Ελληνικές λέξεις στην Γερμανική γλώσσα

 

Ψάχνοντας κανείς τις λέξεις του γερμανικού λεξιλογίου θα διαπιστώσει, πέρα από τις παγκοσμίως χρησιμοποιούμενες δάνειες εκ της Ελληνικής λέξεις (pause, Philosophie, theater κοκ), ότι υπάρχουν και άλλες παρεφθαρμένες λέξεις που ανάγονται στην Ελληνική. 

Έτσι, παραθέτοντας τμηματικά, κάποιες εξ αυτών των λέξεων βλέπομε τις ομοιότητες που έχουν με τις λέξεις της Ελληνικής.

steigen < στείχειν (=ερχομαι)
dach < τέγος (στέγη)
zeug < τεύχεα (όπλα ή ο,τιδήποτε μπορεί να κατασκευαστεί. Εκ του τεύχω = κατασκέυάζειν). Το Μουσείον όπλων λέγεται και Zeugmuseum.
zeigen < δείκνυμι
wein < Fοινος (μέσωι λατινικής vinum)
Woche (εβδομάς) < Fοχος (δλδ αυτό που περνάει ωσάν όχημα)
Feder < πτερόν
warm < θερμός (αιολ. φερμός)
Vater < πατήρ
Μutter < μήτηρ
bruder (αδελφός) < φρατήρ (τα μέλη μιας φατρίας ή φρατρίας ήταν μεταξύ τους σαν αδέλφια)
Tochter < θυγάτηρ
Volk < Fοχλος
machen(=κάνω) < μαχανά, μαχανάομαι (=κατασκευάζω, κάνω)
schaum(=αφρός) < (σ)κυμα (λατ. spuma)
wollen < βούλομαι (δωρ. βώλομαι, λατ. volo)

Jahr (=χρόνος) < (j)ώρα
Ubel (κακό) < ύπουλον (το υπό την ουλήν κείμενον, το πονηρόν)
bleiben (παραμένω) < γοτθ. bileipan < (α)πολείπειν
bund, binden (δεσμός, δένω) < σπένδεσθαι (κάνω σπονδή, εξ ου και ομο-σπονδ-ία)
sterben (πεθαίνω) < στερφός (=στείρος, πετρωμένος)
lachen (γελώ) < λαγαίω, λαγαρός
muhe (μόχθος) < μόγις (μετα κόπου), μόχθος
Wurzel < (F)ρίζα
nehmen(πάιρνω) < νέμειν
mild (=μαλακός) < βλαδύς (*μλαδύς)
ewig (αιώνιος)< αιFών
kurz (βραχύς) < κυρτός
mischen (αναμειγνυω) < λατ. miscere < μίσγω ή μείγνυμι
Blick (βλέμμα) < βλέπω
suss (γλυκός) < ηδύς (*σFαδύς)
Angst (φόβος) < άγχω, άγχος
maus (ποντίκι) < μυς
schworen (ορκιζομαι) < (σF)ορκος
Werk (έργο) < (F)έργον
schutz (προστασία)< σκυτόν (ασπίδα)
losen (λύνω) < λύσειν
milch(γάλα) < αμέλγω (αρμέγω)
brav (ήσυχος) < πράFος
klang < κλαγγή 

werfen (ρίχνω) < Fρίπτειν
werden (γίνομαι) < Fέρδειν (κάνω)
warnen (προειδοποιώ) (wara = προσοχή) < Fοράω (βλέπω). Με τη σημασία ειδικότερα του προσέχειν ακολουθείται από ενδοιαστική πρόταση εισαγόμενη με τον σύνδεσμο μή. Ὅρα μή τις σε πλανήσῃ ἀπὸ ταύτης τῆς ὁδοῦ τῆς διδαχῆς, ἐπεὶ παρεκτὸς θεοῦ σε διδάσκει (Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων)
schuhe < συκχίς (φρυγ. συκχος)
Schwieger(vater) (πεθερός) < (σF)εκυρός (πεθερός)
legen (τοποθετώ) < λέγειν (αρχική σημασία "τοποθετώ".Λέγειν σημαίνει επίσης "τοποθετούμαι", μεταφορικά δε και ισχυρίζομαι, λέγω. Εκέι που τοποθετώ εαυτόν ειναι το λέκτρον, δηλαδή το κρεββάτι. Οι νόμοι παρά τοις Ρωμαιοις ειναι leges, οπερ σημαινει τα θεσπισθέντα, τα τεθέντα.
tief (βαθιά), αγγλ. deep < δέπας (κύπελλο). Βλεπε παρ' Ομήρωι "δέπας αμφικύπελλον"
Buche (βελανιδιά).Εξ αυτού και Buch (βιβλίο) < φηγός (βελανιδιά)
dehnen (τεντώνω) < τείνειν (ρ. τεν-)
kampf (μαχη) < κάμπος, ένθα λαμβάνει χώραν η μάχη
sau (χοιρος) < (σ)υς (χοίρος)
neu (νεος) < νέFος
nebel < νεφέλαι
horn < κέρας
Flach < πλάξ, γεν. πλακός (βλ και πέλαγος, πλάζω, πλατύς)
Garten < συγγενεύει με το τοπωνύμιο Γόρτυς (Κρητη) ή Γόρδιον (Φρυγία)
bergen (προστατεύω). Berg (βουνό)< φάργνυμι (εμποδίζω, προστατεύω βλ και φράγμός). Εκέιθεν και οι φρυκτωρίες, δηλαδή πύργοι που χρησιμοποιήθηκαν για την ανάπτυξη συστήματος μεταβίβασης φωτεινών σημάτων στην περιοχή της αρχαίας Ελλάδας.
schauen (αγγλ. show = κοιτάζω) < σκοπέω (εξετάζω κοιτάζοντας)

Teig (ζύμη)<τείχος. Το τείχος απο τα νεολιθικά χρόνια κατασκευάζονταν είτε με λίθους είτε με ωμούς πλίνθους είτε με αχυρόλασπη και κλαδιά. Η τελέυταία περίπτωση αποτελέι αυτό που σαν ρίζα έχει η λέξη τείχος.

Στα Γερμανικά έχει τη σημασία απλώς της ζυμωμένης μάζας, παραπέμποντας σε κάποιο συνθετικό υλικό όπως η αχυρόλασπη.
lehnen < αρχ. γερμανικό (h)lehnan < κλίνειν
schlieβen (κλείνω) <λατ. claudere < κλείειν (*κλαFjειν)
leben[b][/b] (ζω) < ριζα λιβ- (υγρός) εξου λιβάδι (βλ. αλίβας= ο πεθαμένος, ο μη υγρός)
hδren (ακούω)< α-κρο-άομαι
stube (τζακι) <λατ. stupere (είμαι θυμωμένος, "βγάζω" καπνούς) < τέτυφα, τυφλός
Leute (πλήθος)< λεFώε (λαός)
kuss[b][/b] < κύσον
glanz (λάμψη)< α-γλα-ός (φωτεινός)
Hδlle < κοίλος (κούφιος)
schweigen(σιωπώ) < σιγαν
Heiden < έθνος
Hutte (καλύβα) < κέυθειν (κρύβω)
gehnen < έ-χαν-ον (χάσκω)
graben (ορύττω)< γράφειν (σκαλίζω επί λίθου)
setzen (καθίζω) < έζομαι (*σεδjομαι)
kind (παιδί) < θρακ. κένθυς (ο απόγονος)
impfen < εμφυτεύω
pflaster < έμπλαστρον
Tier < θήρ (θηρίον)
weise (σοφός) < (F)οιδα (γνωρίζω)
fruh < πρωί
offnen (ανοιγω) < οπή
auf < επι
aus[b][/b] < εκ ή εξ
ab< λατ.ab < από
mit < μετά + γενική
in < λατ. in < αρκαδικό ιν (εν)
ver- <λατ. per < περί
vor < λατ. pro < προ
an < ανά
uber < υπέρ

Οφείλουμε, λοιπόν, να υποκλιθούμε OΛΟΙ στο μεγαλείο της μετά από αυτήν τη δημοσίευση και να σεβαστούμε τον πλούτο της και την διαχρονικότητα της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

Η αρετή των Ελλήνων κατά τον Αριστοτέλη

Ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης (384-323 π.Χ.) μαζί με τον διδάσκαλό του Πλάτωνα αποτελούν την φωτεινή δυάδα της φιλοσοφίας του αρχαίου κόσμου. Εκτός από τα μεγάλα και αθάνατα φιλοσοφικά του συγγράμματα, μας άφησε και τον περίφημο ύμνο στην Αρετή.

Αφορμή για να γράψει αυτόν τον ύμνο υπήρξε η σύλληψη με δόλο του επιστήθιου φίλου του Ερμεία από τον βασιλιά των Περσών Δαρείο, ο οποίος τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια και τελικά τον εθανάτωσε με σταυρικό θάνατο. Αυτό γιατί ο Δαρείος ζητούσε από τον Ερμεία να αποκαλύψει τις συνεννοήσεις του με τον Φίλιππο Β’ πατέρα του Μεγ. Αλεξάνδρου.

Κατά τις τελευταίες του στιγμές ρωτήθηκε, αν είχε να κάμει κάποια ανακοίνωση για τους φίλους του. Τότε είπε: «αναγγείλατε εις τους φίλους μου ότι ουδέν έπραξα ανάξιον της φιλοσοφίας».

Ο θάνατος αυτός του Ερμεία συγκίνησε βαθύτατα τον Αριστοτέλη. Για να τιμήσει την μνήμη του έγραψε τον ύμνο με τον οποίο κατέταξε τον Ερμεία μεταξύ των ηρώων, παραβάλλοντας αυτόν με τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα και τον Αίαντα.

Ο ύμνος σε μετάφραση:

«Αρετή, συ η οποία γίνεσαι προσιτή στο γένος των θνητών ανθρώπων κατόπιν πολλών μόχθων (και είσαι) ωραιότατη επιδίωξη για τη ζωή. Για τη δική σου μορφή, παρθένα, και ο θάνατος θεωρείται στην Ελλάδα ζηλευτή μοίρα, (καθώς) και το να υποφέρει κανείς με καρτερία φλογερούς και ακατάπαυστους κόπους. Τέτοιον θάνατον καρποφορείς στα μυαλά (εις τας φρένας) των ανθρώπων καρπόν ανώτερον από τον χρυσόν και από τους (ευγενείς) γονείς και από τον ύπνο που ακτινοβολεί τρυφερή λάμψη. Για χάρη σου ο καταγόμενος από τον Δία Ηρακλής και τα τέκνα της Λήδας (οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης) υπέφεραν πολλά, δι’ ενδόξων έργων επιδιώκοντας να αποκτήσουν τη δύναμή σου. Εσένα δε ποθούντες ο Αχιλλέας και ο Αίας ήλθαν στην κατοικία του Άδη. Ένεκα δε της δικής σου γοητευτικής σου μορφής και ο ανατραφής στον Αταρνέα (ο Ερμείας) εγκατέλειψε τις ακτίνες του ηλίου (πέθανε). Ένεκα τούτου αναδείχτηκε άξιος να υμνήται με άσματα ανάλογα με τα κατορθώματά του και με τους ύμνους τους θα τον υμνήσουν οι Μούσες ως αθάνατον, οι θυγατέρες της Μνημοσύνης, κάνοντας μεγάλο τον σεβασμό του Ξένιου Δία και την επιβράβευση της πιστής φιλίας».

Ανατρέχοντας την Ελληνική ιστορία από τους αρχαιοτάτους χρόνους διαπιστώνουμε ότι το ίδιο πνεύμα διακατέχει την ψυχή του Έλληνα σε όλη τη διαδρομή της ιστορίας του, όπως το εκφράζει ο Αριστοτέλης στον ύμνο της Αρετής.

Μέσα στη σύγχυση των εθνών και των γλωσσών της Ευρ. Ένωσης, το χωνευτήρι αυτό των εθνικών και ηθικών αξιών, δεν πρέπει ποτέ να λησμονήσουμε την ιδιότητα του Έλληνα. Αυτή πρέπει να είναι η ταυτότητά μας και η ικανοποίησή μας. Διότι, από εθνική άποψη, είμαστε απόγονοι Ηρώων και Εθνομαρτύρων.

Προγονονλατρεία λοιπόν; Όχι, αλλά είναι τιμή στους προγόνους, όταν διατηρούμε την μνήμη τους και ακολουθούμε το παράδειγμά τους. Είναι δε υποχρέωσή μας να συνδυάσουμε την αρχαία ελληνική αρετή με την πνευματική χριστιανική αρετή και με αυτόν τον τρόπο να υπερακοντίσουμε την αρετή κάθε άλλου εταίρου της Ενωμένης Ευρώπης…

Αλλά, ας ιδούμε πώς εξεδήλωσαν την αρετή οι Έλληνες στα τρεις χιλιάδες χρόνια της ιστορικής τους ζωής.

Πρώτα απ’ όλα εδίδαξαν την αγάπη των πολιτών για την ελευθερία της πατρίδας, η οποία εκτός των άλλων αγαθών, επιτρέπει και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου – πολίτη, αλλά και των προσωπικών του ικανοτήτων.

Δεύτερο: εδίδαξαν την ελεύθερη επιλογή των προσώπων στα οποία να αναθέτουν κάθε φορά την διακυβέρνηση της χώρας, δηλαδή το Δημοκρατικό Πολίτευμα.

Είναι δε τόση η αίγλη της Δημοκρατίας, ώστε όλα τα Κράτη της Ανατολικής Ευρώπης πριν ανατραπεί το στυγνό Κομμουνιστικό καθεστώς τους, είχαν παραπλανητικά, τον τίτλο «Δημοκρατία» και μάλιστα «Λαοκρατική Δημοκρατία», για να γίνεται καλύτερο το καμουφλάρισμά τους.

Στο σημείο αυτό επιβάλλεται να αναφέρουμε ένα απόσπασμα από την εμπνευσμένη ομιλία του αείμνηστου καθηγητή της φιλοσοφίας και ακαδημαϊκού Ιω. Θεοδωρακοπούλου στη συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 11 Νοεμβρίου 1980:

«…Οι Έλληνες ως λαός είναι ένας κοσμοϊστορικός λαός. Και ονομάζεται κοσμοϊστορικός λαός εκείνος που το «δούναι» του προς την ανθρωπότητα είναι μεγαλύτερο από το«λαβείν». Οι Έλληνες έδωσαν πολύ περισσότερα στην ανθρωπότητα, από όσα έλαβαν από αυτήν.

Οι Έλληνες παρέδωσαν στον παγκόσμιο πολιτισμό την έννοια του πολίτη, της πολιτείας και της δημοκρατίας, της δημοκρατίας εκείνης που το όνομά της κυκλοφορεί ευρύτατα σήμερα, όχι όμως και η ουσία της. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ίσοι στο λόγο, όταν συναθροίζονταν στην Πνύκα και οι αποφάσεις λαμβάνονταν από όλους. Ήταν ίσοι στο λόγο και στη σκέψη ίσοι. Αυτό το αγαθό είναι και η τιμή της ελευθερίας.

Η σημερινή δημοκρατία είναι έμμεση, αντιπροσωπευτική και βρίσκεται πολύ μακριά από εκείνη την άμεση, που στηρίζονταν στη γνώμη και στην παρουσία του πολίτη.
Οι αρχαίοι Έλληνες έδωσαν και τη φιλοσοφία, ένα μεγάλο αγαθό. Το σύστημα των εννοιών, με το οποίο προσπάθησαν οι Έλληνες να κατανοήσουν τ’ ανθρώπινα. Είναι μερικά αγαθά που δημιούργησαν οι Έλληνες οικουμενικά και είναι αυτά που τους καθιερώνουν ως κοσμοϊστορικό λαό.

Τα οικουμενικά αυτά αγαθά βρίσκονται μέσα στο κλασσικό μέγεθος των αρχαίων Ελλήνων, στο μετακλασσικό μέγεθος του Μ. Αλεξάνδρου, που δεν πολέμησε για να κατακτήσει την Ασία, αλλά για να ιδρύσει την οικουμένη. Είναι ο οδηγός της οικουμένης ο Αλέξανδρος. Αυτό είναι το βίωμα και το τρομακρικό όνειρό του. Βεβαίως με τη δημιουργία της οικουμένης καταργείται η πόλη. Χάνεται ο Αθηναίος και ο Σπαρτιάτης.

Αυτή ήταν η τεράστια ανατροπή που επέφερε στον Ελληνισμό, μετέβαλε τη συμπεριφορά, την πολιτική των Ελλήνων. Ακολουθεί η Ρωμαιοκρατία, που είναι ένα ανεξάντλητο οχυρό, το Βυζάντιο, η Τουρκοκρατία και το 1821. Ακόμη και η πολυπαθής Κύπρος νοείται μόνον σαν λάμψη από εκείνες του ’21 («Η Δράση μας» τ. 519).

Το ίδιο πνεύμα, η ίδια αρετή κοσμούσε τον Έλληνα σε όλη τη διαδρομή του στους αιώνες που ακολούθησαν μέχρι τους νεωτέρους χρόνους. Αξίζει να δούμε ένα απόσπασμα από τα «Απομνημονεύματα» του άδολου Γιάννη Μακρυγιάννη.

Όταν ο Ιμπραήμ αλώνιζε την Πελοπόννησο χωρίς σοβαρή αντίσταση, ετοιμαζότανε να εκστρατεύσει κατά του Ναυπλίου. Ο Μακρυγιάννης με τον Δημήτριο Υψηλάντη έστησαν πρόχειρα οχυρά στους Μύλους του Άργους από όπου θα περνούσε ο Ιμπραήμ. Στα παράλια αγκυροβολούσε η γαλλική ναυαρχίδα με ναύαρχο τον Δεριγνύ.
Ο Μακρυγιάννης γράφει:

«Εκεί οπού ‘φκιανα τις θέσεις εις τους Μύλους, ήρθε ο Ντερνύς να με ιδεί. Μου λέγει: “Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάμετε με τον Μπραΐμη αυτού;”. Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσεις κι εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός, οπού μας προστατεύει και θα δείξουμε την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση, οπού είμαστε σήμερα εδώ, είναι τοιούτη. Και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς. –Τρε μπιέν λέγει κι ανεχώρησε ο ναύαρχος».

Όταν πλησίασαν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ, ο Μακρυγιάννης και οι συμπολεμιστές του πολέμησαν γενναιότατα και προξένησαν μεγάλες απώλειες στο στρατό του Ιμπραήμ. Έτσι υποχώρησαν και γλύτωσε το Ναύπλιο. Τραυματίστηκε, όμως, σοβαρά στο δεξί χέρι ο Μακρυγιάννης. Όταν τελείωσε η μάχη, πήραν τον Μακρυγιάννη και τον πήγαν στη ναυαρχίδα του Δεριγνύ για πρώτες βοήθειες. Όταν πλησίασαν, έδωσε εντολή ο ναύαρχος στην μπάντα να παιανίσει την Μασσαλιώτιδα για να τιμήσουν τον Μακρυγιάννη…
***
Σήμερα, δυστυχώς, κείμενα σαν κι αυτό που είδαμε παραπάνω, που υπήρχε στο βιβλίο της Γ’ Λυκείου, σήμερα (επαναλαμβάνω) εξοβελίστηκαν από τα σχολικά βιβλία. Αντί για κείμενα πατριωτικά διαβάζουμε σαν κι αυτό που υπάρχει στη «Γλώσσα» της Ε’ Δημοτικού τεύχος Β’ σελ. 44. «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Και διάλογοι του τύπου: «Πατέρας: Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας. Παιδί: Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας». Ανεπίτρεπτη και απαράδεκτη αντιμετώπιση της εθνικής μας γιορτής. Όχι ηρωισμός, φιλοπατρία και θυσία, αλλά φόβος, ηττοπάθεια και περίεργα υπονοούμενα. Χλευασμός και υποτίμηση της εθνικής μας επετείου, ενώπιον δεκάχρονων παιδιών…

Αλλά, η νέα τάξη ενδιαφέρεται για άλλα πράγματα. Στο βιβλίο «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» Β’ Γυμνασίου σελ. 190 υπάρχει «αισθησιακό» ποίημα. Οι μαθητές καλούνται να απαντήσουν στην εξής απαράδεκτη ερώτηση: «Περιγράψτε με δικά σας λόγια τη συναισθηματική ένταση των ερωτευμένων. Έχετε νιώσει ποτέ ανάλογα συναισθήματα;».

O tempora, o mores! - Αθανάσιος Δέμος [proinoslogos.gr] - πηγή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η αρετή των Ελλήνων κατά τον Αριστοτέλη"

Εκπαιδευτικός – μαθητής: ένα εκπληκτικό ζευγάρι

John Gascoigne Lake, 1903-1975, Winchelsea from Rye

Του Νίκου Τσούλια

      Το δίδυμο εκπαιδευτικός – μαθητής ίσως να είναι το πιο σπουδαίο θεσμικό και ανθρωπιστικό ταυτόχρονα ζευγάρι που έχει δημιουργήσει η κοινωνία. Και να γιατί. Είναι το μοναδικό ζευγάρι που διατηρεί αμείωτη τη λάμψη του στο διάβα των αιώνων, αρκεί να δούμε τη διαρκή ακτινοβολία της σχολικής αίθουσας όταν όλοι οι θεσμοί έρχονται και παρέρχονται και πάντως αλλάζουν το περιεχόμενό τους ανάλογα με τα σημάδια των καιρών. Είναι το μοναδικό ζευγάρι που διαμορφώνεται κυρίως από τις πρωτογενείς και από τις ευγενέστερες ανάγκες του ανθρώπου, αρκεί να σκεφτούμε ότι η σύστασή του εδράζεται στην απορία του ανθρώπου για τον κόσμο και για τον εαυτό του.

      Είναι το μοναδικό ζευγάρι που αναζητάει συστηματικά και υπεύθυνα το «θησαυρό που κρύβει κάθε παιδί μέσα του» και παράλληλα προσβλέπει και επιδιώκει τη δημιουργία του μέλλοντος με τον πιο συστηματικό και αποτελεσματικό τρόπο, αφού η σχέση του θεμελιώνεται στο μέγα ζήτημα της γνώσης και της μάθησης, στην εγκαθίδρυση της σχέσης του ανθρώπινου βλαστού με την πραγματικότητα!

      Το περιεχόμενο της θεσμικής του σύστασης του ζευγαριού είναι πλούσιο και ποικιλόμορφο. Εδώ τίθεται η μέγιστη ευθύνη της πολιτιστικής μεταβίβασης, της καλλιέργειας της πνευματικής ελευθερίας και του στοχασμού, της διαπαιδαγώγησης στην έννοια της αρετής, της προαγωγής της δίψας για μόρφωση σ’ όλη μας της ζωή. Εδώ συγκροτείται ο πυρήνας της επαγγελματικής εξέλιξης των νέων και της κοινωνικοποίησής τους και της σύστασης των ποικίλων ανθρώπινων σχέσεων. Γι’ αυτό η Μ. Μοντεσσόρι θα σημειώσει με το μοναδική παιδαγωγική της σύλληψη ότι «ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι συγκρίσιμος με εκείνον του ήλιου, γιατί είναι αυτός που φωτίζει εκείνα που πριν ήσαν αθέατα».

      Και απ’ εδώ αφορμάται το μη θεσμικό και συνάμα ουμανιστικό περιεχόμενο της σχέσης αυτού του ζευγαριού. Γιατί η παιδαγωγική σχέση είναι αυθεντική διανθρώπινη σχέση, που δεν συνάπτεται με καμιά άμεση οικονομική αναφορά, που δεν έχει κρυφές και ανομολόγητες σκοπιμότητες, που ο γαλαξίας της φωτίζει τη ζωή του ίδιου του ανθρώπου. Η παιδαγωγική σχέση είναι ένα πανηγύρι της ζωής. Είναι ένα παιχνίδι με τον χρόνο. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η όλη εκπαιδευτική λειτουργία συνυφαίνει τη μεταβίβαση του φορτίου του παρελθόντος ενός πολιτισμού με την ανίχνευση και τη δημιουργία βασικών κρυσταλλώσεων του απροσδιόριστου μέλλοντος. Υπάρχει έστω θεωρητική περίπτωση να υπάρξει άλλο επάγγελμα στον αιώνα τον άπαντα που να μπορεί να χαρακτηριστεί ως λειτούργημα / επάγγελμα άσκησης καθηκόντων «πνευματικών γονέων»;

      Από τη διαμαρτυρία του μικρού παιδιού στο Δημοτικό σχολείο ότι τον πείραξε ο τάδεσυμμαθητής ή ότι δεν τον παίζουν στο ποδόσφαιρο μέχρι την «εξομολόγηση» των κρυφών ονείρων ή και ακόμα και των πιο προσωπικών φαντασιώσεων των μαθητών / μαθητριών στον καθηγητή / στην καθηγήτρια που έχουν αδυναμία στο Λύκειο καταδεικνύεται η βαθιά σχέση των δύο πλευρών του παιδαγωγικού ζευγαριού και αναδύεται η θεμελίωση μιας ουσιαστικής επικοινωνίας που δύσκολα τη συναντάει κανείς στο όλο στερέωμα των αλλοτριωμένων κοινωνικών λειτουργιών μας.

      Και δεν υπάρχει άνθρωπος – χρόνια πολλά μετά την αποχώρησή του από το σχολείο – που δεν θα έχει στη μνήμη της ψυχής του τουλάχιστον έναν δάσκαλο ή μια δασκάλα, έναν καθηγητή ή μια καθηγήτρια γιατί τον επηρέασε γόνιμα και δημιουργικά στο ξεκίνημα της κοινωνικής του ζωής, στο να ανοίξει τους δικούς του δρόμους στην επαγγελματική του εξέλιξη. Και είναι αυτό το φορτίο πάντα μεγάλο και πάντα γοητευτικό για τον παιδαγωγό. Μπορεί να ομολογηθεί μέσα από μια διαπίστωση και μια ερώτηση. «Ως εκπαιδευτικός πρέπει κάθε μέρα να στρέφομαι προς τους μαθητές και το λειτούργημά μου με την αίσθηση μιας νέας αρχής, γεμάτη αιώνια αβεβαιότητα. Τι θα μπορούσε να είναι πιο ενδιαφέρον;»[i].

      Ο εκπαιδευτικός μπορεί να είναι «απέναντι» από τον μαθητή / την μαθήτρια, αλλά οφείλει να είναι και δίπλα τους αίροντας το συμβολικό χαρακτήρα της μετωπικής διδασκαλίας. Και όχι μόνο αυτό. Κατ’ ουσίαν δάσκαλος και μαθητής αλλάζουν διαρκώς τους ρόλους τους, τη μια στιγμή έχει την ευθύνη των ερωτήσεων ο δάσκαλος και την ευθύνη των απαντήσεων ο μαθητής και αμέσως μετά το σκηνικό θα ανατραπεί, τη μια στιγμή ο μαθητής μαθαίνει από τον εκπαιδευτικό και αμέσως μετά θα είναι ο εκπαιδευτικός που θα μαθαίνει από τον μαθητή για τον τρόπο που μαθαίνει ο μαθητής για να τον εντάξει δημιουργικά στον τρόπο διδασκαλίας του.

      Και αν κάποιος εκπαιδευτικός έχει το θείο χάρισμα του στοχασμού και της μαιευτικής – του δασκάλου όλων των Ελλήνων και του Δυτικού πολιτισμού, του Σωκράτη -, τότε θα πλέκεται η διδασκαλία με ερωτήσεις και απαντήσεις και θα ανοίγουν τους δρόμους της γνώσης και θα οδηγούνται στην αλήθεια μαζί δάσκαλος και μαθητής. Υπάρχει πιο όμορφο «συμβάν» απ’ αυτό το οδοιπορικό της μάθησης και της αγωγής;

[i] A. Hargreaves & M. Fullan, (1995), H εξέλιξη των εκπαιδευτικών, Αθήνα: Πατάκης, σ. 265

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εκπαιδευτικός – μαθητής: ένα εκπληκτικό ζευγάρι"

Ιούλιος 2014: η αρχή του ελληνικού ζεόλιθου

Του Νίκου Λυγερού

Ο Ιούλιος 2014 είναι τελικά ο μήνας και το έτος του ελληνικού ζεόλιθου. Μετά από ένα μακρόχρονο αγώνα για τον ελληνικό ζεόλιθο βλέπουμε τα πρώτα χειροπιαστά αποτελέσματα. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και κλιματικής αλλαγής έδωσε την έγκρισή του για την τεχνική μελέτη έρευνας βιομηχανικού ορυκτού, συγκεκριμένα του ζεόλιθου, σε έκταση 99,161 στρεμμάτων στη θέση «ΚΟΚΚΑΛΟ» των Πετρωτών, του δήμου Ορεστιάδας, νομού Έβρου ,της εταιρίας «ΟΛΥΜΠΟΣ Α.Ε.» σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν.669/77. Αυτή η έγκριση έχει χορηγηθεί με εντολή του Υφυπουργού ΥΠΕΚΑ Ασημάκη Παπαγεωργίου που είχε ενημερωθεί για τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά του ζεόλιθου και για τις δυνατότητες του ελληνικού ζεόλιθου τον Οκτώβριο του 2013 μέσω του πλαισίου των στρατηγικών αποθεμάτων της Ελλάδας. Έτσι από εκείνη την στιγμή είχε εις γνώση του όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να προχωρήσει το θέμα του ζεόλιθου. Τώρα είναι ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης που υπέγραψε αυτή την έγκριση. Το πιο σημαντικό αυτής της απόφασης είναι ότι η Ελλάδα ξεκινά επίσημα τις έρευνες για τον ζεόλιθο και στη συνέχεια την εξόρυξη που περιμένει εδώ και χρόνια ο ελληνικός λαός. Αυτή η αλλαγή φάσης θα προκαλέσει μια σειρά από οικονομικές επιπτώσεις και βέβαια θα ενεργοποιήσει νέες δραστηριότητες στη Θράκη μας. Έτσι ο ελληνικός ζεόλιθος θα μπει έμπρακτα στη ζωή μας για να βοηθήσει και τον τομέα της γεωργίας αλλά και της κτηνοτροφίας με τις βελτιώσεις και την αύξηση παραγωγής που επιτρέπει η στρατηγική του χρήση.

Έγκριση τεχνικής µελέτης έρευνας βιοµηχανικού ορυκτού (Ζεόλιθος),
σε έκταση 99,161 στρεµµάτων στη θέση «ΚΟΚΚΑΛΟ», Τ.Κ. Πετρωτών, δήµου
Ορεστιάδας, νοµού Έβρου, της εταιρείας «ΟΛΥΜΠΟΣ Α.Ε.». 

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15809&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ιούλιος 2014: η αρχή του ελληνικού ζεόλιθου"

Έκθεση «Αντρέας Κάλβος και Γιώργος Σεφέρης: Δύο ποιητές στο Λούθ»

by ellas

Η έκθεση «Αντρέας Κάλβος και Γιώργος Σεφέρης: Δύο ποιητές στο Λούθ», που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο Λούθ, πόλη της βόρειας Αγγλίας, πραγματεύεται την ιστορία του ποιητή Ανδρέα Κάλβου και η ζωή του, από τότε που εγκαταστάθηκε σε αυτήν μέχρι και τον θάνατο του.

Ο Κάλβος μαζί με την σύζυγο του Καρλότα έζησαν στο Λουθ τα τελευταία χρόνια της ζωής τους μέχρι που ο θάνατος τον βρήκε εκεί, το Νοέμβριο του 1869. Έτσι, αν και επιθυμούσε να θαφτεί στο τόπο καταγωγής του, τη Ζάκυνθο, κηδεύτηκε, στο κοντινό γραφικό εκκλησάκι της Αγίας Μαργαρίτας, στο Κέντιγκτον.

«Ας μη μου δώση η μοίρα μου εις ξένην γην τον τάφον. Είναι γλυκύς ο θάνατος μόνον όταν κοιμώμεθα εις την πατρίδα», είχε γράψει κάποτε.

Για πολλά χρόνια κανείς δεν ήξερε που ακριβώς βρισκόταν ο τάφος του. Ανακαλύφθηκε το 1938. Τα οστά του όμως παρέμεναν εκεί για πάνω από μια 20ετία. Ώσπου, το 1960, με την επιμέλεια του τότε Πρέσβη της Ελλάδος στο Λονδίνο, Γιώργου Σεφέρη, μεταφέρονται στη Ζάκυνθο, μαζί με εκείνα της συζύγου του.

Ο Σεφέρης, με την σειρά του, δωρίζει στην εκκλησία της Αγίας Μαργαρίτας μια αναμνηστική πλάκα. Γι αυτό και η έκθεση κάνει ιδιαίτερη μνεία στο ιστορικό στοιχείο, της ανακομιδής των οστών του ζεύγους Κάλβου στην Ελλάδα.

Μάλιστα ιδιαίτερη αναφορά γίνεται και στην αναθηματική «πλάκα του Σεφέρη» η οποία ήδη έχει μεταφερθεί στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου, μετά την πώληση της Αγίας Μαργαρίτας, σε ιδιώτη.

Η επιτυχία της έκθεσης και η ανταπόκριση των κατοίκων της περιοχής ήταν τόσο μεγάλη που ο δήμος αποφάσισε να δώσει, σε οδό της πόλης, το όνομα του Ανδρέα Κάλβου. Παράλληλα, ο πρόεδρος του μουσείου του Λουθ ζήτησε να δωρηθεί στο μουσείο η έκθεση ώστε να εκτίθεται μόνιμα και να χρησιμοποιείται για εκπαιδευτικά προγράμματα.

Η πρόταση έγινε αμέσως δεκτή από το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού και ήδη έχει μεταφερθεί στο Δημαρχείο της πόλης. Εκεί θα παραμείνει μέχρι τον Σεπτέμβριο, εως ότου ετοιμαστεί ο χώρος που θα την φιλοξενήσει στο μουσείο.

Εν το μεταξύ, έχει ξεκινήσει ένα είδος «κυνήγι χαμένου θησαυρού» για την εύρεση φωτογραφίας του Κάλβου καθώς, παραδόξως, δεν υπάρχει κάποιο σωζόμενο πορτραίτο του.

Στο πλαίσιο αυτό έχει δημιουργηθεί ειδική σελίδα στο facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την ελπίδα να βρεθεί έστω και μια ομαδική φωτογραφία στην οποία θα απεικονίζεται ο Κάλβος.

Όπως δήλωσαν στο ΑΠΕ – ΜΠΕ οι υπεύθυνοι της καμπάνιας: «Η πόλη του Λούθ αντιμετωπίζει αυτό το «παιχνίδι» με ιδιαίτερο ενθουσιασμό». Είναι αξιοσημείωτο πως πέρυσι βρέθηκε μια φωτογραφία της συζύγου του Κάλβου, Καρλότας που είχε βγάλει ο διάσημος φωτογράφος της εποχής Ludensian.

Οπότε είναι πολύ πιθανό να βρεθούν και άλλες παρόμοιες φωτογραφίες στα οικογενειακά άλμπουμ των κατοίκων της περιοχής.

Παράλληλα, με πρωτοβουλία του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, το 2015, σχεδιάζεται η διοργάνωση ημερίδας με την ευκαιρία της επετείου των 150 χρόνων, από την άφιξη του ποιητή στην περιοχή (1865).

Επίσης, υπάρχει πρόταση για την «αδερφοποίηση» του μουσείου του Λουθ με το μουσείο Σολωμού – Κάλβου στη Ζάκυνθο.

Την έκθεση διοργάνωσε το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού σε συνεργασία με το μουσείο της πόλης του Λούθ. Την επιμέλεια είχε η εκπρόσωπος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στο Ηνωμένο Βασίλειο και Μορφωτική Σύμβουλος της Πρεσβείας ΛονδίνουΒικτωρία Σολομωνίδου.

Η κ. Σολομωνίδου κάνοντας τα αποκαλυπτήρια της έκθεσης, σε μια εξαιρετικά φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρά, μίλησε για τη ζωή και το πολυσχιδές έργο τουΑνδρέα Κάλβου και διάβασε το λόγο που είχε εκφωνήσει ο Γιώργος Σεφέρης το 1960.

Μετά το πέρας των εγκαινίων, λεωφορεία μετέφεραν τους παριστάμενους στο κοιμητήριο της Αγίας Μαργαρίτας. Εκεί έγινε κατάθεση στεφάνου και έλαβε χώρα μικρή τελετή στο μνημείο του Κάλβου και της συζύγου του.

Είναι αξιοσημείωτο πως μετά την δραστική παρέμβαση του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού το μνημείο επισκευάστηκε, από ειδικό παραδοσιακό λιθοξόο της περιοχής, και πλέον είναι ανοικτό στο κοινό για να το επισκέπτεται.

Όπως επεσήμανε ο παριστάμενος γνωστός μελετητής του Κάλβου, Λεύκιος Ζαφειρίου«το σημείο το οποίο επέλεξε η αρμόδια Αρχιεπισκοπή του Λίνκολν ως νέα θέση του μνημείου, βρίσκεται ακριβώς στην αρχή του μονοπατιού που χρησιμοποιούσε το ζεύγος Κάλβου κατά τους τακτικούς τους περιπάτους στην εξοχή του Κέντιγκτον».

Στην τελετή, μεταξύ των άλλων παρέστησαν ο δήμαρχος και αντιδήμαρχος του Λουθ, μέλη του δημοτικού συμβουλίου, ο πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. του μουσείου του Λουθ, εκπρόσωπος της Αρχιεπισκοπής του Λίνκολν, εκπρόσωπος της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας, εκπρόσωποι των τοπικών ΜΜΕ, καθηγητές σχολείων κ.α.

Οι εκδηλώσεις διοργανώθηκαν ως μέρος του του ετήσιου τοπικού προγράμματος Zero Degrees Festival (διότι το Λουθ είναι και στο βόρειο και στο νότιο ημισφαίριο, δηλαδή στο σημείο 0), με την ευκαιρία της Ελληνικής Προεδρίας στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με τη συμβολή του Γραφείου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο Λονδίνο.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έκθεση «Αντρέας Κάλβος και Γιώργος Σεφέρης: Δύο ποιητές στο Λούθ»"

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού με τη Δέσποινα Οικονόμου στο Logos Radio 101,6. Κύπρος, 7/72014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού με τη Δέσποινα Οικονόμου στο Logos Radio 101,6. Κύπρος, 7/72014 "