200 τούρκικες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά

YΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ-----

Οι 200 τούρκικες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά και δεν το ξέρουμε----

Καθημερινά χρησιμοποιούμε πολλές δεκάδες λέξεις οι οποίες είναι τουρκικές και έχουν παρεισφρύσει στη γλώσσα μας χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή τους και την αντίστοιχη ελληνική έννοια.Καθημερινά χρησιμοποιούμε πολλές δεκάδες λέξεις οι οποίες είναι τουρκικές και έχουν παρεισφρύσει στη γλώσσα μας χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή τους και την αντίστοιχη ελληνική έννοια.---Οι λέξεις του καταλόγου είναι 220 αλλά δύο από αυτές (μπόρα και ταπί) δεν έχουν τουρκική προέλευση, επομένως ο κατάλογος κανονικά έχει 218 λέξεις -το άφησα 220 στον τίτλο για να είναι πιο στρογγυλό.

 Όταν λέμε "τουρκική προέλευση" συνυπολογίζουμε και την απώτερη αραβική ή περσική προέλευση των λέξεων.

Βέβαια, λείπουν πολλές λέξεις που λέμε συχνά, αλλά αφού ο συντάκτης ήθελε να διαλέξει περίπου 200 λέξεις, κάποιες έπρεπε να αφήσει έξω. Μοιραία προκύπτει το ερώτημα, πόσα είναι τα τουρκικά δάνεια της ελληνικής γλώσσας ή (αν δεν μας ενοχλεί η ανακρίβεια), "πόσες είναι οι τουρκικές λέξεις της ελληνικής γλώσσας". 

Δεν είναι εύκολες τέτοιες μετρήσεις, γιατί υπάρχουν λέξεις ξεχασμένες και λέξεις ζωντανές, όπως επίσης υπάρχουν αρχικές λέξεις και παράγωγες-σύνθετες λέξεις. Για παράδειγμα, από τη λέξη 'γλέντι' έχουμε και το ρήμα γλεντάω, έχουμε τον γλεντζέ και τη γλεντζού, που μας δίνουν το επίθετο 'γλεντζέδικος' και το επίρρημα 'γλεντζέδικα'.

 Έχουμε το υποριστικό "γλεντάκι", ενώ στον Μπαμπινιώτη υπάρχει και ο ημιλόγιος τύπος 'γλεντιστής'. Έχουμε τέλος και τον γλεντοκόπο, το γλεντοκόπι ή γλεντοκόπημα, το ρήμα γλεντοκοπώ. Η μια "αρχική" λέξη δίνει δώδεκα μαζί με τα παράγωγά της. Δεν είναι όλες τόσο παραγωγικές, αλλά κάποιες είναι περισσότερο.

Πλάι σε κάθε "τούρκικη" λέξη, ο αρχικός συντάκτης δίνει, σε παρένθεση, ένα συνώνυμο ή μια εξήγηση με "αμιγώς ελληνικές" λέξεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις "τούρκικες" λέξεις με τις "εγχώριες", όπως επιχείρησαν κάποιοι σε ένα μαζικό ηλεμήνυμα, που χρησιμοποιεί αυτόν τον κατάλογο λέξεων, και που το κοροϊδεύει δεόντως ο Γιάννης Χάρης σε πρόσφατο σχόλιό του, δίνοντας μερικά παραδείγματα τέτοιας (υποθετικής και αγλωσσολόγητης) αντικατάστασης:

«Το βράδυ τρώω μόνο ένα πηγμένο γάλα» (γιαούρτι)

«Θα μας τρελάνουν πάλι οι ετησίες άνεμοι» (μελτέμια)

«Κάναμε πολλή ευδιαθεσία χτες στου Νίκου» (κέφι)

«Με τη ζέστη ένα υδροπεπόνι είναι ό,τι πρέπει» (καρπούζι)

«Οι φοιτητές στη Λάρισα πήγαν από πύραυνο» (μαγκάλι)

«Τον κοιτούσε κι έτρεχαν τα πυκνόρρευστα διαλύματα ζάχαρης» (σιρόπια)

Λοιπόν, οι 218 (220-2) τουρκικής προέλευσης λέξεις του καταλόγου είναι:

1. Αγάς (δεσποτικός-αυταρχικός),
2. Αγιάζι (πρωινό ή νυχτερινό κρύο),
3. Αλάνα (ανοιχτός χώρος),
4. Αλάνι (αλήτης)
5. Γιακάς (περιλαίμιο),
6. Γιαπί (οικοδομή),
7. Γιαρμάς (ροδάκινο),
8. Γιαούρτι (πηγμένο γάλα)
9. Γιλέκο (περιθωράκιον)
10. Γινάτι (πείσμα),
11. Γιουρούσι (επίθεση)
12. Γκάιντα (άσκαυλος),
13. Γκέμι (χαλινάρι)
14. Γλέντι (διασκέδαση)
15. Γούρι (τύχη),
16. Γρουσούζης (κακότυχος),
17. Δερβένι (κλεισούρα),
18. Εργένης (άγαμος),
19. Ζαμάνια (μεγάλο χρονικό διάστημα),
20. Ζαρζαβατικά (λαχανικά),
21. Ζόρι (δυσκολία),
22. Ζουμπούλι (υάκινθος),
23. Καβγάς (φιλονικία),
24. Καβούκι (καύκαλο),
25. Καβουρδίζω (φρυγανίζω-ξεροψήνω),
26. Καζάνι (λέβητας),
27. Καΐκι (βάρκα)
28. Καλέμι (γραφίδα),
29. Καλούπι (μήτρα-πρότυπο),
30. Κάλπικος (κίβδηλος),
31. Καπάκι (σκέπασμα- κάλυμμα),
32. Καραούλι (φρουρά-σκοπιά),
33. Καρπούζι (υδροπέπων),
34. Κασμάς (αξίνα-σκαπάνη)
35. Κατσίκα (ερίφι-γίδα)
36. Καφάσι (κιβώτιο),
37. Κελεπούρι (ανέλπιστο εύρημα)
38. Κέφι (ευδιαθεσία)
39. Κιμάς (ψιλοκομμένο κρέας),
40. Κιόσκι (περίπτερο),
41. Κολάι (ευκολία-άνεση),
42. Κολαούζος (οδηγός),
43. Κόπιτσα (πόρπη),
44. Κοτζάμ (τεράστιος-πελώριος),
45. Κοτσάνι (μίσχος),
46. Κότσι (αστράγαλος),
47. Κουβαρντάς (γενναιόδωρος-ανοιχτοχέρης)
48. Κουβάς (κάδος-αγγείο),
49. Κουμπαράς (δοχείο χρημάτων),
50. Κουσούρι (ελάττωμα-μειονέκτημα),
51. Κουτουρού (ασύνετα-απερίσκεπτα),
52. Λαγούμι (υπόνομος-οχετός),
53. Λαπάς (χυλός),
54. Λεβέντης (ανδρείος-ευσταλής),
55. Λεκές (κηλίδα),
56. Λελέκι (πελαργός),
57. Λούκι (υδροσωλήνας),
58. Μαγιά (προζύμη-ζυθοζύμη),
59. Μαγκάλι (πύραυνο),
60. Μαγκούφης (έρημος),
61. Μαϊντανός (πετροσέλινο-μακεδονίσι)
62. Μαντζούνι (φάρμακο),
63. Μαούνα (φορτηγίδα)
64. Μανάβης (οπωροπώλης),
65. Μαράζι (φθίση),
66. Μαραφέτι (μικρό εργαλείο),
67. Μασούρι (μικρό ξύλο),
68. Μαχαλάς (συνοικία),
69. Μεζές (ορεκτικά),
70. Μελτέμι (άνεμος ετησίας),
71. Μενεξές (εύοσμο λουλούδι),
72. Μεντεσές (στρόφιγγα),
73. Μεράκι (πόθος),
74. Μερεμέτι (επισκευή-επιδιόρθωση)
75. Μουσαμάς (κερωμένο-αδιάβροχο ύφασμα),
76. Μουσαφίρης (φιλοξενούμενος-επισκέπτης),
77. Μπαγιάτικο (μη νωπό),
78. Μπαγλαρώνω (δένω-φυλακίζω),
79. Μπαϊράκι (σημαία)
80. Μπακάλης (παντοπώλης),
81. Μπαλτάς (πελέκι),
82. Μπάμια (ιβίσκος ο εδώδιμος),
83. Μπαμπάς (πατέρας),
84. Μπάμπαλης (ο πολύ γέρος),
85. Μπαξές (περιβόλι-κήπος),
86. Μπαρούτι (πυρίτιδα),
87. Μπατζάκι (κνήμη-σκέλη),
88. Μπατζανάκης (σύγαμπρος-συννυφάδα),
89. Μπατίρισα (πτωχεύω-χρεοκοπώ),
90. Μπαχαρικό (αρωματικό άρτυμα),
91. Μπεκρής (μέθυσος),
92. Μπελάς (ενόχληση),
93. Μπινές (κίναιδος-ασελγής)
94. Μπογιά (βαφή-χρώμα),
95. Μπογιατζής (ελαιοχρωματιστής)
96. Μπόι (ανάστημα-ύψος),
97. Μπόλικος (άφθονος)
98. Μπόρα (καταιγίδα)
99. Μπόσικος (χαλαρός),
100. Μποστάνι (λαχανόκηπος),
101. Μπούζι (πάγος-ψύχρα),
102. Μπουλούκι (στίφος-άτακτο πλήθος),
103. Μπουλούκος (καλοθρεμμένος-παχουλός),
104. Μπουνταλάς (κουτός-ανόητος),
105. Μπουντρούμι (φυλακή),
106. Μπουρί (καπνοσωλήνας),
107. Μπούτι (μηρός),
108. Μπούχτισμα (κορεσμός),
109. Νάζι (κάμωμα-φιλαρέσκεια),
110. Νταβαντούρι (σύγχυση)
111. Νταμάρι (φλέβα-λατομείο),
112. Νταμπλάς (αποπληξία),
113. Νταντά (παραμάνα-τροφός),
114. Νταραβέρι (συναλλαγή-αγοραπωλησία) *** Λάθος, το νταραβέρι είναι ιταλικής προέλευσης (dare e avere, δούναι και λαβείν). Το τουρκογενές αντίστοιχο είναι το αλισβερίσι.
115. Ντελάλης (διαλαλητής),
116. Ντελής (παράφρονας),
117. Ντέρτι (καημός)
118. Ντιβάνι (κρεβάτι)
119. Ντιπ για ντιπ (ολωσδιόλου),
120. Ντουβάρι (τοίχος),
121. Ντουλάπι (ιματιοθήκη),
122. Ντουμάνι (καταχνιά-καπνός),
123. Ντουνιάς (κόσμος-ανθρωπότητα),
124. Παζάρι (αγορά-διαπραγμάτευση),
125. Παντζάρι (κοκκινογούλι-τεύτλο),
126. Πατζούρι (παραθυρόφυλλο),
127. Παπούτσι (υπόδημα),
128. Περβάζι (πλαίσιο θυρών),
129. Πιλάφι (ρύζι),
130. Πούστης (κίναιδος-ασελγής)
131. Ραχάτι (ησυχία)
132. Ρουσφέτι (χαριστική εξυπηρέτηση),
133. Σακάτης (ανάπηρος),
134. Σαματάς (θόρυβος),
135. Σεντούκι (κιβώτιο),
136. Σέρτικο (τσουχτερό, βαρύ),
137. Σινάφι (συντεχνία, κοινωνική τάξη),
138. ΣιντριβάνιΙ(πίδακας),
139. Σιρόπι (πυκνόρρευστο διάλυμα ζάχαρης),
140. Σαΐνι (ευφυής),
141. Σοβάς (ασβεστοκονίαμα),
142. Σόι (καταγωγή-γένος),
143. Σοκάκι (δρόμος),
144. Σόμπα (θερμάστρα),
145. Σουγιάς (μαχαιράκι),
146. Σουλούπι (μορφή-σχήμα)
147. Ταβάνι (οροφή),
148. Ταμπλάς (αποπληξία-συγκοπή),
149. Ταπί (χωρίς χρήματα)
150. Ταραμάς (αυγοτάραχο),
151. Τασάκι (σταχτοδοχείο),
152. Ταχίνι (αλεσμένο σουσάμι),
153. Ταψί (μαγειρικό σκεύος),
154. Τεκές (καταγώγιο)
155. Τεμπέλης (οκνηρός-ακαμάτης),
156. Τενεκές (δοχείο),
157. Τερτίπι (τέχνασμα-απάτη),
158. Τεφαρίκι (εκλεκτό-αριστούργημα),
159. Τεφτέρι (κατάστιχο)
160. Τζάκι (παραγώνι),
161. Τζάμι (υαλοπίνακας-γυαλί),
162. Τζάμπα (δωρεάν),
163. Τζαναμπέτης (κακότροπος-δύστροπος),
164. Τόπι (σφαίρα),
165. Τουλούμι (ασκός),
166. Τουλούμπα (αντλία),
167. Τουμπεκί (σιωπή),
168. Τράμπα (ανταλλαγή),
169. Τσαίρι (λιβάδι-βοσκοτόπι),
170. Τσακάλι (θώς),
171. Τσακίρης (γαλανομάτης),
172. Τσακμάκι (αναπτήρας),
173. Τσάντα (δερμάτινη θήκη),
174. Τσαντίρι (σκηνή),
175. Τσαπατσούλης (ανοικοκύρευτος-άτσαλος),
176. Τσάρκα (επιδρομή-περιπλάνηση),
177. Τσαντίζω (εξοργίζω-προσβάλω),
178. Τσαχπίνης (κατεργάρης-πονηρός),
179. Τσέπη (θυλάκιο)
180. Τσιγκέλι (αρπάγη-σιδερένιο άγκιστρο),
181. Τσιγκούνης (φιλάργυρος)
182. Τσιμπούκι (καπνοσύριγγα),
183. Τσιράκι (ακόλουθος),
184. Τσίσα (ούρα)
185. Τσίφτης (άψογος-ικανός) **αυτό είναι μάλλον λάθος, διότι ο τσίφτης πρέπει να πρόερχεται από τα αλβανικά· αντικαταστήστε το με το "τσιφλίκι"
186. Τσιφούτης (φιλάργυρος),
187. Τσομπάνης (βοσκός-ποιμένας)
188. Τσουβάλι (σακί),
189. Τσουλούφι (δέσμη μαλλιών),
190. Τσογλάνι (νέος)
191. Τσοπάνης (βοσκός) Υπάρχει και πιο πάνω, ας βάλω στη θέσητου το τσουρέκι να μη χαλάσει η αρίθμηση
192. Φαράσι (φτυάρι-σκουπιδολόγος),
193. Φαρσί (τέλεια-άπταιστα),
194. Φιντάνι (φυτώριο),
195. Φιστίκι (πιστάκη),
196. Φιτίλι (θρυαλλίδα),
197. Φλιτζάνι (κύπελλο),
198. Φουκαράς (κακομοίρης-άθλιος),
199. Φουντούκι (λεπτοκάρυο-λεφτόκαρο),
200. Φραντζόλα (ψωμί),
201. Χαβάς (μουσικός σκοπός)
202. Χαβούζα (δεξαμενή νερού),
203. Χάζι (ευχαρίστηση),
204. Χαλαλίζω (συγχωρώ),
205. Χάλι (άθλιο),
206. Χαλί (τάπητας),
207. Χαλκάς (κρίκος),
208. Χαμάλης (αχθοφόρος)
209. Χαμπάρια (αγγελία-νέα),
210. Χάνι (πανδοχείο),
211. Χάπι (καταπότι),
212. Χαράμι (άδικα),
213. Χαρμάνης (χασισοπότης),
214. Χαρτζιλίκι (μικρό χρηματικό ποσό),
215. Χασάπικο (κρεοπωλείο),
216. Χατίρι (χάρη),
217. Χαφιές (καταδότης),
218. Χουζούρεμα (ανάπαυση),
219. Χούι (ιδιοτροπία),
220. Χουνέρι (πάθημα-εξαπάτηση)
Γράφει ο συγγραφέας Νίκος Σαραντάκος στο ιστολόγιό του sarantakos.wordpress.com:

Πηγή: Οι 200 τούρκικες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά και δεν το ξέρουμε [λίστα] | iefimerida.grhttp://www.iefimerida.gr/news/114550/%CE%BF%CE%B9-200-%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%BB%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1#ixzz3qRqGpaqh

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "200 τούρκικες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά"

Ο ΤΖΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Τα τυχερά παιχνίδια στην αρχαία Ελλάδα.----

Οι αστράγαλοι, η τηλία και ο αρτιασμός-----

Από τις μαρτυρίες των ομηρικών επών γίνεται φανερό ότι οι πρόγονοί μας αρέσκονταν στον τζόγο ενώ τα περισσότερα παίγνια διατηρήθηκαν αναλλοίωτα μέσα στους αιώνες.

Καθισμένοι μπροστά στο τραπέζι με την πράσινη τσόχα, με τα φύλλα της τράπουλας να μοιράζονται για μια παρτίδα πόκερ, πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι εκείνη τη στιγμή παίζουν ένα μινωικό παιχνίδι;

Και βέβαια κανείς δεν έχει στο μυαλό του όταν ρίχνει τα ζάρια ότι οι εξάρες που θα του χαρίσουν τη νίκη είναι η «ριξιά της Αφροδίτης» ή ότι ο απευκταίος άσος ονομάζεται «ριξιά του σκύλου».

Τα δώδεκα πλακίδια από φαγεντιανή με τους επαναλαμβανόμενους, γραπτούς χαρακτήρες στη μία τους όψη, που ήρθαν στο φως κατά την ανασκαφή στο μινωικό ανάκτορο της Ζάκρου, μπορεί να μιλούν για ένα παιχνίδι βασισμένο στην ίδια αρχή με αυτήν μερικών σύγχρονων παιχνιδιών με χαρτιά, όπως η πόκα και το πόκερ, λένε σήμερα οι μελετητές του ευρήματος.

Άλλωστε η ύπαρξη επιτραπέζιων παιχνιδιών στη μινωική Κρήτη δεν αμφισβητείται. Όπως και άλλα σημερινά τυχερά παιχνίδια έτσι και το πόκερ μπορεί λοιπόν να έλκει την καταγωγή του από την αρχαιότητα. Τόσο μακρινή όσο και 3.500 χρόνια πριν.

Η κυβεία του Παλαμήδη

Από τις μαρτυρίες των ομηρικών επών ήδη γίνεται φανερό ότι οι Έλληνες αρέσκονταν στα παιχνίδια ενώ η αμέσως επόμενη διαπίστωση είναι ότι τα περισσότερα από αυτά διατηρήθηκαν ως εμάς, συχνά αναλλοίωτα, ακόμη κι αν πέρασαν χιλιάδες χρόνια. Ενδεχομένως γιατί οι άνθρωποι αναφορικά με το παιχνίδι αλλά και τον τζόγο παραμένουν ίδιοι. Οι αργόσχολοι σαν τους μνηστήρες της Πηνελόπης στον Όμηρο μαζεύονταν συχνά στο ύπαιθρο για να παίξουν.

Και στην Κόρινθο, κάτω από την Ακρόπολη, υπήρχε ένας ιδιαίτερος τόπος συνάντησης των παικτών. Όσο για το πλέον τυχερό παιχνίδι, την κυβεία, η Ελληνική παράδοση αναφέρει τον ομηρικό ήρωα Παλαμήδη ως εφευρέτη του, ο οποίος το επινόησε, καθώς λέει ο Σοφοκλής, κατά τη διάρκεια της μακράς πολιορκίας της Τροίας. Στον Παλαμήδη άλλωστε απέδιδαν ένα ακόμη αγαπητό παιχνίδι, αυτό του διαγραμμισμού, της ντάμας δηλαδή.

Τα παιχνίδια κυβείας λοιπόν, δηλαδή τα ζάρια, οι αστράγαλοι που στο Βυζάντιο ονομάζονταν κόττια, για να φθάσουν ως εμάς με τις ονομασίες κότσι, κότσια, βεζίρης κτλ., τα «μονά – ζυγά» που τα έπαιζαν με χάλκινα νομίσματα αλλά και με κοκαλάκια και κουκιά, το «κορόνα – γράμματα», τα πεντόβολα, οι κοκορομαχίες ή οι αγώνες ορτυκιών (ορτυγοκοπία), που πάθιαζαν τους επαγγελματίες του στοιχήματος, και πολλά άλλα ακόμη, όπως ο ιμαντελιγμός, η πεντάλιθα, ο αρτιασμός, η πλειστοβολίδα και άλλα, παιχνίδια του τζόγου τα περισσότερα ή έστω παιχνίδια με έντονο τον παράγοντα της τύχης, διατήρησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των παικτών διά μέσου των αιώνων.

Άλλωστε ακόμη και τα πιο αθώα παιδικά παιχνίδια θεωρήθηκαν κάποια στιγμή τυχερά, υπακούοντας στο πάθος των ανθρώπων για τον τζόγο.

Αυτοκράτορες – παίκτες

Όλες οι κοινωνικές τάξεις μπερδεύονταν έτσι μέσα στο πάθος του παιχνιδιού και των στοιχημάτων, τα οποία, παρ’ ότι ήταν παράνομα τις περισσότερες φορές, δεν έπαυαν να προσελκύουν τους ανθρώπους. Παθιασμένοι παίκτες ζαριών οι Αθηναίοι μπορεί να έχαναν ακόμη και περιουσίες στα κυβεία ή κυβευτήρια, τα οποία σήμερα ονομάζουμε μπαρμπουτιέρες.

Χώροι που και στην αρχαιότητα θεωρούνταν κακόφημοι, και μάλιστα η είσοδος σε αυτούς ήταν ντροπή. Στην Αθήνα όμως υπήρχαν πολλά, ένα μάλιστα εξ αυτών, το Ιερό της Αθηνάς Σκιράδος στην Ιερά οδό, φαίνεται ότι συγκέντρωνε την προτίμηση των κυβευτών.

Τα ζάρια παίζονταν στην αρχαία Ελλάδα με τρεις πήλινους κύβους (δύο ζάρια άρχισαν να χρησιμοποιούνται από τη ρωμαϊκή εποχή), τα οποία δεν έριχναν ποτέ με το χέρι, αλλά αφού τα κουνούσαν μέσα σε ένα αγγείο, το κήθιον. Για κάθε περίπτωση πάντως οι κυβευτές είχαν και τους προστάτες τους θεούς, τον Ερμή και τον Πάνα.

Στο Βυζάντιο, παρ’ ότι εξέλιπαν πολλά αρχαιοελληνικά παιχνίδια, τα κυβευτικά πρωταγωνιστούσαν στη ζωή των ανθρώπων από τους αυτοκράτορες ως τους λαϊκούς. Ζάρια έπαιζαν με μανία ο Λέων Φωκάς, αδελφός του Νικηφόρου Φωκά, ο Ρωμανός Β’, γιος του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, και ο Κωνσταντίνος Η’, που ήταν μάλιστα και διαρκώς χαμένος, όπως παραδίδει ο Μιχαήλ Ψελλός.

Οι απαγορευμένοι χώροι

Οι αρχαίοι συγγραφείς πάντως καταδίκαζαν την είσοδο στα κυβεία και τους ίδιους τους κυβευτές, όπως φαίνεται και στα έργα του Αριστοφάνη. Στη ρωμαϊκή εποχή μάλιστα, όταν τα παιχνίδια αυτά εξελίχθηκαν σε κοινωνική μάστιγα, ελήφθησαν αυστηρά μέτρα για τον περιορισμό τους.

Και αργότερα, από τον 2ο αιώνα, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς συμβουλεύει τα παιδιά να μην παίζουν ζάρια. Ο Μέγας Βασίλειος επιτίθεται με οργή εναντίον των κυβευτών και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος κατηγορεί κάποιον λέγοντάς του «πίνεις, κυβεύεις, παίζεις, γελάς»… Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος πάλι λέει για τους ανθρώπους ότι στα σπίτια τους δεν βρίσκει κανείς ιερά βιβλία παρά πεσσούς και κύβους.

Και τον 11ο αιώνα η Άννα η Κομνηνή θυμώνει με τους υπηκόους της, που δεν μελετούν τους συγγραφείς και τους ποιητές, αλλά «νυν πεττεία το σπούδασμα και άλλα τα έργα τα αθέμιτα». Με τέτοιες συστάσεις λοιπόν δεν είναι περίεργα τα μέτρα που ελήφθησαν ήδη από τις αρχές του 5ου αιώνα με βαριές ποινές για τους κυβευτές.

«Δημήτριος τυφλός ουδέ βλέπει ουδέν παίζων αστραγάλους έκλεψεν αυτώ Ερμίας αστραγάλους» λέει μια επιγραφή από τη Δήλο, δείχνοντας το πάθος για τον τζόγο, που δεν σέβεται ούτε τις ανθρώπινες ανάγκες.

Οι αστράγαλοι, προσφιλές παιχνίδι τύχης και κερδοσκοπίας σε όλες τις εποχές, αναφέρονται για πρώτη φορά στον Όμηρο, όταν λέει ότι ο Πάτροκλος είχε σκοτώσει πάνω στο παιχνίδι τον φίλο του Κλεισώνυμο «χολωθείς αμφ’ αστραγάλοισιν». Ενα παιχνίδι το οποίο σε πολλά σημεία του μοιάζει με το σημερινό, παιζόταν από παίκτες καθισμένους κυκλικά, ενώ κάποιος από αυτούς αναγορευόταν σε βασιλιά κατόπιν κλήρωσης.

Από τη θέση των αστραγάλων, μετά από κάθε ριξιά, εξαρτιόταν η επιτυχία του παίκτη. Οι αρχαίοι μάλιστα έδιναν ονόματα στις διάφορες ριξιές, τα οποία επέτρεπαν στους έμπειρους παίκτες να κάνουν γρήγορους υπολογισμούς.

Το μέγα πάθος για τους αστραγάλους φαίνεται και μέσα από ένα στιγμιότυπο το οποίο μας μεταφέρει ο Πλούταρχος. Ο Αλκιβιάδης παίζοντας κάποτε αστραγάλους με τους φίλους του στη μέση του δρόμου αρνήθηκε να σταματήσει για να περάσει μια άμαξα, αντίθετα προκάλεσε τον αμαξά να περάσει από πάνω του, προκειμένου να τους χαλάσει το παιχνίδι.

Ένα άλλο αρχαιοελληνικό παιχνίδι, η τηλία, έφθασε ως τις μέρες μας ως τάβλι, αφού στη ρωμαϊκή εποχή έγινε το παιχνίδι των «12 γραμμών», η τάμπουλα, και στο βυζαντινό το τάβλιον.

Σκηνές που εικονίζονται πάνω στα αρχαία αγγεία μιλούν σαφέστατα για μια άλλη ενασχόληση των αρχαίων Αθηναίων: στοιχήματα για κόκορες, για ορτύκια, καμιά φορά και για σκυλιά. Ο τζόγος σε όλη του την ένταση. Οι παίκτες στοιχηματίζουν ολόκληρες περιουσίες στα ζώα που κτυπιούνται, τα οποία άλλωστε έχουν αναθρέψει γι’ αυτόν τον σκοπό.

Τους καλλιεργούν την επιθετικότητα, δίνοντάς τους σκόρδο και κρεμμύδι, και δένουν στα πίσω νύχια των πετεινών μεταλλικά πλήκτρα για να προκαλούν στον αντίπαλο θανάσιμα τραύματα.

Ιδιαίτερα αγαπητό παιχνίδι ήταν και ο αρτιασμός, τα μονά – ζυγά δηλαδή, που μπορεί να παιζόταν με αμύγδαλα ή κουκιά, οπότε μικρό το κακό, μπορεί όμως και με αργυρά ή χρυσά νομίσματα, μετατρεπόμενο αυτομάτως σε τυχερό. Το ίδιο και η οστρακίνδα, το σημερινό κορόνα – γράμματα, που παιζόταν με ένα όστρακο στην αρχαία Ελλάδα και ήδη από τη ρωμαϊκή εποχή με νόμισμα.

Το βέβαιο είναι ότι τα τυχερά παιχνίδια δεν είναι εφεύρεση της εποχής μας αλλά η αφετηρία τους βρίσκεται στις απαρχές των ανθρώπινων κοινωνιών. Ίσως γιατί πηγάζουν από την ανθρώπινη φύση, που θέλει να προκαλέσει την τύχη, να αντιμετωπίσει τη μοίρα και να παλέψει μαζί της.

Με όποια αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως η επιβίωσή τους επιβεβαιώνει τη διατήρηση αρχαίων συνηθειών ως συνέχεια του ίδιου πολιτισμού από τους μινωικούς χρόνους ως σήμερα.

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΤΖΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ"

Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας

Μια γεύση από τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας

Τον τελευταίο καιρό πολλά ακούγονται για τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας. Ποιος είναι όμως ο πλούτος αυτός και πού βρίσκεται;

Σύμφωνα με επίσημες πηγές (ΙΓΜΕ, USGS, κ.τ.λ.) η Ελλάδα έχει, μεταξύ άλλων, στο υπέδαφος της, τα ακόλουθα:

Άργυρο:-
Υπάρχουν 430 τόνοι αργύρου στο Στρατώνι, 1.667 τόνοι στην Ολυμπιάδα και 109,8 τόνοι αργύρου στη Θράκη (Πέραμα Έβρου και Σάπες).

Ασβεστίτη:-
Χρήσεις: παραγωγή ασβέστη, βελτιωτικό χώματος, επενδύσεις σε οικοδομές, τσιμέντο κ.α. Υπάρχει σε πολλές θέσεις του Ελλαδικού χώρου.

Βωξίτη:-
Χρήσεις: παραγωγή αλουμίνας και αλουμινίου, για πυρίμαχα υλικά, τσιμέντα, γαίες διηθήσεως κ.ά. Εντοπισμός: περιοχή Παρνασσού Γκιώνας, Ελευσίνας, Ελικώνας, Εύβοιας, Αμοργού. Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γαληνίτη:-
Χρήσεις: στις μπαταρίες, παραγωγή μολυβδόφυλλων, μίνιο κ.ά. Εντοπισμός: Χαλκιδική, Λαύριο, Μολάοι.

Διαμάντια:-
Την ίδια στιγμή υπάρχουν και διαμάντια στη Βόρεια Ελλάδα, που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πολύτιμοι λίθοι, αλλά σε πλήθος βιομηχανικών εφαρμογών.

Καολινίτη:-
Χρήσεις: για πορσελάνες, χαρτί, χρώματα κ.ά. Εντοπισμός: Mήλος, Κίμωλος, Κω, Αίγινα,

Κίσσηρη (ελαφρόπετρα):-
Χρήσεις: ως μονωτικό, λειαντικό-γυαλιστικό υλικό, σε οδοντόκρεμες, στη κατασκευή τεχνιτών λίθων κ.ά. Εντοπισμός: νησί Γυαλί Νισύρου, Μήλος, Κω.

Λατερίτη:-
Σιδηρονικελιούχο μετάλλευμα. Χρήσεις: παραγωγή κραμάτων ανοξείδωτων χαλύβων. Οι σκουριές του για την κατασκευή πλακών πεζοδρομίου, σκυροδέματος, για αμμοβολή κ.ά. Εντοπισμός: Λάρυμνα, Λοκρίδα, ΄Εδεσσα, Καστοριά, Σκύρος, Κύμη.

Λιγνίτη:-
Χρήσεις: παραγωγή ηλεκτρισμού. Εντοπισμός: Πτολεμαϊδα, Μεγαλούπολη, Ν.Φλώρινας, Ν. Δράμας. Η Ελλάδα διαθέτει τόσο πολύ λιγνίτη, που εάν τον εκμεταλλευόταν από νωρίς, θα είχε γλιτώσει πολλά δισεκατομμύρια από την εισαγωγή πετρελαίου.

Μαγγανιούχο μετάλλευμα:-
Xρήσεις: για παραγωγή σιδηρομαγγανίου, σε μπαταρίες κ.ά. Εντοπισμός: Παλαιά Καβάλα, Δράμα, Εύβοια, Ερατεινή, Άνδρος, Πάρος, Βάνι Μήλου. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που περιέχει στο υπέδαφός της κοιτάσματα μαγγανίου. Τα κυριότερα κοιτάσματα έχουν εντοπισθεί στο νομό Δράμας.

Μαγνησίτη:-
Χρήσεις: για παραγωγή πυριμάχων υλικών, στο χαρτί,στις ζωοτροφές. Εντοπισμός: Μαντούδι Ευβοίας , Γερακινή Χαλκιδικής, Μυτιλήνη. Ο μαγνησίτης που εξάγει η χώρα μας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.

Μπεντονίτη:-
Χρήσεις: ως λιπαντικό στις γεωτρήσεις, σε καθαρισμό ορυκτελαίων, καλλυντικά, κεραμικά, γεωργικά φάρμακα, πλαστικά υλικά, άμμος υγιεινής κατοικίδιων ζώων κ.ά. Εντοπισμός: Μήλος, Σάμος.

Νικέλιο:-
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφός της. Στο ενεργό μεταλλείο της Καστοριάς υπάρχουν βεβαιωμένα αποθέματα 6,5 εκατομμυρίων τόνων με 1,30% νικέλιο.

Ουράνιο:-
Στον τομέα των ενεργειακών πρώτων υλών, οι νομοί Δράμας και Σερρών, αλλά και άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, έχουν κοιτάσματα μεταλλευμάτων ουρανίου. Το αποθεματικό δυναμικό υπολογίζεται σε 10.000 τόνους ουρανίου και τα βεβαιωμένα αποθέματα είναι 1.525 τόνοι.

Περλίτη:-
Χρήσεις: ως θερμομονωτικό-ηχομονωτικό υλικό, αδρανές σκυροδέματος, αφρομπετόν, διηθητικό φίλτρο, προσθετικό στο χώμα. Εντοπισμός: Μήλος, νησί Γυαλί, Κω, Λέσβος.

Πετρέλαιο:-
Υπάρχει άφθονο στο Αιγαίο. Τα τελευταία χρόνια και με την βοήθεια ειδικών δορυφορικών φωτογραφήσεων είναι γεγονός ότι ήδη υπάρχουν ασφαλή στοιχεία για την ύπαρξη πλουσίων πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Αιγαίο. Τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου στον Ελληνικό χώρο υπάρχουν ανατολικά της νήσου Θάσου, στον Θερμαϊκό Κόλπο, στην περιοχή των Δωδεκανήσων και συγκεκριμένα στην περιοχή κοντά στα Ίμια, στη Ζάκυνθο και στη Φλώρινα.

Σιδηρομετάλλευμα:-
Χρήσεις: παραγωγή χάλυβα, μπετόν αρμέ, χρωστικές κ.ά. Εντοπισμός: Σέριφος, Θάσος, Λαύριο, Νεάπολη Λακωνίας

Σιδηροπυρίτη:-
Χρήσεις: για παρασκευή θειικού οξέος. Ως μετάλλευμα σιδήρου από τα υπολείμματα της φρύξης κ.ά. Εντοπισμός: Χαλκιδική, Ερμιόνη Πελοποννήσου.

Σμηκτίτες:-
Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες στην εξόρυξη σμηκτιτών, οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος εφαρμογών, όπως η διάθεση αποβλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά και άλλα.

Σπάνιες γαίες:-
Η Μακεδονία-Θράκη και το Βόρειο Αιγαίο, κρύβουν και βεβαιωμένα αποθέματα σπάνιων και ιδιαίτερα μεγάλης αξίας παραπροϊόντων των ραδιενεργών μετάλλων, των λεγόμενων μετάλλων υψηλών τεχνολογικών εφαρμογών, όπως το τιτάνιο, το θόριο και περίπου 100 ειδών μικρομεταλλεύματα, που ανήκουν στην κατηγορία των σπάνιων γαιών.

Φυσικό αέριο:-
Σύμφωνα με τρεις δημοσιευμένες μελέτες που έκανε το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ μέσα στο 2010 (η πρώτη έγινε τον Απρίλιο και η τρίτη αρχές Οκτωβρίου 2010) αναφέρεται το ακριβές ποσό φυσικού αερίου που μπορεί να εξορυχθεί άμεσα από τον Ελλαδικό χώρο και μάλιστα ούτε καν στις λεγόμενες “γκρίζες” ζώνες. Οι τρεις αυτές ζώνες που θεωρητικά δεν υπάρχουν αλλά με αδράνεια της εκάστοτε Ελληνικής Κυβέρνησης οριοθετούνται στην Απούλεια Λεκάνη (ΒΔ της Κέρκυρας και μέχρι το σύμπλεγμα των Διαπόντιων Νήσων), στη Λεκάνη του Ηροδότου που περιλαμβάνεται στο τρίγωνο Ανατολικά της Κρήτης και εκτείνεται μέχρι το Καστελόριζο και τα Δυτικά της Κύπρου και τέλος στη Λεκάνη της Σύρτης (περιοχή μεταξύ της Λιβύης και της Κρήτης).

Χαλαζία:-
Xρήσεις: γυαλί, πορσελάνη, χρώματα, καλούπια, καλλυντικά, στιλβωτικά. Σε μοντέρνες τεχνολογίες: ρολόγια, κάτοπτρα, λέιζερ κ.ά. Εντοπισμός: Ν. Θεσσαλονίκης, Σέρρες, Χαλκιδική.

Χρυσό:-
Το σύνολο των εκμεταλλεύσιμων αποθεμάτων χρυσού στη Βόρεια Χαλκιδική και στη Θράκη υπολογίζεται σε 382 τόνους. Από αυτά, 143 τόνοι είναι πολυμεταλλικός (χρυσός μαζί με άλλα μέταλλα όπως άργυρο, μόλυβδο και ψευδάργυρο), 161 πορφυρικός (χρυσός με χαλκό) και 78 τόνοι επιθερμικός (μόνο χρυσός). Το ΙΓΜΕ έχει εντοπίσει και άλλες περιοχές με χρυσό στη Βόρεια Ελλάδα, όπου απαιτείται συστηματικότερη έρευνα (νομοί Σερρών και Δράμας).

Χρωμίτη:-
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που περιέχει στο υπέδαφός της σημαντικά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα χρωμίτη. Τα κοιτάσματα χρησιμοποιούνται κυρίως για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα. Στο Βούρινο Κοζάνης, όπου έχουν εξορυχτεί 2,6 εκατομμύρια τόνοι χρωμίτη από το 1936 ως το 1990, υπάρχουν διαθέσιμα αποθέματα άλλων 3 εκατομμυρίων τόνων με ανάλογα χαρακτηριστικά, ενώ στο Ξερολίβαδο Γρεβενών έχουν εντοπιστεί άλλο ένα εκατομμύριο τόνοι.

https://alximeio.wordpress.com/2011/03/11/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BF%CF%81%CF%85%CE%BA%CF%84%CF%8C-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας"

Οι Ελληνες περπατούν πάνω σε πολύτιμους λίθους

 

Διαμάντια και ρουμπίνια... Made iGreece.---- Αν και η συστηματική αναζήτηση και έρευνα για την εξόρυξη πολύτιμων λίθων στη χώρα μας είναι σχεδόν ανύπαρκτη, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι σε πολλές περιοχές -τουλάχιστον στη Βόρεια Ελλάδα- υπάρχουν ορυκτά που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως πολύτιμα πετράδια.

«Αρκεί», όπως ανέφερε ο κ Βασ. Μέλφος, διδάκτορας Γεωλογίας, «να γίνει συστηματική έρευνα και να καταγραφούν οι ακριβείς ιδιότητές τους και τα χαρακτηριστικά τους για την ανεύρεση ευγενών ποικιλιών».

Ο κ. Μέλφος και άλλοι ειδικοί επιστήμονες προχώρησαν χθες, κατά τη διάρκεια ημερίδας με τίτλο «Γεωλογία και Κοινωνία», η οποία πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στην παρουσίαση ενός χάρτη όπου εντοπίζονται πολύτιμα ορυκτά στη Βόρεια Ελλάδα αλλά αναφέρθηκαν και στις δυνατότητες που υπάρχουν για την αξιοποίησή τους.

Σύμφωνα με τα όσα ανακοινώθηκαν, μια περιοχή που έχει ξαιρετικής ομορφιάς ορυκτά είναι η Χαλκιδική και ιδιαίτερα τα μεταλλεία Ολυμπιάδας και Στρατωνίου. Εκεί έχουν εντοπιστεί ροδοχρωσίτης και ροδονίτης, ωραίοι ασβεστίτες σε όλες τις αποχρώσεις και μορφές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ακόμη και στην κοσμηματοποιία.

Στη B. Ελλάδα έχουν εντοπιστεί και πετρώματα με μικροσκοπικά διαμάντια, η κοιτασμολογική σημασία των οποίων κρίνεται ενδιαφέρουσα και υποσχόμενη. Οπως όμως ανέφερε στην εκδήλωση ο λέκτορας Γεωλογίας κ. Δ. Κωστόπουλος, είναι πολύ νωρίς για εκτιμήσεις και πρέπει να γίνουν μελέτες που απαιτούν σημαντικά ακριβό εργαστηριακό εξοπλισμό και υποδομή.

Στις περιοχές Παρανεστίου Δράμας υπάρχει κόκκινο κορούνδιο, ποικιλία ρουμπινιού μέσα σε παραμορφωμένα πετρώματα. Τα ρουμπίνια έχουν μήκος που σε σπάνιες περιπτώσεις φτάνουν τα 10 εκατοστά(!), ενώ στο Κάτω Νευροκόπι έχει εντοπιστεί αμέθυστος απαράμιλλου ιώδους χρώματος. Μεγάλοι κρύσταλλοι αμέθυστου υπάρχουν στις Σάππες και στο Σουφλί.

«Εμφάνιση» ρουμπινιού, ανέφερε ο κ. Μέλφος, έχουμε 15 χλμ. βόρεια της Ξάνθης όπου έχουν αναφερθεί και εμφανίσεις μικροσκοπικών ζαφειριών μεγέθους όμως που δεν ξεπερνούν τα 2 mm. Στα Κιμμέρια της Ξάνθης υπάρχουν καλά σχηματισμένοι γρανάτες καθώς και αιματίτης. Ροδοχρωσίτης βρέθηκε και στην περιοχή μεταλλείων της Κίρκης, 25 χλμ. ΒΔ της Αλεξανδρούπολης, ενώ χαλκηδόνιος, αχάτης, οπάλιος υπάρχουν σε όλη την επικράτεια του νομού Εβρου.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αφού υπάρχουν τόσες θέσεις γιατί δεν γίνεται εκμετάλλευσή τους;

«Η έλλειψη ενδιαφέροντος από ιδιωτικές εταιρείες, οι δύσβατες θέσεις των κοιτασμάτων, η μέχρι σήμερα πλημμελής έρευνα για τον εντοπισμό του μεγέθους και της έκτασης των κοιτασμάτων αυτών καθώς και η έλλειψη εξειδικευμένων εργαστηρίων στη B. Ελλάδα για την κατεργασία (κοπή, χρωματισμός, βελτίωση κ.ά.) είναι μερικοί από τους λόγους που δεν έχουν επιτρέψει την αξιοποίησή τους», ανέφερε ο κ. Μέλφος.

Του Θανάση Τσίγγανα

http://www.kathimerini.gr/112060/article/epikairothta/ellada/oi-ellhnes-perpatoyn-panw-se-polytimoys-li8oys

Έντυπηhttp://www.kathimerini.gr/112060/article/epikairothta/ellada/oi-ellhnes-perpatoyn-panw-se-polytimoys-li8oys

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Ελληνες περπατούν πάνω σε πολύτιμους λίθους "

       ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ 

             <<ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ>>

Ξεκινώντας αυτό το οδοιπορικό θα ήθελα πρώτα να αναφέρω μια πραγματικά απίστευτη αν και όσο αληθινή (στη βάση της εγκυρότητας των σχετικών πηγών που αντλήθηκαν οι πληροφορίες) την περίπτωση του βοτανολόγου Κινέζου LI CHING-YUEN.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο βοτανολόγος LI CHING-YUEN γεννήθηκε στην Κίνα το 1677 (αν και ο ίδιος υποστήριξε ότι γεννήθηκε το 1736).

Καθ ‘όλη τη μακρά ζωή του, ασκήθηκε συνεχώς στον βοτανισμό και τις πολεμικές τέχνες ..

Ο βοτανολόγος είχε 23 συζύγους και μεγάλωσε περισσότερα από 200 παιδιά

Το 1930, η εφημερίδα New York Times τύπωσε ένα άρθρο στο οποίο δημοσιεύθηκαν επίσημα κινεζικά κρατικά έγγραφα που αποκαλύφθηκαν.

Τα έγγραφα αυτά, που χρονολογούνται από το 1827, περιελάμβαναν επίσημα συγχαρητήρια για τα 150α γενέθλια του Li Ching-Yuen .

Αργότερα έγγραφα, που χρονολογούνται από το 1877, περιελάμβαναν επίσημα συγχαρητήρια για την 200η επέτειο του.

Ο LI CHING-YUEN εξέφρασε την επιτυχία της μακροζωίας του με μια φράση:

«ΔΙΑΤΗΡΗΣΤΕ ΜΙΑ ΗΡΕΜΗ ΚΑΡΔΙΑ, ΚΑΘΙΣΤΕ ΣΑΝ ΧΕΛΩΝΑ, ΠΕΡΠΑΤΗΣΤΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΑΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ, ΚΑΙ ΚΟΙΜΗΘΕΙΤΕ ΣΑΝ ΣΚΥΛΟΣ» .

Ας προσθέσουμε μερικά ακόμη ενδιαφέροντα ιστορικά γεγονότα σε αυτή την ιστορία.

Ο Κινέζος γενικός στρατηγός YANG SEN LI κάλεσε να τον επισκεφθεί, και του πρόσφερε την ευκαιρία να διδάξει τους κινέζους στρατιώτες πολεμικές τέχνες.

Ο στρατηγός δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο νέος φαινόταν ο επισκέπτης του, αν και είχε φτάσει στην ηλικία των 250 ΕΤΩΝ.

Ο Li Ching-Yuen πέθανε στις 6 Μαΐου 1933.

Είπε στους μαθητές του ότι είχε ολοκληρώσει όλες τις εργασίες του σε αυτή τη ζωή, και ήταν έτοιμος να γυρίσει σπίτι.

Είναι δυνατό να βρεθούν και άλλες ενδιαφέρουσες ιστορίες για θαύματα υγείας στην Δύση αλλά και στους Γιόγκι της Ανατολής που έζησαν για πάνω από 100 χρόνια.

Όχι μόνο γιατί επιβίωσαν τόσα πολλά χρόνια, αλλά επειδή ήταν γεμάτοι νεανικότητα, δυναμικότητα και ενθουσιασμό.

Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτούς;

ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ είναι όλα όσα χρειαζόμαστε

Αυτές τις μέρες, ακόμη και η σύγχρονη ιατρική συμφωνεί:

ΤΟ 70% ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ ΥΛΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΕΣ .

Οι ασθένειες οφείλονται σε αυτήν την αιτία που ονομάζεται «ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ», και είναι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος του συνόλου του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης.

Μερικές φορές αρκετές ημέρες αυξημένου στρες είναι το μόνο που χρειάζεται για να ανοίξει ένα γαστρικό έλκος.

Μερικές φορές, χρόνιο στρες είναι το μόνο που χρειάζεται για να αναπτυχθεί διαβήτης ή καρδιακή νόσος, για να μην αναφέρουμε την κακή γενική κατάσταση της υγείας, μείωση της παραγωγικότητας, και έλλειψη ευτυχίας.

ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΜΟΦΩΝΑ ΟΤΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ.

Αρχαίο φάρμακο έχει χαρακτηριστεί η ολιστική, επειδή φροντίζει όχι μόνο το φυσικό σώμα, αλλά και την ψυχή, καθώς και την προσωπική ζωή κάποιου.

Η μέθοδος αυτή επιτρέπει σε κάποιον να αφαιρέσει την αιτία της ασθένειας, και όχι απλώς την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, ως εκ τούτου εμποδίζει την επανεμφάνιση της.

Η σύγχρονη ιατρική, από την άλλη πλευρά, ασχολείται με τις συνέπειες των ασθενειών-σωματικών ασθενειών.

Εξαιτίας αυτού η ασθένεια επιστρέφει συχνά, δεδομένου ότι η αιτία της ασθένειας δεν είναι στην πραγματικότητα υπό θεραπεία.

Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά για την υγεία …

ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΥΝ.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες που έχουν καταγραφεί από συζητήσεις με ανθρώπους που ήταν σοβαρά άρρωστοι και θεράπευσαν τον εαυτό τους με τη δύναμη της σκέψης, αν και οι γιατροί είχαν χάσει κάθε ελπίδα.

Μία από αυτές τις εντυπωσιακές ιστορίες μας λέει για τον MORRIS GOODMAN , ο οποίος, το 1981, συμμετείχε σε ένα αεροπορικό δυστύχημα και βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση λόγω μη αναστρέψιμης βλάβης της σπονδυλικής στήλης και διάτρησης διαφράγματος.

Η ζωή του ανθρώπου υποστηρίχθηκε από έναν εξαεριστήρα αναπνοής, και η μόνη κίνηση που μπορούσε να κάνει ήταν να ανοιγοκλείνει τα μάτια του.

Ωστόσο, αυτός ο άνθρωπος γνώριζε τη δύναμη της σκέψης, και μέσα σε λίγες μέρες αναγέννησε με επιτυχία το διάφραγμα του και μπορούσε να αναπνέει αυτόνομα.

Επίσης αναγέννησε συνειδητά τον κατεστραμμένο νωτιαίο μυελό του, και άρχισε να μετακινεί όλα τα μέλη του.

Οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε, διότι αυτό ακριβώς “ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕι.

Μετά από λίγους μήνες, όμως, ο MORRIS GOODMAN άρχισε να περπατάει ξανά, και τελικά να ανακάμπτει πλήρως.

Αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές περιπτώσεις που συμβαίνουν γύρω μας.

Σκέψεις που δεν μπορούν να κάνουν μόνο το σώμα άρρωστο, αλλά μπορούν επίσης να βοηθήσουν στην ίαση του από ανίατες ασθένειες.

Αιτίες των δύσκολα θεραπευμένων ασθενειών από μια διαφορετική οπτική γωνία

Οι αρχαίες επιστήμες υγείας AYURVEDIC δεν αποδεικνύουν μόνο την ύπαρξη των ψυχοσωματικών ασθενειών, αλλά και παρουσιάζουν έναν κατάλογο ειδικών ασθενειών που προκαλούνται από συγκεκριμένα γνωρίσματα του χαρακτήρα.

Από τι άλλο θα μπορούσαν οι σκέψεις να εξαρτώνται αν όχι από τον χαρακτήρα;

Εδώ είναι ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ που θα μπορούσαν να εξηγήσουν τα αίτια της νόσου σας ή των αγαπημένων σας από την οποία πάσχετε:

• ΖΗΛΙΑ – προκαλεί ογκολογικές παθήσεις, αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.
• ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΤΗΤΑ – προκαλεί αϋπνία και ασθένειες του λαιμού .
• Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ – προκαλεί ασθένειες των πνευμόνων.
• Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΗΘΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ – προκαλεί χρόνιες παθήσεις, λοιμώξεις και ασθένειες του δέρματος.
• ΌΝΤΑΣ ΠΟΛΥ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΟΙ Η ΑΚΛΟΝΗΤΟΙ ΣΤΙΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ – αιτίες διαβήτη, ημικρανίες, και φλεγμονές.
• ΚΑΘΙΣΤΙΚΗ ΖΩΗ – προκαλεί τον αλκοολισμό, μυκητιασικές λοιμώξεις, και αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.
• ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ – προκαλεί γαστρικό έλκος, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, και κονδυλώματα.
• ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ – προκαλεί σχιζοφρένεια και ασθένειες των νεφρών.
• ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ – προκαλεί την επιληψία, το άσθμα, και την αναιμία.
• ΑΝΑΚΙΝΩΝΤΑΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – προκαλεί τη διεύρυνση του θυρεοειδούς.
• ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ Η ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΑΤΟΣ – αιτίες υπογονιμότητας.
• ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΓΕΝΗΣ Η ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟΣ – προκαλεί τον διαβήτη και καρδιακές παθήσεις.
• ΆΓΧΟΣ – προκαλεί διαταραχές του πεπτικού συστήματος, της καρδιάς, και ασθένειες του δέρματος.
• ΑΠΛΗΣΤΙΑ – προκαλεί ογκολογικές παθήσεις, παχυσαρκία και καρδιοπάθειες.
• ΑΠΑΘΕΙΑ – προκαλεί το Διαβήτη

Ένα ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΤΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΣΑΣ, ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΟΥΝ ΜΟΝΙΜΑ .

Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό να γνωρίζουμε για εκείνους που υποφέρουν από ασθένειες όπως ο διαβήτης και ο καρκίνος, για τις οποίες η σύγχρονη ιατρική δεν έχει θεραπεία.

ΤΡΕΙΣ ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΥΓΙΕΙΝΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΤΕ ΚΑΛΑ

Περιλαμβάνει εργασία με τον εαυτό σας, όμως, η επένδυση αυτή θα αποδώσει σημαντικά σε μακροπρόθεσμη βάση.

Εδώ είναι τρεις μέθοδοι που έχουν δοκιμασθεί εδώ και τρεις χιλιετίες:

Ξεκινήστε την παρακολούθηση των σκέψεων σας .

Αφιερώστε πέντε λεπτά κάθε βράδυ γράφοντας πώς αισθανθήκατε εκείνη την ημέρα.

Θυμηθείτε τις καταστάσεις που αντιμετωπίσατε και τα συναισθήματα που νιώσατε.

Ποια αρνητικά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα αποκαλύψατε;

Τι σκοπεύετε να κάνετε αύριο ώστε να αρχίσετε να βελτιώνετε τον εαυτό σας και να αλλάξετε τα συγκεκριμένα γνωρίσματα του χαρακτήρα;

Είναι πολύ σημαντικό να γράψετε τα πάντα.

Προσπαθήστε να σκέφτεστε περισσότερο πράγματα που σας κάνουν ευτυχισμένο .

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.

Όταν επικεντρωθεί σε πράγματα που σας αρέσουν, είναι σαν να προχωρείτε σε μια διαφορετική συχνότητα δονήσεων, και το σώμα αρχίζει να θεραπεύει τον εαυτό του.

Ακόμα καλύτερα, θα υπάρξει ένας μεγαλύτερος αριθμός καλών πραγμάτων στη ζωή σας, γιατί ό, τι σκέφτεστε γίνεται πραγματικότητα, καθώς και τα προβλήματα που σας ενοχλούν.

Επικεντρωθείτε σε πράγματα που μπορείτε να απολαύσετε και παρακολουθήστε πώς όλα αρχίζουν να αλλάζουν.

ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ : Κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, το σώμα και το μυαλό ηρεμεί και θεραπεύει τον εαυτό του.

Η ασθένεια είναι απλά ένα σήμα του σώματός μας για έναν ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟ (ή, μάλλον, μη ευεργετικό) τρόπο ζωής.

ΠΡΩΤΟΝ, ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΩΣ ΑΓΧΟΣ, ΦΟΒΟΣ, ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ.

Μόνο τότε, εφόσον δεν γίνεται καμία προσπάθεια να εργαστεί για τον εαυτό του, το σώμα στέλνει ένα πιο ισχυρό σήμα για να κινήσει την προσοχή σας και να σας κάνει να σκεφτείτε τι κάνετε λάθος, ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ.

Αφήστε μόνο τα χρήσιμα και σημαντικά πράγματα στη ζωή σας.

ΓΙΑΤΙ Ο, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟ ΓΙΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

                        Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΙΝΣΤΑΙΝ !!!!



Μια φορά κι έναν καιρό στη Δύση, στην Ισπανία για να ακριβολογούμε, ήρθε στο φως μια συλλογή εγγράφων που βρίσκονταν στο σκοτάδι για πάνω από χίλια χρόνια, και τα αποτελέσματα της ανακάλυψης ήταν στ’ αλήθεια επαναστατικά!!!!!!!!!

Τα βιβλία του Αριστοτέλη ήταν η μεσαιωνική αστρική πύλη των χριστιανών. 

Για τους Ευρωπαίους του Μέσου Μεσαίωνα, η εντυπωσιακή επανεμφάνιση των χαμένων έργων του Έλληνα φιλοσόφου υπήρξε ένα γεγονός τόσο μοναδικό και με τόσο τεράστιο αντίκτυπο, ώστε να είναι ή θαυμαστό ή διαβολικό, ανάλογα με τη σκοπιά του καθενός.

Η γνώση που περιεχόταν σ’ αυτά τα χειρόγραφα ήταν ταυτόχρονα «σκληρή» και «μαλακή» και εκπληκτικά κατανοητή.

Οι περίπου τρεις χιλιάδες σελίδες υλικού, που κάλυπταν ολόκληρο το φάσμα της μάθησης, από βιολογία και φυσική μέχρι λογική, ψυχολογία, ηθική και πολιτική επιστήμη, φάνταζαν πραγματικά σαν κληροδότημα ενός ανώτερου πολιτισμού.

Ή μήπως θα έπρεπε να πω δυο πολιτισμών;

Γιατί τα βιβλία του Αριστοτέλη δεν ανακαλύφθηκαν γραμμένα στα ελληνικά, ούτε φυλαγμένα σε πήλινα αγγεία, αλλά γραμμένα στα αραβικά και στεγασμένα στις βιβλιοθήκες μεγάλων πανεπιστημίων στη Βαγδάτη, στο Κάιρο, στο Τολέδο και στην Κόρδοβα.

Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κατάρρευση της τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη, τα έργα του Αριστοτέλη και άλλων Ελλήνων επιστημόνων έγιναν πνευματική ιδιοκτησία του πλούσιου και φωτισμένου αραβικού πολιτισμού, που κυριαρχούσε στη μεγάλη Νότια Ημισέληνο, εκτεινόμενη από την Περσία μέχρι την Ισπανία.

Συνεπώς, όταν οι Δυτικοευρωπαίοι μετέφρασαν αυτά τα έργα στα λατινικά, με τη βοήθεια μουσουλμάνων και Εβραίων λογιών, μετέφρασαν επίσης τα έργα των κορυφαίων ισλαμιστών και εβραίων ερμηνευτών, φιλοσόφων παγκόσμιας εμβέλειας, όπως ο Αβικέννας, ο Αβερρόης και ο Μώυσής Μαϊμονίδης.

Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό.

Σαν να έβρισκε κάποιος φυλαγμένα σε ένα αρχαίο αγγείο όχι μόνο τα έργα ενός αρχαίου Αϊνστάιν, αλλά και ερμηνείες, εφαρμογές και εκσυγχρονισμό του υλικού από τον ίδιο τον Αϊνστάιν και άλλους σύγχρονους φυσικούς.

Λόγω αυτών των σχολιασμών, το έργο του Αριστοτέλη εμφανίστηκε με άμεσα χρησιμοποιήσιμη -και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη- μορφή.

Για τους μεσαιωνικούς χριστιανούς, η ανάγνωση αυτών των βιβλίων για πρώτη φορά ήταν σαν να έβρισκαν μια συνταγή για διαπλανητικά ταξίδια ή μια θεραπεία για το AIDS, γραμμένες σε κάποιον αρχαίο πάπυρο.

Ήταν το είδος της γνώσης που μπορούσε να ανατρέψει την υπάρχουσα κοσμοθεωρία, να προκαλέσει επανάσταση στην επιστήμη και να παράσχει στους αναγνώστες νέα πρότυπα ανθρώπινης οργάνωσης.

Γι αυτό το λόγο, η επανεμφάνιση των αριστοτελικών ιδεών στην Ευρώπη είχε μια μεταμορφωτική επίδραση εντελώς διαφορετική από οποιαδήποτε μεταγενέστερη ανακάλυψη.

Δεν προκάλεσε τις εκτεταμένες αλλαγές που έλαβαν χώρα στην ευρωπαϊκή κοινωνία του Ύστερου Μεσαίωνα:

την αύξηση της παραγωγής τροφίμων και του εμπορίου, την εξέλιξη των πόλεων, την εξάπλωση της μάθησης και την ανάπτυξη των λαϊκών θρησκευτικών κινήσεων.

Η χρησιμότητα των μεθόδων και των εννοιών του Αριστοτέλη εξαρτιόταν από την επίτευξη ενός ορισμένου επιπέδου τεχνικής και οικονομικής προόδου, από την ανάπτυξη μιας ορισμένης πολιτισμικής ορμής εκ μέρους της κοινωνίας-αποδέκτη.

Δεδομένης αυτής της ορμής, ωστόσο, οι ανακαλύψεις ήταν καταιγιστικές, επιταχύνοντας το βήμα και βαθαίνοντας την ποιότητα της επιστημονικής και φιλοσοφικής έρευνας.

Στη λατινική Δύση, το ανακτημένο έργο του Αριστοτέλη ήταν το κλειδί για τις περαιτέρω εξελίξεις, που θα μετέτρεπαν την Ευρώπη από μια απομακρυσμένη, επαρχιακή περιοχή σε επίκεντρο ενός επεκτατικού παγκόσμιου πολιτισμού.

Φανταστείτε!

Πάνω από τέσσερις αιώνες πριν κηρύξουν την επιστημονική επανάσταση ο Φράνσις Μπέικον και ο Καρτέσιος, μια αναγνωρίσιμα σύγχρονη προοπτική -ορθολογιστική, προσγειωμένη, ανθρωπιστική και εμπειρική- πυροδότησε πολιτιστικό πόλεμο απ’ άκρη σ’ άκρη της Δυτικής Ευρώπης, αμφισβητώντας παραδοσιακές θρησκευτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις στον πυρήνα τους.

Ο αγώνας ανάμεσα στην πίστη και τη λογική δεν άρχισε, όπως τόσο συχνά υποθέτουν, με την αμφισβήτηση της γεωκεντρικής κοσμολογίας από τον Κοπέρνικο ή με την καταδίκη του Γαλιλαίου από την Ιερά Εξέταση, αλλά με τη διαμάχη πάνω στις ιδέες του Αριστοτέλη κατά τη διάρκεια του 12ου και του 13ου αιώνα.

Εδώ και δεκαετίες, οι ειδικοί της μεσαιωνικής ιστορίας έχουν κατανοήσει ότι η αφύπνιση της Δύσης άρχισε κατά τη διάρκεια της «μεσαιωνικής αναγέννησης».

Πολλοί πιστεύουν ότι η σύγκρουση μεταξύ των χριστιανών για το αν θα έπρεπε να αποδεχτούν ή να απορρίψουν την αριστοτελική επιστήμη σημαδεύει μια κρίσιμη καμπή -ίσως ΤΗΝ Κρίσιμη καμπή-στην ιστορία της δυτικής διανόησης.

Αλλά αυτή η κατανόηση δεν έχει αποτελέσει μέρος της γενικά παραδεκτής πολιτισμικής μας «ιστορίας».

Αντίθετα, συνεχίζουμε να λέμε την ιστορία του νεωτερισμού σαν να ξεκίνησε με την Αναγέννηση του 16ου αιώνα και με επιστήμονες όπως ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος και ο Ισαάκ Νεύτων.

Γιατί;

Ένας λόγος αφορά το μύθο της πολιτισμικής αυθεντικότητας, την ιδέα -κοινή σε πολλούς πολιτισμούς- ότι ένας συγκεκριμένος πολιτισμός αναπτύχθηκε αφ’ εαυτού του, από πρωτότυπες πηγές, αντί να είναι προϊόν δανεισμού ή επιβολής από ξένους.

Ο πολιτισμός «μας» είναι αυθεντικά γηγενής, υποστηρίζουν οι φανατικοί κάθε έθνους, ενώ ο «δικός τους» είναι απλώς παραγωγό ή μίμηση.

Για όσους αγωνιούν να εδραιώσουν την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού έναντι όλων των άλλων παραδόσεων, η ιστορία της πρώτης πνευματικής επανάστασης της Ευρώπης είναι κάτι που τους φέρνει σε δύσκολη θέση.

Ο πρώτος μεταδότης αυτών των προηγμένων ιδεών ήταν όχι μόνο ένας μη ευρωπαϊκός πολιτισμός, αλλά και ένας πολιτισμός που οι χριστιανοί, εδώ και πολύ καιρό, θεωρούσαν Νέμεσή τους:

Η Μουσουλμανική Αυτοκρατορία, που κατείχε τους Αγίους Τόπους, κυριαρχούσε στις θαλάσσιες οδούς της Μεσογείου και προκαλούσε την Ευρώπη στρατιωτικά επί χίλια σχεδόν χρόνια.

Και, ακόμα χειρότερο, όπως ανακάλυψαν οι Σταυροφόροι, αυτός ο «άπιστος» πολιτισμός ήταν σαφώς πιο προηγμένος σε σημαντικούς τομείς απ’ ότι ο πολιτισμός της λατινικής Δύσης.

Οι Άραβες και οι Εβραίοι όχι μόνο είχαν αποκτήσει τη φιλοσοφία και τη φυσική επιστήμη του Αριστοτέλη, αλλά είχαν επίσης αφομοιώσει τα μαθηματικά του Ευκλείδη, την αστρονομία και την οπτική του Πτολεμαίου, τις αρχές της μηχανικής του Αρχιμήδη, την ιατρική επιστήμη του Ιπποκράτη και του Γαληνού και άλλους επιστημονικούς θησαυρούς!!!!!!!

Πέρα από το ότι είχαν μεταφράσει αυτά τα έργα, τα είχαν ερμηνεύσει, εφαρμόσει και βελτιώσει και είχαν προσθέσει και νέες, δικές τους επιστήμες, όπως η χημεία, η άλγεβρα και η ιστορία.

Δεν είναι να απορεί κανείς που οι Άραβες θεωρούσαν τους Σταυροφόρους βάρβαρους επιδρομείς ή που οι Ευρωπαίοι έβλεπαν τον ισλαμικό κόσμο με αυτό τον παράξενο συνδυασμό φόβου και θαυμασμού, μίσους και ζήλιας, που οι φτωχότεροι, λιγότερο «πολιτισμένοι» λαοί αισθάνονται συχνά για όσους είναι πιο πλούσιοι και εκλεπτυσμένοι απ’ ότι οι ίδιοι.

Για τους σοβινιστές μπορεί να είναι άβολο το να θυμηθούν ότι η Ευρώπη εξαρτιόταν από μουσουλμάνους και εβραίους λόγιους για την ανάκτηση της κλασικής της κληρονομιάς.

Όμως, για πολλούς νεωτεριστές, μία ακόμα πηγή έντονης αμηχανίας είναι ο ηγετικός ρόλος που διαδραμάτισε σ’ αυτό το έργο της ανακάλυψης ο πιο μεσαιωνικός από τους θεσμούς, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Σήμερα έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε ότι η επιστήμη και η ορθόδοξη θρησκεία βρίσκονται εγγενώς και μονίμως σε σύγκρουση.

Μία από τις αγαπημένες μας ιστορίες είναι «Ο Γαλιλαίος έναντι της Ιεράς Εξέτασης» - ένα ηθικοπλαστικό έργο στο οποίο ο θαρραλέος, δημιουργικός άνθρωπος της λογικής έρχεται αντιμέτωπος με τους δογματικούς, ρασοφόρους διώκτες του.

Ωστόσο, τα πανεπιστήμια του Μεσαίωνα που βρίσκονταν υπό την αιγίδα της Εκκλησίας ήταν κατηγορηματικά αντίθετα σ’ αυτού του είδους τον αδαή σκοταδισμό.

Όπως αναγνώριζε και ο ίδιος ο Γαλιλαίος, οι ανήσυχες «εξαριστοτελισμένες» σχολές των τεχνών και της θεολογίας ήταν τα φυτώρια της επιστημονικής σκέψης.

Το εκπληκτικό είναι (τουλάχιστον για όσους έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν ότι η εποχή της πίστης ήταν μια εποχή σκότους) ότι η αποφασιστική σύγκρουση μεταξύ ορθολογιστικού και παραδοσιοκρατικού στοχασμού δε διεξήχθη μεταξύ της μεσαιωνικής Εκκλησίας και των αντιπάλων της.

Έλαβε χώρα στους κόλπους της Εκκλησίας, όπου οι δυνάμεις που υποστήριζαν τη νέα αριστοτελική παιδεία έδιναν μάχη μ’ εκείνους που ήταν αντίθετοι σ’ αυτή.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η έκβασή αυτής της μάχης καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της δυτικής διανόησης.

Στην εποχή του Μεσαίωνα, φυσικά, το βασικό θέμα της διαμάχης δεν ήταν «επιστήμη» έναντι «θρησκείας».

Αυτό που τώρα αποκαλούμε επιστήμη αποτελούσε μέρος μιας ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας, η οποία περιλάμβανε τη λογική, την ηθική, τη μεταφυσική, την αισθητική, ακόμα και τη θεολογία - και όλοι οι εμπλεκόμενοι στη σύγκρουση ήταν πιστοί χριστιανοί.

Η αντιδικία είχε, στην πραγματικότητα, να κάνει με το κατά πόσον οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι θα αφοσιώνονταν στην αναζήτηση για λογική κατανόηση και στο πώς θα μπορούσαν να το κάνουν χωρίς να χάσουν τη θρησκευτική και πολιτισμική τους ταυτότητα.

Μπορούσαν οι χριστιανοί στοχαστές, εμπνευσμένοι από τον Αριστοτέλη, να κατανοήσουν το φυσικό σύμπαν, συμπεριλαμβανομένης και της σφαίρας των ανθρώπινων κινήτρων και σχέσεων;;;;;

Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις ίδιες τεχνικές σκέψης για να εξηγήσουν τη σχέση της κτίσης με το Θεό;;;;;;

Σε πολλούς παραδοσιοκράτες, αυτό το έργο φάνταζε αφενός επικίνδυνο και αφετέρου φιλόδοξο.

Ο Αριστοτέλης ήταν ""ειδωλολάτρης"" και ορισμένες από τις ιδέες του βρίσκονταν σε δυσαρμονία με τα καθιερωμένα χριστιανικά δόγματα.

Το πιο σημαντικό ήταν ότι η αριστοτελική στάση, με τον απτόητο θαυμασμό της για τον υλικό κόσμο, την αντιπάθειά της για τις υπερφυσικές εξηγήσεις και την αισιοδοξία της σχετικά με την ανθρώπινη φύση, ερχόταν σε αντίθεση με αιώνες μεταφυσικών, ασκητικών χριστιανικών αξιών και πρακτικών.

Μπορούσαν οι χριστιανοί στοχαστές να ακολουθούν τη διδασκαλία του Έλληνα σοφού, που αποκαλούσαν «Φιλόσοφο», και ταυτόχρονα να ακολουθούν και τον Ιησού Χριστό;;;;;;;;;;;;;;

Για έναν αιώνα σχεδόν, η απάντηση παρέμενε αμφίβολη.

Λόγω της απειλής που συνιστούσαν για τους καθιερωμένους τρόπους σκέψης, τα βιβλία του Αριστοτέλη περί «φυσικής φιλοσοφίας» θεωρήθηκαν αρχικά πολύ επικίνδυνα για να διδαχτούν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.

Στις αρχές του 13ου αιώνα απαγορεύτηκαν και μερικοί από τους πιο παθιασμένους υποστηρικτές τους κάηκαν σαν αιρετικοί.

Το 1277, η Εκκλησία καταδίκασε πολλές αριστοτελικές ιδέες που διδάσκονταν στα σχολεία, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων προτάσεων που είχαν υιοθετηθεί από τη μεγαλύτερη ιδιοφυία του αιώνα, τον Θωμά Ακινάτη.

Τελικά, όμως, οι ηγέτες της Εκκλησίας επέτρεψαν στη χριστιανική σκέψη να μεταμορφωθεί από τη νέα κοσμοθεωρία.

Με τις μη αναστρέψιμες κοινωνικές αλλαγές που αναδιαμόρφωναν την ευρωπαϊκή κοινωνία, συνειδητοποίησαν ότι η Εκκλησία θα έπρεπε να προσαρμοστεί στα νέα ρεύματα, αν ήθελε να διατηρήσει τη θέση της ως πνευματικής και ηθικής ηγεσίας.

Έτσι, διορατικοί πάπες και επίσκοποι έκαναν το μοιραίο βήμα που οι ισλαμιστές ηγέτες είχαν απορρίψει.

Παντρεύοντας τη χριστιανική θεολογία με την αριστοτελική επιστήμη, παρέδωσαν τη Δύση σε μια ηθική ορθολογιστικής έρευνας, η οποία θα προκαλούσε μια σειρά «επιστημονικών επαναστάσεων», καθώς και απρόβλεπτες αναταραχές στην κοινωνική και θρησκευτική σκέψη.

Συνεπώς, οι πρώτοι φυσικοί επιστήμονες της Ευρώπης ήταν σχολαστικοί θεολόγοι και οι πιο καινοτόμοι κοινωνικοί στοχαστές της ήταν καθηγητές των τεχνών στα καινούρια καθολικά πανεπιστήμια.

Επί τέσσερις αιώνες, οι Ευρωπαίοι φοιτητές -μια ελίτ προορισμένη για ηγετικές θέσεις στην Εκκλησία, την κυβέρνηση, την ιατρική και τα νομικά- ήταν αφοσιωμένοι σε ένα πρόγραμμα σπουδών που συνδύαζε τη λογική του Αριστοτέλη και τη φυσική φιλοσοφία με τη χριστιανική παιδεία.

Η επιστημονική δραστηριότητα (συμπεριλαμβανομένης και της αναλυτικής επεξεργασίας της ηθικής και της πολιτικής) είχε νομιμοποιηθεί μέσω της σύνδεσής της με τη θρησκεία, και η θεολογία -η χρήση της λογικής σε ερωτήματα πίστης- θεωρούνταν η «βασίλισσα των επιστημών».

Η αριστοτελική κίνηση είχε ισχυροποιηθεί... όμως ο γάμος της πίστης με τη λογική δεν ήταν ποτέ εύκολος.

Ακόμα και πριν ολοκληρώσει ο Θωμάς Ακινάτης το σπουδαίο συνθετικό έργο του Summa Theologica, οι συντηρητικοί το επέκριναν ως υπερβολικά ελληνικό και οι ριζοσπαστικοί ως υπερβολικά χριστιανικό.

Το 14ο αιώνα, ο λαμπρός φραγκισκανός σχολαστικός λόγιος Γουλιέλμος του Όκαμ επέμενε ότι ο Ακινάτης είχε σφάλει προσπαθώντας να διατυπώσει μια «φυσική θεολογία» και ότι θα ήταν καλύτερα τόσο για την επιστήμη όσο και για τη θρησκεία αν χώριζαν.

Μέχρι να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην Ευρώπη μια νέα επιστημονική επανάσταση την εποχή του Γαλιλαίου, οι διαδικασίες του διαζυγίου είχαν πάρει για τα καλά το δρόμο τους.

Οι περισσότεροι από τους «νέους ανθρώπους» δεν αναγνώριζαν τον Αριστοτέλη ως έμπνευση, αλλά ως εχθρό.

Υπήρχαν αρκετοί λόγοι γι αυτό, κι ένας, σίγουρα, είναι ο ξεπεσμός του σχολαστικισμού.

Τα πανεπιστήμια, που κάποτε ήταν η πηγή της δημιουργικής σκέψης, του πνευματικού οργασμού και των ελεύθερων συζητήσεων, τώρα συνδύαζαν τη στεγνή ορθοδοξία σε ζητήματα δόγματος με μια ανόητη θεολογική λεπτολογία.

Όπως παρατήρησε ο μεγάλος καθολικός ανθρωπιστής Έρασμος, οι «επιστημονικοί» θεολόγοι των σχολών αφοσιώνονταν τώρα σε ερωτήματα του τύπου:

«Θα επιτρέπεται να τρώμε και να πίνουμε μετά την ανάσταση των νεκρών;»

(«Παίρνουμε τις κατάλληλες προφυλάξεις κατά της πείνας και της δίψας, όσο υπάρχει ακόμα καιρός», σχολίαζε ψυχρά.)

Με την Εκκλησία σε άμυνα έναντι της προτεσταντικής εξέγερσης και την αύξηση της κοσμικής εξουσίας, οι οπαδοί του Αριστοτέλη είχαν γίνει αντιδραστικοί συντηρητικοί, υπερασπιζόμενοι δουλικά κάθε συμπέρασμα του δασκάλου τους, ακόμα και μπροστά σε καινούριες αποδείξεις για το αντίθετο.

Έτσι, όταν το τηλεσκόπιο του Γαλιλαίου αποκάλυψε ότι το φεγγάρι ήταν «βλογιοκομμένο» και ότι ο πλανήτης Αφροδίτη είχε χάση και φέξη όπως η Σελήνη, πολλοί λόγιοι διακήρυτταν ότι κάτι πρέπει να μην πήγαινε καλά με τους φακούς του, αφού ο Φιλόσοφος είχε υποστηρίξει ότι τα ουράνια σώματα ήταν τέλεια και αμετάβλητα και ότι η Γη, όχι ο Ήλιος, βρισκόταν στο κέντρο του Σύμπαντος.

Όπως παρατηρούσε ο Γαλιλαίος, ο ίδιος ο Αριστοτέλης, με το μεγάλο σεβασμό του προς τις αποδείξεις, δε θα είχε καταλήξει ποτέ σε ένα τέτοιο συμπέρασμα.

Άλλοι στοχαστές της μεταμεσαιωνικής Αναγέννησης δεν ήταν τόσο ευγενικοί όσο ο Γαλιλαίος με το μεγάλο πνευματικό τους πρόγονο.

Αφού ο Κοπέρνικος και οι διάδοχοί του έθεσαν τη Γη σε κίνηση και εξάλειψαν τις περισσότερες διακρίσεις μεταξύ των νόμων που διέπουν τη γήινη και την ουράνια συμπεριφορά, οι ιδέες του Αριστοτέλη απεικονίζονταν συχνά ως βλακώδεις προκαταλήψεις - ένα απομεινάρι του σκοτεινού, μεσαιωνικού παρελθόντος.

Αλλά αυτό δεν ίσχυε σε καμιά περίπτωση.

Η κοσμολογία του Αριστοτέλη ήταν λανθασμένη, όχι «αντιεπιστημονική».

Όπως και το υπόλοιπο σύστημά του, ήταν βασισμένη σε αρχές, εξαιρετικά αμφιλεγόμενες στην αρχή, που αργότερα έγιναν οι αποδεκτές βάσεις της επιστημονικής μεθόδου:

για παράδειγμα,

οι ιδέες ότι ο κόσμος που μας δείχνουν οι αισθήσεις μας είναι αληθινός, κι όχι απλώς μια σκιά της πραγματικότητας•

ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη λογική τους είναι ικανοί να ανακαλύψουν μεγάλες αλήθειες σχετικά με αυτό τον κόσμο-

ότι κατανόηση των φαινομένων σημαίνει κατανόηση των σχέσεων αιτίου και αιτιατού• και

ότι οι φυσικές διαδικασίες είναι αναπτυξιακές και αποκαλύπτουν στους επιδέξιους ερευνητές τακτικά πρότυπα ανάπτυξης και αλλαγής.

Φυσικά, η επιστήμη του Φιλοσόφου δεν ήταν όπως η δική μας.

Η κοσμοθεωρία του περιέχει πολλά στοιχεία που η σύγχρονη επιστήμη απορρίπτει.

Αλλά ο δογματισμός των μεταγενέστερων οπαδών του δεν ήταν δικός του.

Ήταν η γεροντική εκδήλωση ενός συστήματος που, στην ακμή του, είχε φέρει επανάσταση στην ευρωπαϊκή σκέψη και της είχε δώσει πολλά από τα πιο τολμηρά και δυναμικά της χαρακτηριστικά.

Με την περαιτέρω πρόοδο της επιστήμης, την αύξηση της κοσμικής εξουσίας και τον κατακερματισμό της Εκκλησίας, το έργο του Αριστοτέλη απώλεσε τη θέση-κλειδί του για τη συμπαντική γνώση.

Ταυτόχρονα, μεταξύ των Ευρωπαίων διανοούμενων, το διαζύγιο πίστης και λογικής έγινε οριστικό.

Οδηγημένοι από την ανάγκη να απελευθερώσουν τη σκέψη τους από θρησκευτικούς περιορισμούς, οι απόστολοι του Διαφωτισμού σχεδίασαν το διαχωρισμό μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, αξιών και πραγματικότητας, θρησκευτικών πεποιθήσεων και επιστημονικής γνώσης, ένα διαχωρισμό που χαίρει ακόμα ευρείας αποδοχής.

Ή μήπως όχι;

Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών, η σύγκρουση που συγκλόνισε την κοινωνία της Δύσης στο Μέσο Μεσαίωνα έχει επανεμφανιστεί σε παγκόσμια κλίμακα.

Οι πιο βίαιες και δραματικές μάχες φέρνουν αντιμέτωπους τους ένθερμους υποστηρικτές των παραδοσιακών θρησκευτικών πεποιθήσεων και συμπεριφορών με τους νεωτεριστές και μετανεωτεριστές αντιπάλους τους.

Αλλά δεν είναι μόνο οι «φονταμενταλιστές» που δηλώνουν δυσαρεστημένοι με το σχίσμα μεταξύ επιστημονικής και θρησκευτικής σκέψης.

Θεολόγοι, επιστήμονες και ανθρωπιστές διαφορετικής προέλευσης και απόψεων παλεύουν και πάλι με τα ζητήματα που έκαναν τα πανεπιστήμια και τις εκκλησίες της Ευρώπης πνευματικό (μερικές φορές, και πραγματικό) πεδίο μάχης κατά το 12ο και 13ο αιώνα.

Άραγε μπορούν οι σκεπτόμενοι άντρες και γυναίκες να κατανοήσουν τα μυστήρια του Σύμπαντος και να κυριαρχήσουν στην ανυπότακτη φύση τους;

Είναι η επιστημονική τόλμη συνεπής με τη θρησκευτική πίστη;;;;;;;;

Παρεμβαίνει ο Θεός στη φύση και στις ανθρώπινες υποθέσεις;;;;;;;

Μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν μια ηθική ζωή χωρίς Αυτόν;;;;;

Η ανακάλυψη εκ νέου των έργων του Αριστοτέλη έφερε στο επίκεντρο της δυτικής συνείδησης παλιά ερωτήματα, πυροδοτώντας τον αγώνα για την εναρμόνιση πίστης και λογικής, που δεν έχει τελειώσει ακόμα!!!!!


Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές από το βιβλίο 

«Τα τέκνα του Αριστοτέλη» - Πώς η αρχαία σοφία φώτισε τους σκοτεινούς χρόνους>> του Richard Rubenstein

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "