ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟΣ Ο ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ;

 

 
Είναι άξιον απορίας γιατί τα παρακάτω αρχαιολογικά ευρήματα δεν είναι γνωστά όχι μόνον στο ευρύ κοινό, αλλά ούτε καν σε πολλούς αρχαιολόγους. Μια γνωστή μου ιστορικός έλεγε πως "δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να μην είχαν μιλήσει ή ανακαλύψει πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες". Η συμβολή της αρχαίας Ελλάδος είναι τεράστια στην οικοδόμηση του δυτικού πολιτισμού και η έκφραση ελληνορωμαϊκός πολιτισμός μειώνει λίγο τη συμβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού που οι Ρωμαίοι αντέγραψαν (κακέκτυπα). Μην ξεχνάμε ότι και η κάτω Ιταλία και Σικελία αποικήθηκαν πρώτα από τους Έλληνες.
Στην αναγέννηση, αλλά και τον διαφωτισμό, τα αρχαία ελληνικά αγαθά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης σε όλους τους τομείς του πολιτισμού, από την τέχνη (αναγέννηση) ως την φιλοσοφία, τις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα. Μήπως σήμερα υπάρχει φθόνος για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό όπου αποτέλεσε την απαρχή της δημοκρατίας, του θεάτρου, της τέχνης, των επιστημών (ας θυμηθούμε τον Δημόκριτο που ανακάλυψε το άτομο!), της φιλοσοφίας, του αθλητισμού (ολυμπιακοί αγώνες) και γενικά όλων όσων σήμερα θεωρούμε δεδομένα. Άλλωστε η απόκρουση των Περσών (αλλά και των Τούρκων στη νεότερη ιστορία) έχει τεράστια σημασία και η Ευρώπη θα ήταν διαφορετική σήμερα αν δεν είχαν απωθηθεί οι Πέρσες (και οι Τούρκοι Οθωμανοί). Δεν είναι τυχαίο το έμβλημα της Ακρόπολης με τον Παρθενώνα της Αθήνας ως σύμβολο παγκόσμιας κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Το ότι σήμερα οι ξένοι μελετητές φτύνουν χολή λέγοντας ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι προσβάλλει τους ίδιους γιατί καταρχάς οι αρχαίοι ήταν αμφιφυλόφιλοι (όπως και όλοι οι αρχαίοι λαοί), αλλά η αγαμία ήταν επονείδιστη. Κατά δεύτερον, δεν καταλαβαίνω τι κακό υπάρχει και τι μομφή αν πράγματι ήταν ομοφυλόφιλοι. Και τι έγινε; Τονίζουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ομοφυλόφιλος, αν και τα ιστορικά στοιχεία είναι ελλιπή, άλλωστε είχε πολλές γυναίκες στο πλευρό του (όπως τη Ρωξάνη). Ομοίως λένε για τον Αχιλλέα με τον Πάτροκλο, αν και ήταν μυθικά πρόσωπα (ή μήπως όχι; Αυτό θα το δούμε παρακάτω). Παράλληλα, υπάρχουν πολλές γενικεύσεις του στιλ ο Αλέξανδρος ήταν μακελάρης, αν και στην πραγματικότητα εκπολίτισε όλη την Νότιο-Δυτική Ασία και Αίγυπτο που αργότερα ο ισλαμισμός έφερε σε πρωτόγονα επίπεδα. Επίσης έσωσε την Ευρώπη από τους Πέρσες.

Παράλληλα, σε ντοκιμαντέρ του History Channel υπερτονίζεται η προσφορά των Ρωμαίων π.χ. σε πολεμικές τακτικές, όπλα και κατασκευές (αν και πράγματι επινόησαν το τσιμέντο), αλλά στην πραγματικότητα οι αρχαίοι Έλληνες ήταν αυτοί που πρώτοι ανέπτυξαν τις παραπάνω πολεμικές τακτικές (π.χ. ιερός λόχος της Θήβας, σάρισα των Μακεδόνων, πολιορκητικές μηχανές) και κατασκευές (από γέφυρες και υδραγωγεία ως πολυώροφα κτίρια και μάλιστα προϊστορικά όπως στη Σαντορίνη) και γενικά ανέπτυξαν όλες τις επιστήμες, τέχνες και γράμματα.

Παρά ταύτα, το ίδιο το χόλλυγουντ έχει ως θέμα συχνά την αρχαία Ελλάδα όπως στις πρόσφατες ταινίες Troy, Helen of Troy, Alexander, Argonauts, Hercules κτλ. Παράλληλα, τον Μάρτη του 2007 η Warner Brothers λανσάρει την ταινία "300" που αναφέρεται στους 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα που πολέμησαν τους Πέρσες στις Θερμοπύλες. Η ταινία, γυρισμένη εξ ολοκλήρου στο στούντιο, παρουσιάζει αρκετά ηρωικά τους Σπαρτιάτες να πολεμούν σχεδόν γυμνοί, ξεφεύγοντας επιτέλους από τον ψευδοπουριτανισμό, αν και στην πραγματικότητα οι αρχαίοι είχαν πανοπλίες, περικνημίδες κτλ. Η ταινία ίσως δεν είναι απλά ριμέικ της παλιάς ταινίας (που είχε γυριστεί στην Ελλάδα: στην λίμνη Βουλιαγμένης στο Λουτράκι), αλλά σχετίζεται με την επικείμενη επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράν (Περσία). Αλλά και πάλι, τονίζεται η συμβολή των Ελλήνων στην απόκρουση των Περσών και την προστασία της Ευρώπης.

Πέρα από τους περσικούς πολέμους που περιγράφει πολύ ωραία ο Ηρόδοτος (ο πατέρας της ιστορίας) η αρχαιοελληνική γραμματεία έχει πολλά να επιδείξει. Πολύ γνωστός είναι ο τρωικός πόλεμος όπως περιγράφεται από την Ιλιάδα του Ομήρου. Το κείμενο αυτό έχει εμπνεύσει γενεές - γενεών και ακόμα και σήμερα έχουν γυριστεί ταινίες (πρόσφατα το "Troy"με τον Μπραντ Πιτ) με το θέμα αυτό. Βασίζεται όμως η ιστορία του τρωικού πολέμου σε πραγματικά γεγονότα;

Αναλύοντας στο κείμενο αυτό τις αρχαιολογικές αποδείξεις σχετικά με το αν ήταν αληθινός ο τρωικός πόλεμος ή όχι, θα ξεκινήσουμε από την γερμανική πρωτεύουσα. Στο Βερολίνο υπάρχουν γραπτές αναφορές για τον τρωικό πόλεμο. Υπάρχει αρχείο με επιστολές προς τον Αγαμέμνονα. Όπως αναφέρεται στην Ιλιάδα, ο Αγαμέμνονας, βασιλιάς της ελληνικής πόλης των Μυκηνών, τέθηκε επί κεφαλής μεγάλης εκστρατείας εναντίον της Τροίας (πόλης της Μ.Ασίας, κοντά στα Δαρδανέλια) που έπρεπε να τιμωρηθεί για την αρπαγή της Ελληνίδας βασίλισσας ωραίας Ελένης από τον Τρώα βασιλιά Πάρι. Ο Αγαμέμνων είχε συμμάχους από όλη την Ελλάδα και τα νησιά. Μετά από πολιορκία δέκα ετών η Τροία έπεσε. Μπορεί η παραπάνω ερωτική ιστορία να ήταν αιτία πολέμου μεταξύ υπερδυνάμεων της αρχαιότητας;

Τον 13ο αιώνα π.Χ. υπήρχαν μεγάλες αυτοκρατορίες στην εγγύς ανατολή: οι Βαβυλώνιοι (σε παρακμή πλέον), οι Ασσύριοι, οι Αιγύπτιοι και οι Χετταίοι στη σημερινή Τουρκία (Μ.Ασία) που η κυριαρχία τους έφτανε μέχρι το Αιγαίο. Την εποχή του χαλκού πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Χετταίων ήταν οι Χαττούσες (Hattusas). Τον 13ο αιώνα π.Χ. ήταν από τις μεγαλύτερες πόλεις με ναούς (επικεφαλής θεός ήταν ο θεός της καταιγίδας), κατοικίες και ένα μεγάλο ανάκτορο. Στην περιοχή Boghazkou (200 μίλια ανατολικά της Άγκυρας) έγινε μια σημαντική ανακάλυψη: ένα διπλωματικό αρχείο γραμμένο πάνω σε πήλινες πινακίδες. Βρέθηκαν 7 αρχεία στο Boghazkou και το 1983 βρέθηκε ένα αρχείο ναού. Το τελευταίο φέρει ίχνη της φωτιάς που κατέστρεψε την περιοχή το 1180 π.Χ. Σημειώνεται ότι οι Χετταίοι κυριεύθηκαν από τους Ασσύριους.

Το 1906 Γερμανοί αρχαιολόγοι βρήκαν 2500 πήλινες πινακίδες με σφηνοειδή γραφή στο Boghazkou. Ήταν αρχεία του χετταϊκού υπουργείου εξωτερικών την περίοδο που έγινε ο τρωικός πόλεμος. Οι πινακίδες μεταφέρθηκαν στο Βερολίνο και αποκωδικοποιήθηκαν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο μουσείο της Περγάμου ο Έμλιχ Φόρερ, ένας Ελβετός μελετητής, εργάστηκε στη μετάφραση των πινακίδων όπου ανακάλυψε ονόματα γνωστά από τον Όμηρο, με επαναλαμβανόμενες αναφορές στην Τροία, τον Ατρέα (πατέρα του Αγαμέμνονα), τον Αλέξανδρο (ομηρική ονομασία του Πάρι) κτλ. Οι πινακίδες αναγνώριζαν μάλλον την Ελλάδα ως σημαντικό κράτος.

Παράλληλα με τα βασίλεια της εγγύς ανατολής, που προαναφέρθησαν παραπάνω, υπήρχαν οι πολύχρυσες Μυκήνες του Σλίμαν που ήταν το πλουσιότερο βασίλειο της Ελλάδος. Στις Μυκήνες είχε κυβερνήσει ένας μεγάλος βασιλιάς, ο Αγαμέμνων, και αυτόν μάλλον ο Χετταίος αυτοκράτορας είχε αποκαλέσει σε επιστολή του "αδελφό" και "ίσο". Στην δεκαετία του 1930 η θεωρία του Φόρερ απορρίφθηκε από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Όμως, οι Έλληνες βρίσκονταν σε χετταϊκά κείμενα και ο μύθος του τρωικού πολέμου βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που κατέγραψε ο Χετταίος αυτοκράτορας Χαττούσιλις ο 3ος.

Μετά την αποκωδικοποίηση των κειμένων γραμμικής γραφής Β´ το 1952, γνωρίζουμε ότι οι Έλληνες την εποχή του χαλκού είχαν διπλωματικές σχέσεις με την Αίγυπτο. Στις Θήβες της Αιγύπτου (σημερινό Καρνάκ) υπήρχαν εμπορικές ανταλλαγές με Κρήτες και Έλληνες. Αιγύπτιοι διπλωμάτες, όπως έχει βρεθεί σε αιγυπτιακές επιγραφές, γνώριζαν τις ελληνικές πόλεις και ιδίως τις Μυκήνες.

Κατά τον Όμηρο, ο Αγαμέμνονας ήταν μεγάλος βασιλιάς της ηπειρωτικής Ελλάδος και νησιών όπως η Κρήτη και η Ρόδος. Αυτό (το ότι ήταν μεγάλος βασιλιάς) καταγράφηκε και από το χετταϊκό υπουργείο εξωτερικών. Ο Όμηρος αποκαλεί τους Έλληνες Αχαιούς. Οι Χετταίοι, σε επιγραφές τους, αναφέρονται σε ένα ισχυρό βασίλειο στα Δυτικά τους: την Αχιάβα, εννοώντας προφανώς τους Αχαιούς (Έλληνες). Για το που βρισκόταν η Αχιάβα (στην οποία αναφέρονται οι χετταϊκές επιγραφές) υπάρχουν θεωρίες όπως ότι ήταν στην Θράκη ή Ανατολία ή Ρόδο ή ηπειρωτική Ελλάδα (με έδρα τις Μυκήνες). Η Αχιάβα, αναφέρουν οι χετταϊκές επιγραφές, ήταν θαλασσινό κράτος με ευρύτατες επαφές και σχέσεις με τους Χετταίους άλλοτε φιλικές και άλλοτε εχθρικές. Ο κυβερνήτης της Αχιάβα (Ελλάδας;) αναφέρεται ως "μεγάλος βασιλιάς" (Αγαμέμνων;).

Υπάρχει χετταϊκή επιγραφή που περιγράφει μια συνθήκη μεταξύ Χετταίων και του συριακού κράτους Αμούρου η οποία συντάχθηκε για τον αυτοκράτορα Τούντχαλις τον 4ο (υιός του Χαττούσιλις), μετά τον τρωικό πόλεμο (12ο αιώνα π.Χ.). Εκεί ο Τούντχαλις κατονομάζει τους βασιλείς που ήταν στην ίδια κατηγορία με αυτόν: τους βασιλείς της Αιγύπτου, της Βαβυλώνας, της Ασσυρίας και τέλος τον βασιλιά της Αχιάβα. Όμως στην επιγραφή η λέξη "Αχιάβα" ήταν διεγραμμένη και αυτό σημαίνει ότι ο βασιλιάς της Αχιάβα δεν ήταν πια στην ίδια κατηγορία με τους άλλους βασιλείς ή ότι οι όροι της συνθήκης δεν αναφέρονταν σε αυτόν. Παρά ταύτα, κάποιοι ερευνητές αποσυνδέουν τα ευρήματα αυτά από την Ελλάδα και τον Αγαμέμνονα.

Πάντως, υπάρχει ένα μεγάλο βασίλειο στα Δυτικά των Χετταίων που εμπλέκεται στρατιωτικά και διπλωματικά μαζί τους και διατηρεί εμπορικές σχέσεις με τη Συρία και άλλα κράτη. Και μάλιστα ονομάζεται Αχιάβα. Η περιγραφή ταιριάζει με τους Αχαιούς (Έλληνες), αν και υπάρχουν αρχαιολόγοι που αντιπαραβάλλουν το γεγονός ότι δεν υπήρχε μεγάλο μυκηναϊκό κράτος, αλλά πολλά μικρά που μάχονταν μεταξύ τους. Άλλωστε η αρχαία Ελλάδα δεν ήταν ένα ενιαίο κράτος, αλλά ένα συνονθύλευμα από πόλεις - κράτη που συχνά μάχονταν μεταξύ τους, όμως ενώνονταν όταν είχαν να αντιμετωπίσουν κοινό εχθρό (Πέρσες). Παρά ταύτα, οι παραπάνω αρχαιολόγοι δεν δικαιολογούν την αναφορά του Χετταίου αυτοκράτορα Χαττούσιλις του 3ου που αποκαλεί σε επιστολή του τον βασιλιά της Αχιάβα "αδελφό". Ήταν ο βασιλιάς της Αχιάβα ο Αγαμέμνων, ο βασιλιάς των Μυκηνών και αρχιστράτηγος των Αχαιών; Κάποιοι μελετητές αντιπαραθέτουν και πάλι ότι ακόμα και στην Ιλιάδα του Ομήρου ο Αγαμέμνων έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο μπροστά στον Αχιλλέα, τον βασιλιά των Μυρμιδόνων.

Αρχαιολογικά στοιχεία επιβεβαιώνουν την παρουσία των Ελλήνων στη Μ.Ασία, στις παρυφές του κράτους των Χετταίων. Ελληνικά αγγεία βρέθηκαν σε 30 περιοχές. Σε πινακίδες της γραμμικής Β´ αναφέρονται 6 τοπωνύμια απ´ όπου οι Έλληνες πήραν Ασιάτισες δούλες, ενώ σε 3 μέρη της Νοτιοδυτικής Τουρκίας βρέθηκαν στοιχεία ότι κατοικούσαν Έλληνες με κυριότερη περιοχή τη Μίλητο (μιλάμε πάντα για την εποχή του χαλκού). Τότε η Μίλητος είχε τείχος και ανάκτορο και σε νεκροταφείο της βρέθηκαν κτερίσματα εισαγόμενα από τις Μυκήνες. Η Μίλητος ήταν μυκηναϊκή αποικία ή μια περιοχή συνάντησης πολλών γειτονικών λαών. Σε πινακίδες γραμμικής γραφής Β´ αναφέρεται η Μίλητος ως περιοχή εισαγωγής Ασιάτισων δούλων από Έλληνες ηγεμόνες.

Όμως, κατά το χετταϊκό υπουργείο εξωτερικών, υπήρχε μια πόλη στην δυτική ακτή της Μ.Ασίας που ήταν υπό τον έλεγχο της Αχιάβα (Αχαιών - Ελλήνων;) και λεγόταν "Μιλαβάντα" και αργότερα "Μιλαβάτα". Υπήρχε μεγάλη διένεξη μεταξύ των Χετταίων και της Αχιάβα για την πόλη Μιλαβάντα. Ήταν η Μιλαβάντα η Μίλητος; Αν ναι, τότε η Αχιάβα είναι η ηπειρωτική Ελλάδα. Σε χετταϊκές πινακίδες περιγράφεται αντίγραφο της επιστολής του Χετταίου αυτοκράτορα Χαττούσιλις του 3ου προς τον βασιλιά της Αχιάβα, που δεν ονομάζει, γύρω στο 1250 π.Χ., την εποχή του τρωικού πολέμου. Είναι γνωστή ως επιστολή "Ταβακαλάβα" και αναφέρεται σε κάποιον αχρείο ονόματι Πιαμάραντο ο οποίος ήταν μάλλον τυχοδιώκτης βασιλικής καταγωγής με δράση στα ανοιχτά της Δυτικής Ανατολίας (στη Μ.Ασία) και που ήλθε σε σύγκρουση με την Αχιάβα (Ελλάδα;) και με τον αδελφό του: βασιλιά των Ελλήνων (αποκαλούμενο από τους Χετταίους ως) Ταβακαλάβα.

Ο Πιαμάραντος τρομοκρατούσε τους συμμάχους των Χετταίων στα δυτικά. Επίκεντρο της έριδας ήταν η πόλη Μιλαβάντα ή Μιλαβάτα στην δυτική ακτή της Μ.Ασίας που ήταν υπό τον έλεγχο των Αχιάβα (Ελλήνων;). Ο βασιλιάς των Χετταίων Χαττούσιλις ο 3ος, για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, έγραψε επιστολή στον βασιλιά της Αχιάβα όπου του αναφέρει τα μέρη που πέρασε ταξιδεύοντας δυτικά, από τα οποία αναγνωρίζουμε την πρωτεύουσα των Χετταίων: Χαττούσες (Hattusas). Γύρω στο 1250 π.Χ. ο Χαττούσιλις, ξεκινώντας από τη πρωτεύουσα των Χετταίων Χαττούσες, εξεστράτευσε προς τα δυτικά. Σε μια εβδομάδα έφθασε στην πόλη Sallaba (σημερινό Sivrihisar, 100 μίλια δυτικά της Άγκυρας στην Τουρκία;). Εκεί ο υιός του έφερε μήνυμα μη συμφιλίωσης με τον Πιαμάραντο. Μετά ο Χαττούσιλις έφθασε στο χετταϊκό φρούριο Hapanuba (Afion) και από εκεί συνέχισε προς την Τροία ή προς τη Σμύρνη ή στην ακτή απέναντι από την Κω.

Ο Χαττούσιλις ζήτησε βοήθεια από το λαό Λούκα, το λαό που κατοικούσε στην Λυκία της Μ.Ασίας (σημερινή Λυσία) και που έκανε επιδρομές σε διάφορες περιοχές, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος. Ο Χαττούσιλις μάλλον έστριψε νότια στην πόλη Vilivanda (Alabanda) και μάλλον συνέχισε φθάνοντας στο φρούριο Iyalanda όπου δέχθηκε επίθεση από επιθετικούς λαούς τους οποίους τελικά νίκησε. Στην ίδια πόλη (ως Alinda) υπάρχουν προγενέστερα οχυρωματικά έργα. Εκεί ο Χαττούσιλις έστειλε επιστολή στον βασιλιά της Αχιάβα (Ελλάδα;) λέγοντας ότι: "ξεμείναμε από νερό και αφήσαμε φρουρούμενους τους 7000 αιχμαλώτους τους οποίους, όμως, πήρε ο Πιαμάραντος. Όταν ήλθε ο απεσταλμένος του αδελφού μου, δεν έφερε φιλικούς χαιρετισμούς και δώρο (όπως συνηθίζεται) από εσένα, αλλά ότι έδωσε εντολή στον κυβερνήτη της Μιλαβάντα να του παραδώσει τον Πιαμάραντο."

Ο Χαττούσιλις μάλλον πήρε πορεία βορειοδυτικά προς την θάλασσα, παράλληλα προς τη σημερινή λίμνη Μπάφα η οποία την εποχή του χαλκού σχημάτιζε κόλπο. Οι εκβολές του Μαιάνδρου ποταμού ήταν σε μεγάλο κόλπο όπου βρισκόταν η πόλη Μιλαβάντα (Μίλητος;). Ο Χαττούσιλις διαπίστωσε φθάνοντας στην Μιλαβάντα ότι ο Πιαμάραντος είχε φύγει και ότι ο μεγάλος βασιλιάς (Αγαμέμνων;) δεν του επέτρεπε να συλλάβει τον Πιαμάραντο.

Η κυριαρχία των Χετταίων στα δυτικά της Μ.Ασίας ήταν ασταθής. Η Τροία βρίσκεται στο στενό των Δαρδανελίων στην βορειοδυτική Τουρκία και εκεί έγιναν ανασκαφές αρχικά από τους Γερμανούς Σλίμαν και Ντέρκφελντ και τον Αμερικανό Μπλέγκεν. Ο Ντέρκφελντ ανακάλυψε την Τροία Νο 6 η οποία ήταν πρωτεύουσα ενός βασιλείου που είχε εμπορικές σχέσεις με τις Μυκήνες και καταστράφηκε την εποχή του Χαττούσιλις από σεισμό ή πόλεμο. Η Ομηρική Τροία ήταν ίσως η Τροία Νο 7 α. Ο Όμηρος αναφέρει την Τροία ως Ίλιον. Εκεί επιγραφές την αναφέρουν ως Taruisa και Wilusia. Την εποχή του τρωικού πολέμου, κατά τον Χετταίο αυτοκράτορα Χαττούσιλις τον 3ο, στην Wilusia οι Χετταίοι ήλθαν σε σύγκρουση με το στρατό της Αχιάβα (Έλληνες;). Ήταν τελικά η Wilusia η Τροία;

Στο βρετανικό Μουσείο φυλάσσεται συνθήκη μεταξύ του βασιλιά της Wilusia και του αδελφού του Χαττούσιλις, ίσως την εποχή του τρωικού πολέμου. Ο Χαττούσιλις ζητάει βοήθεια από τον δυτικό σύμμαχό του. Οι Αιγύπτιοι γνώριζαν ότι στους συμμάχους των Χετταίων ανήκε και ο λαός ονόματι Δάρδανοι, όνομα που δίνει ο όμηρος στους Τρώες! Στη συνθήκη αναφέρεται ως πρίγκιπας της Wilusia ο Αλέξανδρος, όνομα που δίνει ο Όμηρος στον Πάρι, πρίγκιπα του Βιλίου της Τροίας και εραστή της Ελληνίδας βασίλισσας ωραίας Ελένης (συζύγου του βασιλιά της Σπάρτης Μενέλαου, αδελφού του Αγαμέμνονα) την οποία άρπαξε και αποτέλεσε την αφορμή της πολιορκίας της Τροίας από τους Έλληνες. Τελικά η Wilusia καταστράφηκε. Ήταν η καταστροφή της Τροίας ή κάποιας άλλης πόλης; Ήταν ο Πάρις ο Χετταίος σύμμαχος;

Στο χετταϊκό αρχείο που σώζεται στο μουσείο του Βερολίνου καταλήγουμε ότι λίγο πριν την αναρρίχηση του Χαττούσιλη του 3ου στον θρόνο των Χετταίων το 1263 π.Χ. κάποιοι στα δυτικά προτεκτοράτα των Χετταίων έπαψαν να δηλώνουν υποταγή, στηριζόμενοι στο μεγάλο βασιλιά της Αχιάβα (Ελλάδας;). Η Wilusia (πιθανώς η Τροία) ήταν πιστή στους Χετταίους. Έτσι, δέχθηκε επίθεση από τους Έλληνες και καταστράφηκε. Το 1982 ανακαλύφθηκε κομμάτι επιγραφής που έδενε με την επιστολή του Τούντχαλις του 4ου, υιού του Χαττούσιλις. Αναφέρεται στο διάστημα 1220 - 1230 π.Χ. (μετά τον τρωικό πόλεμο) . Στην επιγραφή αναφέρεται ότι ο Αλέξανδρος (Πάρις;), ο πρίγκιπας της Wilusia (Τροία;), είχε πεθάνει και ότι στην θέση του οι Χετταίοι έβαλαν κάποιον φίλα προσκείμενο σε αυτούς ονόματι Βαλμού τον οποίον αργότερα τον εκθρονίσανε. Η περιοχή της Wilusia (Τροία;) δέχθηκε επίθεση και οι Χετταίοι στρατιώτες μεταφέρθηκαν δυτικά.

Ήταν η πόλη Wilusia, που παρέμεινε πιστή στους Χετταίους, η Τροία; Οι Χετταίοι θα αναγνώριζαν ότι η περιοχή Μιλαβάντα (Μίλητος;) ήταν υπό την σφαίρα επιρροής της Αχιάβα (Ελλήνων;). Όμως τα βασίλεια της Wilusia και της Αρζάβας ήταν στη σφαίρα επιρροής των Χετταίων. Η κρίση πιθανώς κορυφώθηκε μεταξύ των 2 υπερδυνάμεων της εποχής. Ήταν η Τροία Νο 6 - με τα ωραία τείχη (που έχουν ανηφορική κλίση την οποία περιγράφει και ο Όμηρος) - ή η Τροία Νο 7α - με τα παραπήγματά της - η ομηρική Τροία; Τελικά η Τροία έπεσε από τους Έλληνες ή από τους Χετταίους; Και ποια Τροία; Εμένα προσωπικά η όλη ιστορία μου προκαλεί πολλά ερωτήματα. Αξίζει τέλος να αναφερθεί ότι νιώθω τον Αγαμέμνονα κυριολεκτικά κάτι σαν πρόγονό μου, αφού η καταγωγή της οικογένειάς μου είναι από τις Μυκήνες και το επίθετό μου είναι αρχαιοελληνικό ("μανός" σημαίνει αραιός, εξ ου και η Μάνη που έχει αραιή βλάστηση, αν και κατά άλλους "μανός" είναι αυτός εκ Μάνης). Στο δωμάτιό μου έχω σε κάδρο φωτογραφία την χρυσή νεκρική μάσκα που βρέθηκε σε τάφο στις Μυκήνες και αποδίδεται (ίσως λάθος από τον Σλίμαν) στον Αγαμέμνονα.

ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΙΑ, ΤΟΥΣ ΑΧΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Αξίζει να αναφερθεί πως η ελληνική μυθολογία δίνει πολλά στοιχεία για την μετάδοση του ελληνικού πολιτισμού. Στην αρχαιοελληνική παράδοση είναι γνωστά τα έπη του Ομήρου: Ιλιάδα και Οδύσσεια, καθώς και διάφορες ιστορίες σχετικά με την τύχη των Αχαιών (φυλή των αρχαίων Ελλήνων) ηρώων που συμμετείχαν στον τρωικό πόλεμο. Ένα παράδειγμα ήταν ο βασιλιάς του Άργους, Διομήδης, υιός του βασιλιά της Αιτωλίας, Τυδέα. Στον τρωικό πόλεμο, ο Διομήδης συμμετείχε με 80 πλοία (!) και ήταν ο πιο ανδρείος ήρωας, μετά τον Αχιλλέα. Ο Διομήδης μετά τον τρωικό πόλεμο επέστρεψε στο Άργος. Όμως, προδομένος από την σύζυγό του, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να φύγει με τους συντρόφους του στην Ιταλία, σε ελληνική αποικία της Απουλίας όπου και έγινε βασιλιάς. Η Απουλία είναι περιοχή της νοτιοδυτικής Ιταλίας. Στην αρχαιότητα στην Απουλία υπήρχαν πολλές ελληνικές αποικίες και ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά της περιοχής οι κάτοικοι μιλούν την ελληνική γλώσσα με τοπικό ιδίωμα! Στην Απουλία ο Διομήδης αντιμετώπισε σε μονομαχία τον Αινεία.

Ο Αινείας ήταν μυθικός ήρωας της Τροίας και 2ος μεγαλύτερος ήρωας μετά τον Τρώα Έκτορα. Μετά την κυρίευση της Τροίας από τους Αχαιούς, ο Αινείας - σύμφωνα με την παράδοση - κατέφυγε με τους συντρόφους του στο Λάτιο, μια περιοχή της κεντρικής Ιταλίας στην οποία αργότερα χτίστηκε η Ρώμη. Δηλαδή ο Αινείας ήταν ο μυθικός και ίσως και ο πραγματικός γενάρχης των Ρωμαίων και ο ιδρυτής της Ρώμης. Οι Ρωμαίοι αναφέρουν ως ιδρυτές της Ρώμης τον Ρώμο ή αλλιώς Ρέμο και τον Ρωμύλο που σαν τον Ταρζάν τους γαλούχησε μια λύκαινα! Οι Ρωμαίοι είχαν και άλλο μύθο που αναφέρει πως η Ρώμη ιδρύθηκε από τους Σαβίνους, έναν αρχαίο λαό της κεντρικής Ιταλίας (Λάτιο) που κατοικούσε κοντά στην Ρώμη. Προφανώς οι ρωμαϊκοί μύθοι είναι φανταστικοί και δημιουργήθηκαν από τον φθόνο των Ρωμαίων που δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι την χώρα τους αποίκισαν πρώτοι οι Έλληνες. Αυτό γιατί ο Αινείας ήταν Έλληνας, αφού στην πραγματικότητα οι Τρώες ήταν Έλληνες!!! Ουδείς δεν αναφέρει ότι η Τροία ήταν ελληνική αποικία στην περιοχή Τρωάδα της Μ. Ασίας! Οι Έλληνες αποκαλούσαν την Τροία: Ίλιον. Η ονομασία Ίλιον προέρχεται από τον βασιλιά της Τροίας Ίλο ο οποίος ήταν υιός του Τρώα και της Καλλιρρόης και παππούς του Πριάμου. Ο Πρίαμος ήταν υιός του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα και ήταν βασιλιάς της Τροίας κατά τον τρωικό πόλεμο. Σκοτώθηκε από τον υιό του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο.

Η Τροία ιδρύθηκε από τον μυθικό ήρωα (το μυθικός δεν σημαίνει πάντοτε φανταστικός) Δάρδανο από την Θράκη. Από αυτόν η αποικία έλαβε το αρχικό όνομα Δαρδανία ή Δάρδανος. Πάντως, η Δάρδανος, ιστορικά, ήταν αποικία της ελληνικής φυλής των Αιολέων που κατέβηκε από τον βορά τον 21ο αιώνα π.Χ. Από τον Δάρδανο προέρχεται και το όνομα των Δαρδανελίων (Ελλήσποντος). Σύμφωνα με αρχαιολογικές μελέτες η ίδρυση της Τροίας χρονολογείται το 3200 π.Χ. Άρα, αυτό ενισχύει την άποψη ότι οι Έλληνες είχαν ξεκινήσει πολύ πρώιμα τους αποικισμούς περιοχών. Η Τροία έλαβε το όνομά της από τον βασιλιά της Τρώα. Ο υιός του Τρώα και της Νύμφης Καλλιρρόης ήταν ο Γανυμίδης, αδελφός του βασιλιά της Τροίας, Ίλου (βλ. πριν). Ο Γανυμήδης ήταν ο ομορφότερος νέος της γης τον οποίο ερωτεύτηκε ο Δίας και μεταμορφωμένος σε αετό τον απήγαγε στον Όλυμπο όπου τον έκανε οινοχόο (κερνούσε νέκταρ) των θεών!!! Τελικά, ο Δίας τον μεταμόρφωσε σε αστερισμό τον οποίο αποκαλούμε σήμερα Υδροχόο. Γανυμήδης ονομάστηκε και ο δορυφόρος του πλανήτη Δία. Αλλά και οι Τρώες έγιναν ομάδα αστεροειδών που επηρεάζονται από την έλξη του Δια!

Επιστρέφοντας στην Τροία, ήταν μια εύπορη ελληνική αποικία που είχε αναπτύξει το θαλάσσιο εμπόριο. Είχε εμπορικές σχέσεις με τις Μυκήνες από τον 13ο αιώνα π.Χ. Στα μέσα του αιώνα αυτού έγινε και ο πόλεμος των συμμαχικών ελληνικών πόλεων με τους Τρώες. Γενικά, πόλεμοι μεταξύ ελληνικών πόλεων ήταν συνηθισμένοι. Ο αρχηγός των Αχαιών στον τρωικό πόλεμο ήταν ο Αγαμέμνονας ο οποίος ήταν αδερφός του βασιλιά της Σπάρτης, Μενέλαου [ βλ. Σημειώσεις το (84) ] του οποίου την γυναίκα απήγαγε από την Σπάρτη ο Πάρις (84), δίδοντας την αφορμή για τον τρωικό πόλεμο. Ο Αγαμέμνων θεωρείται μάλλον υπαρκτό πρόσωπο - βασιλιάς των Μυκηνών - που έζησε το διάστημα 1200 - 1150 π.Χ. (στις Μυκήνες έχει βρεθεί και νεκρική μάσκα που αποδίδεται στον Αγαμέμνονα). Στον τρωικό πόλεμο συμμετείχε και ο βασιλιάς της Μαγνησίας (αρχαία πόλη στην Θεσσαλία) Φιλοκτήτης ο οποίος μετά την πτώση της Τροίας πήγε στην Ιταλία όπου ίδρυσε πολλές πόλεις!!! Πίσω από τον μύθο αυτό διακρίνεται ο αποικισμός της Ιταλίας από τους Έλληνες που άρχισε τον 13ο αιώνα π.Χ. και ίσως πιο πριν.

Επί τη ευκαιρία ο Φιλοκτήτης ήταν αυτός που σκότωσε τον Πάρη με ένα από τα δηλητηριασμένα βέλη που του είχε χαρίσει ο Ηρακλής. Ο τρωικός πόλεμος ήταν πραγματικό γεγονός που έγινε μάλλον το 1250 π.Χ. μεταξύ των Ελλήνων (Αχαιών) και των Τρώων, στο Ίλιον (Τροία). Κατά την μυθολογία, στην Σικελία έφτασε και ο Δαίδαλος με τα φτερά του (είδος πτητικής μηχανής) από την Κρήτη. Σημειώνεται ότι στην Κρήτη υπήρχε ανεπτυγμένος πολιτισμός από το 2800 π.Χ. (εποχή του χαλκού), ίσως και πιο πριν. Η Σικελία ίσως είναι το νησί των Κυκλώπων που περιγράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια. Στο έργο αυτό αντικατοπτρίζονται οι εξερευνήσεις και η ίδρυση αποικιών από τους αρχαίους Έλληνες στην Μεσόγειο (Κάτω Ιταλία, βόρειο Αφρική) τον 13ο αιώνα π.Χ.. Τις δυσκολίες στις εξερευνήσεις αντικατοπτρίζει και ο ίδιος ο τρωικός πόλεμος. Πίσω από τις διάφορες ιστορίες και τους μύθους, αποκαλύπτεται το γεγονός ότι πολύ πρώιμα οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ιδρύσει αποικίες και είχαν επισκεφτεί κυρίως παράκτιες περιοχές της Μεσογείου (Μ. Ασία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία και βόρειο Αφρική), καθώς και της Μαύρης Θάλασσας. Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν "Εσπερία" την Ιταλία και την Ισπανία. Οι παραπάνω ιστορίες δείχνουν, λοιπόν, ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κατακτήσει τον κόσμο ήδη από τον 13ο αιώνα π.Χ., αν και ο γράφων πιστεύει ότι το έκαναν πιο πριν, το 3000 π.Χ. ! Παρακάτω, ο αποικισμός που θα αναφερθεί ως "δεύτερος αποικισμός" και θα τοποθετηθεί στον 8ο αιώνα π.Χ., είναι ο "επίσημος" αποικισμός των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα άρχισε ίσως και 22 αιώνες πιο πριν!!!

Πριν το 2000 π.Χ. οι Έλληνες ονομάζονταν "Πελασγοί" και οι νησιώτες "Αιγαίοι". Γνωστός από το 3000 π.Χ. (εποχή του χαλκού) ήταν ο κυκλαδικός και ο μινωικός (κρητικός) πολιτισμός. Πάντως, ο ελληνικός πολιτισμός άρχισε παλαιοτέρα. Αρχαιολογικές έρευνες ανακάλυψαν ανεπτυγμένο πολιτισμό στη νεολιθική εποχή (6000 - 2800 π.Χ.) σε πολλούς ελληνικούς οικισμούς, όπως για παράδειγμα της Μήλου. Τα παλαιοτέρα, όμως, αρχαιολογικά ευρήματα ανάγονται στα παλαιολιθικά χρόνια (700000 - 8500 π.Χ.), με αρχαιότερο εύρημα τον παγκοσμίως γνωστό "άνθρωπο των Πετραλώνων" που βρέθηκε στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής. Ήταν ένας σκελετός ανδρός περίπου 30 - 35 ετών (γέρος για την εποχή του) ο οποίος έζησε περίπου το 600000 π.Χ. (αν και υπάρχουν διαφωνίες για την ακριβή χρονολόγηση του σκελετού και το αν ανήκει πράγματι στον άνθρωπο του Νεάντερταλ που θεωρείται αποκομμένο είδος από τον σύγχρονο "άνθρωπο σοφό"). Επίσης, στο σπήλαιο Φράγχθι της Αργολίδας βρέθηκαν ανθρώπινα ευρήματα που ανάγονται περίπου στο 17000 π.Χ. που ανάγονται στο τέλος την παλαιολιθικής εποχής και συγκεκριμένα στην τελευταία φάση της "Βουρμίας περιόδου" που είναι η τελευταία περίοδος των παγετώνων.

Στην περιοχή Αρεόπολη της Μάνης βρέθηκε κρανίο που χρονολογείται στο 150000 π.Χ. Παλαιολιθικά ευρήματα βρέθηκαν και αλλού όπως εργαλεία στις όχθες του ποταμού Λούρου και του ποταμού Πηνειού που χρονολογούνται μεταξύ 50000 - 35000 π.Χ. Σημαντικότατο εύρημα είναι και ο περίφημος "πέλεκυς της Σιάτιστας" που ανήκει στο 100000 π.Χ. Η Σιάτιστα είναι πόλη στον νομό Κοζάνης. Παλαιολιθικά ευρήματα βρέθηκαν και στην αρχαία θεσσαλική πόλη Φερές.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι η Ελλάδα κατοικήθηκε από το 700000 π.Χ. (αρχή της παλαιολιθικής εποχής) και καταγεγραμμένα σημασία ανεπτυγμένου πολιτισμού υπάρχουν από το 3000 π.Χ. (αρχή της εποχής του χαλκού) στην Κρήτη και στις Κυκλάδες. Οι Έλληνες ήδη από τη νεολιθική εποχή χρησιμοποιούσαν όπλα και εργαλεία.

Από την διάσπαση της ινδοευρωπαϊκής ομοεθνίας προέκυψαν οι πληθυσμοί που μετακινήθηκαν σε όλη την Ευρώπη και Ασία (Κέλτες, Λατίνοι, Μήδοι, Πέρσες, Ινδοί, Πρωτοέλληνες). Αργότερα στην Ελλάδα κατέβηκαν από τον βορά και οι Αχαιοί που δημιούργησαν το μυκηναϊκό (υστεροελλαδικό) πολιτισμό (1600 - 1000 π.Χ.). Γενικά, κάθοδος των Ινδοευρωπαίων - Πρωτοελλήνων συνοδεύτηκε από την μεταφορά του πολιτισμού τους όπως την κεραμική τους τάφους τύπου Κουργκάν (λακοειδείς) κτλ. Συνοδεύτηκε, όμως, και με συγκρούσεις όπως την καταστροφή της Άργισσας και της Λέρνας το 21ο αιώνα π.Χ. Επίσης, οι Αχαιοί προχώρησαν στην κατάληψη της Κρήτης το 1450 π.Χ., εκμεταλλευόμενοι την καταστροφή του νησιού από σεισμούς και από την μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης που δημιούργησε τεραστία παλιρροϊκά κύματα. Τον 15ο αιώνα π.Χ. οι Αχαιοί κατέλαβαν και την Κύπρο η οποία ήταν στα χέρια πολλών - μη Ελλήνων - κατακτητών, πριν την καταλάβουν οι Αχαιοί.

Όπως αναφέρεται σε αρχαίο αιγυπτιακό κείμενο, τον 15ο αιώνα π.Χ. οι Αχαιοί με τους Σσακαλάσς βοήθησαν τους Τυρσινούς (βλ. παρακάτω, μάλλον κάτοικοι της νησιωτικής Ελλάδος ή Έλληνες της Μ. Ασίας), τους Λυκίους (η Λυκία ήταν στην Μ. Ασία) και τους Σσαρδανούς, στην εκστρατεία τους εναντίον της Αιγύπτου - επί βασιλείας του Μενεφθά. Τα παραπάνω έθνη αποβιβάστηκαν στην Λιβύη και βοήθησαν τον βασιλιά της Μερμαγιού να αντιμετωπίσει την Αίγυπτο. Τελικά, έχασαν την μάχη από τους στρατηγούς του Μενεφθά. Σε αρχαία αιγυπτιακά κείμενα αναφέρονται, επί βασιλιάς του Τούθμωση του Γ´ (θαν. 1448 π.Χ.), ως κάτοικοι της Ελλάδος οι Δαναοί (ως "Δανάουνα") οι οποίοι αποκαλούνται αλλού Αχαιοί. Τον 12ο αιώνα π.Χ. οι Δαναοί και οι Τυρσινοί, όπως αναφέρεται σε αιγυπτιακό κείμενο, συνασπίστηκαν με τους Τεύκρους (Κύπριοι), τους Λυκίους και τους Φιλισταίους (αρχαίος λαός της Παλαιστίνης) και εξεστράτευσαν εναντίον της Αιγύπτου από ξηράς και θαλάσσης, επί βασιλείας του Ραμσή του Γ´ (1198 - 1166 π.Χ). Ο Ραμσής ο Γ´ απέκρουσε αποτελεσματικά τους "λαούς της θάλασσας".

Στα παραπάνω αιγυπτιακά κείμενα οι Αχαιοί αναφέρονται ως "Aigaiwasch" (Ακαϊουβάς) που κατά τους περισσότερους αιγυπτιολόγους ήταν μάλλον οι Αχαιοί της Ελλάδος ή του... Καυκάσου!!! Το τελευταίο αναφέρεται γιατί υπάρχει η θεωρία ότι οι Αχαιοί έφτασαν μέχρι τον Καύκασο και αποτέλεσαν τον πληθυσμό Χάι που είναι οι Αρμένιοι, αφού Χαϊεστάν είναι η Αρμενία!!! Άλλωστε, υπάρχει και κάποιος μύθος που αναφέρει πως μερικοί Αχαιοί μετά τον τρωικό πόλεμο αποπλανήθηκαν μέχρι τον Καύκασο. Ίσως δεν είναι τυχαίοι και οι μύθοι που αναφέρθηκαν αρχικά (Προμηθέας, Ηρακλής, Αργοναύτες) και μιλάνε για τον Καύκασο! Το Χάι είναι παραφθορά της λέξεως Αχαιοί. Πάντως, τα περί αντιστοιχίας των Δαναών και των Αχαιών προς τα ονόματα "Δανάουνα" και "Ακαϊουβάς" των αιγυπτιακών επιγραφών είναι από πολλούς μελετητές αμφισβητήσιμα. Αναφορικά με την σχέση των Αχαιών με την Αίγυπτο, δεν είναι τυχαίο ότι στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια γίνεται από τον Όμηρο πολύς λόγος περί Φοινίκης και Αιγύπτου (ο Όμηρος αναφέρεται ακόμα και στην κατασκευή των πυραμίδων), γεγονός που δείχνει πολιτιστική επίδραση των Ελλήνων με αυτούς τους λαούς. Επαναλαμβάνεται ότι στην Ιλιάδα περιγράφεται ο τρωικός πόλεμος που έγινε μάλλον το 1250 π.Χ.

Την θεωρία ότι οι Έλληνες Δαναοί είχαν επιτεθεί στην Αίγυπτο, σύμφωνα με τα αιγυπτιακά κείμενα, επιβεβαιώνει και η ελληνική μυθολογία. Κατά την ελληνική μυθολογία οι γενάρχες των Δαναών ήταν η Δανάη (κόρη του βασιλιά του Άργους Ακρισίου η οποία απέκτησε με τον Δία τον Περσέα) ή σύμφωνα με μια άλλη παράδοση ήταν οι Δαναΐδες. Οι Δαναΐδες ήταν οι 50 κόρες του Δαναού. Ο Δαναός ήταν υιός του βασιλιά της Αιγύπτου Βήλου και της Αγχιρόης, της κόρης του Νείλου (ο Νειλέας ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου). Ο Βήλος ήταν υιός του Ποσειδώνα και της Λιβύης και δίδυμος αδελφός του Αγήνορα ο οποίος ήταν βασιλιάς της Φοινίκης. Ο Αγήνορας με την Τηλέφασσα απέκτησαν τον Κάδμο και την Ευρώπη. Ο Κάδμος ήταν ο ιδρυτής των Θηβών. Ο Δαναός με την Ευρώπη (την εξαδέλφη του) απέκτησαν τις 50 Δαναΐδες.

Ο Δαναός είχε έναν δίδυμο αδελφό που ονομαζόταν Αίγυπτος και ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου. Τα παραπάνω ονόματα δείχνουν τις πολιτιστικές σχέσεις των αρχαίων Ελλήνων με τους γειτονικούς τους λαούς. Ο Αίγυπτος είχε 50 υιούς τους οποίους αποφάσισε να παντρέψει με τις 50 κόρες του Δαναού. Όμως, οι Δαναΐδες δεν ήθελαν να παντρευτούν τους υιούς του Αιγύπτου και δραπέτευσαν με τον πατέρα τους στο Άργος όπου τους έδωσε άσυλο ο βασιλιάς της πόλης, Πελασγός. Όμως, οι 50 υιοί του Αιγύπτου έφθασαν στο Άργος προκειμένου να πάρουν τις Δαναΐδες. Για να αποφευχθεί ο πόλεμος, ο Πελασγός παρακάλεσε τις Δαναΐδες να δεχθούν να τους παντρευτούν. Οι Δαναΐδες προσποιήθηκαν ότι δέχονται, όμως την ίδια νύκτα του γάμου - με διαταγή του πατέρα τους - σκότωσαν τους συζύγους τους, εκτός από την Δαναΐδα Υπερμήστρα η οποία έφυγε με τον υιό του Αιγύπτου, Λυγκέα. Οι υπόλοιπες καταδικάστηκαν στον Άδη να γεμίζουν ένα απύθμενο πιθάρι. Οι Δαναΐδες ήταν οι νύμφες των πηγών, κατά την ελληνική μυθολογία.

Κατά την παράδοση μετά την συζυγοκτονία οι Δαναΐδες εξαγνίστηκαν από την Αθηνά και τον Ερμή και παντρεύτηκαν Αργείους (κατοίκους του Άργους). Έτσι, οι Δαναΐδες ήταν γενάρχες των Δαναών οι οποίοι, κατά τον Όμηρο, ήταν οι κάτοικοι του Άργους. Ο Δαναός έγινε βασιλιάς του Άργους και δίδαξε στους ντόπιους την άρδευση, την καλλιέργεια της γης και τα γράμματα. Ο παραπάνω μύθος επιβεβαιώνει πως οι Δαναοί έφθασαν στην Αίγυπτο, στα πλαίσια πολιτιστικής γνωριμίας και στα πλαίσια πολέμου ο οποίος περιγράφεται από τα αιγυπτιακά κείμενα. Στα παραπάνω κείμενα αναφέρονται οι Δαναοί και οι Αχαιοί. Όμως, οι Δαναοί ήταν όχι μόνον ονομασία των Αργείων, αλλά γενικότερα των Αχαιών (και κατά τον Όμηρο αν θυμηθούμε την φράση του Λαοκόωντα - "Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας"). Επίσης, το όνομα του βασιλιά του Άργους, Πελασγός, δεν είναι τυχαίο.

Ο Όμηρος αναφέρει ως Αχαιούς σύμπαντες τους Έλληνες και ειδικότερα τους κατοίκους μιας περιοχής στην Φθιώτιδα. Υπενθυμίζεται ότι οι άλλες 3 βασικές ελληνικές φυλές ήταν οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι Δωριείς. Όμως, ο Όμηρος δεν αναφέρει τους Αιολείς. Επίσης, ως Ίωνες αποκαλεί τους Αθηναίους, ενώ τους Δωριείς - στην Οδύσσεια - τους τοποθετεί στην Κρήτη!!! Ίσως, κατά μια ρηξικέλευθη θεωρία του γράφοντος, ο Όμηρος να ονομάζει Αχαιούς τους Πελασγούς οι οποίοι αρχικά κυριάρχησαν στην Θεσσαλία στο τέλος της 3ης χιλιετίας π.Χ. Το πιο πιθανό, όμως, είναι να ονομάζει Αχαιούς σύμπαντες τους Έλληνες, υπονοώντας ότι οι Αχαιοί ήταν η κυρίαρχη ελληνική φυλή. Κατά μια άλλη άποψη, ο Όμηρος δεν αναφέρει ως Αχαιούς όλους τους Έλληνες, αλλά την φυλή των Αχαιών που αρχικά εγκαταστάθηκε στην Νότιο Θεσσαλία, την Στερεά Ελλάδα (εξ ου και η τοποθέτηση των Αχαιών από τον Όμηρο στην Φθιώτιδα) και στην Πελοπόννησο.

Πριν αναφέρθηκε πως οι Πελασγοί επικράτησαν στην Ελλάδα στα τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ. και κυριάρχησαν στην Θεσσαλία. Αρχαίος λαός της Θεσσαλίας ήταν και οι Δόλοπες οι οποίοι ήταν και γνωστοί πειρατές με έδρα τη Σκύρο. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί πως οι Θεσσαλοί ήλθαν, κατά την παράδοση, εκ της Ηπείρου. Δηλαδή, υπάρχει μια σύνδεση των κατοίκων της Ηπείρου (βλ. πριν Δωδώνη) και των Πελασγών της Θεσσαλίας. Την 1η χιλιετία π.Χ. το Άργος στην Θεσσαλία ονομαζόταν Πελασγικό. Όμως και στο Άργος στην Πελοπόννησο αναφέρθηκε παραπάνω ο βασιλιάς της πόλης Πελασγός. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Πελασγός δέχθηκε στην πόλη του τον Δαναό με τις 50 κόρες του, τις Δαναΐδες, όταν δραπέτευσαν από την Αίγυπτο. Οι Δαναΐδες παντρεύτηκαν Αργείους και ήταν γενάρχες των Δαναών οι οποίοι δεν ήταν μόνον οι κάτοικοι του Άργους, αλλά και οι Αχαιοί γενικότερα. Δηλαδή, κατά τον μύθο αυτό, οι Πελασγοί προηγήθηκαν των Αχαιών.

Πιο πιθανό είναι οι Πελασγοί να μετονομάστηκαν σε Δαναούς, δηλαδή Αχαιούς. Κατά τον ιστορικό Ηρόδοτο (18) ως Πελασγοί αναφέρονται (Α´, 56, 58) ιδίως οι Ίωνες, εν αντιθέσει με τους Έλληνες που αποκαλούνται με το όνομα αυτό οι Δωριείς της Πελοποννήσου!!! Ο Θουκυδίδης (4) αναφέρει πως οι κάτοικοι της Αιτωλίας ομιλούσαν, ως επί το πλείστον, μια άγνωστη γλώσσα. Και όμως, στα ομηρικά χρόνια (μέσα 13ου αιώνα) οι Αιτωλείς ήταν Έλληνες! Η απάντηση στο όλο ζήτημα είναι απλή. Οι κάτοικοι της Ελλάδος πριν το 2000 π.Χ. ήταν οι Πελασγοί και οι Αιγαίοι. Από τον 21ο αιώνα π.Χ. κατέβηκαν στην Ελλάδα, από τον βορά, οι πρωτοελληνικές φυλές που ανήκαν στην αρία (ινδοευρωπαϊκή) φυλή.

Σε ό, τι αφορά τους Πελασγούς, η κάθοδος τον 21ο αιώνα π.Χ. από τον βορά των αρίων φυλών και αργότερα των Αχαιών είχε ως αποτέλεσμα οι Πελασγοί να εξοντωθούν ή να περιοριστούν σε ορισμένες περιοχές όπως η Αιτωλία και γενικά η Στερεά Ελλάδα και η Θεσσαλία. Άλλωστε, στις περιοχές αυτές είχαν αρχικά επικρατήσει οι Πελασγοί. Έτσι, σύμφωνα με αυτήν την άποψη ερμηνεύεται και μια από τις θεωρίες του γράφοντος που αναφέρεται στο γεγονός ότι ο Όμηρος τοποθετεί τους Αχαιούς σε μια περιοχή στην Φθιώτιδα, οπότε ίσως να αναφέρεται στους Πελασγούς. Ο Όμηρος, επίσης, αναφέρει τους Μυρμιδόνες. Ήταν κάτοικοι της Θεσσαλίας με αρχηγό τον Αχιλλέα. Το όνομα Φθιώτιδα προέρχεται από τον μυθικό ήρωα Φθίο ο οποίος ήταν υιός του Αχαιού, γενάρχη των Αχαιών.

Στην αρχαιότητα η Φθιώτιδα ονομαζόταν "Φθιώτις Αχαΐα", επειδή την κατοικούσαν οι Αχαιοί. Το ερώτημα είναι γιατί ο Όμηρος τοποθετεί τους Μυρμιδόνες στην Θεσσαλία και τους Αχαιούς στην Φθία. Η απάντηση είναι ότι μάλλον στην ιστορία του Ομήρου εμπεριέχονται οι Πελασγοί που κατέβηκαν στην Ελλάδα την 3η χιλιετία π.Χ. και οι Αχαιοί που κατέβηκαν στην Ελλάδα μετά τον 19ο αιώνα π.Χ. Άρα, ο Όμηρος αναμειγνύει τα γεγονότα σχετικά με τις πρωτοελληνικές φυλές και αναφέρεται σε μια χρονική περίοδο στην οποία οι Αχαιοί είχαν καταλάβει την Ελλάδα και οι Πελασγοί είχαν περιοριστεί στην Θεσσαλία και στην Στερεά Ελλάδα. Δύσκολα μπορεί να δοθεί σαφής θέση στο ζήτημα, αφού στην Θεσσαλία και στην Στερεά Ελλάδα κυριάρχησαν αρχικά οι Πελασγοί, όμως στις ίδιες περιοχές (και στην Πελοπόννησο) εγκαταστάθηκαν αργότερα και οι Αχαιοί!!! Συνεπώς, οι Μυρμιδόνες που αναφέρει ο Όμηρος ίσως ήταν Πελασγοί, ενώ οι Αχαιοί της Φθίας που αναφέρει μάλλον δεν είχαν σχέση με τους Πελασγούς. Μπορεί, όμως, και να είχαν! Όλα είναι πιθανά, αφού οι Πελασγοί ήταν πολεμική φυλή όπως και οι Αχαιοί.

Η μυθολογία δίδει την δική της θέση στο ζήτημα. Ο Δευκαλίωνας, που περιγράφηκε πριν ως ο επιζών και γενάρχης του ανθρωπίνου γένους, έγινε ο βασιλιάς της Φθίας στην Θεσσαλία!!! Τα παιδιά του Δευκαλίωνα ήταν ο Έλληνας, ο Αμφικτύωνας (ιδρυτής των αμφικτιονιών) και η Πρωτογένεια. Άρα ο Έλληνας από την μυθολογία τοποθετείται στην Θεσσαλία και γίνεται έτσι αναφορά στους Πελασγούς που κυριάρχησαν στην Θεσσαλία. Ο Έλληνας με την νύμφη Ορσηίδα απέκτησαν τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξούθο. Ο Αίολος ήταν ο γενάρχης των Αιολέων και ο Δώρος των Δωριέων. Ο Ξούθος με την Κρέουσα απέκτησαν τον Ίωνα και τον Αχαιό, τους γενάρχες των Ιώνων και των Αχαιών, αντίστοιχα! Οι κάτοικοι του Άργους και γενικά οι Αχαιοί αναφέρονται και ως Δαναοί. Ο Δαναός, όπως προαναφέρθηκε, ήταν γενάρχης των Αργείων και πατέρας των Δαναΐδων.

Οι Μυρμιδόνες που αναφέρονται από τον Όμηρο ήταν κάτοικοι της Θεσσαλίας. Κατά την μυθολογία, η καταγωγή τους ήταν από την Αίγινα (!) και γενάρχης τους ήταν ο Πηλέας που ήταν υιός του Αιακού, του βασιλιά της Αίγινας. Ο αδελφός του Πηλέα, Τελαμώνας, έγινε βασιλιάς της Σαλαμίνας. Ο Τελαμών ήταν ο πατέρας του Αίαντα του Τελαμώνιου που πήρε μέρος στον τρωικό πόλεμο και του Τεύκρου που ίδρυσε την αποικία Σαλαμίνα στην Κύπρο. Ο ήρωας Αχιλλέας ήταν υιός του Πηλέα και της Θέτιδος και ήταν βασιλιάς των Μυρμιδόνων με τους οποίους εξεστράτευσε στον τρωικό πόλεμο. Η μητέρα του Θέτις ήταν - κατά τη μυθολογία - Νηρηίδα. Οι Νηρηίδες, θεότητες της ήρεμης θάλασσας, ήταν κόρες του Νηρέα (υιός της Γης και του Πόντου) και της Δωρίδος (κόρη του Ωκεανού). Εδώ παρατηρείται αντιστοιχία του Δώρου και της Δωρίδος και συσχέτισή τους με τους Δωριείς που κατέβηκαν τον 11ο αιώνα π.Χ. στην Ελλάδα. Ο Πηλέας ήταν υιός του βασιλιά της Αίγινας, Αιακού. Ο Πηλέας ήταν βασιλιάς της Φθίας στην Θεσσαλία την οποία βασίλεψε και ο Δευκαλίωνας!!! Ο καρδιακός φίλος του Αχιλλέα, Πάτροκλος, ήταν υιός του Μενοίτιου και ήταν από την Οπούντα της Λοκρίδος (περιοχή από τις Θερμοπύλες μέχρι την Κωπαΐδα). Ο Μενοίτιος ήταν αδελφός του Τιτάνα Προμηθέα (υιός του Ιαπετού ο οποίος ήταν υιός του Ουρανού και της Γης). Ο υιός του Προμηθέα ήταν ο Δευκαλίωνας, ο γενάρχης του ανθρωπίνου γένους!!! Σχετικά με τον Αχιλλέα, καταγόταν από το βασιλικό γένος των Μολοσσών. Η περιοχή της αρχαίας Ελλάδας "Μολοσσίς" βρισκόταν στην περιοχή που καταλαμβάνει η σημερινή Ήπειρος και η νότιος Αλβανία που ήταν η ελληνική βόρεια Ήπειρος. Αρχικά στην βόρεια Ήπειρο κατοικούσε η ελληνική φυλή των Παροναέων. Η περιοχή Μολοσσίς ονομάστηκε έτσι από τον μυθικό βασιλιά Μολοσσό που ήταν υιός του Νεοπτόλεμου και της Ανδρομάχης. Το βασίλειο της Ηπείρου το ίδρυσε ο Νεοπτόλεμος. Δεν έχουμε εδώ μια σύνδεση με την Δωδώνη που βρισκόταν στην Ήπειρο και για την οποία έγινε εκτενής αναφορά παραπάνω;

Άρα, τα πάντα στην ελληνική μυθολογία συσχετίζονται μεταξύ τους, καθώς και με την ελληνική ιστορία. Ο Όμηρος αναφέρεται στον τρωικό πόλεμο που έγινε στα μέσα του 13ου αιώνα π.Χ. (μάλλον το 1250 π.Χ.) Όμως, φαίνεται ότι ο Όμηρος ανακατεύει - όπως και η ελληνική μυθολογία, αλλά και οι ιστορικοί και οι συγγραφείς της αρχαιότητας - την ιστορία της εμφάνισης των πρωτοελληνικών φυλών που παρουσιάζεται χωρίς ιστορική ακολουθία. Αλλά για ποιόν Όμηρο γίνεται αναφορά την στιγμή που υπάρχει το "ομηρικό ζήτημα" σχετικά με τον πραγματικό συγγραφέα της Ιλιάδος και της Οδύσσειας και το αν ο Όμηρος ήταν υπαρκτό πρόσωπο ; Είναι περίεργο ένας, κατά την παράδοση, τυφλός άνδρας (ακόμα και το όνομα Όμηρος σημαίνει τυφλός) να περιγράφει ιστορικά γεγονότα και μύθους που σχετίζονται με τον αποικισμό της Μεσογείου, τα ταξίδια των αρχαίων Ελλήνων και επίσης να παραθέτει πλήθος από εθνολογικά και λαογραφικά στοιχεία. Κατά τον γράφοντα τα δύο έπη είναι συρραφή παραδόσεων και ιστορικών γεγονότων που έχουν αλλοτριωθεί από την μυθολογία. Άλλωστε, στα έπη αυτά εμφανίζεται το ίδιο φαινόμενο με την ελληνική μυθολογία: διάφορα ιστορικά γεγονότα (ελληνικές φυλές και περιοχές, πόλεμοι, ίδρυση αποικιών) παρουσιάζονται αλλοτριωμένα, ανακατεμένα και ο μύθος έχει δεθεί άρρηκτα με την ιστορική πραγματικότητα...

Πολύ πρώιμα, οι ελληνικές πόλεις - κράτη ίδρυσαν πολυάριθμες αποικίες στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ασίας στις οποίες μεταλαμπάδευσαν τις αρετές και τα ιδεώδη του ελληνικού πολιτισμού. Οι αρχαίοι Έλληνες μετέφεραν πάντα την εστία (την ιερή φωτιά) και τα οστά των προγόνων τους όταν ίδρυαν τις αποικίες τους. Επίσης, μετέφεραν και τον πολιτισμό τους και ανέπτυσσαν τις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες ταξίδευαν - όπως λεει ο Ηρόδοτος: "κατ´ εμπορίαν καί θεωρίαν", δηλαδή για το εμπόριο των προϊόντων και την ανταλλαγή υλικών και πνευματικών αγαθών με τους ξένους λαούς. Οι Έλληνες ήταν κυρίαρχοι των θαλασσών. Είχαν τη μεγαλύτερη δύναμη στο εμπορικό και αργότερα στο πολεμικό ναυτικό.

Οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν αποικίες σε όλη τη Μεσόγειο, στον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη Θάλασσα) και στην Βόρειο Αφρική. Οι πόλεις των Κυκλάδων και της μινωικής Κρήτης είχαν, ήδη από το 3000 π.Χ., κατακτήσει τη Μεσόγειο, πολύ πριν από τους "επίσημους" αποικισμούς και είναι σίγουρο ότι είχαν ιδρύσει αποικίες στα ευρύτερα παράλια της Μεσογείου. Οι Κρήτες, ήδη από την δεύτερη χιλιετία π.Χ., είχαν κατακτήσει την ανατολική Μεσόγειο με τα πλοία τους - πριν από τους Φοίνικες - και είχαν φθάσει ακόμα και στην Αίγυπτο, στο Λίβανο, στην Μεσοποταμία και άλλες περιοχές της νοτιοδυτικής Ασίας. Eπίσης, υπάρχουν μινωικές (της αρχαίας Κρήτης) επιδράσεις στο Αφγανιστάν!!! Γενικά, στην Μεσοποταμία είχε επεκταθεί το ελληνικό εμπόριο και στα μετέπειτα χρόνια. Οι Μυκήνες το δεύτερο ήμισυ του 15ου αιώνα είχαν εμπορικές ανταλλαγές και είχαν ιδρύσει εμπορικούς σταθμούς και αποικίες στα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας (για παράδειγμα στην Κιλικία - περιοχή της νοτιοανατολικής Μ. Ασίας), στην Αίγυπτο, στις συριοπαλαιστινιακές ακτές, στη νότιο Ιταλία και στη Σικελία.

Το σίγουρο είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν επεκταθεί, με τις αποικίες τους, από τον Καύκασο, ως το Γιβραλτάρ και όπως έλεγε ο Πλάτων: "οι αποικίες έμοιαζαν σαν βατράχους γύρω από μια λίμνη". Μάλιστα, ο Πυθέας από την Μασσαλία (ελληνική αποικία των Φωκαέων) στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. πέρασε το Γιβραλτάρ (Ηράκλειες στήλες το έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες) με πλοίο και μετά περιέπλευσε την Αγγλία! Μετά έπλευσε την "Θούλη" (ήταν η Ισλανδία ή η Νορβηγία) και στη συνέχεια έπλευσε στη Βαλτική και έφτασε στο νησί Ελιγολάνδη και στις εκβολές του ποταμού Έλβα στην Γερμανία και του ποταμού Βιστούλα στην Πολωνία!!! Ο Πυθέας χαρτογράφησε την περιοχή και επίσης μέτρησε το μήκος των ακτών της Αγγλίας!!! Τέλος, οι αρχαίοι Έλληνες δεν αποκλείεται να έφθασαν μέχρι τις ακτές της Αμερικής.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - TZEHMΣ ΜΑΝΟΣ, 2006
http://www.dim-manos.narod.ru/troian1.htm#Top#Top

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟΣ Ο ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ;"

Ετυμολογία: η αλήθεια των λέξεων

Η ετυμολογία είναι παράλληλα και μια ιστορική αναδρομή στις λέξεις, μια ιστορία των λέξεων--------
Οσο είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος έχει μια φυσική τάση προς τη γνώση («φύσει τού ειδέναι ορέγεται»), άλλο τόσο αληθεύει ότι όλοι μας έχουμε την τάση να αναζητούμε την προέλευση των λέξεων τής γλώσσας μας, την αρχική τους σημασία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, με διάφορες ευκαιρίες, ετυμολογούν ή συνήθως (από έλλειψη ειδικών γνώσεων) παρ-ετυμολογούν λέξεις: υποθέτουν, διερωτώνται ή και αποφαίνονται για την προέλευση αυτής ή εκείνης τής λέξης.
Με άλλα λόγια, μιλούν εμπειρικά για το έτυμο μιας λέξης. Ηδη από τον 1ο αιώνα π.Χ. παραδίδεται (από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη) ότι έτυμον είναι «η αληθής σημασία μιας λέξεως σύμφωνα με την προέλευσή της».
Η λέξη έτυμον ως όρος προέρχεται από το επίθετο έτυμος που σήμαινε «αληθής» και χρησιμοποιείται ήδη στον Ομηρο: «ψεύσομαι, ή έτυμον ερέω;». Η λέξη είναι από την ίδια ρίζα μ' ένα άλλο επίσης ομηρικό επίθετο, το ετεός που σημαίνει επίσης «αληθινός, γνήσιος».
Από αυτό είναι το όνομα Ετεο-κλής (που παραδίδεται ήδη σε πινακίδα της μυκηναϊκής Γραμμικής γραφής Β') καθώς και άλλα σύνθετα όπως το Ετεό-κρητες (γνήσιοι, αυτόχθονες Κρήτες) στον Ομηρο.
Από ένα ομόρριζο επίθετο ετός της ίδιας σημασίας προήλθε το ρήμα ετάζω, που είναι και σήμερα εν χρήσει ως εξ-ετάζω με αρχική σημασία «αναζητώ την αλήθεια - ερευνώ λεπτομερώς».
Ολόκληρη λοιπόν η οικογένεια αυτών των λέξεων και ιδιαίτερα η λέξη έτυμον δηλώνουν την αναζήτηση τής αλήθειας των λέξεων, δηλαδή την ιχνηλάτηση της προέλευσής τους, που ταυτίζεται με τη σημασία εκκίνησης ή προέλευσης τής λέξης, την πρώτη ή αληθινή ή βασική ή ετυμολογική σημασία.
Αυτή η περιπέτεια τής αναζήτησης τής αλήθειας των λέξεων, δηλαδή η προσπάθεια ετυμολόγησής τους, από τις αρχές τού 19ου αιώνα με την ίδρυση τής επιστήμης τής (ιστορικοσυγκριτικής) Γλωσσολογίας από κτά επιστημονικό χαρακτήρα, δηλαδή ασκείται με μεθόδους έγκυρης αναγωγής στην αρχική (ή παλαιότερη δυνατή) μορφή και σημασία τής λέξης.
Η αναζήτηση τής αλήθειας των λέξεων, μορφικής και σημασιολογικής, γίνεται έκτοτε κατά κανόνα επιστημονικά αξιόπιστη.
Η αναζήτηση τής αλήθειας των λέξεων (με την έννοια που εξηγήσαμε) είναι ιδιαίτερα ελκυστική στην ετυμολογική έρευνα τής ελληνικής γλώσσας, λόγω τής μακραίωνης παράδοσής της, που επιφυλάσσει εκπλήξεις.
Μιλώντας για την αλήθεια, λ.χ., ας δούμε την ετυμολογική της προέλευση.
Το επίθετο αληθής (απ' όπου η αλήθεια) προήλθε από το στερητικό α- και -λήθος, το («λήθη») ή την ίδια τη λέξη λήθη: α-ληθής επομένως ήταν αρχικά «αυτός που δεν μπορεί να περάσει στη λήθη, να λησμονηθεί ή να αποκρυβεί», άρα «αυτός που δεν λανθάνει, δεν υποκρύπτεται, αλλά είναι εμφανής, απτός, πραγματικός, αληθινός».
Επ' ευκαιρία, ας σημειωθεί ότι η αρχαιότατη (ήδη στον Ομηρο) λέξη αληθής και αλήθεια δεν προέρχεται από την ομόρριζη λέξη λάθος, η οποία εμφανίζεται πολύ αργά (στους μεταγενέστερους χρόνους).
Η αναζήτηση τής αλήθειας των λέξεων, η ετυμολογία είναι παράλληλα και μια ιστορική αναδρομή στις λέξεις, μια ιστορία των λέξεων.
Ο Ελληνας ομιλητής δεν χρειάζεται ειδικές γνώσεις (τις αναγκαίες ιστορικές πληροφορίες μπορεί να τις αναζητήσει) για να καταλάβει, λ.χ., ότι η λέξη γραμματική, ενώ αναφέρεται σε ολόκληρη τη δομή τής γλώσσας την οποία έχει σκοπό να περιγράψει, ξεκινάει ως μελέτη και περιγραφή των «γραμμάτων, τού γραπτού λόγου, των γραπτών κειμένων» (και όχι τού προφορικού λόγου).
Οπως η ίδια η λέξη σύνταξη είναι φανερό ότι προσδιορίζει τους τρόπους που συν-τάσσονται, που «τίθενται μαζί» οι λέξεις, για να απαρτισθεί λόγος, ομιλία. Οι έννοιες τού κόπου, τής κοπιαστικής εργασίας και μάλιστα τής χειρωνακτικής, που δηλώνονταν στην αρχαία περίοδο τής γλώσσας μας με τις λέξεις πόνος και μόχθος οδήγησαν (με μια υποτιμητική στάση των αρχαίων Αθηναίων προς τη χειρωνακτική κοπιώδη εργασία η οποία αντιστρατεύεται τη σχολή, τον ελεύθερο χρόνο που οδηγεί σε αξιοποιήσεις, όπως εκείνη τής σχολής και τού σχολείου ως ευκαιριών παιδείας) στις κακόσημες λέξεις πονηρός και μοχθηρός.
Οπως και οι σκληρές προσπάθειες που καταβάλλει ο αθλητής, ο διεκδικητής τού έπαθλου, τού βραβείου, τού άθλου, τον εμφανίζουν ως αξιολύπητο ή και ως εξαθλιωμένο, δηλαδή ως άθλιο. Ενώ η ένταση, ο ανταγωνισμός και η διεκδίκηση τής νίκης γεννούν τη λέξη αγωνία από το αγών(ας).
Το άστυ ξεκινάει ως η κατεξοχήν δήλωση «τού οργανωμένου χώρου κατοικίας», εκεί που μένουν οι αστοί, αναπτύσσοντας και αντίστοιχη νοοτροπία που οδηγεί σε μια ελευθεριότητα στην έκφραση και στην επικοινωνία των αστών, στο αστ-είος (απ' όπου το αστείο) ενώ η λέξη πόλις είναι το κράτος-πόλις, η πολιτική έκφανση τού χώρου διαβίωσης (πολίτης =ο έχων πολιτικά δικαιώματα), ξεκινώντας από τη σημασία «οχυρό, φρούριο», που διαπιστώνεται στην αρχική σημασία τού ακρόπολις.
Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής Γλωσσολογίας, πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το ΒΗΜΑ, 02/02/2003

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ετυμολογία: η αλήθεια των λέξεων"

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΟΜΠΟΤ

Το πρώτο ρομπότ στην ιστορία κατασκευάστηκε από τον αρχαίο Έλληνα μαθηματικό Αρχύτα


-------Στις μέρες μας όλοι καταλαβαίνουμε τι πάει να πει η λέξη «ρομπότ» και έχουμε μια εικόνα για το πώς μπορεί να μοιάζει και τι μπορεί να κάνει, είτε επηρεαζόμενοι από τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, είτε μαθαίνονται νέα που σχετίζονται με τις τεχνολογικές εξελίξεις.



Ένα ρομπότ είναι μια μηχανική συσκευή η οποία μπορεί να υποκαθιστά τον άνθρωπο σε διάφορες εργασίες. Μπορεί να δράσει κάτω από τον απευθείας έλεγχο ενός ανθρώπου ή αυτόνομα κάτω από τον έλεγχο ενός προγραμματισμένου υπολογιστή.



Η λέξη ρομπότ προέρχεται από το σλαβικό robota που σημαίνει εργασία. Καθιερώθηκε ως όρος με την σημερινή του έννοια το 1920 από τον τσέχο θεατρικό συγγραφέα Karel Čapek στο έργο του «R.U.R.» (Rossum's Universal Robots), όπου σατιρίζει την εξάρτηση της κοινωνίας από τους μηχανικούς εργάτες (ρομπότ) της τεχνολογικής εξέλιξης και οι οποίοι τελικά εξοντώνουν τους δημιουργούς τους, αναφέρει η Wikipedia.



Το πρώτο γνωστό ρομπότ στην ιστορία της ανθρωπότητας κατασκευάστηκε περίπου στο 400-350 π.Χ. από τον αρχαίο έλληνα μαθηματικό Αρχύτα και ήταν ένα ατμοκίνητο περιστέρι.



Ο Αρχύτας είναι γνωστός ως ο «πατέρας της μηχανολογίας».



Κατασκεύασε το πουλί-ρομπότ από ξύλο και χρησιμοποίησε ατμό για να τροφοδοτήσει τις κινήσεις του. Κατάφερε να το κάνει να πετάξει για περίπου 200 μέτρα, προτού ξεμείνει από ατμό.



Δεν ήταν μόνο το πρώτο γνωστό ρομπότ, αλλά και μία από τις πρώτες καταγεγραμμένες φορές στην ιστορία, που ένας επιστήμονας μελετούσε τον τρόπο με τον οποίο πετούν τα πουλιά.



Ο Αρχύτας ήταν διάσημος φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος, διοικητής, πολιτικός και στρατηγός.



Ανάμεσα στα πολλά επιτεύγματά του περιλαμβάνονται τα εξής: ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε μαθηματικές αρχές στη μηχανική (αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως μηχανολογία).



Επίσης, εξελέγη επί επτά συνεχόμενα χρόνια Στρατηγός, παρότι ο νόμος απαγόρευε σε όλους να πάρουν τη θέση αυτή για δεύτερη φορά. Όμως, καθώς δεν είχε χάσει ποτέ του καμία μάχη, οι συμπολίτες του αποφάσισαν να συνεχίσουν να το εκλέγουν ως κυβερνήτη της πόλης-κράτους τους, γράφει ο Daven Hiskey στο Today I Found Out.



Οι μαθηματικές εργασίες του επηρεάστηκαν βαθιά από τον Πλάτωνα και τον Ευκλείδη, μεταξύ άλλων.



Ο ίδιος έλυσε το πρόβλημα του «διπλασιασμού του κύβου», που είχε προτείνει ο Ιπποκράτης της Χίου, γνωστό και ως Δήλιο πρόβλημα που είναι ένα από τα τρία άλυτα γεωμετρικά προβλήματα με κανόνα και διαβήτη.



Ακόμη, έκανε μεγάλες προόδους στη θεωρία της μουσικής, χρησιμοποιώντας μαθηματικά για να καθορίσει διαστήματα τόνων στην εναρμονική κλίμακα εκτός από τα ήδη γνωστά στη χρωματική και διατονική. Και εκτός από αυτό έδειξε ότι ο τόνος ενός έγχορδου μουσικού οργάνου σχετίζεται με το δονούμενο αέρα.



Η μοίρα όμως δεν επεφύλασσε καλό τέλος για το μεγάλο διανοητή της ελληνικής αρχαιότητας.



Ο Αρχύτας πέθανε από πνιγμό σε ένα ναυάγιο, ενώ η σορός του ξεβράστηκε σε μια ακτή.



Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΟΜΠΟΤ"

Ν. Λυγερός με θέμα - Η συμβολή των γυναικών στην εξέλιξη της επιστήμης. 12/04/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν. Λυγερός με θέμα - Η συμβολή των γυναικών στην εξέλιξη της επιστήμης. 12/04/2014 "

Η Αλεπού, ηταν ο πρώτος φίλος του ανθρώπου

Η αλεπού ήταν ο καλύτερος φίλος του προϊστορικού ανθρώπου----


Την αλεπού φαίνεται πως προτιμούσαν οι πρόγονοί μας για κατοικίδιο ζώο, παρά τον σκύλο, σύμφωνα με νέα ευρήματα Βρετανών επιστημόνων, που υποστηρίζουν ότι το πανέξυπνο ζώο είχε εξημερωθεί χιλιάδες χρόνια πριν τους σκύλους και είχε αγαπηθεί από τους προϊστορικούς ανθρώπους.



Σκηνή από την ταινία "Η αλεπού και το παιδί", του Λικ Ζακέ

Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, με επικεφαλής τη δρα Λίζα Μάχερ του Κέντρου Ανθρώπινων Εξελικτικών Μελετών Λέβερχαλμ, ανέλυσαν ευρήματα από ένα προϊστορικό χώρο ταφής στην βόρεια Ιορδανία, στην τοποθεσία Ουγιούν-αλ-Χαμάμ, όπου ανακαλύφθηκε μια αλεπού θαμμένη μαζί με έναν άνθρωπο. Η ανακάλυψη γίνεται για πρώτη φορά και η μελέτη δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό PLoS ONE, σύμφωνα με το BBC.



Ο τάφος έχει ηλικία περίπου 16.500 ετών, δηλαδή είναι κατά 4.000 παλαιότερος από την αρχαιότερη γνωστή κοινή ταφή ανθρώπου με σκύλο, η οποία ανακαλύφθηκε στο Ισραήλ και αφορούσε μια γυναίκα που θάφτηκε με το σκυλάκι της. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποια στιγμή ο τάφος ανοίχτηκε και η σορός του νεκρού μετακινήθηκε σε άλλο τάφο για άγνωστους λόγους, αλλά μαζί μεταφέρθηκε και η αλεπού, μια σαφής ένδειξη, σύμφωνα με τους Βρετανούς επιστήμονες, ότι ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο, όσο ζούσαν, υπήρχε μια συναισθηματική σχέση, που έπρεπε να συνεχιστεί και στην μετά θάνατο ζωή.



Το εύρημα παραπέμπει στην ύπαρξη ενός στενού συναισθηματικού δεσμού ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο, ενώ υποθέτουμε ότι ο τελευταίος θα είχε εξημερώσει την αλεπού, η οποία υποχρεώθηκε να συνοδεύσει τον κύριό της στον τάφο, όταν αυτός πέθανε. Πρόκειται για την πρώτη γνωστή ταφή του είδους της και πιθανώς δηλώνει ότι, πολύ πριν οι άνθρωποι αρχίσουν να κυνηγούν αλεπούδες με τη βοήθεια εξημερωμένων σκύλων, οι αλεπούδες είχαν μια θέση στο πλευρό των ανθρώπων.



Πάντως οι ερευνητές εμφανίζονται επιφυλακτικοί κατά πόσο όντως οι αλεπούδες είχαν εξημερωθεί πλήρως, ενώ εκτιμούν ότι η σχέση ανθρώπων-αλεπούδων θα πρέπει να ήταν βραχύχρονη. Με το πέρασμα του χρόνου, οι άνθρωποι στράφηκαν στους σκύλους, που διαπίστωσαν ότι έκαναν καλύτερη παρέα σε σχέση με τις αλεπούδες. Ήταν άλλωστε πιο υπάκουοι.



Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι οι αλεπούδες μπορούν να τεθούν υπό τον ανθρώπινο έλεγχο, όμως η όλη διαδικασία δεν είναι καθόλου εύκολη, πράγμα που πιθανώς εξηγεί γιατί τελικά οι σκύλοι απέκτησαν τον επίζηλο τίτλο του «καλύτερου φίλου» του ανθρώπου, τον οποίο διατηρούν μέχρι σήμερα.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=245869

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Αλεπού, ηταν ο πρώτος φίλος του ανθρώπου "

Η αρχαιότερη λιθοτεχνία στην Ευρώπη – Κοκκινοπηλός (33.000 π.Χ.) και η αρχαιότερη ταφή στην Ευρώπη (10.000 π.Χ.)

Υπό Βίκτωρος Σαμπώ
------Τοπογράφου Μηχανικού
------Διοικητικού Συμβούλου του Πολιτιστικού Συλλόγου Παλαιοχωρίου
-------Ταύτην γαρ οικούμεν ουχ ετέρους εκβαλόντες ουδ΄ ερήμην καταλαβόντες ουδ΄ εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλ΄ ούτω καλώς και γνησίως γεγόναμεν ώστ΄ εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τον χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες και των ονομάτων τοις αυτοίς οίσπερ τους οικειοτάτους την πόλιν έχοντες προσειπεί. Μόνοις γαρ ημίν των Ελλήνων την αυτήν τροφόν και πατρίδα και μητέρα καλέσαι προσήκει ...

---Ισοκράτους Πανηγυρικός--

Αυτό τον τίτλο είχε το άρθρο που δημοσίευσε το έγκυρο επιστημονικό περιοδικό New Scientist τεύχος 1701 με αφορμή την ανακάλυψη που περιγράφω παρακάτω:
Το Σεπτέμβριο του 1989 ανεκαλύφθη στο Ξηροχώρι Ν. Θεσσαλονίκης από τους Παλαιοντολόγους Γεώργιο Κουφό του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Λουϊ ντε Μπονίς του Πανεπιστημίου Πουατιέ της Γαλλίας το κρανίο ανθρωποειδούς – προγόνου του ανθρώπου, της ομάδας των ραμαπιθήκων, ηλικίας 9-11 εκατομμυρίων ετών.



Οι επιστήμονες το ονόμασαν «ουρανοπίθηκο Μακεδονικό». Σημειωτέον, ότι το παλαιότερο εύρημα ανθρωποειδούς –προγόνου του ανθρώπου(;)- ήταν εκείνο του Αυστραλοπιθήκου του Αφρικανικού, ο οποίος παρουσιάσθηκε στην περιοχή του Ισημερινού πριν 3 εκατομμύρια χρόνια (κατ΄ άλλους πριν 5 εκατομμύρια χρόνια) και βάσει αυτού του ευρήματος εθεωρείτο ως κοιτίδα του ανθρώπου, η Αφρική.



Όμως ο ραμαπίθηκος της Μακεδονίας είναι κατά 5-7 περίπου εκατομμύρια χρόνια αρχαιότερος απ΄ τον Αφρικανικό . Αυτό το γεγονός ώθησε το περιοδικό New Scientist να δώσει στο άρθρο του τον τίτλο «κοιτίδα του ανθρώπου η Ελλάδα και όχι η Αφρική». Εκτός από το εύρημα αυτό της Μακεδονίας και σε άλλα μέρη της Ελλάδας έχουν βρεθεί ευρήματα ανθρωποειδών, όπως π.χ. στην Πεντέλη (μεσοπίθηκος ο Πεντελικός, ηλικίας 10 εκατομμυρίων ετών), στο Αλιβέρι (Ελλαδοπίθηκος ο ημιόρθιος 9-10 εκατομμυρίων ετών) και φυσικά ο πρωτάνθρωπος Homo Errectus Trilliensis (αρχάνθρωπος της Τρίγλιας Χαλκιδικής) που έζησε πριν από 11 εκατομμύρια χρόνια (σύμφωνα με τα νέα ευρήματα που είναι απολιθωμένη κνήμη και τμήμα της κερκίδας μετά τον καρπόν του χεριού καθώς και πλήθος εργαλείων της τότε εποχής).



Άλλα στοιχεία που μας βεβαιώνουν ότι η Ελλάδα είναι η κοιτίδα του ανθρώπου, είναι:



1. Η ανακάλυψη στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής από τον καθηγητή Άρη Πουλιανό, του ανθρώπινου σκελετού, που χρονολογήθηκε 700.000 π.Χ και ανατρέπει έτσι τα δεδομένα περί αφρικανικής καταγωγής του ανθρώπου και περί της εξόδου του στην Ευρώπη πριν από 200-300.000 χρόνια. Ο αρχάνθρωπος που ανακαλύφθηκε έχει ύψος 1,5 μέτρο, σκελετό όρθιο, όγκο εγκεφάλου 1220 κ. εκ. και είναι ορθογναθικός δηλ. λευκός! Ενώ ο αφρικανικός είναι 1,2 μ. ύψος, ημιόρθιος και έχει όγκο εγκεφάλου 800 κ.εκ.. Στο σπήλαιο επίσης βρέθηκαν πολλά οστέϊνα εργαλεία, καθώς και τα ίχνη της αρχαιότερης φωτιάς που άναψε ποτέ ανθρώπινο χέρι στον πλανήτη (1.000.000 π.Χ.).

2. Παλαιολιθικοί οικισμοί στον Πηνειό της Θεσσαλίας (100.000 π.Χ.). Η γερμανική αρχαιολογική αποστολή στη Θεσσαλία ανακάλυψε το 1958 στις όχθες του Πηνειού, εργαλειακά παλαιολιθικά λείψανα ηλικίας 100.000 χρόνων . Σημειωτέον ότι το αρχαιότερο παλαιολιθικό εργαλείο που βρέθηκε στην Ελλάδα είναι ο «διπρόσωπος» λίθινος χειροπέλτης του Παλαιοκάστρου Σιάτιστας ηλικίας επίσης 100.000 χρόνων (βλ. Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος 1 σελ. 35).

3. Παλαιολιθικοί οικισμοί του Λούρου της Ηπείρου (50.000 π.Χ.). Στις θέσεις Κοκκινοπηλός και Ασπροχάλκινο της κοιλάδας του Λούρου, κοντά στα Ιωάννινα, βρέθηκαν από ομάδα επιστημόνων του Καίμπριτζ 800 παλαιολιθικά εργαλεία και απολεπίσματα από μεταμορφωμένο ασβεστόλιθο (βλ. Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος 1 σελ. 38).

4. Παλαιολιθικά ευρήματα Αλοννήσου – αποδείξεις για την Αγηίδα. Ο αείμνηστος αρχαιολόγος Δ. Θεοχάρης, την περίοδο 1969-70 έφερε στο φως παλαιολιθικά εργαλεία, απολεπίσματα, καθώς και απολιθωμένα οστά ρινοκέρων, ιπποπόταμων και άλλων μεγάλων θηλαστικών, ευρεθέντα στην Αλόννησο (στην αρχαία Ίκο) των Β. Σποράδων, όταν την εποχή εκείνη η στάθμη της θάλασσας ήταν χαμηλότερη, τα νησιά των Β. Σποράδων ήταν ενωμένα με τη Μαγνησία και μεταξύ Αλοννήσου και Περιστέρας υπήρχε πεδιάδα, όπου στα 100.000 χρόνια περίπου από σήμερα, ζούσαν νομάδες κυνηγοί. Έτσι αποδεικνύεται η αλήθεια της Θεογονίας του Ησιόδου για την ύπαρξη της χέρσου γης της Αιγηίδας του Αιγαίου Όρους. «Αγαίω όρει πεπευκασμένω υληέντι ..» (Θεογονία 484), γιατί μόνο στη χέρσο γη της Αγηίδας μπορούσαν να ζήσουν αγέλες μεγάλων θηλαστικών.

5. Η αρχαιότερη λιθοτεχνία στην Ευρώπη – Κοκκινοπηλός (33.000 π.Χ.). Σε στρώμα ερυθρογής στη θέση Κοκκινοπηλός στη Ήπειρο βρέθηκε η αρχαιότερη λιθοτεχνία στη Ευρώπη και την Μεσόγειο φτιαγμένη με μικρές στομωμένες λεπίδες του 33.000 π.Χ. (Φ. Παπαδόπουλος: Η εποχή του Λίθου στην Ήπειρο, Δωδώνη).

6. Η αρχαιότερη Ναυσιπλοΐα στον κόσμο – Φράχθι Αργολίδας (7.000 π.Χ.). Το σπήλαιο αυτό έκρυβε πολλές εκπλήξεις για τους επιστήμονες. Εκεί βρέθηκαν εκτός από την αρχαιότερη ταφή στην Ευρώπη (10.000 π.Χ.), υπολείμματα προϊστορικής αλιείας και το σπουδαιότερο: κομμάτια από οψιδιανό του 7.000 π.Χ. (Σημειωτέον, ότι το ηφαιστειακό αυτό υλικό, υπάρχει μόνο στη Μήλο. Με την ίδια χρονολογία βρίσκουμε οψιδιανό στη Χαλκιδική και στη Χοιροκοιτία της Κύπρου). Αυτό είναι μία απόδειξη ότι το 7.000 π.Χ. οι Έλληνες είχαν εμπορικές επαφές μεταξύ τους.

7. Γεωργική καλλιέργεια στη Ν. Νικομήδεια (7.000 π.Χ.). Μαζί με τα άλλα ευρήματα που βρέθηκαν στη Ν. Νικομήδεια του Νομού Κοζάνης συγκαταλέγονται και 2000 περίπου σπόροι σιταριού απανθρακωμένοι. Αυτό μας δείχνει ότι οι μακρινοί εκείνοι πρόγονοί μας γνώριζαν την καλλιέργεια της γης από την 7η χιλιετία π.Χ. Η Ν. Νικομήδεια στη Μακεδονία και η Χοιροκοιτία στην Κύπρο, αποτελούν τις αρχαιότερες πόλεις με οικιστική δομή και οργάνωση στον κόσμο. Την εποχή εκείνη στο προκεραμικό στάδιο ακμάζουν η Κνωσός, ή Άργισσα της Θεσσαλίας, η Ελάτεια της Φθιώτιδας (πόλεις με πελασγικά ονόματα) κλπ.

8. Πολιτισμός του Σέσκλου (5.000 π.Χ.). Ο πολιτισμός του θεσσαλικού Σέσκλου είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος πολιτισμός της Ευρώπης. Χαρακτηρίζεται από τις πάνω σε γηλόφους ακροπόλεις του, από την ωραία κεραμική διακόσμηση των γραμμικών και μαιανδροειδών γεωμετρικών σχημάτων και τις πέτρινες σφραγίδες. Την εποχή αυτή ακμάζουν η Νέα Μάκρη στην Αττική, ο Ορχομενός στη Βοιωτία, το Διμηνιό του Βόλου, ο Σάλιαγκας, νησάκι της Πάρου κλπ.
------Πηγές:----Εφημερίδα «Οικονέα», Ιούλιος- Αύγουστος 1997
--Περιοδικό «Δαυλός» τ. 147/3/94
***Το παρόν κείμενο του  κ. Σαμπώ, δημσιεύθηκε στο περιοδικό «Ελλοπία» τεύχος 64 του 2003 και στην εφημερίδα του πολιτιστικού Συλλόγου Παλαιοχωρίου (φύλλο 109 / 2002) και αναδημοσιεύεται με συμπληρώσεις στη ΦτΣ.

Η χρονολόγηση του σκελετού έγινε με τις μεθόδους της αντήχησης του spin, των ηλεκτρονίων, της θερμοφωταύγειας, του ουράνιου / θόριου, του παλαιομαγνητισμού και των αμινοξέων.

Τη Γερμανική αρχαιολογική αποστολή την αποτελούσαν ο καθηγητής της προϊστορίας στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης Βλαδ. Μιλόϊσιτς, ο οποίος σε συνεργασία με τον γεωλόγο Γιούνγκ και τους αρχαιολόγους Σνάϊντερ, Άνγκελι και Μπίλιντς. Οι επιστήμονες, ερευνώντας τα παλαιολιθικά στρώματα της Θεσσαλίας, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως η τεράστια λίμνη που είχε σκεπάσει ολάκερη τη θεσσαλική πεδιάδα, κόβοντας ξαφνικά τη ζωή των παλαιολιθικών κατοίκων της, δημιουργήθηκε 30.000 χρόνια περίπου π.Χ. ως το 7.000 π.Χ. Η θεσσαλική λίμνη μ΄ όλες τις στάθμης της, εξακολουθούσε να σκεπάζει τη Θεσσαλία, ώσπου μετά από κάποιο φοβερό σεισμό, ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος, που ως τότε αποτελούσαν ένα βουνό, σχίστηκαν στα δύο και τα νερά της λίμνης ξεχύθηκαν στο Αιγαίο, ξεσκεπάζοντας ξανά τη θεσσαλική πεδιάδα. Οι θρύλοι για την Αγηίδα, που καταποντίστηκε σε κάποια από τις φοβερές γεωλογικές αναστατώσεις κι ο θρύλος για τον ελληνικό κατακλυσμό στη Θεσσαλία από τον οποίο γλίτωσε μονάχα ο Δευκαλίων και η γυναίκα του, για να σπείρουν λιθάρια και να φυτρώσουν άνθρωποι, πείθουν πως η περιοχή αυτή ήταν κατοικημένη πριν από τις μεγάλες γεωλογικές αναστατώσεις.


Copyright © 2014 Skamnosvoice.com - Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

http://www.skamnosvoice.gr/portal/index.php/svnews/svanihnevontas/863-elliniki-proistoria-kai-istoria-koitida-tou-anthropou-i-ellada-kai-oxi-i-afriki

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η αρχαιότερη λιθοτεχνία στην Ευρώπη – Κοκκινοπηλός (33.000 π.Χ.) και η αρχαιότερη ταφή στην Ευρώπη (10.000 π.Χ.)"

Όταν ο… Νεάντερταλ «έκοβε βόλτες» στο Αιγαίο...

Οι παλαιολιθικής προελεύσεως Έλληνες.

Οι… προ-παλαιολιθικοί άνθρωποι στο Αιγαίο εκατομμύρια χρόνια πριν…

Ευρήματα: Στην Μακεδονία (Μικράλωνα, Τρίλλια, Βάβδο, Κρυοπηγή και Πετράλωνα Χαλκιδικής. Ξηροχώρι Θεσσαλονίκης. Κοιλάδα Αξιού. Νιγρίτα Σερρών. Περδίκας, Καρδιά Κοζάνης).

Και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν: Στην Στερεά (Πεντέλη, Αλιβέρι Ευβοίας). Στο Αιγαίο (Ικαρία, Ροδαφνίδια Λέσβου). Στην Κρήτη (Πλακιάς, Φαράγγι Πρέβελης, Γαύδος). Στην Θεσσαλία (Πηνειός, Ροδιά, Λάρισα, λίμνη Πλαστήρα, Πήλιο Μαγνησίας, Τρίκκαλα). Στην Μακεδονία (Μακρύγιαλος Πιερίας, Γρεβενά, Φίλιπποι Καβάλλας, Παλαιόκαστρο Κοζάνης). Στην Πελοπόννησο (Προσύμνα Αργολίδος, Κλεισούρα, Αχαΐα).

Και οι… «Νεάντερνταλ» στην Ελλάδα...: Σπήλαια της Μάνης (Απήδημα - «Ταινάριος άνθρωπος», με την αρχαιότερη ταφή ανθρώπου στον κόσμο! - Καλαμάκια Οιτύλου και Αλεπότρυπα). Γύθειο Λακωνίας. Εύβοια (Άγ. Βασίλειος, Κοτσίκια, Αρτάκη, Χαλκίδα, Λίμνη). Πελοπόννησος: Σπήλαιο Φράγχθης Αργολίδος (κατοικία γίγαντα, ύψους 2,8 μ.!). Μακεδονία: Θάσος (με τα πρώτα ορυχεία του κόσμου, του 20.000 π.Χ.). Αιγαίο: Ούριακος Λουρί, Φισίνη Μούδρου Λήμνου: ο αρχαιότερος οικισμός ψαράδων. Μαρουλάς Κύθνου. Μύρινα και Πολιόχνη Λήμνου (με την αρχαιότερη Βουλή στον κόσμο!). Β. Σποράδες: Κοκκινόκαστρο, Μικρό Κοκκινόκαστρο, Λεπτός Γιαλός, Γλύφα Αλοννήσου, Γιούρα Αλοννήσου, Σκύρος. Δωδεκάνησα: Αγαθονήσι, Αστυπάλαια, Αγ. Βαρβάρας Πόθιας (Κάλυμνος). Θράκη. Ίμβρος.

Δεν μπορεί κανείς να σωπαίνει πια...

Στο περιοδικό "Εθνικές Επάλξεις",

τ. Ιαν.-Φεβρ. 2014

υπάρχει 5σέλίδο άρθρο

του Γιώργου Λεκάκη,

μέλους της Εταιρείας Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας (ΕΜΑΕΜ), της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων, και της Επιτροπής Διεκδικήσεως Κατοχικού Δανείου και Κλεμμένων Πολιτιστικών Θησαυρών.

Το άρθρο αυτό μπορείτε να το διαβάσετε,

να το αποθηκεύσετε

ή να το εκτυπώσετε

στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση:

http://www.lekakis.com/Aigaio-Neaderdahl.pdf

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Όταν ο… Νεάντερταλ «έκοβε βόλτες» στο Αιγαίο..."

Το λιμάνι του ζεόλιθου

Του Νίκου Λυγερού

Αν υπάρχουν ακόμα Θρακιώτες που αναρωτιούνται ποιο ρόλο μπορεί να παίξει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, η λύση είναι απλή. Η Αλεξανδρούπολη με την πάροδο του χρόνου μπορεί να γίνει το λιμάνι του ζεόλιθου και να συνδυάσει το όνομά της με αυτόν τον στρατηγικό ορυκτό πλούτο που διαθέτει η Θράκη. Η ύπαρξη της σιδηροδρομικής γραμμής, που εισχωρεί και μέσα στο λιμάνι με το άνοιγμα της μεταφοράς των εμπορευμάτων μέσω του τραίνου, αποτελεί ένα ισχυρό πλεονέκτημα που μπορεί εύκολα να αξιοποιηθεί με ορθολογικό και στρατηγικό τρόπο. Η ένωση των κοιτασμάτων με το λιμάνι που δίνει πρόσβαση στο Αιγαίο αλλά και στο άνοιγμα της Μεσογείου, είναι στρατηγικής σημασίας για τη Θράκη αλλά και για ολόκληρη την πατρίδα μας. Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης είναι εν δυνάμει ένας συνδετικός κρίκος κι ένα βασικό στοιχείο για την στρατηγική ανάπτυξη της Θράκης. Η φήμη του ζεόλιθου λόγω των ιδιοτήτων του και του εύρους των εφαρμογών του, μπορεί να προωθήσει το λιμάνι και την ανάκαμψή του με έναν τρόπο δυναμικό. Επειδή αποτελεί μία νέα πράξη για όλη τη Θράκη, η στρατηγική αξιοποίηση του ζεόλιθου είναι ένα εφαλτήριο για το λιμάνι. Με την αλλαγή, που θα προκαλέσει ο ζεόλιθος, θα ακολουθήσουν και άλλες στρατηγικές για να δημιουργήσουν ένα στρατηγικό μείγμα, για ν’ αλλάξει η εικόνα αλλά και η πραγματικότητα ενός λιμανιού που είναι από τη φύση του πιο μεγάλο κι από το λιμάνι του Πειραιά. Επίσης, ο ίδιος χώρος του λιμανιού με όλους τους ελεύθερους χώρους που διαθέτει μπορεί να τροποποιηθεί, για να παίξει ένα δυναμικό ρόλο, όχι μόνο ως πέρασμα αλλά και στην επεξεργασία του ζεόλιθου, για να υπάρξει σε μεγάλο μέγεθος μια καθετοποίηση της παραγωγής, έτσι ώστε οι απολαβές να βοηθούν έμπρακτα την ανάπτυξη της Θράκης. Διότι ο ζεόλιθος, όπως και το λιμάνι, είναι ένας στρατηγικός πλούτος για την ευρύτερη περιοχή. Το λιμάνι που συνδυάζει αεροδρόμιο και σιδηροδρομικό σταθμό είναι η ουσία της πόλης. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι τοπικοί φορείς, τόσο πιο γρήγορα θα αλλάξει και η ιστορία του μέλλοντος της Θράκης.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=14766&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το λιμάνι του ζεόλιθου"

Ελληνικη η αρχαιότερη θαλάσσια μετακίνηση.

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ
----Σύμφωνα με το περιοδικό Archaeology.....

Στην Κρήτη μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις διεθνώς για το 2010..
 Η συντριπτική πλειονότητα των άρθρων του διεθνούς Τύπου για την Ελλάδα είχε φέτος κύριο θέμα την οικονομική κρίση.
Ωστόσο, το τελευταίο τεύχος του αμερικανικού περιοδικού Archaeology αποτελεί την εξαίρεση, καθώς συμπεριλαμβάνει την Ελλάδα στη λίστα των χωρών, στις οποίες φέτος σημειώθηκαν οι πιο αξιόλογες αρχαιολογικές ανακαλύψεις. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες δέκα θέσεις της λίστας.
Η διάκριση αυτή έρχεται για τα παλαιολιθικά εργαλεία που βρέθηκαν κοντά στον Πλακιά του Ρεθύμνου και μετρούν από 130.000 έως και 700.000 χρόνια ζωής.
Καθώς η Κρήτη δεν έχει πρόσβαση από στεριά εδώ και 5 εκατομμύρια χρόνια, συμπεραίνεται ότι οι κατασκευαστές των εργαλείων αυτών έφτασαν στον τόπο μέσω θαλάσσης.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερα σημαντική ανακάλυψη, καθώς τα αντικείμενα αυτά πηγαίνουν πίσω την ιστορία της ναυσιπλοΐας στην περιοχή περισσότερο από 100.000 χρόνια.
 Και αν η υπόθεση αυτή επαληθευτεί, τότε γίνεται λόγος για την αρχαιότερη θαλάσσια μετακίνηση, που έχει καταγραφεί ποτέ, καθώς έως σήμερα οι αρχαιολόγοι την τοποθετούσαν πριν από 60.000 χρόνια, όταν αποικίστηκε η Αυστραλία.

«Αυτό σημαίνει ότι κάθε υπόθεση που έχουμε κάνει σχετικά με τους πρώτους ανθρώπους, τις μεταναστεύσεις, τη νοημοσύνη και τις ικανότητές τους είναι υπό αμφισβήτηση» δήλωσε ο καθηγητής αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Βοστόνης, Κέρτις Ράνελς στο περιοδικό «Archaeology», ο οποίος συμμετείχε σε έρευνα πεδίου, που έγινε στον Πλακιά το 2008 και το 2009. Καταλήγει πως «οι αρχαιολόγοι, που αναζητούν ίχνη πρώιμων ανθρώπινων μεταναστεύσεων, πολύ πιθανόν να ψάχνουν σε λάθος μέρη».
Ο ίδιος, πάντως, πιστεύει ότι οι αρχαίοι αυτοί ναυτικοί θα πρέπει να διέσχισαν τουλάχιστον 40 μίλια ανοιχτής θάλασσας, ενώ ο τεράστιος αριθμός των εργαλείων (μικρά τσεκούρια, ξέστρες και λεπίδες) δείχνει ότι δεν πρόκειται για μία μεμονωμένη και τυχαία μετάβαση, αλλά για πολλές, που δημιούργησαν ολόκληρο πληθυσμό.
Τα αντικείμενα που βρέθηκαν μοιάζουν πολύ με αυτά που χρησιμοποιούσαν ο Homo erectus και ο Homo heidelbergensis (Χαϊδελβέργειος Άνθρωπος), εξαφανισμένο είδος, πρόγονος του Νεάτερνταλ και του Homo Sapiens.
Η είδηση ανακοινώθηκε από την ομάδα που διεξάγει την έρευνα, επικεφαλής της οποίας είναι ο δρ Τόμας Στράσερ του Κολεγίου Providence των ΗΠΑ και η δρ Ελένη Παναγοπούλου από την Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας - Σπηλαιολογίας, συνεργάτις του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.
Τυχαίες ανακαλύψεις
Αρκετά ήταν τα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα, που είδαν το φως της δημοσιότητας την απερχόμενη χρονιά, συχνά όχι με τον πιο ορθόδοξο τρόπο.
Όπως για παράδειγμα, η ανακάλυψη του τάφου του Εκατόμνου (4ος αι. πΧ), σατράπη της Καρίας και πατέρα του Μαυσώλου, για τον οποίο χτίστηκε ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού.
Η σύλληψη δέκα ύποπτων αρχαιοκαπήλων από τις τουρκικές αρχές τον περασμένο Αύγουστο οδήγησαν στην ανεύρεση του τάφου, που είναι διακοσμημένος με έγχρωμες τοιχογραφίες, αλλά και μίας σαρκοφάγου με το ανάγλυφο ενός γενειοφόρου άνδρα, ο οποίος πιστεύεται ότι είναι ο Εκατόμνος.
Στην άλλη άκρη του κόσμου, στη Γουατεμάλα, ένα χαντάκι λαφυραγωγών οδήγησε τους αρχαιολόγους στην ανεύρεση μιας ασύλητης κρύπτης με μακάβρια αντικείμενα, όπως δάχτυλα, δόντια και αποτεφρωμένα νήπια, πιθανότατα υπολείμματα ανθρωποθυσιών.
Τα αφιερώματα αυτά ήταν τοποθετημένα ακριβώς δίπλα σε τάφο του 350 μΧ, με τα λείψανα ενός άνδρα με περίτεχνη ενδυμασία, πιθανότατα ιδρυτή δυναστείας. Τα ευρήματα ανακαλύφθηκαν κάτω από την πυραμίδα Ελ Ντιάμπλο, στην πόλη των Μάγια Ελ Ζοτζ.
Πυραμίδες στη ζούγκλα και παιδικοί τάφοι
Δύο αρχαίες πυραμίδες, που βρέθηκαν στο Περού, κοντά στην πόλη Χαέν στα δυτικά πεδινά του Αμαζονίου και χρονολογούνται χιλιάδες χρόνια πριν την άφιξη των Ισπανών, προστέθηκαν στις ανακαλύψεις που έκαναν αίσθηση μέσα στο 2010.
Ο λόγος για τον οποίο συμπεριλήφθηκαν στην λίστα ήταν το σημείο που βρέθηκαν: μέσα στη ζούγκλα, εκεί όπου έως σήμερα οι αρχαιολόγοι πίστευαν ότι δεν υπήρχαν μνημεία παρά μόνον καλύβες.
Επιπλέον, η ανακάλυψη ταφών πλαισιωμένων με κελύφη σαλιγκαριών από τη θάλασσα άλλαξαν τις πεποιθήσεις τους για τις λατρευτικές συνήθειες των κατοίκων της περιοχής, που φαίνεται ότι είχαν αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις με τα παράλια.
Από τη Γουατεμάλα στην κοντινή Τυνησία και ειδικότερα στην αρχαία Καρχηδόνα, σε ένα από τα νεκροταφεία της οποίας έχουν θαφτεί τα αποτεφρωμένα λείψανα 540 παιδιών.
Έως σήμερα, οι ειδικοί μιλούσαν για εκτεταμένες παιδικές θυσίες, που συντελέστηκαν από τον 8ο έως τον 2ο αι. πΧ. Έρευνα, όμως, που εκπονήθηκε από την ομάδα του φυσικού ανθρωπολόγου του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, Τζέφρεϊ Σβαρτς, έρχεται να αλλάξει τις αιτιάσεις αυτές.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα αποτελέσματα των ερευνών τους περίπου 50% των θανάτων αυτών προήλθαν από φυσικά αίτια, ενώ 20% των παιδιών που αποτεφρώθηκαν είχαν γεννηθεί πρόωρα ή δεν έζησαν παρά μόνο λίγες μέρες μετά τη γέννησή τους, οπότε είναι αδύνατον να είχαν θυσιαστεί.
Παρέα με τους πρωτόγονους
Μήπως τελικά είμαστε λίγο πρωτόγονοι; Η απάντηση δόθηκε το 2010, όταν η ερευνητική ομάδα του Ινστιτούτου Εξελεγκτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ στη Λειψία, υπό τον βιολόγο Σβάντε Πάαμπο, ολοκλήρωσε την αποκωδικοποίηση του 60% του γονιδιώματος του Νεάντερταλ.
Το συμπέρασμα ήταν ότι είμαστε ίδιοι με τον Homo neanderthalensis, με τη διαφορά ενός γονιδίου. Και όχι μόνον αυτό. Ύστερα από σύγκριση του νεατερνταλικού DNA και του δικού μας, αποκαλύφθηκε ότι πρόγονοί μας Homo sapiens διασταυρώθηκαν με Νεάντερταλ πριν από 100.000 με 80.000 χρόνια.
Η επόμενη σημαντική ανακάλυψη της χρονιάς αφορά έναν πιο μακρινό συγγενή μας, τον «Kadanuumuu» («Μεγάλο Άνδρα», στην αφρικανική γλώσσα Αφάρ), που βρέθηκε στην Αιθιοπία το 2005. Πρόκειται για έναν σκελετό ανθρωποειδούς, ηλικίας 3,6 εκατομμυρίων χρόνων, που ανήκει στο είδος Australopithecus afarensis, όπως και η γνωστή «Λούσι».
Ο Μεγάλος Άνδρας, πολύ ψηλότερος και κατά 400.000 χρόνια γηραιότερος από τη Λούσι, αποκάλυψε φέτος στους επιστήμονες μία πολύ σημαντική πληροφορία: την ικανότητα που είχαν τα συγκεκριμένα ανθρωποειδή να περπατούν και στα δύο τους πόδια, χρονικά πολύ νωρίτερα από ό,τι είχε αρχικά εκτιμηθεί.
Μη καταστροφική ραδιοχρονολόγηση
Μια νέα μέθοδος χρονολόγησης, παραλλαγή της παλιότερης με άνθρακα-14, έφερε επανάσταση στις επιστημονικές κοινότητες μέσα στο 2010, σε σημείο να γίνεται λόγος για την ανακάλυψη της δεκαετίας.
Οι ειδικοί έχουν πολλούς λόγους να χαίρονται για τη μέθοδο, που παρουσιάστηκε φέτος από τον χημικό Μάρβιν Ρόουι, ερευνητή του Πανεπιστημίου A&M. Είναι πολύ πιο ακριβής από την προηγούμενη, δίνει τη δυνατότητα να χρονολογηθούν αρχαιότερα αντικείμενα και, το κυριότερο, δεν τα καταστρέφει.
Η Ποκαχόντας και το χαμένο πλοίο
Η εύρεση της παλαιότερης προτεσταντικής εκκλησίας στη Βόρεια Αμερική και συγκεκριμένα στο Τζέιμσταουν της Βιρτζίνια, όπου πιθανότατα τελέστηκε και ο γάμος της Ποκαχόντας, συγκίνησε ιδιαίτερα τους Αμερικανούς, που τη συμπεριέλαβαν στη λίστα των σημαντικότερων ανακαλύψεων της χρονιάς.
Η ιστορία της ινδιάνας πριγκίπισσας, που παντρεύτηκε τον καπνοπαραγωγό Τζον Ρόλφι το 1614, φέρνοντας οκτώ χρόνια ειρήνης μεταξύ αποίκων και Ινδιάνων, επανήλθε στην επικαιρότητα μετά την ανακάλυψη των ερειπίων της εκκλησίας.
Την ίδια στιγμή, ιστορικοί και αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι οι μεγάλες διαστάσεις του κτηρίου (20 μ. μήκος και 5 μ. πλάτος) και το κεντρικό σημείο στο οποίο εντοπίστηκε, δείχνουν ότι οι άποικοι είχαν κι άλλες ανησυχίες, πέρα από την απόκτηση πλούτου.

Τέλος, η ανεύρεση ενός πλοίου χαμένου περισσότερο από 150 χρόνια, προστέθηκε στον κατάλογο του περιοδικού «Archaeology». Το «HMS Investigator» ξεκίνησε το 1848 από τη Βρετανία για την Αρκτική προς αναζήτηση του εξερευνητή Τζον Φράνκλιν και της αποστολής του, που είχαν μεταβεί στην περιοχή για να συνεχίσουν τη χαρτογράφηση του Βορειοδυτικού Περάσματος.
Το πλοίο, όμως, κόλλησε στον πάγο και το 1953 εγκαταλείφθηκε. Με τα πολλά, ο καπετάνιος και το πλήρωμα κατάφεραν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ωστόσο, το πλοίο χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 2010 για να εντοπιστεί, σε πολύ καλή κατάσταση, στον βυθό του Κόλπου Μέρσι στον Καναδά.
Έτσι, οι διάφορες θεωρίες που το ήθελαν να έχει παρασυρθεί ή κομματιαστεί από τα κύματα ή να έχει διασωθεί από αμερικανικό φαλαινοθηρικό, έπαψαν πλέον να ισχύουν.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνικη η αρχαιότερη θαλάσσια μετακίνηση."

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Ελληνική Στρατηγική ΑΟΖ". Αθήνα, 10/04/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Ελληνική Στρατηγική ΑΟΖ". Αθήνα, 10/04/2014 "

Ενεργειακά Στρατηγήματα

Του Νίκου Λυγερού

Στον τομέα της μεταφοράς της ενέργειας, αν είσαι μόνο και μόνο πέρασμα, πρέπει πάντα να προετοιμάζεσαι για μια αλλαγή φάσης, όπου η αλλαγή περάσματος γίνεται για γεωπολιτικούς λόγους. Είναι βέβαια καλό να αξιοποιείς την ιδιότητα σου ως πέρασμα, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ποντάρεις μόνο και μόνο πάνω σε αυτό, διότι αλλιώς θα βρεθείς αργά ή γρήγορα σε φάση απόλυτης ενεργειακής εξάρτησης. Έχει λοιπόν σημασία η ενεργοποίηση στρατηγικού σχεδιασμού που προσφέρει εναλλακτικές. Αυτές επίσης δεν πρέπει να είναι άμεσα προσβάσιμες από την πηγή εξάρτησης, διότι εύκολα μπορεί να τις προσβάλει ή να τις αξιοποιήσει προς όφελός της. Όταν εξετάζουμε τους σχεδιασμούς ή τις πορείες των αγωγών Nord Stream, Yamal, South Stream, Blue Stream, είναι δύσκολο να μην αντιληφθούμε ότι ένας από τους στόχους της κατασκευής τους είναι η αποφυγή του αγωγού Brotherhood. Βέβαια, αυτό το δεδομένο μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους, που μπορούν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά: Ο πρώτος είναι η αποφυγή κι ο δεύτερος η απεξάρτηση. Σε κάθε περίπτωση, η αλλαγή προκαλεί μια αλλαγή φάσης. Πράγμα το οποίο μπορεί να είναι και στρατηγικός στόχος. Η επίτευξή του δημιουργεί μια εξουδετέρωση της περιοχής του περάσματος με ανάλογο τρόπο που γίνεται με την έννοια της αποστρατιωτικοποίησης. Έχοντας αυτό το πλαίσιο στο μυαλό μας πρέπει να σκεφτούμε τις προοπτικές της πατρίδας μας. Βλέπουμε άμεσα ότι η έννοια του περάσματος δεν επαρκεί, ακόμα κι αν υπάρχει ανέλιξη μέσω της αξιοποίησης. Έμμεσα αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να υπάρχει πλαίσιο για πηγές ενέργειας στρατηγικής εμβέλειας. Σε αυτήν την απαίτηση απαντά η ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Επίσης, πρέπει τα κοιτάσματα να μην είναι εύκολα προσβάσιμα. Τα σεισμικά δεδομένα μάς οδηγούν στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης, όπου υπάρχει η σχέση κι η σύζευξη με την Ιταλία και την Μάλτα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Γι' αυτό είναι θεμελιακή η υψηλή στρατηγική της Ελλάδας ήδη από τώρα και στο μέλλον.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=14768&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ενεργειακά Στρατηγήματα"

Οι λόγοι της ήττας των Περσών

Οι λόγοι της ήττας των Περσών για τον Ηρόδοτο

Οι αριθμοί των εχθρικών δυνάμεων στον Ηρόδοτο είναι εντυπωσιακοί, γεγονός που καθιστά περισσότερο εκπληκτική την Ελληνική νίκη.
Οι Έλληνες και οι βάρβαροι είναι κατ’ αρχήν ισότιμοι αντίπαλοι, αλλά μόνο στο βαθμό που συνυπολογίζεται ο υπέρτερος αριθμός των Περσών χωρίς τον παράγοντα αυτόν οι Πέρσες είναι από πολλές απόψεις υποδεέστεροι.
Τούτο ξεκινά με τον οπλισμό, στον οποίον με την ευρύτερη έννοια μπορεί κανείς να εντάξει και την στρατιωτική απειρία. Αξιολογώντας από στρατιωτικής πλευράς την κατωτερότητα αυτή, τότε γίνεται αισθητό ένα σαφέστατο αίσθημα υπεροχής των Ελλήνων, όσον αφορά την αγωνιστική ικανότητα των πολεμιστών, όπως για παράδειγμα στις Πλαταιές, όπου οι Πέρσες ήταν θαρραλέοι, αλλά αδέξιοι, και ηττήθηκαν από τους Έλληνες στη σοφίη.
Οι Μήδοι προσπάθησαν στις Θερμοπύλες, αλλά δεν μπόρεσαν να αναδειχθούν σε άνδρες. Σε άλλες περιπτώσεις αμφισβητείται μάλιστα για τον αντίπαλο ακόμη και το θάρρος για μάχη: ο φόβος είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στον περσικό στρατό, που δεν σταματά ούτε μπροστά στον ίδιο τον Ξέρξη. Στον στόλο τέλος πιστοποιείται ανανδρία και μάλιστα συνολική (λ.χ. στην Εύβοια).
Από την άλλη ο Ηρόδοτος δίνει δύο σημαντικές αιτίες για τα ελλιπή κίνητρα των περσικών τμημάτων. Η πρώτη είναι η ίδια η δομή της αρχηγίας. Πολλές φορές τονίζει ο Ηρόδοτος ότι η γενναιότητα των Περσών και των συμμάχων τους εξαρτάται από την παρουσία των ηγητόρων τους ή και του ίδιου του βασιλέα.
Η πίεση του μονάρχη είναι ασθενέστερος παράγοντας από ό,τι είναι ο Νόμος και το καθήκον, τα οποία ωθούν τους Έλληνες εκ των έσω, ακόμη κι αν ο Ξέρξης δεν θέλει να πιστέψει τον Σπαρτιάτη Δημάρατο. Παραστατικότερα σκιαγραφείται η αναγκαιότητα της εξωτερικής πίεσης με το ότι οι βάρβαροι ενίοτε πρέπει να οδηγούνται στον αγώνα με το μαστίγιο.
Η δεύτερη αιτία, που συναρτάται στενά με την πρώτη, είναι η  αναξιοπιστία των εξαναγκασθέντων ξένων συμμάχων. Αρχίζει ήδη με τους Ίωνες, που αγωνίζονταν εκ προθέσεως άνανδρα.
Η Αρτεμισία λέει καθαρά στον Ξέρξη πως οι σύμμαχοί του στο σύνολό τους δεν έχουν καμιά αξία. Ως εκ τούτου είναι συνεπές πως οι ίδιοι οι Πέρσες, δηλ. ο πυρήνας του στρατεύματος, ξεχωρίζουν ως οι καλύτεροι και σημαντικότεροι πολεμιστές.
Παρά την αυστηρή αρχηγική δομή τονίζεται συχνά η απώλεια της τάξης στους Πέρσες, μερικές φορές ρητά σε αντίθεση προς την ελληνική πειθαρχία. Θα μπορούσε εδώ κανείς να αντιτάξει ακόμη ότι η αταξία ανήκει στην φύση της ήττας, δεν ισχύει όμως αυτό για το απόσπασμα, όπου οι σύμμαχοι ακολουθούν μια περσική επίθεση: κυνηγούν τους Έλληνες σε ταχύ βηματισμό, ανακατωμένοι και χωρίς τάξη. Επιτίθενται με αλαλαγμούς και ως άτακτο πλήθος, για να κατατροπώσουν τους Έλληνες. Αταξία, θόρυβος, χάος, αυτά είναι αρνητικά σημεία που μερικοί σχολιαστές επισημαίνουν ήδη στην Ιλιάδα για τους Τρώες.
Το σημαντικότερο σημείο όμως είναι αυτό της μάζας. Ήδη οι ουτοπικοί αριθμοί εκατομμυρίων, με τους οποίους μετρά ο Ηρόδοτος, δείχνουν καθαρά πόσο πολύ αυτονομήθηκε στην συνείδηση των Ελλήνων η αντίληψη για το περσικό πλήθος. Το υποδεικνύει η μεταφορική έκφραση του «ανθρώπινου σύννεφου».
Ενίοτε ο ιστορικός επισημαίνει πως ο μεγάλος αριθμός δεν ωφέλησε σε τίποτα τους Πέρσες ή ακόμη πως ήταν μάλλον εμπόδιο, σαφέστερα βέβαια στην Σαλαμίνα, αλλά και στις Θερμοπύλες, όπου οι εχθροί εν μέρει ποδοπατούνται μεταξύ τους.
Ισχυρό αξιολογικό χαρακτήρα  αποκτά αυτή η άποψη εκεί όπου λέγεται για τους Μήδους, που επιτίθενται ματαίως  στις Θερμοπύλες, ότι έδειξαν σε όλο τον κόσμο πως πράγματι σχημάτιζαν μια μάζα ανθρώπων και λιγότερο ανδρών. Εδώ εντοπίζεται ένα σημαντικό δομικό στοιχείο της εικόνας του εχθρού: ο εχθρός καταλήγει στη συνείδηση των Ελλήνων από αριθμός ατόμων σε μάζα και τούτο διακηρύσσεται πως είναι η φύση του.
Ένα τελευταίο κριτήριο διαφοροποίησης είναι ότι οι Πέρσες δεν αποτελούν θαλασσινό λαό. Ο Ηρόδοτος το λέει ρητά, τουλάχιστον σε αναφορά στην εποχή του Κύρου. Γι’ αυτό κατ' εξαίρεση οι Αιγύπτιοι στην Σαλαμίνα παίρνουν καλύτερη βαθμολογία από τους Πέρσες. Ίσως οι Πέρσες έχουν πραγματικά τα χειρότερα πλοία, ίσως συμπεριφέρθηκαν στην Σαλαμίνα αδέξια.
Εντελώς αξιόπιστα ως αιτίες της ήττας δεν είναι και τα δύο και μάλιστα παρουσία τόσων πολλών ικανών συμμάχων στη θάλασσα. Εδώ πρόκειται για κάτι περισσότερο: οι Βάρβαροι, που δεν μπορούν καν να κολυμπήσουν, δεν ανήκουν στην θάλασσα.
Κάπως κωδικοποιημένα καθίσταται σαφές στον Κροίσο, ο οποίος σχηματίζει μια παράλληλη μορφή προς τον Ξέρξη, πως γι’ αυτόν θα ήταν ανόητο να πολεμήσει εναντίον των Ελλήνων με πλοία, όπως θα ήταν και αντιθέτως ανόητο, εάν εκείνοι του επιτίθονταν στην ξηρά.
Η αναλογία προς τους περσικούς πολέμους δεν μπορεί να παραβλεφθεί, με την διαφορά πως ο Κροίσος είναι αρκετά νοήμων για να ενστερνιστεί την συμβουλή. Οι χώροι πρέπει να μείνουν διαχωρισμένοι. Η έξυπνη Αρτεμισία ανάγει το πρόβλημα στη σφαίρα των φυσικών δεδομένων, όταν συμβουλεύει τον Μαρδόνιο και τον Μέγα Βασιλέα: προστάτευσε τον στόλο σου και απόφυγε μια ναυμαχία!
Αυτοί οι πολεμιστές είναι στην θάλασσα τόσο υπέρτεροι των λαών σου, όσο οι άνδρες των γυναικών. Στις διαβουλεύσεις πριν τη Σαλαμίνας, μπορεί η Αρτεμισία να διακινδυνεύσει μια προειδοποίηση με παρρησία, όμως όσοι ήταν ευμενείς απέναντί της ανησυχούσαν γι’ αυτά τα λόγια, μήπως της προξενούσε κάποιο κακό ο βασιλιάς, ενώ οι εχθροί της χαιρόντουσαν για την απώλειά της: ο Ξέρξης τίμησε και μάλιστα πολύ τον ευθύ της λόγο, δεν συντάχθηκε όμως με την έξυπνη συμβουλή της.
Μερικές φορές ακόμη και φυσικά δεδομένες διαφορές στον στρατιωτικό τομέα συμπιέζονται σε αφηρημένες έννοιες και αυτονομούνται. Τα γεγονότα προσαρμόζονται έτσι στους Νόμους του Κόσμου: η Ελλάδα είναι πολύ στενάχωρη για τους Πέρσες, οι κάτοικοί της πολύ αξιόμαχοι, η θάλασσα είναι εντελώς ακατάλληλη. Με μια λέξη: ο κόσμος από την άλλη πλευρά του Ελλήσποντου δεν είναι ο κόσμος των Περσών.
Επιπλέον, δεν είναι μόνο η ελληνική ισχύς που θριαμβεύει. Το σύμπλεγμα που δημιουργείται από την περσική υπερεκτίμηση δυνάμεων, την αλαζονική διάβαση των συνόρων και την Ύβρη (τουλάχιστον του ηγεμόνα), μετατοπίζει το βάρος της αιτιολογίας επί του συνόλου των περσικών ελλειμμάτων και λαθών.
Η σημαντικότερη εξήγηση για την ήττα του φαινομενικά υπερισχύοντος αντιπάλου είναι το ηθικό πρότυπο του εφήμερου της γήινης και υλικής δύναμης, ο πυρήνας της καταστροφής που υφίσταται μέσα στην υπερβολή της εξουσίας και ο οποίος κατακρημνίζει επίσης τους μεμονωμένους τυράννους, όπως τον Πολυκράτη ή τον Κροίσο.
Έτσι οι Πέρσες δεν έχασαν μόνο από τους Έλληνες, αλλά προπάντων απέτυχαν σε σχέση με τους εαυτούς τους. Η πτώση της μεγάλης Δύναμης γίνεται ένα  φαινόμενο που ενυπάρχει στο ίδιο το  μέγεθός της. 
[Από το S. Schmal, Feindbilder bei den frühen Griechen, Frankfurt]


http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2014/04/oi-logoi-ths-httas-twn-perswn-gia-ton-hrodoto.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι λόγοι της ήττας των Περσών"

Το «ΟΧΙ» του μεγάλου Εθνάρχη Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο Ανάν

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το «ΟΧΙ» του μεγάλου Εθνάρχη Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο Ανάν και στη μετατροπή της Κυπριακής Δημοκρατίας από κράτος σε κοινότητα. Στις 7 Απριλίου του 2004, με ένα συγκλονιστικό διάγγελμα και λειτουργώντας καθαρά με εθνική συνείδηση έστειλε από εκεί που ήρθαν αυτούς που θέλησαν να επιβάλλουν μία λύση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Τουρκίας, καταδικάζοντας τον Κυπριακό λαό.
Δυστυχώς όμως, δέκα χρόνια μετά, βρέθηκε να κυβερνά την Κυπριακή Δημοκρατία ο μοιραίος Νίκος Αναστασιάδης που βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για την αποδοχή ενός νέου «σχεδίου Ανάν» χειρότερο από αυτό που απέρριψε ο Τάσσος Παπαδόπουλος χωρίς δεύτερη σκέψη. Ένα σχέδιο που επιβάλλουν οι ΗΠΑ και για το οποίο πανηγυρίζουν οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι.
Σε αντίθεση με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο Νίκος Αναστασιάδης διαγράφει την εισβολή και την παράνομη κατοχή της Κύπρου από τα Τουρκικά στρατεύματα και προχωρά στην υιοθέτηση ενός σχεδίου το οποίο ικανοποιεί πλήρως τις απαιτήσεις των Τουρκοκυπρίων και μετατρέπει την Κυπριακή Δημοκρατία σε «κοινότητα».
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά την 7^η Απριλίου του 2004, αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα αποσπάσματα από το ιστορικό διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου. Του Εθνάρχη που έβαλε πάνω απ’ όλα την πατρίδα του και έγραψε ιστορία. Ιστορία που δυστυχώς δεν τιμά ο νυν πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος αφού έβαλε την Κυπριακή Δημοκρατία στο μνημόνιο τώρα την παραδίδει στην… Τουρκία μαζί με τα ενεργειακά κοιτάσματα της Κυπριακής ΑΟΖ.   
Διαβάστε αποσπάσματα από το διάγγελμα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου:
«Διαγράφεται η εισβολή και η κατοχή. Οι κάτοχοι της Τουρκοκυπριακής υπηκοότητας, γίνονται αποδεκτοί ως νόμιμοι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Τουρκοκύπριοι εξασφαλίζουν ισότιμη συμμετοχή στη διοίκηση του νέου Ομοσπονδιακού Κράτους, με το καθεστώς των ισότιμων «συμπροέδρων» και ισότιμη και ισάριθμη συμμετοχή των εκπροσώπων του Τουρκοκυπριακού συνιστώντος Κράτους, στο Συμβούλιο, στην Επιτροπή και σε όλες τις ειδικές Επιτροπές και Όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
«Όσα προσδοκεί να αποκτήσει η Ελληνοκυπριακή κοινότητα, έστω και από μια κακή και οδυνηρή λύση, παραπέμπονται χωρίς εγγυήσεις στο μέλλον και εξαρτώνται από την καλή πίστη της Τουρκίας να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει. Υπόκεινται ακόμη, στην προϋπόθεση ότι όλα θα λειτουργήσουν ομαλά. Με λίγα λόγια «αγοράζουμε ελπίδα», με μόνο αντάλλαγμα και διασφάλιση την καλή θέληση της Τουρκικής πλευράς να τηρήσει τη συμφωνία».
«Η επιστροφή των κατεχόμενων δικών μας εδαφών, θα γίνει σε περίοδο μεταξύ τρεισήμισι μηνών και τρεισήμισι χρόνων, από την υπογραφή της λύσης, χωρίς καμία εγγύηση ότι αυτό θα εφαρμοστεί. Η πρότασή μας όπως υπαχθούν τα εδάφη αυτά υπό τον έλεγχο της Ειρηνευτικής Δύναμης και όχι του τουρκικού στρατού, έχει απορριφθεί».
«Το κόστος των αποζημιώσεων θα κληθούν να καταβάλουν στο μεγαλύτερο του μέρος, οι Ελληνοκύπριοι. Εγείρονται σοβαρά ερωτήματα αν το Ομοσπονδιακό Κράτος που θα εγγυηθεί το ένα τρίτο των αποζημιώσεων, θα έχει το τεκμήριο έγκυρου εγγυητή για να μην σημειωθεί πτώση στην αξία των Ομολόγων, όπως έγινε με το Χρηματιστήριο. Το ίδιο ισχύει και για τον Οργανισμό δανειοδότησης με υποθήκη για απόκτηση των περιουσιών Ελληνοκυπρίων που δεν θα επιστραφούν από Τουρκοκύπριους».
«Με το τελικό Σχέδιο Ανάν δεν ικανοποιήθηκαν οι Κύπριοι αλλά ικανοποιήθηκε απόλυτα η επιδίωξη της Τουρκίας να ελέγχει και να κηδεμονεύει την Κύπρο. Παραμένουν στην ουσία όλοι οι έποικοι, ενώ μετά από 19 χρόνια, εμφανής είναι η πιθανότητα της κατάργησης της παρέκκλισης του 5% Ελλήνων και Τούρκων υπηκόων που θα μπορούν να εγκατασταθούν στην Κύπρο, με ορατό τον κίνδυνο για νόμιμο μαζικό εποικισμό της Κύπρου από την Τουρκία. Διότι η συνέχιση της διασφάλισης του 5%, μετά τα 19 χρόνια, θα εξαρτάται από την έγκριση νόμου από το Προεδρικό Συμβούλιο, τη Βουλή και τη Γερουσία, όπου χρειάζεται και η συναίνεση των αντίστοιχων Τουρκοκυπριακών μελών αυτών των οργάνων».
«Η παραμονή έστω και μικρού αριθμού Τουρκικών στρατευμάτων μόνιμα στην Κύπρο, με διευρυμένα παρεμβατικά δικαιώματα στο Ελληνοκυπριακό κρατίδιο χωρίς εγγυητικούς μηχανισμούς, ενώ εμείς θα έχουμε διαλύσει την Εθνική Φρουρά, δημιουργεί συνθήκες ανασφάλειας για τους Ελληνοκυπρίους. Τόσο ο εποικισμός όσο και η συνεχής παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, δεν εξυπηρετεί βέβαια ούτε τους Ελληνοκύπριους ούτε τους Τουρκοκύπριους, παρά μόνο την Τουρκία».
«Μέσα από προσεκτική μελέτη των οικονομικών πτυχών του Σχεδίου Ανάν, διαπιστώνουμε ότι είναι αμφίβολη η οικονομική βιωσιμότητά του. Η εφαρμογή των σχετικών προνοιών συνεπάγεται δυσβάστακτες οικονομικές επιπτώσεις για τους Ελληνοκύπριους, ενώ η όλη δομή του Σχεδίου θα οδηγήσει, αν όχι σε κατάρρευση της Κυπριακής οικονομίας, σίγουρα σε σοβαρή οικονομική κρίση και επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των Ελληνοκυπρίων που με τόσες θυσίες οικοδομήσαμε».
«Με άλλα λόγια, το Σχέδιο Ανάν δεν καταλύει την de facto διχοτόμηση, αλλά, αντίθετα τη νομιμοποιεί και την εμβαθύνει. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν θέλουμε τη λύση και επανένωση της πατρίδας μας. Διότι σε αυτό το ερώτημα, η καθολική απάντηση είναι «ναι». Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν το Σχέδιο Ανάν επιφέρει την επανένωση ή αν διαιωνίζει τη διαίρεση και, μάλιστα, με τη συγκατάθεση και υπογραφή μας».
«Οι πιο σοβαρές ανησυχίες και προβληματισμοί μου για το Σχέδιο Ανάν, δεν εστιάζονται στους συμβιβασμούς που προτάθηκαν ή επιβλήθηκαν, που πολλοί κρίνουν ως άδικους για την πλευρά μας. Άλλωστε, εδώ και πολύ χρόνο, έχω πει ότι η οποιαδήποτε λύση που θα εξευρεθεί κάτω από τη σκιά και τα τετελεσμένα της εισβολής και της παρουσίας 35.000 Τουρκικού στρατού στην Κύπρο, δεν μπορούσε να είναι δίκαιη».
Και κατέληξε ο Τάσσος Παπαδόπουλος με την ιστορική φράση: «Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «Κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της».
Δυστυχώς για τον Ελληνισμό τέτοιοι ηγέτες, όπως ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν υπάρχουν σήμερα και αυτό το πληρώνουμε ακριβά.

http://www.defencenet.gr/defence/item

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Το «ΟΧΙ» του μεγάλου Εθνάρχη Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο Ανάν"

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ...

Κόκκινο:  Είναι το χρώμα της δύναμης, της υγείας και της ζωτικότητας, της δράσης και της έξαρσης, με τη θετική αλλά και την αρνητική έννοια. Είναι το χρώμα που κεντρίζει και ευνοεί το σεξ.  Ο έρωτας είναι κόκκινος.

Πορτοκαλί: Επιδρά ήπια, ανανεωτικά, δυναμικά, θετικά και χαρούμενα σε κάθε σχέση και από κάθε άποψη. Το χρώμα αυτό εμπνέει και διεγείρει. Το λατρεύουν και οι μοναχοί στο Θιβέτ. 

Χρυσό- Τοπάζι: Είναι το χρώμα της ισορροπημένης δύναμης και της  συγκεντρωμένης ποσότητας ενέργειας και αφθονίας. Είναι το χρώμα του ήλιου.

Κίτρινο: Προσφέρει μια ήπια ζεστασιά και έχει εξισορροπητικό χαρακτήρα, παρόλο που είναι ένα έντονο χρώμα. Το κίτρινο βοηθά στη μελέτη και πέραν όλων των άλλων ενεργοποιεί το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου και φέρνει φως στη ζωή.

Λεμονί: Έχει τις ίδιες ιδιότητες με το κίτρινο, αλλά χάρη στη καθαρότητα του ενεργοποιεί την πνευματικότητα του ανθρώπου.

Πράσινο ανοιχτό: Μπορεί να ωθήσει τις δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος να καρποφορήσουν. Το ανοιχτό πράσινο συμβολίζει την ανανέωση της άνοιξης. Κάθε φυτό έχει αυτό το χρώμα.

Πράσινο: Είναι το χρώμα της ισορροπίας, το χρώμα ανάμεσα στο κίτρινο και το μπλε. Το πράσινο υποστηρίζει το νευρικό σύστημα και έχει ένα εξισορροπητικό αποτέλεσμα, μας ηρεμεί βοηθώντας τη λειτουργία της καρδιάς.

Τριανταφυλλί: Είναι ένα μεικτό χρώμα, ένα είδος γειωμένου βιολετί. Το τριανταφυλλί θεωρείτε το χρώμα της αγάπης, και μπορεί να έχει ευνοϊκή επίδραση στη λειτουργία της καρδιάς.

Γαλάζιο: Είναι το χρώμα της επικοινωνίας.  Ωφελεί στη επούλωση τραυματικών εμπειριών, και στην εναρμόνιση προβλημάτων, όπως άσθμα φόβος, και έλλειψη εμπιστοσύνης.

Μπλε: Είναι ένα θεραπευτικό χρώμα, με μεγάλες δυνατότητες. Ηρεμεί, και παράλληλα βοηθά στο διαλογισμό. Το μπλε της θάλασσας.

Λιλά: Αναδεικνύει τις κρυμμένες προοπτικές, και τις ενεργοποιεί πολύ ήρεμα.

Ματζέντα: Ένα μεταβατικό χρώμα. Συνδέει το κόκκινο και το βιολετί. Δρα ανάμεσα σε πολώσεις και υποστηρίζει μεταβατικά στάδια.

Βιολετί: Δρα κυρίως στο πνευματικό και το νοητικό πεδίο, συμβολίζοντας τη μετάβαση από την υλική σφαίρα σε ανώτερα πνευματικά πεδία.

Οπάλ: Έχει να κάνει με την αντίληψη των δομών, που κινούνται από τα αόρατα στα ορατά πεδία. Το οπάλ βοηθά στην υλοποίηση των ιδεών, ώστε να γίνουν πράξεις.

Διάφανο: Σχετίζεται με τη καθαρότητα και τη μεταβίβαση των πληροφοριών.

Το χρώμα είναι παντού…και η ποικιλία των χρωμάτων μας δίνει ζωή.

Τα χρώματα επηρεάζουν την ψυχολογία του ανθρώπου και κατ' επέκταση την φυσική του κατάσταση. Ουσιαστικά δεν είναι το σώμα που «ζητά» τα χρώματα, αλλά ο νους. Οι γιατροί όπως και οι ψυχολόγοι συμφωνούν πως οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει την ψυχολογική κατάσταση και τον νου ενός ανθρώπου, μπορεί να επηρεάσει και την φυσική του κατάσταση.
Δεν είναι όμως λίγα τα πειράματα που έχουν γίνει -και γίνονται- σχετικά με το τι επιρροή έχουν τα χρώματα στον άνθρωπο. Έχει παρατηρηθεί ότι οι άνθρωποι που περιβάλλονται συνεχώς από ζωηρά και φωτεινά χρώματα, χαίρουν καλλίτερης φυσικής κατάστασης και ψυχικής ηρεμίας από εκείνους που περιβάλλονται από σκούρα και μουντά χρώματα. Πειράματα σε επαγγελματικούς χώρους έχουν αποδείξει ότι οι εργαζόμενοι αποδίδουν καλλίτερα σε φωτεινό χώρο με ευχάριστα χρώματα, παρά σε σκοτεινό με μουντά χρώματα. Στο ίδιο πείραμα έχει αποδειχτεί ότι οι επαγγελματικές σχέσεις και η διάθεση των εργαζομένων είναι καλλίτερη στην πρώτη περίπτωση και καθόλου καλή στην δεύτερη.
Έχει παρατηρηθεί επίσης ότι ο άνθρωπος επιλέγει να διακοσμήσει τον χώρο του ή να ντυθεί με τα χρώματα που εναρμονίζονται τέλεια στην κατάστασή του. Ένας άνθρωπος που πάσχει από κατάθλιψη θα προτιμήσει τα σκούρα χρώματα, ενώ παρατηρούμε στα παιδιά (που σε γενικές γραμμές είναι χαρούμενα και υγιή) και στους ευτυχισμένους ανθρώπους την προτίμησή τους στα ζωηρά και φωτεινά χρώματα. Σίγουρα θα έχετε ακούσει για την μέθοδο των παιδοψυχολόγων που δίνουν στα παιδιά να ζωγραφίσουν κάτι και στην συνέχεια μελετούν τα χρώματα που έχει επιλέξει το παιδί για να ζωγραφίσει.
Μια άλλη παρατήρηση είναι ότι μερικές φορές ο άνθρωπος ενστικτωδώς επιλέγει τα χρώματα που έχει ανάγκη. Παρατηρούμε δηλαδή έναν άνθρωπο που πάσχει από ημικρανίες ή έντονες συναισθηματικές εξάρσεις, μια προτίμηση στο γαλάζιο χρώμα. Το γαλάζιο είναι ένα χρώμα που ηρεμεί, και ο άνθρωπος που έχει αυτή την ανάγκη, ασυναίσθητα το προτιμά.

Τα χρώματα, λοιπόν, μπορούν να βοηθήσουν την ψυχολογική και σωματική μας κατάσταση, αλλά οπωσδήποτε θα πρέπει να χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με θεραπείες από επαγγελματίες εάν το πρόβλημα είναι σοβαρό!

Πώς χαρακτηρίζoυμε τα όντα βάση των χρωμάτων που προτιμούν

ή που αποφεύγουν:

Λευκό
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από αθωότητα, αγνότητα, καθαρότητα, νεότητα, αλήθεια, απλότητα, ανυπαρξία, μοναδικότητα. Σε κάποιους πολιτισμούς το λευκό είναι το χρώμα του θανάτου και του πένθους.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από περισσότερο ενδιαφέρον για τον ρεαλισμό, αρνούνται να αποδεχτούν ό,τι δεν μπορεί να εξηγήσει η λογική. Γνωρίζουν και αποδέχονται τα ελαττώματά τους, αλλά δεν επιθυμούν να τα διορθώσουν.

Κίτρινο
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από ζωντάνια, ενεργητικότητα, ευτυχία, περιέργεια, εναλλαγή, προσαρμοστικότητα, ευελιξία, πρόοδο, διασκέδαση, επικοινωνία.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν συνήθως απογοητεύονται εύκολα, προσπαθούν να εξηγήσουν τα συναισθήματα με την λογική, δεν αποκλείεται να αδιαφορούν για την φιλοσοφία και την γνώση σε βάθος.

Πορτοκαλί
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από τη διάθεση για διασκέδαση, από άνεση, αφθονία, απόλαυση, θέρμη, κοινωνικότητα, δυναμισμό, ανεξαρτησία.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από υλισμό, ανεκτικότητα, είναι πιθανό να έχουν καταπιεσμένα σεξουαλικά συναισθήματα ή άλλα συναισθήματα σχετικά με την απόλαυση της ζωής.

Κόκκινο
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από πάθος, σεξουαλικότητα, ενεργητικότητα, αυθορμητισμό, διέγερση, επιθετικότητα, δύναμη, κίνδυνο, φιλοδοξία, επαναστατικότητα.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από υπερβολική ενεργητικότητα και αυθορμητισμό, κυκλοθυμία, εγωκεντρισμό, ή να έχουν έντονο πρόβλημα να συναναστραφούν με ανθρώπους που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Δεν αποκλείεται να έχουν φοβίες που δεν έχουν καταφέρει ακόμα να αντιμετωπίσουν, και να απορρίπτουν την ίδια τους την δυναμικότητα.

Φούξια
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από αυτογνωσία, δυνατά μα και ελεγχόμενα πάθη και συναισθήματα, τόλμη, φιλοδοξία.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από:αδιαλλαξία ή έντονα αρνητικά συναισθήματα, όπως ζήλια. Δεν αποκλείεται να δυσκολεύονται να εκφράσουν τα βαθιά τους συναισθήματα.

Ροζ
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από θηλυκότητα, τρυφερότητα, αθωότητα, νεανικόητα.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από δυσκολία να συμβιβαστούν με την θηλυκή τους πλευρά και να εκφράσουν συναισθήματα τρυφερότητας.

Πράσινο
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από ειρήνη, ανάπαυση, ελπίδα, άνεση, θαλπωρή, γαλουχία, αρμονία.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από την προτίμηση στην ανεξαρτησία και την αυτοβελτίωση παρά στην αφοσίωση και την οικογενειακή ζωή. Είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να ανοιχτούν και να δοθούν ολοκληρωτικά σε έναν άλλο άνθρωπο.

Τιρκουάζ
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από εσωστρέφεια, αναγέννηση, καινοτομία, πρόοδο, ανθρωπιά, απέχθεια στους περιορισμούς.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από αναζήτηση για σταθερότητα και ασφάλεια, κυρίως μέσα από την οικογένεια. Διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο.

Μπλε
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από ψυχραιμία, ονειροπόληση, ειρήνη, ανάπαυση, αφοσίωση, οργάνωση, λογική, νοσταλγία, αλήθεια. Το σκούρο μπλε χαρακτηρίζει την μελαγχολία.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από πειθαρχία και εργατικότητα. Έχουν αποφασίσει το τι θέλουν από την ζωή τους και αρνούνται να αποκλίνουν από αυτόν τους τον στόχο έστω και στο ελάχιστο.

Βιολετί & Μοβ
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από πνευματικότητα, και το ενδιαφέρον τους για τον εσωτερισμό, την θρησκεία, το μυστήριο, την ηθική, την αυτοθυσία. Οι σκούρες αποχρώσεις χαρακτηρίζουν την κατάθλιψη και το πένθος.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από σοβαρότητα ίσως και κυνισμό. Απορρίπτουν  οτιδήποτε δεν εξηγείται επιστημονικά και λογικά. Παρατηρείται μια εντυπωσιακή απουσία ονείρων και ρομαντισμού.


Καφέ
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από πρακτικότητα, σταθερότητα, απλότητα, αφοσίωση. Οι σκούρες αποχρώσεις, αν και «ζεστές»,  χαρακτηρίζουν κατάθλιψη και μεροληψία.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από αποστροφή στην ρουτίνα και την ήσυχη ζωή, αδιαφορία για την αίσθηση ότι κάπου ανήκουν.

Γκρί
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από διακριτικότητα αλλά και αδιαφορία, αδιαλλαξία.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από αποστροφή στην διπλωματία και τα έξυπνα ρητορικά τεχνάσματα. Προτιμούν την ευθύτητα ακόμα κι αν μερικές φορές γίνεται ενοχλητική, εκνευριστική, σκληρή.

Μαύρο
Άνθρωποι που το προτιμούν χαρακτηρίζονται από σοβαρότητα, μυστικοπάθεια, κατάθλιψη, θάνατο, πένθος, μοναχικότητα.
Άνθρωποι που το αποφεύγουν χαρακτηρίζονται από φοβία για το άγνωστο, επιθυμία για απελευθέρωση από οτιδήποτε τους δίνει αίσθηση εξάρτησης, τους παρεμποδίζει, τους «δένει».

Πώς επηρεάζουν τα χρώματα το φυσικό σώμα και την ψυχολογία του ανθρώπου:

Κίτρινο
Θεραπεία: Διεγείρει τα κύτταρα του νου και το νευρικό σύστημα, ενεργοποιεί τους μυς, επιταχύνει την διαδικασία της πέψης και της αφομοίωσης. Το σκούρο κίτρινο απαλύνει τους νευρικούς πόνους.
Ψυχολογία: Ενεργοποιεί και εμψυχώνει ανθρώπους με μελαγχολία ή κατάθλιψη, προσφέρει κέφι για ζωή και δουλειά.

Πορτοκαλί
Θεραπεία: Διεγείρει τους πνεύμονες, την αναπνοή και την πέψη, αυξάνει την λειτουργία του θυρεοειδή, ανακουφίζει κράμπες και νευρικούς σπασμούς, αυξάνει την παραγωγή μητρικού γάλακτος.
Ψυχολογία: Διεγείρει την δημιουργική σκέψη και τον ενθουσιασμό.

Κόκκινο
Θεραπεία: Προσφέρει αίσθηση ζεστασιάς και ενεργητικότητας γι αυτό είναι καλό ενάντια κοπώσεων και κρυολογημάτων. Ενεργοποιεί την καρδιά και το κυκλοφοριακό, βοηθά ενάντια στην υπόταση. Ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις, διεγείρει την ωορρηξία και την εμμηνόρροια. Δεν είναι καθόλου καλό ενάντια στον καρκίνο, μιας και αυξάνει την ανάπτυξη κυττάρων!
Ψυχολογία: Αυξάνει την σεξουαλικότητα, το πάθος και την δημιουργικότητα. Μπορεί όμως να προκαλέσει και βίαια συναισθήματα.

Φούξια
Θεραπεία: Ενεργοποιεί την αδρεναλίνη και την καρδιά.
Ψυχολογία: Προσφέρει αίσθηση χρησιμότητας και αγάπης για την ζωή.

Ροζ
Θεραπεία: Προσφέρει ζωτικότητα σε όλα τα όργανα.
Ψυχολογία: Θεραπεύει την λύπη και το πένθος, βοηθά να συνειδητοποιήσουμε τα συναισθήματά μας.

Πράσινο
Θεραπεία: Ηρεμεί την καρδιά, το στομάχι, το συκώτι και τα νεφρά, βοηθά στην εξισορρόπηση ορμονικών διαταραχών, πέψης, χολής, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, ενδυναμώνει το νευρικό σύστημα και τα οστά.
Ψυχολογία: Προσφέρει συναισθηματική και ψυχολογική αρμονία, βοηθά την εσωτερική γαλήνη.

Τιρκουάζ
Θεραπεία: Τονώνει γενικά όλα τα ζωτικά όργανα αλλά κυρίως το ανοσοποιητικό σύστημα.
Ψυχολογία: Αυξάνει την διαίσθηση και την συναισθηματική ευαισθησία, χαλαρώνει από το στρες.


Μπλε
Θεραπεία: Το μπλε είναι «ψυχρό» χρώμα, έτσι, βοηθά ενάντια σε φλεγμονές, ρευματισμούς, πυρετό, υπέρταση, αιμορραγίες, πονοκεφάλους, φαγούρες και ερεθισμούς του δέρματος.
Ψυχολογία: Ηρεμεί συναισθήματα οργής, επιθετικότητας, υστερίας, επιφέρει συναισθηματική γαλήνη.

Βιολετί &Μοβ
Θεραπεία: Καταπολεμά την ταχυπαλμία, διεγείρει την σπλήνα και τα λευκά αιμοσφαίρια, μειώνει ευαισθησία στον πόνο, βοηθά την αποτοξίνωση.
Ψυχολογία: Βοηθά ενάντια στην μελαγχολία, την υστερία, τις παραισθήσεις, την εξάρτηση (οποιασδήποτε μορφής), την αϋπνία. Κατευνάζει το στρες και τα έντονα σεξουαλικά συναισθήματα.

Πώς μπορούμε να εκτεθούμε αποτελεσματικά στα χρώματα που χρειαζόμαστε:

Παρατήρησε σε ποιο δωμάτιο του σπιτιού περνάς τις περισσότερες ώρες της ημέρας και βάψε τους τοίχους του με το ανάλογο χρώμα.

Προσπάθησε η διακόσμησή του να συμπεριλαμβάνει το ίδιο χρώμα ή αποχρώσεις του. Μια επίσης πολύ αποτελεσματική μέθοδος, είναι να αγοράσεις αμπαζούρ ή φωτιστικά με υφάσματα ή γυαλί στο αντίστοιχο χρώμα, ή να αλλάξεις τις λάμπες με χρωματιστές λάμπες του χρώματος που προτιμάς.

Οι κουρτίνες επίσης μπορούν να είναι του επιλεγμένου χρώματος και από λεπτό, διάφανο ύφασμα, ώστε όπως περνά το φως από αυτές να διαχέει το χρώμα σε όλο το δωμάτιο.
Για τα ρούχα να προτιμάς το χρώμα που μπορεί να σε βοηθήσει και τις αποχρώσεις του. Προσοχή όμως! Πάντα να προτιμάς τις ζωντανές και φωτεινές αποχρώσεις και να αποφεύγεις τις σκούρες και μουντές!

Μπορείς επίσης να αφιερώσεις 5-10 λεπτά από τον ημερήσιο χρόνο σου για μια απλή και εύκολη μέθοδο διαλογισμού:

Απλώς κλείσε τα μάτια σου και οραματίσου ότι περιβάλλεσαι από ζωηρό έντονο φως με το χρώμα που έχεις ανάγκη. Ανάπνευσε βαθιά και αφέσου στην «αγκαλιά» του.

 

http://www.neoastro.gr/2011/01/blog-post_5577.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ... "