν. Ύστερα, οι πολεμιστές τους έβαλαν φωτιά σε όλα τα σπίτια του χωριού. Για να μη μείνει τίποτα κι έφυγαν ενώ η φωτιά έτρωγε ακόμα τα Ανώγεια.
Όταν έφτασαν μετά από ώρες τα γυναικόπαιδα κι είδαν τους δέκα γέρους νεκρούς και τα σπίτια καμένα, η κραυγή τους ακούστηκε παντού. Πήραν τα δέκα κορμιά που είχαν γίνει πια το σώμα των γέρων και τα έθαψαν μαζί. Τα εγγόνια τους έβαλαν τους σταυρούς στολισμένους με λουλούδια του κάμπου. Τότε έφτασαν οι άντρες. Έμαθαν τι είχε γίνει και πώς άντεξαν οι γέροι. Παρέμειναν σιωπηλοί όλοι, εκτός από τον παπά στο νεκροταφείο. Αλλά μόλις τελείωσε, αποφάσισαν να ανταποδώσουν το θανατηφόρο χτύπημα του πασά κι όταν συμφώνησαν για το σχέδιο δράσης, ακούστηκε παντού:

-Για τους δέκα γέρους μας, μωρέ !

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8618-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Για τους δέκα γέρους μας, μωρέ!"

Οι τελευταίοι σκλάβοι μας

Το θεατρικό έργο του Ν. Λυγερού "Οι τελευταίοι σκλάβοι μας" γράφτηκε κατόπιν
παραγγελίας της δασκάλας της Έκτης τάξης του Δημοτικού Σχολείου Ανωγείων
κυρίας Δραμουντάνη Ζαφειρένιας για την εορτή της 25ης Μαρτίου. Το θέμα
σχετίζεται με πραγματικά γεγονότα πριν την έναρξη της επανάστασης του 1821 στην
Κρήτη.

Ν.Λυγερός

-Ως εδώ ήταν !
-Τι έγινε;
-Το απαράδεκτο.
-Πες μας, δεν ξέρουμε τίποτα.
-Ένας Τούρκος έφιππος βρήκε ένα δικό μας πάνω στο άλογο.
-Και τι έκανε ο δικός μας;
-Κατέβηκε για να δείξει υποταγή.
-Δεν έπρεπε.
-Το ξέρω.
-Και τι έγινε λοιπόν;
-Τι είπε ο Τούρκος;
-«Γιάντα μωρέ γκαούρη, επέζεψες για να καβαλικέψεις εμένα!» και τον πυροβόλησε.
-Τι ήθελε να δείξει υποταγή αφού όλα τους φταίνε.
-Εμείς φταίμε που τα ανεχόμαστε.
-Και τι θέλεις να κάνουμε;
-Να αντισταθούμε !
-Δεν βλέπεις ότι οι δικοί μας δεν είναι έτοιμοι!
-Δεν έχει σημασία! Θα τον ετοιμάσουμε!
-Πως;
-Με τις πράξεις μας!
-Και τι μπορούν να κάνουν αυτές;
-Να δείξουν το παράδειγμα.
-Δεν θα το αντέξουν οι δικοί μας…
-Ούτε εμείς…
-Τι εννοείς;
-Κάθε πράξη θα είναι και μια θυσία !
-Τι σε φοβίζει;
-Δεν είμαστε αρκετοί για το θάνατο…
-Και είμαστε για την σκλαβιά;
-Από τις εκατό εκκλησίες του Μεγάλου Κάστρου του Ηρακλείου μας άφησαν μόνο μία για τη θρησκεία μας.
-Όλες οι άλλες έγιναν τζαμιά και αποθήκες.
-Υποχρέωσαν τους δικούς μας να κατεβάσουν όλες τις καμπάνες μας και να χρησιμοποιούν μόνο σήμαντρα…
-Ντροπή μας !
-Και τι ήθελες να κάνουν;
-Να πεθάνουν όλοι για τις καμπάνες.
-Αυτές οι καμπάνες είναι ιερές.
-Το ίδιο και ο λαός μας.
-Δεν έχει πια σημασία τι έγινε αλλά τι θα κάνουμε εμείς τώρα.
-Φτάνει πια !
-Τι φτάνει πια;
-Η σκλαβιά !
-Ας αρχίσει ο θάνατος λοιπόν !
-Άλλο θέλω να πω.
-Πες μας λοιπόν.
-Δεν θέλω να πεθάνω σκλάβος.
-Ούτε εγώ.
-Θα είμαστε λοιπόν οι τελευταίοι.
-Έτσι τα παιδιά μας θα είναι οι πρώτοι ελεύθεροι άνθρωποι.
-Κι ελεύθεροι χριστιανοί.
-Μήπως ξέχασες κάτι;
-Τι πράγμα;
-Οι Τούρκοι μόλις έμαθαν για την έναρξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο…
-Άρχισαν φοβερές σφαγές σε όλα τα μέρη μας.
-Επειδή φοβούνται τους Κρητικούς!
-Και καλά κάνουν!
-Ναι, αλλά στα Χανιά απαγχονίστηκαν ο επίσκοπος Κισσάμου και ο επίσκοπος Κυδωνίας.
-Καθώς και ηγούμενοι μοναστηριών.
-Έχασαν τη ζωή τους πάνω από τετρακόσιοι χριστιανοί.
-Ένας για κάθε χρόνο σκλαβιάς.
-Και γι’ αυτό φτάνει πια!
-Αν αρχίσουμε κι εμείς την επανάσταση ξέρετε πόσους άλλους νεκρούς θα έχουμε.
-Η Κρήτη θα το αντέξει!
-Εμείς όμως;
-Ανοίγονται άλλα μέτωπα με τους Τούρκους, θα βοηθήσουμε τους δικούς μας στη Πελοπόννησο.
-Σωστός!
-Είμαστε Έλληνες δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να παλεύουν μόνοι τους με τη βαρβαρότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
-Τέτοια λένε και οι Φιλικοί!
-Τότε θα γίνουμε κι εμείς Φιλικοί.
-Κοίτα όμως που τους οδήγησε…
-Οι Φιλικοί δεν κοιτάζουν τα σπίτια τους και τα χωράφια τους, μόνο την πατρίδα βλέπουν.
-Τι εννοείς;
-Δεν είναι τσιφλικάδες!
-Ούτε ραγιάδες!
-Είναι αδέρφια μας, τότε.
-Έτσι είμαστε!
-Θα σημάνουν οι καμπάνες μας.
-Κι ας μην τις ακούσουμε εμείς.
-Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.
-Εκτός από τη ζωή μας.
-Οι δικοί μας θα θυμούνται το θάνατό μας.
-Αλλιώς, θα είναι και αυτοί σκλάβοι.
-Όχι, δεν πρόκειται να γίνει αυτό.
-Είμαστε μαζί σου.
-Κι εγώ!
-Μα εσύ έλεγες πως θα πεθάνουμε.
-Και τι νόμιζες ότι δεν θα είμαι κι εγώ στη γιορτή.
-Είσαι απίστευτος.
-Έλληνας είμαι!

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8617-fr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι τελευταίοι σκλάβοι μας"

Η επιστροφή του λεβέντη της Κυθρέας Τα οστά του Χρίστου Χριστίδη και άλλων 23 αγνοούμενων εντοπίστηκαν στο Μπέι Κιόι

ΤΟΥΛΟΥΚΑ ΠΑΡΠΑ

Οτραγικός επίλογος μιας ακόμη ανθρώπινης ιστορίας που άρχισε το καλοκαίρι του 1974, θα γραφτεί στην προσφυγιά με δάκρυα θλίψης, στην κηδεία του Χρίστου Χριστίδη στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο νέο κοιμητήριο Λευκωσίας, το ερχόμενο Σάββατο, στις 11.00 το πρωί. Τα [ λείψανα του λεβέντη της Κυθρέας με ρίζες από το Δίκωμο εντοπίστηκαν πρόσφατα και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DΝΑ.
Όπως αναφέρει ο εκ των ανιψιών του Λέανδρος Χριστίδης, ο θείος του συνελήφθη το πρωινό της 15ης Αυγούστου 1974 στη Βώνη, μαζί με άλλους εννέα πολίτες και 35 στρατιώτες. Όλοι τους είχαν εγκλωβιστεί από την προηγουμένη ημέρα στη Βώνη και είχαν φιλοξενηθεί σε δύο σπίτια. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των γυναικών που τους είχαν φιλοξενήσει, η ομάδα αυτή των 45 συλληφθέντων διετάχθηκε από τρεις γνωστούς ενόπλους Τουρκοκυπρίους από τα γειτονικά χωριά Επηχώ και Μπέι Κιόι, να περπατήσει σε πορεία προς το χωριό Επηχώ. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη τους και ήσαν όλοι τους καταγεγραμμένοι στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έλαβε η ΔΕΑ (Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων) από την τουρκοκυπριακή πλευρά, το 2005 Τουρκοκύπριοι αρχαιολόγοι βρήκαν σε αρχαίο τάφο - σπηλιά κοντά στο τουρκικό χωριό Μπέι Κιόι τα λείψανα 24 ανθρώπων.

Το 2006 παρέδωσαν σε σωρό τα λείψανα στη ΔΕΑ. Η ταυτοποίηση των οστών με την μέθοδο του DΝΑ που ακολούθησε, κατέδειξε ότι αυτά ανήκαν σε ανθρώπους της ομάδας των 45 που συνελήφθησαν και αγνοούντο. Ένας από αυτούς και ο Χρίστος Χριστίδης. Με μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Όλα τα κρανία έφεραν δύο τρύπες, γεγονός που αποκαλύπτει ότι όλοι τους δολοφονήθηκαν με δύο σφαίρες στο κεφάλι και ακολούθως τα σώματά τους πετάχτηκαν στη σπηλιά.

Σύμφωνα πάντα με την έρευνα που διενήργησε ο Λέανδρος Χριστίδης, ο μέχρι πρόσφατα αγνοούμενος θείος του γεννήθηκε το 1906 στην Κυθρέα. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα έξι παιδιά του Παύλου Χατζηχρίστου από την ενορία Συρκανιά της Κυθρέας και της Μαρίτσας, το γένος Σαββίδη, από το Δίκωμο. Όταν αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο, μετέβη στη Μασσαλία της Γαλλίας, όπου παρακολούθησε μαθήματα Ηλεκτρολογίας. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση εμπορίου και του νερόμυλου στη Συρκανιά της Κυθρέας, αφού ο πατέρας του είχε πεθάνει νέος. Σε κατοπινό στάδιο αγόρασε και τον μεγάλο νερόμυλο που βρισκόταν πλησίον της πηγής του Κεφαλόβρυσου.

Εκτός από το άλεσμα σιταριού στο νερόμυλο του Κεφαλόβρυσου, είχε διαμορφώσει και χώρο εκεί όπου εμφιάλωνε γκαζόζες, τις οποίες πωλούσε.

Το 1956 μαζί με τους αδελφούς του Γιώργο και Σάββα Χριστίδη (μετέπειτα δήμαρχο Κυθρέας) απεφάσισαν τη μετατροπή του νερόμυλου σε σύγχρονο ηλεκτροκίνητο εργοστάσιο αλευροποιίας και έτσι δημιουργήθηκε η πολύ γνωστή, μέχρι το 1974, επιχείρηση αλευροποιίας των Αδελφών Χριστίδη στον Κεφαλόβρυσο Κυθρέας.

Αναφέρει ο Λέανδρος Χριστίδης για τον θείο του: «Σε όλη τη ζωή του υπήρξε ένας φιλήσυχος και πολύ εργατικός άνθρωπος. Διετέλεσε για πολλά χρόνια επίτροπος στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας της Κυθρέας. Παντρεύτηκε τη θεία Άννα, το γένος Πετράκη από τη Θετόκου της Κυθρέας. Δεν απέκτησαν παιδιά. Παιδιά τους όμως ήσαν όλοι εμείς, τα 13 τους ανίψια, στα οποία είχαν μεγάλη αγάπη. Η θεία Άννα πέθανε από ασθένεια λίγα χρόνια πριν το 1974».

τις τραγικες εκεινες μερες
Για το τι έγινε εκείνες τις μαύρες μέρες του 1974 που οδήγησαν στον χαμό του λεβέντη της Κυθρέας, αναφέρει ο Λέανδρος Χριστίδης: «Χαράματα της 14ης Αυγούστου 1974, η Κυθρέα συγκλονιζόταν από τις εκρήξεις των βομβών των τουρκικών αεροπλάνων που σφυρoκοπούσαν την αμυντική γραμμή της Εθνικής Φρουράς στη γειτονική Μια Μηλιά. Οι δύο αδελφοί, Χρίστος και Σάββας, έκλεισαν προσωρινά, όπως πίστευαν, τον αλευρόμυλο που τότε εργαζόταν νυχθημερόν για να καλύψει τις έκτακτες ανάγκες που είχαν προκύψει από το κλείσιμο των αλευρομύλων της Λευκωσίας που ευρίσκοντο κοντά στην πράσινη γραμμή. Αποφάσισαν να φύγουν μαζί προς την Αγκαστίνα μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση, όπως νόμιζαν. Όταν όμως περάσαμε από το σπίτι του, ο θείος Χρίστος είχε ήδη αναχωρήσει. Στην Αγκαστίνα δεν τον βρήκαμε. Όπως μάθαμε αργότερα, μετέφερε κάποιους γείτονες στη Βώνη, καθυστέρησαν εκεί και εγκλωβίστηκαν από τον προελαύνοντα τουρκικό στρατό.

Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να αναπαύσει την ψυχή του θείου Χρίστου και όλων των άλλων που δολοφονήθησαν βάναυσα από τους Τούρκους, είναι η υπόσχεση όλων εμάς ότι θα επιμείνουμε μέχρι τέλους για την επιστροφή μας στην γενέθλια γη της Κυθρέας. Για να ανεγείρουμε εκεί στην πλατεία Κεφαλόβρυσου ένα μνημείο στη μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων, που τόσο άδικα και βάρβαρα έχασαν τη ζωή τους το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974».
http://www.philenews.com/
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/02/23.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η επιστροφή του λεβέντη της Κυθρέας Τα οστά του Χρίστου Χριστίδη και άλλων 23 αγνοούμενων εντοπίστηκαν στο Μπέι Κιόι"

Είκοσι χρόνια χωρίς τη Σοβιετική Ένωση

H δικαίωση του Πλεχάνωφ, του Κροπότκιν και της Λούξεμπουργκ.

Κατάφεραν εντέλει να μετατρέψουν μια φιλοσοφική άποψη που προερχόταν από την καρδιά της νεωτερικότητας σε προνεωτερικό θρησκευτικό* φαινόμενο. Και ακριβώς γι’ αυτό ανταγωνίστηκαν τις προηγούμενες θρησκευτικές εκφράσεις, προσπαθώντας να αντικαταστήσουν το παλιό τελετουργικό με το νέο, όπως και τα σύμβολα και τις «Ιερές Γραφές» των παλαιότερων δοξασιών. Η πρόσφατη κηδεία του Βορειοκορεάτη ηγέτη είχε την ίδια ακριβώς γεύση αυτού του νέου κομμουνιστικού τελετουργικού, που εισήχθη στην ιστορία από τον Στάλιν και την ομάδα του. Toυ Βλάση Αγτζίδη

Πέρασαν ήδη 20 χρόνια από την οριστική διάλυση μιας μεγάλης αυτοκρατορίας, που σφράγισε την ιστορία του 20ού αιώνα, καθόρισε τη μορφή της ευρύτερης περιοχής μας, απείλησε τις έως τότε κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου, προσπάθησε να αλλάξει τις καθιερωμένες νοοτροπίες και διακήρυξε τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας «απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Τελικά απέτυχε σ’ όλους τους στόχους που έθεσαν οι αρχικοί επαναστάτες του 1917, που πίστεψαν ότι μπορούν να υπερπηδηθούν κάποια στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Υλοποίησαν εντέλει τα πιο τρελά όνειρα των μεταφυσικών φιλοσόφων που πίστευαν ότι το πνεύμα προηγείται του όντος και ότι αρκεί η βούληση για να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων και να ανατρέψει τους νόμους της φύσης…

Μόνο που γι’ αυτό απαραίτητη ήταν η σκληρή κυριαρχία μιας νέας τάξης ανθρώπων -συσπειρωμένων γύρω από το Κόμμα, απολαμβάνοντας τα πλείστα όσα οφέλη από τη συσπείρωση αυτή- που πίστευαν ότι αποτελούν την τελείωση του ανθρώπινου είδους, ότι οι ιδέες τους εκφράζουν την ενσάρκωση της έως τότε ουτοπίας και ότι η πολιτική πρακτική τους εγγυάται τον δρόμο για την κατάκτηση του επίγειου παράδεισου.

Κατάφεραν εντέλει να μετατρέψουν μια φιλοσοφική άποψη που προερχόταν από την καρδιά της νεωτερικότητας σε προνεωτερικό θρησκευτικό φαινόμενο. Και ακριβώς γι’ αυτό ανταγωνίστηκαν τις προηγούμενες θρησκευτικές εκφράσεις, προσπαθώντας να αντικαταστήσουν το παλιό τελετουργικό με το νέο, όπως και τα σύμβολα και τις «Ιερές Γραφές» των παλαιότερων δοξασιών. Η πρόσφατη κηδεία του Βορειοκορεάτη ηγέτη είχε την ίδια ακριβώς γεύση αυτού του νέου κομμουνιστικού τελετουργικού, που εισήχθη στην ιστορία από τον Στάλιν και την ομάδα του.

Toν Δεκέμβρη του 1991 το σοβιετικό πείραμα έφτασε στο τέλος του. Στις 25 Δεκεμβρίου ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ παραιτήθηκε από την προεδρία της Ένωσης. Την επόμενη ημέρα το Ανώτατο Σοβιέτ αναγνώρισε την πτώχευση και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και αυτοδιαλύθηκε. Ο Ψυχρός Πόλεμος -που η πρώτη του συνέπεια υπήρξε η Μικρασιατική Καταστροφή- τελείωσε με δραματικό τρόπο. Μαζί του τελείωσε και η ισορροπία τρόμου που είχε έως τότε δημιουργηθεί, δρομολογώντας εξελίξεις και παγκόσμιες ανακατατάξεις, των οποίων το τέλος είναι ακόμα άδηλο.

Για τους Έλληνες -ειδικά τις πολυάνθρωπες κοινότητες που κατοικούσαν στην ΕΣΣΔ- η κατάρρευση είχε μοιραία αποτελέσματα. Πολλοί βρέθηκαν ανάμεσα στα πυρά των αντιμαχόμενων εθνών, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στην Τσετσενία και στην Αμπχαζία, και αναγκάστηκαν να καταφύγουν ως πρόσφυγες πολέμου σε μια Ελλάδα που ελάχιστα κατανοούσε τις κοσμοϊστορικές αλλαγές.

Ένα προδιαγεγραμμένο τέλος

Η εξέλιξη αυτή, που μπορεί να εξέπληξε ακόμα και τους γνωρίζοντες στη Δύση, είχε ήδη προβλεφθεί από τους ηγέτες εκείνους της ευρωπαϊκής αριστεράς που διαφωνούσαν με τον ολοκληρωτισμό που εισήγαγε για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή σοσιαλιστική σκέψη ο Β.Ι. Λένιν. Διαφωνούσαν πλήρως με την αντίληψη της ύπαρξης ενός ιεραρχικά δομημένου, συγκεντρωτικού «κόμματος νέου τύπου», το οποίο θα λειτουργούσε ως μηχανισμός άσκησης εξουσίας, στο όνομα και ερήμην των «αφώτιστων» εργαζομένων.

Ο Πλεχάνοφ ήταν ένας από τους ηγέτες των μενσεβίκων (μειοψηφικών) του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ρωσίας, που από το 1903 έκανε σκληρή κριτική στις απόψεις του Λένιν, υποστηρίζοντας ότι πρώτα θα γινόταν η αστική δημοκρατική επανάσταση, στην οποία θα οδηγούσε η φιλελεύθερη μεσαία τάξη. Διαφώνησε με την μπολσεβίκικη άποψη για το Κόμμα και κατηγόρησε τον Λένιν ότι με τις απόψεις του δημιουργεί «κατάσταση πολιορκίας» και επιβάλλει στον σοσιαλισμό την «πειθαρχία των στρατώνων». Ακόμη κατηγόρησε τον Λένιν ότι κάνει σύγχυση μεταξύ της δικτατορίας του προλεταριάτου και της δικτατορίας πάνω στο προλεταριάτο, καταγγέλλοντας τις μεθόδους του ως «κακέκτυπο της τραγικής αδιαλλαξίας του γιακωβινισμού» και προέβλεψε ότι οι απόψεις του ανοίγουν τον δρόμο στους επίδοξους δικτάτορες.

Με τις απόψεις του Πλεχάνοφ συντάχθηκε και ο Τρότσκι, ο οποίος έγραψε: «Η οργάνωση του Κόμματος θα πάρει τη θέση του ίδιου του Κόμματος, η Κεντρική Επιτροπή τη θέση της Οργάνωσης και τέλος ο δικτάτορας θα πάρει τη θέση της Κεντρικής Επιτροπής». Όμως ο Τρότσκι, στα κρίσιμα χρόνια που ακολούθησαν το 1917, συντάχθηκε απόλυτα με τους επαγγελματίες επαναστάτες, επωμιζόμενος με αυτό τον τρόπο μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τις εξελίξεις που οδήγησαν λίγο αργότερα στη σκληρή σταλινική τυραννία, στην εξόντωση της πλειοψηφίας των πρώτων μπολσεβίκων και τελικά στη δολοφονία του ίδιου.

Συμφώνησε τον Σεπτέμβριο του 1918 με τους Λένιν και Στάλιν για την απαγόρευση των αντιπολιτευτικών οργανώσεων. Ως αρχηγός του Κόκκινου Στρατού κατέστειλε την εξέγερση των ναυτών της Κροστάνδης, καθώς και το μαχνοβίτικο αναρχικό κίνημα των φτωχών αγροτών της περιοχής της Μαριούπολης (Ν. Ουκρανία) και επέβαλε με τη βία τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του «πολεμικού κομμουνισμού», που κατέστρεψαν την αγροτική παραγωγή και οδήγησαν τη Ρωσία στον λιμό.

Δριμεία κριτική στην πολιτική αυτή άσκησε και ο Π.Α. Κροπότκιν. Έγραφε: «…Έγιναν τεράστια λάθη, που πληρώθηκαν με τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων και με την καταστροφή ολόκληρων περιοχών» και αναρωτιόταν: «Πώς οι κήρυκες μιας νέας ζωής και μιας νέας κοινωνίας μπορεί να καταφεύγουν σε τέτοια όπλα για να αμυνθούν απέναντι στους εχθρούς τους;» Ο Κροπότκιν προειδοποιούσε: «Η προσπάθεια να θεμελιώσετε μια καινούργια κοινωνία με μέσο τη δικτατορία είναι μοιραία καταδικασμένη σε αποτυχία… Αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, ακόμα και η λέξη ‘σοσιαλισμός’ θα καταντήσει κατάρα…».

Επίσης η Ρόζα Λούξεμπουργκ κατήγγειλε «τον υπερσυγκεντρωτισμό που υπερασπίζεται ο Λένιν» και παραλλήλιζε το πνεύμα που επικράτησε με «το στείρο πνεύμα του νυχτοφύλακα». Έγραφε: «Χωρίς γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία του τύπου και των συγκεντρώσεων, ελεύθερη πάλη των ιδεών, γίνεται μια ζωή επιφανειακή, όπου η γραφειοκρατία είναι το μόνο ενεργό στοιχείο… Υπάρχει λοιπόν στο βάθος μια κυβέρνηση κλίκας, μια δικτατορία είναι αλήθεια, …η δικτατορία μιας χούφτας πολιτικών».

O Πλεχάνοφ, ο Κροπότκιν, η Λούξεμπουργκ δικαιώθηκαν πολύ γρήγορα. Η υποταγή της εργατικής τάξης στους, ιδεαλιστές αρχικά, επαγγελματίες επαναστάτες γρήγορα εξελίχθηκε σε στυγνή δικτατορία μιας γραφειοκρατικής τάξης πάνω στον λαό, που βρήκε την απόλυτη αποθέωσή της στα χρόνια της σταλινικής τρομοκρατίας.

Αναδημοσίευση από την εφημ. “Αυγή” (1-2-2012)

Από: http://pontosandaristera.wordpress.com/2012/02/01/ussr/

http://www.athriskos.gr/?p=4862

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Είκοσι χρόνια χωρίς τη Σοβιετική Ένωση"

Η αιματηρή κατάληψη της Νάξου από τους βενιζελικούς της "Εθνικής Αμύνης" στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού (Φεβρουάριος 1917)

γράφει η ιστορικός Λουκία Βαρθαλίτου
Βρισκόμαστε στα 1916-1917. Είναι τα χρόνια που λαμβάνει τη μεγαλύτερη έκταση και γνωρίζει τη μεγαλύτερη ένταση ο Εθνικός Διχασμός, που γεννιέται και οξύνεται σαν αποτέλεσμα εσωτερικών και εξωτερικών αντιθέσεων που βρίσκονται σε μια διαρκή αλληλεπίδραση. Η Ευρώπη, διηρημένη από το 1904 σε δυο εχθρικά στρατόπεδα, προετοιμάζεται για τον πόλεμο. Τα δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα

η "τριανδρία της "Εθνικής άμυνας"

προσπαθούν να προσελκύσουν στο δικό τους στρατόπεδο τα μικρά κράτη, σαν δορυφόρους τους. Οι αντιθέσεις μεταξύ των ανεπτυγμένων κρατών, καθώς μεταφέρονται στον ελλαδικό χώρο, φορτώνουν με τα περιεχόμενα και τις σημασίες τους τις εσωτερικές αντιφάσεις της ελληνικής κοινωνίας.
Οι φιλελεύθερες δυνάμεις της αστικής τάξης, συνασπισμένες υπό την ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου, που προωθούν τον εκσυγχρονισμό του κράτους και ολοκληρώνουν τον εμπορομεσιτικό χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια αυτά, επιμένουν στην πολιτική που θέλει την Ελλάδα στο πλευρό των παραδοσιακών συμμάχων της, στο πλευρό της Αντάντ, επιδιώκοντας εδαφικά οφέλη. Αντίθετα, οι εκπρόσωποι του νεό¬φερτου πρωσικού ιμπεριαλισμού, που ήδη από τα πρώτα χρόνια του αιώνα είχε κάνει την εμφάνιση του στον οικονομικό τομέα με τραπεζικές επενδύσεις και στον πολιτιστικό με το νιτσεϊσμό, βρίσκουν πολιτικό στήριγμα στη «Μικρή Αυλή» του διαδόχου Κωνσταντίνου και της αδελφής του Γερμανού αυτοκράτορα Σοφίας, και επιμένουν στην ουδετερότητα της Ελλάδας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.


Μ' αυτούς θα ταχθούν, μετά και από την πείνα που προκάλεσε ο αποκλεισμός της νοτιότερης Ελλάδας από τις δυνάμεις της Αντάντ, που απέβλεπε στο να εξαναγκάσει τη βασιλική κυβέρνηση των Αθηνών να εισέλθει στο πλευρό της στον πόλεμο, ένα μεγάλο μέρος των μικροαστικών και λαϊκών στρωμάτων των πόλεων και της υπαίθρου. Όλα αυτά, όπως είναι γνωστό, οδήγησαν στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας και στο χωρισμό του κράτους σε «Κράτος των Αθηνών» και σε «Κράτος της Θεσσαλονίκης». Η προσωρινή κυβέρνηση Βενιζέλου, στην προσπάθεια της να στρατολογήσει άνδρες για τη δημιουργία ισχυρού στρατού, ήρθε σε σύγκρουση, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, με τα κοινωνικά αυτά στρώματα. Νομίζω ότι κάτι ανάλογο συνέβη και στη Νάξο το 1917.


Στις 2 Δεκεμβρίου 1916 φθάνει στο λιμάνι της Νάξου το ατμόπλοιο «Έλδα» με δύναμη 80 ανδρών περίπου, υπό τον ανθυπολοχαγό Νικόλαο Ρουσσάκη και τον πολιτικό αντιπρόσωπο της κυβέρνησης

η Νάξος το 1910

της Θεσσαλονίκης Τσιριμωνάκη. Το «Έλδα» συνοδευόταν από αγγλικό ανιχνευτικό αλιευτικό. Η στρατιωτική δύναμη έγινε δεκτή από τους κατοίκους της Νάξου χωρίς καμιά αντίσταση ή επιθετική διάθεση. Μετά και από τη «διαβεβαίωση» του δημάρχου της πόλης καθώς και του αστυνομικού διευθυντή Αριστείδη Καλούτση, ο στρατός και δύναμη χωροφυλακής στρατοπέδευσαν στο δημοτικό σχολείο της πόλης. Κλήθηκαν τότε οι πρόεδροι όλων των Κοινοτήτων για να δηλώσουν ότι αναγνωρίζουν ως νόμιμη την κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης. Οι πρόεδροι της Μονής και τ' Απεραθιού αρνήθηκαν. Το απόσπασμα βάδισε εναντίον της Μονής όπου η πρώτη ενέργεια ήταν να αφαιρεθεί από τους κατοίκους κάθε τι που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για αντίσταση.

«Μπαίνανε μες τα σπίτια οι στρατιώτες και ψάχνανε. Αν ήθελε νά ‘βρουνε τουφέκι, μαχαίρι, ξυράφι, το παίρνανε για ν' αφοπλίσουνε τσ' αθρώποι», αφηγείται η γερόντισσα, πια, Φωτεινή Χαμηλοθώρη. Αφού περικύκλωσαν το χωριό έκαναν έφοδο και μπήκαν μέσα. Οι Μονιάτες τους αντιμετώπισαν με γιουχαϊτά και βρισιές όπως «Κάτω οι προδότες, ζήτω ο Βασιλιάς». Μάζεψαν τέλος τον κόσμο στην πλατεία και έγιναν κάποια μικροεπεισόδια. Μια γερόντισσα, δηλαδή, έβαλε μέσα στην τσέπη της στάχτη και τους την πέταξε, κάποιος άλλος πέταξε μια πέτρα χωρίς να επιτύχει το στόχο του. Στη συνέχεια συνέλαβαν τον πρόεδρο της Κοινότητας μαζί με 19 άλλα άτομα και τους έστειλαν με αγγλικό αλιευτικό στη Σύρο, όπου τους απαγγέλθηκε κατηγορία «επί εξυβρίσει και εσχάτη προδοσία». Μόλις αποβιβάστηκαν στο λιμάνι της Ερμουπόλεως, ο πρόεδρος εδάρη από τον στρατιωτικό διοικητή Αιγαίου, Νικόστρατο Καλομενόπουλο, και οι άλλοι διαπομπεύτηκαν από τους βενιζελικούς της Σύρου. Μετά απ' όλ' αυτά υπογράφτηκε στη Μονή το πρωτόκολλο αναγνώρισης της κυβέρνησης της Θεσσαλονίκης και ο ανθυπολοχαγός Ρουσσάκης ξεκίνησε για τ' Απεράθου.

Στ' Απεράθου φιλοξενήθηκε για τέσσερις μέρες από τους κατοίκους αλλά στάθηκε αδύνατο να τους πείσει να «προσχωρήσουν εις την Εθνικήν Κυβέρνησιν». Στο διάστημα αυτό οι Άγγλοι συμφώνησαν με τους Απεραθίτες να αναγνωριστούν ουδέτε¬ροι για όσο καιρό θα διαρκούσε ο πόλεμος. Οι όροι της συμφωνίας ήσαν: α) ο λαός της Απειράνθου να παραδίδει όπως και πρώτα σμύριδα και β) να

Βασιλιάς Κωνσταντίνος

δεχθεί βενιζελική αστυνομία. Για λόγους, όμως, που μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει γνωστοί η συμφωνία αυτή δεν υπογράφτηκε. Ο Ρουσσάκης αφού εξάντλησε όλα τα περιθώρια για να τους πείσει με ειρηνικά μέσα επέστρεψε στην Τραγαία και απέκλεισε τ' Απεράθου.

Οι Απεραθίτες είχαν κυνηγετικά όπλα, ελάχιστα όπλα τύπου γκρα, μερικά παλιά περίστροφα και λίγα πυρομαχικά. Είχαν όμως δυναμίτιδα την οποία χρησιμοποιούσαν για την εξόρυξη της σμύριδας και την κατείχαν βάσει ειδικών νόμων. Τη νύχτα, όταν κατάλαβαν ότι είχαν περικυκλωθεί, άναβαν φωτιές στις βουνοκορφές του χωριού και έριχναν φυσίγγια δυναμίτιδας για να διασκεδάζουν αλλά και για να δείξουν ότι έχουν οπλισμό. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του Δεκέμβρη 1916, οπότε ήρθε στη Νάξο από τη Σύρο όλη η στρατιωτική δύναμη του Αιγαίου με αρχηγό τον υπολογαχό, Δ. Σαμαρτζή, που προσπάθησε, καλώντας στην Τραγαία τους θεωρούμενους ως υποκινητές του λαού, να τους πείσει να υπογράψουν πρωτόκολλο αναγνώρισης της κυβέρνησης της Θεσσαλονίκης. Συγχρόνως το τορπιλοβόλο «Θέτις» άραξε στον όρμο Μουτσούνα — το κοντινότερο σημείο τ' Απεραθιού από τη θάλασσα - απ' όπου ο υπολοχαγός Σαμαρτζής, έστειλε το ακόλουθο τελεσίγραφο:

«Προς τους κατοίκους Απειράνθου.
Εξαντληθέντων πάντων των μέσων της επιεικείας, πάντων των στοιχείων της υπομο¬νής, οφειλομένων εις την ελπίδα ότι ηθέλετε σκεφθεί πραγματικότερον, ευρίσκομαι εις την ανάγκη να σας δηλώσω ότι η κατάστασις αύτη δεν είναι ανεκτή πλέον, και ότι θα επιβληθεί το κράτος του νόμου, ότι παρουσιάζεται απόλυτος πλέον η ανάγκη της ησυχίας της νήσου... Σας προσκαλώ όπως, αφού σκεφθήτε ωριμότατα, αφού αφήσητε κατά μέρος κάθε ελατήριον το οποίο σας έκαμε να δημιουργηθεί η υφισταμένη κατάστα¬σις, να υπογράψητε την προσχώρησιν, συγχρόνως δε φέρετε το ψήφισμα και παραδώσητε τα όπλα μέρχι της έκτης μεταμεσημβρινής ώρας. Εγώ θα ευρίσκομαι εν Χαλκί (Τραγαία). Από της ώρας εκείνης εάν δεν δηλώσητε προθύμως προσχώρησιν και δεν παραδώσητε τα υπάρχοντα όπλα εις εμέ, τα οποία θα σας επιστραφώσιν εν καιρώ, θα θεωρηθήτε ως εχθροί, το χωρίον θα κηρυχθή εις κατάστασιν πολιορκίας, θα κηρυχθή ο στρατιωτικός νόμος, θα συσταθή έκτακτον Στρατοδικείον και θα κτυπηθήτε από ξηράς και θαλάσσης. Δε μας εξέλειπε και η τελευταία ελπίς ότι θα σκεφθήτε πραγματικώς πλέον.
Εκ του πολεμικού «Θέτις» ώρα 10.05'
Ο διοικητής της εν Νάξω στρατιωτικής δυνάμεως
Δ. ΣΑΜΑΡΤΖΗΣ υπολ. πεζικού»

Το τελεσίγραφο έγινε γνωστό σ' ολόκληρο τον απεραθίτικο λαό ο οποίος, όμως, το έκρινε «ανάξιον οιασδήποτε απαντήσεως». Ιδιαίτερη βαρύτητα είχε η γνώμη του Κολέα (Εμμ. Ζευγώλη) για τη λήψη της απόφασης. Μετά την απάντηση αυτή, την επόμενη μέρα 2 Ιανουαρίου 1917, ημέρα Δευτέρα, χαράματα σχεδόν, η στρατιωτική δύναμη προχωρεί προς το χωριό σε τάξη μάχης. Μόλις το αντελήφθησαν οι κάτοικοι ανέβηκαν στα δώματα των σπιτιών τους, άλλοι ανέβηκαν στη θέση Αγ. Παρασκευή (απ' αυτή την είσοδο θα έμπαινε ο στρατός στο χωριό).

Ναξιώτες το 1910

Ο πρόεδρος της κοινότητας έσπευσε αμέσως να συναντήσει τον Σαμαρτζή, που του έθεσε προθεσμία δεκαπέντε λεπτών για να εκτελέσει το τελεσίγραφο. Ο πρόεδρος, βενιζελικός ο ίδιος, αρνήθηκε μεταφέροντας στον Σαμαρτζή την άποψη των κατοίκων, ότι δηλαδή θεωρούν ως αλλαξοπιστία την προσχώρηση. Μ' έναν ελιγμό, ο πρόεδρος προσπάθησε να αποφύγει το κακό. Είπε ότι δεν βλέπει το λόγο για τον οποίο θα πρέπει να καταστραφεί το χωριό, αφού μπορεί κάλλιστα να εισέλθει και αν κάποιος πάθει οτιδήποτε, θα μπορούσε να κρατηθούν ο πρόεδρος και άλλοι ως όμηροι και υπεύθυνοι για κάθε καταστροφή. Ο Σαμαρτζής αρνήθηκε και τότε ο πρόεδρος επέστρεψε και ανακοίνωσε στους συγκεντρωμένους κατοίκους την απόφαση του υπολοχαγού. Ακολουθεί νέα άρνηση των κατοίκων. Τότε ο υπολοχαγός αρχίζει να εκτελεί το σχέδιο του.

Στις 9 περίπου το πρωί το τορπιλοβόλο «Θέτις» από τον όρμο της Μουτσούνας άρχισε να βάλει κατά του χωριού δεν είχε όμως ορατότητα και γι' αυτό οι βολές που έριξαν δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Ο δε υπολοχαγός Σαμαρτζής διέταξε τα πυρά ομαδόν με επαναληπτικά όπλα τύπου γκρα και ενός πολυβόλου, εναντίον του συγκεντρωμένου πλήθους που απείχε μόλις 80 περίπου βήματα από τους στρατιώτες. Κατόπιν με έφοδο ο στρατός μπήκε στο χωριό όπου συνέχισε τις βιαιότητες. Σκότωσαν με ξιφολόχη έξω από το σπίτι του το γέρο-Μπελιώτη, μέσα δε στο σπίτι του με χειροβομβίδα το Σταύρο Ν. Σταυριανό, όπως επίσης και τον Μιχαήλ Γρατσία ο οποίος τόλμησε να πει: «Βρε παιδιά, μα Τουρκιά μας ήβρηκε;». Εσύλησαν ακόμη αρκετούς, όπως το Δημήτρη Εμ. Βάσιλα, το Βασίλη Ιωαν. Καραπάτη και την Ειρήνη Εμ. Κώτσου της οποίας της έκοψαν το δάχτυλο για να αφαιρέσουν το δαχτυλίδι που φορούσε.

Το χωριό ολόκληρο, μετά την υπόδειξη του παπά Φραγκίσκου, σήκωσε λευκές σημαίες. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν 32 νεκροί και 44 πληγωμένοι, από τους οποίους οι 15 έμειναν ανάπηροι. Μετά συνέλαβαν περίπου 120 άνδρες, οι οποίοι αφού περισυνέλεξαν τα πτώματα, τα έθαψαν σε κοινό λάκκο χωρίς καμιά θρησκευτική τελετή και, στη συνέχεια, φυλακίστηκαν για μια βδομάδα στην εκκλησία. Απ' αυτούς 80 μεταφέρθηκαν στο Δημοτικό Σχολείο της Χώρας. Αφού κρατήθηκαν εκεί για δέκα περίπου ημέρες αποφυλακίστηκαν όλοι, εκτός από την κλάση του 1916 που τους επιστράτευσαν και τους έστειλαν στη Σύρο. Τη διαταγή της αποφυλάκισης έδωσε ο Νικόστρατος Καλομενόπουλος, στρατιωτικός διοικητής Αιγαίου, που είχε έρθει από τη Σύρο για να ενημερωθεί για την κατάσταση. Η διοίκηση του αγγλικού πολεμικού ναυτικού μαθαίνοντας την ύπαρξη πληγωμένων έστειλε γιατρό και είδη νοσηλείας. Αμέσως μετά επεβλήθη στ' Απεράθου στρατιωτικός νόμος. Το κοινοτικό συμβούλιο τ' Απεράθου με το παρακάτω πρακτικό αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τελικά το νέο καθεστώς:

«ΤΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΕΙΡΑΝΘΟΥ.
Λαβόν υπ' όψιν ότι τα πρακτικά της σημερινής συνεδριάσεως, εν οις γίνεται λόγος περί προσχωρήσεως εις την Εθνικήν Κυβέρνησιν και έχον την γνώμην ότι η μέχρι σήμε¬ρα ασκηθείσα πολιτική, παρά την εκπεφρασμένη γνώμη του ελληνικού λαού και τα συνταγματικά δικαιώματα, απομακρύνουσα το έθνος από το πλευρό των ευεργέτιδων δυνάμεων δεν ανταποκρίνεται ούτε προς τις παραδόσεις, ούτε προς το φρόνημα αυτού, ή αντιστρατεύεται προς τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα, ευρισκόμενα εις άκραν αντί¬θεσιν, προς τα συμφέροντα των πατροπαράδοτων αυτού εχθρών. Και ότι η ίδια αύτη πολιτική υπεβίβασε το κράτος από της περιοπής εις ην είχε αναβαθμιστεί δια των δύο νικηφόρων πολέμων, εις την σημερινήν αυτού αθλιότητα και ούτως διατρέχει μέγιστον κίνδυνον η ελληνική φυλή. Αποφαίνεται παμψηφεί: Προσχωρεί εις την Προσωρινήν Κυβέρνησιν με την πεποίθηση ότι αυτή θέλει περισώσει το κινδυνεύον ελληνικόν έθνος.
Εγένετο και εξεδώθη εν Απειράνθω εν τω κοινοτικώ καταστήματι
σήμερον την 5ην Φεβρουαρίου 1917 έτους
ΤΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ.
Ο πρόεδρος Γ.Ν. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
Τα μέλη: Ι. ΣΚΛΗΡΑΚΗΣ, ΜΙΧ. Ν. ΠΡΩΤΟΝΟΤΑΡΙΟΣ, Ι. ΕΜΜ. ΚΑΜ¬ΠΟΥΡΗΣ, Ε.Γ. ΜΠΟΥΓΙΟΥΚΑΣ, Γ.Α. ΓΡΑΤΣΙΑΣ, ΗΛ. ΗΛΙΑΔΗΣ, ΝΙΚ.Γ. ΚΑΤΙΝΑΣ, Λ.Γ. ΠΑΝΤΕΛΗΣ».Την ίδια μέρα, 5 Φεβρουαρίου 1917, καταργήθηκε ο στρατιωτικός νόμος με την παρακάτω ανακοίνωση:
«ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΑΠΕΙΡΑΝΘΟΥ.
Λαβόντες υπ' όψιν την μετά την προσχώρησιν υμών ελληνοπρεπή διαγωγήν σας, δι' ης αποδεικνύεται ότι ο λαός της Απειράνθου μένει πιστός εις τα πάτρια ιδεώδη, αίρομεν τον στρατιωτικόν νόμον. Πεποιθότες ότι και εις το μέλλον θα εμμείνητε πιστοί και ακραιφνείς υποστηρικταί του εθνικού μας αγώνος.
Απείρανθος 5η Φεβρουαρίου 1917.
Ο εν Νάξω αντιπρόσωπος του Γενικού Στρατιωτικού Διοικητού
Ν. ΡΟΥΣΣΑΚΗΣ ανθυπολοχαγός πεζικού».

Τα γεγονότα κατά την άποψη των Βενιζελικών

Την πρώτη αναφορά των βενιζελικών για το θέμα της Απειράνθου τη συναντάμε στο τηλεγράφημα του ίδιου του Βενιζέλου. «Γεγονότα Νάξου έθλιψαν ημάς. Αποστείλατε τάχιστα ενισχύσεις εις τους μαχόμενους άνδρας μας κατά επιστράτων Νάξου. Ανάγκην αποσπάσωμεν ωραίαν νήσον από κράτους προδοτών Αθηνών. Μη φεισθήτε ουδενός». Για τους βενιζελικούς, μέσα στο κλίμα της γενικής έντασης και του διχασμού, και θεωρώντας τους προδότες της Αθήνας εμπόδιο για την ολοκλήρωση των σχεδίων τα οποία επαγγέλονταν, τα γεγονότα της Απειράνθου ήσαν η μοιραία, η αναγκαία κατάληξη της αντίστασης «ην οργάνωσαν γνωστοί αντιδραστικοί», οι οποίοι κατάφεραν να εμπνεύσουν τέτοιο τυφλό φανατισμό στους οπαδούς τους ώστε «μεθ' όλα τα ληφθέντα προς αυτούς ευγενή μέτρα ου μόνον δεν έστερξαν να προσχωρήσωσιν εις το εθνικόν κίνημα και εξακολουθήσωσιν τας εργασίας των, υπό την προστασίαν του νέου καθεστώτος, αλλά καθ' εκάστην χλευαστικότατα προεκάλουν τον στρατόν, ρίπτοντας δυναμίτιδας και πυροβολούντες, όστις και έθεσεν αυτούς εν αποκλεισμό».
«Κατά τα αιματηρά γεγονότα που ηκολούθησαν εφονεύθηκαν υπό των διεξαγόντων την αντίδρασιν και πολλά γυναικόπαιδα, εν οις και η αδελφή του υπολοχαγού Σκευοφύλακος μετά του τέκνου της».Οι Απειράνθιοι, οι ορεσέβιοι τούτοι και γενναίοι άνδρες, φιλοπάτριδες και ειλικρινείς, έπιπτον θύματα ηθικών αυτουργών, αλλαχού διαμενόντων, έπιπτον θύματα της νοσηράς καθολικής καταστάσεως ήτις επεκράτη τότε».
«Μετά την άσκοπον αιματοχυσίαν η τάξις όχι μόνον αποκατέστη αλλά και το κοινοτικόν συμβούλιον Απειράνθου ανεγνώρισε πλήρως το νέον καθεστώς, προς τιμήν δε των Απειρανθίων πρέπει να λεχθεί ότι μόλις και απηλλάγησαν των ηθικών δηλητηριάσεων, αμέ-σως και πρώτοι έσπευσαν εις την φωνήν της πατρίδος, να υπηρετήσωσιν υπό τας σημαίας του εθνικού στρατού της Αμύνης, εις ου και υπηρετούν επίλεκτοι Απειράνθιοι αξιωματικοί». Διακρίνουμε λοιπόν μια προσπάθεια δικαιολόγησης της υπόθεσης από τη μεριά των βενιζελικών. Οι Απεραθίτες αντιμετωπίζονται σαν τα θύματα της κατάστασης που επικρατούσε τότε, αλλά ήσαν ανταγωνιστές άξιοι σεβασμού.

Τα γεγονότα όπως τα είδαν οι αντιβενιζελικοί
Για τους αντιβενιζελικούς, βέβαια, τα γεγονότα δεν ήταν παρά «κακούργημα, ο παρόμοιον δεν απαντάται εν τη ανθρωπινή ιστορία, δια τα τε προκαλέσαντα τούτο ελατήρια, ως και δια την ψυχραιμίαν μεθ' ης εξετελέσθη». Κατά τον αποκλεισμόν δε «φαινομενικώς μόνον κατέλαβαν στρατιωτικώς δήθεν την δυτικήν οροσειράν του δήμου επί της οποίας την νύκτα ήναπτον πυρά, ενίοτε δε και έρριπτον φυσίγγια δυναμίτιδας, ουχί κατά των στρατιωτικών του αποκλεισμού, αλλά διασκεδάζοντες μεταξύ των και ίνα εμπνεύσωσιν αμοιβαίον θάρρος».

Έπειτα «ουδείς επίστευεν ότι η παθητική αντίστασις τούτων θα κατεβάλετο δια της βίας των όπλων, αλλά δια του αποκλεισμού μάλλον και άλλων ηπιότερων μέσων, αποκλειόμενης της επιδειχθείσης αγριότητας». Κατά την περίοδο που ακολούθησε την αιματοχυσία, «και μέχρι σχεδόν της καταλύσεως της τυραννίας οι κάτοικοι διετέλεσαν υπό αληθή τρομοκρατίαν. Οι αστυνομικοί σταθμάρχαι, ελλείψει πραγματικής βασιλείας, εθεώρουν εαυτούς ανωτέρους παντός άρχοντος... Ούτω και δια το ελάχιστον έτι, άνδρας πρώτης γραμμής, πολλάκις μόλις επιστρέψαντες εκ του μετώπου, γέροντας και γυναίκας άξιους παντός σεβασμού συνελάμβανον και έδερον ανηλεώς... ήσαν ούτοι οι μάλλον μισητοί υπήκοοι της καταλυθείσης τυραννίας. Η απειλή της εξορίας ήτο η τρομερότερα όλων». Για τους αντιβενιζελικούς η αντίσταση ήταν αυθόρμητη. Οι Απεραθίτες σαν μοναδικό γνώρισμα της πορείας τους είχαν την ιδεολογία τους.

Πηγή
http://naxios.blogspot.com
http://www.istorikathemata.com/2012/02/1917.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η αιματηρή κατάληψη της Νάξου από τους βενιζελικούς της "Εθνικής Αμύνης" στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού (Φεβρουάριος 1917)"

«ΟΧΙ», ΕΝΑ ΦΙΛΜ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΡΩΑ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΟ 1941 - Η ΤΑΙΝΙΑ ΘΑ ΓΥΡΙΣΤΕΙ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΝΑΙ» ΤΟΥ ΚΑΣ ΓΙΑ ΛΗΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Εικονογράφηση της πτώσης του Κωνσταντίνου Κουκίδη με την ελληνική σημαία από τον βράχο της Ακρόπολης, ο ηρωισμός του οποίου ωστόσο αμφισβητείται.

Μικρού μήκους ταινία για τη θρυλούμενη, αφού στερείται ιστορικών τεκμηρίων, πτώση από την Ακρόπολη του έλληνα φρουρού της σημαίας, όταν κατέλαβαν οι Γερμανοί τον ιερό βράχο, πρόκειται να γυρίσουν οι σπουδαστές μίας ιδιωτικής σχολής κινηματογράφου.

Το πράσινο φως δόθηκε την Τρίτη το βράδυ, όταν το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε τα γυρίσματα, αν και κατόπιν μεγάλης συζήτησης. Κι αυτό γιατί άδειες κινηματογράφησης στην Ακρόπολη δεν δίνονται εύκολα - το αντίθετο μάλιστα - εκτός κι αν προκύψει κάποια ξαφνική περίπτωση τύπου Νία Βαρντάλος, οπότε οι απαγορεύσεις αίρονται... Αυτό ήταν άλλωστε και το επιχείρημα του αιτούμενου για τη λήψη σκηνών στην Ακρόπολη κ. Αντώνη Σωτηρόπουλου εκπροσώπου της σχολής κινηματογράφου και υποκριτικής STUDIO 500.

Το αίτημα είχε υποβληθεί αρχικώς στην Α΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων η οποία απάντησε αρνητικά επισημαίνοντας ότι δεν χορηγεί άδειες για την κινηματογράφηση δραματοποιημένων σκηνών στην Ακρόπολη, καθώς η αυξημένη επισκεψιμότητα και το περιορισμένο φυλακτικό προσωπικό, που θα πρέπει να επιβλέπει τα κινηματογραφικά συνεργεία, δεν το επιτρέπουν. Κατά τη συζήτηση, ωστόσο, που πραγματοποιήθηκε στο ΚΑΣ και όταν εξετάσθηκαν οι λεπτομέρειες του θέματος η απόφαση που προέκυψε ήταν θετική κατά πλειοψηφία. Σ΄ αυτό συνετέλεσαν και οι όροι του γυρίσματος καθώς θα πρόκειται για ολιγομελές συνεργείο με μηχανές στο χέρι ενώ η όλη διάρκεια δεν θα ξεπεράσει τις δύο ώρες.

Οσον αφορά το σενάριο της ταινίας «Οχι», αναφέρεται στο πρόσωπο του νεαρού (ετών 17) Κωνσταντίνου Κουκίδη, ο οποίος λέγεται, πως όταν οι Γερμανοί στις 27 Απριλίου 1941 του ζήτησαν να κατεβάσει την ελληνική σημαία, εκείνος τυλίχτηκε με αυτή, και έπεσε από τον βράχο, από το σημείο του Μπελβεντέρε (πάντα κατά τον μύθο).

Να σημειωθεί πάντως, ότι τα τέλη για την κινηματογράφηση στον χώρο ορίσθηκαν σε 1600 ευρώ (συν 23% ΦΠΑ).

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=441364

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/02/1941.html#more

http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«ΟΧΙ», ΕΝΑ ΦΙΛΜ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΡΩΑ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΟ 1941 - Η ΤΑΙΝΙΑ ΘΑ ΓΥΡΙΣΤΕΙ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΝΑΙ» ΤΟΥ ΚΑΣ ΓΙΑ ΛΗΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ"

Γιατί στην Ελλάδα;

ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
Ο Ρίτσαρντ Λίβινγκστον στο περίφημο βιβλίο του Το ελληνικό πνεύμα και η σημασία του για μας, που πρωτοεκδόθηκε στα 1912 και γνώρισε από τότε αλλεπάλληλες επανεκδόσεις, αλλά και ο Αντρέ Μπονάρ στο τρίτομο έργο του για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, που πρωτοεκδόθηκε στα
1957-59, συμφωνούν ότι τα κύρια γνωρίσματα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος ήταν:
· Η φιλοκαλία, δηλαδή η αγάπη για το ωραίο.
· Το μέτρον.
· Η ευθύτητα και η παρρησία.
· Ο ανθρωπισμός.
· Η αγάπη της ελευθερίας.
Οι Έλληνες ζώντας σε μια χώρα ευνοημένη από τη φύση με σπάνια ομορφιά σε τοπίο και κλίμα, αγάπησαν με πάθος την ωραιότητα. Το κάλλος ανθρώπων, ζώων κατασκευών και τοπίων το θεωρούσαν μεγάλο προσόν. Όταν ήθελαν να επαινέσουν κάποιον έλεγαν πως είναι "καλός κ'αγαθός" δηλαδή όμορφος και καλόκαρδος. Όπως γράφει ο Θουκυδίδης, ο Περικλής στον Επιτάφιο για τους πρώτους νεκρούς του πολέμου, ανάμεσα στα γνωρίσματα του δημοκρατικού πολιτεύματος της Αθήνας αναφέρει την αγάπη για το ωραίο: ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΓΑΡ ΜΕΤ' ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ καμαρώνει, θέλοντας να επισημάνει την επιδίωξη του ωραίου ακόμα και στα πιο δευτερεύοντα και
ευτελή αντικείμενα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γιατί στην Ελλάδα;"

Το σύνταγμα των ανθρώπων

Του Νίκου Λυγερού

Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά

Το σύνταγμα των ανθρώπων δεν είναι αποκύημα της φαντασίας, ούτε μια αφηρημένη έννοια. Αντιστοιχεί σε μια αξιολογική πραγματικότητα καθώς δεν διακινδυνεύει να φοβηθεί ερωτήματα αρχών. Η θέση του είναι σαφής και υφίσταται για να υπερασπιστεί τους ανθρώπους και όχι για να αποτελεί δικαιολογία για να υπερασπιστεί τους νόμους. Το ζήτημα της ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας όχι μόνο αναδεικνύει τη δειλία και την ανανδρία ορισμένων, η οποία ήταν εμφανής λόγω της ύπαρξης των κοινωνιών της λήθης, αλλά και την επιθυμία ορισμένων να περιορίσουν σε ένα νομικό πλαίσιο αυτό που η ίδια τοποθετεί πάνω από τους ανθρώπους και τα δικαιώματά τους. Μερικά άτομα ενεργούν σαν να ήταν πάνω από ανθρώπινους νόμους που υποτίθεται ότι πρέπει να τους εκπροσωπούν και να τους προστατεύουν . Έχουμε κατορθώσει να σημειώσουμε με τη βοήθεια των προτάσεων μομφής και των τροπολογιών πόσοι άνθρωποι δεν νοιάζονται για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα όλων των προελεύσεων. Αυτή η στάση δεν είναι μόνο απαράδεκτη σε δημοκρατικό πλαίσιο, αλλά είναι αδιανόητη σε πλαίσιο ανθρώπινο. Χωρίς να κατηγορούμε κάποιον ότι έχει επηρεαστεί ή ακόμα ότι έχει δωροδοκηθεί, θέλουμε να δηλώσουμε με σαφήνεια την αγανάκτησή μας ως συνήγοροι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το νομοσχέδιο για την ποινικοποίηση της άρνησης δεν είναι παράνομο. Πρόκειται μάλλον για μια διαδικασία που υπάρχει σε χώρες όπως η Ελβετία και η Σλοβακία στην Ευρώπη αλλά επίσης η Αργεντινή και η Ουρουγουάη στη Νότια Αμερική. Δεν πρόκειται επομένως για κάτι πρωτότυπο για να μιλήσουμε κυριολεκτικά. Και ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελβετίας, ξέρουμε ότι εμφανίστηκε τη στιγμή της καταδίκης και της αποτελεσματικότητας της τελευταίας, εφόσον η επίσημη άρνηση έχει εξαφανιστεί εντελώς σε αυτήν την χώρα. Επίσης το να θεωρήσουμε αυτόν τον νόμο ως ένα μείζονα κίνδυνο σύγκρουσης ανάμεσα στη Γαλλία και τη Τουρκία, είναι απλά η επανάληψη των επιχειρημάτων του τούρκικου συστήματος που πρέπει να απειλήσει με αυτόν τον τρόπο για να δικαιολογήσει το σύνολο της διπλωματίας της στις εξωτερικές υποθέσεις. Πρόκειται επομένως για ένα τέχνασμα που λειτουργεί υπό το πρόσχημα της συνταγματικότητας υπό την επίδραση του δόγματος και της τουρκικής προπαγάνδας. Αυτά τα λανθασμένα επιχειρήματα δεν παραπλανούν κανένα, όπως φαίνεται από την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης με ψήφισμά του σχετικά με την ανάγκη για την Τουρκία να αναγνωρίσει την πολλαπλή γενοκτονία εις βάρος των Αρμενίων, των Ασσυρο-Χαλδαίων και των Ποντίων. Βλέπουμε ότι ανατρέπεται το κλίμα σε αυτό τον τομέα, καθώς όλο και περισσότερες χώρες θεωρούν ανεπίτρεπτο από την πλευρά της Τουρκίας να μην αναγνωρίζει αυτά τα γεγονότα του παρελθόντος. Πιο συγκεκριμένα, πρέπει η χώρα αυτή να υπαναχωρήσει και να αποδεχθεί τα ιστορικά γεγονότα. Διαφορετικά κινδυνεύει να κατηγορηθεί για ενεργή άρνηση του Ολοκαυτώματος. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν κατηγορεί την σύγχρονη Τουρκία ότι διαπράττει γενοκτονία. Παρόλα αυτά εάν η Τουρκία συνεχίσει σήμερα να επηρεάζει τους Γερουσιαστές και τα μέλη του Κοινοβουλίου άλλων χωρών για να προωθεί έμμεσα την άρνηση, τότε κινδυνεύει ανοιχτά να κατηγορηθεί ότι διαπράττει γενοκτονία της μνήμης. Όσον αφορά στους υποστηρικτές της σε όλες τις πλευρές, κινδυνεύουν όχι μόνο να θεωρηθούν ως δήμιοι της μνήμης, αλλά τουλάχιστον ως συνεργάτες ενός εγκλήματος ενάντια στη μνήμη της Ανθρωπότητας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8610-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το σύνταγμα των ανθρώπων"

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΜΑΣ.

Η κυρια του Ελληνα Πρωθυπουργού δεν ομιλεί ελληνικά ειναι Ολλανδέζα.
Του προεδρου της δημοκρατιας ειναι Γερμανιδα ΚΑΙ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΓΕΡΝΑΝΙΑ.
ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛΛΗΝΑΡΑ ΦΑΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
--------------------------------------------------------------------------------

Φοβερό το δελτίο ειδήσεων του Mega σήμερα. Τρομερά ρεπορτάζ, αναλύσεις, ο καιρός, τα αθλητικά.

Όμως, το θέμα που έκανε εντύπωση και θα πρέπει να… χτύπησε 40άρια και βάλε ο διευθυντής του καναλιού, Χρ. Παναγιωτόπουλος, το άφησε για το τέλος.

Ήταν το συγκλονιστικό και άκρως συγκινητικό ρεπορτάζ της επίσκεψης της γυναίκας του πρωθυπουργού, κυρίας Σάννα Ιγκραμ στο Πρώτο Ογκολογικό Νοσοκομείο της χώρας, εκείνο που βλέπουμε κάθε φορά που πρέπει το Mega να παίξει την κ. Μ. Βαρδινογιάννη.
Πράγματι, σπουδαίο το έργο της και το νοσοκομείο είναι παράδειγμα για το πώς μπορεί να γίνει κάτι τόσο καλό με την προσπάθεια και την αρωγή όλων.

Εκείνο, όμως, που μας εντυπωσίασε ήταν που η Ολλανδέζα σύζυγος του πρωθυπουργού έκανε δηλώσεις στα… αγγλικά. Ούτε λέξη στην ελληνική γλώσσα, λες και το νοσοκομείο ήταν στην Αμερική.

Κι από την άλλη, πώς και τόσο ξαφνικά το μεγάλο κανάλι θυμήθηκε να παίξει τη σύζυγο του κ. Παπαδήμου; Δε μας φτάνει ο μεγάλος ηγέτης που διαπραγματεύεται στην Ευρώπη τα δίκαια των Ελλήνων, τώρα «ξέθαψαν» και τη σύζυγο;

‘Η μήπως κάποιοι στήνουν προφίλ φιλολαϊκό για τον κ. Παπαδήμο και βάζουν τη γυναίκα του μπροστά να δείξει πόσο ανθρώπινος είναι;

Ωραία περίπτωση. Μ’ ένα ρεπορτάζ το Mega χτύπησε δύο τρυγόνια.

Και τρία θα λέγαμε αφού είδαμε και την Όλγα Τρέμη να γελά στο φακό του καναλιού της.

www.antinews.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΜΑΣ."

Έλληνες εσαεί !

Τάδε έφη Λουκιανός.

Ένας ξένος που γνώρισε καλά

και αγάπησε τους¨Έλληνες!

Ο ΕΥΝΟΥΧΟΣ

______________________________________________

ΠΑΜΦΙΛΟΣ. Άπό που έρχεσαι, Λυκΐνε, και γιατί γελάς ;

Πάντα βέβαια ήσουνα κεφάτος, μα σήμερα θαρρώ πώς

το παρακάνεις, τόσο πού δέν μπορείς να κράτησης τά γέλια

σου.

ΛΥΚΙΝΟΣ. Άπό τήν αγορά έρχομαι, Πάμφιλε, και θά

σε κάμω καϊ σένα νά γελάσης αμέσως μαζί μου, αν ακούσης

σέ ποια δίκη βρέθηκα, όπου δικάζονταν δυο φιλόσοφοι πού

-φιλονεικοΰσαν αναμεταξύ τους.

ΠΑΜΦ. Είναι στ' αλήθεια αρκετά γελοίο κι' αυτό πού

μού λες, ότι δικάζονταν δυο φιλόσοφοι, αυτοί πού θά έπρεπε,

όσες μεγάλες διαφορές και νά έχουν, νά τις λύνουν αναμεταξύ

τους ειρηνικά.

ΛΥΚ. Πώς νά τις λύσουν ειρηνικά, καλότυχε, αυτοί

πού άπό τήν πρώτη κιόλας στιγμή έρριξε ό ένας καταπάνω

στον άλλο ολόκληρα αμάξια άπό βρισιές, ξεφωνίζοντας καϊ

-παραβγαίνοντας αναμεταξύ τους;

ΠΑΜΦ. Μήπως, Λυκΐνε, άνήκανε σε διαφορετικές σχολές

και φιλονεικοΰσαν γιά τά συνηθισμένα φιλοσοφικά θέματα;

ΛΥΚ. Καθόλου- κάποια άλλη ήταν ή αφορμή. Γιατί και

οι δυο πιστεύουν στην ίδια θεωρία κι' ανήκουν στην ϊδια

σχολή. Κι' ωστόσο και δίκη έγινε και οί δικαστές πού ψηφίζανε

ήσαν οί πρώτοι και γεροντότεροι και σοφωτεροι πού

εχει ή πολιτεία και γιά τους οποίους θά ντρέπονταν κανένας

νά πή εναντίον τους το παραμικρό, κι' όχι νά φτάση σε μιά

τέτοια άδιαντροπιά.

ΠΑΜΦ. Πές μου λοιπόν τήν υπόθεση της δίκης, γιά νά

καταλάβω κι' εγώ τί σ' έκαμε ν' άρχίσης τόσα γέλια.

ΛΥΚ. Όπως ξέρεις, Πάμφιλε, ό βασιλιάς δίνει μιά

«μοιβή, όχι και μικρή, στους φιλοσόφους κάθε σχολής, θέλω

νά πώ στους Στωικούς, στους Πλατωνικούς, στους Επικούρειους,

και δίνει ακόμα και στους Περιπατητικούς αμοιβή

ίση με δλες. Όσες φορές λοιπόν πεθάνη κάποιος άπ' αυτούς,

πρέπει νά τον αναπληρώνουν μ' άλλον πού νά εκλέγεται με

τήν ψήφο των καλυτέρων. Και τό βραβείο τοϋ διαγωνισμού

δεν είναι κανένα βοϊδοτόμαρο, όπως λέει κι’ ό ποιητής, μήτε

κανένα ιερό σφαχτάρι, μά χίλιες δραχμές τό χρόνο, με τόν

όρο νά διδάσκη τους νέους.

ΠΑΜΦ. Τά ξέρω αυτά και μου είπαν ακόμα ότι πέθανε

τελευταία ένας άπ' αυτούς, ό δεύτερος θαρρώ δάσκαλος άπό

τους Περιπατητικούς.

ΛΥΚ. Αυτή είναι, Πάμφιλε, ή Ελένη γιά τήν οποία μονομαχούσαν

αναμεταξύ τους. Κι' ως εδώ δεν ήταν τίποτα άλλο

πιο γελοίο παρά νά βλέπη κανείς τους αύτοκαλουμένους

φιλοσόφους, πού καυχιούνται ότι περιφρονούν τά χρήματα

κι' ύστερα νά πολεμάνε γι' αυτά, σά νά πρόκειται γιά τήν πατρίδα

πού κινδυνεύει, τά πατρογονικά ίερά και τους προγονικούς

τάφους.

ΠΑΜΦ. Κι' ωστόσο ή θεωρία τών Περιπατητικών είναι

νά μήν περιφρονούν πολύ τά χρήματα, μά νά τά θεωρούν κι'

αυτά σάν ένα τρίτο αγαθό.

ΛΥΚ. Καλά λές. Αυτή λένε πώς είναι ή θεωρία τους και

σύμφωνα μ' αυτήν ό πόλεμος τους γινόταν γιά τά πάτρια.

Μά άκουσε τώρα και τή συνέχεια. Γιατί κι' άλλοι πολλοί διαγωνίζονταν

στον Επιτάφιο εκείνου πού πέθανε, μά ξεχωριστά

δυό ήσαν πού διεκδικούσαν τή νίκη· ό γέρο Διοκλής, — ξέρεις

ποιο λέω, τόν εριστικό — και ό Βαγώας, πού τόν νομίζουν

γιά ευνούχο. Στην αρχή λοιπόν ή διαμάχη τους ήταν

μονάχα μέ τά λόγια και καθένας τους έκανε επίδειξη στις

γνώσεις πού είχε άπό τις φιλοσοφικές θεωρίες και ότι είναι

άξιος μαθητής τοΰ Αριστοτέλη και τών θεωριών του' καί, μά

τόν Δία, κανένας τους δέ φάνηκε καλύτερος άπό τόν άλλο.

Τό τέλος όμως τής δίκης κατάληξε έτσι: Ό Διοκλής σταμάτησε

νά κάνη επίδειξη στις γνώσεις του καί γυρίζοντας προς

τόν Βαγώα προσπάθησε νά κριτικάρη ξεχωριστά τή ζωή του'

τότε κι' ό Βαγώας άρχισε ν' άντικριτικάρη τή ζωή τοΰ άλλου.

ΠΑΜΦ. Περίφημα, Λυκΐνε- καί τό περισσότερο μέρος

από τό λόγο τους έπρεπε νά γίνη γι' αυτό τό θέμα. "Αν ήμουνα

εγώ δικαστής, θά επέμενα σ' αυτό περισσότερο καί θα

εξέταζα πρώτα άπ' όλα τό ηθικό μέρος τής ζωής τους παρά

τή ρητορική τους ικανότητα, καί θά έδινα τή νίκη στον πιό

ενάρετο.

ΛΥΚ. Σωστά μιλάς, και σ' αυτό συμφωνώ μαζί σου

κι' έγώ. "Υστερα λοιπόν άπό πολλές βρισιές κι' ατέλειωτες

κατηγόριες, ό Διοκλής είπε τελευταία δτι ό Βαγώας μήτε τό

φιλόσοφο έπρεπε νά κάνη, μήτε βραβεία νά γυρεύη, γιατί είναι

ευνούχος. Αυτοί οί άνθρωποι πρέπει, δπως ισχυρίσθηκε, δχι

μονάχα νά είναι αποκλεισμένοι άπό τή φιλοσοφία, μά κι' άπό

τις θυσίες κι' άπό τ' αγιάσματα κι' άπό κάθε κοινωφελή σύλλογο.

«Είναι, είπε, κακό σημάδι και κακό συναπάντημα αν,

όταν βγαίνη κανένας τό πρωί άπό τό σπίτι του, δή κανένα τέτοιο

». Έκαμε ακόμα πολύ λόγο γι' αυτό τό θέμα και είπε δτι

ό ευνούχος δεν είναι ούτε άνδρας ούτε γυναίκα, μά κάτι σύνθετο,

άνάμιχτο, τερατώδικο, κι' έξω άπό τήν ανθρώπινη φύση.

ΠΑΜΦ. Είναι παράξενο τό έγκλημα πού λές, Λυκΐνε, κι*

άρχισα νά γελώ κι' έγώ, φίλε μου, ακούγοντας αυτή την αλλόκοτη

κατηγορία. Και τί έκαμε ό άλλος; Κάθησε στ' αυγά

του ή τόλμησε ν' άντιτάξη κι' αυτός κάτι σ' αυτά;

ΛΥΚ. Στην αρχή άπό ντροπή και δειλία — γιατί είναι

φυσικό αυτό στους ανθρώπους αυτούς — σώπαινε γιά πολλή

ώρα και κοκκίνιζε και φαινόταν λουσμένος άπό τον ίδρωτα,

έπί τέλους δμως, με μιά λεπτή και γυναικεία φωνή, μίλησε

και είπε πώς δέν έχει δίκιο ό Διοκλής ν' άποκλείη τον ευνούχο

άπό τή φιλοσοφία, πού παραδέχεται ακόμα και τις γυναίκες.

Και γιά νά υποστήριξη τά λεγόμενα του, ανάφερε τήν

Ασπασία, τή Διοτίμα και τή Θαργηλία, κι' ακόμα και κάποιον

ευνούχο Ακαδημαϊκό άπό τους Κέλτες πού διακρίθηκε

λίγο πριν άπό τήν εποχή μας ανάμεσα στους "Ελληνες. Μά ό

Διοκλής είπε δτι κι' εκείνον, αν ήταν μπροστά κι' απαιτούσε

τις ίδιες αμοιβές, θά τον απόκλειε, χωρίς νά τον Οαμπώνη ή

μεγάλη δόξα πού είχε αποχτήσει άπό τον κόσμο. Κι' ανάφερε

κι' αυτός σέ κείνο μερικές γνώμες τών Στωικών και ξεχωριστά

σκώμματα είπωμένα άπό τους Κυνικούς γιά τή σωματική

αυτή ατέλεια. Γι' αυτά έπρεπε ν' αποφασίσουν οί δικαστές

· και ή ουσία του σκεπτικού τους έπρεπε νά είναι στο αν

επιτρέπεται νά σπουδάζη ό ευνούχος τή φιλοσοφία και νά

τοΰ δίνεται ή άδεια νά διδάσκη τους νέους. «Και βέβαια, έλεγε

ό Διοκλής* στο φιλόσοφο είναι απαραίτητο νά έχη σεβάσμιο

παρουσιαστικό και τέλειο σώμα, και τό σπουδαιότερο,

μεγάλη γενειάδα πού νά έμπνέη εμπιστοσύνη στους οπαδούς

και στους μαθητές του και νά τοΰ άξίζη νά παίρνη τις χίλιες

δραχμές πού δίνει ό βασιλιάς. Αντίθετα ό ευνούχος είναι

χειρότερος κι' άπό τους βακήλους,(1) γιατί ενώ αυτοί κάνουν

(1. Βάκηλοι λέγονταν οί ευνούχοι ίερόδουλοι της Κυβέλης.)

καμιά φορά απόπειρα νά δείξουν τον ανδρισμό τους, εκείνος

ευνουχίσθηκε αμέσως από την αρχή κι' είναι ενα αμφίβολο

ζώο, ϊδιο με τις κουρούνες πού μήτε ανάμεσα στα περιστέρια

μήτε ανάμεσα στά κοράκια μπορείς νά τις κατάταξης».

Ό Βαγώας τότε του αποκρίθηκε ότι δέν πρόκειται νά γίνη κρίση

γιά τό σώμα, μά θά πρέπει νά έξετασθή ή ψυχική και πνευματική

δύναμη και ή γνώση των επιστημονικών θεωριών, κι' ανάφερε

σάν μαρτυρία στά λεγόμενα του τόν Αριστοτέλη πού θαύμαζε υπερβολικά

τον εύνοϋχο Ερμεία, τόν τύραννο από την Άτάρνη (1),

τόσο πού θυσίαζε σ' αυτόν δπως και στους θεούς. Έτόλμησε ακόμα

νά πρόσθεση ότι ό ευνούχος είναι πολύ πιό κατάλληλος

δάσκαλος γιά τους νέους, γιατί σάν τέτοιος πού είναι δέν

μπορεί νά τοϋ γίνη καμιά συκοφαντία γιά τις σχέσεις του,

μήτε και νά πάθη εκείνο τό πάθημα τοΰ Σωκράτη πού κατηγορήθηκε

ότι διαφθείρει τα παιδαρέλια. Κι' επειδή ό αντίπαλος

του τόν κορόιδεψε ότι δέν έχει γένια, τουαποκρίθηκε

«ξυπνά, όπως τουλάχιστο νόμιζε: —

«"Αν πρέπει νά κρίνονται οί φιλόσοφοι άπό τή μεγάλη γενειάδα τους, τότε είναι πιο δίκαιο νά προτιμηθή ό τράγος άπ' όλους».

Έν τω μεταξύ παρουσιάσθηκε κάποιος τρίτος— πού τ' όνομα του ας

μείνη κρυφό — και είπε : —

« Ώ άνδρες δικαστές, αν και ό ρήτορας έχει μάγουλα και γυναικεία φωνή και μοιάζει σ' όλα του με εύνούχο, αν γδυθή θά μας φανή πάρα πολύ άντρίκειος.

Κι' αν δέν είναι ψέματα όσα λένε γι' αυτόν, κάποτε τόν πιάσανε και μοιχό νά έχη τά άρθρα μέσα στά άρθρα , όπως λέει καί ό νομικός κώδικας.»

Μά τότε προφασίσθηκε πώς είναι ευνούχος καί βρίσκοντας αυτό

τό καταφύγιο αθωώθηκε, γιατί δέν πείσθηκαν οι δικαστές γιά

τήν κατηγορία του άπό τήν εξωτερική του εμφάνιση. Τώρα

όμως νομίζω πώς είναι ικανός νά υποστήριξη τ' αντίθετα, άφού

πρόκειται γιά αμοιβή.

Μέ τά λεγόμενα αυτά αρχίσανε όλοι τά γέλια, όπως ήταν

φυσικό. Ό Βαγώας τότε ταράχθηκε ακόμα περισσότερο,

άλλαξε όλα τά χρώματα καί περιλούσθηκε άπό κρύο ίδρωτα,

γιατί άπό τή μιά δέν ήθελε νά ντροπιασθή καί νά όμολογή-

ση τή μοιχεία, κι' άπό τήν άλλη έλπιζε ότι αυτή ή κατηγορία

θά τού έβγαινε σέ καλό στην προκείμενη αντιδικία.

(1. Εύφορο λεκανοπέδιο στην ακτή της Αιολικής γης μέ τήν ομώνυμη

πόλη Άτάρνη απέναντι άπό τή Λέσβο.)

ΠΑΜΦ. — Γιά γέλια είναι, μά τήν αλήθεια, Λυκίνε, αυτά

τά πράγματα καί φαίνεται πώς σας κάμανε νά διασκεδάσετε

αρκετά. Μά ποιο ήταν το τέλος καί ποια απόφαση βγάλανε

οί δικαστές ;

12. ΛΥΚ. Δεν ήσαν όλοι σύμφωνοι στην ψηφοφορία, μά άλλοι

θέλανε νά τόν ξεγυμνώσουν, όπως γίνεται στό σκλαβοπάζαρο,

γιά νά διαπιστώσουν από τα’ αχαμνά του αν μπορή νά.

φιλοσοφή, κι' άλλοι σοφιστήκανε κάτι πιό γελοίο, νά καλέσουν

μερικές γυναίκες άπό κάποιο οίκο ανοχής καί νά τον

βάλουνε νά συνουσιασθή μαζί τους, κι' ένας άπό τους δικαστές,

ο πιό γέρος καί ο πιό αξιόπιστος, νά βρίσκεται μπροστά

καί νά βλέπη αν φιλοσοφή. Στό τέλος, άφού γελούσανε όλοι

καί δεν ήταν κανένας πού νά μήν του έχη πονέσει ή κοιλιά,

του άπό τά γέλια, άποφασίσανε ν' άναβληθή ή δίκη καί νά

τόν στείλουν στην Ιταλία. Καί τώρα ό άλλος, (ό Διοκλής),

γυμνάζεται καί προετοιμάζεται, όπως λένε, γιά ρητορική

επίδειξη, καί συγκροτεί κατηγορητήριο καί υποκινεί τό

παράπτωμα της μοιχείας, μά κάνει κακό του εαυτού του, σάν

τους κακούς εκείνους ρήτορες, καί βάζει ανάμεσα στους άνδρες

καί τόν αντίδικο του με το παράπτωμα πού του αποδίδει..

Κι' ό Βαγώας πάλι έχει, όπως λένε, άλλα σχέδια καί κάνει

ό,τι μπορεί γιά νά φανή άνδρας, κι' έχει τήν υπόθεση στά

χέρια του κι' ελπίζει πώς στό τέλος θά νικήση, αν άποδείξη

πώς δεν είναι καθόλου κατώτερος άπό τά γαϊδούρια πού καβαλάνε

τίς φοράδες. Γιατί αυτή, φίλε μου, φαίνεται πώς είναι ή

καλύτερη κρίση γιά τή φιλοσοφία καί ή απόδειξη είναι αναμφισβήτητη.

Γι' αυτό θά ευχόμουνα κι' εγώ ώστε ό γιος μου —

πού είναι ακόμα πολύ νέος·—νά μήν έτοιμάζη τήν κρίση καί.

τή γλώσσα του γιά τή φιλοσοφία, άλλα τ' αχαμνά του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έλληνες εσαεί !"

Όταν ο φράχτης έγινε μνημείο (του Ν. Λυγερού)

Ερμηνεία:
Κείρα Σταμπολίδου

Κείμενο:
Όταν ο φράχτης έγινε μνημείο
http://www.lygeros.org/lygeros/8590-gr.html

Σκίτσο:
http://www.lygeros.org/lygeros/8588-fr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Όταν ο φράχτης έγινε μνημείο (του Ν. Λυγερού)"

Μασσαλία η αρχαία ελληνική πόλη των Φωκαέων.

Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης 2013.

«Γύρω στο 600 π.Χ οι Έλληνες ναυτικοί που ήρθανε από την Φώκαια της Μικράς Ασίας ίδρυσαν την Μασσαλία και ακτινοβόλησαν τον πολιτισμό στη Δύση»: Επιγραφή των Γάλλων στην πόλη της Μασσαλίας. Ετυμολογία. Η Πέττα που έγινε Αριστοξένη. Νεολιθική κατοίκηση. Η αρχαία Μασσαλία. Εκ Μασσαλίας γνώρισαν το κρασί στην Γαλλία. Μασσαλιανοί ωκεανοπόροι. Τα ναυάγια της Μασσαλίας. Πολιτική διοίκηση-νόμοι. Ρωμαϊκή εποχή. Νεώτεροι χρόνοι. «Σαπούνι Μασσαλίας»… εξ Ελλάδος. Αρχαία ελληνικά έθιμα στην Μασσαλία. Ούζο… «προς χρήσιν στην Μασσαλία». Επιφανείς εκ Μασσαλίας. Έκθεση με θέμα ο «Θησαυρός των Μασσαλιωτών».

Στα φύλλα της 3,10,17,24 και 31ης Ιανουαρίου 2012
της εφημερίδος «ΧΡΟΝΟΣ» Κομοτηνής
δημοσιεύθηκε το παραπάνω άρθρο
του Γιώργου Λεκάκη, μέλους της ΕΜΑΕΜ,
σε 5 ολοσέλιδες συνέχειες.

Το άρθρο αυτό – μαζί με άλλα - μπορείτε να τα διαβάσετε,
να τα αποθηκεύσετε
ή να τα εκτυπώσετε
στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση:

http://www.lekakis.com/index.php?option=com_content&view=article&id=95&Itemid=116

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μασσαλία η αρχαία ελληνική πόλη των Φωκαέων."

Η παρέλαση της 25ης Μαρτίου θα γίνει με face control και στημένο κοινό

Σχόλιο Σ.Ο.: Χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση η νεοφιλελεύθερη κατοχική κυβέρνηση ΔΝΤ-Παπαδήμου-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΝΔ, φοβάται πλέον και την σκιά της. Πως ακριβώς θα “τιμήσουν” την επέτειο της Εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης του 1821 με στημένο κοινό; Έτσι εορτάζεται το «Ελευθερία ή Θάνατος»;

Όσοι αξιωματικοί των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας σέβονται τον όρκο τους και τιμούν την στολή του οφείλουν να αρνηθούν να παρακολουθήσουν την παρέλαση υπό τέτοιες συνθήκες.

Τα έκτροπα που σημειώθηκαν στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, με αποκορύφωμα το περιστατικό με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, χτύπησαν «καμπανάκι» στο στρατιωτικό επιτελείο.

Με έγγραφό της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης, σχεδόν δύο μήνες πριν από τη παρέλαση της 25ης Μαρτίου καθορίζονται πόσα και ποια άτομα θα βρεθούν στη παρέλαση!

Mε κατεπείγουσα διαταγή της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης Υποστήριξης Στρατού (ΑΣΔΥΣ), σχεδιάζεται προστατευτική ανθρώπινη ασπίδα 800 αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων με τις οικογένειες τους.

Το έγγραφο εστάλη από τη Διεύθυνση Δημοσίων Σχέσεων και Εθιμοτυπίας της ΑΣΔΥΣ προς τους άμεσα ενδιαφερομένους, δηλαδή Αρχηγείο Ελληνικής Αστυνομίας, ΓΕΕΘΑ, ΓΔΑΕΕ, ΓΕΣ, ΓΕΑ, Πυροσβεστικό Σώμα κ.λπ.

Aναλυτικά το έγγραφο αναφέρει:

1. Οι προσκλήσεις θα είναι ονομαστικές και οι κάτοχοι τους θα παρακολουθήσουν την παρέλαση όρθιοι σε ειδικό χώρο απέναντι από τον Άγνωστο Στρατιώτη.


2. Για την παραλαβή των προσκλήσεων (16 έως 23 Μαρτίου 2012), που θα είναι ονομαστικές, θα πρέπει να αναφέρονται οπωσδήποτε στην αποστολή των αποδεικτικών στοιχείων ονοματεπώνυμο ενδιαφερομένων καθώς και η σχέση που έχουν μεταξύ τους (στέλεχος υπηρεσίας, σύζυγος, τέκνο μέλους κ.λπ.).

3. Η είσοδος στον συγκεκριμένο περιφραγμένο χώρο για την παρακολούθηση της παρέλασης θα πραγματοποιείται από καθορισμένο σημείο (σαν πόρτα μπαρ ή νυχτερινού καταστήματος δηλαδή). Εκεί άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. «θα ελέγχουν την είσοδο, με αντιπαραβολή πρόσκλησης - Δελτίου Ταυτότητας - και ονομαστική κατάσταση ΑΣΔΥΣ».

4. Οι αποδέκτες των προσκλήσεων παρακαλούνται να αναφέρουν στην ΑΣΔΥΣ ως τις 2 Μαρτίου 2012 τον αριθμό των προσκλήσεων που επιθυμούν, υποβάλλοντας ταυτόχρονα και τα ονοματεπώνυμα αυτών που θα παρακολουθήσουν την παρέλαση καθώς και τη σχέση τους με την υπηρεσία (βαθμός, μονάδα όπου ανήκει, σύζυγος, τέκνο στελέχους ή μόνιμου υπαλλήλου κ.λπ.).

πηγή: DefenceNet (16/01/2012) «Με “σικέ” κοινό θα γίνει η παρέλαση»

http://www.defencenet.gr/

http://www.efylakas.com/archives/11277

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η παρέλαση της 25ης Μαρτίου θα γίνει με face control και στημένο κοινό"

Πώς Βλέπει η Τουρκία το Συνταγματικό Συμβούλιο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πώς Βλέπει η Τουρκία το Συνταγματικό Συμβούλιο"

Εθνοσυνέλευση Γαλλίας - Εθνοσυνέλευση Τουρκίας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εθνοσυνέλευση Γαλλίας - Εθνοσυνέλευση Τουρκίας"

«Τα παιδιά θέλουν να κακοποιηθούν σεξουαλικά», δηλώνει καθολικός επίσκοπος!

Ο Επίσκοπος της Τενερίφης παρέχει μια ενδιαφέρουσα εξήγηση για τον τεράστιο αριθμό των παιδιών που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά από καθολικούς ιερείς: «Το ζήτησαν τα ίδια», λέει. Το 2007, όταν η αμερικανική Καθολική Εκκλησία άρχισε να παραπαίει από τα σκάνδαλα περί σεξουαλικών κακοποιήσεων, ο επίσκοπος της Τενερίφης Bernardo Alvarez έκανε μερικές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.

Σε συνέντευξη του την παραμονή των Χριστουγέννων στην εφημερίδα La Opinión de Tenerife, ο Επίσκοπος Alvarez είπε ότι υπάρχουν παιδιά που θέλουν να κακοποιηθούν. «Υπάρχουν έφηβοι 13 ετών οι οποίοι, όχι μόνο συμφωνούν στη σεξουαλική πράξη, την αναζητούν, και αν είστε απρόσεκτοι θα την προκαλέσουν κιόλας.

Οι βιαστές δεν είναι οι ιερείς. Οι βιαστές είναι τα προκλητικά αυτά πορνίδια, θηλυκού και αρσενικού γένους, που μονίμως βρίσκουν λόγους να σκύβουν μπροστά στους ιερείς και να εκθειάζουν τεντωμένοι τη φρέσκια, υγρή σάρκα τους, σχεδόν εκλιπαρώντας να χρησιμοποιηθούν ερωτικά από παιδόφιλους.

Μετά αρχίζουν τις μηνύσεις και πλέον είναι προφανές το τι συμβαίνει… Συνταξιοδοτούνται και μια ζωή πληρώνονται από την εκκλησία».

Τα αμφιλεγόμενη σχόλια σοκάρισαν την κοινή γνώμη. Η ισπανική κυβέρνηση άφησε να εννοηθεί ότι ενδέχεται να αναθεωρήσει τις σχέσεις της με την Εκκλησία, εκτός και αν ληφθούν άμεσα μέτρα εναντίον του Επισκόπου της Τενερίφης. Ομάδες προστασίας των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων και ενώσεις προστασίας των παιδιών κάλεσαν τις αρχές για δίωξη του Επισκόπου για υποκίνηση και υπεράσπιση των πράξεων κακοποίησης των ανηλίκων, ενώ τα αριστερά πολιτικά κόμματα ζήτησαν την άμεση απόλυση του Alvarez.

Πέντε χρόνια αργότερα, ο Alvarez είναι ακόμα Επίσκοπος.

Αυτό στη δικαστική γλώσσα μεταφράζεται ως εξής: “Τα ήθελε κύριε Πρόεδρε…” Και ο επίσκοπος εξυπηρετούσε απλά. Αν του ζητούσαν κόκα, θα τους έδινε να σνιφάρουν… Αν ζητούσαν τα παιδιά οπλοπολυβόλα, θα τους τα έδινε από χριστιανική αγάπη…

της Ελίνας Ράπτη, The Insider

Από: http://sfrang.blogspot.com/2012/01/blog-post_24.html
http://www.athriskos.gr/?p=4810

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Τα παιδιά θέλουν να κακοποιηθούν σεξουαλικά», δηλώνει καθολικός επίσκοπος!"

Απαγορεύεται η χρονολόγηση των Ελληνικών πυραμίδων!!!

-
Περισσότερα για το θέμα σε παλαιότερο άρθρο εδώ:
Πυραμίδα Ελληνικού-Η πυραμίδα που απαγορεύτηκε η χρονολόγηση της

Απόσπασμα από την εκπομπή την ΕΤ3 "Αληθινά σενάρια",όπου οι κάτοικοι και φορείς αποκαλύπτουν πως απαγορεύτηκε επίσημα και δια νόμου(!!) η χρονολόγηση της πυραμίδας του Ελληνικού,καθώς και η ενασχόλησή τους με το θέμα!!





ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Απαγορεύεται η χρονολόγηση των Ελληνικών πυραμίδων!!!"

Καποδίστριας

 

  Η υπενθύμιση βοηθάει
  Όταν ο Καποδίστριας αποφάσισε οριστικά να αφήσει τη Ρωσία και να κατέβει για πάντα στην Ελλάδα, πρώτη του δουλειά ήταν να πουλήσει τα έπιπλά του. Ήταν καλοκαμωμένα και ακριβά και αν τα έφερνε μαζί του στην Ελλάδα θα ήταν πρόκληση για τους φτωχούς Έλληνες (υπάρχουν σήμερα καταστάσεις των πολιτικών που μπορούν να θεωρηθούν ...πρόκληση;!).
Τα πούλησε όλα και κατάφερε να εισπράξει απ' αυτά πενήντα χιλιάδες ρούβλια. Όλα αυτά τα ρούβλια τα έστειλε σε Έλληνες σιτέμπορους στην Οδησσό και τους παρακινούσε να προσθέσουν κι αυτοί ότι θέλανε. Με όλο το ποσόν θα αγόραζαν σιτάρι και θα το έστελναν στους Έλληνες που πεινασμένοι αγωνίζονταν για τη λευτεριά τους.

Οι Έλληνες σιτέμποροι της Οδησσού σεβάστηκαν την επιθυμία του Καποδίστρια και διπλασίασαν τις πενήντα χιλιάδες ρούβλια που τους έστειλε (έδωσε το καλό παράδειγμα).
 Φόρτωσαν πέντε καράβια σιτάρι και στείλανε από ένα στα Ψαρά, στην Ύδρα και στις Σπέτσες. Τα άλλα δύο τα στείλανε στ' Ανάπλι για να εφοδιάσουν το στρατό.

Τώρα κάντε τις συγκρίσεις σας και ξανασκεφτείτε το.......

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Καποδίστριας"