Η έλευση του Χάους στην Αδυναμία της Ελλάδας να Χρεοκοπήσει!!
Οι Έλληνες έχουν επιλέξει τη λύση του βαριά ασθενή που προτιμά τη μορφίνη, αντί την επώδυνη, χωρίς καμία εγγύηση για την επιτυχία της εγχείρηση – περιμένοντας να εμφανισθεί από θαύμα κάποιος χειρουργός που να μπορεί να εμπιστευτεί
.«Όποιος και αν φταίει, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα – σύμφωνα με το οποίο Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ, χωρίς καμία απολύτως δυνατότητα να αποφύγει μία κατάσταση που είναι κάτι περισσότερο από οδυνηρή.
Όσο πιο σύντομα λοιπόν το παραδεχτούμε, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινήσει η διαδικασία της εξυγίανσης μέσω της ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ – όπως σωστά συστήνει ο πατέρας της ελεύθερης οικονομίας (A. SMITH), ενώ αποτελεί ένα δικαιωματικό, θεμελιώδες, αναφαίρετο «ΕΡΓΑΛΕΙΟ» του συστήματος του καπιταλισμού: το ελιξίριο του »
Όπως μία επιχείρηση που χρεοκοπεί είναι έρμαιο στις διαθέσεις των πιστωτών της, εάν δεν δηλώσει επίσημα στάση πληρωμών, αφενός μεν για να προστατεύσει τα πάγια της, αφετέρου για να διαπραγματευθεί τη διαγραφή μέρους των χρεών της με τους πιστωτές, το ίδιο συμβαίνει και με ένα κράτος.
Το γεγονός αυτό έχει διαπιστωθεί πολλές φορές στην ιστορία, όπως με τη Γερμανία το 1953, με τη Ρωσία το 1998 ή με τις Η.Π.Α. το 1971 – όταν αρνήθηκαν μονομερώς να πληρώσουν τα χρέη τους με χρυσό, παρά το ότι ήταν υποχρεωμένες από τη διεθνή σύμβαση του BRETTON WOODS.
Ειδικά η Ρωσία είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως θα το επαναλάβει, εάν συνεχίσει να πιέζεται από τις κυρώσεις της Δύσης, σε συνδυασμό με την κάθετη πτώση των τιμών της ενέργειας και των πρώτων υλών – το αργότερο όταν/εάν διαπιστώσει πως η μακροπρόθεσμη ωφέλεια για τους Πολίτες της είναι μεγαλύτερη, από τις βραχυπρόθεσμες συνέπειες της χρεοκοπίας.
Με απλά λόγια, δεν πρόκειται να φοβηθεί καθόλου να επιλέξει με δική της πρωτοβουλία τη στάση πληρωμών ένα ενδεχόμενο που θα δημιουργήσει αρκετά προβλήματα στο δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο έτσι και αλλιώς κρέμεται κυριολεκτικά από μία λεπτή κλωστή, ευρισκόμενο στα όρια της κατάρρευσης.
Σε κάθε περίπτωση, ο τρόπος που διαχειρίζεται τα οικονομικά της, έχοντας τοποθετήσει στο εξωτερικό τόσα ακριβώς χρήματα, όσα και αυτό στην ίδια (περί το 1,1 τρις $), αποδεικνύει πως είναι προετοιμασμένη για μία τέτοια ενέργεια – όταν και εάν φυσικά κριθεί αναγκαία.
Στην περίπτωση τώρα της Ελλάδας, η χρεοκοπία της είναι προ πολλού δεδομένη, ενώ δυστυχώς ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ – γεγονός που μας οδήγησε στο να τη χαρακτηρίσουμε ως «ΚΥΛΙΟΜΕΝΗ» .
Παρά το ότι δε η ευθύνη για το ύψος του δημοσίου χρέους έως το 2010 είναι αναμφίβολα δική μας, από το χρονικό αυτό σημείο και μετά είναι υπεύθυνη η ΤΡΟΙΚΑ – ΑΦΟΥ ΑΥΤΗ ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Πόσο μάλλον όταν το ΔΝΤ έχει αποδεχθεί μόνο του ότι, τόσο η διάγνωση όσο και η ΣΥΝΤΑΓΗ που επέβαλλε για την αντιμετώπιση του προβλήματος, ήταν λανθασμένα.
Εάν τώρα η Ελλάδα συνεχίσει να μην επιλέγει την επίσημη χρεοκοπία της, θα της επιβάλλονται διαρκώς νέα «ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ», για να μπορεί να εισπράττει τις δόσεις των εκάστοτε δανείων που της παρέχονται – με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι φόροι, να μειώνονται οι μισθοί, να κλιμακώνεται η ανεργία, να οδηγούνται ακόμη περισσότερες επιχειρήσεις στην πτώχευση, να εντείνεται η ύφεση, να περιορίζεται το ΑΕΠ κοκ.
Παράλληλα, οι πιστωτές της θα προσπαθήσουν να εξαγοράσουν/κατασχέσουν όλα της τα περιουσιακά στοιχεία, δημόσια και ιδιωτικά, σε τιμές ξεπουλήματος – ΕΝΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΑ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΕΤΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ, ΟΠΩΣ ΠΡΟΣΦΑΤΑ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΤΗ ΜΙΝΙ ΣΥΣΚΕΨΗ ΚΟΡΥΦΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ.
Επί πλέον, θα είναι καταναγκασμένη να κάνει όλο και μεγαλύτερες παραχωρήσεις, καθώς επίσης διαρκώς περισσότερους συμβιβασμούς – επιδεινώνοντας κάθε φορά την πολιτική, οικονομική, κοινωνική και μεταναστευτική κρίση στην πατρίδα μας.
Στα πλαίσια αυτά, τα «ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ» που ανέφερε πρόσφατα η κυβέρνηση (ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, προαπαιτούμενα, εφαρμογή ενός προγράμματος ανάπτυξης), όπως επίσης τα αντίστοιχα «ΣΧΕΔΙΑ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ» της αντιπολίτευσης, ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ, ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΙΑΚΑ – αφού δεν πρόκειται να επενδύσει ποτέ κανένας στην Ελλάδα, ρισκάροντας τα χρήματα του, όσο το χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό πλέον, είναι στα σημερινά δυσθεώρητα επίπεδα, συνεχίζοντας να αυξάνεται αλματωδώς.
Με απλά λόγια, όταν μία χώρα είναι ήδη χρεοκοπημένη, αφού δεν μπορεί να δανεισθεί από τις αγορές ευρισκόμενη στον ορό των εταίρων της, χωρίς να γνωρίζει τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα, κανένας δεν διακινδυνεύει να τοποθετήσει τα χρήματα του – συνειδητοποιώντας πως μπορεί ανά πάσα στιγμή να κουρευτούν.
Το ίδιο συμβαίνει με τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες είναι βυθισμένες στα κόκκινα δάνεια και στα χρέη, αδυνατώντας να ανταποκριθούν στη βασικότερη λειτουργία τους, χωρίς την οποία δεν είναι σε θέση να επιβιώσουν: στο δανεισμό, όχι επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα, αλλά λόγω του ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΑΞΙΟΧΡΕΟΙ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ.
Προφανώς, κανένας δεν δανείζει υφιστάμενους ή μελλοντικούς ανέργους, καθώς επίσης επιχειρήσεις υποψήφιες να χρεοκοπήσουν – πόσο μάλλον όταν οι εγγυήσεις που μπορούν να παρέχουν, τα περιουσιακά τους στοιχεία δηλαδή, χάνουν συνεχώς την αξία τους.
Ακόμη όμως και να υπήρχε η δυνατότητα δανεισμού, καθώς επίσης η διάθεση ανάληψης παράλογου ρίσκου, κανένας δεν επενδύει σε μία χώρα που μειώνεται συνεχώς η ζήτηση, ενώ το ανεκμετάλλευτο παραγωγικό της δυναμικό είναι τόσο μεγάλο – έχοντας χάσει πλέον την επαφή του ακόμη και με την Ισπανία, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί .
Θα μπορούσε βέβαια να ισχυρισθεί κανείς πως υπάρχει η δυνατότητα εκμετάλλευσης της ζήτησης στο εξωτερικό – κάτι που είναι όμως ουτοπικό, όταν η Ευρωζώνη αγωνίζεται να αποφύγει την ύφεση, όλες οι υπερχρεωμένες χώρες προσπαθούν να εξάγουν, στον υπόλοιπο πλανήτη μειώνεται η ανάπτυξη, ενώ η ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ της χώρας μας είναι ένα από τα πολλά θύματα της Γερμανίας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ ΛΟΙΠΟΝ, Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΗΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΟΥ 50% ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΗΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΕΠΕΤΡΕΠΕ ΜΙΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ – έτσι ώστε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα του δημόσιου και ιδιωτικού της τομέα, η πραγματική εξυγίανση του τραπεζικού της συστήματος, η αύξηση της ζήτησης, των επενδύσεων, του ΑΕΠ, των εσόδων του δημοσίου χωρίς νέους φόρους κοκ.
Επειδή όμως ποτέ κανένας ΔΑΝΕΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΤΟΥ, πόσο μάλλον τα κράτη που μας έχουν δανείσει, αφού θα έπρεπε να ψηφισθεί από τα Κοινοβούλια τους, η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ – έτσι ώστε, στη συνέχεια, να διαπραγματευθεί το «κούρεμα» με τους πιστωτές της.
Με δεδομένο δε το ότι, το δημόσιο χρέος της σε όρους μισθών, εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων έχει ήδη διπλασιαστεί (στα 640 δις € περίπου, αφού η μείωση είναι τουλάχιστον 50%), ενώ το μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό της χρέος σε τράπεζες, δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία είναι εκτός ελέγχου (άνω των 200 δις €),
Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΑΛΛΑ, ΕΠΙΣΗΣ, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ – αφού η χώρα μας θα μπορούσε να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή, μετατρεπόμενη σε ένα ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ, επικίνδυνο για ολόκληρη την περιοχή της.
ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ!!
Στα πλαίσια αυτά, το πρώτο ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι εάν η Ελλάδα μπορεί να δηλώσει στάση πληρωμών, παραμένοντας μέλος της Ευρωζώνης – ιδίως μετά τη διαρροή της σύσκεψης που προηγήθηκε του άνευ όρων συμβιβασμού του πρωθυπουργού (13.07.15), όπου οι δεκαπέντε από τις χώρες που συμμετείχαν τάχθηκαν υπέρ της πρότασης της Γερμανίας (έξοδος της Ελλάδας για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα).
Στο σημείο αυτό, κανένας δεν έχει τη δυνατότητα να υποχρεώσει την Ελλάδα στην έξοδο της από τη νομισματική ένωση – ενώ θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ρευστότητας, υιοθετώντας ένα παράλληλο νόμισμα.
Σε κάθε περίπτωση, η υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος δεν είναι κάτι καινούργιο, αφού έχει συμβεί στην ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ, όταν βρέθηκε στα όρια της χρεοκοπίας – ΧΩΡΙΣ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΑΠΕΙΛΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ Η.Π.Α., όπως προσπαθεί να εξαναγκάσει την Ελλάδα η Γερμανία.
Η επόμενη, πολύ πιο δύσκολη ερώτηση, είναι εάν ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΕΙ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, όσον αφορά την απαίτηση διαγραφής χρέους (ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΛΛΩΣΤΕ ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ), με εναλλακτική λύση τη στάση πληρωμών – πόσο μάλλον όταν έχει τεκμηριώσει την αδυναμία της στο πρώτο επτάμηνο της διακυβέρνησης της χώρας, όπου έκανε τρομακτικά λάθη, φτάνοντας ακόμη και στο κλείσιμο των τραπεζών (η επιβολή ελέγχων στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων που ακολούθησε, σημαίνει πως η Ελλάδα είναι ήδη μόνο στα χαρτιά μέλος της ΕΕ, αφού κάτι τέτοιο δεν είναι συμβατό με την κοινοτική νομοθεσία).
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΑΡΝΗΤΙΚΗ, αφού θα ήταν εντελώς ανεύθυνο να υποστηρίξει κανείς κάτι διαφορετικό – χωρίς να υπάρχει ελπίδα ούτε από την πλευρά της ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ, ΕΙΔΙΚΑ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΤΑΙ ΑΝΟΗΤΑ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥΣ .
Εύλογα λοιπόν οι περισσότεροι Έλληνες τάσσονται υπέρ του αργού, αν και αναπόφευκτου θανάτου της χώρας μας – ελπίζοντας πως στο διάστημα που θα μεσολαβήσει θα βρεθεί ίσως μία ρεαλιστική λύση, ο «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ» ή κάποιο ικανό πολιτικό κόμμα, το οποίο θα μπορούσε να διαχειριστεί σωστά το πρόβλημα.
Φυσικά κανένας δεν μπορεί να διαπιστώσει που ακριβώς στηρίζεται η ελπίδα τους, όταν η κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινώνεται ραγδαία – οπότε τα προβλήματα που πρέπει κάποια στιγμή αναγκαστικά να επιλυθούν, αυξάνονται γεωμετρικά.
Είναι όμως απολύτως κατανοητή, όπως αυτή του βαριά ασθενή που επιλέγει τη μορφίνη αντί την επώδυνη, χωρίς καμία εγγύηση για την επιβίωση του εγχείρηση – περιμένοντας να εμφανισθεί «ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ» κάποιος χειρουργός που να μπορεί να εμπιστευτεί ή ένα φάρμακο που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί, παρά το ότι κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να πεθάνει.
Συνοψίζοντας, το ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΛΥΣΕΩΝ, αλλά η μη ύπαρξη ηγετών ή πολιτικών κομμάτων που θα μπορούσαν να τις δρομολογήσουν σωστά, αποτελεσματικά – γεγονός που σημαίνει πως οι προσπάθειες της κοινωνίας θα έπρεπε να επικεντρωθούν ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ, αφού ασφαλώς υπάρχουν Έλληνες που θα μπορούσαν να τα καταφέρουν.
Δυστυχώς όμως, αυτοί οι Έλληνες δεν έχουν πρόσβαση στην εξουσία, ενώ συνήθως αναδύονται μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια που προκαλούν οι μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και οι βίαιες εξεγέρσεις – όπως τεκμηριώθηκε από τη γαλλική επανάσταση, η οποία ξέσπασε δέκα χρόνια μετά τη χρεοκοπία τότε της χώρας.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Θα μπορούσε κανείς να ελπίζει πως η Ευρωζώνη θα βοηθήσει τελικά την Ελλάδα, χωρίς να προηγηθεί το χάος που προβλέπεται.
Δυστυχώς όμως, το έλλειμμα της δημοκρατίας που τη χαρακτηρίζει είναι τόσο μεγάλο, ώστε να μην επιτρέπει αυτού του είδους τις προσδοκίες.
Για παράδειγμα, η Ολλανδία και η Γαλλία απέρριψαν το ευρωπαϊκό σύνταγμα το 2005, με αποτέλεσμα όμως να αλλάξει απλά το όνομα του σε «ΣΥΜΦΩΝΟ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ» – το οποίο στη συνέχεια επιβλήθηκε και στις δύο χώρες, χωρίς να τεθεί σε ψηφοφορία, έτσι ώστε να αποφευχθεί ένα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ».
Στη συνέχεια όμως το 54% των Ιρλανδών απέρριψε (2008) το Σύμφωνο της Λισσαβόνας – με αποτέλεσμα να τεθεί ξανά σε ψηφοφορία το 2009, αφού το ΟΧΙ δεν επιτρεπόταν, μαζί με την άσκηση οικονομικών πιέσεων.
Τελικά η ΔΥΣΤΥΧΗ ΙΡΛΑΝΔΙΑ υποχρεώθηκε να το αποδεχθεί, όπως συνέβη αργότερα με τα χρέη των τραπεζών της, μέσω του εκβιασμού της ΕΚΤ – όπου απειλήθηκε επαίσχυντα να εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη.
Αφού προηγήθηκε τώρα η πλήρης κατάλυση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, όπου το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος μετατράπηκε σε ΝΑΙ, ακολούθησε πρόσφατα η Πορτογαλία – στην οποία ο πρόεδρος δεν επέτρεψε να σχηματισθεί μία αριστερή κυβέρνηση συνεργασίας, όπως επέλεξε ο λαός, ισχυριζόμενος πως μετά τη δικτατορία (1974) δεν υπήρξε καμία με τη συμμετοχή ενός κόμματος που τοποθετείται εναντίον του ευρώ, της πολιτικής λιτότητας και του ΝΑΤΟ.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ είναι πλήρως εξαθλιωμένη, έχοντας ήδη ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία της, η οικονομία της παραπαίει παρά την πιστή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων (μνημονίου), ενώ δεν υπάρχει καμία προοπτική για το μέλλον της.
Εν τούτοις, οι Πολίτες της δεν επιτρέπεται να επιλέξουν μία άλλη κυβέρνηση – ενώ στο τέλος η αριστερή πλειοψηφία θα αναγκασθεί να υποχωρήσει, αφού εκβιάζεται να μην διακινδυνεύσει την έξοδο της χώρας από τη νομισματική ένωση.
Με κριτήριο τα παραπάνω, ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝΟΗΤΟ ΝΑ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΠΩΣ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ – οπότε ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ ΤΟ ΧΑΟΣ, αφού θεωρούμε πως είναι αδύνατον να ανεχθούν οι Έλληνες τη σκλαβιά της Γερμανίας στο διηνεκές, τη συνεχή εξαθλίωση και την οδύνη δίχως τέλος, παρά τη ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ που επικρατεί!!!!
Αναρτήσεις
