Τι απέγιναν οι 100 τριήρεις που βυθίστηκαν στη ναυμαχία των Συβότων;

Τα 

100 βυθισμένα πλοία (τριήρεις) και τμήματα του οπλισμού και εξοπλισμού, από την άγνωστη για πολλούς ναυμαχία των Συβότων, εκτιμάται ότι υπάρχουν ακόμη στον πυθμένα της θαλάσσιας περιοχής, περιμένοντας τους ερευνητές – αρχαιολόγους να τα εντοπίσουν και να τα αναδείξουν. Εάν κάποτε γίνει αυτό θα πρόκειται για σπουδαία ευρήματα που θα δώσουν χρήσιμες απαντήσεις σε άγνωστες πτυχές της μεγαλύτερης ναυμαχίας όλων των εποχών (;) με κριτήριο τον αριθμό πλοίων.

Η ναυμαχία έγινε το 433 π.Χ. στη θαλάσσια περιοχή, ανάμεσα στις νησίδες των Συβότων και τον κάβο της Λευκίμης, με αντιπάλους Κερκυραίους και Κορινθίους. Κατά τον Θουκυδίδη «εστί δε τα Σύβοτα της Θεσπρωτίδος λιμήν έρημος».

Οι δύο στόλοι αποτελούνταν από 290 συνολικά πλοία (τριήρεις). Οι Κορίνθιοι είχαν 150 και οι Κερκυραίοι 140 (μαζί με τα 30 των συμμάχων τους Αθηναίων). Αιτία της ναυμαχίας, σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Θουκυδίδης στα «Ιστορικά», ήταν η διεκδίκηση από τους Κορινθίους της Επιδάμνου, η οποία ήταν αποικία των Κερκυραίων και βρίσκεται σήμερα επί αλβανικού εδάφους. Και οι δύο πλευρές ισχυρίστηκαν ότι νίκησαν. Σε σημεία της στεριάς έστησαν αναμνηστικά τρόπαια της νίκης και οι Κορίνθιοι και οι Κερκυραίοι. Κατά τη ναυμαχία βυθίστηκαν 70 κερκυραϊκές τριήρεις και 30 κορινθιακές.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι απέγιναν οι 100 τριήρεις που βυθίστηκαν στη ναυμαχία των Συβότων;"

Αναζητώντας τον El Greco

by ellas

Δέκα ζωγράφοι και δύο φωτογράφοι, εμπνεόμενοι από το έργο του El Greco, τα 400 χρόνια από το θάνατο του οποίου “γιορτάζονται” φέτος, εκθέτουν τα έργα τους στη γενέθλια πόλη του μεγάλου ζωγράφου, το Ηράκλειο.

Η έκθεση-αφιέρωμα με τίτλο “Αναζητώντας τον El Greco” γίνεται στην πύλη Bitturiτων ενετικών τειχών του Ηρακλείου από τις 4 ως τις 12 Οκτώβριου.

Η ζωγράφος Ράνια Καπελιάρη, που οργάνωσε και την έκθεση, γράφει στο εισαγωγικό της σημείωμα: «Καλωσορίζουμε με το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης στην ζωή μας πάλι τον Δομήνικο, κλίνοντας με τρόμο το κεφάλι μπροστά στον κύκλο του έργου του…».

Έργα τους παρουσιάζουν στην έκθεση, που γίνεται υπό την αιγίδα του Δήμου Ηρακλείου, οι κυρίες Ρ. Καπελιάρη, Τ. Δρογώση, Σ. Χάιμ, Μ Στεφανίδου, Δ Ταράση, Ε. Νικολάκη, Γ. Κοκκίνη, Κ. Σωρούλα, Ν Μιχαηλίδου, Μ. Αποστόλου, Μ.Πρωτόπαππα και ο Ν. Αποστόλου.

«Ανάμεσα στον παλιό κόσμο που χανόταν και σε εκείνον που έρχονταν»

Λίγα λόγια σχετικά με την έκθεση: «Πολλοί έγραψαν πολλά για τον Γκρέκο, κυρίως μετά το θάνατό του, κυρίως κατά τον 20ό αιώνα. Γίγαντας της παγκόσμιας τέχνης ,αιρετικός που δεν βρήκε μιμητές, προφήτης των μοντέρνων καιρών. Εμείς απλά στις αρχές του 21ου, με αφορμή το Έτος Ελ Γκρέκο αναρωτηθήκαμε τι υπάρχει μέσα στο έργο μας, ως εικαστικών, ως Ελλήνων, που να θυμίζει τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο.

Ζωγράφοι, φωτογράφοι, μοντέρνοι, ακαδημαϊκοί, εικαστικοί όλων των ρευμάτων, είναι κάποιοι μόνον από τους πολλούς που αναλύοντας τους κώδικες του Θεοτοκόπουλου αναζήτησαν στο έργο τους επιρροές δικές του στις φόρμες, στο ύφος, στα θέματα. Η νοσταλγία για την πετρώδη γη της πατρίδας (και ταυτόχρονα η βασανιστική απουσία της θάλασσας), οι άνθρωποι του Θεού, οι άγιοι του δρόμου, τα σώματα μαστιγωμένα από τα πάθη τους, τα σώματα εξαϋλωμένα μέσα από τα βλέμματα, οι σκοτεινοί καιροί του Μεσαίωνα του τότε και του τώρα, φωτισμένοι από αυτούς τους τρομερούς ουρανούς της αποκάλυψης, η θεατρικότητα της σκιάς, ο αυτοσαρκασμός, οι πολλές όψεις του ταλέντου που συνθέτουν τον καλλιτέχνη, μια μικρούλα σταγόνα ελληνικής αρχαιότητας.

Αυτά είναι κάποια από τα κοινά μας θέματα. Θα μπορούσαμε να βρούμε και άλλα τόσα».

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αναζητώντας τον El Greco"

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι εφηύραν το λάδωμα, εφηύραν τα κόμματα και το ρουσφέτι αλλά εφηύραν και την ειλικρίνεια.

Η Δημοκρατία και η κορυφαία έκφρασή της, οι εκλογές, αποτελούν ελληνική έμπνευση. Καθιερώθηκαν το 508 π.Χ. με εισήγηση του Κλεισθένη, όμως, η ζύμωση είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα

Ο σοφός Σόλων, από το 594 π.Χ., είχε ήδη επιβάλει την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και μάλιστα σε μια εποχή κατά την οποία σε Ασία και Αφρική οι απόλυτοι μονάρχες ούτε καν διανοούνταν να ρωτήσουν κάποιον, πέρα από τους επαγγελματίες συμβούλους τους.

Ανάμεσα στα άλλα, ο Σόλων επέβαλε και την Εκκλησία του Δήμου, μια αναβίωση των συνελεύσεων τηςομηρικής εποχής αλλά με καθορισμένα και καταλυτικά καθήκοντα. Τους νόμους πια τους ψήφιζε η Βουλή των 400 (εκατό από κάθε φυλή) αλλά κι αυτής οι αποφάσεις υπόκειντο στην έγκριση της Εκκλησίας του Δήμου, όπου δικαίωμα συμμετοχής είχαν όλοι οι ελεύθεροι πολίτες, ανεξάρτητα από το μέγεθος της περιουσίας τους.

Μεσολάβησε, βέβαια, η «τυραννίδα» του Πεισίστρατου, αλλά αφότου το 514 π.Χ. οι τυραννοκτόνοιΑρμόδιος και Αριστογείτων κατάφεραν να σκοτώσουν τον αδερφό του Ιππαρχο, ο Ιππίας, γιος και διάδοχος του τυράννου έγινε ακόμα πιο καταπιεστικός.

Ξεγελώντας τους Θεούς

Αντιμέτωπος με τα δεινά της τυραννίας ο Αλκμεωνίδης Κλεισθένης κατέφυγε στην παλιά τέχνη των Αθηναίων: τηδωροδοκία. Είχε αναλάβει να κατασκευάσει καινούριο ναό του θεού Απόλλωνα στουςΔελφούς. Το συμβόλαιο προέβλεπε να χτιστεί ο ναός με πωρόλιθο. Ο Κλεισθένης, όμως, ναύλωσε πλοία και τα έστειλε στην Πάρο να φορτώσουν από το φημισμένο της μάρμαρο. Οταν τα πλοία έφτασαν στο λιμάνι κι άρχισαν να ξεφορτώνουν το πολύτιμο φορτίο, οι προϊστάμενοι της Πυθίας τον ρώτησαν για πού προορίζεται.

Ο Κλεισθένης απάντησε: «Σκέφτηκα πως η κατοικία του θεού Απόλλωνα δεν μπορεί να είναι φτιαγμένη από ασήμαντο πωρόλιθο. Του πρέπει μαρμάρινη και μάλιστα από το πιο φημισμένο υλικό. Δεν θα σας κοστίσει ούτε μια μνα παραπάνω. Ομως, όποτε έρχονται εδώ Σπαρτιάτες για να ζητήσουν χρησμό, κάποιος να προσθέτει στα λόγια της Πυθίας μια φρασούλα: Η Σπάρτη να βοηθήσει τους Αθηναίους να διώξουν τον Ιππία». Συμφώνησαν.

Ο Κλεισθένης μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι ήταν ο πρώτος Αθηναίος που κατάφερε να δωροδοκήσει έναν θεό. Τον Απόλλωνα! Με το «πες, πες», λοιπόν, στη Λακωνία άρχισε να δημιουργείται ρεύμα κατά τουΙππία, παρ' όλο που ο ίδιος ήταν «κολλητός» με τους εκεί βασιλιάδες. Οργανώθηκε ένα εκστρατευτικό σώμα με αρχηγό τον Αγχίμολο, επιβιβάστηκε στα πλοία και κατευθύνθηκε στο Φάληρο.

Λαϊκή κυριαρχία στην αρχαία Αθήνα

Την ίδια στιγμή, ο Ιππίας ειδοποίησε τους φίλους στηΘεσσαλία με πρώτο να καταφτάνει τον ταγό Κινέα με χίλιους καβαλάρηδες. Οταν οιΣπαρτιάτες αποβιβάστηκαν, το θεσσαλικό ιππικό έπεσε πάνω τους και τους τσάκισε. ΟΑγχίμολος σκοτώθηκε στη μάχη και όσοι σώθηκαν, γύρισαν με τα πλοία στη Σπάρτη. Εκεί, ο λαός ζητούσε εκδίκηση.

Ο βασιλιάς Κλεομένης μπήκε επικεφαλής του στρατού και στη μάχη που έγινε στην Αττική οι Θεσσαλοί κατατροπώθηκαν. Ο Κινέας το έσκασε στην πατρίδα του και ο Ιππίας με τους μισθοφόρους του οχυρώθηκαν στην ακρόπολη όπουΣπαρτιάτες κι αθηναϊκός λαός τους πολιόρκησαν. Ο Ιππίας θέλησε να φυγαδεύσει την οικογένειά του αλλά τελικά τον συνέλαβαν και τον υποχρέωσαν να δεχτεί συμφωνία.

Αφού ο τύραννος έφυγε, οι φυγάδες και οι εξόριστοι ξαναγύρισαν στην Αθήνα. Μαζί τους και οι Αλκμεωνίδεςμε αρχηγό τον Κλεισθένη. Τρεις νόμοι πέρασαν με συνοπτικές διαδικασίες: Διαγραφή από τους καταλόγους πολιτών όλων εκείνων που είχαν γίνει Αθηναίοι παράνομα, στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων όλων εκείνων που είχαν στηρίξει τη δικτατορία και απαγόρευση των βασανιστηρίων. Ομως, στις εκλογές για την ανάδειξη νέου επώνυμου άρχοντα, ο Κλεισθένης έχασε. Τις κέρδισε ο επικεφαλής των αριστοκρατώνΙσαγόρας.

Ο Κλεισθένης δεν πτοήθηκε. Ως απλός πολίτης, εισηγήθηκε στηνΕκκλησία του Δήμου σειρά μέτρων που καταργούσαν την οργάνωση του κράτους με βάση τις φατρίες κι αναδείκνυαν τον πολίτη ενεργό κύτταρο της πόλης, ενώ παράλληλα πρότεινε τη δημιουργία της Βουλής των 500, που θα εκλέγονταν και ουσιαστικά θα κυβερνούσαν. Οι προτάσεις του εγκρίθηκαν κι έγιναν νόμοι του κράτους. Ηταν το 508 π.Χ. κι έτσι γεννήθηκε στην Αθήνα η Δημοκρατία πριν από 2.515 χρόνια.

Το καλό το παλικάρι...

Ο Ισαγόρας γρήγορα κατάλαβε ότι βρέθηκε με έναν τίτλο χωρίς αντίκρισμα αφού η εξουσία είχε περάσει στηΒουλή και στην Εκκλησία του Δήμου, έτσι, κατέφυγε κι αυτός στη δωροδοκία. Η σύζυγος του βασιλιά της Σπάρτης, Κλεομένη, ανήκε στην κατηγορία των γυναικών που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να τις πει όμορφες. Αντίθετα, η σύζυγος του Ισαγόρα ήταν ονομαστή για τα κάλλη της. Ο Κλεομένης εντυπωσιάστηκε όταν την είδε και ο Ισαγόρας δεν είχε κανένα ενδοιασμό. Σ ελάχιστο χρονικό διάστημα, το «παράνομο ζευγάρι» ήταν γεγονός και ο Ισαγόρας πήρε την εξουσία της Αθήνας με τα όπλα του Σπαρτιάτη βασιλιά.

Αρχικά, εξόρισε την οικογένεια των Αλκμεωνίδων και τον αρχηγό της, μαζί με ακόμη 700 οικογένειες αντιπάλων του. Μετά, θέλησε να καταργήσει την εκλεγμένη Βουλή και να διορίσει τριακόσιους δικούς του. Ομως, η νεαρή Δημοκρατία δεν κατέθεσε τα όπλα. Βουλευτές και λαός ξεσηκώθηκαν και πολιόρκησαν τους δύο βασιλείς και τους δικούς τους που οχυρώθηκαν στην ακρόπολη.

Ο Κλεομένης σκέφτηκε το ζήτημα. Καλή η κυρία τουΙσαγόρα αλλά αυτός είχε μπλέξει άσχημα και καμία όρεξη δεν είχε να βλέπει τους άνδρες του να σκοτώνονται για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην εξουσία τηςΑθήνας. Δυο μέρες μετά το κλείσιμό του στον ιερό βράχο,ήρθε σε επαφή με τουςπολιορκητές οι οποίοι δέχτηκαν να τον αφήσουν να επιστρέψει με τον στρατό του στη Σπάρτη.Μέσα στη σύγχυση, ο Ισαγόραςβρήκε ευκαιρία να το σκάσει αλλά οι οπαδοί του πέρασαν από δίκη και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Κλεισθένης ξαναγύρισε θριαμβευτής. Με τις εισηγήσεις του που ψηφίστηκαν χωρίς τροπολογίες, το νέο πολίτευμα, η Δημοκρατία, ολοκληρώθηκε και παγιώθηκε, δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι ξεπέρασε και τους κινδύνους.

Στη Σπάρτη, ο Κλεομένης δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ουσιαστικά έγινε υποχείριο των Αθηναίων που τον χρησιμοποίησαν για να απαλλαγούν από τον φίλο του, Ιππία. Συνεννοήθηκε με τους Βοιωτούς και τουςΧαλκιδείς να χτυπήσουν από τα βόρεια, ενώ ο ίδιος με τους Πελοποννήσιους πέρασε τον Ισθμό. Ηαθηναϊκή Δημοκρατία για ακόμη μια φορά αποδείχτηκε ατσάλινη. Ο Κλεομένης γύρισε στη Σπάρτη και ξεκάθαρα, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να παλινορθώσει τον Ιππία.

Ο εκπρόσωπος των Κορινθίων, Σωσικλής, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους λέγοντας: «Αν σας αρέσει τόσο πολύ η τυραννίδα, εφαρμόστε την πρώτα στη Σπάρτη και μετά προσπαθήστε να την επιβάλετε και αλλού». Το συνέδριο διαλύθηκε. Ηταν το 506 π.Χ. Ο Κλεισθένης έζησε τιμημένος την υπόλοιπη ζωή του. Η εγγονή του,Αγαρίστη, παντρεύτηκε τον Ξάνθιππο. Στα 490 π.Χ. το ζευγάρι ευτύχησε να αποκτήσει ένα γιο. Ηταν οΠερικλής, ο άνθρωπος που οδήγησε την Αθηναϊκή Δημοκρατία στον χρυσό της αιώνα.

Ομως, στη δεύτερη δεκαετία του5ου αιώνα, πριν ακόμα να γίνει χρυσός, δυο κόμματα ανταγωνίζονταν για την εξουσίαστην εκκλησία του δήμου. Τοδημοκρατικό με αρχηγό τον Θεμιστοκλή και τοαριστοκρατικό με τονΑριστείδη. Οι καβγάδες τους θυμίζουν σύγχρονη ελληνική Βουλή σε συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών πριν από την ημερήσια διάταξη. Κι όταν ο Θεμιστοκλήςέλεγχε την εξουσία, το ρουσφέτι πήγαινε σύννεφο. Σε μια συνέλευση της εκκλησίας του δήμου, ο Αριστείδης τον κατηγόρησε ανοιχτά ότι χαρίζεται στους δικούς του. «Μα, αν δεν βολέψω τους φίλους μου τώρα που είμαι στα πράγματα, πότε θα τους βολέψω;», απάντησε αφοπλιστικά εκείνος.

Σε άλλη περίπτωση, ο Θεμιστοκλής εισηγήθηκε έναν νόμο. Ο Αριστείδης θύμωσε, επειδή δεν το είχε σκεφτεί εκείνος. Σηκώθηκε κι άρχισε να ρητορεύει εναντίον της εισήγησης του Θεμιστοκλή. Η εκκλησία πείστηκε και τον απέρριψε. Μετά τη συνεδρίαση, ο Αριστείδης είχε τύψεις. Το απόγευμα, τον άκουσαν να φωνάζει:«Αθηναίοι, ένας μόνον τρόπος υπάρχει να γλιτώσετε. Να πάρετε και τον Θεμιστοκλή κι εμένα και να μας φουντάρετε στη θάλασσα».
ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι εφηύραν το λάδωμα, εφηύραν τα κόμματα και το ρουσφέτι αλλά εφηύραν και την ειλικρίνεια."

Παγκόσμια πρωταθλήτρια στο σκάκι η Σταυρούλα Τσολακίδου

by ellas

Φωτογραφία από τον τελευταίο αγώνα του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος που ολοκληρώθηκε χθες. Η Σταυρούλα Τσολακίδου (δεξιά) με τη Σλοβάκα σκακίστρια Βερόνικα Γκαζίκοβα.

Είναι ένα κορίτσι που κατάφερε να φέρει ξανά στο ελληνικό προσκήνιο το σκάκι. Μια μαθήτρια από την Καβάλα, η οποία πέρυσι, σε ηλικία 13 ετών, γινόταν παγκόσμια πρωταθλήτρια αποσπώντας διεθνή αναγνώριση.

Γνήσιο ταλέντο, όπως εκτιμούν έμπειροι παράγοντες του αθλήματος, η Σταυρούλα Τσολακίδου έχει δυνατότητες να εξελιχθεί σε σκακίστρια μεγάλης ακτινοβολίας.

Το χρυσό στο περσινό πρωτάθλημα δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία για όσους γνωρίζουν τη μικρή αθλήτρια. Είχε προηγηθεί μια αξιοθαύμαστη πορεία. Τέτοια που το καλοκαίρι του 2013 είχε ωθήσει το οικογενειακό της περιβάλλον να λάβει μια μεγάλη απόφαση: Η Σταυρούλα θα αγωνιζόταν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα με αγόρια έως 16 ετών και όχι με κορίτσια έως 14 ετών -όπως θα ήταν λογικό- καθώς θεωρήθηκε ότι κάτι τέτοιο δεν είχε πλέον πολλά να προσφέρει στην αγωνιστική της εξέλιξη.

Επιδεικνύοντας αλματώδη πρόοδο έφτασε τον Δεκέμβρη του 2013 να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στις κορασίδες στο παγκόσμιο τουρνουά που διεξήχθη στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ φέτος, στο Ντέρμπαν της Νοτίου Αφρικής, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, παλεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή για την πρώτη θέση. Αυτήν τη φορά αγωνίστηκε με κορίτσια έως 16 ετών.

Το καθημερινό πρόγραμμα της Σταυρούλας Τσολακίδου στερείται αρκετά την ανεμελιά των συνομηλίκων της. Ο ελεύθερός της χρόνος περιλαμβάνει μελέτη τεχνικών σκακιού, παρακολούθηση βίντεο με παρτίδες, ανάλυση παιχνιδιών. Ακόμη και στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, όπως η ίδια λέει, περνά αρκετές ώρες μπροστά από τον υπολογιστή παρακολουθώντας τις κινήσεις των μελλοντικών αντιπάλων της.

Εχοντας ως πρότυπό της την Ουγγαρέζα αθλήτρια Τζούντιθ Πόλγκαρ, τη θεωρούμενη ως καλύτερη σκακίστρια όλων των εποχών, η Σταυρούλα είναι έτοιμη για τη σκληρή προσπάθεια που επιβάλλει ο δρόμος που έχει διαλέξει. Πολλοί την αποκαλούν διάδοχο της σπουδαίας σκακίστριας Αννας Μαρίας Μπότσαρη, ενώ όσοι τη γνωρίζουν μιλούν για ένα σεμνό και ώριμο παιδί. Εκείνη επιθυμεί να γίνει προπονήτρια στο άθλημά της και ονειρεύεται ένα μέλλον που θα περιλαμβάνει πολλές σκακιστικές μονομαχίες…

Πρωταθλήτρια Ελλάδας στα 9

Γεννημένη στις 24 Μαρτίου του 2000, η Σταυρούλα ήταν μόλις 9 ετών όταν έγινε για πρώτη φορά πρωταθλήτρια Ελλάδας. Ξεκίνησε να εκπροσωπεί τη χώρα μας σε παγκόσμιες διοργανώσεις στα δέκα της χρόνια κατακτώντας την έκτη θέση. Είχε μάθει τις πρώτες κινήσεις στο σκάκι στη Β’ τάξη του Δημοτικού Σχολείου, ενώ ζώντας σε μια πόλη με μεγάλη σκακιστική παράδοση όπως η Καβάλα, το ταλέντο της βρήκε εύφορο έδαφος για να καλλιεργηθεί

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Παγκόσμια πρωταθλήτρια στο σκάκι η Σταυρούλα Τσολακίδου"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Το έργο της Φιλικής Εταιρείας μετά από 200 Χρόνια".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Το έργο της Φιλικής Εταιρείας μετά από 200 Χρόνια". "

Μερικά μυστικά παραμένουν πεισματικά κρυμμένα.

Φανταστική εικονογράφηση 
της βυθισμένης Ατλαντίδας. 
Το πλούσιο νησί που αναφέρει ο Πλάτωνας 
έχει κατά καιρούς τοποθετηθεί 
από την Κρήτη και την Κύπρο ως το Μεξικό, 
ενώ οι ορθολογιστές επιμένουν 
ότι δεν είναι άλλο από τη Θήρα.

Πού είναι ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Πού να βρίσκεται η χαμένη Ατλαντίδα; Ποια ήταν η Ιθάκη του Οδυσσέα; Γιατί δεν έχει αναγνωσθεί ακόμη ο Δίσκος της Φαιστού; Μερικά μυστικά παραμένουν πεισματικά κρυμμένα. Όσο κι αν αρχαιολόγοι, ιστορικοί και άλλοι επιστήμονες, ακόμη όμως και ερασιτέχνες ερευνητές, αναζητούν απαντήσεις, αυτές δεν έρχονται. Είναι σαν να υπάρχουν κάπου, αλλά να είναι απαγορευμένες για τους θνητούς, παρά τις προσπάθειές τους να τις φέρουν στο φως.


Και όσο ο χρόνος μακραίνει, πρόσωπα και καταστάσεις μυθοποιούνται και ερμηνείες συσσωρεύονται, άλλες σοβαρές και άλλες διάτρητες επιστημονικώς. Προσφέρουν ωστόσο στον εμπνευστή τους τη δημοσιότητα, έστω και στιγμιαία, έστω κι αν ακολουθείται από τη χλεύη των ειδικών. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι τραγικά λάθη δεν έχουν διαπράξει και σοβαροί επιστήμονες, είτε παρερμηνεύοντας ευρήματα και στοιχεία είτε απλώς από τη μέθη της επιτυχίας.


Ο Σπυρίδων Μαρινάτος ανακάλυψε το Ακρωτήρι της Θήρας, τη χαμένη στην ηφαιστειακή στάχτη πόλη της Προϊστορικής εποχής κυνηγώντας τη χαμένη Ατλαντίδα του Πλάτωνα, με την οποία άλλωστε την ταύτισε αμέσως. Ο προσφάτως εκλιπών αρχαιολόγος Γιάννης Σακελλαράκης με το τεράστιο ανασκαφικό έργο στη Μινωική Κρήτη έλεγε ότι κάθε εβδομάδα έφθανε στο γραφείο του μια διαφορετική ερμηνεία του Δίσκου της Φαιστού και μάλιστα από διάφορα μέρη του κόσμου.


Ο «πόλεμος» μεταξύ Ιθάκης και Κεφαλλονιάς καλά κρατεί όσον αφορά την ομηρική πατρίδα του Οδυσσέα, δεδομένου ότι πειστικά αρχαιολογικά ευρήματα δεν υπάρχουν. (Παρόμοια διαμάχη είχε ξεσπάσει παλαιότερα με τη Λευκάδα, η οποία επίσης διεκδικούσε τον Οδυσσέα και την Ιθάκη του.) Όσο για τον εντοπισμό του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, υστερία έχει προκαλέσει εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα, κυρίως ανάμεσα σε ερασιτέχνες, που διατυπώνουν αναπόδεικτες θεωρίες. Άλλωστε το κυνήγι της χίμαιρας που φέρνει την πολυπόθητη δόξα έχει παρασύρει πολλούς, ακόμη και σε ηθελημένη πλάνη. Με απώτερο σκοπό βεβαίως την πλάνη των άλλων.


Στην Κρήτη, στην Κύπρο, στον Ατλαντικό ωκεανό, ακόμη και στο Μεξικό έχει «τοποθετηθεί» η χαμένη Ατλαντίδα, ενώ υπάρχουν πάντα οι ορθολογιστές που επιμένουν ότι δεν είναι άλλη από τη Θήρα. Μεγάλος είναι και ο αριθμός των βιβλίων που έχουν γραφεί για το θέμα, ενώ το Διαδίκτυο βρίθει ανάλογων καταθέσεων. Παρ' όλα αυτά, το πλούσιο νησί, που αναφέρεται στους πλατωνικούς Διαλόγους (Τίμαιος και Κριτίας), κρύπτεται επιμόνως. Όσο για την επιστημονική άποψη ότι οι αναφορές του Πλάτωνα ήταν παραβολικές και μόνο, δεν είναι ικανή να πείσει τους ευφάνταστους, οι οποίοι αρνούνται να αποδεχθούν μια τόσο πεζή ερμηνεία. Πού είναι οι σεισμοί και οι πλημμύρες, πού ο καταποντισμός της νήσου μέσα «σε μία μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας»;


Ο τάφος του Αλεξάνδρου


Κανένας τάφος κανενός ηγεμόνα ή θρησκευτικού ηγέτη δεν έχει αναζητηθεί με τόση ένταση και πάθος όσο αυτός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αν και πάντα με μηδενικά αποτελέσματα. Στη Μέμφιδα, στη Σίουα της Αιγύπτου, στις Αιγές της Μακεδονίας και φυσικά σε διάφορα σημεία της Αλεξάνδρειας, από το μουσουλμανικό τέμενος του Νάμπι Ντανιάλ ως τα υπόγεια ενός καφενείου της πόλης και από το αρχαίο λιμάνι της ως το υπόγειο σύστημα υδροδότησης και αποχέτευσης της ελληνορωμαϊκής εποχής, τον ψάχνουν επιστήμονες και μη. Γιατί δεν είναι μόνο οι αρχαιολόγοι, είναι και ερευνητές πάσης φύσεως, εργάτες, υπάλληλοι, μία νοσοκόμα, ακόμη και μέντιουμ.


Ο πλέον γραφικός υπήρξε ένας σερβιτόρος της Αλεξάνδρειας, ο Στέλιος Κουμούτσος, ο οποίος επί 40 χρόνια ισχυριζόταν ότι κατείχε μυστικό χάρτη με τη θέση του τάφου. Πριν από μερικά χρόνια εξάλλου μια ελληνίδα αρχαιολόγος δήλωνε απολύτως βέβαιη ότι τον είχε βρει στην όαση της Σίουα, ωστόσο έχει θεωρηθεί - έχοντας προλάβει ωστόσο η είδηση να κάνει τον γύρο του κόσμου - ότι τα ευρήματά της δεν είχαν καμία χρονολογική σχέση με την εποχή του θανάτου του στρατηλάτη.


Τελευταία σοβαρή κατάθεση, χωρίς απόδειξη όμως ακόμη, ήταν εκείνη του γάλλου ανασκαφέα της Αλεξάνδρειας Ζαν Υβ Αμπερέρ, ο οποίος θεωρεί πλέον πιθανή θέση του τάφου τον χώρο των Λατινικών νεκροταφείων: «Πρέπει να αναζητήσουμε τον Αλέξανδρο κοντά στον χώρο όπου ο ιδρυτής και πρώτος διευθυντής του Ελληνορωμαϊκού Μουσείου, Τζιουζέπε Μπότι, τάφηκε μέσα σε μια αρχαία σαρκοφάγο από γρανίτη του Ασουάν και που απέχει λίγες δεκάδες μέτρα από τον απέριττο τάφο στον οποίο αναπαύεται ο ποιητής Καβάφης, συγκινητικό σύμβολο της δισχιλιόχρονης ελληνικότητας της Αλεξάνδρειας».


Από την άλλη, ο Αλεξανδρινός την καταγωγή ιστορικός ερευνητής κ. Χάρης Τζάλας πιστεύει ότι ο τάφος δεν θα βρεθεί ποτέ. «Πιστεύω ότι το μνημείο καταστράφηκε κατά τους χριστιανικούς διωγμούς στα τέλη του 4ου ή αρχές του 5ου μ.Χ. αιώνα» λέει. Το ζήτημα είναι όμως ότι ο Μέγας Αλέξανδρος 2.300 χρόνια μετά τον θάνατό του εξακολουθεί να ακτινοβολεί τη δύναμη και τον πλούτο που τον συνόδευαν στην αρχαιότητα. Μυστήριο εξάλλου αποτελεί και η θέση και ενός άλλου τάφου, στην Αθήνα αυτή τη φορά. Πρόκειται για τον τάφο του σπουδαίου άνδρα Περικλή, που είναι γνωστό μεν ότι βρίσκεται στον Κεραμεικό, το Δημόσιο Σήμα της πόλης, αλλά δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη.


Αναζητώντας τα παλάτια


Άγνωστο πού βρίσκονται τα παλάτια του Οδυσσέα, του Μενελάου, ακόμη και εκείνα του Νέστορα, αφού σήμερα αμφισβητείται η ταύτισή τους με τον ομηρικό βασιλιά της Πύλου. Στις αρχές του 20ού αιώνα ο γερμανός αρχιτέκτονας και αρχαιολόγος Βίλελμ Ντέρπφελντ, συνεργάτης του Ερρίκου Σλήμαν, διατύπωσε την άποψη για την ταύτιση της προϊστορικής Ιθάκης με τη Λευκάδα, κάτι όμως που δεν αποδείχθηκε από τις ανασκαφές που ο ίδιος διεξήγαγε στην περιοχή Στενό κοντά στο Νυδρί, καθώς τα ευρήματα είναι πρωιμότερα της εποχής του Ομήρου.


Η αναζήτηση της ομηρικής Ιθάκης εξάλλου δεν είναι σημερινό θέμα καθώς απασχολεί από τον 19ο αιώνα τους ιστορικούς, με την άποψή τους πολλές φορές να συγκλίνει ότι επρόκειτο για την Κεφαλλονιά. Τελευταίως μάλιστα βρετανική διεπιστημονική ομάδα υπό τον ερασιτέχνη αρχαιολόγο Ρόμπερτ Μπλιτστόουν έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ανάκτορο του Οδυσσέα και της Πηνελόπης βρισκόταν στη χερσόνησο Παλλική της Κεφαλλονιάς. Αντιθέτως, δύο έλληνες αρχαιολόγοι, ο κ. Θανάσης Παπαδόπουλος και η κυρία Λίτσα Κοντορλή-Παπαδοπούλου, ισχυρίζονται ότι το ανακάλυψαν στην Ιθάκη, κάτι ωστόσο που δεν έχει γίνει αποδεκτό από την επιστημονική κοινότητα. Ανάλογη δήλωση, όσον αφορά όμως το παλάτι του Μενελάου, είχε κάνει προ καιρού ο αρχαιολόγος κ. Θεόδωρος Σπυρόπουλος, ο οποίος θεωρεί ότι το εντόπισε στην Πελάνα, ένα χωριό της Σπάρτης - και πάλι, όμως, χωρίς να διαθέτει πειστικά στοιχεία. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, σοβαρή υποψηφιότητα θέτει μια άλλη θέση, επίσης πλησίον της Σπάρτης, στον Άγιο Βασίλειο Ξηροκάμπου, όπου οι εν εξελίξει ανασκαφές της αρχαιολόγου κυρίας Αδαμαντίας Βασιλογάμβρου έχουν φέρει στο φως πινακίδες της Γραμμικής Β γραφής (πρώτη φορά στη Λακωνία), καθώς και μυκηναϊκές τοιχογραφίες, ενώ έχουν ήδη επισημανθεί μεγάλα κτίρια! Είναι σαφές, δηλαδή, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα διοικητικό ανακτορικό κέντρο, που μένει όμως να αποδειχθεί αν πρόκειται για τα παλάτια του Μενελάου.


Μυστήριο για δυνατούς λύτες


Χρονολογείται τον 18ο π.Χ. αιώνα. Περιέχει μια γραφή που δεν έχει διαβαστεί ακόμη. Και επιπλέον, θεωρείται το πρώτο δείγμα τυπογραφίας. Πρόκειται για τον περίφημο Δίσκο της Φαιστού, η ανάγνωση του οποίου έχει αποβεί ως τώρα άκαρπη. Πρόκειται χωρίς αμφιβολία για ένα μοναδικό αντικείμενο καθώς το κείμενο είχε τυπωθεί πάνω σε νωπό πηλό με κινητές σφραγίδες, που κινήθηκαν σπειροειδώς από την περιφέρεια προς το κέντρο. Η γλώσσα του όμως είναι άγνωστη. Το μόνο που ξέρουν οι μελετητές είναι αυτό που βλέπουν: 241 ιερογλυφικά σημεία (122 στη μία πλευρά και 119 στη δεύτερη), 45 διαφορετικών τύπων, διαταγμένα σε 61 ομάδες χωρισμένες μεταξύ τους με κάθετες γραμμές, που ενδεχομένως αποτελούν λέξεις ή φράσεις.


Ως χετιτικά, πρωτοϊωνικά, αιολικά, βασκικά (!), κολχικά και σημιτικά έχουν ερμηνευθεί μεταξύ άλλων τα σύμβολα του δίσκου δημιουργώντας, όπως είναι φανερό, τεράστια σύγχυση. Η φαντασία επιστημόνων και ερασιτεχνών οργιάζει όσον αφορά το περιεχόμενο του κειμένου αλλά και τη χρηστικότητα του δίσκου. Πρόκειται για έναν ύμνο στη θεότητα; (Κάτι στο οποίο συνηγορεί η επανάληψη ορισμένων σημείων ή φράσεων ως επωδός.) Μήπως είναι γεωμετρικό θεώρημα ή ένα ημερολόγιο; 'Η τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παιχνίδι;


Κάθε πρόταση ερμηνείας δίνει και επιχειρήματα - κάποιοι εξάλλου διαβάζουν κανονικές φράσεις -, πλην όμως ουδεμία έχει γίνει αποδεκτή. Δεν λείπουν άλλωστε και ορισμένοι μελετητές που έχουν διατυπώσει την άποψη ότι πρόκειται για εισαγόμενο αντικείμενο, ενώ πριν από μερικά χρόνια, στην επέτειο των 100 χρόνων από την ανακάλυψή του το 1908, κάποιος άλλος ισχυρίστηκε ότι ο δίσκος είναι πλαστός.




Πηγή: Μ. Θερμού, Εφημερίδα "Το Βήμα"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μερικά μυστικά παραμένουν πεισματικά κρυμμένα."

Οι τρεις απελευθερώσεις της Βορείου Ηπείρου,Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα εκκρεμεί και περιμένει τή λύση του.

        Μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων (21 Φεβρουαρίου 1913) από τον τουρκικό ζυγό, ο Ελληνικός στρατός συνεχίζει ελευθερώνοντας μία μία και τις πόλεις της Βορείου Ηπείρου μέχρι έξω από τον Αυλώνα. Μερικές μάλιστα πόλεις της Βορείου Ηπείρου ανέκτησαν νωρίτερα την ελευθερία τους (π.χ. Χειμάρρα με τον Σπ. Σπυρομήλιο 5/10/1912 , Κορυτσά με τον Παν. Δαγκλή 7/12/1912).

            Στις 17 Δεκεμβρίου 1913 η Ιταλία και η Αυστροουγκαρία, δυστυχώς, εξυπηρετώντας δικά τους συμφέροντα, με τοΠρωτόκολλο της Φλωρεντίας δημιουργούν για πρώτη φορά το Αλβανικό κράτος, περιέχοντας στα όριά του προς ενίσχυση της νεοϊδρυθείσης Αλβανίας και τη Βόρειο Ήπειρο. Από τότε το βόρειο τμήμα της Ηπείρου πέρασε στην ιστορία ως «Βόρειος Ήπειρος». Μάλιστα εκβιάζουν την Ελληνική κυβέρνηση να διαλέξει μεταξύ νησιών ανατολικού Αιγαίου και Βορείου Ηπείρου

            Το γεγονός αυτό ανάγκασε τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό να ξεσηκωθεί προχωρώντας σε ένοπλη εξέγερση με αποκορύφωμα την ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ της Βορείου Ηπείρου στις 17 Φεβρουαρίου  1914. Σχηματίσθηκε Κυβέρνησημε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο και μέλη τους ηρωικούς Μητροπολίτες Δρυϊνουπόλεως Βασίλειο, Βελλάς & Κονίτσης Σπυρίδωνα και Κορυτσάς Γερμανό. Υψώνεται η σημαία της Αυτονόμου Ηπείρου και ενταγμένος ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός σε εθελοντικά αυτονομιακά σώματα & «ιερούς λόχους» ελευθερώνει τη Βόρειο Ήπειρο υποχρεώνοντας τους Αλβανούς να υπογράψουν στις 17 Μαΐου 1914 ( δηλαδή σε 3 μήνες) το Πρωτόκολλο της Κερκύρας. Σύμφωνα με αυτό αναγνωρίζονταν αυτονομία και αυτοδιοίκητο της Βορείου Ηπείρου, ελευθερία σχολείων, γλώσσας, θρησκείας, επί πλέον δε το δικαίωμα να έχουν οι Βορειοηπειρώτες δικό τους Στρατό και δική τους Χωροφυλακή. Ονομάζεται η περιοχή «Ήπειρος» περιλαμβανομένων και της Χειμάρρας, Αργυροκάστρου, Αγ. Σαράντα, Κολώνιας, Λεσκοβικίου, Πρεμετής, Κορυτσάς κ.α. και οι κάτοικοι της ονομάζονται «Ηπειρώτες» και όχι «Αλβανοί».

            Η έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και η έκρυθμη κατάσταση στην Αλβανία αναγκάζει τους Ευρωπαίους να επιτρέψουν την είσοδο του Ελληνικού στρατού για την αποκατάσταση της τάξης στη Βόρειο Ήπειρο. Έτσι στις 14 Οκτωβρίου 1914 ο Ελληνικός Στρατός ελευθερώνει για 2^η φορά τη Βόρειο Ήπειρο. Η αυτονομιακή κυβέρνηση παραδίδει ευχαρίστως την εξουσία της στον ελευθερωτή στρατό. Η ένωση της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα ακολουθήθηκε από τη συμμετοχή 16 αντιπροσώπων της στη βουλή των Ελλήνων στις Ελληνικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν 1 χρόνο αργότερα.

            Ο διχασμός όμως, και η έλλειψη ομοψυχίας στην Ελλάδα (Βενιζέλου - βασ. Κωνσταντίνου), που είχε ως συνέπεια και την Μικρασιατική καταστροφή (1922), έδωσαν την ευκαιρία στους Ευρωπαίους προστάτες των Αλβανών να αποσπάσουν και πάλι τη Βόρειο Ήπειρο από τον εθνικό κορμό.

            Στη δεκαετία του 1920 ο αλβανικός εθνικισμός απέκοψε πραξικοπηματικά την Αλβανική Εκκλησία από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Προσπάθησε μάλιστα να επιβάλει ως λειτουργική γλώσσα παντού την Αλβανική. (Κύριος εκπρόσωπος ο Αλβανός ψευδεπίσκοπος από την Αμερική Φαν Νόλι).

            Στη δεκαετία του 1930 ο βασιλιάς Ζιώγου επιτέθηκε εναντίον της Ελληνικής παιδείας. Οι Βορειοηπειρώτες προσφεύγουν στο δικαστήριο της Χάγης και δικαιώνονται (1935).

            Στις 28 Οκτωβρίου 1940 στο πλευρό των Ιταλικών μεραρχιών εισέβαλαν και δύο Αλβανικές εναντίον της Ελλάδος.Ο γενναίος, όμως, Ελληνικός στρατός προήλασε και πάλι νικηφόρα στη Βόρειο Ήπειρο και έγινε δεκτός από τους Βορειοηπειρώτες ως ελευθερωτής. Για 3η φορά ελευθερώθηκε η Βόρειος Ήπειρος.

            Η ελευθερία αυτή κράτησε μέχρι τον Απρίλιο του 1941, οπότε με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, ο Ελληνικός στρατός εγκατέλειψε και τη Βόρειο Ήπειρο.  

            Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα του Άξονα, η Ελληνική Κυβέρνηση ζήτησε στη Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης των 21 Εθνών στο Παρίσι (30/08/1946) την ένωση της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα. Το ζήτημα παραπέμφθηκε - ύστερα από αντιδράσεις του Σοβιετικού Υπουργού Εξωτερικών Μολότωφ και άλλων κομμουνιστικών κρατών - στο Συμβούλιο Υπουργών των Εξωτερικών των Μεγάλων Δυνάμεων (Γαλλία, ΗΠΑ, Μεγ.Βρετανία, Ρωσία) που έγινε στη Νέα Υόρκη (4 Νοεμβρίου έως 12 Δεκεμβρίου 1946),. Το Συμβούλιο  ανέβαλε τη λήψη αποφάσεων ως προς το Βορειοηπειρωτικό για μετά την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης με την Αυστρία και τη Γερμανία. Η συνθήκη ειρήνης με την Αυστρία υπογράφηκε στις 15 Μαΐου 1955 στην Βιέννη. Με την Γερμανία στις 12 Σεπτεμβρίου 1990 στην Μόσχα.Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα εκκρεμεί και περιμένει τή λύση του.   

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι τρεις απελευθερώσεις της Βορείου Ηπείρου,Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα εκκρεμεί και περιμένει τή λύση του. "