Ένα ταξίδι στον (προϊστορικό) χρόνο

Άραγε πώς να ζούσαν οι άνθρωποι πριν από 7.800 χρόνια; Η απάντηση βρίσκεται στο εξαιρετικά δύσκολο παζλ, που με υπομονή και προσήλωση συνθέτει η αρχαιολογική ομάδα του καθηγητή Γιώργου Χουρμουζιάδη στον προϊστορικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού Καστοριάς.


Και μπορεί μια λαθρανασκαφή να έστρεψε τελευταία τα φώτα στον αρχαιολογικό χώρο (σ.σ.: ουδέν κακόν αμιγές καλού), όμως το έργο που συντελείται εκεί είναι μεγάλο, αν και λίγο έχει προβληθεί και αξιοποιηθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν ανακαλυφθεί 2.000 εργαλεία και 200 αγγεία της νεολιθικής περιόδου, που μελετώνται και τα οποία δικαιολογούν απόλυτα την ίδρυση ενός αντάξιου μουσείου. Αντ’ αυτού, τα περισσότερα παραμένουν κλεισμένα στα συρτάρια του εργαστηρίου! Εκεί συναντήσαμε τον διακεκριμένο αρχαιολόγο Γιώργο Χουρμουζιάδη, ο οποίος από το 1992 είναι επικεφαλής της σπουδαίας ανασκαφικής, μελετητικής και εκπαιδευτικής προσπάθειας γύρω από τον προϊστορικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού, που θεωρείται ο αρχαιότερος της Ευρώπης. Γι’ αυτόν είναι έργο ζωής. Η αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή εκτείνεται από το 5800 έως το 3000 π.Χ. «Τα ευρήματα, είναι φθαρτά, δεν έχουν σχέση με τα χρυσά της Βεργίνας, είναι κοκάλινα, πέτρινα εργαλεία, πήλινα αγγεία και μέσα από τη μελέτη τους μπορούμε να ανασυνθέσουμε την κοινωνική μορφή της εποχής» δηλώνει ο κ. Χουρμουζιάδης, προκειμένου να καταδείξει την ιδιαιτερότητα της αποστολής. Για την αναδημιουργία ενός αγγείου μπορεί να έχουν συγκολληθεί 100 κομμάτια και να χρειάστηκε δουλειά μηνών. Ομως ένα αγγείο, ένα εργαλείο «λένε» πολλά για τη ζωή των προϊστορικών προγόνων μας, στις όχθες της λίμνης της Καστοριάς. Συμβάλλουν ουσιαστικά στην απεικόνιση της ανθρώπινης καθημερινότητας χιλιάδες χρόνια πριν.

Ένα πιθάρι, αναφέρει ο καθηγητής Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, σημαίνει ότι είχαν πλεόνασμα, άρα δεν είχαν ληστρική οικονομία, καλλιεργούσαν και ό,τι περίσσευε το φύλασσαν ή το αντήλλασσαν με άλλους (π.χ. έδιναν σιτάρι και έπαιρναν κρέας). Αρκετά είναι τα στοιχεία που μαρτυρούν ότι υπήρχαν μορφές τέχνης. Άλλωστε «η τέχνη αρχίζει από εκεί όπου σταματά η χρήση» συμπληρώνει.

Αναπαράσταση του νεολιθικού
λιμναίου οικισμού στο Δισπηλιό

Εντυπωσιακά είναι και τα ευρήματα για τη γραφή της εποχής. Η ξύλινη πινακίδα με εννέα σειρές χαραγμάτων έχει προκαλέσει ποικίλες συζητήσεις και ερμηνείες. Από την πλευρά του ο συνομιλητής μας διευκρινίζει ότι δεν είναι εφικτό να διαβαστεί. Ωστόσο αποκαλύπτει ότι υπάρχουν ευρήματα -κυρίως πάτοι αγγείων- με εγχαράξεις, που παραπέμπουν σε ένα είδος επιγραφής (ίσως πρόκειται για το όνομα του κατασκευαστή). «Όταν οι εγχαράξεις δεν είναι κολλημένες, είναι αυτόνομες, έχοντας μια εικονική σημασία, έχουμε γραφή» τονίζει. Μια τελευταία ανατρεπτική πληροφορία έρχεται από τη μελέτη των οστών ζώων της εποχής. Έτσι, σύμφωνα με αρχαιολογικές εκτιμήσεις, βρέθηκαν κόκαλα αλόγων του 5000 π.Χ., ενώ πιστεύεται ότι αυτά τα ζώα ήρθαν στον ελλαδικό χώρο το 2000 π.Χ.!

Από την πληθώρα ευρημάτων έχει προκύψει η αναπαράσταση του λιμναίου οικισμού (υπάρχουν οκτώ καλύβες, με τον ανάλογο εξοπλισμό). Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο επισκέπτης (πυκνές είναι οι επισκέψεις σχολείων) σχηματίζει εικόνα και κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο.

«Θέλαμε εξαρχής να κάνουμε ένα τόξο ενημέρωσης: ανασκαφή, αναπαράσταση, μουσείο, για να βλέπει ο επισκέπτης πώς βγαίνουν στην επιφάνεια τα αρχαία, υποθετικά πώς λειτούργησαν και πώς εκτίθενται στο μουσείο» υπογραμμίζει ο καθηγητής. Δυστυχώς, η πρότασή του για ίδρυση ενός μουσείου λιμναίων οικισμών, που όμοιό του δεν υπάρχει στη νοτιοανατολική Ευρώπη, απορρίφθηκε για γραφειοκρατικούς λόγους!

Ο Γιώργος Χουρμουζιάδης δεν κρύβει την απογοήτευσή του για την αντιμετώπιση τόσο της Πολιτείας -πηγές κρατικής χρηματοδότησης δεν υπάρχουν- όσο και των τοπικών παραγόντων. Ο,τι γίνεται οφείλεται στη φιλοτιμία, στην πίστη και την αφοσίωση των αρχαιολόγων και του υπόλοιπου προσωπικού. Γι’ αυτό ο καθηγητής ζητεί μετ’ επιτάσεως από την τοπική κοινωνία να αποδείξει τη στήριξή της.

Τελευταία αφήνει ελπίδες η υπόσχεση της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας για ένταξη στο ΕΣΠΑ του έργου στερέωσης ενός περιβόλου που αποκαλύφθηκε και χρονολογείται από τη μυκηναϊκή εποχή. «Αν δεν στερεωθεί θα καταστραφεί» προειδοποιεί. Προσθέτει δε ότι ο αρχαιολογικός πλούτος της χώρας είναι ένας βασικός παράγοντας τουριστικής ανάπτυξης. Αυτό όμως δεν δείχνει να το υπολογίζει η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού. Προς επίρρωσιν αναφέρει το παράδειγμα του Αρχαιολογικού Μουσείου Άργους Ορεστικού, που προτού συμπληρωθεί χρόνος από τα εγκαίνιά του έχει μείνει χωρίς φύλακες!


Πηγή: Δ. Κυριακόπουλος, Εφημερίδα "Δημοκρατία"

http://erroso.blogspot.com/2012/02/blog-post_3705.html#ixzz1lP79v7SW

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ένα ταξίδι στον (προϊστορικό) χρόνο"

STOP EVROS WALL - ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Δελτίο Τύπου

                                          

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στο άγαλμα “Καραθεοδωρή” στη Νέα Βύσσα, θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου, στις 9.30 το πρωί.

Η κινητοποίηση οργανώνεται με αφορμή την προγραμματισμένη για την ίδια ημέρα επίσκεψη του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Χρήστου Παπουτσή και του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μανώλη Όθωνα, για την έναρξη των εργασιών κατασκευής του “φράχτη” στο χερσαίο τμήμα των συνόρων Ελλάδας-Τουρκίας, στην περιοχή της Βύσσας.

Η συμμετοχή στη συγκέντρωση είναι εξαιρετικά σημαντική, προκειμένου να ακουστεί δυνατά η αντίθεση της τοπικής κοινωνίας στην κατασκευή του “τείχους” της ντροπής και της βαρβαρότητας, που υποκριτικά αποφάσισε η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, με σκοπό, δήθεν, να αποτρέψει την παράνομη

 είσοδο μεταναστών στη χώρα.

Για μια ακόμη φορά, επισημαίνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι η κατασκευή του “φράχτη” δεν μπορεί να αναχαιτίσει τις ροές μη νόμιμων μεταναστών, παρά μόνο να τις μετατοπίσει σε άλλα, πιο επικίνδυνα “περάσματα”.

Για μία ακόμη φορά, επισημαίνουμε ότι ένα τέτοιο ανούσιο “έργο”, θίγει βαθύτατα την αξιοπρέπεια των κατοίκων του Έβρου και στιγματίζει ολόκληρο το νομό στη συνείδηση κάθε νοήμονα ανθρώπου.

Για μία ακόμη φορά, οφείλουμε να δείξουμε σε εκείνους που αποφάσισαν χωρίς να λάβουν υπ'όψιν τους τη γνώμη της τοπικής κοινωνίας, ότι διαφωνούμε κάθετα με την εντελώς αναποτελεσματική και απάνθρωπη κατασκευή του “φράχτη”. 

 STOP EVROS WALL

http://stopevroswall.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "STOP EVROS WALL - ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ"

Πέταξαν τον Μέγα Αλέξανδρο από τον Δήμο Παπάγου - Χολαργού

Πριν από λίγες ημέρες ο στρατηγός Παρίσης, από την σχολή γονέων Κατερίνης, εξήγγειλε την τοποθέτηση του ΠΡΩΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΟΤΙΩΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ, στο Δήμο των στρατιωτικών, στο Δήμο Παπάγου Χολαργού.

Από το ακροατήριο υπήρξαν αμφιβολίες. όχι για τις προθέσεις του εγχειρήματος, αλλά για το αν τελικά θα καταστεί δυνατόν...

Από :ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ

Τελικά οι αμφισβητίες είχαν δίκιο όπως διαβάζουμε παρακάτω...

Ελπίζουμε τελικά να το καταφέρουν και να μπει και εκείνος το αγαλμα που έχει σε μια αποθήκη εδώ και πολλά χρόνια και ο Δήμος Αθηναίων. (ΕΔΩ).

BEBAIA OTAN ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ 30 ΛΕΠΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΕΡΓΙΝΑ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΜΑΣ ΑΦΑΙΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΜΕΝΗ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΟΠΛΗΚΤΗ ΑΘΗΝΑ; (ΕΔΩ).......

* Με απειλές και προπηλακισμούς σε βάρος πολιτών, ακόμη και εναντίον του δημάρχου, φανατικοί αριστεριστές, σπέρνοντας φόβο, διχασμό και μίσος στην πόλη όπου γεννήθηκε ο Περικλής, εμπόδισαν την ανέγερση του αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου!

* Κατά τα άλλα, αυτοί οι εμπαθείς με τον Μέγα Στρατηλάτη, περιμένουν στις ουρές να πληρώσουν τα χαράτσια της τρόϊκας!

*Στα Σκόπια τιμούν τον Μέγα-Αλέξανδρο και εδώ στην Αττική δεν έχουμε ούτε ένα γλυπτό του μνημείο σε δημόσιο χώρο!

Η πρωτοβουλία 250 κατοίκων του Δήμου Παπάγου-Χολαργού να ανεγερθεί το υπό κατασκευήν άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε πλατεία της πόλης, ζητώντας παράλληλα τη μετωνομασία της οδού «17 Νοεμβρίου» που θα φιλοξενήσει το γλυπτό, σε «Μεγάλου Αλεξάνδρου», τορπιλίστηκε από φανατικούς αριστεριστές, οι οποίοι με απειλές, ακόμη και σε βάρος του Δημάρχου, ανάγκασαν την απόσυρση της πρότασης!!!

Να υπογραμμιστεί ότι σε ολόκληρη την Αττική δεν υπάρχει ούτε ένα άγαλμα αφιερωμένο στον Μέγα-Αλέξανδρο!

Η πρωτοβουλία 250 κατοίκων οι οποίοι ενυπογράφως αιτήθηκαν τη συζήτηση της πρότασής τους από το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Παπάγου-Χολαργού, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ενορχηστρωμένη σφοδρή αντίδραση αριστεριστικών φασιστικών στοιχείων, οι οποίοι αφού συγκεντρώθηκαν σε café της περιοχής, εξέδωσαν απειλητικά μηνύματα που στρέφονταν ευθέως κατά της δημοκρατίας και των θεσμών της. Ανάμεσα στα όσα απειλητικά εκτόξευσαν, ήταν: "Κανένας δήμαρχος, κανένας άρχοντας
δε θα ορίσει την αλλαγή ονόματος της κεντρικής οδού εισόδου στο Χολαργό..ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΜΕ ΕΜΕΙΣ.."

Λίγες ημέρες πριν, γνωστός ιστότοπος που κινείται επίσης σε «αριστεριστικό» χώρο, αναρτούσε απειλητικού περιεχομένου μηνύματα, όπως το ακόλουθο: «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ! Η 17η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ..ΣΑΝ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ...».

Μετά από αυτή την απαράδεκτη εξέλιξη, ο δωροδότης του αγάλματος, αρχιτέκτονας Μπάμπης Στάϊκος, απέσυρε την χορηγία του γλυπτού, εκφράζοντας την απογοήτευσή του, διότι ποτέ δεν φανταζόταν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος θα δίχαζε, αντί να ενώνει τους πολίτες!

Ο…εξωβελισμός του γλυπτού του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τις πόλεις Παπάγου-Χολαργού, έρχεται σε μια δύσκολη για τη χώρα συγκυρία, την ώρα δηλαδή που βάλλεται από εντόπιους και εξωτερικούς εχθρούς. Όταν μάλιστα, οι Σκοπιανοί αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες», κλέβοντας την ιστορία μας και τα ιερά σύμβολα της Μακεδονίας, όταν οι γείτονές μας έχουν το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε κεντρική πλατεία των Σκοπίων, έχοντας ταυτόχρονα δώσει το όνομα του Μακεδόνα στρατηλάτη στο αεροδρόμιό τους, οι βίαιες αντιδράσεις ορισμένων φανατισμένων σε βάρος της τοποθέτησης του αγάλματος του Μέγα-Αλέξανδρου σε κεντρικό σημείο της πόλης του Χολαργού, δείχνει το επίπεδο κατάπτωσης στο οποίο έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία!
Οι 250 πολίτες, υπό το κράτος απειλών και προπηλακισμού (ένας πολίτης δέχθηκε επίθεση με κλωτσιές και γροθιές), υποχρεώθηκαν βιαίως να αποσύρουν την πρότασή τους για το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Απέστειλαν όμως επιστολή-καταπέλτη στο Δ.Σ. του Δήμου Παπάγου-Χολαργού, όπου σημειώνουν μεταξύ των άλλων:

«Κύριε Πρόεδρε,
Ένας από τους λόγους για τους οποίους η χώρα μας βρίσκεται στις εσχατιές της διεθνούς απαξίωσης και καταισχύνης, είναι επειδή κομμάτι του λαού μας, περιφρονεί την ιστορία, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας.
Όταν υπάρχουν πολίτες που υποστηρίζουν ότι προτιμούν να τοποθετήσουν γλάστρες αντί για το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν λένε ότι υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα από το να ασχολείσαι με τον Μέγα-Αλέξανδρο, τότε μένεις άναυδος μπροστά στο όνειδος, το οποίο όμως, ερμηνεύει και τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε στη σημερινή ανυποληψία. Η Ελλάς, εάν έχει να επιδείξει δυο-τρία «όπλα» στην πορεία της, από τα βάθη των αιώνων έως και τις μέρες μας, αυτά είναι, ο πολιτισμός, η Γλώσσα και η Ιστορία της. Ακόμη και για την οικονομική της ανάταση, αυτά τα τρία όπλα επιστρατεύει.
Όταν όμως ο Μέγας Αλέξανδρος και το υπό διαμόρφωση άγαλμά του αντιμετωπίζονται με τόση απαξία, δημιουργώντας ταυτόχρονα διχασμό στην κοινωνία, τότε εξηγείς πώς και γιατί άλλοι λαοί σαν τους Σκοπιανούς ή τους Τούρκους, οικειοποιούνται την ιστορία και τον πολιτισμό μας.
Όταν εμείς οι Έλληνες, αδιαφορούμε και περιφρονούμε τον Μέγα-Αλέξανδρο για τον οποίο δεν υπάρχει ούτε ένα άγαλμα προς τιμήν του σε όλη την Αττική, ας μην διερωτώμεθα γιατί εμφανίζονται γείτονες λαοί που οικειοποιούνται με πάθος και τον Μέγα-Αλέξανδρο και την ιστορία που έγραψε. Ας μείνουμε λοιπόν εμείς με τις… γλάστρες και ας αφήσουμε τους Σκοπιανούς να αφιερώνουν στον Μέγα Στρατηλάτη αγάλματα και αεροδρόμια, και να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες! Άραγε αυτό μας αξίζει;»

Συνεχίζοντας την επιστολή-καταπέλτη, οι 250 ευπατρίδες πολίτες, αναφέρουν:

«Επειδή πιστεύουμε ότι η Ιστορία, η Παράδοση, ο Πολιτισμός μας, είναι τα αναγκαία υλικά που αναπτερώνουν το ηθικό, τη φιλοπατρία και την εθνική υπερηφάνεια, αρετές που επιδιώκουν πάση θυσία να καταρρακώσουν οι εχθροί μας, πρότειναμε την μετωνομασία της οδού «17 Νοέμβρη» σε «Μεγάλου Αλεξάνδρου», με ταυτόχρονη τοποθέτηση του υπό κατασκευή αγάλματός του, στο τέρμα της οδού. Ο επιφανέστερος των Ελλήνων, ύστερα μάλιστα και από σχετική πολύμηνη σε διάρκεια ψηφοφορία, που διοργάνωσε ο ΣΚΑΙ, θα άξιζε προς τιμήν του, να τού αφιερωθεί μία μεγάλη οδός, το δε άγαλμά του να τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση. Μετά τον Περικλή το δημιουργό της Δημοκρατίας, στον οποίο αφιερώθηκε ο ομώνυμος δρόμος του Χολαργού, ως καταλληλότερη οδός, αντάξια του ονόματός του Έλληνα στρατηλάτη, κρίθηκε η οδός «17 Νοέμβρη», το δε τέρμα της, το προσφορότερο σημείο για την ανέγερση του αγάλματός του.
Όσοι έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν απειλώντας κιόλας, στο άκουσμα και μόνον της πρότασης, είναι βέβαιον ότι κινήθηκαν από ελατήρια στενά κομματικά, γνωστής αριστερής απόχρωσης, αλλά πάντως καθόλου εθνικά. Αντιθέτως, η πρωτοβουλία των 250 κατοίκων, είχε αποκλειστικά εθνικό χαρακτήρα, αφού ο Μέγας Αλέξανδρος και η ακτινοβολούσα στους αιώνες ιστορία του, αποτελούν παγκόσμιο σύμβολο που κοσμεί την Ελλάδα. Σε καιρούς χαλεπούς σαν τους σημερινούς, που το ηθικό των Ελλήνων κάμπτεται από δωσίλογους πολιτικούς ταγούς και από εγκληματίες της διεθνούς τοκογλυφίας, οι οποίοι θέλουν να αρπάξουν τη χώρα μας και τον πλούτο της, ο Μέγας Αλέξανδρος αποτελεί το σύμβολο ανδρείας, φιλοπατρίας και πολιτισμού, στο οποίο προστρέχουμε για να αντλήσουμε σθένος και πυγμή. Αρετές δηλαδή που επιδιώκουν να αποδομήσουν εντόπιοι και ξένοι εχθροί.
Όσοι δε, περιφρονούν με τέτοιο χυδαίο τρόπο τον Μέγα Αλέξανδρο, τούς καλούμε να θυμηθούν τον, αριστερής ιδεολογίας κομμαντάντε Μάρκος, επικεφαλής των επαναστατών Ζαπατίστας, ο οποίος είπε: «Μέσα από την ιστορία, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις των Ίνκας, θα αντισταθούμε στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές». Τέλος, προτείνουμε σε όσους, αρνούνται λυσσαλέα την πρόταση μετωνομασίας της οδού «17 Νοέμβρη» σε «Μεγάλου Αλεξάνδρου», προτάσσοντας το επιχείρημα ότι η «17 Νοέμβρη έχει ιστορία σαν δρόμος και σαν ημερομηνία», να κάνουν ένα γκάλοπ στο εξωτερικό. Ας ρωτήσουν λοιπόν τους ξένους τι γνωρίζουν για την «17 Νοέμβρη» και τι για τον «Μέγα-Αλέξανδρο»; Είναι βέβαιον ότι οι περισσότεροι θα συνδέουν την «17 Νοέμβρη» με την τρομοκρατική οργάνωση παρά με την επέτειο, ενώ για τον Μέγα-Αλέξανδρο, σχεδόν όλοι έχουν να που κάτι. Γιατί είναι ο Έλληνας που ακόμη μνημονεύουν και διδάσκονται σε σχολεία του εξωτερικού! Εδώ όμως στον Παπάγο-Χολαργό, αντί να αποτελεί σύμβολο ενότητας, προκάλεσε λυσσαλέες αντιδράσεις και δίχασε! Ντροπή μας.
Γι’ αυτό τον λόγο, Κύριε Πρόεδρε, παρακαλώντας σας να αναγνώσετε την παρούσα επιστολή στο Δ.Σ. καθιστούμε γνωστό ότι αποσύρουμε την πρωτοβουλία των 250 πολιτών».

Εάν όλοι αυτοί οι φανατισμένοι αριστεριστές, που εναντιώθηκαν με τόση σφοδρότητα στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εμποδίζοντας ακόμη και τη διεξαγωγή συζήτησης του θέματος στα δημοτικά συμβούλια, εάν αυτοί λοιπόν επιτίθεντο με την ίδια σφοδρότητα στα βάρβαρα μέτρα που επιβάλλει η τρόϊκα, τότε τα αποτελέσματα για την χώρα μας ίσως ήταν ευεργετικά! Δυστυχώς όμως αποφάσισαν να εναντιωθούν στον Μέγα Αλέξανδρο και την ίδια ώρα να σταθούν στις ουρές για να πληρώσουν τα χαράτσια που επιβάλει η Μέρκελ και ο Πωλ Τόμσεν!

http://indobserver.blogspot.com/2012/02/blog-post_3212.html

Το Αυτονόητο

http://www.mikres-ekdoseis.gr/2012/02/blog-post_03.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πέταξαν τον Μέγα Αλέξανδρο από τον Δήμο Παπάγου - Χολαργού"

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΕΡΟΠΟΡΟΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ

Ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος

Ο Δαίδαλος, γιος του Ευπάλαμου και της Αλκίππης, ζούσε στην Αττική· ήταν ξακουστός και περιώνυμος γλύπτης, άριστος τεχνίτης, αρχιτέκτονας και εφευρέτης εργαλείων, μέλος της βασιλικής οικογένειας των Κεκροπίδων και του Κέκροπα, πρώτου βασιλιά των Αθηνών. Όμως μια μέρα γκρέμισε τον ανεψιό και μαθητή του, Τάλω, γιο της αδελφής του Πέρδικας, από τους βράχους της Ακρόπολης, από φόβο μήπως γίνει καλύτερος απ’ αυτόν στις τέχνες, καθώς ο μακαρίτης έδειχνε αρκετή πρόοδο στη δουλειά του, αλλά και είχε φτιάξει ένα πριόνι βλέποντας και μόνο ένα φίδι που ακόνιζε τα δόντια του.

Τα έργα του Δαίδαλου ήταν τόσο κομψά και τόσο ρεαλιστικά που λέγεται ότι ο Ηρακλής λιθοβόλησε ένα απ’ αυτά, νομίζοντας ότι ήταν πραγματικό· ανάμεσα σ’ αυτά ήταν το πριόνι, το τσεκούρι, το νήμα της στάθμης, το τρυπάνι, ο κεραμικός τροχός, αλλά και οι ιστοί και οι κεραίες των πλοίων.

Για το έγκλημά του καταδικάστηκε από τον Άρειο Πάγο σε εξορία, έτσι κατέφυγε στην Κρήτη, όπου και βρήκε καταφύγιο από το Μίνωα. Εκεί, μαζί με το γιο του, Ίκαρο, του ανατέθηκαν διάφορα έργα (Λαβύρινθος, ανάκτορα Κνωσού, άγαλμα Αριάδνης κτλ). Ο μοναχογιός του, Ίκαρος, ήταν καρπός της σχέσης του Δαίδαλου με τη δούλα του Μίνωα, Ναυσικράτη. Κατασκεύασε το άγαλμα του Ηρακλή στη Θήβα, αλλά και τα ανάκτορά του Μίνωα στην Κνωσό, το λεγόμενο Λαβύρινθο, ένα μνημειώδες έργο, μεγάλης αρχιτεκτονικής αξίας, που είδε το φως μετά τις ανασκαφές του Έβανς στην Κνωσό. Πρόκειται για ένα τεράστιο κτίριο με 1300 αίθουσες, αυλές και αποθήκες, διακοσμημένο με θαυμάσιες τοιχογραφίες, μερικές από τις οποίες σώζονται μέχρι σήμερα.

Ο Μίνωας, από φόβο μήπως κτίσει άλλα παρόμοια παλάτια σε άλλες πόλεις, τον κρατούσε στην υπηρεσία του για αρκετό καιρό. Όταν ο Θησέας ήρθε στην Κρήτη για να σκοτώσει το Μινώταυρο, ο Δαίδαλος έδειξε στην Αριάδνη, κόρη του βασιλιά Μίνωα, το δρόμο για το λαβύρινθο. Μαθαίνοντάς το ο Μίνωας, οργίστηκε και φυλάκισε το Δαίδαλο και τον Ίκαρο στο Λαβύρινθο. Άλλος ένας λόγος για την οργή του ήταν το γεγονός ότι ο Δαίδαλος βοήθησε τη γυναίκα του, Πασιφάη, να ικανοποιήσει την αρρωστημένη ερωτική της έλξη και πόθο για τον ταύρο του Ποσειδώνα, κατασκευάζοντας ξύλινο ομοίωμα αγελάδας, κούφιο από μέσα (την περίφημη Δάμαλη), το οποίο σκέπασε με δέρμα φρεσκοσφαγμένης αγελάδας. Μέσα στο ομοίωμα μπήκε η Πασιφάη, εξαπατώντας τον ταύρο, που ενώθηκε με την «αγελάδα» και από την παράδοξη αυτή ένωση γεννήθηκε ο Μινώταυρος, φοβερό τέρας με κεφάλι ταύρου και σώμα ανθρώπου, που κατοικούσε στα υπόγεια του Λαβύρινθου και τρεφόταν με ανθρώπινη σάρκα.

Ο πολυμήχανος Δαίδαλος κάθε μέρα προσπαθούσε να βρει τρόπο να ξεφύγει από τη φυλακή του. Μια μέρα σκέφτηκε ότι, αφού οι επίγειοι, υπόγειοι και θαλάσσιοι τρόποι είχαν αποτύχει ή ήταν αδύνατοι, έπρεπε να δοκιμάσει ένα άλλο τρόπο, τον υπέργειο. Βλέποντας τα πουλιά σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κατασκευάσει μια συσκευή που θα επέτρεπε στον ίδιο και το γιο του να φύγουν, πετώντας, από το νησί και να φτάσουν σε άλλα μέρη.
Έτσι, σοφίστηκε να κατασκευάσει φτερά, τα οποία κόλλησε με κερί στο γιο του και στον ίδιο, κάνοντας την πρώτη πτήση ανθρώπου. Έμαθε το γιο του να πετά και τον συμβούλεψε να μην πετά πολύ ψηλά, γιατί ο Ήλιος θα έλιωνε το κερί των φτερών του και θα έπεφτε στη θάλασσα, αλλά ούτε πολύ χαμηλά, γιατί ο αφρός της θάλασσας θα έβρεχε τα φτερά του, κάνοντάς τα βαρετά και δυσχεραίνοντας την πτήση του. Έτσι και έγινε και μία μέρα, όταν και οι δύο ένιωσαν έτοιμοι, πετώντας, άρχισαν να πετούν, φεύγοντας από την Κρήτη. Ενώ, όμως, ο Δαίδαλος πετούσε σε μέσο ύψος, ο Ίκαρος, όντας νεαρός και λαχταρώντας για περιπέτεια, πετούσε άλλοτε χαμηλά και άλλοτε ψηλά· μια στιγμή τα φτερά του, βαριά από τον αφρό των κυμάτων και ταλαιπωρημένα από τη θερμότητα του Ηλίου, ενώ ο Ίκαρος πετούσε σχετικά ψηλά, ξαφνικά το κερί των φτερών έλιωσε και ο Ίκαρος ευθύς έπεσε στη θάλασσα, όπου και πνίγηκε.
Ο πατέρας του έψαχνε το θαλασσοπνιγμένο του γιο για μέρες, παρακαλώντας τους θεούς να τον βοηθήσουν να το βρει. Οι Ωκεανίδες λυπήθηκαν το Δαίδαλο και έβγαλαν το πτώμα του στο νησί Ιχθυόεσσα. Καθοδηγούμενος από τις Ωκεανίδες, έθαψε το σώμα του γιου του στο νησί αυτό, που πήρε το όνομα Ικαρία, κοντά στο πέλαγος, που πήρε το όνομα Ικάριο. Αργότερα, όταν οι αδελφοί Ράιτ έβαλαν τις βάσεις της Αεροπορίας, με το πρώτο αεροσκάφος βαθμηδόν δημιουργήθηκε τμήμα Πολιτικής και Πολεμικής Αεροπορίας, δημιουργώντας την ανάγκη για ίδρυση σχολής εκπαίδευσης χειριστών και στην Ελλάδα· από το 1911 μέχρι το 1919 οι Έλληνες χειριστές εκπαιδεύονταν σε χώρες της Ευρώπης, κυρίως στη Γαλλία.
Το 1919, μετά το πέρας του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου, ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη η πρώτη Στρατιωτική Σχολή Αεροπλοΐας, ενώ ταυτόχρονα, η Ναυτική Αεροπορία δημιουργεί κέντρα εκπαίδευσης στο Τατόι και το Παλαιό Φάληρο. Στις 19 Δεκεμβρίου 1929 ιδρύεται το Υπουργείο Αεροπορίας, που θέτει υπό ενιαία διοίκηση τις αεροπορικές δυνάμεις. Η Σχολή Αεροπορίας, από τις πρώτες στον κόσμο, ιδρύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1931 και άρχισε να λειτουργεί τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου με ενιαία εκπαίδευση για τη Στρατιωτική και Ναυτική Αεροπορία. Το 1964, η Σχολή Ικάρων γίνεται Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα του κράτους, ισότιμο με τα άλλα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας. Η φοίτηση στη Σχολή μέχρι το 1966 ήταν τριετής, αλλά από το 1967 γίνεται τετραετούς διάρκειας και μετονομάζεται σε Σχολή Ικάρων (Σ.Ι.), προς τιμήν του πρώτου πεσόντα αεροπόρου - της οποίας οι μαθητές, ανεξαρτήτως ειδικότητας, ονομάζονται Ίκαροι. Από το Μάρτιο του 1947, η Σχολή στεγάζεται στη Δεκέλεια.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο θάνατος του Ικάρου υπήρξε η πρώτη ελληνική προσφορά-θυσία στο βωμό της αεροπορικής ιδέας. Πολλοί, όχι άδικα, λένε ότι η στολή του αεροπόρου είναι η πιο τιμημένη στολή, γιατί ακόμη και σε καιρό ειρήνης βάφεται με αίμα, το αίμα των πιλότων που πεθαίνουν σε αεροπορικά δυστυχήματα. Από τη Σχολή Ικάρων, οι μαθητές που αποφοιτούν φέρουν το βαθμό του Ανθυποσμηναγού, και χωρίζονται σε Ιπτάμενους και Αξιωματικούς Εδάφους, οι οποίοι με τη σειρά τους διαχωρίζονται σε Μηχανικούς και βοηθητικές ειδικότητες:
α). Ιπτάμενος
β). Τεχνικός Αξιωματικός Μηχανικός
γ). Τεχνικός Αξιωματικός Τηλεπικοινωνιών
δ). Τεχνικός Αξιωματικός Εγκαταστάσεων
ε). Διοικητικός Γενικών Υπηρεσιών
στ). Εφοδιαστής
ζ). Ελεγκτής Αεράμυνας
η). Μετεωρολόγος
θ). Οικονομικός
Στην Κύπρο, με βάση την κείμενη νομοθεσία, οι Ιπτάμενοι Αξιωματικοί μπορούν να φθάσουν μέχρι και το βαθμό του Ταξίαρχου, οι επόμενες 3 ειδικότητες μέχρι και το βαθμό του Σμήναρχου, ενώ οι τελευταίες 5 ειδικότητες μέχρι και το βαθμό του Αντισμήναρχου. Στην Ελλάδα οι αντίστοιχες ειδικότητες φθάνουν μέχρι και το βαθμό του Πτέραρχου, του Αντιπτέραρχου και του Υποπτέραρχου, αντίστοιχα. Οι Ιπτάμενοι φέρουν σε όλες τις στολές τους την πουλάδα, ένα αετό που οι φτερούγες του βλέπουν προς τα κάτω, σε αντίθεση με τους αλεξιπτωτιστές, των οποίων ο αετός βλέπει προς τα πάνω.
Ο Δαίδαλος, αφού ανέκαμψε από το θρήνο του, συνέχισε την πτήση του, φθάνοντας στη Σικελία. Εκεί του προσέφερε καταφύγιο ο βασιλιάς Κόκκαλος. Αλλά, ο Μίνωας τον κυνήγησε μέχρι εκεί, γεγονός που έκανε τους κατοίκους του νησιού να σκοτώσουν τον Κρήτη βασιλιά, από φόβο μήπως τους πάρει τον έξοχο καλλιτέχνη και δημιουργό. Το θέμα της πτώσης του Ίκαρου ενέπνευσε αρκετούς καλλιτέχνες της αρχαιότητας αλλά και των νεότερων εποχών.
Στην αρχαία Αττική ο μικρός δήμος στον οποίο εδραζόταν ο Άρειος Πάγος ονομαζόταν «Δαιδαλίδες» και άνηκε στην Κεκροπίδα φυλή, προς τιμήν του Δαίδαλου που καταδικάστηκε από το Δικαστήριο. Το όνομα του Δαιδάλου προέρχεται από το ρήμα «δαιδάλλω» που σημαίνει «τεχνουργώ, κατασκευάζω, μαστορεύω, ποικίλλω, στολίζω, διακοσμώ». Το όνομα του Δαίδαλου φέρει ο αστεροειδής αρ. 1864, ενώ του Ίκαρου ο αστεροειδής αρ. 1566.
Ο Ικαρος αποτελει και το πρωτο θυμα αεροπορικου ατυχηματος παγκοσμιως

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΕΡΟΠΟΡΟΣ"

Κρίσιμες ώρες

Του Νίκου Λυγερού

Δεν αρκεί πια να λέμε στο λαό μας ότι περνάμε δύσκολες στιγμές, διότι δεν είναι πια στιγμές. Δεν αρκεί πια να λέμε ότι πρέπει να αντέξει, διότι δεν βλέπει το όραμα. Ακόμα και οι μαχητές θέλουν να ξέρουν ποιος είναι ο στόχος, ποιος είναι ο σκοπός. Και οι φοιτητές δεν ξέρουν πια σε ποιο τομέα να σπουδάσουν, διότι όλοι τους εξηγούν ότι είναι δύσκολα τα πάντα λόγω κρίσης. Ποιος μπορεί όμως να κοροϊδέψει τους πιο έξυπνους, αυτούς που βλέπουν ότι η κρίση αποτελεί την τέλεια λύση για την αποτροπή κάθε ενθουσιασμού εκ μέρους του λαού μας, της νεολαίας μας. Με τις κοινωνίες της ευτυχίας να καταρρέουν, έχουμε την εντύπωση, κι αν δεν την έχουμε μας την δίνουν οι άλλοι, ότι δεν υπάρχει λύση. Βέβαια, εξακολουθούν να μας εξηγούν ότι υπάρχει ελπίδα, αλλά αυτό το κάνουν μόνο και μόνο για να μη γίνει καμιά λαϊκή εξέγερση. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Και όποιοι δεν έχουν σοβαρές γνώσεις σε έναν τομέα είναι καταδικασμένοι να ακούσουν κάποιους ειδικούς που τους καθηλώνουν και τους πείθουν για να μην κάνουν τίποτα. Η πατρίδα μας όμως είναι διαφορετική. Η γη μας, είναι η θάλασσά μας. Πρέπει, λοιπόν, να έχουμε ειδικούς επιστήμονες της θάλασσας. Αυτό μας εξηγεί ακόμα και το Δίκαιο της θάλασσας. Πρέπει οι νέοι μας να μελετήσουν τομείς, όπως η γεωλογία, η χημεία, η φυσική, διότι χωρίς αυτούς θα συνεχίζουν να ακούν άτομα δίχως ορθολογική σκέψη να τους εξηγούν ότι είμαστε μια φτωχή χώρα. Την ώρα που μερικοί προτείνουν φράχτες για να πείσουν τους αγαθούς ότι παράγουν έργο, ενώ απλώς οργανώνονται εκλογικά, ο λαός μας χρειάζεται αληθινές λύσεις. Δεν πρέπει να καθυστερήσουμε πια το θέμα της θέσπισης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Οι αποζημιώσεις του γερμανικού κράτους, λόγω των εγκλημάτων πολέμου του ναζιστικού καθεστώτος, είναι δίκαιες και απαραίτητες και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να υλοποιηθεί η θεραπεία αυτή. Απλώς, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι το πλαίσιο είναι καθαρά ευρωπαϊκό, πράγμα που σημαίνει ότι πρόκειται για μια αλλαγή κατανομής χρημάτων μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ το θέμα της ΑΟΖ, είναι ριζικά διαφορετικό. Το όφελος της ΑΟΖ είναι για την Ελλάδα και έμμεσα για την Ε.Ε. Το σημαντικό, όμως, ότι αποτελεί μια καθαρή εισφορά, όπως το βλέπουμε και με το χειροπιαστό παράδειγμα της Κύπρου χάρη σε επιστήμονες και τεχνικούς σαν τον Σόλωνα Κασσίνη. Σε αυτόν τον τομέα χρειαζόμαστε ειδικούς. Διότι η θέσπιση είναι μόνο η αρχή, οι υπογραφές σε διμερείς σχέσεις είναι η συνέχεια και όχι το τέλος. Η έρευνα σε αυτόν τον τομέα είναι μόνο στην αρχή. Οι δικοί μας έχουν σε αυτό το πλαίσιο ένα αληθινό όραμα. Δεν είναι ανάγκη, λοιπόν, να μιλάμε μόνο για αντίξοες συνθήκες και τεράστιες δυσκολίες, αλλά να αναδείξουμε επί του πρακτέου τις λύσεις που προσφέρουν τα μαθηματικά του Voronoi και η ορθολογική σκέψη περί ΑΟΖ. Έτσι, για τους πολιτικούς η λύση είναι απλή και ονομάζεται ΑΟΖ.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8623-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κρίσιμες ώρες"

Η φιλική αναφορά - Νά' τανε και το 22

Ν. Λυγερός

-Γιατί ο Δάσκαλος δεν έγραψε τίποτα για τον Μελιδόνη;
-Θα υπάρχει λόγος.
-Και αυτό σου αρκεί;
-Όχι, αλλά προσπαθώ να καταλάβω.
-Κι εγώ.
-Γιατί πιστεύετε ότι έπρεπε;
-Διότι, ήταν γνώστης της τουρκικής γλώσσας.
-Παράξενο επιχείρημα.
-Κι όμως...
-Διότι, ήταν μέλος τις Φιλικής Εταιρείας...
-Ακόμα πιο εύστοχο...
-Και το ερώτημα παραμένει.
-Μήπως δεν ήρθε η ώρα;
-Τι θες να πεις;
-Περίμενε τις 15 Φεβρουαρίου...
-Του 1822;
-Μπορεί... Βλέπει τον χρόνο διαφορετικά από εμάς και το ξέρεις.
-Μέσα στο έτος βλέπει και τον χρόνο.
-Τι έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 1822;
-Δίχως να το μάθουν οι άλλοι αρχηγοί, πήγε τη νύχτα στο χωριό Βαθειακό.
-Το γνωστό για τους αιμοβόρους κατοίκους και τους διαβόητους Αμπαδιώτες Τούρκους.
-Μόνος του;
-Όχι, με ογδόντα πολεμιστές...
-Και τι έγινε;
-Τα όπλα και τα τρόφιμα τα φύλαγαν στο τζαμί.
-Και τι έκανε ο Μελιδόνης;
-Μίλησε στα τουρκικά…
-Έτσι, λοιπόν.
-Και τι είπε;
-Ότι ερχόταν απ’ το Ηράκλειο και ζήτησε να του ανοίξουν την πύλη.
-Και ξεγέλασε τους φρουρούς;
-Ναι!
-Και του άνοιξαν;
-Ωραίος!
-Τι ωραίος, γαμάτος θες να πεις!
-Και που να ήξερες τη συνέχεια.
-Μα, τώρα είναι πιο δύσκολο να καταλάβω γιατί ο Δάσκαλος δεν έγραψε τίποτα γι’ αυτό το θέμα.
-Για τα παιδιά ή για μας;
-Για την παιδική χαρά, τι να σου πω τώρα, αφού ξέρεις τι εννοώ.
-Σκότωσαν τους δεκαοχτώ φρουρούς.
-Ομάδα κρούσης!
-Στρατηγική.
-Και μετά πήραν όσο όπλα και εφόδια μπορούσαν να κουβαλήσουν.
-Κλεφτοπόλεμος.
-Ανταρτοπόλεμος.
-Ασύμμετρη δράση…
-Και πλάγια σκέψη !
-Έτσι !
-Δε βγάζω νόημα. Ντόμπρα και σταράτα.
-Τι μπορεί να τον ενόχλησε;
-Το τέλος του δικού του.
-Δηλαδή;
-Όταν γύρισαν στο στρατόπεδο ο πεντακοσίαρχος Βουρδουμπάς έκανε έντονες παρατηρήσεις στον Μελιδόνη.
-Άρχισαν…
-Εγώ θα τον έγραφα…
-Μετά από τέτοια νίκη ειδικά !
-Ο Μελιδόνης έκανε το ίδιο και απάντησε με περιφρόνηση…
-Τότε, έγινε καβγάς…
-Σωστά.
-Άντε πάλι…
-Και ο Βουρδουμπάς μαχαίρωσε τον Μελιδόνη.
-Γαμώ την κοινωνία του !
-Αχ, τέτοια να μην είχαμε.
-Τώρα, ξέρω λοιπόν.
-Έτσι χάθηκε λοιπόν ο δικός του.
-Τώρα που ξέρουμε θα είναι και δικός μας.
-Το πρόβλημα δεν είναι αυτό.
-Ποιο είναι τότε;
-Αν εμείς θα γίνουμε δικοί του.
-Θα βάλει το χέρι του ο Δάσκαλος.
-Καλύτερα όχι.
-Ας βάλει το μυαλό του πάντως. Αυτό είναι το πρέπον για μας !

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8621-gr.html

Νά' τανε και το 22

Ν.Λυγερός

"Αυτός ο [πόλεμος] είναι τρομερός,
επειδή ημείς έχομεν να κάμωμεν
με έναν εχθρόν βάρβαρον, άσπλαχνον και απάνθρωπον."

Μιχαήλ Κομνινός Αφεντούλιεφ

Αν διαβάσεις την προκύρηξή του
μπορείς να καταλάβεις περισσότερα
απ' όσα γράφει ο Αρχιστράτηγος
και τότε θα θυμηθείς ξανά
ότι οι δυσκολίες του λαού
δεν είναι τίποτα σε σχέση
με τις θυσίες του έθνους
και τους νεκρούς της ιστορίας.
Διάβασε την προσεχτικά
και θα δεις ότι θα πάρεις κουράγιο
από τα λόγια, από τις λέξεις
από τον επίκαιρο χαρακτήρα
της ανάγκης και του κινδύνου
απέναντι στους γενοκτόνους
των Αρμενίων των Ασυροχαλδαίων
και των Ελλήνων του Πόντου.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8622-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η φιλική αναφορά - Νά' τανε και το 22"

Ημέρα μνήμης. 4 Φεβρουαρίου 1843 Ο θάνατος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

Όταν αποφασήσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;», αλλά , ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.


απόσπασμα ομιλίας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στη Πνύκα (1838)


Που είσαι "Γέρο" να ειδείς πως μας κατάντησαν.....
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ημέρα μνήμης. 4 Φεβρουαρίου 1843 Ο θάνατος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη"

Η επανάσταση με τα λόγια των μικρών

Το θεατρικό του κυρίου Νίκου Λυγερού "Η επανάσταση με τα λόγια των μικρών" συντάχθηκε κατόπιν παραγγελίας της Δασκάλας Χαράς Νικοπούλου αλλά και των μικρών μαθητών της στη Β' τάξη του 17ου Δημοτικού Σχολείου Καλλιθέας "Έλλη Αλεξίου". Μετά από πρόσκληση των παιδιών αλλά και της Δασκάλας τους ο κύριος Λυγερός προτίθεται σε σύντομο χρονικό διάστημα να επισκεφθεί το σχολείο και να γνωρίσει από κοντά τους "λιλιπούτιους" πρωταγωνιστές.

Ν. Λυγερός

Αμαλία: Κυρία, κυρία, θα μας πείτε ποιoς ήταν ο Αφεντούλιεφ;
Μαρία: Ναι, ποιος είναι ο Μιχαήλ Κομνηνός;
Άλκης: Γιατί θέλετε να μάθετε γι’ αυτόν;
Αναστάσης: Διαβάσαμε ότι ήταν ο Αρχιστράτηγος της Κρήτης.
Άγγελος: Αυτό το διάβασα κι εγώ!
Ανδρέας: Και λοιπόν, τι άλλο διαβάσατε;
Γιάννης: Αυτός δεν έγραψε μια προκήρυξη το 1822.
Φρεντερίκ: Εσύ πού το ξέρεις;
Κωνσταντίνος: Κι εγώ το ξέρω.
Ερμής: Και τι λέει αυτή η προκήρυξη;
Ειρήνη: Κυρία, κυρία, να το πω εγώ.
Χαρά: Και βέβαια, πες μας την αρχή.
Αντωνία: Κι εγώ ξέρω την αρχή.
Χαρά: Τότε να μας την πείτε μαζί.
Μαχνούρ: Κι εγώ να συνεχίσω;
Χαρά: Ωραία. Λοιπόν θα την διαβάσουμε όλοι μαζί αυτή την περίφημη προκήρυξη.
Δήμητρα: Καλή ιδέα, κυρία!
Χαρά: Ας αρχίσουμε λοιπόν με την Πετρούλα που δεν μίλησε ακόμα.
Πετρούλα: Έχει δύσκολες λέξεις όμως...
Χαρά: Δεν πειράζει θα τις πούμε με τον δικό μας τρόπο και μετά θα τις μελετήσουμε.
Ματέο: Τότε μπορώ κι εγώ να βοηθήσω!
Γκλείντις: Κι εγώ είμαι μέσα!
Νικολέτα: Ναι πρώτα τις, σκέψεις και μετά τις λέξεις. Μυρτώ: Να πω και εγώ τότε μία φράση..
Άννα: Όλοι θα πούμε μία.
Κατερίνα: Πειράζει που δεν είμαστε από την Κρήτη;
Έλλη: Ούτε ο Αφεντουλίεφ ήταν από την Κρήτη!
Κατερίνα: Εντάξει τότε.
Κώστας: Αρχίζουμε λοιπόν.
Χαρά: Τέλεια… Πάμε λοιπόν στο 1822, τον Μάιο
Αμαλία: Αυτές τις μέρες
Μαρία: ελάβαμε γράμματα
Άλκης: από τους Αρχηγούς
Αναστάσης: και πρώτους του γένους μας
Άγγελος: με τα οποία μας φανερώνουν,
Αντρέας: ότι έπιασαν κάποιους απεσταλμένους
Γιάννης: από τον τρισκατάρατον τύραννον
Φρέντερικ: του γένους μας Σουλτάνον,
Κωνσταντίνος: οι οποίοι κρατούσαν φιρμάνια
Ερμής: προς πολλούς πασάδες
Αντωνία: σε διάφορα μέρη της Πατρίδας μας,
Μαχνούρ: με τα οποία φιρμάνια,
Δήμητρα: αυτός ο τύραννος τους διατάζει
Πετρούλα: να εξολοθρεύσουν από το πρόσωπο της γης
Ματέο: όλους τους Χριστιανούς αδελφούς μας!
Γκλείντις: Κοιτάξτε λοιπόν αδέλφια,
Νικολέττα: Βρισκόμαστε σε κίνδυνο όλοι,
Μυρτώ: Και εσείς αδιαφορείτε
Άννα: Εσείς οι αρματομένοι
Κατερίνα: που τρέχετε στις πρέζες,
Έλλη: Και γυρίζετε από χωριό σε χωριό
Κατερίνα: Τρώγοντας και πίνοντας
Κώστας: και αδικώντας τους φτωχούς χωρικούς
Χαρά: και στον πόλεμο δεν πηγαίνετε…
Αμαλία: Κυρία δεν είναι παράξενο το κείμενο;
Μαρία: Η αλήθεια δεν είναι παράξενη.
Άλκης: Και τώρα κινδυνεύουμε.
Αναστάσης: Μα ποιος παλεύει;
Άγγελος: Εμείς!
Ανδρέας: Διαβάζουμε απλώς ένα κείμενο.
Γιάννης: Έτσι αρχίζουν όλα.
Φρέντρικ: Τι θέλεις να πεις;
Κωνσταντίνος: Δίχως γνώσεις...
Ερμής: Καμμιά πράξη δεν είναι σωστή!
Ειρήνη: Τότε πρέπει να διαβάσουμε περισσότερα
Αντωνία: Αν δεν ξέρουμε την ιστορία μας...
Μαχνούρ: πώς θα φτιάξουμε το μέλλον μας.
Δήμητρα: Μήπως πρέπει να δούμε ποιος τον έκανε Αρχιστράτηγο της Κρήτης.
Πετρούλα: Και γιατί!
Ματέο: Ο Υψηλάντης τον διόρισε!
Γκλείντις: Επειδή το ζήτησαν οι επαναστάτες.
Νικολέτα: Ναι αλλά γιατί;
Μυρτώ: Επειδή στα τέλη Ιουλίου του 1821
Άννα: Ο Σερίφ πασάς με 8.000 πολεμιστές
Κατερίνα: επικράτησε στην περιοχή Ρεθύμνου.
Έλλη: Πολλοί επαναστάτες και οπλαρχηγοί σκοτώθηκαν.
Κατερίνα: Αυτός είναι ο λόγος κυρία;
Χαρά: Ναι, αυτός, παιδί μου.
Κώστας: Κι εμείς τότε πρέπει να ζητήσουμε ένα αρχηγό, κυρία.
Χαρά: Πρέπει πρώτα να διαβάσετε τους Δασκάλους του Γένους.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8620-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η επανάσταση με τα λόγια των μικρών"

«Πάλι, η γερμανοφοβία στην εξουσία της Ευρώπης»

Η δύναμη της Γερμανίας δημιουργεί φόβους στην Ευρώπη. Αυτό είναι ένα γεγονός, το οποίο, τις τελευταίες ημέρες, γίνεται κύριο θέμα συζήτησης για την κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Μια πρόσφατη πρόταση του Βερολίνου προς την Αθήνα, να στείλει Επίτροπο της ΕΕ, ο οποίος θα ελέγχει τον ελληνικό προϋπολογισμό, επικρίθηκε ως μια μειωτική πρακτική, σύμφωνα με το περιοδικό Der Spiegel.

Υπάρχουν επιφυλάξεις για την εκ νέου γερμανική κυριαρχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η ελληνική εφημερίδα ‘Τα Νέα’, δημοσίευσε μια καρικατούρα της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκερ , στην οποία παρουσιάζεται η Ελλάδα ως μαριονέτα που φωνάζει «Nein! Nein! nein!( Όχι! Όχι! Όχι!).

Στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης, οι σχολιαστές και οι αναλυτές, εκτιμούν ότι το Βερολίνο έχει το δικαίωμα να επιμείνει στη δημοσιονομική πειθαρχεία στην Ευρώπη, αλλά να είναι προσεκτικό στη ρητορική και να μην προσβάλλει με προτάσεις της, τους εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ιδέα του «Επιτρόπου Ελεγκτή των Οικονομικών» δεν ήταν παράλογη, αν και δεν θα μπορούσε να εκτελεστεί.

«Οι χώρες που βρίσκονται σε οικονομική κρίση, δεν μπορούν να μετατραπούν σε προτεκτοράτα. Τέτοιος επίτροπος της ΕΕ δεν θα μπορούσε να υπάρξει, εκτός αν λάβουν άδεια από την ψήφιση ενός (εγχώριου) νόμου», γράφει η συντηρητική ‘Die Welt’.

Διαφορετικά , προτείνεται να φύγει από την ευρωζώνη η Αθήνα και να ακολουθήσει το δικό της δρόμο, με την ελευθερία που της επιτρέπει η εθνική συναλλαγματική ισοτιμία.

Η γνωστή εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung» έγραψε ότι παρά την διακυβέρνηση την οποία έχει «η Γερμανία είναι η ηγεμόνας της Ευρώπης».

Η κεντροαριστερή εφημερίδα «Die Deutsche Zeitung» γράφει ότι η Γερμανία χρησιμοποιεί ‘μεγάλα λόγια’.

«Η Γερμανία είναι αυτό που ήθελε να γίνει μετά το 1945: η κυρίαρχη δύναμη στο κέντρο της Ευρώπης, έγινε αυτό που επιδίωξε να πράξει με τα τάνκς και τα κανόνια του 20^ου αιώνα τα οποία κατέληξαν στο αίμα και τη φωτιά, το κατάφερε τώρα, χωρίς τις μεθόδους της παλιάς Γερμανίας»

Καμία άλλη χώρα, συνεχίζει η εφημερίδα, δεν έχει προκαλέσει τόσα, όσα ο γερμανικός εθνικισμός, τα συλλογικά εγκλήματα που έχει διαπράξει στην Ευρώπη και τα οποία εξακολουθούν να έχουν μεγάλο βάρος στη μνήμη των λαών.

«Είναι ντροπή, αλήθεια, να εκμεταλλευτεί η Γερμανία την Ελλάδα, μια χώρα την οποία κατέστρεψαν τα πολιτικά κόμματα. Πρέπει να μάθει η γερμανική κυβέρνηση να μην παρεμβαίνει με τη δύναμη της αλαζονείας της εξουσίας όταν πρόκειται για μια ευρω-κρίση. Η Γερμανία πρέπει να έχει πειθώ και όχι επιβολή. Και αυτή, εξ ίσου, εξαρτάται από την Ευρώπη, αλλά, και από την Ελλάδα».

--

Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Πάλι, η γερμανοφοβία στην εξουσία της Ευρώπης»"

Οι Αρχαίοι Πειρατές της Μεσογείου

Αναπαράσταση του μύθου της απαγωγής του Διονύσου από Τυρρηνούς πειρατές,
σε κύλικα του Εξεκία (περ. 530 π.Χ.) που βρέθηκε στην ετρουσκική πόλη Vulci.

Η πειρατεία στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο αποτελεί την αρχαιότερη καταγεγραμμένη εμφάνιση του φαινομένου της πειρατείας, δηλαδή της καταλήστευσης πλοίων και πόλεων από ένοπλες ναυτικές ομάδες. Ξεκινώντας από αλασγικές, αιγυπτιακές και ουγκαριτικές πηγές της 2ης π.Χ. χιλιετίας, περνώντας απ' τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, το Θουκυδίδη και φτάνοντας ως το Λίβιο και τον Πλούταρχο, οι περισσότεροι συγγραφείς της αρχαιότητας ασχολήθηκαν με τα έργα και τις ημέρες των πειρατών.

Δεν είναι όμως μόνο οι καταγραφές. Θεωρείται βέβαιο ότι η Μεσόγειος Θάλασσα υπήρξε ο πρώτος ευρύς γεωγραφικός χώρος που η πειρατεία απέκτησε μαζικά χαρακτηριστικά. Ως μέθοδος προσπορισμού υλικού πλούτου και δούλων, αξιοποιήθηκε από σχεδόν όλους τους λαούς που κατοίκησαν τις ακτές της κατά την αρχαιότητα: από τους προϊστορικούς Λαούς της Θάλασσας και τους Ετρούσκους μέχρι τους Ιλλυριούς και τους Κίλικες των τελευταίων προχριστιανικών αιώνων, ακόμα και τους Έλληνες που μαζί με τον κλασικό πολιτισμό γέννησαν κάποιους από τους φοβερότερους πειρατές του τότε γνωστού κόσμου. Ενίοτε η ηγεμονία κάποιων δυνάμεων σε ευρύτερα τμήματα της θάλασσας (Αιγύπτιοι, Μινωίτες, Αθηναίοι) περιόριζε προσωρινά τη δράση των πειρατών, αλλά αυτό επ' ουδενί σήμαινε την εξάλειψή τους. Η πλήρης καταστολή της πειρατείας επιτεύχθηκε μόλις τον 1ο αι. π.Χ. από τους Ρωμαίους με το Γαβίνειο Νόμο, ήταν δε αποτέλεσμα διπλής ωρίμανσης: στρατιωτικής, αφού μόνο τότε κάποιο κράτος κατέκτησε τέτοια ισχύ ώστε να μπορεί να επιβάλει το νόμο του σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, και πολιτικής με τη μετατροπή της Μεσογείου σε ρωμαϊκή θάλασσα.

Δεν είναι υπερβολή εάν ειπωθεί, πως η ιστορία της πειρατείας ξεκινά σχεδόν ταυτόχρονα με την ιστορία της ναυτιλίας και του εμπορίου. Το πού ακριβώς ο άνθρωπος ξεκίνησε να χρησιμοποιεί συστηματικά θαλάσσια μέσα, το γνωρίζουμε: στη Μεσόγειο. Το πότε, δεν μπορεί να προσδιορισθεί με ακρίβεια. Σίγουρα πάντως ήταν πολύ πριν απ' το 3000 π.Χ., όταν δημιουργήθηκαν οι πρώτες σωζόμενες αναπαραστάσεις πλοίων. Τέχνεργα από οψιανό (ορυκτό γυαλί της Μήλου) που βρέθηκαν σε νεολιθικούς οικισμούς της Μακεδονίας, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου, πιστοποιούν ότι η ναυσιπλοΐα δεν ήταν άγνωστη για τον κάτοικο της νεολιθικής Ελλάδας. Στο ίδιο συμπέρασμα συνηγορεί η εμφάνιση ενός ώριμου πολιτισμού άγνωστης προέλευσης στην Κρήτη γύρω στο 6000 π.Χ.

Στη μυκηναϊκή και γεωμετρική Ελλάδα, η πειρατεία θεωρείτο κοινωνικά αποδεκτή δραστηριότητα που έχρηζε καταστολής μόνο όταν στρεφόταν εναντίον συμπολιτών, ο δε πειρατής συχνά λάμβανε την ενθάρρυνση των τοπικών ηγεμόνων στο έργο του. Αυτό αντικατοπτρίζεται εύγλωττα στον τρόπο που ο μεταμφιεσμένος Οδυσσέας συστήνεται στον Εύμαιο ως δήθεν βετεράνος του Τρωικού Πολέμου που εν συνεχεία έγινε πειρατής στην Αίγυπτο, με λόγια που δείχνουν ότι ο πειρατής ήταν αξιοσέβαστη προσωπικότητα.

Γενικά, ο Όμηρος περιγράφει συχνά με θαυμασμό σχετικές πράξεις από Έλληνες. Αναφέρει μάλιστα πόλεις-κράτη που ζούσαν σχεδόν αποκλειστικά από την καταλήστευση ξένων εμπορικών πλοίων, όπως για παράδειγμα η Τάφος (σύμπλεγμα μικρών νησιών ανατολικά της Λευκάδας) που οι πολίτες της αγαπούσαν το κουπί και εμπορεύονταν σκλάβους. Οι Τάφιοι πειρατές ήταν τόσο ξακουστοί, που μια κεντητή απεικόνισή τους «επί το έργον» ήταν το κεντρικό θέμα στη διακόσμηση του μαγικού χιτώνα, τον οποίο χάρισε η Αθηνά στον Ιάσονα σύμφωνα με τη φαντασία του Απολλώνιου του Ρόδιου.

Συναφής δραστηριότητα ήταν και η ληστεία πλοίων από τους ναυαγιστές. Αυτοί άναβαν παραπλανητικές φωτιές στην ξηρά τα βράδια, ώστε να μπερδέψουν τους καπετάνιους των διερχόμενων πλοίων (που νόμιζαν ότι πλησίαζαν σε λιμάνι) και να τους οδηγήσουν σε ξέρες. Τότε επέδραμαν στα ακινητοποιημένα ή βυθιζόμενα πλοία και τα λεηλατούσαν - πρόκειται για μια πρακτική που εγκαταλείφθηκε μόλις το 19ο αιώνα μ.Χ. Διάσημος ναυαγιστής της μυθολογίας ήταν ο αργοναύτης Ναύπλιος, πατέρας του Παλαμήδη που θανατώθηκε άδικα με λιθοβολισμό στον Τρωικό Πόλεμο. Για να εκδικηθεί την εκτέλεση του γιου του, ο Ναύπλιος οδήγησε με το παραπάνω τέχνασμα πολλά ελληνικά καράβια στα βράχια του Καφηρέα ενώ επέστρεφαν απ' την Τροία.

Αρχαϊκή και κλασική περίοδος

Καθώς ο ελληνικός κόσμος όδευε προς την κλασική εποχή, οι περισσότερες πόλεις προσπαθούσαν να θωρακισθούν εναντίον όσων ληστών απειλούσαν τις ακτές ή τα πλοία τους κατά μόνας, αλλά συνέχιζαν να αδιαφορούν για την εξάλειψη της πειρατείας εκτός των ορίων τους. Αρκετές εξακολούθησαν να είναι ηθικοί ή φυσικοί αυτουργοί: o Ηρόδοτος περιγράφει σχετικές δραστηριότητες των Σαμίων και των Ιώνων της Μικράς Ασίας, ενώ ο Θουκυδίδης αναφέρει τους Λοκρούς, Αιτωλούς και Ακαρνάνες ως λαούς που επιδίδονταν στη θαλάσσια ληστεία. Εξίσου επικίνδυνα ήταν τα Κύθηρα, για τα οποία ο Σπαρτιάτης σοφός Χίλων είχε πει ότι καλύτερα να καταποντίζονταν στο βυθό της θάλασσας, παρά να γίνονταν σπαρτιατική κτήση - τις τακτικές των Κυθηρίων θα πρότεινε αργότερα ο Δημάρατος στον Ξέρξη για να καταλάβει τη Λακεδαίμονα.

Χαρακτηριστικότερη όλων ήταν η περίπτωση του Σαμίου τυράννου Πολυκράτη, ο οποίος συγκρότησε ένα στόλο από 100 «πεντηκοντέρους» (πολεμικά πλοία με 50 κουπιά) και 1.000 τοξότες και λυμαινόταν το Αιγαίο Πέλαγος. Για τον Ηρόδοτο ο Πολυκράτης δεν ήταν κατακριτέος για αυτές καθ' αυτές τις ενέργειες, αλλά διότι ἔφερε καὶ ἦγε πάντας διακρίνων οὐδένα, δηλ. λήστευε τους πάντες χωρίς να κάνει διάκριση σε φίλους και εχθρούς.

Η πρώτη προσπάθεια συστηματικής καταστολής και συνάμα ηθικής απονομιμοποίησης της πειρατείας στους ιστορικούς χρόνους, ήλθε από την Αθήνα τον 5ο αιώνα π.Χ. Έχοντας εξασφαλίσει τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο σχεδόν ολόκληρου του Αιγαίου Πελάγους μέσω της Δηλιακής Συμμαχίας, οι Αθηναίοι εξαπέλυσαν άγριο κυνηγητό εναντίον οποιουδήποτε απειλούσε την απρόσκοπτη διακίνηση των πλοίων και των εμπορευμάτων. Από εκείνη την περίοδο διασώζονται τουλάχιστον δύο εκστρατείες με αποκλειστικό αντικειμενικό σκοπό την καταστολή της πειρατείας: του Κίμωνα εναντίον των Δολόπων της Σκύρου και του Περικλή στη Θράκη, τη γεμάτη πειρατικά λημέρια. Πιστεύεται ότι η προστασία που προσέφερε η αθηναϊκή θαλασσοκρατία στο μέσο ταξιδιώτη ή κάτοικο του Αιγαίου, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα χρόνια του Μίνωα που αναπολούσαν οι αρχαίοι συγγραφείς.

Με εξαίρεση τα πρώτα χρόνια μετά την ήττα τους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, οι Αθηναίοι κράτησαν έως και τον 4ο αιώνα π.Χ. τα σκήπτρα στο Αιγαίο, καταδιώκοντας την πειρατεία. Ο Δημοσθένης διασώζει πως στην εποχή του ίσχυε το ψήφισμα του συγχρόνου του Μοιροκλή «κατὰ τῶν τοὺς ἐμπόρους ἀδικούντων», βάσει του οποίου τιμώρησαν τους Μηλίους με πρόστιμο δέκα ταλάντων, επειδή υποδέχθηκαν πειρατές στο νησί τους. Όμως οι πειρατές δε σταμάτησαν να αποτελούν κίνδυνο, ιδιαίτερα όσοι εξορμούσαν από μακρινές περιοχές, δεδομένου μάλιστα ότι η Αθήνα έμπαινε σε φάση παρακμής. Στο επιτύμβιο επίγραμμα κάποιου Λεωνίδα απ' τον Τάραντα που διασώζεται στην Παλατινή Ανθολογία, αναπαράγεται η στερεότυπη αντίληψη για τους Κρήτες ως πάντοτε ληστές και πειρατές, ποτέ δίκαιοι. Πράγματι, από τις αρχές της 1ης χιλιετίας που το νησί κατακτήθηκε απ' τους Δωριείς μέχρι και τα ελληνιστικά χρόνια, οι Κρήτες αποτελούσαν φόβο και τρόμο για τους ναυτικούς. Πόλεις όπως η Κυδωνία ή η Ελεύθερνα εξελίχθηκαν σε σπουδαία εμπορικά κέντρα χάρη στη διάθεση σκλάβων (κυρίως γυναικόπαιδων) και αγαθών που προέρχονταν από την πειρατεία. Παρόμοιο παράδειγμα ήταν οι πειρατές της Μαύρης Θάλασσας, οι οποίοι συνεργάζονταν με πόλεις του Βοσπόρου και ειδικεύονταν στις απαγωγές ταξιδιωτών - κατόπιν έβαζαν τα θύματά τους να γράψουν δακρύβρεχτες επιστολές προς τους συγγενείς τους για να τους εξαγοράσουν.

Φοβεροί πειρατές προς τα τέλη της κλασικής περιόδου θεωρούνταν επίσης οι Ιλλυριοί και οι Ετρούσκοι, οι οποίοι λυμαίνονταν τα δρομολόγια μεταξύ της ηπειρωτικής και της Μεγάλης Ελλάδας. O Μέγας Αλέξανδρος κατάφερε προσωρινά να περιορίσει τους πρώτους, όταν εξανάγκασε ολόκληρη την Ιλλυρία σε υποταγή και πήρε κάποιους στο στρατό του. Οι δεύτεροι, των οποίων χώρος δράσης ήταν αρχικά η Δυτική Μεσόγειος, βγήκαν στην βόρεια Αδριατική τον 5ο αι. π.Χ. και σύντομα εξελίχθηκαν σε μείζονα απειλή για το αθηναϊκό εμπόριο. Διασώζεται ότι οι Αθηναίοι είχαν απευθύνει έκκληση προς τον Αλέξανδρο να λάβει μέτρα - αυτός εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του (για να τον καταλαγιάσουν οι Ετρούσκοι απέστειλαν πρεσβεία που τον βρήκε στη Βαβυλώνα), αλλά ήταν υπερβολικά απασχολημένος στην Ανατολή για να ασχοληθεί με κάτι που είχε τις ρίζες του στην ιταλική χερσόνησο. Ταυτόχρονα πρεσβεία έστειλαν κι οι Ρωμαίοι, είτε επειδή και αυτοί είχαν κατηγορηθεί από τον Αλέξανδρο για πειρατεία, ή από ανταγωνισμό προς τους Ετρούσκους για το ποιος θα έχει καλύτερες σχέσεις με τον Έλληνα ηγεμόνα

Ελληνιστική περίοδος

Η διάσπαση της αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου σε μικρότερα βασίλεια, τα οποία αναλώνονταν σε μεταξύ τους διενέξεις, οδήγησε την πειρατεία σε νέα άνθιση. Δεν ήταν μόνο η αδυναμία των διαδόχων να ελέγξουν τις θάλασσες, αλλά και το ότι συχνά τα ελληνιστικά βασίλεια επιζήτησαν τη συνεργασία των πειρατών στους μεταξύ τους πολέμους, εργαλειοποιώντας την πειρατεία σε μέθοδο ρύθμισης των ναυτικών ισορροπιών της Ανατολικής Μεσογείου. Πολλοί μονάρχες στρατολογούσαν Κρήτες και Αιτωλούς. Ο «αρχιπειρατής» του 3ου αιώνα π.Χ. υπηρετούσε όποιον του προσέφερε περισσότερα σε καιρό πολέμου, ενώ λεηλατούσε πλοία και πόλεις για λογαριασμό του σε καιρό ειρήνης..

Επίσης οι Ιλλυριοί επανεμφανίσθηκαν στο Ιόνιο Πέλαγος, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία των Αντιγονιδών και των Ηπειρωτών, και από εκεί επέδραμαν εναντίον των ακτών της Δυτικής Ελλάδας (χαρακτηριστικά: Ήπειρος και Μοθώνη, Αιτωλία) ή λεηλατούσαν ελληνικά και ρωμαϊκά πλοία. Η Ρώμη δοκίμασε το 230 π.Χ. να έλθει σε συνεννόηση μαζί τους, ώστε να εξασφαλίσει ελεύθερο διάπλου για τα καράβια της, αλλά οι Ιλλυριοί δολοφόνησαν ένα μέλος της αντιπροσωπείας (άγνωστο εάν έγινε με βασιλική εντολή). Μετά από αυτό, ρωμαϊκές λεγεώνες εξεστράτευσαν για πρώτη φορά στα Βαλκάνια (Α' Ιλλυρικός Πόλεμος).

Στο Αιγαίο, βασικός διώκτης των πειρατών σε αυτήν την περίοδο υπήρξε η Ρόδος, η οποία γύρω στο 300 π.Χ. δημιούργησε ένα νέο σκάφος, την τριημιολία, για την καταδίωξη των πειρατικών ημιολιών. Στο πρώτο μισό του 2ου αι. π.Χ. οι Ρόδιοι δοκίμασαν να περιορίσουν την κρητική πειρατεία στα πλαίσια δύο πολέμων, του Α' και του Β' Κρητικού, χωρίς απόλυτη επιτυχία.

Ύστερη ελληνιστική περίοδος

Καθώς η ελληνιστική εποχή πλησίαζε προς το τέλος της, τα πιο διαβόητα πειρατικά λημέρια του ελληνικού κόσμου μεταφέρονταν στην Τραχεία Κιλικία, δηλ. τα μικρασιατικά παράλια ΒΑ της Κύπρου.

Για μεγάλο διάστημα στον 3ο π.Χ. αιώνα, όσο η Αυτοκρατορία των Σελευκιδών περιπολούσε τις ρότες μεταξύ Συρίας και ελλαδικού χώρου, η πειρατεία στην Κιλικία βρισκόταν σε ύφεση, τουλάχιστον σε σύγκριση με το Αιγαίο. Όμως μετά το 190 π.Χ. και τις ήττες του Αντιόχου Γ' σε Μαγνησία και Μυόνησο, οι Σελευκίδες απέσυραν το ναυτικό τους, αφήνοντας ένα «κενό αστυνόμευσης» που δεν μπόρεσαν να αναπληρώσουν οι νέοι κύριοι της ευρύτερης περιοχής (οι σύμμαχοι των Ρωμαίων). Αυτό επέτρεψε την εγκατάσταση πειρατών από τον ελλαδικό χώρο (κυρίως Ακαρνάνων), φυγάδων κατά την περίοδο των Μακεδονικών Πολέμων. Έτσι πολύ σύντομα εγκαθιδρύθηκε στην Κιλικία μια απρόσβλητη πειρατική επικράτεια, ενισχυόμενη και από κάποιους τελευταίους αντιρωμαίους ηγεμόνες της Μικράς Ασίας, από όπου για παραπάνω από έναν αιώνα εξορμούσαν σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.

Ο Πλούταρχος, ο οποίος έζησε λίγες δεκαετίες μετά την καταστολή των Κιλίκων από τους Ρωμαίους, μας άφησε μία περιγραφή που ταιριάζει περισσότερο σε οργανωμένη κοινότητα παρά σε άθροισμα ληστρικών ομάδων. Αναφέρει ότι είχαν δικό τους θεό (το Μίθρα) και διέθεταν ένα οργανωμένο δίκτυο αμυντικών οχυρώσεων και λιμανιών, υπολογίζει δε ότι στο απόγειό τους διέθεταν πάνω από 1000 πλοία, είχαν καταλάβει 400 πόλεις και οργάνωναν επιδρομές μέχρι τη Σαμοθράκη, τη Λευκάδα και το Λακίνιο (περιοχή της Καλαβρίας).

Δυτική Μεσόγειος

Τα νερά στα δυτικά της ιταλικής χερσονήσου δεν ήταν λιγότερο επικίνδυνα. Βασικός χώρος άσκησης της πειρατείας ήταν το Τυρρηνικό πέλαγος, απ' όπου διερχόταν το μεγαλύτερο κομμάτι του εμπορίου της Δυτικής Μεσογείου.

Ετρούσκοι

Μερικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι ένας από τους Λαούς της Θάλασσας, αυτός που στις αιγυπτιακές γραφές περιγράφεται με το όνομα «Trš.w», είναι οι Τυρρηνοί (δηλ. οι Ετρούσκοι). Είτε αυτή η ερμηνεία στέκει είτε όχι, κατά τους αρχαϊκούς και πρώτους κλασικούς αιώνες η πειρατεία του Τυρρηνικού Πελάγους και οι Ετρούσκοι εξελίχθηκαν σε σχεδόν συνώνυμες έννοιες. Η συγκεκριμένη ενασχόληση, ως μία μορφή «πολύ ενεργητικού εμπορίου» κατά τα τότε ήθη, αποτέλεσε έναν από τους τρεις βασικούς παράγοντες για την άνθιση του πολιτισμού τους (οι άλλοι δύο ήταν η γεωργία και τα πλούσια μεταλλεία σιδήρου).

Ο μύθος της απαγωγής του Διονύσου καταδεικνύει πως δεν περιορίζονταν απλά στις κοντινές τους θάλασσες, αλλά μπορούσαν να φθάσουν μέχρι την Κύπρο, την Αίγυπτο και τη Μαύρη Θάλασσα. Θύματά τους ήταν κυρίως οι Ρωμαίοι, οι Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδας ή άλλοι μικρότεροι λαοί της περιοχής, και αραιότερα οι Καρχηδόνιοι.

Κατά τα κλασικά χρόνια βγήκαν και στις ανατολικές τους θάλασσες (συμμετείχαν μάλιστα στη Σικελική Εκστρατεία), αλλά πλέον η δύναμή τους έβαινε φθίνουσα από το 474 π.Χ. (Μάχη της Κύμης) και ύστερα. Το κράτος τους κατέρρευσε οριστικά στα τέλη του 3ου αι. π.Χ. αδυνατώντας να ανταπεξέλθει στην πίεση των Ρωμαίων και των Γαλατών.

Έλληνες

Με την εγκατάσταση Ελλήνων στη Νότια Ιταλία -κι ακόμα παραπέρα- κατά την αρχαϊκή εποχή (β' αποικισμός), οι Ετρούσκοι απέκτησαν ισχυρούς ανταγωνιστές. Πολλές φορές η τοποθεσία μιας αποικίας επιλεγόταν (μεταξύ άλλων κριτηρίων) από το πόσο θα ευνοεί τους νέους κατοίκους της στον πειρατικό ανταγωνισμό. Παραδείγματος χάριν, αυτός είναι ο βασικός λόγος που η Κύμη επέλεξε το συγκεκριμένο σημείο στο ΒΔ άκρο της Σικελίας για να ιδρύσει τη Ζάγκλη. Επίσης οι Φωκαείς που εξαπλώθηκαν μέχρι τη Μασσαλία και την Αλαλία της Κορσικής (περ. 600 και 565 π.Χ. αντίστοιχα) αρέσκονταν στην πειρατεία. To 535 οι Ετρούσκοι και οι Καρχηδόνιοι συνασπίσθηκαν για να τους ανακόψουν, αλλά οι Φωκαείς τους καταναυμάχησαν ανοιχτά της Σαρδηνίας - έστω κι αν αυτή η νίκη ήταν καδμεία, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο.

Οι Έλληνες πειρατές στη Δυτική Μεσόγειο πολλαπλασιάσθηκαν στη συνέχεια, συνεπεία της κατάρρευσης των Ετρούσκων, της ίδρυσης νέων αποικιών στο νότιο Τυρρηνικό και των αναστατώσεων στον κυρίως ελληνικό χώρο κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. - χαρακτηριστική είναι η αφήγηση του Ηροδότου για ένα στρατηγό της Ιωνικής Επανάστασης, το Διονύσιο το Φωκαέα: όταν οριστικοποιήθηκε η ήττα του ιωνικού στόλου από τους Πέρσες στη Λάδη (494 π.Χ.), ο Διονύσιος εκτίμησε ότι σύντομα η πόλη του θα έμπαινε ξανά υπό περσικό ζυγό. Αντί λοιπόν να επιστρέψει στη Φώκαια, διέφυγε στη Σικελία και έζησε ως πειρατής, χωρίς να πειράζει τα ελληνικά καράβια αλλά μόνο τα καρχηδονιακά και τα τυρρηνικά.

Οι Αιολίδες Νήσοι (ΒΔ της Ζάγκλης) έγιναν πειρατικός παράδεισος. Ο Λίβιος αναφέρει ένα περιστατικό που βρίσκουμε και σε άλλους συγγραφείς: Όταν οι Ρωμαίοι υπέταξαν τους Βηίους (396 π.Χ.), αποφάσισαν να στείλουν στο Μαντείο των Δελφών ένα αναθηματικό χρυσό κύπελλο, αξίας ίσης με το 1/10 της λείας. Οι Αιολιανοί όμως κατέλαβαν εν πλω το καράβι που μετέφερε την πρεσβεία και το πήγαν στο Λίπαρι, για να κάνει τη μοιρασιά ο ανώτατος άρχοντάς τους. Εκείνη τη χρονιά την ηγεσία είχε ο Τιμασίθεος, ο οποίος όταν έμαθε την εθνικότητα και τον ιερό σκοπό των ταξιδευτών, τους επέστρεψε το καράβι και το πολύτιμο φορτίο του και διέταξε τους άνδρες του να το συνοδεύσουν σε όλο το ταξίδι για να το προστατεύσουν από άλλους πειρατές

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2012/02/ancient-mediterranean-piracy.html#ixzz1lP00eF6J

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Αρχαίοι Πειρατές της Μεσογείου"

N.Lygeros - Nikola Tesla, Lyon 2/2/12

Nikola Tesla, un scientifique européen d'avant-garde.
Pôle Européen de Lyon et Rhône-Alpes -- Amitiés France-Hongrie Rhône-Alpes.
Salle des mariages, Mairie Lyon 7e.
Jeudi 02/02/2012

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "N.Lygeros - Nikola Tesla, Lyon 2/2/12"