Οι Κρασοπατέρες της αρχαιότητας.

Από τα αρχαιότατα χρόνια, η Χίος ήταν φημισμένη για το υπέροχο κρασί της. Κατά τον Στράβωνα, μάλιστα, το κρασί αυτό ήταν το καλύτερο που υπήρχε τότε στην Ελλάδα: «Ειθ’ η Αριουσία χώρα οίνον άριστον φέρουσα των Ελλήνων». Η Αριουσία ήταν χωριό της Χίου, που έβγαζε θαυμαστά σταφύλια. Ο Αριστοφάνης ο Βιργίλιος, ο Οράτιος, ο Τίβουλος και πολλοί άλλοι συγγραφείς, εξυμνούν το χιώτικο κρασί με αληθινό πάθος. Γιατί, λίγο πολύ, ήταν όλοι τους μεγάλοι κρασοπατέρες και ήξεραν να εκτιμούν το καλό κρασί.

Οι Ρωμαίοι, για να μπορούν να πίνουν τα δικά τους σκληρά κρασιά, τα ανακάτωναν με χιώτικο, που τους έδινε ωραία και μυρωμένη γεύση. Την ημέρα του θριάμβου του, ο Καίσαρ πρόσφερε στους φίλους του, «αμφορείς οίνου Χίου». Ο δε Ορτένσιος, τόσο το εκτιμούσε, που άφησε στους κληρονόμους του «δεκισχίλιους κάδους» από το εξαίρετο αυτό ποτό, που χρησίμευε ακόμα και ως φάρμακο για τα μάτια, τα πασίγνωστα την εποχή εκείνη «Χιακά κολλύρια» και ως τονωτικό για τους εξασθενισμένους οργανισμούς. Κατά τον Πλίνιο, ο Ρωμαίος πραίτωρ Γάϊος έστειλε ολόκληρο πλοίο για να του φέρουν χιώτικο κρασί, σύμφωνα με τη συνταγή που του έδωσε ο γιατρός του.

Στην Αθήνα, ήταν πανάκριβο και εθεωρείτο ως είδος πολυτελείας. Ο κάδος πουλιόταν μία μνά, ποσό μεγάλο. Οι φιλάργυροι έμποροι δεν έβαζαν σταγόνα στο στόμα τους, για να μη χάσουν το παραμικρό κέρδος.

Ένας αρχαίος θρύλος λέει ότι οι Χιώτες θεωρούνται οι εφευρέτες του κρασιού και οι Αθηναίοι της ταβέρνας. Στην αρχαία Αθήνα τα καπηλειά ήταν τόσα πολλά, ώστε ο Περικλής με ένα διάταγμά του θέλησε να τα καταργήσει μια για πάντα. Μεσολάβησαν, όμως, οι δημογέροντες και δεν τον άφησαν να πραγματοποιήσει την απόφασή του, για να μη στερήσει το λαό από μια ευχαρίστηση και το κράτος από ένα έσοδο.

Την εποχή εκείνη το κρασί της Αττικής ήταν τόσο φημισμένο, όσο περίπου και το χιώτικο. Οι ξένοι που ερχότανε στην Αθήνα, το πρώτο που έκαναν ήταν να πάνε στα καπηλειά, για να κατεβάσουν μερικές κούπες…

Στην Κόρινθο υπήρχαν άφθονα καπηλειά, επειδή όλο το εμπόριο Ανατολής και Δύσης συγκεντρώνονταν στο λιμάνι της. Είχε τετρακόσιες χιλιάδες κατοίκους και άλλους τόσους δούλους. Όσο για τους ξένους, αυτοί ήταν αμέτρητοι. Πολλές από τις ταβέρνες αυτές είχαν τουριστικό σκοπό.

Στην αρχαία Σπάρτη, δεν υπήρχαν ταβέρνες. Υπήρχαν, όμως, τα Θερμοπύλεια, όπου έπιναν αποκλειστικά και μόνον οι γέροι, ζεστά ποτά τον χειμώνα. Η χρήση του κρασιού απαγορευόταν στους νέους με την ποινή του θανάτου!..

Το σύστημα του νομοθέτη Λυκούργου ήταν σκληρό: Ήθελε να διατηρήσει τραχιά τη φυλή του, ανάμεσα σε ένα τόσο θερμό και εύφορο χώρο. Αρκετοί πολίτες όμως, όπως λέει ο Πλούταρχος, δεν άντεχαν σε τόση σκληρότητα και λιποτακτούσαν μακριά από τη δαμάστρια των ανδρών πόλη. Η ολιγανθρωπιά έφαγε τη Σπάρτη. Όσους δεν σκότωναν οι αδιάκοπες μάχες, τους εξαντλούσε η κουραστική, μονότονη αυτή ζωή…

Στην αρχαία Αθήνα γινόταν και Ρεφενέ πάρτυ. Πρόσφατα γινότανε πολύς λόγος για ρεφενέ πάρτυ, που οργάνωναν οι σημερινοί νέοι στις γειτονιές. Ο οικοδεσπότης διέθετε μόνον τον χώρο του σπιτιού του και οι προσκεκλημένοι έφερναν μαζί τους τα πάντα: ο ένας μεζέδες, ο άλλος κρασί, ο τρίτος γλυκά κλπ.

Να, όμως, που κάτι ανάλογο συνηθίζονταν και στην αρχαία Αθήνα. Οι αρχαίοι Αθηναίοι τα συνήθιζαν πάρα πολύ τα ρεφενέ πάρτυ, για να διασκεδάσουν. Οι παρέες συγκεντρώνονταν στο σπίτι κάποιου νέου της παρέας, ο οποίος, όμως, να είχε… στείλει τους γονείς του σε περίπατο ή επίσκεψη (κάτι ανάλογο γινότανε και στις ημέρες μας πριν λίγες δεκαετίες). Έτσι και έκανε ο γιός ή η κόρη πάρτυ, οι γονείς απομακρύνονταν από το σπίτι θέλοντας και μη, για να μπορούν μετά να σβήνουν τα φώτα.

Έτσι, λοιπόν, και στην αρχαία Αθήνα, έφθαναν οι προσκεκλημένοι φέρνοντας μαζί τους όχι μόνον φαγητά, κρασιά ή γλυκίσματα, αλλά, αν προτιμούσαν, ένα μάγειρα, μία παρέα από αυλητρίδες που θα έπαιζαν αυλούς για να χορεύουν ή κανένα μίμο. Ένας άγραφος νόμος καλής συμπεριφοράς απαγόρευε στις γυναίκες να χαριεντίζονται στα πάρτυ με άλλους άνδρες, εκτός από τους καβαλιέρους τους.

Πάντως, όμως, όταν άναβε το γλέντι δεν έλειπαν και οι ζηλοτυπίες, που ήταν συχνές σκηνές. Αναφέρονται διαπληκτισμοί, καυγάδες, έσπαζαν ποτήρια κλπ. Πάνω στον καυγά έμπαιναν στο σπίτι και μερικοί απρόσκλητοι που φρόντιζαν να… ξαφρίσουν κάποιο ασημικό.

Για να κάνουν τα γλεντάκια τους οι νέοι, ζητούσαν συνήθως χρήματα από τις μητέρες τους, που, όπως και σήμερα, είναι πιο ελαστικές από τους πατέρες. Αν όμως και οι μητέρες δεν είχαν χρήματα ή τσιγκουνεύονταν, τότε οι νεαροί βλαστοί κατέφευγαν σε τοκογλύφους, οι οποίοι πρόθυμα τους δάνειζαν. Αξίζει να σημειώσουμε, πάντως ότι η κοινή γνώμη ήταν επιεικής για τις παρεκτροπές των νέων.
Στο Βυζάντιο, οι ταβέρνες βρισκότανε, ως επί το πλείστον, στους κεντρικούς δρόμους. Κάθε σπίτι σχεδόν είχε και ένα μαγαζί στην πρόσοψή του, με μαρμάρινους πάγκους, όπου γύρω-γύρω στους τοίχους της ταβέρνας, υπήρχαν ράφια με πήλινα δοχεία και κούπες. Δεν ήταν δε σπάνια η περίπτωση να βρίσκεται πίσω από τον πάγκο μια νεαρή σερβιτόρα που κερνούσε τους περαστικούς γλυκόπιοτο κρασί, «οίνον που ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου»…
Και φυσικά, όπως συμβαίνει και στην εποχή μας, συνέβαινε να ανάψουν ανάμεσά τους πολιτικές συζητήσεις, που κατέληγαν πολύ συχνά σε αιματηρές συμπλοκές.

Πολλοί ιστορικοί αναφέρουν, ότι υπήρξε εποχή, όπου ολόκληρη η Κωνσταντινούπολη είχε μεταβληθεί σε ένα απέραντο ταβερνείο. Πλήθος μεταπωλητές και τσαρλατάνοι, έπιαναν τους δρόμους, δημιουργώντας έτσι ένα σωρό εμπόδια στους πραγματικούς εμπόρους της Κωνσταντινούπολης.

Για να θεραπεύσει το κακό ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός (527-565) εξέδωκε αυστηρές διαταγές, που τιμωρούσαν με πρόστιμο και φυλάκιση τους πλανόδιους ποτοπώλες.
Όπως βλέπουμε, λοιπόν, ουδέν… καινόν υπό τον ήλιον! Τυχαίνει καμιά φορά, διαβάζοντας την ιστορία της εποχής εκείνης, να αναρωτιόμαστε: είναι αρχαία, άραγε η ιστορία αυτή ή σημερινή; Με το δίκιο μας. Γιατί ο ένας αιώνας αντιγράφει τον άλλο, ακόμα και στις πιο ασήμαντες, πολλές φορές, λεπτομέρειες.

 [proinoslogos.gr]

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Κρασοπατέρες της αρχαιότητας."

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΑ ΔΡΑΚΟΣΠΙΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΥΣΤΟ.

Στη Νότια Εύβοια, ανάμεσα στην Κάρυστο και τα Στύρα, υπάρχουν τα «Δρακόσπιτα» όπως τα αποκαλούν οι κάτοικοι. Μυστηριώδη και εντυπωσιακά κτίσματα, 25 τον αριθμό, χρονολογούνται κατ” άλλους από το -12^οαιώνα και κατ” άλλους από τον -6^ο αιώνα. Είναι κατασκευασμένα από τεράστιους λίθους, χωρίς θεμέλια και παράθυρα.

Η στέγη του δρακόσπιτου της Όχης.  Οι στέγες των δρακόσπιτων, είναι φτιαγμένες  κατά το λεγόμενο «εκφορικό» σύστημα. Άγνωστη παραμένει μέχρι σήμερα, η ιδιότητά τους. Κατοικίες θεών ή ανθρώπων; Καταφύγια λατόμων ή ταφικά κτίρια; Ναοί ή καλύβες βοσκών; Το γεγονός ότι όλα είναι κτισμένα κοντά σε λατομεία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται μάλλον για ναούς αφιερωμένους στους θεούς ή στο θεό προστάτη των λατόμων ή στον ήρωα Ηρακλή, την προσωποποίηση της δύναμης. Εξίσου άγνωστη παραμένει η ταυτότητα των κατασκευαστών των δρακόσπιτων. Η πατρότητα αυτών των μνημείων θα μείνει μάλλον για πάντα κρυμμένη στην ομίχλη του παρελθόντος. Οι στιβαροί όγκοι τους, η χρησιμοποίηση βαριών ορθογωνισμένων μονόλιθων, καθώς και ο δεξιοτεχνικός τρόπος σύνδεσής τους, δίνουν την εντύπωση μιας πραγματικής αρχιτεκτονικής πρόκλησης. Η μοναδικότητα των δρακόσπιτων αποτελεί πειστικό επιχείρημα ότι δημιουργήθηκαν από φορείς ενός ντόπιου πολιτισμού με αξιοθαύμαστες ικανότητες στην κατεργασία της πέτρας και βαθιές γνώσεις αρχιτεκτονικής. Όλα τα δρακόσπιτα, έχουν φτιαχτεί με μεγάλους ογκόλιθους που έχουν πελεκηθεί και έχουν ταιριαχθεί ο ένας με τον άλλον με θαυμάσιο τρόπο και χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί κανενός είδους συνδετικό υλικό! Η όλη κατάσταση, δίνει την εντύπωση μιας πραγματικής αρχιτεκτονικής πρόκλησης. Η στέγη των δρακόσπιτων, είναι φτιαγμένη κατά το λεγόμενο «εκφορικό» σύστημα. Για την κατασκευή στέγης με το εκφορικό σύστημα, χρειάζεται καλός υπολογισμός και πολύ μεγάλη δεξιοτεχνία. Επάνω στον φαρδύ τοίχο του δρακόσπιτου τοποθετείται μία μεγάλη πλάκα που εξέχει λίγο προς το εσωτερικό του δωματίου. Επάνω στην πρώτη πλάκα τοποθετείται μια δεύτερη που εξέχει προς το εσωτερικό ακόμη περισσότερο. Επάνω στη δεύτερη μια τρίτη που και αυτή εξέχει από την κάτω της περισσότερο και αυτό συνεχίζεται μέχρι που οι τελευταίες πλάκες συναντήσουν τις αντίστοιχες του απέναντι τοίχου. Φαίνεται εύκολο αλλά δεν είναι. Αν δεν υπολογιστούν καλά τα βάρη των πλακών, το κέντρο βάρους της κατασκευής θα βρεθεί εκτός της βάσης στήριξης (που στη περίπτωση μας είναι ο τοίχος του δωματίου) και η σκεπή θα καταρρεύσει! Για να αποφύγουν την κατάρρευση οι κατασκευαστές των δρακόσπιτων χρησιμοποιούν και μεγάλους ογκόλιθους σαν αντίβαρα πάνω από τις πλάκες στο τμήμα τους που είναι πάνω από τους τοίχους. Οι πλάκες, τα αντίβαρα και οι περισσότεροι ογκόλιθοι της κατασκευής είναι πολύ μεγάλων διαστάσεων. Μερικά από τα υλικά αυτά ζυγίζουν πολλούς τόνους και η όλη κατασκευή άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί κυκλώπεια.

Η είσοδος του δρακόσπιτου της Όχης, είναι χαρακτηριστική τρίλιθη είσοδος, σχήματος Π. Η πλάκα που είναι ακριβώς πάνω από την  είσοδο, ζυγίζει περίπου 10 τόνους. Πώς μετακινήθηκε;

Από όλα τα δρακόσπιτα, το σπουδαιότερο και ποιο εντυπωσιακό είναι αυτό που είναι κατασκευασμένο στη κορυφή του όρους Όχη πάνω από την Κάρυστο, σε υψόμετρο περίπου 1400 μέτρα, ίσως το υψηλότερο σημείο του βουνού. Έχει φτιαχτεί με μεγάλους ογκόλιθους που έχουν αποκοπεί από τον γύρο χώρο, έχουν πελεκηθεί και έχουν ταιριαχθεί ο ένας με τον άλλον με θαυμάσιο τρόπο και χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί κανενός είδους συνδετικό υλικό! Το πάχος των τοίχων του είναι περίπου 1,50 μέτρα. Οι εσωτερικές διαστάσεις του κτίσματος είναι σχεδόν 5 x 10 μέτρα. Η είσοδός του είναι χαρακτηριστική τρίλιθη είσοδος σχήματος Π, από μεγάλες κολώνες. Η πλάκα πάνω από την είσοδο έχει διαστάσεις 4 μ. μήκος x 2 μ. πλάτος x 0,30 μ. πάχος!. Αυτή η πλάκα που ζυγίζει περίπου 10 τόνους, πώς μετακινήθηκε; Πώς σηκώθηκε στο ύψος των 2 μέτρων που είναι τοποθετημένη; Τι εξυπηρετούσε ένα τέτοιο ιδιαίτερα προσεγμένο κατασκευαστικά κτίσμα στο υψόμετρο των 1400 μέτρων σε μία ιδιαίτερα δύσβατη περιοχή; Το 1959 ο Καθηγητής της αρχιτεκτονικής σχολής της Θεσσαλονίκης, Νικ. Μουτσόπουλος, έκανε πολυήμερη έρευνα και ανασκαφές στα δρακόσπιτα της νότιας Εύβοιας. Σε αυτό της Όχης βρήκε αγγεία, όστρακα και άλλα αντικείμενα που σήμερα είναι στο αρχαιολογικό μουσείο της Καρύστου. Τελικά ο Καθηγητής είναι της γνώμης ότι πρόκειται περί δρυοπικού ναού που έχει χτιστεί πριν από το -700. Άλλοι αρχαιολόγοι και ερευνητές, Έλληνες και ξένοι, υποστηρίζουν ότι έχει κατασκευαστεί πριν από τον Τρωικό πόλεμο. Κάποιος ξένος αρχαιολόγος, έχει εκφράσει την άποψη ότι ίσως είναι το αρχαιότερο κτίσμα της Ευρώπης! Αυτοί που ξεκίνησαν την κατασκευή του, προχώρησαν αρκετά στον εσωτερικό χώρο, αλλά εξωτερικά για κάποιον άγνωστο λόγο το έργο σταμάτησε! Το ίδιο έχει συμβεί και σε άλλες μεγαλιθικές κατασκευές σε όλη τη γη! Το ημιτελές δρακόσπιτο χρησιμοποιήθηκε κατόπιν κατά το πέρασμα των αιώνων για διάφορους σκοπούς από άλλους οι οποίοι όμως δεν μπορούσαν να το βελτιώσουν ή να το προχωρήσουν γιατί ήταν απλοί άνθρωποι!   

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΑ ΔΡΑΚΟΣΠΙΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΥΣΤΟ."

Η νίκη ενάντια στους γενοκτόνους

Του Νίκου Λυγερού
Όταν σκεφτόμαστε ακόμα και αντικειμενικά ένα λαό που έχει υποστεί μια γενοκτονία λόγω βαρβαρότητας δεν αντιλαμβανόμαστε εκείνη τη στιγμή ότι νίκησε τους γενοκτόνους. Διότι όσες προσπάθειες κι αν έκαναν τόσα χρόνια δεν κατάφεραν να εξοντώσουν όλα τα θύματα και παρέμειναν οι επιζώντες που λειτουργούν ως μάρτυρες για την κατηγορία, και την καταδίκη της γενοκτονίας. Δεν βλέπουμε αμέσως ότι πρόκειται για μια ήττα των γενοκτόνων που δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν την εσχάτη λύση. Και μετά από δεκαετίες οι οικογένειες των επιζώντων συνεχίζουν το έργο της μνημοσύνης και παλεύουν ενάντια στη γενοκτονία της μνήμης. Έτσι η ύπαρξή μας αποτελεί μια αντίσταση κι όχι μόνο μια θυσία. Αλλά επιπλέον δείχνει ότι ο γενοκτόνος δεν τα κατάφερε να διαπράξει ένα τέλειο έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένα ίχνος της πράξης και στη συνέχεια καμία κατηγορία και καταδίκη. Οι επιζώντες λειτουργούν ως αθάνατοι σελιδοδείκτες μαζί με τους Δίκαιους για να μην ξεχάσουμε καμία σελίδα της ιστορίας της Ανθρωπότητας. Έτσι οι γενοκτόνοι συνεχίζουν να έχουν προβλήματα και μετά το έγκλημά τους, γιατί τα θύματα δεν γενοκτονήθηκαν όλα, γιατί ο λαός δεν αφανίστηκε, γιατί η δικαιοσύνη δεν ξέχασε το Χρόνο. Γι’ αυτό το λόγο, ενώ θα έπρεπε να είμαστε όλοι νεκροί, συνεχίζουμε το έργο της αντίστασης για να μη σβήσει τίποτα από το παρελθόν και σκιστούν σελίδες της Ιστορίας μας. Πρέπει λοιπόν από τη λύπη της επετείου να βρούμε το κουράγιο και να αναδείξουμε τη χαρά της ζωής αλλά και την νίκη της ζωής. Γιατί γι’ αυτό πρόκειται. Η γενοκτονία δεν είναι ένα τελικό σημείο αλλά ένας δεσμός που μας ενώνει με την Ανθρωπότητα. Κι η ύπαρξή μας μετά από τα γεγονότα του αφανισμού είναι βέβαια μια νίκη κατά των γενοκτόνων που ακόμα και με βαρβαρότητα δεν πέτυχαν τον σκοπό τους.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=16926&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η νίκη ενάντια στους γενοκτόνους"

1922.Οι κεμαλιστές θησαύριζαν από τα λείψανα θυμάτων της Μικρασιατικής καταστροφής.

Μια συγκλονιστική ιστορία από τη Μικρασιατική καταστροφή.---

 

Η αφήγηση ενός αιχμαλώτου των Τούρκων – Ηλία Βενέζη.---

«Ενα πρωί μάς παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους, για μικρή αγγαρειά.

Είναι λίγο όξω απ’ τη Μαγνησά.

Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο.

Τη λέν «Κηρτίκ-ντερέ”.

Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογαριάζαν πως θα σκοτωθήκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησά, αρσενικοί και θηλυκοί.

Τις πρώτες μέρες της καταστροφής.

Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω…

Λοιπόν η δουλειά όλη τη μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια, που ατάχτησαν, προς τη μέσα.

Να μη φαίνουνται.

Στην αρχή μάς έκανε κακό να τα πιάνουμε με τα χέρια μας, αγκαλιές αγκαλιές, και να τα κουβαλούμε.

Μα σε λίγες ώρες οι πρώτες εντυπώσεις είχαν περάσει.

Οι σκλάβοι κάναν και αστεία…

Σε κάμποσα καλάμια χεριών, βρίσκαμε διατηρημένο ένα ψιλό σύρμα.

Ο χριστιανός θα ‘ταν δέμενος με κάποιον άλλο – μα, με το κατρακύλισμα στη χαράδρα, αυτός ο σύντροφος σκελετός είχε ξεκόψει.

Ενας από μας στάθηκε τυχερός.

Βρήκε τέσσερα κόκαλα χεριών δεμένα μαζί μαζί.

Ετσι μαζί μαζί τα σήκωσε και τα κουβάλησε παραμέσα.

Μεσημέρι. Βαρεμένοι απ’ αυτό το πάνε-έλα.

Περπατούμε αργά, ναρκωμένοι από τον φρέσκο ήλιο.

Κ’ οι κουβέντες, τ’ άγαρμπα αστεία έχουν σταματήσει.

Κανένας δε βγάζει μιλιά.

Μοναχά όταν ένας βρήκε ένα μικρό κρανίο το έδειξε στους αλλουνούς.
– Για δέστε, είπε. Ηταν παιδάκι.

– Αλλάχ!… Αλλάχ!… μουρμουρίζει ταραγμένος ο μαφαζάς.

Καθίσαμε να φάμε ψωμί.

Κανείς δεν έχει όρεξη.

Ενας λέει:

– Πόσω χρονώ να ‘ταν;
– Για το παιδάκι λες;

– Ναι.
– Τι θα ‘ταν;

Κάνα-δυο χρονώ….

Σαν πέσαμε στο δρόμο να γυρίσουμε στο στρατόπεδο, ο νους μας δεν μπορούσε να φύγη απ’ τον τόπο που αφήσαμε.

Η χαράδρα με τους σκελετούς βάραινε κυριαρχικά -κάτι κουνιόταν, μας παρακολουθούσε βήμα με βήμα.

Σε μια πηγή σταθήκαμε.

Πλύναμε τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας.

Σα ν’ αλαφρώσαμε.

– Τι θα γίνουν τόσα κόκαλα;

Αναρωτιέται μια στιγμή ένας.

Ο Μίλτος τον κοιτάζει ήρεμα.

– Δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κόκαλα;

– Οχι.
– Κοπριά, σύντροφε.
– Τι έκανε, λέει;
– Κοπριά, σύντροφε.

Θα δεις μια μέρα που θα μοσκοπουληθούν.

Θα δης…
Ηταν ταξιδεμένος ο Μίλτος. Ηξερε”.

* Από το βιβλίο του «Το νούμερο 31328.

Το βιβλίο της σκλαβιάς”, εκδ. Εστία, Αθήνα, 1931, σελ. 217-218.

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ*:
Οι κεμαλιστές θησαύριζαν από τα λείψανα θυμάτων της Μικρασιατικής καταστροφής.

(Μπορούν τάχα τα υπολείμματα των θυμάτων να αποτελέσουν πηγή πλουτισμού για τους θύτες;).

Από την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχε η φήμη ότι το λίπος των θυμάτων μετατρεπόταν σε σαπούνι.

Η φήμη αυτή έγινε πιστευτή, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν διαδόθηκε ότι οι ναζί διέπρατταν αυτό το ανοσιούργημα με τους δολοφονημένους Εβραίους στα κρεματόρια. Ομως ένας Εβραίος σκηνοθέτης, ο Eyal Ballas, ήρθε φέτος με την ταινία του «Soaps” να αποδείξει ότι όντως αυτή ήταν απλώς μια φήμη.

Ο Raul Hilberg σε κείμενό του για τη ναζιστική βιομηχανία της εξόντωσης, αναφέρει ότι οι ναζί χρησιμοποιούσαν το ανθρώπινο λίπος απλώς για να επιταχύνουν τη διαδικασία της καύσης των θυμάτων!…

Ετσι, οι κεμαλιστές διατηρούν το μοναδικό προνόμιο να είναι οι μόνοι που κατάφεραν να αξιοποιήσουν οικονομικά τα υπολείμματα των θυμάτων τους, πουλώντας τα οστά τους για «βιομηχανική χρήση” στους δυτικούς τους φίλους.

Η πλέον γνωστή τέτοια πράξη έγινε τον Δεκέμβριο του 1924, όταν φορτώθηκαν από τα Μουδανιά, σε βρετανικό πλοίο-φορτηγό που έφερε το όνομα «Ζαν Μ.”, τετρακόσιοι τόνοι ανθρώπινα λείψανα, που αντιστοιχούσαν σε 50.000 ανθρώπους, για να μεταφερθούν σε γαλλικές βιομηχανίες της Μασσαλίας. Οι ιθύνουσες γαλλικές ελίτ, πολιτικές και οικονομικές, που στήριξαν με κάθε τρόπο το κεμαλικό εγχείρημα δημιουργίας έθνους-κράτους καθαρού από τα «καρκινώματα” -όπως αποκαλούσαν οι Νεότουρκοι σύντροφοί τους, τους Ελληνες και τους Αρμένιους- δεν είχαν κανένα απολύτως ηθικό πρόβλημα να αγοράσουν τα οστά των θυμάτων για «βιομηχανική χρήση”.
«Ανθρώπινο” φορτίο

Το θέμα φαίνεται ότι έγινε γνωστό και προκάλεσε έκπληξη σε κάποιους κύκλους.

Η εφημερίδα «New York Times” τον Δεκέμβριο του 1924 και με τίτλο «Μια απίθανη ιστορία από ένα φορτίο με ανθρώπινα οστά”, παρουσιάζει την είδηση: «Η Μασσαλία είναι σε αναταραχή, από μια ασύλληπτη ιστορία, (που οφείλεται) στην άφιξη στο λιμάνι ενός πλοίου, που φέρει βρετανική σημαία και ονομάζεται «Ζαν” και μεταφέρει ένα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών, για να χρησιμοποιηθούν στις εκεί βιοτεχνίες. Λέγεται ότι τα οστά φορτώθηκαν στα Μουδανιά, στη θάλασσα του Μαρμαρά και είναι τα απομεινάρια θυμάτων από τις σφαγές στη Μικρά Ασία.

Εν όψει της φήμης που κυκλοφορεί, αναμένεται να διαταχθεί έρευνα”.
Για το ίδιο θέμα η γαλλική εφημερίδα «Midi” έχει τίτλο τη φράση «Πένθιμο φορτίο” και γράφει: «Συζητιέται πολύ στη Μασσαλία η προσεχής άφιξη του πλοίου μεταφοράς εμπορευμάτων «Ζαν”, που μεταφέρει για τις βιομηχανίες της Μασσαλίας 400 τόνους ανθρώπινα λείψανα. Αυτά προέρχονται από τα στρατόπεδα της αρμενικής σφαγής στην Τουρκία και τη Μικρά Ασία κυρίως”.
Αποσιώπηση…
Το θέμα αυτό πρέπει να έγινε γνωστό και στην Ελλάδα.

Η εφημερίδα «Μακεδονία” ενημερώνει τους αναγνώστες της ότι το πλοίο «Ζαν Μ.”, έφτασε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης στις 13 Δεκεμβρίου του 1924.

Ομως δεν αναφέρεται το «πένθιμο φορτίο”.

Πιθανότατα, για λόγους τακτικής, οι αντιπρόσωποι του πλοίου να αποσιώπησαν το γεγονός, εφ’ όσον εκείνη την περίοδο η Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτη από τους επιζώντες της Γενοκτονίας και είναι πολύ πιθανόν αρκετοί να είχαν χάσει προσφιλή πρόσωπα.

Είναι πολύ πιθανόν, επίσης, οι ελληνικές αρχές να το γνώριζαν και να επέλεξαν να σιωπήσουν, για να μη δυσαρεστήσουν τους Βρετανούς ιδιοκτήτες του πλοίου και τους Γάλλους αγοραστές.

Παρ’ όλ’ αυτά όμως οι εργάτες στο λιμάνι πληροφορήθηκαν το γεγονός.

Ο Χρ. Αγγελομάτης στο βιβλίο του «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας” αναφέρει ότι οι εργάτες στο λιμάνι αντέδρασαν, αλλά οι αρχές τούς εμπόδισαν ύστερα από βρετανική παρέμβαση.

Γράφει ότι σε αθηναϊκές εφημερίδες η είδηση δημοσιεύθηκε ως εξής: «Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον «Ζαν”,
μετέφερε τετρακοσίους τόνους οστών Ελλήνων από τα Μουδανιά.

Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, ημπόδισαν το πλοίον να αποπλεύση.

Επενέβη όμως ο Αγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους”.

Ο Αγγελομάτης συμπληρώνει: «Ησαν τα οστά Ελλήνων ηρώων…

Ησαν τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών που μετά τας ομαδικάς σφαγάς και εξοντώσεις αργοπέθαιναν εις τα στρατόπεδα αιχμαλώτων, από τα οποία το φοβερώτερον ήτο το στρατόπεδο του Ουσάκ”.

Βλάση Αγτζίδη  * Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός http://kars1918.wordpress.com/
Η/Υ ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπίας.-ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ

http://fdathanasiou.wordpress.com/2014/09/11

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "1922.Οι κεμαλιστές θησαύριζαν από τα λείψανα θυμάτων της Μικρασιατικής καταστροφής."

Ο Κυκεώνας των αρχαίων Ελλήνων

Τι έπιναν και… δεν έδιναν οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια;

Τι περιείχε ο κυκεώνας, το κοκτέιλ που έπιναν οι προχωρημένοι πρόγονοί μας; Είναι τα ερωτήματα με τα οποία ασχολούνται τρεις επιστήμονες στα βιβλία τους που μόλις κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Κυκεών tales».

Πρόκειται για τα «Ο δρόμος για την Ελευσίνα: Αποκαλύπτοντας το μυστικό των Μυστηρίων» των Γκόρντον Γουόσον, Αλμπερτ Χόφμαν, Καρλ Ρακ και
«Τα μυστικά της Αρχαίας Ελευσίνας: Τα ιερά μανιτάρια της θεάς» του Κ. Ρακ.

Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.

Ο μύθος της Περσεφόνης

Οι Ελευσίνιοι έδωσαν στην Θεά Δήμητρα να πιει κυκεώνα, ένα ποτό φτιαγμένο από κριθάρι, νερό και δυόσμο. Η θεά όμως απαρηγόρητη έστρεψε το θυμό της στη γη εμποδίζοντας να βλαστήσει οποιοσδήποτε καρπός. Η πόλη απειλήθηκε με λιμό και τότε ο Δίας διέταξε τον Ερμή να φέρει πίσω την Περσεφόνη. Εντέλει αποφασίστηκε η κόρη να ζει έξι μήνες με τη μητέρα της και τους υπόλοιπους στον Αδη. Η Δήμητρα επέτρεψε στη γη της Ελευσίνας να ξανακαρπίσει κι έτσι θεσμοθετήθηκαν τα Ελευσίνια Μυστήρια.

Οι τρεις συγγραφείς Γουόσον, Χόφμαν και Ρακ καταγράφουν την εμπειρία τους ψάχνοντας να βρουν τις ουσίες που βοηθούσαν τους μύστες να φθάσουν στο σημείο βίωσης των Μυστηρίων. Όλα άρχισαν την… καρπερή δεκαετία του ’70. Ο Γκ. Γουόσον (οικονομολόγος αλλά και φανατικός μυκητολόγος) είχε την τρελή ιδέα να ψάξει τι έτρωγαν και τι έπιναν οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Γι” αυτό κατέφυγε στον φίλο του χημικό Αλμπερτ Χόφμαν. Στόχος ήταν να καταλάβει αν μπορούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ν” απομονώσουν μια ουσία από φυτά που υπήρχαν τότε στο Θριάσιο Πεδίο. Η προσοχή είχε στραφεί σ” ένα παράσιτο της σίκαλης και πιο συγκεκριμένα στην «ερυσιβώδη όλυρα» ή «εργότιο της σίκαλης».

Επειδή, όμως, δεν είχαν στοιχεία για το αν η σίκαλη ήταν γνωστή στην αρχαία Ελλάδα, αναζητούσαν το παράσιτο ως συστατικό στο σιτάρι ή στο κριθάρι. Η έρευνα απέδειξε ότι το παράσιτο υπήρχε και σε άλλα δημητριακά. Με δεδομένο ότι ο κυκεώνας περιείχε κριθάρι, ξεκίνησαν τα πειράματα.

Τότε εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Καρλ Ρακ, καθηγητής κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Ειδικευμένος στις εκστατικές τελετές των αρχαίων Ελλήνων, εθεωρείτο θιασώτης της χρήσης ουσιών -που βάφτισε ο ίδιος «ενθεογενείς»- οι οποίες οδηγούσαν σε κατάσταση έμπνευσης και καταληψίας.

Η συνεργασία των τριών επιστημόνων οδήγησε στο βιβλίο «Ο δρόμος για την Ελευσίνα: Αποκαλύπτοντας το μυστικό των Μυστηρίων» που εκδόθηκε το 1978 στις ΗΠΑ. Αρχικά κυνηγήθηκε στην Αμερική και χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να επανεκδοθεί, με τελευταία την τρίτη έκδοση του 2008. Παρά τις αμφιβολίες που μπορεί να εγείρει η θεωρία των επιστημόνων σχετικά με τις ουσίες που έπαιρναν οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια, τα ερωτήματα παραμένουν: Ποια ήταν τελικά τα συστατικά του κυκεώνα; Ο Ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα δίνει τη «σωστή» συνταγή;

«Τα βιβλία, πέρα από την εμπειρία του Χόφμαν να παρασκευάσει και να πιει κυκεώνα, αγγίζουν κι άλλα θέματα», επισημαίνει ο υπεύθυνος του μικρού εκδοτικού οίκου «Κυκεών tales» Ηλίας Μοναχολιάς.
Και συνεχίζει: «Γιατί τέτοιες ουσίες χρησιμοποιούνταν στα Ελευσίνια Μυστήρια και γιατί εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα από ινδιάνικες φυλές κατά τη διάρκεια θρησκευτικών τελετών; Και γιατί μια τέτοια χρήση απορρίπτεται στη χριστιανική λειτουργία;

Η απάντηση είναι ότι ο χριστιανισμός λατρεύει μια θεϊκή δύναμη ενθρονισμένη στον Παράδεισο, δηλαδή μια δύναμη που υπάρχει έξω από το άτομο. Αντίθετα, στην Ελευσίνα, το ζητούμενο ήταν μια σπάνια οραματική εμπειρία που μετέτρεπε τα άτομα σε μύστες».

Ο Καρλ Ρακ, ο μόνος επιζών σήμερα, συνέχισε τις έρευνες μόνος του, στον ίδιο δρόμο. Το 2006 εκδόθηκε στις ΗΠΑ το βιβλίο του «Τα μυστικά της Αρχαίας Ελευσίνας: Τα ιερά μανιτάρια της θεάς».

Πρόσφατα επισκέφθηκε τα απομεινάρια του Τελεστηρίου στην Ελευσίνα και παραδέχτηκε ότι δεν χρειάζεται να «πίνει» κάτι για να νιώθει καλά εκεί…

Ο κυκεώνας ήταν ένα μείγμα κριθαριού με νερό και διάφορα αρωματικά φυτά όπως φλισκούνι, μέντα, θυμάρι. Πολλές φορές ο κυκεώνας ήταν κριθάλευρο με νερό, κρασί ή γάλα. Σε αυτό πρόσθεταν μέλι, τριμμένο τυρί, αλάτι ή χόρτα. Σε κάποιες περιπτώσεις, κυρίως στις χαμηλές κοινωνικές τάξεις μπορούσε να αντικαταστήσει το φαγητό.

Η Ιλιάδα τον περιγράφει ως αποτελούμενο από κριθάρι, νερό, βότανα, και τριμμένο τυρί αιγών (XI, 638-641). Στην Οδύσσεια, η Κίρκη προσθέτει κάποιο μέλι και χύνει το μαγικό φίλτρο της σε αυτόν. Θεωρείται ότι είχε χωνευτικές ιδιότητες. Ο Ερμής το συστήνει, στην Ειρήνη του Αριστοφάνη (V. 712), στον ήρωα που έφαγε πάρα πολλά ξηρά φρούτα και καρύδια. Οι αριστοκράτες τον απέφευγαν ως ποτό των αγροτών. Ο Θεόφραστος απεικονίζει στους χαρακτήρες του (IV, 2-3) έναν αγρότη του οποίου η αναπνοή θυμαριού ενοχλεί τους γείτονές του στην Εκκλησία.

Σε μία προσπάθεια να απαντηθεί το ερώτημα του πώς τόσοι πολλοί άνθρωποι στη διάρκεια δύο χιλιετιών, είχαν οράματα χρησιμοποιώντας τον Κυκεώνα κατά τη διάρκεια της τελετής των Ελευσίνιων Μυστηρίων, εικάζεται ότι το κριθάρι που χρησιμοποιούνταν ήταν μολυσμένο από τον παρασιτικό μύκητα Ερυσίβη, οι ψυχοενεργές ιδιότητες του μύκητα προκάλεσαν την έντονη εμπειρία που περιέγραφαν οι συμμετέχοντες στα Ελευσίνια

ΚΥΚΕΩΝΑΣ ΚΙΡΚΗΣ

Μισό ποτήρι σιμιγδάλι, κάπου 2 ποτήρια κρασί, καμιά 250ρια γραμμάρια μαλακό ανάλατο λευκό τυρί (οποιουδήποτε τύπου πλην μυζήθρας) και μέλι. Οι αναλογίες δεν είναι δεσμευτικές.

Η παρασκευή είναι απλούστατη. Απλά βάζεις το σιμιγδάλι με το κρασί και το ζεσταίνεις. Διαλύεις μέσα το τυρί και βάζεις τόσο μέλι για όσο γλυκό θες να το κάνεις. Το φέρνεις αργά σε βράση, το κατεβάζεις από τη φωτιά και το ανακατεύεις μέχρι να δέσει. Αν το θες πιο αραιό, ώστε να πίνεται βάζεις έξτρα κρασί. Γίνεται με οποιοδήποτε κρασί, γλυκό ή μη, καλή είναι η μαυροδάφνη ή το αραιωμένο κονιάκ. Πάει και κανέλα.

Με κάτι τέτοιο είχε ταΐσει η Κίρκη τους άνδρες του Οδυσσέα για να τους κάμει γουρούνια. Όντως «βαράει».

Παρατήρησις «τροφής»:

Σύμφωνα με τον κο Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ, που έχει μελετήσει επισταμένως τον Όμηρο και εμπιστεύομαι τις γνώσεις του:

«Ὁ κυκεὼν ἦταν μεῖγμα ἢ κρᾶμα ἀπὸ Πράμνειο οἶνο (μαῦρο δυνατὸ καὶ στυφό), γίδινο τυρὶ τριμμένο καὶ ἄλφιτα λευκά (Λ 638-641). Στοὺς μεταγενεστέρους χρόνους, σύμφωνα μὲ τὸν Θεόφραστο (Χαρακτῆρες, Δ, 1-2), ὁ κυκεὼν ἦταν εὔχρηστος μεταξὺ τῶν χυδαίων».

Και συνεχίζει, γιά «τὸν Πράμνειον οἶνον»:

Ὀνομάστηκε ἔτσι ἀπὸ τὸ Πράμνη, ἕνα ὄρος τῆς Ἰκαρίας, ἢ ἀπὸ περιοχὴ τῆς Ἐφέσου ἢ τῆς Σμύρνης, ἢ ἀπὸ τὴν παλαιὰ ἄμπελο πραμνία (ἐκ τοῦ πρέμνον= στέλεχος, κορμός), ἢ ἀπὸ τὴ ρίζα πρη (πίμπρημι= πυρπολῶ). Φαίνεται ὅτι τὸ παραγόμενο κρασὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς ἀμπέλου ἦταν βέβαια μαῦρο ἢ κόκκινο, ὁπωσδήποτε ὅμως ἦταν δριμὺ καὶ στυφό, ὅπως τὸ λεγόμενο σήμερα «μπροῦσκο» (λέξη ἰταλική).

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Κυκεώνας των αρχαίων Ελλήνων"

Η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα μιας χώρας.

ΟΗΕ:Δικαιώνει την Αργεντική, ξεσκεπάζει την Ελλάδα

…ο ΟΗΕ με την ιστορική του απόφαση, δίνει ισχυρό «ράπισμα» στους διεθνείς τοκογλύφους, τα λεγόμενα επενδυτικά κεφάλαια «γύπες», δικαιώνοντας την κυβέρνηση της Αργεντινής, με τη σθεναρή και ανυποχώρητη στάση της στη μάχη κατά των αρπακτικών της παγκόσμιας οικονομίας. 

Επιπροσθέτως, η διαδικασία  δεν μπορεί να ματαιωθεί, ούτε να εμποδιστεί από ένα άλλο κράτος ή ιδιώτες πιστωτές, όπως είναι οι λεγόμενοι «γύπες». Επίσης, μπαίνουν τα θεμέλια για ένα νέο νομικό πλαίσιο, που θα προστατεύει τα κράτη από τις επιθέσεις κερδοσκόπων, όπως συνέβη στην περίπτωση της Αργεντινής.

Αναμφίβολα η απόφαση δημιουργεί νέα δεδομένα στην παγκόσμια οικονομία και έρχεται σε μια στιγμή κατά την οποία πολλές χώρες,  αγωνίζονται ή αγωνίστηκαν επί χρόνια προκειμένου να πετάξουν από πάνω τους, τα δυσβάσταχτα χρέη.

Όμως, πρόκειται επίσης και για μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή ημέρα και για τη χώρα μας! Θα μπορούσε να πει κάποιος ανεξάρτητος πολιτικός παρατηρητής, ότι η απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, ίσως να έρχεται την καταλληλότερη χρονική στιγμή, καθώς η Ελλάδα αντιμετωπίζει επίσης «πρόβλημα χρέους». Υπ’ αυτή την έννοια, θα υπέθετε ο παρατηρητής, η χώρα μας, έπρεπε να πρωτοστατούσε υπέρ της απόφασης του ΟΗΕ.

Και όμως συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Η Ελλάδα, όχι μόνο δεν ψήφισε υπέρ της απόφασης αλλά απείχε (!) από την ίδια την ψηφοφορία. Έτσι, η ημέρα της ψηφοφορίας, μπορεί να θεωρείται δικαίως και για την Ελλάδα, ως ξεχωριστή ημέρα, για την επιβεβαίωση της εθελόδουλης πολιτικής των συγκυβερνώντων. Η στάση της ελληνικής συγκυβέρνησης, στο συγκεκριμένο μείζονος σημασίας για την ίδια τη χώρα ζήτημα, απλώς επιβεβαιώνει τον ήδη υπάρχοντα ισχυρισμό ότι έχει παραιτηθεί από οποιαδήποτε διεκδίκηση υπέρ των συμφερόντων της χώρας αναφορικά με τη διαπραγμάτευση του χρέους και όχι μόνο.

Είναι σαφές ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, δεν επιθυμεί να χρησιμοποιήσει, ούτε καν να έχει στη φαρέτρα της, ως διαπραγματευτικό όπλο, ένα ισχυρό χαρτί στο πλαίσιο της συζήτησης για τη διευθέτηση του χρέους, στη διεκδίκηση για «απομείωση», την ιστορική προχθεσινή απόφαση των Ηνωμένων Εθνών. Βεβαίως, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν είναι νομικά δεσμευτικά, ωστόσο όμως έχουν το δικό τους μεγάλο πολιτικό  «βάρος» σε διεθνές οικονομικό επίπεδο.

Σημειώνεται ότι στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, υπέρ της πρότασης την οποία παρουσίασε η «ομάδα των 77» αναπτυσσόμενων χωρών, τάχθηκαν 124 χώρες, 11 κατά ενώ 41 απείχαν από την ψηφοφορία. Μεταξύ των χωρών που καταψήφισαν την απόφαση είναι οι χώρες του G7, ενώ μεταξύ των χωρών που απείχαν ήταν όλες οι χώρες της Ε.Ε. όπως και η Ελλάδα.

Την απόφαση του ΟΗΕ χαιρέτισε ο Αργεντινός υπουργός Εξωτερικών Héctor Timerman, ο οποίος ανέφερε ότι με αφορμή το ψήφισμα θα δημιουργηθεί ένα νέο σύστημα «που σέβεται την πλειοψηφία των πιστωτών και επιτρέπει σε χώρες να βγουν από την κρίση με βιώσιμο τρόπο».

Ειδικότερα, το εν λόγω ψήφισμα τονίζει την ιδιαίτερη σημασία της έγκαιρης, ολοκληρωμένης και βιώσιμης λύσης στα προβλήματα χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών με απώτερο στόχο την οικονομική ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς και τη βιώσιμη ανάπτυξη σύμφωνα με τις ιδιαίτερες εθνικές συνθήκες. Επιπλέον ζητά εντατικοποίηση των προσπαθειών για την πρόληψη των κρίσεων χρέους και τη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να βρεθούν κοινά αποδεκτές λύσεις.

Καλεί όλα τα κράτη μέλη και το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών και προσκαλεί τα θεσμικά όργανα του Bretton Woods και τον ιδιωτικό τομέα, να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα και δράσεις για την υλοποίηση των δεσμεύσεων, συμφωνιών και αποφάσεων των μεγάλων συνδιασκέψεων και συνόδων κορυφής των Ηνωμένων Εθνών, ιδίως εκείνων που σχετίζονται με το ζήτημα της βιωσιμότητας του εξωτερικού χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών.

Για προκλητική στάση της κυβέρνησης στην ψηφοφορία του ΟΗΕ για το χρέος, σχολιάζει το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη γνωστοποίηση του γεγονότος. «Η ελληνική κυβέρνηση δεν κρατά κανένα πρόσχημα στην προσπάθειά της να είναι αρεστή στους δανειστές..», σημειώνει μεταξύ  άλλων το γραφείο Τύπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

ΠΗΓΗ: kontranews, 11-6-2014

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα μιας χώρας."

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην ραδιοφωνική εκπομπή 2mm "Ο Μελωδικός Σταθμός", Αυστραλίας. 13/09/2014

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην ραδιοφωνική εκπομπή 2mm "Ο Μελωδικός Σταθμός", Αυστραλίας. 13/09/2014 "

Το κοινοβουλευτικό πολίτευμα και η πολιτική ως επάγγελμα.

Ένα από τα κύρια θέματα της πολιτικής θεωρίας και της κοινωνιολογίας ήδη από τον Μακιαβέλλι, ήταν το ζήτημα της ηγεσίας, δηλαδή του ικανού ηγέτη που μπορεί να επηρεάσει κοινωνικά σύνολα και να διοικήσει με τρόπο αποτελεσματικό και ασφαλή, να επιφέρει αρμόζουσες αλλαγές και «να παρουσιάσει ένα ικανοποιητικό πολιτικό έργο» (Βέμπερ). Το ζήτημα αυτό απασχόλησε στην αρχαιότητα τόσο τους Έλληνες (Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ξενοφώντα) όσο και τους Ρωμαίους (Κικέρων).

Στις σύγχρονες κοινωνίες εν τούτοις παρατηρείται απουσία ικανών ηγετών που θα μπορούσαν να ανοίξουν άλλες οδούς, διαφορετικές από την πεπατημένη της διαχείρισης της εξουσίας, από την τεχνοκρατική διεκπεραίωση σύμφωνα με την λογική και τις απαιτήσεις των αγορών, των τραπεζών και των επιχειρήσεων. Οι περισσότεροι πολιτικοί ήταν και είναι άχρωμοι γραφειοκράτες, κομματικά προϊόντα και υποχείριοι των αγορών, όπως ο Κλίντον, ο Μπους ο Μπλαιρ, ο Σρέντερ, ο Μιτεράν, ο Σαρκοζύ, ο Ολάντ. Δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν τη στόφα του ηγέτη, όπως τον ανέλυσε ο Μαξ Βέμπερ. Η διάγνωση αυτή αφορά επίσης τους αριστερούς, τους οικολόγους και τους σοσιαλιστές, αφού και αυτοί, εκεί όπου μοιράσθηκαν κυβερνητικές ευθύνες, δεν αντιστάθηκαν στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα στη Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία κ.ά.

Από την άλλη και οι κομμουνιστές μαρξιστές ηγέτες, που έπαιξαν κάποιον «επαναστατικό» ρόλο στην Ιστορία με τη βοήθεια των Κομμουνιστικών Κομμάτων και μέρους της κοινωνίας, απέτυχαν να δημιουργήσουν μία ευνομούμενη πολιτεία ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερίας (Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Μάο, Κάστρο, Χο τσι Μινχ). Αντιθέτως, δημιούργησαν τερατώδη ολοκληρωτικά ανελεύθερα καθεστώτα.

Μέσα λοιπόν σε έναν κόσμο των απρόσωπων αγορών και των μεγάλων συμφερόντων ο πολιτικός ηγέτης δεν μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό δημιουργικό ρόλο παρά μόνο να υπερασπίσει τα ιδιαίτερα συμφέροντα που αντιπροσωπεύει και τα οποία τον στηρίζουν. Κλασικό παράδειγμα η καγκελάριος Μέρκελ, η οποία εν μέσω δεινής κρίσεως εμφανίζεται ως ηγέτις, όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά της Γερμανίας, των συμφερόντων της και των ευρωπαίων επιχειρηματιών και τραπεζιτών. Τα μέτρα άλλωστε που προκρίνονται από την καγκελάριο δεν αγγίζουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, δηλαδή τις δομικές ανισότητες που προκύπτουν αναπόφευκτα από μία νομισματική ένωση εθνικών οικονομιών, εκάστη των οποίων έχει διαφορετικό βαθμό ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας. Επί πλέον τα μέτρα πλήττουν όλο και πιο πολύ τα μεσαία και κατώτερα στρώματα, τα οποία σημειωτέον δεν είναι υπεύθυνα για την κρίση.

Η κατάσταση αυτή είναι αποτέλεσμα και της υφής του «αντιπροσωπευτικού» πολιτεύματος. Ο Μαξ Βέμπερ στο έργο του Η πολιτική ως επάγγελμα (1919), με το νυστέρι ενός ρεαλιστή ανατόμου, απομυθοποιεί το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, την πολιτική και το επάγγελμα του πολιτικού, μέχρι τις αρχές του 20^ου αιώνα. Αναδεικνύει όλη την εγγενή παθολογική κατάσταση του κοινοβουλευτισμού, κυρίως τον επαγγελματισμό, την κομματοκρατία, τη δημαγωγία, την επιρροή των εφημερίδων (τα ΜΜΕ της εποχής), τη ρουσφετολογία για τις δημόσιες θέσεις, τον συντεχνιακό ρόλο της υπαλληλίας και της γραφειοκρατίας. Μακράν από κάθε ιδεολόγημα περί λαϊκής κυριαρχίας, που επεκράτησε αργότερα, ο Βέμπερ αναλύει τους τρόπους με τους οποίους η κομματική κλίκα με τον «μηχανισμό» της εξασφαλίζει τις ψήφους και την κυβέρνηση, μετερχόμενη διαφθορά και βία χωρίς καμία «ηθική», ερήμην της κοινωνίας. Οι διαγνώσεις του Βέμπερ μετά από έναν αιώνα διατηρούν την ισχύ τους στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται όχι μόνον ερήμην της κοινωνίας, αλλά και ερήμην των κοινοβουλίων.

Ως εκ τούτου οι πιθανές λύσεις για έξοδο από την κρίση, προς όφελος των λεηλατημένων κοινωνικών στρωμάτων και για εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος, δεν εναπόκεινται στα κόμματα και στους ηγέτες, όπως νομίζει ο Χάμπερμας. Η συζήτηση και η αναζήτηση πρέπει να μετατοπισθούν από αυτές τις αποτυχημένες παραδοσιακές έννοιες και πρακτικές στα κοινωνικά σύνολα. Αυτό δεν συνεπάγεται κάποιον ιδιαίτερο προνομιούχο ρόλο σε επί μέρους τάξεις ή στρώματα, όπως λ.χ. στην εργατική τάξη του Μαρξ και των μαρξιστών. Τα κοινωνικά στρώματα που εκ της θέσεώς τους είναι πιο ευάλωτα και πιο ευαίσθητα στις αρνητικές επιπτώσεις του πολιτικού-οικονομικού συστήματος, είναι τα κατώτερα και μεσαία στρώματα, τα οποία στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού και της δεινής κρίσεως δεν μπορούν να αντιπροσωπευθούν από κανένα κόμμα και ηγέτη. Τα στρώματα αυτά αποτελούν άλλωστε πάντοτε τον μοχλό αλλαγής στην Ιστορία, όπως έχει φανεί στην αρχαιότητα, στους Νέους Χρόνους και στη μετέπειτα εποχή. Είναι το κοινωνικό «πλήθος», γνωστό τόσο στους αρχαίους συγγραφείς όσο και τους στοχαστές της νεωτερικότητας, αλλά άγνωστο στους συγχρόνους – εκτός ορισμένων εξαιρέσεων όπως η Άρεντ, ο Καστοριάδης, ο Μπούκτσιν και τελευταίως ο Νέγκρι.

Το ζήτημα που τίθεται εν προκειμένω είναι: πώς το «πλήθος», η κοινωνική πολλαπλότητα, θα μπορέσει να συγκροτηθεί σε πολιτικό υποκείμενο. Από τη στιγμή που αποκλείεται κάποια υποστασιοποίηση του υποκειμένου, όπως αυτή που έγινε στο παρελθόν με τις αστικές έννοιες του «λαού», «έθνους», «κράτους» ή με τις μαρξικές έννοιες του «προλεταριάτου», «κόμματος», το ζήτημα παραμένει ανοικτό. Πάντως το υποκείμενο αυτό δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αυτοσυγκροτηθεί, μακράν από ηγέτες, κόμματα, «επιστημονικές θεωρίες» και «επαναστατικές ιδεολογίες». Δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι κοινωνικό συλλογικό, με συμμετοχή ευρέων στρωμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η συμμετοχή αυτή είναι απαραίτητη για τη βιωσιμότητα του δημοκρατικού εγχειρήματος, αφού έχει αποδειχθεί η ανικανότητα των αστικών και αριστερών ηγεσιών. Έχει αποτύχει ο μεγάλος ιδεολογικός μύθος των τελευταίων αιώνων, που οφείλεται και στον Μαρξ και έχει τις ρίζες του στον Πλάτωνα, πως τα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα αρκούν να λύσουν τα κοινωνικά προβλήματα. Τα συστήματα από μόνα τους, χωρίς τα δρώντα συλλογικά υποκείμενα που θα τα εμψυχώνουν, δεν μπορούν να λειτουργήσουν προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το κοινοβουλευτικό πολίτευμα και η πολιτική ως επάγγελμα."

Κάτι πάει στραβά με την «παγκοσμιοποίηση»

by ellas

«Πώς γίνεται να μην μεταναστεύουν Δυτικοί στις μουσουλμανικές χώρες; – γιατί πάντα γίνεται το αντίθετο»; ρώτησε ο Δανός ιστορικός και συγγραφέας Lars Hedegaard, μιλώντας στην Gallery Rönnquist & Rönnquist, στο έντονα πολυπολιτισμικό / μουσουλμανικό Malmö της Σουηδίας, στις 15 Αυγούστου 2014. Ο Lars Hedegaard, (στην φωτογραφία με την συρο-ορθόδοξη μοναχή αδελφή Hatune Dogan), ιστορικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας, έχει νιώσει στο πετσί του τα «καλά» της πολυπολιτισμικότητας και των «αντιρατσιστικών νόμων» που ακολουθούν πάντα και επιβάλλονται σε έναν λαό που δεν θέλει να «πολυπολιτισμιθεί» ησύχως. Ο Hedegaard καταδικάσθηκε πριν 3 χρόνια, για «ρατσισμό» σύμφωνα με το νόμο περί «λόγου μίσους» της Δανίας, επειδή είπε σε κάποιον (!) σε μια συγκέντρωση για το πρόβλημα των βιασμών που διαπράττονται κατά των μουσουλμάνων κοριτσιών από τους συγγενείς τους.

Συνεχώς μας λένε ότι ζούμε στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης» και της«πολυπολιτισμικότητας». Και πράγματι, αν κοιτάξουμε γύρω στις δυτικές πόλεις μας, παρατηρούμε ότι έχουν αλλάξει τόσο πολύ κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Μπορούμε τώρα να δούμε ανθρώπους από όλες τις γωνιές του κόσμου, να περπατάνε στους δρόμους μας, να δημιουργούν τα καταστήματά τους, να χτίζουν τους ναούς τους και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, ως ίσα με τα δικά μας – ή μερικές φορές πάνω από τα δικά μας, σαν να είναι οι αφέντες μας.

Τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης δαπανούν τεράστια ποσά προσπαθώντας συνεχώς να«ενσωματώσουν» αυτούς τους αλλοδαπούς, ως επί το πλείστον χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η «ένταξη» είναι θέμα βούλησης εκ μέρους του νεοεισερχόμενου στο να γίνει μέρος των κοινωνιών μας και να σμίξει με το λαό μας. Και αν έρχεσαι εδώ με την ιδέα ότι η κουλτούρα σου ή η θρησκεία σου είναι ανώτερη από τη δική μας, κανένα χρηματικό ποσό δεν θα σου αλλάξει τη γνώμη. Μάλλον το αντίθετο. Αν ανταμείβεσαι με καλά χρήματα για να μην «ενσωματωθείς», τότε δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι ζεις στον πιο τέλειο κόσμο: Θα συνεχίσεις να κάνεις ό, τι έκανες πίσω στη πατρίδα σου, και για αυτό οι «άπιστοι» θα πληρώσουν.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι. Όταν μεγάλωσα, οι πληθυσμοί των χωρών: όπως η Σουηδία, η Δανία, η Νορβηγία, Αγγλία, η Γαλλία κλπ ήταν περισσότερο ή λιγότερο ομοιογενείς όσον αφορά την εθνική και πολιτιστική έννοια. Όχι πια. Πριν από λίγες εβδομάδες, μάθαμε ότι οι Άγγλοι σήμερα αποτελούν μειοψηφία στο Λονδίνο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη στο Malmö και σύντομα αυτό θα είναι πραγματικότητα και σε πολλές πόλεις σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Πρόκειται για μια ανάπτυξη χωρίς προηγούμενο από την εποχή των μεγάλων μεταναστεύσεων, 1500 χρόνια πριν.

Αλλά αυτό είναι «φυσικό», μας λένε. Και ότι είναι φυσικό, πρέπει να είναι καλό. Και αν έχουμε κάποια αμφιβολία ως προς τα οφέλη της μαζικής μετανάστευσης και της πολυπολιτισμικότητας, μας καταγγέλλουν ως «αντιδραστικούς», «ρατσιστές» και«ισλαμοφοβικούς».

Αλλά υπάρχει κάτι εγγενώς λάθος με την έννοια της παγκοσμιοποίησης. Σε μια πιο προσεκτική εξέταση, αποδεικνύεται εμείς στον δυτικό κόσμο είμαστε οι μόνοι που γίναμε“παγκοσμιοποιημένοι”

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κάτι πάει στραβά με την «παγκοσμιοποίηση»"

Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες.

Για το ελληνικό χρέος μίλησε Γερμανός καθηγητής Ιστορίας-Οικονομίας στο Spiegel σε σκληρή γλώσσα για τη Γερμανία. Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl (LSE) τα λέει έξω από τα δόντια για το ελληνικό χρέος στο έξαλλα ανθελληνικό Spiegel, ο δημοσιογράφος του οποίου δεν πιστεύει στα αυτιά του.

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει… στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.

Spiegel: Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση.

Spiegel: Πόσο μεγάλα ήταν τότε τα ποσά από τις γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Με βάση την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, αναλογικά τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του ‘30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Αν τα συγκρίνουμε λοιπόν με τα ελληνικά χρέη, τότε, πιστέψτε, με τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και ίσως της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl : Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του ‘30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με το γνωστό πλέον haircut, σαν να μετατρέπεις ένα afro look σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της. Στο ίδιο διάστημα όμως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Είστε βέβαιος;

Ritschl: Φυσικά! Ήταν όταν ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990, ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα. Μην κρυβόμαστε! Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης. Στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους εν μέρει ή και καθολικά για αποζημιώσεις. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες.

Spiegel: Αυτή τη στιγμή συζητιέται η διάσωση της Ελλάδας μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ελεγχόμενης αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;

Ritschl: Βεβαίως! Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εντελώς ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του ’50. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Άρα είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένη. Επιτέλους θα πρέπει να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν.

Spiegel: Ναι, αλλά το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνει. Έχουμε υπάρξει στο παρελθόν υπερβολικά ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την εχθρική στάση των γερμανικών ΜΜΕ. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις! Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα.

Spiegel: Τι προτείνετε δηλαδή να κάνουμε στο θέμα της Ελλάδας;

Ritschl: Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες και να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς συνεχίζουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, ίσως κάποιοι μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τη λύση: πρέπει τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους! Ξέρω πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό και είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Δυστυχώς, η λύση αυτή είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά θα πρέπει να πληρώσουμε. Μόνο έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες."

Αυθεντικό video απ' την καταστροφή τής Σμύρνης το 1922!

ΔΕITE ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΤΟ 1922: ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΠΑΝΙΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΘΑΜΜΕΝΟ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αυθεντικό video απ' την καταστροφή τής Σμύρνης το 1922!"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Η Φιλική Εταιρεία και η Ελλάδα του Μέλλοντος".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Η Φιλική Εταιρεία και η Ελλάδα του Μέλλοντος". "

Ενθαρρυντικές ενδείξεις ύπαρξης σπανίων γαιών στο ελληνικό υπέδαφος.

ΧΡΥΣΑ ΛΙΑΓΓΟΥ

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα το εξαμελές κλιμάκιο των Κινέζων ειδικών συναντήθηκε με τον υπουργό Περιβάλλοντος Γ. Μανιάτη.
Εξαμελής κινεζική αντιπροσωπεία, αποτελούμενη από γεωλόγους και μηχανικούς μεταλλείων από τη γεωλογική υπηρεσία της Κίνας και δύο εκπροσώπους της μεταλλουργικής εταιρείας China Minmettals, βρέθηκε από τις 6 έως τις 9 Σεπτεμβρίου στην Ελλάδα με βασικούς σταθμούς, εκτός από την Αθήνα, τη Μήλο και τις εγκαταστάσεις της «Αλουμίνιον της Ελλάδος» στα Ασπρα Σπίτια Βοιωτίας. Αφορμή για την επίσκεψη υπήρξε το 1ο διεθνές παγκόσμιο συνέδριο για τις σπάνιες γαίες από το οποίο φυσικά δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο «απόλυτος άρχων» της παγκόσμιας αγοράς στο είδος, που είναι η Κίνα.
Στην πραγματικότητα, η πολυήμερη παραμονή της κινεζικής αντιπροσωπείας στη χώρα μας συνδέεται με το ενδιαφέρον τους για τα κοιτάσματα σπανίων γαιών που διαθέτει ο ελλαδικός χώρος, βάσει ενδείξεων από μελέτες που πραγματοποίησε το ΙΓΜΕ στο παρελθόν.

Το κινεζικό ενδιαφέρον για τις ελληνικές σπάνιες γαίες επισημοποίησε ο ίδιος ο υπουργός ΠΕΚΑ Γιάννης Μανιάτης σε δηλώσεις του μετά τις συναντήσεις που είχε με την κινεζική αντιπροσωπεία. Ο κ. Μανιάτης μίλησε για «ενθαρρυντικές ενδείξεις ύπαρξης σπανίων γαιών στο ελληνικό υπέδαφος, αλλά και για τη συνεργασία των δύο χωρών στον τομέα τη τεχνογνωσίας εκμετάλλευσης των σπανίων γαιών. Τα πολύτιμα αυτά, 17 στον αριθμό, ορυκτά, που αποκαλούνται σπάνιες γαίες και φέρουν ασυνήθιστα ονόματα όπως λανθάνιο, πρασεοδύμιο και προμήθειο, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη ραγδαία ανάπτυξη της καινοτόμου βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας.

Πού χρησιμοποιούνται

Τα λέιζερ, τα κινητά τηλέφωνα και οι οθόνες υγρών κρυστάλλων περιέχουν σπάνιες γαίες, ενώ οι επιδόσεις των τελευταίων γενεών τερματικών «μαζικής σύνδεσης», από το iPhone έως τα ηλεκτρονικά βιβλία, οφείλονται στις ιδιότητες αυτών των μετάλλων. Από τα μεταλλικά αυτά στοιχεία εξαρτώνται και οι νέες «πράσινες» βιομηχανίες. Ολη η ανάπτυξη μπαταριών υβριδικών αυτοκινήτων, φωτοβολταϊκών, λαμπτήρων χαμηλής κατανάλωσης και τουρμπινών ανεμογεννητριών στηρίζεται στις σπάνιες γαίες, ενώ χρησιμοποιούνται και από την αμυντική βιομηχανία σε κρίσιμα οπλικά συστήματα. Αυτός είναι ο λόγος που η παγκόσμια ζήτηση αυξάνεται κάθε χρόνο με ρυθμό που ξεπερνάει το 10% ετησίως. Υπολογίζεται ότι η ζήτηση παγκοσμίως για σπάνιες γαίες θα ανέλθει σε 200.000 τόνους το έτος 2015 από 130.000 που ήταν το 2010.

Η Κίνα, εκμεταλλευόμενη τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα καθώς διαθέτει το 50% των παγκοσμίων αποθεμάτων, κατάφερε να αναδειχθεί την τελευταία δεκαετία σε απόλυτο μονοπώλιο, παράγοντας το 97% των σπανίων γαιών που διατίθενται στην παγκόσμια αγορά. Χάρη στα 17 μέταλλα, τα οποία ο αρχιτέκτονας των μεταρρυθμίσεων στην Κίνα Ντενγκ Χσιαοπίνγκ είχε αποκαλέσει από τη δεκαετία του 1970 «το πετρέλαιο της Κίνας», το Πεκίνο έχει αποκτήσει ένα γεωστρατηγικό πλεονέκτημα ασκώντας ασφυκτική πίεση στην ευρωπαϊκή, αμερικανική και γιαπωνέζικη καινοτόμο βιομηχανία. Η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των 5 χωρών στις οποίες η Ε.Ε. έχει στηρίξει τις προσδοκίες της για σπάνιες γαίες (Ελλάδα, Γροιλανδία, Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία). Η δε Κίνα φαίνεται να έχει τις δικές της προσδοκίες για τα ελληνικά πολύτιμα μέταλλα, που σε αυτή τη φάση συνδέονται κυρίως με την προσπάθειά της να αποκλιμακώσει την ένταση που επικρατεί στις σχέσεις της με την Ε.Ε. αλλά και τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία για τον έλεγχο των σπανίων γαιών. Σε αυτό το πλαίσιο, σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», επιδίωξε επαφές και με τη Φινλανδία και τη Νορβηγία.

Θράκη και Β. Αιγαίο

Η ελληνική πλευρά χειρίζεται το θέμα με ιδιαίτερη προσοχή και δεν είναι τυχαίες οι συνεχείς αναφορές του κ. Μανιάτη στην ευρωπαϊκή πολιτική που εφαρμόζει η Ελλάδα στον τομέα των σπανίων γαιών. Οι περισσότερες συγκεντρώσεις εμφανίζονται στην υποθαλάσσια περιοχή του Β. Αιγαίου και στη Θράκη. Ενδείξεις για αποθέματα σπανίων γαιών εμφανίζονται και σε περιοχές της Ροδόπης, της Θεσσαλονίκης και της Χίου, καθώς και στο Κιλκίς. Επίσης στο παραθαλάσσιο και υποθαλάσσιο περιβάλλον του Στρυμονικού Κόλπου, στους βωξίτες της Στερεάς Ελλάδος, αλλά και στην κόκκινη λάσπη από τη μεταλλουργία αλουμινίου. Σε εξέλιξη βρίσκονται από το 2013 δύο ερευνητικά προγράμματα για τον εντοπισμό σπανίων γαιών από το ΙΓΜΕ και το ΕΛΚΕΠΕ.
Καθημερινή
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ενθαρρυντικές ενδείξεις ύπαρξης σπανίων γαιών στο ελληνικό υπέδαφος."

«Καλοκαγαθεία» η αντίληψη της ομορφιάς για τους Αρχαίους Έλληνες

Yμνοι της Australian: Οι Αρχαίοι Ελληνες μας έμαθαν να αγαπάμε τα σώματά μας -Μας κληρονόμησαν την ομορφιά 

Το αρχαίο κάλλος αναδύεται για άλλη μια φορά στην παγκόσμια κοινότητα. Τρανό παράδειγμα το εύρος του θαυμασμού που συγκεντρώνουν οι εντυπωσιακές Καρυάτιδες της Αμφίπολης. Έτσι ξεκινάει παγκόσμια μια κουβέντα γύρω από την έννοια της ομορφιάς, έτσι όπως την όριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες.
Όπως αναφέρει η αυστραλιανή εφημερίδα, Australian, με αφορμή μια διαφωτιστική έκθεση με δάνεια αγαλμάτων από το Βρετανικό Μουσείο, οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που συνέλαβαν την έννοια της ομορφιάς του ανθρώπινου σώματος.
Κάτι εντελώς διαφορετικό από την οπτική που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος που έχει μάθει να διαβαθμίζει την ομορφιά από το άριστο έως τοπ απωθητικό. Για τους Αρχαίους Έλληνες η ουσία του σώματος βρίσκεται στην αρμονία του. Είναι αυτή που του προσδίδει ηθική διάσταση στην ομορφιά του και του παρέχει μια θαυμαστή ισορροπία. Αυτό το είδος ομορφιάς είναι που οδηγεί στην έννοια του ανθρωπισμού και στην ικανότητα του ανθρώπου να είναι αυτόνομος, ενάρετος και αρμονικός.

Η συγκεκριμένη έκθεση στην ;Αυστραλία είναι η αποθέωση της ελληνικής ομορφιάς μέσα από τον αρχατυπικό Απόλλωνα που φέρει όλα αυτά τα στοιχεία της μυικής πλαστικότητας συνδυασμένη με την ηθική ανύψωση μιας αρμονίας πέρα για πέρα θαυμαστής.
Το άρθρο της εφημερίδας αναφέρει πως τα μυστικά των Ελλήνων ήταν η γυμναστική, αλλά και η πολύ πλούσια διατροφή σε στοιχεία που δεν επιβάρυναν τον οργανισμό. Ελάχιστα λίπη και ζάχαρη υπήρχε στο διαιτολόγιό τους. Για να καταλήξει: η αντίληψη της ομορφιάς για τους Αρχαίους Έλληνες συνοψίζεται σε μια λέξη και αυτή είναι «καλοκαγαθεία».
Κοινώς: καλοσύνη και ομορφιά σε ένα σώμα που σφύζει.

iefimerida.grhttp://www.iefimerida.gr/node/170140#ixzz3DHC38TFT

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Καλοκαγαθεία» η αντίληψη της ομορφιάς για τους Αρχαίους Έλληνες "

Γκρεμίστε τα όλα,Αλλά μη ξεχνάτε κάτι! Ο λαός είναι του εκδικητή το γιαταγάνι!

”Έστ’ αν ήλιος την αυτήν οδόν ίη, τήπερ και νυν έρχεται, μήκοτε ομολογήσειν ημέας Ξέρξη. Αλλά θεοίσι τε και ήρωσι επέξιμεν αμυνόμενοι… Συ τε του λοιπού μη επιφαίνεο!”, ήταν η περήφανη απάντηση των Αθηναίων αρχόντων στον απεσταλμένο των Περσών για συνθηκολόγηση το 479 π.Χ., που σημαίνει: ”Εφόσον ο ήλιος πορεύεται τον ίδιο δρόμο, τον οποίο ακολουθεί και τώρα, εμείς δεν πρόκειται να έλθουμε σε συμβιβασμό με τον Ξέρξη. Αλλά θα αμυνόμαστε συνεχώς βασιζόμενοι στους ΘΕΟΥΣ και στους ΗΡΩΕΣ μας… Συ δε μη τολμήσεις να ξαναέρθεις!”
Πόσο θα θέλαμε και σήμερα οι τωρινοί μας ”άρχοντες” να μοιάζουν με εκείνους τους παλιούς Έλληνες! Αυτούς που τότε έδιωξαν κακήν κακώς τους απεσταλμένους και μετά ενωμένοι πολέμησαν και νίκησαν στις Πλαταιές!
Δυστυχώς όμως. Οι σημερινοί άρχοντές μας, αφού έδωσαν αμαχητί ”γην και ύδωρ”, διχάζουν το λαό και παραδίδουν τα πάντα στους σύγχρονους βαρβάρους! Κατάντησαν ραγιάδες ραγιάδων βασιλείς! Υπακούουν, σκύβουν και εκτελούν. Μαζί κι οι παρατρεχάμενοί τους, κηφήνες, βάτραχοι κι ακρίδες! Τι κυνική υποκρισία στ’ αλήθεια, να επιμένουν να πιστέψουμε ότι μας ανασταίνουν σκοτώνοντάς μας!
Από την άλλη, οι σημερινοί απεσταλμένοι, άρχοντες στη θέση των αρχόντων. Έρχονται και φεύγουν όποτε θέλουν. Διαφεντεύουν, προστάζουν και μας κουνούν το δάκτυλο απειλητικά!
Κι οι ραγιάδες συνεχίζουν το έργο τους.
Εμπρός λοιπόν!

Εμπρός εσείς, γαλαζοπράσινες μαριονέττες της πολιτικής, θεραπαινίδες της νέας ισοπεδωτικής παγκόσμιας τάξης και του δήθεν ευρωπαϊκού ουμανισμού, και σεις οι άλλοι οι ποικιλόχρωμοι εξουσιαστές του αναρχικού εθνομηδενισμού και πάσης μορφής θιασώτες της λαθρολαγνείας. Κτυπήστε μας κι άλλο!

Κι όπως λέει ο ποιητής.

Στα ακάθαρτα κυλήστε μαs του βούρκου
και πιο βαθειά.Πατήστε μαs με κάτι
κι από το πόδι πιο σκληρό του Τούρκ
Σ’ αυτούς, τους εντολείς σας, υποκύψτε, εμάς βυθίστε!

Κόψτε! Κόψτε μισθούς, συντάξεις, εφάπαξ, επιδόματα. Κόψτε τα από όλους, εκτός από τους εαυτούς σας, τους δικούς σας και εκείνους που σας κάνουν τη δουλειά σας!
Κλείστε σχολεία, νοσοκομεία, στρατόπεδα, καταστήματα, επιχειρήσεις.
Πουλήστε λιμάνια, αεροδρόμια, νησιά, οργανισμούς, τράπεζες, ορυκτό πλούτο, υδρογονάνθρακες. Εκχωρείστε κάθε δημόσια περιουσία.
Αυξήστε κι άλλο το δυσβάσταχτο χρέος και με την επιβολή του φόβου, φορολογείστε μας αφόρητα και φτωχοποιείστε μας απόλυτα. Επιβάλλετε εργασιακό μεσαίωνα.
Απαξιώστε ένοπλες δυνάμεις, σώματα ασφαλείας, εκκλησία, παιδεία, δικαιοσύνη, πολιτισμό.
Διαλύστε τον κοινωνικό ιστό, ψηφίστε αυτό το έκτρωμα που ονομάσατε ”αντιρατσιστικό νομοσχέδιο” και ελληνοποιείστε κάθε λογής έξωθεν επιβαλλόμενους αλλοεθνείς λαθρομετανάστες.
Γκρεμίστε τα όλα! Αφανίστε κάθε τι το εθνικό, το ελληνικό, το καλό και αγαθό. Θυσιάστε τα όλα στο βωμό της παγκοσμιοποίησης και του ξένου συμφέροντος. Ώσπου να μας λυπηθεί της αγάπης ο Θεός ……
Αλλά μη ξεχνάτε κάτι! Ο λαός είναι εδώ. Και για “μούντζα’ ο λαός (κατά τον Παλαμά) και για λιβάνι! Ο λαός είναι του εκδικητή το γιαταγάνι! Έρχεται η ώρα. Το νοιώθουμε ότι δεν πάει άλλο!
Η λύση μια και μοναδική!
Όλοι εμείς, η τεράστια πλειοψηφία των υγιώς σκεπτομένων Ελλήνων, να απλώσουμε τα χέρια μας και να σχηματίσουμε την μεγάλη λυτρωτική αλυσίδα. Να γείρουμε όμως πρώτα, να ταπεινωθούμε. Άρχοντες να γίνουμε της ψυχής και της βούλησής μας, και εξουσιαστές των παθών αυτών που μας οδήγησαν σ’ αυτή την τρομερή αλλοτρίωση τα τελευταία 40 χρόνια. Και έτσι λυτρωμένοι, ο καθένας από εμάς να γίνει ένας από τους αμέτρητους στύλους του μεγάλου του έργου του ενωτικού, για να στεριώσουμε αυτό το οικοδόμημα που κλυδωνίζεται και παραπαίει, να παλινορθώσουμε την Ελλάδα! Ο καιρός γαρ εγγύς!!!

ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΑΜΟΥΡΙΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ.
ΕΠΙΤΙΜΟΣ Α΄ ΥΠΑΡΧΗΓΟΣ Γ.Ε.Σ.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Γκρεμίστε τα όλα,Αλλά μη ξεχνάτε κάτι! Ο λαός είναι του εκδικητή το γιαταγάνι!"