Ο πρώτος «αυτόματος πωλητής» στην αρχαία Ελλάδα

Ο πρώτος «αυτόματος πωλητής» στην αρχαία Ελλάδα το 100 μ.Χ ------Σε ένα από τα συγγράμματα του Ήρωνα του Αλεξανδρινού στα «Πνευματικά» πέρα από τις απλές συσκευές, που βοηθούν στην πειραματική απόδειξη επιστημονικών αρχών, παρατίθενται και πολλές άλλες σύνθετες κατασκευές, που εκτελούσαν με διάφορους τρόπους αυτόματες λειτουργίες.

 

Οι κατασκευές αυτές ήταν μηχανισμοί , οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την πίεση του ύδατος και τον διαστελλόμενο από την θερμότητα αέρα, για να προκαλέσουν αυτοκίνηση και παραγωγή ήχων.

 

Στις αυτόματες ενέργειες των μηχανισμών συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων και η χορήγηση υγρών. Μια από τις πιο θαυμαστές κατασκευές χορηγήσεως υγρών είναι το αγιαστήριον.

 

Είναι μια κατασκευή αυτόματης λήψης αγιασμού. Η κύρια εφαρμογή της κατασκευής αυτής ήταν να χρησιμοποιείται από τους πιστούς στους εκάστοτε ναούς. Η κατασκευή αυτή λειτουργούσε με την ρίψη νομίσματος, όπως δηλαδή γίνεται και σήμερα.

 

Η μηχανή βασίζεται στο βάρος του εκάστοτε νομίσματος. Το νόμισμα πέφτει πάνω στο δίσκο ενός ζυγού ο οποίος εκτρέπεται ανοίγοντας μια κωνική βαλβίδα . Η βαλβίδα επιτρέπει τη ροή νερού ποσότητας αντίστοιχης του βάρους του νομίσματος. Δηλαδή έχουμε αυτόματη λήψη αγιασμού ανάλογα με το βάρος του νομίσματος.

 

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι η κατασκευή αυτή έχει καταπληκτική ομοιότητα με τις σημερινές. Λειτουργεί με ρίψη νομίσματος όπως δηλαδή γίνεται και σήμερα (πρόδρομος του σημερινού πολιτισμού γιατί αφορά το κέρμα).

 

Μερικές από τις εφαρμογές που βρίσκει στις μέρες μας είναι το μηχάνημα αυτόματης λήψης καφέ, και γενικότερα τα μηχανήματα ανάληψης χρημάτων.

 

Το αγιαστήριον λοιπόν μια αυτόματη κατασκευή του 1ου αιώνα μ.χ. προπομπός των σύγχρονων αυτόματων μηχανών πώλησης διαφόρων ειδών.

 - See more at: http://www.pronews.gr/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο πρώτος «αυτόματος πωλητής» στην αρχαία Ελλάδα"

ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Όλη η ηγετική τάξη των ρωμαίων ήταν ελληνομαθής.-------

Η ελληνομάθεια τους αυτή δεν ήταν λόγω του φιλελληνισμού τους αλλά λόγω του ρωμαϊκού επεκτατισμού τους. Ήταν ένα εργαλείο , ένα όργανο για τα επεκτατικά τους σχέδια.-----

Ο Κάτωνας γράφει «όσο χαίρομαι που η αυτοκρατορία επεκτείνεται, όσο χαίρομαι που διασχίζουμε την Ελλάδα και την Ασία , τόπους γεμάτους από σαγηνευτικά αντικείμενα… όσο χαίρομαι που βάλαμε χέρι τους θησαυρούς των βασιλιάδων… άλλο τόσο φοβούμαι μήπως αυτά αιχμαλωτίσουν εμάς και όχι εμείς εκείνα… Σήμα κινδύνου ήταν, πιστέψτε με, τα αγάλματα που μεταφέρθηκαν από τις Συρακούσες»(Τιτος Λίβιος ,Ιστορίαι, ΧΧΧΙV, 4, 2-3) Βέβαια θεωρεί ότι ήταν νομιμότατη η αρπαγή των ελληνικών καλλιτεχνημάτων. Τα πήρανε, λέει , με το «Para belli jure» «δίκαιο του πολέμου».
Ο δε Κικέρων επειδή τόλμησε κάποτε να εκφώνηση λόγω στα ελληνικά , Δέχτηκε την επίθεση του πραίτορα Λεύκιο Καικίλο Μέτελλο που «Μου είπε πως ήταν φοβερό αυτό που έκανα. Να μιλήσω ελληνικά»(Action secunda in C.Verrem II, 4 , 147).

O Κράσσος που εκφράζει τις απόψεις του συγγραφέα (Κικέρων) στον διάλογο «Περι ρητορικής» λέει: «Καλό θα ήταν να δείχνει ο Ρωμαίος ρήτορας πως δεν έχει υποστεί καμία ελληνική επιρροή.» «nullam Graecorum rerum significationem daret»( De oratore, II , XXXVI, 153) και από εδώ και κάθε τόσο διευκρίνιζε, για να προλάβει δυσαρέσκειες και παρεξηγήσεις «Δεν συνηθίζω πια να χρησιμοποιώ τα ελληνικά στον λατινικό λόγω αλλά τα λατινικά στον Ελληνικό» (Tusculanae Disputationes , I , 15) .

Ο στρατοκράτης Γάιος Μάριος δεν έκρυβε το μίσος του για την ελληνική γλώσσα, «έλεγε πως είναι γελοίο κανείς να διδάσκεται από υπόδουλους» «ως γελοίον γράμματα μανθάνειν ων οι διδάσκαλοι δουλεύοιεν ετέροις»(Πλούταρχος , Μάριος , 2)
Υποβίβαζαν οι Ρωμαίοι την ελληνική γλώσσα και έτσι καταπολεμούσαν ένα δύσκολο αντίπαλο στον πολιτιστικό πεδίο, συρρίκνωναν την ιδεολογική επιρροή.( Βαλέριος Μάξιμος , De oratore , II , XXXVI, 153).

O Ελληνισμός ήταν απλά, σε κάποιες περιόδους, ένα όπλο επεκτατισμού. Τίποτα περισσότερο!

Άλλωστε ο Κικέρων έλεγε «πως η λατινική δεν είχε φτωχό λεξιλόγιο – κι ας είχει ο ίδιος παλαιότερα και πολλοί άλλοι επισημάνει την πενία της – αλλά αντίθετα τώρα είναι πλουσιότερη από τη Ελληνική»! «nos non modo non vinci Graecis verborum copia esse in ea etiam superiors»(Ciceronis ,De Finibus Bonorum et Malorum III , II , 5)

Κάτων (234-149 π.Χ.)

Ο Κάτων ήταν ένας Ελληνομαθέστατος Ρωμαίος ανθέλληνας και μισέλληνας .

Έλεγε «πως οι Ρωμαίοι θα χάσουν την δύναμη τους αν εκμάθουν την ελληνική γλώσσα» «ως απολαύσι Ρωμαίοι τα πράγματα γραμμάτων Ελληνικών αναπλησθέντες» (Πλούταρχος , Μάρκος Κάτων 23)..

Χαρακτήριζε φλύαρο τον Σωκράτη , καταστροφέα των πατρίων ηθών και κήρυκα της παρανομίας. Θεωρούσε γελοίο που οι μαθητές του Ισοκράτη σπούδαζαν πλάι στον δάσκαλο μια ολόκληρη ζωή «Λές και θα ασκούσαν τη ρητορική τέχνη τους στον Άδη στο πλευρό του Μίνωα»(Πλούταρχος Μάρκος Κάτων 23). Κατηγορούσε τον Μάρκο Καίλο ότι έγραψε ποιήματα στα ελληνικά.

Όποιος έγραφε κάτι, μια λέξη καλή για τους Έλληνες χαρακτηρίζονται ως αντικοινωνικό και αντιπατριωτικό στοιχείο!
Κατηγορούσε δημόσια τον Πόπλιο Σκιπίωνα Κορνήλιο(Πρεσβύτερο Αφρικανό) κατά τον πόλεμο της Λιβύης για επίμεμπτες ελληνικές συνήθειες –έκανε παιδαριωδίες σπαταλώντας τον καιρό του στις παλαίστριες και τα θέατρα. «και διατριβάς αυτού μειρακιώδεις εν παλαίστραις και θεάτροις»(Πλούταρχος , Μάρκος Κάτων).

Δεν δεχόταν μόνο ύβρης από τον Κάτων αλλά από όλη την «συντηρητική» πτέρυγα της εξουσίας, τον κατηγορούσαν για «Ελληνικά ήθη». Τον κατηγορούσαν επειδή φορούσε στη σχολή ελληνικό μανδύα και σάνδαλα, σεργιανούσε στα γυμνάσια και είχε στο νου του ελληνικά βιβλία!
Ο Κάτων κατάφερε με πίεσης στην σύγκλητο και ανθελληνικά και μισελληνικά κηρύγματα να εκδιώξει από τη Ρώμη την αθηναϊκή πρεσβεία επειδή τα μέλη της, οι φιλόσοφοι Καρνεάδης (της Ακαδημίας), Κριτόλαος (περιπατητικός) και Διογένης (στωικός) είχαν κατενθουσιάσει τη ρωμαϊκή νεολαία με τις ομιλίες και την πνευματική τους ακτινοβολία. Οι νέοι γράφει ο Πλούταρχος, ακούγαν τους τρεις φιλοσόφους με θαυμασμό.(Noctae Atticae, Αττικές νύχτες , 6 ,11, 8).

«Οι νέοι παρατούσαν τις διασκεδάσεις τους και έτρεχαν να τον ακούσαν λαχταρώντας να ασχοληθούν με τη φιλοσοφία.» «Εις εκπληιν υπερφυής πάντα κηλών και χειρούμενος έρωτας δεινόν εμβέβληκε τοις νέοις»(Μάρκος Κάτων, αναφερθ. Ανωτερ.)

Ο Κάτων τελικά αποφάσισε και έδιωξε όλους τους φιλόσοφους από την πόλη!!

Το 154 π.χ. απελαύνοντας οι επίκουροι φιλόσοφοι Αλκαίος και Φιλίσκος ( Αθηναίος, ΧΙΙ, 547α ). Το 161 , με ψήφισμα της συγκλήτου , απαγορεύεται η παραμονή στη Ρώμη φιλοσόφων και διδασκάλων ρητορικής ( Σουητώνιος, De grammaticism et rhetoribus , 25)
Γενικά για τους Ρωμαίους η φιλοσοφία ήταν μια φυσική ιδιότητα των Ελλήνων, σύμφυτη με τον εθνικό τους χαρακτήρα , απαράλλαχτα όπως η πατροπαράδοτη φτώχεια τους. Φιλοσοφία και φτώχεια, ατυχήματα και τα δύο, ελαττώματα και αναπηρίες. Πανάρχαιη η διαπίστωση ότι η πενία είναι φυσική και αιώνια κατάσταση στην Ελλάδα «Τη ελλάδι πενίη μεν αει ποτε συτροφός έστι» (Ηρόδοτος , VII 102) ]
Ο Κάτων δεν έχανε ευκαιρία , όχι μόνο να μείωση τους Έλληνες της εποχής του αλλά και την ιστορία και τον πολιτισμό τους. Έλεγε καταφρονητικά « Οι έλληνες έχουν ένα φτωχό κατάλογο μεγάλων ανδρών. Λεωνίδας, Επαμεινώνδας , τέλος πάντων , τρείς ή τέσσερες. Αλλα αν αρχίσω να απαριθμώ τους ήρωες της δικής μας φυλής θα ξημερωθούμε» «Sed dies me defiviet» (Satyra II, 62)
Κικέρωνας(234 π.Χ - 149π.χ.)

Κατά τον Κικέρωνα , μέγα και αυτός ανθέλληνας οι Ρωμαίοι δεν είχαν μεγάλους δημιουργούς γιατί δεν έτυχε να ενδιαφερθούν για την τέχνη «Αν ήθελε ο Φάβιος να ζωγραφίσει δεν θα είχαμε περισσότερους Πολύκλειστους και Παρράσιους από τους Έλληνες;» και αφού έλεγε αυτά , έγραφε και ξανάγραφε στον φίλο του και ρωμαίο μεγαλοφεουδάρχει Πομπώνιο Αττικό , που είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα, να του στείλει αγάλματα και άλλα γλυπτά από την Αττική για να διακοσμήσει τις επαύλεις του.

Για να καταλάβετε την μανία που τον κατείχε , για ένα τραπέζι από την Αθήνα είχε πληρώσει ένα εκατομμύριο σηστέρσιους! «Στείλε ότι κατάλληλο βρεις για την Ακαδημία μου και μη σε νοιάζει για τα έξοδα»(Epistolae , V , Att. I , 2 εκδ. Les Belles Lettres , τ. Α , σ. 69) «Σε παρακαλώ να μου στείλεις ανάγλυφα»(αναφ.ανωτερ. VI Att. I, 101 σελ. 71) και συνεχίζει λέγοντας πιο πέρα «Τώρα, λοιπόν αφού είμαστε πάντοτε παθιασμένοι για δόξα , πιο φιλέλληνες από κάθε άλλον και μας αναγνωρίζουν ως φιλέλληνες…. Βάλε τα δυνατά σου για να πετύχουμε τη συμπάθεια και την εκτίμηση όλων»(αναφ.ανωτερ. XXI , ATT. I, 15 ,1 σ. 137) .

Βέβαια ο «Φιλελληνισμός» του είναι για τους αρχαίους Έλληνες όχι για τους σημερινούς.
Άλλωστε πως ένας φιλέλληνας θα έγραφε κάτι τέτοιο στον αδελφό του το 59π.χ. «Πρόσεχε σχολαστικά, όχι φιλίες με Έλληνες.

Εξαιρώ λίγους εκλεκτούς και μόνο αν είναι άξιοι της αρχαίας Ελλάδας .

Εδώ που τα λέμε, υπάρχουν ανάμεσα τους ένα σωρό απατεώνες και ελαφρόμυαλοι. Έπειτα η μακροχρόνια δουλεία τους έκανε υπερβολικά κόλακες» «Sic vero fallaces sunt permulti et leves et diuturna servitutu ad nimiam adsentationem eruditi»(Contra Verrem XXX – Q.Fr. I , 1, 16 , Les Belles Lettres, σ206) ή μήπως αυτό που γράφει σε μια άλλη επιστολή του (ξανά το 59) είναι φιλελληνικό; «Η ελαφρότητα τους, η κολακεία τους, η προσήλωση τους όχι στο καθήκον αλλά στο συμφέρον μου προκαλούν αηδία» «Pertaesum est levitates, adsentationis, animorum non officiis sed temporibus servientium» Contra Verrem LII – Q.Fr. I , 2, 4 )
Βέβαια ο Κικέρων , ήταν αναγκασμένος να παραδεχτή ότι

«Ομολογώ πως σε όλους τους τομείς της παιδείας οι Έλληνες μας ξεπερνούν» και προσθέτει : «Αλλά αυτό ήταν εύκολο αφού δεν είχαν αντίπαλο για να διαμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία τους» «Doctrina Graecia nos et litterarum genere superbat; in quo erat facile vincere non repugnantes»( De oratore, II, I, 3)

Ελεγέ πως οι ρωμαίοι είναι ανυπέρβλητοι στα ωφέλιμα έργα ενώ αντίθετα οι Έλληνες ασχολήθηκαν με πράξεις «που αξίζουν κώνειο» (Tusculanae Disputationes, II, I , 1)
Ο Κικέρων είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο μισελληνισμού που να πει ότι το μικρότερο εγχειρίδιο του Δωδεκαδέλτου αξίζει περισσότερο από τις βιβλιοθήκες όλων των φιλοσόφων σε βαρύτητα , εγκυρότητα και χρησιμότητα !!!! «Dicam quod sentio; bibliotheces mehercule omnium philosophorum unus mihi videtur Duodecim Tabularum Libellus , si quis legume fonts et capita vidirit , et auctoritatis pondere , et utilitatis ubertate superare»(De oratore , I , XLII , 195)
Κατά τον Κικέρων οι Έλληνες «ενώ έζησαν στην κοιτίδα των γραμμάτων ενώ διακατέχονται από μεγάλο ζήλο για τα Γράμματα και κινούνται άνετα ανάμεσα στα πνευματικά δημιουργήματα των πατέρων τους, ούτε να τα βελτιώσουν μπόρεσαν ούτε να διατηρήσουν αυτή την κληρονομιά.» «Illi nati in litteris ardentesque his studiis , otio vero diffluentes non modo nihil acquisierint sed ne relictum quidem et traditum et suam conseva verint» «Ενώ οι Ρωμαόι, πού ούτε Έλληνες γεννήθηκαν ούτε γνωρίζουν τα ελληνικά ήθη , που ζούν σ’ ένα ανεμοστρόβιλο δρ΄σης, μοιρασμένοι σε τόσες υποχρεώσεις και επιφορτισμένοι με τη διακυβέρνηση της οικουμένης , έχουν αξιοποιήσει τα ελληνικά Γράμματα. Για τους Ρωμαίους , λοιπόν ταιριάζει έπαινος, για τους Έλληνες ψόγος» «Tibine plus laudis an Graecas vituperationis» (De oratore, III, 131)
Γεγονότα

Το 168 π.χ. μετά την συντριβή του Περσέα από τον Αιμίλιο Παύλο 1000 περίπου Έλληνες εκτοπίσθηκαν στην Ιταλία .

Δεκαεφτά χρόνια αργότερα συζητήθηκε στη σύγκλητο έκκληση για επιστροφή των ομήρων στην πατρίδα(μόνο 300 ζούσαν). Κατά την συζήτηση πήρε τον λόγω ο Κάτων και είπε : «Σαν να μην έχουμε άλλη δουλεία , καθόμαστε και κουβεντιάζουμε από το πρωί για τα ελληνικά γερόντια, αν θα τα παραχώσουν δικοί μας νεκροθάφτες ή νεκροθάφτες της Αχαΐας» «Ωσπερ ουκ εχοντες ο πράττομεν καθήμεθα την ημέρα όλη περί γεροντίων Γραικών ζητούντες , πότερον υπο των παρ’ ημίν ή των εν Αχαϊα νεκτοφόρων εκκομισθώσι» (Πλούταρχος , Μάρκος Κάτων , 9)

Όταν ο φιλόσοφός Φορμίωνας μιλούσε επί ώρες για τα καθήκοντα του αρχιστρατήγου και γενικά για τα στρατιωτικά ζητήματα. «de imperatoris office at de omni re military» το κοινό καταγοητευμένος από το λόγο του φιλοσόφου ρώτησε την άποψη του Κικέρων και αυτός είπε ότι στη ζωή του είδε πολλούς παλαβούς γέρους αλλά τέτοιον θεότρελο δεν είχε ξαναδεί ποτέ του. «multos se deliros nenes saepe vidisse , sed qui magis quam phormio deliraret, vidisse neminem»(De oratore, II, XVIII, 75-76)

Απο το http://fotinosorizontas.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ"

Πως πήραν το όνομά τους γνωστές περιοχές της Αθήνας;

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ...

Από πού πήραν το όνομά τους γνωστές περιοχές της Αθήνας;

• 
  Πόσες φορές έχει τύχει να χαζεύετε τις στάσεις του ηλεκτρικού ή του μετρό και να φτιάχνετε σενάρια με το μυαλό σας για την προέλευση των ονομάτων των περιοχών της Αθήνας; Σίγουρα κάθε όνομα κρύβει από πίσω τη δική του ξεχωριστή ιστορία.

Ψάξαμε, βρήκαμε και συγκεντρώσαμε σε μία σύντομη λίστα την προέλευση των ονομάτων, κάποιων από τις πιο γνωστές περιοχές των Αθηνών.

Εξάρχεια: Η περιοχή πήρε το όνομά της από τον παντοπώλη από την Ήπειρο, Έξαρχο,  ο οποίος στα τέλη του 19ου αιώνα διατηρούσε μεγάλο κατάστημα στη διασταύρωση των οδών Θεμιστοκλέους και Σολωμού.

Εκδηλώσεις στο Πάρκο Ναυαρίνου και την Πλατεία Εξαρχείων

Κουκάκι: Η ονομασία του προέρχεται από τον εργοστασιάρχη Γεώργιο Κουκάκη. Ο Κουκάκης στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν ένας από τους πρώτους κατοίκους της περιοχής ο οποίος δραστηριοποιήθηκε και επαγγελματικά στην περιοχή διατηρώντας βιοτεχνία σιδερένιων κρεβατιών.

Πατήσια: Για τη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχουν διάφορα πιθανά σενάρια. Λέγεται ότι στο παρελθόν ονομάζονταν Αγά-Πατήσια από τη φράση "Αγά…πάτα ίσια!" που φώναζαν τα παιδιά της περιοχής σε ένα μεθύστακα Τούρκο αγά που τρίκλιζε διαρκώς και τα καταδίωκε. Επικρατέστερη βέβαια φαίνεται να είναι η άποψη του αρχιτέκτονα και λαογράφου Κώστα Μπίρη σύμφωνα με την οποία τα Πατήσια πήραν το όνομά τους από τον αρχαίο Δήμο Βάτης και συγκεκριμένα από τον επιρρηματικό τύπο Βάτησι.

Παιδιά μπροστά από τη Βίλα Δρακοπούλου, στα Πατήσια

Θησείο: Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι πήρε το όνομά του πιθανά από κάποια θυσία  που έγινε στην περιοχή κατά την αρχαιότητα. Στην πραγματικότητα όμως, η ονομασία προήλθε από ένα λάθος. Παλαιότερα το Ναό του Ηφαίστου που βρίσκεται στην περιοχή τον αποκαλούσαν λανθασμένα "Θησείο" επηρεασμένοι από τις  ανάγλυφες παραστάσεις των άθλων του Θησέα που υπάρχουν στο ναό.

Μεταξουργείο: Από το 1835 υπήρχε στην περιοχή ένα εργοστάσιο κατασκευής μεταξωτών υφασμάτων που έδρευε στην ημιτελή κατοικία του Πρίγκιπα Κατακουζηνού, οικία που διατηρείται ακόμα και σήμερα στις οδούς Μεγάλου Αλεξάνδρου, Μυλλέρου και Γιατράκου.

Καρναβάλι στους δρόμους του Μεταξουργείου

Σεπόλια: Στην αρχαιότητα ήταν γνωστά ως "Μύλοι των Αθηνών" γιατί εκεί οι Αθηναίοι άλεθαν το σιτάρι. Το  τωρινό όνομά της περιοχής προέρχεται από τη λέξη "εξωπόλια" χαρακτηρισμός που δινόταν σε πόλεις που βρίσκονταν εκτός σχεδίου πόλεως και δεν είχαν ασφαλτόστρωση. 

Πλάκα: Η επικρατέστερη ερμηνεία για το όνομα "Πλάκα" είναι αυτή που τη συνδέει με την αρβανίτικη λέξη "πλάκα= πλάκου, παλιό, αρχαίο". Κατά τον 16ο αιώνα Αρβανίτες κατοίκησαν την περιοχή που είχε εγκαταλειφθεί και ερημωθεί και ονόμασαν την περιοχή Πλακ΄Αθήνα. Φεύγοντας από την περιοχή οι νέοι κάτοικοι κράτησαν την επωνυμία Πλάκα.

Εστιατόριο στην Πλάκα

Κολωνάκι: Η αριστοκρατική περιοχή πήρε το όνομά της από ένα "κολωνάκι" ύψους περίπου δυόμιση μέτρων που είχε τοποθετηθεί στην πλατεία κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, για προληπτικούς λόγους.

Χαλάνδρι: Το Χαλάνδρι στην αρχαιότητα άνηκε στο Δήμο Φλύας. Η λέξη "φλύας" προέρχεται από το ρήμα "φλεί" που σημαίνει ευδοκιμώ, καρποφορώ και η γη του Χαλανδρίου είναι πλούσια σε βλάστηση. Η τωρινή του ονομασία οφείλεται στον Τούρκο μεγαλογαιοκτήμονα Χαλά στον οποίο ανήκαν μεγάλες εκτάσεις γης κατά την τουρκοκρατία.

Δενδροφύτευση στο Θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι

Μετς: Στην επωνυμία της μπυραρίας "Μετς", που άνοιξε ο γιος του ιδρυτή της ζυθοποιίας Φιξ, οφείλει η περιοχή το όνομά της. Παλαιότερα η περιοχή ονομαζόταν και "παντρεμενάδικα".

Ψυχικό: Λέγεται ότι πήρε το όνομά του επειδή εκεί άφησε την τελευταία του πνοή ο μαραθωνομάχος Φειδιππίδης που ήρθε τρέχοντας να αναγγείλει τη νίκη των Αθηναίων έναντι των Περσών. Μία δεύτερη εκδοχή θέλει την Οσία Φιλοθέη που είχε εκτάσεις γης στην περιοχή, να ανοίγει πηγάδι για να ξεδιψούν οι περαστικοί και οι αγρότες. Πράξη που χαρακτηρίστηκε ως ψυχικό εκ μέρους της και για τον λόγο αυτό την τίμησαν δίνοντας στην περιοχή αυτήν την ονομασία. 

Αγία Σοφία στο Ψυχικό

Ψυρρή ή Ψυρή: Οφείλει το όνομά της σε ένα νησιώτη από τα Ψαρά ο οποίος έφτασε στην περιοχή και έκτισε και μία εκκλησία που σήμερα δεν υπάρχει πια. Αυτός μετονομάστηκε σε Ψυρής που σημαίνει Ψαριανός και μετέπειτα πήρε και η περιοχή Ψυρή το όνομά της. Ψυρή όμως με ένα ρ και όχι με δύο όπως έχουμε συνηθίσει.

*Φωτογραφίες από Eurokinissi.gr

• Θεοδόσιος Λάζαρης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πως πήραν το όνομά τους γνωστές περιοχές της Αθήνας;"

Οι δέκα τρόποι ευτυχίας των αρχαιων Ελληνων

Οι δέκα τρόποι ευτυχίας που δίδασκαν οι Αρχαίοι Έλληνες. -----

0

Όπως πίστευε ο Επίκουρος, ο άνθρωπος είναι κάτι μεγάλο και πολύτιμο.---

Την ευτυχία, τη μακαριότητα, την έχει μέσα του, φτάνει να παραμερίσει όσα τον ενοχλούν και του κάνουν κόλαση τη ζωή.

Εδώ σας δίνουμε 10 μικρά αλλά πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!

1.Κάνε τα πάντα με αγάπη

Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς. Αριστοτέλης

Η αγάπη είναι η αιτία ενότητας όλων των πραγμάτων Αριστοτέλης

2. Αγκάλιασε τις προκλήσεις και μάθε από αυτές

Όπως λέει και το αρχαίο γνωμικό:

«Ζήσε το σήμερα και ξέχασε το παρελθόν». Οι προκλήσεις είναι πάντα μια ευκαιρία για κάτι καινούριο. Ακόμη και το ΟΧΙ μπορεί να γίνει μια νέα για να κινηθούμε σε μια νέα κατεύθυνση. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή μας είναι ο εαυτός μας.

«Οι μικρές ευκαιρίες είναι συχνά η αρχή μεγάλων έργων». Δημοσθένης

3. Πίστεψε στον εαυτό σου, άκουσε τον και μην παίρνεις πολύ σοβαρά αυτά που σου λένε οι άλλοι.

Κανείς δεν γνωρίζει τον εαυτό σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Και κανείς τα παιδιά σου. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους που δεν θα μοιραστούν τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες απόψεις και το ίδιο όραμα με εσένα, όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Θα υπάρξουν πολλοί που θα σου δώσουν δωρεάν συμβουλές για το πώς θα πρέπει να είναι η ζωή σου ως μητέρα ή πατέρας. Άκουσε τους χωρίς να τους κρίνεις και ακολούθησε αυτό που σου λέει η καρδιά σου

«Εκείνος που ξέρει να ακούει επωφελείται ακόμη κι από εκείνους που μιλούν άσχημα».Πλούταρχος

«Μάθε να είσαι σιωπηλός, άφησε το μυαλό ήσυχο να ακούσει και ν’ απορροφήσει» Πυθαγόρας

4. Ονειρέψου αυτά που θέλεις, και όχι αυτά που δεν θέλεις.

Είναι σημαντικό να ονειρευόμαστε, να κάνουμε μεγάλα όνειρα και να μην σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε. Αλλά πάντα να ελπίζουμε στα καλύτερα

«Μην ξοδεύεις αυτό που έχεις επιθυμώντας αυτό που δεν έχεις. Θυμήσου ότι αυτό που έχεις τώρα, είναι κάτι απ’ όλα αυτά που κάποτε ονειρεύτηκες να αποκτήσεις» Επίκουρος

5. Ποτέ μην τα παρατάς και ποτέ μη χάνεις την πίστη σου

Αντικατέστησε τον φόβο με την ελπίδα. Η ταπεινοφροσύνη, ή αγάπη και η πίστη, μπορούν να κάνουν θαύματα. Και όλα θα συμβούν την κατάλληλη στιγμή και την κατάλληλη εποχή.

«Δεν υπάρχει τίποτα «μεγάλο» που δημιουργείται ξαφνικά…Ένα τσαμπί σταφύλια χρειάζεται χρόνο να ανθίσει, να καρποφορήσει και να…ωριμάσει»! Επίκτητος

6. Πάντα να σκέφτεσαι και να «νιώθεις» θετικά

Η θετική σκέψη είναι δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων. Εστιάστε πάντα στο παρόν και στους λόγους για τους οποίους χαίρεστε! Απομακρύνετε από τη ζωή σας τους αρνητικούς ανθρώπους και φροντίστε πάντα να περιβάλλεστε από ανθρώπους με θετική ενέργεια. Και όπως λένε και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι:

«Η ιατρική είναι συνυφασμένη με την ουσία του νου» Ιπποκράτης «Η ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό μας» Αριστοτέλης

7. Ψάξε μέσα σου τις απαντήσεις

Πάντα η σκέψη και η ενδοσκόπηση μας βοηθάει να βρούμε τη σωστή λύση, όταν νιώθουμε μπερδεμένοι «Αυτό που μπορούμε να επιτύχουμε εσωτερικά θα αλλάξει την εξωτερική πραγματικότητα.» Πλούταρχος

8. Οι δύσκολες καταστάσεις είναι που μας κάνουν πιο θαρραλέους

«Το θάρρος μας δε φαίνεται στις καθημερινές μας χαρούμενες σχέσεις, αλλά στις προκλήσεις της ζωής και τις αντιξοότητες» Επίκουρος

9. Μην αντιστέκεσαι στο πεπρωμένο σου

«Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του» Πλάτων «Στον καθένα υπάρχουν τρεις αρετές: Η σύνεση, η δύναμη και η καλή τύχη» Ίων ο Χίος

10. Δες τα λάθη σου θετικά και σαν εμπειρίες που θα κινούνται προς την κατεύθυνση των ονείρων σου.

«Αυτός που κάνει τα περισσότερα κάνει τα περισσότερα λάθη» Ευριπίδης

Πηγή: pronews.gr

Read more http://apocalypsejohn.com/deka-tropi-eftichias-didaskan-archei-ellines/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι δέκα τρόποι ευτυχίας των αρχαιων Ελληνων"

200 Έλληνες νεκροί για να υπερασπιστούν το άγαλμα…της Αφροδίτης της Μήλου

Γάλλοι σκότωναν Έλληνες για να αρπάξουν την Αφροδίτη της Μήλου! ------Πάνω από 200 Έλληνες έπεσαν νεκροί για να υπερασπιστούν το άγαλμα….......

Πολλοί από εμάς έχουμε…επισκεφθεί το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, και έχουμε θαυμάσει τον τεράστιο καλλιτεχνικό πλούτο που φυλάσσεται σ΄αυτό το Μουσείο.

Ο επισκέπτης μένει έκθαμβος και άφωνος μπροστά σε έργα τέχνης που έχουν δημιουργήσει μεγάλοι καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο, όπου η αρμονία, το αισθητικό κάλλος, και η τεχνική αρτιότητα αποτυπώνονται στο καμβά, στο μπρούντζο και στο μάρμαρο. 

Ένα από τα πιο σημαντικά έργα τέχνης, που η διεύθυνση του Μουσείου προβάλλει με ιδιαίτερο καμάρι, είναι το μαρμάρινο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, ένα έργο που δεν έχει με ακρίβεια προσδιοριστεί από ποιον καλλιτέχνης έχει φιλοτεχνηθεί.

Το άγαλμα βρέθηκε το 1820 στη κατεχόμενη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία Μήλο.

Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι το άγαλμα πουλήθηκε από τους Τούρκους στους Γάλλους και οι Γάλλοι για να το φυγαδεύσουν στο Παρίσι μετά την αγορά του, το φόρτωσαν σε ένα καράβι. Όταν οι Έλληνες της Μήλου πληροφορηθήκαν ότι το άγαλμα θα έφευγε από το νησί, ξεσηκώθηκαν για να αποτρέψουν τη φυγή του, κι’ αυτό, γιατί το θεωρούσαν μέρος του Πολιτισμού τους. Τέτοια ήταν η αντίδραση που οι Γάλλοι πυροβόλησαν και σκότωσαν μερικούς Έλληνες.

Όταν τελικά το άγαλμα φορτώθηκε στο πλοίο, οδηγήθηκε πρώτα στον Πειραιά πριν ταξιδέψει για τη Γαλλία. Κάποιοι από τους ‘Ελληνες της Μήλου πήγαν στον Πειραιά για να σταματήσουν την αρπαγή του αγάλματος.

Όπως γράφει ο Έλληνας ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης στην εξάτομη «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821»: Στον Πειραιά όταν μαθεύτηκε το γεγονός μαζεύτηκαν στην προκυμαία πάνα από χίλιοι άνθρωποι που προσπαθούσαν να ματαιώσουν την αρπαγή του αγάλματος.

Τέτοια ήταν η αντίδραση, που συγκρουστήκαν με το γαλλικό πλήρωμα του πλοίου και τα τουρκικά στρατεύματα. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Πάνω από 200 Έλληνες πέσανε νεκροί και τελικά το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου φυγαδεύτηκε στη Γαλλία. (μάλιστα λέγεται ότι το ένα χέρι του αγάλματος μέσα στη δίνη της συμπλοκής έπεσε στη θάλασσα και χάθηκε).

Αυτοί λοιπόν οι «αμόρφωτοι» Έλληνες ψαράδες και αγρότες δώσανε τη μάχη της αξιοπρέπειας δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους για να υπερασπιστούν το Πολιτισμό τους.

- See more at: http://www.pronews.gr/portal/20160103/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B1%CE%BD-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%AC%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%AE%CE%BB%CE%BF%CF%85#sthash.cuAUqgkT.dpuf

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "200 Έλληνες νεκροί για να υπερασπιστούν το άγαλμα…της Αφροδίτης της Μήλου"

Οι χώρες με τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού - Σε ποια θέση βρίσκεται η Ελλάδα;

Έκθεση: Ιδού οι χώρες με τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού - Σε ποια θέση βρίσκεται η Ελλάδα; -  -------Έκθεση για την ζήτηση του χρυσού, αλλά και τις ποσότητες, που κατέχουν οι 40 μεγαλύτερες σε αποθέματα χρυσού χώρες και θεσμοί, εξέδωσε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Χρυσού.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής καταλαμβάνουν την πρώτη θέση, με τη Γερμανία να βρίσκεται στην δεύτερη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην τρίτη, ενώ μεταξύ των χωρών της Ασίας την κορυφή καταλαμβάνει η Κίνα που βρίσκεται στην έβδομη θέση της κατάταξης.

Την πρώτη δεκάδα συμπληρώνουν, ακόμη, η Ιταλία, η Γαλλία, η Ρωσία, η Ελβετία, η Ιαπωνία και η Ολλανδία.

Στη λίστα που δημοσίευσε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Χρυσού, η χώρα μας βρίσκεται στην 32η θέση των χωρών, ιδρυμάτων και οργανισμών που διαθέτουν τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού παγκοσμίως.

Σύμφωνα με την φετινή έκθεση, η Ελλάδα υπολογίζεται πως έχει 112,5 τόνους χρυσού, με τα στοιχεία να αφορούν τη χρονική περίοδο ως και τις 31 Μαρτίου 2015. Όπως ήταν αναμενόμενο, μεταξύ των κορυφαίων θέσεων της λίστας φιγουράρουν χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τράπεζες.

Η Ελλάδα αφήνει πίσω της χώρες όπως η Αυστραλία και η Κορέα, αλλά και την Ένωση Κεντρικών Τραπεζών, μεταξύ άλλων.

  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ " Οι χώρες με τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού - Σε ποια θέση βρίσκεται η Ελλάδα;"

ΟΙ 10 ΤΡΟΠΟΙ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ...!!!

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ 10 ΤΡΟΠΟΙ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ...!!!

 

Όπως πίστευε ο Επίκουρος, ο άνθρωπος είναι κάτι μεγάλο και πολύτιμο.

Την ευτυχία, τη μακαριότητα, την έχει μέσα του, φτάνει να παραμερίσει όσα τον ενοχλούν και του κάνουν κόλαση τη ζωή.

Εδώ σας δίνουμε 10 μικρά αλλά πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!

1.Κάνε τα πάντα με αγάπη

Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς. Αριστοτέλης

Η αγάπη είναι η αιτία ενότητας όλων των πραγμάτων Αριστοτέλης

2. Αγκάλιασε τις προκλήσεις και μάθε από αυτές

Όπως λέει και το αρχαίο γνωμικό:

«Ζήσε το σήμερα και ξέχασε το παρελθόν». Οι προκλήσεις είναι πάντα μια ευκαιρία για κάτι καινούριο. Ακόμη και το ΟΧΙ μπορεί να γίνει μια νέα για να κινηθούμε σε μια νέα κατεύθυνση. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή μας είναι ο εαυτός μας.

«Οι μικρές ευκαιρίες είναι συχνά η αρχή μεγάλων έργων». Δημοσθένης

3. Πίστεψε στον εαυτό σου, άκουσε τον και μην παίρνεις πολύ σοβαρά αυτά που σου λένε οι άλλοι.

Κανείς δεν γνωρίζει τον εαυτό σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Και κανείς τα παιδιά σου. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους που δεν θα μοιραστούν τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες απόψεις και το ίδιο όραμα με εσένα, όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Θα υπάρξουν πολλοί που θα σου δώσουν δωρεάν συμβουλές για το πώς θα πρέπει να είναι η ζωή σου ως μητέρα ή πατέρας. Άκουσε τους χωρίς να τους κρίνεις και ακολούθησε αυτό που σου λέει η καρδιά σου

«Εκείνος που ξέρει να ακούει επωφελείται ακόμη κι από εκείνους που μιλούν άσχημα».Πλούταρχος

«Μάθε να είσαι σιωπηλός, άφησε το μυαλό ήσυχο να ακούσει και ν’ απορροφήσει» Πυθαγόρας

4. Ονειρέψου αυτά που θέλεις, και όχι αυτά που δεν θέλεις.

Είναι σημαντικό να ονειρευόμαστε, να κάνουμε μεγάλα όνειρα και να μην σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε. Αλλά πάντα να ελπίζουμε στα καλύτερα

«Μην ξοδεύεις αυτό που έχεις επιθυμώντας αυτό που δεν έχεις. Θυμήσου ότι αυτό που έχεις τώρα, είναι κάτι απ’ όλα αυτά που κάποτε ονειρεύτηκες να αποκτήσεις» Επίκουρος

5. Ποτέ μην τα παρατάς και ποτέ μη χάνεις την πίστη σου

Αντικατέστησε τον φόβο με την ελπίδα. Η ταπεινοφροσύνη, ή αγάπη και η πίστη, μπορούν να κάνουν θαύματα. Και όλα θα συμβούν την κατάλληλη στιγμή και την κατάλληλη εποχή.

«Δεν υπάρχει τίποτα «μεγάλο» που δημιουργείται ξαφνικά…Ένα τσαμπί σταφύλια χρειάζεται χρόνο να ανθίσει, να καρποφορήσει και να…ωριμάσει»! Επίκτητος

6. Πάντα να σκέφτεσαι και να «νιώθεις» θετικά

Η θετική σκέψη είναι δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων. Εστιάστε πάντα στο παρόν και στους λόγους για τους οποίους χαίρεστε! Απομακρύνετε από τη ζωή σας τους αρνητικούς ανθρώπους και φροντίστε πάντα να περιβάλλεστε από ανθρώπους με θετική ενέργεια. Και όπως λένε και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι:

«Η ιατρική είναι συνυφασμένη με την ουσία του νου» Ιπποκράτης «Η ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό μας» Αριστοτέλης

7. Ψάξε μέσα σου τις απαντήσεις

Πάντα η σκέψη και η ενδοσκόπηση μας βοηθάει να βρούμε τη σωστή λύση, όταν νιώθουμε μπερδεμένοι «Αυτό που μπορούμε να επιτύχουμε εσωτερικά θα αλλάξει την εξωτερική πραγματικότητα.» Πλούταρχος

8. Οι δύσκολες καταστάσεις είναι που μας κάνουν πιο θαρραλέους

«Το θάρρος μας δε φαίνεται στις καθημερινές μας χαρούμενες σχέσεις, αλλά στις προκλήσεις της ζωής και τις αντιξοότητες» Επίκουρος

9. Μην αντιστέκεσαι στο πεπρωμένο σου

«Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του» Πλάτων «Στον καθένα υπάρχουν τρεις αρετές: Η σύνεση, η δύναμη και η καλή τύχη» Ίων ο Χίος

10. Δες τα λάθη σου θετικά και σαν εμπειρίες που θα κινούνται προς την κατεύθυνση των ονείρων σου.

«Αυτός που κάνει τα περισσότερα κάνει τα περισσότερα λάθη» Ευριπίδης

Πηγή: pronews.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ 10 ΤΡΟΠΟΙ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ...!!!"

Οι πληροφορίες που “κρύβει” το επώνυμό σας

«Τα περισσότερα ελληνικά επώνυμα προέρχονται συνήθως είτε από τοπωνύμια- όπως Μανιάτης από τη Μάνη, Μωραΐτης από το Μοριά- είτε από διάφορα παρατσούκλια τα οποία ενέπνεαν στους ανθρώπους».---

 Αυτό αναφέρει η κα. Φούλα Πισπιρίγκου, φιλόλογος, και προσθέτει πως : «Από εκεί και πέρα υπάρχουν και μερικές καταλήξεις οι οποίες υποδηλώνουν καταγωγή, όπως για παράδειγμα τα σε ‘ίδης’ και ‘άδης’ που είναι καταλήξεις των Ποντίων, τα σε ‘ογλου’ που είναι Μικρασιατικά και σημαίνουν ο γιος του τάδε, το ‘πουλος’ που απαντάται στην Πελοπόννησο, το «άκος» στη Μάνη και το «άκης» που είναι κρητικό». Συνοψίζοντας, λοιπόν, μπορούμε να διακρίνουμε τα επώνυμα σύμφωνα με τη σημασία τους σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες, που δηλώνουν αντίστοιχα βαφτιστικό όνομα, καταγωγή, επάγγελμα και παρατσούκλια (ή προσωνύμια). Πατρωνυμικά: Αυτά που χρησιμοποιούν για ρίζα τους βαφτιστικά ονόματα, είναι μαζί με τα παρατσούκλια το συχνότερο είδος των οικογενειακών ονομάτων.

Τα συναντούμε σε ονομαστική πτώση (π.χ. Κωστής, Γεωργής), σε γενική (π.χ. Γεωργίου, Δημητρίου), αλλά και με πολλές καταλήξεις ή υποκοριστικά (π.χ. Στεφανίδης, Αθανασούλας). Μητρωνυμικά: Αυτά τα οποία βασίζονται στο όνομα της μητέρας, για παράδειγμα Κώστας Ελένης (δηλαδή ο Κώστας της Ελένης).

Είναι αρκετά σπάνια και χωρίζονται και αυτά σε κατηγορίες ανάλογα με το επάγγελμα της μητέρας ή του άντρα της (Καλογραίας, Μακαρονούς, Μαμμής, Τσαγκαρίνας), την καταγωγή της μητέρας (Αμουργιανής, Αραπίνης, Βλάχας), ακόμα και το… ελάττωμα της μητέρας (Βουβής, Καμπούρας). Εθνικά: Είναι τα επώνυμα τα οποία δηλώνουν καταγωγή και φανερώνουν τον τόπο που γεννήθηκε ή έζησε αυτός που έχει το όνομα. Αναφέρονται συνήθως σε χωριά ή ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές και οι καταλήξεις τους είναι δεκάδες. Οι πιο συνήθεις είναι οι εξής: -(ι)ώτης: Τσιριγώτης, Λεπενιώτης, Ανδριώτης, Ηπειρώτης κτλ. -ίτης: Μπεγλίτης, Πολίτης, Αργυροκαστρίτης κτλ. -ιανος: Κουταλιανός, Ελεκιστριάνος, Ψαριανός, Σακαρετσιάνος, Χρυσοβιτσιάνος κ.α. -ινός: Πατρινός, Παργινός, Ζακυνθινός, Καλαβρυτινός -αίος: Κερκυραίος, Ρωμαναίος κτλ. Επαγγελματικά: Επώνυμα τα οποία δηλώνουν επαγγέλματα τα οποία χάνονται στα βάθη των αιώνων. Από τα βυζαντινά χρόνια (Αμπελάς, Λαχανάς, Ζωναράς, Καμπανάρης, Γραμματικός, Παλαιολόγος, Δούκας, Λογοθέτης) μέχρι τα νεοελληνικά (Γελαδάρης, Αρκουδάρης, Περιβολάρης, Ψαράς, Σαμαράς, Κουρέας, Ασβεστάς, Βαγενάς). Παρατσούκλια: Αποτελούν τον κύριο όγκο των επωνύμων μαζί με τα πατρωνυμικά και προέρχονται κατά κύριο λόγο από χαρακτηρισμούς που βασίζονται σε σωματικές (Βραχνός, Ζερβός, Καμπούρης, Λεβέντης), πνευματικές και ηθικές ιδιότητες (Βιαστικός, Αγέλαστος, Θλιμμένος, Κατεργαράκος). Μπορούν να προέρχονται όμως και από παρομοιώσεις με ζώα (Αλεπουδέλης, Γάτος, Ζυγούρης, Λύκος, Ποντίκης), με φυτά (Γαρούφαλος, Καρπούζης, Πιπέρης, Ρεβίθης) ή να υποδηλώνουν συγγένεια και ηλικία (Εγγονόπουλος, Κανακάρης, Ορφανός, Παπούλιας, Πατέρας).

Τα επώνυμα όμως, δεν εμφανίστηκαν μόνο με τον αρχικό τους τύπο. Πολλά από αυτά σχηματίζουν παράγωγα με διάφορες καταλήξεις ή είναι σύνθετα με την βοήθεια λέξεων οι οποίες χρησιμεύουν ως πρώτο συνθετικό. Όσον αφορά τις καταλήξεις, αποτελούν ένα γλωσσικό… GPS για να καταλάβουμε από ποιο μέρος της Ελλάδας κατάγεται κάποιος. Έτσι έχουμε τα εξής: -ίδης: Πόντος (Τουντουλίδης, Κοντογιαννίδης, Πετρίδης) -άδης: Πόντος (Γεωργιάδης, Καλγρεάδης, Φωτιάδης) -ούδης ή – ουδάς: Μακεδονία – Θράκη (Λαμπρινούδης, Νικολούδης, Σπανούδης, Φραγκούδης, Ψαρούδας, Μαρούδας) -όγλου: Μικρά Ασία (Πεσμαζόγλου, Κουρατζόγλου, Ασλάνογλου) -άκης: Κρήτη (Παπαδάκης, Σαββάκης) -άκος: Μάνη (Παντελάκος, Δημητράκος, Μαυροειδάκος) -πουλος: Κυρίως στην Πελοπόννησο (Νικολακόπουλος, Αβραμόπουλος, Ανδρικόπουλος) -άτος: Κεφαλονιά (Δημητράτος, Γιανουλάτος, Γερολυμάτος) -έλης: Μυτιλήνη, Αϊβαλί, Λήμνο, Ίμβρο (Παπαδέλης, Χαμαλέλλης, Χωριατέλλης, Ξαφέλλης, Κοντέλλης) -ούσης: Χίος (Χαλκούσης,Παϊδούσης) Ας δούμε λοιπόν την ετυμολογία μερικών εκ των πιο συνηθισμένων ελληνικών επωνύμων: Παλαιολόγος: Από το μτγν.ρημ.παλαιολογώ, λέω, ομιλώ περί αρχαίων-παλαιών πραγμάτων. Επώνυμο της τελευταίας δυναστείας του Βυζαντίου. Συνηθέστατο επώνυμο σήμερα, κυρίως λόγω της χρησιμοποίησης του «Παλαιολόγος» ως βαφτιστικού. Βασιλόπουλος: Αρκετά συνηθισμένο επώνυμο, με προφανή προέλευση από το βαφτιστικό Βασίλειος, με το επίσης σύνηθες τρόπο σχηματισμού επωνύμου με την κατάληξη -όπουλος. Οικονόμου: Συχνότατο ελληνικό επώνυμο, κυρίως λόγω της σημασίας της λέξης οικονόμος ως εκκλησιαστικός αξιωματούχος, κληρικός, υπεύθυνος κυρίως για την οικονομική διαχείριση εκκλησίας ή μοναστηριού. Παπαδόπουλος: Γιος ή απόγονος του παπά (παπαδοπαίδι), ίσως το πολυπληθέστερο όνομα στην Ελλάδα μαζί με την κατάληξη -οπουλος. Καραγιάννης: Σύνθετο όνομα από τούρκικη λέξη kara = μαύρος, μελαχρινός συν το βαφτιστικό όνομα Γιάννης. Κωνσταντόπουλος: Γιος ή απόγονος του Κωνσταντίνου.

Ο Κωνσταντίνος προέρχεται από το λατινικό Constantinus. Αγγελόπουλος : Επώνυµο πατρωνυµικό που προέρχεται από το βαφτιστικό όνοµα Άγγελος συν την κατάληξη –όπουλος. Ρήγας: Από το νεοελληνικό ρήγας, λαϊκότροπα ο βασιλιάς (μεσαιωνικό ρήγας). Προέρχεται από το ελληνιστικό ρηξ, αιτιατική ρήγα, που προέρχεται από το λατινικό rex. Χατζής: Σύνηθες πρόθεμα σε πολλά ελληνικά επίθετα(Χατζηνικολάου, Χατζηδημητρίου, Χατζόπουλος, Χατζίδης , Χατζηδάκης κ.α.). Σύμφωνα με τον Τριανταφυλλίδη: Άτονη προτακτική λέξη που ακολουθείται πάντα από το ενωτικό (-) και έμπαινε πριν από βαφτιστικά ή οικογενειακά ονόματα ως τιμητικός τίτλος για να δηλώσει ότι ένας ορθόδοξος χριστιανός επισκέφτηκε ως προσκυνητής τους Άγιους Τόπους. Βουδούρης: Επώνυμο το οποίο έχει την ίδια αρχή με το Μπουντούρης, προέρχεται απο τη δημώδη/διαλεκτική λέξη βουδούρης (μπουντούρης) που δηλώνει το βραχύσωμο και παχύ άνθρωπο .Η λέξη προέρχεται απο το τουρκικό bodur, με την ίδια σημασία. Μίχας: Πρόκειται για αρβανίτικη παραλλαγή του ονόματος Μιχαήλ-Μιχάλης. Σε ελληνόφωνους πληθυσμούς η υποκοριστική παραλλαγή του ονόματος ήταν συνήθως “Μίχος”. Περδικάρης: Επαγγελματικό επώνυμο, απο το ουσ. περδικάρης(παλαιοτ. περδικάριος), απο το ουσ. πέρδικα( Πολίτης: Η ετυμολογία του επωνύμου αυτού είναι προφανής. Η περίπτωση να προέρχεται από μια οποιαδήποτε πόλη, εκτός από την Πόλη, δεν είναι τόσο πιθανή επειδή δεν υπήρχε λόγος να μην σχηματιστεί το επώνυμο π.χ. Γιαννιώτης από τα Γιάννενα, Σμυρνιός από τη Σμύρνη κ.ο.κ.

Πηγή: ipaideia.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι πληροφορίες που “κρύβει” το επώνυμό σας"

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Oι γραπτές πηγές που διαθέτουμε για την ελληνική γλώσσα καλύπτουν -σχεδόν χωρίς διακοπές- μια περίοδο τριανταπέντε αιώνων.----
Aυτή η σπάνια στην ιστορία των γλωσσών μακροβιότατα γίνεται ακόμη πιο σημαντική ενόψει του γεγονότος ότι αφορά μία γλώσσα, αναγνωρίσιμη στις δομές της και σε ένα μεγάλο τμήμα του λεξιλογίου της, σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής αλυσίδας. ...η προβληματική της νέας ελληνικής γλώσσας είναι μια προβληματική ποικιλίας και πολυμορφίας.
 Tο ζήτημα της εθνικής γλώσσας που όφειλε να συνοδεύει την συγκρότηση του σύγχρονου ελληνικού κράτους στο 19o αιώνα είχε τεθεί με όρους διγλωσσίας· και σήμερα που η διγλωσσία αυτή φαίνεται οριστικά ξεπερασμένη, η γλωσσική κοινότητα στρέφεται προς τις διαλέκτους της, που παρουσιάζονται ως διατηρητέα κληρονομιά, ως πλούτος που πρέπει στο εξής να αναδειχθεί.

1. Aυτή η πολυμορφία μέσα στην ενότητα διαφαίνεται από τις πρώτες γραπτές πηγές που μας έχουν σωθεί, σε συλλαβικό σύστημα, και που χρονολογούνται στον 15ο αιώνα π.X.
H εμφάνιση του αλφαβήτου μερικούς αιώνες αργότερα φέρνει την διαλεκτική πολυμορφία στην επιφάνεια. H πολυμορφία αυτή είναι παρούσα ήδη στις πρώτες επιγραφικές πηγές, και αναδεικνύεται στο πρώτο λογοτεχνικό μνημείο: η γλώσσα των ομηρικών ποιημάτων είναι, όπως και το ίδιο το περιεχόμενο των αφηγήσεων, μια ραψωδία. Eπιπλέον, οι διάλεκτοι συνυπάρχουν για καιρό χωρίς την παρουσία μιας τυποποιημένης γλώσσας αναφοράς. H έννοια αυτή μάλιστα φαίνεται ότι ήταν ξένη για την γλωσσολογική σκέψη των αρχαίων.
Yπήρχαν λοιπόν διάλεκτοι στην αρχαία ελληνική, υπάρχουν διάλεκτοι και στην νέα ελληνική. Eδώ θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει πολλά ερωτήματα διαφορετικής τάξης και άνισης σημασίας στις διάφορες αναλύσεις του ζητήματος:
- Παρατηρείται συνέχεια ανάμεσα στις αρχαίες και τις σύγχρονες διαλέκτους;
- Σε ποιο βαθμό η γνώση των αρχαίων διαλέκτων μπορεί να συμβάλει στην κατανόηση της συγκρότησης της νέας ελληνικής γλώσσας;
- Σε ποιο βαθμό είναι χρήσιμη για τη μελέτη των αρχαίων διαλέκτων η συνεξέταση της νέας ελληνικής και των ποικιλιών της;
2. Oι πρώτες αλφαβητικές πηγές παρουσιάζουν διαλεκτικά χαρακτηριστικά. Σε γενικές γραμμές όμως οι πηγές αυτές είναι λίγες σε αριθμό έως την κλασική εποχή και σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις επιτρέπουν μια ολοκληρωμένη περιγραφή του διαλεκτικού συστήματος που εκπροσωπούν. Συχνά οδηγούμαστε στη διαπίστωση ότι η μελέτη μιας αρχαίας ελληνικής διαλέκτου ισοδυναμεί με την ιστορία της υποχώρησής της απέναντι στην κοινή.
 Mε βάση αυτήν την διαπίστωση θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε την ακόλουθη σχηματική περιγραφή της ιστορίας της ελληνικής στην αρχαιότητα:
(1) Tην υποθετική αρχική ενότητα της πρωτοελληνικής, (2) ακολουθεί μια πρώτη διάσπαση σε διαλέκτους, αρχαιότερη από τις παλιότερες γραπτές πηγές. Tο συλλαβογραφικό σύστημα που είναι γνωστό ως γραμμική B καταγράφει την γλωσσική μορφή που συμβατικά ονομάζουμε μυκηναϊκή. H γλωσσική αυτή μορφή εμφανίζει χαρακτηριστικά τα οποία, ανεξάρτητα από την ερμηνεία που τους δίνουμε, προϋποθέτουν κάποια διαλεκτική διαφοροποίηση.
Παρατηρούμε έτσι την εξέλιξη του ti σε si στον τύπο o-di-do-si du-ru-to-mo/ t δίδωσι δρυτόμος (PY Vn 10, 1), ενώ άλλες διάλεκτοι διατηρούν το ti κατά την πρώτη χιλιετία. Aυτό σημαίνει ότι στην εποχή των μυκηναϊκών ανακτόρων πολλοί Έλληνες σε περιοχές που βρίσκονται στα όρια της μυκηναιόφωνης κοινότητας χρησιμοποιούσαν διαφορετική προφορά. Γραφηματικές παραλλαγές όπως pe-mo/ pe-ma (σπέρμα) φαίνεται ότι μαρτυρούν την απουσία απόλυτης ομοιογένειας ακόμη και στο εσωτερικό της μυκηναιόφωνης κοινότητας. (3)
H μυκηναϊκή λοιπόν είχε από νωρίς το ρόλο μιας ομοιογενοποιημένης διοικητικής γλώσσας που γραφόταν από γραφείς των οποίων τα μητρικά ιδιώματα ενδεχομένως ήταν διαφορετικά και οι οποίοι ίσως διατηρούσαν διαφοροποιημένες χρήσεις στον προφορικό λόγο.
(4) Mετά την κατάρρευση των βασιλείων της δεύτερης χιλιετηρίδας, η διάσπαση σε διαλέκτους ακολουθεί ελεύθερη πορεία. Πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, όπως η δημιουργία των πόλεων-κρατών και ο αποικισμός σε όλο το μήκος των ακτών της Mεσογείου, ευνοούν την ανάπτυξή τους έως την έλευση της κλασικής εποχής.
(5) Aπό τον 5ο αιώνα όμως αρχίζει μια σταδιακή διαδικασία ενοποίησης.
Oι διάλεκτοι των πόλεων χάνουν έδαφος μπροστά στην αττικο-ιωνική κοινή, και η διαδικασία αυτή, που επιταχύνεται σημαντικά με την αυτοκρατορία του Mεγάλου Aλεξάνδρου και τα ελληνιστικά βασίλεια, ολοκληρώνεται κάτω από την ρωμαϊκή κυριαρχία, όταν η κοινή γίνεται η πιο διαδεδομένη γλώσσα επικοινωνίας του ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας.
(6) H διάλυση του ρωμαϊκού κράτους και στη συνέχεια οι ανακατατάξεις της βυζαντινής αυτοκρατορίας δημιουργούν τις συνθήκες για μια νέα διάσπαση σε διαλέκτους και τη δημιουργία ενός αυξανόμενου χάσματος ανάμεσα στην ομιλούμενη και τη γραφόμενη γλώσσα, (7) οδηγώντας έτσι στη γνωστή προβληματική κατάσταση και τις γνωστές διαμάχες για τον καθορισμό της εθνικής γλώσσας που εκδηλώθηκαν κατά τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
3. Mια τέτοια σχηματική παρουσίαση της ιστορίας της ελληνικής ακυρώνει καταρχήν την πιθανότητα ύπαρξης συνέχειας ανάμεσα στις αρχαίες διαλέκτους, που υποχώρησαν μπροστά στην κοινή, και τις σύγχρονες διαλέκτους, η διαίρεση των οποίων έχει διαφορετική βάση από αυτήν των αρχαίων διαλεκτικών ομάδων.
Ωστόσο αναγνωρίζονται γενικά δύο εξαιρέσεις στην αρχική αυτή θέση: 1. ο πελοποννησιακός θύλακος της τσακωνικής συσχετίζεται άμεσα με την αρχαία διάλεκτο της Σπάρτης, τη λακωνική· 2. η παρουσία ελληνικών διαλεκτικών θυλάκων στη νότια Iταλία ερμηνεύεται συχνά -αν και αυτό είναι αμφιλεγόμενο- ως κατάλοιπο των δωρικών αποικιών που ιδρύθηκαν εκεί στην πρώτη χιλιετία π.X.
4. ...η πορεία των διαλέκτων εξαρτάται καθοριστικά από τη γεωγραφία και την ιστορία, από τη δημογραφία και την οικονομία.
H μελέτη των αρχαίων διαλέκτων, όπως και των σύγχρονων, δεν πρέπει να εξαντλείται στην εξέταση του ρεπερτορίου των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους ούτε των ισογλώσσων που τις συνδέουν με τις γειτονικές διαλέκτους. Mε δεδομένη τη μεσολάβησή της κοινής, είναι απαραίτητο να υποβάλουμε και αυτήν στη μικροσκοπική ανάλυση που χρησιμοποιείται και για τις διαλέκτους. Bλέπουμε λοιπόν ότι ο όρος κοινή απέχει πολύ από το να περιγράφει μία και μόνη πραγματικότητα, ακόμη και όταν την περιορίζουμε στη γραπτή της μορφή, που παρεμβάλλεται στο εγχείρημα της πρόσβασης στην ομιλούμενη γλώσσα.
Για να περιοριστώ σε μία μόνο πλευρά, που μου φαίνεται ότι προσφέρεται για κάποιο παραλληλισμό με το ζήτημα της διαμόρφωσης της νεοελληνικής κοινής, παρατηρούμε ότι από τη μια περιοχή στην άλλη δεν είναι πάντα οι ίδιες κοινωνικές ομάδες που λειτουργούν ως κινητήριες δυνάμεις για την εισαγωγή της κοινής. Tέτοιο ρόλο κάποτε έχουν οι άρχουσες πολιτικές τάξεις, όπως π.χ. στη Mακεδονία κατά τον 5ο και τον 6ο π.X. αιώνα [...], ή στη Λυκία, για να αναφέρουμε το παράδειγμα ενός μη ελληνικού κράτους [...].
Oι έμποροι και άλλοι παράγοντες της ιδιωτικής οικονομίας χρησιμοποίησαν από πολύ νωρίς την κοινή ως γλώσσα των συναλλαγών. 'Ετσι, από τον 5ο αιώνα, οι επιγραφές που αφορούν τον κατασκευαστικό τομέα συντάσσονται, σχεδόν σε όλο τον ελληνικό κόσμο, στην κοινή [...]. Στην Aθήνα, τα λαϊκά στρώματα, εν μέσω ενός κοσμοπολίτικου περιβάλλοντος, λειτούργησαν ως ένας από τους φορείς της γλωσσικής αλλαγής [...]. 'Ενας άλλος φορέας της εξέλιξης εκπροσωπείται από τις μορφωμένες ελίτ που ελκύονταν από το γόητρο της ιωνικής λογοτεχνικής γλώσσας και τις απασχολούσε η "απο-επαρχιοποίηση" της γλώσσας τους, έτσι ώστε να γίνει ένα ανταγωνιστικό προς την πρώτη όργανο [...].
Tα επίπεδα ύφους της γλώσσας που επηρεάστηκαν ποικίλλουν βέβαια ανάλογα με τους εν λόγω παράγοντες της αλλαγής, καθώς επίσης ποικίλλει και ο ρυθμός αντικατάστασης της διαλέκτου από την κοινή και, αρχικά, και η ίδια η λειτουργία της κοινής: εδώ γλώσσα της διοίκησης, αλλού lingua franca. Στη συνέχεια οι λειτουργίες συγκεντρώνονται σχηματίζοντας ένα συνεχές [...].
H διάδοση όμως της κοινής δεν επιτεύχθηκε χωρίς αντιστάσεις. Φαίνεται ότι κατά την ελληνιστική εποχή αρκετές πόλεις επέλεξαν να ακολουθήσουν ή τουλάχιστον θέλησαν να εξαγγείλουν γλωσσικές πολιτικές, διατηρώντας παράλληλα αυτούσια τη χρήση της αρχαίας διαλέκτου στα επίσημα κείμενα. Eυδοκιμούν λοιπόν άφθονα χαρακτηριστικά μιας κοινής και υπερδιαλεκτισμοί που προδίδουν το πρόβλημα της πραγματικής γνώσης της διαλέκτου -δεν αντιστοιχεί πια στη γλωσσική πραγματικότητα των γραφέων.
Aκόμη, εμφανίζονται ενδιάμεσα στάδια ανάμεσα στις διαλέκτους και την κοινή. 'Ετσι, κυρίως στην επικράτεια της δωρικής, παράλληλα με την κοινή και ανταγωνιστικά προς αυτήν, αναπτύσσονται μορφές κοινών, με βάση ένα είδος standard, "πρότυπης δωρικής", απαλλαγμένης από τα πολύ ειδικά χαρακτηριστικά των τοπικών ιδιωμάτων. Ωστόσο τα υποκατάστατα αυτά, παρόλο που καθυστέρησαν -σε ορισμένες περιπτώσεις για μεγάλο διάστημα- την εισαγωγή της αττικο-ιωνικής στα επίσημα κείμενα, διευκόλυναν ταυτόχρονα τη διείσδυσή της στην τρέχουσα χρήση, υποβιβάζοντας το γόητρο της τοπικής γλώσσας και στιγματίζοντας τις πιο έντονες ιδιαιτερότητές της.
Πριν επιβληθεί η κοινή ως νόρμα αλλά και ως καθημερινό όργανο, η πλειοψηφία των Eλλήνων χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει, για ένα διάστημα μεγαλύτερο ή μικρότερο ανάλογα με τον τόπο, συγχρόνως δύο ή τρεις διαφορετικούς κώδικες. Σε αυτό τους βοήθησε ένα παλιό βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κουλτούρας: τουλάχιστον από την καθιέρωση των Oλυμπιακών Aγώνων (γεγονός αφετηριακό), οι αρχαίοι Έλληνες είχαν έντονα τη συνείδηση ότι ανήκουν στην ίδια κοινότητα, πέρα και παρά τις ιδιαιτερότητές τους.
 Παρόλο που μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους, δεν αισθάνονταν λιγότερο ελληνόφωνοι, και τα λογοτεχνικά έργα -αυτό το κοινό πολιτισμικό κεφάλαιο που ξεκίνησε με τα ομηρικά ποιήματα- δημιουργούσε ένα αίσθημα οικειότητας ως προς τη διαφορετικότητα των γειτονικών συστημάτων. Tα πνεύματα και τα αυτιά πρέπει λοιπόν να ήταν αρκετά προετοιμασμένα να δεχτούν την κοινή και τις κοινές.
5. H αναφορά σε ένα κοινό πρότυπο δεν εγγυάται την πλήρη ομοιομορφία στη χρήση. H αρχαία ελληνική κοινή δεν είναι απαλλαγμένη από κατά τόπους διαφοροποιήσεις. Aυτές εκδηλώνονται κυρίως σε φωνολογικά χαρακτηριστικά και στο λεξιλόγιο. Oι τοπικές αυτές ποικιλίες είναι προφανώς παράγωγες των διαλέκτων ή των γλωσσών που βρίσκονταν σε χρήση παλιότερα στην περιοχή, και η μελέτη τους συμπληρώνει εκείνη των διαλέκτων ή των γλωσσών αυτών. Ένα δείγμα τέτοιων εργασιών μπορεί να βρει κανείς στον Brixhe 1998.
Aπό την άλλη, οι νεότερες απολήξεις φαινομένων που παρατηρούνται στην κοινή εν είδει παραλλαγών αξίζει επίσης να ερευνηθούν και να αναλυθούν. H κατανόηση των αρχαίων δεδομένων και η κατανόηση των νεότερων δεδομένων μπορούν να βοηθηθούν αμοιβαίως. Aν και οι αρχαίες διάλεκτοι δεν διασώθηκαν ως οργανωμένα γλωσσικά συστήματα, ορισμένα χαρακτηριστικά μπόρεσαν να επιζήσουν στη διάρκεια των ιστορικών ανακατατάξεων σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή, και μάλιστα να εξαπλωθούν και να βρουν σήμερα την πλήρη έκφρασή τους.
 Δύο παραδείγματα είναι αρκετά: 1. με αφετηρία τη διπλή θέση των εγκλιτικών προσωπικών αντωνυμιών στη γλώσσα της Kαινής Διαθήκης, ο Janse (1993) επισημαίνει την ύπαρξη διαφοροποίησης ανάμεσα στις ηπειρωτικές νεοελληνικές διαλέκτους, που γενικεύουν την πρόταξη, και τις νησιωτικές-μικρασιατικές διαλέκτους, που δείχνουν προτίμηση στην επίταξη. 2. O Brixhe (1999) αναγνωρίζει σε πρόσφατα δημοσιευμένα μακεδονικά επιγραφικά κείμενα μια τάση για κλείσιμο των μεσαίων φωνηέντων, χαρακτηριστικό που συνεισέφερε η μακεδονική στην τοπική κοινή και που σήμερα το μοιράζεται "με μια μεγάλη ζώνη που περιλαμβάνει την Aττική, τη Bοιωτία και τη Θεσσαλία".
6. Eπιστρέφω, κλείνοντας, στα τρία ερωτήματα που διατυπώθηκαν στην αρχή αυτής της ανακοίνωσης: σε σχέση με το πρώτο περιορίζομαι να απαντήσω ότι η ύπαρξη άμεσης συνέχειας ανάμεσα στις αρχαίες και τις σύγχρονες διαλέκτους είναι σε γενικές γραμμές απίθανη και πάντως μη αποδείξιμη. Ωστόσο δεν βρίσκεται εκεί η ουσία, αφού, ως προς τα δύο επόμενα ερωτήματα μου φαίνεται εύλογο οι ειδικοί και των δύο περιόδων να έχουν έκδηλο ενδιαφέρον να γνωρίσουν τη δουλειά ο ένας του άλλου και να διασταυρώσουν τις μελέτες τους.
Στην ουσία, παρά τον άστατο χαρακτήρα των εκδηλώσεών της στην πορεία των αιώνων, την ιστορία της ελληνικής διατρέχει το ίδιο πρόβλημα: το ευρέως διαδεδομένο συναίσθημα μιας διπλής ένταξης, α. στην μεγάλη ελληνόφωνη κοινότητα και στην παιδεία της, β. στην ιδιαίτερη πατρίδα -φορέα ιδιαίτερων αξιών- και στο ιδίωμά της.
Για τον λόγο αυτό, περισσότερο ίσως από ό,τι σε άλλους τομείς, η πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ιστορία έχει διαπλακεί και διαπλέκεται ακόμη με την καθαυτό γλωσσική εξέλιξη, παρόλο που τα φαινόμενα που σχετίζονται με την εξέλιξη αυτή δεν αποκτούν την πλήρη σημασία τους παρά μόνο μέσα στη μακρά διάρκεια
Mετάφραση Ελένη Μπακαγιάννη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ"

Τούρκικες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά

Για να μιλαμε σωστα Ελληνικα,--------220 τούρκικες λέξεις που αθελα μας χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Πλάι σε κάθε "τούρκικη" λέξη, ο αρχικός συντάκτης δίνει, σε παρένθεση, ένα συνώνυμο ή μια εξήγηση με "αμιγώς ελληνικές" λέξεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις "τούρκικες" λέξεις με τις "εγχώριες", όπως επιχείρησαν κάποιοι σε ένα μήνυμα, που χρησιμοποιεί αυτόν τον κατάλογο λέξεων, και που το κοροϊδεύει δεόντως ο Γιάννης Χάρης σε πρόσφατο σχόλιό του, δίνοντας μερικά παραδείγματα τέτοιας (υποθετικής και αγλωσσολόγητης) αντικατάστασης:

«Το βράδυ τρώω μόνο ένα πηγμένο γάλα» (γιαούρτι)

«Θα μας τρελάνουν πάλι οι ετησίες άνεμοι» (μελτέμια)

«Κάναμε πολλή ευδιαθεσία χτες στου Νίκου» (κέφι)

«Με τη ζέστη ένα υδροπεπόνι είναι ό,τι πρέπει» (καρπούζι)

«Οι φοιτητές στη Λάρισα πήγαν από πύραυνο» (μαγκάλι)

«Τον κοιτούσε κι έτρεχαν τα πυκνόρρευστα διαλύματα ζάχαρης» (σιρόπια)

Λοιπόν, οι 218 (220-2) τουρκικής προέλευσης λέξεις του καταλόγου είναι:

1. Αγάς (δεσποτικός-αυταρχικός),
2. Αγιάζι (πρωινό ή νυχτερινό κρύο),
3. Αλάνα (ανοιχτός χώρος),
4. Αλάνι (αλήτης)
5. Γιακάς (περιλαίμιο),
6. Γιαπί (οικοδομή),
7. Γιαρμάς (ροδάκινο),
8. Γιαούρτι (πηγμένο γάλα)
9. Γιλέκο (περιθωράκιον)
10. Γινάτι (πείσμα),
11. Γιουρούσι (επίθεση)
12. Γκάιντα (άσκαυλος),
13. Γκέμι (χαλινάρι)
14. Γλέντι (διασκέδαση)
15. Γούρι (τύχη),
16. Γρουσούζης (κακότυχος),
17. Δερβένι (κλεισούρα),
18. Εργένης (άγαμος),
19. Ζαμάνια (μεγάλο χρονικό διάστημα),
20. Ζαρζαβατικά (λαχανικά),
21. Ζόρι (δυσκολία),
22. Ζουμπούλι (υάκινθος),
23. Καβγάς (φιλονικία),
24. Καβούκι (καύκαλο),
25. Καβουρδίζω (φρυγανίζω-ξεροψήνω),
26. Καζάνι (λέβητας),
27. Καΐκι (βάρκα)
28. Καλέμι (γραφίδα),
29. Καλούπι (μήτρα-πρότυπο),
30. Κάλπικος (κίβδηλος),
31. Καπάκι (σκέπασμα- κάλυμμα),
32. Καραούλι (φρουρά-σκοπιά),
33. Καρπούζι (υδροπέπων),
34. Κασμάς (αξίνα-σκαπάνη)
35. Κατσίκα (ερίφι-γίδα)
36. Καφάσι (κιβώτιο),
37. Κελεπούρι (ανέλπιστο εύρημα)
38. Κέφι (ευδιαθεσία)
39. Κιμάς (ψιλοκομμένο κρέας),
40. Κιόσκι (περίπτερο),
41. Κολάι (ευκολία-άνεση),
42. Κολαούζος (οδηγός),
43. Κόπιτσα (πόρπη),
44. Κοτζάμ (τεράστιος-πελώριος),
45. Κοτσάνι (μίσχος),
46. Κότσι (αστράγαλος),
47. Κουβαρντάς (γενναιόδωρος-ανοιχτοχέρης)
48. Κουβάς (κάδος-αγγείο),
49. Κουμπαράς (δοχείο χρημάτων),
50. Κουσούρι (ελάττωμα-μειονέκτημα),
51. Κουτουρού (ασύνετα-απερίσκεπτα),
52. Λαγούμι (υπόνομος-οχετός),
53. Λαπάς (χυλός),
54. Λεβέντης (ανδρείος-ευσταλής),
55. Λεκές (κηλίδα),
56. Λελέκι (πελαργός),
57. Λούκι (υδροσωλήνας),
58. Μαγιά (προζύμη-ζυθοζύμη),
59. Μαγκάλι (πύραυνο),
60. Μαγκούφης (έρημος),
61. Μαϊντανός (πετροσέλινο-μακεδονίσι)
62. Μαντζούνι (φάρμακο),
63. Μαούνα (φορτηγίδα)
64. Μανάβης (οπωροπώλης),
65. Μαράζι (φθίση),
66. Μαραφέτι (μικρό εργαλείο),
67. Μασούρι (μικρό ξύλο),
68. Μαχαλάς (συνοικία),
69. Μεζές (ορεκτικά),
70. Μελτέμι (άνεμος ετησίας),
71. Μενεξές (εύοσμο λουλούδι),
72. Μεντεσές (στρόφιγγα),
73. Μεράκι (πόθος),
74. Μερεμέτι (επισκευή-επιδιόρθωση)
75. Μουσαμάς (κερωμένο-αδιάβροχο ύφασμα),
76. Μουσαφίρης (φιλοξενούμενος-επισκέπτης),
77. Μπαγιάτικο (μη νωπό),
78. Μπαγλαρώνω (δένω-φυλακίζω),
79. Μπαϊράκι (σημαία)
80. Μπακάλης (παντοπώλης),
81. Μπαλτάς (πελέκι),
82. Μπάμια (ιβίσκος ο εδώδιμος),
83. Μπαμπάς (πατέρας),
84. Μπάμπαλης (ο πολύ γέρος),
85. Μπαξές (περιβόλι-κήπος),
86. Μπαρούτι (πυρίτιδα),
87. Μπατζάκι (κνήμη-σκέλη),
88. Μπατζανάκης (σύγαμπρος-συννυφάδα),
89. Μπατίρισα (πτωχεύω-χρεοκοπώ),
90. Μπαχαρικό (αρωματικό άρτυμα),
91. Μπεκρής (μέθυσος),
92. Μπελάς (ενόχληση),
93. Μπινές (κίναιδος-ασελγής)
94. Μπογιά (βαφή-χρώμα),
95. Μπογιατζής (ελαιοχρωματιστής)
96. Μπόι (ανάστημα-ύψος),
97. Μπόλικος (άφθονος)
98. Μπόρα (καταιγίδα)
99. Μπόσικος (χαλαρός),
100. Μποστάνι (λαχανόκηπος),
101. Μπούζι (πάγος-ψύχρα),
102. Μπουλούκι (στίφος-άτακτο πλήθος),
103. Μπουλούκος (καλοθρεμμένος-παχουλός),
104. Μπουνταλάς (κουτός-ανόητος),
105. Μπουντρούμι (φυλακή),
106. Μπουρί (καπνοσωλήνας),
107. Μπούτι (μηρός),
108. Μπούχτισμα (κορεσμός),
109. Νάζι (κάμωμα-φιλαρέσκεια),
110. Νταβαντούρι (σύγχυση)
111. Νταμάρι (φλέβα-λατομείο),
112. Νταμπλάς (αποπληξία),
113. Νταντά (παραμάνα-τροφός),
114. Νταραβέρι (συναλλαγή-αγοραπωλησία) *** Λάθος, το νταραβέρι είναι ιταλικής προέλευσης (dare e avere, δούναι και λαβείν). Το τουρκογενές αντίστοιχο είναι το αλισβερίσι.
115. Ντελάλης (διαλαλητής),
116. Ντελής (παράφρονας),
117. Ντέρτι (καημός)
118. Ντιβάνι (κρεβάτι)
119. Ντιπ για ντιπ (ολωσδιόλου),
120. Ντουβάρι (τοίχος),
121. Ντουλάπι (ιματιοθήκη),
122. Ντουμάνι (καταχνιά-καπνός),
123. Ντουνιάς (κόσμος-ανθρωπότητα),
124. Παζάρι (αγορά-διαπραγμάτευση),
125. Παντζάρι (κοκκινογούλι-τεύτλο),
126. Πατζούρι (παραθυρόφυλλο),
127. Παπούτσι (υπόδημα),
128. Περβάζι (πλαίσιο θυρών),
129. Πιλάφι (ρύζι),
130. Πούστης (κίναιδος-ασελγής)
131. Ραχάτι (ησυχία)
132. Ρουσφέτι (χαριστική εξυπηρέτηση),
133. Σακάτης (ανάπηρος),
134. Σαματάς (θόρυβος),
135. Σεντούκι (κιβώτιο),
136. Σέρτικο (τσουχτερό, βαρύ),
137. Σινάφι (συντεχνία, κοινωνική τάξη),
138. ΣιντριβάνιΙ(πίδακας),
139. Σιρόπι (πυκνόρρευστο διάλυμα ζάχαρης),
140. Σαΐνι (ευφυής),
141. Σοβάς (ασβεστοκονίαμα),
142. Σόι (καταγωγή-γένος),
143. Σοκάκι (δρόμος),
144. Σόμπα (θερμάστρα),
145. Σουγιάς (μαχαιράκι),
146. Σουλούπι (μορφή-σχήμα)
147. Ταβάνι (οροφή),
148. Ταμπλάς (αποπληξία-συγκοπή),
149. Ταπί (χωρίς χρήματα)
150. Ταραμάς (αυγοτάραχο),
151. Τασάκι (σταχτοδοχείο),
152. Ταχίνι (αλεσμένο σουσάμι),
153. Ταψί (μαγειρικό σκεύος),
154. Τεκές (καταγώγιο)
155. Τεμπέλης (οκνηρός-ακαμάτης),
156. Τενεκές (δοχείο),
157. Τερτίπι (τέχνασμα-απάτη),
158. Τεφαρίκι (εκλεκτό-αριστούργημα),
159. Τεφτέρι (κατάστιχο)
160. Τζάκι (παραγώνι),
161. Τζάμι (υαλοπίνακας-γυαλί),
162. Τζάμπα (δωρεάν),
163. Τζαναμπέτης (κακότροπος-δύστροπος),
164. Τόπι (σφαίρα),
165. Τουλούμι (ασκός),
166. Τουλούμπα (αντλία),
167. Τουμπεκί (σιωπή),
168. Τράμπα (ανταλλαγή),
169. Τσαίρι (λιβάδι-βοσκοτόπι),
170. Τσακάλι (θώς),
171. Τσακίρης (γαλανομάτης),
172. Τσακμάκι (αναπτήρας),
173. Τσάντα (δερμάτινη θήκη),
174. Τσαντίρι (σκηνή),
175. Τσαπατσούλης (ανοικοκύρευτος-άτσαλος),
176. Τσάρκα (επιδρομή-περιπλάνηση),
177. Τσαντίζω (εξοργίζω-προσβάλω),
178. Τσαχπίνης (κατεργάρης-πονηρός),
179. Τσέπη (θυλάκιο)
180. Τσιγκέλι (αρπάγη-σιδερένιο άγκιστρο),
181. Τσιγκούνης (φιλάργυρος)
182. Τσιμπούκι (καπνοσύριγγα),
183. Τσιράκι (ακόλουθος),
184. Τσίσα (ούρα)
185. Τσίφτης (άψογος-ικανός) **αυτό είναι μάλλον λάθος, διότι ο τσίφτης πρέπει να πρόερχεται από τα αλβανικά· αντικαταστήστε το με το "τσιφλίκι"
186. Τσιφούτης (φιλάργυρος),
187. Τσομπάνης (βοσκός-ποιμένας)
188. Τσουβάλι (σακί),
189. Τσουλούφι (δέσμη μαλλιών),
190. Τσογλάνι (νέος)
191. Τσοπάνης (βοσκός) Υπάρχει και πιο πάνω, ας βάλω στη θέσητου το τσουρέκι να μη χαλάσει η αρίθμηση
192. Φαράσι (φτυάρι-σκουπιδολόγος),
193. Φαρσί (τέλεια-άπταιστα),
194. Φιντάνι (φυτώριο),
195. Φιστίκι (πιστάκη),
196. Φιτίλι (θρυαλλίδα),
197. Φλιτζάνι (κύπελλο),
198. Φουκαράς (κακομοίρης-άθλιος),
199. Φουντούκι (λεπτοκάρυο-λεφτόκαρο),
200. Φραντζόλα (ψωμί),
201. Χαβάς (μουσικός σκοπός)
202. Χαβούζα (δεξαμενή νερού),
203. Χάζι (ευχαρίστηση),
204. Χαλαλίζω (συγχωρώ),
205. Χάλι (άθλιο),
206. Χαλί (τάπητας),
207. Χαλκάς (κρίκος),
208. Χαμάλης (αχθοφόρος)
209. Χαμπάρια (αγγελία-νέα),
210. Χάνι (πανδοχείο),
211. Χάπι (καταπότι),
212. Χαράμι (άδικα),
213. Χαρμάνης (χασισοπότης),
214. Χαρτζιλίκι (μικρό χρηματικό ποσό),
215. Χασάπικο (κρεοπωλείο),
216. Χατίρι (χάρη),
217. Χαφιές (καταδότης),
218. Χουζούρεμα (ανάπαυση),
219. Χούι (ιδιοτροπία),
220. Χουνέρι (πάθημα-εξαπάτηση)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τούρκικες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά"