Τα είδη των πλοίων στην αρχαία Ελλάδα

ΤΑ ΚΩΠΗΛΑΤΑ ΠΛΟΙΑ''ΚΟΝΤΟΡΟΙ''

Αρχικά τα πλοία ήσαν μόνο με κουπιά (κόντορους, κοντάρι ) και με μια σειρά από κάθε πλευρά, οι καλούμενες μονήρεις. Αργότερα, μετά τα τρωικά, έγιναν πλοία με δυο σει-ρές, οι καλούμενες διήρεις (τα πλοία αυτά είχαν δυο καταστρώματα) και τέλος με τρεις σειρές, οι καλούμενες τριήρεις (τα πλοία αυτά είχαν τρία καταστρώματα). Η ναυς με μια μόνο σειρά κου-πιών από κάθε πλευρά είχε είτε δυο μόνο κουπιά, όπως οι σημερινές μικρές βάρκες, είτε τέσσερα, έξι, οκτώ…. Δημιουργήθηκαν, αυτό όμως έγινε μετά τα τρωικά, πλοία που είχαν ακόμη και 25 κου-πιά από κάθε πλευρά, σύνολο πενήντα, οι καλούμενες από αυτό και πεντηκόνταροι.



ΤΑ ΙΣΤΙΟΦΟΡΑ ΠΛΟΙΑ

Τα ιστιοφόρα, όπως είδαμε πιο πριν, επινοήθηκαν επί Μίνωα από τον Αθηναίο μηχανικό Δαίδαλο. Ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος, λέει ο Παυσανίας («Ελλάδος Περιήγησις, Βοιωτικά», 11), έφυγαν από την Κρήτη με δυο μικρά πλοία που πρόσθεσαν σ’ αυτά πανιά, για να αναπτύξουν ταχύτητα προκειμένου να διαφύγουν το πολεμικό ναυτικό του Μίνωα που μέχρι τότε δεν χρησιμοποιούσε πανιά.
Σημειώνεται ότι τα πολεμικά πλοία, ακόμη και όταν είχαν επινοηθεί τα πανιά, δεν έφεραν ιστία, α-φενός για να αποφύγουν το βάρος των κονταριών όπου στηρίζονται τα πανιά και αφετέρου για να είναι πιο ευέλικτα. Τα πολεμικά πλοία έβαλαν ιστία μόνο όταν επινοήθηκαν οι διήρεις

Στην τοιχογραφία αυτή, η οποία χρονολογείται περίπου στα 1650 π.Χ. και είναι μινωικής τεχνοτροπίας, απεικονίζεται μία νηοπομπή 14 διαφορετικών σε μέγεθοςκωπήλατων πλοίων, μεταξύ δύο λιμανιών. Η ως άνω τοιχογραφία ανακαλύφθηκε από τον καθηγητή Μαρινάτο το 1972, στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης (Θή-ρας).

Τα πολεμικά πλοία είχαν έμβολο, για εμβολισμό των εχθρικών πλοίων και μακρόστενο σχήμα, για να διασχίζουν με ευκολία τη θάλασσα. Επίσης ήταν κωπήλατα και βοηθητικά είχαν τα πανιά, επειδή στις μάχες απαιτούνται ειδικές κινήσεις (ταχύτητες και ελιγμοί).

Τα εμπορικά πλοία ήταν αρκετά πιο μεγάλα από τα πολεμικά, ώστε να χωρούν πολύ εμπόρευμα και λίγους κωπηλάτες, ώστε να μην απαιτείται μεγάλο κόσμος (διατροφή, μισθοί κ.τ.λ.), όμως με πολύ μεγάλα πανιά, ώστε όταν φυσά αέρας να μη απαιτείται η κουραστική κωπηλασία.
Τα κατεξοχήν εμπορικά πλοία, οι στρογγύλαι νήες, είχαν την πλώρη και την πρύμνη ψηλές και στρογγυλεμένες και το αμπάρι ευρύχωρο. Τον 7ο αιώνα π.Χ., τα πλοία αυτά απέκτησαν μεγάλα ι-στία και βοηθητικά κουπιά -αυξάνοντας έτσι την ταχύτητά τους- και εφοδιάστηκαν με άγκυρα. Το σκαρί τους παρέμεινε το ίδιο και στις επόμενες εποχές. Τα κατεξοχήν εμπορικά πλοία ονομάζονταν ολκάδες και ο Αριστοτέλης αργότερα τα παρομοίασε με μεγάλα έντομα που είχαν μικροσκοπικά φτερά.

Οι ναυμαχίες την αρχαία εποχή ομοίαζαν προς τειχομαχίες στις οποίες συμμετείχαν όλα τα μέλη του πληρώματος με εκηβόλα, αλλά και αγχέμαχα όπλα. Το «ναυμάχον δόρυ» ήταν μακρύτερο του συνηθισμένου δι' ευνόητους λόγους. Οι Έλληνες πεζοί, από τους Μινωικούς τουλάχιστον χρόνους, ήσαν εξοπλισμένοι με μακρά δόρατα, μήκους τουλάχιστον 3,5 μέτρων (=σάρισες). Οι αρχαίοι ένο-πλοι Έλληνες, οι καλούμενοι οπλίτες. ήσαν και απλοί πεζοί στρατιώτες και πεζοναύτες. Μέχρι το 16ο αι. μ.Χ. οι ναυμαχίες γινόταν με τη χρησιμοποίηση κυρίως των εμβόλων των πλοίων και με την εκτέλεση διαφόρων ελιγμών.

Μετά την επινόηση των ιστίων για την κίνηση των πλοίων και αργότερα του ατμού και των πυρο-βόλων όπλων είχε ως αποτέλεσμα οι αποστάσεις μεταξύ των εμπολέμων πλοίων να αυξάνονται. Νέες μορφές ναυμαχίας δημιουργήθηκαν με την τελειοποίηση της τορπίλης και την ανάπτυξη των αεροπλανοφόρων σε συνδυασμό με τη χρησιμοποίηση κατευθυνόμενων πυραύλων και πυρηνικών όπλων.

Η ΔΙΗΡΗΣ

Η διήρης ήταν πλοίο με δύο σειρές κουπιών σε κάθε πλευρά αντί μια που είχε η πεντηκόντορος ή τριών που είχε η τριήρης. Η διήρης αποτελεί τον ενδιάμεσο κρίκο εξέλιξης από την πεντηκόντορο προς τα μεταγενέστερα σκάφη. Είχαν κατασκευαστεί διήρεις με τριάντα ή με πενήντα κουπιά και οι διαστάσεις των πλοίων αυτών κυμαίνονται στα 18 μ. μήκος, 3-3,60 μ. πλάτος, εκτόπισμα 22 τόνοι και μήκος κουπιών 4-6 μ.

Η ΤΡΙΗΡΗΣ

Κατά τον 8 – 5ο αι. π.Χ. χρησιμοποιήθηκε ευρύτερα ένα νέο πολεμικό πλοίο, η καλούμενη τριή-ρης, με τρεις σειρές κουπιών - απ΄όπου και το όνομά του. Στην επάνω σειρά – κατάστρωμα καθό-ντουσαν οι θρανίτες, στη μεσαία οι ζυγίτες και στην κάτω οι θαλαμίτες. Για να είναι γρήγορες και ευκίνητες οι Τριήρεις, από τη μια εκτός από τους κωπηλάτες χρησιμοποιούσαν και πανιά, όταν οι άνεμοι ήταν ευνοϊκοί και έτσι ξεκουράζονταν και το πλήρωμα και από την άλλη δεν είχαν μεγάλους χώρους αποθήκευσης νερού και τροφίμων και γι αυτό το λόγο τους ακολουθούσαν εμπορικά σκά-φη, γεμάτα με τρόφιμα και εφόδια. Η τριήρης είχε στην της έμβολο ως επιθετικό όπλο, το οποίοήταν κατασκευασμένο από ξύλο με επένδυση χαλκού και το οποίο, με κατάλληλους χειρισμούς, δημιουργούσε ρήγματα στα αντίπαλα πλοία.

Οι τριήρεις είχαν εκτός από τις τρεις σειρές κωπηλατών σε διαφορετικό επίπεδο και έναν ή δύο ι-στούς. Υπολογίζεται ότι η ανώτατη ταχύτητα των τριήρεων έφτανε στα 8-12 μίλια ανά ώρα, έφε-ραν πλήρη εξαρτισμό ιστιοπλοΐας, είχαν συνολικό μήκος περίπου 38 μ. με 5,20 μ. πλάτος, βύθι-σμα 1,50 μ. και εκτόπισμα 70 περίπου τόνοι. Η αναλογία του πλάτους προς μήκος ήταν περίπου 1 προς 10. Υπήρχαν διάφοροι τύποι Τριήρων, ανάλογα με την πόλη προέλευσής τους και τη χρήση τους. Έτσι έχουμε εκτός από τις γνωστές Αθηναϊκές, τις Κορινθιακές, Ροδιακές, Μηλιακές κ.α.

Οι τριήρεις ξεκινούσαν με την Ανατολή του ήλιου και αγκυροβολούσαν με τη Δύση, καθώς τα σκά-φη αυτά δεν μπορούσαν να φιλοξενήσουν κουκέτες, μαγειρεία κ.α. (μόνο νερό υπήρχε για τους ε-πιβαίνοντες). Σε μακρινές πολεμικές εχθροπραξίες οι τριήρεις αγκυροβολούσαν καθημερινά σε α-πάνεμα λιμάνια και όρμους, ενώ οι επιβαίνοντες τροφοδοτούνταν από άλλα συνοδευτικά – εφοδια-στικά πλοία. Την κυβέρνηση της Τριήρους ασκούσε ο τριήραρχος με τη βοήθεια 5 αξιωματικών και 4 υπαξιωματικών. Στο σκάφος επέβαιναν και οι επιβάτες (πολεμιστές).

Σύμφωνα με τους ειδικούς, το πλήρωμά της τριήρους περιλάμβανε περίπου 300 άτομα (ναύτες) από τα οποία οι «θρανίτες» (= οι κωπηλάτες» που κάθονταν στο θρόνο) ανέρχονταν στους 62, οι «ζυγίτες» (οι κωπηλάτες που βρισκόταν σε ζυγούς) στους 54 και οι «θαλαμίτες» (οι κωπηλάτες που βρισκόταν στο κατώτερο μέρος του πλοίου, στο ύψος του τριηράρχου) στους 54. Υπήρχαν ακόμη οι πολεμιστές (18 – 30 άτομα), το ναυτικό προσωπικό (20 – 30 άτομα), ο κυβερνήτης, που είχε την ανώτερη εξουσία (τριηράρχης), ο κελευστής και ο πρωράτης που εκτελούσε καθήκοντα ναύκληρου και υπάρχου. Κατ’ άλλους συνολικό πλήρωμα της τριήρους ήταν 210-216 άνδρες, από τους οποί-ους οι 172 περίπου κωπηλάτες, 86 ανά πλευρά, κατανεμημένοι σε τρεις σειρές (τους «Θαλαμίτες», τους «Ζυγίτες» και τους «Θρανίτες»).

Οι Τριήρεις ήταν το αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής ναυπηγικής, ένα πρωτοποριακό πλοίο για την εποχή του, που συνέβαλε όχι μόνο στη προστασία της Ελλάδας από τους εχθρούς της, αλλά και στη δημιουργία και διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού. Στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.X. για παράδειγμα, οι Ελληνικές ευέλικτες και γρήγορες τριήρεις εξουδετέρωσαν τα βαρύτερα και πιο δυσκίνητα Περσικά και Φοινικικά καράβια με συνέπεια αφενός η Ευρώπη να αποφύγει το βαρ-βαρισμό και αφετέρου η Μεσόγειο και να γίνει "Ελληνική θάλασσα".

Η ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΤΡΙΗΡΗΣ

Η Αθηναϊκή Τριήρης, σύμφωνα με την πλειοψηφία των μελετητών, είχε μήκος 36 μ., πλάτος 5μ., ύψος από την ίσαλο 1,80 μ. και βύθισμα 1,20 μ. Το εκτόπισμά της ήταν 70 έως 80 τόνοι. Είχε 200 άνδρες πλήρωμα, από τους οποίους 170 κωπηλάτες - ερέτες. Κάθε κωπηλάτης - ερέτης τραβούσε μόνο ένα κουπί, μήκους 4,40 μ. Το πλήρωμα συμπλήρωναν, ο τριήραρχος που ασκούσε την ανώ-τερη εποπτεία του πλοίου, ο κυβερνήτης υπεύθυνος ναυτιλίας, ο πρωρεύς που ήταν υπεύθυνος στην πλώρη, ο κελευστής υπεύθυνος του πληρώματος, δύο τριήραρχοι, ο αυλητής που έδινε το ρυθμό κωπηλασίας με τον αυλό του, 13 ναύτες για άλλες δουλειές, εκτός κωπηλασίας, και τέλος 10 πολεμιστές με βαρύ οπλισμό. Η ταχύτητα των Τριηρών έφτανε τους 6-7 κόμβους, ενώ σε περί-πτωση ναυμαχίας και για ορισμένο χρονικό διάστημα άγγιζε τους 10 κόμβους.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα είδη των πλοίων στην αρχαία Ελλάδα"

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Η τέχνη του φωτός". 05/06/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Η τέχνη του φωτός". 05/06/2014 "

Τι ενώνει τα μαθηματικά με τη φιλοσοφία;

Η έννοια της λογικής ενώνει τις δύο επιστήμες

Έχοντας αμέτρητα πράγματα να «χωρίσουν», οι θεωρητικές και οι θετικές επιστήμες αποτελούν ξεχωριστή επιλογή κάθε μαθητή του λυκείου που έρχεται στην δύσκολη θέση να διαλέξει μεταξύ... δύο βασικών κλάδων της  επιστήμης.



Το ταλέντο στα μαθηματικά, ή η έφεση στα αρχαία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που θα οδηγήσουν τους μαθητές στην επιλογή της κατεύθυνσης τους. Μια επιλογή που έρχεται να αποκλείσει σε τεράστιο βαθμό κάθε επαφή με την... θεωρητικά αντίθετη επιστήμη. Γιατί όμως στηρίζουμε αυτό το ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ θετικών και θεωρητικών επιστημών;

Αδιαμφισβήτητα, μαθηματικά και φιλοσοφία είναι δυο διαφορετικές επιστήμες. Ειδικότερα στην εποχή μας, όπου κάθε επιστήμη εμβαθύνει όσο το δυνατόν παραπάνω στην εξειδίκευση, όπου κάθε σχολή έχει τη τάση να διαφοροποιείται από τις διπλανές της, η βαθιά και σημαντική σχέση που διατηρούσαν οι θεωρητικές και οι θετικές επιστήμες έχει αποδυναμωθεί εμφανώς.

Προφανώς και οι ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί στη σημερινή εποχή, ως ένα σημείο «εμποδίζουν» τη συστηματική ενασχόληση με θεματικούς κύκλους που ξεφεύγουν από το καθαρό γνωστικό αντικείμενο κάθε επιστήμονα.

Η τεχνολογική ανάπτυξη σίγουρα έχει «βοηθήσει» στο διαχωρισμό κάθε επιστήμης. Η πλήρης αφοσίωση κάθε επιστήμονα στα... γνωστά μονοπάτια του αντικειμένου του όμως ήδη εμφανίσει αρνητικά στοιχεία.

Όταν ο Πλάτωνας δημιουργούσε τη φημισμένη σχολή του το 387 π.Χ, φρόντισε με μια επιγραφή σε κεντρικό κτίριο να περάσει ένα σημαντικότατο μήνυμα. Το ρητό «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μου την στέγην» εξηγούσε ακριβώς τη στάση που κρατούσε ο αρχαίος φιλόσοφος απέναντι στα μαθηματικά, την επιστήμη που πλέον κανένας θεωρητικός επιστήμονας δεν... παίρνει στα σοβαρά.

Σε όλες τις εποχές της κουλτούρας και της μάθησης υπήρξαν φιλόσοφοι-μαθηματικοί και μαθηματικοί – φιλόσοφοι. Ο γνωστός μαθηματικος Μπερνάντ Μπολζάνο, το 19ο αιώνα είχε δηλώσει πως: «Ένας αδύνατος μαθηματικός δεν θα γίνει ποτέ δυνατός φιλόσοφος.» Η σχέση που συνδέει μαθηματικά και φιλοσοφία, αλλά και γενικότερα θεωρητικές και θετικές επιστήμες, είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί να περνά ανυπολόγιστη από όσους επιστήμονες θέλουν να διακριθούν.

Ο βασικός συνδετικός κρίκος μεταξύ των δυο επιστήμων είναι η έννοια της λογικής.
Όποιος έχει εμβαθύνει έστω και λίγο σε κάποια θεωρητική ή θετική επιστήμη, γνωρίζει τη βασική τους λογική. Είτε μαθηματικά είτε φιλοσοφία όμως, ο τρόπος σκέψης είναι κατά βάση ίδιος.

Η λογική της απόδειξης, της πλήρους τεκμηρίωσης κάθε δεδομένου που προκύπτει, είναι κοινή και για τις δύο επιστήμες. Τα λογικά βήματα που ακολουθούνται, είναι σε μεγάλο βαθμό κοινά.
Φιλοσοφία και μαθηματικά είναι δυο επιστήμες που αναπτύσσονται ταυτόχρονα. Το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τους όμως είναι πως και όσο διαφορετικά και να δείχνουν, αλληλοστηρίζονται ώστε να αναπτυχθούν.

Το πρακτικό στοιχείο των μαθηματικών βοηθά την εξέλιξη της φιλοσοφίας και αντίστοιχα το θεωρητικό κομμάτι της φιλοσοφίας αποτελεί πηγή έμπνευσης νεοφώτιστων μαθηματικών. Έχοντας κοινή λογική, εφαρμόζοντας τους ίδιους νοηματικούς κανόνες, οι δύο επιστήμες συμπλέουν αρμονικά.

Άλλωστε, κάθε μαθηματική ανακάλυψη αποτελεί αντικείμενο φιλοσοφικών αναζητήσεων. Κάθε μαθηματικό μοντέλο χρειάζεται τη συμβολή της φιλοσοφίας ώστε να αναδειχθεί και να μετατραπεί σε πρακτική εφαρμογή μέσα στη κοινωνία.

Με την ίδια λογική, κάθε φιλοσοφική ρήση αποτελεί πηγή ιδεών για τους θετικούς επιστήμονες, δίνοντας τους την ευκαιρία να ανακαλύψουν νέες πτυχές του αντικειμένου τους,

Λαμβάνοντας υπόψιν τα σημαντικά κοινά χαρακτηριστικά δύο τόσο... διαφορετικών επιστημών, είναι απορίας άξιο πως μαθηματικά και φιλοσοφία έχουν καταλήξει να είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετα γνωστικά αντικείμενα.


Με βάση την... ερωτική σχέση που διατηρούν εδώ και τόσους αιώνες, θα έπρεπε κάθε φιλόσοφος και κάθε μαθηματικός να «αγαπούν» εξίσου και τις δύο επιστήμες. Ίσως αυτό αποτελέσει μια λύση στη μονοδιάστατη λογική που τείνει να αφομοιώσει η σημερινή κοινωνία.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι ενώνει τα μαθηματικά με τη φιλοσοφία;"

8/6/2014 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΓΛΥΠΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Α Greek Protest for the Greek Marbles
Ένας σπουδαίος αγώνας, που ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια, η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη και που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, διεθνείς προσωπικότητες των Επιστημών των Γραμμάτων και των Τεχνών έχουν αγκαλιάσει, η Επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν ευοδωθεί. Και αυτό δεν είναι στοίχημα αλλά. Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα πρέπει να επιστρέψουν στη βάση τους και να πάρουν τη θέση τους στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ακρόπολης.

Για την αφύπνιση συνειδήσεων, η διεθνούς φήμης σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου, στο πλαίσιο του πολιτιστικού κινήματος «Beautiful People» που έχει ιδρύσει με τον σύζυγό της, διακεκριμένο μαέστρο Θεόδωρο Ορφανίδη, πήραν την πρωτοβουλία και θα παρουσιάσουν ένα μοναδικό καλλιτεχνικό δρώμενο- διαμαρτυρία σε μουσική Παντελή Παυλίδη και σκηνοθεσία Έλντας Πανοπούλου ,ανήμερα την Πεντηκοστή, την Κυριακή 8 Ιουνίου, στον προαύλιο χώρο της Ελληνικής Εκκλησίας στο Λονδίνο, στον Ι.Ν. Αγίας Σοφίας, (Moscow Road, Bayswater, London W2 4LQ, UK) ,αμέσως μετά τη λήξη της λειτουργίας, στις 13.00. 

Θα μπορέσουν οι Καρυάτιδες να καλέσουν την αδελφή τους πίσω στην πατρίδα τους;
Θα καταλάβουν κάποια στιγμή οι Βρετανοί ότι τα Μάρμαρα του Παρθενώνα εκλάπησαν και ότι οφείλουν να τα επιστρέψουν;

Στόχος αυτής της ξεχωριστής performance, είναι να αφυπνίσει συνειδήσεις και να μιλήσει στις καρδιές σκεπτόμενων ανθρώπων που γνωρίζουν ότι τέτοιου είδους "πολιτιστικά εγκλήματα" πρέπει να πάψουν πια και να αποκατασταθούν οι αδικίες.

Χρειαζόμαστε την αρωγή σας για την πατρίδα μας!

Σας θέλουμε δίπλα μας, στον αγώνα για την Επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Είναι υποχρέωση στην Ιστορία μας.

Ραντεβού , Κυριακή 8 Ιουνίου, 
στις 13.00 στον Ι.Ν. Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο.

Για περισσότερες πληροφορίες 
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Μαίρη Αυγερινοπούλου mavgerinopoulou@alphamag.gr 
P R E S S R E L E A S E
A GREEK PROTEST FOR THE GREEK MARBLES
An extremely important quest that began many years ago, by the remarkable and unforgettable Melina Merkouri and the continuous growing list of world wide personalities together with high level officials, people of the Arts and 
Scolars have all embraced the idea that the Greek Marbles must be returned to 
their place of origin: the Parthenon.
This for many is not a dream or a request..it is a life's commitment. The marbles
need to be returned to their birthplace and take up their position in the Archaeological Museum of Athens.
The internationally renowned Soprano Sonia Theodoridou together with her distinguished husband, Maestro Theodore Orphanides,
both of whom have established a cultural movement known as the '' Beautiful People '', in an effort to alert the public have taken the initiative to present a unique performance / protest. This event will be directed by Elda Panopoulou, and music by Pantelis Pavlidis.
The event will take place at the pavilion of Saint Sophias' Greek Orthodox Church,
located at Moscow Road, Bayswater, London, W2 4LQ on Sunday, ( on Pentacost ) June 8th , 2014 following the Sunday service at 1.00 p.m. 
Could the Karyatides call their lonely sister to return home ?? Will the British
eventually see and understand that The Parthenon marbles were stolen and therefore need to be returned where they belong ??
Our target, through this very special performance is to awaken the consciousness and speak to the hearts of the people who are aware of such cultural crimes and which need to cease so that such injustices eventually stop.
We need your support for our country !
We need you next to us in this battle for the return of the Parthenon Marbles to Greece ! We owe it as Greeks to our great history !
Looking forward to seeing you all on Sunday, 8th of June at 1.00 pm at Saint Sophia's Church.
For further information please contact Ms. Mary Avgerinopoulou at mavgerinopoulou@alphamag.gr 
KIND REGARDS
M. AVGERINOPOULOU
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "8/6/2014 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΓΛΥΠΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ"

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο Βήμα με τον Μάκη Προβατά και τον Γιάννη Ζουμπουλάκη. FM 05/06/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο Βήμα με τον Μάκη Προβατά και τον Γιάννη Ζουμπουλάκη. FM 05/06/2014 "

Γερμανικό μουσείο επιστρέφει δύο αρχαιότητες που κατείχε παράνομα

Ένα γυναικείο κυκλαδικό ειδώλιο που έχει ύψος 88 εκατοστά και ένα χάλκινο τηγανόσχημο σκεύος, αναγκάζεται να επιστρέψει το γερμανικό κρατικό Μουσείο Μπάντεν της Καρλσρούης, μετά από σχετικό αίτημα της Ελλάδας.

Δύο έργα αρχαίας Κυκλαδικής τέχνης, ένα γυναικείο κυκλαδικό ειδώλιο που έχει ύψος 88 εκατοστά και ένα χάλκινο τηγανόσχημο σκεύος, αναγκάζεται να επιστρέψει το γερμανικό κρατικό Μουσείο Μπάντεν της Καρλσρούης, που τα κατείχε παράνομα. 'Επειτα από έντονες πιέσεις που άσκησε η χώρα μας και την σθεναρή αντίδραση του διευθυντή του μουσείου, Χάραλντ Ζιμπενμόργκεν, οι δύο αρχαιότητεας - αξίας 4 εκατ.ευρώ - επιστρέφουν στο «σπίτι» τους και θα φιλοξενηθούν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Τα κλεμμένα έργα τα εντόπισε ο σερ Κόλιν Ρένφριου καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ που ανακάλυψε ότι συγκεκριμένα αντικείμενα του Μουσείου της Καρλσρούης είχαν αποκτηθεί μετά από το 1975, δηλαδή μετά από την συνθήκη της Ουνέσκο του 1970, σύμφωνα με την οποία είναι παράνομη η διακίνηση αρχαιοτήτων άγνωστης προέλευσης από αυτήν τη χρονιά και μετά. 

Κατόπιν αυτών το υπουργείο Πολιτισμού κατέθεσε επίσημο αίτημα επιστροφής των αρχαιοτήτων, το οποίο αρχικά απορρίφθηκε. Ο διευθυντής του Μουσείου, Χάραλντ Ζιμπενμόργκεν, δεν δίστασε να κατηγορήσει το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού για εκβιασμό και δήλωσε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει νομική αξίωση πάνω τους. Οι προσπάθειες του όμως να τα κρατήσει, απέβησαν άκαρπες με το γερμανικό μουσείο να επιστρέφει τις δύο αρχαιότητες, αύριο, Παρασκευή 6 Ιουνίου.

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Διαβάστε περισσότερα Ἔρρωσο: Γερμανικό μουσείο επιστρέφει δύο αρχαιότητες που κατείχε παράνομα http://erroso.blogspot.com/2014/06/blog-post_8438.html#ixzz33mPC5a35

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γερμανικό μουσείο επιστρέφει δύο αρχαιότητες που κατείχε παράνομα "

ΟΛΑ ΒΑΣΙΣΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ…

Πάντως δεν νομίζω να υπάρχει, έστω και ένας αμερόληπτος επιστήμονας που να μην συμφωνεί ότι ο πραγματικός πολιτισμός και γενικότερα ο ανθρωπισμός προήρθε από εκείνους τους πάνσοφους νόες, τους πανάρχαιους προγόνους μας. Η πραγματική και σωστά διατυπωμένη επιστήμη θεμελιώθηκε από τους αρχαίους Έλληνες πανεπιστήμονες και οτιδήποτε στην συνέχεια νεώτερο προέκυψε, από εκεί άντλησε την γνώση, εκεί στηρίχθηκε και από εκεί θα συνεχίσει να στηρίζεται… Από εκείνες τις ανακαλύψεις, από εκείνες τις κατακτήσεις αφού πέρα από την ελληνική διανόηση τίποτε σπουδαιότερο δεν υπήρχε και μάλλον τίποτε σπουδαιότερο δεν μπορεί να υπάρξει!!!
Καθότι ακόμη και η πλέον μεγαλύτερη κατάκτηση του σημερινού ανθρώπου, η διάσπαση του ατόμου και του πυρήνα του, και η διαπίστωση ότι το απειροελάχιστο σωματίδιο της ύλης είναι σύνθετο, ακόμη και αυτά δεν ήταν άγνωστα στους αρχαίους Έλληνες σοφούς. Αφού ναι μεν είπε ο Δημόκριτος ότι το άτομο είναι «άτμητο» , δηλαδή δεν διασπάται, αλλά ταυτόχρονα ο Αναξαγόρας είχε καθορίσει ότι το άτομο μπορεί να διασπασθεί όπως και ο πυρήνας του αφού έλεγε: « Η ύλη είναι όχι μόνο σύνθετη αλλά και διαιρετή στο άπειρο»!

Αλλά ακόμη ένας αρχαίος σοφός ο Ζήνων ο Ελεάτης υποστήριζε το ίδιο ακριβώς πράγμα. Και μπορούμε να δούμε, κάτι που θα κάνουμε σε επόμενα άρθρα, πώς οι νεώτεροι αλλά και σύγχρονοι επιστήμονες δανείσθηκαν εκείνες τις θεωρίες για να πουν αν όχι τα ίδια ίσως κάτι ελάχιστα περισσότερο! Αλλά το πλέον ουσιαστικό είναι πως δεν αντελήφθησαν ή σκοπίμως δεν πήραν αυτό που οι σοφοί πρόγονοί μας έδωσαν μέσα από αυτές τις ανακαλύψεις, θεωρίες, απόψεις. Έτσι βλέπουμε σήμερα την επιπολαιότητα με την οποία «προχωρά» ή τρέχει η επιστήμη, τις σκόπιμες παραλείψεις και τις διαστροφές των αρχαίων κειμένων από τους εκφραστές της, με αποτέλεσμα την εκτροπή της στην οποία και οφείλονται τόσο τα δεινά της σημερινής ανθρωπότητας όσο και κυρίως οι κίνδυνοι που την απειλούν στο μέλλον…

Και για να γίνω λίγο πιο κατανοητή τι ακριβώς εννοώ θα αναφερθώ στο Μέγιστο νόα, τον Σωκράτη, ο οποίος είχε ρίξει όλο το βάρος της φιλοσοφίας του στον άνθρωπο : « Εμέ με ενδιαφέρει ο άνθρωπος και η μελέτη του ανθρώπου…», με άλλα λόγια δίδαξε ότι μόνον ο άνθρωπος και η διαπαιδαγώγηση και τελειοποίησή του τον ενδιαφέρουν γιατί εκεί ακριβώς βρίσκεται και η βάση της εξέλιξης. Της ορθής εξέλιξης και όχι της άναρχης και κακώς νοούμενης… Γι’ αυτό και όλο τον καιρό ο μέγιστος πανεπιστήμων περιφέρονταν στην αγορά και στην παλαίστρα διδάσκοντας και συζητώντας με τους νέους . Άλλωστε όλη η καταπληκτική, θαυμαστή, κολοσσιαία πνευματική εκδήλωση του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη σ’ αυτόν τον σκοπό κατέτειναν, δηλαδή στην πνευματική, ηθική και ψυχική διαμόρφωση, διαπαιδαγώγηση και τελειοποίηση του ανθρώπου.

Αφού χωρίς ενάρετους και πεπαιδευμένους ανθρώπους δεν μπορούν να υπάρξουν κοινωνίες και πολιτείες προηγμένες και γενικά « ανθρώπινες», δηλαδή απαλλαγμένες από πάθη, μίση, αντιθέσεις και διαταραχές. Αλλά και πάλι θα επανέλθουμε σχετικά αφού είναι ανεξάντλητη πηγή παιδείας ο λόγος των αρχαίων παμμεγίστων προγόνων μας!!!

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΛΑ ΒΑΣΙΣΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ…"

Το Παγκράτιον στην Αρχαία Ελλάδα - Η απόλυτη Ελληνική πολεμική τέχνη

Στην αρχαία Ελλάδα η συμβίωση με τον πόλεμο ήταν κάτι ευρέως αποδεκτό. Η Πολεμική παιδεία των Αρχαίων Ελλήνων Πολεμιστών ήταν αυτή που μετέτρεπε τον κάθε απλό πολίτη σε πολεμική μηχανή έτοιμη να κυριαρχήσει απέναντι σε κάθε είδους εχθρό.

Όταν μιλάμε για πολεμική παιδεία στην αρχαία Ελλάδα, αναφερόμαστε στο Παγκράτιον.

Η λέξη Παγκράτιον αποτελείται από τις λέξεις παν + κράτος .

Ο γνώστης αυτής της Πολεμικής Τέχνης ήταν ο “τα πάντα κρατών”.

Παγκρατιαστής ήταν δηλαδή αυτός που κυριαρχούσε,αυτός που είχε την εξουσία.

Σύμφωνα με αναφορές του αξιότιμου Κου Λάζαρου Σαββίδη , ο οποίος μεταξύ πολλών άλλων είναι και υπεύθυνος ιστορικής τεκμηρίωσης,η πρώτη αναφορά για το Παγκράτιον έγινε στα Ορφικά κείμενα μεταξύ 12.000 – 4.000πΧ!(στίχος 586)

” Αυτάρ Παγκράτιοιο δωκεν γέρας Ήρακληι,αργύρεον κρητηρα ως βραβειον δια το Παγκράτιον,κρατήρα αργυρούν πολυποίκιλον“.

Σύμφωνα με τον στίχο, δόθηκε λοιπόν στον Ηρακλή για τις επιδόσεις του στο Πακράτιον,ασημένιο βραβείο.

Αυτή η αναφορά πιστοποιεί πως την περιόδο εκείνη το Παγκράτιον δεν υπήρχε απλά αλλά οι υψηλές επιδόσεις σε αυτό μπορούσαν να αξιολογηθούν με συγκεκριμένα κριτήρια και βραβεύονταν και με βραβείο χρηματικής αξίας.Ο ιστορικός αναλυτής λαμβάνει υπόψη πως ο Ορφεύς έζησε πριν τον Τρωικό πόλεμο ο οποίος χρονολογείται περί του 3000πΧ. άρα το κείμενο θεωρείται αρχαιότερο.

Βάσει αυτών των αναφορών, το Παγκράτιον είναι η αρχαιότερη πολεμική Τέχνη που έχει καταγραφεί επιστημονικά.Είναι άραγε η μητέρα Πολεμική Τέχνη όλων;
Ας ρίξουμε μια ματιά στα παρακάτω και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

Το Παγκράτιον εισήχθη στους Ολυμπιακούς αγώνες το 648πΧ και το Παγκράτιον Παίδων το 200πΧ.Υπάρχουν ερωτηματικά για τον λόγο που οι Ηλιείς άργησαν να το συμπεριλάβουν καθώς σε άλλες αθλητικές διοργανώσεις ανά την Ελλάδα,φαίνεται να είναι εισηγμένο νωρίτερα.

Η εκστρατεία του Μέγα Αλεξάνδρου είχε ως αποτέλεσμα μεταξύ άλλων και το Παγκράτιον να διαδοθεί σε όλη την Ανατολή (εκστρατεία στην Ινδία – 326πΧ). Υπάρχουν αναφορές πως οι Μακεδόνες μετέφεραν μαζί τους τεράστιες Τέντες για την εξάσκηση στο Παγκράτιον.

Περίπου 1000 χρόνια αργότερα το άθλημα αυτό φαίνεται πως έχει αφομειωθεί και στην πορεία αντιγραφεί από τους Ινδούς και μέσω ενός Βουδιστή Μοναχού με το όνομα Μποντιτάρμα,ο οποίος ταξίδεψε από την Ινδία στην Κίνα, φαίνεται να έχει διαδοθεί στην περιοχή του μοναστηριού Σαολίν ή οποία και ονομάστηκε Γιουνάν , που σημαίνει Ιωνία.

Στο βιβλίο του N,Gardiner ” Athletics of the ancient world” Oxford Univ.Press NY στην σελίδα 16 αναφέρεται πως το jiu jitsu διδάχτηκε στους Ιάπωνες από τους Κινέζους πολεμιστές.Το άθλημα αυτό φαίνεται να είναι σήμερα αυτό που πλησιάζει περισσότερο σε τεχνική το Παγκράτιον.

Στην σελίδα 14 αναφέρεται πως οι Κινέζοι πυγμάχοι μοιάζουν πολύ με τους Έλληνες Παγκρατιαστές. Οι ομοιοτητες των Κινέζων με τους Αρχαίους Έλληνες ξεφεύγουν από τις πολεμικές Τέχνες και αγγίζουν ακόμη κι ένα Κινέζικο άθλημα με μπάλα, το οποίο σύμφωνα με τον συγγραφέα έχει μεγάλες ομοιότητες με το Αρχαίο Ελληνικό άθλημα Επίσκυρος. Υπάρχει δηλαδή μια γενικότερη ταύτιση σε αθλητικά θέματα.

Σύμφωνα με τον Oyama Masutatsu, κάποια χρόνια αργότερα ( 6ο αιώνας μΧ ),άρχισε η διάδοση κάποιας πολεμικής τέχνης με περιορισμένο αριθμό ασκήσεων και τεχνικών Πάλης,στην Κίνα στο μοναστήρι Σαολίν.Στην Ελλάδα όμως το Παγκράτιο,πολύ πριν την περίοδο του Βούδα (500πΧ) ήταν ήδη Ολυμπιακό Άθλημα.

Η αρχαιότερη απόδειξη χρήσης της πολεμικής Τέχνης από τους μοναχούς Σαολίν, είναι το  728 μ.Χ, που αφορά δύο περιπτώσεις: υπεράσπισης της Μονής Σαολίν από ληστές περίπου το 610 μ.Χ. , και στη συνέχεια το ρόλο τους στην ήττα του Wang Shichong στη Μάχη της Hulao στο 621 μ.Χ.

To Παγκράτιον ήταν μια τέχνη την οποία και διδάσκονταν όλοι οι Αρχαίοι Έλληνες με σκοπό να μπορούν να νικούν τους εχθρούς τους αλλά και να επιβιώνουν σε συμπλοκές με άγρια ζώα (πχ Ηρακλής και λιοντάρι της Νεμέας αλλά και στη μάχη του Μαραθώνα οι Αθηναίοι, καθώς και στις Θερμοπύλες οι Λακεδαιμόνιοι όταν έσπασαν τα ξίφη και τα δόρατά τους. χρησιμοποιήσαν την τέχνη του παγκρατίου ~ ¨κλασθέντων αυτοίς ξιφών τε και δοράτων πολλά ταις χερσί γυμναίς έπραξαν,οπόσα δε εστίν εν αγωνία προτετίμηται πάντων το Παγκράτιον¨).

Ιδρυτής του Παγκρατίου θεωρείται ο Θεός Ερμής και οι Παγκρατιαστές έπρεπε να ακολουθούν κανόνες σωστής συμπεριφοράς αλλά και να συμμερίζονται τους νόμους του Παγκρατίου.Ξεκάθαρα μπορούμε να δούμε πως το Παγκράτιον δεν αφορούσε μόνο την σωματική εκγύμναση αλλά και το χτίσιμο υγιούς χαρακτήρα.

Οι αρχές του Παγκράτιου ήταν οι εξής :

Μην σκοτώσεις συνάνθρωπο σου ( ευγενές άθλημα )
Να είσαι σεμνός και αγνός
Να είσαι εγκρατής
Να λες πάντα την αλήθεια
Να σέβεσαι όλα τα δημιουργήματα
Να είσαι δίκαιος προς όλους
Να είσαι φιλόξενους προς τους ξένους

Ο αθλούμενος εκτός των παραπάνω , έπρεπε να απέχει από τα εξής :

Εγωισμό
Οργή
Φιλαργυρία
Ζηλοτυπία
Φιλοδοξία

και να αναζητά :

την Ευγένεια
την Μετριοφροσύνη
τον σεβασμό
την τιμιότητα

μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να επιτύχει:

την Αρμονία
την Ισορροπία
την Δικαιοσύνη
την ισότητα
το Μέτρο

Το Παγκράτιο ήταν ένα άθλημα του οποίου η σπουδή διαρκούσε όλη μέρα. Από το πρωί μέχρι την Δύση του ηλίου οι αθλητές χωρισμένοι σε ζευγάρια προσπαθούσαν ο ένας να υπερνικήσει τον άλλο κάτω από το άγρυπνο μάτι του ανθρώπου που τους προπονούσε.

Λέγεται πως οι Σπαρτιάτες εξασκούνταν στο Παγκράτιο, σε έναν χώρο στον οποίο είχε κανείς πρόσβαση μόνο μέσω γεφυρών, τις οποίες έριχναν μόλις οι αθλητές τις διάβαιναν  και σήκωναν εκ νέου λίγο πριν πέσει το σκοτάδι.Με τον τρόπο αυτό κανένας αθλητής δεν μπορούσε να αποφύγει το σύνολο της προπόνησης ή να τα παρατήσει.

Γι αυτό και οι αθλητές μπορούσαν να μετατραπούν σε σκληρούς πολεμιστές όταν αυτό ήταν το ζητούμενο, οι οποίοι θα πολεμούσαν όλη μέρα ασταμάτητα ανεξάρτητα με το μέγεθους και τον εξοπλισμό του εχθρού.

Το Παγκράτιον ήταν ένα βίαιο άθλημα καθώς ο λόγος που δημιουργήθηκε αφορούσε το πεδίο της μάχης.Ουσιαστικά οι κανόνες που υπήρχαν κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες  απάγορευαν στους αθλητές να βγάλουν ο ένας τα μάτια του άλλου, τα χτυπήματα στα γεννητικά όργανα και τα δαγκώματα. Τα όρια αυτά ήταν και ο λόγος που οι Σπαρτιάτες δεν λάμβαναν μέρος στους αγώνες καθώς θεωρούσαν ότι θα γινόντουσαν πιο μαλθακοί κάτι που θα τους επηρέαζε στο πεδίο της μάχης.

Το Παγκράτιον, ευτυχώς συνεχίζει να διδάσκεται και στις μέρες μας και οι αναφορές μιλούν για περισσότερους από 2000 αθλητές και 127 σωματεία σε όλη την Ελλάδα!

Τι πιο ιδανικό για την αγωγή των παιδιών του νέο Έλληνα;

Η πειθαρχία, ο σεβασμός στον δάσκαλο και στον συναθλητή,η προσπάθεια για την κατάκτηση του στόχου,η χρήση του μυαλού για να βρει την κατάλληλη λύση και να εφαρμόσει τις σωστές τεχνικές και η ανάπτυξη της σωματικής και ψυχικής δύναμης θεωρούμε ότι είναι σοβαροί λόγοι για να βάλει ένας πατέρας τον υιο του να περπατήσει στο μονοπάτι του Παγκρατίου, μέσα από έναν σύλλογο που ο ίδιος θα επιλέξει.

Πηγή

Πηγη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Παγκράτιον στην Αρχαία Ελλάδα - Η απόλυτη Ελληνική πολεμική τέχνη"

Οι Έλληνες που ελαβαν μερος στην απόβαση της Νορμανδίας

Οι Έλληνες της απόβασης στην Νορμανδία - Ποιοι ήταν πως πολέμησαν-

6 Ιουνίου συμπληρώνονται 70 χρόνια από την απόβαση των Συμμαχικών Δυνάμεων στη Νορμανδία. Στις επιχειρήσεις πήραν μέρος και Δωδεκανήσιοι πολεμιστές. ----
Μεταξύ αυτών, γράφει στον προσωπικό του λογαριασμό στο F/B ο παλαίμαχος δημοσιογράφος της Ρόδου  Γιώργος Ζαχαριάδης, ήταν ο αείμνηστος Κλεάνθης Ζερβός(πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ) ως ανθυποπλοίαρχος στην κορβέτα "Κριεζής" και ένας Καστελλοριζιός, ο Στάθης Παπαστατικός. 

Τις ηρωικές στιγμές της απόβασης περιγράφει σε συνέντευξη του στη "Ροδιακή" - Ιούνιος 2010, και στον Γιώργο Ζαχαριάδη- ο Στάθης Παπαστατικός που υπηρετούσε τότε ως ναύτης στο ελληνικό πολεμικό "Ναβαρίνο".

<<Μόλις μας ενημέρωσαν ότι ξεκίνησε η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στις ακτές της Νορμανδίας αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε και να πετάμε τα καπέλα μας στον αέρα» θυμάται με συγκίνηση ο 87χρονος σήμερα (η συνέντευξη δόθηκε τον Ιούνιο του 2010) Στάθης Παπαστατικός και η σκέψη του γυρνά 66 χρόνια πίσω στην ηρωική εκείνη εποχή. 

Ο Στάθης Παπαστατικός υπηρετούσε τότε στο ελληνικό αντιτορπιλικό «Ναβαρίνο» που είχε πάρει μέρος στην επιχείρηση μαζί με άλλα ελληνικά πολεμικά πλοία και είναι πλέον ένας από τους ελάχιστους επιζώντες που πήραν μέρος στην απόβαση της Νορμανδίας.

«Το δικό μας αντιτορπιλικό συνόδευε και προστάτευε τα αμερικανικά και αγγλικά πλοία και τα μεταγωγικά που μετέφεραν τους στρατιώτες και τα τανκς για να τα αποβιβάσουν στις ακτές της Νορμανδίας» λέει ο γηραιός πολεμιστής που δεν ξεχνά τον ενθουσιασμό του πληρώματος του «Ναβαρίνου» όταν τους ενημέρωσαν για το επιτυχημένο εγχείρημα στις 6 Ιουνίου 1944.




Με «Κριεζή» και «Τομπάζη»

Σημαντικό ρόλο στην απόβαση στη Νορμανδία είχαν τα ελληνικά πολεμικά πλοία «Κριεζής» και «Τομπάζη». Μάλιστα στο «Κριεζής» υπηρετούσε ως ανθυποπλοίαρχος ο Καλύμνιος Κλεάνθης Ζερβός, που αργότερα εξελέγη βουλευτής Δωδεκανήσου με το ΠΑΣΟΚ

«Ξέραμε ότι αυτή η απόβαση θα ήταν και η αρχή του τέλους του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου» τονίζει ο Παπαστατικός, που υπηρετούσε ως αρμενιστής στο ελληνικό αντιτορπιλικό.

«Το πολεμικό μας ήταν πολύ δυνατό και εγώ όταν γινόντουσαν μάχες με τα γερμανικά πλοία αναλάμβανα υπηρεσία σαν γεμιστής στα πυροβόλα» υποστηρίζει με καμάρι.

Πως δραπέτευσε στην Αντίφυλο

Ο Στάθης Παπαστατικός γεννήθηκε στο ακριτικό Καστελλόριζο. Και όταν οι Γερμανοί βομβάρδισαν το νησί αναγκάστηκε να δραπετεύσει και με μια βάρκα να φτάσει στην απέναντι τουρκική πόλη Αντίφυλο.

Ήταν μόλις 18 χρόνων. Και από τότε ξεκινά η μεγάλη περιπέτεια για τον νεαρό ψαρά. Οι ʼΑγγλοι που είχαν κλιμάκιο στην τουρκική πόλη τον στέλνουν μαζί με άλλους Δωδεκανήσιους πατριώτες στην Κύπρο.



Σε Κύπρο- Παλαιστίνη

Εκεί παραμένει έξη μήνες και στη συνέχεια καταφεύγει στην Παλαιστίνη, όπου βρίσκονταν και άλλοι εξόριστοι Έλληνες. «Κατατάχθηκα παρά το νεαρό της ηλικίας μου στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό και ύστερα από ολιγόμηνη εκπαίδευση ναυτολογήθηκα στο αντιτορπιλικό «Ναβαρίνο».

Ήμασταν και άλλοι Δωδεκανήσιοι από τη Σύμη, την Κάλυμνο, τη Ρόδο που είχαμε δραπετεύσει από τα σκλαβωμένα νησιά και καταφύγαμε στη μέση Ανατολή με σκοπό να πολεμήσουμε με τις συμμαχικές δυνάμεις εναντίον των Γερμανών κατακτητών» λέει ο Παπαστατικός που μάλιστα αναφέρει και ονόματα συμπολεμιστών του όπως του Γιώργου Κωνσταντινίδη, του Βασίλη Καραγιάννη και άλλων, που οι περισσότεροι δεν είναι πια σήμερα στη ζωή.

Και σε άλλη απόβαση!

Το αντιτορπιλικό «Ναβαρίνο», ένα αγγλικό γερό σκαρί, έκανε περιπολίες στη Μεσόγειο και κυνηγούσε τον γερμανικό στόλο.«είχαμε πολλές επιτυχίες και κάποια μέρα πήραμε διαταγή να συνοδεύσουμε τα συμμαχικά πλοία, χωρίς φυσικά να γνωρίζουμε οτιδήποτε άλλο μέχρι που έφτασε η 6η Ιουνίου για να γίνει η μεγάλη απόβαση στις γαλλικές ακτές» θυμάται ο Παπαστατικός, που αμέσως μετά το «Ναβαρίνο» πήρε διαταγή να συνεχίσει τις περιπολίες στη Μεσόγειο μέχρι τις 15 Αυγούστου που μαζί με τα πολεμικά «Πίνδος», «Θεμιστοκλής» και «Κρήτη» και τα αρματαγωγά «Σάμος», «Λήμνος» και «Χίος» πήραν μέρος στην απόβαση στη νότιο Ιταλία.

Απελευθέρωση Τήλου

‘Όμως η δράση του «Ναβαρίνου» δεν σταματά. «Πήραμε τον Οκτώβριο διαταγή να πάμε στην Τήλο για να βοηθήσουμε τους εγκλωβισμένους εκεί ʼΑγγλους κομάντος. Η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί θα πολεμούσα για την απελευθέρωση ενός νησιού της Δωδεκανήσου» λέει ο Παπαστατικός που με περηφάνια μιλά για την συγκλονιστική επιχείρηση της Τήλου.

Το «Ναβαρίνο» έφτασε στην Τήλο στις 28 Οκτωβρίου 1944 και το μεσημέρι της ίδιας ημέρας άρχισε να βομβαρδίζει με ιδιαίτερη επιτυχία τις γερμανικές θέσεις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δοθεί ο χρόνος στους ʼΑγγλους κομάντος και τους Έλληνες ιερολοχίτες να εγκαταλείψουν την Τήλο, παρά το γεγονός ότι το ελληνικό αντιτορπιλικό δέχτηκε σφοδρά πυρά από τους Γερμανούς..

«Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τη μάχη αυτή και πως καταφέραμε με τη βοήθεια του αντιτορπιλικού μας οι συμμαχικές δυνάμεις λίγες μέρες αργότερα να ανακαταλάβουν και να απελευθερώσουν το νησί».

Στην Σύμη 

Το «Ναβαρίνο» συνέχισε τη δράση του στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο για αρκετούς ακόμη μήνες μέχρι τις 8 Μαΐου 1945 που στη Σύμη ο Γερμανός στρατηγός Όττο Βάγκενερ παρέδωσε άνευ όρων τις γερμανικές δυνάμεις της Ανατολικής Μεσογείου στον ʼΑγγλο ταξίαρχο Μόφφατ και στον διοικητή του ιερού λόχου Χριστόδουλο Τσιγάντε.

Συνοδεύοντας τον Αντιβασιλέα Δαμασκηνό στην Ρόδο
Αυτό σήμαινε ουσιαστικά και το τέλος του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. «Ο μεγάλος ενθουσιασμός και η αγαλλίαση της ψυχής μου ήταν όταν στις 15 Μαΐου 1945 το «Ναβαρίνο» συνόδευσε το θωρηκτό «Αβέρωφ» στη Ρόδο που μετέφερε τον Αντιβασιλέα Δαμασκηνό και ήμουνα μεταξύ των πρώτων ελλήνων ναυτικών που πάτησαν το πόδι τους στα απελευθερωμένα χώματα της πατρίδας μου» λέει με δάκρυα στα μάτια ο Παπαστατικός.

Στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό υπηρέτησε μέχρι τις 15 Οκτωβρίου 1945 και σήμερα ζει ευτυχισμένος και υπερήφανος με τη γυναίκα, τα παιδιά και τα εγγόνια του στον Αρχάγγελο της Ρόδου.

ΠΗΓΗ :Ροδιακή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Έλληνες που ελαβαν μερος στην απόβαση της Νορμανδίας"

Οι δύο αρχές που μας κυβερνούν και μας καθοδηγούν

Πρέπει να σκεφθούμε ότι στον καθένα μας υπάρχουν δύο αρχές που μας κυβερνούν και μας καθοδηγούν, και τις οποίες ακολουθούμε όπου και να μας οδηγούν∙ η μία είναι η έμφυτη επιθυμία για τις ηδονές και η άλλη είναι μια επίκτητη γνώμη, η οποία αποβλέπει στο καλύτερο. Και αυτές μέσα μας άλλοτε συμπνέουν και άλλοτε μάχονται η μια την άλλη' και άλλοτε επικρατεί η μία, και άλλοτε η άλλη.

Η επικράτηση της γνώμης που, διαμέσου του λόγου, οδηγεί στο καλύτερο και κυριαρχεί,ονομάζεται σωφροσύνη∙ ενώ η επικράτηση της επιθυμίας η οποία, κυριεύοντάς μας, μας οδηγεί ασυλλόγιστα προς τις ηδονές, ονομάζεται ύβρις.

Όμως η ύβρις έχει πολλά ονόματα, επειδή είναι πολυμελής και πολύμορφη. Και όποια από αυτές τις μορφές συμβεί να υπερισχύσει, δίνει το όνομά της σε εκείνον που τη διαθέτει, όνομα ούτε όμορφο, ούτε τιμητικό για εκείνον που το έχει. Έτσι, παραδείγματος χάρη, όταν η επιθυμία για το φαγητό επικρατήσει του λόγου που τείνει στο άριστο και των άλλων επιθυμιών, ονομάζεται λαιμαργία, και δίνει το αντίστοιχο όνομα σε όποιον την έχει∙ όταν πάλι γίνει τύραννος η επιθυμία για το μεθύσι, και οδηγεί εκείνον που την έχει στο ποτό, είναι φανερό ποια προσωνυμία θα πάρει αυτός∙ και είναι προφανές ότι τα συγγενικά με αυτά ονόματα, που αφορούν σε συγγενικές επιθυμίες, υπαγορεύονται από την επιθυμία που κάθε φορά κυριαρχεί. […]

Πλάτων, Φαίδρος (237d-238b) 

Εκδόσεις Ζήτρος, 2007

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι δύο αρχές που μας κυβερνούν και μας καθοδηγούν"

Ν. Λυγερός με θέμα: "Τα Μεγάλα Κατεχόμενα". «Η Κιβωτὸς της Δόμνας Βιζβίζη»,14\5\2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ν. Λυγερός με θέμα: "Τα Μεγάλα Κατεχόμενα". «Η Κιβωτὸς της Δόμνας Βιζβίζη»,14\5\2014"

Τα άγνωστα «βιολογικά» όπλα της βυζαντινής πολεμικής ιδιοφυίας

Η λέξη «βόμβα» προέρχεται από τον βόμβο των μελισσών καθώς αυτά τα έντομα χρησίμευαν ως ζωντανές βόμβες, εξ ου και η λέξη!

 

Η μετατροπή των έμβιων όντων της Φύσης σε καθοδηγούμενα πολεμικά μέσα δεν αποτέλεσε ασφαλώς ανακάλυψη του Μεσαίωνα, αλλά επινόηση χρόνων πολύ προγενέστερων -αντίθετα από ότι πιστεύεται ευρέως.

 

Η εκμετάλλευση των φυσικών δυνάμεων των ζώων μπορεί να μην εξασφάλιζε το άμεσο αποτέλεσμα των καθιερωμένων πολεμικών τακτικών, αλλά μεγιστοποιούσε τα δεινά του αντιπάλου πολύ περισσότερο από τις συμβατικές μεθόδους τόσο στο επίπεδο της σωματικής καταπόνησης όσο, κυρίως, της ad hoc κάμψης του ηθικού και της ψυχολογικής επιβάρυνσης.

 

Ζώα κάθε κατηγορίας, από ελέφαντες μέχρι φίδια, αξιοποιήθηκαν για την εξόντωση του εχθρού, ενώ τα ιοβόλα έντομα, ειδικότερα οι μέλισσες στις οποίες επικεντρώνεται και η παρούσα μελέτη, επιστρατεύθηκαν επίσης με διάφορα τεχνάσματα.

 

 

Οι γνώσεις μας, ωστόσο, παραμένουν ανεπαρκείς σχετικά με αυτόν τον ιδιόρρυθμο τρόπο πολέμου. Οι πηγές, ανεξαρτήτως εποχής και θρησκευτικών πεποιθήσεων, είναι φειδωλές και μάλλον αποδοκιμαστικές έως δυσφημιστικές όσον αφορά ανάλογες περιγραφές.

 

Προφανώς, λόγω των ηθικών διλημμάτων, αλλά και του φόβου αντεκδίκησης με ανάλογες μεθόδους, κανένα στρατόπεδο δεν θα ήθελε να οικειοποιηθεί τη χρήση βιολογικών όπλων, στρατηγική που έχει αποδειχθεί επίκαιρη και διαχρονικά εφαρμοζόμενη μέχρι και σήμερα.

 

Αποικίες σμηνών πρέπει να είχαν χρησιμοποιηθεί ως «βλήματα» ήδη από τη Νεολιθική εποχή εναντίον αντίπαλων ομάδων. Οι αρχαιότερες, εντούτοις, καταγραφές αποτελεσματικής στρατιωτικής χρήσης ιοβόλων εντόμων βρίσκονται σε περιγραφές της Παλαιάς Διαθήκης, χωρίς όμως να είναι δυνατή η ιστορική επιβεβαίωσή τους.

 

Η πραγματική χρήση των μελισσών σε πολεμικές συγκρούσεις ανιχνεύεται για πρώτη φορά σε επεισόδια ρωμαϊκών εκστρατειών. Στα μέσα περίπου του 4ου αι. π.Χ. ο Αινείας ο Τακτικός συμβουλεύει τους αμυνόμενους πολιορκούμενης πόλης να εξαπολύουν σφήκες και μέλισσες στις σήραγγες κάτω από τα τείχη για να αιφνιδιάσουν τους αντιπάλους τους.

 

Σύμφωνα με τον Αππιανό, η ίδια τακτική εφαρμόστηκε εναντίον των Ρωμαίων το 72 μ.Χ. από τον βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη. Κατά την πολιορκία της Θεμίσκυρας, πόλης κοντά στη Σαμψούντα, οι αμυνόμενοι εξαπέλυσαν σμήνη μελισσών, όπως και άλλα άγρια ζώα, μέσα στις σήραγγες τις οποίες είχαν σκάψει οι στρατιώτες του ρωμαίου στρατηγού Λικινίου Λούκουλλου για την υπονόμευση των τειχών.

 

Η τακτική της απελευθέρωσης σμηνών σε περιορισμένο χώρο που συνηθιζόταν κατά τη ρωμαϊκή εποχή αντικαταστάθηκε στον Μεσαίωνα με την εκσφενδόνιση κυψελών σε αντίπαλο στρατόπεδο ή πολιορκούμενο φρούριο και εξελίχθηκε με τη χρήση μηχανών εκτόξευσης. Το τέχνασμα απέβη δημοφιλές στη μεσαιωνική Δύση και έχει διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο σε πραγματικά γεγονότα όσο και σε θρύλους.

 

Στις βυζαντινές πηγές η πολεμική χρήση ιοβόλων εντόμων και των εστιών τους, ενδεχομένως των μελισσών και των κυψελών, απαντά σε χωρία στρατιωτικών εγχειριδίων, ακολουθώντας την παράδοση αντίστοιχων ρωμαϊκών πραγματειών. Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές αναφορές περιλαμβάνεται στα Τακτικά και τα Ναυμαχικά του αυτοκράτορα Λέοντα Στ΄ του Σοφού.

 

Εκτός από τα «θηρία» τα οποία κλείνονται σε «χύτρες» και ρίπτονται στα εχθρικά πλοία, όπως φίδια, σαύρες, σκορπιοί, εκτοξεύονται και όμοια τούτων ιοβόλα• ών συντριβομένων τα θηρία δάκνουσι καὶ συμφθείρουσι διά τοῦ ιού τους πολεμίους έσωθεν των πλοίων.

 

Το ίδιο χωρίο αναπαράγεται παραφρασμένο στα Τακτικά του Νικηφόρου Ουρανού με τη διαφορά ότι τα «θηρία», είναι κλεισμένα σε «τζυκάλια», πήλινα τσουκάλια, και πιθανόν να υπονοεί σμήνη μελισσών.

 

Η συσχέτιση της δράσης των μελισσών με πολεμικές μεθόδους έχει προχριστιανική προέλευση καθώς εντοπίζεται ήδη σε χωρία αρχαίων συγγραφέων. Σχετικές, άλλωστε, εκφράσεις διασώζονται σε μυθιστορηματικές αφηγήσεις που προέρχονται από την ύστερη αρχαιότητα, αλλά διασώζονται σε πηγές βυζαντινής εποχής.

 

Στα «Βαβυλωνιακά» του Ιαμβλίχου, αφήγημα που αποδίδεται περιληπτικά από τον Πατριάρχη Φώτιο στη Βιβλιοθήκη του, τόσο οι εγκλωβισμένοι σε όρυγμα ήρωες όσο και οι διώκτες τους υφίστανται τις επιπτώσεις από το δηλητηριασμένο μέλι και τις επιθέσεις από άγριο σμήνος μελισσών.

 

Πολύ ενδιαφέρουσα αλλά και ενισχυτική του αντίκτυπου που επιτυχημένα θα αντανακλούσε στη συλλογική συνείδηση των αναγνωστών είναι η ερμηνεία που αποδίδουν βυζαντινής εποχής λεξικά στους όρους βομβώ και βόμβος -από τους οποίους προέρχεται και το νεοελληνικό «βόμβα»: Χαρακτηριστικό είναι ότι τόσο στο Λεξικό της Σούδας, τον 10ο αι., όσο και στο «Μέγα Ετυμολογικόν» (μέσα 12ου αι.), βόμβος καλείται ο ήχος των μελισσών.

 

Η εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς των μελισσών εναντίον ατόμων πιθανόν αντικατοπτρίζει και ενδεχομένως συνδέεται με μια όψη πρωτότυπης «βιολογικής» τιμωρίας. Η ασυνήθιστη αυτή μέθοδος βασανισμού αξιοποιήθηκε για την επιβολή μαρτυρικού θανάτου τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Η ειδεχθής αυτή προέκταση της οπλικής αξιοποίησής τους έχει μυθολογική παράδοση και αρχαίες καταβολές.

 

Τα γνωρίσματα αυτά συγκλίνουν σε μία γνωστή ανασκαφικά και τεκμηριωμένη αρχαιολογικά περίπτωση, στο φρούριο του Εξαμιλίου της Ισθμίας, όπου ανάμεσα στα ευρήματα του αρχαιολογικού χώρου, συγκεκριμένα εντός του λεγόμενου πύργου, περιλαμβάνονται τέσσερις κυψέλες, αποκαταστημένες μετά τη συγκόλληση και την προσθήκη απωλεσθέντων τμημάτων.

 

Η εύρεση κυψελών μέσα στον πύργο, στη νότια πλευρά του τείχους του Εξαμιλίου, είναι αναπάντεχη. Έχει εκτιμηθεί ότι στο φρούριο διαβιούσαν περίπου 1700 στρατιώτες οι οποίοι διατηρούσαν κατοικίδια ζώα, ακόμη και μέλισσες προκειμένου να προμηθεύονται τα άμεσα απαραίτητα αγαθά της κτηνοτροφίας. Ο εντοπισμός των κυψελών θα μπορούσε να οδηγήσει στην υπόθεση της ενδεχόμενης «πολεμικής» αξιοποίησής τους από τους αμυνόμενους πολιορκούμενους.

 

Oι τέσσερις κυψέλες που βρέθηκαν σε πύργο του Εξαμιλίου δεν μπορούν να πιστοποιήσουν μία τέτοια χρήση, πάντως δεν μπορεί να αποκλειστεί δυνητικά και αυτή η δυνατότητα στην ερμηνεία της παρουσίας τους μέσα σε έναν αναπάντεχο πρακτικά χώρο, όπως ένας στρατιωτικός πύργος του φρουρίου. Είναι, επιπλέον, δύσκολο να επιβεβαιωθεί κατά πόσον μία τέτοια αμυντική, κατά βάση, τακτική εφαρμοζόταν συχνά από τον βυζαντινό στρατό.

 

Η πρόκληση των πιο απωθητικών ψυχολογικά αισθημάτων, τα οποία προξενούσε η απειλή τραυματισμού από ιοβόλα όντα, όπως από σκορπιούς, φίδια και ειδικά μέλισσες, αποτελούσε την κύρια επιδίωξη μιας τέτοιας μορφής πολέμου.

 

Τα ερπετά και τα έντομα χρησιμοποιώντας τα φυσικά τους όπλα προκαλούσαν αποσταθεροποίηση και σύγχυση πολύ μεγαλύτερη από τις σωματικές τους διαστάσεις και, κυρίως, δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με τις συμβατικές λύσεις.

 

Μολονότι οι βυζαντινές πηγές μάλλον σιωπούν για τις περιστάσεις ή τις συνθήκες, οι οποίες επέβαλλαν την εφαρμογή ενός τέτοιου τεχνάσματος στους πολέμους τους, είναι ενδιαφέρον να αναζητηθεί ο βαθμός στον οποίο οι Βυζαντινοί δικαιολογούσαν ή απαξίωναν ανάλογες πρακτικές, οι οποίες βασίζονταν εν γένει στον δόλο και την πανουργία.

 

Χαρακτηριστικά, στα Τακτικά του Λέοντος επιδοκιμάζονται εν γένει τα απεχθή μηχανεύματα ηθικής κάμψης του εχθρού, και περιγράφονται τα πιο συνηθισμένα, όπως η μόλυνση πόσιμου νερού και η αποψίλωση καλλιεργούμενων εκτάσεων και δασών.

 

Στο Στρατηγικόν του Κεκαυμένου (μέσα 11ου αι.), ο άξιος στρατηγός επανειλημμένα συνιστάται να χρησιμοποιεί κάθε είδους πανούργα τεχνάσματα, όχι μόνο αυτά που είχαν κληροδοτηθεί από τους αρχαίους, αλλά και να επινοεί καινούργια.

 

Παρά, όμως, την ελαστική ηθική των παραπάνω παροτρύνσεων, αντιδράσεις στη μορφή της στρατιωτικής αυτής τακτικής, η οποία απενοχοποιούσε απόπειρες δολιοφθοράς, εκφράζονται εντόνως από τον Μιχαήλ Ατταλειάτη.

 

Ο Ατταλειάτης με σθένος αντιμάχεται τις διαφόρου είδους στρατιωτικές «φενάκες» και υπερασπίζεται την ατομική ανδρεία.

 

O Nικηφόρος Βρυέννιος επίσης συμμερίζεται μια «ιπποτική» αντίληψη της στρατιωτικής τακτικής και, παρόλο που παρεμβάλλει διηγήσεις εξαπατήσεων, παρουσιάζει τους Βυζαντινούς ήρωες του «αλώβητους» από ραδιουργίες που μηχανεύονται οι «βάρβαροι».

 

Φαίνεται πως από κάποια μερίδα συγγραφέων, η εκμετάλλευση των εμβίων όντων σε πολεμικές συγκρούσεις θα επέσυρε σφοδρή κατάκριση και θα θεωρούνταν επονείδιστο μέσο κατάκτησης της νίκης. Παρά όμως τις ηθικολογικές παραινέσεις, η πραγματικότητα φαίνεται πως ήταν τελείως διαφορετική…

 

Η εφαρμογή του οπλικού χαρακτήρα της μέλισσας συνεχίστηκε παραδόξως με ακόμη μεγαλύτερη συχνότητα στα νεότερα χρόνια και πέραν των γεωγραφικών ορίων του παλαιού κόσμου, επιβίωσε μάλιστα μέχρι και σε συγκρούσεις του 20ου αιώνα.

 

Η διαπίστωση αυτή αποδεικνύει περίτρανα ότι τελικώς, τον κύριο λόγο σε μια διαμάχη δεν έχει πάντα η ρώμη ή η ισχύς αλλά η αποκλίνουσα πανουργία και ευρηματικότητα.

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα άγνωστα «βιολογικά» όπλα της βυζαντινής πολεμικής ιδιοφυίας"