Οι τοπικές γαστρονομικές παραδόσεις,στην Άρχαία Έλλάδα

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του πολιτισμού ήταν και η παράδοση των τοπικών τροφών και κρασιών. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός πως, καθώς η Ελλάδα αποκτούσε συνείδηση και γνώση των φαγητών της, οι τοπικές σπεσιαλιτέ και τα τοπικά επιτεύγματα ήρθαν στην επιφάνεια της συλλογικής γαστρονομικής συνείδησης.

Πελοπόννησος

Οι Έλληνες της Πελοποννήσου είχαν ασφαλώς τα δικά τους αγαπημένα φαγητά και κρασιά. Δυστυχώς όμως από τα κείμενά τους μας έχουν σωθεί ελάχιστα πράγματα. Οι μαρτυρίες που διαθέτουμε από συγγραφείς εκτός της χερσονήσου είναι, επομένως, αδύναμες. Γνωρίζουμε πάντως πως η Αρκαδία ήταν διάσημη για μια μάλλον αμφιβόλου ποιότητος γαστρονομική διάκριση, για το γεγονός δηλαδή ότι τα βελανίδια αποτελούσαν το βασικό είδος διατροφής των κατοίκων της.

Είναι βέβαιο πως υπήρχαν αμπέλια στον Φλιούντα κατά τους ύστερους κλασικούς χρόνους, όπως υπάρχουν και σήμερα: οι αμπελώνες αυτοί είναι οι γνωστοί αμπελώνες της Νεμέας. Οι γόγγροι της Σικυώνας πάλι είχαν κερδίσει τους επαίνους και άλλων συγγραφέων.

Αλλά αν πάρουμε το έργο του Αρχέστρατου ως παράδειγμα, ανάμεσα στα εξήντα οκτώ τοπωνύμια που καλύπτουν τον γεωγραφικό χώρο μεταξύ Σικελίας και βόρειας Μαύρης Θάλασσας, όπως τα συναντούμε στα σωζόμενα αποσπάσματα, μόνον δύο είναι πελοποννησιακά. Γαστρονομικώς λοιπόν, αν κρίνουμε τουλάχιστον από τη σωζόμενη λογοτεχνία, η Πελοπόννησος δεν κατείχε περίοπτη θέση στον κλασικό κόσμο. Όχι μόνον οι Αρκάδες, αλλά και οι κοσμοπολίτες Κορίνθιοι ακόμη, δεν ετύγχανον ιδιαιτέρας γαστρονομικής φήμης.

Παρ΄ όλο που ήταν η μητρόπολη των Συρακουσών, η Κόρινθος δεν αναφέρεται ούτε μία φορά στα αποσπάσματα του Αρχέστρατου. Στην αγορά τροφίμων της Κορίνθου κατά τον 4ο αιώνα, κατά τα λεγόμενα των Αθηναίων και παρά την ενδεχόμενη αντίφαση που μπορούμε να διακρίνουμε στα λόγια τους, οι ντόπιοι αναζητούσαν με πάθος τα ακριβά ξένα κρασιά, γιατί τα προτιμούσαν από τα δικά τους, παρ΄ όλο που η υπερβολική σπατάλη προκαλούσε την αστυνομική παρέμβαση και την τιμωρία.

Για την υπόλοιπη Πελοπόννησο οι πληροφορίες μας είναι ελάχιστες. Η Τεγέα έψηνε το ψωμί της στη στάχτη, η Ηλιδα είχε τις τρούφες της, η Αρκαδία τη ρίγανή της, οι Κλεωνές και η Κόρινθος τα ραπανάκια τους.

Φτάνουμε τώρα στη Σπάρτη όπου, κατά τρόπον άκρως ενδεικτικό, οι μαρτυρίες που διαθέτουμε είναι σχετικά αντιφατικές. Στην αρχαιότητα κυκλοφορούσαν τα χειρότερα ανέκδοτα για το κακό φαγητό και την κακής ποιότητας φιλοξενία της Σπάρτης. Ο «μέλας ζωμός» ήταν θρυλικός.

Παρ΄ όλα αυτά, η Σπάρτη διέθετε συντεχνία κληρονομικών μαγείρων, υπάρχουν δε και κάποιες μαρτυρίες, που δεν είναι ευθέως γαστρονομικές και δεν χαρακτηρίζονται από τις συνήθεις κοινοτοπίες, σύμφωνα με τις οποίες οι μάγειροι αυτοί είχαν στη διάθεσή τους πολύ καλής ποιότητας προϊόντα (οι μαρτυρίες αυτές προέρχονται από εγχειρίδια κηπουρικής).

Από τα κείμενα αυτά μαθαίνουμε πως διάφορες ποικιλίες μαρουλιών, αγγουριών, μήλων και σύκων είχαν πάρει την ονομασία τους από τη Λακωνία- και πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν μπορούμε να αναφέρουμε ούτε καν τέσσερα ανάλογα παραδείγματα από οποιαδήποτε άλλη Ελληνική πόλη.

Αν δεν λάβουμε υπόψη μας τις συγκεκριμένες πολιτικο-κοινωνικές συνθήκες της Σπάρτης, δεν είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι μια περιοχή που, όπως γνωρίζουμε, διέθετε καλές γεωργικές εκτάσεις τις οποίες εκμεταλλευόταν ένας μικρός αριθμός γαιοκτημόνων, ήταν προφανώς η πηγή πολλών εκλεκτών ποικιλιών. Για το σπαρτιατικό κρασί γίνονταν κάποια σχόλια κατά την αρχαϊκή περίοδο, αλλά κατά τον 4ο αιώνα το μόνο που βρίσκουμε είναι μια αναφορά, προφανώς ειρωνική, στο σπαρτιατικό ξίδι.

Αττική

Βορείως της Κορίνθου ακούμε επαίνους για τα μήλα (ή μάλλον τα ρόδια) της Σίδης και για τα σύκα των Μεγάρων. Ο βόρειος Σαρωνικός, που προστατευόταν από την Αίγινα, από τα Μέγαρα, περνώντας από την Ελευσίνα και τον Πειραιά, ως το Φάληρο, προσέφερε διάφορες θαλασσινές σπεσιαλιτέ, κυρίως τις μαρίδες και τα άλλα μικρά ψάρια που γίνονται τηγανητά.

Κατά τον Χρύσιππο τον Σολέα, ο καλύτερος γαύρος ήταν της Αθήνας, αλλά οι ίδιοι οι Αθηναίοι δεν τον τιμούσαν όπως του άξιζε. Ο Αριστοτέλης διευκρινίζει πως ο καλύτερος γαύρος υπήρχε στη Σαλαμίνα, στον Μαραθώνα και στην περιοχή γύρω από το Θεμιστόκλειον. Η Αθήνα ήταν επίσης φημισμένη για το ψωμί φούρνου και τα γλυκά της αρτοσκευάσματα, που συχνά ήταν ποτισμένα με μέλι (αυτό το μέλι θα είχε φυσικά το άρωμα του θυμαριού του Υμηττού). Τα καλά σύκα προέρχονταν από την Αίγιλα της Αττικής.

Βοιωτία

Το καμάρι της Βοιωτίας, στον βαθμό τουλάχιστον που μπορούμε να εμπιστευθούμε τις αθηναϊκές πηγές, ήταν τα χέλια της Κωπαΐδας. Υπήρχαν επίσης οι βοιωτικές ποικιλίες ραπανιών και αγγουριών, καθώς και το βοιωτικό κριθάρι, που το εκτιμούσαν πολύ στην αρχαιότητα. Η Τανάγρα, όπως και η γειτονική Χαλκίδα, ήταν η πηγή μιας ράτσας κατοικίδιων πουλερικών.

Η Ανθηδόνα, στην ακτή της Βοιωτίας, είχε «καλό κρασί και καλό φαΐ», ειδικά μάλιστα μπακαλιάρο. Ο χυλός από σιτάρι και το βοδινό κρέας ήταν τα χαρακτηριστικά προϊόντα της πλούσιας γεωργικής περιοχής της Θεσσαλίας. Οι νεροκολοκύθες της Μαγνησίας επαινούνταν πολύ κατά την αρχαιότητα, όπως άλλωστε και το κρασί της περιοχής. Κρασί άφθονο υπήρχε και στις γειτονικές περιοχές, αφού απέναντι από τις ακτές του Πηλίου βρίσκονται η Σκιάθος και η Πεπάρηθος.

Η Καλυδώνα, στη Βορειοδυτική Ελλάδα, και η Αμβρακία, στα βόρεια της Καλυδώνας, διέθεταν εκλεκτά ψάρια. Ανάμεσα στα Ιόνια νησιά, το κρασί της Λευκάδας είχε αρχίσει εκείνη περίπου την εποχή να γίνεται περιζήτητο.

Αιγαίο

Τα νησιά του Αιγαίου ήταν γνωστά για τα ψάρια τους και, επίσης, για τις ποικιλίες κηπευτικών τους. Η Εύβοια, το μεγαλύτερο νησί, ήταν προφανώς η πηγή των αχλαδιών, των μήλων και των κάστανων που έφταναν στην αθηναϊκή αγορά (ευβοϊκόν κάστανον ήταν άλλωστε η κοινή ονομασία των καστάνων). Υπήρχε μια χαλκιδική ποικιλία σύκων, που αργότερα καλλιεργήθηκε και στη δημοκρατική Ρώμη. Η Χαλκίδα, η Ερέτρια και η Κάρυστος, τρεις πόλεις της Εύβοιας, επαινούνται από τον Αρχέστρατο για τα ψάρια τους, όπως και η Δήλος και η Τήνος.

Στη Σκύρο παραγόταν το εκλεκτότερο κατσικίσιο γάλα, έτσι τουλάχιστον έλεγε ο Πίνδαρος. Τα αμύγδαλα της Νάξου, το ναξιώτικο κρασί, τα σύκα της Πάρου και της Κιμώλου είχαν αξιόλογη φήμη. Η βασική καλλιεργούμενη ποικιλία κυδωνιών είχε πάρει το όνομά της από την Κυδωνία, στη βόρεια ακτή της Κρήτης, έτσι τουλάχιστον θεωρούσαν γενικώς οι Ελληνες. Υπήρχε επίσης μια κρητική ποικιλία κρεμμυδιών. Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η Κρήτη έγινε ο σημαντικότερος παραγωγός ιατρικών βοτάνων.

Μακεδονία

Μεταφερόμαστε τώρα στα βόρεια παράλια του Αιγαίου. Ο Αρχέστρατος γνώριζε τα ψάρια τριών πόλεων του Θερμαϊκού, το καλαμάρι του Δίου, το μιλιοκόπι της Πέλλας και τον γλαύκο της Ολύνθου. Η Μένδη, στη νότια Χαλκιδική, έδινε ένα πασίγνωστο και φημισμένο κρασί. Κρασί παρήγαν επίσης η Σκιώνη και η Τορώνη.

Η Τορώνη μάλιστα διέθετε και μια ποικιλία καρχαρία που άρεσε ιδιαίτερα στον Αρχέστρατο. Στην ίδια περιοχή, υπήρχαν δύο ψάρια του γλυκού νερού. Το λαβράκι (ή κέφαλος) της λίμνης Βόλβης προσφερόταν ως θύμα σε μια «ετήσια θυσία, ετήσια ψαριά» από τους κατοίκους της περιοχής της Ολύνθου, οι οποίοι, με τον τρόπο αυτόν, προμηθεύονταν παστό ψάρι για όλο τον χρόνο. Τα χέλια του Στρυμόνα γίνονταν επίσης παστά.

Το μεγάλο νησί της Θάσου ήταν επίσης γνωστό για τα μπαρμπούνια, τις σκορπίνες και τα χταπόδια του, για το κριθάρι, τους ξηρούς καρπούς και μια ποικιλία ραδικιών που ονομάζονταν λειοθάσια ή θρακιώτικα. Μια ποικιλία κρεμμυδιών ήταν γνωστά ως κρεμμύδια της Σαμοθράκης. Η Τένεδος ήταν πηγή ρίγανης.

Κατά μήκος των θρακικών ακτών, στα βόρεια και τα ανατολικά της Θάσου, μια σειρά από ελληνικές πόλεις καυχιόντουσαν για το καλό κρασί και το εκλεκτό τους ψάρι: τα Αβδηρα για τους κέφαλους και τις σουπιές τους, η Μαρώνεια για τις σουπιές της, η Ακανθος και ο Αίνος για τα μύδια και τις ύες.

Λέσβος

Τέλος, ερχόμαστε στα ανατολικά παράλια του Αιγαίου και στα μεγάλα νησιά της περιοχής. Η Λέσβος ήταν φημισμένη όχι μόνο για το κρασί της, αλλά και για τη σάλπα της Μυτιλήνης, τα χτένια της Μυτιλήνης και της Μήθυμνας, τις τρούφες της Μυτιλήνης και το κριθάρι της Ερεσού, «λευκότερο κα από το αιθερογεννημένο χιόνι. Αν οι θεοί τρώνε ψωμί (άλφιτα), εκεί πηγαίνει ο Ερμής και τους το αγοράζει» (Αρχέστρατος). Η διαβεβαίωση αυτή ταιριάζει και με τα νομίσματα της Ερεσού, που έφεραν μία κεφαλή Ερμού και ένα στάχυ κριθαριού.

Χίος

Η Χίος ήταν μια άλλη σημαντική οινοπαραγωγική περιοχή· επίσης εκεί είχε αναπτυχθεί μια από τις μεγάλες σχολές μαγειρικής παράδοσης. Αργότερα αποτελούσε πηγή καλών σαλιγκαριών. Η Χίος είχε, ήδη κατά την αρχαιότητα, μεγάλη φήμη για την εξαιρετική της μαστίχα, ενώ στο νησί αυτό βρίσκουμε και μια ποικιλία σύκων. Απέναντι από τα στενά της Χίου βρίσκονταν οι μικρασιατικές πόλεις Τέως και Ερυθραί, και οι δύο φημισμένες για τα μπαρμπούνια τους, οι Ερυθρές δε και για το ψωμί τους, που ψηνόταν σε πήλινους φούρνους. Ο Αρχέστρατος είχε πολλά να πει για τα θαλασσινά της Εφέσου. Τα μύδια της τα συστήνει και ο διαιτολόγος συγγραφέας Δίφιλος ο Σίφνιος.

Ο τόνος της Σάμου, ένα καρκινοειδές της Πάρου και τέσσερα ψάρια που μπορούσε κανείς να βρει στη Μίλητο συστήνονταν επίσης ενθέρμως. Η Μίλητος ήταν προφανώς γνωστή για τα ρεβίθια και το κάρδαμό της. Στο λιμάνι της Τειχιούσσας, κοντά στον φημισμένο ναό των Διδύμων, έβρισκε κανείς μπαρμπούνια. Γαρίδες υπήρχαν, μεταξύ άλλων προϊόντων, στην ιχθυαγορά της Ιασού.

Ο Αρχέστρατος συνιστούσε επίσης τα χταπόδια της Καρίας. Η Αστυπάλαια ήταν αργότερα περήφανη για τα σαλιγκάρια της. Η Ικαρία, και αργότερα η Κως και η Κνίδος, ήταν γνωστές για τα κρασιά τους. Από την Κνίδο προερχόταν και μια ποικιλία κρεμμυδιών. Η Κως και η Κάλυδνα παρήγαν εξαίρετο μέλι. Και δεν είναι άσχετο με τα ζητήματα της γαστρονομίας το γεγονός πως στην Κω παράγονταν αρώματα από μαντζουράνα και κυδώνι, ενώ στη Ρόδο έφτιαχναν άρωμα από ζαφορά.

Η Ρόδος ήταν σημαντικό νησί για τα θαλασσινά και μεγάλος εξαγωγέας σταφίδας και ξερών σύκων. Στην πρώιμη ελληνιστική περίοδο, το ροδίτικο κρασί έγινε καλύτερα γνωστό. Σύμφωνα με έναν μεταγενέστερο θρύλο, το ροδίτικο ήταν το ένα από τα δύο κρασιά στα οποία αναφέρθηκε ο Αριστοτέλης την ώρα του θανάτου του. Τα ξερά φρούτα της Ρόδου πρέπει πάντως, εν μέρει τουλάχιστον, να προέρχονταν από την απέναντι καρική ακτή, αφού η Καρία ήταν σημαντική πηγή ξερών σύκων (caricae) κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους.

Οι τοπικές γαστρονομικές παραδόσεις έφτασαν σε υψηλό σημείο ανάπτυξης κατά τον 5ο και τον 4ο αιώνα, ήταν όμως περιορισμένης διάδοσης. Τα πράγματα που αναζητούσαν οι Ελληνες εκτός των προϊόντων της ευρύτερης περιοχής τους, με εξαίρεση βεβαίως του σταριού, αυτής της βασικής τροφής την οποία εισήγαν κυρίως από τη Μαύρη Θάλασσα, τη Βόρεια Αφρική και τη Φοινίκη, και κάποιων πολύτιμων αρωματικών και μπαχαρικών, ήταν τελικά λίγα. Η αρχαία αυτή ελληνική γαστρονομική παράδοση έγινε τελικά μέρος της γαστρονομίας της ελληνιστικής και της ρωμαϊκής Μεσογείου.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι τοπικές γαστρονομικές παραδόσεις,στην Άρχαία Έλλάδα"

Χριστιανισμός και Ειδωλολατρεία

 Οι αρχαίες παγανιστικές θρησκείες και ο Χριστιανισμός μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία (νηστείες, βαπτίσεις, σύμβολα, καινούργια ονόματα). Και καθώς ο Χριστιανισμός είναι νεώτερος των θρησκειών αυτών, είναι φανερό πόσο επηρεάστηκε στην τελική διαμόρφωσή του. Όπως λέει και ο Άγιος Αυγουστίνος "Αυτό που σήμερα αποκαλείται Χριστιανική θρησκεία, υπήρχε ήδη ανάμεσα στους αρχαίους και δεν έλειπε και στις απαρχές της ανθρώπινης φυλής.Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε ένσαρκος , η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε, έλαβε την ονομασία Χριστιανική.",ενώ πριν από αυτόν ο Αριστοτέλης είχε πει: "Η θεια ουσία βρίσκεται παντού στην φύση". Ότι ονομάζουμε Θεούς είναι απλώς οι πρωταρχικές ουσίες. Οι μύθοι και οι ιστορίες δημιουργήθηκαν για να κάνουν το θρησκευτικό σύστημα καταληπτό και ελκυστικό, από τους απλούς πολίτες. Έτσι οι ιστορίες του Δια , της Τροίας, του Ηρακλή είναι ιστορίες που κρύβουν βαθύτερα μηνύματα.

Υπάρχουν πολλοί κατώτεροι θεοί αλλά ένας μόνο Δημιουργός. Οι θυσίες στις θεότητες είναι ένας τρόπος που εφευρέθηκε για να αναγκάσει τους ανθρώπους να υπακούουν στους νόμους. Η πρωταρχική ουσία όμως είναι μια και δεν είναι ούτε η φωτιά, ούτε η γη, ούτε το νερό ούτε οτιδήποτε άλλο που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις. Μια πνευματική υπόσταση είναι η αιτία του σύμπαντος , όλη η ομορφιά του, όλη η κίνηση, και όλα τα σχήματα που τόσο όλοι μας θαυμάζουμε. Τα πάντα πρέπει να μας οδηγούν σε αυτή την πρωταρχική ουσία που κυβερνά τα πάντα...".

Πίσω από την φαινομενική πολυθεΐα της Ελληνικής μυθολογίας οι αρχαίοι Έλληνες πάντα αναγνώριζαν ένα αρχηγό των Θεών είτε ως Ουρανό, είτε ως Κρόνο ή Χρόνο, δηλώνοντας την αρχή κινήσεως του σύμπαντος, είτε σαν Δία ή Ζήνα, (για να εκφράσουν ότι χάρις σε αυτόν ζούμε) που κυβερνούσε τον κόσμο βοηθούμενος από επιμέρους δυνάμεις. Ο Όλυμπος δεν ήταν παρά ένα σύμβολο των διαφόρων δυνάμεων μέσα στην ενότητα του Ύπατου Νου.  Ίσως μάλιστα η αλήθεια αυτή να αποτελούσε τμήμα των αποκαλύψεων στα μυστήρια που αργότερα όταν η αυστηρότητα της εχεμύθειας και ο φόβος του θανάτου λόγω αποκαλύψεων των μυστηρίων εξέλειψε, οι φιλόσοφοι προέβηκαν σε αποκαλύψεις μέσω του Πλωτίνου, του Πρόκλου, των Ερμητιστών και των Γνωστικών οι οποίοι μιλούσαν για Ένα Θεό. Χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των σοφών διαλόγων του Ερμή του Τρισμέγιστου ,είναι ο μονοθεϊσμός ,όπως φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα.

"Αρχή των όντων είναι ο Θεός και νους και φύση και ύλη και όλα αυτά με σοφία εις δείξιν όλων. Ο θεός δεν είναι νους, αλλά όμως είναι ο αίτιος της υπάρξεως του Νου. Δεν είναι πνεύμα, αλλά ο αίτιος της υπάρξεως του πνεύματος. Ούτε φως είναι, αλλά ο αίτιος της υπάρξεως του φωτός. Ο Θεός είναι ο μη υπάρχων από κανένα, εν τούτοις είναι ο αίτιος της υπάρξεως όλων των όντων.

Υπήρχε σκότος άπειρο στην άβυσσο, ύδωρ λεπτό και πνεύμα νοερό, με την δύναμη του Θεού ευρισκόμενα στο χάος και έλαμψε φως άγιο και από τα φωτεινά εκείνα πεδία ξεχύθηκε στην Φύση Λόγος άγιος, κι από την υγρά φύση ξεπήδησε προς τα ύψη το πυρ. Το φως το άγιο (λέει ο Θεός στον Ερμή) είμαι εγώ ο θεός σου, ο προϋπάρχων της εμφανισθείσης από το σκότος υγράς εκείνης φύσεως, ο δε φωτεινός Λόγος, που είδες να ξεχύνεται από τα φωτισμένα πεδία, προς την υγρά εκείνη φύση που βγήκε από τον Νου μου, είναι ο Υιός μου, ο Νους είναι ο πατέρας Θεός. Αυτοί οι δύο - Πατέρας και Υιός - δεν ξεχωρίζονται ο ένας από τον άλλον, η δε ένωσή τους είναι η ζωή. Στα κατωφερή στοιχεία ξεπήδησε ο του Θεού Λόγος, στο καθαρό της φύσεως δημιούργημα, ενώθηκε με τον Δημιουργό Νου, που είναι ομοούσιος με τον Πατέρα και δημιουργήθηκε από τα κατωφερή στοιχεία η ύλη.

Δηλαδή, ο Νους-Θεός, ζωή και φως υπάρχων, εγέννησε άλλο δημιουργό Νουν, από πυρ και πνεύμα. Αυτός ο δεύτερος Νους δημιούργησε τους διοικητές του αισθητού κόσμου, που περικλείεται σ' επτά κύκλους, η διοίκηση των οποίων καλείται Ειμαρμένη. Ο δε πατέρας όλων ο Νους, ζωή και φως υπάρχων, εγέννησε άνθρωπο, όμοιο μ' αυτόν και τον αγάπησε σαν παιδί του. Και εάν το καταλάβει και το πιστέψει ο άνθρωπος ότι έχει δημιουργηθεί από φως και ζωή, τότε ασφαλώς θα προχωρήσει προς τα άνω, μετά θάνατον. Γιατί εγώ ο Θεός-Νους θα είμαι στο πλευρό των αγαθών, των καθαρών, των ευσεβών. Στους ανόητους και κακούς, όμως, θα σταθώ μακριά τους.

Ο μονοθεϊσμός των αρχαίων Ελλήνων που προηγείται της πολλαπλότητας αναγνωρίζεται στον Πλάτωνα "Πίσω από κάθε καθορισμένη ύπαρξη και δευτερεύουσα Αιτία ,πίσω από κάθε νόμο, ιδέα και αρχή υπάρχει μια Διάνοια ή Νους η πρώτη αρχή όλων των αρχών, η υπέρτατη ιδέα στην οποία βασίζονται όλες οι άλλες ιδέες. Ο μονάρχης και νομοθέτης του σύμπαντος, η υπέρτατη ουσία από την οποία τα πάντα αντλούν την ύπαρξη και την ουσία τους, η πρώτη και αποτελεσματική αιτία κάθε τάξης, αρμονίας, ομορφιάς, τελειότητας και καλοσύνης που διακατέχει τι σύμπαν", τον Θαλή "Το παλαιότερο από τα όντα είναι ο Θεός, διότι είναι αγέννητος", τον Εμπεδοκλή " Διπλή ιστορία θα σου πω. Κάποτε από τα πολλά βγήκε το ένα και από το ΕΝΑ τα πολλά", τον Ηράκλειτο "Εκ των πάντων εν και εξ ενός τα πάντα.", τον Πλούταρχο "Ένας είναι ο Λόγος που διευθύνει το Σύμπαν και μία η Πρόνοια η οποία το κυβερνά.","δεν υποστηρίζουμε ότι υπάρχουν άλλοι θεοί σ' άλλους λαούς και διαφορετικοί σ' άλλους ούτε βαρβάρους ούτε Έλληνες θεούς, ούτε νότιους ούτε βόρειους. Αλλ' όπως ο ήλιος, και η σελήνη, ο ουρανός και η γη και η θάλασσα είναι κοινά σε όλους τους ανθρώπους, αλλά ονομάζονται αλλιώς από άλλους και διαφορετικά από άλλους, έτσι ένας είναι ο Λόγος που διευθύνει το σύμπαν και μια η Πρόνοια, η οποία το κυβερνά....",τον Επίκουρο "Οι Θεοί δεν είναι πολλοί , όπως πολλοί νομίζουν, και δεν είναι ασεβής όποιος αμφισβητεί αυτά που οι πολλοί πιστεύουν για τους θεούς. Ασεβής είναι αντίθετα, αυτός που πιστεύει για τους θεούς ό,τι και οι πολλοί , γιατί δεν έχουν αληθινές γνώσεις αλλά εντυπώσεις".

Πρέπει κάποιος να ασχοληθεί πραγματικά με τα αρχαία κείμενα και να ψάξει τις βαθύτερες αλήθειες, για να αντιληφθεί ότι το "ένας" και "πολλοί" είναι έννοια αριθμητική, που μικρή αξία έχει στον υπεραισθητό κόσμο. Είναι διάκριση που έγινε μεταγενέστερα, όταν προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν τον Θεό Πνεύμα, κατατάσσοντάς κι Αυτόν σε λογικές κατηγορίες, κι απετέλεσε απλώς αφορμή για συγκρούσεις μεταξύ φανατικών.

Ο μυημένος αντίκριζε ταυτόχρονα τον Θεό και τους Θεούς. "Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν", έλεγε ο Πλωτίνος. Ο Θεός δεν έχει καμία νοητή ιδιότητα, προσέθετε. Είναι πέραν του νοητού, αδιανόητος και αδιάγνωστος. Μπορούμε να πούμε μόνον, τι δεν είναι, κι όχι τι είναι Όλες οι αμέτρητες θεϊκές δυνάμεις, που γεμίζουν τον κόσμο, δεν είναι βέβαια ανεξάρτητες μεταξύ τους. Τα πάντα λειτουργούν αρμονικά, διότι μία είναι η θεία ουσία του κόσμου. Γι' αυτό, δεν υπάρχει επίσης αντίφαση μεταξύ Θεϊσμού και Πανθεϊσμού, αφού, όπως επισημαίνει ο Πλωτίνος, ο Θεός υπέρκειται των πάντων (Θεϊσμός), αλλά ταυτοχρόνως περιλαμβάνει και τα πάντα (Πανθεϊσμός). Οι μυριάδες θεϊκές δυνάμεις, που γεμίζουν τον κόσμο μας, μολονότι συμβαίνει συχνά και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, είναι εκφάνσεις και βουλήσεις του Ενός. Διαβάζοντας προσεκτικά λοιπόν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, και τους Ορφικούς ύμνους διαπιστώνει κανείς ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν υπήρξαν ειδωλολάτρες, αλλά κατ' ουσία μονοθεϊστές και πανθεϊστές.

Οι πρώτοι που μίλησαν για την μία και μοναδική αρχή Θεό ήταν οι Ορφικοί, όπως αποδεικνύεται και από τα ακόλουθα αποσπάσματα: "Ένας βασιλεύς-κύριος υπάρχει αυτογέννητος κι όλα όσα έχουν δημιουργηθεί, είναι γεννήματα αυτού του Ενός. Και αυτός ο βασιλεύς περιφέρεται μέσα στα δημιουργήματά του και δίνει το καλό και το κακό", "

Ο Ζεύς έγινε πρώτος, ο Ζεύς και τελευταίος, ο Ζεύς είναι η κεφαλή, ο Ζεύς και το μέσον, από τον Δία γεννήθηκαν τα πάντα. Ο Ζεύς γεννήθηκε αρσενικός, ο Ζεύς υπήρξε η αθάνατη νύφη. Ο Ζεύς είναι το στήριγμα της γης και του έναστρου ουρανού. Ο Ζεύς είναι το θεμέλιο της θάλασσας, ο ήλιος και η σελήνη. Είναι ένα κράτος, ένας Θεός, ο μέγας κύριος των πάντων. Είναι η φωτιά και το νερό, η γη και ο αιθέρας, η νύχτα και η ημέρα, η Μήτις και ο Ερωτας με τις πολλές χαρές. Όλα αυτά βρίσκονται μέσα στο σώμα του μεγάλου Δία".
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Χριστιανισμός και Ειδωλολατρεία"

«Το μήλο της Έριδος» και τα τρομερά παιδιά της

Η Έριδα (αρχαϊκή ονομασία Ερις) ήταν θεότητα της αρχαιότητας.
Ήταν κόρη της Νυκτός και θεά της ζήλιας, της διχόνοιας, τουτσακωμού και του καυγά.Έσπερνε τη διχόνοια ανάμεσα σε θεούς και σε ανθρώπους.



Κατά άλλους ήταν αδερφή τουΆρη. Παριστάνεται συνήθως να κουτσαίνει
 ή να καμπουριάζει, εκτός όταν σπέρνει τα ζιζάνια, οπότε ομορφαίνει και παίρνει καλό παρουσιαστικό, όπως μας λέει ο Όμηρος στην Ιλιάδα.

Ο Ησίοδος γράφει στα «Έργα και Ημέραι», ότι όταν είναι καλή, μας παροτρύνει
 να είμαστε εργατικοί....
 
 Όταν οι θεοί δεν την κάλεσαν στον γάμο του Πηλέα και της Θέτιδος, αυτή από θυμό
άφησε με τρόπο ένα χρυσό μήλο, το κατόπιν γνωστό και ως «μήλο της Έριδος», 
α κατρακυλήσει ώστε να το δουν οι καλεσμένοι θεοί και να το ζηλέψουν. 
Το μήλο αυτό έφερε την επιγραφή «τη καλλίστη«, δηλαδή 
αφιερωμένο στην ομορφότερη( θεά).

Ήταν φυσικό λοιπόν οι τρεις παρευρισκόμενες θεές, η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη να διεκδικήσουν το μήλο, η κάθε μία για τον εαυτό της.
 Είδε ο Δίας τον τσακωμό και είπε στον Ερμή να τις πάει γρήγορα στον Πάρη για να διαλέξει αυτός, τρόπον καλλιστειών, ποια θα πάρει το μήλο. Έτσι και έγινε.
Για να τον καλοπιάσει, η Αθηνά του έταξε πνευματική σοφία, και η
 Ήρα δύναμη σωματική.
Η Αφροδίτη όμως του έταξε την ωραία Ελένη, την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου.
Ο Πάρης, μην ξέροντας ότι η ωραία Ελένη ήταν γυναίκα του Μενελάου, έδωσε το μήλο στηνΑφροδίτη. Με την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη άρχισε λοιπόν κατά τον μύθο 

ο Τρωικός πόλεμος και η Έρις πέτυχε αυτό που ήθελε.
  
 Ως παιδιά της Έριδος θεωρούνται  που κι αυτά δημιουργήθηκαν χωρίς την επέμβαση
 
θεϊκού σπέρματος, ήταν:

Υσμίνες: Συμπλοκές,Θεές της μάχης κόρες της έριδος.

Φιλονικία: λογομαχία, μάλωμα, ανταγωνισμός, αντιμαχία.

Λιμός: πείνα από έλλειψη αγαθών.

Άλγεα: Τα δυσάρεστα, τα επώδυνα, τα θλιβερά.

Νείκεα: Οι φιλονικίες, μαλώματα, επίπληξη.

Ανδροκτασίες: Σφαγή ανδρών.

Άτη: Αναστάτωση, αναταραχή, σύγχυση, απάτη, αφανισμός.σφάλμα,παράβαση

Αμφιλογίες: Διαμάχη-Διαπάλη μέσω του λόγου

Οι Διαφωνίες

Δυσνομία: Παραμόρφωση και διαταραχή των Νόμων 
η Λήθη: Λησμονιά, αγνωμοσύνη 
Ψεύδεα: Η μή απόδοση της Αλήθειας 
Οι Φόνοι: Αφαίρεση της Ζωής 
Ο Όρκος: που τιμωρούσε τους επίορκους, όσους δηλαδή καταπατούσαν
τον όρκο που είχαν δώσει.
Αυτά είναι τα παιδιά της Έριδος που τόσο πολύ ταλαιπωρούν τους
 θνητούς στη διάρκεια της ζωής τους
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Το μήλο της Έριδος» και τα τρομερά παιδιά της"

ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΔΙΑΛΕΓΕΤΕ; ΤΗι ΚΑΛΛΙΣΤΗι Ή ΤΗι ΑΡΙΣΤΗι;

by ellas

Στὴν Θεογονία τοῦ Ἠσιόδου μαθαίνουμε τὸ “γενεαλογικό” δέντρο τῆς Ἔριδος, ἡ ὁποία εἶναι κόρη τῆς Νυκτός. Ἀδέρφια τῆς Ἔριδος εἶναι ὁ στυγερὸς Μόρος, ἡ μαύρη Κήρα, ὁ Θάνατος, ὁ Ὕπνος, ὁ Μώμος, οἱ Μοίρες, ἡ Νέμεσις , ἡ Ἀπάτη, ἡ Φιλότητα καὶ ὁ Γῆρας. Παιδιὰ τῆς Ἔριδος εἶναι ὁ Πόνος, ἡ Λήθη, ἡ Πείνα, οἱ Ὀδύνες, οἱ Συμπλοκές, οἱ Μάχες, οἱ Φόνοι, οἱ Ανδροσκοτωμοί, οἱ Φιλονικείες, οἱ Ψευδολογίες, οἱ Διαφωνίες, ἡ Κακονομία (ἀναφέρεται στοὺς συμπαντικοὺς Νόμους), ἡ Ἄτη* καὶ ὁ Ὄρκος. Θεωρεῖται ὅτι εἶναι ἡ θεὰ τῆς ζήλιας, τῆς διχόνοιας καὶ τοῦ τσακωμού.

Στὴν Ιλιάδα τοῦ Ὁμήρου στὴν περιγραφὴ γιὰ τὸν γάμο τοῦ Πηλέα μὲ τὴν Θέτιδα, λαμβάνουμε τὴν πληροφορία πὼς λόγῳ τοῦ ἰδιαίτερου τοῦ χαρακτῆρος της, δὲν τὴν κάλεσαν γιὰ νὰ μὴν προκαλέσῃ κάποια φιλονικία. Ἐκείνη προσβεβλημένη ἐμφανίστηκε ἐν μέσῳ τῆς γιορτῆς καὶ γλίστρησε ἕνα χρυσό, περίτεχνο μῆλο τὸ ὁποῖο εἶχε τὴν ἐπιγραφὴ“ΤΗι ΚΑΛΛΙΣΤΗι” δηλαδῆ στὴν ὀμορφότερη.

Ὅλες οἱ θεὲς ποὺ ἦταν καλεσμένες προσπάθησαν νὰ διεκδικήσουν τὸ μῆλον τῆς Ἔριδος, μὰ ὅταν μέσα σὲ αὐτὲς τὸ διεκδικούσαν καὶ οἱ τρεῖς καλύτερες και καλλίτερες θεὲς οἱ ὑπόλοιπες ἀποσύρθηκαν. Πάνω στὴν ἀψιμαχία τους εἴδαν τὸν Πάρη, τὸν υἰό τοῦ Πριάμου, ὁ ὁποῖος ἔπρεπε νὰ κάνῃ τὴν ἐπιλογή.

Οἱ θεὲς ἐμφανίστηκαν μπροστὰ του κι ἀφοῦ τοῦ ἐξήγησαν τί ζητούσαν ἀπὸ ἐκείνον τοῦ ἔδωσαν τὸ μῆλο καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ ἐπιλέξῃ τὴν καλύτερη, ἐκείνος δυστακτικός, πῶς νὰ μὴν ἦταν ἄλλωστε, ἀπέναντί του εἶχε τὶς τρεῖς ὠραιότερες καὶ καλύτερες θεές. Ἔτσι ἡ κάθε μία τοῦ εἶπαν τί θὰ ἀπολάμβανε, σὲ περίπτωση ποὺ τὴν ἐπέλεγε. Ἡ Ἥρα πῆρε πρώτη τὸν λόγο καὶ τοῦ ἔταξε μιὰ εὐτυχισμένη, συνετὴ οἰκογενειακὴ ζωὴ καὶ νὰ γίνῃ ἕνας δοξασμένος βασιλιάς. Ἡ Ἀθηνᾶ, μὲ τὴν σειρὰ της, τοῦ ἔταξε νὰ γίνῃ ἕνας σοφὸς βασιλιάς καὶ κορυφαῖος τεχνίτης. Ἡ Ἀφροδίτη τοῦ ἔταξε τὸ εὔκολο ὑλικό κέρδος καὶ τὴν καλλίστη θνητὴ γιὰ σύζυγό του.

Ὁ Πάρης, εἶχε τρεῖς ὑπέροχες ἐπιλογές, καὶ διάλεξε τὴν πιὸ δελεαστική καὶ ἔτσι ἔδωσε τὸ μῆλο στὴν Ἀφροδίτη. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ἡ Ἀφροδίτη ἐκπλήρωσε τὴν ὑπόσχεσή της καὶ τὸν ἔστειλε στὴν Σπάρτη, ἀπὸ ὅπου πἦρε τὴν Ὠραία Ἑλένη καὶ ὅτι θησαυρὸ μποροῦσε ἀπὸ τὸν Μενέλαο καὶ γύρισε πίσω στὴν Τροία.

Προκάλεσε τὸ μένος τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ Τροία πλήρωσε τὸ τίμημα καὶ γνώρισε τὴν ἐκθεμελίωσή της.

Στὸ παραπάνω κείμενο δὲν ἀνθρωποποιοῦνται οἱ θεὲς, ἀλλὰ θεοποιοῦνται οἱ ἐπιλογές τοῦ Πάρη καὶ τοῦ κάθε Πάρη. Ὁ Πάρης εἶναι τὸ δείγμα τοῦ μέσου ἀνθρώπου καὶ τὸ πῶς σκέφτεται. Ἀποφεύγει τὴν πνευματικὴ καὶ σωματικὴ ἐργασία ὅταν ὑπάρχει ὁ εὔκολος τρόπος, ἀλλὰ ὁ δρόμος τῆς Ἀρετῆς εἶναι δύσβατος καὶ θέλει κόπο γιὰ νὰ φτάσῃς στὸ τέρμα. Ἡ εὔκολη λύση πολλὲς φορὲς ὀδηγεῖ σὲ Τρωικὰ (τραγικά) ἀποτελέσματα καὶ ὁ ὑπόλογος δὲν εἶναι μόνο αὐτὸς ποὺ πράττει ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ποὺ συμπράττει μὲ τὴν σιωπὴ καὶ τὴν συγκάλυψη τῶν ὅσων γίνονται.

Καὶ ἐδῶ τίθεται ἕνα ἐρώτημα ποὺ ὁ καθένας πρέπει καθημερινὰ νὰ ἀπαντᾶ στὸν ἐαυτὸ του:

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΔΙΑΛΕΓΕΤΕ; ΤΗι ΚΑΛΛΙΣΤΗι Ή ΤΗι ΑΡΙΣΤΗι;"

Από τις Βαλτικές Χώρες στη Θράκη

Του Νίκου Λυγερού

Οι Βαλτικές Χώρες ήταν για χρόνια υπό σοβιετική κατοχή και κανείς δεν πίστευε στη δεκαετία του ’80 ότι θα μπορούσαν μια μέρα να είναι ελεύθερες, αφού θεωρούσαν ότι η Σοβιετική Ένωση θα ήταν αιώνια. Κι όμως οι Βαλτικές Χώρες όχι μόνο είναι ελεύθερες, αλλά είναι μάλιστα στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2004, ενώ χρειάζεται μια δεκαετία για να τελειώσει η διαδικασία της ενταξιακής πορείας. Και αυτό έγινε μέσω μιας απελευθέρωσης δίχως πόλεμο. Αν το σκεφτούμε ορθολογικά πώς κατάφεραν αυτές οι τρεις χώρες να περάσουν από ένα σοβιετικό καθεστώς σε ένα ευρωπαϊκό δίχως να περάσουν από μια εμπόλεμη κατάσταση σε επίπεδο στρατηγική, θα αντιληφθούμε ότι υλοποιήθηκε ένα νοητικό σχήμα που ήταν αδιανόητο για τους περισσότερους. Ένα ανάλογο σχήμα υπάρχει και για την κατεχόμενη Θράκη. Ενώ όλοι αναρωτιούνται κατά πόσο κινδυνεύει η ελεύθερη Θράκη από διάφορες επιθέσεις, καταλήψεις ή ακόμα και μια μελλοντική κατοχή, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί σε πρακτικό επίπεδο πώς μπορεί να γίνει μια απελευθέρωση της κατεχόμενης, ενώ υπάρχουν νοητικά στρατηγικά σχήματα που το υποστηρίζουν και μάλιστα ενισχύουν την υπόσταση της ελεύθερης Θράκης, αφού δημιουργείται μια ευρωπαϊκή ασπίδα που καλύπτει όλο το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Έτσι η τοπική προσέγγιση που δεν προσφέρει δυνατότητες ανάλυσης πρέπει να αντικατασταθεί από μια ολική που δείχνει στρατηγικά στοιχεία που λειτουργούν από το 1957.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=15906&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Από τις Βαλτικές Χώρες στη Θράκη"

Τουρκική «επίθεση»

Τουρκική "επίθεση" προϊόντων στην Ελλάδα.------Τουρκική «επίθεση» με φασόν ρούχα, σιροπιαστά μπακλαβαδάκια, χανούμ μπουρέκ, καζάν ντιπί αλλά και ζουμερά κεμπάπ, ντολμαδάκια γιαλαντζί και χουνκιάρ μπεγιεντί δέχεται η Αθήνα.--

Οι ελληνοτουρκικές μπίζνες και τα καταστήματα με φίρμες από τη γείτονα πληθαίνουν, αφού αρκετοί Τούρκοι επιχειρηματίες αποφασίζουν όλο και πιο εύκολα να διεισδύσουν στην ελληνική αγορά δραστηριοποιούμενοι στο «κλεινόν άστυ» είτε μόνοι τους είτε σε συνεργασία με ελληνικές εταιρίες.

Τα αποτελέσματα είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά, καθώς οι Αθηναίοι έχουν τιμήσει δεόντως με την παρουσία τους όλων των ειδών τα τουρκικά καταστήματα, σύμφωνα με τους υπευθύνους τους, ανοίγοντας το δρόμο για την επέκτασή τους εντός αλλά και εκτός των τειχών της πρωτεύουσας.
Στην προσπάθειά της να ενταχθεί στην παγκόσμια σχεδιαστική αγορά, η τουρκική μόδα χρησιμοποιεί την Αθήνα ως πρώτο σταθμό.

Το εμπορικό και ψυχαγωγικό κέντρο «Τhe Mall» στο Μαρούσι αλλά και μεγάλοι εμπορικοί δρόμοι της πόλης αποτελούν «κέντρο απόβασης» για επώνυμες τουρκικές αλυσίδες με είδη ένδυσης και υπόδησης, οι οποίες αναζητούν τη δική τους θέση στην προτίμηση των Ελλήνων καταναλωτών. Με όραμα έναν κόσμο μόδας χωρίς σύνορα και προβλήματα, ο πρόεδρος της εταιρίας Ipekyol (που διαχειρίζεται τρία σήματα, Ipekyol, Machka και Twist), κ. Υalcin Ayaydin, ήρθε στην Ελλάδα το Νοέμβριο του 2005 ανοίγοντας δύο καταστήματα στο «The Mall».

Σήμερα η τουρκική εταιρία γυναικείας ένδυσης έχει επεκταθεί στην πόλη, λειτουργώντας ακόμα δύο καταστήματα -ένα στο «Attica» και ένα στο «Factory Outlet» στο αεροδρόμιο- ενώ, σύμφωνα με τη γενική διευθύντριά της στην Ελλάδα, κυρία Γιούλη Τριτάκη, το επόμενο φθινόπωρο θα ανοίξουν τέσσερις καινούργιοι χώροι στα εμπορικά κέντρα του Γαλατσίου και της Λάρισας. Στο επεκτατικό αυτό πλαίσιο, η εταιρία εξετάζει και τη μίσθωση χώρων σε γνωστούς εμπορικούς δρόμους και «πιάτσες», όπως Ερμού, Κηφισιά, Γλυφάδα και Πειραιάς.

Με πωλήσεις που φτάνουν τα 12.000 τεμάχια το χρόνο στην Ελλάδα, η Gizia, μια από τις πιο αξιόλογες εταιρίες υψηλής ραπτικής στη γείτονα, διαθέτει στην Αθήνα έξι καταστήματα (Κολωνάκι, Γλυφάδα, Κηφισιά, Πειραιάς). «Σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η εδραίωσή μας στην ελληνική αγορά ήταν αργή αλλά σταθερή», αναφέρει ο υπεύθυνος αντιπρόσωπος στη χώρα μας, κ. Μπένεβιτς. «Ο κ. Ισμαΐλ Κουτλού, ιδρυτής της εταιρίας, δεν αντιμετώπισε κανένα απολύτως πρόβλημα στην προσπάθειά του να επεκταθεί στην Ελλάδα. Στόχος μας μέσα στο 2008 είναι δύο ακόμα μπουτίκ στη Θεσσαλονίκη και τη Μύκονο».

Και η εταιρία παραγωγής τζιν ενδυμάτων Μavi, ίσως η πιο γνωστή τουρκική εταιρία λιανεμπορίου παγκοσμίως (την προτιμούν καλλιτέχνες διεθνώς αναγνωρισμένοι), διερευνά την αγορά της Αθήνας (έχει ήδη ένα κατάστημα στο «Τhe Mall»), αλλά και της Θεσσαλονίκης.

«Η Ελλάδα έχει ξεχωριστή σημασία για την Koton» (άλλη μια εταιρία ένδυσης που έχει επενδύσει στην ελληνική αγορά) αναφέρει ο κ. Σικάκης, area manager της Koton Ελλάς. Ο ίδιος συμπληρώνει ότι ο ιδρυτής της, κ. Υilmaz Yilmaz, «ασχολείται προσωπικά με την επέκταση στη χώρα μας. Διαθέτουμε ήδη δίκτυο 210 καταστημάτων σε διεθνές επίπεδο και επιδιώκουμε το άνοιγμα συνολικά 10 σημείων στην Ελλάδα μέσα στην επόμενη διετία».

Στο χώρο της υπόδησης δραστηριοποιείται η Inci Shoes, που έκανε το πρώτο διεθνές βήμα της στη χώρα μας. «Χρόνο με το χρόνο χτίζουμε το όνομά μας. Είμαστε μόνο δύο χρόνια στην Ελλάδα αλλά λαμβάνοντας υπόψη το συνεχώς αυξανόμενο πελατολόγιό μας, είμαστε σε πολύ καλή πορεία. Πέρυσι ο τζίρος μας έφτασε γύρω στο 1.000.000 ευρώ. Εξετάζουμε πλέον τη διεύρυνση της διανομής και του δικτύου πώλησης σε κεντρικούς δρόμους αλλά και σε μεγάλες πόλεις της περιφέρειας», μας λέει ο κ. Πέτρος Τσαλίδης, διευθυντής της Inci Ελλάς.

Μπακλαβάς με διεθνή φήμη

Πέντε καταστήματα Gulluoglu λειτουργούν στη χώρα μας

Τα σιροπιαστά γλυκά τού πιο ξακουστού μπακλαβατζίδικου της Πόλης εδώ και λίγα χρόνια είναι διαθέσιμα και στην Αθήνα. Ποιος δεν έχει ακούσει για το διάσημο μπακλαβά Gulluoglu, το καϊμάκι από γάλα βουβαλιού και το «αμαρτωλό» καζάν ντιπί; Η ιστορία, ή καλύτερα η περιπέτεια, της γεύσης των μπακλαβάδων άρχισε το 1889 στην περιοχή Gaziantep στην Ανατολική Τουρκία, όπου ο πριν από πέντε γενιές παππούς τού σημερινού προέδρου της Karakoy Gulluoglu άρχισε να παρασκευάζει τον μπακλαβά. Η φήμη ξεπέρασε τα όρια της περιοχής και το 1949 η οικογένεια των μπακλαβατζήδων εγκαθίσταται στην Κωνσταντινούπολη.

Γεννημένος και ζώντας στην Κωνσταντινούπολη, ο κ. Αρης Προδρομίδης είδε ότι οι Ελληνες αγαπούν τα σιροπιαστά γλυκά. Ετσι αποφάσισε το 2003 να ανοίξει ένα μικρό μαγαζάκι στο Παλαιό Φάληρο με παραδοσιακά σιροπιαστά τουρκικά γλυκά. Σήμερα, κάτω από την «ομπρέλα» της επωνυμίας Gulluoglu, λειτουργούν τέσσερα καταστήματα στην Αθήνα και ένα στη Θεσσαλονίκη. «Προσπαθούμε να κρατήσουμε την ποιότητα και την παράδοση. Τα γλυκά έρχονται ωμά από την Κωνσταντινούπολη, ψήνονται και σιροπιάζονται εδώ για να είναι πάντα φρέσκα», αναφέρει ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος στη χώρα μας, κ. Προδρομίδης, και συνεχίζει: «Είμαι χαρούμενος που συνεργάζομαι με τον κ. Gullu. Οπως ο ίδιος δηλώνει, είναι ευγνώμων απέναντι στους Ελληνες γιατί τον στήριξαν και έκαναν διάσημο τον μπακλαβά σε ολόκληρη την Ευρώπη».

Καλοφαγάδες χωρίς σύνορα

Εστιατόρια με γεύσεις και ατμόσφαιρα Ανατολής

Οπως φαίνεται, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις περνάνε πρωτίστως από το… στομάχι. Με τουρκικά ονόματα και κουζίνα και με ελληνικά επιχειρηματικά κεφάλαια, αρκετά γνωστά εστιατόρια της Τουρκίας «κατήργησαν» τα σύνορα και ήρθαν στην Αθήνα. Κάτι η «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη, κάτι οι αυθεντικές κωνσταντινουπολίτικες συνταγές από Τούρκους σεφ, αλλά και το προσεγμένο ανατολίτικο περιβάλλον, ήταν αρκετά για να προσεγγίσουν τους καλοφαγάδες της πρωτεύουσας.

Από τα πιο φημισμένα και ιδιαίτερα αγαπητά στους κόλπους της τουρκικής υψηλής κοινωνίας εστιατόρια ήταν αυτό του Παντελή Τσιομπάνογλου, στο Μισίρ Τσαρσί. Μια εντυπωσιακή ανατολίτικη εκδοχή του βρίσκεται πλέον και στην Αθήνα, στα βόρεια προάστια, με την επωνυμία Pandeli. Δυναμική είσοδο στην εγχώρια αγορά έκαναν και τα διάσημα κεμπαπτσίδικα Τike. Το κατάστημά τους στην πρωτεύουσα βρίσκεται στην Κηφισιά.

Το ταξίδι νοστιμιάς στα βάθη της Ανατολής συμπληρώνουν το Sirkeci -επίσης στην Κηφισιά- με πολίτικους μεζέδες και πολύ χορό της κοιλιάς και το Kosebasi στο Σύνταγμα και τη Γλυφάδα με ξεχωριστές γεύσεις από την κουζίνα τής αντίπερα όχθης του Αιγαίου.

E-TIPOS 

www.e-tipos.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τουρκική «επίθεση»"

ΚΩΔΙΞ ΜΕΛΙΣΗΓΕΝΗΣ

Ο ΟΜΗΡΟΣ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΑ ΚΑΛΛΙΟΠΗ 1812 Jacques-Louis David Harvard Art Museum
 Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν αν μείνουμε στο ίδιο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε. Σε δύσκολες αλγεβρικές εξισώσεις απαιτείται πλάγια σκέψη, εκτός από τον ορθό λόγο. Το σύστημα είναι προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει την δημιουργία ενός κόμματος, ή μιας αντίστασης, ή αντίδρασης και να το διαλύσει, να το διαβρώσει ή να το εκφυλίσει, ακόμη και αν ξεκινά με τις καλύτερες προθέσεις. Καλούμαστε να σκεφτούμε με καινούργιο τρόπο ασυνήθιστο όπως οι μαέστροι μιας πλάγιας σκέψης, ο Αλέξανδρος, ο Θεμιστοκλής, ο Μιλτιάδης, ο Οδυσσέας, ο θεατρικός Διόνυσος και πολλοί άλλοι Έλληνες πολεμιστές. Η ουσία του Ελληνικού Πνεύματος είναι ότι θέτει ερωτήματα που δεν διανοήθηκαν να θέσουν άλλοι και δίνει απαντήσεις και λύσεις που μπορούν να καταπλήξουν τους πάντες. Χρειάζεται επομένως να δημιουργήσουμε ένα εφαλτήριο και να διαφύγουμε της προσοχής του συστήματος συνεργαζόμενοι κεντρομόλα με ενδοεπικοινωνιακό κώδικα και μειώνοντας τις εγωκεντρικές φυγόκεντρες τριβές.

Η ευφυία του Ομήρου συνίσταται στο ότι κατόρθωσε με τον τρόπο υπερκεράζοντας την κατασταλτική εξουσία να διασώσει το έργο του. Λειτουργεί σε πολλά επίπεδα τόσο στο προσωπικό όσο και στο συλλογικό. Σκιαγραφεί όλους τους χαρακτήρες της ζωής καταστάσεις και συνθήκες την συμπεριφορά, την δράση, την αντίδραση και το πεπρωμένο τους .Οι σκέψεις , γίνονται πράξεις. Οι πράξεις , γίνονται συνήθειες. Οι συνήθειες, γίνονται χαρακτήρας. Ο χαρακτήρας , γίνεται μοίρα. Στο κόσμο των ιδεών, γεννεσιουργεί ο μεγάλος δημιουργός ισχυρά σύμβολα και πρότυπα ανθρώπων και απαράμιλλων πολεμιστών. Η σύνδεση μαζί τους, η αναφορά και η ενεργοποίηση τους μας δίδει υψηλής ποιότητας ενέργεια διότι στην ουσία καθίσταται συνδετικός κρίκος με την πρωταρχική πηγή του Λόγου των Ελλήνων. Στέκεται ως η Διαχρονική Διακήρυξη της Οικουμενικότητας του Ελληνισμού και η υπογραφή και η εγγύηση για την Επιστροφή του!!!

 ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΩΣΗ . Αυτό που πέτυχε  ο Αλέξανδρος με μια  συνεργασία των Ελληνικών δυνάμεων θαυμαστή.Οδυσσειακό πνεύμα και μια Αλεξανδρινή μέθοδο, οργάνωση και στρατηγική! Με τον τρόπο και την αλάνθαστη τακτική τους.
Με συνεχή επανάληψη και επίκληση. Δεν είναι τυχαίο που ο Όμηρος επαναλαμβάνει την φράση ροδοδάκτυλη αυγούλα Ηώ. Σαφώς δεν οφείλεται σε λεξιπενία.
Ας ξεκινήσουμε ο καθένας με το ταλέντο και την δεξιοτεχνία του, με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια κάτω από το προσκεφάλι μας κοινός γεωμετρικός τόπος συνάντησης και συνεργασίας , ορισμένος από τα 4 σημεία του γαλαξιακού ορίζοντα… απελευθερωτικά.
Στοχεύοντας στην πεπτουσία του πολεμιστή την αποφασιστική στιγμή!

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΩΔΙΞ ΜΕΛΙΣΗΓΕΝΗΣ"

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟ-ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ----Στο σημερινό άρθρο καταγράφονται όλοι οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου που συνεχίζουν την πολιτική παράδοση της οικογενείας τούς.--- Στην λίστα περιλαμβάνονται όλοι όσοι έχουν κάποια συγγένεια με πολιτικό ενώ περιλαμβάνονται και οι εξ'αγχιστείας συγγένειες.
Η λίστα δίνεται αλφαβητικά:

Ελληνικό κοινοβούλιο

Αλαβάνος Αλέκος, βουλευτής Ηρακλείου, αδερφός του πρώην βουλευτή Κωνσταντίνου Αλαβάνου και γιος πρώην βουλευτή
Αλευράς Νάσος, βουλευτής Α΄ Αθηνών και ανηψιός του πρώην βουλευτή Ιωάννη Αλευρά
Βαρβιτσιώτης Μιλτιάδης, βουλευτής Β΄ Αθηνών και γιος του πρώην βουλευτή Γιάννη Βαρβιτσιώτη
Βολουδάκης Μανούσος, βουλευτής Χανίων και γιος του πρώην βουλευτή του Γ. Βολουδάκη
Διαμαντίδης Ιωάννης, βουλευτής Πειραιά και γιος του πρώην βουλευτή Δημήτρη Διαμαντίδη
Δούκας Πέτρος, βουλευτής Αττικής και γαμπρός του πρώην δημάρχου Αθηναίων και βουλευτή Μιλτιάδη Έβερτ
Καλαντζάκου Σοφία, βουλευτής Μεσσηνίας και κόρη του πρώην βουλευτή Αριστείδη Καλαντζάκου
Καλογιάννης Σταύρος, βουλευτής Ιωαννίνων και γιος του πρώην βουλευτή Ελευθερίου Καλογιάννη
Κανελλοπούλου Κρινιώ, βουλευτής Ηλείας και κόρη του πρώην βουλευτή Αθανάσιου Κανελλόπουλου
Καραμανλής Αχιλλέας, βουλευτής Σερρών, αδερφός του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή και θείος του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή
Καρχιμάκης Μιχάλης, βουλευτής Λασιθίου και σύζυγος της αδερφής της συζύγου του Παπουτσή
Καστανίδης Χάρης, βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης και γιος του πρώην βουλευτή Γιώργου Καστανίδη
Κατσέλη Λουκά, βουλετής επικρατείας, σύζυγος του πρώην βουλευτή Αρσένη και αδερφή της πρώην βουλευτή Νόρα Κατσέλη
Κατσιφάρας Απόστολος, βουλευτής Αχαΐας και ανηψιός του πρώην βουλευτή Γεώργιου Κατσιφάρα
Κεδίκογλου Σίμος, βουλευτής Ευβοίας και γιος του πρώην βουλευτή Βασίλη Κεδίκογλου
Κεφαλογιάννη Όλγα, βουλευτής Ρεθύμνου και κόρη του πρώην βουλευτή Γιάννη Κεφαλογιάννη
Κεφαλογιάννης Μανώλης, βουλευτής Ηρακλείου, ανηψιός του πρώην βουλευτή Μανώλη Κεφαλογιάννη και μακρινός συγγενής της Όλγας Κεφαλογιάννη
Λιάνης Γεώργιος, βουλευτής Φλωρίνης και α΄ ξάδερφος της δεύτερης συζύγου του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, Δήμητρας Λιάνη
Λιάπης Μιχάλης, βουλευτής Β΄ Αθηνών, ανηψιός του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή και α΄ ξάδερφος του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή
Λιβανός Σπήλιος, βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και γιος του πρώην βουλευτή Διονύση Λίβανου
Μακρή Ζέττα, βουλευτής Μαγνησίας και κόρη του πρώην βουλευτή Μιχάλη Μακρή
Μανούσου – Μπινοπούλου Αριάδνη, βουλευτής Κυκλάδων και εγγονή του πρώην βουλευτή Σ. Μπινόπουλου
Μεϊμαράκης Βαγγέλης, βουλευτής Β' Αθηνών και γιος του πρώην βουλευτή Γιάννη Μεϊμαράκη
Μητσοτάκης Κυριάκος, βουλευτής Β΄ Αθηνών και γιος του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
Μπακογιάννη Ντόρα, βουλευτής Α΄ Αθηνών και κόρη του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
Μπεκίρης Μιχάλης, βουλευτής Αχαΐας και γιος του πρώην βουλευτή Βασίλη Μπεκίρη
Πάγκαλος Θεόδωρος, βουλευτής Αττικής και εγγονός του δικτάτορα Θεόδωρου Πάγκαλου
Παναγιωτόπουλος Νίκος, βουλευτής Καβάλας και γιος του πρώην βουλευτή Γεωργίο Παναγιωτόπουλου
Παναγιωτόπουλος Πάνος, βουλευτής Β΄ Αθηνών και γαμπρός, πρώην πια, του πρώην βουλευτή Αθανάσιου Τσαλδάρη
Παπαδημητρίου Έλσα, βουλευτής Αργολίδας και κόρη του πρώην βουλευτή Δημήτρη Παπαδημητρίου
Παπακωνσταντίνου Γεώργιος, βουλευτής Κοζάνης και ανηψιός του πρώην βουλευτή Μιχάλη Παπακωνσταντίνου
Παπαληγούρας Αναστάσιος, βουλευτής Κορινθίας και γιος του πρώην βουλευτή Παναγή Παπαληγούρα
Παπανδρέου Γεώργιος, βουλευτής Αχαΐας και γιος του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου
Παπουτσής Χρήστος, βουλευτής Α΄ Αθηνών και σύζυγος της αδερφής της συζύγου του Καρχιμάκη
Περλεπέ-Σηφουνάκη Αικατερίνη, βουλευτής Εύβοιας και σύζυγος του πρώην βουλευτή και νυν ευρωβουλευτή Γιάννη Σηφουνάκη
Πετραλιά - Πάλλη Φάνη, βουλευτής Β΄ Αθηνών και κόρη μεγάλης πολιτικής οικογένειας
Σαμαράς Αντώνης, βουλευτής Μεσσηνίας, γιος του πρώην βουλευτή Κωνσταντίνου Σαμαρά, εγγονός του πολιτικου Αλέξανδρου Ζαννά, ανηψιού του υπουργού Παύλου Ζαννά, δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτας και τρισέγγονος του πολιτικού και ευεργέτη Εμμανουήλ Μπενάκη
Σκούλας Ιωάννης, βουλευτής Ηρακλείου και γόνος οικογένειας πολιτικών
Σταϊκούρας Χρήστος, βουλευτής Φθιώτιδας και γιος του Κ. Σταϊκούρα διευθυντή του πολιτικού γραφείου του προέδρου της Ν.Δ.
Ταλιαδούρος Σπυρίδων, βουλευτής Καρδίτσας και γιος του πρώην βουλευτή Αθανασίου Ταλιαδούρου
Τζιτζικώστας Απόστολος, βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης και γιος του πρώην βουλευτή Γιώργου Τζιτζικώστα
Χατζηγάκης Σωτήρης, βουλευτής Τρικάλων, γόνος οικογένειας πολιτικών και ανηψιός του πρώην βουλευτή Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα
Χυτήρης Τηλέμαχος, βουλευτής Β΄ Αθηνών και σύζυγος της πρώην βουλευτή Μαρία Φαραντούρη

Συμπεράσματα:
Η οικογενειοκρατεία καλά κρατεί. Απο τους 43 βουλευτές, οι 26 ανήκουν στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, οι 16 στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ένας στον Συνασπισμό. Και βέβαια είναι άλλοι τόσοι οι υποψήφιοι που κατάγονται απο τζάκια όπως π.χ. Παπαγιαβής, Δαβάκης κ.α.

 http://www.iliablogs.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟ-ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ"

Το αξίωμα της ιέρειας στην αρχαία Αθήνα

αποκαλύπτοντας την ιστορία τους

Joan Breton Connelly

καθηγήτρια Κλασικής Φιλολογίας
και Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης

Στα τέλη του 2ου αι. π.Χ., Αθηναίοι προσκυνητές ξεκινούσαν εν πομπή και διένυαν την απόσταση των εκατόν εξήντα χιλιομέτρων μεταξύ της Αθήνας και του Ιερού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Εκεί γιόρταζαν τα Πύθια προς τιμήν του Απόλλωνα. Ένα άτομο ξεχώριζε ανάμεσα στους συμμετέχοντες, η Χρυσηίς, η ιέρεια της Αθηνάς Πολιάδος.

            Για την συμβολή της στην ανάδειξη των Πυθίων σε γιορτή που έκανε υπερήφανες και τις δύο πόλεις, οι κάτοικοι των Δελφών την τίμησαν με τον στέφανο του Απόλλωνα και αποφάσισαν με ειδικό ψήφισμα να παραχωρήσουν στην ίδια και όλους τους απογόνους της μια σειρά από σημαντικά δικαιώματα και προνόμια.

Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το αξίωμα της προξένου – ειδικής επίτιμης αντιπροσώπου της Αθήνας στους Δελφούς.

Της δόθηκε ακόμη το δικαίωμα να συμβουλεύεται το Μαντείο, δικαστική προτεραιότητα, ασυλία, θέση στην πρώτη σειρά σε όλους τους αγώνες που διοργάνωνε η πόλη, δικαίωμα ιδιοκτησίας ακινήτων, καθώς και φορολογική ατέλεια! Το γεγονός ότι όλα αυτά τα προνόμια μπορούσαν εφεξής να μεταβιβαστούν σε όλους τους απογόνους της κατέστησε την Χρυσηίδα γυναίκα με εξαιρετικό κύρος και επιρροή, τόσο εντός όσο και εκτός του στενού οικογενειακού της περιβάλλοντος.

Στην Αθήνα, τα εξαδέλφια της έστησαν άγαλμα της διάσημης συγγενούς τους στην Ακρόπολη. Το ψήφισμα του λαού των Δελφών και η επιγραφή στην βάση του αγάλματος της Χρυσηίδας στην Ακρόπολη μας δίνουν κάποια -ελάχιστα- στοιχεία για την ζωή αυτής της εξαιρετικής γυναίκας. Μαρτυρούν την περίοπτη θέση και την ευχέρεια κινήσεων της Χρυσηίδας, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις πομπές από την Αθήνα προς τους Δελφούς, τις πρώτες θέσεις στους δελφικούς αγώνες, την ιδιοκτησία ακινήτων και την μόνιμη τοποθέτηση του αγάλματός της στην Ακρόπολη. Ως ιέρεια της Αθηνάς, η Χρυσηίς κατείχε δημόσιο αξίωμα συγκρίσιμο και ισότιμο με εκείνο των ιερέων που υπηρετούσαν τους θεούς στην Αθήνα.

Η Χρυσηίς δεν ήταν η μόνη ιέρεια που απέλαυε καθεστώτος ανάλογης περιωπής. Μάλιστα, τα αρχαιολογικά αρχεία βεβαιώνουν την εξέχουσα θέση των ιερειών όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Οι ιέρειες ηγούνταν πομπών, φύλασσαν τους θησαυρούς των ναών, άναβαν την φωτιά στους βωμούς των ιερών και προΐσταντο των θυσιών. Μαθαίνουμε ότι οι ιέρειες έπαιρναν τον λόγο ενώπιον της Βουλής και του Δήμου, έθεταν την σφραγίδα τους σε επίσημα έγγραφα και απέπεμπαν τους παρείσακτους από τα ιερά. Επιγραφές αφιερωμάτων μαρτυρούν την γενναιοδωρία των ιερειών ως ευεργετιδών της πόλης τους και των ιερών τους, όπου έχτιζαν ναούς, αγορές και υδατοδεξαμενές. Μαρτυρούν επίσης την περηφάνια που ένιωθαν οι ίδιες για την ανέγερση των αγαλμάτων τους, αλλά και την εξουσία τους ως προς την τήρηση των κανονισμών στα ιερά. Επιγραφές και επιτύμβια ανάγλυφα επιβεβαιώνουν ότι οι ιέρειες κηδεύονταν δημοσία δαπάνη με μεγάλες πομπές, και ότι στην μνήμη τους ανεγείρονταν εντυπωσιακά ταφικά μνημεία.

Οι μαρτυρίες αυτές έρχονται σε αντίθεση με την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι οι γυναίκες της Αθήνας ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, σιωπηλές, υποτακτικές και «αόρατες» μορφές, περιορισμένες στο εσωτερικό των σπιτιών τους, όπου ασχολούνταν υπάκουα με το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών. Η άποψη αυτή έχει βασιστεί σε αναγνώσεις κείμενων περίφημων συγγραφέων, όπως του Ξενοφώντα, του Πλάτωνα και του Θουκυδίδη, καθώς και σε διάφορες παραστάσεις αρχαίου δράματος.

Ωστόσο, τα αρχαιολογικά και επιγραφικά ευρήματα παρουσιάζουν μια διαφορετική εκδοχή. Στην πραγματικότητα, μια σταθερή ροή γυναικών διέσχιζε καθημερινά την Αθήνα με κατεύθυνση προς την Ακρόπολη και τα νεκροταφεία της πόλης, όπου οι γυναίκες αυτές προσκυνούσαν στα ιερά και φρόντιζαν τους οικογενειακούς τάφους. Οι τελετουργίες τούς επέτρεπαν να κυκλοφορούν και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στην πόλη, υπηρετώντας τους θεούς, την οικογένειά τους και τους Αθηναίους πολίτες. Χάρις στις σημαντικές δωρεές αυτών των γυναικών και των οικογενειών τους, γλυπτά πορτραίτα ιερειών τοποθετήθηκαν σε αγορές, νεκροταφεία και ιερά.

Οι γυναίκες μπορούσαν να αποκτήσουν το αξίωμα της ιέρειας μέσω κληρονομιάς, κλήρωσης, επιλογής, εκλογής ή εξαγοράς. Τα παλαιά, σεβαστά αξιώματα των ιερειών της Αθηνάς Πολιάδος στην Αθήνα και της Δήμητρας και της Κόρης στην Ελευσίνα περνούσαν κληρονομικά από την μια γενιά στην άλλη, μέσα στην ίδια οικογένεια (γένος), επί περίπου επτακόσια χρόνια! Σύμφωνα με επιγραφές, το αξίωμα της ιέρειας της Αθηνάς κληροδοτείτο από το πρεσβύτερο άρρεν μέλος του γένους των Ετεοβουτάδων προς την μεγαλύτερη κόρη του και, στην συνέχεια, με την λήξη της θητείας της, προς την μεγαλύτερη κόρη του πρεσβύτερου αδελφού της.

Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, οι αντίξοες οικονομικές συνθήκες, οι δυσμενείς επιπτώσεις στις περιουσίες των παλαιών οικογενειών, η ανάδυση μιας «νεόπλουτης» τάξης, καθώς και οι αλλαγές στην πληθυσμιακή σύνθεση της Ανατολικής Ελλάδας διαμόρφωσαν έναν κόσμο στον οποίο η εξαγορά του ιερατικού αξιώματος στάθηκε απολύτως εύλογη. Αρχής γενομένης από την Μίλητο, περί το 400 π.Χ., γυναίκες σε όλο το Ανατολικό Αιγαίο, την Μικρά Ασία και την Μαύρη Θάλασσα κατέβαλλαν μεγάλα ποσά προκειμένου να εξασφαλίσουν ιερατικές θέσεις. Όπως και κατά την Κλασική περίοδο, αποζημιώνονταν για τις υπηρεσίες τους με πληρωμές σε είδος, όπως δέρματα και κρέας από τα σφάγια των θυσιών, δημητριακά, λάδι, αλλά και χρήματα.

Για τις εξέχουσες υπηρεσίες τους προς την πόλη, στις ιέρειες, όπως στην Χρυσηίδα, αποδίδονταν δημόσιες τιμές, στις οποίες περιλαμβάνονταν χρυσοί στέφανοι, αγάλματα και διακεκριμένες θέσεις στο θέατρο. Σε ορισμένες πόλεις οι ιέρειες ήταν τόσο διάσημες ώστε απέλαυαν λατρευτικής και πολιτικής επωνυμίας, δηλαδή το όνομά τους έμενε για πάντα στην ιστορία και χρησιμοποιείτο για ιστορικές χρονολογήσεις. Στο έργο του Ιστορίαι, ο Θουκυδίδης τοποθετεί χρονολογικά την έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου στο τεσσαρακοστό όγδοο έτος της ιερατικής θητείας μιας άλλης Χρυσηίδας, ιέρειας της Ήρας στο Άργος κατά τον 5ο αι. π.Χ.

Απεικονίσεις και επιγραφές επιβεβαιώνουν τα προνόμια που λάμβαναν οι ιέρειες σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους. Σε ανάγλυφο του 4ου αι. π.Χ., το οποίο βρίσκεται σήμερα στο Βερολίνο, απεικονίζεται μια ιέρεια που τιμάται από την πόλη με στέφανο. Την βλέπουμε στην κάτω αριστερή πλευρά να σηκώνει το δεξί χέρι της προς τον ουρανό, σε στάση προσευχής.

Στο αριστερό της χέρι κρατά κλειδί ναού, σύμβολο του αξιώματός της ως ιέρειας που κλειδώνει και ξεκλειδώνει τις θύρες του ναού. Η θεά Αθηνά απεικονίζεται στο δεξί άκρο, πιστή αναπαράσταση του αγάλματος της Αθηνάς Παρθένου, με την ασπίδα στο πλευρό της και την φτερωτή Νίκη στο χέρι της. Η Νίκη σκύβει για να στεφανώσει την ιέρεια. Οι χρυσοί στέφανοι ήταν πολύτιμα βραβεία, που η αξία τους έφτανε τις πεντακόσιες έως χίλιες δραχμές και τα οποία συνήθως απονέμονταν σε πολιτικούς, δικαστές, στρατηγούς και αθλητές. Επομένως, έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι, από τον 4ο αι. π.Χ. και μετά, γίνονταν τόσο μεγάλες τιμές όχι μόνο στους ιερείς αλλά και στις ιέρειες.

Το γυναικείο ιερατικό αξίωμα ήταν απολύτως συνυφασμένο με την μορφολογία της γυναικείας λυρικής χορείας, η οποία, από τον 5ο αι. π.Χ., αποτελούσε κεντρικό σημείο της εκπαίδευσης και της κοινωνικοποίησης των γυναικών, από την παιδική τους ηλικία έως την ωριμότητα. Ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι η χορεία αποτελούσε το σύνολο της παιδείας
[«ὅλη μέν που χορεία ὅλη παίδευσις ἦν ἡμῖν»].

Μια εικόνα που ανακαλεί στον νου χορικές και λατρευτικές ομάδες γυναικών κοσμεί μια φιάλη για σπονδές που σήμερα βρίσκεται στην Βοστώνη. Εδώ βλέπουμε γυναίκες με ενωμένα χέρια σε κύκλιο χορό, συνοδεία μουσικής από μιαν αυλητρίδα. Η ύπαρξη βωμού και ταινιών υποδηλώνει λατρευτική ατμόσφαιρα, ενώ το καλάθι με το μαλλί παραπέμπει στην γυναικεία αρετή εντός του οικογενειακού βίου. Στο τέλος της σειράς, δύο νεαρές κοπέλες με ξέπλεκα μαλλιά κοιτούν μια μεγαλύτερη γυναίκα για να μάθουν τα βήματα του χορού. Το ίδιο το αγγείο είναι μια φιάλη που προοριζόταν για σπονδή με έκχυση του υγρού περιεχομένου της, πιθανότατα σε αναμμένο βωμό, όπως αυτός που απεικονίζεται επάνω της. Η μορφή, η λειτουργία και ο διάκοσμος συνδυάζονται εδώ σε μιαν αποτελεσματική έκφραση της γυναικείας τελετουργικής πρακτικής.

Η συμμετοχή σε λατρευτικές δραστηριότητες είχε θετική επιρροή στην ζωή των Ελληνίδων, καθώς τους πρόσφερε, μεταξύ άλλων, μιαν αίσθηση κοινότητας και ταυτότητας. Οι κύκλιοι χοροί σε χώρους λατρείας έδιναν επίσης την ευκαιρία στις κοπέλες που βρίσκονταν σε ηλικία γάμου να εμφανίζονται δημοσίως μπροστά στους συμπολίτες τους. Καθώς η εξέχουσα θέση στην διοργάνωση εορταστικών εκδηλώσεων επέτρεπε την προώθηση των οικογενειακών συμφερόντων, πράγμα επωφελές για γυναίκες και άνδρες, ήταν σημαντική η επιρροή των ιερειών στην επιτυχή λειτουργία του όλου συστήματος.

Η αποκάλυψη της χαμένης ιστορίας των Ελληνίδων ιερειών αποτέλεσε προϊόν κοπιαστικής προσπάθειας και απαίτησε μακροχρόνια έρευνα σε εκτενέστατο αρχαιολογικό υλικό. Το έργο αυτό επέτρεψε να διορθωθεί η ανισότιμη θεώρηση των γυναικών στην Αρχαία Ελλάδα ως μορφών απολύτως υποταγμένων, σιωπηλών, «αόρατων» και περιορισμένων στα στενά όρια του οίκου τους. Επίσης, αποκατέστησε εν μέρει την αξιοπρέπεια των εξαιρετικών αυτών γυναικών, οι οποίες έχαιραν μεγάλου σεβασμού και τιμών από πλευράς των συμπολιτών τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το αξίωμα της ιέρειας στην αρχαία Αθήνα"