Η Μεσαιωνικη Αττική

Μεσαιωνικη Αττική : Η άγνωστη ιστορία των Αθηνών και της επαρχίας.---------

Ο στρατηγός Στιλίχων ήταν σε θέση να καταστρέψει τους Γότθους, όταν διατάχτηκε από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο να φύγει από το Ιλλυρικό. Ο ύπαρχος Ρουφίνος κατακρεουργήθηκε από δικούς του στρατιώτες και η πραγματική εξουσία στην Κωνσταντινούπολη πλέον πέρασε στον ευνούχο Ευτρόπιο. Ο θάνατος του Ρουφίνου και η αναχώρηση του Στιλίχωνος έδωσε απόλυτη ελευθερία στις κινήσεις για τον Αλάριχο. Το 395 λεηλάτησε την Αττική αλλά απέφυγε την Αθήνα, η οποία συνθηκολόγησε.

 Το 396, εξάλειψε τα τελευταία απομεινάρια των Μυστηρίων στην Ελευσίνα, θέτοντας τέλος στην παράδοση των απόκρυφων θρησκευτικών τελετών. Στη συνέχεια εισέβαλε στην Πελοπόννησο και κατέλαβε τις πιο διάσημες πόλεις -Κόρινθο, Άργος, και Σπάρτη- πουλώντας πολλούς από τους κατοίκους τους ως δούλους. 

Εδώ, όμως, η νικηφόρα καριέρα του υπέστη σοβαρό πλήγμα. Το 397 ο Στιλίχων διέσχισε τη θάλασσα προς την Ελλάδα και πέτυχε την παγίδευση των Γότθων στα βουνά της Φολόης, στα σύνορα της Ηλείας και Αρκαδίας. Από εκεί ο Αλάριχος δραπέτευσε με δυσκολία, και ανοχή από τον Στιλίχωνα. Ο Αλάριχος στη συνέχεια διέσχισε τον Ισθμό της Κορίνθου και βάδισε βόρεια μέχρι την Ήπειρο και την Δαλματιαλεηλατώντας.
Η Αιλία Ευδοκία (401 - 460) (Αγία Ευδοκία), ήταν σύζυγος του αυτοκράτορα Θεοδόσιου Β´ και μία εξέχουσα ιστορική προσωπικότητα με σημαντική συμβολή στην καθιέρωση του Χριστιανισμού κατά την έναρξη της Αυτοκρατορίας. Ονομαζόταν Αθηναΐς. Καταγόταν από την Αθήνα και ήταν κόρη του Λεοντίου, καθηγητή της ρητορικής στην Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών. Η Αθηναΐς, όπως και ο πατέρας της, ήταν εθνική (ειδωλολάτρις) στο θρήσκευμα και έλαβε αξιόλογη μόρφωση, αφού είχε διδαχθεί τον Όμηρο, τους τραγικούς, τον Λυσία και τον Δημοσθένη, νεοπλατωνική φιλοσοφία, αστρονομία και γεωμετρία.
Οι πληροφορίες που διαθέτουμε για το κλείσιμο της νεοπλατωνικής σχολής της Αθήνας, της Ακαδημίας του Πλατωνα ειναι από τα έργα ιστο­ρικών εκείνης της περιόδου. Η άποψη που επικρατεί με βάση μια επιφανειακή ανάγνωση των σχετικών πηγών είναι ότι το 529 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός έκλεισε τη σχολή για να καταφέρει πλήγμα στην ει­δωλολατρία και ότι ως συνέπεια αυτού του διωγμού επτά καθηγη­τές φιλοσοφίας μετανάστευσαν στην Περσία. Έπειτα απο έρευνα  αποδεικνύει ότι:

 1. Ο Ιουστινιανός έκλεισε τη σχολή όχι για να καταφέρει πλήγμα στην ειδωλολατρία, αλλά για να κάνει μια ευρύτερη μεταρρύθ­μιση στην ανώτατη εκπαίδευση, και 

2. Οι επτά καθηγητές έφυγαν για την Περσία, όχι ύστερα από κά­ποιο διωγμό σε βάρος τους, αλλά επειδή οι ίδιοι το θέλησαν, δύο χρόνια μετά το κλείσιμο της νεοπλατωνικής σχολής.
Προκύπτει όμως το ερώτημα: γιατί έφυγαν οι επτά νεοπλατω­νικοί καθηγητές στην Περσία; Η παραδοσιακή άποψη είναι ότι έφυγαν ως συνέπεια διωγμού το 529. Επτά καθηγητές φιλοσοφίας με­τανάστευσαν στην αυλή του Πέρση βασιλιά Χοσρόη, αλλά αυτοί έφυγαν εκούσια, ήταν δυσαρεστημένοι με τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. 

Η δυσαρέσκεια των καθηγητών προέκυ­ψε από το ότι η γενικότερη νομοθεσία δεν τους επέτρεπε να πάρουν μέρος στη δημόσια ζωή. Οι επτά καθηγητές που έφυγαν εκούσια για την Περσία μετά το 531 είχαν όλο το χρόνο να προγραμματίσουν το ταξίδι τους. Αποτελούσαν μια πολυεθνική ομάδα: ο 80χρονος Δαμάσκιος από τη Συρία, ο Σιμπλίκιος από την Κιλικία, ο Ευλάμιος (ή Ευλάλιος ) από τη Φρυγία, ο Ισίδωρος από τη Γάζα, ο Πρισκιανός από τη Λυδία και οι Ερμείας και Διογένης από τη Φοινίκη. Κανένας δεν ήταν γηγενής Αθηναίος. Αυτοί οι εκλεκτοί φιλόσοφοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το Βυζά­ντιο για μια καλύτερη τύχη. Δεν την βρίσκουν. Επιστρέφουν σύντομα, το 532, έχοντας απογοητευθεί από το Χοσρόη και έχο­ντας καταλάβει ότι οι Βυζαντινοί είναι πολύ καλύτεροι από τους Πέρσες, που ζουν ανήθικη ζωή. Ο ίδιος ο Ιουστινιανός τους επιτρέπει να πιστεύουν ανενόχλητοι στη θρησκεία τους κανο­νικά όπως και πριν.
Με την πτώση του βυζαντινού συνορου πόλης Σιρμίου, ο χαγάνος των Αβάρων Βαϊανός (Bayan) απέκτησε μια σημαντική βάση επιχειρήσεων νοτίως του Δούναβη, και οι επιδρομές των Αβαρων και Σλάβων εντάθηκαν. Οι σλαβικές επιδρομές το 583 έφτασαν ως την Πελοπόννησο, και οδήγησαν τους κατοίκους της Λακωνίας να καταφύγουν στη Μονεμβασιά. Το 584, οι Άβαροι κατέλαβαν τις οχυρές πόλεις Σιγγιδόνα (Βελιγράδι) και Βιμινάκιο στον Δούναβη, και έφτασαν ως την Αγχίαλο, καταστρέφοντας ουσιαστικά την οχυρωμένη συνοριακή ζώνη (limes) κατά μήκος του Δούναβη. Ο κύριος όγκος του στρατού ήταν απασχολημένος στην Ανατολή, ο Μαυρίκιος δεν μπορούσε να συγκεντρώσει παρά μικρές δυνάμεις προς αντιμετώπιση των Αβαροσλάβων. Στο βαλκανικό θέατρο, λόγω του αμυντικού χαρακτήρα των επιχειρήσεων και της ένδειας των βαρβαρικών φύλων, δεν υπήρχε η δυνατότητα για τους στρατιώτες να συντηρούνται και να αποκομίζουν λεία μέσω λεηλασιών, με αποτέλεσμα πολλοί να είναι απρόθυμοι να υπηρετήσουν εκεί.

 Είχαν ως αποτέλεσμα τα λίγα και με χαμηλό ηθικό στρατεύματα να μην επιτύχουν έστω και τοπικές νίκες. Μια νίκη του στρατηγού Κομεντίολου στην Αδριανούπολη επί των Σλάβων το 584/585 αποτέλεσε μάλλον την εξαίρεση, και δεν στάθηκε δυνατό να σταματήσει τις επιδρομές, η οποίες απλώς εξετράπησαν προς την νότιο Ελλάδα. Σε αυτή την περίοδο ανάγεται πιθανότατα και η καταστροφή μεγάλου μέρους της αρχαίας Αθήνας.
Η Ειρήνη η Αθηναία (752 - 803), η Ειρήνη Σαρανταπήχαινα, ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα από το 780 έως το 802. Μέχρι το 797 συμβασίλευε με τον γιο της Κωνσταντίνο ΣΤ΄, ασκώντας η ίδια αποκλειστικά σχεδόν την εξουσία, και κατόπιν βασίλευσε μόνη. Το όνομά της είναι συνδεδεμένο με την πρώτη αναστήλωση των εικόνων που θεσπίστηκε από την Ζ΄Οικουμενική Σύνοδο και με την τύφλωση του γιου της που διατάχτηκε από την ίδια. 

Καταγόταν από την πλούσια οικογένεια των Σαρανταπήχων της Αθήνας και διακρινόταν για τη μόρφωση και την ομορφιά της.
Ήταν ορφανή, την έφερε ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε' στην Κωνσταντινούπολη, όπου το 769 παντρεύτηκε τον γιο του, τον μετέπειτα αυτοκράτορα Λέοντα Δ'
(775-780). Μετά το θάνατο του Λέοντα η Ειρήνη ανέλαβε την κηδεμονία του δεκάχρονου Κωνσταντίνου ΣΤ΄. Ήταν ήδη γνωστό πως ήταν εικονόφιλη: ενώ ζούσε ακόμη ο Λέων Δ΄ είχαν βρεθεί εικόνες στο προσκέφαλό της και ο αυτοκράτορας την επέπληξε σφοδρότατα και διέκοψε κάθε επαφή μαζί της.
Τα χρόνια που ο Βασίλειος Β' Βουλγαροκτονος ήταν απασχολημένος με τις εσωτερικές εξεγέρσεις και την ανάκτηση των ανατολικών συνόρων, ο Σαμουήλ επέκτεινε την κυριαρχία του από την Αδριατική θάλασσα μέχρι τον Εύξεινο Πόντο ανακτώντας τα περισσότερα εδάφη που είχε η Βουλγαρία πριν την εισβολή του Σβιατοσλάβ Α' του Κιέβου. Επίσης ήταν επικεφαλής καταστροφικών επιδρομών στην Ελλάδα, που αποτελούσε μέρος της βυζαντινής επικράτειας. Το 996 ο Βυζαντινός στρατηγός Νικηφόρος Ουρανός επέτυχε συντριπτική νίκη ενάντια στο βουλγαρικό στρατό στη Μάχη του Σπερχειού. Ο Σαμουήλ και ο γιος του, Γαβριήλ Ρωμανός, κατάφεραν να διαφύγουν.
Με τη νίκη επί των Βουλγάρων και την υποταγή των Σέρβων, εκπληρώθηκε ένας από τους στόχους του Βασίλειου Β', καθώς η αυτοκρατορία ανέκτησε τα σύνορά της στον Δούναβη για πρώτη φορά μετά από 300 χρόνια. Ο Βασίλειος γιόρτασε το γεγονός με ένα θρίαμβο στην Αθήνα, αφού πριν επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη συνέχισε την προέλασή του από τη Στρώμνιτσα έως το Μελένικο, εισέβαλε στη Πελαγονία και από τη πεδιάδα της Καρατζόβας έφθασε στη Θεσσαλονίκη (1015) και στη συνέχεια μέσω Λιβαδιάς έφτασε στην Αθήνα, όπου παρέμεινε αρκετό χρονικό διάστημα και προσκύνησε στην Παναγία την Αθηνιώτισσα (στον Παρθενώνα).

 Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου ήταν συγκεντρωμένος ο στόλος του, επιβιβάστηκε στα καράβια και έπλευσε στην Κωνσταντινούπολη. Από τη “Χρυσή Πύλη” μπήκε θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα, στεφανωμένος με χρυσό στεφάνι και όρθιος πάνω σε μεγαλόπρεπο άρμα.
Ο Μιχαήλ Χωνιάτης ή Ακομινάτος (1138 - 1222) ήταν Βυζαντινός λόγιος και ορθόδοξος Μητροπολίτης Αθηνών. Γεννήθηκε περί τα 1138 στις Χωνές της Φρυγίας, πρώην Κολοσσαί, και προερχόταν από την εύπορη οικογένεια των Ακομινάτων. Αδερφός του ήταν ο ιστορικός Νικήτας Ακομινάτος. Σε νεαρή ηλικία τον έστειλε ο πατέρας του στην Κωνσταντινούπολη για να μορφωθεί. Εκεί, προστάτης και διδάσκαλός του έγινε ο σοφός Ευστάθιος, αργότερα μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Εκπαιδεύτηκε στην κλασική παιδεία, γνώρισε τον Όμηρο, Πίνδαρο, Δημοσθένη, Θουκυδίδη και άλλους αρχαίους συγγραφείς και μπόρεσε να έρθει σε επαφή με τους ανώτερους εκκλησιαστικούς κύκλους της πρωτεύουσας. Ανέπτυξε χαρακτήρα δραστήριο, ευγενή και πράο. Αρχικά υπηρέτησε στον Πατριάρχη Θεοδόσιο ως υπογραμματέας του, και χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος Αθηνών το 1175 και Μητροπολίτης Αθηνών το 1182. Η αρχιερατεία του Ακομινάτου ανήκει στα λίγα φωτεινά σημεία της σκοτεινής ιστορίας των Αθηνών του Μεσαίωνα. 

Φτάνει στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 1182 για να διαδεχθεί το μητροπολίτη Γεώργιο Ξηρό. Η Μητρόπολη Αθηνών ήταν τότε μητρόπολη 28ης τάξης και είχε υπό τη διοίκηση της, τις επισκοπές Δαυλείας, Ευρίπου, Κορώνειας, Άνδρου, Ωρεού, Σκύρου, Καρύστου, Πορθμού, Αυλώνος, Σύρου, Σερίφου και Κέας. Εγκαθίσταται στο επισκοπικό μέγαρο στη Μητρόπολη της Αθήνας, την Παναγία την Αθηνιώτισσα (Παρθενώνας). 

Αρχισε τον αγώνα του για να ανορθώσει υλικά και πνευματικά το ποίμνιο του ειχε καταπέσει στέλνοντας συνεχώς επιστολές στην Κωνσταντινούπολη αλλά και ερχόμενος σε συνεργασία με διοικητές του Θέματος της Ελλάδας αλλά και με αξιωματούχους του κράτους. Με το κήρυγμα του προσπαθούσε να εμφυσήσει στον λαό της Αθήνας ξανά το χριστιανικό πνεύμα και τρόπο ζωής από το οποίο η φτώχεια κυρίως τους είχε κάνει να απομακρυνθούν. Προσπάθησε να ξαναβάλει σε τάξη και τους εκκλησιαστικούς υπαλλήλους και κληρικούς οι οποίοι εμπλέκονταν σε πολλές κακοδιοικήσεις και σκάνδαλα. Το 1187 του δόθηκε από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης η επισκοπή της Αίγινας για να αυξηθούν τα λιγοστά έσοδα της Μητρόπολης του.

 Η κατάσταση όμως ήταν τόσο άσχημη για τους πληθυσμούς της περιοχής αλλά και για όλη την Ελλάδα, ωστόσο μόνο το πρώτο χρόνο μπόρεσε μετά πολλών βασάνων να μαζέψει τον ετήσιο φόρο και ύστερα παραιτήθηκε από την αξίωση του γι'αυτήν την επισκοπή γιατί όπως εξηγεί σε μια επιστολή του,το νησί ήταν σχεδόν ακατοίκητο και καταφύγιο πειρατών οπότε δεν μπορούσε να έχει έσοδα από εκεί. Το 1203 υπεράσπισε την Αθήνα από την επίθεση του Λέοντα Σγουρού, που είχε ιδρύσει ανεξάρτητη ηγεμονία στο Ναύπλιο και την Αργολίδα.

 Στην αρχή προσπάθησε να συνομιλήσει με τον άρχοντα αλλά όταν εκείνος αρνήθηκε εγκατέστησε στην Ακρόπολη βλητικές μηχανές και τοξεύοντας τους στρατιώτες του Σγουρού, τους έδιωξε από την Αθήνα. Όταν το 1204 οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και κατόπιν, υπό τον Βονιφάτιο Μομφερρατικό, κατέλαβαν τη νότια Ελλάδα και βρέθηκαν μπροστά στην Αθήνα,ο Ακομινάτος καταλαβαίνοντας το μάταιο της αντίστασης παρέδωσε την πόλη. Μετά από λίγες βδομάδες και αφού οι Φράγκοι στρατιώτες είχαν λεηλατήσει την πόλη, την Παναγία την Αθηνιώτισσα και το ίδιο το σπίτι του Μητροπολίτη, παίρνει μόνο τα αναγκαία για την επιβίωση του και φεύγει πρώτα για τη Θεσσαλονίκη, μετά στη Χαλκίδα και τελικά εγκαθίσταται μόνιμα στην Κέα στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, όπου και θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Βονιφάτιος Μομφερατικος παραχώρησε την Αθήνα μαζί με τα Μέγαρα στον επιφανή ιππότη από τη Βουργουνδία Όθωνα ντε λα Ρος, στον οποίο είχε παραχωρήσει νωρίτερα και τη Θήβα. Ο Όθων προσαγορεύτηκε «Κύριος των Αθηνών».

 Τον διαδέχτηκε ο ανιψιός του Γκυ ντε λα Ρος. Ο Γκυ αναγνωρίστηκε το 1260 από τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο Θ΄ ως δούκας των Αθηνών. Ο οίκος των Ντε λα Ρος ηγεμόνευσε μέχρι το 1308, οπότε πέθανε άκληρος ο Γκυ Β΄. Τον διαδέχτηκε ο εξάδελφός του Γκωτιέ της Βρυέννης, κόμης του Λέτσε της Απουλίας. Μετά την Μάχη της Κωπαΐδας το 1311, όπου οι Φράγκοι νικήθηκαν από τους Καταλανούς και όπου σκοτώθηκε ο δούκας της Αθήνας, το δουκάτο πέρασε στην κυριαρχία των Καταλανών που πρόσφεραν την ηγεμονία στο στέμμα των βασιλέων της Αραγωνίας. Η κυριαρχία των Καταλανών καταλύθηκε το 1388 με την κατάληψη της Ακρόπολης από τον Φλωρεντινό τραπεζίτη και τυχοδιώκτη Νέριο Ατσαϊόλι, που από το 1385 είχε καταλάβει την πόλη της Αθήνας. Με εξαίρεση μια βραχύχρονη βενετική κατοχή (1395-1403) ο οίκος τωνΑτσαγιόλι ηγεμόνευσε μέχρι το 1458, όταν οι Τούρκοι, που από το 1456 είχαν καταλάβει την Αθήνα έγιναν κύριοι και της Ακρόπολης.

 Η Αθήνα αποτελούσε το καύχημα των δυτικών κυριάρχων. Ο βασιλιάς της Αραγωνίας και δούκας της Αθήνας Πέτρος Δ΄ της Αραγωνίας είχε χαρακτηρίσει την Ακρόπολη το 1380 ως «το πιο ακριβό στολίδι που υπάρχει στον κόσμο», ενώ οι Φλωρεντινοί δούκες με τη φιλορθόδοξη πολιτική και την ελληνότροπη συμπεριφορά τους παρασκεύαζαν τον εξελληνισμό του δουκάτου και θεωρούσαν μέγιστο αγαθό τη διαβίωσή τους στην πόλη αυτή.

 Στην Πελοπόννησο κάλεσε 10 χιλ. αρβανίτες ο Μανουήλ Καντακουζηνός, γύρω στο 1370, στις οποίες παραχώρησε γαίας για εγκατάσταση, και αργότερα, γύρω στο 1400, άλλες 10 χιλ. ο Θεόδωρος Παλαιολόγος. Στα μέρη που εγκαταστάθηκαν υπηρετούσαν και ως μισθοφόροι. Το 1378 Σώμα Ναβαρραίων κατέλαβε την Κέρκυρα και στη συνέχεια στράφηκε εναντίον της Καταλανικής εταιρείας, η οποία κατείχε εδάφη στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα. Οι Ναβαρραίοι κατέλαβαν τα Σάλωνα, τη Βοιωτία και την Αίγινα. Συγκεκριμένα, το 1379 ο Χουάν ντε Ουρτούμπια επιτέθηκε στη Βοιωτία και κατέλαβε τη Θήβα. Στη συνέχεια όμως, οι Καταλανοί συνασπίστηκαν με τους Βενετούς και με τη βοήθεια του Βασιλιά της Αραγωνίας, υποχρέωσαν του Ναβαρραίους να εγκαταλείψουν τη Στερεά Ελλάδα και να κατευθυνθούν στην Πελοπόννησο.

 Επειδή η επιδρομή των Ναβαραίων επέφερε μεγάλα κενά στο δουκάτο των Αθηνών, διότι άλλοι από τους κατοίκους φονεύθηκαν και άλλοι μετανάστευσαν, ο Δούκας των Αθηνών, το έτος 1382 κάλεσε Αρβανίτες, για να πυκνώσουν τον πληθυσμό, στους οποίους παραχώρησε γη και διετή ατέλεια. Αυτό το έπραξε διότι είχε ανάγκες τόσο σε γεωργούς και κτηνοτρόφους, όσο και για την απόκρουση επικείμενων επιδρομών. Ταυτόχρονα ο Καταλανός διοικητής Ραμόν ντε Βιλανόβα για να εξασφαλίσει την επικυριαρχία του στον Βοιωτικό χώρο, εγκατέστησε Αρβανίτες στην Λοκρίδα, αλλά και άλλους από αυτούς σε χωριά της Βοιωτίας, μεταξύ των οποίων τα χωριά: Βρασταμίτης (Υψηλάντης) Ζαγαράς (Ευαγ­γελίστρια), Ζερίκια (Ελικών), Κυριάκι, Σιάχος (Πέτρα), Σουληνάρι (Σωληνάρι), Δομβραίνα, Στροβίκι και Χώστια. Τότε φαίνεται ότι έγινε η μεγάλη αρβανίτικη εποίκηση στην Αττική και Βοιωτία. Σε λίγο βλέπουμε 1500 Αρβανίτες ιππείς να περιτρέχουν την Αττική για να επιβάλουν την τάξη. Ανάλογη αστυνόμευση γινόταν και στην Βοιωτία.

 Ο ηγέτης των Ιταλών Νέριος είχε μισθοφόρους Αρβανίτες στην Κόρινθο, τους οποίους εγκατέστησε αργότερα στην Αττική και την Βοιωτία. Έτσι διπλασιάσθηκε ο αρβανίτικος πληθυσμός. Εγκατάσταση Αρβανιτών έγινε και αργότερα στα ορεινά της Βοιωτίας μετά την κατάληψη, από τον Κάρολο Τόκκο το 1418, του Δεσποτάτου της Ηπείρου και την κάθοδο των Αρβανιτών στην Αττική. Από την Αττι­κή κινήθηκαν σιγά – σιγά και προς τα νησιά  Σαλαμίνα, Πόρο, Ύδρα, Σπέτσες, αφού η ερήμωσή τους οδήγησε στον εποικισμό από Αρβανίτες. 

Οι Τούρκοι όταν καταλαμβάνουν τη Θεσσαλία (1393) και την Φωκίδα, πιέζουν τους εκεί Αρβανίτες και τους αναγκάζουν να καταφύγουν στην κυρίως Ελλάδα. Ο εποικισμός που είχε αρχίσει το 1388 συνεχίστηκε μέχρι το 1430. Επί Αντωνίου Ατζαϊώλη (1402-1435) έγινε η δεύτερη μεγάλη κάθοδος Αρβανιτών, αλλά λόγω κάποιου λοιμού έφυγαν και πήγαν στην Αργολίδα και τα νησιά, ενώ 300 οικογένειες Αρβανιτών πήγαν στην Εύβοια.
Η Aττική υπήρξε σημαντική επαρχία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή, ενώ η πόλη των Αθηνών, συνυφασμένη άρρηκτα με το κλασικό της παρελθόν, παρέμεινε κέντρο εκπαίδευσης. Μετά το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών το 529 από τον Ιουστινιανό η πόλη έπεσε σε παρακμή, ενώ στα μεσοβυζαντινά χρόνια γνώρισε νέα άνθηση. Είναι ενδεικτικό ότι ο Βασίλειος Β΄ την επισκέφθηκε το 1018 για να προσκυνήσει την Παναγία Αθηνιώτισσα στον Παρθενώνα και να προσφέρει πολύτιμα αναθήματα μετά τη νίκη του κατά των Βουλγάρων.

 Στους δεκάδες νέους ναούς που χτίστηκαν την εποχή αυτή στον εκτεταμένο πολεοδομικό ιστό της Αθήνας αποτυπώνονται η συσσωρευμένη αρχιτεκτονική παράδοση και οι διαρκείς αναζητήσεις, που καταλήγουν στη δημιουργία ενός νέου τύπου ναού, γνωστού και ως αθηναϊκού. Κύρια χαρακτηριστικά του οι μικρές διαστάσεις, οι αρμονικές αναλογίες, οι κομψοί οκτάπλευροι τρούλοι και η επιμελημένη τοιχοδομία με περίτεχνο κεραμοπλαστικό διάκοσμο. Πιο ταπεινές στη σχεδίαση και στα υλικά τους, οι εκκλησίες στην ύπαιθρο κάλυπταν τις ανάγκες λατρείας των αγροτικών οικισμών.
Ο πληθυσμός της Βυζαντινής Αττικής μειώθηκε σε σύγκριση με την γειτονική περιοχή της Βοιωτίας. Οι θέσεις των ιστορικών ημερομηνίών που παρουσιάζουν ενδιαφέρον είναι ο 12ος και 13ος αιώνας, όταν η Αττική ήταν υπό την κυριαρχία των Φράγκων.

 Το μεγάλο μοναστήρι της Δάφνης, που χτίστηκε την περίοδο του Ιουστινιανού Α´, είναι μια μεμονωμένη περίπτωση πουδεν σηματοδοτεί ευρεία ανάπτυξη της Αττικής, κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Από την άλλη πλευρά, τα κτίρια που χτίστηκαν κατά τον 11ο και 12ο αιώνα δείχνουν μια μεγαλύτερη ανάπτυξη που συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Φράγκων.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αττική
http://www.byzantinemuseum.gr/el/permanentexhibition/byzantine_world/Byzantine_Attica/
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=ecclesia_history/contents_texts.asp&main=texts&file=22.htm
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αλάριχος_Α΄
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ευδοκία
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Εκστρατείες_του_αυτοκράτορα_Μαυρικίου_στα_Βαλκάνια
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ειρήνη_η_Αθηναία
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Βασίλειος_Β´
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μιχαήλ_Χωνιάτης
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Δουκάτο_των_Αθηνών
http://www.hsiodos.gr/Άσκρη/Παναγιά/Αρβανίτικα.aspx

http://greekhistoryandprehistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_20.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Μεσαιωνικη Αττική"

Οι Κούρδοι κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου

 Οι Καρδούχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου--

Λαός γηγενής, ινδοευρωπαϊκής προέλευσης, κατοικούσε τουλάχιστον από τη 2η χιλιετία π.Χ. σε μια περιοχή όχι μεγαλύτερη των 500.000 τετρ. χλμ. εκατέρωθεν των οροσειρών Ταύρου και Ζάγρου, εκεί όπου σήμερα περνούν οι συνοριακές γραμμές Τουρκίας - Ιράν - Ιράκ και Συρίας.---

  Ως Καρδούχους τούς γνώρισε ο Μ. Αλέξανδρος κατά την εκστρατεία του, σύμφωνα με τον Αρριανό.

 Ο πολιτισμός των Κούρδων έλκει τις ρίζες του στο 3000 π.X. και έχει σφραγίσει το μεγάλο πολιτισμό της Μεσοποταμίας και των γύρω περιοχών.

Σύμφωνα με ένα από τα συμπεράσματα των επιστημόνων, γλωσσικά και ιστορικά οι αρχαίες φυλές των Σουβαρίων (Subari), των Ουρίων (Hurri), των Λούλου (Lulu), των Γκούτι (Guti), των Κασσιτών (Kasi) και των Χαλδαίων (Haldi ή Urartu) είναι προπάτορες των Κούρδων. Το 3000 π.Χ. πατρίδα των Σουβαρίων ήταν η Άνω Μεσοποταμία και η ευρύτερη περιοχή της σημερινής Μουσούλης. Σε δυο επιγραφικές στήλες του 2000 π.Χ. που βρέθηκαν στην περιοχή αναφέρεται ότι η «χώρα του νερού» – που πιθανότητα είναι η χώρα των Σουβαρίων – συνορεύει με την πόλη Καρυτάκα. Ο Ξενοφών το 401 π.Χ. στην «Κύρου Ανάβαση» αναφέρει ότι συνάντησε τους «Καρδούχους», δηλ. τους κατοίκους της Καρντάκα, βόρεια της Μοσούλης και ανατολικά του Τίγρη.

                                                                                  Ο Ξενοφών

Αυτοί οι Καρδούχοι ήταν οι Σουβάριοι, πρόγονοι των Κούρδων. Γράφει σχετικά στο τρίτο βιβλίο του, «Κάθοδος των Μυρίων» ο Ξενοφών: «…Προς δυτικά, πέρα από το ποτάμι, βρίσκεται ο δρόμος που οδηγεί στη Λυδία και την Ιωνία, ενώ εκείνος που περνά μέσα από τα βουνά και κατευθύνεται βόρεια, οδηγεί στη χώρα των Καρδούχων. Γι’ αυτούς, λένε πως κατοικούν πάνω στα βουνά, πως είναι ικανοί πολεμιστές και πως δεν πειθαρχούν στο μέγα Βασιλιά. Όταν κάποτε τους επιτέθηκε ο στρατός του Βασιλιά με 120.000 άνδρες, κανένας δεν γύρισε πίσω, παρά όλοι χάθηκαν, όλοι, στη δύσβατη και ορεινή χώρα».

Οι Μάρδοι (Mαrd) πρόγονοι των Μήδων ζούσαν στο Κουρδιστάν, στα ανατολικά της λίμνη Ούρμιγιε. Σχετικές αναφορές βρίσκουμε στον Ξενοφώντα και τον Στράβωνα. Πολεμικός λαός όπως και οι Πέρσες, οι Μήδοι ξεκίνησαν από τα ανατολικά, προσπέρασαν την Κασπία Θάλασσα και έφθασαν μέχρι το όρος Ζάγρος – στο σημερινό Κουρδιστάν Ιράκ– από το οποίο στη συνέχεια απλώθηκαν, ακολουθώντας την κατεύθυνση της οροσειράς, βορειοδυτικά και νοτιοδυτικά. Στην πορεία αναμείχθηκαν με τους Κούρδους. Ο Πολύβιος γράφει σχετικά με αυτήν την ανάμειξη ότι οι Κίρτιοι (ή Κούρδοι) είχαν προσληφθεί ως σφενδονιστές στο στρατό των Περσών κατά τη διάρκεια των πολέμων εναντίον του Σελευκίδη Αντιόχου Γ’. Σήμερα οι περισσότεροι Κούρδοι, που ονομάζονται Κουρμαντζί και μιλούν τη διάλεκτο Κουρμάντζ, είναι επίγονοι της ένωσης των δυο λαών (Kurd + Mard ή Κούρδος + Μαρδος) .

Το 633 μ.Χ. οι αραβικές στρατιές άρχισαν να καταλαμβάνουν περιοχές που ανήκαν στο Κουρδιστάν και την Περσία. Σε αραβικά κείμενα που εξιστορούν τους πολέμους των χρόνων εκείνων, αναφέρονται λεπτομέρειες για τα διάφορα κουρδικά βασίλεια και τους Κούρδους. Οι Άραβες δεν κατέκτησαν εύκολα την περιοχή. Πολλές φορές, άμαχοι Κούρδοι, προκειμένου να μην υποταχθούν, εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και κατέφευγαν στα βουνά. Σε άλλες περιπτώσεις, κάποιες περιοχές κατακτήθηκαν ύστερα από σκληρές μάχες και σε άλλες κάποιες πέρασαν στη δικαιοδοσία των Αράβων, ύστερα από συμβιβασμούς και συμφωνίες που οδηγούσαν σε ειρηνευτικές συνθήκες. Ένας από τους Κούρδους βασιλιάδες που πολέμησε στο πλευρό των Αράβων εναντίον των Ευρωπαίων (750-755) ήταν και ο Σελαχατινί Εγιουμπί, ο γνωστός Σαλαντίν που σύντριψε τον Ριχάρδο Α’ τον Λεοντόκαρδο στη Γ’ Σταυροφορία.

Ποιοι είναι οι Κούρδοι; 
Οι Κούρδοι είναι ένας μη αραβικός λαός, ως επί το πλείστον   μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, με τη δική τους γλώσσα και πολιτισμό. Αριθμούν περίπου 20 με 25 εκατομμύρια, και κατοικούν κυρίως σε μια περιοχή που καταλαμβάνει την νοτιοανατολική Τουρκία, το βόρειο Ιράκ, το Ιράν και περιοχές της Συρίας. 

Σύμφωνα με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920) οι Κούρδοι θα αποκτούσαν τη δική τους πατρίδα. Αλλά ο Κεμάλ Μουσταφά (Ατατούρκ) με τους ατάκτους του επέτυχε την ακύρωση της Συνθήκης των Σεβρών. Η Συνθήκη της Λοζάννης (1923) και η Συνθήκη των Στενών δεν έκαναν πλέον λόγο για Κουρδιστάν. Οι συνθήκες που αντιμετώπισαν οι Κούρδοι έκτοτε, οδήγησε πολλούς να μεταναστεύσουν σε ολόκληρη την Ευρώπη (μόνο στη Γερμανία αριθμούς περί τις 500.000), αλλά και στην πρώην Σοβιετική Ένωση.

Η γλώσσα τους δεν έχει καμία σχέση με την τουρκική ή την αραβική, διαθέτει όμως κάποια συγγένεια με την περσική. 

Σήμερα ο αριθμός τους υπολογίζεται σε 8-11 εκατομμύρια ψυχές στην Τουρκία, 5-7 εκατομμύρια στο Ιράν, 3-4 εκατομμύρια στο Ιράκ και περί τις 600.000 - 800.000 στη Συρία. Αναγνωρισμένη κουρδική μειονότητα (γύρω στις 100.000) ζει επίσης στην Αρμενία και στο Αζερμπαϊτζάν, όπου ανέκαθεν, και επί Σοβιετικής Ενώσεως, τα μέλη της ήταν ελεύθερα να ομιλούν την κουρδική, να εκδίδουν τις δικές τους εφημερίδες και να διαθέτουν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό.

Από όλους τους Κούρδους οι πιο μαχητικοί είναι αυτοί του Ιράκ οι οποίοι ελάχιστα αφομοιώθηκαν και γι' αυτό κατά καιρούς ηγήθηκαν των αποσχιστικών κινημάτων υπό τον φύλαρχο Μουσταφά Μπαρζανί για την εξασφάλιση της εθνικής οντότητάς τους.

Ο αγώνας των Κούρδων 
Μολονότι οι Κούρδοι καταγγέλλουν τη μεταχείρισή τους από τις τουρκικές και τις ιρακινές κυβερνήσεις, ωστόσο δεν έχουν επιτύχει την εθνική τους ενότητα. Ο Σαντάμ Χουσεϊν εκμεταλλεύτηκε αριστοτεχνικά τις βίαιες διαφωνίες μεταξύ διαφόρων κουρδικών οργανώσεων του βορείου Ιράκ, ώστε να επιτύχει την εδραίωση της ιρακινής κυριαρχίας στην περιοχή Μολονότι μεταξύ των Κούρδων της Τουρκίας το ΕΚΚ είναι η μεγαλύτερη πολιτικο-στρατιωτική οργάνωση, εντούτοις υπάρχουν και ορισμένες κουρδικές οργανώσεις που βρίσκονται σε διαμάχη με το κίνημα του Αμπντουλλάχ Οτσαλάν. Οι συγκρούσεις μεταξύ κουρδικών ομάδων και οργανώσεων ενισχύονται από τη δράση των τοπικών συνάμεων -- η Συρία, για παράδειγμα, τερμάτισε τη μακρόχρονη υποστήριξή της προς τον Οτσαλάν σε μιαδιπλωματική χειρονομία που αποσκοπούσε στη βελτίωση των τεταμένων σχέσεών της με την Τουρκία.

Οι Κούρδοι στην Τουρκία 
Στην Τουρκία οι Κούρδοι δεν αναγνωρίζονται ως εθνική μειονότητα, κατά συνέπεια δεν απολαμβάνουν ορισμένα δικαιώματα σχετικά με τη γλώσσα και την εκπαίδευση. Η τουρκική στρατιωτική χούντα επέτρεψε από το 1991 τη χρήση της κουρδικής γλώσσας σε ανεπίσημες συγκεντρώσεις, τα κουρδικά όμως εξακολουθούν να απαγορεύονται στα σχολεία, σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, στη δημόσια διοίκηση, στην πολιτική κλπ. Η τουρκική κυβέρνηση ανταπαντώντας σε σχετικές κριτικές ισχυρίζεται ότι οι Κούρδοι είναι πλήρως ενσωματωμένοι στη κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας, και χρησιμοποιούν ως παράδειγμα το γεγονός ότι αρκετοί πολιτικοί της έχουν κουρδική καταγωγή, όπως παραδείγματος χάριν ο τέως πρωθυπουργός Τπυργκούτ Οζάλ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι Κούρδοι κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου"

26 Αυγούστου 1922 η Σμύρνη Μας Ανυπεράσπιστη ! !

  Σαν σημερα στις 25 Αυγούστου αρχίζει ο ρόγχος της ετοιμοθάνατης Σμύρνης.--------- Αργά τη νύχτα κουρασμένοι οι Ελληνες αποσύρονται από την προκυμαία στα σπίτια τους απελπισμένοι.-- Τα επίτακτα πλοία δεν δέχονται να τους παραλάβουν. Είχε δώσει αυστηρές εντολές ο Στεργιάδης να μην παραλαμβάνουν πολίτες.Κι όμως χιλιάδες θα μπορούσαν να σωθούν γιατί πολλά ήσαν τα επίτακτα πλοία που μπορούσαν σε λίγες ώρες να τους μεταφέρουν στη Χίο και τη Μυτιλήνη.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας τρία, από τα επίτακτα πλοία που είχαν παραλάβει στρατιώτες απέπλεαν από την πόλη. Είχαν φτάσει στο Ξώκαστρο κι οι μαύρες τουλίπες καπνού που τις απομάκρυνε πίσω ο μπάτης, έμοιαζαν με τρία στίγματα, τρεις κουκίδες, τρία αποσιωπητικά της μεγάλης τραγωδίας.
Η 26η Αυγούστου είναι η μέρα της αγωνίας , η μέρα της απόγνωσης και του τρόμου του ελληνικού πληθυσμού της Σμύρνης. Η εφιαλτική μέρα της προσμονής. Από τις τουρκικές συνοικίες ακούγονται πυροβολισμοί, που εντείνουν την απόγνωση. Οι τελευταίοι δημόσιο υπάλληλοι και οι στρατιωτικοί έχουν αναχωρήσει. Η πόλη ανυπεράσπιστη! Εξαλα τα πλήθη ζητούν καταφύγιο σε σπίτια Ευρωπαίων και στις εκκλησίες. Πλημμυρίζει ο αυλόγυρος της εκκλησίας της Αγίας Φωτεινής από Σμυρνιούς και πρόσφυγες του εσωτερικού. Ο Χρυσόστομος προσπαθεί να τονώσει το ηθικό τους.
«Η Ελληνική διοίκηση γράφει ο Δ. Σβολόπουλος, έπαψε να υπάρχει. Οι ανώτεροι υπάλληλοι και η χωροφυλακή έφυγαν. Ολοι εφυγαν εκτός από τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο που προσπαθούσε να καθησυχάσει τον τρομαγμένο κόσμο που είχε συγκεντρωθεί στον αυλόγυρο του ναού της Αγίας Φωτεινής ,συντετριμμένος από την ξαφνική συμφορά.. Η ελληνική κατοχή της Σμύρνης είχε παύσει από τη νύκτα της 25ης Αυγούστου. Η ωραία πρωτεύουσα της Ιωνίας, χτυπημένη από τη σκληρή μοίρα της είχε αφεθεί στην τύχη της. Συντελείται έξοδος των κατοίκων της. Που πήγΟΥαιναν δεν ήξεραν. Να φύγουν ήθελαν από τηνπόλη που θα έπεφτε εντός ολίγου στα χέρια των ορδών του Κεμάλ και τους σφαγείς του Νουρεντίν.»
Απελπιστικό το τελευταίο ανακοινωθέν της Στρατιάς της Μικράς Ασίας: » Ο εχθρός στην προέλαση του έφτασε χτες το απόγευμα με τα προκεχωρημένα τμήματα πεζικού και ιππικού επί της γενικής γραμμής Οργακλί – Μπελέν Νταγ. Τμήμα εχθρικού ιππικού με 400 ιππείς κατέλαβε το Τουρμπαλί (17 χιλιόμετρα από τη Σμύρνη). Η Στρατιά θα εκκενώσει τη Μικρά Ασία το ταχύτερο μεταφερόμενη ακτοπλοϊκώς.

 Η επιβίβαση μέχρι σήμερα τα μεσάνυκτα από τη Σμύρνη (αποβάθρα Πούντας) είναι επιτυχής και θα διακοπεί για συνεχισθεί από τη χερσόνησο της Ερυθραίας (κατασκευασμένη αποβάθρα στον Τσεσμέ), απ΄όπου θα καταφύγουν οι υπόλοιπες δυνάμεις της στρατιάς .
Το δειλινό της 26ης Αυγούστου διατάσσεται ο απόπλους των πολεμικών μας από τη Σμύρνη. Προηγείται η «Λήμνος», ακολουθεί η «Ελλη» κι έπονται τα αντιτορπιλικά. Τελευταία αποπλέει και η εξοπλισμένη «Νάξος». Η ύστατη στιγμή της ελληνικής παρουσίας στη Σμύρνη. Η στερνή ελπίδα χιλιάδων Ελλήνων που κατακλύζουν την προκυμαία χάνεται. Δακρυσμένα μάτια παρακολουθούν την θλιβερή πομπή. Απο μακρυά φτάνουν οι στροφές του εθνικού μας ύμνου. Είναι οι ορχήστρες του ιταλικού θωρηκτού «Ντουϊλιο» και των γαλλικών πολεμικών » Βαλδέμ Ρουσσώ» και «Ερνέστ Ρενάν» που παιανίζουν καθώς τα πολεμικά μας περνούν δίπλα τους.Είναι ο τελευταίος χαιρετιστήριος ύμνος προς στην Ελληνική σημαία…
Στις 7:30 το βράδυ της ίδιας μέρας ο Στεργιάδης φρουρούμενος από σωματοφύλακες του κατεβαίνει την σκάλα της Αρμοστείας για να φύγει.Μόλις τον αντιλαμβάνεται ο συγκεντρωμένος εκεί κόσμος ξεσπά σε γιουχαίσματα. Πολλοί προσπαθούν να του επιτεθούν. Ο διευθυντής της Αστυνομίας Νικηφοράκης και χωροφύλακες τους απωθούν και απειλούν ότι θα τους πυροβολήσουν. 

Ο Στεργιάδης έντρομος επιστρέφει στο μέγαρο της Αρμοστείας. Η αγανάκτηση του κόσμου που τόσο τυραννήθηκε και προδόθηκε από τον μοιραίο Αρμοστή φτάνει στο κατακόρυφο. Φωνές και κατάρες ακούγονται. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή ο Στεργιάδης ειδοποιεί την αγγλική ναυαρχίδα πως κινδυνεύει η ζωή του και σε λίγο καταφθάνει αγγλική ατμάκατος με ένοπλους πεζοναύτες. 

Οταν εμφανίζεται και πάλι ο Στεργιάδης, κάτωχρος και τρομοκατημένος , έτοιμος για να φύγει, γιουχαίσματα και κατάρες του πλήθους τον υποδέχονται. Αγγλοι πεζοναύτες σχηματίζουν ζώνη με παρατεταμένες τις ξιφολόγχες για να αποκρούσουν επίθεση του λαού κατά του Αρμοστή, κι ο Στεργιάζης τρικλίζοντας από φόβο κατορθώνει να επιβιβαστεί στην αγγλική ατμάκατο, όπου σωριάζεται σχεδόν αναίσθητος. Οταν η ατμάκατος άρχισε να απομακρύνεται ο προδομένος σμυρναικός κόσμος άρχισε να κραυγάζει: Κατάρα, κατάρα! Ανάθεμα στον προδότη!
Ο Στεργιάδης φυγαδεύτηκε με το αγγλικό πολεμικό ως την Κωνσταντινούπολη κι από εκεί στη Ρουμανία, στις δε 29 Αυγούστου με ρουμανικό πλοίο κατέφυγε στη Νίκαια της Γαλλίας.

 Κατά τη διέλευση του από την Κωνσταντινούπολη, πρόσφυγες από την Προύσα και τα Μουδανιά, που κατευθύνονταν μέσω της Πόλης στη Θράκη, όταν πληροφορήθηκαν πως στο πλοίο βρισκόταν ο μοιραίος Αρμοστής, περικύκλωσαν το Ρουμανικό πλοίο με βάρκες, με σκοπό να ανέβουν επάνω καινα τον κακοποιήσουν. 

Μόλις έμαθε αυτό ο τότε λιμενάρχης στην Πόλη Δ. Παπαμιχαλόπουλος, ειδοποίησε τον άγγλο πλοίαρχο του πολεμικού πλοίου στην Πόλη κι εκείνος έστειλε δύο ατμάκατους με οπλισμένους Αγγλους πεζοναύτες κι απομάκρυνα τους -τόσο δίκαια-εξαγριωμένους πρόσφυγες.

Σμυρναϊκά Σημειώματα του Χρήστου Σ. Σολωμονίδη

• 
  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "26 Αυγούστου 1922 η Σμύρνη Μας Ανυπεράσπιστη ! !"

ΚΑΛΑΣ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΣ----

Οι 3.000 Καλάς ζουν σε 30 περίπου οικισμούς, πάνω στις απόκρημνες πλαγιές του Ινδικού Καυκάσου (Hindukush), σε υψόμετρο 2.500 μέτρων.
Η παράδοση τους θέλει απογόνους των στρατιωτών του Μ.Αλεξάνδρου που παρέμειναν στις περιοχές αυτές, όταν ο στρατός του μεγάλου στρατηλάτη διέσχιζε τον ινδικό Καύκασο οδεύοντας προς Νότο.

 Η φυλή αυτή παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μας, γιατί δεν έχει εξισλαμισθεί και διατηρεί μια μοναδική στον κόσμο παράδοση με στοιχεία από την αρχαία ελληνική στη θρησκεία, έθιμα, μουσική, γλώσσα κ.λπ.
Η θρησκεία τους είναι πολυθεϊστική. Πατέρας των θεών και των ανθρώπων είναι ο DI ZAU (Δίας-Ζευς). Το όνομά του σημαίνει «αυτός που δίνει ζωή» μιας και οι λέξεις «DI» και «ZAU» σημαίνουν «Δίδω» και «Ζωή» αντίστοιχα.
Τον πατέρα των θεών τον αποκαλούν και "Raintagarau" (Παντοκράτωρ) που σημαίνει αυτόν που «τα πάντα ελέγχει και κυβερνά». Η θεότητα του σπιτιού, της οικογένειας και της κοινότητας είναι η «Tsestak» (Εστία). Κάθε σπίτι έχει μια γωνιά αφιερωμένη σ' αυτήν και κάθε οικισμός ένα ναό, όπου συγκεντρώνονται για τις τελετές τους.
Στα δάση, στα ποτάμια, στις κορυφές των βουνών κατοικούν διάφορα Πνεύματα (Νύμφες), που πολλές φορές βοηθούν τους Καλάς μέσω «διαμέσων» ανθρώπων οι οποίοι μπορούν και επικοινωνούν μαζί τους. Προστάτης των ποιμένων είναι ο "Sagikor" με ιδιαίτερο ιερό, που δέχεται προσφορές όταν οι ποιμένες κατεβαίνουν από τα υψώματα στα χωριά τους.
Το τελετουργικό της θυσίας ακολουθεί την αρχαία ελληνική παράδοση, αφού και εδώ ο κέδρος και η βελανιδιά είναι τα ιερά δένδρα του DI ZAU. Ο καπνός των κλαδιών που καίγονται ευχαριστεί τους θεούς. Αυτοί που συμμετέχουν στη θυσία πρέπει να κάνουν καθαρτήριο λουτρό με νερό πηγής ή με μούστο από σταφύλια που έκοψαν πρόσφατα. Με το αίμα του ζώου ραντίζουν το βωμό και τη φωτιά που έχουν ανάψει.
 Κατά τη διάρκεια της τελετής όλοι οι άνδρες προσεύχονται μεγαλόφωνα στους θεούς. Οι γυναίκες δεν συμμετέχουν. Τα κέρατα του θυσιαζόμενου ζώου κοσμούν τις προσόψεις των σπιτιών, αφού το δικέρατο σύμβολο παραμένει ακόμα ιερό στον τόπο τους από τότε που ο μεγάλος στρατηλάτης το υιοθέτησε, όταν επισκέφθηκε το Ιερό του 'Αμμωνα Δία στην όαση Σίβα.
Οι Καλάς ακολουθούν σήμερα τα ίδια αρχαία έθιμα, δηλαδή καθαρτήρια λουτρά, ψήσιμο ειδικών άρτων, πυρσοφορίες, σεξουαλικά πειράγματα, προσφορά τροφών στους προγόνους τους κ.α. Στις θρησκευτικές εορτές που παρευρίσκονται και γυναίκες εκτελούνται γυναικείοι κυκλικοί χοροί. Οι γυναίκες είναι πιασμένες σε κύκλο με τα χέρια πλεγμένα πίσω από την πλάτη και συνοδεύουν το χορό με τραγούδι.
 Η οργανική συνοδεία που βρίσκεται στο κέντρο του κύκλου είναι ένα μεγάλο νταούλι, ξύλινες φλογέρες και τοξοειδής άρπα με τέσσερις χορδές που θυμίζει την αρχαιοελληνική λύρα. Μέσα στη θάλασσα των μουσουλμάνων της Ασίας, οι Καλάς είναι οι μόνοι που παράγουν κρασί και το χαίρονται στις γιορτές και στις συνάξεις τους.
 Η γλώσσα τους έχει στοιχεία από τα Περσικά, τα Σανσκριτικά και τα Ελληνικά, αφού βρίσκουμε λέξεις που έχουν κοινές ρίζες με τη δική μας γλώσσα.
ΝΟΜ όνομα
ΠΑΡΕΙΜ πορεύομαι, διαβαίνω εκ του πάρειμι
ΧΕΜΑΝ χειμώνας
ΙΛΑ έλα
ΔΟΝΤΟΥΓΙΑ δόντια
DI δίδω
ΙΣΠΑΤΑ χαιρετισμός, εκ του ασπάζομαι. Γι' αυτό φιλιούνται όταν συναντιούνται μετά από καιρό
Αλλά και στη γύρω περιοχή, που μέχρι τα τέλη του προηγούμενου αιώνα ανήκε στην αυτόνομη επικράτεια του Καφιριστάν (χώρα των απίστων κατά τους Μουσουλμάνους, που κατάφεραν να εξισλαμίσουν το μεγαλύτερο ποσοστό των Καφίρς), συναντά κανείς στους χαιρετισμούς τους λέξεις όπως «χάιρε, χαϊρέτα, γιάμασις». Η γλώσσα των Καλάς δεν γράφεται. Οι Δανοί ερευνητές που ασχολούνται από το 1948 μαζί τους έχουν κατασκευάσει έναν τύπο αλφαβήτου που στηρίζεται στο φωνητικό.

 Η ενδυμασία των γυναικών μοιάζει πολύ με τον αρχαίο χιτώνα. Το φόρεμά τους είναι μαύρο και είναι κεντημένο στα μανίκια, γύρω από το λαιμό και στον ποδόγυρο. Το χτένισμά τους είναι χαρακτηριστικό με τις πέντε πλεξούδες που το αποτελούν.
Το γιορτινό καπέλο τους φέρει φούντα και κατά τη διάρκεια των γιορτών τους κοσμείται με φτερά και αρωματικά κλαδιά. Μοιάζει με το λοφίο περικεφαλαίας της Μακεδονίτικης στολής. τα θαλασσινά κοχύλια είναι απαραίτητο κόσμημα των καπέλων τους, πιθανό κατάλοιπο της θαλασσινής καταγωγής τους. Οι άνδρες μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα φορούσαν χιτώνιο-σάκο που το ονόμαζαν "Σακάτσι". Το καπέλο τους θυμίζει την αρχαία μακεδονική Καυσία.
Ο τρόπος κατασκευής των σπιτιών τους έχει πολλά κοινά στοιχεία με το μακεδονίτικο σπίτι. Είναι κτισμένα με πέτρες και ξύλα και με εξώστη στο πάνω πάτωμα. Στις προσόψεις των σπιτιών τους υπάρχουν ξυλόγλυπτα μοτίβα που παραπέμπουν σε ανάλογα ελληνικά (μαίανδροι, ρόδακες, γεωμετρικά σχήματα και ακτινωτά αστέρια). Από παράδοση κάθονται σε καρέκλες και σκαμνιά, σε αντίθεση με τον παραδοσιακό τρόπο των Ασιατών που κάθονται οκλαδόν.
 Ο Πακιστανικός οργανισμός Τουρισμού τους προβάλλει ως απογόνους των στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου.
'Ετσι πολλοί επισκέπτονται τις κοιλάδες τους για να γνωρίσουν τη μοναδική αυτή φυλή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΑΛΑΣ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ"

Η μάχη στη Μία Μηλιά και η πτώση της Αμμοχώστου

Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ.----

Η μάχη στη Μία Μηλιά και η πτώση της Αμμοχώστου - Ο «μαύρος» Δεκαπενταύγουστος του 1974.----

Η κατάληψη της πόλης της Αμμοχώστου κατά τον Αττίλα ΙΙ αποτελεί από μόνη της ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην εθνική τραγωδία του 1974.

Και αυτό γιατί η πόλη δεν αποτελούσε αρχικά στόχο των τουρκικών αντικειμενικών σκοπών, ενώ θα μπορούσε να κρατηθεί σχετικά εύκολα αν είχε εξολοθρευτεί ο τουρκοκυπριακός θύλακας στην παλιά πόλη κατά τον Αττίλα Ι, κάτι που δεν συνέβη λόγω εντολών που δόθηκαν από την Αθήνα για άμεση κατάπαυση του πυρός στις 22 Ιουλίου 1974.

Η πτώση της Αμμοχώστου ήταν αποτέλεσμα τεσσάρων παραγόντων:

α) Το σπάσιμο της «γραμμής» της Εθνικής Φρουράς στη Μια Μηλιά .

β) Ο θάνατος του επικεφαλής των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Αμμόχωστο, Ανχη (ΠΒ) Εμμανουήλ Χατζηδάκη, διοικητή της 173 ΜΑ/ΤΠ (Μοίρα Αντιαρματικού Πυροβολικού στην οποία υπηρετούσε τότε ο Μ. Μιχαήλ),σε αεροπορική επιδρομή όπου το τουρκικό μαχητικό που έβαλλε γνώριζε το στρατηγείο του.

γ) Η προδοσία από τις στρατιωτικές αρχές των αγγλικών βάσεων στο «2 ½ Μίλι», και

δ) Οι διαταγές υποχώρησης που έλαβαν οι Ελλαδίτες αξιωματικοί της Α΄ Στρατιωτικής Ανωτέρας της Αμμοχώστου από τη νέα κυβέρνηση των Αθηνών

Τι συνέβη στη Μια Μηλιά και τα τουρκικά τανκς αποδεκάτισαν τις μονάδες της Εθνοφρουράς και τους Ελλαδίτες που είχαν απομείνει ζωντανο'ι;;

Σύμφωνα με μαρτυρίες στρατιωτών της 173 ΜΑ/ΤΠ, που επέστρεψαν από το πεδίο της μάχης, η Εθνική Φρουρά είχε παραταχθεί στη «γραμμή» της Μιάς Μηλιάς, με πυροβολικό, τεθωρακισμένα, πεζικό και αντιαεροπορικά, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα τουρκικά άρματα που κατευθύνονταν προς την Αμμόχωστο.

Κατά μήκος της «γραμμής» και μπροστά από το στρατό της Ε.Φ., η περιοχή είχε ναρκοθετηθεί. Ήταν σίγουρο, ότι τα τουρκικά τανκς θα έπεφταν μέσα στο ναρκοπέδιο και τότε τα πράγματα θα ήσαν πιο εύκολα για το στρατό μας.

Προς μεγάλη όμως έκπληξη των στρατιωτών μας, τα τουρκικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στα πλάγια της «γραμμής» παρατάξεως της Ε.Φ., αποφεύγοντας έτσι το ναρκοπέδιο. Τι είχε συμβεί;

Στα πλάγια της «γραμμής», όπου είχε παραταχθεί ο στρατός της Ε.Φ., υπήρχε ένας στενός χωματόδρομος που δεν ναρκοθετήθηκε και έμεινε ακάλυπτος από τους στρατιώτες μας, επειδή τον χρησιμοποιούσαν τα τεθωρακισμένα των ανδρών του ΟΗΕ.

Οι κυανόκρανοι, που ακολουθούσαν παντού την Ε.Φ. και γνώριζαν τις κινήσεις της, «οδήγησαν» τα τουρκικά άρματα από τον χωματόδρομο, σαν άλλος «Εφιάλτης», με αποτέλεσμα να αποφύγουν το ναρκοπέδιο και να βρεθούν στα πλάγια και στα μετόπισθεν των στρατιωτών μας.

Έτσι, με μια «πισώπλατη μαχαιριά» των ΟΗΕδων, τα τουρκικά τανκς αποδεκάτισαν τους ανήμπορους να αντιδράσουν στρατιώτες της Εθνικής Φρουράς, που σαν άλλοι «Λακεδαιμόνιοι» είχαν παραταχθεί για να τους σταματήσουν.

Υπεύθυνος για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Αμμόχωστο μέχρι τον θάνατό του ήταν ο διοικητής της 173 ΜΑ/ΤΠ, Ανχης (ΠΒ) Εμμ.Χατζηδάκης, ένας γενναίος και έμπειρος αξιωματικός, που εμψύχωνε και καθοδηγούσε στους στρατιώτες του και κατά την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής.

Το αρχηγείο του Εμμανουήλ Χατζηδάκη είχε στηθεί στο υπόγειο μιάς ημιτελούς οικοδομής, στην κατοικήσιμη περιοχή που βρισκόταν στην αρχή του δρόμου του Καραόλου, που οδηγούσε στο στρατόπεδο της 173 ΜΑ/ΤΠ.

Είναι βέβαιο, ότι οι Τούρκοι όχι μόνο δεν γνώριζαν τη θέση του αρχηγείου, αλλά ούτε καν μπορούσαν να τη διανοηθούν.Όμως γύρω στις 17:30 οι Λοχαγοί Κάτσιος και Λώτας, με τα τμήματά τους (το Τμήμα του Νοσοκομείου) διατάχθηκαν να ανασυνταχθούν στη Δερύνεια και είναι αυτοί που κράτησαν την γνωστή μέχρι και σήμερα, ακραία γραμμή προς την Αμμόχωστο.

Οι μόνοι Έλληνες που είχαν απομείνει στην Αμμόχωστο στις 14 Αυγούστου ήσαν οι 32 έφεδροι στο Δασάκι των Δικαστηρίων και μια ακόμα ομάδα Εφέδρων, που είχαν επίσης εγκαταλειφθεί προδομένοι από την δική τους ηγεσία, στο Λιμάνι της Αμμοχώστου, στον Φάρο.

Τα τούρκικα άρματα εν τω μεταξύ είχαν φθάσει στη Λίμνη του Αγίου Λουκά και κτυπούσαν διαρκώς.

Ελπίδα για εξασφάλιση ενισχύσεων μέσω του ΓΕΕΦ ή της Κυβέρνησης καμία.

Το μεν Γενικό Επιτελείο δεν απαντούσε στις κλήσεις, ο δε Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το Υπουργικό Συμβούλιο είχαν εγκαταλείψει την Λευκωσία.

Και, το κρισιμότερο, τα πυρομαχικά των εφέδρων στην Αμμόχωστο είχαν εξαντληθεί.

Η «σιγή πυρός» από τη ελληνική πλευρά, έδωσε το τελικό σύνθημα στους Τούρκους για τελική επίθεση με όλα τα μέσα που διέθεταν. Η μοναδική Ελληνοκυπριακή επιλογή ήταν: ή να χαθούν αμαχητί (λόγω έλλειψης πυρομαχικών) ή να υποχωρήσουν.

Η τελευταία πράξη γράφτηκε με την υποστολή της Ελληνικής σημαίας. Όσοι μπόρεσαν να ακούσουν - σχεδόν όλοι - βρέθηκαν «σε στάση Προσοχής να χαιρετούν την Γαλανόλευκη με δάκρυα στα μάτια».

Η Ελληνική σημαία της Αμμοχώστου κατέβηκε, διπλώθηκε και παραδόθηκε στον αρχαιότερο Αξιωματικό. Αμέσως μετά δόθηκε η τελευταία διαταγή: «Να μαζευτεί ο οπλισμός - Άμεση υποχώρηση – Εγκαταλείψατε τας θέσεις μας, η Αμμόχωστος χάνεται….».

Στην πορεία τους αυτή οι Τούρκοι από την κοιλάδα της Μεσσαορίας, έδωσαν πολύ λίγες μάχες μέχρι να φτάσουν στην Αμμόχωστο. Και αυτό διότι οι Εθνική Φρουρά με κατακερματισμένες τις δυνάμεις της και χωρίς ηθικό, εγκατέλειπε τις θέσεις μάχης και μόνο στην θέα των τουρκικών αρμάτων Μ48, που τους είχαν πλαγιοκοπήσει και βρέθηκαν στα μετόπισθεν τους.

Όμως παρά ταύτα οι Τούρκοι παρέμεναν διστακτικοί σε αυτήν την προώθησή τους διότι όπως αναφέρει ο Τούρκος Δρ.Γ.Κιουτσούκ (τότε Αξιωματικός του Στρατού εισβολής) στο βιβλίο της Σ.Ιορδανίδου «Νταλγκά, Νταλγκά», οι πληροφορίες που είχαν ήταν ότι "οι Έλληνες μάζεψαν πολύ στρατό και θα επιτεθούν"!

Όπως αναφέρει, το βράδυ πριν την προέλασή τους προς την Αμμόχωστο, έμειναν άϋπνοι, περιμένοντας τους Έλληνες να τους ορμήσουν (και με δεδομένο τον φόβο του Τούρκου στρατιώτη να πολεμήσει νύχτα)!

Μα ακόμα και όταν έφτασαν στην Αμμόχωστο οι Τούρκοι δίσταζαν να μπουν στην πόλη!

Δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι την υπεράσπιζαν μερικές – χωρίς πυρομαχικά – διμοιρίες!

Σε όλη την πορεία τους οι Τούρκοι διέπραξαν τρομερές κτηνωδίες απέναντι στους τραυματίες ή τους αιχμάλωτους Εθνοφρουρούς.

Τους μεν αιχμάλωτους άνδρες της ΕΦ τους εκτελούσαν ομαδικά (ομολογία του Δρ.Γ.Κιουτσούκ), τους δε τραυματίες, τους άφηναν στον δρόμο και με εξαιρετικό σαδισμό, πέρναγαν από πάνω τους …οι ερπύστριες των τάνκς (μαρτυρίες επιζώντων στρατιωτών στο ΓΕΕΦ)!

Σε ότι αφορά τους άμαχους που δεν πρόλαβαν να φύγουν από τα σπίτια τους ή έμειναν εγκλωβισμένοι στα χωριά τους, το βιβλίο του Ρ.Αλασόρ (Κούρδου που υπηρετούσε στον Τουρκικό Στρατό εισβολής) «Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους» δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για την τραγική τύχη τους.

Ομαδικές εν ψυχρώ εκτελέσεις, βιασμοί γυναικών ανεξαρτήτως ηλικίας, κακοποιήσεις παιδιών και γερόντων…

Όπως είχε πει ο Β.Ουγκώ: «παντού φωτιά και θάνατος… από εδώ πέρασαν Τούρκοι…»

http://www.pronews.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μάχη στη Μία Μηλιά και η πτώση της Αμμοχώστου "

Η Παναγία μας

Η Παναγία μας διεδραμάτισε σημαντικό και κορυφαίο ρόλο στην όλη ιστορική εμφάνιση του Χριστιανισμού στο προσκήνιο της παγκόσμιας Ιστορίας. Η όλη της ζωή είναι ένα αξιοθαύμαστο γεγονός, στην πραγματικότητα ένα θαύμα του Θεού. Γεννήθηκε με θαυματουργικό τρόπο από πολύ ηλικιωμένους, αλλά πολύ ευσεβείς και πιστούς γονείς, τους οποίους η Εκκλησία μας ονομάζει Θεοπατέρες, τον Ιωακείμ και την Άννα.

Η Εκκλησία μας, αναφερόμενη στην Γέννηση της Θεοτόκου, τονίζει ότι η Γέννηση της «χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη» διότι εξ αυτής «ανέτειλε ο ήλιος της Δικαιοσύνης» δηλαδή ο Ιησούς Χριστός που μας έσωσε. Ο Νομπελίστας ποιητής μας Ελύτης χρησιμοποίησε τον στίχο αυτό της εορτής της Παναγίας μας στην Ιστορική πορεία του Έθνους, τον οποίο ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης Θεοδωράκης μελειοποίησε και έγινε δημοτικό τραγούδι του λαού μας, «Της Δικαιοσύνης ήλιε Νοητέ» στο γνωστό «Αξιον Εστίν», που προέρχεται πάλι από τους ύμνους που αναφέρονται στο πρόσωπο της Παναγίας μας.

Η πράξη της Παναγίας μας να απαντήσει θετικά στην κλήση του Θεού για τη σωτηρία μας δεν είχε ατομικό χαρακτήρα. Είχε χαρακτήρα συλλογικό, απαντά εκ μέρους ολόκληρης της Ανθρωπότητας, γιατί έπρεπε να διαφυλαχθεί το αγαθόν της ελευθερίας που ο Θεός χάρισε στους προτοπλάστους, το αυτεξούσιον. Έτσι το έργο της Θείας Οικομονίας διά την εν Χριστώ σωτηρία μας πραγματοποιείται και με τη δική μας ανθρώπινη συνγκατάθεση.

Η Παναγία μας ως ο κορυφαίος ευσεβής άνθρωπος της παγκόσμιας κοινωνίας με την παρουσία της από της μικράς της ηλικίας στον χώρον του Ναού, έστω και ορφανή, προσευχόμενη και δεόμενη δι’ όλους μας, έγινε η «κεχαριτωμένη», έγινε η «ανύφευτη Νύμφη», που έδωσε την δική της σάρκα στον Υιόν και Λόγον του Θεού διά την εν Χριστώ σωτηρίαν μας.

Σήμερα ευσεβείς μητέρες και γιαγιάδες και αφιερωμένες γυναίκες, μοναχές και λαϊκές, με φόβον Θεού και ευλάβεια ετοιμάζουν το πρόσφορον που οι κληρικοί ως διάκονοι τους το Προσφέρουν στην Θεία Λειτουργία για να γίνει το Άγιο Σώμα του Χριστού, όπως η Παναγία μας πρόσφερε το δικό της Σπλάχνο για να γεννηθεί στον κόσμο αυτός που έσωσε τον κόσμο εκ του θανάτου και της αμαρτίας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Ο άγιος Επιφάνιος επίσκοπος Κύπρου, εκφράζοντας την αποστολική παράδοση και τους Πατέρες της Εκκλησίας τονίζει ότι η Παναγία μας παραμένει για πάντα μαζί μας δεόμενη υπέρ της του κόσμου σωτηρίας και της των πάντων ενώσεως του σώματος των χριστιανών και όλων των ανθρώπων. Έτσι στο ύμνο της εορτής της Κοιμήσεως της Παναγίας μας, τονίζεται ότι «εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλειπες Θεοτόκε, αλλά μετέστης προς τη Ζωήν μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής και ταις πρεσβείες ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου ταις ψυχαίς ημών».

Ο άγιος Επιφάνιος μας λέει ότι η Παναγία μας με την Κοίμηση της και τη Μετάσταση της στους Ουρανούς, μοιάζει με την Βασίλισσα εκείνη που κάθεται στον Θρόνο της σε ασφαλή Κάστρο, που ποτέ της όμως δεν ησυχάζει όσο γνωρίζει ότι τα παιδιά της βρίσκονται ακόμη στην πρώτη γραμμή του πολέμου και κινδυνεύουν να χαθούν. Όσοι ακολουθούν τις θείες Εντολές του Ιησού Χριστού γίνονται αδελφοί και αδελφές του Ιησού Χριστού και κατά συνέπεια παιδιά της Παναγίας μας που δέεται υπέρ της Σωτηρίας μας.

Γι’ αυτό οι γονείς μας όταν αγωνιούν για τα παιδιά τους και μάλιστα γι’ αυτά που βρίσκονται μακρυά τους θα αναφωνήσουν μπροστά στην απόγνωση και τον πόνο τους «Παναγία μου σώσε το παιδί μου». Αυτό κάνει κι ο κάθε ευσεβής πιστός που ζει κοντά στο Θεό. Μπροστά στον κίνδυνο του κακού και της αμαρτίας θα αναφωνίσουμε αυθόρμητα: «ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΩΣΕ ΜΕ”. Όπως μας λέει ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη», κι αυτό ισχύει πρώτιστα για το άγιο Πρόσωπο της Παναγίας μας, που η Εκκλησία μας την τιμά ως την πρώτη ανάμεσα σε όλους τους αγίους μας.

Για να υπερβούμε τις κρίσεις που ζεί σήμερα το Έθνος, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, χρειάζεται η ενότητα όλων μας και η κοινή δράση. Η κοινός σεβασμός και ευσέβεια στο άγιο Πρόσωπο της Παναγίας μας μπορεί να μας ενισχύσει την εθνική ομοψυχία για κοινή δράση για ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας.

Η Παναγία μας βοηθός μας. Είναι συγκινητικό που σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές ευσεβείς χριστιανοί από την Ελλάδα και την Κύπρο μέσα από τις στερήσεις τους, παρ’ όλη την οικονομική κρίση, μας βοηθούν να στηρίζουμε άπορα και ορφανά παιδιά να φοιτούν στο σχολείο και να έχουν λίγο ψωμί.

Ακόμη είναι πιο συγκηνητικό που μας βοήθησαν να ολοκληρώσουμε για πρώτη φορά στο Ελληνικό μας Σχολείο στο Χαράρε το κτίσιμο του Παρεκκλησίου της Παναγίας της Χρυσομυρρούσας, όπως το οραματίστηκε ο μακαριστός αείμνηστος Ανδρέας Μαραγκός από την Πλατανιά, ως επίσης και το Ιεραποστολικό μας Σχολείο « Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων Λεμεσού», προσφορά της αγάπης και της φιλανθρωπίας του ομώνυμου Γυμνασίου της Κύπρου. Ο εθελοντισμός εκφράζει μια άλλη διάσταση της άδολης αγάπης της Παναγίας μας για όλους μας που πρέπει όλοι μας μέσα από την ευαισθησία μας να κάνουμε τη ζωή αυτών που υποφέρουν καλύτερη.

[Γράφει ο Σεβ. Σεραφείμ Κυκκώτης, Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε – Πηγή: Το Βήμα]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Παναγία μας"

Τζαμιά στην Αθήνα: Ανικανότητα και ιδεοληψίες υποθηκεύουν επικίνδυνα το μέλλον της Ελλάδος

--Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης------

Την σημερινή Ελλάδα της μεγάλης οικονομικής κρίσης εγκαταλείπουν κατά χιλιάδες νέοι επιστήμονες και φωτεινά μυαλά, την ίδια ώρα που διορίζονται σαν υπουργοί όχι μόνο σοβαροί ή αξιόλογοι επιστήμονες αλλά και κάποιοι που αποτελούν ένα παράξενο μείγμα ανιστόρητου και αμόρφωτου το οποίο συνήθως εμπλουτίζεται με πλούσια δόση ιδεοληψίας, ανικανότητας, ασχετοσύνης, θρασύτητας και έλλειψης οποιασδήποτε ευαισθησίας που δεν συμπορεύεται με ιδεοληπτικές παρωπίδες. Οι περιπτώσεις αυτές βέβαια, έχουν ένα εικονικό αλλά πανίσχυρο «μεταπτυχιακό τίτλο»: Υψηλές επιδόσεις σε «μαθητικούς αγώνες» του παρελθόντος!

Έτσι ακούμε κάτι ιδιόρρυθμες απόψεις («H αριστεία παραβιάζει την αρχή της ισότητας»), ή «αναβαθμίζουμε» την παιδεία «κόβοντας» πέντε ώρες μαθημάτων ημερησίως σε κάθε τάξη ή υλοποιούμε παλαιότερες και ανενεργές αποφάσεις δημιουργίας τζαμιών στην Αθήνα για την εξυπηρέτηση των λαθρομεταναστών από το Πακιστάν, το Ιράν, την Ινδία, το Μπαγκλαντές, την Αφρική, το Αφγανιστάν και λιγοστούς πρόσφυγες από την Συρία – όλους τους στέλνει μεθοδικά εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες η «φίλη» μας Τουρκία θησαυρίζοντας, ενώ με αφόρητη, διαχρονική επιμονή μας ζητάει να «εκσυγχρονιστούμε» δημιουργώντας «στρατώνες για τους στρατιώτες της», δηλαδή τζαμιά μέσα στην Αθήνα!

«Η δημοκρατία είναι μόνο το όχημα στο οποίο ανεβήκαμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Τα τεμένη είναι οι στρατώνες μας, οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες μας, οι θόλοι των τεμενών τα κράνη μας και οι πιστοί μουσουλμάνοι οι στρατιώτες μας». Αυτά έλεγε το 1998 ο σημερινός ψευτο-σουλτάνος της Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν και μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς τις επιδιώξεις του όταν επιμένει ενοχλητικά και φορτικά να «ανεγερθούν τζαμιά» στην Αθήνα. Βιάζεται να εφαρμόσει τις ίδιες ακριβώς μεθοδεύσεις που υλοποιούνται στην περιοχή της Θράκης με τους ψευτο-μουφτήδες οι οποίοι χρυσοπληρώνονται και διορίζονται απ΄ ευθείας από τα σκοτεινά παρασκήνια της  Μυστικής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Τουρκίας, «καμουφλάρονται» μάλιστα με οργανωμένες «εκλογές» μέσα σε ξένες χώρες!

Και ενώ η σημερινή Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μετατρέπει, ψυχρά και μεθοδικά σε τζαμί την Αγία Σοφία, τον Ναό της Ύπατης Σοφίας του Ένσαρκου Λόγου του Θεού που ανεγέρθηκε το 537 μ.Χ., κρατάει πεισματικά φιμωμένη επί ολόκληρες δεκαετίες την Θεολογική Σχολή της Χάλκης με πλήθος ψεύτικων δικαιολογιών και κάνει κυριολεκτικό πλιάτσικο σε χριστιανικές εκκλησίες, εμείς εδώ οι «πολιτισμένοι», αποφασίζουμε να δημιουργήσουμε με σοβαρό οικονομικό κόστος, τζαμιά στην Αθήνα την ίδια στιγμή κατά την οποία η Γαλλία υποχρεώνεται να κλείσει (για αρχή) είκοσι τζαμιά, επειδή χρησιμοποιούνται σαν το πιο αποτελεσματικό όπλο του ισλαμικού φονταμενταλισμού!  

Και άντε η Γαλλία, η Αγγλία ή οποιαδήποτε άλλη αποικιοκρατική δύναμη που εκμεταλλεύτηκε πολλούς λαούς του πλανήτη επί αιώνες, έχει άλλο πληθυσμιακό μέγεθος, άλλα δεδομένα και άλλες υποχρεώσεις.

Η Ελλάδα όμως; Μια μικρή χώρα με την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της χριστιανούς ορθόδοξους, ποια υποχρέωση έχει να χτίζει τζαμιά μέσα στην πρωτεύουσα της για το τσουνάμι των λαθρομεταναστών που μας στέλνει συστηματικά η Τουρκία, για τουλάχιστον δύο συνεχόμενες δεκαετίες; 

Γιατί πρέπει να  επιβάλλουμε τους σουνίτες σαν μοναδική έκφραση του μουσουλμανισμού στην Ελλάδα "αποκλείοντας" Σιιίτες, Αλεβίδες, Σουφιστές, Ισμαηλίτες, Αλαουίτες, κ.ο.κ.ε; Μήπως για να ελέγχει καλύτερα η Άγκυρα «τους στρατώνες»;  Αυτοί που παίρνουν έτσι εύκολα τις αποφάσεις ανέγερσης τζαμιών στην Αθήνα, μήπως δεν γνωρίζουν ότι ο ψευτο-σουλτάνος για χρόνια γυρνούσε σε χώρες της Αφρικής προσφέροντας σε νέους της Αφρικής αεροπορικά εισιτήρια προς την Κωνσταντινούπολη με 50 Ευρώ, ώστε να είναι εύκολη η «αποστολή» τους στην Ελλάδα και η «αξιοποίηση» τους την κατάλληλη στιγμή μέσα από τους «στρατώνες», δηλαδή τα τζαμιά;  

Αυτοί που αποφάσισαν την ανέγερση μεγάλου τεμένους από το υστέρημα των Ελλήνων που γονατίζουν κάτω από τα ασήκωτα οικονομικά βάρη, σε ποιους μουσουλμάνους θα το δώσουν; Αν το δώσουν σε όλους, είναι ζήτημα χρόνου να εκδηλωθούν και σε Ελληνικό έδαφος οι αιματηρές αντιθέσεις των διαφορετικών μουσουλμανικών αιρέσεων, αφού οι σουνίτες διεξάγουν σε όλο τον κόσμο ιερό πόλεμο εναντίον των διαφόρων «αποστατών» του Ισλάμ. Αν το δώσουν μόνο σε Σουνίτες (όπως επιβάλλει η Τουρκία) θα συνεχίσουν να λειτουργούν κανονικά «ανεπίσημα» τζαμιά σε διαμερίσματα, σε υπόγεια και σε αποθήκες για  Σιιίτες, Αλεβίδες, Σουφιστές, Ισμαηλίτες, Αλαουίτες κ.α. με ανοιχτή λίστα μελών, ΑΦΜ και όλα τα απαραίτητα «νομιμοποιητικά» έγγραφα! 

Μα πόσο αδαής μπορεί να είναι όσοι πιστεύουν πως η ύπαρξη «επίσημου» τεμένους στην Αθήνα θα μειώσει τον κίνδυνο τρομοκρατικής ενέργειας; Δεν καταλαβαίνουν ότι μέσα σε λίγα χρόνια το τέμενος θα έχει μετατραπεί σε δυναμικό πυρήνα ισλαμικού φονταμενταλισμού μέσα στην καρδιά της Ελλάδος; Δεν αντιλαμβάνονται ότι όταν οι ίδιοι θα έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, η Ελλάδα θα υποφέρει από τις ενέργειες τους; Εδώ μέσα στην Γαλλία με «προηγμένα» συστήματα ελέγχου και επιτήρησης,  αναπτύσσονται πυρήνες  ισλαμικού φονταμενταλισμού μέσα στα τζαμιά, με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται να τα κλείσουν, δεν θα συμβεί το ίδιο στην Αθήνα των ποικίλων παχύδερμων και των «ωχ αδερφέ»;

Γιατί «οι άλλοι» ψήφισαν νομοθετικό πλαίσιο εδώ και δέκα χρόνια και «πάγωσαν» την εφαρμογή του μπροστά την καλπάζουσα επιθετικότητα της νέο-οθωμανικής Τουρκίας και οι σημερινοί «αριστεροί ανθρωπιστές» σπεύδουν να την κάνουν πράξη σέρνοντας και τους «άλλους» στον ίδιο δρόμο – με μοναδικές αντίθετες φωνές τους (συγκυβερνώντες) Ανεξάρτητους Έλληνες και την Χρυσή Αυγή; Μήπως αισθάνονται καμιά ηθική υποχρέωση για την «ανοιχτή πρόσκληση» που απεύθυναν σε λαθρομετανάστες και πραγματικούς πρόσφυγες με την αλλήθωρη ιδεοληψία της Κυρίας Τασίας μόλις ανέλαβαν την εξουσία;

Σε κάθε περίπτωση οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες που βρίσκονται στην πρωτεύουσα της Ελλάδος βρίσκονται εδώ επειδή μπήκαν στην χώρα παράνομα, δεν επεστράφησαν στις χώρες προέλευσης τους και παραμένουν εδώ με δική τους θέληση. Το συντριπτικό ποσοστό όσων είναι πραγματικοί πρόσφυγες, βρίσκονται στην Ελλάδα προσωρινά, επιδιώκοντας την μετάβαση τους σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης, οι οποίες στο κάτω-κάτω, προκάλεσαν με τις πολιτικές τους το χάος που τους μετέτρεψε σε πρόσφυγες.

Όσοι παραμένουν με την θέληση τους στην Ελλάδα, είναι υποχρεωμένοι να αποδεχθούν τα πολιτικά, κοινωνικά και θρησκευτικά έθιμα της χώρας που τους φιλοξενεί. Αν δεν τους είναι αρεστά, μπορούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους και μάλιστα με χρηματική ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Τον Μάρτιο του 2015 περισσότερες από ογδόντα πέντε πνευματικές προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό έστειλαν στην νέα πολιτική εξουσία της Ελλάδος αναλυτικό υπόμνημα για τον τεράστιο κίνδυνο της λαθρομετανάστευσης, άσχετα αν επιμένουμε ακόμα και σήμερα να βαφτίζουμε παραπλανητικά την επικίνδυνη λαθρομετανάστευση σαν «προσφυγικό πρόβλημα». 

Στην Ελλάδα του 2016 λειτουργούν περισσότερα από 320 μουσουλμανικά τεμένη* και αποτελούν αστειότητες τα «επιχειρήματα» κάποιων ανίδεων καλοθελητών πως τάχα «είμαστε η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει χώρους λατρείας για τους μουσουλμάνους». 

Δυστυχώς στην σημερινή Ελλάδα αποφασίζουν άνθρωποι, εκλεγμένοι με δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίοι όμως είναι κολλημένοι σε ιδεοληψίες που βάζουν σε κίνδυνο το μέλλον των παιδιών μας αλλά και της ίδιας της χώρας μας. Αντί να βελτιώσουν  την ποιότητα ζωής, την υποβαθμισμένη ασφάλεια και την μίζερη καθημερινότητα των Ελλήνων (όπως ακριβώς υπόσχονταν σε όλους τους τόνους στις προεκλογικές περιόδους) συνεχίζουν όχι μόνο να «εμπλουτίζουν» υποχρεωτικά την Ελλάδα με χιλιάδες δυστυχισμένους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε, δεν μπορούν να εργαστούν, δεν μπορούν να στεγαστούν με στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, αλλά δημιουργούν και επί πλέον τεμένη από την δυσβάστακτη φορολογία των Ελλήνων, ώστε να «ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα»! Τέτοια ευαισθησία ορισμένων «δεδηλωμένων» άθεων για τα «θρησκευτικά καθήκοντα» μουσουλμάνων που μπαίνουν παράνομα στην χώρα μας, είναι πραγματικά ανεξήγητη! 

Μήπως θα ήταν καλύτερα τα χρήματα των δεινοπαθούντων Ελλήνων φορολογουμένων να δαπανηθούν όχι για να διευκολύνουμε την Τουρκία προκειμένου να δημιουργήσει «τους στρατώνες» της στην καρδιά της Ελλάδος, αλλά να υποστηρίξουμε όσους λαθρομετανάστες ή πραγματικούς πρόσφυγες βρίσκονται ήδη εδώ ώστε οι γυναίκες τους να μην ξεγεννάνε αβοήθητες, όπως στα λασπόνερα της Ειδομένης όταν ανταποκρίθηκαν μαζικά στην «πρόσκληση» της Κυρίας Τασίας και –κυρίως- να μην βρίσκουν, από την ανεργία που πλήττει την Ελλάδα, «υποχρεωτική» διέξοδο στην εγκληματικότητα, την κάθε μορφής παραβατικότητα και το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών;

Μήπως η δαπάνη αυτή θα ήταν πιο παραγωγική από την ανέγερση και άλλων τζαμιών για άσκηση «θρησκευτικών καθηκόντων» μουσουλμάνων που καταφθάνουν συνεχώς στην Ελλάδα απρόσκλητοι, ακόμα και με τα πλέον «ανθρωπιστικά κριτήρια» των σημερινών υπευθύνων; 

____________________________________________________

*Ανακοίνωση Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών 8^ης Ιουνίου 2016

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τζαμιά στην Αθήνα: Ανικανότητα και ιδεοληψίες υποθηκεύουν επικίνδυνα το μέλλον της Ελλάδος"