Η ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΟΔΗΓΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΡΣΑ ΤΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ

Τα μαχητικά οδηγούν την κούρσα των εξοπλισμών.---
Τα μαχητικά αεροπλάνα αντιστοιχούν στο ένα τρίτο του συνόλου των παγκόσμιων πωλήσεων όπλων, με τις Ηνωμένες Πολιτείες στην κορυφή της λίστας των πωλητών και την Ινδία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ισραήλ, να είναι οι μεγάλοι αγοραστές, σύμφωνα με το σουηδικό think tank SIPRI.- Σε μια έκθεση που δημοσιεύτηκε προ ημερών, το ανεξάρτητο σουηδικό ινστιτούτο προειδοποίησε ότι η αύξηση των πωλήσεων των μαχητικών αεροσκαφών θα μπορούσαν να έχει αποσταθεροποιητικό αντίκτυπο σε πολλά μέρη του κόσμου.
Μεταξύ των ετών 2005 και 2009, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πωλήσει 341 μαχητικά αεροσκάφη, παρουσιάζοντας σημαντική αύξηση από τα 286 αεροπλάνα που πωλήθηκαν κατά την προηγούμενη πενταετία, ενώ η Ρωσία πώλησε 219 αεροπλάνα, με 331 την προηγούμενη πενταετία, ενώ η Γαλλία πώλησε 75 μαχητικά, 58 την προηγούμενη πενταετία.
Μόνο 11 από τις χώρες του κόσμου περιλαμβάνονταν στον κατάλογο των παραγωγών μαχητικών αεροσκαφών: οι Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Σουηδία, Ινδία και η Ιαπωνία, ενώ η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Βρετανία είναι παραγωγοί ως μέρος της κοινοπραξίας Eurofighter.

Ωστόσο, ο κατάλογος των αγοραστών είναι πολύ μεγαλύτερος.
Κατά τη διάρκεια της πενταετούς περιόδου, περισσότερες από 50 χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Αλγερίας (32), Μπαγκλαντές (16), Ισραήλ (82), Ιορδανία (36), Πακιστάν (23), η Συρία (33), Βενεζουέλα (24), Χιλή ( 28), Πολωνία (48), Κίνα (45) και Υεμένη (37), αγόρασαν συνολικά 995 νέα και μεταγχειρισμένα μαχητικά αεροσκάφη.
Η Ινδία αγόρασε τα περισσότερα μαχητικά κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου, 115 στον αριθμό.

Η Ινδία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ισραήλ αντιπροσώπευαν την ίδια περίοδο σχεδόν το ένα τρίτο όλων των αγορών μαχητικών και το SIPRI προειδοποιεί, ότι "πολλοί άλλοι εισαγωγείς των μαχητικών αεροσκαφών βρίσκονται σε περιοχές σοβαρών διεθνών εντάσεων."

Ενώ τα μαχητικά αεροσκάφη παρουσιάζονται συχνά ως ένα από τα πιο σημαντικά αμυντικά όπλα για την διατήρηση της ακεραιότητας μιας χώρας, αυτά τα ίδια προσφέρουν στις χώρες που τα έχουν στο δυναμικό την δυνατότητα για μια εύκολη και με ελάχιστη προειδοποίηση βαθιάς επίθεσης σε γειτονικές χώρες.
Σαφή παραδείγματα αυτού, σύμφωνα με το SIPRI, ήταν η ισραηλινή αεροπορική επίθεση στη Συρία το Σεπτέμβριο του 2007 και η ρωσική αεροπορική επίθεση στη Γεωργία τον Αύγουστο του 2008.



Η απόκτηση μαχητικών αεροσκαφών σαφώς και μπορεί να έχει σοβαρές αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις για τις περιφέρειες του πλανήτη, αναφέρεται στην έκθεση.



Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, τονίζει η έκθεση του SIPRI, ενώ η μεταφορά των βαλλιστικών πυραύλων και των πυραὐλων κρουίζ βρίκεται ψηλά στην ημερήσια διατάξη του ελέγχου των εξαγωγών όπλων, εν μέρει λόγω της ικανότητάς τους να μεταφέρουν πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, η μεταφορά πυραύλων, ικανών να φέρουν πυρηνικές κεφαλές, από μαχητικά αεροσκάφη, δεν είναι.



Για τις χώρες-παραγωγούς, τα οικονομικά οφέλη από τα αεροπλάνα είναι σημαντικά. Η πραγματική τιμή ενός μαχητικού είναι δύσκολο να εκτιμηθεί και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μπορει να αυξηθεί κατακόρυφα, όπως η περίπτωση του F-35.



Σε κάθε περίπτωση, οι παραγωγοί προωθούν τις πωλήσεις με κάυε δυνατό μέτρο, διότι συνεπάγονται σημαντικά εισοδήματα στον εθνικό πλούτο και στην εγχώρια απασχόληση.



Για παράδειγμα, η κοινοπραξία Eurofighter εξαργύρωσε για την προσφορά της μεταξύ έξι και επτά δισεκατομμυρίων δολαρίων από την πώληση 72 αεροσκαφών στη Σαουδική Αραβία, ενώ η Αυστραλία κατέβαλλε στις Ηνωμένες Πολιτείες 4,8 δισεκατομμύρια για 24 F/A-18E και η Ινδία 1,5 έως 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια για 40 ρωσικά Su-30MKI.



Τα αστρονομικά ποσά των συμβάσεων εξηγούν τους εξοντωτικούς ανταγωνισμούς για να κερδηθούν οι προσφορές, όπως ο διαγωνισμός στη Βραζιλία, ο οποίος αναμένεται να αποφέρει σε μακροχρόνια βάση περίπου επτά δισεκατομμύρια δολάρια στον νικητή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΟΔΗΓΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΡΣΑ ΤΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ"

Ν.Λυγερός "Στρατηγική Ελληνικής ΑΟΖ", Ξάνθη 8/5/12

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού
με θέμα: "Στρατηγική Ελληνικής ΑΟΖ"
Καπναποθήκη "Π" του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης & Παράδοσης - Καπνεργατών 9, Ξάνθη
Τρίτη 08 Μαΐου 2012

http://www.lygeros.org/Talks/xanthi_20120508.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "Στρατηγική Ελληνικής ΑΟΖ", Ξάνθη 8/5/12"

Ν.Λυγερός: ΑΟΖ - οικονομική κρίση, Παν. Πειραιά 10/5/12

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα:
"Η ελληνική ΑΟΖ ενάντια στην οικονομική κρίση". Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

http://www.lygeros.org/Talks/peiraias_20120510.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός: ΑΟΖ - οικονομική κρίση, Παν. Πειραιά 10/5/12"

Συνέντευξη Ν.Λυγερού Δημ. Ραδιόφωνο Ξάνθης 9/5/12

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στο Δημοτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό Ξάνθης
09/05/2012

http://www.radio899.gr/node/390

http://www.lygeros.org/view.php?number=8549

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού Δημ. Ραδιόφωνο Ξάνθης 9/5/12"

Στρατηγικές επενδύσεις και ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Η ΑΟΖ δεν είναι μόνο ένα τυπικό θεσμικό πλαίσιο που απορρέει από το Δίκαιο της Θάλασσας. Η ΑΟΖ έχει μέσα της μια τεράστια δυναμική που είναι ορατή στους ειδικούς, αλλά ακόμα άγνωστη στους άλλους. Η σφαιρικότητα των τομέων που αγγίζει η ΑΟΖ είναι θεαματική και δίχως αυτή είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τις επιπτώσεις. Κι όμως σιγά – σιγά ανακαλύπτουμε την τοποστρατηγική της αξία, τη γεωμετρική της εμβέλεια και το γεωλογικό της υπόβαθρο που μας επιτρέπουν να έχουμε μια σοβαρή εικόνα, η οποία με την αξιοπιστία της δείχνει που υπάρχουν οι στρατηγικές επενδύσεις. Κατά συνέπεια, δεν είναι ανάγκη να παραμείνουμε κολλημένοι σε μερικά θέματα λόγω διπλωματικής παράδοσης και θα ήταν καλό να ενσωματώσουμε στα νοητικά μας στρατηγικά σχήματα και τα μεγέθη των εκτιμήσεων της πετροχημικής έρευνας. Συχνά αναφερόμαστε σε περιοχές θεωρώντας ότι έχουν όλες την ίδια αξία και δίνουμε σημασία σε άσχετα θέματα. Το Αιγαίο, το Ιόνιο, το Λιβυκό κλπ δεν αντιπροσωπεύουν τις ίδιες τάξεις μεγέθους στον τομέα του φυσικού αερίου και του πετρελαίου. Όταν διαβάζουμε μελέτες του Α. Φώσκολου, του Η. Κονοφάγου κατανοούμε απολύτως ότι ακόμα και με περιθώρια οι διαφορετικές εκτιμήσεις έχουν τεράστιες διαφορές. Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να μην επικεντρωθούμε στα κύρια θέματα και να θέσουμε προτεραιότητες. Επιπλέον μια απλή έρευνα αγοράς από μια ειδική ομάδα επαρκεί για να δώσουμε έμφαση σε στρατηγικά σημεία της οικοπεδοποίησης, όταν περάσουμε το στάδιο της θέσπισης. Και η τελευταία είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να ελέγξουμε με όλες τις έννοιες, τις ανεπίσημες σεισμικές έρευνες που γίνονται συνεχώς στα νότια της Κρήτης και μεταξύ Καστελλόριζου και Κύπρου. Παλαιότερα ειδικοί, και τώρα άσχετοι, θεωρούσαν ότι θα χρειαζόμασταν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να μπορέσει η οριοθέτηση της ΑΟΖ να προσφέρει οικονομικά οφέλη. Στην πραγματικότητα με όλα τα σεισμικά δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας, μας επιτρέπουν να αξιοποιήσουμε την ΑΟΖ σε μερικούς μήνες μόνο. Διότι το ενδιαφέρον υπάρχει ήδη από εταιρίες που έχουν τεχνογνωσία. Δεν είναι ανάγκη να τις πείσουμε. Αρκεί να κάνουμε λοιπόν στρατηγικές επενδύσεις για να αλλάξουμε τα δεδομένα της χώρας μας και να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που προκαλούν μερικοί λόγω απραξίας, αδράνειας ή και σκοπιμότητας. Η ΑΟΖ είναι η κυριότερη στρατηγική επένδυση της πατρίδας μας. Απλώς πρέπει να το αποφασίσουμε.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=9360&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στρατηγικές επενδύσεις και ΑΟΖ"

Το βάθος της ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Amsterdam, Athina, Kazan, Kula, Thessaloniki είναι ονομασίες των λασποηφαιστείων που υπάρχουν στην περιοχή του Αναξιμάνδρου, η οποία βρίσκεται νότια του συμπλέγματος Καστελλόριζου. Τα λασποηφαίστεια δεν είναι μια απλή λεπτομέρεια. Είναι μια γεωλογική ένδειξη του βάθους της ΑΟΖ και έμμεσα της αξίας της. Οι περισσότεροι μιλούν βέβαια για τα 200ΝΜ δίχως να συνειδητοποιούν το μέγεθος του εμβαδού της. Μόνο όταν βλέπουν ένα χάρτη, όπου αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα διαθέτει τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ μέσα στη Μεσόγειο θάλασσα, αντιλαμβάνονται τη γεωστρατηγική της αξία μέσω της γεωπολιτικής, αλλά η τελευταία αποκτά την πραγματική της αξία με το βάθος. Μόνο με το βάθος βλέπουμε τις λιθοσφαιρικές πλάκες και κατανοούμε τη σημασία της απόκλισης για τα γιγάντια κοιτάσματα, το πλήθος των λασποηφαιστείων στη μεσογειακή ράχη, τις λεπιώσεις πρίσματος επαύξησης. Αλλιώς ποιο νόημα θα είχαν οι ψαμίτες με καλύμματα αλάτων του Μεσσηνίου; Κι όμως η στόχευση είναι ουσιαστική για τις γεωτρήσεις που θα ακολουθήσουν. Με αυτόν τον τρόπο αποκτούν αξία και τα μη συμβατικά αποθέματα υδρογονανθράκων, όπως το αποδεικνύουν ειδικοί σαν τον Α. Φώσκολο και Η. Κονοφάγο. Με αυτόν τον τρόπο τα χαρτογραφημένα λασποηφαίστεια νότια της Κρήτης του Dimitrov αλλάζουν ριζικά την εικόνα που έχουμε για την ελληνική ΑΟΖ. Και επινοούμε την έννοια του τόξου που ενισχύει τη γεωλογική συνέχεια που υπάρχει από τους Παξούς έως το σύμπλεγμα Καστελλόριζου. Επιπλέον οι υδρίτες που αποτελούνται από εγκλωβισμένο μόριο μεθανίου μέσα σε κλωβό από μόρια ύδατος, αλλά και με μόρια αιθανίου και προπανίου, προσφέρουν πρακτικές και όχι μόνο θεωρητικές και επιστημονικές μεθόδους εκμετάλλευσης της ΑΟΖ. Αν οι υπεύθυνοι και όχι μόνο οι επιστήμονες και οι τεχνοκράτες κατανοούσαν την πραγματική αξία όλου του θέματος δεν θα καθυστερούσαν δεκαετίες για να υλοποιήσουν την ελληνική ΑΟΖ. Τώρα όμως αυτά τα δεδομένα είναι γνωστά και σε μη ειδικούς, έτσι ακόμα και οι πολιτικοί μπορούν να αποκτήσουν μια πραγματική εικόνα όχι του προβλήματος, αλλά της οικονομικής λύσης. Αρκεί, λοιπόν, να κάνουν την απαραίτητη στρατηγική κίνηση για να ενεργοποιηθεί η δύναμη του βάθους της ελληνικής ΑΟΖ αντί να εξετάζουν παθητικά το βάθος του γειτονικού κράτους.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=9359&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το βάθος της ΑΟΖ"

Οι παράλογοι χάρτες της Τουρκίας

Του Νίκου Λυγερού

Την ώρα που μερικοί ειδικοί του παρελθόντος, αναρωτιούνται ακόμα αν έχει νόημα η ΑΟΖ κι αν αξίζει να αποδεχθούν ότι οι προσπάθειές τους σε άλλο τομέα ήταν μάταιες, ενώ βλέπουμε τις δυνατότητες της πρώτης και την απουσία αποτελεσμάτων των δεύτερων, έρχεται η Τουρκία με τον παραδοσιακό της τρόπο, που πάντα με τακτ και ύφος ζητά τα πάντα, και εκδίδει παράλογους χάρτες με περιοχές εξουσιοδοτήσεων όχι μόνο στην κρατική εταιρεία ΤΡΑΟ αλλά και στη SHELL. Η Τουρκία βλέπει ότι καθυστερούμε απαράδεκτα τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ κι ενώ ξέρει ότι το Δίκαιο της Θάλασσας δεν την συμφέρει με την όλη νομοθεσία του για τα παράκτια κράτη, και έτσι προσπαθεί να κερδίσει εντυπώσεις δίχως να φοβάται το γελοίο της υπόθεσης. Διότι η ελληνική γραφειοκρατία τής προσφέρει ένα χώρο μεγάλο για να κινηθεί. Όμως ακόμα και σε αυτές τις άσκοπες κινήσεις, η Τουρκία παίρνει θάρρος και εκδίδει παράλογους χάρτες που καταπατούν όχι μόνο τα θεωρητικά δικαιώματα της ελληνικής ΑΟΖ αλλά και τα πραγματικά δικαιώματα της κυπριακής ΑΟΖ σε βαθμό που φλερτάρει ακόμα και με την αιγυπτιακή ΑΟΖ. Βέβαια το Τουρκικό Υπουργείο Ενέργειας και Φυσικών Πόρων όταν βάζει γελοίες περιοχές, όπως είναι οι επόμενες: 5027, 5028, 5033, 5034, 5035 δεν τις αναθέτει στη SHELL, η οποία στην ουσία βρίσκεται αποκλειστικά στο θεωρητικό χώρο της τουρκικής ΑΟΖ, και βάζει την κρατική εταιρεία. Για τις περιοχές 5027 και 5028, η Κύπρος μπορεί βέβαια να δείξει τα 13 της επίσημα blocks και να ανατρέψει εύκολα τα ψευτοδεδομένα της Τουρκίας. Όσον αφορά στην Ελλάδα, η απουσία της θέσπισης δεν προσφέρει αποτελεσματικά και πρακτικά εργαλεία για να αντιμετωπίσει την τουρκική προπαγάνδα. Είναι λοιπόν απαραίτητο να θεσπίσουμε την ελληνική ΑΟΖ ακόμα και για να μπορέσουμε να αντικρούσουμε τη γελοιότητα της Τουρκίας όσον αφορά τις περιοχές που βρίσκονται μεταξύ Δωδεκανήσων και της Κύπρου. Την ώρα που προχωράμε δυναμικά με το Euro Asia Interconnector δεν είναι ανάγκη να δίνουμε στην Τουρκία την ελευθερία να καταπατά δικαιώματα που δεν θα είναι πλέον θεωρητικά. Ας ξυπνήσουν λοιπόν οι δικοί μας και ας αντιληφθούν όσο πιο γρήγορα γίνεται το παίγνιο που παίζεται στην περιοχή του συμπλέγματος του Καστελλόριζου και Κύπρου. Για να κρατήσουμε αυτό που μας ανήκει!

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=9358&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι παράλογοι χάρτες της Τουρκίας"

Από τη Ζώνη Παξών στην ΑΟΖ του Καστελλόριζου

Του Νίκου Λυγερού

Όταν δεν έχουμε πρόσβαση σε επιστήμονες του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών, το κοινό στοιχείο που υπάρχει μεταξύ Παξών και Καστελλόριζου δεν φαίνεται άμεσα. Βέβαια, η αγορά του Φύλλου Καστελλόριζου εξηγεί πολλές λεπτομέρειες που είναι στρατηγικά σημαντικές και για το θέμα της υφαλοκρηπίδας αλλά βέβαια και για το θέμα της ΑΟΖ που μας αφορά άμεσα. Ας αρχίσουμε πρώτα με μια αναφορά περί αποθέσεων καρστικών εγκοίλων (Α.Desiο 1931)
«Το Καστελλόριζο είναι διάσπαρτο από καρστικά έγκοιλα, δολίνες, ουβάλες, κλειστές κοιλάδες καθώς και από πλήθος υποθαλάσσιες σπηλιές. Μικρές δολίνες παρατηρούμε και στις νησίδες Ρω και Στρογγύλη. […] Η μορφολογία του Καστελλόριζου και των νησίδων του εμφανίζει χαρακτηριστικά πανεπιπέδου. Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στο ότι το μεγαλύτερο μέρος των καρστικών μορφών δημιουργήθηκε όταν το Καστελλόριζο και οι νησίδες του ήταν ενωμένα με την περιοχή της Λυκίας»
Με άλλα λόγια, η υφαλοκρηπίδα ως πρόβλημα λύνεται μέσω γεωλογίας, αφού το σύμπλεγμα Καστελλόριζου προέρχεται από τη θάλασσα δηλαδή από τον ελληνικό χώρο και όχι από την ξηρά, δηλαδή την γειτονιά, όπως λένε μερικοί… Επιπλέον, αν διαβάσουμε την αναφορά του Marine Geology 1984 βρίσκουμε το εξής περί Ζώνης Παξών.
«Πρόκειται για μια ανθρακική, νηριτική σειρά από το Σενώνιο μέχρι πιθανώς και το μέσο Μειόκαινο που είναι συνέχεια του αυτόχθονου Bay Daglari των ακτών της Λυκίας.»
Υπάρχει, λοιπόν, μια γεωλογική συνέχεια που ενώνει τους Παξούς κοντά στην Κέρκυρα, κατεβαίνει στο Ιόνιο, περνά κάτω από Κρήτη, ανεβαίνει γύρω από τα Δωδεκάνησα για να καταλήξει στο σύμπλεγμα Καστελλόριζου. Αυτό δεν είναι μόνο ένα τεχνικό επιχείρημα, αλλά μια γεωλογική πραγματικότητα που ενώνει τα ακριτικά νησιά της Ελλάδας, τα οποία όπως βρίσκονται στην περιφέρειά της προσφέρουν στην πατρίδα μας τις μεγαλύτερες γενικευμένες κυψέλες Voronoi για τον καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος πια να κρύβονται αυτά τα γεωλογικά δεδομένα, διότι ενισχύουν όλες τις στρατηγικές μας προσπάθειες και προσφέρουν ένα ενιαίο πλαίσιο για την οριοθέτηση και όχι μόνο για την θέσπιση. Αφού υπάρχει πολιτική βούληση πρέπει να την υποστηρίξουμε επιστημονικά με όλους τους τομείς που διαπρέπουν οι Έλληνες ερευνητές δίχως δισταγμούς, επιφυλάξεις και βέβαια φοβικά σύνδρομα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=9357&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Από τη Ζώνη Παξών στην ΑΟΖ του Καστελλόριζου"

Λανθασμένη στρατηγική και νίκη τακτικής

Του Νίκου Λυγερού

«Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς!» Αυτή η γαλλική έκφραση άλλης εποχής είναι χαρακτηριστική των αποτελεσμάτων των γαλλικών εκλογών. Η ανάγκη αλλαγής ήταν μεγαλύτερη από όλους τους άλλους παράγοντες ακόμα κι αν τελικά η διαφορά που έκανε τη διαφορά ήταν η μικρότερη όλων των δημοσκοπήσεων. Η τεράστια αποχή έπαιξε ένα μεγάλο ρόλο στο δεύτερο γύρο. Περισσότεροι από δύο εκατομμύρια Γάλλοι ψήφισαν λευκό (5,8%). Έτσι ο François Hollande που πήρε 51,62% των ψήφων κέρδισε τον Nicolas Sarkozy με πραγματικό ποσοστό 48,63%. Αυτό θυμίζει το ποσοστό νίκης του Jacques Chirac, όταν είχε κερδίσει τον Lionel Jospin το 1995 με 49,5% των ψήφων. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας δεν κατάφερε να πείσει τους ψηφοφόρους της Marine Le Pen αφού δεν θέλησε να πάει σε οποιαδήποτε συμμαχία. Κι έχουμε ως αποτέλεσμα τη νίκη της αριστεράς που προσφέρει έδαφος ανάπτυξης της ακροδεξιάς με την κατάρρευση της δεξιάς. Το παίγνιο, αν και φαινομενικά διπολικό, έχει περισσότερους παίκτες και μάλιστα ενσωματώνει και ως «συμβολικό» τρίτο γύρο τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου… Μάλιστα είναι δυνατό να θεωρήσουμε ότι αυτός επιτρέπει και τις στρατηγικές επιλογές των υποψηφίων που είχαν αποχωρήσει μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας θα αντιμετωπίσει άμεσα δυσκολίες στο εσωτερικό για το κόμμα του, αφού η Γαλλία επιτρέπει την έννοια της συγκέντρωσης και στο εξωτερικό ειδικά με την Γερμανία για μια μάχη μεταξύ λιτότητας και ανάπτυξης. Το γενικό πρόβλημα όμως, και το γνωρίζαμε και εδώ, είναι ότι πολλοί Γάλλοι δεν ψήφισαν γι’ αυτόν αλλά ενάντια στον αντίπαλό του. Πράγμα που αποτελεί μια ενδογενή δυσκολία που δεν μπορεί να αποφύγει και αυτοί θα τον περιμένουν στη στροφή, όπως λέει και η γαλλική έκφραση. Υπάρχει, λοιπόν, μια μεγάλη αναμονή δίχως μεγάλη πίστη στις πραγματικές δυνατότητες της Γαλλίας να επηρεάσει με έναν τρόπο ή με έναν άλλον το ευρωπαϊκό επίπεδο με αυτό τον νέο Πρόεδρο. Το σύνθημα του τέως Προέδρου για τις εκλογές ήταν «Μια δυνατή Γαλλία» και του νέου «Η αλλαγή είναι τώρα». Έτσι οι αναλυτές μπορούν ν’ αναρωτηθούν αν συνδυάζονται και κατά πόσο η αλλαγή θα είναι τώρα και η Γαλλία θα είναι δυνατή. Σε κάθε περίπτωση το έργο του νέου Προέδρου θα είναι επίπονο, διότι η κρίση δεν είναι μόνο ένα θέμα εντυπώσεων. Η τωρινή αντιπολίτευση το ξέρει και αυτή, αλλά πρέπει να λύσει τα δικά της παθήματα και δεν θα μπορέσει να τον εμποδίσει άμεσα, αλλά ούτε να του δώσει και κάποια πολιτικάντικη δικαιολογία. Χρήματα δεν υπάρχουν και το ξέρουν όχι μόνο οι Γάλλοι, αλλά και οι Ευρωπαίοι. Άρα η οικονομική κρίση δεν θα λυθεί οικονομικά. Χρειάζεται απαραίτητα στρατηγική που θα αξιολογηθεί πολύ σύντομα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=9356&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Λανθασμένη στρατηγική και νίκη τακτικής"

ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑ ΚΑΙ ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Το πρόβλημα που καλείται να λύσει ο μελετητής στην ανίχνευση των Διονυσιακών και Ορφικών μυστηρίων, εκτός των ελάχιστων και πολλές φορές αντιφατικών πληροφοριών, είναι αφενός ποια η σχέση του Ορφέα με τον Διόνυσο, και αφετέρου η ανακάλυψη του -ποιος προηγείται ποίου -.Ο Διόνυσος είναι ο «νεώτερος» θεός που εντάχθηκε στο αρχαιοελληνικό πάνθεον, ο οποίος όμως επέδρασε καταλυτικά μετά τον 6ο αιώνα, τόσο στην θρησκεία όσο και στην τέχνη, το θέατρο και την ποίηση. Σύμφωνα με την μυθολογία ο Διόνυσος ήταν υιός Θεού -του Δία- και μίας θνητής της Σεμέλης, την οποία γονιμοποίησε ο Δίας, με τη μορφή χρυσής βροχής.Η Ήρα από ζήλια έπεισε την Σεμέλη όταν ήταν σε εν - Δια- φέρουσα, να ζητήσει από τον Δία να εμφανιστεί μπροστά της με την Θεϊκή μορφή του. Η Σεμέλη δεν άντεξε την θέα του Θεού και πέθανε. Ο Δίας για να σώσει το βρέφος Διόνυσο, τον μεγαλώνει στον μηρό του, από όπου βγήκε όταν ήρθε η μέρα να γεννηθεί. Έτσι ο Διόνυσος λέγεται ότι έχει διπλή γέννηση.Στην Ορφική εκδοχή του μύθου ο Διόνυσος Ζαγρέας γιος του Δία και της Περσεφόνης, ως βρέφος κατασπαράσσεται από τους Τιτάνες μετά από προτροπή της Ήρας. Η Αθηνά σώνει την καρδία του Διόνυσου την οποία παρέδωσε στον Δία, ο οποίος στην συνέχεια γεννά επίσης για δεύτερη φορά τον Διόνυσο.Ο Δίας όμως εξοργισμένος από την πράξη των Τιτάνων τους κατακεραύνωνει, και από τη στάχτη τους, προσθέτοντας λίγο νερό, έφτιαξε την ανθρώπινη φυλή.Επειδή όμως οι Τιτάνες είχαν φάει τον Διόνυσο πέρασε μέσα τους το Θεϊκό στοιχείο, και από αυτούς σε εμάς. Έτσι είχαν πλέον μέσα τους Θεϊκή φύση αλλά και ένα βαρύ αμάρτημα.Συνεπώς σε επίπεδο συμβολισμού, ο άνθρωπος οφείλει να νικήσει το «τιτανικό» στοιχείο, και να ενωθεί με το Θεό-Διόνυσο, ενισχύοντας το ενυπάρχον σε αυτόν Θεϊκό στοιχείο του Διόνυσου Ζαγρέα».Και στις δύο εκδοχές του μύθου λοιπόν, έχουμε έναν Θεό που «πεθαίνει» και «αναγεννάτε». Συνεπώς έχουμε για πρώτη φορά στον Ελληνικό χώρο την εμφάνιση ενός Θεού που, υπόκειται σε φθορά, θάνατο και επαναγγένηση, κάτι που πριν θεωρούνταν αδιανόητο.Ο «Θεϊκός θάνατος» και η «αναγέννηση», συμβολίζει τις περιοδικές λειτουργίες την Φύσης, τις καταστροφές τις εναλλαγές ζωής και θανάτου της. Συμβολισμοί που θα είναι εφεξής κοινό μοτίβο τόσο στα Μικρά, όσο και στα Μεγάλα Διονύσια και Ελευσίνια Μυστήρια, είτε με το μύθο του Διονύσου, είτε με εκείνο της Περσεφόνης και της αναζητούσας, ως Δηώ, Δήμητρας.Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι Πελασγοί άκουσαν για τον Διόνυσο πολύ αργότερα από τα ονόματα των άλλων Θεών.Ο Παυσανίας αναφέρει τον Πήγασο, ιερέα του Διόνυσου από την Βοιωτία, ο οποίος πήγε στην Αθήνα το άγαλμα του Θεού θέλοντας να εισαγάγει την λατρεία του. Οι Αθηναίοι όμως δεν τον δέχθηκαν μίας και ο Διόνυσος προσέβαλε τα αιδοία των Αθηναίων ανδρών με νόσο την οποία δεν μπορούσαν να θεραπεύσουν, εξαναγκάζοντάς τους να τον λατρεύσουν φτιάχνοντας φαλλούς προς την χάρη του.Ο Ευριπίδης (Βάκχες,) παριστάνει τη διονυσιακή λατρεία σαν είδος «παγκόσμιας θρησκείας», η οποία προέρχονταν από τα βουνά της Λυδίας και της Φρυγίας, σύμφωνα όμως με τους περισσότερους σύγχρονους μελετητές ο Διόνυσος είναι θρακικής προέλευσης.Σταδιακά ο Διόνυσος από Θεός του τρύγου και του οίνου, θα μεταβληθεί σε Θεό των γυναικών, η λατρεία των οποίων ήταν «οργιαστική».Ταυτόχρονα από Θεός της ευθυμίας γίνεται ο «πάσχων Θεός» στον οποίο ήταν αφιερωμένοι οι 3 μήνες του χειμώνα, κατά τους οποίους κατέβαινε στον κάτω κόσμο. Στην συνέχεια έρχονταν ξανά στην ζωή την άνοιξη (όσον καιρό δηλαδή ο αδελφός του Απόλλωνας ο κύριος του δελφικού χώρου, έλειπε στους Υπερβόρειους). Τους μήνες αυτούς αντί για τον παιάνα του Απόλλωνα αντηχούσε στους Δελφούς ο διθύραμβος, το λατρευτικό τραγούδι του Διονύσου. Τότε και οι Βάκχες των Δελφών ανέβαιναν στον Παρνασσό για να χαιρετήσουν την «ανάσταση του».Έτσι στην κλασσική εποχή ο Διόνυσος δεν είναι πια μόνον ο Θεός του κρασιού. Ο Πλούταρχος το επιβεβαιώνει με ένα χωρίο του Πινδάρου, όπου ο Διόνυσος αναφέρεται ως δενδρίτης ή εν - δενδρος, ως η δύναμη δηλ που ενυπάρχει στο δέντρο, ανθιος - ο φορέας της άνθησης, κάρπιος - ο φορέας των καρπών, φλεύς ή φλέως - η πλησμονή της ζωής.Περιοχή του είναι, όπως λέει ο Πλούταρχος, ολόκληρη η υγρή φύση όχι μόνο η ρευστή φωτιά του σταφυλιού, αλλά και ο χυμός που ανεβαίνει στο νέο δέντρο, το αίμα που χτυπάει στις φλέβες του νεαρού ζώου, όλα τα μυστηριώδη και ανεξέλεγκτα ρεύματα, η πλημμυρίδα και η άμπωτη μέσα στη ζωή της φύσης.Οι γιορτές του Διονύσου ήταν και η αρχή του θεάτρου, του σατυρικού δράματος, της κωμωδίας και της τραγωδίας. Οι ιερές τελετές του Διονύσου γιορτάζονται κάθε δυο χρόνια στις αρχές του Δεκέμβρη στον Παρνασσό, και σε αυτά έπαιρναν μέρος μόνο οι γυναίκες Μαινάδες ή Βάκχες, οργανωμένες σε θιάσους.Οι Μαινάδες ή Θυϊάδες γνωστές και ως Βάκχες αποτελούσαν τις ιέρειες του Διονύσου, οι οποίες ήταν γυναίκες αφιερωμένες στο Θεό Διόνυσο, και αποτελούσαν το ιερατείο της διονυσιακής λατρείας. Ο Ορφέας αργότερα τις απέκλεισε από τα αναμορφωμένα μυστήρια του και αυτές εκδικούμενες, σύμφωνα με τον μύθο, τον φόνευσαν.Οι Βάκχες πριν την τέλεση των διονυσιακών τελετουργιών υποβάλλονταν σε διάφορα τελετουργικά καθαρότητας, που περιελάμβαναν νηστεία, αλλά και σεξουαλική αποχή. Κατά την διάρκεια των τελετουργιών οι Βάκχες «βάκχευαν» έπεφταν δηλ σε «θρησκευτική μανία» δια μέσω των τελετουργικών χορών, τραγουδιών, και κραυγών υπό των ήχο κυμβάλων. Οι Βάκχες δρούσαν αλλόφρονες σε κατάσταση καταληψίας υπό την επήρεια του πνεύματος που τις είχε καταλάβει. Εδώ ανιχνεύεται και ο Διονυσιακός μυστικισμός, σύμφωνα με τον οποίο ο Διόνυσος ενωνόταν με τις ψυχές των μυημένων μέσω της τελετουργικής « έκστασης».Οι Βάκχες κρατούσαν στο ένα χέρι αναμμένο πυρσό και στο άλλο την μακριά ράβδο τους, τον Θύρσο, στολισμένο στην κορυφή με κισσό, ενώ κάποιες κρατούσαν στα χέρια και φίδια, ίσως κατάλοιπο των Κρητικών μυστηρίων. Φορούσαν επίσης την «νεβρίδα»που ήταν το ζώο που καταβροχθίζονταν κατά την διάρκεια της Ωμοφαγίας (συνήθως ταύρου).Ο Ευριπίδης χωρίζει σε δύο στάδια την Ωμοφαγία. Οι Μαινάδες πρώτα ξέσχιζαν το θύμα, ενώ ευρίσκετο ακόμη εν ζωή πολλές φορές, και κατόπιν έτρωγαν το κρέας του ωμό, όπως συνέβαινε και στον μύθο του Διονύσου-Ζαγρέα.Ο Ευριπίδης αναφέρεται φανερά αμήχανος σε αυτήν την συνήθεια, δύο φορές (Βάκχες, Κρήτες,), μιας και την προσπερνάει γρήγορα και διακριτικά. Και ο Πλούταρχος περιγράφει και αυτός ως βάρβαρο έθιμο και αυτός τον διαμελισμό και την ωμοφαγία:«Υπάρχουν ορισμένες τελετές και θυσιαστικές τελετουργίες καθώς και άτυχες και ζοφερές ημέρες, κατά τις οποίες λαμβάνουν χώρα ωμοφαγίες και διαμελισμοί και νηστείες και στηθοχτυπήματα και επίσης επαίσχυντοι λόγοι, αναφορικά με πράγματα ιερά και μανία και κραυγές που υψώνονται με ένα δυνατό ήχο και το λαιμό να κινείται πέρα-δώθε».Ίσως γι’ αυτό οι μέρες που ορίζονταν για την ωμοφαγία ήταν «αποφράδες» και σκυθρωπαί». Είναι πολύ πιθανό η ωμοφαγία να γινόταν σε «αναπαράσταση» της ημέρας όπου το νήπιο Διόνυσος κατασπαράχτηκε και καταβροχθίστηκε από τους Τιτάνες. Από την άλλη, πιθανότατα θεωρούσαν ότι το θύμα ενσάρκωνε τις ζωτικές δυνάμεις του ίδιου του Θεού, που με την πράξη της ωμοφαγίας μεταβιβάζονταν στους λάτρεις του. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς κατακρίνοντας τις τελετές αυτές αναφέρει:«Οι βάκχοι τελούν όργια προς τιμήν του μαινόμενου Διόνυσου, με ωμοφαγία τηρούν την ιερή μανία και η τελετουργία τους ολοκληρώνεται με το μοίρασμα της σάρκας των σφαγιασθέντων θυμάτων, καθώς είναι στεφανωμένοι με φίδια ».
Στην Αθήνα τα μικρά Διονύσια τελούνταν τον μήνα Ποσειδεώνα (τέλη Δεκεμβρίου, αρχές Ιανουαρίου), διακρίνονταν δε στα «κατά αγρούς», και στα «κατά άστυ». Τα μεγάλα Διονύσια τελούνταν κατά τον μήνα Ανθεστηρίωνα (τέλος Φεβρουαρίου, αρχές Μαρτίου), και τον Ελαφηβίωνα (28 Μαρτίου μέχρι 2 Απριλίου).Ο Διόνυσος θα παίξει με την πάροδο του χρόνου κεντρικό ρόλο και στα Ελευσίνια μυστήρια ως «υιός Ίακχος» , γίνεται το κύριο αντικείμενο της μυστικής λατρείας των Ορφικών, και σταδιακά αναπτύσσει σχέσεις με τις Θεές της γης, και Θεές της γονιμότητας (Ρέα, Ήρα, Δήμητρα, Αριάδνη, Περσεφόνη). Ποίος ο λόγος όμως της αναδιαμόρφωσης τόσο του Διονύσου όσο και των τελετών του;Η απάντηση είναι ο Ορφισμός και ο δάσκαλος Ορφέας. Ο Ορφισμός κατέχει ξεχωριστή θέση στην πορεία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας και φιλοσοφίας, καθώς εισάγει νέα μυστικιστικά στοιχεία στην θρησκεία, αλλά και την έννοια του Θεού δημιουργού. Ο Πρόκλος μας αποκαλύπτει στα σχόλια εις τον Πλατωνικό Τίμαιο:«Πράγματι όλη η Ελληνική θρησκεία προέρχεται από την Ορφική μυσταγωγία. Πρώτα ο Πυθαγόρας εδιδάχθη από τον Αγλαόφημο τα μυστήρια των Θεών, και δεύτερος ο Πλάτων αντελήφθη την ολοκληρωμένη σχετικώς με αυτά γνώση από τα Πυθαγόρεια και Ορφικά γραπτά» .O Ορφισμός πρεσβεύει ένα είδος πανθεϊστικού μονοθεϊσμού, μιλά για διττή ουσία του ανθρώπου, Θεία και τιτανική, θεωρεί το σώμα ως τάφο της ψυχής, δέχεται την μετεμψύχωση, εισάγει τους καθαρμούς, την νηστεία και την αποχή από το κρέας, εκεί που πριν υπήρχε η Διονυσιακή «ωμοφαγία». Ποίος όμως ήταν ο Ορφέας;Ο Ορφέας σύμφωνα με την μυθολογία έζησε πριν τον Τρωικό πόλεμο (ο οποίος έγινε με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις γύρω στο 1500 π.χ). Πατέρας του ήταν ο Οίαγρος βασιλέας της Θράκης, και μητέρα του η Μούσα Καλλιόπη. Η συμμετοχή του στην Αργοναυτική Εκστρατεία και η κατάβασή του στον Άδη με σκοπό να επαναφέρει στον πάνω Κόσμο την Ευρυδίκη, αποτελούν τα σημαντικότερα στοιχεία της μυθικής ζωής του.Η δύναμη της μουσικής και της φωνής του ήταν τέτοια, που μπορούσε να κατευνάσει την οργή των κυμάτων, να υπερισχύσει του τραγουδιού των σειρήνων, να αδρανοποιήσει τον δράκο φύλακα του χρυσόμαλλου δέρατος, να μαγεύει τον κέρβερο έως και τον Πλούτωνα κατά την κάθοδό του στον Άδη.Στον αντίστοιχο μύθο, ο Πλούτωνας ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου δέχτηκε να ελευθερώσει την αγαπημένη του Ευρυδίκη, με τον όρο εκείνη να μην μιλήσει στον Ορφέα, και εκείνος να μην την κοιτάξει έως ότου βγουν στο φως του Ήλιου. Ο Ορφέας όμως αδημονώντας να την αντικρίσει, στράφηκε λίγο πριν φτάσουν στην «έξοδο» και η σκιά της Ευρυδίκης επέστρεψε στον κόσμο των νεκρών. Ο Ορφέας περιπλανιόταν για 7 ημέρες δίχως τροφή θρηνώντας για τον δεύτερο χαμό της γυναίκας του. Από τότε έγινε αδιάφορος προς τις γυναίκες και ταπείνωνε όσες τον πλησιάζανε. Μερικοί λένε πως μη αντέχοντας τον πόνο, αυτοκτόνησε. Άλλοι λένε πως ο Διόνυσος τον τιμώρησε επειδή περιφρονούσε τα μυστήριά του και έστειλε τις Βάκχες του να διασπάσουν τα μέλη του και να τα πετάξουν μακριά. Οι Μούσες τότε μάζεψαν τα μέλη του και τα έθαψαν στα Λείβδηθρα, ενώ το κεφάλι του που το έριξαν στον Έβρο κατέληξε στη Λέσβο. Άλλοι λένε πως ο Ορφέας θανατώθηκε από τις γυναίκες της Θράκης που τον εκδικήθηκαν επειδή τις απέκλεισε από τα Μυστήριά του.Ο Ορφέας ήταν μουσικός, «προφήτης», «δάσκαλος» που έφερε μαζί του μία νέα θρησκεία επιθυμώντας να αναμορφώσει την παλιά. Είναι η πρώτη φορά που στην Ιστορία της Ελληνικής Θρησκείας που συναντούμε τον ιδρυτή μιας Θρησκείας, ο οποίος είναι άνθρωπος αλλά συγχρόνως μυθικός ήρωας, ο οποίος πεθαίνει ως μάρτυρας της πίστης του.Γνωρίζουμε ότι ο Ορφέας αναδιοργάνωσε και αναμόρφωσε τις τελετές του Βάκχου, σε ποιο βαθμό όμως αναδιοργάνωσε μια θρησκεία ή αναπλάστηκε ο ίδιος ποτέ δεν θα το γνωρίσουμε πλήρως.Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι ο Ορφισμός υπήρξε η εξέλιξη της Διονυσιακής λατρείας ή ο Ορφισμός χρησιμοποίησε ως «όχημα» και μετασχημάτισε την διονυσιακή λατρεία.Το σίγουρο είναι ότι ο Ορφισμός και οι ορφικές τελετές είχαν έρθει στην Αθήνα πριν την κλασσική περίοδο. Ο ανώνυμος συγγραφέας του έργου «φιλοσοφούμενα» μας λέει ότι οι «βακχικές τελετές του Ορφέα» είχαν εδραιωθεί και δοθεί στους ανθρώπους της Φλύας στην Αττική πριν την καθιέρωση των «Ελευσίνιων τελετών μύησης».Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Ορφέας τροποποίησε οργάνωσε και αναδιαμόρφωσε τις βακχικές τελετές.Σε αυτό το σημείο δεν θα μπορούσαμε να μην εντοπίσουμε τις ομοιότητες που μοιράζονται ο Διόνυσος και ο Ορφέας με τον Ιησού Χριστό, εάν και είναι γνωστές. Είναι οι « ποιμένες» και «σωτήρες» που αναμορφώνουν τις θρησκείες.Σε όλη του η ζωή παρουσιάζεται να φέρει την τάξη και την ευπρέπεια σε ένα οργιαστικό και θορυβώδες τυπικό. Ο Ορφέας γενικά πιστεύεται ότι ήρθε από την Θράκη, αλλά ίσως και να ήρθε από τον νότο, και συγκεκριμένα από την Κρήτη. Ο Διόδωρος μάλιστα λέει ότι ο Ορφέας πήγε στην Αίγυπτο για να μάθει τις τελετές και την θεολογία του.Το πιο πιθανό είναι να υπήρχαν πολλοί με το όνομα Ορφέας, τα ίχνη όμως του πρώτου μεγάλου διδασκάλου Ορφέα χάνονται στα βάθη της προ - ιστορίας. Σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, ο Διόνυσος προηγείται του Ορφέα:«Ο Χάροψ παππούς του Ορφέα , βοήθησε το Θεό και ο Διόνυσος σε ένδειξη ευγνωμοσύνης του δίδαξε τα όργια των τελετών του. Ο Χάροψ τα μετάδωσε στον γιο του Οίαγρο και ο Οίαγρος στον Ορφέα. Ο Ορφέας όντας εκ φύσεως χαρισματικός και περισσότερο εκπαιδευμένος από τον κάθε ένα, έκανε πολλές τροποποιήσεις στις οργιαστικές τελετές για αυτό ονομάζουν τις τελετές που προήλθαν από τον Διόνυσο Ορφικές»,Ο Ηράκλειτος επίσης λέει για τον Ορφέα: « Ρύθμισε την θρησκεία του Διονύσου στην Θράκη στο όρος Αίμος όπου λένε ότι υπάρχουν κάποια γραπτά σε πινακίδες του». Ο Απολλόδωρος όμως δηλώνει ότι ο Ορφέας: «επινόησε τα μυστήρια του Διονύσου…».Ο Κόνων την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου αναφέρει:«Κοντά στο Διόν είναι ένα χωρίο που ονομάζεται Πίμπλεια, όπου έζησε ο Ορφέας. Ο Ορφέας ήταν από την φυλή των Κικόνων, και ήταν άνθρωπος με μαγικές δυνάμεις όσον αφορά την μουσική και την μαντεία. Περιφερόταν τελώντας οργιαστικές τελετές, και αργότερα γεμάτος αυτοπεποίθηση απόκτησε πολλούς ακολούθους και μεγάλη επιρροή. Μερικοί τον δέχτηκαν οικειοθελώς άλλοι υποψιαζόμενοι ότι ετοιμάζει αναταραχές και συνομωσία του επιτέθηκαν και τον έσφαξαν».Σύμφωνα με τον Αριστοφάνη: «Ο Ορφέας μας δίδαξε τα μυστήρια, και πώς να λείψουμε από τον φόνο και γητειές για τις αρρώστιες και μαντολογήματα». Τέλος ο Ερατοσθένης υποστηρίζει:« Ο Ορφέας δεν τιμούσε τον Διόνυσο αλλά θεωρούσε τον Ήλιο ως μεγαλύτερο των Θεών, τον οποίο ονόμαζε επίσης Απόλλωνα. Και ξυπνώντας νωρίς το πρωί ανέβαινε στο βουνό που ονόμαζε Παγγαίο και περίμενε την ανατολή του Ήλιου για να δει την πρώτη του αχτίδα. Για τούτο ο Διόνυσος εξοργίστηκε και έστειλε εναντίον του τις Βασσαρίδες του, όπως λέει ο ποιητής Αισχύλος. Και τον κατακρεούργησαν και τον διαμέλισαν».Έχουμε λοιπόν αντιφατικά στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση η αρχαία παράδοση σε πολλές περιπτώσεις ήθελε τον Ορφέα «εχθρό» του Διονύσου, και θύμα των πιστών του Θεού. Αντικειμενικά υπάρχουν βασικές διαφορές μεταξύ του Ορφέα και του Διόνυσου.Ο Ορφέας ποτέ δεν παίζει τον αυλό που επιφέρει την μανία ούτε χτυπά εκκωφαντικά τα κύμβαλα, στον αντίποδα ο Διόνυσος είναι ο Θεός της μέθης της έκστασης και του θορύβου.Το μεγάλο βήμα του Ορφέα είναι ότι διατηρώντας την βακχική πίστη πως άνθρωπος μπορεί να φτάσει «μέθεξη», στην «θέωση» κάτι που πριν αποτελούσε ύβρη, άλλαξε την αντίληψη του τι είναι Θεός, και επεδίωξε να αποκτήσει αυτή την Θεότητα με εντελώς διαφορετικά μέσα. Για τον Ορφισμό ο Θεός κατοικεί στα βάθη του είναι μας, κρυμμένος στην ύλη και καθήκον μας είναι να τον απελευθερώσουμε από τα δεσμά των Τιτάνων.Η «θέωση» που αναζητούσαν στο εξής δεν ήταν σωματική μέθη αλλά πνευματική έκσταση, και τα μέσα που υιοθέτησαν δεν ήταν η οινοποσία, αλλά αποχή και τελετές καθαρμού. Έως τότε αποτελούσε ύβρη ο άνθρωπος να θέλει να γίνει Θεός, ενώ οι ανθρωπινές σύμφορες από την άλλη πιστεύονταν ότι οφείλονταν στις χθόνιες δυνάμεις των νεκρών ή των ηρώων και ο εξαγνισμός γινόταν με αιματηρές θυσίες. Μερικοί υποστηρίζουν πως η σπουδαιότερη συμβολή του Διονύσου στην θρησκεία της αρχαίας Ελλάδος, ήταν η ελπίδα που έφερε για αθανασία, κάτι που οφείλετε στους Ορφικούς οι οποίοι αναμφίβολα πίστευαν στην μελλοντική ζωή.Η επίδραση του Ορφισμού ήταν καταλυτική καθώς εισήγαγε στον Ελληνικό κόσμο το στοιχείο του μυστικισμού και του δυϊσμού ψυχής-σώματος, του πνεύματος και ύλή, όπως αποκαλύπτει και η χρυσή πλάκα του Ιππωνίου αναφερόμενη στην καταγωγή της ψυχής: «Είμαι παιδί της Γης και του Έναστρου Ουρανού»...Πριν τους Ορφικούς και σύμφωνα με την Ομηρική άποψη η ψυχή ήταν μια σκιά που εγκατέλειπε τον νεκρό τη στιγμή του θανάτου για να οδηγηθεί στο Βασίλειο του Άδη. Οι Ορφικοί υποστήριζαν ότι η ψυχή είναι αυτό που υποκινεί τον άνθρωπο, η αρχή όλων, ενώ ο σώμα η φυλακή της ψυχής, κάτι που πέρασε και στον Χριστιανισμό. Πίστευαν ότι η ψυχή είναι θεϊκή και ενσαρκώνεται λόγω ενός προγενέστερου αμαρτήματος της. Έτσι υπάρχοντας στο σώμα εκτός το ότι φυλακίζετε, λυτρώνετε κιόλας μέσα από τον κύκλο της επαναλαμβανόμενης μετενσάρκωσης. Οι Ορφικοί πρώτοι πίστεψαν πως όχι μόνο είναι δυνατή η επιστροφή του νεκρού στον επίγειο κόσμο (μετενσάρκωση), αλλά ότι μπορεί κάποιος να βγει από τον αιώνιο κύκλο των συνεχόμενων μετενσαρκώσεων. Στην Ολβία του Ε. Πόντου, ανακαλύφθηκαν οστέινες πλάκες, του 5ου π.χ αιώνα, με τις λέξεις : ΒΙΟΣ - ΘΑΝΑΤΟΣ – ΒΙΟΣ.Οι μυστηριακές τελετές του Ορφισμού διακρίνονταν σε δύο επίπεδα, στον εξαγνισμό και στην μύηση, και διαδραματίζονταν την νύκτα συμβολίζοντας την μετάβαση από το σκότος της άγνοιας στο φως της αλήθειας.Δια μέσου της μύησης στα Ορφικά Μυστήρια αποκαλύπτονταν στον άνθρωπο οι αρχετυπικές αλήθειες, έχοντας ως αρωγό τον Θεό Διόνυσο πού ήταν ο λυτρωτής της ανθρώπινης ψυχής, που την οδηγούσε στην αθανασία του ουρανού.Οι Ορφικοί συγκεντρώνονταν είτε σε οικίες, είτε σε φυσικά σπήλαια για να ψάλουν ύμνους και να γνωρίσουν την διδασκαλία του Ορφέα, υπό το φως του ιερού πυρ που δεν έσβηνε πότε. Η επίδραση του Ορφισμού επηρέασε τόσο πολύ τον Πυθαγόρα, ώστε την εποχή του Πεισιστράτου ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν τα γνήσια Ορφικά από τα Πυθαγόρεια μυστήρια. Ο Ορφισμός επέδρασε καταλυτικά στην Ελληνική φιλοσοφία για δυο λόγους:Σύμφωνα με τον Ορφισμό ο Θεός κατοικεί στα βάθη του αυτού μας, κρυμμένος στην ύλη. Ο Διονυσιακός άνθρωπος μπορεί εξ ιδίων να απελευθερωθεί από τα Τιτανικά δεσμά του και να σωθεί. Η Θεϊκή προέλευση της ψυχής ενοποιεί όλους τους ανθρώπους και τους φέρνει σε απευθείας ένωση με την Θεια ουσία.Σύμφωνα με την Ορφική θεογονία αρχικά στο Σύμπαν υπήρχε η συνεχής ροή του Χρόνου από την οποία προήλθαν οι δύο Κοσμογονικές Ουσίες: Ύδωρ και Γη, Αιθήρ και Χάος. Διάμεσο του Φάνη Έρωτα δημιουργήθηκε το Ορφικό Ωόν, από όπου προήλθε το σύμπαν. (Στους Ορφικούς Φάνης ονομάζεται ο πρώτος Διόνυσος, ο Ζαγρέυς που διαμελίστηκε από τους Τιτάνες δεύτερος Διόνυσος, ενώ ο τρίτος Διόνυσος είναι ο αναστημένος από τον Δια).Σχετικά με το Ορφικό αυγό ο Πρόκλος γράφει (Πλάτων Τίμαιος):«Όπως το ωόν περιελάμβανε την σπερματική αιτία του ζώου, έτσι και ο κρυφός διάκοσμος περιέχει κάθε τι το νοητό. Και όπως το ζώον έχει διαιρεμένα όσα ευρίσκοντο σαν σπέρματα στο ωόν, έτσι και ο Θεός προάγει σε εμφάνιση το άρρητον και ακατάληπτον των πρώτων αιτίων. Για τούτο ο Φάνης δοξάζεται ως θήλυς και δημιουργός».και ο Κλήμης:«Μέσα στην περιφέρεια του Ωού διαμορθώθηκε ένα αρρενόθηλυ ζωντανό ον, με πρόνοια του ενυπάρχοντος μέσα θεϊκού πνεύματος, το οποίο ο Ορφέας το αποκαλεί Φάνητα, διότι όταν φάνηκε, από αυτόν έλαμψε το παν, με το φέγγος του διαπρεπέστερου στοιχείου, του πυρός, εκπληρούμενο μέσα στο υγρό στοιχείο»Το Ύδωρ ή Αιθέρας Έν, αποτελεί την πρώτη Κοσμογονική Ουσία, ή Ενεργητική Αρχή, η «Συνεχής Ουσία». Η Γη ή Χάος ή Πάσχον ή Αόριστος Δυάς ή Έτερον ή Άπειρον των Πυθαγορείων, το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση αμορφίας, αταξίας, αρρυθμίας, συγχύσεως, ταραχής, αποτελεί την«Μεριστή Ουσία» η οποία έχει την ιδιότητα της κίνησης και της ζωής και διακόπτει το συνεχές της συνεχούς ουσίας. Το Έ ν και η Δυάς είναι οι δύο πρώτες κοσμογονικές ουσίες, οι οποίες συνιστούν όλη την δημιουργία. Από αυτές και διάμεσο της ενέργειας του Φάνη-Ερωτά που προκαλεί την επαφή και μίξη των στοιχείων αρχίζει η πορεία του κόσμου. Ο κόσμος γίνεται αντιληπτός ως Ένας που πολλαπλασιάζεται εσωτερικά με τη δημιουργία των διαφόρων μορφών ζωής. Τόσο οι Θεοί, όσο και οι άνθρωποι θεωρούνται δημιουργήματα του Κόσμου, στον οποίο μετέχουν και υπάγονται στους νόμους που διέπουν τη δομή και λειτουργία του. Οι Θεοί και οι Θεές θεωρούνται θεματοφύλακες αυτών των νόμων, χωρίς όμως να εκφεύγουν αυτών.

http://xletsos-basilhs.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑ ΚΑΙ ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ"

Άμεση ανάγκη θέσπισης ακτοπλοϊκής γραμμής Κύπρου-Καστελόριζου

‘Εμπροσθοφύλακας‘

Μάριος Πούλλαδος

Το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία  προχώρησε στην υλοποίηση της οριοθέτησης της κυπριακής ΑΟΖ με  τα τρία γειτονικά κράτη  (Λίβανος-Αίγυπτο-Ισραήλ) αποτελεί το έναυσμα για τον ευρύτερο ενεργειακό μετασχηματισμό στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η δυναμική που αποκτά η πιο πάνω διαπίστωση ενδεχόμενως να γίνει πιο ευδιάκριτη τους επόμενους μήνες ή και εβδομάδες υπό το φως των επικείμενων ραγδαίων εξελίξεων στην περιοχή. Ενδεικτικά θα λέγαμε ότι ο κλυδωνισμός που υφίσταται το καθεστώς Άσσαντ με ανοιχτό πλέον το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης όπως αυτό διατυπώθηκε  δια στόματος της Αμερικανίδας Υπ. Εξ  Χίλαρυ Κλίντον στην διάσκεψη των «Φίλων της Συρίας» που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη[1], τα διάφορα σενάρια βομβιστικής επίθεσης σε πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν από το Ισραήλ, η κλιμακούμενη ένταση στο εσωτερικό της Τουρκίας από το έντονο και αξιόλογα μαχητικό κουρδικό στοιχείο το οποίο αναζητά ζωτικό χώρο εγκαθίδρυσης του επερχόμενου Κουρδιστάν,  αποτελούν  αδιάσειστες ενδείξεις του οριακού σημείου της έντασης στην οποία βρίσκεται η Μέση Ανατολή.

Ενώ  λοιπόν όλα αυτά που λαμβάνουν χώρα στην γειτονιά μας έχουν αδιαμφισβήτητα και σαν υπόβαθρο τον ενεργειακό πλούτο της περιοχής και τον μελλοντικό ενεργειακό επανασχεδιασμό του 21^ου αιώνα, το πολιτικό σύστημα σε  Κύπρο και Ελλάδα αδυνατεί  να πάρει  δυναμικές πρωτοβουλίες προχωρώντας στο θέμα της διακρατικής οριοθέτησης ΑΟΖ αφού οι μεν είναι  απορροφημένοι στο θέμα της επικείμενης ανάληψης της  προεδρίας της Ε.Ε ενώ οι δε, βρίσκονται υπό τον πυρετό των επερχόμενων εκλογών των οποίων η  ακριβής ημερομηνία παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστη. Η αδράνεια όμως έχει αναμφισβήτητα κόστος. Αυτό το κόστος μελλοντικά θα το επωμιστούμε όλοι ανεξαιρέτως αν δεν πράξουμε αυτά που επιβάλλεται να πράξουμε, ούτως ώστε να απαγκιστρωθούμε άμεσα από τα οικονομικά αδιέξοδα τα οποία έχουν ουσιαστικά καθηλώσει κάθε προσπάθεια υλοποίησης και προώθησης των εθνικών μας στόχων και συμφερόντων. Ένα πρώτο λοιπόν μικρό βήμα προς την πιο πάνω κατεύθυνσή θα παρουσιαστεί στην συνέχεια του παρόντος άρθρου.

Όπως έχουμε αναφέρει  και σε προηγούμενη ανάλυσή μας, το κρίσιμο θέμα της οριοθέτησης της ΑΟΖ  μεταξύ Ελλάδος Κύπρου συνδέεται άμεσα με το ζήτημα του συμπλέγματος του Καστελόριζου  του οποίου η ύπαρξη ΑΟΖ αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο κρατικών οντοτήτων. Για να ακριβολογούμε, η κυπριακή ΑΟΖ εφάπτεται της ελλαδικής χάρη στο νησί Στρογγύλη που βρίσκεται ανατολικά του Καστελόριζου. Λαμβάνοντας τα πιο πάνω υπόψη θα πρέπει να τονιστεί ότι μέχρι να  οριστεί η καινούργια ελλαδική κυβέρνηση, από την οποία ο ελληνικός λαός θα πρέπει να απαιτήσει την ανακύρηξη καταρχάς της ΑΟΖ  και έπειτα την επίσπευση των διαδικασιών  προς διακρατική οριοθέτηση με  τα  φιλικά γειτονικά κράτη, απαιτείται η συνεχής  επαγρύπνηση γύρω από τις ενεργειακές εξελίξεις αλλά και επιβάλλεται η διατήρηση στην επιφάνεια του θέματος του  συμπλέγματος Καστελόριζου το οποίο έχουμε την τάση δυστυχώς να ξεχνάμε.

Μέσα  λοιπόν στο πλαίσιο διατήρησης και έμπρακτης στήριξης του θέματος του Καστελόριζου υπάρχουν κάποιες σημαντικές πρωτοβουλίες οι οποίες θα μπορούν  να συμβάλουν άμεσα και ουσιαστικά προς την πιο πάνω κατεύθυνση. Επί του πρακτέου, το προτεινόμενο μέτρο το οποίο  χρήζει υψίστης σημασίας είναι η διάνοιξη μιας ακτοπλοϊκής γραμμής η οποία θα έχει την δυνατότητα να συνδέει απευθείας Κύπρο και Καστελόριζο. Μπήκαμε  ήδη στην εαρινή περίοδο και εν όψει του φετινού προγραμματισμού της καλοκαιρινής περιόδου η προσοχή των πολιτικών αλλά κυρίως των τουριστικών φορέων του κυπριακού κράτους καλό θα ήταν να στραφούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Η διοργάνωση 2ήμερων ή και 3ήμερων κρουαζιέρων στο ιστορικό αυτό νησί-κάστρο του Ελληνισμού για σκοπούς εμπορικούς, αναψυχής,  διεξαγωγής καλοκαιρινών αθλημάτων, διοργάνωσης μικρών πολιτιστικών εκδηλώσεων, κατασκηνώσεων και γιατί όχι για σκοπούς οργάνωσης γαμήλιων τελετών είναι κάτι περισσότερο από σημαντικό αρκεί να το συνειδητοποιήσουν και οι εμπλεκόμενοι φορείς. Όλοι γνωρίζουμε ότι νησιά όπως η πανέμορφη Μύκονος και η μαγευτική Σαντορίνη αποτελούν πόλους έλξης για τέτοιους σκοπούς. Γιατί λοιπόν να μην συμβεί το ίδιο και το  Καστελόριζό μας το βρίσκεται και πιο κοντά στην Κύπρο; Το Καστελόριζο απέχει από το λιμάνι της Πάφου μόλις 160 ναυτικά μίλια (ν.μ.) και από το λιμάνι Λεμεσού περίπου 200 ν.μ. Με την ενίσχυση της φυσικής μας παρουσίας στο κομβικό αυτό νησί, είναι βέβαιο ότι θα σταλούν μηνύματα προς διάφορες κατευθύνσεις και ασκώντας μια έμμεση πίεση και στα δύο πολιτικά συστήματα θα επιτευχθεί η  επίσπευση της διαδικασίας διακρατικής οριοθέτησης. Η παρουσία μας στο νησί , εκτός της συμβολικής διάστασης που θα πάρει, θα συμβάλει επίσης στην οικονομική υποστήριξη του τοπικού στοιχείου που τόσο πολύ μας χρειάζεται  αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Η περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των κατοίκων των δύο ακριτικών νησιών του Ελληνισμού των οποίων το μέλλον και οι τύχες  συνδέονται άμεσα, είναι ζητήματα υψίστης εθνικής σημασίας για όλους μας, Ελλαδίτες και Κύπριους. Παράλληλα με μια τέτοια κίνηση θα σταλεί ένα ισχυρό  μήνυμα  προς την Τουρκία η οποία έχει προβεί και αυτή σε ανάλογες ενέργειες[2] ακριβώς γιατί αυτή γνωρίζει την σπουδαιότητα της ύπαρξης του Καστελόριζου και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αμφισβητήσει την ελληνικότητα του και συνεπακόλουθα την ύπαρξη ΑΟΖ αυτού.

Ελλάδα και Κύπρος έχουν ιστορικό καθήκον να διαφυλάξουν ακέραια τα άκρα τους ούτως ώστε να μπορέσουμε μελλοντικά με αξιώσεις να διεκδικήσουμε και να εφαρμόσουμε  αυτά που αρμόζουν σε κάθε σοβαρό κράτος που σέβεται τον εαυτό του. Θεσπίζοντας την ελλαδοκυπριακή ΑΟΖ  ουσιαστικά αλλάζουμε  άρδην τους ενεργειακούς συσχετισμούς στην περιοχή προς όφελός δικό μας και ο ευρασιατικός αγωγός Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας[3] γνωστός και ως “Εurοasia Interconnector” δεν θα αποτελεί  πλέον όραμα αλλά μια πραγματικότητα.  Κύπρος και Ελλάδα μπορούν να αποτελέσουν τους κύριους ενεργειακούς διακομιστικούς εταίρους-σταθμούς  της Ευρωπαϊκής  Ένωσης που δεν θα έχει πλέον την ανάγκη  καμίας Τουρκίας όσο και αν αυτό επιθυμούν διάφοροι “επιφανείς” Αμερικάνοι αξιωματούχοι[4] αλλά και δικοί μας νεοραγιάδες. Συνεπώς αν ακολουθηθούν με προσοχή τα σωστά βήματα με ακριβή στρατηγικό σχεδιασμό, σοβαρότητα, σύνεση και υπευθυνότητα από όλους τους  εμπλεκόμενους πολιτικούς, κοινωνικούς, στρατιωτικούς και οικονομικούς φορείς, τότε δικαιωματικά μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον το δικό μας και των επόμενων γενεών  με αισιοδοξία. Με την εξόρυξη και εκμετάλλευση των αμύθητων φυσικών αποθεμάτων που είναι συγκεντρωμένα στην μεσογειακή λεκάνη Ηρόδοτος[5] είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα θα έχει την ευκαιρία να ξαναμπεί σε τροχιά ανάκαμψης και ανάπτυξης. Το οικονομικό χρέος  το οποίο τώρα μοιάζει απροσπέλαστο, μετά από μερικά χρόνια θα μοιάζει σαν μια κακοκαιρία διαρκείας  που ευτυχώς όμως πέρασε για να βασιλέψει ξανά ο ελληνικός ήλιος όπως τον τραγούδησε ο Στρατηγός Μακρυγιάννης. Το όραμα υπάρχει και είναι μπροστά μας. Τώρα απαιτείται σωστός στρατηγικός σχεδιασμός. Το ανθρώπινο δυναμικό καθώς και η τεχνογνωσία είναι παρών και η Κύπρος έδειξε το παράδειγμα. Τώρα που τα πράγματα δείχνουν να γίνονται πιο σοβαρά και οι Αμερικάνοι βολτάρουν ανενόχλητοι ανοιχτά του Καστελόριζου με το αεροπλανοφόρο Enterprise  να συνοδεύεται από άλλα 9 πολεμικά πλοία[6],πρέπει να γίνουμε άρχοντες στην θάλασσά μας και να συμβάλουμε ουσιαστικά προς την σωτηρία της πατρίδας μας. Ας δώσουμε εμείς λοιπόν το παράδειγμα κάνοντας ένα μικρό βήμα για αρχή πηγαίνοντας στο ακριτικό μας Καστελόριζο.

Παραπομπές:

---

[1] Seibert, Τhomas & Συμεωνίδης, Κώστας (02/04/2012)  «Στρατιωτική λύση «δείχνει» η Κων/πόλη», Deutsche Welle, http://www.dw.de/dw/article/0,,15853896,00.html

[2] Πρώτο Θέμα (30/03/12) «Ακτοπλοϊκή σύνδεση του Καστελόριζου με την Τουρκία», http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=186860.

[3] Λυγερός, Νίκος, «ΑΟΖ και Euroasia Interconnector», Perfection 13 3 3/2012, http://www.lygeros.org/lygeros/8950-gr.html

[4] Bloomberg (28/03/12) «U.S. Wants to Help Europe Achieve Energy Security, Envoy Says», Paul Tugwell, http://www.bloomberg.com/news/2012-03-28/u-s-wants-to-help-europe-achieve-energy-security-envoy-says.html.

[5]  Δημοκρατία (7/06/11) «Η σωτηρία της Ελλάδας κρύβεται στη Λεκάνη του Ηροδότου», http://www.dimokratianews.gr/content/376/%CE%B7-%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CF%81%CF%8D%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%85

[6]  On Alert  (31/03/12) «Άσκηση του Enterprise και εννέα πολεμικών πλοίων νότια από Καστελόριζο», http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=13386

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Άμεση ανάγκη θέσπισης ακτοπλοϊκής γραμμής Κύπρου-Καστελόριζου"

Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Προχωρώ με τη βεβαιότητα ενός υπνοβάτη στο μονοπάτι που μου χάραξε η Θεία Πρόνοια.

Αδόλφος Χίτλερ

Φανταζόταν ότι εξακολουθούσε να έχει ελευθερία επιλογής, αλλά στην ουσία ήταν δέσμιος μιας διαβολικής ιεραρχίας πνευμάτων, εδώ και πάρα πολύ καιρό. Είχε καταντήσει η αδύναμη λεία των δυνάμεων του Σκότους… Ο λόγος που ακολούθησε το δρόμο προς την άβυσσο ήταν η αδυναμία της θέλησής του.

 Χέρμαν Ράουσνινγκ, Ο Χίτλερ Μιλά

 Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)

Η ανθρωπότητα βρίσκεται συνεχώς κάτω από την επικυριαρχία των νεκρών. Για κάθε ανθρώπινο πλάσμα που ζει σήμερα στη Γη αντιστοιχούν πάνω από τριάντα φαντάσματα. Μπορεί ο Άρθουρ Κλαρκ να αποφαίνεται ποιητικά πως «για κάθε άνθρωπο που κάποτε έζησε, λάμπει στο διάστημα κι ένα αστέρι», αυτό όμως δεν μειώνει καθόλου το γεγονός ότι ζούμε σ’ έναν πλανήτη στοιχειωμένο από αδικαίωτα φαντάσματα. Έναν πλανήτη βαρύ από το αίμα των αδικοχαμένων νεκρών, το βάρος της μνήμης των οποίων είναι συχνά ασήκωτο στις συνειδήσεις των ζωντανών.

Οι νεκροί είναι παρόντες, ιδιαίτερα στις μεταπολεμικές περιόδους. Συμμετέχουν στο μεταπολεμικό πολιτικό παιχνίδι, συμβάλλοντας στον μεταφυσικό εκτροχιασμό της πολιτικής. Αυτό ακριβώς συνέβη μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη διάρκειά του δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι κατέβηκαν στην κόλαση των χαρακωμάτων για να υπερασπιστούν με την ίδια τους της ζωή την «Ιδέα της Πατρίδας». Εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν στα σφαγεία των χαρακωμάτων για κερδίσουν, και να ξαναχάσουν στη συνέχεια, λίγα τετραγωνικά μέτρα λάσπης. Πέθαναν σ’ έναν παράλογο πόλεμο, όχι για τα δικά τους συμφέροντα, ούτε και για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά θυσιάστηκαν ως ασήμαντα πιόνια των αντιμαχόμενων εξουσιαστικών ελίτ της Ευρώπης.

 

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Μετά το τέλος του πρώτου τόσο πολύνεκρου και ταυτόχρονα τόσο άσκοπου πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, ένα ερώτημα πλανιόταν πάνω από την κατεστραμμένη Ευρώπη: «Τόσα εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν άδικα;». «Για να καθησυχάσεις τους ανθρώπους, αρκεί να τους αρνηθείς το προφανές», παρατηρεί εύστοχα ο Ρομπέρ Μπρεσσόν. Αυτό ακριβώς έκαναν και οι ολοκληρωτικές ιδεολογίες, που κυριολεκτικά άνθησαν ως σαπρόφυτα, την περίοδο του Μεσοπολέμου. Αρνήθηκαν στους Ευρωπαίους το προφανές: ότι θυσιάστηκαν άσκοπα, ότι προσφέρθηκαν ως θυσιαστήριοι αμνοί στην αιμοβόρα «ειδωλολατρία» του  εθνικισμού, που υπηρετεί τον «ερπετικό φλοιό» του ανθρώπινου εγκεφάλου. Έτσι, αντί ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος να γίνει αφορμή για αφύπνιση της ανθρώπινης συνειδητότητας και εξέλιξή της σε νέα επίπεδα ελευθερίας, ηθικής και δικαιοφροσύνης, χρησίμευσε ως βατήρας για μια τρομακτική επίθεση στις βάσεις του ανθρώπινου πολιτισμού, μια επίθεση που πήρε τη μορφή του Ναζισμού.

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ενοχές και το βάρος της μνήμης των εκατομμυρίων νεκρών βάραινε ασήκωτα στη σκέψη των επιζησάντων Ευρωπαίων. Η συνεχής αναφορά σ’ αυτούς στην περίοδο του Μεσοπολέμου τους κρατούσε κατά κάποιο τρόπο «ζωντανούς». Ήταν παρόντες στο πολιτικό παιχνίδι, ακυρώνοντας την απόλυτη αξία της πλειοψηφίας, η οποία αποτελεί και τη βάση της δημοκρατίας. Αρκετοί  δημαγωγοί πολιτικοί ισχυρίζονταν πως ερμήνευαν τη βούληση των νεκρών –αυτής της «ουράνιας» πλειοψηφίας– και διακήρυτταν πως είχαν τη νομιμοποίηση (από τους νεκρούς) να προχωρήσουν σε υπέρβαση, ακόμη και ανατροπή των θεσμών, δηλαδή της δημοκρατίας, πράγμα που οδήγησε στην εγκαθίδρυση των ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Οι συνεχείς αναφορές στους πεσόντες νεκρούς έφερε λοιπόν τη μεταφυσική στις πολιτικές αντιλήψεις των Ευρωπαίων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την ίδια περίοδο οι νεκροί του πολέμου –ανήσυχοι και επικριτικοί– έγιναν αγαπημένο θέμα στην τέχνη του Μεσοπολέμου. Οι τελετές για τους «υπέρ πατρίδος πεσόντες» και οι «Άγνωστοι στρατιώτες» έγιναν σημεία αναφοράς, ως ένας τελετουργικός μηχανισμός ξεπλύματος των ενοχών για το γεγονός ότι τόσα εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν άσκοπα. Η ιδέα της απόδοσης τιμών στα λείψανα των πεσόντων νεκρών, σε συνδυασμό με μακάβριες τελετουργίες, βρήκε την έκφραση της στον ιδιάζοντα «μυστικισμό του αίματος» της ναζιστικής ιδεολογίας.

Ο Ναζισμός και ο Φασισμός εκμεταλλεύτηκαν τη νεκρολάγνα ατμόσφαιρα του Μεσοπολέμου και την είσοδο της μεταφυσικής στην πολιτική σκέψη, ώστε να αποδεσμευτούν από την αρχή της πλειοψηφίας, και να καταστρέψουν τις εύθραυστες δημοκρατίες. Ειδικότερα ο Ναζισμός επένδυσε στη μεταφυσική του αίματος για ν’ αλλάξει τους όρους της πολιτικής και να επιβάλει τη δημιουργία ενός πολιτισμού βασισμένου στη μαγική κοσμοθέαση (Weltanschauungen), που αντικατέστησε το σταυρό με τη σβάστικα!

ΠΡΟΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ «ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ»

Ο Αδόλφος Χίτλερ και η κοσμοθέαση του, ανδρώθηκαν μέσα στις στάχτες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για τον Χίτλερ, που ως τότε φυτοζωούσε χωρίς σκοπό, αυτός ο πόλεμος ήταν θεόσταλτος. «Έπεσα στα γόνατα κι ευχαρίστησα τον ουρανό μέσα από την καρδιά μου για τη χάρη που μου έκανε να μου επιτρέψει να ζω μια τέτοια εποχή», φέρεται να είπε ο Χίτλερ μόλις πήρε στα χέρια του το έγγραφο της κατάταξης του. Ο Χίτλερ επέζησε μέσα από τις σφαγές κι από την άσκοπη αιματοχυσία του Δυτικού Μετώπου και κατάλαβε ότι η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας επικράτησης του ισχυρότερου. Το Σύνταγμα του Λιστ, που υπηρετούσε ως αγγελιοφόρος, συμμετείχε στις σκληρότερες μάχες του μετώπου. Στη μάχη του Υπρ, επέζησαν μόνον οι 611 από τους 3.600 άνδρες του συντάγματος. Ανάμεσα τους κι ο Χίτλερ, που είχε έτσι την ευκαιρία να δοκιμάσει την πίστη του στο προσωπικό του πεπρωμένο, προκαλώντας την προστασία της «Θείας Πρόνοιας», η οποία πίστευε πως τον προφύλαγε, επειδή τον προόριζε για μια κοσμοϊστορική αποστολή!

Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος προετοίμασε το έδαφος για την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ και της ιδεολογίας Ναζισμού στη Γερμανία. Χωρίς την ταπείνωση της ήττας στο «Μεγάλο Πόλεμο» ο αποτυχημένος καλλιτέχνης και κοινωνικά περιθωριοποιημένος Χίτλερ δεν θα είχε μπει στην πολιτική. Αυτός ο δημαγωγός και ο ταραξίας της μπυραρίας θα έμενε χωρίς ακροατήριο.

Η ήττα της Γερμανίας υπενθύμιζε αμείλικτα ότι δύο εκατομμύρια Γερμανοί στρατιώτες είχαν πεθάνει άδικα στα πεδία των μαχών. Ο Χίτλερ δεν μπορούσε να παραδεχθεί  πως η Γερμανία έχασε τον πόλεμο. «Μήπως όλα αυτά έγιναν για να πέσει η πατρίδα στα χέρια μιας συμμορίας άθλιων εγκληματιών;», παραπονιόταν στο Ο Αγών Μου (Mein Kampf). Όχι, δεν μπορεί να ηττήθηκε, η Γερμανία προδόθηκε!

Ο μύθος της προδοσίας και του «πισώπλατου μαχαιρώματος» του Γερμανικού Στρατού, έγινε κυρίαρχο στοιχείο στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του Χίτλερ. Η αναζήτηση προδοτών και «εσωτερικών εχθρών», για να τους χρεωθεί η ευθύνη της ήττας, διευκόλυνε την κατασκευή της «σιωνιστικής συνωμοσίας» και την παρουσίαση των Εβραίων ως «πραγματικών ενόχων» –και στη συνέχεια ως εξιλαστήρια θύματα– της γερμανικής ήττας. Η πικρία της ήττας, οι αδικαίωτοι νεκροί, το πολιτικό χάος, η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία, το φυλετικό μίσος και ο αντισημιτισμός, αποτέλεσαν το ιδανικό περιβάλλον για την άνοδο του Χίτλερ, που ήταν ως τότε ένας περιθωριακός καλλιτέχνης με αβέβαιο μέλλον.

ΣΤΟΧΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ «ΕΡΠΕΤΩΔΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟ»

Η Γερμανία του Μεσοπολέμου αναζητούσε έναν λυτρωτή, έναν ηγέτη που θα αναλάμβανε να υλοποιήσει τα ανεκπλήρωτα όνειρα του γερμανικού λαού, ενώνοντας τον σ’ ένα κοινό πεπρωμένο. «Δεν αγωνιζόμαστε να κάνουμε το λαό ευτυχισμένο. Αγωνιζόμαστε για να του επιβάλλουμε ένα πεπρωμένο», έλεγε ο Ερνστ φον Σάλομον. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Χίτλερ. Μετέτρεψε τον γερμανικό λαό σε μάζα και του ανάθεσε την «κοσμοϊστορική αποστολή» να ηγηθεί μιας πρωτόγνωρης επίθεσης στα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού! Πως όμως το κατάφερε αυτό;

«Δεν είμαι τίποτε περισσότερο από ένας τυμπανιστής κι ένας σαλπιγκτής που συναθροίζει τις μάζες», συνήθιζε να λέει ο Χίτλερ. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένας μαζικός υπνωτιστής, που συνέπαιρνε τα πλήθη. Παρ’ όλα αυτά οι Γερμανοί δεν θα συνέρεαν για να τον ακούσουν, αν ο ίδιος δεν ήταν μια στρεβλή αντανάκλαση του εθνοψυχισμού τους, που μαστίζεται από την έλλειψη χιούμορ! Σύμφωνα με τον Γκεόργκ Σκότ: «Το μυστικό αυτής της προσωπικότητας βρίσκεται στο γεγονός ότι σ’ αυτήν πήραν ολοζώντανη μορφή όλα όσα βρισκόταν βαθιά κρυμμένα στην ψυχή του γερμανικού λαού…».

Όμως ο Χίτλερ είχε όντως την ικανότητα να «Μιλά». Όχι όμως διανοητικά, αλλά συναισθηματικά. Οι λόγοι του δεν ήταν απλώς ρητορικοί, αλλά επιτηδευμένοι να στοχεύουν στο θυμικό του γερμανικού λαού. Οι Γερμανοί μέθυσαν από τον «Λόγο» του. Ταυτίστηκαν μ’ αυτόν. Σκοπός των χιτλερικών λόγων ήταν να διατηρείται ο λαός σε κατάσταση διαρκούς έκστασης. Να υπάρχει κλίμα μαζικής υστερίας.

Η διαπεραστική φωνή του Χίτλερ έμοιαζε με μαγικό εξορκισμό. Η όψη του έμοιαζε με τοτεμική μάσκα, σαν αυτές που φορούν στις τελετουργίες. «Η δύναμη του να μαγεύει το κοινό παρομοιάστηκε με τις αποκρυφιστικές τέχνες του Αφρικανού σοφού-γιατρού της φυλής ή του Ασιάτη Σαμάνου. Άλλοι τη συνέκριναν με την ευαισθησία ενός διάμεσου και το μαγνητισμό ενός υπνωτιστή», έγραψε χαρακτηριστικά ο ιστορικός Άλαν Μπούλοκ στο βιβλίο του Χίτλερ: Μια Μελέτη της Ιστορίας.

Σε μια εποχή που η δύναμη της χριστιανικής εκκλησίας στη Γερμανία βρισκόταν στο ναδίρ, ο Χίτλερ ικανοποιούσε την ανάγκη του λαού για θρησκευτική αφοσίωση. Μετέτρεψε τον Ναζισμό σε υποκατάστατο της θρησκείας με την προσάρτηση σ’ αυτόν ορισμένων θρησκευτικών στοιχείων. Έτσι καθιερώθηκε η τελετουργική λατρεία των νεκρών, η ιδέα της αναβίωσης με «νέο πνεύμα» του Τάγματος των Τευτόνων Ιπποτών,  η δημιουργία πομπών και μυστικιστικού «σκότους» κ.α.

Ο πρώην αποτυχημένος καλλιτέχνης και γιος ενός Αυστριακού τελωνειακού, απελευθέρωσε τεράστιες δυνάμεις από τα «αρχαία κοιτάσματα»: τις αιμοβόρες θεότητες των αρχαίων Τευτόνων! Δεν απευθύνθηκε στον «ανθώδη εγκέφαλο», αυτή τη λεπτή εγκεφαλική «φλούδα», που θεωρείται έδρα της Λογικής. Αντίθετα στόχευσε στον «ερπετόμορφο εγκέφαλο», την έδρα του πάθους, της οργής, του φόβου, και των ενστίκτων που στηρίζονται στις εκκρίσεις των αδένωμ. Μ’ αυτή την «αλλαγή στόχευσης» ο Χίτλερ υποκατέστησε τις λογικές ιδέες περί Δημοκρατίας, Ηθικής, Δικαίου  κ.α. από τη «φυλή» και το «αίμα».

 

ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

Ο Χίτλερ κατασκεύασε έναν ιδιάζοντα «μυστικισμό του αίματος», όπου το σύνθημα «Γη και Αίμα» (Blut und Boden), έγινε βασικό στοιχείο της ναζιστικής ιδεολογίας. Μιας ιδεολογίας που συνδέθηκε έτσι με την επιθυμία για κατάκτηση ζωτικού χώρου (Lebensraum), και για το σκοπό αυτό χρησιμοποίησε τη «γερμανική» επιστήμη της Γεωπολιτικής ως μέσο για να διαμορφώσει τη φυλετική συνειδητότητα του γερμανικού λαού και να τον προετοιμάσει για την κατάκτηση του κόσμου! Η μυστικιστική θεώρηση του γερμανικού παρελθόντος, της πατρογονικής γης, της εθνότητας, των ηθών και εθίμων, ήταν απαραίτητα για να καλυφθεί η απουσία ενός ολοκληρωμένου και ορθολογικού πολιτικού προγράμματος. Ο Ναζισμός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το λεγόμενο «Πνεύμα του Έθνους» (Volkgeist),  που εισήγαγαν οι Γερμανοί Ρομαντικοί του 19^ου αιώνα. «Έχουμε επιλεγεί από τη Μοίρα ως μάρτυρες καταστροφής, που θα είναι η μέγιστη επιβεβαίωση της ορθότητας της Volkisch θεωρίας», διακήρυττε ο Χίτλερ στο γερμανικό λαό.

Ο Χίτλερ, όπως προαναφέραμε, δεν εμφανίστηκε στη Γερμανία ως κεραυνός εν αιθρία. Υπήρχαν πολλά πράγματα μέσα στη χώρα που προετοίμασαν την εμφάνιση του. Ένα από αυτά ήταν και ο πανίσχυρος «μύθος του Ράϊχ», που αποτέλεσε τη βάση του γερμανικού εθνικισμού των αρχών του 20ου αιώνα. Εκείνη την εποχή ήταν έντονο το μυστικιστικό αίτημα για την επανεγκαθίδρυση του Πρώτου Ράιχ του Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα –μια ιστορική προσωπικότητα που ο Χίτλερ θαύμαζε απεριόριστα, γι’ αυτόν και ονόμασε την επίθεση στη Ρωσία «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα». Σύμφωνα με έναν μεσαιωνικό θρύλο ο Μπαρμπαρόσα κοιμόταν μέσα στο ιερό του όρος στη Θουριγγία και θα ξυπνούσε όταν θα ξαναγεννιόταν το μεγάλο Ράιχ, κάτι που ο Χίτλερ θεωρούσε ως προσωπική «αποστολή» και «όραμα» του: «Η Θεία Πρόνοια μου έχει αναθέσει την αποστολή να επανενώσω τους γερμανικούς λαούς…» (Λόγος του Χίτλερ μετά την προσάρτηση της Αυστρίας το 1938).

Λάτρης της γερμανικής μυθολογίας –διάβαζε ανελλιπώς το βιβλίο Θρύλοι Θεών και Ηρώων: Οι Θησαυροί της Γερμανικής Μυθολογίας–, του παγγερμανισμού, του τευτονικού παγανισμού και της ανωτερότητας της «άριας φυλής», ο Χίτλερ σχημάτισε μια «κοσμοθέαση», που έβλεπε την εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας ως μια σειρά φυλετικών αγώνων, που θα τέλειωνε με την επικράτηση και την απόλυτη κυριαρχία της Άριας φυλής, της Herrenvolk (Ανώτερης Φυλής). Σύμφωνα με τον Ναζιστικό μύθο «ενιαίο ανθρώπινο είδος δεν υπάρχει. Ιστορία, αν υπάρχει, είναι μονάχα της Άριας φυλής. Οι άλλοι λαοί έχουν σκοπό να γίνουν φορτηγά ζώα, να υπηρετήσουν τη γερμανική φυλή ή να εξοντωθούν για να της αφήσουν ζωτικό χώρο!»

Η κληρονομιά του Χίτλερ δεν ήταν μονάχα μια κατεστραμμένη Γερμανία και Ευρώπη. Ήταν ο αιώνιος στιγματισμός των Γερμανών, ως λαού που απαρνήθηκε τον πολιτισμό, τον ανθρωπισμό και τον Χριστιανισμό, για να υπηρετήσει τη Δύναμη του Κακού –δηλαδή τον «ερπετώδη εγκέφαλο», γνωστό και ως «Θηρίο»–, που εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Χίτλερ. Ήταν επίσης και η αποτυχία διασύνδεσης της φυλετικής θεωρίας με τον εθνικισμό. Ως γνωστόν  στους Γερμανούς το έθνος συγχέεται με την έννοια της φυλής, το γερμανικό Volk. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που ακόμη και σήμερα η Γερμανία δαιμονοποιεί το έθνος-κράτος, θέλοντας να ξεφορτωθεί το ναζιστικό της παρελθόν

http://zenithmag.wordpress.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ"

Χρυσός Βαλκανιονίκης στην 29η Βαλκανική Μαθηματική Ολυμπιάδα ο Παναγιώτης Λώλας

Ο Παναγιώτης Λώλας, μαθητής της Β΄ Λυκείου των Εκπαιδευτηρίων Αθηνά, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην 29η Βαλκανική Μαθηματική Ολυμπιάδα που πραγματοποιήθηκε στην Αττάλεια της Τουρκίας από 26 Απριλίου έως 2 Μαΐου. Σ’ αυτή τη διοργάνωση συμμετείχαν οι καλύτεροι μαθητές της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στα Μαθηματικά.
Οι χώρες που συμμετείχαν με τις εθνικές τους αποστολές ήταν: η Ρουμανία, η Σερβία, η Βουλγαρία, η Τουρκία, η Βοσνία Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, η Μολδαβία, η Κύπρος, η Αλβανία, τα Σκόπια και η χώρα μας.
Οι Βαλκανικές Μαθηματικές Ολυμπιάδες είναι ένας διεθνής θεσμός, υψηλοτάτου ενδιαφέροντος και όχι μόνο για την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Απόδειξη, αποτελεί η συμμετοχή εκτός συναγωνισμού εθνικών ομάδων και από άλλες χώρες. Φέτος ως φιλοξενούμενες χώρες συμμετείχαν στο διαγωνισμό ακόμη η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία, το Αζερμπαϊτζάν, το Αφγανιστάν, η Ινδονησία, το Καζακστάν, το Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν και η Σαουδική Αραβία.
Συνοδοί της Εθνικής αποστολής ήταν ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Θεόδωρος Μπόλης και ο Τρικαλινός Μαθηματικός κ. Δημήτριος Κοντοκώστας, Καθηγητής του Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Ο Στέλιος Αμπράζης, Πρόεδρος του Παραρτήματος Ν. Τρικάλων της ΕΜΕ μας σημείωσε: «Τι κι αν στις άλλες χώρες οι μαθητές προετοιμάζονται καθημερινά για αρκετές ώρες σε ειδικά Μαθηματικά σχολεία από εξειδικευμένους καθηγητές Μαθηματικών; Τι κι αν συναγωνίστηκε με μεγαλύτερους; Ο Παναγιώτης, ύψωσε τη γαλανόλευκη σημαία της πατρίδας μας εντός της γείτονας χώρας. Για ακόμη μία φορά εκπροσώπησε με απόλυτη επιτυχία τη χώρα μας διεθνώς κατακτώντας την κορυφή. Ξεπέρασε κάθε εμπόδιο στο διάβα του. Μας συγκίνησε. Συγχαίρουμε θερμά τον Παναγιώτη Λώλα. Του ευχόμαστε υγεία και καλή επιτυχία στην 53η Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα που θα πραγματοποιηθεί στην Mar del Plata της Αργεντινής από 4 έως 16 Ιουλίου».
[Πηγή]
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Χρυσός Βαλκανιονίκης στην 29η Βαλκανική Μαθηματική Ολυμπιάδα ο Παναγιώτης Λώλας"

Από την Τροία στη Σμύρνη

Του Σάκη Μαλαβάκη

Ο Αμερικανός Τζον Φρίλι ξεδιπλώνει την πορεία των Ελλήνων στην «καθ’ ημάς Ανατολή» από το 1200 π.Χ. έως το 1922 και αναδεικνύει τα λαμπρότερα μυαλά της...

Πατέρας της επίσημης μεταφράστριας (και φίλης) του Ορχάν Παμούκ στα αγγλικά, καθηγητής Φυσικής για χρόνια στην περίφημη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης και βαθύς γνώστης της Ανατολίας, ο Τζον Φρίλι κτίζει μια επίτομη ιστορία όπου κυριαρχεί η εικόνα μιας ατέρμονης σύγκρουσης πολιτισμών μεταξύ Δύσης και Ανατολής, στο κέντρο της οποίας ήταν οι Ελληνες που κατάφεραν να επιβιώσουν στην περιοχή για περισσότερο από 3.000 χρόνια.

Τα «παιδιά του Αχιλλέα» είναι τα «ετερόκλητα πλήθη» ανθρώπων που μετά τον Τρωικό Πόλεμο περιπλανήθηκαν στη μεσογειακή ακτή της Ανατολίας υπό την ηγεσία των θρυλικών μάντεων Μόψου, Κάλχαντα και Αμφίλοχου. Είναι οι Δωριείς, οι Αιολείς και οι Ιωνες, οι οποίοι τον 11ο αιώνα π.Χ. άρχισαν να μεταναστεύουν στα μικρασιατικά παράλια και να ιδρύουν πόλεις όπως η Αλικαρνασσός, η Κύμη και η Μίλητος.

Είναι ο Ομηρος και ο Ηρόδοτος, καθώς επίσης ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος και ο Αναξιμένης - οι πρώτοι φυσικοί φιλόσοφοι στον κόσμο. Είναι ο Ηράκλειτος ο Σκοτεινός και οι λυρικοί ποιητές Σαπφώ και Αλκαίος. Ο γεωγράφος Παυσανίας και ο αρχιτέκτονας Ερμογένης. Ο γιατρός Γαληνός και ο σατιρικός Λουκιανός. Ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός. Η Διδώ Σωτηρίου και ο Γιώργος Σεφέρης. Τα «παιδιά του Αχιλλέα» είναι όλοι εκείνοι οι Ελληνες που πατρίδα τους υπήρξε η Μικρά Ασία.

Με αφετηρία τον ταφικό τύμβο του Αχιλλέα στην πεδιάδα του Σκαμάνδρου ποταμού και τον Τρωικό Πόλεμο και κατάληξη το τουρκικό πλέον Ιζμίρ και τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Φρίλι παρουσιάζει μια πυκνή αλληλουχία γεγονότων, πρωταγωνιστές των οποίων υπήρξαν για περισσότερο από τρεις χιλιάδες χρόνια - άλλοτε κυρίαρχοι και άλλοτε τραγικοί - οι Ελληνες.

Οι αρχαίες ελληνικές πόλεις μέσα στα όρια της σύγχρονης Τουρκίας ξεπερνούν τις 2.400. Γύρω από αυτές οι Ελληνες κατάφεραν όχι μόνο να επιβιώσουν και να διατηρήσουν την ταυτότητα και τον πολιτισμό τους, αλλά και να ακμάσουν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Σμύρνης, η ιστορία της οποίας αποτελεί τρόπον τινά μια μικρογραφία της ιστορίας των Ελλήνων που μας αφηγείται ο Φρίλι.

Οι πρώτοι άποικοι που έφτασαν στη Σμύρνη το 1000 π.Χ. ήταν Αιολείς. Τον 8ο αιώνα π.Χ. η πόλη θα περάσει στα χέρια των Ιώνων, ενώ γύρω στο 600 π.Χ. ο λυδός βασιλιάς Αλυάτης θα την καταστρέψει ολοσχερώς.

Για τους επόμενους τρεις αιώνες θα παραμείνει ένα ακατοίκητο ερείπιο ώσπου θα την επισκεφθεί ο Μέγας Αλέξανδρος. Ενα όνειρο του μακεδόνα στρατηλάτη θα σταθεί αφορμή για την ανοικοδόμησή της από δύο από τους διαδόχους του, τον Αντίγονο και τον Λυσίμαχο. Υπό τη ρωμαϊκή διακυβέρνηση η Σμύρνη θα γνωρίσει εξαιρετική ακμή και στα χρόνια του Καρακάλλα. Θα ακολουθήσει η κυριαρχία των Αράβων, των Βυζαντινών, των Γενουατών, των Μογγόλων και των Οθωμανών. Κατά την Τουρκοκρατία θα γίνει και πάλι το κύριο λιμάνι στα μικρασιατικά παράλια. Κατά την Τουρκοκρατία και μετά την τουρκική κατάληψη της Χίου, το 1566, θα γίνει και πάλι το κύριο λιμάνι στην περιοχή.

Εκατό χρόνια αργότερα ένας ολλανδός περιηγητής θα σημειώσει στο ημερολόγιό του ότι «στο εμπόριο η Σμύρνη είναι η πρώτη πόλη σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο». Κοσμοπολίτικο κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου στα μέσα του 18ου αιώνα, θα αποκαλείται από τους Τούρκους «Γκιαούρ Ιζμίρ» (Απιστη Σμύρνη). Στα τέλη του 19ου αιώνα οι έλληνες κάτοικοί της θα ξεπεράσουν τις 70.000. Επεται η Μεγάλη Ιδέα και εν τέλει η Μικρασιατική Καταστροφή.

πηγή: Τα Νέα

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2012/05/from-troy-to-smyrna.html#ixzz1uSFvtaQB

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Από την Τροία στη Σμύρνη"

10 Μαίου 1956, απαγχονισμός Καραολή και Δημητρίου

Ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου υπήρξαν οι πρώτοι αγωνιστές του Κυπριακού Αγώνα που καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν από τους άγγλους δυνάστες.
Ο Μιχαλάκης Καραολής γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1933 στο Παλαιοχώρι Πιτσιλιάς και ήταν το τέταρτο παιδί του Σάββα και της Παναγιώτας Καραολή. Αποφοίτησε από την Αγγλική Σχολή Λευκωσίας και διορίστηκε δημόσιος υπάλληλος. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τον στίβο ως αθλητής του ΑΠΟΕΛ. Εντάχθηκε από τους πρώτους στην ΕΟΚΑ και πήρε μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα με την ομάδα του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη.
Στις 28 Αυγούστου 1955, μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Παναγιώτου σκότωσαν τον προδότη αστυνομικό Ηρόδοτο Πουλλή, την ώρα που συμμετείχε σε μια συγκέντρωση του ΑΚΕΛ. Ο Παναγιώτου διέφυγε, ενώ ο Καραολής συνελήφθη, με τη βοήθεια του  Ακελικού όχλου,  από τις αγγλικές δυνάμεις και φυλακίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας. Στις 28 Οκτωβρίου καταδικάσθηκε σε θάνατο, παρότι η σφαίρα που σκότωσε τον ελληνοκύπριο αστυνομικό προέρχοταν από το όπλο του Παναγιώτου. Οι Αγγλοι δεν του συγχώρησαν ότι κατά τη διάρκεια της ανάκρισης δεν είχε αποκαλύψει τους συναγωνιστές του.
Ο Ανδρέας Δημητρίου γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1934 στον Άγιο Μάμα Λεμεσού και καταγόταν από πάμπτωχη πολυμελή οικογένεια. Φοίτησε για τρία χρόνια στο Νυχτερινό Γυμνάσιο Αμμοχώστου και στη συνέχεια έπιασε δουλειά σε κατάστημα εκρηκτικών και κυνηγετικών ειδών. Από μικρός αναμίχθηκε στον συνδικαλισμό και διατέλεσε γραμματέας της Συντεχνίας Αχθοφόρων. Νεαρός αγωνιστής της ΕΟΚΑ, πρωτοστάτησε στην αρπαγή οπλισμού από τις κατοχικές αρχές της Αμμοχώστου. Τα όπλα προωθήθηκαν σε διάφορες αντάρτικες ομάδες, οι οποίες μέχρι τότε ήταν εφοδιασμένες σχεδόν μόνο με κυνηγετικά. Στις 22 Νοεμβρίου 1955 κατηγορήθηκε ότι πυροβόλησε και τραυμάτισε στην Αμμόχωστο τον πράκτορα της «Ιντέλιτζενς Σέρβις», Σίντνεϊ Τέιλορ. Συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε θάνατο.
Στις 10 Μαΐου 1956, ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου απαγχονίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας. Η γενναία στάση τους μπροστά στους δημίους τους και το γεγονός της θανάτωσής τους προκάλεσαν παγκόσμια αντίδραση και κατακραυγή. Την προηγούμενη μέρα (9 Μαΐου 1956) στην Αθήνα, 4 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις συγκρούσεις αστυνομικών και διαδηλωτών, που ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Προς τιμήν των δύο ηρώων, πολλοί δρόμοι στην Ελλάδα και την Κύπρο φέρουν το όνομά τους.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "10 Μαίου 1956, απαγχονισμός Καραολή και Δημητρίου"

ΟΜΗΡΟΥ... ΑΓΓΛΙΚΑ!

«Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού. Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος, έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι 'εξόδευσαν', για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την 'βαπτίσουν' με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη».

Παράδειγμα:

AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ= μετά. Ο Όμηρος λέει: ''θα σας διηγηθώ τι έγινε αυτάρ''.
AMEN = λατινικά: amen. Το γνωστό αμήν προέρχεται από το αρχαιότατο ή μήν = αληθώς, (Ιλιάδα Ομήρου β291-301), ημέν. Η εξέλιξη του ημέν είναι το σημερινό αμέ!
BANK = λατινικά pango από το παγιώ, πήγνυμι. Οι τράπεζες πήραν την ονομασία τους από τα πρώτα 'τραπέζια' (πάγκους) της αγοράς.
BAR = λατινικά: barra από το μάρα = εργαλείο σιδηρουργού.
BOSS = από το πόσσις = ο αφέντης του σπιτιού.
BRAVO = λατινικό, από το βραβείο.
BROTHER = λατινικά frater από το φράτωρ.
CARE = από το καρέζω.
COLONIE από το κολώνεια = αποικιακή πόλη.
DAY = Οι Κρητικοί έλεγαν την ημέρα 'δία'. Και: ευδιάθετος = είναι σε καλή μέρα.
DISASTER = από το δυσοίωνος + αστήρ
DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις ανταλλαγές. π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο, αλλά και το τελλάρo!
DOUBLE = από το διπλούς - διπλός.
EXIST = λατινικά ex+sisto από το έξ+ίστημι= εξέχω, προέχω.
EXIT = από το έξιτε = εξέλθετε
EYES = από το φάεα = μάτια.
FATHER = από το πάτερ (πατήρ).
FLOWER = λατινικά flos από το φλόος.
FRAPPER = από το φραγκικό hrappan που προέρχεται από το (F)ραπίζω = κτυπώ (F= δίγαμμα).
GLAMO UR = λατινικό gramo ur από το γραμμάριο. Οι μάγοι παρασκεύαζαν τις συνταγές τους με συστατικά μετρημένα σε γραμμάρια και επειδή η όλη διαδικασία ήταν γοητευτική και με κύρος, το gramo ur -glamou r , πήρε την σημερινή έννοια.
HEART, CORE = από το κέαρ = καρδιά.
HUMOR = από το χυμόρ = χυμός (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και στον Κρατύλο του Πλάτωνος, το τελικό 'ς' προφέρεται ως 'ρ'. Π.χ. σκληρότηρ αντί σκληρότης).
I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο.
ILLUSION = από το λίζει = παίζει.
ΙS = από το είς.
KARAT = εκ του κεράτιον, (μικρό κέρας για τη στάθμιση βάρους).
KISS ME = εκ του κύσον με = φίλησέ με (...είπε ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη).
LORD = εκ του λάρς. Οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης. Όπως: Λαέρτης - πατέρας του Οδυσσέα).
LOVE = λατινικό: love από το 'λάFω'. Το δίγαμμα (F) γίνεται 'αυ' και 'λάF ω ' σημαίνει ''θέλω πολύ''.
MARMELADE = λατινικά melimelum από το μελίμηλον = κυδώνι.
MATRIX = από το μήτρα.
MATURITY = λατινικά: maturus από το μαδαρός= υγρός.
MAXIMUM = λατινικά: maximum από το μέγιστος.
MAYONNAISE = από την πόλη Mayon, που πήρε το όνομά της από το Μάχων = ελληνικό όνομα και αδελφός του Αννίβα.
ME = από το με.
MEDICINE = λατινικά :medeor από το μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω επιδέξια. Και μέδω = φροντίζω, μεδέων = προστάτης.
MENACE = από το μήνις.
MENTOR = από το μέντωρ.
MINE = από το Μινώαι (= λιμάνια του Μίνωα, όπου γινόταν εμπόριο μεταλλευμάτων. «Κρητών λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ.Σικελ.Ε'84,2).
MINOR = λατινικά: minor από το μινύς = μικρός. Στα επίσημα γεύματα είχαν το μινύθες γραμμάτιον, ένα μικρό κείμενο στο οποίο αναγραφόταν τι περιελάμβανε το γεύμα. Παράγωγο το... menu!
MODEL = από το μήδος= σχέδιο (η ίδια ρίζα με τη μόδα (= moda ).
MOKE = από το μώκος = αυτός που χλευάζει.
MONEY = λατινικό: moneta από το μονία = μόνη επωνυμία της Θεάς Ήρας: Ηραμονία. Στο προαύλιο του ναού της Θεάς στη Ρώμη ήταν το νομισματοκοπείο και τα νομίσματα έφεραν την παράστασή της, (monetae).
MOTHER = από το μάτηρ, μήτηρ.
MOVE = από το ομηρικό αμείβου = κουνήσου!
MOW = από το αμάω = θερίζω.
NIGHT = από το νύχτα.
NO = λατινικό: non, ne εκ του εκ του νη: αρνητικό μόριο (''νέ τρώει, νέ πίνει''), ή ( νηπενθής = απενθής, νηνεμία = έλλειψη ανέμου.
PAUSE = από το παύση.
RESISTANCE = από το ρά + ίστημι.
RESTAURANT = από το ρά + ίσταμαι = έφαγα και στηλώθηκα.
RESTORATION = λατινικά restauro από το ρά+ίστημι, όπου το ρά δείχνει συνάρτηση, ακολουθία, π.χ. ρά-θυμος, και ίστημι = στήνομαι.
SERPENT = λατινικά serpo από το έρπω (ερπετό). H δασεία (') προφέρεται ως σ = σερπετό.
SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις.
SIMPLE = από το απλούς (η λέξη δασύνεται).
SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς.
SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω ( σπονδή).
TRANSFER από το τρύω (διαπερνώ) + φέρω. Transatlantic = διαπερνώ τον Ατλαντικό.
TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση.
YES = από το γέ = βεβαίως.
WATER = από το Ύδωρ (νερό), με το δ να μετατρέπεται σε τ.

Αναστασίας Γονέου , Πηγή:
http://durabond.ca/gdouridas/glossa2.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΜΗΡΟΥ... ΑΓΓΛΙΚΑ!"

Να ξαναθυμηθούμε πάλι. Να μην πάψουμε να θυμόμαστε.

 Ὰς επαγρυπνοὺμε για να μην επιτρὲψουμε ποτὲ πλὲον να μας ακυρὼσουν τις νὶκες.-Να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Να ξαναθυμηθούμε πάλι. Να μην πάψουμε να θυμόμαστε."

To δυστύχημα στην Ελβετική σήραγγα και η έκρηξη στο Μαρί

Το δυστύχημα στην σήραγγα της Ελβετίας (15 Μαρτίου 2012) είχε ως αποτέλεσμα 28 νεκρούς εκ των οποίων οι 22 ήσαν μικροί μαθητές. Άλλα 24 παιδιά τραυματίστηκαν. Στην έκρηξη στο Μαρί είχαμε 13 νεκρούς και 61 τραυματίες (11 Ιουλίου 2011).
Ας συγκρίνουμε λοιπόν τη συμπεριφορά των Ευρωπαϊκών αρχών που ΚΑΜΙΑ ευθύνη δεν είχαν στο πιο πάνω θλιβερό συμβάν με την ιταμή συμπεριφορά του θλιβερού Προέδρου μας Χριστόφια και των ανθρώπων του που ΕΙΧΕ ευθύνη για την παρολίγο ολική καταστροφή της Κύπρου,  για την οποία κατηγορείται στο πόρισμα Πολυβίου.
Στο Βέλγιο από όπου κατάγονται 16 από τα 22 παιδάκια, κηρύχθηκε ημέρα πένθους ενώ τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή κατά την ίδια μέρα σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την χώρα ΣΙΓΗΣΑΝ Ραδιοφωνικοί και Τηλεοπτικοί Σταθμοί ενώ ήχησαν οι Καμπάνες των εκκλησιών της χώρας.
Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή  που εδρεύει στο Βέλγιο, τηρήθηκε επίσης ενός λεπτού σιγή εις ένδειξη αλληλεγγύης στη χώρα που φιλοξενεί την Επιτροπή αυτή.
Στην Ολλανδία κυμάτιζαν μεσίστιες σημαίες καθώς 6 από τα 22 παιδάκια ήταν Ολλανδοί.
Ο Ελβετός πρόεδρος που ΔΕΝ έχει ευθύνη για το συμβάν που συνέβη στην Ελβετική σήραγγα εδήλωσεν ότι θα καταβάλει κάθε προσπάθεια για να στηρίξει τους τραυματίες και τους συγγενείς τους.
Στο Βέλγιο τα σχολεία των μικρών παιδιών (στο Χέρβελε Βελγίου) και Λόμελ Βορειοανατολικά) μετετράπηκαν σε τόπους προσκυνήματος. Λουλούδια, κεριά, ζωγραφιές και μπαλόνια έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος των τοίχων των σχολείων.  Αυτά γράφτηκαν στις εφημερίδες.
Αλλά είναι και το άλλο που δείχνει την διαφορά ποιότητας του (Ευρωπαίου) Βέλγου πρωθυπουργού με τον δικό μας τον θαυμαστή των Σύρων  (είπε γαρ ότι έχουμεν οι Κύπριοι πιο πολλές ομοιότητες με τον Σύρους από ότι με τους Έλληνες!).
Ο Βέλγος λοιπόν πρωθυπουργός Έλιον Ντι Ρούπο μιλώντας στο Κοινοβούλιο Βελγίου, είπε :
«Ζούμε μια Εθνική Τραγωδία. Ο πόνος μας είναι απερίγραπτος.  Η χώρα μας θρηνεί τα παιδιά της».
Συγκρίνετε τον δικό μας πρόεδρο με τον Βέλγο πρωθυπουργό που ΟΥΔΕΜΙΑΝ ευθύνη φέρει για το δυστύχημα ενώ ο δικός μας φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη αν όχι όλη για την έκρηξη στο Μαρί και που του καταλογίζεται στο πόρισμα Πολυβίου.  13 νεκροί, 61 τραυματίες, εκατομμύρια ζημιές, καταστροφή του ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού Βασιλικού, ταλαιπωρία λόγω διακοπών στον ηλεκτρισμό, φόρος  απεχθής για να καλύψουμε τις συνέπειες του ολετήρα Χριστόφια και από πάνω χυδαία, ιταμή συμπεριφορά προκλητική και ανυπόφορη τόσο του ιδίου όσο και των συνεργατών του. Περιφρόνηση  ακόμα και στη Βουλή που τον κάλεσε να παραιτηθεί πάραυτα.
Ύστερα από αυτό «δεν έχουμε υπόθεση», κατά το κοινώς λεγόμενο. Και αυτός ο Πρόεδρος θα αναλάβει τα ηνία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σε δύο μήνες. Ρεζίλι θα μας κάνει.  Αμφιβάλλει κανείς;  Ορίστε που και την τελετή ανάληψης της Προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τα κανόνισε  να γίνει στην «Κυρίαρχη» Αγγλική Βάση Ακρωτηρίου. Αν το σκεπτικό ήταν ότι ΚΑΙ το Ακρωτήρι είναι έδαφος  της Δημοκρατίας θα είχε την κατανόηση του λαού. ΔΕΝ είναι έτσι όμως. Απλώς είναι ένδειξη της δουλοφροσύνης του προς τους πρώην φονιάδες των λαών Ιμπεριαλιστές και τώρα μεγάλα αφεντικά (με το γάντι βεβαίως!).
Α. Γ. Κουφτερός
Θεολόγος
μέλος Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης
(ΚΕΑ) Κύπρου
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "To δυστύχημα στην Ελβετική σήραγγα και η έκρηξη στο Μαρί"

ΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ

Πόντιοι ακρίτες του Ελληνισμού

.

.
.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΓΕΝΗ

Η υπόθεση των τραγουδιών αυτών είναι η εξής: Ο Ακρίτας ή σε άλλες παραλλαγές ο Γιάννες ο Μονόγιαννες πρόκειται να πεθάνει, μεσολαβεί όμως ο προστάτης των Ακριτών Αϊ Γιώργης, πηγαίνει και παρακαλεί το Θεό και κατορθώνει να πετύχει ματαίωση του θανάτου, αρκεί κάποιος άλλος δικός του, πατέρας, μητέρα, σύζυγος, να δεχθεί να του παραχωρήσει οικιοθελώς τα μισά από όσα χρόνια του υπολείπονται να ζήσει ακόμη. Ο Ακρίτας ζητάει τα μισά χρόνια από τον πατέρα του, εκείνος όμως αρνείται, τα ζητάει έπειτα από την μητέρα η οποία επίσης αρνείται, τέλος τα ζητάει από την καλή του και τότε εκείνη αμέσως και με εκπληκτική προθυμία δίνει όχι μόνο τα μισά αλλά, σε μερικές παραλλαγές, και ολόκληρα τα χρόνια που της απομένουν.
Η υπόθεση εξ’ άλλου του αρχαίου μύθου έχει ως εξής: Ο Ασκληπιός, γιος του Απόλλωνος, θνητός όμως ο ίδιος, προχωρεί στο έπακρο σημείο τόλμης και αρχαίας ‘’ύβρεως’’, διότι δεν θεραπεύει μόνον αρρώστους αλλά αρχίζει να ανασταίνει και νεκρούς, παρεμβαίνοντας έτσι σε έργα θεών και όχι μόνο ανθρώπων. Οργισμένος ο Ζευς κατακεραυνώνει τον υβριστή. Ο πατέρας του ο Απόλλων, μη μπορώντας όμως να εκδικηθεί τον Δια, που έριξε τον κεραυνό, νομίζει ότι παίρνει έμμεση εκδίκηση για τον φόνο του γιου του φονεύοντας τους Κύκλωπες, που είχαν κατασκευάσει τον κεραυνό. Ο Ζευς τιμωρεί γι’ αυτό τον Απόλλωνα με το να τον υποχρεώσει σε ενός έτους καταναγκαστικά έργα, με τα οποία θα εξαγνισθεί για τον άδικο φόνο. Ως άγνωστος δούλος οφείλει τώρα ο θεός να υπηρετήσει τον Άδμητο, βασιλιά στις Θεσσαλικές Φέρες, φυλάγοντας τα κοπάδια του.
Ευχαριστημένος ο Απόλλωνας από την συμπεριφορά του προσωρινού του κυρίου και μαθαίνοντας από τις Μοίρες ότι ο Άδμητος πρόκειται πολύ γρήγορα να πεθάνει, τις μέθυσε με γλυκό κρασί και τις κατάφερε να δεχθούν στη θέση του Άδμητου οποιονδήποτε δικό του, που θα δεχόταν να πεθάνει αντί εκείνου. Αφού επληροφορήθει τούτο ο Άδμητος και μόλις έφτασε ο καιρός για να συμβεί το μοιραίο, πηγαίνει να βρει τον αντικαταστάτη. Με τη σειρά του τότε παρακαλεί πατέρα, μητέρα, γυναίκα. Οι δυο πρώτοι αρνούνται, η σύζυγος όμως η Άλκηστη δέχεται με προθυμία και οδηγείται στον τάφο. Ακριβώς τότε περνούσε από εκεί ο Ηρακλής, πηγαίνοντας να πάρει της φοράδες του Διομήδη. Ο Άδμητος τον φιλοξενεί, κρύβοντας την πραγματική αλήθεια του πένθους. Ο Ηρακλής όμως μαθαίνει τα γεγονότα και πηγαίνοντας στον τάφο της Άλκηστης στήνει καρτέρι στον πανίσχυρο Θάνατο, που από ώρα σε ώρα θα ερχόταν να πάρει την ψυχή της ηρωΐδας. Ηρακλής και Θάνατος παλεύουν με πείσμα, και το αποτέλεσμα να νικήσει ο Ηρακλής και να κερδίσει την ζωή της Άλκηστης.
Η καλύτερη σωζόμενη αρχαία διήγηση προέρχεται από τον Ευριπίδη, στο ομώνυμο έργο του ‘’Άλκηστις’’ που εδιδάχθη το 438 π.Χ.
.
.
Πηγή: Αρχείον Πόντου, τόμος 17ος, έτος 1952.
ΠΗΓΗ
.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ"