Έτσι ήταν η ακρόπολη των Μυκηνών την αρχαιότητα (Video)

Δείτε το video:

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έτσι ήταν η ακρόπολη των Μυκηνών την αρχαιότητα (Video)"

Η Ποντιακή διάλεκτος

Η ποντιακή είναι μία από τις λίγες διαλέκτους του ελληνισμού που σχετίζονται τόσο άμεσα με την αρχαία ελληνική γλώσσα. Σήμερα δεν υφίσταται πλέον (με την γεωγραφική έννοια) όμως παρότι πέρασε σχεδόν ένας αιώνας από τότε που ο Ποντιακός Ελληνισμός εκπατρίσθηκε, εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας και κυρίως στη Μακεδονία όπου διαβιούν αμιγείς ποντιακοί πληθυσμοί. Ο γλωσσολόγος Ανθιμος Παπαδόπουλος, προβλέπει ότι με το πέρασμα του χρόνου θα συμβεί η πλήρης γλωσσική αφομοίωσή της με την επίδραση της νεοελληνικής γλώσσας και θα καταταγεί στην κατηγορία των νεκρών γλωσσών.

Η ποντιακή διάλεκτος προέρχεται από την αρχαία Ιωνική, λόγω της καταγωγής των αποίκων του Πόντου από την Ιωνική Μίλητο. Οι επιδράσεις που δέχτηκε στη διάρκεια των 2600 ετών ζωής, προέρχονται από την κοινή διάλεκτο των Αλεξανδρινών χρόνων και από την αντίστοιχη μεσαιωνική κοινή του Βυζαντίου. Επηρεάσθηκε επίσης από τους Γενουάτες και Βενετσιάνους της Τραπεζούντας, τους Πέρσες και τους Γεωργιανούς, καθώς φυσικά και από τους Τούρκους. Αξιοσημείωτο όμως είναι ότι, παρά τις προσμίξεις με ξένες λέξεις, αυτές δεν έμειναν αναφομοίωτες, αλλά εξελληνίσθηκαν και εντάχθηκαν στο κλιτικό σύστημα της ελληνικής, συμμετέχοντας έτσι στην εξέλιξη της γλώσσας. Παράδειγμα το τουρκικό ρήμα aramak έγινε στα ποντιακά αραεύω (αναζητώ), κι έδωσε νέα παράγωγα, αράεμαν (αναζήτηση-ψάξιμο) και αραευτής (ερευνητής).

Χαρακτηριστικά σημεία της είναι:

1. Η διατήρηση της προφοράς του ιωνικού η ως ε (νύφε αvτί νύφη, κλέφτες αντί κλέφτης, έτον αντί ήτο, κλπ.)
2. Η διατήρηση του ιωνικού σ, αντί του τ (κοσσάρα αντί κότα, σεύτελον αντί τεύτλον κλπ.).
3. Η διατήρηση του ω (με έκπτωση σε ο) ακόμη και στις περιπτώσεις που η κοινή νεοελληνική το έχει μετατρέψει σε ου (ζωμίν αντί ζουμί, ρωθώνι αντί ρουθούνι, κωδώνι αντί κουδούνι κλπ.).
4. Η διατήρηση ασυνίζητων των φωνητικών συμπλεγμάτων -ια , -ιο (καρδία αντί καρδιά, παιδία αντί παιδιά, ποπαδία αντί παπαδιά, κλπ.).
5. Η διατήρηση του αναβιβασμού του τόνου στην κλητική (Νίκολα αντί Νικόλα, γάμπρε αντί γαμπρέ, κλπ.).
6. Η διατήρηση των θηλυκών επιθέτων σε -ος αντί σε -η ( η άλαλος αντί η άλαλη, η έμορφος αντί η όμορφη, κλπ.).
7. Η διατήρηση του αορίστου της προστακτικής σε -ου, αντί -ε (ποίσον-ποίησον αντί ποίησε, κόψον αντί κόψε, κλπ.).
8. Η διατήρηση της παθητικής κατάληξης -ουμαι (κοιμούμαι αντί κοιμάμαι, φανερούμε αντί φανερώνομαι, κλπ.).
9. Η διατήρηση κατάληξης της προστακτικής του παθητικού αορίστου -θετε (ιωνικά) αντί του -θητε (αττικά) (αγαπηθέτε αντί αγαπηθήτε, κοιμεθέτε αντί κοιμηθείτε, κλπ.).
10. Η διατήρηση του ιωνικού ουκί, αντί του αττικού ουχί, και η μετάπτωσή του, με αφαίρεση της πρώτης συλλαβής του ου (‘κι θέλω αντί δε θέλω, ‘κι τρώγω αντί δεν τρώω κλπ.). Το αρνητικό μόριο ‘κι διαστέλλει την ποντιακή διάλεκτο από όλες τις άλλες ελληνικές διαλέκτους που έχουν το μόριο δεν, προερχόμενο από το αρχαίο ουδέν. Οι Πόντιοι έχουν τη λέξη τιδέν (τίποτε, καθόλου), που προήλθε από το ουδέν. Οι προσωπικές αντωνυμίες που μπαίνουν ως αντικείμενα των ρημάτων, τοποθετούνται πάντα μετά από αυτά. (λέγωσε αντί σου λέω, κρούωσε αντί σε χτυπώ, φιλώσε αντί σε φιλώ, κλπ).

Αξίζει να αναφερθούν ορισμένες από τις πολυάριθμες αρχαίες ελληνικές λέξεις που διατηρήθηκαν ως σήμερα: βοτρύδιν (τσαμπί), λιμός (πείνα), ‘στούδιν (κόκκαλο), ωβόν (αυγό), ωτίν (αυτί), έγκα (αρχαίο ήνεγκα-έφερα), τ’ εμόν (το δικό μου), τ’ εμέτερον (το ημέτερον, το δικό μας) κ.λπ.

ενδεικτικά:

Α απάν = απάνω ατό = αυτό αξινάρ = τσεκούρι, αξίνη αϊτέστε = αντέστε, άιτε αζπάρια = αυλόπορτες αέτσ’ = έτσι Αδ΄ έβγας = που βγάζουν στον ’δη αμόν = σαν α’ σην = απότην αγράνεμον = αγριάνεμος αερόπον = αεράκιΒ βάλον = βάλεΓ  γενεάν = γενιά γιάμ = μη τύχει γεράν = πληγή γουρούδια = καρούμπαλα γλουπί ‘ς = ξέεις, ξύνεις, αποφολιδώσεις γομάρ’ – σελέκ’ = δεμάτι Δ δεματικόν = επιλεγμένη βέργα για δέσιμο του ξυλοδέματος Ε εγροικώ = καταλαβαίνω ελέπω = βλέπω εν = είναι ενεγκάσκουσ’ νε = κουραζόσουν (ενεγκάστα = κουράστικα) εφλούγκωσαν = βλάστισαν Ζ  ζης = ζήσειν ζαρούδια = ζάρες ζεστιάται = ζεσταίνεσαι Η ηλιοκαπάτεμαν = ηλιοσκέπασμα, ηλιοξεπέρασμα ηλ’ = ήλιου Θ θ’ εβγάλ’ νες = θα έβγαζες θ’ ευρίουσ’ νε = θα βρεθείτε Ι ίλιαμ = προπάντων Κ καλατσεύω = μιλάω κρούω = χτυπώ κι = δεν κυλίουν = κυλιούνται κροπή = είδος πέλεκυ κερδαί ν’ = κερδίζει καμίαν = ποτέ καπ’ έσαν = μήπως είσαν κερεστέδες = στηρίγματα κατακλίν’ με = με γέρει κάθεν κα = κάτω κάπ’ = μήπως, μή τύχει καρμενέτσα = αδράχτι, ηλακάτη καβαλκεύ’ = καβαλικεύει Λ λειψεμάτια = λειψά, ελλειπή ληγάρια = γρήγορα λαρούσε = γιάνεις Μ  με τ’ ατό = μ’ αυτό μελεσσίδια = μελίσσια μυλιάχκουνταν = διαλέγουν, επιλέγουν μαστορία σ’ = μαστοριά σου Ν νε = ούτε ντο = τι ντ’ εχτίεν = που χτίστηκε

Ξ ξάι = καθόλου ξαν = πάλιΟ οπίς = πίσω ους να γροικάτε = μέχρι να το καταλάβετε ορμανάχειλα = βουνόχειλα ομάλ = ίσιωμα οριάσον = μη τυχόν ροριάζ’ = φυλάει όλεα = όλαΠ περιπαίζ’ = περιπαίζει παλαλός = ο τρελός πασιαπόρτ = διαβατήριο πόδας = βηματισμοί πελίτια = βελανιδιές πασκίμ = μήπως δεν παχιέαεβόρας = παχείς ίσκιους παστ’ = σάματι πάλεμαν = πάλη Ρ ρακάν = βουνοπλαγιά ριγάς = κρυώνεις ραχίν = βράχος Σ  σούρω = σέρνω σουρουκλεμέ = που γυρνάει τους δρόμους σαψάλς’ (σαψάλης) = τρελός σκούται = σηκώνεται σκούνταν = σηκώνονται σκεύια = σκεύη σύνορθα = όρθια σαρεύ’ = περιφράσει ση Αδ’ την παημονήν = στου ’δη το πηγαιμό σκεπασίας = σκεπασιές σερίν = δροσερό σύρι’ ατό = το σύρει Τ τερώ = κοιτώ τσιγκρίδια = αγριόκλαδα τσιπούκια = πάσαλοι για περίφραξη τα βάρια = τα βάρη τσιάνιμαν = σκόρπισμα τελείται = τελειώνει ταγιάνεμα σ’ = αντοχή τραν = κλωστίσα τσαρτσιάφ’ (ιν) = κάλυμμα τουσιέκ’ = στρώμα τσιαταλόπα = διχάλες τσοξάρ = τοξάρι Υ υστερνέσιν = ύστερο, τελευταίο Φ φλούγκωμαν = βλάστηση Χ χερόπα = χέρια χροστημάτια = δανεικά χαμλάεψα = πιάστηκα, κουράστηκα χρυσόραμμαν = χρυσοκλωστή Ψ ψης = ψυχής Ω ωβά = αβγά ωβάζ’ νε = γεννούν αβγά ωβόππα = αυγουλάκια

πηγή: δημοσίευση εφημερίδας Τ.Ε.Ι Κοζάνης

ΠΗΓΗ 2

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ποντιακή διάλεκτος"

Πομάκοι οι απόγονοι των Ελλήνων «Αγριάνων»

Πομάκοι με ελληνική σημαία το 1878

Οι Πομάκοι, μουσουλμάνοι Έλληνες της Θράκης, δείχνουν ότι Έλληνας δεν καθορίζεται μόνο από τη θρησκεία αλλά και από την ψυχή και την ιστορία.

Η περίπτωσή τους έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό από την δασκάλα, Χαρά Νικοπούλου, η οποία αγωνίστηκε στη Θράκη, με κίνδυνο της σωματικής της ακεραιότητας, για να διδάξει σ’ αυτά τα παιδιά την ελληνική παιδεία και γλώσσα καθώς και να αποτρέψει το τουρκικό προξενείο από το να τους εκτουρκίσει. Το αποτέλεσμα ήταν μετατεθεί από το Μεγάλο Δέρειο, κατόπιν εντολής του υπουργείου Παιδείας.

Στη φετινή παρέλαση της 25ης Μαρτίου πομάκοι μαθητές παρέλασαν φωνάζοντας περήφανοι «Ελλάς» (βίντεο) σε μία περιοχή που το ελληνικό κράτος χάριν της υποτακτικότητας της Αθήνας στα συμφέροντα της Άγκυρας έχει παρατήσει, αφήνοντάς τους έρμαιο στα χέρια της τρομοκρατίας του προξενείου. Άξιο αναφοράς είναι ότι ακόμα και την τελευταία στιγμή οι συντελεστές της παρέλασης φοβόντουσαν τις αντιδράσεις των «συνεργατών» του προξενείου.

Οι Πομάκοι είναι κατά την πλειοψηφία υψηλοί, ξανθοί, γαλανομάτηδες, δολιχοκέφαλοι, φιλοπρόοδοι και κατοικούν στα ορεινά της Θράκης όντας απόγονοι των Αγριάνων. Σήμερα μιλούν το πομακικό γλωσσικό ιδίωμα. Ο Στράβων στα «Γεωγραφικά» του, γράφει ότι οι Αγριάνες ήταν Ελληνοθρακικό φύλο που κατοικούσε στο Νοτιοδυτικό μέρος της Ροδόπης δηλαδή στο Βόρειο τμήμα του νομού Ξάνθης, ονομαστοί για την τόλμη τους και τις πολεμικές τους αρετές.

Την μαχητικότητα των Αγριάνων θαύμασε ο Μέγας Αλέξανδρος και τους είχε στο πλευρό του στις πιο δύσκολες μάχες, όπως στον ποταμό Εριγώνα κα το Γρανικό: «Ο Αλεξανδρος επήγεν με τους τε Αγριάνας και τους τοξότας…» (Αρριανός, ΑV 17).
Ο Μακεδόνας στρατηλάτης αναγνωρίζοντας τη μαχητικότητα, την εργατικότητα και την αφοσίωση των Αγριάνων, τους εμπιστευόταν απόλυτα και τους τοποθέτησε ως μαχητές στο ιππικό του, γιατί είχαν μεγάλη εξοικείωση και εμπειρία με τα άλογα, όπως υποστηρίζει και ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, Σταύρος Θεοφανίδης. Η ονομασία «ιππομάχοι» λόγω της αίγλης και της δόξας της αρχίζει να επικρατεί και το «Αγριάνες» ταυτίζεται με το «Ιππομάχοι», από την οποία λέξη προήλθε το «Πομάκος».

Τους Πομάκους, τους απογόνους των αρχαίων Αγριάνων που εξισλαμίστηκαν πλήρως  στα τέλη του 18ου αιώνα και ενώ ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι, το ελλαδικό κράτος με την ατολμία του τους «σπρώχνει» στην αγκαλιά της Τουρκίας, η οποία αυτοπαρουσιάζεται ως προστάτιδα των μουσουλμάνων στα πλαίσια του «νεό-οθωμανικού δόγματος Νταβούτογλου». Οι Βούλγαροι, στηριζόμενοι στο γλωσσικό τους ιδίωμα, τους διεκδικούν σαν Βούλγαρους, ενώ οι Τούρκοι, στηριζόμενοι στο γεγονός ότι είναι μουσουλμάνοι, τους θεωρούν Τούρκους. Η άποψη όμως ότι η λέξη «Πομάκοι» προέρχεται από το βουλγαρικό «πομαγκάμ», που σημαίνει «βοηθώ» λησμονεί ότι πρόδρομος της σλαβικής και βουλγαρικής λέξης ήταν η ομηρική-ελληνική λέξη «Ιππομάχος», που σημαίνει: «ο από ίππου μαχόμενος, ο οπλίτης ιππεύς» (Δημητράκος, «Εκσυγχρονισμένο Λεξικό», Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών).

Οι Πομάκοι αποτελούσαν και θα αποτελούν πάντα δελεαστική λεία για τον τουρκικό εθνικισμό. Το ελληνικό κράτος οφείλει να παρέμβει άμεσα, αφού οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται Έλληνες.

Χαρακτηριστική είναι παλαιότερη δήλωση του Πομάκου δημοσιογράφου, Σεμπαϊδίμ Καραχότζα: «Ο Σύλλογος των Πομάκων Ξάνθης ιδρύθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2007. Πρόκειται για ανθρώπους που θέλουν να διαφοροποιηθούν από την κατεστημένη εικόνα των Πομάκων που θεωρούνται Τούρκοι. Θέλουν απλώς να λέγονται Πομάκοι, γιατί αυτό είναι και να διακηρύσσουν την ελληνική τους συνείδηση. (…)Γενικότερα όμως δέχομαι απειλές, όπως άλλωστε και οι υπόλοιποι Πομάκοι που αγωνίζονται για την διάσωση της Πομακικής Γλώσσας και του Πομακικού Πολιτισμού, δηλώνοντας ανοιχτά Έλληνες».

ΠΥΓΜΗ.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πομάκοι οι απόγονοι των Ελλήνων «Αγριάνων»"

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Το παρόν αποτελεί μια συγκέντρωση μαρτυριών για το νόημα που έδιναν οι Έλληνες στην εθνική τους ταυτότητα, και το βάρος που απέδιδαν στα διάφορα στοιχεία που συνέθεταν αυτήν την ταυτότητα.
---Παράλληλα, πέρα από τον καταφατικό ορισμό της ελληνικότητας, θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω στοιχεία για τη σχέση των Ελλήνων με τους βαρβάρους, και τα στοιχεία που θεωρούσαν πως τους διαφοροποιούν από αυτούς.
Τέλος, θα ασχοληθώ με την Ελληνική εθνογένεση, την διαδικασία δηλαδή με την οποία απέκτησαν οι Έλληνες αυτήν την εθνική συνείδηση. Αρχικά θα επικεντρωθώ στην αρχαία περίοδο, αν και πιθανώς στο μέλλον να επεκταθώ και στις κατοπινές περιόδους της πορείας του Ελληνισμού, και τη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων έως τη σημερινή εποχή. Το έργο αυτό θα συμπληρώνεται σταδιακά με νέα στοιχεία.
---ΠΗΓΕΣ-----
Ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς, ο συγγραφέας της ιστορίας των Περσικών πολέμων, έδωσε τον ακόλουθο ορισμό του «Έλληνικού», δηλαδή της ελληνικότητας, στην Ιστορία του (8, 144):

τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα
ΜΕΤ. το Ελληνικόν, το οποίο είναι όμαιμον και ομόγλωσσο και έχει κοινούς τόπους ιδρυθέντες για τους θεούς και θυσίες και παρόμοια ήθη

Ο Ηροδοτος (1, 148) κοροϊδεύει τον ισχυρισμό των Ιώνων των δώδεκα πόλεων της Μικράς Ασίας πως είναι περισσότερο Ίωνες από τους υπόλοιπους, αναφέροντας τα διάφορα έθνη με τα οποία έχουν αναμιχθεί:
Τούτων δὴ εἵνεκα καὶ οἱ Ἴωνες δυώδεκα πόλις ἐποιήσαντο, ἐπεὶ ὥς γέ τι μᾶλλον οὗτοι Ἴωνές εἰσι τῶν ἄλλων Ἰώνων ἢ κάλλιόν τι γεγόνασι, μωρίη πολλὴ λέγειν, τῶν Ἄβαντες μὲν ἐξ Εὐβοίης εἰσὶ οὐκ ἐλαχίστη μοῖρα, τοῖσι Ἰωνίης μέτα οὐδὲ τοῦ οὐνόματος οὐδέν, Μινύαι δὲ Ὀρχομένιοί σφι ἀναμεμίχαται καὶ Καδμεῖοι καὶ Δρύοπες καὶ Φωκέες ἀποδάσμιοι καὶ Μολοσσοὶ καὶ Ἀρκάδες Πελασγοὶ καὶ Δωριέες Ἐπιδαύριοι, ἄλλα τε ἔθνεα πολλὰ ἀναμεμίχαται. Οἱ δὲ αὐτῶν ἀπὸ τοῦ πρυτανηίου τοῦ Ἀθηναίων ὁρμηθέντες καὶ νομίζοντες γενναιότατοι εἶναι Ἰώνων, οὗτοι δὲ οὐ γυναῖκας ἠγάγοντο ἐς τὴν ἀποικίην ἀλλὰ Καείρας ἔσχον, τῶν ἐφόνευσαν τοὺς γονέας.
ΜΕΤ. Γι' αυτούς τους λόγους οι Ίωνες έχτισαν δώδεκα πόλεις επειδή είναι τάχα αυτοί περισσότερο Ίωνες από τους άλλους Ίωνες, ή με πιο καλή καταγωγή, μιλώντας με πολλή μωρία, αφού κατάγονται από τους Άβαντες από την Εύβοια σε σημαντικό βαθμό, και αναμίχθηκαν με Μίνυες από τον Ορχομενό και Καδμείους και Δρύοπες και αποδάσμιους Φωκαείς και Μολοσσούς και Πελασγούς από την Αρκαδία και Δωριείς από την Επίδαυρο, και με πολλά άλλα έθνη. Αυτοί ξεκίνησαν από το πρυτανείο των Αθηνών, νομίζοντας πως έχουν την πιο ευγενική καταγωγή, όμως δεν πήραν γυναίκες μαζί τους στην αποικία αλλά πήραν γυναίκες από την Καρία, αφού φόνευσαν τους γονείς τους.
Στη συνέχεια (1, 147), αποδέχεται ειρωνικά τον ισχυρισμό τους, αναγνωρίζοντας πως χρησιμοποιούν το όνομα περισσότερο από τους άλλους Ίωνες:
Ἀλλὰ γὰρ περιέχονται τοῦ οὐνόματος μᾶλλόν τι τῶν ἄλλων Ἰώνων, ἔστωσαν δὴ καὶ οἱ καθαρῶς γεγονότες Ἴωνες.
Αλλά μιας και χρησιμοποιούν το όνομα περισσότερο από τους άλλους Ίωνες, ας είναι λοιπόν Ίωνες με καθαρή καταγωγή.
Ο Ηρόδοτος (1, 58) αναφέρει πως το Ελληνικό έθνος είχε την ίδια γλώσσα, αποσχίσθηκε από το Πελασγικό, και μεγάλωσε με την προσθήκη άλλων βαρβαρικών εθνών, και κυρίως του Πελασγικού.
Φαίνεται δηλαδή πως οι Έλληνες αποτελούσαν έναν κλάδο του ευρύτερου Πελασγικού έθνους, ο οποίος μίλησε Ελληνικά. Στη συνέχεια προσεχώρησαν σε αυτούς τόσο Πελασγοί οι οποίοι δεν μιλούσαν Ελληνικά, αλλά και άλλοι βάρβαροι:
τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μὲν ἐπείτε ἐγένετο αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι: ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐόν ἀσθενές, ἀπό σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρόσθε δὲ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδὲ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
ΜΕΤ. Το Ελληνικό έθνος είχε πάντοτε την ίδια γλώσσα: αφού αποσχίσθηκε από το Πελασγικό ήταν ασθενές, αλλά από μικρό που ήταν αρχικά αυξήθηκε μέσω των πολλών προσχωρήσεων σε αυτό Πελασγών και άλλων βαρβαρικών εθνών. Μου φαίνεται πως το Πελασγικό έθνος, δεν μεγάλωσε όταν ήταν βαρβαρικό.
Ο Θουκυδίδης (Ιστορία, 1, 3) αναφέρει πως το Ελληνικό όνομα δεν ήταν σε κοινή χρήση έως ότου πολλά άλλα έθνη και ιδιαίτερα το Πελασγικό το υιοθέτησαν μέσω των σχέσεών τους με τον Έλληνα και τους γιούς του:
δοκεῖ δέ μοι, οὐδὲ τοὔνομα τοῦτο ξύμπασά πω εἶχεν, ἀλλὰ τὰ μὲν πρὸ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος καὶ πάνυ οὐδὲ εἶναι ἡ ἐπίκλησις αὕτη, κατὰ ἔθνη δὲ ἄλλα τε καὶ τὸ Πελασγικὸν ἐπὶ πλεῖστον ἀφ' ἑαυτῶν τὴν ἐπωνυμίαν παρέχεσθαι, Ἕλληνος δὲ καὶ τῶν παίδων αὐτοῦ ἐν τῇ Φθιώτιδι ἰσχυσάντων, καὶ ἐπαγομένων αὐτοὺς ἐπ' ὠφελίᾳ ἐς τὰς ἄλλας πόλεις, καθ' ἑκάστους μὲν ἤδη τῇ ὁμιλίᾳ μᾶλλον καλεῖσθαι Ἕλληνας, οὐ μέντοι πολλοῦ γε χρόνου [ἐδύνατο] καὶ ἅπασιν ἐκνικῆσαι.
ΜΕΤ. Μου φαίνεται πως ούτε το όνομα είχε καθολική αποδοχή, αλλά πριν από τον Έλληνα το γιο του Δευκαλίωνα δεν υπήρχε, και διάφορες ονομασίες, και επί το πλείστον η Πελασγική χρησιμοποιούνταν για τα έθνη, όταν όμως ο Έλλην και οι γιοί του έγιναν ισχυροί στη Φθιώτιδα, και πήγαν προς βοήθεια στις άλλες πόλεις, με την αμοιβαία συναναστροφή επικράτησε η ονομασία, αλλά και πάλι μετά από πολύ χρόνο κατόρθωσε να επιβληθεί σε όλους.
O Ισοκράτης ο Αθηναίος, ρήτορας και πολιτικός, μιλώντας πιθανώς στους Ολυμπιακους αγώνες, έδωσε έναν διαφορετικό ορισμό της Ελληνικότητας, θέλοντας να αναδείξει την αίγλη της Αθηναϊκής παιδείας (Πανηγυρικός, 50):
καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκεν μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.
ΜΕΤ. και έκανε το όνομα των Ελλήνων να μην δηλώνει πλέον την καταγωγή αλλά τη διανόηση, και περισσότερο να καλούνται Έλληνες αυτοί που μετέχουν στη δικιά μας παιδεία παρά στην κοινή φύση.
Το Ελληνικό όνομα δεν ήταν πάντοτε σε ευρεία χρήση, ούτε ήταν δηλωτικό της ίδιας οντότητας. Στον Όμηρο (B, 684-5) οι Έλληνες είναι μαζί με τον Αχιλλέα, και όχι όλοι οι συμμετέχοντες στην Τρωϊκή εκστρατεία:
Μυρμιδόνες δὲ καλεῦντο καὶ Ἕλληνες καὶ Ἀχαιοί,
τῶν αὖ πεντήκοντα νεῶν ἦν ἀρχὸς Ἀχιλλεύς.
ΜΕΤ. αυτοί που λεγόντουσαν Μυρμιδόνες και Έλληνες και Αχαιοί, αυτοί είχαν πενήντα καράβια με αρχηγό τον Αχιλλέα
Παραταύτα, ο Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης, σύγχρονος του Ιπποκράτη και πολύ νεώτερος του Ομήρου μας λέει (Μετεωρολογικά, 352b) πως οι Έλληνες πριν αποκτήσουν αυτό το όνομα ήταν γνωστοί ως Γραικοί:
ᾤκουν γὰρ οἱ Σελλοὶ ἐνταῦθα καὶ οἱ καλούμενοι τότε μὲν Γραικοὶ νῦν δ’ Ἕλληνες
ΜΕΤ. Γιατί κατοικούσαν εκεί οι Σελλοί και οι τότε καλούμενοι Γραικοί που τώρα λέγονται Έλληνες
Πολλοί συγγραφείς, βασιζόμενοι στον ορισμό του Ισοκράτη, υποστηρίζουν πως η ελληνικότητα δεν έχει φυλετικό περιεχόμενο. Ωστόσο, στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες η συμμετοχή βασιζόταν σαφώς στην Ελληνικότητα, η οποία νομιζόταν με βάση την καταγωγή, όπως αποδεικνύει ο τρόπος με τον οποίο κατάφερε να λάβει μέρος σε αυτούς ο Αλέξανδρος Α' ο Μακεδών (Ηρόδοτος, 5, 22):


Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ.
ΜΕΤ. Ο Αλέξανδρος επειδή απέδειξε πως είναι Αργείος, κρίθηκε πως είναι Έλληνας και αγωνιζόμενος στο δρόμο του σταδίου ήρθε πρώτος.
Ο ίδιος ο Ισοκράτης δεν θεωρούσε τον παράγοντα της καταγωγής ως ασήμαντο, αλλά περηφανευόταν για την καθαρότητα της καταγωγής των Αθηναίων (Πανηγυρικός, 24) υποστηρίζοντας πως σε αντίθεση με άλλους, οι Αθηναίοι δεν ήταν «μιγάδες»:
Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες
ΜΕΤ. Γιατί σ' αυτήν εδώ τη χώρα κατοικούμε, χωρίς να έχουμε διώξει άλλους από αυτήν, ούτε καταλαμβάνοντάς την όταν ήταν ακατοίκητη, ούτε αναμεμιγμένοι από πολλά έθνη
Ο Πλάτων ο Αθηναίος φιλόσοφος, δεν αφήνει επίσης καμιά αμφιβολία για το γεγονός πως η καταγωγή έπαιζε σημαντικό ρόλο στον ορισμό της ελληνικότητας (Μενέξενος, 245c-d), κάνοντας σαφή διαχωρισμό ανάμεσα σε φύσει και νόμω Έλληνες:
μόνοι δὲ ἡμεῖς οὐκ ἐτολμήσαμεν οὔτε ἐκδοῦναι οὔτε ὀμόσαι. οὕτω δή τοι τό γε τῆς πόλεως γενναῖον καὶ ἐλεύθερον βέβαιόν τε καὶ ὑγιές ἐστιν καὶ φύσει μισοβάρβαρον, διὰ τὸ εἰλικρινῶς εἶναι Ἕλληνας καὶ ἀμιγεῖς βαρβάρων. οὐ γὰρ Πέλοπες οὐδὲ Κάδμοι οὐδὲ Αἴγυπτοί τε καὶ Δαναοὶ οὐδὲ ἄλλοι πολλοὶ φύσει μὲν βάρβαροι ὄντες, νόμῳ δὲ Ἕλληνες, συνοικοῦσιν ἡμῖν, ἀλλ’ αὐτοὶ Ἕλληνες, οὐ μειξοβάρβαροι οἰκοῦμεν, ὅθεν καθαρὸν τὸ μῖσος ἐντέτηκε τῇ πόλει τῆς ἀλλοτρίας φύσεως.
ΜΕΤ. μόνοι εμείς δεν τολμήσαμε ούτε να παραδοθούμε ούτε να ορκιστούμε. Γιατί είναι τόσο ευγενικό, ελεύθερο και βέβαιο το φρόνημα της πόλης και φυσικά μισεί το βαρβαρικό, επειδή αληθινά είμαστε Έλληνες μη αναμεμιγμένοι με βαρβάρους.
 Ούτε Πέλοπες ούτε Κάδμοι ούτε Αιγύπτιοι ούτε Δαναοί ούτε άλλοι πολλοί που είναι στη φύση τους βάρβαροι, αλλά κατά σύμβαση Έλληνες, συζούν με μας, αλλά Έλληνες, όχι ανάμικτοι με βαρβάρους κατοικούμε, και γι' αυτό το μίσος της ξένης φύσης καθαρά κληρονομήθηκε στην πόλη μας.
Πολύ αργότερα, ο γεωγράφος Στράβων από την Αμάσεια (Γεωγραφικά, 17, 1) παρατηρεί για τους Αλεξανδρείς πως αν και ήταν μιγάδες, ήταν Έλληνες γιατί θυμόντουσαν τον Ελληνικό τρόπο ζωής.
καὶ γὰρ εἰ μιγάδες, Ἕλληνες ὅμως ἀνέκαθεν ἦσαν καὶ ἐμέμνηντο τοῦ κοινοῦ τῶν Ἑλλήνων ἔθους
ΜΕΤ. αν και μιγάδες, ήταν ανέκαθεν Έλληνες και θυμόντουσαν τον κοινό τρόπο ζωής των Ελλήνων
Ο Στράβων αναφέρεται και στο παρελθόν, λέγοντας πως οι άλλοι λαοί (εκτός από τους Κάρες που ως μισθοφόροι ήταν διασπαρμένοι σ' όλη την Ελλάδα) σπάνια μάθαιναν Ελληνικά και υιοθετούσαν τον Ελληνικό τρόπο ζωής (Γεωγραφικά, 14, 2):
τῶν γὰρ ἄλλων οὔτ’ ἐπιπλεκομένων πω σφόδρα τοῖς Ἕλλησιν, οὔτ’ ἐπιχειρούντων ἑλληνικῶς ζῆν ἢ μανθάνειν τὴν ἡμετέραν διάλεκτον, πλὴν εἴ τινες σπάνιοι καὶ κατὰ τύχην ἐπεμίχθησαν καὶ κατ’ ἄνδρα ὀλίγοις τῶν Ἑλλήνων τισίν·
ΜΕΤ. Οι άλλοι [εκτός από τους Κάρες] δεν έρχονταν σε στενή επαφή με τους Έλληνες, ούτε επιχειρούσαν να ζουν Ελληνικά ή να μάθουν τη δικιά μας γλώσσα, εκτός από σπάνιες και κατα τύχη μεμονωμένες περιπτώσεις που αναμίχθηκαν με τους Έλληνες.
Στην ίδια χρονική περίοδο ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία, 1, 89) αναφέρει πώς επέρχεται ο αφελληνισμός στους Έλληνες που συγκατοικούν κοντά με βαρβάρους.
ἐπεὶ ἄλλοι γε συχνοὶ ἐν βαρβάροις οἰκοῦντες ὀλίγου χρόνου διελθόντος ἅπαν τὸ Ἑλληνικὸν ἀπέμαθον, ὡς μήτε φωνὴν Ἑλλάδα φθέγγεσθαι μήτε ἐπιτηδεύμασιν Ἑλλήνων χρῆσθαι, μήτε θεοὺς τοὺς αὐτοὺς νομίζειν, μήτε νόμους τοὺς ἐπιεικεῖς, ᾧ μάλιστα διαλλάσσει φύσις Ἑλλὰς βαρβάρου
ΜΕΤ. επειδή άλλοι οι οποίοι συγκατοίκησαν ανάμεσα σε βαρβάρους, με το πέρασμα λίγου χρόνο ξέμαθαν κάθε τι Ελληνικό, έτσι ώστε ούτε Ελληνικά μιλούσανε, ούτε χρησιμοποιούσανε τα επιτηδεύματα των Ελλήνων, ούτε αναγνώριζαν τους ίδιους θεούς, ούτε τους επιεικείς νόμους, που περισσότερο διαχωρίζουν την Ελληνική από την βαρβαρική φύση
Ο Αισχίνης κατηγορεί τον Δημοσθένη (Κατά Κτησιφώντος, 172) ότι είναι ελληνίζων βάρβαρος λόγω της καταγωγής της μητέρας του. Βέβαια, εδώ υπάρχει εμπάθεια λόγω της πολιτικής αντιπαλότητας, όμως το γεγονός πως χρησιμοποιείται αυτός ο τρόπος επίθεσης αποδεικνύει τη σημασία που είχε η καταγωγή για έναν Αθηναίο της εποχής εκείνης.
Οὐκοῦν ἀπὸ μὲν τοῦ πάππου πολέμιος ἂν εἴη τῷ δήμῳ, θάνατον γὰρ αὐτοῦ τῶν προγόνων κατέγνωτε, τὰ δ’ ἀπὸ τῆς μητρὸς Σκύθης βάρβαρος ἑλληνίζων τῇ φωνῇ· ὅθεν καὶ τὴν πονηρίαν οὐκ ἐπιχώριός ἐστι.
MET. Λοιπόν από τον παππού του είναι εχθρός του δήμου, γιατί αυτός καταδικάστηκε σε θάνατο από τους προγόνους σας, και από τη μεριά της μητέρας του είναι Σκύθης βάρβαρος που μιλάει Ελληνικά, άρα και η κακία του δεν είναι ντόπιας προέλευσης.

ΤΟΥ ΔΙΗΝΕΚΗ ΠΟΝΤΙΚΟΥ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γ. Σαχίνη. Radio 98.4fm, 01/07/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γ. Σαχίνη. Radio 98.4fm, 01/07/2014 "

Το κατόρθωμα της Ελλάδας

Του Νίκου Λυγερού

Σήμερα ζούμε μια αλλαγή φάσης για τον Ελληνισμό, αφού είναι η πρώτη φορά που δηλώνουμε ότι διεκδικούμε πρακτικά το δικαίωμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Τα θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ δεν έχουν καμιά σχέση με όλη τη μιζέρια που έχουμε συνηθίσει ν' ακούμε και να βλέπουμε στη χώρα μας, διότι έχουν όλα τα στρατηγικά κριτήρια που απαιτεί η στρατηγική και η αξιοπρέπεια ενός λαού, του ελληνικού λαού. Τα θαλάσσια οικόπεδα δεν είναι σ' ένα χώρο που περιορίζεται από τα εθνικά χωρικά ύδατα. Ανήκουν όντως σε χώρο της ελληνικής ΑΟΖ. Έχουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας στρατηγικής προσέγγισης σε θέματα και σε μέγεθος και σε πλήθος. Από μόνα τους δείχνουν ήδη την εμβέλεια της ελληνικής ΑΟΖ. Έχουν επίσης την ιδιότητα να αγγίζουν τη μέση γραμμή με την Αλβανία, με την Ιταλία και μάλιστα το τριπλό σημείο, αλλά και με την Λιβύη, όπου αγγίζουν και το τριπλό σημείο της Ελλάδας, της Λιβύης και της Αιγύπτου. Έτσι το μήνυμα της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι πιο ξεκάθαρο για όλους τους ξένους φορείς, αφού δείχνουμε ότι είμαστε στη θάλασσα κι ότι κανένας πια δεν μπορεί να σταματήσει τη διαδικασία της αξιοποίησης της ελληνικής ΑΟΖ. Τα θαλάσσια οικόπεδα σπρώχνουν πλέον το θέμα της ανακήρυξης και των οριοθετήσεων σε πρακτικό επίπεδο. Τώρα δεν λέμε πια ότι υπάρχουν κοιτάσματα στόχοι, αλλά εξηγούμε σε όλους ότι είναι η Ελλάδα που θα δώσει την άδεια παραχώρησης και κανένας άλλος. Θα μας επιτρέψει αυτή η νέα βάση δεδομένων να καθορίσουμε ορθολογικά και τις θέσεις μας σε εθνικό επίπεδο. Δεν είμαστε πια η χώρα που όλο οπισθοχωρούμε, όπως το λένε οι ραγιάδες. Διεκδικούμε το δικαίωμα της ΑΟΖ, επειδή είναι το πρέπον και το αξίζουμε. Έτσι κάθε Έλληνας πολίτης θα μπορεί από εδώ και πέρα να λέει ότι ανήκει στην εποχή που έγινε αυτή η πράξη γενναιοδωρίας για τις επόμενες γενιές. Δεν θα είμαστε πια η κοινωνία της μιζέριας, αλλά το κομμάτι της Ανθρωπότητας που ζει με το Δίκαιο και τη θάλασσα και μέσω των θαλάσσιων οικοπέδων είναι η δικαίωση του Ελληνισμού που δείχνει αυτό το μονοπάτι σε όλους τους ελεύθερους ανθρώπους που αποφάσισαν να μην γονατίσουν γιατί γεννήθηκαν όρθιοι, για ν’ αγγίζουν ταυτόχρονα τη θάλασσα και τον ουρανό.

Πηγή: http://lygeros.org/articles?n=15766&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το κατόρθωμα της Ελλάδας"

Το μοναδικό χρυσό νόμισμα με πορτραίτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

Το μοναδικό σωζόμενο χρυσό νόμισμα με το πορτραίτο του Αλεξάνδρου, που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της ζωής του μεγάλου στρατηλάτη, πιστεύει ακράδαντα ότι ανακάλυψε μέσα από περιπετειώδεις διαδρομές ο δρ. Όσμουντ Μποπεράτσι (Osmund Bopearachchi), καθηγητής των Πανεπιστημίων Σορβόννης και Μπέρκλεϊ, διευθυντής του Τμήματος Αρχαιολογίας «Ελληνισμός και Πολιτισμοί της Ανατολής» του Γαλλικού Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (CNRS-ENS). Και δεν είναι το μόνο, που έχει να καταθέσει.

Η παρουσία του σε ταραχώδεις περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν τον συνδέει με την ανακάλυψη νομισμάτων, που φέρουν ονόματα άγνωστων έως πρότινος Ελληνο-ινδών βασιλιάδων, με τον εντοπισμό αρχαίων ελληνικών πόλεων, καθώς και με την εξερεύνηση ενός θησαυρού νομισμάτων 4 τόνων, από τους μεγαλύτερους που έχουν βρεθεί ποτέ.

Ο δρ. Μποπεράτσι ήρθε πρόσφατα στην Ελλάδα για να εγκαινιάσει την έκθεση «Τα ελληνικά βασίλεια της Βακτρίας και της Ινδίας» στο Νομισματικό Μουσείο, που θα διαρκέσει ως τις 16 Ιουνίου 2014.

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ μίλησε με τον ερευνητή, που σαν σύγχρονος «Ιντιάνα Τζόουνς» ψάχνει στα παζάρια της Κεντρικής και Νότιας Ασίας, αλλά και σε ιδιωτικές συλλογές, ενώ εμπορικοί οίκοι τον καλούν συχνά για να εκτιμήσει την αυθεντικότητα αρχαίων νομισμάτων. Αυτά που ανακαλύπτει συχνά ξεπερνούν τη φαντασία, όπως το χρυσό νόμισμα (μετάλλιο) με τον Μέγα Αλέξανδρο.

«Είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για αναμνηστικό μετάλλιο που κόπηκε μετά τη Μάχη του Υδάσπη Ποταμού και την ήττα του Ινδού βασιλιά Πώρου. Θα πρέπει να υπήρχαν κι άλλα τέτοια μετάλλια με το ίδιο πορτραίτο, που διανεμήθηκαν μεταξύ των στρατηγών του. Είναι το πρώτο πορτραίτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου» εξηγεί για το νόμισμα που απεικονίζει τον Μακεδόνα βασιλιά να φέρει στην κεφαλή τη δορά ενός ελέφαντα (σύμβολο της Ινδίας), ενώ διακρίνονται η αιγίδα της Γοργόνας και το κέρατο του Διός Άμμωνος.

Ωστόσο, η γνησιότητά του έχει αμφισβητηθεί από ορισμένους ερευνητές, τέσσερις για την ακρίβεια, όπως αναφέρει ο δρ. Μποπεράτσι.

Ο ίδιος όμως έχει στο πλευρό του σημαντικότατους ιστορικούς, όπως ο Άντριου Στιούαρτ και ο Φρανκ Χολτ (που είχε και την ιδέα για τον λόγο κοπής ενός τέτοιου νομίσματος), τα αποτελέσματα από όλες τις αναλύσεις του μετάλλου, φυσικά και τη γνώση του ως αυθεντία στα νομίσματα.

«Στη Μάχη του Υδάσπη το 326 π.Χ., ο Αλέξανδρος είχε να αντιμετωπίσει έναν στρατό από 250.000 ελέφαντες, οι οποίοι έρχονταν κατά μέτωπο.

Ο ίδιος δεν είχε ελέφαντες, παρά μόνο ιππικό. Έκανε λοιπόν κάτι πολύ ευφυές: Ένα τμήμα του ιππικού επιτέθηκε στη μέση και άλλα δύο από τα πλάγια. Οι ελέφαντες μέσα στη σύγχυσή τους άρχισαν να κάνουν σαν τρελοί, πετώντας και ποδοπατώντας τους Ινδούς στρατιώτες. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις ελέφαντες αν δεν είσαι ιδιοφυΐα και ο Αλέξανδρος ήταν» τονίζει.

Πώς όμως βρέθηκε το νόμισμα, το οποίο κυκλοφόρησε, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, για να μνημονεύσει το γεγονός που άλλαξε τον γεωπολιτικό χάρτη και την ιστορία της περιοχής;

Σε έναν σωρό νομισμάτων 4 τόνων, που αποτελούνταν από 550.000 νομίσματα (από τον 5ο αι. π.Χ. ως και τον 2ο αι. μ.Χ.), καθώς και από άλλα αντικείμενα, χρυσά, επίχρυσα, ασημένια, ένας πραγματικός θησαυρός, ο οποίος αναδύθηκε μέσα από ένα μεγάλο πηγάδι στο χωριό Mir Zakah του ανατολικού Αφγανιστάν.

Ήταν η δεύτερη φορά που το συγκεκριμένο πηγάδι «έβγαζε» θησαυρό. Η πρώτη ήταν το 1947, όταν βρέθηκαν περίπου 30.000 νομίσματα, τα οποία κατέληξαν στο Εθνικό Μουσείο της Καμπούλ, από όπου εκλάπησαν το 1993 με την καταστροφή του.

Η δεύτερη ήταν το 1992 και, όπως λέει ο καθηγητής, το «απόθεμά» του δεν έχει τελειώσει, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να το προσεγγίσει με ασφάλεια, καθώς βρίσκεται σε μια από τις πιο ταραγμένες περιοχές του πλανήτη. Όσο για τον λόγο που τόσα πολλά πολύτιμα αντικείμενα βρέθηκαν στο βυθό ενός πηγαδιού, που έχει το μέγεθος μικρής λίμνης, μόνον εικασίες μπορούν να ειπωθούν.

Ίσως η πιο πειστική είναι αυτή που αναφέρεται σε αρχαίους συλητές, οι οποίοι αφού λεηλάτησαν παλάτια και ανάκτορα, έκρυψαν τους θησαυρούς τους στη λίμνη, όπου, για άγνωστους λόγους, δεν επέστρεψαν ποτέ.

«Μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω στο παζάρι του Πεσαβάρ (Πακιστάν) το 1994, όταν οι πρώτοι σάκοι με τα νομίσματα και τα άλλα αντικείμενα του θησαυρού θα κατέφθαναν. Βρέθηκα μπροστά σε μια "βροχή" από νομίσματα, ίσως τη μεγαλύτερη ποσότητα που έχει δει ποτέ του νομισματολόγος σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Είχα συγκλονιστεί.

Το πρώτο και πιο άμεσο που μπορούσα να κάνω ήταν να καταλάβω τη σύνθεση του θησαυρού. Υπό κατάσταση εξαιρετικής πίεσης, άρχισα να τα ταξινομώ σε ομάδες, ανάλογα με τις κοπές τους: ινδικά, ελληνικά, ινδο-ελληνικά, ινδό-σκυθικά, της δυναστείας των Κουσάν. Μελετώ τα νομίσματα των δύο θησαυρών του Mir Zakah από το 1983. Το γεγονός αυτό με έχει σημαδέψει.

Είναι ανείπωτη χαρά για μένα να μπορώ να δημοσιεύω νέους τύπους νομισμάτων και να συζητώ θέματα σχετικά με τη σημασία της νομισματικής κυκλοφορίας στην Ινδία και στην Κεντρική Ασία. Ταυτόχρονα όμως είναι και κατάρα να ξέρω ότι τα περισσότερα από αυτά τα νομίσματα είτε χάθηκαν για πάντα είτε κατέληξαν σε ιδιωτικές συλλογές στις οποίες δεν υπάρχει πρόσβαση. Το ενδιαφέρον πάντως είναι ότι το χρυσό μετάλλιο βρέθηκε σε αυτό τον θησαυρό και το δημοσίευσα. Σήμερα ανήκει σε συλλέκτη, ο οποίος σκοπεύει κάποια στιγμή να το δωρίσει σε μουσείο» δηλώνει.

Ο δρ. Μποπεράτσι έχει κι άλλα εκπληκτικά πράγματα να διηγηθεί. Μεταξύ αυτών, η ανακάλυψη αρχαίων ελληνικών πόλεων σε περιοχές του Πακιστάν, όπως εκείνη που εντοπίστηκε συμπτωματικά από τον ίδιο στο χωριό Σαράι Σαλέχ του Χαριπούρ.

«Βρισκόμουν στο παζάρι του Πεσαβάρ όταν έμαθα ότι βρέθηκε ένας θησαυρός στο Σαράι Σαλέχ. Είχαν αρχίσει οι εκσκαφές για το χτίσιμο του τάφου ενός μουλά, όταν η μπουλντόζα χτύπησε κάτι μεταλλικό, ένα δοχείο μέσα στο οποίο βρίσκονταν 2.500 νομίσματα -τα περισσότερα από τα οποία κατάφερα να δημοσιεύσω. Μόλις πήγα στην περιοχή κατάλαβα ότι πρόκειται για ελληνο-ινδική πόλη.

Απευθύνθηκα άμεσα στους συναδέλφους μου στο πανεπιστήμιο του Πεσαβάρ και τους πρότεινα να ξεκινήσουν ανασκαφές, κάτι που έγινε. Και πράγματι, βρέθηκε μια ελληνο-ινδική πόλη, που χρονολογείται μεταξύ 2ου αι. π.Χ. και 1ου αι. μ.Χ., με κεραμική και κτίρια παρόμοια με εκείνα που υπάρχουν στην πόλη Τάξιλα, η οποία ανασκάφτηκε τη δεκαετία του '30 από τον Σερ Τζον Μάρσαλ» αναφέρει.

Τα εξαιρετικά ευρήματα ωστόσο συνεχίζονται, καθώς οι νομισματικές έρευνες του δρ. Μποπεράτσι τον έχουν οδηγήσει στην αποκάλυψη ονομάτων δεκάδων Ελλήνων βασιλιάδων, άγνωστων μέχρι πρόσφατα, που κυβέρνησαν ως τα τέλη του 1ου αι. π.Χ. στη Βακτρία και στην Ινδία, δηλαδή βόρεια και νότια του Ινδικού Καυκάσου.

Πρόκειται για τις περιοχές που γεωγραφικά σήμερα τοποθετούνται δυτικά του Αφγανιστάν (Βακτρία), ανατολικά του Αφγανιστάν και βόρεια του Πακιστάν όσον αφορά τα ελληνο-ινδικά βασίλεια.

Όπως εξηγεί ο ίδιος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Ιουστίνος και ο Πολύβιος, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονταν και τόσο για τη μακρινή αυτή περιοχή, αναφέρουν μόνον επτά βασιλιάδες. Ο Διόδοτος, ο Ευθύδημος και ο Δημήτριος ήταν μεταξύ αυτών. Ερευνώντας όμως τα νομίσματα, ανακύπτουν συνολικά 45 ηγεμόνες, όπως ο Λυσίας, ο Στράτων, ο Απολλόδωτος, ο Ιππόστρατος και ο Ηλιόδοτος, καθώς τα ονόματά τους είναι γραμμένα σε αυτά».

Όσο για τη γλώσσα των επιγραφών τους, οι εκδοχές ήταν δύο. Οι βασιλιάδες της Βακτρίας «έκοβαν» νομίσματα στην ελληνική γραφή, καθώς οι λαοί της περιοχής γνώριζαν ελληνικά. Τα νομίσματα που κυκλοφόρησαν νότια του Ινδικού Καυκάσου έφεραν δίγλωσσες επιγραφές: Ελληνικά στην εμπρόσθια όψη και Πράκριτ, δηλαδή αρχαία ινδικά, στην οπίσθια, καθώς οι λαοί της περιοχής δεν μιλούσαν ελληνικά.

Παράδειγμα δίγλωσσης επιγραφής είναι το χρυσό τετράγωνο νόμισμα με τον βασιλιά Ηλιόδοτο (περίπου 50 π. Χ.), ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εύρημα που εντοπίστηκε πρόσφατα στο ινδικό Κασμίρ και μελέτησε ο κ. Μποπεράτσι.

Στην εμπρόσθια όψη υπάρχει το πορτραίτο του ηγεμόνα και η επιγραφή «ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΗΛ(Ι)ΟΔΟΤΟ(Υ)» που επαναλαμβάνεται σε γλώσσα Πράκριτ (γραμμένη σε αλφάβητα βράχμι και χαρόστι) στην οπίσθια όψη, όπου απεικονίζεται ο Ηρακλής, όρθιος και κατά μέτωπο, να στεφανώνει τον εαυτό του με το δεξί χέρι και με το αριστερό να κρατά φοίνικα και ρόπαλο, ενώ η λεοντή του κρέμεται πάνω από τον ώμο.

«Ο Ηλιόδοτος βγήκε από την αφάνεια και προστέθηκε στους άλλους 44 ηγεμόνες οι οποίοι έγιναν γνωστοί από τα νομίσματα, μια ακόμα απόδειξη ότι η ιστορία των Ελληνο-Ινδών είναι πρωτίστως μια νομισματική ιστορία», επισημαίνει ο ερευνητής. Ταυτόχρονα δεν παραλείπει να τονίζει την τεράστια επίδραση που είχε ο ελληνικός πολιτισμός στους λαούς της περιοχής (σημερινό Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν κλπ.).

«Ακόμα και όταν η ελληνική ισχύς στην Ινδία ήρθε στο τέλος της (περίπου το 20 μ. Χ.), το ελληνικό αλφάβητο χρησιμοποιήθηκε για ακόμα δύο αιώνες. Επιπλέον, από την ελληνική μυθολογία ο βουδισμός δανείστηκε θεούς, όπως ο Ηρακλής και ο Διόνυσος. Οι Έλληνες είχαν τεράστια επίδραση στους λαούς αυτούς, τόση που δεν μπορούμε να φανταστούμε» καταλήγει.

Πηγή: News247

Διαβάστε περισσότερα Ἔρρωσο: Το μοναδικό χρυσό νόμισμα με πορτραίτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου; http://erroso.blogspot.com/2014/04/blog-post_3963.html#ixzz36Dh2ZTYS

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το μοναδικό χρυσό νόμισμα με πορτραίτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου; "

Ο Ιερός Λόχος στο Δραγατσάνι

Οι σπουδαστές του Μαύρου Λόχου έκλεισαν τα βιβλία, άφησαν πίσω τους την ήσυχη ζωή στις ξένες χώρες που κατοικούσαν και αναζήτησαν τη δόξα στον αγώνα γιά την ελευθερία της πατρίδας.
Επέλεξαν έτσι τον δρόμο της δύσκολης ηθικής της αριστοκρατίας. Γιατί όποιος θέλει να επιβάλλει τη θέλησή του στον κόσμο, πρέπει να επιβληθεί στην ύλη προσθέτοντας στο περιεχόμενό της μορφές που προκύπτουν από το ανώτερο πνευματικό επίπεδο. Η αριστοκρατική ηθική στηρίζεται στην ικανότητα να μπορεί κάποιος να δράσει εναντίον των συμφερόντων του, να αποδείξει πως δεν τον καθορίζουν οι οικονομικοί όροι της κοινωνίας των δούλων.
Σύμφωνα με τους κανόνες που ήδη έχει επιβάλλει στον εαυτό του, ο ήρωας πρέπει να μάχεται όχι μόνον όταν η νίκη είναι αβέβαιη αλλά κυρίως όταν η αποτυχία είναι βέβαιη. Γιατί τότε μόνον μπορεί να διαφυλαχθεί η τιμή και ο κοινός θάνατος να νικηθεί, τότε μόνον ολοκληρώνεται η νίκη του πνεύματος πάνω στην ύλη.

Ο αγώνας της ανεξαρτησίας που οδήγησε τον Ελληνισμό στον σύγχρονο κόσμο σαν ελεύθερο έθνος έχει να επιδείξει πολλά παραδείγματα απόλυτης στάσης απέναντι στο θάνατο. Ιδιαίτερη εκδήλωση ηρωικού φρονήματος είναι ο Ιερός Λόχος, το πρώτο ελληνικό σώμα οργανωμένου, τακτικού στρατού με σύγχρονο τυπικό στρατολογίας της εποχής.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης έφτασε στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις 22 Φεβρουαρίου 1821 με σκοπό να συγκροτήσει στρατό και να εξορμήσει νότια προς την πατρίδα. Από τη Μολδοβλαχία, την Τρασυλβανία, τα παράλια της Βουλγαρίας και τις μεσημβρινές επαρχίες της Ρωσίας, έφταναν εκεί Έλληνες της διασποράς όλων των τάξεων γιά να καταταγούν. Αυτοί επάνδρωσαν τον πρώτο Ελληνικό στρατό μαζί με τα ετοιμοπόλεμα σώματα Ελλήνων οπλαρχηγών.
Ο καθαγιασμός της σημαίας της επανάστασης έγινε στο Ιάσιο, στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών, στις 26 Φεβρουαρίου 1821. Η σημαία έφερε από την μία πλευρά τον σταυρό και την εικόνα του μεγάλου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης με την επιγραφή Έν τούτω νίκα και από την άλλη πλευρά το σύμβολο του μυθικού Φοίνικα και την επιγραφή Έκ της στάχτης μου αναγεννώμαι ...

Ο Ιερός Λόχος συγκροτήθηκε λίγο αργότερα στην Φωξάνη, πόλη στα όρια της Μολδαυίας με τη Βλαχία, από τετρακόσιους νεαρούς Έλληνες σπουδαστές, που προέρχονταν από πόλεις της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, κυρίως την Οδησσό της Ουκρανίας. Ο Υψηλάντης πίστευε πως οι νεαροί αυτοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ψυχή του στρατού του. Γι’ αυτό τους ονομάτισε από το κλασικό όνομα του Ιερού Λόχου των Θηβών.
Έφεραν εφαρμοστές στολές από μαύρο ύφασμα με τρίχρωμο - κόκκινο, γαλάζιο και άσπρο - εθνόσημο. Στο κράνος κάτω από το λοφίο υπήρχε η φράση Ελευθερία ή Θάνατος και το σήμα της νεκροκεφαλής με χιαστό σχήμα οστών σαν σύμβολο της νίκης πάνω στον θάνατο. Διοικητής τους ορίστηκε ο Γεώργιος Κατακουζηνός.
Στην Φωξάνη, οι απόλεμοι αυτοί σπουδαστές άρχισαν να γυμνάζονται και να εκπαιδεύονται στην χρήση των όπλων και της λόγχης ώστε να γίνουν αξιόμαχοι Λογχοφόροι. Η ορκωμοσία τους έγινε σε λιτή τελετή στο ναό της πόλης:
« Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέραν ρανίδα του αίματός μου υπέρ της θρησκείας και της πατρίδος μου.
........................................................................................
........................................................................................
Ορκίζομαι τέλος πάντων εις το της Θείας Μεταλήψεως φοβερόν Μυστήριον ότι θα υστερηθώ της Αγίας Κοινωνίας εις την τελευταία μου εκείνην ώρα, εάν δεν εκτελέσω απάσας τας υποσχέσεις, τας οποίας έδωσα ενώπιον της εικόνος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ».

Στις 7 Ιουνίου του 1821, αποφράδα μέρα, τήρησαν τις υποσχέσεις τους στην εχθρική Βλαχία, στο Δραγατσάνι, στη μονή του Σερμπανεστίου, κοντά στη διάβαση προς την κοιλάδα των Καρπαθίων.
Ενεπλάκησαν σε απρογραμμάτιστη συμπλοκή λόγω μιάς άκαιρης και άστοχης επίθεσης του αρχηγού του ιππικού Βασίλη Καραβιά κατά των Τούρκων, που αμύνονταν κλεισμένοι στη μονή.
Ο Νικόλαος Υψηλάντης, αδερφός του Αλέξανδρου, κινήθηκε με τον Ιερό Λόχο αρχικά κατά του Δραγατσανίου και έπειτα προς βοήθεια του Καραβιά όταν αυτός βρέθηκε σε δυσχερή θέση. Όμως ο Καραβιάς με τους ιππείς του υποχώρησαν και ξέφυγαν προς τα ορεινά ενώ ο Ιερός Λόχος βρέθηκε περικυκλωμένος από τις τουρκικές δυνάμεις.
Εκείνη τη βροχερή μέρα, οι απειροπόλεμοι Έλληνες νεαροί της διασποράς, αυτοί που δεν γνώριζαν έως τότε την πραγματική φωτιά του πολέμου, αντί να τρέξουν να σωθούν, στάθηκαν αγέρωχοι μπροστά στο θάνατο. Σε μιά άνιση μάχη έμειναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους και θερίστηκαν από τα πυκνά πυρά και τις απανωτές επελάσεις του τουρκικού ιππικού.
Ο γενναίος οπλαρχηγός Γεωργάκης Ολύμπιος έφτασε καθυστερημένα στο πεδίο της μάχης και πρόλαβε να σώσει εκατό ιερολοχίτες και την σημαία του Λόχου από το σημείο που είχε πέσει ο σημαιοφόρος. Ο Νικόλαος Υψηλάντης σώθηκε τυχαία από έναν φιλέλληνα Γάλλο αξιωματικό, που τον ανέβασε στο άλογό του.

Ο υπόλοιπος στρατός διαλύθηκε μέσα στο φόβο και τη ντροπή. Στις 8 Ιουνίου, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης εξέδωσε την τελευταία δραματική προκήρυξη, όπου αφού εξέφραζε την απόγνωση και την οργή του γιά την αποσύνθεση, τους προδότες και τους λιποτάκτες, δήλωνε πως μόνον η θύμηση του Ιερού Λόχου « ...θα είναι πάντοτε το μόνον δροσιστικόν ποτόν της ψυχής μου ».

Τα παιδιά του Μαύρου Λόχου της νεκροκεφαλής, τίμησαν το όνομα της φοβερής φάλαγγας των Θηβαίων. Δεν πρόλαβαν να γίνουν δεινοί πολεμιστές, πρόσφεραν όμως καθαρό αίμα και πίστη και υποθήκευσαν το μέλλον. Δεν τους λυπάμαι, αντιθέτως τους ζηλεύω.
Γιατί νοιώθω παγιδευμένος στα δεσμά της βαρετής ειρήνης.
Γιατί θα ‘θελα να πεθάνω κι εγώ σε μιά μεγάλη μάχη ...




Οι εικόνες: Έργα του Peter von Ess. «Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διέρχεται τον ποταμό Προύθο» και «Οι Ιερολοχίτες μάχονται στο Δραγατσάνι ».
Ο Σταυρός και η νεκροκεφαλή από την στολή σε προσωπογραφία του Αλέξανδρου Υψηλάντη.
Οι στίχοι της εισαγωγής: Η πρώτη στροφή από την ωδή του Κάλβου “ Εις τον Ιερόν Λόχον ”.
Οι απώλειες του Ιερού Λόχου: Διακόσιοι άνδρες στο πεδίο της μάχης, μεταξύ αυτών ο σημαιοφόρος Ξενοφών, οι αξιωματικοί Κρόκιας, Σούτσος, Ιωαννίτης και Δρακούλης και ο Ελβετός φιλέλληνας Μπουρντιέ. Τριάντα επτά αιχμάλωτοι αποκεφαλίστηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης: Μεγάλη μορφή της Ελληνικής Επανάστασης. Υπασπιστής του Ρώσου αυτοκράτορα και στρατηγός της αυτοκρατορικής φρουράς. Είχε χάσει το ένα του χέρι στη μεγάλη μάχη της Λειψίας. Προερχόταν από οικογένεια με τίτλους από την εποχή του Βυζαντίου. Του ανατέθηκε το 1820 από την Φιλική Εταιρεία η αρχηγία της Εταιρείας και της Επαναστάσεως. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792 και πέθανε στη Βιέννη το 1828. Κηδεύτηκε φορώντας την μαύρη στολή του Ιερού Λόχου.
Ο Γεωργάκης Ολύμπιος: Ο σημαντικότερος Έλληνας οπλαρχηγός στο πλευρό του Αλέξανδρου Υψηλάντη με ένα σώμα στρατού χιλίων πεντακοσίων έμπειρων ανδρών.
Κι εμείς: Αν και δεν είμαστε σήμερα ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας, όμως θα θέλαμε αύριο να γίνουμε υπερήφανοι γιά τον εαυτό μας.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Ιερός Λόχος στο Δραγατσάνι"

ΧΑΛΚΙΝΟ ΕΙΔΩΛΙΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ 14Ο ΑΙΩΝΑ Π.Χ.

Την ανάπτυξη της μικροτεχνολογίας κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτυπώνονται σύμβολα σε επιφάνειες μεγέθους φακής, κατέδειξε η μελέτη ενός μικρού ειδωλίου, του μοναδικού που έχει βρεθεί έως σήμερα με χαραγμένα πάνω του σύμβολα της Γραμμικής Β'.

Πρόκειται για ένα χάλκινο μικρό ταυροειδές ειδώλιο, που φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου και τοποθετείται χρονικά στη Μυκηναϊκή περίοδο.

Το ειδώλιο ανακαλύφθηκε το 1903 στην Αγία Τριάδα, κοντά στην πλατεία των ιερών (Piazzale dei Sacelli).

Το 2010 η τότε διευθύντρια του Μουσείου, Αθανασία Κάντα, προχώρησε σε ευρεία εξέταση και ψηφιακή αποτύπωση παλαιών ευρημάτων με σκοπό τη μουσειολογική μελέτη για την επανέκθεση του Μουσείου και προχώρησε σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ηλεκτρονικής Δομής και Λέιζερ του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας με στόχο την φωτογράφηση με πολυφασματική ανάλυση του μικρού ειδωλίου.

Το ειδώλιο έχει ύψος 4,6 εκατοστά και συνολικό μήκος σώματος 6,5 εκατοστά. Στη μέση του μετώπου του ταυροειδούς και σε μια κοιλότητα με διάμετρο μόλις 3,4 χιλιοστά παρατηρείται χρυσός δίσκος, που κάνει το ειδώλιο να ξεχωρίζει από άλλα παρόμοια που έχουν βρεθεί στην Κρήτη.
Στη χρυσή αυτή επιφάνεια του ειδωλίου, μεγέθους όσο μία φακή, παρατηρήθηκαν χαραγμένα δυο σύμβολα γραφής Γραμμικής Β' από πιθανόν τέσσερα που υπήρχαν συνολικά.
Ο λόγος που διακρίνονται μόλις τα δύο σύμβολα είναι ότι σε κάποια φάση υπήρξε μια προσπάθεια καθαρισμού της χρυσής επιφάνειας για να γυαλιστεί ο χρυσός δίσκος, προσπάθεια που είχε ως αποτέλεσμα την εξάλειψη των δυο σημείων. Αυτό πιθανό να οφείλεται σε διαδικασίες συντήρησης στις πρώτες ημέρες της Κρητικής αρχαιολογίας.

Η λέξη που πιθανόν έχει γραφτεί είναι "τιμαήεις" (τι-μα-Fη-Fεις) και είναι πιθανόν σχετική με το αφιερωματικό ειδώλιο. Στον Όμηρο υπάρχει ο τύπος τιμήεις και τιμήεσσα δηλώνοντας τον αξιότιμο, τον σεβαστό ή το πολύτιμο "χρυσό δώρο".
Το ερώτημα που προέκυψε για τους ερευνητές είναι με ποια τεχνολογία μπορούσαν τον 14ο αιώνα π.Χ. να αποτυπώσουν σε επιφάνεια μεγέθους όσο μία φακή τέσσερα συλλαβικά σύμβολα της Γραμμικής Β'.

Ο τρόπος γραφής στη μικρή χρυσή επιφάνεια τεσσάρων συλλαβικών συμβόλων δείχνει μεγάλη επιδεξιότητα. Αυτή η πραγματικά μικροσκοπική καταγραφή ακολουθεί την μικρογραφική παράδοση που είναι εμφανής στη σφραγιδογλυφία.
Σημειώνεται ότι παρόμοια τεχνολογία γραφής έχει παρατηρηθεί σε μια ασημένια περόνη από τον θολωτό τάφο 2 στο Φουρνί των Αρχανών, Μινωικής περιόδου, όπου τα ύψη των μικρότερων συλλαβογραμμάτων είναι 2,0 χιλιοστά.

Στην περίπτωση, όμως, του ειδωλίου τα συλλαβογράμματα είναι ακόμη μικρότερα, μόλις 1,4 χιλιοστά. Το πλάτος τους είναι μόλις 0,2 χιλιοστά, ενώ το πάχος χάραξης των γραμμών των συλλαβογραμμάτων είναι περίπου 0,01-0,025 χιλιοστά.

Όπως επισημαίνει στο ΑΜΠΕ ο ερευνητής Αιγαιακών Γραφών, δρ. Μηνάς Τσικριτσής, "με την πολυφασματική ανάλυση φωτογράφησης μπορέσαμε να δούμε και το τρίτο συλλαβόγραμμα με αξία Fe.
Tα προαναφερθέντα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι ο χαράκτης των συμβόλων σίγουρα χρησιμοποίησε ισχυρό μεγεθυντικό φακό. Το δεύτερο ενδιαφέρον ερώτημα που δημιουργείται είναι τι είδους βελόνα χάραξης, ή σμίλης, χρησιμοποιήθηκε που θα μπορούσε να χαράξει σε πάχος γραμμής 0.01 του χιλιοστού".

"Τα ίχνη ανάπτυξης αυτής της μικροτεχνολογίας, που είναι μοναδική στον τότε κόσμο, όπως και η ύπαρξη του Μινωικού υπολογιστή πρόβλεψης εκλείψεων του Παλαικάστρου, είναι σημαντικά ευρήματα που μας προβληματίζουν και πιθανόν επιβεβαιώνουν την κατάκτηση γνώσεων και πολλαπλών δεξιοτήτων στο Κρητομυκηναϊκό Πολιτισμό", προσθέτει ο κ. Τσικριτσής.
Ενδιαφέρον αποτελεί και το γεγονός ότι η επιγραφή αυτή πρέπει να θεωρηθεί η πρώτη της Γραμμικής Β' που βρέθηκε σε χρυσό αφιέρωμα.

Οι επιγραφές σε χαλκό, ασήμι και χρυσό είναι συνηθισμένες μόνο σε Γραμμική Α'. Παρά τα χιλιάδες κείμενα που έχουν λογιστικό, εμπορικό και διοικητικό χαρακτήρα στη Γραμμική Β', δεν είχαν βρεθεί έως τώρα κείμενα σε αφιερώματα μεταλλικά.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΠΗΓΗ 2

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΧΑΛΚΙΝΟ ΕΙΔΩΛΙΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ 14Ο ΑΙΩΝΑ Π.Χ."

When Heraclitus set human nature on fire

"26th INTERNATIONAL CONFERENCE OF PHILOSOPHY 
GREEK PHILOSOPHY AND MORAL AND POLITICAL ISSUES OF OUR GLOBAL ERA 
                        VOULIAGMENI – ATHENS:12th–17th July 2014 

ΤΙΤΛΟΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ 
Όταν ο Ηράκλειτος έβαλε φωτιά στην ανθρώπινη φύση 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ 

Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο ο Λόγος είναι η αρχή που καθοδηγεί και ενοποιεί όλη τη φύση. Μόνο μέσα από την κατανόηση της υφής και της ουσίας του Λόγου  μπορούμε να νοηματοδοτήσουμε το βίο μας και να καταλήξουμε στη γνώση της φύσης του κόσμου. Η παρούσα ανακοίνωση επικεντρώνεται στα αποσπάσματα του Ηράκλειτου, όπως αυτά μας παραδίδονται στο συλλογικό έργο των Ηermann Diels και Walther Kranz και ενδιαφέρεται να διερευνήσει τη σχέση των εννοιών του Λόγου και των αντιθέτων στη φύση με την έννοια του δικαίου, καθώς και τον αντίκτυπό τους τόσο στον άνθρωπο όσο και στον ευρύτερο πολιτικό κόσμο. Στην προσπάθειά του να κατανοήσει τον κόσμο, ο Ηράκλειτος αναζήτησε απαντήσεις μέσα στην ίδια τη φύση παρέχοντας γενναιόδωρα στο σύγχρονο ερευνητή όλες τις έννοιες, συμβολικές και μη, για να ερμηνεύσει την ανθρώπινη φύση. Με γνώμονα το θεμελιώδες ερώτημα για το νόημα της Φύσης, ο Ηράκλειτος τέμνει τη φύση σε διάφορα αντίθετα σχήματα. Οι τομές αυτές θα αποτελέσουν την απαρχή ενός νέου τρόπου διανόησης, ο οποίος στα σπάργανά του κυοφορούσε το «πυρ», το οποίο αργότερα ο τεχνολογικός πολιτισμός συνεργαζόμενος με την πολιτική έθεσε σε εφαρμογή και εν πολλοίς δικαιολόγησε. Το πυρ όμως αυτό είναι μια μόνο μορφή αποκάλυψης της φύσης και όχι η ίδια η φύση. Η φύση στον Ηράκλειτο είναι μια πολυσχιδής έννοια που αναμφίβολα δημιουργεί έντονη φιλοσοφική διαμάχη ως προς την ερμηνεία της. Το ερώτημα που δημιουργείται είναι το εξής: αν τα πάντα διέπονται από το Λόγο, γιατί «η ανθρώπινη φύση δεν διαθέτει φρόνηση»; (Απ.78) 

Αγγελική Βασιλοπούλου
Υποψ. Διδ. Φιλοσοφίας Παν/μιου Αθηνών


ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "When Heraclitus set human nature on fire"