Δέξου λοιπόν το πικρό κύπελλο με ένα χαμόγελο,
γιατί δεν υπάρχει η τέλεια ευτυχία πάνω στη γή!
(Orazio) Αγάπα τη ζωή, μην τη μισείς!
Αυτήν που ζείς, ζήσε την καλά
και άσε τον ουρανό να την κάνει μακρά ή σύντομη.
(John Milton)
Ερμηνεία Αρχαίων Γυναικείων Ονομάτων
Αγαθόκλεια (αγαθή+κλέος) η έχουσα καλή φήμη
· Αγαθονίκη (αγαθή+νίκη) η νικήτρια ένδοξης νίκης
· Άλκηστις (αλκή+εστία) η χάρη της οικογενείας
· Αλκμήνη (αλκή+μήνη:σελήνη) η ακτινοβολούσα
· Ανδρομάχη (ανήρ+μάχομαι) η πρόμαχος
· Αριάδνη (άρι:πολύ+αγνή) η αγνότατη
· Αρσινόη (άρσις < αίρω+νους) η υψηλόφρων
· Αφροδίτη (αφρός+αναδύω) η αφρογενής, η ωραιοτάτη
· Δηϊδάμεια (δήϊος:εχθρός+δαμάζω) η νικήτρια των εχθρών
· Διώνη (εκ του Διός) η θεϊκή
· Ερατώ (ερώ:αγαπώ) η αξιολάτρευτη, Μούσα
· Εριφύλη (έρι:πολύ+φύλον) η έξοχη των γυναικών
· Ευδοξία (ευ+δόξα) η έχουσα καλή φήμη
· Ευνομία (ευ+νέμω:διανέμω) η δίκαιη χορηγός των αγαθών
· Ευρυδίκη (ευρύς+δίκη) η πολύ δίκαιη
· Ευρύκλεια (ευρύς+κλέος) η πολυένδοξη
· Ευτέρπη (ευ+τέρπω) η πολύ ευχάριστη, Μούσα
· Ήβη (ήβη:ακμή) η πάντοτε θαλερή, νέα
· Ηλέκτρα (ηλέκτωρ:ο ακτινοβολών ήλιος) η ακτινοβολούσα από χάρη
· Ηρώ (Ήρα) η προσωποποίηση της Θεάς Ήρας
· Θάλεια (θάλλω) η δροσερή, η ωραία, Μούσα
· Θέμις (τίθημι>θεσμός) η θεά του Δικαίου, η άκρως δίκαιη
· Ιοκάστη (ίον+κάζω:στολίζω) η ωραία ως μενεξές
· Ιππολύτη (ίππος+λύω) η αρματιλάτις
· Ίρις (είρω:αγγέλω) η αγγελιοφόρος των θεών
· Ιφιγένεια (ίφι:ισχυρά+γίγνομαι) η πολύ ισχυρή
· Καλλιόπη (κάλλος+ωψ:οφθαλμός) η έχουσα ωραία μάτια
· Καλλιρρόη ( καλώς+ρέω) η δροσερή ως καθαρό νερό
· Κλειώ (κλέος) Η ένδοξη, Μούσα
· Κλεονίκη (κλέος+νίκη) η ένδοξη νικήτρια
· Κλεοπάτρα (κλέος+πάτρη) η δόξα της πατρίδος
· Λητώ (λανθάνω) η μυστηριώδης
· Μελπομένη (μέλπω) η ευφραίνουσα με το άσμα της
· Μυρτώ (μύρτον) η ευχάριστη ως μυρτιά
Ναυσικά (ναυς+καίνυμαι:υμνούμαι) η υμνούμενη από τους ναυτικούς
· Νεφέλη (νέφω:χύνω ύδωρ) η προσφέρουσα ζωογόνον ύδωρ
· Ξανθίππη η ξανθή ιππεύτρια
· Πηνελόπη (πήνη:υφάδι+λέπω:εκτυλίσσω) η καλλιτέχνις υφάντρια
· Πολυξένη (πολύ+ξενία) η πολύ φιλόξενη
· Πολύμνια (πολύς+ύμνος) η θεία τραγουδίστρια, Μούσα
· Τερψιχόρη (τέρπω+χορός) η τέρπουσα με το χορό της, Μούσα
· Φαίδρα (φαιδρός < φως) η φωτεινή, η λάμπουσα από χάρη
· Φερενίκη (φέρω+νίκη) η νικηφόρος
· Φιλομήλα (φιλώ+μέλος) η φιλόμουσος, η φίλη της αρμονίας
Χρυσηϊς (χρυσός) η πολύτιμη, η χρυσαφένεια
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ
Α: Αβροτέλεια του Αβροτέλη Πυθαγόρεια φιλόσοφος από τον Τάραντα.
Β: Βαβέλυκα η Αργεία Πυθαγόρεια φιλόσοφος
Γ: Γαλήνη η Σμυρναία γραμματικός-συγγραφέας
Δ: Δαμοφύλη η σοφή ποιήτρια ερωτικών καί ύμνων
Ε: Εστιαία η Αλεξανδρινή συγγραφέας- έγραψε για το πεδίο της μάχης στον Τρωϊκό πόλεμο.
Ζ: Ζηνοβία- βασίλισσα του κράτους της Παλμύρας καί αντίπαλος των Ρωμαίων για επτά(7)
έτη(263-270μ.α.χ.χ.). Νικήθηκε από τον Κλαύδιο; Γοτθικό καί αιχμαλωτίσθηκε.
Κατά μία εκδοχή αυτοκτόνησε, κατά μία άλλη πέθανε στην αιχμαλωσία καί την εξορία.
Η: Ήριννα από την Τέω ή την Τήνο ή την Λέσβο ή την Τήλο ποιήτρια-εποποιός
(4ος προχριστιανικός αιώνας)
Θ: Θεανώ;εδώ έχουμε τις εξής γυναίκες με αυτό το όνομα:
α) Θεανώ ή ιέρεια κόρη του Μένωνα από την Άγραυλο
β) Θεανώ από τον Κρότωνα, κόρη του Βροντίνου, σύζυγος του Πυθαγόρα καί μητέρα του
Τηλαύγη, η οποία έγραψε καί κάποια βιβλία για την διδασκαλία του Πυθαγόρα
γ) Θεανώ η Λοκρή λυρική ποιήτρια
δ) Θεανώ η Μεταποντίνη(από το Μεταπόντιο) ή Θουρία( από τους Θουρίους της Νότιας
Ιταλίας), κόρη του Λεώφρονα Πυθαγόρεια συγγραφέας
ε) Θεανώ η συγγραφέας
Ι: Ιππαρχία η Μαρωνείτης(όχι κύριε Μαρωνίτη δεν έχει σχέση με εσάς, από την Μαρώνεια
καταγόταν), αδελφή του Μητροκλή, σύζυγος του Κράτη,
κυνική φιλόσοφος(4οςπροχριστιανικός αιώνας)
Κ: Κλέα η ιέρεια των Δελφών- για αυτήν έγραψε ο Πλούταρχος το βιβλίο των
Ηθικών«ΓυναικώνΑρεταί»
Κλεαίχμα η Πυθαγόρεια φιλόσοφος
Μ: Μαντώ η μάντιδα κόρη του Τειρεσία
Μοιρώ η Βυζαντία ποιήτρια περί το 300π.α.χ.χ.
Ν: Νισθεάδουσα η Λάκαινα Πυθαγόρεια φιλόσοφος
Ξ: Ξενόκλεια η προμάντιδα των Δελφών
Ο: Ολυμπιάδα ( η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου)
Π: Περικτιόνη η Πυθαγόρεια φιλόσοφος, μητέρα του Πλάτωνα.
Σ: Σαπφώ από την Ερεσσό της Λέσβου λυρική ποιήτρια(7ος-6ος προχριστιανικός αιώνας)
Τ: Τελέσιλλα η Αργεία ποιήτρια
Υ: Υπατία η Αλεξανδρινή φιλόσοφος, κόρη του γεωμέτρη Θέωνα
Φ: Φαεννίδα η μάντιδα στην Δωδώνη
Φίντυς του Καλλικράτη Πυθαγόρεια φιλόσοφος
Χ: Χειλωνίδα του Χείλωνα Λάκαινα Πυθαγόρεια φιλόσοφος
Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού
«Ελληνικό Πανόραμα»
που κυκλοφορεί στα περίπτερα,
υπάρχει άρθρο του Γιώργου Λεκάκη
με τον παραπάνω τίτλο,
στην στήλη του «Ελληνικές Λεπτομέρειες».
Αναφέρεται σε μια αρχαία πόλη της Φωκίδος
απ’ αυτές που λογίζονταν γενέτειρες του Απόλλωνος!
Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε,
να το αποθηκεύσετε
ή να το εκτυπώσετε
από την στήλη ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
της παρακάτω ηλεκτρονικής διευθύνσεως:
(Από τα πρώτα μου, τα σχολικά τα χρόνια,
με το… Γκεμπελικής μεθόδου μάθημα,
μου εδίδαξαν κι επέμεναν, γι αυτόν τον «παραβάτη»!
Εγώ πάλι ερώταγα ενώ αναρωτιόμουν :
ΤΙ παρέβη?
Ο δάσκαλος μου εδίδασκε μαζί και Ιστορία.
Προσπάθησε ο άμοιρος, μάταια να με πείσει
δια της εκ του καθήκοντος «απαγωγής εις άτοπον»!
‘Όμοιο μ’ αυτό κι άλλα πολλά, τα έψαξα στο διάβα μου
σαν οπαδός φανατικός της Λευτεριάς του Νού.
Εντάξει! Καταστάλαξα! Εδώ και χρόνια αρκετά!
Για τα παιδιά μου νοιάζομαι…)
DenTriv
Ιουλιανός
Ο εστεμμένος φιλόσοφος Η πισώπλατη δολοφονία του Ιουλιανού Από τον Βλάση Ρασσιά Για τον Ελληνικής Παιδείας αυτοκράτορα της Νέας Ρώμης του Βοσπόρου, Φλάβιο Κλαύδιο Ιουλιανό, δεν είναι δυνατόν να ειπωθούν αρκετά που να ανταποκρίνονται στο μέγεθος της προσωπικότητος αυτού του ανθρώπου, ο οποίος κατόρθωσε να απειλήσει την επί των ημερών του συστηματική αποσύνθεση του ανθρωπίνου πολιτισμού με το Ακατόρθωτο της αναστροφής των καιρών (και δεν είναι τυχαίο το ότι το νέο της δολοφονίας του έκανε ακόμη και τον αρνησίζωο και αγέλαστο «Άγιο» Σάββα της Συρίας να χαμογελάσει). Αυτός ο φωτισμένος άνθρωπος που η Ιστορία-προπαγάνδα των έκτοτε κρατούντων τον έλουσε με τα πιο άθλια επίθετα (Ειδωλιανός, Αδωναίος, Καυσίταυρος, Αποστάτης, Πισαίος, Παραβάτης, κ.ά.) σηματοδοτεί για την διαχρονικότητα του Ελληνισμού, τον ισχυρό κρίκο της συνδέσεως του υπόδουλου Έθνους μας (υπό τους χριστιανούς Ρωμαίους, τους κατ’ευφημισμόν λεγομένους «Βυζαντινούς» και μετά υπό τους Οθωμανούς και Νεοβυζαντινούς θεοκράτες) με το ελεύθερο και φωτοδοτικό εθνικό παρελθόν και αποτελεί το πρότυπο για τους επόμενους κρίκους (λ.χ. Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων) εκείνης της μακράς αλύσεως που φθάνει έως των ημερών μας.
Το πιο τιμητικό για τον Ιουλιανό, είναι ότι από πλευράς θρησκευτικής, δεν ήταν όπως διαδίδεται -είτε σκόπιμα, είτε από αφέλεια- Έλλην δωδεκαθεϊστής- με την έννοια του αποκλειστικού λάτρου του Ελληνικού Πανθέου-, αλλά τυπικός για την εποχή του ρωμαίος Εθνικός που συνεδύαζε μια νεοπλατωνική φιλοσοφική αντίληψη με μια ιδιαίτερη τριαδική Ηλιολατρία. Η υπόθεση της επαναφοράς των Ολυμπίων Θεών, αγκαλιάσθηκε από τον καλλιεργημένο και ευσεβέστατο Ιουλιανό μέσα από ένα όχι μόνο σαφώς ανεξίθρησκο, αλλά και πολύ πλατύ κλίμα επιστροφής του σεβασμού προς όλες τις πολυθεϊστικές -ήτοι μη μισαλλόδοξες- λατρείες, που ήδη απειλούντο με εξαφάνιση από τους μονοθεϊστές. Η Ελληνικότητα του Ιουλιανού επικεντρώνεται στον χώρο της Φιλοσοφίας και Παιδείας και για αυτό είναι διαυγής, στερεά και αήττητη. Το καλύτερο μανιφέστο της είναι το γνωστό «Περί Παιδείας» έδικτο του φωτισμένου αυτού ανδρός, όπως και το γνωστό απόσπασμα ενός κειμένου του «Σε εμάς ανήκουν η ευγλωττία και οι Τέχνες της Ελλάδος και η λατρεία των Θεών της. Η δική σας κληρονομιά είναι η αμάθεια, η αγροικία και τίποτε πέρα από αυτές..»
Βλάσης Ρασσιάς
|
22 Ιανουαρίου 2009
Προς τον Εκδότη του περιοδικού Archeology Magazine,
Αγαπητέ Κύριε,
Ανοίγοντας σήμερα το τεύχος Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου του περιοδικού Archeology, ανέτρεξα με ενδιαφέρον στο «Γράμμα από τη Μακεδονία», και διαπίστωσα ότι στην πραγματικότητα ήταν ένα γράμμα από την Παιονία – περιοχή βόρεια του όρους Βαρνούς και του όρους Ορβήλος. Η περιγραφή του Livy γιά τη δημιουργία της ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας (45.29.7 και 12) κάνει σαφές ότι οι Παιονοί ζούσαν βόρεια των εν λόγω βουνών, (τα οποία σήμερα αποτελούν γεωγραφικά τα φυσικά όρια της Ελλάδας) και νότια της Δαρδανίας, που σήμερα βρίσκεται το Κόσοβο. Κατά το Στράβωνα (7.τμ.4) είναι ακόμη περισσότερο σαφές να λεχθεί, ότι η Παιονία βρισκόταν βόρεια της Μακεδονίας και η μόνη δίοδος από την μία στην άλλη περιοχή ήταν (και παραμένει σήμερα) η διάβαση μέσω του στενού περάσματος του Αξιού ποταμού (ή Βαρδάρη). Με άλλα λόγια η περιοχή την οποία περιγράφει ο Matthew Brunwasser στο έργο του “Owning Alexander” , ήταν στην αρχαιότητα η Παιονία.
Αν και είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι εκείνοι υποτάχτηκαν στον Φίλιππο τον Β΄, πατέρα του Αλεξάνδρου το 359 π.Χ. (Διόδωρος Σικελός 16.4.2), δεν ήταν ποτέ Μακεδόνες και ποτέ δεν έζησαν στη Μακεδονία. Πραγματικά, ο Δημοσθένης (Ολυνθιακός 1.230), μας λέγει ότι είχαν σκλαβωθεί από τον Μακεδόνα Φίλιππο και σαφώς κατά συνέπεια δεν ήταν Μακεδόνες. Ο Ισοκράτης (5.23) σημειώνει τα ίδια. Ομοίως, γιά παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι υποτάχτηκαν από τον Αλέξανδρο, ήταν υπό μακεδονική μεν διοίκηση, συμπεριλαμβανομένης και της Κλεοπάτρας, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν οι ίδιοι Μακεδόνες και η Αίγυπτος ποτέ δεν ονομαζόταν Μακεδονία (και από όσα γνωρίζω δεν επιζητεί αυτή την ονομασία σήμερα).
Βεβαίως, όπως μας λέει ο Θουκυδίδης (2.99), οι Μακεδόνες είχαν καταλάβει «μία στενή λωρίδα της Παιονίας, που εκτείνεται από το εσωτερικό μέχρι την Πέλλα και τη θάλασσα, κατά μήκος του Αξιού ποταμού. Θα ήταν ίσως κατανοητό εάν οι σημερινοί κάτοικοι της δημοκρατίας των Σκοπίων ονόμαζαν τους εαυτούς τους Παίονες και θεωρούσαν ότι τους ανήκει η περιοχή που περιγράφει ο Θουκυδίδης.
Αλλά γιατί, αντίθετα, προσπαθούν οι σημερινοί κάτοικοι της αρχαίας Παιονίας να ονομάζονται Μακεδόνες και η περιοχή τους Μακεδονία; O κ. Brunwasser, (Σ.55) αναφέρεται στους Ελληνικούς ισχυρισμούς, ότι η στάση αυτή αποτελεί «ένδειξη διεκδικήσεων Ελληνικών εδαφών» και επισημαίνει ότι «η βόρεια περιοχή της Ελλάδας, ονομάζεται επίσης Μακεδονία». Αφήνοντας κατά μέρος ότι αυτή η βόρεια περιοχή της Ελλάδας ονομάζεται συνεχώς Μακεδονία γιά περισσότερα από 2500 χρόνια, (βλέπε μεταξύ άλλων και Ηρόδοτος 5.17 – 7.128 και αλλού) η πλέον σύγχρονη Ιστορία καταδεικνύει ότι οι Ελληνικές ανησυχίες είναι νόμιμες. Ενδεικτικά σημειώνεται ότι Χάρτης που εκτύπωσαν τα Σκόπια το 1992 (Εικόνα 1) δείχνει καθαρά την διεκδίκηση, ότι η Μακεδονία εκτείνεται από εκεί, μέχρι το όρος Όλυμπος, προς νότον, συγχωνεύοντας έτσι τις περιοχές της αρχαίας Παιονίας και Μακεδονίας σε μία ενότητα. Η ίδια διεκδίκηση είναι διακριτή και σε χαρτονόμισμα τράπεζας της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που δείχνει ως ένα από τα Μνημεία της τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται στην Ελλάδα (Εικόνα 2). Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα ημερολογίων, χριστουγεννιάτικων καρτών, αυτοκόλλητων γιά αυτοκίνητα κτλ, με τις ίδιες διεκδικήσεις.
Ο κ. Brunwasser έχει επί πλέον αναδείξει συμφωνώντας, (International Herald Tribune 10-1-2008), εργασία του «Μακεδονικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Ερευνών 16:9» που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (16:9), κατά την οποία ένας Μακεδόνας παρουσιάστηκε στον Απόστολο Παύλο, παρακαλώντας τον «Έλα στη Μακεδονία να μας βοηθήσεις». Σε ποίες περιοχές της Μακεδονίας πήγε ο Απόστολος Παύλος; Πήγε στη Νεάπολή (Καβάλα), στους Φιλίππους, στην Αμφίπολη, στη Απολλωνία, στη Θεσσαλονίκη και στη Βέροια (Πράξεις 16:11-17:10). Όλες αυτές οι περιοχές αποτελούν την ιστορική Μακεδονία και καμία δεν βρίσκεται στην Παιονία. Τι είδους απαίτηση εγείρεται από ένα Ινστιτούτο των Σκοπίων, που αναφέρεται σε περιγραφή της αρχαίας Μακεδονίας και στη σημερινή περιοχή της σημερινής βόρειας Ελλάδας;
Δεν ξέρω τι θα συμπεραίναμε, εάν ένα μεγάλο νησί κοντά στις νοτιοδυτικές ακτές των ΗΠΑ άρχιζε να αυτοαποκαλείται Φλώριδα και εμφάνιζε σε χαρτονομίσματά του εικόνες της από το Disney World, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε χάρτες που θα παρουσίαζαν τη «Μεγάλη Φλώριδα».
Σίγουρα δεν υπάρχει αμφιβολία γιά το τι είχε στο μυαλό του ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Edward Stettinious, όταν στις 26 Δεκεμβρίου 1944 έγραφε [Πηγή: U.S. State Department, Foreign Relations vol viii, Washington, D.C., Circular Airgram (868.014/26Dec.1944)]:
«Το Υπουργείο (Εξωτερικών) σημείωσε με σημαντικό ενδιαφέρον αυξανόμενες προπαγανδιστικές διαδόσεις και ημι-επίσημες δηλώσεις υπέρ μιάς αυτόνομης Μακεδονίας, που προέρχονται κυρίως από τη Βουλγαρία, αλλά επίσης και από Γιουγκοσλαβικές πηγές παρτιζάνων και άλλων, με την πρόθεση να συμπεριληφθούν και ελληνικές περιοχές στο υπό διαμόρφωση κράτος. Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρεί τις συζητήσεις περί μακεδονικού «κράτους», Μακεδονικής «πατρίδας» ή Μακεδονικής «εθνικής συνειδήσεως» αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα και διαβλέπει με τη σημερινή της επανεμφάνιση σε μιά πιθανή συγκάλυψη επιθετικών προθέσεων κατά της Ελλάδας.»
Ο κάτοικος Βουλγαρίας κ. Brunwasser αναφέρει στη συνεχεία, με έκδηλη καταφρόνηση, ότι η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι ο «Αλέξανδρος Γ΄, ο Μέγας Αλέξανδρος είναι .....Έλληνας» Αυτή η στάση με περιπλέκει. Τι «διεκδίκηση» υπάρχει; Ο προ-προ-πάππος του Αλεξάνδρου, ο Αλέξανδρος Α΄είχε πιστοποιηθεί ως Έλληνας στην Ολυμπία και εύφωνα με τα λεγόμενα του πατέρα της ιστορίας: «Συμβαίνει να γνωρίζω ότι [οι πρόγονοι του Αλεξάνδρου] είναι Έλληνες» (Ηρόδοτος 5.22) Ο πατέρας του Αλεξάνδρου, ο Φίλιππος, είχε νικήσει σε διάφορα ιππευτικά αθλήματα στην Ολυμπία και τους Δελφούς (Πλούταρχος, Αλέξανδρος 4.9; Ηθικά 105A), που αποτελούν τα πλέον Ελληνικά από όλα τα Ιερά της αρχαίας Ελλάδας, στα οποία δεν ήταν επιτρεπτή η συμμετοχή μη Ελλήνων σε αγώνες. Εάν ο Φίλιππος ήταν Έλληνας, δεν ήταν επίσης και ο γιός του Αλέξανδρος Έλληνας;
Ο Ευριπίδης, ο οποίος πέθανε και ετάφη στην Μακεδονία (Θουκυδίδης apud Pal. Anth. 7.45; Παυσανίας 1.2.2; Διόδωρος ο Σικελός 13.103), έγραψε στη Σλαβική γλώσσα το έργο του Αρχέλαος, προς τιμή του προγόνου του Αλεξάνδρου. Όταν έγραψε τις Βάκχος, ευρισκόμενος στην Αυλή του Αρχέλαου, δεν το έγραψε στα Ελληνικά, όπως έχει διασωθεί μέχρι τις ημέρες μας; Μήπως πρέπει να υποθέσουμε ότι ο Ευριπίδης ήταν «Μακεδόνας», που έγραφε στα Σλαβικά (σε μιά εποχή που αυτή η γλώσσα δεν υπήρχε), και μετά τα έργα του μεταφράστηκαν στα Ελληνικά;
Ποία ήταν η γλώσσα στην οποία ο Αριστοτέλης δίδασκε τον Αλέξανδρο; Ποία γλώσσα μετέφερε ο Αλέξανδρος στις εκστρατείες του στην Ανατολή; Γιατί έχουμε σήμερα αρχαίες επιγραφές στην Ελληνική σε πόλεις που ίδρυσε ο Αλέξανδρος, φθάνοντας μέχρι το Αφγανιστάν, και όχι στη Σλαβική. Γιατί η Ελληνική επικράτησε παντού στην Αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, εάν αυτός ήταν πραγματικά όχι Έλληνας αλλά «Μακεδόνας»; Γιατί η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στην Ελληνική και όχι στη Σλαβική;
Στη σελίδα 57 της ονομαζόμενης «επιστολής από τη Μακεδονία», υπάρχει φωτογραφία του συγγραφέα, που στέκεται μπροστά από «μπρούτζινο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πόλη Πριλέπ». Το άγαλμα είναι έκδηλα σύγχρονης κατασκευής, αλλά το ερώτημα είναι εάν Αλέξανδρος θα μπορούσε να διαβάσει την επιγραφή που φέρει στη Σλαβική γλώσσα, κάτω από τα πόδια του. Με την δεδομένη ιστορικά μεταγενέστερη ανάπτυξη της Σλαβικής σε σχέση με την Ελληνική γλώσσα, η απάντηση είναι προφανής.
Παρά το ότι είναι καλοδεχούμενη η αναφορά του κ. Brunwasser σε αρχαιολογικά θέματα της Παιονίας, η εκ μέρους του υιοθέτηση και η προβολή συγχρόνων πολιτικών επιδιώξεων των κατοίκων της ως προς την χρήση της ονομασίας Μακεδονία, δεν είναι μόνο μη καλοδεχούμενη, αλλά αποτελεί παροχή κακών υπηρεσιών προς τους αναγνώστες του περιοδικού Archeology, οι οποίοι φαντάζομαι ότι ενδιαφέρονται γιά ιστορικές αλήθειες. Τότε, η απόφαση εκ μέρους του περιοδικού Archeology – ενός εντύπου του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ - γιά την διάδοση αυτής της ιστορικής ανοησίας, αποτελεί εγχείρημα σε βάρος της αξιοπιστίας του.
Ας λεχθεί ακόμη μία φορά: Η περιοχή της αρχαίας Παιονίας, ήταν μέρος της μακεδονικής Αυτοκρατορίας, όπως ήταν επίσης η Έφεσος, η Τύρος, η Παλαιστίνη, η Μέμφις, η Βαβυλώνα, η Ταξίλα και δωδεκάδες ακόμη. Όλες αυτές είχαν γίνει «Μακεδονικές» γιά μία περίοδο, αλλά καμία από αυτές δεν ήταν ποτέ η «Μακεδονία».
Ας μου επιτραπεί να περατώσω αυτή τη επεξήγηση κάνοντας μία πρόταση, γιά την επίλυση του ερωτήματος της σύγχρονης χρήσεως της ονομασίας «Μακεδονία». Η Ελλάδα πρέπει να προσαρτήσει την Παιονία, όπως έκανε ο Φίλιππος Β΄το 359 π.Χ. Αυτό θα φαινόταν αποδεκτό από τους σύγχρονους κατοίκους της εν λόγω περιοχής, δεδομένου ότι ισχυρίζονται πως είναι Έλληνες, ενστερνιζόμενοι το όνομα της Μακεδονίας και του πλέον διάσημου τέκνου της. Τότε οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτής της νέας Ελληνικής περιοχής, θα ασχοληθούν να μάθουν να μιλούν και να γράφουν Ελληνικά, ας ελπίσουμε τόσο καλά όσο και τα ήξερε και ο Μέγας Αλέξανδρος.
Ειλικρινώς,
Stephen G. Miller, Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου
Υ.Γ.
Γιά μία πληρέστερη εξέταση αρχαίων αποδείξεων περί της Παιανίας, βλέπε I. L. Merker, “The Ancient
Κοινοποίηση:
C. Brian Rose, President, Archaeological
Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the
Dora Bakoyiannis, Minister of Foreign Affairs of
Antonis Samaras, Minister of Culture of
Olli Rehn, European Commissioner for Enlargement
Erik Meijer, Member, European Parliament