ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

Μια ιστορική προσέγγιση του Περικλή Ροδάκη

 

«Στην κυρίως Μ. Ασία οι Έλληνες είναι η πολυπληθέστερη εθνότητα. Αριθμεί 2.650.316 άτομα σ ένα σύνολο 9.868.706 δηλαδή αντιπροσωπεύουν το 26% και πάνω. Στην Αρμενία και Κουρδιστάν οι Έλληνες είναι σχεδόν ανύπαρκτοι, αφού φτάνουν μόλις τους 31.214 κατοίκους σε σύνολο 2.644.140. Οι Έλληνες έχουν σαφή εθνική συνείδηση και διεκδικούν την απελευθέρωσή τους από τους Τούρκους. Αν στη Μ. Ασία περιλαμβάναμε και την Κωνσταντινούπολη – Α. Θράκη, τότε τo ποσοστό των Ελλήνων γίνεται ακόμη πιο μεγάλο. Ελέγχουν την οικονομική ζωή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Οι Έλληνες βρίσκονται στη Μ. Ασία από χιλιετίες. Αρχικά είχαν εγκατασταθεί στα παράλια της Μ. Ασίας (Δυτικά, Νότια και Βόρεια) και από τα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου σε ολόκληρη τη Μ. Ασία. Οι Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στη Μ. Ασία κατόρθωσαν να εξελληνίσουν, να αφομοιώσουν στον ελληνικό πολιτισμό ολόκληρη την περιοχή. Οι λαοί της Μ. Ασίας κρατούσαν τα εθνολογικά τους γνωρίσματα, αλλά είχαν μπει στα πολιτιστικά πλαίσια του ελληνικού πολιτισμού. Από νωρίς, πριν ακόμα από το Μ. Αλέξανδρο, στον Πόντο είχε διαμορφωθεί ένας ιδιότυπος Ελληνισμός, που απλώθηκε γύρω απ” όλη τη Μαύρη θάλασσα (Εύξεινο πόντο).
Στα χρόνια του Βυζαντίου, εδώ στη Μ. Ασία σημειώνονται βαθιές αλλαγές. Το Βυζάντιο, στο μέτρο που η αυτοκρατορία περιορίζεται εδαφικά, φορτώνει όλο το βάρος της οικονομίας του κράτους στη Μ. Ασία. Η άγρια αυτή φορολογική πίεση προκάλεσε τα μαζικά αγροτολαϊκά κινήματα, που συγκλονίζουν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με κορυφαία το κίνημα του Θωμά του Σλάβωνα και των Παυλικανών – Μανιχαϊστών. Κοντά σ” αυτό πρέπει να πούμε ότι και όλα τα κινήματα των δυνατών για την κατάληψη του θρόνου τελικά εκμεταλλεύονται αυτήν τη δυσαρέσκεια.
Η λαϊκή αντίδραση στον κρατικό μηχανισμό του Βυζαντίου εκφράζεται και με την ανάπτυξη των αιρέσεων. Η Μ. Ασία από τα πρώτα χρόνια της διάδοσης του Χριστιανισμού είναι η εστία πολλών αιρέσεων. Η Εκκλησία ως οργάνωση και ιδεολογία είναι το όργανο του Βυζαντινού Κράτους. Ενάντια στην επίσημη Εκκλησία στρέφονται οι καταπιεζόμενες ομάδες που ζούσαν στο χώρο της Μ. Ασίας. Το Βυζαντινό Κράτος χτυπάει άγρια τις αιρέσεις.

Ιδιαίτερα άγρια χτυπήθηκαν οι Μανιχαϊστές, οι Παυλικανοί, οι Νεστοριανοί και οι οπαδοί του Μακεδόνιου. Οι Μανιχαϊστές κάηκαν μέσα στις εκκλησίες τους από το Βασίλειο Α” το Μακεδόνα. Όσοι γλίτωσαν τη σφαγή διέφυγαν στους Άραβες ή και στους Πέρσες. Το ίδιο θα γίνει λίγο αργότερα και με τους Παλικανούς στον Πόντο και στην Αρμενία. Οι Παυλικανοί σφάχτηκαν στο οχυρό της Αφρικής. Όσοι γλίτωσαν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο με τους Μανιχαϊστές. Οι Νεστοριανοί θα χαιρετίσουν ως ελευθερωτές τους μουσουλμάνους στη Συρία, ενώ οι εικονοκλάστες που για μια περίοδο, με τη δυναστεία των Ισαύρων είχαν πάρει και την εξουσία στο Βυζάντιο, μετά τη νίκη των εικονολατρών διώχτηκαν άγρια. Οι περίφημοι Γιουρούκοι της νεότερης εποχής είναι παλιοί εικονομάχοι.

Οι αιρετικοί και οι διώξεις των Βυζαντινών διέσπασαν τα ελληνιστικά πλαίσια και διαμόρφωσαν σαφώς καθορισμένες πια εθνολογικές ομάδες.
Οι Έλληνες παραμένουν σταθεροί στις πόλεις. Είναι οι έμποροι, οι τεχνίτες και οι επαγγελματίες. Ενώ στην ύπαιθρο φουντώνουν οι αιρέσεις και διαμορφώνονται νέες εθνολογικές ομάδες, οι πόλεις παραμένουν βασικά ελληνικές.
Με την εμφάνιση των Τούρκων (Σελτζούκων, Οσμανλήδων ή Τουρκομάνων) οι αιρέσεις που βρίσκονταν σε διωγμούς από την Ορθόδοξη Εκκλησία και το Βυζαντινό Κράτος προσχωρούν στους εισβολείς. Οι περισσότεροι προσχώρησαν και στον Ισλαμισμό μια και η προσχώρησή τους δεν απαιτούσε Ορθοδοξία. Η κάθε αίρεση διατήρησε την ιδιαίτερη της πίστη αλλά τη δίπλωσαν μέσα στο γενικό πλαίσιο του Ισλαμισμού. Για άλλη μια φορά η Μ. Ασία έγινε η εστία αφέσεων. Και τώρα θα είναι αιρέσεις του Ισλαμισμού.

Οι Τούρκοι από την εμφάνισή τους ως και μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1453) χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα στις επίσημες σχέσεις τους με τους υποταγμένους λαούς και με τους ξένους. Οι Έλληνες τελικά θα γίνουν από την πρώτη στιγμή οι έμποροι της Αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα της Δ. Μ. Ασίας και της Βαλκανικής. Αυτό το χαρακτηριστικό έχει ιδιαίτερη σημασία.
Οι Τούρκοι ήσαν ορδές, μπουλούκια. Ακόμα και ύστερα από την οργάνωση του στρατού τους από το Βυζαντινό αξιωματούχο Κέσε (Κόσσυφο) Μιχάλη ο στρατός τους δεν είχε επιμελητεία. Τον εφοδιασμό του στρατού με τρόφιμα, ένδυση και υπόδηση τον εξασφάλιζαν ελεύθεροι έμποροι που έτρεχαν πίσω από το στρατό.

Ακόμα το βασικό κίνητρο του Τούρκου πολεμιστή είναι το πλιάτσικο. Κατά πάγια τακτική ο Τούρκος Σερασκέρης παρέδιδε σε πλιάτσικο κάθε πόλη ή περιοχή που καταλάμβαναν. Οι Τούρκοι στρατιώτες άρπαζαν ό,τι έβρισκαν. Κανονικά έπρεπε να τα παραδίδουν στη διοίκηση και κείνη να τα μοίραζε. Ακόμα και τους αιχμαλώτους ή και τους άμαχους που έπιαναν τους πουλούσαν σκλάβους. Στη λεηλασία των πόλεων άρπαζαν ό,τι έβρισκαν, από οικιακά σκεύη ως ό,τι άλλο πολύτιμο έβρισκαν. Φυσικά ούτε ο στρατός σαν στρατός ούτε και οι στρατιώτες είχαν τη δυνατότητα να τα κουβαλήσουν μαζί τους.
Πίσω από ο στρατό ακολουθούσαν οι έμποροι που ήσαν ταυτόχρονα και επιμελητεία του τουρκικού στρατού. Αυτοί κουβαλούσαν τρόφιμα και ρουχισμό και αγόραζαν τα πλιάτσικα. Ούτε και αυτοί θα τα κουβαλούσαν μαζί τους. Τα αγόραζαν όσο όσο από τους Τούρκους και την επομένη τα πουλούσαν στους ίδιους τους χωρικούς ή τους κατοίκους της πόλης από τους οποίους τα είχαν αρπάξει. Αν η πόλη καταστρεφόταν συθέμελα τότε μετέφεραν τα πλιάτσικα στα γύρω χωριά και τα μεταπουλούσαν.
Έλληνες έμποροι ακολούθησαν τον τουρκικό στρατό στη Βαλκανική και θα φτάσουν μαζί του στην Ουγγαρία και ως την Πολωνία. Μερικοί από αυτούς θα μείνουν για πάντα εκεί δημιουργώντας τις πρώτες ελληνικές παροικίες στην Κεντρική Ευρώπη.
Ο Τούρκος ή ο εξοθωμανισμένος ήταν στρατιώτης και δεν έκανε καμιά άλλη δουλειά. Οι εξισλαμισμένοι αλλά όχι και εξοθωμανισμένοι κρατούσαν τα κτήματά τους και μπορούσαν να τα αυξήσουν.

Οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν τους Έλληνες από την αρχή στον κρατικό τους μηχανισμό. Για την επαφή τους με τις άλλες χώρες χρειάζονταν μορφωμένους, γλωσσομαθείς. Οι Τούρκοι ποτέ δεν απόχτησαν δικούς τους γλωσσομαθείς. Έτσι καθιερώθηκε ο τίτλος του διερμηνέα σε όλη, την κλίμακα της ιεραρχίας τους. Και το αξίωμα του μεγάλου διερμηνέα ήταν ισοδύναμο με εκείνο του υπουργού Εξωτερικών. Οι Έλληνες μορφωμένοι που θα συγκεντρωθούν στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης έφτασαν ακόμα να πάρουν και πιο μεγάλα αξιώματα: εκείνα των ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας.
Έλληνες και Αρμένιοι ελέγχουν την οικονομική ζωή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Γάλλος επιτετραμμένος θα πει για τους Έλληνες:
«Μα δεν μπορεί να σχεδιάσει κανείς ένα οικονομικό σύστημα μέσα σε μια στιγμή και να ανατρέψει παραδόσεις, συνήθειες και ανάγκες πολλές φορές αιώνων. Όλο το μικρό εμπόριο και ένα μέρος του μεγάλου εμπορίου ήταν στα χέρια των Ελλήνων. Τα παζάρια ήταν γεμάτα από Έλληνες εμπόρους. Οι μεταφορές γίνονται μόνο με ελληνικά καράβια. Και τα απειροελάχιστα της καθημερινής και της ολικής ζωής, κατευθύνονται από τους Έλληνες. Δεν είναι δυνατό να φανταστείς τη ζωή στην Τουρκία χωρίς αυτούς. Και αυτό ισχύει από αιώνες… στην πραγματικότητα από πάντοτε»!. (Στη φωτό:  Έλληνας έμπορας.)

Οι Έλληνες απόκτησαν από νωρίς εθνική συνείδηση και γύρεψαν την απελευθέρωσή τους. Και η εθνική συνείδηση στους Έλληνες ( Ντριώ και Λερπιέ: «Η Διπλωματική ιοτορία της Ελλάδας», σελ. 53 — 54.) εδραιώνεται με την πάλη κατά των Τούρκων. Όσοι από τους λαούς που ζούσαν στον ελλαδικό χώρο θα πάρουν μέρος στον αγώνα κατά των Τούρκων θα ενσωματωθούν στη νεοελληνική εθνότητα (Αρβανίτες, Σλάβοι κλπ.) . Μετά την απελευθέρωση ενός τμήματος του ελλαδικού χώρου και τη δημιουργία του πρώτου εθνικού κράτους, η εθνική κίνηση των Ελλήνων που ζούσαν στη Μ. Ασία εντείνεται και παίρνει άλλες διαστάσεις. Στην ουσία, την οικονομική ζωή του νέου μικρού ελληνικού κράτους την ελέγχει το εμπορομεσιτικό κεφάλαιο, που έχει τη βάση του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και το οποίο θεωρεί πατρίδα του την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα στοιχεία του εμπορομεσιτικού αυτού κεφαλαίου είναι δραστήρια και θα πιέζουν και το μικρό ελεύθερο κράτος στην πραγματοποίηση των ονείρων της Μεγάλης Ελλάδας. Η κίνηση των Ελλήνων γίνεται μπαμπούλας για τους Τούρκους.

Οι Έλληνες είναι κατασπαρμένοι σε όλη τη Μ. Ασία. Κάτι ανάλογο, αλλά σε μικρότερη κλίμακα στη Δ. Μικρά Ασία συμβαίνει και με τους Αρμένιους.
Οι Νεοτούρκοι συνειδητοποιώντας την κατάσταση αυτή παίρνουν την απόφαση του 1911: να εξοντώσουν ή να εκτουρκίσουν τους Έλληνες και τους Αρμένιους με τη βία. Και επειδή ο εκτουρκισμός ήταν αδύνατος δεν απόμενε για τους Νεότουρκους άλλη διέξοδος από την εξόντωση. Οι Νεότουρκοι θέλουν να δημιουργήσουν χώρο που θα γίνει πατρίδα των Τούρκων. Η απόφαση για την εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων πάρθηκε το 1911. Η απόφαση αυτή θα μπει σε πράξη με την κήρυξη του Α” Παγκόσμιου Πολέμου (γενοκτονία Αρμενίων και εκτοπισμός των Ελλήνων) και θα ολοκληρωθεί το 1922 μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή των Ελλήνων οπότε θα ξεριζώσουν από τη Μικρά Ασία Έλληνες και Αρμένιους, εκτός από όσους υπέκυψαν και έγιναν μουσουλμάνοι. Ένα μικρό τμήμα αυτών των εθνών που ζούσαν στη Μικρά Ασία θα γίνουν μουσουλμάνοι και θα πληθύνουν τις τάξεις των κρυπτοχριστιανών. Την ολοκλήρωση του έργου που άρχισαν οι Νεοτούρκοι το 1915 την ολοκλήρωσε ο Κεμάλ Ατατούρκ το 1922.»

Απόσπασμα από το βιβλίο του ιστορικού συγγραφέα Περικλή Ροδάκη » Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΟΤΉΤΩΝ»

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ"

Η νέα φάση του ζεόλιθου

Του Νίκου Λυγερού
Η νέα φάση του ζεόλιθου προέρχεται από το στρατηγικό μείγμα των εφαρμογών και των αδειοδοτήσεων. Οι πρώτες δείχνουν πρακτικά στους παραγωγούς τι προσφέρει ο ζεόλιθος στην ποιότητα των προϊόντων και στην αύξηση της παραγωγής. Οι δεύτερες με την πρώτη αδειοδότηση αρχίζουν να προκαλούν το επενδυτικό ενδιαφέρον και αυξάνεται ο αριθμός των υποψηφίων για περιοχές κοιτασμάτων. Ο στρατηγικός συνδυασμός φέρνει τα πρώτα αποτελέσματα και έχουμε όλο και περισσότερα δεδομένα σε τεχνικό και επιστημονικό επίπεδο. Η Θράκη βρίσκεται στο κέντρο αυτού του συνδυασμού και αποδεικνύει ότι έχει πάρει το θέμα ζεστά, ακόμα και σε θεσμικό επίπεδο. Οι εφαρμογές στα γήπεδα και στο αστικό περιβάλλον επιτρέπουν στους πολίτες της πόλης να βλέπουν από μόνοι τους τις αλλαγές που επιτρέπει ο ζεόλιθος. Στην Αλεξανδρούπολη το αγρόκτημα έχει ήδη τις πρώτες ζεολιθικές παραγωγές. Η Νέα Ορεστιάδα και το Διδυμότειχο δείχνουν το παράδειγμα στον Βόρειο Έβρο με την αποτελεσματικότητα των δράσεών τους. Έτσι και οι περιοχές Πετρωτών, Πενταλόφου, Κόκκαλου αρχίζουν να παίρνουν μεγαλύτερη αξία και να ετοιμάζουν το έδαφος για τον ελληνικό ζεόλιθο που θα έρθει να ενισχύσει πρακτικά όλη τη στρατηγική προσπάθεια της ανάδειξής του. Η Ελλάδα έχει πια αρκετά στοιχεία κι όχι μόνο ενδείξεις ότι μπορεί να παράγει ζεόλιθο. Και αυτός μπορεί όχι μόνο να βοηθήσει την ανάπτυξη της Θράκης αλλά και όλης της πατρίδας μας με τις δυνατότητες που προσφέρει και στον οικονομικό τομέα λόγω ποιότητας. Τώρα κάθε συνεταιρισμός ενδιαφέρεται πρακτικά για τις εφαρμογές του ζεόλιθου και βρίσκει σύμμαχο σε κάθε Δήμο που θέλει ν’ αναπτυχθεί επί του πρακτέου γιατί πολλοί από αυτούς έχουν τη δυνατότητα να κάνουν εξαγωγές και με την αυξημένη ποιότητα που τους προσφέρει ο ζεόλιθος μπορούν πιο εύκολα να παίξουν ένα ρόλο σε διεθνές επίπεδο.

Πηγή: http://lygeros.org/articles?n=16315&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η νέα φάση του ζεόλιθου"

Ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν βρίσκεται στην Αμφίπολη

Γιατί ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν βρίσκεται στην Αμφίπολη--

Εδώ ο Αλέξανδρος… Εκεί ο Αλέξανδρος… Πού είναι ο Αλέξανδρος;--

 

Τι  χρειάζεται  η Ιστορία αν τα  παραμύθια   είναι  περισσότερο  δελεαστικά  και  πιστευτά; ---Προφανώς  για να  αποκοιμίζουν τους ανθρώπους. ----

Ματαίως αρχαιολόγοι και  ιστορικοί  προσπαθούν αυτές  τις  ημέρες να αντιπαρατάξουν ιστορικές  πηγές  και  γνώση  αιώνων για τα γεγονότα  που  ακολούθησαν  μετά τον  θάνατο  του  Μεγάλου  Αλεξάνδρου στη Βαβυλώνα  το 323 π.Χ.  ως την  ταφή του,  η  οποία  επ΄ ουδενί  αναφέρεται  ότι  μπορεί να  είχε  γίνει στην Αμφίπολη.  
Από την Βόρεια Ελλάδα ως την Κρήτη και εν  συνεχεία  πέραν των ελληνικών συνόρων - ας είναι καλά το διαδίκτυο -  βοά ο  κόσμος,  ότι σ΄ αυτόν τον εντυπωσιακό  πράγματι,  τύμβο  της Αμφίπολης,  που  ανασκάπτεται τα  τελευταία  δύο χρόνια   βρίσκεται  θαμμένος  ο  Μέγας Αλέξανδρος.
 Από  πού  κι ως  πού; Μα,  ένας  τόσο  μεγάλος  τύμβος  μόνον έναν  πολύ  μεγάλο  βασιλιά  θα  μπορούσε να  κρύβει,  είναι  η αφελής  απάντηση,  η  οποία  μάλιστα γίνεται  πιστευτή!
Ούτε  η χλιαρή  ανακοίνωση  του  υπουργείου  Πολιτισμού έχει  βάλει τα  πράγματα στη  θέση  τους. «Το εύρημα της Αμφίπολης είναι οπωσδήποτε ιδιαίτερα σημαντικό, όμως πριν προχωρήσει η ανασκαφική έρευνα, οποιαδήποτε ερμηνεία και πολύ περισσότερο οποιαδήποτε ταύτιση με ιστορικά πρόσωπα στερείται επιστημονικής τεκμηρίωσης και είναι παρακινδυνευμένη»,  αναφέρει.  Από τη  μεριά της όμως  η  προϊσταμένη της ΚΗ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων και ανασκαφέας του τύμβου κυρία Αικατερίνη Περιστέρη  μπορεί να  μην  έχει αναφερθεί ποτέ  δημοσίως  στον Μέγα Αλέξανδρο (σημειωτέον  πέρυσι διαρρεόταν  η  πληροφορία  ότι  πρόκειται  για τον  τάφο της  Ρωξάνης και του Αλέξανδρου Δ ΄) αλλά  ούτε και εμφανίσθηκε να το  διαψεύσει. Και  από την  άλλη οι αρχές της  πόλης  κάνουν  ό,τι μπορούν για να συνδαυλίσουν την  υπόθεση,  προφανέστατα για  λόγους,  που ουδεμία σχέση  έχουν με την αρχαιολογία και την ιστορία αλλά με την προσωπική προβολή.
Επί των γεγονότων  τώρα:  Ο  τύμβος  που  αποκαλύπτεται στη  θέση  Καστά της Αμφίπολης  διαθέτει κτιστό περίβολο εξαιρετικής κατασκευής, που  φθάνει σε  ύψος  τριών   μέτρων  και αποτελείται από βάσεις,  ορθοστάτες,  ανωδομή  και  επιστέψεις  από λευκό  μάρμαρο  της  Θάσου. Η  περιφέρεια του  τύμβου  είναι περί τα 500  μέτρα  από τα  οποία  έχουν ανασκαφεί τα 405 ενώ  η χρονολόγησή του ορίζεται στα τέλη του 4^ου  π.Χ. αιώνα.  Στα  μεταγενέστερα της κατασκευής  του χρόνια  όμως  το μνημείο  καταστράφηκε  με  αποτέλεσμα να  έχουν  χαθεί πολλά αρχιτεκτονικά  μέλη  του,  κάποια  από τα  οποία εντοπίσθηκαν  από την  έρευνα  της Εφορείας  σπαρμένα στην περιοχή  όπου  βρίσκεται  ο περίφημος  Λέων  της Αμφίπολης. Μία  εκδοχή  μάλιστα  τον  θέλει  να  ήταν  τοποθετημένος στην κορυφή του χωμάτινου  τύμβου.  Ας  σημειωθεί  όμως   ότι  ο  τύμβος της Αμφίπολης   δεν  είναι νέο «εύρημα»,  αντίθετα   οι πρώτες  ανασκαφές στη θέση Καστά  είχαν αρχίσει στην  δεκαετία του ’60 από τον αείμνηστο αρχαιολόγο Δ. Λαζαρίδη. 
 Το κυρίως ερώτημα, τι  μπορεί να  εμπεριέχει  η  τούμπα δεν  μπορεί να  απαντηθεί  άμεσα, λόγω της  πολύχρονης  ανασκαφής που  θα  απαιτηθεί  και  αντίστοιχα ενός μεγάλου προϋπολογισμού  σε  εποχές ισχνών αγελάδων. Σε  κάθε περίπτωση όμως, σοβαροί αρχαιολόγοι και  γνώστες  της  μακεδονικής  γης υποστηρίζουν,  ότι  ναι  μεν το  μνημείο  είναι  σημαντικό,  όχι  όμως,  ουδεμία  έχει  σχέση με τον  Μέγα Αλέξανδρο.  
Σύμφωνα  με τις αρχαίες  πηγές δύο  χρόνια  μετά τον θάνατο  του Αλέξανδρου - διάστημα  κατά το  οποίο  εκείνος είχε  ταριχευθεί  ενώ ταυτόχρονα  κατασκευαζόταν η  πολύτιμη,  χρυσή  αρμάμαξα για την  μεταφορά του -   άρχισε η  πορεία  από τη Βαβυλώνα προς το  μαντείο του Αμμωνα, όπως  θεωρείται  ότι  ήταν η επιθυμία του. Την  άμαξα ακολουθούσε  και προστάτευε  στρατιωτική φρουρά αλλά και μεγάλη τεχνιτών  είτε  για να  ανοίγουν δρόμους  είτε  για να επισκευάζουν την κατασκευή. 
Κατά τον Διόδωρο όμως  στα  σύνορα Συρίας  και Αιγύπτου  συνάντησε  την πομπή ο Πτολεμαίος και  «έκλεψε»  τη  σορό,  την  οποία και μετέφερε στην Αλεξάνδρεια  θέλοντας  να  ισχυροποιήσει  έτσι τη  θέση του στην  περιοχή αυτή  ιδρύοντας  ένα  ανεξάρτητο  βασίλειο.  Γιατί αν ο Περδίκκας  είχε  το δακτυλίδι του Αλέξανδρου  εκείνος  είχε τον  ίδιο!  Σύμφωνα  με τον  Κούρτιο  εξάλλου η  σορός του Αλέξανδρου  δεν  μεταφέρθηκε  κατ΄ ευθείαν στην Αλεξάνδρεια αλλά πρώτα στην  Μέμφιδα  ώσπου να  κατασκευαστεί το  λαμπρό  τέμενος που θα την φιλοξενούσε.  Πρόκειται για το μεγαλοπρεπές μαυσωλείο,  που  έμεινε γνωστό  στην Αλεξάνδρεια ως «Σώμα» ή «Σήμα».
Πολλοί  ήταν οι γνωστοί  άνδρες  που επισκέφθηκαν το  μαυσωλείο στη συνέχεια, μεταξύ των  οποίων ο Iούλιος Καίσαρας το 45 π.Χ. σύμφωνα με μαρτυρίες του Σουετόνιου και του Λουκιανού (λέγεται  ότι  έσπασε ένα κομμάτι τής μύτης τού νεκρού ήταν πήγε να τον αγγίξει),  ενώ ο  Αύγουστος κατέθεσε στεφάνι μετά την νίκη του κατά του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας στο Ακτιο το 31 π.Χ. και την κατάκτηση της Αλεξάνδρειας το 30 π.Χ. Αναφέρεται  μάλιστα  ότι,  όταν οι οδηγοί του θέλησαν να τον πάνε και στους τάφους της Πτολεμαϊκής Δυναστείας,   εκείνος  απάντησε  πως  «Ηρθα να δω έναν βασιλιά και όχι νεκρούς». Λίγο νωρίτερα  πάντως  η  Κλεοπάτρα  είχε  αφαιρέσει  μεγάλη ποσότητα χρυσού από τον τάφο, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει για τις  ανάγκες του πολέμου  της  εναντίον της Ρώμης.  Και νωρίτερα  αυτής ακόμη, ένας  άλλος  Πτολεμαίος, ο επονομαζόμενος Παρείσακτος ή Κόκκης (107-68 πΧ) είχε αντικαταστήσει το χρυσό φέ­ρετρο με γυάλινο.
Πολλές  ακόμη αναφορές  υπάρχουν για τον τάφο  του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια,  οι  οποίες  σταματούν ωστόσο  απότομα στα  τέλη  του 4^ου μ.Χ. αιώνα,  όταν στην μεγάλη επίθεση των χριστιανών της πόλης  υπό τον πατριάρχη Θεόφιλο  εναντίον  των  εθνικών ισοπεδώθηκαν το Σεράπειον, το Μουσείον και η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας  ενώ το μαυσωλείο «εξαφανίσθηκε»  μέσα στα χαλάσματα… Λίγο αργότερα  έτσι ο  Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα  μπορούσε να  πει με  ειρωνεία το  περίφημο «Πού γαρ, ειπέ μοι, το Σήμα Αλεξάνδρου;».
Εκτοτε ο τάφος  του  Μεγάλου Αλεξάνδρου  αναζητείται στα  πιο  πιθανά  αλλά  και  απίθανα  μέρη. Από την  έρημο Σίουα της Αιγύπτου  (όπου η  χώρα  έγινε  διεθνώς ρεζίλι εξ αιτίας ελληνίδας αρχαιολόγου  που  ισχυριζόταν  ότι είχε  βρει τον Αλέξανδρο)  ως τη  Βενετία  στον ναό του Αγίου  Μάρκου  κι  από εκεί ως το Ουζμπεκιστάν  ή και ως την Αυστραλία.
Κατόπιν αυτών φυσικά,  γιατί  όχι στην Αμφίπολη, ίσως αναρωτηθούν  κάποιοι,  μόνον  που  η  πιθανότητα μιας επικείμενης  γελοιοποίησης  - στο  κάτω - κάτω μπορεί ο  τύμβος  να  είναι  απλώς …κενός - καλόν θα  είναι να  βρίσκεται στο  μυαλό καθενός.
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=527425
 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν βρίσκεται στην Αμφίπολη"

Οι επιπτώσεις της Τέταρτης Σταυροφορίας επί του ευρωπαϊκού πολιτισμού

«Η λεηλασία της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους δεν έχει το αντίστοιχό της στην Ιστορία» 
Σερ Στήβεν Ράνσιμαν.
“Ιστορία των Σταυροφοριών”

Η Δ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ: ΤΟ ΑΛΟΘΙ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΟΛΑΤΙΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

ΠΗΓΗ: http://www.romanity.oodegr.com/stavroforia.html

Ενώ τονίζεται η 29η Μαϊου 1453 ως το τέλος της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας μας, το κυριότερο γεγονός που κλόνισε την ύπαρξή της ανεπανόρθωτα, και οδήγησε στον οριστικό τερματισμό της υλικής και οικονομικής υπεροχής του κράτους μας σε όλη την Ευρώπη, και τελικά στο 1453, δηλαδή η καταστροφή της Ρωμανίας από τη Δύση, με την Άλωση της Νέας Ρώμης/Κωνσταντινούπολης την 13η Απριλίου 1204 από τους Σταυροφόρους, αποσιωπάται ή δεν του δίνεται η πρέπουσα σημασία. Θα έλεγε κανείς, ότι επειδή ο προσανατολισμός του νεοελληνικού κράτους ήταν προς τη Δύση, οι ηγέτες του σκέφτηκαν ότι αυτός ο προσανατολισμός συνεπάγεται απαραίτητα και τη λήθη της ιστορίας, τη λήθη του γεγονότος ότι εξαιτίας της Άλωσης του 1204 Η Ρωμηοσύνη στάθηκε αδύναμη να αντιμετωπίσει τους Τούρκους. Με άλλα λόγια, η Άλωση του 1204 οδήγησε στα 400-600 χρόνια Τουρκοκρατίας, αλλά αυτό το συμπέρασμα απωθήθηκε, πιθανότατα λόγω του ιδεολογικού προσανατολισμού της ηγετικής τάξης του Ελληνικού κράτους. Είναι σήμερα γενικά παραδεκτό, πως αυτή ήταν η αιτία της επικράτησης των Τούρκων στη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια. Ένα Ρωμαίικο Κράτος που δεν θα είχε υποστεί την Άλωση του 1204, πιθανότατα θα ανέκαμπτε, όπως είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν άλλωστε, και θα αντιμετώπιζε τους Τούρκους νικηφόρα, όπως και τους Άραβες. Αλλα αυτή η ευκαιρία δεν δόθηκε στην ρωμηοσύνη

Η ευκαιρία να χτυπηθεί η Ρωμηοσύνη, δεν άργησε να δοθεί στους Φραγκολατίνους. Ήδη από τον 12 αι πολλές δεκάδες χιλιάδες από αυτούς υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη. Απολάμβαναν προνόμια και ήταν προκλητικοί προς τους Ρωμηούς της Κωνσταντινούπολης. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός παραχώρησε το 1082 υπέρμετρα δικαιώματα που τους έκαναν μισητούς στους Ρωμαίους.  

Ο Ιωάννης ο Β’ έκανε κάποιες προσπάθειες ώστε θα θέσει τέλος στα προνόμια αυτά. Αλλά η ενέργεια του αυτή, είχε ως αποτέλεσμα εχθροπραξίες από μέρους τους τόσο στο Αιγαίο, όσο και στο Ιόνιο και την Αδριατική. Αναγκάστηκε, ο αυτοκράτορας να ξαναδώσει πίσω τα προνόμια, όταν ο στόλος των Βενετών κινήθηκε εχθρικά προς τα εδάφη της Ρωμανίας. Οι Λατίνοι. είχαν αλλοιώσει πολλές πλευρές της δημόσιας ζωής και οικονομικά διείσδυαν στον εμπορικό/επαγγελματικό ιστό συμβάλλοντας στην παρακμή της αυτοκρατορίας. Η Ρωμαϊκή οικονομία, πλέον ήταν υποχείριο της δύσης.

Ο λαός της Ρωμηοσύνης, αντιστάθηκε στις προκλήσεις τους, με μεγάλες εξεγέρσεις, οι οποίες βάφτηκαν με αίμα. Τον Μάιο του 1182, έγινε η πρώτη εξέγερση κατά των Λατίνων. Μια επανάσταση που χαρακτηρίστηκε από σφαγές και εξανδραποδισμούς. Κάτω από την πίεση της κατάστασης ο Ανδρόνικος ο Α’ αναγκάστηκε να υιοθετήσει την αντιλατινική πολιτική. Όπως είναι φυσικό, οι Λατίνοι αντέδρασαν κατά της Ρωμανίας. Η επεκτατική πολιτική τους εκφράστηκε με την επίθεση των Ούγγρων στη βαλκανική το 1183 καθώς και με την επίθεση των Νορμανδών κατά των Ρωμαϊκών εδαφών το 1185, με αποτέλεσμα την άλωση της Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε νέα επανάσταση του δυσαρεστημένου από τα γεγονότα λαού στη την οποία σφαγιάστηκε ο Ανδρόνικος.

Αυτοκράτορας έγινε ο Iσαάκιος ο B΄ ο Άγγελος. Δυστυχώς, εκείνη την περίοδο, η Ρωμανία έπασχε από ελλιπή ηγεσία Οι Άγγελοι ήταν ίσως η χειρότερη δυναστεία! Ο Παπαρρηγόπουλος λέει (Δ΄ Β 237): “η ολεθρία των Αγγέλων γενεά”. ο Iσαάκιος προσπάθησε να έρθει σε συνεννόηση με τους Λατίνους και να τους παραχωρήσει ξανά, ευνοϊκή μεταχείριση. Το 1187 επαναφέρει τα προνόμια των Βενετών, οι οποίοι έχουν πλέον την υποχρέωση να μην συνάπτουν συμμαχίες ενάντια στην Αυτοκρατορία. Το 1195 ανατρέπεται ο Ισαακιος από τον Αδελφό του Αλέξιο Γ’ , πράγμα το οποίο κάνει τους Βενετούς σκεπτικούς, αν και τα προνόμια τους ανανεώνονται.

Ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ’ ήταν ο πνευματικός πατέρας της 4ης Σταυροφορίας. Υπήρχε σε αυτήν ένα ανάμεικτο πνεύμα αρρωστημένης θρησκευτικότητας και «ιπποτικής» ιδεολογίας. Έστειλε τους Λατίνους ιεροκήρυκες να προωθήσουν την υπόθεση του ιερού πολέμου στην Δυτική Ευρώπη. την κήρυξη του ιερού πολέμου. Ο Θεοβάλδος ο Γ΄., κόμης της Καμπανίας, κήρυξε τελικά τον (ανίερο) πόλεμο. Οι Σταυροφόροι “Ήταν ένα περίεργο ανακάτωμα από ευσεβείς και θρήσκους άνδρες, αλλά και από αποβράσματα της κοινωνίας, από ανθρώπους, δηλαδή, που ήταν ικανοί για κάθε έγκλημα” [Παντίτ Νεχρού “Παγκόσμιος Ιστορία”, επιστολή 62α]. Μυριάδες λαού έσπευσαν στο κάλεσμα των κηρύκων της Σταυροφορίας. Η θρησκευτικότητα ήταν πρόσχημα και επικάλυψη της κατάκτησης. Οι ελευθερωτές των Αγίων Τόπων έγιναν κατακτητές της Ανατολής, κοσμικοί και πνευματικοί αφέντες και δυνάστες. Το φεουδαρχικό κλίμα της Φράγκικης Δύσης μεταφυτεύτηκε στην Ανατολή.

To συμβούλιο που αποτελείτο από τους Φεουδάρχες οι οποίοι λάμβαναν μέρος στην σταυροφορία αποφάσισε πως η συγκέντρωση θα γινόταν στην Βενετία και κατόπιν θα κατευθύνονταν είτε στην Συρία, είτε στην Αίγυπτο. Οι σταυροφόροι έπασχαν τόσο από πλευράς οργάνωσης και εξοπλισμού, όσο και στα οικονομικά. Γι’ αυτό συνάψανε συμφωνία με τους Βενετούς, με την οποία θα παρείχετο τροφή και υποστήριξη, έναντι 85.000 μάρκων. Επίσης προσέφεραν και τα μισά εδάφη που θα κατακτούσαν οι σταυροφόροι. Οι περισσότεροι έφτασαν το 1202, αργοπορημένα στην Βενετία. Η οργάνωση, ο εξοπλισμός και τα οικονομικά τους ήταν σε άθλια κατάσταση. Μια και δεν μπορούσαν να τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους, οι σταυροφόροι αναγκάστηκαν να βοηθήσουν τους Βενετούς χτυπώντας εχθρικές πόλεις, ως «πληρωμή». Κατέστρεψαν και λεηλάτησαν την πόλη Ζάρα.

Ο Βολταίρος έλεγε ότι η “Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους” δεν ήταν ούτε αγία, ούτε ρωμαϊκή ούτε καν αυτοκρατορία! Η Βενετική “Serenissima Repubblica” (Γαληνότατη Δημοκρατία) κατ’ αναλογία , ούτε γαλήνια, ούτε και Δημοκρατία ήταν. Ήταν ένα κράτος βαθιά ιμπεριαλιστικό, πλουτοκρατικό, αποικιοκρατικό και ρατσιστικό / αριστοκρατικό. Το Βενετικό κράτος ήταν «εμπορικό». Βεβαίως, δεν γνωρίζουμε αν το να είσαι κλέπτης και κλεπταποδόχος είναι «εμπόριο». Ο Φράγκος σταυροφόρος εντυπωσίασε, κλέβοντας και διαλύοντας την Ρωμηοσύνη. Δεν είναι μόνο τα «ελγίνεια» μάρμαρα που ξέρουμε όλοι. Όποιος έχει επισκεφθεί την Ιταλία, θαυμάζει, τα τέσσερα χάλκινα άλογα που κοσμούν τον εξώστη του ναού, τα οποία κάποτε στόλιζαν τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης! Ακόμα και η βαριά μεγαλοπρεπής χαλύβδινη πόρτα του ναού, κάποτε κοσμούσε την Αγία Σοφία! Η Βενετία, ξεκίνησε ως μία καθαρά Ρωμαίικη πόλη, αλλά τελικά κατάληξε να αλωθεί πολιτισμικά από τους Φράγκους και να γίνει και αυτή Φραγκική. Αυτό συνέβη, κυρίως, μετά την κατάληψη του Πατριαρχείου Ρώμης από τους Φράγκους. Για παράδειγμα, ως τον 10ο αιώνα τα δημόσια έγγραφα της Βενετίας άνοιγαν με το όνομα του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Στα τέλη του 12ου αιώνα όλοι οι Δόγηδες έφεραν τίτλους Ρωμηών αυλικών αξιωματούχων. Το σύστημα χρονολόγησης των εγγράφων παρέμεινε Ρωμαϊκό και συνέχισε να χρησιμοποιεί το μεσαιωνικό Index, ενώ ως την ενθρόνιση του τελευταίου βενετού Δόγη το 1789 το τελετουργικό ακολουθούσε αυστηρά τη Ρωμαίικη παράδοση. [GHERARDO ORTALLI, «H Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004] Μόνο μετά το 1797, οπότε και εγκαθιδρύθηκε η «Γαληνότατη Δημοκρατία», η Βενετία απέταξε εντελώς τα σύμβολα της Ρωμαίικης αυτοκρατορίας.

Στην πόλη Ζάρα στην Αδριατική Ακτή, αρχές του 1203, οι σταυροφόροι δέχτηκαν τους αντιπροσώπους του Αλέξιου Δ΄ Αγγελου , υιού του εκθρονισμένου και τυφλωμένου Ισάκιου Β΄ Αγγελου,. Η αδελφή του Αλέξιου είχε παντρευτεί τον βασιλιά της Σουηβίας Φίλιππο. Ο Αλέξιος Δ΄ έχει χαρακτηριστεί ο «Εφιάλτης» της Ρωμανίας! Αυτός έφερε τους Λατίνους Σταυροφόρους στην Κωνσταντινούπολη. Ήθελε να αποκαταστήσει, στον θρόνο, τον πατέρα του Ισαάκιο. Συνεργάστηκε όμως, με τους εχθρούς της αυτοκρατορίας, για να πετύχει τον σκοπό του. Οι Σταυροφόροι δεν μπόρεσαν να αποφασίσουν, και απέπλευσαν προς Κέρκυρα, όπου ο Αλέξιος επανέλαβε τις προτάσεις του.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε ο δόγης της Bενετίας Eρρίκος Δάνδολος, ο οποίος έτρεφε μίσος κατά των Ρωμηών. Ο Δάνδολος έγινε Δόγης όταν ήταν 85 ετών. Είχε τυφλωθεί στην Κωνσταντινούπολη, ενώ ήταν επικεφαλής μίας πρεσβείας των Βενετών στον Μανουήλ Α΄ Κομνηνό. Το 1171, ο αυτοκράτορας, έχοντας απηυδήσει από την “ανυπόφορη” συμπεριφορά των Βενετών εμπόρων, είχε συλλάβει μερικούς από αυτούς. Ο Δάνδολος θα έλθει, τότε, σε σύγκρουση με τον Μανουήλ Α΄ και σε μια συμπλοκή στην Πόλη, τραυματίστηκε και τυφλώθηκε, σύμφωνα με τον Στήβεν Ράνσιμαν. Έτσι, ο Δάνδολος μισούσε θανάσιμα τους Ρωμηούς και ανέμενε κάποια ευκαιρία, για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Επόμενο ήταν να «αρπάξει την ευκαιρία» και να ασκήσει και αυτός επιρροή, ώστε η εκστρατεία να κατευθυνθεί προς την Νέα Ρώμη / Κωνσταντινούπολη.

Τον Μάιο του 1203 ο στόλος των σταυροφόρων έφυγε από την Κέρκυρα και έφθασε στην Βασιλεύουσα τον Ιούνιο. O ιππότης Γοδεφρείδος Bιλλεαρδουΐνος, που μετείχε ο ίδιος στη Σταυροφορία, έκπληκτος και αυτός, έγραψε χρονογραφία («Χρονικό της Κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης») που δίνει σαφή εικόνα των εντυπώσεων, σχετικά με το μέγεθος του ρωμαϊκού πολιτισμού, που αντίκρισαν οι στρατιώτες:

Παράγραφος 128.: «Τώρα μπορείτε να μάθετε πως κοίταζαν επίμονα την Κωνσταντινούπολη εκείνοι που δεν την είχαν δει ποτέ [σ.σ.: αναφέρεται στην στιγμή όπου τα δυτικά στρατεύματα πρωτοαντίκρισαν την Πόλη, 24 Ιουνίου 1203]. Γιατί δεν μπορούσαν καθόλου να σκεφτούν πως μπορεί να υπάρχει σε όλο τον κόσμο μια τόσο ΠΛΟΥΣΙΑ πόλη, όταν είδαν αυτά τα ψηλά της τείχη και τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ πύργους κι αυτά τα ΠΛΟΥΣΙΑ παλάτια με τις ψηλές εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές που κανείς δεν θα το πίστευε αν δε το έβλεπε με τα μάτια του, και ακόμα το μήκος της πόλης που κυβερνούσε τις υπόλοιπες. Και μάθετε πως δεν υπήρξε άνθρωπος, άνθρωπος τόσο ασυγκίνητος, που να μην ανατριχιάσει. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου περίεργο, γιατί ποτέ δεν ανέλαβαν άνθρωποι μια τόσο μεγάλη επιχείρηση από τότε που χτίστηκε ο κόσμος.»

Τρομοκρατημένος ο σφετεριστής αυτοκράτορας Αλέξιος Γ΄ διέφυγε στην Θράκη παίρνοντας μαζί του το κρατικό θησαυροφυλάκιο. Με την βοήθεια των Φράγκων που παρέμειναν έξω από την πόλη, ο τυφλωμένος πρώην αυτοκράτορας Ισαάκιος Β΄ Άγγελος αποκαταστάθηκε στον θρόνο του. Συναυτοκράτορας έγινε ο υιός του Αλέξιος Δ΄ Άγγελος. Ο Iσαάκιος επικύρωσε με χρυσόβουλλο όλες τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει απέναντι στους Σταυροφόρους ο Aλέξιος ο Δ΄. Η βασιλεία τους, όμως, δεν κράτησε πολύ.

Ο λαός αντέδρασε στην υποδούλωση στους δυτικούς, που ήταν εμφανής και ξέσπασε επανάσταση. Την αγανάκτηση του πληθυσμού προκάλεσαν η επιβολή βαριάς φορολογίας και η ληστρική συμπεριφορά των σταυροφόρων. Η επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα ο Αλέξιος Δ' να χάσει τόσο το στέμμα, όσο και την ίδια τη ζωή του. Στο θρόνο ανέβηκε ο γαμπρός του Αλέξιου Γ', Αλέξιος Ε' Δούκας Μούρτζουφλος τον Ιανουάριο του 1204. Οι σταυροφόροι εκμεταλλεύθηκαν την ευκαιρία και αποφάσισαν να επέμβουν, αυτή τη φορά όμως για να τοποθετήσουν όχι μια Ρωμαίικη κυβέρνηση, αλλά μια δική τους. Με εισήγηση του δόγη της Βενετίας Δάνδολου υπέγραψαν μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης συμφωνία διανομής των εδαφών της Ρωμανίας (Partitio Romaniae) και άρχισαν την πολιορκία της πόλης που έπεσε στα χέρια τους στις 13 Απριλίου 1204. Η ειρωνεία της τύχης είναι πως ο Δάνδολος πέθανε στην Κων/πολη και θάφτηκε στην Αγία Σοφία.

Η "βασιλίδα των πόλεων", απόρθητη από την εποχή της ίδρυσής της υπέκυψε για πρώτη φορά στον εχθρό. Φοβερές λεηλασίες και σφαγές ακολούθησαν την άλωση της Πόλης. Kύριοι της Kωνσταντινούπολης οι σταυροφόροι και οι συνεργάτες τους Bενετοί επέβαλαν το δίκαιο του κατακτητή. Οι σφαγές και η λεηλασία των δημόσιων κτηρίων και των ιδιωτικών κατοικιών ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Άπληστοι και ακόρεστοι οι ιππότες της Δύσης επέπεσαν πάνω στα θαυμαστά πλούτη και τους θησαυρούς που είχαν συγκεντρώσει αιώνες πολιτισμού στη Bασιλεύουσα. [«H Δ’ Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης», Nίκος Γ.Mοσχονάς Iνστιτ. Bυζαντ. Eρευνών, ενθετο "Επτά Ημέρες" εφημ "Καθημερινή", 1-11-98].

Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' (1198-1216), θα απειλήσει, δήθεν, τους Σταυροφόρους με αφορισμό, αλλά θα φροντίσει να λησμονήσει, εγκαίρως, την απειλή του. Μετά την καταστροφή της Βασιλεύουσας, θα γράψει προς τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Λάσκαρη ότι «οι Λατίνοι υπήρξαν όργανο της Θείας Προνοίας, που τιμώρησε τους 'Ελληνες για την άρνησί τους να δεχθούν την ηγεσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας» [Αρχιεπισκόπου πρ. Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, “'Ελληνες και Λατίνοι”, Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα , σ. 278,] Σε ολόκληρη την Δύση θα ψάλλουν ύμνους για να πανηγυρίσουν την πτώση της «μεγάλης ανίερης (profana) πόλεως».

Στη θέση του αυτοκράτορα τοποθετήθηκε νέα λατινική κυβέρνηση. Οι κληρονόμοι του Ρωμαϊκού θρόνου, από τις επαρχίες της αυτοκρατορίας, επρόκειτο να συνεχίσουν τους αγώνες, μέχρι την ανάκτησή της το 1261 από το Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο.

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ:

«Οι επιπτώσεις της Τέταρτης Σταυροφορίας επί του ευρωπαϊκού πολιτισμού υπήρξαν εξ ολοκλήρου καταστρεπτικές. Η λάμψη του ελληνικού πολιτισμού, την οποία το Βυζάντιο (σ.σ: διάβαζε Ρωμανία) συντηρούσε επί εν­νέα αιώνες μετά από την επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύου­σας, έσβησε ξαφνικά... Το έγκλημα της Τέταρτης Σταυροφορίας παρέδω­σε την Κωνσταντινούπολη και τη Βαλκανική Χερσόνησο σε έξι αιώνες βαρβαρότητας... Προκειμένου να αντιληφθούμε την πλήρη σημασία της λατινικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, πρέπει να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος θα ήταν σήμερα ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης, αν η προ έξι αιώνων Ρωμανία δεν είχε καταστραφεί. Μπορεί κανείς να φανταστεί όχι μόνο τη Μαύρη Θάλασσα, τον Βόσπορο και τον Μαρμαρά να περιβάλλονται από προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη. αλλά ακόμα και τα ανατολικά και νότια παράλια της Μεσογείου να έχουν επι­στρέψει υπό μια καλή διακυβέρνηση και υπό μια θρησκεία η οποία δεν αποτελεί φραγμό στον πολιτισμό...» [σερ Έντουιν Πήαρς, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204»]

Η λεηλασία και απογύμνωση της Κωνσταντινουπόλεως από όλα της τα πλούτη, δεν είχε όμοιο της. Όσοι τολμούσαν να αντισταθούν σφάζονταν επί τόπου. Δεν έμεινε παλάτι, αρχοντικό εκκλησία μεγάλη ή μικρή, μοναστήρι, χαμοκέλα, που να μην υποστεί φρικώδη λεηλασία. Ιδίως τους προσέλκυσε ο μυθικός πλούτος της Αγίας Σοφίας. Μπήκαν μέσα στον Ιερό Ναό με άλογα και μουλάρια που λέρωναν με τις κοπριές τους το μαρμάρινο δάπεδο. Και άρχισαν με φρενιτιώδη ταχύτητα να ξηλώνουν και να παίρνουν τα πάντα: από άγια δισκοπότηρα, ευαγγέλια, ιερά άμφια, άγιες εικόνες, την Αγία Τράπεζα, και το ασημένιο εικονοστάσιο του Τέμπλου, αφού προηγουμένος το έκαναν κομμάτια, μανουάλια, πολυκάνδηλα, μέχρι και κουρτίνες. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της λεηλασίας μια Γαλλίδα πόρνη ανεβασμένη στον πατριαρχικό θρόνο χόρευε ασεμνα μισόγυμνη και τραγουδούσε. Ούτε οι τάφοι των Αυτοκρατόρων γλύτωσαν: συλήθηκαν όλοι, ενώ τα λείψανα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί. π.χ. το πτώμα του Βασίλειου Β’ Μακεδόνα πετάχτηκε έξω και στα χέρια του τοποθέτησαν οι Φράγκοι μια φλογέρα –ειρωνικά -. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Παλαμάς έγραψε το ποίημα «η φλογέρα του βασιλιά».

Κυρίως όμως καταστράφηκαν αναρίθμητα έργα τέχνης. Τόσο της κλασσικής αρχαιότητας (π.χ. αγάλματα του Δια, του Απόλλωνα, των Διοσκούρων, το χάλκινο άγαλμα του Ηρακλή από τον Λύσσιπο τον Σικυώνιο, της Άρτεμης, της Ηρας, της Ελένης του Μενελάου κ.ά. που κοσμούσαν δρόμους, πλατείες και παλάτια της Βασιλεύουσας) όσο και της Ρωμαϊκής περιόδου, τα οποία κομμάτιαζαν για να αφαιρέσουν το χρυσό, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, ενώ τα κατασκευασμένα από χαλκό τα έλυωναν στα καμίνια για να κόψουν νομίσματα. Τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα καίγονταν από τους σταυροφόρους, για να ψήσουν τα κρεατικά τους! Οι πιο φρικτοί από όλους ήταν οι Γάλλοι και οι Φλαμανδοί, ενώ αντιθέτως οι Βενετοί που ήταν εξοικειωμένοι με το Ρωμάϊκο πολιτισμό ήταν οι πλέον φιλεύσπλαχνοι έναντι των ηττημένων: Ήταν τέτοια η έκταση της καταστροφής που στο τέλος το άλλοτε περικαλλές άστυ, η Βασιλίδα των πόλεων της οικουμένης, που επί 9 αιώνες είχε συσσωρεύσει αμύθητα πλούτη, κατάντησε σκέτο κουφάρι!

Μεθυσμένοι από τη νίκη τους οι Φραγκοδυτικοί περιγελούσαν τους νικημένους, φορούσαν με γελοίο τρόπο τα ρούχα που τούς είχαν αρπάξει, τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τους τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των Ρωμηών. Άλλοι κρατούσαν αντί για σπαθί χαρτιά, μελανοδοχεία, και βιβλία, και περιφέρονταν στους δρόμους της Πόλης, παριστάνοντας τους λογίους. Το πιο τραγικό από όλα ήταν όμως ότι ολόκληρος ο γυναικείος πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως, αδιακρίτως ηλικίας ή ιδιότητας (μοναχές) υποβλήθηκε στην τρομερή διαδικασία του βιασμού. Τότε ακριβώς εσφάγησαν οι περισσότεροι από τους άρρενες κατοίκους: διότι στην προσπάθειά τους οι πατεράδες και οι σύζυγοι να διαφυλάξουν την τιμή των θυγατέρων και των συζύγων έπεσαν θύματα των αποχαλινωμένων Δυτικών. Βόγκηξε η Κωνσταντινούπολη από τον ατελείωτο βιασμό. Δεν περιγράφονται τα μαρτύρια που υπέστησαν οι κάτοικοι επί τρεις συνεχείς ημέρες, διότι τους βασάνιζαν απάνθρωπα για να τους αποκαλύψουν τα μέρη όπου είχαν κρύψει χρυσά και αργυρά νομίσματα και κυρίως τιμαλφή. Μόνο όταν κορέστηκε η δίψα τους για αρπαγή, αίμα και γενετήσιες απολαύσεις, ησύχασαν, αφού πρώτα τους τρόμαξε μια έκλειψη σελήνης. Κατόπιν συγκέντρωσαν όλη τη λεία και την έθεσαν υπό την φύλαξη των ευγενών.

Γράφει κι ο Νικήτας Χωνιάτης για την Άλωση της Πόλης:

«Κι έτσι, καθένας είχε πόνο, στα στενά θρήνος και κλάματα, στα τρίστρατα οδυρμοί, στους ναούς ολοφυρμοί, φωνές των ανδρών, κραυγές των γυναικών, απαγωγές, υποδουλώσεις, τραυματισμοί και βιασμοί σωμάτων. (..)Το ίδιο και στις πλατείες, και δεν υπήρχε μέρος ανεξερεύνητο που να δώσει άσυλο σε αυτούς. Χριστέ μου, τι θλίψη και φόβος υπήρχαν τότε στους ανθρώπους (...) Τέτοιες παρανομίες έκαναν οι στρατοί από τη Δύση εναντίον της κληρονομιάς του Χριστού, χωρίς να δείξουν σε κανένα φιλανθρωπία, αλλά γυμνώνοντάς τους όλους από χρήματα και κτήματα, από σπίτια και ρούχα. (...) και το πιο σημαντικό, αυτοί που πήραν το σταυρό στους ώμους και πολλές φορές ορκίστηκαν σε αυτόν και στα θεία λόγια ότι θα περάσουν δίχως να πειράξουν τις χώρες των Χριστιανών, χωρίς να κοιτάξουν αριστερά ή να εκκλίνουν προς τα δεξιά, αλλά θα οπλιστούν κατά των Σαρακηνών και να βάψουν τα ξίφη τους με το αίμα τους.(...) Οι δε Σαρακηνοί δεν έκαναν έτσι, και φέρθηκαν πολύ φιλάνθρωπα και ευγενικά όταν κυρίευσαν την Ιερουσαλήμ. Γιατί ούτε πείραξαν τις γυναίκες των Λατίνων, ούτε τον κενό τάφο του Χριστού έκαναν ομαδικό τάφο,(...) και αφήνοντας όλους να φύγουν με ένα ορισμένο αριθμό χρυσών νομισμάτων και από τον καθένα έπαιρναν μερικά πράγματα αφήνοντας τα υπόλοιπα στους κατόχους τους, ακόμα κι αν αυτά ήταν σαν την άμμο. Κι έτσι φέρθηκε το γένος που μάχονταν το Χριστό [σ.σ: οι Άραβες] προς τους αλλόπιστους Λατίνους, ούτε με ξίφος ούτε με φωτιά ούτε με λιμό ούτε με διωγμούς ούτε με άλλα δεινά. Σε εμάς όμως τα προκάλεσαν αυτά τα παραπάνω οι φιλόχριστοι και ομόδοξοι [σ.σ: οι Δυτικοί της Δ΄ Σταυροφορίας], όπως είπαμε με συντομία, αν και δεν είχαμε κάνει κάποιο αδίκημα»

Και βεβαίως , είναι φυσικό που οι Ρωμηοί ένοιωθαν απορία με το μέγεθος της καταστροφής, αφού, με τον πόλεμο με τους άραβες , ουδέποτε είχαν γνωρίσει τέτοια κτηνωδία, τους φαινόταν ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ πως άνθρωποι με πίστη στον Χριστό, ήταν δυνατόν να φέρονται έτσι. Σε αντίθεση με την γενικότερη έλλειψη ανεκτικότητας της Δύσης, στη Ρωμανία οι «μισαλλόδοξοι Ρωμηοί» (όπως αρέσκονται κάποιοι να αποκαλούν) είχαν κτίσει ήδη από τις αρχές του 8ου αιώνα στην Κωνσταντινούπολη τζαμί, για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι που περνούσαν από εκεί (π.χ. εμποροι), κι αργότερα έχτισαν και άλλα δύο. Ας μάς πει κανείς, πότε πρωτοχτίστηκε ισλαμικό τέμενος σε κράτος της Δυτικής Ευρώπης; Από τον 8ο αιώνα, οι Ρωμηοί δεν είχαν πρόβλημα να υπάρχει τζαμί στην πρωτεύουσα ενός χριστιανικού κράτους, το οποίο αντιμαχόταν τους Μουσουλμάνους και ήταν σε πόλεμο με αυτούς. Αν αυτό δε σημαίνει ανεκτικότητα, τότε τι σημαίνει, σε μια εποχή όπου οι Δυτικοί έκαναν Σταυροφορίες;

Διαβάζουμε, από την περιγραφή του Γοδεφρείδου Βιλλαρδουίνου, που συμμετείχε στη πολιορκία, στο “Χρονικό της Κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης”:

247. “Εκείνη τη νύχτα [σ.σ: 12 προς 13 Απριλίου 1204], μπροστά στο στρατόπεδο του Βονιφάτιου του Μονφερατικού, δεν ξέρω ποιοι άνθρωποι, που φοβόντουσαν μην τους επιτεθούν οι Έλληνες, βάλανε φωτιά στο χώρο ανάμεσα σε αυτούς και στους Έλληνες. Και η πόλη άρχισε να αρπάζει φωτιά και να καίγεται πολύ άσχημα, και καιγόταν όλη εκείνη τη νύχτα και την άλλη μέρα μέχρι το απόγευμα. Και τούτη ήταν η τρίτη πυρκαγιά στην Κωνσταντινούπολη από τότε που ήρθανε οι Φράγκοι στην χώρα. Και υπήρχαν περισσότερα καμένα σπίτια από όσα υπήρχαν στις τρεις πιο μεγάλες πόλεις του βασιλείου της Γαλλίας.

248. Και τα λάφυρα ήταν τόσα πολλά που κανείς δεν ήξερε να πει πόσα, χρυσάφι, και ασήμι και σκεύη και πολύτιμα πετράδια και μετάξια και γούνινα φορέματα από γκρίζο σκίουρο και από ερμίνα, και όλα τα ακριβά πράγματα που βρέθηκαν ποτέ στη γη. Και δίνει βέβαιη μαρτυρία ο Γοδεφρίδος ο Μαρεσάλης της Καμπανίας, αληθινά και έχοντας σωστά τα λογικά του, πως από τότε που χτίστηκε ο κόσμος δεν πάρθηκαν τόσα λάφυρα από μια μόνο πόλη.

249. Ο μαρκήσιος Βονιφάτιος του Μονφερράτου προχώρησε κατά μήκος της ακτής προς το παλάτι του Βουκολέοντα. Και σαν έφτασε εκεί, του το παρέδωσαν, για να σώσουν τη ζωή τους, εκείνοι που ήταν μέσα. Εκει βρήκε τις περισσότερες από τις πιο σπουδαίες κυρίες όλου του κόσμου, που είχαν καταφύγει στο κάστρο. Εκεί βρισκόταν η αδελφή του βασιλιά της Γαλλίας, που ήταν κάποτε αυτοκράτειρα [Αγνή, κόρη του Λουδοβίκου Ζ΄], και η αδελφή του βασιλια της Ουγγαρίας που ήταν κι αυτή αυτοκρατειρα, και πολλές σπουδαίες κυρίες. Για το θησαυρό που βρισκόταν σε εκείνο το παλάτι, δε πρέπει καθόλου να μιλάμε. Γιατί υπήρχαν τόσα που δεν έχουν ούτε τέλος ούτε αριθμό.

251. Ο καθένας πήρε για να μείνει όποιο σπίτι ήθελε, και υπήρχαν πολλά. Και έπρεπε να δοξάσουν πολύ τον Κύριο Ημών, γιατί δεν είχαν πάνω από είκοσι χιλιάδες οπλισμένους ανθρώπους ανάμεσά τους και με τη βοήθεια του Θεού νίκησαν τετρακόσιες χιλιάδες ανθρώπους ή και περισσότερους, και μάλιστα μέσα στην πιο ισχυρή πόλη που υπήρξε σε όλον τον κόσμο, που ήταν μεγάλη πόλη, και η πιο καλά οχυρωμένη.

Όμως η λεηλασία και η άλωση, δεν σταμάτησε στο «1204». Η Φραγκικη αγνωμοσύνη και τάση προς την καταστροφή, συνεχίστηκαν και στους επόμενους αιώνες. Χαρακτηριστικό , είναι το εξής: Το 450 μ.Χ. ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία. Κατόπιν, το 1453, κάτω από την κυριαρχία των Τούρκων πλέον, εξελίχθηκε σε τζαμί. Το 1674, ο Γάλλος πρεσβευτής Μαρκήσιος του Nointel επισκεύτηκε την Αθήνα συνοδευόμενος από τον Jacques Carrey, ο οποίος έκανε κάποια σχέδια του Παρθενώνα.Στα σχέδια του Carrey φαίνεται ότι εκείνη την εποχή ο Παρθενώνας παρέμενε ακόμα άθικτος. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 1687, ο Βενετός στρατηγός Francesco Morosini πολιόρκησε την Ακρόπολη. Τη βομβάρδισε παρά το γεγονός ότι γνώριζε πως οι Τούρκοι τη χρησιμοποιούσαν ως πυριτιδαποθήκη. Από την έκρηξη που δημιουργήθηκε καταστράφηκε μεγάλο μέρος του Παρθενώνα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι επιπτώσεις της Τέταρτης Σταυροφορίας επί του ευρωπαϊκού πολιτισμού"

Ζεόλιθος, Άδειες και Υπηρεσίες

Του Νίκου Λυγερού
Με την ανάδειξη του θέματος, ο ελληνικός ζεόλιθος κινητοποιεί επί του πρακτέου τις ελληνικές υπηρεσίες όχι μόνο λόγω της γραφειοκρατίας, αλλά επειδή μερικά στοιχεία που αφορούν το περιβάλλον και τον άνθρωπο είναι άκρως σημαντικά. Ο ελληνικός ζεόλιθος πρέπει να αποτελέσει ένα παράδειγμα σε αυτόν τον τομέα, γιατί έχουμε σιχαθεί στην πατρίδα μας απαράδεκτες άδειες που δίνονται με έναν παράξενο τρόπο και που δημιουργούν προβλήματα με μη αναστρέψιμες επιπτώσεις. Η Θράκη και η Μακεδονία δέχονται συνεχώς τέτοιες πιέσεις και θέλουμε ο ελληνικός ζεόλιθος να είναι πεντακάθαρος και σε διαδικαστικό επίπεδο. Έτσι είναι όντως σημαντικό να παρακολουθούμε σοβαρά όλες της φάσεις της αδειοδότησης από την τεχνική μελέτη έως την εξόρυξη και βέβαια την εκμετάλλευση. Για να δείξουμε ότι η πατρίδα μας μπορεί να λειτουργήσει επαγγελματικά για ένα θέμα τόσο σοβαρό και στρατηγικό για την ανάπτυξη της Θράκης, αλλά και όλης της πατρίδας σε διεθνές επίπεδο. Αυτό σημαίνει επίσης ότι δε θα δεχθούμε καμιά απαράδεκτη καθυστέρηση για λόγους άνευ ουσίας. Επειδή χρειάζονται γενικά πολλές άδειες πρέπει και οι υπηρεσίες να είναι σοβαρές και να μην προκαλούν καθυστερήσεις που έχουν επιπτώσεις για όλη την Ελλάδα. Με άλλα λόγια, η υποβολή των αιτήσεων πρέπει να είναι γρήγορη και αποτελεσματική. Και αυτό αφορά κι έναν Δήμο σαν τον Δήμο Αλεξανδρούπολης παραδείγματος χάρη. Αλλά και η υποδοχή των αιτήσεων πρέπει να είναι απαιτητική, αλλά ταυτόχρονα και ορθολογική. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει όλοι οι φορείς αλλά και ο λαός μας να έχουν στο νου τους κάθε στάδιο για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε ακριβώς, έτσι ώστε η εξόρυξη του ελληνικού ζεόλιθου στη Θράκη να αρχίσει επιτέλους και να δούμε τα πρώτα πρακτικά οφέλη στη Θράκη μας γιατί το αξίζει και ως περιοχή ιστορική για το θέμα του ζεόλιθου αλλά και ως λαός που πιέζεται από παντού κι αντιστέκεται με νύχια και με δόντια για να μην καταστραφεί η πατρίδα μας από απαράδεκτες επιχειρήσεις.

Πηγή: http://lygeros.org/articles?n=16317&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ζεόλιθος, Άδειες και Υπηρεσίες"

Ελ Γκρέκο,μεγάλος Έλληνας ζωγράφος

Θεοτοκόπουλος Δομήνικος 

Ο κορυφαίος ζωγράφος με παγκόσμια φήμη Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, γνωστός και ως "Ελ Γκρέκο" (Ο Ελληνας), γεννήθηκε στο Φόδελε Ηρακλείου Κρήτης το 1541. Σπούδασε στο μετόχι της Μονής του Σινά που βρίσκεται στο Ηράκλειο (ναός Αγίας Αικατερίνης, σήμερα μουσείο), όπου λειτουργούσε αξιόλογη σχολή κλασσικής μορφώσεως. Είκοσι ετών έφυγε για τη Βενετία, όπου σπούδασε ζωγραφική, με τον διδάσκαλο Τισιανό. Το 1570 βρίσκεται στη Ρώμη, γνωστός πια ζωγράφος. Στην περίοδο εκείνη της ζωής του ανάγεται και η δήλωση του ότι, αν καταστρεφόταν οι τοιχογραφίες του Μιχαήλ Αγγελο στην Καππέλλα Σιστίνα, αυτός θα μπορούσε να φιλοτεχνήσει πολύ καλύτερες.

Ο Θεοτοκόπουλος αργότερα βρέθηκε στην Ισπανία, δεν είναι γνωστό για το πότε πήγε, αλλά το 1577 βρισκόταν ήδη στο Τολέδο όπου, επί 30 χρόνια, τον θεωρούσαν ως τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη της Ισπανίας, χωρίς αυτό να αμβλύνει τον πατριωτισμό του. Στα έργα του υπέγραφε πάντοτε ελληνικά και κάτω από το όνομα του σημείωνε : "Κρής".

Στην Ισπανία, απαλλαγμένος από ιταλικές επιδράσεις φιλοτέχνησε τα αρτιότερα έργα του, μεταξύ των οποίων και "Η ταφή του κόμιτος Οργκάθ" ( 1587 ), ένα από τα αριστουργήματα της ζωγραφικής, εκπληκτικό και ως σύλληψη και ως εκτέλεση. Ξεχωριστή θέση στους 500 περίπου πίνακες του έχουν οι προσωπογραφίες του.
Σε αυτές, παράλληλα με το ρεαλιστικό στοιχείο, προσπαθεί να συλλάβει και την ψυχική ιδιοσυστασία των εικονιζόμενων.

Ο Θεοτοκόπουλος απέκτησε πολλά χρήματα, γεγονός που του επέτρεψε να ζει πολύ άνετα και να ενισχύει τους συμπατριώτες του Ελληνες και άλλους άπορους και κατατρεγμένους από τη ζωή. Στην τέχνη του, υπήρξε πάντοτε φιλελεύθερος και σ' αυτό οφείλεται και η αποδέσμευση της ζωγραφικής του από τους κανόνες που της επέβαλε η παράδοση.

Η μεγάλη μορφή του Θεοτοκόπουλου τιμάται ιδιαίτερα στην πατρίδα μας. Σε κεντρική πλατεία του Ηρακλείου, έχει δημιουργηθεί πάρκο με το όνομα του, στο οποίο αναστήθηκε και η προτομή του. Στο χωριό Φόδελε υπάρχει αναμνηστική πλάκα του ισπανικού πανεπιστημίου Βαλαδολίδ, η οποία μαρτυρεί την ευγνωμοσύνη των Ισπανών προς την γενέτειρα του Θεοτοκόπουλου. Πίνακες υπάρχουν στην Εθνική μας Πινακοθήκη και στο Μουσείο Μπενάκη.

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος πέθανε στο Τολέδο στη Ισπανίας το 1614

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελ Γκρέκο,μεγάλος Έλληνας ζωγράφος"

Τι μέλλον έχει η Τουρκία;

Γιατί η Τουρκία θα διαλυθεί. Η εκλογική βάση του Ερντογάν θα αποτελέσει τον παράγοντα διάλυσης της χώρας.---

Αλήθεια άραγε τι μέλλον μπορεί να έχει  ένα -υποτιθέμενο – έθνος το οποίο διατηρεί  στην εξουσία με ποσοστά κοντά στο 50% ένα ηγέτη που έχει πνιγεί στα σκάνδαλα ξεπλύματος χρήματος , μαζί και οι στενοί του συγγενείς ;--

Τι μέλλον έχει η Τουρκία όταν ο ηγέτης της καθαιρεί δικαστικούς που τόλμησαν να διερευνήσουν τα σκάνδαλα του,που απολύει αστυνομικούς που τόλμησαν να συλλάβουν τους συνεργάτες του στο ξέπλυμα χρήματος και των κεφαλαίων που εισρέουν από το γειτονικό Ιράν ;

Τι μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα που θέλει να συγκαταλέγεται στις δημοκρατικές όταν ο πρωθυπουργός της καταργεί με φιρμάνια την ελεύθερη πρόσβαση σε πλατφόρμες του ιντερνέτ την στιγμή που στην Σκανδιναβία η ελευθερία πρόσβασης στο ιντερνέτ αναφέρεται ως ανθρώπινο δικαίωμα στα εκεί συντάγματα ;

Τι μέλλον μπορεί να έχει μια νεολαία όταν οι ηγέτες της κάνουν σχέδια για δημιουργία προβοκάτσιας στην Συρία με στόχο την έναρξη πολέμου ολοκληρωτικής κλίμακας για την υποστήριξη ισλαμιστών ψυχοπαθών φονιάδων ;

Τι μέλλον έχει η Τουρκία όταν στα στρατόπεδα προσφύγων από την Συρία τα οποία διατηρεί στην επικράτεια της γίνεται ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ των ηγετών της  εμπόριο λευκής σαρκός και οργάνων παιδιών από εκπροσώπους πλουσίων Αράβων ;
Τι μέλλον έχει μια χώρα που σκοτώνει 15χρονους στις διαδηλώσεις των πολιτών της εναντίον του κινδύνου να μεταβληθεί το κράτος τους από μουσουλμανική δημοκρατία δυτικού τύπου σε ισλαμικό θεοκρατικό ;

Τι μέλλον έχει ένα κράτος όταν η ηγέτες του  χρησιμοποιούν τις ένοπλες δυνάμεις του για την προώθηση λαθρομεταναστών στην Ελλάδα;

Τι μέλλον έχει ένα κοινοβούλιο του οποίου το 50 % εκπροσωπεί του ψηφοφόρους του Ερντογάν οι οποίοι είναι οι αμόρφωτοι και θρησκόληπτοι κάτοικοι της Ανατολίας και οι οποίοι δεν πιστεύουν στην δημοκρατία αλλά καλοβλέπουν την Σαρία ;
Τι μέλλον έχει η Τουρκία της οποία ο ηγέτης Ρ.Τ.Ερντογάν έχει συνάψει συμφωνία με το Κουρδικό κόμμα και τους Κούρδους για την υποστήριξη τους στην  πολιτική σκηνή , στις εκλογές και τελικά στην κατάληψη του προεδρικού αξιώματος με αντάλλαγμα την αυτονόμηση ή απόσχιση του Τουρκικού Κουρδιστάν ;

Τι μέλλον έχει η Τουρκία όταν ο ηγέτης της  πουλάει επαρχίες της σαν οικόπεδα με πρόσχημα την δήθεν νεωτεριστική πολιτική υπέρ των μειονοτήτων και απώτερο στόχο την άνοδο του στο ανώτερο πολιτειακό αξίωμα;
Τι μέλλον έχει μια χώρα της οποίας το 50 % των κατοίκων της , αυτών της Ανατολίας, κρατά στην εξουσία τον Ερντογάν που έχει ως όραμα την μετατροπή της Τουρκίας σε Ιράν , καταπίεζοντας έτσι το άλλο 50 % που ΄εχουν γευθεί τα καλά και τις ελευθερίες του δυτικού πολιτισμού ;

Τί μέλλον μπορεί να έχει η Τουρκία όταν το 50 % του εκλογικού σώματος ψηφίζουν με θρησκευτικά κριτήρια και όχι πολιτικά διατηρώντας τον ισλαμιστή Ερντογάν στην εξουσία και παραβλέποντας τα εγκλήματα του εναντίον πολιτών και κράτους ;
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος και η απάντηση πάντα η ίδια : Η Τουρκία δεν έχει μέλλον.
Η Τουρκία δεν αποτελεί  δυτικού τύπου κράτος , το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας της δεν έχει σχέση και ούτε θέλει να έχει σχέση με την δημοκρατία .

Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα απο την Τουρκία, μία χώρα που το μόνο που παράγει είναι κυβερνητικού επιπέδου έγκλήματα , σκάνδαλα, αυταρχισμό, φονεύει τους πολίτες της αλλά και υποθάλπτει τους φονιάδες των πολιτών των γειτονικών κρατών , έχει ως όραμα την επικράτηση της θρησκοληψίας σε βάρος της δημοκρατίας και πάνω απ όλα έχει διχάσει τους πολίτες της σε αθεράπευτο βαθμό.
Το 1908 στη  διαλυόμενη Οθωμανική Αυτοκρατορία γεννήθηκε το κίνημα των Νεότουρκων υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ. Το κίνημα αυτό αποτέλεσε τον πρόδρομο των ναζιστικών κινημάτων στην Γερμανία και Ιταλία. Αποτέλεσε την ύστατη προσπάθεια για την αποσόβηση των φυγόκεντρων τάσεων μεταξύ των αναρίθμητων φυλών και εθνοτήτων που απαρτίζουν την Τουρκία .
Ο Κεμάλ Ατατούρκ εισήγαγε την έννοια της καθαρότητας της Τουρκικής φυλής , της εθνοκάθαρσης εναντίον των κύριων μειονοτήτων όπως Έλληνες και Αρμένιοι και καθυπόταξε με αίμα και βία τους κατά τόπους Τούρκους φυλάρχους και κοτζαμπάσηδες.

Αναγνωρίζοντάς την κατωτερότητα αλλά και ασυμβατότητα του Τουρκικού συνονθυλεύματος φυλών με την Δύση με την οποία συνόρευαν αποφάσισε την δια την βίας εκδυτικοποίηση τους.
Ωστόσο ο Κεμάλ δεν μπόρεσε ποτέ να αλλάξει τον χοντρόπετσο  Τούρκο της Ανατολίας ο οποίος απομακρυσμένος στο εσωτερικό της Τουρκίας από τις δυτικές επιρροές αποτελεί γνήσιο απόγονο των ορδών των Μογγόλων προγόνων του.

Ο οπισθοδρομισμός , η έλλειψη μόρφωσης και η αναπλήρωση  της με την θρησκοληψία του υπερσυντηρητικού σουνιτικού Ισλάμ αλλά και αποτυχία του Κεμαλικού κράτους από το 1923 μέχρι το 2001 να αναπτύξει οικονομικά την Ανατολία έφεραν τους εκεί πληθυσμούς απέναντι από το Κεμαλικό κράτος.

Η εξαθλίωση των αγροτικών πληθυσμών της Ανατολίας είχε ως αποτέλεσμα την καταφυγή τους στην θρησκοληψία και τον ισλαμικό υπερσυντηριτισμό ο οποίος αποτέλεσε αντικείμενο καταστολής του Κεμαλικού κράτους .
Τα εκατομμύρια πληθυσμού της Ανατολίας για δεκαετίες ήταν απομονωμένοι απο το Κεμαλικό κράτος χωρίς πολιτική εκπροσώπηση και υπό καθεστώς κεκαλυμμένου κρατικού παρεμβατισμού εναντίον της θρησκευτικότητα τους.

Ο Ερντογάν αποτέλεσε τον ηγέτη ο οποίος έβγαλε τις μάζες τις Ανατολίας από το περιθώριο και γιαυτό τα 40 εκατομμύρια του πληθυσμού της ψηφίζουν υπέρ του Ερντογάν παραβλέποντας την αυταρχικότητα του εναντίον των διαδηλώσεων στις δυτικές εκκοσμικευμένες επαρχίες.

Οι Τούρκοι της Ανατολίας δεν υποστηρίζουν τον Ερντογάν με πολιτικά κριτήρια , δεν έχουν ιδέα ποια θα μπορούσαν να είναι αυτα΄, αλλά με κριτήρια της αυτοσυντήρησης τους.

Οι Τούρκοι της Ανατολίας συχνά αναφέρονται ως ”Μαύροι Τούρκοι” και αυτοί των δυτικώ επαρχιών ως ”Λευκοί Τούρκοι” Ο διαχωρισμός αυτός είναι Τουρκικής εμπνεύσεως και αποτυπώνει με ανατριχιαστική σαφήνεια τον διχασμό του υποτιθέμενου Τουρκικού Έθνους.

Οι ΄΄Λευκοί Τούρκοι” αποτελούν τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης , της Σμύρνης , της Άγκυρας και όλων των αστικών κέντρων που έχουν επηρεαστεί απο την Κεμαλική προσπάθεια για εκδυτικοποίηση

.Οι ”Μαυροι Τούρκοι ”αποτέλουν το ακριβώς αντίθετο.

Η προσπάθεια του Κεμάλ για ομογενοποίηση του Τουρκικού πληθυσμιακού συνονθυλεύματος με μια ολοκληρωτική και ναζιστικής έμπνευσης πρακτική  τελικά απέτυχε εφόσον οι Τούρκοι της Ανατολίας αποδείχθηκαν ανεπίδεκτοι και περιμένανε υπομονετικά 80 χρόνια μέχρι να έρθει στην εξουσία ο ”δικος τους άνθρωπος’΄, ο Ερντογάν .

Η Τουρκία  στέκεται πατώντας σε δύο βάρκες και είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα διαμελισθεί , εκτός βέβαια εάν διαλυθεί πρώτα από εισβολή της Ρωσίας.

Οι ”Λευκοί Τούρκοι” βλέπουν κυριολεκτικά με τρόμο την μετατροπή της χώρας τους από  πρότυπη εκδυτικοποιημένη μουσουλμανική χώρα σε ισλαμιστικό κράτος .

Η διαδηλώσεις στην πλατεια Ταξίμ και Γκεζί πέρυσι το καλοκαίρι αποτέλεσαν την πρώτη μορφή αντίδρασης των ΄΄Λευκών Τούρκων” και θα μετασχηματισθούν σε ακόμα σοβαρότερες όσο ο Ερντογάν αποκτά  όλο και περισσότερη δύναμη με την υποστήριξη των ”Μαύρων Τούρκων” .

Η πρόσφατη νίκη του κόμματος του Ερντογάν AKP στις τοπικές δημοτικές εκλογές τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο τους αντίπαλους του και τους εξαναγκάζει σε περαιτέρω αντιπαράθεση.

Η νίκη του Ερντογάν δεν θα φέρει πολιτική σταθερότητα αλλά το αντίθετο.

ΠΗΓΗ http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/04/blog-post_4141.html
Greek Spirit

http://national-pride.org/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι μέλλον έχει η Τουρκία;"

Στοιχεία Χρονοστρατηγικής

Του Νίκου Λυγερού
Στοιχεία Χρονοστρατηγικής μπορείς να βρεις μέσω της στρατηγικής, αφού ενσωματώσεις τον χρόνο ως διάσταση. Η τοποστρατηγική είναι το πρώτο στάδιο της Χρονοστρατηγικής, όπου δεν υπάρχει συμβολή του Χρόνου. Κατ’ αναλογία είναι η ειδική σχετικότητα δίχως βαρύτητα. Η Χρονοστρατηγική είναι η τοποστρατηγική του Χρόνου σ’ ένα περιβάλλον όπου δεν εξετάζουμε τις αποστάσεις, αλλά τις σχέσεις. Κατ’ αναλογία είναι η γενική σχετικότητα με βαρύτητα. Σε αυτό το πλαίσιο δεν μελετάμε το Χρόνο με γραμμικό τρόπο, αλλά με τοπολογικό, για να αποφύγουμε την παγίδα των πραγματικών αριθμών. Έτσι η τοπολογία του Χρόνου δεν είναι απλώς η χρονολογία, αφού συμμετέχουν οι σχέσεις και σε επίπεδο χωρικό. Έτσι ένας ναός, ένα κάστρο, μια εκκλησία που έζησαν αιώνες αποτελούν έναν κόμβο κι όχι απλώς ένα σημείο στον Χρόνο. Διότι, στον ίδιο χώρο έχουν γίνει πολλά γεγονότα που φαίνονται ανεξάρτητα αιτιολογικά όταν έχουμε μια γραμμική ματιά. Η Χρονοστρατηγική λειτουργεί με αυτούς τους κόμβους κι όχι μόνο με τα κλασικά σημεία. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να ενσωματώσει νέα δεδομένα, μη συμβατικά για μια κλασική προσέγγιση, ενώ η πραγματικότητα δείχνει ότι λόγω του κόμβου και των χαρακτηριστικών του υπάρχει μια κοινή τοπολογία των γεγονότων. Έτσι, ο κόμβος είναι το ίχνος της πολυπλοκότητας του Χρόνου και η στρατηγική που προσαρμόζεται σε αυτήν την καινοτομία είναι η Χρονοστρατηγική. Η διαφοροποίηση είναι σημαντική από την απλή γεωστρατηγική που επικεντρώνεται στο μήκος, αλλά και από την τοποστρατηγική που επικεντρώνεται στη σχέση. Έτσι, η Χρονοστρατηγική λειτουργεί ως μοναδολογία, όπου οι μονάδες είναι οι κόμβοι. Ο χωροχρόνος δεν είναι μόνο σημεία με αποστάσεις, εμπλουτίζεται από μια υπερδομή που θεμελιώνεται με τους κόμβους, για να παράγει υπερχορδές που αποτελούν χρονοστρατηγικά γεωδαισιακές ή πιο απλά κομβικές αποστολές για την παραγωγή έργου.
Πηγή: http://lygeros.org/articles?n=16312&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Στοιχεία Χρονοστρατηγικής"

Δύο αγάλματα συνομιλούν

Το Μουσείο του Λούβρου κρύβει τα βράδια ένα μυστικό

Η Νίκη της Σαμοθράκης και η Αφροδίτη της Μήλου συναντιούνται τις νύχτες στο Λούβρο. Ξεχνούν για λίγο τη φυλακή τους και το μυαλό του ταξιδεύει στην αλησμόνητη πατρίδα.

Η σιωπή, σχεδόν απόκοσμη, κυριαρχούσε στις αίθουσες, ενώ ο φωτισμός ασφαλείας δημιουργούσε μια αίσθηση μυστηρίου, στην οποία βέβαια οι φύλακες είχαν συνηθίσει και δεν τους έκανε την παραμικρή εντύπωση.

Αργά τη νύχτα το μουσείο ήταν βουβό, προσμένοντας το επόμενο πρωί που, όπως πάντα, τα πλήθη θα συνέρρεαν για να θαυμάσουν τους μύριους όσους πίνακες, γλυπτά και αντικείμενα τέχνης απ' όλο τον κόσμο που στόλιζαν τις αίθουσες.

Αίφνης η σιωπή ανάλαφρα έσπασε από ένα φτερούγισμα που το ακολούθησε ένας απότομος γδούπος. Κάτι πολύ βαρύ είχε πέσει σ' έναν τοίχο. Για λίγο σιωπή και μετά ξανά το φτερούγισμα και ένα γέλιο. Το αιώνιο χαμόγελο της Τζοκόντας είχε ανοίξει σε χάχανο.

«Η Νίκη πάει να βρει τη φίλη της», είπε η κυρία από την Ιταλία, «αλλά τι περιμένεις; Χωρίς κεφάλι άρα και μάτια, κουτούλησε πάλι».

Συμβαίνουν ακόμα θαύματα; Προφανώς! Το τρίμετρο (και) άγαλμα από τη Σαμοθράκη φτερούγιζε με χάρη περνώντας, με κάποια δυσκολία είναι η αλήθεια, από χώρο σε χώρο προκειμένου να συναντήσει το κορίτσι από τη Μήλο.

Η Αφροδίτη είχε ήδη κατέβει από το βάθρο της που το χρησιμοποιούσε πια ως σκαμνάκι. Το ένδυμά της είχε πέσει στο πάτωμα, ατυχώς όμως δεν μπορούσε να το συμμαζέψει αφού της έλειπαν τα χέρια.

«Ας όψονται οι Γάλλοι κι οι νησιώτες που καβγάδισαν μαζί τους για τα λεφτά. Έμεινα εγώ κουλή κι αυτοί τι πήραν; Τετρακόσια γρόσια! Μα είναι αυτή τιμή για μια θεά;», αναρωτήθηκε εκνευρισμένη.

«Άσε τη μουρμούρα», της είπε η Νίκη που προσγειώθηκε δίπλα της και με το φτερό της ανασήκωσε το πεσμένο ρούχο ρίχνοντάς το πάνω στους ώμους της Αφροδίτης.

«Όταν φύγεις να θυμηθείς να μου το περάσεις πάλι στους γοφούς, διαφορετικά θα έχουμε φασαρίες με το διευθυντή του μουσείου», της είπε εκείνη και ξαναβολεύτηκε.

Για λίγο σιωπή. Η Αφροδίτη περιεργαζόταν προσεκτικά τη Νίκη.

«Πώς σου φαίνομαι;», τη ρώτησε εκείνη.

«Μια χαρά σε καθάρισαν», της απάντησε. «Ε, βέβαια, έτσι θα σε άφηναν; Επί της υποδοχής σε έχουν και πρέπει να λάμπεις».

«Πάλι καλά να λες που έχει προχωρήσει από τον καιρό μας η τεχνολογία. Από την άλλη μεριά της Μάγχης είχαν καθαρίσει με ξυστρί πριν από χρόνια τα γλυπτά του Παρθενώνα και τα έκαναν σαν τα μούτρα τους. Βάρβαροι, παιδί μου. Όχι πως οι Γάλλοι είναι καλύτεροι. Αναρωτιέμαι τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ...», είπε η Νίκη και δίπλωσε τις φτερούγες της.

«Κι εγώ το ίδιο, χρυσή μου. Ειδικά τώρα, αυγουστιάτικα, που φυσάνε τα μελτεμάκια στο Αιγαίο. Θα μπορούσαμε να είμαστε η κάθε μια στο νησί της και να τα απολαμβάνουμε. Αλλά μας ανακάλυψαν νωρίς. Εσένα ο Σαμπουαζό το 1813. Εβαλε, βέβαια, το χεράκι του εκείνος ο δικός μας εργάτης που του φώναξε "Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα". Που να του έκοβε ο Δίας τη γλώσσα. Μέχρι να σε φορτώσουν στο καράβι και να σε φέρουν στο Λούβρο δεινοπάθησες, έρημη», της είπε η Αφροδίτη. Προς στιγμήν πήγε να της χαϊδέψει καθησυχαστικά το γόνατο, αλλά μετά θυμήθηκε πως δεν είχε χέρια.

Η Νίκη, έχοντας αντιληφθεί την πρόθεση της φιλενάδας της, την ακράγγιξε με τη μια φτερούγα της και της είπε: «Γιατί, καρδιά μου, εσύ λίγα πέρασες; Σε ξέθαψε εκείνος ο θεοκατάρατος ο Κεντρωτάς το 1820 κι άρχισε αμέσως τα παζάρια με τους Γάλλους. Μη χάσει ο αφιλότιμος. Θα μου πεις, κι εσύ κι εγώ στη δικαιοδοσία του σουλτάνου ήμασταν τότε, αλλά, βρε παιδί μου, έπρεπε ν' αποκτήσουν οι Έλληνες κράτος για να μας εκτιμήσουν; Τότε δεν μπορούσαν να μας κρύψουν και να μας ανακαλύψουν αργότερα;».

«Αυτό λέω κι εγώ. Σαν τα κορίτσια από τις πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες μάς φέρθηκαν. Όποιος είχε λεφτά μπορούσε να μας αγοράσει», τη διέκοψε η Αφροδίτη.

«Και το χειρότερο είναι πως δεν κάνουν καμιά προσπάθεια οι δικοί μας, τώρα που ξύπνησαν επιτέλους, να μας πάρουν πίσω. Έχουν βρει πάτημα για τα γλυπτά του Παρθενώνα, ότι αποτελούν τμήμα συνόλου και τα ζητάνε, αλλά για μας κουβέντα», σχολίασε η Νίκη.

«Τα πάνω-κάτω πρέπει να έρθουν για να τους τα δώσουν πίσω οι Άγγλοι. Σάμπως έχουν και τίποτα δικό τους στο Βρετανικό Μουσείο; Αν έπαιρνε φόρα η ανθρωπότητα και ζήταγε τον πλούτο της, τότε θα σου 'λεγα εγώ. Θα έμεναν οι Ευρωπαίοι με τα μουσεία τους στο χέρι. Που αν δεν υπήρχαν κάτι πολιτισμοί σαν το δικό μας να τα γεμίζουν, σε καμαράκι ένα επί δύο θα έβαζαν τα εκθέματα των δικών τους πολιτισμών», είπε η Αφροδίτη και, υψώνοντας τη φωνή της, πρόσθεσε: «Κι εσείς, Μόνα Λίζα, πάτε πίσω στο κάδρο σας και μην κρυφακούτε. Ξενιτεμένη είστε επίσης».

«Έλα μωρέ, μην την αποπαίρνεις την καημένη την Ιταλίδα, παρεούλα θέλει», προσπάθησε να την καθησυχάσει η Νίκη, αλλά η άλλη το χαβά της.

«Καταρχήν είναι νεότερή μας και κατά δεύτερο λόγο εμείς είμαστε πλάσματα του άλλου κόσμου. Επιπλέον, δε, είμαστε ωραίες και αιώνιες. Δεν καθόμαστε σ' ένα κάδρο με κολλημένο το χαμόγελο στα χείλη. Γιατί δηλαδή χαμογελάει η κυρία; Χαίρεται που είναι στο Λούβρο;», αναρωτήθηκε η θεά.

«Γιατί, πουλάκι μου, έτσι την έφτιαξε ο Λεονάρντο. Τι να σου κάνει κι αυτή η έρημη;», της απάντησε το κορίτσι από τη Σαμοθράκη κι αμέσως πρόσθεσε: «Τουλάχιστον αυτή είναι άρτια. Ενώ εμείς; Αχ μωρέ, είναι φορές που σκέπτομαι πως αν μας είχαν βρει λίγο αργότερα, εκεί προς τις αρχές του 1900, τι καλά που θα ήμασταν στην πατρίδα. Ακόμα κι αν δεν μας άφηναν στα νησιά μας, ακόμα κι αν μας είχαν πάει στην Αθήνα στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Θα κάναμε παρέα κάθε βράδυ μ' όλους τους συγγενείς μας. Μια χαρά θα περνούσαμε, άσε που θ' ακούγαμε και τη γλώσσα μας».

«Ε, καλά και τώρα την ακούμε. Όλο και περνάει κανένας Έλληνας. Εγώ βέβαια με τους συγγενείς είχα τα σχετικά μπλεξίματα, άσε πια με τον Ήφαιστο. Μέσα στη ζήλια ήταν. Μα φταίω εγώ που βγήκα κούκλα;», αναρωτήθηκε η Αφροδίτη.

Για λίγο σιώπησαν. Η μνήμη της πατρίδας τις έκαιγε. Και μια στις τόσες που η μια πήγαινε να βρει την άλλη, δεν είχαν άλλη κουβέντα. Της μιας με το κεφάλι όλο και της ξέφευγε κανένα δάκρυ που της το σκούπιζε η άλλη με τις φτερούγες που τρεμόπαιζαν από τη συγκίνηση. Βλέπετε, μέσα στα μαρμάρινα σώματα τα δυο κορίτσια διατηρούν αθώα καρδιά, αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό στους άρπαγές τους.

«Αφροδίτη, λέω να πηγαίνω σιγά σιγά. Όπου να 'ναι ανοίγουμε και θα πρέπει να στηθώ ξανά στο θυρωρείο. Στάσου στο βάθρο να σου φορέσω το ρουχάκι σου», είπε η Σαμοθρακιώτισσα και τακτοποίησε τη φίλη της.

«Καλή δύναμη», της ευχήθηκε η θεά βλέποντάς την, όπως τόσες φορές, να υψώνεται αέρινη. «Και να μη χάνεσαι. Θα μαράγκιαζα μονάχη μου χωρίς εσένα εδώ μέσα».

Πηγή: Χρ. Σιαφκός, Ελευθεροτυπία

Διαβάστε περισσότερα Ἔρρωσο: Δύο αγάλματα συνομιλούν http://erroso.blogspot.com/2014/08/blog-post_51.html#ixzz3A7AcHwsY

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δύο αγάλματα συνομιλούν"

"Δακρυόεν γελάν"

...οι  έλληνες στάθηκαν ένας κόσμος άκρα μελαγ­χολικός. Το καθημέρα των ελλήνων είναι το όρος Σίπυλο της Νιόβης, ό­που όλες οι βρύσες στάζουνε λύπη. Η λιγνή Ελλάδα ήταν μία κλαίου­σα ιτιά. Εδώ ως και τα ζώα μύρουνται και δακρύζουν. Θυμήσου, για παράδειγμα, τα δάκρυα που χύνανε τα άλογα του Αχιλλέα [Ομήρου, Ρ 437-8].

Στη χλωρίδα του ελληνικού στοχασμού βασιλεύουν τα κλαδιά των νεκρών. Το κυπαρίσσι και ο ασφόδελος. Ούτε πριν ούτε μετά, κανένας λαός δεν ερεύνησε τα άγνωστα της φύσης και τα μυστήρια της ψυχής, για να φτάσει το βαθύ σκοτάδι και το συμπαγές μηδέν που φτάσανε οι έλληνες.

Κανένας λαός δεν βυθίστηκε όσο οι έλληνες στη μαύρη χολή του απαίσιου και της ματαιότητας. Μαύρη χολή. Μελαγχολία αλλιώς. Βούδας, Σοπενχάουερ και όλες οι φιλοσοφίες του πεσσιμισμού και της άρνησης, μπροστά στον καημό των ελλήνων είναι αθλοπαι­διές και αθύρματα. Και καμία θεωρία που υψώθηκε στο γενικό δεν άφηκε να της ξε­φύγουν τόσες φωνές αίρεσης, παράπονου, και απόγνωσης, όσο η κο­σμοθεωρία των ελλήνων.

Οι έλληνες είναι οι αυτουργοί, οι πρωτουργοί, και οι δημιουργοί του θρήνου και της σφοδρής σιωπής. Πρώτοι αυτοί δουλέψανε το νόημα της μοίρας και της συμφοράς. Σε σχέση με τον άνθρωπο, το άδικο το είδαν σε κλίμακα πανανθρώπινη. Και σε σχέση με τον κό­σμο, το κακό το είδαν σε κλίμακα παγκόσμια. Το κακό που είδαν οι έλληνες στη φύση η σύγχρονη φυσική το ονόμασε εντροπία, και τό ‘κλεισε στο δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής.

Είναι παράξενο που ετούτος ο Καύκασος της μοναξιάς και του πά­γου φαίνεται πως δεν φαίνεται στα έργα και στα λόγια τους. Καθώς τα καράβια τους ταξιδεύουν στις γλαυκοκύανες θάλασσες, το μαγνάδι της επιφάνειας δεν αφήνει να φανεί πουθενά, ότι σε ό­λους εκείνους τους πλησίστιους πλόες λάμνει η βέβαιη αίσθηση και η βέβαιη γνώση τους για το κακό του κόσμου και για το άδικο του ανθρώπου.

Από ένα σημείο μάλιστα και πέρα αυτό το παράξενο γίνεται θαυμαστό. Γιατί όλος εκείνος ο κόσμος του θρήνου μετουσιώνεται σε κατανόηση και σε πικρή περηφάνεια. Γίνεται δηλαδή η ελληνική τέχνη. Γίνεται εγκαρτέρηση, ήμερη κυριαρχία του λόγου στο άλογο, ό­ραση και εννόηση της βαθύτερης οργάνωσης του σύμπαντος. Γίνεται το μελαγχολικό μειδίαμα ενός μελλοθάνατου που βλέπει ότι πεθαίνει. Δεν αφήνεται όμως στην παρηγοριά που προσφέρεται να του δώσει ο λόγος των γύρω του ότι θα ζήσει χρόνια ακόμη.

Αυτός ο μεταπλασμός της μελαγχολίας των ελλήνων σε τέχνη εί­ναι καίριας σημασίας. Γιατί άλλαξε το ποιόν και την υφή της. Τη μετέτρεψε από άρνηση σε δύναμη, και από εγκατάλειψη σε καρτερία. Έγινε δηλαδή ένας πεσσιμισμός χαρούμενος. Μία δυστυχία, που ωστόσο βρίσκει να χαίρεται. Αυτή την αιχμηρή κορυφογραμμή της χαρμολύπης, που οι έλληνες την περπατούν πολύ προσεχτικά, ο Ό­μηρος τη λέει «δακρυόεν γελάν» [Ομήρου Ζ 484].

   Δημήτρης Λιαντίνης 

    Απόσπασμα από το βιβλίο "Τα Ελληνικά"

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ""Δακρυόεν γελάν""