ΕΦΕΣΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ

ΕΦΕΣΟΣ, Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ

 

Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΦΕΣΟ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ Μήκος Ναού: 126 μέτρα Πλάτος: 72 μέτρα Ύψος Κιόνων: 19 μέτρα Αριθμός Κιόνων: 127 Κίονες με διακοσμημένες βάσεις: 36 Τα παραπάνω αγάλματα είναι από το μουσείο της Βιέννης Η Έφεσος είναι αρχαία πόλη στα παράλια του Αιγαίου και βρίσκεται 50 χιλιόμετρα νοτίως της Σμύρνης. Ήταν χτισμένη στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, στην ακτή ανατολικά της Σάμου. Η παμπάλαια αυτή ελληνίδα πόλη, είναι δημιούργημα των άποικων Ιώνων πριν από την πρώτη χιλιετία π.Χ. Η Έφεσος οφείλει την ακμή της στο ότι βρισκόταν πάντα σε στενή σχέση με τις χώρες της Ανατολής. Γύρω στον 8ο π.Χ. αιώνα, η Έφεσος έγινε το οικονομικό κέντρο της Μικράς Ασίας. Βρισκόταν πάντα σε καλές σχέσεις με τις Σάρδεις γιατί από εκεί εξαρτιόταν το διακομιστικό εμπόριο που της άφηνε μεγάλα πλούτη. Κατά τον 6ο π.Χ. αιώνα πέρασε κάτω από την κυριαρχία του Κροίσου, διατηρώντας όμως την αυτονομία της.  Πέρασε, στη συνέχεια, διαδοχικά από την κυριαρχία του Κύρου και των επόμενων Περσών βασιλιάδων κι έτσι αποτέλεσε τμήμα του περσικού κράτους. Απελευθερώθηκε το 334 π.Χ. από τα στρατεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οπότε άλλαξε το όνομά της και ονομάστηκε Αρσινόεια, από το όνομα της γυναίκας του Λυσίμαχου, ο οποίος κόσμησε τη νέα πόλη με μεγαλόπρεπα δημόσια οικοδομήματα, θέατρο, στάδιο, κρήνες κ.ά. Ο Λυσίμαχος ήταν ένας από τους διαδόχους τουΜεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος έγινε βασιλιάς της Θράκης, της Μακεδονίας και μέρους της Μικράς Ασίας. Την εποχή αυτή, η πόλη επανέκτησε την παλαιά εμπορική της δραστηριότητα. Μετά το θάνατο του Λυσιμάχου οι Εφέσιοι αποκατέστησαν το παλαιό όνομα της πόλης. Αργότερα συμπεριλήφθηκε στο βασίλειο της Περγάμου και έγινε μια από τις πιο αξιόλογες ρωμαϊκές επαρχίες της Ασίας. Η Έφεσος ήταν αφιερωμένη στη θεά Άρτεμη (την “Εφεσία Αρτέμιδα”). Η Άρτεμις ήταν μία από τις κυριότερες θεότητες του ελληνικού Δωδεκάθεου. Κόρη του Δία και της Λητούς, δίδυμη αδελφή του θεού Απόλλωνα. Εθεωρείτο προστάτιδα του φυτικού και ζωικού κόσμου, θεά της φύσης δηλαδή, προστάτιδα της μητρότητας, της νεότητας, της αγνότητας αλλά και της γονιμότητας, του τοκετού και των βρεφών. Τη φαντάζονταν ψηλή, με ευγενική ομορφιά, αγέρωχη κορμοστασιά και περήφανο περπάτημα. Στην Έφεσο θεωρούσαν την Άρτεμη θεά μητέρα, θεά τροφό, θεά της γονιμότητας, γι αυτό το άγαλμά της είχε πολλούς μαστούς. Η πόλη είχε στην αρχή ένα μικρό ναό, που αργότερα καταστράφηκε, για να κτιστεί από τον Κροίσο νέος περικαλλής ναός, το μεγαλόπρεπο Αρτεμίσιο, που η κατασκευή του κράτησε 120 ολόκληρα χρόνια (!). Ο ναός αυτός, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, ήταν το μεγαλύτερο οικοδόμημα της Ιωνίας. Ήταν μαρμάρινος, μήκους 109 μέτρων και πλάτους 55 μέτρων, είχε περιμετρικά διπλή σειρά κιόνων και περατώθηκε στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. Η βάση των θεμελίων του είχε μήκος 131 μέτρα και πλάτος 79 μέτρα. Το κύριο τμήμα του ναού υποστήριζαν 120 μαρμάρινοι κίονες. Κάθε κίονας είχε ύψος 20 μέτρα. Οι τεράστιοι ογκόλιθοι, προερχόμενοι από τους γύρο λόφους, μεταφέρθηκαν εκεί με τροχαλίες και συνδέθηκαν με μεταλλικούς πείρους. Ο ναός υπήρξε από τους μεγαλύτερους του κλασικού κόσμου, πολύ μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα που χτίστηκε αργότερα στην Αθήνα. Μετά την ολοκλήρωση της οροφής, καλλιτέχνες διακόσμησαν το κτίριο με υπέροχες γλυπτές παραστάσεις. Στη μέση του ναού υπήρχε το μαρμάρινο άγαλμα της θεάς Άρτεμης. Ξέρουμε πως έμοιαζε αυτό το άγαλμα από τα αρχαία αντίγραφα που βρέθηκαν στα ερείπια της Εφέσου. Εμφανίζουν μια θεότητα πολύ διαφορετική από την παρθένο κυνηγό των βουνών με το τόξο και τα κυνηγετικά σκυλιά της. Το κάτω μέρος του αγάλματος ήταν σταθερό, σαν κίονας, και τυλιγμένο από τα πόδια μέχρι τη μέση με ρούχα στολισμένα με ανάγλυφες μορφές ζώων, πτηνών και εντόμων. Πάνω από τη μέση της κρέμονταν σε σειρές στρογγυλεμένα εξογκώματα – περίπου 30 συνολικά – σε σχήμα μαστών. Προφανώς πρόκειται για μια πολύ αρχαία θεά προστάτιδα της γονιμότητας, θεά των φυσικών δημιουργικών δυνάμεων. Το ιερό της θεάς Αρτέμιδος υπηρετούσαν ιερείς και ιέρειες παρθένοι, που ονομάζονταν Μεγάβυζοι ή Μεγαλόβυζοι. Ο Στράβων (αρχαίος έλληνας γεωγράφος και ιστορικός) αναφέρει ότι το 356 π.Χ. τον ναό πυρπόλησε ο άγνωστος κατά τα άλλα Ηρόστρατος, για να απαθανατιστεί, όπως είπε, το όνομα του. Με θλίψη και αγανάκτηση οι Εφέσιοι έκλαιγαν την επόμενη ημέρα πάνω από τα καπνίζοντα ερείπια του μεγάλου ναού! Η παράδοση λέει ότι την ημέρα της καταστροφής του ναού γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος. Αργότερα ο Αλέξανδρος επισκέφτηκε την Έφεσο και έδωσε διαταγή να οικοδομηθεί και πάλι ο ναός, στην ίδια θέση. Έτσι, με τη βοήθεια και των άλλων πόλεων, οι Εφέσιοι έκτισαν (για μια ακόμα φορά) έναν νέο ναό, εφάμιλλο του προηγουμένου. Όπως αναφέρει ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος (Έλληνας συγγραφέας του 2ου αιώνα π.Χ.), ο οποίος θεωρείται ο εμπνευστής της λίστας με τα “επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου”, το μεγαλείο του ναού της Αρτέμιδος υπερβαίνει κάθε άλλο από τα υπόλοιπα μνημεία. «Έχω δει τους μεγαλοπρεπείς Κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, το Άγαλμα του Ολυμπίου Διός, τον Κολοσσό της Ρόδου και τις Πυραμίδες της Αιγύπτου, όπως ακόμα και το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, αλλά όταν βλέπω τον ναό της Αρτέμιδος που αγγίζει τον ουρανό τα υπόλοιπα μνημεία χάνουν την λαμπρότητά τους. Εκτός από τον Όλυμπο, οήλιος δεν φάνηκε πουθενά αλλού τόσο μεγαλοπρεπής όσο εδώ». - βλ. Αντίπατρος, Ελληνική μυθολογία, (IX, 58). Ο ναός του Αλεξάνδρου, γνωστός και σεβαστός από όλη την οικουμένη, επέζησε μέχρι τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Ο Θεοδώρητος (εκκλησιαστικός συγγραφέας και χριστιανός επίσκοπος, 393-457μ.Χ.), στο έργο του Εκκλησιαστική Ιστορία αναφέρει ότι ο ναός υπέστη ξανά καταστροφή με εντολή του Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Το 401 μ.Χ. ο “άγιος” Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο “σοφός ιεράρχης”, ο… “προστάτης των γραμμάτων και της παιδείας”(!), γνωστός διώκτης του ελληνικού πολιτισμού και καταστροφέας των αρχαίων ιερών, έκλεισε το περίφημο Αρτεμίσιο, προτρέποντας την καταστροφή του, τότε που «ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού συνέλεξε (μάζεψε φανατισμένους καλόγερους) … και κατά των ειδωλικών έπεμψε ιερών…»(!). Αργότερα ο χριστιανός αυτοκράτορας Ιουστινιανός πήρε και μετέφερε μάρμαρα και ογκόλιθους από το χώρο του ναού (ο οποίος είχε μετατραπεί σε λατομείο), για την οικοδόμηση της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη (που σήμερα είναι μουσουλμανικό τζαμί, σε απόδειξη της διαχρονικής μισαλλοδοξίας των ιουδαιογενών θρησκειών). Στον ίδιο χώρο κτίστηκε αμέσως μετά και υπάρχει μοναστήρι της Παναγίας. Σήμερα τα απομεινάρια των μαρμάρων και των οικοδομικών υλικών δεν θυμίζουν σε τίποτα τον μεγαλοπρεπή ναό που υπήρχε. Δυστυχώς, μέσα στο καταστροφικό έργο της νέας “θρησκείας της αγάπης”, περιλαμβάνεται και το κάψιμο πολλών άλλων ναών και βιβλιοθηκών των ελληνιστικών πόλεων της Μικράς Ασίας και της Αιγύπτου, όπως της σπουδαίας βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας και του “επικατάρατου Σεράπειου”. Ακόμα, φανατισμένος και μισαλλόδοξος χριστιανικός όχλος είναι ο εκτελεστής, με τον πιο βάρβαρο τρόπο, της Υπατίας της Αλεξανδρινής, της μεγάλης νεοπλατωνικής φιλοσόφου, μαθηματικού και αστρονόμου. Επίσης χριστιανοί εμπρηστές είχαν πυρπολήσει το 363 τον Ναό του Απόλλωνος στη Δάφνη της Αντιοχείας μετά την απομάκρυνση των λειψάνων του Αγίου Βαβύλα από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό. Στη συνέχεια ακολούθησε το κάψιμο της μεγάλης βιβλιοθήκης της Αντιοχείας από τον αυτοκράτορα Ιοβιανό, διάδοχο του μεγάλου ελληνιστή και φιλοσόφου Ιουλιανού, κατ’ απαίτηση των τότε ιεραρχών! Ακόμα δικό τους έργο είναι και η καταστροφή της βιβλιοθήκης της Περγάμου με τους 250.000 τόμους! Αλλά και οι θαυμαστές βιβλιοθήκες της Αρμενίας και των άλλων ελληνιστικών πόλεων της Μικράς Ασίας πυρπολήθηκαν και καταστράφηκαν ως “κιβωτοί δαιμονικής γνώσεως”, από τον σκληροπυρηνικό ρασοφορεμένο όχλο και τον φανατισμένο “λαό του Χριστού”, τον εγκλωβισμένο στην “κιβωτό του Νώε”! Σήμερα ό,τι απομένει από το ναό στη Έφεσο, όπου επί χιλιετίες λατρευόταν η θηλυκή αντίληψη περί θεότητας, είναι λίγοι ογκόλιθοι των θεμελίων και ένας μόνο αναστηλωμένος κίονας! Η μοναδική όμως αυτή σωζόμενη κολώνα του ναού της Αρτέμιδος, σιωπηλή μα περήφανη ανάμεσα στα αρχαία συντρίμμια, συμβολίζει την Αθάνατη ελληνική Ψυχή και το γόνιμο δημιουργικό ελληνικό πνεύμα. Τα γόνιμο πνεύμα και τη σοφία του Ηράκλειτου, του φυσικού Εφέσιου Ίωνα φιλοσόφου, που πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια υποστήριζε ότι «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ» και περιέγραφε την δημιουργία του κόσμου ως «επίτευγμα του αρχέγονου πυρός, του οποίου η μεταβολή σε γη και μετά πάλι σε πυρ, αέναα, κατά την ίδια τάξη, εικονίζει την ιδέα της ανακύκλησης». O Hράκλειτος έζησε στην Έφεσο ανάμεσα στα τέλη του 6ου και στις αρχές του 5ου π.Χ. αιώνα. Λέγεται ότι οι συμπολίτες του τον θαύμαζαν για το καθάριο και ασυμβίβαστο πνεύμα του και του ζήτησαν να νομοθετήσει, αλλά εκείνος αρνήθηκε, προτιμώντας την ενασχόλησή του με την ουσία της φύσης του κόσμου, τον οποίο όρισε ως “ΠYP AEIZΩON” που ανάβει και σβήνει με μέτρο «Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ’ ην αεί και εστίν και έσται πυρ αείζωον απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα» (απόσπ. 30), δηλ. «τον κόσμο αυτόν, που είναι ο ίδιος για όλα (κι ο ίδιος παντού στην ατομική του σύσταση), ούτε κάποιος θεός ούτε άνθρωπος τον έκανε, αλλά υπήρχε πάντα (ως αυθυπόστατος και άχρονος) και θα υπάρχει πάντα, ως αιώνια ενεργειακή φωτιά, που πάντα θα γεννά τη ζωή, και που πειθαρχώντας στη νομοτέλειά της θα μετασχηματίζεται συνεχώς κατά χρονικά διαστήματα». Για το απόσπασμα αυτό του σπουδαίου Εφέσιου φιλοσόφου, ο μεγαλύτερος φυσικός του 20ου αιώνα, ο θεμελιωτής της θεωρίας της σχετικότητας, ο Αϊνστάιν (Einstein), έλεγε πως κάθε φορά που το διάβαζε, ανατρίχιαζε από συγκίνηση! Tόσο αυτή όσο και άλλες ρήσεις του Hράκλειτου σε κάθε τομέα της φυσικής και της φιλοσοφίας διατηρούν και σήμερα την ισχύ τους αλώβητη, αναδεικνύοντας τον Eφέσιο στοχαστή ως μια από τις σημαντικότερες διάνοιες του παγκόσμιου πολιτισμού. Πρόσφατα θαυμάσαμε το μέγεθος της σοφίας του, γνωρίζοντας τους στόχους του επίκαιρου πειράματος του CERN της Ελβετίας, διαπιστώνοντας ότι με τις ίδιες ιδέες του Ηράκλειτου οι σύγχρονοι φυσικοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν την γένεση του κόσμου, χρησιμοποιώντας τη ροή των πρωτονίων, με το να δημιουργήσουν εναλλασσόμενη εμφάνιση και εξαφάνιση μαύρων οπών από ενέργεια (πυρ) σε ύλη (γη). Στα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια, η Έφεσος διατηρούσε ακόμα τη λαμπρότητά της. Δέχθηκε όμως μεγάλο πλήγμα από τον απόστολο Παύλο, τον “απόστολο των εθνών”, ο οποίος σε μια από τις περιοδείες του πρωτοστάτησε στον αφανισμό της λαμπρής και πλουσιότατης βιβλιοθήκης της Εφέσου (της περίφημης βιβλιοθήκης του Κέλσου), με τα έργα των ελλήνων συγγραφέων, φιλοσόφων, στοχαστών και επιστημόνων (μεταξύ των οποίων και του Ηράκλειτου), τότε που… «Ικανοί των τα περίεργα πραξάντων συνενέγκαντες τας βίβλους (αφού συγκέντρωσαν τα βιβλία) κατέκαιον ενώπιον πάντων. Και συνεψήφισαν τας τιμάς αυτών και εύρον αργυρίου μυριάδας πέντε. Ούτω κατά κράτος ο λόγος του Κυρίου ηύξανε και ίσχυεν» (!) (Πράξ. ΙΘ΄(11-20). Σχόλιο: Ποια σαφέστερη υπόδειξη προς τους ανθρώπους “της πίστεως του Χριστού” θα μπορούσε να υπάρξει για τον τρόπο με τον οποίο οι μαθητές του Ιουδαίου Ιησού προέβλεπαν ότι θα μπορούσε να επικρατήσει ο λόγος του Κυρίου επί των εθνικών… και μάλιστα «κατά κράτος», και που δεν ήταν άλλος από τον εμπρησμό και άρα αφανισμό της συσσωρευμένης γνώσης, τον πνευματικό ευνουχισμό των ανθρώπων και τη μεταλλαγή της ελεύθερης κοινωνίας σε άβουλο, αμαθές και κατευθυνόμενο ποίμνιο, το ποίμνιο των “δούλων του Θεού”; Δηλαδή το έγκλημα κατά του πολιτισμού υποδεικνύεται εδώ σαν αρχή της σωτηρίας και της επιβολής του λόγου του Κυρίου… για να μείνει μόνο η εβραϊκή βίβλος και να μονοπωλεί τη γνώση, και να κατευθύνει τη σκέψη και την ανθρώπινη ιστορία! Από τότε και “στο όνομα του Κυρίου”, με τους λόγους του σκηνοποιού της ερήμου της Ιουδαίας Σαούλ ή Παύλου, μπήκε στο στόχαστρο της καταστροφής και ο ναός της θεάς Αρτέμιδος, τότε που οι Εφέσιοι, αγανακτισμένοι με τα λόγια και τα έργα του, δεν τον άφησαν να εισέλθει στο θέατρο, τότε που …«γενόμενοι πλήρεις θυμού έκραζον λέγοντες: μεγάλη η Άρτεμις των Εφεσίων… ήν όλη η Ασία και η οικουμένη σέβεται» (βλ. Πράξ. ΙΘ΄(21-41). Επίσης στην Έφεσο υπήρχε λαμπρό αρχαίο θέατρο 25.000 θέσεων, στο οποίο δίνονται και σήμερα παραστάσεις και γίνονται καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Σήμερα ο αρχαιολογικός χώρος της Εφέσου είναι ένας από τους πλέον πολυσύχναστους της Μ. Ασίας, με περισσότερους από 2.500.000 επισκέπτες ετησίως. Από την αρχαία πόλη σώζονται, σε σχετικά καλή κατάσταση, κάποια μνημεία, όπως η βιβλιοθήκη του Κέλσου, το μεγάλο θέατρο, το ωδείο, το στάδιο, το γυμνάσιο, λουτρά, στοές, καθώς και άλλα δημόσια και ιδιωτικά οικοδομήματα, τα οποία καταδεικνύουν την μεγάλη πολιτιστική, ιστορική, καλλιτεχνική και πνευματική αξία της σπουδαίας αυτής Ιωνικής πόλης. Η Έφεσος, η καλύτερα διατηρημένη πόλη του αρχαίου κόσμου, η οποία για περισσότερα από 1.000 χρόνια ήταν πρωτεύουσα του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, αναμφισβήτητα (με ό,τι έχει απομείνει από την επέλαση της βαρβαρότητας), είναι η εικόνα του μεγαλείου του ελληνικού πολιτισμού στη γη της Ιωνίας. Ο Κων. Καβάφης, ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες ποιητές, εμπνευσμένος από τις Ελληνικές πολιτιστικές αξίες, αναφερόμενος στις καταστροφές που υπέστη η Έφεσος, αλλά και οι άλλες ελληνικές πόλεις της Ιωνίας από τους οπαδούς του σκοταδισμού, της βαρβαρότητας και της αντιγνώσης, με το μοναδικό ποιητικό του τρόπο θα γράψει σχετικά («ΙΩΝΙΚΟΝ»): Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των, γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των, διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί. Ώ γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη, σένα οι ψυχές των ενθυμούνται ακόμη. Αλλά και ο Κωστής Παλαμάς, το σύμβολο του νεοελληνικού πολιτισμού, έγραψε για τη βάρβαρη επιδρομή των ρασοφόρων κατά του ελληνικού πολιτισμού, των αρχαίων ναών και των έργων τέχνης, τα οποία είχαν με θεία έμπνευση δημιουργήσει μεγάλοι και ανεπανάληπτοι καλλιτέχνες (οι οποίοι κατά το ανώτερο εξουσιαστικό χριστιανικό ιερατείο του σκοταδισμού και της βαρβαρότητας ήταν… «ηλίθιοι, των λίθων δημιουργοί τε και προσκυνηταί»): Του ρασοφόρου συνέτριψε ο πέλεκυς και η αξίνα, τα μεγαλόχαρα είδωλα στα βάθη των ναών. Των συντριμμένων η ψυχή, δεν χάθηκε μ’ εκείνα. Φωτοπλανήτης έγινε στα χάη των ουρανών. Όσο που νέα ζωντάνεψε αγαλματένια κρίνα, στου διαλεχτού τον λογισμό, στους κήπους των σοφών. Άναβε φωτιές καλόγερε, κάψε, κάψε, στα χαμένα καις. Από την στάχτη της φωτιάς σου, της ιδέας ο χρυσαετός τις φτερούγες του τεντώνει πιο πλατιές, προς τα ύψη, προς το φως!!! Φωτογραφίες αρχαιολογικού χώρου και η βιβλιοθήκη του Κέλσου Αναρτήθηκε απόIniochosστις

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΦΕΣΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ"

Επτανήσιοι πειρατές.

 Aπό τα Eπτάνησα και συγκεκριμένα από τη Zάκυνθο καταγόταν ο γνωστός πειρατής Στάθης Pωμανός, ο επιλεγόμενος Mανέτας, που έδρασε μεταξύ 1678-1684 στο Aιγαίο πέλαγος με έδρα τη Mήλο. Aπό το 1684, μετά την έκρηξη του έκτου βενετοτουρκικού πολέμου, ως κουρσάρος των Bενετών συνέπραξε στην κατάληψη της Λευκάδας και της Πρέβεζας. Για τη σύμπραξή του στην κατάληψη της Xίου το 1694 τιμήθηκε με τον τίτλο του κολονέλου, όμως ασκούσε παράλληλα εμπόριο Tούρκων σκλάβων.
Δεν υπήρξε μοναδική η δράση του. Aφησε απογόνους, που συνέχισαν την παράδοση του αρχηγού. O γιος του Zώρζης Mανέτας ήταν, κατά τον Γάλλο πρόξενο στη Mεθώνη, ο πιο ξακουστός κουρσάρος, φόβος και τρόμος των καπετάνιων που πήγαιναν στον Mοριά. Eίχε εξοπλίσει στην Tεργέστη επτά γαλιότες και ένα μπάρκο. Oδηγούσε τα πλοία στα Kύθηρα, στη Zάκυνθο και στην Kεφαλληνία και τα επάνδρωνε με νησιώτες. H δράση της οικογένειας Mανέτα σηματοδοτεί μια σημαντική αλλαγή στη ναυτική δράση των Eλλήνων. Bοηθούμενοι από τις διεθνείς συγκυρίες έδρασαν όχι πια σαν πειρατές ή ανώνυμα πληρώματα στα ξένα κουρσάρικα, αλλά σαν επώνυμοι Eλληνες κουρσάροι, που με δικά τους κεφάλαια αλλά με αυστριακή σημαία έκαναν εμφανή την παρουσία τους και κυριάρχησαν από το 1729 ώς το 1735 στον ελληνικό χώρο, παρασύροντας μεγάλο αριθμό του νησιωτικού πληθυσμού των Eπτανήσων, της Tήνου και της Σκοπέλου. Tελικά οι Bενετοί συνέλαβαν τον Mανέτα και τον αδελφό του και τον φυλάκισαν στην Kέρκυρα. Mετά ένα χρόνο αφέθηκε ελεύθερος και με τη γαλιότα του πήγε στην Tεργέστη.
Tα Kύθηρα
Aπό τις αρχές του IH αιώνα ένα άλλο νησί των Eπτανήσων ευνοεί λόγω θέσης την άσκηση της πειρατείας: τα Kύθηρα. Mετά τη συνθήκη του Πασσάροβιτς του 1718, οι Bενετοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την Πελοπόννησο, την Tήνο και τις τρεις βάσεις τους στην Kρήτη. Eσχατο όριο της επικράτειάς τους παρέμειναν τα Kύθηρα, που έγιναν το πιο επικίνδυνο πέρασμα, το ορμητήριο και το καταφύγιο όλων των κουρσάρων. Oσοι χριστιανοί ασκούσαν πειρατεία ή κούρσος στο Aρχιπέλαγος κατέφευγαν στο βενετικό νησί και σώζονταν και το αντίστροφο, όταν ο βενετικός στόλος κατεδίωκε κουρσάρους στο Iόνιο, τα πειρατικά διά του στενού των Kυθήρων ξέφευγαν και κατέφευγαν στη Mάνη για να μοιράσουν λάφυρα ή να επισκευάσουν σκάφη.
Στη διάρκεια των δύο αγγλογαλλικών πολέμων οι Aγγλοι και οι Aγγλοέλληνες κουρσάροι, οι Παναγιώτης, Λουκάς Bαλσαμάκης, Kαλαμάτας και άλλοι, κατέφευγαν στα Kύθηρα και προσπαθούσαν με τη βοήθεια των κατοίκων να εκποιήσουν τις πλούσιες λείες που αποκόμιζαν και να παλαμίσουν εκεί με ασφάλεια τα σκάφη τους.
Oμως, ουσιαστικά καταλύθηκε κάθε έννοια της βενετικής κυριαρχίας στα Kύθηρα στο διάστημα των ρωσοτουρκικών πολέμων (1764-1774, 1787-1792), όταν οι πειρατές έγιναν κράτος εν κράτει. Πρώτα οι Σφακιανοί και ύστερα ο στόλος του Λάμπρου Kατσώνη. Mετά την καταστροφή των Σφακίων από τους Tούρκους και τη σφαγή του Δασκαλογιάννη, 2.000 Σφακιανοί μετέφεραν και ασφάλισαν τα γυναικόπαιδά τους στα Kύθηρα. Oι ίδιοι, σκληροί και ασύδοτοι, χωρίς να παίρνουν γραμμή από τον ρωσικό στόλο, έδρασαν έχοντας έδρα και καταφύγιο τα Kύθηρα. Eπετίθεντο και λεηλατούσαν γαλλικά, τουρκικά και ελληνικά πλοία, με την ανοχή του Bενετού προβλέπτη και σε συνεργασία με τους κλεπταποδόχους ντόπιους κατοίκους, που έκρυβαν σε αποθήκες τα προϊόντα των αρπαγών.
Mε ρωσική σημαία
Tα πλοία των Eπτανησίων ακολούθησαν τον ρωσικό στόλο και έλαβαν μέρος στη ναυμαχία του Tσεσμέ, όπου τον Iούλιο του 1770 καταστράφηκε ολοκληρωτικά ο οθωμανικός στόλος. Πρωτοστάτησαν οι Kεφαλονίτες Πανάς και Λυκιαρδόπουλος και ο Zακυνθινός Παδουβέρος. Eπειτα από αυτό, οι Eπτανήσιοι επάνδρωσαν πλοία μικρά και μεγάλα και άσκησαν όχι πειρατεία, αλλά κούρσος έχοντας υψωμένη τη ρωσική σημαία. Oι Pώσοι που τους είχαν ξεσηκώσει υποχρεώθηκαν να τους επιτρέψουν την καταδρομή για να επιλύσουν άλλο βασικό πρόβλημα του ρωσικού στόλου: τον ανεφοδιασμό σε τρόφιμα. Oλοι οι Eπτανήσιοι κουρσάροι συνελάμβαναν ξένα πλοία με φορτία σταριού και αλεύρων και τα οδηγούσαν στους Pώσους. Φυσικό επακόλουθο ήταν οι Eπτανήσιοι να μην αρκούνται στις ενέργειες αυτές, αλλά να ασκούν πειρατεία για δικό τους όφελος. Aκολουθούσαν ένα τέχνασμα. Aναχωρούσαν με τα πλοία τους από Kέρκυρα, Zάκυνθο, Kεφαλληνία με σημαία βενετική και με ολιγάριθμο πλήρωμα, εφοδιασμένα με διαβατήρια για κοντινές αποστάσεις, ώς το Kατάκωλο. Oμως, τα πειρατικά έφθαναν στα Kύθηρα, θεωρούσαν τα διαβατήριά τους από τη διοίκηση του νησιού και έτσι έβγαιναν στο Aιγαίο. Aλλαζαν σημαία και όταν συναντούσαν πλοία λιγότερο ισχυρά από τα δικά τους, τους επετίθεντο, έσφαζαν και λεηλατούσαν.
Περισσότερο ευνόησε τους Eπτανησίους η συνθήκη του Kιουτσούκ Kαϊναρτζή του 1774. Kανείς κουρσάρος που δούλευε πριν για λογαριασμό των Pώσων δεν κατέβασε τη ρωσική σημαία και δεν έπαψε να δρα. Tα πειρατικά πλοία που άφησαν στην Aνατολή οι ρωσικές δυνάμεις, αγοράστηκαν κυρίως από Eλληνες υπηκόους των βενετικών νησιών, όπως τον Nτεληκοσταντή από τη Zάκυνθο, τον Mουρσελά στην Kεφαλονιά και τον Kοκολοτρώνη που είχε εγκατασταθεί στα Kύθηρα.
Λάμπρος Kατσώνης
Hρωας και πρωταγωνιστής στον δεύτερο ρωσοτουρκικό πόλεμο υπήρξε ο Λάμπρος Kατσώνης, ταγματάρχης του ρωσικού στρατού, Eλληνας από τη Λιβαδειά. Στις αρχές του 1788 έφθασε από την Tεργέστη με τον στολίσκο των Eλληνορώσων κουρσάρων του στη Zάκυνθο. Aυτούς προσπάθησε να περιορίσει η βενετική ναυτική διοίκηση, γιατί σχεδόν όλοι οι Pώσοι πειρατές ήταν έμπειροι Eλληνες νησιώτες, υπήκοοι της Bενετίας ή της διπλανής Mάνης. O Kατσώνης με όλο τον στόλο του προχώρησε προς τα Kύθηρα και χρησιμοποίησε την περιοχή του Aγίου Nικολάου σαν να ανήκε στην αυτοκράτειρα της Pωσίας. Eβίασαν και περιφρόνησαν την επικράτεια της Bενετικής Δημοκρατίας. Eίχαν τοποθετήσει φύλακες στη στεριά στο πιο ψηλό σημείο των βουνών. Oταν διέκριναν πλοία να περνούν τους έριχναν μια κανονιά για να τους υποχρεώσουν να μπουν μέσα και να υποταχθούν. Oσα εισέρχονταν στο λιμάνι ανυποψίαστα, κατάσχονταν και αυτά. Aρπαξαν πλοία από Yδραίους, Σπετσιώτες, Ψαριανούς. Oσα μπορούσαν να ασκήσουν πειρατεία τα εξόπλιζαν και από τα άλλα αφαιρούσαν τρόφιμα και πολεμοφόδια.
O Kατσώνης ήθελε με βίαιο τρόπο να πείσει τους Eλληνες νησιώτες ότι έπρεπε να επαναστατήσουν κατά της οθωμανικής κυριαρχίας. H κίνησή του ήταν πρόωρη και δεν είχε ανταπόκριση. Oμως κατέδειξε, αν μη τι άλλο, την αδυναμία παρέμβασης της Bενετίας.
H Γαληνοτάτη δεν είχε πια τη δύναμη να παρέμβει και να επιβάλει την τάξη και την κυριαρχία της στα Iόνια Nησιά. Aυτό επιβεβαίωσε είκοσι χρόνια αργότερα η επέμβαση του Bοναπάρτη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επτανήσιοι πειρατές."

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΖΩΟΥ ΓΑΙΔΑΡΟΣ.

Γάϊδαρος

 
Κάποτε τα γαϊδούρια, στεναχωρημένα που τα φόρτωναν διαρκώς και από την ταλαιπωρία τους, έστειλαν πρεσβεία στο Δία καϊ τον παρακαλούσαν νά βάλει τέλος στά βάσανά τους. Κι΄ ο θεός, θέλοντας νά τούς απόδειξη πώς αυτό είναι αδύνατο, τούς απάντησε πώς τότε θα γλυτώσουν άπό τις κακοπάθειες όταν μέ τό κατούρημά τους φτιάξουν ένα ποτάμι. Καί τά γαϊδούρια, νομίζοντας πώς τους τό είπε αληθινά, άπό τότε και μέχρι σήμερα όταν ιδούν ούρα από τό σινάφι τους, στέκουν εκεί καί κατουρούν κι’  αυτά.


Ο αρχαίος όνος.
Ο μεσαιωνικός αείδαρος^[311.28]
O γάιδαρος, γάδαρος ή γαϊδούρι, στο θηλυκό γένος γαϊδάρα,γαδάρα ή γαϊδούρα και στην καθαρεύουσα όνος, είναι κατοικίδιο εξημερωμένο θηλαστικό ζώο που ανήκει στην τάξη περισσοδάκτυλα. Η επιστημονική του ονομασία είναι Equus asinus, είναι δηλαδή ένα είδος του γένους «άλογο» (Equus). Πρόκειται για ζώο που φημίζεται για την παροιμιώδη υπομονή του. Από τη διασταύρωση αλόγου (συγκεκριμένα φοράδας) και γαϊδάρου προέρχεται το μουλάρι, ενώ από τη διασταύρωση αλόγου και θηλυκού γαϊδάρου προέρχεται ο γίννος. Παλαιότερα οι άνθρωποι τον χρησιμοποιούσαν σαν μεταφορικό μέσο.
Στην Ελλάδα υπήρχαν 508.000 γαϊδούρια το 1950, 95.000 το 1995 και λιγότερα από 16.000 το 2008. Μιλάμε βέβαια για τον Equus asinus γιατί τα μεταφορικώς νοούμενα γαϊδούρια αυξάνονται με εκθετικό τρόπο.
Πρωταγωνιστής σε πολλούς μύθους, παροιμιόμυθους και σάτιρες.
π.χ. Στέφανου Σαχλίκη «Γαδάρου, λύκου κι αλωπούς διήγησις ωραία».

Ετυμολογία

Απο τα Γάδαρα της Συρίας όπου μετά από πολλές διασταυρώσεις ονάγρων έφτειαξαν τον πρότυπο γάϊδαρο. Μαλλον η ορθότερη γραφή είναι γάδαροςαντί του συνηθισμένου γάιδαρος.
Αλλη περίεργη ετυμολογία μας δίνει ο Charles Du Cange στο Glossarium ad scriptores mediae et infimae Graecitatis – Tome I, 1688 [311] σελ 28 .

Μιά τέτοια ερμηνεία είναι γιά γέλια. Το «γ» πως προστέθηκε;

Ζωγραφική

Ένα εύρημα είναι ένα graffito του 200 μ.Χ. περίπου , που βρέθηκε στα τείχη της Παλατίνου Λοφου τη Ρώμη. Πρόκειται για ένα σχέδιο ενός σταυρωμένου γάιδαρου. Μια παρωδία ενός χριστιανού φυλακισμένου ο οποίος λατρεύει τον Χριστό. Οι Ρωμαίοι ήταν αναμφίβολα διασκέδαζαν με την ιδεα ότι οι Χριστιανοί λάτρευαν τον Ιησού που είχε σταυρωθεί. »
Βασει τέτοιων δεδομένων κατηγορήθηκαν οι Ναϊτες ότι λατρεύουν κάποιο σταυρωμένο με κεφάλι γαιδουριού.

LeBrun

Πλήν του Αλογομούρη ο ΛεΜπρέν έκανε τή ερευνά του και για τον γαίδουρομούρη.
Φαίνεται πως οι θεοί, απο αρχαιοτάτων χρόνων, καταδεχόντουσαν το γάιδαρο γιά καβάλα. Στην εικόνα μας ο Ηφαιστος.
Το συνήθειο κληροδοτήθηκε και στά παιδιά τους. Βλ. τηνθριαμβική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα καθημένου επί μιας όνου.

Δεξιά, το ίδιο θέμα γελοιοποιημένο με τον Σειληνό φορτωμένο και ερεθισμένο εν είδει γαϊδάρου.^[759.24]
Δημήτρης Σαπρανίδης – Ιστορία της Πολιτικής Γελοιογραφίας στην Ελλάδα σελ. 24

Πού μένει το ζώον

Κατοικίδιον ο γάιδαρος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μένει μέσα στο σπίτι. Ουτε καν επί τής στέγης (πβλ. Γάιδαρος στα κεραμίδια). Εχει δικό του οίκημα, και εκεί συγκατοικεί με το άλογο, το μουλάρι και τα βοοειδή. Το αχούρι! Η λεξη ετυμολογείται απο το αχυρών (καθομιλουμενη αχυρώνας). Αρχικά λέγοταν αχύριος [ενν. χώρος]> αχύριον. Κάνουν λάθος όσοι το ετυμολογούν απο τό Τουρκικό ahir. Μάλλον οι Τούρκοι το πήραν απο τους Βυζαντινούς. Πριν ήσαν νομάδες και δεν είχαν μόνιμα οικήματα για τους εαυτούς τους, πόσω μάλλον για τα υποζύγια.
Το αχούρι ειναι πρότυπο ακατάστασιας και γι” αυτό λεμε ακομα για τον ακατάστατο ανθρωπο που έχει ατακτοποίητο το δωμάτιο του: «Πως ζείς σ΄αυτό το αχούρι«.
Χρησιμοποιούμε ομως και το «σε σταβλο γεννήθηκες;«. Ο στάβλος ειναι συνώνυμη λέξη με το αχούρι. Το λεξικό ΣΟΥΙΔΑ αναφέρει Όνείον εν ω οι όνοι ίστανται, ειδικό οίκημα για γαιδούρια. Εκεί, αλλά και καθ΄οδόν κάνει τιςονίδες του (τα των όνων αποπατήματα^ΣΟΥΙΔΑ).
Βιβλ ΦΙΛΙΣΤΩΡ ΤΟΜ 1. ΣΕΛ. 89 – Ετυμολογία – Δ. Ι. Μαυροφρύδης

Που τρώει το ζώον;

Σε ένα ξύλινο κατασκεύασμα ή κοίλωμα σε χονδρό ξύλο, που βρίσκεται μέσα στο στάβλο (αχούρι), στο οποίο και τοποθετείται η τροφή των υποζυγίων (κυρίως άχυρα ή κριθάρι).
Η φάτνη λεγεται και τό παχνί. πορά το φαγεϊν φάγνη > φάτνη. ΚΔ Λουκ.2,7 «έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκσν, και άνέκλινεν αυτόν έν τη φάτνη«, και Λουκ. 13,15 «ου λύει τον βούν αύτοϋ ή τόν όνον άπό της φάτνης και άπαγαγών ποτίζει» πρβλ. Κάλαντα Χριατουγέννων «έν τω σπηλαίω τίκτεται, έν φάτνη των άλογων». Αργότερα, κατά συνεκδοχήν, όλο το σπήλαιο-στάβλο όπου υποτίθεται ότι εγεννήθη ο Ιησούς το λέμε (κακώς) φάτνη. βλ. μαλιστα το http://el.thefreedictionary.com “οπου το λήμα φάτνη ξεδιάντροπα ερμηνεύεται ως «η σπηλιά με ζώα όπου γεννήθηκε ο Χριστός «.
καὶ τὴν σκηνὴν τὴν Μαρδονίου οὗτοι ἦσαν οἱ διαρπάσαντες͵ τά τε ἄλλα ἐξ αὐτῆς καὶ τὴν φάτνην τῶν ἵππων͵ ἐοῦσαν χαλκέην πᾶσαν καὶ θέης ἀξίην. Τὴν μέν νυν φάτνην ταύτην τὴν Μαρδονίου ἀνέθεσαν ἐς τὸν νηὸν τῆς Ἀλέης Ἀθηναίης Τεγεῆται
(Ηρόδοτος, 9.70)

Τι φοράει το ζώον

Κατ” ακρίβειαν τι του φοράνε του ζώου:σαμάρι. (από σαγμάριον < Σάγμα) Στο αλογο φοράνε σέλα. Το σαμάρι το κατασκευάζει οσαμαράς ή σαγματοποιός στοσαγματοποιείο ή σαμαράδικο. (Ο Σαμαράς δεν ξέρουμε τι κατασκευάζει. Είναι πολλα υποσχόμενος νέος ή νέος του υπόσχεται πολλά;).Ενα χράμι η μια χοντρή τσὀχα (σαμαροσκούτι) τοποθετείται κάτω από το σαμάρι. Το γαιδούρι με σαμάρι έχει στιγματισσθεί και συσχετισθεί με την υποτέλεια. Ο σαμαρωμένος γάιδαρος επιδεικνύει και γαιδουρινή υπομονή. Γι” αυτό ο αναίσχυντος χαρακτηρίζεται «γαιδούρι ξεσαμάρωτο» (αγριο, ασελγές, ατιθασο, βρωμερο).
Του φοράνε και χάμουρα ή γκέμια ή χαλιναρι ή ηνία, λαιμαριά,παρωπίδες, ακομα και ματόχαντρα για την αποφυγή της βασκανίας.
Ολα αυτά τά παραφερνάλια ονομαζονται με το γενικό ονομα σαγή.

Παρομοιώσεις

Τον γάιδαρο τον χαρακτηρίζει το γαιδουρινό πεισμαη περίφημη γαιδουρινή υπομονή, και η γαιδουρινή συμπεριφορά (βλ. παροιμία 1 παρακάτω). Αντίστοιχοι χαρακτηρισμοί δίνονται σε όμοιους ανθρώπους.

Για το γαιδουρινό πείσμα δες ένα τρισχαριτωμένοVIDEO
Η ιδιότητα ή η συμπεριφορά του γαιδάρου λέγεται «γαιδουριά». (κατά το ανθρωπιά) πχ. «Ηταν μεγάλη γαϊδουριά να μην του ευχηθεί στην γιορτή του».
Σπανίως δίνονται ονόματα στις συμπεριφορές ζώων. Μιλάμε για «λεονταρισμούς» και «στρουθοκαμηλισμούς» αλλα οχι βοδισμούς, γατισμούς (αν και έχουμε «γατήσια μάτια») ή σκυλισμούς (αν και δουλευουμε «σκυλίσια»).
Οι Αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το γαϊδούρι σέ παρομοιώσεις για να χαρακτηρίσουν κάποιον βραδύ : Χορός: πάνυ γὰρ βραδύς ἐστί τις ὥσπερ ὄνος. Πισθέταιρος: Μανῆς γάρἐστι δειλός. Αριστοφάνης – Όρνιθες 1325

Ανταγωνισμός υπάρχει για τον γάϊδαρο σε όλες τις παρομοιώσεις: Εχουμε ισότιμα:

• Μουλαρίσιο πείσμα και ρήμα μουλαρώνω=πεισματώνω
• Ιώβειο υπομονή (απο τον Βιβλικό Ιώβ)
• Κτηνώδη συμπεριφορά που ξεπερνάει την γαϊδουρινή.

Παροιμίες

1. Ο που ακλουθάει γάιδαρο ακούει και τις πορδές του.
2. Δεν μπορεί να δείρει το γάϊδαρο, δέρνει το σαμάρι
3. Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρα γαϊδουρογύρευε
4. Που να σε δω στο στο γάϊδαρο καβάλα
   βλ. Α. Στουγιαννίδη «Η Βυζαντινή διαπόμπευση …»
5. Οποια δεν κάθεται καλά και κάνει εργολαβία στο γάϊδαρο και στον παπά και στη αστυνομία
   βλ. Α. Στουγιαννίδη «Η Βυζαντινή διαπόμπευση …»
6. Δυο γάϊδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα.^[9181.1Γ]
7. Κάποιου χαρίζαν γάϊδαρο και τον κοίταγε στα δόντια.
8. Τι ξέρει ο γάϊδαρος απο σφουγγάτο;
9. Μεγάλωσε το γαιδουράκι, μίκρυνε το σαμαράκι.
10. Αλλιώς λογιάζει ο γάιδαρος κι αλλιώς ο γαϊδουριάρης170.25
11. Ό βασιλιάς της Γερμανίας βασιλιάς τών βασιλιάδων, ό βασιλιάς της Γαλλίας βασιλιάς τών γαϊδάρων, ό βασιλιάς της Ισπανίας βασιλιάς τών ανθρώπων, ό βασιλιάς της Αγγλίας Βασιλιάς των τρελλών (ΓΑΛ)^[244.113]
12. Γάιδαρος στή Γερμανία, καθηγητής στή Ρώμη (ΓΕΡ)^[244.130]
13. Δώδεκα Μυτιληναίοι φορτώνανε ένα γάιδαρο καί πάλι φώναζαν, «ανάθεμα τή μοναξιά». (ΕΛΛΗΝΙΚΗ)^{[244.48][9181.174Δ]}
14. Εκατό Καρδαμυλίτες ένα γάιδαρο φόρτωναν. (ΕΛΛΗΝΙΚΗ)^[244.49]
15. Αντι να σειέται ο γάϊδαρος, σειέται το σαμάρι.^[241.414]
16. Εγω “μαι κι γαδάρα μου και τρία κουβέλια στάρι^[9181.29Ε]
17. Δεμένος ο γάϊδαρος, αναπαυμένος ο νοικοκύρης.^[9181.20Δ]
18. Δεν μπορεί να δείρει τον γάδαρο και δέρνει το σαμάρι^[9181.66Δ]
19. Δεν το χω για τον ψόφο του γαδάρου μου, οσο για τά ρωτήματα του κοσμου^[9181.94Δ]
20. Εδέθη ο γάϊδαρος κ΄ελύθη κ΄εδέθη οπου του μοιάζει^[9181.37Ε]
    Για ανθρώπους ανίκανους που δεν μπορούν να διατηρήσουν μια θέση και γυρνάνε στα ίδια.
21. Εδεσε το γάϊδαρό του^[9181.38Ε]
    Διασφαλίσθηκε
22. Είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα.^[9181.88Ε]
23. Ο γάϊδαρος στο γάμο ή για νερό ή γιά ξύλα
24. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαιδάρου, 170.2
25. Εκανα τον γάϊδαρο και ετούρλωσε τ΄ αυτιά του, και πήρε το σαμάρι του και πηγε στήν κυρά του^[9181.121Ε]
26. Γάϊδαρος ειν΄ο γάϊδαρος αν εφορεί και σέλλα,
    κι η γρα κι αν ομορφίζεται δεν γίνεται κοπέλλα. ^[9181.2Γ]
27. Μεγαλώνει το γαϊδούρι και κονταίνει το σαμάρι^[9181.60Μ]
28. Μικρό γαδούρι πάντα πουλάρι ^[9181.236Μ]
29. Μισοκουρεμένη ουρά, του γαδάρου πεθερά^[9181.243Μ]
30. Ξερακιανός γάδαρος, ξαλειμός στον αχερώνα^[9181.36Ξ]

1. Μαντζουράνα στο κατώι, γάιδαρος στα κεραμίδια
   Γάιδαρος στα κεραμίδια Η φράση στα λατινικά ήταν asinus in tegulis και λέγονταν για να δηλώσει κάτι το παράξενο. Πετρώνιος – Satyricon 45.8
   Η ελληνικη έκδοση λέγεται για τις ασυνάρτητες ομιλίες και εν γένει για κάθε ασυναρτησία – συμπεριλαμβανομένων και των ασυνάρτητων ανθρώπων που δεν μπορούμε να τους έχουμε εμπιστοσύνη.
2. Bρήκε ο γάιδαρος βρακί να φορέσει στο Δαφνί(=τρελοκομείο)
3. Γάιδαρος είν” ο γάιδαρος, αν εφορεί και σέλλα, κ” η γριά κι αν εμορφίζεται, δεν γίνεται κοπέλα. (Κεφαλονίτικη)
4. Έκαμα τον γάιδαρο κι ετσούλωσε τ” αυτιά του
   κι επήρε το σαμάρι του και πήγε στην κυρά του.
5. Ήταν στραβό το κλήμα, το ’φαγε κι ο γάϊδαρος κι αποστράβωσε.
6. Μητ” ο σκύλος τρώει τ” άχυρο μήτε το γάιδαρο αφήνει.
7. Να σηκωθεί ο άνθρωπος να κάτσει ο γάιδαρος.
8. Να σωπάσει ο άνθρωπος να μιλήσει το γαϊδούρι.
9. Ο γάιδαρος είν’ γάιδαρος και ας φορεί και σέλα.
10. Ο κουζουλός ο γάιδαρος, πάντα πουλάρι δείχνει.
11. Όλοι με χρυσά βελούδα, ποιος τα βόσκει τα γαϊδούρια;
12. Οποίος κεντάει το γάιδαρο μυρίζεται τις πορδές του.
13. Όταν δεν μπορεί να δείρει το γάιδαρο, δέρνει το σαμάρι.
14. Όταν ψοφήσουν τ” άλογα, έχουν τιμή τα γαϊδούρια.
15. Σε ξένο γάιδαρο καβάλα γρήγορα και κατέβα γρήγορα.
16. Σου χαρίζουν γάιδαρο και τον κοιτάς στα δόντια;
17. Καποιανού του χαρίζαν γάιδαρο και τον κοίταγε στα δόντια.
18. Τον γάιδαρο, όσο και να τον στολίσεις, άλογο δεν γίνεται.
19. Τον άρχοντα και γαϊδούρι να τον δείς  μην τον καβαλικέψεις ^{[1022.300.1039]}
20. Το μισιακό γαιδούρι το τρώει ο λύκος.^{[1022.296.993]}

και άλλες αρχαίες

• Ονος άγει μυστήρια^[211.291]
  Το γαϊδούρι μεταφέρει τα Μυστήρια.
  Κατά τα Ελευσίνια Μυστήρια τα γαιδούρια μετέφεραν τα χρειαζούμενα από την Αθήνα στήν Ελευσίνα. Για ανθρώπους που δεν ξέρουν κάτι και όμως καταπιάνονται με αυτό.
• Ο όνος ακροάται σάλπιγγος ή όνος λύρας ακουων
  Ενα γαιδούρι ακούει σάλπιγγα και
• “Ονος λύρας ουκ επαϊει, ουδέ σάλπιγγος ύς^[211.292]
  ο γαιδαρος δεν ξέρει απο λύρα ούτε το γουρούνι από σάλπιγγα.
  Γι΄αυτούς που δεν σκαμπάζουν τιποτε από μουσική.
• Όνος εις Αθήνας^[211.293]
  Γαϊδούρι στην Αθήνα, Για απαίδευτο που βρίσκεται σε χώρο που δεν του ταιριάζει^[449.383]
• Από όνων εφ΄ιππους 
  Δηλώνει κάποια προαγωγή
• Όνος εις άχυρα ^[211.294]
  Για τους αχόρταγους. Ανάλογη «Αλεπού στο κοτέτσι»
• Τα μακρά ώτα όνον δηλούσι.
• Άλλα μεν Λεύκωνος όνος φέρει, άλλα δε Λεύκων^[449.380]
  Ανάλογη της νεοελληνικής «Αλλιώς λογιάζει ο γάιδαρος κι αλλιώς ο γαϊδουριάρης»
• Περί όνου σκιάς
  Κάποιος νοίκιασε ένα γαϊδούρι για να πάει στους Δελφούς· και, μόλις έπιασε μεγάλη ζέστη, πήγε στη σκιά του γαϊδουριού αυτός που το νοίκιασε, ο ιδιοκτήτης όμως του γαϊδάρου τα “βαλε μαζί του, λέγοντας του ότι «τον γάιδαρο σου νοίκιασα, όχι και τη σκιά του». Από εδώ και η παροιμία για όσους τσακώνονται για πράγματα ευτελή.
• Ωτα όνου λαβείν (απο την ιστορία του Μίδα).

Καρίων: νὴ τοὺς θεοὺς Μίδαις μὲν οὖν, ἢν ὦτ᾽ ὄνου λάβητε.
Μετάφραση: Να! Ο καθένας Μίδας σωστός. Γαιδουρινά μονάχα αφτιά βγάλει.
(Αριστοφάνης – «Πλούτος» 288)

• Αφ΄ιππων επ’ όνους^[211.70]
  Αντίστοιχη της Νεοελληνικής «Από δήμαρχος κλητήρας» ή «απ΄τα ψηλά στα χαμηλά κι΄απ τα πολλά στα λίγα».
• Απ΄ ονου καταπεσείν . 
  Για κάποιον που μπλέκει με υπαιτιοτητά του. Ωραίο λογοπαιγνιο γιατι διαβάζεται και
  «απο νού καταπεσείν», «απο το ξερό του το κεφάλι» όπως θα λέγαμε σήμερα.
• Ει μη δὐναιο βοῦν ἔλαυνε ὂνον(αρχ)
  Αν δεν μπορείς να έχεις βόδι πάρε γαϊδούρι^[449.390]
• Ἡ κάμηλος ψωριῶσα πολλῶν όνων ἀνατίθεται φορτία (αρχ)
  Η ψωριάρα γκαμήλα σηκώνει φορτώματα πολλών γαιδουριών
• Ὑπό τῆ λεοντῆ πάλιν πάλιν ὀ ὂνος ὀγκήσεται^[449.383]
  Το γαιδουρι κι” αν μασκαρευτεί λιοντάρι πάλι θα γκαρίζει
• Ονῳ τις ἒλεγε μῦθον ὁ δε τὰ ὦτα ἐπέσειεν.^[449.383]Στο γαιδούρι λέγανε ένα παραμύθι κί αυτό κούναγε τ΄αυτιά του
• Όνος ύεται
  Το γαιδούρι βρέχεται. Πλήρης αδιαφορία. Ανάλογο με το σημερινό πέρα βρέχει
• Ονου πόκες ή όνον κείρεις 
  Αντιστοιχο του σημερινού «πιασ΄τ΄ αυγό και κούρεψ΄το»
• Ονος με ελακτισεν καγώ λακτίσω τούτον;

Με κλώτσησε ενα γαϊδούρι, πρέπει και εγώ να το κλωτσήσω; Εισηγείται ανεκτικότητα και υψηλόφρονη συμπεριφορά στις κακές συμπεριφορές χυδαίων ανθρώπων. Το διηγείται ο Διογένης ο Λαέρτιος* επικαλούμενος τον Δημήτριο τον Βυζάντιο που το θεωρούσε ότι ο Σωκράτης είχε πεί εἰ δέ με ὄνος ἐλάκτισε, δίκην ἂν αὐτῷ ἐλάγχανον;».
Διογένης ο Λαέρτιος – ΒΙΟΙ ΚΑΙ ΓΝΩΜΑΙ ΤΩΝ ΕΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑι ΕΥΔΟΚΙΜΗΣΑΝΤΩΝ
Αναδημοσίευση από: http://www.stougiannidis.gr/hypoglossal/32_gaidaros.htm

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΖΩΟΥ ΓΑΙΔΑΡΟΣ."

Το ιστορικο των διορισμων των κοινοβουλευτικών υπαλλήλων.

Βουλή των Ελλήνων ! Ποιός Πρόεδρος διόρισε και πόσους !


Δείτε Ποιος Πρόεδρος της Βουλής και πόσους διόρισε : Aπό τον Τσαλδάρη μέχρι τον Τάπα (Σιούφα), όλοι εδώ όλοι θα πάρετε ...Δείτε ποιος μας κοροϊδεύει και ακόμη δεν τελειώσαμε !



Το πόσοι ακριβώς είναι οι υπάλληλοι της Βουλής τηρείται ως επτασφράγιστο μυστικό στη Διεύθυνση Ανθρωπίνου Δυναμικού,στελέχη της οποίας κατά καιρούς έχουν καταφέρει να προσθέσουν στις λίστες των προσλαμβανομένων, μέσω μετατάξεων ή αποσπάσεων, γιους και θυγατέρες. Ετσι, τα μόνα στοιχεία που μπορεί να αντληθούν για τη διαχρονική εξέλιξη του πληθυσμού των κοινοβουλευτικών υπαλλήλων είναι από τις καταστάσεις με την «οργανική σύνθεση του προσωπικού» που επισυνάπτονται στους ετήσιους προϋπολογισμούς της Βουλής.

Σύμφωνα με αυτά, λοιπόν:

* Στις 20.8.1991 (προεδρία Αθανασίου Τσαλδάρη ) οι συνολικά «κατεχόμενες θέσεις» υπαλλήλων ήταν 571 (504 τακτικοί και 67 προσωπικό ιδιωτικού δικαίου).

* Στις 20.8.1994 (αρχή της προεδρίας του κ. Απ. Κακλαμάνη ) οι κατεχόμενες θέσεις ήταν 710 (592 τακτικοί και 118 προσωπικό ιδιωτικού δικαίου).

* Στις 30.4.2004 (σύμφωνα με τα στοιχεία που εμφανίζονται στον τελευταίο προϋπολογισμό της τελευταίας και υπερδεκαετούς θητείας του κ

. Κακλαμάνη, κατά την οποία έγιναν μεγάλα «ανοίγματα», όπως η καθιέρωση της Βουλής των Εφήβων, οι επισκέψεις μαθητών στο Κοινοβούλιο, η δημιουργία του διαδικτυακού κόμβου, καθώς και η λειτουργία βρεφονηπιακού σταθμού, αλλά και τηλεοπτικού σταθμού), οι συνολικά κατεχόμενες θέσεις προσωπικού ανήλθαν σε 824 (646 τακτικοί, 47 μετακλητοί και 131 ιδιωτικού δικαίου).



* Στις 31.5.2006 (επί προεδρίας της κυρίας Αννας Μπενάκη-Ψαρούδα) οι κατεχόμενες θέσεις εκτινάχθηκαν σε 1.305 (710 τακτικοί, 74 μετακλητοί και 521 ιδιωτικού δικαίου).



* Στις 31.5.2009 (όπως καταγράφεται στον τελευταίο προϋπολογισμό και καλύπτει ένα μέρος της θητείας του τέως προέδρου κ. Δ. Σούφα, αλλά όχι την τελευταία περίοδο κατά την οποία έγιναν δεκάδες «τακτοποιήσεις» που μπορεί να φθάσουν τις εκατοντάδες ως το τέλος του χρόνου, οπότε ισχύουν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις για μονιμοποίηση μετακλητών) η ανοδική πορεία συνεχίστηκε και έτσι οι συνολικά κατεχόμενες θέσεις έφθασαν τις 1.514



(743 τακτικοί, 101 μετακλητοί και 670 προσωπικό ιδιωτικού δικαίου). Αν, μάλιστα, προστεθούν σε αυτές και άλλες 64 θέσεις που αναφέρονται ως «κενές δεσμευμένες» και αφορούν μετακλητούς και αποσπασμένους υπαλλήλους, ο συνολικός αριθμός των υπαλλήλων είναι βέβαιο ότι υπερβαίνει τους 1.600 και άρα είναι υπερτριπλάσιος όσων υπηρετούσαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990.Το πόσοι ακριβώς είναι οι υπάλληλοι της Βουλής τηρείται ως επτασφράγιστο μυστικό στη Διεύθυνση Ανθρωπίνου Δυναμικού, στελέχη της οποίας κατά καιρούς έχουν καταφέρει να προσθέσουν στις λίστες των προσλαμβανομένων, μέσω μετατάξεων ή αποσπάσεων, γιους και θυγατέρες. Ετσι, τα μόνα στοιχεία που μπορεί να αντληθούν για τη διαχρονική εξέλιξη του πληθυσμού των κοινοβουλευτικών υπαλλήλων είναι από τις καταστάσεις με την «οργανική σύνθεση του προσωπικού» που επισυνάπτονται στους ετήσιους προϋπολογισμούς της Βουλής.





Σύμφωνα με αυτά, λοιπόν:



* Στις 20.8.1991 (προεδρία Αθανασίου Τσαλδάρη ) οι συνολικά «κατεχόμενες θέσεις» υπαλλήλων ήταν 571 (504 τακτικοί και 67 προσωπικό ιδιωτικού δικαίου).



* Στις 20.8.1994 (αρχή της προεδρίας του κ. Απ. Κακλαμάνη ) οι κατεχόμενες θέσεις ήταν 710 (592 τακτικοί και 118 προσωπικό ιδιωτικού δικαίου).



* Στις 30.4.2004 (σύμφωνα με τα στοιχεία που εμφανίζονται στον τελευταίο προϋπολογισμό της τελευταίας και υπερδεκαετούς θητείας του κ

. Κακλαμάνη, κατά την οποία έγιναν μεγάλα «ανοίγματα», όπως η καθιέρωση της Βουλής των Εφήβων, οι επισκέψεις μαθητών στο Κοινοβούλιο, η δημιουργία του διαδικτυακού κόμβου, καθώς και η λειτουργία βρεφονηπιακού σταθμού, αλλά και τηλεοπτικού σταθμού), οι συνολικά κατεχόμενες θέσεις προσωπικού ανήλθαν σε 824 (646 τακτικοί, 47 μετακλητοί και 131 ιδιωτικού δικαίου).



* Στις 31.5.2006 (επί προεδρίας της κυρίας Αννας Μπενάκη-Ψαρούδα) οι κατεχόμενες θέσεις εκτινάχθηκαν σε 1.305 (710 τακτικοί, 74 μετακλητοί και 521 ιδιωτικού δικαίου).



* Στις 31.5.2009 (όπως καταγράφεται στον τελευταίο προϋπολογισμό και καλύπτει ένα μέρος της θητείας του τέως προέδρου κ. Δ. Σούφα, αλλά όχι την τελευταία περίοδο κατά την οποία έγιναν δεκάδες «τακτοποιήσεις» που μπορεί να φθάσουν τις εκατοντάδες ως το τέλος του χρόνου, οπότε ισχύουν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις για μονιμοποίηση μετακλητών) η ανοδική πορεία συνεχίστηκε και έτσι οι συνολικά κατεχόμενες θέσεις έφθασαν τις 1.514



(743 τακτικοί, 101 μετακλητοί και 670 προσωπικό ιδιωτικού δικαίου). Αν, μάλιστα, προστεθούν σε αυτές και άλλες 64 θέσεις που αναφέρονται ως «κενές δεσμευμένες» και αφορούν μετακλητούς και αποσπασμένους υπαλλήλους, ο συνολικός αριθμός των υπαλλήλων είναι βέβαιο ότι υπερβαίνει τους 1.600 και άρα είναι υπερτριπλάσιος όσων υπηρετούσαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

πηγή

http://skandalistis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_4088.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το ιστορικο των διορισμων των κοινοβουλευτικών υπαλλήλων."

ΙΜΒΡΟΣ.

 

 

ΙΜΒΡΟΣ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΞΕΧΑΣΕ...

Οκτώ μήνες μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, η Ελληνική Κυβέρνηση έστειλε ένα τηλεγράφημα στην τοπική κυβέρνηση:

"...Η Κυβέρνησις είναι αποφασισμένη να προστατεύση δια παντός μέσου τους κατοίκους εν περιπτώσει καταπιέσεων ή διωγμών από των Τούρκων. Κατόπιν της υπό των Τούρκων εφαρμογής των διατάξεων του 14ου άρθρου δυνατόν η Κυβέρνησις να εφεσιβάλη αυτό ενώπιον της Κοινωνίας των Εθνών....''

Εβδομήντα τέσσερα χρόνια πέρασαν από αυτό το τηλεγράφημα, και βάσει των γεγονόντων που ακολούθησαν, αποδείχθηκε ότι η Μητέρα Ελλάδα όχι μόνο δεν τίμησε την υπογραφή της και δεν προστάτευσε τους 'Ελληνες κατοίκους της 'Ιμβρου και της Τενέδου, αλλά, αντίθετα, τους εγκατέλειψε στην τραγική τους μοίρα...

Το 1923 ο πληθυσμός της Ίμβρου ήταν 10.000 κάτοικοι, οι οποίοι κατά 92% ήταν ορθόδοξοι 'Ελληνες, ενώ η Τένεδος , αριθμούσε 2.500 κατοικους, οι οποιοι οι μισοί ήταν ορθόδοξοι 'Ελληνες.

Με το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 παραχωρήθηκε στους ελληνορθόδοξους Ιμβρίους και Τενέδιους ειδικό καθεστώς τοπικής αυτοδιοικήσεως που προέβλεπε: α) Ειδική διοικητική οργάνωση αποτελούμενη από 'Ελληνες και παρέχουσα όλες τις εγγυήσεις στον ιθαγενή ελληνορθόδοξο πληθυσμό (μη μουσουλμάνους), σε ό, τι αφορά την άσκηση της τοπικής διοικήσεως και την προστασία των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων επί της ζωής και ελευθερίας του προσώπου και επί της περιουσίας. β) Σώμα αστυνομίας προς εξασφάλιση της δημόσιας τάξεως στρατολογούμενο μεταξύ του ιθαγενούς ελληνορθόδοξου πληθυσμού, με την φροντίδα της προβλεφθείσης τοπικής διοικήσεως, υπό τις διαταγές της οποίας θα διατελούσε. Παράλληλα, είχαν εφαρμογή και ως προς τους Ιμβρίους και Τενεδίους τα άρθρα 37 έως 44 της συνθήκης της Λωζάνης περί προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων στην Τουρκία. Παρά τα συμφωνηθέντα όμως, αμέσως , μετά το 1923 οι τουρκικες αρχες με αντιμειονοτικά μέτρα προβαίνουν σε συνεχεις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών των ορθόδοξων Ελλήνων της Ίμβρου και Τενέδου.

Το 1926, ο νέος Αστικός Κώδικας της Τουρκίας ανακάλεσε όλα τα δικαιώματα των μειονοτήτων, μεταξύ αυτών και των κατοίκων της Ίμβρου, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης. Ο Νόμος 1151 του 1927 απαγόρευσε τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία. Η πρόβλεψη για ύπαρξη τοπικής αστυνομίας, ελεγχόμενης από την ελληνική μειονότητα στο νησί δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Η Ίμβρος ονομάστηκε Gökçeada και έλαβε χώρα εκτεταμένος εποικισμός από την ενδοχώρα της Τουρκίας, με σκοπό την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης. Ιδιοκτησίες Ελλήνων απαλλοτριώθηκαν με την επίκληση λόγων ασφαλείας σε εξευτελιστικές τιμές.

Η κλιμάκωση της έντασης στην Κύπρο τη δεκαετία του 1960 επέφερε ακόμη μεγαλύτερη χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων στο νησί. Η εγκατάσταση μιας "ανοικτής φυλακής" για βαρυποινίτες από το εσωτερικό της χώρας αύξησε τον τρόμο του ελληνικού πληθυσμού και επέτεινε το φαινόμενο της μετανάστευσης. Η Τουρκία θεσμοθέτησε τον εξής νόμο. 'Εκανε την Ίμβρο και τη Τένεδο ανοικτές φυλακές. Δηλαδή εγκατέστησε ποινικούς κρατουμένους στην Ίμβρο και στην Τένεδο, βιαστές, προαγωγούς, δολοφόνους, ανωμάλους κλπ. Ήταν ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν ατιμωρητί. Γυρνούσαν στα χωριά, βίαζαν, κατοικούσαν σε σπίτια, υπεχρέωναν τις Ελληνίδες να τους μαγειρεύουν και να τους πλένουν, έκλεβαν την γεωργική παραγωγή κλπ. Η κατάστασις για τους νησιώτες έγινε αφόρητη. Κανείς δεν μπορούσε να προστατεύσει την οικογένεια του από κακοποίησι και βιασμό. 'Ετσι 'αρχισε η έξοδος του Ελλήνικου πληθυσμού. Μετά από αυτό, οι τούρκοι, έδιναν το σπίτι όποιου έλληνα έφευγε σε Τούρκους εποίκους της Ανατολίας, και μέσα σε δύο χρόνια η Ίμβρος και η Τένεδος έιχαν τουρκοποιηθεί. Απο τους 8.875 κατοίκων, σήμερα οι Έλληνες στην Ίμβρο δεν είναι πάνω από 270, στην πλειοψηφία τους γέροντες.

Μέσα στην αδιαφορία που επικρατεί για την Ίμβρο, τα παιδιά της κάνουν τις τελευταίες προσπάθειες για να σωθεί ό,τι είναι δυνατό να σωθεί. Χιλιάδες Ιμβρίων συρρέουν κάθε χρόνο από όλα τα μέρη του κόσμου (Αμερική, Αυστραλία, Αφρική, Ευρώπη) στο νησί για τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου, το Δεκαπενταύγουστο. Τον τελευταίο καιρό η επιστροφή αυτή πραγματοποιείται με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς. Γίνονται έργα για την αναστήλωση των εκκλησιών και των σχολείων. Οργανώνονται πανηγύρια σύμφωνα με τα έθιμα και τις παραδόσεις, αναβιώνοντας έτσι τον ορθόδοξο χαρακτήρα του νησιού. Πραγματοποιούνται καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, εκθέσεις φωτογραφιών, ποδοσφαιρικοί αγώνες.

Ιδιαίτερα σοβαρή είναι η συμμετοχή, σ’ όλες αυτές τις εκδηλώσεις, της νέας γενιάς των Ιμβρίων, η οποία καλεί όλους τους ανθρώπους, που αγαπούν την ελευθερία και τη δημοκρατία σ’ όλο τον κόσμο, να τους συμπαρασταθούν στο δύσκολο αγώνα τους.

www.imvrosisland.org

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΙΜΒΡΟΣ."

Αυστραλία: Δεύτερη γλώσσα τα ελληνικά στα σχολεία!

Ως δεύτερη γλώσσα και όχι ως διδασκόμενη μόνο σε μαθητές και μαθήτριες ελληνικής καταγωγής, όπως αρχικά είχε αποφασιστεί, αναπτύσσονται τα ελληνικά στα αυστραλιανά σχολεία--Με την απόφαση αυτή, η ομογενής Ομοσπονδιακή βουλευτής του Εργατικού Κόμματος, Μαρία Βαμβακινού επισημαίνει ότι με αυτό τον τρόπο δίνεται η δυνατότητα η ελληνική γλώσσα να διδάσκεται σε όλους τους μαθητές των αυστραλιανών σχολείων και όχι μόνο σε αυτούς που είναι ελληνικής καταγωγής.




Σημειώνεται πως κεντρικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή έπαιξε ο Συντονιστή Εκπαίδευσης του Ελληνικού Προξενείου Μελβούρνης, Βασίλειος Γκόκας που συντόνιζε την παρέμβαση της ομογένειας και ο οποίος τόνισε στην Επιτροπή ACARA ότι:



«Η διδασκαλία των Γλωσσών, όπως τονίζεται στο Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών, είναι ένας από τους βασικούς τομείς μάθησης και βασικό συστατικό της εκπαιδευτικής εμπειρίας όλων των μαθητών. Σύμφωνα, λοιπόν, με το πνεύμα και το σκεπτικό αυτό η ανάπτυξη της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας θα μπορέσει να:



- Ενεργοποιήσει όλους τους μαθητές, ανεξάρτητα από το πολιτιστικό και γλωσσικό υπόβαθρό τους να συμμετάσχουν στην εκμάθηση της Νέας Ελληνικής, αν το επιλέξουν. Στο πλαίσιο αυτό, η αξία της Νέας Ελληνικής θα αποτελέσει επιπλέον εφόδιο για όλους τους μαθητές της Αυστραλίας που θα κατευθυνθούν στις Κλασικές Σπουδές, Βιβλικές Σπουδές, Ιατρική, Φαρμακολογία κ.ά.



- Θα αγκαλιάσει τις μελλοντικές γενιές των μαθητών που επιθυμούν να σπουδάσουν Νέα Ελληνικά, ενώ παράλληλα δεν θα δημιουργήσει προβλήματα σε αυτούς που τώρα φοιτούν.



- Θα αντιμετωπίσει τη λανθασμένη, εδώ και χρόνια, αντίληψη ότι η ελληνική είναι διαθέσιμη μόνο για τους μαθητές που μιλούν την Ελληνική στο σπίτι (και η σχετική εικόνα της γλώσσας θα είναι αντικίνητρο για τη μελέτη της γλώσσας που υπάρχει σήμερα).



- Θα εξασφαλίσει το κύρος της Νέας Ελληνικής στο πλαίσιο του Αυστραλιανού Προγράμματος Σπουδών για όλες τις παρούσες αλλά και τις μελλοντικές γενιές των μαθητών».



Η Επιτροπή ACARA λαβούσα υπόψη τις υποδείξεις της ελληνικής παροικίας αποφάσισε να αλλάξει την προηγούμενη απόφασή της και να επιτρέψει την περίληψη της ελληνικής γλώσσας στο Εθνικό Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γλωσσών ως «δεύτερη γλώσσα», στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο, αλλαγή που ικανοποιεί το αίτημα της ομογένειας και διαμορφώνει νέες, θετικές προοπτικές για τη γλώσσα μας στο αυστραλιανό εκπαιδευτικό σύστημα.



Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αυστραλία: Δεύτερη γλώσσα τα ελληνικά στα σχολεία!"

ΠΛΑΤΩΝ.Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΣΦΑΙΡΩΝ

Πολλούς αιώνες πριν η ΝΑΣΑ αποδείξει την ύπαρξη την Μουσικής στο Σύμπαν, ο Πλάτων ονόμαζε την μουσική ως την ομορφιά του Σύμπαντος κι έλεγε ότι η «η Μουσική είναι η κίνηση του ήχου για να φτάσει την ψυχή και να της διδάξει την αρετή», ότι «η μουσική είναι ένας ηθικός κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα”. Πιο πριν όμως ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, αυτός ο μέγιστος των μεγίστων φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και μουσικός, είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ευαισθησίας ώστε ν’ ακούει (όχι βέβαια με τα φυσικά αυτιά) τη συμφωνία του ουρανού, τη μουσική των ουράνιων σφαιρών και 6 αιώνες π.Χ. από τον Κρότωνα της Ιταλίας αυτός και οι μαθητές του “ θεμελίωναν την θεωρία τους για τους αριθμούς. «κατὰ δὴ τοὺς Πυθαγορικοὺς πρεσβευτέα τὰ τῶν ἀριθμῶν ὡς ἀρχὴ καὶ πηγὴ καὶ ῥίζα τῶν πάντων». Ανακάλυπταν τις αρμονικές σχέσεις των αριθμών στη μουσική και βάσει αυτών ερμήνευσαν τον Σύμπαντα Κόσμο. Η μουσική για τους Πυθαγόρειους ήταν πάνω από όλα μαθηματικά. Η ουσία της ήταν οι αριθμοί και η ομορφιά της η έκφραση των αρμονικών σχέσεων των αριθμών, «τοὺς ἐν τοῖς ἀριθμοῖς ἁρμονικοὺς λόγους ἐννοῶν καὶ τὸ ἐν αὐτοῖς ἀκουστὸν ἀκούειν ἔλεγε τῆς ἁρμονίας». Η μουσική ήταν ακόμα η εικόνα της ουράνιας αρμονίας. Οι αρμονικές σχέσεις των αριθμών μεταφέρονταν στους πλανήτες. Οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται – δίδασκε – παράγουν διάφορους μουσικούς ήχους, «αρμονία των σφαιρών», που δεν τους ακούμε” : «Εστίν ουν η ουσία των πραγμάτων αρμονία και αριθμός σφαιρών στρεφομένων»!!

2.500+ έτη μετά, στο σήμερα, η σύγχρονη επιστήμη έχει απόδειξη μέχρι κεραίας όλα όσα έλεγαν ο Πλάτων και ο Πυθαγόρας για την μουσική των ουράνιων σφαιρών.

Όπως μας λέγει ο Ιάμβλιχος, στο «Περί Πυθαγόρειου βίου, 938 – 958», ο Πυθαγόρας χρησιμοποιώντας κάποιον άρρητο και δυσκολονόητο θεϊκό τρόπο, τέντωνε την ακοή του και προσήλωνε τον νου του στις «μεταρσίαις» (υπερκόσμιες) «τοῦ κόσμου συμφωνίαις», ακούοντας μυστικά, όπως έδειχνε, μόνον αυτός και κατανοώντας την καθολική των σφαιρών και των κατ’ αυτάς κινούμενων αστέρων αρμονία, που ήταν κάτι πληρέστερο από εκείνη των θνητών και απέδιδε «κατακορέστερον μέλος». Η υπερκόσμια αυτή συμφωνία, έλεγε, είναι αποτέλεσμα «ἐξ ἀνομοίων μὲν καὶ ποικίλως διαφερόντων ῥοιζημάτων ταχῶν τε καὶ μεγεθῶν καὶ ἐποχήσεων» (εξ ανόμοιων μεν και ποικίλων ταχύτατων ήχων και μεγεθών και συνακόλουθων στοιχείων), που έχουν αναμεταξύ τους εναρμονισθεί με κάποια μουσική διάταξη, αποτελούμενη από κίνηση και μελωδικότητα περιστροφή άμα και ποικιλόμορφη ωραιότητα. Από την υπερκόσμια αυτή συμφωνία εμπνεόμενος, σαν να είχε βάλει σε τάξη και αυτή λογική του νου του, όπως όταν μιλούμε για άσκηση σωματική, επινοούσε όσο ήταν δυνατόν κάποιες εικόνες ίδιες με αυτές που έβλεπε, τις οποίες παρείχε στους μαθητές του μιμούμενος με τα μουσικά όργανα και την φωνή την υπερκόσμια συμφωνία. Γιατί σε αυτόν μόνον από όλους τους ανθρώπους της γης θεωρούσε ότι ήταν κατανοητοί και μπορούσε να ακουσθούν οι κοσμικοί αυτοί φθόγγοι.

Εάν σταθούμε για λίγο στην γεωμετρική και μαθηματική πλευρά του θέματος θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν 5 συμμετρικά πολύεδρα. Ο μέγας Πλάτων έλεγε ότι αυτά τα πολύεδρα είναι οι βασικοί δομικοί κρίκοι, τα πλέον σημαντικά δομικά στοιχεία στην δημιουργία του σύμπαντος. Ο Kepler που μελέτησε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων και ιδιαίτερα του Πλάτωνα παρατήρησε με τις μετέπειτα έρευνές του, ότι οι τροχιές των πλανητών, και φυσικά της Χθονός – Γης, “γράφουν” την περιφέρεια συγκεκριμένων πολυέδρων. Για παράδειγμα η τροχιά του Άρεως γράφει την περιφέρεια ενός τετράεδρου (Πυρ). Η τροχιά του Διός γράφει την περιφέρεια ενός κύβου (γη). Η τροχιά της Αφροδίτης γράφει την περιφέρεια ενός οκτάεδρου (Αήρ). Η τροχιά της Γης γράφει την περιφέρεια ενός εικοσάεδρου (Ύδωρ). Και τα πράγματα δεν σταματούν εκεί : οι αρχαίου Έλληνες ταύτιζαν τα ουράνια σώματα ή ορθά τις τροχιές του με τις νότες της μουσικής, ήτοι ΝΤΟ, ΡΕ, ΜΙ, ΦΑ, ΣΟΛ, ΛΑ ΣΙ, ΝΤΟ, δηλαδή με τους νόμους της μουσικής. Κάτι που έχει επαληθευθεί από σύγχρονους επιστήμονες, ότι δηλαδή συγκεκριμένες νότες αποδίδουν συγκεκριμένα γεωμετρικά σχήματα – στερεά.

 

Με τα τιμής Κεφάλας Ευστάθιος [27/12/2010]                      http://iniochos.blogspot.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΛΑΤΩΝ.Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ."

Το ανθρώπινο σώμα.

 

Το ανθρώπινο σώμα έχει τρομερές ικανότητες , μπορεί να τρέξει με απίστευτη ταχύτητα, να πηδήξει πολλά μετρά, να επιζήσει πτώσεις από πολλά χιλιόμετρα και να κάνει αυτό που μερικοί θεωρούν ακατόρθωτο. Όλα αυτά τα εκπληκτικά κατορθώματα όμως δεν θα ήταν δυνατά άμα δεν υπήρχαν μερικά άκρος παράξενα πράγματα στο ανθρώπινο σώμα που έχουν ανακαλύψει οι επιστήμονες.

• Όσο παίρνει να διαβάσετε αυτή την πρόταση το σώμα σας θα έχει αναπλάσει 50.000 (!!) κύτταρα που έχουν πεθάνει. Επίσης μέχρι το τέλος της ημέρας το σώμα ενός ανθρώπου θα έχει <<κατασκευάσει>> 300 δισεκατομμύρια καινούργια κύτταρα.

 

• Άλλο ένα παράξενο γεγονός του ανθρωπινού σώματος είναι ότι σε 1 ώρα η καρδιά

δουλεύει αρκετά για να παράγει αρκετή ενεργεία για να σηκώσει έναν τόνο από μέταλλο.

 

• Επίσης η καρδιά θα χτυπήσει 3000 εκατομμύρια φορές σε 70 χρόνια και θα μεταφέρει 48 εκατομμύρια λίτρα αίματος στο υπόλοιπο σώμα.

 

• Το πιο βαρύ όργανο του ανθρωπινού σώματος είναι ο εγκέφαλος, ο όποιος δεν νιώθει καθόλου πόνο αφού δεν έχει νευρά που μπορούν να αντιληφτούν τον πόνο.

 

• Όλα αυτά τα νευρά του ανθρωπινού σώματος είναι συνολικά 72 χιλιόμετρα και η δουλεία τους είναι να μεταφέρνουν σήματα και ενεργεία στον εγκέφαλο ο όποιος χρησιμοποιεί την ενεργεία μιας λάμπας. Τέλος ο εγκέφαλος είναι πιο ενεργός την νύχτα παρά την ημέρα.

 

• Η δουλεία του στομαχιού είναι να χωνεύει το φαγητό που καταπίνουμε, αλλά το στομάχι πρέπει κάθε 2 εβδομάδες να αναπλάσει τα εσωτερικά του τοιχώματα γιατί αλλιώς θα χωνέψει τον εαυτό του.

 

• Το μοναδικό όργανο του ανθρωπινού σώματος που δεν μπορεί να αναπλάθει.

 

• Έχει επιβεβαιωθεί ότι όλα τα αγγεία του ανθρωπινού σώματος φτάνουν τα 96 χιλιόμετρα άμα κάποιος τα τεντώσει .

 

• Τα 3 (τρία) πράγματα που θα ονειρευτέ μια έγκυος γυναίκα είναι: 1) βατράχια 2) σκουλήκια και τέλος φυτά.

 

• Ο εγκέφαλος είναι ροζ και όχι άσπρος όπως τον κάνουν οι ταινίες.

 

• Συνολικά, 32 εκατομμύρια μικρόβια ζουν στο δέρμα ενός ανθρώπου.

 

• Τέλος η καρδιά μιας γυναικάς χτυπάει πιο γρήγορα από την καρδιά ενός άντρα και αυτό συμβαίνει γιατί οι γυναίκες (συνήθως) έχουν πιο αγχωτική ζωή από τους άντρες και γιατί η καρδία πρέπει να είναι πιο δυνατή για να μπορεί να υποστηριξει ένα παιδί.

 

Πηγή: kerkyraikialepou.blogspot.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το ανθρώπινο σώμα."

Το δημόσιο παράγει τη χειρότερη ποιότητα υπηρεσιών.

«Ο μύθος της δημόσιας περιουσίας»…Με ένα ακόμη εκπληκτικό άρθρο-ανάλυση ο διακεκριμένος δημοσιογράφος, Κώστας Στούπας, τολμάει και λέει από τη στήλη του στο «capital.gr» τα πράγματα με το όνομά τους. Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διαβάσουν όλο το κείμενο και το σκεπτικό του πριν ρίξουν και τον αναλυτή κι εμάς που αναδημοσιεύουμε το κείμενο στην πυρά…




Η δημόσια περιουσία στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν ιερή αγελάδα που δικαίωμα να την αρμέγει έχει μόνο το «ιερατείο» της κομματοκρατίας και της πελατοκρατίας.



Κάθε απόπειρα δε εξορθολογισμού και δίκαιης αναδιανομής του οφέλους προς όλους τους πολίτες αντιμετωπίζεται σαν νεοφιλελευθερισμός…

Το δημόσιο συνήθως παράγει τη χειρότερη ποιότητα υπηρεσιών και τη χρεώνει στην ακριβότερη τιμή επί δικαίων και αδίκων. Δηλαδή επί όσων κάνουν χρήση και όσων δεν κάνουν…



Το αποτέλεσμα είναι να πληρώνουμε πανάκριβα για δημόσια υγεία και όποτε την χρειαζόμαστε να πρέπει να δώσουμε φακελάκι στο χειρούργο ή τον υπάλληλο που κλείνει τα ραντεβού με το γιατρό. Τα μαχητικά συνδικάτα ποτέ δεν απήργησαν εναντίον της βιομηχανίας αυτού του αίσχους στην οποία προφανώς συμμετέχουν και μέλη τους…



Στην παιδεία τα ίδια…



Για να καταλάβουμε το μέγεθος του ψέματος ας υπολογίσουμε τα εξής: Την τελευταία δεκαετία ο ΟΣΕ προσέθεσε στο δημόσιο χρέος περί τα 10 δισ. ευρώ αφού κάθε χρόνο είχε ανάλογο έλλειμμα και το κράτος από τον προϋπολογισμό ξόδευε περί το ένα δισ. ευρώ.



Τούτο σημαίνει πως κάθε Έλληνας την τελευταία δεκαετία έχει πληρώσει περί τα 1.000 ευρώ για τον ΟΣΕ, έστω και αν είναι ορεσίβιος Κρητικός και δεν έχει δει ποτέ τραίνο…



Το ίδιο συνέβαινε με την Ολυμπιακή Αεροπορία για δεκαετίες, προσφέροντας άθλιες υπηρεσίες στους πολίτες. Θυμόμαστε όλοι πως η κρατική Ολυμπιακή πέταγε πάντα με μερικές ώρες καθυστέρηση, γεγονός που εξέλιπε με την ιδιωτικοποίησή της…



Ο ΟΣΕ και η Ο.Α. όπως και δεκάδες άλλες επιχειρήσεις που ελέγχονται από το κράτος αποτελούν δημόσια περιουσία.



Η έννοια δημόσια περιουσία έχει την έννοια ενός αγαθού που παρέχει οφέλη στην κοινωνία χωρίς διακρίσεις μεταξύ των ημετέρων και των άλλων…



Ποια ήταν τα οφέλη της κοινωνίας από περιπτώσεις σαν τον ΟΣΕ, την Ολυμπιακή κλπ; Το μόνο που προσέφεραν ήταν ζημιές στον προϋπολογισμό και κακές υπηρεσίες. Κατά συνέπεια και οι θέσεις εργασίας που προσέφεραν ήταν ασύμφορες για την κοινωνία. Αυτή η κατάσταση συνέφερε μόνο τους πελάτες και τους πολιτικούς που είχαν στα χέρια ένα εργαλείο εκβιασμού και προσπορισμού ψήφων…



Ας πάρουμε μερικά άλλα παραδείγματα όπως του Τιτάνα, της 3 Ε, της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας κλπ. Οι επιχειρήσεις αυτές ανήκουν σε ιδιώτες. Δεν επιβαρύνουν τους φορολογούμενους ούτε με ένα ευρώ όταν βγάζουν ζημιές, ενώ όταν βγάζουν κέρδη πληρώνουν δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια φόρους με τους οποίους λειτουργούν νοσοκομεία και σχολεία. Επιπλέον προσφέρουν θέσεις εργασίας, δημιουργούν ΦΠΑ που εισπράττει το δημόσιο ταμείο, εξαγωγές που φέρνουν συνάλλαγμα…



Ποια από τις δυο παραπάνω κατηγορίες επιχειρήσεων δημιουργεί μεγαλύτερο όφελος για το σύνολο της κοινωνίας;



Αν το πράττουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις γιατί δεν τις θεωρούμε δημόσια περιουσία και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις να δημιουργηθούν και άλλες;



Γιατί η παρασιτική πελατοκρατία που κυριαρχεί και απομυζά τη χώρα να εξαπατά με τι είναι και τι δεν είναι δημόσια περιουσία με ένα τρόπο που συμφέρει την ίδια.



Τόσο η λαϊκή δεξιά όσο κυρίως η αριστερά είτε από αφέλεια είτε από δόλο έχει νομιμοποιήσει ιδεολογικά όλη αυτή την απάτη σε βάρος του λαού.



Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής αριστεράς δεν γνωρίζει τον μοναδικό Έλληνα αξιόλογο μαρξιστή Νίκο Πουλαντζά, ούτε κατ’ όνομα οπότε είναι φυσικό να αποδέχεται την κατά Σκρουτζ Μακ Ντακ οικονομική ανάλυση της εκμετάλλευσης και πρωτογενούς συσσώρευσης… Ήτοι, ο πλούτος υπάρχει συγκεντρωμένος στην πισίνα του θείου Σκρουτζ και περιμένει εμάς να κάνουμε επανάσταση και να το αναδιανείμουμε…



ΠΗΓΗ: «www.capital.gr»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το δημόσιο παράγει τη χειρότερη ποιότητα υπηρεσιών."

Ν.Λυγερός "Η προσφορά του Ελληνισμού στην Ανθρωπότητα"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "Η προσφορά του Ελληνισμού στην Ανθρωπότητα""

Ν.Λυγερός "Αιγαίο, γεωστρατηγική και ΑΟΖ" Βόλος, 10/11/12

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "Αιγαίο, γεωστρατηγική και ΑΟΖ" Βόλος, 10/11/12"

Οι Σκύλοι στην Αρχαία Ελλάδα

Σκύλοι στην Αρχαία Ελλάδα

Φανταστείτε τον εαυτό σας να ζει στην αρχαία Ελλάδα και να διαλέγετε για κατοικίδιο ένα κουταβάκι. Τι όνομα θα του δίνατε άραγε; Στην αρχαιότητα υπήρχε ολόκληρη διαδικασία για να δώσει κάποιος όνομα στο σκύλο του. Ποιο είναι το καλύτερο κουτάβι από μία γέννα; Όπως και στη σύγχρονη εποχή, οι αρχαίοι κοιτούσαν να αναγνωρίσουν στο κουτάβι που θα υιοθετούσαν στοιχεία ενεργητικότητας και φιλικής συμπεριφοράς. Όμως, τελικά αυτό που ακολουθούσαν για να διαλέξουν εκείνο που θα υιοθετούσαν μπορεί να φανεί σε εμάς σήμερα ιδιαίτερα σκληρό. “Άσε τη μητέρα να διαλέξει για εσένα,” συμβουλεύει τους μελλοντικούς ιδιοκτήτες σκύλων ο Νεμεσιανός, ένας Ρωμαίος συγγραφέας που ήταν ειδικός στα κυνηγόσκυλα. “Πάρε από αυτήν τα κουταβάκια της, περικύκλωσέ τα με ένα σκοινί που θα το έχεις βουτήξει σε λάδι και βάλε του φωτιά. Η μητέρα θα πηδήσει μέσα από τη φωτιά και θα σώσει τα κουτάβια το ένα μετά το άλλο σε σειρά προτίμησης.” Άλλα σημάδια για ένα καλό μελλοντικό κυνηγόσκυλο ήταν τα μεγάλα, μαλακά αυτιά σε αντίθεση με τα μικρότερα και τα πιο σκληρά. Ένας μακρύς εύκαμπτος λαιμός εφάρμοζε καλά σε ένα κολάρο. Το στέρνο του θα έπρεπε να είναι φαρδύ, οι ώμοι θα πρέπει να είναι σε κάποια απόσταση ο ένας από τον άλλον και τα πίσω του πόδια ελάχιστα πιο μακριά από τα μπροστινά για να κυνηγάει εύκολα λαγούς στις ανηφόρες. Το τρίχωμα του σκύλου, είτε μακρύ ή κοντό, θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε χρώμα, αλλά η γούνα του όφειλε να είναι γυαλιστερή, χοντρή και μαλακή.

Η εκπαίδευση ενός σκύλου ξεκινάει μετά τους είκοσι μήνες ζωής, αλλά το κουτάβι χρειάζεται να έχει ένα όνομα από την αρχή. Ο Ξενοφώντας, ο Έλληνας ιστορικός που έγραψε για τα κυνηγόσκυλα τον 4ο αι. π.Κ.Ε. υποστήριζε ότι τα πιο καλά ονόματα είναι τα σύντομα, μονοσύλλαβα ή δισύλλαβα, για να μπορεί κάποιος να τα προφέρει με ευκολία. Κανείς σκύλος δεν θα μπορούσε να έχει για παράδειγμα το όνομα Θρασύβουλος ή Θουκυδίδης! Η σημασία του ονόματος ήταν επίσης σημαντική για το ηθικό τόσο του ιδιοκτήτη όσο και του σκύλου: ονόματα που είχαν σχέση με την ταχύτητα, τη γενναιότητα, τη δύναμη, την εμφάνιση και άλλες αρετές ήταν προτιμητέα. Ο Ξενοφώντας για παράδειγμα φώναζε το σκύλο του Ορμή. Η μυθική κυνηγός Αταλάντη φώναζε το σκύλο της Αύρα. Σε ένα αρχαίο Ελληνικό αγγείο του 560π.Κ.Ε. απεικονίζεται η Αταλάντη και άλλοι ήρωες μαζί με τα κυνηγόσκυλά τους κυνηγώντας τον περίφημο Καλυδώνιο Κάπρο. Πάνω στο αγγείο ο αγγειογράφος κατέγραψε τα ονόματα επτά σκύλων: Ορμένος, Μεθέπων, Εγέρτης, Κόραξ, Μάρψας, Λάβρος και Εύβολος. Ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος δίνει τα Ελληνικά ονόματα για τα 36 σκυλιά που ανήκαν στον Ακταίωνα, αυτόν τον άτυχο κυνηγό της Ελληνικής μυθολογίας που κατασπαράχθηκε από τους ίδιους τους τετράποδους φίλους του: μερικά από αυτά τα ονόματα είναι Τίγρης, Λαίλαψ και Αρκάς. Η πιο μεγάλη λίστα με κατάλληλα ονόματα σκύλων σώζεται στο έργο του Ξενοφώντα, 46 στο σύνολο.

Ο Μ. Αλέξανδρος τίμησε τον πιστό σκύλο του Περίτα δίνοντας το όνομά του σε μία πόλη. Ο Περίτας ήταν αυτός που δάγκωσε έναν ελέφαντα στο πεδίο της μάχης, όταν πολεμούσε εναντίον του Δαρείου Γ΄. Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι υπενθύμιζαν στους αναγνώστες τους να μιλούν όμορφα και με επαινετικά λόγια στα σκυλιά τους. Ο Αρριανός, που έγραψε τη βιογραφία του Μ. Αλεξάνδρου γράφοντας επίσης μία μελέτη για το κυνήγι αναφέρει ότι ένας πρέπει να χαϊδεύει το σκύλο του, ιδιαίτερα στο κεφάλι, να τραβάει προς τα πίσω μαλακά τα αυτιά του και να αναφέρει το όνομά του μαζί με μία-δύο εγκάρδιες κουβέντες—«Μπράβο σου! Καλό κορίτσι—για να το ενθαρρύνουν. Έτσι και αλλιώς σημειώνει ο Αρριανός «και στα σκυλιά αρέσουν οι έπαινοι, όπως και στους ανθρώπους ευγενικής καταγωγής.»

Τι έτρωγαν οι σκύλοι στην αρχαία Ελλάδα;

Στην κλασσική αρχαιότητα το κυνήγι (λαγού, ελαφιού, αρκούδας, αγριογούρουνου) για τροφή και για διασκέδαση ήταν αρκετά διαδεδομένο, και όσοι κυνηγοί χρησιμοποιούσαν σκύλους για αυτό το σκοπό τους φρόντιζαν ιδιαίτερα. Δύο εγχειρίδια κυνηγιού της αρχαίας Ελλάδας που σώζονται σήμερα είναι γραμμένα από δύο Έλληνες ιστορικούς, τον Ξενοφώντα και τον Αρριανό και έχουν αρκετές πληροφορίες και συμβουλές για την σωστή ανατροφή των κυνηγόσκυλων. Αν, λοιπόν, ζούσατε στην Αθήνα την εποχή του Σωκράτη και ήσασταν ιδιοκτήτης ενός κυνηγόσκυλου από τη Λακωνία, σαν αυτά που απεικονίζονται σε Ελληνικά αγγεία, τι θα το ταΐζατε;

Τα συνηθισμένα κουτάβια τρέφονταν με κριθαρένιο ψωμί που είχε μαλακώσει μέσα σε αγελαδινό γάλα ή ορό γάλακτος. Τα κουτάβια, όμως, που ήταν πιο ιδιαίτερα έτρωγαν το ψωμί τους μαλακωμένο μέσα κατσικίσιο ή προβατίσιο γάλα. Συνήθως πρόσθεταν και λίγο από το αίμα του ζώου εκείνου που ήθελαν να εκπαιδεύσουν το κουτάβι να κυνηγήσει. Στη διάρκεια του δείπνου, ο ιδιοκτήτης έκοβε μεγάλα κομμάτια από την ψίχα του ψωμιού για να σκουπίσει τα δάκτυλά του και μετά τα έδινε στο σκύλο του μαζί με κόκαλα και άλλα αποφάγια από τα πιάτα, ίσως μαζί και με ένα πιατάκι από ζωμό κρέατος. Μετά από μία θυσία ή ένα τραπέζι, ετοίμαζαν μια ιδιαίτερη λιχουδιά: ένα κομμάτι από βοδινό συκώτι πασπαλισμένο με κριθάρι και ψημένο στα κάρβουνα. Ήταν ακόμα φυσικό, ότι σαν δείγμα ευγνωμοσύνης μοιράζονταν μαζί με τους πιστούς τετράποδους φίλους κομμάτια από τα θηράματα, όπως κουνέλια, ελάφια ή αγριογούρουνα.

Ήταν αυτή η κατάλληλη διατροφή για έναν σκύλο; Η άποψη ότι στην ημερήσια διατροφή του σκύλου πρέπει να συμπεριλαμβάνεται κόκκινο, ωμό κρέας είναι μία διαδεδομένη, αλλά λανθασμένη ιδέα. Έξω στη φύση, οι σκύλοι κυνηγούν καρποφάγα και φυτοφάγα ζώα. Όταν τα σκοτώνουν, πρώτα τρώνε το στομάχι τους που είναι γεμάτο με χορτάρι (που έχει ήδη περάσει το πρώτο στάδιο της πέψης) και δημητριακά, μετά τα όργανά τους και τέλος προτιμούν να τραφούν με την σάρκα τους. Συχνά, ροκανίζουν τα οστά και έτσι ισορροπούν το γεύμα τους παίρνοντας τις βιταμίνες και τα άλατα που χρειάζονται. Αν ο σκύλος υπέφερε από σκουλήκια στο έντερο, τότε του έδιναν να φάει τα μουστάκια από το στάρι. Μία πιο αποτελεσματική θεραπεία ήταν η Αρτεμισία, γνωστό σαν το φυτό αψιθιά, ένα βότανο με την ιδιότητα να απομακρύνει τα σκουλήκια του εντέρου. Το γεγονός ότι οι Ελληνικοί σκύλοι έχαιραν άκρας υγείας με το να διατρέφονται με σιτηρά και κρέας το επιβεβαιώνει και ο Αριστοτέλης, ο οποίος σημειώνει σε ένα από τα έργα του ότι τα Λακωνικά κυνηγόσκυλα ζούσαν έως 10 με 12 χρόνια, ενώ άλλες ράτσες έφθαναν έως και τα 14 με 15 χρόνια. Σήμερα, ένα σκυλί περίπου 25 κιλών έχει το ίδιο προσδόκιμο ζωής.

http://www.terrapapers.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Σκύλοι στην Αρχαία Ελλάδα"