Η ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ…

 Μουσικὴ καὶ Ἑλληνικὴ γλῶσσα.---

Εὐάγγελος Χριστόπουλος,---

μουσικός τῆς Κρατικῆς Ὀρχήστρας Ἀθηνῶν ( Κ.Ο.Α.).----

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ἔχουν ἐνταθεῖ οἱ πολυμέτωπες καὶ ἐνορχηστρωμένες ἐπιθέσεις ποὺ δέχεται ἡ χώρα μας, μὲ σκοπὸ τὸν ἀφελληνισμὸ καὶ τὸν ἀφανισμό μας. ----

Ἡ γλῶσσα μας, ποσοτικῶς συρρικνοῦται δραματικῶς, ποιοτικῶς εὐτελίζεται καὶ κατακρεουργεῖται. Ἡ ἱστορία μας, παραχαράσσεται ἤ ἀποσιωπᾶται σκοπίμως, ἡ ἑλληνικὴ μουσικὴ ἐξοβελίζεται ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευσι καὶ ἀπὸ τὰ «Μέσα».---

Ὡς πρὸς τὴν γλῶσσα, χιλιάδες ἄρθρων καὶ ἑκατοντάδες βιβλίων ἔχουν δημοσιευθεῖ ἤδη: Ἐνδεικτικῶς ἄς ἀναφέρουμε μερικὰ:

α΄) «Τὸ σκάνδαλο τοῦ μονοτονικοῦ». Ἔκδοσις τοῦ περιοδικοῦ «Εὐθύνη».

β΄) Φ.Ἀργυριάδη :« Ἡ γλῶσσα μας καὶ οἱ δολιοφθορεῖς της,(Τὸ ἀνθελληνικὸ

παρασκήνιο τοῦ γλωσσικοῦ). Ἐκδόσεις Λογοθέτης.

γ΄) Χαρὰ Τσικοπούλου:« ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ – Ὁ σύγχρονος ΔΟΥΡΕΙΟΣ

ΙΠΠΟΣ». Ἐκδόσεις ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ.

δ΄) ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΛΙΟΡΗ :« Ο ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ».Ἐκδ. ΠΟΛΥΤΥΠΟ

ε΄) ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΥ – ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΥ – «Η ΑΝΤΙΔΙΚΙΑ ΤΩΝ

ΤΟΝΩΝ». Ἐκδ. Ἐλεύθερη σκέψις.

στ΄ )Στέλιου Ράμφου :«ΜΟΝΟΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ», Ἐκδ. Ἀκρίτας

ζ΄) ΧΑΡΗ ΛΑΜΠΙΔΗ: «Ἀντι-ἐπιθέσεις» γιὰ τὴν γλῶσσα, γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ.

ἐκδ.«ΑΝΤΙΦΩΝΟΝ»

η΄ ) ΧΑΡΗ ΛΑΜΠΙΔΗ: «ΠΑΙΔΕΙΑ καὶ τρομοκράτες». ἐκδ. «ΑΝΤΙΦΩΝΟΝ».

θ΄) Χρήστου Γιανναρᾶ: «Παιδεία καὶ Γλῶσσα», ἐκδ. ΠΑΤΑΚΗ

ι΄) Σαράντος Καργᾶκος: 1) «‘Αλαλία» καὶ 2) «Ἀλεξία»ἐκδ.Gutenberg.

ια΄) ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ: «ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ

ΓΛΩΣΣΗΣ»Ἐκδ. ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ.

ιβ΄) ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΚΑΣ: «ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΕΝΝΗΤΩΡ ΛΕΞΕΩΝ» (Πολεμῆστε μὲ ὃπλα ξεχασμένα· τὴν γλῶσσα καὶ τὴν ἱστορία τῶν Ἑλλήνων. Οἱ καιροὶ οὐ μενετοί. )ἐκδ. ἐλ σκέψις.

ιγ΄)Ἰωάννης Τσέγκος, Θαλῆς Παπαδάκης – Δήμητρα Βεκιάρη ; «Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΤΟΝΩΝ». (Ἡ ἐπίδραση τῶν «Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν» καὶ τοῦ «Μονοτονικοῦ» στὴν ψυχοεκπαιδευτικὴ ἐξέλιξη τοῦ παιδιοῦ. Συγκριτικὴ μελέτη. «Ἐναλλακτικὲς Ἐκδόσεις», Ἀθήνα 2005.

ιδ΄) Δρος Παναγιώτη ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: «Ἡ Ἑλληνικἠ Γλῶσσα, Ἡ Πατρίδα τοῦ Πολιτισμοῦ.» Ἐκδ. Σύγχρονη Ἐκδοτική.

Ὡς πρὸς τὴν συστηματικὴ παραχάραξι ἤ ἀποσιώπισι τῆς ἱστορίας μας, ὑπάρχουν ἐπίσης ἑκατοντάδες βιβλίων ἀλλὰ ἄς μὴν ἀναφερθοῦμε αὐτὴν τὴν στιγμὴ σὲ αὐτά. Πάντως,θυμόμαστε ἀσφαλῶς ὅλοι περιπτώσεις ὅπως τῆς «Ἱστορίας τῆς Εὐρώπης» τοῦ Ζ. Μπ. Ντυροζέλ (μὲ χρηματοδότησιν τῆς ΕΟΚ) ἤ τοῦ «Εὐρωπαϊκοῦ Μουσείου» ἀπ’ ὅπου ἀπουσιάζει ἡ Ἑλλάς. Ἐπίσης, σὲ διάφορα ξένα ἔντυπα, ἔχουν ἀναφερθεῖ : ὁ Πλούταρχος ὡς… Ρωμαῖος, ἡ Μασσαλία ὡς ἀποικία… Φοινίκων, ὁ Κύριλλος καὶ ὁ Μεθόδιος ὡς… Βούλγαροι, ἀκόμη κι’ ὁ Ὅμηρος καθὼς κι’ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος… Τοῦρκοι!!

Εἶναι ὅμως πράγματι τόσον ἀσήμαντος ἡ συμβολὴ τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης στὸν Εὐρωπαϊκὸ Πολιτισμό; Ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας μας καὶ τῆς γλώσσης μας, δὲν ἀποδεικνύουν τὸ ἀντίθετο;

Τὸ παρήγορον εἶναι ὅτι παρὰ τὶς κατάφωρα ἄδικες καὶ λυσσώδεις ἐπιθέσεις, πληθαίνουν τὰ φιλελληνικὰ αἰσθήματα ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος καὶ τῆς τέχνης σ’ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς, γεγονὸς τὸ ὁποῖον μᾶς γεμίζει εὐγνωμοσύνη καὶ μᾶς χαλυβδώνει. (JacquelinedeRomilly, JacquesLacarrière, Εἰρήνη McDonald κι’ ἀμέτρητοι ἄλλοι σύγχρονοι καὶ παλαιότεροι).

Πιστεύουμε ὅτι κανεὶς δὲν θὰ διαφωνοῦσε μὲ τὴν ἄποψιν ὅτι π.χ. ἕνας ἀρχιτέκτων – Εὐρωπαῖος ἤ μή – δὲν θεωρεῖται τελειοποιημένος στὴν τέχνη καὶ τὴν ἐπιστήμη του, ἐάν δὲν ἔχει μελετήσει τὴν ἀρχαίαν ἑλληνικὴ (καὶ Βυζαντινὴν) ἀρχιτεκτονική.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει φυσικὰ γιὰ ἕναν γλύπτη, ἕναν ποιητή, (ὁ Ὅμηρος παραμένει ἐς ἀεὶ πρότυπον), ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε καλλιτέχνη ἤ ἐπιστήμονα (ἀστρονόμο, μαθηματικό, ἰατρὸ κ.τ.λ.).

Θὰ θέλαμε ν’ ἀναφερθοῦμε εἰδικώτερα στὴν περίπτωσιν τοῦ μουσικοῦ (εἴτε γιὰ μουσικὸν ἑρμηνευτὴν πρόκειται, εἴτε γιὰ συνθέτη). Ὁ σημερινὸς (Εὐρωπαῖος) σπουδαστὴς μουσικῆς θὰ πρέπει πρωτίστως νὰ κατανοῇ τὴν σημασία τῶν λέξεων μὲ τὶς ὁποῖες ἐκφράζονται οἱ βασικὲς ἔννοιες τῆς ἐπιστήμης καὶ τέχνης του.

Οἱ περισσότερες ἀπ’ αὐτὲς τὶς λέξεις – ἔννοιες, εἶναι ἑλληνικὲς καὶ περιλαμβάνονται στὰ σωζόμενα ἔργα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, κυρίως τοῦ Πυθαγόρα (ἀπὸ σημειώσεις τοῦ Ἀρχύτα), τοῦ Πλάτωνος (στὴν «Πολιτεία» καὶ τοὺς διαλόγους «Γοργίας» καὶ «Τίμαιος»), τοῦ Ἀριστοτέλους, τοῦ Ἀριστοξένου ἀπὸ τὸν Τάραντα κ.ἄ..

(Θῦμα ἀποσιωπήσεως τῆς ἱστορίας μας καὶ ὁ Ἀριστόξενος – Δ αἰὼν π.Χ. – ὁ μέγιστος θεωρητικὸς τῆς μουσικῆς, φιλόσοφος, ἱστορικός, πολιτικός, παιδαγωγός, φυσικός, συγγραφεὺς 453 βιβλίων, ὁ πρῶτος ποὺ ἐπρότεινε τὸν «συγκερασμό» στὸ χόρδισμα ( δηλ. τὴν ὑποδιαίρεσιν τῆς ὀκτάβας σὲ δώδεκα ἴσα ἡμιτόνια) πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ἐφήρμοσε 2.000 χρόνια ἀργότερα ὁ Μπάχ. Παρ’ ὅτι ἡ θεωρία του εἶχε διαδοθεῖ ὡς τὶς Ἰνδίες, ἀγνοεῖται σκανδαλωδῶς ἀπὸ τὸ «PetitLarousse»!!).

Ἡ μουσικὴ θεωρία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων εἶναι μέχρι σήμερα ἡ μόνη σταθερὰ βάσις τῆς ἐπιστημονικῆς ἑρμηνείας τῆς μουσικῆς καὶ τὸ σχετικὸ ἑλληνικὸ λεξιλόγιο, ἔχει υἱοθετηθεῖ διεθνῶς. Ἂς ἀναφέρουμε ὁρισμένα παραδείγματα :

Κατ’ ἀρχήν, ἡ λέξις «μουσική» (= τέχνη τῶν Μουσῶν), λέγεται παντοῦ μ’ αὐτὴν τὴν ὀνομασία: Musik στὰ γερμανικά, Music στ’ ἀγγλικά, Musique στὰ γαλλικὰ κ.ο.κ.. Γιὰ νὰ διευκολύνουμε τὴν ἀνάγνωσιν, θ’ ἀναφερόμαστε ἐφ’ ἑξῆς κυρίως στὰ γαλλικά – τὴν γλῶσσα τοῦ κ. Ντυροζέλ – ἄν καὶ οἱ ὅροι αὐτοί, μὲ μικρὲς παραλλαγές, εἶναι διεθνῶς καθιερωμένοι.

Κυριώτερες παράμετροι (paramètres) τῆς μουσικῆς εἶναι : Ὁ ρυθμὸς (rhythme) – ἐκ τοῦ ρυθμίζω -, ἡ μελῳδία (mélodie) – ἐκ τοῦ μέλος + ὠδή – καὶ ἡ ἁρμονία (harmonie) – ἐκ τοῦ ἁρμόζω – .

Διὰ τὴν ἐκμάθησιν τῆς μουσικῆς ἀπαιτεῖται ἡ θεωρία (théorie) καὶ ἡ πρακτικὴ ἄσκησις (pratique – ascèse) διὰ τὴν ἀπόκτησιν τεχνικῆς (technique). Μία πλήρης θεωρητικὴ μουσικὴ κατάρτισις, ἀπαιτεῖ γνώσεις: Mυθολογίας(mythologie) – Μοῦσες, Ὀρφεύς, Ἀπόλλων, Ἑρμῆς, Πάν, Διόνυσος κ.λ.π. -, γλωσσολογικὲς(glossologiques) – κυρίως ἀρχαίων ἑλληνικῶν -, μετρικῆς (métrique), ἀριθμητικῆς (arithmétique), γεωμετρίας (géométrie), μαθηματικῶν (mathématiques), φυσικῆς (physique), παιδαγωγικῆς (pédagogique), ψυχολογίας (psychologie), κ.τ.λ., ἐνῷ μία ἐπαρκὴς πρακτικὴ ἐξάσκησις προϋποθέτει γερὸ σῶμα ποὺ ἀποκτᾶται μὲ τὴν γυμναστικὴ (gymnastique), ἡ ὁποία μὲ τὴν σειρά της ἀπαιτεῖ γνώσεις ἀνθρωπολογίας (anthropologie), βιολογίας (biologie), φυσιολογίας (physiologie), καὶ γενικώτερα συνεργασίαν ἐγκεφάλου (encéphale) καὶ ψυχῆς (psyché).

Ἐπειδὴ λοιπὸν ἡ μουσικὴ παιδεία ἀπαιτεῖ πλῆθος ἐγκυκλοπαιδικῶν – σφαιρικῶνγνώσεων (encyclopédiques – sphériques – notions), προκύπτει αὐτομάτως (automatiquement) ἕνα διδακτικὸ πρόβλημα! (problèmedidactique!): ποίαν ὁδὸν πρέπει νὰ μετέλθῃ ὁ παιδωγωγὸς; Ποίαν παιδαδωγικὴνμέθοδον; (méthodepédagogique)!

Συνήθως, μία ἐπαγωγικὴ μέθοδος ἀρχίζει μὲ τὴν διδασκαλίαν τῶν συμβόλων(symboles) τῆς μουσικῆς σημειογραφίας (séméiographie) ἤ παρασημαντικῆς (parasémantique).

Διὰ τὴν ἀποτύπωσιν ὁλοκλήρου τῆς μουσικῆς ἐκτάσεως, ἀπαιτεῖται ἕνα διάγραμμα(diagramme) μὲ δύο (deux) ἄξονες (axes): τὸν ὁριζόντιον (horizontal) ποὺ συμβολίζει τὸν χρόνον καὶ τὸν κατακόρυφον ποὺ συμβολίζει τὶς συχνότητες δηλ. τὸ ὕψος τῶν φωνῶν.

Τὸ ἐν λόγῳ διάγραμμα περιλαμβάνει ἕνδεκα κύριες γραμμὲς ὁριζόντιες καὶ παράλληλες (parallèlles), ποὺ ἰσαπέχουν μεταξύ των, οἱ ὁποῖες ἀντιπροσωπεύουν συχνότητες κατὰ προσέγγισιν, σὲ λογαριθμικὴν κλίμακα (logarithmique).

Μὲ ἄλλα λόγια, εἶναι ὑψομετρικὲς (hypsométriques).

Διὰ τὴν ἀποτύπωσιν τμήματος μόνον τῆς μουσικῆς ἐκτάσεως – ὅσον δύναται νὰ τραγουδήση μία φωνή -, μᾶς ἀρκεῖ ἕνα πεντάγραμμον διάγραμμα. Ποιᾶς ἀκριβῶς φωνῆς, ἡ ἔκτασις ἀποτυπώνεται, μᾶς τὸ ἀποκαλύπτει ἑκάστοτε τὸ ὁμώνυμο κλειδί(clefhomonyme).Π.χ. «κλειδὶ μπάσσου» κλπ.

Ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ ὡς ἄνω διαγράμματος πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὡς κινούμενα ἐξ ἀριστερῶν πρὸς τὰ δεξιὰ – κατὰ τὴν φορὰν τοῦ ἄξονος τοῦ χρόνου – καὶ τὰ συμβολικὰ σχήματα τῶν μουσικῶν τόνων τῆς γλώσσης μας. Τότε γίνονται εὔγλωττα καὶ ἀποκαλυπτικά.

Ἐξ’ αὐτῶν, ἡ μὲν ὀξεῖα καὶ βαρεῖα (φωνὴ) χρησιμοποιοῦνται καὶ στὴν βυζαντινὴ μουσικὴ, τὸ δὲ σύμβολον τῆς (κυματιστῆς) περισπωμένης(φωνῆς), χρησιμοποιεῖται διεθνῶς στὴν μουσικὴ σημειογραφία καὶ εἶναι ὁ γνωστὸς «καλλωπισμὸς» μὲ τὸ ὄνομα «πλειὰς» φθόγγων, ἤ ἰταλιστὶ : «grupetto »

.

Φυσικὰ, γιὰ νὰ προλάβη ἡ φωνή μας νὰ τραγουδήση μίαν πλειάδα φθόγγων (περὶ τὸν νοητὸν ἄξονα ποὺ συμβολίζει τὸν μέσον ὅρον τοῦ ὕψους μιᾶς φωνῆς), θὰ πρέπει ἡ ἀντίστοιχος συλλαβὴ νὰ εἶναι μακρά!

Ἕνα μικρὸ εὐθύγραμμον τμῆμα (τοῦ ἄξονος τοῦ χρόνου), χρησιμοποιεῖται ὡς σύμβολον μακρᾶς συλλαβῆς (__). (ποτὲ ὡς περισπωμένη!). Ἄς ὑπενθυμίσουμε ἐκ τῆς παλαιᾶς γεωμετρίας ὅτι: «ἔννοιαν εὐθυγράμμου τμήματος λαμβάνομεν ἐὰν τεντώσωμεν ἕν νῆμα». Ἐάν τώρα, προσεγγίσωμεν τὶς δύο ἄκρες τοῦ νήματος, ἡ ἀπόστασις βραχύνεται, τὸ νῆμα καμπυλοῦται καὶ προκύπτει τὸ σύμβολον τῆς βραχείας συλλαβῆς (υ). Αὕτη γὰρ ἐστὶ ἡ ἐξήγησις, ἡ λογική. (car, c’ estl’ exégèselogique!).

Οἱ μὲν τόνοι (ἐκ τοῦ τείνω τὶς φωνητικὲς μου χορδὲς), προσδίδουν μελωδικότητα στὴν γλῶσσα, οἱ δὲ συνδυασμοὶ μακρῶν – βραχέων συλλαβῶν, τῆς προσδίδουν ρυθμόν.

Ἔχει ἐπίσης ψιλὲς καὶ δασεῖες (πυκνὲς, ἠχηρὲς, ἐκ βαθέων) ἐκπνοὲς (πνεύματα). Δυστυχῶς ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας αὐτὰ ἔχουν καταργηθεῖ διὰ Νόμου(!) ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευσιν καὶ οἱ διδάσκοντες μουσικὴν δεινοπαθοῦν νὰ ἐξηγήσουν τὰ αὐτονόητα: π.χ. ὅτι τὸ σωστὸν εἶναι νὰ λέμε «συγχορδία μεθ’ἑβδόμης», ἀλλὰ «συγχορδία μετ’ἐννάτης»

Ἔχει καὶ διαβαθμίσεις τῆς δυναμικῆς! (Εἰς τὰ τριμερῆ μέτρα, οἱ λέξεις, παρουσιάζουν τὴν ἑξῆς διαβάθμισιν τῆς δυναμικῆς: ἰσχυρόν, ἀσθενές, ἀσθενέστερον! ). Ἔτσι ἡ γλῶσσα μας προσομοιάζει μὲ ᾠδήν, ἡ δὲ ὀρθὴ ἐκφορά της λέγεται προσῳδία. Ἡ συρραφὴ τέτοιων ᾠδῶν εἰς ἕνα ἑνιαῖον ἔργον, λέγεται ῥαψῳδία (rhapsodie). Ἡ παράφωνος ᾠδὴ λέγεται παρῳδία (parodie).

Ὅλα αὐτὰ τὰ μουσικὰ συστατικὰ στοιχεῖα τῆς γλώσσης μας εἶναι σημαντικώτατα διότι διεγείρουν τὸν ἐγκέφαλον καὶ βοηθοῦν εἰς τὴν εὐχάριστον ἐκμάθησιν (συνδυάζοντας «τὸ τερπνὸν μετὰ τοῦ ὠφελίμου») καὶ κυρίως εἰς τὴν ἀνεξίτηλον ἀποτύπωσιν ἤ ἀπομνημόνευσιν! Ἀκόμη καὶ ἄτομα τὰ ὁποῖα εἰς βαθὺ γῆρας πάσχουν ἀπὸ ἀμνησίαν(amnésie), δὲν λησμονοῦν τὰ τραγούδια ποὺ ἤξεραν! Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἀξιοθαύμαστος ἱκανότης τῶν παλαιοτέρων ν’ ἀπομνημονεύουν ὁλόκληρα ἔπη (τὴν Ἰλιάδα, τὴν Ὀδύσεια, τὸν Ἐρωτόκριτο…) : τὰ τραγουδοῦσαν! (Μῆνιν ἄειδε θεὰ…).

Ἐκ παραλλήλου, ἡ μουσικὴ παρουσιάζει μίαν ἀνάπτυξιν αὐτόνομον (autonome). Χρησιμοποιεῖ πολὺ περισσότερες χρονικὲς ἀξίες ἀπὸ τὸ μακρὸν καὶ τὸ βραχύ. (macro-,bref). Ἐφευρίσκει περισσότερα συμβολικὰ σχήματα γιὰ νὰ τὶς καταγράψῃ.

Κατὰ τὴν γραφικὴν (grαphique) παράστασιν ἑνὸς μελίσματος (mélisme), ἡ χρονικὴ διάρκεια ἑνὸς φθογγοσήμου ἤ μιᾶς παύσεως (pause), εἶναι ἀνάλογος (analogue) τοῦ σχήματός των (schéma).

Γιὰ νὰ κάνουμε μουσική, πρέπει πρῶτα νὰ κατασκευάσουμε μὲ καθορισμένους ἤχους, ἕνα μουσικὸ σύστημα (système) – ὅπως στὴν ἀριθμητικὴ τὸ δεκαδικὸ (décimal) ἤ τὸ δυαδικὸ (dual) σύστημα – . Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε τὰ μουσικὰ συστήματα: τονικό(tonal), ἀτονικό (atonal), πολυτονικό (polytonal), δωδεκαφθογγικό (dodécaphonique) κ.ἄ.

Ὁ μουσικὸς, πρῶτα ἀναγνωρίζει ἕναν μουσικὸν ἦχον ὡς μέλος τοῦ μουσικοῦ συστήματος καὶ μετὰ μπορεῖ ( μὲ κατάλληλον ἐξάσκησιν), νὰ τὸν τραγουδήση σωστά! (juste!)˙ (μέλος + ᾠδὴ = μελῳδία)! Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, τὸ μέλος ἀποδίδεται ἐσφαλμένως (φάλτσο!). Αὐτὸ λέγεται πλημμέλημα! Ἐπίσης πρέπει νὰ κατασκευάσουμε διαδοχικὲς σειρὲς ἤχων, δηλαδὴ κλίμακες ὁμογενῶν(homogènes) ἤ συγγενῶν ἤχων.

Ἐπειδὴ ἡ συγγενὴς διαδοχὴ συμβολίζεται μὲ τὸ ἑλληνικὸ γράμμα Γάμμα (πρβλ. Γῆ, γάμος, γόνος, γέννησις κ.λ.π.), «Γκάμμα» λένε τὴν μουσικὴ κλίμακα στὰ ἰταλικά, gamme στὰ γαλλικά. Συγγένεια δημιουργεῖται ὅταν ὑπάρχει συμφωνία (symphonie). Ὄχι ὅταν ὑπάρχει διαφωνία (diaphonie).

Τὰ κυριώτερα εἴδη κλιμάκων εἶναι: ἡ πεντατονική (pentatonique), ἡ διατονική (diatonique), ἡ ἐναρμόνιος (enharmonique) ἡ χρωματική (chromatique). {Παρένθεσις (parenthèse): Ἡ λέξις «χρωματική», ἐδῶ χρησιμοποιεῖται κατὰ μεταφορὰν (métaphore) ἐκ τῆς ζωγραφικῆς}, ἡ μείζων (majeur) καὶ ἡ ἐλάσσων (mineure) [ῥῆμα μινύθω].

Ὡς μονάδα μετρήσεως τῶν ἀποστάσεων (ἤ διαστημάτων) μεταξὺ τῶν βαθμίδων μίας κλίμακος, ἔχομε τὸν τόνο (ton) καὶ τὸ ἡμιτόνιο (demiton). Τόνος σημαίνει καὶ μουσικὸς ἦχος (ἐκ τοῦ τείνω μίαν χορδήν) καὶ τονικὴ (tonique) ὀνομάζεται ἡ βάσις (base) – δηλαδὴ ἡ πρώτη βαθμίς – μιᾶς κλίμακος.

Ἡ διέλευσις πρὸς τὸν ὑψηλότερον τόνο τῆς κλίμακος μὲ ἐνδιάμεσο βηματισμὸν ἡμιτονίου, λέγεται δίεσις (γερμ. –is), (γαλλ. dièse). Tὸ ἀντίστροφον λέγεται ὕφεσις (γερμ. – es).

Φυσικά, ἡ ἀπόστασις τῶν διαδοχικῶν ἤχων στὴν κλίμακα δὲν εἶναι πάντα ἕνας τόνος, οὔτε γίνεται μουσικὴ μὲ τὸν ἴδιον τόνο συνέχεια. Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν μονότονο(monotone), ὅπως μονότονη προσπαθοῦν «τινὲς» νὰ καταντήσουν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, μὲ τὴν βιαίαν κατάργησιν τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων της, τὰ ὁποῖα ἐπὶ 2.500 χρόνια σηματοδοτοῦσαν σοφὰ τὴν βαθειὰ μουσικότητά της· (μονοτονικὸ = μονότονο!!).

Τὸ μονότονο ὅμως, συνεπάγεται πνευματικὴν ὀκνηρίαν, δυσχεραίνει ἀφάνταστα τὴν ἀποτύπωσιν καὶ τὴν ἀπομνημόνευσιν καθ’ ὅτι ἀναπαράγει συνεχῶς τὶς ἴδιες – καὶ δή, μόνον χαμηλές – συχνότητες ποὺ ἀποκοιμίζουν τὸν ἐγκέφαλον, ἐπιφέρουν ὕπνωσιν (hypnose) καὶ νάρκωσιν (narcose)! Τὸ “miserabilevisu“= «oἰκτρὸν ἰδεῖν», μονοτονικό, πλήττει καίρια τὴν ἀκουστικὴν (acoustique) καὶ ὀπτικήν μας (optique) μνήμην, δηλαδὴ τὶς βάσεις τῆς μνημοτεχνικῆς (mnémotechnique).

Οἱ δὲ λοιπὲς «καινοτομίες» στὴν ὀρθογραφία (orthographie), πλήττουν τὴν ἐτυμολογία (étymologie) καὶ τὴν νοηματική μας μνήμη. Ἐν συνδυασμῷ δὲ καὶ μὲ τὴν ἐγκληματικὴν κατάργησιν τῆς καλλιγραφίας (calligraphie), πλήττεται καίρια ἡ πατροπαράδοτος καλλιέπεια καὶ καθίσταται σχεδὸν ἀνέφικτος ἡ πρόσβασις εἰς τὴν μαγείαν τῆς μετρικῆς (métrique) καὶ εἰς τὸ σύνολον τῆς ἑλληνικῆς γραμματείας!

Ἡ αἴσθησις τῆς μονοτονίας καταπολεμῆται καὶ μὲ τὶς ἐναλλαγὲς καὶ τὶς ποικίλες διακυμάνσεις τῆς δυναμικῆς (dynamique)! (ἰσχυρὸν – ἀσθενὲς μέρος τοῦ μέτρου ἤ θέσις – ἄρσις, σταδιακὴ αὔξησις μέχρι «κορυφώσεως» κ.ἄ.).

Ἂς μὴν συγχέωμεν λοιπὸν τοὺς τόνους, μὲ τὰ σύμβολα τῆς δυναμικῆς! – καθὼς οἱ ἄμοιροι μουσικῆς παιδείας – (ἑνὸς κακοῦ μύρια ἕπονται).

Οὔτε νὰ συγχέωμε τὶς διακυμάνσεις τῆς δυναμικῆς μὲ τὴν ἔννοιαν τοῦ ῥυθμοῦ! {Ρυθμὸς εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ διαρρύθμισις τῶν χρονικῶν ἀξιῶν (μακρῶν-βραχέων), ἐντὸς τῶν μέτρων ἑνὸς στίχου ἤ μιᾶς φράσεως}.

Ὁ Μπετόβεν ἐπὶ παραδείγματι, εἰς τὸ β΄μέρος τῆς ἑβδόμης συμφωνίας του, ἐνσυνειδήτως ἐπιλέγει τὸν ῥυθμὸν τῶν ἐπῶν τοῦ Ὁμήρου : ἐναλλαγὴν δακτυλικοῦ καὶ σπονδείου μέτρου. Σημειωτέον ὅτι ἦτο βαθὺς γνώστης τῆς θεωρίας τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων περὶ ἐπιδράσεως τῶν διαφόρων εἰδῶν τῆς μουσικῆς ἐπὶ τοῦ ἤθους(éthos), καὶ εὕρισκε παρηγορίαν διαβάζοντας τοὺς ἀρχαίους καὶ κυρίως τὸν Πλούταρχο.

Ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες, ἡ διδασκαλία τῆς μουσικῆς ἐγινόταν τῇ βοηθείᾳ ἑνὸς μονοχόρδου ὀργάνου (monocorde), – ἐπινόησις τοῦ Πυθαγόρα – . Γιὰ νὰ μεγεθύνεται ὁ ἦχος της, ἡ χορδὴ ἦταν τεντωμένη(tendue), ἐπάνω σ’ ἕνα ξύλινο ἠχεῖον, κοῖλον (λατινικὰ cellum, ἐξ οὗ καὶ τὸ cello, τὸ γνωστὸ ἔγχορδο ὄργανο, ἀλλὰ καὶ ciel λέγεται ὁ οὐρανὸς στὰ γαλλικὰ, ἐπειδὴ εἶναι κοῖλος!)

Ὁ ῥυθμὸς, ἀνακρούεται (ἀνάκρουσις= anacrouse) κατὰ τακτὰ διαστήματα (γερμ. Takte). Γιὰ νὰ μετροῦμε σταθερὰ τὴν ταχύτητα, χρησιμοποιοῦμε τὸν μετρονόμο(métronomeστὰ γαλλικά, taktellστὰ γερμανικά), ἐνῷ γιὰ νὰ μετρήσουμε τὴν συνολικὴ χρονικὴ διάρκεια, χρησιμοποιοῦμε τὸ χρονόμετρο (chronomètre). Μποροῦμε φυσικὰ νὰ χρησιμοποιήσωμε ἕνα ὡρολόγιον ἤ ὡρόλεξον(horloge – ROLEX!)

Ἡ ῥυθμικὴ ἐπιτάχυνσις, ὡς ἵππος κέλης (cel), λέγεται διεθνῶς: accelerando. Ἡ σταδιακὴ ἐλλάτωσις ἤ σμίκρυνσις τῆς ἐντάσεως τοῦ ἤχου (ρῆμα : μινύθω), λέγεται diminuendo.

Ἡ μουσικὴ στὴν ἀρχαίαν Ἑλλάδα ἦταν ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὸν λόγο(logo-,γνωστὸν ἐπίθεμα σὲ πολλὲς “γαλλικὲς” λέξεις ὅπως musicologue, psychologue, étymologieκ.ἄ.), μὲ τὴν ῥητορικὴ (rhétorique), τὴν ποίησιν (poésie), τὸ θέατρο (théâtre).

Στὸ θέατρο ἤ τὴν ὄπερα, ἔχομε κωμῳδίες (comédies), τραγῳδίες (tragédies), λυρικὸ θέατρο (lyrique), ἤ λυρικὴ μουσική (musiquelyrique), ἐπικὴ μουσική (épique), μελόδραμα (mélodrame) κ.ἄ..

Ἡ σχέσις λόγου – μουσικῆς, ἐμφαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ὀνομασίαν (nomination, ὄνομα= nom) τῶν μουσικῶν φθόγγων μὲ γράμματα τοῦ ἀλφαβήτου, πρᾶγμα ποὺ ἰσχύει καὶ σήμερα στὶς ἀγγλόφωνες καὶ γερμανόφωνες χῶρες. Ἐξ’ ἄλλου ἔχομε μουσικὲς συλλαβές(syllabes), συγκοπὲς (syncopes), φράσεις (phrases), διαλόγους (dialogues), στροφές (strophes), περιόδους (périodes), συμμετρία (symmétrie) καὶ κυρίως μουσικὲς ἰδέες (idées)!

Μία σύνθεσις (synthèse), ἔχει συνήθως μορφὴ «κυκλικὴ» (cyclique) ἤ ἔχει ἕναν πρόλογο (prologue), δύο ἀντίθετα ἐκ διαμέτρου (diamétralement) θέματα (thèmes), μετὰ τὴν εἴσοδον τῶν ὁποίων ἀκολουθοῦν τὰ ἐπεισόδια(épisodes) καὶ καταλήγει στὸν ἐπίλογο (épilogue) ἤ τὴν ἐπῳδὸ/ ἤ ἐπῳδὴ (épode). Εἰς τὸ τέλος τῆς μουσικῆς συνθέσεως τίθεται ἡ λέξις FIN (ρῆμα ποFίνειν =τελευτᾶν!). Ἀλλὰ αὐτὰ τὰ μελετᾷ ἡ Μορφολογία (morphologie).

Τὴν μελωδία, ποὺ εἶναι παλλόμενος ἀήρ, (air), ὁ ἀοιδὸς (aède) τὴν τραγουδᾷ μὲ τὴν φωνή ( – phonieἤ – phone), γνωστὰ ἐπιθέματα σὲ λέξεις ὅπως aphonie, euphonie, dysphonie, cacophonie, orthophonie, phoniatre, phonologie, phonétique, ἤ ἀκόμα σὲ λέξεις τῆς μουσικῆς τεχνολογίας (technologie), ὅπως γραμμόφωνo (grammophone), μικρόφωνο (microphone), μαγνητόφωνο (magnétophone), κ.τ.λ.. – Τὰ μαγνητόφωνα, μᾶς παρέχουν καὶ τὴν δυνατότητα νὰ προσθέσωμεν ἠχώ(écho) ἤ νὰ κάνωμε μῖξιν ἤχων (mixage) – . Τὴν μουσικὴ τὴν ἀκοῦμε καὶ ἀπὸ δίσκους (disques), ποὺ παίζονται καὶ σὲ δισκοθῆκες (discothèques).

Συνώνυμον(synonyme) τῆς φωνῆς εἶναι ἡ βοή, ἡ αὐδὴ (ἐκ τοῦ ᾄδω! – ἐδῶ μένουμε ἄναυδοι!..), ἀλλὰ καὶ ἡ (F)ὄψ -μὲ δίγαμμα, προφέρεται: βόψ – , (γεν. ὀπός, δοτ. ὀπί, αἰτ. ὄπα) [ ἐξ οὗ : Καλλιόπα ἤ Καλλιόπη (= καλλίφωνος), τὸ διὰ φωνῆς κάλεσμα «ὄπα!, ὄπα !» καὶ ὁ ἀκολουθῶν τὸ φωνητικὸν κάλεσμα ὀπαδὸς!]

Ἡ λέξις (F)ὄψ, ἔδωσε τὴν λατινικὴν vox, τὴν ἀγγλικὴν voice, τὴν γαλλικὴν voix, κ.ἄ..

Ὅταν ἕνα ἄτομον (atome), τραγουδᾷ μία μελῳδία, αὐτὸ λέγεται μονῳδία (monodie).

Ὅταν πολλοὶ ἄνθρωποι τραγουδοῦν τὴν ἴδια μελωδία, λέγεται ὁμοφωνία(homophonie). [Ἔτσι τραγούδησαν τὸν Παιᾶνα (Paean), oἱ Ἓλληνες στὸν Μαραθῶνα καὶ τότε ὁ θεὸς Πὰν (Ρan), ἐνέσπειρε τὸν Πανικὸ (panique) στοὺς Πέρσες]. Μποροῦμε ὅμως νὰ τραγουδήσουμε καὶ πολυφωνικὰ(polyphonique).

oimos-athina.blogspot.gr

http://national-pride.org

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ…"

Περί «ιδιοκτησίας» και φορολόγησης ακινήτων

Περί «ιδιοκτησίας» και φορολόγησης ακινήτων ή «Τίνος ήταν ρε γυναίκα τα λεφτά»---

 

Κομβικό σημείο στη φορολογική πολιτική έχει αναδειχθεί, με ατελείωτες συζητήσεις & δυστοκία στη λήψη αποφάσεων, η φορολόγηση των ακινήτων. Κι αυτό είτε μέσω του ΕΤΕΔΗΕ (γνωστό και ως «χαράτσι»), ή μέσω του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων που όπως φαίνεται κάθε άλλο παρά ενιαίος θα είναι.---

 

Η πιο κάτω ανάλυση δεν προσπαθεί να προσεγγίσει ένα πιο δίκαιο τρόπο φορολόγησης. Ο συγκεκριμένος φόρος, όπως το σύνολο του πολιτικού συστήματος αποδέχεται (κυβέρνηση / αντιπολίτευση, μνημονιακοί / αντιμνημονιακοί) στοχεύει σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα (πρέπει να μαζευτούν κάπου στα 3,5 δίσ.), ποσό που έτσι κι αλλιώς είναι υπέρογκο κι έτσι με όποιο τρόπο και αν κατανεμηθεί τελικά θα πρόκειται για άδικο φόρο.

 

Προσπαθώ όμως να προσεγγίσω τη διανομή του πιο πάνω βάρους (ή του όποιου λογικού ή ακόμα πιο παράλογου θα προκύψει στο μέλλον) σε σχέση με την πραγματική αξία της ακίνητης ιδιοκτησίας (την καθαρή θέση που έχει για την κάθε οικονομική μονάδα) και παράλληλα σε σχέση με τα εισοδήματα που προσπορίζει στους (όποιους, και θα δείτε τι σημαίνει αυτό) ιδιοκτήτες της.

 

Θέλοντας λοιπόν να αποτιμήσω την αξία της δικής μου ακίνητης περιουσίας, γιατί ο καθένας μπορεί να μιλά έχοντας καλή γνώση για τα ίδια, διαπιστώνω ότι δεν είναι αυτή που προκύπτει από την απλή πρόσθεση της αξίας του κάθε ακινήτου.

 

Και εξηγούμαι : υπάρχουν ακίνητα που τα απέκτησα είτε κληρονομικά, είτε εξοφλώντας την αξία τους με μετρητά. Αυτά ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΟΥ, ουδείς άλλος (για την ώρα εκτός από το Κράτος) δεν έχει να κάνει  με αυτά. Και το όποιο εισόδημα ή υπεραξία προκύπτει το κερδίσω εγώ, εκτός πάλι από τους φόρους που ο συνήθης «συνεταίρος» απαιτεί.

 

Το διαμέρισμα όμως που αγόρασα με στεγαστικό δάνειο, και αφορά την κύρια κατοικία μου –αυτό είναι αδιάφορο-, δεν έχει την ίδια αξία. Το ακίνητο κόστισε (αγορά, δαπάνες μεταβίβασης, επισκευή κλπ) ας πούμε €250.000. Από αυτά ένα ποσό ήταν η δική μου συμμετοχή, ας πούμε €20.000, και τα υπόλοιπα €230.000 τραπεζικός δανεισμός.

 

 Όταν έπρεπε να αξιολογήσω την χρηματοοικονομική αξία της συναλλαγής (να αγοράσω ή όχι, να πάρω δάνειο ή όχι) αξιολόγησα

1.       την δαπάνη για ενοίκια που έτσι και αλλιώς υπήρχε,

2.       το κόστος του δανεισμού (τόκοι), και

3.       τη δυνατότητά μου για μελλοντικό δανεισμό (χρεολύσιο, δηλαδή το ποσό της δόσης που μειώνει το κεφάλαιο).

Και προέκυπτε ότι

1.       Το ενοίκιο για ένα σπίτι σαν αυτό που αγόρασα ήταν περίπου στα €500 - €600.

2.       Ο τόκος, με το τότε επιτόκιο των 3,5%, ήταν περίπου €670 το μήνα στην αρχή μειούμενος στο σχεδόν €1 στην τελευταία δόση, δηλαδή μέσο μηνιαίο κόστος σε τόκους €335.

3.       Η δόση (τόκος & χρεολύσιο) ήταν περίπου €1.150, δηλαδή στις πρώτες δόσεις ποσό περίπου €480 θα μείωνε την οφειλή, ενώ οι τελευταίες δόσεις θα αφορούν κυρίως κεφάλαιο και ελάχιστο τόκο. Με ετήσιες δόσεις περίπου €13.800 και ετήσιο οικογενειακό εισόδημα που έφτανε τα €35.000 ήταν προφανές ότι η δόση ήταν (και παραμένει ακόμα οριακά) εντός των δυνατοτήτων μου.

Δεδομένου ότι η τάση των αξιών και των ενοικίων ήταν για δεκαετίες ανοδική (άλλοτε οριακά και άλλοτε εκρηκτικά, αλλά πάντα ανοδική), η απόφαση ήταν προφανής και απολύτως σωστή. Συμφέρει να πληρώνει κανείς δόση (αφού μπορεί) της οποίας η δαπάνη (τόκος) είναι σαφώς χαμηλότερη και του σημερινού ενοικίου, ενώ το χρεολύσιο θα είναι μια μελλοντική αποταμίευση.

 

Πόσο όμως αξίζει σήμερα η επένδυσή μου αυτή, ποια είναι η «καθαρή μου θέση» της όπως θα έλεγε ένας οικονομολόγος ; Δεν θα ασχοληθώ με την «αγοραία» αξία που έχει αποδεκατιστεί. Άλλωστε σε κάθε επένδυση υπάρχει και η ζημία και είναι αποδεκτή, όπως αντίστοιχα καλοδεχούμενη θα ήταν η υπεραξία του ακινήτου. Ας υποθέσω λοιπόν ότι το ακίνητο αξίζει τα €250.000 που δαπάνησα. Αλλά χρωστώ γι αυτό ακόμα €210.000, τα οποία η Τράπεζα είναι σχεδόν σίγουρη ότι θα τα εισπράξει έχοντας εμπράγματη εξασφάλιση επί του ακινήτου. Άρα το ακίνητο αυτό έχει σήμερα αξία €40.000 για ΄μένα και €210.000 για την Τράπεζα. Όσο περνά ο καιρός θα αυξάνεται το «κομμάτι» που μου ανήκει μειούμενου αντίστοιχα του μέρους που «ανήκει» στην Τράπεζα.

 

Είναι όμως έτσι, ή πρόκειται για σόφισμα ; ΝΑΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ.

Αν αύριο βρω αγοραστή που θα καταβάλει €250.000 (πράγμα μάλλον απίθανο) εγώ θα εισπράξω τα €40.000 και τα υπόλοιπα €210.000 η Τράπεζα για να παραιτηθεί από το βάρος που υπάρχει στο ακίνητο. Το αστείο είναι ότι για τη μεταβίβαση θα φορολογηθώ εγώ και ο αγοραστής, και καθόλου η Τράπεζα –ο πραγματικός ιδιοκτήτης του ακινήτου.

 

Ας δούμε όμως και ποιος αποκτά εισόδημα από το ακίνητο. Το δικό μου όφελός είναι η χρηστική αξία ως κατοικίας. Εισόδημα αποκτά και εισπράττει κάθε μήνα η Τράπεζα, και δεν είναι άλλο από τους Τόκους – το ενοίκιο δηλαδή για το διαμέρισμα που αγόρασα με τα κεφάλαιά της.

 

Και θέτω ο απλό, αλλά όχι προφανές απ΄ ότι φαίνεται, ερώτημα :

·         Το ακίνητο αξίζει, σήμερα, για μένα €40.000 και για την Τράπεζα €210.000

·         Το ακίνητο δεν δίνει σε ‘μένα εισόδημα νομισματικά εκφρασμένο (παρά μόνο όφελος από τη χρήση), ενώ για τη χρήση αυτή η Τράπεζα εισπράττει κάθε μήνα το «ενοίκιό» της

 

Νομίζετε ότι αυτός που πρέπει να φορολογηθεί γι΄ αυτό, ο πραγματικός ιδιοκτήτης –αυτός που κατέχει την αξία και προσπορίζει εισόδημα- είμαι εγώ ή η Τράπεζα ;

 

Δεν είναι προφανές ότι κάτι δεν έχει λάβει ο φορολογικός νομοθέτης υπόψη του ;

 

 

 

Δέτσης Νικόλαος,  Τραπεζικός

Νοέμβριος 2013

 

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Περί «ιδιοκτησίας» και φορολόγησης ακινήτων"

Αρχαίων Ηχοι

Αρχαίων Ήχων Άρμοσις


Η ταινία «ΑΡΧΑΙΩΝ ΗΧΩΝ ΑΡΜΟΣΙΣ» καταδεικνύει τη σημαντικότητα της Μουσικής σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής στον αρχαίο ελληνικό κόσμο και συνοδεύει τον Έλληνα σε όλους τους τομείς της ζωής του, από τη γέννηση ως το θάνατο, στον πόλεμο και στην ειρήνη, στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή.
Η Μουσική σε συνδυασμό με το λόγο και την όρχηση συνδέεται με το θεϊκό - μεταφυσικό στοιχείο, διαμορφώνει και εμπλουτίζει τους Μύθους, κυριαρχεί στη λατρεία, στην άσκηση της ιατρικής πρακτικής, διαπλάθει ήθη και φρόνημα.

Ο Έλληνας «κατακλύζεται» από Μουσική. Η μουσική του παιδεία του επιτρέπει να περνάει αβίαστα από το ρόλο του ακροατή στο ρόλο του δημιουργού. Κανένας δεν αποκλείεται από τη μουσική δραστηριότητα. Καθώς οι εποχές εναλλάσσονται και περνάμε από το Μύθο στην εποχή του Ομήρου και από την εποχή των Λυρικών στην Kλασική εποχή, η Μουσική παραμένει πάντοτε μία σταθερή αξία, αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας, κριτήριο ευζωίας και βασικό χαρακτηριστικό του αριστοκρατικού ήθους.

Διατηρώντας τις απαραίτητες επιφυλάξεις ως προς την ταυτοποίηση των μουσικών οργάνων, παρουσιάζονται τα πιο ευρέως διαδεδομένα, ενώ παράλληλα, αποδίδονται μουσικά κομμάτια, που αποτελούν σημαντικότατα μουσικά τεκμήρια τα οποία έχουν διασωθεί.



Η διαχρονικότητα της μουσικής αν και δεν αποδεικνύεται μέσα από τον ήχο, υποδηλώνεται όμως
εύστοχα με το λόγο, όπου αυτός έχει διασωθεί ή μερικώς αποκατασταθεί.

Ο θεατής μέσα από την εικόνα και τον ήχο μεταφέρεται σε μία άλλη πραγματικότητα ζωντανή και γοητευτική που αποδεικνύει ότι η Μουσική είναι Ενιαία και Παγκόσμια.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
http://www.youtube.com/v/_KXTVCET5mU?version=3&autohide=1&autohide=1&showinfo=1&feature=share&autoplay=1&attribution_tag=SF8-xuoxo7JYoey5jToCRA     http://hellas-diaggeleas.blogspot.gr/2013/11/blog-post_4323.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αρχαίων Ηχοι"

Εποικοδομητικές Στρατηγικές

Του Νίκου Λυγερού

Εδώ και μερικά χρόνια ακούμε φωνές στην πατρίδα μας που κατηγορούν τα πάντα γιατί όλα πάνε στραβά, λες και κάποτε πήγαιναν ίσια, γιατί δεν υπάρχει κράτος, λες και κάποτε υπήρξε. Στην αρχή πιστεύαμε ότι είχαν να πουν κάτι το ουσιαστικό αφού φώναζαν και τις ακούσαμε. Στην συνέχεια προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τις πρακτικές εφαρμογές από όλη αυτή τη βαβούρα. Τελικά είδαμε ότι δεν είχαν να προτείνουν τίποτα και αυτό που νομίζαμε ότι ήταν επαναστατικό δεν ήταν παρά μία εκτόνωση και δυστυχώς απολύτως τίποτα άλλο. Στο ενδιάμεσο η πατρίδα και ο λαός συνεχίζουν να πιέζονται οικονομικά και όλα αυτά δεν βοήθησαν σε τίποτα. Έτσι αποφασίσαμε να τα γράψουμε εκεί που ξέρουμε από παράδοση, οι γυναίκες σε αυτά που αγοράζουν συνέχεια και οι άντρες σε αυτά που έχουν από την αρχή! Με αυτόν τον τρόπο το τοπίο ξεκαθάρισε και επιτέλους μπορούμε να δούμε το μέλλον, αφού είδαμε αντικειμενικά το παρελθόν. Η πατρίδα μας δεν θέλει φωνές, θέλει σκέψεις και πράξεις. Γιατί από την αδράνεια, περάσαμε στην απραξία και δεν εφαρμόζουμε την αξιολογία, αλλά συνεχώς ασχολούμαστε με την αξιολόγηση και μετατρέψαμε την κοινή λογική που δεν έχει σχέση με τη λογική, σε δημόσια σκέψη που δεν έχει καμία σχέση με τη σκέψη. Έχουμε ομάδες θεραπείας, ενώ θέλουμε ομάδες κρούσης. Συνοπτικά, ντόμπρα και σταράτα, η πατρίδα μας χρειάζεται εποικοδομητικές στρατηγικές που δεν ασχολούνται με λόγια αλλά μόνο με εφαρμογές και πράξεις. Σε αυτό το πλαίσιο έχουμε την υψηλή στρατηγική της ελληνικής ΑΟΖ και τη στρατηγική του ελληνικού ζεόλιθου. Αφορούν όλους τους τομείς και δημιουργούν πραγματικές θέσεις εργασίας. Δεν είναι μόνο διπλώματα για θέσεις αλλά για να παράγουν ένα έργο εθνικό. Δεν είμαστε ένας λαός της μιζέριας έχουμε τη μεγαλοσύνη των Άθλιων του Ουγκώ. Δεν είμαστε ένας λαός της ελεημοσύνης, έχουμε τη γενναιοδωρία του Ελληνισμού. Δεν είναι λοιπόν με μέτρα εξοικονόμησης που θα δημιουργήσουμε οικονομία. Δίχως στρατηγική, η οικονομία είναι απλώς συνάλλαγμα. Πρέπει τώρα να επικεντρωθούμε και στις καινοτομίες και όχι στις πατέντες για να υπάρχουν και μόνο. Δίχως εξαγωγές, κάνουμε μόνο ανακύκλωση και δεν προσφέρουμε απολύτως τίποτα στην πατρίδα μας. Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να λειτουργήσουμε στρατηγικά και να δημιουργήσουμε συμμαχίες. Διότι όλη η Ελλάδα δεν είναι μόνο εμπόριο. Είμαστε ένας ολόκληρος πολιτισμός που θαυμάζουν οι περισσότεροι λαοί της γης, γιατί ο Ελληνισμός είναι δώρο για την Ανθρωπότητα. Το κλαδί της ελιάς δεν είναι μόνο ένα σύμβολο, είναι ένας μύθος που αγγίζει το ανθρώπινο πνεύμα του κόσμου λόγω της καινοτομίας του Ελληνισμού. Γι’ αυτό δεν γονατίσαμε, δεν γονατίζουμε και δεν θα γονατίσουμε.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=13863&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εποικοδομητικές Στρατηγικές"

Η λαθρομετανάστευση για την Ελλάδα κορυφαίο Eθνικό θέμα....

Η λαθρομετανάστευση συνιστά για την Ελλάδα κορυφαίο Eθνικό θέμα....

Tου Περικλή Νεάρχου  Πρέσβυ ε.τ.

 Αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και λαθρομετανάστευση!
 Η λαθρομετανάστευση συνιστά για την Ελλάδα κορυφαίο εθνικό θέμα. 

Η δημιουργία του δεν ήταν αναπόφευκτη.

Είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών και των ιδεοληψιών όλων αυτών που συνωστίζονται σήμερα στη Βουλή για να καταθέσουν προτάσεις για αντιρατσιστικό νομοσχέδιο με αφορμή τη Χρυσή Αυγή. 

Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ μια αποικιοκρατική χώρα ώστε να έχει δεσμούς και υποχρεώσεις προς τους λαούς πρώην αποικιοκρατουμένων χωρών. Δεν ήταν, δυστυχώς, και δεν είναι επίσης βιομηχανική χώρα ώστε να έχει μεγάλες ανάγκες ξένου, εισαγόμενου εργατικού δυναμικού. 

Αντιθέτως, ήταν μέχρι προσφάτως μια χώρα εκπομπής μεταναστών σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. 

Οι μετανάστες όμως αυτοί ήταν νόμιμοι. Με την άδεια και τον έλεγχο των ενδιαφερομένων χωρών. Είναι σημαντικό να υπογραμμίζεται αυτό για να μην γίνεται σκόπιμη σύγχυση από διάφορους καλοθελητές μεταξύ νομίμων μεταναστών και λαθρομεταναστών με τον γνωστό ισχυρισμό ότι «πήγαμε κι εμείς μετανάστες»! 

Η Ελλάδα δεν είχε επομένως κανέναν ουσιαστικό δικό της λόγο ν’ ανοίξει τα σύνορά της και ν’ ανεχθεί την παράνομη είσοδο στη χώρα, είτε με το πρόσχημα του πολιτικού πρόσφυγα είτε με την ιδιότητα του οικονομικού μετανάστη, ανεξέλεγκτων μαζών λαθρομεταναστών, που αριθμούν σήμερα πάνω από δύο εκατομμύρια τουλάχιστον. 

Ένα μεγάλο μέρος απ’ αυτούς είναι Μουσουλμανικού θρησκεύματος και προέρχονται από τις πιο φανατικές Μουσουλμανικές χώρες, όπως το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές, το Αφγανιστάν, η Σομαλία. 

Χρειάζεται να υπενθυμίσει κανείς ότι η Ελλάδα δεν είναι οποιαδήποτε χώρα; Είναι μια χώρα, που ιστορικά, από την εμφάνιση του Ισλάμ τον 7ο αι. μ.Χ., αποτέλεσε θρησκευτικό και πολιτιστικό σύνορο, πρώτα ως Βυζάντιο και, στη συνέχεια, ως σύγχρονος Ελληνισμός.

 Είναι μια χώρα που σήμερα ακόμη εξακολουθεί να έχει προβλήματα με τη γειτονική της Τουρκία, η οποία επιστρέφει, με καλπάζοντα ρυθμό, σε ηγεμονικές αυτοκρατορικές ιδεολογίες του Οθωμανικού παρελθόντος της. Είναι μια χώρα που σήμερα, ευτυχώς, δεν έχει προβλήματα με τον άλλο Μουσουλμανικό κόσμο. 

Η άκριτη όμως εγκατάσταση μεγάλου αριθμού Μουσουλμάνων στην Ελλάδα δημιουργεί τον κίνδυνο να προκληθούν προβλήματα με όλο τον Μουσουλμανικό κόσμο. Γι’ αυτό μπορεί να φροντίσει, για τους δικούς της διπλωματικούς και στρατηγικούς λόγους, η Τουρκική πολιτική, που παρουσιάζεται ήδη ως προστάτης και κηδεμόνας των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα.

 Προσφάτως, ο Τούρκος πρωθυπουργός συνέδεσε το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης όχι μόνο με το θέμα των μουφτήδων της Μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη ως συνήθως, αλλά και με τη δημιουργία τεμένους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη για τις ανάγκες όλων των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα. 

Η Ελλάδα είναι επίσης μια χώρα που μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή συμφώνησε με την Άγκυρα ανταλλαγή πλυθησμών. Η τελευταία οδήγησε στον ξεριζωμό όλων των Ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, που είχαν γλυτώσει από τις διώξεις και τις σφαγές.

 Οι Μουσουλμάνοι που έφυγαν ήταν μόνο μικρό κλάσμα των Ελλήνων προσφύγων της Μικράς Ασίας. Ο τραγικός ξεριζωμός του Μικρασιατικού Ελληνισμού ενίσχυσε, τουλάχιστον, την εθνική συνοχή της Ελλάδος, σε μια περιοχή που δεν έχει υπερβεί, δυστυχώς, ακόμη τα προβλήματα των εθνικών και θρησκευτικών διαφορών και μειονοτήτων. 

Πρόσφατο δραματικό παράδειγμα είναι η διάλυση της Γιουγκοσλάβίας, που ήταν, υποτίθεται, πρότυπο «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» και αρμονικής συνεργασίας μεταξύ διαφορετικών εθνικών και θρησκευτικών ομάδων. 

Με τη μαζική εγκατάσταση στη χώρα, ως λαθρομεταναστών, εκατοντάδων χιλιάδων Μουσουλμάνων ανατρέπεται ουσιαστικά και μονομερώς η συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών και δημιουργείται στη χώρα ένα νέο πρόβλημα. Οι διαστάσεις και οι προεκτάσεις του τελευταίου δεν είναι άμεσα ορατές. 

Καλύπτονται από την ομίχλη και το θόρυβο της μικροπολιτικής και από θλιβερά και ανερμάτιστα ιδεολογήματα, που δεν έχουν σχέση με τα μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα της χώρας και τις ιδιαιτερότητές της.

Η λαθρομετανάστευση, εάν δεν ελεγχθεί αποτελεσματικά, μπορεί ν’ αποδειχθεί στο μάκρος του χρόνου σε Μαντζικέρτου Νέου Ελληνισμού 

Για όσους εξετάζουν προσεκτικά το πρόβλημα της λαθρομεταναστεύσεως, είναι πασίδηλη η γεωπολιτική του διάσταση. Η μαζική εγκατάσταση ξένων πληθυσμών, ειδικότερα Μουσουλμάνων, διασπά την εθνική συνοχή της χώρας. Δημιουργεί στον Ελληνικό εθνικό χώρο νέα γεωπολιτικά δεδομένα.

 Γεωπολιτική είναι η γεωγραφία και η πολιτιστική ταυτότητα του πληθυσμού. Η Άγκυρα το γνωρίζει καλά και γι’ αυτό πρωτοστατεί στη διοχέτευση, με κάθε τρόπο, Μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στην Ελλάδα. Αρνείται επίσης συστηματικά ν’ αποδεχθεί οποιαδήποτε ουσιαστική συμφωνία επανεισδοχής. 

Η Ελλάδα κατέχει μια γεωγραφική θέση που την καθιστά υποχρεωτική είσοδο για τον μεγαλύτερο όγκο λαθρομεταναστών. Αυτο χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τις πολιτικές δυνάμεις που πρωτοστάτησαν, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση, στην ανοχή της παράνομης μεταναστεύσεως, με άλλοθι τα ανθρώπινα δήθεν δικαιώματα και τις «αξίες» της Ευρώπης. 

Τα ανθρώπινα όμως δικαιώματα και οι «αξίες» της Ευρώπης δεν εμπόδισαν την τελευταία να επιβάλει τη γνωστή συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ και να εμμένει, με πλήρη αδιαλλαξία, σ’ αυτήν. Κατηγορεί την Ελλάδα ότι δεν ελέγχει τα σύνορά της και ότι προάγει, με τη στάση της, τη λαθρομετανάστευση στην Ευρώπη. 

Η επιβολή της συμφωνίας αυτής στην κυβέρνηση Σημίτη αποτελεί ηχηρό ράπισμα σε όσους προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι δήθεν η ανοχή της λαθρομεταναστεύσεως είναι επιταγή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.  

Στην πραγματικότητα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως υπάρχουν αφ’ ενός τα εθνικά κράτη, το καθένα από τα οποία μεριμνά για τα εθνικά του συμφέροντα, και, αφ’ ετέρου, οι υπερεθνικές τάσεις, που εμπνέονται από την παγκοσμιοποίηση και εκφράζονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. 

Η δεύτερη αυτή τάση προάγει ενεργά την παγκοσμιοποίηση και την πολιτική της εθνικής αποδομήσεως, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι και η προώθηση δημοσιογραφικών μεταλλάξεων στο όνομα της λεγόμενης «πολυπολιτισμικής κοινωνίας».

 Οι Ελληνικές κυβερνήσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών, με πρωταγωνιστές τις κυβερνήσεις Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου, ανέλαβαν, αναλώμασι των εθνικών συμφερόντων της χώρας, να διαδραματίσουν στην Ελλάδα ρόλο «πρωτοπορείας» στην Ευρώπη υπέρ της πολιτικής των ανοικτών συνόρων και της ανοχής της λαθρομεταναστεύσεως ως δήθεν «προοδευτικής» πολιτικής. 

Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να διασπάσουν την εθνική συνοχή της χώρας και να στρώσουν το δρόμο για την εξέλιξη της λαθρομεταναστεύσεως, στην προοπτική του χρόνου, σε πραγματικό Μαντζικέρτ του Νέου Ελληνισμού; 

Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είχε αποστασιοποιηθεί προεκλογικά, υπό τη νέα σημερινή ηγεσία του, από την πολιτική οιονεί συμπλεύσεως, που είχε ακολουθήσει προηγουμένως. Ο σημερινός Πρωθυπουργός είχε καταγγείλει ως άοπλη εισβολή στη χώρα τη μαζική λαθρομετανάστευση και είχε διακηρύξει ότι «θα επανακτήσουμε τις πόλεις μας». 

Μετά όμως τον ορυμαγδό της Χρυσής Αυγής και την υποχρεωτική συμβίωση και αλληλεγγύη με το μεταλλαγμένο υπόλειμμα του ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, που όχι μόνο συνεχίζει την πολιτική Ραγκούση του Γιώργου Παπανδρέου αλλά επιπλέον πλειοδοτεί και επαυξάνει, έκανε στροφή και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. 

Προβάλλει γι’ αυτό ως άλλοθι το κοινό μέτωπο κατά του καταγγελλόμενου φασισμού της Χρυσής Αυγής και την προάσπιση της Δημοκρατίας. Με απλά λόγια, το μέγα θέμα της λαθρομεταναστεύσεως, που αποτελεί στρατηγική και γεωπολιτική απειλή για τη χώρα, υποτάσσεται στη συγκυρία του πολέμου κατά της Χρυσής Αυγής. 

Αντιμετωπίζεται μέσα από το πρίσμα του περιβόητου δήθεν ρατσισμού των Ελλήνων και της καταγγελλόμενης ξενοφοβίας, που προάγονται πλέον σε επίσημη κρατική πολιτική και ιδεολογία. Ασφαλώς, είναι σκόπιμο να παρθούν τα απαραίτητα μέτρα για την εγγύηση της δημοκρατικής τάξεως και της αποφυγής οποιασδήποτε αυτοδικίας ή αντιποιήσεως αρχής. 

Το εισαγόμενο όμως νομοσχέδιο δεν περιορίζεται σ’ αυτό. Εισάγει, με την ευκαιρία αυτή, πολιτική για τη λαθρομετανάστευση, που ανοίγει το δρόμο για τη νομιμοποίηση όλων των λαθρομεταναστών αλλά και την προοπτική του συναγωνισμού και της πλειοδοσίας μεταξύ των κομμάτων για τον προσεταιρισμό της ψήφου των λαθρομεταναστών, που θα μετατραπούν σε ψηφοφόρους με τη νομιμοποίησή τους. 

Υφέρπει στο νομοσχέδιο ο υποτιθέμενος συμβιβασμός στο θέμα της ιθαγένειας, πάνω στο οποίο είχε προσκρούσει προηγουμένως το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, που είχε προτείνει ο υπουργός της ΔΗΜΑΡ Αντώνης Ρουπακιώτης.

 Προβάλλεται ως βάση συμβιβασμού και ως φύλλο συκής για την απόκρυψη της στροφής της Νέας Δημοκρατίας η αποφυγή της άμεσης αποδόσεως της ιθαγένειας και η απόδοση μόνο του καθεστώτος του μονίμως διαμένοντος μετανάστη, σύμφωνα με τη σχετική Ευρωπαϊκή οδηγία. 

Σε ποιους όμως θα δοθεί και με ποιους όρους το καθεστώς αυτό; Πώς θα επιτευχθεί σ’ αυτό η επιδιωκόμενη ομοφωνία όλων των κομμάτων του λεγόμενου συνταγματικού τόξου; Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει, ως γνωστόν, την απόδοση σε όλους επισήμων εγγράφων, γιατί θα μπορέσουν έτσι, υποτίθεται, ν’ απεγκλωβισθούν από την Ελλάδα και να πάνε σε άλλες χώρες του κοινού Ευρωπαϊκού χώρου Σένγκεν. 

Οι δηλώσεις του Προέδρου του κόμματος της δεξιάς UMP στη Γαλλία και πρώην Προέδρου της Εθνοσυνελεύσεως, JeanFrançoisCopé, ήρθαν να υπενθυμίσουν ποια είναι η πραγματικότητα. Ο JeanFrançoisCopé έθεσε θέμα αποπομπής της Ελλάδος από τη Συμφωνία του Σένγκεν γιατί δεν ελέγχει αποτελεσματικά τα σύνορά της.  

Είναι προφανές ότι, στην περίπτωση που η Ελλάδα προχωρήσει σε νέα μαζική νομιμοποίηση λαθρομεταναστών, γιατί αυτό σημαίνει η παραχώρηση σ’ αυτούς επισήμων εγγράφων, οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν πάρει ήδη αυστηρά μέτρα για τον έλεγχο της λαθρομεταναστεύσεως, θα αντιδράσουν άμεσα. 

Θα θέσουν θέμα αποχωρήσεως της Ελλάδος από τη Συμφωνία Σένγκεν και θα εφαρμόσουν, βεβαίως, τις γνωστές πρόνοιες της Συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ, επαναπροώθηση δηλαδή στην αρχική χώρα υποδοχής, την Ελλάδα, όλων των λαθρομεταναστών που θα έρχονταν από την Ελλάδα και τους οποίους δεν θα ήθελαν.

 Εν τω μεταξύ όμως η Ελλάδα θα τους είχε νομιμοποιήσει αποδίδοντάς τους το καθεστώς του μονίμως διαμένοντος, και δεν θα είχε το δικαίωμα να τους επαναπροωθήσει. Θα ήταν υπό την προστασία της σχετικής Ευρωπαϊκής Οδηγίας και γενικότερα του Ευρωπαϊκού δικαίου. 

Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά εάν γίνονταν διαπραγματεύσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αποδέχονταν προκαταβολικά ένα τέτοιο μέτρο οι άλλες χώρες. 

Ποιο είναι όμως σήμερα το κλίμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο απέναντι στη λαθρομετανάστευση από τρίτες χώρες, αλλά και στη μετανάστευση από χώρες-μέλη, που είναι απολύτως νόμιμη και προβλέπεται από τις Συνθήκες, φαίνεται από την πρόσφατη πρωτοβουλία ομάδας βορείων χωρών. 

Με πρωτοβουλία της Μεγάλης Βρετανίας τέσσερις χώρες-μέλη έθεσαν θέμα περιορισμού της μεταναστεύσεως από χώρες-μέλη του Ευρωπαϊκού Νότου!

Η λαθρομετανάστευση είναι μέγα θέμα και ένα από αυτά που εκτίναξαν την ασήμαντη προηγουμένως Χρυσή Αυγή. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως υποπαράγωγο του αγώνα κατά της Χρυσής Αυγής και ως δήθεν πρόβλημα ρατσισμού και ξενοφοβίας.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 208)

 

http://www.veteranos.gr/2013/11/blog-post_4611.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η λαθρομετανάστευση για την Ελλάδα κορυφαίο Eθνικό θέμα.... "

Η αντίστροφη μέτρηση της απελευθέρωσης της Κύπρου

Του Νίκου Λυγερού

Πολλά έχουν ειπωθεί για το κυπριακό αλλά λίγα έχουν γίνει επί της ουσίας. Μια σημαντική φάση ήταν βέβαια η περίοδος του εθνικού αγώνα 1955-1959. Στη συνέχεια, όμως, βλέπουμε τη Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960 που προετοιμάζει το υπόβαθρο της εισβολής του 1974 δίχως να το αντιληφθεί η πλειοψηφία. Μετά ήρθαν ημερομηνίες σαν το 1975, 1977 και 1979 μόνο και μόνο για να προετοιμάσουν το 1983 και να κερδίσουν χρόνο. Από τότε έως το 2003 δεν έγινε απολύτως τίποτα παρόλο που κάθε αμερικάνικη τετραετία μας εξηγούσαν όλοι οι ειδήμονες ότι βέβαια θα λυθεί το κυπριακό. Η αλλαγή φάσης γίνεται με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις 16 Απριλίου 2003 με ενεργοποίηση την 1η Μαΐου 2004 αλλά και τη θέσπιση της κυπριακής ΑΟΖ μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν. Ξαφνικά η Κύπρος άρχισε να αποκτά μια αληθινή γεωπολιτική οντότητα που είχε ξεχάσει εδώ και δεκαετίες. Τώρα μιλούσε με την Αίγυπτο το 2003, με τον Λίβανο το 2007 και το Ισραήλ το 2010 κερδίζοντας πρωτιές στην Ανατολική Μεσόγειο. Έτσι οι μόνες ουσιαστικές αλλαγές από την περίοδο της εισβολής είναι μόνο και μόνο οι ημερομηνίες που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΑΟΖ. Τίποτα άλλο δεν έγινε όσο και να το θέλαμε. Έτσι πρέπει να κατανοήσουμε και την επινόηση της απελευθέρωσης της Κύπρου, διότι έχει αρχίσει πια η αντίστροφη μέτρησή της λόγω της ενεργοποίησης της κυπριακής ΑΟΖ και της αρχής της αξιοποίησής της εκεί όπου δεν υπήρχε Κύπρος πριν μερικά χρόνια. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι το αδιανόητο έχει ξεκινήσει και η ουτοπία που παράγει έχει δημιουργήσει και το όραμα που έχουμε όταν θέλουμε πραγματικά να υπάρχει ο Ελληνισμός κι όχι να χαιρόμαστε όταν βυθιζόμαστε στα ρηχά λόγω οικονομίας αλλά όχι αρκετά βαθιά για να δούμε επιτέλους και τους υδρογονάνθρακες που περιμένουν τόσο καιρό να παίξουν έναν ενεργειακό ρόλο στην περιοχή. Ο Ελληνισμός με την ΑΟΖ έχει αποφασίσει ουσιαστικά να βάλει σε παρένθεση την κατοχή όπως έκανε προηγουμένως με την τουρκοκρατία, γιατί είναι ικανός να κάνει αυτό το κατόρθωμα και το έχει κάνει μέσω υψηλής στρατηγικής ακόμα και αν οι περισσότεροι δεν βλέπουν το συσχετισμό που υπάρχει με τη διαχρονική στρατηγική αλλά και τη Στρατηγική της Ανθρωπότητας που ακολουθείται εδώ και αιώνες. Μέτρα, λοιπόν, κι εσύ τις πιέτες για να δείξεις πόσος καιρός πέρασε και πόσο λίγο απομένει για να προχωρήσουμε αποτελεσματικά.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=13841&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Η αντίστροφη μέτρηση της απελευθέρωσης της Κύπρου"

ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΙΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΟΙ νεο ΕΛΛΗΝΕΣ---.Οι Παπανδρεου με αμερικανικα διαβατηρια μετα την υπηρεσια τους στον αμερικανικο στρατο ψηφιστηκαν Ελληνες πρωθυπουργοι-- μετα ηλθε ο Σιμητης [εβραιος]---- μετα ο Βενιζελος ειναι Τουρκος και ο Ελληνικος λαος οχι θυμα αλλα μεγας φελος.Το σηριαλ εχει ακομη πολλα επεισοδια.------

Η πρεσβεία των ΗΠΑ αποφάσισε: «Ευάγγελος Τούρκογλου» ο Βενιζελος!
---Του Στέφανου Χίου-----

Tα στοιχεία παρουσιάζονται από πανίσχυρες διεθνείς πηγές ως αναμφίβολα.-- Ο ευτραφής πολιτικός που υποκλίνεται στην τρόικα μαζί με τον σύγχρονο Τσολάκογλου της Δεύτερης Μετακατοχικής Κυβέρνησης της σκλαβιάς και της δουλοφροσύνης, έχει Τουρκικές ρίζες (είναι Τούρκος με στάμπα και γενετική «βούλα»), τις οποίες αλλοίωσε και απέκρυψε εσκεμμένα. Δεν το λέμε εμείς. 

Τον ξεμπροστιάζουν εδώ και 4 χρόνια οι «συνέταιροι» του εθνικού ξεπουλήματος: Οι φίλοι του οι Αμερικανοί. Το θέμα που δεν θέλει να θυμάται σαν τον χειρότερο εφιάλτη του, ο χοντρο-Μπένυ, εξακολουθούν να του το θυμίζουν πυκνά-συχνά, τα «συνεταιράκια» που κατά καιρούς αβαντάρει και σύρεται ενώπιόν τους στα τέσσερα: Ότι ο Υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος του Ελληνικού προτεκτοράτου λέγεται «Τούρκογλου» και έχει αλλάξει στο παρελθόν το Οθωμανικό του επώνυμο που θα το κουβαλάει σαν αλυσίδα μέχρι να παραδώσει πνεύμα Εις Κύριον.

Τα ντοκουμέντα της ντροπής

Αναμνήσεις από το παρελθόν ξύπνησαν στον Βενιζέλο τα Σκοπιανά μέσα προπαγάνδας που δεν αφήνουν τίποτα να πάει χαμένο. ΜΜΕ των Σκοπίων, το «Ντέβνικ», σε δημοσίευμα που παραθέτει, τον ξεμπροστιάζει. Πιο συγκεκριμένα αναφέρει ότι “ο αναπληρωτής πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Ευάγγελος Βενιζέλος, έχει γεννηθεί με το επώνυμο Τούρκογλου που θα πει στα τουρκικά «γιος του Τούρκου», αλλά έχει αλλάξει το όνομά του, προκειμένου να προχωρήσει στην πολιτική του σταδιοδρομία.

Σύμφωνα με την γκεμπελικού τύπου αναφορά του ανταποκριτή του σκοπιανού πρακτορείου από τις Βρυξέλλες, οι πληροφορίες αυτές γνωστοποιήθηκαν από την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα προς την έδρα τους και πρόσφατα παρουσιάσθηκαν από τα ‘Wikileaks’ που δημοσίευσαν εκθέσεις των διπλωματικών γραφείων προς τις ΗΠΑ, από όλον τον κόσμο. 

Και συνεχίζει το δημοσίευμα με μνησίκακο ύφος: Ο αρθρογράφος, της «Athens News» Μαρκ Δραγούμης είχε γράψει κάποτε, τον Φεβρουάριο του 1994, ως υπουργός Γενικής Γραμματείας και πληροφοριών, ότι ο Βενιζέλος ήταν αυτός που έπεισε τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου, να επιβάλει εμπάργκο στη χώρα, λόγω της ονομασίας της», επεσήμαινε ο Δραγούμης, σύμφωνα με τον οποίο, το κίνητρο του Βενιζέλου για αυτή την ενέργεια ήταν «να κερδίσει ψήφους των εθνικιστών στην εκλογική περιφέρειά του, τη Θεσσαλονίκη».

Τα αμερικανικά WIKILEAKS άνοιξαν τις πληγές

Τρείς μέρες μετά τις εκλογές του 2009, ανάμεσα σε άλλες πρακτορίστικες και ύποπτες αναφορές σε Έλληνες υπουργούς και βουλευτές που έδιναν «ραπόρτο» και «ξέρναγαν» εθνικά μυστικά στις ΗΠΑ, εμπλέκουν και το όνομα του Βενιζέλου. Αυτόν τον στιγματίζουν διαφορετικά.

Εκείνο που αναφερόταν ποικιλοτρόπως στο διαδίκτυο και κυκλοφορούσε ως φήμη, επιβεβαιώνεται από τον ίδιο τον Αμερικανό Πρέσβη. Λέει ο Αμερικανός διπλωμάτης επί λέξει σε τηλεγράφημα που «κλέβουν» και αναδημοσιεύουν αργότερα τα WIKILEAKS ότι «ο Βενιζέλος γεννήθηκε σαν Τούρκογλου και προφανώς αργότερα άλλαξε όνομα...»

Ιδού και το τηλεγράφημα της Πρεσβείας:

Who's Who In The New Greek Government — Embassy Athens (Greece)
Reference id: 09ATHENS1535
Origin: Embassy Athens
Time: Wed, 7 Oct 2009 15:16 UTC
WHO'S WHO IN THE NEW GREEK GOVERNMENT 

1. (SBU)...
8. (SBU) Evangelos Venizelos: Leader of a PASOK faction that has traditionally been in opposition to Papandreou. A university professor of constitutional law born in 1957, Mr. Venizelos (nee Turkoglu) collided with Mr. Papandreou over the party leadership in 2007 - and decisively lost. 

Υποσημείωση: née also nee
adj.
1. Born. Used to indicate the maiden name of a married woman.
(1. Γεννηθείς σαν - Χρησιμοποιείται για να δείξει το πατρώνυμο μιας παντρεμένης γυναίκας)
2. Formerly known as.
(2. Τυπικά γνωστός σαν-χρησιμοποιείται σε καλλιτέχνες με ψευδώνυμο πχ.)
πχ. "Hillary Clinton nee Rodham" δηλ. Χίλαρι Κλίντον γεννηθείσα Ρόνταμ
Το nee υποδηλώνει λοιπόν στην αγγλική, το όνομα με το οποίο γεννήθηκε κάποιος και το οποίο άλλαξε για διάφορους λόγους στη συνέχεια

Εδώ πρέπει να σημειωθεί επίσης κάτι σημαντικό: Ότι το θέμα και η φημολογία για το επώνυμο του συγκυβερνήτη είχε κυκλοφορήσει έντονα την περίοδο της εσωκομματικής αναμέτρησης για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μετά την εκλογική ήττα του 2007. Διάφορα στελέχη του παπανδρεϊκού στρατοπέδου αλλά και ανώνυμοι σχολιαστές του διαδικτύου υποστήριζαν και έγραφαν, απαξιωτικά, ότι το πραγματικό όνομα της οικογένειας του Βενιζέλου ήταν "Τούρκογλου" και ότι το είχε αλλάξει όχι ο ίδιος, αλλά ο πατέρας του, όταν μετεγκαταστάθηκε από την Εύβοια στην Θεσσαλονίκη. 'Ενα από τα στελέχη που διακινούσαν μάλιστα αυτή την φήμη μετ' επιτάσεως στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ ήταν και ο (φανατικός υποστηρικτής τότε του gap) Στέφανος Τζουμάκας.

Ο ίδιος ο Βενιζέλος μπορεί εκείνη την περίοδο να άφηνε αναπάντητες πολλές επιθέσεις που δεχόταν στο πλαίσιο της πολύ σκληρής εσωκομματικής αναμέτρησης, αλλά για το συγκεκριμένο θέμα είχε αντιδράσει, θεωρώντας ότι επρόκειτο για χτύπημα κάτω από την μέση. Είχε λοιπόν στείλει επιστολή σε συντάκτες σχετικών δημοσιευμάτων, με την οποία διαβεβαίωνε ότι το όνομα της οικογένειάς του ήταν πάντοτε Βενιζέλος, παραπέμποντας ακόμη και σε σχετικά στοιχεία της γενέτειράς τους στην Εύβοια.

Η απορία που επομένως γεννάται είναι απλή. Ο Αμερικανός πρέσβης, όταν δύο χρόνια αργότερα έκανε την αναφορά στο "nee Turkoglu", δεν είχε υπόψη του αυτή τη διαβεβαίωση του κ. Βενιζέλου;
Ποιος τελικά έχει δίκιο; Ο «Βαγγέλης Τούρκογλου» ή ο τότε Αμερικανός πρέσβης;

elora

Πηγή: http://www.logiosermis.net/2013/11/blog-post_439.html#ixzz2lTnfgJeT

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΙΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ"

Εκφράσεις από τα Αρχαία Ελληνικά που χρησιμοποιούμε σήμερα [λίστα]

Μπορεί η επαφή των νεοελλήνων με την αρχαιοελληνική παράδοση και γλώσσα να είναι εξαιρετικά προβληματική, ωστόσο υπάρχουν λέξεις και εκφράσεις που πέρασαν αυτούσιες στην καθημερινότητά μας και ευτυχώς μας θυμίζουν το δοξασμένο παρελθόν.

• Αιδώς Αργείοι: όταν θέλουμε να καταδείξουμε αισθήματα ντροπής αναφερόμενοι σε κάποιον άλλο.
• Ειπώθηκε από τον Στέντορα (σε έντονο ύφος) προς τους Αργείους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου, με σκοπό να τους ανυψώσει το ηθικό όταν ο Αχιλλέας αποχώρησε από τη μάχη. (Ομήρου Ιλιάδα – Ε 787)
• Αντίπαλον δέος: όταν αναφερόμαστε σε ισχυρό αντίπαλο. (Θουκυδίδης – Γ 11)
• Από μηχανής θεός: μη αναμενόμενη βοήθεια – λύση – συνδρομή σε κάποιο πρόβλημα ή δύσκολη κατάσταση. Προέρχεται από θεατρικό τέχνασμα στην αρχαία Ελλάδα που χρησιμοποιούσαν οι τραγικοί ποιητές όταν ήθελαν να δώσουν διέξοδο στη πλοκή του έργου και στο οποίο κατά τη διάρκεια της παράστασης εμφανιζόταν ένας Θεός επάνω σε εναέρια κατασκευή (γερανός).
• - Αρχή άνδρα δείκνυσι: όταν οι πράξεις – έργα χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο στον οποίο αναφερόμαστε. (Βίας ο Πριηνεύς – Σοφοκλής.... Αντιγόνη 62)
• Ασκός του Αιόλου: σε περιπτώσεις επικείμενων δεινών – καταστροφών. Ο Αίολος έδωσε έναν ασκό στον Οδυσσέα ο οποίος περιείχε ανέμους. Όταν λοιπόν οι σύντροφοι του Οδυσσέα άνοιξαν τον ασκό, απελευθερώθηκαν οι άνεμοι και παρέσυραν το πλοίο στο νησί των Λαιστρυγόνων. (Ομήρου Οδύσσεια Κ 1-56)
• Αχίλλειος πτέρνα: αδύνατο σημείο. Η φράση προέρχεται από το μύθο του Αχιλλέα, σύμφωνα με τον οποίο, όταν τον βύθιζε στο αθάνατο νερό η μητέρα του, επειδή τον κρατούσε από τη φτέρνα, στο συγκεκριμένο σημείο του σώματός του παρέμεινε θνητός.
• Βίος αβίωτος : ζωή ανυπόφορη. (Χίλων Ο Λακεδαιμόνιος)
• Γαία πυρί μειχθήτω: σε περιπτώσεις καταστροφής, όταν θέλουμε να δώσουμε έμφαση.
• Γη και ύδωρ: υποδηλώνει περιπτώσεις υποταγής , πλήρους υποχώρησης, παράδοσης άνευ όρων. Η φράση προέρχεται από τον Ηρόδοτο, σύμφωνα με τον οποίο οι Πέρσες απεσταλμένοι ζήτησαν από τους Σπαρτιάτες γη και ύδωρ σε ένδειξη υποταγής. (Ηροδότου Ιστορία V 17-18)
• Γόρδιος δεσμός: αναφέρεται σε περιπτώσεις δύσκολων προβλημάτων (άλυτων). Η φράση λέγεται σε περιπτώσεις δύσκολων καταστάσεων, όπως αυτή που αντιμετώπισε ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν προσπάθησε να λύσει ένα πολύπλοκο κόμπο, το «γόρδιο δεσμό» τον οποίον σύμφωνα με τον χρησμό όποιος τον έλυνε θα γινόταν κυρίαρχος της Ασίας. (Αρριαννού 11 3)
• Δαμόκλειος σπάθη: απειλητικές καταστάσεις Η φράση προέρχεται από επεισόδιο που συνέβη μεταξύ του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου και του Δαμοκλή, ενός αυλικού κόλακα , όταν ο πρώτος θέλοντας να δείξει στο Δαμοκλή πόσο επικίνδυνο ήταν το αξίωμα του τυράννου τον έβαλε να καθίσει στο θρόνο, ενώ από πάνω του κρεμόταν ξίφος σε μια τρίχα αλόγου.
• Διέβην τον Ρουβίκωνα : σε περιπτώσεις που λαμβάνεται μία παράτολμη απόφαση. Η φράση αποδίδεται στον Ιούλιο Καίσαρα ο οποίος όταν το 49 π.Χ. αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο στην Ιταλία, πέρασε με το στρατό του τον ποταμό Ρουβίκωνα κατευθυνόμενος προς την Ρώμη.
• Δούρειος Ίππος: αναφέρεται σε περιπτώσεις δολιότητας, ή δώρων τα οποία υποκρύπτουν δόλο. Η φράση προέρχεται από τον Όμηρο και αναφέρεται κατά την περίοδο των Τρωικών πολέμων τότε που οι Έλληνες ενώ χάρισαν στους Τρώες ξύλινο άλογο μεγάλων διαστάσεων ως αφιέρωμα στους Θεούς, στο εσωτερικό του ήταν κρυμμένοι ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του, οι οποίοι άνοιξαν τις πύλες της Τροίας στους υπόλοιπους Έλληνες (Ομήρου Οδύσσεια λ 529)
• Δρακόντεια μέτρα: αναφέρεται σε περιπτώσεις λήψης αυστηρών – σκληρών μέτρων Η φράση προέρχεται από τον Δράκοντα (7ος αιώνας π.Χ) αρχαίο νομοθέτη των Αθηνών, ο οποίος ήταν γνωστός για τους αυστηρούς και σκληρούς νόμους που επέβαλε.
• Eξ απαλών ονύχων: αναφέρεται στην νηπιακή ηλικία κυριολεκτικά, ή σε παλαιότερη χρονική περίοδο μεταφορικά. Η φράση χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τη νηπιακή ηλικία κατά την οποία ο άνθρωπος έχει μαλακά νύχια.
• Έπεα πτερόεντα: αερολογίες, αβάσιμα επιχειρήματα. Ομηρική έκφραση βασισμένη στην αντίληψη ότι τα λόγια όταν εκστομίζονται τα παίρνει ο αέρας. (Ομήρου Ιλιάδα Α 201)
• Επί ξυρού ακμής : στην κόψη του ξυραφιού, σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, σε κρίσιμο σημείο. Ομηρική φράση η οποία ειπώθηκε από το Νέστορα στο Διομήδη στην προσπάθειά του να τον παροτρύνει για συμμετοχή στον πόλεμο εναντίον των Τρώων. (Ομήρου Ιλιάδα Κ 173)
• Εκατόμβη: Θυσία με πολλά θύματα, μεγάλη απώλεια. Εκατόμβη στην αρχαία Ελλάδα ονόμαζαν την θυσία κατά την οποία γινόταν προσφορά από εκατό βόδια στους θεούς. (Ομήρου Ιλιάδα Α 65)
• Ες αύριον τα σπουδαία: Αργότερα θα ασχοληθούμε με τα σοβαρά ζητήματα – θέματα, αναβολή. Τη φράση είπε ο Θηβαίος Αρχίας, όταν έλαβε το γράμμα που τον προειδοποιούσε ότι κινδυνεύει από τον Πελοπίδα. (Πλουτάρχου Πελοπ. 10)
• Ή ταν ή επί τας : Ή θα την φέρεις νικητής (ασπίδα) ή θα σε φέρουν επάνω της νεκρό.................ή θα επιτύχουμε, ή θα αποτύχουμε. Τη φράση έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες μητέρες στα παιδιά τους, όταν τους έδιναν την ασπίδα για τον πόλεμο. (Πλουτάρχου Λακεδαιμ. Αποφθ.16)
• Ήξεις αφήξεις: Λέγεται όταν κάποιος αλλάζει συνεχώς γνώμη. Η φράση προέρχεται από το χρησμό του μαντείου των Δελφών « ήξεις αφήξεις ου θνήξεις εν πολέμω». Η θέση του κόμματος πριν ή μετά το αρνητικό μόριο ου, καθορίζει και τη σημασία του χρησμού.
• Κέρβερος: Σκληρός, ανυποχώρητος. Προέρχεται από το ομώνυμο τέρας που φύλαγε τον Άδη και δεν επέτρεπε την είσοδο.
• Κέρας Αμαλθείας: Παραπέμπει σε πλούτο – αφθονία υλικών αγαθών. Η φράση προέρχεται από περιστατικό όπου η Αμάλθεια έτρεφε το μικρό Δία με κέρατο κατσίκας γεμάτο γάλα και μέλι.
• Και συ τέκνον Βρούτε: Φράση που απευθύνεται σε πρόσωπα που προδίδουν την εμπιστοσύνη μας.Την είπε ο Καίσαρας, όταν αναγνώρισε τον Βρούτο ανάμεσα στους δολοφόνους του.
• Κόπρος του Αυγείου: Συγκεντρωμένες ατασθαλίες – καταστάσεις οι οποίες δύσκολα διορθώνονται. Η φράση προέρχεται από άθλο του Ηρακλή, κατά τον οποίο καθάρισε την κοπριά από τους στάβλους του Αυγείου.
• Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα: Λέγεται για όσους υπερηφανεύονται και καυχώνται για ανεπιβεβαίωτα κατορθώματα και καλούνται να αποδείξουν ότι λένε την αλήθεια. Η φράση προέρχεται από Αισώπειο μύθο σύμφωνα με τον οποίο κάποιος ισχυριζόταν ότι κάποτε στη Ρόδο έκανε ένα πολύ μεγάλο άλμα και του ζήτησαν να το επαναλάβει λέγοντάς του την παραπάνω φράση. (Αισώπου Μύθοι «Ανήρ Κομπαστής»)
• Mηδένα προ του τέλους μακάριζε : Μην βιάζεσαι να μακαρίσεις κάποιον πριν το τέλος. Με αυτή τη φράση σχολίασε ο Σόλωνας τους θησαυρούς του Κροίσου, όταν ο τελευταίος τους έδειξε με υπερηφάνεια. (Ηροδότου Ι 32 7)
• Κύκνειο άσμα: Η τελευταία ενέργεια – πράξη – έργο κάποιου. Προέρχεται από το τελευταίο τραγούδι του κύκνου πριν το θάνατό του. (Πλάτωνος Φαίδων 84 Ε)
• Ιστός της Πηνελόπης : Λέγεται για έργο που δεν τελειώνει. Η φράση είναι από τον Όμηρο όπου στην Οδύσσεια αναφέρεται στην Πηνελόπη η οποία ύφαινε ένα ύφασμα την ημέρα και το ξήλωνε τη νύχτα, θέλοντας να ξεγελάσει τους μνηστήρες μέχρι να γυρίσει ο Οδυσσέας από την Τροία. (Ομήρου Οδύσσεια τ 149)
• Κουτί της Πανδώρας : Εμφάνιση πολλών δεινών ταυτόχρονα. Η φράση προέρχεται από τη μυθολογία, σύμφωνα με την οποία ο Δίας για να τιμωρήσει τους ανθρώπους έδωσε στην Πανδώρα ως δώρο ένα κιβώτιο γεμάτο με όλες τις συμφορές, με αποτέλεσμα μόλις το άνοιξε να βγουν όλα τα δεινά, εκτός από την ελπίδα.
• Ο κύβος ερρίφθη: Η απόφαση έχει ληφθεί. Τη φάση είπε ο Καίσαρας όταν αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο. Οι λατινομαθείς ευρωπαίοι το λένε στα λατινικά alea jacta est.
• Προκρούστειος Κλίνη: Προσαρμογή κάποιας κατάστασης βάσει συμφέροντος. Προέρχεται από τον μυθικό κακούργο Προκρούστη ο οποίος έδενε τα θύματά του σε κρεβάτι κι έπειτα τους έκοβε ή εξάρθρωνε τα πόδια, προκειμένου να τους φέρει σε ίσο μήκος με το κρεβάτι.
• Μέμνησο των Αθηναίων : Μην ξεχνάς αυτόν που πρόκειται να εκδικηθείς.Τη φράση έλεγε καθημερινά ένας υπηρέτης στο Δαρείο (κατόπιν εντολής του) υπενθυμίζοντας ότι έπρεπε να τιμωρήσει τους Αθηναίους, διότι συμμετείχαν στην πυρπόληση των Σάρδεων. (Ηροδότου V 105)
• Μερίς του λέοντος : Το μεγαλύτερο μερίδιο. (Αισώπου μύθοι «Λέων και αλώπηξ»)
• Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας : Όταν λέγονται ήδη γνωστά πράγματα. Η φράση λέγεται διότι στην Αθήνα η γλαύκα, η κουκουβάγια, ήταν γνωστή, σαν σύμβολο της Αθήνας και εικονιζόταν παντού, όπως στις στροφές των σπιτιών, στα νομίσματα κ.λ.π. (Αριστοφάνη, Όρνιθες, 301)

Πηγή: iefimerida.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εκφράσεις από τα Αρχαία Ελληνικά που χρησιμοποιούμε σήμερα [λίστα]"

Συνεχίζουμε με τα οικόπεδα 5 και 6 στην Κυπριακή ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Το Υπουργικό Συμβούλιο της Κύπρου αποφάσισε επιτέλους να ακολουθήσει ουσιαστικά την υψηλή στρατηγική της αξιοποίησης της κυπριακής ΑΟΖ, συνεχίζοντας το δεύτερο γύρο αδειοδότησης με τα οικόπεδα 5 και 6. Έτσι αρχίζει και η διαπραγμάτευση με την κοινοπραξία ENI-KOGAS στην οποία έχουν παραχωρηθεί τα οικόπεδα 2,3 και 9. Το ενδιαφέρον αυτής της νέας πράξης είναι ότι αφήνει πίσω όλες τις φοβίες μερικών δικών μας στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα, οι οποίοι δικαιολογούσαν το πάγωμα του δεύτερου γύρου για τα οικόπεδα 5,6,7 και 8. Ακούστηκαν επίσης ακραίες απόψεις που εξηγούσαν ότι αυτά τα οικόπεδα δεν θα ανοίξουν ποτέ λόγω των παρεμβάσεων της Τουρκίας. Βέβαια, τώρα, έρχεται η πραγματικότητα να ενισχύσει την υλοποίηση της υψηλής μας στρατηγικής και να απορρίψει όλες αυτές τις απόψεις. Διότι τα οικόπεδα 5 και 6 είναι μάλιστα τα πιο δυτικά από τα τέσσερα όπου δεν είχαν γίνει διαπραγματεύσεις, ενώ υπήρχαν πολλές υποψηφιότητες από τις εταιρείες και τις κοινοπραξίες του δεύτερου γύρου. Αυτή η παρατήρηση έχει σχέση έμμεση και με την ρητορική διακοίνωση της Ελλάδας αλλά και της θέληση της ENI ειδικά να συνεχίσει και να ενισχύσει τη σχέση της με την Κύπρο ενάντια στους λεονταρισμούς της Τουρκίας. Αν συνδυάσουμε αυτό το γεγονός με τις διαβουλεύσεις της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αιγύπτου αλλά και με την συμφωνία με το Ισραήλ για προστασία της κυπριακής ΑΟΖ, τότε η μεγάλη εικόνα αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρη ακόμα και στους μη ειδικούς. Διότι διαμορφώνεται ένα ολόκληρο πλαίσιο πάνω στο οποίο μπορούμε να χτίσουμε εποικοδομητικά τα δομικά στοιχεία μιας διαχρονικής οριζόντιας στρατηγικής στην Ανατολική Μεσόγειο. Έτσι, αυτή η νέα πράξη αναδεικνύει ότι τα πράγματα που θεωρούσαν μερικοί ότι δεν αλλάζουν με τίποτα, αλλάζουν, και μάλιστα αλλάζουν ουσιαστικά όχι μόνο για να βοηθηθεί ο κυπριακός λαός από τις οικονομικές του δυσκολίες με έμπρακτες κινήσεις αλλά και την ίδια την Κύπρο για να πάψει επιτέλους να είναι μόνο και μόνο ένα κυπριακό πρόβλημα πάνω στο οποίο μοιρολογούμε αλλά δεν κάνουμε τίποτα επί της ουσίας. Ενώ τώρα με την κυπριακή ΑΟΖ και με τον φορέα υδρογονανθράκων της Κύπρου έχουμε εισέλθει σε μια άλλη φάση που δεν σχετίζεται μόνο και μόνο με βιώσιμες και δίκαιες λύσεις, αλλά με την απελευθέρωσή της από τον κατοχικό ζυγό. Τώρα ο Ελληνισμός έχει τη δυνατότητα να βάλει μια τελική παρένθεση στην κατοχή. Αυτή είναι η συμβολή της ΑΟΖ.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=13842&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνεχίζουμε με τα οικόπεδα 5 και 6 στην Κυπριακή ΑΟΖ"

Μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε ούτε ένας άνθρωπος

Το "πόρισμα Τσεβά" είναι ίσως ότι γνησιότερο έχει συνταχθεί, για τα τραγικά γεγονότα του Πολυτεχνείου, μέχρι σήμερα και είναι αποτέλεσμα ενδελεχούς έρευνας του νεαρού, τότε, εισαγγελέα για την υπόθεση του Πολυτεχνείου.---



Δεν είναι απαλλαγμένο από τις προσωπικές κρίσεις που σαφώς είχαν επηρεαστεί από το πολιτικό κλίμα της εποχής, αλλά δεν υποκύπτει στην μυθοπλασία περί "νεκρών του Πολυτεχνείου".----



Είναι το πρώτο επιστημονικό πόρισμα το οποίο εν συνεχεία αποδέχθηκαν όλοι οι ιστορικοί ερευνητές και που αναφέρει με σαφήνεια ότι μέσα στο Πολυτεχνείο κατά την διάρκεια της επιχείρησης εκκένωσής του δεν σκοτώθηκε ούτε ένας άνθρωπος.



Αντίιθετα περιγράφει με εξαιρετική ακρίβεια τους φόνους που έγιναν σε απόσταση περίπου 500 μέτρων από το Πολυτεχνείο, κυρίως από τους φρουρούς του υπουργείου Δημόσιας Ταξης και από τις στρατιωτικές περιπόλους, με αποτέλεσμα συνολικά 12 νεκρούς.



Εν συνεχεία η αριστερή μυθολογία διπλασίασε τους νεκρούς, προσθέτοντας και αυτούς που είχαν πεθάνει από εμφράγματα κατά την διάρκεια των επεισοδίων.



Τα ονόματα των νεκρών είναι γνωστά, αλλά κανένας δεν ανέφερε ότι οι άνθρωποι αυτοί (12 τον αριθμό), οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τους εξεγερμένους φοιτητές, άλλα οι περισσότεροι ήταν μεροκαματιάρηδες που βρέθηκαν σε λάθος τόπο την λάθος στιγμή δεν σκοτώθηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο αλλά μακριά από αυτό.



Και βέβαια το ζητούμενο είναι ο ρόλος που έπαιξαν ορισμένοι αξιωματικοί άνθρωποι του Δημήτριου Ιωαννίδη, ο οποίος προκάλεσε όλο αυτό το μακελειό σε συνεργασία με πράκτορες της αμερικανικής πρεσβείας, προκειμένου να γίνει δυνατό το πραξικόπημα μία εβδομάδα αργότερα που σταμάτησε την πορεία εκδημοκρατισμού που είχε ξεκινήσει - κάπως άτσαλα - ο Γ.Παπαδόπουλος, αλλά βασικά για να τον ανατρέψουν και να εγκαθιδρύσουν δικό τους 100% κυβέρνηση



Οι λόγοι για τους οποίους οι Αμερικανοί είχαν αποφασίσει να "τελειώσουν" τον Γ.Παπαδόπουλο, δεν απέχουν και πολύ από τις αιτίες που προκάλεσαν το πριόνισμα και τελικά την πτώση του Κώστα Καραμανλή το 2007-2009: Το ενεργειακό και η προσπάθεια γεωστρατηγικής απαγκίστρωσης από τον εναγκαλισμό τους.



Τον Ιανουάριο του 1973,ανακαλύπτεται εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα πετρελαίου στην Θάσο και συγκεκριμένα στην θέση Πρίνος. Ανατολικά της Θάσου (θέση Μπάμπουρας) διακριβώνεται πολύ μεγαλύτερο κοίτασμα πετρελαίου (το οποίο μέχρι σήμερα παραμάνει αναξιοποίητο)..



Η κυβέρνηση του Γ.Παπαδόπουλου αποφασίζει η Ελλάδα να εξορύξει και να εκμεταλλευτεί χωρίς να εκχωρήσει στις αμερικανικές εταιρείες, το κοίτασμα του Πρίνου, παρά τις πιέσεις που υφίσταται από αμερικάνικες πετρελαϊκές εταιρείες για το αντίθετο.



Στο μεταξύ έρχεται η μεγάλη πετρελαϊκή κρίση: Το πετρέλαιο πάει από τα 3 στα 14 δολάρια το βαρέλι μέσα σε μια βραδιά με απόφαση του ΟΠΕΚ!



Από το σημείο αυτό αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την στρατιωτική κυβέρνηση υπό τον Γ.Παπαδόπουλο ο οποίος μάλιστα είχε προχωρήσει και σε εκλογές οι οποίες σαμποταρίστηκαν από το παλαιό πολιτικό κατεστημένο και τις ίδιες τις ΗΠΑ, φυσικά. Αυτός ήταν και ο λόγος που προχώρησαν σε μαζικές γορές πολεμικού υλικού από την Γαλλία και την Γερμανία.



Στο εσωτετρικό άλλωστε η οικονομική κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή. Η πετρελαϊκή κρίση είχε κτυπήσει καίρια την ελληνική οικονομία διακόπτοντας τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που επιτυγχάνοντο από το 1967 και μετά.



Οι ίδιοι οι αξιωματικοί των ΕΔ πληρώνονταν με ομόλογα του δημοσίου πενταετούς διάρκειας κάθε τρίτο μήνα, καθώς η φράση "τραπεζικός δανεισμός" ήταν άγνωστη.



Εν πάση περιπτώσει το κλίμα δεν ήταν καλό ή μάλλον ήταν κατάλληλο για να γίνει αυτό που έγινε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου" και το μόνο που κατάφερε ήταν να έρθει η χούντα του Ιωαννίδη και η τραγωδία της Κύπρου εννέα μήνες αργότερα.



Δεν είναι τυχαίο ότι μετά το Πολυτεχνείο δεν υπήρξε καμία άλλη αντίδραση στο νέο, σκληρότερο στρατιωτικό καθεστώς, το οποίο κατέρρευσε από μόνο του τον Ιούλιο του 1974 μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρου...



Για την ιστορική αλήθεια σε ότι αφορά τα πραγματικά γεγονότα του Πολυτεχνείου, όμως, πάρτε βαθιά ανάσα και διαβάστε το πόρισμα του Τσεβά το οποίο παραθέτουμε ολόκληρο εδώ: Πόρισμα Τσεβά



Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε ούτε ένας άνθρωπος"

Ελιά: Tο δώρο των θεών στη χώρα του Φωτός

 ΕΛΙΑ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΙΡΗΝΗΣ ,ΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ----

 

Ελιά, σύμβολο γαλήνης, προστασίας, γονιμότητας.-Θεϊκό δώρο. Δέντρο του καλού συνδεδεμένο με την αναγέννηση και το φως.Σύμβολο ειρήνης και νίκης, σύμβολο αθανασίας και ευφορίας.

 

Η ελιά για τους αρχαίους Έλληνες ήταν σύμβολο των ολυμπιακών ιδεωδών, της Ειρήνης, της Σοφίας και της Νίκης.

 

Γι' αυτό και το μοναδικό βραβείο που έπαιρνε ο Ολυμπιονίκης ήταν ένα στεφάνι φτιαγμένο από κλαδί ελιάς, ο «κότινος». Μέσα στο ναό της Ήρας στην Αρχαία Ολυμπία, υπήρχε μια ελιά, η «καλλιστέφανος ελαία», από της οποίας τα κλαδιά φτιαχνόταν ο κότινος.

 

Το ελαιόλαδο ήταν το βραβείο για τους νικητές των περίφημων Παναθηναϊκών Αγώνων, που γίνονταν προς τιμή της θεάς Αθηνάς.

 

Στην αρχαία Αθήνα το βραβείο του νικητή στο αγώνισμα του δρόμου ήταν 700 αμφορείς που περιείχαν 2,5 τόνους ελαιόλαδο.

 

Στην αρματοδρομία το βραβείο ήταν 5 τόνοι ελαιόλαδο εξαιρετικής ποιότητας.

 

Ο μύθος λέει ότι ο Ηρακλής φύτεψε την ελιά, μετά την ολοκλήρωση των 12 άθλων του.

 

Οι Αθηναίοι στα νομίσματά τους απεικόνιζαν την Αθηνά με στεφάνι ελιάς στο κράνος της και έναν αμφορέα με λάδι ή ένα κλαδί ελιάς.

 

Με κλάδους ελιάς ήταν στεφανωμένο και το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός στην Ολυμπία, έργο του Φειδία, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Με λάδι έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες σπονδές στους βωμούς,άλειφαν επιτύμβιες στήλες και ιερές πέτρες.

 

Το κλαδί ελιάς που κρατούσε ένα περιστέρι ήταν για τον Νώε ο οιωνός ότι

η ανθρώπινη ζωή θα ξανάρχιζε στη γη, μετά τον βιβλικό κατακλυσμό.

 

Στην αρχαία Αίγυπτο πίστευαν ότι η θεά Ίσις, γυναίκα του Όσιρη, κρατούσε το μυστικό για την καλλιέργεια της ελιάς.

Το λάδι της ελιάς αποτελεί θρησκευτικό αγαθό.

 

Η ελιά συνδέθηκε συμβολικά και με άλλες θεότητες,κυρίως θεότητες της βλάστησης και της γονιμότητας.

 

Χρησιμοποιούνταν ως πένθιμη τροφή. Από την αρχαιότητα το λάδι της το χρησιμοποιούσαν στα ταφικά έθιμα και θεωρούνταν από τα σημαντικότερα πράγματα που στερούνταν οι νεκροί.

 

Αυτή η συμβολική πλευρά της ελιάς διατηρείται ως τις μέρες μας, μέσω της χρήσης του λαδιού στα βασικά χριστιανικά μυστήρια. 

visaltis.blogspot.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελιά: Tο δώρο των θεών στη χώρα του Φωτός"

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στη "Φωνή της Λεμεσού", 13/11/2013

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στη "Φωνή της Λεμεσού", 13/11/2013"