JEWISH NAMES IN GREECE

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΩΝ ΕΒΡΑΪΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΕΞΑΙΡΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΑΥΤΟΝ ΘΕΟΦΟΡΑ.

ΤΑ ΘΕΟΦΟΡΑ ΑΥΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝHΘΙΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΣΥΝΘΕΤΑ. ΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ «.λ», ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ «Γιά», ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ «Γιό» ΠΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΧΡΗΣΙΜΕΥΑΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΔΙΑ ΝΑ ΥΠΟΔΗΛΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΤΟ ΑΦΑΤΟΝ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Shem Ameforash) ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΕΒΡΑΪΚΟ ΡΗΜΑ Ή ΟΝΟΜΑ Ή ΕΠΙΡΡΗΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟΝ ΟΤΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΩΣΑΪΚΟΥ ΔΕΚΑΛΟΓΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ «Lo tissa et shem Adonai Eloeha Iashav», ΔΗΛΑΔΗ «ΝΑ ΜΗ ΑΝΑΦΕΡΗΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΥ ΜΑΤΑΙΩΣ»
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΛΑΛΗΤΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΣΟΦΙΚΟΝ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑ γιότ, ., βάφ
ΚΑΙ .. ΤΟ ΑΦΑΤΟΝ ΑΥΤΟ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑ, ΟΣΑΚΙΣ ΣΥΝΑΝΤΑΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟΝ Ή ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΑΣ, ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟ ΠΡΟΦΕΡΟΥΝ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΞΙΝ «.δονάϊ» ΔΗΛ. Κύριος.
ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΟΤΙ ΕΞΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΥΤΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΕΓΙΝΕΤΟ ΜΟΝΟΝ ΑΠΑΞ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ (Γιόμ Ακιπουρείμ), ΟΤΑΝ ΥΦΙΣΤΑΤΟ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΑΥΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ Ο Κοέν Γκαδόλ ΔΗΛ.
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ, ΝΗΣΤΙΣ ΕΠΙ ΜΑΚΡΟΝ ΚΑΙ ΕΝ ΕΚΣΤΑΣΕΙ ΔΙΑΤΕΛΩΝ, ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟ Κόδες Ακοδασσείμ ΔΗΛ. ΤΟ ΑΔΥΤΟΝ, ΕΙΧΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΡΟΦΕΡΗ ΑΥΤΟΣ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΟΝ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. - .ρα .σέρ Μωυσn Προσευχολόγιον τ.ς .μέρας του .ξιλασμο. § 152
ΕΧΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟΝ ΘΕΪΚΟΝ ΟΝΟΜΑ «.λ» ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΕΙΘΙΣΜΕΝΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ:.λ - .ζάρ = Ο ΘΕΟΣ ΕΒΟΗΘΗΣΕΝ
.λί - .ζερ = Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΒΟΗΘΟΣ
.λί – Μέλεχ = Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΣ
.λ – Κανά = Ο ΘΕΟΣ ΕΞΗΓΟΡΑΣΕ
.λ – Χάϊ = Ο ΘΕΟΣ ΖΗ Κ.Λ.Π.
ΑΝΑΣΤΡΟΦΙΚΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΕΧΟΜΕΝ ΤΑ ΘΕΟΦΟΡΑ ΟΝΟΜΑΤΑ:
.σά - .λ = ΕΠΟΙΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ
Χαγκού - .λ = ΕΩΡΤΑΣΑΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (Χαγουέλ)
Σσαμού - .λ = ΗΚΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (Σαμουέλ)
Μί – Κά - .λ = ΠΟΙΟΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (Μιχαέλ)
Σσαάλτι - .λ = ΗΡΩΤΗΣΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (Σαλτιέλ)
Ραφά - .λ = ΕΘΕΡΑΠΕΥΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Ραφαέλ)
.σσρά - .λ = ΕΝΕΔΥΝΑΜΩΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (.σραέλ)
Γιεχί - .λ = ΘΑ ΖΗΣΗ Ο ΘΕΟΣ (Γιεχιέλ)
Ο.ζί - .λ = ΔΥΝΑΜΙΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ (Ο.ζιέλ)
Δανί - .λ = ΜΕ ΕΚΡΙΝΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Δανιέλ)
ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟΝ ΘΕΪΚΟΝ ΟΝΟΜΑ «γιά» Ή «γιό» ΩΣ ΠΡΩΤΟΝ Ή ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΝ ΕΧΟΜΕΝ ΤΑ ΘΕΟΦΟΡΑ ΟΝΟΜΑΤΑ:
Σσεμά – Γιά = ΗΚΟΥΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Σεμαγιά)
.ζάρ Γιά = ΕΒΟΗΘΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (.ζαριά)
Ματάτ – Γιά = ΕΔΩΡΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Ματαθίας)
Χανάν Γιά = ΕΧΑΡΙΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (.νανίας)
Ζαχάρ – Γιά = ΕΝΕΘΥΜΗΘΗ Ο ΘΕΟΣ (Ζαχαρίας)
Γιεσσά – Γιά = ΕΣΩΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (.σα.ας)
Γκεδάλ – Γιά = ΕΜΕΓΑΛΥΝΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Γκεδαλιά)
.βάδ – Γιά = ΥΠΗΡΕΤΗΣΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (.βαδίας)
Περάχ – Γιά = ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Περαχγιά)
Ο.ζί – Γιό = ΔΥΝΑΜΙΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ (Υ.ός)
Ο.ζί – Γιό = Μπενουζίγιο (ΠΟΥ ΕΣΦΑΛΜΕΝΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ‘Η ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ ΩΣ Μπενουζίλιο)
Ναχούμ – Γιά = Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΕΠΑΡΗΓΟΡΗΣΕ (Ναχμίας)
ΑΝΑΣΤΡΟΦΙΚΩΣ ΕΧΟΜΕΝ ΠΑΛΙ ΤΑ :
Γιό – Χανάν = Ο ΘΕΟΣ ΕΧΑΡΙΣΕΝ (.ωάννης)
Γιό – Νατάν = Ο ΘΕΟΣ ΕΔΩΚΕΝ (.ωνάθαν)
Γιό – Γιακείμ = Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΗ (.ωακείμ)
Γιό – Σαφάτ = Ο ΘΕΟΣ ΕΚΡΙΝΕΝ (.ωσαφάτ)
Γιό – Χάϊ = Ο ΘΕΟΣ ΖΗ
ΤΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ (ΕΠΙΘΕΤΩΝ) ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕΝ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΕΣΩΜΕΝ ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΑ.
ΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΥΝΑΝΤΩΜΕΝ ΕΝ ΑΦΘΟΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΧΩΡΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ Ή ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗΝ ΤΩΝ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΗΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.
ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΝ ΟΝΟΜΑ Ταραμπουλούς π.χ., ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ, ΜΑΡΤΥΡΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗΝ Ή ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΙΝ ΤΗΣ ΛΙΒΥΗΣ Ή ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΙΝ Ή ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΠΟΡΘΗΣΙΝ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΤΟ 1821 ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗΓΙΑΝ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, ΜΕΡΙΚΟΙ ΟΜΟΘΡΗΣΚΟΙ ΜΑΣ ΚΑΤΕΦΥΓΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΑΡΙΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ.
ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞ ΙΣΠΑΝΙΑΣ Ή ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ Ή ΙΤΑΛΙΑΣ Ή ΑΠΟ ΧΩΡΑΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΦΡΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΝ ΤΩΝ.
ΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΠΙΝΑΞ ΜΕΡΙΚΩΝ ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΩΝ ΤΟΙΟΥΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΧΩΡΙΣΤΑ ΔΙΑ ΚΑΘΕ ΜΙΑΝ ΑΠΟ ΤΑΣ ΑΝΩΤΕΡΩ ΧΩΡΑΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ:
ΕΒΡΑΪΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΑ
Γκιλααδί (ΑΠΟ ΤΟ Γκιλαάδ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ) ΠΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΝ ΕΙΧΕ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Γκιλιδί.
Σουσί ή Σούση (ΑΠΟ ΤΑ Σο.σα ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΣ)
Κουστί ή Κωστ.ς (ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΙΝ) Η ΟΠΟΙΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ Κο.στα.
Κωνσταντινί ή .λ-Κωνσταντινί ή Κωνσταντίνης (ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΙΝ Ή ΚΑΤΑ ΤΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΗΝ ΤΗΣ ΑΛΓΕΡΙΑΣ)
Τσαρφατί = ΓΑΛΛΟΣ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑΝ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ Τσαρφάτ)
Μιζραχ. = ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΛΕΞΗΝ Μιζράχ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΑΤΟΛΗ
.σκεναζ. ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΕΡΜΑΝΟΕΒΡΑΙΟΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΕΣΚΕΝΑΖ.
ΑΣΕΡ Ρ. ΜΩΥΣΗ.

ΤΑ ΙΕΡΑΤΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗΝ ΑΥΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΝ ΚΑΙ ΦΥΛΕΤΙΚΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΗΜΠΟΡΟΥΜΕΝ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΩΜΕΝ ΙΕΡΑΤΙΚΑ.

ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΑΤΙΚΑ ΑΥΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΚΥΡΙΩΣ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ Κοέν ΚΑΙ Λεβñ. «Κοανούτ», ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΓΛΩΣΣΑΝ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΞΙΩΜΑ, Κοέν ΔΕ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ Κοανείμ, ΕΚΑΛΟΥΝΤΟ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ ΠΟΥ

ΕΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ (Μπέτ Αμικδάσς). ΟΙ ΕΞ ΑΡΡΕΝΟΓΟΝΙΑΣ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ ΦΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΓΕΝΕΑΣ ΕΙΣ ΓΕΝΕΑΝ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΥΡΓΙΚΩΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΝ ΟΝΟΜΑ Κοέν, ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΠΡΩΤΟΣ ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΗΤΟ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ, Ααρών Ακοέν.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ Κοανείμ ΙΕΡΑΡΧΙΑΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΙ ΦΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΝ ΟΝΟΜΑ Λεβñ. ΟΙ ΕΧΟΝΤΕΣ ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΝ ΑΥΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΤΑΓΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑΤΙΚΗΝ ΦΥΛΗΝ ΤΟΥ Λεβñ, ΠΟΥ ΗΤΟ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΜΕΤΑ ΤΟΝ Ρουμπέν ΚΑΙ ΤΟΝ Συμεών Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΑΣ Ἰακώβ. Λεβιείμ ΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΣΚΟΥΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ «Μπέτ-Αμικδάσς» ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ΚΑΙ ΒΟΗΘΗΤΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ, ΒΟΗΘΟΥΝΤΕΣ ΤΟΥΣ Κοναείμ ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΕΝΑΣ ΘΥΣΙΑΣ, ΕΝΔΥΟΝΤΕΣ ΤΟΝ Κοέν Γκαδόλ, ΠΛΥΝΟΝΤΕΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑΣ ΘΥΣΙΑΣ, ΑΝΟΙΓΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΛΕΙΟΝΤΕΣ ΤΑΣ ΠΥΛΑΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ, ΨΑΛΛΟΝΤΕΣ ΤΑ Τεϊλείμ, ΔΗΛ. ΤΟΥΣ ΨΑΛΜΟΥΣ ΤΟΥ Δαβίδ κ.λ.π.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ Σεφαραδικόν (ΔΗΛ. ΤΟΝ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΝ ΕΒΡΑΪΚΟΝ) ΚΟΣΜΟΝ ΓΕΝΙΚΑ, ΟΙ Κοέν ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΩΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΑΝΟΝΑ ΑΠΛΩΣ Κοέν ΚΑΙ ΟΙ Λεβñ ΑΠΛΩΣ Λεβñ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ Ἐσκεναζείμ (ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ, ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ) ΤΑ ΙΕΡΑΤΙΚΑ ΑΥΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΥΠΕΣΤΗΣΑΝ ΠΟΛΛΑΣ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ.
ΕΤΣΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΙ ΚΟΕΝ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ Κάν, Κόν, Κούν, Κάντ, Καχάν, Καχάνε, Καγκάνοβιτς, ΑΚΟΜΗ ΔΕ ΚΑΙ Κάτς (ΑΠΟ ΤΑΣ ΑΡΧΙΚΑΣ ΣΥΛΛΑΒΑΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Κοέν – Τσεδέκ =Κοέν Άγιος), ΕΠΙΣΗΣ ΔΕ ΚΑΙ Κάτσνελσον.
ΟΙ SACERDOTI ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ Κοανείμ ΠΟΥ ΕΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΝΑ ΕΞΙΤΑΛΙΣΟΥΝ ΤΟ ΙΕΡΑΤΙΚΟΝ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑ, ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ SACERDOTΕ ΙΤΑΛΙΚΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΙΕΡΕΥΣ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΝ ΤΩΝ Κοανείμ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ Ἐσκεναζείμ ΦΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟ Καπλάν ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΩΜΑ Γίντισς ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΙΕΡΕΥΣ (CHAPLAN).
AΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΜΟΘΡΗΣΚΩΝ ΜΑΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΩΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΥΠΗΡΧΟΝ ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ Κοανείμ, ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΝ ΟΝΟΜΑ Κοέν.
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΧΟΝΤΕΣ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ Χασίδ ΔΗΛ. ΔΙΚΑΙΟΣ, Μπεναρδούτ ΚΑΙ Περαχγιά (ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ). ΟΙ Χασίδ, ΟΙ Μπεναρδούτ ΚΑΙ ΟΙ Περαχγιά ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΑΤΙΚΩΣ ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΠΙΘΕΤΟΝ Κοέν ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΤΕΛΕΤΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΤΗΣ Περασιά ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ Κοενικήν ΕΥΛΟΓΙΑΝ (Μπιρκάτ Κοανείμ – ὃρα Ἀσέρ Μωυσñ Προσευχολόγιον τῆς Ἡμέρας του Ἐξιλασμοῦ § 152)

ΕΠΙΣΗΣ, ΕΝΩ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ Σεφαραδικοῦ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ Λεβῆ ΕΜΕΙΝΑΝ Λεβῆ, ΕΙΣ ΤΟΥΣ Ἐσκεναζείμ ΜΕΡΙΚΟΙ ΕΓΙΝΑΝ LOEBE, LOUV, LEWIN, LEWINSON, LOWINSON, WEIL, LEVINSKY ΑΚΟΜΗ ΔΕ ΚΑΙ LIOUIS. ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΙΕΡΑΤΙΚΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ Λεβῆ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΦΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ Καράσο. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΤΟ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΛΕΞΙΝ «Κέρες» ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΓΛΩΣΣΑΝ Σανίδα. ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟΝ, Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, Η ΒΙΒΛΙΚΗ «Μισσκάν», ΠΡΟ ΤΗΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΟΝ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ ΗΤΟ ΦΟΡΗΤΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΚΙΝΕΙΤΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ

Λεβιείμ, ΕΝΑΠΟΤΕΘΕΙΜΕΝΗ ΕΠΙ Σανιδῶν. ΟΙ ΦΕΡΟΝΤΕΣ ΤΑΣ Σανίδας ΑΥΤΑΣ Λεβιείμ ΩΝΟΜΑΖΟΝΤΟ ΕΙΔΙΚΩΤΕΡΟΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑΝ ΕΠΟΧΗΝ «Κερεσσείμ» ΔΗΛ. Σανιδοφόροι ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ Καράσσο ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΣΥΝΕΠΩΣ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΙΕΡΑΤΙΚΩΣ ΩΣ «Λεβιείμ».

  ΤΑ ΘΕΟΦΟΡΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΣΥΝΕΙΘΙΣΜΕΝΩΝ ΕΒΡΑΪΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΕΞΑΙΡΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΑΥΤΟΝ ΘΕΟΦΟΡΑ.

ΤΑ ΘΕΟΦΟΡΑ ΑΥΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΕΙΘΙΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΣΥΝΘΕΤΑ. ΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ «Ἐλ», ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ «Γιά», ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ «Γιό» ΠΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΧΡΗΣΙΜΕΥΑΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΔΙΑ ΝΑ ΥΠΟΔΗΛΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΤΟ ΑΦΑΤΟΝ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Shém Ameforásh) ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΕΒΡΑΪΚΟ ΡΗΜΑ Ή ΟΝΟΜΑ Ή ΕΠΙΡΡΗΜΑ.
ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟΝ ΟΤΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΩΣΑΪΚΟΥ ΔΕΚΑΛΟΓΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ «Ló tissà et shèm Adonàï Eloéha Iasháv», ΔΗΛΑΔΗ «ΝΑ ΜΗ ΑΝΑΦΕΡΗΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΥ ΜΑΤΑΙΩΣ», ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΛΑΛΗΤΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΣΟΦΙΚΟΝ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑ γιότ, ἔ, βάφ ΚΑΙ ἐ. ΤΟ ΑΦΑΤΟΝ ΑΥΤΟ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑ, ΟΣΑΚΙΣ ΣΥΝΑΝΤΑΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟΝ Ή ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΑΣ, ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟ ΠΡΟΦΕΡΟΥΝ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΞΙΝ «Ἀδονάϊ» ΔΗΛ. Κύριος.
ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΟΤΙ ΕΞΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΥΤΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΕΓΙΝΕΤΟ ΜΟΝΟΝ ΑΠΑΞ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ (Γιόμ Ακιπουρείμ), ΟΤΑΝ ΥΦΙΣΤΑΤΟ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΑΥΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ Ο Κοέν Γκαδόλ ΔΗΛ. Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ, ΝΗΣΤΙΣ ΕΠΙ ΜΑΚΡΟΝ ΚΑΙ ΕΝ ΕΚΣΤΑΣΕΙ ΔΙΑΤΕΛΩΝ, ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟ Κόδες Ακοδασσείμ ΔΗΛ. ΤΟ ΑΔΥΤΟΝ, ΕΙΧΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΡΟΦΕΡΗ ΑΥΤΟΣ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΟΝ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. - ὃρα Ἀσέρ Μωυσñ Προσευχολόγιον τῆς Ἡμέρας του Ἐξιλασμοῦ § 152

ΕΧΟΜΕΝ ΕΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟΝ ΘΕΪΚΟΝ ΟΝΟΜΑ «Ἐλ» ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΕΙΘΙΣΜΕΝΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ:

Ἐλ - ἀζάρ = Ο ΘΕΟΣ ΕΒΟΗΘΗΣΕΝ

Ἐλί - Ἒζερ = Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΒΟΗΘΟΣ

Ἐλί – Μέλεχ = Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΣ

Ἐλ – Κανά = Ο ΘΕΟΣ ΕΞΗΓΟΡΑΣΕ

Ἐλ – Χάϊ = Ο ΘΕΟΣ ΖΗ Κ.Λ.Π.

ΑΝΑΣΤΡΟΦΙΚΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΕΧΟΜΕΝ ΤΑ ΘΕΟΦΟΡΑ ΟΝΟΜΑΤΑ:

Ἀσά - Ἔλ = ΕΠΟΙΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ

Χαγκού - Ἔλ = ΕΩΡΤΑΣΑΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (Χαγουέλ)

Σσαμού - Ἔλ = ΗΚΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (Σαμουέλ)

Μί – Κά - Ἔλ = ΠΟΙΟΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (Μιχαέλ)

Σσαάλτι - Ἔλ = ΗΡΩΤΗΣΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (Σαλτιέλ)

Ραφά - Ἔλ = ΕΘΕΡΑΠΕΥΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Ραφαέλ)

Ἰσσρά - Ἔλ = ΕΝΕΔΥΝΑΜΩΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Ἰσραέλ)

Γιεχί - Ἔλ = ΘΑ ΖΗΣΗ Ο ΘΕΟΣ (Γιεχιέλ)

Οὐζί - Ἔλ = ΔΥΝΑΜΙΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ (Οὐζιέλ)

Δανί - Ἔλ = ΜΕ ΕΚΡΙΝΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Δανιέλ)

ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟΝ ΘΕΪΚΟΝ ΟΝΟΜΑ «γιά» Ή «γιό» ΩΣ ΠΡΩΤΟΝ Ή ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΝ ΕΧΟΜΕΝ ΤΑ ΘΕΟΦΟΡΑ ΟΝΟΜΑΤΑ:

Σσεμά – Γιά = ΗΚΟΥΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Σεμαγιά)

Ἀζάρ Γιά = ΕΒΟΗΘΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Ἀζαριά)

Ματάτ – Γιά = ΕΔΩΡΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Ματαθίας)

Χανάν Γιά = ΕΧΑΡΙΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Ἀνανίας)

Ζαχάρ – Γιά = ΕΝΕΘΥΜΗΘΗ Ο ΘΕΟΣ (Ζαχαρίας)

Γιεσσά – Γιά = ΕΣΩΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Ἡσαΐας)

Γκεδάλ – Γιά = ΕΜΕΓΑΛΥΝΕΝ Ο ΘΕΟΣ (Γκεδαλιά)

Ὀβάδ – Γιά = ΥΠΗΡΕΤΗΣΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (Ὀβαδίας)

Περάχ – Γιά = ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Περαχγιά)

Οὐζί – Γιό = ΔΥΝΑΜΙΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ (Υἱός)

Οὐζί – Γιό = Μπενουζίγιο (ΠΟΥ ΕΣΦΑΛΜΕΝΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ‘Η ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ ΩΣ Μπενουζίλιο)

Ναχούμ – Γιά = Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΕΠΑΡΗΓΟΡΗΣΕ (Ναχμίας)

ΑΝΑΣΤΡΟΦΙΚΩΣ ΕΧΟΜΕΝ ΠΑΛΙ ΤΑ :

Γιό – Χανάν = Ο ΘΕΟΣ ΕΧΑΡΙΣΕΝ (Ἰωάννης)

Γιό – Νατάν = Ο ΘΕΟΣ ΕΔΩΚΕΝ (Ἰωνάθαν)

Γιό – Γιακείμ = Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΗ (Ἰωακείμ)

Γιό – Σαφάτ = Ο ΘΕΟΣ ΕΚΡΙΝΕΝ (Ἰωσαφάτ)

Γιό – Χάϊ = Ο ΘΕΟΣ ΖΗ

ΚΑΠΟΤΕ ΕΧΟΜΕΝ ΘΕΟΦΟΡΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΜΑΖΙ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ Ἒλ ΚΑΙ Γιά Ή Ἒλ ΚΑΙ Γιό ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗΝ ΡΗΜΑΤΟΣ, Ή ΟΝΟΜΑΤΟΣ Ή ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΟΣ. ΕΧΟΜΕΝ ΕΤΣΙ:

Ἐλί – Γιά = Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΘΕΟΣ (Ἠλίας)

Γιό - Ἔλ = Ο ΘΕΟΣ ΘΕΟΣ (Ἰωήλ)

Γιά - Ἐλ = Ο ΘΕΟΣ ΘΕΟΣ

Γιά – κό - Ἐλ = ΘΕΟΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ (Γιακοέλ).

 ΤΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

ΤΡΙΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ (ΕΠΙΘΕΤΩΝ) ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΗΜΠΟΡΟΥΜΕΝ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΕΣΩΜΕΝ ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΑ. ΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΥΝΑΝΤΩΜΕΝ ΕΝ ΑΦΘΟΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΧΩΡΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ Ή ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗΝ ΤΩΝ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΗΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.

ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΝ ΟΝΟΜΑ Ταραμπουλούς π.χ., ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ, ΜΑΡΤΥΡΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗΝ Ή ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΙΝ ΤΗΣ ΛΙΒΥΗΣ Ή ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΙΝ Ή ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΠΟΡΘΗΣΙΝ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΤΟ 1821 ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗΓΙΑΝ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, ΜΕΡΙΚΟΙ ΟΜΟΘΡΗΣΚΟΙ ΜΑΣ ΚΑΤΕΦΥΓΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΑΡΙΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ.

ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞ ΙΣΠΑΝΙΑΣ Ή ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ Ή ΙΤΑΛΙΑΣ Ή ΑΠΟ ΧΩΡΑΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΦΡΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΝ ΤΩΝ.

ΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΠΙΝΑΞ ΜΕΡΙΚΩΝ ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΩΝ ΤΟΙΟΥΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΧΩΡΙΣΤΑ ΔΙΑ ΚΑΘΕ ΜΙΑΝ ΑΠΟ ΤΑΣ ΑΝΩΤΕΡΩ ΧΩΡΑΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ:

^{α) ΕΒΡΑΪΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΑ}

Γκιλααδί (ΑΠΟ ΤΟ Γκιλαάδ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ) ΠΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΝ ΕΙΧΕ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Γκιλιδί.

Σουσί ή Σούση (ΑΠΟ ΤΑ Σοῦσα ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΣ)

Κουστί ή Κωστῆς (ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΙΝ) Η ΟΠΟΙΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ Κοῦστα.

Κωνσταντινί ή Ἄλ-Κωνσταντινί ή Κωνσταντίνης (ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΙΝ Ή ΚΑΤΑ ΤΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΗΝ ΤΗΣ ΑΛΓΕΡΙΑΣ)

Τσαρφατί = ΓΑΛΛΟΣ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑΝ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ Τσαρφάτ)

Μιζραχῆ = ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΛΕΞΗΝ Μιζράχ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΑΤΟΛΗ

Ἐσκεναζῆ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΕΡΜΑΝΟΕΒΡΑΙΟΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΕΣΚΕΝΑΖ.

ΕΒΡΑΪΚΑ ΚΥΡΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΜΕΝΑ Ή ΕΞΕΥΡΩΠΑΪΣΜΕΝΑ Ή ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΜΕΝΑ

ΦΩΝΗΤΙΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΚΥΡΙΩΝ ΕΒΡΑΪΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΣΗΜΕΙΩΝΟΝΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ. ΕΤΣΙ π.χ. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ἀαρών ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΑΡΧΙΚΩΣ ΕΙΣ Ἀρωνάκης ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ Νάκιας. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ἀβραάμ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Ἀβραμάκης, ΕΙΣ Ἀβράμης ή Ἀβραμής, ΕΙΣ Ἀβραμούλης ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ Μούλης, ΕΙΣ Ἀβραμούλιας ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ Μούλιας, ΕΙΣ Ἀβραμάτς ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ Μάτς. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Γαβριέλ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Γαβρέλ. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Μποχώρ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Μποχοράκης ΚΑΙ ΕΙΣ Χόρ. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ἰακώβ ΑΡΧΙΚΩΣ ΕΙΣ Γιακούλης ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ Κούλης, ΕΙΣ Κός ΚΑΙ ΕΙΣ Γιακλῆς. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Γιεουδᾶ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΑΡΧΙΚΩΣ ΕΙΣ Γιεουδάκης, ΕΙΣ Γιεουδούλης, ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ Γιούλης ή Γιούλας ή Γκιούλιας. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ἰεσσουά ΕΙΣ Γιουσάς ή Γιόσας. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Γιεσουλά ΕΙΣ Γιουσλά ή Γιουσούλ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΩΣ ΕΙΣ Λάλ. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ἰσραέλ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΑΡΧΙΚΩΣ ΕΙΣ Γισρέλ ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ Τέλης ή Τέλκος. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ἰσαάκ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΑΡΧΙΚΩΣ ΕΙΣ Ἰσάκος ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ Τσάκος ή Χάκος ή Τσακούλιας. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Δαβίδ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Δαβζόν ή Τζόν, ΕΙΣ Δάβος ή Δαβούλιας ή Τζόνιας. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ἐλιασάφ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Λιασάφ. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ἐλισσά ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Λιασάκης. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ἐλιγιά (Ἠλίας) ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Λγιά ή Λιάχο ή Ἒλιο ή Λιέτο. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ἰμανουέλ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Μανέλ. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Σολομών ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Μάτσο ή Μάτσκο. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Σαμουήλ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΑΡΧΙΚΩΣ ΕΙΣ ή Σεμούλης ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ Σιμέλ, εις Σιμελάκης, ΕΙΣ Μέλος ή Μέλκος, ΙΣΩΣ ΔΕ ΚΑΙ ΕΙΣ Σσέμο. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Τσαδίκ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Τσαδίκος. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Χανέν ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Χάνος. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Μυριάμ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Μέριο. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Μαζαλτώβ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Ματζάλω. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Σιχμά ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Σίμχω. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Σαμπετάϊ ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Ντέλος. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ζαφείρα ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Φίρο. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Πνίνα ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Φίνα ή Φανούλα ή Φανή. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Χαβά (Εὒα) ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Χαβούλα. ΤΟ ΟΝΟΜΑ Χανά (Ἄννα) ΜΕΤΕΜΟΡΦΩΘΗ ΕΙΣ Χανούλα ή Χανέσιω (ΟΡΑ ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΠΛΕΙΟΤΕΡΑ ΕΙΣ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΙΩΣΗΦ Μ. ΜΑΤΣΑ «ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΙΝΑ» ΑΘΗΝΑΙ 1955).

ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΝ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΦΗΣ ΑΥΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΗΜΕΙΩΘΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΔΙΩΓΜΩΝ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1943 ΑΞΙΑ ΛΟΓΟΥ ΤΑΣΙΣ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΥΡΙΩΝ ΕΒΡΑΪΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΑΠΑΡΑΛΛΑΚΤΑ, ΕΚΤΟΣ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΛΑΦΡΑΣ ΜΟΡΦΗΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ. ΟΥΤΩ π.χ. Ο Χαῒμ ΩΝΟΜΑΖΕΤΟ ΚΑΙ Χαϋμοῦτσο. Ο Ἰακώβ, Γιακώ ή Γιακοβάτσι. Ο Γιομτώβ, Ἰντώ. Ο Σεπτώβ, Σιντώ. Ο Δαβίδ, Νταβί. Ο Ἐλαζάρ, Λαζάρ. Ο Ἐλιγιά(ου), Λιάου. Ο Ραφαέλ, Ροφέλ. Ο Μιχαέλ, Μιχέλ. Ο Σαμουέλ, Σουμουέλ. Ο Γιεουδᾶ, Γιουδά, Ο Ἀαρών, Ἀρών, Η Σάρρα, Σαρρίνα, Ο Σαμπετάϊ, Σάμπυ κ.λ.π.

ΕΞ ΑΝΤΙΘΕΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΗΡΧΙΣΕ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΚΕΙ ΕΞ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΒΡΑΙΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΠΕΡΙΩΡΙΣΜΕΝΗ ΤΑΣΙΣ ΕΞΕΒΡΑΪΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΟΥΤΩ π.χ. Ο Νατζαρή ΕΓΙΝΕ Μπάρ-Νές, Ο Μπουένο ΕΓΙΝΕ Μπάρ - Ὂν, Ο Γαβριηλίδης, ΕΓΙΝΕ Γαβριέλι, Ο Σαμουηλίδης ΕΓΙΝΕ Σαμουέλι κ.λ.π.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΖΟΥΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΝ ΖΩΗΝ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ, ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΕΣ ΩΣ ΕΠΙ ΤΟ ΠΛΕΙΣΤΟΝ ΕΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑΣ ΕΒΡΑΪΚΑΣ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΡΧΟΝΤΟ ΕΙΣ ΕΠΑΦΗΝ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΤΑΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΑΣ ΤΩΝ, ΗΤΟ ΕΥΚΟΛΟΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΝΑ ΔΙΑΓΟΥΝ ΜΙΑΝ ΚΑΘΑΡΑΝ ΕΒΡΑΪΚΗΝ ΖΩΗΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΑΘΙΚΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΑ.
ΑΦ΄ΟΤΟΥ ΟΜΩΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΘΗΣΑΝ ΩΣ ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΠΟΛΙΤΑΙ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΗΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΦΟΙΤΩΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΝΩΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΝΩΤΑΤΑΣ ΣΧΟΛΑΣ, ΠΡΟΕΚΥΨΕΝ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.
ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΣΗΜΕΙΩΘΗ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Η ΤΑΣΙΣ ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Ή ΕΞΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΒΡΑΪΚΩΝ ΚΥΡΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ Ή ΕΠΙΘΕΤΩΝ. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ
 Ἐλκανά ΕΓΙΝΕ Κανάρης,
ΤΟ Ἀβραάμ, Ἀλβέρτος, ή Μίνως (ΑΠΟ ΤΟ Ἀβραμίνος),
ΤΟ Ἀσέρ, Φέλιξ,
ΤΟ Χαῒμ, Βίκτωρ ή Βητάλ,
ΤΟ Μαζαλτώβ, Ματίλδη ή Εὐτυχία,
ΤΟ Χανά, Ἀννέτα,
το Μορδοχάϊ, Μάρκος,
ΤΟ Σολομών, Σόλων,
ΤΟ Γεουδᾶ, Λέων,
ΤΟ Σιαλώμ, Κάρολος,
ΤΟ Ἰεσουά, Σαλβατώρ,
ΤΟ Ἰακώβ ΕΓΙΝΕ Ζιάκ,
ΤΟ Ἰωσήφ ΕΓΙΝΕ Ζέππος ή Πέπο,
ΤΟ Γιοχανάν ΕΓΙΝΕ Γιοχανανούλης ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Νούλης ή Ἰωάννης,
Η Ρεββέκα ΕΓΙΝΕ Ἐρριέτη,
Η Ἐσθήρ, Ρούλα (ΑΠΟ ΤΟ Ἐσθηρούλα),Η Λέα, Λουῒζα, Η Σιμχά, Ἀλέγρα ή Ἀλίκη, Η Ἀτίκβα, Ἐσπεράνζα, Η Μυριάμ, Μαίρη ή Μιρέττα ή Μιράντα, Η Σουσάνα, Ρόζα ή Ροζίνα, Ο Χαζκιγιά, Κῖκος (ΑΠΟ ΤΟ Χασκιγίκος), Ο Δαβίδ, Τζών, Ο Μωϋσῆς, Μίμης, Ο Ἰσαάκ, Ἰσίδωρος κ.λ.π.




http://ellhn.e-e-e.gr/books/assets/onomatology_hebrew.pdf

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "JEWISH NAMES IN GREECE"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Στρατηγική ανάλυση της συνθήκης Σεβρών"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Στρατηγική ανάλυση της συνθήκης Σεβρών""

Η Επιστολή του Πάπα Πίου του Β’ προς τον Μωάμεθ δέκα χρόνια μετά την Άλωση

Eίχαν περάσει δέκα περίπου χρόνια από την Άλωση, οι σχέσεις της Kαθολικής Eκκλησίας με την (ανθενωτική) Eκκλησία της Aνατολής είχαν στην πραγματικότητα διακοπεί, όταν ο τότεπάπας της Pώμης Πίος ο B΄, ο κατά κόσμο Aeneas Sylvius Piccolomini, αποφασίζει να συντάξει μια επιστολή στα λατινικά, αποδέκτης της οποίας ήταν ο Mεχμέτ, ο Πορθητής της Kωνσταντινουπόλεως

 

Nα σημειωθεί αμέσως πως δεν είναι βέβαιο αν στάλθηκε τελικά το επιστολικό αυτό κείμενο στην Kωνσταντινούπολη, καθώς μάλιστα στα 1464 πέθανε ο επιστολογράφος, αλλά κανείς στην έρευνα δεν αμφισβητεί πως η επιστολή γράφτηκε (πιθανότατα στα τέλη του 1461) και πως αποτελεί ένα κείμενο που απηχεί τις απόψεις τού τότε πάπα· και ακόμα είναι εξακριβωμένο πως το κείμενο της επιστολής τυπώθηκε λίγα χρόνια αργότερα, πριν πάντως πεθάνει ο Πορθητής, στην Kολωνία, στο Tρεβίζο και στη Pώμη. Kατά συνέπεια τα περιεχόμενά της, ακόμα και αν η επιστολή δεν επιδόθηκε στον υπαρκτό παραλήπτη της, έγιναν -μπορούσαν να γίνουν- γνωστά στην Kωνσταντινούπολη με μια από τις πολλές εκδόσεις που γνώρισε το κείμενο της επιστολής. Διότι είναι δύσκολο να φανταστούμε πως ένα έντυπο με τον βαρύγδουπο τίτλο Pii Secundi Pontificis Maximi: Ad Illustrem Mahumetem, Turcorum Imperatorem, Epistula(Πίος ο B΄, Mέγας Ποντίφικας, προς τον Eκλαμπρότατον Mωάμεθ, αυτοκράτορα των Tούρκων, Eπιστολή), όπως τιτλοφορείται η επιστολή στην έκδοση για παράδειγμα του Tρεβίζο του1475, δεν προκάλεσε το ενδιαφέρον κάποιου· και αυτός ο κάποιος, είτε ήταν πρεσβευτής είτε μέλος της κοινότητας των καθολικών που ζούσαν στην Kωνσταντινούπολη είτε υπέρμαχος των συμφερόντων της Πύλης, δεν θέλησε να προσφέρει αυτό το έντυπο -ή απλώς να το καταστήσει γνωστό- στον δηλούμενο αποδέκτη της περιεχόμενης επιστολής. Mε άλλα λόγια, μοιάζει απίθανο ο Πορθητής να μην έμαθε την πρόταση της Kαθολικής Eκκλησίας, έστω και αν ο πάπας που την συνέταξε είχε στο μεταξύ πεθάνει.

 

H πρόταση της Kαθολικής Eκκλησίας

 

H Oρθόδοξη Eκκλησία μέσω της εμπλοκής του Πορθητή στα της επαναλειτουργίας του Πατριαρχείου Kωνσταντινουπόλεως του είχε προσφέρει, όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, μια έμμεση νομιμοποίηση στις συνειδήσεις τουλάχιστον των χριστιανών υπηκόων της αυτοκρατορίας. H Kαθολική Eκκλησία ήταν περισσότερο ριζοσπαστική στις υποσχέσεις της αλλά και λίγο, ίσως, ουτοπική στον οραματισμό της.

 

Mολονότι το κείμενο της επιστολής είναι μακρότατο (στην έκδοση του Tρεβίζο κατελάμβανε 56 τυπωμένα φύλλα, 112 σελίδες), αξίζει να παρακολουθήσουμε εδώ τα κύρια σημεία, εκείνα τουλάχιστον που έχουν σχέση με τη νομιμοποίηση του Πορθητή και τις αναφορές στην Oρθόδοξη Eκκλησία, για να δικαιολογήσουμε και τους παραπάνω χαρακτηρισμούς.

 

Aποκάλεσα την πρόταση της Kαθολικής Eκκλησίας «λίγο, ίσως, ουτοπική», διότι ζητούσε από τον χαλίφη Πορθητή να βαπτιστεί και να γίνει χριστιανός, να αλλάξει το θρήσκευμά του χάνοντας έτσι τη νομιμοποιητική βάση της εξουσίας του για τους μουσουλμάνους υπηκόους του – οραματιζόμενη μάλιστα την πράξη του αυτή να την ακολουθούσαν και οι άλλοι μη χριστιανικοί λαοί της Aνατολής. Kαι ήταν «ριζοσπαστική», διότι η νομιμοποίησή του από την Kαθολική Eκκλησία θα ήταν άμεση και ανεπιφύλακτη: θα σε εγκαταστήσουμε νόμιμο ηγεμόνα όλων αυτών των λαών, «θα σε ονομάζουμε αυτοκράτορα των Eλλήνων και της Aνατολής» («Nos te Graecorum et Orientis imperatorem appellabimus»), του υπόσχεται ο πάπας Πίος B΄, και δεν θα προσφέρουμε πλέον τη βοήθειά μας σε όλους εκείνους τους χριστιανούς που φεύγουν από το κράτος σου και έρχονται σε μας.

 

Στο εύλογο ερώτημα: βάσει ποιας νομιμότητας η Kαθολική Eκκλησία θα έχριζε και θα εγκαθιστούσε τον, χριστιανό πλέον, Πορθητή της Kωνσταντινούπολης σαν νόμιμο ηγεμόνα των Eλλήνων και της Aνατολής; Η απάντηση ούτε απλή είναι, ούτε στην πραγματικότητα αφορούσε τον Πορθητή· έχει να κάνει με τα πολιτικά ιδεολογήματα του δυτικού κόσμου για τους νόμιμους διαδόχους του ρωμαϊκού κράτους.

 

H Kαθολική Eκκλησία, που τον 8ο αιώνα είχε εμφανιστεί σαν κληροδόχος μετά την πτώση του δυτικού ρωμαϊκού κράτους του imperium romani, κληροδόχος ενός δικαιώματος που το παραχώρησε, τα Xριστούγεννα του 800 μ.X., στον Kαρλομάγνο, θέλησε τον 15ο αιώνα, μετά την πτώση του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, του βυζαντινού κράτους, να εμφανιστεί και πάλι σαν νόμιμη διάδοχος του αντίστοιχου imperium και διαπραγματευόταν να το παραχωρήσει, υπό όρους, στον νέο κυρίαρχο της Kωνσταντινούπολης.

 

Το δέλεαρ της νομιμοποίησης

 

O πρώτος όρος που έθετε ο επικεφαλής της Kαθολικής Eκκλησίας ήταν ο Πορθητής να γίνει χριστιανός, το δεύτερο που έπρεπε να υποσχεθεί ήταν ότι θα προσέφερε τον ισχυρό βραχίονά του, προκειμένου να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι που πλήττουν τα δικαιώματα της Kαθολικής Eκκλησίας και επαναστατούν εναντίον της μητέρας Eκκλησίας τους. Σαφής νομίζω αναφορά στους ανθενωτικούς που δεν ήθελαν να εφαρμόσουν όσα αποφασίστηκαν στη Σύνοδο της Φλωρεντίας και τώρα συνεργάζονταν μαζί του. Θα ζητήσουμε τη βοήθειά σου, γράφει ο Πίος ο B΄ στην επιστολή του συνοψίζοντας στο σημείο αυτό όλα όσα αναφέραμε πιο πάνω, όπως έκαναν οι προκάτοχοί μου, οι πάπες Στέφανος, Aδριανός και Λέων που ζήτησαν βοήθεια από τον Πεπίνο και τον Kαρλομάγνο εναντίον των Λομβαρδών· και όταν τους ελευθέρωσαν τους μεταβίβασαν το imperium που κρατούσαν από τους Έλληνες. H αναφορά που υποθέσαμε πιο πάνω πως γίνεται στους ανθενωτικούς, σε άλλο σημείο της επιστολής είναι ρητή: «Oι Έλληνες είχαν εγκαταλείψει την Ένωση με την Eκκλησία της Pώμης, όταν εσύ κατέκτησες την Kωνσταντινούπολη», γράφει επί λέξει ο πάπας στον Πορθητή, «δεν αποδέχονταν πλέον τις αποφάσεις της Συνόδου της Φλωρεντίας και έμεναν μέσα στην πλάνη. Oι απόψεις τους για το Άγιο Πνεύμα και το Kαθαρτήριο δεν είναι σύμφωνες με την αληθινή πίστη».

 

H ιστορική σημασία της επιστολής

 

H επιστολή όπως είπαμε δεν επιδόθηκε ίσως ποτέ στον υπαρκτό αποδέκτη της· η συγγραφή της όμως και το δημοσιευμένο κείμενό της έμειναν ως ένα τεκμήριο των απόψεων, των αντιδράσεων καλύτερα, της Kαθολικής Eκκλησίας στο modus vivendi που λίγους μήνες μετά την Άλωση βρέθηκε στην Aνατολή ανάμεσα στον Πορθητή και εκείνους (τους ανθενωτικούς) που επάνδρωσαν την Oρθόδοξη Eκκλησία. Έμεινε ως μια αντιπρόταση της Kαθολικής Eκκλησίας στην πολιτική λύση της έμμεσης νομιμοποίησης που η Oρθόδοξη Eκκλησία προσέφερε στον νέο, μη χριστιανό, κυρίαρχο της Aνατολής. Aν όμως η επιστολή, μολονότι δεν επιδόθηκε, έγινε γνωστή, όπως υποθέσαμε, στον Πορθητή, ιστορική σημασία έχει και η σιωπή του. Δεν έγινε χριστιανός και φαίνεται πως δεν τον συγκλόνισε το γεγονός που του επισήμανε ο πάπας, ότι οι χριστιανοί υπήκοοί του είχαν λανθασμένες απόψεις για το «Άγιο Πνεύμα και το Kαθαρτήριο». Aρκέστηκε προφανώς στην πολιτική λύση που είχε σχεδιαστεί μετά την Άλωση, η οποία του επέτρεπε να διατηρεί το θρήσκευμά του -νομιμοποιητική βάση της εξουσίας του για τους μουσουλμάνους υπηκόους του- και του έδινε μιαν έμμεση νομιμοποίηση, με την εμπλοκή του στα εκκλησιαστικά της Oρθόδοξης Eκκλησίας, για τους χριστιανούς υπηκόους του. Έχασε έτσι την ευκαιρία να γίνει ένας νέος Kαρλομάγνος, «αυτοκράτορας των Eλλήνων και της Aνατολής» με τις ευλογίες της Kαθολικής Eκκλησίας, και αρκέστηκε στον διττό ρόλο του χαλίφη αυτοκράτορα, με την Oρθόδοξη Eκκλησία -και ό,τι αυτή εξέφραζε, δηλαδή την κοινωνία των ορθόδοξων Pωμιών- να επιβιώνει, με πολλές είναι αλήθεια θυσίες, στην Aνατολή μέσα στον κλοιό της νέας αυτοκρατορίας.

 

kathimerini.gr

 

egolpion.com

 

Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Επιστολή του Πάπα Πίου του Β’ προς τον Μωάμεθ δέκα χρόνια μετά την Άλωση"

Τελικά ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου. Δείτε γιατί

Ο Παράδεισος επί της Γης πραγματικά υπάρχει και βρίσκεται φυσικά στην Ελλάδα.

Όλα τα είδη φύσης, βουνά, δάση, ποτάμια, νησιά, παραλίες, πέτρες, ηφαίστεια, θάλασσες! Όλα διαφορετικά, όλα υπέροχα!

Εδώ είναι μερικές φωτογραφίες από τις χιλιάδες που θα μπορούσαμε να βάλουμε αν σήκωνε ο σέρβερ, και αποτελούν ένα μικρό δείγμα για το τι είναι Ελλάδα.

Ελλάς, σημαίνει «οι πέτρες του φωτός» και ο λόγος είναι αυτός:

Η φωτογραφία της Κέρκυρας με το σταυρό, είναι του Βασίλη Δουκάκη.

Η φωτογραφία του Πόρου, είναι του Βασίλη Τσανάκα.

Η φωτογραφία της Κέρκυρας - Βενετίας, είναι της Λίνας Ανεμογιάννη.

Η προτελευταία φωτογραφία με τίτλο: "Οι Περσείδες «λούζουν» τα Μετέωρα" ελήφθη στις 13/08/2013 από τον Babak Tafreshi που απαθανατίζει με τη φωτογραφική του μηχανή τα «πεφταστέρια» πάνω από τους επιβλητικούς βράχους των Μετεώρων και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της NASA.

Στην τελευταία φωτογραφία απεικονίζονται: Ο Παρθενώνας, ο Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο και δεξιά τοΆγιο Όρος. Η μεγάλη φωτογραφία είναι από την Σαντορίνη.

Στη φωτογραφία με την Κρήτη, έγραψα εκ παραδρομής Chili αντί Chile. Το άρθρο αντιγράφηκε πάρα πολλές φορές (συνήθως χωρίς τη σωστή πηγή) και μερικοί που δεν χρωστάνε καλό σε κανέναν έσπευσαν να ρίξουν αστροπελέκια! Ηρεμήστε παιδιά δεν είναι τεστ Αγγλικών! Η Ελλάδα έχει του κόσμου τις ομορφιές. Αυτό ήθελα να πω μόνο!

Καμία φωτογραφία δεν έχει υποστεί επεξεργασία από μας, ούτε στο χρώμα ούτε σε τίποτα παρά μόνον προσθέσαμε τις μπάρες με τις λεζάντες (και την ιδέα φυσικά!).

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τελικά ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου. Δείτε γιατί"

Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Το αίμα μου είναι το σώμα σου" Ν. Ορεστιάδα, 7/6/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Το αίμα μου είναι το σώμα σου" Ν. Ορεστιάδα, 7/6/2014 "

Αριστοτέλης: το εφικτό πολίτευμα

Στο ενδέκατο κεφάλαιο του βιβλίου Δ (1295a25-26) των Πολιτικών ο Αριστοτέλης θέτει το ερώτημα: «ποιο είναι το άριστο πολίτευμα και ο καλύτερος τρόπος συμβίωσης για τις περισσότερες πόλεις και τους περισσότερους ανθρώπους; […] Όχι το άριστο πολίτευμα ούτε ο άριστος βίος, απολύτως και γενικά∙ αυτό που εννοεί ο φιλόσοφος το επισημαίνει αμέσως στη συνέχεια: θέλει να ερευνήσει και να μιλήσει για την πολιτείαν, το πολίτευμα και το πολιτικόν βίον των ανθρώπων που δεν ξεχωρίζουν μήτε για την αρετή τους, που θα τους διέκρινε από τους συνηθισμένους ανθρώπους, μήτε για την παιδεία τους, ούτε ακόμα για το πολίτευμα που θα εύχονταν οι ίδιοι να έχουν. Έχει στο νου του ο Αριστοτέλης έναν τρόπο ζωής, που οι περισσότεροι από τους ανθρώπους θα μπορούσαν να συμμετάσχουν (κοινωνήσαι δυνατόν), και ένα πολίτευμα, το οποίο θα μπορούσαν να εφαρμόσουν οι περισσότερες πόλεις (ενδέχεται μετασχείν) (Δ11. 1295a26-31).

[…] Σκοπός του φιλοσόφου είναι να κρίνει όχι ποιο μπορεί να είναι το ιδανικό πολίτευμα, […] θέλει να εξετάσει εκείνο το πολίτευμα που μπορεί να βρει πρακτική εφαρμογή σ’ όλες γενικά τις πολιτείες (την δυνατήν [πολιτείαν]) (Πολιτ. Δ11. 1288b38). Η έρευνα, λοιπόν, για όλα αυτά τα θέματα θα στηριχθεί στις ίδιες βασικές αρχές, που ανέπτυξε στην ηθική του φιλοσοφία.[1]Σ’ αυτά που είχε αναπτύξει στην Ηθική του έρχεται τώρα στα Πολιτικά να προσθέσει ότι ευτυχισμένη ζωή είναι αυτή που κανένα εμπόδιο δεν την απομακρύνει από την αρετή και ότι η αρετή είναι μεσότητα, και επιπλέον ότι ο άριστος βίος είναι αυτός που συνίσταται σ’ ένα σωστό μέτρο, στη μεσότητα που κάθε φορά μπορεί να φθάσει κάποιος (Πολιτ. Δ11, 1295a36 κε.).

Αμέσως μετά, στη συνέχεια, αναλύει τη δομή του κοινωνικού σώματος των πόλεων: «σε όλες γενικά τις πόλεις υπάρχουν τρεις τάξεις πολιτών, όπως είναι γνωστό: οι πολύ πλούσιοι (εύποροι σφόδρα), οι πολύ φτωχοί (άποροι σφόδρα) και τρίτον αυτοί που βρίσκονται στο ενδιάμεσο, αυτοί που κατέχουν το μεσαίο χώρο ανάμεσα στα δύο άκρα (οι μέσοι τούτων). […]

Όπως είναι γνωστό, η πολιτική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων ήταν προσανατολισμένη στην πράξη, παρά στις λεπτές θεωρητικές αναλύσεις που είχε επιχειρήσει να κάνει ο Πλάτων. Ο  Αριστοτέλης έθετε το ερώτημα βασικά, πως θα μπορούσαν να βελτιωθούν ή να αποκτήσουν πολιτική σταθερότητα τα υπάρχοντα πολιτικά καθεστώτα. Είναι επικριτής, ως γνωστόν, του ιδανικού κράτους της πλατωνικής Πολιτείας και αντιπαραθέτει την ευχομένην πολιτεία ή την δυνατήν πολιτεία προς την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα. Η δυσκολία, επισημαίνει, «δεν έγκειται στην επινόηση θεσμών, αλλά στην πρακτική εφαρμογή τους» (Πολιτ. Η12. 1331b19-21). […]

Τρία, λοιπόν, είναι τα σημεία, τα οποία αναδεικνύει ο Αριστοτέλης, όσον αφορά τους μέσους πολίτες η καλύτερα την πολιτική σημασία της έννοιας του μέσου πολίτη, της μεσαίας κοινωνική τάξεως. Και τα τρία τα θεωρεί ως ουσιωδέστατα στοιχεία πολιτικής σταθερότητας στις δημοκρατίες, στις οποίες όρος ουσίας και θεμέλιο (υπόθεσις) είναι η ελευθερία.[2]

Το πρώτο αφορά τους ανθρώπους-πολίτες και την πολιτική συμπεριφορά τους, δηλαδή την ομαλή συμβίωση μέσα στην πόλη. Αυτό είναι η πειθαρχία του θυμικού που χαρακτηρίζει τους μέσους πολίτες. Αυτή η μεσαία τάξη με ευκολία πειθαρχεί στα κελεύσματα του λόγου, πράττει δηλαδή και συμπεριφέρεται υπό τον έλεγχο του λόγου. Επομένως θωρείται η καλύτερη εγγύηση για την κοινωνική σταθερότητα της πόλεως. Αντίθετα, οι δύο άλλες κατηγορίες πολιτών, δηλαδή οι σφόδρα εύποροι και οι σφόδρα άποροι, δύσκολα πειθαρχούν στη λογική και δεν ελέγχουν το θυμικό τους, χαλεπόν τω λόγω ακολουθείν, λέει ο φιλόσοφος. Αυτό, βέβαια, έχει ως συνέπεια τις διαρκείς αναστατώσει και έριδες στις πόλεις και εν τέλει κοινωνική πολιτική αστάθεια (Πολιτ. Δ11. 1295b8-9).

Το δεύτερο στοιχείο αναφέρεται στην ομοιογένεια και την ποιοτική σύνθεση του πολιτικού/κοινωνικού σώματος, δηλαδή πως εξασφαλίζεται ένα ποιοτικό σύνολο πολιτών εξ ίσων και ομοίων, ώστε να μειώσουμε τις εσωτερικές αντιθέσεις και την πολιτική αστάθεια. Αυτή την δυνατότητα ο Αριστοτέλης την βλέπει κατ’ εξοχήν στη μεσαία τάξη […] Αυτοί οι πολίτες που συγκροτούν τη μεσαία κοινωνική διαστρωμάτωση των πόλεων έχουν ένα αίσθημα ασφαλείας και επομένως η δική τους βεβαιότητα αντανακλά στην πολιτική σταθερότητα και την ασφάλεια της πόλεως (Πολιτ. Δ11. 1295b29). Και επειδή ακριβώς βρίσκονται στο μέσον, συνιστούν το μέτρο και αντιπροσωπεύουν τη μετριοπάθεια, τόσο από την άποψη των πολιτικών παθών όσο και από την άποψη των κοινωνικών αντιθέσεων, διότι δεν προκαλούν το φθόνο των κατώτερων (των απόρων) ούτε τους επιβουλεύονται ανώτεροι (των πλουσίων). Αυτή η κοινωνική θέση τους εξασφαλίζει συνεπώς το αίσθημα ασφαλείας (Πολιτ. Δ11. 1295b33-34).

Η ψυχολογία και η νοοτροπία των μέσων πολιτών αποτελεί, άλλωστε, και από μια άλλη σκοπιά, στοιχείο πολιτικής σταθερότητας μέσα στις πόλεις. Δηλαδή η μετριοπάθεια που διακρίνει τους πολίτες αυτούς αντανακλάται και στη συμπεριφορά τους απέναντι στους άλλους, στους συμπολίτες τους, όπως είναι φυσικό: δεν επιθυμούν να πάρουν ή να σφετεριστούν τα ξένα πράγματα, τις περιουσίες των άλλων, όπως κάνουν ή σκέφτονται οι πένητες, αλλά ούτε και οι άλλοι επιθυμούν ν’ αρπάξουν τη δική τους περιουσία, μια και δεν είναι αξιοζήλευτη,  […] πράγμα που συμβαίνει με την περιουσία με την περιουσία των πλουσίων, την οποία ορέγονται συνεχώς οι φτωχοί (Πολιτ. Δ11. 1295b29-32). Απ’ αυτήν ακριβώς την νοοτροπία εκπορεύεται το ανεπιβούλευτον της ζωής και της περιουσίας τους και επομένως το αίσθημα ασφαλείας.

Το τρίτο στοιχείο που επισυνάπτει ο Αριστοτέλης στην έννοια των μέσων πολιτών αναφέρεται στην ιδιοκτησία, στα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών, […] της μεσαίας τάξεως. Ο Αριστοτέλης μάλιστα βλέπει την έννοια της ιδιοκτησίας ως ανθρωπολογικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, δηλαδή θεωρεί την ιδιοκτησία μέρος του Είναι και του ήθους του ανθρώπου και κατηγορεί τον Πλάτωνα που πρεσβεύει στηνΠολιτεία του, όπως είναι γνωστό, την κοινοκτημοσύνη (Πολιτ. Β1. 1261a4 κ.ε.). Ο φιλόσοφος, μάλιστα, πιστεύει ότι είναι εύνοια της τύχης, αν οι πολιτευόμενοι έχουν μέτρια αλλά ικανή περιουσία∙ διότι και στην περίπτωση αυτή, δηλαδή σε όσους φιλοδοξούν να ασχοληθούν με τα κοινά, στους πολιτευόμενους, τόσο η μεγάλη περιουσία όσο και η μεγάλη ένδεια μπορούν να οδηγήσουν σε καταστάσεις ανώμαλες και από τις δύο πλευρές (Πολιτ. Δ11. 1295b39-40) […] Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο πιστεύει ότι οι πολιτευόμενοι που προέρχονται από τη μεσαία κοινωνική τάξη παρέχουν περισσότερα εχέγγυα από την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος […]

Απόσπασμα από την εισήγηση του Β. Κύρκου, Ἡ κοινωνία ἡ πολιτικὴ ἀρίστη ἡ διὰ τῶν μέσων.  Από τα πρακτικά του έκτου Πανελλήνιου συνεδρίου: Ο Αριστοτέλης και η σύγχρονη εποχή (Ιερισσός, 19-21 Οκτωβρίου 2001).

---

[1] Πολιτ. Δ11. 1295a35-36 ει γαρ καλώς εν τοις Ηθικοίς είρητε. Αναφέρεται, βέβαια, στα Ηθ. Νικ. Α11. 1101a14 κ.ε., όπου αναπτύσσει τις προϋποθέσεις του ευδαίμονος ανθρώπου και της ευδαιμονίας∙ και στις δύο περιπτώσεις η ευδαιμονία συνδέεται με την δραστηριότητα  του ανθρώπου/πολίτου μέσα στην κοινότητα κατ’ αρετήν τελείαν, χωρίς όμως να στερείται τα αναγκαία υλικά αγαθά.

[2] Όπως είναι, βέβαια, γνωστόν ο ακρογωνιαίος λίθος της (αθηναϊκής) δημοκρατίας, ήταν η ελευθερία και η ισονομία. Βλ. Πολιτ. Z2. 1317a40-41∙ πρβ. Δ4. 12191b34-35.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αριστοτέλης: το εφικτό πολίτευμα"