Κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών

 Κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών σύμφωνα με τα γνωστά ιστορικά αρχεία και τις πηγές που έχουν διασωθεί:---

Α: Αβάσταγος, Αβούρης, Αβρ(α)άμη, Αγαλλιανού, Αγγέλου, Αγέλαστου, Αγκούρου, Αγιαποστολίτης, Αγουστόνης, Ακουίλα, Αλαμάνου, Αληπούτζα, Aλιμπράντης, Αλισάφη, Αλμπέρτο, Αλταβίλλα, Αλλαγκατέλα, Αλλαμάνου, Αλμπάνα, Αμοιραλή, Αναπλιώτη, Αναστάζη, Ανδρουτσέλη, Ανδρούτσος-Τρομπέττας, Ανεσίνη, Αννίνου, Ανκούσολ, Αντονάτο, Αντρηόλας, Αντρίζης, Αντίοχου, Αντρούτσος, Αντύπας, Αρακλιότης, Αργέντη, Αργυρόπουλος, Αργυρόπουλου, Αργυρού, Αρκούδη, Αρκουλή, Αρλιώτη, Αρταβάνη, Αρχολέου, Α(σ)σάνη, Ασημοπούλου, Ασπρουλιανού, Αυγερικού , Αυλωνίτη.
Β: Βαζαΐος, Βαλαρέτζος, Βάλβης, Βαλιέρ, Βαλλιάρη, Βαλσαμάκη, Βάλσαμος, Βαμβάτη, Βαρβάτη, Βαρβαρήγος, Βαρβιάνης, Βαρδάνης, Βάρδας, Βάρθη, Βαρζός, Βαρούχα, Βασάλλου, Βασιλάτου, Βατατζή, Βέγια, Βελέττης, Βέμπο, Βενάρδος, Βενετάντο, Βενέτος, Βενιέρ/Βενιέρη, Βεντούρας, Βεντουρής, Βεντραμίν, Βερβιτσιώτη, Βεργής, Βερίκιος, Βιδάλε, Βιτζαρά, Βιτούρης, Β(ου)ιτσαρά, Βλάσση, Βλασόπουλος-Βλασσόπουλου, Βλαστός/Βλαστού, Βολεντιέρας, Βονδιλάγκη, Βορήσης, Βουγλέσση, Βούλγαρης, Βούλτσος, Βούρου, Βραχλιώτη, Βροχίνη.
Γ: Γαβαλα, Γαήτας , Γαλάτη, Γαλέτος, Γαλιάτζας, Γάμπαρας, Γαμπριέλ, Γαρδέλης, Γαρζώνης, Γερακάρης, Γεράκη, Γερομεριάτη, Γεροπετρή, Γεωργάνος, Γιαλέλου, Γιαλινά, Γιαννόπουλος, Γιαργυρόπουλος, Γιράρδη, Γκαγκάδη, Γκαλιέλλο, Γκαζολίν, Γκαφίν, Γκεντιλίνη, Γκίκα, Γκίζης Γ(κ)λιοπούλου, Γκράντος, Γκοζαντίνων, Γκύλη, Γουσίδου, Γουλιανού, Γραμματικόπουλου, Γρατενίγος, Γκριμάνης, Γονέμη, Γράψα, Γριμάλδη(ι), Γρίτη, Γρυπάρης.
Δ: Δαβερώνα, Δάλλε, Δαμαλά, Δαμουλάτη, Δαμουλή, Δαμύλλου, Δάνδολος - Δανδόλου, Δαράτζου, Δαρίβας, Δαρέζης, Δαρμένου, Δελαζάρης, Δελλαγραμμάτη, Δελλαδέτσιμα, Δελλαπόρτα, Δελλα Ρόκκα, Δελέντα, Δενάζης, Δελιγότη, Δερώσσης, Δεσύλλας - Σιγούρος, Δετζώρτη, Διγότη, Δικόπουλος, Διπλοβατάτζη, Δόνδη, Δονάτος, Δομενεγίτης, Δοξαρά, Δούκα, Δουσμάνη, Δραγουμάνου, Δραμιτινού, Δώρια.
Ε: Επάρχου, Εβρετόπουλου.
Ζ: Ζαγκαρόλ, Ζάκκου Ζαμπέλης, Ζαχαριά, Ζερβού, Ζίφου, Ζουλάτη, Ζυγομαλά, Ζωγράφος, Ζωΐτσης, Ζωναράς.
Η: -
Θ: Θεοτόκη, Θερειανός.
Ι: Ιατρού, Ιγγλέση, Ιουστινιάνη, Ισιγόνης.
Κ: Καβαλάρη, Καβάλλης, Καβάσιλα, Καζανόβα, Κακαβέλλα, Κακοψόφη, Κακούρης, Καλανδρηνός, Καλάργας, Καλβοκορέση, Κάλβος, Καλέκας, Καλέτζης, Καλλέργης, Καλλιμάχη, Καλογερά, Καλοθέτη, Καλόφωνος, Καλουτά, Καλούτσικο, Καμάλη, Καμύλος, Καμινάρης, Κανάλ, Κανάλε, Καναλιώτη, Κανδήλας, Καντακουζηνού, Καντούνης, Καοτόρτα, Καούτζης, Καπαδόχα, Κάπαρη, Καπέλλος-Καπέλλου, Καπνίσης, Καποδίστρια, Καραβέλα, Καραβία, Καράλη, Καραντινός-Καραντινού, Καρατζά, Καρβελάς, Καριώτη, Κάρμπουρη, Καρούσου Καρρέρ, Καρτάνου, Κάρτσερη, Καρύδη, Καρυοφύλλη, Καστέλλη, Κάστρι, Κατελάνος, Κατήφορος, Κατσαϊτη, Καψάς, Καψοκέφαλος, Κεφαλά-Κεφαλάς, Κεφαλληνός/Μαλατέστας, Κερκυραίου, Κερκόφιλου, Κιγάλα, Κλαδά, Κλάδης, Κοκκίνη- Κοκκίνης, Κόκκος, Κόλας, Κολίβα, Κολλήτα, Κομνηνός-Κομνηνού, Κομούτος, Κομποθέρκα, Κονδοκάλη, Κονδύλη, Κόνταρης, Κονταράτος, Κονταρίνης, Κοντονής, Κοντοσταύλου, Κοντούτζης, Κονσόλα, Κόντη, Κόππο, Κοραής, Κορνάρος, Κορνέρ/Κορρέρ, Κορέση, Κορονέλλου, Κουαρτάνου-Καρτιάνου-Καρτάνου, Κουβαρά, Κουερίνης, Κουιρίνη, Κουκουλομάτης, Κουμπή, Κουλούρη, Κουρκουμέλλη, Κουρούμαλλος, Κούρσαρη, Κούρτζολάς, Κούτζης, Κουτούβαλης, Κρίσπη-Κρίσπο, Κροκίδα, Κυβετός, Κυρίαρχου, Κυπριανός-Κυπριανού.
Λ: Λάβαρο, Λαμπέτης, Λάνδου, Λάντζα, Λατούρο, Λάσκαρη, Λεκατσάς, Λεντεσούρη, Λεονταράρχη, Λεοντάρη, Λευκαδίτης, Λευκοκοίλου, Λεπενιώτη, Λιβάνης, Λίβιος, Λιβρίνα, Λισγάρα, Λοβέρδου, Λογοθέτης, Λο(ν)γκοβίτη, Λοκατέλλης, Λορενταν(ο) (Λούρδα), Λούζη, Λουκάνη, Λουμπάρδης, Λούντζης, Λουπίνα. Λούρου, Λούβρου, Λύδη.
Μ: Μαγδαληνός, Μαζαράκη, Μακέντο, Μακρής, Μαλατέστα, Μαλιπιέρος, Μαμωνά -Μαμωνάς, Μανδρικάρδης, Μάνεσης, Μανιατάκης, Μάνιος Μανολέτσος, Μάνου, Μανούσος, Μαντιγκούστι, Μαρίνης, Μαξίμου, Μερκάτης, Μαρίνου, Μαρκέτου, Μαρκορά, Μάρμορα, Μαρντίτος, Μάρουλλι, Μαρσέλλος, Μαρτελάος, Μαρτινέγκας, Μασακίτη, Μασάρης, Μάσου, Μάστη, Μάστρακα, Μάτεσης, Μάτζα, Ματσολένη, Μαύρου, Μαυρογένους, Μαυροκέφαλος, Μαυροκορδάτου, Μαυρομμάτη, Μαυρουδή, Μαυρογένη, Μαύρου, Μελισσηνός-Μελισσηνος, Μελισσουργός, Μελκή, Μέμο, Μεταξά, Μέτζο, Μιάνης, Μιδέη, Μικέλης, Μικέλι, Μιλίκης, Μίνιος- Μίνιου , Μινώτος, Μιστόρης, Μιχαλίτζης, Μοάτζος-Μοάτσο-Μουδάτσο-Μουντάτσο, Μοθωναίος, Μολίν, Μομφερράτου, Μονδίνος, Μόντε, Μορέλλης, Μοριωνά, Μοροζίνης, Μόρμορης, Μόρο, Μόστο, Μοστράτου, Μοσχοβίτης, Μόσχου, Μότας, Μοτσανέγα, Μοντζενίγος, Μουδάτζου, Μουλάς, Μουτζάν, Μουρούζη, Μουσελίμη, Μουστοξύδι, Μπαζέου, Μπαζιάνι-Μπαζιάνας, Μπάκου, Μπαρμπαρίγου, Μπάρμπαρο, Μπαρότσης-Μπαρότσι, Μπαρότσι, Μπασάν, Μπάφος- Μπάφου, Μπελάντα, Μπελόνια, Μπενεβίτη, Μπιζάς-Μπιζάνο, Μπλέσσα, Μπολάνης, Μπολντού, Μπόνο, Μποντιμιέρ, Μποριέζης, Μπόρσας Μπουζιάνης, Μπραγκαντίν, Μπουά.
Ν: Ναδάλ, Ναυπλιώτη, Νεγρεπόντη, Νέγρης, Νεόφυτου, Νεράτζης, Νερούλης-Νερουλού, Νικόπουλος, Νομικός, Νούτσιο, Ντα Κορώνια, Ντακουζάν, Νταμουσός, Ντάντολος, Ντε Λαστικ, Ντιέντο, Ντονάτος.
Ξ: Ξανθόπουλος.
Ο: Ογκλέζος, Οναβάλ, Οφιομάχου.
Π: Παίδης, Παδοβά, Πάγκαλη, Παλαιολόγος-Παλαιολόγου, Παλατιανού, Παλατσόλη, Παλατσουόλ, Παλλαδάς, Πανά, Παντίν, Πανιάλη, Πανιπέρη, Παντουβέρης, Παπαδάτος-Παπαδάτου, Παπαδοπόλη, Παπαδημητρίουλο, Παραμάνη, Παραστάθη Παρούτας, Πασκαλίγος, Πασπάτη, Παρένιο, Πεκατόρι, Πενδαμόντη, Περδικάρης, Πατέριου Πετρέτη, Πετροκόκκινου, Πήλικα, Πιενέρο. Πιέρη, Πιερτζοβάλη, Πινιατώρου, Πιτσαμάνου , Πλανούδη, Ποκατέρα, Πολίτη, Πολυλά, Πολλάρε, Πόθου, Πραματευτή, Πρασακάκη, Πρατούνα. Προσσαλένδη-Προσσαλέντης, Πούμπλια.
Ρ: Ραγγαβή, Ράλλη, Ραμαντάση, Ραμνίτου, Ραρτούρου, Ρεγγίνη-Ρεγγίνα, Ρέγκουλο. Ρεκανέζη, Ρέντη, Ρεσελέττη, Ρίζου, Ρίκκη, Ριμαντορο, Ρισικάρη, Ροδοκανάκη, Ροδοκέφαλου, Ροδοστάμου, Ροδίτη, Ρομανού, Ροσολύμου, Ρούσος, Ροίδη, Ρωμιού, Ρωσσέτη.
Σ: Σα(γ)κρέντο, Σαλβάγη, Σανούδος, Σαραντάρης, Σαραντηνού, Σαρρή, Σαχλίκη, Σγούτα, Σδρίν, Σεβαστόπουλου, Σεκιάρη, Σεριοποτάνου, Σιγάλα, Σιφάνδου, Σκαναβή, Σκαραμαγκά, Σκιάβων, Σκιαδά, Σκιριώτη, Σκορδίλη, Σκούρα, Σκούταρη, Σκυλίτση, Σολ(ω)ομού, Σομμαρίπα, Σορδίνα, Σουβλάκη, Σούτζου, Σοφιανός-Σοφιανού, Σπαδάς, Σπαδουλίνου, Σπανόπουλου, Σπαταφόρα, Σπεκιέρη, Σπέκου, Σπινέλλη, Σπρίτζη, Σπίρη, Σπ(ι)υρίδου, Σταμίτσα, Στατιέρι, Στέλλα, Στεφανόπουλος-Στεφανόπουλου, Στιάρχου, Στρατηγού, Συβάτη, Συνοδινού, Σφενδόνη, Σχινά.
Τ: Τζουλάτη, Τουρλίνι. Τριαντάφυλλου, Τριβόλη, Τριούλ(λ)ι, Τροίλου, Τρυφερού, Τσερούλη, Τσιγώνια, Τσιμάρα, Τσιτσίνια, Τυπάλδου.
Υ: Υψηλάντη.
Φ: Φόρτσα, Φ(ω)όσκολος, Φέστα, Φίντεου, Φίλιου, Φλώρος-Φλώρου, Φορσίγου, Φόρτιου, Φραγγίδου, Φραγκιάδη, Φραγκοπούλου, Φρά(ν)γκου, Φραντζή, Φωκά.
Χ: Χαρβούρη, Χαντζέρη, Χαντζηκομνηνού, Χέλμη, Χοϊδά, Χρυσοβελόνη, Χρυσολωράς, Χρυσοσκουλέου, Χωραφά.
Ψ:-
Ω:-

http://www.artmag.gr

Βυζαντινοί οίκοι υστεροβυζαντινής περιόδου

Διάφοροι βυζαντινοί οίκοι που δραστηριοποιήθηκαν την υστεροβυζαντινή περίοδο.

Ανατολική- Δυτική Θράκη και Μακεδονία(Με κέντρα: Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Αδριανούπολη, Ραιδεστός, Μοσυνόπολη, Βέρροια, Καστοριά, Πελαγονία κ.α.)

-Ακροπολίτες

-Ανεμάδες

-Απρηνοί- Από την κώμη Άπρος/Άπροι Θράκης

-Βατάτζήδες- Διδυμότειχο ή Αδρανούπολη.

-Βελισσαριώτες

-Βρανάδες- Από την Αδριανούπολη, ήδη από τον 9^ο αιώνα.

-Βρυέννιοι- Κωνσταντινοπολίτες

-Γαβαλάδες- Επίσης Κωνσταντινοπολίτικης καταγωγής.

-Ζαγαρομμάτες

-Καβάσιλες

-Καματηροί

-Καντακουζηνοί- Μακεδονικός οίκος, με κτήσεις σε πολλές περιοχές, από Μικρά Ασία μέχρι Πελοπόννησο.

-Κεφαλάδες

-Κομνηνοί- Οίκος από την Κασταμονή του Πόντου, πήρε το όνομα του από τον τόπο εγκατάστασής κλάδου του στην κώμη Κόμνη, βόρεια της Ξάνθης.

-Νεστόγγοι- Οίκος βυζαντινο-βουλγαρικής καταγωγής.

-Παλαιολόγοι- Επιφανής οίκος Κωνσταντινοπολίτικης καταγωγής, με ακμή ήδη από τα τέλη του 11^ου αιώνα, και φυσικά τελευταία δυναστεία της Αυτοκρατορίας.

-Πετραλείφες- Οίκος βυζαντινο-νορμανδικής καταγωγής, με κτήσεις στο Διδυμότειχο.

-Ραούλ ή Ράλληδες- Οίκος «ευγενικής» καταγωγής από την Κάτω Ιταλία, απέκτησε δύναμη ύστερα από επιγαμίες με άλλους οίκους, όπως αυτόν των Παλαιολόγων.

(Όπως και άλλων γνωστών οικογενειών, το επώνυμο αυτών, χρησιμοποιήθηκε ως βαφτιστικό αργότερα από τους Έλληνες, πρβλ.βαφτιστικά Ραλλού, Κομνηνός(Κόμνας) , Δούκας-Δούκισσα κτλ

-Στρυφνοί

-Συργιάννηδες

-Ταρχανιώτες- Οίκος με καταγωγή από το χωριό Ταρχάνιον της Θράκης.

-Τζαμπλακώνες

-Φιλανθρωπινοί-Κων/λίτικης καταγωγής.

-Χούμνοι

Μικρά Ασία (Με κέντρα: Νίκαια, Νυμφαίον, Μαγνησία, Σμύρνη, Φιλαδέλφεια, Έφεσος, Αττάλεια, Κύζικος, Νικομήδεια κ.α.)

-Άγγελοι- Με καταγωγή από την Φιλαδέλφεια.

-Αργυροί ή Αργυρόπουλοι- Οίκος από την Καππαδικία.

-Βαρδάδες(Βάρδας)

-Βασιλάκηδες

-Βοϊλάδες- Οίκος από την Καππαδοκία.

-Βοτανειάτηδες

-Βούρτζηδες

-Γαβράδες- Γνωστός Ποντιακός οίκος.

-Γουναρόπουλοι

-Δαλασσηνοί- Οίκος με καταγωγή από την κώμη Δάλασσα.

-Δερμοκαΐτες- Οίκος που κλάδος του εγκαταστάθηκε και στην Αθήνα.

-Δουκάδες- Οίκος με τεράστια περιουσία, εμφανίζεται ήδη από τον 9^ο αιώνα, με αυτοκρατορικές θητείες.

-Καβαλλάριοι

-Καμμύτζαι

-Κοντοστέφανοι

-Λαμπαρδάδες

-Λασκαρίδες

-Μακρηνοί

-Μαλεΐνοι

-Μανιάκηδες- Με πολλές κτήσεις στο Θέμα Ανατολικών.

-Μελισσηνοί

-Μετοχίτες

-Μουζάλωνες- Με καταγωγή από το Αδραμύττιο.

-Σκληροί

-Συναδηνοί- Καταγόμενοι από τα Σύναδα της Μικρασίας.

-Στρατηγόπουλοι

-Ταγάρηδες- Με εκτενείς περιουσίες στη Φιλαδέλφεια.

-Ταρωνίτες- Βυζαντινο-αρμενικός οίκος, με κτήσεις στην Αρμενία.

-Τορνίκηδες

-Φιλείς- Με καταγωγή από την Έφεσο.

-Φωκάδες- Σημαντικός οίκος, κλάδος του οποίου εγκαταστάθηκε και στην Κρήτη.

(Το «Φωκάς» και ως βαφτιστικό)

Ήπειρο-Θεσσαλία-Στερεά Ελλάδα (Με κέντρα: Άρτα, Νικόπολη, Ναύπακτος, Λάρισα, Θήβα, Χαλκίδα-Εύριπος, Αθήνα, Μέγαρα κ.α.)

-Απόκαυκοι

-Γαβριηλόπουλοι

-Μαλιασσηνοί- Οίκος της Δημητριάδος.

-Κεκαυμένοι- Οίκος πιθανώς αρμενικής καταγωγής, με σημαντική περιουσία στη Θεσσαλία.

-Χαλκούτσηδες- Οίκος με περιουσίες στη Χαλκίδα.

Πελοπόννησος-Αιγαίο και Κύπρος( Με κέντρα: Κόρινθος, Άργος, Ναύπλιο, Πάτρα, Ανδραβίδα, Σπάρτη, Μυστράς, Καλαμάτα, Μεθώνη, Κορώνη, Μονεμβασιά, Νάξος, Χάνδαξ-Ηράκλειο, Ρόδος, Κώς, Χίος, Σάμος κ.α.)

-Καβάκηδες- Οίκος που εμφανίζεται στην Μονεμβασιά στα τέλη του 13^ου αιώνα.

-Καλόθετοι- Οίκος Χιακής καταγωγής.

-Μακρεμβολίτες

-Μαμωνάδες- Πελοποννησιακός οίκος.

-Μονογιάννηδες ή Ευδαιμονογιάννηδες- Οίκος που άκμασε στη Μονεμβασιά και στα Κύθηρα.

-Μαυροζούμηδες- Οίκος Λακωνικής καταγωγής.

-Σγουροί ή Σγουρόπουλοι, άρχοντες μεγαλογαιοκτήμονες στην Αργολίδα και Κορινθία τον 12-13^ο αιώνα.

-Σγουρομάλληδες- Οίκος με περιουσίες στην Αργολιδοκορινθία και Κρήτη.

- Χαμάρετοι- Οίκος αρχόντων της «Κοίλης Λακεδαίμονος»(Λακωνικής).

-Χορτάτζηδες- Κρητικός οίκος με μεγάλη επιρροή.

-Λογαράδες- Κυπριακός, πιθανώς, οίκος με περιοσίες σε Κύπρο και ηπειρωτική Ελλάδα.

Πηγή: Μελέτες Βυζαντινής Ιστορίας, 11^ου-13^ου αιώνα, Σαββίδης, Αλέξης, Εκδόσεις : ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΑ,1995 -Οι Βυζαντινοί Αριστοκρατικοί οίκοι κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο, σελ.139-146-

http://greek-lastnames.blogspot.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών"

ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ.

TΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΣΟΥ ΔΕΝΔΡΟ.

Ψάχνοντας τον προ.προ.προπαππού στο Δίκτυο.---- Η αναζήτηση προγόνων στα ψηφιακά αρχεία του Ελις Αϊλαντ αλλά και άλλες ιστοσελίδες.-----

Η γενεαλογία είναι μόδα.----
Χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, απόγονοι εποικιστών, μεταναστών, εκτοπισμένων και προσφύγων -ανάμεσα στους οποίους και πολλοί ελληνικής καταγωγής- προσπαθούν να ενώσουν τους χαμένους κρίκους της οικογενειακής τους ιστορίας.

Ενα «αναπροσαρμοσμένο» στην τοπική γλώσσα ξενόφερτο επώνυμο, ή κάποια ιστορία από μια ηλικιωμένη θεία είναι συχνά τα μόνα εφόδια εκείνων που ξεκινούν να συμπληρώσουν το παζλ της πορείας της οικογένειάς τους μέσα στο χρόνο.

Οι ανά τον κόσμο ερασιτέχνες γενεαλόγοι έχουν, όμως, τα τελευταία χρόνια και έναν νέο, ανέλπιστα πολύτιμο σύμμαχο: το Διαδίκτυο.

Kάθε ημέρα, δεκάδες ιδιώτες, φορείς, οργανισμοί και εταιρείες διαθέτουν στο Ιντερνετ μεγάλο όγκο πληροφοριών για άτομα, γεγονότα και προϊόντα. Ανάμεσα σε αυτούς, σε πολλές χώρες έχει ξεκινήσει η ηλεκτρονική καταγραφή αρχείων και βιβλιοθηκών, με σκοπό να γίνονται προσβάσιμα τα στοιχεία στο μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ενδιαφερομένων.

Την ίδια στιγμή, οι ιστοσελίδες που «ειδικεύονται» στην αναζήτηση προγόνων ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, ιδίως σε αγορές όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, κράτη όπου οι αυτόχθονες αποτελούν πλέον... «γραφικές» μειονότητες. Kάποιοι μάλιστα δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν την «αγορά της γενεαλογίας», τη δεύτερη στο Ιντερνετ μετά την πορνογραφία.

Μια απλή αναζήτηση, χρησιμοποιώντας τους όρους «genealogy», «ancestry» ή «pedigree files», θα φέρει τον ενδιαφερόμενο μπροστά σε χιλιάδες ιστοσελίδες, που όλες παρουσιάζονται ως... οι απόλυτα ειδικοί στο χώρο της γενεαλογίας. «Εκατομμύρια αρχεία στη διάθεσή σας με το πάτημα ενός πλήκτρου», «η παγκόσμια μόνη μηχανή αναζήτησης επωνύμων», «άμεση πρόσβαση σε δεδομένα που για πρώτη φορά παρουσιάζονται στο Ιντερνετ» και άλλα... ηχηρά θα είναι η πρώτη εικόνα.

Πίσω, όμως, από όλα αυτά κρύβεται μια συνήθως καλά οργανωμένη βιομηχανία, που υπόσχεται θαύματα, φυσικά με το αζημίωτο.

Τα sites

Η πρώτη επαφή των περισσοτέρων, όμως, συνήθως δεν είναι οι εμπορικές ιστοσελίδες των εταιρειών που ασχολούνται με τη γενεαλογία, αλλά τα sites κρατικών φορέων και ιδρυμάτων.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν η δημοσίευση στο Διαδίκτυο των περίφημων αρχείων της νήσου Ελις, πρώτο σταθμό δεκάδων εκατομμυρίων μεταναστών στις ΗΠΑ, από το 1892 ώς το 1954. Στη διεύθυνση www.ellisislandrecords.org, ο επισκέπτης μπορεί πλέον να χρησιμοποιήσει την ειδική μηχανή αναζήτησης για να εντοπίσει τους προγόνους του ανάμεσα στους 22 εκατομμύρια επιβάτες, μετανάστες και ναυτικούς που έφθασαν στις ΗΠΑ μεταξύ των ετών 1892-1924, να δει την κάρτα επιβίβασής τους (με ημερομηνία άφιξης, ηλικία του μετανάστη, οικογενειακή κατάσταση κ.ά.), ακόμα και τη λίστα των επιβατών του καραβιού που τους έφερε στην τότε «γη της επαγγελίας».

Η δημοτικότητα του site ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αναγκάζοντας τους υπευθύνους του να «περιορίσουν» τη δυνατότητα επισκεψιμότητας: περίπου ένα μήνα από τα εγκαίνιά του, η ιστοσελίδα παραμένει μπλοκαρισμένη τις περισσότερες ώρες της ημέρας.

Αντίστοιχα, δεκάδες δημόσιες υπηρεσίες από όλο τον κόσμο, αλλά και διάφορες υπηρεσίες, φορείς και εκκλησίες δημοσιοποιούν σταδιακά τα αρχεία τους στο Διαδίκτυο.

Οι πηγές του ερασιτέχνη γενεαλόγου είναι ανεξάντλητες: από τις πιο... μακάβριες (αρχεία νεκροταφείων, πιστοποιητικά ή αγγελίες θανάτου) μέχρι τις πιο τεχνοκρατικές (αρχεία εκκλησιών, κατάλογοι επιβατών σε πλοία, στρατιωτικά αρχεία, δημοτολόγια, τηλεφωνικοί κατάλογοι).

Οι περισσότερες, βέβαια, αφορούν τις ΗΠΑ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λείπουν και οι πηγές από Αυστραλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Βέλγιο και πολλές άλλες χώρες που εισέρχονται δυναμικά στην ψηφιακή εποχή.

Σε αυτό το σημείο έρχονται οι εταιρείες. Τα αρχεία αυτά δεν είναι πάντοτε εύκολα προσβάσιμα, ή απαιτούν συνδρομή για να καλύψουν οι εταιρείες τα έξοδα ψηφιοποίησης των αρχείων τους.

Με διάφορα ηχηρά ονόματα (για παράδειγμα, genealogy.com ή ancestry.com) και εντυπωσιακά γραφικά, φιλικά στους «πρωτάρηδες» του Διαδικτύου, οι εν λόγω επιχειρήσεις διατείνονται ότι μπορούν να εντοπίσουν τον «χαμένο» προπάππο από την Πολωνία, τον απένταρο ναυτικό από την Ελλάδα, τον Μεξικανό αντικαθεστωτικό που βρήκε καταφύγιο στις ΗΠΑ, τον Αφρικανό που διέσχισε ως σκλάβος τον ωκεανό. Για να «γλυκάνουν» τον επισκέπτη, κάποια από τα αρχεία διατίθενται δωρεάν.

Τα υπόλοιπα, όμως, κατόπιν συνδρομής, που συνήθως προσφέρεται είτε ετήσια είτε σε μηνιαία βάση και κυμαίνεται από 80 έως 100 δολάρια για την ετήσια και 30-60 για τη μηνιαία.

Οι δελεαστικές προσφορές συνεχίζονται, καθώς ο ερασιτέχνης γενεαλόγος, που απλά ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τις ρίζες της δικής του οικογένειας... ανακαλύπτει σταδιακά τα δεκάδες ελκυστικά προϊόντα: προγράμματα λογισμικού (software), προσφορές για δημιουργία ιστοσελίδας στο Ιντερνετ, όπου θα παρουσιάζεται το γενεαλογικό δένδρο της κάθε οικογένειας, βιβλία, περιοδικά, μπλουζάκια, προσφορές για την οργάνωση οικογενειακών επανασυνδέσεων και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα.

Προσοχή, όμως.

Αν αποφασίσετε να γίνετε συνδρομητής σε κάποιες από αυτές τις σελίδες, πρέπει να έχετε υπόψη ότι μπορεί κάλλιστα και να εξαπατηθείτε. Για παράδειγμα, η ιστοσελίδα gensuck.com μας αναφέρει περιπτώσεις ανθρώπων, των οποίων η συνδρομή ανανεώθηκε αυτόματα χωρίς τη συναίνεσή τους και χρεώθηκε στην πιστωτική τους κάρτα, ενώ άλλοι διαμαρτύρονται ότι τα στοιχεία που ανακάλυψαν ήταν απαρχαιωμένα, ή δεν ίσχυαν.

Ψάχνοντας για τους δικούς μαςΟι ανάγκες του ελληνικού κοινού είναι, βέβαια, λίγο διαφορετικές. Kατ' αρχήν, είναι απίθανο να ανακαλύψεις στο Διαδίκτυο ανάλογα αρχεία από κάποιες χώρες (όπως η σημερινή Τουρκία, Ρωσία, Ρουμανία κ.ά.), όπου υπήρχαν ακμάζουσες ελληνικές κοινότητες.

Οι διαδοχικοί πόλεμοι, οι αλλαγές των συνόρων, οι μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών και διάφορες άλλες ειδικές συνθήκες καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη ακόμα και την ύπαρξη δημοτολογίων ή θρησκευτικών, τοπικών και άλλων αρχείων, πόσο μάλλον σε ηλεκτρονική μορφή.

Τα πράγματα είναι σχετικά πιο προσβάσιμα, όταν κάποιος αναζητεί στοιχεία για συγγενείς, που έφυγαν από τη «μητρόπολη» Ελλάδα τις δύο τελευταίες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής διασποράς: από την ίδρυση του ελληνικού κράτους έως την έκρηξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και από τα μέσα της δεκαετίας του '40 ώς τις αρχές της δεκαετίας του '70 (Επισκόπηση της Ιστορίας της Νεοελληνικής Διασποράς, Ι. K. Χασιώτης, εκδ. Βάνιας 1993).

Kαι πάλι, βέβαια, με τον ίδιο γεωγραφικό περιορισμό: ευκόλως προσβάσιμα είναι τα αρχεία από τις ΗΠΑ, τον Kαναδά, την Αυστραλία και τη Γερμανία. Εδώ έρχεται και πάλι το Ιντερνετ.

Οι ιστοσελίδες αποκλειστικά για Ελληνες είναι λίγες• πρόκειται κυρίως για sites που απευθύνονται σε Ελληνοαμερικανούς, που ενδιαφέρονται να ανακαλύψουν τις χαμένες τους ρίζες στη «μητροπολιτική» Ελλάδα. Kαμία από αυτές δεν μπορεί να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της μετανάστευσης, έστω σε μια περιοχή. Πολλές, όμως, περιέχουν καταλόγους με επώνυμα, ενώ παραπέμπουν και σε ενδιαφέρουσες πηγές.

Ξεκινώντας

Το πιο απλό, αν δε σας λένε Παπαδόπουλο, Δημητρίου, Αντωνίου κ.λπ. (οπότε, ούτως ή άλλως θα έχετε σοβαρό πρόβλημα να ξεχωρίσετε τους προγόνους από τους συνονόματους), μπορείτε να κάνετε μια πολύ, πολύ απλή αρχή: πηγαίνετε σε κάποια από τις μεγάλες «μηχανές αναζήτησης» (π.χ. Yahoo, Altavista) και πληκτρολογήστε το επώνυμό σας. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα έχετε μια ιδέα από τους... πιθανούς συγγενείς σας, με οποιαδήποτε παρουσία στο Ιντερνετ. Οσο πιο ασυνήθιστο είναι το επώνυμο, τόσο πιο αξιόπιστα τα αποτελέσματα. Δοκιμάστε διαφορετικές «εκδοχές» του επωνύμου, καθώς η «ηχητική» και η ορθογραφική απόδοσή του μπορεί να διαφέρουν.

Για όσους, επίσης, επιθυμούν να κάνουν μια πιο «επιστημονική» αναζήτηση, υπάρχουν δεκάδες sites που προσφέρουν δωρεάν οδηγίες για «πρωτάρηδες» στη δημιουργία γενεαλογικού δένδρου.

Επισκεφθείτε sites όπως το greeklegacy.com, greekfamilies.com, daddezio.com, mediterraneangenweb. org, για να πάρετε μια ιδέα για το τι μπορείτε να βρείτε.

Επίσης, μην παραλείψετε να ασχοληθείτε με τις διάφορες mailing lists, που υπάρχουν σε όλες τις διευθύνσεις του είδους, όπου Ελληνοαμερικανοί ψάχνουν για κάποιον συγγενή ή κάποια πληροφορία σχετικά με την οικογένειά τους (γίνονται και θαύματα).

Οι πιο «προχωρημένοι» μπορούν να ανταλλάξουν εργασία με άλλους ερασιτέχνες γενεαλόγους από όλο τον κόσμο: πολλά sites (π.χ. genexchange.com) ειδικεύονται στο να «αντιστοιχούν» αναζητήσεις, να σας φέρουν δηλαδή σε επαφή με ανθρώπους από την περιοχή που ζητείτε, οι οποίοι θα μπορέσουν να ψάξουν για εσάς τοπικά αρχεία, αν εσείς αντίστοιχα τους εξυπηρετήσετε ανάλογα στην Ελλάδα (για τους συγγενείς που ψάχνουν αυτοί).

Ακούγονται όλα αυτά δύσκολα; Το ζήτημα είναι η εξοικείωση με το μέσο, υποστηρίζουν οι ειδικοί.

Από εκεί και έπειτα, ειδικά εφόσον αναζητείτε κάποιον στις ΗΠΑ, τον Kαναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία ή τη Γερμανία, το Ιντερνετ μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο εργαλείο επικοινωνίας με τις υπηρεσίες εκείνες που διαθέτουν αρχεία.

Ξεκινώντας από τα «βασικά» και εντοπίζοντας τοπικά και χρονικά την έρευνά σας, μπορείτε πλέον να κινηθείτε αυτόνομα, ψάχνοντας σε βιβλιοθήκες, δημοτολόγια, τηλεφωνικούς καταλόγους και προσωπικές ιστοσελίδες. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι απογοητευτικά, αλλά και απρόσμενα εντυπωσιακά.

Πού οφείλεται η νέα μόδα

Γιατί, όμως, κάποιος να προσπαθεί ν' ανακαλύψει ποιοι ήταν οι πρόγονοί του, άνθρωποι που έζησαν και πέθαναν πολλές γενεές πριν από αυτόν;

Γιατί αυτή η «μανία» με τα γενεαλογικά δένδρα και με διερεύνηση του οικογενειακού παρελθόντος;

«Η αναζήτηση αυτή πηγάζει από την εσωτερική ανάγκη να βρούμε τη θέση μας στο ιστορικό νήμα που έχουν υφάνει οι πρόγονοί μας, με απώτερο σκοπό να προσδιορίσουμε το νόημα της ύπαρξής μας», εξηγεί η κλινική ψυχολόγος Ελένη Kουλούτζου. «Ως άνθρωπος, δηλαδή, νιώθω μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, το οποίο διερευνώ, με σκοπό να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Προσπαθώ να ανακαλύψω χαρακτηριστικά, ταλέντα και ιδιαιτερότητες των προγόνων μου, για να βρω τα «πώς» και τα «γιατί» του παρόντος της δικής μου ζωής».

Η διερεύνηση του γενεαλογικού δένδρου χρησιμοποιείται μάλιστα και από τους επιστήμονες της ψυχανάλυσης. «Η μέθοδος αυτή ονομάζεται Γενεογραμματική και είναι μια μέθοδος διάγνωσης της δυναμικής μιας οικογένειας μέσα στις γενεές και της θέσης του ατόμου σε αυτήν.

Ομως, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην ανάλυσή της».

Αντίστοιχα, ψάχνοντας να βρούμε ποιοι είναι οι πρόγονοί μας, αναζητούμε ένα κομμάτι μας σε αυτούς. «Η διαδικασία αυτή είναι όμορφη, αλλά ενέχει έναν κίνδυνο», εξηγεί η κ. Kουλούτζου. «Να ασχοληθούμε ελαφρά, να αποδώσουμε τα πώς και τα γιατί του παρόντος σε μια αόριστη κληρονομικότητα, χωρίς να πάρουμε την ευθύνη της δικής μας συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, να αποδώσουμε τη δική μας επιθετικότητα σε κάποιον πρόγονο, που εμφάνιζε ανάλογες συμπεριφορές».

Γιατί είναι «μόδα» η διερεύνηση του γενεαλογικού μας δένδρου; Γιατί σήμερα; «Παλαιότερα, ήταν προνόμιο μόνο των ευγενών, αυτοί έψαχναν την καταγωγή τους, ακόμα αγόραζαν και τίτλους ευγενείας.

Ο περισσότερος, όμως, κόσμος έπρεπε να ασχοληθεί με το παρόν, με την επιβίωσή του. Αντίθετα σήμερα, όταν πλέον έχεις λύσει το βιοποριστικό, έχεις πλέον την πολυτέλεια να κοιτάξεις στο παρελθόν και να το διερευνήσεις. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, στον βαθμό βέβαια που δεν εξελίσσεται σε μανία, σε ψυχαναγκασμό».

Του Γιώργου Λιάλιου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ. "

Πας μη Ελλην βαρβαρος.

 Πας μη Ελλην βαρβαρος .....είναι η προταση που υποστηριζαν σθεναρα οι Ελληνες τοτε και που σημερα επισης χρησιμοποιουν διαφοροι.---Οι Ελληνες ειχαν προσδιορισει τις διαφορες που ειχαν με τους βαρβαρους και γι’αυτό ηταν στην ευτυχη θεση να αισθανονται ανωτεροι από αυτους και να εγκαθιδρυουν ακομα πιο ριζικα την κοσμοθεαση που τους εκανε ξεχωριστους και για την οποια διναν ευκολα την ζωη τους.
Το θεμα είναι όμως ότι σημερα ελαχιστοι είναι αυτοι που αν ρωτηθουν ποιες είναι οι διαφορες των Ελληνων από τους βαρβαρους θα μπορουσαν να απαντησουν.
Εκει ακριβως βρισκουν ευκαιρια οι κακοβουλοι να επιρρεασουν με τις θεωρειες τους περι ισοτητας πολιτισμων πως οι Ελληνες δεν ειχαν καμια διαφορα από τους αλλους.
Σ’αυτό το μεγαλο θεμα λοιπον θα προσπαθησω να δωσω μια περιεκτικη παραθεση πληροφοριων ετσι ώστε να διαφωτιστει η αληθεια.
Οι Ελληνες, ειχαν εξισωσει την ελληνικη φτωχεια με την ελευθερια και την ανδρεια,ενώ την αφθονια της Ανατολης την ειχαν ταυτισει με την δουλεια και την παρακμη.
Ο ποιητης Φωκυλιδης εγραψε: «Μια πολη χτισμενη ακομα και σε σκοπελο,αν εχει νομο και ταξη,είναι καλυτερη από την αφρονα Νινευι.».Για τους Ελληνες ,που ποτε μονοι τος δεν επιδιωξαν να ενωσουν την δικη τους χωρα σε ενιαιο κρατος,η δημιουργια μιας συνομοσπονδιας της ηπειρου που ειχαν δημιουργησει οι Αχαιμενιδες(Περσες),ηταν ένα φασμα ανθρωπων και αφθονιας πηγων που ηταν αδιανοητη για τους Ελληνες.
Υπηρχε πληρης πολιτισμικη αντιθεση με τον περσικο αυταρχισμο στους τομεις της πολιτικης,στρατιωτικης πρακτικης,οικονομιας και γενικοτερα κοινωνικης ζωης.
Τεκμηριο βαρβαροτητας είναι επισης η Βασιλεια.
Στην Σπαρτη,παρ’ολο που η εννοια βασιλιας δεν εχει την υποσταση που ισχυει αντικειμενικα(διοτι η μονη εξουσια που ειχε στην Σπαρτη ο βασιλιας ηταν η στρατιωτικη αρχηγεια,καποιες θρησκευτικες υποχρωσεις και η αποδοση του δευτερου γευματος του στον καλυτερο οπλιτη της ημερας),δεν ανεχτηκαν να εχουν μοναρχια οι Λακεδαιμονιοι,αλλα ενδεικτικα μοιρασαν την «εξουσια» ακριβως γιατι δεν είναι Ελληνικη σταση η αναθεση της απολυτης εξουσιας σε ένα ατομο.Αντιθετα,στους βαρβαρους,ο απολυτος ελενχος εκατομμυριων ανθρωπων βρισκονται στα χερια ελαχιστων,που μαλιστα δεν είναι στην θεση που είναι αξιοκρατικα αλλα λογω συγγενικης διαδοχης!Ο βασιλιας και η ολιγαριθμη αυλη του επεβλεπαν τον γραφειοκρατικο μηχανισμο και το ιερατειο,που ευδοκιμουσε και πλουτιζε από τους περιφερειακους φορους.ΜΗΠΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ?
ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΔΕΝ ΣΚΕΥΤΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ?
ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ Ο,ΤΙ ΘΕΛΑΝ ΚΑΙ ΤΟΤΕ.ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ¨ΕΛΛΗΝΕΣ¨ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ!ΝΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΑΝ ΟΙ ¨ΔΥΝΑΤΟΙ¨..
Στην Περσια των Αχαιμενιδων δεν υπηρχε η αφηρημενη ουτε η νομικη εννοια της Ελευθεριας.Ο βασιλιας ηταν θεος και η γονυκλισια ηταν υποχρεωτικη για ολους τους υπηκοους και ξενους.Σ’αυτή την συνηθεια να λατρευονται οι ανθρωποι ως Θεοι ειδε ο Αριστοτελης την ειδοποιο διαφορα μεταξυ Ανατολης και των Ελληνικων εννοιων της ατομικοτητας,της πολιτικης και της θρησκειας.
Ουκ ειθισται της ελλησι προσκυνεειν ελεγαν..
Στην Ελλαδα σχεδον ολοι οι πολιτικοι αρχηγοι προκρινονταν δια ψηφοφοριας και εκλεγονταν κάθε χρονο.Ο Σολων στους νομους του ελεγε ξεκαθαρα πως καμια εξουσια δεν πρπει να παρεχεται για πανω από έναν χρονο!Το μεγαλυτερο καθηκον ολων ηταν η επαγρυπνισης εναντι δημιουργιας ενός τυρρανικου πολιτευματος.Ακομα και οι δουλοι στις Ελληνικες πολεις προστατευονταν δια νομου από αυθαιρετη τιμωρια και τον φονο.Ολα αυτά αποτελουν ουσιαστικες διαφορες στην αντιληψη περι προσωπικης ελευθεριας με τους βαρβαρους.
Σε αντιθεση με τους βαρβαρους,δεν υπαρχει ουτε μια σημαντικη μαχη του Ελληνικου κοσμου που να μην σκοτωθηκαν Ελληνες στρατηγοι μαζι με το στρατευμα τους,την στιγμη που ο Περσης βασιλιας παρακολουθουσε την εκβαση μιας μαχης από αποσταση και δινιντας εντολη για περισσοτερο μαστιγωμα στους δουλους που πολεμουσαν.Δεν υπηρχε ουτε ενας στρατηγος στους Ελληνες που να μην υποκειντο σε κριση και αξιολογιση από τους πολιτες και που ολοι τους καποια στιγμη υποβληθησαν σε σκληρο προστιμο η’ ακομα και  θανατο.Θεμιστοκλης,Μιλτιαδης,Παυσανιας,Περικλης,Αλκιβιαδης,Βρασιδας,Πελοπιδας και πολλοι αλλοι ειτε εξοστρακιστηκαν,ειτε πληρωσαν τεραστια προστιμα,ειτε τους επιβληθηκε θανατικη ποινη!Και ολοι τους ποτε για κατηγορια δειλιας η’ ανικανοτητας αλλαελλειπης φροντιδας για τους αντρες τους!
Στους Ελληνες ειχαμε την υπαρξη τριων κοινωνικων ταξεων,οπου οι πλουσιοι(οι οποιοι δεν ειχαν τεραστια διαφορα από τους υπολοιπους)ηταν αναγκασμενοι με μεγαλη συνεισφορα σε δημοσια και κοινωνικα εργα.
Υπηρχε στους Ελληνες μια συνολικη σταση συναινετικης διακυβερνησης σχετικα με την ιδιοκτησια της γης.Οι ιδιοκτησιες ηταν σε μεγαλο βαθμο ισομετρες.Ενα παραδειγμα είναι πως στην Αθηνα των κλασσικων χρονων δεν εχουμε ουτε μια ιδιοκτησια μεγαλυτερη από τετρακοσια στρεμματα,ενώ στην Ασια οι ιδιοκτησιες των ¨ευγενων¨ξεπερνουσε τις πολλες χιλιαδες στρεμματα και μαλιστα οι καλυτερες γαιες βρισκονταν τις περισσοτερες φορες υπο τον αμεσο ελενχο των ιερεων!
Ως συνεπεια αυτου μπορουμε να κατανοησουμε ευκολα ότι όταν υπηρχει κοντινη οικονομικη αποσταση ο καθενας πολεμα ισοδυναμα για το σπιτι του και ως αποτελεσμα εχουμε τα πολεμικα θαυματα των Ελληνων στους περσικους πολεμους.
Κανενας Ελληνας δεν θα εκτελουσε μια ποινη αυθαιρετα χωρις να εχει προηγηθει ΔΙΚΗ,την στιγμη που λιγα χιλιομετρα ανατολικοτερα,οι αποκεφαλισμοι οσων δεν αρεσαν στον βασιλια ειχε καταντησει εθιμοτυπικη διαδικασια και το επιπεδο νοησης ηταν τετοιο που εδιναν εντολη να μαστιγωνουν την θαλασσα όταν εχει κυμα για να συμμορφωθει.Το συγκεκριμενο παραδειγμα εγινε και με τον Ξερξη λιγο πριν την Ναυμαχια της Σαλαμινας!
Απορω με καποιους που λεγαν όταν ειχε βγει η ταινια 300 ότι τους παρουσιαζει απολιτιστους τους Περσες ενώ εχουν σημαντικο πολιτισμο.Θελω να πιστευω ότι ηταν αδαης…(Η ταινια σε μεγαλο ποσοστο ορθα τονιζει την πολιτιστικη ανυπαρξια των βαρβαρων και τον φωτεινο πολιτισμο των Ελληνων που είναι ερωτευμενοι με την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!)
Δεν συζητω για την θρησκευτικη αντιληψη.
Το μονο που θα αναφερω είναι πως ο θρησκευτικος φανατισμος και η μισαλλαδοξια ηταν θεσεις πους ισως να μην μπορουσε να τις κατανοησει ενας Ελληνας.Στους βαρβαρους τα παντα περιερχονταν σε θρησκευτικο ελενχο την στιγμη που στην Ελλαδα κάθε πολις ειχε και τους δικους της Θεους.(Κοντα σε εννια χιλιαδες Θεους περιλαμβανει η Ελληνικη μυθολογια..)Βασικα,ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ!!
Προιον της ελευθεριακης αντιληψης των Ελληνων είναι οι γενναιοι πολεμιστες.Οπως αναφερει ο Ηροδοτος(Ε,78) «Όταν οι Αθηναιοι αποτιναξαν την τυρρανια από πανω τους,εγιναν υπεροχοι πολεμιστες διοτι ο καθενας πλεον δεν πολεμουσε για την περιουσια καποιου αλλου αλλα για το δικο του οφελος.»Επισης όταν ρωτηθηκαν οι Σπαρτιατες πρεσβευτες για ποιο λογο οι Ελληνες δεν δεχθηκαν να συνθηκολογησουν απαντησαν πως η αιτια είναι η ελευθερια.Συγκεκριμενα, «Υδαρνη,η συμβουλη που μας δινεις δειχνει πως δεν καταλαβαινεις τι σημαινει ελευθερια αλλα μονο τι σημαινει δουλεια.Αν γνωριζες την ελευθερια θα μας συμβουλευες να την υπερασπιστουμε όχι μονο με τα δορατα αλλα και με τσεκουρια..»(Ηροδ.Ζ,135)Η ηθικη συνιστωσα είναι πασιφανης,οι ελευθεροι πολιτες είναι καλυτεροι πολεμιστες αφου πολεμανε για τους ιδιους,τις οικογενειες τους και για τις περιουσιες τους.Τρεφουμε τοση αγαπη για την ελευθερια λεγουν οι Αθηναιοι στον Περση διαμεσολαβητη που θα την υπερασπισθουμε με κάθε δυνατο μεσο.(Ηροδ.Η,123)
Η προσηλωση των Ελληνων στην Ελευθερια είναι σχεδον θρησκευτικη.Ο Αριστοτελης λεει: «Οι πολιτες θεωρουν μεγαλη ντροπη την εγκαταλειψη της μαχης και πολύ προτιμοτερο τον θανατο από μια τετοια σωτηρια ..»(Ηθ.Νικομαχεια Γ,1116).Η ελευθερια που επινοησαν οι Ελληνες εξασφαλιζει το δικαιωμα σε κάθε πολιτη να συναιταιριζεται,να εκλεγει αντιπροσωπους,να εχει ιδιοκτησια,να αποκτα περιουσια και να μην διωκεται η’ τιμωρηται χωρις δικη.
Ακριβως τα αντιθετα ισχυουν στους βαρβαρους ακομη και σημερα και παρα ταυτα πολλοι μιλανε για ισοτητα πολιτισμων!!Ακομη και τα απολυταρχικα πολιτευματα της δυσης,ποτε δεν εφθασαν τον βαθμο ελενχου της Ανατολης.
Η ελευθερια αποδυκνυεται μεγιστο στρατιωτικο οπλο αφου ανεβαζει το ηθικο του στρατου και εμπνεει θαρρος και εμπιστοσυνη και στον τελευταιο στρατιωτη.Οι Ελληνες οπλιτες εξεφραζαν ελευθερα τις ανησυχιες τους την στιγμη που ο Περσης βασιλιας αποκεφαλιζε μαζικα ανθρωπους που θεωρουσε ότι τον απογοητευαν.Οι ελευθεροι ανθρωποι πολεμανε καλυτερα όταν γνωριζουν πως ειχαν την ελευθερια να επιλεξουν τις συνθηκες τους ενδεχομενου θανατου τους.Πριν από την μαχη των Πλαταιων,η Ελληνικη συμμαχια ζητησε από κάθε στρατιωτη να δωσει τον ακολουθο ορκο: «Δεν θα θεωρησω πιο σημαντικη την ζωη μου από την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»(Διοδ.ΙΑ,32 2)
Όχι μονο πιστευαν οι αρχαιοι Ελληνες ότι η μαχη εναντιον των βαρβαρων δοθηκε στο ονομα της ελευθεριας εναντιον της στυγερης σλαβιας,αλλα κατά καποιο τροπο ότι αυτή ακριβως η ελευθερια αποτελουσε την βαση του μαχητικου φρονηματος που θα απεκρουε κάθε ανωτερο σε ισχυ και πλουτο εισβολεα.
Η υπερμετρη λοιπον προσκολληση των Ελληνων στην ΕΛευθερια είναι αυτή που τους εδωσε την δυναμη της επιβολης εναντι των μισαλλοδοξων βαρβαρων και δημιουργησαν τον Δυτικο πολιτισμο της Ελευθεριας.Και με μια μικρη διαθεση αναμειξης παραφυλολογιας,παραθετω μια εικονα που δημοσιευσαν οι Αμερικανοι ενός μερους από τα συντριμμια του Α.Τ.Ι.Α. που επεσε στο Ροσγουελ.Αναγραφεται μια λεξη η οποια δεν είναι ουτε αμερικανικη,ουτε γαλλικη ουτε κατι άλλο.(παρ’ολο που αν ηταν φτιαχτο οι αμερικανοι θα πρεπε να αναγραψουν κατι αμερικανικο..)Δειτε την εικονα και η υπολοιπη ενασχοληση και αναζητηση εναποκειται στην διαθεση σας..(Αλλωστε το ιστολογιο αυτό δεν μπαινει σε αυτα τα μονοπατια του ¨ανεξηγητου¨..)
http://toksipnitiri.blogspot.com/2010/07/blog-post_3932.html

Ο όρος Βάρβαροι είναι ονομασία που χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους Αρχαίους Έλληνες και αργότερα απο τους Μεσσαιωνικούς Έλληνες ως εθνογραφική ή γεωγραφική ένδειξη, με την οποία, μέχρι τον 5ο π.Χ. αιώνα, χαρακτήριζαν όλους εκείνους που δεν ήταν Έλληνες, τους αλλοδαπούς. Καταδεικνύει ένα λαό με έντονο το αίσθημα της διαφορετικότητάς του από τους μη ανήκωντες σε αυτόν. Ανάλογη χρήση έχει η λέξη γκουγίμ (=εθνικοί) από τους Εβραίους.
Η ετυμολογία της δηλώνει αυτόν που λέει «βαρ-βαρ», αυτόν δηλαδή που για τους Έλληνες μιλάει ακατάληπτα, ακατανόητα.
Από τον 5ο αιώνα και μετά, η λέξη άρχισε να χρησιμοποιείται και με χαρακτήρα μειωτικό έναντι όλων εκείνων που δεν ήταν Έλληνες, αποκτώντας πλέον μία σειρά από σημασίες, και μπορούσε να σημαίνει κατά περίπτωση, τον διανοητικά κατώτερο, τον κτηνώδη, τον άνθρωπο που ρέπει προς την υποταγή. Άλλωστε, ο Ισοκράτης προτρέπει το Φίλιππο να κυριεύσει τους βαρβάρους του Βορρά, που εκ φύσεως είναι δουλικά γένη, ενώ ο Αριστοτέλης λέει πως οι Έλληνες είναι πλασμένοι να άρχουν και οι Ασιάτες να άρχονται.
Στη γνωστή έκφραση «πας μη Έλλην βάρβαρος», περικλείεται και η εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων για τα διανοητικά τους επιτεύγματα. Μια υπερηφάνεια που συνήθιζε να υπογραμμίζει και ο Μέγας Αλέξανδρος κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του. Με την αναθηματική επιγραφή «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων», έστειλε στην Αθήνα 300 περσικές πανοπλίες παρουσιάζοντας τη νίκη του Γρανικού, ως νίκη του πανελληνίου εναντίον των βαρβάρων. Την έκφραση τη συναντάμε και στη μεσαιωνική ελληνική γραμματεία. Στο ιστορικό πόνημα της Αλεξιάδος, η Άννα Κομνηνή χαρακτηρίζει τους μη ελληνόφωνους (Λατίνους, Άραβες, κ.τ.λ.) ως βαρβάρους. Η χρήση είναι περισσότερο από λόγιος αττικισμός, καθώς απαντάται και σε πολλά άλλα κέίμενα της εποχής και μεταγενέστερα.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Έλληνες χαρακτήριζαν και τη ζωή έξω από την πόλη-κράτος ως ημιβάρβαρη, εννοώντας ότι στα χωριά έλειπε η συγκεντρωτική και συντονισμένη πολιτική ζωή που ήταν απαραίτητη για μια ευτυχισμένη και ορθολογική ύπαρξη.
Η σημερινή έννοια της λέξης βάρβαρος ως απολίτιστος αντί ως μη-Έλληνας/Ρωμιός προέκυψε στον ελληνόφωνο κόσμο αργότερα, ως αντιδάνειο από την έννοια που είχε αποκτήσει η λέξη στη Δύση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πας μη Ελλην βαρβαρος."

Περίτας: Το σκυλί του Μεγάλου Αλεξάνδρου που τον συνόδευε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του εκστρατείας

Ο Περίτας ήταν το αγαπημένο σκυλί του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που τον συνόδευε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του εκστρατείας. Το όνομα Περίτας φαίνεται να προέρχεται από την μακεδονική λέξη για τον Ιανουάριο.

Έχει ακουστεί ότι το όνομα το έδωσε ο Αλέξανδρος από την λέξη περιττός = εξαιρετικός. Αλλά στα αρχαία κείμενα του Πλουτάρχου αναγράφεται με ένα ταφ. (Πλούταρχος, Βίοι παράλληλοι, Αλέξανδρος 61).

Λένε ότι ο Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος που θέσπισε νόμο για την προστασία των ζώων. Ο Περίτας ήταν αυτός που δάγκωσε έναν ελέφαντα στο πεδίο της μάχης,πολεμώντας εναντίον του Δαρείου Γ’ όταν ο Αλέξανδρος είχε βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση κάποια στιγμή στην μάχη.Εκεί ήταν που μάλλoν σκοτώθηκε και αυτό. Θεωρήται ένα από τα δέκα σκυλιά που άφησαν το αποτύπωμα τους στην ιστορία.

Η ράτσα είναι δύσκολο να εξακριβωθεί και παραμένει άγνωστη,πιθανότατα ήταν Μολοσσος Ηπείρου.Άλλοι θα πουν ότι ήταν λαγωνικό αλλά και μπουλντόγκ όπως έχει αναφερθεί επίσης.

Ιστορίες Για Τον Περίτα

Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ήταν ίσως ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου (ΒΔ Ελλάδα), οι οποίοι ενθουσιασμένοι από τον Αλέξανδρο, έδωσαν ένα σκυλί που είχε επιτεθεί και ξυλοκοπήθηκε τόσο με λιοντάρι αλλά και με έναν ελέφαντα.

Ένα παραμύθι λέει ότι όταν ο Αλέξανδρος ήταν παγιδευμένος πίσω από τις οχυρώσεις των Μαλλών,μαζί με τον Λεοννάτο,Πέυκεστα και τον Αβρέαο. Ο Λεοννάτος άκουσε Περίτα ουρλιαχτό από πίσω του. Ενώ εξακολουθούν να αγωνίζονται,φώναξε και ο Λεοννάτος Περίτα για να τρέξει στον Αλέξανδρο. Και ο Περίτας επιτέθηκε στους Μαλλούς.

Είχε μόλις τραυματίστεί ο Αλέξανδρος σοβαρά με βέλος. Αυτό επέτρεψε στους στρατιώτες να σώσουν τον Αλέξανδρο. Ο Περίτας εκεί επίσης τραυματίζεται από ένα ακόντιο , πεθαίνει στην αγκαλιά του αφεντικού του μετά.(Αυτή η ιστορία δεν μπορεί να ισχύει γιατί έτσι όπως ήταν το οχυρό των Μαλλών δεν μπορούσαν να μπούν οι άντρες του Αλεξάνδρου άρα λίγο δύσκολο να μπόρεσε να μπεί ο Περίτας, αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε).

Ο Αλέξανδρος τίμησε τον πιστό σκύλο του Περίτα δίνοντας το όνομά του σε μία πόλη.

Η Πόλη

Η Περίτα ήταν μια αρχαία ελληνική πόλη της Ινδίας. Αναφέρεται από τον Πλούταρχο στους Βίους παράλληλους στον Αλέξανδρο (Αλέξανδρος 61). Οι πληροφορίες για την ύπαρξη της πόλεως είναι αμυδρές, γιατί όπως ο ίδιος αναφέρει ότι το έμαθε από τον Σωτίωνα και αυτός από τον ρήτορα Ποτάμωνα τον Λέσβιο (75 π.Χ. -15 μ.Χ.) στο έργο του Για τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα.

Εν πάση περιπτώσει η πόλη ιδρύθηκε στην Πενταποταμία της βορειοδυτικής Ινδίας (σημ. Punjab) από τον Μέγαλο Αλέξανδρο (ίσως κοντά στην Βουκεφάλα και την Νίκαια). Άγνωστη η σημερινή της τοποθεσία..Και οι δύο πόλεις η Περίτα και η Βουκεφάλα ήταν λάφυρα του πολέμου για τον Αλέξανδρο, αφού νίκησε τον Βασιλιά Πώρο στην Μάχη του Υδάσπη για να τιμήσει τον σκύλο του Περίτα που τον είχε αναθρέψει και τον αγαπούσε πολύ όπως και το άλογο του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Περίτας: Το σκυλί του Μεγάλου Αλεξάνδρου που τον συνόδευε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του εκστρατείας"

Η Χριστιανική επανάσταση στην Ιαπωνία και ο μεγάλος διωγμός

Γράφει ο Μανώλης Χατζημανώλης...

O Xριστιανισμός έφτασε στην Ιαπωνία το 1549 μ.Χ, όταν ο Ισπανός ιεραπόστολος Φραγκίσκος Ξαβέριος αφίχθηκε από την Κίνα μαζί με μια ομάδα Ιησουιτών συναδέλφων του και Ιαπώνων προσύλητων. Η νέα θρησκεία βρήκε σχεδόν άμεσα πρόσφορο έδαφος. Η δυτική χώρα γέμισε χριστιανικές εκκλησίες, ενώ σύντομα ιδρύθηκαν καθολικές ιεραποστολές στο Ναγκασάκι, σημαντικό λιμάνι στην νήσο Κιουσού, και στην πρωτεύουσα Κιότο στο κεντρικό Χονσού. Τέσσερις Ιάπωνες υποψήφιοι ιερείς και ιεραπόστολοι στάλθηκαν στην Ρώμη για να εκπαιδευτούν και να γνωρίσουν τον πάπα, ενώ μέχρι το 1581 υπήρχαν στην χώρα 150.000 Χριστιανοί, εκ των οποίων οι 100.000 στο Κιουσού. Το σύμβολο του σταυρού έγινε κοινό στην Ιαπωνία, καθώς οι Χριστιανοί στρατιώτες τον έβαζαν πάνω στην πανοπλία τους, ενώ ακόμα και σε μικρές κοινότητες φτιάχνονταν απλοί ξύλινοι σταυροί που λατρεύονταν κατά τα πρότυπα του Σίντο, της αρχέγονης ιαπωνικής θρησκείας.

Αυτή η αρχική μεγάλη επιτυχία θα μπορούσε να αποδοθεί στις άοκνες προσπάθειες ενός άλλου Ιησουίτη, του Ιταλού Αλεσάντρο Βαλινιάνο, ενός ιεραπόστολου που εργάστηκε πραγματικά για να κατανοήσει σε βάθος τις ιαπωνικές ιδιαιτερότητες, αλλά και στην συμβατότητα του Χριστιανισμού με την κοσμοθεωρία των σαμουράι της εποχής Σενγκόκου, που στοχάζονταν πάνω στην παροδικότητα του βίου. Το εμπόριο με την Δύση έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο, καθώς πολλοί νταίμιο (πολέμαρχοι) θέλοντας να συσφίξουν τις σχέσεις τους με τους Ευρωπαίους εμπόρους που τους προμήθευαν με νιτρικό κάλιο, την πρώτη ύλη για το μπαρούτι, έδειξαν μεγάλη ανοχή στην διάδοση του Χριστιανισμού. Ο Όντα Νομπουνάγκα, ο ισχυρότερος νταίμιο της εποχής και θεωρούμενος ως ο πρώτος από τους τρεις ενοποιητές της χώρας, εγγυήθηκε την ασφάλεια των ιεραπόστολων στην νήσο Χονσού και στο Κιότο, ενώ στη νήσο Κιουσού οι ιεραπόστολοι βοηθήθηκαν από νταίμιο που είχαν βαφτιστεί και οι ίδιοι Χριστιανοί.

Αυτή η θετική κατάσταση για τον Χριστιανισμό στην Ιαπωνία άρχισε να μεταβάλλεται δυσμενώς μετά τον θάνατο του Νομπουνάγκα το 1582. Αν και ο διάδοχός του και θεωρούμενος δεύτερος ενοποιητής της Ιαπωνίας, στρατηγός Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, είχε αρχικά κρατήσει την ίδια πολιτική ανοχής με τον προκατοχό του, άλλαξε στάση μετά το 1587, όταν κατέκτησε το Κιουσού. Όντας πλέον ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος της Ιαπωνίας, ο Χιντεγιόσι άρχισε να ασχολείται με τις έξωθεν απειλές και κυρίως με την ευρωπαϊκή επέκταση στην ανατολική Ασία, ενώ έλαβε μέτρα και για να επιβληθεί στους επιρρεπείς προς την επιρροή των δυτικών ιεραποστόλων “Κιρισιτάν” (Χριστιανούς) νταίμιο της δυτικής Ιαπωνίας. Καθώς είχε ακούσει ιστορίες για το πώς χριστιανικές ιεραποστολές προηγήθηκαν των Ισπανών κονκισταδόρων κατά την κατάκτηση της Αμερικής, οι καθολικοί ιεραπόστολοι στοχοποιήθηκαν ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας για την εξουσία του. Όλοι τους διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν το Χονσού, ενώ Χριστιανοί νταίμιο του νησιού έπεσαν σε δυσμένεια και εξορίστηκαν στις υπό ισπανική κατοχή Φιλιπίννες και αλλού. Το 1597, είκοσι έξι Ιάπωνες ιεραπόστολοι σταυρώθηκαν, σηματοδοτωντας την πρώτη μαζική εκτέλεση Καθολικών στην χώρα. Παρόλα αυτά η διάδοση του Χριστιανισμού συνεχίστηκε. Ο αριθμός των Χριστιανών στην χώρα έφτασε τις 300.000, ενώ Ιησουϊτες ιεραπόστολοι συνόδεψαν τους Χριστιανούς νταϊμιο κατά την ιαπωνική εισβολή στην Κορέα την δεκαετία του 1590.

Στον εμφύλιο που ακολούθησε τον θάνατο του Τογιοτόμι Χιντεγιόσι το 1598, νικητής αναδείχθηκε στα 1600 ο νταίμιο Τοκουγκάβα Ιεγιάσου, ο οποίος και ανασύστησε το Σογκουνάτο, την στρατιωτική κυβέρνηση της Ιαπωνίας που είχε καταρρεύσει τον 15ο αιώνα. Οι Τοκουγκάβα θέλοντας να εξαλείψουν κάθε δυτική επιρροή στην χώρα, ακολούθησαν μια πολιτική ακραίου απομονωτισμού. Όλες οι διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις με τους Ευρωπαίους διακόπηκαν, με εξαίρεση έναν ολλανδικό θύλακα σε ένα γειτονικό νησί. Περιορισμοί και έλεγχοι επιβλήθηκαν στις εσωτερικές μετακινήσεις μεταξύ των πόλεων και των επαρχιών, ενώ όλοι οι ιεραπόστολοι και οι ιερείς διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν την Ιαπωνία. Όσοι από τους τελευταίους ανακαλύπτονταν από τη μυστική αστυνομία του καθεστώτος, φυλακίζονταν και εκτελούνταν με μαρτυρικό τρόπο, ενώ οι Χριστιανοί νταίμιο εκτοπίζονταν από τις επαρχίες τους και αντικαθιστούνταν από ευνοούμενους των Τοκουγκάβα.

Σύντομα το κλίμα στις δυτικές επαρχίες έγινε εκρηκτικό. Βάση του στρατιωτικού κώδικα μπουσίντο που ακολουθούσαν οι σαμουράι, όσοι από αυτούς έχαναν τον αφέντη τους μετατρέπονταν σε “ρονίν”, άνεργους σαμουράι χωρίς εργοδότη που κατέφευγαν στην ληστεία για να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν. Oι Χριστιανοί αγρότες του Κιουσού στέναζαν από την βαριά φορολογία και τους θρησκευτικούς διωγμούς, ενώ βάναυσοι και ανίκανοι διοικητές που διόριζαν οι Τοκουγκάβα από την έδρα τους στο μακρινό κάστρο Έντο (σημερινό Τόκιο) χειροτέρευαν την κατάσταση.
Αυτές ήταν οι συνθήκες τον Δεκέμβριο του 1637, όταν οι χωρικοί της χερσονήσου Σιμαμπάρα και των νήσων Αμακούσα, απηυδισμένοι από την υπερφορολόγηση, την φτώχεια και κάποιες βάναυσες εκτελέσεις που αποτέλεσαν την τελευταία σταγόνα, εξεγέρθηκαν κατά των νταίμιο Ματσουκούρα Σιγκεχάρου της επαρχίας Σιμαμπάρα και Τερασάβα Κατατάκα της επαρχίας Καράτσου. Στις τάξεις τους εντάχθηκαν επίσης ρονίν που είχαν υπηρετήσει κατά το παρελθόν οίκους όπως οι Αμακούσα, οι Σίκι και οι Χριστιανοί Αρίμα, οι οποίοι είχαν εκτοπιστεί από τις επαρχίες τους στις αρχές του αιώνα και αντικαταστάθηκαν από τους Ματσουκούρα. Έτσι οι χωρικοί απέκτησαν ηγεσία και συντρόφους με εμπειρία στην πολεμική τέχνη.

Σύνταγμα 3.000 σαμουράι που στάλθηκε από τις αρχές στο Ναγκασάκι για να καταστείλει την εξέγερση εξοντώθηκε από τους επαναστάτες, ενώ σύντομα τα κάστρα των οικογενειών Τερασάβα και Ματσουκούρα βρέθηκαν υπό πολιορκία. Η άφιξη ενισχύσεων σταλμένων από την Μπακούφου, την στρατιωτική συνέλευση του Σογκουνάτου στο Έντο, ανάγκασε τελικά τους επαναστάτες να καταφύγουν στο εγκαταλελειμένο κάστρο της Χάρα, πρώην έδρα της οικογένειας Αρίμα στην χερσόνησο της Σιμαμπάρα. Οι οχυρώσεις του κάστρου ανακατασκευάστηκαν, ενώ αποθέματα σε πυρίτιδα και τρόφιμα συγκεντρώθηκαν από τις λεηλατημένες αποθήκες των Ματσουκούρα.

Καθώς η θέση των επαναστατών ήταν εξαιρετικά οχυρή, τα κυβερνητικά στρατεύματα που δεν διέθεταν σύγχρονο βαρύ πυροβολικό, στράφηκαν για βοήθεια προς τους Ολλανδούς της νήσου Χιράντο, στα ανοικτά του Ναγκασάκι. Αυτοί τούς παραχώρησαν πυρίτιδα και κανόνια, με τα οποία οι κυβερνητικοί άρχισαν να βομβαρδίζουν τους επαναστάτες, ενώ αργότερα, κατόπιν αιτήματος του Σογκουνάτου, έσπευσαν με πλοίο τους να συμμετάσχουν στις επιχειρήσεις. Παρά τις 426 βολές που έριξε σε 15 μέρες το πλοίο de Ryp, τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά, ενώ οι Ολλανδοί έχασαν και δύο σκοπούς από πυρά αρκεβουζίου. Το ολλανδικό πλοίο αποχώρησε τελικά κατόπιν νέου αιτήματος των κυβερνητικών, όταν αυτοί έλαβαν ειρωνικό γράμμα από τους πολιορκημένους:

“Δεν υπάρχουν πλέον ανδρείοι στρατιώτες σε αυτό το βασίλειο να πολεμήσουν μαζί μας; Και δεν ντρέπονται να καλούν σε βοήθεια τους ξένους να τους βοηθήσουν ενάντια στις μικρές δυνάμεις μας;”

Με τον εγωϊσμό τους θιγμένο, οι κυβερνητικοί σαμουράι εξαπέλυσαν έφοδο κατά την οποία σκοτώθηκε ο διοικητής τους. Νέες ενισχύσεις για τους κυβερνητικούς έφτασαν με τον αντικαταστάτη του, αλλα η τόλμη των εξεγερμένων έφτασε το αποκορύφωμά της τον Φεβρουάριο του 1638, όταν μια έξοδος της φρουράς είχε ως αποτέλεσμα την εξόντωση 2.000 σαμουράι από την επαρχία Χίζεν. Ο χειμώνας όμως υπήρξε σκληρός και για τους δυο αντιμαχόμενους, με την πλάστιγγα να γέρνει σταδιακά υπέρ της πλευράς του Σογκουνάτου, καθώς οι επαναστάτες ξέμεναν από τρόφιμα, πυρομαχικά και λοιπές προμήθειες.

Μέχρι τον Απρίλιο, 200.000 κυβερνητικοί στρατιώτες είχαν συγκεντρωθεί για να αντιμετωπίσουν τους 30.000 υπερασπιστές της Χάρα. Μια τελευταία έξοδος των επαναστατών στις αρχές του μήνα αποκρούστηκε, ενώ από αιχμάλωτους οι πολιορκητές πληροφορήθηκαν την απελπιστική κατάσταση μέσα στο οχυρό. Στις 12 Απριλίου του 1638 οι πολιορκημένοι της Χάρα υπέκυψαν σε μια γενική έφοδο, όταν στρατιώτες των Κουρόντα από την επαρχία Χίζεν κατέλαβαν τους εξωτερικούς προμαχώνες. Παρά την λυσσώδη αντίσταση, μέχρι τις 15 του μήνα είχαν τελειώσει όλα.

Η μάχη για την Σιμαμπάρα, η τελευταία μεγάλη σύρραξη στην Ιαπωνία μέχρι το 1860, κόστισε στους Τοκουγκάβα περισσότερους από 20.000 νεκρούς και τραυματίες και η εκδίκησή τους υπήρξε τρομερή. Πάνω από 35.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά την μάχη ή εκτελέστηκαν. Το κάστρο της Χάρα κάηκε και τα ερείπια του θάφτηκαν επί τόπου μαζί με τους νεκρούς επαναστάτες. Οι Ευρωπαίοι έμποροι, έχοντας θεωρηθεί ύποπτοι για ευνοϊκή διάθεση έναντι των επαναστατών, εκδιώχθηκαν από την χώρα, ενώ η πολιτική απομονωτισμού των Τοκουγκάβα έγινε ακόμα αυστηρότερη μετά το 1639. Από τις διώξεις δεν γλίτωσε ούτε ο Ματσουκούρα Σιγκεχάρου, ο οποίος εκτελέστηκε σαν ο αποδιοπομπαίος τράγος για την κρίση.

Οι επαρχία Σιμαμπάρα ως αποτέλεσμα του πολέμου ερημώθηκε από τους κατοίκους της. Για να διατηρηθεί η οικονομία της περιοχής οι Τοκουγκάβα εγκατέστησαν αγρότες από άλλες περιοχές της Ιαπωνίας, ενώ βουδιστές ιερείς φρόντιζαν για την συστηματική κατήχηση των κατοίκων. Ο Χριστιανισμός απαγορεύτηκε και οι ελάχιστες χριστιανικές κοινότητες επέζησαν κινούμενες στην παρανομία. Σήμερα, μόλις το 1% των Ιαπώνων δηλώνουν Χριστιανοί, αν και το άνοιγμα της ιαπωνικής κοινωνίας στην δυτική κουλτούρα μετά τον Β’ΠΠ έφερε στην χώρα έθιμα, όπως ο εορτασμός των Χριστουγέννων και οι δυτικού τύπου γάμοι.

https://cognoscoteam.gr/%CE%B7-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CE%B1%CF%80%CF%89%CE%BD%CE%AF/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Χριστιανική επανάσταση στην Ιαπωνία και ο μεγάλος διωγμός"

Τι σημαίνει η λέξη «Πάσχα» και πώς προέκυψε η ονομασία

Πώς καθιερώθηκε ο εορτασμός

Το χριστιανικό Πάσχα ή κοινώς «Πασχαλιά», ή ελληνοπρεπώς «Λαμπρή», είναι η μεγαλύτερη εορτή της Ορθοδοξίας. Το Πάσχα, εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία της 21ης Μαρτίου μη συμπεριλαμβανομένης, κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο στην Ορθόδοξη εκκλησία και κατά το Γρηγοριανό στην Ρωμαιοκαθολική. Εορτάζεται η ανάσταση του Ιησού Χριστού, η οποία πιστεύεται ότι έγινε το 33 μ.Χ. Πώς όμως προέκυψε η ονομασία Πάσχα;

Για εμάς τους Χριστιανούς η λέξη «Πάσχα» σημαίνει, το πέρασμα του Χριστού από τον θάνατο στη ζωή. Λέγεται και αλλιώς «Λαμπρή», ονομασία που προήλθε από τους αναστάσιμους κανόνες της εκκλησίας, οι οποίοι ονομάζουν «Λαμπροφόρο» την ημέρα του Πάσχα και συνιστούν στους πιστούς «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί».

Το Πάσχα, όπως αναφέρει το dogma.gr, στον Ιουδαϊσμό καθιερώθηκε ως ανάμνηση της Εξόδου, που ελευθέρωσε τους Εβραίους από την αιγυπτιακή δουλεία. Μεταγενέστερα υιοθετήθηκε ως εορτασμός από τους Χριστιανούς αναφορικά με τον θυσιαστικό θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.

Το γεγονός της απελευθέρωσης αυτής συνέβη με μια σειρά θεϊκών προνοιακών παρεμβάσεων, από τις οποίες η σημαντικότερη εκδηλώνεται τη νύχτα κατά την οποία θα εξολοθρεύονταν τα πρωτότοκα των ανθρώπων και των ζώων των Αιγυπτίων, ενώ τα σπίτια των Εβραίων θα προστατεύονταν αφού οι πόρτες τους είχαν σημαδευτεί με το αίμα του αρνιού που είχαν θυσιάσει.

O όρος Πάσχα προέρχεται από το αραμαϊκό πασ’ά και το εβραϊκό πέσαχ. Κάποιοι μελετητές έχουν προτείνει ως προέλευση του εβραϊκού όρου ξένη ετυμολογία, όπως η ασσυριακή πασαχού (πραύνω) ή η αιγυπτιακή πασ’ (ανάμνηση) ή πεσάχ (πλήγμα).

Κάποιοι ερευνητές ανιχνεύουν τις αρχές των εορταστικών εκδηλώσεων του πάσχα σε χαναανιτικές γιορτές που σχετίζονται με την συγκομιδή κριθαριού την άνοιξη.

Άλλοι μελετητές πάλι, θεωρούν ότι η ρίζα του Πάσχα βρίσκεται σε γιορτές και ιεροτελεστίες της άνοιξης της προ-ισραηλιτικής εποχής με την έννοια των ποιμένων που υποβάλλουν αίτημα στο θεό για την προστασία του κοπαδιού τους.

Ωστόσο, καμία από αυτές τις υποθέσεις δε θεωρείται επαρκώς τεκμηριωμένη.

Πάντως, η Βίβλος συσχετίζει το πέσαχ με το ρήμα πασάχ πού σημαίνει είτε χωλαίνω, είτε εκτελώ τελετουργικό χορό γύρω από τη θυσία (Γ’ Βασ. 18:21,26), είτε, μεταφορικά, «ξεφεύγω», «προσπερνώ», «απαλλάσσω».

Το Πάσχα, είναι η προσπέραση του αγγέλου του Θεού πάνω από τα σπίτια των Ισραηλιτών, ενώ έπληττε με θάνατο τα πρωτότοκα αγόρια των σπιτιών των Αιγυπτίων.

Σύμφωνα δε με τις Εβραϊκές Γραφές, το Πάσχα αποτελούσε ανάμνηση της εξόδου από την δουλεία της Αιγύπτου υπό την ηγεσία του Μωυσή μέσω θεϊκής παρέμβασης. Το Πάσχα αποτελούσε οικογενειακή εορτή. Εορταζόταν νύχτα, στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, την 14η του μήνα Αβίβ (που ονομάστηκε Νισάν μετά την Βαβυλωνιακή εξορία) με προσφορά στο νεαρού ζώου, χρονιάρικου, για να ευλογηθεί από το Θεό όλο το κοπάδι. Το σφάγιο ήταν αρνί ή κατσίκι, αρσενικό και αρτιμελές (Εξ. 12:3-6), δεν έπρεπε να σπάσει κανένα κόκαλο του (Έξ. 12:46, Αρ. 9:12) ενώ το αίμα του ως ένδειξη προστασίας, το έβαζαν στην είσοδο κάθε σπιτιού (Εξ. 12:7,22). Οι μετέχοντες στο δείπνο ήταν ντυμένοι, έτοιμοι για ταξίδι (Έξ. 12:8-11).

Αυτά τα στοιχεία νομαδικής, οικογενειακής ζωής μας δείχνουν μια πολύ παλαιότερη προέλευση του Πάσχα, που θα μπορούσε να είναι η θυσία που ζήτησαν οι Ισραηλίτες από τον Φαραώ να πάνε να γιορτάσουν στην έρημο (Έξ. 3:18, 5:1 εξ). Παρ’ όλα αυτά όμως, η έξοδος από την Αίγυπτο έδωσε στο Πάσχα την οριστική του σημασία.

https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/2636285/ti-simeni-i-lexi-pascha-ke-pos-proekipse-i-onomasia

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τι σημαίνει η λέξη «Πάσχα» και πώς προέκυψε η ονομασία"

«Η άλλη Επανάσταση του 21: Ο Καποδίστριας και η πανώλη του 1828».

Ιωάννης Καποδίστριας, Λιθογραφία, Σχέδιο εκ του φυσικού του Louis Letronne.
Λιθογραφία του Institut Lithographie της Βιέννης, 1829

Αν η σημερινή ελληνική κοινωνία μοιάζει να έχει μείνει κυριολεκτικώς αποσβολωμένη και άφωνη μπροστά σε μία κρίση  που ξεπερνάει την ίδια τη δυνατότητά της να τη συλλάβει, εν τούτοις οι πρόγονοί μας στο παρελθόν έζησαν στενά δεμένοι με την επιδημία, την καραντίνα και τον θάνατο. Έτσι, σε όλη τη διάρκεια του 18ου αιώνα, μόνο για δώδεκα χρόνια δεν αναφέρονται θάνατοι από κάποια επιδημία στον ελληνικό κόσμο. Η πανώλη (πανούκλα, θανατικό ή λοιμός) ήταν συχνότερη και φονικότερη, συνοδευόμενη όμως από τον τύφο, την ευλογιά, τη χολέρα, τη λέπρα.

Η πρώτη ελληνική αναφορά στην πανούκλα ήταν αυτή της Τραπεζούντας, το 1346. Και ακολούθησαν αναρίθμητες επιδημίες στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Ιδιαίτερα φονικές δε υπήρξαν εκείνες της Θεσσαλονίκης, με 500 νεκρούς ημερησίως, το 1741, της  Ναύπακτου και της Λευκάδας, το 1743. Το 1751, ξέσπασε μια τρομακτική επιδημία στην Κωνσταντινούπολη την οποία ο, εγκατεστημένος στην περιοχή, Άγγλος γιατρός, Mordach Mackenzie, θεωρεί «ως την αγριότερη πανώλη» της εποχής από την οποία «οι Έλληνες και οι Αρμένιοι υποφέρουν περισσότερο» – και ανεβάζει τους νεκρούς σε 150.000, σημειώνει δε ότι πολλοί «καταφεύγουν στην Προύσα, τη Νικομήδεια, την Αδριανούπολη, τα νησιά», ενώ  και ο Άγγλος πρέσβης, Τζέιμς Πόρτερ, «εκτιμά, ότι η πανώλης του 1751 εξόντωσε 60.000 άτομα». Ο γνωστός λόγιος και «τυχοδιώκτης» Καισάριος Δαπόντες γράφει στον περιβόητο Καθρέπτη γυναικών για το ταξίδι του στον Όσιο Αυξέντιο, στη Νικομήδεια:

«Ὅταν ἐπῆγα δὲ κ’ ἐγὼ μὲ τὸν ἀλεξανδρείας

Εἰς τῆς πανούκλας τὸν καιρὸν τῆς τόσον φονουτρείας

ὁποῦ ἐκαταρήμαξε καὶ πόλιν καὶ χωρία,

Ὅτι πρὸ χρόνων ἱκανῶν δὲν ἔγινεν ὁμοία

(Κ. Δαπόντες, Καθρέπτης Γυναικών, τόμ. β΄178,180)

Και προφανώς δεν ήταν η μόνη επιδημία. Μια εξίσου φονική έξαρσή της θα εκδηλωθεί στην Κωνσταντινούπολη, το 1778, ενώ, λίγο πριν την Επανάσταση, η πανούκλα του 1812-1819 ήταν η πιο θανατηφόρα και ίσως αποτελεί μια από τις αιτίες που έκαναν τους Έλληνες να επαναστατήσουν. Πολλά νησιά του Αιγαίου ερήμωσαν· στη δε περιοχή του Τύρναβου, το 1812-1816, ένας άρρωστος Τάταρος από την Κωνσταντινούπολη μόλυνε τους κατοίκους και τα θύματα έφτασαν τις 8.600! Το 1814, η ίδια επιδημία έπληξε την Πόλη, τη Σμύρνη, τη Χίο, τη Σάμο και Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με τον Πουκεβίλ «οι επιδημίες πανώλους στα 1814-1819 έπληξαν το ένα έκτο του πληθυσμού της Ευρώπης και το ένα πέμπτο των άλλων περιοχών».

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Επανάσταση δεν αντιμετώπιζε μόνο το τουρκικό γιαταγάνι και τις σφαγές αλλά ίσως οι έμμεσοι θάνατοι που προκλήθηκαν από τις δύσκολες υγειονομικές συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα να προκάλεσαν ισάριθμους ή τουλάχιστον συγκρίσιμο αριθμό θανάτων με εκείνους που έπεσαν στα πεδία των μαχών. Τόσο από τη μόλυνση και την αδυναμία αντιμετώπισης των τραυμάτων όσο και από τις αναρίθμητες μικρότερες ή μεγαλύτερες επιδημίες.

Η πρώτη καταγεγραμμένη επιδημία μετά την κήρυξη της Επανάστασης εκδηλώθηκε στην Τρίπολη, είχε ως αιτία τον εξανθηματικό τύφο που προκάλεσε περίπου 3.000 θανάτους, ενώ επιδημία τύφου εκδηλώθηκε αργότερα, στο Ναύπλιο και σε άλλες πόλεις που τελούσαν υπό πολιορκία. Στο Μεσολόγγι ίσως οι θάνατοι από δυσεντερία να ξεπέρασαν εκείνους της ηρωικής Εξόδου.

Όμως, η τελευταία μεγάλη επιδημία την οποία αντιμετώπισαν οι αγωνιζόμενοι Έλληνες στα 1828 να είναι σημαδιακή, κυρίως για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε από τον Καποδίστρια, που μόλις πριν τρεις μήνες είχε φθάσει στην Ελλάδα, και όλους τους συνεργάτες του, που μπορούν τόσο να μας διδάξουν για το σήμερα όσο και να μας κάνουν να κατανοήσουμε από μια άλλη πλευρά το μεγαλείο αυτής της Επανάστασης.

«Αν περιστάσεως τυχούσης, πόλις τις

ή χωρίον είναι ύποπτα λοιμού, συγχρόνως

μετά την περιστοίχησιν

των υπό υγειονομικής γραμμής,

ανάγκη πάσα να ληφθώσιν

ευθέως τα εξής μέτρα:

Υποχρεούνται οι κάτοικοι να

μένουν εις τα ίδια,

εμποδίζεται πάσα θρησκευτική τελετή.

Δεν σημαίνονται οι κώδωνες».

Την Άνοιξη του 1828, εμφανίστηκε μια επιδημία πανώλους που την μετέδωσαν οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ, την «πανούκλα των φτωχών», όπως την έλεγαν οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι. Αυτή μεταδόθηκε αρχικώς στα νησιά, Ύδρα, Σπέτσες, Αίγινα και εν συνεχεία στο Άργος, την Αργολίδα και την περιοχή των Καλαβρύτων καθώς και στο στρατόπεδο των Μεγάρων. Για την αντιμετώπισή της ο Καποδίστριας πήρε ιδιαίτερα ενεργητικά μέτρα, βοηθούμενος και από τον Ελβετό φιλέλληνα γιατρό Louis-André Gosse (που μας άφησε και ένα σχετικό βιβλίο από όπου και όλες οι πληροφορίες που παρουσιάζουμε) καθώς και από τους Έλληνες γιατρούς και την υπόλοιπη διοίκηση.

Το άρθρο για την πανώλη, όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΣΤΙΑ», στις 11/03/1879.

Εκτός από αυστηρά μέτρα καραντίνας και την απαγόρευση της μετακίνησης και των επαφών με τους ασθενείς ή όσους είχαν έλθει σε επαφή μαζί τους, απαγορεύτηκε και κάθε συνάθροιση σε δημόσιο χώρο, στις περιοχές που είχαν προσβληθεί από την επιδημία. Τέλος, στις 20 Αυγούστου, εξεδόθη ψήφισμα ειδικού νόμου «περί υγειονομικών διατάξεων» (Ψήφισμα 15 /20.8.1828) όπου, στο άρθρο 285 εδ.3, αναφέρεται πως  «Αν περιστάσεως τυχούσης, πόλις τις ή χωρίον είναι ύποπτα λοιμού, συγχρόνως μετά την περιστοίχησιν των υπό υγειονομικής γραμμής, ανάγκη πάσα να ληφθώσιν ευθέως τα εξής μέτρα: Υποχρεούνται οι κάτοικοι να μένουν εις τα ίδια, εμποδίζεται πάσα θρησκευτική τελετή. Δεν σημαίνονται οι κώδωνες».

Γράφει ο Gosse στο βιβλίο του: «Ωστόσο, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η Α.Ε. ο  κυβερνήτης Καποδίστριας έδειξε τη μεγαλύτερη ενεργητικότητα, και έκανε τις μεγαλύτερες θυσίες. Από την πρώτη εμφάνιση της ασθένειας, παντού δημιουργήθηκαν επιτροπές υγιεινής, δημιουργήθηκαν καραντίνες σε όλα τα μέρη και καταρτίστηκε κώδικας υγιεινής. Μοιράστηκαν χρήματα και τρόφιμα στους απόρους, ενώ οι υγιείς πληθυσμοί απασχολήθηκαν σε δημόσια έργα, στάλθηκαν γιατροί όπου υπήρχε ανάγκη και με πυκνή αλληλογραφία γνώριζε η κυβέρνηση γνώριζε επακριβώς τι συνέβαινε, με μια λέξη δεν ξεχάστηκε τίποτε. Έτσι, ο Πρόεδρος, με τη βοήθεια του αδελφού του, του κόμη Βιάρου, και με τις προσπάθειες των κυβερνητών των επαρχιών, τον ζήλο των επισκόπων και των δημογερόντων και την πειθαρχία της μάζας του έθνους, κατόρθωσε να περιορίσει με επιτυχία τη μάστιγα στις διάφορες τοποθεσίες όπου εμφανίστηκε και να θωρακίσει τα επίφοβα σημεία».

Πορτραίτο του Ελβετού ιατρού Ανδρέα Λουδοβίκου Γκός (Louis-André Gosse, 1791 – 1873)

Για παράδειγμα, στις Σπέτσες, όπου διορίστηκε εκτάκτως ο Κωλέτης ως κυβερνήτης και από όπου – μαζί με την Ύδρα-  είχε ξεκινήσει η επιδημία, μέσα σε τρεις μήνες, αυτή τιθασεύτηκε και οι θάνατοι δεν ξεπέρασαν τους 15. Ανάμεσα στα άλλα μέτρα που πήρε, σε συνεργασία με τους αρχιερείς και τη επιτροπή δημόσιας υγιεινής που συγκρότησε, ήταν και τα εξής:

Έξοδος από την πόλη των κατοίκων από τα μολυσμένα σπίτια και εγκατάστασή τους σε καλύβες· ένας – ένας χωρίς να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους, ακόμα και τα μέλη της ίδιας οικογένειας. Το κράτος θα προμηθεύσει βοηθούς για τους περιορισμένους σε καραντίνα (ένας «νοσηλευτής» ανά δέκα άτομα για να τους προμηθεύουν τρόφιμα και να τους εξυπηρετούν και ένας ανά τέσσερις για τους ήδη νοσούντες.) Οι υπόλοιποι κάτοικοι θα παραμείνουν κλεισμένοι στα σπίτια τους για τις λίγες μέρες που θα χρειαστεί, θα κλείσουν οι εκκλησίες και οι δημόσιοι χώροι και κανένα σκάφος δεν θα μπορεί να προσεγγίσει στο λιμάνι. 

Θα μπορούσα να συνεχίσω επί μακρόν για τα δρακόντεια και ταυτόχρονα γεμάτα ενσυναίσθηση μέτρα που ελήφθησαν και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που έγιναν ώστε να αποφευχθεί η παραπέρα επέκταση της επιδημίας και να τιθασευτεί η εξάπλωσή της. Και πράγματι, και δεν ξαπλώθηκε η επιδημία σε όλη την έκταση του τότε ελληνικού κράτους, τα δε κρούσματα περιορίστηκαν στα 1113 και οι θάνατοι στους 783, κάτι που αποτελούσε τεράστιο επίτευγμα για την εποχή και τις τότε συνθήκες.

Πρόκειται για μια διαφορετική, συνήθως αγνοημένη πλευρά της Επανάστασης αλλά και της σημαντικότερης πολιτικής φυσιογνωμίας που συνδέθηκε μαζί της, του Ιωάννη Καποδίστρια. Μια πλευρά που αξίζει να τη δούμε ενδελεχέστερα, τουλάχιστον σήμερα, καθώς η Εθνική Γιορτή που θα γιορταζόταν με τη μεγαλύτερη δυνατή έμφαση φέτος μας βρίσκει σε «καραντίνα». Όμως το μυαλό, η σκέψη μας και τα λεγόμενά μας μπορούν να παραμένουν ελεύθερα και να στρέφονται όχι μόνο στους αγώνες του Νικηταρά στα Δερβενάκια αλλά και σε κείνους των ηρώων γιατρών (ο Gosse αρρώστησε και κινδύνευσε να πεθάνει ο ίδιος) και προπαντός του κυβερνήτη που ακόμα τον θυμούνται και τον κλαίνε οι Έλληνες για τον πρόωρο χαμό του.

Γιώργος Καραμπελιάς

To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο liberal.

* Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα και οι εικόνες που παρατίθενται στο κείμενο, οφείλονται στην Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη.

https://argolikivivliothiki.gr/  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Η άλλη Επανάσταση του 21: Ο Καποδίστριας και η πανώλη του 1828»."