ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Τ + Υ + Φ )

Τ
Τατιάνα: πολύ ανεξάρτητος και λίγο εκκεντρικός χαρακτήρας, απεχθάνεται τις δεσμεύσεις. Αντίθετα, λατρεύει τη ζωή κοντά στη φύση, τον αθλητισμό και τα ταξίδια.

Τέλης: κυνικός φιλόσοφος από τα Μέγαρα, που έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ. Ξέρει να ελίσσεται και να πετυχαίνει τους στόχους του. Η δικηγορία του ταιριάζει θαυμάσια, όπως και οι δημόσιες σχέσεις. Συχνά κάνει πάνω από ένα γάμο. Δεν είναι, όμως, φτιαγμένος για οικογενειακή ζωή.

Τερψιχόρη: (τέρπω + χορός), η τέρπουσα με το χορό της, Μούσα... Η πέμπτη από της Εννιά Μούσες, προστάτης των χορικών ασμάτων και της ορχηστρικής τέχνης. Την παρίσταναν να κρατάει σαν σύμβολα πότε λύρα, πότε αυλούς, κιθάρα ή ψαλτήριο. Ιερό φυτό της ήταν ο κισσός και συνόδευε πάντα τον Διόνυσο στις νυχτερινές τελετές. Κι όμως, η σύγχρονη Τερψιχόρη δεν ζει τη νύχτα. Αντίθετα, τη μέρα είναι γεμάτη δραστηριότητα και συχνά κάνει πάνω από μια δουλειά. Πρακτική και δυναμική γυναίκα, ξέρει να επιβάλλεται στους άλλους. Είναι πολύ καλή συνεργάτης, αλλά η ίδια δεν επιζητεί την προβολή.

Τηλέμαχος: (τηλέ: μακριά + μάχομαι), ο αγωνιζόμενος μακράν της πατρίδος. Ομηρικός ήρωας, γιος του Οδυσσέα και της Πηνελόπης. Είναι ευέξαπτος και γίνεται εύκολα επιθετικός. Πιστεύει πως οι άλλοι δεν τον καταλαβαίνουν και δεν τον αγαπούν αρκετά. Η επαγγελματική επιτυχία, όμως, τον ηρεμεί.

Τιμόθεος: ποιητής και μουσικός από τη Μίλητο. Δεν έχει πολύ χιούμορ, αλλά είναι συνεπής, τίμιος κι ειλικρινής. Του αρέσει να κάνει παρέα με ζωντανούς ανθρώπους κι είναι πολύ γενναιόδωρος.

Τιμολέων: (τιμή + λέων), ο ισχυρός ως λέων. Κορίνθιος πολιτικός και στρατιωτικός, αδελφός του τυράννου Τιμοφάνους. Κλειστός, αλλά πολύ φιλόδοξος χαρακτήρας. Του αρέσουν τα τυχερά παιχνίδια και η αλήθεια είναι ότι του φέρνουν τύχη! Το επάγγελμα που επιλέγει τον κάνει να ταξιδεύει πολύ.

Τίτος: ρωμαίος αυτοκράτορας. Αποτελεί πραγματική δύναμη της φύσης. Έχει μεγάλη αντοχή και καθώς φροντίζει πολύ την υγεία του ζει πολλά χρόνια έχοντας την ίδια δραστηριότητα που είχε όταν ήταν νέος.

Τριανταφυλλιά: από το ομώνυμο φυτό. Ιδιαίτερα συνδεδεμένη με τη μητέρα της, έχει ωστόσο τη δική της προσωπικότητα και δεν της αρέσει καθόλου να παίζει διακοσμητικό ρόλο. Έχει μεγάλη επιδεξιότητα στα χέρια.

Τρύφων: όνομα πολλών αρχαίων ιστορικών προσώπων. Του αρέσει να βάζει στόχους στη ζωή και συνήθως τους πετυχαίνει. Σοβαρός και συνεπής στη δουλειά του, πιστός φίλος και καλός οικογενειάρχης, δεν είναι ο άνθρωπος που θα αμφισβητήσει ποτέ το κατεστημένο.

Υ
Υακίνθη: προέρχεται από τον υάκινθο. Της αρέσει να φτιάχνει τη ζωή της μόνη της, χωρίς τη βοήθεια κανενός. Πεισματάρα, δεν επηρεάζεται εύκολα απ' τους άλλους. Αγαπάει τα ζώα, έχει πολύ γούστο και διακοσμεί ωραία το σπίτι της.

Υπατία: φιλόσοφος και μαθηματικός της Αλεξάνδρειας, έζησε στο δεύτερο μισό του 4ου αιώνα... Δυναμική γυναίκα, που επιδιώκει να συνδυάζει καριέρα και οικογένεια και μπορεί να τα καταφέρει μια χαρά και στα δυο. Έχει κυρίως πρακτικό μυαλό, διαθέτει ευαισθησία και αγαπάει πολύ τα παιδιά. Θυμώνει εύκολα και συγχωρεί εξίσου εύκολα.

Φ
Φαίδρα: (φαιδρός = φως), η φωτεινή, η λάμπουσα από χάρη. Κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης, σύζυγος του Θησέα. Κλειστός χαρακτήρας, δυσκολεύεται στις σχέσεις με τους ανθρώπους. Ζει σ' ένα δικό της κόσμο, αφοσιωμένη στον άντρα της, στον οποίο επιβάλλεται, και στη δουλειά της.

Φαίδων: (φως) ο λαμπρός καθ' όλα. Φιλόσοφος από την Ηλεία, μαθητής του Σωκράτη. Μορφωμένος, πολυταξιδεμένος και κοινωνικός, ο Φαίδων δημιουργεί πολλές συμπάθειες και δεν του λείπουν ποτέ οι παρέες. Στο βάθος είναι, όμως, αρκετά μοναχικός και σπάνια εκδηλώνει τα συναισθήματά του ή τις βαθύτερες σκέψεις του.

Φάνης: λεγόταν ο Έλληνας στρατηγός του Φαραώ Αμασίου, αλλά και η ορφική θεότητα που ξεπήδησε από ένα ασημένιο αυτό που δημιούργησε ο Χρόνος. Είχε χρυσά φτερά και πολλά κεφάλια. Κόρη του ήταν η Νύχτα. Δεν έχει καμιά συναίσθηση του χρόνου και γι' αυτό είναι πάντα καθυστερημένος στα ραντεβού του. Όμως, το χαμόγελό του είναι τόσο αφοπλιστικό που όλοι τον συγχωρούν και ιδιαίτερα οι γυναίκες, τις οποίες πολύ εύκολα κατακτά.

Φερενίκη: (φέρω + νίκη), η νικηφόρος.

Φιλήμων: μυθολογικός γέρος, ζούσε στη Φρυγία. Δεν θυμώνει ποτέ και βλέπει πάντα τις καλές πλευρές των ανθρώπων και της ζωής. Η απόσταση που τηρεί από τα πράγματα του χαρίζει μακροζωία.

Φίλιππος: (φιλώ + ίππος), ο αγαπών τους ίππους. Όνομα πολλών ιστορικών προσώπων. Ο γνωστότερος ήταν ο Φίλιππος Β΄ πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένας απ' τους πιο διακεκριμένους πολιτικούς και στρατιωτικούς της αρχαιότητας. Ήρεμος, φλεγματικός, δεν παρασύρεται από φανατισμούς ή πάθη. Πολύ τακτικός, έχει μανία με την καθαριότητα. Ασχολείται πολύ με τον αθλητισμό και δεν έχει ιδιαίτερη έφεση για οικογενειακή ζωή.

Φιλομήλα: (φιλώ + μέλος), η φιλόμουσος, η φίλη της αρμονίας.

Φλώρα: θεά της ιταλικής μυθολογίας, αντιπροσώπευε την άνοιξη, τα λουλούδια, τη βλάστηση. Η παρουσία της φέρνει πραγματικά την άνοιξη. Πάντα με το χαμόγελο και πολύ εργατική, είναι όμως αθόρυβη και σεμνή, με αποτέλεσμα να αδικείται συχνά σε σχέση με τις ικανότητές της. Είναι η ιδανική μητέρα.

Φοίβη: όνομα πολλών μυθολογικών προσώπων, μεταξύ των οποίων μια από τις αμαζόνες που σκότωσε ο Ηρακλής. Είναι συνήθως ψηλή και λυγερόκορμη. Συνηθίζει ν' αφιερώνεται σ' έναν άνθρωπο ή έναν σκοπό, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα.

Φοίβος: (φάος: φως), ο ακτινοβόλος. Θεός που είχε αρχικά δική του υπόσταση, αλλά αργότερα ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα. Πολύ περίεργος, τον ενδιαφέρει η μελέτη της ανθρώπινης ψυχής. Γλεντάει και χαίρεται τη ζωή, είναι κοινωνικός και γενναιόδωρος.

Φραγκίσκος, Φραγκίσκη: άγιος της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Φραγκίσκος και η Φραγκίσκη είναι συναισθηματικοί, ζηλιάρηδες και πολύ ερωτιάρηδες! Είναι πολύ ευχάριστοι στην παρέα και ξέρουν να διηγούνται πολύ ωραία τις περιπέτειες που γεμίζουν, συνήθως, τη ζωή τους.

Φρειδερίκος, Φρειδερίκη: όνομα πολλών ηγεμόνων της Ευρώπης. Αυταρχικοί και άκαμπτοι, δεν μπορούν να καταλάβουν πως τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα θέλουν και ποτέ δεν υποψιάζονται ότι μπορεί να φταίνε κι οι ίδιοι. Όταν χάνουν το παιχνίδι, αντιδρούν μοιρολατρικά.

Φρίξος: (φρίττω), ο τρομακτικός. Γιος του Αθάμαντα και της Νεφέλης και αδερφός της Έλλης. Τον διαβάζει κανείς σαν ανοιχτό βιβλίο, γιατί του είναι πολύ δύσκολο να προσποιηθεί. Όσα κι αν περάσει στη ζωή του, διατηρεί μια παιδική αθωότητα, που είναι ακαταμάχητη.

Φρύνη: δεν είναι τυχαίο που ήταν η καλλίστη εταίρα του αρχαίου κόσμου και ίσως όλων των εποχών, η οποία ενέπνευσε μεγάλους καλλιτέχνες με το πάγκαλο σώμα της να δημιουργήσουν θαυμάσια έργα τέχνης, κατάγονταν από τις Θεσπιές της Βοιωτίας, στην πόλη που πιο πολύ από όλους τους Θεούς τιμούσαν τον Έρωτα.

Φωκίων: αθηναίος πολιτικός και στρατηγός, μαθητής του Πλάτωνα και του Ξενοκράτη. Πολύ έντιμος, προσπαθεί να είναι πάντα σύμφωνος με τις αρχές του. Τον ενδιαφέρουν τα νομικά και διαλέγει συχνά ένα επάγγελμα σχετικό. Είναι λίγο ντροπαλός με τις γυναίκες.

Φώτιος, Φωτεινή: όνομα που προέρχεται από τη Θεία Φώτιση και το έφεραν πολλοί Πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης. Ακολουθούν την πορεία που έχουν χαράξει, χωρίς να κοιτάζουν δεξιά ή αριστερά. Θέλουν να βελτιώσουν τη θέση τους, αλλά τους λείπει η διπλωματία. Δε διαλέγουν πάντα τον κατάλληλο σύντροφο. Αυτή που εκπέμπει λάμψη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Τ + Υ + Φ )"

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Ρ +Σ )

Ρ
Ραφαήλ-Ραφαέλλα: σημαίνει στα εβραϊκά «ο Θεός μας γιατρεύει». Ρομαντικός και ιδιόρρυθμος ο Ραφαήλ δεν κάνει ποτέ κάτι που δεν θέλει. Δύσκολα επηρεάζεται από τη γνώμη των άλλων. Συνήθως ζει κλεισμένος στον εαυτό του. Αντίθετα, η Ραφαέλλα είναι ενθουσιώδης κι έχει ανάγκη απ' τη συντροφιά των ανθρώπων. Ερωτεύεται και ζηλεύει με το ίδιο πάθος!

Ραχήλ: σύμφωνα με τη Βίβλο ήταν σύζυγος του Ιακώβ και μητέρα του Ιωσήφ και του Βενιαμίν. Γυναίκα με προσωπικότητα και λαμπρό μυαλό, έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και κοιτάζει τα πράγματα σε βάθος. Γι' αυτό και δεν μιλάει πολύ ούτε επιχειρεί να τραβήξει την προσοχή. Προτιμά μάλιστα να περνάει απαρατήρητη.

Ρέα: κόρη του Ουρανού και της Γης, σύζυγος του Κρόνου και μητέρα όλων των θεών του Ολύμπου, η Ρέα ήταν μια απ' τις πιο παλιές θεότητες. Αγαπάει τη διασκέδαση, τα ταξίδια και το χρήμα. Η οικονομική ασφάλεια μετράει πολύ γι' αυτήν, γι' αυτό διαλέγει ένα πρακτικό επάγγελμα κι έναν εύπορο σύντροφο. Προσπαθεί να τα έχει καλά με όλους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο τέλος δεν κάνει πάντα το δικό της.

Ρεβέκκα: σημαίνει στα εβραϊκά «δούλη του Θεού». Ήταν σύζυγος του Ισαάκ. Ακόμη κι όταν δεν είναι ωραία, η γοητεία της προκαλεί αίσθηση. Ασκεί κάποιο μαγνητισμό στους άλλους κι έτσι, ενώ είναι αρκετά εγωίστρια και δεν θυσιάζει εύκολα την καλοπέρασή της για κανέναν, της τα συγχωρούν όλα.

Ρεγγίνα: σημαίνει στα λατινικά «βασίλισσα». Έχει δυνατή προσωπικότητα και της αρέσει να τραβάει την προσοχή. Ακόμη κι αν είναι καλομαθημένη, δεν θα διστάσει στις δύσκολες στιγμές να δουλέψει σκληρά.

Ρόζα: σημαίνει στα λατινικά «τριαντάφυλλο». Και είναι ένα τριαντάφυλλο, που συχνά αργεί ν' ανθίσει, γιατί η τύχη δεν της είναι πολύ ευνοϊκή στα νεανικά της χρόνια. Έχει πολλά ενδιαφέροντα, κυκλοθυμικό χαρακτήρα κι είναι πολύ συνδεδεμένη με τα παιδιά της.

Ρωξάνη: έχει δύσκολο και παράξενο χαρακτήρα. Ανεξάρτητη, προτιμάει να ζει μόνη, παρόλο που ο έρωτας έχει πολύ ευεργετική επίδραση πάνω της. Έχει πολύ γούστο και ξέρει να το καλλιεργεί στην εμφάνισή της και στο σπίτι της.

Σ
Σάββας: όνομα αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κλασσικός τύπος οικογενειάρχη, που σέβεται τις παραδόσεις και είναι πολύ συντηρητικός. Συχνά έχει πρόβλημα επικοινωνίας με τα παιδιά του και τους νέους γενικότερα.

Σαβίνα: αγία της Δυτικής Εκκλησίας μαρτύρησε στα τέλη του 3ου αιώνα στο Μιλάνο. Ακούραστη, διαλέγει συνήθως ένα πολύ κινητικό επάγγελμα, που δεν εξαντλεί, όμως τα αποθέματα της ενεργητικότητάς της. αντίθετα, είναι πάντα πρόθυμη να δεχτεί τους φίλους της, να βοηθήσει τους συγγενείς της, ν' ασχοληθεί με τα κοινά.

Σαμάνθα: προέρχεται από το όνομα Σαμουήλ. Δύσκολα μπορεί κανείς να πείσει τη Σαμάνθα να περιορίσει τις φιλοδοξίες της και τελικά εκείνη είναι που έχει δίκιο. Πιστεύει πως μια γυναίκα έχει δικαίωμα σε μια λαμπρή σταδιοδρομία και σε μια οικογένεια και δίνει μάχη για να το πετύχει.

Σαπφώ: η γνωστή ποιήτρια που γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Γυναίκα δυναμική και με πολύ χιούμορ, η Σαπφώ δεν περνάει απαρατήρητη. Κι ούτε το θέλει, απόδειξη ότι διαλέγει συνήθως επαγγέλματα με προβολή.

Σεβαστή: σημαίνει σεβάσμια. Είναι άξια σεβασμού και λατρείας. Ξέρει να επιβάλλεται, έχει δυναμικό χαρακτήρα, βάζει στόχους και δεν υποχωρεί εύκολα. Κάνει φίλους εύκολα και συνήθως έχει το ρόλο του ηγέτη της παρέας. Είναι φιλόδοξη και αγωνίστρια, αλλά δεν ικανοποιείται εύκολα από τη ζωή και τους γύρω της και κυρίως από τον εαυτό της. Η Σεβαστή βάζει ψηλά τον πήχη σε όλα τα πράγματα με τα οποία ασχολείται και αγαπά. Μπορεί να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις της, αλλά η ίδια δύσκολα το αποδέχεται.

Σέργιος, Σεργία: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Συνεπείς, οργανωτικοί και θετικοί χαρακτήρες, δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Δεν τους αρέσει να ξεφεύγουν απ' το πρόγραμμά τους και κινδυνεύουν να γίνουν πολύ σχολαστικοί.

Σόλων: (πιθανώς από το ρήμα σέλλω: σείω), ο διασείσας το παλαιό, ριζοσπάστης. Ο γνωστός Αθηναίος νομοθέτης, ποιητής και φιλόσοφος ένας απ' τους επτά σοφούς της αρχαιότητας. Πολύ προσεκτικός και σχολαστικός, κολλάει πολλές φορές στη λεπτομέρεια και μπορεί να του ξεφύγει κάτι πολύ σημαντικό. Ανεξάρτητος, σπάνια δουλεύει σαν μισθωτός. Οι γυναίκες αποτελούν γι' αυτόν ένα αναπάντητο ερωτηματικό.

Σοφία: σημαίνει «ευφυΐα», «δεξιότης». Συμβολίζει το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Είναι πολύ απαιτητική από τη ζωή και τους ανθρώπους. Έχει πολλά ενδιαφέροντα και μεγάλη έφεση στα γράμματα. Διαθέτει φαντασία και ξέρει να διηγείται ωραία. Της αρέσει να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής.

Σοφοκλής: (σοφός + κλέος), ο έχων δόξα σοφού. Ο δεύτερος μεγάλος τραγικός ποιητής μετά τον Αισχύλο. Έγραψε 123 έργα από τα οποία σώζονται επτά τραγωδίες του. Δίκαιος και καλός χαρακτήρας, του αρέσει να παίρνει πρωτοβουλίες και να καθοδηγεί τους άλλους. Τον ενδιαφέρουν πολύ τα κοινά και ασχολείται συχνά με την πολιτική.

Σπυρίδων, Σπυριδούλα: ο άγιος Σπυρίδων, έζησε τον 4ο αιώνα και καταγόταν από την Κύπρο. Βλέπουν πολύ ρομαντικά τη ζωή και όταν απογοητευτούν κλείνονται στον εαυτό τους ή κοιτάζουν να βρουν μια ήσυχη δουλειά, που να τους εξασφαλίζει κάποια ανεξαρτησία.

Σταμάτης: ήσυχος άνθρωπος. Δίνει σημασία στην καλοπέραση και απεχθάνεται τους καβγάδες. Αποφεύγει τους μπελάδες και τις κακοτοπιές και προτιμάει να ασχολείται με το σπίτι του, τον κήπο του και τα διάφορα χόμπι του. Αυτός/ή που σταματάει κάτι.

Σταύρος, Σταυρούλα: από τον τίμιο Σταυρό. Ο Σταύρος είναι λιγομίλητος κι εργατικός. Έχει μεγάλη επιδεξιότητα στα χέρια. Είναι καλός φίλος και σύζυγος. Η Σταυρούλα είναι νευρική και οξύθυμη. Πολύ περήφανη, δε λέει ποτέ τα προβλήματά της. Τα παιδιά αποτελούν γι' αυτήν παράγοντα ισορροπίας.

Στέλλα: σημαίνει στα λατινικά «αστέρι». Ιδιόρρυθμος χαρακτήρας, η Στέλλα έχει συχνά διάφορες μανίες, όπως με την υγιεινή διατροφή, το νοικοκυριό κ.α. Φροντίζει πολύ την υγεία της και την εμφάνισή της κι αγαπάει τη φύση και τα ταξίδια.

Στέφανος, Στεφανία: αρχαίο όνομα. Σοβαρός, συντηρητικός και αυστηρός, ο Στέφανος ξεχνάει όλες τις αναστολές και τους φόβους του όταν είναι να αγωνιστεί για κάποιο ιδανικό. Παιχνιδιάρα, ζωηρή και άφοβη, η Στεφανία είναι εντελώς διαφορετική προσωπικότητα, που ξέρει να χαίρεται τη ζωή.

Στυλιανός, Στυλιανή: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Βλέπουν τη ζωή με κάποια αποστασιοποίηση και δεν παίρνουν τίποτα πολύ στα σοβαρά. Το γέλιο αποτελεί το όπλο τους, με αποτέλεσμα να τους τα συγχωρούν όλα. Εργατικοί και ευσυνείδητοι, είναι πολύ καλοί επαγγελματίες.

Σύλβια: από τη λατινική λέξη «Silva» που σημαίνει «δάσος». Ανήσυχη και αγχώδης, μπορεί ν' αποδώσει στη δουλειά της μόνο αν την ενδιαφέρει πραγματικά. Ο πολύς κόσμος την ενοχλεί και έχει λίγους, αλλά καλούς φίλους. Είναι πολύ καλή οικοδέσποινα και πολύ τρυφερή μητέρα.

Συμεών: όνομα πολλών προσώπων της Αγίας Γραφή. Του αρέσει η μάθηση κι έχει μεγάλη κλίση στη διδασκαλία. Τα παιδιά αγαπούν την παρέα του. Έχει την ικανότητα να διαβάζει τη σκέψη των άλλων.

Σωκράτης: (σώζω + κράτος), ο σωτήρ του κράτους. Μια από τις μεγαλύτερες ηθικές μορφές της αρχαιότητας και κατά τον Πλάτωνα «ο άριστος, δικαιότατος και σωφρονέστατος των Ελλήνων». Ιδανικός σαν δημόσιος λειτουργός, έχει πάθος με τη δικαιοσύνη και μπορεί να θυσιάσει πολλά πράγματα για τα ιδανικά του. Έχει θεωρητικό μυαλό κι οι πρακτικές όψεις της ζωής του είναι αδιάφορες.

Σωτήρης, Σωτηρία: σημαίνει «λυτρωτής», «αυτός που σώζει απ' το κακό». Έτσι αποκαλείται ο Ιησούς Χριστός. Ο Σωτήρης έχει πάθος με τη μουσική και πολύ συχνά ξέρει να παίζει κάποιο μουσικό όργανο. Είναι πολύ καλοφαγάς και θαυμάσιος μάγειρας. Η Σωτηρία είναι δυναμική και ντόμπρα, με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα και πολλούς φίλους. Σωτηρία, ελευθέρωση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Ρ +Σ )"

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Π )

Π
Παλμύρα: εμπνευσμένο από την αρχαία πόλη της Συρίας. Φιλόδοξη κι επίμονη, καταφέρνει να πετυχαίνει τους στόχους της. Είναι πιο ευτυχισμένη στο δεύτερο μισό της ζωής της, όταν απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων της.

Παναγιώτης, Παναγιώτα: έχει όλα τα άγια. Και οι δύο είναι δραστήριοι και εργατικοί. Στα νεανικά τους χρόνια αφοσιώνονται στην οικογένειά τους και ζουν περιορισμένη ζωή, γι' αυτό, μετά από μια ορισμένη ηλικία, προσπαθούν να απολαύσουν αυτά που έχασαν.

Πανδώρα: η πρώτη γυναίκα που έφερε ο Ζευς στη ζωή για να τιμωρήσει το ανθρώπινο γένος. Όταν ο Προμηθέας έκλεψε απ' τον ουρανό τη φωτιά, ο Ζευς πρόσταξε τον Ήφαιστο να πλάσει από πηλό μια γυναίκα που να είναι τόσο ωραία ώστε να φέρει δυστυχία στους ανθρώπους. Γυναίκα γοητευτική και με έντονη προσωπικότητα, επιβάλλεται στους άλλους και κερδίζει την αγάπη και τον σεβασμό τους. Τώρα πόσο περίεργη είναι; Το βάρος του ονόματός της δρα οπωσδήποτε ανασταλτικά.

Παντελής: από το Παντελεήμων, που ελεεί τους πάντες, που στους συμπονάει όλους, ο ευσπλαχνικός. Έχει αρκετά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και συχνά επιδιώκει να τραβάει την προσοχή των άλλων με το ντύσιμο και τη συμπεριφορά του. Όταν αγαπάει είναι αφοσιωμένος και προστατευτικός, αλλά πολύ ζηλιάρης.

Παρασκευή: προετοιμασία. Ζωντανός και ανήσυχος χαρακτήρας, δυσκολεύεται να κατασταλάξει κάπου. Η δημιουργία οικογένειας αποτελεί γι' αυτήν παράγοντα ισορροπίας. Η ανάγκη για εμπειρίες την κάνει ν' αναζητεί συχνά διεξόδους αλλού.

Παρασκευάς: ανδρωνυμικό του Παρασκευή.

Πάρις: εξαιτίας του άρχισε ο Τρωικός πόλεμος. Γιος του Πρίαμου και της Εκάβης. Λατρεύει την ομορφιά και την τέχνη. Θέλει να περιβάλλεται μόνο από ωραία πράγματα και δίνει μεγάλη σημασία στην καλοπέραση. Καμιά γυναίκα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του. Συχνά έχει τη φήμη ότι είναι μισογύνης.

Παρθενία: απείραχτη, ανέγγιχτη κόρη.

Πασχάλης, Πασχαλιά: ο Πασχάλης είναι εξωστρεφής χαρακτήρας έχει συνήθως καλή διάθεση και παραδέχεται πάντα τα λάθη του. Η Πασχαλιά πιο κλειστή και ρομαντική, έχει την τάση να νιώθει ότι καταπιέζεται απ' το περιβάλλον της και καταφεύγει στα όνειρα.

Πάτροκλος: (πατρίς + κλέος), η δόξα της πατρίδος. Ήρωας του Τρωικού πολέμου, αγαπημένος του Αχιλλέα. Τον σκότωσε ο Έκτορας. Γλυκός κι υπομονετικός, είναι πραγματικά ο ιδανικός φίλος όταν οι άλλοι δεν εκμεταλλεύονται την καλοσύνη του. Έχει μια σπάνια ευαισθησία που τον κάνει να επικοινωνεί πολύ καλά με τα παιδιά.

Παύλος, Παυλίνα: είναι και οι δύο ήρεμοι και απεχθάνονται τους καβγάδες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν προσπαθούν να επιβληθούν στους άλλους και να κάνουν το δικό τους. Ενώ μοιάζουν συγκρατημένοι, είναι στην πραγματικότητα παρορμητικοί και κανείς δεν μπορεί να τους κάνει να αλλάξουν γνώμη όταν αποφασίσουν κάτι.

Πελαγία: αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Βασίλειό της είναι το σπίτι της, όπου διοικεί τους πάντες και τηρεί την τάξη. Πρακτική και πολύ νοικοκυρά, της αρέσει να περνάει όλα απ' τα χέρια της. Με δυο λόγια, είναι ένας τύπος γυναίκας που, όπως και το όνομα που φέρει, τείνει να εξαφανιστεί.

Περικλής: (περί + κλέος), ο ένδοξος. Από τους γνωστότερους Αθηναίους πολιτικούς της αρχαιότητας. Ο σύγχρονος Περικλής είναι άξιος απόγονος του διάσημου προγόνου του. Έχει μεγάλη ικανότητα στη διοίκηση και την οργάνωση και καταφέρνει να γίνεται ο πιο απαραίτητος συνεργάτης. Συνδυάζει τη φαντασία με τη σύνεση, γι' αυτό και σπάνια θ' αρκεστεί σε μια μισθωτή εργασία. Αργά ή γρήγορα θα θελήσει να πετάξει με τα δικά του φτερά.

Περσεφόνη: κόρη του Δία και της Δήμητρας, ήταν γνωστή ως «κόρη» και τη λάτρευαν με το όνομα αυτό. Μετά την αρπαγή της απ' τον Πλούτωνα, έγινε σύζυγός του και βασίλισσα του Άδη. Έμενε έξι μήνες στο βασίλειο των νεκρών και τους υπόλοιπους έξι ανέβαινε στη γη και περνούσε με τη μητέρα της. Οι Ορφικοί τη θεωρούσαν θεά της φύσης. Ανέμελη και λίγο επιπόλαιη, μιλάει πολύ και δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι τάφος. Είναι όμως ευχάριστη στην παρέα, καθώς της αρέσει να γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους και ν' απολαμβάνει τις χαρές τις ζωής.

Πέτρος, Πετρούλα: ένας από τους δώδεκα μαθητές του Χριστού και αναφέρεται ως «κορυφαίος» και «πρόκριτος» μεταξύ των Αποστόλων. Ο Πέτρος είναι σοβαρός και αρκετά... δογματικός. Θέλει να φαίνεται γενναίος, αλλά κοιτάζει μάλλον να αποφεύγει τους κινδύνους. Το μεγαλύτερο ελάττωμά του είναι ότι έχει την τάση να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Η Πετρούλα του μοιάζει αρκετά σαν χαρακτήρας, αλλά είναι ακόμα πιο άκαμπτη κι αυτό της δημιουργεί δυσκολίες στη ζωή της. Μπορεί να χαρακτηριστεί και ως πέτρα.

Πηνελόπη: (πήνη:υφάδι + λέπω:εκτυλίσσω), η καλλιτέχνις υφάντρια. Με την αφοσίωσή της στον Οδυσσέα, έγινε το σύμβολο της συζυγικής πίστης. Πραγματικά πιστή σ' αυτούς που αγαπάει, η Πηνελόπη είναι αγαπητή παρά τις ιδιορρυθμίες της. Γεμάτη ενδιαφέρον για τη ζωή, έχει αμέτρητα χόμπι που της δίνουν μια ανεξαρτησία.

Πλάτων: ο μεγαλύτερος φιλόσοφος της αρχαιότητας και ένας από τους σημαντικότερους της ιστορίας. Μαθητής του Σωκράτη. Απ' τον μεγάλο φιλόσοφο έχει μείνει η έκφραση «πλατωνικός έρωτας», στον οποίο και διαπρέπει ο σύγχρονος Πλάτων. Έχει μεγάλο μέτωπο και στοχαστική έκφραση, του αρέσει πολύ να μιλάει και ξέρει να δημιουργεί μια απροσδιόριστα ερωτική ατμόσφαιρα. Επηρεάζεται πολύ απ' τους άλλους σε όλα, εκτός απ' τη δουλειά του.

Πολυδεύκης: (πολύ + δεύκος:γλεύκος), ο πολύ γλυκός...

Πολύδωρος: (πολλά + δώρα)

Πολυξένη: (πολύ + ξενία), η πολύ φιλόξενη. Κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Ζωντανή κι αεικίνητη, έχει πολύ χιούμορ και την τέχνη να μιμείται θαυμάσια. Είναι, όμως, αναποφάσιστη και μπορεί δύσκολα να συγκεντρωθεί σε κάποιο σκοπό.

Πολύμνια: (πολύς + ύμνος), η θεία τραγουδίστρια.

Πολυχρόνης: από το Πολυχρόνιος, σημαίνει αυτός που διαρκεί πολύ, ο μακρόβιος, ο πολύχρονος. Είναι άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από τη σταθερότητα. Τον διακρίνουν οι σταθερές του αξίες, οι σταθερές του ιδέες, τα σταθερά του συναισθήματα, ο σταθερός του χαρακτήρας. Δίνεται ολοκληρωτικά σε ότι επιλέγει να ακολουθήσει ή να υπηρετήσει στη ζωή του. Μπορεί να είναι μία ιδέα, μία εργασία, ένας στόχος ή ακόμη και μία γυναίκα. Τα ιδανικά του είναι υψηλά και μόνο γυναίκες με αντίστοιχη ανωτερότητα μπορούν να σταθούν δίπλα του... και κυρίως να αντέξουν.

Προκόπιος: Έλληνας ιστορικός απ' την Καισάρεια της Παλαιστίνης. Ο Προκόπης προκόβει στη ζωή του κι εύκολα κάνει μια μικρή περιουσία. Έχει καλή μνήμη κι είναι πολύ συνδεδεμένος με το παρελθόν.

Πύρρος: (εκ του πυρρός), ο ξανθοκόκκινος. Βασιλιάς της Ηπείρου από το 318 μέχρι το 272 π.Χ., με πολλά στρατιωτικά προσόντα και πολύ φιλόδοξος. Πονηρός, ξέρει να διδάσκεται απ' την πείρα του και μαθαίνει γρήγορα πώς να τα βγάζει πέρα στη ζωή. Δεν παίρνει τίποτα πολύ στα σοβαρά και το κύριο ενδιαφέρον του είναι οι γυναίκες κι η διασκέδαση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Π )"

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Ν +Ξ +Ο )

N
Νανά: θεά των Χαλδαίων. Οι Αρμένιοι τη θεωρούσαν θεά της μητρότητας και προστάτιδα της οικογένειας. Γλυκιά, ήρεμη και καλόβολη, επηρεάζεται πολύ απ' αυτούς που θαυμάζει. Αρκετά ευκολόπιστη, γελιέται εύκολα στις κρίσεις της για τους ανθρώπους.

Νάντια: σλαβική απόδοσης της Ελένης... Εργατική και φιλόδοξη, γίνεται όταν ερωτευθεί πολύ παθητική. Συχνά δεν αξιοποιεί σωστά τις δυνατότητές της. Της ταιριάζει το καλοκαίρι και τα θερμά κλίματα.

Ναταλία: στα λατινικά η λέξη «νατάλος» σχετίζεται με τη γέννηση. Πληθωρική προσωπικότητα, ο δυνατός χαρακτήρας της έχει συχνά αρνητική επίδραση στα παιδιά της. Είναι πολύ ανταγωνιστική και ενδιαφέρεται να είναι πρώτη σε όλα.

Ναυσικά: (ναυς + καίνυμαι:υμνούμαι), η υμνούμενη από τους ναυτικούς.

Νεκτάριος-Νεκταρία: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Υπομονετικός, λογικός και λιγομίλητος. Είναι πολύ ευαίσθητος, αγαπάει την τέχνη κι έχει ταλέντο στη ζωγραφική. Μπορεί να θυσιάσει τα πάντα για τη γυναίκα που αγαπάει.

Νεοκλής: (νέος + κλέος), η νέα δόξα.

Νέστωρ: ομηρικός ήρωας, βασιλιάς της Πύλου. Έχει πραγματικά την τέχνη να δίνει σωστές συμβουλές, γι' αυτό κι οι φίλοι του θα τρέξουν πρώτα σ' αυτόν να πουν τα προβλήματά τους. Η ιδέα του γάμου δεν τον ενθουσιάζει. Όμως, χάρη στον ισορροπημένο χαρακτήρα του, όταν αποφασίσει να παντρευτεί, η ένωσή του είναι πετυχημένη.

Νεφέλη: (νέφω: χύνω ύδωρ), η προσφέρουσα ζωογόνον ύδωρ. Γυναίκα του Αθάμαντος, παιδιά της ήταν ο Φρίξος και η Έλλη. Απρόβλεπτη σαν συννεφούλα, δεν ξέρει ούτε η ίδια τι θέλει απ' τη ζωή. Εντυπωσιάζεται απ' τους διάσημους άντρες και προσπαθεί να βρεθεί στο περιβάλλον τους, αλλά ο χαρακτήρας της δεν την βοηθάει. Αγαπάει το χρήμα, δυσκολεύεται όμως να το αποκτήσει.

Νίκανδρος: βασιλιάς της Σπάρτης. Ξεροκέφαλος και με ανεπτυγμένο κριτικό πνεύμα, μπορεί να γίνει θυσία για την οικογένειά του, αλλά με κάπως καταπιεστικό τρόπο. Όσο μεγαλώνει ο χαρακτήρας του μαλακώνει και γίνεται πολύ πιο αγαπητός.

Νίκη: ελληνική θεότητα, προσωποποίηση της νίκης. Ισορροπημένος χαρακτήρας, εύκολος στη συμβίωση. Της αρέσουν οι απολαύσεις της ζωής κι η «αχίλλειος πτέρνα» της είναι η οικονομική ανασφάλεια. Αισθάνεται καλύτερα όταν μεγαλώνει ο λογαριασμός της στην τράπεζα. Επηρεάζεται πολύ απ' τη μητέρα της.

Νικήτας: αρχαίος σοφιστής και ρήτορας από τη Σμύρνη. Αφάνταστα γοητευτικός και ευτυχώς μετριόφρων. Όμορφος, έξυπνος, αθλητικός, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις γυναίκες. Εκείνος όμως αφοσιώνεται σε μία. Κι αντιστέκεται στους πειρασμούς.

Νικηφόρος: σημαίνει «αυτός που φέρνει τη νίκη», γι' αυτό και στην αρχαιότητα το χρησιμοποιούσαν ως επίκληση του Διός και της Αφροδίτης. Καλλιεργημένος, μοιάζει σοβαρός και λίγο «βαρύς». Του ταιριάζουν οι πνευματικές ενασχολήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ξέρει να απολαμβάνει τη ζωή.

Νικόλαος, Νικολέττα: νίκη του λαού. Ιδιαίτερα καλόκαρδος, ο Νικόλαος μπορεί να χαρίσει και τα ρούχα που φοράει. Γλυκομίλητος, είναι η αδυναμία της μητέρας του. Το μόνο του ελάττωμα είναι ότι δε θέλει να στεναχωρεί αυτούς που αγαπάει και αναγκάζεται συχνά να λέει ψέματα. Πιο θαρραλέα, η Νικολέττα δε διστάζει να πει καθαρά τη γνώμη της. Είναι ικανή να κάνει πολλές θυσίες για να μπορέσει να σπουδάσει. Δεν είναι καθόλου φιλάρεσκη.

Νιόβη: κόρη του Τάνταλου και της Διώνης. Να μια γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της. Ακόμη κι όταν έχει αδικηθεί απ' τη φύση, φέρεται σα να είναι η ωραιότερη κι αυτό της βγαίνει σε καλό. Προτιμάει τους αδύνατους άντρες που αναζητούν ένα μητρικό πρότυπο.

Ξ
Ξανθίππη: η ξανθή ιππεύτρια. Η κακή και δύστροπη σύζυγος του Σωκράτη που του έκανε τη ζωή μαρτύριο. Ορίζει πάντα τη ζωή της κι έρχεται συχνά σε σύγκρουση με τους γονείς της, το αφεντικό της ή όποιο άλλο πρόσωπο έχει εξουσία πάνω της. Όταν θυμώσει η γλώσσα της γίνεται πολύ τσουχτερή. Δεν είναι όμως μνησίκακη και γρήγορα ξεχνάει το θυμό της.

Ξένη: αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γλυκιά κι υποταγμένη στα νεανικά της χρόνια, αργότερα επαναστατεί και προσπαθεί να κάνει αυτό που της αρέσει... Εξελίσσεται συνήθως σε πολύ δυναμική γυναίκα.

Ξενοφών: ο ανδρείος ηγέτης των ξένων. Αθηναίος ιστορικός και φιλόσοφος του 5ου αιώνα π.Χ., μαθητής του Σωκράτη. Σοβαρός και λιγομίλητος, είναι στην πραγματικότητα πολύ φιλόδοξος. Ξέρει να χρησιμοποιεί τις γνωριμίες του σε όφελος της σταδιοδρομίας του και σπάνια παρασύρεται σε έντονους έρωτες. Μια ήρεμη και βολική σχέση τον ικανοποιεί περισσότερο.
Ο
Οδυσσέας: (οδύσσομαι: διώκομαι), ο διωκόμενος υπό των θεών. Οργισμένος, αγανακτισμένος, θυμωμένος (από την αρχαία λέξη οδύνη). Πράγματι πολυμήχανος, ο Οδυσσέας κατορθώνει ν' αποκτήσει αυτό που θέλει. Τον ενδιαφέρουν πολύ οι γυναίκες και κάνει τα πάντα για να τις κατακτήσει. Είναι καλόκαρδος και γενναιόδωρος με τους φίλους του.

Όθων: ρωμαίος αυτοκράτορας που έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. Ιδιαίτερα ρομαντικός, δεν συνέρχεται ποτέ απ' την ξαφνική προσγείωση που του επιφυλάσσει η ζωή. Κλείνεται στον εαυτό του και μπορεί να φτάσει μέχρι τη μισανθρωπία. Λατρεύει την κλασική μουσική.

Όλγα: αγία της Ρωσικής Εκκλησίας. Ζωντανή, γελαστή και φλύαρη, ασχολείται συνήθως με επαγγέλματα που έχουν επαφή με κόσμο. Έχει όμως και μια απαισιόδοξη πλευρά, επειδή δύσκολα ικανοποιείται με όσα έχει. Της είναι απαραίτητο να έχει μπροστά της ένα στόχο. Συχνά έχει την εντύπωση ότι δίνει περισσότερα απ' όσα παίρνει.

Ολίβια: όνομα που στα λατινικά σημαίνει «ελιά». Κυκλοθυμικός και αντιφατικός χαρακτήρας. Έχει καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία. Είναι ζηλιάρα όταν αγαπά, αλλά δεν διαθέτει μεγάλη παρατηρητικότητα.

Ορέστης: (όρος + ίσταμαι), ο ορεσίβιος. Γιος του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Ορεινός κάτοικος. Απλός και μετριόφρων είναι αγαπητός στο περιβάλλον του. Συμβιβαστικός, προσπαθεί να ηρεμεί τα πνεύματα και να λύνει τις διαφορές των άλλων. Μερικές φορές υποτιμάει τον εαυτό του.

Ουρανία: μια από τις Εννέα Μούσες, προστάτης της αστρονομίας, αυτή που προέρχεται από τον ουρανό. Δυναμική και μαχητική, έχει μανία να δίνει συμβουλές στους άλλους, με αποτέλεσμα να γίνεται, μερικές φορές, κουραστική. Μοιάζει πολύ απόλυτη, ξέρει όμως να γίνεται ευέλικτη όταν θέλει.

Ούρσουλα: όνομα που στα λατινικά σημαίνει αρκούδα. Πειθαρχημένη, λατρεύει την υγιεινή ζωή και προτιμάει συχνά να ζει στην εξοχή. Η μητρότητα έχει πολύ μεγάλη σημασία γι' αυτήν και υποφέρει αν δεν μπορεί να κάνει παιδιά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Ν +Ξ +Ο )"

ΥΠΑΤΙΑ

«Υπατία: Ταινία η ζωή της»

Στα φύλλα της 4 και 11 Ιουνίου 2009 της ελληνικής εφημερίδος «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» του ΛΟΝΔΙΝΟΥ

δημοσιεύθηκε σε δυο συνέχειες άρθρο

του Γιώργου Λεκάκη

με τον παραπάνω τίτλο.

Γιατί ο όχλος σκότωσε την διασημοτέρα Αλεξανδρινή φιλόσοφο;

Το θέμα γίνεται επίκαιρο, επ’ ευκαιρία κινηματογραφικής ταινίας που γυρίζεται με την ζωή της και θα προβληθεί τον Δεκέμβριο του 2009.

Ο Γ. Λεκάκης επανέρχεται με το θέμα, που ο ίδιος είχε ανοίξει το 2000.

Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε,

να το αποθηκεύσετε

ή να το εκτυπώσετε από την στήλη ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

της παρακάτω ηλεκτρονικής διευθύνσεως:

http://www.lekakis.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΥΠΑΤΙΑ"

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Λ + Μ )

Λ
Λαέρτης: βασιλιάς της Ιθάκης, γυναίκα του η Αντίκλεια και μονάκριβο παιδί του ο Οδυσσέας. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η γενναιοδωρία. Τον ευχαριστεί τόσο πολύ να δίνει στους άλλους, που σπάνια κάνει ο ίδιος περιουσία. Είναι ιδιαίτερα προστατευτικός απέναντι στα αγαπημένα του πρόσωπα.

Λάζαρος: αδελφός της Μάρθας και της Μαρίας στη Καινή Διαθήκη. Πράγματι έχει την ικανότητα να «ανασταίνεται» και να ξαναρχίζει τη ζωή του πάλι απ' την αρχή. Μοναχικός κι ευαίσθητος, περνάει μεγάλες ερωτικές απογοητεύσεις μέχρι να βρει το πρόσωπο που του ταιριάζει, τότε φτιάχνει μια ήρεμη και τρυφερή σχέση.

Λάμπρος, Λαμπρινή: αυτός που λάμπει και μεταφορικά ο ονομαστός και περίφημος. Ο Λάμπρος είναι συναισθηματικός και αυθόρμητος. Στην πραγματικότητα δεν ωριμάζει ποτέ, γι' αυτό και διατηρεί μέχρι τα γεράματα τη γοητεία ενός παιδιού. Η Λαμπρινή είναι πιο συνεσταλμένη και διακριτική. Της αρέσει η οικογενειακή ζωή και προτιμάει να δουλεύει στο σπίτι.

Λάουρα: ζεστή και μυστηριώδης, προσιτή και άπιαστη, με δυο λόγια αντιφατική. Το κύριο ενδιαφέρον της είναι ο έρωτας και κατέχει απόλυτα την τέχνη του. Όταν μεγαλώσει, προτιμά τους νεότερους άντρες.

Λαυρέντιος: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Καλόκαρδος, αλλά λίγο αφελής, εμπιστεύεται ολόψυχα αυτούς που αγαπάει. Είναι ο τύπος του πατέρα που θα θυσιαστεί για το παιδί του ή του θείου που θα χαρίσει ό,τι έχει και δεν έχει στ' ανίψια του.

Λέανδρος: (λαός + ανήρ), ο ανδρείος του λαού.

Λευκή: από το «άσπρη, αμόλυντη, διαυγής». Ιδιόρρυθμος χαρακτήρας, έχει συνέχεια ανάγκη από καινούργια ερεθίσματα... Καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία, αναζητεί πηγές έμπνευσης, ακόμη και στους τεχνητούς παράδεισους.

Λεωνίδας: ο γνωστός βασιλιάς της Σπάρτης.. Ιδεολόγος και πολύ ειλικρινής, μπορεί μερικές φορές να πληγώσει, χωρίς να το θέλει, τους φίλους του. Μονογαμικός, αντλεί δύναμη από τη σχέση του με τη γυναίκα που αγαπά.

Λητώ: (λανθάνω), η μυστηριώδης. Από το Δία έγινε μητέρα του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος. Όσοι τη γνωρίζουν, τη σέβονται και την εκτιμούν. Ξέρει πάντα να δίνει σωστές συμβουλές και να παρηγορεί όσους έχουν προβλήματα. Είναι απλή και της αρέσει να ζει σε λιτό περιβάλλον.

Λίνος: γιος του Απόλλωνα και της Ψαμάθης. Γλυκός κι αξιαγάπητος, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει τους φίλους του, ο Λίνος συνεχίζει συχνά το επάγγελμα του πατέρα του. Έχει ιδιαίτερη αγάπη στη μουσική και διαθέτει ωραία φωνή.

Λορέντζος (λατινική): από το Λαυρέντιος (δαφνοστεφανωμένος).

Λουΐζα: σοβαρή, έχει την τάση να μελαγχολεί εύκολα. Αν ξεκινήσει την ζωή της δύσκολα, βλέπει τα πάντα απαισιόδοξα και γίνεται μοιρολάτρισσα. Δύσκολη στη συμβίωση, αργεί να παντρευτεί.

Λουκάς, Λουκία: φωτισμένος, πρακτικός και ρεαλιστής ο Λουκάς προτιμάει τα χειροπιαστά πράγματα απ' τις θεωρίες. Δεν χαρίζει τίποτα σε κανένα, αλλά είναι τίμιος και κρατάει το λόγο του. Η Λουκία είναι πιο τολμηρή και φιλόδοξη. Έχει ανάγκη να έχει δραστηριότητες έξω απ' το σπίτι. Γελαστή κι ευχάριστη, πολλές φορές ιδιόρρυθμη, ξέρει να κερδίζει τον θαυμασμό των άλλων.

Λουκιανός: ο πιο γνωστός από τους Έλληνες σοφιστές του 2ου αιώνα μ.Χ. Φοβάται τα γηρατειά. Θέλει πάντα να κάνει παρέα με νέους και να δείχνει πως έχει αντοχή και κέφι. Έχει χιούμορ και το χρησιμοποιεί ιδιαίτερα για να κατακτάει το άλλο φύλο, στο οποίο τρέφει μια ιδιαίτερη αδυναμία.

Λυδία: μυήθηκε από τον Παύλο στο Χριστιανισμό. Η καταγόμενη από τη Λυδία, την αρχαία χώρα της Μ. Ασίας. Πολύ ευγενική, με καλούς τρόπους, δραστήρια εργάζεται ακούραστα και ταυτόχρονα φροντίζει το σπίτι της, τον άντρα της και τα παιδιά της. χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύγχρονης «super woman».

Λυκούργος: διάσημος νομοθέτης της Σπάρτης που έζησε το 800 π.Χ. Έξυπνος και μορφωμένος, είναι αυστηρός στην κρίση του και βρίσκει εύκολα τα αδύνατα σημεία των άλλων. Στις ερωτικές σχέσεις του έχει σαδομαζοχιστική τάση.

Μ
Μάγια: ρωμαϊκή θεότητα, συμβολίζει τη γονιμότητα της γης. Δίνει την εντύπωση ότι ζει στα σύννεφα. Έχει όμως τόση θέληση κι επιμονή, που μπορεί να κάνει τα πιο τρελά όνειρα πραγματικότητα. Η προσωπική της ζωή έρχεται σε δεύτερο πλάνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει ένταση και ποικιλία.

Μαγδαληνή: μαθήτρια του Χριστού. Με τη γνησιότητα του χαρακτήρα της δημιουργεί πολλές συμπάθειες. Ο έρωτας παίζει πρωταρχικό ρόλο στη ζωή της. Της αρέσει να θαυμάζει αυτόν που αγαπά. Συνήθως, δεν μπορεί να έχει προϊστάμενο πάνω απ' το κεφάλι της και γίνεται ελεύθερη επαγγελματίας. Λατρεύει τα ζώα και τα παιδιά.

Μαλαματένια: σημαίνει φτιαγμένη από χρυσάφι. Είναι αγαθή και ευγενική. Η Μαλαματένια είναι γλυκιά και ρομαντική. Μπορεί να πέσει θύμα εκμετάλλευσης των γύρω της, που μπορούν εύκολα να την προσεγγίσουν και να την πείσουν να τους βοηθήσει. Η Μαλαματένια είναι αυτό που λέμε «καλό παιδί». Στήριγμα για την οικογένειά της και για τους φίλους της. Δεν κάνει πολλές σχέσεις, αλλά όταν ερωτευτεί δίνεται ολοκληρωτικά.

Μαλβίνα: πολύ φιλάρεσκη και πονηρή, θέλει να γοητεύει τους άλλους όχι μόνο με την εμφάνισή της, αλλά και με τις γνώσεις της. Έχει έντονο κριτικό πνεύμα, που φτάνει μέχρι τον σαρκασμό. Δραστήρια και ικανή στη δουλειά της, ελπίζοντας ότι ο κόπος της θα της χαρίσει κάποια δόξα.

Μαντώ: κόρη του Τειρεσία με μεγάλες μαντικές ικανότητες. Δυναμική και αποφασιστική, δεν μπορεί να ανεχτεί να βρίσκεται στη σκιά κάποιου άλλου. Πολύ καλή φίλη, όταν συμπαθεί κάποιον. Αλίμονο, όμως, στον άνθρωπο που θα πέσει στη γλώσσα της.

Μάξιμος: ρήτορας και φιλόσοφος που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ. Μεγάλη σημασία γι' αυτόν έχουν οι υλικές απολαύσεις. Έχει χιούμορ κι αυτό τον κάνει ευπρόσδεκτο στις παρέες. Του αρέσει να κρατάει ένα μυστήριο γύρω απ' τη ζωή του. Μιλάει πολύ, αλλά δεν είναι σίγουρο πως όλα όσα λέει είναι αλήθεια.

Μάρα: η Ιταλίδα αγία Μαρέρια που έζησε τον 13ο αιώνα. Δεν μιλάει πολύ, αντίθετα δρα. Ιδιαίτερα ικανή στο εμπόριο, δίνει μεγάλη σημασία στη δουλειά της. Όταν βαρεθεί τη μοναξιά, ξέρει να επιλέξει τον κατάλληλο σύντροφο.

Μαργαρίτα: μαργαριτάρι. Όσο πετυχημένη κι αν είναι η Μαργαρίτα στη δουλειά της, θα ενδιαφέρεται πάντα περισσότερο για τη γοητεία της. Ερωτεύεται με πάθος, δίνει πολλά από τον εαυτό της κι αργότερα απογοητεύεται! Πολύ μητρική, όταν δεν έχει παιδιά «νταντεύει» τους φίλους της.

Μάρθα: αδερφή του Λάζαρου και της Μαρίας. Αγνή, ανεξάρτητη και μοναχική, προτιμάει τη συντροφιά των ζώων απ' των ανθρώπων. Όσοι τη γνωρίζουν, γοητεύονται από τη χάρη της, αλλά δύσκολα μπορούν να την ψυχολογήσουν κι ακόμα περισσότερο, να την πλησιάσουν.

Μαρία, Μάριος: Μαριάμ ή Μύριαμ είναι το όνομα της Θεοτόκου επίσης σημαίνει θαλασσινή. Η Μαρία έχει την αίσθηση του καθήκοντος και τη μανία της τελειότητας. Της αρέσει να φαίνεται ικανή και οργανωτική και η γνώμη των άλλων μετράει πολύ γι' αυτήν. Η Μαίρη είναι πιο εγωίστρια, αλλά ζωηρή και κοινωνική. Η Μάρω είναι σοβαρή και αρκετά συχνά διανοούμενη. Τέλος, η Μαρίκα αγαπάει πάνω απ' όλα τα παιδιά της. Όσο για το Μάριο, ζει έντονη ζωή όταν είναι νέος. Αγαπάει την ταχύτητα, τις γυναίκες και τα χρήματα. Είναι ικανότατος σε όποιο επάγγελμα και αν διαλέξει.

Μαριάννα: σύνθετο όνομα, Μαρία + Άννα.

Μαρίνα: αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θετική και πρακτική σε ορισμένους τομείς, εντελώς «εκτός πραγματικότητας» σε άλλους. Φοβάται τον έρωτα, γιατί δεν της αρέσει να μην ελέγχει τον εαυτό της. Γι' αυτό καταφεύγει συχνά σε «σίγουρες» λύσεις, που της χαρίζουν συναισθηματική ασφάλεια. Ανάλογα με τις διαθέσεις της είναι καλή, εξυπηρετική και γενναιόδωρη ή δύστροπη, είρων και ζηλιάρα.

Μαρίνος: ήσυχος κι ευγενικός χαρακτήρας. Ο Μαρίνος είναι για όσους δεν τον ξέρουν πολύ κλειστός. Σοβαρός και συνεσταλμένος, δίνει προτεραιότητα στην οικογενειακή ευτυχία. Αγαπάει τη φύση, τα ζώα, τα παιδιά. Δεν είναι άνθρωπος που στη ζωή του παίρνει ρίσκα.

Μαρκέλλα, Μάρκελλος: όνομα πολύ διαδεδομένο στη Ρωμαϊκή εποχή, συναντάται και σε αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ανοιχτόκαρδη κι αθλητική η Μαρκέλλα έχει ένα χαρακτήρα που δεν κρύβει εκπλήξεις. Ο Μάρκελλος είναι λιγότερο αυθόρμητος, πιο εγωιστής και νάρκισσος. Συχνά έχει ωραία μάτια.

Μάρκος: όνομα Ρωμαίων Αυτοκρατόρων. Ευαίσθητος κι επηρεάσιμος, αγαπάει του αδύνατους αλλά δύσκολα αντιστέκεται στους δυνατούς. Ταιριάζει με πολύ διαφορετικούς ανθρώπους. Αγαπάει τη ζωή της νύχτας.

Ματθαίος, Ματθίλδη: απόστολος και ευαγγελιστής... Είναι πολυλογάς, κοινωνικός και λαίμαργος. Προσαρμόζεται εύκολα στο περιβάλλον και πιάνει αμέσως φιλίες. Γίνεται θαυμάσιος έμπορος. Εντελώς αντίθετος χαρακτήρας είναι η Ματθίλδη. Δεν εμπιστεύεται εύκολα τους ανθρώπους και προτιμάει να ζει λίγο αποτραβηγμένη απ' τον κόσμο. Έχει ταλέντο στη φωτογραφία.

Μελπομένη: (μέλπω), η ευφραίνουσα με το άσμα της. Η Μούσα της θεατρικής τραγωδίας. Προέρχεται από το ρήμα «μέλπω» τη θεωρούσαν αρχικά Μούσα του τραγουδιού. Νευρική κι ανήσυχη, δεν ικανοποιείται εύκολα. Καθώς είναι πολύ ενεργητική, μπορεί να κάνει συγχρόνως πολλά πράγματα, χωρίς όμως να εμβαθύνει. Της αρέσει να προκαλεί το ενδιαφέρον των αντρών, αλλά η ίδια ερωτεύεται δύσκολα.

Μενέλαος: (μένος + λαός), η ορμή του λαού. Γιος του Ατρέως και βασιλιάς της Σπάρτης. Έχει μεγάλη καρδιά και συγχωρεί εύκολα. Πολύ επιδέξιος στα χέρια, γίνεται θαυμάσιος μηχανικός. Δεν τον ενδιαφέρει, όμως η καριέρα. Προτιμάει μια ήσυχη ζωή κι ασχολείται με πολλά «χόμπι».

Μερόπη: μια απ' τις Πλειάδες. Γελαστή κι ανοιχτόκαρδη, συνηθίζει να μιλάει πολύ. Έχει πολύ γούστο, της αρέσει να φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της. Πολύ φιλόξενη, το σπίτι της είναι πάντα ανοιχτό.

Μηνάς: όνομα συνηθισμένο στο Βυζάντιο. Είναι πολύ εργατικός, αλλά συνήθως βιάζεται να κάνει οικογένεια και δυσκολεύεται ν' αντεπεξέλθει. Έχει ανάγκη από μια γυναίκα ήρεμη, που να του συμπαραστέκεται, αλλιώς βρίσκει παρηγοριά έξω από το σπίτι. Είναι καλός και γενναιόδωρος πατέρας.

Μιλτιάδης: (μίλτος: ερυθρά βαφή), ο αιματώδης, ο ανδρείος. Ο γνωστός Μαραθωνομάχος. Φιλόδοξος και πονηρός, ξέρει να «μυρίζεται» τις νέες τάσεις και τα ρεύματα της εποχής και να τα εκμεταλλεύεται προς όφελός του. Στα αισθηματικά του, αποζητάει κάποια σταθερότητα, αλλά συχνά τα πράγματα έρχονται διαφορετικά, με αποτέλεσμα να κάνει πάνω από ένα γάμο.

Μίνως: δυο προϊστορικοί βασιλείς της Κρήτης ονομάζονταν έτσι. Του αρέσει να ξεχωρίζει από τους άλλους κι είναι συχνά ιδιόρρυθμος κι αντικομφορμιστής. Αγαπάει υπερβολικά τις γυναίκες και του είναι αδύνατον να είναι πιστός. Είναι τυχερός, κυρίως στα χρήματα.

Μήδεια: σημαίνει «αυτή που φροντίζει, που νουθετεί».

Μιχαήλ, Μιχαέλλα: εβραϊκό όνομα, ο αρχάγγελος Μιχαήλ ήταν προστάτης του λαού του Ισραήλ και της Εκκλησίας του Χριστού. Του αρέσει να επιβάλλεται στο περιβάλλον του. Εύθικτος, δεν ανέχεται «μύγα στο σπαθί του». Δίνει μεγάλη σημασία στην οικογενειακή παράδοση και είναι μεγάλος πατριώτης. Κοινωνικός, συνηθίζει να περιστοιχίζεται από τους φίλους του.

Μυρρίνη ή Μυρσίνη: είναι σπάταλη, αλλά όχι μόνο για τα χρήματα. Δίνει χρόνο και κόπο, αγάπη και στοργή, στον άντρα της, στα παιδιά της, στους φίλους της. Της αρέσει να συμμετέχει στα κοινά κι αυτό τη βοηθάει ν' αξιοποιεί δημιουργικά την ανάγκη της να προσφέρει.

Μυρτώ: (μύρτον), η ευχάριστη ως μυρτιά. Εγγονή του Αριστείδη, δεύτερη σύζυγος του Σωκράτη. Αποκλειστική και ζηλιάρα, δεν της αρέσει να μοιράζεται. Δυναμική, αλλάζει συχνά επαγγέλματα και πετυχαίνει. Ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκεται, μπορεί να γίνει υπερβολικά γενναιόδωρη ή και τσιγκούνα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Λ + Μ )"

ΕΙΔΗ ΓΡΑΦΗΣ

ΕΙΔΗ ΓΡΑΦΗΣ

Σήμερα είναι γνωστές τρείς κατηγορίες γραφής, στις οποίες μπορούν να υπαχθούν όλες οι γνωστές γλώσσες του κόσμου. Η ιερογλυφική, η συλλαβική και η αλφαβητική. Μιλάμε πάντα για γλώσσες γραφής και ομιλίας και όχι για νοηματικές, οι οποίες και δεν ενδιαφέρουν το παρόν κείμενο.
• Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι ιερογλυφικές. Είναι οι γραφές στις οποίες κάθε λέξη είναι και ένα ιδεόγραμμα. Είναι προφανές ότι αποτελούν την απλούστερη μορφή γραφής, χρειάζεται όμως να επινοηθεί ένα σύμβολο για κάθε έννοια. Για τον λόγο αυτό οι ιερογλυφική είναι η πρώτη γραφή που επινόησε ο άνθρωπος.
• Στήν δεύτερη ανήκουν οι συλλαβικές γραφές, στις οποίες υπάρχει ένα σύνολο από συλλαβές οι οποίες και αποτελούν τις λέξεις. Παράδειγμα τέτοιας γραφής είναι η περίφημη Γραμμική Β΄, όπου κάθε συλλαβή αποτυπώνεται με ένα διαφορετικό σημείο-σύμβολο (88 συνολικά σημεία). Οι συλλαβικές γραφές ήταν το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της γλώσσας. Αποτέλεσε σαφή βελτίωση αυτής των ιδεογραμμάτων και πρόδρομος της αλφαβητικής γραφής.
• Τέλος έχουμε την Τρίτη κατηγορία, την αλφαβητική / φθογγική γραφή, την οποία χρησιμοποιούμε και σήμερα. Η ευελιξία και ακρίβεια τούτης στην απόδοση των νοημάτων, σε σχέση με τις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες, είναι χαρακτηριστική. Σε όλες τις γραφές τέτοιου τύπου χρειάζονται το πολύ 30 γράμματα, συνδυασμοί των οποίων μπορούν να αποτυπώσουν την οποιαδήποτε λέξη και έννοια.

Μπορεί κάποιος σε αυτό το σημείο να αναρωτηθεί, λοιπόν, για ποιόν λόγο αναφέρουμε την γραφή ενώ το θέμα μας είναι η γλώσσα. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Το σύστημα γραφής έχει άμεση επίδραση στην ίδια την γλώσσα. Για παράδειγμα όταν στην Κινεζική αντιστοιχεί ένα μόνο σύμβολο σε πολλές έννοιες (π.χ. «σι» μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε από τις ακόλουθες λέξεις «γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ.»), αυτό έχει ως συνέπεια να επηρεάζεται και ο προφορικός λόγος. Μια γλώσσα για να θεωρείται σημαντική θα πρέπει να χαρακτηρίζεται εκτός των άλλων και από ακριβολογία. Δεν μπορεί να αφήνει χώρο για παρερμηνείες, ούτε και να παραπέμπει αυτόν που τη χρησιμοποιεί στα συμφραζόμενα μιάς λέξης για να καταλάβει το νόημά της.

Έχοντας λοιπόν υπόψιν όλα αυτά, μπορούμε αμέσως να διαπιστώσουμε ότι μια γλώσσα σαν την παραδοσιακή Κινεζική, είναι σαφώς μικρότερης γλωσσικής αξίας από τις υπόλοιπες γλώσσες του πολιτισμένου κόσμου. Ιδιαίτερα η έλλειψη της πρακτικότητάς της έχει γίνει φανερή και στους ίδιους τους Κινέζους που την χρησιμοποιούν. Το ότι η κάθε λέξη είναι ένα ιδεόγραμμα, σημαίνει ότι υπάρχουν 50.000 ιδεογράμματα [1] τα οποία είναι παντελώς αδύνατον να μάθει κανείς. Ακόμα και οι πιο επιφανείς Κινέζοι ακαδημαϊκοί δεν γνωρίζουν όλα τα ιδεογράμματα της γλώσσας τους. Αντίθετα μια γλώσσα σαν την δική μας μπορεί να αποτυπώσει κάθε πιθανή λέξη χρησιμοποιώντας συνδυασμούς μόλις 24 συμβόλων. Επιπλέον η γλώσσα αυτή καταντάει ένα εξοντωτικό τέστ μνήμης, αντί σαν τις Ευρωπαϊκές να είναι ένα εργαλείο που να ακονίζει το μυαλό.

Τέλος αξίζει να αναφέρουμε ότι μόνο η Ελληνική γλώσσα έχει περάσει και από τα τρία αυτά στάδια στην μακραίωνη πορεία της. Αυτό το γεγονός από μόνο του λέει πολλά. Και αυτό διότι αναγκάστηκε να εξελιχθεί από μόνη της, χωρίς βοήθεια από κάποια άλλη γλώσσα, αφού δεν υπήρχε ισάξια ή ανώτερη γλώσσα από την οποία να μπορεί να δανειστεί στοιχεία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΙΔΗ ΓΡΑΦΗΣ"

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( I + K )

I
Ιάκωβος: πολύ κοινωνικός, οι φιλίες του τον βοηθούν συχνά στη δουλειά του. Του αρέσει το ωραίο περιβάλλον κι η καλή ζωή. Όταν αντιπαθεί κάποιον, μπορεί να γίνει κακός.

Ιάσων: (ίασις: θεραπεία), ο θεραπευτής.

Ιλιάνα: ευγενική, αγαθή βασίλισσα.

Ινώ: σύμφωνα με τη μυθολογία, θεά της θάλασσας και προστάτης των ναυτιλλομένων. Γενναιόδωρη, έξυπνη, με ανοιχτό μυαλό. Κυκλοθυμική στις διαθέσεις της, μπορεί να περάσει απ' το κέφι στη μελαγχολία. Συχνά έχει διενέξεις με την οικογένειά της. Ευνοείται από τα τυχερά παιχνίδια.

Ιοκάστη: (ίον + κάζω:στολίζω), η ωραία ως μενεξές. Σύζυγος του Λαΐου, παντρεύτηκε χωρίς να το ξέρει τον γιο της Οιδίποδα. Γυναίκα με έντονη προσωπικότητα, θέλει να γίνεται πάντα το δικό της. Ανεξάρτητη, δύσκολα δημιουργεί δεσμούς.

Ιόλη: την ερωτεύτηκε ο Ηρακλής. Παθητικός χαρακτήρας, δεν έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Έχει ανάγκη να της αποδεικνύουν συνέχεια οι άλλοι ότι την αγαπούν και την υπολογίζουν. Είναι ανίκανη να κάνει κακό και μερικές φορές την εκμεταλλεύονται.

Ιουλία, Ιούλιος: η Ιουλία χρησιμοποιεί το χιούμορ σαν άμυνα και της αρέσει να κάνει τους άλλους να γελούν. Αγαπάει τα παιδιά, τα ζώα, τα λουλούδια και ξέρει να κάνει το περιβάλλον της ευχάριστο. Ο Ιούλιος ή Ιουλιανός είναι πιο μελαγχολικός. Έχει μεγάλη τύχη στην επαγγελματική του ζωή, αγαπάει τις γυναίκες και περισσότερο απ' όλες τη μητέρα του.

Ιπποκράτης: ο μεγαλύτερος γιατρός της αρχαιότητας... Καλοσυνάτος και γλυκός δημιουργεί μόνο συμπάθειες. Κατεξοχήν έμπιστος φίλος και καλός υπάλληλος. Παντρεύεται συχνά μια γυναίκα πιο δυναμική απ' αυτόν.

Ιππολύτη: (ίππος + λύω), η αρματιλάτις.

Ίρις: (είρω: αγγέλω), η αγγελιοφόρος των θεών. Μοιάζει ευκολοπροσάρμοστη και γλυκιά, αλλά σχεδόν πάντα κρύβει μέσα της κάποια ιδιορρυθμία που δυσκολεύει τις σχέσεις της με τους άλλους. Έχει καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία.

Ισίδωρος, Ισιδώρα: όνομα αγίων της Ορθοδοξίας. Έχουν μεγάλη φαντασία κι έναν τρομερό ένστικτο για το τι πρόκειται να έρθει στη μόδα. Τους ταιριάζουν μοντέρνα επαγγέλματα, όπως η διαφήμιση, τα κομπιούτερς, η ηλεκτρονική δημοσιογραφία.

Ιφιγένεια: (ίφι:ισχυρά + γίγνομαι), η πολύ ισχυρή. Κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Πολύ ισχυρή, την τραβάνε η κίνηση, η ζωή και ο αθλητισμός. Ειλικρινής κι εξωστρεφής, βρίσκει φίλους όπου κι αν βρεθεί. Είναι αφοσιωμένη πάνω απ' όλα, στην οικογένειά της.

Ιώ: ιέρεια της Ήρας που την ερωτεύτηκε ο Ζευς. Όμορφη, αλλά λίγο γκρινιάρα. Έχει ανάγκη να είναι οικονομικά ασφαλής για να αισθάνεται καλά. Όταν παντρεύεται, εγκαταλείπει τη δουλειά της.

Ιωακείμ: σύζυγος της αγίας Άννης και πατέρας της Θεοτόκου. Έχει μεγάλη ικανότητα να πείθει τους άλλους και να πετυχαίνει αυτό που θέλει. Είναι πεισματάρης και επίμονος. Του αρέσουν οι ώριμες γυναίκες.

Ίων: (ίον: άνθος), ο μενεξεδένιος. Γενάρχης κι αρχηγός των Ιώνων. Γεμάτος ενδιαφέροντα και πάθος για τη ζωή, δείχνει συχνά υπερβολική εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που δεν αξίζουν. Του αρέσουν οι υλικές απολαύσεις, εξίσου με τις πνευματικές. Όταν ερωτεύεται, είναι πιστός στη γυναίκα που αγαπάει.

Ιωάννης, Ιωάννα: από την εβραϊκή λέξη Ιωννάθαν (η χάρη του Θεού). Ο Γιάννης είναι δυναμικός και αρκετά αυταρχικός. Υπεύθυνος και άνθρωπος του καθήκοντος, αγαπάει πολύ την οικογένειά του. Κλειστός χαρακτήρας όταν βρίσκεται με πολύ κόσμο, γίνεται ιδιαίτερα ευχάριστος στον κύκλο των φίλων του. Η Γιάννα είναι αισιόδοξη και γελαστή, αλλά λίγο επιπόλαιη. Έτοιμη πάντα για δράση, αντιμετωπίζει με χιούμορ τις αναποδιές της ζωής.

Ιωσήφ, Ιωσηφίνα: γιος του Ιακώβ και της Ραχήλ. Σοβαρός, μετρημένος και λιγομίλητος ο Ιωσήφ, εύθυμη, άνετη και ζωηρή η Ιωσηφίνα. Ο Ιωσήφ διαλέγει συνήθως ένα ήσυχο επάγγελμα και δίνει προτεραιότητα στην οικογενειακή ευτυχία, ενώ η Ιωσηφίνα αργεί να κατασταλάξει κι αναζητάει την ποικιλία και τις εμπειρίες. Η πιο γνωστή Ιωσηφίνα ήταν η πρώτη σύζυγος του Ναπολέοντα.

K
Καλλίνικος: Σύρος σοφιστής και ρήτορας που άκμασε στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. Εργατικός και μετριόφρων. Αποφεύγει τις έντονες συγκινήσεις και τα πάθη. Απεχθάνεται τη βία και προσπαθεί πάντα να λύνει τις διαφορές ειρηνικά.

Καλλιόπη: (κάλλος + ωψ:οφθαλμός), η έχουσα ωραία μάτια. Προστάτης της επικής ποίησης, της ρητορικής και όλων των καλών τεχνών, ήταν η μεγαλύτερη στην ηλικία κι η πιο ευγενική από τις Εννιά Μούσες. Αυτή που μιλά με κάλλος, η καλλίφωνη. Μία από τις εννέα Μούσες της αρχαιότητας. Προστάτιδα της ποιητικής τέχνης. Υπεύθυνη και δυναμική, μπορεί ν' αντιμετωπίσει μ' επιτυχία τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Οι δυσκολίες της ζωής δεν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα της. Ωριμάζει νωρίς και συχνά φορτώνεται τις ευθύνες των άλλων.

Καλλιρρόη: (καλώς + ρέω), η δροσερή ως καθαρό νερό. Πολλές νύμφες, θεότητες και μυθολογικά πρόσωπα είχαν το όνομα αυτό. Κόρη του Αχελώου. Αυτή που ρέει ομαλά. Προστατευτική απέναντι στην οικογένειά της, υπερασπίζει με πάθος το δίκαιο και την ιδιοκτησία της. Είναι ανασφαλής σε σχέση με τα χρήματα, αλλά όταν έχει τα χρησιμοποιεί για κάποιο ευγενικό σκοπό. Της αρέσει να παίρνει κάτω από την προστασία της καλλιτέχνες.

Καλυψώ: νύμφη που έγινε γνωστή απ' την «Οδύσσεια» του Ομήρου. Χρησιμοποιεί τη γοητεία της για να εξουσιάζει. Της αρέσει πολύ να δίνει συμβουλές και συνηθίζει να επεμβαίνει στη ζωή των άλλων. Μπορεί να έχει δυο σχέσεις ταυτόχρονα και να τις χειρίζεται με μεγάλη δεξιοτεχνία.

Κασσάνδρα: κόρη του βασιλιάς της Τροίας Πρίαμου... Έχει μεγάλες ευαισθησίες και περνάει εύκολα απ' την αισιοδοξία στην κατάθλιψη. Έχει αρκετή διαίσθηση και την ενδιαφέρει η κρυμμένη όψη των πραγμάτων. Συχνά ασχολείται με την ψυχολογία και την ψυχανάλυση.

Κασσιανή: βυζαντινή ποιήτρια και λόγια του 8ου αιώνα. Γλυκιά και περιποιητική, είναι η προσωποποίηση της καλοσύνης. Άβουλη, γίνεται εύκολα θύμα των άλλων. Όσα κι αν περάσει στη ζωή της, ποτέ δεν θα διαμαρτυρηθεί. Εργατική και επιδέξια, μπορεί να της δοθεί η ευκαιρία, να διαπρέψει σε πολλά επαγγέλματα.

Κίμων: (χίμων: χειμών), ο θυελλώδης. Αθηναίος στρατηγός. Εύστροφος, πνευματώδης και αθλητικός. Συχνά προτιμάει την εργένικη ζωή, όπως και τα ελεύθερα επαγγέλματα, γιατί δεν του αρέσει να έχει κανέναν πάνω απ' το κεφάλι του.

Κλαίρη: αγία της Καθολικής Εκκλησίας. Αυθόρμητη και ρομαντική, διατηρεί πάντα μια νεανικότητα. Δεν έχει μεγάλες φιλοδοξίες και της αρέσει να εργάζεται και να ζει σ' ένα ευχάριστο περιβάλλον. Είναι από τις γυναίκες που έχουν το θάρρος να σπάσουν μια μακρόχρονη σχέση που δεν τις ικανοποιεί και να ξαναρχίσουν με αισιοδοξία τη ζωή τους.

Κλεάνθης: στωικός φιλόσοφος απ' την Τρωάδα, μαθητής του Ζήνωνος και διάδοχός του στη διεύθυνση της Στοάς. Ευγενικός και κομψός, θα ήταν πολύ γοητευτικός αν δεν είχε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Αυτό τον δυσκολεύει στις σχέσεις του με τους άλλους και επηρεάζει άσχημα το γάμο του.

Κλέαρχος: (κλέος + άρχω), ο ένδοξος άρχων. Στρατηγός των Λακεδαιμόνων. Ο ένδοξος άρχοντας. Ριψοκίνδυνος, αλλά και πολύ τυχερός, είναι σίγουρο ότι θα πετύχει στη ζωή. Τρελαίνεται για τις τελευταίες τεχνολογικές εφευρέσεις κι απεχθάνεται ό,τι έχει σχέση με το παρελθόν.

Κλειώ: (κλέος), η ένδοξη. Μια από τις Εννιά Μούσες, θεά του άσματος και εφευρέτης της κιθάρας. Ένδοξη, μορφωμένη κι έχει πολλά ενδιαφέροντα. Το βιβλία είναι ο καλύτερος της σύντροφος κι η πολιτική η αγαπημένη της απασχόληση. Όταν πληγώνεται κλείνεται στον εαυτό της κι αντιδρά με αδιαφορία και περηφάνια.

Κλεόβουλος: (κλέος + βουλή), ο επινοητικότατος.

Κλεομένης: (κλέος + μένος), ο ένδοξος για τη γενναιότητά του.

Κλεονίκη: (κλέος + νίκη), η ένδοξη νικήτρια.

Κλεοπάτρα: (κλέος + πάτρη), η δόξα της πατρίδος. Θρυλική βασίλισσα της Αιγύπτου. Οι άντρες καλά θα κάνουν να τη φοβούνται. Από μικρή, έχει το χάρισμα να πείθει τους άλλους ότι είναι μοναδική κι αλίμονο σ' αυτόν που θα την αμφισβητήσει ή θα της αντισταθεί. Ο έρωτας παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή της. Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, αφήνει πίσω της πολλές ραγισμένες καρδιές.

Κλυταιμνήστρα: αυτή που επιδιώκει τη δόξα.

Κορίννα: λυρική ποιήτρια απ' την Τανάγρα της Βοιωτίας. Μοντέρνα στην εμφάνιση και τις αντιλήψεις, γίνεται γρήγορα ανεξάρτητη απ' την οικογένειά της και δεν αποφασίζει εύκολα να δεσμευτεί. Της ταιριάζουν τα επαγγέλματα που έχουν επαφή με κόσμο.

Κορνήλιος, Κορνηλία: ευφυέστατος, ο Κορνήλιος διαθέτει έντονο κριτικό πνεύμα και μπορεί να γίνει αρκετά είρων. Συντηρητική, η Κορνηλία είναι πιστή σύζυγος και τέλεια οικοδέσποινα. Και οι δυο είναι πεισματάρηδες και μνησίκακοι.

Κοσμάς: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τίμιος κι ιδεολόγος μέχρι βλακείας. Είναι εργατικός και φιλότιμος και συχνά έχει την εντύπωση ότι ήταν άτυχος και δεν μπόρεσε να κάνει αυτό που πραγματικά ήθελε.

Κρατερός: ένας από τους καλύτερους στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πατάει γερά πάνω στη γη κι απολαμβάνει ιδιαίτερα τη ζωή κοντά στη φύση. Είναι ευχάριστος στην παρέα. Και συχνά γίνεται εξαίρετος μάγειρας.

Κρίτων: (κρίνω), ο ευφυής.

Κυβέλη: ασιατική θεότητα, ήταν η Μεγάλη Μητέρα, η θεά των δυνάμεων της φύσης που οι Έλληνες ταύτιζαν με τη Ρέα. Λίγο απόμακρη, χρειάζεται χρόνος για να τη γνωρίσει κανείς. Είναι μια γυναίκα ρεαλίστρια και αρκετά συναισθηματική, χωρίς κακίες. Κάνει περισσότερη παρέα με άντρες και στην εμφάνιση είναι λίγο αγοροκόριτσο.

Κυπριανός: όνομα αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Διαθέτει χάρη κι ευαισθησία. Η ρομαντική του εμφάνιση προκαλεί πάθη, συχνά σε γυναίκες μεγαλύτερές του. Αποδίδει καλύτερα σε καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Αγαπάει τα ταξίδια.

Κυριάκος, Κυριακή: αυτός που αναφέρεται, ανήκει στο Θεό. Καλοκάγαθος, με ωραίο χαμόγελο κι ευχάριστο παρουσιαστικό, ο Κυριάκος είναι αφοσιωμένος στην οικογένεια κι αυτό τον εμποδίζει να πετάξει με τα δικά του φτερά. Δραστήρια και πολύ νευρική, η Κυριακή έχει μεγάλη ανάγκη την αγάπη των γύρω της.

Κύριλλος: όνομα αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Παμπόνηρος και ικανότατος στις δουλειές που απαιτούν πείρα της ζωής, όπως το εμπόριο. Κανείς δεν μπορεί να τον ξεγελάσει ή να τον εκμεταλλευτεί. Έχει την ικανότητα να κάνει τους άλλους να δουλεύουν γι' αυτόν.

Κωνσταντίνος, Κωνσταντίνα: στα λατινικά σημαίνει «ευσταθής, βέβαιος». Σταθερός, βέβαιος, αποφασισμένος. Αν και κοινωνικός, ο Κωνσταντίνος είναι στο βάθος κλειστός χαρακτήρας. Συχνά είναι υποταγμένος ψυχολογικά σε μια γυναίκα, τη μητέρα του ή τη γυναίκα του. Στη δουλειά του διαπρέπει γιατί είναι εργατικός και επίμονος. Η Κωνσταντίνα είναι πιο αυθόρμητη και ενθουσιώδης. Αγαπάει τα παιδιά, είναι πολύ τακτική και αφιερώνει πολύχρόνο στο σπίτι της

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( I + K )"

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

Γραμμενος, Επωνυμο προερχομενο απο παρατσουκλι που εχει σχεση με μια ιδιοτητα του ατομου. Προερχομενο απο βυζαντινους χρονους
Ζουλης, Επωνυμο προερχομενο απο το βαπτηστικο ονομα Κυριαζης το οποιο παραφραζομενο απο την ηπειρωτικη διαλεκτο σε ζουλας,ζουλης

Καψαλακης, Επνυμο προερχομενο απο παρατσουκλι που προερχεται απο το καψαλης που σημαινει ονομα σκυλου με την καταληξη -ακης που προσδιοριζει Κρητη.

Κιουσενδερλης, Επωνυμο συνθετο αποτελουμενο απο την λεξη κιουσε η οποια ειναι τουρκικη απο το kus που σημαινει θυμος και την τουκικη λεξη deli η οποια σημαινει τρελος.

Μακρογκικας, Επωνυμο συνθετο αποτελουμενο απο την λεξη μακρο η οποια σημαινει μακρια και το επωνυμο Γκικας που προερχεται απο το βαπτιστικο ονομα Αγγελος το οποιο εχει ηδη αναλυθει.

Μετζαλης, Επωνυμο προερχομενο απο την τουρκικη λεξη mec το οποιο σημαινει ξιφος με την καταληξη -λης που επιθετοποιει το ουσιαστικο.

Πατσουρακος, Πατσουρακης, Επωνυμο το οποιο προερχεται απο την λεξη πατσουρης=σιμος (Βιβλ. Κουκουλες, Λεξ. Αρχ 6 σ. 253 του 1923)

Τετραδης, Επωνυμο προερχομενο απο παρατσουκλι που εχει σχεση με τον χρονο. Αλλα παρομοια ειναι τα εξης: Καλοκαιρινος, Χινοπωρος, Φλεβαρακης, Μαγιπριλης. (Βιβλιογραφια Μαν. Τριανταφυλλιδη, σελ. 57)

Τσατσαρούνος, Τσατσαρόνης, Τσατσαρώνης: Επώνυμο το οποίο προέρχεται από την ιταλική λέξη cacaron, ciacacchierone=φλύαρος, φωνακλάς, αγύρτης (Σολομωνίδης, σ. 118)

Στον ενοριακό κατάλογο της αμπλιανής του χωριού στα ψηλά βουνά της Δωρίδας με τους ιδιότυπους κατοίκους βρίσκουμε το επώνυμο Τσατσαρόνης. Επίσης Τσατσαρόνης συναντάται στη Χίο καθώς και στη Σμύρνη που σημαίνει φλύαρος.

Κατά τον Μιχαηλίδη σ. 164 παρομοιάστηκε έτσι ένας που μεταχειριζόταν τσατσάρα αντί χτένα.

Το συγκεκριμένο Τσατσαρουνος επίθετο κατάγεται απο ένα χωριό 60χλμ απο την Κων/πολή. Λέγεται ότι είχαν καταλάβει θέσεις στην αυλή του αυτοκράτορα, ίσως και σημαντικές! Και μετα εξορίστηκαν. Περίπου 500 με 300 χρόνια πριν την τρίτη πτώση της Κων/πολης, απο τους οθωμανούς. Υπάρχει κύμα μετανάστευσης σε όλοι την Ελλάδα. Μάλιστα σας έχω κι μία ιστορία, που έχω ακούσει για αυτούς που αποίκησαν στη Μάνη. Λέει πως τρία αδέρφια έφτασαν σ' ένα ορεινό χωριό, που το σημερινό του όνομα είναι κ.Πέπο. Ο μεγαλύτερος ήταν μοναχός και υπήρχε ο μικρότερος αδερφός και η αδερφή τους. Απο κει και πέρα, κανένα νέο. Απλά οι ιστορίες συνωμοσίας λένε, ότι κατά κάποιο τρόπο η οικογένεια θα διεκδικούσε το θρόνο!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

THE HISTORY OF GREEK SURNAMES

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝΥΜΙΑ
Η ονομασία του ανθρώπου με ένα η περισσότερα ονόματα είναι πανάρχαιο και πανανθρώπινο φαινόμενο.

Ήδη ο Όμηρος πιστεύει ότι η ανθρωπονυμία είναι πανανθρώπινη συνήθεια.

Ο Αλκίνοος ρώτησε τον Οδυσσέα πώς ονομάζεται, και γιατί πρέπει να έχει και αυτός, όπως όλοι οι άνθρωποι, κάποιο όνομα. Ούμεν γάρ τις πάμπαν άνώνυμός έστ' άνθρώπων, ού κακός, ούδέ μέν έσθλός, έπήν τά πρ'τα γένηται, άλλ' έπί πασι τίθενται, έπεί κε τέκωσι, τοκες.
Για τους Έλληνες κάθε ιστορική περίοδος έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ονοματοθεσίας της.
Στην ηρωική εποχή π.χ. επικρατούν τα ονόματα που εκθησιάζουν πολεμική ικανότητα (Μενεπτόλεμος, Μενεχάρης, Μενεσθεύς κ.λ.π.) ενώ στην βυζαντινή περίοδο επικρατούν τα χριστιανικά ονόματα, τα ονόματα των αξιωματούχων της βυζαντινής αυτοκρατορίας κ.λ.π.
Επειδή το βαπτιστικό όνομα δεν επαρκούσε για την διάκριση των ατόμων σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, γιαυτό προέκυψε αρκετά νωρίς η ανάγκη να συνδέεται και το δεύτερο διακριτικό όνομα το σύγχρονο επώνυμο.
Το σύγχρονο ονοματολογικό σύστημα της Ευρώπης φαίνεται ξεκίνησε από την Ιταλία στα μέσα του τον 16. αιώνα και σίγουρα έχει τις πηγές του στο ρωμαϊκό και αρχαιοελληνικό σύστημα.

Στην ομηρική εποχή ως δεύτερο διακριτικό όνομα επικρατεί το πατρωνυμικό επίθετο.
Έτσι ο Αχιλλέας είναι Πηλείδης (από τον πατέρα του) και Αιακίδης (από τον παππού του) , ο Οδυσσέας προσονομάζεται Λαερτιάδης ο Αγαμέμνονας Ατρείδης.
Στην κλασική εποχή με την παρακμή των παλαιών αριστοκρατικών γενών περιορίζονται και τα πατρώνυμα που δηλώνουν το γένος σε λίγα Αλκμαιωνίδαι, Αγίδαι, Ευμολπίδαι Κυψελίδαι κ.λ.π. Επικρατεί τώρα ο συνδυασμός του βασικού ονόματος με την γενική του ονόματος του πατέρα αντί του πατρωνυμικού επιθέτου Σωκράτης Σωφρωνίσκου, Περικλής Ξανθίπου, κ.λ.π. Μεγαλύτερη ακρίβεια εκφράζεται με την προσθήκη του επιθέτου που δηλώνει τον τόπο καταγωγής Θουκυδίδης Ολόρου Αλιμούσιος, η Κλέαρχος ο Λακεδαιμόνιος, Διόδωρος ο Σικελιώτης.
ʼλλη μία κατηγόρια προσωνυμίων είναι αυτά που συνδέονται με κάποια ηθικά η σωματικά χαρακτηριστικά του ονομαζόμενου προσώπου στα βυζαντινά χρόνια: Ανδρέας (ανδρείος) , Βασίλειος (του βασιλιά) , Γεώργιος (γεωργός) , Δημήτριος (Δήμητρα, γεωργός) , Ευγένιος (ο ευγενής) κ.λ.π.
Τα παρωνύμια έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον σχηματισμό των επωνύμων στην βυζαντινή και νεοελληνική περίοδο. Της βυζαντινής εκφοράς έχουμε Θεόδωρος ο Αποστόλης (= Αποστόλου) , Κωνσταντίνος ο Παναγιώτης (=Παναγιώτου) συνέχεια αποτελούν τα νεοελληνικά Γεώργιος Βασιλείου, Ηλίας Πέτρου κ.λ.π. όπου το δεύτερο κύριο όνομα χρησιμεύει ως επώνυμο. Η σύγχυση που μπορούσε να δημιουργηθεί με την εκφορά αυτή αποσοβήθηκε με την προσθήκη ενός παρωνυμίου που εξελίχτηκε σε επώνυμο Νικόλαος Πέτρο Τσαγκάρης.
ΕΠΩΝΥΜΑ
Τα επώνυμα διακρίνονται σε πατρωνυμικά, μητρωνυμικά, ανδρωνυμικά, εθνικά, Επαγγελματικά, παρωνύμια και ψευδώνυμα.
(( Πατρωνυμικόν μέν ουν έστι το κυρίως άπό πατρός έσχηματισμένον, καταχραστικώ δέ καί το άπό προγόνων, οίον Πηλείδης, Αίακίδης ο ʼχιλλεύς) ) Στην αρχαία Ελληνική τα πατρωνυμικά σχηματίζονται είτε απλούστερα με την γενική του ονόματος του πατέρα (Περικλής Ξανθίππου) είτε με διάφορα παραγωγικά επιθέματα που προσαρτώνται στο όνομα του πατέρα (Κρονίδης,Νεστορίδης, Πριαμίδης Κρονίων, Ασκληπιάδης, Λαερτιάδης, κλπ.) η του γενάρχη (Αιακίδαι, Αλκμαιωνίδαι.) Στην νέα Ελληνική η πατρωνυμική σχέση εκφράστηκε αρχικά με την γενική του ονόματος του πατέρα ύστερα από τον προσδιορισμό γιος, κόρη κ.λ.π.ο Μιχάλης ο γιος του Μελέτη και έπειτα ο Μιχάλης του Μελέτη.
Η πατρογονική γενική διαφυλάχτηκε σε ορισμένα επώνυμα (Γεώργιος Ιωάννου, Νικόλαος Αντωνίου) , στα περισσότερα όμως που κράτησαν τον λαϊκό τους Χαρακτήρα μετατράπηκε σε ονομαστική Αποστόλης (αντί Αποστόλου) , Αργύρης, Λουκάς κλπ. Σπανιότερα είναι τα πατρωνυμικά που βασίζονται σε σύνθεση Κωστοσήφης (ο Κώστας του Σήφη) , Πολογιώργης (ο Γιώργος Πολάκης) .
Ο κύριος όγκος των πατρωνυμικών ένα βαπτιστικό όνομα (αλλά δευτερευόντως και οποιαδήποτε άλλη βάση) στο οποίο προστίθενται παραγωγικά επιθήματα (Γεώργιος) Γεωργάκης, Γεωργακάκης, Γεωργακόπουλος, Γεωργαλάς, Γεωργαράκης, Γεωργάς, Γεωργάτος, Γεωργάτσος, Γεωργέλης Γεωργής, Γεωργιάδης, Γεωργιλάς, Γεωργίου, Γεωργιτσέας, Γεωργίτσης, κλπ, (Βάγια τα =η γιορτή) Βαγιανός, Βαϊνέλης, (Λαμπρή) Λαμπρινός, Λάμπρος, Λαμπράκης.(Κανάκι, το =χάδι) Κανάκης.
Ορισμένα νεοελληνικά πατρωνυμικά βασίζονται σε βαπτιστικά ξένων γλωσσών από τις οποίες ήρθε σε επαφή η γλώσσα μας : τούρκικα (Μουράτογλου, Μουρατίδης) , αρβανίτικα: (Γκίνης =Γιάννης,Γκιόκας =Γιώργος) , βλάχικα : (Ζιάνας =Γιάννης, Μίσιος και Μίσιας =Μιχάλης, Σόκος=Θανάσης, Τσέλιος=Στέριος) , σλαβικά: (Κόλιας=Νικόλαος, Φίλτσος=Φίλιπος) κλπ.
Μητρωνυμικά
Είναι τα επίθετα που βασίζονται στο όνομα της μητέρας : Κώστας Ελένης, δηλ ο Κώστας της Ελένης. Τα μητρωνυμικά ήταν πολύ σπάνια στην αρχαία Ελλάδα. Ο Απόλλωνας από την μητέρα του Λητώ ονομαζόταν Λητοϊδης, Λητογενής, Λητόϊτος ενώ Μαιάδας ονομάζονταν ο Ερμής ως γιος της Μαίας.
Τα μητρωνύμια εμφανίζονται σε κοινωνίες που μητροκρατούνται, π.χ. οι Λύκιοι της Μικράς Ασίας όπως μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος (1,73) , και ο Ηρακλείδης ο Ποντικός (C.MULLER, FRAGM. HIST. GRAEK. 2, 217, XV) .
Το μητριαρχικό δίκαιο των Λυκίων φαίνεται να συνεχίζεται και στα μεσαιωνικά χρόνια, γιατί ο Νικόλαος Δαμασκηνός (C.MULLER, ό.π. 3,461, CXXIX) αναφέρει ότι (Λύκιοι τάς γυναίκας μάλλον η τους άνδρας τιμώσι και καλούνται μητρόθεν, τας τε κληρονομίας ταίς λείπουσι, ου τοίς υιοίς) .
Ως υπολείμματα των Λυκείων θεωρεί ο Σ. Λάμπρος νεοελληνικά μητρωνυμικά που συγκέντρωσε στο Λιβίτσι της Λυκίας και στο Καστελόριζο και πιστεύει ότι τα μητρωνυμικά αυτά μαρτυρούν τη επίδραση του αρχαίου μητριαρχικού δικαίου των Λυκίων στους Έλληνες της Λυκίας.
Οι λόγοι για τους οποίους επιβάλλεται το μητρωνυμικό αντί του πατρωνυμικού είναι πολλοί και ποικίλοι αυτό συμβαίνει π.χ. όταν η μητέρα στην κοινωνία λόγω της δραστηριότητας και της προσωπικότητάς της, της καταγωγής της, λόγω μακρόχρονου ξενιτεμού του πατέρα η χηρεία της μητέρας κλπ.
Επίσης ένας καταπιεσμένος σώγαμπρος μπορεί να πάρει το όνομα της γυναίκας του Μάρως (Μάρως η Μαρόπουλος) η της πεθεράς του Λαφαρούς (Γιωρτς τη Λαφαρούς, Πόντος) . Στα Τρίκαλα της Κορινθίας ο Σώγαμπρος έπαιρνε και δεύτερο όνομα από την σύζυγό του: ο Μάριος, ο Φωτεινός, ο Ελένιος ο Γαρουφαλιός κλπ.
Μητρωνυμικά συναντάμε σε όλες τις περιοχές της Ελλάδος. Αλλά και στην βυζαντινή περίοδο συναντάμε μητρωνυμικά ονόματα π.χ. Λεόντειος ο Παυλίνης, Ιωάννης ο Βαλεριανής κλπ.
Σε βυζαντινά έγραφα συναντούμε επώνυμα, όπως Ιωάννης της Ράπτισας, Λέων της Μαρίας, Δημήτριος της Καλογραίας, Παπά Δημήτριος της Ευδοξίας κλπ.
Στα μητρωνυμικά έχουμε τις εξής κατηγορίες:
α) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο βαπτιστικό της μητέρας :
Αγγελίνας, ʼννας, Ασημίνας, Βερονίκης, Γαρουφαλιάς, Γερακίνης, Ελένης, Ζαμπέλας, Ζαμπέτας, Κατίνας, Λελούδας, Μυρσίνης, Νικολίτσας, Παγώνας, Σμαραγδής, Σουμέλας, Σπεράντζας, Τασούλας, Χαιδος, κλπ.
β) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο ανδρωνυμικό της μητέρας, που με την σειρά του μπορεί να βασίζεται
1) στο βαπτιστικό του άντρα της: Αλέξαινας, Βασίλαινας, Γιώργαινας κλπ.
2) στο παρωνύμιο του άντρα της: Γλαβίνας, Ζωγραφίνας, Καρατζίνας, Παπαδίτσας κλπ.
γ) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο επάγγελμα της μητέρας η του άντρα της : Γιατρούδενας, Καλογραίας, Μακαρονούς, Μαμμής, Παπαδιάς, Τσαγκαρίνας, Τσιγαρούς κλπ.
δ) Μητρωνυμικά που δηλώνουν την καταγωγή της μητέρας : Αμουργιανής, Αραπίνης, Βλάχας, Γυφτούδας, Γύφτσας, Λιάπαινας κλπ.
ε) Μητρωνυμικά που δηλώνουν ελάττωμα της μητέρας : Βουβής, Καμπούρας, Χοντρολένης κλπ.
στ) Μητρωνυμικά που δηλώνουν βαθμό συγγενείας : Βάβους, Γιαγιάς, Μαννάκας, Νυφούδης κλπ.
Ανδρωνυμικά
Πρόκειται για ονόματα γυναικών που βασίζονται στο βαπτιστικό, επώνυμο η παρωνύμιο κλπ. Του ονόματος των αντρών τους και αποτελούν μία πρόσθετη επωνυμία κοντά στο βαπτιστικό όνομα.
Από τη βυζαντινή περίοδο είναι γνωστά ορισμένα ανδρωνυμικά σε –εα (Κουβικουλαρέα, Σπαθαρέα, Ανδρονικέα) και –ινα (Μαρία Αγγελίνα) , Δούκαινα Παλαιολογίνα κλπ.)
Τα νεοελληνικά ανδρωνυμικά σχηματίζονται με την γενική του ονόματος του συζύγου (η Αγγέλλω του Κακριδά) και με διάφορα παραγωγικά επίθετα, π.χ.αινα (Κώσταινα, Γιάνναινα, Τζαβέλαινα) , ινα (Θοδωρίνα, Περικλήνα, Λασκαρίνα, Μπουμπουλίνα) –ου (Νικολού, Παυλού, Μιχαλού, Πεταλού) , ισσα (γιάτρισσα, μαστόρισσα = η γυναίκα του γιατρού, του μάστορα) κλπ.
Εθνικά
Σύμφωνα με τον Διόνυσο τον Θράκα (εκδ.G Uhling) (εθνικόν έστιν το έθνους δηλωτικόν, ως Φρύξ, Γαλάτης) τα ονόματα αυτά που σχηματίζονται από ονόματα χωρών πόλεων κλπ.
Από τα κλασικά χρόνια και αργότερα μεγάλη χρήση των εθνικών ονομάτων: Εκαταίος ο Μιλήσιος, Απολλώνιος ο Τυανεύς Κόιντος ο Σμυρναίος κλπ.
Τα βυζαντινά παρωνύμια που προϋποθέτουν εθνικό όνομα συγκαταλέγονται ανάμεσα σε άλλα και τα εξής: Αρμενιάκος, Βούλγαρος, Καππαδόκης, Φράγκος, Καλυβίτης
Επαγγελματικά
Δήλωναν αρχικά επάγγελμα η αξίωμα, αλλά γρήγορα καθιερώθηκαν ως επώνυμα, καθώς διευκόλυναν τη διάκριση ατόμων με το ίδιο όνομα σε κλειστές ιδίως κοινωνίες. Εκφέρονται κανονικά στην ονομαστική (Αμπελάς, Γούναρης) και σπάνια στη γενική (Ιατρού, Οικονόμου) .
Τα επαγγελματικά ονόματα εμφανίζονται ήδη από τα αρχαία χρόνια (Αιπολός, Βουκόλος, Ακέστωρ <γιατρός>, Ναυπηγός, και πολλαπλασιάζεται στα βυζαντινά χρόνια : Αμπελάς. Λαχανάς, Ζωναράς, Καμπανάρης, Γραμματικός, Παλαιολόγος <που ασχολείται με τα παλιά>. Μια μεγάλη κατηγορία βυζαντινών επαγγελματικών ονομάτων περιλαμβάνει ονόματα κοσμικών και εκκλησιαστικών αξιωμάτων : Δομέστικος, Δούκας, Λογοθέτης, Νοταράς, Σχολάριος <σωματοφύλακας του αυτοκράτορα>.

Αρκετά από τα βυζαντινά επαγγελματικά που προσδιορίζουν εκκλησιαστικά αξιώματα διατηρήθηκαν έως σήμερα είτε ως αξιώματα είτε ως επώνυμα χάρη στην εκκλησιαστική παράδοση : Δομέστιχος, Έξαρχος, άκος, ίδης, όπουλος, Ευταξίας (ο επί <της ευταξίας> της εκκλησίας) .
Τα πιο συνηθισμένα παραγωγικά επιθήματα για τον σχηματισμό των νεοελληνικών επαγγελματικών είναι τα άρης και ας. άρης: Αρκουδάρης, Γελαδάρης. ας Ασβεστάς, Βαγενάς (βαρελάς) .
Τα περισσότερα από τα ξένα επαγγελματικά που πέρασαν στη γλώσσα μας έχουν τούρκικη καταγωγή: Αλμπάνης οπουλος και Ναλμπάνης (nalbant πεταλωτής) .
Ορισμένα από τα επαγγελματικά τουρκικής προέλευσης δηλώνουν αξίωμα: Βεζίρης, Δερβέναγας, Ζαΐμης, Κεχαγιάς.
Το παραγωγικό επίθημα των επαγγελματικών τουρκικής αρχής είναι το τζής /τσής (ξής) , Αλτιντζής όγλου (altinci χρυσοχόος) Πεσμαζόγλου (pestamalci κατασκευαστής και πωλητής πετσετών μπάνιου) .
Από τα ξένα επιθέματα επαγγελμάτων εκπροσωπούνται με περιορισμένα παραδείγματα τα ιταλικά iere (Καροτσιέρης, Κασιέρης, Μπαρμπέρης.κλπ) και oro (Σπαγγαδόρος) .
Παρωνύμια
Αποτελούν το κύριο όγκο των επωνύμων και προέρχονται από χαρακτηρισμούς των παρονομαζομένων που βασίζονται, σε σωματικές, πνευματικές, ηθικές και άλλες ιδιότητες.
Ο Μ.Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεί τον όρο παρατσούκλι.Την λέξη Παρωνύμιο την συναντάμε και σαν πινόμι, πινομή, παραγκώμι, προσονείδιν (ποντιακό) , Περιγέλιο, σουσούμι κλπ.
Οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις εκφράσεις : την κλήσιν, την επίκλησιν, το επίκλην, τουπίκλην, την επωνυμία, το επώνυμον, την προσηγορία, τούνομα έχων παρωνύμιο φέρων κλπ.
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούν για το παρωνύμιο τον όρο επίθετον.Το παρωνύμιο ορίζεται από τον Διονύσιο τον Θράκα ως εξής :
Τα αρχαία παρωνύμια αναφέρονται σε σωματικές ιδιότητες
(Γάστρων, Γνάθων, Δόναξ, Κεφάλων, Μέτωπος.)
Σε ψυχικές ιδιότητες :
(Δέξιος, Μαργίτης, Βίαιος, Πράος κ.α.)
Σε παρομοιώσεις με ζώα :
(Αμνός, Γρύλος, Δράκων, Ιέραξ, Μέλισσος κ.α.) και φυτά : (ʼλατος, Καρδάμα, Κρόκος, κ.α.)
Στην ημέρα της γέννησης (Ανθεστήριος, Λήναιος, Πανιώνιος, Σωτήριος κ.α.)
Στα βυζαντινά χρόνια και ιδιαίτερα από τον 9ον αιώνα και εξής δημιουργούνται πολλά παρωνύμια που χρησιμοποιούνται ως βυζαντινά και νεοελληνικά οικογενειακά ονόματα : Γρηγόριος ο Πτερωτός, Βάρδας ο Πλατυπόδης, Βασίλειος ο Πετεινός κ.α.
Πολύ γνωστά βυζαντινά παρωνύμια είναι λ.χ. τα : Βαρβάτος, Μυστάκων, Μουρζουφλός.
Η κατάταξη των παρωνυμίων γίνεται με τα εξής κριτήρια:
α) Σωματικές ιδιότητες : Βεργής, Βραχνός, Ζερβός, Καμπούρης κ.α.
β) Ψυχικές, πνευματικές, ηθικές, και άλλες ιδιότητες :
Αγέλαστος, Βιαστικός, Θλιμμένος, Κοιμήσης, Λεβέντης, Τεμπέλης, Κατεργαράκος, Νταής, Νυστάζος κ.α.
γ) Παρομοιώσεις με ζώα :
Αλεπουδέλης, Γάτος, Ζυγούρης, Λύκος, Ποντίκης, Τσάκαλος, Γκιόνης, Κίρκος κ.α.
δ) Παρομοιώσειq με φυτά :
Βλιτάς, Γαρούφαλος, Καρπουζάς, Πιπέρης, Ρεβίθης κ.α.
ε) Αντικείμενα καθημερινού βίου.
Βελέντζας, Δακτυλίδης, Κουλούρας, Λαγάνας, Ταγάρης κ.α.
στ) Καιρός και χρόνος:
Βοριάς, Γρέκος, Σορόκος, Κατσιφάρας, Χιόνης κ.α.
ζ) Συγγένεια και ηλικία :
Αφεντάκης, Εγγονόπουλος, Κανακάρης, Ορφανός, Παπούλιας, Πατέρας Πατεράκης.
η) Φράσεις (που συνήθιζε ο παρονομαζόμενος)
Καλλιώρας, Καλώστος, Καληνύχτας, Σιαπέρας κ.α.
Ονόματα από τις διάφορες ελληνικές διαλέκτους.
Αμαντος =(Χίος,άμαντος=μαμμόθρεφτος) ,Βώκος (ποντιακό βώκος =ηλίθιος), Ζυβρακάκης (Κρήτη ζυμπραγός < αρχ.πάταικος) , Ροίδης (ρόγι δοχείο με στενό άνοιγμα) ,Σαχτούρης (μεσν. σακτούρα είσος καϊκιού) , Συγγρός (διαλ.τσιγρόςαδύνατος, αρρωστιάρης) , Τσουδερός (Κρήτη, τσουρίζω=τσουτσουρίζω, Χουρμούζης (χουρμούζη=είδος μαργαριταριού από το νησί Χορμούζ στην είσοδο του Περσικού κόλπου.
Τούρκικα.
Ασλάνης,ιδης,ογλουΨευδώνυμα
Είναι τα πλαστά ονόματα που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς καλλιτέχνες, ηθοποιοί αλλά και κακοποιοί για λόγους ψυχολογικούς κοινωνικούς κ.λ.π. Είναι ονόματα που τα διαλέγουμε και δεν μας τα επιβάλουν οι άλλοι.

Βιβλιογραφία Συμεωνίδης, X. Π. (1992) Εισαγωγή στην ελληνική ονοματολογία, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "THE HISTORY OF GREEK SURNAMES"