Η Δίκη των Συμφώνων....το σίγμα μήνυσε το ταυ!

[Όταν ήταν άρχοντας ο Αρίσταρχος ο Φαληρέας, στις επτά του μήνα Πυανεψιώνα, το Σίγμα έκανε μήνυση στο Ταυ ενώπιον των επτά φωνηέντων για βία και αρπαγή, λέγοντας ότι του έχει πάρει όλες τις λέξεις που γράφονται με διπλό ταυ].

Όσο καιρό, Φωνήεντα δικαστές, αδικιόμουν λίγο από αυτό εδώ το Ταυ, που έκανε κατάχρηση στα δικαιώματά μου και πήγαινε και καθόταν εκεί που δεν έπρεπε, δεν έφερα βαρέως την αδικία και παρέβλεψα κάποια απ’ όσα λέγονταν, εξαιτίας της μετριοπάθειας, την οποία ξέρετε ότι διατηρώ απέναντι σας και απέναντι στα άλλα γράμματα. Εφόσον όμως έφτασε σε τέτοιο σημείο πλεονεξίας και παρανομίας, χωρίς να αρκείται με ότι επανειλημμένως άφησα να περάσει δίχως να μιλήσω, αλλά προσπαθεί ν’ αποκτήσει με τη βία περισσότερα, είμαι αναγκασμένος να το καλέσω τώρα σε απολογία μπροστά σε σας, που γνωρίζετε και τα δύο μας. Ο φόβος για την εξαφάνιση, που με πλησιάζει, δεν είναι μικρός διότι προσθέτοντας όλο και περισσότερα σε αυτά που έχει ήδη κάνει, θα με εξα­φανίσει ολότελα από την περιοχή, που μου ανήκει, έτσι ώστε, αν συνεχίζω να σωπαίνω, δεν θα αργήσω να σταμα­τήσω να συγκαταλέγομαι στο αλφάβητο και δεν θα είμαι τίποτα παραπάνω από σφύριγμα.

Είναι λοιπόν δίκαιο, όχι μόνο εσείς, που τώρα δικάζετε, αλλά και τα άλλα γράμματα να πάρουν προφυλάξεις απέ­ναντι στις προσπάθειες του' διότι αν επιτραπεί σε όσους το θελήσουν να πηγαίνουν με τη βία από τη θέση που τους ανήκει σε άλλη, ξένη, κι αν το επιτρέψετε εσείς, χωρίς τα οποία τίποτα δεν μπορεί να γραφεί και να έχει καποια σημασία, δεν βλέπω με ποιο τρόπο θα είναι ομαλές οι σχέσεις μας, σύμφωνα με τις οποίες έγινε η αρχική κατά­ταξη. Νομίζω όμως ότι ούτε εσείς θα φτάσετε σε τέτοιο σημείο αδιαφορίας και παραμέλησης, ώστε να επιτρέψετε πράγματα που δεν είναι δίκαια, ούτε εγώ θα σταματήσω τον αγώνα για την αδικία εις βάρος μου, ακόμα κι αν εσείς αδιαφορήσετε. Μακάρι να είχε αναχαιτιστεί τότε και των άλλων γραμμάτων το θράσος, αμέσως μόλις άρχισαν τις παρανομίες. Έτσι δεν θα πολεμούσε μέχρι σήμερα το Λάμδα με το Ρω, φιλονικώντας για την «κίσηρι» και την «κεφαλαργία» (κεφαλαλγία), ούτε το Γάμμα θ’ αντα­γωνιζόταν το Κάππα και δεν θα κόντευαν επανειλημμένως να έρθουν στα χέρια μέσα στο γναφείο για τα «γνάφαλλα», και θα είχε αποφύγει να παλέψει με το Λάμδα, αφαιρώντας του το «μόγις» (μόλις) και κλέβοντάς του κρυφά το «μάλιστα» και θα έμεναν ήσυχα και τα υπόλοι­πα, που αρχίζουν το παράνομο ανακάτεμα. Το σωστό είναι να μένει το καθένα στη θέση που του έτυχε το να πηγαίνει εκεί που δεν πρέπει είναι κάτι που καταλύει το δίκαιο. Άλλωστε και αυτός που πρώτος διατύπωσε για μας αυ­τούς τους νόμους, είτε ήταν ο νησιώτης Κάδμος είτε ο Παλαμήδης, γιος του Ναυπλίου —κάποιοι αποδίδουν αυτή την παροχή στον Σιμωνίδη— δεν καθόρισαν μόνο τη σειρά μας, σύμφωνα με την οποία έχουμε καθορισμένες θέσεις, ποιο δηλαδή θα είναι πρώτο και ποιο δεύτερο, αλλά απο­φάσισαν ακόμα και τα χαρακτηριστικά και τις δυνατότητες, που έχει καθένα από μας. Σε σας λοιπόν, δικαστές, έχουν δώσει τη μεγαλύτερη τιμή, διότι μπορείτε να εκφέρεστε μόνα σας στα ημίφωνα έδωσαν την αμέσως επόμενη τιμή, διότι χρειάζονται κάτι να προστεθεί μαζί τους για ν’ ακουστούν. Την τελευταία θέση όρισαν να έχουν απ’ όλα τα εννέα γράμματα, που δεν έχουν κανένα ήχο από μόνα τους. Τα φωνήεντα λοιπόν θα έπρεπε να διαφυλάσσουν αυτούς τους νόμους.

Αυτό εδώ το Ταυ —δεν μπορώ να το αποκαλέσω με χειρότερο όνομα από το δικό του— το οποίο, μα τους θεούς, δεν θα μπορούσε ν’ ακουστεί μόνο του, παρά μόνο αν δύο από σας, καλά και υποχρεωτικά φωνήεντα, το Αλφα και το Ύψιλον, έρχονταν να το βοηθήσουν, αυτό λοιπόν τόλμησε ν’ αδικήσει εμένα περισσότερο απ’ όλα όσα έχουν αδικηθεί ως τώρα, εξορίζοντάς με από ονόματα και ρήμα­τα που έχω κληρονομήσει, διώχνοντάς με ταυτόχρονα από συνδέσμους και προθέσεις, έτσι που δεν μπορώ πια ν’ ανεχτώ την άνευ ορίων πλεονεξία του. Είναι όμως καιρός να πω από πού και πώς άρχισε.

Είχα πάει κάποτε στον Κύβελο —αυτό είναι χωριουδάκι, όχι άσχημο, αποικία των Αθηναίων, όπως λέει η ιστο­ρία. Πήρα μαζί μου και το ισχυρότατο Ρω, τον καλύτερο γείτονά μου. Σταμάτησα λοιπόν στο σπίτι κάποιου κωμι­κού ποιητή. Λεγόταν Λυσίμαχος, Βοιωτός προφανώς από καταγωγής, αν και απαιτούσε να λένε ότι γεννήθηκε στην καρδιά της Αττικής. Σε αυτό τον ξένο λοιπόν παρατήρησα την πλεονεξία αυτού του Ταυ. Όσο καιρό ήταν λίγα αυτά που επιχειρούσε, τολμώντας να λέει «τέττερα» (τέσσερα) και «τετταράκοντα» (τεσσαράκοντα), βάζοντας χέρι ακό­μα και στο «τήμερα» (σήμερα) και τα παρόμοια και λέ­γοντας ότι αυτά είναι δικά του, στερώντας μου τους γνω­στούς και συγγενείς μου, νόμιζα ότι ήταν απλώς συνήθειά του και ανεχόμουν να τα ακούω, χωρίς να μ’ ενοχλούν και πολύ. Από τη στιγμή όμως που προχώρησε και τόλμησε να πει «καττίτερο» (κασσίτερον) και κάττυμα και «πίττα» (πίσσα) και έπειτα, χωρίς να κοκκινίσει, ονόμασε τη «βα­σίλισσα» «βασίλιττα», η αγανάκτησή μου γι’ αυτά μεγάλω­σε και έχω πάρει φωτιά από τον φόβο μήπως με τον καιρό ονομάσει κάποιος και τα «σύκα» «τύκα». Συγχωρήστε με, για το όνομα του Δία, για τη δίκαιη οργή μου, έτσι απελπι­σμένος καθώς είμαι και έρημος από βοηθούς. Διότι ο κίνδυ­νος δεν είναι για ασήμαντα και τυχαία πράγματα, γιατί μου κλέβει τους φίλους και τους συντρόφους μου. Ονόμασε την «κίσσα» μου, το φλύαρο πουλί, «κίττα», αρπάζοντας το μέσα από την αγκαλιά μου, που λέει ο λόγος. Μου πήρε τη «φάσσα» (αγριοπερίστερο) μαζί με τις νήσσες (πάπιες) και τους κόσσυφες (κότσυφες), αν και του το απαγόρευσε ο Αρίσταρχος. Μου απέσπασε ακόμα και όχι λίγες «μέλισ­σες». Ήρθε στην Αττική και μου άρπαξε παράνομα από την καρδιά της μέσα τον «Υμησσό» (Υμηττό) κάτω από τα μάτια τα δικά σας και των άλλων γραμμάτων. Αλλά γιατί τα λέω αυτά; Με έδιωξε από ολόκληρη τη «Θεσσαλία», απαιτώντας να ονομάζεται «Θετταλία», με απέκλεισε από ολόκληρη τη «θάλασσα», χωρίς να λυπηθεί και να' μου πα­ραχωρήσει ούτε τα «σεύτλα» στους κήπους, και καθώς λένε δεν μου άφησε ούτε τον «πάσσαλο».

Ότι είμαι γράμμα που δεν κρατάει κακία, μπορείτε να το καταθέσετε κι εσείς οι ίδιοι, αφού ποτέ δεν κατάγγειλα το Ζήτα, που μου πήρε το «σμαράγδι» (ζμάραγδος) και μου αφαίρεσε τελείως τη σμύρνα, ούτε το Ξι, που παρα­βίασε κάθε «συνθήκη» (ξυνθήκη), έχοντας «σύμμαχο» (ξύμμαχος)τον συγγραφέα τέτοιων πραγμάτων, τον Θου­κυδίδη. Και όταν ο γείτονάς μου, το Ρω, αρρώστησε, τον συγχώρεσα που μεταφύτευσε στον κήπο του τις «μυρρίνες» (μυρσίνη) μου και με χτύπησε κάποτε στον «κρόταφο» [κόρση— κόρρη) από παραφροσύνη. Τέτοιο είμαι εγώ.

Αλλά δείτε πόσο βίαιο είναι από τη φύση του αυτό το Ταυ απέναντι και στα υπόλοιπα. Το ότι δεν άφησε ήσυχα ούτε τα υπόλοιπα γράμματα, αλλά διέπραξε αδικίες και εις βάρος του Δέλτα και του Θήτα και του Ζήτα και εις βάρος σχεδόν όλων των στοιχείων του αλφαβήτου, καλέστε να σας το πουν για χάρη μου τα ίδια τα αδικημένα γράμμα­τα. Ακούστε, Φωνήεντα δικαστές, το Δέλτα, που λέει: «Μου έκλεψε την ενδελέχεια, απαιτώντας να λέγεται εντε­λέχεια, παραβιάζοντας όλους τους νόμους», το Θήτα, που χύνει δάκρυα και ξεριζώνει τις τρίχες του κεφαλιού του, γιατί έχει στερηθεί ακόμα και την κολοκύθα (κολοκύν­θη— κολοκύντη), το Ζήτα, που έχει χάσει το να σφυρίζει και να σαλπίζει, ώστε δεν μπορεί πια να πει ούτε γρυ. Ποιος θα μπορούσε ν’ ανεχτεί όλα αυτά; Ποια τιμωρία θα ήταν αρκετή γι’ αυτό το πέρα για πέρα κακούργο Ταυ;

Και δεν διαπράττει αδικίες μόνο εις βάρος του ομόφυλού του γένους των γραμμάτων, αλλά έχει ήδη επιτεθεί και στο ανθρώπινο γένος με τούτο τον τρόπο δεν αφήνει τους ανθρώπους να μιλήσουν με τη γλώσσα τεντωμένη. Πράγ­ματι, δικαστές, ενώ μιλούσα για τους ανθρώπους, μου ήρθε στον νου η γλώσσα την έδιωξε και αυτή από το μέρος μου και κάνει τη «γλώσσα» «γλώττα». Αχ Ταυ, πραγματική αρρώστια της γλώσσας. Θα επανέλθω όμως σε κείνο το θέμα και θα μιλήσω για χάρη τους, υπερασπίζοντάς τους απέναντι σε όσα κακά τους προκαλεί. Προσπαθεί δηλαδή με γλωσσοδέτες να διαστρεβλώνει και να χαλάει την ομι­λία τους. Αλλος βλέπει κάτι «καλό» και θέλει να το πει έτσι, επεμβαίνει όμως το Ταυ και τους αναγκάζει να το πουν «ταλό», θέλοντας να έχει σε όλα τον πρώτο λόγο. Αλλος πάλι συζητά για το «κλήμα», αλλά το Ταυ —που είναι πραγματικά «τλήμον» (άθλιο)— κάνει το κλήμα «τλήμα». Και δεν βλάπτει μόνο τους κοινούς ανθρώπους, αλλά ακόμα και τον μεγάλο βασιλιά, στον οποίο, λένε, υποχωρούν και η ξηρά και η θάλασσα και αποχωρίζονται από την ίδια τους τη φύση, ακόμα και αυτόν επιβουλεύεται το Ταυ και, ενώ είναι Κύρος, τον κάνει κάτι σαν Τύρο.

Με τον τρόπο αυτό βλάπτει λοιπόν τους ανθρώπους όσον αφορά την ομιλία τους, αλλά κοιτάτε και πώς βλά­πτει αυτούς με πράξεις. Κλαίνε οι άνθρωποι και θρηνούν την τύχη τους και καταριούνται συνέχεια τον Κάδμο, που έφερε το Ταυ στο γένος των στοιχείων του αλφαβήτου-διότι λένε ότι οι τύραννοι, ακολουθώντας τη μορφή αυτού και μιμούμενοι την κατασκευή του, έφτιαξαν έπειτα ξύλα με τέτοιο σχήμα και εκεί σταυρώνουν τους ανθρώπους. Από αυτό λοιπόν πήρε το απαίσιο δημιούργημα τη φρικτή του ονομασία. Για όλα αυτά λοιπόν πόσες φορές νομίζετε ότι αξίζει να θανατωθεί το Ταυ; Εγώ πιστεύω πως με ολο μας το δίκιο πρέπει να τιμωρήσουμε το Ταυ φτιάχνοντας με αυτό σταυρό.

  ~ Λουκιανός - Άπαντα /τόμος 2 - Εκδότης Οδυσσέας Χατζόπουλος

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Δίκη των Συμφώνων....το σίγμα μήνυσε το ταυ! "

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στον Σπύρο Παπαστεφάνου. SBS Radio Αυστραλίας, 08/09/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στον Σπύρο Παπαστεφάνου. SBS Radio Αυστραλίας, 08/09/2014 "

Iron Man...για τον περίφημο Μηχανισμό των Αντικυθήρων.

Χρησιμοποιώντας πρώτη φορά μια εξελιγμένη καταδυτική στολή, η οποία θυμίζει έντονα τη στολή του θρυλικού ήρωα των κόμικς «Iron Man», μια διεθνής ομάδα αρχαιολόγων θα ξεκινήσει μέσα στον Σεπτέμβριο νέες έρευνες στα Αντικύθηρα για ένα αρχαίο ναυάγιο κοντά στο σημείο όπου βρέθηκε και ο περίφημος Μηχανισμός των Αντικυθήρων.

Η είδηση δημοσιεύτηκε προχθές στην εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς» όπου δόθηκε έμφαση στα εξελιγμένα τεχνικά μέσα που θα χρησιμοποιηθούν και κυρίως στη στολή των δυτών που θα διευρύνει τη διάρκεια παραμονής τους στον πυθμένα της θάλασσας. Η διεθνής ομάδα αρχαιολόγων σχεδιάζει να επιστρέψει μέσα στον μήνα για τη διερεύνηση ενός αρχαίου ναυαγίου στα Αντικύθηρα, σημειώνει το δημοσίευμα, διαθέτοντας αυτή τη φορά μια εξελιγμένη στολή, που αποκαλείται Exosuit. Η συγκεκριμένη στολή παραπέμπει σε κάτι ανάμεσα σε ρομπότ και υποβρύχιο και καταφέρνει να διευρύνει τον χρόνο παραμονής στο βυθό μέχρι και δυόμισι ολόκληρες ημέρες (!), διευκολύνοντας έτσι την αναζήτηση νέων ευρημάτων. Οπως σημειώνεται, μεταξύ άλλων, το ναυάγιο στα ανοιχτά των Αντικυθήρων ανακαλύφθηκε πρώτη φορά το 1900. Θεωρείται ότι πρόκειται για ένα ρωμαϊκό πλοίο που βυθίστηκε κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., όπου βρέθηκε και ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, ένα πολύπλοκο όργανο που σύμφωνα με τη διεπιστημονική έρευνα διεθνούς ομάδας επιστημόνων διαπιστώθηκε πως στην εμπρός πλευρά του έχει ένα ηλιακό ελληνοαιγυπτιακό ημερολόγιο, τον ζωδιακό κύκλο και δύο σφαιρίδια τα οποία δείχνουν το ένα την κίνηση του Ηλιου και το άλλο τις φάσεις της Σελήνης. Στο πίσω μέρος σχηματίζονται δύο σπείρες, η μία με 235 υποδιαιρέσεις και η άλλη με 223. Η πρώτη σπείρα δείχνει τις υποδιαιρέσεις του Μετονικού ημερολογίου και η δεύτερη τις προγνώσεις εκλείψεων Ηλίου και Σελήνης. Οι 235 μήνες του Μετονικού ημερολογίου ισοδυναμούν με 19 έτη. Στον Μηχανισμό έχουν αναγνωσθεί και τα ονόματα 12 συνεχόμενων μηνών του Μετονικού ημερολογίου (Φοινικαίος, Κράνειος, Λανοτρόπιος, Μαχανεύς, Δωδεκατεύς, Εύκλειος, Αρτεμίσιος, Ψυδρεύς, Γαμείδιος, Αγριάνιος, Πάναμος, Απελλαίος). Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι μήνες αυτοί είναι τοπικοί κάποιων ελληνικών πόλεων της Κορίνθου όπως και αποικιών της στη Σικελία.

Μετά την αρχική ανακάλυψη το ναυάγιο εξερευνήθηκε μία μόνο φορά από τον Ζακ Κουστό, το 1976, για αρκετές εβδομάδες, έως τον χειμώνα του 2012, όπου μια ομάδα δυτών από το Woods Hole και η Ελληνική Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων ξεκίνησαν μια πιο συστηματική εξερεύνηση των υδάτων γύρω από το νησί.

Ο χώρος φιλοξενεί και ένα δεύτερο ναυάγιο, ενώ υπάρχουν ιστορικές πηγές που δείχνουν ότι τα δύο πλοία ταξίδευαν μαζί, μεταφέροντας ίσως αντικείμενα από τις κατακτήσεις του Ρωμαίου στρατηγού, Cornelius Sulla, για να παρουσιασθούν κατά τις επινίκιες παρελάσεις στη Ρώμη. Καταγραμμένα στοιχεία από την αρχική κατάδυση δείχνουν ότι ένα μαρμάρινο άγαλμα ξαναέπεσε στη θάλασσα κατά την προσπάθεια ανέλκυσης, ενώ άλλα αντικείμενα έχουν απομακρυνθεί από το ναυάγιο.

Κατά τη διάρκεια του νέου σχεδίου εξερεύνησης του χώρου που ξεκίνησε το 2012 γίνεται εφαρμογή νέων τεχνολογιών εξερεύνησης, ενώ φέτος πρώτη φορά θα γίνει χρήση υποβρύχιων ρομπότ, όπως και ενός αυτόνομου οχήματος, του Iver, που θα χειρίζεται το Australian Centre for Marine Robotics και το οποίο θα επιτρέψει τη δημιουργία τρισδιάστατου χάρτη του χώρου των ναυαγίων. Φέτος η αποστολή θα χαρτογραφήσει το χώρο, ενώ οι δύτες θα τοποθετήσουν ανιχνευτές μετάλλων, καθώς έχει ήδη πραγματοποιηθεί η περισυλλογή των περισσότερων μεγάλων τεχνουργημάτων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναζήτηση του υπόλοιπου μέρους του μηχανισμού των Αντικυθήρων, καθώς έχει βρεθεί μόνο ο μισός, ή άλλων παρόμοιων μηχανισμών για τους οποίους γίνεται νύξη σε αρχαία χειρόγραφα.

Πηγή: Θ. Τσίτσας, Ελευθεροτυπία

Διαβάστε περισσότερα Ἔρρωσο: Δυόμισι μέρες θα ψάχνουν αρχαία στο βυθό http://erroso.blogspot.com/2014/09/blog-post_77.html#ixzz3D1CHPeSP

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Iron Man...για τον περίφημο Μηχανισμό των Αντικυθήρων."

ΠΟΛΙΟΧΝΗ ΛΗΜΝΟΥ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗΡΙΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ

ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΟΛΗ 

ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ 

Τὸ ἀρχαιότερο ,περί το 2.500 π.Χ. , βουλευτηρίο στον κόσμο ,είναι  ἐκείνο ποὺ ἀνακαλύφθηκε ὕστερα ἀπὸ τὶς συστηματικὲς καὶ πολυετεῖς ἀνασκαφὲς τῆς Ἰταλικῆς Ἀρχαιολογικῆς Σχολῆς στὴν Πολιόχνη τῆς Λήμνου, Ὡστόσο τὸ βουλευτήριο τῆς Πολιόχνης, ὅπως εἶναι γνωστό, ἀποτέλεσε δημόσιο κτήριο συναθροίσεων τῶν κατοίκων καὶ πρόδρομο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ∆ήμου κι ὄχι τῶν σημερινῶν Κοινοβουλίων.Ἡ κατασκευή, ποὺ φυλάσσεται σὲ καλαίσθητο θόλο, συνοδεύεται ἀπὸ πληροφορίες γιὰ τὸ ἱστορικὸ μέρος αὐτοῦ τοῦ σημαντικοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου.

ΒΟΥΛΕΥΤΗΡΙΟΝ

Ἡ ἔφορος Κλασικῶν Ἀρχαιοτήτων Νομοῦ Λέσβου καὶ πρόεδρος τῆς Ἕνωσης τῶν Ἑλλήνων Ἀρχαιολόγων Ἀγλαΐα Ἀρχοντίδου ἀνέφερε τὰ σημαντικώτερα ἱστορικὰ στοιχεῖα, ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἀρχαιότερη ὠργανωμένη πόλη τῆς Εὐρώπης, τὴν Πολιόχνη, «Ἡ Πολιόχνη εἶναι τὸ καλύτερο παράδειγμα τῆς περιόδου ποὺ λέγεται «Τρωικὸς Πολιτισμὸς»   καὶ γίνεται πιὸ σημαντικὴ ἀκόμα, ὄχι μόνο γιατὶ εἶναι μία ὠργανωμένη πόλη μὲ δρόμους, κοινόχρηστους χώρους, μὲ ἐξαιρετικὲς ἰδιωτικὲς οἰκίες, μὲ διοικητικὰ κέντρα καὶ κατοικίες ἐξαίρετες, οἱ ὁποῖες ἀποδίδονται στοὺς ἀρχηγοὺς ἢ στὸν ἀρχηγὸ τῆς Πολιόχνης, ἀλλὰ γιατὶ σὲ αὐτὴ τὴν πόλη ἤδη ἀπὸ τὸ 3000 π.Χ. καὶ μέχρι τὸ 1600 π.Χ. λειτουργεῖ ὁ ἀρχαιότερος χῶρος διαλόγου στὸν Κόσμο. Ἐδῶ γεννήθηκε  τὸ σπέρμα τοῦ διαλόγου, τὸ σπέρμα ποὺ ἐμεῖς σήμερα ὀνομάζουμε δημοκρατία.»

ἦταν ὁ χῶρος ὅπου οἱ κάτοικοι διαλέγονταν μεταξύ τους, συζητῶντας τὰ δημόσια θέματα τῆς πόλεως. Συνεπῶς δὲν ἦταν Κοινοβούλιο (συνέδριο ἀντιπροσώπων), ἀλλὰ Ἐκκλησία τοῦ ∆ήμου (συνέδριο ὅλων τῶν πολιτῶν).

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΟΧΝΗ

Η Πολιόχνη είναι ένας αρχαιολογικός τόπος στην ανατολική ακτή της Λήμνου, κοντά στο χωριό Καμίνια, που χτίστηκε στη αυγή της νεολιθικής περιόδου για το Αιγαίο, την 4η ή 5η χιλιετία π.Χ. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Τροία αλλά η Τροία θα χτιστεί χίλια χρόνια αργότερα, όταν πια η Πολιόχνη θα έχει εξελιχθεί σε έναν αστικό οικισμό με 1.500 κατοίκους με ορθογώνιες πέτρινες κατοικίες, προστατευτικό τείχος, πλατείες, πηγάδια, δρόμους, δημόσια κτίρια και Βουλευτήριο.

Η Πολιόχνη ήρθε στο φως από τις ανασκαφές της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών, με επικεφαλής τον τότε διευθυντή της Ντέλα Σέτα (Della Seta) το 1930 και βασικό ανασκαφέα το βοηθό του Bernabo Brea. Μαζί με την Τροία, που βρίσκεται στα απέναντι παράλια, είναι η πιο γνωστή ακρόπολη της 3ης χιλιετίας π.Χ. σε ολόκληρο το Βόρειο Αιγαίο.

Η ΜΑΚΕΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Περιβάλλεται από τείχη, που έχουν επιβλητική μορφή μόνο στη δυτική πλευρά, όπου ήταν μεγαλύτερη η ανάγκη προστασίας των θεμελίων από τη διάβρωση του κοντινού ποταμού. Φαίνεται πράγματι ότι η Πολιόχνη, τουλάχιστον στην αρχή, δε χρειαζόταν στρατιωτική άμυνα. Στην πόλη ανθούσε ένας ειρηνικός πληθυσμός χιλίων περίπου κατοίκων, που ασχολιόταν κατά τη διάρκεια της μέρας με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ενώ το βράδυ επέστρεφε στον οικισμό, πράγμα που κάνουν ακόμη και σήμερα οι αγρότες της περιοχής. Αυτή η συνήθεια πρέπει να ήταν που δημιούργησε μεταξύ τους μιά μορφή στοιχειώδους κοινωνικής οργάνωσης, τη διατύπωση, δηλαδή, κοινών κανόνων που έπρεπε να είναι σεβαστοί μέσα στην πόλη, αλλά και έξω από αυτήν, στους κοινούς αγρούς ή σε αυτούς που ίσως είχαν παραχωρηθεί από την κοινότητα σε κάθε οικογενειακό πυρήνα.

Το σκάψιμο των φρεατίων, με κτιστή επένδυση, σε βάθος που έφτανε πάνω από τα 9 μέτρα, η κατασκευή και η συντήρηση των τειχών, των δρόμων και των αγωγών για τη συλλογή των νερών της βροχής, η δαπέδωση πλατειών όπου συναντιόταν οι κάτοικοι για να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους ή με την ευκαιρία εορτών, ήταν όλες μέτρα που πάρθηκαν, απαιτούσαν μια συμφωνία του συνόλου και ένα χώρο όπου μπορούσαν να συζητήσουν και να πάρουν αποφάσεις. Γι' αυτό το σκοπό κατασκευάστηκε στην Πολιόχνη το αποκαλούμενο Βουλευτήριο.

Χάρη στην κατεργασία και τη διακίνηση των μετάλλων η Πολιόχνη, κτισμένη ακριβώς απέναντι από τα στενά του Ελλησπόντου, αναδείχθηκε στο αρχαιότερο αστικό κέντρο, στο πρώτο εμπορικό λιμάνι της Ευρώπης. Απετέλεσε το επίκεντρο της ευρύτερης περιοχής του Β. Αιγαίου.

Τα ευρήματα της Πολιόχνης αποδεικνύουν ότι στα νησιά του Β.Α. Αιγαίου αναπτύχθηκε ένας προϊστορικός πολιτισμός τελείως αυτόνομος από τους μέχρι τώρα γνωστούς (Κυκλαδικό, Μινωικό, Μυκηναϊκό).

Το Βουλευτήριο

Πολιόχνη - Το Βουλευτήριο

Αμέσως μετά την κύρια είσοδο, στη δυτική πλευρά του τείχους που περιβάλλει την πόλη, βρέθηκε μια μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων με τα πέτρινα έδρανα σε όλο το μήκος της και το βήμα του λόγου στο κέντρο, που αποτελεί πιθανώς την ισχυρότερη ένδειξη πως υπήρχε δημοκρατική οργάνωση της τότε κοινωνίας. Ο καθηγητής Σάντο Τίνε (Santo Tine) που είναι ο διευθυντής των ανασκαφών στην Πολιόχνη γράφει:

"Ονομάστηκε αμέσως βουλευτήριο με βάση το παράδειγμα των κτιρίων της κλασικής εποχής που είχαν και αυτά βαθμίδες στις οποίες, σε αντίθεση με τα θέατρα και τα αμφιθέατρα, μπορούσε να πάρει θέση ένας περιορισμένος αριθμός ατόμων: οι αντιπρόσωποι της κοινότητας των πολιτών."

Το Βουλευτήριο της Πολιόχνης εκτός του ότι προηγείται σχεδόν 2000 χρόνια από τα αντίστοιχα της κλασικής εποχής, αντιπροσωπεύει επίσης την αρχαιότερη μαρτυρία στην Ευρώπη και στον κόσμο, μιας κατασκευής κατάλληλης για να φιλοξενήσει άτομα που είχαν κληθεί να συζητήσουν τα προβλήματα του συνόλου και να καθορίσουν τους κοινούς πολιτιστικούς και θρησκευτικούς κανόνες. Κατ' αυτό τον τρόπο μπορεί να θεωρηθεί ο πρόδρομος της Βουλής της εποχής μας.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΟΛΙΟΧΝΗ ΛΗΜΝΟΥ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗΡΙΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ"

Ελλάδα, Αυστραλία και Θεωρία Δεσμών

Του Νίκου Λυγερού
Λόγω του Ελληνισμού είμαστε ικανοί να προσεγγίσουμε τη σχέση που υπάρχει μεταξύ της Ελλάδας και της Αυστραλίας μέσω της Θεωρίας Δεσμών. Λόγω της απόστασης η κλασσική προσέγγιση μέσω της γειτνίασης αναγκαστικά καταρρέει. Κατά συνέπεια η γεωστρατηγική σχέση είναι δύσκολο να αξιολογηθεί με τέτοια δεδομένα. Έτσι η τοποστρατηγική προσέγγιση προσφέρει περισσότερες δυνατότητες αφού δεν ασχολείται με την έννοια της απόστασης και επικεντρώνεται αποκλειστικά στην έννοια της σχέσης. Σε αυτό το πλαίσιο όμως η Θεωρία σχέσεων θα εξετάσει γενικά το πεδίο και δεν θα μπορέσει να διαχωρίσει τη φύση των σχέσεων. Επίσης η θεωρία των συνόλων με μερική διάταξη ενώ δίνει την δυνατότητα εξειδίκευσης εγκλωβίζεται και πάλι με την έννοια του γείτονα. Ενώ η Θεωρία Δεσμών εκ φύσης εξετάζει ολικά την έννοια της σχέσης διότι γνωρίζει ότι το τοπικό στοιχείο δεν επαρκεί για να διαδώσει την πληροφορία σε ολικό επίπεδο. Όταν εξετάζουμε και το πιο απλό νοητικό σχήμα της Θεωρίας Δεσμών, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρόκειται για μια απλή σχέση, ούτε μια σχέση γειτνίασης. Είμαστε εκ φύσης αναγκασμένοι να βλέπουμε συνεχώς όλο το δεσμό για να καταλάβουμε τα μέρη του. Με αυτήν την έννοια μπορούμε να δούμε σε αυτήν την ιδιότητα αυτή που έχει το ψηφιδωτό με την πολυχρωμία του σε σχέση με την ψηφίδα που παραμένει μονόχρωμη. Έτσι στη Θεωρία Δεσμών μπορούμε να κωδικοποιήσουμε μια σχέση εξ αποστάσεως, όποια και να είναι φαινομενικά αυτή η απόσταση. Έτσι η περίπτωση της σχέσης της Ελλάδας με την Αυστραλία αποκτά νόημα. Διότι παρόλο που οι δύο χώρες βρίσκονται σε πολύ μεγάλη απόσταση για τα δεδομένα της γεωγραφίας, ξέρουμε ότι υπάρχει μία σχέση. Αυτή η σχέση που αρχικά δημιουργήθηκε από τα πρώτα μεταναστευτικά κύματα, δεν οφείλει αποκλειστικά την ύπαρξή της σε αυτό το γεγονός. Η καθιέρωση της σχέσης προέρχεται από το μέγεθος αλλά και τη διάρκειά της. Βλέπουμε λοιπόν τη χρονική διάσταση αυτής της σχέσης που μας επιτρέπει να την εξετάσουμε και χρονοστρατηγικά κι όχι μόνο τοποστρατηγικά. Το πιο σημαντικό στοιχείο σ' αυτή τη σχέση είναι η έννοια της απελευθέρωσης που εμπεριέχει ο δεσμός. Διότι δεν πρόκειται για δεσμά που λειτουργούν ως ζυγός, αλλά για δεσμούς που παραμένουν ελεύθεροι λόγω της δομής αφού επί της ουσίας λειτουργούν μόνο μέσω του πλαισίου της θέλησης. Σε αυτό το μοντέλο τα μέρη του δεσμού είναι οι Έλληνες της Αυστραλίας. Δεν είναι λοιπόν μια άμεση διακρατική σχέση όπως σε περίπτωση γειτνίασης. Ούτε πρόκειται για μια αλυσίδα που δεσμεύει κάθε μέρος με τα δύο διπλανά. Ενώ ο κάθε Έλληνας της Αυστραλίας μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα. Οι Έλληνες της Αυστραλίας λειτουργούν ολικά και μ' έναν τρόπο που κωδικοποιείται ως δεσμός, διότι η απελευθέρωση του ενός οδηγεί αμέσως και άμεσα στην απελευθέρωση των πάντων. Αν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε σε μια σχέση τέτοιου τύπου, τότε θα αντιληφθούμε ότι έχουμε περισσότερες δυνατότητες από αυτές που εκφράζει η γεωστρατηγική κι ότι μπορούμε σε βάθος χρόνου να λειτουργήσουμε χρονοστρατηγικά με την υποστήριξη των δεσμών και των υπερδομών της Θεωρίας Δεσμών.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=16812&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελλάδα, Αυστραλία και Θεωρία Δεσμών"

Οι αρχαίες πηγές για την Ολυμπιάδα και τον Αλέξανδρο

 Γραμματειακές πηγές για την ζωή της Ολυμπιάδoς από την έναρξη της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου έως τον θάνατο της

Κατά την διάρκεια της Ασιατικής εκστρατείας, η Ολυμπιάδα προειδοποίησε τον γιό της Αλέξανδρο για τα σχέδια εναντίον του από τον Αλέξανδρο Λυγκηστή (Διοδ. 17.32.1 ; Koυρ.  7.1.6).

  Το 333 π.Χ. φέρεται να έκανε αφιέρωση στην Υγεία στην Αθήνα. (Υπερ. «Υπέρ Ευξενίππου»).  Το 332 π.Χ. ο Κούρτιος μας πληροφορεί πως πρόβαλε αντιρρήσεις στην στρατολόγηση του Αμύντα, γιού του Ανδρομένη στην Μακεδονική αυλή  (Κουρ. 71.37).

Λίγο αργότερα η Ολυμπιάς έρχεται σε ανοικτή ρήξη με τον Αντίπατρο και αναγκάζεται να αποτραβηχτεί στην Ήπειρο. Μετά το 330 π.Χ. στέλνει την Κλεοπάτρα στην Μακεδονία. (Διοδ. 18.49.4; Παυσ. 1.11.3; Αρ. 7.12.6-7)


Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου προσπαθεί να αναμιχθεί στις έριδες μεταξύ των Διαδόχων. Αρχικά παρακινεί την Κλεοπάτρα να παντρευτεί τον Λεοννάτο. Ο θάνατος του Λεοννάτου στον Λαμιακό πόλεμο της ανατρέπει τα σχέδια. Στην συνέχεια την στέλνει στον Περδίκκα (Αρ. 1.21; Ιωσ. 13.6.4).

Ο θάνατος του Αντίπατρου το 319 π.Χ. της δίνει πλέον κάποιες ελπίδες για εξουσία. Ο Αντίπατρος πριν πεθάνει διορίζει τον Πολυπέρχοντα ως αντιβασιλέα. Ο Πολυπέρχοντας, στην προσπάθεια του να εδραιώσει την δική του θέση απέναντι κυρίως στον Κάσσανδρο, καλεί την Ολυμπιάδα να επιστρέψει στην Μακεδονία. Της προτείνει να αναλάβει την «προστασία και επιμέλεια» του Αλέξανδρου Δ’ (Διόδ. 18.49.4).

 Η Ολυμπιάς φέρεται να αρνείται αρχικά την πρόταση του.Ζητάει την συμβουλή του Ευμένη (Διοδ. 18.58.2-3)

. Η απάντηση του Ευμένη είναι να προσέξει και να παραμείνει στην Ήπειρο. Την συμβούλεψε να έχει υπομονή εως ότου ξεκαθαριστεί αν ο Πολυπέρχοντας ή ο Κάσσανδρος επικρατήσει στην μεταξύ τους διένεξη. (Διοδ. 18. 58.4).

Κατά την διάρκεια του πολέμου μεταξύ Πολυπέρχοντα- Κασσάνδρου, ο Αλέξανδρος Δ’ παρέμεινε με τον πρώτο.  Τελικά η Ολυμπιάς τάσσεται με το μέρος του Πολυπέρχοντα.
Στέλνει γράμμα στον Νικάνορα, τον Μακεδόνα διοικητή της Μουνυχίας, τον οποίο  καλεί  να παραδώσει τον Πειραιά στους Αθηναίους. (Διοδ. 18.65. 1-2).

 Η έκκληση της αγνοείται εντελώς (Διοδ. 18.74.1).


Έπειτα από χρόνια παραμονής στην Ήπειρο, η Ολυμπιάς προσπαθεί να επιστρέψει στην Μακεδονία. Αυτήν την φορά έχει στο πλευρό της, τον εγγονό της Αλέξανδρο Δ’.  Με την βοήθεια των Ηπειρωτικών δυνάμεων του ανιψιού της Αιακίδη, καθώς και δυνάμεων του Πολυπέρχοντα, εισβάλει στην Μακεδονία, eκμεταλλευόμενη το γεγονός πως ο Κάσσανδρος με τον στρατό του λείπει στην Πελοπόννησο. Στα σύνορα Ηπείρου – Μακεδονίας σκορπίζει τον στρατό της Ανταίας- Ευρυδίκης.
Στην μάχη φέρεται να σκοτώθηκε ένας αδερφός του Κασσάνδρου. H Ολυμπιάς δίνει διαταγή στην συνέχεια να  εκτελεστούν περίπου 100 οπαδοί του. Δεν έμεινε όμως εκεί. Ο τάφος του Ιόλαου, αδερφού του Κασσάνδρου, συλήθηκε και τα οστά του διασκορπίστηκαν απέξω.  Η Ανταία- Ευρυδίκη  στην προσπάθεια της να διαφύγει, συλλαμβάνεται μαζί με τον σύζυγο της, Φίλιππο Αριδαίο. (Διοδ. 19.11.1-8; Παυ. 1.11.3-4).

Το βασιλικό ζεύγος κακομεταχειρίζεται.Ο Αρριδαίος τελικά δολοφονείται από τους Θρακιώτες φρουρούς του (Διοδ. 19.11.5),
ενώ η Ευρυδίκη αναγκάζεται να αυτοκτονήσει. (Διοδ. 19.11.4 )

Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους της Ολυμπιάδας. Αυτές οι προσβλητικές ενέργειες φέρονται να προκάλεσαν την οργή αρκετών Μακεδόνων εναντίον της  και ειδικά του Κάσσανδρου (Διοδ. 19.11.9).

Οι Δυνάμεις του Κάσσανδρου επιστρέφουν από την Πελοπόννησο. Σπεύδουν στην περιοχή και πολιορκούν την Πύδνα, όπου βρίσκεται η Ολυμπιάδα με τα υπολείμματα του στρατού της. Μια προσπάθεια να δραπετεύσει, αποτυγχάνει (Διοδ. 19.50.4; Πολ. Στρατηγ. 4.11.3).

 Mε ορατό τον κίνδυνο ασιτίας, η Ολυμπιάς παραδίδεται στον Κάσσανδρο. Προηγουμένως της έχει δοθεί υπόσχεση για την προσωπική της ασφάλεια. (Διοδ. 19.50.5).

Είμαστε στο έτος 315 π.Χ. Ο Κάσσανδρος  δεν τηρεί τελικά την υπόσχεση του. Την παραδίδει σε συγγενείς θυμάτων της, οι οποίοι την δολοφονούν. (Διοδ. 19.51.2)
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι αρχαίες πηγές για την Ολυμπιάδα και τον Αλέξανδρο"

Ο «Υπεράνθρωπος» του Νίτσε

Η βούληση για δύναμη είναι η τάση απόκτησης κυριαρχίας πάνω στον εαυτό μας και στο πεπρωμένο μας. Αν της δοθεί έκφραση, η βούληση για δύναμη κάνει έναν άνθρωπο να επιζητεί νέες εμπειρίες και να επιτυγχάνει τελικά το πλήρες δυναμικό του. Αυτού του είδους η προσωπική ανάπτυξη δεν μπορεί (ή δεν πρέπει) να εμποδίζεται από τη συμβατική ηθική, κι έτσι πρέπει να προελαύνει «πέρα από το καλό και το κακό». Οι άνθρωποι που προσεγγίζουν το πλήρες δυναμικό τους είναι υπεράνθρωποι, επειδή η καθιερωμένη ηθική δε διέπει τη ζωή τους. Αντίθετα, υψώνονται πάνω από αυτού του είδους την ηθική και ζουν ανεξάρτητες, δημιουργικές ζωές. Ο Nietzsche δήλωνε: «όλοι οι θεοί είναι νεκροί: τώρα θέλουμε να ζήσει ο Υπεράνθρωπος» (1883-1885/1969, σ. 104).

Στο Τάδε έφη Ζαρατούστρα είναι που περιέγραψε πλήρως την έννοια του υπεράνθρωπου. (θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο όρος του Nietzsche Übermenschμπορεί να μεταφραστεί ως «παραπάνω από άνθρωπος», «ανώτερος άνθρωπος» ή «υπεράνθρωπος».) Μετά από δέκα χρόνια απομόνωσης και στοχασμού στα βουνά, ο Ζαρατούστρα αποφασίζει να επιστρέψει στον πολιτισμό και να μοιραστεί τις ενοράσεις του με τους συνανθρώπους του (πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο χαρακτήρας του Ζαρατούστρα εξέφραζε τις σκέψεις τουNietzsche):

Σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι κάτι που θα πρέπει να υπερβείτε. Τι έχετε κάνει για να τον υπερνικήσετε; … Τι είναι ο πίθηκος για τους ανθρώπους; Αντικείμενο χλεύης ή οδυνηρής αμηχανίας. Έτσι ακριβώς θα πρέπει να είναι ο άνθρωπος για τον Υπεράνθρωπο: αντικείμενο χλεύης ή οδυνηρής αμηχανίας. Έχετε προοδεύσει από το σκουλήκι στον άνθρωπο και ένα μεγάλο μέρος μέσα σας είναι ακόμα σκουλήκι… Ιδού, σας διδάσκω τον υπεράνθρωπο. Ο Υπεράνθρωπος είναι το νόημα της ζωής. Αφήστε τη βούληση σας να πει: Ο Υπεράνθρωπος θα είναι το νόημα της γης! Σας ικετεύω, αδελφοί μου, μείνετε πιστοί στη γη και μην πιστεύετε εκείνους που σας μιλάνε για υπερκόσμιες ελπίδες! Είναι δηλητηριαστές, είτε το γνωρίζουν είτε όχι. Είναι καταφρονητές της ζωής, ατροφούντες και αυτοδηλητηριαζόμενοι άνθρωποι, που τους έχει βαρεθεί η γη ̇ ας εξαφανιστούν λοιπόν! (Nietzsche, 1883-1885/1969, σσ. 41-42)

Οι άνθρωποι ευρίσκονται σε επισφαλή θέση. Δεν είμαστε πια ζώα, δεν είμαστε ακόμα υπεράνθρωποι, και ο Θεός, όντας νεκρός, δεν μπορεί να μας συνδράμει: «Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί, δεμένο ανάμεσα σε ζώο και Υπεράνθρωπο – ένα σκοινί πάνω από μιαν άβυσσο. Επικίνδυνο το πέρασμα απέναντι, επικίνδυνη η οδοιπορία, επικίνδυνο να κοιτάξει πίσω, επικίνδυνο να ριγήσει και να μείνει ακίνητος» (Nietzsche, 1883-1885/1969, σ. 43). Αν κάθε άτομο πάσχιζε να είναι όλα όσα μπορούσε να είναι, όλο και περισσότερα ανθρώπινα προβλήματα θα λύνονταν μόνα τους. Προϋπόθεση, λοιπόν, για μια βελτίωση στην ανθρώπινη κατάσταση είναι η αυτοβελτίωση η αγάπη για τον εαυτό μας:

Ιατρέ, θεράπευσε τον εαυτό σου: έτσι θα γιατρέψεις και τον ασθενή σου. Άσε να είναι το καλύτερο θεραπευτικό του βοήθημα το να δει με τα ίδια του τα μάτια ποιος τον κάνει καλά. Υπάρχουν χίλια μονοπάτια που δεν έχουν ποτέ περπατηθεί ακόμη, χίλιες μορφές υγείας και κρυμμένες νησίδες ζωής. Ο άνθρωπος και η γη του ανθρώπου δεν έχουν ακόμη εξαντληθεί ούτε ανακαλυφθεί… Αληθινά, η γη θα γίνει πια οίκος θεραπείας! Και ήδη μια νέα οσμή πλανιέται γύρω της, μια οσμή που φέρνει υγεία – και μια νέα ελπίδα!  (Nietzsche, 1883-1885/1969, σσ. 102-103)

Ο υπεράνθρωπος, όπως είδαμε, ασκεί τη βούλησή του για δύναμη εκφράζοντας όλες τις σκέψεις, ακόμα και τις αρνητικές:

Ας μιλήσουμε γι’ αυτό, σοφότατοι άνθρωποι, ακόμη κι αν είναι κακό. Το να μένουμε σιωπηλοί είναι χειρότερο ̇ όλες οι καταπιεσμένες αλήθειες γίνονται ιοβόλες. Κι άφησε καθετί που μπορεί να σπάσει πάνω στις αλήθειες μας – να σπάσει! Υπάρχουν πολλά οικοδομήματα να κτισθούν ακόμη! (Nietzsche, 1883-1885/1969, σ. 139)

Όπως και ο Goethe, o Nietzsche δεν πίστευε ότι πρέπει να αποκηρύσσει κανείς τις αρνητικές εμπειρίες ή παρορμήσεις, αλλά ότι θα πρέπει μάλλον να μαθαίνει από αυτού του είδους τις εμπειρίες. Ο ίδιος θεωρούσε ότι το ταξίδι προς τον προσωπικό παράδεισο κάποιου απαιτεί συχνά ένα ταξίδι μέσα από την προσωπική του κόλαση. Έλεγε (1889/1998b): «Ό,τι δε με σκοτώνει μα κάνει πιο δυνατό» και έδινε το ακόλουθο παράδειγμα:

Συχνά αναρωτιέμαι αν είμαι περισσότερο υποχρεωμένος στα δυσκολότερα χρόνια της ζωής μου απ’ ότι σε άλλα… Όσο για τη μακρά ασθένειά μου, δεν της οφείλω απερίγραπτα περισσότερα απ’ όσα οφείλω στην υγεία μου; Της οφείλω μιαν ανώτερη υγεία – μια υγεία που γίνεται ισχυρότερη απ’ ότι δεν τη σκοτώνει. Της οφείλω επίσης τη φιλοσοφία μου. Μόνο ο μεγάλος πόνος είναι ο τελικός ελευθερωτής του πνεύματος… Μόνο ο μεγάλος πόνος, αυτός ο μακρύς αργός πόνος που μέσα του είναι σαν να καιγόμαστε με χλωρά ξύλα –ο πόνος που δε βιάζεται-, μόνο αυτός αναγκάζει εμάς τους φιλόσοφους να κατέλθουμε στα έσχατα βάθη μας και να παραμερίσουμε κάθε εμπιστοσύνη, κάθε καλοσύνη, καθετί που θα συγκάλυπτε, κάθε ηπιότητα, κάθε μετριότητα –πράγματα στα οποία προηγουμένως μπορεί να ανευρίσκαμε την ανθρωπιά μας. Αμφιβάλω αν αυτού του είδους ο πόνος μας κάνει πιο βαθυστόχαστους. (Kaufmann, 1982, σσ. 680-681)

Η έννοια του υπερανθρώπου ήταν η απάντηση του Nietzsche στο ανθρώπινο ηθικό και φιλοσοφικό δίλημμα. Το νόημα και η ηθική της ζωής κάποιου προέρχονται από τον ίδιο. Τα υγιή, δυνατά άτομα επιδιώκουν αυτοδιεύρυνση και πειραματισμό, ζώντας επικίνδυνα. Η ζωή αποτελείται από ένα σχεδόν άπειρο αριθμό πιθανοτήτων και το υγιές άτομο (ο υπεράνθρωπος) διερευνά όσο περισσότερες απ’ αυτές γίνεται. Θρησκείες ή φιλοσοφίες που διδάσκουν οίκτο, ταπεινότητα, υποτακτικότητα, αυτοπεριφρόνηση, αυτοσυγκράτηση, ενοχή ή μιαν αίσθηση κοινότητας είναι, απλούστατα, εσφαλμένες. Από την άλλη ο Nietzsche θαύμαζε πολύ τους αρχαίους κυνικούς και αναφερόταν συχνά σ’ αυτούς στα έργα του. Αυτό που εκτιμούσε ιδιαίτερα σχετικά με τον κυνισμό ήταν η κριτική του για τη συμβατική ηθική. Για τον Nietzsche, το ευ ζην είναι συνεχής αλλαγή, προκλήσεις, απουσία μεταμέλειας, ένταση, δημιουργικότητα και διακινδύνευση. Είναι υπέρβαση του εαυτού. Το να ενεργεί κανείς σύμφωνα με τη βούληση για δύναμη σημαίνει να ζει μια ζωή κατά την οποία γίνεται κάτι περισσότερο απ’ ό,τι ήταν, μια ζωή διαρκούς αυτοανανέωσης. Η επιστήμη, η φιλοσοφία και ιδιαίτερα η θρησκεία μπορούν μόνο να καταπνίξουν το ευ ζην – τη ζωή του υπερανθρώπου. Κάθε οπτική γωνία που προάγει την αγελαία συμμόρφωση, σε αντίθεση με την ατομικότητα, θα πρέπει να αποφεύγεται ενεργά. ΟNietzsche πίστευε ότι ο καταδυναστευτικός πολιτισμός είναι η πρωταρχική αιτία της ανθρώπινης  πνευματικής αγωνίας, πεποίθηση την οποία συμμερίσθηκε αργότερα ο Freud.

Το νόημα της ζωής, λοιπόν, εγκαταβιοί εντός του ατόμου και ο τολμηρός, ο υπεράνθρωπος, θα το ανεύρει εκεί: «Τολμήστε μόνο να πιστέψετε στον εαυτό σας! Εκείνος που δεν πιστεύει στον εαυτό του ψεύδεται πάντα!» (Nietzsche, 1883-1885/1969, σ. 146). Για να είναι κανείς υπεράνθρωπος, πρέπει αναγκαστικά να είναι έντονα ατομικιστής· ωστόσο όλοι οι υπεράνθρωποι έχουν από κοινού την ίδια φιλοσοφία ζωής»! «Είμαι ο Ζαρατούστρα ο άθεος: που θα βρω τον ίσο μου; Όλοι όσοι δίνουν στον εαυτό τους τη δική τους βούληση και αρνούνται την υποταγή είναι ίσοι με μένα» (Nietzsche, 1883-1885/1969, σ. 191).

Έτσι ο Nietzsche συμβούλευε τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τη βούλησή τους για δύναμη για να συνδυάσουν τις διονυσιακές και τις απολλώνιες τάσεις τους με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Αυτή η καλλιτεχνική δημιουργία είναι η μόνη βάση ηθικής που έχει νόημα. Πέρα απ’ αυτή την έννοια, ο Nietzscheδεν έδινε γενική συνταγή για τη ζωή. Μέσω του Ζαρατούστρα (1883-1885/1969) απαντούσε σε όσους προσέβλεπαν σ’ αυτόν για μια φιλοσοφία ζωής: «”Αυτός… είναι ο δικός μου δρόμος: Που είναι ο δικός σας;” Έτσι απαντούσε σ’ εκείνους που μου ζητούσαν “το δρόμο”. Γιατί ο δρόμος δεν υπάρχει!» (σ. 213) Και νωρίτερα πάλι μέσω του Ζαρατούστρα δήλωνε: «Αν κάποιος παραμείνει μόνο μαθητής, ανταμείβει άσχημα το δάσκαλο» (σ. 103).

Για τον Nietzsche, λοιπόν, ήταν σημαντικό κάθε άτομο να ανακαλύπτει το νόημα της δικής του ζωής κι έπειτα να ζει σύμφωνα με αυτό το νόημα. Προσεγγίζοντας πολύ αυτό που αργότερα ονομάσθηκε υπαρξισμός, ο Nietzsche έλεγε: «Αν έχεις το δικό σου γιατί για τη ζωή, τότε μπορείς να αναμετρηθείς σχεδόν με κάθε πως» (1889/1998b, σ. 6).

Η παρανόηση του υπεράνθρωπου του Nietzsche

Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, επιστημονικά και φιλοσοφικά έργα έχουν διαστρεβλωθεί προκειμένου να στηρίξουν πολιτικές ιδεολογίες. Η φιλοσοφία του Nietzsche αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Τη φιλοσοφία του ασπάστηκαν οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές (οι Ναζί), που ισχυρίζονταν ότι ο γερμανικός λαός ήταν οι υπεράνθρωποι στους οποίους αναφερόταν ο  Nietzsche. Για τους Ναζί, υπεράνθρωποι σήμαινε ανώτεροι άνθρωποι, και οι Γερμανοί ήταν, όπως πίστευαν, υπέρτεροι των άλλων. Τίποτε δε θα μπορούσε να είναι πιο ανοίκειο στον Nietzsche απ’ ό,τι η σκέψη εθνικής ή φυλετικής ανωτερότητας. Ο Nietzsche διέλυσε τη στενή του σχέση με το Γερμανό συνθέτη Richard Wagner εν μέρει επειδή ο Wagner είχε έντονα εθνικιστικές και αντισημιτικές απόψεις (Blackburn, 1994, σ. 262). Κάθε άτομο, σύμφωνα με τον Nietzsche, έχει τη δυνατότητα να γίνει υπεράνθρωπος. Αυτό που διαφοροποιεί τον υπεράνθρωπο από τον μη υπεράνθρωπο είναι το πάθος, το θάρρος, η ενόραση και τίποτε άλλο. Ως παραδείγματα υπερανθρώπων, προσέφερε τον ιστορικό Ιησού, τονGoethe (από τον οποίο μάλιστα δανείστηκε τον όρο υπεράνθρωπος), τον Dostoevsky και τον εαυτό του. Ο Freudσυμφωνούσε με το ότι ο Νίτσε έπρεπε να περιλαμβάνεται στον κατάλογο με τους υπεράνθρωπους: «[ο Freud] έλεγε για τον Nietzsche ότι είχε πιο διεισδυτική γνώση για τον εαυτό του απ’ ό,τι οποιασδήποτε άλλος άνθρωπος που έζησε ποτέ ή που ήταν δυνατό να ζήσει. […] (Jones, 1955, σ. 344). 

B. R. Hergenhahn, Εισαγωγή στην Ιστορία της Ψυχολογίας  

(Εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη, 2008, σ. 249-251)

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο «Υπεράνθρωπος» του Νίτσε"

Η ελληνική ΑΟΖ αγγίζει και την Αυστραλία

Του Νίκου Λυγερού
Η Αυστραλία είναι γνωστή στον ενεργειακό τομέα και ειδικά στους υδρογονάνθρακες γι’ αυτό το λόγο βρίσκεται στις κορυφαίες χώρες σε αυτές τις δραστηριότητες. Η Αυστραλία γνωρίζει τοπικά το ελληνικό στοιχείο με 600.000 διαφορετικούς τρόπους και αυτό έχει συμβάλει ουσιαστικά στις σχέσεις με την Ελλάδα. Η Αυστραλία κάνει μια ισχυρή χρήση του ελληνικού εμπορικού στόλου αφού αυτός μεταφέρει τα μισά προϊόντα της στον τομέα των εισαγωγών και εξαγωγών. Επίσης αυστραλιανή εταιρεία πετρελαϊκή είναι υποψήφια στα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Έτσι με αυτόν τον τρόπο το άνοιγμα της Ελλάδας μέσω των 20 θαλάσσιων οικοπέδων στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης, που βρίσκονται στην ελληνική ΑΟΖ, ήταν αναμενόμενο να ενδιαφέρουν και την Αυστραλία. Υπάρχει βέβαια και επιστημονικός λόγος, αφού η Βόρεια Αυστραλία και η Ανατολική Μεσόγειος έχουν κοινά σημεία σε γεωλογικό επίπεδο λόγω σύγκλισης τεκτονικών πλακών. Κατά συνέπεια οι ειδικοί των υδρογονανθράκων γνωρίζουν και τη θεωρητική αξία των κοιτασμάτων στη μεσογειακή περιοχή. Όλα αυτά τα δεδομένα συμβάλλουν για να υποστηρίξουν ενεργά και την έναρξη του διαγωνισμού για την αδειοδότηση των θαλάσσιων οικοπέδων της Ελλάδας. Βλέπουμε λοιπόν ότι οι Έλληνες της Αυστραλίας μπορούν να αποτελέσουν έναν ενισχυμένο συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο χωρών, αφού πρόκειται για ένα παίγνιο μη μηδενικού αθροίσματος, όπως λέμε στη θεωρία παιγνίων, μέσα στο οποίο μπορούν να αναπτυχθούν στρατηγικές συμπεριφορές που οδηγούν σε στρατηγικό μείγμα ωφέλιμο από τις δύο πλευρές. Η νέα σκακιέρα που αποτελεί η ελληνική ΑΟΖ με την κυπριακή ΑΟΖ επιτρέπει στην Αυστραλία να παίξει ένα σημαντικό ρόλο αν όλες αυτές οι χώρες αντιληφθούν το κοινό τους όφελος και σε αυτόν τον τομέα. Επίσης οι Έλληνες της Αυστραλίας που ανήκουν στο παραγωγικό δυναμικό της μπορούν να ενημερώσουν τις δύο χώρες για τις ικανότητες της καθεμιάς. Δημιουργείται ένα συμμαχικό πλαίσιο που μπορεί να μετατραπεί σε κοινό πεδίο δράσης όπου η θάλασσα, δηλαδή το απέραντο γαλάζιο, το φυσικό αέριο, δηλαδή το LNG και ο εμπορικός στόλος είναι ισχυρά κομμάτια έτοιμα για δράση. Έτσι μπορούμε να προετοιμάσουμε ένα κοινό μέλλον μεταξύ Ελλάδας και Αυστραλίας.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=16791&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ελληνική ΑΟΖ αγγίζει και την Αυστραλία"