ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΝΕΟΕΛΛΑΣ.

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΡΑΚΗΣ.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ.ΕΔΩ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΥΡΙΑΝΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ,ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ,ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΛΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ.

ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΣΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΦΟΙΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΝΟΥΝ?

ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΡΑΚΗΣ

ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ VS ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ(ΦΩΤΟ)

 Εδώ και καιρό,βλέπουμε να κυκλοφορεί η παρακάτω αφίσα

Απ ότι γνωρίζουμε,μάλιστα,γνωστός καναλάρχης της περιοχής μας κάνει μπίζνες με την γείτονα χώρα και διοχετεύει Έλληνες φοιτητές έχοντας εξασφαλισμένη ακόμα και την κατοικία τους.

Το θέμα μας,όμως δεν είναι αυτό,αλλά γιά ποιό λόγο κάποιος Έλληνας φοιτητής να επιλέξει ένα Βουλγαρικό πανεπιστήμιο και όχι ένα Ελληνικό.

Εκτός βέβαια από το άθλιο σύστημα παιδείας της χώρας μας,που σε αναγκάζει να σπουδάσεις κάτι στο οποίο έτυχε να περάσεις χωρίς να το θέλεις και όχι να επιλέξεις αυτό που πραγματικά θέλεις και που γιά να μπείς σε μία σχολή,"ξεπατώνεσαι" κυριολεκτικά στο διάβασμα και μετά ξεχνάς τι θα πει βιβλίο,γιατί κουτσά-στραβά το πτυχίο θα το πάρεις με τον ένα η τον άλλο τρόπο,με αποτέλεσμα να αποφοιτούν τα παιδιά μας από τα πανεπιστήμια και να μην ξέρουν που παν τα τέσσερα.

Γιά το θέμα εύρεσης εργασίας ,βέβαια, αυτό ούτε να το συζητάμε...........

Ας κάνουμε,λοιπόν,μία φωτογραφική σύγκριση και δεν χρειάζεται να πάμε μακριά,ας θαυμάσουμε φωτογραφίες από το δικό μας,το στολίδι της Θράκης μας,το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο και ας το συγκρίνουμε με τα πανεπιστήμια της "τριτοκοσμικής" γείτονος Βουλγαρίας:

ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΡΑΚΗΣ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ

Όσο επικρατούν τριτοκοσμικές συνθήκες στα πανεπιστήμια μας τα Ελληνικά μυαλά θα φεύγουν στο εξωτερικό.

Εάν θέλεις κραιπάλη,πάρτυ,καταλήψεις,ναρκωτικά και όργια και πτυχίο σε 10 χρόνια τότε επιλέγεις τα Ελληνικά πανεπιστήμια.Εάν θέλεις να σπουδάσεις και να γίνεις επιστήμονας πας στο εξωτερικό.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ.

Γιατί ,όπως λέει και το σλόγκαν του γνωστού πολιτευτή μας του νομού μας,που διετέλεσε και υπουργός Παιδείας: ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

http://tarodopakia.blogspot.gr/2014/07/vs.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΝΕΟΕΛΛΑΣ."

Τι ειναι η Πυθαγόρειος τετρακτύς

Η τετρακτύς

Για τους Πυθαγορείους, η δεκαδική τετρακτύς ήταν το ιερό σύμβολο των ανεξιχνίαστων μυστικών του σύμπαντος. Αποτελείται από δέκα ισόπλευρα τρίγωνα - εννέα εσωτερικά και το μεγάλο εξωτερικό τρίγωνο που τα περικλείει. Για να σχηματιστεί μια τετρακτύς, πρέπει αρχικά να ορίσει κάποιος τις τέσσερις κουκκίδες της βάσης της. Κύριο χαρακτηριστικό της τετρακτύος είναι το γεγονός ότι το άθροισμα των κουκίδων της, από τη βάση μέχρι την κορυφή, μας κάνει την δεκάδα (4+3+2+1=10). Για τους Πυθαγορείους αυτό το γεγονός αποτελούσε σύμβολο της έσχατης πραγματικότητας, αφού "η τετράς τίκτει την δεκάδα" και η δεκάδα, με τη σειρά της, αποτελεί τη βάση για το δεκαδικό σύστημα - σύμπτωση ότι τα τρία εσωτερικά τρίγωνα της τετρακτύος μοιάζουν με το σύγχρονο προειδοποιητικό σύμβολο της ραδιενέργειας;
Ο Πλάτων, στον Τίμαιο, προβάλλει την πυθαγόρεια άποψη ότι η κοσμική αρμονία περικλείεται μέσα σε ορισμένους αριθμούς. Μετά τους πρώτους αριθμούς 1, 2, 3, ακολουθούν τα τετράγωνά τους, το 4 (2Χ2) ή το 9 (3Χ3) και οι κύβοι τους, το 8 (2Χ2Χ2) ή το 27 (3Χ3Χ3). Οι δύο γεωμετρικές πρόοδοι που σχηματίζονται αντιπροσωπεύονται, σύμφωνα με την κλασική συμβολική παράδοση, από το σχήμα του γράμματος "Λ". Με την παρεμβολή των αριθμητικών μέσων 3 και 6 στην πρώτη πρόοδο (2, 3, 4, 6, 8) σχηματίζουμε την αρμονική πρόοδο 3, 4, 6, ενώ η συνολική διαδοχή των όρων (2, 3, 4, 6, 8) αναλύει στη μουσική τη διπλή οκτάβα (δις διαπασών). Με την παρεμβολή των αριθμητικών μέσων 6 και 18 στη δεύτερη πρόοδο (3, 6, 9, 18, 27) οδηγούμαστε στο σχηματισμό της αρμονικής προόδου 6, 9, 18. Αν, τώρα, μεταξύ του 3 και του 6 παρεμβάλουμε τον αρμονικό τους μέσο όρο 4 και κατά παρόμοιο τρόπο παρεμβάλλουμε το 12 ανάμεσα στο 9 και στο 18, έχουμε την εξής συνολική διαδοχή όρων: 3, 4, 6, 9, 12, 18, 27. Πρόκειται για μια διαδοχή που αναλύει την τριπλή οκτάβα (8:1) συν μια δεύτερη (9:8) στις επιμέρους ομάδες συμφωνίας. Έτσι, σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, αυτές οι δύο αρχικές πρόοδοι εμπεριέχουν όλη την αρμονία του χωροχρόνου.
Όμως, πώς ακριβώς πειραματίστηκαν οι Πυθαγόρειοι στο μονόχορδο για την ανάδειξη των σχέσεων μαθηματικών και μουσικής; Αν μειώσουμε το μήκος μιας χορδής ακριβώς στο μισό, τότε ο ήχος που παράγεται είναι ακριβώς μία οκτάβα υψηλότερος (μία οκτάβα είναι ένα ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, ντο) - μας δίνει, δηλαδή, ένα ντο πιο πάνω. Αν μειώσουμε το μήκος της χορδής κατά 1/3, τότε τα 2/3 της χορδής που απομένουν μας δίνουν τη διαφορά της πέμπτης (δηλαδή από το ντο στο λα). Κι αν μειώσουμε το μήκος κατά 1/4, τότε τα 3/4 που απομένουν μας δίνουν τη διαφορά της τετάρτης (από το ντο στο σολ). Ήταν ξεκάθαρο, λοιπόν, σ’ αυτό το επίπεδο της παρατήρησης ότι τα μαθηματικά "κυβερνούν" τη μουσική. Το γεγονός ότι από τους ήχους αυτών των διαφορών δημιουργείται ένα ευχάριστο συναίσθημα στον ακροατή, οδήγησε τους Πυθαγορείους στο συμπέρασμα ότι οι ακέραιοι και τα κλάσματα ελέγχουν όχι μόνο τον άψυχο αλλά και τον έμψυχο κόσμο μέσω της μουσικής.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο είναι στην http://www.mystica.gr/tetraktys.htm

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι ειναι η Πυθαγόρειος τετρακτύς"

Η ναυμαχία της Λήμνου

Η ναυμαχία της Λήμνου κατά τον Ά Βαλκανικό Πόλεμο (5 Ιανουαρίου 1913)

του Σωτήρη Χριστοδούλου

EΙΣΑΓΩΓΗ
H νικηφόρα έκβασή των δύο ναυμαχιών των Βαλκανικών πολέμων, της Έλλης και της Λήμνου τους, που είχε σαν συνέπεια την απόλυτη κυριαρχία των Ελλήνων στο Αιγαίο, έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ήττα των Τούρκων από τα σύμμαχα χριστιανικά κράτη. Το τουρκικό επιτελείο διατηρούσε σαν στρατηγική εφεδρεία την 8η Στρατιά δυνάμεως 180.000 ανδρών περίπου στην Δαμασκό της Συρίας, με την πρόθεση να την μετακινήσει για να ενισχύσει την πολεμική προσπάθεια στην χερσόνησο του Αίμου εάν και εφ’ όσον απαιτούνταν. 

Μετακίνηση τόσο μεγάλου αριθμού ανδρών σε εύλογο χρονικό διάστημα, μπορούσε τότε να γίνει μόνο δια θαλάσσης. Οι νίκες όμως μετέτρεψαν το Αιγαίο σε ελληνική λίμνη και κατέστησαν απαγορευτική την διακίνηση εχθρικών δυνάμεων. Έτσι οι Τούρκοι αναγκάσθηκαν να αντικαταστήσουν τις ενισχύσεις αυτές με το 8ο Επίστρατο (Ρεντίφ) Σώμα Στρατού ελαττωμένης δυνάμεως και αμφίβολης μαχητικής αξίας, γεγονός που είχε σοβαρές συνέπειες στην εξέλιξη των επιχειρήσεων.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΞΕΣΠΑ

Στις 5 Οκτωβρίου 1912, ολόκληρη η χερσόνησος του Αίμου έμοιαζε σαν να πήρε ξαφνικά φωτιά. Μετά από ταυτόχρονη κήρυξη πολέμου, οι κατά ξηράν δυνάμεις της Ελλάδος, Σερβίας, Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου, επετέθησαν εναντίον της άλλοτε κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που τώρα πλέον ήταν ο “Μεγάλος ασθενής της Ευρώ­πης”. Μέσα σε ενάμισυ μήνα οι Τούρκοι εκδιώκονται από όλα σχεδόν τα Ευρωπαϊκά εδάφη τους καθώς οι συμμαχι­κοί στρατοί νικούν σε διαδοχικές μάχες τα αποκαρδιωμένα Οθω­μα­νικά στρατεύματα, που βρίσκουν τελευταίο καταφύγιο στην οχυρωμένη γραμμή Αίνου – Μήδειας ή Τσατάλτζας, μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη. Ο ελληνικός στρατός προς μεγάλη έκπληξη εχθρών και φίλων, κινείται ταχύτατα και νικώντας τους Τούρκους σε δύο αποφασιστικές μάχες στο Σαραντά­πο­ρο και τα Γιαννιτσά, απελευθερώνει την Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτω­βρίου 1912, μία μέρα πριν μπουν σ’ αυτήν οι Βούλγαροι. Στις 20 Νοεμβρίου 1912 τα βαλκανικά κράτη υπογράφουν ανακωχή, πλην της Ελλάδος η οποία αποφασίζει να συνεχίσει τον πόλεμο με την Τουρκία. Πόλεμος που θα συνεχισθεί ουσιαστικά στην θάλασσα καθώς το μόνο σημείο που οι Ελληνικές και οι Τουρκικές δυνάμεις ήταν σε επαφή στην ξηρά ήταν το Μπιζάνι.

ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΣΤΟΛΟΙ

Ο Ελληνικός Στόλος που σχετικά πρόσφατα είχε αποκτήσει το ισχυρότερό του πλοίο, το θωρακισμένο εύδρομο Γεώργιος Αβέρωφ, ήταν ο μόνος από τους συμμα­χικούς που μπορούσε να αντιμετωπίσει τις ναυτικές δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι τελευταίες αυτές εκτός των δύο μεγάλων (10.000 τόνων) ωκεα­νο­πόρων θωρηκτών γερμανικής ναυπηγήσεως (Χαϊρεντίν Βαρβαρόσσα και Τοργκούτ Ρεϊς) με έξι πυροβόλα των 11 ιντσών και βαριά θωράκιση, διέθεταν και δύο παλαιότερα θωρηκτά, το Μεσσουδιέ (9.000 τόννοι, δύο πυροβόλα των 9,2 ιντσών) και το παλιό και αργό Ασσάρ-ι-Τεφίκ (5.000 τόνοι, τρία πυροβόλα των 5,9 ιντσών). Όμως το κόσμημα του Οθωμανικού στόλου ήταν τα δύο νεότευκτα και ταχύτατα ημιθωρηκτά εύδρομα που ναυπηγήθηκαν το 1905 στην Αμερική και Αγγλία, το Χαμηδιέ και το Μετζηδιέ. Ο Τουκικός στόλος, που διοικούνταν από τον Ναύαρχο Ραμίζ Μπέη, είχε σαν κύρια βάση τον Ναγαρά – την αρχαία Άβυδο – προστατευμένη μέσα στα στενά των Δαρδανελλίων.

Η Ελλάδα αντιπαρατάσσει εκτός από τον Αβέρωφ (10.000 τόνοι, 4 πυροβόλα των 9,2 ιντσών), και τα τρία παλαιά ανακαινισμένα γαλλικής ναυπηγήσεως θωρηκτά Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά, με τρία πυροβόλα των 10,8 ιντσών το καθένα. Αντικειμενι­κά λοιπόν φαίνεται να μειονεκτεί σοβαρά σε αριθμό κυρίων πλοίων, εκτόπισμα, θωράκιση και πυροβολικό, για μία κατα μέτω­πο ναυτική σύγκρουση. Απ’ την άλλη μεριά διαθέτει πληρώματα με ασύγκριτη ναυτική εμπειρία και υψηλότατο φρόνημα και ηθικό. Η μεγαλύτερη όμως υπεροχή της Ελλά­δος στην θάλασσα είναι ο αρχηγός του ναυτικού της, ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, ένας ευφυ­έ­στατος ναυτικός που είχε ζωντανή μέσα του την βαρειά κληρονομιά των προ­γό­νων του πυρπολητών του 21, και πάθος μέγα για νίκη επί “του εχθρού του γένους”.

Ο Έλληνας ναύαρχος από την αρχή του πολέμου ήθελε να εξασφαλίσει μία βάση επιχειρήσεων, η οποία θα του έδινε την ευκαιρία να παρα­κο­λου­θεί στενά τις κινή­σεις του Τουρκικού στόλου. Η νήσος Λήμνος με την στρατηγική της θέση μόλις 44 μίλια από την έξοδο των Δαρδανελλίων και με ένα θαυμάσιο φυσικό λιμάνι, τον Μούδρο, ήταν η ιδανική επιλογή. Στις 2 το μεσημέρι της 6 Οκτωβρίου 1912 ο Ελληνικός στόλος αποβίβασε αγήματα που ολοκλήρωσαν την κατάληψη της νήσου, μετά από μικρή αντίσταση, τα μεσάνυκτα της ίδιας ημέρας. Σε ένα μήνα ο Μούδρος είχε μετατραπεί σε ναύσταθμο.

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΚΑΙ Η “ΑΠΟΔΡΑΣΗ” ΤΟΥ ΡΕΟΥΦ ΜΠΕΗ.

Μέχρι τις 3 Δεκεμβρίου το Τουρκικό ναυτικό δεν δίνει σημεία ζωής. Αυτό όμως δεν ικανοποιεί καθόλου τον Κουντουριώτη. Ξέρει οτι για να έχουν οι Έλληνες την πραγματική κυριαρχία στο Αιγαίο, πρέπει να συντριβεί ο Τουρκικός στόλος μία για πάντα σε μία αποφασιστική ναυμαχία. Πώς όμως να τον προκαλέσει να βγή από το καβούκι του τα στενά των Δαρδανελίων, και την προστασία των δύο φρουρίων Σεδούλ-Μπάχρ και Κούμ-Καλέ που τα εδέσποζαν; Η απάντηση αναζητήθηκε από δύο τολμηρούς κυβερνήτες τορπιλοβόλων. Ο ανθυποπλοίαρχος Βότσης, με το τορπιλλο­βό­λο 11, την νύκτα της 18 Οκτωβρίου μπήκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και κάτω από την μύτη των πυροβόλων του Μεγάλου Εμβόλου, τορπιλλίζει την θωρηκτή κορβέττα Φετίχ-ι-Μπουλέντ. Ο υποπλοίαρχος Αργυρόπουλος με το τορπιλλοβόλο 14, στις 8 Νοεμβρίου το βράδυ μπαίνει στον κόλπο των Κυδωνιών (Αϊβαλί) και βυθίζει το τουρκικό τορπιλλοβόλο που ναυλοχεί εκεί. Όσο μεγάλος ήταν ο ενθουσιασμός της Ελληνικής κοινής γνώμης, άλλη τόση ήταν η οργή της τουρκικής. Ο κόσμος απαιτούσε από τους απογόνους του φοβερού Καπουδάν Πασά Χαϊρεντίν Μπαρμπα­ρόσσα (που παρεπιπτόντως ήταν Μυτηληνιός εξομώτης), να δώση ένα μάθημα στους προκλητικούς Γιουνάνηδες.

Έτσι στις 3 Δεκεμβρίου 1912 οι Τούρκοι εξέρχονται από τα στενά και επιχειρούν να παρασύρουν τον ελληνικό στόλο μέσα στο βεληνεκές των τηλεβόλων των φρουρίων τους για να τον αφανίσουν. Οι λογαριασμοί τους όμως έγιναν χωρίς τον ξενοδόχο. Η ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου, ο Αβέρωφ κινείται ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα πλοία και αναπτύσσοντας την φοβερή για την εποχή ταχύτητα των 23 κόμβων, διαγράφει ένα μεγάλο τόξο και διασταυρώνεται σε “Τ” με την πορεία του τουρκικού στόλου. O Τούρκος ναύαρχος αιφνιδιάζεται από αυτήν την κίνηση και διατάσσει αναστροφή πορείας (μεταβολή). Όμως ο Αβέρωφ βρίσκεται ήδη σε απόσταση μόλις 4.600 μέτρων και εξαπολύει έναν φοβερό καταιγισμό πυρός εναντίον του πρώτου τουρκικού πλοίου, της ναυαρχίδας Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα. Η στροφή των Τούρκων ολοκληρώνεται με μεγάλη αταξία και οι Έλληνες βρίσκουν την ευκαιρία να πλησιάσουν περισσότερο, στα 2.800 μέτρα και να καταδιώξουν κατά πόδας τα τουρκικά πλοία, που κακήν κακώς βρίσκουν καταφύγιο στα στενά μία ώρα αργότερα. H ναυμαχία αυτή της Έλλης όπως βαφτίσθηκε αργότερα, ήταν νίκη μεγάλη για τους Έλληνες, δεν ήταν όμως η αποφασιστική μάχη πού ήθελε ο Κουντουριώτης. Έτσι διέταξε τα αντιτορπιλλικά να περιπολούν νύχτα μέρα έξω από τα στενά και αυτός με τον υπόλοιπο στόλο περίμενε στον Μούδρο…

Στον επόμενο μήνα ο τουρκικός στόλος επιχείρησε αρκετές εξόδους από τα στενά, αλλά κάθε φορά πριν απομακρυνθεί έβρισκε μπροστά του την ελληνική θωρηκτή μοίρα με τον Αβέρωφ μπροστά. Σύντομα οι Τούρκοι κατάλαβαν ότι για να έχουν ελπίδες επιτυχίας, έπρεπε να απαλλαγούν από αυτό το ταχύτατο εύδρομο. Έτσι το βράδυ της 13ης Δεκεμβρίου, μια συνεφιασμένη νύχτα το εύδρομο Χαμηδιέ μασκα­ρε­μένο σε Ρωσικό πολεμικό και με κυβερνήτη τον Ρεούφ Μπέη, κατάφερε να διαφύ­γη της προσοχής των ελληνικών περιπολιών και να πλεύση προς το νότιο Αιγαίο, με τον σκοπό να δημιουργήσει αντιπερισπασμό και να παρασύρει έτσι το μόνο ελληνικό πλοίο που μπορούσε να το καταδιώξει, τον Αβέρωφ, μακρυά από τα Δαρδανέλια.

Πράγματι, την επόμενη ημέρα κατέπλευσε έξω από το λιμάνι της Ερμουπόλεως στην Σύρο όπου αφού βύθισε το εξοπλισμένο πλοίο Μακεδονία, βομβάρδισε εγκαταστάσεις στην στεριά. Στην συνέχεια εξαφανίσθηκε προς νότο με μεγάλη ταχύτητα. Αυτή την φορά ήταν η σειρά των Ελλήνων να πανικοβληθούν. Ο Κουντουριώτης λαμβάνει κατεπείγουσες διαταγές για “… καταδίωξη του εχθρικού σκάφους προπορευομένου του Αβέρωφ με μεγίστη ταχύτητα.” Ο ναύαρχος όμως, με το ευρύ στρατηγικό πνεύμα και την ευφυία που διακρίνει πάντα τους μεγάλους ναυτικούς άνδρες, δεν ξεγελάσθηκε ούτε προς στιγμή από το τέχνασμα. Ορθά-κοφτά αρνείται να υπακούσει στις διαταγές αυτές και αντί να τρέχει πίσω από τον Ρεούφ Μπέη, κάνει κάτι απλούστατο και πολύ πιο αποτελεσματικό: χρησιμο­ποιώ­ντας ελαφρές μονάδες του στόλου αποκλείει το λιμάνι της Σμύρνης. Έτσι το Χαμηδιέ είναι αναγκασμένο να ανεφοδιάζεται από την Αττάλεια ή την Αίγυπτο και η απειλή του μειώνεται σημαντικά. Η προσοχή του ελληνικού στόλου στρέφεται και πάλι στην έξοδο των στενών…

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ

Oι Τούρκοι από την μεριά τους νομίζοντας οτι ο Αβέρωφ είχε όντως απομα­κρυν­θεί βάσει των διαταγών που είχε λάβει, ετοιμαζόντουσαν να επιχειρήσουν έξοδο. Ο Ραμίζ Μπέης, προσπαθώντας να ανορθώση το πεσμένο ηθικό των ανδρών του για την νέα μάχη, έφερε από το μουσείο της Κωνσταντινουπόλεως το περίφημο λάβαρο του φοβερού κουρσάρου Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα που καταναυμάχησε τον χριστιανικό στόλο του Αντρέα Ντόρια στην Πρέβεζα το 1538, και το ύψωσε στον ιστό της ναυαρχίδας του που έφερε το ίδιο όνομα. Και με το κατα­κόκ­κινο και χρυσοκεντημένο με ρητά από το Κοράνι λάβαρο να ανεμίζει στο προπορευόμενο πλοίο, ο Τουρκικός στόλος πέρασε το ακρωτήρι της Έλλης στις 8 και 20 το πρωί της 5ης Ιανουαρίου 1913 και ανοίχθηκε στο Αιγαίο.

Δεν άργησε όμως να γίνει αντιληπτός από το ανιχνευτικό Λέων που σπεύδει να τηλεγραφήσει στον Μούδρο : “Ολόκληρος ο στόλος εξέρχεται”. Παραδόξως όμως ο Κουντουριώτης δεν φαίνεται να συγκινείται. Δίνει εντολή να προγευματίσουν τα πληρώματα και κάθεται και ο ίδιος στο τραπέζι μαζί με τους αξιωματικούς του που απορούν. Αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα, ήταν να δώσει χρόνο στον τουρκικό στόλο να απομακρυνθεί από τα Δαρδανέλια και την προστασία των φρουρίων τους όσο γίνεται περισσότερο. Έτσι, δίνει εντολή για άπαρση μόλις στις 10 παρά τέταρτο.

Στην Τουρκική διάταξη, που πλησίαζε για να βομβαρδίσει τον ναύσταθμο, προηγείται το Μετζιδιέ και ακολουθούν σε κάποια απόσταση τα θωρηκτά σε γραμμή παραγωγής. Μόλις όμως το εύδρομο έφθασε κοντά στο ακρωτήρι Ειρήνη, έκανε την εμφάνισή του και ο ελληνικός στόλος που έβγαινε από τον Μούδρο. Πρώτο πρώτο, με σύννεφα μαύρου καπνού να ξεχύνονται από τις καπνοδόχους του ήταν το εύδρομο Αβέρωφ. Το Μετζιδιέ σταματά απότομα, κάνει στροφή 180 μοιρών και κατευθύνεται ολοταχώς προς τα Τουρκικά θωρηκτά. Είναι φανερό ότι οι Τούρκοι αιφνιδιάστηκαν απόλυτα από την παρουσία της ελληνικής ναυαρχίδας που την νόμιζαν ότι καταδίωκε το Χαμηδιέ. Όμως δεν έχουν την ταχύτητα ούτε και τα περιθώρια να ξεφύγουν από τον Αβέρωφ. Η μάχη που ήθελε ο Κουντουριώτης είναι πλέον αναπόφευκτη. Οι Τούρκοι τώρα στρέφουν προς νοτιοδυτικά και οι Έλληνες παίρνουν αμέσως “συγκλίνουσα πορεία”. Η απόσταση μεταξύ των στόλων μειώνεται συνεχώς. Στις 11.30 είναι περίπου 9.000 μέτρα και οι Έλληνες διακρίνουν ήδη μια τεράστια κοκκι­νό­χρυση σημαία που ανεμίζει στον ιστό της εχθρικής ναυαρχίδας. Δεν έχουν την ευκαιρία να προβληματισθούν πολύ καθώς στις 11.34 και από τα 8.400 μέτρα τα Οθωμανικά πλοία ανοίγουν πυρ.

Από την πρώτη στιγμή είναι φανερό ότι όλα τα πλοία τους συγκεντρώνουν τα πυρά τους στον Αβέρωφ. Οι Έλληνες αντίθετα μοιράζονται : ο Αβέρωφ και το Σπέτσες σημαδεύουν το Μπαρμπαρόσσα, ενώ το Ύδρα και το Ψαρά το Τοργκούτ Ρεϊς. Καθώς η απόσταση έπεσε στα 6.500 μέτρα τα ελληνικά πυρά που είναι πολύ περισσότερο συντο­νισ­μένα και εύστοχα φέρνουν αποτέλεσμα : στις 11:55 ένα βλήμα των 10,8 ιντσών από το Ύδρα κτυπάει το κεντρικό πυροβολείο του Μεσσουδιέ. Η βαριά οβίδα τρυπάει τον θώρακα σαν χαρτί και εκρήγνυται ανάμεσα στα στοιβαγμένα πυρομα­χι­κά για τα πυροβόλα των 15 εκατοστών. Η έκρηξη που ακολουθεί είναι φοβερή και όλοι οι υπηρέτες των πυροβόλων σκοτώνονται ή τραυματίζονται. Βαριά πληγωμένο το Μεσσουδιέ και μέσα σε πυκνούς καπνούς από πυρκαϊές, στρέφει αργά προς τα στενά.

Tέσσερα λεπτά αργότερα μία ομοβροντία του Αβέρωφ βρίσκει το Μπαρμπαρόσσα ολόσωμα. Ένα βλήμα κτυπά τον μεσαίο πύργο του των 11 ιντσών και τον κατα­στρέ­φει σκοτώνοντας το πλήρωμά του από 35 άνδρες. Ένα άλλο ξυρίζει τον ιστό του και στέλνει το ιστορικό λάβαρο στον βυθό του Αιγαίου ενώ άλλα διατρυπούν το λεβητο­στά­σιο και τις υπερκατασκευές του πλοίου. Είναι η σειρά του Μπαρμπα­ρόσσα να στραφεί προς βορράν. Σε τρία λεπτά το ακολουθεί και το σχετικά άθικτο Τοργκούτ Ρεϊς. Kαθώς όμως το τελευταίο καλύπτει την υποχώρηση, συγκεντρώνει πάνω του όλα τα πυρά. Οι Έλληνες πυροβολητές με ακρίβεια και ψυχραιμία γυμνασίων στέλνουν την μία πίσω από την άλλη τις οβίδες τους στο πρώην γερμανικό θωρηκτό Βάϊσσενμπουργκ. Η μπροστινή τσιμινιέρα του πέφτει, η πρυμναία γέφυρά του καταστρέφεται και δύο από τα δευτερεύοντα πυροβόλα του ανατινάζονται. Μία οβίδα εκρήγνυται στο λεβητοστάσιό του σκοτώνοντας πολλούς ναύτες και πλημμυ­ρί­ζο­ντάς το. Το κατάστρωμα του γεμίζει τρύπες και στραβωμένα σίδερα και το πλοίο αρχίζει να παίρνει κλίση.

Ο Ραμίζ Μπέης στέλνει σήμα προς τον στόλο του : ” Επιστρέψατε ολοταχώς στα Στενά, έκαστος για τον εαυτό του”. Η μάχη είναι μόλις τριάντα πέντε λεπτών…Ο Κουντουριώτης τώρα δίνει διαταγή για καταδίωξη του εχθρού “πάση δυνάμει”. Ο Αβέρωφ αναπτύσσει πάλι ταχύτητα 23 μιλίων και ξεχύνεται πίσω από τον εχθρό που φεύγει κακήν κακώς. Όμως τα γέρικα θωρηκτά Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά δεν μπορούν να ακολουθήσουν παρά τις ηρωικές προσπάθειες των μηχανικών τους, πιάνουν μόλις 15 μίλια. Έτσι ο Αβέρωφ με τον Κουντουριώτη απομένουν μόνοι να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα. Αποδεικνύουν ότι είναι κάτι παραπάνω από ικανοί.

H ναυαρχίδα ελίσσεται διαρκώς σε ζίγκ – ζάγκ ακολουθώντας τα εχθρικά πλοία από μικρή απόσταση και ραίνοντας τα ασταμάτητα με οβίδες. Ο ναύαρχος Ραμίζ, βλέποντας ότι το Τοργκούτ έχει πάρει μεγάλη κλίση από τα νερά που μπήκαν στα ύφαλά του, επιχειρεί να το καλύψει με το δικό του πλοίο. Είναι πραγματικά μία γενναία ενέργεια, αλλά έχει σαν αποτέλεσμα η τουρκική ναυαρχίδα να δεχθεί ένα πραγ­μα­τικό σφυροκόπημα από τα πυροβόλα του Αβέρωφ. Ο πρυμναίος δίδυμος πύργος των 11 ιντσών αχρηστεύεται από ολόσωμο πλήγμα, οι ανελκυστήρες άνθρακος κατα­στρέ­φονται και η τραπεζαρία των αξιωματικών και το αναρρωτήριο ανατινά­ζο­νται. Ένα άλλο βλήμα περνάει στο τορπιλλοστάσιο, σκοτώνει τους χειριστές αλλά σαν από θαύμα οι τορπίλες δεν εκρήγνυνται. Σε όλο αυτό το διάστημα ο Αβέρωφ κτυπιέται από δύο βλήματα των 11 ιντσών από το Μπαρμπαρόσσα που προκαλούν 1 τραυματία και μικρές ζημιές.

Σαράντα πέντε λεπτά κρατάει το μαρτύριο των τουρκικών πλοίων, μέχρι που στις 2 και μισή το μεσημέρι φθάνουν στο καταφύγιο των στενών. Και όπως τα τουρκικά πλοία χανόντουσαν πίσω από το ακρωτήριο της Έλλης, σαν για αποχαι­ρε­τισμό, τα πυροβόλα των 7,5 ιντσών του Αβέρωφ στέλνουν ένα βλήμα να καταστρέψη τον μεσαίο πύργο του Τοργκούτ…

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

O απολογισμός της μάχης ήταν συντριπτικός για τους Οθωμανούς : Το Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα είχε δεχθεί 20 πλήγματα και είχε 75 νεκρούς και 130 τραυματίες, ενώ τα περισσότερα πυροβόλα του ήταν εκτός μάχης. Το Τοργκούτ Ρεϊς είχε σοβαρή εισροή υδάτων και 47 νεκρούς και τραυματίες. Το κεντρικό πυροβολείο του Μεσσουδιέ είχε καταστραφεί ολοσχερώς ενώ είχε 68 απώλειες από το πλήρωμά του. Θα απαιτηθούν εκτεταμένες επισκευές και πάνω από έξι μήνες εργασιών από Γερμανούς τεχνικούς για να γίνει ο Τουρκικός στόλος πάλι αξιόμαχος. Αντιθέτως, από τα 800 συνολικά βλήματα που εκτόξευσαν οι Τούρκοι μόλις τρία έπληξαν τον Αβέρωφ, τα οποία προξένησαν επιφανειακές ζημιές και τρείς τραυματίες από το πλήρωμα (άλλες πηγές λένε μόνο έναν).

Η ελληνική νίκη στην ναυμαχία της Λήμνου είχε σημαντικότατες συνέπειες. Στην Τουρκία κηρύσσεται ημέρα πένθους και η κυβέρνηση Κιαμήλ αναγκάζεται να υπογράψει την συνθήκη ειρήνης με την Ελλάδα. Η παράδοση που θέλει το ελληνικό ναυτικό να μην έχει υποστείλει την σημαία του ποτέ μέσα σε 3.000 και πλέον χρόνια, συνεχίζεται και η απόλυτη κυριαρχία των Ελλήνων στο Αιγαίο που έχει την αρχή της στην Μινωϊκή Κρήτη, αποκαθίσταται πάλι για να παραμείνει αμείωτη μέχρι των ημερών μας. Αυτή η κυριαρχία ήταν που παγίδεψε ολόκληρη την 8η Στρατιά στην Δαμασκό της Συρίας, στρατιά που προοριζόταν να μεταφερθεί με πλοία για να προστατεύσει την Μακεδονία. Αυτή η κυριαρχία είναι που κάθεται βαρύς βραχνάς σήμερα στους γείτονές μας και προσπαθούν να την αποτι­νά­ξουν ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια σε ναυπηγήσεις σκαφών. Αυτή την κυριαρχία, που προήλθε από την πίστη των απλών ναυτών και του αρχηγού τους στο δίκαιο του αγώνα τους και το ασίγαστο πάθος για να ξεπλύνουν το άγος του ’97.

Σαν ενδεικτικό του υψηλότατου ηθικού των Ελλήνων ναυτών θα αναφέρουμε το παρακάτω σχεδόν απίστευτο περιστατικό: Η πρώτη μετά την μάχη διαταγή του Παύλου Κουντουριώτη ήταν να γίνει αυστηρός ιατρικός έλεγχος στους ναύτες και στους αξιωματικούς, διότι αν και επί του “Αβέρωφ” έπεσαν τρία βλήματα, στο ιατρείο δεν παρουσιάστηκαν τραυματίες. Κατά την ναυμαχία της “Έλλης” υπήρξαν ένας νεκρός και 7 τραυματίες, μερικοί όμως από τους τραυματίες τότε απέκρυψαν τα τραύματά τους για να μην απομακρυνθούν από το πλοίο. Ο Παύλος Κουντουριώτης δεν ήθελε να επαναληφθεί το ίδιο και ο ιατρικός έλεγχος του πληρώματος αποκάλυψε επί του Αβέρωφ 3 τραυματίες (!). Οι λέξεις “ανυπότακτος” και “αντιρρησίας” μάλλον δεν υπήρχαν στα λεξικά του 1912…
Καλό είναι να έχουμε πάντα στον νου αυτό που είπε ο φιλόσοφος Τζώρτζ Σανταγιάννα : “Εκείνοι που δεν θυμούνται το παρελθόν θα υποχρεωθούν να το ξαναζήσουν”.

Από το μεγάλο Αγγλικό Πρακτορείο ειδήσεων “Central News” διενεμήθη η επόμενη περιγραφή της ναυμαχίας όπως δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΕΣΠΕΡΙΝΗ, της Τετάρτης 6 Ιανουαρίου 1913.

Η αγγλική περιγραφή της Ναυμαχίας.

«Καθ’ όλην την νύχτα της Παρασκευής προς το Σάββατον, τουρκικόν καταδρομικόν συνοδευόμενον και παρ’ αντιτορπιλικού, έκαμε αναγνωρίσεις περί την είσοδον των Δαρδανελίων αναζητούν τον ‘ελληνικόν στόλον, ο οποίος όμως ευρίσκετο εν αναμονή κεκρυμμένος εις Λήμνον.

Τα δύο ελληνικά ανιχνευτικά, τα οποία εφρούρουν παρά την είσοδον με φανούς εσβεσμένους ώστε να μη τα διακρίνει το Τουρκικόν καταδρομικόν, ανεκοίνωσαν διά του ασυρμάτου τα συμβαίνοντα εις την ελληνικήν ναυαρχίδα. ‘Οταν το τουρκικόν καταδρομικόν πεισθέν τελείως εκ της αναγνωρίσεως την οποίαν ενήργησεν, ότι ο ελληνικός στόλος δεν υπήρχεν ουδαμού, αποπλεύσας προφανώς εις καταδιώξιν του τολμηρού “Χαμηδιέ” το οποίον τρεις ημέρας πρότερον είχε βομβαρδίσει την Σύρον, ανήγγειλεν εις τον εντός των στενών Τουρκικόν στόλον, ότι ο Ελληνικός δεν διεκρίνετο πουθενά και ως εκ τούτου την επομένην πρωίαν όλη η Τουρκική αρμάδα έκαμε την εμφάνισίν της πρό των Δαρδανελλίων.

Ολίγον κατόπιν η αρμάδα συνισταμένη εκ των θωρηκτών “Τουργούτ Ρέις”, “Βαρβαρόσσας”, “Μεσσουδιέ”, “Ασσάρι-Τεφήκ” και του καταδρομικού “Μετζητιέ” μαζύ με 13 άλλα αντιτορπιλλικά και τορπιλλοβόλα, αφήκε δια πρώτην φοράν την σκέπην των φρουρίων και έπλευσε βορειοδυτικώς προς την ‘Ιμβρον, είτα δ’ έστρεψε πρώραν προς νότον προς την Λήμνον. Ηγουμένων των θωρηκτών “Τουργούτ-Ρέις” και “Βαρβαρόσσας”, των λοιπών αποτελεσάντων την δευτέραν γραμμήν, ο Τουρκικός στόλος έφθασε εις σημείον τι νοτιοδυτικώς της Τενέδου, όταν ο Ελληνικός στόλος αφήκε το αγκυροβόλιόν του πλέων προς συνάντησιν του εχθρού.

Ο ‘Ελλην ναύαρχος κ. Κουντουριώτης διά σήματος από της ναυαρχίδος του ανεκοίνωσεν εις τα επιτελεία και τα πληρώματα ότι “το παν εξαρτάται εκ του αποτελέσματος της σημερινής ημέρας δια την αγαπημένην πατρίδα. Φανήτε λέοντες”. Τα τέσσερα Ελληνικά θωρηκτά “ΑΒΕΡΩΦ”, “ΥΔΡΑ”, “ΣΠΕΤΣΑΙ” και “ΨΑΡΑ” απετέλεσαν την πρωτοπορείαν με οκτώ ανιχνευτικά και αντιτορπιλικά τον “ΛΕΟΝΤΑ”, τον “ΠΑΝΘΗΡΑ”, τον “ΙΕΡΑΚΑ”, τον “ΑΕΤΟΝ”, την “ΣΦΕΝΔΟΝΗΝ”, την “ΝΑΥΚΡΑΤΟΥΣΑΝ”, την “ΑΣΠΙΔΑ” και την “ΝΙΚΗΝ” ερχόμενα κατόπιν.

Με πυκνόν μαύρον καπνόν προερχόμενον από τας καπνοδόχους των, ο οποίος ημαύρωσε τον κρυστάλλινον ουρανόν, εκεί όπου η βαθυκύανος θάλασσα του Αιγαίου στίζεται υπό των νήσων της Λήμνου και της Τενέδου, οι στόλοι του Σταυρού και της Ημισελήνου ώρμων κατ’ αλλήλων διεκδικούντας ο εις από τον άλλον την νίκην.

Τα δύο ελληνικά αντιτορπιλλικά “Λέων” και “Ασπίς”, τα οποία είχον διαταγήν να ευρίσκονται εις επαφήν μετά του εχθρού, αλλ’ εκτός βολής πάντοτε, εθεάθησαν διευθυνόμενα προς την ελληνικήν ναυαρχίδα καταδιωκόμενα υπό του καταδρομικού “Μετζητιέ”. Αλλά και τούτο όταν έφθασεν εντός βολής από του ελληνικού στόλου, εσταμάτησε και ανέμενε τα τουρκικά θωρηκτά συνοδευόμενα υπό των δύο καταδρομικών και επτά αντιτορπιλικών, ενεφανίσθησαν και έλαβαν θέσεις πλέοντα παραλλήλως προς τας του ελληνικού στόλου.

Την πρώτην βολήν έρριψαν οι Τούρκοι ακριβώς την 11 και 30′, εξ αποστάσεως εννέα χιλιομέτρων και δύο λεπτά κατόπιν απήντησεν η ελληνική ναυαρχίς. Η μάχη ήρχισεν από της πρώτης στιγμής με πείσμα ασύνηθες, και βρονταί των βαρέων πυροβόλων καθίσταντο από στιγμής εις στιγμήν ισχυρότεραι, όσον το πυρ επυκνούτο επί πλέον καθιστάμενον μάλλον καταστρεπτικόν ως εκ της πλησιεστέρας αποστάσεως. Ο ‘Ελλην ναύαρχος είχε δώσει εκ των προτέρων διαταγάς εις τα τρία άλλα θωρηκτά να φυλάσσουν τάς βολάς των, μέχρις ότου φθάσουν εις απόστασιν εκ της οποίας θα έφερον αποτελέσματα.

Πολλαί οβίδες έπεσαν επί της τουρκικής ναυαρχίδος και του “Βαρβαρόσσα”, αμφότερα δε τα σκάφη επί ώραν ήσαν κεκαλυμμένα υπό καπνού προερχομένου από τας εκρήξεις και την πυρκαϊάν.

Το ταχύ και ευθύ πυρ των Ελλήνων πυροβολητών απεδείχθη κατα­στρεπ­τι­κώτατον διά τους Τούρκους, εις τρόπον ώστε την 12 και 38′ ο εχθρός έκαμε προς δεξιά διευθυνόμενος εν πάση ταχύτητι αλλά και εν μεγίστη αταξία προς τα στενά, καταδιωκόμενος δε υπό των νικητών Ελλήνων.

Ο τουρκικός στόλος οριστικώς και τελεσιδίκως ενικήθη και υπεχώρει εν αναπήρω καταστάσει εκάστου πλοίου χρησιμοποιούντος παν δυνατόν μέσον όπως διαφύγη και φθάση υπό την σκέπην των φρουρίων μόνον δε που και που έβαλον με τα τηλεβόλα της φυγής.

Η ελληνική ναυαρχίς ηγείτο της καταδιώξεως, αναπτύσσουσα όλην αυτής την ταχύτητα και βάλλουσα διαρκώς, με καταστρεπτικά δε αποτελέσματα, κατά των υποχωρούντων τουρκικών πλοίων, τα οποία, τώρα πλέον έτρεχαν απηλπισμένα ποίον να πρωτοφθάση τα στενά. Μετά καταδίωξιν δίωρον τα τουρκικά πλοία κακώς έχοντα έφθασαν εις Δαρδανέλια διαφυγόντα την πλήρη καταστροφήν χάρις μόνον εις την προστασίαν των φρουρίων της ξηράς.
Η σπουδαιότης των ζημιών ας υπέστη ο εχθρός, αποδεικνύεται εκ της αξιοθρηνήτου αδυναμίας του να επιχειρήση σύγχρονον, έστω και υποχωρητικήν επίθεσιν κατά της ελληνικής ναυαρχίδος, η οποία ένεκα της διαφοράς της ταχύτητός της από τ’ άλλα ελληνικά θωρηκτά, κατεδίωκε κυριολεκτικώς μόνη επί μίαν και ημίσειαν ώραν, ολόκληρον τον τουρκικόν στόλον, μέχρις ότου έφθασεν εις ακτίνα βολής από των φρουρίων.»

Ο Άγγλος ανταποκριτής τονίζει τις μεγάλες υλικές ζημιές, του τουρκικού στόλου και γράφει ότι « … αυτές μπορούν να συγκριθούν μόνον προς την ζημίαν του ηθικού η οποία κατεμαρτυρήθη εκ της ατάκτου υποχωρησεώς των η οποία μικρόν και κατ’ ολίγον εξελίχθη εις πανικόν, καθ’ ον ο καθείς προσεπάθει να σώση τον εαυτόν του.»

ΠΗΓΗ: ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ναυμαχία της Λήμνου "

Η Ελλάδα παράγει.

Το ακόλουθο ζήτημα έχει εξεταστεί επανειλημμένα, είναι, ωστόσο, χρήσιμο να επαναλάβουμε εν τάχει κάποια βασικά σημεία:

 

1) Μαγνήσιο: Ο μαγνησίτης που εξάγει η χώρα μας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.

 

2) Αλουμίνιο: Εδώ και μερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουμίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουμινίου, για χιλιάδες εφαρμογές.

 

3) Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο βωξίτης χρησιμοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, μεταλλικών κατασκευών και άλλων.

 

4) Σμηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η 2η χώρα στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ στην εξόρυξη σμηκτιτών, οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος εφαρμογών, όπως η διάθεση αποβλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά κ.α.

 

5) Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφος της. Υπάρχει ένα συγκρότημα παραγωγής νικελίου, του μεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.

 

6) Λάδι: Είμαστε η 3η στην παγκόσμια παραγωγή ελιάς και λαδιού. Αυτο μας έδωσε ο Θεούλης…..εμείς όμως αγοράζουμε σπορέλαια, σησαμέλαια, βούτυρα-ζωικά και συνθετικά, λάδι κοκοφοίνικα και άλλες μαλ…ίες και μετα να η χοληστερίνη στα 800 και τα εμφράγματα σερί…. Έχουμε το 15% της παγκόσμιας παραγωγής (ελιάς-λαδιού).

 

7) Είμαστε 3η χώρα σε παραγωγή κρόκου. (saffron) Κοζάνης αλλά εμείς ούτε που το ξέρουμε…. Βάζουμε στα φαγητά μας… κέτσαπ και αμφίβολης προέλευσης σως….

 

11) Είμαστε 5η χώρα σε εξαγωγές σπαραγγιών… ( δοκιμάστε τα βραστά ή ομελέτα)

 

9) Είμαστε 7η χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές βαμβακιού (τo 2004 ήμασταν 4η)

 

10) Είμαστε 11η σε παραγωγή βαμβακιού

 

11) Ακόμη: 14η σε αφίξεις τουριστών. (18,2 εκ)

 

12) Είμαστε 16η σε εξαγωγές τυροκομικών προϊόντων… και Φυσικά είμαστε το νούμερο 1 της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας.

Εδώ και πολλούς μήνες ευρύτατα τμήματα του πολιτικού συστήματος, δυστυχώς και δυνάμεις της Αριστεράς, διακινούν ή αναπαράγουν απίστευτα σενάρια τρομολαγνείας γύρω από τις δήθεν καταστροφικές επιπτώσεις που θα είχε η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ!

 

Τα σενάρια αυτά, φτάνουν στο σημείο να κάνουν λόγο ακόμα και για σκηνές πείνας και «ανθρωποφαγίας», εξαιτίας της έλλειψης αυτάρκειας σε βασικά αγροτικά προϊόντα. Όμως σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών (ΠΑΣΕΓΕΣ), Τζανέτο Καραμίχα, «ακόμα και αν πάμε στη δραχμή οι Έλληνες δε θα πεινάσουμε», καθώς η αυτάρκεια της χώρας σε βασικά αγροτικά διατροφικά προϊόντα φτάνει το…. 94%!

 

Τα παραπάνω ειπώθηκαν από τον κ. Καραμίχα στην τελευταία συνεδρίαση του ΔΣ της ΠΑΣΕΓΕΣ στη Θεσσαλονίκη, σε μια προσπάθεια να αναδειχθούν ο δυναμισμός και οι δυνατότητες της ελληνικής αγροτικής οικονομίας. Μιας αγροτικής οικονομίας, που συνεχίζει να «υπάρχει» παρά τη συνεχή χτυπήματα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ και των στρεβλών, πολλές φορές, επιδοτήσεων. Τα στοιχεία της ΠΑΣΕΓΕΣ σχετικά με την αγροτική αυτάρκεια Βάσει της σχετικής μελέτης της ΠΑΣΕΓΕΣ, που παρουσιάστηκε την Τετάρτη, το ποσοστό αυτάρκειας της χώρας μας σε μια σειρά βασικών αγροτικών, διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωϊκής παραγωγής διαμορφωνόταν κατά μέσο όρο στο 94% το 2010. Μάλιστα, από τότε η αγροτική παραγωγή έχει αυξηθεί οριακά κατά 2% (βλέπε παρακάτω)! Στη φυτική παραγωγή, όπως προκύπτει η αυτάρκεια είναι 99% κατά μέσο όρο και διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως τα δημητριακά όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 82% περίπου, το μικρότερο ποσοστό εντοπίζεται στο μαλακό στάρι (32%) και το υψηλότερο στο ρύζι (171%). Στα εσπεριδοειδή τη μεγαλύτερη αυτάρκεια παρουσιάζουν τα πορτοκάλια (167%), ενώ στα λεμόνια περιορίζεται στο 67%. Στα φρούτα η αυτάρκεια παραμένει υψηλή (128%), ενώ χαμηλή διαπιστώνεται στον κλάδο των οσπρίων (39%).

 

Στη ζωϊκή παραγωγή το ποσοστό αυτάρκειας ανέρχεται κατά μέσο όρο στο 73%. Στο κρέας καταγράφεται αυτάρκεια 56%, με το μικρότερο ποσοστό στο βόειο κρέας (30% και το υψηλότερο στο αιγοπρόβειο (94%). Στην κατηγορία των γαλακτοκομικών-τυροκομικών προϊόντων, η φέτα με ποσοστό αυτάρκειας 147% υπερβαίνει το μέσο όρο της κατηγορίας, που κυμαίνεται στο 80%.

 

Στο μέλι και στα αυγά, καταγράφεται ποσοστό αυτάρκειας 92% και 91% αντίστοιχα. Εξελίξεις στην αγροτική οικονομία Σημαντική πτώση της αξίας της παραγωγής του γεωργικού τομέα της Ελλάδος καταγράφεται στο διάστημα της εξαετίας 2006-2011, ιδιαίτερα έντονη κατά το 2006 – με κάμψη μεγαλύτερη του 14%, αλλά και κατά τη διετία 2008-2009, με πτώση άνω του 4%. Τη διετία 2010-2011 εκτιμάται ότι υπήρξε οριακή αύξηση, όχι πάνω από 2%. Ιδιαίτερα έντονη είναι η πτώση της αξίας της φυτικής παραγωγής στο διάστημα 2005-2011, που συνδέεται κυρίως με την κάμψη των τιμών παραγωγού. Βάσει εκτιμήσεων της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, η αξία της φυτικής παραγωγής σε βασικές τιμές, περιορίστηκε σε 6,89 δισ. ευρώ το 2011 από 8,24 δισ. ευρώ το 2006 (-16%). Αναφορικά με την τραπεζική χρηματοδότηση των επιχειρήσεων κατά κλάδο οικονομικής δραστηριότητας, προκύπτει ότι ο τομέας της γεωργίας απορροφά μόλις το 1,7% του συνόλου των δανείων. Τον Οκτώβριο του 2011, το υπόλοιπο των δανείων που προορίζονται για τις επιχειρήσεις του αγροτικού τομέα ανερχόταν σε 2,018 δισ. ευρώ, ενώ από το 2009, από την έναρξη της ύφεσης στην οικονομία μέχρι και πρόσφατα, ο ρυθμός επιβράδυνσης της τραπεζικής χρηματοδότησης προς τις γεωργικές επιχειρήσεις, με βάση τη μεταβολή του υπολοίπου των δανείων (2009: 3,962 δισ., Οκτώβριος 2011: 2,018 δισ. Euro) καταγράφει πτώση της τάξεως του 49% και πλέον. Στην τρέχουσα χρονική περίοδο, σύμφωνα με μελέτη της ΠΑΣΕΓΕΣ, η δυνατότητα τραπεζικής χρηματοδότησης των αγροτών και των επιχειρήσεών τους είναι μηδενική. Εξέλιξη αγροτικού εισοδήματος Σε φθίνουσα πορεία βρίσκεται το αγροτικό εισόδημα στη χώρα μας από το 2008 και με μια εξαίρεση το 2009, οπότε και καταγράφηκε μικρή άνοδος 2,1%, το 2010 διολίσθησε κατά 9,3% και το 2011 κατά 5,3%. Στο διάστημα της εξαετίας 2006-2011 το αγροτικό εισόδημα στην Ελλάδα, όπως εκτιμάται από τη Eurostat, μειώθηκε κατά 22,6 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ στο ίδιο διάστημα, συγκριτικά, το αγροτικό εισόδημα στην ΕΕ-27 αυξήθηκε κατά 19% και στις χώρες της ευρωζώνης κατά 5% περίπου. Κρίσιμη παράμετρος της πτώσης του αγροτικού εισοδήματος παραμένει η σημαντική αύξηση του κόστους παραγωγής, με το μέσο γενικό δείκτη εισροών, σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, να καταγράφει νέα σημαντική αύξηση, της τάξεως των 7,5 ποσοστιαίων μονάδων, προερχόμενη κυρίως από τη σημαντική αύξηση στους δείκτες της ενέργειας (17,1%), των ζωοτροφών (11,9%) και των λιπασμάτων (10,7%).

 

Η εξαιρετικά μεγάλη αύξηση της δαπάνης για ενέργεια, που αντιπροσωπεύει το 25% και πλέον του συνολικού κόστους των εισροών στον αγροτικό τομέα, συνδέεται και με τη σημαντική αύξηση του αγροτικού τιμολογίου της ΔΕΗ κατά 6% το 2011, ενώ και νέα αύξηση, κατά 9%, επιβλήθηκε το 2012. Από την άλλη πλευρά, σημαντική κάμψη καταγράφεται στο πρώτο 10μηνο του 2011 στις τιμές παραγωγού, ιδιαίτερα έντονη στα κηπευτικά – με μεγάλη μείωση του δείκτη εκροών τον Οκτώβριο του 2011 στη νωπή τομάτα (-33,9%) και σε ορισμένα άλλα είδη, με συνέπεια την πτώση του γενικού δείκτη εκροών κατά 3,8 ποσοστιαίες μονάδες. Είμαστε η 1η χώρα του κόσμου με 350.000 τόνους κομπόστα ροδάκινο (από τους νομούς Πέλλας, Ημαθίας, Πιερίας) με δεύτερους τους Ισπανούς με 250.000 τόνους.

 

Πηγή: Δυνατή Ελλάδα

 

 http://www.pronews.gr/ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ελλάδα παράγει."

Ο άγιος των Ελληνικών γραμμάτων….

Όταν είχα διαβάσει κάπου ότι ο Καβάφης τον αποκαλούσε «η κορυφή των κορυφών», είχα εντυπωσιαστεί, και η αλήθεια είναι ότι αν καταφέρεις και τον διαβάσεις, αν μπεις μέσα στα γραπτά του, ανακατευτείς με τις λέξεις και δεις και ανάμεσα σ’ αυτές, τότε καταλαβαίνεις το μεγαλείο του.

Γράφοντας το «Σαν σήμερα», όταν είδα έχουμε επέτειο του θανάτου του, σκέφτηκα να ξαναδιαβάσω γι’ αυτήν την μεγάλη μορφή των Ελληνικών γραμμάτων, και γιατί όχι, να του κάνω και ένα αφιέρωμα. Είναι άλλωστε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων». Έγραψε κυρίως διηγήματα, τα οποία θεωρούνται αριστουργήματα.  

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στην Σκιάθο το 1851 και γονείς του ήταν ο ιερέας Αδαμάντιος Εμμανουήλ και η Αγγελική το γένος Μωραϊτίδη. Μεγάλωσε ανάμεσα σε εννιά παιδιά (τα δύο πέθαναν μικρά) και εξοικειώθηκε νωρίς με τα εκκλησιαστικά πράγματα, τη θρησκευτική ατμόσφαιρα, τις λειτουργίες, τα εξωκλήσια και την ήσυχη ζωή του νησιώτικου περίγυρου. Όλα αυτά διαμόρφωσαν μια χριστιανοπρεπή ιδιοσυγκρασία, που διατήρησε με πείσμα ως το τέλος της ζωής του.

Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο νησί του, εσωτερικός στην Ι. Μονή του Ευαγγελισμού. Φοίτησε στο Γυμνάσιο (με πολλές διακοπές, λόγω οικονομικών δυσκολιών) στη Χαλκίδα και στον Πειραιά και το τέλειωσε στο Βαρβάκειο της Αθήνας. Πάντα φτωχός, άρχισε από μαθητής να κερδίζει το ψωμί του με παραδόσεις και προγυμνάσεις μαθητών. Το 1872 επισκέφτηκε τοΆγιο Όρος όπου παρέμεινε οκτώ μήνες σαν δόκιμος μοναχός. Τα παράτησε όμως, επέστρεψε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία, με όλες τις προσπάθειες που έκανε, δεν την τελείωσε, γιατί η φτώχεια, η ανέχεια και η επισφαλής υγεία του στάθηκαν ανυπέρβλητα εμπόδια.

Από τη στιγμή που γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο άρχισε να δημοσιογραφεί και να κάνει μεταφράσεις από τα Γαλλικά και Αγγλικά, γλώσσες που είχε μάθει σε βάθος και που λίγοι τις γνώριζαν τόσο καλά στην εποχή του. Οι απολαβές του όμως ήταν πενιχρές και αναγκαζόταν να ζει σε φτωχικά δωμάτια, όντας πάντα ολιγαρκής και λιτοδίαιτος.

Η θέση του έγινε καλύτερη κάπως, όταν άρχισε να συνεργάζεται με την εφημερίδα Ακρόπολη (η αμοιβή του ήταν υπέρογκη, μια και έπαιρνε 200 και 250 δραχμές το μήνα), αλλά η οικονομική του κατάσταση στάθηκε για πάντα η αδύνατη πλευρά του. Ήταν σπάταλος και ανοργάνωτος όσον αφορά τη διαχείριση των χρημάτων του. Όταν έπαιρνε το μισθό του, πλήρωνε τα χρέη του στην ταβέρνα του Κεχριμάνη, (όπου έτρωγε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια), έδινε το νοίκι, έστελνε στη Σκιάθο, μοίραζε στους φτωχούς, σπαταλούσε χωρίς σκέψη για την αυριανή μέρα. Κι έτσι έμενε πάντα φτωχός και στενοχωρημένος, χωρίς να μπορεί να αγοράσει ακόμη και τα στοιχειώδη, ακόμα και ρούχα. Δεν μπορούσε να περιποιηθεί τον εαυτό του και η μεγάλη ανεμελιά του, συνοδευμένη από κάποια φυσική ραθυμία και νωθρότητα, με μια πλήρη αδιαφορία για τα βιοτικά, τον κρατούσε σε κατάσταση αθλιότητας. Άπλυτος, απεριποίητος, σχεδόν κουρελής, ενώ μπορούσε να ζει με αξιοπρέπεια, γιατί ήταν λιτός και ασκητικός, σκορπούσε τα λεφτά του και μόνο κάθε πρωτομηνιά είχε χρήματα στην τσέπη του.

“Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου”

Του άρεσε να ζει στον κλειστό εσωτερικό του κόσμο και να ζητά την πνευματική ανακούφιση ζωγραφίζοντας τις αναμνήσεις του στα ποιήματά του και στον ποιητικότατο πεζό του λόγο, στα διάφορα διηγήματά του, που τα περισσότερα ξαναζωντανεύουν τους παλιούς θρύλους του νησιού του. Η ζωή του Παπαδιαμάντη μέρα με τη μέρα γινόταν δυσκολότερη. Η φτώχεια, το ποτό και η ασυλλόγιστη απλοχεριά του έγιναν αιτία να φτάσει σε απελπιστική κατάσταση, ενώ παράλληλα χειροτέρευε και η υγεία του. Κάποιοι φίλοι του διοργάνωσαν μια γιορτή στο Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» το 1908 για τα λογοτεχνικά εικοσιπεντάχρονά του και κατάφεραν να συγκεντρώσουν ένα χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον βοηθήσουν να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο. Πράγματι, ο Παπαδιαμάντης κατόρθωσε να πληρώσει τα χρέη του και να αγοράσει για πρώτη φορά καινούρια ρούχα κι ετοιμάστηκε να επιστρέψει στη Σκιάθο. Μάταια ο Νιρβάνας (γιατρός ο ίδιος) προσπάθησε να τον πείσει να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Στα τέλη του Μαρτίου του 1908 έφυγε για το νησί του, με σκοπό να μην ξαναγυρίσει στην πόλη «της δουλοπαροικίας και των πλουτοκρατών», όπως έλεγε.

“Τώρα όμως η πράγματι επικρατούσα θρησκεία είναι ο πλέον ακάθαρτος και κτηνώδης υλισμός.”

Στο νησί του εξακολούθησε να κάνει μεταφράσεις για να έχει κάποιον πόρο ζωής, μα ύστερα από λίγο τα χέρια του πρήστηκαν και του ήταν δύσκολο να γράφει. Το ημερήσιο πρόγραμμά του περιλάμβανε πολύ πρωινό ξύπνημα, μια βόλτα στην ακρογιαλιά κι ύστερα εκκλησία. Μαζεύοντας τα ιστορικά του νησιού και τα παλιά χρονικά συνέθεσε τα τελευταία του διηγήματα πιο ώριμα και πιο ολοκληρωμένα.

Ο Παπαδιαμάντης πέθανε τον Ιανουάριο του 1911, ύστερα από επιδείνωση της υγείας του. Η κηδεία του τελέστηκε μέσα στο πένθος όλων των απλών ανθρώπων του νησιού. Με την είδηση του θανάτου του, το πένθος έγινε πανελλήνιο. Έγιναν επίσημα μνημόσυνα στην Αθήνα, στην Πόλη, στην Αλεξάνδρεια κ.α. Ορισμένοι ποιητές συνέθεσαν εγκωμιαστικά έργα, και τα φιλολογικά περιοδικά της εποχής εξέδωσαν τιμητικά τεύχη, αφιερωμένα στη μνήμη του. Ο εκδοτικός οίκος Φέξη, λίγο αργότερα, άρχισε την έκδοση των έργων του, που έφτασαν τους έντεκα τόμους.

“Η αλήθεια είναι πάντοτε παράλογος, και διά τούτο δεν την λέγουσι ποτέ οι φρόνιμοι και ηλικιωμένοι άνθρωποι, αλλά την ομολογούσιν οι μεθυσμένοι, οι τρελλοί, οι άρρωστοι και τα μικρά παιδία.” («Οι Έμποροι των Εθνών»)

Το σπίτι του στην Σκιάθο, όπως σώζεται σήμερα (φωτογραφίες πάνω και κάτω)

Ξυλογραφία του Ευθύμη Παπαδημητρίου και αριστερά ένα γλυπτό ανάγλυφο

Με τα ίδια του τα χέρια έχει γράψει αυτό το βιογραφικό σημείωμα. Διαβάστε το κάτω.

Ἐγεννήθην ἐν Σκιάθῳ, τῇ 4 Μαρτίου 1851. Ἐβγήκα ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν Σχολεῖον εἰς τὰ 1863, ἀλλὰ μόνον τῷ 1867 ἐστάλην εἰς τὸ Γυμνάσιον Χαλκίδος, ὅπου ἤκουσα τὴν Α΄ καὶ Β΄ τάξιν. Τὴν Γ΄ ἐμαθήτευσα εἰς Πειραιᾶ, εἴτα διέκοψα τὰς σπουδάς μου καὶ ἔμεινα εἰς τὴν πατρίδα. Κατὰ Ἰούλιον τοῦ 1872 ὑπήγα εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος χάριν προσκυνήσεως, ὅπου ἔμεινα ὀλίγους μῆνας. Τῷ 1873 ἤλθα εἰς Ἀθήνας καί ἐφοίτησα εἰς τὴν Δ΄ τοῦ Βαρβακείου. Τῷ 1874 ἐνεγράφην εἰς τὴν Φιλοσοφικὴν Σχολήν, ὅπου ἤκουα κατ’ ἐκλογὴν ὀλίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ἰδίαν δὲ ἠσχολούμην εἰς τὰ ξένας γλώσσας. Μικρὸς ἐζωγράφιζα Ἁγίους, εἴτα ἔγραφα στίχους, καί ἐδοκίμαζα να συντάξω κωμῳδίας. Τῷ 1868 ἐπεχείρησα νὰ γράψω μυθιστόρημα. Τῷ 1879 ἐδημοσιεύθη Ἡ Μετανάστις ἔργον μου εἰς τὸ περιοδικὸν Σωτήρα. Τῷ 1882 ἐδημοσιεύθη Οἱ ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν εἰς τὸ Μὴ χάνεσαι. Ἀργότερα ἔγραψα περὶ τὰ ἑκατὸν διηγήματα, δημοσιευθέντα εἰς διάφορα περιοδικὰ καί ἐφημερίδας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο άγιος των Ελληνικών γραμμάτων…."

ΝΙΚΑΙΑ η ΕΛΛΗΝΙΚΗ! Η ίδρυση της από τους Φωκαείς και η επίδραση των Ελλήνων στη Νότιο Γαλλία

Η Νίκαια ιδρύθηκε από Έλληνες της Μασσαλίας (Φωκαείς) και ονομάστηκε έτσι για μία νίκη τότε επί των «γειτόνων» Λιγήρων ή ως επίθετο της θεάς Αρτέμιδος ή της θεάς Αθηνάς που λατρεύονταν στην μητρόπολη Μασσαλία.

Όλα ξεκίνησαν γύρω στο 600 π.Χ. όταν Έλληνες από τη Φώκαια ιδρύουν την πόλη της Μασσαλίαςκοντά στην εκβολή του ποταμού Ροδανού, όπου βρίσκεται και η σημερινή πόλη της Μασσαλίας, και την Αλαλία στην ανατολική ακτή της Κορσικής, για να εξασφαλίσουν βάσεις για το εμπόριο με την Ισπανία και ακόμη μακρύτερα. Λόγω όμως της στρατηγικής θέσης της η Μασσαλία αναπτύχθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες Ελληνικές αποικίες της Δυτικής Μεσογείου. Στην περιοχή αυτή, ιδιαίτερα γόνιμη για τις εμπορικές συναλλαγές, οι τολμηροί Φωκαείς συνάντησαν, προέβησαν σε εμπορικές συναλλαγές και αλληλεπίδρασαν με τους ντόπιους κελτο-λιγουριανούς πληθυσμούς. Τα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής αποδεικνύουν ότι οι ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής είχαν αναπτύξει ένα ιδιαίτερα οργανωμένο δίκτυο διανομής κρασιού από τους τοπικούς αμπελώνες, εκμεταλλευόμενοι τον Ροδανό ποταμό, ο οποίος καταλήγει στη Μεσόγειο.

Έτσι φτάνοντας περίπου το 350 π.Χ. οι Φωκαείς άποικοι, επεκτεινόμενοι προς ανατολάς και κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου ιδρύουν την Νίκαια. Άλλες πόλεις που ιδρύθηκαν από τους Φωκαείς είναι η Ολβία, Αρελάτο (το σημερινό Arles), Αγάθη, Ιεράπολη και Μόνοικο – το σημερινό Μονακό!

Κατόπιν περνάει στα χέρια των Ρωμαίων οι οποίοι την κατέλαβαν γύρω στο 50  π.Χ. Μετά για περίπου 2 αιώνες η Νίκαια μεγαλουργεί και βρίσκεται σε περίοδο μεγάλης ακμής. Μέχρι το 262 μ.Χ. που οι Γοτθοι την διαλύουν και το 860 οι Σαρακηνοί επίσης. Μετά το 900 περιήλθε στην Προβηγκία και το 1400 περίπου στη Σαβοΐα, όπου απέκτησε σημαντική ναυτική δύναμη. Το 1560 επίσημη γλώσσα γίνονται τα ιταλικά (αντί για τα λατινικά μέχρι τότε).  Το 1620 γίνεται τμήμα του βασιλείου της Σαρδηνίας. Το 1543 η πόλη πολιορκείται από συνασπισμένους Γάλλους και Οθωμανούς και λεηλατείται από τον Μπαρμπαρόσα.  Το 1700 εντάσσεται και πάλι στη Σαβοΐα αλλά πολιορκείται και πάλι από τους Γάλλους και γκρεμίζονται τα τείχη της. Με τη συνθήκη της Ουτρέχτης το 1713 την ξαναπαίρνουν οι Ιταλοί. Το 1744 την παίρνουν οι Γάλλοι και η θέση τους μονιμοποιείται μέχρι το 1814, όταν ξαναεντάσσεται στη Σαρδηνία. Το 1860 με τη συνθήκη του Τορίνο, η περιοχή δόθηκε στη Γαλλία.

Η Ελληνική επίδραση

Κατά το Ρωμαίο Ιουστίνο οι Γαλάτες έμαθαν από τους Έλληνες τον πολιτισμένο τρόπο ζώης και εγκατέλειψαν τα βαρβαρικά τους έθιμα. Διδάχθηκαν επίσης την καλλιέργεια της ελιάς και του αμπελιού, να κτίζουν σπίτια και πόλεις και να τις τειχίζουν κατά το ελληνικό πρότυπο. Ακόμη από τους Έλληνες έμαθαν τους νόμους, την κοπή των νομισμάτων, το αλφάβητο και τον ελληνικό τρόπο ζωής γενικότερα. Οι Γαλάτες επηρεάστηκαν από τους Έλληνες και στην κοινωνική καθώς και στην πολιτική τους οργάνωση. Ο Γαλάτης Τρώγος Πόμπηιος ανέφερε χαρακτηριστικά για την μεγάλη επιρροή των Ελλήνων ‘‘Ως να μην είχαν πάει Έλληνες στην Γαλατία, αλλά οι Γαλάτες στην Ελλάδα’’. Τα πρόσφατα ευρήματα στην περιοχή καταδεικνύουν το μεγάλο βαθμό εξελληνισμού των Γαλατών. Οι σχέσεις μεταξύ ντόπιων, κυρίως Γαλατών και Λιγούριων, και Ελλήνων υπήρξαν φιλικές. Οι Έλληνες ενδιαφερόντουσαν για το εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα και όχι την κατάκτηση περιοχών και υποδούλωση λαών στην ενδοχώρα.
Κορσική και Παρίσι – Δύο από τα πολλά ελληνικά ονόματα

Όπως αναφέρει ο Στράβων, ‘‘κόρσα’’ σημαίνει κορυφές και από ό,τι συμπεραίνει εύκολα κανείς, το όνομα Κορσική προέρχεται από την Κορυφή-Κορφική-Κορσική. Κατά μια άλλη άποψη, το νησί οφείλει το όνομα του και πάλι σε Έλληνες από τον αρχαίο βασιλιά του νησιού Κύρνο. Ο Κύρνος ήταν γιός του Ηρακλή και έτσι έδωσε στο νησί το όνομά του. Η Κορσική είναι η αρχαία Κύρνος.

‘‘Εις μεταγενέστερους δε χρόνους, άλλοι λεμβάρχοι πάλιν, πεζεύσαντες μέχρι της Χρυσής Κλιτύος (Cote d’ or), παρέπλευσαν τον κείθεν πηγάζοντα νέον μεγάλον ποταμόν και έφθασαν μέχρι της νήσου των Παρισιών (Cite) ένθα εγκαταστάθησαν. Την νησίδα αυτήν όνομασαν Παρίσον, ως απέχουσαν από τας όχθας κατ’ ίσα περίπου διαστήματα.

Συνενώσαντες δ’ αυτήν ξύλινων γεφυρών μετά των ένθεν κακείθεν τόπων, την κατέστησαν αγοράν τακτικήν των αντίπερα κατοίκων, αποκαλούντες αυτούς Παρίσιους (Parisii), καθ’ό μεταβαίνοντας και οιονεί ανήκοντας εις την Πάρισον νήσον…’’

Ο ποταμός που περικυκλώνει το νησί (Cite) των Παρισίων ονομάσθηκε Σηκουάνας:ο σηκ(ούς) ο κύκλω ανάσ(σων), προστατεύων. Στο νησί αυτό είχαν αναγείρει σηκούς (ιερά) για ήρωες και ημίθεους.

Αρχαίες ελληνικές πόλεις στην περιοχή που υπάρχουν και σήμερα

Aγάθη (Agde), Αίγιθνα (Cannes), Αθηνόπολις (Saint Tropez), Αντίπολη (Antibes), Αυενιών (Avignon), Ιερόπολις (Hyeres), Ηράκλεια (Cavalier ή Frejus), Θηλίνη (Arles), Κιθαρίστα (La Ciotat), Μασσαλία (Marseilles), Μόνοικος (Monaco), Ροδανουσία (Saint Gilles ή Trinquetaille) Ρόδο (Saint Blaise du Buis), Νίκαια (Nice), Νιμ (Nîmes), Ολβία (Saint Pierre d” Almanarre ή Cannes), Στοιχάδες Nήσοι (Hyeres Island), Ταυρόεις (Le Brusc) και Ταυροέντον (Saint Cyr Sur Mer).

Η Νίκαια σήμερα

Η σημερινή πόλη έχει πληθυσμό περίπου 350.000 κατοίκων και περιλαμβάνει την παλιά, γραφική πόλη με τους στενούς δρόμους, το λόφο Le Château, το εμπορικό λιμάνι και τη νέα πόλη, με την εντυπωσιακή προκυμαία και τη λεωφόρο Προμενάντ ντεζ Ανγκλαί (Promenade des Anglais). Κύρια οικονομική δραστηριότητα της πόλης, χειμώνα και καλοκαίρι, είναι ο τουρισμός. Στα αξιοθέατά της περιλαμβάνονται Μουσεία, ναοί, η υπαίθρια αγορά, καθώς και το Καρναβάλι της Νίκαιας, το οποίο διεξάγεται από το 1873.

Είναι έδρα Πανεπιστημίου, Σχολής Καλών Τεχνών, ενώ το λιμάνι της και το αεροδρόμιό της είναι από τα σημαντικότερα διαμετακομιστικά κέντρα της Γαλλίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΝΙΚΑΙΑ η ΕΛΛΗΝΙΚΗ! Η ίδρυση της από τους Φωκαείς και η επίδραση των Ελλήνων στη Νότιο Γαλλία"