Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ 

Που στηρίχτηκε , συνεχίζει να στηρίζεται και θα στηρίζεται η παγκόσμια οικονομία ;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό .

Η παγκόσμια οικονομία στηρίζεται αποκλειστικά στην ανθρώπινη απληστία, στις ανάγκες των αισθήσεων μας και στην κακή Έριδα, όπως αυτή περιγράφεται από τον Ησίοδο.

Βγάλτε αυτά τα τρία (3) κακά από την εξίσωση και η παγκόσμια οικονομική φούσκα θα σκάσει με πάταγο σε 24 ώρες.

Ρωτήστε όποιο οικονομικό αναλυτή γνωρίζετε ντόπιο, η ξένο ,μικρό, η μεγάλο, οποιασδήποτε σχολής, η σκέψης, θα σας βεβαιώσει αυτό που μόλις διαβάσατε, όλα αρχίζουν και τελειώνουν στον άνθρωπο. 

Ο άνθρωπος με την διττή υπόσταση είναι υπεύθυνος για ότι συμβαίνει.

Οι ανάγκες της άπατης κοιλιάς του και της σάρκας του, μαζί με την κακή έριδα (ζήλεια), τον οδηγούν εκ του ασφαλούς στον αφανισμό.

3.500 χρόνια ύπαρξης του ανθρώπινου γένους δεν μας έχουν διδάξει τίποτα.

Μετά και την κατάρρευση του Καπιταλισμού, το σωτήριο έτος 2.008 μ.χ., η παγκόσμια κοινότητα, χωρισμένη σε κοινοπραξίες οικονομικών συμφερόντων, προσπαθεί άδικα να βρει λύσεις.

Οι G7 –G20 –G100 συνεδριάζουν σχεδόν κάθε εβδομάδα για τον ίδιο λόγο.

Όταν όμως δεν αγγίζεις τον πυρήνα του προβλήματος (ανθρώπινες ορέξεις), όταν απεναντίας ωθείς με κάθε μέσο τον ανθρώπινο παράγοντα στον άκρατο καταναλωτισμό, στην κάθε είδους βία χωρίς περιεχόμενο, απλά και μόνο για την τροφοδότηση του συστήματος που δεν οδηγεί πουθενά, τότε η καταστροφή σου είναι περισσότερο κοντά από ότι φαντάζεσαι.

Η λύση δεν είναι μερικές χιλιάδες άνθρωποι να συνεχίσουν να ζουν καλά, ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης έχει ερημώσει.

Η λύση είναι όλοι επάνω στον πλανήτη να ζούμε εξ ίσου καλά.

Ο λόγος που ο απλός άνθρωπος συνεχίζει να τροφοδοτεί την τεράστια αυτή φούσκα και ότι αυτή συνεπάγεται, είναι η άγνοια όλων των παραμέτρων που τον αφορούν.

Ο Όμηρος έρχεται εδώ να βοηθήσει τον απλό άνθρωπο της ΓΗΣ δίνοντας του τις πληροφορίες που αγνοεί .

Του εξηγεί ποιος είναι και ποιο είναι το νόημα της ζωής του επάνω στον πλανήτη ΓΗ.

Του εξηγεί που οδηγεί η μέχρι σήμερα συμπεριφορά του προς τον εαυτό του και προς τους συνάνθρωπους του, εξηγεί πως η κάθε μορφής βία που πηγάζει από το σκεπτικό που ακολουθείτε σήμερα από τις μεγάλες δυνάμεις θα οδηγήσει το ανθρώπινο γένος της ΓΗΣ στην εξαφάνιση του από τα γαλαξιακά δρώμενα .

Του εξηγεί τι συμβαίνει στο γαλαξία εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια και τι είναι αυτό που οι δημιουργοί του περιμένουν από αυτόν να κάνει, για να γίνει όμοιος με τους υπόλοιπους Αργείους.

Η ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Η ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ 

ΑΠΛΑ – ΤΑΠΕΙΝΑ – ΣΟΦΑ φωνάζει η θεά Αθηνά μέσα από το Ομηρικό κείμενο της Οδύσσειας

Τι σημαίνει αυτή η τριπλή επιταγή της δημιουργού μας;;;

Σημαίνει πως αν θέλεις να ζήσεις αιώνια στα Ηλύσια πεδία του Άργου (βασιλεία των Ουρανών) στην ζωή σου επάνω στη ΓΗ πρέπει να κυριαρχούν αυτές και μόνο οι αξίες.

Σημαίνει πως μόνο ζώντας με αυτόν τον τρόπο θα τα καταφέρεις να γίνεις αθάνατο πνευματικό ον ισότιμο με τους γαλαξιακούς σου γείτονες.

Επίσης σημαίνει πως το σύστημα αξιών επάνω στο όποιο στηρίχτηκε διαχρονικά το ανθρώπινο γένος της ΓΗΣ ήταν λάθος.

Ήδη το διαπιστώσαμε (2008) και από τότε αναζητούμε απεγνωσμένα λύσεις που δεν υπάρχουν.

 
Η βίαιη προσαρμογή της Ευρωπαϊκής οικονομίας στην λιτότητα δεν αποτελεί λύση σε ένα σύμπαν που προσφέρει τα αγαθά του στον υπερθετικό βαθμό και δωρεάν στους κατοίκους του.

Το λάθος των μικρονόων διαχειριστών της τύχης μας είναι πως δεν έχουν καταλάβει την απλή αυτή αλήθεια βλέποντας μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς του κέρδους και της ικανοποίησης των μικρό-συμφερόντων τους.

Το σύστημα που επεβλήθη παγκόσμια από τον δυτικό λεγόμενο κόσμο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο απέτυχε παταγωδώς.

Η Αθηνά το δήλωσε με κάθε δυνατό τρόπο  <<οι αλαζόνες που οδήγησαν τον πλανήτη εδώ θα αφανιστούν μαζί με τους λαούς τους>>.

Ο πολύτιμος χρόνος που μας δόθηκε σπαταλήθηκε σε πόλεμους και αίμα μαζί με ανθρώπινη δυστυχία και πνευματικό σκοταδισμό στο όνομα του κέρδους 

Βλέπετε κάποιοι βρήκαν σαν λύση την αναμόχλευση της οικονομίας τους δημιουργώντας πόλεμους στον πλανήτη περιμένοντας να διαχειριστούν την ανοικοδόμηση των κοινωνιών που με το άλλο χέρι κατέστρεφαν.

Οι κανόνες που καταργούν τον άνθρωπο πρέπει να αλλάξουν.

 Η ανθρώπινη ψυχή έχει «ιδιόκτητη» και αυτός κουράστηκε μαζί μας.

Σύμφωνα με τις επιταγές του όλα τα δημιουργήματα του έχουν δικαίωμα στα βασικά αγαθά της ζωής όπως αυτός την σχεδίασε.

Ποια όμως είναι τα βασικά αγαθά της ζωής επάνω στη ΓΗ για τον θνητό με την διπλή υπόσταση;;;

Δικαιούται να γνωρίζει τον λόγο της ύπαρξης του ώστε να μπορεί να αποφασίζει τα του οίκου του.

Δικαιούται πλήρη πνευματική ελευθέρια για να είναι δημιουργικός και να επιλέξει την οδό της σωτηρίας του.

Δικαιούται δωρεάν τα αγαθά που απορρέουν από τον πλανήτη Ενέργεια καθαρό νερό και τροφή.

Σήμερα μετά 3.255 χρόνια ύπαρξης το ανθρώπινο γένος της ΓΗΣ μπορεί να υπερηφανεύεται πως έχει τα μέσα να προσφέρει όλα τα αγαθά του πλανήτη σε όλα τα μέλη του δωρεάν.

 
Όμως έχουμε εν τω μεταξύ εφεύρει το χρήμα τις εταιρείες και τα χρηματιστήρια που αποκλείουν κάτι τέτοιο.

Εκτός φυσικά αν όλοι μαζί αποφασίσουμε να τα καταργήσουμε για να σωθούμε τώρα που γνωρίζουμε που οδηγούν.

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ 

Το μεγαλιθικό ταφικό μνημείο του Αλέξανδρου στην Αμφιπόλη έκρυβε, μέσα στις διαστάσεις της ταφικής στοάς , πληροφορίες εξαιρετικού ενδιαφέροντος για τον πλανήτη.

Ποιες είναι οι πληροφορίες αυτές;;;

Η θεά Αθηνά μας ενημερώνει πως το 2015 μ.χ. η το 15 της εποχής του Υδροχόου είναι το έτος σταθμός για την ανθρώπινη γενιά της ΓΗΣ και ειδικά για την αγαπημένη της γενιά των Δωριέων.

Πως προκύπτει αυτό ;;;

Προκύπτει αβίαστα από τις διαστάσεις της ταφικής στοάς των θαλαμών και της εισόδου του τρίτου θαλάμου.

Πλάτος ταφικής στοάς 4,5μ Μήκος θαλαμών (1ος έξι (6) μέτρα-2ος 4,5 μέτρα -3ος έξι (6) μέτρα) πλάτος εισόδου τρίτου θαλάμου 1,5μ.

 Χωρίζει την οριζόντια πλευρά του τρίτου θαλάμου σε τρία ίσα μέρη 1,5μ το καθένα.

Πως προκύπτουν οι ημερομηνίες ;;;

Όλα στηρίζονται στην επιστημονική θεωρία της Μετάπτωσης των Ισημεριών και τους αριθμούς που την καθορίζουν.

Η Γη χρειάζεται 72 χρόνια για να διασχίσει μια μοίρα του Ζωδιακού κύκλου των 360 μοιρών.

Σε 45 μοίρες διασχίζει μια απόσταση 45 Χ 72 = 3240 ετών.

Και σε 60 μοίρες διασχίζει μια απόσταση 60 Χ 72 =4320 ετών 

Τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί ;;;

Γνωρίζοντας ήδη από τον Όμηρο και τον δόμο των Μυκηνών την ημερομηνία σταθμό δημιουργίας του σύγχρονου ανθρώπου της ΓΗΣ (1240 π.χ. η 1080 της εποχής του Κριού) οι αριθμοί αυτοί σημαίνουν τα πάντα για εμάς.

Εδώ πρέπει να λάβουμε υπόψη και άλλη μια ημερομηνία σταθμό το έτος 2.000μ.χ. η ένα (1) της εποχής του Υδροχόου

Είναι η ημερομηνία που η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα μετά από δεκαετή προσπάθεια μέτρησε τα (3+3 = 6) δις «γράμματα» της Ελληνικής διπλής βίο-νάνο-έλικας η του γενετικού κώδικα του ανθρώπου

Ο πρώτος αριθμός λοιπόν σημαίνει πως 3240 χρόνια μετά την δημιουργία μας κατορθώσαμε να μετρήσουμε τα «γράμματα» του γενετικού μας κώδικα (1.080 +2.160 = 3.240] και 1.240 + 2.000 = 3.240).

Αν προσθέσουμε σε αυτόν τον αριθμό 15 χρόνια από το πλάτος της εισόδου του τρίτου θαλάμου θα έχουμε (3.240+15 = 3.255) χρόνια

Την ημερομηνία ανεύρεσης του ταφικού μνημείου από την ημερομηνία δημιουργίας μας.

Πράγματι το μνημείο αποκαλύφτηκε το 2.015 + 1.240 = 3.255 χρόνια .

Το σημαίνει ο αριθμός 4.320 ;;;

Ο αριθμός σημαίνει πως 4.320 μετά την άφιξη της Αθηνάς στη ΓΗ το δημιούργημα της θα ήταν σε θέση να μετρήσει τα (3+3 = 6 ) δις «γράμματα» του γενετικού του κώδικα .

Πράγματι η Αθηνά αφίχθη στη ΓΗ το (1) της εποχής του Κριού και τα «γράμματα» μετρηθήκαν το τέλος της εποχής των Ιχθύων (2.160 + 2.160 = 4320) χρόνια η (2.320 π.χ. + 2.000 μ.χ. = 4.320 χρόνια).

Μια άλλη σημαντική πληροφορία που μας δίνει η Αθηνά με τον αριθμό 4.320 είναι το τέλος της εποχής των Ιχθύων και η αρχή της τελευταίας εποχής του Υδροχόου.

Εάν πάλι προσθέσουμε στο 4.320 τα 15 χρόνια έχουμε την ανακάλυψη του ταφικού μνημείου το 2.015 έτος σταθμό για την Γήινη ανθρωπότητα.

Πως είναι δυνατό να προκύπτουν αυτά τα μελλοντικά γεγονότα από ένα αρχαίο μνημείο;;;

Η μόνη λογική εξήγηση είναι πως ο κατασκευαστής του μνημείου μας παρακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια ανελλιπώς και έχει την τεχνολογία να επηρεάζει τον ανθρώπινο εγκέφαλο κατά το δοκούν.

Γιατί είναι έτος σταθμός το 2015 η 15 του Υδροχόου ;;;

Διότι αυτό το έτος έχει επιλέξει η δημιουργός μας για να μας αποκαλύψει μέσω της κυρίας Περιστέρη το ταφικό μνημείο της Αμφιπόλης όπου βρίσκεται κρυμμένο το γενετικό της υλικό και το μέσο για το ταξίδι μας στον γαλαξία και την σωτηρία μας.

Είναι το έτος που με τον Ι.Δ. στα χέρια μας πρέπει να επιβάλουμε τον ορθό δρόμο του Οδυσσέα στον πλανήτη και να τιμωρήσουμε τους αλαζόνες που μας έφεραν έως εδώ.

Γιατί τίποτα από αυτά δεν συνέβη ;;;

Βασικά ο Ελληνικός λαός και οι κυβερνήτες του είναι ανέτοιμοι για κάτι τέτοιο.

Ο Υπουργός πολιτισμού σταμάτησε την ανασκαφή της Αμφιπόλης και η αρχαιολογική κοινότητα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.

Μην βιάζεστε όμως γιατί το 2015 βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη.

Και αφού η θεά Αθηνά το προσδιορίζει σαν έτος σταθμό, θα πρέπει να είναι έτος σταθμός.

Τι θα ακολουθήσει λοιπόν στο μέλλον ;;;

Με κάθε επιφύλαξη, η ταπεινή μου γνώμη, κρίνοντας από τα πρόσφατα γεγονότα που αφορούν την πατρίδα μας και το παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι έχει ως εξής: 

Η θεά Αθηνά αποφάσισε να πάρει στα χέρια της την υπόθεση, που εμείς είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε.

Το πρώτο μικρό θαύμα της ήταν το 61,3 ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα. 
Όποιος πίστευε πως το ΟΧΙ θα κέρδιζε με τις τράπεζες κλειστές, 60 ευρώ την ημέρα και πλήρης πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, να σηκώσει το χέρι του !!!

Ούτε η κυβέρνηση δεν το περίμενε!!!

Άλλωστε απεδείχθη πως είχε προετοιμαστεί για το ΝΑΙ.

Το δεύτερο μικρό θαύμα ήταν η αντίδραση των Κινεζικών και εν συνεχεία των Αμερικανικών χρηματιστηρίων. 

Το τρίτο δεν γνωρίζω ποιο θα είναι, όμως, όλα δείχνουν πως το παγκόσμιο, ληστρικό σύστημα, καταπάτησης της ανθρώπινης ψυχής, βρίσκεται κάτω από επίθεση δυνάμεων που είναι αδύνατο να ελεγχτούν ,με αφορμή την «μικρή», αλλά αγαπημένη, για κάποιους, Ελλάδα.

Προσευχηθείτε με όλη την ψυχή σας να σπάσει η φούσκα των παγκόσμιων αγορών!!

Καθίστε στον καναπέ σας και απολαύστε το.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

Οι αιχμάλωτο πολέμου στην αρχαια Ελλαδα

Αιχμάλωτος πολέμου---

Με τον αρχικό όρο αιχμάλωτος, ή τον σύγχρονο αιχμάλωτος πολέμου, ορίζεται γενικά οποιοσδήποτε άνθρωπος που χάνει την ελευθερία του δια της βίας των όπλων και ειδικότερα «εν καιρώ πολέμου», σε αντιδιαστολή με τους συλληφθέντες υπό άλλης μορφής ένοπλης βίας ή απειλής (π.χ. υπό ληστών, πειρατών, τρομοκρατών, αγρίων ή ημιάγριων λαών κ.λπ.) που χαρακτηρίζονται "όμηροι".
Του ορισμού αυτού εξαιρούνται βεβαίως οι συλληφθέντες υπό νομίμων Αρχών στο εσωτερικό μιας χώρας για διάφορες αιτίες που χαρακτηρίζονται "κρατούμενοι".
Στη στενότερη έννοια του όρου περιλαμβάνονται μόνο οι συλληφθέντες μαχητές αντίπαλου στρατού και όχι ο «άμαχος πληθυσμός». Άλλωστε η λέξη αιχμάλωτος είναι αρχαία ελληνική που σημαίνει ο δια της «αιχμής» (του δόρατος) «αλωθείς» (κυριευθείς). Εξ ου και στην αρχαία Ελλάδα οι αιχμάλωτοι ονομάζονταν επίσης και «δορυάλωτοι»

Ιστορική ανασκόπηση

Η έννοια του αιχμάλωτου είναι τόσο παλιά όσο και οι πόλεμοι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αρχικά, στους πρωτόγονους λαούς οι πόλεμοι ήταν τελείως εξοντωτικοί.
 Οι ηττημένοι όχι μόνο όφειλαν να υποταγούν στους νικητές αλλά και να εξαφανισθούν τελείως από «προσώπου της γης» (κατά την ιδιωματική έκφραση).
Δυστυχώς όμως αυτό παρατηρήθηκε και πολύ αργότερα και από πολιτισμένους αποικιοκρατικούς λαούς σε βάρος ιθαγενών κατοίκων νέων χωρών. Την εποχή εκείνη αιχμάλωτοι θεωρούνταν όχι μόνο οι μαχητές αλλά και ολόκληρος ο πληθυσμός μιας περιοχής (πόλης ή χώρας) που καταλαμβάνονταν με συνέπεια ν΄ ακολουθούν γενικές σφαγές αδιακρίτως γένους, ηλικίας κ.λπ. Η Παλαιά Διαθήκη βρίθει από παρόμοιες δραστηριότητες του «περιούσιου λαού».
Παρά ταύτα η διατήρηση της ζωής των αιχμαλώτων και η χρησιμοποίησή τους σε διάφορες εργασίες εμφανίζεται πολύ αργότερα με την εξέλιξη του πολιτισμού και μάλιστα επί οικονομικής βάσης, όταν έγινε αντιληπτή η ανάγκη εξεύρεσης περισσότερων εργατικών χεριών, παρά σε ηθική βάση, όπως πολλοί ερευνητές θέλουν να υποστηρίζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν αυτό της αρχαίας Αθήνας, η Δημοκρατία της οποίας χρησιμοποιούσε τους αιχμαλώτους της στα μεταλλεία του αρχαίου Λαυρίου, αν και δεν είχε εξαλειφθεί ακόμη και η περίπτωση της θανάτωσής τους, ή όπως επίσης και οι είλωτες στην αρχαία Σπάρτη.
Έτσι σιγά – σιγά άρχισε να παρατηρείται η επιλογή των αιχμαλώτων προς διατήρηση της ζωής τους λαμβάνοντας υπόψη τη σωματική τους παράσταση, αλλά και της ομορφιάς των γυναικών. Η τύχη όμως αυτών που τους «χαρίζονταν η ζωή» στη πραγματικότητα ήταν χειρότερη από εκείνων που φονεύονταν, αφού οι αιχμάλωτοι πλέον ήταν σκλάβοι, «αντικείμενα», υπό την απόλυτη εξουσία των κυρίων τους.

Οι τύχες των αιχμαλώτων σε μεγάλες ιστορικές περιόδους του παγκόσμιου πολιτισμού αποτελούν χωρίς καμία αμφιβολία τα θλιβερότερα κεφάλαιά του. Τα πρώτα εν τούτοις βήματα βελτίωσης της τύχης αυτών παρατηρούνται στην αρχαία ιστορική Ελλάδα με την σημειούμενη «ανταλλαγή αιχμαλώτων», που όμως δεν μπόρεσαν στη συνέχεια να επικρατήσουν.
Τόσο στη περίοδο της Ρωμαιοκρατίας όσο και κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η τύχη των αιχμαλώτων επανήλθε στη κατώτερη μοίρα του σκλάβου. Στις μακραίωνες περιόδους αυτές η τύχη τους εξαρτιόνταν κυρίως από την γενναιοψυχία των Ηγητόρων των εμπολέμων. Αυτός είναι και ο λόγος που καθιστά αδύνατη μια ευρεία και ενιαία ανασκόπηση του θέματος είτε κατά εποχή, είτε κατά έθνη.
Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια μιας κάποιας ευρύτερης κατοχύρωσης της ζωής των αιχμαλώτων ανιχνεύεται στη Γαλλική Επανάσταση, όχι τόσο αυτό καθ΄ αυτό επί των αιχμαλώτων, όσο στη διάδοση των ανθρωπιστικών ιδεών της, δίνοντας έτσι μια νέα κατεύθυνση στη διάσταση του θέματος. Έπρεπε όμως να περάσει άλλος ένας αιώνας, και λίγο περισσότερο, για να μπορέσει το ζήτημα των αιχμαλώτων να πάρει το δρόμο της οριστικής ρύθμισής του, το 1907 με την ίδρυση του Δ.Δ.Δ. της Κ.τ.Ε. που εξελίχθηκε στο σημερινό Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και την συνομολόγηση σχετικών διεθνών συνθηκών «περί αιχμαλώτων πολέμου», που όμως δεν έπαψαν αρκετές φορές και αυτές ακόμη να παραβιάζονται, τόσο στη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, όσο ακόμα και νεότερα σε σημειούμενες εμπόλεμες ζώνες (Κύπρος, Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.).
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι αιχμάλωτο πολέμου στην αρχαια Ελλαδα"

ΚΑΘΕ ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ----

Η ιστορική αλήθεια αποτελεί την «καλλίστην παιδείαν προς αληθινόν βίον».

 Παρ' όλο που ο Καστοριάδης είναι αναμφισβήτητα ένας από τους πλέον σύγχρονους βαθυστόχαστους διανοητές στον παγκόσμιο χώρο, εξ ου και η εκτίμηση που τρέφω γι' αυτόν, εντούτοις, το απόσπασμα αυτό δέχεται πολλές ερμηνείες, φαινόμενο που είναι κοινό στην εποχή μας όσον αφορά την διαστρέβλωση νοημάτων.

Προσωπικά πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος καλλιεργεί και αναπτύσσει το ένα από τα 2 δέντρα που φέρνει μαζί του (τού καλού ή τού κακού) ανάλογα με την Παιδεία που έχει, πρώτα μέσα στην οικογένειά του, έπειτα στο σχολείο και μετέπειτα μέσα στο κοινωνικό του περιβάλλον.  Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός παρά την πλούσια πνευματική του κληρονομιά δεν είχε ποτέ και δεν έχει την σωστή Παιδεία μήτε μέσα στην οικογένειά του (αυτή έχει μπασταρδέψει από χρόνια) μήτε στο σχολείο (αυτό διαβρώθηκε από τους εγκάθετους... προοδευτικούς παιδαγωγούς) και τέλος μήτε από την κοινωνία μέσα στην οποία οι πολιτικοί και οι πνευματικοί ηγέτες (βλ. κομματάρχες και ιερατειο - οι κάποιες εξαιρέσεις ανάμεσα στους δεύτερους δεν αναιρούν τον κανόνα) όχι μόνο δεν έδωσαν παράδειγμα υψηλού ήθους προς μίμηση, αλλά αντίθετα προώθησαν την κλεψιά και την ασυνέπεια τα οποία και έγιναν παραδείγματα προς μίμηση.  Με λίγα λόγια ζούμε μέσα σ' ένα κόσμο σαρδανάμ που δεν είναι δυνατόν να παράγει το καλό.

Ο Πλούταρχος έχει απόλυτο δίκιο.  Πού βρίσκεται όμως η... "καλλίστη παιδεία" στις μέρες μας;  Μ' ενδιαφέρει πολύ να έχω μια απάντηση στο ερώτημα αυτό.  Διαφορετικά το απόσπασμα από τον Καστοριάδη γεννά πλείστα όσα ερωτήματα και υποψίες σχετικώς με το πως λέχθηκε και το πως μεταφέρθηκε και μάλιστα αν αναφέρεται στα γεγονότα που ζούμε σήμερα.

          Καρπουζης Νικος 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΑΘΕ ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ"

Oι 10 μεγαλύτεροι αθλητές της αρχαιότητας

Ποιοί ήταν οι 10 μεγαλύτεροι αθλητές της αρχαιότητας;----

Όπως και οι σύγχρονοι αθλητές , οι αρχαίοι ομόλογοι τους είχαν τον τρόπο να κατακτούν την φαντασία του κοινού.--- Μέσω των αρχαίων συγγραφέων και ποιητών όπως ο Πίνδαρος, ο Παυσανίας, o Θουκυδίδης και o Δίων Χρυσόστομος, μπορούμε ακόμη και σήμερα να μάθουμε για τα απίστευτα κατορθώματα μερικών από τους μεγαλύτερους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων της αρχαίας εποχής. Αν και οι σύγχρονοι θρύλοι των σπορ δεν έχουν κανένα λόγο να ζηλεύουν τους αρχαίους πρωταθλητές, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποιες νίκες και ρεκόρ από το παρελθόν που θα έκαναν ακόμη και τους μεγαλύτερους σύγχρονους Ολυμπιονίκες να ωχριούν μπροστά τους.

Παρά το γεγονός ότι τα αρχαία αθλήματα και οι αγώνες ήταν διαφορετικά από τα σύγχρονα επαγγελματικά αθλήματα, οι αρχαίοι πρωταθλητές – όπως ακριβώς και οι σημερινοί – ήταν  ήρωες για τον κόσμο. Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα τους ήταν ότι κατάφεραν να τους θυμούνται ακόμη και την σημερινή εποχή μας και τα ονόματα τους  ξεχωρίζουν  ακόμη στον αθλητισμό παρόλο που έχουν περάσει δύο ή και τρεις χιλιάδες χρόνια από τον θάνατο τους.

Ο  Όρσιππος ο Μεγαρέας 

Ο  Όρσιππος από τα Μέγαρα ήταν ένας αρχαίος αθλητής που κέρδισε τον αγώνα του Σταδίου στους 15ους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες το 720 π.χ. Έγινε ο αγαπημένος των θεατών, και εθεωρείτο σαν ο πρώτος  αθλητής που πιθανόν έτρεξε  γυμνός. Ο Παυσανίας που συχνά αναφερόταν στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες σαν ένας σύγχρονος αθλητικογράφος, έγραφε ΄Η προσωπική μου άποψη είναι ότι στην Ολυμπία αυτός ( ο Όρσιππος) σκόπιμα άφησε το ζωνάρι  του να πέσει, αντιλαμβανόμενος ότι ένας γυμνός άνθρωπος μπορεί να τρέξει  πιο εύκολα από έναν ζωσμένο.

Ο  Βαραζντά 

Ο Βαραζντά  ήταν ένας αθλητής από την Αρμενία  ο οποίος  κέρδισε στους 291ους Ολυμπιακούς αγώνες στην πυγμαχία. Γνωρίζουμε για την νίκη του Βαραζντά από ένα  αναμνηστικό  που υπάρχει στο μουσείο της Ολυμπίας.  Η πρώτη ιστορική αναφορά σχετικά με τον Βαρασντά  γράφτηκε  από τον Μόβσι  Χορενάτσι στο βιβλίο του η ιστορία της Αρμενίας. 

Στις αρχαίες βασιλικές και αριστοκρατικές  οικογένειες Αρμενίων, η σωματική εκπαίδευση των νέων επιβαλλόταν συστηματικά.  Διδάσκονταν κολύμβηση , πυγμαχία, πάλη, άρση βαρών και στρατιωτικές ασκήσεις. Ο Βαρασντά με το πλεονέκτημα της δυνατής προπόνησης, έγινε ο νικητής σε διάφορους αγώνες πυγμαχίας που έγιναν στην Ελλάδα. Αργότερα κατάφερε τον μεγαλύτερο του θρίαμβο, όταν  έγινε πρωταθλητής στην Ολυμπιάδα του 385 π.χ.

Η Κυνίσκα από την Σπάρτη.

Αν  και οι άνδρες  ήταν οι μόνοι που τους επέτρεπαν αρχικά να αγωνίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτό άλλαξε σύντομα. Αρκετές γυναίκες έλαβαν μέρος  στους αρχαίους αγώνες, και κέρδισαν ακόμη. Η πιο διάσημη από αυτές ήταν η Κυνίσκα από την Σπάρτη, η πρώτη γυναίκα που κέρδισε στους αγώνες. Με  την επιτυχία της αυτή άνοιξε τον δρόμο για πολλές άλλες γυναίκες, και βοήθησε να μπουν σε μια νέα εποχή στον κόσμο των αθλημάτων. 

Η Κυνίσκα και η υπόλοιπη ανδρική ομάδα της κατάφεραν να κερδίσουν στην αρματοδρομία  με τέσσερα άλογα το 396 π.χ και ξανά το 392 π.χ. Η Κυνίσκα ήταν η  πιο διακεκριμένη  γυναίκα αθλήτρια του αρχαίου κόσμου, και πολλοί ιστορικοί την χρησιμοποιούν σαν ένα σύμβολο της κοινωνικής  ανέλιξης της γυναίκας , και την αρχή του κινήματος για ίσια δικαιώματα και ευκαιρίες.

 

O Πολυδάμας. 

Δεν γνωρίζουμε πολλά για τον Ολυμπιονίκη Πολυδάμαντα από την Σκοτούσα.  Η ζωή του , η οικογένεια του ακόμη και οι λεπτομέρειες του Ολυμπιακού του θριάμβου παραμένουν  καλυμμένες σε μυστήριο. Εκτός από το γεγονός ότι το άγαλμα του  Πολυδάμαντα ήταν ιδιαίτερα ψηλό και δυνατό, δεν έχουμε άλλες πληροφορίες για την εμφάνιση του. 

Όπως οι περισσότεροι αθλητές της εποχής του, ο Πολυδάμας ήταν ιδιαίτερα γνωστός για τα έξω αθλητικά του επιτεύγματα  όπως επίσης και για την ανδρεία του στους Ολυμπιακούς αγώνες. Οι αρχαίοι συγγραφείς τείνουν να συγκρίνουν  τα κατορθώματα του με αυτά του μυθικού ήρωα Ηρακλή. Ο Πολυδάμας κάποτε σκότωσε ένα λιοντάρι στον Όλυμπο με σκέτα τα χέρια του, σε μια προσπάθεια να μιμηθεί τους άθλους του Ηρακλή, ο οποίος ήταν διάσημος επειδή σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας. Για παρόμοιους λόγους, ο Πολυδάμας κάποτε κατάφερε μόνο με τα χέρια του να σταματήσει εντελώς  ένα άρμα που κινιόταν πολύ γρήγορα. 

Αυτά τα κατορθώματα σύντομα έφτασαν στα αυτιά των Περσών. Ο βασιλιάς Δαρείος, τον κάλεσε κοντά του. Αφού λοιπόν παρουσιάστηκε μπροστά του, ο Πολυδάμας προκάλεσε 3 Πέρσες από το σώμα των  ‘Αθανάτων’ να παλέψουν μαζί του, και κατάφερε να τους κερδίσει και τους τρεις σε μια μοναδική μονομαχία. 

 Εντούτοις, στο τέλος η δύναμη του Πολυδάμαντα δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον θάνατο του. Ένα καλοκαίρι, ο Πολυδάμας  και οι φίλοι του ξεκουραζόντουσαν σε μια σπηλιά όταν η οροφή ξαφνικά άρχισε να πέφτει επάνω τους. Πιστεύοντας ότι η τεράστια δύναμη του θα μπορούσε να συγκρατήσει  την οροφή της σπηλιάς, ο Πολυδάμας κράτησε με τα χέρια του την οροφή, προσπαθώντας να την στηρίξει καθώς τα βράχια έπεφταν γύρω του. Οι φίλοι του κατάφεραν να ξεφύγουν από την σπηλιά , αλλά ο μεγάλος αυτός παλαιστής βρήκε τον θάνατο.

 

Ο Ονομαστός από την Σμύρνη

 Ο Ονομαστός από την Σμύρνη ήταν ο πρώτος Ολυμπιονίκης της πυγμαχίας, στην 23η  Ολυμπιάδα του 688 π.χ. , όταν το αγώνισμα αυτό προστέθηκε στα υπόλοιπα. Σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς, ο Ονομαστός δεν ήταν μόνον ο πρώτος Ολυμπιονίκης της πυγμαχίας, αλλά έγραψε επίσης  και τους κανονισμούς της αρχαίας  Ελληνικής πυγμαχίας. 

Ο Ονομαστός επίσης κατέχει και ένα ρεκόρ το οποίο παραμένει αξιοσημείωτο ακόμη και σήμερα. Μετά από εκατοντάδες αρχαίες και σύγχρονες Ολυμπιάδες, είναι ακόμη ο πυγμάχος με τους περισσότερους τίτλους, έχοντας  κερδίσει 4 μετάλλια . Ο Λάζλο  Παπ, ο μεγαλύτερος ερασιτέχνης πυγμάχος του 20ου αιώνα, κόντεψε να φθάσει το ρεκόρ του Ονομαστού – αλλά  σταμάτησε  στις 3 Ολυμπιακές νίκες πριν γίνει επαγγελματίας.

 

Ο  Μελάγχων  από την Καρία 

Ο ιδιαίτερα ωραίος πυγμάχος Μελάγχων ήταν  από την Καρία, μια περιοχή της σημερινής Τουρκίας. Σε μια προσπάθεια να αποδείξει το θάρρος του, ο Μελάγχων διάλεξε να αγωνιστεί στο άθλημα της πυγμαχίας, μιας και ήταν το πλέον τιμητικό και επίπονο αγώνισμα. Όλως παραδόξως , ο Μελάγχων δεν ηττήθηκε  ποτέ στην καριέρα του – παρόλα  αυτά ούτε μια φορά δεν κτύπησε ή κτυπήθηκε , από αντίπαλο του.

Το στυλ της πυγμαχίας του περιλάμβανε να προστατεύει τον εαυτό του από τα κτυπήματα των άλλων πυγμάχων, και ποτέ να μην επιχειρεί να κτυπήσει τον αντίπαλο του. Οι αντίπαλοι του μονίμως απογοητευόντουσαν και έχαναν την υπομονή τους. Αυτό το μοναδικό στυλ τον έκανε να κερδίσει τον θαυμασμό των άλλων για την αντοχή του και την δύναμη του. Μπορούσε να αντέξει να αγωνίζεται όλη την ημέρα- ακόμη και στο μέσον του καλοκαιριού – και αρνιόταν να κτυπήσει τον αντίπαλο του, ακόμη και αν ήξερε ότι κάνοντας το θα τέλειωνε τον αγώνα σύντομα και θα εξασφάλιζε μια σίγουρη νίκη για τον εαυτόν του. Με αυτόν τον τρόπο κέρδισε το Ολυμπιακό  τουρνουά στην 207η  Ολυμπιάδα.

 

Ο Χιώνης από την Σπάρτη 

Ο Χιώνης ο Σπαρτιάτης ήταν ένας αθλητής που προκάλεσε αρκετή συζήτηση όσον αφορά τα αθλητικά του επιτεύγματα, με το πλέον σημαντικό από αυτά τα μεγάλα του ρεκόρ στο άλμα εις μήκος. Τα στοιχεία δείχνουν ‘ότι στην Ολυμπιάδα του 656 π.χ. , ο Χιώνης έκανε άλμα με ρεκόρ 7 μέτρων και 5 εκατοστών. Αυτό το άλμα θα του είχε δώσει τον τίτλο του άλματος εις μήκος στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896, και θα τον  είχε βάλει στους 8 κορυφαίους αθλητές στις επόμενες 10 Ολυμπιάδες, έως και την Ολυμπιάδα του 1952 στο Ελσίνκι. Εκτός από τις φημισμένες του επιδόσεις στο άλμα εις μήκος, ο Χιώνης ήταν επίσης διάσημος και σας τριπλουνίστας – ικανός να φτάσει άλμα  έως και τα 15.85 μέτρα . Αλλά το πλέον σημαντικό για αυτόν το αθλητή είναι ότι για κανένα από τα άλματα του δεν πήρε κάποια σύγχρονα φάρμακα ή χρησιμοποίησε όργανα προπόνησης. Τα ρεκόρ του ήταν πραγματικά γνήσια και έντιμα.

Ο Διαγόρας της Ρόδου.

Ο Διαγόρας της Ρόδου μπορεί να μην είναι ο μεγαλύτερος αρχαίος αθλητής, αλλά η οικογένεια του είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη αθλητική οικογένεια του αρχαίου κόσμου. Ο Διαγόρας κέρδισε το αγώνισμα της πυγμαχίας στους αγώνες του 464 π.χ. Επίσης ήταν νικητής  τέσσερις φορές στους αγώνες των Ισθμίων , και δυο φορές νικητής στους αγώνες της Νεμέας. 

Τα παιδιά του και τα εγγόνια του επίσης έγιναν πρωταθλητές στην πυγμαχία και το  παγκράτιο. Κατά την διάρκεια της 83ης  Ολυμπιάδας, οι γιοί του Δημάγετος και  Ακουσίλαος , αφού στέφτηκαν  πρωταθλητές, σήκωσαν τον πατέρα τους τον Διαγόρα στους ώμους τους για να μοιραστούν την νίκη μαζί του. Η παράδοση λέει ότι κατά την διάρκεια των επευφημιών πάνω στους ώμους των παιδιών του, ένας θεατής φώναξε-‘ Τώρα μπορείς να πεθάνεις Διαγόρα διότι δεν θα γίνεις  και Ολύμπιος’ – εννοώντας ότι είχε πλέον κατακτήσει  την υπέρτατη τιμή που είναι δυνατή για έναν άνθρωπο και αθλητή.

 

Ο Θεαγένης από την Θάσο

Ο Θεαγένης  ήταν ένας από τους πρώτους διάσημους του αρχαίου αθλητικού χώρου. Έγινε διάσημος σε όλο τον γνωστό κόσμο στην τρυφερή ηλικία των 9 ετών.

Φαίνεται ότι μια μέρα καθώς το αγόρι περπατούσε για το σπίτι του από το σχολείο είδε το χάλκινο άγαλμα ενός θεού στην αγορά της Θάσου. Για κάποιο λόγο, ο Θεαγένης  ξήλωσε το άγαλμα από την βάση του και το πήρε σπίτι. Αυτή η ενέργεια  ξεσήκωσε τους πολίτες, που το θεώρησαν  ιεροσυλία, και  άρχισαν να συζητούν εάν θα έπρεπε να θανατώσουν  το παιδί για την πράξη του. Ένας ηλικιωμένος , όμως, πρότεινε σοφά να αναγκάσουν το παιδί να επιστρέψει το άγαλμα στην βάση του. Ο Θεαγένης το έκανε αυτό- και η ζωή του θα άλλαζε ριζικά. 

Στην συνέχεια  έγινε ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές όλων των εποχών. Ήταν επιτυχημένος πυγμάχος, αθλητής του παγκρατίου  και δρομέας. Κέρδισε στους  αγώνες της πυγμαχίας της 75ης  Ολυμπιάδας του 480 π.χ. , και στην επόμενη  Ολυμπιάδα κέρδισε τον τίτλο στο Παγκράτιο.  Εκτός από τις δύο Ολυμπιακές  νίκες, ο Θεαγένης κέρδισε αναρίθμητες αθλητικές διακρίσεις σε άλλα αθλήματα και αγώνες. Λέγεται  ότι κέρδισε σε ένα σύνολο 1.400 αγώνων σε διάφορα αθλήματα. Τα απίστευτα επιτεύγματα του τον έκαναν ένα ζωντανό μύθο – που μέχρι ενός σημείου πολλοί άνθρωποι να πιστεύουν ότι ο Ηρακλής ήταν πατέρας του. 

Εάν μπορούσαμε να συγκρίνουμε τον Θεαγένη με έναν σύγχρονο ήρωα της πυγμαχίας, όπως ο Χάρι  Γκρεμπ ( τον πυγμάχο με τις περισσότερες επίσημες νίκες( 261) στην επαγγελματική ιστορία της πυγμαχίας) φαίνεται ότι ο Θεαγένης τον ξεπερνά σχεδόν με 1.250 νίκες διαφορά. 

Ο Μίλων από τον Κρότωνα.

Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Μίλων παραμένει μέχρι και σήμερα ο μεγαλύτερος παλαιστής και μαχητής( σε οποιοδήποτε πολεμικό άθλημα) που έχει γνωρίσει ο κόσμος. Ο Μίλων από τον Κρότωνα έγινε Ολυμπιονίκης αρκετές φορές κατά την διάρκεια της σχεδόν τριακονταετούς του καριέρας. Το ύψος του και οι φυσικές  του διαστάσεις  ήταν τρομακτικές, και η δύναμη του και η τεχνική του τέλειες – σε σημείο που πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι ήταν γιός του Δία.

Λέγεται ότι έτρωγε πάνω από 8 κιλά κρέας κάθε μέρα. Μερικοί έλεγαν ότι κάποτε κουβάλησε  ακόμη και ένα μεγάλο  ταύρο στους ώμους του, μέχρι το Ολυμπιακό στάδιο, όπου τον έσφαξε και τον έφαγε όλον. Παρόλα αυτά  ο Μίλων δεν ήταν απλά ένας αθλητής τεραστίων διαστάσεων. Ήταν επίσης μουσικός και ποιητής καθώς επίσης και μαθητής του μαθηματικού και φιλόσοφου Πυθαγόρα. 

Ο μεγαλύτερος παλαιστής του 20ου αιώνα, ο Αλεξάντερ Καρέλιν, συχνά αποκαλείτο  ο σύγχρονος Μίλων του Κρότωνα – αλλά ο ίδιος παραδεχόταν ότι δεν θα είχε καμία τύχη απέναντι στον πραγματικό  Μίλωνα.

 http://googlareto.gr/blog/poioi-htan-oi-10-megalyteroi-athlites-ths-arxaiothtas/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Oι 10 μεγαλύτεροι αθλητές της αρχαιότητας"

Είμαστε όλοι Βυζαντινοί

Τα επώνυμα τα διακρίνουμε σύμφωνα με τη σημασία τους σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες, που δηλώνουν αντίστοιχα βαφτιστικό όνομα, καταγωγή, επάγγελμα και παρατσούκλια (ή προσωνύμια).

Αναζητήστε το όνομά σας μέσα σε μια μεγάλη ομάδα βυζαντινών ονομάτων και επιθέτων

Κλασσικά Βυζαντινά : Βρανάς, Λεμονής, Πρωτόπαπας, Μοσχωνάς, Μαγγίνος, Βαλάντης, Πρωτονοτάριος, Νοτάριος, Δρόσος, Κρυστάλλης, Πανορμίτης, Μαργαρίτης, Νότης, Νοταράς, Γλυνός, Γληνός, Βάρδας, Βαρδής, Πολύζος, Δεδούσης, Ζαρίφης, Βενέτης, Αετός, Κυριαζής, Αρχοντής, Σπανός, Φάνος, Σπάθης, Βαρδής, Βαλάντης, Βαλάσης, Αυγερινός, Μάνθος, Παίσιος, Γαβαλάς,Τσάνος, Ολόβολος, Σκαρλάτος, Μανουήλ, Πολυμέρης, Ευταξίας, Τριάντης, Γαλάτης, Βρεττός, Θέμελης, Βατάτζης, Βεργής, Κάραλης, Κυρίτσης, Πάγκαλος, Αγαλιανός, Ρωμανός, Ρήγας, Ράλλης, Βατός, Στασινός, Μόσχος, Ρηγίνος, Ρίζος, Ριζάριος, Ρούσσος, Ρουσέτος, Έξαρχος, Σακκελλάριος, Λιβέρης, Λάσκαρης, Λιονταρής, Δράκος, Δρακούλης, Γκόλφης, Γκολφίνος, Γενναίος, Γαϊτάνος, Γιασεμής, Δούκας, Δίκαιος, Κομνηνός, Σχολάριος, Στάικος, Δραγούμης, Γιάγκος, Εκήβολος, Κύρκος, Ιερεύς, Ισαάκιος, Γιακουμής, Σέβος, Ακύλας, Νοτάρης, Αναγνώστης, Αστέριος, Αξιώτης, Τάσσος, Βασιλικός, Σταυράκιος, Παγώνης, Βελισσάριος, Φραγκιάς, Καλογιάννης, Αλεξινός, Νομικός, Ναρσής, Αριστάκης, Μαυριανός, Αρέστης, Ιωαννίκιος, Ονούφρης,Πανταζής, Παλαιολόγος,Ρένος, Ρενάτος, Σταυριανός, Σερεμέτης, Σερέτης.

Λατινοβυζαντινά : Ρουφίνος, Μαρκιανός, Μαυρίκιος, Βαλέριος, Τίτος, Αιμιλιανός, Βαλεντινιανός, Ιουστίνος, Ιουστινιανός, Ιουλιανός, Βάλης, Φαβιανός, Αυγουστίνος, Γερμανός, Ιοβιανός, Ιγνάτιος, Πατρίκιος, Τιβέριος, Τραϊανός, Πρίσκος, Αύγουστος.

Φραγκοβυζαντινά : Δομένικος, Δομέστικος, Φραντζής, Λεονάρδος, Φλουρής, Λουίζος, Φραντζέσκος, Μπατίστας, Δονάτος, Τζανέτος, Ιώσηππος, Λίβιστρος.

Αρχαιοβυζαντινά : Ζήνων, Πανάρετος, Μένανδρος, Μελίτων, Ανδρόνικος, Φιλάρετος, Φωκάς, Φωκίων, Ηράκλειος, Ηρακλεωνάς, Κλεάνθης, Λέων, Καλλίμαχος, Καλλίστρατος, Παντολέων, Φιλιππικός, Αντύπας, Γλαύκος, Υπάτιος, Ερωτόκριτος, Σοφιανός, Πάμφιλος, Νάρκισσος, Ιμέριος.

Χριστιανικά : Ευστράτιος, Μηνάς, Αρτέμιος, Αλέξιος, Βασίλειος, Μιχαήλ, Δαμασκηνός, Αρσένιος, Δημήτριος, Άγγελος, Νείλος, Γεννάδιος, Παφνούτιος, Ιωάννης, Στέφανος, Θεόδωρος, Ευμάθιος, Λουκάς, Αγαπητός, Στέργιος, Ισίδωρος, Θεοτόκης, Θεολόγος, Θεωνάς, Ησύχιος, Πρόδρομος, ΠοΕπώνυμα του παρελθόντος- Βυζαντινοί αξιωματούχοι/11-12ος αιων.

Ονοματεπώνυμα βυζαντινών αξιωματούχων, σε διάφορα μέρη της επικράτειας από σφραγίδες που έχουν βρεθεί, από τον 11ο και 12ο αιώνα.

Αγιοζαχαρίτης Θεόδωρος 11ος
Αλυάτης Ιωάννης 12ος
Αλωπός Λέων 11ος
Αμασειανός Θεόδωρος 11ος
Ανεμάς Ιωάννης 11ος
Αντίοχος Κωνσταντίνος 11ος
Βαρδάλης Θεόδωρος 12ος
Βατάτζης Βρυέννιος 11ος
Γηράρδος Λέων 12ος
Δομεστικόπουλος 11ος
Δούκας Ιωάννης 11ος
Δρόσος Γεώργιος 11ος
Εξώτροχος Μανουήλ 13ος
Ερωτικός Βάρδας 11ος
Ιεράκης 11ος
Καβάσιλας Αλέξανδρος 11ος
Καλαμάνος 12ος
Καλαμαράς Ακίνδυνος 12ος
Καλλιέργης Θεόδωρος 11ος
Καλόγνωμος Λέων 12ος
Καλομαλάς Νικόλαος 11ος
Καμύτζης Κωνσταντίνος 12ος
Καραβιτηνός Ιωάννης 11ος
Καριανίτης Ιωάννης 12ος
Καρμαλίκης Θεόδωρος 11ος
Κεντηνάρης Χριστόφορος 11ος
Κόκκινος Βασίλειος 11ος
Κουλούκης Λέων 11ος
Κουνερής Λέων 11ος
Κρατερός Κωνσταντίνος 11ος
Κριθαράς Ιωάννης 12ος
Κριτόπουλος Ιωάννης 12ος
Κυριώτης Ιωάννης 11ος
Λαμψιώτης Ιωάννης 12ος
Λαπαρδάς Ιωάννης 13ος
Λιβαδάρης Γαβριήλ 11ος
Λιθοκαστρίτης Λέων 11ος
Μαλέσης Ιωάννης 11ος
Μάτζας Μιχαήλ 11ος
Μάτζαρης Μιχαήλ 11ος
Μαυροκατάκαλος Δημήτριος 12ος
Μητρόπουλος Κωνσταντίνος 11ος
Μουζάκης Νικήτας 11ος
Μουρμούρης Βασίλειος 11ος
Μουστάκης Κωνσταντίνος 11ος
Μυραλίδης Μιχαήλ 11ος
Μωροϊάννης Λέων 11ος
Ξιφίας Ευστάθιος 11ος
Παγωμένος Ιωάννης 11ος
Παλαιώτης Μιχαήλ 11ος
Πελαμήδης Γεράσιμος 11ος
Πεπανός Λέων 12ος
Πολιτόπωλος Γεώργιος 11ος
Πτωχός Κωνσταντίνος 11ος
Σαγόπουλος Μιχαήλ 11ος
Σαρακηνόπουλος Ιωάννης 12ος
Σαραντηνός Νικηφόρος 11ος
Σγουρός Λέων 12ος
Σκριβάς Βασίλειος 11ος
Σπανογρηγόρης Ιωάννης 11ος
Σπαρτηνός Ιωάννης (Θεσσ/κη) 13ος
Τατίκης Μανουήλ 12ος
Χαμάρετος Λέων 11ος
Χρύσανθος Ιωάννης 12ος
Χωριάτης Νικήτας 10ος

Πηγή: Ch. Stavrakos, Die byzantinischen Bleisiegel mit Familiennamen aus der Sammlung des Numismatischen Museums Athen, Wiesbaden 2000 [reviewed by Cl. Sode in Byzantinische Zeitschrift 95 (2002), 168-170 and J. Nesbitt in Speculum 77 (2002), 996-998]

Επίθετα βυζαντινών – 7ος ώς 9ος αιώνας

Μέσηβυζαντινήπερίοδος. Είναι η περίοδος όπου αρχίζουν να εμφανίζονται με τη μορφή επιθέτων προσδιορισμοί που όχι πολύ αργότερα θα είναι ο κανόνας τουλάχιστον στον μεσαιωνικό ελληνικό κόσμο.

Τα επίθετα που ακολουθούσαν το βαφτιστικό των κατοίκων της αυτοκρατορίας, από τον αυτοκράτορα ως το μικρότερο υπήκοο, προέρχονταν και τότε κυρίως από φυσικά χαρακτηριστικά του φέροντος (π.χ. Σαραντάπηχος, Κολοβός, Ξανθός, Κοντομύτης) , επάγγελμα ή ιδιότητα (Τοξαράς, Ασβεστάς, Έξαρχος), ψυχικά χαρακτηριστικά ( π.χ. Αγέλαστος, Σκληρός), από βαφτιστικά ονόματα (π.χ. Μαρτινάκιος, Κωνσταντινάκης) κ.α.

Στις μεσαιωνικές πηγές αυτά τα επίθετα καλούνται είτε «επίκλην» , είτε «επίκλησις» ή «επωνυμίαν» (1) , και τα περισσότερα από αυτά ακούγονται οικεία στους σημερινούς Έλληνες.

Ευφροσύνη Αγέλαστος (δεύτερο μισό 9ου αιων., Πελοπ/κη οικογένεια)
Ιωάννης Εξαβούλης (αρχ.9ου αιώνα)
Ιωάννης Αγγούρης (9ος αιώνας, ευνούχος)
Κωνσταντίνος Σαραντάπηχος (8ος αιώνας, Θέμα Ελλάδος)
Κωνσταντίνος Κοντομύτης (πρώτο μισό 9ου αιώνα, Στρατηγός Θρακησίων /Σικελίας)
Κωνσταντίνος Μαρτινάκιος ( 9ος αιώνας)
Κωνσταντίνος Τοξαράς ( δεύτερο μισό 9ου αιώνα)
Λέων Γομοστός (9ος αι., ένας από τους Μακεδόνες αιχμάλωτους των Βουλγάρων)
Μαρίνος Έξαρχος ( 8ος αιώνας, κόμης Οψικίων)
Σισίννιος Ρεντάκης (πρώτο μισό 8ου αιώνα)
Θεόδωρος Κουφαράς (9ος αιώνας)
Θεόδωρος Σκληρός (9ος αιώνας)
Τυροπούλης (7-9ος αιώνας, Αθήνα)
Κλάδος (επων. 9-10ος αι., Θέμα Ελλάδος)
Κωνσταντίνος Κασσυματάς (πρώτο μισό 9ου αι., κοσμικό όνομα του πατρ. Αντώνιου)
Βασίλειος Πελοποννησίτης ( 9ος αιώνας, σπαθαροκανδιδάτος)
Γρηγόριος Κεντροκούκουρος (πρώτο μισό 9ου αιώνα, Προικόννησος)
Γρηγόριος Ασβεστάς ( 9ος αιώνας, Συρακούσες, επίσκοπος)
Ιωάννης Αβάστακτος ( 7ος αιώνας, Κρήτη, εννιάχρονο παιδί-νεκρική επιγραφή)
Ιωάννης Απλάκης ( πρώτο μισό 9ου αιώνα, Μακεδονία, Μονοστράτηγος)
Ιωάννης Κολοβός ( 9ος αιώνας, Θεσσαλονίκη)
Ιωάννης Στομοπατάς ( 7-9ος αιώνας)
Κωνσταντίνος Ποδοπάγουρος (8ος αιώνας, Κωνσταντινούπολη, Λογοθέτης)
Λέων Κουτζοδάκτυλος ( περ.771, Θέμα Θρακησίων)
Λέων Κλόκας ( περ.800, Σινώπη, Ελενόποντος, σακελλάριος)
Λέων Κότζης (ή Κοτζής, περ.850, Αθήνα, επιγραφή στον Παρθενώνα, Στρατηγός)
Λέων Λαλούδιος ( 9ος αιώνας, εικονομάχος)
Λέων Κρητικός ( 9ος αιώνας, πατρίκιος)
Νικήτας Αλεξίου (9ος αι., Βιθυνία, βασιλικός μανδάτωρ)
Θεόδωρος Καρτερούκας ( πρώτο μισό 8ου αιώνα, Καππαδικία)
Θεόδωρος Ξανθός ( 7-9ος αι., ιατρός)
Θεοφάνης Λαρδότυρος ( μέσα 8ου αιώνα, Κρήτη)
Βαμβαλούδης (9ος αιώνας, δρομέας των Πρασίνων στον Ιππόδρομο επί Μιχαήλ Γ’)
Χαρίτων Χηνόπουλος ( 9ος αιώνας, ευνούχος κάτοχος οικιμάτων στην Κωνσταντινούπολη) «Διήγηση περί της Αγίας Σοφίας», Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως
Βασίλειος Πετεινάκης ( 10ος αιώνας, πατρίκιος, Συνεχιστές Γεωργίου Μοναχού)
Θεόδωρος Κολοκύνθης (9ος αιώνας, «Διήγηση περί της Αγίας Σοφίας», Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως)
Κανακάρης (9ος αιώνας, Παυλικιανός, Μελιτήνη )
Κωνσταντινάκης ( 9ος αιώνας, βασιλικός διάκονος(2))
Κυρίτζιος (8ος αιώνας, κόμης της κόρτης-βασιλικός σπαθάριος, Μακεδονία, (2) ).
Μυξάρης (9ος αιώνας, Γεώργιος Μοναχός-Χρονογραφία)
Λέων Κατακαλίτζης ( 9ος αιώνας, Γεώργιος Μοναχός-Χρονογραφία)
Μιχαήλ Αντίγονος (9ος αιώνας, Γεώργιος Μοναχός-Χρονογραφία)
Ιωάννης Τουβάκης (9ος αιώνας, Γεώργιος Μοναχός-Χρονογραφία)

Βιβλιογραφία-Πηγές:

• Λεξικό Σούδα, 2383 : Επίκλην> επωνυμίαν.
• Zacos, G. and Veglery, A., Byzantine Lead Seals, vol. I (in 3 parts) (Basel, 1972)
• Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit, Abteilung I: 641–867, Friedhelm Winkelmann , Ralph-Johannes Lilie
• Συνεχιστής Γεωργίου Μοναχού, Βίοι νέων βασιλέων, Bekker, I. (ed.), Theophanes Continuatus, Ioannes Cameniata, Symeon Magister, Georgius Monachus (Corpus scriptorum historiae Byzantinae, Bonn 1838)
• Χρονογραφία, Γεωργίου Μοναχού
• «Διήγηση περί της Αγίας Σοφίας», Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Είμαστε όλοι Βυζαντινοί"

Τα ποντιακά επώνυμα κι η προέλευσή τους

Αν εξετάσει κανείς τα σημερινά επώνυμα των Ελλήνων θα διαπιστώσει πως από περιοχή σε περιοχή διαφέρουν οι καταλήξεις, οι οποίες παρουσιάζονται συχνότερα.---

Έτσι, παρατηρούμε πιο συχνά την κατάληξη «-ούδης» σε επίθετα της Μακεδονίας και της Θράκης, την κατάληξη «-άκης» στα κρητικά επώνυμα, την κατάληξη «-άκος» και «-έας» σε επώνυμα της Μάνης, την κατάληξη «-άτος» στα επίθετα της Κεφαλονιάς, την κατάληξη «-όπουλος» στα πελοποννησιακά επίθετα ενώ τα ποντιακά επίθετα διακρίνονται από την χαρακτηριστικές καταλήξεις «-ίδης» και «-ιάδης».

Εξετάζοντας συνοπτικά τη διαδρομή των επιθέτων στην ιστορία, θα διαπιστώσουμε πως στην αρχαιότητα επίθετα χρησιμοποιούσαν οι ευγενείς οικογένειες, για να δηλώσουν το γένος καταγωγής των ατόμων που τα έφεραν.

Από τα πιο γνωστά αριστοκρατικά γένη είναι οι Λαβδακίδες, οι Ατρείδες, οι Αιακίδες με γενάρχες τον Λάβδακο, τον Ατρέα και τον Αιακό αντίστοιχα. Επιπλέον, και εν είδει επωνύμου ή ως πρόσθετο χαρακτηριστικό καταγωγής χρησιμοποιόταν και τ’ όνομα του πατέρα συνοδευόμενο από τις καταλήξεις «-ίδης» και «-άδης», για να δηλώσει σαφέστερα την καταγωγή του ήρωα. Γι’ αυτό, ο Οδυσσέας είναι γνωστός ως Λαερτιάδης, ο Αχιλλέας ως «Πηλείδης» και ο Δίας ως «Κρονίδης».

Από τη βυζαντινή εποχή σε ρόλο επωνύμου άρχισαν να χρησιμοποιούνται τα παρωνύμια ως συνοδευτικά του βαφτιστικού ονόματος. Παράλληλα, για τις μεγάλες αριστοκρατικές οικογένειες καθιερώθηκαν οικογενειακά ονόματα και ονόματα γενεών, τα οποία προέρχονται από τίτλους και αξιώματα.

Η Κρήτη και τα νησιά, λόγω της ενετοκρατίας, είναι οι πρώτες περιοχές που χρησιμοποίησαν οικογενειακά ονόματα, τα οποία και βρίσκονται σε έγγραφα χρονολογούμενα πριν από το 1200. Κατά την τουρκοκρατία χρησιμοποιόταν το πατρώνυμο ως συνοδευτικό του κύριου ονόματος.

Όσον αφορά στα ποντιακά επίθετα, αυτά άρχισαν να παίρνουν συγκεκριμένες καταλήξεις με κυρίαρχες αυτή σε «-ίδης» και «-άδης» από τα μέσα του 18ου αιώνα, όταν επετράπη από την τουρκική κυβέρνηση η ίδρυση επίσημων ελληνικών σχολείων στον Πόντο, ενώ μέχρι τότε υπήρχαν τα εκκλησιαστικά παλαιού τύπου σχολεία. Η ανάγκη καταγραφής των μαθητών σε μητρώα και καταλόγους, αλλά και η επιθυμία των διδασκάλων για την ελληνική παιδεία και μόρφωση, τους ώθησε να προσθέσουν την αρχαιοπρεπή κατάληξη «-ίδης» στο επώνυμο που είχαν μέχρι τότε οι μαθητές.

Εξετάζοντας τα ποντιακά επώνυμα διαπιστώνουμε πως ταξινομούνται σε επώνυμα που προέρχονται από πατρώνυμα, επαγγέλματα, τοπωνύμια και χαρακτηριστικά ή παρατσούκλια. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένα επίθετα από κάθε κατηγορία:

Πατρωνυμικά: Αβραμίδης, Ακριτίδης, Αντωνιάδης, Αποστολίδης, Βασιλειάδης, Γεωργιάδης, Γρηγοριάδης, Θεοδωρίδης, Ιασωνίδης, Ιορδανίδης, Κωνσταντινίδης, Νικολαΐδης, Πετρίδης, Σαββίδης, Χριστοφορίδης.

Επίθετα από επαγγέλματα: Ζουρνατζίδης (ο μουσικός που παίζει ζουρνά), Καζαντζίδης (καζαντζής=χαλκιάς), Καλαϊτζίδης (καλαϊτζίδης=γανωματής), Καρβουνίδης (=ο έμπορος κάρβουνου) Κεμεντζετσίδης (κεμεντζετζής=λυράρης), Κουγιουμτζίδης ή Κοεμτζίδης (κουγιουμτζής=αργυροχρυσοχόος), Οικονομίδης, Ουσταμπασίδης (ουστάμπασης=αρχιτεχνίτης, αρχιμεταλλουργός), Πεχλιβανίδης (πεχλιβάνης=παλαιστής), Σιδερίδης, Υφαντίδης.

Επίθετα από τοπωνύμια: Κανετίδης (ο καταγόμενος από την Αργυρούπολη, από την ονομασία Κάν(ιν) της Αργυρούπολης, Κογκαλίδης (από το χωριό Κογκά της Τραπεζούντας), Κοροξενίδης (από το χωριό Κορόνιξα ή Κορόξενα της Αργυρούπολης), Μουρατχανίδης (από το χωριό Μουραχτάν), Νικοπολιτίδης (από τη Νικόπολη, συναντάται ακόμη και ως Καραχισαρίδης από την τουρκική ονομασία της Νικόπολης «Καραχισάρ»), Λαρχανίδης (από τη Λαραχανή), Πολατίδης (από την περιοχή Πολάτ), Τοκατλίδης (από την Τοκάτη).

Επίθετα από παρατσούκλια και χαρακτηριστικά: Ασλανίδης (από το aslan=λιοντάρι), Ατματζίδης (από το atmaca=γεράκι), Ζαρογουλίδης (αυτός που έχει στραβό λαιμό), Καμπουρίδης, Καπασακαλίδης (αυτός που έχει χοντρό πηγούνι), Καρακασίδης (αυτός που έχει μαύρα φρύδια), Κοτσαμπουϊκίδης (=αυτός που έχει μεγάλο μουστάκι), Κωφίδης, Ποζίδης (ξανθός ή σταχτής), Τσαχουρίδης (γαλανομάτης ή ξανθός), Τσιρκινίδης (άσχημος), Χονδροματίδης.

Το γεγονός ότι μερικά από τα επώνυμα και όχι μόνο της ποντιακής, που δηλώνουν επάγγελμα ή χαρακτηριστικό προέρχονται από τουρκικές λέξεις, δε σημαίνει ότι υστερούν εθνικά. Η μακραίωνη υποδούλωση του ελληνικού έθνους στους Τούρκους είχε ως αποτέλεσμα κάποιες λέξεις της τουρκικής να ενσωματωθούν στην ποντιακή αλλά και στη νεοελληνική. Άλλωστε, τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται μεταξύ γειτονικών λαών.

Η προέλευση των επωνύμων, και όχι μόνο των ποντιακών, δε παύει να είναι ένα θέμα που παρουσιάζει ενδιαφέρον και το οποίο χρήζει περαιτέρω έρευνας από την επιστήμη της γλωσσολογίας.

Γράφει η Α. Κωνσταντινίδου – Φιλόλογος

Η φωτογραφία του άρθρου είναι από Βάφτιση στην Τραπεζούντα της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών.

Πηγή: pontiaka1.blogspot.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα ποντιακά επώνυμα κι η προέλευσή τους"

Η προέλευση των Λασιθιωτών

Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τους κατοίκους του Οροπεδίου Λασιθίου 1000 χρόνια πριν από την κατάκτηση της Κρήτης από τους Ενετούς το 1211 μ.Χ. ----

Τα ελάχιστα βυζαντινά μνημεία που διατηρήθηκαν δεν είναι αρκετά, για να υπερκαλύψουν την παντελή ανυπαρξία γραπτών πηγών και άλλων ντοκουμέντων.-- Το βέβαιον είναι ότι ο πληθυσμός του Λασιθίου ήταν πολύ αραιός και όχι πάντα μόνιμος λόγω των εξαιρετικά δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούν τους χειμερινούς μήνες. Οι Ενετοί κατακτητές φρόντισαν με επιμέλεια να ισοπεδώσουν τα όποια ιδιωτικά οικήματα υπήρχαν στο Λασίθι, για να έχομε γνώση του ιδιωτικού τους βίου.

Από το 1293 μέχρι το 1514, με εξαίρεση μικρές χρονικές περιόδους, οι Ενετοί παρέδωσαν το Λασίθι στα αγρίμια των βουνών, εκδιώξαντες με τη βία από τον τόπο τους και τους ανθρώπους και τα κοπάδια τους. Όσοι τολμούσαν να αγνοήσουν τις απαγορευτικές διατάξεις των κατακτητών περί μη επιστροφής στο Λασίθι τιμωρούνταν με αυστηρότατες ποινές: αποκοπή ποδιού, θάνατος, δήμευση ποιμνίου κ.λπ. Οι καταγγέλλοντες τους απείθαρχους αμείβονταν με μεγάλα χρηματικά ποσά. Για να καταστήσουν εντελώς αφιλόξενο για ανθρώπους τον λασιθιώτικο κάμπο, κατακρήμνισαν τα σπίτια και ξερίζωσαν όλα τα καρποφόρα δέντρα. Όλα αυτά βέβαια συνέβησαν, γιατί το Λασίθι ως ισχυρότατο - σχεδόν απόρθητο και δυσπρόσιτο - φυσικό οχυρό με αυτονομία στην παραγωγή τροφίμων, προσέλκυε όλες τις επαναστατικές φυσιογνωμίες της κεντρικής, ανατολικής και όχι μόνο Κρήτης, που με επαναστάσεις απειλούσαν την ενετική κυριαρχία. Στο Λασίθι, έγιναν οι επαναστάσεις των Καλλεργών, των Χορτάτζηδων, των Αγιοστεφανιτών, των Ψαρομηλίγκων κ.α. ενάντια στους Βενετσιάνους. Γι’ αυτό οι τελευταίοι το βάφτισαν “αγκάθι στην καρδιά της Βενετίας - Spina nel cuore di Venezia” και το κατέστρεψαν μαζί με τον Μυλοπόταμο και των Ανώπολη των Σφακίων, πολλές φορές.

Η μακρόχρονη εξορία των Λασιθιωτών από τον τόπο τους (περίπου 200 χρόνια) ήταν φυσικό να αποξενώσει εντελώς τις νεώτερες γενιές από τη γη των πατέρων τους. Ίσως να έμειναν μόνο κάποιες ασαφείς μνήμες από τη ζωή των παλαιότερων στο Λασίθι. Γι’ αυτό όταν το 1514 μ.Χ. οι Ενετοί διακηρύσσουν στα κάτω μέρη ότι ενοικιάζουν, “παχτώνουν” το λασιθιώτικο κάμπο, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν το σιτάρι που θα παραγόταν για να θρέψουν τις συμμαχικές τους δυνάμεις στο διαφαινόμενο βενετοτουρκικό πόλεμο, ελάχιστοι απόγονοι των εξορισμένων Λασιθιωτών από το 1293 ενθυμούνται την καταγωγή τους και ενθουσιάζονται με την ιδέα της επιστροφής στα πάτρια μεν αλλά παγερά μέρη. Οι Ενετοί όμως παρακάμπτουν τη γενική απροθυμία υποσχόμενοι στους υποψήφιους ενοικιαστές δύο σημαντικά πράγματα: απαλλαγή τους από τις εξουθενωτικές αγγαρείες οικοδόμησης των τειχών του Χάνδακα και εξαίρεσή τους από την φρικτή υπηρεσία ως κωπηλατών στις γαλέρες τις Ενετικές.

Τα κίνητρα αυτά υπήρξαν ισχυρά να διαλύσουν τις όποιες αμφιβολίες των υποψηφίων νέων κατοίκων του Λασιθίου. Έτσι πολύ γρήγορα συνέρρευσαν στο Οροπέδιο του Λασιθίου εκατοντάδες ενοικιαστών από την Ιεράπετρα, το Μεραμπέλλο, την Πεδιάδα, το Μονοφάτσι, τη Βιάννο και το Χάνδακα. Οι κατάλογοι των οφειλετών - ενοικιαστών που - ευτυχώς - διεσώθησαν στα αρχεία της Βενετίας και δημοσίευσε ο μέγας μελετητής της Κρητικής Ιστορίας Στέργιος Σπανάκης, παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες για την προέλευση αυτών των ανθρώπων. Έτσι βλέπομε ότι τα ονόματα, παρατσούκλια και επώνυμα πολλών από αυτούς διατηρούνται μέχρι σήμερα στο Λασίθι, όπως: Πλεύρης, Τσαμάνδουρας, Μαυρομάτης, Ρούσος, Ταμιόλης κ.λπ., απαράλλακτα ή ελαφρώς μεταλλαγμένα με την προσθήκη της κατάληξης - άκης κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Στους νέους κατοίκους συμπεριλαμβάνονται αρκετοί Ενετοί από την περιοχή της Μονεμβασιάς, της Μάνης και του Ναυπλίου που, μετά την επικράτηση των Τούρκων στην Πελοπόννησο το 1540, εγκατέστησαν οι Βενετοί άρχοντες και στο Λασίθι, παραχωρώντας τους την ιδιοκτησία των καλύτερων μεριδίων της περιοχής, όπως: Ντανασή (Δανασής), Κόντε (χωριό Αβρακόντε), Σανούδο, Μουδάτσιο (Μουδάτσος) κ.α. Μαζί με τους Ενετούς ευγενείς της Πελοποννήσου ήλθαν και κατοίκησαν στο Λασίθι πολλοί Αλβανοί, πρώην μισθοφόροι των Ενετών. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν Λασιθιώτες με το παρωνύμιο Αρναούτης που στα τουρκικά είναι Arnavut και σημαίνει ο Αλβανός.

Το ετερόκλητο αυτό πλήθος, προερχόμενο από διαφορετικούς τόπους, εγκαταστάθηκε κατά τον Καστροφύλακα σε 49 και κατά τον Βασιλικάτο σε 40 μετόχια κυκλοτερώς του κάμπου στις ρίζες των βουνών καλλιεργώντας τη γη και αποδίδοντας στη Βενετία σε σιτάρι το ενοίκιο των αγρών τους. Με την πάροδο των χρόνων, εξαιτίας των κακών καιρικών συνθηκών και των σιτοδειών, πολλοί ενοικιαστές, λόγω και της χαλάρωσης της Ενετικής Κατοχής, εγκατέλειψαν το Λασίθι και ξαναγύρισαν στα χωριά τους. Στους καταλόγους των οφειλετών διαβάζομε σήμερα τέτοια επώνυμα που δεν χρησιμοποιούνται πια στο Λασίθι, αλλά μόνο στα εκτός αυτού χωριά των Νομών Ηρακλείου και Λασιθίου, όπως: Φούσκης (Μεραμπέλλο), Καβαλάκης (Κράσι), Κανετάκης (Χερσόνησος) κ.λπ. Αποτέλεσμα αυτής της φυγής είναι η μεγάλη αραίωση του πληθυσμού που σημειώνεται το 1584 (1054 άτομα) και το 1630 (303 σπίτια).

Το ανομοιογενές αυτό πληθυσμιακό συνονθύλευμα απέκτησε τελικά θαυμαστή ομοιογένεια που συντηρείται μέχρι σήμερα. Οι τόσο διαφορετικοί έποικοι του 1514 είχαν να αντιμετωπίσουν δύο φοβερούς αντιπάλους: Τον σκληρό κατακτητή που απαιτούσε, βρέξει-λιάσει, το ενοίκιο σε σιτάρι και τον εξίσου σκληρό λασιθιώτικο χειμώνα. Για να επιβιώσουν έπρεπε να παλαίψουν ηρωικά και με τους δύο. Η αίσθηση της αδικίας που υφίσταντο από τρίτους παράγοντες σφυρηλάτησε την κοινή λασιθιώτικη ψυχή και νοοτροπία τους. Για να ζήσουν έπρεπε να κάνουν οικονομία δυνάμεων και να έχουν σε εγρήγορση συνεχώς το νου τους. Κατά την Τουρκοκρατία ο ομογενοποιημένος πια λαός του Λασιθίου, απετέλεσε τη μαγιά με την οποία αυγάτισε η επαναστατική ζύμη και το οχυρό αυτό ξανάγινε, όπως και επί Ενετών, η φωλιά των επαναστατών, το άντρο των τιμωρών χαΐνηδων. Το ίδιο συνέβη και κατά τη Γερμανική Κατοχή. Το ίδιο θα επαναληφθεί, αν χρειαστεί, στο μέλλον.

Σήμερα οι Λασιθιώτες εξακολουθούν να είναι όπως τους περιγράφει το 1633 ο ειδικός απεσταλμένος του Γενικού Προβλεπτού Κρήτης, Nicolo Zen: “... Είναι άνθρωποι μακρόβιοι, εύρωστοι και η όψη των δεν είναι τόσο μελαμψή, όσο είναι το συνηθισμένο χρώμα των ανθρώπων στο Βασίλειο αυτό (Κρήτη)”.

Η προφορά τους διαφέρει από εκείνη των υπολοίπων Κρητικών, ως προς την μουσικότητα, που θυμίζει έντονα την προσωδιακή (μουσική) προφορά των αρχαίων Ελλήνων. Σε μερικά χωριά του Λασιθίου (Αγ. Γεώργιος, Κουδουμαλιά, Αβρακόντες) η μουσικότητα της προφοράς είναι εντονότατη, που νομίζεις ότι οι άνθρωποι δεν ομιλούν αλλά τραγουδούν. Κάθε χωριό έχει ξεχωριστό ομιλητικό ύφος που παραπέμπει στο ομιλητικό ύφος του εκτός Λασιθίου χωριού που προερχόταν η ιδρυτική οικογένεια του λασιθιώτικου χωριού.

Άλλο ξεχωριστό γνώρισμα των σύγχρονων Λασιθιωτών είναι το χιούμορ, ο λόγος ο σκωπτικός χωρίς να πληγώνει την ψυχή του άλλου. Αυτό το χάρισμα το συναντά κανείς στα χωριά με τη μουσική ομιλία. Εδώ δεν υπήρχαν ποτέ Τούρκοι, για να έλθουν με την ανταλλαγή πρόσφυγες. Για το λόγο αυτό εδώ οι παραδόσεις είναι πιο γνήσια κρητικές, ανόθευτες από ξένες επιδράσεις.

Δυστυχώς όμως το σημερινό Λασίθι έχει έναν κοινό παροΡνομαστή με το Λασίθι του 1630. Οι άνθρωποί του συνεχώς το εγκαταλείπουν. Οι λόγοι είναι γνωστοί και όχι του παρόντος σημειώματος. Κάποτε ίσως χρειαστεί το Ελληνικό Κράτος να θεσπίσει ΚΙΝΗΤΡΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΗΣ ανθρώπων, όπως είχαν κάμει οι Βενετοί το 1514 και έδωσαν ψυχή στο νεκρό τότε Λασίθι. Αν χρειαστεί, ας έλθουν άνθρωποι από μακριά. Η δυνατή Λασιθιώτικη ψυχή είναι βέβαιο πως θα τους αφομοιώσει και θα τους κάμει, σε συνεργασία με τον αέρα τον αορίτικο, βέρους Λασιθιώτες. Αλλιώς θα πεθάνει και είναι κρίμα.

Του Εμμ. Συμιανάκη Φιλόλογου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Η προέλευση των Λασιθιωτών"