ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ

ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ

Από το περιοδικό ”Δούρειος Ίππος” αναδημοσιεύουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Φαήλου Κρανιδιώτη, που εκτιμούμε πως θίγει εύστοχα τις βασικές συνισταμένες και πτυχές του ”ελληνικού προβλήματος”, ή καλύτερα αδιεξόδου.

Εκτιμούμε πως τα παρακάτω είναι διαπιστώσεις που ενώνουν τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, στην πλέον κρίσιμη μεταπολιτευτική συγκυρία για το αύριο της χώρας.

-Τί συμβαίνει στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, για να μιλήσουμε γενικά και όχι αντιπολιτευτικά;

-Οι δυνάμεις της παρακμής ολοκληρώνουν το «έργο» τους αλλά και τον κύκλο της ζωής τους.







Τα τελευταία 30 χρόνια έγιναν δραματικές αλλαγές.

Καταστράφηκε η παραγωγική βάση της χώρας.

Στην βάση ιδεοληψιών, εσφαλμένων πολιτικών και έλλειψης μακρόπνοης εθνικής στρατηγικής, η Ελλάδα αποβιομηχανοποιήθηκε, αποβιοτεχνοποιήθηκε και καταστράφηκε ο αγροτοκτηνοτροφικός τομέας, αφού οι αγρότες έγιναν εξαρτημένοι των επιδοτήσεων, που τώρα τελειώνουν.

Η χώρα πλέον δεν παράγει σχεδόν τίποτα. Ένας λοιπόν από τους κρισιμότερους παράγοντες ισχύος του Έθνους, η οικονομία, πάσχει θανάσιμα.

Πρόθυμοι υπηρέτες αυτών των αποδομητικών πολιτικών ήταν η ανακυκλωμένη «αριστερά» και μια ενοχική «δεξιά», που φοβόταν για χρόνια να υπερασπίσει τις ιδέες της, τις ιδέες του κοινωνικού φιλελευθερισμού, της λαϊκότητας και του πατριωτισμού.

Σε καιρό ειρήνης, λόγω συμπλεγμάτων από την δικτατορία και την προδοσία της Κύπρου, εκχώρησε στους ηττημένους του εμφυλίου την παιδεία, τον πολιτισμό, τα ΜΜΕ. Το αποτέλεσμα ήταν μια σταδιακή και κλιμακούμενη επίθεση στην εθνική ταυτότητα και ιδεολογία και στους θεσμούς που συγκροτούν τα θεμέλια της εθνικής ύπαρξης.

Τα Πανεπιστήμια των εθνικών ευεργετών εργοδοτούν απάτριδες μηδενιστές, οι τομείς της Ιστορίας, οι μηχανισμοί συγγραφής και έκδοσης σχολικών και πανεπιστημιακών βιβλίων μετατράπηκαν σε άντρα μισελληνισμού και προπαγάνδας ιδεών που έχουν ως στόχο την ιστορική μνήμη, τις ελληνικές ιδέες, τους ήρωες, τα σύμβολά μας, την ίδια την ελληνικότητα.

Ενεργό ρόλο είχε η ανώνυμος εταιρεία «Ήρωες Πολυτεχνείου Α.Ε.», οι μέτοχοι της οποίας, κατά κανόνα κατά φαντασίαν ήρωες, διαχύθηκαν διακομματικά, είτε ως πρόσωπα, είτε ως επιρροή.

Κυρίως όμως με την επιδρομή τους στα ΜΜΕ προσπάθησαν και πέτυχαν την υπερπροβολή μηδενιστικών ιδεών που βρίσκονται ακόμη και τώρα σε απόλυτη αναντιστοιχία με το λαϊκό ένστικτο και φρόνημα.

Παρά την εργώδη κι επί πάνω από 30 χρόνια αποδόμηση, οι Έλληνες εξακολουθούν, επί παραδείγματι, να είναι περήφανοι για την ταυτότητα και την Ιστορία τους και εξακολουθούν να σέβονται και να εμπιστεύονται με ιλιγγιώδη ποσοστά τις Ένοπλες Δυνάμεις, να θεωρούν απειλή την Τουρκία.

-Τι έδειξε η τελευταία πολιτική κρίση, που οδήγησε στην κυβέρνηση συνεργασίας Παπαδήμου;

-Επί δυο χρόνια η κυβέρνηση, που οδήγησε εσκεμμένα κι οργανωμένα την χώρα στο Μνημόνιο, σε συνεργασία με τα πρόθυμα εξαπτέρυγά της, ανά τρίμηνο εκβίαζε τον λαό, τον απειλούσε, ενώ τον συκοφάντησε στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης.

Η πολιτική που ακολουθήθηκε δεν είχε καμμία πρόνοια για ανάπτυξη, εξακόντισε στα ύψη το χρέος, απέτυχε να αντιμετωπίσει τα ελλείμματα και παρά την τεράστια αύξηση των φόρων οδήγησε σε υστέρηση εσόδων, ενώ η κοινωνία βυθίστηκε στην ύφεση, την ανεργία και κυρίως –και αυτό είναι το έγκλημα καθοσιώσεως– καταρράκωσε εσκεμμένα το ηθικό των πολιτών.

Μετά λοιπόν όλα αυτά και βλέποντας το αδιέξοδο ο κ. Γιώργος Παπανδρέου θέλοντας αποποίηση και διάχυση των ευθυνών, πήρε την τυχοδιωκτική πρωτοβουλία του περιβόητου δημοψηφίσματος, που οδήγησε στα τάρταρα την αξιοπιστία της χώρας και τον ίδιο στην έξοδο.

Ήταν δε κωμικοτραγική και η καθυστέρηση της συγκρότησης της μεταβατικής κυβέρνησης, καθυστέρηση που οφειλόταν αποκλειστικά στο ότι έπρεπε να διευθετήσουν οι φατρίες του ΠΑΣΟΚ τις ισορροπίες τους κι ο κ. Παπανδρέου τις ανασφάλειες. Έτσι φτάσαμε, για παράδειγμα να έχουμε τέσσερις αναπληρωτές κι υφυπουργούς Άμυνας!

Την λύση θα την δώσουν μόνον οι εθνικές εκλογές, ο λαός, που είναι και αφέντης του τόπου, με την βούλησή του. Τα μεγάλα προβλήματα τα λύνει η αληθινή πολιτική κι όχι απλώς η τεχνοκρατική διαχείριση. Στην Δημοκρατία δεν μπορούμε να πηγαίνουμε από μήνα σε μήνα με παρασκηνιακές συμφωνίες κορυφής και δημοσκοπήσεις.

-Το ζητούμενο για την έξοδο από την κρίση, είναι η ανάπτυξη. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτή στην παρούσα περίοδο;

-Η χώρα πρέπει να παράγει πάλι πλούτο, όχι μόνον υπηρεσίες αλλά προϊόντα που μπορείς να τα φας, να τα πιεις, να τα φορέσεις, να τα χρησιμοποιήσεις.

Πρωτογενή παραγωγή αλλά και μεταποίηση, υψηλή τεχνολογία. Πρέπει να τεθούν οι βάσεις για την ανασύσταση σε σύγχρονες βάσεις της παραγωγικής βάσης της χώρας. Η Ελλάδα να παράγει την τροφή της αλλά και μια πολυποίκιλη ποικιλία προϊόντων και υπηρεσιών. Για να γίνει αυτό απαιτούνται άμεσα τα εξής:

Πρώτον, δημιουργία μακρόχρονου και σταθερού φορολογικού συστήματος με χαμηλούς συντελεστές ώστε να προσελκυστούν επενδύσεις.

Δεύτερον, διάλυση των δαιδαλωδών γραφειοκρατικών μηχανισμών που στην ουσία λειτουργούν ως μηχανισμοί εκβιασμού των επενδυτών.

Δεν είναι δυνατόν για να ξεκινήσει η μικρότερη επιχείρηση να υπόκειται στην αρμοδιότητα πλήθους φορέων από τον Δήμο και το Επιμελητήριο ως το Υγειονομικό, την Πυροσβεστική, την Νομαρχία, την εφορία με διαδικασίες που ξεπερνάνε το έτος. Ένα γραφείο, μια αρμοδιότητα για να ξεκινήσει η επένδυση σε διάστημα που να μην ξεπερνά αν όχι τις λίγες μέρες, τουλάχιστον τις λίγες εβδομάδες.

Τρίτον, θεσμική μεταρρύθμιση ώστε η Δικαιοσύνη να μην χρησιμοποιείται ως μέσο σαμποτάζ επενδύσεων και εκβιασμού από ανταγωνιστές, με πρόθυμα όργανα δήθεν «οικολόγους» και κρατικούς αξιωματούχους.

Τέταρτον, χτύπημα του παραεμπορίου και λαθρεμπορίου και ριζοσπαστική αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και της λαθρομετανάστευσης με το τρίπτυχο σύλληψη – κράτηση – απέλαση. Το πρώτιστο δικαίωμα των πολιτών είναι η ασφάλεια. Ασφαλή σύνορα, ασφαλή σπίτια, ασφαλείς δημόσιοι χώροι. Χωρίς ασφάλεια δεν μπορείς να έχεις ούτε ανάπτυξη, ούτε παιδεία, ούτε υγεία.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας είναι ο σκληρός πυρήνας της εθνικής κυριαρχίας και οι εγγυητές όλων των λοιπών δικαιωμάτων των πολιτών.





-Μιλώντας για ανάπτυξη, ποια είναι η γνώμη σας για ζητήματα όπως η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και η εκμετάλλευση των όποιων, κοιτασμάτων φυσικού υποθαλασσίου πλούτου;

-Η ΑΟΖ αποτελεί πλέον ένα από τα κορυφαία εθνικά ζητήματα. Η Κύπρος ήδη το 2012 θα αρχίσει να απολαμβάνει τους καρπούς της σπουδαίας πολιτικής ενός μεγάλου Έλληνα ηγέτη, του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Οι καρποί αυτοί είναι καταρχήν οικονομικοί.

Σε λίγους μήνες θα αρχίσει να εισρέει χρήμα στα κρατικά ταμεία από την έναρξη της παραγωγής, της εξόρυξης αλλά υπάρχουν ήδη οι εξίσου σπουδαίοι πολιτικοί καρποί, που είναι η εν τοις πράγμασι, αλλά και θεσμικά πλέον, συμμαχία με το Ισραήλ και το Αμερικανοεβραϊκό λόμπυ, στην βάση των κοινών συμφερόντων.

Η Ελλάδα λοιπόν πρέπει τάχιστα να προχωρήσει στην ανακήρυξη και οριοθέτηση της ΑΟΖ, να συνάψει τις σχετικές συμφωνίες με το Ισραήλ και την Κύπρο, ώστε να εξασφαλισθεί η συνέχειά τους, αυτό που το Ισραήλ αποκαλεί “the corridor of survival” (ο διάδρομος της επιβίωσης), για μας μια στρατηγική συμμαχία, που είναι πολλαπλασιαστής ισχύος και να προχωρήσει στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων.

Εκεί βρίσκεται η λυδία λίθος της ανάπτυξης. Η δε διασφάλιση της ΑΟΖ καθιστά ακόμη πιο μεγάλη αναγκαιότητα την ύπαρξη ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων με διευρυμένα καθήκοντα και αποστολές, ειδικά για την Πολεμική Αεροπορία και το Ναυτικό μας, όταν μιλάμε για τόσο εκτεταμένες θαλάσσιες περιοχές.





-Πώς βλέπετε να εξελίσσονται οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις από τούδε και στο εξής;

-Υπήρχε ο μύθος πως η εκδημοκρατισμένη Τουρκία θα είναι λιγότερο επιθετική. Αυτό πήγαινε πακέτο σε χαλασμένες συνειδήσεις με την θεωρία «εξημέρωσης του θηρίου», ότι δηλαδή με παραχωρήσεις θα εξευμενίζαμε τον τουρκικό επεκτατισμό.

Ο πυρήνας του τουρκισμού, πολύ περισσότερο τώρα στην ισλαμοφασιστική του εκδοχή, παραμένει ληστρικός κι επιθετικός. Ο Ερντογάν αποδεικνύεται περισσότερο επικίνδυνος για τα ελληνικά συμφέροντα. Είναι ένας επίδοξος νεοοθωμανός σουλτάνος.

Η απειλή όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά εντάθηκε. Η οικονομική ισχυροποίηση της Τουρκίας και η επικράτηση του Ερντογάν απέναντι στον κλασικό, πρωτόγονο φασισμό του κεμαλισμού, καθιστά την Τουρκία ακόμη πιο επικίνδυνη.

Δεν το κρύβουν, όχι μόνο με τις πράξεις και τις πολιτικές τους στην Κύπρο, την Θράκη και το Αιγαίο αλλά και με την θεωρητικοποίηση του νεοοθωμανισμού, όπως την περιγράφει ο Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος της Τουρκίας».

Η λύση λοιπόν για μας τους Έλληνες, ήταν και θα είναι μία: η αποτροπή. Ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, ισχυρή οικονομία, οικοδόμηση φρονήματος και προπαντός με ισχυρή ηγεσία να εκπέμπουμε άγρυπνα κι αδιάκοπα το μήνυμα πως την ισχύ μας θα την χρησιμοποιήσουμε.

Να υπογραμμίσω όμως πως εκεί που έχει αποτύχει παταγωδώς ο Ερντογάν, ευτυχώς για μας, είναι στον προσεταιρισμό των Κούρδων. Καθημερινά οι αντάρτες εξευτελίζουν τις δήθεν πανίσχυρες τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Το κουρδικό είναι η αχίλλειος πτέρνα του τουρκικού πήλινου γίγαντα.

-Περνώντας στον τομέα της Εθνικής Άμυνας, τον οποίο παρακολουθείτε στενά, πώς θα περιγράφατε την κατάσταση που επικρατεί σήμερα;

-Οι αποδομητές έχουν ως στόχο και τις Ένοπλες Δυνάμεις. Έχουν ενστικτώδη, ιδεολογική αντιπάθεια για την στολή και τον στρατιωτικό βίο, σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

Η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση στις Ένοπλες Δυνάμεις θα είναι να τις αφήσουν να κάνουν την δουλειά τους, παρέχοντάς τους τα μέσα και αφήνοντάς τες ήσυχες χωρίς μικροκομματικές και ρουσφετολογικές παρεμβάσεις που υπονομεύουν την πειθαρχία, την αξιοκρατία και το ηθικό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διάρκεια της θητείας. Φτάσαμε στην θητεία ντροπή των 9 μηνών που υποσκάπτει το έργο των μονάδων, κατόπιν επί σειράς ετών διαγωνισμό των κομμάτων για το ποιος θα προτείνει την μικρότερη θητεία.

Η διάρκεια της θητείας πρέπει να είναι συνάρτηση των αμυντικών αναγκών της Πατρίδας και μόνον αυτών. Θα αναφερθώ επίσης στις ιταμές και ιδεοληπτικές επιθέσεις πολιτικών παραγόντων κατά των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων.

Εδώ υπάρχει και ευθύνη της στρατιωτικής ηγεσίας. Σαν απλός ΔΕΑ στους Αλεξιπτωτιστές, με είχαν μάθει «πρώτα η αποστολή και οι άνδρες σου».

Οι άνδρες και οι γυναίκες λοιπόν, το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, εκτός από μισθό, υγεία, ασφάλεια, έχουν και Τιμή. Την Τιμή αυτή λοιπόν πρέπει να την υπερασπίζονται συνολικά οι διοικούντες με θάρρος και παρρησία, ενίοτε και με παραίτηση και δημόσια καταγγελία.

-Οι διαδοχικές μειώσεις του αμυντικού προϋπολογισμού απειλούν το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων;

-Οι Ένοπλες Δυνάμεις και η εξωτερική πολιτική είναι ο σκληρός πυρήνας της εθνικής κυριαρχίας.

Γι’ αυτό είναι και ο μόνος θεσμός του κράτους μας, όπως και το Υπουργείο Εξωτερικών, που κατήργησαν το 1941 οι Γερμανοί κατακτητές. Οι συνεχείς μειώσεις του αμυντικού προϋπολογισμού δεν απειλούν απλά το αξιόμαχο αλλά την ίδια την εθνική κυριαρχία.





-Υπάρχουν μέτρα που μπορούν να ληφθούν άμεσα για την δρομολόγηση θετικών εξελίξεων στον χώρο; Πώς μπορεί να εξυψωθεί το ηθικό των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και να σταματήσει η απαξίωση της στρατιωτικής θητείας στα μάτια του απλού πολίτη;

-Το πρώτιστο είναι η απόδοση στο προσωπικό των νενομισμένων τιμών. Η πρώτη τιμή αρμόζει στους πρόμαχους, σε αυτούς που θα κληθούν, όπως κλήθηκαν πολλές φορές στην Ιστορία, να υπερασπιστούν την Πατρίδα, το Έθνος.

Οι Έλληνες οφείλουν ευγνωμοσύνη στις Ένοπλες Δυνάμεις τους, γιατί είναι ο ίδιος ο Λαός, γιατί τα στελέχη έχουν κατεξοχήν λαϊκή καταγωγή και γιατί ιστορικά όχι μόνο υπερασπίστηκαν με ποταμούς αίματος μαζί με το πλήθος των στρατευσίμων τον Λαό αλλά και ήταν επί μακρόν η πλέον εκσυγχρονιστική δύναμη της Πατρίδας.

Όλοι θυμούνται βολικά μόνο την 21η Απριλίου. Όμως οι Ένοπλες Δυνάμεις έδωσαν στο Έθνος το πρώτο δημοκρατικό σύνταγμα της ελεύθερης Ελλάδας, περιόρισαν την ασυδοσία του παλατιού στο Στρατό, έφεραν τον Βενιζέλο κι εκσυγχρόνισαν του θεσμούς. Ενώ απελευθέρωναν την Ήπειρο, την Μακεδονία και την Θράκη, ενώ πολεμούσαν στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της Μικράς Ασίας, η Ελλάδα, στηριγμένη στις λόγχες των τέκνων της αποκτούσε σύγχρονους θεσμούς, Συμβούλιο Επικρατείας, κοινωνικό κράτος.

Για να γίνει το έπος του ’40 κάποιοι εκπαίδευσαν κι οδήγησαν στην μάχη τους εφέδρους. Ο Διάκος, ο Δημήτριος Ίτσιος στο Π8 του Μπέλες, είχαν εκπαιδευτές, ηγήτορες από τα Σχολεία της Τιμής και του Αίματος.

Το πρώτιστο λοιπόν είναι η Πολιτεία με την θεσμική αλλά και καθημερινή συμπεριφορά των πολιτικών ταγών της, να τιμά τα στελέχη. Να μην επιτρέπει προσβολές και αμφισβήτηση. Με το υστέρημά της να τούς παρέχει τα μέσα για την εκτέλεση της αποστολής τους αλλά και ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής.

Υπάρχουν πράγματα που δεν επιδέχονται περικοπών. Μπορεί να προκύψει μεγάλη εξοικονόμηση δαπανών από την εξυγίανση του συστήματος προμηθειών, όχι όμως από τις οριζόντιες και εξοντωτικές περικοπές των μισθών αυτών που είναι οι μόνοι ταγμένοι, από την αποστολή τους, να σκοτωθούν, αν χρειαστεί.

Οι υπάλληλοι των υπουργείων και των ΔΕΚΟ, χρήσιμοι κι αναγκαίοι, αλλά το μόνο από το οποίο κινδυνεύουν είναι να γλιστρήσουν και να πέσουν στον διάδρομο. Ούτε αναχαιτίσεις κάνουν, ούτε νυχτερινά ή θαλάσσια άλματα, ούτε ξεροσταλιάζουν αγρυπνώντας στην προκάλυψη, ούτε θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο.





-Κλείνοντας, εκτιμάτε ότι στην εποχή μας, χρειάζεται και μπορούν να γίνουν βήματα προόδου προς την αξιοποίηση της Εφεδρείας και της Εθνοφυλακής;

-Ο Στρατός μας, γι’ αυτόν θα σας πω, όπου υπηρέτησα εθελοντικά στις Ειδικές Δυνάμεις επί 23 μήνες ως ΔΕΑ στο 505 Τάγμα Πεζοναυτών και στην 2α Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, έχει ιστορικά μεγαλουργήσει στηριζόμενος στην Εφεδρεία.

Πιστεύω λοιπόν σε ένα σύστημα στο οποίο η θητεία θα έχει την διάρκεια που απαιτούν οι αμυντικές ανάγκες της Πατρίδας και με συνεχείς μετεκπαιδεύσεις στην συνέχεια, της Εφεδρείας. Οι μετεκπαιδεύσεις δεν έχουν μόνο πρακτικό σκοπό αλλά και διατηρούν αρραγή και ζωντανό τον σύνδεσμο του Έθνους, του λαού με τον Στρατό του.

Πηγή: ”Doureios.com/magazine”

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ"

Αναβιώνει ο εφιάλτης της δεκαετίας '30 και του Μεσοπολέμου των Άκρων;

Του Ρ. Σκιντέλσκι (επίτιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ)

Παρά τις δεσμεύσεις των παγκόσμιων ηγετών για το αντίθετο, φαίνεται να αναβιώνει ο εφιαλτικός προστατευτισμός της δεκαετίας 1930. Ο εμπορικός πόλεμος εκείνης της εποχής ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες με την επιβολή δασμών στο πλαίσιο του νόμου Σμουτ-Χόλεϊ. Οι Βρετανοί ανταπέδωσαν θεσπίζοντας τον Νόμο περί Δασμών επί των Εισαγωγών του 1932, τον οποίο διαδέχθηκε το Προνομιακό Δασμολόγιο της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, το παγκόσμιο εμπόριο κατέληξε να είναι «δρόμος μετ' εμποδίων».

Την πρώτη βολή στον εμπορικό πόλεμο της δεκαετίας του 1930 την έριξε η Βρετανία τον Σεπτέμβριο 1931, όταν εγκατέλειψε τον χρυσό κανόνα. Τα πυρά ανταπέδωσαν οι ΗΠΑ εγκαταλείποντας και αυτές τον χρυσό κανόνα τον Απρίλιο 1933. Η στερλίνα υποχώρησε έναντι του δολαρίου και με τη σειρά του το δολάριο υποχώρησε έναντι της στερλίνας. Τα δύο ισχυρότερα νομίσματα εκείνης της εποχής άντεξαν τον πόλεμο, ενώ η Γαλλία ηγήθηκε μιας ομάδας κρατών που έμειναν πιστές στον κανόνα του ευρώ (gold block). Τα νομίσματα, όμως, των κρατών αυτών υπερτιμούνταν διαρκώς έναντι των δύο μεγαλύτερων, μέχρις ότου η ομάδα διαλύθηκε το 1936. Εάν αντικαταστήσουμε τη Βρετανία της δεκαετίας του 1930 με τη σημερινή Κίνα και την ομάδα «gold bloc» με την ευρωζώνη, θα συνειδητοποιήσουμε ότι η σημερινή κατάσταση είναι εξίσου ανησυχητική.

Η αμερικανική Fed προτείνει την τόνωση της αμερικανικής οικονομίας με το τύπωμα νέου χρήματος, εγκαινιάζοντας έναν δεύτερο γύρο ποσοτικής χαλάρωσης (QE2) ύψους 600 δισ. δολαρίων. Κανείς, όμως, δεν φαίνεται να θυμάται ότι ακριβώς το ίδιο προσπάθησε να κάνει το 1933 ο Αμερικανός πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους οι τιμές είχαν αρχίσει να πέφτουν, μετά από μια σύντομη άνθηση του τομέα των εμπορευμάτων. Ο Τζορτζ Φ. Γουόρεν, καθηγητής Αγροτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Κόρνελ, είχε συμβουλεύσει τον Ρούσβελτ ότι για να αυξήσει τις τιμές έπρεπε να μειώσει την αξία του δολαρίου σε χρυσό.

Σύμφωνα με τον κανόνα του χρυσού, το δολάριο μετατρέπονταν σε χρυσό βάσει της σταθερής τιμής των 20,67 δολαρίων/ουγγιά. Για σταθεροποίηση του επιπέδου τιμών, ο οικονομολόγος Ίρβινγκ Φίσερ είχε καταρτίσει ένα σχέδιο «αντισταθμισμένου δολαρίου», σύμφωνα με το οποίο η αξία του δολαρίου σε χρυσό θα μεταβαλλόταν προκειμένου να αντισταθμίζεται η αύξηση ή μείωση των τιμών, επιτρέποντας έτσι στη Fed να τυπώνει περισσότερο ή λιγότερο χρήμα ανάλογα με τις οικονομικές συνθήκες.

Για τις πληθωριστικές πιέσεις, το σχέδιο του Φίσερ έδινε στις τράπεζες τη δυνατότητα να μειώνουν τα αποθεματικά τους και, ως εκ τούτου, να αυξάνουν το δανεισμό τους (ή να δημιουργούν καταθέσεις). Η αύξηση των δαπανών θα οδηγούσε σε αύξηση των τιμών με αποτέλεσμα την τόνωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ο Φίσερ αντιπρότεινε μια νέα λογική στην υφιστάμενη πρακτική της χρήσης ευτελέστερων μετάλλων για την κατασκευή κερμάτων, το λεγόμενο «εκδοτικό προνόμιο» (seignorage). Η εναλλακτική λύση που πρότεινε ο Γουόρεν - την οποία εφάρμοσε τελικά ο Ρούσβελτ το 1933- προέβλεπε την αύξηση της τιμής στην οποία η κυβέρνηση αγόραζε τον χρυσό από το νομισματοκοπείο. Η άνοδος τιμών θα σήμαινε ότι κάθε δολάριο θα στοίχιζε λιγότερο σε όρους χρυσού και το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο με το σχέδιο του Φίσερ. Οι εγχώριες τιμές θα αυξάνονταν τονώνοντας την αγροτική παραγωγή, ενώ η εξωτερική αξία του δολαρίου θα μειώνονταν ευνοώντας τους εξαγωγείς.

Από την 25η Οκτωβρίου 1933, όταν εφαρμόστηκε το σχέδιο, ο εν ενεργεία υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Χένρι Μοργκεντάου, και ο επικεφαλής της Χρηματοδοτικής Εταιρείας για την Ανασυγκρότηση, Τζέσε Τζόουνς, είχαν συνάντηση κάθε πρωί στην κρεβατοκάμαρα του Ρούσβελτ για να καθορίσουν την τιμή του χρυσού. Μια μέρα, μάλιστα, αύξησαν την τιμή του χρυσού κατά 21 σεντ γιατί θεωρούσαν το 21 τυχερό αριθμό. Στην αρχή αγόραζαν μόνο νεόκοπο χρυσό από τις ΗΠΑ αλλά αργότερα αγόραζαν και αποθέματα χρυσού από το εξωτερικό.

Η πολιτική αγοράς χρυσού είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της επίσημης τιμής του χρυσού από 20,67 δολάρια/ουγγιά τον Οκτώβριο 1933 σε 35 δολάρια/ουγγιά τον Ιανουάριο 1934

Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ

όπου το πείραμα έπρεπε να διακοπεί. Σε αυτό το διάστημα, εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια είχαν διοχετευτεί στο τραπεζικό σύστημα. Τα αποτελέσματα, ωστόσο, ήταν απογοητευτικά. Μπορεί με την αγορά ξένου χρυσού να πέτυχαν υποτίμηση του δολαρίου σε όρους χρυσού, αλλά οι εγχώριες τιμές συνέχιζαν να πέφτουν καθ' όλη τη διάρκεια των τριών μηνών που διήρκησε η ξέφρενη αγορά χρυσού.

Εξίσου απογοητευτικά είναι τα αποτελέσματα των - πιο ορθόδοξων- προσπαθειών της Fed για ποσοτική χαλάρωση. O Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ έγραφε ότι «είτε εξαιτίας της έλλειψης δανειοληπτών, είτε της απροθυμίας για δανεισμό είτε της πρωταρχικής δίψας για ρευστότητα - σίγουρα ήταν και τα τρία - οι τράπεζες συσσώρευσαν περισσότερα αποθεματικά από τα απαιτούμενα. Τα αποθεματικά των τραπεζών-μελών της Fed ξεπερνούσαν κατά 256 δισ. δολάρια τα υποχρεωτικά επίπεδα του 1932, κατά 529 δισ. δολάρια τα υποχρεωτικά επίπεδα του 1933, κατά 1,6 δισ. δολάρια τα επίπεδα του 1936 και κατά 2,6 δισ. δολάρια τα επίπεδα του 1936».

Το λάθος στην πολιτική της Fed είναι η λεγόμενη «ποσοτική θεωρία του χρήματος» στην οποία στηρίζεται. Σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, οι τιμές εξαρτώνται από την προσφορά χρήματος σε σχέση με την ποσότητα αγαθών και υπηρεσιών που διατίθενται προς πώληση. Το χρήμα, όμως, περιλαμβάνει και τις τραπεζικές καταθέσεις, οι οποίες εξαρτώνται από την επιχειρηματική εμπιστοσύνη.

Εκείνη την εποχή, ο Κέυνς έγραφε:

Κέυνς

«Κάποιοι φαίνεται να συμπεραίνουν ότι η παραγωγή και το εισόδημα μπορούν να ενισχυθούν μέσω της αύξησης στην ποσότητα του χρήματος. Είναι σαν να προσπαθείς να παχύνεις αγοράζοντας μεγαλύτερο ζωνάρι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, το ζωνάρι είναι πολύ πιο μεγάλο από τη μέση... ο καθοριστικός παράγοντας δεν είναι η ποσότητα του χρήματος αλλά το ύψος των δαπανών». Σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν ακριβώς το ίδιο στηριζόμενες στην ίδια αβάσιμη θεωρία.

Όπως είναι αναμενόμενο, η Κίνα κατηγορεί τις ΗΠΑ για σκόπιμη προσπάθεια υποτίμησης του δολαρίου. Ο ακριβής στόχος, όμως, είναι η συνεπαγόμενη αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών σε βάρος των Κινέζων, των Ιαπώνων και των Ευρωπαίων παραγωγών. Το ευρώ θα υπερτιμάται βαθμιαία, όπως ακριβώς συνέβη με την «ομάδα του χρυσού» τη δεκαετία 1930. Από τη στιγμή που η ευρωζώνη δεσμεύτηκε για λιτότητα, το μόνο της όπλο είναι ο προστατευτισμός. Εν τω μεταξύ, η πολιτική της Κίνας για αργή ανατίμηση του γιουάν έναντι του δολαρίου ίσως να γυρίσει μπούμερανκ, προκαλώντας τις ΗΠΑ για λήψη προστατευτικών μέτρων.

Η αδυναμία της συνόδου κορυφής του G20 στη Σεούλ να καταλήξει σε συμφωνία για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τις μελλοντικές συμφωνίες για τα αποθεματικά ανοίγει το δρόμο για επανάληψη της δεκαετίας του 1930. Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσει η σύνεση και δεν θα αναδυθεί ένας νέος Χίτλερ.
πηγές

http://www.naftemporiki.gr
http://istorias-alitheia.blogspot.com/2012/01/30.html
http://www.istorikathemata.com/2012/02/30.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αναβιώνει ο εφιάλτης της δεκαετίας '30 και του Μεσοπολέμου των Άκρων;"

Η Τουρκία και η Παρεξήγηση

Ν. Λυγερός

Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά

Εφόσον κάποιοι έχουν δυσκολία να αντιληφθούν αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή για την ποινικοποίηση της άρνησης των αναγνωρισμένων από τη Γαλλία γενοκτονιών, σκεφτήκαμε ότι το θεατρικό έργο με τίτλο «Η Παρεξήγηση» του Albert Camus, θα μπορούσε να αποτελέσει πολύτιμη βοήθεια σε αυτή την επίγνωση. Για να γίνει αυτό αρκεί ν’ αλλάξουμε τα ονόματα των χαρακτήρων προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και να αποφύγουμε, αν τολμάμε να πούμε, τις παρεξηγήσεις. Έτσι ο χαρακτήρας της Martha αντιστοιχεί σε αυτόν του δήμιου, της Maria στην επιζήσασα, της μητέρας στην συνεργό, του Jan στο θύμα και του γέρου υπάλληλου στον αδιάφορο. Μέσα σε αυτό το νέο πλαίσιο, το παράλογο παίρνει ένα νόημα που δεν είναι ούτε ξεπερασμένο ούτε παρωχημένο, αλλά επίκαιρο. Βεβαίως, πολλοί από μας δεν γνωρίζουν αρκετά καλά το θεατρικό για να θυμηθούμε τις ατάκες των χαρακτήρων, έτσι έχουμε σκεφτεί ότι μερικές από αυτές πρέπει να υπενθυμιστούν . Αυτές ακολουθούν την σειρά του θεατρικού έργου.

Η συνεργός: «Ξέρω από πείρα, πως είναι καλύτερα να μην τους κοιτάς. Πιο εύκολα μπορείς να σκοτώσεις αυτόν που δεν γνωρίζεις». Πράξη I, Σκηνή 1.

Ο δήμιος: «Το έγκλημα είναι έγκλημα, πρέπει να ξέρεις αυτό που θέλεις». Πράξη I, Σκηνή 1.

Το θύμα: «Το μυαλό μου σταμάτησε. Με δέχτηκαν χωρίς μία λέξη. Με κοίταζαν, δεν με έβλεπαν». Πράξη I, Σκηνή 1.

Η επιζήσασα: «Θέλω να μείνω. Θα σωπάσω και περιμένω κοντά σου έως ότου σε αναγνωρίσουν». Πράξη I, Σκηνή 1.

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλές απαντήσεις μέσα σε αυτήν την τοποθέτηση, επειδή το κείμενο Albert Camus είναι πολύ ισχυρό και στιγματίζει τα πνεύματα. Το πρόβλημα της παρεξήγησης είναι θεμελιώδες αλλά ως το στοιχείο του παράλογου, ενώ πολύ συχνά χρησιμοποιείται ως μια δικαιολογία.

Ο δήμιος: «Αν θέλετε να μάθετε, έγινε κάποια παρεξήγηση. Όσο λίγο κι αν ξέρετε τον κόσμο, θα καταλάβετε». Πράξη III, Σκηνή 3.

Γιατί εδώ είναι το πρόβλημα, αν η αδιαφορία και η λήθη είναι σε θέση να σβήσουν τη μνήμη της γενοκτονίας, οι υποστηρικτές τους δεν θα μας πούνε μετά ότι ήταν απλά μια παρεξήγηση και ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει αυτό που έκαναν;

Η επιζήσασα: «Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να επαναστατήσω. Η δυστυχία μου είναι πιο δυνατή από μένα». Πράξη III, Σκηνή 3.

Θα είναι αυτές οι λέξεις που θα ακούσουμε τότε εκ μέρους των επιζώντων που δεν θα έχουν να αγωνιστεί αληθινά μέσα σε αυτήν την εθνική διένεξη;

Γιατί αν συνέβαινε αυτό, δεν θα πρέπει να ξεχνούν το τέλος του θεατρικού έργου του Albert Camus. (Πράξη ΙΙΙ, Σκηνή 4).


Ο αδιάφορος, με φωνή καθαρή και σταθερή
Με φωνάξατε;

Η επιζήσασα, γυρίζοντας προς το μέρος του
Ω! δεν ξέρω! Αλλά βοηθήστε με, γιατί έχω ανάγκη από βοήθεια. Λυπηθείτε με και δεχτείτε να με βοηθήσετε!

Ο αδιάφορος με ίδια φωνή
Όχι!

ΑΥΛΑΙΑ

Ὃπερ ἔδει δεῖξαι.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8625-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Τουρκία και η Παρεξήγηση"

Η ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΩΝ ΒΑΣΕΩΝ

του Κορνήλιου Χατζηκώστα*

Το υφιστάμενο καθεστώς των βρετανικών Bάσεων είναι διάτρητο από νομική άποψη, και για αυτό μπορεί να προσβληθεί στα διεθνή δικαστήρια. Η αμφισβήτηση του νομικού καθεστώτος των Bάσεων πηγάζει, κυρίως, από το γεγονός ότι οι αποικίες είναι παράνομες, και αφού οι «κυρίαρχες», όπως λέγονται, βρετανικές Bάσεις είναι κατάλοιπο της βρετανικής αποικιοκρατίας, συνεπώς δεν μπορούν να σταθούν στη σύγχρονη νομική πραγματικότητα. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η άποψη μερίδας επιφανών νομικών, οι οποίοι τεκμηριώνουν την άποψή τους με νομικά επιχειρήματα.

Αυτή, όμως, η αμφισβήτηση του νομικού καθεστώτος των Bάσεων δεν θα υπήρχε, στην περίπτωση που γινόταν αποδεκτό το σχέδιο Ανάν. Το περιβόητο σχέδιο, εκτός του γεγονότος ότι είχε σωρεία προνοιών, οι οποίες καθιστούσαν τους Ελληνοκυπρίους ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αφού τους περιόριζε σωρεία δικαιωμάτων και μάλιστα βασικών, που δεν είναι του παρόντος, περιείχε και άλλες πρόνοιες, σκοπός των οποίων ήταν η αναβάθμιση του καθεστώτος των Βάσεων. Οι πρόνοιες αυτές ήσαν προσεκτικά διατυπωμένες, ώστε να μην προκαλούν εκ πρώτης όψεως τους αναγνώστες του σχεδίου, αλλά ικανές να εδραιώσουν με νομικά πλέον ερείσματα το καθεστώς και να αποκρούσουν την οποιαδήποτε αμφισβήτησή του.

Το γεγονός ότι ο κυπριακός λαός δεν αποδέχθηκε το σχέδιο Ανάν, αφήνει ανοικτό από μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας το ενδεχόμενο προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τη διευθέτηση διαφορών σε ό,τι αφορά τις βρετανικές Βάσεις. Εκτός της διαδικασίας αυτής, σύμφωνα με νομικούς κύκλους, η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να προχωρήσει και στη διαδικασία της αποαποικιοποίησης, όπως προβλέπεται από τον ίδιο τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Τα μέσα αυτά, για την αποκατάσταση των σοβαρών προβλημάτων που δημιουργεί η παρουσία των βρετανικών Bάσεων στον τόπο μας, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε στην περίπτωση που κάναμε αποδεκτό το σχέδιο Ανάν, γιατί οι πρόνοιές τους διαλαμβάνουν σαφώς τη νομιμοποίηση του καθεστώτος. Το Σχέδιο Ανάν, μάλιστα, ως πρωτογενές δίκαιο, θα αποτελούσε απόκλιση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, και αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να γίνει η όποια προσαρμογή, στο θέμα αυτό, της κυπριακής νομοθεσίας με το ευρωπαϊκό δίκαιο.

Η προσφυγή της Κύπρου στο Διεθνές Δικαστήριο, σύμφωνα με τους ίδιους νομικούς κύκλους, θα μπορεί να αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στο γεγονός ότι η Βρετανία ως εγγυήτρια δύναμη δεν τήρησε τις συμβατικές υποχρεώσεις όταν η ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας απειλήθηκε από την τουρκική εισβολή. Ακόμα, η προσφυγή μπορεί να αναφέρεται στην αμφισβήτηση της κυριαρχίας των Bάσεων, αλλά και στην καταγγελία της Συμφωνίας Εγκαθίδρυσης, αφού αυτή πλέον βρίσκεται σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο.

Πέραν της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο, η Κυπριακή Δημοκρατία νομιμοποιείται, επίσης, αφού δεν υιοθετήθηκε το Σχέδιο Ανάν, να προχωρήσει στην αποαποικιοποίηση, χρησιμοποιώντας το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Οι βρετανικές Bάσεις αποτελούν αποικιακό κατάλοιπο, κάτι το οποίο δεν γίνεται αποδεκτό από το διεθνές δίκαιο. Η Κυπριακή Δημοκρατία, σύμφωνα με τους ίδιους νομικούς κύκλους, μπορεί στη συγκεκριμένη περίπτωση να αποκολλήσει από τη βρετανική δέσμευση τους Κύπριους πολίτες οι οποίοι ζουν στο έδαφος των Βάσεων. Αυτό, όπως παρατηρούν, μπορεί να γίνει με την ακόλουθη λογική: Στον κυπριακό λαό αναγνωρίστηκε, έστω με τον τρόπο που αναγνωρίστηκε, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης το 1960. Εξαιρέθηκαν, όμως, του δικαιώματος αυτού οι περιοχές των βρετανικών Bάσεων, κάτι που μπορεί να αποκατασταθεί σήμερα, έστω και αργά.

Είναι γνωστό, νομικά και πολιτικά τεκμηριωμένο, ότι το έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας που ελέγχεται από τις βρετανικές στρατιωτικές Bάσεις εξαιρείται από την κυπριακή επικράτεια που καλύπτεται από τη Συνθήκη Προσχώρησης στην Ε.Ε. Κατά συνέπειαν, το έδαφος της κυπριακής Πολιτείας που ελέγχεται από τις βρετανικές Bάσεις δεν θα αποτελεί ευρωπαϊκό έδαφος. Το γεγονός αυτό επηρεάζει αρνητικά τα συμφέροντα των Κυπρίων πολιτών, οι οποίοι κατοικούν στις περιοχές των βρετανικών Bάσεων.

Μπορούμε να αντιληφθούμε τη σοβαρότητα των αρνητικών επιπτώσεων και την εγκυρότητα των βρετανικών υποσχέσεων, αν θυμηθούμε τις πολλές περιπτώσεις αυθαίρετης σύλληψης Κυπρίων πολιτών από όργανα των βρετανικών Bάσεων, την κράτηση Κυπρίων πολιτών χωρίς δικαστικό ένταλμα για χρονικό διάστημα πολύ πέραν του μέγιστου που ορίζεται από το κυπριακό Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (μέχρι και 4 ημέρες), τη συνέχιση της «δικαστικής» διαδικασίας την ώρα που ο «κατηγορούμενος» μεταφερόταν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο με κάταγμα πλευράς από ενέργειες οργάνων των Bάσεων μέσα στην αίθουσα του «δικαστηρίου» (υπόθεση Χειμώνα), την έξω από κάθε γνωστή νομική πραγματικότητα διαδικαστική συμπεριφορά τριμελούς Εφετείου (υπόθεση Σιαμπέτα) και τόσες άλλες περιπτώσεις κατάφωρης παραβίασης βασικών αρχών δικαίου, για τις οποίες ηχεί ακόμα στ’ αφτιά μας η προκλητική δικαιολογία ανώτατου αξιωματούχου των Bάσεων: «Εδώ είναι στρατιωτική Bάση και δεν ισχύουν όλα αυτά»!

Η βρετανική Κυβέρνηση, εκτός του ότι δεν ανταποκρίθηκε στις συμβατικές της υποχρεώσεις για αποτροπή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, δεν ανταποκρίθηκε, επίσης, ούτε και στην υποχρέωσή της, που απορρέει από τη Συμφωνία Εγκαθίδρυσης, για καταβολή αποζημίωσης προς την Κυπριακή Δημοκρατία για τη χρήση των βρετανικών Bάσεων. Η βρετανική Kυβέρνηση, μέχρι στιγμής, έδωσε στην Kυπριακή Δημοκρατία μόνο 10 εκατομμύρια λίρες για την περίοδο από 1960 – 1965, ενώ έκτοτε δεν τήρησε τη δέσμευσή της για διαπραγμάτευση του θέματος των οφειλών τους ανά πέντε έτη. Tο πρόσχημα των Bρετανών, για να μην προσέλθουν έκτοτε σε διαπραγμάτευση για το θέμα των χρημάτων που θα έπρεπε να δίνουν στην Kυπριακή Δημοκρατία ανά πενταετία, ήταν ότι οι Tουρκοκύπριοι δεν συμμετείχαν στην Kυβέρνηση!

Έχει, βεβαίως, βαρύτατες ευθύνες η βρετανική κυβέρνηση που δεν προσέρχεται σε διαπραγμάτευση για το ποσό που θα πρέπει να καταβάλει εξαιτίας της χρήσεως των βάσεών τους στο νησί. Όμως, και η δική μας πλευρά φαίνεται ότι δεν είναι άμοιρη ευθυνών, γιατί εξ όσων φαίνεται δεν έχουν γίνει μέχρι στιγμής σοβαρά διαβήματα για την ανάληψη της υποχρέωσης αυτής των Bρετανών. H δικαιολογία για την αδράνεια αυτή όλων των κυπριακών κυβερνήσεων, είναι φυσικά ότι δεν είναι ώρα να τεθεί ένα τέτοιο ζήτημα και ο λόγος που προβάλλεται είναι η μόνιμη επωδός της κρισιμότητας στην οποία βρίσκεται το Kυπριακό. Tο θέμα, όμως, είναι ότι το Kυπριακό βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση εδώ και σαράντα χρόνια.

H τακτική αυτή ακολουθείται, προφανώς για να μην εξοργίσουμε τη Bρετανία ώστε να ταχθεί εναντίον μας σε ζητήματα που αφορούν στο κυπριακό. Πότε, όμως, ήταν υπέρ μας η βρετανική κυβέρνηση και πόσο απέδωσε η πολιτική μας αυτή; H απάντηση είναι ότι η πολιτική μας αυτή δεν απέδωσε, και τα αποτελέσματά της τα βλέπουμε κάθε τόσο μπροστά μας….

* Δημοσιογράφος, συνεργάτης ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.

http://www.elkeda.gr/index.php?option=com_

http://antistasi.org/?p=24370

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΩΝ ΒΑΣΕΩΝ"

Γλυκά ροδοπέταλα (του Ν. Λυγερού)

Κείμενο:
Γλυκά ροδοπέταλα
http://www.lygeros.org/lygeros/8281-gr.html

Σκίτσο:
http://www.lygeros.org/Dessins/8275.jpg

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γλυκά ροδοπέταλα (του Ν. Λυγερού)"

Ένα ταξίδι στον (προϊστορικό) χρόνο

Άραγε πώς να ζούσαν οι άνθρωποι πριν από 7.800 χρόνια; Η απάντηση βρίσκεται στο εξαιρετικά δύσκολο παζλ, που με υπομονή και προσήλωση συνθέτει η αρχαιολογική ομάδα του καθηγητή Γιώργου Χουρμουζιάδη στον προϊστορικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού Καστοριάς.


Και μπορεί μια λαθρανασκαφή να έστρεψε τελευταία τα φώτα στον αρχαιολογικό χώρο (σ.σ.: ουδέν κακόν αμιγές καλού), όμως το έργο που συντελείται εκεί είναι μεγάλο, αν και λίγο έχει προβληθεί και αξιοποιηθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν ανακαλυφθεί 2.000 εργαλεία και 200 αγγεία της νεολιθικής περιόδου, που μελετώνται και τα οποία δικαιολογούν απόλυτα την ίδρυση ενός αντάξιου μουσείου. Αντ’ αυτού, τα περισσότερα παραμένουν κλεισμένα στα συρτάρια του εργαστηρίου! Εκεί συναντήσαμε τον διακεκριμένο αρχαιολόγο Γιώργο Χουρμουζιάδη, ο οποίος από το 1992 είναι επικεφαλής της σπουδαίας ανασκαφικής, μελετητικής και εκπαιδευτικής προσπάθειας γύρω από τον προϊστορικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού, που θεωρείται ο αρχαιότερος της Ευρώπης. Γι’ αυτόν είναι έργο ζωής. Η αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή εκτείνεται από το 5800 έως το 3000 π.Χ. «Τα ευρήματα, είναι φθαρτά, δεν έχουν σχέση με τα χρυσά της Βεργίνας, είναι κοκάλινα, πέτρινα εργαλεία, πήλινα αγγεία και μέσα από τη μελέτη τους μπορούμε να ανασυνθέσουμε την κοινωνική μορφή της εποχής» δηλώνει ο κ. Χουρμουζιάδης, προκειμένου να καταδείξει την ιδιαιτερότητα της αποστολής. Για την αναδημιουργία ενός αγγείου μπορεί να έχουν συγκολληθεί 100 κομμάτια και να χρειάστηκε δουλειά μηνών. Ομως ένα αγγείο, ένα εργαλείο «λένε» πολλά για τη ζωή των προϊστορικών προγόνων μας, στις όχθες της λίμνης της Καστοριάς. Συμβάλλουν ουσιαστικά στην απεικόνιση της ανθρώπινης καθημερινότητας χιλιάδες χρόνια πριν.

Ένα πιθάρι, αναφέρει ο καθηγητής Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, σημαίνει ότι είχαν πλεόνασμα, άρα δεν είχαν ληστρική οικονομία, καλλιεργούσαν και ό,τι περίσσευε το φύλασσαν ή το αντήλλασσαν με άλλους (π.χ. έδιναν σιτάρι και έπαιρναν κρέας). Αρκετά είναι τα στοιχεία που μαρτυρούν ότι υπήρχαν μορφές τέχνης. Άλλωστε «η τέχνη αρχίζει από εκεί όπου σταματά η χρήση» συμπληρώνει.

Αναπαράσταση του νεολιθικού
λιμναίου οικισμού στο Δισπηλιό

Εντυπωσιακά είναι και τα ευρήματα για τη γραφή της εποχής. Η ξύλινη πινακίδα με εννέα σειρές χαραγμάτων έχει προκαλέσει ποικίλες συζητήσεις και ερμηνείες. Από την πλευρά του ο συνομιλητής μας διευκρινίζει ότι δεν είναι εφικτό να διαβαστεί. Ωστόσο αποκαλύπτει ότι υπάρχουν ευρήματα -κυρίως πάτοι αγγείων- με εγχαράξεις, που παραπέμπουν σε ένα είδος επιγραφής (ίσως πρόκειται για το όνομα του κατασκευαστή). «Όταν οι εγχαράξεις δεν είναι κολλημένες, είναι αυτόνομες, έχοντας μια εικονική σημασία, έχουμε γραφή» τονίζει. Μια τελευταία ανατρεπτική πληροφορία έρχεται από τη μελέτη των οστών ζώων της εποχής. Έτσι, σύμφωνα με αρχαιολογικές εκτιμήσεις, βρέθηκαν κόκαλα αλόγων του 5000 π.Χ., ενώ πιστεύεται ότι αυτά τα ζώα ήρθαν στον ελλαδικό χώρο το 2000 π.Χ.!

Από την πληθώρα ευρημάτων έχει προκύψει η αναπαράσταση του λιμναίου οικισμού (υπάρχουν οκτώ καλύβες, με τον ανάλογο εξοπλισμό). Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο επισκέπτης (πυκνές είναι οι επισκέψεις σχολείων) σχηματίζει εικόνα και κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο.

«Θέλαμε εξαρχής να κάνουμε ένα τόξο ενημέρωσης: ανασκαφή, αναπαράσταση, μουσείο, για να βλέπει ο επισκέπτης πώς βγαίνουν στην επιφάνεια τα αρχαία, υποθετικά πώς λειτούργησαν και πώς εκτίθενται στο μουσείο» υπογραμμίζει ο καθηγητής. Δυστυχώς, η πρότασή του για ίδρυση ενός μουσείου λιμναίων οικισμών, που όμοιό του δεν υπάρχει στη νοτιοανατολική Ευρώπη, απορρίφθηκε για γραφειοκρατικούς λόγους!

Ο Γιώργος Χουρμουζιάδης δεν κρύβει την απογοήτευσή του για την αντιμετώπιση τόσο της Πολιτείας -πηγές κρατικής χρηματοδότησης δεν υπάρχουν- όσο και των τοπικών παραγόντων. Ο,τι γίνεται οφείλεται στη φιλοτιμία, στην πίστη και την αφοσίωση των αρχαιολόγων και του υπόλοιπου προσωπικού. Γι’ αυτό ο καθηγητής ζητεί μετ’ επιτάσεως από την τοπική κοινωνία να αποδείξει τη στήριξή της.

Τελευταία αφήνει ελπίδες η υπόσχεση της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας για ένταξη στο ΕΣΠΑ του έργου στερέωσης ενός περιβόλου που αποκαλύφθηκε και χρονολογείται από τη μυκηναϊκή εποχή. «Αν δεν στερεωθεί θα καταστραφεί» προειδοποιεί. Προσθέτει δε ότι ο αρχαιολογικός πλούτος της χώρας είναι ένας βασικός παράγοντας τουριστικής ανάπτυξης. Αυτό όμως δεν δείχνει να το υπολογίζει η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού. Προς επίρρωσιν αναφέρει το παράδειγμα του Αρχαιολογικού Μουσείου Άργους Ορεστικού, που προτού συμπληρωθεί χρόνος από τα εγκαίνιά του έχει μείνει χωρίς φύλακες!


Πηγή: Δ. Κυριακόπουλος, Εφημερίδα "Δημοκρατία"

http://erroso.blogspot.com/2012/02/blog-post_3705.html#ixzz1lP79v7SW

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ένα ταξίδι στον (προϊστορικό) χρόνο"

STOP EVROS WALL - ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Δελτίο Τύπου

                                          

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στο άγαλμα “Καραθεοδωρή” στη Νέα Βύσσα, θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου, στις 9.30 το πρωί.

Η κινητοποίηση οργανώνεται με αφορμή την προγραμματισμένη για την ίδια ημέρα επίσκεψη του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Χρήστου Παπουτσή και του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μανώλη Όθωνα, για την έναρξη των εργασιών κατασκευής του “φράχτη” στο χερσαίο τμήμα των συνόρων Ελλάδας-Τουρκίας, στην περιοχή της Βύσσας.

Η συμμετοχή στη συγκέντρωση είναι εξαιρετικά σημαντική, προκειμένου να ακουστεί δυνατά η αντίθεση της τοπικής κοινωνίας στην κατασκευή του “τείχους” της ντροπής και της βαρβαρότητας, που υποκριτικά αποφάσισε η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, με σκοπό, δήθεν, να αποτρέψει την παράνομη

 είσοδο μεταναστών στη χώρα.

Για μια ακόμη φορά, επισημαίνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι η κατασκευή του “φράχτη” δεν μπορεί να αναχαιτίσει τις ροές μη νόμιμων μεταναστών, παρά μόνο να τις μετατοπίσει σε άλλα, πιο επικίνδυνα “περάσματα”.

Για μία ακόμη φορά, επισημαίνουμε ότι ένα τέτοιο ανούσιο “έργο”, θίγει βαθύτατα την αξιοπρέπεια των κατοίκων του Έβρου και στιγματίζει ολόκληρο το νομό στη συνείδηση κάθε νοήμονα ανθρώπου.

Για μία ακόμη φορά, οφείλουμε να δείξουμε σε εκείνους που αποφάσισαν χωρίς να λάβουν υπ'όψιν τους τη γνώμη της τοπικής κοινωνίας, ότι διαφωνούμε κάθετα με την εντελώς αναποτελεσματική και απάνθρωπη κατασκευή του “φράχτη”. 

 STOP EVROS WALL

http://stopevroswall.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "STOP EVROS WALL - ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ"

Πέταξαν τον Μέγα Αλέξανδρο από τον Δήμο Παπάγου - Χολαργού

Πριν από λίγες ημέρες ο στρατηγός Παρίσης, από την σχολή γονέων Κατερίνης, εξήγγειλε την τοποθέτηση του ΠΡΩΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΟΤΙΩΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ, στο Δήμο των στρατιωτικών, στο Δήμο Παπάγου Χολαργού.

Από το ακροατήριο υπήρξαν αμφιβολίες. όχι για τις προθέσεις του εγχειρήματος, αλλά για το αν τελικά θα καταστεί δυνατόν...

Από :ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ

Τελικά οι αμφισβητίες είχαν δίκιο όπως διαβάζουμε παρακάτω...

Ελπίζουμε τελικά να το καταφέρουν και να μπει και εκείνος το αγαλμα που έχει σε μια αποθήκη εδώ και πολλά χρόνια και ο Δήμος Αθηναίων. (ΕΔΩ).

BEBAIA OTAN ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ 30 ΛΕΠΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΕΡΓΙΝΑ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΜΑΣ ΑΦΑΙΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΜΕΝΗ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΟΠΛΗΚΤΗ ΑΘΗΝΑ; (ΕΔΩ).......

* Με απειλές και προπηλακισμούς σε βάρος πολιτών, ακόμη και εναντίον του δημάρχου, φανατικοί αριστεριστές, σπέρνοντας φόβο, διχασμό και μίσος στην πόλη όπου γεννήθηκε ο Περικλής, εμπόδισαν την ανέγερση του αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου!

* Κατά τα άλλα, αυτοί οι εμπαθείς με τον Μέγα Στρατηλάτη, περιμένουν στις ουρές να πληρώσουν τα χαράτσια της τρόϊκας!

*Στα Σκόπια τιμούν τον Μέγα-Αλέξανδρο και εδώ στην Αττική δεν έχουμε ούτε ένα γλυπτό του μνημείο σε δημόσιο χώρο!

Η πρωτοβουλία 250 κατοίκων του Δήμου Παπάγου-Χολαργού να ανεγερθεί το υπό κατασκευήν άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε πλατεία της πόλης, ζητώντας παράλληλα τη μετωνομασία της οδού «17 Νοεμβρίου» που θα φιλοξενήσει το γλυπτό, σε «Μεγάλου Αλεξάνδρου», τορπιλίστηκε από φανατικούς αριστεριστές, οι οποίοι με απειλές, ακόμη και σε βάρος του Δημάρχου, ανάγκασαν την απόσυρση της πρότασης!!!

Να υπογραμμιστεί ότι σε ολόκληρη την Αττική δεν υπάρχει ούτε ένα άγαλμα αφιερωμένο στον Μέγα-Αλέξανδρο!

Η πρωτοβουλία 250 κατοίκων οι οποίοι ενυπογράφως αιτήθηκαν τη συζήτηση της πρότασής τους από το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Παπάγου-Χολαργού, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ενορχηστρωμένη σφοδρή αντίδραση αριστεριστικών φασιστικών στοιχείων, οι οποίοι αφού συγκεντρώθηκαν σε café της περιοχής, εξέδωσαν απειλητικά μηνύματα που στρέφονταν ευθέως κατά της δημοκρατίας και των θεσμών της. Ανάμεσα στα όσα απειλητικά εκτόξευσαν, ήταν: "Κανένας δήμαρχος, κανένας άρχοντας
δε θα ορίσει την αλλαγή ονόματος της κεντρικής οδού εισόδου στο Χολαργό..ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΜΕ ΕΜΕΙΣ.."

Λίγες ημέρες πριν, γνωστός ιστότοπος που κινείται επίσης σε «αριστεριστικό» χώρο, αναρτούσε απειλητικού περιεχομένου μηνύματα, όπως το ακόλουθο: «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ! Η 17η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ..ΣΑΝ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ...».

Μετά από αυτή την απαράδεκτη εξέλιξη, ο δωροδότης του αγάλματος, αρχιτέκτονας Μπάμπης Στάϊκος, απέσυρε την χορηγία του γλυπτού, εκφράζοντας την απογοήτευσή του, διότι ποτέ δεν φανταζόταν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος θα δίχαζε, αντί να ενώνει τους πολίτες!

Ο…εξωβελισμός του γλυπτού του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τις πόλεις Παπάγου-Χολαργού, έρχεται σε μια δύσκολη για τη χώρα συγκυρία, την ώρα δηλαδή που βάλλεται από εντόπιους και εξωτερικούς εχθρούς. Όταν μάλιστα, οι Σκοπιανοί αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες», κλέβοντας την ιστορία μας και τα ιερά σύμβολα της Μακεδονίας, όταν οι γείτονές μας έχουν το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε κεντρική πλατεία των Σκοπίων, έχοντας ταυτόχρονα δώσει το όνομα του Μακεδόνα στρατηλάτη στο αεροδρόμιό τους, οι βίαιες αντιδράσεις ορισμένων φανατισμένων σε βάρος της τοποθέτησης του αγάλματος του Μέγα-Αλέξανδρου σε κεντρικό σημείο της πόλης του Χολαργού, δείχνει το επίπεδο κατάπτωσης στο οποίο έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία!
Οι 250 πολίτες, υπό το κράτος απειλών και προπηλακισμού (ένας πολίτης δέχθηκε επίθεση με κλωτσιές και γροθιές), υποχρεώθηκαν βιαίως να αποσύρουν την πρότασή τους για το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Απέστειλαν όμως επιστολή-καταπέλτη στο Δ.Σ. του Δήμου Παπάγου-Χολαργού, όπου σημειώνουν μεταξύ των άλλων:

«Κύριε Πρόεδρε,
Ένας από τους λόγους για τους οποίους η χώρα μας βρίσκεται στις εσχατιές της διεθνούς απαξίωσης και καταισχύνης, είναι επειδή κομμάτι του λαού μας, περιφρονεί την ιστορία, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας.
Όταν υπάρχουν πολίτες που υποστηρίζουν ότι προτιμούν να τοποθετήσουν γλάστρες αντί για το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν λένε ότι υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα από το να ασχολείσαι με τον Μέγα-Αλέξανδρο, τότε μένεις άναυδος μπροστά στο όνειδος, το οποίο όμως, ερμηνεύει και τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε στη σημερινή ανυποληψία. Η Ελλάς, εάν έχει να επιδείξει δυο-τρία «όπλα» στην πορεία της, από τα βάθη των αιώνων έως και τις μέρες μας, αυτά είναι, ο πολιτισμός, η Γλώσσα και η Ιστορία της. Ακόμη και για την οικονομική της ανάταση, αυτά τα τρία όπλα επιστρατεύει.
Όταν όμως ο Μέγας Αλέξανδρος και το υπό διαμόρφωση άγαλμά του αντιμετωπίζονται με τόση απαξία, δημιουργώντας ταυτόχρονα διχασμό στην κοινωνία, τότε εξηγείς πώς και γιατί άλλοι λαοί σαν τους Σκοπιανούς ή τους Τούρκους, οικειοποιούνται την ιστορία και τον πολιτισμό μας.
Όταν εμείς οι Έλληνες, αδιαφορούμε και περιφρονούμε τον Μέγα-Αλέξανδρο για τον οποίο δεν υπάρχει ούτε ένα άγαλμα προς τιμήν του σε όλη την Αττική, ας μην διερωτώμεθα γιατί εμφανίζονται γείτονες λαοί που οικειοποιούνται με πάθος και τον Μέγα-Αλέξανδρο και την ιστορία που έγραψε. Ας μείνουμε λοιπόν εμείς με τις… γλάστρες και ας αφήσουμε τους Σκοπιανούς να αφιερώνουν στον Μέγα Στρατηλάτη αγάλματα και αεροδρόμια, και να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες! Άραγε αυτό μας αξίζει;»

Συνεχίζοντας την επιστολή-καταπέλτη, οι 250 ευπατρίδες πολίτες, αναφέρουν:

«Επειδή πιστεύουμε ότι η Ιστορία, η Παράδοση, ο Πολιτισμός μας, είναι τα αναγκαία υλικά που αναπτερώνουν το ηθικό, τη φιλοπατρία και την εθνική υπερηφάνεια, αρετές που επιδιώκουν πάση θυσία να καταρρακώσουν οι εχθροί μας, πρότειναμε την μετωνομασία της οδού «17 Νοέμβρη» σε «Μεγάλου Αλεξάνδρου», με ταυτόχρονη τοποθέτηση του υπό κατασκευή αγάλματός του, στο τέρμα της οδού. Ο επιφανέστερος των Ελλήνων, ύστερα μάλιστα και από σχετική πολύμηνη σε διάρκεια ψηφοφορία, που διοργάνωσε ο ΣΚΑΙ, θα άξιζε προς τιμήν του, να τού αφιερωθεί μία μεγάλη οδός, το δε άγαλμά του να τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση. Μετά τον Περικλή το δημιουργό της Δημοκρατίας, στον οποίο αφιερώθηκε ο ομώνυμος δρόμος του Χολαργού, ως καταλληλότερη οδός, αντάξια του ονόματός του Έλληνα στρατηλάτη, κρίθηκε η οδός «17 Νοέμβρη», το δε τέρμα της, το προσφορότερο σημείο για την ανέγερση του αγάλματός του.
Όσοι έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν απειλώντας κιόλας, στο άκουσμα και μόνον της πρότασης, είναι βέβαιον ότι κινήθηκαν από ελατήρια στενά κομματικά, γνωστής αριστερής απόχρωσης, αλλά πάντως καθόλου εθνικά. Αντιθέτως, η πρωτοβουλία των 250 κατοίκων, είχε αποκλειστικά εθνικό χαρακτήρα, αφού ο Μέγας Αλέξανδρος και η ακτινοβολούσα στους αιώνες ιστορία του, αποτελούν παγκόσμιο σύμβολο που κοσμεί την Ελλάδα. Σε καιρούς χαλεπούς σαν τους σημερινούς, που το ηθικό των Ελλήνων κάμπτεται από δωσίλογους πολιτικούς ταγούς και από εγκληματίες της διεθνούς τοκογλυφίας, οι οποίοι θέλουν να αρπάξουν τη χώρα μας και τον πλούτο της, ο Μέγας Αλέξανδρος αποτελεί το σύμβολο ανδρείας, φιλοπατρίας και πολιτισμού, στο οποίο προστρέχουμε για να αντλήσουμε σθένος και πυγμή. Αρετές δηλαδή που επιδιώκουν να αποδομήσουν εντόπιοι και ξένοι εχθροί.
Όσοι δε, περιφρονούν με τέτοιο χυδαίο τρόπο τον Μέγα Αλέξανδρο, τούς καλούμε να θυμηθούν τον, αριστερής ιδεολογίας κομμαντάντε Μάρκος, επικεφαλής των επαναστατών Ζαπατίστας, ο οποίος είπε: «Μέσα από την ιστορία, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις των Ίνκας, θα αντισταθούμε στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές». Τέλος, προτείνουμε σε όσους, αρνούνται λυσσαλέα την πρόταση μετωνομασίας της οδού «17 Νοέμβρη» σε «Μεγάλου Αλεξάνδρου», προτάσσοντας το επιχείρημα ότι η «17 Νοέμβρη έχει ιστορία σαν δρόμος και σαν ημερομηνία», να κάνουν ένα γκάλοπ στο εξωτερικό. Ας ρωτήσουν λοιπόν τους ξένους τι γνωρίζουν για την «17 Νοέμβρη» και τι για τον «Μέγα-Αλέξανδρο»; Είναι βέβαιον ότι οι περισσότεροι θα συνδέουν την «17 Νοέμβρη» με την τρομοκρατική οργάνωση παρά με την επέτειο, ενώ για τον Μέγα-Αλέξανδρο, σχεδόν όλοι έχουν να που κάτι. Γιατί είναι ο Έλληνας που ακόμη μνημονεύουν και διδάσκονται σε σχολεία του εξωτερικού! Εδώ όμως στον Παπάγο-Χολαργό, αντί να αποτελεί σύμβολο ενότητας, προκάλεσε λυσσαλέες αντιδράσεις και δίχασε! Ντροπή μας.
Γι’ αυτό τον λόγο, Κύριε Πρόεδρε, παρακαλώντας σας να αναγνώσετε την παρούσα επιστολή στο Δ.Σ. καθιστούμε γνωστό ότι αποσύρουμε την πρωτοβουλία των 250 πολιτών».

Εάν όλοι αυτοί οι φανατισμένοι αριστεριστές, που εναντιώθηκαν με τόση σφοδρότητα στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εμποδίζοντας ακόμη και τη διεξαγωγή συζήτησης του θέματος στα δημοτικά συμβούλια, εάν αυτοί λοιπόν επιτίθεντο με την ίδια σφοδρότητα στα βάρβαρα μέτρα που επιβάλλει η τρόϊκα, τότε τα αποτελέσματα για την χώρα μας ίσως ήταν ευεργετικά! Δυστυχώς όμως αποφάσισαν να εναντιωθούν στον Μέγα Αλέξανδρο και την ίδια ώρα να σταθούν στις ουρές για να πληρώσουν τα χαράτσια που επιβάλει η Μέρκελ και ο Πωλ Τόμσεν!

http://indobserver.blogspot.com/2012/02/blog-post_3212.html

Το Αυτονόητο

http://www.mikres-ekdoseis.gr/2012/02/blog-post_03.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πέταξαν τον Μέγα Αλέξανδρο από τον Δήμο Παπάγου - Χολαργού"

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΕΡΟΠΟΡΟΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ

Ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος

Ο Δαίδαλος, γιος του Ευπάλαμου και της Αλκίππης, ζούσε στην Αττική· ήταν ξακουστός και περιώνυμος γλύπτης, άριστος τεχνίτης, αρχιτέκτονας και εφευρέτης εργαλείων, μέλος της βασιλικής οικογένειας των Κεκροπίδων και του Κέκροπα, πρώτου βασιλιά των Αθηνών. Όμως μια μέρα γκρέμισε τον ανεψιό και μαθητή του, Τάλω, γιο της αδελφής του Πέρδικας, από τους βράχους της Ακρόπολης, από φόβο μήπως γίνει καλύτερος απ’ αυτόν στις τέχνες, καθώς ο μακαρίτης έδειχνε αρκετή πρόοδο στη δουλειά του, αλλά και είχε φτιάξει ένα πριόνι βλέποντας και μόνο ένα φίδι που ακόνιζε τα δόντια του.

Τα έργα του Δαίδαλου ήταν τόσο κομψά και τόσο ρεαλιστικά που λέγεται ότι ο Ηρακλής λιθοβόλησε ένα απ’ αυτά, νομίζοντας ότι ήταν πραγματικό· ανάμεσα σ’ αυτά ήταν το πριόνι, το τσεκούρι, το νήμα της στάθμης, το τρυπάνι, ο κεραμικός τροχός, αλλά και οι ιστοί και οι κεραίες των πλοίων.

Για το έγκλημά του καταδικάστηκε από τον Άρειο Πάγο σε εξορία, έτσι κατέφυγε στην Κρήτη, όπου και βρήκε καταφύγιο από το Μίνωα. Εκεί, μαζί με το γιο του, Ίκαρο, του ανατέθηκαν διάφορα έργα (Λαβύρινθος, ανάκτορα Κνωσού, άγαλμα Αριάδνης κτλ). Ο μοναχογιός του, Ίκαρος, ήταν καρπός της σχέσης του Δαίδαλου με τη δούλα του Μίνωα, Ναυσικράτη. Κατασκεύασε το άγαλμα του Ηρακλή στη Θήβα, αλλά και τα ανάκτορά του Μίνωα στην Κνωσό, το λεγόμενο Λαβύρινθο, ένα μνημειώδες έργο, μεγάλης αρχιτεκτονικής αξίας, που είδε το φως μετά τις ανασκαφές του Έβανς στην Κνωσό. Πρόκειται για ένα τεράστιο κτίριο με 1300 αίθουσες, αυλές και αποθήκες, διακοσμημένο με θαυμάσιες τοιχογραφίες, μερικές από τις οποίες σώζονται μέχρι σήμερα.

Ο Μίνωας, από φόβο μήπως κτίσει άλλα παρόμοια παλάτια σε άλλες πόλεις, τον κρατούσε στην υπηρεσία του για αρκετό καιρό. Όταν ο Θησέας ήρθε στην Κρήτη για να σκοτώσει το Μινώταυρο, ο Δαίδαλος έδειξε στην Αριάδνη, κόρη του βασιλιά Μίνωα, το δρόμο για το λαβύρινθο. Μαθαίνοντάς το ο Μίνωας, οργίστηκε και φυλάκισε το Δαίδαλο και τον Ίκαρο στο Λαβύρινθο. Άλλος ένας λόγος για την οργή του ήταν το γεγονός ότι ο Δαίδαλος βοήθησε τη γυναίκα του, Πασιφάη, να ικανοποιήσει την αρρωστημένη ερωτική της έλξη και πόθο για τον ταύρο του Ποσειδώνα, κατασκευάζοντας ξύλινο ομοίωμα αγελάδας, κούφιο από μέσα (την περίφημη Δάμαλη), το οποίο σκέπασε με δέρμα φρεσκοσφαγμένης αγελάδας. Μέσα στο ομοίωμα μπήκε η Πασιφάη, εξαπατώντας τον ταύρο, που ενώθηκε με την «αγελάδα» και από την παράδοξη αυτή ένωση γεννήθηκε ο Μινώταυρος, φοβερό τέρας με κεφάλι ταύρου και σώμα ανθρώπου, που κατοικούσε στα υπόγεια του Λαβύρινθου και τρεφόταν με ανθρώπινη σάρκα.

Ο πολυμήχανος Δαίδαλος κάθε μέρα προσπαθούσε να βρει τρόπο να ξεφύγει από τη φυλακή του. Μια μέρα σκέφτηκε ότι, αφού οι επίγειοι, υπόγειοι και θαλάσσιοι τρόποι είχαν αποτύχει ή ήταν αδύνατοι, έπρεπε να δοκιμάσει ένα άλλο τρόπο, τον υπέργειο. Βλέποντας τα πουλιά σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κατασκευάσει μια συσκευή που θα επέτρεπε στον ίδιο και το γιο του να φύγουν, πετώντας, από το νησί και να φτάσουν σε άλλα μέρη.
Έτσι, σοφίστηκε να κατασκευάσει φτερά, τα οποία κόλλησε με κερί στο γιο του και στον ίδιο, κάνοντας την πρώτη πτήση ανθρώπου. Έμαθε το γιο του να πετά και τον συμβούλεψε να μην πετά πολύ ψηλά, γιατί ο Ήλιος θα έλιωνε το κερί των φτερών του και θα έπεφτε στη θάλασσα, αλλά ούτε πολύ χαμηλά, γιατί ο αφρός της θάλασσας θα έβρεχε τα φτερά του, κάνοντάς τα βαρετά και δυσχεραίνοντας την πτήση του. Έτσι και έγινε και μία μέρα, όταν και οι δύο ένιωσαν έτοιμοι, πετώντας, άρχισαν να πετούν, φεύγοντας από την Κρήτη. Ενώ, όμως, ο Δαίδαλος πετούσε σε μέσο ύψος, ο Ίκαρος, όντας νεαρός και λαχταρώντας για περιπέτεια, πετούσε άλλοτε χαμηλά και άλλοτε ψηλά· μια στιγμή τα φτερά του, βαριά από τον αφρό των κυμάτων και ταλαιπωρημένα από τη θερμότητα του Ηλίου, ενώ ο Ίκαρος πετούσε σχετικά ψηλά, ξαφνικά το κερί των φτερών έλιωσε και ο Ίκαρος ευθύς έπεσε στη θάλασσα, όπου και πνίγηκε.
Ο πατέρας του έψαχνε το θαλασσοπνιγμένο του γιο για μέρες, παρακαλώντας τους θεούς να τον βοηθήσουν να το βρει. Οι Ωκεανίδες λυπήθηκαν το Δαίδαλο και έβγαλαν το πτώμα του στο νησί Ιχθυόεσσα. Καθοδηγούμενος από τις Ωκεανίδες, έθαψε το σώμα του γιου του στο νησί αυτό, που πήρε το όνομα Ικαρία, κοντά στο πέλαγος, που πήρε το όνομα Ικάριο. Αργότερα, όταν οι αδελφοί Ράιτ έβαλαν τις βάσεις της Αεροπορίας, με το πρώτο αεροσκάφος βαθμηδόν δημιουργήθηκε τμήμα Πολιτικής και Πολεμικής Αεροπορίας, δημιουργώντας την ανάγκη για ίδρυση σχολής εκπαίδευσης χειριστών και στην Ελλάδα· από το 1911 μέχρι το 1919 οι Έλληνες χειριστές εκπαιδεύονταν σε χώρες της Ευρώπης, κυρίως στη Γαλλία.
Το 1919, μετά το πέρας του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου, ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη η πρώτη Στρατιωτική Σχολή Αεροπλοΐας, ενώ ταυτόχρονα, η Ναυτική Αεροπορία δημιουργεί κέντρα εκπαίδευσης στο Τατόι και το Παλαιό Φάληρο. Στις 19 Δεκεμβρίου 1929 ιδρύεται το Υπουργείο Αεροπορίας, που θέτει υπό ενιαία διοίκηση τις αεροπορικές δυνάμεις. Η Σχολή Αεροπορίας, από τις πρώτες στον κόσμο, ιδρύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1931 και άρχισε να λειτουργεί τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου με ενιαία εκπαίδευση για τη Στρατιωτική και Ναυτική Αεροπορία. Το 1964, η Σχολή Ικάρων γίνεται Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα του κράτους, ισότιμο με τα άλλα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας. Η φοίτηση στη Σχολή μέχρι το 1966 ήταν τριετής, αλλά από το 1967 γίνεται τετραετούς διάρκειας και μετονομάζεται σε Σχολή Ικάρων (Σ.Ι.), προς τιμήν του πρώτου πεσόντα αεροπόρου - της οποίας οι μαθητές, ανεξαρτήτως ειδικότητας, ονομάζονται Ίκαροι. Από το Μάρτιο του 1947, η Σχολή στεγάζεται στη Δεκέλεια.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο θάνατος του Ικάρου υπήρξε η πρώτη ελληνική προσφορά-θυσία στο βωμό της αεροπορικής ιδέας. Πολλοί, όχι άδικα, λένε ότι η στολή του αεροπόρου είναι η πιο τιμημένη στολή, γιατί ακόμη και σε καιρό ειρήνης βάφεται με αίμα, το αίμα των πιλότων που πεθαίνουν σε αεροπορικά δυστυχήματα. Από τη Σχολή Ικάρων, οι μαθητές που αποφοιτούν φέρουν το βαθμό του Ανθυποσμηναγού, και χωρίζονται σε Ιπτάμενους και Αξιωματικούς Εδάφους, οι οποίοι με τη σειρά τους διαχωρίζονται σε Μηχανικούς και βοηθητικές ειδικότητες:
α). Ιπτάμενος
β). Τεχνικός Αξιωματικός Μηχανικός
γ). Τεχνικός Αξιωματικός Τηλεπικοινωνιών
δ). Τεχνικός Αξιωματικός Εγκαταστάσεων
ε). Διοικητικός Γενικών Υπηρεσιών
στ). Εφοδιαστής
ζ). Ελεγκτής Αεράμυνας
η). Μετεωρολόγος
θ). Οικονομικός
Στην Κύπρο, με βάση την κείμενη νομοθεσία, οι Ιπτάμενοι Αξιωματικοί μπορούν να φθάσουν μέχρι και το βαθμό του Ταξίαρχου, οι επόμενες 3 ειδικότητες μέχρι και το βαθμό του Σμήναρχου, ενώ οι τελευταίες 5 ειδικότητες μέχρι και το βαθμό του Αντισμήναρχου. Στην Ελλάδα οι αντίστοιχες ειδικότητες φθάνουν μέχρι και το βαθμό του Πτέραρχου, του Αντιπτέραρχου και του Υποπτέραρχου, αντίστοιχα. Οι Ιπτάμενοι φέρουν σε όλες τις στολές τους την πουλάδα, ένα αετό που οι φτερούγες του βλέπουν προς τα κάτω, σε αντίθεση με τους αλεξιπτωτιστές, των οποίων ο αετός βλέπει προς τα πάνω.
Ο Δαίδαλος, αφού ανέκαμψε από το θρήνο του, συνέχισε την πτήση του, φθάνοντας στη Σικελία. Εκεί του προσέφερε καταφύγιο ο βασιλιάς Κόκκαλος. Αλλά, ο Μίνωας τον κυνήγησε μέχρι εκεί, γεγονός που έκανε τους κατοίκους του νησιού να σκοτώσουν τον Κρήτη βασιλιά, από φόβο μήπως τους πάρει τον έξοχο καλλιτέχνη και δημιουργό. Το θέμα της πτώσης του Ίκαρου ενέπνευσε αρκετούς καλλιτέχνες της αρχαιότητας αλλά και των νεότερων εποχών.
Στην αρχαία Αττική ο μικρός δήμος στον οποίο εδραζόταν ο Άρειος Πάγος ονομαζόταν «Δαιδαλίδες» και άνηκε στην Κεκροπίδα φυλή, προς τιμήν του Δαίδαλου που καταδικάστηκε από το Δικαστήριο. Το όνομα του Δαιδάλου προέρχεται από το ρήμα «δαιδάλλω» που σημαίνει «τεχνουργώ, κατασκευάζω, μαστορεύω, ποικίλλω, στολίζω, διακοσμώ». Το όνομα του Δαίδαλου φέρει ο αστεροειδής αρ. 1864, ενώ του Ίκαρου ο αστεροειδής αρ. 1566.
Ο Ικαρος αποτελει και το πρωτο θυμα αεροπορικου ατυχηματος παγκοσμιως

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΕΡΟΠΟΡΟΣ"

Κρίσιμες ώρες

Του Νίκου Λυγερού

Δεν αρκεί πια να λέμε στο λαό μας ότι περνάμε δύσκολες στιγμές, διότι δεν είναι πια στιγμές. Δεν αρκεί πια να λέμε ότι πρέπει να αντέξει, διότι δεν βλέπει το όραμα. Ακόμα και οι μαχητές θέλουν να ξέρουν ποιος είναι ο στόχος, ποιος είναι ο σκοπός. Και οι φοιτητές δεν ξέρουν πια σε ποιο τομέα να σπουδάσουν, διότι όλοι τους εξηγούν ότι είναι δύσκολα τα πάντα λόγω κρίσης. Ποιος μπορεί όμως να κοροϊδέψει τους πιο έξυπνους, αυτούς που βλέπουν ότι η κρίση αποτελεί την τέλεια λύση για την αποτροπή κάθε ενθουσιασμού εκ μέρους του λαού μας, της νεολαίας μας. Με τις κοινωνίες της ευτυχίας να καταρρέουν, έχουμε την εντύπωση, κι αν δεν την έχουμε μας την δίνουν οι άλλοι, ότι δεν υπάρχει λύση. Βέβαια, εξακολουθούν να μας εξηγούν ότι υπάρχει ελπίδα, αλλά αυτό το κάνουν μόνο και μόνο για να μη γίνει καμιά λαϊκή εξέγερση. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Και όποιοι δεν έχουν σοβαρές γνώσεις σε έναν τομέα είναι καταδικασμένοι να ακούσουν κάποιους ειδικούς που τους καθηλώνουν και τους πείθουν για να μην κάνουν τίποτα. Η πατρίδα μας όμως είναι διαφορετική. Η γη μας, είναι η θάλασσά μας. Πρέπει, λοιπόν, να έχουμε ειδικούς επιστήμονες της θάλασσας. Αυτό μας εξηγεί ακόμα και το Δίκαιο της θάλασσας. Πρέπει οι νέοι μας να μελετήσουν τομείς, όπως η γεωλογία, η χημεία, η φυσική, διότι χωρίς αυτούς θα συνεχίζουν να ακούν άτομα δίχως ορθολογική σκέψη να τους εξηγούν ότι είμαστε μια φτωχή χώρα. Την ώρα που μερικοί προτείνουν φράχτες για να πείσουν τους αγαθούς ότι παράγουν έργο, ενώ απλώς οργανώνονται εκλογικά, ο λαός μας χρειάζεται αληθινές λύσεις. Δεν πρέπει να καθυστερήσουμε πια το θέμα της θέσπισης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Οι αποζημιώσεις του γερμανικού κράτους, λόγω των εγκλημάτων πολέμου του ναζιστικού καθεστώτος, είναι δίκαιες και απαραίτητες και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να υλοποιηθεί η θεραπεία αυτή. Απλώς, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι το πλαίσιο είναι καθαρά ευρωπαϊκό, πράγμα που σημαίνει ότι πρόκειται για μια αλλαγή κατανομής χρημάτων μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ το θέμα της ΑΟΖ, είναι ριζικά διαφορετικό. Το όφελος της ΑΟΖ είναι για την Ελλάδα και έμμεσα για την Ε.Ε. Το σημαντικό, όμως, ότι αποτελεί μια καθαρή εισφορά, όπως το βλέπουμε και με το χειροπιαστό παράδειγμα της Κύπρου χάρη σε επιστήμονες και τεχνικούς σαν τον Σόλωνα Κασσίνη. Σε αυτόν τον τομέα χρειαζόμαστε ειδικούς. Διότι η θέσπιση είναι μόνο η αρχή, οι υπογραφές σε διμερείς σχέσεις είναι η συνέχεια και όχι το τέλος. Η έρευνα σε αυτόν τον τομέα είναι μόνο στην αρχή. Οι δικοί μας έχουν σε αυτό το πλαίσιο ένα αληθινό όραμα. Δεν είναι ανάγκη, λοιπόν, να μιλάμε μόνο για αντίξοες συνθήκες και τεράστιες δυσκολίες, αλλά να αναδείξουμε επί του πρακτέου τις λύσεις που προσφέρουν τα μαθηματικά του Voronoi και η ορθολογική σκέψη περί ΑΟΖ. Έτσι, για τους πολιτικούς η λύση είναι απλή και ονομάζεται ΑΟΖ.

Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8623-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κρίσιμες ώρες"