Η κρυφή ζωή και τα σαδιστικά εγκλήματα του Άρη Βελουχιώτη

«Ατίμασε την οικογένειά του με αποτρόπαιες εκδηλώσεις σεξουαλικής διαστροφής» Η κρυφή ζωή και τα σαδιστικά εγκλήματα του Βελουχιώτη

Άρης Βελουχιώχης «κατά κόσμον Θανάσης Κλά­ρας» γεννήθηκε στη Λαμία το 1905 από ευκατάστα­τη οικογένεια «Ο πατέρας του Δημήτριος Κλάρας ήταν δικηγόρος, χρημάτισε μάλιστα και πρόεδρος του Δι­κηγορικού Συλλόγου Λαμίας και η μητέρα του, το γένος Ζέρβα ανήκε επίσης σε οικογένεια συμβολαιογράφου».

Από τη Σχολή απεφοίτησε μετά τριετία ως γεωργοτεχνί­της με επίδοση «καλώς» και διαγωγή «καλώς» Έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από την Γεωργική Υπηρεσία παραι­τήθηκε και κατέβηκε στην Αθήνα (1923) όπου μυήθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα.

Από την ηλικία των 20 ετών, δηλ. από το 1925, είχε επι­δοθεί και σε άλλου είδους δραστηριότητες, δηλαδή ασχο­λήθηκε με κλοπές, πλαστογραφίες, ψευδορκίες!

Ο δεύτερος στην ιεραρχική τάξη του ΚΚΕ, Γιάννης Ιωαννίδης, παραδέχεται ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν πράγμα­τι «πορτοφολάς»!

Γράφει ο Ιωαννίδης: «Από το 1923 έως το 1925 μπήκε (ο Θανάσης Κλάρας) στην νεολαία, στην Ο.Κ.Ν.Ε. Είχε μπλέ­ξει παλιά με «πορτοφολάδες» Γιάννης Ιωαννίδης: «Αναμνή­σεις», σελ. 158

Αλλά και στο υπ’ αριθμόν 21.722 πιστοποιητικό ποινικού μητρώου του, της Διευθύνσεως Εγκληματικών Υπηρεσιών περιλαμβάνονται 11 καταδίκες του σε φυλακίσεις μέχρι και τεσσάρων ετών.

Η πρώτη καταδίκη του έγινε την 24η Ιουλίου 1925, οπό­τε καταδικάστηκε από το Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε φυλάκιση 2 ετών, για κλοπή. Μετά από μία τετραετία, στις 25 Σεπτ. 1929, καταδικάστηκε εκ νέου για κλοπή από το Πλημμελειοδικείο Αθηνών, σε φυλάκιση 20 ημερών.

Κατά την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά, ο Κλά­ρας συνελήφθη κατηγορούμενος για ανατρεπτική δράση, καταδικάστηκε σε 4ετή φυλάκιση και εγκλείστηκε στις φυ­λακές Αιγίνης το 1938 και από εκεί στις φυλακές Κερκύρας το 1939, όπου υπέγραψε «δήλωση αποκηρύξεως του κομ­μουνισμού κι αφέθηκε ελεύθερος.

Έκτοτε διαγράφεται από το Κόμμα και συγκαταλέγεται, από τους «συντρό­φους» του, μεταξύ των ανεπιθυμήτων χαρακτηριζόμενος με το ατιμωτικό στίγμα του «δηλωσία»!

Ο χαρακτηρισμός του «δηλωσία» εθεωρείτο για τους κομμουνιστές ως ανε­ξίτηλο ηθικό στίγμα προδοσίας, ως ατίμωση και ως δειλία.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο αρχηγός του ΚΚΕ, που εκρατείτο την εποχή εκείνη (1939) κι αυτός στις φυλακές της Κέρ­κυρας και, ως εκ τούτου, είχε προσωπική αντίληψη για την συμπεριφορά του Θανάση Κλάρα, κατά την διάρκεια της τε­λικής ομιλίας του, της 14ης Οκτωβρίου 1950, ενώπιον της 3ης Συνδιασκέψεως του ΚΚΕ, λέγει τα εξής:

«Ο Βελουχιώ­της (Κλάρας), εκτός από τα άλλα, ήταν και δηλωσίας.

Ο Κλάρας που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, σαν κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε.

Καθόταν και έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ.

Ήταν ένας μικροα­στός τυχοδιώκτης.

Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ού­τε έναν μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε.

Και έπειτα είχε αξιώ­σεις ηγέτη και καθοδηγητή.

Εκτός από λωποδύτης, είχε και άλλα τρία άλλα σοβαρά ελαττώματα, για τα οποία μιλούν πολλοί γνωστοί του, ακό­μα και «σύντροφοι» του και στενοί συνεργάτες του: υπήρ­ξε μέθυσος, σαδιστής και κίναιδος.

Ο Βρετανός λοχαγός Ντένις Χάμσον, μέλος της Βρετα­νικής ομάδος καταδρομέων, που ρίχτηκε με αλεξίπτωτα την νύκτα της 30ης Σεπτ. 1942 στην Ελλάδα, με αποστολή την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γράφει στο βιβλίο του « Με τους Έλληνες στον Γοργοπόταμο» τα εξής: «Η πρώτη μου εντύπωση από τον Άρη – ο οποίος αργότε­ρα θα ήταν τόσο φιλικός μαζί μου, όσο δεν ήταν ποτέ με οποιονδήποτε ξένο- ήταν δυσάρεστη.

Μέσα σ’ εκείνες τις στιγμές κατάλαβα κάπως το ποιόν του, ήταν κάποιος που δεν σεβόταν τους ανθρώπους, ένας σκληρός και ψυχρός.

Είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα για ομοφυλοφιλικά αδική­ματα.

Αργότερα, όταν τον γνώρισα καλύτερα, δεν είχα κα­μία αμφιβολία πως μετά από οινοποσία μαζί μου μιας ολό­κληρης μέρας, μέσα στην πιο φιλική ατμόσφαιρα, θα με είχε κυριολεκτικά γδάρει ζωντανό, αν νόμιζε ότι αυτό τον συνέφερε.

Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής…».

Ο ίδιος ο Άγγλος λοχαγός υπαινίσσεται καθαρά στην αγγλι­κή έκδοση του βιβλίου του «We Fell Among Greeks» πως ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ομοφυλόφιλος: «Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήτο αξιοσημείωτο ότι είχε πάντο­τε ως έμπιστον ακόλουθο έναν όμορφον νεαρόν, με ρόδι­να μάγουλα.»

Τα ίδια επαναλαμβάνει και ο αριστερός συγγραφέας Ανδρέας Κέδρος στο βιβλίο του «Η Ελληνική Αντίσταση», τόμος Α’: «Κυκλοφορούσε για αυτόν η φήμη πως ήταν ομοφυλόφιλος. Βασιζόταν η φήμη στο ότι τον συ­νόδευε πάντοτε ένας υπασπιστής, «όμορφο παλληκάρι με ρόδινα μάγουλα».

Ο Βρετανός συνταγματάρχης Νικόλας Χάρμοντ, ο σύν­δεσμος με τον ΕΛΑΣ, που γνώρισε προσωπικά τον Άρη, γράφει γι’ αυτόν στο βιβλίο του «Με τους αντάρτες 1943 – 44» τα εξής:

«Ο Άρης.. αιμοβόρος και σαδιστής, διεκπεραίωνε τη «βρώμικη δουλειά» του κομμουνιστικού αγώνα.

Είχε δολοφονήσει πολλούς συμπατριώτες του. Αντιπροσώ­πευε τον βασικά τουρκικό τύπο του τραμπούκου στην ελ­ληνική του εκδοχή».

Ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ουίλιαμ Τζόρνταν στο βιβλίο του «Η Αλήθεια για την Ελλάδα» αποκαλεί τον Βελουχιώτη σαν τον «κόκκινο φύρερ της Ελλάδος».

Υποστηρίζει ότι «διώχτηκε νέος από το πατρικό του σπίτι που το είχε ατιμά­σει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σε­ξουαλικής του διαστροφής».

Γράφει επίσης ότι ο Άρης «έφτασε στην ομοφυλοφιλία και ήταν εκ γενετής διεστραμ­μένος και σαδιστής, προ παντός όμως εγκληματίας. Ένας από τους απαισιότερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους η φύση.

Ήταν κάτι χει­ρότερο από εγκληματίας.

Ήταν κακούργος σαδιστής.

Και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην επιστήμη των βασανιστηρίων.

Το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις του προς εκείνους που είχαν την δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν.

Το αγαπημένο μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερή του διασκέ­δαση, ήταν να χαράζει βαθιά το κορμί των θυμάτων του και να χύνει καυτό λάδι μέσα στις πληγές.

Συχνά για ποικιλία προτιμούσε να παραγεμίζει τις τομές με αλάτι.

Ένα άλλο ήταν να κόβει τους μαστούς των γυναικών ή να ξεριζώνει τα αυτιά των δημάρχων και των προέδρων κοινοτήτων, των χωριών που δεν είχαν εκδηλώσει μεγάλο εαμικό ενθουσια­σμό».

Ο Ναπολέων Ζέρβας στα «Απομνημονεύματά» του γρά­φει ότι ο Βελουχιώτης έσφαξε με τα χέρια του σε ορεινό χωριό της Φθιώτιδος ένα 12χρονο κοριτσάκι, επειδή σύμ­φωνα με το αρρωστημένο του μυαλό ήταν πράκτορας των Γερμανών!

Ο κομμουνιστής καθηγητής Κων/νος Δεσποτόπουλος που διετέλεσε και βουλευτής της ΕΔΑ, παραδέχτηκε σε συ­νέντευξή του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (5 Μαρτ. 1980) ότι:

«άσχετα προς τα αίτια της παθήσεως, συνάγεται πως ο ελαττωματικός «πρωτοκαπετάνιος» θανάτωνε για να επιδει­κνύει τον ανδρισμό του ή για να εκδικείται το ελάττωμά του».

«Σαν τελικό συμπέρασμα που μπορώ να πω, συνεχί­ζει ο Δεσποτόπουλος, είναι ότι ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ ήταν μία δυνατή, αλλά διχασμένη προσωπικότητα.

Υπέφε­ρε από ψυχικά τραύματα, π.χ από ισχυρό πλέγμα μειονε­ξίας, λόγω της διαγραφής του από το Κ.Κ.Ε, εξ αιτίας μιας «δηλώσεως μετανοίας» που είχε κάνει στο απώτερο παρελθόν.»

«Ή θα μου παραδώσετε την Ελλάδα ή θα την σπείρω μ΄αλάτι να την αφανίσω»

Η κρυφή ζωή και τα σαδιστικά εγκλήματα του Βελουχιώτη στο όνομα του σφυροδρέπανου (Β΄ μέρος)

Στο πρώτο μέρος μιλήσαμε για τις σεξουαλικές προτιμήσεις και το πόσο παράφρων ήταν ο Θανάσης Μιζέριας, πού πολλοί , οι περισσότεροι για «καλαμπούρι» τον αποκαλούσαν και «»Αρη Βελουχιώτη», σε αυτό το μέρος θα μιλήσουμε για τις δολοφονίες που διέπραξε στο όνομα του κομμουνισμού και του σφυροδρέπανου:

Η δολοφονία του 13χρονου αγοριού Γιώργου Μαραθέα από το Νέο Μοναστήρι Φθιώτιδας, δολοφονία για την οποία αγανάκτησε εναντίον του όλη η Ρούμελη.

Αφού σκότωσε τον πατέρα του, πήρε αιχμάλωτο το παιδί για δύο μήνες και παρ’ ότι πήρε λύτρα από την μητέρα του για την απελευθέρωσή του, σκότωσε τελικά το παιδί με έναν τρομερά απάνθρωπο, εγκληματικό και σαδιστικό τρόπο που δεν το χωράει ανθρώπου νους, αποδεικνύοντας ακόμα και από αυτό και μόνο το βάναυσο και ανήθικο έγκλημά του τη νοσηρή σαδιστική ψυχοπαθολογία του:

Ο Βελουχιώτης σε κατάσταση πλήρους μέθης είχε σκοτώσει το παιδί με τα ίδια του τα χέρια, στις 20 Αυγ. 1942.

Είχε βασανισθεί απάνθρωπα κι αυτοί τότε που το βρήκαν το έθαψαν πρόχειρα, καταμέτρησαν στο βασανισμένο κορμί του μικρού παιδιού 36 μαχαιριές!

Το άψυχο κορμάκι του μικρού το είχαν εύρει σε μια χαράδρα κοντά στο χωριό Κολοκυθιά, που βρίσκεται στους πρόποδες των Βαρδουσίων.

Η μάνα του και η μικρότερη αδελφή του δεν μπόρεσαν να το δουν ούτε νεκρό και κατακομματιασμένο.

Η περιγραφή περιλαμβάνεται και στο βιβλίο του δημοσιογράφου Γιώργου Καράγιωργα Η ΟΠΛΑ χωρίς θρύλο των εκδόσεων «Δωδώνη». Λέγεται πως, όταν έμαθε ο Σιάντος τα καθέκαστα, εξοργίστηκε πάρα πολύ

Ο αντισυνταγματάρχης Νικόλαος Μουτούσης μιλάει στο βιβλίο του Και Διηγώντας τα να κλαις…, Αθήνα 1959, Β’ Έκδοσις για τους έξι μήνες που έμεινε αιχμάλωτος (1943) στα χέρια του Άρη και για τις «θηριωδίες των σύγχρονων ιεροεξεταστών».

Αναφέρει επίσης τα λόγια του Άρη στη διάρκεια των βασανιστηρίων που υπέστη στα χέρια του:

Ζω τη δικτατορία του προλεταριάτου και θα την επιβάλω.

Δεν κάνω απελευθερωτικό αγώνα, χωνέψτε το.

Ή θα μου παραδώσετε την Ελλάδα, ή θα τη σπείρω αλάτι και θα την αφανίσω».

Στο ίδιο βιβλίο περιγράφεται πως ο Βελουχιώτης έσκισε με μαχαίρι τον μηρό της κρατούμενής του Ζωής Κουμανιώτου, για να την αναγκάσει να μιλήσει, ενώ της έλεγε Μου αρέσει η φωνή σου σοπράνα, γι’αυτό θα σε κεντάω κάθε μέρα για να σ’ ακούω! (σελ. 67). .

Κι όταν ο Μουτούσης με τους συγκρατουμένους του, απελπισμένοι από τα φρικτά βασανιστήρια των μαυροσκούφηδων του Άρη αναφωνούσαν ;Θεέ μας, λυπήσου μας, πάρε την ψυχή μας, να τελειώνουμε!», όσο οι αντίχριστοι άκουγαν θεό, τόσο ερεθίζονταν και τους βασάνιζαν περισσότερο λέγοντας:

Ε, λοιπόν, ο Θεός σας δεν σας λυπάται, γιατί εμείς είμαστε δυνατότεροι του!!.

Κι όμως μέσα από τα μαρτύρια προς τους συνανθρώπους του ο Βελουχιώτης αναφωνούσε: Απ’ εδώ θα ξεπηδήσει το Κράτος μας!

Ο εθνικόφρων αντάρτης Γιάννης Αγουρίδης, από το χωριό Δύο Βουνά, έλαβε οικιοθελώς μέρος στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.

Ο Άρης συνέλαβε με δόλο 14 αντάρτες της ομάδας Τζιβάρα – Αγουρίδη, τους βασάνισε και τους εκτέλεσε στο χωριό Μαυρολιθάρι.

Ο λόγος ήταν ότι δεν θέλησαν να υπαχθούν υπό τις διαταγές του. Ουσιαστικά τους κάλεσε στο Μαυρολιθάρι για δήθεν συνεργασία και συνεννόηση και τη νύκτα τους έβαλε σε διάφορα σπίτια για διανυκτέρευση.

Τα μεσάνυχτα διέταξε τη σύλληψή τους και τον αφοπλισμό τους.

Το επόμενο πρωί τους υποχρέωσε, παρουσία των κατοίκων του χωριού, να σκάψουν πρώτα τους τάφους τους στο νεκροταφείο του χωριού και στη συνέχεια οι αντάρτες του τους έδειραν μέχρις αίματος με συρμάτινα μαστίγια και τους διαπόμπευσαν στα μάτια των κατοίκων, κατηγορώντας τους ως προδότες και όργανα των Ιταλών.

Τέλος έσπασαν με μαχαίρια τα οστά των βραχιόνων τους και έκοψαν με θηριώδη τρόπο τα άκρα των περισσοτέρων, μέχρις ότου τα θύματα υποκύψουν στα φρικτά αυτά βασανηστήρια.

Παρά τις γοερές κραυγές αυτών των ανδρών, κανένας από τους υποχρεωτικά παριστάμενους χωρικούς δεν ετόλμησε να επέμβει ή να διαμαρτυρηθεί.

Όλα αυτά εκτελέστηκαν σύμφωνα με τις διαταγές του Βελουχιώτη, ο οποίος πρωτοστάτησε μάλιστα στο απάνθρωπο αυτό έγκλημα.

Τη γυναίκα του Τζιβάρα τη βασάνισε και εκτέλεσε με μαχαίρι ο ίδιος ο Άρης. Τα πτώματα των θυμάτων τάφηκαν στο νεκροταφείο του χωριού, μέσα στους φρεσκοσκαμένους από τους ίδιους προηγουμένως τάφους τους!

Το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου 1942 εκτελέστηκαν με εντολή του Άρη οι δύο κόρες 12 και 13 ετών του Ι. Κόρδα από τους Κοχλιούς Ευρυτανίας, επειδή αυτός εγκατέλειψε τον ΕΛΑΣ, στον οποίο είχε καταταγεί για λίγες μέρες.

Τα δύο κορίτσια σφαγιάστηκαν με μαχαίρι από δύο άντρες του ΕΛΑΣ, στους οποίους δεν είχε εμπιστοσύνη ο Άρης και τους οποίους ήθελε να αναμείξει στο έγκλημα.

Οι δύο αυτοί αντάρτες έγιναν εκτελεστές παρά την θέληση τους κάτω από την απειλή της σφαγής τους από δύο καπεταναίους του Άρη ή θα τα σφάξετε ή θα σφάξουμε εμείς εσάς.

Κατά τα τέλη Οκτωβρίου 1942, ο Άρης συνέλαβε τον πρώην αντάρτη του ΕΛΑΣ Προβιά στο χωριό Τσούκα της Φθιώτιδας.

Με εντολή του τον έδεσαν σε ένα κορμό δένδρου και τον εκτέλεσαν με μεσαιωνικά βασανιστήρια μαχαιριές, λάδι βραστό στις πληγές, κ.λ.π επειδή εγκατέλειψε τον ΕΛΑΣ.

Στις 20 Νοεμβρίου 1942 και ενώ γινόταν προετοιμασίες για την ανατίναξη τηςγέφυρας του Γοργοποτάμου, ο Άρης συνέλαβε στην περιοχή Μαυρολιθαρίου την Ιωάννα Γκόγγου από την Στρώμη της Παρνασσίδας, διότι δήθεν κατέδωσε τους Άγγλους της Γκιώνας στους Ιταλούς.

Την σκότωσε με μαχαίρι, μετά από εντολή του, ένας αντάρτης του ΕΛΑς, επειδή θεωρήθηκε ύποπτος φυγής από τον Άρη.

Στις 23 Νοεμβρίου 1942 ο Άρης εκτέλεσε με τα χέρια του στην πλατεία του χωριού Καστριώτισσα Παρνασσίδας τον κτηνοτρόφο Νικόλαο Μασσαβέττα, απόγονο του Αθανάσιου Διάκου, από την Μουσούνιτσα, σαν ζωοκλέπτη, και αφαίρεσε από την οικογένειά του όλα τα πρόβατα.

Να μη συνεχίσουμε με άλλα εγκλήματα του αποτρόπαιου αυτού φονιά.

Η μπαμπέσικη δολοφονία του Συνταγματάρχη Ψαρρού και των ανδρών του καθώς και οι αποτρόπαιες σφαγές στον Μελιγαλά είναι σε όλους γνωστές.

Αξίζει να σημειώσουμε πως ο μεγάλος λογοτέχνης μας ( και ακαδημαϊκός) Στρατής Μυριβήλης έγραψε για τον Άρη Βελουχιώτη ότι ήταν ένα κτήνος διεστραμμένο ερωτικά και διψασμένο από την σαδιστική λαγνεία του αίματος.

Όπως αναφέρει ο Μυριβήλης ,όσους Έλληνες δεν πρόφτασε να σφάξει ο Γερμανός, ο Βούλγαρος, ο Ιταλός και ο Αρβανίτης, βάλθηκε να τους σφάξει ο κομμουνιστής. Εφτάμιση εκατομμύρια Έλληνες είναι.

Από αυτούς θα μείνουν τρία εκατομμύρια, και πολύ τους, έτσι είχε διακηρύξει και αποφασίσει ο Άρης Βελουχιώτης, ένας από τους εργολάβους του εξανδραποδισμού της ελληνικής φυλής [ Στρατή Μυριβήλη:

Ο Κομμουνισμός και το Παιδομάζωμα, Καλαμάτα 1948]

Όσον αφορά τις ανθελληνικές προθέσεις του Βελουχιώτη ας μην ξεχάσουμε την ομιλία του στην Δεσφίνα τον Σεμπτέμβριο του 1943:

Σας φέρνω παράδειγμα πως μας επιβάλλανε στο 1912 και στο ’17 και μετά στα ’20 να πολεμήσουμε για να κατακτήσουμε την Μακεδονία και τη Θράκη και τη Μικρά Ασία και να υποδουλώσουμε λαούς σαν τους Βουλγάρους και τους Τούρκους και να ανοίξουμε έτσι ένα άσπονδο μίσος μεταξύ μας, ιδίως με τους Βουλγάρους, ενώ τα ΦΥΣΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΌΛΥΜΠΟ…

Το κίνημα το Ζέρβα είναι κίνημα πουλημένο στους Εγγλέζους. Και αντιπροσωπεύει τα συμφέροντά τους.

Είναι τελείως ξένο με τον Ελληνικό λαό, αλλά έχουμε και με αυτόν λογαριασμούς που πολύ γρήγορα θα τους ξεκαθαρίσουμε για να φύγει κάθε εμπόδιο από τον δρόμο μας.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΑΠΌ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΥΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΚΑΙ στους ΔΡΟΜΟΥΣ, ΣΤΑ ΜΕΓΑΡΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΑΣ.

Αυτό ακριβώς έκαναν τον Δεκέμβρη του 1944.

Ο λαογράφος Ηλίας Πετρόπουλος παλιός ΕΠΟΝίτης, που απολύθηκε το 1949 από τον Δήμο Θεσσαλονίκης ως κομμουνιστής με αντεθνική δράση, και φυλακίσθηκε το 1965 για τα βιβλία του Ρεμπέτικα Τραγούδια» και Καλιαρντά (= άσχημα, κακά στην αργκό των ομοφυλοφίλων), στο βιβλίο του με τον δηκτικό τίτλο Ο κουραδοκόφτης γράφει πως η ιστοριογραφία για τον Άρη Βελουχιώτη εκφυλίστηκε σε μία νεφελώδη μυθολογία» καθώς και η προφορική μυθολογία περί Βελουχιώτη, αφήνει εκκρεμή σοβαρότατα προβλήματα.,

Η εθελοτυφλία των ιστοριογράφων ισούται με την ανοησία του Λαού.

Στήσαμε ανδριάντα του Άρη στην Λαμία και πάψαμε να σκεφτόμαστε.

Το ερώτημα αναπάντητο: Ποιος είχε την φαεινή ιδέα των σφαγών;

Και ποιος διέταξε να γίνουν αυτές οι σφαγές;

Τώρα, πια, νομίζω ότι, ο άνθρωπος που ξεκίνησε την μακάβρια ιστορία των σφαγών είναι ο Άρης Βελουχιώτης»

Λίγο παρακάτω, στην ίδια σελίδα, διαβάζουμε:

Ο Βελουχιώτης ήτανε φονιάς.

Η μπαμπέσικη δολοφονία του Ψαρρού δεν είναι το μοναδικό του έγκλημα.

Καθήκον των ιστορικών παραμένει η εξιχνίαση και απαρίθμηση όλων των σφαγών του Άρη Και παρακάτω μας λέει ότι ο Ζαχαριάδης τον έβλεπε σαν κατσαπλιά που χαντάκωνε τον ΕΛΑΣ, σαν τύπο που μεθούσε και έκανε όργια.

Ο Χαριτόπουλος έγραψε πως, στην Αθήνα έκανε ό, τι δουλειά τύχει, μη θέλοντας να πει ότι ήτανε ρεμάλι Α, όλα κι όλα, αυτά στην Ελλάδα τιμώνται

Ναι, στην Ελλάδα αν είσαι πορτοφολάς, κατσαπλιάς, τραμπούκος, παιδεραστής, μέθυσος και ένα θηριώδες αποτρόπαιο και απάνθρωπο σαδιστικό κτήνος τιμάσαι σαν ήρωας και φέρνεις μάλιστα και πολλούς οπαδούς στο κόμμα, όταν καταφέρεις να κρύψεις πολύ καλά την πραγματική και ουσιαστική φύση του βρωμερού και υπανθρώπου ήρωά σου.

Ο καπετάνιος ΔΡΑΚΟΣ που ήταν στην ομάδα του Βελουχιώτη που καταδιωκόταν από τα στρατιωτικά αποσπάσματα τον Μάιο – Ιούνιο 1945 στην ληφθείσα την 18-6-45 κατάθεσή του συλληφθείς ως αιχμάλωτος αναφέρει: ως προς την ιδιαιτέραν ζωήν του ΑΡΗ καταθέτω ότι ούτος κατά την στιγμήν όπου ετραυματίσθη παρέδωσε εις τον ψυχογιόν του ονόματι ΛΕΩΝ εν Ρωσσικόν παράσημον, 5 χρυσάς λίρας και το ωρολόγιόν του και τον οποίον ψυχογιόν είχε και τον εχρησιμοποιούσε ως ΕΠΙΒΗΤΟΡΑ δια να ικανοποιεί τας παρα φύσιν σεξουαλικάς του ορμά [ Γενικό Επιτελείο Στρατού/ Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού: ΑΡΧΕΊΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, τομ 2ος, Αθήνα 1998, σελ. 119]

Στην ίδια κατάθεση του ΔΡΑΚΟΥ (και στην ίδια προαναφερθείσα πηγή) αναφέρει ότι εξήλθε εις τα όρη την 12ην Ιουνίου 1942 και ετέθη υπό τας Διαταγάς του Στρατηγείου του ΕΛΑΣ διοικούμενου υπό τον ΣΑΡΑΦΗΝ – ΑΡΗΝ και ΤΖΗΜα( υπό το ψευδόνυμον ΣΑΜΑΡΙΝΙΩΤΗΣ). Κατά το χρονικόν διάστημα από 12 Ιουνίου 1942 μέχρι 4 Απριλίου 1943 εξετελέσθησαν εις την περιφέρειαν ΔΟΜΟΚΟΥ 17 άτομα (σελ 117).

Από την 13η Μεραρχία του ΕΛΑΣ εγένοντο περίπου 80 εκτελέσεις κατά το ίδιο χρονικό διάστημα.

Και ενώ ο Βελουχιώτης κατεδιώκετο από τα στρατιωτικά αποσπάσματα, αποκηρυγμένος και από το ΚΚΕ, οι σφαγές του συνεχίζονταν (Ιούνιος 1945) λίγες μέρες πριν τραυματισθεί και αυτοκτονήσει.

Έτσι στον προαναφερθέντα τόμο του ΓΕΣ διαβάζουμε:

Την 7ην Ιουνίου 1945 ο Βελουχιώτης εξετέλεσε δύο εθνικόφρονες πολίτας είς τα Στουρναρέικα, καταγόμενους από τα ΠΡΑΜΑΝΤΑ (εις διδάσκαλος και εις πολίτης) [σελ. 92]

Την 6ην Ιουνίου 1945 εις χωρίον Κούρσοβον εφονεύθη ο Πρόεδρος των εθνικοφρόνων Θωμάς Σέλλας δια πελέκεως και πυροβόλου όπλου (σελ. 93)
Τον μήνα Μάρτιον 1945 ο Τζαβέλλας εξετέλεσεν εις Ευρυτανίαν δύο πολίτας δια μαχαίρας

Από το βιβλίο ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΣΙΑΣ Έκδοσις Συλλόγου Επαναπατρισθέντων εκ του Παραπετάσματος, Αθήναι 1961 παραθέτουμε την σελίδα 59 και 72, 74, 75.

Εις την σελίδα 59 (εικ._2) αποδεικνύεται η συνεργασία ΕΛΑΣ – Βουλγάρων., ο Ζαχαριάδης παραδέχεται ότι τα μέλη του Κόμματος του διέπραξαν αγριότητες με θύματα άνδρες, γυναίκες και παιδιά κατά τα Δεκεμβριανά του ’44. Τραγικό – ανάμεσα στα πάμπολλα- θύμα και η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη

https://www.stoxos.gr/2020/05/blog-post_624.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η κρυφή ζωή και τα σαδιστικά εγκλήματα του Άρη Βελουχιώτη"

ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΕΠΩΝΥΜΑ-ΟΝΟΜΑΤΑ

Κλασσικά Βυζαντινά : Βρανάς, Λεμονής, Πρωτόπαπας, Μοσχωνάς, Μαγγίνος, Βαλάντης, Πρωτονοτάριος, Νοτάριος, Δρόσος, Κρυστάλλης, Πανορμίτης, Μαργαρίτης, Νότης, Νοταράς, Γλυνός, Γληνός, Βάρδας, Βαρδής, Πολύζος, Δεδούσης, Ζαρίφης, Βενέτης, Αετός, Κυριαζής, Αρχοντής, Σπανός, Φάνος, Σπάθης, Βαρδής, Βαλάντης, Βαλάσης, Αυγερινός, Μάνθος, Παίσιος, Γαβαλάς, ,Τσάνος, Ολόβολος, Σκαρλάτος, Μανουήλ, Πολυμέρης, Ευταξίας, Τριάντης, Γαλάτης, Βρεττός, Θέμελης, Βατάτζης, Βεργής, Κάραλης, Κυρίτσης, Πάγκαλος, Αγαλιανός, Ρωμανός, Ρήγας, Ράλλης, Βατός, Στασινός, Μόσχος, Ρηγίνος, Ρίζος, Ριζάριος, Ρούσσος, Ρουσέτος, Έξαρχος, Σακκελλάριος, Λιβέρης, Λάσκαρης, Λιονταρής, Δράκος, Δρακούλης, Γκόλφης, Γκολφίνος, Γενναίος, Γαϊτάνος, Γιασεμής, Δούκας, Δίκαιος, Κομνηνός, Σχολάριος, Στάικος, Δραγούμης, Γιάγκος, Εκήβολος, , Κύρκος, Ιερεύς, Ισαάκιος, Γιακουμής, , Σέβος, Ακύλας, Νοτάρης, Αναγνώστης, Αστέριος, Αξιώτης, Τάσσος, , Βασιλικός, Σταυράκιος, Παγώνης, Βελισσάριος, Φραγκιάς, Καλογιάννης, Αλεξινός, Νομικός, Ναρσής, Αριστάκης, Μαυριανός, Αρέστης, Ιωαννίκιος, Ονούφρης,Πανταζής, Παλαιολόγος,Ρένος, Ρενάτος, Σταυριανός, Σερεμέτης, Σερέτης.
Λατινοβυζαντινά : Ρουφίνος, Μαρκιανός, Μαυρίκιος, Βαλέριος, Τίτος, Αιμιλιανός, Βαλεντινιανός, Ιουστίνος, Ιουστινιανός, Ιουλιανός, Βάλης, Φαβιανός, Αυγουστίνος, Γερμανός, Ιοβιανός, Ιγνάτιος, Πατρίκιος, Τιβέριος, Τραϊανός, Πρίσκος, Αύγουστος.
Φραγκοβυζαντινά : Δομένικος, Δομέστικος, Φραντζής, Λεονάρδος, Φλουρής, Λουίζος, Φραντζέσκος, Μπατίστας, Δονάτος, Τζανέτος, Ιώσηππος, Λίβιστρος.
Αρχαιοβυζαντινά : Ζήνων, Πανάρετος, Μένανδρος, Μελίτων, Ανδρόνικος, Φιλάρετος, Φωκάς, Φωκίων, Ηράκλειος, Ηρακλεωνάς, Κλεάνθης, Λέων, Καλλίμαχος, Καλλίστρατος, Παντολέων, Φιλιππικός, Αντύπας, Γλαύκος, Υπάτιος, Ερωτόκριτος, Σοφιανός, Πάμφιλος, Νάρκισσος, Ιμέριος.
Χριστιανικά : Ευστράτιος, Μηνάς, Αρτέμιος, Αλέξιος, Βασίλειος, Μιχαήλ, Δαμασκηνός, Αρσένιος, Δημήτριος, Άγγελος, Νείλος, Γεννάδιος, Παφνούτιος, Ιωάννης, Στέφανος, Θεόδωρος, Ευμάθιος, Λουκάς, Αγαπητός, Στέργιος, Ισίδωρος, Θεοτόκης, Θεολόγος, Θεωνάς, Ησύχιος, Πρόδρομος, ΠοΕπώνυμα του παρελθόντος- Βυζαντινοί αξιωματούχοι/11-12ος αιων.

Ονοματεπώνυμα βυζαντινών αξιωματούχων, σε διάφορα μέρη της επικράτειας από σφραγίδες που έχουν βρεθεί, από τον 11ο και 12ο αιώνα.
Αγιοζαχαρίτης Θεόδωρος 11ος
Αλυάτης Ιωάννης 12ος
Αλωπός Λέων 11ος
Αμασειανός Θεόδωρος 11ος
Ανεμάς Ιωάννης 11ος
Αντίοχος Κωνσταντίνος 11ος
Βαρδάλης Θεόδωρος 12ος
Βατάτζης Βρυέννιος 11ος
Γηράρδος Λέων 12ος
Δομεστικόπουλος 11ος
Δούκας Ιωάννης 11ος
Δρόσος Γεώργιος 11ος
Εξώτροχος Μανουήλ 13ος
Ερωτικός Βάρδας 11ος
Ιεράκης 11ος
Καβάσιλας Αλέξανδρος 11ος
Καλαμάνος 12ος
Καλαμαράς Ακίνδυνος 12ος
Καλλιέργης Θεόδωρος 11ος
Καλόγνωμος Λέων 12ος
Καλομαλάς Νικόλαος 11ος
Καμύτζης Κωνσταντίνος 12ος
Καραβιτηνός Ιωάννης 11ος
Καριανίτης Ιωάννης 12ος
Καρμαλίκης Θεόδωρος 11ος
Κεντηνάρης Χριστόφορος 11ος
Κόκκινος Βασίλειος 11ος
Κουλούκης Λέων 11ος
Κουνερής Λέων 11ος
Κρατερός Κωνσταντίνος 11ος
Κριθαράς Ιωάννης 12ος
Κριτόπουλος Ιωάννης 12ος
Κυριώτης Ιωάννης 11ος
Το επίθετο Λαζαρόπουλος, το οποίο υπάρχει σε σφραγίδα του 1050 από τον αυτοκρατορικό γραμματέα Στέφανο Λαζαρόπουλο. Επίσης, ο κατά κόσμον Ιωάννης και κατά την εκκλησία Ιωσήφ Λαζαρόπουλος.

Ο Ιωσήφ Λαζαρόπουλος γεννήθηκε στην Τραπεζούντα περί το 1310. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Ιωάννης. Ήταν νυμφευμένος και πατέρας δύο παιδιών, του Θεοφάνη και του Κωνσταντίνου. Λίγο πριν από το 1340 τιμήθηκε με το αξίωμα του σκευοφύλακος στο ναό της μονής της Αγίας Σοφίας Τραπεζούντος. Το 1340, μετά το θάνατο του αυτοκράτορα της ΤραπεζούνταςΒασιλείου Μεγάλου Κομνηνού και την άνοδο στο θρόνο της πρώτης συζύγου του, της Ειρήνης Παλαιολογίνας, ο Λαζαρόπουλος αναγκάσθηκε εξαιτίας των εμφύλιων συγκρούσεων να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του και να ακολουθήσει στην Κωνσταντινούπολη την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Τραπεζουντία, χήρα του Βασιλείου Μεγάλου Κομνηνού, και τα δύο ανήλικα τέκνα της κατά την περίοδο της εξορίας τους. Τον συνόδευε ο μεγαλύτερος γιος του Κωνσταντίνος, ενώ η σύζυγός του και ο μικρότερος γιος του παρέμειναν στην Τραπεζούντα.1

Το 1349, όταν ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Μέγας Κομνηνός ήταν πλέον άρρωστος και σε προχωρημένη ηλικία, ο Λαζαρόπουλος, ύστερα από υπόδειξη του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ' Καντακουζηνού (1347-1354), επέστρεψε στην Τραπεζούντα με σκοπό να προετοιμάσει το κλίμα για την έλευση και την άνοδο στο θρόνο του Αλεξίου Γ' Μεγάλου Κομνηνού, γιου του Βασιλείου Μεγάλου Κομνηνού και της Ειρήνης Τραπεζουντίας.2 Μετά την ανάρρησή του, ο νέος αυτοκράτορας τον τίμησε για τη συμβολή του στην προσπάθειά του να ανέλθει στο θρόνο. Έτσι, μετά το θάνατο του μητροπολίτη Τραπεζούντος Νήφωνος Πτερυγιωνίτη (Μάρτιος 1364), επελέγη ο Ιωάννης Λαζαρόπουλος για να τον διαδεχθεί. Η χειροτονία του πραγματοποιήθηκε το επόμενο έτος (Απρίλιος 1365) στην Κωνσταντινούπολη από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεο. Στην Τραπεζούντα επέστρεψε την Κυριακή του Πάσχα (13 Απριλίου 1365) και την Τρίτη του Πάσχα πραγματοποιήθηκε η ενθρόνισή του. Κατά τη χειροτονία του φαίνεται ότι έλαβε το όνομα Ιωσήφ.

Για τη δράση του Ιωσήφ Λαζαρόπουλου ως μητροπολίτη Τραπεζούντος δεν υπάρχουν στοιχεία. Εποίμανε τον λαό της Τραπεζούντας μέχρι τις 12 Νοεμβρίου 1367, οπότε και παραιτήθηκε από το μητροπολιτικό θρόνο για άγνωστους λόγους. Είναι πιθανόν ο Ιωσήφ να ήλθε σε σύγκρουση με τον Αλέξιο Γ΄, γεγονός διόλου ασύνηθες για τις σχέσεις των αυτοκρατόρων με τους μητροπολίτες Τραπεζούντος. Αρχικά ο μητροπολίτης αποσύρθηκε στη μονή Ελεούσης, μια παράκτια μονή της Κερασούντος, ενώ στη συνέχεια, εξαιτίας των πειρατικών επιδρομών των Τουρκομάνων, ζήτησε καταφύγιο στην Κωνσταντινούπολη, όπου πιθανότατα υπέβαλε και τυπικά την παραίτησή του. Η υπόθεση ότι ο Λαζαρόπουλος υπέβαλε την παραίτησή του στην Κωνσταντινούπολη ενισχύεται από το γεγονός ότι εμφανίζεται να υπογράφει την πράξη της ενδημούσας συνόδου του Ιανουαρίου 1368, με την οποία δινόταν η μητρόπολη του Πυργίου κατ' επίδοσιν στον μητροπολίτη Εφέσου Θεοδώρητο. Στη συνέχεια εικάζεται ότι επανήλθε στην Τραπεζούντα μέχρι τον Ιούλιο του 1368, οπότε αναχώρησε οριστικά για την Κωνσταντινούπολη.
Πέθανε πριν από τον Δεκέμβριο του 1369.
Λαμψιώτης Ιωάννης 12ος
Λαπαρδάς Ιωάννης 13ος
Λιβαδάρης Γαβριήλ 11ος
Λιθοκαστρίτης Λέων 11ος
Μαλέσης Ιωάννης 11ος
Μάτζας Μιχαήλ 11ος
Μάτζαρης Μιχαήλ 11ος
Μαυροκατάκαλος Δημήτριος 12ος
Μητρόπουλος Κωνσταντίνος 11ος
Μουζάκης Νικήτας 11ος
Μουρμούρης Βασίλειος 11ος
Μουστάκης Κωνσταντίνος 11ος
Μυραλίδης Μιχαήλ 11ος
Μωροϊάννης Λέων 11ος
Ξιφίας Ευστάθιος 11ος
Παγωμένος Ιωάννης 11ος
Παλαιώτης Μιχαήλ 11ος
Πελαμήδης Γεράσιμος 11ος
Πεπανός Λέων 12ος
Πολιτόπωλος Γεώργιος 11ος
Πτωχός Κωνσταντίνος 11ος
Σαγόπουλος Μιχαήλ 11ος
Σαρακηνόπουλος Ιωάννης 12ος
Σαραντηνός Νικηφόρος 11ος
Σγουρός Λέων 12ος
Σκριβάς Βασίλειος 11ος
Σπανογρηγόρης Ιωάννης 11ος
Σπαρτηνός Ιωάννης (Θεσσ/κη) 13ος
Τατίκης Μανουήλ 12ος
Χαμάρετος Λέων 11ος
Χρύσανθος Ιωάννης 12ος
Χωριάτης Νικήτας 10ος
Πηγή: Ch. Stavrakos, Die byzantinischen Bleisiegel mit Familiennamen aus der Sammlung des Numismatischen Museums Athen, Wiesbaden 2000 [reviewed by Cl. Sode in Byzantinische Zeitschrift 95 (2002), 168-170 and J. Nesbitt in Speculum 77 (2002), 996-998]

 Επίθετα βυζαντινών-7ος ώς 9ος αιώνας (α)
Μέση βυζαντινή περίοδος. Είναι η περίοδος όπου αρχίζουν να εμφανίζονται με τη μορφή επιθέτων προσδιορισμοί που όχι πολύ αργότερα θα είναι ο κανόνας τουλάχιστον στον μεσαιωνικό ελληνικό κόσμο.
Τα επίθετα που ακολουθούσαν το βαφτιστικό των κατοίκων της αυτοκρατορίας, από τον αυτοκράτορα ως το μικρότερο υπήκοο, προέρχονταν και τότε κυρίως από φυσικά χαρακτηριστικά του φέροντος (π.χ. Σαραντάπηχος, Κολοβός, Ξανθός, Κοντομύτης) , επάγγελμα ή ιδιότητα (Τοξαράς, Ασβεστάς, Έξαρχος), ψυχικά χαρακτηριστικά ( π.χ. Αγέλαστος, Σκληρός), από βαφτιστικά ονόματα (π.χ. Μαρτινάκιος, Κωνσταντινάκης) κ.α. .
Στις μεσαιωνικές πηγές αυτά τα επίθετα καλούνται είτε «επίκλην» , είτε «επίκλησις» ή «επωνυμίαν» (1) , και τα περισσότερα από αυτά ακούγονται οικεία στους σημερινούς Έλληνες.
Ευφροσύνη Αγέλαστος (δεύτερο μισό 9ου αιων., Πελοπ/κη οικογένεια)

Ιωάννης Εξαβούλης (αρχ.9ου αιώνα)

Ιωάννης Αγγούρης (9ος αιώνας, ευνούχος)

Κωνσταντίνος Σαραντάπηχος (8ος αιώνας, Θέμα Ελλάδος)

Κωνσταντίνος Κοντομύτης (πρώτο μισό 9ου αιώνα, Στρατηγός Θρακησίων /Σικελίας)

Κωνσταντίνος Μαρτινάκιος ( 9ος αιώνας)

Κωνσταντίνος Τοξαράς ( δεύτερο μισό 9ου αιώνα)

Λέων Γομοστός (9ος αι., ένας από τους Μακεδόνες αιχμάλωτους των Βουλγάρων)

Μαρίνος Έξαρχος ( 8ος αιώνας, κόμης Οψικίων)

Σισίννιος Ρεντάκης (πρώτο μισό 8ου αιώνα)

Θεόδωρος Κουφαράς (9ος αιώνας)

Θεόδωρος Σκληρός (9ος αιώνας)

Τυροπούλης (7-9ος αιώνας, Αθήνα)

Κλάδος (επων. 9-10ος αι., Θέμα Ελλάδος)

Κωνσταντίνος Κασσυματάς (πρώτο μισό 9ου αι., κοσμικό όνομα του πατρ. Αντώνιου)

Βασίλειος Πελοποννησίτης ( 9ος αιώνας, σπαθαροκανδιδάτος)

Γρηγόριος Κεντροκούκουρος (πρώτο μισό 9ου αιώνα, Προικόννησος)

Γρηγόριος Ασβεστάς ( 9ος αιώνας, Συρακούσες, επίσκοπος)

Ιωάννης Αβάστακτος ( 7ος αιώνας, Κρήτη, εννιάχρονο παιδί-νεκρική επιγραφή)

Ιωάννης Απλάκης ( πρώτο μισό 9ου αιώνα, Μακεδονία, Μονοστράτηγος)

Ιωάννης Κολοβός ( 9ος αιώνας, Θεσσαλονίκη)

Ιωάννης Στομοπατάς ( 7-9ος αιώνας)

Κωνσταντίνος Ποδοπάγουρος (8ος αιώνας, Κωνσταντινούπολη, Λογοθέτης)

Λέων Κουτζοδάκτυλος ( περ.771, Θέμα Θρακησίων)

Λέων Κλόκας ( περ.800, Σινώπη, Ελενόποντος, σακελλάριος)

Λέων Κότζης (ή Κοτζής, περ.850, Αθήνα, επιγραφή στον Παρθενώνα, Στρατηγός)

Λέων Λαλούδιος ( 9ος αιώνας, εικονομάχος)

Λέων Κρητικός ( 9ος αιώνας, πατρίκιος)

Νικήτας Αλεξίου (9ος αι., Βιθυνία, βασιλικός μανδάτωρ)

Θεόδωρος Καρτερούκας ( πρώτο μισό 8ου αιώνα, Καππαδικία)

Θεόδωρος Ξανθός ( 7-9ος αι., ιατρός)

Θεοφάνης Λαρδότυρος ( μέσα 8ου αιώνα, Κρήτη)

Βαμβαλούδης (9ος αιώνας, δρομέας των Πρασίνων στον Ιππόδρομο επί Μιχαήλ Γ’)

Χαρίτων Χηνόπουλος ( 9ος αιώνας, ευνούχος κάτοχος οικιμάτων στην Κωνσταντινούπολη)

«Διήγηση περί της Αγίας Σοφίας», Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως

Βασίλειος Πετεινάκης ( 10ος αιώνας, πατρίκιος, Συνεχιστές Γεωργίου Μοναχού)

Θεόδωρος Κολοκύνθης (9ος αιώνας, «Διήγηση περί της Αγίας Σοφίας», Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως)

Κανακάρης (9ος αιώνας, Παυλικιανός, Μελιτήνη )

Κωνσταντινάκης ( 9ος αιώνας, βασιλικός διάκονος(2))

Κυρίτζιος (8ος αιώνας, κόμης της κόρτης-βασιλικός σπαθάριος, Μακεδονία, (2) ).

Μυξάρης (9ος αιώνας, Γεώργιος Μοναχός-Χρονογραφία)
Λέων Κατακαλίτζης ( 9ος αιώνας, Γεώργιος Μοναχός-Χρονογραφία)
Μιχαήλ Αντίγονος (9ος αιώνας, Γεώργιος Μοναχός-Χρονογραφία)
Ιωάννης Τουβάκης (9ος αιώνας, Γεώργιος Μοναχός-Χρονογραφία)
Βιβλιογραφία-Πηγές:
(1)Λεξικό Σούδα, 2383 : Επίκλην> επωνυμίαν.
(2)Zacos, G. and Veglery, A., Byzantine Lead Seals, vol. I (in 3 parts) (Basel, 1972)
-Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit, Abteilung I: 641–867, Friedhelm Winkelmann , Ralph-Johannes Lilie
-Συνεχιστής Γεωργίου Μοναχού, Βίοι νέων βασιλέων, Bekker, I. (ed.), Theophanes Continuatus, Ioannes Cameniata, Symeon Magister, Georgius Monachus (Corpus scriptorum historiae Byzantinae, Bonn 1838)
-Χρονογραφία, Γεωργίου Μοναχού
-«Διήγηση περί της Αγίας Σοφίας», Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΕΠΩΝΥΜΑ-ΟΝΟΜΑΤΑ"

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

Εισαγωγή στην Ελληνική ονοματολογία
ΑΝΘΡΩΠΩΝΥΜΙΑ
Η ονομασία του ανθρώπου με ένα η περισσότερα ονόματα είναι πανάρχαιο και πανανθρώπινο φαινόμενο. Ήδη ο Όμηρος πιστεύει ότι η ανθρωπονυμία είναι πανανθρώπινη συνήθεια.
Ο Αλκίνοος ρώτησε τον Οδυσσέα πώς ονομάζεται , και γιατί πρέπει να έχει και αυτός , όπως όλοι οι άνθρωποι, κάποιο όνομα.
Ούμεν γάρ τις πάμπαν άνώνυμός έστ';άνθρώπων ,ού κακός, ούδέ μέν έσθλός, έπήν τά πρvτα γένηται, άλλ' έπί πασι τίθενται , έπεί κε τέκωσι, τοκρες[1].
Για τους Έλληνες κάθε ιστορική περίοδος έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της
ονοματοθεσίας της .
Στην ηρωική εποχή π.χ. επικρατούν τα ονόματα που εκθησιάζουν πολεμική ικανότητα (Μενεπτόλεμος , Μενεχάρης , Μενεσθεύς κ.λ.π.) ενώ στην βυζαντινή περίοδο επικρατούν τα χριστιανικά ονόματα , τα ονόματα των αξιωματούχων της βυζαντινής αυτοκρατορίας κ.λ.π.
Επειδή το βαπτιστικό όνομα δεν επαρκούσε για την διάκριση των ατόμων σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες , γιαυτό προέκυψε αρκετά νωρίς η ανάγκη να συνδέεται και το δεύτερο διακριτικό όνομα το σύγχρονο επώνυμο.
Το σύγχρονο ονοματολογικό σύστημα της Ευρώπης φαίνεται ξεκίνησε από την Ιταλία στα μέσα του τον 16. αιώνα και σίγουρα έχει τις πηγές του στο ρωμαϊκό και αρχαιοελληνικό σύστημα.
Στην ομηρική εποχή ως δεύτερο διακριτικό όνομα επικρατεί το πατρωνυμικό επίθετο. Έτσι ο Αχιλλέας είναι Πηλείδης (από τον πατέρα του) και Αιακίδης (από τον παππού του), ο Οδυσσέας προσονομάζεται Λαερτιάδης ο Αγαμέμνονας Ατρείδης .
Στην κλασική εποχή με την παρακμή των παλαιών αριστοκρατικών γενών περιορίζονται και τα πατρώνυμα που δηλώνουν το γένος σε λίγα Αλκμαιωνίδαι, Αγίδαι ,Ευμολπίδαι Κυψελίδαι κ.λ.π.
Επικρατεί τώρα ο συνδυασμός του βασικού ονόματος με την γενική του ονόματος του πατέρα αντί του πατρωνυμικού επιθέτου Σωκράτης Σωφρωνίσκου ,Περικλής Ξανθίπου, κ.λ.π.
Μεγαλύτερη ακρίβεια εκφράζεται με την προσθήκη του επιθέτου που δηλώνει τον τόπο καταγωγής Θουκυδίδης Ολόρου Αλιμούσιος , η Κλέαρχος ο Λακεδαιμόνιος , Διόδωρος ο Σικελιώτης.
Άλλη μία κατηγόρια προσωνυμίων είναι αυτά που συνδέονται με κάποια ηθικά η σωματικά χαρακτηριστικά του ονομαζόμενου προσώπου στα βυζαντινά χρόνια:Ανδρέας (ανδρείος) ,Βασίλειος (του βασιλιά) ,Γεώργιος (γεωργός) , Δημήτριος (Δήμητρα -;γεωργός), Ευγένιος (ο ευγενής) κ.λ.π.
Τα παρωνύμια έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον σχηματισμό των επωνύμων στην βυζαντινή και νεοελληνική περίοδο.
Της βυζαντινής εκφοράς έχουμε Θεόδωρος ο Αποστόλης (= Αποστόλου) , Κωνσταντίνος ο Παναγιώτης (=Παναγιώτου) συνέχεια αποτελούν τα νεοελληνικά Γεώργιος Βασιλείου ,Ηλίας Πέτρου κ.λ.π. όπου το
δεύτερο κύριο όνομα χρησιμεύει ως επώνυμο. Η σύγχυση που μπορούσε να δημιουργηθεί με την εκφορά αυτή αποσοβήθηκε με την προσθήκη ενός παρωνυμίου που εξελίχτηκε σε επώνυμο Νικόλαος Πέτρο Τσαγκάρης.
ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΑ
Βαφτιστικά από την αρχαία ελληνική παράδοση .
Αγαθοκλής , Αθηνά , Αλεξάνδρα , Δημοσθένης , Ηρακλής, Θεμιστοκλής , Ιππολύτη , Καλλιόπη , Λεωνίδας , Μελπομένη , Οδυσσέας , Ολυμπιάς , κ.λ.π.
Βαφτιστικά από την εκκλησιαστική παράδοση .
α) Βαφτιστικά από την Παλαιά Διαθήκη.
Αυτά τα ονόματα είχαν μεγάλη διάδοση τα πρώτα χριστιανικά χρόνια αλλά αργότερα περιορίστηκε η χρήση τους και εμφανίζονται σήμερα σποραδικά σε μερικά μέρη.
Αβακούμ, Αβραάμ (Αβράμης , Μαμής) , Αδάμ (Αδάμος , Δάμος , Αδάμας ,Αδαμάκης), Ανανίας (Νανιάς) , Δαβίδ (Δαβίδης , Δαβίθης)κ.λ.π.
β)Βαφτιστικά ονόματα αγίων Αθανάσιος ,Βασίλειος Γεώργιος ,Δημήτριος, κλπ.
γ)Βαφτιστικά ονόματα εορτών και γενικά από την θρησκευτική ορολογία.
Αγαπητός (ιδού ο υιός μου ο αγαπητός) , Άγγελος , Βαϊα , Δέσποινα ,Κουνίτσα (εικόνα η όμορφη σαν εικόνα) , Ευαγγελία , Ζωοπηγή (ζωοδόχος πηγή),Θεοφάνης (Θεοφάνια) , Λάμπρος (Λαμπρή ) , Πανάγια (Παναγία) , Παράσχος (Παράσχου κύριε) κ.λ.π.
Βαφτιστικά από την νεώτερη ελληνική παράδοση.
α)Βαφτιστικά από ονόματα της βυζαντινής και νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Ακρίτας , Ασάνης , Βατάτζης , Βελισάριος , Βρανάς , Δούκας , Ερωτόκρητος , Καλογιάννης , Κατακουζινός , Κομνηνός , Λάσκαρης , Μοσχωνάς ,Ολόβολος ,Ράλλης , Ρωμανός , Σκαρλάτος ,Φωκάς , Χουρμούζης κ.λ.π.
β)Βαφτιστικά από ονόματα αξιωμάτων και τιμητικών τίτλων .
Αμιράς (ναύαρχος) , Άρχοντας ,Αφέντης , Δημοκρατία , Domina (Δόμνα ) , Κοκόνα (τιμητική επίκληση διάση-μων η ευγενών γυναικών) , Κράλης (βασιλιάς Καράλης) , Κυρ (Κυρίτσης) , Ρήγας (βυζαντινός τίτλος για ξένους βασιλείς και ηγεμόνες) κ.λ.π.
γ) Βαφτιστικά από ξένους λαούς .
Agnes Ανέζα , Amalie Αμαλία, Battista Μπατίστας , Bernardo Βερνάρδος , Domenico Δομένικος , Flora Φλόρα ,Φλουρής , Francesko Φραντζέσκος , Francois Φραντζής , Giacomo Γιακουμάτος , Γιακουμής , Giorgio Τζορτζής, Giovanni Ζοάνος , Τζανής κ.λ.π.
δ)Βαφτιστικά από γεωγραφικά ονόματα
Σύμφωνα με τα αρχαία ελληνικά πρότυπα Ηλείος ,Θεσσαλός , Λύδος κ.λ.π.δημιουργήθηκαν και τα νεώτερα χρόνια ανάλογα βαφτιστικά.
Αμερικάνα , Ασιανή , Κιρκασία , Αξιώτης (Ναξιώτης) , Αγράφω , Αθήνα , Ανατολή , Βενετία ,κ.λ.π.
ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Α)Βαφτιστικά από ονομασίες της περιβάλλουσας φύσης.
Αηδόνι (Αηδόνα) , γεράκι , (Γερακίνα , Γεαρακούλα) , λιοντάρι (Λιονταρής) , μέλισσα (Μελίσω) , Παγώνι (Παγώνης , Παγώνα) , περιστέρι (Περιστέρα) , τρυγόνι (Τριγώνα) κλπ.
άνθος (Ανθή) , γαρίφαλο (Γαρούφαλος, Γαρουφαλιά ) ,ζουμπούλι (Ζουμπούλης . Ζουμπούλια) , μηλιά (Μηλιά , Μηλιώ) , ροδιά (Ροδιά , Ροδούλα ) , τριανταφυλλιά (Τριανταφυλλιά , Τριαντάφυλος) κ.λ.π.
ασήμι (Ασημής , Ασήμω ,Ασημίνα κλπ) , διαμάντι (Διαμαντής , Διαμαντάρας ,Μαντής , Διαμάντω κλπ.) ζαφείρι (Ζαφείρης , Ζαφείρα , Ζαφειρία κλπ.) μάλαμα (Μάλαμας , Μαλάμω κλπ) , σμαράγδι (Σμαράγδα ,Σμαράγδω ) χρυσάφι (Χρυσάφης ) , χρυσός (Χρύσος ,Χρυσούλα , Χρύσω κλπ)
αστέρι (Αστέρω , Αστέριος) αυγή (Αυγή ,Αυγούλα , κλπ)
Βαφτιστικά που βασίζονται σε σωματικές η ψυχικές ιδιότητες.
Άσπρος (Ασπρούλης ,Ασπρούλα) , λυγερός (Λυγερή) , μελαχρινός (Μελαχρινή) , ξανθός (Ξάνθος , Ξανθός , Ξανθή , Τσιάνης κλπ.)
Αγαθός (Αγαθή ,Αγάθω ) , γλυκύς (Γλυκιά ,Γλυκερία ) κλπ.
Ευχετικά βαπτιστικά.
Προϋποθέτουν ευχή των γονέων η του αναδόχου .
Ζήσης (Να ζήσει.) , Πολυζώης (πολύ ζωή να έχει ) , Παναταζής (πάντα να ζει).
Στην Πίνδο το θηλυκό όνομα Αγόρω (αγόρι ) δίνεται σε κορίτσι που αναμενόταν ύστερα από την γέννηση σειράς κοριτσιών να γεννηθεί αγόρι. Τον ίδιο ρόλο παίζει και το Σταμάτα για να ((σταματήσουν)) να γεν-νιούνται θηλυκά: Θέμελης ,Θεμελής (να θεμελιώσει από το τούρκικο temelli -;θεμέλιο) ,θεμελιωμένος :Καλομοίρης(καλή του μοίρα).
ΕΠΩΝΥΜΑ
Τα επώνυμα διακρίνονται σε πατρωνυμικά ,μητρωνυμικά , ανδρωνυμικά , εθνικά ,Επαγκελματικά , παρωνύμια και ψευδώνυμα.
(([2]Πατρωνυμικόν μέν ουν έστι το κυρίως άπό πατρός έσχηματισμένον ,καταχραστικώ δέ καί το άπό προγόνων , οίον Πηλείδης ,Αίακίδης ο Άχιλλεύς))
Στην αρχαία Ελληνική τα πατρωνυμικά σχηματίζονται είτε απλούστερα με την γενική του ονόματος του πατέρα (Περικλής Ξανθίππου ) είτε με διάφορα παραγωγικά επιθέματα που προσαρτώνται στο όνομα του πατέρα (Κρον-ίδης,Νεστορίδης , Πριαμίδης Κρον-ίων , Ασκληπ-ιάδης ,Λαερτιάδης ,κλπ.) η του γενάρχη (Αιακίδαι , Αλκμαιωνίδαι.)

Στην νέα Ελληνική η πατρωνυμική σχέση εκφράστηκε αρχικά με την γενική του ονόματος του πατέρα ύστερα από τον προσδιορισμό γιος , κόρη κ.λ.π.ο Μιχάλης ο γιος του Μελέτη και έπειτα ο Μιχάλης του Μελέτη. Η πατρογονική γενική διαφυλάχτηκε σε ορισμένα επώνυμα (Γεώργιος Ιωάννου , Νικόλαος Αντωνίου), στα περισσότερα όμως που κράτησαν τον λαϊκό τους Χαρακτήρα μετατράπηκε σε ονομαστική Αποστόλης (αντί Αποστόλου) ,Αργύρης, Λουκάς κλπ. Σπανιότερα είναι τα πατρωνυμικά που βασίζονται σε σύνθεση Κωστοσήφης (ο Κώστας του Σήφη) , Πολογιώργης (ο Γιώργος Πολάκης).
Ο κύριος όγκος των πατρωνυμικών ένα βαπτιστικό όνομα (αλλά δευτερευόντως και οποιαδήποτε άλλη βάση) στο οποίο προστίθενται παραγωγικά επιθήματα (Γεώργιος) Γεωργάκης , Γεωργακάκης , Γεωργακόπουλος , Γεωργαλάς , Γεωργαράκης , Γεωργάς , Γεωργάτος , Γεωργάτσος , Γεωργέλης Γεωργής , Γεωργιάδης , Γεωργιλάς ,Γεωργίου , Γεωργιτσέας , Γεωργίτσης , κλπ ,(Βάγια τα =η γιορτή) Βαγιανός , Βαϊνέλης , (Λαμπρή) Λαμπρινός , Λάμπρος , Λαμπράκης.(Κανάκι , το =χάδι) Κανάκης.
Ορισμένα νεοελληνικά πατρωνυμικά βασίζονται σε βαπτιστικά ξένων γλωσσών από τις οποίες ήρθε σε επαφή η γλώσσα μας :τούρκικα (Μουράτογλου , Μουρατίδης) , αρβανίτικα: (Γκίνης =Γιάννης,Γκιόκας =Γιώργος), βλάχικα : (Ζιάνας =Γιάννης ,Μίσιος και Μίσιας =Μιχάλης ,Σόκος=Θανάσης , Τσέλιος=Στέριος), σλαβικά: (Κόλιας=Νικόλαος , Φίλτσος=Φίλιπος) κλπ.
Μητρωνυμικά
Είναι τα επίθετα που βασίζονται στο όνομα της μητέρας :Κώστας Ελένης , δηλ ο Κώστας της Ελένης. Τα μητρωνυμικά ήταν πολύ σπάνια στην αρχαία Ελλάδα. Ο Απόλλωνας από την μητέρα του Λητώ ονομαζόταν Λητοϊδης , Λητογενής , Λητόϊτος ενώ Μαιάδας ονομάζονταν ο Ερμής ως γιος της Μαίας.
Τα μητρωνύμια εμφανίζονται σε κοινωνίες που μητροκρατούνται , π.χ. οι Λύκιοι της Μικράς Ασίας όπως μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος (1,73) ,και ο Ηρακλείδης ο Ποντικός (C.MULLER , FRAGM. HIST. GRAEK . 2, 217, XV). Το μητριαρχικό δίκαιο των Λυκίων φαίνεται να συνεχίζεται και στα μεσαιωνικά χρόνια , γιατί ο Νικόλαος Δαμασκηνός (C.MULLER , ό.π. 3,461, CXXI αναφέρει ότι (Λύκιοι τάς γυναίκας μάλλον η τους άνδρας τιμώσι και καλούνται μητρόθεν , τας τε κληρονομίας ταίς λείπουσι , ου τοίς υιοίς).
Ως υπολείμματα των Λυκείων θεωρεί ο Σ. Λάμπρος νεοελληνικά μητρωνυμικά που συγκέντρωσε στο Λιβίτσι της Λυκίας και στο Καστελόριζο και πιστεύει ότι τα μητρωνυμικά αυτά μαρτυρούν τη επίδραση του αρχαίου μητριαρχικού δικαίου των Λυκίων στους Έλληνες της Λυκίας .
Οι λόγοι για τους οποίους επιβάλλεται το μητρωνυμικό αντί του πατρωνυμικού είναι πολλοί και ποικίλοι αυτό συμβαίνει π.χ. όταν η μητέρα στην κοινωνία λόγω της δραστηριότητας και της προσωπικότητάς της, της καταγωγής της , λόγω μακρόχρονου ξενιτεμού του πατέρα η χηρεία της μητέρας κλπ. Επίσης ένας καταπιεσμένος σώγαμπρος μπορεί να πάρει το όνομα της γυναίκας του Μάρως (Μάρως η Μαρόπουλος) η της πεθεράς του Λαφαρούς (Γιωρτς τη Λαφαρούς , Πόντος ). Στα Τρίκαλα της Κορινθίας ο Σώγαμπρος έπαιρνε και δεύτερο όνομα από την σύζυγό του: ο Μάριος, ο Φωτεινός , ο Ελένιος ο Γαρουφαλιός κλπ.
Μητρωνυμικά συναντάμε σε όλες τις περιοχές της Ελλάδος .
Αλλά και στην βυζαντινή περίοδο συναντάμε μητρωνυμικά ονόματα π.χ. Λεόντειος ο Παυλίνης. Ιωάννης ο Βαλεριανής κλπ . Σε βυζαντινά έγραφα συναντούμε επώνυμα , όπως Ιωάννης της Ράπτισας , Λέων της Μαρίας , Δημήτριος της Καλογραίας , Παπά Δημήτριος της Ευδοξίας κλπ.
Στα μητρωνυμικά έχουμε τις εξής κατηγορίες:
α) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο βαπτιστικό της μητέρας :Αγγελίνας , Άννας , Ασημίνας , Βερονίκης,
Γαρουφαλιάς , Γερακίνης , Ελένης , Ζαμπέλας , Ζαμπέτας , Κατίνας , Λελούδας , Μυρσίνης , Νικολίτσας , Παγώνας , Σμαραγδής , Σουμέλας , Σπεράντζας ,Τασούλας , Χαιδος , κλπ.
β)Μητρωνυμικά που βασίζονται στο ανδρωνυμικό της μητέρας , που με την σειρά του μπορεί να βασίζεται 1) στο βαπτιστικό του άντρα της:Αλέξαινας , Βασίλαινας , Γιώργαινας κλπ.2) στο παρωνύμιο του άντρα της: Γλαβίνας , Ζωγραφίνας, Καρατζίνας , Παπαδίτσας κλπ.
γ) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο επάγγελμα της μητέρας η του άντρα της :Γιατρούδενας , Καλογραίας , Μακαρονούς , Μαμμής , Παπαδιάς , Τσαγκαρίνας , Τσιγαρούς κλπ.
δ) Μητρωνυμικά που δηλώνουν την καταγωγή της μητέρας :Αμουργιανής ,Αραπίνης ,Βλάχας , Γυφτούδας , Γύφτσας , Λιάπαινας κλπ.
ε) Μητρωνυμικά που δηλώνουν ελάττωμα της μητέρας :Βουβής , Καμπούρας ,Χοντρολένης κλπ.
στ) Μητρωνυμικά που δηλώνουν βαθμό συγκενείας :Βάβους , Γιαγιάς , Μαννάκας , Νυφούδης κλπ.
Ανδρωνυμικά
Πρόκειται για ονόματα γυναικών που βασίζονται στο βαπτιστικό , επώνυμο η παρωνύμιο κλπ. Του ονόματος των αντρών τους και αποτελούν μία πρόσθετη επωνυμία κοντά στο βαπτιστικό όνομα.
Από τη βυζαντινή περίοδο είναι γνωστά ορισμένα ανδρωνυμικά σε -;εα (Κουβικουλαρέα , Σπαθαρέα , Ανδρονικέα ) και -;ινα (Μαρία Αγγελίνα ), Δούκαινα Παλαιολογίνα κλπ.)
Τα νεοελληνικά ανδρωνυμικά σχηματίζονται με την γενική του ονόματος του συζύγου (η Αγγέλλω του Κακριδά) και με διάφορα παραγωγικά επίθετα , π.χ.-αινα (Κώσταινα , Γιάνναινα , Τζαβέλαινα ) ,-ινα (Θοδωρίνα , Περικλήνα , Λασκαρίνα , Μπουμπουλίνα ) -;ου (Νικολού , Παυλού , Μιχαλού , Πεταλού ) , -ισσα (γιάτρισσα , μαστόρισσα = η γυναίκα του γιατρού ,του μάστορα ) κλπ.
Εθνικά
Σύμφωνα με τον Διόνυσο τον Θράκα (εκδ.G Uhling) (εθνικόν έστιν το έθνους δηλωτικόν, ως Φρύξ , Γαλάτης) τα ονόματα αυτά που σχηματίζονται από ονόματα χωρών πόλεων κλπ. Από τα κλασικά χρόνια και αργότερα μεγάλη χρήση των εθνικών ονομάτων:Εκαταίος ο Μιλήσιος , Απολλώνιος ο Τυανεύς Κόιντος ο Σμυρναίος κλπ.
Τα βυζαντινά παρωνύμια που προϋποθέτουν εθνικό όνομα συγκαταλέγονται ανάμεσα σε άλλα και τα εξής: Αρμενιάκος , Βούλγαρος , Καππαδόκης , Φράγκος , Καλυβίτης (<Καλύβη ,πόλη της Μακεδονίας) , Λιβανίτης (<Λίβανα , πόλη της Συρίας), Κομνηνός (<Κόμνη Ανδιανουπόλεως), Λεκαπινός (Λέκαπα Καππαδοκίας )Γαβαλάς (<Γάβαλα Συρίας) ,κλπ.

Τα νεοελληνικά εθνικά επώνυμα σχηματίζονται συνήθως με αρχαιοελληνικά η αρχαιότερης καταγωγής επιθήματα και σπανιότερα με ξένα:Αθηναίος , Θηβαίος , Κερκυραίος , Μυτιληναίος. -ανός/ιανός Αμοργιανός (Αμοργός) , Καλαματιανός , Κουταλιανός (<Κούταλη Προποντίδας)Σφακιανός , Ψαριανός κλπ. -;ηνός Αδραμυττηνός , Ζακυνθινός . -;ινός Αραβαντινός (<Αραβάντι) , Καστρινός , Πυλαρινός (<Πύλαρος Κεφαλονιάς). -;ίτης Βαλαωρίτης (<Βελεώρα Ευρυτανίας ) , Δολιανίτης(Δολιανά). -αϊτης (Μοραΐτης) Χρυσαϊτης (Χρυσό Παρνασίδος) .-;ιάτης Κορφιάτης , Μανιάτης. -;ιώτης Αγραφιώτης , Βαρβιτσιώτης (Βαρβίτσα Αρκαδίας) , Γαρδικιώτης (Γαρδίκι).
Βενετσιάνικα η ιταλικά είναι τα επιθέματα -;άνος/-ιάνος και -;έζος:Βενετσιάνος , Πρεβεζάνος , Σισιλιάνος ,Γενοβέζος . Σλαβικό είναι το -;ιάνος στα Βοστιτσιάνος , Ζαβιτσ(ι)άνος , λατινικό στο Σακαριτσιάνος (Σακαρέτσι Βάλτου)κλπ. Τούρκικο είναι το επίθεμα -;λής /λης:Βελεστινλής , Κοκοσλής (Κοκόσι =Κιλκίς) Δράμαλης , Κόνιαλης (Κόνια =το Ικόνιο) , Μπρούσαλης και Προύσαλης (Προύσα).
Ορισμένα από τα εθνικά πού προσδιορίζουν ξένους λαούς που ήλθαν σε επαφή με τους Έλληνες μπορεί να ήταν αρχικά παρατσούκλια :Αλαμάνος (Αλαμανούς του Βυζαντίου , Γεφύρι της Αλαμάνας κλπ) , Αμερικάνος , (Έλληνας μετανάστης από την Αμερική) , Ατζέμης (Πέρσης) , Βούλγαρος / Βούλγαρης (μεσαιωνικό Βούλγαρης «βυρσοδέψης , επεξεργαστής η πωλητής δέρματος» που δήλωσε και το έθνος των Βουλγάρων ως παραγωγών και εξαγωγέων δέρματος ) , Γερμανός (σημαίνει και ξανθός) , Εγγλέζος/Ιγγλέζης , Ζείμπέκος (τουρκικό φύλο στα περίχωρα της Σμύρνης) , Καραγκούνης (κάτοικος του θεσσαλικού κάμπου) , Καρακατ-σάνης ,-ος (Σαρακατσάνος).
Εθνικό ως επώνυμο μπορεί να προκύψει με την προσθήκη ενός -ς σ';ένα τοπωνύμιο Αϊδίνης ,Βαλαώρας , Γκούρας (Γκούρα Φθιώτιδος) , Γρανίτσας (Γρανίτσα Ιωαννίνων) κλπ.
Επαγγελματικά
Δήλωναν αρχικά επάγγελμα η αξίωμα , αλλά γρήγορα καθιερώθηκαν ως επώνυμα , καθώς διευκόλυναν τη διάκριση ατόμων με το ίδιο όνομα σε κλειστές ιδίως κοινωνίες. Εκφέρονται κανονικά στην ονομαστική (Αμπελάς ,Γούναρης ) και σπάνια στη γενική (Ιατρού ,Οικονόμου).
Τα επαγγελματικά ονόματα εμφανίζονται ήδη από τα αρχαία χρόνια (Αιπολός , Βουκόλος , Ακέστωρ γιατρός Ναυπηγός , και πολλαπλασιάζεται στα βυζαντινά χρόνια :Αμπελάς .Λαχανάς ,Ζωναράς ,Καμπανάρης , Γραμματικός ,Παλαιολόγος που ασχολείται με τα παλιά>. Μια μεγάλη κατηγορία βυζαντινών επαγγελματικών ονομάτων περιλαμβάνει ονόματα κοσμικών και εκκλησιαστικών αξιωμάτων :Δομέστικος ,Δούκας , Λογοθέτης , Νοταράς , Σχολάριος σωματοφύλακας του αυτοκράτορα>.
Αρκετά από τα βυζαντινά επαγγελματικά που προσδιορίζουν εκκλησιαστικά αξιώματα διατηρήθηκαν έως σήμερα είτε ως αξιώματα είτε ως επώνυμα χάρη στην εκκλησιαστική παράδοση :Δομέστιχος ,Έξαρχος ,-άκος , -ίδης , -όπουλος , Ευταξίας (ο επί της ευταξίας> της εκκλησίας).
Τα πιο συνηθισμένα παραγωγικά επιθήματα για τον σχηματισμό των νεοελληνικών επαγγελματικών είναι τα -άρης και ας. -;άρης:Αρκουδάρης ,Γελαδάρης. -;ας Ασβεστάς, Βαγενάς (βαρελάς).
Τα περισσότερα από τα ξένα επαγγελματικά που πέρασαν στη γλώσσα μας έχουν τούρκικη καταγωγή:
Αλμπάνης -;οπουλος και Ναλμπάνης (nalbant πεταλωτής) .
Ορισμένα από τα επαγγελματικά τουρκικής προέλευσης δηλώνουν αξίωμα:Βεζίρης , Δερβέναγας , Ζαΐμης , Κεχαγιάς .
Το παραγωγικό επίθημα των επαγγελματικών τουρκικής αρχής είναι το -;τζής /-τσής (-ξής ) ,Αλτιντζής -;όγλου (altinci χρυσοχόος ) Πεσμαζόγλου (pestamalci κατασκευαστής και πωλητής πετσετών μπάνιου).
Από τα ξένα επιθέματα επαγγελμάτων εκπροσωπούνται με περιορισμένα παραδείγματα τα ιταλικά -;iere (Καροτσιέρης ,Κασιέρης , Μπαρμπέρης.κλπ) και -oro (Σπαγγαδόρος).
Παρωνύμια
Αποτελούν το κύριο όγκο των επωνύμων και προέρχονται από χαρακτηρισμούς των παρονομαζομένων που βασίζονται , σε σωματικές , πνευματικές , ηθικές και άλλες ιδιότητες . Ο Μ.Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεί τον όρο παρατσούκλι.Την λέξη Παρωνύμιο την συναντάμε και σαν πινόμι , πινομή ,παραγκώμι , προσονείδιν (ποντιακό) , Περιγέλιο ,σουσούμι κλπ. Οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις εκφράσεις :την κλήσιν , την επίκ-λησιν , το επίκλην , τουπίκλην , την επωνυμία ,το επώνυμον , την προσηγορία , τούνομα έχων παρωνύμιο φέρων κλπ. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούν για το παρωνύμιο τον όρο επίθετον.Το παρωνύμιο ορίζεται από τον Διονύσιο τον Θράκα ως εξής :;παρώνυμον Δε έστι το παρ'; όνομα ποιηθέν , οίον θέων
Τα αρχαία παρωνύμια αναφέρονται σε σωματικές ιδιότητες (Γάστρων , Γνάθων ,Δόναξ , Κεφάλων , Μέτωπος.)
Σε ψυχικές ιδιότητες Δέξιος , Μαργίτης , Βίαιος ,Πράος κ.α.) σε παρομοιώσεις με ζώα Αμνός , Γρύλος , Δράκων , Ιέραξ , Μέλισσος κ.α.) και φυτά Άλατος ,Καρδάμα ,Κρόκος ,κ.α.) στην ημέρα της γέννησης (Ανθεστήριος , Λήναιος , Πανιώνιος , Σωτήριος κ.α.)
Στα βυζαντινά χρόνια και ιδιαίτερα από τον 9ον αιώνα και εξής δημιουργούνται πολλά παρωνύμια που χρησιμοποι-ούνται ως βυζαντινά και νεοελληνικά οικογενειακά ονόματα :Γρηγόριος ο Πτερωτός ,Βάρδας ο Πλατυπόδης , Βασίλειος ο Πετεινός κ.α.Πολύ γνωστά βυζαντινά παρωνύμια είναι λ.χ. τα :Βαρβάτος , Μυστάκων , Μουρζουφλός .
Η κατάταξη των παρωνυμίων γίνεται με τα εξής κριτήρια: α)Σωματικές ιδιότητες :Βεργής , Βραχνός ,Ζερβός ,Καμπούρης κ.α.
Β )Ψυχικές , πνευματικές ,ηθικές ,και άλλες ιδιότητες : Αγέλαστος , Βιαστικός ,Θλιμμένος , Κοιμήσης , Λεβέντης ,Τεμπέλης , Κατεργαράκος , Νταής , Νυστάζος κ.α.
Γ) Παρομοιώσεις με ζώα :Αλεπουδέλης , Γάτος , Ζυγούρης , Λύκος , Ποντίκης , Τσάκαλος , Γκιόνης ,Κίρκος κ.α.
Δ) Παρομοιώσει με φυτά : Βλιτάς ,Γαρούφαλος , Καρπουζάς , Πιπέρης , Ρεβίθης κ.α.
Ε) Αντικείμενα καθημερινού βίου .Βελέντζας , Δακτυίδης , Κουλούρας , Λαγάνας , Ταγάρης κ.α.
ΣΤ) Καιρός και χρόνος: Βοριάς ,Γρέκος , Σορόκος ,Κατσιφάρας , Χιόνης κ.α.
Ζ) Συγγένεια και ηλικία :Αφεντάκης , Εγγονόπουλος , Κανακάρης , Ορφανός ,Παπούλιας , Πατέρας -;άκης .
Η ) Φράσεις (που συνήθιζε ο παρονομαζόμενος) Καλλιώρας ,Καλώστος , Καληνύχτας , Σιαπέρας κ.α.
Ονόματα από τις διάφορες ελληνικές διαλέκτους.
Αμαντος Χίος,άμαντος=μαμμόθρεφτος),Βώκος (ποντιακό βώκος =ηλίθιος),Ζυβρακάκης (Κρήτη ζυμπραγός <δίδυμος <αρχ.συμπραγής) ,Κοθρής (διαλ.κοθρής -;ζητιάνος <κοθρί[3] -;κομμάτι ψωμί.Λιάρος(Ασπρόμαυρος ,για ζώα), Μάντακας (Κρήτη, τσιμπούρι των ζώων),Πατακός(Κρήτη, μικρόσωμος και άσχημος< αρχ.πάταικος), Ροίδης (ρόγι δοχείο με στενό άνοιγμα),Σαχτούρης (μεσν. σακτούρα -;είσος καϊκιού), Συγγρός (διαλ.τσιγρός-αδύνατος ,αρρωστιάρης), Τσουδερός (Κρήτη ,τσουρίζω=τσουτσουρίζω, Χουρμούζης (χουρμούζη=είδος μαργαριταριού από το νησί Χορμούζ στην είσοδο του Περσικού κόλπου.
Τούρκικα.
Ασλάνης,-ιδης,-ογλου
Αρβανίτικα.
Κέπας =κρεμμύδι , Κριεζής=μαυροκέφαλος, Κριεκούκης =κοκινοκέφαλος, Λέπουρας =λαγός,Μποκουρας =όμορφος , Μπούρας =γενναίος, Σκούρτης =κοντός Τσάλας =κουτσός, Φουρίκης =κοτέτσι.
Βλάχικα
Γκίζας =μυζήθρα.Δάλας= ξινόγαλο,Μπίμπας =πάπια, Πίσας=γάτα, Σούρδος =κουφός- βλάκας,Τσάρας=γη
Ψευδώνυμα
Είναι τα πλαστά ονόματα που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς καλλιτέχνες , ηθοποιοί αλλά και κακοποιοί για λόγους ψυχολογικούς κοινωνικούς κ.λ.π. Είναι ονόματα που τα διαλέγουμε και δεν μας τα επιβάλουν οι άλλοι.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Οδύσσεια ,Θ 552 κ.ε.
[2] Στη γραμματική του Διονίσιου του Θράκα (εκδόσεις G.Uhlig , Grammatiki Ggaeci 1883)
[3] Κόθρος >Κομμάτι ψωμί.
Βιβλιογραφία Συμεωνίδης, X. Π. (1992) Εισαγωγή στην ελληνική ονοματολογία, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Κυριακίδη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ"

Κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών

 Κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών σύμφωνα με τα γνωστά ιστορικά αρχεία και τις πηγές που έχουν διασωθεί:---

Α: Αβάσταγος, Αβούρης, Αβρ(α)άμη, Αγαλλιανού, Αγγέλου, Αγέλαστου, Αγκούρου, Αγιαποστολίτης, Αγουστόνης, Ακουίλα, Αλαμάνου, Αληπούτζα, Aλιμπράντης, Αλισάφη, Αλμπέρτο, Αλταβίλλα, Αλλαγκατέλα, Αλλαμάνου, Αλμπάνα, Αμοιραλή, Αναπλιώτη, Αναστάζη, Ανδρουτσέλη, Ανδρούτσος-Τρομπέττας, Ανεσίνη, Αννίνου, Ανκούσολ, Αντονάτο, Αντρηόλας, Αντρίζης, Αντίοχου, Αντρούτσος, Αντύπας, Αρακλιότης, Αργέντη, Αργυρόπουλος, Αργυρόπουλου, Αργυρού, Αρκούδη, Αρκουλή, Αρλιώτη, Αρταβάνη, Αρχολέου, Α(σ)σάνη, Ασημοπούλου, Ασπρουλιανού, Αυγερικού , Αυλωνίτη.
Β: Βαζαΐος, Βαλαρέτζος, Βάλβης, Βαλιέρ, Βαλλιάρη, Βαλσαμάκη, Βάλσαμος, Βαμβάτη, Βαρβάτη, Βαρβαρήγος, Βαρβιάνης, Βαρδάνης, Βάρδας, Βάρθη, Βαρζός, Βαρούχα, Βασάλλου, Βασιλάτου, Βατατζή, Βέγια, Βελέττης, Βέμπο, Βενάρδος, Βενετάντο, Βενέτος, Βενιέρ/Βενιέρη, Βεντούρας, Βεντουρής, Βεντραμίν, Βερβιτσιώτη, Βεργής, Βερίκιος, Βιδάλε, Βιτζαρά, Βιτούρης, Β(ου)ιτσαρά, Βλάσση, Βλασόπουλος-Βλασσόπουλου, Βλαστός/Βλαστού, Βολεντιέρας, Βονδιλάγκη, Βορήσης, Βουγλέσση, Βούλγαρης, Βούλτσος, Βούρου, Βραχλιώτη, Βροχίνη.
Γ: Γαβαλα, Γαήτας , Γαλάτη, Γαλέτος, Γαλιάτζας, Γάμπαρας, Γαμπριέλ, Γαρδέλης, Γαρζώνης, Γερακάρης, Γεράκη, Γερομεριάτη, Γεροπετρή, Γεωργάνος, Γιαλέλου, Γιαλινά, Γιαννόπουλος, Γιαργυρόπουλος, Γιράρδη, Γκαγκάδη, Γκαλιέλλο, Γκαζολίν, Γκαφίν, Γκεντιλίνη, Γκίκα, Γκίζης Γ(κ)λιοπούλου, Γκράντος, Γκοζαντίνων, Γκύλη, Γουσίδου, Γουλιανού, Γραμματικόπουλου, Γρατενίγος, Γκριμάνης, Γονέμη, Γράψα, Γριμάλδη(ι), Γρίτη, Γρυπάρης.
Δ: Δαβερώνα, Δάλλε, Δαμαλά, Δαμουλάτη, Δαμουλή, Δαμύλλου, Δάνδολος - Δανδόλου, Δαράτζου, Δαρίβας, Δαρέζης, Δαρμένου, Δελαζάρης, Δελλαγραμμάτη, Δελλαδέτσιμα, Δελλαπόρτα, Δελλα Ρόκκα, Δελέντα, Δενάζης, Δελιγότη, Δερώσσης, Δεσύλλας - Σιγούρος, Δετζώρτη, Διγότη, Δικόπουλος, Διπλοβατάτζη, Δόνδη, Δονάτος, Δομενεγίτης, Δοξαρά, Δούκα, Δουσμάνη, Δραγουμάνου, Δραμιτινού, Δώρια.
Ε: Επάρχου, Εβρετόπουλου.
Ζ: Ζαγκαρόλ, Ζάκκου Ζαμπέλης, Ζαχαριά, Ζερβού, Ζίφου, Ζουλάτη, Ζυγομαλά, Ζωγράφος, Ζωΐτσης, Ζωναράς.
Η: -
Θ: Θεοτόκη, Θερειανός.
Ι: Ιατρού, Ιγγλέση, Ιουστινιάνη, Ισιγόνης.
Κ: Καβαλάρη, Καβάλλης, Καβάσιλα, Καζανόβα, Κακαβέλλα, Κακοψόφη, Κακούρης, Καλανδρηνός, Καλάργας, Καλβοκορέση, Κάλβος, Καλέκας, Καλέτζης, Καλλέργης, Καλλιμάχη, Καλογερά, Καλοθέτη, Καλόφωνος, Καλουτά, Καλούτσικο, Καμάλη, Καμύλος, Καμινάρης, Κανάλ, Κανάλε, Καναλιώτη, Κανδήλας, Καντακουζηνού, Καντούνης, Καοτόρτα, Καούτζης, Καπαδόχα, Κάπαρη, Καπέλλος-Καπέλλου, Καπνίσης, Καποδίστρια, Καραβέλα, Καραβία, Καράλη, Καραντινός-Καραντινού, Καρατζά, Καρβελάς, Καριώτη, Κάρμπουρη, Καρούσου Καρρέρ, Καρτάνου, Κάρτσερη, Καρύδη, Καρυοφύλλη, Καστέλλη, Κάστρι, Κατελάνος, Κατήφορος, Κατσαϊτη, Καψάς, Καψοκέφαλος, Κεφαλά-Κεφαλάς, Κεφαλληνός/Μαλατέστας, Κερκυραίου, Κερκόφιλου, Κιγάλα, Κλαδά, Κλάδης, Κοκκίνη- Κοκκίνης, Κόκκος, Κόλας, Κολίβα, Κολλήτα, Κομνηνός-Κομνηνού, Κομούτος, Κομποθέρκα, Κονδοκάλη, Κονδύλη, Κόνταρης, Κονταράτος, Κονταρίνης, Κοντονής, Κοντοσταύλου, Κοντούτζης, Κονσόλα, Κόντη, Κόππο, Κοραής, Κορνάρος, Κορνέρ/Κορρέρ, Κορέση, Κορονέλλου, Κουαρτάνου-Καρτιάνου-Καρτάνου, Κουβαρά, Κουερίνης, Κουιρίνη, Κουκουλομάτης, Κουμπή, Κουλούρη, Κουρκουμέλλη, Κουρούμαλλος, Κούρσαρη, Κούρτζολάς, Κούτζης, Κουτούβαλης, Κρίσπη-Κρίσπο, Κροκίδα, Κυβετός, Κυρίαρχου, Κυπριανός-Κυπριανού.
Λ: Λάβαρο, Λαμπέτης, Λάνδου, Λάντζα, Λατούρο, Λάσκαρη, Λεκατσάς, Λεντεσούρη, Λεονταράρχη, Λεοντάρη, Λευκαδίτης, Λευκοκοίλου, Λεπενιώτη, Λιβάνης, Λίβιος, Λιβρίνα, Λισγάρα, Λοβέρδου, Λογοθέτης, Λο(ν)γκοβίτη, Λοκατέλλης, Λορενταν(ο) (Λούρδα), Λούζη, Λουκάνη, Λουμπάρδης, Λούντζης, Λουπίνα. Λούρου, Λούβρου, Λύδη.
Μ: Μαγδαληνός, Μαζαράκη, Μακέντο, Μακρής, Μαλατέστα, Μαλιπιέρος, Μαμωνά -Μαμωνάς, Μανδρικάρδης, Μάνεσης, Μανιατάκης, Μάνιος Μανολέτσος, Μάνου, Μανούσος, Μαντιγκούστι, Μαρίνης, Μαξίμου, Μερκάτης, Μαρίνου, Μαρκέτου, Μαρκορά, Μάρμορα, Μαρντίτος, Μάρουλλι, Μαρσέλλος, Μαρτελάος, Μαρτινέγκας, Μασακίτη, Μασάρης, Μάσου, Μάστη, Μάστρακα, Μάτεσης, Μάτζα, Ματσολένη, Μαύρου, Μαυρογένους, Μαυροκέφαλος, Μαυροκορδάτου, Μαυρομμάτη, Μαυρουδή, Μαυρογένη, Μαύρου, Μελισσηνός-Μελισσηνος, Μελισσουργός, Μελκή, Μέμο, Μεταξά, Μέτζο, Μιάνης, Μιδέη, Μικέλης, Μικέλι, Μιλίκης, Μίνιος- Μίνιου , Μινώτος, Μιστόρης, Μιχαλίτζης, Μοάτζος-Μοάτσο-Μουδάτσο-Μουντάτσο, Μοθωναίος, Μολίν, Μομφερράτου, Μονδίνος, Μόντε, Μορέλλης, Μοριωνά, Μοροζίνης, Μόρμορης, Μόρο, Μόστο, Μοστράτου, Μοσχοβίτης, Μόσχου, Μότας, Μοτσανέγα, Μοντζενίγος, Μουδάτζου, Μουλάς, Μουτζάν, Μουρούζη, Μουσελίμη, Μουστοξύδι, Μπαζέου, Μπαζιάνι-Μπαζιάνας, Μπάκου, Μπαρμπαρίγου, Μπάρμπαρο, Μπαρότσης-Μπαρότσι, Μπαρότσι, Μπασάν, Μπάφος- Μπάφου, Μπελάντα, Μπελόνια, Μπενεβίτη, Μπιζάς-Μπιζάνο, Μπλέσσα, Μπολάνης, Μπολντού, Μπόνο, Μποντιμιέρ, Μποριέζης, Μπόρσας Μπουζιάνης, Μπραγκαντίν, Μπουά.
Ν: Ναδάλ, Ναυπλιώτη, Νεγρεπόντη, Νέγρης, Νεόφυτου, Νεράτζης, Νερούλης-Νερουλού, Νικόπουλος, Νομικός, Νούτσιο, Ντα Κορώνια, Ντακουζάν, Νταμουσός, Ντάντολος, Ντε Λαστικ, Ντιέντο, Ντονάτος.
Ξ: Ξανθόπουλος.
Ο: Ογκλέζος, Οναβάλ, Οφιομάχου.
Π: Παίδης, Παδοβά, Πάγκαλη, Παλαιολόγος-Παλαιολόγου, Παλατιανού, Παλατσόλη, Παλατσουόλ, Παλλαδάς, Πανά, Παντίν, Πανιάλη, Πανιπέρη, Παντουβέρης, Παπαδάτος-Παπαδάτου, Παπαδοπόλη, Παπαδημητρίουλο, Παραμάνη, Παραστάθη Παρούτας, Πασκαλίγος, Πασπάτη, Παρένιο, Πεκατόρι, Πενδαμόντη, Περδικάρης, Πατέριου Πετρέτη, Πετροκόκκινου, Πήλικα, Πιενέρο. Πιέρη, Πιερτζοβάλη, Πινιατώρου, Πιτσαμάνου , Πλανούδη, Ποκατέρα, Πολίτη, Πολυλά, Πολλάρε, Πόθου, Πραματευτή, Πρασακάκη, Πρατούνα. Προσσαλένδη-Προσσαλέντης, Πούμπλια.
Ρ: Ραγγαβή, Ράλλη, Ραμαντάση, Ραμνίτου, Ραρτούρου, Ρεγγίνη-Ρεγγίνα, Ρέγκουλο. Ρεκανέζη, Ρέντη, Ρεσελέττη, Ρίζου, Ρίκκη, Ριμαντορο, Ρισικάρη, Ροδοκανάκη, Ροδοκέφαλου, Ροδοστάμου, Ροδίτη, Ρομανού, Ροσολύμου, Ρούσος, Ροίδη, Ρωμιού, Ρωσσέτη.
Σ: Σα(γ)κρέντο, Σαλβάγη, Σανούδος, Σαραντάρης, Σαραντηνού, Σαρρή, Σαχλίκη, Σγούτα, Σδρίν, Σεβαστόπουλου, Σεκιάρη, Σεριοποτάνου, Σιγάλα, Σιφάνδου, Σκαναβή, Σκαραμαγκά, Σκιάβων, Σκιαδά, Σκιριώτη, Σκορδίλη, Σκούρα, Σκούταρη, Σκυλίτση, Σολ(ω)ομού, Σομμαρίπα, Σορδίνα, Σουβλάκη, Σούτζου, Σοφιανός-Σοφιανού, Σπαδάς, Σπαδουλίνου, Σπανόπουλου, Σπαταφόρα, Σπεκιέρη, Σπέκου, Σπινέλλη, Σπρίτζη, Σπίρη, Σπ(ι)υρίδου, Σταμίτσα, Στατιέρι, Στέλλα, Στεφανόπουλος-Στεφανόπουλου, Στιάρχου, Στρατηγού, Συβάτη, Συνοδινού, Σφενδόνη, Σχινά.
Τ: Τζουλάτη, Τουρλίνι. Τριαντάφυλλου, Τριβόλη, Τριούλ(λ)ι, Τροίλου, Τρυφερού, Τσερούλη, Τσιγώνια, Τσιμάρα, Τσιτσίνια, Τυπάλδου.
Υ: Υψηλάντη.
Φ: Φόρτσα, Φ(ω)όσκολος, Φέστα, Φίντεου, Φίλιου, Φλώρος-Φλώρου, Φορσίγου, Φόρτιου, Φραγγίδου, Φραγκιάδη, Φραγκοπούλου, Φρά(ν)γκου, Φραντζή, Φωκά.
Χ: Χαρβούρη, Χαντζέρη, Χαντζηκομνηνού, Χέλμη, Χοϊδά, Χρυσοβελόνη, Χρυσολωράς, Χρυσοσκουλέου, Χωραφά.
Ψ:-
Ω:-

http://www.artmag.gr

Βυζαντινοί οίκοι υστεροβυζαντινής περιόδου

Διάφοροι βυζαντινοί οίκοι που δραστηριοποιήθηκαν την υστεροβυζαντινή περίοδο.

Ανατολική- Δυτική Θράκη και Μακεδονία(Με κέντρα: Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Αδριανούπολη, Ραιδεστός, Μοσυνόπολη, Βέρροια, Καστοριά, Πελαγονία κ.α.)

-Ακροπολίτες

-Ανεμάδες

-Απρηνοί- Από την κώμη Άπρος/Άπροι Θράκης

-Βατάτζήδες- Διδυμότειχο ή Αδρανούπολη.

-Βελισσαριώτες

-Βρανάδες- Από την Αδριανούπολη, ήδη από τον 9^ο αιώνα.

-Βρυέννιοι- Κωνσταντινοπολίτες

-Γαβαλάδες- Επίσης Κωνσταντινοπολίτικης καταγωγής.

-Ζαγαρομμάτες

-Καβάσιλες

-Καματηροί

-Καντακουζηνοί- Μακεδονικός οίκος, με κτήσεις σε πολλές περιοχές, από Μικρά Ασία μέχρι Πελοπόννησο.

-Κεφαλάδες

-Κομνηνοί- Οίκος από την Κασταμονή του Πόντου, πήρε το όνομα του από τον τόπο εγκατάστασής κλάδου του στην κώμη Κόμνη, βόρεια της Ξάνθης.

-Νεστόγγοι- Οίκος βυζαντινο-βουλγαρικής καταγωγής.

-Παλαιολόγοι- Επιφανής οίκος Κωνσταντινοπολίτικης καταγωγής, με ακμή ήδη από τα τέλη του 11^ου αιώνα, και φυσικά τελευταία δυναστεία της Αυτοκρατορίας.

-Πετραλείφες- Οίκος βυζαντινο-νορμανδικής καταγωγής, με κτήσεις στο Διδυμότειχο.

-Ραούλ ή Ράλληδες- Οίκος «ευγενικής» καταγωγής από την Κάτω Ιταλία, απέκτησε δύναμη ύστερα από επιγαμίες με άλλους οίκους, όπως αυτόν των Παλαιολόγων.

(Όπως και άλλων γνωστών οικογενειών, το επώνυμο αυτών, χρησιμοποιήθηκε ως βαφτιστικό αργότερα από τους Έλληνες, πρβλ.βαφτιστικά Ραλλού, Κομνηνός(Κόμνας) , Δούκας-Δούκισσα κτλ

-Στρυφνοί

-Συργιάννηδες

-Ταρχανιώτες- Οίκος με καταγωγή από το χωριό Ταρχάνιον της Θράκης.

-Τζαμπλακώνες

-Φιλανθρωπινοί-Κων/λίτικης καταγωγής.

-Χούμνοι

Μικρά Ασία (Με κέντρα: Νίκαια, Νυμφαίον, Μαγνησία, Σμύρνη, Φιλαδέλφεια, Έφεσος, Αττάλεια, Κύζικος, Νικομήδεια κ.α.)

-Άγγελοι- Με καταγωγή από την Φιλαδέλφεια.

-Αργυροί ή Αργυρόπουλοι- Οίκος από την Καππαδικία.

-Βαρδάδες(Βάρδας)

-Βασιλάκηδες

-Βοϊλάδες- Οίκος από την Καππαδοκία.

-Βοτανειάτηδες

-Βούρτζηδες

-Γαβράδες- Γνωστός Ποντιακός οίκος.

-Γουναρόπουλοι

-Δαλασσηνοί- Οίκος με καταγωγή από την κώμη Δάλασσα.

-Δερμοκαΐτες- Οίκος που κλάδος του εγκαταστάθηκε και στην Αθήνα.

-Δουκάδες- Οίκος με τεράστια περιουσία, εμφανίζεται ήδη από τον 9^ο αιώνα, με αυτοκρατορικές θητείες.

-Καβαλλάριοι

-Καμμύτζαι

-Κοντοστέφανοι

-Λαμπαρδάδες

-Λασκαρίδες

-Μακρηνοί

-Μαλεΐνοι

-Μανιάκηδες- Με πολλές κτήσεις στο Θέμα Ανατολικών.

-Μελισσηνοί

-Μετοχίτες

-Μουζάλωνες- Με καταγωγή από το Αδραμύττιο.

-Σκληροί

-Συναδηνοί- Καταγόμενοι από τα Σύναδα της Μικρασίας.

-Στρατηγόπουλοι

-Ταγάρηδες- Με εκτενείς περιουσίες στη Φιλαδέλφεια.

-Ταρωνίτες- Βυζαντινο-αρμενικός οίκος, με κτήσεις στην Αρμενία.

-Τορνίκηδες

-Φιλείς- Με καταγωγή από την Έφεσο.

-Φωκάδες- Σημαντικός οίκος, κλάδος του οποίου εγκαταστάθηκε και στην Κρήτη.

(Το «Φωκάς» και ως βαφτιστικό)

Ήπειρο-Θεσσαλία-Στερεά Ελλάδα (Με κέντρα: Άρτα, Νικόπολη, Ναύπακτος, Λάρισα, Θήβα, Χαλκίδα-Εύριπος, Αθήνα, Μέγαρα κ.α.)

-Απόκαυκοι

-Γαβριηλόπουλοι

-Μαλιασσηνοί- Οίκος της Δημητριάδος.

-Κεκαυμένοι- Οίκος πιθανώς αρμενικής καταγωγής, με σημαντική περιουσία στη Θεσσαλία.

-Χαλκούτσηδες- Οίκος με περιουσίες στη Χαλκίδα.

Πελοπόννησος-Αιγαίο και Κύπρος( Με κέντρα: Κόρινθος, Άργος, Ναύπλιο, Πάτρα, Ανδραβίδα, Σπάρτη, Μυστράς, Καλαμάτα, Μεθώνη, Κορώνη, Μονεμβασιά, Νάξος, Χάνδαξ-Ηράκλειο, Ρόδος, Κώς, Χίος, Σάμος κ.α.)

-Καβάκηδες- Οίκος που εμφανίζεται στην Μονεμβασιά στα τέλη του 13^ου αιώνα.

-Καλόθετοι- Οίκος Χιακής καταγωγής.

-Μακρεμβολίτες

-Μαμωνάδες- Πελοποννησιακός οίκος.

-Μονογιάννηδες ή Ευδαιμονογιάννηδες- Οίκος που άκμασε στη Μονεμβασιά και στα Κύθηρα.

-Μαυροζούμηδες- Οίκος Λακωνικής καταγωγής.

-Σγουροί ή Σγουρόπουλοι, άρχοντες μεγαλογαιοκτήμονες στην Αργολίδα και Κορινθία τον 12-13^ο αιώνα.

-Σγουρομάλληδες- Οίκος με περιουσίες στην Αργολιδοκορινθία και Κρήτη.

- Χαμάρετοι- Οίκος αρχόντων της «Κοίλης Λακεδαίμονος»(Λακωνικής).

-Χορτάτζηδες- Κρητικός οίκος με μεγάλη επιρροή.

-Λογαράδες- Κυπριακός, πιθανώς, οίκος με περιοσίες σε Κύπρο και ηπειρωτική Ελλάδα.

Πηγή: Μελέτες Βυζαντινής Ιστορίας, 11^ου-13^ου αιώνα, Σαββίδης, Αλέξης, Εκδόσεις : ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΑ,1995 -Οι Βυζαντινοί Αριστοκρατικοί οίκοι κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο, σελ.139-146-

http://greek-lastnames.blogspot.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Κατάλογος των αριστοκρατικών ελληνικών οικογενειών"

ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ.

TΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΣΟΥ ΔΕΝΔΡΟ.

Ψάχνοντας τον προ.προ.προπαππού στο Δίκτυο.---- Η αναζήτηση προγόνων στα ψηφιακά αρχεία του Ελις Αϊλαντ αλλά και άλλες ιστοσελίδες.-----

Η γενεαλογία είναι μόδα.----
Χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, απόγονοι εποικιστών, μεταναστών, εκτοπισμένων και προσφύγων -ανάμεσα στους οποίους και πολλοί ελληνικής καταγωγής- προσπαθούν να ενώσουν τους χαμένους κρίκους της οικογενειακής τους ιστορίας.

Ενα «αναπροσαρμοσμένο» στην τοπική γλώσσα ξενόφερτο επώνυμο, ή κάποια ιστορία από μια ηλικιωμένη θεία είναι συχνά τα μόνα εφόδια εκείνων που ξεκινούν να συμπληρώσουν το παζλ της πορείας της οικογένειάς τους μέσα στο χρόνο.

Οι ανά τον κόσμο ερασιτέχνες γενεαλόγοι έχουν, όμως, τα τελευταία χρόνια και έναν νέο, ανέλπιστα πολύτιμο σύμμαχο: το Διαδίκτυο.

Kάθε ημέρα, δεκάδες ιδιώτες, φορείς, οργανισμοί και εταιρείες διαθέτουν στο Ιντερνετ μεγάλο όγκο πληροφοριών για άτομα, γεγονότα και προϊόντα. Ανάμεσα σε αυτούς, σε πολλές χώρες έχει ξεκινήσει η ηλεκτρονική καταγραφή αρχείων και βιβλιοθηκών, με σκοπό να γίνονται προσβάσιμα τα στοιχεία στο μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ενδιαφερομένων.

Την ίδια στιγμή, οι ιστοσελίδες που «ειδικεύονται» στην αναζήτηση προγόνων ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, ιδίως σε αγορές όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, κράτη όπου οι αυτόχθονες αποτελούν πλέον... «γραφικές» μειονότητες. Kάποιοι μάλιστα δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν την «αγορά της γενεαλογίας», τη δεύτερη στο Ιντερνετ μετά την πορνογραφία.

Μια απλή αναζήτηση, χρησιμοποιώντας τους όρους «genealogy», «ancestry» ή «pedigree files», θα φέρει τον ενδιαφερόμενο μπροστά σε χιλιάδες ιστοσελίδες, που όλες παρουσιάζονται ως... οι απόλυτα ειδικοί στο χώρο της γενεαλογίας. «Εκατομμύρια αρχεία στη διάθεσή σας με το πάτημα ενός πλήκτρου», «η παγκόσμια μόνη μηχανή αναζήτησης επωνύμων», «άμεση πρόσβαση σε δεδομένα που για πρώτη φορά παρουσιάζονται στο Ιντερνετ» και άλλα... ηχηρά θα είναι η πρώτη εικόνα.

Πίσω, όμως, από όλα αυτά κρύβεται μια συνήθως καλά οργανωμένη βιομηχανία, που υπόσχεται θαύματα, φυσικά με το αζημίωτο.

Τα sites

Η πρώτη επαφή των περισσοτέρων, όμως, συνήθως δεν είναι οι εμπορικές ιστοσελίδες των εταιρειών που ασχολούνται με τη γενεαλογία, αλλά τα sites κρατικών φορέων και ιδρυμάτων.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν η δημοσίευση στο Διαδίκτυο των περίφημων αρχείων της νήσου Ελις, πρώτο σταθμό δεκάδων εκατομμυρίων μεταναστών στις ΗΠΑ, από το 1892 ώς το 1954. Στη διεύθυνση www.ellisislandrecords.org, ο επισκέπτης μπορεί πλέον να χρησιμοποιήσει την ειδική μηχανή αναζήτησης για να εντοπίσει τους προγόνους του ανάμεσα στους 22 εκατομμύρια επιβάτες, μετανάστες και ναυτικούς που έφθασαν στις ΗΠΑ μεταξύ των ετών 1892-1924, να δει την κάρτα επιβίβασής τους (με ημερομηνία άφιξης, ηλικία του μετανάστη, οικογενειακή κατάσταση κ.ά.), ακόμα και τη λίστα των επιβατών του καραβιού που τους έφερε στην τότε «γη της επαγγελίας».

Η δημοτικότητα του site ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αναγκάζοντας τους υπευθύνους του να «περιορίσουν» τη δυνατότητα επισκεψιμότητας: περίπου ένα μήνα από τα εγκαίνιά του, η ιστοσελίδα παραμένει μπλοκαρισμένη τις περισσότερες ώρες της ημέρας.

Αντίστοιχα, δεκάδες δημόσιες υπηρεσίες από όλο τον κόσμο, αλλά και διάφορες υπηρεσίες, φορείς και εκκλησίες δημοσιοποιούν σταδιακά τα αρχεία τους στο Διαδίκτυο.

Οι πηγές του ερασιτέχνη γενεαλόγου είναι ανεξάντλητες: από τις πιο... μακάβριες (αρχεία νεκροταφείων, πιστοποιητικά ή αγγελίες θανάτου) μέχρι τις πιο τεχνοκρατικές (αρχεία εκκλησιών, κατάλογοι επιβατών σε πλοία, στρατιωτικά αρχεία, δημοτολόγια, τηλεφωνικοί κατάλογοι).

Οι περισσότερες, βέβαια, αφορούν τις ΗΠΑ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λείπουν και οι πηγές από Αυστραλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Βέλγιο και πολλές άλλες χώρες που εισέρχονται δυναμικά στην ψηφιακή εποχή.

Σε αυτό το σημείο έρχονται οι εταιρείες. Τα αρχεία αυτά δεν είναι πάντοτε εύκολα προσβάσιμα, ή απαιτούν συνδρομή για να καλύψουν οι εταιρείες τα έξοδα ψηφιοποίησης των αρχείων τους.

Με διάφορα ηχηρά ονόματα (για παράδειγμα, genealogy.com ή ancestry.com) και εντυπωσιακά γραφικά, φιλικά στους «πρωτάρηδες» του Διαδικτύου, οι εν λόγω επιχειρήσεις διατείνονται ότι μπορούν να εντοπίσουν τον «χαμένο» προπάππο από την Πολωνία, τον απένταρο ναυτικό από την Ελλάδα, τον Μεξικανό αντικαθεστωτικό που βρήκε καταφύγιο στις ΗΠΑ, τον Αφρικανό που διέσχισε ως σκλάβος τον ωκεανό. Για να «γλυκάνουν» τον επισκέπτη, κάποια από τα αρχεία διατίθενται δωρεάν.

Τα υπόλοιπα, όμως, κατόπιν συνδρομής, που συνήθως προσφέρεται είτε ετήσια είτε σε μηνιαία βάση και κυμαίνεται από 80 έως 100 δολάρια για την ετήσια και 30-60 για τη μηνιαία.

Οι δελεαστικές προσφορές συνεχίζονται, καθώς ο ερασιτέχνης γενεαλόγος, που απλά ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τις ρίζες της δικής του οικογένειας... ανακαλύπτει σταδιακά τα δεκάδες ελκυστικά προϊόντα: προγράμματα λογισμικού (software), προσφορές για δημιουργία ιστοσελίδας στο Ιντερνετ, όπου θα παρουσιάζεται το γενεαλογικό δένδρο της κάθε οικογένειας, βιβλία, περιοδικά, μπλουζάκια, προσφορές για την οργάνωση οικογενειακών επανασυνδέσεων και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα.

Προσοχή, όμως.

Αν αποφασίσετε να γίνετε συνδρομητής σε κάποιες από αυτές τις σελίδες, πρέπει να έχετε υπόψη ότι μπορεί κάλλιστα και να εξαπατηθείτε. Για παράδειγμα, η ιστοσελίδα gensuck.com μας αναφέρει περιπτώσεις ανθρώπων, των οποίων η συνδρομή ανανεώθηκε αυτόματα χωρίς τη συναίνεσή τους και χρεώθηκε στην πιστωτική τους κάρτα, ενώ άλλοι διαμαρτύρονται ότι τα στοιχεία που ανακάλυψαν ήταν απαρχαιωμένα, ή δεν ίσχυαν.

Ψάχνοντας για τους δικούς μαςΟι ανάγκες του ελληνικού κοινού είναι, βέβαια, λίγο διαφορετικές. Kατ' αρχήν, είναι απίθανο να ανακαλύψεις στο Διαδίκτυο ανάλογα αρχεία από κάποιες χώρες (όπως η σημερινή Τουρκία, Ρωσία, Ρουμανία κ.ά.), όπου υπήρχαν ακμάζουσες ελληνικές κοινότητες.

Οι διαδοχικοί πόλεμοι, οι αλλαγές των συνόρων, οι μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών και διάφορες άλλες ειδικές συνθήκες καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη ακόμα και την ύπαρξη δημοτολογίων ή θρησκευτικών, τοπικών και άλλων αρχείων, πόσο μάλλον σε ηλεκτρονική μορφή.

Τα πράγματα είναι σχετικά πιο προσβάσιμα, όταν κάποιος αναζητεί στοιχεία για συγγενείς, που έφυγαν από τη «μητρόπολη» Ελλάδα τις δύο τελευταίες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής διασποράς: από την ίδρυση του ελληνικού κράτους έως την έκρηξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και από τα μέσα της δεκαετίας του '40 ώς τις αρχές της δεκαετίας του '70 (Επισκόπηση της Ιστορίας της Νεοελληνικής Διασποράς, Ι. K. Χασιώτης, εκδ. Βάνιας 1993).

Kαι πάλι, βέβαια, με τον ίδιο γεωγραφικό περιορισμό: ευκόλως προσβάσιμα είναι τα αρχεία από τις ΗΠΑ, τον Kαναδά, την Αυστραλία και τη Γερμανία. Εδώ έρχεται και πάλι το Ιντερνετ.

Οι ιστοσελίδες αποκλειστικά για Ελληνες είναι λίγες• πρόκειται κυρίως για sites που απευθύνονται σε Ελληνοαμερικανούς, που ενδιαφέρονται να ανακαλύψουν τις χαμένες τους ρίζες στη «μητροπολιτική» Ελλάδα. Kαμία από αυτές δεν μπορεί να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της μετανάστευσης, έστω σε μια περιοχή. Πολλές, όμως, περιέχουν καταλόγους με επώνυμα, ενώ παραπέμπουν και σε ενδιαφέρουσες πηγές.

Ξεκινώντας

Το πιο απλό, αν δε σας λένε Παπαδόπουλο, Δημητρίου, Αντωνίου κ.λπ. (οπότε, ούτως ή άλλως θα έχετε σοβαρό πρόβλημα να ξεχωρίσετε τους προγόνους από τους συνονόματους), μπορείτε να κάνετε μια πολύ, πολύ απλή αρχή: πηγαίνετε σε κάποια από τις μεγάλες «μηχανές αναζήτησης» (π.χ. Yahoo, Altavista) και πληκτρολογήστε το επώνυμό σας. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα έχετε μια ιδέα από τους... πιθανούς συγγενείς σας, με οποιαδήποτε παρουσία στο Ιντερνετ. Οσο πιο ασυνήθιστο είναι το επώνυμο, τόσο πιο αξιόπιστα τα αποτελέσματα. Δοκιμάστε διαφορετικές «εκδοχές» του επωνύμου, καθώς η «ηχητική» και η ορθογραφική απόδοσή του μπορεί να διαφέρουν.

Για όσους, επίσης, επιθυμούν να κάνουν μια πιο «επιστημονική» αναζήτηση, υπάρχουν δεκάδες sites που προσφέρουν δωρεάν οδηγίες για «πρωτάρηδες» στη δημιουργία γενεαλογικού δένδρου.

Επισκεφθείτε sites όπως το greeklegacy.com, greekfamilies.com, daddezio.com, mediterraneangenweb. org, για να πάρετε μια ιδέα για το τι μπορείτε να βρείτε.

Επίσης, μην παραλείψετε να ασχοληθείτε με τις διάφορες mailing lists, που υπάρχουν σε όλες τις διευθύνσεις του είδους, όπου Ελληνοαμερικανοί ψάχνουν για κάποιον συγγενή ή κάποια πληροφορία σχετικά με την οικογένειά τους (γίνονται και θαύματα).

Οι πιο «προχωρημένοι» μπορούν να ανταλλάξουν εργασία με άλλους ερασιτέχνες γενεαλόγους από όλο τον κόσμο: πολλά sites (π.χ. genexchange.com) ειδικεύονται στο να «αντιστοιχούν» αναζητήσεις, να σας φέρουν δηλαδή σε επαφή με ανθρώπους από την περιοχή που ζητείτε, οι οποίοι θα μπορέσουν να ψάξουν για εσάς τοπικά αρχεία, αν εσείς αντίστοιχα τους εξυπηρετήσετε ανάλογα στην Ελλάδα (για τους συγγενείς που ψάχνουν αυτοί).

Ακούγονται όλα αυτά δύσκολα; Το ζήτημα είναι η εξοικείωση με το μέσο, υποστηρίζουν οι ειδικοί.

Από εκεί και έπειτα, ειδικά εφόσον αναζητείτε κάποιον στις ΗΠΑ, τον Kαναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία ή τη Γερμανία, το Ιντερνετ μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο εργαλείο επικοινωνίας με τις υπηρεσίες εκείνες που διαθέτουν αρχεία.

Ξεκινώντας από τα «βασικά» και εντοπίζοντας τοπικά και χρονικά την έρευνά σας, μπορείτε πλέον να κινηθείτε αυτόνομα, ψάχνοντας σε βιβλιοθήκες, δημοτολόγια, τηλεφωνικούς καταλόγους και προσωπικές ιστοσελίδες. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι απογοητευτικά, αλλά και απρόσμενα εντυπωσιακά.

Πού οφείλεται η νέα μόδα

Γιατί, όμως, κάποιος να προσπαθεί ν' ανακαλύψει ποιοι ήταν οι πρόγονοί του, άνθρωποι που έζησαν και πέθαναν πολλές γενεές πριν από αυτόν;

Γιατί αυτή η «μανία» με τα γενεαλογικά δένδρα και με διερεύνηση του οικογενειακού παρελθόντος;

«Η αναζήτηση αυτή πηγάζει από την εσωτερική ανάγκη να βρούμε τη θέση μας στο ιστορικό νήμα που έχουν υφάνει οι πρόγονοί μας, με απώτερο σκοπό να προσδιορίσουμε το νόημα της ύπαρξής μας», εξηγεί η κλινική ψυχολόγος Ελένη Kουλούτζου. «Ως άνθρωπος, δηλαδή, νιώθω μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, το οποίο διερευνώ, με σκοπό να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Προσπαθώ να ανακαλύψω χαρακτηριστικά, ταλέντα και ιδιαιτερότητες των προγόνων μου, για να βρω τα «πώς» και τα «γιατί» του παρόντος της δικής μου ζωής».

Η διερεύνηση του γενεαλογικού δένδρου χρησιμοποιείται μάλιστα και από τους επιστήμονες της ψυχανάλυσης. «Η μέθοδος αυτή ονομάζεται Γενεογραμματική και είναι μια μέθοδος διάγνωσης της δυναμικής μιας οικογένειας μέσα στις γενεές και της θέσης του ατόμου σε αυτήν.

Ομως, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην ανάλυσή της».

Αντίστοιχα, ψάχνοντας να βρούμε ποιοι είναι οι πρόγονοί μας, αναζητούμε ένα κομμάτι μας σε αυτούς. «Η διαδικασία αυτή είναι όμορφη, αλλά ενέχει έναν κίνδυνο», εξηγεί η κ. Kουλούτζου. «Να ασχοληθούμε ελαφρά, να αποδώσουμε τα πώς και τα γιατί του παρόντος σε μια αόριστη κληρονομικότητα, χωρίς να πάρουμε την ευθύνη της δικής μας συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, να αποδώσουμε τη δική μας επιθετικότητα σε κάποιον πρόγονο, που εμφάνιζε ανάλογες συμπεριφορές».

Γιατί είναι «μόδα» η διερεύνηση του γενεαλογικού μας δένδρου; Γιατί σήμερα; «Παλαιότερα, ήταν προνόμιο μόνο των ευγενών, αυτοί έψαχναν την καταγωγή τους, ακόμα αγόραζαν και τίτλους ευγενείας.

Ο περισσότερος, όμως, κόσμος έπρεπε να ασχοληθεί με το παρόν, με την επιβίωσή του. Αντίθετα σήμερα, όταν πλέον έχεις λύσει το βιοποριστικό, έχεις πλέον την πολυτέλεια να κοιτάξεις στο παρελθόν και να το διερευνήσεις. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, στον βαθμό βέβαια που δεν εξελίσσεται σε μανία, σε ψυχαναγκασμό».

Του Γιώργου Λιάλιου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ. "

Πας μη Ελλην βαρβαρος.

 Πας μη Ελλην βαρβαρος .....είναι η προταση που υποστηριζαν σθεναρα οι Ελληνες τοτε και που σημερα επισης χρησιμοποιουν διαφοροι.---Οι Ελληνες ειχαν προσδιορισει τις διαφορες που ειχαν με τους βαρβαρους και γι’αυτό ηταν στην ευτυχη θεση να αισθανονται ανωτεροι από αυτους και να εγκαθιδρυουν ακομα πιο ριζικα την κοσμοθεαση που τους εκανε ξεχωριστους και για την οποια διναν ευκολα την ζωη τους.
Το θεμα είναι όμως ότι σημερα ελαχιστοι είναι αυτοι που αν ρωτηθουν ποιες είναι οι διαφορες των Ελληνων από τους βαρβαρους θα μπορουσαν να απαντησουν.
Εκει ακριβως βρισκουν ευκαιρια οι κακοβουλοι να επιρρεασουν με τις θεωρειες τους περι ισοτητας πολιτισμων πως οι Ελληνες δεν ειχαν καμια διαφορα από τους αλλους.
Σ’αυτό το μεγαλο θεμα λοιπον θα προσπαθησω να δωσω μια περιεκτικη παραθεση πληροφοριων ετσι ώστε να διαφωτιστει η αληθεια.
Οι Ελληνες, ειχαν εξισωσει την ελληνικη φτωχεια με την ελευθερια και την ανδρεια,ενώ την αφθονια της Ανατολης την ειχαν ταυτισει με την δουλεια και την παρακμη.
Ο ποιητης Φωκυλιδης εγραψε: «Μια πολη χτισμενη ακομα και σε σκοπελο,αν εχει νομο και ταξη,είναι καλυτερη από την αφρονα Νινευι.».Για τους Ελληνες ,που ποτε μονοι τος δεν επιδιωξαν να ενωσουν την δικη τους χωρα σε ενιαιο κρατος,η δημιουργια μιας συνομοσπονδιας της ηπειρου που ειχαν δημιουργησει οι Αχαιμενιδες(Περσες),ηταν ένα φασμα ανθρωπων και αφθονιας πηγων που ηταν αδιανοητη για τους Ελληνες.
Υπηρχε πληρης πολιτισμικη αντιθεση με τον περσικο αυταρχισμο στους τομεις της πολιτικης,στρατιωτικης πρακτικης,οικονομιας και γενικοτερα κοινωνικης ζωης.
Τεκμηριο βαρβαροτητας είναι επισης η Βασιλεια.
Στην Σπαρτη,παρ’ολο που η εννοια βασιλιας δεν εχει την υποσταση που ισχυει αντικειμενικα(διοτι η μονη εξουσια που ειχε στην Σπαρτη ο βασιλιας ηταν η στρατιωτικη αρχηγεια,καποιες θρησκευτικες υποχρωσεις και η αποδοση του δευτερου γευματος του στον καλυτερο οπλιτη της ημερας),δεν ανεχτηκαν να εχουν μοναρχια οι Λακεδαιμονιοι,αλλα ενδεικτικα μοιρασαν την «εξουσια» ακριβως γιατι δεν είναι Ελληνικη σταση η αναθεση της απολυτης εξουσιας σε ένα ατομο.Αντιθετα,στους βαρβαρους,ο απολυτος ελενχος εκατομμυριων ανθρωπων βρισκονται στα χερια ελαχιστων,που μαλιστα δεν είναι στην θεση που είναι αξιοκρατικα αλλα λογω συγγενικης διαδοχης!Ο βασιλιας και η ολιγαριθμη αυλη του επεβλεπαν τον γραφειοκρατικο μηχανισμο και το ιερατειο,που ευδοκιμουσε και πλουτιζε από τους περιφερειακους φορους.ΜΗΠΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ?
ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΔΕΝ ΣΚΕΥΤΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ?
ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ Ο,ΤΙ ΘΕΛΑΝ ΚΑΙ ΤΟΤΕ.ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ¨ΕΛΛΗΝΕΣ¨ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ!ΝΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΑΝ ΟΙ ¨ΔΥΝΑΤΟΙ¨..
Στην Περσια των Αχαιμενιδων δεν υπηρχε η αφηρημενη ουτε η νομικη εννοια της Ελευθεριας.Ο βασιλιας ηταν θεος και η γονυκλισια ηταν υποχρεωτικη για ολους τους υπηκοους και ξενους.Σ’αυτή την συνηθεια να λατρευονται οι ανθρωποι ως Θεοι ειδε ο Αριστοτελης την ειδοποιο διαφορα μεταξυ Ανατολης και των Ελληνικων εννοιων της ατομικοτητας,της πολιτικης και της θρησκειας.
Ουκ ειθισται της ελλησι προσκυνεειν ελεγαν..
Στην Ελλαδα σχεδον ολοι οι πολιτικοι αρχηγοι προκρινονταν δια ψηφοφοριας και εκλεγονταν κάθε χρονο.Ο Σολων στους νομους του ελεγε ξεκαθαρα πως καμια εξουσια δεν πρπει να παρεχεται για πανω από έναν χρονο!Το μεγαλυτερο καθηκον ολων ηταν η επαγρυπνισης εναντι δημιουργιας ενός τυρρανικου πολιτευματος.Ακομα και οι δουλοι στις Ελληνικες πολεις προστατευονταν δια νομου από αυθαιρετη τιμωρια και τον φονο.Ολα αυτά αποτελουν ουσιαστικες διαφορες στην αντιληψη περι προσωπικης ελευθεριας με τους βαρβαρους.
Σε αντιθεση με τους βαρβαρους,δεν υπαρχει ουτε μια σημαντικη μαχη του Ελληνικου κοσμου που να μην σκοτωθηκαν Ελληνες στρατηγοι μαζι με το στρατευμα τους,την στιγμη που ο Περσης βασιλιας παρακολουθουσε την εκβαση μιας μαχης από αποσταση και δινιντας εντολη για περισσοτερο μαστιγωμα στους δουλους που πολεμουσαν.Δεν υπηρχε ουτε ενας στρατηγος στους Ελληνες που να μην υποκειντο σε κριση και αξιολογιση από τους πολιτες και που ολοι τους καποια στιγμη υποβληθησαν σε σκληρο προστιμο η’ ακομα και  θανατο.Θεμιστοκλης,Μιλτιαδης,Παυσανιας,Περικλης,Αλκιβιαδης,Βρασιδας,Πελοπιδας και πολλοι αλλοι ειτε εξοστρακιστηκαν,ειτε πληρωσαν τεραστια προστιμα,ειτε τους επιβληθηκε θανατικη ποινη!Και ολοι τους ποτε για κατηγορια δειλιας η’ ανικανοτητας αλλαελλειπης φροντιδας για τους αντρες τους!
Στους Ελληνες ειχαμε την υπαρξη τριων κοινωνικων ταξεων,οπου οι πλουσιοι(οι οποιοι δεν ειχαν τεραστια διαφορα από τους υπολοιπους)ηταν αναγκασμενοι με μεγαλη συνεισφορα σε δημοσια και κοινωνικα εργα.
Υπηρχε στους Ελληνες μια συνολικη σταση συναινετικης διακυβερνησης σχετικα με την ιδιοκτησια της γης.Οι ιδιοκτησιες ηταν σε μεγαλο βαθμο ισομετρες.Ενα παραδειγμα είναι πως στην Αθηνα των κλασσικων χρονων δεν εχουμε ουτε μια ιδιοκτησια μεγαλυτερη από τετρακοσια στρεμματα,ενώ στην Ασια οι ιδιοκτησιες των ¨ευγενων¨ξεπερνουσε τις πολλες χιλιαδες στρεμματα και μαλιστα οι καλυτερες γαιες βρισκονταν τις περισσοτερες φορες υπο τον αμεσο ελενχο των ιερεων!
Ως συνεπεια αυτου μπορουμε να κατανοησουμε ευκολα ότι όταν υπηρχει κοντινη οικονομικη αποσταση ο καθενας πολεμα ισοδυναμα για το σπιτι του και ως αποτελεσμα εχουμε τα πολεμικα θαυματα των Ελληνων στους περσικους πολεμους.
Κανενας Ελληνας δεν θα εκτελουσε μια ποινη αυθαιρετα χωρις να εχει προηγηθει ΔΙΚΗ,την στιγμη που λιγα χιλιομετρα ανατολικοτερα,οι αποκεφαλισμοι οσων δεν αρεσαν στον βασιλια ειχε καταντησει εθιμοτυπικη διαδικασια και το επιπεδο νοησης ηταν τετοιο που εδιναν εντολη να μαστιγωνουν την θαλασσα όταν εχει κυμα για να συμμορφωθει.Το συγκεκριμενο παραδειγμα εγινε και με τον Ξερξη λιγο πριν την Ναυμαχια της Σαλαμινας!
Απορω με καποιους που λεγαν όταν ειχε βγει η ταινια 300 ότι τους παρουσιαζει απολιτιστους τους Περσες ενώ εχουν σημαντικο πολιτισμο.Θελω να πιστευω ότι ηταν αδαης…(Η ταινια σε μεγαλο ποσοστο ορθα τονιζει την πολιτιστικη ανυπαρξια των βαρβαρων και τον φωτεινο πολιτισμο των Ελληνων που είναι ερωτευμενοι με την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!)
Δεν συζητω για την θρησκευτικη αντιληψη.
Το μονο που θα αναφερω είναι πως ο θρησκευτικος φανατισμος και η μισαλλαδοξια ηταν θεσεις πους ισως να μην μπορουσε να τις κατανοησει ενας Ελληνας.Στους βαρβαρους τα παντα περιερχονταν σε θρησκευτικο ελενχο την στιγμη που στην Ελλαδα κάθε πολις ειχε και τους δικους της Θεους.(Κοντα σε εννια χιλιαδες Θεους περιλαμβανει η Ελληνικη μυθολογια..)Βασικα,ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ!!
Προιον της ελευθεριακης αντιληψης των Ελληνων είναι οι γενναιοι πολεμιστες.Οπως αναφερει ο Ηροδοτος(Ε,78) «Όταν οι Αθηναιοι αποτιναξαν την τυρρανια από πανω τους,εγιναν υπεροχοι πολεμιστες διοτι ο καθενας πλεον δεν πολεμουσε για την περιουσια καποιου αλλου αλλα για το δικο του οφελος.»Επισης όταν ρωτηθηκαν οι Σπαρτιατες πρεσβευτες για ποιο λογο οι Ελληνες δεν δεχθηκαν να συνθηκολογησουν απαντησαν πως η αιτια είναι η ελευθερια.Συγκεκριμενα, «Υδαρνη,η συμβουλη που μας δινεις δειχνει πως δεν καταλαβαινεις τι σημαινει ελευθερια αλλα μονο τι σημαινει δουλεια.Αν γνωριζες την ελευθερια θα μας συμβουλευες να την υπερασπιστουμε όχι μονο με τα δορατα αλλα και με τσεκουρια..»(Ηροδ.Ζ,135)Η ηθικη συνιστωσα είναι πασιφανης,οι ελευθεροι πολιτες είναι καλυτεροι πολεμιστες αφου πολεμανε για τους ιδιους,τις οικογενειες τους και για τις περιουσιες τους.Τρεφουμε τοση αγαπη για την ελευθερια λεγουν οι Αθηναιοι στον Περση διαμεσολαβητη που θα την υπερασπισθουμε με κάθε δυνατο μεσο.(Ηροδ.Η,123)
Η προσηλωση των Ελληνων στην Ελευθερια είναι σχεδον θρησκευτικη.Ο Αριστοτελης λεει: «Οι πολιτες θεωρουν μεγαλη ντροπη την εγκαταλειψη της μαχης και πολύ προτιμοτερο τον θανατο από μια τετοια σωτηρια ..»(Ηθ.Νικομαχεια Γ,1116).Η ελευθερια που επινοησαν οι Ελληνες εξασφαλιζει το δικαιωμα σε κάθε πολιτη να συναιταιριζεται,να εκλεγει αντιπροσωπους,να εχει ιδιοκτησια,να αποκτα περιουσια και να μην διωκεται η’ τιμωρηται χωρις δικη.
Ακριβως τα αντιθετα ισχυουν στους βαρβαρους ακομη και σημερα και παρα ταυτα πολλοι μιλανε για ισοτητα πολιτισμων!!Ακομη και τα απολυταρχικα πολιτευματα της δυσης,ποτε δεν εφθασαν τον βαθμο ελενχου της Ανατολης.
Η ελευθερια αποδυκνυεται μεγιστο στρατιωτικο οπλο αφου ανεβαζει το ηθικο του στρατου και εμπνεει θαρρος και εμπιστοσυνη και στον τελευταιο στρατιωτη.Οι Ελληνες οπλιτες εξεφραζαν ελευθερα τις ανησυχιες τους την στιγμη που ο Περσης βασιλιας αποκεφαλιζε μαζικα ανθρωπους που θεωρουσε ότι τον απογοητευαν.Οι ελευθεροι ανθρωποι πολεμανε καλυτερα όταν γνωριζουν πως ειχαν την ελευθερια να επιλεξουν τις συνθηκες τους ενδεχομενου θανατου τους.Πριν από την μαχη των Πλαταιων,η Ελληνικη συμμαχια ζητησε από κάθε στρατιωτη να δωσει τον ακολουθο ορκο: «Δεν θα θεωρησω πιο σημαντικη την ζωη μου από την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»(Διοδ.ΙΑ,32 2)
Όχι μονο πιστευαν οι αρχαιοι Ελληνες ότι η μαχη εναντιον των βαρβαρων δοθηκε στο ονομα της ελευθεριας εναντιον της στυγερης σλαβιας,αλλα κατά καποιο τροπο ότι αυτή ακριβως η ελευθερια αποτελουσε την βαση του μαχητικου φρονηματος που θα απεκρουε κάθε ανωτερο σε ισχυ και πλουτο εισβολεα.
Η υπερμετρη λοιπον προσκολληση των Ελληνων στην ΕΛευθερια είναι αυτή που τους εδωσε την δυναμη της επιβολης εναντι των μισαλλοδοξων βαρβαρων και δημιουργησαν τον Δυτικο πολιτισμο της Ελευθεριας.Και με μια μικρη διαθεση αναμειξης παραφυλολογιας,παραθετω μια εικονα που δημοσιευσαν οι Αμερικανοι ενός μερους από τα συντριμμια του Α.Τ.Ι.Α. που επεσε στο Ροσγουελ.Αναγραφεται μια λεξη η οποια δεν είναι ουτε αμερικανικη,ουτε γαλλικη ουτε κατι άλλο.(παρ’ολο που αν ηταν φτιαχτο οι αμερικανοι θα πρεπε να αναγραψουν κατι αμερικανικο..)Δειτε την εικονα και η υπολοιπη ενασχοληση και αναζητηση εναποκειται στην διαθεση σας..(Αλλωστε το ιστολογιο αυτό δεν μπαινει σε αυτα τα μονοπατια του ¨ανεξηγητου¨..)
http://toksipnitiri.blogspot.com/2010/07/blog-post_3932.html

Ο όρος Βάρβαροι είναι ονομασία που χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους Αρχαίους Έλληνες και αργότερα απο τους Μεσσαιωνικούς Έλληνες ως εθνογραφική ή γεωγραφική ένδειξη, με την οποία, μέχρι τον 5ο π.Χ. αιώνα, χαρακτήριζαν όλους εκείνους που δεν ήταν Έλληνες, τους αλλοδαπούς. Καταδεικνύει ένα λαό με έντονο το αίσθημα της διαφορετικότητάς του από τους μη ανήκωντες σε αυτόν. Ανάλογη χρήση έχει η λέξη γκουγίμ (=εθνικοί) από τους Εβραίους.
Η ετυμολογία της δηλώνει αυτόν που λέει «βαρ-βαρ», αυτόν δηλαδή που για τους Έλληνες μιλάει ακατάληπτα, ακατανόητα.
Από τον 5ο αιώνα και μετά, η λέξη άρχισε να χρησιμοποιείται και με χαρακτήρα μειωτικό έναντι όλων εκείνων που δεν ήταν Έλληνες, αποκτώντας πλέον μία σειρά από σημασίες, και μπορούσε να σημαίνει κατά περίπτωση, τον διανοητικά κατώτερο, τον κτηνώδη, τον άνθρωπο που ρέπει προς την υποταγή. Άλλωστε, ο Ισοκράτης προτρέπει το Φίλιππο να κυριεύσει τους βαρβάρους του Βορρά, που εκ φύσεως είναι δουλικά γένη, ενώ ο Αριστοτέλης λέει πως οι Έλληνες είναι πλασμένοι να άρχουν και οι Ασιάτες να άρχονται.
Στη γνωστή έκφραση «πας μη Έλλην βάρβαρος», περικλείεται και η εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων για τα διανοητικά τους επιτεύγματα. Μια υπερηφάνεια που συνήθιζε να υπογραμμίζει και ο Μέγας Αλέξανδρος κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του. Με την αναθηματική επιγραφή «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων», έστειλε στην Αθήνα 300 περσικές πανοπλίες παρουσιάζοντας τη νίκη του Γρανικού, ως νίκη του πανελληνίου εναντίον των βαρβάρων. Την έκφραση τη συναντάμε και στη μεσαιωνική ελληνική γραμματεία. Στο ιστορικό πόνημα της Αλεξιάδος, η Άννα Κομνηνή χαρακτηρίζει τους μη ελληνόφωνους (Λατίνους, Άραβες, κ.τ.λ.) ως βαρβάρους. Η χρήση είναι περισσότερο από λόγιος αττικισμός, καθώς απαντάται και σε πολλά άλλα κέίμενα της εποχής και μεταγενέστερα.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Έλληνες χαρακτήριζαν και τη ζωή έξω από την πόλη-κράτος ως ημιβάρβαρη, εννοώντας ότι στα χωριά έλειπε η συγκεντρωτική και συντονισμένη πολιτική ζωή που ήταν απαραίτητη για μια ευτυχισμένη και ορθολογική ύπαρξη.
Η σημερινή έννοια της λέξης βάρβαρος ως απολίτιστος αντί ως μη-Έλληνας/Ρωμιός προέκυψε στον ελληνόφωνο κόσμο αργότερα, ως αντιδάνειο από την έννοια που είχε αποκτήσει η λέξη στη Δύση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Πας μη Ελλην βαρβαρος."