Από το 1821 στην Ελλαδα 214 κυβερνήσεις

Από το 1822 είχαμε 214 κυβερνήσεις 64 βουλ. εκλογές και 104 πρωθυπουργούς!------Τα ισχυρά ζευγάρια των αντιπάλων αρχηγών, οι βραχύβιοι και μακρόβιοι πρωθυπουργοί και ο παραλογισμός  των 25 κυβερνήσεων μέσα σε 6 χρόνια!

Καραμανλής και Παπάγος, δύο ηγετικές φυσιογνωμίες της μεταπολεμικής περιόδου

 ---------

Οι σημερινές εκλογές, θα χρήσουν τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη  105^ο  πρωθυπουργό  της Ελλάδος ( 42^ο μεταπολεμικό), ή θα επανέλθει στο  Μαξίμου ο Αλέξης Τσίπρας;  Την απάντηση θα δώσει το βράδυ, η θηλυκού γένους κάλπη, που ουδείς γνωρίζει τι κυοφορεί… Οι σημερινές βουλευτικές εκλογές, που είναι κατά σειρά οι 64^ες, με πρώτες εκείνες που διεξήχθησαν  το 1844, λένε ότι κρύβουν εκπλήξεις. Οψόμεθα. 

Σ’ αυτές τις 64 εκλογικές αναμετρήσεις, δεν συμπεριλαμβάνονται οι οκτώ των Ευρωεκλογών, άλλες τρείς (1829,1862 και 1935) για την εκλογή εκπροσώπων της Εθνοσυνέλευσης  και δύο (1929, 1932)  για την εκλογή εκπροσώπων της Γερουσίας (Γερουσιαστών). Από το 1844 έως το 1899, έγιναν 23 βουλευτικές  εκλογές, από το 1900-1999 έγιναν 33 και 2000-2015 οκτώ.

Πάντως οι πρώτες  εκλογές που έγιναν το 1829 και τις προκήρυξε ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, ψήφισαν  «οι ΄Ελληνες το γένος» και εξέλεξαν  τότε τους  πληρεξούσιους της Εθνοσυνέλευσης που συνήλθε στο Αργος  στις 11-7-1829.

Από τη ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους το 1822, με τη δημιουργία του «Εκτελεστικού» και του «Συμβουλίου των Μινίστρων» μέχρι σήμερα, συγκροτήθηκαν και ορκίσθηκαν,  μαζί με τις 9 δικτατορικές και κατοχικές, συνολικά 214 κυβερνήσεις!  Ειδικότερα, από το 1822 εως το 1900  υπήρξαν 81 κυβερνήσεις, από το 1900 εως το 2.000 είχαμε 124 και από το 2.000 εως σήμερα 9.  Ο πρώτος πρωθυπουργός το 1822 (πρόεδρος του Εκτελεστικού λεγόταν) ήταν ο Αλέξ. Μαυροκορδάτος και μετά από βουλευτικές εκλογές το 1844 ο Ιω. Κωλέττης, που πέθανε στη διάρκεια της θητείας του. Το 1865 είχαμε 7 διαδοχικές κυβερνήσεις, από τις οποίες τέσσερις ήταν βραχύβιες:  Δεληγιώργη 12 ημέρες, Βούλγαρη 2 ημέρες! Κουμουνδούρου 7 και Δεληγιώργη 15!..

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, ποιοί ορκίσθηκαν τις περισσότερες φορές πρωθυπουργοί και ο χρόνος θητείας τους (τη μεγαλύτερη έχει ο Κων. Καραμανλής): Δέκα φορές ορκίσθηκαν πρωθυπουργοί οι Ελ. Βενιζέλος ( με  9 χρόνια θητεία),  Αλέξ. Κουμουνδούρος (8 χρόνια). Οκτώ φορές ορκίσθηκαν οι Δημ. Βούλγαρης ( 6 χρόνια θητεία), Αλέξ. Ζαΐμης ( 5 χρόνια).Επτά φορές οι Χαρ. Τρικούπης( 7 χρόνια), Κων. Καραμανλής (14 χρόνια). Έξι φορές οι Θεμ. Σοφούλης (σύντομες θητείες), Επαμ. Δεληγιώργης (νεώτερος πρωθυπουργός, στα 36 του χρόνια), και πέντε φορές οι  Αλέξ. Μαυροκορδάτος, Κων. Κανάρης, Θεόδ. Δηλιγιάννης  και Δημ. Ράλλης.

 Το πολωτικό κλίμα και  ο κομματικός φανατισμός που καλλιεργείτο, ανέδειξε κατά καιρούς τους αντιπάλους αρχηγούς για τη σύγκρουση: Κουμουνδούρος- Δεληγιώργης , Τρικούπης-Δηλιγιάννης, Βενιζέλος-Τσαλδάρης ,  Παπάγος-Πλαστήρας, Καραμανλής-  Παπανδρέου  και Α. Παπανδρέου –Μητσοτάκης .

Μεταπολεμικά, σε τέσσερις βουλευτικές εκλογές, τα κόμματα που νίκησαν πήραν υψηλά ποσοστά ψήφων  και  πολλές έδρες. ( Με Πλειοψηφικό η εκλογή του 1952, με   Ενισχυμένη Αναλογική οι άλλες).

1952: Ελληνικός Συναγερμός ( Παπάγος)  49,22% (247 έδρες!) ΕΠΕΚ-Φιλελεύθεροι (Πλαστήρας-Βενιζέλος)  34,22% (51 έδρες), ΕΔΑ (Πασαλίδης) 9,55% Καμία έδρα.

1961: ΕΡΕ (Καραμανλής) 50,81% (176 έδρες), Ε.Κ.-Προοδευτικοί ( Παπανδρέου -Μαρκεζίνης) 33,66% (100 έδρες), ΠΑΜΕ(Πασαλίδης) 14,63% (22 έδρες)

1964:  Ε.Κ. ( Παπανδρέου)  52,72% (171 έδρες), ΕΡΕ-Προοδευτικοί (Κανελλόπουλος-Μαρκεζίνης) 35,27% (107 έδρες), ΕΔΑ(Πασαλίδης) 11,80% (22 έδρες)

1974: Ν.Δ. (Καραμανλής) 54,37% (220 έδρες), ΕΚ-Ν.Δ.(Μαύρος)  20,42%  (60 έδρες), ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου) 13,58% (12 έδρες) Ε.Α. ( Ηλιού)  9,47% (8 έδρες)

Στα 186 χρόνια του κοινοβουλευτικού βίου, εκτός  από δικτατορίες, πολέμους και εμφυλίους, υπήρξε και ο παραλογισμός συχνών κυβερνήσεων.  ΄Ετσι, από το 1945 εως το 1952 από δύο εκλογικές αναμετρήσεις (31-3-1946 και 5-3-1950) , σε έξι  χρόνια, είχαμε 25 κυβερνήσεις! Το σκηνικό άλλαξε η νίκη του  Παπάγου που προκάλεσε κομματικές συσπειρώσεις και σταμάτησε αυτός ο παραλογισμός…

                                Οι… εξπρές κυβερνήσεις

Ας δούμε όμως, ποιές ήταν 25 εξπρές κυβερνήσεις, και τη σύντομη θητεία της καθεμιάς. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Απελευθερώσεως, παραδίδει στις 3-1-1945 στον Νικόλαο Πλαστήρα και ακολουθούν: 8-4-1945  Π. Βούλγαρης, 11-8-1945 Βούλγαρης, 17-10-1945 Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, 1-11-1945 Π. Κανελλόπουλος, 22-11-1945 Θ. Σοφούλης, 4-4-1946 Π. Πουλίτσας, 18-4-1946 Κων. Τσαλδάρης,  2-10-1946 Τσαλδάρης, 27-1-1947 Δ. Μαξίμου, 29-8-1947 Κ. Τσαλδάρης, 7-9-1947 Σοφούλης, 18-11-1948 Σοφούλης, 20-1-1949 Σοφούλης, 14-4-1949 Σοφούλης, 30-6-1949 Αλ Διομήδης, 6-1-1950 Ιω. Θεοτόκης, 23-3-1950 Σοφ. Βενιζέλος, 15-4-1950 Πλαστήρας, 21-8-1950 Βενιζέλος, 13-9-1950 Βενιζέλος, 3-11-1950 Βενιζέλος, 27-10-1951 Πλαστήρας, 11-10-1952 υπηρεσιακή για εκλογές Δ. Κιουσόπουλος και 19-11-1952 Αλέξ. Παπάγος.

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη--

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/09/1822-214-64-104.html#more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Από το 1821 στην Ελλαδα 214 κυβερνήσεις"

AΓΩΝΙΣΤΕΣ ΝΑΙ ΘΥΜΑΤΑ OXI

 

“Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα συνηθισμένο άτομο και σ’ έναν πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τα πάντα ως πρόκληση, ενώ ένα συνηθισμένο άτομο τα θεωρεί ευλογία ή κατάρα”.---
Carlos Castaneda

Η ζωή άλλοτε είναι υπέρ μας και άλλοτε κατά. 

Και κάποιες φορές ίσως νιώθουμε ολόκληρο τον κόσμο εναντίον μας. 

Το θετικό είναι ότι ο τρόπος διαχείρισης είναι δική μας απόδοση: μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο θύμα ή τον πολεμιστή. 

Κι αυτό όμως δεν είναι πάντα εύκολο.

Η πρόκληση βρίσκεται στην ώριμη αντιμετώπιση και τη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε θύμα του κόσμου να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πραγματικά ο κόσμος. 

Αν προηγουμένως έχουμε αξιολογήσει σωστά τι σημαίνει για τον καθένα από μας καλή και τι κακή ζωή.

Ο Carl Jung έγραψε “η διαφορά ανάμεσα σε μια καλή ζωή και μια κακή ζωή είναι πόσο καλά μπορείς να διασχίσεις μια φωτιά”. 

Ο Άμλετ του Σαίξπηρ είπε ότι “δεν υπάρχει τίποτα είτε καλό ή κακό, αλλά είναι η σκέψη που το κάνει έτσι”. 

Συνεπώς η διάθεση και η στάση μας απέναντι στα πράγματα, τα σημασιοδοτούν ως ευχάριστα ή δυσάρεστα. 

Το θύμα περπατά μέσα στη φωτιά, κλαίγοντας για τον πόνο και θρηνώντας για τα σημάδια του. 

Ο πολεμιστής μαθαίνει μέσα από τη φωτιά και διδάσκεται από τον πόνο και στη συνέχεια τον χρησιμοποιεί ως σκαλοπάτι για μια υψηλότερη κατάσταση της συνείδησης, θεωρώντας τα σημάδια του τρόπαια.

Κατά την Elizabeth Gilbert “η καταστροφή είναι ένα δώρο, είναι ο δρόμος για την αλλαγή”. 

Ο πολεμιστής εξελίσσεται μέσα από τις δυσκολίες, επιλέγει ανάμεσα στο θάρρος και τη δειλία. 

Η δειλία ίσως είναι ευκολότερη, αλλά οδηγεί στη θυματοποίηση. 

Το θάρρος είναι πάντα πιο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα μια μεγάλη επιβράβευση.

Να ελπίζουμε για το καλύτερο αλλά να είμαστε προετοιμασμένοι και για το χειρότερο.
Όσο κι αν ακούγεται εύκολο στη θεωρία, στην πράξη δεν είναι! 

Η αδικαιολόγητα υψηλή προσδοκία είναι ένας από τους κύριους λόγους. 

Το σύμπαν όμως δεν είναι σχεδιασμένο για να ταιριάζει με τις προσδοκίες μας.

Ο David McRaney είπε πως “δεν μπορείς να βελτιώσεις τα πράγματα που αγαπάς αν ποτέ δεν επιτρέπεις να είναι ατελή. 

Πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μην είναι τέλειοι. 

Και αυτό σημαίνει να παραιτηθούμε από τις προσδοκίες μας. “

Όσο αποπροσανατολιστικά, δύσκολα ή ταπεινωτικά μπορεί να είναι τα λάθη μας” κατά την Katheryn Schultz, “είναι τελικά εκείνα μέσα από τα οποία μαθαίνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε”.

Αν ο μεγαλύτερος εχθρός της φαντασίας είναι η προσδοκία και ο μεγαλύτερος σύμμαχος είναι ο αποπροσανατολισμός, τότε είναι ζήτημα λογικής να “σπάσουμε” τον φαύλο κύκλο του να είμαστε τα θύματα, συμβιβαζόμενοι με την πιθανή σύγχυση και την αβεβαιότητα, αναμιγνύοντάς τες με παράλογες προσδοκίες ώστε να βελτιωθεί η φαντασία μας. 

Αν δεν μπορούμε να το πετύχουμε αυτό θα οδηγηθούμε σε άγχος. 

Αν όμως το καταφέρουμε τότε θα είμαστε ευχαριστημένοι από την κάθε στιγμή αντί να υποφέρουμε από ματαιωμένες προσδοκίες. 

Έτσι η ψυχή ανθίζει και καρποφορεί ανεξάρτητα από τις προσδοκίες του εγώ μας.

Το να πούμε όμως “ναι” στην ψυχή δεν είναι ένας εύκολος στόχος για κανέναν. 

Η Marianne Williamson γράφει πως “βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς, είναι ότι είμαστε ισχυροί πέρα από το μέτρο”. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό είναι αλήθεια. 

Όλοι γνωρίζουμε πως είμαστε πιο ισχυροί από ό, τι επιτρέπουμε στον εαυτό μας. 

Ο φόβος μας παραλύει με δύο τρόπους, είτε ως θύματα είτε ως εν δυνάμει πολεμιστές. 

Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε βασίσει την ταυτότητά μας με την ταύτιση με κάποια εξουσία, οπότε η ελευθερία προκαλεί άγχος.

Έτσι αποκρύπτουμε τον ισχυρό πολεμιστή και την ίδια στιγμή θυματοποιούμαστε, ανακουφίζοντας έτσι τον εαυτό μας από το άγχος που έρχεται με την αληθινή ελευθερία.

Είναι μια εντυπωσιακή πτυχή της ανθρώπινης φύσης. 

Έτσι, δεν θα πρέπει να ανησυχούμε για τα παιδιά που φοβούνται το σκοτάδι, αλλά περισσότερο για τους ενήλικες οι οποίοι φοβούνται το φως.

Εν τέλει ο πόνος προκαλείται όταν επιθυμούμε η παροδικότητα του κόσμου να είναι μόνιμη.

 Όπως Neil Gaiman έγραψε “κόλαση είναι κάτι που κουβαλάς μαζί σου, όχι κάποιο μέρος όπου πηγαίνεις”. Η μόνη κόλαση είναι η εξωπραγματική προσδοκία. 

Αν θυσιάσουμε την ανάγκη για μονιμότητα και αγκαλιάσουμε την περιπέτεια και την απρόσμενη αλλαγή, τότε θα καταφέρουμε να διαφεύγουμε από την “κόλαση”.

Ας ξεφύγουμε από την τυραννία του γραμμικού και ας ανακαλύψουμε τον κύκλο. 

Ας απαλλάξουμε τους εαυτούς μας από τα νεκρό βλέμμα του θύματος που εμπεριέχει και εξαπάτηση, και την υποσυνείδητη επιθυμία να προσαρμόσουμε τα πάντα στα δικά μας “θέλω”. 

Ας προχωρήσουμε με ανοικτό βλέμμα του πολεμιστή και την ολιστική επιθυμία να ενώσει ανθρώπους και φύση. 

Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι ευκολότερο, και όμως, φαίνεται πως τελικά είναι πολύ δύσκολο.

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "AΓΩΝΙΣΤΕΣ ΝΑΙ ΘΥΜΑΤΑ OXI"

ΝΕΟ..ΝΕΟ..ΕΛΛΗΝΕΣ ............

Γιατί Βάλτωσε Το Σχέδιο Για Την Παραγωγή Των Pony.-------

Το φιλόδοξο σχέδιο του Πέτρου Κοντογούρη και της NAMCO για την παραγωγή του θρυλικού Pony,  φαίνεται ότι έχει βαλτώσει για τα καλά. Pony, μην περιμένετε να παραχθεί στην Ελλάδα. ---Ιδανική ευκαιρία να μιλήσουν κάποιοι για "σαμποτάζ" από τους Ευρωπαίους, ή από Έλληνες "προδότες".
 Η αλήθεια, ωστόσο, φαίνεται να απέχει, όσο και αν πονάει. Γιατί, όπως θα δούμε, ο ίδιος ο κ. Κοντογούρης, περιμένει (!) ακόμα το ελληνικό Δημόσιο να πάρει πρωτοβουλία και να του δώσει έγκριση Τύπου, παρότι δεν υπάρχει αρμόδια υπηρεσία στη χώρα μας (η ΕΒΕΤΑΜ μόλις πριν ένα μήνα αναγνωρίστηκε και δεν λειτουργεί ακόμα, άρα πώς μπορεί να δώσει έγκριση τύπου;) και παρότι το κράτος δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Κι όμως.
 Περιέργως, ακόμα και αν ίσχυαν τα περί σαμποτάζ και προδοτών, η εμπειρία, απτά παραδείγματα που θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω, δείχνουν ότι αν η Namco ήθελε, θα υπήρχε... ορθάνοιχτος δρόμος παραγωγής. 

Η δήλωση του επιτετραμμένου εμπορικών και οικονομικών σχέσεων της Ρωσικής Πρεσβείας στην Ελλάδα, Βαλέρι Νικολάγεφ στο Ria Novosti περί ενδεχόμενης συνεργασίας της Lada- Avtovaz με τη Namco για παραγωγή του Pony (ώστε η Pony να αναπληρώσει το κενό της διακοπής εισαγωγών από τη Lada στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη) αναπτέρωσε τις ελπίδες και άφησε να διαφανούν προθέσεις. Ωστόσο, ο κ. Κοντογούρης λέει πως η συνεργασία που θέλει με τη Lada, είναι μόνο στο επίπεδο προμήθειας κάποιων ανταλλακτικών για την αγορά της Αφρικής. Άκυρο λοιπόν στη ρωσική βοήθεια.

Και τι σχεδίαζε λοιπόν να κάνει ο κ. Κοντογούρης; Πολύ απλά, το ελληνικό Δημόσιο να δημιουργήσει μια υπηρεσία που θα του δώσει έγκριση τύπου και άρα, άδεια παραγωγής, παρακάμπτοντας τις ευρωπαϊκές υπηρεσίες και διαδικασίες και, παρόλα αυτά, να το παράγει και πουλάει σε ευρωπαϊκό έδαφος (έστω και αν αυτό αφορούσε μόνο την Ελλάδα). Πρακτικά, αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ.
 Γιατί, πώς θα γινόταν παραγωγή αυτοκινήτου που δεν θα πέρναγε τα crash tests; Που δεν θα φόραγε αερόσακους; Που δεν θα τηρούσε τους στοιχειώδεις από τους κανόνες ασφαλείας τους οποίους θέτουν ως στάνταρ για την παραγωγή ενός αυτοκινήτου οι ευρωπαϊκές αρχές;
 Έγιναν δοκιμές εξέλιξεις, ώστε να ληφθεί η έγκριση τύπου, ώστε να μη χαρακτηρίζονται τα ελληνικά αυτοκίνητα ως "φονικά", όπως χαρακτηρίστηκαν κάποια κινέζικα; Προφανώς και όχι και είμαστε ανοιχτοί στις περί του αντιθέτου τοποθετήσεις/αποδείξεις. Γιατί, το ερώτημα είναι αν θέλουμε η Ελλάδα να παράγει πραγματικά αυτοκίνητα, ή κόπιες της δεκαετίας του '80...
Το να πάρει λοιπόν το Pony, ή έστω το project του Pony έγκριση τύπου από ευρωπαϊκό φορέα,των οποίων τα στάνταρ είναι πάρα πολύ σκληρά, ήταν μάλλοναδύνατο. Και, αν (λέμε, ΑΝ) το ελληνικό Δημόσιο έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις επιταγές της ευρωπαϊκής αυτοκινητιστικής αγοράς και επέτρεπε την παραγωγή του Pony στο ελληνικό έδαφος, τότε θα βρισκόταν αντιμέτωπο με δύο ενδεχόμενα: Το πρώτο, μερικά καλά προστιμάκια από την Κομισιόν για παραβίαση της Κοινοτικής Νομοθεσίας και το δεύτερο, αγωγές δισεκατομμυρίων ευρώ από τις ευρωπαϊκές και όχι μόνο αυτοκινητοβιομηχανίες, οι οποίες ξοδεύουν δυσθεώρητα ποσά για να πάρουν έγκριση τύπου, ακόμα και για την παραμικρή λεπτομέρεια, όπως ένα χερούλι πόρτας, ένας καθρέφτης, μια κεραία ραδιοφώνου. Γιατί, θα υπήρχε ζήτημα νόθευσης ανταγωνισμού.

Ας κοιτάξουμε λίγο πέρα από τα σενάρια συνομωσίας και τις στείρες γκρίνιες για το κακό κράτος και τους κακούς Ευρωπαίους που δεν θέλουν η Ελλάδα να παράγει και δη αυτοκίνητα, επειδή δεν θέλουν ανταγωνισμό. Η πικρή αλήθεια, είναι εύκολο να φανεί, αν δούμε το παράδειγμα δύο άλλων ελληνικών προσπαθειών. ΤηςReplicar Hellas, που έχει εργοστάσιο, το οποίο δουλεύει κανονικά στην Κατερίνη (και μάλιστα εξάγει σε όλο τον κόσμο, με μεγάλο μερίδιο να έχει η Γερμανία) και του Korres P4. Του πρώτου ελληνικού υπεραυτοκινήτου. Στην περίπτωση του Korres, ο Δημήτρης Κορρές πήρε, όπως μας λέει ο ίδιος, "εύκολα και γρήγορα" έγκριση τύπου από τον αρμόδιο οργανισμό, τον TUV, στη Γερμανία. . «Κανένα πρόβλημα», μας λέει. «Η Ελλάδα –ευτυχώς- δεν έχει οργανισμό πιστοποίησης και έγκρισης αυτοκινήτων. Εμείς, έχουμε πάρει την επίβλεψη, σε ό,τι αφορά τις προδιαγραφές, από τον TUV, στο Μόναχο. Και, να το λέμε κι αυτό, μας διευκόλυνε πολύ ότι είμαστε στην ΕΕ και την Ευρωζώνη». Το Korres P4, έχει πάρει λοιπόν τις απαραίτητες άδειες και τρέχει ήδη την παραγωγή που θα γίνεται στην Ελλάδα (στο εργοστάσιο της Replicar, στην Κατερίνη) και στις ΗΠΑ (στο εργοστάσιο της Kirkham Motors, στη Utah). Τις επόμενες ημέρες, τοTopSpeed.gr θα έχει πλήρες ρεπορτάζ για το Korres P4, το πρώτο supercar αμιγώς ελληνικής παραγωγής. 

Το ερώτημα λοιπόν, είναι γιατί οι ξένοι και οι Έλληνες... προδότες δεν σαμποτάρισαν την παραγωγή ενός αυτοκινήτου που έχει τα φόντα να τους κάνει τεράστια ζημιά στο image, αφού είναι πρωτοποριακό και να τους κλέψει μερίδια από την πίτα των πωλήσεων των υπερπολυτελών SUV και ασχολήθηκαν με ένα... Pony, που, το μόνο το οποίο θα μπορούσε να ανταγωνιστεί, είναι τα πάμφθηνα Tata στην Ινδία; Τα συμπεράσματα, είναι δικά σας, αφού διαβάσετε και μια ανακοίνωση- ερώτηση στη Βουλή που κυκλοφορεί για τη Namco.  

"Τα γραφειοκρατικά εμπόδια που μπλοκάρουν την κατασκευή των θρυλικών αυτοκινήτων “PONY” στη Θεσσαλονίκη, από την ελληνική εταιρεία “NAMCO A.E.”, στερώντας από την πόλη περίπου 400 νέες θέσεις εργασίας καθώς και το ενδεχόμενο ανάπτυξης νέας βιομηχανικής ζώνης στην ανατολική της πλευρά, απ’ όπου η κατασκευάστρια εταιρεία θα μπορούσε να προμηθευτεί εγχώρια παραγόμενα καθίσματα αυτοκινήτου, φανάρια και ελαστικά, επαναφέρει στο προσκήνιο ο Βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόδωρος Καράογλου, με ερώτηση που κατέθεσε σήμερα (Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015) στον αρμόδιο Υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών. Εντύπωση προκαλεί, μάλιστα, το γεγονός πως η εταιρεία, χωρίς να έχει ξεκινήσει ακόμα την παραγωγή ελληνικών αυτοκινήτων τελευταίας τεχνολογίας, έχει ήδη 400 παραγγελίες σε αναμονή, ενώ επεξεργάζεται παράλληλα πλάνο για να αναπτύξει έντονη εξαγωγική δραστηριότητα.

Το πρόβλημα που εμποδίζει την έναρξη της παραγωγικής διαδικασίας, εστιάζεται στο γεγονός ότι ενώ η εταιρεία έχει καταθέσει εδώ και περίπου πέντε μήνες τον σχετικό φάκελο στο Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών, ώστε να πιστοποιηθεί από την ΕΒΕΤΑΜ (Ανώνυμη εταιρεία Βιομηχανικής Έρευνας, Τεχνολογικής Ανάπτυξης και Εργαστηριακών δοκιμών, Πιστοποίησης και Ποιότητας Α.Ε.), εντούτοις μέχρι σήμερα δεν έχει λάβει καμία απάντηση.

Η παραπάνω “ομηρία”, έχει ως αποτέλεσμα αφενός η κατασκευάστρια εταιρεία να ζημιώνεται οικονομικά για κάθε ημέρα που περνά, καθώς συντηρεί το εργοστάσιο που βρίσκεται στην περιοχή της Θέρμης του Ν. Θεσσαλονίκης και τους 35 απασχολούμενους υπαλλήλους και αφετέρου να μην υλοποιείται το επιχειρησιακό πλάνο για την άμεση πρόσληψη 120 ατόμων, οι οποίοι σε εύλογο βάθος χρόνου αναμένεται να φτάσουν τους 400 εργαζόμενους.

Με αφορμή τα παραπάνω, ο κ. Καράογλου ρωτά τον αρμόδιο Υπουργό για ποιούς λόγους δεν έχει προχωρήσει η διαδικασία πιστοποίησης της “NAMCO A.E.” από την ΕΒΕΤΑΜ, καθώς και σε ποιές ενέργειες θα προβεί προκειμένου να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες γραφειοκρατικές διαδικασίες και να μην εξαναγκαστεί σε φυγή σε γειτονική χώρα, η μοναδική αυτοκινητοβιομηχανία που μπορεί να λειτουργήσει άμεσα εντός των ελληνικών συνόρων";

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΝΕΟ..ΝΕΟ..ΕΛΛΗΝΕΣ ............"

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΛΟΓΩ ΠΟΛΕΜΟΥ?

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΛΟΓΩ ΠΟΛΕΜΟΥ?"

ΚΑΙ ΟΜΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΟΛΛΑ ......

Η λανθασμένη αντίληψη του έλληνα ότι η χώρα του δεν παράγει τίποτα.------

Ο μεγαλύτερος φόβος, λοιπόν, είναι ότι, θα πεινάσουμε, επειδή δεν παράγουμε τίποτα.Η Ελλάδα παράγει μια σειρά από προϊόντα:
– Έχει πλεόνασμα στα φρούτα που ανέρχεται στο 130% της ετήσιας κατανάλωσης! Παράγουμε πορτοκάλια, ροδάκινα, λεμόνια, μήλα, βερύκοκα, κεράσια και πόσα ξεχνάω. ΟΚ, δεν παράγουμε μπανάνες ή μάνγκο.
– Είμαστε η 2η παραγωγός χώρας ελαιόλαδου στον κόσμο και μάλιστα καλύπτουμε το 73% της ετήσιας ζήτησης των ΗΠΑ σε ελιές και νομίζω είναι 55% στο λάδι.
– Επίσης είμαστε ο 3ος μεγαλύτερος προμηθευτής των ΗΠΑ (25% περίπου) σε πρόβειο ή αγελαδινό γάλα και στα παράγωγα τους (τυριά, γιαούρτια κτλ). Δηλαδή ταΐζουμε μια κοινωνία 300 εκ. κατοίκων, αλλά δεν μπορούμε να καλύψουμε τις διατροφικές ανάγκες 10εκ: είχα διαβάσει «άρθρο» που έλεγε ότι εισάγουμε γιαούρτι επειδή δεν παράγουμε.
– Είμαστε η 3η παραγωγός χώρας σε κρόκο (το saffron της Κοζάνης που αποτελεί τροπικό έδεσμα σε άλλες χώρες).
– Θα είχαμε πλεόνασμα στην παραγωγή μαλακού σιταριού, αν από το 1984 δεν μας υποχρέωνε η ΕΕ να το μειώνουμε συστηματικά (από τότε παρουσιάζει μείωση, αλλά και πάλι είναι σε υψηλά επίπεδα).
– Έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα καλλιέργησιμης γης, όπου μπορούν να φυτρώσουν τα πάντα.
– Είμαστε η μόνη χώρα στην οποία παράγεται η μαστίχα: για να θυμηθούν λίγο οι μαστιχοπαραγωγοί της Χίου τι έχουν υποστεί από τότε που μπήκαμε στο ευρώ, ειδικά τώρα που θα τους πατήσουν κάτω με νέους φόρους.
– Βγάζουμε 160.000 τόνους ψαριών το χρόνο, δηλαδή το 125% των ετήσιων αναγκών μας. Αν συνυπολογίσουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, τότε αγγίζουμε το αστρονομικό 220%!
Συνοπτικά, η αγροτική παραγωγή της Ελλάδας επαρκεί για την κάλυψη των διατροφικών μας αναγκών σε ΟΛΑ τα βασικά είδη.
Και πάμε τώρα στα μη-φαγώσιμα:
– Πρώτη χώρα στο αλουμίνιο.
– Μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρας της Ευρώπης.
– 2η χώρα στον κόσμο στους σμηκτίτες (που χρησιμοποιούνται σε μια σειρά από προϊόντα όπως καλλυντικά ή φάρμακα).
– Έχουμε μερικές από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες της Ευρώπης, αλλά ποιος σας είπε ότι δεν θα εισάγουμε φάρμακα αν βγούμε από το ευρώ – ξαναλέω: μόνο αν επιβληθεί εμπάργκο θα γίνει κάτι τέτοιο, αλλά δεν έχουν τα κότσια να αποκλείσουν από την παγκόσμια οικονομία ούτε την Ισλανδία -σοβαρευτείτε.
– Κατέχουμε το σύνολο σχεδόν των ευρωπαϊκών κοιτασμάτων σε νικέλιο.
– Ο τουρισμός προσφέρει πάνω από 40 δις το χρόνο, όσα παράγει ολόκληρη η βιομηχανία της Δανίας ή της Ολλανδίας του Ντάισελμπλουμ! Επίσης θα έρχεται με αυτό τον τρόπο σκληρό συνάλλαγμα που τόσο θα μας «λείπει» αν έχουμε εθνικό νόμισμα.
– Είμαστε 12οι στο βαμβάκι, τον λευκό χρυσό όπως το λέγανε πριν 100 χρόνια.
– Παράγουμε τσιμέντο, τούβλα, ξύλα και όλα τα απαραίτητα οικοδομικά υλικά.
– Διαθέτουμε τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο του πλανήτη, αεροδρόμια, δεκάδες λιμάνια, σιδηρόδρομο και σύγχρονες οδικές αρτηρίες.
– Έχουμε εργατικό δυναμικό με υψηλότατες γνώσεις (νομίζω το 70% των νέων έχει πτυχίο ΤΕΙ ή ΑΕΙ), το οποίο τώρα δουλεύει ως σερβιτόροι και πωλητές ρούχων.
– Έχουμε βαριά βιομηχανία που υποβαθμίστηκε εντός της ΕΕ, πχ έκλεισε η ΕΛΒΟ μέσα στο μνημόνιο.
– Έχουμε πόσιμο νερό που επαρκεί για όλες μας τις ανάγκες.
– Έχουμε έναν ενεργειακό φορέα, τη ΔΕΗ, που είναι από τους μεγαλύτερους στον κόσμο και που εξάγει ρεύμα σε τουλάχιστον 4 γειτονικές χώρες.
Μέχρι ουράνιο και πλουτώνιο έχουμε που να πάρει.
Το μόνο πράγμα που δεν έχουμε είναι πετρέλαιο (ας πούμε κιόλας πως είναι μύθος τα κοιτάσματα που ψάχνουν τόσα χρόνια) και τεχνολογικά είδη.
Το πετρέλαιο το εισάγουμε κυρίως από Ρωσία, Βενεζουέλα, Σαουδική Αραβία και χώρες της πρώην ΕΣΣΔ (πχ Καζακστάν). Δηλαδή το εισάγουμε από χώρες που δεν είναι στο ευρώ και οι οποίες θα συνεχίζουν να μας το προμηθεύουν. Το πολύ-πολύ θα το αγοράζουμε με τα δολάρια των τουριστών.
Τέλος, ούτε τα τεχνολογικά είδη θα μας λείψουν, καθώς τα είδη πληροφορικής εισάγονται από τις ΗΠΑ (δεδομένου ότι τροφοδοτούμε τη χώρα με μια σειρά από προϊόντα δεν θα έχουμε θέμα) ενώ τα υπόλοιπα από την Κίνα. pitsirikos.net
Τμήμα ειδήσεων pronews.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΑΙ ΟΜΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΟΛΛΑ ......"

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ."

Τα όπλα των αγωνιστών του 1821

 Μεγάλη σημασία έδιναν οι αγωνιστές στον οπλισμό τους-------Μεγάλη σημασία έδιναν οι αγωνιστές στον οπλισμό τους.-------- Επρόκειτο για όπλα πρωτόγονα που απαιτούσαν σωματική ρώμη και γρήγορα αντανακλαστικά από τους χειριστές τους. Οι ονομασίες που τους έδιναν, όπως Nταλιάνι, Λαζαρίνα, Σισανές, μαρτυρούν την ιδιαίτερη σχέση που είχαν για τους κατόχους τους.

 Τον δεσμό αυτό αλλά και την οικονομική κατάσταση του κατόχου φανερώνει ο τρόπος με τον οποίο διακοσμείται  ο οπλισμός. Χάλυβας, χαλκός, χρυσός και φίλντισι, ασήμι, πολύτιμες πέτρες, δέρμα, ακόμη και μαργαριτάρια και κοράλλια ήταν τα διακοσμητικά υλικά σε λαβές τουφεκιών, γιαταγανιών και σπαθιών.

Εργαστήρια για την κατασκευή των όπλων υπήρχαν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα όμως στην Ήπειρο και τα Άγραφα. Επίσης, στη Δημητσάνα, την Aρκαδία και το Mαυρίλο στη Φθιώτιδα κατασκευάζονταν πυρομαχικά. Αργότερα οι φιλέλληνες και ο οργανωμένος τακτικός στρατός προμήθευσαν τους αγωνιστές με σύγχρονα ευρωπαϊκά όπλα, Γαλλικής, Βελγικής, Ιταλικής και Ρωσικής προέλευσης.

Oι μνήμες της επανάστασης είναι πλέον αντικείμενα συλλογών και μουσειακά εκθέματα, ηρώα, αφίσες στους σχολικούς χώρους, λιθογραφίες, γραμματόσημα, ποιήματα και πεζογραφήματα. Έτσι τις γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Είναι αυτονόητο ότι τα όπλα που διασώθηκαν έως σήμερα ήταν τα πολυτιμότερα, τα ανθεκτικότερα και μάλλον τα λιγότερο χρησιμοποιημένα στη μάχη.

Χαρμπί

Χρησιμοποιείται για το γέμισμα του όπλου , αλλά και ως λίμα για το τρόχισμα των σπαθιών.

Πιστόλα ή Μπιστόλα (ρόκες)

Κοντόκανο όπλο που χρησιμοποιήθηκε κατά την Επανάσταση από τους αγωνιστές του 1821. Ήταν μονόκανες και δίκανες. Τις δίκανες τις έλεγαν διμούτσουνες. Στην φωτογραφία είναι ασημένιες επίχρυσες πιστόλες (ρόκες) Τέλη 18ου αιώνα. Μήκος 58 εκ. Εξαιρετικό δείγμα Ηπειρώτικης αργυροχρυσοχοϊας στα όπλα. Είναι στολισμένες με αχιβάδες , κανόνια , πελέκεις , ακόντια , λάβαρα και φυτά. Οι μηχανισμοί πυροδότησης είναι ευρωπαϊκοί.

Τρομπόνι – τρομπόνια

Σε αντίθεση με τους στεριανούς οι Ελληνες Ναυτικοί δεν κρατούσαν τα καριοφίλια αλλά τα λεγόμενα Τρομπόνια .
Βραχύκαννα δηλαδή όπλα τα οποία έβαλλαν ταυτόχρονα πολλά μικρά σφαιρίδια μαζί .  Όπλο με πλατιά κάνη με μηχανισμό πυριτόλιθου, διακοσμημένο με σταυροειδή ασημένια καρφάκια 1750-1800.

Καρυοφύλλι – καριοφίλι

Παλιό εμπροσθογεμές τουφέκι με μακριά κάννη, που είχε για την πυροδότησή του πυριτόλιθο. Το καριοφίλι διαθέτει μεγάλο κοντάκιο με κοίλο περίγραμμα στην πάνω και πλαϊνή πλευρά και ελαφρά κυρτό στην κάτω. Η κάνη είναι επιμήκης, σχεδόν κυλινδρική, σιδερένια με στόχαστρο. Κάτω από την κάνη αναπτύσσεται ο ξύλινος ξυστός, που στο εσωτερικό του δέχεται το σιδερένιο οβελό γεμίσματος του όπλου. 

Σχεδόν όλο το ξύλινο κοντάκιο καθώς και ο ξυστός καλύπτονται με ελάσματα μπρούντζου που φέρουν εγχάρακτη διακόσμηση με φυτικά κυρίως μοτίβα και ενώνονται με μικρά καρφάκια, φανερώνοντας τάση για καλλιτεχνική διακόσμηση του όπλου. Πλατύ έλασμα περιβάλλει τη σκανδάλη, ενώ σώζεται καλά το σύστημα πυροδότησης του μπαρουτιού. Στη χειρολαβή υπάρχει κρίκος, προφανώς για το λουρί του όπλου. Την ονομασία του την οφείλει στο Βενετικό εργοστάσιο κατασκευής όπλων, «CΑRLΟ E. FIGLI» (Κάρλο και υιοί) το οποίο και κατασκεύασε το πρώτο καριοφίλι.

  Το καριοφίλι ήταν το κλασικό όπλο της ελληνικής επανάστασης του 1821. Με αυτό δοξάστηκε η κλεφτουριά. Έγινε ο αχώριστος σύντροφος κάθε κλέφτη, κάθε αρματολού. Από τον ήχο του αντηχούσαν οι απόκρημνες ελληνικές βουνοκορφές.

 Οι πόλεις που το κατασκεύαζαν ήταν η Δημητσάνα και η Νάουσα. Η δημοτική μούσα ύμνησε το καριοφίλι όσο κανένα άλλο όπλο, το οποίο μεταχειρίστηκαν οι Έλληνες στους τίμιους αγώνες τους. Γνωστοί οι στίχοι που φανερώνουν την επιθυμία αλλά και τη δύναμη του λαϊκού αγωνιστή: «Θα πάρω το τουφέκι μου, τ’ άγιο το καριοφίλι».

Παλάσκες

Ασημένια περίτεχνη ηπειρώτικη παλάσκα με φυτικά θέματα, διακοσμημένη με την τεχνική Σαβάτ. Αρχές 19ου αιώνα. Οι αγωνιστές του 1821 φορούσαν γύρω από την μέση τους τις Παλάσκες στις οποίες τοποθετούσαν τα πολεμοφόδια τους.  Μία μικρή μεταλλική ορθογωνική θήκη για τις τσακμακόπετρες των πυροβόλων όπλων τους και το «μεδουλάρι» .

Σελάχι

Δερμάτινο σελάχι με πιστόλες και μαχαιρακι. Το σελάχι ήταν ανδρική ζώνη-θήκη που φοριόταν με τις φορεσιές με φουστανέλα. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους οπλαρχηγούς της Επανάστασης και αργότερα από ορισμένους αστούς στην Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα και Ήπειρο.

Μεδουλάρι

Ασημένιο μεδουλάρι (δοχείο λίπους) 19ος αιώνας. Το Μεδουλάρι είναι μεταλλική θήκη όπου φυλαγόταν το μεδούλι (λίπος) για την λίπανση των όπλων. Κρεμόταν από τη μέση, στερεωμένο στο σελάχι ή το ζωνάρι, συνήθως στην αριστερή πλευρά.

Σπάθη – Σπάθα

Χαρακτηριστική … είναι η «Aσήμω» (με το μαύρο φόντο) , η σπάθα του Oδυσσέα Aνδρούτσου (1788/89-1825), ο οποίος μετά το θρυλικό κατόρθωμα της Γραβιάς ανακηρύχθηκε αρχιστράτηγος της Aνατολικής Στερεάς, για να κατηγορηθεί στη συνέχεια από τους αντιπάλους του και να δολοφονηθεί στην Aκρόπολη της Aθήνας τον Iούνιο του 1825. Ενα απαραίτητο συμπλήρωμα του οπλισμού των αγωνιστών του 1821 ήταν η κυρτή ανατολικού τύπου ΣΠΑΘΗ , την οποία αναρτούσαν με μεταξωτά κυλινδρικά κορδόνια από τον ώμο τους ή σπανιότερα την αναρτούσαν με δύο λεπτά λουριά σε μία επίσης λεπτή δερμάτινη ζώνη την οποία φορούσαν στην μέση τους .
Επίσης : Οι σπάθες αποτελούσαν μέρος του οπλισμού των στρατιωτών μέχρι και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Εντυπωσιάζει το σπαθί από την εποχή της Τουρκοκρατίας, με επιμήκη λάμα, κυρτή στη ράχη της ενώ στην κόψη είναι κοίλη και προς την αιχμή γίνεται κυρτή. Η λαβή αποτελείται από δυο τμήματα ξύλου που στο κάτω άκρο τους αποκτούν πλατιά, κυρτή επιφάνεια, εσωτερικά και εξωτερικά επίπεδη. Το κενό ανάμεσά τους καλύπτει ταινιωτό έλασμα από ατσάλι που φέρει εγχάρακτη διακόσμηση από κυματιστές γραμμές. Το έλασμα αυτό συνεχίζεται και πάνω από την ξύλινη λαβή, καλύπτοντας ένα τμήμα πριν αρχίσει η λάμα. Στη βάση της λάμας, και στις δυο όψεις, υπάρχει διακοσμητικό εγχάρακτο έλασμα, σχεδόν τριγωνικό, του οποίου η μια πλευρά σχηματίζει καμπύλες πάνω στην ξύλινη λαβή.

Γιαταγάνι (Yatagan)

Είναι ένα είδος μεγάλης μαχαίρας, χωρίς φυλακτήρα στη λαβή , τουρκικής προέλευσης.  Η λεπίδα του γιαταγανιού σχηματίζει κοίλη καμπύλη στο μέσο και κυρτή στην αιχμή. Πλατιά και καμπυλωτή προς το μέρος της αιχμής μάχαιρα ή σπάθη που χρησιμοποιήθηκε από τους Άραβες και τους Τούρκους.
Η χρήση του γενικεύτηκε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης και αποτέλεσε απαραίτητο εξάρτημα του οπλισμού των Ελλήνων αγωνιστών.

ΠΗΓΕΣ : asxetos.gr και η εφημερίδα Μακεδονία, με φωτογραφίες από το μουσείο Φωτίου Ραπακούση

ΕΛΛΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα όπλα των αγωνιστών του 1821"

Σεπτεμβριανά 1955: Nα μην πάψουμε να θυμόμαστε

Σεπτεμβριανά 1955: Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης----

«Οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη ενέργεια και ωφέλιμη

 για να καθαρίσει η χώρα μας από το Ελληνικό στοιχείο που είναι ένας βραχνάς» 

Ισμέτ Ινονού, Αρχηγός Τουρκικής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης,  9 Σεπτεμβρίου 1955

***

«Τη νύχτα αυτή η Κωνσταντινούπολη μετατράπηκε σε τόπο της Αποκάλυψης.

Δεν υπάρχουν λέξεις, ούτε συγκρίσεις που να μπορούν να δώσουν μια εικόνα της φρίκης» 

Ελβετική Εφημερίδα Α-Ζ, 15 Σεπτεμβρίου 1955 

***

Τον Απρίλιο του 1955 η Κύπρος ήταν αποικία της Βρετανίας – το 1878  την απέκτησε από την Οθωμανική αυτοκρατορία η οποία την είχε υποδουλώσει  το 1571.

Την εποχή εκείνη ο Κυπριακός λαός διεκδικούσε επίμονα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης που είχε παραχωρηθεί σε δεκάδες άλλους λαούς της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η βούληση του Κυπριακού λαού είχε ήδη εκφραστεί με το δημοψήφισμα του 1950, το οποίο οργάνωσε ο γηραιός Μητροπολίτης Κυρήνειας Μακάριος ο Β’ και το αποτέλεσμα του οποίου ζητούσε, σε ποσοστό 95,7%, την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Η αποικιοκρατική Βρετανία δεν είχε καμιά διάθεση να εγκαταλείψει τις ανεκτίμητης γεωστρατηγικής αξίας βάσεις της στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου. Από τον Ιούλιο μάλιστα του 1954, η  κυνική, ύπουλη και πρόστυχη πολιτική της Βρετανίας στην Κύπρο διακηρύχτηκε πανηγυρικά όταν ο Υφυπουργός Αποικιών της Βρετανίας Χένρυ Χόπκινσον δήλωνε με τον πιο ωμό τρόπο στην Βρετανική Βουλή, πως η αρχή της αυτοδιάθεσης για την Κύπρο δεν θα εφαρμοστεί ποτέ.

Μπροστά την απόλυτη Βρετανική αδιαλλαξία, οι Κύπριοι αποφάσισαν να διεκδικήσουν δυναμικά το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης με τον ένοπλο επαναστατικό αγώνα που κήρυξε η ΕΟΚΑ την 1^η Απριλίου 1955.

Ο αγώνας των Κυπρίων εξαπλώθηκε γρήγορα και όταν το αίτημα της αυτοδιάθεσης άρχισε να σαρώνει ολόκληρη την Κύπρο, η Βρετανία αφ΄ ενός μεν κατέφυγε σε κάθε σκληρό ή απάνθρωπο μέσο για να στραγγαλίσει τηνθέληση των Κυπρίων, αφ΄ ετέρου δε άρχισε να μηχανορραφεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά εδώ και ολόκληρους αιώνες: Διαίρει και Βασίλευε.

Έτσι, ενώ η Τουρκία είχε πανηγυρικά παραιτηθεί από οποιοδήποτε δικαίωμα στην Κύπρο με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λοζάνης του 1923 (σχετικό με το θέμα είναι το άρθρο μας 11^ης Φεβρουαρίου 2014 με τίτλο «Κυπριακό: Ευκαιρία ή παγίδα;»), η Βρετανία όχι μόνο φρόντισε να την επαναφέρει σαν ισότιμο συνομιλητή στο αίτημα αυτοδιάθεσης της μεγαλονήσου οργανώνοντας  στο Λονδίνο την τριμερή διάσκεψη για το Κυπριακό (Αύγουστος 1955), αλλά έκανε και επίμονες συστάσεις στους Τούρκους να δείξουν «αποφασιστικότητα».

Η Τουρκική βουλιμία δεν χρειαζόταν μεγαλύτερη ενθάρυνση για να αφυπνιστεί. Ήταν η εποχή που οι Τούρκοι έψαχναν στον χάρτη να ανακαλύψουν που βρίσκεται η Κύπρος,  όταν ξαφνικά ολόκληρη η Τουρκία πλημμύρισε με τις οργανώσεις «Η Κύπρος είναι Τουρκική» οι οποίες σε πολλές περιοχές στελεχωνόταν από μέλη του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος και χρηματοδοτούντο απλόχερα από την Τουρκική κυβέρνηση. Ο αρχηγός της οργάνωσης Χικμέτ Μπίλ, δημοσιογράφος της Χουρριέτ που ανήκε στον στενό κύκλο του πρωθυπουργού Αντάν Μεντερές*1, αναδείχτηκε σε καταπληκτικό έμπορο του φανατισμού και του κιτρινισμού: Από 11.000 φύλλα ημερήσιας κυκλοφορίας, τα συνεχή, πύρινα ανθελληνικά άρθρα απογείωσαν τις πωλήσεις της εφημερίδας σε 600.000 φύλλα ημερησίως, δείχνοντας τον δρόμο και στον υπόλοιπο Τουρκικό Τύπο.

Η Τουρκική κυβέρνηση διέβλεψε, μέσα στο ανθελληνικό κλίμα που η ίδια δημιουργούσε, μια θαυμάσια ευκαιρία να ξεφορτωθεί τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης τον οποίο από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης της Λοζάνης, θεωρούσε «βραχνά». Επί πλέον, τα μεγάλα προβλήματα υγείας του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου την εποχή εκείνη, σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη και δραστήρια Βρετανική υποστήριξη, πρόσφεραν επιπρόσθετα πλεονεκτήματα στα τουρκικά σχέδια.

Οι συνεχείς προσπάθειες της Τουρκίας από το 1923 να «ξεφορτωθεί» τον Ελληνισμό που η ίδια συμφώνησε να κρατήσει στις αλησμόνητες πατρίδες,  δεν είχαν φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Ούτε η σταδιακή απαγόρευση άσκησης δεκάδων επαγγελμάτων ώστε να εξαναγκαστούν να φύγουν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, ούτε ο εμπρησμός που το 1928 αποτέφρωσε τα Ταταύλα, την πιο φημισμένη συνοικία του Ελληνισμού της Πόλης,  ούτε η στρατολόγηση 20 ηλικιών χριστιανών και η αποστολή τους σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας το 1941 όταν η Ελλάδα πολεμούσε στο πλευρό των συμμάχων για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, ούτε το 1942 η επιβολή του αυθαίρετου, κατά την κρίση του κάθε εφόρου, έκτακτου φόρου περιουσίας στους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Πόλης, ούτε οι συνεχείς και ποικιλόμορφες διώξεις κατάφεραν να πετύχουν αυτό που επιζητούσαν επίμονα οι Τούρκοι επί ολόκληρες  δεκαετίες.

Τώρα όμως υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για ένα μεθοδικό και αποφασιστικό χτύπημα.

Το σχέδιο της Τουρκικής κυβέρνησης καταστρώθηκε προσεκτικά υπό την υψηλή εποπτεία των Βρετανών και τέθηκε σε εφαρμογή τα μεσάνυχτα της 5^ης προς την 6^η Σεπτεμβρίου 1955:

Ο Χασάν Μεχμέτογλου, φύλακας του χώρου στον οποίο βρίσκονται τόσο το σπίτι που οι Τούρκοι θεωρούν πως γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ όσο και το Τουρκικό Προξενείο στην Θεσσαλονίκη, τοποθετεί ένα εκρηκτικό μηχανισμό μικρής ισχύος τον οποίο παρέλαβε από τον τότε φοιτητή, Έλληνα πολίτη, μουσουλμάνο το θρήσκευμα, Οκτάι Εγκίν*2, γιό παλαιού βουλευτή Ροδόπης του Ελληνικού κοινοβουλίου. Ο μηχανισμός εκρήγνυται προκαλώντας το σπάσιμο μερικών τζαμιών χωρίς καμιά άλλη σοβαρή ζημιά.

Στις 6 το απόγευμα της 6^ης Σεπτεμβρίου 1955 άρχισαν να συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης εκατοντάδες αστυνομικοί με πολιτικά, μέλη του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος, οργανωμένοι φοιτητές και απλοί πολίτες εντεταγμένοι στο Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, ειδοποιημένοι μέσα από τα αμέτρητα τζαμιά της Κωνσταντινούπολης.

Το έκτακτο παράρτημα της εφημερίδας Istanbul Express

Την ώρα της συγκέντρωσης άρχισε να διανέμεται στους συγκεντρωμένους το έκτακτο παράρτημα της εφημερίδας «Istanbul Express» με τεράστιους τίτλους παραπληροφόρησης: «Καταστράφηκε το σπίτι του πατέρα μας με βόμβα» ενώ το κείμενο περιέγραφε μια φανταστική καταστροφή του υποτιθέμενου σπιτιού του Μουσταφά Κεμάλ και του Τουρκικού Προξενείου στην Θεσσαλονίκη, από τους «κακούς Έλληνες».

Η κυκλοφορία της εφημερίδας ήταν το σύνθημα της εκκίνησης ενός αδίστακτου, οργανωμένου και φονικού πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Στους γύρω δρόμους της πλατείας Ταξίμ, από τα σταθμευμένα στρατιωτικά αυτοκίνητα και άλλα τροχοφόρα, άρχισαν να κατεβαίνουν άτομα του Τουρκικού υπόκοσμου μαζί με Λαζούς, Τσέτες και Κούρδους που είχαν μεταφερθεί από τα βάθη της Ανατολής για να συμμετέχουν στο πλιάτσικο. Όλοι κρατούσαν σιδερένιους λοστούς, ρόπαλα, μαχαίρια και διαρρηκτικά εργαλεία. Οι οπλισμένες ομάδες ενώθηκαν με τους συγκεντρωμένους διαδηλωτές σε ένα τεράστιο ποτάμι εκατό περίπου χιλιάδων ανθρώπων και ξεχύθηκαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Ακολούθησαν ώρες πραγματικής κόλασης.

Τα συνθήματα «Yikin,Kirin,Giavourdur» (Σπάστε, Γκρεμίστε, είναι Γκιαούρης) και «Kahrolsun Giavourlar» (Ανάθεμα στους Γκιαούρηδες) άρχισαν να δονούν την ατμόσφαιρα και ένα μέρος του όχλου κινήθηκε στην Λεωφόρο του περίφημου Πέρα με τα 700 περίπου καταστήματα, το συντριπτικό ποσοστό των οποίων ανήκε στους Έλληνες. Από τους πρώτους στόχους που δέχτηκε την επίθεση του παθιασμένου όχλου είναι το καφενείο «Επτάλοφος» στην πλατεία Ταξίμ. Τζάμια, τραπέζια, μπουφέδες  γίνονται συντρίμμια και η γιγαντιαία επιδρομή αρχίζει.

Οι οργανωμένοι διαδηλωτές είναι χωρισμένοι σε τρεις ομάδες. Η πρώτη ομάδα σπάει με λοστούς τα ρολά, τις πόρτες και τα τζάμια των καταστημάτων. Η δεύτερη αρπάζει και σκορπάει στους δρόμους τα εμπορεύματα και η τρίτη καταστρέφει και λεηλατεί. Εκατό περίπου οργανωμένες ομάδες εκτελούν το φρικιαστικό τους έργο σε μια τεράστια έκταση από τον Βόσπορο έως την θάλασσα του Μαρμαρά. Τα Ελληνικά σπίτια και καταστήματα είχαν σημαδευτεί με ευδιάκριτα σήματα από τις προηγούμενες μέρες και οι επικεφαλής των διαδηλωτών, με καταλόγους στα χέρια τους, καθοδηγούν τον όχλο.

Πρόκειται για ένα οργανωμένο τυφώνα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Τριάντα επτά νεκροί*3, εκατοντάδες τραυματίες, περισσότεροι από διακόσιοι βιασμοί και κακοποίηση δεκάδων κληρικών, υπήρξαν τα ανθρώπινα θύματα του οργανωμένου τυφώνα.

Κατά το πολύωρο πογκρόμ, λεηλατούνται και παραδίδονται στις φλόγες 73 Ελληνικές εκκλησίες. Καταστρέφονται εικόνες, αγιογραφίες και σκεύη ανεκτίμητης ιστορικής αξίας.

Καταστρέφονται ολοσχερώς και τα 26 Ελληνικά σχολεία και οι πίνακες γραμμένοι με το τελευταίο μάθημα της μέρας, σκορπάνε στους δρόμους. Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, η Μεγάλη του Γένους Σχολή και το Ζάππειο Λύκειο δέχονται την επίθεση του όχλου με απίστευτη μανία.

4.359 Ελληνικά καταστήματα ή επιχειρήσεις*4 και 3.500 χριστιανικά σπίτια*5 καταστρέφονται, λεηλατούνται, πυρπολούνται ή παραδίδονται στο μένος του όχλου.

Ρημάζονται κυριολεκτικά και καταστρέφονται τα πιεστήρια και τα γραφεία και των τριών ομογενειακών εφημερίδων της Κωνσταντινούπολης.

21 Ελληνικά εργοστάσια καταστρέφονται ολοκληρωτικά και σε όσα βρίσκονται κοντά στα παράλια του Βοσπόρου, οι μηχανές και τα εργαλεία τους πετιούνται στη θάλασσα.

110 Ελληνικά εστιατόρια και ξενοδοχεία καταστρέφονται, λεηλατούνται και παραδίδονται στις φλόγες.

Οι Πατριαρχικοί Τάφοι και τα σκηνώματα των μεγάλων ευεργετών τα οποία από το 1850 τοποθετούνται στον αυλόγυρο της Ιεράς Μονής της Ζωοδόχου Πηγής, δέχονται την επίθεση του όχλου που με κανιβαλική μανία σπάει τους τάφους, ξεθάβει οστά νεκρών και τα σκορπάει στους δρόμους.

Στο μεγάλο Ελληνικό νεκροταφείο του Σισλί ομάδα διαδηλωτών επί ώρες καταστρέφει τάφους, σταυρούς, σκάβει τους πιο πρόσφατους μαχαιρώνοντας και τεμαχίζοντας πτώματα.

Όταν οι οργανωμένες ομάδες του Τουρκικού όχλου ολοκλήρωσαν το μακάβριο έργο τους, η Τουρκική κυβέρνηση κήρυξε στρατιωτικό νόμο και με την συνήθη υποκριτική άνεση των Τούρκων κατηγόρησε τους ανύπαρκτους τότε στην Τουρκία κομμουνιστές, πως ήταν οι υπεύθυνοι για τα γεγονότα.

Ακόμα και στις μέρες μας, η Τουρκία με την διαχρονική υποκριτική της συνήθεια, ισχυρίζεται σε όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς πως ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης συρρικνώθηκε (από 120.000 που συμφωνήθηκε το 1923, σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού) επειδή … «έφυγε οικειοθελώς» από τις εστίες του αναζητώντας σε άλλα μέρη μια καλύτερη ζωή, όπως ακριβώς κάνουν όλοι οι οικονομικοί μετανάστες!!!

Με την συμπλήρωση εξήντα χρόνων από τα Σεπτεμβριανά (1955-2015), η Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών σε συνεργασία με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού & Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων και τον Μορφωτικό Σύνδεσμο Μακροχωρίου Κωνσταντινουπόλεως οργανώνει, στο Κέντρο Τεχνών – Πάρκο Ελευθερίας (Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας, δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) έκθεση και σειρά εκδηλώσεων, με ελεύθερη είσοδο, ως εξής:

2 Σεπτεμβρίου 2015, ώρα 18.30: Εγκαίνια έκθεσης ιστορικής μνήμης με εφημερίδες της εποχής των γεγονότων και προβολή της ταινίας του Γιώργου Μουτεβελλή «Η Φρικτή Νύχτα».

Στις 3 και 4 Σεπτεμβρίου 2015, ώρα 18.30 καθώς και στις 7 Σεπτέμβριου ώρα 20:00 θα διεξαχθούν σημαντικές εκδηλώσεις με Έλληνες και Τούρκους προσκεκλημένους.

Η έκθεση ιστορικής μνήμης θα παραμένει ανοικτή για το κοινό (2 – 8 Σεπτεμβρίου 2015), από τις 11 το πρωί έως τις 1 το μεσημέρι και από τις 6 το απόγευμα έως τις 9 το βράδυ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σαν επίλογο, ας θυμηθούμε ένα σύντομο κείμενο του Ακαδημαϊκού και συγγραφέα Ηλία Βενέζη (1904-1973) με τίτλο «Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 1955», γραμμένο την επομένη των γεγονότων και δημοσιευμένο στην Νέα Εστία στις 15/9/1955 (Τεύχος 677, σελίδα 1184):

Οι απίστευτες βαρβαρότητες του όχλου της αντίπερα όχθης του Αιγαίου εναντίον του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης ξυπνούνε σε τούτο εδώ το έθνος μνήμη ανατριχιαστική. Η Ελλάδα ξαναθυμάται τις μέρες του 1922, -τις μέρες που ήταν φλόγες, και κραυγή θηρίου, και αίμα και κοπάδια κυνηγημένων, ξεριζωμένων ανθρώπων, γυναικών και παιδιών και γερόντων. Είχαμε πάρει τότε τους εφέστιους θεούς μας και ξεκινήσαμε γυμνοί απ΄ την Ανατολή, αφήνοντας τη γη και τα κόκαλα των πατέρων μας. Και είπαμε να ριζώσουμε στη γη της Ελλάδας και να ξεχάσουμε.

Βάζουμε το χέρι στην καρδιά πως κάναμε το καθετί για να ξεχάσουμε. Στα βιβλία που γράφαμε, όσα δένονταν με το δράμα του 22, κοιτάζαμε να βλέπουμε όσο γίνεται λιγώτερο το θηρίο της Ασίας, όσο γίνεται λιγώτερο τον «εχθρό». Ανιχνεύαμε να βρούμε τον άνθρωπο, να τα εξηγήσουμε όλα με τη μοίρα του, να βρούμε μια δικαίωση εκεί που μονάχα το ένστικτο του θηρίου και το πάθος έδιναν τη σωστή εξήγηση και ερμηνεία στα γεγονότα. Προχωρήσαμε ακόμα πιο πολύ. Είπαμε να ξεχάσουμε την Ιστορία – εμείς, ένας λαός που έχει ανάγκη ν΄ακουμπά στην Ιστορία. Και αλλάξαμε τον τόνο των βιβλίων που δίδασκαν στα παιδιά μας. Αμβλύναμε τις σκληρές γραμμές, τα μαρτύρια του Γένους στον καιρό του 1821 και στους μετέπειτα καιρούς, φτάσαμε ακόμα να σβήνουμε περιστατικά, ονόματα, θηριωδίες. Όλα αυτά, ίσως συναντηθούμε με την αντίπερα χώρα, ίσως επιτέλους γίνουμε φίλοι.

Οι μέρες του Σεπτεμβρίου του 1955 μας γυρίζουν στις μέρες του 1922. Βλέπουμε τώρα πως είχαμε λάθος λέγοντας πως απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη το θηρίο γίνεται άνθρωπος. Όχι, φαίνεται πως δεν γίνεται. Γι΄ αυτό από τη σκοπιά τούτη εδώ που εκφράζει το ελληνικό πνεύμα, θέλουμε να πούμε την πικρία μας γιατί απατηθήκαμε.

Θα πρέπει τώρα να ξανακοιτάξουμε τον εαυτό μας. Δε θ΄αποφασίσουμε να διδάξουμε τώρα στα παιδιά μας το μίσος. Αλλά θ΄αποφασίσουμε πως το χρέος μας, ως ελλήνων συγγραφέων, είναι αυτό:

 να ξαναθυμηθούμε πάλι, να μην πάψουμε να θυμόμαστε, να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται.*6  

 ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΟΥΜΑΚΗΣ--http://koumakis.analyst.gr/?p=890

________________________________

*1 Ο Αντάν Μεντερές ανατράπηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1960 και απαγχονίστηκε 
στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 για πλήθος σκανδάλων και αποκρουστικών πράξεων - μεταξύ των οποίων 
και τα Σεπτεμβριανά.

*2 Ο Οκται Ενκίν το 1956 διέφυγε στην Τουρκία όπου υπηρέτησε στην Τουρκική ΜΙΤ 
και αργότερα έγινε Νομάρχης της πόλης Nevşehir.

*3 Ο αριθμός των νεκρών του πογκρόμ ήταν, σχετικά με την τεράστια έκταση των γεγονότων,
μικρός (37 νεκροί σύμφωνα με τον «κατάλογο νεκρών» που συνέταξε ο καθηγητής Σπύρος Βρυώνης, 
στην σελίδα 677 του μνημειώδους έργου του «Ο Μηχανισμός της καταστροφής», εκδόσεις Εστία, 
2007) επειδή είχαν δοθεί ρητές εντολές να αποφευχθεί η αιματοχυσία ώστε να μην καταγγελθεί
η τουρκική κυβέρνηση σαν ανεχόμενη σφαγές πολιτών της.
*4 «Ο Μηχανισμός της καταστροφής» Καθηγητή Σπύρου Βρυώνη, σελίδα 313.

*5 «Ο Μηχανισμός της καταστροφής» Καθηγητή Σπύρου Βρυώνη, σελίδα 299.

*6 Η υπογράμμιση είναι δική μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σεπτεμβριανά 1955: Nα μην πάψουμε να θυμόμαστε"