ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ και η ιστορική αλήθεια!

  

Γράφει ο Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης*

Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ,  εκτός των άλλων αναφέρθηκε και στο θέμα των Τσάμηδων λέγοντας: «Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι οποιοσδήποτε νουνεχής άνθρωπος θα διαφωνήσει με τη θέση ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ταξιδέψουν και να επισκεφθούν την Ελλάδα ή ότι αυτοί και τα παιδιά τους πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν περιουσιακά δικαιώματα δια της δικαστικής οδού όπως κανονικά μπορεί κάθε ευρωπαίος πολίτης».

Το θέμα των Τσάμηδων,  κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια  στην Αλβανική πολιτική σκηνή, λόγω της πίεσης που ασκεί το κόμμα αλλά και οι λεγόμενες Τσάμικες οργανώσεις, δημιουργώντας αλυτρωτικές αντιλήψεις στην Αλβανική κοινωνία, αλλά και μια αναθεωρητική διάθεση της Αλβανίας, με την στήριξη και υποστήριξη, ποιανού άλλου, μα της Τουρκίας φυσικά, που υποδαυλίζει και υποστηρίζει (παντοιοτρόπως) τέτοιες αντιλήψεις και ενέργειες κατά της Ελλάδος.

Έτσι ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το εν λόγω θέμα και να δούμε τις μεγάλες αλήθειες που αποκρύπτονται και τα μεγάλα ψέματα που αναδύονται.

ΑΛΒΑΝΙΑ

Η δημιουργία του Αλβανικού κράτους, σύμφωνα με τον καθηγητή Ιωάννη Μάζη απετέλεσε τον καρπό του ανταγωνισμού της Αυστρουγγαρίας, η οποία έχοντας μαζί με την Γερμανία επεκτατικές βλέψεις προς  το γεωπολιτικό σύμπλοκο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, επεδίωκε την ανάσχεση   της σλαβικής καθόδου προς την Αδριατική και την Μεσόγειο, όπως και την ανάσχεση των  αντιστοίχων επεκτατικών βλέψεων της Ιταλίας προς το αυτό γεωπολιτικό σύμπλοκο.

Αλλά   οι ιταλικές βλέψεις ελέγχου του στομίου της Αδριατικής απαιτούσαν, από πλευράς Ρώμης, τον έλεγχο της Κέρκυρας και της Αλβανίας, με σκοπό τον έλεγχο του άξονος Οτράντο – Αυλώνος, αλλά και της Νήσου Σάσσωνος, την οποία ονόμαζαν «Γιβραλτάρ της Αδριατικής», αλλά και των Διαποντίων Νήσων, με στόχευση τους εμπορευματικούς διαύλους . Ταυτόσημες, σχετικά με την Αδριατική και την Μεσόγειο, άρα και ανταγωνιστικές ήταν και οι βλέψεις της Σερβίας, που επεδίωκε προβολή ισχύος επί της Αλβανίας.

  Τα σύνορα του κράτους της Αλβανίας καθορίστηκαν με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17 Δεκ. 1913). Στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος συμπεριελήφθη και τμήμα της Ηπείρου, το οποίο  από τότε ονομάσθηκε  «Βόρειος Ήπειρος», τμήμα της οποίας είχε ήδη απελευθερωθεί κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο (1912-13)  από τον Ελληνικό στρατό.  

Ο όρος «Βόρεια Ήπειρος» είχε έννοια πολιτική και διπλωματική, δηλώνοντας το τμήμα εκείνο του Ηπειρωτικού εδάφους «το κείμενο εκείθεν της γραμμής, των δια του Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας του 1913 καθορισθέντων Ελληνοαλβανικών συνόρων» (Ευσταθιάδης, Κ., Μελέται διεθνούς δικαίου 1929-1959).

Η ελληνικότητα της Ηπείρου, ως τον ποταμό Γενούσο (Σκούμπι) προς βορρά, έχει αποδειχτεί από όλες τις αρχαιολογικές πηγές και κορυφαίους επιστήμονες, ξένους, όπως οι: V. Georgier, P. Levedue, E. Leppore, N. G. L. Hammond, F. Papazoglou κ.α. αλλά και Έλληνες: Δ. Ευαγγελίδης, Φ. Πέτσας, Σ. Δάκαρης κ.α Με τις ενέργειες των Μεγάλων Δυνάμεων, παραχωρήθηκε στο Αλβανικό κράτος μια περιοχή (Βόρεια Ήπειρος), όπου έγινε καταφανής παράβλεψη των δημογραφικών στοιχείων, με την πλειοψηφία των κατοίκων να είναι Έλληνες, με ισχυρά εθνική συνείδηση και μάλιστα αυτόχθονες!!!!

Παρά του ότι είχαμε διανύσει μισή περίπου χιλιετία κατοχής και εξισλαμισμών, η ενιαία Ήπειρος στις αρχές του 20ου αιώνα εμφάνιζε Ελληνική πλειοψηφία. Σε τουρκική απογραφή του 1908, από τους 500.000 κατοίκους της Ηπείρου, οι 308.000 δήλωσαν Έλληνες Χριστιανοί. Ακόμη το 1914, η Διεθνής Επιτροπή Εθνολογικού Ελέγχου έδωσε στοιχεία που καταδείκνυαν την συντριπτική υπεροχή του Ελληνικού πληθυσμού (Μαλκίδης, Θ., ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ).

ΤΣΑΜΗΔΕΣ-ΤΣΑΜΟΥΡΙΑ

Η ιστορία ενός λαού εάν δεν τύχει του απαραίτητου σεβασμού μπορεί να στοιχειώσει τις γενιές που μέλλει να έρθουν. Ένας λαός με ιστορικό Αλτσχάιμερ δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί σε επώδυνες περιπέτειες. Τσαμουριά  ονομάζεται η περιοχή εκείνη της Ηπείρου, που εκτείνεται κατά μήκος της ακτής ανάμεσα στις εκβολές του ποταμού Αχέροντα και μέχρι το Βουθρωτό και ανατολικά μέχρι τους πρόποδες του όρους Ολύτσικας (Τόμαρος).

Η περιοχή ταυτίζεται με τη Θεσπρωτία και ένα μικρό της τμήμα ανήκει σήμερα στην Αλβανία με κέντρο την κωμόπολη Κονίσπολη. Για την προέλευση της ονομασίας υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η περισσότερο ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι η εκδοχή που κάνει λόγο για παραφθορά του ονόματος του ποταμού Θύαμις (Καλαμάς), με παραφθορά του με την πάροδο του χρόνου: Θύαμις, Θυάμις, Τσ(ι)άμης, δηλ. ο κάτοικος που βρίσκεται κοντά στον Θύαμη ποταμό, την Θυαμυρία (Θιαμουρία), την Τσ(ι)αμουριά. Στο ελληνικό τμήμα της Τσαμουριάς, δηλαδή στην Θεσπρωτία,  ζούσαν το 1923 περίπου 20.000 μουσουλμάνοι που είχαν την αλβανική ως μητρική γλώσσα. Για την καταγωγή των Τσάμηδων υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις.

Οι Τσάμηδες , δεν ήταν μόνο Τουρκικής καταγωγής, ή  Αλβανικής, αλλά προέκυψαν και από το γηγενές ελληνικό στοιχείο της Τσαμουριάς. Ειδικότερα, οι μεγάλοι Αλβανοί κτηματίες και οι Σπαχήδες (έφιπποι, μισθοφόροι) που είχαν εγκατασταθεί στη Θεσπρωτία από το 1700 εξαναγκάζονται να εξισλαμισθούν, για να διατηρήσουν τα τιμάριά τους, αξιοθέντες του τίτλου «Μπέη» κληρονομικά. Τούτους από ψυχολογικό εξαναγκασμό μιμήθηκαν και οι φτωχοί Έλληνες κολίγοι. Οι Τσάμηδες μουσουλμάνοι της Θεσπρωτίας ήταν απόγονοι και των ανωτέρω εξωμοτών. Ακόμη, μέρος του πληθυσμού της Ηπείρου, εξισλαμίστηκε (εκούσια ή ακούσια).

Οι εξισλαμισμοί αυτοί έγιναν κυρίως στη νοτιοδυτική Ήπειρο και συνεχίστηκαν ως τα τέλη του 19ου αιώνα. Η μεταβολή αυτή δεν ήταν απότομη. Γράφει χαρακτηριστικά ο σπουδαίος ιστορικός και πολιτικός Σπυρίδων Λάμπρος (1851-1916): «Πολλοί αυτών συνδιαλλάσουσι τας δύο θρησκείας, δίδοντες εις τα τέκνα δύο ονόματα, ένα μεν τουρκικό, που επιβάλλει ο ιμάμης κατά τα θρησκευτικά έθιμα του ισλαμισμού, ένα δε χριστιανικό, διδόμενο από ιερέα Χριστιανό». Ωστόσο με την πάροδο του χρόνου οι εξισλαμισμένοι Έλληνες, αποκόπηκαν από τον κοινό εθνοφυλετικό κορμό και έγιναν φανατικότεροι μισέλληνες κι από τους ίδιους τους Τούρκους.

Εξαντλητική μελέτη για την αναλογία εξισλαμισθέντων Ρωμιών μέσα στους Τσάμηδες μέχρι το 1913 δεν υπάρχει προς το παρόν. Βέβαιο είναι ότι ένα ποσοστό των αλβανόφωνων ή ελληνόφωνων ή δίγλωσσων “Τούρκων” της Θεσπρωτίας είχαν προγόνους χριστιανούς. Ποιο ήταν το ποσοστό ακριβώς, δεν γνωρίζουμε, αποφαίνεται στο εξαιρετικό βιβλίο του «Τσαμουριά», ο Αθαν. Γκότοβος, καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη (Παπαδόπουλος 1992, Παρόλας 2011), αρχικά η λέξη Τσάμηδες έχει γεωγραφικό περιεχόμενο και περιλαμβάνει τους κατοίκους μιας συγκεκριμένης διοικητικής περιοχής ανεξαρτήτως θρησκείας και καταγωγής. Αργότερα η λέξη συνδέθηκε με τους δίγλωσσους (αλβανόφωνους / ελληνόφωνους) ή αλβανόφωνους της ίδιας περιοχής, ανεξαρτήτως θρησκείας.

Το εθνοτικό περιεχόμενο του όρου Τσάμης (=αλβανικής εθνότητας μουσουλμάνος κάτοικος της Θεσπρωτίας) είναι μεταγενέστερη εξέλιξη. Σε ό,τι αφορά τη λαϊκή γλώσσα για τον προσδιορισμό της θρησκευτικής ταυτότητας στην περιοχή της Θεσπρωτίας (όπως και αλλού), επικρατούσε, τουλάχιστον μέχρι την Κατοχή, ο όρος Τούρκοι για την αναφορά σε Μουσουλμάνους, ανεξαρτήτως καταγωγής, γλώσσας και εθνότητας.

Ο ίδιος προσδιορισμός είναι σε χρήση ακόμα και σήμερα από άτομα της τρίτης ηλικίας που ζουν στην περιοχή». Εδώ να αναφέρουμε ένα ιστορικό λάθος της Ελλάδος. Από τον Δεκέμβριο του 1924 είχε ξεκινήσει (στο πλαίσιο της ανταλλαγής πληθυσμών), η μετακίνηση των Τσάμηδων στην Τουρκία, με παράλληλη εγκατάσταση Ελλήνων του Πόντου στη Θεσπρωτία.

Ο Θ. Πάγκαλος όμως, που ανέτρεψε στα μέσα του 1925 την κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου, δέχτηκε την εξαίρεση από την ανταλλαγή, των μουσουλμάνων Τσάμηδων της Θεσπρωτίας, οι οποίοι παρέμεινα τελικά στην περιοχή και το πρόβλημα να μας ταλανίζει ακόμη και σήμερα.

ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Είναι δεδομένο από τις ιστορικές μαρτυρίες των κατοίκων της Θεσπρωτίας και από τα παραπάνω, ότι οι Τσάμηδες ποτέ δεν αισθάνθηκαν Έλληνες. Με την απόβαση των Ιταλών στην Αλβανία (Απρίλιος 1939) και την προσφορά του αλβανικού στέμματος στον βασιλιά της Ιταλίας Βίκτωρα Εμμανουήλ, άρχισαν να δραπετεύουν στην Αλβανία νέοι στρατεύσιμοι μουσουλμάνοι από τη Θεσπρωτία. Από τον Μάιο του 1940, η φυγή πήρε ομαδικό χαρακτήρα.

Οι φυγάδες, αποτέλεσαν, όπως αποδείχτηκε αργότερα, τους οδηγούς των ιταλικών τμημάτων κατά τη διάβασή τους από την Πίνδο και τον Καλαμά. Μάλιστα οι Θεσπρωτοί αυτοί φυγάδες, αποτελούσαν ξεχωριστή στρατιωτική Μονάδα (υπό τους επίσης φυγάδες Αζίζ Τσάμην και Μωχαρέφ Ντέμη), η οποία ενισχυόταν από 1.000 άτακτους Τουρκαλβανούς. Κατά την Κατοχή τάχθηκαν ανεπιφύλακτα όλοι στο πλευρό του Ιταλικού Στρατού Κατοχής, με την ελπίδα, ότι θα αποσπάσουν την συγκατάθεση της Ιταλικής Κυβερνήσεως για ενσωμάτωση της Θεσπρωτίας στο Αλβανικό Κράτος.

Ένα χαρακτηριστικό ιστορικό γεγονός είναι ότι κατά την Ιταλική επίθεση της 28ης Οκτωβρίου, όταν  ο Ελληνικός Στρατός υποχώρησε στο Νότιο Τομέα, οι Τσάμηδες που συμμετείχαν με τέσσερα Τάγματα στον Ιταλικό στρατό, αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή του, πολεμώντας κατά του Ελληνικού Στρατού.

Με γιορτές και πανηγύρια ύψωσαν στο Μαργαρίτι την Αλβανική σημαία. Με την αντεπίθεση όμως του Ελληνικού Στρατού και την υποχώρηση των Ιταλών, οι ένοπλοι Τσάμηδες της περιοχής, πυροβολώντας από τα νώτα τα προελαύνοντα Ελληνικά τμήματα, προξένησαν πολλά θύματα εις αυτά.

H Ιταλική, αρχικά, και η Γερμανική Κατοχή συνοδεύτηκαν από βία. Στα τρία χρόνια της Κατοχής οι Τσάμηδες βοηθούσαν με ένοπλα τμήματα τα Ιταλικά κι αργότερα τα Γερμανικά στρατεύματα στις επιχειρήσεις εναντίον των Ελλήνων ανταρτών.

Προέβησαν κατά το χρονικό αυτό διάστημα σε ανομολόγητα εγκλήματα κατά του χριστιανικού στοιχείου της περιοχής. Οι αναρίθμητοι φόνοι, οι βιασμοί των γυναικών, οι πυρπολήσεις των σπιτιών, η κλοπή ολοκλήρων ποιμνίων και άλλων κινητών πραγμάτων, οι λεηλασίες, οι καταστροφές,  καταδόσεις  και οι μαζικές εκτελέσεις ήταν συνηθισμένες πράξεις. 

Ο πολιτικός και στρατιωτικός νους των Τσάμηδων αυτή την περίοδο, είναι ο Dr. Nuri Dino (Νουρί Ντίνο), κτηνίατρος στο επάγγελμα, που κινείται ανάμεσα στα Τίρανα, τα Γιάννενα και την Παραμυθιά, μαζί του ο αδελφός του Μαζάρ Ντίνο και ο ανεψιός των Ρετζέπ Ντίνο. Αρχικά συνεργάστηκε με τις Ιταλικές αρχές κατοχής, σύντομα όμως άρχισε επαφές με το Ic, το Γραφείο Πληροφοριών της Γερμανικής μεραρχίας.

Όλη η περίοδος από το 1941 μέχρι το καλοκαίρι του 1944 ήταν για τη Θεσπρωτία όντως ένα «ξήλωμα» του Ρωμαίικου. Διευθύνων νους για την συστηματοποίηση του έργου της εξολοθρεύσεως του ελληνικού στοιχείου ήταν η διαβόητη τρομοκρατική οργάνωση K-S-I-L-I-A δηλαδή το «Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως» που συγκροτήθηκε προς τούτο τον Ιούλιο του 1942.

Μετά την εκτέλεση του Αναπληρωτή Νομάρχη Γεώργιου Βασιλάκου τον Φεβρουάριο του 1942 στην Ηγουμενίτσα η Ελληνική (κατοχική) διοίκηση στο νομό παρέλυσε, ενώ μετά την καταστροφή των χωριών του Φαναρίου και τις εκτελέσεις των προκρίτων στην Παραμυθιά (Σεπτέμβριος 1943) έπαψε να υφίσταται και τυπικά. Στη θέση της λειτουργούσε με βάση συμφωνία της ηγεσίας των Τσάμηδων με τους νέους «εταίρους», τη γερμανική κατοχική δύναμη, μια άτυπη μεν, αλλά ουσιαστική αλβανική διοίκηση με πολιτικά, αστυνομικά και στρατιωτικά όργανα (Τσαμουριά, Γκότοβος). 

Το αεροσκάφος είχε απογειωθεί από την αεροπορική βάση της RAF στο RAF Lakenheath στο Suffolkστη Βρετανία.

——————————————————————————————————————-

(Ανανέωση 13:20) Μόλις ανακοινώθηκε πως το δεύτερο μέλος του πληρώματος του F-15E διασώθηκε από ειδική ομάδα της αμερικανικής Αεροπορίας. Το πρώτο μέλος διασώθηκε από αντάρτες.  Η αμερικανική Αεροπορία ανακοίνωσε πως το αεροσκάφος αναγκάστηκε να εκτελέσει αναγκαστική προσγείωση λόγω μηχανικής βλάβης αλλά δεν αποκάλυψε περισσότερες λεπτομέρειες για το αίτιο ή τα αίτια της μηχανικής βλάβης. Είναι σίγουρο πάντως πως το λιβυκό καθεστώς θα επιχειρήσει να εκμεταλλευθεί το γεγονός αν και μέχρι στιγμής δεν υπάρξει κάποια αντίδραση.

Φωτογραφία απα συντρίμια του αμερικανικού αεροσκάφους από την αναγκαστική προσγείωση λόγω μηχανικής βλάβης, όπως επιμένουν οι αμερικανοί, που δημοσίευσε η αμερικανική εφημερίδα The Telegraph

————————————————————————————————————————————————

(Ανανέωση 15:10) Αυτόπτης μάρτυρας δήλωσε ο Reuters αναφορικά με την συντριβή του αεροσκάφους: «Γύρω στη μια το πρωί ακούσαμε αεροσκάφη να πετούν πάνω από εκεί που βρισκόμασταν. Ακούσαμε μια έκρηξη και στη συνέχεια ένα αεροσκάφος να πραγματοποιεί κύκλους από πάνω μας. Στην αρχή νομίζαμε πως επρόκειτο για κάποιο πύραυλο ο οποίος είχε πέσει, αλλά στη συνέχεια πήγαμε στην περιοχή και είδαμε το αεροσκάφος να έχει πέσει».

Ο ρεπόρτερ Rob Crilly της εφημερίδας Daily Telegraph που ανακάλυψε τα συντρίμμια του αμερικανικού αεροσκάφους δήλωσε σχετικά: «Πήραμε μια πληροφορία το πρωί και αμέσως πήγαμε με αυτοκίνητο να επισκεφτούμε το σημείο συντριβής του αμερικανικού αεροσκάφους, περίπου μια ώρα έξω από την Βεγγάζη. Εκεί είδαμε τα συντρίμμια του αεροσκάφους να καίγονται ακόμη. Υπήρχε ένας πύραυλος ο οποίος βρισκόταν ακόμη  εκεί ανέγγιχτος, ενώ διάφορα έγγραφα παρασύρονταν από τον αέρα».

Η κατάθεση πάντως του μάρτυρα ο οποίος άκουσε μια έκρηξη πριν το αεροσκάφος αρχίσει να κάνει κύκλους και στο τέλος να συντριβεί αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά και μπορούν να προκύψουν κάποια πρώτα συμπεράσματα

Πρώτον: Η αμερικανική Αεροπορία θέλησε να κρατήσει το επεισόδιο κρυφό, μέχρι που αναγκάστηκε να το παραδεχθεί αφού πρώτα είχε διαρρεύσει στον Τύπο από τον Βρετανό δημοσιογράφο.

Δεύτερον: Δεν επρόκειτο για αναγκαστική προσγείωση, καθώς η αμερικανική Αεροπορία ανακοίνωσε πως οι δύο χειριστές εκτινάχθηκαν. Όπως είναι φυσικό, δεν μπορεί να υπάρξει αναγκαστική προσγείωση αεροσκάφους με τους χειριστές να μην είναι μέσα σε αυτό…

Τρίτον:

Είναι πιθανό το ενδεχόμενο, το αεροσκάφος να εβλήθη κατά λάθος από τις δυνάμεις των ανταρτών που μπορεί να εξέλαβαν τα αεροσκάφη να ανήκουν στην Αεροπορία του Καντάφι.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=HavEWZToIQ0&w=640&h=390]

defencenet.gr

" data-medium-file="" data-large-file="" class="alignnone wp-image-72838 td-animation-stack-type0-2" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/02/tsamides_Screen-Shot-2018-02-11-at-01.31.32.png" alt="" width="618" height="495" style="max-width: 100%; height: auto;">

Τηλεγράφημα αρχηγού Τσάμηδων στον Γερμανό στρατηγό.

Στις 29-9-1943, ύστερα από την απόφαση της Τσάμικης ηγεσίας, της Μιντζιλισί Ινταρέ, αποφασίζεται ο “αποκεφαλισμός” της Ελληνικής ηγεσίας της περιοχής. Επιλεκτικά, συλλαμβάνονται πενήντα δύο αξιόλογοι στην κοινωνία Έλληνες και δεμένοι οδηγούνται ενάμισι χιλιόμετρο έξω από την Παραμυθιά, στον Αη Γιώργη, με συνοδεία πενήντα Τσάμηδων και δεκαπέντε Γερμανών.

Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός γλυτώνει τρεις και εκτελούνται οι υπόλοιποι σαράντα εννιά. Παπάς, γιατρός, Γυμνασιάρχης, Σχολάρχης, Δήμαρχος, καθηγητές, δάσκαλοι, επιχειρηματίες, αγρότες, έπεσαν τραγουδώντας το “Γέρο Δήμο” και το “Έχετε γειά”.

Την ίδια μέρα της εκτέλεσης μπαίνει στην Παραμυθιά ο νέος  Δεσπότης Δωρόθεος, παρόλο που ο Πρόεδρος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, Ελβετός Μπίκελ, τον προέτρεπε να μη πάει. Κανένας Χριστιανός δεν παραβρέθηκε στην υποδοχή. Παντού τρόμος θανάτου.

Ο Δεσπότης, τριαντάχρονος τότε, μόνο με το Διάκο του, πηγαίνει κατ’ ευθείαν στον Γερμανό φρούραρχο, τον πείθει και αφήνει ελεύθερους τους πεντακόσιους Χριστιανούς, κρατούμενους Παραμυθιώτες και την επομένη, με συνοδεία δύο Γερμανών  στρατιωτών,  παίρνει και πέντε Έλληνες χριστιανούς, πηγαίνει στον τόπο της θυσίας και ενταφιάζει τους σαράντα εννιά άταφους μάρτυρες.

Αυτό είναι το γεγονός που συγκλόνισε και στιγμάτισε την συνείδηση των Ελλήνων κατοίκων και  έθεσε οριστικά τους Τσάμηδες εκτός της Ελληνικής κοινωνίας της Θεσπρωτίας. Η βία δεν εκδηλώνεται ούτε για να ικανοποιηθεί το μίσος, ούτε για να συσσωρευτούν περιουσιακά στοιχεία.

Εκδηλώνεται για να αφανιστεί ή να απομακρυνθεί ο χριστιανικός πληθυσμός της περιοχής, ώστε να διευκολυνθεί η απόσπασή της από την Ελλάδα. Άλλωστε η φράση που έχει μείνει στις μνήμες των κατοίκων της Θεσπρωτίας εκείνης της περιόδου, ως νομιμοποιητική βάση για την τσάμικη βία εκ μέρους των δραστών, είναι η φράση “χάλασε το Ρωμαίικο».

Από αυτά τα 13 δισ. ήδη έχουν αποτυπωθεί και την πλευρά προγραμμάτων στο τριετές κυλιόμενο που ήδη έχει εγκριθεί.

Eίναι η πρώτη σαφής και με προσδιορισμένο ποσο΄στό αναφορά στο επίπεδο του νέου 15ετους εξοπλιστικού προγράμματος, αφού μέχρι στιγμής έχει εγκριθεί το τριετές κυλιόμενο με δεκαπενταετή χρηματοδότηση που είχε επίσης αποκαλύψει η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ στο τ.198.

Κατά τα λοιπά ο υπουργός σημείωσε ότι «Δεν θα γίνει η Τρόικα επίτροπος σε θέματα αμυντικού σχεδιασμού της χώρας» απαντώντας σε σχετική ερώτηση και επιτέλους ξεκαθάρισε ότι άλλο «δημοσιονομική κυριαρχία και άλλο εθνική κυριαρχία με την έννοια της ασφάλειας και της εδαφικής κυριαρχίας, «η οποία δεν συζητείται ούτε για αστείο.

Επειδή έχουμε κάποιο δημοσιονομικό πρόβλημα δεν σημαίνει ότι παραχωρείται η εθνικής μας κυριαρχία», κατέληξε ο υπουργός.

Δεν χρειαζόμαστε υποδείξεις ή ακριτομυθίες από την Τρόικα» πρόσθεσε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος.

Αν και ο υπουργός Άμυνας παραδέχθηκε ότι, λόγω του υψηλού δημόσιου χρέους και των άλλων δημοσιονομικών προβλημάτων, «Έχουμε θέμα δημοσιονομικής κυραρχίας αλλά οι αποφάσεις σε θέματα εθνικής άμυνας δεν είναι δυνατό να εκχωρηθούν σε τρίτους».

Κληθείς να σχολιάσει σημερινό δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο οι ελεγκτές της Τρόικας ζητούν να μειωθεί ο συνολικός αριθμός των μόνιμων στελεχών των ενόπλων δυνάμεων, εξετάζοντας ακόμη και το ενδεχόμενο μετάταξης Επαγγελματιών Οπλιτών στο Πυροσβεστικό Σώμα ή στις υπηρεσίες Πολιτικής Προστασίας, ο Ευάγγελος Βενιζέλος χαρακτήρισε τα αναφερόμενα στο ρεπορταζ ως «ανυπόστατα».

«Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

" data-blogger-escaped-data-image-meta="[]" data-blogger-escaped-data-image-title="Ε.Βενιζέλος: Στα 23 δισ. ευρώ «κλειδώνουν» οι εξοπλισμοί 15ετίας " data-blogger-escaped-data-large-file="" data-blogger-escaped-data-medium-file="" data-blogger-escaped-data-orig-file="" data-blogger-escaped-data-orig-size="" data-blogger-escaped-data-permalink="https://national-pride.org/2011/03/22/%ce%b5-%ce%b2%ce%b5%ce%bd%ce%b9%ce%b6%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b1-23-%ce%b4%ce%b9%cf%83-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%8e-%ce%ba%ce%bb%ce%b5%ce%b9%ce%b4%cf%8e%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bd/" data-blogger-escaped-style="height: auto; max-width: 100%;" height="378" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/02/tsamides_Screen-Shot-2018-02-11-at-01.31.43.png" style="height: auto; max-width: 100%;" width="543">

Γερμανός Αξιωματικός επιθεωρεί ένοπλα τμήματα Τσάμηδων

Αξίζει να αναφερθεί , ως ένα ακόμη χαρακτηριστικό-απόδειξη, της ανθελληνικής στάσης των Τσάμηδων και  η περίφημη μάχη της Μενίνας  (17/18-8-1944) , κατά την αποχώρηση των Γερμανών από την περιοχή, όπου μαζί με τα Γερμανικά τμήματα, συμμετείχαν και ένοπλα τμήματα των Τσάμηδων. Μαζί με τους 92 νεκρούς και 109 αιχμαλώτους Γερμανούς, υπήρχαν  και  86 νεκροί  και 7 αιχμάλωτοι Τσάμηδες, έναντι 6 ανδρών του ΕΔΕΣ και του Άγγλου Ταγματάρχου Δαβίδ Ουάλλας.

Για τον ρόλο αυτό των Τσάμηδων, η συμμαχική αποστολή διέταξε τον Ναπολέοντα Ζέρβα, αρχηγό του ΕΔΕΣ, να διαλύσει τα Σώματα αυτά, με αντικειμενικό σκοπό να διευκολυνθούν οι επιχειρήσεις εναντίον  των  Γερμανών,  κατά την αποχώρησή τους προς την Αλβανία.

Αυτά το γεγονότα, το μίσος και την απέχθεια του τοπικού πληθυσμού εκμεταλλεύτηκαν και  οι τοπικοί ηγέτες του ΕΔΕΣ, καταγόμενοι από την ευρύτερη περιοχή, οι οποίοι έδρασαν με υπερβάλλοντα ενθουσιασμό και με πρωτοβουλίες που αγνοούσε η ηγεσία του ΕΔΕΣ, πλην όμως δεν το απέτρεψε.  Παρόλο που ο ΕΔΕΣ ήταν μια αποκεντρωμένη οργάνωση,  όπου, αντίθετα με το EAM, η κεντρική διοίκηση δύσκολα έλεγχε τους τοπικούς οπλαρχηγούς, φαίνεται  ότι η ηγεσία του δεν είχε την παραμικρή (και πραγματική) διάθεση να τους συγκρατήσει.

H υποχώρηση των Ιταλών και των Γερμανών και η επιστροφή των Ελλήνων κατοίκων,  έθεσε σε κίνηση μια δυναμική αντεκδικήσεων που κατέληξε στην εκδίωξη  των Τσάμηδων το 1944, από τις ανταρτικές ομάδες του ΕΔΕΣ, που κυριαρχούσαν στην περιοχή, ίσως και με μη προβλεπόμενο και νόμιμο τρόπο θα λέγαμε.

Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 1944, οι Τσάμηδες αντιληφθέντες ότι θα λογοδοτούσαν στην Ελληνική Δικαιοσύνη, για την εν γένει εγκληματική και αντεθνική δράση τους, αντιλαμβανόμενοι και αισθανόμενοι την απειλή των ομάδων του ΕΔΕΣ, που κατήγοντο από την περιοχή και γνώριζαν από πρώτο χέρι τις εγκληματικές και προδοτικές δραστηριότητες των Τσάμηδων, με θύματα ακόμη και στο στενό συγγενικό τους περιβάλλον και κάποιες πράξεις αντεκδίκησης στα πρώτα στάδια, τελικά,   αποφάσισαν (όλοι οι Τσάμηδες) να αναχωρήσουν  για την Αλβανία οικειοθελώς, μαζί με τους υποχωρούντες Γερμανούς που έχασαν τον πόλεμο.

H κοινωνική-τοπική-ιστορική-πολιτική συγκυρία τον Σεπτέμβριο του 1944,  επέτρεψε την «τελική λύση» του τσαμικού ζητήματος στην περιοχή της Θεσπρωτίας. Με την αναχώρηση και εκδίωξη των Τσάμηδων από την περιοχή της Θεσπρωτίας, οι περιουσίες των διαμοιράστηκαν δια κλήρου στους Έλληνες κατοίκους. 

Σύμφωνα με διάφορα στοιχεία ο αριθμός των αποχωρησάντων ανήρχετο  περί τους 16.000-18.000 , ενώ η απογραφή του 1940, έτσι όπως την γνωρίζουμε από την υπηρεσιακή έκθεση του Μοιράρχου Ευστράτιου Ζάκκα το 1948, τους υπολογίζει στις 16.661. Μεγάλος αριθμός μάλιστα Τσάμηδων μεταφέρθηκε στην Αλβανία με Γερμανικά μεταφορικά μέσα, σύμφωνα με αναφορά Αμερικανού αξιωματικού.

Στην Αλβανία, το καθεστώς του Εμβέρ Χότζα τους εγκατέστησε στην πεδιάδα της Μουζακιάς και τους διατήρησε ως Έλληνες υπηκόους, με την ελπίδα τυχόν επιστροφής τους στην Ελλάδα ή επανάκτησης των περιουσιακών τους στοιχείων, τα οποία είχαν δεσμευθεί στο μεταξύ από το ελληνικό κράτος.

Συγκεκριμένα, με την υπ΄αρ. 344/23-4-1945 απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου Δωσίλογων Ιωαννίνων και περί τις 1.700 σχετικές καταδικαστικές αποφάσεις ερήμην  που επακολούθησαν, οι Τσάμηδες καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου, ενώ οι περιουσίες τους δημεύτηκαν (Β.Δ. 2185/1952 και Ν.27891/1954),  με βάση τη Συνθήκη της Λοζάνης και εκποιήθηκαν ή διανεμήθηκαν σε κατοίκους της περιοχής, όσους έπεσαν θύματα της θηριωδίας τους. Παράλληλα, με την υπ΄αρ. Α.Π. 50862/1947 απόφαση του Υπουργείου Στρατιωτικών οι Τσάμηδες στερήθηκαν της ελληνικής ιθαγένειας.

Οι ελάχιστες δεκάδες Τσάμηδες που παρέμειναν στην Ελλάδα (όσοι θεωρούσαν  εαυτούς αθώους), παρέμειναν ανενόχλητοι, εκχριστιανίστηκαν και αφομοιώθηκαν από το ελληνικό στοιχείο, διάγοντας έκτοτε φιλήσυχο  και νομοταγή βίο.

ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ ΣΗΜΕΡΑ

Όμως σήμερα οι Τσάμηδες, εκτός από κόμμα  έχουν ιδρύσει στην Αλβανία τον “Σύνδεσμο της Τσαμουριάς”, μια 100μελή άτυπη βουλή. Συχνά κάνουν πορείες στα Τίρανα  και επηρεάζουν τις εκάστοτε Αλβανικές κυβερνήσεις, που υιοθετούν τις αλυτρωτικές των αντιλήψεις  και των λοιπών εθνικιστών, όπως η Μαυροκόκκινη Συμμαχία.

Αξίζει δε να σημειωθεί ότι στις 30 Ιουνίου 1994 η Αλβανική βουλή καθιέρωσε ομόφωνα την 27 Ιουνίου ως ημέρα “γενοκτονίας” των Τσάμηδων. Το θέμα των Τσάμηδων δεν έχει τελειώσει και συνεχίζεται σε διεθνές επίπεδο, σύμφωνα με τις πρόσφατες εξελίξεις.

Πρόσφατα,  Φεβρουάριος 2016, οργανώσεις Τσάμηδων  προσέφυγαν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, που εξετάζει κυρίως εγκλήματα πολέμου, όπου κατατέθηκε ο φάκελος για τις διεκδικήσεις των Τσάμηδων στην Ελλάδα, ο οποίος έγινε δεκτός από τον Εισαγγελέα.

Έτσι ένα θέμα, που έμενε ουσιαστικά κλειστό επί εβδομήντα και πλέον χρόνια, φαίνεται ότι ανοίγει με επίσημο τρόπο. Οι Τσάμηδες ζητούν πέρα από τις οικονομικές αποζημιώσεις, εδάφη της Ηπείρου, όπως της Ηγουμενίτσας, της Πάργας κι άλλων περιοχών.   Στην παράδοση του φακέλου παραβρέθηκαν εκπρόσωποι πολλών εθνικιστικών συλλόγων από την Αλβανία αλλά και από περιοχές όπου ζουν αλβανόφωνοι πληθυσμοί.

Ο Αλυτρωτικός χάρτης των Αλβανών ειθνικιστών

Το (ψευδο)-ζήτημα των Τσάμηδων και της Τσαμουριάς, με την διεκδίκηση όχι μόνο της Θεσπρωτίας και των περιουσιών των στην περιοχή αυτή, αλλά και της περιοχής μέχρι του Αράχθου ποταμού παραμένει ακόμη, ως το κορυφαίο θέμα αλυτρωτισμού των Αλβανών ίσως και πιο οξυμένο το δηλητήριο, που δηλητηριάζει συνεχώς τις διμερείς σχέσεις των δύο κρατών. Το θέμα όμως έχει κλείσει.

Οι Τσάμηδες ήταν αποδεδειγμένα ανθέλληνες, συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, προέβησαν σε λεηλασίες και κακοποιήσεις κατοίκων της Θεσπρωτίας, σε δολοφονίες και τελικά αναγκάσθηκαν να αποχωρήσουν οικειοθελώς από την Ελλάδα, φοβούμενοι την άφιξη και τις διαθέσεις του ΕΔΕΣ.

Έτσι, νομίμως και σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, το Δικαστήριο Δωσίλογων των  Ιωαννίνων, με αμετάκλητες αποφάσεις του, τους  καταδίκασε ως προδότες και δήμευσε την περιουσία των. Για τα εγκλήματα των Τσάμηδων αναλυτικά και λεπτομερώς μας πληροφορεί η εκτενέστατη Έκθεση 269 σελίδων του  Ιανουαρίου  του 1948 του  διοικητή  του Κέντρου Αλλοδαπών Ηπείρου, μοίραρχου Ευστράτιου Ζάκκα, όπου ενώ αναφέρει απίστευτες λεπτομέρειες (π.χ. πόσες κυψέλες μελισσών είχαν κλαπεί), μόνο στο θέμα των βιασμών, κατά τον Ζάκκα η αναφορά του είναι πολύ κατώτερη της πραγματικότητας, καθόσον οι γυναίκες της Θεσπρωτίας δεν ανέφεραν τον βιασμό των, λόγω ντροπής και κοινωνικής κατακραυγής.

ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΑΔΟΣ-ΑΛΒΑΝΙΑΣ-ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πάντως θα πρέπει να παραδεχθούμε, ότι μετά από μεγάλη περίοδο πολύ κακών σχέσεων με την Αλβανία τα τελευταία χρόνια, με ασυνήθιστη και περίεργη επιθετικότητα του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, αποτέλεσμα της εμπλοκής και επιρροής της Τουρκίας στην Αλβανία, φαίνεται και ελπίζουμε ότι τα πράγματα αλλάζουν. Να αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα: Πριν τις πρόσφατες εκλογές στην Αλβανία, είχαμε μία άκρως προκλητική ενέργεια από πλευράς της γειτονικής χώρας.

Πέτρες από τους Φιλιάτες (και άλλες περιοχές γειτονικών χωρών), τοποθετήθηκαν στην ανακαινισμένη κεντρική πλατεία των Τιράνων, σε μια ενέργεια καθαρά αλυτρωτικού χαρακτήρα. Συμβολίζουν οι πέτρες αυτές, «σκλαβωμένες» αλβανικές περιοχές.

Σήμερα όμως οι συνομιλίες των δύο χωρών, με επικεφαλής τους δύο Υπουργούς Εξωτερικών, φαίνεται (καθόσον προς το παρόν είναι μυστικές)   να οδηγούν σε μια νέα καλύτερη εποχή στις σχέσεις των δύο χωρών. Οι διμερείς συνομιλίες των δύο χωρών οδεύουν σε μια συνολική και κοινά αποδεκτή λύση των διαφορών που υπήρχαν και ότι όλα τα θέματα που μας απασχολούσαν τείνουν να επιλυθούν.

Τόσο οι δηλώσεις των δύο ΥΠΕΞ, όσο και το κλίμα που αρχίζει να διαφαίνεται μας κάνουν επιφυλακτικά αισιόδοξους. Ήδη η Αλβανική κυβέρνηση σταμάτησε να προκαλεί με κατεδαφίσεις σπιτιών Ελλήνων ομογενών στην Χιμάρα και επιλύεται το χρόνιο αίτημα της Ελλάδος, για περισυλλογή  και ταφή των διάσπαρτων «άταφων» νεκρών μας  από  το έπος του 1940, ως απόδοση των οφειλόμενων τιμών του Ελληνικού Έθνους στους ήρωες του πολέμου, που μέχρι τώρα δεν είχε γίνει.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία οι Έλληνες πεσόντες αξιωματικοί και στρατιώτες ανέρχονται στους 13.936 από τους οποίους οι 7.976, έπεσαν στην Βόρειο Ήπειρο και ελάχιστοι είναι σήμερα ενταφιασμένοι , σε μόνο δύο οργανωμένα Ελληνικά Στρατιωτικά Κοιμητήρια,  στους Βουλιαράτες και την Κλεισσούρα. Ακόμη δόθηκε στον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, αυτή την μεγάλη, σεπτή και «Άγια» μορφή της Χριστιανοσύνης, η Αλβανική υπηκοότητα.  

 Ο δε Έλληνας ΥΠΕΞ σε πρόσφατη συνέντευξή του,  ήταν αρκετά αισιόδοξος και ότι μια συμφωνία με την Αλβανία αναμένεται μέχρι τον ερχόμενο Απρίλιο. Μάλιστα στην συνέντευξή του ο Αλβανός πρωθυπουργός αναφέρθηκε  και σε  άλλα σημαντικά θέματα.  

Συγκεκριμένα, σε ότι  αφορά το «ζήτημα των Τσάμηδων» και των εδαφικών διεκδικήσεων ο Αλβανός πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι «για εμάς εδώ στην Αλβανία υφίσταται μόνο ως θέμα στοιχειωδών δικαιωμάτων των Αλβανών συμπατριωτών μας, που κάποτε ζούσαν στη χώρα και τίποτε ευρύτερο.

 Εδαφικό ζήτημα μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας δεν μπορεί να σταθεί»!! Δηλαδή από τις δηλώσεις του Αλβανού πρωθυπουργού αντιλαμβανόμαστε ότι  πολλά  αλλάζουν προς το καλύτερο   στις σχέσεις μας.

Φαίνεται ότι οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει σε όλα τα θέματα που αφορούν τις σχέσεις των, και  ότι για την τελική επίλυση του Τσάμικου θέματος, θα πρέπει η Ελλάδα να καταβάλλει χρηματικές αποζημιώσεις στις οικογένειες των Τσάμηδων, για τις κατασχεμένες περιουσίες των, που εγκατέλειψαν την Ελλάδα, τον Σεπτέμβριο του 1944. Εκτιμούμε, εκείνων που δεν έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα πολέμου και σύμφωνα και  μέσα στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου.  

Οι εξελίξεις αυτές είναι ευπρόσδεκτες και για τους δύο λαούς και για την Ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, η οποία να αποτελέσει την γέφυρα φιλίας και συνεργασίας, των δύο λαών, που έχουν βιώσει έχθρα και μίσος δεκαετιών.

* O    Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης είναι Αντγος (ε.α.), πρώην ΑΚΑΜ Τελ Αβίβ, πρώην Αξκος επιχειρήσεων της  ECMM στον πόλεμο της Βοσνίας, Απόφοιτος Tactical Intelligence School (U.S. Army), Μεταπτυχιακό (M.Sc.) στην Γεωπολιτική Ανάλυση, Γεωστρατηγική Σύνθεση και Σπουδές Άμυνας και Διεθνούς Δικαίου του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του ΔΣ του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών.         ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.

• Μαλκίδης Θ., ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, Αθήνα, 2007

• Γκότοβος Αθαν., ΤΣΑΜΟΥΡΙΑ, Αθήνα 2017

• Αντωνόπουλος Η., ΑΛΒΑΝΙΑ & ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ (1912-1994), Αθήνα 1995

• Πέτιφερ Τ, Βίκερς Μ., Αλβανία: Από την αναρχία σε μια βαλκανική ταυτότητα, Αθήνα 1997

• Κόντης, Β., Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου και Ελληνοαλβανικές σχέσεις, Αθήνα, 1995.

• Ευσταθιάδης, Κ., Μελέται διεθνούς δικαίου 1929-1959, Κλεισούνη, Αθήνα 1959

• ΓΕΣ, Χάρτης εθνογραφικός της Βορείου Ηπείρου τω 1913, Αθήνα 1919.

• Καλλιβρετάκης, Λ., Ο Ελληνισμός της Αλβανίας, Αθήνα 1995

• Ντάγιος, Σ., ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑ, 50 Χρόνια αμοιβαίας δυσπιστίας,  Θεσσαλονίκη 2015. 

• Διάλεξη Ι. Μάζη στο Αμφιθέατρο του ΥΠΕΞ, την 10-11-15.

• Χριστόπουλος, Δ., Τσιτσελίκης, Κ., Legal aspects of religious and linguistic otherness in Greece. Treatment of minorities and homogeneis in Greece: Relics and challenges

• ΑΧΑΡΙΣΤΕΣ ΓΕΝΕΕΣ ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ Επιμέλεια Στίβενς Σμιθ (S. J. SMITH)

πηγη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ και η ιστορική αλήθεια!"

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ."

Διώξεις Αρχαίων Φιλοσόφων.

 Όταν ο Πυθαγόρας εγκαταστάθηκε στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας (532 π.Χ), οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές.---
 Η πόλη ήταν συντηρητική και το ιερατείο ισχυρό.---
Κατηγορήθηκε για αθεΐα και διαφθορά των νέων, συνελήφθη αλλά στο δικαστήριο αθωώθηκε.-----
Αργότερα κατηγορήθηκε πως ετοίμαζε συνωμοσία κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο όχλος εισέβαλε στη Σχολή του καταστρέφοντας και καίγοντας τα πάντα, θανατώνοντας πολλούς απ’ τους μαθητές του αλλά και τον ίδιον!------
Ο Ζήνων ήταν κι αυτός πνεύμα φιλελεύθερο και πολεμούσε με σθένος κάθε τυραννία και ιερατείο
Συμμετείχε σε κίνημα κατά του Τυράννου της πατρίδας του Νέαρχου, φυλακίστηκε και υπέστη σκληρά βασανιστήρια. Κάποια στιγμή ζήτησε να πει στον ίδιο τον Νέαρχο κάποιο μυστικό. Εκείνος έσκυψε να το ακούσει και τότε ο Ζήνων του ξερίζωσε με τα δόντια του το αυτί!
Έπειτα απ’ αυτό θανατώθηκε…
Ο Αναξαγόρας κατηγορήθηκε για αθεΐα επειδή υποστήριζε πως ο Ήλιος δεν είναι θεός αλλά μια μάζα από πυρακτωμένες πέτρες. Καταδικάστηκε σε θάνατο, φυλακίστηκε και λίγο πριν εκτελεστεί φυγαδεύτηκε απ’ τον Περικλή μακριά απ’ την Αθήνα…
Ο Πρωταγόρας, ο πατέρας της Σοφιστικής, κατηγορήθηκε, επίσης, για αθεΐα και ασέβεια.
Για να γλυτώσει τη σύλληψη μπάρκαρε σε ένα μικρό καράβι για τη Σικελία. Το πλοίο ναυάγησε και ο φιλόσοφος πνίγηκε…

Για τον Σωκράτη τα ξέρουμε. Μόνο που αυτός προτίμησε να πεθάνει παρά να το βάλει στα πόδια…
Αλλά και πολλοί ακόμη αρχαίοι φιλόσοφοι γνώρισαν κατατρεγμούς και κοινωνική απομόνωση:
- Τον Δημόκριτο οι σύγχρονοί του τον θεωρούσαν “μανιακό” και “πειραγμένο στο μυαλό”!
- Ο Θαλής είχε τη φήμη του “τεμπέλη” και του “αφηρημένου”. Τον θεωρούσαν τόσο άχρηστο που “δεν μπορούσε να κάνει πέντε βήματα χωρίς να πέσει σε λάκκο”!
Το ερώτημα παραμένει το ίδιο εις τους αιώνες , όσο και η απάντησή που διαχρονικά είναι η ίδια και είναι ενσωματωμένη στο ερώτημα.
Γιατί το πλήθος και τα ιερατεία (όλων των αποχρώσεων ) κυνήγησαν τόσο λυσσαλέα τους Έλληνες φιλόσοφους;
Την απάντηση μάλλον την γνωρίζετε….
filosofoumen
http://newdimensioncosmos.wordpress.com/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διώξεις Αρχαίων Φιλοσόφων."

Τα Οικόσημα των Ελλήνων Ευγενών

Οικόσημα Ελλήνων Ευγενών - Η Τέχνη της Εραλδικής στην Ελλάδα.
---      Γράφτηκε από Κεφαλάς Αλέξανδρος    

Υπήρξαν ευγενείς στην Ελλάδα; Αριστοκρατικές οικογένειες με οικόσημα, φέουδα και γενεαλογία που φτάνει στα βάθη του χρόνου; Μα φυσικά! Δεν κατάγονται όλοι οι Έλληνες από ταπεινούς χωρικούς, καλοκάγαθους νησιώτες και πλούσιους, στην καλύτερη περίπτωση, μεγαλοαστούς. Το ελληνικό αρχοντολόι υπήρχε για αιώνες (από το Βυζάντιο ήδη), ακόμα και στα τετρακόσια χρόνια του οθωμανικού ζυγού, και εξαλείφθηκε μετά την επανάσταση του 1821 και τη δημιουργία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. (Αριστερή φωτογραφία: Οίκος Γαβαλά)

Εκείνη την περίοδο ο θεσμός της φεουδαρχίας καταργήθηκε και πλέον, σύμφωνα με το άρθρο 3§3 του ελληνικού συντάγματος: " Είς πολίτας Έλληνας τίτλοι ευγενείας ή διακρίσεως ούτε απονέμονται ,ούτε αναγνωρίζονται ". Μπορεί η λήθη του χρόνου και μια κακώς εννοούμενη εθνικιστική προσέγγιση της ιστορίας μας, που απορρίπτει συλλήβδην τις δυτικές επιρροές, να κυριαρχούν σήμερα στην αντίληψη του Νεοέλληνα, παρόλα αυτά αρκετοί φέρουν επίθετα που μαρτυρούν τη γαλαζοαίματη καταγωγή τους και δηλώνουν τον αριστοκρατικό οίκο από τον οποίο προέρχονται.
Οίκος Πιερτζοβάλη
Οι γνήσιες ελληνικές οικογένειες με οικόσημα ανήκουν συνήθως σε παλαιοβυζαντινούς αρχοντικούς οίκους (πχ. Κομνηνοί, Παλαιολόγοι, Κεφαλάδες, Χρυσολοράδες, Αγαλλιανοί κοκ). Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας ή Λατινοκρατίας (1204-1566), όπου η Ελλάδα ήταν χωρισμένη σε πριγκιπάτα, δουκάτα και βαρονίες πολλοί Έλληνες φεουδάρχες διατήρησαν τη γη, τους δουλοπάροικους και τους τίτλους τους και αναγορεύθηκαν από τους Φράγκους κατακτητές σε ιππότες.

Το ίδιο συνέβη και κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας στην Κρήτη και στα νησιά του Ιονίου, όπου μάλιστα υπήρχαν και τα λεγόμενα «Libro D' Oro», κατάλογοι κατά τα ενετικά πρότυπα δηλαδή των αριστοκρατικών οικογενειών. Μαζί με τους ντόπιους Έλληνες φεουδάρχες, βλέπουμε συχνά ιταλικές αρχοντικές οικογένειες, φραγκολεβαντίνους όπως τους ονομάζει ο λαός μας, (πχ. Αλιμπράντης, Ζηνόβιο, Καρούζο, Δελλαπόρτα, κοκ) εγκατεστημένες στα νησιά αυτά, όπως και πλούσιες οικογένειες που ανέβηκαν στις αριστοκρατικές τάξεις λόγω των χρηματικών κυρίως υπηρεσιών που προσέφεραν στους κατακτητές και στο δημόσιο ταμείο. Έτσι, το 1542 δημιουργήθηκε η Χρυσή Βίβλος της Ζακύνθου και το 1593 η νέα Χρυσή Βίβλος της Κεφαλονιάς και της Κέρκυρας.
Οίκος Κεφαλά
Το 1797, με το τέλος της Ενετοκρατίας στην Ελλάδα, οι κατάλογοι αυτοί κάηκαν από τους Γάλλους στρατιώτες του Ναπολέοντα. Την ανασύσταση τους προσπάθησε να κάνει ο Ευγένιος Ραγκαβής με τη συγγραφή του έργου του «Η Χρυσή Βίβλος των Ιονίων Νήσων». Παρόλα αυτά τα ανάγλυφα οικόσημα στις οικίες, τις εκκλησίες και τους τάφους των εν λόγω οικογενειών, όπως και οι τίτλοι(πχ. Κόντε Ρώμας, Βαρώνος Σινάς κλπ) διατηρήθηκαν μέχρι και τις αρχές του εικοστού αι. Στις αριστοκρατικές αυτές οικογένειες, πρέπει να σημειώσουμε, δεν ανήκουν όλα τα επίθετα φραγκολεβαντίνικης προέλευσης, καθώς κάποια είναι δηλωτικά συνήθως τόπου καταγωγής, τα λεγόμενα πατριδωνύμια (πχ. Πρίντεζης, αυτός που προέρχεται από το Printezi της Ιταλίας) ή επαγγέλματος-ιδιότητας (π.χ. Αλιφιέρης ή Αλιφέρης ή Αλφέρης που σημαίνει σημαιοφόρος). Επίσης με την έλευση του Όθωνα ήρθαν αρκετοί Βαυαροί ευγενείς στην Ελλάδα, όπως και πλήθος Γερμανών στρατιωτών, που δε μπορούμε όμως να τους κατατάξουμε στην παλαιά ελληνική αριστοκρατία.

Οίκος ΜαταξάΗ επιστήμη της οικοσημολογίας, δηλαδή η συλλογή, καταγραφή, μελέτη και ανάλυση των εμβλημάτων που αποτελούν τους θυρεούς-οικόσημα, όχι μόνο των αριστοκρατικών οικογενειών αλλά και των εθνικών και εκκλησιαστικών ταγμάτων, ονομάζεται εραλδική. Στην Ελλάδα με την επιστήμη αυτή ασχολείται η Εραλδική & Γενεαλογική Εταιρεία Ελλάδος (ΕΓΕΕ). Στα αρχεία της και στα επιστημονικά δελτία που κατά καιρούς εκδίδει μπορεί κανείς να βρει σημαντικές ιστορικές πληροφορίες για τους ευγενείς της Ελλάδας. Η εταιρεία επίσης έχει πραγματοποιήσει τέσσερα σημαντικά επιστημονικά συνέδρια.

Τα οικόσημα συνήθως φέρουν σύμβολα και χρώματα που χαρακτηρίζουν την ιστορία και τα επιτεύγματα του εκάστοτε οίκου. Μπορεί να είναι απλά, σε αυτά ανήκουν τα ομιλούντα ή φανερά οικόσημα (πχ. Οίκος Κλαδά, φέρει ένα κλαδί, Οίκος Κεφαλά, δείχνει μια κεφαλή ανδρός, Οίκος Καλογερά, αναπαριστά έναν καλόγερο, ο Οίκος Σολωμού, το ψάρι σολωμός κοκ) ή πιο πολύπλοκα. Τα χρώματα επίσης είναι σημαντικά (πχ. κόκκινο, δηλωτικό αιματοχυσίας και κατά συνέπεια ανδρείας στη μάχη, γαλάζιο, δηλωτικό αγνότητας και ήθους κοκ) όπως και τα στέμματα στο άνω τμήμα που οι εξοχές τους δηλώνουν το βαθμό ευγενείας(πέντε εξοχές βαρώνος, δικέφαλος αετός, βυζαντινός αυτοκράτορας κοκ). Στην Ελλάδα ο μοναδικός εικαστικός καλλιτέχνης που αναλαμβάνει με αρτιότητα και επαγγελματισμό την έρευνα και ανασύσταση οικοσήμων είναι ο Ιωάννης Π. Βλαζάκης.

Ακολουθεί ένας πλήρης κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών σύμφωνα με τα γνωστά ιστορικά αρχεία και τις πηγές που έχουν διασωθεί:

Α: Αβάσταγος, Αβούρης, Αβρ(α)άμη, Αγαλλιανού, Αγγέλου, Αγέλαστου, Αγκούρου, Αγιαποστολίτης, Αγουστόνης, Ακουίλα, Αλαμάνου, Αληπούτζα, Aλιμπράντης, Αλισάφη, Αλμπέρτο, Αλταβίλλα, Αλλαγκατέλα, Αλλαμάνου, Αλμπάνα, Αμοιραλή, Αναπλιώτη, Αναστάζη, Ανδρουτσέλη, Ανδρούτσος-Τρομπέττας, Ανεσίνη, Αννίνου, Ανκούσολ, Αντονάτο, Αντρηόλας, Αντρίζης, Αντίοχου, Αντρούτσος, Αντύπας, Αρακλιότης, Αργέντη, Αργυρόπουλος, Αργυρόπουλου, Αργυρού, Αρκούδη, Αρκουλή, Αρλιώτη, Αρταβάνη, Αρχολέου, Α(σ)σάνη, Ασημοπούλου, Ασπρουλιανού, Αυγερικού , Αυλωνίτη.
Β: Βαζαΐος, Βαλαρέτζος, Βάλβης, Βαλιέρ, Βαλλιάρη, Βαλσαμάκη, Βάλσαμος, Βαμβάτη, Βαρβάτη, Βαρβαρήγος, Βαρβιάνης, Βαρδάνης, Βάρδας, Βάρθη, Βαρζός, Βαρούχα, Βασάλλου, Βασιλάτου, Βατατζή, Βέγια, Βελέττης, Βέμπο, Βενάρδος, Βενετάντο, Βενέτος, Βενιέρ/Βενιέρη, Βεντούρας, Βεντουρής, Βεντραμίν, Βερβιτσιώτη, Βεργής, Βερίκιος, Βιδάλε, Βιτζαρά, Βιτούρης, Β(ου)ιτσαρά, Βλάσση, Βλασόπουλος-Βλασσόπουλου, Βλαστός/Βλαστού, Βολεντιέρας, Βονδιλάγκη, Βορήσης, Βουγλέσση, Βούλγαρης, Βούλτσος, Βούρου, Βραχλιώτη, Βροχίνη.
Γ: Γαβαλα, Γαήτας , Γαλάτη, Γαλέτος, Γαλιάτζας, Γάμπαρας, Γαμπριέλ, Γαρδέλης, Γαρζώνης, Γερακάρης, Γεράκη, Γερομεριάτη, Γεροπετρή, Γεωργάνος, Γιαλέλου, Γιαλινά, Γιαννόπουλος, Γιαργυρόπουλος, Γιράρδη, Γκαγκάδη, Γκαλιέλλο, Γκαζολίν, Γκαφίν, Γκεντιλίνη, Γκίκα, Γκίζης Γ(κ)λιοπούλου, Γκράντος, Γκοζαντίνων, Γκύλη, Γουσίδου, Γουλιανού, Γραμματικόπουλου, Γρατενίγος, Γκριμάνης, Γονέμη, Γράψα, Γριμάλδη(ι), Γρίτη, Γρυπάρης.
Δ: Δαβερώνα, Δάλλε, Δαμαλά, Δαμουλάτη, Δαμουλή, Δαμύλλου, Δάνδολος - Δανδόλου, Δαράτζου, Δαρίβας, Δαρέζης, Δαρμένου, Δελαζάρης, Δελλαγραμμάτη, Δελλαδέτσιμα, Δελλαπόρτα, Δελλα Ρόκκα, Δελέντα, Δενάζης, Δελιγότη, Δερώσσης, Δεσύλλας - Σιγούρος, Δετζώρτη, Διγότη, Δικόπουλος, Διπλοβατάτζη, Δόνδη, Δονάτος, Δομενεγίτης, Δοξαρά, Δούκα, Δουσμάνη, Δραγουμάνου, Δραμιτινού, Δώρια.
Ε: Επάρχου, Εβρετόπουλου.
Ζ: Ζαγκαρόλ, Ζάκκου Ζαμπέλης, Ζαχαριά, Ζερβού, Ζίφου, Ζουλάτη, Ζυγομαλά, Ζωγράφος, Ζωΐτσης, Ζωναράς.
Η: -
Θ: Θεοτόκη, Θερειανός.
Ι: Ιατρού, Ιγγλέση, Ιουστινιάνη, Ισιγόνης.
Κ: Καβαλάρη, Καβάλλης, Καβάσιλα, Καζανόβα, Κακαβέλλα, Κακοψόφη, Κακούρης, Καλανδρηνός, Καλάργας, Καλβοκορέση, Κάλβος, Καλέκας, Καλέτζης, Καλλέργης, Καλλιμάχη, Καλογερά, Καλοθέτη, Καλόφωνος, Καλουτά, Καλούτσικο, Καμάλη, Καμύλος, Καμινάρης, Κανάλ, Κανάλε, Καναλιώτη, Κανδήλας, Καντακουζηνού, Καντούνης, Καοτόρτα, Καούτζης, Καπαδόχα, Κάπαρη, Καπέλλος-Καπέλλου, Καπνίσης, Καποδίστρια, Καραβέλα, Καραβία, Καράλη, Καραντινός-Καραντινού, Καρατζά, Καρβελάς, Καριώτη, Κάρμπουρη, Καρούσου Καρρέρ, Καρτάνου, Κάρτσερη, Καρύδη, Καρυοφύλλη, Καστέλλη, Κάστρι, Κατελάνος, Κατήφορος, Κατσαϊτη, Καψάς, Καψοκέφαλος, Κεφαλά-Κεφαλάς, Κεφαλληνός/Μαλατέστας, Κερκυραίου, Κερκόφιλου, Κιγάλα, Κλαδά, Κλάδης, Κοκκίνη- Κοκκίνης, Κόκκος, Κόλας, Κολίβα, Κολλήτα, Κομνηνός-Κομνηνού, Κομούτος, Κομποθέρκα, Κονδοκάλη, Κονδύλη, Κόνταρης, Κονταράτος, Κονταρίνης, Κοντονής, Κοντοσταύλου, Κοντούτζης, Κονσόλα, Κόντη, Κόππο, Κοραής, Κορνάρος, Κορνέρ/Κορρέρ, Κορέση, Κορονέλλου, Κουαρτάνου-Καρτιάνου-Καρτάνου, Κουβαρά, Κουερίνης, Κουιρίνη, Κουκουλομάτης, Κουμπή, Κουλούρη, Κουρκουμέλλη, Κουρούμαλλος, Κούρσαρη, Κούρτζολάς, Κούτζης, Κουτούβαλης, Κρίσπη-Κρίσπο, Κροκίδα, Κυβετός, Κυρίαρχου, Κυπριανός-Κυπριανού.
Λ: Λάβαρο, Λαμπέτης, Λάνδου, Λάντζα, Λατούρο, Λάσκαρη, Λεκατσάς, Λεντεσούρη, Λεονταράρχη, Λεοντάρη, Λευκαδίτης, Λευκοκοίλου, Λεπενιώτη, Λιβάνης, Λίβιος, Λιβρίνα, Λισγάρα, Λοβέρδου, Λογοθέτης, Λο(ν)γκοβίτη, Λοκατέλλης, Λορενταν(ο) (Λούρδα), Λούζη, Λουκάνη, Λουμπάρδης, Λούντζης, Λουπίνα. Λούρου, Λούβρου, Λύδη.
Μ: Μαγδαληνός, Μαζαράκη, Μακέντο, Μακρής, Μαλατέστα, Μαλιπιέρος, Μαμωνά -Μαμωνάς, Μανδρικάρδης, Μάνεσης, Μανιατάκης, Μάνιος Μανολέτσος, Μάνου, Μανούσος, Μαντιγκούστι, Μαρίνης, Μαξίμου, Μερκάτης, Μαρίνου, Μαρκέτου, Μαρκορά, Μάρμορα, Μαρντίτος, Μάρουλλι, Μαρσέλλος, Μαρτελάος, Μαρτινέγκας, Μασακίτη, Μασάρης, Μάσου, Μάστη, Μάστρακα, Μάτεσης, Μάτζα, Ματσολένη, Μαύρου, Μαυρογένους, Μαυροκέφαλος, Μαυροκορδάτου, Μαυρομμάτη, Μαυρουδή, Μαυρογένη, Μαύρου, Μελισσηνός-Μελισσηνος, Μελισσουργός, Μελκή, Μέμο, Μεταξά, Μέτζο, Μιάνης, Μιδέη, Μικέλης, Μικέλι, Μιλίκης, Μίνιος- Μίνιου , Μινώτος, Μιστόρης, Μιχαλίτζης, Μοάτζος-Μοάτσο-Μουδάτσο-Μουντάτσο, Μοθωναίος, Μολίν, Μομφερράτου, Μονδίνος, Μόντε, Μορέλλης, Μοριωνά, Μοροζίνης, Μόρμορης, Μόρο, Μόστο, Μοστράτου, Μοσχοβίτης, Μόσχου, Μότας, Μοτσανέγα, Μοντζενίγος, Μουδάτζου, Μουλάς, Μουτζάν, Μουρούζη, Μουσελίμη, Μουστοξύδι, Μπαζέου, Μπαζιάνι-Μπαζιάνας, Μπάκου, Μπαρμπαρίγου, Μπάρμπαρο, Μπαρότσης-Μπαρότσι, Μπαρότσι, Μπασάν, Μπάφος- Μπάφου, Μπελάντα, Μπελόνια, Μπενεβίτη, Μπιζάς-Μπιζάνο, Μπλέσσα, Μπολάνης, Μπολντού, Μπόνο, Μποντιμιέρ, Μποριέζης, Μπόρσας Μπουζιάνης, Μπραγκαντίν, Μπουά.
Ν: Ναδάλ, Ναυπλιώτη, Νεγρεπόντη, Νέγρης, Νεόφυτου, Νεράτζης, Νερούλης-Νερουλού, Νικόπουλος, Νομικός, Νούτσιο, Ντα Κορώνια, Ντακουζάν, Νταμουσός, Ντάντολος, Ντε Λαστικ, Ντιέντο, Ντονάτος.
Ξ: Ξανθόπουλος.
Ο: Ογκλέζος, Οναβάλ, Οφιομάχου.
Π: Παίδης, Παδοβά, Πάγκαλη, Παλαιολόγος-Παλαιολόγου, Παλατιανού, Παλατσόλη, Παλατσουόλ, Παλλαδάς, Πανά, Παντίν, Πανιάλη, Πανιπέρη, Παντουβέρης, Παπαδάτος-Παπαδάτου, Παπαδοπόλη, Παπαδημητρίουλο, Παραμάνη, Παραστάθη Παρούτας, Πασκαλίγος, Πασπάτη, Παρένιο, Πεκατόρι, Πενδαμόντη, Περδικάρης, Πατέριου Πετρέτη, Πετροκόκκινου, Πήλικα, Πιενέρο. Πιέρη, Πιερτζοβάλη, Πινιατώρου, Πιτσαμάνου , Πλανούδη, Ποκατέρα, Πολίτη, Πολυλά, Πολλάρε, Πόθου, Πραματευτή, Πρασακάκη, Πρατούνα. Προσσαλένδη-Προσσαλέντης, Πούμπλια.
Ρ: Ραγγαβή, Ράλλη, Ραμαντάση, Ραμνίτου, Ραρτούρου, Ρεγγίνη-Ρεγγίνα, Ρέγκουλο. Ρεκανέζη, Ρέντη, Ρεσελέττη, Ρίζου, Ρίκκη, Ριμαντορο, Ρισικάρη, Ροδοκανάκη, Ροδοκέφαλου, Ροδοστάμου, Ροδίτη, Ρομανού, Ροσολύμου, Ρούσος, Ροίδη, Ρωμιού, Ρωσσέτη.
Σ: Σα(γ)κρέντο, Σαλβάγη, Σανούδος, Σαραντάρης, Σαραντηνού, Σαρρή, Σαχλίκη, Σγούτα, Σδρίν, Σεβαστόπουλου, Σεκιάρη, Σεριοποτάνου, Σιγάλα, Σιφάνδου, Σκαναβή, Σκαραμαγκά, Σκιάβων, Σκιαδά, Σκιριώτη, Σκορδίλη, Σκούρα, Σκούταρη, Σκυλίτση, Σολ(ω)ομού, Σομμαρίπα, Σορδίνα, Σουβλάκη, Σούτζου, Σοφιανός-Σοφιανού, Σπαδάς, Σπαδουλίνου, Σπανόπουλου, Σπαταφόρα, Σπεκιέρη, Σπέκου, Σπινέλλη, Σπρίτζη, Σπίρη, Σπ(ι)υρίδου, Σταμίτσα, Στατιέρι, Στέλλα, Στεφανόπουλος-Στεφανόπουλου, Στιάρχου, Στρατηγού, Συβάτη, Συνοδινού, Σφενδόνη, Σχινά.
Τ: Τζουλάτη, Τουρλίνι. Τριαντάφυλλου, Τριβόλη, Τριούλ(λ)ι, Τροίλου, Τρυφερού, Τσερούλη, Τσιγώνια, Τσιμάρα, Τσιτσίνια, Τυπάλδου.
Υ: Υψηλάντη.
Φ: Φόρτσα, Φ(ω)όσκολος, Φέστα, Φίντεου, Φίλιου, Φλώρος-Φλώρου, Φορσίγου, Φόρτιου, Φραγγίδου, Φραγκιάδη, Φραγκοπούλου, Φρά(ν)γκου, Φραντζή, Φωκά.
Χ: Χαρβούρη, Χαντζέρη, Χαντζηκομνηνού, Χέλμη, Χοϊδά, Χρυσοβελόνη, Χρυσολωράς, Χρυσοσκουλέου, Χωραφά.
Ψ:-
Ω:-

http://www.artmag.gr/articles/art-articles/about-art/item/3731-greek-arms-nobles

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα Οικόσημα των Ελλήνων Ευγενών"

«Μην προδώσετε την Μακεδονία»

Ο καθηγητής Sir Βασίλειος Μαρκεζίνης στον οποίο είχε προταθεί να αναλάβει το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τον οποίο έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση ο πρωθυπουργός, κάνει έκκληση στον Α.Τσίπρα όσο και στον ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά, να μην παραδώσουν το όνομα της Μακεδονίας και τα ιστορικά δικαιώματά της στους Σκοπιανούς.

Η έκκληση Μαρκεζίνη έρχεται την επόμενη ημέρα από την αγωνιώδη επιστολή των 15 πρέσβεων επί τιμή, να μην εκχωρηθεί το όνομα Μακεδονία στα Σκόπια, ούτε ως όρος σε σύνθετη ονομασία ούτε ως οτιδήποτε άλλο.Η δήλωση του Β.Μαρκεζίνη  είναι η εξής:
Πρώτον, οι ξένοι φίλοι συνεχίζουν να συνωμοτούν για να παραδώσουν τη Μακεδονία μας στο κρατίδιο που διεκδικεί το όνομα και την ιστορία μας. Σύντομα ανάλογοι κίνδυνοι πιθανότατα θα παρουσιασθούν στην Κύπρο μας. Το ότι ο ξένος παράγοντας ξανά-ανακατεύεται στα εσωτερικά μας δεν είναι κάτι καινούργιο. Σημασία όμως έχει ότι τα ανωτέρω, τα τόνισε και ο Μίκης και ήταν στο μυαλό όλου του πλήθους.

Δεύτερον, προσωπικά, πάω ένα βήμα παρακάτω και βλέπω στο Συλλαλητήριο του Συντάγματος μια νέα – πιθανή – αρχή προδιάθεσης του λαού να αντιδρά σε εχθρικές προς τα συμφέροντα μας κινήσεις αν η κυβερνητική πλειοψηφία οδηγεί την Βουλή σε υποταγή που αφήνει τους Έλληνες απροστάτευτους στις ξένες βουλήσεις. Αν αυτό συμβεί κύρια αιτία θα είναι η συνεχής μέχρι τώρα ανάμιξη των ξένων στην εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική.

Τρίτον, η κυβέρνησε αγνόησε τον κίνδυνο ότι ο λαός μια μέρα θα ξυπνούσε και θα κραύγαζε την αυξανόμενη αγανάκτηση του στην ατέλειωτη πολιτική λιτότητας και την διακυβέρνηση από πολιτικούς που έχουν αξιοθαύμαστη ικανότητα στην πλήρη μεταστροφή και εξωτερική υπαναχώρηση, ή καιροσκόπους που ενδιαφέρονται μόνο για τις καρέκλες τους, γιατί αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι αυτής της κακοδαιμονίας. Γιατί το τονίζω αυτό; Γιατί η μόδα της κολοτούμπας φόνευσε οριστικά την πίστη σε αξίες. Ακόμη και το μεγαλύτερο τμήμα των Ελλήνων κομουνιστών έγινε θύμα της υπ’ αριθμόν ένα αρχής της σημερινής πολιτικής ζωής: Νομή της Εξουσίας uber alles!

Τέταρτον, στο «μακεδονικό» – και στους οργανωτές των συλλαλητηρίων οφείλομε ευγνωμοσύνη γι’ αυτή την αφύπνιση. Η αφύπνιση αυτή θα είναι, μάλιστα, μεγαλύτερη όσο οι συμπολίτες μας, που ταλαιπωρήθηκαν τα μέγιστα για να συμμετάσχουν αρχίζουν να χωνεύουν τις μικροπολιτικές προσπάθειες του Μαξίμου να υποβιβάζουν την επιτυχία της συγκέντρωσης, αναγκάζοντας και την αστυνομία ακόμη να “εφεύρει” μη πειστικούς αριθμούς συμμετασχόντων. Τέτοιες ενέργειες προσβάλλουν και τον λαό και την δημοκρατία.

Πέμπτον, τέτοια τεχνάσματα ίσως πέτυχαν τον σκοπό τους στο παρελθόν, αλλά το κραυγάζον με αγανάκτηση πλήθος έδωσε απτή απόδειξή ότι οι πονηριές από υπηρέτες του Πρωθυπουργού δεν ξεγελάνε πλέον κανέναν. Και αυτό, όπως το πλήθος ατελείωτα εφώναζε, θα πραγματωθεί όταν οι Έλληνες επί τέλους καταλάβουν ότι η νίκη του λαού θα ολοκληρωθεί όταν αυτός ενωθεί.

‘Εκτον, η Ελλάδα είναι μία, ενωμένη, και θα παραμείνει πάντα ακέραιη και αδιάσπαστη χώρα. Οι Έλληνες πρέπει να δείξουν σ’ όλο τον κόσμο, ότι στις μάχες που αφορούν την Πατρίδα όλοι είναι ενωμένοι και οι διαφοροποιήσεις δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, αναρχικοί, και αδιάφοροι, αναστέλλονται. Σ΄ αυτή την προσπάθεια κανείς δεν περισσεύει.

‘Εβδομο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε όλοι, άπαξ και διά παντός, ότι σταυροφορίες σαν αυτές που φαντάζομαι ανωτέρω δεν έχουν πολιτικό, κομματικό, λαϊκιστικό, χαρακτήρα και ούτε αφορούν προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά αποσκοπούν να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του Ελληνισμού και μόνο.

Όγδοον, στις 21 Ιανουαρίου και προχθές ο κόσμος μίλησε. Όχι οι βουλευτές, όχι οι πολιτικοί, όχι οι “μηντιάρχες”, όχι οι τραπεζίτες, αλλά ο κυρίαρχος λαός. Και κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι κυρίαρχος είναι μόνον ο λαός.

Ένατον, ο ελληνικός λαός είναι φιλειρηνικός και νομιμόφρων. Αλλά η υπομονή του στις αδικίες, στην ξένη κηδεμονία, στην ξένη εκμετάλλευση, σε μια άδικη και ατελείωτη λιτότητα, έχει τα όρια της. Όπως στο «Μακεδονικό» έτσι και στ’ άλλα θέματα η υπομονή αυτή τείνει να εξαντληθεί. Ακούστε αυτό το μήνυμα όλοι εσείς που δεν καταλαβαίνετε: Kυρίαρχος και, σε τελευταία ανάλυση τιμωρός, είναι μόνο ο λαός.

Δέκατον, ο λαός θ’ αποφασίσει το τι θα γίνει στη μέλλον στην Μακεδονία, στην διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας μας, του ενεργειακού μας πλούτου, και σ’ ένα εκσυγχρονισμένο σύστημα συμμαχιών, που θα μας δώσει το μέγιστο αριθμό φίλων και τον ελάχιστον αριθμό εκμεταλλευτών. Η Άμυνα, η Εξωτερική Πολιτική και η Οικονομία είναι πολύ σοβαρά θέματα για να τα αφήσομε στα χέρια ανθρώπων μη ειδικών και που διακρίθηκαν μόνο στο ταλέντο της κολοτούμπας.

Ενδέκατον , στα πανεθνικά συλλαλητήρια όλοι οι Έλληνες και η Εκκλησία τους ομόφωνα στείλανε το ύστατο μήνυμα: Τέρμα στην ακυβερνησία, την απληστία των ολίγων, τη μυστική διπλωματία και την παραμέληση των πολλών και των αδικημένων.

Δωδέκατον και τελευταίο μήνυμα: όταν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μιλάνε με μια φωνή, οι υπηρετούντες τον λαό πρέπει όχι μόνο ν΄ ακούουν αλλά και να υπακούουν.

Η κοινή δήλωση με την οποία εκφράζουν τον φόβο τους ότι τα Σκόπια ασχέτως του τι θα δεχθούν να πουν ή να κάνουν για να εισέλθουν σε ΝΑΤΟ και ΕΕ θα διεκδικήσουν την Ιστορία και τα εδάφη του Ελληνισμού και υπογράφουν με ανακοίνωσή τους 15 πρώην πρέσβεις της Ελλάδας, στους οποίους περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων οι κκ. Ιωάννης Κοραντής, Θέμος Στοφορόπουλος, Μανόλης Μεγαλοκονόμος κ.ά. και την δημοσίευσε χθες το pronews.gr έχει ως εξής:

‘Όλες οι ενδείξεις ενισχύουν την πεποίθηση μας πως τα Σκόπια, ό,τι και αν δεχθούν να πουν η να κάνουν για να μπουν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, δεν θα εγκαταλείψουν το επεκτατικό τους ιδεολόγημα. Θα συνεχίσουν, κατά συνέπεια , να το προβάλλουν χρησιμοποιώντας το όνομα "Μακεδονία", έστω και αν σε αυτό προστεθεί γεωγραφικός, εθνικός η χρονικός προσδιορισμός.

Διότι ένα γεωγραφικό προσδιορισμό οι Σκοπιανοί θα τον μεταχειρίζονται για να προωθούν την προπαγάνδα τους περί διηρημένης Μακεδονίας που θα πρέπει να επανενωθεί με διεύρυνση του κράτους των Σκοπίων. Ένας τέτοιος προσδιορισμός (Άνω Μακεδονία, Βόρεια Μακεδονία) θα επιτρέπει στους Σκοπιανούς να επιμένουν πως είναι οι μόνοι πραγματικοί Μακεδόνες, με δικό τους ελεύθερο μακεδονικό κράτος, ενώ "τα άλλα τμήματα της Μακεδονίας", το "ελληνικό" και το "βουλγαρικό", έχουν υποστεί κατάληψη ή/και εθνοκάθαρση.

Ένας εθνικός η χρονικός προσδιορισμός ,εξάλλου, θα παραπέμπει στην πλαστή ιστορία περί των Σλάβων που δήθεν αναμίχθηκαν με τους Αρχαίους Μακεδόνες και γέννησαν τους σημερινούς Σκοπιανούς. Τα ίδια ισχύουν και για μικτούς προσδιορισμούς, π.χ. Γκορναμακεντόνια = Άνω Μακεδονία ή Novamakedonija.

Θα πρέπει όλοι να θυμούνται την επίσημη κρατική εγκύκλιο-προειδοποίηση του άλλοτε Υπουργού των ΗΠΑ Stettinius της 26ης Δεκεμβρίου 1944 που έγκαιρα, μόλις δημιουργήθηκε από τον Τίτο το τεχνητό μόρφωμα του "Μακεδονισμού", έλεγε μεταξύ άλλων επί λέξει: "Η Κυβέρνηση μας (των ΗΠΑ) εκτιμά ότι αναφορές σε "Μακεδονικό Έθνος", "Μακεδονική Πατρίδα" η "Μακεδονική Εθνική Ταυτότητα" συνιστούν αβάσιμη δημαγωγία, που δεν αντιπροσωπεύει εθνική η πολιτική πραγματικότητα, και διαβλέπει στην σημερινή αναζωογόνηση τους ένα προπέτασμα για επιθέσεις εναντίον της Ελλάδος."

Η πολιτιστική ενότητα που δημιούργησε η δράση του Μεγάλου Αλεξάνδρου έφερε τον Ελληνικό Πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα, ως "κοινή", από την Ευρώπη μέχρι τα σύνορα της Κίνας, επί αιώνες. Κανένας δεν μπορεί να καπηλεύεται το πραγματικό αυτό γεγονός και είμαστε βέβαιοι ότι αυτή την μοναδική προσφορά του Ελληνισμού στον κόσμο καμιά ελληνική υπογραφή δεν θα σβήσει σήμερα.

Για τους λόγους αυτούς, ποτέ δεν πρέπει να συναινέσουμε σε όνομα των Σκοπίων που να περιέχει την λέξη Μακεδονία, ό, τι και αν κάνουν άλλες χώρες, ώστε να μη νομιμοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις εναντίον της πατρίδας μας και χάλκευση της Ιστορίας, ελληνικής και παγκόσμιας.-

ΑΘΗΝΑ 5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Υπογράφουν

ΑΛΙΑΓΑΣ ΣΠΥΡΟΣ

ΔΟΚΙΑΝΟΣ ΣΠΥΡΟΣ

ΚΟΡΑΝΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΟΥΝΙΝΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΜΕΓΑΛΟΚΟΝΟΜΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

ΝΟΜΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΠΑΠΑΣΛΙΩΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΠΑΤΣΙΚΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΣΙΔΕΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΣΠΕΤΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ

ΣΤΟΦΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ

ΤΡΙΤΑΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ’

http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/ethnika-themata/665821_vmarkezinis-kai-proin-presveis-kanoyn-ekklisi-se-atsipra-kai

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Μην προδώσετε την Μακεδονία»"

Η στάση του Κομμουνιστικού κινήματος για το Μακεδονικό Ζήτημα κατά τον Μεσοπόλεμο

Λίγα ζητήματα διεθνούς ενδιαφέροντος, όπως είναι το Μακεδονικό έχουν συνδεθεί τόσο πολύ με το κομουνιστικό κίνημα. Η ανίχνευση επομένως των απαρχών της εμπλοκής των κομουνιστών σε αυτό έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον πέρα από το καθαρά ιστορικό για την ερμηνεία και την κατανόηση σημερινών στάσεων και τοποθετήσεων που προέρχονται από την αριστερά σχετικά με τη διαφορά Αθηνών – Σκοπίων και τις λαϊκές αντιδράσεις.

Το γενικό συμπέρασμα που εξάγεται από τη μελέτη της σχετικής βιβλιογραφίας και των πηγών είναι ότι η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο Μακεδονικό διαμορφωνόταν κάθε φορά από τον βαθμό συμμόρφωσής του στις αποφάσεις και τις προτεραιότητες της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς, γνωστής ως Κομιντέρν (1919-1943) στην οποία η επιρροή των Βουλγάρωνκομουνιστών ήταν ισχυρή.

Η Κομιντέρν εκείνη την περίοδο υπολόγιζε, ιδιαίτερα μετά την καταστολή της Επανάστασης των Σπαρτακιστών στη Γερμανία με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπνεχτ (1918-1919), σε επανάσταση στη Βουλγαρία. Για τον σκοπό αυτό επεδίωξε τον προσεταιρισμό της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ, ΒΜΡΟ στα σλαβικά) που αποτελούσε ένα είδος ένοπλης πολιτοφυλακής και λειτουργούσε ως κράτος εν κράτει στο μικρό τμήμα της Μακεδονίας που είχε επιδικαστεί στη Βουλγαρία. 

Η επανάσταση του Σεπτεμβρίου 1923 απέτυχε, ωστόσο η επιρροή των Βουλγάρων κομουνιστών στην Κομιντέρν παρέμεινε ισχυρή όπως και η για λόγους τακτικής ανακίνηση του Μακεδονικού Ζητήματος. Το γεγονός ότι η Διεθνής προχώρησε στην ίδρυση της ΕΜΕΟ «Ενωμένης» το 1925 δείχνει τη σημασία που έδινε στο ζήτημα.

Σημειώνουμε ότι η ΕΜΕΟ αποτέλεσε από την ίδρυσή της το 1893 και για πολλές δεκαετίες τον κύριο εκφραστή των βουλγαρικών εθνικών διεκδικήσεων για τη Μακεδονία αλλά και τη Θράκη. Σε μία από τις τάσεις της οργάνωσης, τη σοσιαλιστική «φεντεραλιστική», που διεκδικούσε δηλαδή την αυτονόμηση της Μακεδονίας και την ένταξή της σε μία ευρύτερη βαλκανική ομοσπονδία, ανάγει η επίσημη ιστοριογραφία των Σκοπίων τις απαρχές διαμόρφωσης ξεχωριστής σλαβικής μακεδονικής συνείδησης.

 Το αίτημα ωστόσο για αυτόνομη Μακεδονία στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αποτελούσε βασικά βουλγαρικό εθνικό σχέδιο που αποσκοπούσε στην αυτονόμηση αρχικά και στη συνέχεια στην ενσωμάτωση της Μακεδονίας κατά το πρότυπο των εξελίξεων που οδήγησαν στην προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στη Βουλγαρική Ηγεμονία.

Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου όμως το Μακεδονικό Ζήτημα είχε σε μεγάλο βαθμό επιλυθεί και η μόνη δύναμη που το ανακινούσε ήταν η Βουλγαρία για καθαρά επεκτατικούς σκοπούς. Η αξιοποίηση της σοσιαλιστικής φεντεραλιστικής συνθηματολογίας της ΕΜΕΟ επέτρεψε στην Κομιντέρν να διαχωρίσει τη θέση της από τη βουλγαρική αλυτρωτική προσέγγιση στο ζήτημα για να φτάσει τελικά στο χωρίς πραγματική εθνολογική ή άλλη βάση αίτημα για «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη σε μια Βαλκανική Σοβιετική Δημοκρατία».

Μάλιστα, η Κομιντέρν κάνοντας λόγο αρχικά για «Μακεδονικό λαό» αναφερόταν στο σύνολο των εθνοτήτων που κατοικούσαν στη Μακεδονία,θέση όμως που σταδιακά μετατοπίστηκε προς την υιοθέτηση της ιδέας περί σλαβικού μακεδονικού έθνους που δεν ταυτίζεται δηλαδή ούτε με το σερβικό ούτε με το βουλγαρικό. Έχουμε δηλαδή μία εμφανή διαφοροποίηση από τον γεωγραφικό προσδιορισμό στον εθνικό, από την αποδοχή της «μακεδονικής σαλάτας» των εθνοτήτων σε μία «καθαρή» εθνική ταυτότητα. Αυτοί όμως οι θεωρητικοί και τακτικοί …πειραματισμοί είχαν πολλαπλές και πολύ σοβαρές συνέπειες που θα συμπαρασύρουν και το ίδιο το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.

Το νεοσύστατο ελληνικό ΚΚ που ιδρύεται το 1918, ως ΣΕΚΕ, στο ιδρυτικό του συνέδριο μάλλον υποβαθμίζει το Μακεδονικό Ζήτημα, σύντομα όμως υποχρεώνεται να υιοθετήσει τις θέσεις της Κομιντέρν. Έτσι, το 1923 ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ στη Βαλκανική Κομουνιστική Ομοσπονδία όπως ονομάστηκε η συνδιάσκεψη των βαλκανικών ΚΚ θα αποδεχτεί τη θέση για αυτόνομη Μακεδονία και Θράκη. Η θέση αυτή παρότι δεν έγινε ομόφωνα αποδεχτή θα επικρατήσει και οι διαφωνούντες μεταξύ των οποίων και Ιστορικός Γιάννης Κορδάτος θα διαγραφούν.

Το 1924 με το Γ΄ έκτακτο συνέδριο το ΚΚΕ υιοθέτησε τη θέση περί «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης». Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι τα πιο αξιόλογα στελέχη, που με αυταπάρνηση υπερασπίστηκαν τη γραμμή του κόμματος για το Μακεδονικό, όπως ο Παντελής Πουλιόπουλος, στις περίφημες δίκες για το «Μακεδονικό» του 1925-1926, θα διαγραφούν κι αυτά αργότερα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η αντεθνική θέση του κόμματος εξέθεσε τα στελέχη του στην κρατική καταστολή ενώ γενικότερα είχε πολύ υψηλό πολιτικό κόστος. Οι απηνείς διώξεις αλλά και η αναγνώριση της πραγματικότητας ότι ειδικά με την έλευση των προσφύγων και την ανταλλαγή πληθυσμών με τη Βουλγαρία η όποια σλαβική παρουσία στην Ελλάδα ήταν πλέον πολύ περιορισμένη, κατέστησαν το ΚΚΕ μάλλον απρόθυμο να επιτρέψει τη δραστηριοποίηση της ΕΜΕΟ «Ενωμένης» στην ελληνική Μακεδονία. Εξάλλου, όπως θα παραδεχτεί και ο ίδιος ο Πουλιόπουλοςτο 1927 με άρθρο του στον Ριζοσπάστη:«Η πολιτική μας εκείνη (για Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη) εχρεοκόπησε και δεν μπορούσε παρά να χρεοκοπήσει γιατί ήταν απαύγασμα όχι απλώς εσφαλμένης εκτίμησης του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων μέσα στη χώρα μας, αλλά ενός επαναστατικού ρομαντισμού».

Το 1931 όμως μετά από σχετικές αιτιάσεις της Κομιντέρν, το ΚΚΕ θα υποχρεωθεί και πάλι να συμμορφωθεί «προς τας υποδείξεις». Έτσι, από το 1934 θα προβάλλει τις θέσεις της ΕΜΕΟ «Ενωμένης» και θα κάνει πλέον ανοιχτά λόγο για την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας». Σταθμό στην τακτική και τη συνθηματολογία του ΚΚΕ στον Μεσοπόλεμο σε ό,τι αφορά το Μακεδονικό Ζήτημα θα αποτελέσει το Ζ΄ Συνέδριο τον Δεκέμβριο του 1935στο οποίο αναγνωρίζεται η νέα πληθυσμιακή πραγματικότητα στην ελληνική Μακεδονία, εγκαταλείπεται η θέση για «ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» και υιοθετείται πλέον το σύνθημα περί «πλέριας ισοτιμίας των μειονοτήτων» στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η σλαβική «μακεδονική».

Ο Πόλεμος που ακολουθεί και η ναζιστική τάξη πραγμάτων θα αναδείξει και πάλι τη Μακεδονία σε μήλον της Έριδος φέρνοντας το ΚΚΕ μπροστά σε νέα κρίσιμα διλήμματα. 

Παρά το γεγονός ότι εν πολλοίς το ΕΑΜ σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής, θα υπερασπιστεί την ακεραιότητα και την εθνική κυριαρχία, οι θέσεις του ΚΚΕ στον Μεσοπόλεμο και η αναζήτηση ισορροπιών έναντι των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων που επεδίωκαν ανοιχτά την ενσωμάτωση μέσω του «μακεδονισμού» της ελληνικής Μακεδονίας στη σοσιαλιστική πλέον Γιουγκοσλαβία, κυρίως όμως η αναγνώριση «μακεδονικής» εθνότητας θα αφήσουν και πάλι τους Έλληνες κομμουνιστές εκτεθειμένους έναντι της προπαγάνδας και της βίας των αντιπάλων τους.

http://www.pronews.gr/istoria/665161_i-stasi-toy-kommoynistikoy-kinimatos-gia-makedoniko-zitima-kata-ton-mesopolemo

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η στάση του Κομμουνιστικού κινήματος για το Μακεδονικό Ζήτημα κατά τον Μεσοπόλεμο"

Νεα Ονόματα που προέρχονται από σύμπτυξη άλλων

 list of mixed Greek names.
 - Στην παρούσα σελίδα αναφέρουμε μικτά ονόματα δηλαδή όνόματα που προέρχονται απο σύμπτυξη συνήθως άλλων δύο ονομάτων. Η ημερομηνία γιορτής είναι είτε του πρώτου είτε του δεύτερου ονόματος. Παρακαλούμε πολύ ενημερώστε μας για μικτά ονόματα που γνωρίζετε ώστε να τα εισάγουμε στην βάση δεδομένων μας. 
Θα θέλαμε να έχετε υπ'όψη οτι η χρήση "μικτού ονόματος" αν και αποτελεί "σύγχρονο στυλ ένδειξης ατομικότητας" παρά ταύτα χάνει την άμεση αναφορά στο Αγιο ή Αγία στον οποίο αναφέρεται. 
Ενα Ορθόδοξο Χριστιανικό όνομα είναι απόδοση τιμής στον Αγιο ο οποίος το έφερε και ο οποίος έχει Αγιοποιηθεί και έχει περάσει στο Συναξάρι της Εκκλησίας μας για να μας θυμίζει την αφοσίωσή του στην Ορθοδοξία. Εκτός αυτού, το περιβάλλον του φέροντος το μικτό όνομα, δεν γνωρίζει τα πρωτογενή ονόματα απο τα οποία προήλθε το μικτό και έτσι, δεν μπορεί να γιορτάσει μαζί του την ονομαστική του γιορτή. Στην συνείδηση μας σιγά-σιγά περνά η αποξένωση απο την Παράδοση της Πατρίδας μας. 
Η αποξένωση αυτή μας "κόβει" από το παρελθόν μας και μας εισάγει στην "νέα εποχή" όπου οι Πατροπαράδοτες αξίες ισοπεδώνονται στον βωμό της Παγκοσμιότητας μέσω της σταδιακής απώλειας της "ταυτότητας" και την απομάκρυνση απο τις αξίες της Ελλάδος. 
Οι Πατροπαράδοτες αξίες μας εδώ και 2000 χρόνια είναι σαφώς συνδεδεμένες με την Ορθοδοξία. Για την περίοδο πριν τα 2000 χρόνια έχουμε το θαύμα της Αρχαίας Ελλάδος με το πνεύμα και τον πολιτισμό του που κόσμησε (και κοσμεί) την Υφήλιο. 
Η Ελλάδα έχει ψυχή, ιστορία και ταυτότητα. Στην βάση μας περιλαμβάνουμε Αρχαία ονόματα τα οποία έχουν ημερομηνία γιορτής και άλλα που δεν έχουν, αλλά γιορτάζονται των Αγίων Πάντων. Ολα είναι Ελληνικά ονόματα. Η Εκκλησία μας δεν αρνείται να βαφτίσει με όνομα που είναι εκτός του Ορθόδοξου Συναξαρίου.
Παρακαλούμε να ξαναδείτε το θέμα των μικτών ονομάτων. Σας ζητούμε να βάλετε τομή στην προσπάθεια της αποξένωσης και διάλυσης επιλέγοντας ένα μοναδικό πρωτογενές Ελληνικό όνομα για το παιδί σας με σαφή ρίζα, ιστορία, αναφορά και προέλευση. 
Νέο όνομα προέρχεται από α'όνομα + β'όνομα.
Α
 Αιμιλένια, Αιμιλενια Αιμιλία Ελένη Αίστυ, Αιστυ Αικατερίνη Στυλιανή Αλεξάγγελος, Αλεξαγγελος Αλέξανδρος Αγγελος Αμαλιάννα, Αμαλιαννα Αμαλία Αννα Ανερίνα, Ανερινα Αναστασία Κατερίνα Ανθηνίκη, Ανθηνικη Ανθή Νίκη Ανναστέλλα, Ανναστελλα Αννα Στυλιανή Αντελίνα, Αντελινα Αντωνία Αγγελική Αντζελίνα, Αντζελινα Αγγελική Αναστασία Αντώνικος, Αντώνικος Αντώνιος Νικόλαος
Β
 Βάνα, Βανα Βασιλική Αννα Βανέσσα, Βανεσσα Βασιλική Αναστασία Βανίνα, Βανινα Βασιλική Νικολίνα Βασιλένια, Βασιλενια Βασιλική Ελένη Βιβέτα, Βιβετα Παρασκευή Νικολέτα Βίλμα, Βιλμα Βασιλική Μαρία 
Γ
Γεωργιάννα, Γεωργιαννα Γεωργία Αννα Γιολένα, Γιολενα Γεωργία Ελένη Γιωργιλιάνα, Γιωργιλιανα Γεωργία Ηλιάνα
Δ
 Δεσμάρη, Δεσμαρη Δεσποινα Μαρια Δεσποιγιάννα, Δεσποιγιαννα Δέσποινα Ιωάννα Δημητράσπα, Δημητρασπα Δήμητρα Ασπα Δωρίνα, Δωρινα Θεοδώρα
Ε
 Ειρήνη Εβίνα, Εβινα Ευπραξία Αννα Ειρηάννα, Ειρηαννα Ειρήνη Αννα Ειρηλένα, Ειρηλενα Ειρήνη Ελένη Ειρηνάντα, Ειρηναντα Ειρήνη Αντιγόνη Ειρηστέλλα, Ειρηστελλα Ειρήνη Στυλιανή Ελβη, Ελβη Ελένη Βασιλική Ελεάνα, Ελεανα Ελένη Αννα Ελεάνθη, Ελεανθη Ελένη Ανθή Ελεντίνα, Ελεντινα Ελενη Κωνσταντίνα Ελιάνθη, Ελιανθη Ελλη Μαριάνθη Ελιάννα, Ελιαννα Ελένη Αννα Ελίνα, Ελινα Ελένη Ευαγγελία Ελιρόη, Ελιρόη Ελισάβετ Αφροδίτη Ελμα, Ελμα Ελπίδα Μαρία Ελμα, Ελμα Ελένη Μαρία Εριάννα, Εριαννα Εριφύλλη Αννα Εριάννα, Εριαννα Εριφύλλη
Ι
Ιωάννα Ζένια, Ζενια Ζωή Ελένη Ηβιάννα, Ηβιαννα Ηβη Ιωάννα Ηλενώρα, Ηλενωρα Ηλέκτρα Ελεονώρα Ηλιάννα, Ηλιαννα Ηλίας Αννα Ηλιος, Ηλιος Ηλίας Νεκτάριος Ιωντίνα, Ιωντινα Ιωάννα

ΚΚωνσταντίνα Κατιάννα, Κατιαννα Κατερίνα Αννα Κατιλένα, Κατιλενα Κατερίνα Ελένη Κωσταλέκος, Κωσταλεκος Κωνσταντίνος Αλέκος 
Λ
Λενάντα, Λεναντα Ελένη Ανδριανή Λοριάνα, Λοριανα Φλώρα Αννα Λυδιάννα , Λυδιαννα Λυδία Ιωάννα 
Μ
Μαγδαλένια, Μαγδαλενια Μαγδαληνή Ελένη Μαργιάννα, Μαργιαννα Μαρία Ιωάννα Μαργιαρένα, Μαργιαρενα Μαρία Ειρήνη Μαργκώ, Μαργκώ Μαρία Γεωργία Μαριαλίνα, Μαριαλινα Μαρία Αγγελίνα Μαριάνθη, Μαριανθη Μαρία Χρυσάνθη Μαριανίνα, Μαριανινα Μαρία Μαρίνα Μαριανίνα, Μαριανινα Μαρία Μαρίνα Μαριάννα, Μαριαννα Μαρία Αννα Μαριαννέτα, Μαριαννετα Μαρία Αννέτα Μαριάντα, Μαριαντα Μαρία Αλεξάνδρα Μαριάντζελα, Μαριαντζελα Μαρία Αγγέλα Μαριάντζελα, Μαριαντζελα Μαρία Αντζουλέτα Μαριαρένα, Μαριαρενα Μαρία Ειρήνη Μαριβέτα, Μαριβετα Μαρία Ελισάβετ Μαριέλα, Μαριελα Μαρία Ελπίδα Μαριέλλα, Μαριελλα Μαρία Ελευθερία Μαριέλλα, Μαριελλα Μαρία Ραφαέλα Μαριέπη, Μαριεπη Μαρία Παναγιώτα Μαριέττα, Μαριεττα Μαρία Αρτεμις Μαριέττα, Μαριεττα Μαρία Ελισάβετ Μαρίζα, Μαριζα Μαρία Ελισάβετ Μαρίζα, Μαριζα Μαρία Ζωή Μαρικέλλυ, Μαρικελλυ Μαρία Ελευθερία Μαριλένια, Μαριλενια Μαρία Ελένη Μαριλέτα, Μαριλετα Μαρία Νικολέτα Μαριλία, Μαριλια Μαρία Ηλιάνα Μαριλιάννα, Μαριλιαννα Μαρίνα Ηλιάννα Μαριλίζα, Μαριλιζα Μαρία Ελισάβετ Μαριλίνα, Μαριλινα Μαρία Πασχαλίνα Μαριλίς, Μαριλις Μαρία Ελισάβετ Μαριλίτα, Μαριλιτα Μαρία Ευαγγελία Μαριλίτσα, Μαριλιτσα Μαρία Ευαγγελία Μαριλύβια, Μαριλυβια Μαρία Ολυμπία Μαρινέλη, Μαρινελη Μαρία Νεφέλη Μαρινία, Μαρινια Μαρία Ευγενία Μαρινότα, Μαρινοτα Μαρία Παναγιώτα Μαρίσα, Μαρισα Μαρία Σωτηρία Μαρισάντυ, Μαρισαντυ Μαρία Κυριακή Μαρίσια, Μαρισια Μαρία Αναστασία Μαρίσμη, Μαρίσμη Μαρία Ισμήνη Μαριστέλλα, Μαριστελλα Μαρία Στυλιανή (Στέλλα) Μαριτίνα, Μαριτινα Μαρία Κωνσταντίνα Μαριτίνα, Μαριτινα Μαρία Σταματίνα Μαριτίνα, Μαριτινα Μαρία Αυγουστίνα Μαρλένα, Μαρλενα Μαρία Ελένη Μαρόλ, Μαρολ Μαρία Ολγα Μαρόλια, Μαρολια Μαρία Ολυμπία Μάρσια, Μαρσια Μαρία Αθανασία Μαρτίνα, Μαρτινα Μάρθα Χριστίνα Μελιάννα, Μελιαννα Μελίνα Αννα Μερβίνα, Μερβινα Μερόπη Σαβίνα Μιλάντη, Μιλαντη Αντιγόνη Λουντμίλα Μιράντα, Μιραντα Μαρία Αντωνία
Ν
 Ντιλένα, Ντιλενα Δήμητρα Ελένη
Π
Πανάγγελος, Παναγγελος Παναγιώτης Αγγελος Παναγιάννης, Παναγιαννης Παναγιωτης Ιωάννης Πανώλιας, Πανωλιας Παναγιώτης Ηλίας Πάρια, Παρια Παναγιώτα Ελευθερία Περιλένα, Περιλενα Περιστέρα Ελένη Ρενάτα, Ρενατα Ειρήνη Αθηνά Ριάννα, Ριαννα Χρύσα Ιωάννα 
Σ
Σαβίνα, Σαβινα Μαρία Ισαβέλλα Σαντιάνα, Σαντιανα Κυριακή Αννα Σιάννα, Σιαννα Αθανασία Αννα Σοφιλένια, Σοφιλενια Σοφία Ελένη Σοφίλια, Σοφιλια Σοφία Λυδία Σοφιλύδια, Σοφιλυδια Σοφία Λυδία Σπυράγγελος, Σπυραγγελος Σπύρος Αγγελος Σπυράγγελος, Σπυραγγελος Σπύρος Αγγελος Σπυρολιάς , Σπυρολιας Σπύρος Ηλίας Σπυρονικόλας, Σπυρονικολας Σπύρος Νικόλας Σταμαλίνα, Σταμαλινα Σταματία Καρολίνα Στελλίνα, Στελλινα Στέλλα Ελένη Στένια, Στενια Στυλιανή Νικολία Σύνθια, Συνθια Χρυσή Ανθια Τζέλα, Τζελα Τζένη Αργυρούλα Τζογιάννα, Τζογιαννα Ζωή (Τζόγια) Αννα Τζωρτζέλλα, Τζωρτζελλα Γεωργία Ελένη Υλένια, Υλενια Ελευθερία Πολυξένη 
Φ
Φλοριάνα, Φλοριανα Φλώρα Αννα Φωλίτσα, Φωλιτσα Φωτεινή Ευαγγελίτσα 
Χ
Χαϊλένα, Χαιλενα Χαϊδούλα Ελένη Χαραγιώτης, Χαραγιωτης Χαράλαμπος Παναγιώτης Χαρηλένα, Χαρηλενα Χαρίκλεια Ελένη Χρηστόγιαννος, Χρηστογιαννος Χρήστος Ιωάννης Χρυσάννα, Χρυσαννα Χρυσούλα Αννα Χρυσάννα, Χρυσαννα Χρυσή Αννα Χρυσελίνα, Χρυσελινα Χρυσάνθη Ελένη Χρυσιστίνα, Χρυσιστινα Χρυσή Χριστίνα Χρύσπα, Χρυσπα Χρυσάνθη Παναγιώτα Χρύσπα, Χρυσπα Χρυσούλα Παγώνα 

(source ©: www.eortologio.gr)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Νεα Ονόματα που προέρχονται από σύμπτυξη άλλων"