Η άλωση της Κωνσταντινούπολης, 29 Μαΐου 1453

Τρίτη 29 Μαΐου 1453, οκτώ η ώρα το πρωί.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, καταπληγωμένος, καταματωμένος, με ξεσκισμένα ρούχα, κραυγάζει σαν Χριστός σταυρωμένος: «Η Πόλη πάρθηκε και εγώ ακόμα ζω; Δεν υπάρχει κανένας χριστιανός για να πάρει το κεφάλι μου;»

(Από το «Χρονικό» του Γεωργίου Σφραντζή)

Πέρασαν κιόλας πεντακόσια εξήντα τρία χρόνια από την άλωση της Πόλης που ήταν το τελευταίο μεγάλο κέντρο του αρχαίου, του αθάνατου ελληνικού πολιτισμού. Της Πόλης που η άλωση της σήμανε το τέλος μιας μακράς και ένδοξης ιστορίας.

Η Κωνσταντινούπολη συγκέντρωνε την εποχή της ακμής της μαζί με τα προάστια 1.000.000 κατοίκους. Τις παραμονές της άλωσης ο συνολικός πληθυσμός που είχε απομείνει δεν ξεπερνούσε τους 80.000 κατοίκους.

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης ήταν το επακόλουθο, η συνέπεια μιας μακροχρόνιας και πολύπλευρης κρίσης που είχε αρχίσει πολλούς αιώνες νωρίτερα και είχε φθείρει σταδιακά κάθε δύναμη, είχε εξαντλήσει κάθε ικμάδα του άλλοτε παντοδύναμου βυζαντινού κράτους, ενός κράτους που αποτελούσε τον προμαχώνα της Ευρώπης απέναντι σε κάθε επιδρομέα.

Η στρατιωτική αποτυχία του Διογένη Ρωμανού στο Ματζικέρτ το 1071 σηματοδότησε επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις μέσα στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Οι εσωτερικές αυτές έριδες οδηγούσαν τις αντιμαχόμενες παρατάξεις στην πρόσληψη μισθοφόρων Τούρκων. Έτσι, οι Βυζαντινοί «έβαζαν τους λύκους να φυλάγουν τα πρόβατα» και οι Τούρκοι άρχισαν να εγκαθίστανται σε τεράστιες εκτάσεις της Μικράς Ασίας  και να δημιουργούν διάφορα τουρκικά εμιράτα μέσα στην καρδιά του Βυζαντίου.

Το 1081, δέκα μόλις χρόνια μετά την Μάχη του Ματζικέρτ, ο Σουλειμάν ιδρύει στη Νίκαια το κράτος των Σελτζούκων και ως μισθοφόρος προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Μιχαήλ τον 7^ο εναντίον του Νικηφόρου Βοτανειάτη, στον Νικηφόρο Βοτανειάτη εναντίον του Νικηφόρου Βρυέννιου και τέλος στον Νικηφόρο Μελισσηνό εναντίον του Νικηφόρου Βοτανειάτη, με την συμφωνία όμως να κρατήσει τα μισά από τα εδάφη που θα αφαιρούσαν από τον «εχθρό».

Από τους 93 αυτοκράτορες που κάθισαν στον θρόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι 30 αναφέρονται ως σφετεριστές της εξουσίας. Οι συνεχείς αυτές έριδες και αντιδικίες υπέσκαψαν σταδιακά τα θεμέλια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και οδήγησαν στην παρακμή και στην πτώση της. Έτσι, 239 χρόνια μετά την μάχη του Ματζικέρτ, το πιο ασήμαντο τουρκικό εμιράτο, που ξεκίνησε το 1.300 από τα βουνά της Κιλικίας με αρχηγό τον Οσμάν, έμελλε να εκμεταλλευτεί την αναρχία και τις εμφύλιες διαμάχες των Βυζαντινών και να σφραγίσει το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Το 1326 ο εμίρης Οσμάν, αφού καταλαμβάνει την Νικομήδεια, φθάνει μέχρι την περιοχή του Βοσπόρου, αυτοανακηρύσσεται σουλτάνος και κάνει πλέον άμεση, εμφανή και σοβαρή την απειλή για την Κωνσταντινούπολη. Παρ΄ όλα αυτά, όταν το 1341 ξεσπάει στην Κωνσταντινούπολη πόλεμος μεταξύ του Ιωάννη Κατακουζηνού και των ανθρώπων του περιβάλλοντος του ανήλικου βασιλέως Ιωάννου του 5^ου, ο Ιωάννης Κατακουζηνός χρησιμοποιεί ως μισθοφόρους τους Τούρκους,  αποκτά μάλιστα και συγγενικό δεσμό μαζί τους, αφού η αδελφή του, η Θεοδώρα, παντρεύτηκε τον σουλτάνο Ορχάν. Ο σουλτάνος Ορχάν στέλνει 6.000 άντρες στην Θράκη για την υποστήριξη του γυναικάδελφου του, ο οποίος επιβάλλεται των αντιπάλων του και ανεβαίνει στον θρόνο με το όνομα Ιωάννης ο 6^ος. Οι Τούρκοι μισθοφόροι παραμένουν όμως στην Θράκη και, όταν ο Ιωάννης Κατακουζηνός χάνει τον θρόνο από τον Ιωάννη τον 5^ο, βρίσκουν την «κατάλληλη ευκαιρία» και καταλαμβάνουν το Διδυμότειχο και την Αλεξανδρούπολη. Το 1360 ιδρύουν τουρκικό κράτος επί Ευρωπαϊκού εδάφους και στα νώτα πλέον της Κωνσταντινούπολης.

Το 1395 και το 1422 δύο πολιορκίες της Πόλης καταλήγουν σε αποτυχία και η Κωνσταντινούπολη σώζεται. Μέχρι το 1451 στο κράτος αυτό σουλτάνος ήταν ο Μουράτ ο 2^ος . Με τον θάνατό του στον θρόνο ανεβαίνει ένας αδίστακτος, σκληρός και φιλοπόλεμος εικοσάχρονος νεαρός: Ο Μεχμέτ ο Πορθητής.

Ο ιστορικός Δούκας γράφει για τον νεαρό σουλτάνο πως, όποιος κάποιος αισθάνεται ένα είδος ευχαρίστησης όταν σκοτώνει ψύλλους, έτσι και αυτός ηδονιζόταν να σκοτώνει ανθρώπους με τα ίδια του τα χέρια. Από μικρότερος ακόμα ήταν φιλόδοξος, ορμητικός και φανατικός εχθρός του ελληνισμού. Έβριζε τους χριστιανούς και απειλούσε πως όταν πάρει την εξουσία θα τους εξαφανίσει από προσώπου γης.

Από την πρώτη ημέρα που πήρε την εξουσία, η έμμονη ιδέα της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, που θα του χάριζε αιώνια δόξα, γίνεται ο μοναδικός σκοπός της ζωής του. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό της δραστηριότητας του είναι πλέον αφιερωμένο στον σκοπό αυτό. Από την άλλη πλευρά, το πάλαι ποτέ πανίσχυρο βυζαντινό κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από μια πάμπτωχη και ερειπωμένη πόλη η οποία, κλεισμένη μέσα στα τείχη είναι τελείως εγκαταλελειμμένη από όλους τους χριστιανούς ηγεμόνες της Δύσης.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος που διαδέχτηκε το 1448 τον αδελφό του, κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να εξασφαλίσει βοήθεια από την Δύση. Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις του, παρά τις ολοένα και πιο ταπεινωτικές συμφωνίες για στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, η Δύση στάθηκε σιωπηλή και αδιάφορη λες και ο θανάσιμος κίνδυνος δεν απειλούσε, σε τελευταία ανάλυση, τους χριστιανούς ηγεμόνες της Δύσης.

Τον Μάρτιο του 1452 ο νεαρός σουλτάνος αποφασίζει να χτίσει μεγάλο φρούριο στα παράλια του Βοσπόρου, σε σημείο που η ασιατική και η ευρωπαϊκή ακτή πλησιάζουν τόσο πολύ ώστε να αποκλείσει την Κωνσταντινούπολη από την Μαύρη Θάλασσα, να μεταφέρει εύκολα στρατεύματα από την Ασία στην Ευρώπη και να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τον στόχο του. Το φρούριο, που ο σουλτάνος ονόμασε Boyazkesen, δηλαδή «λαιμοκόπτη», και που σήμερα είναι γνωστό σαν Ρούμελη Χισάρ, χτίστηκε σε χρόνο ρεκόρ. Ήταν έτοιμο στα τέλη Αυγούστου 1452.

Ένας μεγάλος Ούγγρος τεχνίτης, κατασκευαστής πυροβόλων, ο Ουρμπάν, προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αυτοκράτορα, που όμως δεν μπορεί να τον πληρώσει παρά μόνο με μια ασήμαντη αμοιβή λόγω της άθλιας οικονομικής κατάστασης του Βυζαντίου. Έτσι ο Ουρμπάν εγκαταλείπει την Πόλη και σπεύδει στον σουλτάνο Μεχμέτ, ο οποίος του προσφέρει πλούσια αμοιβή. Μέσα σε τρείς μήνες κατασκευάζει για τον στρατό του σουλτάνου ένα τηλεβόλο, που όπως γράφει ο ιστορικός Δούκας ήταν ένα «τέρας φοβερό και απαίσιο».

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1453 ο σουλτάνος δίνει εντολή να μεταφερθεί το τηλεβόλο πέντε μίλια από την Πόλη και η μεταφορά του κρατάει σχεδόν δύο μήνες. Χρειάστηκαν 30 αμάξια, 60 βόδια και 200 άντρες για το σύρουν και να το ισορροπούν. Ταυτόχρονα ο σουλτάνος στέλνει αγγελιοφόρους σε όλη την Ανατολή προσκαλώντας τους πάντες να πάρουν μέρος στην άλωση και στην λεηλασία της Πόλης. Οι πύργοι, τα χωράφια, τα χωριά που βρισκόταν έξω από τα τείχη της Πόλης κυριεύονται. Συγκεντρώνεται άφθονο πολεμικό υλικό, πολεμικές μηχανές, ελαιοβόλα που εμφανίζονται για πρώτη φορά σε πολεμικές επιχειρήσεις, 420 πλοία, τριήρεις, διήρεις, μονήρεις και πολλά άλλα σκάφη, 200.000 τακτικός στρατός και ένα αναρίθμητο πλήθος πεινασμένων πολιορκητών που ήρθαν μόνο και μόνο για να είναι παρόντες την ώρα της λεηλασίας.

Μέσα στα τείχη της Κωνσταντινούπολης βρισκόταν μόλις 5.000 μαχητές –συμπεριλαμβανομένων των μοναχών και των εθελοντών- καθώς επίσης και 2.000 ξένοι. Στη θάλασσα βρισκόταν λίγα μόνο σκάφη, που ήταν αγκυροβολημένα στον λιμένα της Κωνσταντινούπολης.

Ο αυτοκράτορας διατάζει να κλείσει το λιμάνι, δηλαδή ο Κεράτιος Κόλπος, με την μεγάλη αλυσίδα, ένα μέρος της οποίας βρισκόταν στον πύργο του Ευγενίου, κάτω από την ακρόπολη, ενώ το άλλο στον πύργο των παραθαλασσίων τειχών, στον Γαλατά. Και την Δευτέρα 2 Απριλίου 1453 αρχίζει η εικοστή και τελευταία πολιορκία της Κωνσταντινούπολης. 

Η πρώτη μεγάλη έφοδος των Τούρκων γίνεται στις 20 Απριλίου 1453. Ο αυτοκράτορας τρέχει αδιάκοπα σε όλη την Πόλη δίνοντας κουράγιο και ηθικό στους πολιορκούμενους. Οι επιδρομείς θερίζονται σαν στάχυα γύρω από τα τείχη της Πόλης και το αίμα τους ρέει σαν ποτάμι. Η επιδρομή σημειώνει αποτυχία. Ο αυτοκράτορας περιφέρεται κάθε βράδυ σε όλες τις αμυντικές θέσεις αγρυπνώντας και επιβλέποντας την αποκατάσταση των ζημιών στα τείχη ή συμμετέχοντας στο άδειασμα των τάφρων γύρω από τα τείχη.

Η δεύτερη μεγάλη τουρκική επίθεση γίνεται στις 11 το βράδυ της 7^ης Μαΐου 1453, που όμως αποκρούστηκε και αυτή με μεγάλες απώλειες των επιτιθεμένων και μικρές βλάβες των τειχών που επισκευάστηκαν αμέσως.

Την ίδια τύχη είχε και η Τρίτη μεγάλη επίθεση των Τούρκων που εκδηλώθηκε στις 12 Μαΐου 1453.

Στις 18 Μαΐου 1453 ένας τεράστιος πολιορκητικός πύργος εμφανίστηκε μπρος τα τείχη της Πόλης και άρχισε η επόμενη μεγάλη τουρκική επίθεση. Ο Γ. Σφραντζής γράφει στο «Χρονικό» του:

«Οι Τούρκοι κατά πρώτο άρχισαν την επίθεση με την φοβερή εκείνη μηχανή του Ούγγρου τεχνικού και γκρέμισαν τον πύργο πλάι στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Αμέσως μετά έσυραν το τηλεβόλο αυτό και το τοποθέτησαν στο άνοιγμα του τείχους. Η μάχη είχε γίνει φρικαλέα. Άρχισε πριν την ανατολή του ηλίου και κράτησε όλη μέρα. Από αυτά που έριχναν οι Τούρκοι μέσα στην τάφρο και απ΄ αυτά που έπεσαν από τον γκρεμισμένο πύργο, δημιουργήθηκε για τους επιδρομείς ένας σχεδόν ίσιος δρόμος. Αλλά οι πολεμιστές μας απέκρουσαν πολλές φορές και με γενναιότητα τους εχθρούς που συνέχιζαν τις επιθέσεις τους μέχρι την πρώτη ώρα της νύχτας. Τότε αποσύρθηκαν με την ελπίδα ότι την επομένη θα κυριεύσουν την Πόλη. Οι ελπίδες τους όμως δεν πραγματοποιήθηκαν. Όλοι οι Έλληνες, μαζί με τον αυτοκράτορα, όλη την νύχτα άδειασαν την τάφρο και επισκεύασαν με κάθε δυνατό μέσο τον μισογκρεμισμένο πύργο. Την επομένη τα ξημερώματα, όταν επανήλθαν οι Τούρκοι, απόρησαν. Ο σουλτάνος στεναχωρήθηκε και ντροπιάστηκε».

Και πώς να μην στεναχωρηθεί και να μην ντροπιαστεί ο νεαρός σουλτάνος, όταν μέσα σε μια τόσο απελπιστική κατάσταση μια χούφτα περικυκλωμένων μαχητών αντιμετώπιζε με επιτυχία επί σαράντα έξη μέχρι τότε ημέρες τον ατέλειωτο ποταμό των εκατοντάδων χιλιάδων επιδρομέων, αποκρούοντας συνεχώς τις λυσσασμένες επιθέσεις τους;

Λίγες μόνο μέρες πριν από την καινούργια έφοδο ο νεαρός σουλτάνος στέλνει μήνυμα στον αυτοκράτορα λέγοντας πως δεν πρόκειται να υποχωρήσει και προτείνει ειρηνική παράδοση της Πόλης με σημαντικά ανταλλάγματα. Αντί απάντησης ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος συνεχίζει να συμπληρώνει την άμυνα της Πόλης, όταν ο νεαρός σουλτάνος στέλνει νέο μήνυμα λέγοντας στον αυτοκράτορα:

«Θέλεις να εγκαταλείψεις την Πόλη και να πας με τους άρχοντες σου και τα υπάρχοντα σου όπου θέλεις ή να αντισταθείς και να χάσεις εσύ και οι δικοί σου τη ζωή σας και τα υπάρχοντα σας και ο λαός σου να αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους και να σκορπιστεί σαν σκλάβος σ΄όλη τη γη;»

Ο πονηρός σουλτάνος προσπαθούσε πλέον να αρπάξει με υποσχέσεις αυτό που δεν μπόρεσε να καταλάβει με την βία. Και είχε πολύ σημαντικούς λόγους να το κάνει. Ο στρατός του πλέον έδειχνε μεγάλη αδημονία και εκνευρισμό, αφού είχαν περάσει σχεδόν δύο μήνες από την έναρξη της πολιορκίας και όχι μόνο δεν είχαν πετύχει τον στόχο τους, αλλά δεν είχαν σημειώσει ούτε μια αποφασιστική νίκη, είτε στην ξηρά είτε στην θάλασσα. Κοντά σ΄αυτά υπήρχαν και πληροφορίες για πολύ μεγάλη βοήθεια που ετοίμαζαν οι Δυτικοί και που θα ανέτρεπε την ισορροπία υπέρ των πολιορκημένων.

Ο ιστορικός Δούκας μας μεταφέρει την λιτή και ηρωική απάντηση του αυτοκράτορα, που είχε την σύμφωνη γνώμη όλης της συγκλήτου:

«Εάν μεν θέλεις να ζήσεις και συ, όπως και οι πατέρες σου, ειρηνικά μαζί μας, θα οφείλουμε χάρη στο Θεό. Κράτησε τα κάστρα και τη γη που άδικα μας άρπαξες, σν να τα ΄χεις αποκτήσει δικαίως και καθόρισε ακόμα φόρους τόσους όσους θα μπορούσαμε να σου δίνουμε κατ΄έτος και φύγε ειρηνικά. Δεν είναι δικαίωμα μου να σου παραδώσω την Πόλη και είμαστε όλοι αποφασισμένοι αυτόβουλα να μη λυπηθούμε τη ζωή μας και να πεθάνουμε».

Ο σουλτάνος ήταν πλέον αποκαρδιωμένος. Η Κωνσταντινούπολη ήταν πολύ κοντά στην απαλλαγή από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του εχθρού. Ο Μεχμέτ ήταν ώριμος να λύσει την πολιορκία και είχε αποφασίσει πως μια τελευταία έφοδος θα έκρινε και την τύχη της. Αν αποτύγχανε και αυτή όπως και οι προηγούμενες, θα υποχωρούσε λύνοντας την θηλιά που κοντά δυο μήνες είχε σφίξει στον λαιμό της Κωνσταντινούπολης, χωρίς να πετύχει τον σκοπό του.

Το απόγευμα του Σαββάτου 26 Μαΐου 1453 ο σουλτάνος συγκαλεί πολεμικό συμβούλιο. Ο πρώτος σύμβουλος του σουλτάνου που είχε μεγάλο κύρος, ο βεζίρης Χαλήλ Πασάς, εισηγείται την άμεση λύση της πολιορκίας. Αντίθετα ο δεύτερος στην ιεραρχία Ζογάν Πασάς, εισηγείται την συνέχιση των επιθέσεων λέγοντας χαρακτηριστικά στον νεαρό σουλτάνο:

«Ούτε ο στρατός του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν ήταν τόσος όσος είναι ο δικός σου, ούτε είχε κάνει τόση προετοιμασία. Κι όμως κατέκτησε τον κόσμο!»

Αυτά ήταν τα λόγια που ήθελε να ακούσει ο νεαρός σουλτάνος. Υποστηριζόμενος από τους νεότερους και πλέον ενθουσιώδεις στρατηγούς, πήρε την απόφαση για την τελευταία, μεγάλη προσπάθεια. Την νύχτα της Κυριακής 27 προς την Δευτέρα 28 Μαΐου 1453 διατάζει να ανάψουν φωτιές και να καίνε φανοί γύρω από την πολιορκημένη Πόλη. Και το απόγευμα της Δευτέρας 28 Μαΐου 1453 απευθύνεται στο στρατό του στοχεύοντας στο ευαίσθητο σημείο του. Τα λόγια του, που μας μεταφέρει ο Γ. Σφραντζής στο «Χρονικό» του, είναι χαρακτηριστικά της πολιτισμικής στάθμης των υπηκόων του: 

«Σ΄αυτή την Πόλη υπάρχει πολύς και παντοειδής πλούτος, στα ανάκτορα, στα σπίτια των αρχόντων και στα σπίτια των ιδιωτών, αλλά καλύτερος και περισσότερος πλούτος βρίσκεται στους ναούς με αναθήματα και κειμήλια από χρυσό και άργυρο και πολύτιμους λίθους και πολυτελή μαργαριτάρια. Όλα αυτά θα γίνουν δικά σας. Έπειτα υπάρχουν πολλοί άνδρες ευγενείς και επίσημοι που άλλοι μεν θα γίνουν δούλοι σας άλλοι δε θα πουληθούν από εσάς. Και γυναίκες υπάρχουν πολλές, νέες και ωραίες και ευπαρουσίαστες και παρθένες και από οικογένειες ευγενών. Υπάρχουν επίσης και παίδες ωραιότατοι και καθώς πρέπει που θα είναι στη διάθεση σας».

Και λίγο πριν τελειώσει τον λόγο του ο σουλτάνος δίνει το αποφασιστικό κίνητρο στον πεινασμένο ποταμό των επιδρομέων:

«Για τρείς μέρες η Πόλη θα είναι στη διάθεση σας να την λεηλατήσετε. Οτιδήποτε θα βρείτε ή θα αρπάξετε, είτε αυτό είναι σκεύος από χρυσάφι ή άργυρο είτε είναι ενδύματα ή αιχμάλωτοι, άντρες ή γυναίκες, μικροί ή μεγάλοι, κανείς δεν θα έχει το δικαίωμα να σας τα αφαιρέσει ή να σας ενοχλήσει σε κάτι!»

Το σύνθημα «Yiagma! Yiagma!», δηλαδή «Λεηλασία! Λεηλασία!» γίνεται η ιαχή του ποταμού των πεινασμένων πολιορκητών της Κωνσταντινούπολης.

Μέσα στα τείχη οι πολιορκημένοι είναι ενωμένοι σε μια αδιάσπαστη ενότητα που μόνο τέτοιες στιγμές μπορούν να δημιουργήσουν. Την Δευτέρα 28 Μαΐου 1453 κάνουν ξυπόλητοι λιτανεία με τις άγιες εικόνες τόσο πάνω στα τείχη όσο και μέσα στην Πόλη. Μετά το τέλος της λιτανείας ο αυτοκράτορας καλεί όλους τους προύχοντες και τους στρατιωτικούς αρχηγούς. Δεν τους τάζει λάφυρα, δούλους, πλούτη και σαρκικές απολαύσεις, όπως ο σουλτάνος. Απευθύνεται στην ψυχή και στο πνεύμα τους. Με θλίψη, παράπονο αλλά και αποφασιστικότητα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αφού απαριθμεί τις χώρες και τους λαούς που ήλεγχε το Βυζάντιο στην περίοδο της ακμής του, τους απευθύνει λόγια που έχουν ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο μεγαλείο - όπως μας τα μεταφέρει ο Γ. Σφραντζής στο «Χρονικό» του: 

«Σας εμπιστεύομαι την λαμπρή και ένδοξη αυτή πόλη και πατρίδα μας που είναι η Βασίλισσα όλων των Πόλεων. Γνωρίζεται καλά αδελφοί μου πως όλοι είμαστε υποχρεωμένοι για τέσσερα πράγματα να πολεμούμε μέχρι θανάτου, παρά να ζούμε σαν δούλοι. Πρώτον για την πίστη και την θρησκεία μας. Δεύτερο για την πατρίδα μας. Τρίτο για τον Βασιλέα που είναι αντιπρόσωπος του Κυρίου μας. Και τέταρτο για τους συγγενείς και φίλους μας. Λοιπόν αδελφοί μου, εάν οφείλουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για κάθε ένα από αυτά τα τέσσερα ιδανικά, πολύ περισσότερο πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε και τη ζωή μας ακόμα και για τα τέσσερα μαζί!»

Και ο λόγος του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου τέλειωνε με τα εξής λόγια:

«Όταν αγωνιστούμε ηρωικά… τότε ένα αδαμάντινο στεφάνι ετοιμάστηκε για μας στον ουρανό και μια μνήμη αιώνια και δοξασμένη μας περιμένει σ΄αυτό τον κόσμο».

Η τελευταία τουρκική έφοδος άρχισε στις 2 τα ξημερώματα της Τρίτης 29 Μαΐου 1453. Η πρώτη επίθεση διήρκησε δύο ώρες και τέλειωσε με τον αποδεκατισμό των βαζιβουζούκων που αποκρούστηκαν από τους αμυνόμενους και διατάχτηκαν να υποχωρήσουν. Αμέσως μετά ακολουθεί η δεύτερη επίθεση με όλα πλέον τα τακτικά και καλά εξοπλισμένα τουρκικά στρατεύματα. Οι επιτιθέμενοι και πάλι υφίστανται πολύ σοβαρές απώλειες γιατί λόγω του τεράστιου όγκου δεν έχουν καμιά απολύτως ευελιξία, ενώ οι αμυνόμενοι, χάρη στην πλεονεκτική –λόγω ύψους- θέση τους, τους αποδεκατίζουν.

Ο σουλτάνος, μετά την αποτυχία των άτακτων βαζιβουζούκων αλλά και των τακτικών τουρκικών στρατευμάτων, έχει ένα τελευταίο χαρτί: τους 12.000 άριστα εκπαιδευμένους, ρωμαλέους και αφοσιωμένους σ΄αυτόν γενίτσαρους. Έξαλλος και αγανακτισμένος από την αδυναμία του στρατού του, ηγείται της νέας επίθεσης με τους γενίτσαρους που ξεκούραστοι και κάτω από το βλέμμα του αρχηγού τους ξεχύνονται στα τείχη γεμάτοι ορμή σα μαινόμενοι ταύροι. Οι καμπάνες των εκκλησιών ηχούν για τρίτη φορά την ίδια νύχτα και σημάνουν νέο, υπέρ πάντων συναγερμό. Η λυσσαλέα όμως επίθεση των γενίτσαρων εκφυλίζεται και φαίνεται να ακολουθεί την τύχη των δύο προηγούμενων επιθέσεων.

Τότε όμως, σύμφωνα με την άποψη πολλών ιστορικών, ένα συμπτωματικό περιστατικό θα καθορίσει την έκβαση της μάχης. Στο σημείο που ενώνεται το τείχος των Βλαχερνών με το διπλό Θεοδοσιανό τείχος και στο χαμηλότερο τμήμα του ανακτόρου του Εβδόμου υπήρχε από παλιά μια μικρή ημιυπόγειος πόρτα που την έλεγαν Κερκόπορτα. Από πολλά χρόνια η πόρτα αυτή ήταν κλειστή και αχρηστεμένη, αλλά τις παραμονές της πολιορκίας άνοιξε και χρησιμοποιούνταν για εξόδους κλεφτοπόλεμου. Η πόρτα λοιπόν αυτή είχε ξεχαστεί ανοικτή και τις δραματικές εκείνες στιγμές για τους αμυνόμενους, έγινε αντιληπτή από τους Τούρκους. Χωρίς να μπορούν να πιστέψουν στην ανέλπιστη τύχη τους, οι γενίτσαροι βρέθηκαν μέσα στην Πόλη. 

Οι υπερασπιστές της Πόλης όταν είδαν τους γενίτσαρους μέσα από τα τείχη, δεν μπορούσαν να φανταστούν πως ήταν λιγοστοί και πως είχαν εισχωρήσει από την Κερκόπορτα. Έτσι, από την μοιραία αυτή στιγμή και μετά άρχισε η κατάρρευση της άμυνας των υπερασπιστών της Κωνσταντινούπολης και σε λίγες ώρες ο νεαρός σουλτάνος θα έμπαινε νικητής στην Βασίλισσα των Πόλεων και θα έμενε στην ιστορία σαν Μεχμέτ ο Πορθητής.

Όλα είχαν τελειώσει στις δύο και μισή το μεσημέρι της Τρίτης 29 Μαΐου 1453 όταν η Κωνσταντινούπολη βυθίστηκε σε ένα παρατεταμένο χειμώνα.

Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ:  

«Οι στιγμές είναι μεγάλες και ιερές. Οι άνθρωποι που μάχονται στις ερειπωμένες επάλξεις έχουν συνείδηση της σημασίας και του αγώνα και της θυσίας τους. Γνωρίζουν πως το Βυζάντιο θα πέσει, αλλά ότι η τελευταία του ώρα δεν μπορεί παρά να είναι φωτεινή. Γνωρίζουν πως η ευγενής και άσκοπος θυσία –ευγενεστέρα ακριβώς επειδή είναι άσκοπος- αποτελεί χρέος απαράβατο προς τον όγκο του παρελθόντος. Γνωρίζουν πως γράφοντας την τελευταία ηρωική σελίδα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις και τα σύμβολα της αναγέννησης. Η ανθρώπινη ιστορία είναι η ιστορία ορισμένων μόνο στιγμών. Απ΄αυτές εξαρτάται πολλές φορές η μακρά πορεία των αιώνων. Και η υπέρτατη θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των αγωνιστών του, κατηύθυνε πράγματι των αιώνων τις τύχες». (Από το βιβλίο του Διονύσιου Ζακυνθινού «Άλωση της Κωνσταντινούπολης και Τουρκοκρατία», 1954)   

Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο αυτό ελήφθη από το βιβλίο του Λεωνίδα Κουμάκη «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (αυτό-έκδοση 1997 η οποία έχει ήδη εξαντληθεί).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η άλωση της Κωνσταντινούπολης, 29 Μαΐου 1453"

Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

O θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και ο Έλληνας στρατηγός.-----

 "Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΟΜΟΛΟΓΟ : O MAΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ !--
Αναγράφεται στο τέλος ( σελ.21 ) από την Ελένη Κυπραίου, δημοσιογράφο -συγγραφέα :
Απόσπασμα
" Είπε ο Τούρκος στρατηγός, στον Έλληνα ομόλογό του :
<<..Εσείς οι Έλληνες , δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά; Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον άγγιξε ; Πως τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης ; Αλλά πως τον τράβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κάνει Αθάνατο. Δεν είστε βέβαιοι πως ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Δεν είναι θρύλος. Ψεύτικη ελπίδα. Ονειροφαντασία. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δες και μόνος σου..>>
..."ΔΕΝ ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ, ουτε και προκειται να αλωθη.
Καθως γραφουμε, ξεπηδα απο τα βαθη της μνημης μας μια ιστορια, που αν δεν ειναι αληθινη, τουλαχιστον θα μπορουσε να αποθανατιστη σαν θρυλος.
Μας την αφηγηθηκε, πριν μερικα χρονια, προσωπικοτητα αξιολογη (τηρουμε την ανωνυμια της) και παντως ουτε ευφανταστη, ουτε παραμυθολογα.
Πριν μερικα χρονια λοιπον, λιγοτερα απο μια δεκαετια, υπηρετουσαν, απ΄τη μια κι΄απο την αλλη πλευρα του Εβρου, στα συνορα, που διαιρουν την Θρακη μας στα δυο, αντιστοιχα, Ελλην και Τουρκος στρατηγος.
Οι δυο ανδρες ειχαν συνδεθει με στενη μεταξυ τους φιλια. Πολυ περισσοτερο που ο Τουρκος στρατηγος, ειχε συζυγο Ελληνιδα.
Οταν εφθασε ο καιρος να μετατεθουν για αλλη υπηρεσια, προσκαλεσε ο Τουρκος τον Ελληνα συναδελφο του.
"Τοσον καιρο", του ειπε, "περασαμε ανεφελα μαζι. Οι διαφορες που εχουν οι δυο χωρες μας, μεταξυ τους, δεν επηρεασαν τη φιλια μας. Αλλα κι΄εμεις οι Τουρκοι θεωρουμε τη φιλια ιερη. Θα ηθελα αυριο το βραδυ να σου το αποδειξω."
Την επομενη, στις 10 ακριβως, ο Ελλην επιβιβαζοταν στο ιδιωτικο αυτοκινητο του Τουρκου. Νυχτα αφεγγαρη ηταν.
Ερημικοι οι δρομοι. Ανοιχτη κι η λεωφορος ταχειας κυκλοφοριας προς την Πολη.
Κοντα μεσανυχτα πρεπει να πλησιασαν στις παρυφες της. Υπνος βαθυς ειχε καθηλωσει στα κρεβατια τους κατοικους της. Ησυχια στους δρομους.
Γρηγορος, ο οδηγος Τουρκος, μπηκε βγηκε απο στενα, απο περιπλεγμενα σαν κουβαρι καλντεριμια.
Νυχτα αφεγγαρη. Εσβησε τη μηχανη, σταματησε μπροστα σε καγκελοπορτα με γραφες στα ελληνικα.
Ο γοργος ρυθμος, η αγωνια, η περιεργεια, δεν αφηναν στον Ελληνα περιθωρια να ψαξει, ουτε καν να προβληματισθει.
Ακολουθουσε τον Τουρκο πειθηνια, σαν αυτοματο, χωρις φοβο, με περισσια εμπιστοσυνη. Ουτε καν που του περασε απ' το μυαλο, πως μπορουσαν να΄ναι και κακες οι προθεσεις του.
Σταθηκαν μπροστα σε διπλομανταλωμενη σιδερενια στενη θυρα. Εβγαλε κλειδι απ' την τσεπη του ο Τουρκος. Ξεκλειδωσε. Ανοιξε. Υπογειο ηταν. Μουχλα ανεδιναν οι τοιχοι. Μουχλα και κλεισουρα. Λησμονια, καταχωνιασμενη στα εγκατα της γης. Περπατησαν κι οι δυο, σε διαδρομους, χωρις να σκονταφτουν. Τους βαραινε η σιωπη, η αναμονη. Που πηγαιναν, ετσι στα τυφλα ? Που κατευθυνονταν ? Αναστροφα στον χρονο. Σε ποιον χρονο ? Τον ανθρωπινο ή τον Θεικο ?
Ο Τουρκος ηξερε. Αλλα δεν ηξερε ακομη ο Ελληνας. Δεν μπορουσε να δικαολογησει την περιπλανηση.
Μα ουτε και προφταινε να προβληματιστει. Ακολουθουσε. Με την βεβαιοτητα, πως η στιγμη ηταν μοναδικη. Πως δεν θα' χε την ευκαιρια, ποτε ξανα, να την ξαναζησει. Ακολουθουσε. Ονειρευοταν αραγε ? Υπνοβατουσε ?
Φτερωμενη η φαντασια του, αναπλαθε μονοπατια, που μονο σε ελαφρυ υπνο βαδιζει κανεις.
Ενα ηταν σιγουρο: δεν θα ξαναβρισκε ποτε τον δρομο. Δεν θα τον ξαναβρισκε χωρις οδηγο.
Ειχαν φθασει στο τερμα.
Θυρα και παλι αρματωμενη μπροστα τους. Βαρια σιωπη. Η σιγη της υστατης ωρας.
Που ηρθε να διακοψει μονο το τριξιμο της κλειδαριας. Το γκρινιασμα του σκουριασμενου σιδερου. Μισανοιξε η βαρια θυρα.
Ισχνο φως στο εσωτερικο. Υπερκοσμιο. Μυστηριακο. Υπογειο ? Μπουντρουμι ? Κενοταφιο ?
Και τοτε, τοτε μονον μιλησε ο Τουρκος : "Εσεις οι Ελληνες, δεν πιστευετε στον θρυλο του Μαρμαρωμενου Βασιλια ? Δεν λετε και ξαναλετε μεταξυ σας, πως βολι εχθρου δεν τον αγγιξε ? Πως τον καταπιε το μανιασμενο πληθος των πορθητων της Πολης ? Αλλα πως τον τραβηξε η Παναγια στην αγκαλια της, για να τον κανει Αθανατο ? Δεν ειστε βεβαιοι πως ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ? Δεν ειναι θρυλος. Ψευτικη ελπιδα. Ονειροφαντασια. Ειναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δες και μονος σου."

Στο πατωμα, μισοανασηκωμενο στον ενα αγκωνα ο Ελληνας ειδε, ειδε με τα ματια του, τον ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.
Ριγος μεταφυσικο τον διαπερασε. Θολωσαν απ' τα δακρυα τα ματια του. Θαμπωθηκε η οραση του.
Εκανε το σταυρο του. Μπροστα του, εκει, σε αποσταση ανασας, το ΘΑΥΜΑ.
Κι ηταν αυτος, ο τυχερος, που ειχε αξιωθει να το ζησει με τις αισθησεις του. Σε συγκεκριμενο χωρο και χρονο.
Πηχτη η σιωπη, σχεδον, κοβοταν με το μαχαιρι.
Μιλησε και παλι ο Τουρκος :
"Πριν μερικα χρονια κειτοταν στο εδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταιο καιρο αρχισε σιγα-σιγα ν' ανασηκωνεται. Παμε."
Ξανακλεισαν τη θυρα. Την ξανακλειδωσαν. Αντιστροφα βγηκαν μεχρι την αυλη απ' τα υπογεια.
Ξαναπερασαν την καγκελλενια πορτα.
Δεν αφησαν πισω ιχνη απ' τις πατημασιες τους. Κανεις δεν τους ειχε δει. Μπηκαν στο αυτοκινητο, πηραν το δρομο του γυρισμου.Σιωπηλοι. Χωρις να ανταλλαξουν κουβεντα.
Δεν ειχε ακομη ξημερωσει οταν εφτασαν στον Εβρο. Προτου αποχωρισθουν, φιληθηκαν σταυρωτα. Το ποταμι κυλουσε ορμητικα προς το Αιγαιο.
"Γυριζει πισω το ποταμι", μονολογησε ο Ελλην στρατηγος. "Γυριζει οταν το θελησει ο Θεος".
Υπηρετησε αργοτερα στο Κεντρο.
Προτου αποστρατευθει θεωρησε υποχρεωση του ν' αποκαλυψει το μεγαλο μυστικο στην προσωπικοτητα που μας το εμπιστευθηκε, κατονομαζοντας και τον στρατηγο, κατω απο το βλεμμα του Θεου και της Παναγιας. Καναμε και μεις τον σταυρο μας μουρμουριζοντας "Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ".
ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ
* Η Λαικη παραδοση λεει για τον Κωνσταντινο Παλαιολογο, στην πραγματικοτητα κανεις Αγιος και κανεις προφητης δεν μιλαει για Κωνσταντινο, ολοι οι προφητες μιλουν για Ιωαννη.
* Ο Ελληνας στρατηγος πεθανε τον Φεβρουαριο του 2001 πληρης ημερων. Εμεις μετα απο επισταμενη ερευνα, αναζητησαμε και βρηκαμε την αδελφη του στρατηγου και μας επιβεβαιωσε οτι η μοναδικη ευκαιρια που ειχε ο αδελφος της ηταν πραγματικοτητα, ειδε με τα ματια του τον Αυτοκρατορα Ιωαννη, γιατι ετσι εγραφε η επιγραφη πανω απο το κεφαλι.


http://www.marmaromenosautokratoras.gr/marmaromenos.pdf
http://new-byzantium.blogspot.com/"
Tμήμα Μελών Forum defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ"

Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ.

 Η Εθνική συνείδηση είναι η γνώση και το βίωμα της ιδιαίτερης φύσης του Έθνους στο οποίο ανήκουμε, η συνείδηση όλων των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που αποτελούν το Έθνος, η γνώση του λαϊκού και φυλετικού χαρακτήρα, του πολιτισμού και της ιστορίας του, επιπλέον η συνείδηση του ότι ανήκουμε στο ίδιο Έθνος και των υποχρεώσεών μας προς αυτό.

Η Εθνική συνείδηση των Ελλήνων παρουσιάζεται πολύ πριν τους Περσικούς πολέμους, που αποτελούν ορόσημο στην εξέλιξής της. Πριν από τον 7ο π.Χ. αιώνα οι Έλληνες είχαν χαράξει γύρω τους ένα τείχος, που ξεχώριζε αυτό από τους άλλους λαούς τους ‘βαρβάρους”. Στην αφύπνιση του κοινού Ελληνικού αισθήματος συνετέλεσε και η επαφή των Ελλήνων μέσω των αποικιών, με άλλους λαούς, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν συνειδητά τα γνωρίσματα της φυλής τους, κοινά σ’ αυτούς και ξένα στους αλλόφυλους. Επίσης οι Πανελλήνιοι Αγώνες, Πύθια, Νέμεα, Ίσθμια, ιδιαίτερα δε τα Ολύμπια, από τους οποίους αποκείονταν οι βάρβαροι, συνέβαλαν στην τόνωση της Πανελλήνιας συνειδήσεως.
Αλλά η Πανελλήνια αυτή Εθνική συνείδηση δεν επέδρασε στην πολιτική ζωή των Ελλήνων, ο πολιτικός τοπικισμός τους δεν υποχώρησε. Η πόλις – κράτος, το κατ’ εξοχήν Ελληνικό πολιτικό πρότυπο, παραμένει ακλόνητο, ως την μεγάλη στιγμή της Μακεδονικής Ορμής. Πάντως το βίωμα των Περσικών πολέμων τόνωσε την συνείδηση των Ελλήνων και δημιούργησε τάσεις πανελλήνιας Εθνικής πολιτικής. Οι τάσεις αυτές απέβλεπαν στην κατάπαυση των εμφυλίων ερίδων, που μάστιζαν την Ελλάδα και την ανάληψη του Εθνικού πολέμου εναντίον των Περσών (Κίμων – Καλλικρατίδας). Δυστυχώς, η διαρχία Σπάρτης – Αθήνας έσυρε την Ελλάδα στον καταστρεπτικό Πελοποννησιακό πόλεμο. Η επαίσχυντος όμως Ανταλκίδειος ειρήνη, συνετέλεσε στην αναβίωση του ιδεώδους των Πανελλήνων. Ο Γοργίας στην Ολυμπία διακήρυξε την ανάληψη κοινού απελευθερωτικού Αγώνα κατά των Περσών, ο Ισοκράτης με Εθνικό παλμό ωθεί την Αθήνα και την Σπάρτη να συνδιαλλαγούν, για προπαρασκευή Πανελλήνιας στρατιάς “υπ’ Αθηναίων μεν και Λακεδαιμονίων στρατηγουμένης, υπέρ δε των συμμάχων ελευθερίας αθροιζομένης, υπό δε της Ελλάδος απάσης εκπεμπομένης, επί δε την των βαρβάρων τιμωρίαν πορευομένης” (Πανηγ. 185).
Ήταν ευτύχημα το γεγονός ότι η πνευματική ηγεσία του Ελληνισμού είχε συναίσθηση της Εθνικής της συνειδήσεως. Η Εθνική συνείδηση του Αριστοτέλη δεν δημιούργησε τον πολιτικό, τον στρατηλάτη Αλέξανδρο; Άς ασχοληθούμε όμως τώρα με την Εθνική συνείδηση του Πλάτωνα.
Ο Πλάτων πιστεύει στην κοινή καταγωγή των Ελλήνων. Οι Έλληνες μεταξύ τους λέει, είναι οικείοι και συγγενείς, ενώ με τους βαρβάρους είναι άσχετοι και ξένοι “φημί γαρ το μεν Ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και συγγενές, τω δε βαρβαρικώ οθνείον τε αλλότριον” (Πολιτεία 470γ).
Αρρώστεια είναι για τον Πλάτωνα, οι εμφύλιοι σπαραγμοι, γι’ αυτό τις συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων τις ονομάζει “στάσεις”, ενώ τις συγκρούσεις Ελλήνων βαρβάρων τις αποκαλεί “πολέμους”, μια και οι Έλληνες, όπως λέει, είναι φυσικοί πολέμιοι των βαρβάρων. Και συνεχίζει, όσον αφορά την στάση: “Όπου τύχη να ξεσπάση και χωριστή σε δύο η πόλη, αν αρχίσουν να καταστρέφουν ο ένας του άλλου τα κτήματα και βάζουν φωτιά στα σπίτια, τι αποτρόπαιο πράγμα που φαίνεται να είναι και πόσο αφιλοπάτριδες οι δύο μερίδες. Γιατί αλλιώς ποτέ δεν θα τολμούσαν να ρημάζουν έτσι την μητέρα που τους γέννησε και τους ανέστησε” (Πολ. 470 δ,ε) και πιό πάνω (470 α) σημειώνει ότι αποτελεί βεβήλωση να προσφέρουμε στα ιερά μας, λάφυρα Ελλήνων. Για τον Πλάτωνα δεν είναι δίκαιο οι Έλληνες να εξανδραποδίζουν πόλεις Ελληνικές, απεναντίας μάλιστα “του Ελληνικού γένους φείδεσθαι”. Ομοίως δεν επιτρέπει στους Έλληνες να έχουν Έλληνα δούλο.
Την αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων περί διαχωρισμού τους απ’ τους βαρβάρους αποδέχεται και ο Πλάτων. Δύο χαρακτηριστικά χωρία όπου η παραδοχή αυτή είναι σαφής: “Δια πάντων ανθρώπων Ελλήνων τε και βαρβάρων” (Επιστ. Ζ 335 α) και “εν ανθρώποις πάσι και Ελλήσι και βαρβάροις” (Νόμοι Γ 687 α).
Ο Πλάτων θεωρούσε τους Έλληνες, ως λαό του λόγου και ουσιώδες γνώρισμα του Ελληνικού ανθρωπίνου τύπου το φιλομαθές και το φιλόσοφο, αντίθετα γνώρισμα των βαρβάρων το θυμοειδές, το επιθυμητικό και το φιλοχρήματο, γνωρίσματα κατά τον ίδιον κατώτερα.
Ο Πλάτων υπερτάσσει το κοινό συμφέρον ολόκληρης της Ελλάδας, από εκείνο των πόλεων – κρατών, ακριβώς λόγω της βαθειάς Εθνικής του συνειδήσεως. Να και η θέση του σ’ ένα διαχρονικό πρόβλημα του Ελληνισμού : Στην Η’ επιστολή (353 ε) εκφράζει έντονα τον φόβο του για την απειλουμένη έκλειψη της Ελληνικής γλώσσας στην Σικελία.
Αλήθεια, σήμερα ποιός πνευματικός άνθρωπος ανησύχησε για τον ίδιο ακριβώς κίνδυνο, που και σήμερα υφίσταται, σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό, στην Ν. Ιταλία και στην Σικελία; Ο Πλάτων μάλιστα υποδεικνύει το καθήκον των ομογλώσσων και ομοφύλων “τούτων δε χρή πάση προθυμία πάντας τους Έλληνας τέμνειν φάρμακον”.
Την Εθνική συνείδηση του Πλάτωνα μαρτυρά και η προσήλωσή του στην Ελληνική παράδοση. Αναφερόμενος στα Τρωϊκά, όπως και ο Όμηρος, αποκαλεί τους Έλληνες Αχαιούς, σέβεται το Μαντείο των Δελφών, της Δωδώνης και τον “πάτριον θεόν”. Γνήσια Ελληνικός είναι και ο Νόμος του περί συμμετοχής στους Τέσσερις Πανελλήνιους Αγώνες, που θα αποτελούσαν και σοβαρούς παράγοντες της ηθικής συνοχής του Ελληνισμού. Αλλά η τρανοτέρα εκδήλωση της Εθνικής συνειδήσεως του Πλάτωνος, είναι η παραδοχή του ότι η υπό ίδρυση ιδεώδης ΠΟΛΙΤΕΙΑ του θα είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ:
” Ην συ πόλιν οικίζεις, ούχ Ελληνίς έσται;
Δεί γι’ αυτήν, έφη” (Πολ.470 ε).
ΕΛΛΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ"

Η μεγαλύτερη νίκη από όλες για κάθε άνθρωπο είναι πάνω στον εαυτό του.

Η μεγαλύτερη νίκη κάθε ανθρώπου - Πλάτων----

«Θεωρώ πιο γενναίο εκείνον που κυριαρχεί στα πάθη του από εκείνον που κυριαρχεί στους εχθρούς του.Η δυσκολότερη νίκη είναι εκείνη ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό» - Αριστοτέλης

Γράφει ο Πλάτων στους Νόμους :

«Κλεινίας : Η πρώτη και μεγαλύτερη νίκη από όλες για κάθε άνθρωπο είναι εκείνη... που μπορεί να πετύχει πάνω στον εαυτό του. Αντίθετα, πολύ χειρότερο και ταπεινωτικό είναι να νικιέται κανείς από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό δείχνει ότι μέσα στον κάθε άνθρωπο γίνεται ένας πόλεμος ενάντια στον εαυτό του[1].
Κλεινίας : Κἀνταῦθα, ὦ ξένε, τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη, τὸ δὲ ἡττᾶσθαι αὐτὸν ὑφ᾽ ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστόν τε ἅμα καὶ κάκιστον. ταῦτα γὰρ ὡς πολέμου ἐν ἑκάστοις ἡμῶν ὄντος πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς σημαίνει». (Βλ. Πλάτων «Νόμοι, 626.e. 2 – 5»).



Έχοντας, όμως, κατά νου ότι “Eλεύθερον το άρχον αυτού - Ελεύθερον ότι εξουσιάζει τον εαυτό του ”[2], συμπεραίνουμε ότι η προαναφερόμενη νίκη είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο βήμα μας προς την Ελευθερία, έτσι όπως την ορίζει ο Πλάτων στους «Όρους, 413.d. 2 – 4» : “Ελευθερία. κυριαρχία του βίου. Επικράτηση μας επί των πάντων. Εξουσία σε ότι μας αφορά. Έλλειψη περιορισμού στη χρήση και απόκτηση ουσίας — Ελευθερία ήγεμονία βίου· αυτοκράτια ἐπί παντί· ἐξουσία τού καθ᾽ έαυτόν ἐν βίω· άφειδία ἐν χρήσει καί ἐν κτήσει ουσίας[3]”.



Συγγραφέας κειμένου : Κεφάλας Ευστάθιος [1-4-2009, ΕΛΛΑΣ]
[1] Τούτη η τελευταία φράση μας παραπέμπει το δίχως άλλο στο Δελφικό απόφθεγμα «Μηδέν Άγαν», με αυτή την φράση ο Χίλωνας ο Λακεδαιμόνιος, ένας από τους επτά Σοφούς, δήλωνε έναν μεγάλο «οντολογικής» υφής νόμο της ζωής : ο άνθρωπος οφείλει να εξαρτά την ευδαιμονία του από τον εαυτό του.
"Πράγματι το απόφθεγμα Μηδέν Άγαν λεγόμενο επί τόσους αιώνες θεωρείται λόγος ορθός. Και αλήθεια εκφράζει μια λαμπρή σκέψη. Διότι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει εξαρτήσει από τον εαυτό του όλους τους συντελεστές, που οδηγούν εις την ευδαιμονία ή κοντά εις την ευδαιμονία, και δεν αφήνει να ταλαντεύονται εις άλλους ανθρώπους, των οποίων η ατυχία ή η δυστυχία κατ’ ανάγκη επηρεάζει και την ιδικήν του διάθεση, αυτός είναι έτοιμος να ζήσει πολύ καλά, αυτός είναι ο σώφρον και αυτός είναι ο ανδρείος και ο φρόνιμος..."

....πάλαι γὰρ δὴ τὸ Μηδὲν ἄγαν λεγόμενον καλῶς δοκεῖ λέγεσθαι· τῷ γὰρ ὄντι εὖ λέγεται. ὅτῳ γὰρ ἀνδρὶ εἰς ἑαυτὸν ἀνήρτηται πάντα τὰ πρὸς εὐδαιμονίαν φέροντα ἢ ἐγγὺς τούτου, καὶ μὴ ἐν ἄλλοις ἀνθρώποις αἰωρεῖται ἐξ ὧν ἢ εὖ ἢ κακῶς πραξάντων πλανᾶσθαι ἠνάγ κασται καὶ τὰ ἐκείνου, τούτῳἄριστα παρεσκεύασται ζῆν, οὗτός ἐστιν ὁ σώφρων καὶ οὗτος ὁ ἀνδρεῖος καὶ φρόνιμος» λέγει ο Πλάτων στον «Μενέξενο, 247.e.5 - 248.a.4».

[2] Βλ. Πλάτων «Όροι, 415.a.3».
[3] Βλ. και Πλάτων «Όροι, 411.a.5 – 6» :
“Γένεσις κίνηση προς την ουσία. Μετάληψη ουσίας. Πορεία προς το Είναι –

Γένεσις κίνησις είς ουσίαν· μετάληψις ουσίας· πόρευσις είς τό είναι”,
όπως επίσης και «Παρμενίδης, 156.a. 4 – 6» :

“Δεν ονομάζεις γένεση το να μετέχει στην ουσία ;
- Ναι.
Δεν ονομάζεις απώλεια το να αποχωρίζεται από την ουσία ;
- Και πολύ μάλιστα.
– Τὸ δὴ οὐσίας μεταλαμβάνειν ἆρά γε οὐ γίγνεσθαι καλεῖς;
— Ἔγωγε.
— Τὸ δὲ ἀπαλλάττεσθαι οὐσίας ἆρα οὐκ ἀπόλλυσθαι;
— Καὶ πάνυ γε.”
ΠΗΓΗ: Η μεγαλύτερη νίκη κάθε ανθρώπου - Πλάτων http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/10/blog-post_2217.html#ixzz1xq8SJl00

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μεγαλύτερη νίκη από όλες για κάθε άνθρωπο είναι πάνω στον εαυτό του."

Η ιστορία του ανθρώπινου είδους

Το γενετικό υλικό μας αποκαλύπτει τα στοιχεία των ανθρώπινων μετακινήσεων.--
 Η ιστορία του ανθρώπινου είδους κρύβεται μέσα στο γονιδίωμα του καθενός από μας. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι ερευνητές που, ως παλαιοντολόγοι του DNA, κατάφεραν να εντοπίσουν τα αρχαία στοιχεία του γενετικού υλικού μας στο γονιδίωμα επτά διαφορετικών ατόμων.
Ο Heng Li του Ινστιτούτου Broad στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ και ο Richard Durbin του Ινστιτούτου Sanger στο Κέιμπριτζ του Ηνωμένου Βασιλείου, αξιοποίησαν έναν μαθηματικό αλγόριθμο για να εντοπίσουν τις αρχαίες περιοχές του DNA στο γονιδίωμα ενός Κινέζου, ενός Κορεάτη, δύο Αφρικανών και τριών Δυτικών (μεταξύ των οποίων και ο Γκρεγκ Βέντερ που πρωτοστάτησε στην αποκωδικοποίηση του ανθρωπίνου γονιδιώματος).
Σύμφωνα με το άρθρο τους το οποίο δημοσιεύτηκε στη δικτυακή έκδοση της επιθεώρησης Nature, η μελέτη επέτρεψε τον επαναπροσδιορισμό του χρόνου κατά τον οποίο οι πρόγονοί μας άφησαν την Αφρική, αλλά και του μεγέθους των πρώτων ανθρώπινων πληθυσμών.
Οπως έδειξαν οι υπολογισμοί τους, η διαφοροποίηση των σύγχρονων ανθρώπων πρέπει να άρχισε πριν από 100-120 χιλιάδες χρόνια, ενώ το πέρασμα από την Αφρική στην Ευρώπη τοποθετείται γύρω στα 60 χιλιάδες χρόνια πριν.
 Ωστόσο, ανταλλαγές γενετικού υλικού μεταξύ Αφρικανών και Ευρωπαίων συνέχισαν να λαμβάνουν χώρα μέχρι και πριν από 20.000 χρόνια καταδεικνύοντας μια συνέχεια των μεταναστεύσεων. Οσο για τα μεγέθη των πληθυσμών, οι αφρικανικοί δεν ξεπερνούσαν τα 5.700 άτομα, ενώ οι ευρωπαϊκοί και οι ασιατικοί τα 1.200 άτομα.

BHMAScience
Newsroom ΔΟΛ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ιστορία του ανθρώπινου είδους"

ΤΡΑΒΑΜΕ ΤΟ ΚΑΡΟ ή ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ;;;;;

                    

Φίλοι μου χθες αναδημοσίευσα ένα ενδιαφέρον άρθρο(O ΠΛΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ) γνωστού οικονομολόγου ο οποίος πέρα από αριθμούς και οικονομικές αναλύσεις είδε το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα και από φιλοσοφική σκοπιά πράγμα που μου άρεσε αλλά ταυτόχρονα και με απογοήτευσε όταν σκέφτηκα προς στιγμή ότι η κατάσταση της κρίσης θα μπορούσε να αναστραφεί όμως μέσα από κάποιες αδήριτες προϋποθέσεις:

Να υπάρχει ανεξάρτητο κράτος, χώρα επικυρίαρχη, λαός που να ενδιαφέρεται πραγματικά για την ελευθερία του και την ευημερία του!!!

Υπάρχουν άραγε αυτά τα αδιαπραγμάτευτα δεδομένα;;;;;

Ας δούμε παρακάτω:

ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ!!

Στο Διεθνές Δίκαιο με τον όρο παραχώρηση, ή ευκρινέστερα παραχώρηση κυριαρχίας, χαρακτηρίζεται η πράξη εκείνη δια της οποίας ένα κράτος μεταβιβάζει σε έτερο, κατ΄ αμοιβαία συμφωνία, είτε την κυριαρχία, είτε την εκμίσθωση συγκεκριμένης γεωγραφικής έκτασης, ή νήσου κατοικημένης ή μη, της επικράτειάς του.

Η εν λόγω παραχώρηση συνομολογείται με ειδική σύμβαση ή συνθήκη στην οποία καθορίζονται όλες οι λεπτομέρειες αυτής…

Με την επωνυμία «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ» και με διάρκεια ζωής τουλάχιστον 99 ετών, ιδρύεται το νέο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, το οποίο ΔΕΝ θα ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο…

Ενοικιάζεται η περιουσία της Ελλάδας για διάστημα που μπορεί να φτάνει και τα 99 έτη!

ΕΝΑ ΑΙΩΝΑ!

Από ό,τι καταλαβαίνω(θα τολμήσω να ειρωνευτώ) κάτι αντίστοιχο πρέπει να συμφωνήθηκε και πιο παλιά, την περίοδο 1453-1821, κατά την οποία η Οθωμανική αυτοκρατορία ασκούσε κυριαρχία στον γεωγραφικό χώρο της σημερινής Ελλάδας και γενικά σε πολλές περιοχές κατοικούμενες, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, από Έλληνες!!!!

Η Δέσποινα ταράχτηκε καὶ δάκρυσαν οἱ εἰκόνες.
«Σώπασε κυρὰ Δέσποινα, καὶ μὴ πολυδακρύζῃς,
πάλι μὲ χρόνους, μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ῾ναι».

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση, δεν ήταν λίγοι οι καλλιτέχνες που είχαν υψώσει τη φωνή τους κατά της ανάλγητης Δεξιάς των Μνημονίων.

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει τα Μνημόνια δυο-δυο (στην μπανιέρα..!), χάθηκαν αυτοί οι καλλιτέχνες.

Σιωπή.

Τι έγινε, παιδιά;

Όταν τρώμε, δεν μιλάμε;

Έτσι εεεεεεε!!

Καλλιτέχνες και «πνευματικοί άνθρωποι» είχαν βγάλει τον σκασμό τα χρόνια της «ευμάρειας», που η Ελλάδα πήγαινε ντουγρού για την χρεοκοπία.

Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ κυρίαρχο κράτος αλλά ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ.

Υπήρξε μια ευκαιρία, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά χάθηκε.

Μπροστά στον κίνδυνο να επικρατήσουν οι κομμουνιστές και να ξεπουλήσουν την Ελλάδα, υπερίσχυσαν οι εθικόφρονες που ξεπούλησαν την Ελλάδα εθνικά.

Φαντάζεστε αν είχαν υπερισχύσει οι κομμουνιστές πώς θα ήταν η Ελλάδα σήμερα; !!

Πάρτε ένα πολύ μικρό δείγμα από την <<ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ>> διακυβέρνηση του Αλέξη!!!

Ελπίζω όλοι να καταλαβαίνουμε πόσο αστείο ακούγεται αυτό σήμερα με την Ελλάδα προτεκτοράτο-μπανανία-αποικία.

Το να πάρουμε την Πόλη αναβάλλεται για μερικούς αιώνες ακόμα.

ΕΔΩ ΔΕΝ ΠΗΡΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ;

Κρίμα για τη σιωπή, την απάθεια και την αφασία των σημερινών Ελλήνων.

Γελάνε και οι εικόνες μαζί μας!!!!!

Ούρλιαξε κυρά Δέσποινα, και γέλασε μαζί μας, είμαστ’ η μεγαλύτερη ντροπή στο γένος των Ελλήνων!!!!!!

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΡΑΒΑΜΕ ΤΟ ΚΑΡΟ ή ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ;;;;;"

Ο Πλάτων και η Κρίση

         

H κατάλυση των κρατών στην ΕΕ γίνεται ''από απληστία για αυτό που προβάλλεται ως κυρίαρχο αγαθό.

Από την ανάγκη δηλαδή, να γίνει κάνεις όσο το δυνατόν πιο πλούσιος" (Πλάτωνος Πολιτεία 555β).

Με άλλα λόγια, η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση στηρίζεται όχι στον Δυτικό Ανθρωπισμό, που έχει την παραγωγή του πλούτο ως όργανο της, αλλά στην αυταξία του πλούτου, που η ιστορία έχει αποδείξει ότι η φιλοδοξία και η αρπακτικότητα, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραγωγή του πλούτου, στο τέλος φέρνει αίμα. 

Ιστορικός αναντίρρητος νόμος.

Λέει ο Θείος Πλάτων επίσης, στην 556α, ότι ΄΄οι κερδοσκόποι, κάνοντας πως δεν βλέπουν καν, και ρίχνοντας κάθε φορά το δηλητήριο του χρήματος σε όποιον πέσει στα νύχια τους, τον πληγώνουν, του παίρνουν τόκους πολλαπλάσιους, που τους γεννά το κεφάλαιο...και μετά φτιάχνουν κηφήνες και φτωχούς στην πόλη΄΄.

Με άλλα λόγια γίνεται τέτοια αναδιανομή του πλούτου εις βάρος του Λαού που στο τέλος ένα προδοτικό οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο κυβερνά έναν ανήμπορο και φοβισμένο Λαό.

Αλλά λέει και ένα τρίτο ωραίο και τρομακτικό στη 555ε, ΄΄οι άνθρωποι οπλισμένοι πια με πολύ φαρμάκι μέσα τους, άλλοι πνιγμένοι στα χρέη, άλλοι έχοντας χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα (είναι στην ξέφτια της ανημποριάς) και άλλοι έχοντας πάθει και τα δυο αυτά, με το μίσος να βράζει μέσα τους, σχεδιάζουν άσχημα πράγματα για εκείνους που τους πήραν την περιουσία, ..με την λαχταρά του ξεσηκωμού στην ψυχή΄΄.

Δηλαδή οι εξουσιαστές ας μην εφησυχάζουν το αίμα έρχεται.

Αυτό ας το βάλει καλά στο νου το κατεστημένο και η πρώτη φορά αριστερά το πού οδηγεί τα πράγματα.

Και καταλήγει με την αιωνία αλήθεια, που συνεχώς την ξεχνάμε, Πολιτεία 556β, ότι:

 ΄΄αν επιβαλλόταν δια νόμου οι ιδιωτικές συναλλαγές να γίνονται ως επί το πλείστον επί ιδίω κινδύνω του δανειστή (της Τράπεζας), η οικονομική ζωή στην πόλη θα ήταν λιγότερο ξεδιάντροπη και αθλιότητες σαν αυτές που τώρα δα περιγράψαμε θα εμφανίζονταν σ' αυτήν σπανιότερα΄΄.

Με Aλλα λOγια, το χρHμα πρEπει να είναι υπO κοινωνικO Eλεγχο!!!!!!!!!!!!!!

Αυτή είναι η πρωταρχική επιλογή σωτηρίας της Χώρας.

Εθνικό Νόμισμα να μπει η Χώρα στη δουλειά, ανατροπή του νυν κατεστημένου, και τα καλύτερα θα έλθουν!!!!!!!!!!!!!!!!

Έγραψε ο Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Πλάτων και η Κρίση"

Ο ψευτομουφτής Μέτιου Παδίνκοφ

Η γειτονική Τουρκία στις μέρες μας γίνεται ολοένα και πιο νευρική, ολοένα και πιο επιθετική. Η συνεχιζόμενη μάχη εξουσίας, μπορεί να δείχνει ότι έχει κριθεί υπέρ του «σουλτάνου» ή «προφήτη» Ρ. Τ. Ερντογάν, οι απώλειες όμως είναι πολύ σοβαρές και η τελική έκβαση αβέβαιη.

Μέσα στην διαχρονική, συνολική επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας απέναντι στον Ελληνισμό (Κύπρος, Αιγαίο) συμπεριλαμβάνεται και η μεθοδική οργάνωση μηχανισμών μέσα στα όρια της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Θράκης που, σύμφωνα με τον «σουλτάνο» Ρ. Τ. Ερντογάν, περιλαμβάνει εδάφη όχι μόνο της Τουρκίας ή της Ελλάδος, αλλά και της Βουλγαρίας, των Σκοπίων και της Βοσνίας!*

Η Θράκη, σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ήταν κόρη του Ωκεανού και της Παρθενόπης με προπάτορα τον Θράκα, γιό του θεού του πολέμου Άρη, που διέμενε στην Θράκη.

Στην σύγχρονη εποχή ολόκληρη η περιοχή της Θράκης, η πατρίδα του Ορφέα, του Δημόκριτου, του Θουκιδίδη και εκατοντάδων άλλων διαχρονικών προσωπικοτήτων, ανήκει σε τρείς κυρίως χώρες: Βόρεια ανήκει στην Βουλγαρία, δυτικά ανήκει στην Ελλάδα και ανατολικά ανήκει στην Τουρκία, με σύνορα που παγιώθηκαν από το 1923 με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης.

Η διαχρονική, επεκτατική στρατηγική της σύγχρονης Τουρκίας που ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας έχει στοχοποιήσει ολόκληρη την γεωγραφική περιοχή της Θράκης σκορπώντας στις εκτός Τουρκίας περιοχές εκατοντάδες «εργαζόμενους» της ΜΙΤ, οι οποίοι επί ολόκληρες δεκαετίες έχουν σαν μοναδικό έργο την δημιουργία ενός δικτύου πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής χειραγώγησης των τοπικών μουσουλμανικών πληθυσμών με παράλληλη, υποχρεωτική επιβολή «Τουρκικής εθνικής συνείδησης», μοιράζοντας αστρονομικά ποσά για «βοήθεια», «παροχές» και «υπηρεσίες».

Στην ευρύτερη αυτή στρατηγική εντάσσεται και η περίπτωση ενός από τους εκατοντάδες «εργαζόμενους» της ΜΙΤ στην Ελλάδα, με έδρα το Τουρκικό προξενείο Κομοτηνής - εκείνη του Μέτιου Παδίνκοφ.

Ο Μέτιου Παδίνκοφ (ελληνιστί Χαράδρα) είναι ένας Έλληνας πολίτης, μουσουλμάνος το θρήσκευμα, ο οποίος γεννήθηκε στο Ωραίο (Πομακοχώρι του Νομού Ξάνθης) και σύμφωνα με όσα έχει πει ο ίδιος, μέχρι τα δέκα του χρόνια δεν ήξερε στα τουρκικά ούτε δύο λέξεις, αφού στο χωριό του μιλούσαν Πομακικά**. Ο Παδίνκοφ, παιδί ακόμα, μεταφέρθηκε στην Τουρκία όπου σύμφωνα με την παραδοσιακή διαδικασία του παιδομαζώματος, εκτουρκίστηκε ψυχή τε και σώματι, πήγε στο δημοτικό, σπούδασε σε ιερατικές σχολές της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας και προφανώς σε πολλές άλλες «υπηρεσίες» της Τουρκίας ώστε να «φωτιστεί» εκ του ασφαλούς με το Τουρκικό «μεγαλείο».

Φαίνεται πως η εκπαίδευση του κρίθηκε επιτυχής γιατί όταν επέστρεψε στην Ελλάδα σαν κανονικός Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης, του παρασχέθηκαν απεριόριστα υλικά μέσα, ενώ σταδιακά άρχισε συνεχής προβολή με κατευθυνόμενα δημοσιεύματα και φυσικά, κάθε άλλη πολιτική υποστήριξη ώστε να επιτελέσει το «έργο» του.

Ο Μέτιου Παδίνκοφ άλλαξε το όνομα του σε Αχμέτ Μετέ** και έγινε ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Τουρκικού προξενείου Κομοτηνής, με συνεχή ταξίδια στην Τουρκία και μεθοδική δουλειά ώστε να καθιερωθεί στην συνείδηση του τοπικού μουσουλμανικού πληθυσμού σαν ο εκλεκτός της Τουρκικής πολιτικής εξουσίας και των μυστικών υπηρεσιών. Σαν πρώτο βήμα «αναβαθμίστηκε» σε έναν από τους 270 ιμάμηδες της Θράκης (στο χωριό καταγωγής του, το Πομακοχώρι Ωραίο).

Την δεκαετία του 1990 όταν η επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας μπήκε στην διαδικασία δημιουργίας «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο ώστε να αμφισβητήσει την κρυστάλλινη Ελληνική κυριαρχία, επινόησε και την μονομερή καθιέρωση ψευτο-μουφτήδων σε Ελλάδα και Βουλγαρία ώστε να εφαρμόζει τα σχέδια της με απόλυτα ελεγχόμενους και εκπαιδευμένους «συνεργάτες».

Έτσι, οι κατάλληλα εκπαιδευμένοι ψευτο-μουφτήδες σε Ελλάδα και Βουλγαρία άρχισαν να «νομιμοποιούνται» σταδιακά με όλα τα μέσα που διαθέτει η Τουρκική διπλωματία:

Ντυμένοι με φανταχτερές λευκές στολές, δέχονται επισκέπτες από την Τουρκία σε κάθε επίπεδο (πρωθυπουργός, υπουργοί, νομάρχες, πρεσβευτές κ.ο.κ.ε.), προβάλλονται συστηματικά από τον κατευθυνόμενο μειονοτικό αλλά και τον Τουρκικό τύπο, πραγματοποιούν επισκέψεις στην Τουρκία και σε πολλές άλλες χώρες με απεριόριστη χρηματοδότηση και κατάλληλη προετοιμασία της Τουρκικής διπλωματίας, εκφωνούν λόγους και μηνύματα σύμφωνα με τις εντολές που παίρνουν, συμμετέχουν σε συνέδρια και διεθνείς συναντήσεις – με δυο λόγια μετατρέπονται μεσοπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα αν είναι απαραίτητο, στο «κέντρο βάρους» της περιοχής που τους έχει ανατεθεί.

Όπως είναι γνωστό ο μουφτής (αραβική λέξη που σημαίνει αυτόν που ερμηνεύει τον νόμο) είναι βαθμός της μουσουλμανικής θρησκείας και ερμηνεύει το κοράνι για την απόδοση της δικαιοσύνης. Στην Ευρωπαϊκή, ελεύθερη και ανεκτική Ελλάδα, ισχύει η Σαρία για τους μουσουλμάνους πολίτες της, δηλαδή ο ιερατικός νόμος και οι μουφτήδες σαν πνευματικοί ηγέτες, επιτελούν καθήκοντα σε θέματα γάμου, διαζυγίων, κηδεμονιών, διαθηκών ενώ επιπλέον, ειδικά στην Ελλάδα, είναι ελεύθεροι να παρέχουν και πιστοποίηση προϊόντων Halal καθορίζοντας μόνοι τους και τα οικονομικά ανταλλάγματα για την κάθε πιστοποίηση.

Όπως είναι φυσικό οι μουφτήδες, όπως και οι δικαστές, διορίζονται και πληρώνονται από το κράτος. ΔΕΝ εκλέγονται. Αυτό ισχύει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη, φυσικά και στην Τουρκία. Και όμως. Η Τουρκία στα πλαίσια του Τουρκικού θεάτρου του παραλόγου που έχει ανεβάσει στην Τουρκική και διεθνή πολιτική σκηνή εδώ και λίγα χρόνια, ζητάει οι μουφτήδες στην χώρα μας «να εκλέγονται από τον λαό» ώστε με την «νομιμοποίηση» και την προβολή που παρέχει στους «συνεργάτες» της, να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο των Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα!***

Μια πολύ σύντομη, δειγματοληπτική ματιά στις πληθωρικές «δραστηριότητες» του Αχμέτ Μετέ -Παδίνκοφ ο οποίος, με την καθοδήγηση της Τουρκικής ΜΙΤ,  αυτοδιορίστηκε ψευτομουφτής Ξάνθης με αυθαίρετη και «βολική» διαδικασία «εκλογών», μας αποκαλύπτει την μέθοδο δράσης στην οποία εκπαιδεύτηκε:

7/3/2008 Ο Αχμέτ Μετέ - Παδίνκοφ επισκέφτηκε την Άγκυρα όπου συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών Αλί Μπαμπατζάν, τον γενικό γραμματέα του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας Ταχσίν Μπουρτούογλου και τον πρόεδρο της Διεύθυνσης Θρησκευμάτων Αλί Μπαρντάκογλου. Έδωσε συνέντευξη στην τηλεόραση ART για «τα προβλήματα» των «Τούρκων» της Θράκης.

19/10/2010 Οι υποψήφιοι σύμβουλοι για την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και μέλη του ΠΑΣΟΚ Ιρφάν Ουζούν, Νεντίμ Χότσκα, Μεχμέτ Αρναβούτ, Ιλχάν Γκιριτλί και Εκρέμ Ρασίμ επισκέφτηκαν στο γραφείο του τον Αχμέτ Μετέ - Παδίνκοφ.

1/6/2011 Ο Αχμέτ Μετέ - Παδίνκοφ πραγματοποίησε «επίσημη» επίσκεψη στην Σαουδική Αραβία ως προσκεκλημένος του Βασιλιά Αμπντουλλάχ Μπιν Αμπντουλαζίζ Ελ Σαούντ και του υπουργού εσωτερικών Εμίν Ναίφ Αμπντουλαζίζ Ελ Σαούντ.

26/6/2011 Ο Αχμέτ Μετέ - Παδίνκοφ, επισκέφτηκε την Βουλγαρία.

7/1/2013 Ο Αχμέτ Μετέ – Παδίνκοφ συμμετείχε σε συνέδριο των Γκρίζων Λύκων που οργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη «εκπροσωπώντας την δυτική Θράκη».

22/5/2015 Ο Αχμέτ Μετέ – Παδίνκοφ έχυσε ποταμούς από κροκοδείλια δάκρυα για δήθεν «καταπίεση» των Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα, στα πλαίσια συνεδρίου της FUEN που οργανώθηκε στην Κομοτηνή.

Μάρτιος 2016 Ο Αχμέτ Μετέ – Παδίνκοφ επεμβαίνει σε όλα: Δίνει οδηγίες να μην υπάρξει συμμετοχή στο Καρναβάλι της Ξάνθης (δημοσίευμα Τουρκόφωνης εφημερίδας «Γκιουντέμ»), επιτίθεται στον Υπουργό Παιδείας γιατί προτίθεται να ιδρύσει Τμήμα Ισλαμικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη  (ίσως γιατί δεν ρώτησε την εξοχότητα του!), εξαπολύει κατάρες στο Ισραήλ λέγοντας πως ο Χίτλερ βγήκε σωστός που τους έκανε σαπούνια (έσπευσε να ζητήσει συγνώμη όταν του τράβηξαν το αυτί οι προϊστάμενοι του) κ.α.π.

Σε επίρρωση των παραπάνω, η Τουρκική κυβέρνηση, με αφορμή την επίσκεψη του  Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μ. Τσαβούσογλου στην Ελλάδα (4/3/2016) στα πλαίσια της οποίας δεν παρέλειψε βέβαια να φωτογραφηθεί με τους μουσουλμάνους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ**** και τους ψευτομουφτήδες, ασκεί πιέσεις να «αναγνωριστούν» οι υπάλληλοι της Τουρκικής ΜΙΤ σαν διορισμένοι από το Ελληνικό κράτος μουφτήδες, ώστε όχι μόνο να πληρώνονται από το Ελληνικό κράτος αλλά και να επιδίδονται πιο αποτελεσματικά σε αλυτρωτική προπαγάνδα υπέρ της Τουρκίας!

15/5/2016 Ο Αχμέτ Μετέ – Παδίνκοφ  σε εμπρηστική ομιλία του, στο «Πανεπιστήμιο 19 Μαΐου» της Σαμψούντας, διακήρυξε πως «Πρέπει να εργαστούμε για μια δυνατή Τουρκία γιατί δεν περιμένει βοήθεια μόνο η δυτική Θράκη, αλλά όλος ο ισλαμικός κόσμος, που αισθάνεται ότι είναι Τούρκος» (Έτσι και εμείς οι απληροφόρητοι μάθαμε πως όλος ο ισλαμικός κόσμος αισθάνεται ότι είναι… Τούρκος!!)

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α : Ακόμα και η πιο ανεκτική, ακόμα και η πιο ελαστική αντιμετώπιση των Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων των θρήσκευμα, από την Ελληνική πολιτεία –όπως άλλωστε και απέναντι σε κάθε θρησκεία- είναι απόλυτα σεβαστή αφού συμβαδίζει πλήρως με τις αρχές, τον πολιτισμό και τις ηθικές αξίες της χώρας μας.

Η παντελώς αδικαιολόγητη όμως ανοχή σε Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνους το θρήσκευμα, οι οποίοι μετατρέπονται σε τυφλά όργανα των πιο αντιδραστικών κύκλων της Τουρκίας, οι οποίοι διαπράττουν εξακολουθητικά το αδίκημα της αντιποίησης θρησκευτικής αρχής, οι οποίοι καθυβρίζουν συνεχώς την χώρα τους επειδή αμείβονται πλουσιοπάροχα από άλλη χώρα, δεν είναι πολιτισμός, είναι βλακώδης ηλιθιότητα - πολύ περισσότερο όταν υπάρχει το προηγούμενο δεδομένο του Οκτάι Εγκιν (γιο παλαιού βουλευτή Ροδόπης του Ελληνικού Κοινοβουλίου)  ο οποίος στρατολογήθηκε από την Τουρκική ΜΙΤ για να παραδώσει ένα εκρηκτικό μηχανισμό που τοποθετήθηκε στο υποτιθέμενο σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη ώστε να ξεκινήσει το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης το 1955!

Όταν η ίδια η Τουρκία προωθεί εσπευσμένα νομοθεσία αφαίρεσης της ιθαγένειας των «υποστηρικτών της τρομοκρατίας» (αορίστως και γενικώς), γιατί η Ελλάδα δεν σπεύδει αμέσως να αφαιρέσει την Ελληνική ιθαγένεια από όσους αποδεδειγμένα δρουν σαν στρατευμένοι πράκτορες μιας άλλης χώρας και επιβουλεύονται την εθνική ακεραιότητα της Ελλάδος; 

Όταν η Τουρκία σήμερα, στις μέρες μας, συνεχίζει να κατακρεουργεί εν ψυχρώ άμαχους, ανεξάρτητα αν είναι γυναίκες, παιδιά ή άνδρες απλά και μόνο επειδή είναι Κούρδοι και αποτελούν μειονότητα 25 εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα στην Τουρκία, πως είναι δυνατόν η Ελλάδα να αφήνει ανενόχλητη μια χούφτα Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα όχι μόνο να παραβαίνουν προκλητικά Ελληνικούς και Ευρωπαϊκούς ποινικούς νόμους, όχι μόνο να περιφρονούν φορολογική νομοθεσία και φορολογικές υποχρεώσεις που καταβάλλει όλη η υπόλοιπη Ελλάδα αιμορραγώντας, αλλά επί πλέον, τοποθετούν δυναμίτες στην ηρεμία και στην φιλήσυχη ζωή Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα που ζούνε στην ακριτική μας Θράκη;

Εν μέσω έντονης Τουρκικής επιθετικότητας, λόγω της γεωπολιτικής αστάθειας της περιοχής μας, η αδράνεια των Ελληνικών αρχών για δραστηριότητες Ελλήνων πολιτών διαφορετικού θρησκεύματος, δεν αποτελεί απλά βλακώδη ηλιθιότητα αλλά και εθνικό έγκλημα!

Κατά την γνώμη μας θα έπρεπε, σε συνεργασία με την Βουλγαρία, να αφαιρεθούν πάραυτα οι ιθαγένειες όλων των ψευτομουφτήδων (Ελληνική και Βουλγαρική) και στην συνέχεια να απελαθούν στην Τουρκία. Εκεί θα έχουν όλο τον χρόνο να «γευτούν» από πρώτο χέρι την μεταχείριση που επιφυλάσσει η Τουρκία στην Κουρδική μειονότητα ή την μεταχείριση που επιφύλαξε στους Τουρκοκύπριους μόλις έκανε την δουλειά της… 

Λεωνίδας Κουμάκης

_________________________________________________________________

*      Ομιλία 16/2/2016 στην Κεσσάνη της Ανατολικής Θράκης.

**     ΖΑΓΑΛΙΣΑ (τεύχος 59, Φεβρουάριος – Μάρτιος 2012)

***   Οκτώβριος 2013, Α. Νταβούτογλου με την ιδιότητα Υπουργού Εξωτερικών –  σχετικό άρθρο μας «Μα για τόσο ηλιθίους μας περνάτε κ. Νταβούτογλου;»

**** Σχετικό άρθρο μας «Το τείχος της ντροπής και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ψευτομουφτής Μέτιου Παδίνκοφ "

Το πρώτο ελληνικό αεροπλάνο.

Αεροπορία - Η εποχή των πρωτοπόρων 1908-1913 – Βαλκανικοί Πόλεμοι  ------


Στις αρχές του αιώνα, και πιο συγκεκριμένα από το 1908 και μετά, η Ελλάδα ήταν έτοιμη να δεχτεί και να αξιοποιήσει την πρόοδο στον τομέα της αεροπλοίας που είχε ήδη γίνει σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη. Η κυβερνητική μέριμνα συνετέλεσε στο να προέλθει από τις τάξεις του στρατού μια ομάδα ικανών αεροπόρων που επέβαλαν την αεροπορία ως όπλο, ενώ η ανάπτυξη του νέου όπλου στους Βαλκανικούς με την παράλληλη αξιοθαύμαστη επίδοση των πρώτων Ελλήνων αεροπόρων προκάλεσε τη θετική αντιμετώπιση του λαού.

Οι πρώτες προσπάθειες πτήσης έγιναν από το Λεωνίδα Αρνιώτη, θεατρικό επιχειρηματία, γνωστό για την εκκεντρικότητα του χαρακτήρα του, ο οποίος με το αεροπλάνο του τύπου Bleriot, 30 HP, προσπάθησε να απογειωθεί, την άνοιξη του 1908, αρχικά από την περιοχή του Τατοίου και στη συνέχεια από άλλες περιοχές, χωρίς όμως επιτυχία. Έφτασε σε ύψος δέκα μέτρων και στη συνέχεια κατέπεσε, με συνέπεια το αεροσκάφος να υποστεί σοβαρές ζημιές. Τελικά μετά από συνεχείς αποτυχίες ο Αρνιώτης εγκατέλειψε την προσπάθεια του, η οποία όμως αποτελεί την πρώτη εμφάνιση αεροπλάνου και την πρώτη προσπάθεια πτήσεως στην Ελλάδα.

Τον επόμενο χρόνο ο Ρώσος αεροπόρος Ουτόσκιν ήταν ο πρώτος αεροπόρος που πέταξε στην Ελλάδα, με το αεροπλάνο του τύπου Farman, 50 ίππων. Απογειώθηκε από το Παλαιό Φάληρο και πέταξε για δέκα λεπτά πάνω από την περιοχή προκαλώντας τα βλέμματα θαυμασμού των θεατών. Ο Ουτόσκιν έκανε και δεύτερη πτήση με συνεπιβάτη τον έλληνα οπλαρχηγό Κων. Μάνο, αντί χρηματικής αμοιβής, ο οποίος αποτέλεσε τον πρώτο Έλληνα επιβάτη αεροπλάνου.

Στα τέλη Ιανουαρίου 1912 έφτασε στην Αθήνα με το αεροπλάνο του τύπου Nieuport, 50 ίππων, ο Εμμ. Αργυρόπουλος, έχοντας παρακολουθήσει μαθήματα αεροπλοίας στη Γαλλία. Στις 8 Φεβρουαρίου 1912 απογειώθηκε από την περιοχή του Ρούφ το πρώτο ελληνικό αεροπλάνο με οδηγό τον πρώτο Έλληνα αεροπόρο, μπροστά σε πλήθος κόσμου, παρουσία του βασιλιά Γεωργίου του Α’ και του πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου. Στη συνέχεια ο Αργυρόπουλος πέταξε με συνεπιβάτη το Βενιζέλο, γεγονός που είχε τεράστια απήχηση στις ψυχές των Ελλήνων και προκάλεσε τα ενθουσιώδη σχόλια του Τύπου. Ακολούθησε η βάπτιση του αεροπλάνου από το Βενιζέλο και νέα πτήση του Αργυρόπουλου τέσσερις μέρες αργότερα (12-2-1912) από το Ζωολογικό κήπο του Π. Φαλήρου.

Ο δεύτερος Έλληνας ιδιώτης που πέταξε πάνω από την Αθήνα ήταν ο Αλ. Καραμανλάκης με αεροσκάφος Bleriot, 50 ίππων, στις 17-7-1912. Στις 19-8-1912 απογειώθηκε από το Ζωολογικό κήπο του Π. Φαλήρου και πέταξε πάνω από τη Βουλιαγμένη, τον Πειραιά, το Τατόι και την Αίγινα, φτάνοντας σε πρωτοφανή ύψη για την εποχή (3.050μ). Βασική φιλοδοξία του Καραμανλάκη ήταν όμως να πετάξει πάνω από την ιδιαίτερη πατρίδα του, το Ρίο. Στις 29-8-1912 απογειώθηκε από το Π. Φάληρο με κατεύθυνση προς το Ρίο, όμως το αεροπλάνο του κατέπεσε στη θαλάσσια περιοχή του χωριού Λυγιά, προκαλώντας το θάνατό του από πνιγμό. Ο Καραμανλάκης αποτελεί τον πρώτο Έλληνα νεκρό στο βωμό της Αεροπορικής ιδέας.

Παράλληλα με τους ιδιώτες αεροπόρους ο Στρατός στα τέλη του 1911 απέστειλε στη Γαλλία, στην αεροπορική σχολή του Henry Farman, για εκπαίδευση αεροπόρου τρεις αξιωματικούς (Καμπέρο, Μουτούση, Αδαμίδη), τους οποίους ακολούθησαν άλλοι τρεις στις αρχές του 1912 (Παπαλουκάς, Δράκος, Νοταράς).

Την άνοιξη του 1912 ο Καμπέρος επέστρεψε στην Ελλάδα για να λάβει μέρος σε στρατιωτικά γυμνάσια, έχοντας ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο σπουδών. Μαζί του ήρθαν στην Ελλάδα (διαλυμένα σε κιβώτια) και τα δύο πρώτα Henry Farman που είχαν παραγγελθεί στη Γαλλία, τα οποία συναρμολογήθηκαν σε χώρο στο Π. Φάληρο από τον ίδιο τον Καμπέρο και το Γάλλο Αρχιμηχανικό Σοβώ. Στις 13 Μαίου 1912 ο Καμπέρος πέταξε για πρώτη φορά από την περιοχή του Π. Φαλήρου (πρώτος στρατιωτικός αεροπόρος και πρώτη πτήση στρατιωτικού αεροπλάνου στην Ελλάδα), με πλήθος κόσμου να τον παρακολουθεί ζητωκραυγάζοντας. Τις επόμενες μέρες (14 με 19 Μαίου 1912) συμμετείχε σε στρατιωτικά γυμνάσια με συνεχείς πτήσεις, προκαλώντας τον ενθουσιασμό του πλήθους και της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, εκτελώντας θεαματικούς ελιγμούς και αποστολές κατοπτεύσεως των «εχθρικών στρατευμάτων» . Στις 27 Μαίου 1912 ο πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος βάπτισε τα πρώτα τέσσερα στρατιωτικά αεροπλάνα στην περιοχή του Π. Φαλήρου (γενέθλια μέρα της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας), μέσα σε κλίμα εθνικού ενθουσιασμού.

Παράλληλα γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας Αεροπορίας Ναυτικής Συνεργασίας. Με επιμονή του Καμπέρου το Υπουργείο Στρατιωτικών έδωσε την άδεια να μετατραπεί το πρώτο στρατιωτικό αεροπλάνο σε υδροπλάνο. Η μετατροπή έγινε από τον ίδιο τον Καμπέρο με τη βοήθεια ανδρών του Μηχανικού και την επίβλεψη του Γάλλου αερομηχανικού Σοβώ. Στις 22 Ιουνίου 1912 το διασκευασμένο Henry Farman πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση από τον όρμο του Π. Φαλήρου. Ακολούθησαν και άλλες την ίδια μέρα, σε μία εκ των οποίων ο Καμπέρος είχε συνεπιβάτη το Νομάρχη Αθηνών Δάσιο. Τις επόμενες μέρες (24 και 25 Ιουνίου 1912) ο Καμπέρος εκτέλεσε πτήση από το Φάληρο στην Ύδρα και πίσω συνοδεία του αντιτορπιλικού Νίκη. Στο ταξίδι της επιστροφής έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας υδροπλάνου με μέση ταχύτητα 110 χιλ. την ώρα.

Με τις πρώτες πτήσεις του Αργυρόπουλου και του Καμπέρου την άνοιξη του 1912 ο Βενιζέλος ήταν πεπεισμένος ότι το αεροπλάνο μπορούσε να εξελιχθεί σε αξιόλογο πολεμικό μέσο και ειδικότερα όπλο των αδυνάτων. Η προσπάθεια οργάνωσης των αεροπορικών δυνάμεων της χώρας όμως διακόπηκε από την είσοδο της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους.

Λίγες μέρες πριν την έναρξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου τέσσερα ελληνικά αεροπλάνα τύπου Henry Farman εγκαταστάθηκαν σε έναν αγρό κοντά στη Λάρισα με αποστολή να παρέχουν πληροφορίες στο Ελληνικό Γενικό Στρατηγείο που είχε αναπτυχθεί στην ίδια περιοχή. Η μικρή αυτή αεροπορική δύναμη διέθετε τέσσερις πιλότους, ένα Γάλλο αρχιμηχανικό και μερικούς στρατιώτες-τεχνίτες που χρησίμευαν και σαν φρουρά του αεροδρομίου.
 Οι τέσσερις πιλότοι, οι οποίοι ανακλήθηκαν από τη Γαλλία όπου εκπαιδεύονταν για να επανδρώσουν το νεοσύστατο Λόχο Αεροπορίας, ήταν ο υπολοχαγός πυροβολικού Δημ. Καμπέρος, δκτής του τμήματος, ο υπολοχαγός μηχανικού Μιχ. Μουτούσης και οι ανθυπίλαρχοι Πανούτσος Νοταράς και Χρήστος Αδαμίδης, όλοι διπλωματούχοι πιλότοι. Παράλληλα άρχισαν να κατασκευάζονται υπό την εποπτεία του Καμπέρου, στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη στην Αθήνα, βόμβες για τις ανάγκες του Λόχου.

Τα αεροπλάνα Farman, χωρίς άτρακτο και με τον κινητήρα πίσω από το κάθισμα του πιλότου, μπορούσαν να ανέβουν σε ύψος 1500 μέτρων, πράγμα όμως σπάνιο καθώς οι πιλότοι ήταν εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες και διέθεταν μόνο πυξίδα και υψόμετρο, δεμένο στον άξονα του ποδωστηρίου, χωρίς άλλα όργανα αεροναυτιλίας ή επικοινωνίας. Τα κενά κάλυπτε ο χειριστής με την πείρα και την αντίληψή του.
Επίσης δεν διέθεταν οπλισμό, πλην του περιστρόφου του χειριστή και μερικών χειροβομβίδων, τις οποίες αυτός πετούσε με το χέρι κατεβαίνοντας χαμηλά. Μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι η πτήση με ένα τέτοιο αεροπλάνο αποτελούσε ηρωισμό και μεγάλη δοκιμασία για το χειριστή, ο οποίος εκτός από το κρύο ή τη βροχή είχε να αντιμετωπίσει ατομικά ή ομαδικά πυρά ή και πυρά με πυροβόλα. Η αδυναμία των αεροπλάνων αυτών να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του πολέμου οδήγησαν στην παραγγελία νέων τελειότερων αεροπλάνων Maurice Farman που μπορούσαν να φέρουν και παρατηρητή.

Το πρωί της 5ης Οκτωβρίου 1912, πρώτης ημέρας του πολέμου, ο Υπολοχαγός Καμπέρος πήρε διαταγή να πετάξει πάνω από το μέτωπο και να δώσει πληροφορίες για τις κινήσεις και τις δυνάμεις του εχθρού κατά μήκος της οδού Ελασσόνας – Σαρανταπόρου. Απογειώθηκε από τη Λάρισα και αφού έκανε αναγνώριση ολόκληρης της παραμεθόριας περιοχής προσγείωσε το αεροπλάνο στον Τύρναβο, από όπου υπέβαλε την αναφορά του.
Ο ίδιος περιέγραψε την πρώτη του αυτή πτήση πάνω από το μέτωπο, που είναι και η πρώτη στον κόσμο πτήση κατά τη διάρκεια ενός τακτικού πολέμου (οι Ιταλοί είχαν πραγματοποιήσει πτήσεις στη Λιβύη κατά τον ιταλο-τουρκικό πόλεμο του 1911, αλλά όχι πάνω από οργανωμένο μέτωπο γιατί οι Τούρκοι έκαναν ανταρτοπόλεμο και κρύβονταν στην έρημο):

«Το αεροπλάνο μου εκείνο ήταν όλο συρματόσκοινα. Φόρεσα το καπέλο μου ανάποδα μη μου το πάρει ο αέρας, στερέωσα δίπλα μου και ένα κασόνι με χειροβομβίδες.....και καιρού επιτρέποντος απογειώθηκα......και σε λίγο έφτασα πάνω από τις εχθρικές γραμμές σε πολύ χαμηλό ύψος. Οι Τούρκοι ξαφνιασμένοι στην αρχή στάθηκαν και κοιτούσαν.
 Ύστερα άρχισαν να μου ρίχνουν με όλα τα όπλα. Και οι δικές μου χειροβομβίδες όμως δεν πήγαν χαμένες. Κατόρθωσα να μαζέψω τις πληροφορίες που ήθελε ο αρχιστράτηγος και γύρισα πίσω. Όταν κατέβηκα είδα το αεροπλάνο μου κόσκινο από τις σφαίρες...».

Οι πτήσεις των τεσσάρων Ελλήνων αεροπόρων πάνω από τη Μακεδονία συνεχίστηκαν χωρίς απώλειες ως τις 26 Οκτωβρίου 1912, ημέρα καταλήψεως της Θεσσαλονίκης από τα ελληνικά στρατεύματα. Επειδή μετά τη μάχη του Σαρανταπόρου, στα σύνορα, η προέλαση του Ελληνικού Στρατού στη Μακεδονία ήταν ραγδαία, το ελληνικό σμήνος μεταστάθμευσε στις 15 Οκτωβρίου κοντά στην Κοζάνη, από όπου άρχισε πτήσεις πάνω από το Βέρμιο και την πεδιάδα της Θεσσαλονίκης. Στην Κοζάνη συναρμολογήθηκαν και πέταξαν αμέσως τέσσερα νέα ελληνικά αεροπλάνα που ανήκαν στον πιο τελειοποιημένο τύπο Maurice Farman.

Κατά τα τέλη Νοεμβρίου 1912, το ελληνικό σμήνος των Maurice Farman μεταφέρθηκε δια θαλάσσης από τη Θεσσαλονίκη στο λιμάνι της Πρέβεζας με αποστολή την εκτέλεση αναγνωρίσεων στο ηπειρωτικό μέτωπο. Στον Πειραιά προστέθηκε στη δύναμη του σμήνους και ο Γάλλος λοχαγός-αεροπόρος Barres που ορίστηκε από το ελληνικό Υπουργείο Στρατιωτικών διοικητής του. Λίγες μέρες μετά την εγκατάστασή του στην Πρέβεζα, στην περιοχή Νικόπολη, ο Καμπέρος ζήτησε μετάθεση για το πυροβολικό γιατί διαφώνησε με τον Barres για το χώρο εγκατάστασης της μικρής αεροπορικής βάσης, την οποία ο Καμπέρος ήθελε πιο κοντά στο μέτωπο, στη θέση Πέντε Πηγάδια μεταξύ Ιωαννίνων και Πρέβεζας, ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο πάνω από τα τουρκικά οχυρά του Μπιζανίου και να κάνουν παρατηρήσεις βολής πυροβολικού.
 Μετά την αναχώρηση του Καμπέρου, βλέποντας ο Γάλλος αεροπόρος ότι τα καύσιμα μόλις επαρκούσαν για πτήση μερικών λεπτών πάνω από το μέτωπο, δημιούργησε ένα βοηθητικό αεροδρόμιο σε ένα χωράφι κοντά στο ελληνικό στρατηγείο στο Εμίν Αγά, όπου γινόταν ανεφοδιασμός των αεροπλάνων σε καύσιμα και χειροβομβίδες. Το «αεροδρόμιο» αυτό περιβαλλόταν από ψηλά υψώματα, είχε μπροστά του μια βαθιά χαράδρα και επηρεαζόταν λόγω υψομέτρου από τις καιρικές συνθήκες, προκαλώντας μεγάλες δυσκολίες στους Έλληνες πιλότους..

Κάτω από τις συνθήκες αυτές άρχισαν στις 5 Δεκεμβρίου 1912 οι πτήσεις των ελληνικών αεροπλάνων. Η πρώτη αποστολή πραγματοποιήθηκε από τον Μ. Μουτούση, ο οποίος απογειώθηκε από την Πρέβεζα, πέταξε πάνω από τα οχυρά του Μπιζανίου και τα Γιάννενα, ρίχνοντας αυτοσχέδιες βόμβες, και προσγειώθηκε στο διάδρομο του Εμίν Αγά. Οι πτήσεις πάνω από το ηπειρωτικό μέτωπο συνεχίστηκαν χωρίς απώλειες ως τις 21 Φεβρουαρίου 1913 που καταλήφθηκαν τα Γιάννενα από τον ελληνικό στρατό.
Κατά τις πτήσεις αυτές διακρίθηκε ο υπολοχαγός-αεροπόρος Μιχ. Μουτούσης που μαζί με τους συναδέλφους του, Ανθυπίλαρχο Χρ. Αδαμίδη και τον Ελληνορρώσο εθελοντή αεροπόρο Σακώφ, όχι μόνο αναγνώριζαν τις θέσεις και τις κινήσεις των Τούρκων και τους έριχναν χειροβομβίδες, αλλά πετώντας πάνω από τα Γιάννενα έριχνε εφημερίδες και δέματα με τρόφιμα στους Έλληνες κατοίκους της πολιορκημένης πόλης που είχαν αρχίσει να θερίζονται από την πείνα.

Στις 24 Ιανουαρίου 1913 πραγματοποιήθηκε ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία της πολεμικής αεροπορίας, που τονίστηκε από τον ελληνικό και τον ξένο τύπο της εποχής. Ένα ελληνικό υδροπλάνο αποθαλασσώθηκε από τον κόλπο του Μούδρου της Λήμνου και πέταξε πάνω από τη ναυτική βάση του τουρκικού στόλου στο Ναγαρά των Δαρδανελίων. Πιλότος του υδροπλάνου ήταν ο υπολοχαγός Μ. Μουτούσης, ο οποίος είχε ανακληθεί από το Ηπειρωτικό Μέτωπο το Δεκέμβριο του 1912 για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη Ναυτική Αεροπορία, και παρατηρητής ο Σημαιοφόρος Αριστ. Μωραΐτίνης, που σε ένα πρόχειρο σκαρίφημα σημείωσε το είδος και το όνομα των τουρκικών πολεμικών πλοίων.
 Το χαμήλωμα του υδροπλάνου πάνω από τα εχθρικά πλοία προκάλεσε τα πυρά των Τούρκων, ενώ ταυτόχρονα ο Μωραΐτίνης κατά τους τέσσερις γύρους πάνω από την εχθρική βάση έριξε όλες του τις χειροβομβίδες πάνω στα τουρκικά πλοία. Αυτή ήταν η πρώτη παγκοσμίως αποστολή ναυτικής συνεργασίας. Μετά την αναγνώριση και το βομβαρδισμό το υδροπλάνο κέρδισε ύψος και στράφηκε προς τη Λήμνο προσπαθώντας να εντοπίσει το αντιτορπιλικό Βέλος που το συνόδευε. Όταν πλησίασε το πλοίο σταμάτησε ο κινητήρας του υδροπλάνου το οποίο προσθαλασσώθηκε σε μικρή απόσταση από το αντιτορπιλικό. Η απόσταση που είχε διανύσει συνολικά ξεπερνούσε τα 250 χιλιόμετρα, επίτευγμα πολύ σημαντικό για την εποχή.

Κατά το Β’ βαλκανικό πόλεμο, που ξέσπασε στις 16 Ιουνίου 1913 μεταξύ Βουλγαρίας και των τέως συμμάχων της Ελλάδας, Σερβίας και Μαυροβουνίου δε σημειώθηκε καμιά αεροπορική δράση από ελληνικής πλευράς γιατί τα λίγα ελληνικά αεροπλάνα που είχαν χρησιμοποιηθεί εντατικά κατά τον Α’ Βαλκανικό είχαν υποστεί σημαντικές φθορές είχαν ακινητοποιηθεί στο έδαφος από έλλειψη ανταλλακτικών και μη αποτελεσματική συντήρηση.

Έτσι κλείνει η ηρωική περίοδος της αεροπορίας, των πρωτοπόρων πιλότων που εκτελούσαν πολεμικές πτήσεις στο Μπιζάνι, τη Μακεδονία και τα Δαρδανέλια. Όπως είπε ο Αντισυνταγματάρχης-Αεροπόρος Denain (Γάλλος Διοικητής της Συμμαχικής Πολεμικής Αεροπορίας στη Μακεδονία κατά το 1918) οι αεροπόροι εκείνοι έπρεπε να θεωρούνται είδωλα αυταπαρνήσεως και αυτοθυσίας γιατί τα αεροπλάνα τους ήταν «σκοτώστρες».

http://trikalagr.blogspot.gr/2012/09/1908-1913.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το πρώτο ελληνικό αεροπλάνο. "