
Τρίτη
29 Μαΐου 1453, οκτώ η ώρα το πρωί.
Ο
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου,
καταπληγωμένος, καταματωμένος, με ξεσκισμένα ρούχα, κραυγάζει σαν Χριστός
σταυρωμένος: «Η Πόλη πάρθηκε και εγώ ακόμα ζω; Δεν υπάρχει κανένας χριστιανός
για να πάρει το κεφάλι μου;»
(Από το «Χρονικό» του
Γεωργίου Σφραντζή)
Πέρασαν
κιόλας πεντακόσια εξήντα τρία χρόνια από την άλωση της Πόλης που ήταν το
τελευταίο μεγάλο κέντρο του αρχαίου, του αθάνατου ελληνικού πολιτισμού. Της
Πόλης που η άλωση της σήμανε το τέλος μιας μακράς και ένδοξης ιστορίας.
Η
Κωνσταντινούπολη συγκέντρωνε την εποχή της ακμής της μαζί με τα προάστια
1.000.000 κατοίκους. Τις παραμονές της άλωσης ο συνολικός πληθυσμός που είχε
απομείνει δεν ξεπερνούσε τους 80.000 κατοίκους.
Η
άλωση της Κωνσταντινούπολης ήταν το επακόλουθο, η συνέπεια μιας...