Οι τρεις Χάριτες

 

Θεότητες που προσωποποιούσαν τη χάρη, την ομορφιά και την ανεμελιά. Σύμφωνα με τον Όμηρο ήταν κόρες του Δία και της Ευρυνόμης. Αρκετοί τις θεωρούσαν κόρες του Διόνυσου και της Αφροδίτης ή του Ήλιου και της Ναϊάδας Αίγλης.

Στον Όμηρο αρχικά αναφερόταν η Χάρις σύζυγος του Ηφαίστου και η Πασιθέα, σύζυγος του θεού Ύπνου και μητέρα του Φάντασου και του Φοβήτορα. Η Πασιθέα είχε δοθεί σύζυγος στον Ύπνο από την Ήρα επειδή εκείνος είχε κοιμίσει κρυφά το Δία κι έτσι οι θεοί μπόρεσαν να αναμιχθούν στον Τρωικό πόλεμο.

Οι Αθηναίοι τιμούσαν δυο Χάριτες την Αυξώ και την Ηγεμόνη. Μερικές φορές ταυτίζονταν με τις Ώρες και τοποθετούσαν στην ομάδα των Χαρίτων τις Ώρες Καρπώ και Θαλλώ.

Στη Σπάρτη τις ονόμαζαν Κλήτα ("αστραφτερή" και Φαέννα ("ακτινοβόλος"), και τις ταύτιζαν με τις Ώρες.

Στην Αίγινα, την Τροιζήνα, την Επίδαυρο και στον Τάραντα τις ονόμαζαν Αυξησία και Δαμία ή "Αξεσίαι θεαί".

Ο Ησίοδος αναφέρει τρεις Χάριτες, την Αγλαΐα, την Ευφροσύνη και τη Θάλεια ή Θαλία. Οι Χάριτες συνδέονταν με την ανθοφορία και τη γονιμότητα της φύσης κι αναμεσά τους συγκαταλέγονταν και η Ευνομία, η Εύκλεια και η Πειθώ.

ΟΙ Σώστρατος αναφέρει πως η Αφροδίτη και οι Χάριτες Πασιθέα, Καλή και Ευφροσύνη είχαν διαγωνιστεί σε καλλιστεία με κριτή το μάντη Τειρεσία, ο οποίος είχε ψηφίσει την Καλή σαν την πιο όμορφη. Η Αφροδίτη για να τον τιμωρήσει τον είχε μεταμορφώσει σε γριά.

Οι Χάριτες κατοικούσαν στον Όλυμπο κι ήταν συνοδοί του Απόλλωνα, του Διονύσου, της Αφροδίτης, της Αθηνάς, του Ηφαίστου και των Μουσών. Απέφευγαν τη μοναξιά και προτιμούσαν τη συντροφιά των θεών.

Όταν ο Απόλλωνας έπαιξε για πρώτη φορά τη λύρα του, οι Χάριτες έστησαν χορό γύρω του μαζί με τις άλλες θεές κι όταν η Άρτεμη είχε εισέλθει στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, εκείνες άρχισαν να υμνούν μαζί της και με τη συνοδεία των Μουσών τη Λητώ, (μητέρα του Απόλλωνα και της Άρτεμης).
Οι Χάριτες συνόδευαν την Αφροδίτη μαζί με το θεό Πάνα και την Πειθώ. Κάποτε η θεά είχε πιαστεί μαζί με τον Άρη σε ένα δίχτυ που είχε στήσει για τους δυο εραστές ο Ήφαιστος. Μετά από την περιπέτειά της είχε καταφύγει στην Πάφο της Κύπρου, όπου την περιποιήθηκαν οι Χάριτες, αλείφοντάς την με αθάνατο λάδι και στολιζοντάς την.

Οι Χάριτες γνώριζαν την τέχνη να κατασκευάζουν αρωματικά λάδια με τα οποία ενίσχυαν την ερωτική επιθυμία.

Απεικονίζονταν νέες και όμορφες και έφερναν στους θεούς και στους ανθρώπους ομορφιά, χάρη και δημιουργικότητα. Τις παρουσίαζαν γυμνές, να κρατιούνται από τους ώμους. Οι δυο από αυτές κοιτούσαν προς μια κατεύθυνση, ενώ εκείνη που βρισκόταν στη μέση κοιτούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ο Πίνδαρος τις ονόμαζε Σεμνές, Πότνιες και Βασίλειες.

Το παλαιότερο ιερό τους βρισκόταν στον Ορχομενό της Βοιωτίας (εκεί που βρίσκεται η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου). Στο θέατρο απέναντι από το ιερό τελούσαν προς τιμή τους τα Χαρίσια ή Χαριτήσια που περιλάμβαναν μουσικούς και ποιητικούς αγώνες. Τη νύχτα οι πιστοί πρόσφεραν γλυκίσματα από αλεύρι και μέλι.

Τα λατρευτικά τους αγάλματα ήταν τρεις μαύροι άμορφοι μετεωρόλιθοι, δηλαδή λίθοι που είχαν πέσει από τον ουρανό.

Στην Αθήνα υπήρχε ιερό των Χαρίτων πάνω στην Ακρόπολη στα Προπύλαια, κοντά στα ιερά του Ερμή Προπυλαίου και της Εκάτης Επιπυργιδίας. Ιερό τους υπήρχε και στην Αγορά κοντά στο ναό του Ηφαίστου.

Ιερά τους υπήρχαν στη Σπάρτη, στη Δήλο, στην Κύπρο και στην Πάρο. Στην Πάρο βρισκόταν ο Μίνωας όταν πληροφορηθηκε το θάνατο του γιου του Ανδρόγεω. Τότε πέταξε τα στεφάνια με τα άνθη, σταμάτησε τη μουσική, αλλά η τελετή ολοκληρώθηκε. Από τότε οι θυσίες προς τιμή των Χαρίτων στην Πάρο γίνονταν χωρίς άνθη και μουσική.

Οι Χάριτες λατρεύονταν στην Σπάρτη και την Πάφο μαζί με την Αφροδίτη.

Σαπφώ

βροδοπάχεες ἄγναι Χάριτες δεῦτε Δίος κόραι
ἔλθοντ' ἐξ ὀράνω πορφυρίαν περθέμενον χλάμυν

Όμηρος, Οδύσσεια, θ, 364

ἔνθα δέ μιν Χάριτες λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ,
ἀμβρότῳ, οἷα θεοὺς ἐπενήνοθεν αἰὲν ἐόντας,
ἀμφὶ δὲ εἵματα ἕσσαν ἐπήρατα, θαῦμα ἰδέσθαι.

Ησίοδος, Θεογονία, 64

ἔνθά σφιν λιπαροί τε χοροὶ καὶ δώματα καλά,
πὰρ δ' αὐτῇς Χάριτές τε καὶ Ἵμερος οἰκί' ἔχουσιν
ἐν θαλίῃς· ἐρατὴν δὲ διὰ στόμα ὄσσαν ἱεῖσαι
μέλπονται, πάντων τε νόμους καὶ ἤθεα κεδνὰ
ἀθανάτων κλείουσιν, ἐπήρατον ὄσσαν ἱεῖσαι.

Ησίοδος, Έργα και Ημέρες, 73

ζῶσε δὲ καὶ κόσμησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη·
ἀμφὶ δέ οἱ Χάριτές τε θεαὶ καὶ πότνια Πειθὼ
ὅρμους χρυσείους ἔθεσαν χροΐ· ἀμφὶ δὲ τήν γε
Ὧραι καλλίκομοι στέφον ἄνθεσι εἰαρινοῖσιν·

Ξενοφώντας, Συμπόσιο, 7, 5, 2

ἀλλὰ γὰρ καὶ ταῦτα μὲν
οὐκ εἰς ταὐτὸν τῷ οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ δὲ ὀρχοῖντο πρὸς τὸν
αὐλὸν σχήματα ἐν οἷς Χάριτές τε καὶ Ὧραι καὶ Νύμφαι
γράφονται, πολὺ ἂν οἶμαι αὐτούς γε ῥᾷον διάγειν καὶ τὸ
συμπόσιον πολὺ ἐπιχαριτώτερον εἶναι.

Ζηνόβιος

Αἱ Χάριτες γυμναί: ἤτοι ὅτι δεῖ ἀφειδῶς καὶ
φανερῶς χαρίζεσθαι· ἢ ὅτι οἱ ἀχάριστοι τὸν ἑαυτῶν
κόσμον ἀφῄρηνται. *****

Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, 2, 17, 3

ἐν δὲ τῷ
προνάῳ τῇ μὲν Χάριτες ἀγάλματά ἐστιν ἀρχαῖα, ἐν
δεξιᾷ δὲ κλίνη τῆς Ἥρας καὶ ἀνάθημα ἀσπὶς ἣν Μενέ-
λαός ποτε ἀφείλετο Εὔφορβον ἐν Ἰλίῳ.

Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, 3, 18, 9

Βαθυ-
κλέους δὲ Μάγνητος, ὃς τὸν θρόνον ἐποίησε τοῦ
Ἀμυκλαίου, ἀναθήματα ἐπ' ἐξειργασμένῳ τῷ θρόνῳ
Χάριτες καὶ ἄγαλμα δὲ Λευκοφρυήνης ἐστὶν Ἀρτέμιδος.

Ορφικά, Ύμνοι, 60

Κλῦτέ μοι, ὦ Χάριτες μεγαλώνυμοι, ἀγλαότιμοι,
θυγατέρες Ζηνός τε καὶ Εὐνομίης βαθυκόλπου,
Ἀγλαΐη Θαλίη τε καὶ Εὐφροσύνη πολύολβε,
χαρμοσύνης γενέτειραι, ἐράσμιαι, εὔφρονες, ἁγναί,
αἰολόμορφοι, ἀειθαλέες, θνητοῖσι ποθειναί·
εὐκταῖαι, κυκλάδες, καλυκώπιδες, ἱμερόεσσαι·
ἔλθοιτ' ὀλβοδότειραι, ἀεὶ μύσταισι προσηνεῖς.

Θεμίστιος, Φιλάδελφοι ἢ περὶ φιλανθρωπίας

οὐδ' ἐῶμεν ἀκράτους ἐπιρρεῖν πηγὰς τῶν ἄνωθεν
ἀγαθῶν, ἃ χορηγεῖ συνεχῶς ἀκάμαντι νόῳ, καθάπερ λέ-
γει ἡ φιλοσοφοῦσα ποίησις, ὁ τῶν ἐάων δοτήρ, ὁ τῆς
εὐνομίας ταμίας, οὗ πάρεδρος Δίκη τε καὶ Εὐνομία· ᾧ
παραστατοῦσιν αἱ Χάριτες, Εὐφροσύνη καὶ Ἀγλαΐα Θαλίη
τ' ἐρατεινή· οὗ πᾶσαι ἐκ φιλανθρωπίας ἐπωνυμίαι, ὁ μει-
λίχιος, ὁ φίλιος, ὁ ξένιος, ὁ ἱκέσιος, ὁ πολιεύς, ὁ σωτήρ.

Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, Εἰς τὸν βασιλέα Ἥλιον πρὸς Σαλούστιον

Κύκλον τοι καὶ αἱ Χάριτες ἐπὶ γῆς
διὰ τῶν ἀγαλμάτων μιμοῦνται.

Νόννος, Διονυσιακά, 34, 37

ὡς μὲν ἀκούω,
τρεῖς Χάριτες γεγάασι, χορίτιδες Ὀρχομενοῖο,
ἀμφίπολοι Φοίβοιο, χοροπλεκέος δὲ Λυαίου
εἰσὶ τριηκοσίων Χαρίτων στίχες, ὧν μία μούνη
πασάων προφέρουσα φαείνεται, οἷα καὶ αὐτὴ
φαιδροτέραις ἀκτῖσι κατακρύπτει σέλας ἄστρων
μαρμαρυγὴν εὔκυκλον ἀκοντίζουσα Σελήνη.

Όμηρος, Ιλιάδα, Ε, 338 και Σ,382 και Ξ 267
Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 1, 3, 1Απολλώνιος Ρόδιος, Αργοναυτικά, 4, 424

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι τρεις Χάριτες"

Αρβανίτες:μπροστάρηδες του Ελληνισμού.

Αρβανίτες: Πάντα από τους μπροστάρηδες του Ελληνισμού.----
Το Αρβανίτης παράγεται από το Αρβώνιος ή Αρβωνίτης, που υποδήλωνε τον κάτοικο της Άρβωνος, όπως την αναφέρει ο Πολύβιος. Η Άρβων ήταν ελληνική πόλη της Ιλλυρίας. Στην Ιλλυρία, που εκτεινόταν στο μεγαλύτερο μέρος της Αδριατικής, δημιουργήθηκαν ακμάζουσες ελληνικές πολιτείες, όπως η Επίδαμνος, η Έφυρα, η Ακρόλισσος, η Απολλωνία, κ.α. Οι πόλεις αυτές υπήρξαν οι μοχλοί για την ανάπτυξη ολόκληρης της ιλλυρικής περιοχής.

Οι κατερχόμενοι προς τον Ελλαδικό χώρο από την Ιλλυρία ονομάστηκαν σταδιακά Αρβανίτες. Παρά την αλβανοφωνία τους είχαν και έχουν ελληνική συνείδηση. Από την προφορική τους παράδοση γνώριζαν ότι ήταν εξαλβανισμένοι Έλληνες.



Το όνομα Αλβανός χρησιμοποιήθηκε από ελληνικές πηγές μόλις τον 11ο αιώνα. Οι Αλβανοί στο σημερινό αλβανικό κράτος ισχυρίζονται βέβαια ότι είναι απόγονοι των Αρχαίων Ιλλυριών. Η ιστορία όμως μας διδάσκει το αντίθετο. Περιοχή Αλβανία υπήρχε στην περιοχή του Καυκάσου (βλ. χάρτη Πτολεμαίου) . Οι γηγενείς Αλβανοί προήλθαν στα Βαλκάνια από τα φύλα της Ανατολής (μογγολικά), όταν τους εξανάγκασαν να τους ακολουθήσουν σαν βοηθητικοί του στρατεύματος. Στην Ιλλυρία έφτασαν, όταν άρχισε να διαλύεται η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και αναμείχθηκαν με τους Έλληνες εκεί.

Ο γεωγράφος Στράβων αποκαλεί τους Αλβανούς της Κασπίας απλοϊκούς, μη ασχολούμενους με το εμπόριο, μιας και δεν ήξεραν να μετρούν πάνω από το 100! (Στράβωνος γεωγραφία). Πέρα από τον Στράβωνα αναφορά στης Αλβανούς της περιοχής του Καυκάσου γίνεται και από άλλους αρχαίους συγγραφείς, που τότε δεν υπήρχε αλβανικό κράτος για να πει κανείς ότι οι αναφορές είχαν πολιτική σκοπιμότητα. Για παράδειγμα ο Αρριανός γράφει στο έργο του «Αλεξάνδρου Ανάβασις»: «Ώς δέ ομού ήδη τά στρατότεδα έγίγνετο, ώφθη Δαρείος και οί άμφ΄ αυτόν, οί τε μηλοφόροι Πέρσαι και Ινδοί και Αλβανοί και Κάρες οι ανάσπαστοι και οί Μαρδοι τοξόται κατ΄ αυτόν Άλέξανδρον τεταγμένοι και την ίλην την βασιλικην». Ο Αλέξανδρος είχε πολεμήσει δηλαδή κατά Αλβανών της Κασπίας που πολεμούσαν με τον στρατό των Περσών.

Ο Πλούταρχος γράφει στους παράλληλους βίους: «Καταλιπών δέ φρουρόν Αρμενίας Αφράνιον αυτός εβάδιζε δια τών περιοικούντων τον Καύκασον εθνών άναγκαίως έπι Μιθριδάτην. Μέγιστα δε αυτών εστίν έθνη, Αλβανοί και Ίβηρες».

Ο Στέφανος Βυζάντιος, γεωγράφος του 4ου αι. μ.Χ.: Αλβανία χώρα προς τοις ανατολικοίς Ίβηρσιν. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί, ποιμενικοί και μετρίως πολεμικοί μεταξύ Ιβήρων και Κασπίας. Υπόκειται δε τη Σαρματία προς μεν τω Πόντω η Κολχική προς δε τή Κασπία η Αλβανία.

Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας πολλοί Αλβανοί άρχισαν να εξισλαμίζονται και κατά αυτόν τον τρόπο προήλθε η ομάδα των Τουρκαλβανών που καταδυνάστευαν τους Έλληνες. Ωστόσο κάποιοι από αυτούς, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αττικής και της Βοιωτίας, παρέμειναν πιστοί στις αξίες του Ελληνισμού και διαφοροποιήθηκαν από τους Τουρκαλβανούς. Αυτή ακριβώς η στάση τους ωθούσε να χρησιμοποιούν το αρχαίο όνομα «Αρβανίτης».

Την υποτιθέμενη μη ελληνικότητά τους θα μπορούσαν να την αποδείξουν κατά την επανάσταση του 1821, στην οποία όμως οι Αρβανίτες πολέμησαν στο πλευρό των υπολοίπων Ελλήνων, όπως π.χ. με τον Μελέτη Βασιλείου (απελευθέρωση Αθήνας) ή τον Μάρκο Μπότσαρη. Γνωστοί Αρβανίτες ήταν επίσης οι Κουντουριώτηδες, οι Ζαΐμηδες, ο Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα και πιο πρόσφατα η Μελίνα η Μερκούρη, η πρέσβειρα του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό.

Άλλο παράδειγμα ήταν οι ανυπότακτοι Σουλιώτες, οι οποίοι, σύμφωνα με τον ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο, «ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών»[1](με την γεωγραφική και γλωσσική έννοια του όρου). Οι Σουλιώτες, που έμοιαζαν κατά πολύ στον τρόπο ζωής με τους Αρχαίους Σπαρτιάτες, αποτελούσαν μια κοινωνία πολεμιστών, όπως γράφει ο Χριστόφορος Περραιβός στο βιβλίο του «Ιστορία του Σουλίου και της Πάργας» (Παρίσι 1803). Μάλιστα πολλοί Σουλιώτες, εκτός από τα αρβανίτικα έγραφαν και ελληνικά, όπως αποδεικνύεται στο ημερολόγιο του Φώτου Τζαβέλα[2].

Η γλώσσα των Αλβανών δε, μείγμα της αρχαίας Ιλλυρικής διαλέκτου των Ελλήνων, της σλαβικής, της λατινικής και της τουρκικής γλώσσας αντικατέστησε σταδιακά την ελληνική. Το ότι κάποιοι ήταν αλβανόγλωσσοι δεν σημαίνει ότι δεν ήταν και Έλληνες. Σήμερα υπάρχουν π.χ. αγγλόφωνοι Έλληνες που δεν γνωρίζουν σχεδόν καθόλου την ελληνική. Λόγω της έλλειψης σχολείων επικράτησε η αλβανική ως ευκολότερη γλώσσα. Πέραν τούτου για τον φόβο της… χαντζάρας πολλοί άλλαζαν τα ονόματά τους σε αλβανικά.

Η επιμειξία λοιπόν των Ελλήνων Ιλλυριών και των Αλβανών που ήρθαν από τον Καύκασο στην Ιλλυρία «γέννησε» τους Αρβανίτες που όλοι τους είχαν έντονη την ελληνική συνείδηση. Άλλοι εξαλβανίστηκαν και παραμένουν σ’ αυτή την κατάσταση μέχρι και σήμερα. Ο Γενικός Προνοητής του Μοριά, Jacomo Barbarrigo, έγραψε τον 1479: «Οι Αρβανίτες και οι Έλληνες δεν είναι παρά ένας μόνος λαός που μισεί κάθε ξένο»[3] (εννοώντας προφανώς τους κατακτητές της εποχής).

Σίγουρα θα μπορούσαμε να γράψουμε κι άλλα για τους Αρβανίτες, αλλά δεν μας το επιτρέπει ο χώρος. Όποιος θέλει μπορεί να ερευνήσει περαιτέρω, πριν βγάλει το οποιοδήποτε συμπέρασμα. Μερικοί πάντως, θα πρέπει να πάψουν να μιλούν για αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα και να εννοούν τους Αρβανίτες. Ας κοιτάξουν καλύτερα πάνω σε ποιες βάσεις δημιουργήθηκε το σημερινό αλβανικό κράτος με τον τεχνητό αλβανικό εθνικισμό που παρουσιάζει πολλές ομοιότητες, για όποιον μελετήσει τις διάφορες πηγές της εποχής, με το σημερινό εγχείρημα των Σκοπίων.

ΠΥΓΜΗ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αρβανίτες:μπροστάρηδες του Ελληνισμού."

Τότε που οι Αξιωματικοί έγραφαν τον τσαμπουκά των Τούρκων !

'Oταν τα Ελληνικά Φάντομ έκαναν«touch and go» στο Τούρκικο αεροδρόμιο Tσίλι της Σμύρνης...


...Και σπάνε τον ήχο πάνω απο τα Τούρκικα Τζαμιά !

Στις 19 Mαρτίου του 1987, το «Πίρι Pέις» πλέει από το στενό της Iμβρου προς το Aιγαίο συνοδεία δύο πολεμικών πλοίων. Kινείται εκτός χωρικών υδάτων, κοντά στη Λήμνο, τη Σαμοθράκη, τον Aθω και τη Σκύρο για να πραγματοποιήσει έρευνες.

Oι Tούρκοι δηλώνουν ότι η υφαλοκρηπίδα είναι δική τους μέχρι τα μέσα του Aιγαίου.





O Aνδρέας Παπανδρέου αποφασίζει ότι «θα αντιδράσουμε δυναμικά». O τουρκικός στόλος συγκεντρώνεται στον Eύξεινο Πόντο. Hταν ανήμερα της εθνικής επετείου της 25ης Mαρτίου.



Στο Eθνικό Kέντρο Eπιχειρήσεων στο τρίτο υπόγειο του υπουργείου Eθνικής Aμυνας έχει σημάνει συναγερμός. Aποφασίζεται κινητοποίηση όλων των δυνάμεων. Στα νησιά και στη Θράκη διατάσσεται γενική επιστράτευση. O ελληνικός στόλος έσπευσε στις επίμαχες θαλάσσιες περιοχές. Oι φάκελοι με τα σχέδια φεύγουν και παραλαμβάνονται από τους διοικητές όλων των Mονάδων.



«Γράψε ότι ο Mίλτος εκείνη τη νύχτα είχε τέσσερις βόμβες για πάρτι του “Πίρι Pέις”», λέει στο «Eθνος» πιλότος των Φάντομ. «Nα το γράψεις. Tο χρωστάμε σε όλους αυτούς που χαιρέτησαν τα παιδιά τους εκείνο το βράδυ και έφεραν παπά να μεταλάβουν». O Mίλτος καταθέτει από πρώτο χέρι τη μαρτυρία του:



«Tο “Πίρι Pέις” είχε βγει με τέσσερα συνοδευτικά πλοία. H Πολεμική Αεροπορία είχε σχεδιάσει αποστολή με 70 αεροσκάφη. H σχεδίαση είχε γίνει από τον αρχηγό ATA. Οι διοικητές των Mοιρών από όλη την Ελλάδα λίγο πριν νυχτώσει στις 26 Mαρτίου πήγαν στο ATA στη Λάρισα με αεροπλάνα και παρέλαβαν τα σχέδια σε σφραγισμένους φακέλους. Στις έξι το πρωί θα βυθίζαμε τον στολίσκο. Το KYΣEA το είχε εγκρίνει. Άλλα 40 αεροπλάνα ήταν έτοιμα για απογείωση, προκειμένου να κάνουν αναχαίτιση. Για εμάς ήταν πόλεμος, το είχαμε πάρει απόφαση.



Στις τρεις και μισή τα ξημερώματα μπήκαμε στα αεροπλάνα, βάλαμε μπροστά και περιμέναμε. Ήμασταν δεμένοι στο κόκπιτ και δεν μιλούσαμε. Δεν είχαμε καρδιοχτύπι, απλά δεν μιλούσαμε. Ήμασταν πολύ ήρεμοι. Λέγαμε, επιτέλους, ας γίνει. Τα αεροπλάνα θα συναντιόνταν σε συγκεκριμένο σημείο και ύστερα… όποιον πάρει ο χάρος. Σε 2,5 λεπτά θα τελείωναν όλα. Αν απογειωνόμασταν, δεν υπήρχε επιστροφή. Τελικά στις έξι παρά τέταρτο το πρωί υπέκλεψαν τηλέφωνο από το κοντινό τουρκικό ραντάρ και έμαθαν ότι το «Πίρι Pέις» δεν θα βγει. Στις έξι και τέταρτο μας είπαν ότι όλα είχαν τελειώσει». Το «Πίρι Pέις» δεν βγήκε από τον Kόλπο του Ξηρού. Tα πράγματα έδειχναν ότι είχαν ηρεμήσει. O Ανδρέας Παπανδρέου εξέφρασε «συγκρατημένη αισιοδοξία». Mια εβδομάδα μετά την κρίση, δεν πετούσε τίποτε στον εναέριο χώρο.



O Mίλτος θυμάται κι ένα ακόμα περιστατικό: «Hμέρα Πέμπτη την επόμενη εβδομάδα απογειώθηκαν δύο Φάντομ από Σκύρο και έκαναν αερομαχία με δύο F-104 δικά τους. Kυβερνήτες ο Γιάννης κι εγώ. Tους “σκίσαμε” και επειδή έμειναν από καύσιμα πήγαν να προσγειωθούν στο αεροδρόμιο Tσίλι της Σμύρνης στα τουρκικά παράλια. O Γιάννης μού φώναξε να ακολουθήσω. Eπιασε κλειστό σχηματισμό τον ένα κι εγώ τον άλλο και φτάσαμε μέχρι την τελική φάση προσγείωσης. Kάναμε «touch and go» (άγγιγμα και απογείωση) στο τουρκικό αεροδρόμιο!

Aμέσως φύγαμε, περάσαμε χαμηλά από τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου και σηκώθηκε όλη η αεροπορία τους να μας κυνηγήσει. Tο ραντάρ της Mυκόνου φώναζε σαν τρελό. Hταν ο Θύμιος που κατάλαβε τι έγινε. Tότε πετάξαμε υπερηχητικά από όλα τα χωριά τους. Πετούσαμε πολύ μα πολύ χαμηλά κάπου στα 10 με 15 μέτρα και… ισιώσαμε όλα τα τζάμια. Mέχρι σήμερα ήταν ένα μυστικό που κρατήσαμε επτασφράγιστο από το 1987 τα άτομα του σχηματισμού. Eχουν περάσει χρόνια, μπορείς να το γράψεις».

Τότε που οι Αξιωματικοί έγραφαν στα αρχ.. τους τον τσαμπουκά των Τούρκων !

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τότε που οι Αξιωματικοί έγραφαν τον τσαμπουκά των Τούρκων ! "

ΦΥΓΕΤΕ. Δεν σας υποχρεώσαμε να έλθετε. Εσείς επιλέξατε να έλθετε εδώ.

Η ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΝΗ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ JULIA GILLARD ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΕΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.---

Χρειαζόμαστε ηγέτες σαν αυτή την Κυρία!----

Μάλιστα!

Η Αυστραλιανή Πρωθυπουργός Julia Gillard

Η Αυστραλία λέει ΟΧΙ - Είναι η δεύτερη φορά που το κάνει!



Οφείλει κανείς να παραδεχτεί και να εκτιμήσει την πίστη της στα δικαιώματα των συμπατριωτών της.

Είναι παρήγορο να βλέπει κανείς κάποιον πραγματικό ηγέτη.



Όλος ο κόσμος χρειάζεται τέτοιους ηγέτες!





Οι μουσουλμάνοι που θέλουν να ζήσουν σύμφωνα με τον Ισλαμικό νόμο Sharia, ενημερώθηκαν ότι πρέπει να φύγουν από την Αυστραλία, καθώς η Κυβέρνηση έχει στοχοποιήσει όλους τους εξτρεμιστές στην προσπάθεια της να αντιμετωπίσει τις εν δυνάμει τρομοκρατικές επιθέσεις.



Επί πλέον, η Gillard εκνεύρισε μερικούς μουσουλμάνους με την δήλωση της ότι υποστηρίζει πλήρως τις ενέργειες των μυστικών υπηρεσιών στην παρακολούθηση των τζαμιών σε όλη την επικράτεια.

Ανακοίνωση της πρωθυπουργού της Αυστραλίας Julia Gillard - Australia σε ελεύθερη μετάφραση

"Οι ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΟΧΙ ΟΙ ΑΥΣΤΡΑΛΟΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΩΣΤΟΥΝ.... Είτε σας αρέσει είτε όχι. Έχω κουραστεί από την ανησυχία αυτού του έθνους μήπως ενοχλούμε μερικούς ανθρώπους ή την κουλτούρα τους. Από την εποχή των επιθέσεων στο Bali, έχουμε παρατηρήσει μια αύξηση του πατριωτισμού στην πλειονότητα των Αυστραλών.

Η κουλτούρα μας έχει εξελιχθεί για περισσότερο από δύο αιώνες με αγώνες, προσπάθειες και επιτυχίες από εκατομμύρια ανδρών και γυναικών που κατέκτησαν την ελευθερία.



Μιλάμε κυρίως ΑΓΓΛΙΚΑ, όχι Ισπανικά, Λιβανέζικα, Αραβικά, Κινέζικα, Γιαπωνέζικα, Ρωσσικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Οπότε, αν επιθυμείτε να γίνετε μέρος της κοινωνίας μας να μάθετε την γλώσσα μας.



Οι περισσότεροι Αυστραλοί πιστεύουν στο Θεό. Αυτό δεν είναι κάποια Χριστιανική, δεξιά πολιτική προπαγάνδα, αλλά ένα γεγονός, επειδή Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες βασισμένοι στα Χριστιανικά ιδεώδη, ίδρυσαν αυτό το έθνος, και αυτό είναι πλήρως εξακριβωμένο. Εάν ο Θεός σας ενοχλεί, τότε σας προτείνω να σκεφτείτε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη σαν την νέα σας πατρίδα, γιατί ο Θεός είναι μέρος της κουλτούρας μας.



Θα αποδεχτούμε τις πεποιθήσεις σας, και δεν θα τις αμφισβητήσουμε. Αυτό που επιθυμούμε εκ μέρους σας είναι να αποδεχτείτε τις δικές μας πεποιθήσεις και να ζήσετε σε αρμονία και χαρούμενη ειρήνη μαζί μας.



Αυτή είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ και Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ και θα σας επιτρέψουμε κάθε ευκαιρία να τα απολαύσετε όλα. Αλλά, αφού τελειώσετε με τις διαμαρτυρίες σας και τις γκρίνιες σας για την Σημαία μας, τα Χριστιανικά μας πιστεύω ή τον τρόπο ζωής μας, σας συνιστώ ολόθερμα να εκμεταλλευτείτε μια άλλη μεγάλη Αυστραλιανή ελευθερία: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ.



'Αν δεν είστε ευτυχείς εδώ τότε ΦΥΓΕΤΕ. Δεν σας υποχρεώσαμε να έλθετε. Εσείς επιλέξατε να έλθετε εδώ. Επομένως ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΤΕ την χώρα που ΕΣΕΙΣ επιλέξατε."

ΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΣΑΣ.





John the Pirate

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " ΦΥΓΕΤΕ. Δεν σας υποχρεώσαμε να έλθετε. Εσείς επιλέξατε να έλθετε εδώ. "

Το Εγώ εμπόδιο στο δρόμο προς την αυτογνωσία.

Υπάρχουν μόνο δύο δυσκολίες στο μονοπάτι του διαλογισμού: Η μία είναι το «εγώ». Είσαι συνεχώς προετοιμασμένος απ΄ την κοινωνία, απ΄ την οικογένεια, απ΄ το σχολείο, απ΄ την εκκλησία, απ΄ τον καθένα γύρω σου, για να είσαι εγωιστής. Ακόμα και η σύγχρονη ψυχολογία είναι βασισμένη στην ενδυνάμωση τού «εγώ».




Ολόκληρη η ιδέα τής σύγχρονης ψυχολογίας και τής σύγχρονης εκπαίδευσης είναι, ότι ο άνθρωπος αν δεν έχει πολύ δυνατό «εγώ», δεν θα είναι ικανός να αγωνιστεί στη ζωή, όπου υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός κι ότι αν είσαι αγνός και αληθινός άνθρωπος, ο καθένας μπορεί να σε σπρώξει στην άκρη και πάντοτε θα είσαι παραγκωνισμένος.



Χρειάζεσαι ένα ατσάλινο, ένα πολύ ισχυρό «εγώ», για να πολεμήσεις μέσα σ΄ αυτόν τον ανταγωνιστικό κόσμο. Μόνο τότε μπορείς να πετύχεις. Σ΄ οποιοδήποτε πεδίο -σπουδές, επάγγελμα, πολιτική, αθλητισμός, οικογένεια- χρειάζεσαι μία πολύ κατηγορηματική προσωπικότητα. Ολόκληρη η κοινωνία που φτιάξαμε είναι προσαρμοσμένη στο να περάσει και να εμφυτέψει στα παιδιά αυτή την κατηγορηματική προσωπικότητα.



Απ΄ τα πρώτα χρόνια τής ζωής τού παιδιού τού λέμε: «Γίνε ο πρώτος στην τάξη σου». Έτσι, όταν το παιδί είναι πρώτο στην τάξη του, όλοι το επαινούν. Αυτό που κάνεις είναι να ταΐζεις το «εγώ» του απ΄ την αρχή-αρχή. Του δίνεις συγκεκριμένες φιλοδοξίες: «Μπορείς να γίνεις σπουδαίος, πλούσιος, διάσημος, πρόεδρος της χώρας σου, μπορείς να γίνεις, πρωθυπουργός». Το ταξίδι του στη ζωή αρχίζει μ΄ αυτές τις ιδέες και καθώς πετυχαίνει τούς στόχους που του έβαλες, το «εγώ» του γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο.



Με κάθε τρόπο, το «εγώ» είναι η μεγαλύτερη αρρώστεια, που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Αν είσαι επιτυχημένος το «εγώ» σου γιγαντώνεται. Αυτός είναι ένας κίνδυνος, γιατί τότε -στον δρόμο προς την αυτογνωσία σου- θα πρέπει να μετακινήσεις ένα μεγάλο βράχο, που σου κλείνει το δρόμο. Ή αν έχεις μικρό «εγώ», αν δεν τα έχεις καταφέρει, αν έχεις αποδειχθεί αποτυχημένος, τότε το «εγώ» σου θα γίνει πληγή, θα σε πονάει και θα σου δημιουργήσει σύμπλεγμα κατωτερότητας -πράγμα, που επίσης θα σού επιφέρει πρόβλημα.





Στην κοιλιά τής μητέρας και κατά την εγκυμοσύνη, κάθε παιδί βρίσκεται σε βαθιά μακαριότητα. Φυσικά δεν έχει επίγνωση των γεγονότων που συμβαίνουν έξω απ΄ την κοιλιά που το προστατεύει, δεν ξέρει τίποτε γι΄ αυτά. Είναι τόσο πολύ ενωμένο με τη μακαριότητα, που δεν υπάρχει περιθώριο για να υπάρχει ο «γνώστης». Η μακαριότητα είναι η ίδια του η ύπαρξη, οπότε δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός ανάμεσα στο «γνώστη» και στο γνωστό, δηλαδή ανάμεσα στον «παρατηρητή» και στο παρατηρούμενο. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο το βρέφος δεν έχει επίγνωση ούτε της μακαριότητάς του. Αποκτάς επίγνωση και γίνεσαι παρατηρητής, μόνο όταν έχεις χάσει κάτι.



Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζεις κάτι, χωρίς πρώτα να το έχεις χάσει, επειδή όταν δεν το έχεις χάσει, είσαι εντελώς ένα μαζί του. Δεν υπάρχει απόσταση. Ο «παρατηρητής» και το παρατηρούμενο είναι ένα. Ο «γνώστης» και το γνωστό είναι ένα.



Κάθε παιδί κατά την εγκυμοσύνη βρίσκεται σε μία κατάσταση βαθιάς μακαριότητας. Οι ψυχολόγοι συμφωνούν μ΄ αυτό. Έτσι όλη η θρησκευτική αναζήτηση, που θ΄ αποκτήσει το παιδί στη ζωή του ως ενήλικας, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας τρόπος, για να ξαναβρεί την κοιλιά της μητέρας του, για να ξαναβρεί την χαμένη μακαριότητα. Η θρησκευτική σου αναζήτηση είναι μία προσπάθεια για να ξαναβρείς τη μακαριότητα που έχασες, απ΄ την κοιλιά τής μητέρας σου. Έτσι αυτό που ψάχνεις στην αναζήτηση για το θεό είναι ένωση, το να κάνεις αυτή την ύπαρξή σου μία ένωση με την κοιλιά.



Το κάθε παιδί κατά την εγκυμοσύνη, είναι απόλυτα συντονισμένο με την μητέρα και τον συντονισμό αυτό δεν τον χάνει ποτέ. Αν η μητέρα είναι υγιής, είναι υγιές και το παιδί. Αν η μητέρα είναι άρρωστη, είναι άρρωστο και το παιδί. Αν η μητέρα είναι λυπημένη, είναι λυπημένο και το παιδί. Αν η μητέρα είναι ευτυχισμένη, είναι ευτυχισμένο και το παιδί. Αν η μητέρα χορεύει, χορεύει και το παιδί. Αν η μητέρα κάθεται σιωπηλά, κάθεται και το παιδί. Το παιδί δεν έχει αποκτήσει ακόμα δικά του όρια. Αυτή είναι η καθαρή μακαριότητα και για να την βρει κάποιος, πρέπει πρώτα να την χάσει.



Το σοκ τής γέννησης είναι τεράστιο. Το παιδί γεννιέται και ξαφνικά πετάγεται απ΄ το κέντρο του. Ξαφνικά ξεριζώνεται απ΄ την γη, ξεριζώνεται απ΄ την κοιλιά της μητέρας του. Χάνει το λιμάνι του και δεν ξέρει πλέον ποιος είναι. Δεν υπήρχε λόγος να ξέρει, όταν ήταν ενωμένο με την μητέρα του. Δεν χρειαζόταν να το ξέρει, επειδή δεν υπήρχε διαχωρισμός. Δεν υπήρχε το «εσύ», οπότε δεν είχε ποτέ τεθεί το ζήτημα «εγώ». Η πραγματικότητα ήταν τότε αδιαχώριστη, καθαρή αντβάιτα (ένωση), καθαρή μη δυαδικότητα.





Απ΄ την στιγμή, όμως, που γεννιέται ένα παιδί, κόβεται ο ομφάλιος λώρος κι αρχίζει ν΄ αναπνέει από μόνο του. Ξαφνικά ολόκληρη η ύπαρξη γίνεται μία μοναδική αποστολή, το να γνωρίσει ποιος «είναι».Τώρα αρχίζει ν΄ αποκτά επίγνωση των ορίων του, τού σώματός του, των αναγκών του. Άλλοτε είναι ευτυχισμένο, άλλοτε δεν είναι, άλλοτε είναι ικανοποιημένο, άλλοτε δεν είναι. Μερικές φορές πεινάει και κλαίει και η μητέρα δεν είναι κοντά, μερικές φορές είναι στο στήθος τής μητέρας και απολαμβάνει την χαμένη ενότητα με την μητέρα του.



Τώρα όμως, υπάρχουν πολλές διαθέσεις και πολλά κλίματα και έχει αρχίσει και αισθάνεται τον διαχωρισμό του. Το διαζύγιο συνέβη, ο γάμος έσπασε. Ήταν απολύτως παντρεμένο με τη μητέρα του, από δω και στο εξής θα είναι για πάντα διαχωρισμένο από εκείνη. Και τώρα πρέπει να βρει ποιος είναι. Σ΄ ολόκληρη τη ζωή του εξακολουθεί ο καθένας από εμάς, ν΄ ανακαλύψει ποιος είναι. Αυτό είναι και το ποιο θεμελιώδες ερώτημα τού κάθε ανθρώπου.



Αρχικά το παιδί αποκτά την επίγνωση τού «δικό μου», ύστερα τού «εμένα», έπειτα τού «εσύ» και μετά τού «εγώ». Αυτή είναι η διαδικασία, με αυτή ακριβώς τη διάταξη. Πρώτα αποκτά επίγνωση τού «δικό μου». «Αυτό το παιχνίδι είναι δικό μου, αυτή η μητέρα είναι δική μου». Παρατήρησέ το, επειδή αυτή είναι η δομή σου, επειδή αυτή είναι η δομή τού «εγώ». Έτσι αρχίζει να κατέχει. Πρώτα μπαίνει ο κτήτορας, η κτητικότητα είναι κάτι πολύ βασικό. Και με την κτητικότητα αρχίζει η κόλαση. Παρατήρησε τα μικρά παιδιά. Ζηλεύουν πολύ, είναι πολύ κτητικά, κάθε παιδί προσπαθεί ν΄ αρπάξει τα πάντα απ΄ τ΄ άλλα παιδιά και προσπαθεί να προστατέψει τα δικά του παιχνίδια. Και θα δεις παιδιά, που είναι πολύ βίαια, σχεδόν αδιάφορα για τις ανάγκες των άλλων. Αν ένα παιδί παίζει με το παιχνίδι του κι έρθει ένα άλλο παιδί, μπορεί να δεις έναν Αδόλφο Χίτλερ, ένα Τζέκινς Χαν, έναν Τουρκοεμάδα. Θα πιαστεί απ΄ το παιχνίδι του, είναι έτοιμο να τσακωθεί, είναι έτοιμο να χτυπηθεί. Είναι ζήτημα περιοχής, είναι ζήτημα εδαφικής κυριαρχίας.



Η κτητικότητα μπαίνει πρώτη. Αυτό είναι το βασικό πρωταρχικό δηλητήριο. Και το παιδί αρχίζει να λέει: «Αυτό είναι δικό μου». Απ΄ τη στιγμή που μπαίνει το δικό μου, γίνεσαι ανταγωνιστικός με τον καθένα. Απ΄ τη στιγμή που μπαίνει το δικό μου, η ζωή σου θα μεταβληθεί σ΄ ένα πεδίο ανταγωνισμού, σ΄ ένα αγώνα, μία διαμάχη βίας και επιθετικότητας.



Το επόμενο βήμα μετά τού «δικό μου» είναι το «εμένα». Όταν έχεις να διεκδικήσεις κάτι σαν να είναι δικό σου, ξαφνικά μέσα απ΄ αυτή τη διεκδίκηση, εμφανίζεται η ιδέα, ότι τώρα είσαι το κέντρο των κτήσεών σου. Οι κτήσεις γίνονται η εδαφική σου περιοχή και μέσα απ΄ αυτές τις κτήσεις εμφανίζεται η καινούργια ιδέα: «Εμένα». Απ΄ τη στιγμή που έχεις εγκατασταθείς στο «εμένα», μπορείς να δεις καθαρά πως έχεις ένα όριο και πως αυτά που βρίσκονται έξω απ΄ το όριο είναι «εσύ». Ο άλλος γίνεται ξεκάθαρος. Τώρα τα πράγματα αρχίζουν να διαλύονται.





Στο σύμπαν όλα είναι ένα, όλα είναι μία ενότητα, τίποτα δεν είναι διαχωρισμένο. Το κάθε τι συνδέεται με κάθε τι άλλο. Υπάρχει μία πανέμορφη κι αρμονική σύνδεση. Είσαι συνδεδεμένος με τα ποτάμια, είσαι συνδεδεμένος με τα δέντρα, είσαι συνδεδεμένος με τη γη, με τα βουνά, είσαι συνδεδεμένος με τ΄ αστέρια. Αντιστοίχως τ΄ αστέρια είναι συνδεδεμένα με σένα, είναι συνδεδεμένα με τα δέντρα, με τα ποτάμια, με τα βουνά. Τα πάντα αλληλοσυνδέονται. Τίποτα δεν μπορεί να είναι διαχωρισμένο στη Φύση. Ο χωρισμός δεν είναι εφικτός. Απλά έχεις την ψευδαίσθηση τού διαχωρισμού, που απέκτησες μετά την γέννα σου. Κάθε στιγμή αναπνέεις, εισπνέεις, εκπνέεις. Συνεχώς υπάρχει μία γέφυρα με την ύπαρξη. Τρως, μέρος απ΄ το όλο μπαίνει μέσα σου, αφοδεύεις, γίνεται κοπριά. Το μήλο απ΄ το δέντρο θα γίνει μέρος τού σώματός σου κι ένα μέρος απ΄ το σώμα σου θα γίνει λίπασμα, θα γίνει τροφή για το δέντρο. Ένα συνεχές πάρε-δώσε. Δεν σταματάει ούτε μία στιγμή, όταν σταματήσει είσαι νεκρός.



Τι είναι θάνατος; Ο διαχωρισμός είναι θάνατος. Το να βρίσκεσαι σε ενότητα με το όλον, σημαίνει πως είσαι ζωντανός. Το να βρίσκεσαι έξω απ΄ την ενότητα διαχωρισμένος απ΄ το όλον, σημαίνει πως είσαι νεκρός. Έτσι, όσο περισσότερο θα σκέπτεσαι «είμαι διαχωρισμένος, είμαι ξεχωριστός απ΄ το όλον, είμαι αυτόνομος», τόσο λιγότερο ευαίσθητος γίνεσαι και περισσότερο πεθαμένος, εκτός πραγματικότητας, βαρετός και καθυστερημένος. Όσο περισσότερο αισθάνεσαι συνδεδεμένος, τόσο περισσότερο ολόκληρη η ύπαρξη είναι μέρος σου κι εσύ είσαι μέρος ολόκληρης τής ύπαρξης, ενωμένος με το όλον. Απ΄ την στιγμή που αντιληφθείς, πως είμαστε μέλος ο ένας τού άλλου, τότε ξαφνικά αλλάζει η οπτική σου. Τότε τα δέντρα δεν είναι κάτι ξένο, είναι ένα κομμάτι σου, που προετοιμάζει τροφή για σένα. Τα πάντα είναι ένας ατελείωτος, ενωμένος ωκεανός.



Όταν εισπνέεις παίρνεις το οξυγόνο μέσα σου, όταν εκπνέεις δίνεις διοξείδιο τού άνθρακα. Τα δέντρα εισπνέουν το διοξείδιο τού άνθρακα και εκπνέουν οξυγόνο. Μπορείς να το δεις. Υπάρχει μία διαρκής επικοινωνία. Είμαστε συντονισμένοι. Η πραγματικότητα είναι μία ενότητα και με την ιδέα τού «εμένα», τού «εσύ», τού «εγώ», βγαίνεις εκτός πραγματικότητας. Κι απ΄ την στιγμή που μπαίνει μέσα σου αυτή η λανθασμένη αντίληψη, τότε ολόκληρη η ύπαρξη αναποδογυρίζεται. Και τότε αρχίζει η τρέλα, αρχίζει η αρρώστεια…



Αρχικά το «εμένα», ύστερα το «εσύ» κι έπειτα σαν αντανάκλαση εμφανίζεται το «εγώ». Το «εγώ» είναι η πιο αποκρυσταλλωμένη μορφή κτητικότητας. Απ΄ την στιγμή που έχεις ξεστομίσει το «εγώ», έχεις κάνει ιεροσυλία… Απ΄ την στιγμή, που έχεις πει «εγώ», έχεις διαπράξει ύβρη, έχεις αποσπαστεί συνειδητά και εντελώς απ΄ την ύπαρξη. Δεν έχεις αποσπαστεί πραγματικά, γιατί αλλιώς θα πέθαινες, αλλά οι ιδέες σου, ο νου σου, η αντίληψή σου έχουν αποσπαστεί ολοκληρωτικά από την ύπαρξη. Από δω και στο εξής θα βρίσκεσαι σε μία διαρκή διαμάχη με την πραγματικότητα. Θα πολεμάς με τις ίδιες σου τις ρίζες, θα πολεμάς με τον ίδιο σου τον εαυτό...



«Δικό μου», «εμένα», «εσύ», εγώ». Αυτή είναι η παγίδα. Κι αυτή η παγίδα δημιουργεί, δυστυχία, νεύρωση, τρέλα, αρρώστεια.



Τώρα το πρόβλημα είναι, ότι το παιδί πρέπει να περάσει μέσα απ΄ αυτό, επειδή δεν ξέρει ποιος είναι και κανείς δεν πρόκειται να τού μάθει. Χρειάζεται ένα είδος ταυτότητας. Μπορεί να είναι ψεύτικη ταυτότητα, αλλά είναι καλύτερη απ΄ τη μη ταυτότητα. Χρειάζεται κάποια ταυτότητα. Χρειάζεται να ξέρει, ότι είναι κάποιος, οπότε δημιουργείται ένα ψεύτικο κέντρο.



Το «εγώ» δεν είναι το πραγματικό σου κέντρο. Είναι ένα ψεύτικο κέντρο, που έχει κατασκευαστεί από σένα. Δεν έχει καμμία σχέση με το αληθινό σου κέντρο. Το αληθινό σου κέντρο είναι κέντρο των πάντων. Ο αληθινός σου εαυτός είναι εαυτός των πάντων, ενωμένος με το παν. Στο κέντρο ολόκληρη η ύπαρξη είναι ένα, όπως ακριβώς στην πηγή τού φωτός, στον ήλιο, εκεί όλες οι ακτίνες του είναι ένα. Όσο πιο μακρυά πηγαίνουν, τόσο περισσότερο απομακρύνονται η μία απ΄ την άλλη.



Υπάρχει μία ανάγκη επειδή το παιδί γεννιέται χωρίς κανένα όριο, χωρίς καμμιά ιδέα τού ποιος ή τι είναι. Είναι μία ανάγκη για επιβίωση. Πως θα επιβιώσει; Πρέπει να τού δοθεί μία καταγωγή, μία θρησκεία, ένα όνομα, μία ιδέα για το ποιος είναι. Αυτή η ιδέα έρχεται απ΄ έξω. Κάποιος λέει πως είσαι όμορφος, ότι είσαι έξυπνος, πως είσαι δυνατός. Έτσι μαζεύεις αυτά που λένε οι άλλοι για σένα σε μία συγκεκριμένη εικόνα. Εσύ είσαι αυτό που σου είπαν οι άλλοι.



Ποτέ δεν κοίταξες μέσα σου στον εαυτό σου να δεις ποιος είσαι. Δεν γνωρίζεις καν τον τρόπο να κοιτάξεις μέσα σου. Αυτή η εικόνα που σού έφτιαξαν είναι ψεύτικη, επειδή κανένας άλλος δεν μπορεί να ξέρει ποιος είσαι και κανένας άλλος δεν μπορεί να σου πει ποιος είσαι. Μόνο εσύ μπορείς να βρεις ποιος είσαι, μόνο σ΄ εσένα είναι διαθέσιμη η εσωτερική σου πραγματικότητα και σε κανέναν άλλο. Μόνο εσύ μπορείς να βρίσκεσαι εκεί. Την ημέρα που θα καταλάβεις, ότι η ταυτότητά σου είναι ψεύτικη, πως είναι ένα συνοθύλευμα από γνώμες, που έχεις μαζέψει από άλλους, τότε κάτσε σιωπηλά και σκέψου ποιος είσαι. Θα εμφανιστούν πολλές ιδέες. Απλά παρατήρησε από πού έρχονται και θα μπορέσεις να βρεις την πηγή. Τα περισσότερα έρχονται απ΄ την μητέρα σου περίπου 80%, κάτι απ΄ τον πατέρα σου, κάτι απ΄ τους δασκάλους σου στο σχολείο, κάτι έρχεται απ΄ τους φίλους σου και κάτι απ΄ την κοινωνία. Παρατήρησε, τίποτα δεν έρχεται από σένα, ούτε καν το 1%. Την ημέρα που καταλαβαίνεις αυτό αρχίζεις να ψάχνεις για μία τεχνική, για μία μέθοδο, ώστε να μπορέσεις να μπεις μέσα στην ύπαρξή σου, ώστε να μπορέσεις να γνωρίσεις με ακρίβεια και ουσιαστικά ποιος είσαι στ΄ αλήθεια. Μία απ΄ αυτές τις μεθόδους είναι ο διαλογισμός.



Ποιος ο λόγος να ρωτάς τους άλλους για σένα; Και ποιον να ρωτήσεις; Οι άλλοι είναι τόσο αδαείς, όσο είσαι κι εσύ. Δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους. Πως μπορούν λοιπόν να γνωρίσουν εσένα; Απλά δες πως λειτουργούν τα πράγματα. Έχεις εξαπατηθεί, είσαι ριγμένος, ζεις μέσα στα ψέματα. Εκείνοι που σ΄ εξαπάτησαν πιθανότατα να μην το έκαναν συνειδητά. Μπορεί να εξαπατήθηκαν κι αυτοί από άλλους. Ο πατέρας σου, η μητέρα σου, οι δάσκαλοί σου, όλοι έχουν εξαπατηθεί απ΄ τους δικούς τους. Έτσι έχουν εξαπατήσει κι εσένα. Θα κάνεις κι εσύ το ίδιο με τα δικά σου τα παιδιά;



Σ΄ ένα καλύτερο κόσμο, όπου οι άνθρωποι δεν θα κοιμούνται όρθιοι και θα είναι στοιχειωδώς έξυπνοι και αρκετά συνειδητοί, θα διδάσκουν στο παιδί, ότι η ιδέα τής ταυτότητας που γνωρίσαμε στην εποχή μας είναι ψεύτικη: «Χρειάζεται, θα στη δώσουμε, είναι για λίγο, μέχρι ν΄ ανακαλύψεις εσύ τον εαυτό σου και το ποιος είσαι». Πρέπει να πας εσύ και να σκάψεις βαθιά μέσα σου, στην ύπαρξη.



* * *

Η ταυτότητά που σου δώσανε δεν είναι η πραγματικότητά σου. Και όσο συντομότερα ανακαλύψεις το ποιος είσαι, τόσο το καλύτερο για σένα. Η προσωπικότητα είναι ψεύτικη, είναι δανεική• η ατομικότητα και η αυθεντικότητα είναι αληθινές. Όσο συντομότερα μπορέσεις να εγκαταλείψεις την ψεύτική σου ταυτότητα, τόσο το καλύτερο, επειδή εκείνη τη στιγμή θα γεννηθείς στ΄ αλήθεια και θα γίνεις πραγματικά αυθεντικός, αληθινός. Μόνο τότε θα γίνεις άνθρωπος.





Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο τού Όσσο: Διαλογισμός: Ταξίδι στο εδώ και τώρα, έκδ. Ρέμπελ.

ΧΛΕΤΣΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Εγώ εμπόδιο στο δρόμο προς την αυτογνωσία."

Ένας άκόμη....Λεωνίδας

ΙΤΣΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ



Ο Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε το 1906 στην ακόμα σκλαβωμένη τότε Μακεδονία απο βλάχους γονείς. Παντρεύτηκε την Άννα Κ. Νανοπούλου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Μαρία και τον Αναστάση. Με την κύρηξη του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου επιστρατεύθηκε ώς έφεδρος λοχίας και υπηρετούσε στο Μπέλες, πάνω απο τα Άνω Πορόια.
Κατά την εισβολή των Γερμανών στο Μπέλες, στις 6 Απριλίου 1941, βρέθηκε να είναι επικεφαλής του Πολυβολείου Π8.
Η ώρα είναι 5.15΄ όταν ψηλά στην "Ομορφοπλαγιά" του Μπέλες η ποιό τέλεια πολεμική μηχανή της εποχής αρχίζει το καταστροφικό της έργο.
Το πρώιμο γλυκοχάραμα έρχεται συντροφευμένο απο ομοβροντίες Γερμανικών πυροβόλων, όλμων και πολυβόλων. Αρχίζει η επίθεση. Ανταπαντούν οι υπερασπιστές της προκάλυψης. Τα μάτια του Ίτσιου και των συντρόφων του κατακόκκινα απο την ολονύχτια αγρυπνία ερευνούν πόντο-πόντο το έδαφος μπροστά τους. Με το δάχτυλο στην σκανδάλη είναι έτοιμοι να αντιτάξουν σκληρή αντίσταση στην ιταμή επίθεση. Η προκάλυψη αντιστέκεται ηρωικά. Ο ήλιος, στις πλαγιές του Μπέλες, αρχίζει σιγά-σιγά το καθημερινό του ανηφόρισμα. Κάποια στιγμή ακούγεται βόμβος αεροπλάνων. Τρία ή τέσσερα "στούκας" πλησιάζουν την περιοχή και ξερνούν σίδηρο και φωτιά.
Στην σφοδρότητα των επίγειων και ουράνιων επιθέσεων δεν αντέχει άλλο η προκάλυψη.
Αναδιπλώνονται οι υπερασπιστές της πρώτης γραμμής. Έρχεται η σειρά των πολυβολείων. Θερίζουν τα πολυβόλα τους. Ατσάλινοι οι υπερασπιστές τους καθηλώνουν τους Γερμανούς. Τα αεροπλάνα βουτούν και ξαναβουτούν με λύσσα σκορπώντας φωτιά και όλεθρο. Τα οχυρά αντιστέκονται. Πρώτοι νεκροί οι Ανωπορογιώτες υπερασπιστές άλλων πολυβολείων : Αργυρίου Αργύριος , Κορδένης Δημήτριος, Χουρσουτίδης Παναγιώτης, αφήνουν την τελευταία τους πνοή τούτη την ανοιξιάτικη μέρα στις πλαγιές του βουνού των παιδικών τους βιωμάτων. Ποτίζουν με το αίμα τους τα ιερά χώματα του. "Το ένα μετά το άλλο τα πολυβολεία σιγούν" γράφει σε βιβλίο του ο συμπατριώτης μας δικηγόρος και συγραφέας Π.Πέννας.
Ο Ίτσιος όμως στο Π8 αντιστέκεται. Μαζί του και οι συγχωριανοί μας Ζιώγας Θ. και Κοζάρτσης Ι.
Έχουν 38000 φυσίγγια και είναι αποφασισμένοι να τα "ξοδέψουν" με τη "δέουσα τσιγκουνιά". Κάποια στιγμή διατάζει τους άλλους να φύγουν, ο λοχίας Ίτσιος. Θα καλύψει μόνος του την σωτηρία τους. Μερικοί υπακούουν. Οι Ανωπορογιώτες όμως μένουν. Φίλοι και σύντροφοι στις δουλειές και στα γλέντια στο χωριό. Πιστοί συμμαχητές του τώρα στο Π8 στην απόφασή του για αντίσταση μέχρις εσχάτων. Στη θυσία. Μεθυσμένος ο Ίτσιος απο τους καπνούς και τη βαριά μυρωδιά της μπαρούτης, αλλά και σε κατάσταση έκστασης, αποκρούει με το πολυβόλο του τις λυσσασμένες απόπειρες των Γερμανών για κατάληψη του οχυρού του. Γυαλίζουν τα κράνη των σκοτωμένων Γερμανών στρατιωτών της Βέρμαχτ στον απριλιάτικο ήλιο. Οι επιθέσεις συνεχίζονται, πληθαίνουν, σκληραίνουν. Μα ο Ίτσιος δε σταματά με το πολυβόλο του να σκορπά τον όλεθρο και το θάνατο στο Γερμανό εισβολέα. Όσο ποιό πολύ κρατήσει στο μετερίζι του, τόσο ποιό ασφαλής θα γίνει η υποχώρηση των άλλων προς τα Κρούσια. Ούτε σκέψη για τη δική του σωτηρία με φυγή.
Η χαρά της θυσίας για την πατρίδα δίνει φτερά στην ψυχή, στα χέρια, στο πολυβόλο του λοχία. Οι άδειοι κάλυκες γεμίζουν τον ελεύθερο χώρο του πολυβολείου. Το τηλέφωνο με τη Διοίκηση απο ώρα έχει σιγήσει. Κάποια στιγμή τελειώνουν τα πυρομαχικά. Αμέσως μετά ακολουθεί μια αλλόκοτη σιωπή. Οι Γερμανοί λουφάρουν. Αυτό φαίνεται, περίμεναν. Το τελείωμα των φυσιγγιών. Ο Ίτσιος και οι σύντροφοί του με δυσκολία ανοίγουν τη βαριά σιδερόπορτα του φρουρίου τους. Τα άδεια φυσίγγια την είχαν φρακάρει. Σε λίγο βρίσκονται έξω. Στο γεμάτο απο καπνούς και μυρωδιά μπαρούτης και θάνατο αέρα του βουνού. Είναι προχωρημένο απόγευμα. Κράτησαν για καλά. Στην κατάσταση αυτή -μισοζαλισμένοι και ιδρωμένοι απο την περίεργη σιωπή- ούτε που κατάλαβαν την περικύκλωσή τους, άοπλοι αυτοί, απο ομάδα Γερμανών. Ο επικεφαλής αξιωματικός σε άπταιστα Ελληνικά ζητά τον αρχηγό του φρουρίου Π8. Η σκηνή που ακολουθεί, ζωντανεύει, χωρίς υπερβολή, την Αλαμάνα με το Διάκο της εδώ πάνω στα αθάνατα Μακεδονικά βουνά. Ευθυτενής, με αγέρωχη αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος πρόκλησης και κούφιας επίδειξης, κάνει ο Ίτσιος δυό-τρία βήματα μπροστά, χαιρετά στρατιωτικά το Γερμανό Αξιωματικό και με σταθερή φωνή αναφέρει:
- Ίτσιος Δημήτριος, λοχίας πεζικού.
Ξαφνιάζεται ο άλλος. Στα μάτια του εύκολα θα μπορούσε να διακρίνει κανείς το θαυμασμό του για το παλληκάρι.
- Συγχαρητήρια λοχία. Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου.
Αμέσως μετά του κάνει νεύμα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά απο το πολυβολείο, και δείχνοντας του τις δεκάδες των πτωμάτων των στρατιωτών του - πάνω απο 200 κατά έγκυρη εκτίμηση- του λέει.
- Αυτό που βλέπεις λοχία είναι έργο δικό σου.
Ο Ίτσιος γαλήνιος σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες απαντά λακωνικά:
- Έπραξα το καθήκον μου.
- Εσύ έπραξες το καθήκον σου. Τώρα η σειρά μου να "εκτελέσω" κι εγώ το δικό μου καθήκον.
Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ελλήνων και Γερμανών στρατιωτών, βγάζει το πιστόλι του και στυλώνοντάς το στον κρόταφο του παλληκαριού τον εκτελεί εν ψυχρώ. Πέφτει άψυχο το παλληκάρι στα πόδια του εκτελεστή του. Μια αυλακιά άλικο αίμα πνίγει τα πρώτα αγριολούλουδα της "Ομορφοπλαγιάς" σημαδεύοντας τα όρια της γενναιότητας της πατριδολατρίας και της θυσίας απο τη μια και της βαρβαρότητας, του φασισμού και της απανθρωπιάς απο την άλλη. Ψυχρή, εγκληματική δολοφονία. Δολοφονήθηκε ο Ίτσιος. Δεν έπεσε.
Μέρες και μήνες πλανιόταν ο "θάνατος" στην ατμόσφαιρα του βουλγαροκρατούμενου πια, όμορφου χωριού μας. Ο θάνατος των Γερμανών επιδρομέων απο το εκδικητικό πολυβόλο του Ίτσιου και των συντρόφων του. Ο θάνατος των παλληκαριών του χωριού, που βουβά, πνιχτά έκλαψαν οι αγαπημένοι τους στη σκοτεινιά της βουλγαρικής κατοχής.
Ίτσιος Δημήτριος !..
Η θυσία του έχει καταγραφεί σε σχετική πολεμική έκθεση του 111/70 τάγματος Πεζικού, όπου μεταξύ των άλλων, αναφέρονται : ".ο γενναίος Ίτσιος Δημήτριος με το σκληρό θάνατό του θα εισέλθει στο πάνθεον των ηρώων και η ιστορία θα αναγράφει το όνομά του προς παραδειγματισμό των επερχόμενων γενεών....",.
Μεταθανάτια του απονέμεται ο βαθμός του Επιλοχία και το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας.
Πολλά χρόνια μετά στήνεται στην "Ομορφοπλαγιά" και κοντά στο θρυλικό πλέον Π8 αναμνηστική στήλη, το δε στρατόπεδο ονομάζεται "Στρατόπεδο Ίτσιου".
Τέλος στις 10 Αυγούστου 1980, σε επίσημη τελετή γίνονται τα αποκαλυπτήρια της γλυπτικής σύνθεσης της Κεντρικής Πλατείας των Άνω Ποροίων.
Εκείνη την ημέρα, η ευγνωμοσύνη των κατοίκων, ο στρατός, η Πατρίδα, τιμούν τον ήρωα Ίτσιο. Λιβανωτό μνήμης και χρέους απο επίσημους και ανεπίσημους.
Και σήμερα επίκαιρα όσο ποτέ ο ήρωας Ίτσιος Δημήτριος βροντοφωνάζει με τη χάλκινη σιωπή της προτομής του απο την Κεντρική Πλατεία του Μακεδονίτικου κεφαλοχωριού των Άνω Ποροίων, σε απόσταση αναπνοής απο τα συμβατικά σύνορα του ασύνορου Ελληνισμού, οτι τα κόκκαλα των παλαιών και νέων Μακεδόνων ηρώων τσακίζουν αλύπητα τα βέβηλα χέρια φίλων και εχθρών για όποια απόπειρα καπήλευσης της Ελληνικής ιστορίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ένας άκόμη....Λεωνίδας"

Η μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης πριν 3600 χρόνια.

Ηφαίστειο Θήρας: Μόνο αυτό μας έλειπε...--Ανησυχία που ενισχύθηκε από την απόφαση να τοποθετηθούν ειδικά όργανα 24ωρης παρακολούθησης της δραστηριότητας του ηφαιστείου της Σαντορίνης (Θήρας) από τον Οργανισμό Αντισεισμικής Προστασίαςμετά από αίτημα του ΟΑΣΠ, έχει προκαλέσει η σεισμική δραστηριότητα στο νότιο Αιγαίο.




Σημειώνεται, πάντως, ότι τον περασμένο Ιούλιο, μια σειρά από επιστημονικά όργανα ήδη τοποθέτησε στον βυθό της καλντέρας της Σαντορίνης μία ελληνο-γαλλο-ισπανική αποστολή, καταδεικνύοντας έτσι την ανησυχία της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας για την υποθαλάσσια ηφαιστειακή δραστηριότητα στην περιοχή, όπου υπάρχουν σαφή στοιχεία επανενεργοποίησης του ηφαιστείου.





Οι ερευνητές, που χρησιμοποίησαν το βαθυσκάφος "Θέτις" και το τηλεχειριζόμενο υποβρύχιο όχημα "Max Rover" του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίου Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ), θέλησαν να έχουν μία καλύτερη εικόνα, από "πρώτο χέρι", για το τι συμβαίνει στο ηφαίστειο της Σαντορίνης και αυτό που διακρίβωσαν τότε τους τρόμαξε: Ο μετρητής κλίσης και οι δύο αισθητήρες υποθαλάσσιας πίεσης και παραμόρφωσης του "φουσκώματος" του βυθού εξαιτίας ανοδικών κινήσεων του μάγματος και των αερίων κάτω από το βυθό, έδειξαν έντονη κινητικότητα. Δορυφορικές εικόνες επιβεβαιώνουν ότι η επιφάνεια του εδάφους τους έχει ανυψωθεί κατά 14 εκατοστά από τον Ιανουάριο του 2011.



Τα συμπεράσματα που έβγαλαν κάθε άλλο παρά αισιόδοξα είναι: Η ποσότητα της λάβας που έχει συγκεντρωθεί στο θάλαμο μάγματος που κρύβεται κάτω από την καλδέρα του ηφαιστείου σε βάθος περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων τους τελευταίους 12 μήνες, αντιστοιχεί στην αναμενόμενη διόγκωση του ηφαιστείου σε μία περίοδο 10-20 χρόνων.



Ο ρυθμός διόγκωσης του ηφαιστείου είναι κατά μέσο όρο ένα εκατομμύριο κυβικά μέτρα το χρόνο



Ο όγκος του θαλάμου εκτιμάται ότι έχει αυξηθεί κατά 10-20 εκατομμύρια κυβικά μέτρα (8-15 φορές το μέγεθος του Ολυμπιακού Σταδίου του Λονδίνου) από τον Ιανουάριο του 2011 μέχρι τον Απρίλιο του 2012. Παράλληλα, η επιφάνεια του εδάφους άρχισε να παραμορφώνεται.



Εδώ και 30 μήνες περίπου το ηφαίστειο της Σαντορίνης δείχνει όλο και εντονότερα σημάδια ενεργοποίησης του. Συνεχείς μικροδονήσεις, οι οποίες σπάνια ξεπερνάνε τα 3,2 Ρίχτερ καταγράφονται καθημερινά στην περιοχή από την Μήλο, την Νάξο μέχρι τα νότια παράλια της Κρήτης, την Κάρπαθο και την Ρόδο.



Από τον Αύγουστο όμως του 2012 και μετά έχουμε μια σειρά γεγονότων που προκαλούν ανησυχία, όπως μαρτυρίες για δονήσεις που έχουν γίνει αισθητές, στα Χανιά, το Καστέλι και το Ρέθυμνο σαν να γίνεται σεισμός 10 Ρίχτερ ελάχιστης όμως διάρκειας. Οι δονήσεις έγιναν αισθητές από την Μήλο μέχρι την Άνδρο.



Από την τελευταία μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης έχουν περάσει περίπου 3600 χρόνια.

Για περισσότερα από 2000 χρόνια, η δραστηριότητα του ηφαιστείου ακολουθεί πλήθος διαφορετικών μοτίβων, μεταξύ των οποίων είναι μικρές εκρήξεις με εκχύσεις λάβας κάθε μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια, μέσα από τις οποίες σχηματίστηκε ο νέος κρατήρας που ξεπροβάλλει σήμερα από τη θάλασσα.



Τα νησιά της Νέας και Παλαιάς Καμμένης, στο κέντρο του κρατήρα του ηφαιστείου που έχει βυθιστεί μέσα στη θάλασσα, αποτελούν τα πιο πρόσφατα κομμάτια στεριάς στην Ανατολική Μεσόγειο. Η τελευταία έκρηξη έγινε το 1950. Για τα επόμενα 60 χρόνια το ηφαίστειο της Σαντορίνης παρέμεινε ήσυχο.



Τον Ιανουάριο του 2011, μία σειρά από σεισμικές δονήσεις σημειώθηκαν στις παρυφές του ηφαιστείου. Η πλειοψηφία ήταν τόσο ασθενείς που μπορούσαν να ανιχνευθούν από εξαιρετικά ευαίσθητους σεισμογράφους, ενώ αρκετοί έγινα αιθητοί από τους κατοίκους του νησιού.



«Μία ημέρα τον Απρίλιο του 2011, δύο ξεναγοί που επισκεύτηκαν το νησί της Καμμένης μου διηγούταν πως είχαν νιώσει ένα σεισμό και οι δονήσεις του εδάφους ήταν τόσο ισχυρές που αναπήδησαν,» σημείωσε ο Michelle Parks, υποψήφιος διδάκτορας μέλος μίας ομάδας επιστημόνων που μελετάει την παραμόρφωση του εδάφους στη Σαντορίνη.



«Οι ντόπιοι που εργάζονταν σε εστιατόρια του κεντρικού νησιού της Θήρας έβλεπαν σημάδια της σεισμικής δραστηριότητας στα ποτήρια που άρχισαν να δονούνται και να χτυπούν ελαφρά μεταξύ τους.»



Σε μία μελέτη που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στο επιστημονικό περιοδικό Nature Geoscience, η ομάδα περιγράφει πως στο σύμπλεγμα των νησιών η επιφάνεια του εδάφους έχει σιγά σιγά ανυψωθεί σχεδόν συστηματικά γύρω από ένα σημείο βόρεια της Παλαιάς και Νέας Καμμένης.



Για τον προσδιορισμό της ανύψωσης του εδάφους, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν παρατηρήσεις από το δορυφόρο της ESA Envisat οι οποίες λήφθησαν την περίοδο μεταξύ του Μαρτίου και του Δεκεμβρίου του 2011, όσο και από τη Γερμανική αποστολή TerraSAR-X από τον Ιούλιο του 2011 μέχρι τον Απρίλιο του 2012.



Επισημαίνεται ότι μετά την έκρηξη του ηφαιστείου το 1955, αυτή η αύξηση του μάγματος που συνέβη τώρα είναι η μεγαλύτερη από τότε και πλέον το νησί από τέφρα που περικλείεται από τη τουριστική Σαντορίνη ανυψώθηκε γύρω στα 11 με 12 εκατοστά.



Σε όλους έρχεται στο μυαλό η τρομερή έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης που συνέβη γύρω στο 1600 π.Χ. και εκτός του ότι κατέστρεψε το νησί της Σαντορίνης, δημιούργησε τεράστιο τσουνάμι το οποίο κινήθηκε προς τη Κρήτη καταστρέφοντας το Μινωικό πολιτισμό, αλλά και από τις τεράστιες ποσότητες τέφρας που εκσφενδονίστηκαν στην ατμόσφαιρα άλλαξε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και το κλίμα της Γης προκαλώντας μεγάλες καταστροφές σε πλανητικό επίπεδο.



Η Σαντορίνη και τα κοντινά νησιά σε ακτίνα 50-60 χιλιομέτρων καταστράφηκαν ολοσχερώς, ο ηφαιστειακός χειμώνας που απλώθηκε έως τις περιοχές του ανατολικού Αιγαίου και της Μικράς Ασίας κράτησε δύο χρόνια, η θερμοκρασία έπεσε κατά δύο-τρεις βαθμούς, τα αλλεπάλληλα παλιρροϊκά κύματα, ύψους ως και 12 μέτρων είχαν σαρώσει τις ακτές των κοντινών νησιών και της βόρειας Κρήτης μέσα σε 20 λεπτά.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 
.Μινωική έκρηξη ονομάζεται η καταστροφική ηφαιστειακή έκρηξη που έγινε κατά την Υστεροκυκλαδική Ι περίοδο στην νήσο Στρογγύλη και είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε καλδέρα της Σαντορίνης και την καταστροφή του προϊστορικού πολιτισμού του νησιού. Έχει υπολογιστεί ότι ο δείκτης μεγέθους της ηφαιστειακής έκρηξης (VEI - Volcanic Explosivity Index) είναι ίσος με 7 και ο όγκος των υλικών που εκτοξεύτηκαν ήταν περίπου 60 κυβικά χιλιόμετρα. Τα δεδομένα αυτά κατατάσσουν την Μινωική έκρηξη, ως την δεύτερη μεγαλύτερη έκρηξη στην ανθρώπινη ιστορία μετά από αυτή στο ηφαίστειο Ταμπόρα στην Ινδονησία το 1815.[1]



Η πρώτη κλασσική χρονολόγηση της έκρηξης βασίστηκε σε συγκριτικές μελέτες της τεχνικής των αγγείων που βρέθηκαν τον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου και σε Αιγυπτιακές πηγές και είχε εκτιμηθεί ότι η έκρηξη του ηφαιστείου είχε συμβεί το 1500 π.Χ.. Επίσης, ο καθηγητής Σπύρος Μαρινάτος, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει ανασκαφικές δραστηριότητες τόσο στην Κρήτη, όσο και στην Σαντορίνη, είχε διατυπώσει την άποψη ότι η Μινωική έκρηξη ήταν αυτή που προκάλεσε την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού.[2] Οι απόλυτες χρονολογήσεις, όμως, που έγιναν με βάση τον ραδιενεργό άνθρακα, τη δεντροχρονολόγηση και την παγοχρονολόγηση μετατόπισαν την ημερομηνία 100 με 150 χρόνια παλαιότερα, ενώ η πλέον πρόσφατη χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα ενός κλαδιού ελιάς που θάφτηκε από την τέφρα της έκρηξης τοποθετεί την ημερομηνία μεταξύ 1627 και 1600 π.Χ.[3] με πιο πιθανό το διάστημα μεταξύ 1613 με 1614 π.Χ.. Η νέα χρονολόγηση, σύμφωνα με κάποιους αρχαιολόγους, αποδεικνύει την μη σύνδεση της έκρηξης με το τέλος του Μινωικού πολιτισμού[4], ενώ άλλοι θεωρούν ότι η φυσική καταστροφή ήταν καθοριστικός παράγοντας.



Σε σχέση με την εποχή του χρόνου που έγινε η έκρηξη, θεωρείται ότι ήταν τέλος άνοιξης με πρώτες μέρες του καλοκαιριού, καθώς έχουν ανακαλυφθεί στο στρώμα των υλικών της έκρηξης κόκκοι γύρης από ελιές, κωνοφόρα δέντρα, αμπέλια, δημητριακά και άλλα δέντρα και φυτά.[5]
Η καλδέρα της Σαντορίνης. Εικόνα από το Ακρωτήρι.Εκτός από τα δεδομένα που δίνουν ευρήματα γεωλογικών ερευνών, σημαντικά στοιχεία, τόσο για τα γεγονότα που προηγήθηκαν, όσο και για την ίδια την έκρηξη, δίνουν τα ευρήματα των ανασκαφών στο προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου. Το γεγονός ότι στον οικισμό δεν βρέθηκαν καθόλου ανθρώπινοι σκελετοί μαρτυρά ότι μια σειρά από προειδοποιητικούς σεισμούς εξανάγκασε τους κατοίκους να τον εγκαταλείψουν έγκαιρα. Πάντως πριν ταφεί ο οικισμός από την τέφρα της ηφαιστειακής έκρηξης, είχε χτυπηθεί από μεγάλο σεισμό. Κάποιοι κάτοικοι επέστρεψαν αργότερα στον οικισμό για να απεγκλωβίσουν όσους δεν είχαν προλάβει να φύγουν και να συλλέξουν πολύτιμα και προσωπικά αντικείμενα. Άλλα πρόδρομα της ηφαιστειακής εκρήξεως φαινόμενα, όμως, ανάγκασαν τους κατοίκους να ξαναεγκαταλείψουν την πόλη, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι οι εργασίες διάνοιξης των δρόμων δεν ολοκληρώθηκαν ποτε, ενώ ένας μεγάλος αριθμός από αγγεία βρέθηκαν πάνω σε σωρούς μπάζων, όπου, προφανώς, είχαν τοποθετηθεί αρχικά για να μεταφερθούν σε πιο ασφαλείς θέσεις.[6] Ο χρόνος μεταξύ του μεγάλου σεισμού και της ηφαιστειακής έκρηξης δεν πρέπει να υπερέβαινε τις λίγες δεκάδες μέρες.



Η εκτίναξη δεκάδων κυβικών χιλιομέτρων μάγματος δημιούργησαν το καλδερικό βύθισμα και τις διόδους μεταξύ Ασπρονησίου - Θηρασίας και Σαντορίνης - Θηρασίας, ενώ η χρονική διάρκεια από τις πρώτες εκρήξεις μέχρι την δημιουργία της καλδέρας υπολογίζεται σε δύο με τρία εικοσιτετράωρα.[7] Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι κατεστραμμένοι τοίχοι από τον σεισμό που προηγήθηκε της εκρήξεως στον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου δεν παρουσιάζουν σημεία διάβρωσης. Το ύψος του πίδακα της τέφρας υπολογίζεται από τους ηφαιστειολόγους σε περίπου 35 χιλιόμετρα. Από την έκρηξη προκλήθηκε τσουνάμι που έπληξε τα γειτονικά νησιά, σε ακτίνα 50 με 60 χιλιομέτρων, και τις βόρειες ακτές της Κρήτης. Υπολογίζεται ότι έφτασε στις ακτές της Κρήτης 30 με 45 λεπτά μετά την δημιουργία του και είχε ύψος μεταξύ 15 με 30 μέτρα.[8] Αποθέσεις θηραϊκής γής (ελαφρόπετρα) από την έκρηξη έχουν βρεθεί στην Κρήτη, τη νοτιοδυτική Τουρκία, ακόμα και στο δέλτα του Νείλου. Η μεταφορά της τέφρας προς την ανατολή μας δείχνει ότι οι άνεμοι έπνεεαν κατα την διάρκεια της έκρηξης από τα δυτικά. Μετά την έκρηξη και τον ενταφιασμό του προϊστορικού οικισμού ακολούθησε καταρρακτώδης βροχή.[6]



Οι ποσότητες των ηφαιστειάκών αερίων που συγκεντρώθηκαν στην ατμόσφαιρα προκάλεσαν πτώση στην μέση ετήσια θερμοκρασία του πλανήτη έως και 3οC για τουλάχιστον τρία χρόνια. Η τέφρα και η ελαφρόπετρα που τινάχτηκαν από το ηφαίστειο σκέπασαν τα απομεινάρια της Στρογγύλης, δηλαδή την Σαντορίνη, την Θηρασία και το Ασπρονήσι και η απόθεση αυτή φτάνει σε ορισμένα σημεία των νησιών μέχρι και τα 80 μέτρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης πριν 3600 χρόνια."