Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ.

 Η Εθνική συνείδηση είναι η γνώση και το βίωμα της ιδιαίτερης φύσης του Έθνους στο οποίο ανήκουμε, η συνείδηση όλων των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που αποτελούν το Έθνος, η γνώση του λαϊκού και φυλετικού χαρακτήρα, του πολιτισμού και της ιστορίας του, επιπλέον η συνείδηση του ότι ανήκουμε στο ίδιο Έθνος και των υποχρεώσεών μας προς αυτό.

Η Εθνική συνείδηση των Ελλήνων παρουσιάζεται πολύ πριν τους Περσικούς πολέμους, που αποτελούν ορόσημο στην εξέλιξής της. Πριν από τον 7ο π.Χ. αιώνα οι Έλληνες είχαν χαράξει γύρω τους ένα τείχος, που ξεχώριζε αυτό από τους άλλους λαούς τους ‘βαρβάρους”. Στην αφύπνιση του κοινού Ελληνικού αισθήματος συνετέλεσε και η επαφή των Ελλήνων μέσω των αποικιών, με άλλους λαούς, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν συνειδητά τα γνωρίσματα της φυλής τους, κοινά σ’ αυτούς και ξένα στους αλλόφυλους. Επίσης οι Πανελλήνιοι Αγώνες, Πύθια, Νέμεα, Ίσθμια, ιδιαίτερα δε τα Ολύμπια, από τους οποίους αποκείονταν οι βάρβαροι, συνέβαλαν στην τόνωση της Πανελλήνιας συνειδήσεως.
Αλλά η Πανελλήνια αυτή Εθνική συνείδηση δεν επέδρασε στην πολιτική ζωή των Ελλήνων, ο πολιτικός τοπικισμός τους δεν υποχώρησε. Η πόλις – κράτος, το κατ’ εξοχήν Ελληνικό πολιτικό πρότυπο, παραμένει ακλόνητο, ως την μεγάλη στιγμή της Μακεδονικής Ορμής. Πάντως το βίωμα των Περσικών πολέμων τόνωσε την συνείδηση των Ελλήνων και δημιούργησε τάσεις πανελλήνιας Εθνικής πολιτικής. Οι τάσεις αυτές απέβλεπαν στην κατάπαυση των εμφυλίων ερίδων, που μάστιζαν την Ελλάδα και την ανάληψη του Εθνικού πολέμου εναντίον των Περσών (Κίμων – Καλλικρατίδας). Δυστυχώς, η διαρχία Σπάρτης – Αθήνας έσυρε την Ελλάδα στον καταστρεπτικό Πελοποννησιακό πόλεμο. Η επαίσχυντος όμως Ανταλκίδειος ειρήνη, συνετέλεσε στην αναβίωση του ιδεώδους των Πανελλήνων. Ο Γοργίας στην Ολυμπία διακήρυξε την ανάληψη κοινού απελευθερωτικού Αγώνα κατά των Περσών, ο Ισοκράτης με Εθνικό παλμό ωθεί την Αθήνα και την Σπάρτη να συνδιαλλαγούν, για προπαρασκευή Πανελλήνιας στρατιάς “υπ’ Αθηναίων μεν και Λακεδαιμονίων στρατηγουμένης, υπέρ δε των συμμάχων ελευθερίας αθροιζομένης, υπό δε της Ελλάδος απάσης εκπεμπομένης, επί δε την των βαρβάρων τιμωρίαν πορευομένης” (Πανηγ. 185).
Ήταν ευτύχημα το γεγονός ότι η πνευματική ηγεσία του Ελληνισμού είχε συναίσθηση της Εθνικής της συνειδήσεως. Η Εθνική συνείδηση του Αριστοτέλη δεν δημιούργησε τον πολιτικό, τον στρατηλάτη Αλέξανδρο; Άς ασχοληθούμε όμως τώρα με την Εθνική συνείδηση του Πλάτωνα.
Ο Πλάτων πιστεύει στην κοινή καταγωγή των Ελλήνων. Οι Έλληνες μεταξύ τους λέει, είναι οικείοι και συγγενείς, ενώ με τους βαρβάρους είναι άσχετοι και ξένοι “φημί γαρ το μεν Ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και συγγενές, τω δε βαρβαρικώ οθνείον τε αλλότριον” (Πολιτεία 470γ).
Αρρώστεια είναι για τον Πλάτωνα, οι εμφύλιοι σπαραγμοι, γι’ αυτό τις συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων τις ονομάζει “στάσεις”, ενώ τις συγκρούσεις Ελλήνων βαρβάρων τις αποκαλεί “πολέμους”, μια και οι Έλληνες, όπως λέει, είναι φυσικοί πολέμιοι των βαρβάρων. Και συνεχίζει, όσον αφορά την στάση: “Όπου τύχη να ξεσπάση και χωριστή σε δύο η πόλη, αν αρχίσουν να καταστρέφουν ο ένας του άλλου τα κτήματα και βάζουν φωτιά στα σπίτια, τι αποτρόπαιο πράγμα που φαίνεται να είναι και πόσο αφιλοπάτριδες οι δύο μερίδες. Γιατί αλλιώς ποτέ δεν θα τολμούσαν να ρημάζουν έτσι την μητέρα που τους γέννησε και τους ανέστησε” (Πολ. 470 δ,ε) και πιό πάνω (470 α) σημειώνει ότι αποτελεί βεβήλωση να προσφέρουμε στα ιερά μας, λάφυρα Ελλήνων. Για τον Πλάτωνα δεν είναι δίκαιο οι Έλληνες να εξανδραποδίζουν πόλεις Ελληνικές, απεναντίας μάλιστα “του Ελληνικού γένους φείδεσθαι”. Ομοίως δεν επιτρέπει στους Έλληνες να έχουν Έλληνα δούλο.
Την αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων περί διαχωρισμού τους απ’ τους βαρβάρους αποδέχεται και ο Πλάτων. Δύο χαρακτηριστικά χωρία όπου η παραδοχή αυτή είναι σαφής: “Δια πάντων ανθρώπων Ελλήνων τε και βαρβάρων” (Επιστ. Ζ 335 α) και “εν ανθρώποις πάσι και Ελλήσι και βαρβάροις” (Νόμοι Γ 687 α).
Ο Πλάτων θεωρούσε τους Έλληνες, ως λαό του λόγου και ουσιώδες γνώρισμα του Ελληνικού ανθρωπίνου τύπου το φιλομαθές και το φιλόσοφο, αντίθετα γνώρισμα των βαρβάρων το θυμοειδές, το επιθυμητικό και το φιλοχρήματο, γνωρίσματα κατά τον ίδιον κατώτερα.
Ο Πλάτων υπερτάσσει το κοινό συμφέρον ολόκληρης της Ελλάδας, από εκείνο των πόλεων – κρατών, ακριβώς λόγω της βαθειάς Εθνικής του συνειδήσεως. Να και η θέση του σ’ ένα διαχρονικό πρόβλημα του Ελληνισμού : Στην Η’ επιστολή (353 ε) εκφράζει έντονα τον φόβο του για την απειλουμένη έκλειψη της Ελληνικής γλώσσας στην Σικελία.
Αλήθεια, σήμερα ποιός πνευματικός άνθρωπος ανησύχησε για τον ίδιο ακριβώς κίνδυνο, που και σήμερα υφίσταται, σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό, στην Ν. Ιταλία και στην Σικελία; Ο Πλάτων μάλιστα υποδεικνύει το καθήκον των ομογλώσσων και ομοφύλων “τούτων δε χρή πάση προθυμία πάντας τους Έλληνας τέμνειν φάρμακον”.
Την Εθνική συνείδηση του Πλάτωνα μαρτυρά και η προσήλωσή του στην Ελληνική παράδοση. Αναφερόμενος στα Τρωϊκά, όπως και ο Όμηρος, αποκαλεί τους Έλληνες Αχαιούς, σέβεται το Μαντείο των Δελφών, της Δωδώνης και τον “πάτριον θεόν”. Γνήσια Ελληνικός είναι και ο Νόμος του περί συμμετοχής στους Τέσσερις Πανελλήνιους Αγώνες, που θα αποτελούσαν και σοβαρούς παράγοντες της ηθικής συνοχής του Ελληνισμού. Αλλά η τρανοτέρα εκδήλωση της Εθνικής συνειδήσεως του Πλάτωνος, είναι η παραδοχή του ότι η υπό ίδρυση ιδεώδης ΠΟΛΙΤΕΙΑ του θα είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ:
” Ην συ πόλιν οικίζεις, ούχ Ελληνίς έσται;
Δεί γι’ αυτήν, έφη” (Πολ.470 ε).
ΕΛΛΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ"

Η μεγαλύτερη νίκη από όλες για κάθε άνθρωπο είναι πάνω στον εαυτό του.

Η μεγαλύτερη νίκη κάθε ανθρώπου - Πλάτων----

«Θεωρώ πιο γενναίο εκείνον που κυριαρχεί στα πάθη του από εκείνον που κυριαρχεί στους εχθρούς του.Η δυσκολότερη νίκη είναι εκείνη ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό» - Αριστοτέλης

Γράφει ο Πλάτων στους Νόμους :

«Κλεινίας : Η πρώτη και μεγαλύτερη νίκη από όλες για κάθε άνθρωπο είναι εκείνη... που μπορεί να πετύχει πάνω στον εαυτό του. Αντίθετα, πολύ χειρότερο και ταπεινωτικό είναι να νικιέται κανείς από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό δείχνει ότι μέσα στον κάθε άνθρωπο γίνεται ένας πόλεμος ενάντια στον εαυτό του[1].
Κλεινίας : Κἀνταῦθα, ὦ ξένε, τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη, τὸ δὲ ἡττᾶσθαι αὐτὸν ὑφ᾽ ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστόν τε ἅμα καὶ κάκιστον. ταῦτα γὰρ ὡς πολέμου ἐν ἑκάστοις ἡμῶν ὄντος πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς σημαίνει». (Βλ. Πλάτων «Νόμοι, 626.e. 2 – 5»).



Έχοντας, όμως, κατά νου ότι “Eλεύθερον το άρχον αυτού - Ελεύθερον ότι εξουσιάζει τον εαυτό του ”[2], συμπεραίνουμε ότι η προαναφερόμενη νίκη είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο βήμα μας προς την Ελευθερία, έτσι όπως την ορίζει ο Πλάτων στους «Όρους, 413.d. 2 – 4» : “Ελευθερία. κυριαρχία του βίου. Επικράτηση μας επί των πάντων. Εξουσία σε ότι μας αφορά. Έλλειψη περιορισμού στη χρήση και απόκτηση ουσίας — Ελευθερία ήγεμονία βίου· αυτοκράτια ἐπί παντί· ἐξουσία τού καθ᾽ έαυτόν ἐν βίω· άφειδία ἐν χρήσει καί ἐν κτήσει ουσίας[3]”.



Συγγραφέας κειμένου : Κεφάλας Ευστάθιος [1-4-2009, ΕΛΛΑΣ]
[1] Τούτη η τελευταία φράση μας παραπέμπει το δίχως άλλο στο Δελφικό απόφθεγμα «Μηδέν Άγαν», με αυτή την φράση ο Χίλωνας ο Λακεδαιμόνιος, ένας από τους επτά Σοφούς, δήλωνε έναν μεγάλο «οντολογικής» υφής νόμο της ζωής : ο άνθρωπος οφείλει να εξαρτά την ευδαιμονία του από τον εαυτό του.
"Πράγματι το απόφθεγμα Μηδέν Άγαν λεγόμενο επί τόσους αιώνες θεωρείται λόγος ορθός. Και αλήθεια εκφράζει μια λαμπρή σκέψη. Διότι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει εξαρτήσει από τον εαυτό του όλους τους συντελεστές, που οδηγούν εις την ευδαιμονία ή κοντά εις την ευδαιμονία, και δεν αφήνει να ταλαντεύονται εις άλλους ανθρώπους, των οποίων η ατυχία ή η δυστυχία κατ’ ανάγκη επηρεάζει και την ιδικήν του διάθεση, αυτός είναι έτοιμος να ζήσει πολύ καλά, αυτός είναι ο σώφρον και αυτός είναι ο ανδρείος και ο φρόνιμος..."

....πάλαι γὰρ δὴ τὸ Μηδὲν ἄγαν λεγόμενον καλῶς δοκεῖ λέγεσθαι· τῷ γὰρ ὄντι εὖ λέγεται. ὅτῳ γὰρ ἀνδρὶ εἰς ἑαυτὸν ἀνήρτηται πάντα τὰ πρὸς εὐδαιμονίαν φέροντα ἢ ἐγγὺς τούτου, καὶ μὴ ἐν ἄλλοις ἀνθρώποις αἰωρεῖται ἐξ ὧν ἢ εὖ ἢ κακῶς πραξάντων πλανᾶσθαι ἠνάγ κασται καὶ τὰ ἐκείνου, τούτῳἄριστα παρεσκεύασται ζῆν, οὗτός ἐστιν ὁ σώφρων καὶ οὗτος ὁ ἀνδρεῖος καὶ φρόνιμος» λέγει ο Πλάτων στον «Μενέξενο, 247.e.5 - 248.a.4».

[2] Βλ. Πλάτων «Όροι, 415.a.3».
[3] Βλ. και Πλάτων «Όροι, 411.a.5 – 6» :
“Γένεσις κίνηση προς την ουσία. Μετάληψη ουσίας. Πορεία προς το Είναι –

Γένεσις κίνησις είς ουσίαν· μετάληψις ουσίας· πόρευσις είς τό είναι”,
όπως επίσης και «Παρμενίδης, 156.a. 4 – 6» :

“Δεν ονομάζεις γένεση το να μετέχει στην ουσία ;
- Ναι.
Δεν ονομάζεις απώλεια το να αποχωρίζεται από την ουσία ;
- Και πολύ μάλιστα.
– Τὸ δὴ οὐσίας μεταλαμβάνειν ἆρά γε οὐ γίγνεσθαι καλεῖς;
— Ἔγωγε.
— Τὸ δὲ ἀπαλλάττεσθαι οὐσίας ἆρα οὐκ ἀπόλλυσθαι;
— Καὶ πάνυ γε.”
ΠΗΓΗ: Η μεγαλύτερη νίκη κάθε ανθρώπου - Πλάτων http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/10/blog-post_2217.html#ixzz1xq8SJl00

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μεγαλύτερη νίκη από όλες για κάθε άνθρωπο είναι πάνω στον εαυτό του."

Η ιστορία του ανθρώπινου είδους

Το γενετικό υλικό μας αποκαλύπτει τα στοιχεία των ανθρώπινων μετακινήσεων.--
 Η ιστορία του ανθρώπινου είδους κρύβεται μέσα στο γονιδίωμα του καθενός από μας. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι ερευνητές που, ως παλαιοντολόγοι του DNA, κατάφεραν να εντοπίσουν τα αρχαία στοιχεία του γενετικού υλικού μας στο γονιδίωμα επτά διαφορετικών ατόμων.
Ο Heng Li του Ινστιτούτου Broad στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ και ο Richard Durbin του Ινστιτούτου Sanger στο Κέιμπριτζ του Ηνωμένου Βασιλείου, αξιοποίησαν έναν μαθηματικό αλγόριθμο για να εντοπίσουν τις αρχαίες περιοχές του DNA στο γονιδίωμα ενός Κινέζου, ενός Κορεάτη, δύο Αφρικανών και τριών Δυτικών (μεταξύ των οποίων και ο Γκρεγκ Βέντερ που πρωτοστάτησε στην αποκωδικοποίηση του ανθρωπίνου γονιδιώματος).
Σύμφωνα με το άρθρο τους το οποίο δημοσιεύτηκε στη δικτυακή έκδοση της επιθεώρησης Nature, η μελέτη επέτρεψε τον επαναπροσδιορισμό του χρόνου κατά τον οποίο οι πρόγονοί μας άφησαν την Αφρική, αλλά και του μεγέθους των πρώτων ανθρώπινων πληθυσμών.
Οπως έδειξαν οι υπολογισμοί τους, η διαφοροποίηση των σύγχρονων ανθρώπων πρέπει να άρχισε πριν από 100-120 χιλιάδες χρόνια, ενώ το πέρασμα από την Αφρική στην Ευρώπη τοποθετείται γύρω στα 60 χιλιάδες χρόνια πριν.
 Ωστόσο, ανταλλαγές γενετικού υλικού μεταξύ Αφρικανών και Ευρωπαίων συνέχισαν να λαμβάνουν χώρα μέχρι και πριν από 20.000 χρόνια καταδεικνύοντας μια συνέχεια των μεταναστεύσεων. Οσο για τα μεγέθη των πληθυσμών, οι αφρικανικοί δεν ξεπερνούσαν τα 5.700 άτομα, ενώ οι ευρωπαϊκοί και οι ασιατικοί τα 1.200 άτομα.

BHMAScience
Newsroom ΔΟΛ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ιστορία του ανθρώπινου είδους"

ΤΡΑΒΑΜΕ ΤΟ ΚΑΡΟ ή ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ;;;;;

                    

Φίλοι μου χθες αναδημοσίευσα ένα ενδιαφέρον άρθρο(O ΠΛΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ) γνωστού οικονομολόγου ο οποίος πέρα από αριθμούς και οικονομικές αναλύσεις είδε το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα και από φιλοσοφική σκοπιά πράγμα που μου άρεσε αλλά ταυτόχρονα και με απογοήτευσε όταν σκέφτηκα προς στιγμή ότι η κατάσταση της κρίσης θα μπορούσε να αναστραφεί όμως μέσα από κάποιες αδήριτες προϋποθέσεις:

Να υπάρχει ανεξάρτητο κράτος, χώρα επικυρίαρχη, λαός που να ενδιαφέρεται πραγματικά για την ελευθερία του και την ευημερία του!!!

Υπάρχουν άραγε αυτά τα αδιαπραγμάτευτα δεδομένα;;;;;

Ας δούμε παρακάτω:

ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ!!

Στο Διεθνές Δίκαιο με τον όρο παραχώρηση, ή ευκρινέστερα παραχώρηση κυριαρχίας, χαρακτηρίζεται η πράξη εκείνη δια της οποίας ένα κράτος μεταβιβάζει σε έτερο, κατ΄ αμοιβαία συμφωνία, είτε την κυριαρχία, είτε την εκμίσθωση συγκεκριμένης γεωγραφικής έκτασης, ή νήσου κατοικημένης ή μη, της επικράτειάς του.

Η εν λόγω παραχώρηση συνομολογείται με ειδική σύμβαση ή συνθήκη στην οποία καθορίζονται όλες οι λεπτομέρειες αυτής…

Με την επωνυμία «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ» και με διάρκεια ζωής τουλάχιστον 99 ετών, ιδρύεται το νέο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, το οποίο ΔΕΝ θα ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο…

Ενοικιάζεται η περιουσία της Ελλάδας για διάστημα που μπορεί να φτάνει και τα 99 έτη!

ΕΝΑ ΑΙΩΝΑ!

Από ό,τι καταλαβαίνω(θα τολμήσω να ειρωνευτώ) κάτι αντίστοιχο πρέπει να συμφωνήθηκε και πιο παλιά, την περίοδο 1453-1821, κατά την οποία η Οθωμανική αυτοκρατορία ασκούσε κυριαρχία στον γεωγραφικό χώρο της σημερινής Ελλάδας και γενικά σε πολλές περιοχές κατοικούμενες, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, από Έλληνες!!!!

Η Δέσποινα ταράχτηκε καὶ δάκρυσαν οἱ εἰκόνες.
«Σώπασε κυρὰ Δέσποινα, καὶ μὴ πολυδακρύζῃς,
πάλι μὲ χρόνους, μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ῾ναι».

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση, δεν ήταν λίγοι οι καλλιτέχνες που είχαν υψώσει τη φωνή τους κατά της ανάλγητης Δεξιάς των Μνημονίων.

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει τα Μνημόνια δυο-δυο (στην μπανιέρα..!), χάθηκαν αυτοί οι καλλιτέχνες.

Σιωπή.

Τι έγινε, παιδιά;

Όταν τρώμε, δεν μιλάμε;

Έτσι εεεεεεε!!

Καλλιτέχνες και «πνευματικοί άνθρωποι» είχαν βγάλει τον σκασμό τα χρόνια της «ευμάρειας», που η Ελλάδα πήγαινε ντουγρού για την χρεοκοπία.

Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ κυρίαρχο κράτος αλλά ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ.

Υπήρξε μια ευκαιρία, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά χάθηκε.

Μπροστά στον κίνδυνο να επικρατήσουν οι κομμουνιστές και να ξεπουλήσουν την Ελλάδα, υπερίσχυσαν οι εθικόφρονες που ξεπούλησαν την Ελλάδα εθνικά.

Φαντάζεστε αν είχαν υπερισχύσει οι κομμουνιστές πώς θα ήταν η Ελλάδα σήμερα; !!

Πάρτε ένα πολύ μικρό δείγμα από την <<ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ>> διακυβέρνηση του Αλέξη!!!

Ελπίζω όλοι να καταλαβαίνουμε πόσο αστείο ακούγεται αυτό σήμερα με την Ελλάδα προτεκτοράτο-μπανανία-αποικία.

Το να πάρουμε την Πόλη αναβάλλεται για μερικούς αιώνες ακόμα.

ΕΔΩ ΔΕΝ ΠΗΡΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ;

Κρίμα για τη σιωπή, την απάθεια και την αφασία των σημερινών Ελλήνων.

Γελάνε και οι εικόνες μαζί μας!!!!!

Ούρλιαξε κυρά Δέσποινα, και γέλασε μαζί μας, είμαστ’ η μεγαλύτερη ντροπή στο γένος των Ελλήνων!!!!!!

Επιμέλεια παρουσίασης : Γιώργος Χαβαλές

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΡΑΒΑΜΕ ΤΟ ΚΑΡΟ ή ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ;;;;;"

Ο Πλάτων και η Κρίση

         

H κατάλυση των κρατών στην ΕΕ γίνεται ''από απληστία για αυτό που προβάλλεται ως κυρίαρχο αγαθό.

Από την ανάγκη δηλαδή, να γίνει κάνεις όσο το δυνατόν πιο πλούσιος" (Πλάτωνος Πολιτεία 555β).

Με άλλα λόγια, η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση στηρίζεται όχι στον Δυτικό Ανθρωπισμό, που έχει την παραγωγή του πλούτο ως όργανο της, αλλά στην αυταξία του πλούτου, που η ιστορία έχει αποδείξει ότι η φιλοδοξία και η αρπακτικότητα, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραγωγή του πλούτου, στο τέλος φέρνει αίμα. 

Ιστορικός αναντίρρητος νόμος.

Λέει ο Θείος Πλάτων επίσης, στην 556α, ότι ΄΄οι κερδοσκόποι, κάνοντας πως δεν βλέπουν καν, και ρίχνοντας κάθε φορά το δηλητήριο του χρήματος σε όποιον πέσει στα νύχια τους, τον πληγώνουν, του παίρνουν τόκους πολλαπλάσιους, που τους γεννά το κεφάλαιο...και μετά φτιάχνουν κηφήνες και φτωχούς στην πόλη΄΄.

Με άλλα λόγια γίνεται τέτοια αναδιανομή του πλούτου εις βάρος του Λαού που στο τέλος ένα προδοτικό οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο κυβερνά έναν ανήμπορο και φοβισμένο Λαό.

Αλλά λέει και ένα τρίτο ωραίο και τρομακτικό στη 555ε, ΄΄οι άνθρωποι οπλισμένοι πια με πολύ φαρμάκι μέσα τους, άλλοι πνιγμένοι στα χρέη, άλλοι έχοντας χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα (είναι στην ξέφτια της ανημποριάς) και άλλοι έχοντας πάθει και τα δυο αυτά, με το μίσος να βράζει μέσα τους, σχεδιάζουν άσχημα πράγματα για εκείνους που τους πήραν την περιουσία, ..με την λαχταρά του ξεσηκωμού στην ψυχή΄΄.

Δηλαδή οι εξουσιαστές ας μην εφησυχάζουν το αίμα έρχεται.

Αυτό ας το βάλει καλά στο νου το κατεστημένο και η πρώτη φορά αριστερά το πού οδηγεί τα πράγματα.

Και καταλήγει με την αιωνία αλήθεια, που συνεχώς την ξεχνάμε, Πολιτεία 556β, ότι:

 ΄΄αν επιβαλλόταν δια νόμου οι ιδιωτικές συναλλαγές να γίνονται ως επί το πλείστον επί ιδίω κινδύνω του δανειστή (της Τράπεζας), η οικονομική ζωή στην πόλη θα ήταν λιγότερο ξεδιάντροπη και αθλιότητες σαν αυτές που τώρα δα περιγράψαμε θα εμφανίζονταν σ' αυτήν σπανιότερα΄΄.

Με Aλλα λOγια, το χρHμα πρEπει να είναι υπO κοινωνικO Eλεγχο!!!!!!!!!!!!!!

Αυτή είναι η πρωταρχική επιλογή σωτηρίας της Χώρας.

Εθνικό Νόμισμα να μπει η Χώρα στη δουλειά, ανατροπή του νυν κατεστημένου, και τα καλύτερα θα έλθουν!!!!!!!!!!!!!!!!

Έγραψε ο Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Πλάτων και η Κρίση"

Ο ψευτομουφτής Μέτιου Παδίνκοφ

Η γειτονική Τουρκία στις μέρες μας γίνεται ολοένα και πιο νευρική, ολοένα και πιο επιθετική. Η συνεχιζόμενη μάχη εξουσίας, μπορεί να δείχνει ότι έχει κριθεί υπέρ του «σουλτάνου» ή «προφήτη» Ρ. Τ. Ερντογάν, οι απώλειες όμως είναι πολύ σοβαρές και η τελική έκβαση αβέβαιη.

Μέσα στην διαχρονική, συνολική επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας απέναντι στον Ελληνισμό (Κύπρος, Αιγαίο) συμπεριλαμβάνεται και η μεθοδική οργάνωση μηχανισμών μέσα στα όρια της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Θράκης που, σύμφωνα με τον «σουλτάνο» Ρ. Τ. Ερντογάν, περιλαμβάνει εδάφη όχι μόνο της Τουρκίας ή της Ελλάδος, αλλά και της Βουλγαρίας, των Σκοπίων και της Βοσνίας!*

Η Θράκη, σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ήταν κόρη του Ωκεανού και της Παρθενόπης με προπάτορα τον Θράκα, γιό του θεού του πολέμου Άρη, που διέμενε στην Θράκη.

Στην σύγχρονη εποχή ολόκληρη η περιοχή της Θράκης, η πατρίδα του Ορφέα, του Δημόκριτου, του Θουκιδίδη και εκατοντάδων άλλων διαχρονικών προσωπικοτήτων, ανήκει σε τρείς κυρίως χώρες: Βόρεια ανήκει στην Βουλγαρία, δυτικά ανήκει στην Ελλάδα και ανατολικά ανήκει στην Τουρκία, με σύνορα που παγιώθηκαν από το 1923 με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης.

Η διαχρονική, επεκτατική στρατηγική της σύγχρονης Τουρκίας που ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας έχει στοχοποιήσει ολόκληρη την γεωγραφική περιοχή της Θράκης σκορπώντας στις εκτός Τουρκίας περιοχές εκατοντάδες «εργαζόμενους» της ΜΙΤ, οι οποίοι επί ολόκληρες δεκαετίες έχουν σαν μοναδικό έργο την δημιουργία ενός δικτύου πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής χειραγώγησης των τοπικών μουσουλμανικών πληθυσμών με παράλληλη, υποχρεωτική επιβολή «Τουρκικής εθνικής συνείδησης», μοιράζοντας αστρονομικά ποσά για «βοήθεια», «παροχές» και «υπηρεσίες».

Στην ευρύτερη αυτή στρατηγική εντάσσεται και η περίπτωση ενός από τους εκατοντάδες «εργαζόμενους» της ΜΙΤ στην Ελλάδα, με έδρα το Τουρκικό προξενείο Κομοτηνής - εκείνη του Μέτιου Παδίνκοφ.

Ο Μέτιου Παδίνκοφ (ελληνιστί Χαράδρα) είναι ένας Έλληνας πολίτης, μουσουλμάνος το θρήσκευμα, ο οποίος γεννήθηκε στο Ωραίο (Πομακοχώρι του Νομού Ξάνθης) και σύμφωνα με όσα έχει πει ο ίδιος, μέχρι τα δέκα του χρόνια δεν ήξερε στα τουρκικά ούτε δύο λέξεις, αφού στο χωριό του μιλούσαν Πομακικά**. Ο Παδίνκοφ, παιδί ακόμα, μεταφέρθηκε στην Τουρκία όπου σύμφωνα με την παραδοσιακή διαδικασία του παιδομαζώματος, εκτουρκίστηκε ψυχή τε και σώματι, πήγε στο δημοτικό, σπούδασε σε ιερατικές σχολές της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας και προφανώς σε πολλές άλλες «υπηρεσίες» της Τουρκίας ώστε να «φωτιστεί» εκ του ασφαλούς με το Τουρκικό «μεγαλείο».

Φαίνεται πως η εκπαίδευση του κρίθηκε επιτυχής γιατί όταν επέστρεψε στην Ελλάδα σαν κανονικός Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης, του παρασχέθηκαν απεριόριστα υλικά μέσα, ενώ σταδιακά άρχισε συνεχής προβολή με κατευθυνόμενα δημοσιεύματα και φυσικά, κάθε άλλη πολιτική υποστήριξη ώστε να επιτελέσει το «έργο» του.

Ο Μέτιου Παδίνκοφ άλλαξε το όνομα του σε Αχμέτ Μετέ** και έγινε ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Τουρκικού προξενείου Κομοτηνής, με συνεχή ταξίδια στην Τουρκία και μεθοδική δουλειά ώστε να καθιερωθεί στην συνείδηση του τοπικού μουσουλμανικού πληθυσμού σαν ο εκλεκτός της Τουρκικής πολιτικής εξουσίας και των μυστικών υπηρεσιών. Σαν πρώτο βήμα «αναβαθμίστηκε» σε έναν από τους 270 ιμάμηδες της Θράκης (στο χωριό καταγωγής του, το Πομακοχώρι Ωραίο).

Την δεκαετία του 1990 όταν η επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας μπήκε στην διαδικασία δημιουργίας «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο ώστε να αμφισβητήσει την κρυστάλλινη Ελληνική κυριαρχία, επινόησε και την μονομερή καθιέρωση ψευτο-μουφτήδων σε Ελλάδα και Βουλγαρία ώστε να εφαρμόζει τα σχέδια της με απόλυτα ελεγχόμενους και εκπαιδευμένους «συνεργάτες».

Έτσι, οι κατάλληλα εκπαιδευμένοι ψευτο-μουφτήδες σε Ελλάδα και Βουλγαρία άρχισαν να «νομιμοποιούνται» σταδιακά με όλα τα μέσα που διαθέτει η Τουρκική διπλωματία:

Ντυμένοι με φανταχτερές λευκές στολές, δέχονται επισκέπτες από την Τουρκία σε κάθε επίπεδο (πρωθυπουργός, υπουργοί, νομάρχες, πρεσβευτές κ.ο.κ.ε.), προβάλλονται συστηματικά από τον κατευθυνόμενο μειονοτικό αλλά και τον Τουρκικό τύπο, πραγματοποιούν επισκέψεις στην Τουρκία και σε πολλές άλλες χώρες με απεριόριστη χρηματοδότηση και κατάλληλη προετοιμασία της Τουρκικής διπλωματίας, εκφωνούν λόγους και μηνύματα σύμφωνα με τις εντολές που παίρνουν, συμμετέχουν σε συνέδρια και διεθνείς συναντήσεις – με δυο λόγια μετατρέπονται μεσοπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα αν είναι απαραίτητο, στο «κέντρο βάρους» της περιοχής που τους έχει ανατεθεί.

Όπως είναι γνωστό ο μουφτής (αραβική λέξη που σημαίνει αυτόν που ερμηνεύει τον νόμο) είναι βαθμός της μουσουλμανικής θρησκείας και ερμηνεύει το κοράνι για την απόδοση της δικαιοσύνης. Στην Ευρωπαϊκή, ελεύθερη και ανεκτική Ελλάδα, ισχύει η Σαρία για τους μουσουλμάνους πολίτες της, δηλαδή ο ιερατικός νόμος και οι μουφτήδες σαν πνευματικοί ηγέτες, επιτελούν καθήκοντα σε θέματα γάμου, διαζυγίων, κηδεμονιών, διαθηκών ενώ επιπλέον, ειδικά στην Ελλάδα, είναι ελεύθεροι να παρέχουν και πιστοποίηση προϊόντων Halal καθορίζοντας μόνοι τους και τα οικονομικά ανταλλάγματα για την κάθε πιστοποίηση.

Όπως είναι φυσικό οι μουφτήδες, όπως και οι δικαστές, διορίζονται και πληρώνονται από το κράτος. ΔΕΝ εκλέγονται. Αυτό ισχύει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη, φυσικά και στην Τουρκία. Και όμως. Η Τουρκία στα πλαίσια του Τουρκικού θεάτρου του παραλόγου που έχει ανεβάσει στην Τουρκική και διεθνή πολιτική σκηνή εδώ και λίγα χρόνια, ζητάει οι μουφτήδες στην χώρα μας «να εκλέγονται από τον λαό» ώστε με την «νομιμοποίηση» και την προβολή που παρέχει στους «συνεργάτες» της, να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο των Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα!***

Μια πολύ σύντομη, δειγματοληπτική ματιά στις πληθωρικές «δραστηριότητες» του Αχμέτ Μετέ -Παδίνκοφ ο οποίος, με την καθοδήγηση της Τουρκικής ΜΙΤ,  αυτοδιορίστηκε ψευτομουφτής Ξάνθης με αυθαίρετη και «βολική» διαδικασία «εκλογών», μας αποκαλύπτει την μέθοδο δράσης στην οποία εκπαιδεύτηκε:

7/3/2008 Ο Αχμέτ Μετέ - Παδίνκοφ επισκέφτηκε την Άγκυρα όπου συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών Αλί Μπαμπατζάν, τον γενικό γραμματέα του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας Ταχσίν Μπουρτούογλου και τον πρόεδρο της Διεύθυνσης Θρησκευμάτων Αλί Μπαρντάκογλου. Έδωσε συνέντευξη στην τηλεόραση ART για «τα προβλήματα» των «Τούρκων» της Θράκης.

19/10/2010 Οι υποψήφιοι σύμβουλοι για την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και μέλη του ΠΑΣΟΚ Ιρφάν Ουζούν, Νεντίμ Χότσκα, Μεχμέτ Αρναβούτ, Ιλχάν Γκιριτλί και Εκρέμ Ρασίμ επισκέφτηκαν στο γραφείο του τον Αχμέτ Μετέ - Παδίνκοφ.

1/6/2011 Ο Αχμέτ Μετέ - Παδίνκοφ πραγματοποίησε «επίσημη» επίσκεψη στην Σαουδική Αραβία ως προσκεκλημένος του Βασιλιά Αμπντουλλάχ Μπιν Αμπντουλαζίζ Ελ Σαούντ και του υπουργού εσωτερικών Εμίν Ναίφ Αμπντουλαζίζ Ελ Σαούντ.

26/6/2011 Ο Αχμέτ Μετέ - Παδίνκοφ, επισκέφτηκε την Βουλγαρία.

7/1/2013 Ο Αχμέτ Μετέ – Παδίνκοφ συμμετείχε σε συνέδριο των Γκρίζων Λύκων που οργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη «εκπροσωπώντας την δυτική Θράκη».

22/5/2015 Ο Αχμέτ Μετέ – Παδίνκοφ έχυσε ποταμούς από κροκοδείλια δάκρυα για δήθεν «καταπίεση» των Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα, στα πλαίσια συνεδρίου της FUEN που οργανώθηκε στην Κομοτηνή.

Μάρτιος 2016 Ο Αχμέτ Μετέ – Παδίνκοφ επεμβαίνει σε όλα: Δίνει οδηγίες να μην υπάρξει συμμετοχή στο Καρναβάλι της Ξάνθης (δημοσίευμα Τουρκόφωνης εφημερίδας «Γκιουντέμ»), επιτίθεται στον Υπουργό Παιδείας γιατί προτίθεται να ιδρύσει Τμήμα Ισλαμικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη  (ίσως γιατί δεν ρώτησε την εξοχότητα του!), εξαπολύει κατάρες στο Ισραήλ λέγοντας πως ο Χίτλερ βγήκε σωστός που τους έκανε σαπούνια (έσπευσε να ζητήσει συγνώμη όταν του τράβηξαν το αυτί οι προϊστάμενοι του) κ.α.π.

Σε επίρρωση των παραπάνω, η Τουρκική κυβέρνηση, με αφορμή την επίσκεψη του  Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μ. Τσαβούσογλου στην Ελλάδα (4/3/2016) στα πλαίσια της οποίας δεν παρέλειψε βέβαια να φωτογραφηθεί με τους μουσουλμάνους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ**** και τους ψευτομουφτήδες, ασκεί πιέσεις να «αναγνωριστούν» οι υπάλληλοι της Τουρκικής ΜΙΤ σαν διορισμένοι από το Ελληνικό κράτος μουφτήδες, ώστε όχι μόνο να πληρώνονται από το Ελληνικό κράτος αλλά και να επιδίδονται πιο αποτελεσματικά σε αλυτρωτική προπαγάνδα υπέρ της Τουρκίας!

15/5/2016 Ο Αχμέτ Μετέ – Παδίνκοφ  σε εμπρηστική ομιλία του, στο «Πανεπιστήμιο 19 Μαΐου» της Σαμψούντας, διακήρυξε πως «Πρέπει να εργαστούμε για μια δυνατή Τουρκία γιατί δεν περιμένει βοήθεια μόνο η δυτική Θράκη, αλλά όλος ο ισλαμικός κόσμος, που αισθάνεται ότι είναι Τούρκος» (Έτσι και εμείς οι απληροφόρητοι μάθαμε πως όλος ο ισλαμικός κόσμος αισθάνεται ότι είναι… Τούρκος!!)

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α : Ακόμα και η πιο ανεκτική, ακόμα και η πιο ελαστική αντιμετώπιση των Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων των θρήσκευμα, από την Ελληνική πολιτεία –όπως άλλωστε και απέναντι σε κάθε θρησκεία- είναι απόλυτα σεβαστή αφού συμβαδίζει πλήρως με τις αρχές, τον πολιτισμό και τις ηθικές αξίες της χώρας μας.

Η παντελώς αδικαιολόγητη όμως ανοχή σε Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνους το θρήσκευμα, οι οποίοι μετατρέπονται σε τυφλά όργανα των πιο αντιδραστικών κύκλων της Τουρκίας, οι οποίοι διαπράττουν εξακολουθητικά το αδίκημα της αντιποίησης θρησκευτικής αρχής, οι οποίοι καθυβρίζουν συνεχώς την χώρα τους επειδή αμείβονται πλουσιοπάροχα από άλλη χώρα, δεν είναι πολιτισμός, είναι βλακώδης ηλιθιότητα - πολύ περισσότερο όταν υπάρχει το προηγούμενο δεδομένο του Οκτάι Εγκιν (γιο παλαιού βουλευτή Ροδόπης του Ελληνικού Κοινοβουλίου)  ο οποίος στρατολογήθηκε από την Τουρκική ΜΙΤ για να παραδώσει ένα εκρηκτικό μηχανισμό που τοποθετήθηκε στο υποτιθέμενο σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη ώστε να ξεκινήσει το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης το 1955!

Όταν η ίδια η Τουρκία προωθεί εσπευσμένα νομοθεσία αφαίρεσης της ιθαγένειας των «υποστηρικτών της τρομοκρατίας» (αορίστως και γενικώς), γιατί η Ελλάδα δεν σπεύδει αμέσως να αφαιρέσει την Ελληνική ιθαγένεια από όσους αποδεδειγμένα δρουν σαν στρατευμένοι πράκτορες μιας άλλης χώρας και επιβουλεύονται την εθνική ακεραιότητα της Ελλάδος; 

Όταν η Τουρκία σήμερα, στις μέρες μας, συνεχίζει να κατακρεουργεί εν ψυχρώ άμαχους, ανεξάρτητα αν είναι γυναίκες, παιδιά ή άνδρες απλά και μόνο επειδή είναι Κούρδοι και αποτελούν μειονότητα 25 εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα στην Τουρκία, πως είναι δυνατόν η Ελλάδα να αφήνει ανενόχλητη μια χούφτα Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα όχι μόνο να παραβαίνουν προκλητικά Ελληνικούς και Ευρωπαϊκούς ποινικούς νόμους, όχι μόνο να περιφρονούν φορολογική νομοθεσία και φορολογικές υποχρεώσεις που καταβάλλει όλη η υπόλοιπη Ελλάδα αιμορραγώντας, αλλά επί πλέον, τοποθετούν δυναμίτες στην ηρεμία και στην φιλήσυχη ζωή Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα που ζούνε στην ακριτική μας Θράκη;

Εν μέσω έντονης Τουρκικής επιθετικότητας, λόγω της γεωπολιτικής αστάθειας της περιοχής μας, η αδράνεια των Ελληνικών αρχών για δραστηριότητες Ελλήνων πολιτών διαφορετικού θρησκεύματος, δεν αποτελεί απλά βλακώδη ηλιθιότητα αλλά και εθνικό έγκλημα!

Κατά την γνώμη μας θα έπρεπε, σε συνεργασία με την Βουλγαρία, να αφαιρεθούν πάραυτα οι ιθαγένειες όλων των ψευτομουφτήδων (Ελληνική και Βουλγαρική) και στην συνέχεια να απελαθούν στην Τουρκία. Εκεί θα έχουν όλο τον χρόνο να «γευτούν» από πρώτο χέρι την μεταχείριση που επιφυλάσσει η Τουρκία στην Κουρδική μειονότητα ή την μεταχείριση που επιφύλαξε στους Τουρκοκύπριους μόλις έκανε την δουλειά της… 

Λεωνίδας Κουμάκης

_________________________________________________________________

*      Ομιλία 16/2/2016 στην Κεσσάνη της Ανατολικής Θράκης.

**     ΖΑΓΑΛΙΣΑ (τεύχος 59, Φεβρουάριος – Μάρτιος 2012)

***   Οκτώβριος 2013, Α. Νταβούτογλου με την ιδιότητα Υπουργού Εξωτερικών –  σχετικό άρθρο μας «Μα για τόσο ηλιθίους μας περνάτε κ. Νταβούτογλου;»

**** Σχετικό άρθρο μας «Το τείχος της ντροπής και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ψευτομουφτής Μέτιου Παδίνκοφ "

Το πρώτο ελληνικό αεροπλάνο.

Αεροπορία - Η εποχή των πρωτοπόρων 1908-1913 – Βαλκανικοί Πόλεμοι  ------


Στις αρχές του αιώνα, και πιο συγκεκριμένα από το 1908 και μετά, η Ελλάδα ήταν έτοιμη να δεχτεί και να αξιοποιήσει την πρόοδο στον τομέα της αεροπλοίας που είχε ήδη γίνει σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη. Η κυβερνητική μέριμνα συνετέλεσε στο να προέλθει από τις τάξεις του στρατού μια ομάδα ικανών αεροπόρων που επέβαλαν την αεροπορία ως όπλο, ενώ η ανάπτυξη του νέου όπλου στους Βαλκανικούς με την παράλληλη αξιοθαύμαστη επίδοση των πρώτων Ελλήνων αεροπόρων προκάλεσε τη θετική αντιμετώπιση του λαού.

Οι πρώτες προσπάθειες πτήσης έγιναν από το Λεωνίδα Αρνιώτη, θεατρικό επιχειρηματία, γνωστό για την εκκεντρικότητα του χαρακτήρα του, ο οποίος με το αεροπλάνο του τύπου Bleriot, 30 HP, προσπάθησε να απογειωθεί, την άνοιξη του 1908, αρχικά από την περιοχή του Τατοίου και στη συνέχεια από άλλες περιοχές, χωρίς όμως επιτυχία. Έφτασε σε ύψος δέκα μέτρων και στη συνέχεια κατέπεσε, με συνέπεια το αεροσκάφος να υποστεί σοβαρές ζημιές. Τελικά μετά από συνεχείς αποτυχίες ο Αρνιώτης εγκατέλειψε την προσπάθεια του, η οποία όμως αποτελεί την πρώτη εμφάνιση αεροπλάνου και την πρώτη προσπάθεια πτήσεως στην Ελλάδα.

Τον επόμενο χρόνο ο Ρώσος αεροπόρος Ουτόσκιν ήταν ο πρώτος αεροπόρος που πέταξε στην Ελλάδα, με το αεροπλάνο του τύπου Farman, 50 ίππων. Απογειώθηκε από το Παλαιό Φάληρο και πέταξε για δέκα λεπτά πάνω από την περιοχή προκαλώντας τα βλέμματα θαυμασμού των θεατών. Ο Ουτόσκιν έκανε και δεύτερη πτήση με συνεπιβάτη τον έλληνα οπλαρχηγό Κων. Μάνο, αντί χρηματικής αμοιβής, ο οποίος αποτέλεσε τον πρώτο Έλληνα επιβάτη αεροπλάνου.

Στα τέλη Ιανουαρίου 1912 έφτασε στην Αθήνα με το αεροπλάνο του τύπου Nieuport, 50 ίππων, ο Εμμ. Αργυρόπουλος, έχοντας παρακολουθήσει μαθήματα αεροπλοίας στη Γαλλία. Στις 8 Φεβρουαρίου 1912 απογειώθηκε από την περιοχή του Ρούφ το πρώτο ελληνικό αεροπλάνο με οδηγό τον πρώτο Έλληνα αεροπόρο, μπροστά σε πλήθος κόσμου, παρουσία του βασιλιά Γεωργίου του Α’ και του πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου. Στη συνέχεια ο Αργυρόπουλος πέταξε με συνεπιβάτη το Βενιζέλο, γεγονός που είχε τεράστια απήχηση στις ψυχές των Ελλήνων και προκάλεσε τα ενθουσιώδη σχόλια του Τύπου. Ακολούθησε η βάπτιση του αεροπλάνου από το Βενιζέλο και νέα πτήση του Αργυρόπουλου τέσσερις μέρες αργότερα (12-2-1912) από το Ζωολογικό κήπο του Π. Φαλήρου.

Ο δεύτερος Έλληνας ιδιώτης που πέταξε πάνω από την Αθήνα ήταν ο Αλ. Καραμανλάκης με αεροσκάφος Bleriot, 50 ίππων, στις 17-7-1912. Στις 19-8-1912 απογειώθηκε από το Ζωολογικό κήπο του Π. Φαλήρου και πέταξε πάνω από τη Βουλιαγμένη, τον Πειραιά, το Τατόι και την Αίγινα, φτάνοντας σε πρωτοφανή ύψη για την εποχή (3.050μ). Βασική φιλοδοξία του Καραμανλάκη ήταν όμως να πετάξει πάνω από την ιδιαίτερη πατρίδα του, το Ρίο. Στις 29-8-1912 απογειώθηκε από το Π. Φάληρο με κατεύθυνση προς το Ρίο, όμως το αεροπλάνο του κατέπεσε στη θαλάσσια περιοχή του χωριού Λυγιά, προκαλώντας το θάνατό του από πνιγμό. Ο Καραμανλάκης αποτελεί τον πρώτο Έλληνα νεκρό στο βωμό της Αεροπορικής ιδέας.

Παράλληλα με τους ιδιώτες αεροπόρους ο Στρατός στα τέλη του 1911 απέστειλε στη Γαλλία, στην αεροπορική σχολή του Henry Farman, για εκπαίδευση αεροπόρου τρεις αξιωματικούς (Καμπέρο, Μουτούση, Αδαμίδη), τους οποίους ακολούθησαν άλλοι τρεις στις αρχές του 1912 (Παπαλουκάς, Δράκος, Νοταράς).

Την άνοιξη του 1912 ο Καμπέρος επέστρεψε στην Ελλάδα για να λάβει μέρος σε στρατιωτικά γυμνάσια, έχοντας ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο σπουδών. Μαζί του ήρθαν στην Ελλάδα (διαλυμένα σε κιβώτια) και τα δύο πρώτα Henry Farman που είχαν παραγγελθεί στη Γαλλία, τα οποία συναρμολογήθηκαν σε χώρο στο Π. Φάληρο από τον ίδιο τον Καμπέρο και το Γάλλο Αρχιμηχανικό Σοβώ. Στις 13 Μαίου 1912 ο Καμπέρος πέταξε για πρώτη φορά από την περιοχή του Π. Φαλήρου (πρώτος στρατιωτικός αεροπόρος και πρώτη πτήση στρατιωτικού αεροπλάνου στην Ελλάδα), με πλήθος κόσμου να τον παρακολουθεί ζητωκραυγάζοντας. Τις επόμενες μέρες (14 με 19 Μαίου 1912) συμμετείχε σε στρατιωτικά γυμνάσια με συνεχείς πτήσεις, προκαλώντας τον ενθουσιασμό του πλήθους και της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, εκτελώντας θεαματικούς ελιγμούς και αποστολές κατοπτεύσεως των «εχθρικών στρατευμάτων» . Στις 27 Μαίου 1912 ο πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος βάπτισε τα πρώτα τέσσερα στρατιωτικά αεροπλάνα στην περιοχή του Π. Φαλήρου (γενέθλια μέρα της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας), μέσα σε κλίμα εθνικού ενθουσιασμού.

Παράλληλα γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας Αεροπορίας Ναυτικής Συνεργασίας. Με επιμονή του Καμπέρου το Υπουργείο Στρατιωτικών έδωσε την άδεια να μετατραπεί το πρώτο στρατιωτικό αεροπλάνο σε υδροπλάνο. Η μετατροπή έγινε από τον ίδιο τον Καμπέρο με τη βοήθεια ανδρών του Μηχανικού και την επίβλεψη του Γάλλου αερομηχανικού Σοβώ. Στις 22 Ιουνίου 1912 το διασκευασμένο Henry Farman πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση από τον όρμο του Π. Φαλήρου. Ακολούθησαν και άλλες την ίδια μέρα, σε μία εκ των οποίων ο Καμπέρος είχε συνεπιβάτη το Νομάρχη Αθηνών Δάσιο. Τις επόμενες μέρες (24 και 25 Ιουνίου 1912) ο Καμπέρος εκτέλεσε πτήση από το Φάληρο στην Ύδρα και πίσω συνοδεία του αντιτορπιλικού Νίκη. Στο ταξίδι της επιστροφής έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας υδροπλάνου με μέση ταχύτητα 110 χιλ. την ώρα.

Με τις πρώτες πτήσεις του Αργυρόπουλου και του Καμπέρου την άνοιξη του 1912 ο Βενιζέλος ήταν πεπεισμένος ότι το αεροπλάνο μπορούσε να εξελιχθεί σε αξιόλογο πολεμικό μέσο και ειδικότερα όπλο των αδυνάτων. Η προσπάθεια οργάνωσης των αεροπορικών δυνάμεων της χώρας όμως διακόπηκε από την είσοδο της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους.

Λίγες μέρες πριν την έναρξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου τέσσερα ελληνικά αεροπλάνα τύπου Henry Farman εγκαταστάθηκαν σε έναν αγρό κοντά στη Λάρισα με αποστολή να παρέχουν πληροφορίες στο Ελληνικό Γενικό Στρατηγείο που είχε αναπτυχθεί στην ίδια περιοχή. Η μικρή αυτή αεροπορική δύναμη διέθετε τέσσερις πιλότους, ένα Γάλλο αρχιμηχανικό και μερικούς στρατιώτες-τεχνίτες που χρησίμευαν και σαν φρουρά του αεροδρομίου.
 Οι τέσσερις πιλότοι, οι οποίοι ανακλήθηκαν από τη Γαλλία όπου εκπαιδεύονταν για να επανδρώσουν το νεοσύστατο Λόχο Αεροπορίας, ήταν ο υπολοχαγός πυροβολικού Δημ. Καμπέρος, δκτής του τμήματος, ο υπολοχαγός μηχανικού Μιχ. Μουτούσης και οι ανθυπίλαρχοι Πανούτσος Νοταράς και Χρήστος Αδαμίδης, όλοι διπλωματούχοι πιλότοι. Παράλληλα άρχισαν να κατασκευάζονται υπό την εποπτεία του Καμπέρου, στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη στην Αθήνα, βόμβες για τις ανάγκες του Λόχου.

Τα αεροπλάνα Farman, χωρίς άτρακτο και με τον κινητήρα πίσω από το κάθισμα του πιλότου, μπορούσαν να ανέβουν σε ύψος 1500 μέτρων, πράγμα όμως σπάνιο καθώς οι πιλότοι ήταν εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες και διέθεταν μόνο πυξίδα και υψόμετρο, δεμένο στον άξονα του ποδωστηρίου, χωρίς άλλα όργανα αεροναυτιλίας ή επικοινωνίας. Τα κενά κάλυπτε ο χειριστής με την πείρα και την αντίληψή του.
Επίσης δεν διέθεταν οπλισμό, πλην του περιστρόφου του χειριστή και μερικών χειροβομβίδων, τις οποίες αυτός πετούσε με το χέρι κατεβαίνοντας χαμηλά. Μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι η πτήση με ένα τέτοιο αεροπλάνο αποτελούσε ηρωισμό και μεγάλη δοκιμασία για το χειριστή, ο οποίος εκτός από το κρύο ή τη βροχή είχε να αντιμετωπίσει ατομικά ή ομαδικά πυρά ή και πυρά με πυροβόλα. Η αδυναμία των αεροπλάνων αυτών να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του πολέμου οδήγησαν στην παραγγελία νέων τελειότερων αεροπλάνων Maurice Farman που μπορούσαν να φέρουν και παρατηρητή.

Το πρωί της 5ης Οκτωβρίου 1912, πρώτης ημέρας του πολέμου, ο Υπολοχαγός Καμπέρος πήρε διαταγή να πετάξει πάνω από το μέτωπο και να δώσει πληροφορίες για τις κινήσεις και τις δυνάμεις του εχθρού κατά μήκος της οδού Ελασσόνας – Σαρανταπόρου. Απογειώθηκε από τη Λάρισα και αφού έκανε αναγνώριση ολόκληρης της παραμεθόριας περιοχής προσγείωσε το αεροπλάνο στον Τύρναβο, από όπου υπέβαλε την αναφορά του.
Ο ίδιος περιέγραψε την πρώτη του αυτή πτήση πάνω από το μέτωπο, που είναι και η πρώτη στον κόσμο πτήση κατά τη διάρκεια ενός τακτικού πολέμου (οι Ιταλοί είχαν πραγματοποιήσει πτήσεις στη Λιβύη κατά τον ιταλο-τουρκικό πόλεμο του 1911, αλλά όχι πάνω από οργανωμένο μέτωπο γιατί οι Τούρκοι έκαναν ανταρτοπόλεμο και κρύβονταν στην έρημο):

«Το αεροπλάνο μου εκείνο ήταν όλο συρματόσκοινα. Φόρεσα το καπέλο μου ανάποδα μη μου το πάρει ο αέρας, στερέωσα δίπλα μου και ένα κασόνι με χειροβομβίδες.....και καιρού επιτρέποντος απογειώθηκα......και σε λίγο έφτασα πάνω από τις εχθρικές γραμμές σε πολύ χαμηλό ύψος. Οι Τούρκοι ξαφνιασμένοι στην αρχή στάθηκαν και κοιτούσαν.
 Ύστερα άρχισαν να μου ρίχνουν με όλα τα όπλα. Και οι δικές μου χειροβομβίδες όμως δεν πήγαν χαμένες. Κατόρθωσα να μαζέψω τις πληροφορίες που ήθελε ο αρχιστράτηγος και γύρισα πίσω. Όταν κατέβηκα είδα το αεροπλάνο μου κόσκινο από τις σφαίρες...».

Οι πτήσεις των τεσσάρων Ελλήνων αεροπόρων πάνω από τη Μακεδονία συνεχίστηκαν χωρίς απώλειες ως τις 26 Οκτωβρίου 1912, ημέρα καταλήψεως της Θεσσαλονίκης από τα ελληνικά στρατεύματα. Επειδή μετά τη μάχη του Σαρανταπόρου, στα σύνορα, η προέλαση του Ελληνικού Στρατού στη Μακεδονία ήταν ραγδαία, το ελληνικό σμήνος μεταστάθμευσε στις 15 Οκτωβρίου κοντά στην Κοζάνη, από όπου άρχισε πτήσεις πάνω από το Βέρμιο και την πεδιάδα της Θεσσαλονίκης. Στην Κοζάνη συναρμολογήθηκαν και πέταξαν αμέσως τέσσερα νέα ελληνικά αεροπλάνα που ανήκαν στον πιο τελειοποιημένο τύπο Maurice Farman.

Κατά τα τέλη Νοεμβρίου 1912, το ελληνικό σμήνος των Maurice Farman μεταφέρθηκε δια θαλάσσης από τη Θεσσαλονίκη στο λιμάνι της Πρέβεζας με αποστολή την εκτέλεση αναγνωρίσεων στο ηπειρωτικό μέτωπο. Στον Πειραιά προστέθηκε στη δύναμη του σμήνους και ο Γάλλος λοχαγός-αεροπόρος Barres που ορίστηκε από το ελληνικό Υπουργείο Στρατιωτικών διοικητής του. Λίγες μέρες μετά την εγκατάστασή του στην Πρέβεζα, στην περιοχή Νικόπολη, ο Καμπέρος ζήτησε μετάθεση για το πυροβολικό γιατί διαφώνησε με τον Barres για το χώρο εγκατάστασης της μικρής αεροπορικής βάσης, την οποία ο Καμπέρος ήθελε πιο κοντά στο μέτωπο, στη θέση Πέντε Πηγάδια μεταξύ Ιωαννίνων και Πρέβεζας, ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο πάνω από τα τουρκικά οχυρά του Μπιζανίου και να κάνουν παρατηρήσεις βολής πυροβολικού.
 Μετά την αναχώρηση του Καμπέρου, βλέποντας ο Γάλλος αεροπόρος ότι τα καύσιμα μόλις επαρκούσαν για πτήση μερικών λεπτών πάνω από το μέτωπο, δημιούργησε ένα βοηθητικό αεροδρόμιο σε ένα χωράφι κοντά στο ελληνικό στρατηγείο στο Εμίν Αγά, όπου γινόταν ανεφοδιασμός των αεροπλάνων σε καύσιμα και χειροβομβίδες. Το «αεροδρόμιο» αυτό περιβαλλόταν από ψηλά υψώματα, είχε μπροστά του μια βαθιά χαράδρα και επηρεαζόταν λόγω υψομέτρου από τις καιρικές συνθήκες, προκαλώντας μεγάλες δυσκολίες στους Έλληνες πιλότους..

Κάτω από τις συνθήκες αυτές άρχισαν στις 5 Δεκεμβρίου 1912 οι πτήσεις των ελληνικών αεροπλάνων. Η πρώτη αποστολή πραγματοποιήθηκε από τον Μ. Μουτούση, ο οποίος απογειώθηκε από την Πρέβεζα, πέταξε πάνω από τα οχυρά του Μπιζανίου και τα Γιάννενα, ρίχνοντας αυτοσχέδιες βόμβες, και προσγειώθηκε στο διάδρομο του Εμίν Αγά. Οι πτήσεις πάνω από το ηπειρωτικό μέτωπο συνεχίστηκαν χωρίς απώλειες ως τις 21 Φεβρουαρίου 1913 που καταλήφθηκαν τα Γιάννενα από τον ελληνικό στρατό.
Κατά τις πτήσεις αυτές διακρίθηκε ο υπολοχαγός-αεροπόρος Μιχ. Μουτούσης που μαζί με τους συναδέλφους του, Ανθυπίλαρχο Χρ. Αδαμίδη και τον Ελληνορρώσο εθελοντή αεροπόρο Σακώφ, όχι μόνο αναγνώριζαν τις θέσεις και τις κινήσεις των Τούρκων και τους έριχναν χειροβομβίδες, αλλά πετώντας πάνω από τα Γιάννενα έριχνε εφημερίδες και δέματα με τρόφιμα στους Έλληνες κατοίκους της πολιορκημένης πόλης που είχαν αρχίσει να θερίζονται από την πείνα.

Στις 24 Ιανουαρίου 1913 πραγματοποιήθηκε ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία της πολεμικής αεροπορίας, που τονίστηκε από τον ελληνικό και τον ξένο τύπο της εποχής. Ένα ελληνικό υδροπλάνο αποθαλασσώθηκε από τον κόλπο του Μούδρου της Λήμνου και πέταξε πάνω από τη ναυτική βάση του τουρκικού στόλου στο Ναγαρά των Δαρδανελίων. Πιλότος του υδροπλάνου ήταν ο υπολοχαγός Μ. Μουτούσης, ο οποίος είχε ανακληθεί από το Ηπειρωτικό Μέτωπο το Δεκέμβριο του 1912 για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη Ναυτική Αεροπορία, και παρατηρητής ο Σημαιοφόρος Αριστ. Μωραΐτίνης, που σε ένα πρόχειρο σκαρίφημα σημείωσε το είδος και το όνομα των τουρκικών πολεμικών πλοίων.
 Το χαμήλωμα του υδροπλάνου πάνω από τα εχθρικά πλοία προκάλεσε τα πυρά των Τούρκων, ενώ ταυτόχρονα ο Μωραΐτίνης κατά τους τέσσερις γύρους πάνω από την εχθρική βάση έριξε όλες του τις χειροβομβίδες πάνω στα τουρκικά πλοία. Αυτή ήταν η πρώτη παγκοσμίως αποστολή ναυτικής συνεργασίας. Μετά την αναγνώριση και το βομβαρδισμό το υδροπλάνο κέρδισε ύψος και στράφηκε προς τη Λήμνο προσπαθώντας να εντοπίσει το αντιτορπιλικό Βέλος που το συνόδευε. Όταν πλησίασε το πλοίο σταμάτησε ο κινητήρας του υδροπλάνου το οποίο προσθαλασσώθηκε σε μικρή απόσταση από το αντιτορπιλικό. Η απόσταση που είχε διανύσει συνολικά ξεπερνούσε τα 250 χιλιόμετρα, επίτευγμα πολύ σημαντικό για την εποχή.

Κατά το Β’ βαλκανικό πόλεμο, που ξέσπασε στις 16 Ιουνίου 1913 μεταξύ Βουλγαρίας και των τέως συμμάχων της Ελλάδας, Σερβίας και Μαυροβουνίου δε σημειώθηκε καμιά αεροπορική δράση από ελληνικής πλευράς γιατί τα λίγα ελληνικά αεροπλάνα που είχαν χρησιμοποιηθεί εντατικά κατά τον Α’ Βαλκανικό είχαν υποστεί σημαντικές φθορές είχαν ακινητοποιηθεί στο έδαφος από έλλειψη ανταλλακτικών και μη αποτελεσματική συντήρηση.

Έτσι κλείνει η ηρωική περίοδος της αεροπορίας, των πρωτοπόρων πιλότων που εκτελούσαν πολεμικές πτήσεις στο Μπιζάνι, τη Μακεδονία και τα Δαρδανέλια. Όπως είπε ο Αντισυνταγματάρχης-Αεροπόρος Denain (Γάλλος Διοικητής της Συμμαχικής Πολεμικής Αεροπορίας στη Μακεδονία κατά το 1918) οι αεροπόροι εκείνοι έπρεπε να θεωρούνται είδωλα αυταπαρνήσεως και αυτοθυσίας γιατί τα αεροπλάνα τους ήταν «σκοτώστρες».

http://trikalagr.blogspot.gr/2012/09/1908-1913.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το πρώτο ελληνικό αεροπλάνο. "

Ετυμολογία αρχαίων ονομάτων: Δείτε τι σημαίνει το όνομά σας!

Αγαθοκλής (αγαθός+κλέος) ο έχων καλή φήμη.

Αγησίλαος ( άγω+λαός) ο ικανός ηγέτης .

Αθηναγόρας (Αθήναι+αγορά) ο σοφός αγορητής

Αθηνόδωρος (Αθηνά+δώρο) δώρο της Αθηνάς, ο σοφός.

Αλέξανδρος (αλέξω:απομακρύνω+ανήρ) ο απωθών τους άνδρες, ο ανδρείος.

Αλκιβιάδης (αλκή+βία) ο τολμηρότατος.

Ανδροκλής (ανήρ+κλέος) ο ένδοξος.

Αριστογένης (άριστος+γένος) ο ευγενής.

Αριστόβουλος (άριστος+βουλή) ο άριστος σύμβουλος.

Αριστοκλής (άριστος+κλέος) ο έχων άριστη δόξα.

Αριστομένης (άριστος+μένος) ο ανδρειότατος.

Δημοσθένης (δήμος+σθένος) η δύναμη του λαού.

Διογένης (Ζευς+γένος) ο Θεογένητος

Διομήδης (Διός+μέδων:άρχων) ο άρχων με θεία δύναμη.

Επαμεινώνδας (επί+άμεινον) ο προοδευτικός.

Ετεοκλής (ετεός:αληθής+κλέος) ο έχων αληθινή δόξα.

Ευαγόρας (ευ+αγορεύω) ο καλός ομιλητής.

Ευρυβιάδης (ευρύς+βία) ο πολύ αυταρχικός.

Ευρυσθένης (ευρύς+σθένος) ο καρτερικότατος.

Θεμιστοκλής (θέμις+κλέος) ο ένδοξος υπερασπιστής του δικαίου.

Θουκυδίδης (Θεού+κύδος:δόξα) ο δοξάζων τον θεό.

Θρασύβουλος (θρασύς+βουλεύομαι) ο τολμηρά σκεπτόμενος.

Ιάσων (ίασις:θεραπεία) ο θεραπευτής.

Ίων (ίον:άνθος) ο μενεξεδένιος.

Κίμων (χίμων:χειμών) ο θυελλώδης.

Κλέαρχος (κλέος+άρχω) ο ένδοξος άρχων.

Κλεόβουλος (κλέος+βουλή) ο επινοητικότατος.

Κλεομένης (κλέος+μένος) ο ένδοξος για τη γενναιότητά του.

Κρίτων (κρίνω) ο ευφυής.

Λέανδρος (λαός+ανήρ) ο ανδρείος του λαού.

Μενέλαος (μένος+λαός) η ορμή του λαού.

Μιλτιάδης (μίλτος:ερυθρά βαφή) ο αιματώδης, ο ανδρείος.

Νεοκλής (νέος+κλέος) η νέα δόξα.

Ξενοφών : ο ανδρείος ηγέτης των ξένων

Οδυσσεύς (οδύσσομαι:διώκομαι) ο διωκόμενος υπό των θεών.

Ορέστης (όρος+ίσταμαι) ο ορεσίβιος.

Πάτροκλος (πατρίς+κλέος) η δόξα της πατρίδος

Περικλής (περί+κλέος) ο ένδοξος

Πολυδεύκης (πολύ+δεύκος:γλεύκος) ο πολύ γλυκός

Πύρρος (εκ του πυρρός) ο ξανθοκόκκινος

Σόλων (πιθανώς από το ρ. σέλλω:σείω) ο διασείσας το παλαιό, ριζοσπάστης

Σοφοκλής (σοφός+κλέος) ο έχων δόξα σοφού

Σωκράτης (σώζω+κράτος) ο σωτήρ του κράτους

Τηλέμαχος (τηλέ: μακριά+μάχομαι) ο αγωνιζόμενος μακράν της πατρίδος

Τιμολέων (τιμή+λέων) ο ισχυρός ως λέων

Φαίδων (φως) ο λαμπρός καθ όλα

Φίλιππος (φιλώ+ίππος) ο αγαπών τους ίππους

Φοίβος (φάος:φως) ο ακτινοβόλος

Φρίξος (φρίττω) ο τρομακτικός.

Ονόματα γυναικών

Αγαθόκλεια (αγαθή+κλέος) η έχουσα καλή φήμη

Αγαθονίκη (αγαθή+νίκη) η νικήτρια ένδοξης νίκης.

Aλκηστις (αλκή+εστία) η χάρη της οικογενείας

Αλκμήνη (αλκή+μήνη:σελήνη) η ακτινοβολούσα.

Ανδρομάχη (ανήρ+μάχομαι) η πρόμαχος.

Αριάδνη (άρι:πολύ+αγνή) η αγνότατη

Αρσινόη (άρσις < αίρω+νους) η υψηλόφρων. 

Αφροδίτη (αφρός+αναδύω) η αφρογενής, η ωραιοτάτη. 

Δηϊδάμεια (δήϊος:εχθρός+δαμάζω) η νικήτρια των εχθρών.

 Διώνη (εκ του Διός) η θεϊκή. Ερατώ (ερώ:αγαπώ) η αξιολάτρευτη, Μούσα Εριφύλη (έρι:πολύ+φύλον) η έξοχη των γυναικών. Ευδοξία (ευ+δόξα) η έχουσα καλή φήμη. Ευνομία (ευ+νέμω:διανέμω) η δίκαιη χορηγός των αγαθών. Ευρυδίκη (ευρύς+δίκη) η πολύ δίκαιη. Ευρύκλεια (ευρύς+κλέος) η πολυένδοξη. Ευτέρπη (ευ+τέρπω) η πολύ ευχάριστη, Μούσα. Ήβη (ήβη:ακμή) η πάντοτε θαλερή, νέα Ηλέκτρα (ηλέκτωρ:ο ακτινοβολών ήλιος) η ακτινοβολούσα από χάρη Ηρώ (Ήρα) η προσωποποίηση της Θεάς Ήρας Θάλεια (θάλλω) η δροσερή, η ωραία, Μούσα Θέμις (τίθημι>θεσμός) η θεά του Δικαίου, η άκρως δίκαιη.

Ιοκάστη (ίον+κάζω:στολίζω) η ωραία ως μενεξές.

Ιππολύτη (ίππος+λύω) η αρματιλάτις.

Ίρις (είρω:αγγέλω) η αγγελιοφόρος των θεών.

Ιφιγένεια (ίφι:ισχυρά+γίγνομαι) η πολύ ισχυρή.

Καλλιόπη (κάλλος+ωψ:οφθαλμός) η έχουσα ωραία μάτια.

Καλλιρρόη ( καλώς+ρέω) η δροσερή ως καθαρό νερό.

Κλειώ (κλέος) Η ένδοξη, Μούσα.

Κλεονίκη (κλέος+νίκη) η ένδοξη νικήτρια.

Κλεοπάτρα (κλέος+πάτρη) η δόξα της πατρίδος.

Λητώ (λανθάνω) η μυστηριώδης.

Μελπομένη (μέλπω) η ευφραίνουσα με το άσμα της.

Μυρτώ (μύρτον) η ευχάριστη ως μυρτιά.

Ναυσικά (ναυς+καίνυμαι:υμνούμαι) η υμνούμενη από τους ναυτικούς.

Νεφέλη (νέφω:χύνω ύδωρ) η προσφέρουσα ζωογόνον ύδωρ.

Ξανθίππη η ξανθή ιππεύτρια.

Πηνελόπη (πήνη:υφάδι+λέπω:εκτυλίσσω) η καλλιτέχνις υφάντρια.

Πολυξένη (πολύ+ξενία) η πολύ φιλόξενη.

Πολύμνια (πολύς+ύμνος) η θεία τραγουδίστρια, Μούσα.

Τερψιχόρη (τέρπω+χορός) η τέρπουσα με το χορό της, Μούσα.

Φαίδρα (φαιδρός < φως) η φωτεινή, η λάμπουσα από χάρη.

Φερενίκη (φέρω+νίκη) η νικηφόρος

Φιλομήλα (φιλώ+μέλος) η φιλόμουσος, η φίλη της αρμονίας.

Χρυσηϊς (χρυσός) η πολύτιμη, η χρυσαφένεια.

Ονοματοπαίγνια

(η ετυμολογία των ονομάτων αφορμή για ψάξιμο και παιχνίδι)

Βοηθήματα: Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσης Γ. Μπαμπινιώτη, Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης Henry G.Liddell- Robert Scott.

Α

Αγαμέμνων: επίμονος

Αγησίλαος: αρχηγός

Αδάμ: άνθρωπος

Αδαμάντιος-ία: διαμαντένιος

Αίγλη: γοητεία

Άλκηστη: ικανή

Αλκιβιάδης: ισχυρός

Αμαλία: ακούραστη

Ανδρομάχη: μάχη ανδρός

Αντιγόνη: απόγονος

Απόστολος-ία: αγγελιοφόρος

Ασπασία: χαρούμενη

Αγνή: σεμνή

Αντώνης-ία: ο καταγόμενος από τον Ηρακλειδη Άντωνα

Αθανάσιος-ία: αθάνατος

Αγαθάγγελος: φέρνει καλές ειδήσεις

Αρσένιος: αρσενικός

Αγαθή: αθώα

Ακύλας: αετός

Αρχέλαος: αρχηγός του λαού

Αγάπιος: ανιδιοτελής

Αλέξιος-ία: προστάτης

Αρτέμων: αναρτητής

Ακάκιος: άκακος

Αναστάσιος: αυτός που σηκώνεται

Αχίλλειος- Αχιλλέας: θλιμμένος

Ακυλίνη: αετίνα

Αφροδίσιος: ο αναφερόμενος στην Αφροδίτη, την ερωτική επιθυμία

Αριστοκλής: δοξασμένος

Αιμιλιανός: αντίζηλος

Αλέξανδρος-α: προστάτης των ανθρώπων

Άνθιμος: άνθος

Αριστείδης: άριστος στη μορφή

Αριάδνη: πάναγνη

Ανδρόνικος-ίκη: αυτός που νικά τους εχθρούς

Αριστόβουλος: ο έχων καλή θέληση

Αργυρώ: ασημένια

Αικατερίνη: καθαρή

Ανδρέας: άφοβος

Αγγελίνα: αγγελάκι

Αμβρόσιος: άφθαρτος

Άννα: η έχουσα εύνοια, χάρη

Απολλώνιος: δυνατός

Αγλαΐα: η έχουσα ευτυχισμένη ζωή και

Αγλαΐα: ωραία

Αναστασία: αναστημένη

Αγαθοκλής: ο έχων φήμη γενναίου ανδρός

Αθηνά: Αθηναία

Αναξαγόρας: άρχοντας του λόγου

Αναξίμανδρος: κύριος της ομώνυμης του θεού Μάνδρου περιοχής της Μ. Ασίας

Αναξιμένης: κύριος του πάθους

Ανάργυρος: ανάργυρος, χωρίς χρήματα

Ανδροκλής: ένδοξος άνδρας

Άρης: καταστροφή, κατάρα

Αρίσταρχος: άριστος άρχοντας

Αριστοτέλης: ο έχων άριστους σκοπούς

Αριστοφάνης: ο έχων άριστη όψη

Αρχίλοχος: πρωτογεννημένος

Αρχιμήδης: κυρίαρχος της σκέψης

Αύγουστος: σεβαστός και

Αύγουστος: οιωνοσκόπος

Β

Βέρα: αληθινή

Βιργινία: παρθένος

Βύρων: στάβλος

Βασίλειος-ική : βασιλιάς-ισσα

Βουκόλος: βοσκός βοδιών

Βλάσης: βλαστάρι

Βαλεντίνος-η: ρωμαλέος

Βενέδικτος: ευλογημένος

Βάϊος: βάγια

Βαρνάβας: υιός παράκλησης

Βερονίκη: αληθινή νίκη

Βίκτωρ-ία: νίκη

Βαρβάρα: βάρβαρη

Βαρθολομαίος: γιος του Τολμάι

Βερέμης: ο ασθενικός, φθίση

Βιόλα: μενεξές

Βιολέτα: υποκορ. του Βιόλα

Γ

Γαλάτεια: ισχυρή

Γρηγόρης: άγρυπνος

Γελάσιος: εξαπατημένος

Γαβριήλ: ο Θεός είναι η ισχύς μου

Γερόντιος: ώριμος

Γεώργιος-ία: γεωργός

Γλυκερία: γλυκός μούστος

Γεράσιμος: τιμημένος

Γεθσημανή και Γεσθημανή: ελαιοτριβείο

Δ

Δαλιδά: ευχαρίστηση

Δανάη: φαιδρή, χαρούμενη

Δημοσθένης: τόλμη του δήμου

Διάνα: Άρτεμις (εγερτήριο σάλπισμα)

Δομνίκη: κυρία, αρχόντισσα

Δομνίνη: αρχοντοπούλα

Δωροθέα: δώρο Θεού

Δαβίδ: αγαπητός

Δαμιανός: μικρός

Διομήδης: σκέψη του Δία

Διονύσης-ία: Διόνυσος

Δημήτριος-α: μητέρα γη

Δαμασκηνός: ο καταγόμενος από τη Δαμασκό

Δανιήλ: καθαρός

Δανιήλ: κριτής μου είναι ο Θεός

Δαίδαλος: περίτεχνα δουλεμένος, κατάστικτος

Δεσπότης- θηλ. Δέσποινα: ο κύριος του σπιτιού

Δημόκριτος: κριτής του δήμου

Δίκαιος: ο συμμορφούμενος προς τους θεσμούς, τις δικανικές αποφάσεις

Διογένης: γεννημένος από τον Δία

Διόδωρος: δώρο του Δία

Δούκας: άγω, οδηγώ

Ε

Έκτωρ: κάτοχος

Ελεονώρα: ξένη

Έλλη: Ελληνίς

Επαμεινώνδας: ο ισχυρότερος

Ερασμία: αξιαγάπητη

Ερρίκος: για πάντα δυνατός

Εύα: η μητέρα των ζωντανών

Ευστράτιος: καλός στρατιώτης

Ευθύμιος: πρόσχαρος

Ευσέβιος: θεοσεβής

Ευστάθιος-ία : ακλόνητος, σταθερός

Ευδοκία: καλή διάθεση

Ευθαλία: ανθισμένη

Ευτρόπιος: προετοιμασμένος

Ευάγγελος-ία: ο φέρων καλές ειδήσεις

Ευβούλη: συνετή

Ευτύχιος-ία: καλότυχος

Ελισάβετ: αφθονία

Ειρήνη: φιλήσυχη

Επιφάνιος: επιφανής

Ελένη: λαμπάδα

Ελισ(σ)αίος: αυτός που ελίσσεται

Ευδόκιμος: επιτυχημένος

Ειρηναίος: ειρηνικός

Ερμιόνη: η καταγόμενη από την ομώνυμη πόλη

Ευανθία: λουλουδιασμένη

Ευφημία: η έχουσα καλή φήμη

Ευφροσύνη: χαρούμενη

Ερωτηίς: ερωτιάρα

Ευλάμπιος-ία: λαμπερός

Επιστήμη: αυτή που γνωρίζει τα πάντα

Ελευθέριος-ία: ελευθερωτής

Ευγένιος-ία: από καλή γενιά

Ειλείθυα: έρχομαι, φέρνω

Ελπίδα: αναμένω, ελπίζω

Ερμής: πιθανόν έρμα= σωρός λίθων

Έρση: έρση, δροσιά

Ευρυδίκη: ευρύς και δίκη

Ευρώπη: πιθανόν ωπός, ανοιχτομάτης

Εμπεδοκλής: ο έχων έμπεδον κλέος, σταθερή δόξα, ο μόνιμα ένδοξος

Ζ

Ζήνων: Ζευς

Ζαχαρίας: αυτός που θυμάται

Ζηνοβία: αυτή που ζει τη ζωή

Η

Ήβη: ισχύς

Ηρώ: Ήρα

Ηρωδίων: ήρωας

Ηρώδης: ήρωας

Ηράκλειος: ο πολύ δυνατός

Ηλίας: είναι ο Θεός μου

Ηλέκτρα: λαμπρή, φωτεινή

Ησαΐας: σωτηρία του Θεού

Ησίοδος: ρίχνω, εκτοξεύω φωνή, ωδή

Ηρόδοτος: Ήρα και δοτός

Ηώ: χάραμα, αυγή

Θ

Θαλής-Θάλεια: ανθηρός

Θεωνάς: κοντά στο Θεό

Θεοδόσιος-α: ο δοσμένος στο Θεό

Θεόδωρος-α: δώρο του Θεού

Θεοφύλακτος: αυτός τον οποίο φυλάει ο Θεός

Θωμάς: δίδυμος

Θεολόγος-ία: αυτός που μιλά για το Θεό

Θεράπων: θεραπευτής

Θεοδότης: ο Θεός δίνει

Θεμιστοκλής: δόξα της δικαιοσύνης

Θεοφάνης: φανέρωση του Θεού

Ι

Ιωάννης-α: ευνοημένος από το Θεό

Ιανουάριος: Ιανός

Ιάσων: θεραπευτής

Ιουνία: Ιούνιος, Ήρα

Ιουστίνος: δίκαιος

Ιλαρίων: χαρωπός

Ιούδας: παινεμένος

Ιεζεκιήλ: ο Θεός δυναμώνει

Ιππόλυτος: αυτός που λύνει τα άλογα

Ιπποκράτης: αυτός που κρατά τα άλογα

Ίρις: λυγαριά

Ιφιγένεια: από ισχυρό γένος

Ιουλία: Πέμπτη

Ιωακείμ: ο Θεός σταθεροποιεί

Ιουλιανός: Ιούλιος

Ιωνάς: περιστέρι

Ισσαάκ: γελαστός

Ιάκωβος: αυτός που υποσκελίζει

Ιωσήφ-ίνα: πολύτεκνος

Ιγνάτιος: φωτιά

Ιερώνυμος: ο φέρων ιερό όνομα

Ιορδάνης: εκροή

Ισμαήλ: ο Θεός ακούει

Κ

Καλλιρρόη: η καλλίρροη, η με άφθονα νερά

Καλυψώ: αυτή που καλύπτεται

Κάρολος: δυνατός άντρας

Κασσάνδρα: αυτή που υπερέχει

Κίμων: ο έχων σκούρο καφέ χρώμα

Κλέαρχος: ένδοξος άρχοντας

Κλειώ: υπόληψη

Κύρος: κύριος

Κύριλλος: κύριος

Κασσιανός-ή: ο φέρων περικεφαλαία

Κωνσταντίνος-ίνα: σταθερός

Καλλιόπη: ομορφομάτα

Καλλίνικος: λαμπρή νίκη

Κοσμάς: κόσμημα

Καλλίστρατος: καλός δρόμος

Κυριάκος-η: ο ανήκων στο Θεό

Κυπριανός: χάλκινος

Κλεοπάτρα: η από ένδοξο πατέρα

Κυβέλη: Κυβήβη, πιθανόν ανατολ. δάνειο

Λ

Λουκάς: ο καταγόμενος από τη Λουκανία

Λέων: λιοντάρι

Λαυρέντιος: δάφνινος

Λυδία: η καταγόμενη από την αρχαία ομώνυμη χώρα

Λύδα: γυναίκα

Λάζαρος: ο Θεός έχει βοηθήσει

Λουκία: λουκάνικο

Λουκιανός: φωτεινός

Λογγίνος: ρήτορας

Λυκούργος: ο ως λύκος συμπεριφερόμενος

Λάμπρος: λαμπρός

Λατίνος: ο καταγόμενος από το Λάτιο

Λευκή: φωτεινή, λαμπρή

Λάουρα: δάφνη, δάφνινο στεφάνι

Μ

Μελπομένη: τραγουδίστρια

Μενέλαος: αυτός που μένει με το λαό

Μαλαχίας: μαλακός

Μάξιμος: μέγιστος

Μάρκος: φιλοπόλεμος

Μεθόδιος: μεθοδικός

Μελέτιος: αυτός που δείχνει ενδιαφέρον

Μαρίνα: θάλασσα

Μαρίνος: ο θαλασσινός Μαγδαληνή: από τα Μάγδαλα-Πύργος

Μάρκελλος-α: υποκ. Άρης

Μαρία: πικρή, ανυπότακτη

Μαρκιανός: ο υιοθετημένος

Μιχάλης: ποιος είναι σαν το Θεό;

Ματθαίος-ίλδη: δώρο Θεού

Μηνάς: αυτός που στέλνει μηνύματα

Μελάνη-Μελανία: μελαχρινή

Μιράντα: θαυμαστή

Μυρσίνη: μυρτιά

Μάγια: όχι πολύς, ανεπαρκής

Μαντώ: μάντις

Μερόπη: θνητός άνθρωπος, βροτός

Μιλτιάδης: κοκκινωπός, στο χρώμα του αίματος

Μορφέας: μορφή

Μωυσής: βγαλμένος απ΄ έξω, σωσμένος(απ΄το νερό) (βιβλ. άποψη)

Ν

Ναϊάς: πηγή, κρήνη

Νικηφόρος: θέλγει τη νίκη

Νήφων: νηφάλιος

Νεφέλη:νέφος, σκότος

Ναταλία: λουλούδι

Νικήτας: νικητής

Νεόφυτος: καινούρια βλάστηση

Νέστορας: αυτός που επιστρέφει ευτυχής

Νεκτάριος: γλυκός χυμός

Νικόλαος: ο χαρίζων στο λαό

Ναθαναήλ: ο Θεός έχει δώσει

Ξ

Ξένη: φιλόξενη

Ξενοφών: ηχεί παράξενα

Ο

Οδυσσέας: αντικείμενο οργής

Ορέστης: ορεινός και

και Ορέστης: ορεινός

Ορέστης: μετριόφρων

Ονούφριος: σκεπτικός

Όλγα: ευτυχισμένη

Ολυμπιάς: βουνό, Όλυμπος

Όθων: πλούτη, περιουσία

Π

Πρισκίλλη: παλιά

Πάμφιλος: φίλος όλων

Πολύκαρπος: γόνιμος

Πηγή: πάγος

Πατρίκιος: πατέρας

Παύλος: μικρός

Πέτρος: λιθάρι

Προκόπης: προκομμένος

Παγκράτιος: πανίσχυρος

Παρασκευάς,ή: προετοιμασία

Παντελεήμων: τους πάντες ελεεί

Πρόδρομος: αυτός που προηγείται

Πελαγία: η πελαγινή, η πελαγίσια

Πλάτων: ο ευρύστερνος

Πανδώρα: η έχουσα όλα τα δώρα

Πάτροκλος: αυτός που έχει ένδοξο πατέρα

Περικλής: φημισμένος

Πηνελόπη: είδος πουλιού

Περσεφόνη: αυτή που προσφέρει αφθονία

Παυσανίας: αυτός που ανακουφίζει από τη θλίψη

Περσεύς: καταστροφέας

Πολυχρόνης: αυτός που ζει πολλά χρόνια

Πιλάτος: δόρυ, ακόντιο

Ρ

Ρεβέκκα: παχουλή

Ρεγγίνα: βασίλισσα

Ραφαήλ: ο Θεός έχει θεραπεύσει

Ρωμανός: σφριγηλός

Ραχήλ: προβατίνα

Ρήγας: βασιλιάς

Σ

Σίλβεστρος: ασημένιος

Συμεών: αυτός που έχει ακούσει το Θεό

Σαββίνος-α: αναπαυόμενος

Σεραφείμ: φλεγόμενος άγγελος

Σίμων-ώνη: αυτός τον οποίο άκουσε ο Θεός

Σαμψών: ήλιος

Σίλας: πράος

Σωτήρης-ία: λυτρωτής

Σαμουήλ: όνομα του Θεού

Σαλώμη: ειρήνη

Σοφοκλής: δοξασμένος, σοφός

Σταύρος: στύλος

Σαββάτιος: αναπαυμένος

Σέργιος: αυτός που του αρέσει ο περίπατος, το σεργιάνι

Σωκράτης: δυνατός

Σεβαστιανός-ή: αποσυρόμενος

Στυλιανός-ή: αστέρι και

Στυλιανός: στύλος

Σύλβια: δάσος

Σάββας: Σάββατο

Σπυρίδων-ούλα: ο εύπορος, που έχει πολύ σιτάρι

Στέφανος-ία: στεφανωμένος

Σίσυφος: πανούργος

Τ

Τατιανή: αυτή που τακτοποιεί

Τιμόθεος: τίμα το Θεό

Τρύφων: φιλήδονος

Ταράσιος: ταραχοποιός

Τίμων: τιμημένος

Τριαντάφυλλος-ιά: ρόδινος

Τίτος: ο χαίρων σεβασμού

Τερέζα: από το ελλην. θερίζω δηλώνοντας γονιμότητα και κατ΄ άλλους από το τοπωνύμιο Θήρα

Υ

Φ

Φαίδων: χαρούμενος, γελαστός

Φωκίων: φώκια

Φώτης-εινή: φανέρωση του Θεού

Φλαβιανός: ξανθός

Φιλοθέη: αγαπά το Θεό

Φιλήμων: φιλικός

Φεβρωνία: εξαγνισμένη

Φλώρα: λουλούδι

Φανούριος-ία: αυτός που φωτίζει, που φανερώνει

Φίλιππος: φίλος των αλόγων

Φαίδρα: λαμπερή

Φιλάρετος-η: φίλος της αρετής

Χ

Χαράλαμπος-ία: αυτός που λάμπει από χαρά

Χρύσανθος-άνθη: χρυσό λουλούδι

Χριστόφορος: ο φέρων το Χριστό

Χριστίνα: χρισμένη

Χαριτίνη: χαριτωμένη

Χρυσή: μαλαματένια

Χρήστος-ίνα: ο χρηστός, ο ηθικός

Χαρίλεια: χάρις-δόξα

Χαρίλαος: χάρις του λαού

Ψ

Ω

Ωρίων: ώρα, φροντίδα

 - See more at: http://www.pronews.gr/portal/20160517/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/%CE%B5%CF%84%CF%85%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B9-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC-%CF%83%CE%B1%CF%82#sthash.vHfH6lW8.dpuf

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ετυμολογία αρχαίων ονομάτων: Δείτε τι σημαίνει το όνομά σας!"