Επώνυμα της Νάξου τον 17ο αιώνα

Επώνυμα της Νάξου μέσα από τον κώδικα του νοταρίου Ιωάννη Μηνιάτη τον 17ο αιώνα------

Στον κώδικα του νοταρίου Νάξου Ιωάννου Μηνιάτη πέρα των άλλων πληροφοριών μπορούμε να δούμε και μερικά από τα επώνυμα οικογενειών ή προσώπων που ζούσαν στη Νάξο τον 17ο αιώνα . Πολλά από αυτά τα επώνυμα υπάρχουν ακόμα και σήμερα ενώ ανατρέπονται και κάποιες ιστορίες επωνύμων που θεωρούνταν νεότερα στη Νάξο .

Οι πληροφορίες είναι από την έκδοση της Ακαδημίας Αθηνών με τίτλο Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΝΟΤΑΡΙΟΥ ΝΑΞΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΗΝΙΑΤΗ 1680 – 1689 (χφ Γ.Α.Κ. 86 ) , επιμέλειας Αναστασίας Σιφωνίου – Καράπα , Γεωργίου Ροδαλάκη , Λυδίας Αρτεμιάδη  / Αθήνα 1990 από το αρχείο του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Κύλη ------

ΑΒΑΖΗΣ--	-ΔΕΤΖΗΣ--	-ΚΟΥΛΕΤΙΕΣ	-ΜΠΑΚΛΑΤΖΗΣ--	-ΠΟΛΥΚΡΕΤΗΣ	-ΦΟΥΡΛΑΣ
ΑΓΓΕΛΗ-	-ΔΗΜΗΤΡΟΚΑΛΛΗΣ	-ΚΟΥΛΟΥΜΠΑΚΗΣ	-ΜΠΑΚΟΥΜΟΣ	-ΠΟΝΑΝΟΣ	-ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ
ΑΓΓΟΝΑΚΗΣ-	-ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ	-ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ	-ΜΠΑΛΑΣ	-ΠΟΝΗΡΑΚΗΣ	-ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
ΑΓΙΟΜΑΥΡΙΤΗΣ-	-ΔΙΑΚΟΚΛΕΚΑΣ	-ΚΟΥΜΕΛΑΣ	-ΜΠΑΛΗΣ	-ΠΟΝΗΡΟΣ	ΦΡΑΝΓΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΑΝΙΤΖΑΣ-	-ΔΙΑΚΟΝΟΠΟΥΛΟΣ	-ΚΟΥΜΕΡΤΑΣ	-ΜΠΑΛΙΟΣ	-ΠΟΝΤΙΚΑΚΗΣ	-ΦΡΑΝΓΚΟΣ
ΑΘΗΝΑΙΟΣ-	-ΔΙΑΠΕΤΗΣ	-ΚΟΥΜΟΥΛΟΣ	-ΜΠΑΛΙΤΡΑ	-ΠΟΝΤΙΚΟΣ	-ΦΡΕΣ
ΑΚΡΙΒΟΣ-	-ΔΙΑΣΙΤΗΣ	-ΚΟΥΜΟΥΝΟΣ	-ΜΠΑΛΤΗΣ	-ΠΟΣΑΝΤΖΗΣ	-ΦΡΙΕΛΟΣ
ΑΚΡΟΣΤΙΧΑΡΗΣ-	-ΔΙΑΣΟΡΗΝΟΣ	-ΚΟΥΝΑΔΗΣ	-ΜΠΑΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ	-ΠΟΥΛΑΔΑΣ	-ΦΡΟΥΛΗ
ΑΛΕΦΡΑΝΓΓΗΣ-	-ΔΟΛΙΟΣ	-ΚΟΥΝΟΥΠΑΣ	-ΜΠΑΝΤΕΣΤΟΥ	-ΠΟΥΛΑΔΑΣ	ΦΡΟΥΣΤΖΑΝΑΚΗΣ
ΑΛΗΣΑΦΗΣ	-ΔΟΝΤΑΣ	ΚΟΥΝΤΡΟΥΜΠΟΥΤΖΗΣ	-ΜΠΑΝΤΖΕΡΟΣ	ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΗΣ	ΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΜΑΓΗΣ Ή ΑΜΑΗΣ-	-ΔΡΑΓΑΖΗΣ	-ΚΟΥΡΛΕΤΗΣ	-ΜΠΑΝΤΟΥΡΗ	-ΠΟΥΛΙΟΣ	-ΦΩΤΕΙΝΟΣ
ΑΜΑΝΙΤΑΣ-	-ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΑΚΗΣ	-ΚΟΥΡΤΕΛΑΣ	-ΜΠΑΡΜΠΑΔΑΚΗΣ	-ΠΟΥΛΟΣ	-ΧΑΜΗΛΟΘΩΡΙΟΣ
ΑΜΟΥΡΗΣ-	-ΔΡΑΚΑΚΗΣ	-ΚΟΥΣΑΕΝΑΚΗΣ	-ΜΠΑΡΜΠΑΡΑΚΗΣ	-ΠΟΥΜΠΛΗΣ	-ΧΑΜΠΑΚΗΣ
ΑΜΟΥΡΗΣ Ή- ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ	-ΔΡΑΚΟΣ	-ΚΟΥΣΗΣ	-ΜΠΑΡΜΠΑΡΗΣ	-ΠΟΥΜΠΛΙΟΣ	-ΧΑΜΠΑΣ
ΑΜΠΕΛΙΚΟΠΟΥΛΟΣ-	-ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ	-ΚΟΥΤΕΛΑΡΟΣ	ΜΠΑΡΜΠΕΡΑΚΗΣ	ΠΡΟΚΟΠΗΣ	ΧΑΝΙΩΤΗΣ
ΑΜΠΡΑΜΟΥ	-ΔΡΗΣ	-ΚΟΥΤΖΟΚΟΥΛΟΣ	ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ	ΠΡΟΜΠΟΝΑΣ	ΧΑΝΤΖΑΚΗΣ
ΑΝΑΠΛΙΩΤΗΣ	-ΔΡΙΝΗΣΑΝΤΕΣ	-ΚΟΥΤΖΟΥΚΗΣ	ΜΠΑΡΟΝΗ	ΠΡΟΠΟΛΙΑΝΟΣ	ΧΑΝΤΖΑΡΗΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ	-ΔΡΙΣΠΟΣ	-ΚΟΥΤΖΟΥΚΟΓΙΑΝΝΗΣ	ΜΠΑΡΟΝΤΖΗΣ	ΠΡΟΣΠΕΡΗΣ	ΧΑΝΤΖΗΣ
ΑΝΔΡΙΟΛΑΚΗΣ	-ΔΡΟΣΑΣ	-ΚΟΥΤΖΟΥΚΟΣ	ΜΠΑΡΤΑΣΑΡΟΣ	ΠΡΟΦΙΤΑΚΗΣ	ΧΑΝΤΖΟΣ
ΑΝΕΒΛΑΒΗΣ	-ΔΡΟΣΙΤΗΣ	-ΚΟΥΤΖΟΥΝΑΔΗΣ	ΜΠΑΡΤΟΛΟΜΑΙΟΣ	ΠΡΩΤΟΓΕΡΟΣ	ΧΑΡΒΑΛΙΑΣ
ΑΝΕΓΡΙΩΜΕΝΟΣ	-ΔΡΟΣΟΣ	-ΚΟΥΤΟΥΚΑΡΗΣ	ΜΠΑΣΜΑΣ	ΡΑΪΝΑΣ	ΧΑΡΧΑΛΙΑΣ
ΑΝΕΜΑΤΕΡΟΠΟΥΛΟΣ	--ΕΛΕΖΗ	-ΚΟΥΦΑΣ	ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ	ΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ	ΧΑΡΧΑΝΤΖΙΛΗΣ
ΑΝΕΜΟΓΙΑΚΟΥΜΟΣ	-ΕΥΔΑΙΜΟΣ	-ΚΟΥΦΟΠΟΥΛΟΣ	ΜΠΑΤΗΣ	ΡΕΪΖΗΣ	ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ
ΑΝΕΡΑΓΔΟΥ-	-ΖΑΖΑΝΗΣ	-ΚΡΑΥΓΑΣ	ΜΠΑΦΟΣ	ΡΕΜΑΝΤΙΝ	ΧΕΙΛΑΣ
ΑΝΕΦΑΝΤΑΚΗΣ	-ΖΑΪΡΗΣ	-ΚΡΗΤΙΚΟΣ	ΜΠΕΓΑΚΗΣ	ΡΕΦΕΝΕΣ	ΧΙΑΜΗΣ
ΑΝΕΦΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ	-ΖΑΚΥΘΗΝΟΣ-	-ΚΡΙΜΕΝΤΖΗΣ	ΜΠΕΛΕΓΡΑ	ΡΙΖΟΣ	ΧΙΑΝΟΥΜΙΡΑΚΗΣ
ΑΝΟΥΣΑΚΗΣ	-ΖΑΡΑΚΗΣ	-ΚΡΙΣΠΟΣ	ΜΠΕΛΙΤΖΑΚΗΣ	ΡΙΤΖΕΡΗΣ	ΧΙΩΤΗΣ
ΑΝΤΖΙΓΓΑΝΑΚΗΣ	-ΖΑΡΙΦΗΣ	-ΚΡΙΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ	ΜΠΕΛΙΤΖΑΣ	ΡΟΔΙΤΗΣ	ΧΟΝΤΖΙΑΣ
ΑΝΤΡΙΑΔΑΚΙΟΣ	-ΖΑΦΕΙΡΗΣ	-ΚΥΝΗΓΟΣ	ΜΠΕΛΙΩΤΗΣ	ΡΟΤΑΣ	ΧΟΡΕΥΤΗΣ
ΑΝΤΡΙΕΛΑΚΗΣ	-ΖΕΡΒΟΣ-	-ΚΥΠΡΑΙΟΣ	ΜΠΕΛΟΣ	ΡΟΥΓΓΕΡΗΣ	ΧΟΧΛΙΟΣ
ΑΝΤΡΟΝΙΚΟΣ	ΖΕΥΓΑΚΗΣ	ΚΥΡΚΟΣ	ΜΠΕΛΩΝΙΑΣ	ΡΟΥΜΠΕΡΤΟΣ	ΧΡΟΥΣΟΧΟΣ
ΑΝΤΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ	ΖΕΥΓΟΛΗΣ	ΚΩΒΑΙΟΣ	ΜΠΕΟΠΟΥΛΟΣ	ΡΟΥΣΙΑΣ	ΧΡΥΣΟΛΟΥΡΑΣ
ΑΞΩΤΑΚΗΣ	ΖΕΥΓΟΥΣ	ΛΑΜΠΑΚΗΣ	ΜΠΕΡΔΕΣΗΣ	ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ	ΧΩΜΑΤΙΑΝΟΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ	ΖΟΡΕΝΑΣ	ΛΑΜΠΑΣ	ΜΠΕΡΝΟΡΟΣ	ΡΩΜΑΝΟΣ	ΨΑΡΑΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΑΣ	ΖΟΡΟΣ	ΛΑΜΠΡΙΑΝΟΣ	ΜΠΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ	ΡΩΣΗΣ	ΨΑΡΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΑΡΓΑΝΗΣ	ΖΟΡΣ	ΛΑΟΥΔΑΣ	ΜΠΗΡΙΚΟΥ	ΣΑΒΑΣΙΛΑΚΗΣ	ΨΑΧΝΑΔΗΣ
ΑΡΓΙΤΗΣ	ΖΟΥΛΗΣ	ΛΑΡΔΗΣ	ΜΠΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ	ΣΑΒΒΑΣ	ΨΗΦΗΣ
ΑΡΓΥΡΗ	ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ	ΛΕΓΑΚΗΣ	ΜΠΙΤΖΙΑΣ	ΣΑΒΕΡΗΣ	ΨΙΑΚΟΣ
ΑΡΚΑΣ	ΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣ	ΛΕΚΑΣ	ΜΠΟΛΙΤΡΑΣ	ΣΑΪΝΗΣ	ΨΩΜΑΣ
ΑΡΜΑΣ	ΘΕΟΦΙΛΟΣ	ΛΕΜΟΝΙΤΗΣ	ΜΠΟΝΑΝΟΣ	ΣΑΛΑΜΟΥΡΑΣ
ΑΡΝΑΡΗΣ	ΘΕΡΓΙΑΝΟΣ	ΛΕΤΑΚΗΣ	ΜΠΟΡΗΣ	ΣΑΛΙΑΡΑΚΗΣ
ΑΡΦΑΝΟΣ	ΘΕΤΕΚΑΣ	ΛΕΥΚΑΡΗΣ	ΜΠΟΥΜΠΛΗΣ	ΣΑΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΡΧΟΛΟΣ	ΘΕΩΝΑΣ	ΛΕΦΚΑΣ	ΜΠΟΥΝΤΟΥΝΑΣ	ΣΑΝΟΥΔΟΣ
ΑΡΩΝΗΣ	ΚΑΒΑΛΑΣ	ΛΗΜΟΓΙΑΝΝΗΣ	ΜΠΟΥΡΓΑΚΗΣ	ΣΑΝΤΑΜΑΥΡΟΣ
ΑΣΗΜΟΠΕΤΡΙΤΗΣ	ΚΑΒΑΛΛΑΡΗΣ	ΛΗΝΑΡΑΣ	ΜΠΟΥΡΛΗΣ	ΣΑΝΤΟΡΙΝΑΙΟΣ
ΑΤΤΑΛΕΙΩΤΗΣ	ΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣ	ΛΙΑΝΟΣ	ΜΠΟΥΡΤΑΛΑΜΙΟΣ	ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΣ
ΑΦΕΝΤΑΚΗΣ	ΚΑΒΟΥΡΑΣ	ΛΙΑΝΟΥΔΑΚΗΣ	ΜΠΟΥΤΖΑΡΑΚΗΣ	ΣΑΡΡΗΣ
ΑΦΕΝΤΙΚΟΣ	ΚΑΓΙΑΦΟΣ	ΛΙΒΑΧΗΣ	ΜΠΟΥΤΖΟΥΡΑΣ	ΣΑΧΑΣ
ΑΧΟΥΜΑΤΗΣ	ΚΑΖΑΝΟΒΑΣ	ΛΙΓΟΨΥΧΟΣ	ΜΠΟΥΦΑΣ	ΣΕΡΓΗΣ
ΒΑΒΟΥΛΑΣ	ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ	ΛΙΝΑΡΔΟΣ	ΜΠΡΑΕΡΗ	ΣΕΡΤΖΑΚΟΣ
ΒΑΒΟΥΝΗΣ	ΚΑΚΑΛΙΩΡΗΣ	ΛΙΟΚΑΜΕΝΟΣ	ΜΥΚΟΝΙΑΤΗΣ	ΣΙΓΑΛΑΣ
ΒΑΒΥΛΩΝΗΣ	ΚΑΛΑΒΡΟΣ	ΛΙΟΝΤΗΣ	ΜΥΡΙΑΒΑΛΕΣ	ΣΙΓΑΛΑΣ
ΒΑΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ	ΚΑΛΑΜΑΡΑΚΗΣ	ΛΙΠΑΡΗΣ	ΝΑΡΟΔΟΣ	ΣΙΜΙΤΙΚΟΛΟΥ
ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟΣ	ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ	ΛΟΪΖΟΣ	ΝΕΝΕΣ	ΣΙΜΟΥΤΟΣ
ΒΑΡΑΝΗΣ	ΚΑΛΑΜΠΑΚΗΣ	ΛΟΝΓΓΙΝΟΣ	ΝΙΖΗΡΗΣ	ΣΙΝΜΟΣ
ΒΑΡΒΑΤΑΚΗΣ	ΚΑΛΑΤΡΟΓΜΕΝΟΣ	ΛΟΥΓΓΕΡΗΣ	ΝΙΚΟΛΑΡΑΚΗΣ	ΣΙΟΠΑΤΗΣ
ΒΑΡΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ	ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ	ΛΟΥΚΗΣ	ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ	ΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΑΡΒΑΤΟΥ	ΚΑΛΒΟΣ	ΛΟΥΛΟΣΑΜΑΓΗΣ	ΝΙΣΥΡΙΟΣ	ΣΚΑΛΙΑΡΗΣ
ΒΑΡΔΑΡΑΚΗΣ	ΚΑΛΙΑΤΖΗΣ	ΛΟΥΜΠΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ	ΝΟΜΙΚΟΣ	ΣΚΑΡΕΝΤΖΟΣ
ΒΑΡΣΑΜΑΝΗΣ	ΚΑΛΙΒΟΥΡΤΖΗΣ	ΛΟΥΜΠΑΣ	ΝΤΑΚΟΡΟΝΙΑΣ	ΣΚΙΑΤΗΣ
ΒΑΣΑΛΑΚΗΣ	ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ	ΛΟΥΡΔΑΣ	ΝΤΑΚΟΥΝΤΡΗΣ	ΣΚΙΖΑΚΗΣ
ΒΑΣΑΛΟΣ	ΚΑΛΛΙΑΡΧΟΣ	ΛΟΥΡΔΗΣ	ΝΤΑΛΙΑΠΛΕΡΑΣ	ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ
ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ	ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΗ	ΛΥΚΑΡΗΣ	ΝΤΑΜΕΝΤΖΟΣ	ΣΚΛΗΡΟΣ
ΒΑΦΙΑΣ	ΚΑΛΜΠΟΣ	ΜΑΓΑΛΥΝΗΣ	ΝΤΑΜΙΓΟΣ	ΣΚΟΠΕΛΙΤΗΣ
ΒΕΓΓΙΑΣ	ΚΑΛΟΓΕΙΤΟΝΑΣ	ΜΑΓΕΡΑ	ΝΤΑΜΟΥΛΗΣ	ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ
ΒΕΛΩΝΗΣ	ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ	ΜΑΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ	ΝΤΑΜΠΑΚΗΣ	ΣΚΟΥΛΑΤΟΣ
ΒΕΝΕΤΖΙΑΝΟΣ	ΚΑΛΟΤΑΣ	ΜΑΖΑΡΗΣ	ΝΤΑΜΠΗΣ	ΣΚΟΥΛΗΚΑΣ
ΒΕΝΤΟΥΡΗΣ	ΚΑΛΥΒΑΣ	ΜΑΘΑΙΟΣ	ΝΤΑΝΕΖΗΣ	ΣΚΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ
ΒΕΡΝΙΚΟΣ	ΚΑΜΗΛΑΡΑΚΗΣ	ΜΑΘΙΟΣ	ΝΤΑΠΛΗΣΙΑΣ	ΣΚΥΛΑΚΗΣ
ΒΙΑΡΟΣ	ΚΑΝΑΓΙΑΣ	ΜΑΪΤΟΣ	ΝΤΑΠΟΛΑΣ	ΣΜΑΪΛΗΣ
ΒΙΖΑΤΟΣ	ΚΑΝΚΑΝΗΣ	ΜΑΚΑΝΑΡΗΣ	ΝΤΕ ΓΑΝΟΣ	ΣΜΥΡΝΑΙΟΣ
ΒΙΖΗΣ	ΚΑΝΤΑΜΠΙΤΗΣ	ΜΑΚΕΛΑΡΕΣ	ΝΤΕΓΑΪΤΑΣ	ΣΟΥΛΑΡΗΣ
ΒΛΑΣΤΟΣ	ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ	ΜΑΚΤΟΣ	ΝΤΕΛΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΣ	ΣΟΥΜΜΑΡΙΠΑΣ
ΒΛΑΧΑΚΗΣ	ΚΑΠΟΣ	ΜΑΛΑΤΕΣΤΑΣ	ΝΤΕΛΛΑ ΡΟΚΚΑΣ	ΣΟΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΟΛΑΡΑΣ	ΚΑΠΟΥΝΗΣ	ΜΑΜΟΥΚΑΣ	ΝΤΕΛΛΑΝΑΒΕΣ	ΣΠΑΘΑΡΟΣ
ΒΟΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ	ΚΑΠΡΑΝΑΚΗΣ	ΜΑΜΟΥΝΑ	ΝΤΕΣΤΕΣ	ΣΠΑΝΙΟΛΟΣ
ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ	ΚΑΡΑΒΟΚΥΡΑΚΗΣ	ΜΑΝΑΣ	ΝΤΗΝΙΑΚΟΣ	ΣΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ	ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ	ΜΑΝΓΓΑΚΗΣ	ΝΤΟΝΑΔΟΣ	ΣΠΑΝΟΣ
ΓΑΒΑΛΑΣ	ΚΑΡΑΚΥΡΗΣ	ΜΑΝΓΓΟΣ	ΝΤΟΝΤΟΥΛΟΣ	ΣΠΑΡΤΑΛΗΣ
ΓΑΒΡΑΝΟΣ	ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ	ΜΑΝΙΟΣ	ΝΤΟΥΝΑΒΗΣ	ΣΤΑΚΤΙΑΣ
ΓΑΒΡΑΣ	ΚΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ	ΜΑΝΟΥΣΟΣ	ΝΤΡΑΟΥΜΑΝΑΚΗΣ	ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΣ
ΓΑΒΡΙΑΝΟΣ	ΚΑΡΑΜΠΑΤΖΙΔΙΟΣ	ΜΑΝΤΑΚΑΣ	ΞΕΝΑΚΗΣ	ΣΤΑΜΕΛΗΣ
ΓΑΒΡΙΗΛ	ΚΑΡΑΝΤΖΗΣ	ΜΑΝΤΑΚΗΣ	ΞΕΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ	ΣΤΑΜΠΑΚΟΣ
ΓΑΖΗΣ	ΚΑΡΑΝΤΖΙΑΣ	ΜΑΝΤΑΣ	ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ	ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ
ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ	ΚΑΡΑΝΤΟΥ	ΜΑΝΤΡΑΙΟΣ	ΞΕΝΟΣ	ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΣ
ΓΑΛΑΝΟΣ	ΚΑΡΒΟΥΝΑΡΗΣ	ΜΑΝΩΛΑΣ	ΞΟΔΙΑΡΗΣ	ΣΤΕΛΙΑΝΟΥ
ΓΑΛΑΝΤΕΣ	ΚΑΡΕΓΛΑΣ	ΜΑΝΩΛΗΣ	ΞΥΛΙΚΗΣ	ΣΤΕΦΑΝΑ
ΓΑΛΑΤΕΡΟΠΟΥΛΟΣ	ΚΑΡΕΝΤΖΟΣ	ΜΑΡΑΓΓΟΣ	ΟΡΦΑΝΟΣ	ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ
ΓΑΛΑΤΟΓΛΟΥ	ΚΑΡΜΠΟΣ	ΜΑΡΑΚΗΣ	ΠΑΓΙΑΝΝΗ	ΣΤΡΑΤΗΣ
ΓΑΡΔΑΡΑΣ	ΚΑΡΠΟΝΤΙΝΗΣ	ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ	ΠΑΔΙΑΤΗΣ	ΣΤΡΟΥΒΑΛΗΣ
ΓΑΡΔΑΣΗΣ	ΚΑΣΕΛΟΣ	ΜΑΡΓΙΟΡΑΣ	ΠΑΖΑΡΑΣ	ΣΤΡΟΥΜΟΣ
ΓΑΡΔΕΛΗΣ	ΚΑΣΚΑΝΗΣ	ΜΑΡΗΣ	ΠΑΛΑΣ	ΣΤΡΟΥΜΠΕΛΟΣ
ΓΑΣ	ΚΑΣΤΕΛΛΑΝΟΣ	ΜΑΡΙΝΑΚΗ	ΠΑΛΙΑΤΖΗΣ	ΣΥΡΙΑΝΟΣ
ΓΑΣΠΑΡΙΝΗΣ	ΚΑΣΤΡΗΣ	ΜΑΡΙΝΟΣ	ΠΑΛΙΟΣ	ΣΥΡΙΓΟΣ
ΓΑΤΟΣ	ΚΑΤΕΛΟΥΖΟΣ	ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΙΟΣ	ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ	ΣΦΥΡΟΓΥΡΟΣ
ΓΓΙΛΗΣ	ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ	ΜΑΡΚΑΡΑΚΗΣ	ΠΑΝΙΟΛΟΣ	ΤΑΓΑΡΗΣ
ΓΓΙΛΙΟΣ	ΚΑΤΖΑΛΕΠΡΗΣ	ΜΑΡΚΟΣ	ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ	ΤΑΓΑΡΗΣ
ΓΕΜΑΛΙΑΡΗΣ	ΚΑΤΖΙΑΝΗΣ	ΜΑΡΜΑΡΑΣ	ΠΑΝΤΑΛΟΥΦΟΣ	ΤΑΜΑΝΙΤΗΣ
ΓΕΡΑΚΑΡΗΣ	ΚΑΤΖΙΓΙΑΝΝΗΣ	ΜΑΡΜΑΡΟΚΟΠΟΣ	ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ	ΤΑΜΕΝΤΖΟΣ
ΓΕΡΑΡΔΗΣ	ΚΑΤΖΙΜΠΑΣ	ΜΑΡΟΠΟΥΛΟΣ	ΠΑΝΤΙΚΑΚΗΣ	ΤΑΝΑΝΣ
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ	ΚΑΤΖΟΥΛΑΚΗΣ	ΜΑΡΟΥΛΉΣ	ΠΑΝΤΟΛΑΙΟΣ	ΤΑΤΑΡΑΚΗΣ
ΓΕΡΟΝΤΗΣ	ΚΑΤΖΟΥΛΗΣ	ΜΑΡΟΥΣ	ΠΑΞΙΜΑΔΑΣ	ΤΖΑΜΕΝΟΥΚΟΣ
ΓΕΡΟΥΓΙΑΝΝΗΣ	ΚΑΤΖΟΥΡΗΣ	ΜΑΡΤΖΕΛΑΣ	ΠΑΞΙΜΑΔΗΣ	ΤΖΑΜΠΟΥΝΑΡΗΣ
ΓΕΡΟΥΜΑΝΩΛΗΣ	ΚΑΤΗΦΟΡΗΣ	ΜΑΡΤΖΕΛΟΣ	ΠΑΞΙΜΑΔΟΠΟΥΛΟΣ	ΤΖΑΝΕΤΗ
ΓΕΡΩΝΥΜΟΣ	ΚΑΤΙΝΑΣ	ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ	ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ	ΤΖΑΝΕΤΗΣ
ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ	ΚΑΤΡΕΦΤΑΚΗΣ	ΜΑΣΤΡΑΠΗΛΙΑΣ	ΠΑΠΑΔΙΑΣ	ΤΖΑΝΕΤΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΝΗΣ	ΚΑΦΑΝΙΤΗΣ	ΜΑΤΑΚΗΣ	ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ	ΤΖΑΝΙΔΑΚΗΣ
ΓΙΑΚΟΥΜΗΣ	ΚΑΨΙΚΑ	ΜΑΤΤΙΣΤΑ	ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ	ΤΖΑΝΙΝΗΣ
ΓΙΑΜΑΝΗΣ	ΚΑΨΟΧΕΙΛΗΣ	ΜΑΥΛΙΣΤΗΣ	ΠΑΠΛΩΜΑΤΑΣ	ΤΖΑΟΥΣΑΚΗΣ
ΓΙΑΜΟΥΡΗΣ	ΚΕΚΑΣ	ΜΑΥΡΕΑΣ	ΠΑΠΟΥΔΑΣ	ΤΖΑΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΜΠΟΥΡΑΣ	ΚΕΝΤΕΣ	ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ	ΠΑΡΑΚΑΛΕΤΟΣ	ΤΖΑΡΟΥΧΑΣ
ΓΙΑΝΝΑΣ	ΚΕΦΑΛΑΣ	ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ	ΠΑΡΑΝΜΠΟΥΛΟΣ	ΤΖΕΛΕΠΗΣ
ΓΙΑΝΝΟΥΤΖΟΣ	ΚΙΑΤΗΣ	ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΑΚΗΣ	ΠΑΡΑΡΑΣ	ΤΖΕΡΙΝΗΣ
ΓΙΑΤΡΟΣ	ΚΙΛΙΟΣ	ΜΕΪΜΕΤΑΚΗΣ	ΠΑΡΔΑΝΛΟΣ	ΤΖΕΤΕΣ
ΓΙΑΤΡΟΥΔΑΚΗΣ	ΚΙΜΟΥΛΙΩΤΗΣ	ΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΟΣ	ΠΑΡΖΑΛΗΣ	ΤΖΙΛΙΚΟΥΡΔΗΣ
ΓΙΕΡΗΣ	ΚΙΟΕΟΥΡΑΚΗΣ	ΜΕΛΟΥΡΑΝΤΖΟΣ	ΠΑΡΙΑΜΗΣ	ΤΖΙΛΟΜΕΡΗΣ
ΓΙΖΗΣ	ΚΙΤΡΙΛΑΚΗΣ	ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ	ΠΑΡΙΑΝΟΣ	ΤΖΙΝΤΙΛΑΚΗΣ
ΓΙΜΕΛΙΑΡΗΣ	ΚΙΤΡΙΛΗΣ	ΜΕΡΜΗΓΓΑΣ	ΠΑΡΠΑΡΑΝΗΣ	ΤΖΙΝΤΙΛΗ
ΓΙΟΥΡΓΟΣ	ΚΛΑΜΜΕΝΟΣ	ΜΗΝΙΑΤΗΣ	ΠΑΣΑΓΕΝΙΤΗΣ	ΤΖΙΡΙΩΤΗΣ
ΓΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ	ΚΛΟΣΤΟΜΑΛΛΗΣ	ΜΗΤΡΟΛΙΑΝΟΣ	ΠΑΣΚΑΛΗΣ	ΤΖΙΡΟΣ
ΓΙΡΑΡΔΗΣ	ΚΛΟΥΒΑΤΟΣ	ΜΙΚΕΛΕΣ	ΠΑΣΤΡΙΚΟΣ	ΤΖΙΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΥΔΗΣ	ΚΟΪΝΑΡΗ	ΜΙΛΕΟΣ	ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ	ΤΖΙΦΕΡΑΚΗΣ
ΓΚΑΝΑΓΙΑΣ	ΚΟΪΝΗΣ	ΜΙΛΗΔΑΚΗΣ	ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ	ΤΖΙΧΝΙΑΣ
ΓΚΙΑΟΥΡΑΚΗΣ	ΚΟΚΚΙΝΟΣ	ΜΙΡΙΚΗ	ΠΕΝΤΑΔΗΣ	ΤΖΟΤΖΟΛΗΣ
ΓΚΟΥΦΑΣ	ΚΟΚΚΟΣ	ΜΙΧΑΛΙΤΖΗΣ	ΠΕΠΟΝΗΣ	ΤΖΟΥΝΑΚΗΣ
ΓΛΑΚΑ	ΚΟΛΟΝΑ	ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ	ΠΕΡΑΟ	ΤΖΟΥΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΛΗΝΑ	ΚΟΜΗΤΑΣ	ΜΙΧΕΛΕΤΟΣ	ΠΕΡΓΑΝΤΗΣ	ΤΗΝΙΑΚΟΣ
ΓΛΙΜΙΔΑΚΗΣ	ΚΟΜΝΗΝΟΣ	ΜΟΔΙΝΟΥ	ΠΕΡΙΚΟΣ	ΤΟΥΛΑΝΗΣ
ΓΛΙΜΙΔΑΣ	ΚΟΝΣΕΡΒΑΣ	ΜΟΛΗΡΗΣ	ΠΕΡΚΟΥΛΟΣ	ΤΟΥΛΟΥΚΑΣ
ΓΛΙΝΟΣ	ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ	ΜΟΛΙΤΡΗΣ	ΠΕΡΟΣ	ΤΟΥΛΟΥΠΗΣ
ΓΛΥΚΗΣ	ΚΟΝΤΕΣ	ΜΟΣΚΙΩΤΗΣ	ΠΕΡΟΥΤΖΑΝΕΣ	ΤΟΥΡΛΙΑΣ
ΓΟΡΓΟΓΡΙΣΠΕΡΟΣ	ΚΟΝΤΖΑΛΑΣ	ΜΟΣΤΡΑΤΟΣ	ΠΕΡΠΙΡΗΣ	ΤΟΥΡΣ
ΓΟΡΓΟΓΥΡΗΣ	ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ	ΜΟΣΧΟΝΑΣ	ΠΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ	ΤΟΥΤΟΥΡΛΙΑΣ
ΓΟΤΗΣ	ΚΟΝΤΟΠΕΤΡΟΥ	ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ	ΠΕΤΙΝΑΚΗΣ	ΤΟΥΧΑΝΤΑΚΗΣ
ΓΟΥΛΙΑΜΑ	ΚΟΝΤΟΠΙΔΗΣ	ΜΟΣΧΟΥ	ΠΕΤΟΥΣ	ΤΡΑΠΕΖΟΝΤΕΑ
ΓΟΥΛΙΑΡΜΑΚΗ	ΚΟΝΤΟΣ	ΜΟΥΛΑΡΟΥ	ΠΕΤΡΙΝΟΛΗΣ	ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
ΓΟΥΛΙΑΡΜΗΣ	ΚΟΝΤΟΣΤΑΥΛΟΣ	ΜΟΥΝΟΥΧΑΚΗΣ	ΠΕΤΡΙΤΗΣ	ΤΡΙΒΙΖΑΣ
ΓΟΥΝΑΡΗΣ	ΚΟΝΤΟΦΡΕΟΣ	ΜΟΥΡΟΝΗΣ	ΠΕΤΡΟΚΟΛΑΚΗΣ	ΦΑΚΙΝΟΣ
ΓΟΥΝΤΡΑΚΗΣ	ΚΟΡΑΚΑΣ	ΜΟΥΡΟΥΖΙΝΗΣ	ΠΕΤΡΟΥ	ΦΑΛΟΣ
ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΣ	ΚΟΡΑΚΙΤΗΣ	ΜΟΥΡΟΥΝΗΣ	ΠΗΤΙΛΑΙΟΣ	ΦΑΡΑΓΓΑΡΗΣ
ΓΡΑΤΖΙΑΣ	ΚΟΡΔΟΛΑΙΜΟΣ	ΜΟΥΣΕΛΙΜΗΣ	ΠΙΚΟΛΟΣ	ΦΑΡΑΟΣ
ΓΡΙΜΑΛΔΗΣ	ΚΟΡΟΓΕΝΑΚΗΣ	ΜΟΥΣΚΑΡΔΑΣ	ΠΙΚΟΥΛΟΣ	ΦΑΣΟΛΑΣ
ΓΡΙΜΑΝΗΣ	ΚΟΡΟΝΕΛΛΟΣ	ΜΟΥΤΖΟΥΝΗΣ	ΠΙΠΕΡΟΜΜΑΤΗΣ	ΦΑΦΛΑΟΣ
ΓΡΙΜΠΙΑΣ	ΚΟΡΤΕΑΝΟΣ	ΜΟΥΤΟΥΛΑΣ	ΠΙΤΑΡΑΣ	ΦΕΟΥΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΡΙΠΓΩΤΗΣ	ΚΟΡΦΙΑΤΗΣ	ΜΠΑΒΕΝΤΖΟΣ	ΠΛΑΣΤΗΡΗΣ	ΦΕΡΕΝΤΑΚΗΣ
ΓΡΙΣΠΟΣ	ΚΟΣΚΙΝΑΣ	ΜΠΑΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ	ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΚΗ	ΦΙΚΑΣ
ΓΡΙΦΟΣ	ΚΟΤΑΚΗΣ	ΜΠΑΓΓΑΛΟΣ	ΠΟΘΗΤΟΣ	ΦΙΝΟΤΟΣ
ΓΥΑΛΙΑΣ	ΚΟΤΙΛΗΣ	ΜΠΑΓΙΑΣ	ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ	ΦΛΑΜΠΟΥΡΟΣ
ΓΥΑΛΙΝΟΣ	ΚΟΥΒΑΝΤΙΣΜΕΝΟΣ	ΜΠΑΔΙΑΤΗΣ	ΠΟΛΙΤΗΣ	ΦΛΟΚΑΣ
	ΚΟΥΪΝΗΣ	ΜΠΑΖΑΡΑΣ	ΠΟΛΥΔΟΥΚΑΤΟΥΣ	ΦΟΡΤΖΟΣ
	ΚΟΥΛΕΤΗΣ http://orinosaxotis.blogspot.gr/2015/11/17.html  ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΞΩΤΗΣ email: giorgos.manolas@yahoo.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Επώνυμα της Νάξου τον 17ο αιώνα"

H ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ <<ΑΠΟΛΥΤΗ >> ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΥΜΒΑΔΙΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ

         

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ βρίσκεται συνεχώς σε μια αέναη αναζήτηση για να κατανοήσει τι πραγματικά είναι, ποιά είναι η σχέση του με όλα τα άλλα που απαρτίζουν τον ορατό και αόρατο κόσμο, τι απογίνεται μετά το θάνατό του και τόσα άλλα θεμελιώδη ερωτήματα.

Πρόσφατα μέσα από ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΚΒΑΝΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΩΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ο άνθρωπος έχει αρχίσει να κατανοεί πράγματα που για τα περισσότερα χρόνια της μακράς πορείας του φαίνονταν αδιανόητα, όπως ότι αυτός "ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ" αυτό που κατανοεί ως πραγματικότητα και ότι εντέλει αυτή είναι μία ψευδαίσθηση ουσιαστικά και συνεπώς "ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ" "ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ" που δεν υπακούει στις γνωστές χωροχρονικές συντεταγμένες...

Και όμως αυτήν ακριβώς την θεώρηση για την ύπαρξη είχαν, απ' ότι έχει εκφρασθεί από πολλές πλευρές, και οι ΑΡΧΑΙΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ.

Οι αρχαίοι αυτοί διανοητές, λοιπόν, έβλεπαν το φυσικό σώμα του ανθρώπου όχι ως κάτι ξεχωριστό, όπως λανθασμένα κάνει η επιστήμη έως τώρα, αλλά πάντοτε σε σχέση με την ψυχή που εδρεύει σε αυτό.

Γι' αυτούς το σώμα είναι απλά το όργανο που αυτή χρησιμοποιεί και σώμα χωρίς ψυχή είναι κάτι αδιανόητο.

Για τους ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥΣ και ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥΣ η λέξη άνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από τον ορατό άνθρωπο και, στην κυριολεξία, με τον όρο αυτόν εννοούσαν αποκλειστικά τον άνθρωπο, ως το πνεύμα και την ψυχή την ενσαρκωμένη προσωρινά στο ανθρώπινο σώμα. «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΣΤΙ ΨΥΧΗ ΣΩΜΑΤΙ ΧΡΩΜΕΝΗ» (Πλάτων, Τιμαίος 42 D, Φαίδων 111 Α).

Η ΨΥΧΗ έλκει την καταγωγή της από το νοητικό πεδίο, για να εκδηλώσει την διαπλαστική και οργανική της ικανότητα.

ΚΑΤΕΧΕΙ ΔΙΑΜΕΣΗ ΘΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΝΟΗΤΟΥ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΟΥ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΕΜΨΥΧΩΣΕΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ, ΓΕΝΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ.

Αποτελεί τμήμα της παγκόσμιας ψυχής του κόσμου η οποία μερίζεται σε ατομικές ψυχές, με σκοπό την απόκτηση της εμπειρίας του υλικού πεδίου.

Συμβατά με την θεώρηση αυτή των αρχαίων Ελλήνων και σύμφωνα με τις νεότερες απόψεις της επιστήμης, είναι και τα όσα ο καθηγητής ROBERT LANZA πρεσβεύει και τα οποία εδράζονται κυρίως στην κβαντική φυσική.

Η θεωρία αυτή που έχει αναπτύξει λέγεται BIOCENTRISM (ΒΙΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ) και αναπτύσσει τις παρακάτω βασικές δοξασίες.

Η θεωρία του BIOCENTRISM διδάσκει ότι ο θάνατος, όπως τον γνωρίζουμε, είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται από τη συνείδησή μας.

«Πιστεύουμε ότι η ζωή είναι μόνο η δραστηριότητα του άνθρακα και ενός μείγματος μορίων – ζούμε και στη συνέχεια σαπίζουμε στο έδαφος», λέει ο επιστήμονας στην ιστοσελίδα του.

Και συνεχίζει ο Lanza:

Οι άνθρωποι πιστεύουμε στο θάνατο, επειδή «ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΔΑΧΘΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ», ή πιο συγκεκριμένα, επειδή στη συνείδησή μας το σώμα μας και η ζωή μας συνδέονται άμεσα, και επειδή γνωρίζουμε ότι οι οργανισμοί πεθαίνουν.

Η θεωρία του biocentrism, ωστόσο, εξηγεί ότι ο θάνατος δεν μπορεί να είναι τερματικός σταθμός όπως πιστεύουμε ότι είναι.

Biocentrism είναι η θεωρία των πάντων και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις το «ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ».

Είναι η πεποίθηση ότι η ζωή και η βιολογία είναι ύψιστης σημασίας για την πραγματικότητα και ότι η ζωή δημιουργεί το σύμπαν, και όχι το αντίστροφο.

ΑΥΤΟ ΥΠΟΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.

Ο Lanza χρησιμοποιεί το παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας.

Βλέπουμε τον ουρανό μπλε, αλλά τα κύτταρα στον εγκέφαλό μας θα μπορούσαν να αλλάξουν ώστε να βλέπουμε τον ουρανό πράσινο ή κόκκινο.

Πρόσθεσε επίσης ότι ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ, ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑ ΠΟΛΥΣΥΜΠΑΝΤΑ, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ».

Αντ ‘αυτού, είπε ότι όταν πεθαίνουμε η ζωή μας γίνεται ένα «ΑΙΩΝΙΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΘΙΣΕΙ ΣΤΟ ΠΟΛΥΣΥΜΠΑΝ».

Και συνέχισε:

«Η ζωή είναι μια περιπέτεια που ξεπερνά το συνήθη γραμμικό τρόπο σκέψης μας».

Ο Lanza αναφέρει το περίφημο πείραμα της διπλής σχισμής για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του.

Στο πείραμα, όταν οι επιστήμονες παρακολουθούν ένα σωματίδιο να περνά μέσω δύο σχισμών σε ένα φράγμα, το σωματίδιο συμπεριφέρεται σαν μια σφαίρα και περνά, ή μέσα από τη μια σχισμή, ή την άλλη.

Ωστόσο, εάν ένα άτομο δεν παρακολουθεί το σωματίδιο, αυτό λειτουργεί σαν ένα κύμα, δηλαδή περνά μέσα από τις δύο σχισμές ταυτόχρονα.

Αυτό αποδεικνύει ότι η ύλη και η ενέργεια μπορεί να εμφανίσουν χαρακτηριστικά και των κυμάτων και των σωματιδίων, και ότι η συμπεριφορά των αλλαγών των σωματιδίων ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΤΟΜΟΥ!!!!

ΥΓ

Λίγα λόγια για τον σημαντικό επιστήμονα ROBERT LANZA:

Ο ΔΡ LANZA ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Είναι σήμερα επικεφαλής επιστημονικός αξιωματούχος στο ADVANCED CELL TECHNOLOGY και αναπληρωματικός καθηγητής στο WAKE FOREST UNIVERSITY SCHOOL OF MEDICINE.

Έχει εκατοντάδες δημοσιεύσεις και εφευρέσεις και πάνω από 20 επιστημονικά βιβλία.

Μεταξύ αυτών είναι και τo βιβλίo: ΑΡΧΕΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΙΣΤΩΝ (PRINCIPLES OF TISSUE ENGINEERING) που αναγνωρίζεται ως σημείο αναφοράς στον τομέα αυτόν.

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " "

ΟΙ ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ

Η σκυτάλη σε εμάς

«Μάχη μαζί με την Ελλάδα για την επιστροφή των αρχαιοτήτων» λέει η Αίγυπτος

 Με το βλέμμα στα Γλυπτά, η σύνοδος στο Κάιρο για τις κλεμμένες αρχαιότητες (7/4/2010)
«Η Ελλάδα πάλευε μόνη της. Η Ιταλία πάλευε μόνη της. Τώρα για πρώτη φορά είμαστε ενωμένοι» τόνισε o επικεφαλής του αιγυπτιακού Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων Ζάχι Χαουάς, κατά τη διήμερη συνάντηση στο Κάιρο. Ο Ζ.Χαουάς υπογράμμισε ότι 22 χώρες ενώνουν τις δυνάμεις τους για την επιστροφή κλεμμένων αρχαιοτήτων και πρότεινε η επόμενη σύνοδος να διεξαχθεί στη χώρα μας.
«Η Ελλάδα πάλευε μόνη της. Η Ιταλία πάλευε μόνη της. Τώρα για πρώτη φορά είμαστε ενωμένοι. Θα παλέψουμε μαζί» σημείωσε ο Ζάχι Χαουάς, μετά το τέλος της διήμερης διάσκεψης στο Κάιρο για την επιστροφή κλεμμένων αρχαιοτήτων στον τόπο καταγωγής τους.
«Σας προειδοποιώ: μερικοί από εμάς θα κάνουν την 'ζωή των μουσείων που έχουν τις αρχαιότητές μας δύσκολη'» πρόσθεσε.
Την Ελλάδα εκπροσώπησε η διευθύντρια της Υπηρεσίας Τεκμηρίωσης και Πολιτιστικών Αγαθών Ελένη Κόρκα, χαρακτηρίζοντας «ιστορική» τη συνένωση τόσων κρατών για τον ίδιο σκοπό, επισημαίνοντας τη σημασία που αποδίδει πλέον η Αίγυπτος στη στήριξη και τη συμπαράσταση ιδιαίτερα της Ελλάδας στην επίτευξη αυτού του στόχου, που γίνεται παγκόσμιος και αποκτά πλέον μία ισχυρή φωνή διεκδίκησης.
Κατά τη διάρκεια της διάσκεψης, η Ελληνίδα εκπρόσωπος αναφέρθηκε στο κορυφαίο ζήτημα της προσπάθειας της χώρας μας για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα και εξέφρασε τη μεγάλη ικανοποίησή της για τις αντίστοιχες δηλώσεις που έκανε για το ζήτημα ο κ. Χαουάς, ο οποίος με τη σειρά του χαρακτήρισε την αρπαγή των Μαρμάρων του Παρθενώνα ως «ένα έγκλημα που πρέπει να αποκατασταθεί, καθώς δεν διανοείται ο διαμελισμός τέτοιων Γλυπτών».
Το δίκαιο αίτημα της Ελλάδας στήριξαν όλες οι χώρες που συμμετείχαν στη Διάσκεψη, η οποία γίνεται για πρώτη φορά σε τέτοιο επίπεδο.
«Για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, απαιτείται η καλή θέληση της Μεγάλης Βρετανίας» είπε η κ. Κόρκα, προσθέτοντας ότι «τα υπόλοιπα είναι θέματα της διεθνούς νομολογίας. Όμως, είναι σημαντικό ότι πλέον γινόμαστε μία ομάδα, μία φωνή που θα μπορέσει να διεκδικήσει πιο αποφασιστικά στο μέλλον το δίκιο της».
Οι 22 χώρες που συμμετείχαν στη διάσκεψη αποφάσισαν τη δημιουργία ενός καταλόγου που θα περιλαμβάνει κατά προτεραιότητα τις αρχαιότητες τις οποίες ζητούν να επιστραφούν.
Επτά χώρες -η Αίγυπτος, η Συρία, η Γουατεμάλα, η Νιγηρία, η Ελλάδα, το Περού και η Λιβύη- που συμμετείχαν στη διάσκεψη υπέβαλαν τους καταλόγους με τα αρχαία αντικείμενα που ζητούν να τους επιστραφούν κατά προτεραιότητα από άλλες χώρες, ανακοίνωσε ο επικεφαλής του αιγυπτιακού Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων Ζάχι Χαουάς, μετά από το τέλος της διήμερης διάσκεψης.
Ο Ζ.Χαουάς ανέφερε ακόμη ότι οι υπόλοιπες χώρες έχουν περιθώριο ενός μήνα για να υποβάλλουν τις δικές τους λίστες.
Η Αίγυπτος έχει ζητήσει να της επιστραφεί η προτομή της Νεφερτίτης από το Βερολίνο και την πέτρα του Ελ Ρασίντ από το Λονδίνο.
Newsroom ΔΟΛ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ"

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η αρχαία Ρωσία

Θεωρείται πως η ιστορία του ρωσικού λαού ξεκίνησε το 862. Οι πρόγονοι των ρώσων – οι σλάβοι – εμφανίστηκαν στην Ευρώπη από πολύ παλιά.-------- Οι πρώτες πόλεις των ανατολικών σλάβων εμφανίστηκαν τον V-VI αιωνα. κοντά σε εμπορικά κέντρα.   Οι πιο παλιές πόλεις της Ρωσίας είναι το Κίεβο, η Νόβγκοροντ, η Σμολένσκ, η Σούζνταλ, η Μούρομ, η Περεσλάβλ Γιούζνι.

Ο μεσαίωνας

Ηδη τον ΙΧ αι. οι ανατολικοί σλάβοι είχαν τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός κράτους. Ετσι το 862 ξεκίνησε η πρώτη δυναστεία των Ρούρικοι με τον κυβερνήτη της Νόβγκοροντ – τον αρχηγό των βίκινγκς Ρούρικ.

Τον Χ αι. στα χρόνια του πρίγκιπα Βλαδίμηρου η Ρωσία δέχτηκε από τους Ελληνες την Ορθοδοξία. Με τη «βάφτιση της Ρωσίας» το 988 έρχεται η ακμή του κράτους του Κιέβου. Ο ίδιος ο Βλαδίμηρος ανακηρύχθηκε Αγιος και η μνήμη για εκείνον έμεινε στα λαϊκά ρωσικά τραγούδια.

Τον ΧΙ αι. διαμορφώνονται οι δυναστείες των πριγκίπων. Ενας από τους πιο γνωστούς πρίγκιπες εκείνης της εποχής ήταν ο Γιούρι Ντολγκορούκι ο οποίος το 1147 ίδρυσε τη Μόσχα. Στη μέση του ΧΙΙ αι. το αρχαίο ρωσικό κράτος μοιράστηκε σε 12 πριγκιπάτα – το γεγονός αυτό προκάλεσεαργότερα την εισβολή των τατάρων και μογγόλων, οι οποίοι κυρίευσαν  όλη την Ασία και ένα μέρος της Ανατολικής Ευρώπης. Η Ρωσία βρισκόταν υπό ταταρο-μογγολικό ζυγό για δύο αιώνες περίπου.

Τον ΧΙΙΙ-XΙV αι. δημιουργείται το Ενιαίο Κράτος. Μεγαλώνει το κύρος της Μόσχας, η οποία ξεχωρίζει ως πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό κέντρο. Το 1480 το Ρωσικό Κράτος απελευθερώνεται οριστικά από τον ταταρικό ζυγό.

Το ρωσικό κράτος. Η αυτοκρατορία.

Τον XVI αι. ο Ιβάν ο Τρομερός (XΙV) αυτοκηρύχθηκε τσάρος, έτσι μεγάλωσε η εξουσία του μονάρχη. Στο τέλος του αιώνα η δυναστεία των Ρούρικοι έμεινε χωρίς διάδοχο. Η περίοδος από το 1598 μέχρι το 1613 ονομάστηκε στη Ρωσία “περίοδος των ταραχών”, ακριβώς τότε έγινε η εισβολή των πολωνών και σουηδών, ακριβώς τότε η Ρωσία βίωσε μια σοβαρή πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση.

Το 1613 ο Μιχαήλ Ρομανώφ γίνεται τσάρος της Ρωσίας, ήταν ο πρώτος τσάρος της δεύτερης δυναστείας των Ρομανώφ που κυβέρνησαν τη Ρωσία πάνω από 300 χρόνια.

Το 1689 ξεκίνησε η περίοδος της κυβέρνησης του τσάρου του Πέτρου Ι. Ο Πέτρος ήταν εκείνος που με την εργατικότητά του, το πείσμα και την αγάπη του προς τη Ρωσία κατάφερε να αλλάξει την πορεία της ρωσικής ιστορίας. Ξεκινώντας από την πόλη-κράτος τη Μόσχα, ο Πέτρος καταλήγει σε ένα πανίσχυρο κράτος που κατάφερε να γίνει μέλος της οικογένειας των ευρωπαϊκών κρατών. Ο Πέτρος ήταν εκείνος που δημιούργησε το στόλο της Ρωσίας, τύπωσε την πρώτη εφημερίδα, ίδρυσε την πρώτη Ακαδημία των επιστημών. Το 1703 από τον Πέτρο κτίζεται η νέα πρωτεύουσα της Ρωσίας – η Αγία Πετρούπολη, η οποία θεωρήθηκε μία από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου. Μετά τη νίκη της Ρωσίας στο πόλεμο με τους Σουηδούς το 1721 ο Πέτρος ανακήρυξε το κράτος του Ρωσική Αυτοκρατορία, και τον εαυτό τουΑυτοκράτορα.

Στα χρόνια της κυβέρνησης της κόρης του Πέτρου – της Ελισάβετ Ι – γίνανε πολλά σημαντικά έργα στον τομέα της επιστήμης και του πολιτισμού. Ακριβώς τότε ιδρύθηκε η Ακαδημία της Ζωγραφικής. Την εποχή της Ελισάβετ ζούσε και δημιουργούσε ένας από τους πιο σημαντικούς ρώσους επιστήμονες  και ποιητές – ο Μιχαήλ Λομονόσωφ.

Την εποχή της Αικατερίνης ΙΙ ο ρωσικός πολιτισμος αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς. Ετσι το 1755 άνοιξε το πρώτο Πανεπιστήμιο της Μόσχας που έγινε το μεγαλύτερο πολιτιστικό κέντρο. Εμφανίζονται πολλά καινούργια ονόματα στη ρωσική αρχιτεκτονική, γλυπτική, ζωφραφική και μουσική. Αναπτύσσεται και το εκδοτικό έργο. Την δεκαετία του ’90 του XVIΙΙ αιώνα ετησίως εκδίδονται περίπου 300 βιβλία και 32 περιοδικά. Μεγαλώνει ο αριθμός των ποητών και συγγραφέων. Η εποχή της Αικατερίνης θεωρείται “Χρυσός αιώνας” της ρωσικής λογοτεχνίας.

Στα χρόνια της κυβέρνησης του Αλέξανδρου Ι, το 1812, ο Ναπολέων εισέβαλε στη Ρωσία. Η πιο σημαντική στιγμή που άλλαξε την πορεία του πολέμου ήταν η μάχη στο Μποροντίνο.

Το πιο σημαντικό γεγονός στα χρόνια της κυβέρνησης του Αλέξανδρου ΙΙ ήταν η μεταρρύθμιση που έδωσε τέλος στο δουλοπάρικο σύστημα της Ρωσίας το 1861.

Το 1894 στο θρόνο ανέβηκε ο τελευταίος τσάρος της δυναστείας των Ρομανώφ – ο Νικόλαος ΙΙ, ο οποίος μαζί με την οικογένειά του ανακηρύχθηκε Αγιος.

Το 1905 έγινε η πρώτη επανάσταση η οποία συνέβαλε στη δημιουργία της Κρατικής Δούμας –  της πρώτης Βουλής της Ρωσίας, και  στη δημοσίευση του πρώτου σχεδίου του Συντάγματος.

Η Ενωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Η ήττα του ρωσικού στρατού στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και τα σοβαρά κοινωνικο-οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, γίνανε αιτία για την Επανάσταση τον Φευρουάριο του 1917, μετά την οποία ο μονάρχης άφησε το θρόνο και σχηματίστηκε η Προσωρινή Κυβέρνηση.  Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση την εξουσία την ασκούσανε τα Σοβιέτ – όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης, στη Ρωσία ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος. Τον Ιανουάριο του 1918 στην Τρίτη Πανρωσική Συνέλευση των Σοβιέτ έκανε την αρχή της η Ρωσική Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Ετσι ξεκίνησε μια νέα εποχή για τη χώρα – η σοβιετική εποχή. Στα τέλη του 1922 στην Γενική Συνέλευση των Σοβιέτ υπογράφτηκε η συμφωνία για τη   δημιουργία της Ενωσης των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών - ΕΣΣΔ.

Στα χρόνια της κυβέρνησης του Ιωσήφ Στάλιν γίνανε πολλά τραγικά γεγονότα, όπως η πείνα,ο κολλεκτιβισμός,οι εξορίες, ο Μεγάλος ΠατριωτικόςΠόλεμος του 1941-1945. Ο ηρωισμός και η ανδρεία τωνσοβιετικών, μαζί μετα κατορθώματά τους και τις θυσίες τους, θα μείνουν για πάντα στη μνήμη των γενεών.

Η περίοδος της κυβέρνησης του Νικήτα Χρουτσόφ χαρακτηρίζεται από τη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος και την αποδυνάμωση του ολοκληρωτικού καθεστώτοςστην εσωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ. Αυτήν την περίοδο εστάλη ο πρώτος δορυφόρος και έγινε η πρώτη πτήση του ανθρώπου στο διάστημα (1961).

Η πολιτική συντηρητισμού του Λεωνίντ Μπρέζνιεφ  οδήγησε τη χώρα σε περίοδο στασιμότητας. Η οικονομική και η τεχνολογική εξέλιξη της Σοβιετικής Ενωσης ήταν πολύ πίσω σε σύγκριση με τα προοδευτικά δυνατά κράτη. Την δεκαετία του ’70 οι πολιτικές σχέσεις μεταξύ της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ δεν ήταν καθόλου καλές.

Το τέλος της σοβιετικής περιόδου δόθηκε στα χρόνια της κυβέρνησης του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, το όνομα του οποίου συνδυάζεται με τους όρους «περεστρόϊκα» και «γκλάσνοστ».  Οι προσπάθειες της κυβέρνησης με τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις να ξεπεραστεί η καθυστέρηση της χώρας δεν πετύχανε και έτσι τελείωσε η εποχή της Σοβιετικής Ενωσης.

 Η Ρωσική Ομοσπονδία.

Τον Ιούνιο του 1991, την εποχή των οικονομικών, πολιτικών και εθνικών εντάσεων, ο Μπορίς Γιέλτσιν ψηφίστηκε Πρόεδρος της Ρωσικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Τον Αύγουστο του 1991, μετά από ταραχές, οχτώ από τις σοβιετικές δημοκρατίες κηρύξανε την ανεξαρτησία τους με αποτέλεσμα να αναγνωριστούν οι τρεις νέες σχηματισμένεςΒαλτικές Δημοκρατίες.

Στις 8 Δεκεμβρίου το 1991 οι Αρχηγοί της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας υπογράψανε στη Λευκορωσία τη Συμφωνία για τη δημιουργία της Κοινοπολιτείας των Ανεξαρτήτων Κρατών με την οποία συμφωνήσανε πως «η Ενωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ως μια διεθνή γεωπολιτική οντότητα παύει την ύπαρξή της». Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης στα τέλη του 1991 ως κράτος-διάδοχος της ΕΣΣΔ κηρύχθηκε η Ρωσική Ομοσπονδία. Η Ρωσία είναι μέλος πολλών διεθνών οργανισμών (ΟΗΕ, ΚΑΚ, ΣΕΣΣ, ΕΚΑΕ, Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας, ΟΣΣ, Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας-Ειρηνικού και άλλων).

Ο Μπορίς Γιέλτσιν εκλέχθηκε Πρόεδρος της Ρωσίας δύο φορές – στις 12 Ιουνίου το 1991 και στις 3 Ιουλίου το 1996, έτσι ήταν Πρόεδρος από τις 10 Ιουλίου του 1991 μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 1999. Στις 31 Δεκεμβρίου το 1999 ο Γιέλτσιν υπέβαλε την πρόωρη παραίτησή του.

Το 2000 στις πανρωσικές προεδρικές εκλογές νίκησε ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος στην ουσία ήταν ο δεύτερος Πρόεδρος της Ρωσίας. Το 2004 ο Πούτιν εξελέγη για δεύτερη φορά Πρόεδρος.

Από το 2000 και μετά έγινε μια σειρά από κοινωνικο-οικονομικές μεταρρυθμίσεις: η φορολογική, η αγροτική, η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, η τραπεζική μεταρρύθμιση, η αφαίρεση των προνομίων, η μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, της ηλεκτρικής ενέργειας και του σιδηροδρομικού συστήματος. Αυτήν την εποχή στη ρωσική οικονομία παρατηρήθηκε το σταθερό πλεόνασμα του προϋπολογισμού, η αύξηση του ΑΕΠ,  της βιομηχανικής και της γεωργικής παραγωγής, στον τομέα των κατασκευών, η αύξηση των πραγματικών εισοδημάτων, καθώς και η μείωση του πληθωρισμού.

Το Μάϊο του 2008 ο Ντμίτρι Μεντβέντιεφ εξελέγη Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ ο Βλαντίμιρ Πούτιν γίνεται Πρόεδρος της Κυβέρνησης της Ρωσίας. Σύμφωνα μετην απόφαση της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής οι επόμενες προεδρικές εκλογές στη Ρωσική Ομοσπονδία θα γίνουν στις 4 Μαρτίου το 2012.

http://kyp.rs.gov.ru/el/node/369

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ"

Ρωσοι Αλεξιπτωτιστές ετοιμοπολεμοι παπαδες.

Αλεξιπτωτιστές Ιερείς και αερομεταφερόμενες Εκκλησίες (βιντεο) ---ΠΕΦΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ---------

Στο πέρασμα των αιώνων η Εκκλησία έχει βρει πολλούς τρόπους για να προσεγγίσει ακόμη και τις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη αλλά αυτό που έχει κάνει η ρώσικη Εκκλησία σε συνεργασία με τον στρατό αν μην τι άλλο διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας!

Ιερείς που εκπαιδεύονται ως αλεξιπτωτιστές, πτυσσόμενοι φουσκωτοί Ναοί που μεταφέρονται με αεροπλάνα και στρατεύματα σε αφιλόξενες περιοχές συνθέτουν το σκηνικό του νέου δόγματος της ρωσικής Εκκλησίας που όπως φαίνεται δεν σκοπεύει να αφήσει τίποτα στην τύχη του.

Όπως θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, οι γενειοφόροι... στρατιώτες που εκπαιδεύονται στα αλεξίπτωτα δεν είναι απλοί στρατιώτες.

Είναι κληρικοί του ρωσικού Πατριαρχείου που... υπηρετούν στην θρησκευτική υπηρεσία τους Στρατού. Οι άνθρωποι αυτοί, εκπαιδεύονται από έμπειρους καταδρομείς ώστε να μπορούν να πηγαίνουν στα στρατεύματα όπου γης… πετώντας.

Η πρωτοτυπία δεν σταματά όμως εδώ. Άλλωστε και στην Ελλάδα έχουμε αλεξιπτωτιστές ιερείς.

Η ρωσική Εκκλησία μαζί με τον στρατό έχουν σχεδιάσει πτυσσόμενους Ναούς, οι οποίοι χωρούν σε ένα κιβώτιο. Μαζί με τους Ναούς υπάρχουν εικόνες, ιερά σκεύη και κάθε τι το οποίο χρειάζεται ένας κληρικός για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία.

Όλα αυτά μαζί συσκευάζονται φορτώνονται σε αεροσκάφη και την κατάλληλη στιγμή… βουτάνε στο κενό προσεγγίζοντας τους πιστούς, κυριολεκτικά εξ ουρανού.

Στο έδαφος οι ιερείς μαζί με τους στρατιώτες στήνουν τον Ναό και μέσα σε ελάχιστη ώρα οι Ρώσοι στρατιώτες παρακολουθούν τη Θ. Λειτουργία στη μέση του «πουθενά». Το βίντεο που έχει δώσει στην δημοσιότητα ο ρωσικός στρατός είναι ενδεικτικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον!

ΚείμενοΛουδάρος Ανδρέας

http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=2449&catid=5

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ρωσοι Αλεξιπτωτιστές ετοιμοπολεμοι παπαδες."

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΡΩΣΙΑΣ - ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Όλες οι φορές που Ρώσοι και Τούρκοι έλυσαν τις διαφορές τους στα χαρακώματα.--------Οι σχέσεις Ρωσίας - Τουρκίας βρίσκονται στα "κόκκινα" και ξυπνούν μνήμες από τις κόντρες των δύο κρατών, όταν ακόμα ήταν Αυτοκρατορίες.--------------

Εφαλτήριο των συγκρούσεων μπορεί να θεωρηθεί η επεκτατική πολιτική των Οθωμανών στα μέσα του 17ου αιώνα.

Ύστερα από την κατάκτηση της Κρήτης από τους Βενετούς το 1669, οι Τούρκοι έστρεψαν εκ νέου το ενδιαφέρον τους στα βόρεια σύνορά τους και, αφού το 1676 απέσπασαν την Ποδολία από την Πολωνία, πολέμησαν, μαζί με τους υποτελείς τους Τατάρους της Κριμαίας, τους Ρώσους και τους Κοζάκους (1676-81), καθιστώντας υποτελή ηγεμονία τη δυτική Ουκρανία και φτάνοντας τα σύνορά τους έως τον ποταμό Δνείπερο, παραχωρώντας με τη συνθήκη του Μπαχτσισαράι ως αντάλλαγμα στους Ρώσους το δικαίωμα να εμπορεύονται ελεύθερα στην Κριμαία.


Η ειρήνη αυτή, όμως, αποδείχθηκε ιδιαίτερα εύθραυστη.

Η συντριβή των Οθωμανών στη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης (1683) από τις ενωμένες αυστριακές και πολωνικές δυνάμεις οδήγησε το 1684 στον λεγόμενο Ιερό Συνασπισμό του Λιντς εναντίον των Τούρκων, στον οποίο συμμετείχαν υπό τις ευλογίες του πάπα Ινοκέντιου ΙΑ’ (1676-89) η Αυστρία, η Πολωνία και η Βενετία, ενώ προσχώρησε το 1686 και η Ρωσία, κηρύσσοντας τον πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία (1686-1700).

Οι Ρώσοι πραγματοποίησαν αρχικά δύο αποτυχημένες εκστρατείες στην Κριμαία (1687 και 1689). Στη συνέχεια, όμως, και με τον Τσάρο Πέτρο Α’ τον Μέγα (1682-1725) να έχει αναλάβει προσωπικά τη διοίκηση του στρατού, πολιόρκησαν δύο φορές το Αζόφ (1695 και 1696), καταλαμβάνοντάς το. Ο πόλεμος έληξε το 1700 με τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, η οποία αποτελούσε συνέχεια των συνθηκών του Κάρλοβιτς.


Δέκα χρόνια αργότερα, ο σουλτάνος Αχμέτ Γ’ (1703-30) πείστηκε από τον ηττημένο στη μάχη της Πολτάβα βασιλιά της Σουηδίας, Κάρολο ΙΒ’ (1697-1718), να κηρύξει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο στη Ρωσία (1710-11), κατά τη διάρκεια του οποίου οι Ρώσοι υπέστησαν συνεχείς ήττες στην εκστρατεία του Προύθου και υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στους Τούρκους το Αζόφ και σειρά φρουρίων στον Δνείπερο.

Παρά την ήττα, η δύναμη της Ρωσίας μεγάλωνε τα επόμενα χρόνια, σε αντίθεση με την Οθωμανική αυτοκρατορία, που είχε περάσει στη φάση της παρακμής, και το 1735 οι επιδρομές των Τατάρων της Κριμαίας στην Ουκρανία έδωσαν την αφορμή για μία ακόμη πολεμική σύρραξη (1735-39), η οποία οδήγησε στην ανάκτηση του Αζόφ από τη Ρωσία και στην υπογραφή της συνθήκης του Βελιγραδίου.


Ο πρώτος, όμως, αποφασιστικός πόλεμος ανάμεσα στις δύο αυτοκρατορίες και με άμεσο αντίκτυπο στους Έλληνες ξέσπασε το 1768 και κατά τη διάρκειά του οι Ρώσοι κατόρθωσαν να κατακτήσουν τις βόρειες περιοχές του Καυκάσου και τη νότια Ουκρανία και να καταστήσουν υποτελές τους το χανάτο της Κριμαίας. Οι συγκρούσεις έληξαν το 1774 με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή.

Ο έκτος ρωσοτουρκικός πόλεμος


Η προσάρτηση από τη Ρωσία του χανάτου της Κριμαίας λίγα χρόνια αργότερα, σε συνδυασμό με την επιθυμία των Τούρκων να ανακτήσουν τις μεγάλες απώλειες του τελευταίου πολέμου οδήγησε τον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ Α’ (1774-89) στην κήρυξη του έκτου ρωσοτουρκικού πολέμου (1787-92), κατά τη διάρκεια του οποίου οι Ρώσοι, επικουρούμενοι και από τους Αυστριακούς, επιβεβαίωσαν τη στρατιωτική ανωτερότητά τους και υποχρέωσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία στην υπογραφή της συνθήκης του Ιασίου.

Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, είχαν προκαλέσει εκ νέου εξεγέρσεις των υπόδουλων Ελλήνων, οι οποίες συνδυάστηκαν με τη δράση του Λάμπρου Κατσώνη.


Οι κακές σχέσεις των δύο αυτοκρατοριών δεν τους επέτρεψαν ούτε και κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων να επέχουν των πολεμικών συρράξεων. Η αποπομπή από την Οθωμανική αυτοκρατορία των φιλικά προσκείμενων προς τη Ρωσία ηγεμόνων της Μολδαβίας (Αλέξανδρος Μουρούζης) και της Βλαχίας (Κωνσταντίνος Υψηλάντης) οδήγησε το 1806 σε νέο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1806-12), ο οποίος, ύστερα από τις ρωσικές στρατιωτικές επιτυχίες, διευθετήθηκε με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου.


Ο σημαντικότερος, πάντως, για την Ελλάδα Ρωσοτουρκικός πόλεμος διεξήχθη την περίοδο 1828-29, μεσούσης της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, και αποτελούσε ουσιαστικά συνέχιση της ρωσικής πολιτικής, μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827).

Η αφορμή δόθηκε από τις πολεμικές προπαρασκευές των Τούρκων για ενδεχόμενη πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία και την κυκλοφορία τουρκικής προκήρυξης, στην οποία η Ρωσία χαρακτηριζόταν "προαιώνιος εχθρός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του Ισλάμ".

Τα τσαρικά στρατεύματα στην Ασία προέλασαν στη Γεωργία και στην Αρμενία, καταλαμβάνοντας το Καρς και το Ερζερούμ, ενώ στην Ευρώπη έφτασαν έως την Αδριανούπολη, υποχρεώνοντας τον σουλτάνο Μαχμούτ Β’ (1808-39) να υπογράψει εκεί συνθήκη ειρήνης, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά την προοπτική ίδρυσης ελληνικού κράτους.


Το 1853, η απόρριψη από τον σουλτάνο Αβδούλ Μετζίτ Α’ του ρωσικού αιτήματος για την παραχώρηση στους ορθόδοξους χριστιανούς στους Αγίους Τόπους προνομίων αντίστοιχων με αυτά που είχε δώσει στους καθολικούς, οδήγησε στην έκρηξη νέου ρωσοτουρκικού πολέμου (1853-56), ο οποίος στην πορεία κλιμακώθηκε στον Κριμαϊκό πόλεμο.

Ο δέκατος ρωσοτουρκικός πόλεμος, ξέσπασε το 1877.

Η αποτυχημένη εξέγερση στη Βοσνία το 1875, η βουλγαρική επανάσταση του 1876, την οποία κατέπνιξαν οι Τούρκοι, διαπράττοντας ωμότητες που προκάλεσαν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, και η ήττα των Σέρβων στον Σερβοτουρκικό πόλεμο του 1877 έδωσαν στους Ρώσους την αφορμή να επέμβουν ένοπλα "υπέρ των Σλάβων ομοεθνών τους", όπως διατείνονταν, αφού όμως πρώτα απέτυχε η διπλωματική συνδιάσκεψη της Κωνσταντινούπολης (1876-77) και εξασφάλισαν την ουδετερότητα της Αυστροουγγαρίας, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ο πόλεμος κηρύχθηκε στις 24 Απριλίου 1877 και λίγο αργότερα ο ρωσικός στρατός διέσχισε τον Δούναβη και πολιόρκησε το Πλέβεν (Ιούλιος 1877), το οποίο και κατέλαβε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, για να προελάσει στη συνέχεια ανενόχλητος προς την Κωνσταντινούπολη.

Τον Φεβρουάριο του 1878 ο κίνδυνος άλωσης της οθωμανικής πρωτεύουσας προκάλεσε τη βρετανική παρέμβαση για τον τερματισμό των εχθροπραξιών και στις 3 Μαρτίου 1878 η Οθωμανική αυτοκρατορία υπέγραψε τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, η οποία όμως δεν εφαρμόστηκε ποτέ, καθώς λίγο αργότερα οι όροι της αναθεωρήθηκαν από το συνέδριο του Βερολίνου.

 

Οι συγκρούσεις στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Το 1914 οι Αυστριακοί επιτέθηκαν εναντίον της Σερβίας και σημείωσαν αρχικά επιτυχίες, νικώντας στους ποταμούς Σάβο και Δρίνο και στην Κολουμπάρα (Νοέμβριος) και αναγκάζοντας τους Σέρβους να εκκενώσουν το Βελιγράδι (30 Νοεμβρίου). Οι Σέρβοι, όμως, υπό την αρχηγία του Ραντομίρ Πούτνικ, πέρασαν στην αντεπίθεση, νίκησαν τους Αυστριακούς στη μάχη του Ρούδνικ και ανακατέλαβαν την πρωτεύουσά τους (15 Δεκεμβρίου).

Ο Τούρκος στρατηγός Εμβέρ πασάς, θεωρώντας πως το συμφέρον της Τουρκίας βρισκόταν με το μέρος της Γερμανίας, υπέγραψε μυστική συνθήκη με αυτήν στις 2 Αυγούστου. Στις 10 Αυγούστου, δύο γερμανικά καταδρομικά, το "Γκέμπεν" και το "Μπρεσλάου", μπήκαν στη Μεσόγειο και έγιναν δεκτά στα τουρκικά χωρικά ύδατα. Ακολούθησε, κατόπιν, εικονική πώλησή τους στην Τουρκία, η οποία στη συνέχεια βομβάρδισε την Οδησσό κι άλλα ρωσικά λιμάνια (30 Οκτωβρίου). Η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας (1 Νοεμβρίου) και ακολούθησαν οι σύμμαχοί της (5 Νοεμβρίου), ενώ αγγλικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στον Περσικό κόλπο. Η είσοδος της Τουρκίας στον πόλεμο είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία τριών νέων μετώπων (Καλλίπολης, Καυκάσου, Μεσοποταμίας).

Στις 26 Μαΐου 1916 καταλήφθηκε το οχυρό Ρούπελ, από τις γερμανοβουλγαρικές δυνάμεις, παρά την μη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο.

Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο στις 28 Ιουνίου 1917 και η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου συγκέντρωσε 300.000 στρατιώτες που εντάχθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στο αγγλογαλλικό στράτευμα που πολεμούσε στην Μακεδονία. Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στο Σκρα στις 30 Μαΐου 1918, γνωστή και ως "μάχη του Σκρα", με ολοκληρωτική νίκη των ελληνικών δυνάμεων.

Η Βουλγαρία συνθηκολογεί τον Σεπτέμβριο του 1918 ενώ η Τουρκία τον Οκτώβριο του 1918. Ο αγγλογαλλικός στρατός καταλαμβάνει την Κωνσταντινούπολη και μαζί του εγκαθίσταται σ' αυτήν ένα άγημα ελληνικού στρατού με αρχηγό τον Λεωνίδα Παρασκευόπουλο. Συγχρόνως, ο ελληνικός στόλος, με ναυαρχίδα το θωρηκτό Αβέρωφ, αγκυροβολούσε στον Βόσπορο.

Όπως είναι γνωστό, η Συνθήκη των Σεβρών (1920) παραχώρησε στην Ελλάδα τη Δυτική και Ανατολική Θράκη, τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο, επικύρωσε την κυριαρχία της στα άλλα νησιά του Αιγαίου που κατείχε από το 1913, και ανέθεσε τη διοίκηση της περιοχής της Σμύρνης στο ελληνικό κράτος, με ρόλο τοποτηρητή για τη δημόσια τάξη στην Ιωνία.

Οι κάτοικοι της περιοχής θα καλούνταν σύμφωνα με την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, μετά από πέντε έτη να δηλώσουν αν προτιμούν την Ένωση με την Ελλάδα ή την παραμονή τους στην Τουρκία. Η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στο ιδρυόμενο αλβανικό κράτος, ουσιαστικά προτεκτοράτο της Ιταλίας, η οποία όμως παραχωρούσε στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα εκτός της Ρόδου. (Η συμφωνία ακυρώθηκε από την Ιταλία το 1922).

Τι συμβαίνει σήμερα

Μια άλλη παράμετρος που εισέρχεται στην εξίσωση σήμερα, είναι αυτή των Τουρκμένιων ή Τουρκομάνων, στην περιοχή των οποίων συνετρίβη το ρωσικό μαχητικό. Όπως επισημαίνεται σε σχετική ανάλυση  εκτός από τη Δαμασκό, τη Χάμα και το Χαλέπι, Τουρκομάνοι υπάρχουν και στη Λαττάκεια που τους είχαν εγκαταστήσει οι Οθωμανοί.

Εδώ και μέρες η Άγκυρα διαμαρτύρεται για το βομβαρδισμό θέσεων στη Λαττάκεια από ρωσικά αεροσκάφη.

Στο βαθμό που η πτώση του αεροσκάφους δεν θα προκαλέσει μεγάλη κρίση, η Άγκυρα δείχνει ότι μάλλον θα είναι ικανοποιημένη, διότι χωρίς μεγάλη ζημιά, θα έχει καταφέρει να θέσει στα σοβαρά θέμα Τουρκομάνων. Αλλά όλα πλέον εξαρτώνται από τις διαθέσεις της Ρωσίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΡΩΣΙΑΣ - ΤΟΥΡΚΙΑΣ"

Mόρφωση και εθνική παρακμή.

Mόρφωση και εθνική παρακμή - Η... άποψη του Σωκράτη.------Ο Αρθουρ Σοπενχάουερ (Γερμανός φιλόσοφος,1788-1860) είπε σχετικά με τη μόρφωση:
«Το να λες κατιτί είναι πράγμα φυσικό. Το να αντιλαμβάνεσαι αυτό που ειπώθηκε ακριβώς όπως ειπώθηκε, είναι μόρφωση».

Επομένως, η μόρφωση με τη γενική έννοια είναι θέμα συμπεριφοράς.
Παρατηρείται διαφοροποίηση στη σημασία της μόρφωσης από εποχή σε εποχή.
Tο αρχαίο μορφωτικό πρότυπο είχε ως στόχο την καλλιέργεια του ανθρώπου μέσω του έρωτα, της θεωρίας και της ισόρροπης ανάπτυξης των δυνάμεών του.

Στο Βυζάντιο, όπου υπάρχει το εκκλησιαστικό και θρησκευτικό μορφωτικό ιδεώδες, κυριαρχεί ο ιδανικός τύπος του πιστού, ενώ στην Αναγέννηση παρατηρείται κυριαρχία του ελληνιστικού και χριστιανικού ιδεώδους.
Στη σύγχρονη εποχή, η μόρφωση αποκτά νόημα μέσα από ιδεώδη και ανώτερες επιδιώξεις, τα οποία καλείται να υιοθετήσει ο άνθρωπος στη ζωή του, καθώς και να επιδείξει προσήλωση στα αιτήματα της εποχής του.
Και τι είναι η παρακμή;

Η παρακμή είναι η απώλεια της δύναμης, της ζωτικότητας και της αξίας μιας χώρας. Ιστορικά, σχεδόν νομοτελειακά, η παρακμή διαδέχεται μια περίοδο ακμής.
Στη χώρα μας, διαμέσου των αιώνων της μακράς ιστορίας μας, έχουμε να επιδείξουμε χρονικές περιόδους εξαιρετικής ακμής αλλά και περιόδους βαθιάς παρακμής. Σε τέτοιες περιόδους παρακμής η χώρα βίωσε οδυνηρές εμπειρίες οι οποίες πολλές φορές συνοδεύτηκαν από απίστευτες ανθρωπιστικές κρίσεις και από εθνικές καταστροφές.

Σήμερα δυστυχώς η πατρίδα μας ευρίσκεται σε παρακμή: οικονομική, αξιακή, κοινωνική και εντέλει εθνική.
- Οικονομική παρακμή, αφού έπειτα από δεκαετίες αλόγιστης πολιτικής, προκειμένου σήμερα να αποφευχθεί η ασύντακτη χρεοκοπία, η χώρα έχει τεθεί σε ομηρία από τους δανειστές.
- Αξιακή παρακμή, αφού οι παραδοσιακές αξίες μας, όπως η έννοια του έθνους, της δικαιοσύνης, της παιδείας, της θρησκείας και της αξιοκρατίας απαξιώνονται.
- Κοινωνική παρακμή, αφού η κοινωνική συνοχή κλυδωνίζεται επικίνδυνα και οι πολίτες, κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης, προτάσσουν σχεδόν αποκλειστικά το προσωπικό τους συμφέρον έναντι του συλλογικού.
- Και εντέλει εθνική παρακμή, αφού οι συνεκτικοί κρίκοι που άρρηκτα συνδέουν τους πανέλληνες κλονίζονται και οι διαχρονικοί εθνικοί στόχοι και οι κόκκινες γραμμές που οι στόχοι αυτοί επιβάλλουν ασαφοποιούνται κάτω από το άγχος της οικονομικής επιβίωσης.

Αυτές είναι αντικειμενικές διαπιστώσεις. Το μεγάλο ζητούμενο είναι οι δράσεις που απαιτούνται για να υπερβούμε την παρούσα κατάσταση. Η αναζήτηση του «φαρμάκου» που θα μας βοηθήσει να μπούμε ξανά σε περίοδο ακμής. Κατά την άποψή μας, ένα από τα δραστικότερα φάρμακα είναι η μόρφωση. Σε αυτό το πεδίο εμείς οι Ελληνες έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα, αφού η Ιστορία μάς διδάσκει ότι οι περίοδοι ακμής ήταν συνδεδεμένες με άνθηση της παιδείας και της μόρφωσης των πολιτών.

Και οι μορφωμένοι πολίτες κατά τον Σωκράτη είναι:
1. Αυτοί που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές.
2. Αυτοί που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική.
3. Αυτοί που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές.
4. Αυτοί που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα.
5. Αυτοί που ελέγχουν τις απολαύσεις τους.
6. Αυτοί που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους.
7. Αυτοί που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και τη δόξα τους.

[Του Χριστόδουλου Ι. Στεφανάδη, καθηγητή Καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από protothema.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Mόρφωση και εθνική παρακμή."

Προσφυγιά ή “εισβολή”;

Η παρουσια του Ισλαμ σε μια χωρα επιδρα στις εξελιξεις ευθεως αναλογα με τους αριθμους των μουσουλμανων που βρισκονται εκει.---- Αν οι αφοσιωμενοι οπαδοι του Μωαμεθ δεν ξεπερνουν το 1% του πληθυσμου τοτε οι μουσουλμανοι ειναι φιλησυχοι, αγαπουν την ειρηνη και δειχνουν ετοιμοι να ασχοληθουν αποκλειστικα με την καθημερινοτητα τους.

 Αυτο ισχυει απολυτα σε χωρες οπως οι Ηνωμενες Πολιτειες η Αυστραλία η ο Καναδάς με ποσοστο μουσουλμανων απο 0,08 έως 1,8% . Η ‘επιθετικη ισλαμοποιηση’ εχει σαν αφετηρία την στιγμη που οι αριθμοι των μουσουλμανων ειναι αρκετοι ωστε να επιτρεπουν διεκδικητικες κινητοποιησεις με στοχο την κατοχυρωση κατ’ αρχην δικαιωματων που στην συνεχεια εξελισσονται σε επιλογες επιθετικες η καταπιεστικες για τις αλλες πληθυσμιακες ομαδες μιας χωρας.

 Οπως με λεπτομερεια αναφερει ο Δρ. Peter Hammond στο εξαιρετικα διαφωτιστικο του βιβλιο Slavery, Terrorism and Islam: The Historical Roots and Contemporary Threat (2010), όταν οι ανεκτικές, πολυπολιτισμικές και ‘πολιτικά ορθές’ κοινωνίες δέχονται μια σειρά από απαιτήσεις των μουσουλμάνων κατοίκων τους κάποια άλλα ζητήματα αρχίζουν να γίνονται ορατά και βαθμιαία κυρίαρχα.

Επιπτώσεις Μουσουλμανικής Κυριαρχίας

Μόλις ο αριθμός των μουσουλμάνων κατοίκων προσεγγίζει το 2 – 5 % αρχίζει ο προσηλυτισμός άλλων εθνικών μειονοτήτων καθώς και ομάδων του πληθυσμού που αισθάνονται περιθωριοποιημένοι και εξαιρεμένοι (λχ φυλακισμένοι). 

Τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται ήδη σε χώρες όπως η Δανία (2%), η Γερμανία (3%) η Βρετανία (2,7%), η Ισπανία (4%) και η Ταιλάνδη (4,6%). Μόλις το ποσοστό ξεπεράσει περίπου το 5 % (Γαλλία 8 %, Σουηδία 5 %, Ελβετία 4,3 %, Ολλανδία 5,5 %, Φιλιππίνες 5 %) οι πιέσεις εντείνονται σε βαθμό μεγαλύτερο από το μέγεθος της μειονότητας.

 Λχ, γίνονται μεγάλες διεκδικήσεις για την εισαγωγή ενός ειδικού ‘καθαρού’ (halal) με ισλαμικούς όρους φαγητού, πχ στα σούπερ μάρκετ, με αποτέλεσμα την εξασφάλιση απασχόλησης υποχρεωτικά σε μουσουλμάνους για την προπαρασκευή και διαχείρισή του.

 Σε περιπτώσεις που το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό εμφανίζονται απειλές για κινητοποιήσεις και αντίποινα. Την ίδια στιγμή αιτήματα αυτοδιοίκησης με βάση την Σαρία (ισλαμικό νόμο) στις ιδιαίτερες κοινότητές τους εμφανίζονται με απειλές για βίαια αντίποινα αν η πίεση απορριφθεί.
Όταν το πληθυσμιακό ποσοστό των μουσουλμάνων ξεπερνά το 10 %, βιαιότητες κάνουν την εμφάνισή τους με ανησυχητική συχνότητα με βάση παράπονα και αιτήματα για την κοινωνική τους κατάσταση. Στο Παρίσι βλέπουμε ήδη πυρπόληση αυτοκινήτων ενώ η παραμικρή κίνηση που ενοχλεί τους ισλαμιστές απαντάται με βιαιότητες και συχνά με αίμα (Παρίσι και Κοπεγχάγη με καρτούν για τον Μωάμεθ και Αμστερνταμ για κάποιο φίλμ). Τέτοιες εντάσεις παρατηρούνται σχεδόν καθημερινά σε κοινωνίες με τέτοια ποσοστά (Ινδία 10%, Κένυα 19%, Ρωσία 15 %).
Με ποσοστά πάνω από 20 % σημειώνονται συχνές εγκληματικές ενέργειες που περιλαμβάνουν σκοτωμούς αντιφρονούντων ετερόπιστων (χριστιανών) η ετερόδοξων (σιίτες) καθώς και σχηματισμός παραστρατιωτικών οργανώσεων όπως λχ στην Αιθιοπία (32,8 %), στο Τσαντ (53,1 %) και στο Λίβανο (59,7 %) και στη Βοσνία (40 %). Όταν το ποσοστό των μουσουλμάνων κατοίκων ξεπερνά το 60 % σημειώνονται οργανωμένες διώξεις ‘άπιστων’, εθνοκαθάρσεις αντιφρονούντων, η χρησιμοποίηση της Σαρία σαν επιθετικού όπλου όπως και η Γίζυα (φόρος στους άπιστους) καθώς και φαινόμενα βίαιης Τζιχάντ (Μαλαισία 60,4 %, Κατάρ 77,5 %, Σουδάν 70 %, Μπανγκλαντές 83 %, Αίγυπτος 90 %, Ινδονησία 86,1 % κλπ).

Πρόσφυγες η Εισβολείς;

Οι χριστιανικές χώρες γεμίζουν από μουσουλμάνους τυχαία η κατόπιν κάποιας συνειδητής κινητοποίησης; Κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να διατυπώσει κάποια καίρια άποψη. Παρατηρήσεις όμως είναι δυνατόν να γίνουν. Η κραυγή ‘Χετζίρα’ (Hijrah) στέλνει κραδασμούς ανατριχίλας στις ψυχές και στο θυμικό των μουσουλμάνων. Σηματοδοτεί το ξεκίνημα του Ισλάμ κι’ αναφέρεται στη φυγή σαν πρόσφυγας του Προφήτη Μωάμεθ από την Μέκκα, για να διασωθεί από επικείμενους φονιάδες, την άφιξή του στη Μεντίνα (τότε, Γιαθρίμπ), την μεθόδευση της από μέσα κατάληψής της και την επεκτατική στη συνέχεια κυριαρχία του Ισλάμ παντού. Περιέχεται σε 91 στίχους του Κορανίου σαν καθήκον των μουσουλμάνων να μιμηθούν τoν Προφήτη και να αυξήσουν την Χετζίρα, με στόχο την επεκτατική διάδοση του Ισλάμ σε άλλες χώρες και κοινωνίες. Μια τέτοια ‘φυγή’ των μουσουλμάνων, με την μορφή προσφυγιάς η μετανάστευσης, οριοθετεί τους τρόπους με τους οποίους η Σαρία (ιερός νόμος) μπορεί τελικά να επιβληθεί σε αλλόπιστες κοινωνίες. Από την βία των Σαλαφιστών μέχρι την αξιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών και της ανοχής των άλλων κοινωνιών, που κάνουν χρήση οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι οπαδοί της Χιζμπ – ουτ Ταχρίρ, υπάρχουν σαφείς θρησκευτικές αναφορές στα διάφορα ιερά κείμενα. Σε ποιό βαθμό λοιπόν η ανθρώπινη πλημμύρα που κατακλύζει τα ελληνικά νησιά και την υπόλοιπη Ευρώπη είναι προιόν γνήσιας προσφυγικής διαφυγής η αποτέλεσμα προσχεδιασμένης – με μεθόδους βίαιου εξαναγκασμού συχνά – ισλαμικής διείσδυσης; (Για περισσότερες πληροφορίες στο θέμα, βλ το μικρό βιβλίο των Sam Solomon και E. Al Maqdisi, Modern Day Trojan Horse: Al-Hijra, the Islamic Doctrine of Immigration, Accepting Freedom or Imposing Islam?. Advancing Native Missions, 2009).

Ρίχνοντας μια ματιά στις φωτογραφίες και στα βίντεο από τα συμβαίνοντα στα ελληνικά νησιά και στους σταθμούς της Βουδαπέστης, της Βιέννης και του Μονάχου αλλά και στα σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας και Γερμανίας – Δανίας διαπιστώνουμε (παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να επικεντρώνουν τις κάμερες στα ελάχισταίγυναικόπαιδα) πως 8 στους 10 εικονιζόμενους είναι νέοι άνδρες ηλικίας γύρω στα είκοσι και πάνω. Ανάμεσα στις τόσες χιλιάδες ‘πρόσφυγες’, που είναι οι πολλές γυναίκες, τα μικρά παιδιά, οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι; Αυτοί δεν κινδυνεύουν από τους εμφύλιους και τις αγριότητες των τζιχαντιστών του Χαλιφάτου; Κάτι δεν στέκει καλά σε όλα αυτά. Είναι περίεργο πως δεν γίνεται σχεδόν καθόλου κουβέντα για το ζήτημα αυτό.

Είναι επίσης ακατανόητο πως όσοι διαφεύγουν από τη Συρία κυρίως στρέφονται προς την Δύση, και όχι προς πολύ κοντύτερα ευρισκόμενες χώρες που είναι πλούσιες αλλά και μουσουλμανικές. Σε χώρες όπως το Κουβέιτ, το Κατάρ , τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία δεν έχει μέχρι σήμερα μεταφερθεί ούτε ένας (!) μετανάστης. Ενώ σε άλλες γειτονικές χώρες, με σοβαρά όμως οικονομικά προβλήματα οι περισσότερες , και που δεν μπορούν να τους κρατήσουν για πολύ, έχουν γίνει δεκτοί πάρα πολλοί (Τουρκία 1,8 εκ., Λίβανος 1,2 εκ., Ιορδανία 628.000, Αίγυπτος 133.000). Κι αυτοί όμως, λόγω άθλιων οικονομικών συνθηκών, πασχίζουν να φύγουν για Ελλάδα και Ευρώπη. Γιατί οι εύπορες μουσουλμανικές χώρες, όπου θα μπορούσαν να παραμείνουν μόνιμα δίχως προβλήματα, δεν δέχονται κανέναν;

Μήπως λοιπόν στόχος είναι η νέα ‘φυγή’ (hijrah) προς την Δύση; Πριν από μήνες το Ισλαμικό Χαλιφάτο στη Συρία και στο Ιράκ είχε απειλήσει την Δύση με 500.000 χιλιάδες ισλαμιστές ‘πρόσφυγες’. Που σύμφωνα με το παράδειγμα του Προφήτη θα διέβρωναν τις κοινωνίες αυτές από μέσα, διαδίδοντας την φανατισμό τους, με τελικό στόχο την επιβολή της Σαρία. Το σχέδιο του Χαλιφάτου δείχνει να πετυχαίνει, με την Ευρώπη να κατακλύζεται από μουσουλμάνους και τα ελληνικά νησιά, σαν ανυπεράσπιστα προγεφυρώματα, να βουλιάζουν κάτω από το βάρος των αριθμών τους..

Το ζήτημα δεν έχει να κάνει με ρατσισμό. Μια και η εθνικότητα και το χρώμα των εισβολέων δεν παίζει κανένα ρόλο. Εχει όμως μεγάλη σημασία η σύγκρουση αξιών. Οι κοινωνίες μας είναι χτισμένες πάνω στην αποδοχή του διαφορετικού, στην ανεκτικότητα και τον αλληλοσεβασμό. Αυτές είναι αρχές που αντιπαρατίθενται με τον ακραίο ισλαμισμό. Οι αξίες των δύο πολιτισμών δεν είναι συμβατές. Φανατισμός, μίσος, αντιπαλότητα, εξαίρεση του ‘άλλου’ κυριαρχούν στο δικό τους πολιτισμό. Στην αναπόφευκτη σε βάθος χρόνου ρήξη, ποιος θα κυριαρχήσει;

Οι Ευρωπαικές ηγεσίες εξακολουθούν να κρατούν τα μάτια ερμητικά κλειστά στην πραγματικότητα και στους κινδύνους. Προκειμένου να εξυπηρετήσουν παροδικά συμφέροντα και μυωπικούς πολιτικούς στόχους θυσιάζουν τις μακρόπνοες προοπτικές των κοινωνιών τους. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη σκέψη τους και την έλλειψη οραματισμών.

*Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος έχει γράψει τα βιβλία: Στην Καρδιά του Ισλάμ: Από τις Στέπες της Κεντρικής Ασίας στο Αφγανιστάν (2001) και πρόσφατα Η Οργή του Ισλάμ και οι Φανατικοί της Τζιχάντ (2015)

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου*.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Προσφυγιά ή “εισβολή”; "