Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Χαρείτε την Ελληνική γλώσσα.


Χαρείτε τη συνέχεια της γλώσσας μας.---

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα». Γιώργος Σεφέρης----



Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα; Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη;----

Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρομε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.

Για του λόγου το αληθές θα αναφέρομε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.



Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.

Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.

Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.

Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.

Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.

Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.

Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.

Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.

Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη που έχει παραμείνει είναι επιδόρπιο.

Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη, όμως και τα λέπια από την ίδια λέξη προέρχονται (ένδυμα των ψαριών), ενώ Πηνελόπη σημαίνει την υφάντρα, αυτή που χρησιμοποιώντας πηνίο (σαίτα) κατασκευάζει ύφασμα.

Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.

’ρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο αλλά και το άροτρο.

Τον θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.

Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία, ενώ η συγγενική της επίσης Ομηρική νόστιμος έχει επίσης διατηρηθεί αυτούσια σαν η επιθυμία επανάληψης/επιστροφής σε γευστική εμπειρία.

’λγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.

Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.

Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι - ρύπανση.

Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.

Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.

Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες.

’γχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.

Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο.

Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».

Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.

Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Ομήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε - η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η αρχική μορφή της λέξεως.

Από τη λέξη χειρ έχομε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.

Από το ύδωρ έχομε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.

Από τη λέξη ναυς έχομε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι:

Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές.

Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.

Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις. (Αντίθετα, δημιουργήθηκε μεγάλος αριθμός από σύνθετες λέξεις, τα συστατικά των οποίων συνιστούν πρωτότυπες ή παράγωγες λέξεις της αρχαίας ελληνικής).

Η γνώση της ετυμολογίας και των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που, σημειωτέον, δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε χιλιετίες πριν από αυτόν.

Είναι ακόμα χαρακτηριστικό ότι σε πολλές τοπικές ελληνικές διαλέκτους (Κρήτης, Πόντου κλπ) έχουν διατηρηθεί αυτοτελείς ομηρικές λέξεις.

Εάν κάποιος που δεν έχει διδαχθεί την Αρχαία Ελληνική διαβάσει το Ομηρικό κείμενο θα διαπιστώσει με έκπληξη ότι παρ'όλον ότι μπορεί να μην καταλαβαίνει την σημασία αυτών που διαβάζει, εν τούτοις δεν θα έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η γλώσσα που έχει μπροστά του είναι Ελληνική !!!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Χαρείτε την Ελληνική γλώσσα."

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΤΤΑΚΟΣ - Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ.


ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ.-- ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ  ΠΑΤΤΑΚΟΣ - Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ !!!! ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΤΤΑΚΟΣ - Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ."

Διαχωρισμός κοιτασμάτων στην ελληνική ΑΟΖ


Του Νίκου Λυγερού

Ένα από τα βασικά στοιχεία στην έρευνα κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ελληνική ΑΟΖ θα είναι ο διαχωρισμός πετρελαίου και φυσικού αερίου. Αυτό οφείλεται αρχικά στη διαφορά αερίου και υγρού, αλλά έχει βέβαια και επιπτώσεις οικονομικές αφού υπάρχει διαφορά κοστολόγησης μεταξύ των δύο. Αυτός ο διαχωρισμός είναι λοιπόν απαραίτητος και στις εκτιμήσεις μας για τα οικονομικά μεγέθη, πριν αρχίσουν οι γεωτρήσεις. Με τα σεισμικά γεγονότα είναι δυνατόν να επιτευχθεί ο διαχωρισμός λόγω της ταχύτητας του σήματος εκπομπής και της ανακάλυψης του που λαμβάνουν τα υδρόφωνα. Το κυρίαρχο θέμα σε αυτήν την έρευνα είναι ότι η ταχύτητα του ήχου εξαρτάται από το υπόβαθρο. Σε γενικές γραμμές όσο πιο σκληρό είναι το υπόβαθρο, τόσο πιο μεγάλη είναι η ταχύτητα. Αυτή η ιδιότητα διαχωρίζει χαρακτηριστικά τα στερεά, τα υγρά και τα αέρια. Πιο συγκεκριμένα, η ταχύτητα εξαρτάται από το μέτρο του Young και το συντελεστή του Poisson, όταν το υπόβαθρο είναι στερεό. Σ’ ένα υγρό, η ταχύτητα εξαρτάται από την πυκνότητα του και τον συντελεστή αδιαβατικής συμπίεσης. Όσον αφορά τα αέρια, έχουν την ιδανική περίπτωση του τέλειου και του αερίου του van der Waals. Συνοπτικά έχουμε τις εξής μετρήσεις της ταχύτητας του ήχου: αέρα (340 m/s), νερό (1.480 m/s), τιτάνιο (4.950m/s), γρανίτη (6.200 m/s). Έτσι οι τεράστιες διαφορές επιτρέπουν τον εντοπισμό αλλαγών. Όταν έχουμε ένα κοίτασμα που έχει στο πάνω του μέρος φυσικό αέριο, τότε καταγράφεται μια κάθετη πτώση της ταχύτητας του ήχου στην συγκέντρωσή του (έτσι βλέπουμε το φωτεινό σημείο, Bright Spot). Ενώ εκεί όπου υπάρχει η επιφάνεια διαχωρισμού μεταξύ αερίου και υγρού, έχουμε την επιφάνεια της υψηλότερης ταχύτητας (έτσι βλέπουμε το επίπεδο σημείο Flat Spot). Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η ταχύτητα του ήχου στο νερό ή στο πετρέλαιο είναι της ίδιας τάξης και για αυτό το λόγο δεν εντοπίζονται με αυτόν τον τρόπο. Έτσι με τα φωτεινά και το επίπεδα σημεία, έχουμε άμεσες ενδείξεις ύπαρξης φυσικού αερίου και θα πρέπει να το εκμεταλλευτούμε εντατικά στις περιοχές της Νότιας Κρήτης και στη Λεκάνη Ηροδότου. Το θεωρητικό πλαίσιο υπάρχει και έχουμε σημαντικές ενδείξεις και στις δύο περιοχές. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε χρήση των σεισμικών ερευνών που υπάρχουν, αμέσως μετά τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ και να τις ενισχύσουμε σε μερικές περιοχές με έρευνες 3D. Η στρατηγική και η μεθοδολογία είναι έτοιμες για την Ελλάδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διαχωρισμός κοιτασμάτων στην ελληνική ΑΟΖ"

Τεχνικά δεδομένα της κυπριακής ΑΟΖ


Του Νίκου Λυγερού

Για να μπορέσουμε ν’ αναπτύξουμε μια τεχνική στρατηγική για την Ελλάδα, αφού θεσπίσουμε την ΑΟΖ, είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τα τεχνικά δεδομένα της κυπριακής ΑΟΖ. Με αυτόν τον τρόπο ακολουθούμε μια ορθολογική μεθοδολογία που δεν έχει να κάνει με πολιτικές απόψεις γεμάτες φοβίες, αλλά με επιστημονικές γνώσεις. Αρχικά πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι εκτιμήσεις για τη Λεκάνη Λεβαντίνη είναι για το πετρέλαιο 1,68 bbl και για το φυσικό αέριο 122 ΤCF. Για να έχουμε ένα πλαίσιο σύγκρισης, αρκεί να ξέρουμε ότι οι εκτιμήσεις για τη Λεκάνη του Δέλτα του Νείλου είναι για το πετρέλαιο 1,76 bbl και για το φυσικό αέριο 223 TCF. Η πρώτη Λεκάνη αφορά άμεσα την Κυπριακή ΑΟΖ και η δεύτερη μόνο έμμεσα. Η Κύπρος θέσπισε την ΑΟΖ της το 2004 κι έκανε συμφωνίες με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ το 2003, 2007 και το 2010. Όσον αφορά στις σεισμικές έρευνες το 2006 πήρε δεδομένα 6.770 kms (2D) για όλα τα 13 οικόπεδα, το 2007, 659 τετραγωνικά χιλιόμετρα (3D) στο οικόπεδο 3, το 2008, 12.200 kms (2D) για όλα τα 13 οικόπεδα, δημιουργώντας ένα πλέγμα που ενισχύει εκείνο του 2006 με έμφαση στα οικόπεδα 1,2,3,7,8,9,11,12,13. To 2009, ανέλυσε 469 τετραγωνικά χιλιόμετρα (3D) στην περιοχή του κοιτάσματος Αφροδίτη. Το 2011, πήρε δεδομένα 4.000 kms (2D) αποκλειστικά στο οικόπεδο 12. Έτσι με αυτόν τον τρόπο, η εταιρεία Noble ανακάλυψε στα τέλη του 2011, το κοίτασμα Αφροδίτη με 7TCF, σε βάθος θαλάσσιο 1.688 m και συνολικό βάθος 5.860 m. Η συνέπεια είναι απλή και χαρακτηριστική. Στο δεύτερο γύρο αδειοδότησης, που άρχισε στις 11 Φεβρουαρίου 2012 και έληξε στις 11 Μαΐου 2012, βρέθηκαν 15 Εταιρείες και Κοινοπραξίες υποψήφιες στα 9 οικόπεδα από τα 12. Και αυτές οι εταιρείες ανήκουν στις εξής χώρες: Αμερική, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ινδονησία, Ισραήλ, Ιταλία, Μαλαισία, Νορβηγία, Ρωσία κλπ. Αντιλαμβανόμαστε πόσο αυτά τα τεχνικά δεδομένα ενισχύουν τη γεωπολιτική θέση της Κύπρου όχι μόνο στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν δουλεύεις πραγματικά για την πατρίδα σου, όπως το έκανε ο Σόλωνας Κασσίνης, ακόμα κι αν σε βρίζουν οι περισσότεροι, διότι δεν πιστεύουν σε τίποτα κι επηρεάζονται από τους ραγιάδες, στο τέλος της υπόθεσης δικαιώνεσαι και ξέρει μετά η πατρίδα σου την αξία του έργου σου. Με αυτό το έργο θέλουμε να προχωρήσουμε στην Ελλάδα, για να αλλάξουμε τα δεδομένα και για να αποδείξουμε ότι δεν είναι δεδομένα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τεχνικά δεδομένα της κυπριακής ΑΟΖ"

Η κρίση στον Πολιτισμό είναι ορατή.

Είμαι εξαιρετικά εξοικειωμένος με την κρίση.----
Τη βιώνω τα τελευταία 40 χρόνια με αιχμή και άξονα την κακή διαχείριση του Πολιτισμού, της Παιδείας και την απουσία υποδομής όσον αφορά στην Τέχνη. Έτσι, αισθάνομαι σχετικά εκπαιδευμένος. ----
Τώρα, αν το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο χτίζει την ταφόπλακα του Πολιτισμού και της Διανόησης, ως συνέχεια μιας διεθνούς πολιτιστικής αποσύνθεσης και αντικατάστασής της με την ελαφρότητα και το life style ή αναζητηθούν άλλες διέξοδοι, δεν το γνωρίζω. ---Δεν παύω, όμως, να ελπίζω.

Αν και η κρίση στον Πολιτισμό είναι ορατή, στις Εικαστικές Τέχνες διακρίνω έντονη δημιουργία, έναν πρωτοφανή «κύκλο εργασιών» που αποδεικνύει πως ο τομέας ανήκει στους πιο παραγωγικούς της χώρας, οπότε δεν συνδέω την ύπαρξη χρόνιας κρίσης με τη δημιουργία και την παραγωγικότητα. Ίσως πρόκειται για καλλιτεχνική διαστροφή να παραμένουμε δημιουργικοί εν μέσω και ανεξαρτήτως κρίσης.
Δημιουργικότητα υπάρχει, η διακίνησή της, όμως, μοιάζει να πάσχει έως ανεπανόρθωτα.
Προσπαθώ να κατανοήσω:
Στο βαθύ πηγάδι αρχίσαμε να μπαίνουμε στα τέλη του ‘80, δηλαδή τα χρόνια της μεγίστης ευδαιμονίας, της υπέρ-κατανάλωσης και μιας εποχής που το χρήμα έρεε. Λίγο πριν απομακρυνθούμε του ταμείου, μας λένε Λάθος. Ευτυχώς ξυπνήσαμε με καλή παρέα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία… Χώρες με μεγάλη παράδοση στον Πολιτισμό και ιδιαίτερα τον εικαστικό, κι αυτό είναι μια παρηγοριά, σκεφτείτε να είμαστε εντελώς μόνοι!
Για να αρχίσω να ελπίζω, όμως, μέσα στην καταστροφή πρέπει κάποιος να ανάψει τα φώτα ώστε να πάψω να συμπεριφέρομαι σαν τυφλός. Αλλά οι εκάστοτε πολιτικοί διατηρούν εχθρικούς δεσμούς με ό,τι σημαίνει υποδομή και αύριο. Παρά ταύτα θέλω να πιστεύω πως αυτό το Λάθος, στο βαθμό που μας αντιστοιχεί ως κοινωνία και πολίτες, μπορεί να γίνει μοχλός σε ένα νέο τρόπο ανάπτυξης.
Αλλά,
η σταθερή θα έλεγα, μόνιμη απουσία και αδιαφορία του πολιτικού κόσμου σε θέματα υποδομής, έχει δημιουργήσει προ πολλού κρίση αξιών.
Το 1976 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφασίζει την ίδρυση Μουσείου Ακρόπολης, γίνονται δύο αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί το 1976 και το 1979, άκαρποι. Δέκα χρόνια μετά, το 1989, η Μελίνα Μερκούρη κίνησε νέο διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, άκαρπος. Το 2000 νέα πρόσκληση διαγωνισμού, σύμφωνου αυτή τη φορά με τις Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος και τελεσφόρησε.
Πότε; Τριάντα χρόνια Μετά. Σε ποιο κομμάτι του Πολιτισμού; Σ’ εκείνο που προβάλλει και χρησιμοποιεί ο ελληνικός τουρισμός ως προσκλητήριο στη χώρα μας: Την Ακρόπολη και τα περί αυτήν. Οπότε μοιάζει αστείο να μιλήσουμε για το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, αίτημα του ‘65, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2000 και ακόμη βρίσκεται χωρίς δικό του κτίριο.
Να μια μεγάλη διαφορά με τους συνάδελφους μας Ευρωπαίους. Εκείνοι διαθέτουν γερές υποδομές κι έχουν προ πολλού ρυθμίσει τα της όποιας κληρονομιάς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η κρίση στον Πολιτισμό είναι ορατή."

Το στρατηγικό παράδειγμα της κυπριακής ΑΟΖ


Του Νίκου Λυγερού

Το στρατηγικό παράδειγμα της κυπριακής ΑΟΖ είναι απλό ως νοητικό σχήμα, αλλά όχι απλοϊκό. Η Κύπρος είναι νησί και αποτελεί ένα απομονωμένο ενεργειακό σύστημα, αν δεν αξιοποιήσει την ΑΟΖ της. Επιπλέον έχει μεγάλη ενεργειακή εξάρτηση και κατά συνέπεια μεγάλο κόστος εισαγωγής. Οι αναλύσεις λοιπόν είναι ξεκάθαρες: η ενέργεια είναι απαραίτητη για το νησί και το κόστος της εισαγόμενης ενέργειας αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη του νησιού. Αυτά τα δεδομένα ανέλυσε πολύ προσεκτικά ο Σόλωνας Κασσίνης και κατάφερε να τα μετατρέψει πριν μερικά χρόνια σε επιχειρήματα για την προώθηση της εκμετάλλευσης της κυπριακής ΑΟΖ. Με άλλα λόγια, ανέδειξε το γεγονός ότι οι έρευνες για εξορύξεις στην ΑΟΖ ήταν ένας μονόδρομος για τη μελλοντική ανάπτυξη της Κύπρου. Μπορεί πολλοί να τον χλεύαζαν τότε για όσα έλεγε, αλλά η ιστορία απέδειξε μετά από μερικά χρόνια μόνο το στρατηγικό βάθος της σκέψης τους. Πρέπει επίσης να συνδυάσουμε αυτόν τον προβληματισμό με τα παλαιότερα στρατηγικά δεδομένα που αφορούσαν στο νησί, όπως είναι η θέση του νησιού στην Ανατολική Μεσόγειο, το μεγαλύτερο νησί της περιοχής, το σταυροδρόμι ως ενεργειακός κόμβος και βέβαια την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συνολική εξέταση αυτών των δεδομένων δείχνει πόσο ορθολογικές ήταν οι συμφωνίες με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ. Το ίδιο ισχύει και για τους γύρους αδειοδότησης. Και βέβαια όλα αυτά άρχισαν πρακτικά με τη θέσπιση της κυπριακής ΑΟΖ. Αν αξιολογήσουμε την όλη προσπάθεια αντιλαμβανόμαστε ότι αποτελεί μια τριπλή οικονομία. Πιο συγκεκριμένα, η Κύπρος μειώνει την εξάρτησή της, άρα έχει ρευστότητα για να κάνει στρατηγικές επενδύσεις για φυσικό αέριο, βγάζει το δικό της φυσικό αέριο και παράγει θέσεις εργασίας για τον ίδιο της το λαό κι όλα αυτά σε ένα πλαίσιο ευρωπαϊκό. Με αυτόν τον τρόπο θωρακίζει και τα εθνικά της δικαιώματα. Αν σκεφτούμε ότι όλη αυτή η στρατηγική αναπτύσσεται ενώ η Κύπρος έχει κατεχόμενα, πρόσφυγες, εγκλωβισμένους και αγνοούμενους, τότε γίνεται απόλυτα κατανοητό ότι το όλο εγχείρημα αποτελεί μια εθνική υπέρβαση που δικαιώνει ο χρόνος. Σε καμιά περίπτωση η Κύπρος δεν αδίκησε κανέναν και δεν καταπάτησε ανθρώπινα δικαιώματα για το λόγο αυτό θεωρούμε ότι η στρατηγική της στον τομέα είναι παραδειγματική για την Ελλάδα. Η θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ υποστηρίζει την όλη της προσπάθεια και ανοίγει το δρόμο και για την πατρίδα μας. Και αυτό γίνεται πάλι σε ένα πλαίσιο καθαρά ευρωπαϊκό. Διότι σε κάθε περίπτωση οι δύο αυτές ΑΟΖ ανήκουν de facto και de jure στην μεγάλη ευρωπαϊκή ΑΟΖ, η οποία είναι η μεγαλύτερη ΑΟΖ του κόσμου. Αυτό λοιπόν είναι το πεδίο δράσης μας, αρκεί να το υλοποιήσουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το στρατηγικό παράδειγμα της κυπριακής ΑΟΖ"

Όλα τα δάνεια της Ελλάδας απο το 1821.


ΤΙ ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΩΣ ΤΟ 2011 – Όλα τα δάνεια της Ελλάδας.---


 Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571 δις ευρώ, αξίζει να διαβάσετε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια!--


Μια έρευνα – απάντηση στους παραχαράκτες της ιστορίας, όπως η «Bild» και το «Focus», που αποδεικνύει ότι οι δανειστές μας κάθε άλλο παρά χαμένοι είναι!



- Είναι η Ελλάδα το απείθαρχο και ατίθασο παιδί της Ευρώπης και ένα από τα πλέον ατίθασα παγκοσμίως;



- Μας αξίζει που το «Focus» χρησιμοποιεί τα αγάλματα των προγόνων μας για να μας κάνει άσεμνες χειρονομίες με το δάχτυλο;





- Είμαστε τεμπέληδες και κατά το κοινώς λεγόμενο «μπαταξήδες» που δεν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στους δανειστές μας;



- Είμαστε ένας λαός καλοπερασάκηδων που αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τις συμβατικές υποχρεώσεις μας έναντι των… «συμμάχων» μας;



Ερωτήματα που μπορεί να απαντηθούν μόνο αν ανατρέξουμε στο παρελθόν και μάλιστα εκ της Εθνικής παλιγγενεσίας με την Επανάσταση του 1821.



Ψάξαμε λοιπόν βιβλιογραφία, στοιχεία στο διαδίκτυο και κατορθώσαμε και ανακαλύψαμε όλα τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από τότε μέχρι σήμερα!



Στις παρακάτω γραμμές θα βρείτε απίστευτες πληροφορίες οι οποίες θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας στα ερωτήματα που θέτουν τα «πειθήνια όργανα» των διεθνών τοκογλύφων όπως το «Focus» και η «Bild», που δεν έχουν σταματήσει δευτερόλεπτο να «χτυπούν» την Ελλάδα!



Πρόκειται για δάνεια, που στο σύνολό τους είναι αποικιοκρατικά, με εξοντωτικούς όρους, τα οποία τα αποπληρώσαμε μέχρι τελευταίας… δεκάρας!



Η Ελληνική Επανάσταση είχε λάβει δάνεια ακόμη και για καριοφίλια που δεν παραλάβαμε ποτέ πριν το 1821, γεγονός που έμελλε να σηματοδοτήσει τι θα επακολουθήσει αργότερα. Έτσι η ιστορία του Δημοσίου χρέους της χώρας μας χωρίζεται σε πολλές περιόδους τις οποίες και τις κατηγοριοποιούμε



Πρώτη περίοδος 1824 με 1897



Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε ΔΕΚΑ (10) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκ. γαλλικά Φράγκα.



Το πόσο «καλά παιδιά» ήμασταν καθώς και πόσο τοκογλύφοι υπήρξαν οι… πρόγονοι του Ντομινίκ Στρος-Καν (δεν ξέρω αν τότε είχαν καμαριέρες) φαίνεται από το γεγονός, ότι ενώ η αναγραφόμενη αξία των ΔΕΚΑ αυτών δανείων, ήταν 770 εκ. γαλλικά Φράγκα, εντούτοις στο χέρι πήραμε μόνο… 464 εκ.!

Τα υπόλοιπα δεν μας δόθηκαν ποτέ μιας κα αποτέλεσαν… έξοδα φακέλων των Τραπεζών, καθώς και ό,τι άλλο μπορεί να χρεώσει ένας γνήσιος τοκογλύφος!



Από ποιους τα πήραμε όμως;



• Δύο δάνεια από την Αγγλία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 1824 και το 1825, συνολικά 2,8 εκ. λίρες στερλίνες.



• Ένα, 60 εκ. γ.φ. με την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, το 1832.



• Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκ. γ.φ.



•Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκ. γ.φ. και τέλος



•Ένα επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9.7 εκ. γ.φ.



Την εποχή αυτή μεγάλη δύναμη είχε ο Στρατός.



Οι πελατειακές σχέσεις όμως καθώς και η διαχείρισή τους ήταν ακριβώς η ίδια με την σημερινή.

Έτσι, η χώρα μας που διέθετε 20.000 τακτικό στρατό, έπαιρνε όλα αυτά τα δάνεια για να συντηρεί τους αξιωματικούς και να τους μισθοδοτεί!

Φτάσαμε έτσι να έχουμε… 12.000 Αξιωματικούς. Δηλαδή, 1,4 αξιωματικοί για κάθε 2 φανταράκια!

Το θέμα ήταν λοιπόν ποιος διέταξε ποιον μιας όλοι καταλάβατε τι σκοπό είχαν τα δάνεια μας.

Δάνεια που μας έδιναν με φειδώ οι μεγάλες δυνάμεις γιατί προσέβλεπαν στον πλούτο της χώρα μας μετά την απελευθέρωσή της και μας υποχρέωναν να στρατικοποιήσουμε την Ελλάδα για να αντέξει ως νεοσύστατο κράτος (δεν ξέρω αν σας φέρνει στο μυαλό κάτι από το σύγχρονο 7 προς 10 καθώς και την κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία)!



Οι περισσότεροι καπετάνιοι τότε, εμφάνιζαν περισσότερους άνδρες για να επωφελούνται τους επιπλέον μισθούς.



Έτσι ενώ ένας Στρατηγός έπαιρνε μισθούς για 12.000 άνδρες στην ουσία πλήρωνε μόνο 3.000 μιας και είχε μόνο τόσους!



Η πρώτη πτώχευση ήταν θέμα χρόνου και ήρθε μόλις το 1825.



Το 1826 ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Α. Ζαΐμης και στο ταμείο του κράτους βρήκε μόνο… 16 γρόσια! Δηλαδή ούτε καν μια λίρα!



Τότε λοιπόν η Ελλάς ονομάστηκε για πρώτη φορά Ψωροκώσταινα



Περίοδος του Όθωνα



Όταν έγινε Βασιλιάς ο Όθωνας, πήρε κι αυτός ένα… δανειάκι και μάλιστα με την εγγύηση των τριών μεγάλων Δυνάμεων (όπως βλέπετε υπήρχε και τότε μια… Τρόικα)!



Η κάθε μια εγγυήτρια δύναμη… εγγυήθηκε για το 1/3 του δανείου με μια διαφορά! Η τρίτη δόση η οποία ήταν 20 εκ. γαλλικά φράγκα δεν καταβλήθηκε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ στη χώρα μας.



Πάντως όσα πήρε ο Όθωνας, δηλαδή οι δύο προηγούμενες δόσεις, σύνολο 20. εκ γαλλ. Φράγκα, οι Έλληνες δεν τα είδαν στις τσέπες τους μιας και το 57% κατακρατήθηκε από την δανειοδότρια τράπεζα στο εξωτερικό, ενώ το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία κυρίως σε έξοδα του… Βαυαρικού στρατού (πάλι οι Γερμανοί δηλαδή στη μέση)!



Τελικά η καθαρή εισροή, από το δάνειο, για την Ελλάδα ήταν μόλις 14,2%.

Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο.



Με αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στο 1843 οπότε είχαμε και τη δεύτερη χρεοκοπία της Ελλάδος.



Η Τρικουπική περίοδος



Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός. Ήταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος.



Ήταν ο άνθρωπος που από τη δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κλπ.). Ήταν ο υπερεργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει.



Από την άλλη πλευρά ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού.



Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκ. γαλλικά φράγκα.



Και όπως ήταν φυσικό, ο υπερδανεισμός με τοκογλυφικούς όρους, έφερε και πάλι το 1893 την τρίτη χρεοκοπία στην χώρα μας.



Έτσι μέχρι το 1897, ο συνολικός δανεισμός μας έφθασε όπως είπαμε στα 770 εκ. γ.φ., από τα οποία “στο χέρι πήραμε” 389 εκ. γ.φ. δηλαδή μόλις το 50,5%. Με την συνηθισμένη τακτική δηλαδή, υπογράψαμε στους τοκογλύφους «γραμμάτια» και στο χέρι πήραμε μόλις τα μισά. Και φυσικά τα τοκοχρεολύσια… έτρεχαν!



Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα πληρώσανε τελικά τα τρισέγγονα του Τρικούπη εις το ακέραιο και δέκα φορές πάνω!



Έτσι το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον  Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (κάτι θα σας θυμίζει ο όρος αυτός ε;) και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκ. φ. (κάτι σαν τα 110 δις που πήρε ο Γιώργος δηλαδή).



Απ’ αυτό το 62% καταβλήθηκε ως… αποζημίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κυρίως για την παραχώρηση της Θεσσαλίας και τον πόλεμο του 1897.



Το 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης.

Πάντως φανήκαμε αρκετά… «κύριοι» αφού πληρώσαμε αποζημίωση σε αυτούς που παράνομα μας κατείχαν.



Ακολουθεί μια δεύτερη περίοδος από το 1900 ως το 1945



Ως το 1914 υπάρχει μια περίοδος στην οποία αναπτύσσεται ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα και υποχωρεί ο κρατικός.



Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς.



Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. φ.



Τα δύο πρώτα (76 εκ. φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. φ. το 1914.



Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν:



- Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων (από τότε ήταν της μόδας να πληρώνει η Ελλάδα χρεολύσια προηγούμενων δανείων με… νέα δάνεια).



- Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και



- Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.



Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι την περίοδο αυτή υπογράψαμε νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά.



Από το 1915 ως το 1923 η Ελλάδα του Διχασμού βρίσκεται εν μέσω του Αʼ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή και να βρεθεί με τους πρόσφυγες απ’ αυτήν. Εδώ αρχίζουν και τα πραγματικά… δανειακά (πλην όμως τοκογλυφικά) ευτράπελα!



Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.) ενώ σε έξαρση βρίσκεται και ο εσωτερικός δανεισμός.



Ενώ η χώρα στην ουσία δεν μπορούσε να δανειστεί, και ουδείς γνώριζε το παραμικρό στο Κοινοβούλιο, ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλούν για δύο μυστικά δάνεια και μάλιστα μεγάλα!



Ένα το 1915 και ένα το 1916, ισόποσα από 40 εκ. μάρκα έκαστο.



Τα 80 εκ μάρκα αυτά δεν είχαν εγγραφεί πουθενά! Η Κυβέρνηση Σκουλούδη τα κράτησε εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή και δεν τα ανέγραψε πουθενά λες και πρόκειται για δάνειο κάποιου… «μπακάλη της γειτονιάς»!



Η υπόθεση έφτασε το 1918 στο ανώτατο ειδικό δικαστήριο στο οποίο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκληφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας!



Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί σε κανένα συντεταγμένο κράτος παρά μόνο σε Αφρικανικές Δημοκρατίες όπου οι Φύλαρχοι είχαν το… γενικό κουμάντο!



Το πιο αισχρό δάνειο στον πλανήτη



Την περίοδο αυτή υπογράψαμε και λάβαμε το πιο αισχρό δάνειο που έχει πάρει ποτέ χώρα! Αισχρό όχι για το μέγεθός του, μιας και ήταν σχετικά μικρό αλλά επαίσχυντο για τον λόγο που το λάβαμε! Προσέξτε λοιπόν:



Το 1913 ο Ελληνικός Στρατός, αποτελούμενος από δυνάμεις της Β. Ελλάδος, έχυσε το αίμα του για να καταλάβει μια στρατηγικής σημασίας σιδηροδρομική γραμμή! Την γραμμή Θεσσαλονίκης – Κωνσταντινούπολης! Και το πέτυχε αυτό! Η γραμμή κατελήφθη από τον Ελληνικό Στρατό. Φαίνεται όμως ότι οι “Σύμμαχοι” είχαν άλλα σχέδια για μας!



Ενώ την καταλάβαμε εμείς, ξαφνικά οι Γάλλοι αποφάσισαν ότι… η γραμμή τους ανήκει, στα πλαίσια της “συμμαχικής μοιρασιάς”! Όμως ήταν κάτι που υπήρχε σε Ελληνικά εδάφη και δεν θα μπορούσαμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο! Έτσι μας εξανάγκασαν να την αγοράσουμε!



Κι επειδή ως συνήθως δεν είχαμε λεφτά, μας έδωσαν το δάνειο και μάλιστα σε δολάρια. Μας έδωσαν ένα Καναδικό (δηλαδή Γαλλικό) δάνειο 8.000.000 δολαρίων για να πληρώσουμε στους Γάλλους μια σιδηροδρομική γραμμή την οποία εμείς την είχαμε καταλάβει με τον στρατό μας !!!!



Είπε κανείς τίποτα;



Περίοδος Μεσοπολέμου 1924 με 1932



Με τη Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση.



Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας.



Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξίας της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές!



Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια.



Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά (9) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φρ.



Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία.



Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, τη σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά.



Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων.



Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 περισσότερα από όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. ερ. (σας θυμίζει κάτι άραγε αυτό; σας θυμίζω προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο: «το 1994 χρωστούσαμε 90 δις ευρώ πληρώσαμε 517 δις ως το 2010 και παρ’ όλα αυτά χρωστάμε άλλα 340 δις»)



Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.



Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση των παλαιών.



1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη



Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότηση της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946.



Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη 19 και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων.



Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση.



Το δημόσιο χρέος συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό ΔΧ το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός.



Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ.



Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρία εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ (28) εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολ.



Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς.



Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει! Καταλάβατε το μέγεθος της τοκογλυφίας;



Περίοδος Δικτατορίας 1967 με 1974



Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε. Αντίθετα ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει πολύ μικρή αύξηση.



Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δανειακού Χρέους εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δολ.



Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα.



Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσίων έργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες.



Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια. Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός. Στο νέο Δημόσιο Χρέος ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.



Περίοδος Μεταπολίτευσης 1975 με 1981 (Κυβέρνηση Καραμανλή)



Το προπολεμικό εξωτερικό Δημόσιο Χρέος, λόγω του διακανονισμού 1962-67 βαίνει συνεχώς μειούμενο. Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%.



Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων.



Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια. Τρία από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες. Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.



Περίοδος 1981 με 1989 (Κυβέρνηση Α. Παπανδρέου)



Ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά.



Οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση -ΔΕΚΟ από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000!



Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%.



Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.



Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δημόσιο Χρέος το οποίο είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της.



Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθη για την εξυπηρέτηση των δανείων! Φοβερά μεγάλο ποσοστό! Εκεί κάπου στο 1987 αρχίζει ο Γολγοθάς της Ελλάδος!



Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών.



Προφανώς μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει για την χώρα μας, έσοδο τακτικό αλλά και έξοδο υπέρβαρο.



Είμαστε σίγουροι ότι αν ψάξουμε σε μεγαλύτερο βάθος ιστορικά τα αρχεία της χώρας μας θα βρούμε και άλλα τέτοια πολλά!



Το θέμα όμως είναι, και φαίνεται σε όλη του ην μεγαλοπρέπεια, ότι η Ελλάδα όχι απλά ΔΕΝ αποτέλεσε το «κακομαθημένο παιδί» των συμμάχων και τον «μπαταχτσή» της κοινότητας, αλλά αποτέλεσε τον μεγάλο πελάτη των Δυτικών Τραπεζών και έναν από τους καλύτερους σε όλη την Δυτική Οικονομία!

Τόσο καλό που οι δυτικές τράπεζες δεν είχαν καμία όρεξη να σταματήσουν να δανείζουν γιατί επί 200 χρόνια πλήρωνε αδιαμαρτύρητα!!!



Η Ελλάδα αποτέλεσε ένα κλασικό παράδειγμα στο οποίο στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε η σημερινή Δυτική Οικονομία, όταν αποφάσισε να μεταβληθεί σε «χρεοκρατία» (debtocracy) και ειδικά από την εποχή που ο χρυσός αποτελούσε το αντίκρισμα του πλούτου μιας χώρας!



Όταν σταμάτησε αυτό και το χρήμα «γεννιόνταν» από το χρέος (Θεωρία «το χρέος γεννά χρήμα») η Ελλάδα αποτέλεσε έναν βασικό πυλώνα ανάπτυξης των προηγμένων Δυτικών κρατών όχι μόνο γιατί πλήρωνε τοκογλυφικά δάνεια αλλά κυρίως γιατί με τα δάνεια αυτά αγόραζε στρατιωτικό υλικό και προϊόντα των χωρών που της δάνειζαν!!!



Έτσι, απ’ ό,τι είδατε τα τελευταία 200 χρόνια,



- πληρώναμε δάνεια τα οποία δεν τα λάβαμε ποτέ,

-

- είτε πληρώναμε μέχρι και 200 φορές πάνω την αξία τους ,

-

- είτε πληρώναμε δάνεια για πράγματα που χύσαμε το αίμα μας για να τα αποκτήσουμε!



Φτάσαμε στο σημείο να αποπληρώνουμε δάνεια της πρώτης περιόδου της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, και οι κατ’ όνομα σύμμαχοί μας να κερδίζουν τεράστια ποσά από χρεολύσια κάθε χρόνο, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα!



Και ουδέποτε διαμαρτυρηθήκαμε ως λαός!



Τα πληρώναμε εργαζόμενοι άοκνα και αγόγγυστα! Πληρώνουμε ακόμη και τους αιμοσταγείς κλέφτες του γερμανικού Ράιχ που στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατέκλεψαν την περιουσία της χώρας μας, ρούφηξαν τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές και ρήμαξαν τον τόπο!

Κατοχικές δυνάμεις που κατάσφαξαν τον Ελληνικό λαό και ουδέποτε μας αποζημίωσαν.

Ενώ εμείς είχαμε αποζημιώσει ακόμη και τους Οθωμανούς που μας κατείχαν παράνομα επί 4 αιώνες!



Από τις λίγες αυτές γραμμές που σας παραθέτουμε, είναι πλέον πρόδηλο ότι η χώρα μας ήταν από παλιά «άντρο των διεθνών πλιατσικολόγων»!



- Μπορεί να μας έδωσαν ψίχουλα για να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας, αλλά το εξαργύρωσαν επί δύο σχεδόν αιώνες! Για 200 χρόνια ο Έλληνας πληρώνει «αέρα» στους Γερμανούς και στους λοιπούς Φραγκολεβαντίνους, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία.



Από το αστρονομικό ποσό που έχουμε πληρώσει τα 200 αυτά χρόνια, ζήτημα να έχουμε λάβει στην πραγματικότητα ένα 25% και ίσως να είναι και μικρότερο.



Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια ευρώ) φανταστείτε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια!

Γράφει ο Γιώργος Αδαλής






www.aegeantimes.gr


Αυγούστου 7, 2012 - Αναρτήθηκε από τον/την Μιλήσιος
"Greek National Pride" blog, ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΕΛΛΑΔΑ, OIKONOMIA















ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Όλα τα δάνεια της Ελλάδας απο το 1821."

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

ΑΟΖ και είδη συμβάσεων αναδόχων


Η. Κονοφάγος, Ν. Λυγερός
Όταν εξετάζουμε τον Πετρελαϊκό Κώδικα περί συμβάσεων έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, στο πρώτο κεφάλαιο του τρίτου τίτλου, βρίσκουμε το Άρθρο 13 που προβλέπει τρεις μεγάλες κατηγορίες: τις συμβάσεις παραχώρησης, τις συμβάσεις διανομής και άλλου τύπου, όπως είναι οι συμβάσεις υπηρεσιών με ρίσκο. Στη συνέχεια το Άρθρο 14 περιγράφει τη σύμβαση παραχώρησης και το Άρθρο 15 τη σύμβαση διανομής. Το Άρθρο 16 διευκρινίζει όλες τις περιπτώσεις του Άρθρου 15. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται ο τομέας και η αγορά και θα πρέπει να το έχουμε στο νου μας όταν θα περάσουμε σε αυτό το στάδιο της αξιοποίησης της ελληνικής ΑΟΖ. Μάλιστα με τα παραδείγματα του Ισραήλ και της Κύπρου έχουν ιστορικά δεδομένα για τις δύο μεγάλες κατηγορίες. Το Ισραήλ έχει κάνει αποκλειστικά συμβάσεις παραχώρησης (Contrat de concession, Concession Agreement). Σε αυτό το πεδίο, το κοίτασμα ανήκει στον ανάδοχο και δεν απαιτούνται κρατικές δανειακές εγγυήσεις. Η Κύπρος για το κοίτασμα Αφροδίτη έχει κάνει σύβαση διανομής (Contrat de partage de production, Production Sharing Agreement). Σε αυτό το πεδίο το κοίτασμα ανήκει στο κράτος και απαιτούνται κρατικές δανειακές εγγυήσεις. Πρέπει να σημειώσουμε μάλιστα ότι στο συγκεκριμένο κοίτασμα, όπου υπάρχει συνεκμετάλλευση με την Κύπρο και το Ισραήλ, η εταιρεία Noble δεν υπέγραψε την ίδια σύμβαση, που σημαίνει ότι και αυτή η περίπτωση προβλέπεται. Στην περίπτωση της Ελλάδας έχουμε όλες αυτές τις επιλογές. Η στρατηγική μας επιλογή περί αυτού του θέματος πρέπει να είναι αυτή που θωρακίζει τα εθνικά μας δικαιώματα και να κάνουμε χρήση του Προεδρικού Διατάγματος (10/02/2012) που εξασφαλίζει τον εθνικό χαρακτήρα οποιασδήποτε διαχείρισης των υδρογονανθράκων που έχουμε ήδη και που θα έχουμε στο μέλλον. Είναι λοιπόν σημαντικό να εξετάσουμε όλες τις διατάξεις περί του θέματος, διότι η ελληνική ΑΟΖ πρέπει να υποστηρίζει σε όλο το πλαίσιό της τα δικαιώματα της Ελλάδας. Και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να είμαστε χαλαροί σε τέτοια θέματα λόγω των οικονομικών πιέσεων που δεχόμαστε. Η ΑΟΖ είναι ένα οικονομικό εργαλείο που μας υποστηρίζει και πρέπει να την αξιοποιήσουμε με σοβαρότητα, διότι υπόκειται στο Δίκαιο της Θάλασσας που υπογράψαμε το 1982 και που κυρώσαμε το 1995. Πρέπει λοιπόν να είμαστε συνεπείς σε όλες τις φάσεις της διαδικασίας για να βελτιστοποιήσουμε τα οφέλη μας. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι οι δικοί μας θα πρέπει να γνωρίζουν ήδη συμβάσεις λόγω εμπειρίας τους και να συνυπολογίζουν τους κανόνες που εφαρμόζει η αγορά. Σε αυτό το πλαίσιο θα εκμεταλλευτούμε και τον συνεργάτη μας από την Κύπρο, τον Σόλωνα Κασσίνη που έχει όλες τις απαραίτητες γνώσεις σε πρακτικό επίπεδο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και είδη συμβάσεων αναδόχων"

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ & ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ..--

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ, ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ & ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ

Η επανάσταση των φιλοσόφων ενάντιας τους θεούς, στους ιερείς, στην κοινωνία και στους θεσμούς

Το ταπεινό αυτό άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του Διογένη Λαέρτιου, στον οποίο οφείλουμε τα περισσότερα που γνωρίζουμε για τους βίους των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων και διατηρούμε τη μνήμη τους.

Θέλησα να γράψω αυτό το μακροσκελές άρθρο (η συγγραφή του οποίου οφείλεται στους ανά τους καιρούς μελετητές της ελληνικής φιλοσοφίας και όχι σε εμένα) βλέποντας γύρω μου να θεριεύει μία μεγάλη -ίσως επιτηδευμένη- παρεξήγηση.

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει συμβεί μια άνευ προηγουμένου υποτιθέμενη αναβίωση ίου «αρχαίου ελληνικού πνεύματος», και την οποία παραδόξως ταυτίζονται οι αρχαίες ελληνικές θρησκείες, δοξασίες και μυθολογίες, αλλά και η αρχαία Πολιτεία, ·με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, στοχασμό και επιστήμη. Στον ημιμαθή ή κακώς εμπνευσμένο νου των επίδοξων μελετητών και συγγραφέων, πάρα πολλών αναγνωστών και κυρίως των νέων ανθρώπων, όλα τα αρχαία ανακατεύονται πρόχειρα και ασύστολα, βαδίζουν χέρι-χέρι οι αρχαίοι θεοί και οι ιερείς με τους φιλόσοφους, οι μύθοι με τους επιστημονικούς στοχασμούς, οι αρχαίοι πολιτικοί με τους διανοούμενους.

Γι’ αυτούς, ο Δίας κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Αναξαγόρα ή με τον Σωκράτη, ο Ησίοδος είναι ίδιος με τον Θαλή και τον Ηράκλειτο, ο Απόλλωνας συμβαδίζει με τους ήρωες της φιλοσοφίας, η αργοναυτική εκστρατεία είναι ταυτόσημη με την αναζήτηση του μυστηρίου του σύμπαντος, οι ιερείς και οι μάντεις συζητούνται μαζί με τους φιλόσοφους, οι αρχαίες ελληνικές πολιτείες υπάρχουν μόνο για τους πρωτοποριακούς διανοητές, η φιλοσοφία και η επιστήμη είναι επίσημο προϊόν του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού γενικώς.

Συνθέτουν με όλα αυτά τα τελείως ετερόκλητα στοιχεία, μία ψευδή εικόνα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, ονομάζοντάς την «αρχαίο ελληνικό πνεύμα» σε εθνικό επίπεδο, και συχνά ανακατεύουν στο μίγμα και ένα μεγάλο ποσοστό επιστημονικής φαντασίας, μεταμοντέρνων μυστικισμών, θεοσοφικών αντιλήψεων, νεομυθολογίας, και, φυσικά, άκρατου εθνικισμού (που καμία βάση δεν έχει στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, πόσο μάλλον στη φιλοσοφία).

Θέλω, λοιπόν, με το άρθρο αυτό, να καταδείξω -όσο μπορώ- πέντε πράγματα, τα οποία φαίνεται ότι διαφεύγουν τελείως από όσους γράφουν ή διαβάζουν ή συζητούν ολόγυρα μου για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους:

1) Ουδεμία σχέση δεν είχε η αρχαία ελληνική θρησκεία και τα ιερατεία της και οι θεοί τους και οι μύθοι τους με τους περισσότερους από τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους. Αντιθέτως μάλιστα, οι περισσότεροι από τους φιλόσοφους κυνηγήθηκαν από τα ιερατεία, συνήθως καταδικάζονταν ως άθεοι ή ασεβείς ή αιρετικοί από την αρχαία ελληνική «Ιερά Εξέταση» (που ήταν το ίδιο στυγνή και παράλογη όσο και η χριστιανική), δεν πίστευαν στην αρχαία ελληνικές θρησκείες, και ακόμη και όταν αυτοί θεολογούσαν, δήλωναν ότι υπάρχει ένας θεός και όχι πολλοί, ο Θεός του Σύμπαντος, το Ένα πίσω από τα πάντα.

Οι περισσότεροι φιλόσοφοι επέκριναν τις θρησκευτικές αντιλήψεις των υπολοίπων Ελλήνων ως αφελείς και μυθολογικές, πολεμούσαν τους ιερείς, τις δεισιδαιμονίες, απέρριπταν τις αντιλήψείς της εποχής τους, όλοι οι φιλόσοφοι εξαρχής αναζητούσαν την ουσία των πραγμάτων, δεν τους κάλυπτε η θρησκεία, και άρα την ακυρώνουν μέσα από το έργο τους.

Οι περισσότεροι ήταν επιστήμονες όπως οι σύγχρονοι επιστήμονες, και φιλόσοφοι και διανοούμενοι όπως οι σύγχρονοι φιλόσοφοι και διανοούμενοι, και όχι ακόλουθοι θρησκειών και λαϊκών δοξασιών. (Η αρχαία ελληνική θρησκεία καταστράφηκε από τους Έλληνες φιλόσοφους, σε μεγαλύτερο βαθμό από τους χριστιανούς αυτοκράτορες, και μάλιστα οι Έλληνες κατέληξαν να πάψουν να πολεμούν για τους θεούς, γι' αυτό και τους νίκησαν οι Ρωμαίοι που πίστευαν ακόμη στους θεούς και πολεμούσαν γι' αυτούς με πάθος).

2) Συνήθως οι φιλόσοφοι δεν είχαν καμία στενή σχέση με την επίσημη Πολιτεία, συχνά την αποστρέφονταν ή επαναστατούσαν εναντίον της, και ακόμη πιο συχνά η επίσημη Πολιτεία τους συλλάμβανε, τους δίκαζε, τους καταδίκαζε, τους εξόριζε, τους φυλάκιζε, τους σκότωνε, τους απομόνωνε, ή τους ανεχόταν για πολιτικούς λόγους.

Θαλής ο Μιλήσιος (Πηγή: Περιοδικό Strange, τεύχος 63, άρθρο «Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και το αρχαίο ελληνικό κατεστημένο», Παντελής Γιαννουλάκης, σελίδα 21)

3) Ουδεμία σχέση είχαν οι φιλόσοφοι με τους περισσότερους από τους συμπολίτες τους και με τον απλό λαό, ο οποίοι συνήθως βρισκόταν σε χαμηλότατο ή μέτριο πνευματικό επίπεδο, δεν τους καταλάβαινε καθόλου, συχνά οι άνθρωποι τους κορόιδευαν, τους χλεύαζαν, δεν τους αποδέχονταν, ή ακόμη και τους φοβούνταν ή ένιωθαν δέος μπροστά τους. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι ήταν αντικοινωνικοί, μοναχικοί τύποι, που συναναστρέφονται μόνο τους ομοίους τους και τους πιστούς μαθητές τους, έφτιαχναν δικές τους κλίκες (τις «σχολές»), μακριά από τα αυτιά και τα μάτια των ανόητων. Και, φυσικά, δεν θα πρέπει να ταυτίζονται με τον μέσο άνθρωπο της αρχαίας ελληνικής πραγματικότητας, που καμία απολύτως σχέση δεν είχε με αυτό τον εξαιρετικό τύπο ανθρώπων. (Κάποιοι απ' αυτούς δέχονταν να μισθωθούν για να διδάξουν κάποιους νέους των καλών οικογενειών, κι αυτό ήταν όλο). Η επιρροή τους στην κοινωνία, εκδηλώθηκε κυρίως στην ύστερη αρχαιότητα.

4) Οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν ήταν Αθηναίοι, ούτε εξελίχθηκαν ως φιλόσοφοι εξαιτίας της ζωής τους στην Αθήνα. Η φιλοσοφία ούτε γεννήθηκε στην Αθήνα ούτε πέθανε στην Αθήνα. Ήταν μερικές φορές περαστική από την Αθήνα, στο ταξίδι της προς την εξερεύνηση του γνωστού κόσμου. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι ταξίδεψαν σε όλον τον αρχαίο κόσμο, συλλέγοντας τις γνώσεις τους από παντού, και επέστρεφαν για να διδάξουν τους Έλληνες με τα συμπεράσματα τους, τις γνώσεις και τις εμπνεύσεις που αποκόμισαν από τις έρευνες, τις θεωρίες και τις εξερευνήσεις τους. Οι συντοπίτες τους σπανίως τους αναγνώριζαν ως σοφούς, κ έτσι αναγνωρίζονταν σε άλλους τόπους. (Τότε, όπως και τώρα, κυβερνούσε στην Ελλάδα η μισαλλοδοξία). Οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο κυρίως σώμα της Ελλάδας, αλλά στη Μικρά Ασία, στην Ιωνία και στη «Μεγάλη Ελλάδα» και στις αποικίες. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι κατέφευγαν στις αποικίες, επειδή τους κυνηγούσαν, προτιμούσαν τις κοινωνίες των νέων πολιτειών και αποικιών όπου άκμαζαν οι νέες ιδέες, κυρίως στην Κάτω Ιταλία, στη Σικελία, κλπ. Συνήθως δεν συμβάδιζαν με το αθηναϊκό ή το σπαρτιατικό κράτος.

5) Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν πάρα πολύ παράξενοι άνθρωποι, τελείως strange, τύποι, εκκεντρικοί, πολυσχιδείς και πολυμαθείς ιδιότροποι, παρεξηγημένοι μεγαλοφυΐες, απόλυτα πρωτοποριακοί και μεγάλοι επαναστάτες, στη θεωρία ή στην πράξη. Αν κυκλοφορούσαν σήμερα ανάμεσα μας, όλοι θα τους θεωρούσαν είτε τρελούς, είτε γραφικούς, είτε μυστηριώδες, είτε επικίνδυνους αιρετικούς, είτε ανατρεπτικούς, είτε τελείως ακατανόητους τύπους, μάγους, μυστικιστές, τρελούς επιστήμονες, ευφάνταστους συγγραφείς, ονειροπαρμένους και τελείως φευγάτους καλλιτέχνες. Κανένας δεν θα τους παραδεχόταν αν ήταν σύγχρονοι μας, όπως τους παραδέχονται τώρα που είναι αρχαίοι και κλασικοί.

Πίστευαν σε πολύ παράξενα πράγματα, είχαν τελείως παράδοξες ιδέες, απαράδεκτες για την εποχή τους (συχνά και για τη δική μας), οι περισσότεροι ήταν κοσμοπολίτες, εξόριστοι ή αυτοεξόριστοι, περιηγητές, παράξενοι διανοητές, ήταν εναντίον της κοινωνίας στη μορφή που ξέρουμε, της θρησκείας, των λαϊκών και των δημοφιλών πεποιθήσεων, πίστευαν σε ουτοπίες και σε δικές τους επινόησης κοινωνικά, πολιτικά και φιλοσοφικά συστήματα .

Ήταν αληθινοί άνθρωποι, ενώ όλοι γύρω τους ήταν ανθρωπάρια. Δεν συνέθεσαν το έργο τους βάσει κάποιου επίσημου ελληνικού πολιτισμού ή επηρεασμένοι από το κύριο σώμα του, αλλά από προσωπική έμπνευση και έρευνα και εξερεύνηση, αμφισβήτηση και περιέργεια, ατομικό στοχασμό και μαθητεία μόνο δίπλα σε προγενέστερους ομοίους τους.

Αυτά τα πέντε πράγματα θέλω να καταδείξω, που θα έπρεπε να είναι πασίγνωστα, αλλά παραδόξως δεν είναι, ή δεν τα βλέπω εγώ να είναι πασίγνωστα γύρω μου. Επίσης, πρέπει να επισημάνω ότι μιλώντας για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, δεν μιλάμε για κανένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που στήριζε σε κάποια εποχή τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά για καμιά εκατοσταριά ιδιαίτερα άτομα (για να μην πω πενηνταριά) στην πάροδο περίπου δέκα αιώνων, που έδρασαν μάλλον παρασιτικά ή πειρατικά. Πρόκειται για μια μυστική φιλοσοφική σκυταλοδρομία, μέσα από ατυχίες και αντιξοότητες, βάσανα και κόπους. Οι καρποί της μαζεύτηκαν δικαιωμένοι μόνο κατά την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, πολλούς αιώνες αργότερα.

Η ελληνική φιλοσοφία δεν υπήρχε πριν το 600 π.Χ. και τελείωσε ανεπιστρεπτί γύρω στον 4ο αιώνα μ.Χ. (αναμιγμένη με τη ρωμαϊκή φιλοσοφία). Αυτά ήταν τα χίλια χρόνια της φιλοσοφίας. Τα πάντα έχουν ειπωθεί από το 600 π.Χ. ως το 400 μ.Χ., χίλια χρόνια φιλοσοφίας ήταν αρκετά για την ανθρωπότητα. Τελικά η ανθρωπότητα απέρριψε όλες ανεξαιρέτως τις προτάσεις των φιλοσόφων. Γι αυτό και δεν έχουν γίνει ακόμη όλοι οι άνθρωποι σοφοί, και ο σοφός άνθρωπος συνεχίζει να είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο.

http://www.apologitis.com
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ"

ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΣΟΦΙΣΤΕΣ

Το μεγαλύτερο θαύμα του αρχαίου ελληνικού κόσμου είναι η φιλοσοφία. Οι Έλληνες έψαξαν παντού γι’ αυτό τον «νόμο» που ενεργεί μέσα σε όλα τα αντικείμενα του φυσικού κόσμου.
 Ο Ελληνικός κόσμος είναι ο φιλοσοφικός κόσμος κατ’ εξοχήν.
 Η αρχή του φιλοσοφικού Ελληνικού πνεύματος αναζητείται στις λεγόμενες προσωκρατικές φιλοσοφικές σχολές και δηλαδή αυτές πριν τον 5ο π.Χ. αιώνα.
Το κέντρο του ενδιαφέροντος αυτών των σχολών δεν είναι ο άνθρωπος αλλά το σύμπαν, ο κόσμος. Αυτοί των προσωκρατικών σχολών, αποτέλεσαν τους μεγάλους της φιλοσοφίας της φύσης. Το σημείο εκκίνησης είναι το πρόβλημα της αρχής, της «φύσης», που θα δώσει και το όνομα σε όλο αυτό το φιλοσοφικό κίνημα.
Μέσα σε αυτό το πρόβλημα συμπεριλαμβάνονται, αν και ακόμη όχι και τόσο ευδιάκριτα, το πρόβλημα της δημιουργικής αρχής και το πρόβλημα των συνεπειών της.
Είναι σκόπιμο να αναφερθεί η αρχαία φιλοσοφία των προγόνων μας, ώστε να καταλάβουν όσοι δεν γνωρίζουν, λόγω έλλειψης πληροφόρησης ή λόγω εσκεμμένης παράλειψης «κομματιών» της αρχαίας ιστορίας, ότι τα «αρχαία φώτα» δεν είναι στηριγμένα στην Ολύμπια πίστη ούτε αποκλειστικά αλλά ούτε και αναγκαστικά.
 Κάθε άλλο. Αρκετοί από τους αρχαίους φιλόσοφους, ιδίως τους Έλληνες, δεν θεωρούσαν ορθολογική την Εθνική πίστη και προσπαθούσαν να εξηγήσουν τον κόσμο και την ζωή με άλλα κριτήρια εκτός Εθνικών αντιλήψεων και μυθολογιών .
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΣΟΦΙΣΤΕΣ"

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

ΑΟΖ και επενδυτικό ρίσκο


Η. Κονοφάγος, Ν. Λυγερός

Το επενδυτικό ρίσκο είναι απαραίτητο για τις εταιρείες που ειδικεύονται στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο, ενώ τα κράτη δεν το προτιμούν. Αυτή η διαφοροποίηση δεν είναι ενοχλητική και μάλιστα στην πραγματικότητα συνδυάζεται λόγω της ασυμμετρίας που υπάρχει μεταξύ της τεχνογνωσίας και του οικοπέδου, της γεώτρησης με το κοίτασμα. Ένας τρόπος να ποσοτικοποιήσουμε αυτήν την παράμετρο είναι η χρήση των πιθανοτήτων. Έτσι αυτές είναι απόλυτα συνδεδεμένες με τις εξορύξεις ακόμα και αν τα μέσα ενημέρωσης τις αποφεύγουν, διότι θεωρούν ότι εκφυλίζουν το θέμα και ταυτίζονται με την ανυπαρξία. Σε πρώτη φάση αυτό οφείλεται στις γνώσεις, διότι οι περισσότερες γνώσεις ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες και κατά συνέπεια και το κόστος. Το ρίσκο στον συγκεκριμένο τομέα έχει δύο μεγάλες κατηγορίες: τη γεωλογική και την τεχνική. Η εξερεύνηση αφορά στην ύπαρξη υδρογονανθράκων, στο μέγεθος της ανακάλυψης και βέβαια στον τόπο, αν είναι φυσικό αέριο ή πετρέλαιο. Η ανάπτυξη εμπεριέχει το τεχνικό ρίσκο, αλλά και τη διαχείριση των αποθεμάτων. Όμως για να έχουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα πρέπει να ενσωματώσουμε στην ανάλυσή μας το χρηματιστηριακό ρίσκο, το οικονομικό ρίσκο και βέβαια το πολιτικό ρίσκο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπου έχουμε τη διαχείριση του ρίσκου, πρέπει να παρθούν και αποφάσεις, ενώ υπάρχει αβεβαιότητα. Έτσι το πεδίο αγγίζει τη θεωρία αποφάσεων σε πρώτο επίπεδο και τη θεωρία παιγνίων σε δεύτερο, όταν υπάρχουν ταυτόχρονα πολλοί παίκτες. Σε κάθε περίπτωση όμως, σε θεμελιακό επίπεδο έχουμε τον εξής χαρακτηρισμό για τη Συνολική Πιθανότητα Επιτυχίας: ΣΠΕ = Πεξ x Πανα x Πχρη x Ππολ x Ποικον. Με ανάλογο τρόπο μπορούμε να καθορίσουμε την πιθανότητα επιτυχίας στο αποκλειστικά γεωλογικό πλαίσιο. Έτσι μπορούμε να έχουμε κατηγορίες του τύπου: 0,02 – 0,05 (φτωχό), 0,10 – 0,20 (καλό), 0,20 – 0,30 (πολύ καλό με αναλογία δομής), 0,50 (πάρα πολύ καλό με ταυτότητα δομής). Με αυτήν τη μέθοδο μπορούμε να ορίσουμε την επιτυχία της δυνατότητας που δίνει την τάξη μεγέθους του κοιτάσματος. Μπορούμε λοιπόν μετά από αυτήν τη διαδικασία να αναλύσουμε το δέντρο αποφάσεων με έναν ορθολογικό τρόπο. Το ανάλογο μπορεί να γίνει στη συνέχεια με το πολιτικό κόστος, όπου κάνουμε χρήση της θεωρίας παιγνίων για να καταλήξουμε στην θεωρία χρησιμότητας. Έτσι μέσω της ΑΟΖ και της δυνατότητάς μας να κάνουμε οικόπεδα ανάλογα και με τις εταιρείες της αγοράς που ξέρουμε πώς λειτουργούν μπορούμε να μεγιστοποιήσουμε τα οφέλη μας ως Ελλάδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και επενδυτικό ρίσκο"

ΑΟΖ και πιθανότητες εύρεσης κοιτασμάτων


Η. Κονοφάγος, Ν. Λυγερός

Για κατανοήσουμε αποτελεσματικά και σε μεγαλύτερο βάθος τις πιθανότητες εύρεσης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, είναι καλό να εξετάσουμε την περίπτωση του Ισραήλ, λόγω της μικρής του ΑΟΖ, η οποία εξαρτάται κατά το μεγαλύτερο μέρος της από τη Λεκάνη Λεβαντίνης. Σε πρώτη φάση ας υπενθυμίσουμε ότι οι ειδικοί προτείνουν γεωτρήσεις, όταν η πιθανότητα εύρεσης κοιτασμάτων είναι μεγαλύτερη του 10%. Αν μελετήσουμε ανεξάρτητα κοιτάσματα που δεν βρίσκονται στην ίδια περιοχή, τότε αναγκαστικά περιοριζόμαστε σε αναλογίες για τις εκτιμήσεις μας. Στην περίπτωση του Ισραήλ και έμμεσα και της Κύπρου, τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων δεν μπορούν να θεωρηθούν ανεξάρτητα και αυτό το γεγονός αλλάζει ριζικά και θεαματικά τις πιθανότητες εύρεσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα υποψήφια κοιτάσματα που βρίσκονται σχετικά κοντά στις ακτές του Ισραήλ, είχαν πιθανότητες εύρεσης της τάξης των 15 – 17 %, πράγμα το οποίο βέβαια οδηγεί σε γεωτρήσεις. Όταν όμως οι περιοχές είναι πιο μακριά και πιο βαθιά λόγω της δομής της λεκάνης, αλλά και της τοπικότητας οι πιθανότητες εύρεσης αλλάζουν. Αυτό συνδυάζεται και με τις προηγούμενες ανακαλύψεις που έρχονται να υποστηρίξουν τα νέα υποψήφια κοιτάσματα, όχι μόνο λόγω σεισμικών ερευνών αλλά και πρακτικών ερευνών. Έτσι για το κοίτασμα Tamar, το μεγαλύτερο που βρέθηκε ανά τον κόσμο το 2008, οι πιθανότητες εύρεσης ήταν της τάξης των 35%, πριν γίνει η ανακάλυψη. Αυτό το γεγονός αλλάζει τα δεδομένα και οδηγεί την έρευνα να εμβαθύνει προς αυτή την κατεύθυνση. Και έτσι έγινε με το κοίτασμα Leviathan, το μεγαλύτερο της δεκαετίας, όπου οι πιθανότητες εύρεσης ανέβηκαν στα 50%. Για τους ειδικούς αυτά τα νούμερα είναι ήδη θεαματικά από μόνα τους, αλλά επιβεβαιώθηκαν και από την πραγματικότητα το 2010. Αυτά τα νέα δεδομένα είχαν τεράστιες επιπτώσεις για το δικό μας κοίτασμα στην Κύπρο. Διότι το κοίτασμα Αφροδίτη είναι στα όρια των ΑΟΖ της Κύπρου και του Ισραήλ και κατά συνέπεια και κοντά και σε ανάλογο περιβάλλον με τα προηγούμενα του Ισραήλ. Έτσι για την Αφροδίτη, οι πιθανότητες εύρεσης ανέβηκαν στο απίστευτο 70%. Με άλλα λόγια είναι σημαντικό να μην εξετάζουμε ένα κοίτασμα από μόνο του, αλλά να το εντάσσουμε σε ένα ενιαίο πεδίο, όπου μπορούμε να αναδείξουμε αν υπάρχουν αναλογίες και να υπολογίσουμε διαφορετικά τις πιθανότητες εύρεσης. Αυτή τη μεθοδολογία θα ακολουθήσουμε στην περίπτωση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της ελληνικής ΑΟΖ μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και πιθανότητες εύρεσης κοιτασμάτων"

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

ΑΟΖ και διάγραμμα ροής



Του Νίκου Λυγερού
Για να γίνει κατανοητός ο ενεργειακός ρόλος της Ελλάδας, δεν χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις στον τομέα της γεωπολιτικής ούτε καν της γεωμετρίας, μια απλή ανάλυση με θεμελιακή τοπολογία επαρκεί για να αναδείξει όλα τα απαραίτητα στοιχεία του ενεργειακού κόμβου. Αν εξετάσουμε τα κράτη της Ανατολικής Μεσογείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως κορυφές ενός γραφήματος και τα σύνορά τους ως άκρες του ίδιου, τότε μπορούμε να ερμηνεύσουμε το όλο πλαίσιο και μέσω της θεωρίας γραφημάτων. Δίχως να κάνουμε χρήση των Διαγραμμάτων Voronoi και της Τριγωνοποίησης Delaunay, είναι δυνατόν να δούμε μέσω του διαγράμματος ροής, ότι το Ισραήλ αφού έχει συνδέσει την ΑΟΖ του με αυτήν της Κύπρου, αν η Κύπρος δεν έχει οριοθετήσει ΑΟΖ, τότε παραμένει εγκλωβισμένο και δεν μπορούν ούτε η Κύπρος ούτε το Ισραήλ να προωθήσουν στην ευρωπαϊκή αγορά το φυσικό τους αέριο. Αυτή η τοπολογική πραγματικότητα δίνει στην Ελλάδα την ιδιότητα του κρίσιμου κόμβου στο γράφημα της Ανατολικής Μεσογείου. Αν προσθέσουμε επιπλέον και τον ρόλο της Κρήτης που διευκολύνει το πέρασμα ενός αγωγού και ότι νότια της Κρήτης υπάρχουν μεγάλα κοιτάσματα, τότε γίνεται εντελώς κατανοητό ότι αυτή η τοπολογική δομή ασκεί μια πολιτική πίεση για να υλοποιηθεί το πλαίσιο της ελληνικής ΑΟΖ, διότι αυτή αποτελεί το κομβικό σημείο της υπόθεσης. Υπάρχουν προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θέλουν να αξιοποιήσουν τη σχέση της Ελλάδας με την Κύπρο και το Ισραήλ, λόγω της ενεργειακής ανάγκης της. Επιπλέον, είναι καλό να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι η ελληνική ΑΟΖ, και η κυπριακή ΑΟΖ, όπως βέβαια και η ιταλική ΑΟΖ, ανήκουν όλες στην ευρωπαϊκή ΑΟΖ που έχει ξεκάθαρα στο νου της το διάγραμμα ροής της ενεργειακής Ανατολικής Μεσογείου. Κατά συνέπεια, με τη θέσπιση της ΑΟΖ της η Ελλάδα εισχωρεί σε ένα παίγνιο για μεγάλους παίκτες και με υψηλή στρατηγική που αφήνει πια πολύ πίσω μικροπολιτικές και τοπικές αντιλήψεις. Σε αυτό το πλαίσιο κινούμαστε πια και τώρα βλέπουμε ποιο είναι το πεδίο μας. Ας ακολουθήσουμε τη ροή μας. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και διάγραμμα ροής"

ΑΟΖ και ενιαίο αναλογικό πλαίσιο



Των  Η. Κονοφάγου, Ν. Λυγερού

Όταν εξετάζουμε αποκλειστικά το κοίτασμα Αφροδίτη στο οικόπεδο 12 της Κύπρου, κάποιοι από τους δικούς μας έχουν την εντύπωση ότι είναι μια μοναδική περίπτωση. Κατά συνέπεια, δεν μπορούν να αντιληφθούν τις γεωλογικές αναλογίες που υπάρχουν όχι μόνο στη λεκάνη Λεβαντίνης, αλλά και στη λεκάνη Ηροδότου. Επιπλέον δεν κατανοούν το βάθος της συμμαχίας της Κύπρου με το Ισραήλ, διότι δεν ξέρουν το όλο ιστορικό. Έτσι θεωρούν ότι το παράδειγμα της Αφροδίτης δεν είναι καθόλου ενδεικτικό για την Ελλάδα. Για να δείξουμε την ορθολογική σκέψη στον τομέα αρκεί να εξετάσουμε λεπτομερώς το ιστορικό και το μέγεθος των κοιτασμάτων του Ισραήλ και της Κύπρου σ’ ένα μοναδικό ενιαίο πλαίσιο. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αναδείξουμε τις εσωτερικές δομές και στη συνέχεια να κάνουμε προεκτάσεις στις εξωτερικές. Στο Ισραήλ τα πρώτα στοιχεία παρουσιάζονται το 1999 και 2000. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε την περιοχή Yam Thetis : Noa, 6/1999 και Mari B 3/2000, που έχει ως αποθέματα 1,2 TCF συνολικά. Στη συνέχεια οι έρευνες απομακρύνθηκαν από την ακτή του Ισραήλ και πήγαν πιο βορειοδυτικά το 2009. Τότε βρέθηκε το Tamar 01/2009, το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου του 2009 με 9 TCF και βέβαια το 2010 το Leviatham το μεγαλύτερο υποθαλάσσιο κοίτασμα φυσικού αερίου της δεκαετίας με 7 TCF. Το 2009 είχε βρεθεί και το Dalit, αλλά μόνο με 0,3 TCF. Η επόμενη μεγάλη χρονιά είναι το 2011 όπου τον Δεκέμβριο βρέθηκε το Dolphin με 0.08 TCF και το κοίτασμα Αφροδίτη με 7 TCF , αλλά και το Tanin με 1,2 TCF. Αν επιπλέον προσθέσουμε και το κοίτασμα Sarah και Myra, τότε έχουμε άλλα 6 TCF. Αυτό το διαχρονικό πλαίσιο αν το βάλουμε σε ένα χάρτη μπορούμε αμέσως να αντιληφθούμε το δίκτυο μεταφοράς φυσικού αερίου που μπορεί να προκύψει. Αλλά το πιο σπουδαίο ακόμα τώρα που έχουμε όλα αυτά τα στοιχεία στη λεκάνη Λεβαντίνης, όπου παλιότερα δεν υπήρχε τίποτα κατά τα λεγόμενα μερικών, είναι ότι οι πιθανότητες εύρεσης νέων κοιτασμάτων έχουν αυξηθεί θεαματικά. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν και έμμεσες επιπτώσεις στη λεκάνη Ηροδότου που μας αφορά πια άμεσα ως Ελλάδα λόγω της ΑΟΖ μας, αφού υπάρχουν γεωλογικές αναλογίες οι οποίες είναι ανθεκτικές. Τώρα με αυτή τη μεγάλη εικόνα μπορούμε να αντιλιφθούμε την γεωπολιτική αξία της Ανατολικής Μεσογείου και το ρόλο που θα μπορεί να παίξει η πατρίδα μας δίχως φοβίες. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και ενιαίο αναλογικό πλαίσιο"

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Η ΑΟΖ ως οικονομικό εργαλείο


Του Νίκου Λυγερού

Την ώρα που προετοιμαζόμαστε για τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ, δηλαδή την υλοποίηση του πρώτου σταδίου, πρέπει ήδη να μελετάμε και το στρατηγικό βάθος. Αυτό μπορεί να γίνει εξετάζοντας εξωτερικές περιπτώσεις. Άλλα κράτη αντιμετωπίζουν την ΑΟΖ ως ένα οικονομικό εργαλείο. Αυτήν την περίοδο, η Ιταλία λόγω οικονομικής δυσκολίας δίνει έμφαση στην οικοπεδοποίηση, έτσι ώστε να παραχωρήσει θαλάσσιες περιοχές σε ξένες εταιρείες για εξόρυξη υδρογονανθράκων, διότι αντιλαμβάνεται ότι είναι πιο αποτελεσματικός τρόπος να φέρει ρευστότητα μέσω στρατηγικών επενδύσεων. Και γι’ αυτό το λόγο, υπάρχει ένα καλό timing και για την πατρίδα μας για να γίνει μία συνεκμετάλλευση στο Ιόνιο, με το κοίτασμα του «Πύρρου», το οποίο βρίσκεται ακριβώς στα όρια των ΑΟΖ των δύο χωρών. Μια άλλη περίπτωση είναι η Γαλλία με τη γαλλική Γουιάνα, όπου βρήκε εντός της ΑΟΖ κοίτασμα υδρογονανθράκων και υπάρχει πλέον μια κοινοπραξία μεταξύ Shell και Total στην περιοχή. Άλλη μια περίπτωση με μεγαλύτερο στρατηγικό βάθος είναι η αρκτική περιοχή, όπου εκεί υπάρχουν 8 χώρες, που πήραν την απόφαση να παραμερίσουν το θέμα της υφαλοκρηπίδας για να αντιμετωπίσουν ορθολογικά τις διεκδικήσεις της Ρωσίας. Λόγω του μεγέθους των κοιτασμάτων στην Αρκτική, η έννοια της ΑΟΖ αποτελεί την ισορροπία Nash μεταξύ αυτών των χωρών και βέβαια με τη μέθοδο της μέσης γραμμής. Μάλιστα είναι αυτή η περίπτωση που αναγκάζει στην ουσία τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής να υπογράψουν επιτέλους το Δίκαιο Θάλασσας. Επίσης, σε αυτήν την περίπτωση συμμετέχει ενεργά και η Ευρωπαϊκή Ένωση, άμεσα μέσω Δανίας και έμμεσα μέσω Νορβηγίας. Αυτά τα στοιχεία ενισχύουν την αντίληψη μας περί της ΑΟΖ και της αποτελεσματικότητάς της ως οικονομικού εργαλείου για την πατρίδα μας. Ας παραμερίσουμε λοιπόν την ασχετοσύνη και τον ραγιαδισμό που προσπαθούν να μας καθυστερήσουν στη διαδικασία της θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ για να μπορέσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται να βοηθήσουμε την Ελλάδα μας για να βγει από αυτήν την πίεση που την καταπατεί. Στην περιοχή μας έχουμε το παράδειγμα της Κύπρου και τη δρομολόγηση του θέματος που έχει πετύχει ο Σ. Κασσίνης, ο οποίος θα μας βοηθήσει έμπρακτα και στις δικές μας προσπάθειες προς όφελος και της Ελλάδας και της Κύπρου. Η καθυστέρηση όταν δεν έχεις την τεχνογνωσία, είναι δικαιολογημένη, όταν όμως έχεις όλα τα απαραίτητα εργαλεία στη διάθεσή σου, τότε είναι εγκληματική. Δεν πρόκειται, λοιπόν, ν’ αφήσουμε να διαπραχθεί αυτό και θα συνεχίσουμε δυναμικά τον αγώνα της ελληνικής ΑΟΖ μέχρι την υλοποίησή της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΟΖ ως οικονομικό εργαλείο"

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Λυγερός, Καρκούλιας, Φώσκολος "Κόντρα στη νύχτα" 3/8/12

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Λυγερός, Καρκούλιας, Φώσκολος "Κόντρα στη νύχτα" 3/8/12"

AOZ και μακροπολιτική


Του Νίκου Λυγερού

Ακόμα και αν δεν υπήρχε ούτε ένα κοίτασμα στην ελληνική ΑΟΖ, θα έπρεπε και πάλι να τη θεσπίσουμε λόγω στρατηγικής. Η πολιτική ωριμότητα έχει φτάσει πλέον σε αυτό το επίπεδο. Όμως εξετάζοντας τις λεκάνες Λεβαντίνης και Ηροδότου με τις αναλογίες και τις ομοιότητες που έχουν και με τα κοιτάσματα που έχουν βρεθεί ειδικά στο Ισραήλ και στην Κύπρο, δεν μιλάμε πια μόνο για πιθανότητες εύρεσης, αλλά για μια απτή πραγματικότητα, που αποτελείται από έξι κοιτάσματα (πέντε στο Ισραήλ και ένα στην Κύπρο), όπου έχουν ήδη 1 τρισεκατομμύριο m3 φυσικού αερίου. Επιπλέον, τρία από αυτά τα κοιτάσματα ανήκουν στα πέντε καλύτερα παγκοσμίως για την τελευταία δεκαετία. Κατά συνέπεια, η πολιτική σκέψη πρέπει να τροφοδοτείται με αυτά τα δεδομένα που αλλάζουν τα παλαιότερα. Δίχως αυτήν την ανάλυση, η γεωπολιτική θεώρηση της περιοχής είναι λανθασμένη. Τώρα η πολιτική σκέψη εφοδιασμένη με αυτά τα οικονομικά δεδομένα πρέπει να πάρει αποφάσεις στρατηγικής. Διότι η σοβαρότητα του θέματος απαιτεί και στρατηγικό σχεδιασμό. Το πλαίσιο της θέσπισης της ΑΟΖ είναι απαραίτητο όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Κύπρο. Η τελευταία έχει ήδη υποβάλει δύο σχέδια για ευρωπαϊκές επιχειρήσεις: το Interconnector EuroAsia και τον αγωγό. Και στις δύο περιπτώσεις, η ελληνική ΑΟΖ είναι ένα αναγκαίο πέρασμα για να τροφοδοτηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα γίνεται de facto ένας ενεργειακός κόμβος, αλλά πρέπει να γίνει και de jure. Όταν επιπλέον κατανοήσει η πολιτική σκέψη ότι κι εμείς έχουμε ενεργειακά αποθέματα που μπορεί να συνδεθούν με τα προηγούμενα και μέσω του διπλού αγωγού που προτείνει η ΔΕΠΑ, τότε θα αλλάξει φάση. Αν εξετάσουμε αυτά τα στοιχεία στο επίπεδο της μακροπολιτικής, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να γίνει η θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και με τις οριοθετήσεις, μέσω της οικοπεδοποίησης μπορούμε να περάσουμε στη φάση της γεώτρησης. Αυτό πρέπει να γίνει και κοντά στην Αλβανία, στο θαλάσσιο χώρο βέβαια, με την Ιταλία για το κοίτασμα του Πύρρου, στο Ιόνιο με το κοίτασμα Αχιλλέα, στη Νότια Κρήτη κλπ. Όλα αυτά είναι μέσα στο πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας και μας δίνουν όχι μόνο ένα όραμα που μπορεί να υλοποιηθεί δίχως επενδύσεις από την Ελλάδα, που απλώς παραχωρεί τις θαλάσσιες περιοχές, αλλά προσφέρει μακροοικονομικά και μια ανάπτυξη που δεν είναι συγκρίσιμη με κανένα άλλο μέτρο. Μέσω της ΑΟΖ και της υψηλής στρατηγικής, η πολιτική σκέψη μπορεί να φτάσει στο επίπεδο της μακροπολιτικής για να απεγκλωβισθεί από τα συμβατικά τετριμμένα που δεν οδηγούν πουθενά. Μόνο έτσι θα ζήσει η πατρίδα μας, αξιοποιώντας στρατηγικά την ελληνική ΑΟΖ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "AOZ και μακροπολιτική"

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Η ΔΥΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ.

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

Μην τα παρατάς πολύ γρήγορα!

Η επιµονή είναι ισχυρότερη από τη βία - Πλούταρχος

Ο νικητής δεν είναι εκείνος που κερδίζει πάντα.

Ο νικητής είναι εκείνος που προσπαθεί πάντα.Η διαφορά µεταξύ νικητή και νικηµένου είναι, πως παρά το γεγονός ότι και οι δύο τους προσπαθούνκαι πέφτουν, ο νικητής ορθώνει το παράστηµά του και συνεχίζει, ενώ ο νικηµένος µένει πεσµένος στοέδαφος και σταµατά την προσπάθεια.

Τόσο ο νικητής όσο και ο νικηµένος, έχουν την ίδια αφετηρία.Ξεκινούν µαζί την προσπάθεια. Η ζωή σφυρίζει την έναρξη του αγώνα και για τους δύο. Η ανηφόρα είναι κοινή – τις περισσότερες τουλάχιστον φορές.

Μαζί ξεκινούν να ανηφορίζουν. Κάπου όµως στη διαδροµή, σκοντάφτουν. Πέφτουν κάτω, χτυπούνε, τραυµατίζονται. Ξανασηκώνονται και συνεχίζουν.Σε λίγο, ξαναπέφτουν και τότε είναι που φαίνεται η διαφορά.

Ο νικηµένος έχει απογοητευθεί, έχει δειλιάσει, έχει παραλύσει και θα µείνει πεσµένος! Θα σταµατήσει την προσπάθεια. Ο νικητής θα σηκωθεί, θα τινάξει τη σκόνη από πάνω του, θα πάρει µια βαθιά ανάσα και θα συνεχίσει µέχρι τοτέλος.

Η βασική και ουσιώδης διαφορά, εντοπίζεται στο αν θα συνεχιστεί η προσπάθεια. ∆εν βρίσκεται µόνοστις ικανότητες και στις τεχνικές. Η διαφορά βρίσκεται στο κουράγιο και στη λεβεντιά να συνεχιστεί η ανηφορική διαδροµή µέχρι το τέλος της.

Στην ψυχική δύναµη που σε ωθεί να τερµατίσεις. Στη διαύγεια να φτάσεις στο στόχο σου.Μήπως κάπως έτσι δεν ζούµε και τις ζωές µας; Κάποιοι από µας συνεχίζουν, κάποιοι άλλοι βγαίνουν στην πρόωρη σύνταξητων ελπίδων και των ονείρων τους.

Πεθαίνουν στα 25, αλλά τους θάβουν στα 80! Πόσο άδικο, άσκοπο και θλιβερό είναι αυτό το σενάριο!

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωµα στην αξιοπρέπεια του να προσπαθήσει και να αγωνιστεί. Ο καθένας από εµάς µπορεί να δώσει τις µάχες του και να τις κερδίσει, ή να τις χάσει. Αυτό δεν έχει και τόση σηµασία.

Αυτό που έχει σηµασία, αυτόπου κάνει τη διαφορά ανάµεσα στον νικητή και στον νικηµένο είναι η προσπάθεια και όχι το αποτέλεσµα. Είναι ο θρίαµβος της διαδροµής και όχι µια νίκη που µπορεί να αποδειχθεί «Πύρρειος».

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας άνθρωπος που έψαχνε απεγνωσµένα να βρει την επιτυχία. Σε κάποιο σηµείο της αναζήτησής του συναντάει στο δρόµο του ένα γκουρού.

Ο άνθρωπος ρωτάει τον γκουρού : «Κατά που πέφτει η επιτυχία ;»

Ο ρασοφόρος σοφός µε τη µακριά γενειάδα δεν µιλάει, αλλά δείχνει µε το δάχτυλό του προς µια κατεύθυνση πέρα µακριά.

Ο άνθρωπος, κατενθουσιασµένος µε την προοπτική µιας γρήγορης και εύκολης επιτυχίας, τρέχει γρήγορα προς την κατεύθυνσηαυτή.

Ξαφνικά, ακούγεται ένα ηχηρό «Πλατς!»

Ο άνθρωπος επιστρέφει λασπωµένος, βρεγµένος, κουτσαίνοντας και ζαλισµένος, έχοντας την υποψία ότι δεν κατάλαβε καλά την απάντηση. Επαναλαµβάνει την ερώτησή του στον γκουρού, ο οποίος και πάλι δείχνει σιωπηλά προς την ίδια κατεύθυνση.

Υπάκουος ο άνθρωπος ξαναφεύγει προς το ίδιο µέρος. Τούτη τη φορά το «πλατς» ξεκουφαίνει, κι όταν πια εκείνος σέρνεται πίσω είναι καταµατωµένος, διαλυµένος και εξοργισµένος. «Σε ρώτησα πώς πάνε στην επιτυχία», ουρλιάζει στον γκουρού,«Ακολούθησα την κατεύθυνση που µου έδειξες και αυτό που πέτυχα είναι τα χάλια που έχω!

Τέρµα οι υποδείξεις µε το δάχτυλο!Μίλα!»Και τότε µόνο, πράγµατι, µιλάει ο γκουρού, και λέει αυτά : «Η επιτυχία είναι προς τα εκεί. Ακριβώς λίγο µετά το πλατς».

Μην έχετε ψευδαισθήσεις φίλοι µου, πάντα υπάρχει ένα ή και περισσότερα «πλατς» πριν βρείτε το µονοπάτι της επιτυχίας.

Ο Τσόρτσιλ είπε ότι «Ο απαισιόδοξος το µόνο που βλέπει σε κάθε ευκαιρία είναι τα εµπόδια, ενώ ο αισιόδοξος το µόνο που βλέπει είναι η ευκαιρία». Είναι αυτό που τόσο περιγραφικά, λυρικά και ανθρώπινα περιέγραψε ο εθνικός µας ποιητής,∆ιονύσιος Σολωµός

Ο ποιητής µίλησε για «αρετή και τόλµη».

Χρειάζεται τόλµη, αρετή, λεβεντιά, τσαγανό και αξιοπρέπεια γιανα περάσεις τα «πλατς» της ζωής και να βρεθείς στο µονοπάτι της ευηµερίας, της επιτυχίας και της προκοπής.

Από το βιβλίο του Άκη Αγγελάκη, «Ιστορίες που δυναµώνουν την ψυχή», Εκδόσεις ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΔΥΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ."

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Μεγάλο Κουρδιστάν.

Ο Τούρκος πρώην Υπουργός Άμυνας προειδοποιεί για διαμελισμό της Τουρκίας.--- Η ελληνική κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε επί μια πενταετία με το περίφημο δόγμα του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκίας, την πατρότητα του οποίου διεκδικεί ο επί των Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, ο οποίος δέχεται ανοικτά σφοδρή κριτική από σημαντικούς σχολιογράφους τουρκικών εφημερίδων για τις εν γένει επιλογές του και κυρίως για την πολιτική που ακολούθησε στο θέμα της Συρίας.--- Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία όχι μόνο συντάχθηκε, αλλά πλειοδότησε στην επιχείρηση ανατροπής του μέχρι πριν ενάμιση χρόνο στενού προσωπικού φίλου του Ερντογάν Μπασάρ Άσαντ, προέδρου της τότε στρατηγικής φίλης Συρίας.

Όταν η Τουρκία άρχισε να δέχεται στο έδαφός της, σε ειδικά διαμορφωμένα στρατόπεδα, «πρόσφυγες» από τη Συρία και όταν άρχισε να φιλοξενεί τους επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου της Συρίας και του λεγόμενου Ελεύθερου Στρατού της Συρίας, ο Μεχμέτ Γιαζάρ, που το 1985 εξελέγη βουλευτής με το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας, του Τουργκούτ Οζάλ, και διετέλεσε υπουργός Επικρατείας το 1989 και Αμύνης το 1991, βλέποντας την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Ερντογάν και ο Νταβούτογλου στο ζήτημα της Συρίας, στις 12 Οκτωβρίου 2010 έστειλε προσωπική επιστολή στον Τούρκο πρωθυπουργό, στην οποία αναφέρεται στις επιπτώσεις που αναμένεται να έχει η πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και η εφαρμογή του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Τα κύρια σημεία της συγκεκριμένης επιστολής ήταν τα εξής:
«... Για την ασφάλεια των πετρελαίων και του Ισραήλ έχει ήδη ιδρυθεί ένα ημιανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο Ιράκ.
Το ΡΚΚ έχει εγκατασταθεί εν ασφαλεία στο όρος Κανδήλι με τη βοήθεια του Βορείου Ιράκ. Χωρίς καμία αμφιβολία, κατά τη διάρκεια αυτών των εξελίξεων η Τουρκία χρησιμοποιήθηκε. Με την ενεργοποίηση της «Δύναμης Σφυρί» βορείως του 36ου Παραλλήλου για την προστασία των Κούρδων, μετά την επίθεση στο Ιράκ, το 1991, η Τουρκία συνειδητά ή ασυνείδητα συνέβαλε στη δημιουργία αυτού του κράτους.

Τώρα παίζεται ένα παρόμοιο έργο στη Συρία. Όπως φαίνεται, η Συρία θα διαμελιστεί, και στα ΒΑ της, αμέσως μετά τα σύνορά μας, θα ιδρυθεί ένα δεύτερο Ομόσπονδο Κουρδικό Κράτος. Στο θέμα αυτό διατηρώ κάποιες ενστάσεις και θεωρώ ότι μας χρησιμοποιούν ως χώρα.

Το ΡΚΚ ήδη έχει αρχίσει να στέλνει κάποια μηνύματα στους Κούρδους της Συρίας. Αναμφίβολα, δεν είναι δυνατόν να θεωρήσει κανείς ότι εγώ είναι δυνατόν να υποστηρίξω καθεστώτα όπως του Σαντάμ, του Μπασάρ Άσαντ και του Ιράν.
Όμως τα μεγάλα κράτη έχουν δυνατότητες να αξιολογούν και να χρησιμοποιούν πολύ καλύτερα από μας τις περιφερειακές δυναμικές και τις συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό των χωρών της περιοχής. Ίσως να μας ικανοποιεί το γεγονός ότι φαινομενικά έχουμε εξομαλύνει τις σχέσεις μας και έχουμε αυξήσει τις εξαγωγές μας προς το Βόρειο Ιράκ. Ίσως να υπερασπιζόμαστε την ακεραιότητα του Ιράκ. Τώρα το ίδιο κάνουν και οι ΗΠΑ, υπό το φόβο του Ιράν. Όμως, όταν αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση και στο Ιράν, τότε υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες το Ιράκ να μην μπορέσει να διατηρήσει την ακεραιότητά του.

Τα ημιανεξάρτητα ομόσπονδα κουρδικά κράτη που σχηματίζονται -χθες το Ιράκ, σήμερα η Συρία, αύριο στο Ιράν- περισφίγγουν την Τουρκία και κανείς σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει πως είναι σε εφαρμογή το Σχέδιο της ίδρυσης ενός Μεγάλου Κουρδιστάν, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει και εδάφη της Τουρκίας. Γιατί το πιο σημαντικό σκέλος του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής είναι η ίδρυση του Μεγάλου Κουρδιστάν. Αυτός είναι ένας δρόμος που στο τέλος θα οδηγήσει στην ένωση Ισραήλ-Κουρδιστάν. Ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς ότι θα αποδεχτούμε ποτέ ένα σχέδιο που οδηγεί στο διαμελισμό της Τουρκίας. Όμως, δεν πρέπει να αφήσουμε το λαγό να περάσει το ανάχωμα...

Οι ΗΠΑ, ειδικά την περίοδο αυτή, έχουν ανάγκη την Τουρκία για να εξασφαλίσει την ακεραιότητα του Ιράκ και να περιορίσει τον αντιαμερικανισμό στη Μέση Ανατολή, για να αντιμετωπίσουν το Ιράν. Αυτοί είναι και οι λόγοι που οι ΗΠΑ επιδεικνύουν ως πρότυπο το μετριοπαθές Ισλάμ της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ σχεδιάζουν ότι η ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή και η ανάληψη της διακυβέρνησης από μετριοπαθή ισλαμικά κόμματα μέσω εκλογών, θα γίνει με πιο ομαλό τρόπο έχοντας ως πρότυπο την Τουρκία. Γι’ αυτό το λόγο είναι τόσο σημαντικά για τις ΗΠΑ η Τουρκία και το ΑΚΡ. Αυτό είναι μια σημαντική δύναμη για την Τουρκία την περίοδο αυτή. Αρκεί να οργανώσουμε και να σχεδιάσουμε τις δράσεις μας σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο.

Δεν έχω αμφιβολία ότι το κράτος μας, που έχει βαθιά παράδοση και διαθέτει την ανάλογη πληροφόρηση, θα κάνει πολύ καλύτερες αξιολογήσεις από τις δικές μου στο θέμα αυτό. Οι απόψεις μου που περιέχονται στην παρούσα επιστολή, είναι αυτά που μπορεί να δει κανείς απ’ έξω, ως απλός πολίτης...».

Παραθέσαμε τα κυριότερα σημεία της επιστολής του πρώην Υπουργού Αμύνης της Τουρκίας, γιατί θεωρούμε πως -αν και λέει ότι περιέγραψε την κατάσταση με τα μάτια ενός πολίτη, που βλέπει τα πράγματα απ’ έξω- περιέχει πολύ σημαντικές διαπιστώσεις και προδιαγράφει εξελίξεις που θα οδηγήσουν στην επαναχάραξη των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσοποταμίας και θα φέρουν έναν καινούργιο γείτονα της Κύπρου και της Ελλάδος, το Κουρδιστάν, που θα έχει διέξοδο στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Μερσίνας και Αλεξανδρέττας.

Αφού σημειώσουμε την ποιότητα της πολιτικής ανάλυσης του Τούρκου πρώην υπουργού, ο οποίος, σημειωτέον, απέχει από την πολιτική τα τελευταία είκοσι χρόνια, να υπογραμμίσουμε ότι η διαδικασία αυτή δεν θα γίνει εύκολα, καθώς η Τουρκία και γνώστης του σχεδίου είναι και αρκετή πολιτική, διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη διαθέτει, και ξέρει να κάνει καλά το «ανατολίτικο» παζάρι με τους μεγάλους παίκτες της περιοχής, με πρώτο και καλύτερο τη Ρωσία.

Η Ελλάδα σπαράσσεται από τη μεγαλύτερη κρίση από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους και τα κόμματα φαίνεται ότι έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνική και τη διεθνή πραγματικότητα, αφού μέρα με τη μέρα -λες και διαγωνίζονται μεταξύ τους- αρθρώνουν όλο και πιο ανεύθυνο και δημαγωγικό λόγο και βυθίζονται στην ανυποληψία, ενώ με ανεύθυνους και υποκριτικούς χειρισμούς ακόμα και για απλά θέματα, όπως αυτό της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου, συνεχίζουν να καταβαραθρώνουν και να πλήττουν το κύρος της χώρας σε διεθνές επίπεδο. Παρότι συνεχίζεται η τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και στη διαχείριση κρίσεων, είναι επιβεβλημένο η χώρα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων -και όχι απλά να παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από τα θέματα που αναπτύσσονται στην ως άνω επιστολή- και να χαράξει στρατηγική.

Τολμώ δε να υπογραμμίσω ότι σε περίπτωση που «διαβάσουμε» σωστά τις εξελίξεις και σχεδιάσουμε ανάλογα τις πολιτικές επιλογές της πατρίδος μας, δεν είναι μακριά η περίοδος που ίσως να μπορούμε να μιλάμε ότι δεν υφίσταται καν τουρκική απειλή.

Αρκεί να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να απομονώσουμε τους καταστροφείς του έθνους και της πατρίδος.

Του Σάββα Καλεντερίδη infognomonpolitics
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μεγάλο Κουρδιστάν."
Related Posts with Thumbnails