Το χρονικό της κήρυξης πολέμου της ναζιστικής Γερμανίας κατά της Ελλάδας (6 Απριλίου 1941)

Κατά την πρωίαν της 6ης Απριλίου επανελήφθη η σκηνή του όρθρου της 28ης Οκτωβρίου του 1940, με μικράς διαφοράς. Κατά την 5.15' π.μ. ήχησε το εντός του κοιτώνος του προέδρου της κυβερνήσεως τηλέφωνον.

Ο καλών ανήγγειλε γαλλιστί εις την λαβούσαν το ακουστικόν κυρίαν Κορυζή ότι ο πρέσβυς της Γερμανίας επιθυμεί να επισκεφθή επειγόντως τον πρωθυπουργόν και εζήτησε να ορισθή προς τούτο ώρα. Του απήντησαν ότι ο πρόεδρος θα εδέχετο τον πρέσβυν μετά ημίσειαν ώραν.
Ο Κορυζής μαντεύων τον λόγον της επισκέψεως έσπευσε να ειδοποιήση αμέσως τον βασιλέα και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Ο πρίγκηψ Έρμπαχ έφθασεν εις την οικίαν Κορυζή κατά την ορισθείσαν ώραν ακριβώς και αφού εχαιρέτησε με τυπικήν ευγένειαν τον πρωθυπουργόν προέβη εις την λακωνικήν δήλωσιν: «Επιτρέψατέ μου να σας αναγγείλω ότι η κυβέρνησίς μου επέδωσε την στιγμήν αυτήν εις τον εν Βερολίνω Έλληνα πρεσβευτήν διακοίνωσιν αντίγραφον της οποίας θα σας αναγνώσω αμέσως».

Και ανέγνωσε το ακόλουθον κείμενον:

«Από της ενάρξεως του πολέμου, του επιβληθέντος εις την Γερμανίαν δια της κηρύξεως του πολέμου εκ μέρους της Αγγλίας και της Γαλλίας, η κυβέρνησις του Ράιχ εξέφρασε πάντοτε σαφώς και απεριφράστως την θέλησίν της όπως η στρατιωτική σύρραξις περιορισθή μεταξύ των εμπολέμων κρατών, και ιδίως όπως παραμείνη εκτός πολέμου η περιοχή της Βαλκανικής χερσονήσου. Μετά της αυτής σαφηνείας διεκήρυξε κατ' επανάληψιν ότι θα αντετάσσετο αμέσως με όλα τα εις την διάθεσιν αυτής ευρισκόμενα πολεμικά μέσα εις πάσαν αγγλικήν απόπειραν όπως μεταφέρη τον πόλεμον και εις άλλας χώρας.
Με την καταστροφήν των αγγλικών εκστρατευτικών δυνάμεων και την εκδίωξιν των υπολειμμάτων αυτών εκ της Νορβηγίας και της Γαλλίας, η ήπειρός μας είχεν απαλλαγή τελείως των βρεταννικών στρατευμάτων. Εκ τούτου ανέκυπτε δι' όλα τα ευρωπαϊκά κράτη το κοινόν συμφέρον όπως διατηρηθή πλήρως η επιτευχθείσα απομάκρυνσις της Αγγλίας εκ της ηπειρωτικής Ευρώπης, ως το πλέον ασφαλές εχέγγυον της ευρωπαϊκής ειρήνης, και μη αφεθή ουδείς Άγγλος στρατιώτης όπως θέση πλέον πόδα επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Το πρόβλημα τούτο ετίθετο και δια τον ελληνικόν λαόν κατά τον αυτόν τρόπον, όπως και δια τους άλλους λαούς της ηπείρου, και ήτο προφανές ότι η ελληνική κυβέρνησις θα προσηρμόζετο κάλλιστα προς την κατάστασιν εάν ετήρει ειλικρινή και αυστηράν ουδετερότητα. Η στάσις αυτή θα ήτο απολύτως φυσική δια την Ελλάδα και θα ανταπεκρίνετο εις τα ζωτικά αυτής συμφέροντα, και τούτο μάλιστα εκ του λόγου ότι ουδείς των εμπολέμων ηδύνατο πράγματι να έχη ζωτικόν συμφέρον όπως εμπλέξη εις τας πολεμικάς επιχειρήσεις του μίαν χώραν η οποία ευρίσκετο μακράν του πραγματικού θεάτρου του πολέμου. Ούτως η Γερμανία και η Ιταλία ουδέποτε ηξίωσαν άλλο τι από την Ελλάδα ειμή την τήρησιν μιας γνήσιας ουδετερότητος.

Εντεύθεν λοιπόν είναι έτι μάλλον ακατανόητον ότι παρά ταύτα η ελληνική κυβέρνησις εγκατέλειψε την στάσιν ταύτην, η οποία διεγράφετο εις αυτήν σαφώς, και τοιουτοτρόπως εισήλθεν εις τον δρόμον όστις θάττον ή βράδιον ήτο φυσικόν να φέρη τον λαόν της εις φυσικούς κινδύνους. Γνωρίζομεν σήμερον ότι η Ελλάς εγκατέλειψε πράγματι την στάσιν τής ουδετερότητος από της κατά τον Σεπτέμβριον του 1939 εκρήξεως του πολέμου και έλαβε θέσιν κατ' αρχάς μυστικώς και είτα ολονέν εμφανέστερον υπέρ των εχθρών της Γερμανίας και προ παντός υπέρ της Αγγλίας. Μέχρι ποίου σημείου η ελληνική πολιτική και προ της εκρήξεως του πολέμου ήτο επηρεασμένη από τας εις τους κύκλους της ελληνικής κυβερνήσεως επικρατούσας συμπαθείας προς την Αγγλίαν, αποδεικνύει το γεγονός και μόνον ότι κατ' Απρίλιον του 1939 η Ελλάς απεδέχθη πολιτικήν εγγύησιν των Δυτικών Δυνάμεων. Κατόπιν της λίαν γνωστής πείρας της κτηθείσης εκ των αγγλικών εγγυήσεων, έδει να έχη πλήρη επίγνωσιν ότι, ενεργούσα ούτως, έθετεν αναγκαίως την χώραν της υπό την εξάρτησιν της Αγγλίας και ότι μοιραίως θα ευρίσκετο περιπεπλεγμένη εις τα ήδη υφιστάμενα τότε αγγλικά σχέδια κυκλώσεως της Γερμανίας.Η τάσις αύτη εξεδηλώθη το πρώτον εμφανώς μετά την έκρηξιν του πολέμου κατ' Οκτώβριον του 1939, όταν η ελληνική κυβέρνησις ηρνήθη και να συζητήση καν το ενδεχόμενον παρατάσεως του συμφώνου φιλίας μετά της Ιταλίας, του οποίου η ισχύς εξέπνεε κατά το έτος τούτο. Κατά την ιδίαν εποχήν περιήλθον εις την κατοχήν της κυβερνήσεως του Ράιχ στοιχεία συμφώνως προς τα οποία η δια της βρεταννικής βοηθείας εγκατασταθείσα τότε εις την αρχήν ελληνική κυβέρνησις από της εγκαθιδρύσεώς της εις την εξουσίαν είχεν αναλάβει ευρείας υποχρεώσεις έναντι της αγγλικής πολιτικής. Εάν επί του σημείου τούτου υπελείπετο και η ελαχίστη ακόμη αμφιβολία, τα επίσημα έγγραφα άτινα ευρέθησαν εις την Λα Σαριτέ της Γαλλίας και τα οποία ήδη εδόθησαν εις την δημοσιότητα αποδεικνύουν κατά τον πλέον αναμφισβήτητον τρόπον την θέσιν ην έλαβε σαφώς η Ελλάς εναντίον του Άξονος από της εκρήξεως του πολέμου. Από τα επίσημα ταύτα στοιχεία του γαλλικού γενικού επιτελείου και της γαλλικής κυβερνήσεως προκύπτει η ακόλουθος εικών περί της αληθούς πολιτικής, την οποίαν ηκολούθησε μυστικώς η ελληνική κυβέρνησις:

1. Από του Σεπτεμβρίου ήδη του 1939 το ελληνικόν γενικόν επιτελείον απέστειλεν εις Άγκυραν τον συνταγματάρχην Δόβαν ίνα έλθη εις επαφήν με τον στρατηγόν Βεϋγκάν, αρχιστράτηγον του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος εν τη Εγγύς Ανατολή.
2. Την 18ην Σεπτεμβρίου 1939 ο Έλλην πρεσβευτής εν Παρισίοις Πολίτης έδωσε την διαβεβαίωσιν ότι η Ελλάς δεν επεθύμει την ανανέωσιν της μετά της Ιταλίας συνθήκης, ήτις εξέπνεε τον Οκτώβριον, ειμή μόνον “εφ' όσον μία τοιαύτη συμφωνία δεν θα ημπόδιζε τον σχηματισμόν ενός ανατολικού μετώπου”.
3. Κατά τας αρχάς του Οκτωβρίου 1939 ο υφυπουργός των Εξωτερικών Μαυρουδής εδήλωσεν εις τον Γάλλον πρεσβευτήν εν Αθήναις ότι η Ελλάς όχι μόνον δεν θα ημπόδιζε μίαν αποβίβασιν των συμμάχων εις Θεσσαλονίκην, αλλά τουναντίον θα υπεστήριζεν ενεργώς αυτήν, υπό την προϋπόθεσιν μόνον ότι η επιτυχία των επιχειρήσεων θα ήτο εξησφαλισμένη.
4. Η επαφή η λαβούσα χώραν κατά τα τέλη Οκτωβρίου 1939 μεταξύ του εν Αθήναις Γάλλου στρατιωτικού ακολούθου και του Έλληνος αρχηγού του γενικού επιτελείου ωδήγησε την 4ην Δεκεμβρίου 1939 εις την ρητήν επιθυμίαν του ελληνικού γενικού επιτελείου, όπως γίνη έναρξις στρατιωτικών διαπραγματεύσεων, καθώς και εις την αποστολήν εις Ελλάδα του συνταγματάρχου του γαλλικού γενικού επιτελείου Μαριό.
5. Εις σημείωμα του στρατηγού Γκαμελαίν υπό χρονολογίαν 4 Ιανουαριου 1940 λέγεται ότι ο αρχηγός του ελληνικού γενικού επιτελείου κατέστησε γνωστόν ότι ήτο εις θέσιν να εγγυηθή την αποβίβασιν ενός διασυμμαχικού εκστρατευτικού σώματος εις Θεσσαλονίκην, υπό την επιφύλαξιν επαρκούς υποστηρίξεως δι’ αεροπορικών δυνάμεων και δια δυνάμεων αντιαεροπορικής αμύνης.

Η κυβέρνησις του Ράιχ, ήτις προ πολλού ετέλει εν γνώσει των στοιχείων τούτων, άτινα επεβάρυνον σοβαρώς την ελληνικήν κυβέρνησιν, ανέμενεν εν τούτοις με υπέρμετρον υπομονήν και μακροθυμίαν την περαιτέρω εξέλιξιν της ελληνικής πολιτικής. Ακόμη και όταν η Ελλάς έθεσεν εις την διάθεσιν του βρεταννικού ναυτικού βάσεις επί των νήσων της και η Ιταλία, η σύμμαχος του γερμανικού Ράιχ; εν όψει της στάσεως αυτής, ήτις δεν ήτο πλέον στάσις ουδετέρου κράτους, εξηναγκάσθη εις στρατιωτικήν δράσιν εναντίον της Ελλάδος, η Γερμανία διετήρησε την στάσιν της αναμονής. Ταύτην καθώριζεν η ειλικρινής ελπίς του γερμανικού λαού, όστις μέχρι τότε διεπνέετο αποκλειστικώς υπό αισθημάτων φιλίας δια τον ελληνικόν λαόν, ότι η Ελλάς θ' ανεμιμνήσκετο εν τέλει των αληθών συμφερόντων της και ότι ούτω η ελληνική κυβέρνησις, παρ' όλα όσα συνέβησαν, θα εύρισκε την ευκαιρίαν να επανέλθη εις την αληθή ουδετερότητα. Υπό το πνεύμα τούτο ο φον Ρίμπεντροπ, υπουργός των Εξωτερικών του Ράιχ, εις συνομιλίαν ην έσχε εν Φουσλ μετά του Έλληνος πρεσβευτού την 26ην Αυγούστου 1940 έδωσεν εις την ελληνικήν κυβέρνησιν υπό σοβαρόν τύπον την συμβουλήν όπως εγκαταλείψη την μεροληπτικώς ευμενή προς την Αγγλίαν στάσιν της. Πέραν όμως τούτου δι' επανειλημμένων δημοσίων δηλώσεων αυτού του Φύρερ η ελληνική κυβέρνησις κατέστη ενήμερος ότι εν ουδεμία περιπτώσει θα ηνείχετο όπως βρεταννικαί στρατιωτικοί δυνάμεις εγκατασταθούν επί ελληνικού εδάφους. Υπενθυμίζομεν μεταξύ άλλων επί του σημείου τούτου τον λόγον τον εκφωνηθέντα υπό του Φύρερ την 30ην Ιανουαρίου 1941, εν τω οποίω αναφέρεται: “ Ίσως στηρίζουν ελπίδας επί των Βαλκανίων, αλλ' ούτε εκεί βλέπω τύχην δι' αυτούς, διότι εν πράγμα είναι βέβαιον: εκεί όπου η Αγγλία θα εμφανισθή θα της επιτεθώμεν και είμεθα αρκετά ισχυροί δια να το πράξωμεν”.

Η ελληνική κυβέρνησις περιεφρόνησε όλας αυτάς τας προειδοποιήσεις, επί πλέον δε — πρέπει ρητώς τούτο να βεβαιωθή εδώ — ουδέποτε απετάθη προς την κυβέρνησιν του Ράιχ και δια να συζητήση μόνον μετ' αυτής την δυνατότητα επανόδου της Ελλάδος εις την ουδετερότητα. Η αιτία ήτο προφανής. Η Ελλάς είχεν ήδη αφεθή να παρασυρθή πολύ μακράν εις την αγγλικήν πολιτικήν της επεκτάσεως του πολέμου και δεν ήτο πλέον κυρία των αποφάσεών της. Αύται υπηγορεύοντο μάλλον εις αυτήν τότε υπό της αγγλικής κυβερνήσεως. Τα πράγματα έφθασαν εις σημείον, ώστε η ελληνική κυβέρνησις, ήτις αρχικώς, μετά την έναρξιν του κατά της Ιταλίας πολέμου, είχε περιορισθή εις την συνδρομήν βρεταννικών τεχνικών σχηματισμών αεροπορίας, υπεχρεώθη μετ' ολίγον εκ της ανάγκης των πραγμάτων να προχωρήση περαιτέρω εις την οδόν αυτήν. Ολίγον μετά την κατάληψιν της Κρήτης τα πράγματα έλαβον τοιαύτην εξέλιξιν, ώστε συγκεκροτημένοι σχηματισμοί βρεταννικών στρατευμάτων απεβιβάσθησαν εις την Ελλάδα και κατέλαβον όλα τα σπουδαία στρατηγικά σημεία. Αι δηλώσεις αι γενόμεναι από καιρού εις καιρόν υπό της ελληνικής κυβερνήσεως και δια των οποίων επεχείρει ν' αρνηθή τα γεγονότα ταύτα δεν δύνανται να κριθούν ειμή ως νέα απόδειξις της ανειλικρίνειάς της και της εξαρτήσεώς της από της Αγγλίας.

Από τίνων εβδομάδων ουδεμία πλέον δύναται να ύπαρξη αμφιβολία ότι η Αγγλία καταγίνεται να δημιουργήση εν Ελλάδι νέον μέτωπον κατά της Γερμανίας — του είδους της κατά τον παγκόσμιον πόλεμον εκστρατείας της εις Θεσσαλονίκην — δια να προβή εκείθεν εις μίαν τελευταίαν απόπειραν όπως φέρη τον πόλεμον εις την Ευρώπην. Από της απόψεως αυτής αι ειδήσεις, κατά τας οποίας το γενικόν επιτελείον των εν Ελλάδι δρωσών αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων αποκατέστησε σύνδεσμον μετά του εν Βελιγραδίω γενικού επιτελείου, προσλαμβάνουν ιδιαιτέραν σημασίαν. Κατά τας τελευταίας όμως ημέρας η Ελλάς κατέστη πλέον φανερόν πεδίον δράσεως των αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων. Επί του παρόντος οι Άγγλοι ενεργούν εκεί σοβαράς σημασίας στρατηγικάς κινήσεις και μεταφοράς στρατευμάτων, ειδήσεις δε εξ Αμερικής επιβεβαιούν ότι αγγλικός στρατός εκ 200.000 ανδρών ευρίσκεται ήδη έτοιμος προς δράσιν εν Ελλάδι.

Δια του τρόπου τούτου η Ελλάς, ήτις υπήρξε το μόνον ευρωπαϊκόν κράτος το οποίον επέτρεψεν εις τα αγγλικά στρατεύματα να θέσουν πόδα επί του ευρωπαϊκού εδάφους, ανέλαβεν έναντι της ευρωπαϊκής κοινότητος βαρείαν ευθύνην. Αναμφιβόλως ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος δια την εξέλιξιν ταύτην. Ως εκ τούτου όμως είναι ακόμη μεγαλυτέρα η ευθύνη η οποία βαρύνει την παρούσαν ελληνικήν κυβέρνησιν δια την ανεύθυνον αυτήν πολιτικήν της. Η ελληνική κυβέρνησις εδημιούργησε τοιουτοτρόπως μίαν κατάστασιν, έναντι της οποίας η Γερμανία δεν δύναται πλέον να παραμείνη αδρανής επί μακρόν. Δια τον λόγον αυτόν η κυβέρνησις του Ράιχ έδωσεν ήδη διαταγάς εις τα στρατεύματά της όπως εκδιώξουν τας βρεταννικάς δυνάμεις εκ του ελληνικού εδάφους. Πάσα αντίστασις προβαλλόμενη εις τον γερμανικόν στρατόν θα συντριβή αμειλίκτως.
Η κυβέρνησις του Ράιχ, καθιστώσα τούτο γνωστόν εις την ελληνικήν κυβέρνησιν, τονίζει ότι τα γερμανικά στρατεύματα δεν έρχονται ως εχθροί του ελληνικού λαού και ότι είναι μακράν του γερμανικού λαού η πρόθεσις όπως πολεμήση και καταστρέψη τον ελληνικόν λαόν ως τοιούτον. Το κτύπημα όπερ η Γερμανία είναι ηναγκασμένη να καταφέρη επί του ελληνικού εδάφους προορίζεται δια την Αγγλίαν. Η κυβέρνησις του Ράιχ είναι πεπεισμένη ότι, εκδιώκουσα ταχέως τους παρεισάκτους Άγγλους εξ Ελλάδος, προσφέρει αποφασιστικήν υπηρεσίαν πρωτίστως εις τον ελληνικόν λαόν δια την ευρωπαϊκήν κοινότητα».

Η απάντησις της Ελλάδος

Εις την ανακοίνωσιν ήτο συνημμένον υπόμνημα περιλαμβάνον λεπτομερεστέραν ανάλυσιν των περιεχομένων εις αυτήν αιτιάσεων περί παραβιάσεων της ελληνικής ουδετερότητος και περί του αριθμού των ευρισκομένων επί του ελληνικού εδάφους βρεταννικών δυνάμεων, αποκαλυπτόμενης της δράσεώς της εις την Ελλάδα γερμανικής κατασκοπείας.

Αλλά και η διακοίνωσις και το υπόμνημα ήσαν απλώς χαρτιά και λόγια δια να στηριχθή η δικαιολογία του πολέμου. Ο Χίτλερ επροσπαθούσε να εφεύρη στοιχεία εμφανίζοντα ανειλικρινή την ελληνικήν ουδετερότητα και δεν εδίσταζε να δικαιολογή και την επίθεσιν της Ιταλίας κατά της Ελλάδος, ενώ εγνώριζεν ότι όλα τα εις την Αλβανίαν επεισόδια και οι ισχυρισμοί των ανθρώπων της Ρώμης ωφείλοντο εις ιταλικήν σκηνοθεσίαν. Όσον αφορά την αποβίβασιν βρεταννικών στρατευμάτων εις την Ελλάδα εγνώριζεν επίσης ότι τούτο έγινεν αφού προηγουμένως αι ιδικαί του μεραρχίαι είχαν περάσει εις την Βουλγαρίαν, ήτο δε προειδοποιημένος, ως είπομεν, ότι Βρεταννοί δεν θ' απεβιβάζοντο αν δεν διέβαινεν ο γερμανικός στρατός τον Δούναβιν φανερώνων τας επιθετικάς κατά της Ελλάδος προθέσεις. Ήτο επομένως ψεύδος ότι δεν ήθελε την επέκτασιν του πολέμου εις τα Βαλκάνια και ότι δεν τον ενδιέφερεν η Ελλάς.

Εκ της αλληλογραφίας του Χίτλερ και του Μουσσολίνι εξάγεται ότι η Γερμανία προ του ελληνοϊταλικού πολέμου ακόμη απέβλεπεν εις την χρησιμοποίησιν της Κρήτης, καταλαμβανομένης υπό ισχυρών δυνάμεων αλεξιπτωτιστών, ως γερμανικής βάσεως εξορμήσεως προς νότον και προς ανατολάς. Εις δε την από 20ής Νοεμβρίου επιστολήν του προς τον Μουσσολίνι ο Χίτλερ έγραφε κατηγορηματικώς, εξάγων συμπεράσματα από τας έως τότε απέναντι των Ιταλών ελληνικάς νίκας: «Ψυχολογικαί συνέπειαι: Είναι δυσάρεστοι, καθ' όσον η ελληνική κατάστασις βαρύνει πολύ καν δυσμενώς επί διπλωματικών προπαρασκευών, αι οποίαι ευρίσκονται εν πλήρει εξελίξει». Υποδεικνύων δε τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν έγραφε καθαρά: «Πρέπει να προσπαθήσωμεν να επιτύχωμεν κάποιο είδος συνεννοήσεως με την Τουρκίαν δια να εξαλείψωμεν την τουρκικήν πίεσιν επί της Βουλγαρίας... Η Γιουγκοσλαυΐα πρέπει να πεισθή όπως παύση ενδιαφερομένη δια τας παρούσας κατευθύνσεις της και όταν τούτο θα είναι δυνατόν να ενδιαφερθή εις θετικήν συνεργασίαν μεθ' ημών προς εκκαθάρισιν της ελληνικής υποθέσεως». Γράφων δε περί των σχεδιαζομένων γερμανικών επιχειρήσεων προς εκκαθάρισιν της Μεσογείου προσέθετε:
«Τούτο θα είναι το αποφασιστικόν προοίμιον της στρατιωτικής επιχειρήσεως, ήτις αισθάνομαι ότι δεν είναι δυνατόν ν' αναληφθή προ των πρώτων ημερών του Μαρτίου και εναντίον αυτής ακόμη της Ελλάδος. Θεωρώ αναγκαίον το χρονικόν διάστημα δια τον απλούν λόγον ότι θα είναι αδύνατον να συγκεντρωθούν προ της εποχής ταύτης εν Ρουμανία τοιαύται δυνάμεις, ώστε να εξασφαλισθή εν οιαδήποτε περιπτώσει η επιτυχία. Μόνον κατ’ εκείνην την εποχήν δυνάμεθα ν' αναμένωμεν επιτυχίαν εν βραχυτάτω χρόνω». Ωμολογήθη επομένως υπό του ιδίου το Χίτλερ ότι η κατά της Ελλάδος γερμανική επιχείρησις ήτο αποφασισμένη από του Νοεμβρίου του 1940, οπότε δεν είχον αποβιβασθή Βρεταννοί εις την Ελλάδα. Η γερμανική διακοίνωσις, στηριζομένη επί ψευδών, δεν διέφερεν από το ιταλικόν τελεσίγραφον παρά μόνον εις το ότι δεν ώριζε προθεσμίαν προς απάντησιν και αποδοχήν όρων, αλλά ανήγγελλεν απλώς την εισβολήν. Απορρέουσα από την γερμανικήν ιδιοσυγκρασίαν ήτο ιταμωτέρα του ιταλικού τελεσιγράφου.
Αλλ' η στάσις της ελληνικής κυβερνήσεως απέναντι του δευτέρου εχθρού, στηριζομένη όπως η τηρηθείσα απέναντι των Ιταλών επί των υπαγορεύσεων των εθνικών συμφερόντων και της εθνικής τιμής, είχεν ήδη προκαθορισθή. Ο πρόεδρος της κυβερνήσεως απήντησεν εις τον Γερμανόν πρεσβευτήν ότι η Ελλάς υπεραμυνόμενη του εθνικού εδάφους θ' αντιτάξη αντίστασιν εις την προσβολήν των γερμανικών στρατευμάτων.

Αλέξανδρος Κορυζής

Ο Κορυζής επεκοινώνησεν αμέσως με τον βασιλέα, υπό την προεδρίαν του οποίου συνεκροτήθη σύσκεψις, εις την οποίαν συμμετέσχον πλην του πρωθυπουργού οι υπουργοί των πολεμικών υπουργείων και ο αρχιστράτηγος. Επηκολούθησεν υπουργικόν συμβούλιον. Ο πρωθυπουργός ανεκοίνωσε τα γεγονότα και οι υπουργοί επεδοκίμασαν την δοθείσαν εις την γερμανικήν διακοίνωσιν απάντησιν και έλαβαν γνώσιν του ακολούθου διαγγέλματος του βασιλέως Γεωργίου προς τον ελληνικόν λαόν:

«Έλληνες. Νέος εχθρός προσέβαλε σήμερον την πρωίαν την τιμήν της πατρίδος μας. Χωρίς καμμίαν προειδοποίησιν, την ιδίαν στιγμήν κατά την οποίαν επεδίδετο από την γερμανικήν κυβέρνησιν εις την ελληνικήν εν έγγραφον αναγγέλλον απλώς την ενέργειάν της, τα γερμανικά στρατεύματα εκτύπησαν τα σύνορά μας. Ο ηρωικός μας στρατός, φρουρός ακοίμητος του ιερού μας εδάφους, το προασπίζει ήδη δια του αίματός του.
Έλληνες, ο ελληνικός λαός, ο οποίος απέδειξεν ήδη εις τον κόσμον ότι θέτει υπέρ παν άλλο την τιμήν, θα την υπερασπισθή και έναντι του νέου εχθρού μέχρις εσχάτων. Η Ελλάς, η τόσον μικρά, την οποίαν προσβάλλει σήμερον μία ακόμη αυτοκρατορία, είναι ταυτοχρόνως τόσον μεγάλη, ώστε να μη δύναται να επιτρέψη εις κανένα να την θίξη.
Ο αγών μας θα είναι σκληρός, τραχύς, αμείλικτος. Δεν θα ορρωδήσωμεν προ ουδενός πόνου, δεν θα σταματήσωμεν προ ουδεμίας θυσίας. Αλλ' η νίκη μας αναμένει εις το τέρμα του δρόμου μας δια να στεφανώση μίαν ακόμη και οριστικήν φοράν την Ελλάδα. Εις το πλευρόν μας ίστανται πανίσχυροι σύμμαχοι, η Βρεταννική αυτοκρατορία με την ακατάβλητον θέλησίν της και αι Ηνωμέναι Πολιτείαι της Αμερικής με τους ανεξάντλητους πόρους των. Εις το πεδίον της μάχης αγωνιζόμεθα αγκώνα προς αγκώνα με τους αδελφούς μας Νοτιοσλαύους, οι οποίοι χύνουν και αυτοί μαζί μας το αίμα των δια την σωτηρίαν ολοκλήρου της Βαλκανικής και της ανθρωπότητος.
Θα νικήσωμεν! Με την βοήθειαν του Θεού και την ευλογίαν της Παναγίας θα νικήσωμεν. Η ιστορία των εθνών θα γράψη ακόμη μίαν φοράν ότι η χώρα την οποίαν λαμπρύνει ο Μαραθών και η Σαλαμίς δεν υποκύπτει, δεν κάμπτεται, δεν παραδίδεται.
Όλοι μαζί, Έλληνες, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, υψώσατε το ανάστημά σας, σφίξατε τους γρόνθους σας και σταθήτε εις το πλευρόν μου, προασπισταί της Ελληνικής Πατρίδος, της χθεσινής, της σημερινής και της αυριανής, αντάξιοι των προγόνων σας, παραδείγματα εις τους επιγόνους σας, πρόμαχοι της ελευθερίας, της βγαλμένης από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά. Εμπρός τέκνα της Ελλάδος εις τον υπέρ πάντων αγώνα».

Η κυβέρνησις απηύθυνεν επίσης το εξής διάγγελμα προς τον λαόν:

«Ο πρεσβευτής της Γερμανίας επεσκέφθη σήμερον την 5.30' πρωινήν ώραν τον κ. Πρωθυπουργόν και ανεκοίνωσεν αυτώ εκ μέρους της κυβερνήσεώς του ότι ο γερμανικός στρατός θα επιτεθή κατά της Ελλάδος. Ταυτόχρονοι εκ των συνόρων πληροφορίαι έφερον πραγματοποιουμένην την γερμανικήν απειλήν. Ούτω κατά τα εξημερώματα της 6ης Απριλίου του 1941 επανελαμβάνοντο ακριβώς παρά του ετέρου μέλους του Άξονος τα γεγονότα της νυκτός της 28ης Οκτωβρίου 1940. Απέναντι της νέας ταύτης επιβουλής κατά της τιμής, της ελευθερίας και της ακεραιότητος της χώρας μας, ο ελληνικός στρατός και ο ελληνικός λαός καλούνται και πάλιν να πράξουν με δύναμιν και ευψυχίαν και σταθερότητα το απέναντι της λατρευτής πατρίδος καθήκον των με πλήρη συναίσθησιν του δικαίου των, με την ευλογίαν του Θεού και με την βοήθειαν των γενναίων και μεγάλων συμμάχων μας».

Ο αρχιστράτηγος Παπάγος εξέδωσε ταυτοχρόνως την ακόλουθον ημερησίαν διαταγήν προς τον στρατόν:

«Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, στρατιώται! Δια μίαν ακόμη φοράν τα ελληνικά όπλα καλούνται να υπερασπίσουν το πάτριον έδαφος. Ένας επί πλέον εισβολεύς, ένας επί πλέον αντίπαλος, ανήκων ατυχώς εις την ομάδα των αυτοκαλουμένων πεπολιτισμένων κρατών, επιχειρεί να καταπατήση τα ιερά του έθνους. Θα αντιστώμεν και θα νικήσωμεν, όπως ενικήσαμεν και τον άλλον πολυάριθμον εχθρόν, όπως αντεστάθημεν και εις εκείνου τας ορδάς και τας περιφρονητικάς προς την προσφιλή πατρίδα μας αξιώσεις.
Θα νικήσωμεν, διότι θα πολεμήσωμεν πάλιν υπό την σημαίαν της υπερτάτης δικαιοσύνης και διότι παρά το πλευρόν μας ίσταται συμπολεμιστής και αποφασιστικός σύμμαχος ο στρατός της πανίσχυρου Βρεταννικής αυτοκρατορίας. Θα πολεμήσωμεν αντιτάσσοντες εις την βίαν του επιδρομέως τα όπλα μας και τα στήθη μας, διδάσκοντες και τον νέον αντίπαλον ότι η Ελλάς, από την οποίαν ήντλησε τόσα πολύτιμα διδάγματα, δεν ατιμάζεται.
Μαχηταί του ιταλικού μετώπου. Εξακολουθήσατε την ένδοξον και απαράμιλλον προσπάθειαν κρατούντες πάντοτε υπό το πέλμα σας και υπό την θέλησίν σας τον αντίπαλόν σας. Προσθέσατε νέας δάφνας εις τας σημαίας σας. Μαχηταί του γερμανικού μετώπου. Αποδείξατε ότι είσθε ισάξιοι των συναδέλφων σας του ιταλικού μετώπου. Φιλοδοξήσατε να προσθέσετε νέας ενδόξους σελίδας εις την ιστορίαν του έθνους μας.

Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώται. Ο Θεός της Ελλάδος είναι μαζί μας. Η Θεομήτωρ Μαρία θα μας παρακολουθήση με στοργήν εις τους νέους αγώνας μας. Η αθάνατος μοίρα του έθνους, αυτή που το συνετήρησε, που το διεφύλαξε πρόμαχον των ελευθεριών και των υψηλών εκδηλώσεων του ανθρωπίνου πνεύματος, της ηθικής και του καλού δια μέσου των αιώνων, μας παραστέκει σήμερον. Με τους Βρεταννούς αδελφούς μας εν όπλοις και εν ψυχαίς — διότι είναι αδελφοί μας πλέον και αι δύο χώραι ακολουθούν ηνωμέναι την ιδίαν φωτεινήν λεωφόρον που οδηγεί εις τον δύσκολον θρίαμβον — θα διαφυλάξωμεν την τιμήν της πατρίδος μας.
Ατενίζοντες υψηλά, αντλούντες υπεράνθρωπον θάρρος από τας ψυχάς μας, αι οποίαι διαισθάνονται πλήρως ότι μαχόμεθα πάντοτε υπέρ βωμών και εστιών, με το όπλον ανά χείρας και υπό την σκέπην του Θεού θα προχωρήσωμεν προς την νίκην. Την τελικήν πλέον, την λαμπροτέραν, την ιερωτέραν ελληνικήν νίκην, η οποία και την φοράν αυτήν — ουδείς Έλλην αμφιβάλλει — θα είναι ιδική μας».

ΠΗΓΗ

 Διονυσίου Α. Κόκκινου, της Ακαδημίας Αθηνών: «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», Εκδόσεις Μέλισσα.

http://monoistoria.blogspot.com/

Από το αρχείο του κ. Γεώργιου Μαυράκη

istorikathemata

 http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/6-1941.html#.T3787NksAXk

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το χρονικό της κήρυξης πολέμου της ναζιστικής Γερμανίας κατά της Ελλάδας (6 Απριλίου 1941)"

Σόλων ο Αθηναίος (635-559 π.Χ)

“Άρχεσθαι μαθών, άρχειν επιστήσει” (Αν μάθεις πρώτα να διοικείσαι, θα μάθεις και να διοικείς). 

Ο Σόλων ο Αθηναίος, ανήκε στους επτά σοφούς της αρχαιότητας και εξελέγη άρχοντας από τους Αθηναίους το 594 π.Χ. Ήταν ευκατάστατος ευγενής, έμπορος, ποιητής και σοφός. Υπήρξε ένας από τους μεγάλους προοδευτικούς πολιτικούς της αρχαίας Ελλάδας. 

Ο Σόλων γεννήθηκε στην Αθήνα, πατέρας του ήταν ο Εξηκεστίδης, ο οποίος καταγόταν από το γένος των Μεντιδών, όπου ανήκε και ο τελευταίος βασιλιάς της Αθήνας Κόδρος. H μητέρα του ήταν εξαδέλφη της μητέρας του τύραννου Πεισίστρατου και καταγόταν από το γένος των Νηλειδών. Μολονότι η γενιά του Σόλωνος ήταν αρχοντική, η οικογένειά του δεν ήταν πλούσια, έτσι ο Σόλων αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον πατέρα του στο επάγγελμα του εμπόρου, το οποίο του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε πολλά μέρη και να αποκομίσει εκτός από πλούτο γνώσεις και σοφία. Ωστόσο ο Σόλων εκτός από έμπορος ήταν και ποιητής, καθότι σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο η ποιητική συλλογή του Σόλωνος ανερχόταν σε 4.000 στίχους, εκ των οποίων έχουν διασωθεί γύρω στους 300. 

Την εμπιστοσύνη του λαού την κέρδισε πρώτα με το ποιητικό του έργο όντας ελεγειακός ποιητής (οι ελεγείες του ονομάσθηκαν “γνωμικές” διότι περιείχαν πολλές γνώμες). Με τους φλογερούς του στίχους επηρέασε την αθηναϊκή κοινή γνώμη, συμβουλεύοντας, ενθαρρύνοντας και ενθουσιάζοντας τους Αθηναίους. Στα ποιήματά του προέβαλε τη διαπίστωση ότι η κακοδαιμονία της πόλης και οι φιλονικίες οφείλονται στον αγώνα των τάξεων και υποσχόταν τη θεραπεία του κακού. Γι’ αυτό οι Αθηναίοι τον επέλεξαν ως νομοθέτη προκειμένου να αποκαταστήσει την ειρήνη με τη μεταβολή των θεσμών. 

Ως συνέπεια βίαιης και μακροχρόνιας εξέγερσης των πολιτών ενάντια στους ευγενείς, ο Σόλων κλήθηκε κοινή συναινέσει των αντιμαχόμενων μερών το 594 ή 593 π.Χ. με έκτακτη διαδικασία να νομοθετήσει και για το έργο αυτό εξοπλίστηκε με έκτακτες εξουσίες. Εκείνο το έτος εξελέγη άρχων από το δήμο της Αθήνας και όχι από τον Άρειο Πάγο, όπως προέβλεπε το αθηναϊκό πολίτευμα της εποχής. Του δόθηκαν οι έκτακτες εξουσίες του διαλλακτού, δηλ. του μεσολαβητή, του συμφιλιωτή, και του νομοθέτου, τις οποίες διατήρησε και μετά το τέλος της ετήσιας αρχοντείας του. Οι νόμοι που θέσπισε δημοσιεύτηκαν πιθανώς το 592 π.Χ. 

Τα νομοθετικά μέτρα του Σόλωνα ήταν πολύ τολμηρά αλλά και δραστικά και αντικατοπτρίζουν το μέγεθος της κρίσης που κλήθηκαν να θεραπεύσουν.

Βασίζονταν στην αρχή της ανισότητας και όχι της ισότητας, ενώ επιδίωκαν να αποτρέψουν την εμφύλια διαμάχη και τη διάλυση της πολιτικής κοινότητας της Αθήνας διατηρώντας παράλληλα την κοινωνική διαστρωμάτωση και την προβολή αυτής της διαστρωμάτωσης στη νομή της εξουσίας. Καθόρισε τα αξιώματα τα οποία μπορούσε κάποιος να ασκεί, με κριτήριο τη τάξη στην οποία ανήκε, και όπου κατατασσόταν βάσει του εισοδήματος του (και ειδικότερα της φοροδοτικής του ικανότητας). Ως Ταμίες (οικονομικό αξίωμα) μπορούσαν να υπηρετήσουν μόνο πολίτες της ανώτατης τάξης, ενώ οι πολίτες της κατώτατης τάξης είχαν μόνο δικαίωμα συμμετοχής στην εκκλησία του δήμου. Τα μέτρα του αποσκοπούσαν στην παύση της εξάρτησης των ακτημόνων από την αγροτική οικονομία, καθώς και στην ανάπτυξη του εμπορίου και της βιοτεχνίας για την απορρόφηση των ακτημόνων, τους οποίους ο Σόλων προσπάθησε και ως ένα βαθμό κατάφερε να προφυλάξει από την πλήρη αποφλοίωση. Με τα μέτρα του ενισχύθηκαν οι μικρομεσαίοι αγρότες, αλλά και όσοι ασκούσαν κάποιο επάγγελμα εκτός της γεωργίας. Εξαλείφθηκαν τα στεγανά της καταγωγής, που εμπόδιζαν αυτούς που πτώχευαν από κάποιο επάγγελμα να ανέλθουν σε ανώτερες κοινωνικές τάξεις, να γίνουν πολίτες και να αναλάβουν αξιώματα. 

Το πολίτευμα της Αθήνας παρέμεινε ωστόσο και μετά τις μεταρρυθμίσεις τιμοκρατικό, βασισμένο στην κοινωνική διαστρωμάτωση και στη νομή της εξουσίας από τους πολίτες ανάλογα με τον εισόδημά τους, αν και το εισόδημα αυτό μπορούσε στο εξής να προέρχεται από πολλές διαφορετικές δραστηριότητες και όχι μόνο από την καλλιέργεια της γης. Επιδίωξη του Σόλωνα ήταν να καταστούν όλοι οι πολίτες συνυπεύθυνοι για την τήρηση των νόμων και την καταστολή παρανομιών. Ιδανικό του ήταν η ευνομία. 

Το νομοθετικό έργο του Σόλωνα περιελάμβανε μέτρα επανόρθωσης της υπάρχουσας κατάστασης, πολιτειακές μεταρρυθμίσεις που αφορούσαν στο πολιτικό σώμα, στη λαϊκή κυριαρχία και στα δικαστήρια, καθώς και νομοθετήματα σε συγκεκριμένους τομείς. 

Στα πλαίσια των πολιτειακών μεταρρυθμίσεων για την αναμόρφωση και διεύρυνση του πολιτικού σώματος της Αθήνας ο Σόλων διατήρησε τα τέσσερα υφιστάμενα τέλη που ρύθμιζαν τα δικαιώματα και υποχρεώσεις των πολιτών και βασίζονταν ως τότε αποκλειστικά στο ύψος του αγροτικού εισοδήματος. Οι λεγόμενοι πεντακοσιομέδιμνοι επειδή είχαν εισόδημα πεντακοσίων μεδίμνων συγκροτούσαν την υψηλότερη τάξη. Ακολουθούσαν οι τριακοσιομέδιμνοι (με εισόδημα τριακόσια μέδιμνα), που λέγονταν και ιππείς, ή ιππάδα τελούντες, επειδή είχαν την οικονομική δυνατότητα να διατηρούν ένα άλογο. Οι διακοσιομέδιμνοι ονομαζονταν ζευγίται. και τέλος οι θήτες με εισόδημα κάτω των διακοσίων μεδίμνων ετησίως οι οποίοι είχαν δικαίωμα ψήφου, αλλά δεν τους επιτρεπόταν να αναλάβουν δημόσιο αξίωμα. Αποτέλεσμα αυτών των μεταρρυθμίσεων ήταν να λογίζονται στο εξής πολίτες όλοι οι ενήλικες άνδρες που κατοικούσαν στην Αττική και ήταν απόγονοι κατοίκων της Αττικής, μελών ιωνικών κοινοτήτων, αν και δεν θέσπισε την ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων για όλους τους πολίτες. 

Μόλις ανέλαβε την εξουσία ακύρωσε όλες τις υποθήκες γης και σωμάτων, ελευθέρωσε όσους είχαν γίνει δούλοι και απαγόρευσε να δανείζεται κάποιος στο μέλλον με υποθήκη τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτός ο θεσμός ονομάστηκε σεισάχθεια (σύνθετη λέξη εκ του σείω δηλ. αποτινάσσω +άχθος δηλ. βάρος) και σήμαινε την απαλλαγή από τα βάρη. 

Η απόσβεση χρεών δεν εφαρμόστηκε για τα εμπορικά χρέη. Γι’ αυτά κατέφυγε σε ένα πολύ έξυπνο στρατήγημα. Υπέβαλε αναπροσαρμογή στο νομισματικό σύστημα, από το νομισματικό σύστημα της Αίγινας που ίσχυε στην Αθήνα στο νομισματικό σύστημα της Εύβοιας. Έτσι όσα χρέη είχαν συναφθεί με το παλιό σύστημα μπορούσαν τώρα να πληρωθούν με  το νέο, που ήταν ελαφρύτερο κατά ένα τρίτο. 

Στις πολιτειακές μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα περιλαμβάνονται και μέτρα που διεύρυναν τη λαϊκή κυριαρχία, δηλ. τη στήριξη της εξουσίας στο σώμα των πολιτών της Αθήνας. Συγκεκριμένα ο Σόλων μετέφερε στην εκκλησία του δήμου την αρμοδιότητα της εκλογής των αρχόντων, που είχε ως τότε ο Άρειος Πάγος και θέσπισε τη διαδικασία της κληρώσεως εκ προκρίτων πεντακοσιομεδίμνων για την εκλογή τους. Σύμφωνα με αυτή τη διαδικασία ο δήμος εξέλεγε ένα αριθμό υποψήφιων αρχόντων από το τέλος των πεντακοσιομεδίμνων και στη συνέχεια γινόταν κλήρωση για την ανάδειξη ενός από αυτούς τους υποψηφίους. Ίδρυσε ένα νέο βουλευτικό σώμα, τη βουλή των τετρακοσίων (ή τετρακοσίους) και μετέφερε σε αυτό τις προβουλευτικές αρμοδιότητες που είχε ως τότε ο Άρειος Πάγος, δηλ. τη διαδικασία προκαταρκτικής επεξεργασίας των σχεδίων ψηφισμάτων που θα υποβάλλονταν στην εκκλησία του δήμου.

Παράλληλα ο Σόλων χώρισε την Αττική σε 48 ναυκραρίες (δηλαδή συνολικά 12 τριττύες) που η καθεμιά τους είχε επικεφαλής τον ναύκραρο, ο οποίος φρόντιζε για την κατασκευή και τη συντήρηση των πολεμικών πλοίων καθώς και για την είσπραξη των εισφορών. Η βουλή των τετρακοσίων ήταν πιο δημοκρατική σε σύγκριση με το αριστοκρατικό σώμα του Αρείου Πάγου, στο οποίο συμμετείχαν μόνο πεντακοσιομέδιμνοι που είχαν θητεύσει ως άρχοντες (και είχαν εκλεγεί από τον ίδιο τον Άρειο Πάγο σύμφωνα με τη διαδικασία που ίσχυε πριν τις μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα). Η βουλή αντίθετα είχε 400 εκλεγμένα μέλη, που προέρχονταν και από τα τέλη των ιππέων και των ζευγιτών, η θητεία κάθε βουλευτή ήταν ετήσια και οι τέσσερις φυλές της Αθήνας αντιπροσωπεύονταν ισότιμα, με εκατό βουλευτές η καθεμιά.

Στο χώρο της δικαιοσύνης οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα ήταν επίσης σημαντικές προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού και του ελέγχου της εξουσίας. Ο Σόλων έδωσε τη δυνατότητα σε κάθε πολίτη, όχι μόνο στον παθόντα, να καταγγέλλει στον Άρειο Πάγο με εισαγγελία (αγωγή) οποιονδήποτε, ακόμα και άρχοντα, και να εμφανίζεται ως κατήγορος. Με αυτό τον τρόπο κατοχυρώθηκε ουσιαστικά το έννομο συμφέρον του απλού πολίτη σε σχέση με την άσκηση της εξουσίας από τα κρατικά όργανα, ακόμα και αν οι ενέργειες των κρατικών οργάνων δεν τον έβλαπταν άμεσα. 

Ίδρυσε την Ηλιαία, ένα λαϊκό δικαστήριο με πολλά μέλη, ως αντίβαρο του Αρείου Πάγου σε θέματα απονομής δικαιοσύνης. Η ακριβής σύνθεση της σολώνειας Ηλιαίας δεν είναι γνωστή και δεν αποκλείεται να πρόκειται απλά για την ίδια την εκκλησία του δήμου, όταν αυτή συνεδρίαζε ως δικαστήριο. Στην Ηλιαία μπορούσε να προσφύγει οποιοσδήποτε εναντίον δικαστικής αποφάσεως αρχόντων. Το όνομά της προέρχεται από το ουσ. ηλία=αλία, που σημαίνει εκκλησία, σύναξη. Η κλασική διαμόρφωση της Ηλιαίας σε «δεξαμενή» 6000 κληρωμένων Αθηναίων άνω των 30 ετών, από την οποία λαμβάνονταν οι δικαστές για τα ηλιαστικά δικαστήρια, οφείλεται στις μεταρρυθμίσεις του έτους 462 π.Χ. από τον Εφιάλτη. 

Ο Σόλων θέσπισε και πλήθος άλλων νόμων για συγκεκριμένα θέματα, που δεν είναι όλα γνωστά. Τα σημαντικότερα είναι:

• Απαγόρευση της εξαγωγής γεωργικών προϊόντων πλην λαδιού,
• Ρυθμίσεις στις ιδιωτικές σχέσεις (π.χ. κανόνες υδροληψίας, ελάχιστες αποστάσεις οικοδομών).
• Θέσπιση κοινωνικής πρόνοιας για αναπήρους και επικλήρους (θυγατέρες που κληρονομούσαν αποκλειστικά την πατρική περιουσία λόγω έλλειψης άρρενα κληρονόμου).
• Μέτρα προστασίας της οικογένειας και του γάμου, που περιλάμβαναν μέτρα εναντίον της μοιχείας, του βιασμού, της μαστρωπείας και της πορνείας.
• Υποχρέωση των γονέων να διδάξουν στα παιδιά τους κάποια τέχνη και απαλλαγή των τέκνων από τη φροντίδα των ηλικιωμένων γονέων τους, αν οι τελευταίοι δεν είχαν ανταποκριθεί σε αυτή την υποχρέωσή τους. 

Συνολικά ο Σόλων ρύθμισε σε νέες βάσεις το δημόσιο, ιδιωτικό και το ποινικό δίκαιο. Οι νόμοι του δημοσιεύτηκαν ίσως το 592ή 591 π.Χ. ήταν καταγεγραμμένοι σε ξύλινες τετράγωνες στήλες, οι οποίες στένευαν προς τα πάνω και στρέφονταν γύρω από άξονα, γι’ αυτό και ονομάστηκαν “άξονες” ή “κύρβεις”. Η νομοθεσία του απέκτησε φήμη και επέδρασε θετικά στην εξέλιξη του δικαίου αλλά και στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτειακή εξέλιξη της Αθήνας. 

Δικαίως ο Σόλων θεωρείται πατέρας του αστικού δικαίου. 

Το 410 π.Χ. συγκροτήθηκε στην Αθήνα μια επιτροπή νομομαθών – οι αναγραφείς των νόμων –  που ανέλαβε την εκκαθάριση και την κωδικοποίηση των νόμων του Δράκοντα και του Σόλωνα. Το έργο της επιτροπής διακόπηκε από τους τριάκοντα τυράννους και ολοκληρώθηκε μετά την πτώση τους. Το 403 ή 402 π.Χ. κατάρτισαν και παρέδωσαν στους θεσμοθέτες προς «φύλαξη» το σώμα νόμων. 

Ο Σόλων προκειμένου να αποφύγει μεταβολές της νομοθεσίας του και να μην αναμειχθεί στην εφαρμογή της, αποδήμησε για δέκα χρόνια…………ενέργειά στην οποία διακρίνεται η εφαρμογή διάκρισης της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία. Κρίνοντας από την τυραννία του  Πεισίστρατου και των διαδόχων του, που εγκαθιδρύθηκε το 561 π.Χ.  και διήρκεσε ως το 510 π.Χ., οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα φαίνεται πως δεν αντιμετώπισαν πλήρως τα προβλήματα που επιδίωκαν να επιλύσουν. Η ουσία τους όμως διατηρήθηκε και μετά το τέλος της τυραννίας αποτελώντας το θεμέλιο επί του οποίου εδραιώθηκε η Αθηναϊκή δημοκρατία.

Ο Σόλων κατά τη διάρκεια των δέκα ετών αυτοεξορίας του ταξίδεψε στην Αίγυπτο, στην Κύπρο και αλλού. H φήμη του απλώθηκε σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο συγκαταλέγοντάς τον ανάμεσα στους επτά σοφούς. Από τη θρυλική συνάντησή του με τον βασιλιά της Λυδίας Κροίσο, την οποία αναφέρει ο Ηρόδοτος προέρχεται το απόφθεγμα «μηδένα προ του τέλους μακάριζε».

Ο Σόλων επέστρεψε στην Αθήνα το 562 π.X. και τη βρήκε να σπαράζεται πάλι από πολιτικές έριδες. Προσπάθησε να αποτρέψει την τυραννίδα του Πεισίστρατου αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Πεισίστρατος κατέλαβε την εξουσία ως τύραννος το 560 π.X. και τον ίδιον χρόνο πέθανε ο Σόλων σε βαθιά γεράματα. 

Παραθέτουμε το παρακάτω ποίημα με το οποίο λογοδοτεί στο λαό για τις μεταρρυθμίσεις και το νομοθετικό έργο που του είχε ανατεθεί: 

Σαν ποιό άφησα στη μέση απ’ όσα μ’ έκαμαν

να συγκαλέσω το λαό σε σύνταξη;

Μπρος στου καιρού το δικαστήριο, μάρτυρα

άριστον έχω την τρανή μητέρα εγώ

των θεών του Ολύμπου, τούτη δω τη μαύρη Γη,

που πάνωθέ της πέτρες σήκωσα πολλές,

των χρεών σημάδια. Σκλάβα πρώτα αυτή ‘τανε

και τώρα λεύτερη είναι’ κι Αθηναίους πολλούς,

που δίκαια ή άδικα είχαν πουληθεί μακριά,

στη θεόχτιστη πατρίδα τους ξανάφερα’

άλλοι, που χρέη αβάσταχτα τους πιέζανε,

μόνοι είχαν φύγει, και γυρνώντας δω κι εκεί

την αττική τη γλώσσα είχαν ξεχάσει πια,

κι απ’ της σκλαβιάς άλλοι υπέφεραν τη ντροπή

εδώ στον τόπο, μπρος στ’ αγρίεμα τρέμοντας

των αφεντάδων τους. Όλους τους λευτέρωσα.

Και βία μαζί και δίκαιο συνταιριάζοντάς τα

τα ‘ φερα τούτα εγώ ώς την άκρη, δυνατά,

έτσι όπως είχα τάξει. Νόμους όρισα

όμοιους για τους μεγάλους και για τους μικρούς

το δίκαιο δρόμο στον καθένα δείχνοντας.

Αν τη βουκέντρα κάποιος άλλος έπιανε,

άνθρωπος φιλοχρήματος, κακόβουλος,

αντίς για με, το λαό δεν θα τον δάμαζε’

γιατί αν παραδεχόμουν όσα θ’ άρεσε

σ’ αυτούς εδώ να πάθουνε οι αντίπαλοι

κι όσα στο νου τους βάζουν τούτοι για κείνους,

η πόλη απ’ άνδρες πλήθος θα ‘μεινε ορφανή.

Γι’ αυτό άμυνα κρατούσα απ’ όλες τις μεριές,

λύκος ζωσμένος από σκυλολόι πυκνό. 

Απόδοση στη νεοελληνική: Θρασύβουλος Σταύρος

********************************

 Η σοφία που επέδειξε ο Σόλων ως πολιτικός και νομοθέτης, εντοπίζεται κυρίως στο γεγονός ότι λογοδοτούσε με τις ελεγείες του στους πολίτες για το πολιτικό έργο που εκτελούσε κατόπιν εντολής τους και κορυφώνεται όταν εγκατέλειψε την Αθήνα για το καλό της πατρίδας του, προκειμένου να διατηρήσει την ηθική του αλώβητη. Έτσι θεμελίωσε την πολιτική αρχή  να διαχωρίζεται η νομοθετική από την εκτελεστική εξουσία, προκειμένου να οπλιστεί η σοφία και η ηθική των πολιτικών, καθότι βρίσκονται σε αδυναμία όταν πιέζονται από τους πολίτες και δυστυχώς τότε μπορεί να αλλοιωθούν, να παρεκκλίνουν και να οδηγήσουν την πολιτεία σε κρίση.

 Είναι ένα επίκαιρο – διαχρονικό μάθημα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας ως προς την σοφία που πρέπει να διαθέτουν οι πολιτικοί …………………….αλλά και για την ηθική που αναζητούν οι πολίτες από τους πολιτικούς τους.

 Ας προβληματιστούμε για την ηθική των σημερινών πολιτικών, όταν αυτοί λογοδοτούν (sic) και ειδικότερα όταν νομοθετούν υπό την πίεση των εκλογών………..και εν μέσω της κρίσης των πολιτικών θεσμών που βιώνουμε, ας σοφιστούμε την αξία να οπλιστεί η ηθική των πολιτικών μας με τον ουσιαστικό διαχωρισμό της εκτελεστικής από την νομοθετική εξουσία.

 Πηγές:  1.  www.el.wikipedia.org
2. Θ. Μητσόπουλος, Ιστορία και Ανθολογία της Αρχαίας Ελληνικής Σκέψης, Εκδόσεις Οδυσσέας, 1984.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σόλων ο Αθηναίος (635-559 π.Χ)"

Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941: ΕΙΣΒΟΛΗ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

*Η σημαία των οχυρών Ρούπελ μετά τις μάχες με τους Ναζί

Τον Απρίλιο του 1941, οι έλληνες έδιναν από τις πιο μεγάλες μάχες στη μακραίωνη Ιστορία τους. Η εαρινή, διπλή επίθεση Ιταλών και Γερμανών, η οποία ξεκίνησε στις 9 Μαρτίου, βρισκόταν στο αποκορύφωμα, λίγο πριν η χώρα μας λυγίσει κάτω από τις υπέρμετρες δυνάμεις του Άξονα. Χιλιάδες νεκροί στα πεδία των μαχών στην ελληνική μεθόριο. Αναγκαστική υποχώρηση και τετράχρονη σκλαβιά.

6 Απριλίου 1941 αρχίζει η γερμανική Κατοχή. Πείνα, φτώχεια, μαρασμός, θάνατοι, εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, εκτοπίσεις, διώξεις, φυλακίσεις, εκτελέσεις, βομβαρδισμοί, ερείπια, αλλά και το ηρωικό Έπος της Αντίστασης.

27 Απριλίου 1941, οι Γερμανοί μπαίνουν στην έρημη πόλη της Αθήνας. Η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονεί, μην μπορώντας να διαννοηθεί πως η πατρίδα της σκλαβώθηκε. «Σιωπή»: Η μόνη λέξη που ζήτησε να γραφεί στο κρύο, λευκό μάρμαρο του τάφου της.

Την ίδια μέρα, στην Ακρόπολη, ο εθελοντής φρουρός της Σημαίας, νεαρός Κωνσταντίνος Κουκίδης, αρνείται να παραδώσει το ελληνικό σύμβολο στους Γερμανούς, έτοιμους να υψώσουν τη σβάστικα, και πέφτει από τον Ιερό Βράχο.

Η κατάληψη της χώρας μας άργησε κατά πολύ σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, οι οποίες κατελήφθησαν μέσα σε λίγες ώρες ή μέρες. Οι ελληνικές δυνάμεις, έχοντας γράψει το νικηφόρο Έπος της Πίνδου, με εισχώρηση στο έδαφος της Αλβανίας κι απελευθέρωση των πρώην ελληνικών εδαφών εκεί, άντεξε από τις 28 Οκτωβρίου 1940, μέχρι τον Απρίλιο του 1941.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη Μάχη της Κρήτης, η οποία ακολούθησε, το Μάιο του ιδίου χρόνου, ανάγκασαν τον Χίτλερ να καθυστερήσει την επίθεσή του εναντίον της Ρωσίας, με αποτέλεσμα να πιάσει ο βαρύς ρωσικός χειμώνας του 1942 τα γερμανικά στρατεύματα, και να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για Ναζισμό – Φασισμό. Η καθυστέρηση κατοχής της Ελλάδας συνετέλεσε και στο να συντριβεί η ιταλική Στρατιά, στη Β. Αφρική, αλλά κι έδωσε χρόνο στο Φρ. Ρούσβελτ να επανεκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ και να προωθήσει την κατά του Άξονα πολιτική του.

Η Ελλάδα και η κατεχόμενη από τους Άγγλους μικρή Κύπρος «πλήρωσαν» για την Ειρήνη, αναλογικά με τον πληθυσμό τους, το μεγαλύτερο φόρο αίματος από όλους τους συμμάχους μας, κάτι το οποίο, δυστυχώς, εκείνοι λησμόνησαν, μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

«ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ», ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ (Απόσπασμα)
«Ξημερώνοντας του Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερνές και σχόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω από τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου φορές εκατοβούλιαζε ίσαμε το γόνατο, επειδή το πιο συχνά, ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας».

ΤΣΟΡΤΣΙΛ, ΑΓΓΛΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: «Του λοιπού, δε θα λέγεται ότι οι Έλληνες πολεμούν ως ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες».

ΧΙΤΛΕΡ: «Αν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί εις την Ελλάδα και δεν εχρειάζοντο την βοήθειάν μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετικήν τροπήν. Θα είχαμε προλάβει να κατακτήσωμεν το Λένινγκραντ και την Μόσχαν, πριν πιάσει το Ρωσικόν ψύχος» (συνέντευξη).

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΡΟΥΣΒΕΛΤ: «Η Ελλάς εδημιούργησε το παράδειγμα, το οποίον ο καθείς από ημάς οφείλει να ακολουθήση μέχρις ότου οι άρπαγες της ελευθερίας αχθούν τελικώς εις την δικαίαν εξόντωσίν των».

ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΚΕΪΤΕΛ: «Η απροσδόκητη και ισχυρή αντίσταση των Ελλήνων εβράδυνε την επίθεση κατά της Ρωσίας, για περισσότερο από δύο μήνες. Αν δεν υπήρχε η καθυστέρηση αυτή, η εξέλιξη του πολέμου θα ήτο διαφορετική, τόσο εις το Ανατολικό μέτωπο, όσο και εις τον πόλεμο γενικώς».

ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΓΚΕΜΠΕΛΣ: «Οι Έλληνες είναι γενναίοι μαχηταί… Και αυτός ο Φύρερ θαυμάζει ιδιαιτέρως το θάρρος των Ελλήνων. Ίσως υπάρχει ακόμη ένα ίχνος της παλαιάς Ελληνικής καταγωγής εις αυτούς».

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΜΟΣΧΑΣ: «Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και ενικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήτο δυνατόν να γίνει άλλως, διότι είσθε Έλληνες. Εκερδίσαμεν χρόνον διά να αμυνθώμεν. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σάς ευγνωμονούμε».

ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΓΙΑΝ ΣΜΑΤΣ, ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ Ν. ΑΦΡΙΚΗΣ: «Πραγματικώς εγεννήθη μία νέα Ελλάς, όπως την ωνειρεύθησαν οι ποιηταί».
«Και πιστεύω κι ελπίζω και είμ’ ελεύθερος».
Εξώφυλλο περιοδικού “Life”, της εποχής
http://national-pride.org/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ"

Περί θανάτου (Επίκουρος)

Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα, ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθησή μας· όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι’ αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου: Όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια, αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας. Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φοβερό στη ζωή του ανθρώπου που ‘χει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις. Άρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται τον θάνατο, όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει, αλλά επειδή υποφέρει με την προσδοκία του θανάτου.
Γιατί ό,τι δεν σε στεναχωρεί όταν είναι παρόν, δεν υπάρχει λόγος να σε στεναχωρεί όταν το προσδοκείς. Το πιο ανατριχιαστικό, λοιπόν, από τα κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας, ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός είμαστε ανύπαρκτοι εμείς. Ο θάνατος, λοιπόν, δεν έχει να κάνει ούτε με τους ζωντανούς ούτε με τους πεθαμένους, αφού για τους ζωντανούς δεν υπάρχει, ενώ οι τελευταίοι δεν υπάρχουν πια. Βέβαια, οι πολλοί άλλοτε πασχίζουν ν’ αποφύγουν τον θάνατο σαν να ‘ναι η πιο μεγάλη συμφορά, κι άλλοτε τον αποζητούν για ν’ αναπαυθούν από τα δεινά της ζωής.
Απεναντίας, ο σοφός ούτε τη ζωή απαρνιέται, ούτε την ανυπαρξία φοβάται. Γιατί δεν του είναι δυσάρεστη η ζωή αλλά ούτε και θεωρεί κακό το να μη ζει. Κι όπως με το φαγητό δεν προτιμά σε κάθε περίπτωση το πιο πολύ μα το πιο νόστιμο, έτσι και με τη ζωή: Δεν απολαμβάνει τη διαρκέστερη, μα την ευτυχέστερη. Κι είναι αφελής όποιος προτρέπει τον νέο να ζει καλά και τον γέρο να δώσει ωραίο τέλος στη ζωή του· όχι μόνο γιατί η ζωή είναι ευπρόσδεκτη, αλλά γιατί το να ζεις καλά και να πεθαίνεις καλά, είναι μία και η αυτή άσκηση. Όμως πολύ χειρότερος είναι εκείνος που λέει πως καλό είναι να μη γεννηθείς, «αλλά μιας και γεννήθηκες, βιάσου να διαβείς τις πύλες του Άδη»*. Αν το λέει επειδή το πιστεύει, γιατί δεν αποσύρεται από τη ζωή; Στο χέρι του είναι να το κάνει, αν το ‘χει σκεφτεί σοβαρά. Αν πάλι το λέει στ’ αστεία, είναι ελαφρόμυαλος σε πράγματα που δεν σηκώνουν αστεία.
Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος. Γιατί, ό,τι αποσυντίθεται παύει να αισθάνεται. Και ό,τι δεν αισθάνεται δεν μας αφορά.
Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα. Κι η ζωή κυλά μ’ αναβολές και χάνεται κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες.
* Θέογνις (425, 427).
Πηγή: «Επιστολή προς Μενοικέα» («Επίκουρος», Εκδόσεις «Θύραθεν»)
Από: http://www.pare-dose.net/?p=4662#ixzz1qUo4aDYO
 http://www.athriskos.gr/?p=7672

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Περί θανάτου (Επίκουρος)"

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΕΒΓΑΛΑΝ ΕΞΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ:  Πολιτικοί και εντιμότητα: Η περίπτωση του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη
Ας μιλήσουμε για πολιτική, εντιμότητα και τους πολιτικούς του σήμερα, οι οποίοι είναι πασίγνωστο ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν γίνει φτωχότεροι ασχολούμενοι με τα κοινά και ας θυμηθούμε μία παλαιά ιστορία και έναν παλαιό πολιτικό. Υπήρξε πρωθυπουργός της Ελλάδος, καθώς επίσης και υπουργός οικονομικών την κρίσιμη εκείνη περίοδο του 1922 όταν η Ελλάς αναζητούσε χρήματα σε κάθε γωνιά της Ευρώπης για τον πόλεμο κατά του Κεμάλ και εύρισκε παντού πόρτες κλειστές. Δεν έχω τον χώρο στο άρθρο αυτό να επεκταθώ στο πως η Ελλάς βρισκότανε όντας νικήτρια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου σε τόσο δεινή οικονομική θέση. Για το θέμα είχε γράψει σχετικό άρθρο ο διδάκτωρ οικονομολόγος κ. Χεκίμογλου με τίτλο «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ», στο οποίο με στοιχεία αποδεικνύει την κυριολεκτική λεηλασία της Ελλάδος από την Αντάντ.
Σαν υπουργός οικονομικών λοιπόν, ο αείμνηστος Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης προέβη στο μέτρο του εσωτερικού δανεισμού, κόβοντας την δραχμή στα δύο. Όποιος δηλαδή είχε εκατό δραχμές την επομένη ημέρα του νόμου είχε πενήντα. Ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης πριν ασχοληθεί με την πολιτική υπήρξε εξαιρετικά επιτυχημένος μηχανικός.
Έργο του το μέγαρο Μελά, αλλά και τα έργα της διανοίξεως της διώρυγας της Κορίνθου και πολλά άλλα. Από την εργασία του είχε αποκτήσει δύο ακίνητα στο κέντρο των Αθηνών. Δεν διέθετε όμως καταθέσεις. Για να μη κατηγορηθεί για το ιδιαίτερα σκληρό οικονομικό μέτρο που πήρε, την προηγουμένη της δημοσιεύσεως του νόμου υποθήκευσε τα ακίνητά του, παίρνοντας δάνειο 225 χιλιάδων δραχμών (επρόκειτο για μυθώδες ποσό την εποχή εκείνη), το οποίο δεν είχε ανάγκη και το οποίο πήρε λόγω ακριβώς της θεσπίσεως του νόμου. Την επομένη ακριβώς ημέρα της δημοσιεύσεως του νόμου ο πολιτικός Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης είχε χάσει 112.500 δραχμές με δική του θέληση, δίδοντας ένα ξεχωριστό παράδειγμα εντιμότητος.
Λίγους μήνες μετά ο μεγάλος αυτός πατριώτης εκτελέστηκε άδικα σαν προδότης από αυτούς που γυρίζοντας νικημένοι από την Μικρά Ασία εδέχοντο να τους χειροκροτεί το αλαλάζον πλήθος. Αναφέρομαι στην περίφημη δίκη των έξι και βεβαίως στην Μικρασιατική καταστροφή, την οποία ακόμη και σήμερα εκατό σχεδόν χρόνια μετά δεν έχουμε το θάρρος να την δούμε κατάματα σαν ιστορικό γεγονός. Φορτώσαμε τα πάντα σε κάποιους πολιτικούς, αγνοώντας το αναμφισβήτητο γεγονός ότι και άμυνα στην Σμύρνη μπορούσε να υπάρξει και πολλά άλλα μπορούσαν να έχουν γίνει, μεταξύ των οποίων ασφαλώς και το να κρατήσουμε την Ανατολική Θράκη, την οποία απόλυτα από στρατιωτικής πλευράς ελέγχαμε.
Αυτή ήταν η Ελλάδα του 1922, αυτή ήταν η Ελλάδα και των αρχαίων χρόνων όταν εξορίζετο ο Αριστείδης επειδή είχε το θράσος να είναι δίκαιος, καθώς και ο νικητής της ναυμαχίας της Σαλαμίνος Θεμιστοκλής! Πράγματι, η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, αλλά από τον Πρωτοπαπαδάκη, που έχασε την περιουσία του για να μη υπάρξει έστω και η ελάχιστη αμφιβολία για την εντιμότητά του μέχρι τους σημερινούς πολιτικούς, οι οποίοι έβγαλαν έξω τις καταθέσεις τους όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, από τους πολιτικούς με τις επαύλεις, τα κότερα και τις offshore εταιρείες υπάρχει κυριολεκτικά ΧΑΟΣ!
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΕΒΓΑΛΑΝ ΕΞΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ"

Ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Από το 1913 που αποκόπηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις το βόρειο τμήμα της Ηπείρου και αποδόθηκε στο νεοσύστατο τότε αλβανικό κράτος, ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα από την Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο. Σήμερα απαντάται επίσημα στα νομοθετήματα του ελληνικού κράτους σε διατάξεις που αφορούν τους ομογενείς Βορειοηπειρώτες αλλά και στον τίτλο του εκάστοτε Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως ως εξάρχου «πάσης Βορείου Ηπείρου». Βέβαια λόγω άγνοιας, ιδεοληψίας ή εκδούλευσης σε ξένα συμφέροντα, κάποιοι κύκλοι εντός της χώρας μας θεωρούν τη λέξη «Βόρειος Ήπειρος» ένα είδος πολεμικής κραυγής.
Χαρακτηριστική όμως είναι η πρόσφατη επιστολή του προέδρου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου προς τη Νεολαία Βορειοηπειρωτών. Εκεί απαντώντας στη διαμαρτυρία τους για την παράλειψη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού από τα σχολικά βιβλία, υπόσχεται την προσεχή προσθήκη σχετικών αναφορών και χρησιμοποιεί τρεις φορές τη φράση «Ελληνική Μειονότητα της Βορείου Ηπείρου».
Τι γίνεται όμως στον υπόλοιπο κόσμο; Το αρμόδιο για να πληροφορήσει τον πολίτη κάθε χώρας του κόσμου ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών μάλλον δεν έχει ξανακούσει τη λέξη Βόρειος Ήπειρος. Στην ιστοσελίδα του αναφέρεται στην «ελληνική κοινότητα της Αλβανίας» με διατύπωση που αφορά και τις κοινότητες της Κάτω Ιταλίας ή της Αιγύπτου.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν οι ξένες ιστοσελίδες. Μόνο στη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia το λήμμα Βόρειος Ήπειρος δίνει πληροφορίες σε 12 γλώσσες: Northern Epirus, Epiri i Veriut, Nordepirus, Epiro del Norte, Épire du Nord, Epiro settentrionale, Severný Epirus, Северен Епир, Северный Эпир, آلبانیایی κλπ. Στους σχετικούς βιβλιογραφικούς συνδέσμους μπορεί κανένας να συναντήσει πληθώρα τίτλων ξένων συγγραμμάτων που χρησιμοποιούν τον όρο. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι η Βόρειος Ήπειρος περιλαμβάνει όλο τον ιστορικό χώρο και όχι μόνο τα λεγόμενα «αναγνωρισμένα» χωριά. Στην περιοχή Αυλώνας κατοικούν 8 χιλιάδες Έλληνες σύμφωνα με τη βρετανική έκδοση. Εντυπωσιακή η διδακτορική διατριβή με επιτόπια έρευνα που εκπονήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Νόβα Γκόριτσα της Σλοβενίας στις Δρυμάδες Χειμάρρας όπου αναλύεται η «Βορειοηπειρωτική» ταυτότητα. Όσον αφορά την Κορυτσά, στην πορτογαλική εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας, τονίζονται οι πηγές του 19ου αιώνα όπου δίνουν «τα 2/3 του πληθυσμού της να αποτελούνται από Ορθόδοξους Έλληνες».
Εκεί όμως που το Υπουργείο μας εκτίθεται ανεπανόρθωτα είναι η ενασχόληση των …Ιταλών με το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα στην επίσημη ιστοσελίδα του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας Διεθνούς Δικαίου της Ιταλίας (ISGI) και με τίτλο 1147/3 – La questione dell ‘Epiro settentrionale καθώς και του … Υπουργείου Εξωτερικών της Σερβίας στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου που είναι αρμόδιο για Κοσσυφοπέδιο-Μετόχια! Μάλιστα για τους φιλοτελιστές ανά τον κόσμο η Βόρειος Ήπειρος κατατάσσεται στον κατάλογο των κρατών αφού υπήρξε ως ξεχωριστή οντότητα κατά την Αυτονομία του 1914 και θαυμάζουμε τα γραμματόσημά της στο παγκόσμιο φιλοτελικό λεξικό της Μόσχας του 1988!
Όπως οι Καταλανοί επέβαλαν ο τόπος τους να λέγεται Καταλωνία και όχι Βορειοανατολική Ισπανία, οι Σκώτοι να λέγεται Σκωτία και όχι Βόρειο Ηνωμένο Βασίλειο έτσι και οι Βορειοηπειρώτες με την ιστορική αλήθεια και το διεθνές δίκαιο μαζί τους θα επιβάλουν «έναντι όλων», ο τόπος τους να ονομάζεται Βόρειος Ήπειρος. [Δημήτρης Πέτκος «Βορειοηπειρωτικό Βήμα»,
 Πηγή]
 http://ellas2.wordpress.com/2012/04/04/%CE%BF-%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%AE%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%BA/#more-35902

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» στην Ελλάδα και το εξωτερικό"

Οι Ουλαμίτες

Ένα ιστορικό κείμενο από τις "Χαμένες Πατρίδες" του Ι. Καψή που βρήκαμε στον ενδιαφέροντα ιστότοπο efedros.blogspot.com, που αναδεικνύει τη διαχρονική προσφορά των εφέδρων αξιωματικών στους αγώνες του Έθνους.


Πρέπει να σταθεί η Ιστορία μπροστά στο ηρωικό αυτό τμήμα. Καμιά πολεμική έκθεση, κανένα επίσημο έγγραφο δεν αναφέρει τη δράση του. Κι όμως η θυσία του ουλαμού εφέδρων δεν πρέπει να λησμονηθεί. Ήταν οι υποψήφιοι αξιωματικοί μας. Δεν πρόφτασαν να κερδίσουν τις επωμίδες του ανθυπολοχαγού. Μόνο τη δόξα έδρεψαν άφθονη.

Πολεμούσαν συνεχώς επί 5 ημέρες. Κι όμως, ούτε ένα βογγητό δεν ακούσθηκε μια μεμψιμοιρία. Έχασαν πολλούς, όλους όμως στο πεδίο της μάχης — ούτε έναν λιποτάκτη. Πείνασαν, δίψασαν, ταλαιπωρήθηκαν αλλά στο κοσμοχαλασμό της μάχης έκαναν ασκήσεις οπλασκίας. Την ώρα του κινδύνου όλοι θυμόντουσαν τους ουλαμίτες. Όταν η οχλοβοή της μάχης κόπασε, τους λησμόνησαν. Ούτε μια εύφημη μνεία δεν υπάρχει για τη χούφτα εκείνη των γενναίων. Κι όμως θα έπρεπε να ήταν το παράδειγμα για τους μετέπειτα συναδέλφους τους.

Αλλά την ώρα της μάχης οι ουλαμίτες δεν νοιάζονται για την υστεροφημία. Στο πλευρό τους, προς τα δυτικά, πολεμά ο Τσάκαλος και τον συναγωνίζονται. Διοικεί το 2ο Σύνταγμα ο γενναίος αξιωματικός και κατέχει δύο λόφους, που δέσποζαν της οδού προς Αλή Βεράν — ενός καρόδρομου, ποτισμένου με αίμα. Μαζί με το Δασωμένο Λόφο, οι θέσεις του 2ου Συντάγματος είναι το κλειδί της άμυνας. Στον Τσάκαλο έστειλε η Μοίρα δύο υπέροχα παλληκάρια: τον Τσάμη και τον Ζερβογιάννη. Γρήγορα όμως μετάνοιωσε και του στέλνει κι αυτόν, που θα τον έσερνε στο θάνατο. Είναι ο ταγματάρχης που κιοτεύει. Δειλιάζει και φεύγει και φεύγοντας συμπαρασύρει τους άνδρες του. Άστραψε ο Τσάκαλος. Να φύγει το Σύνταγμα του; Έχει διαταγή να «κρατηθεί επί των θέσεων του μέχρι της νυκτός». Μέχρις ότου το σκοτάδι λυτρώσει τα σακατεμένα τμήματα.



Ο Τσάκαλος βρίσκεται 200 μ. μόνο πίσω από τη πρώτη γραμμή. Έχει τη σημαία και μία χούφτα γενναίων — είναι οι εφεδρείες του. Η Γαλανόλευκη ξεδιπλώνεται και πάλι και με το περίστροφο στο χέρι ο Τσάκαλος ορμά. Γύρω όλοι είναι πεσμένοι στη γη. Το τουρκικό πυροβολικό βάλλει με ρυθμό... πολυβόλων. Το καυτό σίδερο έχει ανασκάψει τη κοιλάδα. Οι οβίδες του είναι εγκαιροφλεγείς. Αλλ' ο Τσάκαλος προχωρεί. Οι άνδρες του αναθαρρεύουν κι απωθούν τους Τούρκους. Η νίκη έχει σιμώσει. Και τη στιγμή εκείνη η ζηλόφθονη Μοίρα παίρνει τον Τσάκαλο. Μια εγκαιροφλεγής οβίδα τσακίζει τα πόδια του — τα κόβει σύρριζα από το κορμό. Ο Τσάκαλος πέφτει και στο γκρέμισμα του αντήχησε η καταραμένη κοιλάδα. Με τα χέρια του προσπαθεί να κρατήσει το αίμα, τη ζωή, που του φεύγει.

Ζητεί να τον στήσουν σ' ένα μικρό βράχο. Θέλει να παρακολουθεί τους άνδρες του. Κι όταν τους βλέπει να προχωρούν, το πρόσωπο του φωτίζει ένα πονεμένο χαμόγελο. Αλλ' ο θάνατος σκοτεινιάζει γρήγορα το βλέμμα του κι αγωνιά: «Πώς πάμε; Πέστε μου, πώς πάμε;» — «Νικήσαμε... οι Τούρκοι φεύγουν», του λένε, θέλοντας να γλυκάνουν τις τελευταίες του στιγμές. Τη μάχη τη κέρδισε, έτσι τουλάχιστον, πιστεύει ο γενναίος αξιωματικός. Και στα τελευταία λεπτά της ζωής του αφήνει τη σκέψη να τρέξει πίσω, εκεί πέρα στη ξελογιάστρα Σμύρνη. Πίσω απ' το διοικητήριο, σ' ένα από τα σμυρνέϊκα αρχοντικά, μια κοπέλλα περιμένει τον ερχομό του — είναι η μνηστή του. «Να της δώσεις τα πράγματα μου, λέει σ' ένα νεαρό αξιωματικό του. Και πες να μη λυπηθεί. Πεθαίνω ευχαριστημένος...». Έτσι πέθανε ο Τσάκαλος. Αλλά ποιον να πρωτοκλάψει κανείς; Λίγα μέτρα πιο μακριά, ένα άλλο παλληκάρι, ο αντισυνταγματάρχης Καλλιαγκάκης αργοπεθαίνει κι αυτός. Μια οβίδα τον έχει σακατέψει. Δεν αφήνει όμως ν' ασχοληθούν μαζί του. Συγκεντρώνει τις τελευταίες δυνάμεις του κι εμψυχώνει τους άνδρες του. Και το Σύνταγμα του, το 26ο, ορμά ακάθεκτο κατά των Τούρκων.



Αλλ' ας αφήσουμε για λίγο έναν πολεμιστή — κάποιον από τις χιλιάδες των αφανών ηρώων του Αλή Βεράν, ν' αφηγηθεί τη δραματική εκείνη εποποιία. Ο Χρήστος Σπανομανώλης, γράφει: « Οί αξιωματικοί μας ειδοποίησαν, ότι όχι μόνον δέν πρόβλεπεται ανάπαυσις, αλλά από τάς συγκεντρωθείσας πληροφορίας,ήμεθα σχεδόν περικυκλωμένοι από τόν εχθρόν καί θά εδίδαμεν την μεγαλυτέραν μάχην, που εδόθη ποτέ στην Μικράν Ασία. Στό δικό μου τμήμα ανέλαβε τό καθήκον αυτό εις ανθυπολοχαγός. Καί τι δέν μας υπέμνησε, θυμούμαι ακόμη τήν ήρωϊκή μορφή του, μέ χαμόγελοστα χείλη. «Λεβέντες μου, σήμερα, εδώ, ή Ελλάς θά δώση εξετάσεις. Σήμερα θ' αποδείξωμε τί θά πή « Έλλην στρατιώτης». Δέν σας κρύβω, ότι θά πολεμήσωμε ενας πρός δέκα, αλλά μή ξεχνάτε καί τούς Τριακόσιους τού Λεωνίδα. Γνωρίζω, ότι είσθε καταπονημένοι, αλλά δέν μπορεί νά γίνη αλλοιώς. Ή διαταγή τού στρατηγού μας είναι «μέχρις έσχατων. Νύν υπέρ πάντων ό άγων. Ό θεός μαζί μας. Ζήτω ή Ελλάς». «Τά μάτια όλων μας βούρκωσαν, γιατί καταλαβαίνετε τί μας περίμενε, έπειτα από τήν εξάντληση πού είχαμε, αλλ ' αυτό γιά ένα δευτερόλεπτο, μόνο από τις νηστείες, γινήκαμε άλλοι άνθρωποι καί αποφασίσαμε νά πουλήσουμε ακριβά τό πετσί μας. »Διαταγή τού στρατηγού νά προχωρήσωμεν, οπότε αμέσως αρχίζουν οί πρώτες κανονιές τών Τούρκων. Από τήν διεύθυνση τών πυρών καταλάβαμε, ότι είμεθα περικυκλωμένοι.» Καταιγισμός οβίδων «Σκόντα» τών 105 πάνω από τά κεφάλια μας μαζί μέ μυριάδες σφαίρες τού τουρκικού πεζικού. Άκροβολιζόμεθα καί περιμένομε μέ αγωνία τήν διαταγήν διά τήν πρώτην έξόρμησιν. Διαταγή τού αξιωματικού «έφ' όπλου λόγχη»-πρόλογος γιά το τί θά επακολούθηση. Τά τουρκικά «Σκόντα» ξερνούν επάνω μας φωτιά καί ατσάλι, συντρίβοντας ανθρώπους, κάρρα, εφόδια, ζώα. »Άκούμε, τις ιαχές τών επερχομένων Τούρκων μέ τό « Αλλάχ, Αλλάχ».»Στήν κατάλληλη στιγμή δίδεται ή διαταγή τής έξορμήσεως μέ άλματα καί μέ τό δικό μας «Αέρα». «Χαλασμός κόσμου. Έπαψε τό πυροβολικό καί αρχίζει ό αγών τής λόγχης καί σώμα πρός σώμα τούς παίρνομε φαλάγγι. Πατούμεεπάνω σέ σκοτωμένους Έλληνας, Τούρκους, τραυματίας, ούτε ξέρουμε. Πού καί πού αγκαλιασμένοι κάτω Τούρκοι καί Έλληνες». Πρός στιγμή άπέτυχεν ή προσπάθεια τους καί αποσύρονται.»

Αρχίζει πάλι τό πυροβολικό μας, πού ήτο σέ μικρή απόσταση άπό μας »Ακούμε τή διαταγή τού πυροβολικού:»Δυόμιση χιλιάδες μέτρα.»Χίλια πεντακόσια,»Οκτακόσια. »Σημείον, ότι πλησιάζουν πάλιν οί Τούρκοι. Διαταγή, πάλιν ανεφοδιασμός άκροβολισμός καί έτοιμοι πρός έφοδον. Καί είναι ακόμη 9η πρωινή. Παύει τό πυροβολικό τους καί αρχίζει τό δικό μας. Μυριάδες σφαίρες σφυρίζουν πάνω από τά κεφάλια μας, οπότε ξαφνικά βλέπομε εναν αντ/ρχην ολόρθο πάνω σ' ενα βραχάκι νά μας φωνάζη: «Πού θά ξαναδήτε, βρέ παιδιά, αυτό τό μεγαλειώδες θέαμα; Άντε, παιδιά, όλοι μαζί Αέρα!...». Καί μας σύρει αυτός ό ημίθεος σέ νέα έφοδο. Πρώτος αυτός μέ τό περίστροφο. Άλλη φονική συμπλοκή. Κι' οί Τούρκοι δέν τό βάζουν κάτω. Πολεμούν άγρια, σκληρά. Ή σάλπιγγα μας βαρά: Προχωρείτε...Προχωρείτε...»Πάλι υποχωρούν οι Τούρκοι καί επιστρέφομε γιά ανεφοδιασμό. »Καί όμως είμεθα όλοι εκτός εαυτού. Άπό τό ενα μέρος οί δικοί μας. Δέν θέλουν νά πιστέψουν στό πεπρωμένο κι' αρχίζουν νά βλέπουν μέσα στήν τόση συμφορά ν' ανατέλλη αμυδρά κάποια ελπίδα, αντλούν ψυχικές δυνάμεις άπό τήν αποτελεσματικότητα τής αντιστάσεως τους. Από τήν άλλη οί Τούρκοι, πού νόμισαν πώς δέν είχαν παρά νά λάβουν τόν κόπο νά περιμαζέψουν εκείνη τήν μάζα τών ενόπλων, κι έξαφνα σκοντάφτουν σέ μιάν άμυνα περισσότερο επίμονη καί πεισματώδη από ότι είχαν φαντασθή....»

Νύκτωσε. Κι η μάχη κόπασε. Οι Τούρκοι εξακολουθούν να βάλλουν, αλλά στα τυφλά. Το σκοτάδι είναι πυκνό. Και τότε γράφεται ο επίλογος της τραγωδίας. Ο Τρικούπης δίνει διαταγή στα τμήματα του να «οπισθοχωρήσουν ακροποδητί» προς Μπανάζ. Στις 9.45' το βράδυ αρχίζει η υποχώρηση. Φεύγουν κι αφήνουν πίσω τους τα πάντα — και τους τραυματίες. Τι σπαρακτικές στιγμές ήταν εκείνες! Οι λαβωμένοι ήρωες, βλέποντας τους συντρόφους τους να φεύγουν, λυγίζουν το κουράγιο τους εγκαταλείπει κι εκλιπαρούν:
— Συνάδελφοι, πού μας αφήνετε; Πάρτε μας μαζί σας...Ποιος όμως να τους βοηθήσει; Φεύγουν με σκυφτό κεφάλι.
— Παιδιά... μάνες έχουμε κι εμείς... Θα μας σφάξουν. Κι όταν απελπίζονται ζητούν, τουλάχιστον, έναν εύσπλαχνο θάνατο:
— Σκοτώστε μας, μη μας αφήνετε έτσι... Συνάδελφε... μπήξε εδώ τη λόγχη σου...
Και σε μια παρακλητική κίνηση ξεγυμνώνουν τα στήθια, που τόσες φορές στάθηκαν ανδρικά στη πρώτη γραμμή. Έφυγαν οι στρατιώτες μας και μέσα στη νύκτα οι στάλες της βροχής έσμιγαν με το πικρό δάκρυ.
“Μέσα στο πανδαιμόνιο, την ώρα, που οι άλλοι υποχωρούν χωρίς τάξη, ένα τμήμα ξεχωρίζει. Είναι οι άνδρες του ουλαμού εφέδρων του Αφιόν. Ο διοικητής τους, αντισυνταγματάρχης Βλάχος, διατάζει ασκήσεις παρέλασης. Πόσο θυμίζουν τους 300 των Θερμοπυλών οι άνδρες εκείνοι — πριν απ' τη μάχη η παρέλαση! Τους είχαν στείλει στον ουλαμό, για να γίνουν αξιωματικοί. Και μεταβάλλονται σ' αθάνατους ήρωες.”

Από τις "Χαμένες Πατρίδες" του Ι. Καψή

Πηγή

 http://www.enkripto.com/2012/04/blog-post_03.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Ουλαμίτες"

Η Τουρκική Γλώσσα, είναι υποχρεωτική για τους... Ελληνες!!

Όταν το διάβασα κάπου είπα: υπερβολές, αποκλείεται προφανώς αναφέρεται μόνον στην Θράκη, και θα πρέπει να διορθώσουν τα σχόλιά τους…

Και για να είμαι 100% σίγουρος, παρήγγειλα το πρωτότυπο από το Εθνικό Τυπογραφείο (Μπορείτε να το λάβετε κι εσείς, τηλεφωνικά, ή Fax κ.τ.λ. για να διαπιστώσετε κι εσείς του λόγου το αληθές. Θα σας έλθει το πλήρες φύλλο, 20 σελίδες, περίπου 7 Ευρώ, με αντικαταβολή.) Αρ. Φύλλου 867, 10 Ιουλίου 2006...

 

Το διάβασα πολύ προσεκτικά. Πουθενά δεν αναφέρεται η εφαρμογή της αποφάσεως αυτής σε κάποια περιοχή ή νομό. Είναι Πανελλαδική, και ισχύει από της δημοσιεύσεως στην Εφημερίδα. της Κυβερνήσεως!

Ούτε αναφέρεται ότι... η εκμάθηση της Τουρκικής θα είναι προαιρετική. (Παρακαλώ πάρτε και διαβάστε το πλήρες ΦΕΚ)

Τα ΜΜΕ σιωπούν! (άαντε!)

Όλα τα κόμματα της παρούσας Βουλής το αποσιωπούν! (γιατί άραγε;)

Όλοι οι δημοσιογράφοι αποφεύγουν κάθε αναφορά… ΓΙΑΤΙ; (έλα ντε!!)

Σας φαίνεται ασήμαντο το ότι σε 15-20 χρόνια όλα τα Ελληνόπουλα δεν θα μπορούν να περάσουν στο λύκειο αν δεν γνωρίζουν καλά την Τουρκική;

Στην Δικονομία μας η σιωπή θεωρείται συναίνεση… Νομίζετε ότι με την σιωπή μας, δικαιούμεθα να δώσουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας τέτοιο μέλλον;

Κάθε λαός έχει τους αρχηγούς που του αξίζουν… Δεν θα γράψω άλλα σχόλια διότι θα είναι προσωπικά και καθόλου ευγενικά. Τα συμπεράσματα είναι δικά σας και αν δεν συμφωνείτε με αυτήν την απόφαση του υπουργείου εθνικής παιδείας (και του παιδαγωγικού ινστιτούτου) προωθήστε αυτό το μήνυμα. Αν πάλι σας είναι αδιάφορο, απλά αγνοήστε το και αρχίστε να μαθαίνετε Τούρκικα, θα σας χρειαστούν σύντομα.

Μόνο μία τελευταία παρατήρηση: Αν πείτε κι εσείς (όπως κι εγώ) Μπα, αποκλείεται… υπερβολές… Ένα απλό τηλεφώνημα στο Εθνικό τυπογραφείο, το επίσημο όργανο του κράτους, θα σας ξαφνιάσει!

Terra-papers

logioshermes.blogspot.com

 http://trikalagr.blogspot.com/2012/04/blog-post_161.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Τουρκική Γλώσσα, είναι υποχρεωτική για τους... Ελληνες!!"

Το παράδειγμα του Σκεντέρμπεη

Του Νίκου Λυγερού

Αν διαβάζαμε περισσότερο ιστορία θα ξέραμε καλύτερα που βρίσκεται το συμμαχικό πλαίσιο και που το εχθρικό. Σε αυτό το πεδίο το παράδειγμα του Σκεντέρμπεη είναι χαρακτηριστικό. Ο Γκιέρκι Καστριότη (1405 – 1468), ως όμηρος των Οθωμανών, εξισλαμίστηκε σε μικρή ηλικία. Το όνομά του, του δόθηκε από τον Σουλτάνο σε αναφορά στον Μέγα Αλέξανδρο λόγω της στρατιωτικής του ικανότητας και το αξίωμα του μπέη ως τιμητική διάκριση. Όμως μετά την ήττα τους, το 1443 στη Νις της Σερβίας, ενώθηκε με τους συμπατριώτες του, έγινε χριστιανός και πήρε πίσω την οικογενειακή του περιουσία, πήρε το κάστρο της Κρούγια. Για αυτούς τους λόγους, έγινε το 1444 ο αρχηγός των αλβανών πριγκίπων και απελευθέρωσε την πατρίδα του από την τουρκική κατοχή. Στη συνέχεια, έως το 1466 απέκρουσε 13 τουρκικές εισβολές. Έτσι, έγινε ο θρύλος του αλβανικού λαού που απελευθέρωσε από τον οθωμανικό ζυγό. Μάλιστα συμμάχησε με την Βενετία και τον υποστήριξε η Νάπολη. Ο Σκεντέρμπεης αποτελεί το σύμβολο των αγώνων για την ενότητα και την ανεξαρτησία. Κι αν θέλουμε να εξετάσουμε στρατηγικά και ορθολογικά την συμβολή του ως χριστιανός στην αλβανική αντίσταση, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι μετά τον θάνατό του έπεσε η Κρούγια στα χέρια των Τούρκων το 1478 και η Αλβανία βρέθηκε εξ ολοκλήρου υπό τον οθωμανικό ζυγό το 1506 και για τα επόμενα τετρακόσια χρόνια. Όταν πράγματι αντιληφθούμε όλοι μας ότι ο εθνικός ήρωας της Αλβανίας όχι μόνο ήταν χριστιανός αλλά και πολέμησε ενώπιον των Οθωμανών, λίγο πριν οι τελευταίοι πολιορκήσουν για πρώτη φορά τη Ρόδο, το 1480 που προστάτεψαν οι Ιωανννίτες, τότε θα συνειδητοποιήσουμε αποτελεσματικά την υψηλή ευρωπαϊκή στρατηγική. Αλλιώς θα παραμείνουμε στο τακτικό επίπεδο της αντιπαράθεσης λόγω τοπικότητας. Το βάθος του χρόνου είναι πιο ενδεικτικό στη στρατηγική από το εμβαδόν του χώρου. Αν επιπλέον προσθέσουμε τη διαχρονική ελληνική και χριστιανική παρουσία στη Βόρεια Ήπειρο τότε γίνεται κατανοητό όχι μόνο η ανάγκη της ύπαρξης μιας συμφωνίας όσον αφορά στο θέμα της ΑΟΖ αλλά και της ένταξης της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που θα βοηθήσει ενεργά και πρακτικά όλους τους δικούς μας. Αλλιώς δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάσουν οι κινήσεις της Τουρκίας που προσπαθεί να προσεγγίσει μια περιοχή που ήταν χρόνια υπό την κατοχή της. Σε κάθε περίπτωση, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αφήσει ένα τοποστρατηγικό κενό στην περιοχή και γι’ αυτό το λόγο άρχισε τη διαδικασία με την Σλοβενία και συνεχίζει πλέον με την Κροατία. Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να παίξει και αυτή ένα δυναμικό ρόλο μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Και μια συμφωνία με την Αλβανία όσον αφορά στην ΑΟΖ θα είναι η καλύτερη κίνηση για να ενισχύσει την όλη προσπάθεια.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=9046&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το παράδειγμα του Σκεντέρμπεη"