Ο διάπλους της Μεσογείου και οι Νεάντερταλ στην Κρήτη

Έλληνες και Αμερικανοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην Κρήτη, ευρήματα που υποδηλώνουν την ύπαρξη πανάρχαιας ναυσιπλοΐας.

Ειδικότερα, στην περιοχή Πλακιά στην νότια Κρήτη, αρχαιολογική ομάδα  με επικεφαλής τον Τόμας Στάσερα της αμερικανικής σχολής κλασικών σπουδών και την Ελένη Παναγοπούλου από την επιθεώρηση παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας, ανακάλυψαν περιοχή παλαιολιθικής περιόδου.  

Σημαντικό σημείο αυτής, είναι στο φαράγγι του Πρέβελη και τα ευρήματα χρονολογούνται από 130.000 ως 700.000 έτη.  

Τα ευρήματα υποδεικνύουν την ύπαρξη της αρχαιότερης ναυσιπλοΐας στον κόσμο.

Ενδεικτικά εργαλεία, μεταξύ άλλων, είναι λίθινοι κόφτες και άξονες τριβής, τα οποία από τους αρχαιολόγους εκτιμούνται ότι έχουν  ηλικία 130 χιλιάδων ετών και χρησιμοποιούνταν από τους Νεάντερταλ.

Αυτό υποδηλώνει ότι οι Νεάντερταλ έχουν έρθει διαπλέοντας  τη θάλασσα.

Τα ευρήματα στοιχειοθετούν την ένδειξη ότι τα θαλάσσια ταξίδια στη Μεσόγειο Θάλασσα, έχουν αρχίσει πολλές δεκάδες χιλιάδες χρόνια νωρίτερα, από ό, τι μέχρι σήμερα πιστεύονταν και αποδεικνύουν ότι οι αρχαίοι άνθρωποι είχαν γνώσεις και ικανότητες ναυσιπλοΐας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα, παρά τα πολλά χρόνια της μελέτης της προϊστορίας στο νησί της Κρήτης, αδιαμφισβήτητες αποδείξεις της ανθρώπινης παρουσίας, πριν από την νεολιθική περίοδο (7.000-3.000 π.Χ.)., δεν είχαν εντοπισθεί.

Η ανακάλυψη έγινε μεταξύ των ετών 2008-09 και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Αρχαιολογία» το 2010,  ως μία από τις δέκα πιο σημαντικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις, σημειώνει το ρωσικό δημοσίευμα.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο διάπλους της Μεσογείου και οι Νεάντερταλ στην Κρήτη"

Η ΑΟΖ ως αιχμή στρατηγικής

Του Νίκου Λυγερού
Η ΑΟΖ δεν είναι απλώς μια οικονομική ζώνη σαν τις άλλες. Η ΑΟΖ είναι αιχμή υψηλής στρατηγικής ενός έθνους που ζει εδώ και αιώνες με τα θεμέλια της θάλασσας. Έτσι η ΑΟΖ λειτουργεί στο πλαίσιο της τοποστρατηγικής που επιτρέπει μια εισαγωγή στη χρονοστρατηγική. Γι’ αυτό το λόγο δεν πρέπει να την περιορίζουμε μόνο και μόνο σε οικονομικά δεδομένα, αλλιώς θα λέγαμε το ίδιο για τη θάλασσα σε σχέση με το εμπόριο. Έτσι ο εμπορικός στόλος δεν είναι ένας εθνικός στόλος. Μόνο όταν υπάρχουν δικοί μας με ήθος, η δράση τους μπορεί να έχει μία εθνική απήχηση. Η ΑΟΖ έχει νόημα ως συνέχεια της θεμελίωσης της ελληνικής επανάστασης που έχει δώσει τόση σημασία στη θάλασσα. Είναι λοιπόν μια μορφή θαλασσοστρατηγικής που εφαρμόζεται με σύγχρονα δεδομένα στο Δίκαιο της Θάλασσας. Δίχως αυτή θα ήταν απλώς μια εμπορική κίνηση, ενώ πρόκειται για μια στρατηγική πράξη που αλλάζει ριζικά τα δεδομένα όχι μόνο για την πατρίδα μας, αλλά για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ανατολική Μεσόγειο. Η ΑΟΖ ειδικά του Ελληνισμού δίνει μια άλλη διάσταση στην εξέλιξη των πραγμάτων και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Δεν πρόκειται λοιπόν σε αυτό το στρατηγικό επίπεδο να αποδεχθούμε την ύπαρξη κατεχομένων που εμποδίζουν όχι μόνο την ανάπτυξη, αλλά την ουσιαστική ανάκαμψη του έθνους μετά από τόσα δεινά που πέρασε. Φτάνει πια η μίζερη προσέγγιση της γης χωρίς τη θάλασσα. Γιατί η γη του Ελληνισμού είναι η θάλασσα κι όσοι δεν το έχουν καταλάβει αυτό μετά αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να σκεφτόμαστε κάτι που θεωρούν εντελώς ουτοπία. Απλά και μόνο επειδή δεν μπορούν να δουν πέρα από το παρόν το μέλλον που έχει αρχίσει μέσω της θάλασσας και της ΑΟΖ του Ελληνισμού.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=16340&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΟΖ ως αιχμή στρατηγικής"

Οικία Άγγελου Σικελιανού

Διαβάστε το σημερινό άρθρο της Καθημερινής καθώς και το αναλυτικό άρθρο του Δημήτρη Ε. Σολδάτου.

Την υπόθεση της Οικίας Αγγ. Σικελιανού είχε θέμα το άρθρο του κ. Τάσου Οικονόμου στην σημερινή έντυπη έκδοση της "Καθημερινής". Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε παρακάτω:

Οικία Σικελιανού, το όραμα που έγινε ντροπή

Το «Αρχοντικό της Ποίησης» στη Λευκάδα, το όραμα της μετατροπής της οικίας Αγγελου Σικελιανού σε μουσείο, έχει βαλτώσει. Μάλλον, δεν προχώρησε ποτέ. Η εξαγορά του σπιτιού το 2008 από την Εθνική Τράπεζα και οι ανακοινώσεις μαζί με τη δημοτική αρχή της Λευκάδας το μόνο αποτέλεσμα που είχαν ήταν η οικία να είναι σήμερα ερείπιο. Ακριβώς δίπλα της, το κηποθέατρο Σικελιανού έχει μετατραπεί σε σκουπιδότοπο. Οι ταμπέλες που υπάρχουν στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης οδηγούν στην ντροπή, σε μια εικόνα κάθε άλλο παρά ελκυστική για το «Νησί των ποιητών». Σίγουρα, πολύ διαφορετική από αυτήν που παρουσιάστηκε στις συνεντεύξεις Τύπου και στο σχέδιο αναστήλωσης της ερειπωμένης οικίας. Εκεί που ενδεχομένως να φιλοξενούνταν στους τοίχους τα λόγια του ποιητή:

«Βλέπω γύρα. Το Ιόνιο,
και η ελεύτερη γη μου!»

Ακόμη, όμως, το απόκοσμο βλέμμα του πλανάται πάνω σε σκουριασμένα λουκέτα και μισάνοιχτες πόρτες, ετοιμόρροπους τοίχους, ξεχαρβαλωμένα παραθυρόφυλλα. Ενας στενάχωρος φόρος τιμής στη γραφειοκρατία και στην κενότητα των εξαγγελιών, στην απουσία ειλικρινών προθέσεων που υπερνικούν εμπόδια, στις υποσχέσεις δίχως αντίκρισμα. Δίπλα από την οικία, ένα μέρος που κάποτε ήταν ξεχωριστό: το κηποθέατρο Σικελιανού. Σήμερα, το μόνο που θυμίζει είναι εγκατάλειψη.

Το ιστορικό

Ιδιαίτερα καυστικός κατά της Εθνικής Τράπεζας είναι ο δήμαρχος Λευκάδας Κώστας Αραβανής, ο οποίος παραδίδει τον Σεπτέμβριο, και χειρίστηκε το θέμα κατά τη θητεία του. Κάνει λόγο για «κοροϊδία»: «Η Εθνική Τράπεζα βγήκε στις εφημερίδες το 2008 με ολοσέλιδες καταχωρίσεις για το κτίριο Σικελιανού. Το αγόρασαν για να το κάνουν μόνοι τους, χωρίς προβλήματα. Ηρθε στη δικαιοδοσία τους και έκαναν μελέτες που έφτασαν το έργο στα 1.100.000 ευρώ. Οι ίδιοι επέλεξαν αυτό το έργο και αυτές τις μελέτες. Ερχονται, λοιπόν, με επιστολή τους και μας λένε ότι το έργο υπερβαίνει το ένα εκατομμύριο, “δεσμευτείτε ότι θα πληρώσετε το υπερβάλλον ποσό”. Αποφασίσαμε ότι ναι μεν δεν έχουμε λεφτά, αλλά για τον τόπο μας θα τα δώσουμε. Τους στέλνουμε επιστολή και τους λέμε: “Ναι, θα τα δώσουμε”. Από τότε, με διάφορες προφάσεις, δεν έχουν προχωρήσει. Κάποια στιγμή άνοιξαν πάλι δίαυλοι επικοινωνίας. Μου στέλνουν ένα μέμο με το οποίο λένε ότι θα το εντάξουν σε κοινοτική χρηματοδότηση. Τους απάντησα να μην εμπλέξουν τον δήμο, “αυτό είναι έργο δικό σας. Δεν θα το πάρετε από ευρωπαϊκά περιφερειακά προγράμματα, από χρήματα που ανήκουν στη Λευκάδα”. Ετσι ξέραμε κι εμείς. Ποτέ δεν έγινε η σύσκεψη που μας είχαν πει. Πριν από το περασμένο Πάσχα έστειλαν μία επιστολή και μας ανακοίνωναν, “θα στείλουμε τα CD να το εντάξετε και να το δημοπρατήσετε”. Εμείς θα το κάνουμε αυτό; Αυτή είναι υποχρέωσή τους, δική τους δουλειά. Εγώ έχω άλλα έργα πολιτισμού στον δήμο. Η Τράπεζα θα έβαζε τα χρήματα, μη επιβαρύνοντας τη Λευκάδα. Ζήτησα ραντεβού αλλά κανένας δεν μας απάντησε».

Πηγές από την Εθνική Τράπεζα ανέφεραν στην «Κ» ότι το ποσό του 1.000.000 ευρώ για το έργο παραμένει ενεργό και διαθέσιμο, η μουσειολογική μελέτη έχει γίνει και απομένει να ενταχθεί από τον Δήμο Λευκάδας στο ΕΣΠΑ για να εκταμιευθεί ένα συμπληρωματικό ποσό 200.000 ευρώ.

Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δύο θέσεις, στο χάσμα που έχει δημιουργηθεί και δεν καλύπτεται, η οικία Σικελιανού, αντί για στίχους στους τοίχους και την ιστορία μίας ζωής ξεχωριστής, φιλοξενεί πεταμένα κουτάκια αναψυκτικών και πολυκαιρισμένες μαύρες σακούλες με σκουπίδια. Την πρόθεσή του να αλλάξει αυτή την εικόνα μετέφερε στην «Κ» ο επόμενος δήμαρχος του νησιού που αναλαμβάνει τον Σεπτέμβριο Κώστας Δρακονταειδής. «Προφανώς μία πίεση προς την Εθνική θα την ασκήσουμε. Ομως θέλουμε να αναπτύξουμε πρωτοβουλίες πέρα από το κομμάτι της χρηματοδότησης από την Τράπεζα. Κυρίως να κινητοποιήσουμε ανθρώπους του πολιτισμού - ευρύτερα και όχι μόνο εδώ, στη Λευκάδα. Θεωρώ ότι μέχρι τέλους του έτους θα είμαστε έτοιμοι να πάρουμε πρωτοβουλίες».

Ισως, τελικά, βρεθούν οι λύσεις και έρθει η στιγμή που κάποιος επισκέπτης, από την Αθήνα ή τη Ρώμη, άνδρας, γυναίκα, ή και μαζί, που θα ανεβούν την ξύλινη σκάλα στο εσωτερικό του σπιτιού για να βιώσουν μέσα από τα λόγια και τις μνήμες την αγάπη του Αγγελου Σικελιανού για τη Λευκάδα:

«Νησί μου·
άλλη θροφή από τη θροφή μου
δε θα βρω
απ’ την ψυχή μου άλλη ψυχή,
άλλο κορμί από το κορμί μου».

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οικία Άγγελου Σικελιανού"

Ο Θρακικός ζεόλιθος

Του Νίκου Λυγερού
Τώρα που έχουμε επιτέλους μπει στη διαδικασία της ανάδειξης του ζεόλιθου πρέπει όσο πιο γρήγορα γίνεται να το γνωστοποιήσουμε ως προϊόν και να πάρει μία αναγνώριση σε διεθνές επίπεδο. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά, στρατηγικά και ορθολογικά με το θέμα της προστατευμένης ονομασίας προέλευσης. Διότι δεν πρόκειται για έναν ανώνυμο ζεόλιθο, αλλά για τον ζεόλιθο της Θράκης μας. Ο Θρακικός ζεόλιθος πρέπει να είναι μια ονομασία που να αλλάξει και τα δεδομένα σε τοπικό επίπεδο. Διότι η Θράκη έχει ένα προϊόν με πολλές εφαρμογές σε πολλούς τομείς. Έτσι η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι μια καλή ευκαιρία γνωστοποίησης του Θρακικού ζεόλιθου. Η ΔΕΘ είναι ένα αποτελεσματικό πεδίο δράσης, διότι υπάρχουν τομείς που έχουν άμεση σχέση με τη γεωργία, τη κτηνοτροφία, την βιομηχανία. Ο Θρακικός ζεόλιθος μπορεί να παίξει ένα σημαντικό ρόλο και στα καλλυντικά, όπου η προστιθέμενη αξία είναι σημαντική και δημιουργεί ένα ουσιαστικό διαφορικό για την περιοχή. Τώρα που έχουμε στα χέρια μας πολλά στοιχεία εφαρμογών του ζεόλιθου, όπου έχουν διαπιστωθεί διαφορές ανάπτυξης που κάνουν διαφορά ακόμα και για την ανάκαμψη της Θράκης. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε ν’ αλλάξουμε και την εικόνα της περιοχής, όπως έχουμε το μάρμαρο της Πάρου, μπορούμε να έχουμε και τον ζεόλιθο της Θράκης. Η Θράκη μπορεί ν’ αναπτυχθεί και να παίξει ένα ρόλο στρατηγικό μέσω του ζεόλιθου. Διότι ο ζεόλιθος είναι και ένα όπλο απελευθέρωσης για ολόκληρη τη Θράκη. Μέσω του ζεόλιθου έχει σημασία ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε μία ζώνη επαφής. Αλλά το σημαντικό είναι ότι ο ζεόλιθος δημιουργεί μια ανθεκτική σχέση με τη Θράκη σε στρατηγικό επίπεδο. Και αυτήν την περίοδο αρχίζουμε τώρα.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=16451&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Θρακικός ζεόλιθος"

25 «θησαυροί» της δημοκρατίας

Ο κρατήρας του Ευφρονίου

Ένα μικρό πήλινο πηνίο (σαν κουβαρίστρα) ανοίγει μια μεγάλη έκθεση, μια έκθεση αριστουργημάτων στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Αθήνα.

Πρόκειται για ένα λιτό έργο τέχνης που παρουσιάζει την αρπαγή της Ευρώπης. Θέμα έξοχο για την εισαγωγή του θεατή στην περιοδική έκθεση «Κλασικισμός και Ευρώπη: το πεπρωμένο της Ελλάδας και της Ιταλίας» που αναμένεται να εγκαινιαστεί στις 27 Αυγούστου. Περιλαμβάνει 25 αριστουργήματα από τις δύο χώρες και αποτελεί μια καθαρά πολιτική έκθεση.

Το σκεπτικό της, όπως το συνοψίζει ο Λουί Γκοντάρ, σύμβουλος του Ιταλού προέδρου Τζ. Ναπολιτάνο επί της πολιτιστικής κληρονομιάς, είναι: σύμφωνα με τον «κλασικό πολιτισμό» ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο της Ιστορίας. Και η Δημοκρατία, που «εφευρέθηκε» στην Αθήνα, είναι ένα σπουδαίο και πολύτιμο πολίτευμα.

Ακρόλιθο της συλλογής Ludovisi

Πρόκειται για μια κοινή έκθεση που στήθηκε από τις δύο προεδρίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την ελληνική (α' εξάμηνο) και την ιταλική (β' εξάμηνο). Τον Μάρτιο παρουσιάστηκε στο «Palazzo del Quirinale» της Ρώμης και τώρα θα λειτουργήσει μέχρι τον Οκτώβριο στο ΕΑΜ.

Ελευθερία

Στις αίθουσες περιοδικών εκθέσεων του ΕΑΜ θα παρουσιαστούν μία Κόρη της Ακρόπολης, η Σκεπτομένη Αθηνά, πινακίδες με γραμμική Β', κύπελλο με την επιγραφή «Νέστορος ειμί», επιτύμβια στήλη από τη Γέλα, χάλκινο κλασικό πορτρέτο από τους Επιζεφύριους Λοκρούς. Επίσης, ο έφηβος ο λεγόμενος του Ζααρμπρίκεν, οι Τυραννοκτόνοι, ο Κρατήρας του Ευφρονίου και ο Κορμός Αμαζόνας, μια προτομή Πύρρου, ένας πίνακας του El Greco (Αγιος Πέτρος) και ένας του Καραβάτζιο (Αγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής), μία Παναγία Γλυκοφιλούσα, πίνακες Μόραλη, Παρθένη κ.ά.

O έφηβος του Ζααρμπρίκεν

Ο Λουί Γκοντάρ σημειώνει πως αυτά τα είκοσι πέντε αριστουργήματα παρουσιάζουν «τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας που οι καλλιτέχνες της αρχαιότητας ''μετέφρασαν'' σε έργα με αιώνια γοητεία».

Ενδεικτικά, αναφέρεται σε τρία έργα. «Η Σκεπτομένη Αθηνά» λέει «που έχει επιλεγεί ως έμβλημα της έκθεσης, μόλις έχει ολοκληρώσει μια μάχη. Ακουμπά στο δόρυ της και σκέφτεται. Νομίζω ότι λέει: κερδίσαμε, αλλά έχουμε πάντα το δόρυ έτοιμο να υπερασπιστεί τα μεγάλα επιτεύγματα της καρδιάς και του νου. Δεν υπάρχουν μόνιμες νίκες. Η δημοκρατία δεν είναι αιώνια. Αυτό είναι το μήνυμα πάνω στο οποίο πρέπει να διαλογίζεται η Ευρώπη».

Στήλη της συλλογής Βοργία

Οι Τυραννοκτόνοι, ρωμαϊκό αντίγραφο κλασικού αγάλματος που είχαν κλέψει οι Πέρσες από την Αγορά της Αθήνας και επαναπάτρισε ο Μέγας Αλέξανδρος, βγήκαν για πρώτη φορά από την Ιταλία. «Στέκουν ως προειδοποίηση, υπενθυμίζοντας στον επισκέπτη το θάρρος του ανθρώπου που επαναστατεί ενάντια στην αδικία και την καταπίεση, πάντα έτοιμοι να υπερασπιστούν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους» λέει ο κ. Γκοντάρ.

Μια ηχώ πολεμικών γεγονότων βρίσκουμε στην αττική ερυθρόμορφη κύλικα, γνωστή ως Κρατήρας του Ευφρονίου. Από τη μια πλευρά, παρουσιάζεται το έπος, μέσα από την ηρεμία των νεαρών Αθηναίων πριν από τη μάχη, από την άλλη, έχει τη μεταφορά του σώματος του νεκρού Σαρπηδόνα. «Το πολιτικό μήνυμα του Ευφρονίου είναι προφανές» σύμφωνα με τον κ. Γκοντάρ: «Ο πόλεμος πρέπει να καταδικαστεί, διότι είναι ο κομιστής του πόνου και του πένθους».

Παρότι τα αντικείμενα είναι ελάχιστα, χωρούν τον πλούτο των αξιών, των ιδεών και των νοημάτων που συνθέτουν τη βάση και την αφετηρία του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Πηγή: Αγγ. Κώττη, Έθνος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "25 «θησαυροί» της δημοκρατίας"

Το κράνος του Μ. Αλεξάνδρου

Και αν βρεθεί το κράνος του Μ. Αλεξάνδρου, πόσες ώρες πρέπει να σταθεί η ανθρωπότητα όρθια;----

Σημεία των δύσκολων καιρών μας.

--¨ο ΘΕΟΣ βοηθάει σκανδαλωδώς την Ελλάδα¨ Γέροντας Παίσιος.
Ήταν αυτός ο¨ Άγιος Παππούλης¨ που είχε στην καθημερινή ¨ατζέντα ¨ της προσευχής του το Εθνικό Θέμα της Μακεδονίας.

Ας ετοιμαστούμε λοιπόν γιατί πρόκειται να έλθουν πολλοί ¨προσκυνητές¨ σαν τον παρακάτω.

¨ Αμερικανός στρατηγός διοικητής των ΝΑΤΟικών δυνάμεων που στάθηκε δυο ώρες προσοχή μπροστά στο κράνος του Μιλτιάδη που βρίσκεται εκτεθειμένο στο μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας.

Ο ΝΑΤΟικός στρατηγός προσήλθε υπο το κράτος άκρας συγκίνησης να υποκλιθεί στο σπασμένο-ραγισμένο απο έναν Περσικό πέλεκυ – πολεμικό κράνος του στρατηγού Μιλτιάδη που φορούσε κατά τη μάχη του Μαραθώνα.

Ο στρατηγός των καταδρομών συνοδευόταν από μια μικρή επίλεκτη φρουρά από Αμερικανούς πεζοναύτες.

Με δέος και σεβασμό η φρουρά των επίλεκτων με επικεφαλής των στρατηγό σχημάτισε ένα Π και επί ΔΥΟ ΩΡΕΣ ακίνητη και αμίλητη περιέβαλε με σεβασμό τη μνήμη του αρχιστράτηγου της νίκης κατά των Περσών εφαρμόζοντας το πολεμικό σύστημα της “λαβίδας ” -μία πολεμική τακτική που εφαρμόστηκε εκεί για πρώτη φορά και σήμερα διδάσκεται στα καλύτερα Πανεπιστήμια και τις στρατιωτικές Ακαδημίες ως μια αρίστη πολεμική τακτική ανορθόδοξου πολέμου.

“Ήρθαμε εδώ να τιμήσουμε με το δικό μας τρόπο τον στρατηγό των στρατηγών , να σιωπήσουμε μπροστά στο μεγαλείο του , να σταθούμε σε στάση προσοχής απέναντί του!!!….” τόνισε ο ΝΑΤΟικός στρατηγός φανερά συγκινημένος!! ¨ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Σύμφωνα με τις πρώτες ανασκαφικές ενδείξεις και κάποιες πρώτες γνώμες ειδικών ο Τάφος πιθανώς δεν έχει συληθεί, όμως από ώρα σε ώρα οι εκπλήξεις είναι μεγάλες.

¨ Ήδη έχει εντοπιστεί από τις έρευνες ότι η είσοδος με τις δύο Σφίγγες οδηγεί σε έναν τάφο με τρία “δωμάτια”. Στην είσοδο μάλιστα έχει εντοπιστεί ένα όμορφο ψηφιδωτό, ενώ και οι ίδιες οι Σφίγγες εντυπωσιάζουν.

Η είσοδος του τάφου βρίσκεται στα νοτιοανατολικά, θα έπρεπε να βρίσκεται στο κέντρο εάν επρόκειτο για έναν και μόνο τάφο.

Εάν δεν έχει συληθεί ο τάφος, οι αρχαιολόγοι θα αναζητήσουν τα στοιχεία εκείνα που θα οδηγήσουν στην ταυτότητα του νεκρού.¨ http://www.newsit.gr 18.08.2014
14:43

Ποιος έχει ταφεί λοιπόν στο μοναδικό μνημείο; Μπορεί να μην είναι μόνον ένας. Ο τύμβος είναι τεράστιος, κρύβει ίσως ένα σύμπλεγμα τάφων, λένε οι ειδικοί.

Προς τα παρόν ας αφήσουμε τους ειδικούς να κάνουν την δουλειά τους και μάλιστα σήμερα την κάνουν επιστημονικά και φιλότιμα για να φέρουν στο φως τα διαχρονικά ευρήματα, όποια είναι αυτά.

Σίγουρα όμως πρόκειται για έναν κολοσσιαίο τάφο ως αναφορά το μέγεθός του αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά σε εκείνον το Φιλίππου του Β” και αυτό το γεγονός μαρτυρά ότι ο “ένοικος” ήταν κάτι παραπάνω από ισχυρός.

Αν λοιπόν βρεθεί η περικεφαλαία- κράνος αυτού του ¨ισχυρού¨ και αν οι συνθήκες υγρασίας του ταφικού χώρου ευνοούν και τις συνθήκες διατήρησης των ευρημάτων… τότε πόσοι στρατηγοί , αρχιστράτηγοι, πολιτικοί και άρχοντες θα έρθουν και θα σταθούν προσοχή μπροστά σε αυτόν ¨τον ισχυρό¨ , όπως έκανε ο προηγούμενος;

Φυσικά οι άρχοντες του αιώνος τούτου θα το κάνουν αυτό για ¨ να πάρουν λίγο από την λάμψη του Μεγάλου Στρατηγού¨.

Η ανθρωπότητα όμως θα σταθεί για άλλο όμως λόγο , ουσιαστικά ¨να αποτίσει φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στο εκπολιτιστικό παγκόσμιο έργο του Μεγάλου αυτού¨.

Προβλέπονται λοιπόν πολλοί ¨προσκυνητές¨ τουρίστες.

Ουσιαστικά αυτά που πρόκειται να φέρει η Μακεδονική Γη είναι ¨πνευματικά δολώματα¨ για να καταλάβουν όχι μόνο οι ξένοι αλλά και εμείς το βάθος και το ύψος των αληθινών πνευματικών και ζωοποιών θησαυρών που κρύβει το μέρος αυτό που η ζηλοτυπία των εχθρών του το έκανε σήμερα ¨παλιόψαθα των Εθνών¨.

Δεν βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε μια αρχαιολογική απλώς ανασκαφή αλλά σε ένα μείζον γεωπολιτικό γεγονός που θα ξαναπροσανατολίσει την πυξίδα της Ιστορίας.

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

πηγή http://elladasimera.blogspot.gr/2014/08/blog-post_564.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το κράνος του Μ. Αλεξάνδρου"

Ποια είναι η αρχαία Αμφίπολη

Η Αμφίπολη ήταν αρχαία πόλη χτισμένη στην ανατολικήΜακεδονία, στις όχθες του ποταμού Στρυμόνα, στη θέση πόλης που παλαιότερα ονομαζόταν "Εννέα Οδοί" ή πολύ κοντά σε αυτήν. Η Αμφίποληιδρύθηκε από Αθηναίους το 437 π.Χ. με στόχο τον έλεγχο της πλούσιας σε πρώτες ύλες περιοχή και εγκαταλείφθηκε οριστικά τον 8ο αιώνα μ.Χ.
Σήμερα στην περιοχή είναι χτισμένος ο ομώνυμος σύγχρονος οικισμός, που βρίσκεται περίπου 60 χλμ. νοτιοανατολικά των Σερρών.

Η αρχαιολογική έρευνα έχει αποκαλύψει ερείπια ανθρώπινης εγκατάστασης που χρονολογούνται γύρω στο 3.000 π.Χ. Εξαιτίας της στρατηγικής της θέσης η περιοχή είχε οχυρωθεί από πολύ νωρίς Το 480 π.Χ. ο Ξέρξηςπερνώντας από την περιοχή έθαψε ζωντανούς εννέα νεαρούς άντρες και εννέα παρθένες ως θυσία σε ποτάμιο θεό. Ένα χρόνο μετά στην Αμφίπολη ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος Α΄ νίκησε τα υπολείμματα του στρατού του Ξέρξη.

Το λιοντάρι της Αμφίπολης

Τον 5ο αιώνα π.Χ. οι Αθηναίοι επιχείρησαν να αποικίσουν την περιοχή που είχε άμεση πρόσβαση σε σημαντικές πρώτες ύλες, όπως ο χρυσός και ο άργυρος του Παγγαίου και τα πυκνά δάση της περιοχής -τα τελευταία ενδιέφεραν του Αθηναίους για την ξυλεία τους.

Η πρώτη απόπειρα της Αθήνας, το 465 π.Χ., να αποικήσει την περιοχή απέτυχε. Θράκεςπελταστές συνέτριψαν στον Δραβήσκο την οπλιτική φάλαγγα 2.500-3.000 Αθηναίωναποίκων της πόλης των Εννέα Οδών, οι οποίοι προχωρούσαν στη θρακική ενδοχώρα με σκοπό την κατάληψη των προσοδοφόρων χρυσωρυχείων της. Η Αθήνα επανήλθε την εποχή του Περικλή, το 437 π.Χ., ιδρύοντας την Αμφίπολη. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη η πόλη ονομάστηκε έτσι επειδή ο ποταμόςΣτρυμόνας ρέει γύρω από την πόλη περιβάλλοντάς την, αλλά για την ετυμολογία υπάρχουν και άλλες θεωρίες.

Το αρχαίο Γυμνάσιο Αμφίπολης

Στην συνέχεια η Αμφίπολη έγινε η κύρια βάση των Αθηναίωνστην Θράκη και στόχος τωνΣπαρτιατών. Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμουοι Σπαρτιάτες κατέλαβαν την πόλη. Για την σωτηρία της πόλης στάλθηκε από τουςΑθηναίους μία αποστολή υπό την ηγεσία του Θουκυδίδη (του μετέπειτα ιστορικού). Η αποστολή απέτυχε, γεγονός που οδήγησε τον Θουκυδίδη στην εξορία. Στην συνέχεια στάλθηκε ο Κλέων ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη μάχη της Αμφίπολης, μίας σφοδρής σύγκρουσης στην οποία βρήκε τον θάνατο και ο Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας. Με την Ειρήνη του Νικία ή Νικίειο ειρήνη, η Σπάρτη δεσμευόταν να αποδώσει τηνΑμφίπολη στην Αθήνα, κάτι που δεν έγινε και αποτέλεσε σημείο νέων τριβών και ένα από τα θέματα που στάθηκαν αιτία να παραβιαστεί η ειρήνη και να ξαναρχίσει ο Πελοποννησιακός Πόλεμος.

Οι Αθηναίοι δεν κατάφεραν να ανακαταλάβουν την πόλη ξανά παρά τις πολλές απόπειρες που έκαναν τα επόμενα χρόνια. Τελευταία ήταν το 358 π.Χ., η οποία δεν είχε αίσια έκβαση γι' αυτούς και έναν χρόνο μετά η πόλη καταλήφθηκε από τον Φίλιππο και έγινε μέρος του Βασιλείου των Μακεδόνων. Ο Φίλιππος φρόντισε να μεταφέρει εκεί μεγάλο αριθμό υπηκόων του για να αλλάξει τη σύσταση του πληθυσμού προς όφελός του.

Την περίοδο του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Αμφίπολη και το επίνειό της στο Αιγαίο είχαν εξελιχθεί σε πολύ σημαντική ναυτική βάση των Μακεδόνων,και γενέτειρα τριών σημαντικών ναυάρχων, του Νέαρχου, τουΑνδροσθένη και τουΛαομέδοντα. Από εκεί ξεκίνησε και ο στόλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου για την Ασία. Στην ελληνιστική εποχή, άποικοι από την πόλη ίδρυσαν -με προτροπή του Σελεύκου- μια ομώνυμη πόλη στις όχθες του Ευφράτη, επί της παλαιοτέρας αραμαϊκής Θαψάκου.

Με την πτώση του Μακεδονικού Βασιλείου από τους Ρωμαίους η Αμφίπολη έγινε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η πόλη ορίστηκε πρωτεύουσα μίας από τις τέσσερις διοικητικές περιφέρεις στις οποία χώρισαν οι Ρωμαίοι την Μακεδονία, τις επονομαζόμενες μερίδες. Η μερίδα της Αμφίπολης στην συνέχεια ενσωματώθηκε στην επαρχία της Θράκης. Από την πόλη διερχόταν η περίφημη Εγνατία οδός.

Τα τελευταία χρόνια της αρχαιότητας η Αμφίπολη ευνοήθηκε από την οικονομική ανάπτυξη της Μακεδονίας,κάτι που μαρτυρούν και οι πολλές εκκλησίες της πόλης. Στην Αμφίπολη ανασκάφηκαν εντυπωσιακές σε μέγεθος και διακόσμηση εκκλησίες του 5ου και 6ου αιώνα μ.Χ. Μετά τις επιδρομές των Σλάβων στα τέλη του 6ου αιώνα μ.Χ. η Αμφίπολη ερήμωσε σταδιακά για να εγκαταλειφθεί εντελώς τον 8ο αιώνα όταν οι περισσότεροι κάτοικοι κατέφυγαν στην κοντινή παραθαλάσσια πόλη Ηιώνα (Ἠϊών), που πλέον είχε μετονομαστεί από τους Βυζαντινούς σε Χρυσόπολη.

Στην περιοχή έχουν βρεθεί πολλές επιτύμβιες στήλες, αναθηματικά ανάγλυφα και αγάλματα, όπως και χρυσά κοσμήματα (στους τάφους).

Επίσης βρέθηκαν πολλά αγγεία που μαρτυρούν έντονη εμπορική κίνηση. Εκτός από τα αρχαιότερα ευρήματα, τμήματα των αρχαίων τειχών και το ιερό της μούσας Κλειώςδιασώζονται επίσης τμήματα σπιτιών της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής. Πολλά ευρήματα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αμφίπολης.

Αυτή είναι η πόλη που έχει κερδίσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον της αρχαιολογικής επιστήμης γ΄υρω από τον τύμβο που όλοι περιμένουν με αγωνία να δουν τι κρύβει στο εσωτερικό του.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ποια είναι η αρχαία Αμφίπολη"

Η νομική υπόσταση της γενοκτονίας

Του Νίκου Λυγερού
Ο Raphael Lemkin ήταν νομικός κι όχι ιστορικός. Η επινόησή του της έννοιας της γενοκτονίας είναι νομική και όχι ιστορική. Η γενοκτονία είναι ο χαρακτηρισμός ενός εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας που καθορίζεται από συγκεκριμένες συνθήκες, αποδεκτές πλέον από τη Χάρτα του Ο.Η.Ε. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένα θέμα οντολογικό και όσοι το προβάλλουν είναι είτε από έλλειψη γνώσεων είτε εσκεμμένα, διότι θέλουν να περάσουν άλλα μηνύματα. Σε κάθε περίπτωση το Διεθνές Δίκαιο ξέρει ακριβώς τι είναι μια γενοκτονία και δεν περιμένει καμιά διευκρίνιση από κανέναν. Δεν είναι, λοιπόν, ένα θέμα με ένα ιστορικό υπόβαθρο. Δεν είναι καν θέμα προβληματισμού. Η έννοια της γενοκτονίας είναι διατυπωμένη για να επιτρέψει την διαδικασία διόρθωσης, η οποία έχει ως αρχικά στάδια την αναγνώριση και στη συνέχεια την ποινικοποίηση. Πρόκειται, λοιπόν, περί ηθικής της κοινωνίας που προσπαθεί να συμμορφωθεί με τα ανθρώπινα δικαιώματα έως την καθιέρωση των δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Έτσι βρισκόμαστε φυσιολογικά και ορθολογικά στο νομικό πλαίσιο. Κατά συνέπεια ανήκει όντως στους βουλευτές να αποφασίσουν για την ορθότητα ενός νομοσχεδίου, για να μετατραπεί στη συνέχεια σε νόμο του κράτους. Οι συζητήσεις περί ιστορικότητας της όλης διαδικασίας είναι απλώς εκτός πλαισίου. Το γεγονός που χαρακτηρίζεται από τη λέξη γενοκτονία είναι βέβαια ιστορικό, δηλαδή ανήκει στην ιστορία και κανείς δεν αμφισβητεί την ύπαρξή του. Το θέμα δεν είναι αυτό. Ο προβληματισμός είναι αν αυτό το γεγονός έχει τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας. Και πάλι εδώ η απάντηση είναι απλή, αφού γνωρίζουμε τους όρους της έννοιας της γενοκτονίας μέσω του νομικού έργου του Lemkin. Τώρα είναι απόφαση της ποινικοποίησης της άρνησης της αναγνώρισης της γενοκτονίας που πρέπει να μας απασχολεί, αλλά και αυτή δεν έχει καμία σχέση με τους ιστορικούς. Είναι μόνο και μόνο θέμα αξιοπρέπειας της κοινωνίας όταν υποστηρίζει ότι έχει ανθρώπινη υπόσταση. Μια κοινωνία που επιτρέπει τις βρισιές και τις αμφισβητήσεις για την ύπαρξη των θυμάτων που γενοκτονήθηκαν, δεν είναι ανθρώπινη. Μια κοινωνία δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τους θεσμούς πρέπει και αυτή να πάρει μια θέση και ν’ αποφασίσει αν είναι υπέρ της βαρβαρότητας ή της Ανθρωπότητας. Αυτό είναι το δίλημμα και κανένα άλλο. Δεν είναι ιστορικός προβληματισμός, αλλά ιστορική απόφαση.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=16484&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η νομική υπόσταση της γενοκτονίας"

Ο Ηρακλής των 45 μέτρων δεσπόζει στο Monterosso

Φτάνοντας στο Monterosso,τη μεγαλύτερη από Cinque Terra  πόλεις,και ακολουθήσετε το μονοπάτι προς την παραλία,θα σας εντυπωσιάσει και θα σας τραβήξει την προσοχή, ο γίγαντας (Gigante) με την τεράστια μορφή  του.

Η Ιταλική γραφική πόλη είναι ένα ευχάριστο παραθαλάσσιο θέρετρο με ρομαντική ατμόσφαιρα.

Είναι ο Ηρακλής,που κάθεται σε 45 μέτρα ύψος,και ζυγίζει 1.700 τόνους.Είναι σχεδιασμένο από σκυρόδεμα και σίδηρο,και δημιουργήθηκε το 1910,από τον Εβραίο-Ιταλό γλύπτη Αrrigο Minerbi.
Έγινε αμέσως το σύμβολο της πόλης και τυπώθηκε σε καρτ-ποσταλ της εποχής.

Υπάρχει όμως αναφορές από ντόπιους που υποστηρίζουν ότι  το άγαλμα είναι του Ποσειδώνα,του θεού της θάλασσας,και δημιουργήθηκε ως σύμβολο προστασίας της πόλης.Το Μοντερόσο del Mare βομβαρδίστηκε κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου,και ο γίγαντας έχασε τα χέρια του και  την τρίαινα του,συνεχίζουν να λένε οι κάτοικοι.

Κατά τη δεκαετία του 60` το άγαλμα υπέστη περαιτέρω ζημιές , λόγω θαλασσοταραχής και των  ισχυρών ανέμων .Παρ` όλα αυτά  ο Ποσειδώνας στέκει ακόμη ισχυρός,και οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν,έστω και ελαφρώς κατεστραμμένο, το μεγαλείο του.

Η παράδοση λέει ότι,ένας ορειβάτης το 1982 ανακάλυψε θησαυρό στα τακούνια του γίγαντα.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Ηρακλής των 45 μέτρων δεσπόζει στο Monterosso"

Κάσσανδρος: Ο σφετεριστής της εξουσίας που εξαφάνισε την γραμμή αίματος του Μ.Αλεξάνδρου

Ποιος ήταν τελικά ο Κάσσανδρος ο σφετεριστής εξουσιαστής που εξαφάνισε όλους τους απογόνους του Μ.Αλεξάνδρου αλλά και δολοφόνησε και την ίδια την μητέρα του Ολυμπιάδα;

Αυτός και ο πατέρας του Αντίπατρος πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του Αλέξανδρου και άρπαξαν ότι με πολύ κόπο ο Φίλιππος ο Β' είχε δημιουργήσει. Το πανίσχυρο κράτος της Μακεδονίας. Και όμως ο άνθρωπος αυτός ήταν ο ιδρυτής της Θεσσαλονίκης.

Εξαιτίας του δεν έμεινε διάδοχος του Αλέξανδρου για να κρατήσει την Αυτοκρατορία ενωμένη, και επήλθε η οδυνηρή αν και λαμπρή παρακμή των Ελληνιστικών χρόνων μέχρι την κατάκτηση από τους Ρωμαίους όλων των ελληνιστικών βασιλείων και του κυρίως ελλαδικού χώρου. Όταν ο Ελληνισμός θα ξαναέλαμπε θα ήταν με μια άλλη μορφή: Σαν Βυζαντινός Χριστιανικός Ελληνισμός

Ο Κάσσανδρος ( 358 ή 350 – 297 π.Χ. ) ήταν ένας από τους Επιγόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μια από τις πρωταγωνιστικές φυσιογνωμίες στους πολέμους των Διαδόχων, που βασίλεψε στο χώρο της Μακεδονίας. Ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία γιος του Αντιπάτρου και ένα από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα που σχετίζονται με τη βασιλεία του είναι η ίδρυση της Θεσσαλονίκης. Επίσης ήταν ιδρυτής της βραχύβιας δυναστείας των Αντιπατριδών.

Μικρός είχε παρακολουθήσει τα μαθήματα του Αριστοτέλη μαζί με τον Αλέξανδρο και τον Ηφαιστίωνα. Ο Κάσσανδρος δεν ακολούθησε τον στρατό του Αλεξάνδρου, αλλά έμεινε στην Μακεδονία στο πλευρό του Αντιπάτρου. Αργότερα, στην αυλή του στρατηλάτη στη Βαβυλώνα, ο Κάσσανδρος ήταν αυτός που υπερασπίστηκε τον πατέρα του απέναντι στις κατηγορίες των εχθρών τους και κυρίως της Ολυμπιάδας, της μητέρας του Αλεξάνδρου.

Αργότερα, μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, ο πατέρας του ανακήρυξε διάδοχό του στη βασιλεία της Μακεδονίας τον Πολυπέρχοντα. Ο Κάσσανδρος έλαβε, παρά το νεαρό της ηλικίας του, τη δεύτερη θέση στην ιεραρχία και το βαθμό του χιλιάρχου, που ήταν αξιόλογη θέση από την εποχή των Περσών, και που είχε υιοθετήσει και ο Μ. Αλέξανδρος στη διακυβέρνηση του κράτους του.

Ο Κάσσανδρος ωστόσο δυσαρεστήθηκε, καθώς ο Πολυπέρχων, αν και πολύπειρος, δεν ήταν συγγενής τους εξ αίματος. Τότε, σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, συμμάχησε πρώτα με ντόπιους συμμάχους και κατόπιν με τον βασιλιά της Αιγύπτου, Πτολεμαίο το Σωτήρα και τον Αντίγονο το Μονόφθαλμο, και κήρυξε τον πόλεμο εναντίον των ανταγωνιστών του.

Οι περισσότερες ελληνικές πόλεις τάχθηκαν με το μέρος του και η Αθήνα παραδόθηκε επίσης. Μέχρι το 318 π.Χ., που ηττήθηκε ο στόλος του Πολυπέρχονα στο Βόσπορο, είχε συγκεντρώσει στα χέρια του την κυριαρχία της Μακεδονίας και του υπόλοιπου ελλαδικού χώρου. Έκανε επίσης συμμαχία με την Ευρυδίκη, τη φιλόδοξη σύζυγο του βασιλιά Φιλίππου Γ’ του Αρριδαίου της Μακεδονίας, και έγινε αντιβασιλιάς.

Ωστόσο, τόσο εκείνη όσο και ο σύζυγός της (που ήταν ετεροθαλής αδερφός του Αλεξάνδρου), φονεύτηκαν από την Ολυμπιάδα, μαζί με τον αδερφό του Κασσάνδρου, Νικάνορα. Ο Κάσσανδρος αμέσως προέλασε εναντίον της Ολυμπιάδας και, αφού την ανάγκασε να παραδοθεί στην Πύδνα, λιμάνι στους πρόποδες του Ολύμπου, διέταξε το θάνατό της το 316 π.Χ. Μετά τους εξοντωτικούς πολέμους των επιγόνων, ο Κάσσανδρος, υπ' αριθμόν ένα εχθρός της Ολυμπιάδας, έγινε κυρίαρχος στρατηγός στη Μακεδονία και ο Φίλιππος Αρριδαίος με την Ευρυδίκη συμμάχησαν μαζί του και τον ανακήρυξαν επιμελητή του Μακεδονικού θρόνου. Η Ολυμπιάδα, βλέποντας να κινδυνεύουν τα συμφέροντα του εγγονού της, Αλεξάνδρου Δ', εγκαταλείπει την Ήπειρο και εκστρατεύει στη Μακεδονία.

Σε σύγκρουση με τα στρατεύματα της Ευρυδίκης και του Αρριδαίου, οι τελευταίοι αιχμαλωτίζονται από τη γηραιά βασίλισσα και θανατώνονται άγρια. Ο Κάσσανδρος, απασχολημένος την εποχή εκείνη στην Αθήνα, κατευθύνεται εναντίον της Ολυμπιάδας, η οποία καταφεύγει στην οχυρωμένη παραθαλάσσια πόλη του Θερμαϊκού κόλπου Πύδνα, έχοντας μαζί της το μικρό Αλέξανδρο Δ´, τη Ρωξάνη, τη Θεσσαλονίκη και πολλούς πιστούς της.

Μετά από επτάμηνη στενή πολιορκία και αφού η κατάσταση των πολιορκημένων έγινε αφόρητη (οι εγκλωβισμένοι αναγκάσθηκαν να σφάξουν και να φάνε έναν ελέφαντα δώρο του Μ.Αλεξάνδρου), η Ολυμπιάδα συνθηκολόγησε για να σώσει τον εγγονό της. Ο Κάσσανδρος, αθετώντας την υπόσχεσή του, έβαλε τους ανθρώπους του να τη σφάξουν – κατ' άλλους κάλεσε όλους τους εξαγριωμένους συγγενείς των δολοφονηθέντων από την Ολυμπιάδα, να τη λιθοβολήσουν, "αφήνοντας άταφο το πτώμα της να σαπίσει". Σήμερα πιθανολογείται ότι ο τάφος της βρίσκεται στόν τύμβο "Τούμπα" στό μακρύγιαλο της Πύδνας, αλλά δεν έχει ακόμα ανασκαφεί

Η Ρωξάνη ήταν η πανέμορφη κόρη του Οξυάρτη, το φρούριο του οποίου κατέλαβε ο Αλέξανδρος. Η περιοχή αυτή έγινε στην συνέχεια το ελληνιστικό βασίλειο της Βακτριανή, σε μία περιοχή που κάλυπτε το σημερινό  Βόρειο Αφγανιστάν και ήκμασε για τους επόμενους δύο αιώνες.

Ο γάμος, σύμφωνα με κάποιες πηγές, ήταν αποτέλεσμα σφοδρού έρωτα του Αλέξανδρου για την πανέμορφη Ρωξάνη, ενώ άλλες πηγές λένε ότι ο γάμος έγινε από πολιτική σκοπιμότητα. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν ένας συνδυασμός και των δύο – καθώς εξάλλου το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

Ο γιος του Αλέξανδρου γεννήθηκε στη Βαβυλώνα το 323 , όταν εκείνος ήταν πλέον νεκρός. Έτσι ο γιος του, που ονομάστηκε Αλέξανδρος ο Δ” ,ανακηρύχθηκε βασιλιάς μαζί με τον θείο του, Αρριδαίο. Η Ρωξάνη με το γιο της γύρισαν στη Μακεδονία και κατέφυγαν στην Ήπειρο που ζούσε εκεί η Ολυμπιάδα, η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Βλέπετε δεν αισθανόταν ασφαλής στην Μακεδονία, καθώς εκεί πλέον την εξουσία ασκούσαν οι αντίπαλοι του Αλεξάνδρου και σφετεριστές του θρόνου του. Η Ρωξάνη και ο γιός της Αλέξανδρος έπεσαν τελικά θύματα της θηριώδους εξουσιομανίας του Κασσάνδρου.

Περίπου το 313, διάφορες πόλεις αποκήρυξαν τη συμμαχία που είχαν με τον Κάσσανδρο και μεγάλα μέρη της Πελοποννήσου έπεσαν στα χέρια του Αντίγονου, ενώ οι πόλεμοι των Διαδόχων ήταν ακόμη σε εξέλιξη. Ο Κάσσανδρος αναγκάστηκε να μπει σε διαπραγματεύσεις, αλλά αυτό δεν οδήγησε πουθενά.

Στα επόμενα δύο χρόνια, ο Πτολεμαίος κι ο Κάσσανδρος πήραν και πάλι την πρωτοβουλία και ο Αντίγονος υπέστη ήττες. Το φθινόπωρο του 311, υπογράφτηκε συμφωνία ειρήνης, η οποία προέβλεπε παύση των εχθροπραξιών και αναγνώριση του γιου του Μ. Αλεξάνδρου, Αλεξάνδρου Δ’, ως βασιλιά μετά την ενηλικίωσή του.

Όλοι οι θρόνοι και οι δυναστείες των κρατών όλων των εποχών, υπέφεραν από ίντριγκες αλλά και δολοφονίες μεταξύ των σφετεριστών των θρόνων. Αυτό που φοβόταν λοιπόν η Ρωξάνη έγινε. Όταν πέθανε η Ολυμπιάδα, έχασε το στήριγμά της και ο γιος του Αντίπατρου, Κάσσανδρος, που είχε σφετεριστεί την εξουσία στη Μακεδονία, φυλάκισε στην Αμφίπολη τη Ρωξάνη και το γιό της Αλέξανδρο, όπου με διαταγή του το 311 π.Χ. δολοφονήθηκαν.

Όμως τα σώματά τους εικάζεται ότι δεν τάφηκαν με τις δέουσες τιμές καθότι ήταν εχθροί του Κασσάνδρου. Σίγουρα πάντως αποκλείεται να έτυχαν βασιλικών τιμών και ταφής,
όπως υποδηλώνουν οι λέοντες-σφίγγες που βρέθηκαν στην Αμφίπολη, ότι πρόκειται σε κάθε περίπτωση για βασιλικό τάφο.

Ο Κάσσανδρος επίσης έπεισε τον Πολυπέρχονα πως συμφέρον του ήταν να δηλητηριάσει το νόθο γιο του Αλεξάνδρου, Ηρακλή, και τη μητέρα του, μια ερωμένη του Αλεξάνδρου από την Περσία, τη Βαρσίνη, το 309 π.Χ.. Είχε ήδη συνδεθεί με τη βασιλική οικογένεια παίρνοντας για σύζυγο τη Θεσσαλονίκη, ετεροθαλή αδερφή του Μ. Αλεξάνδρου.

Έχοντας συνάψει συμμαχία με το Σέλευκο, τον Πτολεμαίο και τον Λυσίμαχο, εναντίον του Αντιγόνου, έγινε μετά την ήττα του τελευταίου και του γιου του Δημητρίου το 301 π.Χ. στη Μάχη της Ιψού, αδιαμφισβήτητος ηγεμόνας της Μακεδονίας.

Στον ελλαδικό χώρο ακολούθησε την πολιτική του πατέρα του, βάσει της οποίας φερόταν στις πόλεις κράτη ως υποτελείς κι όχι ως συμμάχους, το αντίθετο από αυτό που έκανε ο Αντίγονος Α΄ και ο Δημήτριος Πολιορκητής. Ο Κάσσανδρος ήταν ένας άνδρας με αγάπη για τη φιλολογία, αλλά επίσης βίαιος και φιλόδοξος.

Έχτισε εκ νέου τη Θήβα μετά την ισοπέδωσή της από τον Αλέξανδρο και έχτισε στη θέση της Θέρμας την Θεσσαλονίκη, προς τιμή της συζύγου του. Έχτισε και μια νέα πόλη, την Κασσάνδρεια, στα ερείπια της Ποτίδαιας που είχε καταστρέψει ο Φίλιππος.

Πέθανε από υδρωπικία, το 297 π.Χ. Ο Παυσανίας γράφει πως ο μεγαλύτερος γιος του, ο Φίλιππος, λίγο μετά την ενθρόνισή του, έπαθε εκφυλιστική ασθένεια και πέθανε. Ο επόμενος γιος, ο Αντίπατρος Β', δολοφόνησε τη μητέρα του, Θεσσαλονίκη, θεωρώντας πως έδειχνε ιδιαίτερη εύνοια για το μικρότερο γιο της, τον Αλέξανδρο Ε’. Ο Αλέξανδρος εκδικήθηκε εκθρονίζοντας τον Αντίπατρο Β', αν και ο δεύτερος ξαναπήρε για λίγο τη βασιλεία, μερικά χρόνια αργότερα. Ο Αλέξανδρος έχασε επίσης τη ζωή του από τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, το γιο του Αντίγονου.

Εξαιτίας του Κάσσανδρου η Αυτοκρατορία που ίδρυσε ο Αλέξανδρος δεν είχε ένα κοινό σημείο αναφοράς, το γιο του Αλέξανδρο τον Δ'.Ναι μεν οι Διάδοχοι πιθανώς να μην αναγνώριζαν την εξουσία του, αλλά ο άμεσος δεσμός αίματος με τον άνθρωπο στον οποίο χρωστούσαν την ίδια τους την ύπαρξη θα τους ανάγκαζε να μην πολεμούν ο ένας εναντίον του άλλου, και να αναγνωρίζουν τουλάχιστον μια υποτέλεια στον γιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Η λάμψη που ακτινοβολούσε ο Αλέξανδρος κρατούσε ακόμα και μετά τον θάνατό του. Άλλωστε ποτέ δεν θα μάθουμε εαν ο γιος είχε κάποιες ή και πολλές από τις αρετές του πατέρα του. Εξοντώθηκε σε ηλικία 12-13 χρόνων.

Έτσι ότι και να πούμε είναι απλώς ένα...what if.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κάσσανδρος: Ο σφετεριστής της εξουσίας που εξαφάνισε την γραμμή αίματος του Μ.Αλεξάνδρου"