Έλληνες μαρμαρογλύπτες στην Αθήνα του 19ου αιώνα.

Έλληνες μαρμαρογλύπτες στην Αθήνα του 19ου αιώνα.--- Γράφτηκε από την Μαρία Μποϊλέ.---

Από τη στιγμή της δημιουργίας του ελεύθερου ελληνικού κράτους, η γλυπτική συνδέθηκε με την ιστορία και τον πολιτισμό του έθνους σε μια προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, σύγχρονης ζωής και παράδοσης, ούτως ώστε να δοθεί η έννοια της συνέχειας σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής και της πνευματικής ζωής.

Τα πρώτα εργαστήρια μαρμαρογλυπτικής στην Αθήνα του 19ου αιώνα ιδρύθηκαν λίγο μετά την απελευθέρωση της χώρας. Στο χώρο της πλαστικής κατά την οθωνική περίοδο, εκτελούνταν για πρώτη φορά εργασίες μεγάλης κλίμακας, καθώς υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις που επέβαλαν την παρουσία τους. Στην νεότευκτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους παρατηρήθηκε έντονη οικοδομική δραστηριότητα, η οποία χαρακτηρίστηκε από την ανέγερση δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων, από ποικίλες διακοσμητικές εργασίες στα κτήρια, παραγγελίες για προτομές, ανδριάντες και ηρώα των αγωνιστών της Επανάστασης και από ταφικά μνημεία.

Γιακουμής Μαλακατές, Ταφικό μνημείο οικογ. Ι. Γιώτη, α΄Νεκροταφείο Αθήνας.Οι πρώτοι μαρμαρογλύπτες, που ήρθαν στην Αθήνα το 1834, ήταν τα αδέλφια Φραγκίσκος (π. 1825-1914) και Γιακουμής (Ιάκωβος) Μαλακατές (π. 1808-1903), οι οποίοι άνοιξαν μαρμαρογλυφείο στη γωνία των οδών Σταδίου και Κοραή, κοντά στο τότε ανάκτορο του Όθωνα, το μέγαρο Σταματίου Δεκόζη Βούρου (σημερινό Μουσείο Όθωνα, το μέγαρο Σταματίου Δεκόζη Βούρου (σημερινό Μουσείο Βούρου-Ευταξία), από το οποίο αναδείχθηκαν δεκάδες μαρμαρογλυπτών και αποφοίτησαν πολλοί από τους μετέπειτα καλλιτέχνες.. Το ονόμασαν «Ερμογλυφείον», γεγονός που σημαίνει ότι επιδίωκαν τη συσχέτιση με την αρχαιότητα. Οι Μαλακατέ κατασκεύαζαν κυρίως ταφικά μνημεία για το Α' Νεκροταφείο. Κατάγονταν από το χωριό Υστέρνια της Τήνου και αναδείχθηκαν σε κορυφαίους γλύπτες. Ο Ιάκωβος υπήρξε ανυπέρβλητος δημιουργός, εκτελεστής και εφαρμοστής. Τιμήθηκε με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού του Σωτήρος. Οι Βαυαροί αρχιτέκτονες ανέθεταν σε αυτόν όλα τα μεγάλα καλλωπιστικά έργα που αναλάμβαναν. Ο Φραγκίσκος, από την άλλη, υπήρξε δεινός ανδριαντοποιός και άριστος εκτελεστής.

Άγαλμα του Αδαμαντίου Κοραή, έργο των Ιωάννη Κόσσου και Γ. Βρούτου.Ένα ακόμη εργαστήριο ίδρυσε το 1855 ο Ιωάννης Κόσσος (1822-1873), με την οικονομική αρωγή του Γ. Λασκαρίδου, ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη, στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Έφτιαχνε ανδριάντες, προτομές των ηρώων της Επανάστασης και ταφικά μνημεία. Λέγεται μάλιστα ότι ήταν τόσο αφοσιωμένος στη δουλειά του, που και άνθρωπο να σκότωναν πλάι του αυτός δεν σήκωνε κεφάλι. Ο Κόσσος απασχολήθηκε σε νεαρή ηλικία ως καραβομαραγκός και κατασκευαστής ακρόπωρων σε αρσανά του πατέρα του στον Πόρο. Αργότερα γράφτηκε στο Σχολείο των Τεχνών και σπούδασε γλυπτική, με δάσκαλο το Γερμανό κλασικιστή γλύπτη C. Siegel. Mε υποτροφία, συνέχισε τις σπουδές του στη Φλωρεντία και το 1870 βραβεύτηκε στα «Ολύμπια» (όπως ονομαζόταν τότε το Ζάππειο Μέγαρο) και στην Παγκόσμια Έκθεση Καλλιτεχνίας στη Βιέννη το 1873, με το έργο του «Ιδεώδης Ελλάς».

Το 1858-1860 λειτούργησε το εργαστήριο των Τηνιακών αδελφών Γεωργίου (1830-1881) και Λάζαρου Φυτάλη (1831-1909), στην οδό Ακαδημίας, το οποίο ονόμασαν «Ανδριαντοποιείον». Εκτός αυτών των δύο, εκεί απασχολήθηκαν και τα άλλα δύο αδέρφια, ο Μάρκος (1834-1891), που ήταν σχεδιαστής, και ο Ιωάννης, ως αρχιτέκτονας. Επίσης, δούλεψαν αρκετοί μαθητευόμενοι, μεταξύ των οποίων οι γλύπτες Γεώργιος Βιτάλης (1838-1901), Ιωάννης Βιτσάρης (1843-1892), Δημήτριος Φιλιππότης (1834-1919) και ο ζωγράφος Γεώργιος Ιακωβίδης (1853-1932). Τα δύο από τα πέντε αδέλφια μιας μεγάλης καλλιτεχνικής οικογένειας, γράφτηκαν στο Σχολείο των Τεχνών το 1846, και σπούδασαν γλυπτική κοντά στον Κρίστιαν Ζίγκελ. Μαθητές ακόμα φιλοτέχνησαν από κοινού έργα σε διάφορες περιοχές. Το 1856 έλαβαν μέρος στον Κοντοσταύλειο διαγωνισμό και μοιράστηκαν το μεγάλο βραβείο των χιλίων δραχμών για το έργο «Ποιμήν κρατών ερίφιον». Ο Γεώργιος Φυτάλης αποφοίτησε από το Σχολείο των Τεχνών το 1857. Το ίδιο έτος συμμετείχε για δεύτερη φορά στον Κοντοσταύλειο διαγωνισμό και κέρδισε το βραβείο των χιλίων δραχμών. Το επόμενο έτος διορίστηκε καθηγητής στο Σχολείο των Τεχνών και παρέμεινε σ' αυτή τη θέση ως το 1868, όταν τον αντικατέστησε ο Λεωνίδας Δρόσης. Το 1860 ανακηρύχθηκε μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Συνεργάστηκε στενά με τον Λύσανδρο Καυταντζόγλου, καθώς, είτε μόνος του είτε με τον αδελφό του Λάζαρο, εξετέλεσε πολλά από τα γλυπτά που ο Καυταντζόγλου σχεδίασε.

Ο ανδριάντας του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, δεξιά της εισόδου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναγέρθηκε το 1872 με δαπάνη του Γεωργίου Αβέρωφ. Έργο του γλύπτη Λ. ΦυτάληΟ Λάζαρος Φυτάλης αποφοίτησε από το Σχολείο των Τεχνών το 1851 και λίγα χρόνια αργότερα πήγε στο Παρίσι, όπου εργάστηκε κοντά στο γάλλο γλύπτη Σαρλ Κορντιέ. Το 1857 έλαβε μέρος στον διεθνή διαγωνισμό για το μνημείο του Wellington που θα στηνόταν στο Λονδίνο. Το 1879 συμμετείχε στην ανασκαφή που έφερε στο φως τον Λέοντα της Χαιρώνειας και στην συνέχεια υπέβαλε σχέδιο για την αναστήλωσή του το οποίο δεν έγινε δεκτό.

Το διάστημα 1902-1904 ωστόσο, και με πρωτοβουλία του Λάζαρου Σώχου, ο Λάζαρος Φυτάλης συμμετείχε στην αποκατάσταση του μνημείου, ενώ το 1884 ανέλαβε τη συμπλήρωση του Ταύρου του Κεραμεικού. Η κοινή εκθεσιακή δραστηριότητα των αδελφών Φυτάλη περιλαμβάνει συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έλαβαν μέρος στην Μεγάλη Έκθεση του Λονδίνου το 1851 και 1862, στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού το 1855 και το 1857 (μόνο ο Λάζαρος), καθώς και στα Ολύμπια του 1859, όπου τιμήθηκαν με το α΄ βραβείο, και του 1870, όπου απέσπασαν έπαινο ως εισαγωγείς μαρμάρου. Με σπουδές στο Σχολείο των Τεχνών και επαφή με την ευρωπαϊκή γλυπτική, οι αδελφοί Φυτάλη είχαν στη διάθεσή τους ένα ευρύ φάσμα προτύπων, στο οποίο βασίστηκαν για να δημιουργήσουν συνθέσεις με μυθολογικά, αλληγορικά και ηθογραφικά θέματα, επιτύμβια μνημεία, ανδριάντες και προτομές. Τα έργα που προήλθαν από το εργαστήριό τους χαρακτηρίζονται από προσήλωση στα ιδεώδη του κλασικισμού, ιδεαλιστικές και εξιδανικευτικές διατυπώσεις και ταυτόχρονη υιοθέτηση στοιχείων του ρεαλισμού. Τα τελευταία είναι περισσότερο συχνά στις συνθέσεις του Γεωργίου Φυτάλη, οι οποίες διακρίνονται ακόμη για την πλαστικότητα, την ισορροπία των όγκων και γενικά για την αποφυγή της κλασικιστικής ψυχρότητας, ενώ αντίθετα στο έργο του Λάζαρου υπερισχύουν τα ιδεαλιστικά στοιχεία και η σχεδιαστική ακρίβεια.

Ένας ακόμη σημαντικός γλύπτης ήταν ο Λεωνίδας Δρόσης (1834-1882), ο γλύπτης της Ακαδημίας, όπως ονομάστηκε, γιατί έκανε το κεντρικό αέτωμα του κτηρίου της και τα υπόλοιπα αγάλματα. Εκείνος άνοιξε το εργαστήριό του μακριά από το κέντρο της Αθήνας, στην οδό Λιοσίων. Ο Δρόσης έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην Αθήνα και ακολούθως γράφτηκε φοιτητής της Γλυπτικής στην Πολυτεχνική Σχολή. Έδειξε από νωρίς ζωηρότατη και γόνιμη φαντασία, λεπτή και καλή αίσθηση συνοδευόμενη και από υψηλή έμπνευση. Ως μαθητής κατασκεύασε την προτομή του ναύαρχου Μιαούλη και τον ανδριάντα του βασιλιά Όθωνα με πλήρη στολή. Επαινέθηκε για την ομοιότητα των γλυπτών του με τους ανθρώπους που εικονίζουν, την φυσικότητα των γραμμών και την ανατομική ακρίβεια.

Μετά από επτάχρονες σπουδές στο Πολυτεχνείο, και σε ηλικία είκοσι ετών πήγε με υποτροφία της κυβερνήσεως στο Μόναχο για να συνεχίσει τις σπουδές του. Πήρε μέρος σε διαγωνισμό και βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο και μετάλλιο για το κομψό έργο του που εικόνιζε τον Δαβίδ. Το έργο του εκδόθηκε ως χαλκογραφία και ανατυπώθηκε πετυχαίνοντας πολλές επιδοκιμασίες στην Ευρώπη. Στο Μόναχο παρέμεινε για μια τετραετία και έτυχε της υψηλής προστασίας τουΣίμωνος Σίνα. Από εκεί πήγε στο Λονδίνο, Παρίσι και Ρώμη, όπου ίδρυσε δική του σχολή. Το πιο φημισμένο έργο του είναι η «Πηνελόπη», το οποίο βραβεύτηκε με χρυσό μετάλλιο στην διεθνή έκθεση στο Παρίσι το 1867. Άλλα έργα του είναι ο «Αχιλλέας», τα λαμπρά συμπλέγματα του αετώματος της Ακαδημίας, ο «Αλέξανδρος», ο «Διόνυσος», η «Σαπφώ» και άλλα φιλοτεχνήματα. Βραβεύτηκε για την Σαπφώ στην έκθεση της Βιέννης και τιμήθηκε με παράσημο της Αυστριακής Κυβέρνησης. Επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε καθηγητής της Γλυπτικής στο Πολυτεχνείο. Το 1872 κατασκεύασε το Βαρβάκειο Μνημείο, με υπερφυσικό μέγεθος ανδριάντα του Βαρβάκη και τέσσερις αλληγορίες, την «Ελευθερωμένη Ελλάδα», την «Ιστορία», την «Σκέψη» και την «Ναυτιλία». Επίσης τον «Απόλλωνα» και την «Αθηνά» της Σιναίας Ακαδημίας. Επίσης τον «Σωκράτη» και «Πλάτωνα» που στολίζουν τα προπύλαια της Ακαδημίας.

Βιτσάρης Ι., Ταφικό μνημείο Μαρίας Δεληγιάννη,1883, α΄Νεκροταφείο ΑθήναςΚοντά στο μαρμαρογλυφείο των Φυτάληδων στην οδό Ακαδημίας, δημιούργησε το δικό του εργαστήριο μαρμαρογλυπτικής ο Ιωάννης Βιτσάρης, όταν επέστρεψε από το Μόναχο στην Αθήνα το 1871. Φαίνεται όμως ότι γρήγορα επλήγη από τον ανταγωνισμό του οργανωμένου μαρμαρογλυφείου των Φυτάληδων. Σπούδασε στο Σχολείο των Τεχνών την περίοδο 1861-1864 με δάσκαλο τον Γεώργιο Φυτάλη, στο εργαστήριο του οποίου δούλευε παράλληλα για εξάσκηση. Το 1861, με υποτροφία του ελληνικού κράτους, πήγε στο Μόναχο, όπου παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Βίλεμ φον Κάουλμπαχ και γλυπτικής με τον Μαξ Βίντνμαν. Το 1871 επέστρεψε στην Αθήνα, έτος που άνοιξε και το εργαστήριο, ενώ φιλοτέχνησε και τμήματα της γλυπτικής διακόσμησης της Ακαδημίας Αθηνών. Παρουσίασε το έργο του σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνονται η Διεθνής Έκθεση της Βιέννης το 1875, τα Ολύμπια του 1875 και του 1888 και οι εκθέσεις υπέρ του Ερυθρού Σταυρού στη οικία του Βασιλείου Μελά το 1881 και του Παρνασσού το 1885. Ο Ιωάννης Βιτσάρης ανήκει στη γενιά των γλυπτών που απομακρύνονται από τα αυστηρά πλαίσια του κλασικισμού και εισάγουν στο έργο τους ρεαλιστικά στοιχεία. Την περίοδο των σπουδών του ασχολήθηκε με έργα μυθολογικού περιεχομένου, τα οποία εναρμονίζονται με το πνεύμα του κλασικισμού. Από το 1871, που επέστρεψε στην Ελλάδα, άρχισε να στρέφεται σε ρεαλιστικές κατευθύνσεις, που ανιχνεύονται τόσο στην επιλογή των θεμάτων του όσο και στον τρόπο απόδοσής τους. Φιλοτέχνησε κυρίως επιτύμβια μνημεία και προτομές, ανάγλυφα, διακοσμητικές συνθέσεις και γλυπτά ελεύθερης έμπνευσης, στα οποία συνδυάζει ιδεαλιστικούς και κλασικιστικούς τύπους με ρεαλιστικά χαρακτηριστικά. Τα έργα του διακρίνονται για την έμφαση στη λεπτομερή απόδοση, καθώς και για μια ξεχωριστή ικανότητα να εμψυχώνει τις μορφές του.

Την ίδια περίοδο με τον Βιτσάρη, ο Δημήτριος Φιλιππότης, ένας άλλος Τηνιακός γλύπτης, μαθητής των Φυτάληδων, προχώρησε στην ίδρυση του μαρμαρογλυφείου του, επιλέγοντας την απόκεντρη τότε οδό Πατησίων, στο ύψος του Πολυτεχνείου. Ο Φιλιππότης πήρε τα πρώτα πρακτικά μαθήματα γλυπτικής κοντά στον πατέρα του, αλλά πραγματοποίησε κανονικές σπουδές γλυπτικής στην Ρώμη. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, εργάστηκε κυρίως στην Αθήνα συμβάλλοντας σημαντικά στην προαγωγή της τέχνης του στην Ελλάδα. Ως καλλιτέχνης ήταν παραγωγικότατος. Ήταν δε ο πρώτος που εισήγαγε μία πιο ανάλαφρη θεματογραφία στην γλυπτική που μέχρι τότε υπέφερε από μόνιμη προσκόλληση στον κλασικισμό. Έτσι δημιούργησε αριστουργήματα που απεικονίζουν θέματα της καθημερινής ζωής απλών ανθρώπων, συχνά με ρωμαλεότητα και χάρη που εκπλήσσει. Πολλά γλυπτά του κοσμούν δημόσιους χώρους της πρωτεύουσας: το Παιδί με σταφύλια στην Πλατεία Συντάγματος, ο Ξυλοθραύστης και ο Μικρός ψαράς στο Ζάππειο, ο Θεριστής, η Οπωροπώλις και η Άρτεμις με σκύλο στον κήπο του ΚΑΤ στην Κηφισιά, τα δύο επιβλητικά λιοντάρια στην σκάλα της Βίλας Καζούλη στην Κηφισιά, κ.ά. Έργα του επίσης βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Δημοτικό Βρεφοκομείο, στη Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών (ταφικό μνημείο οικογένειας Κούππα, Αβέρωφ), στο Νεκροταφείο Πειραιώς, στην γενέτειρά του την Τήνο(Μουσείο Νεοελληνικής Γλυπτικής), καθώς και σε πλατείες, ναούς και νεκροταφεία άλλων πόλεων. Ας σημειωθεί ότι η παράδοση της οικογένειας Φιλιππότη στην γλυπτική συνεχίστηκε και συνεχίζεται και σήμερα από τους απογόνους του μεγάλου καλλιτέχνη στην Αθήνα και την Τήνο.

Βρούτος Γ., ταφική προτομή Ιωάννη Κόσσου, 1877, α΄Νεκροταφείο ΑθήναςΜετά το 1875 ο Γεώργιος Βρούτος (1843-1908) άνοιξε το δικό του εργαστήριο γλυπτικής στην οδό Φιλελλήνων, απέναντι από την Αγγλικανική Εκκλησία. Ο λογοτέχνης Γρηγόριος Ξενόπουλος, που είχε πάει το 1894, το περιγράφει έτσι: «Επί της οδού Φιλελλήνων, απέναντι της Αγγλικής Εκκλησίας εγείρεται [...] οικίσκος με ανάγλυφον αέτωμα αρχαϊκής παραστάσεως και με προτομάς αρχαίων θεών και ηρώων [...]. Εις το μικρόν εκείνο, το υαλοσκεπές και λευκόν κρησφύγετον της τέχνης, ο χρόνος διαρρέει τερπνώς, η δε ανία της πεζής, της μοχθηράς ζωής λησμονείται υπό την επίδρασιν του μαρμάρινου εκείνου ιδανικού, το οποίον εκτοξεύει οιονεί ακτίνας φωτός [...]». Ο Βρούτος στάθηκε ένας από τους πλέον εργατικούς γλύπτες της γενιάς τους. Φιλοτέχνησε πολλές προτομές, ανδριάντες, ηρώα, ανάγλυφα και ταφικά μνημεία.

Τα μαρμαρογλυφεία, εκτός των άλλων, χρησίμευαν και ως μόνιμα εκθετήρια των γλυπτών. Οι πελάτες μπορούσαν να τα επισκεφτούν και να διαλέξουν ό,τι ήθελαν να αγοράσουν, καθώς και να πειστούν για τις ικανότητες του καλλιτέχνη, παρακολουθώντας τον την ώρα της δουλειάς. Ο λογοτέχνης Γεώργιος Βιζυηνός, με την ευκαιρία του εορτασμού της εικοσιπενταετηρίδας της βασιλείας του Γεωργίου του Α΄, έγραφε σαρκαστικά το 1888: «Τα εργαστήρια των παρ' ημίν καλλιτεχνών ομοιάζουσι προς τα μοναδικά εκείνα των τουρκοκρατουμένων χωρών παντοπωλεία, εν οις, πλην των όσα εξοδεύονται, ευρίσκετε και τινα εύμορφα πράγματα μη έχοντα μεν αοραστάς, προς καλλωπισμόν δε μόνον ή επίδειξιν προ πολλού εκτεθειμένα, και διά τούτο μυιόστικτα και βεβλαμμένα υπό του χρόνου».

Φιλιππότης, Δ., "Ξυλοθραύστης", 1872 (πρόλπασμα), 1908 (τοποθέτηση)

Βιβλιογραφία:

• Γιοφύλλης Φ., Ιστορία της νεοελληνικής τέχνης (ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής και διακοσμητικής) 1821-1941, τόμος Α΄-Β΄, Αθήνα, Το ελληνικό βιβλίο, 1962.
• Λαμπράκη-Πλάκα Μ., Εθνική Γλυπτοθήκη. Μόνιμη Συλλογή, Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, 2006.
• Λυδάκης Στ., Οι Έλληνες γλύπτες. Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία–τυπολογία. Λεξικό γλυπτών, τόμος πέμπτος Αθήνα, Εκδοτικός Οίκος «Μέλισσα», 1981.
• Μυκονιάτης Ηλ., Ελληνική τέχνη. Νεοελληνική γλυπτική, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1995.
• Στεφανίδης Μ., Εισαγωγή στην ελληνική γλυπτική από την αρχαιότητα ως σήμερα, Αθήνα, Εκδόσεις Φιλιππότη, 1984.
• Παυλόπουλος Δ., Ζητήματα Νεοελληνικής Γλυπτικής, Αθήνα 1998.
• Χρήστου Χρ. & Κουμβακάλη-Αναστασιάδη Μ., Νεοελληνική γλυπτική 1800-1940, Αθήνα, Έκδοση Εμπορικής Τραπέζης της Ελλάδος, 1982.

 

http://www.artmag.gr/art-history/art-history/item/4266-greek-sculptures-athens-19-century

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έλληνες μαρμαρογλύπτες στην Αθήνα του 19ου αιώνα."

Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ο Andre Rieu είναι ένας 62χρονος Ολλανδός βιολιστής, από τα μεγαλύτερα εν ζωή ονόματα μαέστρων κλασικής μουσικής σήμερα στον κόσμο. Θεωρείται ο κορυφαίος ερμηνευτής στον κόσμο, των βαλς των Γιόχαν Στράους (πατέρα & υιού).
Το 1987 δημιουργεί την διάσημη ορχήστρα του: «Johann Strauss Orchestra», με 50 περίπου εξαιρετικούς μουσικούς. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και έχει παίξει στα μεγαλύτερα θέατρα & αίθουσες του κόσμου. Του έχει απονεμηθεί 2 φορές το World Music Award (κάτι σαν Όσκαρ για την παγκόσμια μουσική σκηνή κάθε είδους..) και έχει αρκετούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους σε ευρωπαϊκές χώρες, Αυστραλία και Βρετανία…

Το 2001 δίνει στην πιο ιστορική αίθουσα συναυλιών της Βρετανίας (και μια από τις πιο γνωστές ανά το κόσμο, μαζί με τη Σκάλα του Μιλάνου, το Madison Square Garden της Ν. Υόρκης κ.λπ.), στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, (έχουν παίξει και ερμηνεύσει εκεί κατά καιρούς όλοι οι μεγάλοι του 20 αιώνα, από τη Μαρία Κάλλας και την Εντίθ Πιάφ μέχρι τους U2, τους Deep Purple και τους Beatles), μια από τις σπουδαιότερες συναυλίες του, το «Millenium Concert», (η οποία μάλιστα ηχογραφείται ζωντανά και κυκλοφορεί αργότερα σε δίσκο).
Επιλέγει για το κλείσιμο μιας συναυλίας, με έργα Strauss, Sostakovich, George Gersuin Glen Miller, και άλλων μεγάλων κλασικών των προηγούμενων, αλλά κυρίως του 20 αιώνα, το κομμάτι που περιλαμβάνει το βίντεο που ακολουθεί. Αυτός που «τιμάται» όμως από τον Andre Rieu, με την επιλογή του, είναι ένας κλασικός του 20 αιώνα που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια της νεοελληνικής μιζέριας και έχει γίνει μέρος της παγκόσμιας μουσικής πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας στο διηνεκές…
Το βίντεο στο «you tube» έχει πάνω από 2.000.000 προβολές…


   http://www.defence-point.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"

Τα σεισμικά δεδομένα της ελληνικής ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Αφού μερικοί αμφισβητούν ακόμα το έργο των ειδικών, όπως είναι ο Ηλίας Κονοφάγος και ο Αντώνης Φώσκολος ας διαβάσουν τώρα τα λεγόμενα του αντιπρόεδρου της νορβηγικής εταιρείας PGS αφού αυτός δεν έχει το πρόβλημα των Ελλήνων. Έχει πλέον το πλεονέκτημα να είναι ξεκάθαρος στις δηλώσεις του δίχως να περιμένει οποιαδήποτε γεώτρηση επιβεβαίωσης «Στα υποστρώματα του θαλασσίου πυθμένα νότια της Κρήτης και στο Ιόνιο υπάρχουν υδρογονάνθρακες». Ήδη με αυτή τη δήλωση δικαιώνονται οι Έλληνες ερευνητές. Όμως ο αντιπρόεδρος δεν είπε μόνο αυτό. Επισήμανε και το εξής. «Το κέλυφος που βρίσκεται στα ανώτερα στρώματα του πυθμένα εκτιμάται ότι είναι πολύ κοντά στη γεωλογική κατάσταση που κρύβει πετρέλαιο ή φυσικό αέριο. Συνήθως αυτές οι διατάξεις των στρωμάτων του υπεδάφους είναι πιο σκληρές και εγκλωβίζουν στο εσωτερικό τους, σαν κάλυμμά τους, τους υδρογονάνθρακες που βρίσκονται στα χαμηλότερα στρώματα». Με άλλα λόγια επιβεβαιώνεται και η προσέγγιση της αναλογικής γεωλογίας που θέλουν δεν θέλουν άλλοι, είναι μια επιστήμη που μπορεί να κάνει προβλέψεις. Με αυτά τα σεισμικά δεδομένα που διαθέτει η Ελλάδα ακόμη και μερικοί δικοί μας που είναι πάντα δύσπιστοι θα δυσκολευτούν τώρα να μας πείσουν ότι η πατρίδα μας δεν έχει αποθέματα σε υδρογονάνθρακες. Ας αφήσουμε τώρα τα διάφορα επιχειρήματα που δεν στέκουν πια κι ας συνεχίσουμε τον αγώνα μας για την ελληνική ΑΟΖ, η οποία είναι απαραίτητη για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων μας. Διότι τώρα βλέπουμε αντικειμενικά ότι υπάρχει ένα υπόβαθρο στη στρατηγική που ακολουθούμε εδώ και χρόνια κι έχουμε αναδείξει ως πλαίσιο για την αναγκαία ανάκαμψη για την οικονομία της πατρίδας μας, για να μπορέσουμε να περάσουμε μετά στο πεδίο της ανάπτυξης. Πάντως σε κάθε περίπτωση ο αγώνας μας πήγε ένα βήμα πιο μπροστά.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11601&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα σεισμικά δεδομένα της ελληνικής ΑΟΖ"

ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ

Η ΝΑΥΤΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕ ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΚΑΦΟΣ ΤΗΝ ΤΡΙΗΡΗ !

Από τον 10ο αιώνα πΧ οι Κορίνθιοι ναυπηγοί άρχισαν να εισάγουν πρωτοποριακά κωπήλατα σκάφη, όπως την τριακόντορο και στη συνέχεια την πεντηκόντορο. Το κοινό σημείο αυτών των σκαφών, αλλά και η ειδοποιός διαφορά με όλα τα προηγούμενα, ήταν ο υδροδυναμικός τους σχεδιασμός, δηλαδή χαμήλωσαν την πλώρη (προικίζοντας την με το έμβολο) και ανύψωσαν την πρύμνη, πετυχαίνοντας μικρότερο λόγο αντίστασης με την θάλασσα και τον άνεμο.

Στη συνέχεια, οι αντίπαλοι της Κορίνθου περιέλαβαν στη δύναμή τους τα πλοία αυτά και κατέστη πλέον αδήριτη ανάγκη για την Κόρινθο να δημιουργήσει ένα νέο σκάφος, το οποίο θα μπορούσε να καταναυμαχήσει όλους τους τύπους σκαφών που χρησιμοποιούσαν οι αντίπαλοι της και θα ‘ταν δύσκολο να αντιγράψουν.

Και οι Κορίνθιοι κέρδισαν το στοίχημα με τον εαυτό τους και την ιστορία.
Ναυπήγησαν «το αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής Ναυπηγικής», την Τριήρη,το κορυφαίο κωπήλατο πολεμικό σκάφος της Αρχαιότητας, που η ισχύς, η ευκινησία, η ταχύτητα, η χάρη και η ομορφιά της, οδήγησε τους μελετητές να της απονείμουν το χαρακτηρισμό που ανέφερα, αφού πραγματικά απετέλεσε οριακό σημείο ναυπηγικής εξέλιξης των αρχαίων πολεμικών πλοίων, κυριαρχώντας για κάπου 1000 χρόνια στην Μεσόγειο.

Η τριήρης ήταν το επιστέγασμα της εξελιγμένης ναυπηγικής τεχνογνωσίας των αρχαίων Κορινθίων, αλλά και του συνόλου της τεχνογνωσίας και τεχνολογίας.

Η τέλεια υδροδυναμική κατασκευή της Τριήρους (αξεπέραστη σχεδόν έως σήμερα), εκτός από ένα πολύ όμορφο πλοίο, την καθιστούσε όπλο τεχνολογικής αιχμής και κατά συνέπειαν δε βασικότατο παράγοντα για την επικράτηση του ελληνισμού επί των Περσών και των Φοινίκων αντιπάλων του στον ευρύτερο χώρο τής Μεσογείου και για την εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού στα πέρατα του γνωστού τότε κόσμου.

Η τριήρης ονομάστηκε έτσι επειδή ο εφευρέτης της, ο Κορίνθιος Αμεινοκλής, τοποθέτησε έναν τρίτο πάγκο κωπηλασίας. Επρόκειτο για τον «εξωστάτη», όχι στην ίδια κάθετη γραμμή με τους άλλους δυο, παρά με αισθητή απόκλιση προς τα έξω (πρόβολος), δίνοντας πρόσθετη δύναμη μοχλού στα κουπιά του πάγκου αυτού.





Η τοποθέτηση των κωπηλατών κατ’ αυτόν τον τρόπο αύξησε τον συνολικό αριθμό τους, επαυξάνοντας κατά συνέπεια την προωστήρια δύναμη του σκάφους χωρίς να αυξηθεί αισθητό το μήκος του, το οποίο έφθασε τα 35 μ. περίπου με πλάτος 5,20 μ. Έτσι, η τριήρης ήταν γρήγορη, εξαιρετικό γρήγορη, για δυο λόγους:

• επειδή το μακρύ και στενό σκαρί της παρουσίαζε την μικρότερη δυνατή αντίσταση στα κύματα. και
• επειδή η ελαφρά της κατασκευή (70 τ. περίπου) και ο αριθμός των κωπηλατών της δημιουργούσε βύθισμα μόλις στο 60% τής αντίστοιχης τιμής μίας σύγχρονης αγωνιστικής οκτακώπου.

Η τριήρης διέθετε 170 κουπιά εν συνόλω, με έναν κωπηλάτη σε κάθε κουπί, τα οποία ήσαν κατανεμημένα ως εξής: στην κάθε πλευρό 31 κουπιό εχείριζαν (= κινουσαν) οι «θρανίτες ερέτες» (= κωπηλάτες), 27 οι «ζυγίτες», και άλλα 27 οι «θαλαμίτες».

Για την πηδαλιούχηση, ήσαν τοποθετημένα στην πρύμνη, ένα σε έκαστη πλευρό της, δυο πλατιά κουπιά που τα χειριζόταν ο πηδαλιούχος.
Για την ιστιοπλοΐα, το πλοίο είχε έναν κύριον ιστό με μεγάλο τετράγωνο πανί, τον «μέγα», και άλλον έναν, αισθητό μικρότερον, κοντά στην πλώρη, τον «ακάτιο». Τα Πανιά αυτό αφαιρούντο κατά την διάρκεια των ναυμαχιών.

Η ξυλεία για την κατασκευή της τριήρους προερχόταν από υψηλής ποιότητας πεύκο και έλατο, τα οποία φύονταν κυρίως στις περιοχές του Αχελώου, γι’ αυτό και η ευρύτερη περιοχή είχε αποικηθεί εντατικά απ’ τους Κορινθίους.

Σύμφωνα με τις φιλολογικές πηγές, οι τριήρεις εβάφοντο κόκκινες. Μερικές όμως εβάφοντο κυανές (= βαθυγάλανες) στην πλώρη αποκαλούμενες «κυανόπρωρες». Το χαρακτηριστικό για τα αρχαία ελληνικό πλοία μάτι, που ζωντάνευε το πλοίο, είχε μαύρο περίγραμμα και λευκό εσωτερικά και σχεδόν πάντα ήταν μαρμάρινο.
Κάθε πόλη είχε τον δικό της πρυμναίο διάκοσμο.
Τα πανιά είχαν λευκό χρώμα, αρκετές φορές όμως βάφονταν φαιά (= γκρίζα).

Οι τριήρεις θεωρούνταν θηλυκού γένους, ήσαν για τους αρχαίους Κορίνθιους, αλλά και όλους τους άλλους Έλληνες ζωντανές και ιερές, όπως οι Πηγές, τα Βουνά, τα Άλση, και τους έδιναν συνήθως ονόματα Θεών, όπως Αφροδίτη, Άρτεμη, ή Νηριήδων, όπως Θέτις, Αμφιτρίτη.
Το όνομα κάθε πλοίου απεικονιζόταν σε πλάκα καρφωμένη στην πλώρη, ώστε να είναι εύκολα αναγνωρίσιμο στη μάχη και κατανοητό από το πλήρωμα που το είχε ως σύμβολο.

Το βασικό όπλο της τριηρους ήταν το κατασκευασμένο από ορείχαλκο (= μπρούντζος) η σιδηρό έμβολο τριών συνήθως αιχμών, τοποθετημένο στο επίπεδο της ισάλου γραμμής στην πρύμνη. Σχηματιζόταν από την προέκταση των δοκαριών του σκελετού ώστε να είναι ενσωματωμένο στην δομή του σκάφους. Με το σύστημα αυτό αυξανόταν η ισχύς του εμβολισμού και διαχεόταν η δύναμη της πρόσκρουσης αφ’ ενός. Αφ’ ετέρου εξαλειφόταν πρακτικά ο κίνδυνος αποκόλλησης του μετά η κατά τον εμβολισμό των εχθρικών πλοίων, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε βύθιση και την ίδια την επιτιθεμένη τριήρη.

Για να εξαλειφθεί και ο κίνδυνος βαθειάς εισχώρησης του εμβόλου στο εχθρικό πλοίο τόσο ώστε να μην μπορεί να αποκολληθεί με ανάστροφη κωπηλασία, τοποθετήθηκε στο σημείο της στείρας (= κοράκι της πλώρης) όπου έσμιγαν οι επωτίδες (= οριζόντια σανίδια στις πλευρές της τριηρους, τα οποία καταλήγουν στη στείρα και τα οποία δέχονται την τρομακτική πίεση απ’ την σύγκρουση η οποία λαμβάνει χωρά κατά τον εμβολισμό) το προεμβόλιον.


Με το έμβολο σαν κύριο όπλο, ο σχηματισμός μάχης είχε κυρτή η κoίλη γραμμή προ τον εχθρό, όπου οι τριήρεις παρετάσσοντο κατά μέτωπον.

Εκτός του εμβόλου, ο οπλισμός της τριηρους περιελάμβανε εκηβόλα όπλα (τόξα, δόρατα, ακόντια, σφενδόνες) τα οποία χειρίζονταν οι ψιλοί και οι επιβάτες, ενώ κατά τον Δ’ π.Χ. αιώνα προστίθενται οι δελφίνες (= αιχμηρά και βαριά μεταλλικά κομμάτια, τα οποία κρεμούσαν από τις κεραίες κι εξαπέλυαν στο κατάστρωμα των εχθρικών, το οποίο και διατρυπούσαν, φτάνοντας έως το κύτος) και ο καταπέλτης.



Η τριηρης, σε κανονικό ταξίδι χωρίς στάση και χρησιμοποίηση πανιού, μπορούσε ν’ αναπτύξει μέση ταχύτητα 8 περίπου κόμβων, καθιστάμενη δύο φορές ταχύτερη από την μεταγενέστερη ρωμαϊκή γαλέρα. Η ταχύτητα αυτή επιτυγχανόταν με την συντονισμένη κωπηλασία των ερετών, οι οποίοι εχείριζαν βάσει των εξής παραγγελμάτων του Κελευστή:
Η ανώτατη ταχύτητα τής τριήρους αναπτυσσόταν κατά τούς ελιγμούς στη ναυμαχία και ιδιαίτερα όταν το σκάφος εφορμούσε για εμβολισμό, οπότε έφτανε τούς 12 κόμβους (περίπoυ 20 χλμ την ώρα).

Ο τρόπος ναυπηγήσεως τής τριήρους της επέτρεπε Κάθε είδους ελιγμό: να κινηθεί προς τα εμπρός και προς τα πίσω, να σταματήσει, να στραφεί αριστερά – δεξιά, να εκτελέσει στροφές εξαιρετικά μικρής ακτίνας, σχεδόν-επιτόπιες. Παράλληλα, χάρη στο μικρό της βύθισμα, η τριηρης εκινείτο με άνεση και χάρη στα αβαθή νερά, προσέγγιζε χωρίς δυσκολία ακτές κάθε μορφολογίας, έβγαινε δίχως ιδιαίτερο κόπο στη στεριά, και πραγματοποιούσε πολύ εύκολα ελιγμούς σε στενές θάλασσες.
Η κορυφαία στιγμή για την τριήρη ήταν η ναυμαχία τής Σαλαμίνας την 22α (κατ’ άλλους 28η η 29η) Σεπτεμβρίου τού 480 π.χ., οπότε 370 περίπου ελληνικές τριήρεις κατατρόπωσαν τον τεράστιο περσοφοινικικό στόλο και έδιωξαν οριστικά απ’ την Ελλάδα τους Πέρσες.

πηγή : Αρχαιολόγος Κος Παρασκευάς Νταβαρίνος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ"

Βαλκανικοί Πόλεμοι. Κινηματογραφώντας την Ιστορία

Οι βαλκανικοί λαοί ποθούσαν την εθνική τους ολοκλήρωση. Το 1912 βρέθηκαν μπροστά σ' έναν κοινό κίνδυνο, όταν οι Νεότουρκοι προσπάθησαν να εκτουρκίσουν τις άλλες εθνότητες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τότε τα τέσσερα χριστιανικά κράτη Σερβία, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο και Ελλάδα συμμάχησαν εναντίον της Τουρκίας και της κήρυξαν τον πόλεμο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Βαλκανικοί Πόλεμοι. Κινηματογραφώντας την Ιστορία"

“Εσείς οι Έλληνες υποτιμάτε αυτό που έχετε”

 

Στην Ουρουγουάη συμβαίνει το παράδοξο φαινόμενο να υπάρχουν πάνω από 3.000 Έλληνες μετανάστες αλλά και διπλάσιος αριθμός Ουρουγουανών που μιλούν ελληνικά. Σε αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής οι πολίτες της δεν είναι απλά φιλέλληνες, είναι ελληνολάτρες.


Σε πρόσφατη έρευνα της Eurostat το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων ουρουγουανών απάντησε ότι πολιτιστικά ταυτίζονται με την Ευρώπη και στην δεύτερη ερώτηση για το ποιά χώρα από την Ευρώπη έρχεται πρώτη στο μυαλό τους, η πλειοψηφία απάντησε: Η Ελλάδα.

Η εκπαίδευση στην Ουρουγουάη είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και από μικρά παιδιά μαθαίνουν για την Ελλάδα. Μάλιστα στο Μοντεβιδέο έρχονται χιλιάδες φοιτητές από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής τόσο για την ποιότητα των σπουδών όσο γιατί η Παιδεία εδώ είναι δωρεάν με πολλές παροχές και κίνητρα για τους φοιτητές.

Έτσι εξηγείται κατά ένα μέρος η ελληνολατρία. Λέξη που την πρωτοάκουσα στην Ουρουγουάη έναν από τους σταθμούς της περιπλάνησής μου στον κόσμο.

Οι περισσότεροι Ουρουγουανοί που συνάντησα ήξεραν και κάποιες ελληνικές λέξεις. Κάποιοι μάλιστα αντί να μάθουν αγγλικά επέλεξαν τα ελληνικά (εμείς αντί να μάθουμε ελληνικά, επιλέγουμε τα αγγλικά!). Όπως ο Λουίς, η Ταμπάρε, ο Βαλεντίν.

Ο Valentin Abitante και πολλοί άλλοι δεν γνωρίζουν άλλες γλώσσες. Μόνο τη μητρική τους και ελληνικά.

Η Μαργκαρίτα μιλά άπταιστα ελληνικά. Σπίτι της θα ακούσεις πολύ ελληνική μουσική. Ακόμη και βιντεοκασέτες από τις “Τρεις Χάριτες” και τους “Απαράδεκτους”. Από το ίντερνετ παρακολουθεί ελληνική τηλεόραση.

«Χιλιάδες Ουρουγουανοί, ανάμεσά τους κι εγώ, μάθαμε να μιλάμε την Ελληνική Γλώσσα. Μάθαμε να λατρεύουμε την Ελλάδα και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Είχαμε την τύχη να νιώσουμε την ουσία του. Πιστεύω αυτό που είπε ο Νίτσε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε σε αυτόν ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα». Κουβέντες της Margarita Larriera.

Η Margarita Larriera είναι σήμερα διευθύντρια του Ιδρύματος «Μαρία Τσάκος» που ιδρύθηκε το 1978 από τον καπετάν Παναγιώτη Ν. Τσάκο με σκοπό τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού.

Όσοι Ουρουγουανοί είχαν την τύχη να έρθουν στην χώρα μας και αντίκρισαν τον Παρθενώνα, δάκρυσαν.

«Εσείς οι Έλληνες υποτιμάτε αυτό που έχετε. Όταν πρωτοείδα τον Παρθενώνα στα 50 μου χρόνια, εγώ και ο άντρας μου βάλαμε τα κλάματα. Οι Έλληνες φίλοι μας που ήταν μαζί μας μάς κοίταξαν περίεργα. Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί. Ούτε εμείς περιμέναμε να αντιδράσουμε έτσι. Τα δάκρυα ίσως ήταν ένας τρόπος για να εκφράσουμε όσα αισθανόμασταν και δεν μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε με λόγια. Και πίστεψέ με Δημήτρη, ακόμα και σήμερα θεωρώ μεγάλη τιμή μου που είδα με τα μάτια μου και άγγιξα με τα χέρια μου τον Παρθενώνα και όλα όσα συμβολίζει για την Ελλάδα αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο». Λόγια της Σίλβιας, μιας ακόμη Ουρουγουανής που συνάντησα στο Μοντεβιδέο.

Ο Κάρλος είναι 28 χρόνων. Πριν δύο χρόνια βρέθηκε στην Ελλάδα. Όταν του είπαν ότι αυτό που βλέπει είναι η Ακρόπολη, απομακρύνθηκε από την παρέα του και κάθισε σε μια γωνιά του δρόμου. Δεν ήθελε να τον δουν να κλαίει.

Επισκέφθηκα τον Sergio William Carzolio. Εμαθε για τοwww.godimitris.gr από μια συνέντευξή μου σε έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό. Ζήτησε να με δει. Βρεθήκαμε στο σπίτι του. Βέρος Ουρουγουανός.

Έμαθε ελληνικά γιατί δούλευε σε ελληνικά καράβια και έκανε πολλούς Έλληνες φίλους. «Οι καλύτεροι μου φίλοι ήταν Έλληνες. Φανταστικοί άνθρωποι. Άρχισα να κάνω μαθήματα στην ελληνική κοινότητα του Μοντεβιδέο και μετά από το 1978 άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα στο Ιδρυμα Τσάκος. Σιγά-σιγά όταν ήμουν στα βαπόρια άρχισα να καταλαβαίνω τα ελληνικά τραγούδια. Ενδιαφέρθηκα για την ελληνική ποίηση. Ήθελα να μιλώ σωστά ελληνικά. Στα πλοία η γλώσσα των ελλήνων ήταν φτωχή. Ήθελα περισσότερα. Εμαθα περισσότερα. Αυτές τις μέρες ξανάπιασα το Μαραμπού του Νίκου Καββαδία. Μια φορά την εβδομάδα, είμαστε μια παρέα Ουρουγουανών που συναντιόμαστε και μιλάμε ελληνικά για να κάνουμε πρακτική».

Ο Sergio αν και καθολικός εδώ και 30 χρόνια πηγαίνει στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Στην ατζέντα του από τη μια πλευρά έχει τα στοιχεία του και τα τηλέφωνα ανάγκης και στην άλλη το Πάτερ Ημών. «Αισθάνομαι πια σαν Έλληνας. Έζησα πολλά χρόνια στα βαπόρια με Έλληνες. Πλέον σκέφτομαι σαν Έλληνας».

«Βλέπω τους Έλληνες σαν να είμαστε αδέλφια. Να ξέρουν ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν φιλέλληνες που στην ανάγκη είναι έτοιμοι να βοηθήσουν και να τους υπερασπιστούν».

Φεύγοντας μου έδωσε σε ένα κομμάτι χαρτί μια παράγραφο από σημειώσεις του Νίκου Καζαντζάκη. «Πρέπει αλήθεια να είμαστε περήφανοι για τη σύμπτωση αυτή να γεννηθούμε Έλληνες. Και συνάμα να νιώθουμε κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στοίχο που γράφουμε πως έχουμε μεγάλη ευθύνη».

Η Circe Maia, πολύ γνωστή ποιήτρια στην Ουρουγουάη, άκουσε πριν χρόνια την ελληνική εκπομπή του Αλέξανδρου Πανταζόγλου, στο Radio Continente 730 AM όπου εδώ και 35 χρόνια εμπλουτίζει τα ερτζιανά της Ουρουγουάης με ελληνικό λόγο και μουσική. Άκουσε τον Πανταζόγλου να μεταφράζει στοίχους του Ρίτσου. Γοητεύτηκε. Άρχισε να μαθαίνει ελληνικά. Πρόσφατα δημοσίευσε μια εργασία της με τίτλο «Προσεγγίζοντας τον Ρίτσο».

Ένα δημόσιο σχολείο στην Ουρουγουάη ονομάζεται Grecia (Ελλάδα). Οι μαθητές είναι όλοι τους παιδιά Ουρουγουανών. Το ίδιο και οι δάσκαλοί τους. Όμως κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου γιορτάζουν σαν Έλληνες. Τραγούδια, θεατρικά, ποιήματα. Να ακούς από αυτά τα μικρά παιδιά τον εθνικό μας ύμνο. Μάλιστα επειδή ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης διαρκεί περίπου 6 λεπτά και ο δικός μας ούτε ένα, τα παιδιά αυτά λένε περισσότερους στοίχους του Δ. Σολωμού, έτσι ώστε να υπάρχει μια. . . ισορροπία. Ακόμη και η σημαία είναι σχεδόν ίδια με την ελληνική. Αν δεν κυματίζουν τις μπερδεύεις. Απλά αντί για σταυρό, έχει έναν κίτρινο χαρούμενο ήλιο.

Έξω από τη Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο, δίπλα στην είσοδο, βρίσκεται το άγαλμα του Σωκράτη. Στην παραλιακή ένα πάρκο ονομάζεται Αθήνα και έχει την προτομή του Ομήρου. Ο κεντρικότερος δρόμος της παλιάς πόλης κάτω από το λόφο ονομάζεται Grecia. Ενα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτήρια στο κέντρο της πόλης στην πρόσοψή του γράφει: Αθηναίος. Σε όλα τα βιβλιοπωλεία θα βρεις βιβλία ελλήνων συγγραφέων και ποιητών. Ακόμη και στα πολύ μικρά.

Πρόσφατα με πρωτοβουλία της ελληνικής πρεσβείας, στο υπουργείο Εξωτερικών της Ουρουγουάης πραγματοποιήθηκε έκθεση φωτογραφίας με βυζαντινές εικόνες. Η συμμετοχή ήταν τόσο μεγάλη που διήρκεσε διπλάσιο χρόνο από τον προγραμματισμένο. Δεκάδες τα σχολεία που την επισκέφθηκαν.

Όταν έρχονται Έλληνες καλλιτέχνες ή ανεβαίνουν ελληνικά έργα στο θέατρο, οι αίθουσες είναι γεμάτες από κόσμο.

Η ελληνική κοινότητα έχει συνδράμει πολλά για να στηριχτεί ο φιλελληνισμός. Είναι από τις παλαιότερες ελληνικές κοινότητες στη Λατινική Αμερική. Στην αυλή της υπάρχει η μοναδική ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Ουρουγουάης.

Πάρα πολλά έχει προσφέρει και το Ίδρυμα Μαρία Τσάκος το οποίο εδώ και σχεδόν 30 χρόνια παρέχει δωρεάν μαθήματα σε όσους θέλουν να μάθουν ελληνικά. Μέχρι σήμερα από τις αίθουσές του έχουν περάσει περισσότεροι από 4.000 μαθητές. Πολλοί από αυτούς κατέχουν υψηλές θέσεις. Όπως ο διοικητής της Τράπεζας της Ουρουγουάης, συνεργάτες υπουργείων, διπλωμάτες, διευθυντές δημόσιων υπηρεσιών.

Στην Ουρουγουάη είδα για πρώτη φορά ένα πραγματικό δέντρο, καρπό της απλόχερης διασποράς του ελληνικού πολιτισμού. Γνώρισα Έλληνες συγγενείς εκ πνεύματος.
conspiracyfeeds.blogspot.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "“Εσείς οι Έλληνες υποτιμάτε αυτό που έχετε”"

Οι γεωμετρικές σχέσεις των Αρχαίων Ναών

Οι αριθμοί, σπουδαία στοιχεία αλήθειας κατά τους αρχαίους Έλληνες, αναγνωρίστηκαν εξ αρχής ως μεταφυσικές οντότητες - θεοί ή δαίμονες - που καθόριζαν την μοίρα των ανθρώπων. Στη συνέχεια, η ανακάλυψη της Γεωμετρίας θεωρήθηκε έργο και σχέδιο αυτού τούτου του Θείου, παριστανόμενο συνήθως με ένα όμορφο, συμμετρικό, αρμονικό σχήμα (το απλούστατο ένα τρίγωνο). Οι αριθμοί μαζί με την Γεωμετρία και παράλληλα με την Αστρολογία - δηλαδή την γνώση της αενάου αρμονικής κινήσεως των αστέρων - ως συγκερασμός επιστημών που ερμηνεύουν την ομορφιά του κόσμου, αποτυπώθηκαν πάνω στη γη με συμβολικά, αλλά υλικής υπόστασης, έργα όπως βωμοί,ιερά, ναοί και πόλεις ολόκληρες, με αρμονικές γεωμετρικές και λεξαριθμιτικές σχέσεις μεταξύ τους!

Αυτή η έντεχνη και εσκεμμένη γεωμετρική σχέση μεταξύ των αρχαίων ελληνικών ναών προσδοκούσε να παράγει τέτοιες ενεργειακές δονήσεις, ανάλογες της ουράνιας μουσικής των σφαιρών, ώστε να καταστήσει ικανό το ανθρώπινο είδος να μεθέξει μιας κατάστασης "απολύτου κάλλους", ανώτερης οποιασδήποτε υλικής ηδονής (και ματαιότητας...). Οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί, μέσω της γεωμετρικής τους σχέσης , ήταν συνδεδεμένοι με τον Έρωτα, ο οποίος κατά τους Ορφικούς - αλλά και κατά τη σημερινή αποδεκτή επιστημονική πραγματικότητα - είναι η συνεκτική ουσία του Σύμπαντος και εξέφραζαν στο σύνολό τους, τον "παγκόσμιο ρυθμό".

Έτσι, κατά τον Γεωμετρικό Γεωδατικό Τριγωνισμό, οι γεωγραφικές θέσεις των αρχαίων ιερών, πόλεων και μνημείων, συνδεόμενες με νοητές αιτίες, σχηματίχουν ένα γεωδαιτικό τριγωνικό δίκτυο, γεωμετρικού χαρακτήρα, με όλα τα χαρακτηριστικά της αρμονίας και του κάλλους.

Εκφρασμένες σε αριθμούς, οι διαστάσεις των διαφόρων νοητών σχημάτων - κυρίως τριγώνων - που σχηματίζονται, υπολογιζόμενες σε αρχαία στάδια, αντιστοιχούν σε σημαντικές λέξεις της ελληνικής γλώσσας! Ενίοτε άλλωστε, τα τοπονύμια δείχνουν τις κατευθείαν αποστάσεις μεταξύ των ιερών, εφόσον αυτά υπολογιστούν λεξαριθμητικά!

Μετά την αποκάλυψη του Αρχαίου Γεωμετρικού Τριγωνισμού, το 1967, από τον Γάλλο J. Richer και την μερική μαθηματική και αστρονομική ερμηνεία των αρχαίων μνημείων από τους Έλληνες, Θ. Μανιά, το 1971 και εν συνεχεία από τον Α. Αλεξίου το 1974, το γεγονός που πραγματικά έχει ιδιάζουσα βαρύτητα στην έρευνά μας, είναι η διαπίστωση ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα έχει τέλεια σχέση με τα μαθηματικά και επέκεινα σχετίζεται άμεσα με τα μνημεία της αρχαιότητας και την Τριγωνοδαισία του Γεωγραφικού χώρου της Ελλάδας.

H διαδικασία της ιερής γεωγραφίας

Όπως αναφέρουν ο Αριστοτέλης και ο Στράβων, ο καθορισμός της ίδρυσης ιερών ακολουθούσε κάποιο νόμο, αλλά ουδής αναφέρει το περιεχόμενο του νόμου. Οπωσδήποτε αυτός θα σχετιζόταν με το θείον, συνδέοντας τα ιερά με τον έναστρο ουρανό, έτσι ώστε τα μέρη της γης που κατοικούνταν από ανθρώπους να βρίσκονται σε αρμονική σχέση με τους θεούς-Ουράνια σώματα.

Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε μια τέτοια άποψη αρμονίας μεταξύ θείων και ανθρωπίνων έργων, μας διαφεύγει ο νόμος που διέπει αυτή την αρμονία, την οποία εμείς σήμερα αμυδρά αντιλαμβανώμεθα με την μορφή της τριγωνοδαισίας, πιθανότατα επειδή ο αριθμός 3 (τρία) είναι ο, κατ' εξοχήν, ιερός αριθμός όλων των θρησκειών όλων των εποχών, από τα βάθη της προϊστορίας μέχρι και σήμερα.

Ο αριθμός τρία εθεωρείτω "ευτυχής αριθμός". Ακόμη, το τρία συμβόλιζε τον "Λόγο τον Νου και τη Θέληση", δηλαδή μια αποκρυφιστική εκδοχή της Δημιουργίας του κόσμου, αλλά επιπροσθέτως το "Κέντρο, την Ακτίνα και την Περιφέρεια" του κύκλου, που ήταν κι αυτός ιερό σχήμα, γιατί συμβόλιζε τον Ήλιο, την πηγή της Δημιουργίας. Έτσι φαίνεται ότι ο νόμος, τον οποίο αναφέρει ο Αριστοτέλης, επέβαλε την διάταξη αυτή των πόλεων, ιερών κ.λ.π. ώστε, ανά δύο, να σχηματίζουν ισοσκελή τρίγωνα, συνδεδεμένα μέσω της κορυφής τους με τους Δελφούς, τον ομφαλό, αν όχι της γης, τουλάχιστον της Ελλάδας!

ΙΣΟΣΚΕΛΗ ΤΡΙΓΩΝΑ

Αλλά ας δούμε κάποια στοιχεία. Αρκετά γνωστό είναι το ισοσκελές τρίγωνο της Ακρόπολης της Αθήνας, με τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και τον ναό της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα με απόσταση 242 στάδια. Αν ήταν μόνο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σύμπτωση αλλά έχουμε πάρα πολλά παρόμοια τρίγωνα για να χαρακτηριστούν απλά συμπτώσεις.

ΔΕΛΦΟΙ

Ίση απόσταση απ' το μαντείο των Δελφών έχουν:

Αθήνα - Ολυμπία, 660 στάδια
Ελευσίνα - Ιωλκός, 550 στάδια

Μεγαλόπολη - Φιγάλεια, 660 στάδια

Ιδαίον Ανδρο στην Κρήτη - Σμύρνη, 2198 στάδια

Πέλλα - Κέρκυρα, 1350 στάδια

Κινύρα Θάσου - Καρδαμύλη Χίου 1700 στάδια

---

ΔΗΛΟΣ

Ίση απόσταση από το ιερό νησί της Δήλου έχουν:

Κόρινθος - Μυτιλήνη
Ασκληπιείο Κω - Ασκληπιείο Επιδαύρου
Αθήνα - Καρδαμύλη (Χίος)
Σμύρνη - Θήβα
Θέρμη Θεσσαλονίκης - Φίλιπποι
Δίκτυννα - Κνωσός
Ιδαίον άντρο - μαντείο Τροφωνίου
Σπάρτη - Πέργαμος
Ίλιον (Τροία) - Ιωλκός
Δελφοί - Αλεξάνδρεια
Αργος - Μυκήνες, 1200 στάδια

---

ΔΩΔΩΝΗ

Ίση απόσταση από το ιερό της Δωδώνης έχουν:

Δελφοί - Ιωλκός (1050 στάδια)
Ολυμπία - Τροφώνιο μαντείο (1240 στάδια)
Ελευσίνα - ανάκτορο Νέστορα στην Πύλο (1600 στάδια)
Αθήνα - Σπάρτη (1700 στάδια)
Δήλος - Αλεξάνδρεια Τρωάδος (2482 στάδια)
Κνωσός - Μίλητος (3300 στάδια)
Ρώμη - Βυζάντιο

Αντίστοιχες ιδιότητες παρουσιάζουν επίσης η Αθήνα, η Σπάρτη, το Αργος, η Δωδώνη, η Κνωσός, και η Πέλλα

Η Σμύρνη ισαπέχει απ' την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη (1620 στάδια). (φ x 1000)

Ο Μαραθώνας ισαπέχει απ' την Αθήνα και από την Κάρυστο.

---

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ

Η απόσταση Ιωλκού - Ελευσίνας είναι 850 στάδια, το άθροισμα των γραμμάτων- αριθμών της λέξεως «Ελευσίς» είναι επίσης 850.
Ε=5 + Λ=30 + Ε=5 + Υ=400 + Σ=200 + Ι=10 + Σ=200 = 850

Η Χαλκίδα απέχει εξ' ίσου απ' την Θήβα και το Αμφιάρειο, 162 στάδια. Η απόσταση Θήβας Αμφιαρείου είναι 262 στάδια (162 x 1.62 = 2.62 αλλά και 100 x φ2= 262) το τρίγωνο υπακούει στην αρμονία του χρυσού αριθμού φ=1.62. Η Χαλκίδα ισαπέχει επίσης απ' την Αθήνα και τα Μέγαρα 314 στάδια. Δηλαδή παρουσιάζονται ο χρυσός αριθμός φ και το π εκατονταπλασιασμένα.

Η απόσταση Αθήνας - Σπάρτης είναι 800 στάδια ίση με την απόσταση Αθήνας - Δήλου. Απόσταση ίση με το ύψος της μεγάλης πυραμίδας της Αιγύπτου x 1001.

Η απόσταση Δελφών - Δήλου είναι 1460 στάδια, όσα έτη ήταν το μέγα έτος ή Σωθική περίοδος των Αιγυπτίων 1460 έτη. Κάθε 1460 έτη συμπληρώνει την εμφάνισή του ο Σείριος. Αν η απόσταση διαιρεθεί δια 4 δίνει 365.

http://www.ellinikoarxeio.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι γεωμετρικές σχέσεις των Αρχαίων Ναών"

ΑΟΖ και οριζόντια στρατηγική

Του Νίκου Λυγερού

Όσοι δίνουν έμφαση στο ρόλο της Τουρκίας όσον αφορά στο θέμα της ΑΟΖ, το κάνουν λόγω συνήθειας και όχι αξιολόγησης των δεδομένων. Για να γίνει πιο κατανοητό το πρόβλημα σε όλους, αρκεί να εξετάσουμε το θεωρητικό παράδειγμα που ακολουθεί. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι ξαφνικά η Τουρκία αλλάζει γνώμη και είναι απόλυτα θετική προς εμάς και θέλει μάλιστα να συνεργαστεί. Τότε θα κάνουμε άμεσα μία συμφωνία οριοθέτησης των ΑΟΖ μας μέσω της μέσης γραμμής και θα υπάρχει βέβαια και πλαίσιο συνεκμετάλλευσης, αν βρεθεί κοίτασμα ακριβώς πάνω σε αυτή την γραμμή. Το ερώτημα που ακολουθεί είναι απλό. Θα μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε τα μεγάλα κοιτάσματα που βρίσκονται στην ελληνική ΑΟΖ; Και η απάντηση είναι κατατοπιστική: όχι! Ας εξετάσουμε τώρα αναλυτικά το λόγο. Τα μεγάλα κοιτάσματα-στόχοι βρίσκονται όλα μακριά από το χερσαίο μέρος. Αυτά που βρίσκονται στο Ιόνιο χρειάζονται μια συμφωνία με την Αλβανία και ακόμα περισσότερο με την Ιταλία. Τα κοιτάσματα που βρίσκονται Νότια της Κρήτης, και είναι από τα μεγαλύτερα, χρειάζονται μια συμφωνία με τη Λιβύη. Τα κοιτάσματα που βρίσκονται στο ελληνικό μέρος της λεκάνης Ηροδότου χρειάζονται μια συμφωνία με την Κύπρο και ακόμα περισσότερο με την Αίγυπτο. Έτσι κατανοούμε ότι μια συμφωνία με την Τουρκία δεν αφορά ουσιαστικά τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων, αλλά θα είναι μια τυπική διπλωματική συμφωνία χωρίς να ακολουθήσουν απολαβές και αυτό μάλιστα από τις δύο πλευρές. Αυτό το γεγονός βέβαια είναι γνωστό στους ειδικούς των δύο χωρών. Κατά συνέπεια το να ασχολούμαστε συνεχώς με αυτό το θέμα, είναι απλώς, θέμα συνήθειας και όχι επενδυτικής στρατηγικής. Έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος να αρχίσουμε της διαπραγματεύσεις με αυτόν τον τρόπο και το απέδειξε περίτρανα και επί του πρακτέου η Κύπρος που έχει κάνει ήδη δυο γύρους παραχωρήσεων με μεγάλη επιτυχία δίχως κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Η στρατηγική που πρέπει επομένως να μας απασχολεί είναι η υπογραφή συμφωνιών με χώρες που είναι θετικές στο πνεύμα του Δικαίου της Θάλασσας και που βρίσκονται στις περιοχές αμέσου ενδιαφέροντος για να μπορέσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται να αξιοποιήσουμε επιτελούς την ελληνική ΑΟΖ και να βοηθήσουμε τον ελληνικό λαό που υποφέρει από αυτήν την οικονομική κατάσταση. Δεν υπάρχει λόγος να χρονοτριβούμε με δευτερεύοντα πράγματα, την ώρα που πρέπει να εφαρμόσουμε μια οριζόντια στρατηγική που συνδέει τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου σε ένα κοινό πλαίσιο, όπου μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και να παίξουμε συμμαχικά με την Κύπρο και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει επίσης να αξιοποιήσουμε το νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο και ειδικά τον ενεργειακό οδηγό 2020 και 2050, ο οποίος δίνει έμφαση στην Αρκτική και στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου παίζουμε έναν από τους πιο σημαντικούς ρόλους. Ας επικεντρωθούμε σε αυτό, αντί να χάνουμε χρόνο όπως έγινε τόσα χρονιά δίχως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, κι ας ακολουθήσαμε την μεθοδολογία της Κύπρου. Το έχουμε ανάγκη ως στρατηγική και διαθέτουμε ένα τεράστιο συμμαχικό πλαίσιο, ας το αξιοποιήσουμε λοιπόν με την αξιοπρέπειά μας και τις αξίες μας που είναι διαχρονικές.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11537&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΟΖ και οριζόντια στρατηγική"

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΛΛΑ… ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

Η ηρωϊκή Γαλλίδα βουλευτής: Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΛΛΑ… ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ.--

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ!--

Η ηρωΐδα Valerie Boyer, παρά τις απειλές που δέχεται η ίδια και η οικογένεια της, τόλμησε.

--Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος--

Νέο σοκ στην Τουρκία από την γνωστή Γαλλίδα βουλευτίνα της Μασσαλίας, Valerie Boyer, η οποία πρόσφατα είχε πρωτοστατήσει στην ποινικοποίηση από το γαλλικό κοινοβούλιο της αρμενικής γενοκτονίας.

Όπως αναφέρουν τουρκικά δημοσιεύματα, η Valerie Boyer σε δηλώσεις που έκανε σχετικά με το ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, (που έχει επανέλθει στην επικαιρότητα με γερμανική πρωτοβουλία), ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η Τουρκιά δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη, αλλά η Κωνσταντινούπολη και όχι η Ιστανμπούλ και εδώ οι Τούρκοι έγιναν… Τούρκοι, ανήκει στην Ευρώπη.



Η θαρραλέα βουλευτίνα του γαλλικού κοινοβουλίου, χωρίς κανένα δισταγμό, καταδίκασε για άλλη μια φορά την Τουρκία σαν μια χώρα που παραβιάζει συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα.







Εκείνο όμως που εξόργισε πραγματικά τους Τούρκους, ήταν οι δηλώσεις της ότι δεν μπορεί μια χώρα που βαρύνεται για τα εγκλήματα της αρμενικής γενοκτονίας, αλλά και της εισβολής στην Κύπρο το 1974, να διεκδικεί μια θέση στην Ευρώπη.

Για όλα αυτά, όπως τόνισε η Valerie Boyer, θα συνεχίσει να αγωνίζεται κατά της εισδοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ θα συνεχίσει και τις προσπάθειες της για να αναγνωριστούν τα μεγάλα εγκλήματα της Τουρκίας στις γενοκτονίες των αρχών του εικοστού αιώνα.

Η Valerie Boyer αποκάλυψε ότι για όλο αυτόν τον αγώνα της έχει δεχτεί και αυτή και η οικογένεια της απειλές κατά της ζωής της, ενώ συχνά δέχεται μηνύματα στα τουρκικά που την απειλούν με φρικτές τιμωρίες για τον αγώνα της υπέρ της αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας.

Παρ’ όλα αυτά, η θαρραλέα Γαλλίδα δήλωσε πως δεν την φοβίζουν όλες αυτές οι απειλές αλλά αντίθετα την πεισμώνουν για να συνεχίσει τον αγώνα της.

Σε ερώτηση δημοσιογράφου αν θέλει να πάει στην Τουρκία για να ακούσει και την άλλη άποψη, απάντησε ότι έχει πάει στο παρελθόν στην Τουρκία αλλά τώρα δεν έχει καμία τέτοια επιθυμία καθώς, όπως τόνισε χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να πάει σε μια χώρα από όπου έχουν εξαπολυθεί απειλές κατά της ζωής της και κατά της ζωής των μελών της οικογένεια της.

Η θαρραλέα αυτή γαλλίδα βουλευτής, που βάζει τα «γυαλιά» σε πολλούς Έλληνες συναδέλφους της που φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους μην τυχόν και ενοχλήσουν την Τουρκία, έχει αρχίσει και μια νέα εκστρατεία κατά της χορήγησης της γαλλικής υπηκοότητας σε Τούρκους μετανάστες που ζουν στην Γαλλία.

Όπως ανέφερε, αυτό θα είναι ένα επικίνδυνο βήμα για την αλλοίωση της σύνθεσης της γαλλικής κοινωνίας, ενώ κατηγόρησε του Τούρκους της Γαλλίας ότι συμπεριφέρονται όχι σαν να θέλουν να αφομοιωθούν στην χώρα που τώρα ζουν και δουλεύουν, αλλά σαν να θέλουν να επιβάλλουν αυτοί τα δικά τους πολιτιστικά και θρησκευτικά πρότυπα στην χώρα που τους φιλοξενεί,

Ας πάρουν μερικά μαθήματα οι δικοί μας βου(ο)λευτές από την Valerie Boyer, που δεν διστάζει να αναφέρει Κωνσταντινούπολη και όχι Ιστανμπούλ, αδιαφορώντας ακόμα και για τις τουρκικές απειλές κατά της ίδιας της ζωής της.

olympia

http://national-pride.org/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΛΛΑ… ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ"

N. Λυγερός και Σ. Κασίνης στο "Πρωινό ΑΝΤ1" με Γ. Παπαδάκη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "N. Λυγερός και Σ. Κασίνης στο "Πρωινό ΑΝΤ1" με Γ. Παπαδάκη"

Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της 26ης Αυγούστου 1789

Άρθρο 1 - Οι άνθρωποι γεννιούνται καί παραμένουν ελεύθεροι, με ίσα δικαιώματα. Κοινωνικές διακρίσεις γίνονται μόνο με γνώμονα το κοινό συμφέρον.

Άρθρο 2 - Σκοπός κάθε πολιτικής ένωσης αποτελεί η διατήρηση των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τα δικαιώματα αυτά είναι η ελευθερία, η ιδιοκτησία, η ασφάλεια και η αντίσταση στη βία.

Άρθρο 3- Το Έθνος είναι η αποκλειστική πηγή κάθε εξουσίας. Καμία ομάδα ανθρώπων και κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκεί εξουσία που δεν απορρέει από το Έθνος.

Άρθρο 4 - Ελευθερία σημαίνει το να μπορεί να πράττει το κάθε άτομο ο,τιδήποτε δε βλάπτει ένα άλλο άτομο. Έτσι, η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου θέτει σαν όριο το σημείο εκείνο, από το οποίο αρχίζει η άσκηση των ίδιων δικαιωμάτων για το άλλο άτομο. Το όριο αυτό δεν καθορίζεται παρά μόνον από το νόμο.

Άρθρο 5 - Ο νόμος μπορεί να απαγορεύσει μόνο ό,τι είναι επιζήμιο για την κοινωνία. Ό,τι δεν απαγορεύεται από το νόμο θεωρείται επιτρεπτό και δεν μπορεί σε κανέναν να επιβληθεί να κάνει κάτι που δεν ορίζεται από το νόμο.

Άρθρο 6 - Ο νόμος αποτελεί έκφραση της κοινής βούλησης. Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, προσωπικά ή με αντιπροσώπους τους, να μετέχουν στη θέσπισή του. Ο νόμος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλους, ανεξάρτητα αν προστατεύει ή τιμωρεί. Εφόσον όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, μπορούν όλοι να μετέχουν το ίδιο και στα δημόσια αξιώματα, στις θέσεις και τις υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους και χωρίς καμία άλλη διάκριση παρά αυτή που πηγάζει από την αρετή τους και το ταλέντο τους.

Άρθρο 7. Κανένα άτομο δεν μπορεί να κατηγορηθεί, να συλληφθεί ή να κρατηθεί παρά μόνο στις περιπτώσεις που ο νόμος ορίζει και σύμφωνα με τις διαδικασίες που προκαθορίζονται από αυτόν. Όσοι αιτούνται, εκδιώκουν, και εκτελούν αμέσως ή εμμέσως αυθαίρετες εντολές πρέπει να τιμωρούνται. Όπως επίσης, κάθε πολίτης ο οποίος καλείται ή συλλαμβάνεται εν ονόματι του νόμου πρέπει να συμμορφώνεται αμέσως, κάθε αντίσταση που προβάλλει όντας ομολογία ενοχής.

Άρθρο 8 - Ο νόμος οφείλει να επιβάλλει ποινές που είναι αποκλειστικά και απόλυτα αναγκαίες. Κανείς δεν μπορεί να τιμωρηθεί παρά με νόμο που είχε θεσπιστεί πριν το αδίκημα και ο οποίος εφαρμόζεται νόμιμα.

Άρθρο 9 - Επειδή κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος έως ότου αποδειχτεί η ενοχή του, αν κριθεί αναγκαίο να συλληφθεί, κάθε αυστηρό μέτρο που δεν θα ήταν αναγκαίο για τη σύλληψή του απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο.

Άρθρο 10 - Κανείς δεν πρέπει να διώκεται για τις πεποιθήσεις του, ακόμη και τις θρησκευτικές, εφ’όσον η εκδήλωσή τους δεν διαταράσσει τη δημόσια τάξη που ο νόμος έχει επιβάλλει.

Άρθρο 11 - Η ελεύθερη ανταλλαγή σκέψεων και ιδεών είναι ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου. Επομένως, κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να ομιλεί, να γράφει, και να τυπώνει τα έργα του ελεύθερα, αρκεί να μην κάνει κατάχρηση αυτής της ελευθερίας σε περιπτώσεις που ορίζονται σαφώς από το νόμο.

Άρθρο 12 - Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη κάνει αναγκαία την ύπαρξη μιας κρατικής εξουσίας. Άρα αυτή η εξουσία έχει θεσπιστεί για το καλό όλων και όχι για την ιδιωτική ωφέλεια αυτών, στους οποίους έχει ανατεθεί.

Άρθρο 13 - Για τη συντήρηση της κρατικής εξουσίας και για τα έξοδα της διοίκησης μια κοινή συνεισφορά είναι αναγκαία. Η συνεισφορά αυτή πρέπει να είναι κατανεμημένη με δικαιοσύνη στους πολίτες, ανάλογα με τις δυνατότητές τους

Άρθρο 14 - Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, αυτοπροσώπως ή με τους αντιπροσώπους τους, ν’αποδέχονται ελεύθερα την αναγκαιότητα της δημόσιας εισφοράς, να παρακολουθούν τη χρήση της και να καθορίζουν την ποσότητα, τη διάθεση, την είσπραξη και τη διάρκειά της.

Άρθρο 15 - Η κοινωνία έχει το δικαίωμα να ζητήσει ευθύνη από κάθε δημόσιο λειτουργό για τον τρόπο που άσκησε το λειτούργημά του.

Άρθρο 16 - Κάθε κοινωνία η οποία δεν έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών της και δεν έχει καθορίσει με ακρίβεια τη διάκριση των εξουσιών, δεν μπορεί να θεωρηθεί οργανωμένη.

Άρθρο 17 - Επειδή η ιδιοκτησία είναι ένα απαραβίαστο και ιερό δικαίωμα κανείς δεν μπορεί να τη στερηθεί παρά μόνο σε περίπτωση δημόσιας ανάγκης που έχει καθορισθεί από το νόμο και φυσικά με την προϋπόθεση να καταβληθεί προηγουμένως στον κάτοχο μια δίκαιη αποζημίωση.

πηγή: Simone Le Baron

http://www.mikres-ekdoseis.gr/2011/10/26-1789.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της 26ης Αυγούστου 1789"

Αρχαία ερωτικά παιγνίδια: Κάν'τε έρωτα, όχι πόλεμο

Ένα αρχαίο ορφικό ρητό, που έγινε «σημαία» των «παιδιών των λουλουδιών»

Τo γνωστό σύνθημα των «παιδιών των λουλουδιών» (χίππυ'ς) «κάν'τε έρωτα κι όχι πόλεμο»
("make love not war") δεν ήταν δικό τους. Άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Ειδικά στην τέχνη.
Είναι παρμένο από αγγλική μετάφραση των ορφικών ύμνων, και δη από τον ύμνο του θεού του πολέμου Άρεως, όπου λέει:

Ακατάβλητε, ισχυρόκαρδε, μεγασθενή, ρωμαλέε θεέ,

που χαίρεσαι με τα όπλα,

αδάμαστε, που σκοτώνεις τους ανθρώπους,

που πλήττεις τα τείχη,

άνακτα Άρη,

που τα όπλα κρατάς,

και που πάντοτε είσαι μπλεγμένος σε φόνους,

που χαίρεσαι με το αίμα των ανδρών που φονεύονται,

φρικτέ, πολεμοκλόνε,

που ποθείς την ξιφομαχία, και την μάχη με τα δόρατα,

σταμάτησε την λυσσασμένη μάχη,

άφησε τον πόνο, που προκαλεί άλγος στην καρδιά,

και στρέψε μας προς τον πόθο της Κυπρίδος (Αφροδίτης)

και προς τα πανηγύρια του Λυαίου (του Λυτρωτού Διονύσου),

και ν' ανταλλάξεις την ισχύ των όπλων με τα έργα της Δηούς (Δήμητρος)

και την ειρήνη να ποθείς, που τρέφει τους νέους και μας περέχει ευτυχία.

Ο στίχος «στήσον έριν - εις πόθον νεύσον» πιο ελεύθερα αποδιδόμενος, λέει:
Σταμάτησε την έριδα και στρέψε μας στον (ερωτικό) πόθο, ο εστι μεθερμηνευόμενον
«πάψε την μάχη και άσε μας να κάνουμε έρωτα», που και πάλι εξαπλουστευμένα οι Άγγλοι μετάφρασαν σε "make love not war".

Στον Άρη και στην Ενυώ θυσίαζαν οι Θράκες για νίκες στους πολέμους τους. Ως γνωστόν, ο θεός Άρης - μαζί με τον Διόνυσο και την Άρτεμη - είναι οι κατ' εξοχήν λατρευόμενοι θεοί στην Θράκη. Την Θράκη θεωρεί πατρίδα του ο μέγας Όμηρος. Απ' την Θράκη τον βάζει να μεταβαίνει στην Τροία και στην Θράκη να επιστρέφει. Κατά μια παράδοση, μάλιστα, ο Άρης γεννήθηκε στην Θράκη. Εδώ υπήρχε το Άρειον Πεδίον, ενώ η ίδια η Θράκη εκελείτο και Αρεία.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΚΑΚΗΣ εφημερίδΑ «ΧΡΟΝΟΣ» Κομοτηνής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αρχαία ερωτικά παιγνίδια: Κάν'τε έρωτα, όχι πόλεμο"

Ν.Λυγερός "Φαντασία και Νόηση" Θεσσαλονίκη, 22/2/13

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν.Λυγερός "Φαντασία και Νόηση" Θεσσαλονίκη, 22/2/13"

Η πρώτη νευροχειρουργική επέμβαση στην Ελλάδα.

Στους Δελφούς το 1900 π.Χ.

Η πρώτη γνωστή μέχρι σήμερα νευροχειρουργική  επέμβαση στην Ελλάδα, έγινε γύρω στο 1900 π.Χ. στην περιοχή των Δελφών. Την ανακάλυψη αυτή έκαναν έλληνες επιστήμονες που μελέτησαν το κρανίο ενός άντρα από την περιοχή της Κίρρας στη Φωκίδα.

Μάλιστα όπως αναφέρουν στην έρευνα τους οι ειδικοί, η οποία δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση World Neurosurgery, μετά την επέμβαση, ο άντρας έζησε για κάποιους μήνες ή χρόνο μέχρι που τελικά πέθανε σε ηλικία 30 έως 35 χρονών.

Ο κ. Μανώλης Ι. Παπαγρηγοράκης, ορθοδοντικός και επίκουρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αθηνών, είναι ειδικός σε θέματα παλαιοπαθολογίας. Όταν η αρχαιολόγος κα. Δέσποινα Σκορδά του έδειξε το κρανίο, πρόσεξε μία οπή στο δεξί κροταφικό οστό.

Από το μυαλό του πέρασε το ενδεχόμενο η οπή αυτή να προήλθε από χειρουργική επέμβαση με τρυπανισμό καθώς αν επρόκειτο για θανάσιμο τραύμα από βέλος, «τότε το κρανίο θα έφερε κατάγματα», όπως λέει ο ίδιος στα ΝΕΑ. Οι κρανιογκεφαλικές επεμβάσεις με τρυπανισμό, γίνονταν όπως έχει αποδείξει η επιστημονική έρευνα πολύ παλιότερα σε άλλες περιοχές της Γης, όπως στη Γαλλία, την Ινδία, τους πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής.

Η πρώτη όμως επιστημονική περιγραφή του τρυπανισμού ανήκει στον Ιπποκράτη ο οποίος τη συστήνει ως θεραπεία για τραύματα του κεφαλιού και ιδίως κρανιακά κατάγματα.

Στους Δελφούς, κατά τη Μέση Εποχή του Χαλκού, οι αναθυμιάσεις από αέρια που αναδύονταν μέσα από το έδαφος, προϊδέαζαν την περιοχή ως ιδανικό τόπο για να γίνει μία τέτοια επέμβαση.

Πολύωρη επέμβαση
«Ο ασθενής έπρεπε να βρίσκεται σε κατάσταση μέθης, σε αναλγησία, και εκείνη την εποχή στο βαθμό που γνωρίζουμε δεν υπήρχαν οι γνώσεις για την παρασκευή κάποιας ουσίας  που να προκαλεί αναισθησία», λέει ο κ. Μ. Παπαγρηγοράκης, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Επομένως είναι πολύ πιθανό η επέμβαση να έγινε κοντά σε κάποιο γεωλογικό σχηματισμό απ’ όπου αναδύονταν αναθυμιάσεις.

Οι έλληνες επιστήμονες πιστεύουν ότι ο άντρας που υποβλήθηκε στην επέμβαση, έπασχε μάλλον από κάποια μορφή επιληψίας. «Η διάνοιξη οπής στο κρανίο φάνταζε στα μάτια των θεραπευτών ως η ιδανική λύση για την απαλλαγή των ασθενών από “κακά πνεύματα”. Η επέμβαση άνοιγε κατά την πεποίθησή τους, ένα παράθυρο για να διαφύγουν από το κεφάλι».

Οι έλληνες ειδικοί, εξέτασαν το κρανίο σε αξονικό τομογράφο για να μελετήσουν τη δομή του οστού όπου είχε γίνει η επέμβαση. Η οπή είχε σχήμα ωοειδές με διαστάσεις 8 επί 7,5 χιλιοστά και τα άκρα της ήταν κυρτωμένα, υποδεικνύοντας ότι η διαδικασία της επούλωσης είχε ξεκινήσει μετά την επέμβαση.

Ήταν σίγουρα μια πολύωρη επέμβαση και επώδυνη για τον ασθενή, παρά την κατάσταση μέθης που βρισκόταν. Η μορφολογία του σχήματος της οπής, κάνει τους ειδικούς να πιστεύουν ότι η επέμβαση πραγματοποιήθηκε τρίβοντας πάνω στο κρανίο κάποιο λίθινο, κατά πάσα πιθανότητα, εργαλείο.

Με τον τρόπο αυτό γινόταν ο τρυπανισμός του κρανίου, το οποίο στη συνέχεια επουλωνόταν. Οι επιστήμονες δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα τι είδους ασθένειες (εκτός από επιληψία) επεδίωκαν να γιατρεύουν οι θεραπευτές με τη μέθοδο του τρυπανισμού.

Στην επιστημονική ομάδα που έκανε την ανακάλυψη, μετείχαν ακόμη ο κ. Παναγιώτης Τούλας, νευροακτινολόγος, ο κ. Μανώλης Τσιλιβάκος, ανθρωπολόγος, ο κ. Αντώνης Κουσούλης, ιατρός, ο κ. Γιώργος Ορφανίδης, νευροχειρουργός, και ο κ. Φίλιππος Συνοδινός, ορθοδοντικός.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Η πρώτη νευροχειρουργική επέμβαση στην Ελλάδα."

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα & ο Έλλην

ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΩΕ...


Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα & ο Έλλην

Ένας από τους σημαντικότερους μύθους της Ελληνικής Μυθολογίας διαδραματίζεται στην περιοχή μας χιλιάδες χρόνια πριν (υπολογίζεται περίπου στο 9000 π.Χ.) Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είναι η αρχαία Ελληνική εκδοχή του κατακλυσμού που αναφέρεται πολύ πιο μετά, σε παραδόσεις πολλών αρχαίων πολιτισμών (όπως π.χ. στην Εβραϊκή παράδοση με τον κατακλυσμό του Νώε).


Κατά τον μύθο την εποχή που στη Φθία και τη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον δίκαιο βασιλέα και την γυναίκα του την Πύρρα.



Ο Δευκαλίωνας λοιπόν μετά από συμβουλή του πατέρα του κατασκεύασε ένα πλοίο συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα του. Στο μεταξύ ο Δίας ανοίγει τους καταρράκτες του Ουρανού και το έδαφος της Ελλάδας γεμίζει με νερό και οι άνθρωποι χάνονται. Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες το βασιλικό ζευγάρι περιφέρεται από τα νερά μέσα στο πλοιάριο. Την δέκατη όμως ημέρα προσάραξε στο όρος Όρθρυς κατά άλλη εκδοχή στον Παρνασσό.



Εκεί όταν οι βροχές σταμάτησαν και τα νερά υποχώρησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτης των φυγάδων). Ο θεός που επικαλέστηκε ο θεοσεβής Δευκαλίωνας έστειλε τον Ερμή για να τους μεταφέρει την υπόσχεση ότι ο Δίας θα πραγματοποιούσε την πρώτη ευχή τους. Και η πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας δεν ήταν άλλη από το να δώσει και πάλι ζωή ο Δίας στο ανθρώπινο γένος.



Κατά μία άλλη εκδοχή η οποία προέρχεται από την Φωκίδα ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία. Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους.Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.



Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.



Ο Δευκαλίων και η Πύρρα απόκτησαν εκτός από τον Έλληνα, τον Αμφικτύωνα, τη Πρωτογένεια, τη Μελανθώ, τη Θυία (ή Αιθυία) και την Πανδώρα. Ο πρωτότοκος γιος τους ο Έλλην έγινε γενάρχης των Ελλήνων. Ο Αμφικτύων, κυβέρνησε την Αθήνα μετά τον Κραναό. Ο ίδιος ο Δευκαλίων, έγινε ο βασιλιάς της Φθίας και της Θεσσαλίας.



Ο γενάρχης των Ελλήνων, ο Έλλην, γέννησε με την Ορσηίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.



Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ' αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.



Ο Αμφικτύων ήταν πατέρας του Λοκρού, ο οποίος ίδρυσε την Λοκρίδα.

Η εκδοχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας είναι αυτή που διαδόθηκε ευρύτατα από τις υπόλοιπες σχετικές παραδόσεις και επικράτησε όλων των άλλων και κατά την εποχή του Πλουτάρχου εμπλουτίστηκε και με άλλα στοιχεία και λεπτομέρειες που προέρχονται από ασιατικές παραδόσεις, θυμίζουν σε πολλά σημεία τους την εκδοχή που μας διηγείται η Βίβλος.



Ο Δευκαλίων, λοιπόν, και οι δικοί του ήταν οι μόνοι που γλίτωσαν από τον τρομερό κατακλυσμό, σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία. Αλλά σε πιο κατακλυσμό αναφέρεται η Ελληνική μυθολογία; Μήπως στο παγκόσμιο κατακλυσμό που σύμφωνα με τον Πλάτωνα έγινε γύρω στο 9600 π.Χ. και βυθίσθηκε η Ατλαντίδα μέσα σε μια μέρα και νύχτα; Η ημερομηνία αυτή επιβεβαιώνεται και από τις παραδόσεις άλλων αρχαίων λαών. Ή μήπως υπήρχε και άλλος κατακλυσμός μικρότερος, γύρω στο 7000 π.Χ. ή ακόμα και στο 5000 π.Χ, όπως πολλοί μελετητές παραδέχονται, στον οποίο βυθίσθηκε και το υπόλοιπο τμήμα της Ατλαντίδος που επέζησε; Αν ισχύει η δεύτερη εκδοχή τότε αυτό σημαίνει ότι η Ατλαντίδα δεν καταποντίστηκε στα γρήγορα αλλά σταδιακά, και σ' αυτό το σημείο ο Πλάτων σφάλει.

Το ότι υπήρχαν πολλοί κατακλυσμοί, όμως, το αναφέρει και ο Πλάτων στο διάλογο "Τίμαιος" (22CD και 23 Β).



Στα κεφάλαια αυτά ο Πλάτων αναφέρει ένα μέρος της συζήτησης που είχε κάνει ο Σόλων με τους ιερείς της Αιγύπτου. Αναφέρουμε, τα συγκεκριμένα κεφάλαια(22ABCD, 23B):



" ...Κάποτε που θέλησε ο Σόλων να τους παρασύρει (εννοεί: τους ιερείς της Αιγύπτου) να μιλήσουν για τα παλιά γεγονότα, άρχισε να τους διηγείται για όσα εδώ στην Αθήνα θεωρούνται αρχαιότατα. Για τον Φορωνέα, τον οποίο ονόμασαν πρώτο και για τη Νιόβη και για τα μετά τον κατακλυσμό. Διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, πως διαβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, και για τους απογόνους τους, και προσπάθησε να καθορίσει πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει. Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος, του είπε τότε: ...Πολλές καταστροφές ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτερες από πυρκαγιές και κατακλυσμούς, και οι μικρότερες από αμέτρητα άλλα αίτια. Π.χ. η παράδοση που επικρατεί εις τη χώρα σας ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων, ο γιος του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήσει τον ίδιο με τον πατέρα του δρόμο, και πυρπόλησε ότι υπήρχε πάνω στη γη και ο ίδιος κτυπηθείς από κεραυνό εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότητα είναι η παράλλαξη (σημείωση: μεταβολή της κυκλικής κίνησης) των περιστρεφομένων γύρω από τη γη ουρανίων σωμάτων που προκαλεί καταστροφή για πολλά χρόνια, από τις πυρκαγιές, των όντων πάνω στη γη....".



Και παρακάτω ο Αιγύπτιος ιερέας λέει στο Σόλωνα (23B): " Όσα λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, για τις δικές σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια. Διότι εσείς ενθυμείσθε μόνο ένα κατακλυσμό της γης (σημείωση: τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα), ενώ έγιναν πολλοί πιο παλιά....."



Όσα αναφέραμε δείχνουν το αρχέγονο ιστορικό βάθος των ελληνικών μύθων! Πρέπει δε να τονίσουμε ότι ο μύθος δεν είναι κατ' ανάγκην παραμύθι αλλά οι αναφορές του έχουν έναν ενδεχόμενο ιστορικό πυρήνα! Ο μύθος συνήθως έχει δυο στόχους να διδάξει και να πληροφόρηση με κωδικοποιημένες εικόνες ή με υπερβολές και αλληγορίες όπως θα λέγαμε σήμερα. Το πόσες πληροφορίες έχουν χαθεί για το απώτατο παρελθόν των Ελλήνων και της μεσόγειου γενικότερα το δείχνει ο μύθος του Δευκαλίωνα τον οποίον αναφέραμε προηγουμένως.

Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε!



«Έτσι έχει ο μύθος του Δευκαλίωνος. Αυτή η γενιά των ανθρώπων δεν είναι η πρώτη, αλλά της πρώτης εκείνης γενιάς οι άνθρωποι όλοι χάθηκαν, αυτοί δε γένος δεύτερο είναι του Δευκαλίωνος που το πλήθος της παντού αποίκησε. Περί δε εκείνων των (πρώτων) ανθρώπων αυτά μυθολογούνται, ότι μεγάλοι υβρισταί έγιναν και αθέμιτα έργα έπρατταν, ούτε όρκους τηρούσαν, ούτε ξένους φιλοξενούσαν, ούτε και ικέτες ανέχοντο, έτσι επήλθε σ' αυτούς η μεγάλη συμφορά. Αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε, και βροχές μεγάλες έγιναν και οι ποταμοί τεραστίως διογκώθηκαν και η θάλασσα τόσο πολύ ανέβη, ώστε τα πάντα σκέπασε το νερό και έτσι χάθηκαν όλοι! Ο Δευκαλίων δε, ευσεβής και συνετός, μόνος των ανθρώπων απέμεινε για (να γεννήσει) την γενιά την δεύτερη. Η δε σωτηρία έτσι έγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αυτός είχε και σ' αυτήν επιβίβασε παιδιά[8] και γυναίκες. Κατέφθασαν δε και επιβιβάσθηκαν (στην κιβωτό επίσης) και χοίροι και ίπποι και λέοντες κατά γένη και όφεις και ακόμα όλα όσα την γη μοιράζονται, πάντα κατά ζεύγη. Ο δε (Δευκαλίων) τα δέχθηκε όλα, γιατί μεταξύ τους δεν εβλάπτοντο, διότι εκ Διός φιλία έγινε μεταξύ τους και σε μια λάρνακα πάντες έπλευσαν όσο το ύδωρ επικρατούσε. Αυτά ιστορούν οι Έλληνες περί Δευκαλίωνος»

Λουκιανός «περί της συρίης θεού» 12.3



Οι περιγραφές του κατακλυσμού στην Σαμοθράκη έχουν πράγματι εξαιρετικό ενδιαφέρον: «Τώρα θα σας διηγηθώ την ιστορία των νησιών του Αιγαίου αρχίζοντας από την Σαμοθράκη... Το νησί κατοικούσαν αυτόχθονες... λένε ότι στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Σαόννησος... Οι Σαμόθρακες διηγούνται ότι πριν από τους κατακλυσμούς που έγιναν σε άλλους λαούς συνέβη εκεί ένας άλλος μεγάλος κατακλυσμός στην διάρκεια του οποίου άνοιξε το στενό στις «Κυανές πέτρες» (οι μυθικές συμπληγάδες) και στην συνέχεια (άνοιξε) ο Ελλήσποντος. Γιατί η θάλασσα του Εύξεινου πόντου ήταν πρώτα λίμνη και φούσκωσε σε τέτοιο σημείο που από την πίεση του ρεύματος ξεχύθηκαν με ορμή τα νερά στον Ελλήσποντο και κατέκλυσαν μεγάλο μέρος από τα Ασιατικά παράλια και όχι και λίγη πεδινή έκταση της Σαμοθράκης μετατράπηκε σε θάλασσα. Και γι'; αυτόν τον λόγο στα μεταγενέστερα χρόνια μερικοί ψαράδες ανασύρουν με τα δίχτυα τους λίθινα κιονόκρανα, γιατί ακόμα και πόλεις κατακλύστηκαν απ'; τα νερά. Κι'; όσοι γλίτωσαν απ'; τον κατακλυσμό κατέφυγαν στα ψηλότερα μέρη του νησιού. Αλλά καθώς η θάλασσα ανέβαινε ολοένα και ψηλότερα, ευχήθηκαν στους θεούς του τόπου κι'; όταν σώθηκαν σε ανάμνηση του γεγονότος ύψωσαν πέτρινα σύνορα γύρω-γύρω απ'; το νησί κι'; έκτισαν βωμούς. Είναι φανερό λοιπόν ότι η Σαμοθράκη ήταν κατοικημένη πριν απ? τον κατακλυσμό»

Διόδωρος Σικελιώτης ιστορική βιβλιοθήκη 5.47



[Πηγή ellinikoarxeio.com]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα & ο Έλλην"

Συνέντευξη του Ν.Λυγερού, ράδιο Maximum 93,6 21/02/2013

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν.Λυγερού, ράδιο Maximum 93,6 21/02/2013"

Ντέιβιντ Κάμερον 'θα παραμείνουν εδώ τα Ελγίνεια"!

Βρετανικό θράσος: "Το ινδικό διαμάντι θα παραμείνει εδώ όπως και τα Ελγίνεια"!



Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσε πως ένα γιγάντιο διαμάντι, που η χώρα του υποχρέωσε την Ινδία να της παραδώσει την εποχή της αποικιοκρατίας και το οποίο περιελήφθη σ' ένα βασιλικό διάδημα, δεν θα επιστραφεί, ενώ παρομοίασε την υπόθεση αυτή με το θέμα των «Ελγινείων Μαρμάρων».



Μιλώντας κατά την τρίτη και τελευταία ημέρα μιας επίσκεψής του στην Ινδία με στόχο την αύξηση του εμπορίου και των επενδύσεων, ο Κάμερον απέκλεισε το ενδεχόμενο να επιστραφεί το διαμάντι Κοχ-ι-Νουρ των 105 καρατίων που εκτίθεται σήμερα στον Πύργο του Λονδίνου. Το διαμάντι είχε κοσμήσει το διάδημα της εκλιπούσης μητέρας της σημερινής Βασίλισσας Ελισάβετ.



Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα διαμάντια στον κόσμο και πολλοί Ινδοί -ανάμεσά τους και ο εγγονός του ηγέτη της ανεξαρτησίας Μαχάτμα Γκάντι- έχουν ζητήσει να επιστραφεί ως εξιλέωση για το αποικιοκρατικό παρελθόν της Βρετανίας.



«Δεν πιστεύω πως αυτή είναι η σωστή προσέγγιση», δήλωσε χθες, Τετάρτη, ο Κάμερον προς δημοσιογράφους, αφού έγινε ο πρώτος εν ενεργεία βρετανός πρωθυπουργός που εξέφρασε τη λύπη του για ένα από τα πιο αιματηρά επεισόδια στην αποικιοκρατούμενη Ινδία, μια σφαγή αόπλων πολιτών το 1919 στην πόλη Αμριτσάρ.



«Είναι το ίδιο ζήτημα με τα Ελγίνεια Μάρμαρα», πρόσθεσε ο Κάμερον αναφερόμενος στα ελληνικά μαρμάρινα γλυπτά της κλασικής περιόδου που η Αθήνα ζητεί από καιρό την επιστροφή τους.



«Η σωστή απάντηση είναι το Βρετανικό Μουσείο και οι άλλοι πολιτιστικοί θεσμοί να κάνουν ακριβώς αυτό που κάνουν, δηλαδή να διασυνδέονται με άλλους θεσμούς σ' όλο τον κόσμο ώστε να εξασφαλίζουν ότι τα πράγματα που έχουμε και που φροντίζουμε τόσο καλά, να τα μοιραζόμαστε όπως αρμόζει με ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο. Σίγουρα δεν πιστεύω στον 'επιστροφισμό'. Δεν πιστεύω πως είναι κάτι λογικό», τόνισε.



Ο τότε αποικιακός Βρετανός γενικός κυβερνήτης της Ινδίας είχε κανονίσει ώστε το τεράστιο διαμάντι να δοθεί το 1850 ως δώρο στη βασίλισσα Βικτωρία. Αν η Κέιτ Μίντλετον, η σύζυγος του πρίγκιπα Ουίλιαμ, ο οποίος είναι δεύτερος στη σειρά διαδοχής του θρόνου, γίνει τελικά βασιλική σύζυγος, θα φοράει το στέμμα με το διαμάντι σε επίσημες περιστάσεις.



Όταν η βασίλισσα Ελισάβετ είχε πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στην Ινδία με την ευκαιρία της 50ής επετείου της ανεξαρτησίας της Ινδίας από τη Βρετανία, το 1997, πολλοί Ινδοί είχαν ζητήσει την επιστροφή του διαμαντιού.



Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ντέιβιντ Κάμερον 'θα παραμείνουν εδώ τα Ελγίνεια"!"

Η ΑΟΖ φέρνει νέο κλίμα

Η. Κονοφάγος, Ν. Λυγερός

Η ΑΟΖ φέρνει νέο κλίμα στην πατρίδα μας και δεν μας βλέπουν πια ως μια χώρα πνιγμένη στα οικονομικά της προβλήματα αλλά και χωρίς καμιά προοπτική. Το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ δίνει ένα άλλο στίγμα στις συνομιλίες μας και στις διαπραγματεύσεις. Τώρα όλοι βλέπουν ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να μείνει άπρακτη την ώρα που καταπιέζεται οικονομικά. Αντιλαμβάνονται όλοι πια ότι η χώρα μας που έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 και έχει ψηφίσει τον κυρωτικό Νόμο το 1995 είναι στην τελική φάση της θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ και ότι έχει αρχίσει ήδη τις επαφές και για το θέμα της οριοθέτησης. Επιπλέον τα σημαντικά αποτελέσματα των σεισμικών ερευνών που διεξάγει η νορβηγική εταιρεία PGS σε συμφωνία με την Ελλάδα, δείχνουν χειροπιαστά και έμπρακτα ότι μελετάμε επί της ουσίας τα κοιτάσματα - στόχοι που βρίσκονται στην ελληνική ΑΟΖ γιατί έχουμε στο στρατηγικό πλαίσιο της αξιοποίησης της. Μάλιστα ήδη έξι ξένες εταιρείες έχουν αγοράσει τους σεισμικούς μας χάρτες, ενώ δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα όλες οι έρευνες μας. Στην πραγματικότητα έχουμε ήδη καλύψει την αρχική σύμβαση όσον αφορά το μέγεθος σε εμβαδόν των ερευνών, αλλά δύο φορές η γαλλική εταιρεία Total, ζήτησε να γίνουν πιο πυκνά τα πλέγματα Νότια της Κρήτης και Δυτικά της Ζακύνθου. Αν προσθέσουμε σε αυτά τα στοιχεία τη δεδομένη ύπαρξη των κοιτασμάτων Πύρρος και Αχιλλέας στο Ιόνιο Πέλαγος τότε αποκτούμε τη μεγάλη εικόνα της ελληνικής ΑΟΖ, η οποία είναι σε εμβαδόν η δεύτερη μεγαλύτερη της Μεσογείου. Επιπλέον είναι πια ξεκάθαρο σε όλους, ότι υπάρχει πολιτική βούληση να προχωρήσουν δυνητικά τα πράγματα, διότι έχουν αντιληφθεί όλοι αλλά βέβαια και ο λαός μας ότι είναι πλέον εγκληματική η καθυστέρηση της αξιοποίησης της ελληνικής ΑΟΖ. Η Ελλάδα έχει ανάγκη την ΑΟΖ της και όχι μόνο για οικονομικούς λόγους. Η ελληνική ΑΟΖ της προσφέρει βέβαια ένα ενεργειακό ρόλο, αλλά επίσης έναν γεωπολιτικό ρόλο μεγάλης αξίας. Δεν είναι μια λεπτομέρεια να τετραπλασιάζεις το μέγεθος σου όσον αφορά στα κυριαρχικά δικαιώματα. Αν συνδυάσουμε τα δεδομένα αυτά, με την κυπριακή πραγματικότητα όσο αφορά στους υδρογονάνθρακες και στα συμβόλαια που έχει ήδη υπογράψει με την κοινοπραξία Eni - Kogas και την εταιρεία Total, τότε μπορούμε να επινοήσουμε το όλο πεδίο δράσης και για το EuroAsia Interconnector και για τον αγωγό φυσικού αερίου σε σχέση με το ενεργειακό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2020 και το 2050, διότι η Μεσόγειος με την Αρκτική αποτελούν τα δύο στρατηγικά ενεργειακά αποθέματα πάνω στα οποία θέλουν να επενδύσουν όλοι οι Ευρωπαίοι για να μην είναι πια εξαρτημένοι ενεργειακά. Σε αυτό το πεδίο, η Ελλάδα θα παίξει ένα μεγάλο ρόλο λόγω της στρατηγικής της με την ΑΟΖ.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11516&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΟΖ φέρνει νέο κλίμα"

Ελληνο-Γαλλική Συμμαχία

Του Νίκου Λυγερού

Με τα νέα δεδομένα που προκάλεσε η συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού και του Γάλλου Προέδρου και με τις υπογραφές που έπεσαν, οι οποίες είναι πια συγκεκριμένες και όχι θεωρητικές, ακόμα και οι ραγιάδες δεν ξέρουν τι να πρωτοπούν. Διότι όταν μας έλεγαν ότι υπάρχει το πρόβλημα της Τουρκίας που τους προκαλεί τόσες φοβίες και του εξηγούσαμε ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα με την Τουρκία και ότι το θέμα της ΑΟΖ είναι εποικοδομητικό και αφορά στην ουσία άλλες χώρες δεν ήθελαν να ακούσουν, παρόλο που ήξεραν ότι η Νορβηγία εκδίδει χάρτες για εμάς και η Γαλλία αγοράζει και μάλιστα ζητά επιπλέον έρευνες στον τομέα των σεισμικών. Τώρα ήρθε ο ίδιος ο Πρόεδρος της Γαλλίας για να πει επί του πρακτέου ότι "τα κοιτάσματα πρέπει πρώτα να βρεθούν και στη συνέχεια να τύχουν εκμετάλλευσης, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας και το Διεθνές Δίκαιο. Αν η Γαλλία μπορέσει να συμμετάσχει στην εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων θα το πράξει." Αυτά τα λόγια δεν έχουν καθόλου το ύφος της αμφισβήτησης για τα κοιτάσματά μας που έχουν μερικοί δικοί μας, οι οποίοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει την όλη προσπάθεια με την ελληνική ΑΟΖ ή που δεν θέλουν να την καταλάβουν. Δεν είναι τυχαίο που η Γαλλία μέσω της TOTAL ενδιαφέρεται για το Ιόνιο και Νότια της Κρήτης. Βρίσκεται στην περιοχή από το 1987. Και έχει αποδείξει με τα οικόπεδα 10 και 11 της Κύπρου και με τη σύμβαση που έκανε μαζί της με ένα bonus υπογραφής της τάξης των 24 εκ. ευρώ, ότι το ενδιαφέρον της δεν είναι μόνο θεωρητικό και συμβολικό. Η θέση της Γαλλίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ξέρουμε ποια είναι και μάλιστα από το 1957 με την Συνθήκη της Ρώμης. Η γαλλική ΑΟΖ ξεπερνά τα 11 εκατομμύρια τετραγωνική χιλιόμετρα και είναι η δεύτερη στην παγκόσμια κατάταξη. Η Γαλλία έχει και τεχνογνωσία και τεχνολογία στον τομέα των υδρογονανθράκων: Έχει δικά της κοιτάσματα για φυσικό αέριο. Και βέβαια έχει και 54 πυρηνικούς αντιδραστήρες για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Με όλα αυτά τα στοιχεία, ενδιαφέρεται όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό για τα κοιτάσματα που βρίσκονται στην ελληνική ΑΟΖ. Όταν συνδυάσουμε αυτά τα στοιχεία με την δήλωση του Έλληνα Πρωθυπουργού "είναι δικαίωμά μας να ανακηρύξουμε την ΑΟΖ, δικαίωμα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και θα το πράξουμε όταν πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει." Γίνεται σε όλους μας κατανοητό ότι η Ελλάδα μας βρίσκεται στην φάση της τελικής προετοιμασίας της θέσπισης. Αν επιπλέον προσθέσουμε την πρόταση: "Μαζί με την Κύπρο θα παίξουμε σημαντικό ρόλο στην προμήθεια υδρογονανθράκων στην Ευρώπη." Ακόμη και οι ραγιάδες μπορούν να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται να μείνει η πατρίδα μας σε φάση απραξίας, διότι μιλάμε πια για γεωπολιτική αξία και όχι πια για τοπικά κριτήρια. Το όλο θέμα σχετίζεται βέβαια και με το EuroAsia Interconnector, την κοινοπραξία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ για μεταφορά ηλεκτρικού ρεύματος μέσω της καύσης του μεθανίου των κοιτασμάτων, αλλά και για τον αγωγό φυσικού αερίου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ανάγκη από ανεξάντλητη ενέργεια και η Ελλάδα και η Κύπρος είναι οι χώρες που διαθέτουν στρατηγικά ενεργειακά αποθέματα. Η Ελληνικο-Γαλλική Συμμαχία κινείται ακριβώς μέσα σε αυτό το πλαίσιο.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=11492&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνο-Γαλλική Συμμαχία"