Σκεπτικισμός.Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία

Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία---- Εισαγωγή στο Σκεπτικισμό:  - Στην Αρχαία Ελλάδα αναπτύχθηκαν με θαυμαστή πληρότητα οι ανθρώπινες διασκεπτικές, φιλοσοφικές δυνατότητες. --Οι αυθεντικές, φιλοσοφικές ενοράσεις όπως και τα εμπνευσμένα έργα τέχνης παραμένουν αξεπέραστα. Νεώτεροι φιλόσοφοι όπως: Nietzsche, Σοπενχάουερ, Heidegger, Wittgenstein, Quine, Kuhn, Winch, Goodman, Rorty, Gadamer, Foucault, Derrida, Huxley αντλούν τα βασικά υλικά της σκέψης τους από τη φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων. Μπορούμε να πούμε ότι η μεταμοντέρνα σκέψη επιστρέφει στους προσωκρατικούς και ιδιαίτερα στούς σοφιστές και τους σκεπτικούς. Θα προσπαθήσουμε με συνοπτικό τρόπο να πλησιάσουμε τη σκέψη των αρχαίων και ιδιαίτερα των σκεπτικών για να διευρύνουμε τους γνωσιολογικούς μας ορίζοντες. Ηράκλειτος ο Εφέσιος, 540 π.χ. Ο Ηράκλειτος υποστηρίζει ότι όλα όσα υπάρχουν βρίσκονται σε μια δυναμική σχέση αλληλεξάρτησης."Πάντα ρεί είναι δε παγίως ουδέν"(Β 1) (Τα πάντα ρέουν και τίποτα δεν μένει σταθερό). Ο διαχωρισμός των αντιθέτων όπως για παράδειγμα ζωή-θάνατος, καλό-κακό, ημέρα-νύχτα δεν είναι ουσιαστικός αλλά φαινομενικός."Όλα τα πράγματα είναι ένα" (Β 53). Η πραγματικότητα δημιουργείται από την πάλη των αντιθέτων. "Ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων" (Β 53). Η αρμονία που παρατηρούμαι σε όλα τα επίπεδα, φυσικό, βιολογικό, κοινωνικό, δημιουργείται από την συνύπαρξη αντιθετικών δυνάμεων που αλληλεπιδρούν δυναμικά μεταξύ τους."Αυτό που είναι αντίθεση είναι συμφωνία και από τα διαφορετικά πράγματα αναδύεται ωραιότατη αρμονία" (Β8). "Τα πράγματα έρχονται σε αρμονία μέσα από την σύγκρουση των αντίθετων ρευμάτων (DL 9.7). Πρωταγόρας ο Αβδηρίτης, 480-411 π.χ. Η αλήθεια δεν είναι καθολική αλλά προσωπική. Υπάρχουν τόσες αλήθειες όσοι είναι οι άνθρωποι που τις πιστεύουν. Οι αισθητικές εμπειρίες και οι πεποιθήσεις είναι αληθινές εφόσον ο άνθρωπος νομίζει ή πιστεύει ότι είναι αληθινές. Κάθε άνθρωπος είναι από μόνος του κριτήριο της αλήθειας. "Ο άνθρωπος είναι το μέτρο για όλα τα πράγματα, για όσα είναι για το πως είναι, και για όσα δεν είναι, για το πως δεν είναι". Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια εξίσου έγκυρη για όλους. Κριτήριο αληθινότητας είναι η υποκειμενική αντίληψη και εμπειρία. Η γνώμη κανενός ανθρώπου δεν είναι περισσότερο έγκυρη από την γνώμη κάποιου άλλου. Βλ. Protagoras Fragments http://campus.northpark.edu/history/classes//Sources/Protagoras.html http://www.xrefer.com/entry/553293 Γοργίας ο Λεοντίνος, 485-380 π.χ. Οι απόψεις του Γοργία συνοψίζονται σε τρεις θεμελιώδεις προτάσεις: α) Τίποτε δεν υπάρχει. β) Αν υπήρχε κάτι δεν θα μπορούσαμε να το γνωρίζουμε. γ) Αν το γνωρίζαμε δεν θα μπορούσαμε να ανακοινώσουμε την ύπαρξή του. Πλάτωνας ο Αθηναίος, 427-347 π.χ. Ο Πλάτωνας σε αντίθεση με τους σοφιστές πιστεύει ότι ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να φτάσει στην έγκυρη και απόλυτη γνώση η οποία είναι προϋπόθεση της αρετής και στόχος της ανθρώπινης ζωής. Διακρίνει όμως δύο είδη επιγνώσεων: την απλή άποψη και τη αληθινή γνώση. Οι απόψεις που διαμορφώνονται με βάση τα δεδομένα των αισθήσεων, τις παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα της κοινής λογικής όσο προσεκτικές και αν είναι, είναι απλά απόψεις χωρίς ιδιαίτερη εγκυρότητα. Η αυθεντική γνώση δεν θεμελιώνεται στα δεδομένα των αισθήσεων αλλά στις ενορατικές διοδεύσεις της έλλογης σκέψης. Αντικείμενο αυτής της ανώτερης γνώσης δεν είναι ο υλικός, χωρο-χρονικός κόσμος αλλά ο κόσμος των ιδεών, των νοημάτων, των αιωνίων, αμετάβλητων, αόρατων, "μαθηματικών" μορφών. Ο κόσμος των αντικειμένων είναι απλή αντανάκλαση του κόσμου των ιδεών. Το αλήθινο δεν ανήκει στη σφαίρα των αντικειμένων του υλικού κόσμου αλλά στη σφαίρα μιας ανώτερης διάστασης που είναι ο κόσμος των ιδεών. Τα φθαρτά, μεταβλητά αντικείμενα που μας περιβάλλουν είναι ατελή αντίγραφα των αμετάβλητων καθαρών μορφών του ιδεατού κόσμου. Η μαθηματική ιδέα ενός κύκλου για παράδειγμα είναι αιώνια, τέλεια και αμετάβλητη. Ενώ οι κύκλοι που υποπίπτουν στην καθημερινή μας αντίληψή έχουν πάντοτε ατελή μορφή. Ο κύκλος όπως αυτός φανερώνεται στο άνοιγμα ενός ποτηριού δεν είναι ποτέ τόσο τέλειος όσο ο μαθηματικός κύκλος. Στόχος και τέλος της ανθρώπινης γνώσης είναι η φιλοσοφική θεωρία-ενατένιση του αόρατου, τέλειου κόσμου των ιδεών. Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης 384-322 π.χ. Για τον Αριστοτέλη η αλήθεια δεν κρύβεται στον κόσμο των ιδεών αλλά στην εμπεριστατωμένη έρευνα της αντικειμενικής πραγματικότητας. Η Γνώση κατά κύριο λόγο προέρχεται από την εμπειρία. Η μέθοδος που οδηγεί στη γνώση είναι η προσεκτική παρατήρηση, η ταξινόμηση και η η λογική ανάλυση. Διαφορετικές και αντικρουόμενες απόψεις δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα αληθινές "μη είναι αληθείς άμα τας αντικειμένας φάσεις". Μετά τα Φυσικά (Γ' 6) Η επιστημονική έρευνα οδηγεί στην έγκυρη γνώση. Ο Αριστοτέλης έθεσε τις θεωρητικές βάσεις του ορθολογισμού και του εμπειρισμού και αναδεικνύεται πρόδρομος του Διαφωτισμού και της μοντέρνας επιστημονικής μεθοδολογίας. Ο βαθμός εγκυρότητας της γνώσης προσδιορίζεται από τη φύση των αντικειμένων. Δεν είναι δυνατόν να καταλήγουμε πάντοτε σε ακριβή συμπεράσματα. Σε θεωρητικούς τομείς όπως η λογική και τα μαθηματικά μπορούμε να διαμορφώσουμε ακριβείς, σταθερές και απόλυτες ερμηνευτικές διατυπώσεις ενώ σε εφαρμοσμένους, πρακτικούς τομείς όπως για παράδειγμα η ηθική, η ψυχολογία και η πολιτική δεν επιτρέπονται διαπιστώσεις υψηλού βαθμού ακρίβειας και βεβαιότητας. "τον αυτόν δη τρόπον και αποδέχεσθαι χρεών έκαστα των λεγομένων, πεπαιδευμένου γαρ εστιν επί τοσούτον τακριβές επιζητείν καθ' έκαστον γένος, εφ' όσον η του πράγματος φύσις επιδέχεται, παραπλήσιον γαρ φαίνεται μαθηματικού τε πιθανολογούντος αποδέχεσθαι και ρητορικόν αποδείξεις απαιτείν". Ηθικά Νικομάχεια 1, 3 . (σημ 1) Πύρρων ο Ηλείος 341-270 π.χ. Οι Σκεπτικιστές είναι πιο κοντά στην στάση αμφισβήτησης των σοφιστών παρά στην μεταφυσική του Πλάτωνα και τη λογική του Αριστοτέλη. Οι εννοιολογικές κατηγορίες του αληθινού και του ψεύτικου, του καλού και του κακού δεν έχουν οντολογική αληθινότητα αλλά υποκειμενική, και πολιτισμική σημασία. Ο Πύρρων εκφράζει την πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε στην αληθινή γνώση διότι τα αντιληπτικά δεδομένα δεν μας πληροφορούν για το πως πραγματικά είναι ο κόσμος (τα όντα) αλλά μόνο για το πως φαίνεται (φαινόμενα). Όλες οι απόψεις είναι υποκειμενικές, πρόσκαιρες, και μπορούν να αλλάξουν με τα κατάλληλα επιχειρήματα. Μια πρόταση είναι τόσο αληθινή όσο και ψεύτικη. Διαμετρικά αντίθετες ερμηνείες είναι εξίσου έγκυρες. Οι αντικρουόμενες απόψεις είναι ισοσθενείς. Η πιο συνετή γνωσιολογική στάση είναι η αποδοχή της αγνωσίας, η άρση της βεβαιότητας, η αποφυγή των συμπερασμάτων και των οριστικών τοποθετήσεων. Ηεποχή (παύση της κρίσης) και το ουδέν μάλλον (τίποτε περισσότερο, ούτε αυτό ούτε το άλλο). Με αυτό τον τρόπο οι σκεπτικοί δεν αμφισβητούν την οπτική των απλών ανθρώπων αλλά τους ισχυρισμούς των φιλοσόφων ότι μπορούνα να πετύχουν την βέβαιη, αντικειμενική γνώση. Η μαχητική, μεθοδική αναζήτηση της αλήθειας συνοδεύεται από ταραχή ενώ η έντιμη αποδοχή της αγνωσίας συνοδεύεται από ψυχική ηρεμία, εσωτερικό ησυχασμό και αταραξία. Σύμφωνα με τον Πύρρωνα ''είναι αδύνατον να διακρίνουμε, να μετρήσουμε και να κρίνουμε τα πράγματα (τα μεν ουν πράγματα αποφαίνειν επ' ίσης αδιάφορα και αστάθμητα και ανεπίκριτα) διότι ούτε τα δεδομένα των αισθήσεών μας ούτε οι απόψεις μας μπορούν να είναι αληθινές ή ψεύτικες. Δεν πρέπει λοιπόν να εμπιστευόμαστε τις κρίσεις μας αλλά να αποφεύγουμε να διατυπώνουμε άποψη ούτε να κλίνουμε προς τη μια ή την άλλη πλευρά αλλά να είμαστε κατηγορηματικοί, λέγοντας για το κάθε επιμέρους πράγμα, θεωρώντας ότι είναι όχι περισσότερο απ' ότι δεν είναι ή ότι ούτε είναι ούτε δεν είναι. Το αποτέλεσμα για όσους υιοθετήσουν αυτή τη στάση θα είναι να φτάσουν πρώτα στην αφασία ( άρνηση να διατυπώσουν άποψη) και μετά αταραξία (εσωτερική ηρεμία)''. Ευσεβίου επισκόπου Καισαρείας, Praeparatio evangelica XIV, 18, 1-5. Η δομή της γνωσιολογικής προσέγγισης του Πύρρωνα θα μπορούσαμε να πούμε είναι η εξής: α) Διαφωνία: Διαπίστωση και συνειδητοποίηση των φαινομενικών αντιθέσεων. β) Ισοσθένεια: Παραδοχή της ισοδύναμης εγκυρότητας των διαφορετικών απόψεων. γ) Εποχή: Παύση της διανοητικής αναζήτησης, αποδοχή ότι δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε την αλήθεια μέσα από την σκέψη. δ)Αταραξία: Η εμπειρία της ψυχικής ανάπαυσης, της εσωτερικής γαλήνης και πλήρότητας που προκύπτει ως φυσική συνέπεια της "Εποχής". Βλ. για τον Πύρρωνα Διογένης Λαέρτιος Βίοι και γνώμαι των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων http://www.mikrosapoplous.gr/dl/dl09.html#pyrron Καρνεάδης ο Κυρηναίος 214-129 π. χ. Ο Καρνεάδης άσκησε κριτική στις αξιώσεις των Στωικών φιλοσόφων για βεβαιότητα. Συνήθιζε να προβάλλει επιχειρήματα και για να υποστηρίξει αλλά και για να αμφισβητήσει οποιαδήποτε άποψη. Το 155 π.χ. πήγε μαζί με άλλους δύο φιλοσόφους στην Ρώμη ως πρεσβευτής των Αθηνών. Εκεί τη μία ημέρα παρουσίασε επιχειρήματα υπέρ της δικαιοσύνης και την επόμενη ημέρα παρουσίασε επιχειρήματα εναντίον της δικαιοσύνης. Με αυτή την τακτική δεν αποσκοπούσε μάλλον στην αμφισβήτηση της αξίας της δικαιοσύνης αλλά με τρόπο ανάλογο του Σωκράτη επεδίωκε να απαλλάξει τους συνομιλητές του από την ψευδή αίσθηση ότι μπορούν να κατέχουν τη βέβαιη γνώση. Για τον Καρνεάδη δεν μπορεί να υπάρχει απόλυτη γνωσιολογική βεβαιότητα ή απόλυτο κριτήριο της αλήθειας αλλά οποιαδήποτε πιθανή φαντασία (αξιόπιστη εντύπωση) είναι από μόνη της κριτήριο της αλήθειας. Δεν αποδέχτηκε ούτε την εποχή των σκεπτικών (άρση της κρίσης) , ούτε και την καταληπτική φαντασία (βέβαιη γνωσιακή εντύπωση) των στωικών. Οι γνωσιακές εντυπώσεις άλλοτε απεικονίζουν την πραγματικότητα και άλλοτε όχι. Δεν είναι όμως ανθρωπίνως δυνατόν να βεβαιωθούμε απόλυτα για την αληθινότητα ή το ψεύδος τους. Αυτό που γνωρίζουμε αφορά πάντοτε στα φαινόμενα και όχι στην όντως πραγματικότηταΣτα καθημερινά ζητήματα της πρακτικής ζωής το πιθανόν (η αξιοπιστία ή πιθανότητα αληθινότητας μιας εντύπωσης) δεν χρειάζεται να αξιολογείται με αυστηρά κριτήρια. Αληθινό είναι αυτό που φαίνεται να είναι αληθινό, ενώ σε σημαντικά θέματα ο έλεγχος του πιθανού θα πρέπει να γίνεται με αυστηρά κριτήρια. ( Σεξ. Εμπειρ., Προς μαθ., VII, 166-175). Διακρίνει τέσσερα διαφορετικά επίπεδα του πιθανού - βαθμού αξιοπιστίας των εντυπώσεων: α) Απίθανες Φαντασίες: Ολοφάνερα λαθεμένες - αβάσιμες εντυπώσεις. β) Πιθανές Φαντασίες: (Εύλογες - αξιόπιστες) Φαινομενικά εύλογες εντυπώσεις που δεν αναιρούνται φανερά από άλλα αντιληπτικά δεδομένα. Φαινομενικά αυταπόδεικτες. γ) Απερίσπαστες Φαντασίες: (Αμετάκλητες): Φαινομενικά εύλογες εντυπώσεις που επιβεβαιώνονται και από άλλα αντιληπτικά δεδομένα. δ) Περιωδευμένες Φαντασίες: (Καθυποταγμένες - Επαληθευμένες): Απερίσπαστες εντυπώσεις που έχουν υποβληθεί σε εξεταστικές διαδικασίες και έχει δοκιμασθεί η εγκυρότητά τους σε διάφορες περιστάσεις. ( Σεξ. Εμπειρ., Προς μαθ., VII, 167-182). Αινεσήδιμος Αποδίδονται σε αυτόν τα δέκα επιχειρήματα "οι δέκα τρόποι" του σκεπτικισμού. "Συνοπτικά οι δέκα τρόποι είναι οι παρακάτω: (1) Τα αισθήματα και οι αντιλήψεις όλων των ζωντανών οργανισμών διαφέρουν μεταξύ τους. (2) Οι άνθρωποι έχουν φυσικές και νοητικές διαφορές που κάνουν τα πράγματα να τους φαίνονται διαφορετικά. (3) οι διαφορετικές αισθήσεις δίνουν διαφορετικές εντυπώσεις για τη φύση των πραγμάτων. (4) Τα αντιληπτικά μας δεδομένα εξαρτώνται από την φυσική και νοητική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τη στιγμή της αντίληψης. (5) Τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά σε διαφορετικές θέσεις και από διαφορετικές αποστάσεις. (6) Η αντίληψη δεν είναι ποτέ άμεση αλλά περνά πάντοτε μέσα από κάποιο ενδιάμεσο. Για παράδειγμα, βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τον αέρα. (7) Τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά ανάλογα με τις αλλαγές που συμβαίνουν στην ποσότητα, το χρώμα, την κίνηση και τη θερμοκρασία τους. (8) Ένα πράγμα μας δίνει διαφορετική εντύπωση όταν είναι γνωστό από ότι όταν είναι άγνωστο. (9) Όλες οι υποτιθέμενες λέξεις είναι δηλώσεις. (predication). Όλες οι δηλώσεις μας δίνουν μόνο τη σχέση των πραγμάτων με άλλα πράγματα ή με τον εαυτό μας. Ποτέ δεν μας λένε τι είναι το πράγμα καθ' εαυτό. (10) Οι απόψεις και οι συνήθειες των ανθρώπων είναι διαφορετικές σε διαφορετικές χώρες". Aenesidemus Internet Encyclopedia of Philosophy Ανάκτηση 20/02/03, από http://www.utm.edu/research/iep/a/aeneside.htm Ξενιάδης της Κορίνθου. O Ξενιάδης εκφράζει την άποψη ότι "Όλα είναι ψεύτικα, οποιαδήποτε εντύπωση ή γνώμη είναι ψευδής" (Sextus, Adv. Math. 7.53). Όπως και άλλοι σκεπτικοί με μια τέτοια διατύπωση δεν αποσκοπεί στο γκρέμισμα οποιασδήποτε βεβαιότητας ώστε να μείνει ο άνθρωπος χωρίς οντολογικό έρεισμα. Πρόκειται περισσότερο για την καλλιέργεια της δυνατότητας για αμφισβήτηση και εμβάθυνση στη μυστηριακότητα του υπάρχοντος αλλά και για προτροπή διεύρυνσης της συνειδητότητας και γνωσιολογικής ταπείνωσης. Σημειώσεις Σημ. 1: Ηθικά Νικομάχεια 1, 3. Σε ελεύθερη απόδοση "Διότι είναι ιδιότητα του εκπαιδευμένου ανθρώπου να απαιτεί τόση ακρίβεια από κάθε αντικείμενο έρευνας όση μπορεί να επιτρέψει η φύση του, είναι πάλι εξίσου κουτό να αποδεχόμαστε να πιθανολογεί ένας μαθηματικός και να απαιτούμαι επιστημονικές αποδείξεις από ένα ρήτορα" Λάβαμε υπόψη μας και την αγγλική μετάφραση του W. D. Ross Aristotle: NICOMACHEAN ETHICS, 1, 3, "for it is the mark of an educated man to look for precision in each class of things just so far as the nature of the subject admits; is evidently equally foolish to accept probable reasoning from a mathematician and to demand from a rhetorician scientific proofs".  Ανάκτηση 15/02/03 από: http://eserver.org/philosophy/aristotle/nicomachean-ethics.txt, επίσης το ίδιο από: http://classics.mit.edu/Aristotle/nicomachaen.1.i.html" Βιβλιογραφία Μικρός Απόπλους: http://www.mikrosapoplous.gr/texts1.htm Αρχαία Ελληνικά Κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή Greek and Roman texts by Perseus, http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/perscoll?collection=Greco-Roman&type=text&lang=greek A. A. Long. Hellenistic Philosophy. 1987. μτφρ. Η Ελληνιστική Φιλοσοφία. Μορφ. Ιδρ. Εθν. Τράπεζας. Γιάννη Κορδάτου. (Α' εκδ 1946) Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Μπουκουμάνης. Ε' εκδ. 1972. Κάδμου Γ. Στεφανόπουλου. 1978. Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι. Αθήνα. Jean- Paul Dumont. 1963. Η Αρχαία Φιλοσοφία. Ζαχαρόπουλος. --------- Ευάγγελου Παπανούτσου. Γνωσιολογία. Ίκαρος, Αθήνα. 1954 του Νικήτα Καυκιού www.psyche.gr/epist3.htm

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σκεπτικισμός.Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία"

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Η ΟΡΙΑΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ---

 (Η Λεξαριθμική θεωρία

ως όργανον διδασκαλίας, μαθήσεως και γνώσεως)----

 Στην ομηρικήν εποχήν - που αντανακλά και άλλες εποχές παρωχημένες - το όνομα λαός σημαίνει άθροισμα ανθρώπων γενικώς, που ημπορούν να ανήκουν είτε στο στράτευμα (σώμα στρατού και υποδιαίρεσή του) και εν καιρώ πολέμου, είτε στο Κράτος (πόλη) εν καιρώ ειρήνης.----

 Δηλαδή σ’ εκείνην την εποχήν δεν υπήρχε πλήρης διαχωρισμός τής εννοίας που παρατηρείται σήμερον, και ο λαός μετετρέπετο σε οπλίτες κατά την διάρκειαν του πολέμου και σε πολίτες κατά την διάρκειαν της ειρήνης. Αφού το όνομα λαός - όπως κάθε όνομα στην Λεξαριθμικήν Θεωρίαν - απεικονίζει κάποιο πράγμα που αλλάζει μορφήν όχι όμως και περιεχόμενον στην διαλεκτικήν πορείαν τού Κόσμου, έπεται ότι στο αρχικόν στάδιον διαμορφώσεως της εννοίας λαός οι δύο σημασίες ήταν ταυτόσημες. Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται και από τα διαμορφωθέντα σε μεταγενέστερον στάδιον ονόματα πολίτης και οπλίτης (λέξεις αναγραμματιζόμενες), που δεν αναφέρονται στον Ομηρον, και τα αρχέτυπά τους είχαν εξ ίσου πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Τα ονόματα πολίτης (από την πόλη) και οπλίτης (από το όπλον) μας δίδουν μιαν πρώτην ιδέαν δια τον χαρακτηρισμόν τού Λαού ως ορίου, διότι το όπλον (στράτευμα, στρατός) δρα διαρκώς και επεμβαίνει, όταν ο κανών τής δημοκρατίας παραβιάζεται από τους κυβερνώντες μιας Χώρας, και ο ανώτατος άρχων - όπου υπάρχει - αδυνατεί να παρέμβει.

 Και ο λαός επίσης δρα οριακώς διά της ψήφου του στα δημοκρατικά πολιτεύματα - όπου η έννοια της δημοκρατίας είναι σεβαστή από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, κυβερνώντες και κυβερνωμένους- όταν κληθεί από το κυβερνών κόμμα, διότι είτε η εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση έχει μειωθεί είτε η αντιπολίτευση αμφισβητεί στην κυβέρνηση την δυνατότητα να συνεχίζει να κυβερνά τον Λαόν. Το όπλον στα άλογα και έλλογα όντα χρησιμοποιείται επίσης σε οριακές περιπτώσεις και όταν είτε παραβιάζεται η ζωτική τους περιοχή από παρεισάκτους (είναι γνωστόν ότι πολλά ζώα και πτηνά οριοθετούν την ζωτικήν περιοχήν τους) και η επιβίωσή τους διακινδυνεύει, είτε όταν επιχειρείται από ξένον εισβολέα η κατάργηση της εδαφικής ακεραιότητος (ζωτική περιοχή δια τα άλογα όντα, και Κράτος δια τους ανθρώπους). Αυ-τή η οριακή λειτουργικότης τού όπλου εξηγεί, διατί τα οπλικά συστήματα των μεν ζώων ευρίσκονται στα όρια του σώματός τους, των δεν ανθρώπων ευρίσκονται κυρίως στις ακριτικές περιοχές ή γενικώτερα στα όρια της Επικρατείας και μάλιστα εκεί που ο κίνδυνος παραβιάσεως των συνόρων ή μειώσεως της ζωτικής περιοχής ενός Λαού είναι μεγαλύτερος. 

Στις δημοκρατούμενες κοινωνίες και εν ειρήνη ο λαός αποτελεί τον φορέα κάθε εξουσίας (όριον) και καταφεύγει στα όπλα, δηλαδή χρησιμοποιεί την δύναμή του (την ψήφον του) διά να ανατρέψει ή αντικαταστήσει μια πολιτικήν κατάσταση ή ταυτίζεται με τον στρατόν (πολίτες και οπλίτες γίνονται ένα) και καταλήγει σε επανάσταση δια την εγκαθίδρυση μιας νέας καταστάσεως, όταν οι πολιτικές και οικονομικές ελευθερίες του διατρέχουν μεγάλον κίνδυνον.

 Ο βαθμός όμως βι-ώσεως ενός κινδύνου από τον Λαόν είναι συνάρτηση αυτού τού ιδίου τού Λαού, της ηλικίας και της γεωγραφικής περιοχής μιας Χώρας, και είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής ζυμώσεως, η οποία πρέπει να ενεργείται ελευθέρως και ισοδυνάμως και από τους κυβερνώντες και από τους κιβερνωμένους δια να δράσει ο Λαός οριακώς, υπεύθυνοι δε δεν είναι μόνον οι φορείς τής εξουσίας και της αντιπολιτεύσεως, αλλά και όλοι εκείνοι που έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνον αυτόν.

 Η ταχύτης τής πολιτικής ζυμώσεως βαίνει ελαττουμένη από τα αστικά κέντρα μιας Χώρας προς τα ημιαστικά και μή αστικά, τα αγροτικά κέντρα. Επομένως η προσοχή, το ενδιαφέρον και το βάρος τής πλατειάς και βαθειάς ενημερώσεως του Λαού από τους υπευθύνους και συνειδητοποιημένους πολίτες μιας Χώρας πρέπει να αρχίζει από τα αγροτικά κέντρα (τα χωριά), όπου η ταχύτης τής πολιτικής ζυμώσεως είναι αργή.

 Ο Λαός φέρει την πολιτικήν, δεν την συνειδητοποιεί. Ο Λαός φέρει την γνώση και την σοφίαν, δεν τις επιστημονοποιεί. Ο Λαός δρα οριακώς είτε υπέρ αυτού είτε και κατά. Απαιτούνται λοιπόν ηγετικά και ταλαντούχα άτομα να καθοδηγούν τον Λαόν στις οριακές του δυνατότητες.

Αυτά τα απλά πορίσματα, που ίσως να διαφεύγουν της προσοχής τού μέσου πολίτου, διότι η σοφία χαρακτηρίζεται από την απλότητα και όχι από την πολυπλοκότητα ή συνθετότητα, εξάγονται ανέτως σαν πορίσματα της Λεξαριθμικής Θεωρίας.

 Πραγματικά, τα ονόματα όπλον και όριον ισοψηφούν (ΟΠΛΟΝ = ΟΡΙΟΝ = 300) – κατά το αλφαριθμητικόν σύστημα των Ελλήνων⁽²⁾, το δε όνομα λαός, ως υπερβαίνον τα ονόματα όριον και όπλον κατά μονάδα (ΛΑΟΣ =301), συνδέεται με έκαστον εξ αυτών δια του Αθροιστικού νόμου της θεωρίας⁽³⁾, που δίδει την σχέση της στερητικής μετά της αθροιστικής μορφής τού όντος.

 Η μονάς - στην Λεξαριθμικήν Θεωρίαν - παίζει τον ρόλον τού ρυθμιστικού παράγοντος μεταξύ δύο ή περισσοτέρων αντιτιθεμένων δυνάμεων [π.χ. το όπλον (η ψήφος) δύναται να δράσει υπέρ ενός λαού, δύναται όμως να δράσει και εναντίον αυτού τού ιδίου τού Λαού].

(1) Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ [Μαρκάτος, Λάρισα 1987].

(2) (µονάδες: Α=1, Β=2, Γ=3, ∆=4, Ε=5, ∆ίγαµµα, Ζ=7, Η=8, Θ=9/ δεκάδες: Ι=10, Κ=20, Λ=30, Μ=40, Ν=50, Ξ=60, Ο=70, Π=80, ΚΟΠΠΑ / εκατοντάδες: Ρ=100, Σ=200, Τ=300, Υ=-400, Φ=-500, Χ=600, Ψ=700, Ω=800, ΣΑΜΠΙ), όπου κάθε λέξη είναι αριθµός, λαµβανόµενος δια προσθέσεως των γραµµά-των - αριθµών.

(3) ΛΑΟΣ = Α+ΟΡΙΟΝ Û Σ(ΛΑΟΣ) = Σ(Α+ΟΡΙΟΝ) @ ΟΡΙΟΝ. Το Α είναι και στερητικόν και αθροιστικόν: Η έννοια ΛΑΟΣ στερείται της εννοίας ΟΡΙΟΝ (Α στερητικόν), όταν όμως η έννοια αθροισθεί (το σύμβολον Σ) και φθάσει σ’ ένα κρίσιμον αριθμόν (Α αθροιστικόν), τότε οι δύο έννοιες ταυτίζονται (ΛΑΟΣ, ΟΡΙΟΝ).


Δημοσίευση στην εφημερίδα 'ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" της πόλεως Λαρίσης, 18/01/2015 /10η σελ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ "

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΥΠΝΩΣΗ

Όταν κάποιος παρακολουθεί τηλεόραση, δέχεται μια ακτινοβολία που τον βάζει σε μια κατάσταση όμοια με αυτήν που πετυχαίνουν οι υπνωτιστές.-- Δεν πρόκειται για μια ακόμη θεωρία συνωμοσίας, αφού το παραπάνω έχει αποδειχθεί επιστημονικά.

Μέσα σε μόλις 30 δευτερόλεπτα τηλεοπτικής παρακολούθησης, ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπαίνει σε μια σταθερή φάση, όπου παράγει μόνο χαμηλά κύματα άλφα, που αποτυπώνονται και σε εγκεφαλογράφημα.

Σε ένα πείραμα, όπου συνέδεσαν μερικά παιδιά σε μηχάνημα EEG, οι τηλεοράσεις ήταν προγραμματισμένες να σβήσουν μόλις οι εγκέφαλοι των παιδιών έπιαναν τα κύματα άλφα. Παρά τις οδηγίες που τους είχαν δοθεί, για να αυτοσυγκεντρωθούν, κανένα από αυτά δεν μπόρεσε να κρατήσει την τηλεόραση αναμμένη περισσότερο από 30 δευτερόλεπτα.

Η εγκεφαλική αυτή κατάσταση είναι ίδια με αυτήν που χρησιμοποιούν οι υπνωτιστές και οι θεραπευτές, για να βοηθήσουν ανθρώπους να κόψουν το κάπνισμα, να μειώσουν το φαγητό, κλπ.

Πρόκειται για μια κατάσταση όπου παύει σχεδόν τελείως η συνειδητότητα, και στην ουσία παρακάμπτεται, έτσι ώστε οι όποιες οδηγίες δίνονται, να πηγαίνουν κατευθείαν στο υποσυνείδητο.

Στη συνέχεια, το υποσυνείδητο μυστικά και σιωπηλά, κατευθύνει τις συνειδητές δραστηριότητες σύμφωνα με τις οδηγίες που του δίνονται. Σε αυτή τη κατάσταση συνείδησης, όπως επιβεβαιώνουν οι υπνωτιστές, οποιαδήποτε προφορική ή οπτική οδηγία δίνεται, εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλο ως εντολή.

Στην αρχή, ο εγκέφαλος έμπαινε σε αυτή τη διαδικασία εξαιτίας των λάμψεων της αναλογικής τηλεόρασης που οφείλονταν στην τεχνολογία των καθοδικών ακτίνων που χρησιμοποιούνταν. Κανονικά, η μετάβαση στην ψηφιακή τηλεόραση θα έπρεπε να είχε αλλάξει τα πράγματα. Στην πραγματικότητα όμως, η ψηφιακή τεχνολογία επιτρέπει έναν πιο λεπτό χειρισμό και έλεγχο του ρυθμού των λάμψεων, με αποτέλεσμα ένα πιο βέλτιστο υπνωτικό αποτέλεσμα.

Η πολλή τηλεόραση οδηγεί σε μια εσαεί κατάσταση χαμηλών κυμάτων άλφα, με αποτέλεσμα την δημιουργία μιας επιδεκτικής συνειδητότητας, όπου τα «εικονικά ζόμπι» κάνουν ότι τους υποδειχθεί.

Δεν είναι μόνο οι επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται αυτό το φαινόμενο για να κερδίσουν. Το τηλεοπτικό δίκτυο Fox έχει παραδεχτεί πως χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο συνειδητά, με σκοπό να επιβάλλει την ιδέα της παγκόσμιας υπερθέρμανσης του πλανήτη, καθώς και την ιδέα περί της ανάγκης μείωσης των εκπομπών άνθρακα στην Αμερική.

Και το πέτυχαν μια χαρά, αφού η φράση carbon footprint, που είναι μια σαχλαμάρα, έχει αποτυπωθεί στους εγκεφάλους των Αμερικανών και συζητιέται ευρέως, άνευ λόγου και αιτίας.

Όχι μόνο η Fox, αλλά όλα τα αμερικανικά ΜΜΕ έχουν πείσει τους Αμερικανούς ότι το μέλλον του πλανήτη εξαρτάται από την μείωση ή μη των εκπομπών άνθρακα.

Εξίσου ανησυχητικό είναι και το γεγονός ότι ο πληθυσμός αυτός των ζόμπι, πείθεται καθημερινά ότι η κυβέρνηση είναι καλή και έχει καλές προθέσεις, και ότι πάντα κοιτάζει το συμφέρον του λαού. Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλης αυτής της χειραγώγησης; Ότι κάθε μέρα που περνάει, το κράτος κερδίζει όλο και πιο πολλές εξουσίες επάνω στις ζωές μας, και σιγά σιγά πειθόμαστε ότι θα πρέπει να του παραχωρήσουμε τον απόλυτο έλεγχο, χωρίς να εμποδίζεται από άχρηστους θεσμούς όπως είναι η δικονομία, και το σύνταγμα.

Έτσι, ακόμη και αν ποτέ τα ΜΜΕ μεταδώσουν την είδηση ότι με βάση τον νόμο S.1867 που ισχύει πλέον, ο αμερικανικός στρατός έχει το δικαίωμα να συλλάβει τον οποιοδήποτε και να τον φυλακίσει ισόβια χωρίς δίκη(!), αυτό θα εκληφθεί από τους υπνωτισμένους πολίτες ως κάτι το απόλυτα σοφό και απαραίτητο.

Πρόκειται για αυτό που φοβόταν ο πρόεδρος Jefferson για την δημοκρατία. Την τυραννία των πολλών επί των λίγων. Σήμερα βλέπουμε μια τυραννία των πολλών ζαλισμένων ζόμπι, επί των ελάχιστων ακόμη ξύπνιων, και ουσιαστικά ζωντανών. 

Ο λαός μας, λόγω της ευρείας έλλειψης πληροφόρησής του (αφού η ενημέρωσή του είναι στα χέρια ασύδοτων και εξαγορασμένων δημοσιογράφων) έχει γίνει έρμαιο της Νέας Τάξης, που τον χρησιμοποιεί για πειραματισμούς, χάρη στην πρόθυμη συνεργασία με την εκλεγμένη πολιτική τάξη. Γι αυτό το θέμα δεν μιλάει κανείς στην Ελλάδα και δεν αναρωτιέται κανείς γιατί βιάστηκαν να εισαγάγουν αυτή την (με το ζόρι) αλλαγή στη ζωή των Ελλήνων.

Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ότι έχει εξαφανιστεί η αναλογική τηλεόραση στην Αττική;

Κόβεται το αναλογικό σήμα, κάτι που δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα του κόσμου. Σε άλλες χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Καναδά και αλλού) η ψηφιακή (ή διαδραστική) τηλεόραση έκανε την εμφάνισή της το 2000-2001, με πλήρη δημόσιο διάλογο για τους κινδύνους που κρύβει αυτό το είδος τηλεόρασης για την παραβίαση των δικαιωμάτων των πολιτών να διατηρούν τις δραστηριότητές τους κατά τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας σε προσωπικό επίπεδο.

Κανείς δεν μας έχει πληροφορήσει για το γεγονός ότι όταν χρησιμοποιεί κανείς αυτό το είδος τηλεόρασης, οι κινήσεις του καταγράφονται, ακριβώς όπως όταν χρησιμοποιεί το διαδίκτυο.

Παρακολουθούν τι κανάλια βλέπεις, τι προγράμματα και για πόση ώρα. Τι έχεις παραγγείλει μέσω διαδραστικής τηλεόρασης, κλπ. Το γεγονός ότι ο κόσμος ενημερώθηκε έγκαιρα σε άλλες χώρες και έγινε δημόσιος διάλογος και σάλος πάνω στο θέμα, ανάγκασε τις κυβερνήσεις να αφήσουν την επιλογή (αν θέλουν το ένα ή το άλλο είδος τηλεόρασης) στους πολίτες μέχρι και σήμερα.

Τι έχουμε, αντίθετα, στην Ελλάδα;

Έχουμε ένα μνημόνιο που προέβλεπε την υποχρεωτική κατάργηση της αναλογικής τηλεόρασης μέχρι τις 20 Ιουλίου στην Αττική και μέχρι τα μέσα Αυγούστου στην υπόλοιπη Ελλάδα. Πόσοι το γνωρίζουν αυτό;

Έχει αναρωτηθεί ο κόσμος γιατί αυτό το μέτρο το προβλέπει το μνημόνιο;

Τι σχέση μπορεί να έχει το μνημόνιο με τις τηλεοπτικές συνήθειες των Ελλήνων και γιατί δίνεται προτεραιότητα σε ένα τέτοιο θέμα;

Κανένα από τα σημεία δεν δίνεται στους Έλληνες πολίτες για να ενημερωθούν.

Τέλος, τα μονοπώλια έχουν απαγορευτεί ναι ή όχι;

Αν απαγορεύτηκαν, πως επιτρέπεται η μονοπωλιακού τύπου ενημέρωση;

Μήπως επειδή είναι και η καλύτερη συναινετική (μετά το διαδίκτυο) παρακολούθηση;

ΥΓ: έτσι τώρα καταλαβαίνουμε γιατί οι ηλεκτρονικές ταυτότητες απορρίφθηκαν στη Βρετανία και την Ολλανδία, μετά από έντονες αντιδράσεις των πολιτών…. και στην Ελλάδα για ευνόητους λόγους μας θέλουν ανημέρωτους και εύκολα χειραγωγήσιμους κανένα τέτοιου είδους μέτρο όμως δεν θα περάσει γιατί τώρα γνωρίζουμε… βοήθησε κι εσύ να διαδοθούν αυτές οι πληροφορίες…. είναι δικαίωμα μας η πληροφόρηση…. είναι δικαίωμα μας να γνωρίζουμε την αλήθεια…. και φυσικά είναι δική μας και η επιλογή, να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια ή να δράσουμε… εκ του αποτελέσματος θα αποδειχθεί πόσο δίκιο έχει το παραπάνω άρθρο.

Το παραπάνω άρθρο μου ήρθε με mail γιαυτό και δεν γνωρίζω την πηγή του.

http://www.eleysis-ellinwn.gr/el/articles/nea_taxi_pragmaton/texnikes_kai_sxedia/h_tileorasi_i_upno

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΥΠΝΩΣΗ"

Ο μεγαλύτερος ανθέλληνας όλων των εποχών

 

«Οι Έλληνες δεν κατάγονται από τους αρχαίους έλληνες», είχε γράψει ο Φαλμεράιερ.---- Εκατόν πενήντα χρόνια μετά τη συγγραφή του βιβλίου «Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων» τα λεγόμενα του μεγαλύτερου ανθέλληνα… όλων των εποχών Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ συνεχίζουν να προκαλούν.

Σε αυτό το βιβλίο όπως και στο βιβλίο «Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους», που γράφτηκαν στη δεκαετία του 1830, ο αυστριακός δημοσιογράφος, πολιτικός και ιστορικός διατυπώνει την άποψη πως οι Έλληνες της νεότερης εποχής δεν κατάγονται από την φυλή των αρχαίων Ελλήνων.

Κατά την άποψή του οι Έλληνες προέρχονται από Σλάβους που εισέβαλαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Μεσαίωνα και Αλβανούς που εξαπλώθηκαν κατά τον ύστερο Μεσαίωνα και τους νεότερους χρόνους και οι οποίοι αναμίχθηκαν με Ελληνόφωνους, αλλά μη Έλληνες πρόσφυγες, δημιουργώντας τον λαό των νέων Ελλήνων.

Το έργο έγινε ιδιαίτερα γνωστό στο εξωτερικό όταν παρουσιάστηκε στην Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών. Ο Φαλμεράιερ απέδειξε πως το πάλαι ποτέ ένδοξο αρχαίο ελληνικό έθνος εκμηδενίσθηκε το 589 μΧ στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μαυρικίου (582-602), με την γενικευμένη επιδρομή των Αβαροσλάβων που κατέκλυσαν την Βαλκανική, όπως διαβεβαιώνει ο ιστορικός του 6ου αιώνα Ευάγριος.

Το τελειωτικό χτύπημα που εξολόθρευσε τον ελληνικό πληθυσμό ήρθε το 746 μΧ με την σαρωτική επιδημία της πανούκλας που θέρισε τους εναπομείναντες Έλληνες.

Το αιρετικό αυτό έργο δέχτηκε τα πυρά Ελλήνων λόγιων οι οποίοι προσπάθησαν να αποδείξουν ως αβάσιμους τους ισχυρούς του με συγκριτικές μελέτες της γλώσσας, των ηθών και των εθίμων των Ελλήνων διαχρονικά. Αρκετές εφημερίδες δημοσίευσαν πολεμικές και γελοιογραφίες εναντίον του και διάφοροι ρήτορες τον απαξίωναν σε διαλέξεις, ενώ τα παιδιά τον αποδοκίμαζαν στο δρόμο.

Στο εξωτερικό βρήκε πολλούς υποστηρικτές που δημιούργησαν Ιστορική Σχολή. Χαρακτηριστικός είναι ο επίλογος του βιβλίου στον οποίον ο Φαλμεράϋερ αναφέρει επιγραμματικά:

«Ας αφήσουμε τους σημερινούς κάτοικους αυτής της χώρας στην πλάνη τους πως κατάγονται από τους αρχαίους έλληνες. Αρκεί πως ο ίδιος ήλιος που φώτισε κάποτε τον Περικλή λάμπει ακόμα πάνω από τα κεφάλια τους».

Σε άλλο σημείο του το βιβλίο αναφέρει: «Η Ελληνική φυλή έχει τελείως εξολοθρευθή από την Ευρώπη. Η φυσική ομορφιά, το μεγαλείο του πνεύματος, η απλότητα των συνηθειών, η καλλιτεχνική δημιουργία, οι αθλητικοί αγώνες, οι πόλεις, τα χωριά, το μεγαλείο των μνημείων και των αρχαίων ναών, ακόμα και το όνομα του λαού, έχουν εξαφανισθεί από την Ελλάδα» αναφέρει ο Φαλμεράιερ.

«Ένα διπλό στρώμα από ερείπια και ο βόρβορος δύο νέων διαφορετικών λαών σκεπάζει τους τάφους των αρχαίων Ελλήνων. Τα αθάνατα έργα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και μερικά ερείπια, που βρίσκονται στην Ελλάδα, αποτελούν τώρα την μόνη απόδειξη πως πριν από πολλά χρόνια υπήρχε ένας λαός σαν τους Ελληνες» διαβάζει κανείς στο βιβλίο.

«Ούτε μία απλή σταγόνα αίματος, γνησίου ελληνικού αίματος, δεν τρέχει στις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής Ελλάδας. Μιά τρομερή καταιγίδα διασκόρπισε έως την πιό απόμακρη γωνιά της Πελοπονήσου μιά νεά φυλή συγγενή προς την μεγάλη φυλή των Σλάβων. Οι Σκύθες-Σλάβοι, οι Ιλλυριοί-Αρβανίτες, οι συγγενικοί με τους Σέρβους και τους Βουλγάρους λαοί, είναι εκείνοι που τώρα ονομάζουμε Ελληνες. Ενας λαός με σλαβικά χαρακτηριστικά , τοξοειδείς βλεφαρίδες και σκληρά χαρακτηριστικά Αλβανών βοσκών του βουνού, που φυσικά δεν προέρχεται από το αίμα του Νάρκισου, του Αλκιβιάδη και του Αντίνοου. Μόνο μία δυνατή ρομαντική φαντασία μπορεί να ονειρεύεται ακόμα μιά αναγέννηση των αρχαίων Ελλήνων» αναφέρει ο αιρετικός συγγραφέας…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο μεγαλύτερος ανθέλληνας όλων των εποχών"

Ο ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟΣ ΤΡΙΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟΣ ΤΡΙΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ."

ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ 2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ.

           

 

«Χωρίς τη νίκη των Αθηναίων πριν 2.500 χρόνια

δεν θα είμαστε αυτοί που είμαστε».----

Με αυτό τον τίτλο ο Γάλλος ιστορικός  Gay Feaux de la Croix

σημειώνει:

«Οι σκεπτικιστές δεν αγαπούν τις επετείους.  

Τη συγκεκριμένη όμως επέτειο πρέπει να την αφήσουμε να ισχύει.

Είναι η επέτειος των 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα στην Ελλάδα, στις 11 Σεπτεμβρίου (σύμφωνα με το σύγχρονο ημερολόγιο) 

του 490 π. Χριστού, έτους που άρχισε να καταγράφεται η Παγκόσμια Ιστορία στον Μαραθώνα της Αττικής, στην Ελλάδα!»

Το κράνος που εικονίζεται βρέθηκε στον ιερό ναό του θεού Δία, στην Ολυμπία.  Πρόκειται για το κράνος τού στρατηγού και συντελεστή τής μεγάλης νίκης των Αθηναίων, Μιλτιάδη, αφιερωμένο στον θεό καθώς αποδεικνύει η επιγραφή «Μιλτιάδης τω Διί ανέθηκεν» που εκτίθεται στο Μουσείο της Ολυμπίας.

Με τίτλο το "ΚΡΑΝΟΣ" η ποιήτρια από τη Λέσβο Χρυσούλα Χατζηγιαννού εμπνεύσθηκε το ποιήμα που ακολουθεί και οι αδροί του στίχοι αποδίδουν ολοκληρωμένη την εικόνα τής μάχης, την ορμή τών Αθηναίων και την ακατάβλητη θέλησή τους να νικήσουν τον Ασιάτη βάρβαρο εισβολέα παγιώνοντας και στερεώνοντας το νεότευκτο Δημοκρατικό τους Πολίτευμα πρώτη κατάκτηση στην ΑΘΗΝΑ και στον ΚΟΣΜΟ ως σήμερα.   

ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ

ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ

Στο μουσείο τής Ολυμπίας

ανάμεσα στις σκιερές προθήκες

που αναδίνουν το τραγούδι τών χεριών

απ' το μέταλλο ως τον άργιλο

κι' ως τη λαξεμένη αποθέωση

τού μαρμάρου

σ' ένα γυάλινο περίβλημα

βρίσκομαι και γω

ένα κράνος.

Ένα κράνος τής σειράς.

Που κανένας δε με δόξασε τεχνίτης

παρά εκείνος 

που με φόρεσε στη μάχη.

Δεν ήμουν τέχνη 

ήμουν ιστορία μονάχη.

Και η τιμή δεν ήταν λίγη.

Στου Μαραθώνα τον εξαίσιο κάμπο

εκάλυπτα την κεφαλήν

που οδήγει

στα τρόπαια τους Αθηναίους

Εγώ το κράνος

Μέσα στη κλαγγή τών όπλων

και την πρώτη ευθύνη

την άξια κεφαλή που στρατηγούσε

περιέβαλα σα σκεύος ιερό

καθώς η όρνις 

τους νεοσσούς κρατύνει

κάτω απ' το φτερό

και με τα μάτια μάχεται

το γύπα.

Κι ένοιωθα μεσ' τον κόρφο μου

παλλόμενη

την αγωνία τού ανδρός

που με το δόρυ εμάχετο

και με το νου του

εχτύπα.

Και νενικήκαμεν.

Και πίσω απ' τις κορφές

της αρετής εκείνης

ανέτειλεν ο ήλιος πάλι ελεύθερος

την ώρα που η Σπάρτη εμέτραε

τον δωρικό χιτώνα

τής Σελήνης

Στο μουσείο τής Ολυμπίας

σ' ένα γυάλινο περίβλημα

βρίσκομαι και γω

ένα κράνος.

Του Μαραθώνα η νίκη

πρώτη, εξάρχουσα,

με διάπλατα τα κάτασπρα φτερά

πώς να χωρέσει.

Πώς να χωρέσει μέσα στις προθήκες

ο κάμπος με τους Αθηναίους!

Μονάχα εγώ χωρώ

μ' όση απάνω μου φορώ

τής μάχης σκόνη.

Και μια επιγραφή

που φέρνω δεξιά μου:

«Μιλτιάδης τω Διί

αφιερώνει».

ΑΡΑΑΡ

ΑΑΑΡΘΡΟ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ 2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ. "

Τα ζάρια στην αρχαιότητα

Κυβεία. Τα ζάρια στην αρχαιότητα-----

Oi "κύβοι» ήταν και είναι τα γνωστά σε όλους «ζάρια».---- ΄Ηταν μια εφεύρεση του Παλαμήδη, «του επινοητικού με τα μεγάλα μάτια, αλλά άτυχου ήρωα» όπως αναφέρει ο Φιλόστρατος, όταν στην Αυλίδα προετοιμάζονταν οι ΄Ελληνες να πλεύσουν εναντίον της Τροίας. Ο Παυσανίας ανέφερε, ότι τους αφιέρωναν στο ναό της Τύχης. Οι κύβοι λέγονταν και «πεσσοί και ήταν -όπως μας λέει ο Σοφοκλής- «μια τερπνή γιατριά της απραγίας».

Λεξικό Ησύχιου ,Διογεν.παροιμ. 5,41 και Σχολιαστή του Πλάτωνα στο Βυζάντιο τομ. 7 σελ. 820 « και πεσσοί δε εισίν κύβοι παρά το πίπτειν αυτούς ούτως λεγόμενοι»( Γκαζιάνης χ.χρ 18-19 ).

Υπάρχουν στοιχεία που αποδίδουν την πατρότητα του παιχνιδιού στους Αιγυπτίους ή τους Ασιάτες, όμως το πότε πρωτοεμφανίστηκε παραμένει αδιευκρίνιστο. Κανείς ερευνητής δεν τεκμηριώνει την άποψη πως η Ανατολή γνώριζε το παιχνίδι αυτό πολύ πιο πριν την εποχή του Ομήρου.

Ο Πλάτων στον Φαίδρο αναφέρει ότι το παιχνίδι το είχαν επινοήσει οι Αιγύπτιοι, όμως οι μελετητές σημειώνουν πως δεν αναφέρεται στην κυβεία ή στην πεσσεία, αλλά στο πετευτήριο, δηλαδή έναν άβακα ίδιον με αυτόν της πεσσείας στον οποίο οι Αιγύπτιοι, παρακολουθούσαν και σημείωναν αστρονομικά σημεία, όπως τις κινήσεις ηλίου, σελήνης κλπ.

.tt/ Έργο του Εξεκία, λεπτομέρεια από έναν Αθηναϊκό μελανόμορφο αμφορέα, από το Vulci της Ιταλίας, γύρω στο 540-530 π.Χ. Μουσείο Βατικανού, Ρώμη. Αχιλλέας και Αίας.

Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από ζωγραφιστά αγγεία, όπου απεικονίζεται ένα ζευγάρι πολεμιστές, όχι πάντα το ίδιο, να παίζουν κάποιο παιχνίδι , καθισμένοι ο ένας απέναντι στον άλλον. Πιθανότατα παίζουν ζάρια, κάποια μορφή πεσσείας ή κάτι παρόμοιο. Δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τι ακριβώς παίζουν, επειδή τα αντικείμενα που απεικονίζονται είναι πολύ μικρά και δεν διακρίνονται. Υπάρχουν όμως κάποια άλλα στοιχεία στις απεικονίσεις αυτές, που είναι δηλωτικά του είδους του παιχνιδιού. Για παράδειγμα, σε μία από αυτές, ανάμεσα στους δύο παίκτες παρεμβάλλεται σε όρθια στάση η Αθηνά, που ως θεά της γνώσης ποτέ δεν θα επόπτευε ένα παιχνίδι με χαρακτηριστικό την τύχη, όπως η κυβεία. ΄Αρα εδώ οι παίκτες παίζουν κάποιο πνευματικό παιχνίδι, μια μορφή πεσσείας με πιόνια. Σ΄ένα άλλο αγγείο όμως απεικονίζεται ο Αχιλλέας να παίζει με τον Αίαντα. Δίπλα τους υπάρχει η φράση «τέσσερα Αχιλλέως, τρία Αίαντος», έκφραση που αναφέρεται σαφώς σε ζαριές, άρα έπαιζαν κάποιο τυχερό παιχνίδι και όχι κάποιο παιχνίδι με πεσσούς.

Σύντομα η κυβεία και το κυβεύειν έγιναν αγαπητό παιχνίδι που παιζόταν με πάθος από τους μεγάλους και μόνον από άνδρες. Οι Αθηναίοι και οι Σικελοί έγιναν γνωστοί για το πάθος τους παίκτες ζαριών, που ονομάζονταν κυβευταί, για τους οποίους ο Αντιφάνης είχε γράψει σχετικό έργο με τον ίδιο τίτλο. Στην Αθήνα υπήρχε ένα μέρος που το προτιμούσαν ιδιαίτερα οι κυβευτές, το Ιερό της Αθηνάς Σκιράδος, στην Ιερά Οδό προς την Ελευσίνα, όπου συνήθιζαν να μαζεύονται οι παίκτες, και από το γεγονός αυτό τα κυβεία ονομάζονταν και σκιραφεία, ενώ οι παίκτες σκιρευταί.

.tt/

Προστάτες όλων των κυβευτών ήταν οι θεοί Ερμής και Παν,

Οι κύβοι είχαν έξι πλευρές. Σε καθεμιά υπήρχαν κάποιος αριθμός από το 1 έως το 6, έτσι ώστε το άθροισμα των δύο απέναντι πλευρών, να είναι πάντα επτά. Ο άσσος ήταν η πιο κακή ζαριά, «δυσβολώτατος» και μερικές φορές και «κύβος» όπως ολόκληρο το ζάρι. Η καλύτερη ζαριά ήταν φυσικά το έξι , η εξάς που ονομαζόταν και «ευβολώτατος». Ανάμεσα σ' αυτές τις δυό ζαριές υπήρχε , η δυάς, τριάς, τετράς και πεντάς.

Συνήθως έπαιζαν με τρία ζάρια και το χειρότερο άθροισμα ήταν το τρία, ενώ το καλύτερο το 18, δηλαδή τρία εξάρια, απ΄όπου επικράτησε η έκφραση «τρις εξ» που σημαίνει αναπάντεχη εύνοια της τύχης. Η συνήθεια να παίζουν με δύο ζάρια δεν ήταν ελληνική , αλλά ρωμαϊκή και επικράτησε την περίοδο της αυτοκρατορίας, κυρίως στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, οπόταν διαδόθηκε και στο Βυζάντιο και έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Ποτέ δεν έριχναν τα ζάρια με το χέρι , γιατί φοβόντουσαν κάποια ατασθαλία από τον παίχτη. Στην αρχαία Ελλάδα τα έριχναν , αφού πρώτα τα κουνούσαν , σ΄ένα μικρό δοχείο το κήθιον. Το οποίο στη συνέχεια άλλαξε μορφή και καθιερώθηκε ως πυργίον ή πύργος. Αφού τα κουνούσαν στον κήθιον (διασείειν) , τά έριχναν ( βάλλειν) πάνω σ΄έναν πίνακα, μια τάβλα, αν και το αντικείμενο αυτό δεν ήταν απαραίτητο στην κυβεία, αφού μπορούσαν να παίξουν σε οποιαδήποτε επίπεδη επιφάνεια.

Υπήρχαν και διάφορες ονομασίες για τις ζαριές , τις οποίες παραθέτει ο Πολυδεύκης, οι καλές ζαριές (ευκυβείν) και οι κακές (δυσκυβείν).Ονομασίες τέτοιες ξεχωρίζουμε αρκετές. Για παράδειγμα η καλύτερη ζαριά 3Χ6, ονομοαζόταν «μίδας» ή «Αφροδίτη» , άλλες ονομάζονταν «ευδαίμων», «αντίτευχος» (εχθρός) , «δάκνων», «Λάκωνες», «Αργείος» κλπ. Μερικές άλλες ονομασίες ταυτίζονται με τις καλές ριξιές των αστραγάλων, όπως «κύων» ή «χίος» για την μονάδα , «κώος» για το έξι κλπ.

Η κυβεία λόγω της μορφής της και δεδομένου ότι όλοι μπορούσαν να παίξουν ζάρια οπουδήποτε και όποτε ήθελαν, εξελίχθηκε στο πιο διαδεδομένο παιχνίδι. Οι κανόνες ήταν πολλοί και μπορούσαν να ορισθούν επιτόπου. Κανόνιζαν την ώρα, το ύψος του ποσού, τον αριθμό των ζαριών κλπ. Αυτό που ενδιέφερε κυρίως ήταν το ύψος του ποσού. Ως εκ τούτου έκαναν μεγάλο θόρυβο στους δημόσιους χώρους, όπου στον θόρυβο των ζαριών προστίθενταν οι κραυγές και οι επικλήσεις των παικτών, καθώς και όσων παρακολουθούσαν μαζεμένοι γύρω- γύρω. Τα επιφωνήματα σε θεούς και δαίμονες, ήταν χαρκτηριστικά, αλλά τα πιο ευτράπελα ήταν όσα επικαλούνταν την προστασία κάποιας ερωμένης τους, συνήθως κάποιας γνωστής εταίρας.

.tt/ Παίκτες ζαριών, τοιχογραφία Πομπηίας.

Από τον ελλαδικό χώρο δεν έχουμε κάποια αρχαιολογική αναφορά, αντίθετα με τον ρωμαϊκό. Μια διασκεδαστική τοιχογραφία της Πομπηίας εικονίζει δύο παίκτες να φιλονικούν. Ανάμεσά τους βρίσκεται μια τάβλα παιχνιδιού, πάνω στην οποία είναι πεταγμένα τα πιόνια. Ο ένας παίκτης, κρατώντας το χωνί στο χέρι, φωνάζει στον αντίπαλό του «κάνε πέρα, κέρδισα» . Ο αντίπαλος απαντά «δεν είναι τρία , αλλά δύο». Σε μια άλλη σκηνή, που έρχεται σαν συνέχεια της προηγούμενης, δύο άντρες είναι όρθιοι και φιλονικούν, ενώ ο ταβερνιάρης τους ζητά να φύγουν.

H χρήση των ζαριών , κάποια στιγμή αξιοποιήθηκε ως μια μορφή μαντείας. ΄Ετσι τα ζάρια, όπως και οι αστράγαλοι (κότσια), χρησιμοποιούνταν στους ναούς για εξαγωγή χρησμών (κληρομαντική μέθοδος) και η κυβομαντεία εξελίχθηκε σε σημαντικό είδος μαντικής τέχνης. ΄Όλα αυτά δεν συνεπάγονταν ότι τα παιχνίδια με τα ζάρια είχαν κάποιο θρησκευτικό χαρακτήρα ή κάποια σχέση με ιερό σκοπό. Μπορούσαν όμως να επηρεάσουν την κρίση των προληπτικών , οι οποίοι κρεμούσαν τα ζάρια στον λαιμό τους σαν φυλαχτό, όπως φαίνεται καθαρά σε έκθεμα του Μουσείου της Σάιντ όπου φυλάσσονται κάποια ζάρια σε σχήμα σφήνας.

Τα περισσότερα αρχαιολογικά ευρήματα προέρχονται από την ρωμαϊκή περίοδο και από από περιοχές καθαρά ρωμαϊκές, όπως π.χ από την σημερινή Ιταλία, είτε από κτήσεις της Ρώμης, όπως τη Γαλατία και την Ιβηρική. Την σημαντική θέση της κυβείας και των ζαριών επί Ρώμης, την δείχνει η περίφημη φράση του Καίσαρα « ο κύβος ερρίφθη» ενώ πολλοί λατίνοι συγγραφείς έγραψαν διδακτικά ποιήματα για τα ζάρια. Υπήρχε μάλιστα και μια πραγματεία σε πεζό , του αυτοκράτορα Κλάυδιου, που ήταν και ο ίδιος μανιώδης παίχτης. Και για τους Ρωμαίους η κυβεία ήταν συνδεδεμένη με τις έννοιες της τύχης και της μοίρας. ΄Αλλωστε η λατινική λέξη για το ζάρι είναι alea όπως και η τύχη. Η ίδια λέξη αναφέρεται σε όλα τα τυχερά παιχνίδια, ειδικότερα όμως στο παιχνίδι των ζαριών. Ορισμένοι παχκτς είτε έπαιζαν υπέρογκα ποσά όπως αναφέρει ο Σουητώνιος «έπαιξε στα ζάρια τετρακόσιες χιλιάδες σεστέρσια τον πόντο» , είτε έκλεβαν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. ΄Όπως μας πληροφορεί και πάλι ο Σουητώνιος, «χωρίς να περιφρονεί το κέρδος που αποκόμιζε από το παιχνίδι των ζαριών ο Καλλιγούλας, κέρδιζε ακόμα περισσότερα κλέβοντας και επιορκώντας».

Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες προσπάθησαν με διάφορους νόμους να περιορίσουν το πάθος των πολιτών τους για την κυβεία ή ακόμα και να την απαγορεύσουν. Οι νόμοι με τους οποίος απογορεύτηκε η κυβεία ήταν οι Lex Titia, Lex Publicia και Lex Cornelia.

Παρά ταύτα το παιχνίδι εξακολούθησε να παίζεται σε χώρους που προσπαθούσαν να τους κρατήσουν μυστικούς. Μάλιστα οι διευθύνοντες, τα παράνομα αυτά στέκια, έδιναν στους πελάτες τους ειδικές σφραγίδες (από πηλό) ώστε να τους αναγνωρίζουν.

.tt/ Ανθρωπόμορφο ζάρι, Βρετανικό Μουσείο

Τον καιρό της Δημοκρατίας θεσπίστηκε ένας άλλος νόμος, ο Lex Talaria, που τον ανφέρει και ο Πλαύτος, γιατί αφορούσε ειδικά το παιχνίδι της κυβείας. Σύμφωνα με αυτόν, απαγορεύονταν όλα τα τυχερά παιχνίδια και οι παραβάτες τιμωρούνταν με χρηματικές ποινές, τετραπλάσιες του ποσού που στοιχημάτιζαν.΄Ηταν σημαντικός νόμος γιατί τον επικαλούνται και οι Κικέρων και Οράτιος, όμως η κυβεία δεν ανακόπηκε.

Στην εποχή του Βυζαντίου, δεν βρίσκουμε την αφθονία των αρχαιοελληνικών παιχνιδιών. Ο χριστιανισμός που κατέστρεψε τεράστιο αριθμό μνημείων των Ελλήνων, στιγματιζόμενος για πάντα με το στίγμα του καταστροφέα του Ελληνικού πολιτισμού, συμπαρέσυρε στην ορμή του και τα παιχνίδια των αρχαίων χρόνων.

Και εάν το Βυζάντιο δεν αποτελούσε συνέχεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τότε τίποτα το ελληνικό δεν θα είχε διασωθεί.

Πολλά από τα αρχαιοελληνικά πιχνίδια μεταδόθηκαν στους Ρωμαίους και έτσι παραδόθηκαν στους Βυζαντινούς, με τη διαφορά ότι επέζησαν μόνο δύο τύποι παιχνιδιών, τελείως διαφορετικών μεταξύ τους. Κάποια εντελώς παιδικά και κάποια παιχνίδια μόνο για άνδρες. Για τις γυναίκες ούτε λόγος να γίνεται. Τα ανδρικά παιχνίδια ήταν ή αγωνιστικά ή τυχερά, δηλάδή της κυβείας, που παίζονταν μόνο με ζάρια.

Τα κυβευτικά παιχνίδια πρωταγωνιστούσαν στο Βυζάντιο, και κυριαρχούσαν στην καθημερινή ζωή των Βυζαντινών, από τον κοιτώνα του αυτοκράτορα , ως τα στενοσόκακα των λαϊκών συνοικιών ή τα σκοτεινά καταγώγια. Το πάθος είχε καταλάβει όλες τις κοινωνικές τάξεις , από τους δούλους που έχαναν ακόμα και την ελευθερίας τους στα ζάρια και στο τάβλι, τους επαίτες που έχαναν λεφτά και ρούχα, τους διανοούμενους , τους ποιητές, τους στρατιωτικούς, μέχρι και τους αυτοκράτορες. Είναι γνωστή στην ιστορία του ταβλιού η παρτίδα που έχασε ο αυτοκράτωρ Ζήνων τον 5ο αι., ενώ είναι το ίδιο γνωστά τα ονόματα πολλών αυτοκρατόρων που έπαιζαν ζάρια μετά μανίας.

Φυσικά η εκκλησία είχε αντιπαρατεθεί άμεσα κατά της κυβείας, με κανόνες των ιερών συνόδων και ρητορικούς λόγους από άμβωνος, ενώ παράλληλα οι αυτοκράτορες με διάφορα διατάγματα και νόμους κατά της κυβείας,προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να εξαλείψουν το φαινόμενο.

Πηγές:

Χρήστος Λάζος, "Παιχνίδια των αρχαίων ελλήνων" εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ

Βασιλοπούλου, Ειρήνη (2003, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)),"Το παιδί και το παιχνίδι στην αρχαία ελληνική τέχνη".

The post ΚΥΒΕΙΑ - Τα ζάρια στην αρχαιότητα appeared first on hellasforce.

http://titanis.pblogs.gr/kybeia-ta-zaria-sthn-arhaiothta.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα ζάρια στην αρχαιότητα"