Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ


(Ο τίτλος ήδη προϊδεάζει!

Εκ προοιμίου,

παραθέτω τις πηγές που συνέθεσαν τα κομμάτια αυτής της «μαγείας».

Η συλλογή τους δεν είναι δικό μου επίτευγμα.

Την απόλαυσα! Απολαύστε την!)

ΠΗΓΕΣ

[1]

http://www.krassanakis.gr/chinese.htm

[2]

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΔΑΥΛΟΣ» τεύχος 204 (Δεκέμβριος 1999)

[3]

«ΠΡΟΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑΙ ΓΡΑΦΑΙ» του Γ. Πετρόπουλου

[4]

«ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑΣ – Τι είπαν και έγραψαν οι ξένοι για την Ελλάδα, τους Έλληνες και την γλώσσα τους» του Μ. Παγουλάτου

[5]

«Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΟΜΙΛΕΙ Η ΦΥΣΗ» του Γ. Πρινιγιανάκη

[6]

«ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ – ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΛΟΓΟ» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου

[7]

«Ο ΕΝ ΤΗ ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου

[8]

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ – ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου

[9]

«ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ» του Α. Τζαφερόπουλου

[10]

«ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΓΛΩΣΣΗΣ» του Α. Αντωνάκου

[11]

«Η ΜΑΓΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ – ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ» του Γ. Μπαλή

[12]

«ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΞΙΚΟΛΟΓΙΑΣ» - http://www.lexicon.gr/

[13]

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» Τεύχος 5 (Δεκέμβριος 2003)

[14]

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» Τεύχος 25 (Ιούλιος 2006)

[15]

«ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ» του Κ. Πλεύρη

[16]

«ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ» της Χ. Τσικοπούλου

[17]

«ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ» του Α. Τζαρτζάνου

[18]

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «SCIENTIFIC AMERICAN» (18/10/2004) (http://www.sciam.com/article.cfm;articleID=00075241-741B-1150-B36283414B7F0000)

[19]

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (28/10/2005) (http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1752976_28/10/2005_161700)

Μέρος 1ον.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Όπως μέρες όπως όπου αμφισβητούνται ακόμα και τα αυτονόητα, έχει αρχίσει να ακούγεται η άποψη ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες, αλλά ότι όπως έχουν την ίδια αξία. Αυτό είναι τόσο παράλογο να το πιστεύει κανείς, όσο το να πιστεύει ότι μπορούν σε έναν αγώνα δρόμου όλοι οι δρομείς να τερματίσουν ταυτόχρονα. Κάτι τέτοιο είναι απλά αδύνατον. Το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι κάτι πολύ απλό, πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο πολύπλοκο όσο η γλώσσα. Δηλαδή μπορεί μια γλώσσα πρωτόγονου επιπέδου με 10 διαφορετικές λέξεις να έχει την ίδια αξία με μια γλώσσα τόσο σύνθετη όσο οι σημερινές; Όπως λογικός άνθρωπος μπορεί να το δεχτεί αυτό; Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι χιμπατζήδες χρησιμοποιούν μια «γλώσσα» με ένα λεξιλόγιο από τριάντα λέξεις-κραυγές. [11]

Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να υποβαθμίσει κάποιες γλώσσες, αλλά να αποδείξει με αντικειμενικά κριτήρια ότι δεν έχουν όπως οι γλώσσες την ίδια αξία (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κάθε γλώσσα δεν έχει την αξία όπως). Υπάρχουν σήμερα περίπου 3.000 διαφορετικές γλώσσες (η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει σύστημα γραφής). Είναι σίγουρο ότι κάθε γλώσσα έχει την δική όπως αξία και πρέπει να αγωνιζόμαστε όλοι ώστε όπως οι γλώσσες να επιβιώσουν. Δυστυχώς όπως γλώσσες έχουν ήδη εκλείψει και θα εκλείψουν και στο μέλλον, και αυτό είναι πραγματικά μια αμαρτία. Όσο αμαρτία είναι όταν εξαφανίζεται ένα είδος ζώου διότι και η γλώσσα κάτι τέτοιο είναι, όπως «ζωντανός» οργανισμός που εξελίσσεται και είτε επιβιώνει είτε χάνεται. Πρακτική δυστυχώς συνέπεια αυτού είναι να χάνονται σημαντικά κομμάτια όπως εξέλιξης όπως ανθρώπινης πορείας, για την οποία δεν έχουμε ιδιαίτερα όπως γνώσεις.

Για πολλούς μη-Έλληνες γλωσσολόγους και ανθρώπους του πνεύματος, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Ελληνική γλώσσα (ιδιαιτέρως τα Αρχαία Ελληνικά) είναι η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να διαφωνούν με μια τέτοια δήλωση, καθώς έτσι τάζει η λογική του «πολιτικώς ορθού», όπως πάνω από όλα είναι η αλήθεια. Η μετριοφροσύνη είναι αρετή, σίγουρα, αλλά σαν λέξη είναι τελείως παρεξηγημένη. Όπως σοφά λέει και η ίδια η λέξη, «μετριοφροσύνη» σημαίνει να είσαι στο μέσον. Αν είσαι κακός σε κάτι να λές «είμαι κακός σε αυτό», ή αν είσαι πολύ καλός σε κάτι να λές «είμαι πολύ καλός σε αυτό». Το να είσαι καλός σε κάτι και να λές ότι δεν είσαι, είναι υποκριτική ταπεινότητα και σε καμιά περίπτωση μετριοφροσύνη.

Πέραν όπως προσωπικής άποψης του καθενός, υπάρχουν κριτήρια αντικειμενικά στην αξιολόγηση όπως γλώσσας. Παρακάτω θα περιγράψουμε μία σειρά από ιδιότητες όπως Ελληνικής γλώσσας και θα αντιπαραβάλουμε κάποιες ξένες γλώσσες (συνήθως την Αγγλική, καθώς αυτή είναι η όπως διαδεδομένη) όπως σύγκριση.

ΠΛΟΥΤΟΣ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟΥ

Είναι γνωστή η έκφραση που χρησιμοποιούν οι Άγγλοαμερικάνοι όταν ψάχνουν να βρούν την κατάλληλη λέξη για κάποια έννοια «Οι Έλληνες θα έχουν μια λέξη για αυτό». Φράση την οποίαν πρώτος είχε γράψει ο καθηγητής Όλιβερ Τάπλιν στο βιβλίο του «Ελληνικό πυρ». [10]

Ενώ η Αγγλική γλώσσα έχει, βάση του μεγάλου Αμερικανικού λεξικού Merriam-Webster, περίπου 166.724 λεξίτυπους (σύμφωνα με το ίδιο λεξικό 41.214 από αυτές είναι αμιγώς Ελληνικές, χωρίς να υπολογίζουμε όπως σύνθετες και όπως Ελληνογενείς), η Ελληνική γλώσσα περιλαμβάνει πάνω από 6.000.000 πρωτογενείς λεξίτυπους. Το εντυπωσιακό αυτό νούμερο προκύπτει από το έγκριτο TLG (Θησαυρός Ελληνικής Γλώσσης) το οποίο ακόμα δεν έχει τελειώσει την καταγραφή όλων των Ελληνικών λέξεων.

Επιπλέον, σύμφωνα με τον κ Α. Κωσταντινίδη συγγραφέα των βιβλίων «Οι Ελληνικές λέξεις στην Αγγλική γλώσσα» και «Η οικουμενική διάσταση όπως Ελληνικής γλώσσης», πολλά λεξικά σταματούν την ετυμολογία όπως λέξης στην Λατινική ρίζα αγνοώντας το γεγονός ότι η πλειονότης των ίδιων των Λατινικών λέξεων έχουν Ελληνική ρίζα. [10]

Όπως Ομηρικές λέξεις σώζονται ακόμα και σήμερα όπως Ευρωπαϊκές γλώσσες, και αυτές οι πάμπολλες λέξεις φυσικά δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των «αμιγώς Ελληνικών» που αναφέραμε νωρίτερα. Μία από αυτές όπως λέξεις είναι το γνωστό «kiss». Ακούγεται αστεία σαν δήλωση ότι είναι στην ουσία Ελληνική λέξη ε; Και όπως, στα Αρχαία Ελληνικά, το «φιλώ» είναι «κυνέω / κυνώ», εξ’ού και το προσκυνώ (σημαίνει κάνω ένα βήμα μπροστά και δίνω ένα φιλί). Στην προστακτική το ρήμα γίνεται «κύσον με», δηλαδή «φίλησε με», όπως θα είπε και η Πηνελόπη στον Οδυσσέα όταν τον είδε να επιστρέφει στην Ιθάκη. Στα Αγγλικά θα λέγαμε «kiss me». Ο βαθμός ομοιότητας των δύο φράσεων δεν αφήνει χώρο για αμφιβολίες. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα.

(έπεται συνέχεια…)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ"

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ (Χ + Ω )

Χ
Χαρά: σημαίνει ευφροσύνη, ικανοποίηση. Υποκοριστικό της Χαρίκλειας. Έξυπνη κι ευαίσθητη, αγωνίζεται για να μπορέσει να διακριθεί επαγγελματικά. Δημιουργεί συχνά σαδομαζοχιστικές σχέσεις με τους άντρες και βρίσκει μια συναισθηματική ισορροπία μόνο όταν αποκτήσει παιδί.

Χαράλαμπος: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Προσγειωμένος, δε συγκινείται με ρομαντικά ιδεώδη. Αντίθετα, κυνηγάει πολύ πρακτικούς και χειροπιαστούς στόχους. Έχει όμως καλή καρδιά και καθώς είναι πολύ κοινωνικός, αποκτά εύκολα φίλους και φίλες, αφού έχει ιδιαίτερη αδυναμία στις γυναίκες!

Χαρίκλεια: ήταν πριγκίπισσα της Αιθιοπίας κι είχε έναν περιπετειώδη έρωτα με τον ωραίο Θεαγένη. Είναι κοινωνική και εξωστρεφής. Δεν προβληματίζεται πολύ, προτιμάει να χαίρεται τη ζωή της. Η οικογενειακή ζωή παίζει, ωστόσο σημαντικό ρόλο γι' αυτήν.

Χαρίλαος: ο έβδομος βασιλιάς της Σπάρτης. Η δουλειά απορροφά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και συνήθως διαπρέπει στο επάγγελμά του. Έντιμος και χωρίς μεγάλες υλικές απαιτήσεις, θέλει πάντα να προσφέρει τους άλλους.

Χρήστος, Χριστίνα: η σωστή ορθογραφία του ονόματος είναι «Χρίστος», αφού προέρχεται απ' τον Χριστό. Χρήσιμος, ωφέλιμος. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι το πείσμα. Ποτέ δεν παραδέχονται ότι έχουν άδικο. Η επιμονή τους τούς κάνει μερικές φορές να πετυχαίνουν τα αδύνατα. Κατά τ' άλλα ο Χρήστος είναι αρκετά μοναχικός και ιδιόρρυθμος, ενώ η Χριστίνα βρίσκει την ευτυχία στην οικογενειακή και κοινωνική ζωή. Κι οι δυο δίνουν σημασία στην οικονομική ασφάλεια.

Χρίστος: αυτός που χρίστηκε, επαλείφθηκε με λάδι και μύρο.

Χριστιάννα: αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας... Η εξωτερική της εμφάνιση κι η εντύπωση που προκαλεί στους άλλους την απασχολούν πολύ. Συχνά έχει ανταγωνιστικές σχέσεις με τις άλλες γυναίκες. Αγαπάει την πολυτέλεια και, γενικά, την εύκολη ζωή.

Χριστόδουλος: δούλος-υπηρέτης του Χριστού. Του αρέσει να βάζει τον εαυτό του σε δοκιμασία για να δει μέχρι που φτάνουν οι δυνάμεις του. Ο κίνδυνος δεν τον τρομάζει και συχνά έχει κανείς την εντύπωση πως παίζει με τη φωτιά.

Χριστόφορος: σημαίνει «αυτός που φέρει τον Χριστό στην καρδιά του». Αγαπημένο του ρητό είναι «το παν μέτρον άριστον» και πραγματικά δεν υπερβάλλει σε τίποτα. Η καλή οργάνωση της καθημερινής ζωής είναι απαραίτητος παράγοντας για την ψυχική του ηρεμία.

Χρύσανθος, Χρυσάνθη: χρυσό άνθος. Είναι πολύ ευγενικοί και κύριο μέλημά τους είναι να μη δυσαρεστήσουν και να μην πληγώσουν κανένα. Αυτό τους οδηγεί σε υποχωρήσεις, που τους κάνουν μερικές φορές να υποφέρουν.

Χρυσή, Χρυσούλα: όμορφη και χαριτωμένη, αλλά λίγο επιπόλαιη. Έχει πολλές ικανότητες και ταλέντα, που κινδυνεύει να τα αφήσει ανεκμετάλλευτα. Ξοδεύει πολλά χρήματα για την εμφάνιση και τη διασκέδασή της κι αν δεν την βοηθήσει η τύχη μπορεί, σε μεγάλη ηλικία, να αντιμετωπίσει δυσκολίες.

Χρυσηϊς: (χρυσός), η πολύτιμη, η χρυσαφένια.

Χρυσόθεμις: κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας... Σοβαρή και λιγομίλητη, δύσκολα ανοίγει την καρδιά της στους άλλους. Κρίμα, γιατί θα κέρδιζε πολλούς φίλους!

Ωρίων: σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, κυνηγός της Βοιωτίας. Ήταν γίγαντας, πολύ δυνατός και όμορφος και το όνομά του συνδέεται με πολλούς μύθους. Ένας απ' αυτούς λέει πως ο Ωρίων πέθανε από δάγκωμα σκορπιού. Του τον έστειλε ο Απόλλων για να ματαιώσει την ένωσή του με την Αρτέμιδα, που τον αγαπούσε. Μετά τον θάνατό του έγινε αστερισμός, που τοποθετήθηκε στο αντίθετο ακριβώς σημείο απ' τον Σκορπιό. Ο αινιγματικός χαρακτήρας του κάνει τους άλλους να θέλουν να τον γνωρίσουν περισσότερο. Ο συμβατικός τρόπος ζωής δεν του ταιριάζει. Αντίθετα, διψάει για περιπέτεια και το επάγγελμά του έχει συχνά σχέση με τη θάλασσα
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ (Χ + Ω )"

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

ΚΑΝΑΡΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Κωνσταντίνος Κανάρης (1793 ή 1795 2 Σεmεμβρίου 1877), 'Ελληνας επαναστάτης, ναύαρχος και πολιτικός, ήρωας της Επανάστασης του 1821
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στα Ψαρά γύρω στο 1793. Από μικρός δούλευε σε πλοία συγγενών του, κυρίως σ' αυτό του θειου του Μπουρέκα.Αρχικα το ονομα του ηταν "Κανάριος" και εντέλει έγινε το Κανάρης.
Όταν πέθανε ο θειος του στου οποιου το μικρό εμπορικό πλοίο εργαζόταν, ανέλαβε καπετάνιος του ο ίδιος σε ηλικία είκοσι ετών.
Πήγε στην Οδησσό για πρώτη φορά το 1820. Ήξερε για τη Φιλική Εταιρεία αλλά δεν είχε γίνει μέλος της. Όταν έμαθε ότι ξέσπασε η επανάσταση στις Παραδουνάβειες Ηγεμονίες, γύρισε εσπευσμένα στα Ψαρά.
Ήταν απ' τους πρώτους που κατατάχθηκαν στον στόλο των Ψαριανών. Ναύαρχος ήταν ο Ν. Αποστόλης. Ο Κανάρης έκανε επιδρομές στα μικρασιατικό παράλια ενώ κατόπιν εντάχθηκε στα πυρπολικά. Η ανατίναξη στην Ερεσσό ενός τουρκικού δι κρότου τον παρακίνησε να κάνει ένα ανάλογο εγχείρημα.
Η ανατίναξη της τούρκικης ναυαρχίδας τον lούνιο του 1822, αφού ο ελληνικός στόλος, στον οποίο συμμετείχε δεν κατάφερε να σώσει τη Χίο από τις τρομερές τουρκικές σφαγές, ο Κανάρης ανέλαβε να βάλει μπουρλότο στην τουρκική ναυαρχίδα του Καπετάν Πασά Καρά Αλή, την επικεφαλής του στόλου που έκαψε το νησί.
Την επιχείρηση θα εκτελούσαν τα πυρπολικά του Κανάρη και του Πιπίνου. Στο εγχείρημα Βοήθησαν δύο παράγοντες: αφενός ότι η νύχτα ήταν πολύ σκοτεινή καθώς δεν είχε φεγγάρι και αφετέρου ότι στο κατάψωτο κατάστρωμα της ναυαρχίδας οι Τούρκοι, κάπου δυό χιλιάδες, γιόρταζαν το Μπαϊράμι κι έτσι τα μέτρα φρούρησης ήταν ελλιπή.
Η φωτιά απ' το μπουρλότο μεταδόθηκε ταχύτατα στο καράβι. Πριν προλάβουν να απομακρυνθούν απ' αυτό οι πρώτες σωστικές λέμβοι, η φωτιά έφτασε στην πυριτιδαποθήκη, η οποία ανατινάχθηκε. Ως αποτέλεσμα, τα θύματα ήταν πάρα πολλά.
Μεταξύ αυτών ο ναύαρχος Καρά Αλής, οι καλύτεροι αξιωματικοί του και πολλοί ναύτες.
Το πυρπολικό του Πιπίνου προσέγγισε την υποναυαρχίδα αλλά δεν κατάφερε να την καταστρέψει. Της προκάλεσε όμως αρκετές ζημιές.
Η ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικότερα γεγονότα του κατά θάλασσαν αγώνα, έκανε δε πολύ μεγάλη εντύπωση στην Ευρώπη.Χρησιμοποιώντας σημερινή ορολογία, θα λέγαμε ότι βοήθησε επικοινωνιακά πολύ την Επανάσταση.
Και μεταξύ των επαναστατημένων Ελλήνων και μεταξύ των Ευρωπαίων, ο Κανάρης πλέον ήταν ήρωας. Η δράση του βεβαίως συνεχίσθηκε. Ο Κακλαμάν Πασάς Μεχμέτ τοποθετήθηκε νέος ναύαρχος στη θέση του Καρά Αλή.
Τον ΟκτώΒριο του 1822 βγήκε με το στόλο του στο Αιγαίο για να ανεφοδιάσει τα τουρκικά φρούρια στην Πελοπόννησο και να καταστείλει την Επανάσταση στα νησιά. Αγκυροβόλησε στην Τένεδο.

Αλλά στις 29 Οκτωβρίου 1822, ο Κανάρης, συνοδευόμενος από το Βρατσάνο, διείσδυσε ανάμεσα στον τουρκικό στόλο. Μη μπορώντας να προσεγγίσει το πλοίο του ναυάρχου, την καπουδάνα, πλησίασε το Ριάλα-Γεμισσί, την αντιναυαρχίδα και την πυρπόλησε.
Έχασαν τη ζωή τους οκτακόσια μέλη του πληρώματος, Τούρκοι αλλά και Χριστιανοί ναύτες που υπηρετούσαν στον οθωμανικό στόλο. ο Κακλαμάν Πασάς Μεχμέτ σήκωσε αμέσως άγκυρα και κατέφυγε με τη βοήθεια και ούριου ανέμου, στο Τσανάκ-Καλεσί, στα Δαρδανέλλια.
Το εγχείρημα της Αλεξάνδρειας τον επόμενο χρόνο, ο Κανάρης πραγματοποίησε επιθέσεις στα μικρασιατικά παράλια, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Δεν μπόρεσε, επίσης, να κάνει τίποτε όταν το 1824 ο Χοσρέφ-Μεχμέτ Πασάς κατέστρεψε τα Ψαρά.
Όμως, τον Αύγουστο του 1824 πυρπόλησε μια μεγάλη φρεγάτα του Χοσρέφ στη Σάμο και μια κορβέπα στη Μυτιλήνη.
Η έλλειψη πόρων, ωστόσο, αποσυντόνισε το ναυτικό των Ελλήνων.
Οι ναύτες έπαιρναν τα πλοία, σήκωναν όποια σημαία ήθελαν και επιδιδονταν στην πειρατεία.
Μόνος ο Κανάρης κατάφερνε να επιβάλλει την πειθαρχία στα δικά του πληρώματα.
Αλλά κι αυτός μέσα σ' αυτό το καθεστώς αναρχίας παραλίγο να σκοτωθεί το 1825 στην Αίγινα, την εποχή που η Μποuμπουλίνα έχανε τη ζωή της στις Σπέτσες. Ακατάβλητος, όμως, εισηγήθηκε στη Διοίκηση ένα εξαιρετικά παράτολμο εγχείρημα.
Ο Μωχάμετ Άλη είχε συγκεντρώσει στην Αλεξάνδρεια περίπου εξήντα μεγάλα πολεμικά και τριπλάσια φορτηγά πλοία. Μ' αυτά προετοιμαζόταν το καλοκαίρι του 1825 να στείλει στρατό στην επαναστατημένη Ελλάδα (ο οποίος στρατός χρησιμοποιήθηκε αργότερα στην άλωση του Μεσολογγίου).
Το σχέδιο του Κανάρη προέβλεπε να πάνε κάποια ελληνικά πλοία στην Αλεξάνδρεια και να κάψουν τον αιγυπτιακό στόλο. Έτσι θα σταματούσε και το λαθρεμπόριο που έκαναν Γάλλοι, φίλοι του Μωχάμετ Άλη, σε βάρος του ελληνικού αγώνα.
Το σχέδιο εγκρίθηκε και η αρχηγία του ελληνικού στόλου ανατέθηκε στον πλοίαρχο Μανόλη Τομπάζη, άτομο ηλικιωμένο και σώφρον.
Στις 10 Αυγούστου την έκτη εσπερινή ώρα που έφθασαν προ της Αλεξάνδρειας, έπλεε μεν ούριος άνεμος αλλά για να μπουν μέσα στο λιμάνι χρειάζονταν κάποιον πιλότο επειδή υπήρχαν πολλοί ύφαλοι. ο Κανάρης θεώρησε ότι έπρεπε να επιτεθεί άμεσα γιατί ήταν τέτοια η διάταξη των αιγυπτιακών πλοίων που, με τον άνεμο ο οποίος φύσαγε, θα υφίσταvτo πανωλεθρία σε μια επίθεση με πυρπολικά.
Εξαπατώντας τον πιλότο, ύψωσε ρωσική σημαία και μπήκε μόνος του στο λιμάνι. Προσπάθησε να πλησιάσει τον εχθρικό στόλο αλλά ο άνεμος έπεσε ξαφνικά, οπότε άρχισε να κόβει βόλτες μέσα στο λιμάνι, προσπαθώντας να φθάσει στον μυχό. Όταν βρέθηκε δίπλα στο γαλλικό πολεμικό "Μέλισσα", κατάλαβε ότι είχε γίνει αντιληπτός.
Έβαλε λοιπόν φωτιά στο πυρπολικό, μπήκε με τους ναύτες του στη βάρκα διαφυγής και προσπάθησε να βγει απ' το λιμάνι.
Το πλήρωμα της "Μέλισσας" άρχισε να πυροβολεί και το πυρπολικό και τη βάρκα του Κανάρη. Ο άνεμος δυνάμωσε και το πυρπολικό, καιόμενο, πλησίασε τον αιγυτπιακό α
Ο πλοίαρχος Αργκύς, κυβερνήτης της "Μέλιας" έγραψε σην έκθεσή του: "Εάν το πλοίον αυτό προσκολλάτε κατά κακήν μοίραν εις την φρεγάταν της πρωτοπορίας, η σύγχυσις ήθελε εμπέσει εις τον υπόλοιπον στόλον, τα δε άλλα δύο πυρπολικά ήθελον προσδράμει, προσβάλλοντα έτερα πλοία.
Η καταστροφή θα ήτο τρομερά, ολοκληρωτική δε η νίκη των Ελλήνων. Αλλ' η Μέλισσα κατά κάποιον τρόπο τους παρημπόδισε". Ο Κανάρης, ενώ έβαλλαν εναντίον του και από τα πλοία και από παράκτια πυροβολεία, κατάφερε να διαφύγει και να φθάσει στον ελληνικό στόλο, ο οποίος είχε ήδη υψώσει ελληνική σημαία.
Ο Μωχάμετ Άλη, έξαλλος, πήρε μερικά πλοία και κυνήγησε τους Έλληνες μέχρι τις ακτές της Καραμανίας χωρίς αποτέλεαμα. Οι επαναστατημενοι Έλληνες θεώρησαν την πράξη του Κανάρη, πλήρη τόλμης και πατριωτισμού αλλά κάποιοι Ευρωπαίοι δυσαρεστήθηκαν και την είδαν σαν αχαρακτηριστη πειρατική πράξη λόγω της χρησιμοποίησης ξένης αημαίας υπό επισήμου καταδρομέως.
Η αγγλόφιλη 'Έφημερίς της Ύδρας", σε μια εποχή που υπήρχαν διαμάΧες για το ζήτημα της βασιλικής υποψηφιότητας (κάθε μεγάλη δύναμη ήθελε ο νέος βασιλιάς των Ελλλήνων να προέρχεται από τον δικό της βασιλικό οίκο) κατηγόρησε τους Γάλλους επειδή ο φιλοτουρκισμός τους έγινε αιτία να ματαιωθεί ένα μεγάλο απελευθερωηκό εγχείρημα.
Η πολιτική σταδιοδρομία
Ο Κανάρης όμως φαίνεται ότι δεν τα είχε με τους Γάλλους καθώς έστειλε τον γιό του Θεμιστοκλή να εκπαιδευθεί στο Παρίσι υπό την επίβλεψη του εκεί Φιλελληνικού Κομιτάτου, το οποίο άλλωστε τον είχε προσκαλέσει.
Το 1826 τοποθετήθηκε κυβερνή
Στον Κανάρη ανατέθηκε να συλλάβει τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, όταν ο τελευταίος διέφυγε από το Ναύπλιο.
Απογοητευμένος, λόγω της δολοφονίας του Καποδίστρια, ο Κανάρης πήγε στη Σύρο όπου ιδιώτευσε για ένα διάστημα. Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Όθωνας, τον διόρισε καταρχήν πλοίαρχο γ' τάξεως (ήταν υψηλός βαθμός) κι έπειτα ναύαρχο, αν και δεν τον συμπαθούσε.
Μετά τη μεταπολίτευση του 1843, ο Κανάρης έγινε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Μεταξά Και κατόπιν στην κυβέρνηση Κωλέπη.
Το 1854 έγινε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Παίρνοντας όλο και περισσότερο προοδευτικές θέσεις, για να μπορεί να τις υποστηρίζει, δεν δέχθηκε το 1861 τη σύνταξη που του δώσανε.
Το καλοκαίρι του 1862 ο Όθωνας του ανέθεσε τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Ο Κανάρης πρότεινε έναν κατάλογο με υπουργους, που όλοι τους είχαν σχεδόν επαναστατικές απόψεις, λέγοντας στον Όθωνα ότι μόνο με τέτοια κυβέρνηση και η μοναρχία θα ήταν δυνατό να σωθεί και να διατηρηθεί η τάξη στη χώρα. Ο Όθωνος δεν δέχθηκε και έδωσε την εντολή στον Γενναίο Κολοκοτρώνη.
Ο Κανάρης πέρασε ανοιχτά στην αντιπολίτευση. Μετά την έξωση του Όθωνα έγινε μέλος της υπό τον θούλγαρη τριανδρίας (μαζί και με τον Ρούφο) και πήγε, επικεφαλής επιτροπής, στη Δανία για να προσφέρει τον θρόνο στον μετέπειτα Βασιλιά Γεώργιο.
Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Ρούφου, κατόπιν το 1864 σχημάτισε ο ίδιος κυβέρνηση, μετά από ένα μήνα παραιτήθηκε, σχημάτισε και πάλι κυβέρνηση, η οποία παρέμεινε επί ένα χρόνο στην εξουσία. Παραιτήθηκε τώρα, θέλοντας να αποσυρθεί από τον δημόσιο βίο καθώς είχε υπερβεί τα 75 χρόνια.
Το σπίτι όπου έμενε, στην Κυψέλη, έγινε σχεδόν τόπος προσκυνήματος όπου συνέρρεαν πολίτες από παντού για να δουν τον καταδεκτικότατο γέροντα, τον "Ναύαρχο" όπως τον αποκαλούσε όλος ο κόσμος.
Το κύρος του ήταν τέτοιο που, με καθολική απαίτηση, το 1877 ετέθη επικεφαλής οικουμενικής κυβέρνησης για να αντιμετωπιστούν οι δύσκολες για την χώρα περιστάσεις που δημιούργησε ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος.
Το τέλος και λοιπές πληροφορίες .
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1877 πέθανε, όντας εν ενεργεία πρωθυπουργός. Στην τελευταία του κατοικία, δίπλα στην είσοδο του Α' Νεκροταφείου τον συνόδευσε όλη η Αθήνα και, νοερά, ολόκληρος ο Ελληνισμός.
Είχε παντρευτεί την Δέσποινα Μανιάτη.
Παιδιά τους ήταν: ο Νικόλαος (γεννήθηκε το 1818, στάλθηκε με ειδική αποστολή στη Βηρυπό, σκοτώθηκε το 1848), ο Θεμιστοκλής (γεννήθηκε το 1819, στάλθηκε στην Aιγυπτο με ειδική αποστολή, σκοτώθηκε το 1851), ο Θρασύβουλος (γεννήθηκε το 1820, κατατάχθηκε στο Ναυτικό, έγινε ναύαρχος, πέθανε το 1898), ο Μιλτιάδης (γεννήθηκε το 1822, κατατάχθηκε στο Ναυτικό όπου διακρίθηκε, έγινε ναύαρχος, έβγαινε πολλά χρόνια βουλευτής, έγινε τρεις φορές υπουργός Ναυτικών το 1864, το 1871 και το 1878, πέθανε το 1899), ο Λυκούργος (γεννήθηκε το 1826, σπούδασε νομικά, πέθανε το 1865), η Μαρία (γεννήθηκε το 1828, παντρεύτηκε τον Α. Μπαλαμπάνο, πέθανε το 1847), ο Αριστείδης (γεννήθηκε το 1831, ήταν αξιωματικός και σκοτώθηκε στις τσραχές του 1863 έξω από τον οικίσκο των ανακτόρων στην οδό Ηρώδου του Αττικού).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΑΝΑΡΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ"

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Τ + Υ + Φ )

Τ
Τατιάνα: πολύ ανεξάρτητος και λίγο εκκεντρικός χαρακτήρας, απεχθάνεται τις δεσμεύσεις. Αντίθετα, λατρεύει τη ζωή κοντά στη φύση, τον αθλητισμό και τα ταξίδια.

Τέλης: κυνικός φιλόσοφος από τα Μέγαρα, που έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ. Ξέρει να ελίσσεται και να πετυχαίνει τους στόχους του. Η δικηγορία του ταιριάζει θαυμάσια, όπως και οι δημόσιες σχέσεις. Συχνά κάνει πάνω από ένα γάμο. Δεν είναι, όμως, φτιαγμένος για οικογενειακή ζωή.

Τερψιχόρη: (τέρπω + χορός), η τέρπουσα με το χορό της, Μούσα... Η πέμπτη από της Εννιά Μούσες, προστάτης των χορικών ασμάτων και της ορχηστρικής τέχνης. Την παρίσταναν να κρατάει σαν σύμβολα πότε λύρα, πότε αυλούς, κιθάρα ή ψαλτήριο. Ιερό φυτό της ήταν ο κισσός και συνόδευε πάντα τον Διόνυσο στις νυχτερινές τελετές. Κι όμως, η σύγχρονη Τερψιχόρη δεν ζει τη νύχτα. Αντίθετα, τη μέρα είναι γεμάτη δραστηριότητα και συχνά κάνει πάνω από μια δουλειά. Πρακτική και δυναμική γυναίκα, ξέρει να επιβάλλεται στους άλλους. Είναι πολύ καλή συνεργάτης, αλλά η ίδια δεν επιζητεί την προβολή.

Τηλέμαχος: (τηλέ: μακριά + μάχομαι), ο αγωνιζόμενος μακράν της πατρίδος. Ομηρικός ήρωας, γιος του Οδυσσέα και της Πηνελόπης. Είναι ευέξαπτος και γίνεται εύκολα επιθετικός. Πιστεύει πως οι άλλοι δεν τον καταλαβαίνουν και δεν τον αγαπούν αρκετά. Η επαγγελματική επιτυχία, όμως, τον ηρεμεί.

Τιμόθεος: ποιητής και μουσικός από τη Μίλητο. Δεν έχει πολύ χιούμορ, αλλά είναι συνεπής, τίμιος κι ειλικρινής. Του αρέσει να κάνει παρέα με ζωντανούς ανθρώπους κι είναι πολύ γενναιόδωρος.

Τιμολέων: (τιμή + λέων), ο ισχυρός ως λέων. Κορίνθιος πολιτικός και στρατιωτικός, αδελφός του τυράννου Τιμοφάνους. Κλειστός, αλλά πολύ φιλόδοξος χαρακτήρας. Του αρέσουν τα τυχερά παιχνίδια και η αλήθεια είναι ότι του φέρνουν τύχη! Το επάγγελμα που επιλέγει τον κάνει να ταξιδεύει πολύ.

Τίτος: ρωμαίος αυτοκράτορας. Αποτελεί πραγματική δύναμη της φύσης. Έχει μεγάλη αντοχή και καθώς φροντίζει πολύ την υγεία του ζει πολλά χρόνια έχοντας την ίδια δραστηριότητα που είχε όταν ήταν νέος.

Τριανταφυλλιά: από το ομώνυμο φυτό. Ιδιαίτερα συνδεδεμένη με τη μητέρα της, έχει ωστόσο τη δική της προσωπικότητα και δεν της αρέσει καθόλου να παίζει διακοσμητικό ρόλο. Έχει μεγάλη επιδεξιότητα στα χέρια.

Τρύφων: όνομα πολλών αρχαίων ιστορικών προσώπων. Του αρέσει να βάζει στόχους στη ζωή και συνήθως τους πετυχαίνει. Σοβαρός και συνεπής στη δουλειά του, πιστός φίλος και καλός οικογενειάρχης, δεν είναι ο άνθρωπος που θα αμφισβητήσει ποτέ το κατεστημένο.

Υ
Υακίνθη: προέρχεται από τον υάκινθο. Της αρέσει να φτιάχνει τη ζωή της μόνη της, χωρίς τη βοήθεια κανενός. Πεισματάρα, δεν επηρεάζεται εύκολα απ' τους άλλους. Αγαπάει τα ζώα, έχει πολύ γούστο και διακοσμεί ωραία το σπίτι της.

Υπατία: φιλόσοφος και μαθηματικός της Αλεξάνδρειας, έζησε στο δεύτερο μισό του 4ου αιώνα... Δυναμική γυναίκα, που επιδιώκει να συνδυάζει καριέρα και οικογένεια και μπορεί να τα καταφέρει μια χαρά και στα δυο. Έχει κυρίως πρακτικό μυαλό, διαθέτει ευαισθησία και αγαπάει πολύ τα παιδιά. Θυμώνει εύκολα και συγχωρεί εξίσου εύκολα.

Φ
Φαίδρα: (φαιδρός = φως), η φωτεινή, η λάμπουσα από χάρη. Κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης, σύζυγος του Θησέα. Κλειστός χαρακτήρας, δυσκολεύεται στις σχέσεις με τους ανθρώπους. Ζει σ' ένα δικό της κόσμο, αφοσιωμένη στον άντρα της, στον οποίο επιβάλλεται, και στη δουλειά της.

Φαίδων: (φως) ο λαμπρός καθ' όλα. Φιλόσοφος από την Ηλεία, μαθητής του Σωκράτη. Μορφωμένος, πολυταξιδεμένος και κοινωνικός, ο Φαίδων δημιουργεί πολλές συμπάθειες και δεν του λείπουν ποτέ οι παρέες. Στο βάθος είναι, όμως, αρκετά μοναχικός και σπάνια εκδηλώνει τα συναισθήματά του ή τις βαθύτερες σκέψεις του.

Φάνης: λεγόταν ο Έλληνας στρατηγός του Φαραώ Αμασίου, αλλά και η ορφική θεότητα που ξεπήδησε από ένα ασημένιο αυτό που δημιούργησε ο Χρόνος. Είχε χρυσά φτερά και πολλά κεφάλια. Κόρη του ήταν η Νύχτα. Δεν έχει καμιά συναίσθηση του χρόνου και γι' αυτό είναι πάντα καθυστερημένος στα ραντεβού του. Όμως, το χαμόγελό του είναι τόσο αφοπλιστικό που όλοι τον συγχωρούν και ιδιαίτερα οι γυναίκες, τις οποίες πολύ εύκολα κατακτά.

Φερενίκη: (φέρω + νίκη), η νικηφόρος.

Φιλήμων: μυθολογικός γέρος, ζούσε στη Φρυγία. Δεν θυμώνει ποτέ και βλέπει πάντα τις καλές πλευρές των ανθρώπων και της ζωής. Η απόσταση που τηρεί από τα πράγματα του χαρίζει μακροζωία.

Φίλιππος: (φιλώ + ίππος), ο αγαπών τους ίππους. Όνομα πολλών ιστορικών προσώπων. Ο γνωστότερος ήταν ο Φίλιππος Β΄ πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένας απ' τους πιο διακεκριμένους πολιτικούς και στρατιωτικούς της αρχαιότητας. Ήρεμος, φλεγματικός, δεν παρασύρεται από φανατισμούς ή πάθη. Πολύ τακτικός, έχει μανία με την καθαριότητα. Ασχολείται πολύ με τον αθλητισμό και δεν έχει ιδιαίτερη έφεση για οικογενειακή ζωή.

Φιλομήλα: (φιλώ + μέλος), η φιλόμουσος, η φίλη της αρμονίας.

Φλώρα: θεά της ιταλικής μυθολογίας, αντιπροσώπευε την άνοιξη, τα λουλούδια, τη βλάστηση. Η παρουσία της φέρνει πραγματικά την άνοιξη. Πάντα με το χαμόγελο και πολύ εργατική, είναι όμως αθόρυβη και σεμνή, με αποτέλεσμα να αδικείται συχνά σε σχέση με τις ικανότητές της. Είναι η ιδανική μητέρα.

Φοίβη: όνομα πολλών μυθολογικών προσώπων, μεταξύ των οποίων μια από τις αμαζόνες που σκότωσε ο Ηρακλής. Είναι συνήθως ψηλή και λυγερόκορμη. Συνηθίζει ν' αφιερώνεται σ' έναν άνθρωπο ή έναν σκοπό, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα.

Φοίβος: (φάος: φως), ο ακτινοβόλος. Θεός που είχε αρχικά δική του υπόσταση, αλλά αργότερα ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα. Πολύ περίεργος, τον ενδιαφέρει η μελέτη της ανθρώπινης ψυχής. Γλεντάει και χαίρεται τη ζωή, είναι κοινωνικός και γενναιόδωρος.

Φραγκίσκος, Φραγκίσκη: άγιος της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Φραγκίσκος και η Φραγκίσκη είναι συναισθηματικοί, ζηλιάρηδες και πολύ ερωτιάρηδες! Είναι πολύ ευχάριστοι στην παρέα και ξέρουν να διηγούνται πολύ ωραία τις περιπέτειες που γεμίζουν, συνήθως, τη ζωή τους.

Φρειδερίκος, Φρειδερίκη: όνομα πολλών ηγεμόνων της Ευρώπης. Αυταρχικοί και άκαμπτοι, δεν μπορούν να καταλάβουν πως τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα θέλουν και ποτέ δεν υποψιάζονται ότι μπορεί να φταίνε κι οι ίδιοι. Όταν χάνουν το παιχνίδι, αντιδρούν μοιρολατρικά.

Φρίξος: (φρίττω), ο τρομακτικός. Γιος του Αθάμαντα και της Νεφέλης και αδερφός της Έλλης. Τον διαβάζει κανείς σαν ανοιχτό βιβλίο, γιατί του είναι πολύ δύσκολο να προσποιηθεί. Όσα κι αν περάσει στη ζωή του, διατηρεί μια παιδική αθωότητα, που είναι ακαταμάχητη.

Φρύνη: δεν είναι τυχαίο που ήταν η καλλίστη εταίρα του αρχαίου κόσμου και ίσως όλων των εποχών, η οποία ενέπνευσε μεγάλους καλλιτέχνες με το πάγκαλο σώμα της να δημιουργήσουν θαυμάσια έργα τέχνης, κατάγονταν από τις Θεσπιές της Βοιωτίας, στην πόλη που πιο πολύ από όλους τους Θεούς τιμούσαν τον Έρωτα.

Φωκίων: αθηναίος πολιτικός και στρατηγός, μαθητής του Πλάτωνα και του Ξενοκράτη. Πολύ έντιμος, προσπαθεί να είναι πάντα σύμφωνος με τις αρχές του. Τον ενδιαφέρουν τα νομικά και διαλέγει συχνά ένα επάγγελμα σχετικό. Είναι λίγο ντροπαλός με τις γυναίκες.

Φώτιος, Φωτεινή: όνομα που προέρχεται από τη Θεία Φώτιση και το έφεραν πολλοί Πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης. Ακολουθούν την πορεία που έχουν χαράξει, χωρίς να κοιτάζουν δεξιά ή αριστερά. Θέλουν να βελτιώσουν τη θέση τους, αλλά τους λείπει η διπλωματία. Δε διαλέγουν πάντα τον κατάλληλο σύντροφο. Αυτή που εκπέμπει λάμψη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Τ + Υ + Φ )"

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Ρ +Σ )

Ρ
Ραφαήλ-Ραφαέλλα: σημαίνει στα εβραϊκά «ο Θεός μας γιατρεύει». Ρομαντικός και ιδιόρρυθμος ο Ραφαήλ δεν κάνει ποτέ κάτι που δεν θέλει. Δύσκολα επηρεάζεται από τη γνώμη των άλλων. Συνήθως ζει κλεισμένος στον εαυτό του. Αντίθετα, η Ραφαέλλα είναι ενθουσιώδης κι έχει ανάγκη απ' τη συντροφιά των ανθρώπων. Ερωτεύεται και ζηλεύει με το ίδιο πάθος!

Ραχήλ: σύμφωνα με τη Βίβλο ήταν σύζυγος του Ιακώβ και μητέρα του Ιωσήφ και του Βενιαμίν. Γυναίκα με προσωπικότητα και λαμπρό μυαλό, έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και κοιτάζει τα πράγματα σε βάθος. Γι' αυτό και δεν μιλάει πολύ ούτε επιχειρεί να τραβήξει την προσοχή. Προτιμά μάλιστα να περνάει απαρατήρητη.

Ρέα: κόρη του Ουρανού και της Γης, σύζυγος του Κρόνου και μητέρα όλων των θεών του Ολύμπου, η Ρέα ήταν μια απ' τις πιο παλιές θεότητες. Αγαπάει τη διασκέδαση, τα ταξίδια και το χρήμα. Η οικονομική ασφάλεια μετράει πολύ γι' αυτήν, γι' αυτό διαλέγει ένα πρακτικό επάγγελμα κι έναν εύπορο σύντροφο. Προσπαθεί να τα έχει καλά με όλους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο τέλος δεν κάνει πάντα το δικό της.

Ρεβέκκα: σημαίνει στα εβραϊκά «δούλη του Θεού». Ήταν σύζυγος του Ισαάκ. Ακόμη κι όταν δεν είναι ωραία, η γοητεία της προκαλεί αίσθηση. Ασκεί κάποιο μαγνητισμό στους άλλους κι έτσι, ενώ είναι αρκετά εγωίστρια και δεν θυσιάζει εύκολα την καλοπέρασή της για κανέναν, της τα συγχωρούν όλα.

Ρεγγίνα: σημαίνει στα λατινικά «βασίλισσα». Έχει δυνατή προσωπικότητα και της αρέσει να τραβάει την προσοχή. Ακόμη κι αν είναι καλομαθημένη, δεν θα διστάσει στις δύσκολες στιγμές να δουλέψει σκληρά.

Ρόζα: σημαίνει στα λατινικά «τριαντάφυλλο». Και είναι ένα τριαντάφυλλο, που συχνά αργεί ν' ανθίσει, γιατί η τύχη δεν της είναι πολύ ευνοϊκή στα νεανικά της χρόνια. Έχει πολλά ενδιαφέροντα, κυκλοθυμικό χαρακτήρα κι είναι πολύ συνδεδεμένη με τα παιδιά της.

Ρωξάνη: έχει δύσκολο και παράξενο χαρακτήρα. Ανεξάρτητη, προτιμάει να ζει μόνη, παρόλο που ο έρωτας έχει πολύ ευεργετική επίδραση πάνω της. Έχει πολύ γούστο και ξέρει να το καλλιεργεί στην εμφάνισή της και στο σπίτι της.

Σ
Σάββας: όνομα αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κλασσικός τύπος οικογενειάρχη, που σέβεται τις παραδόσεις και είναι πολύ συντηρητικός. Συχνά έχει πρόβλημα επικοινωνίας με τα παιδιά του και τους νέους γενικότερα.

Σαβίνα: αγία της Δυτικής Εκκλησίας μαρτύρησε στα τέλη του 3ου αιώνα στο Μιλάνο. Ακούραστη, διαλέγει συνήθως ένα πολύ κινητικό επάγγελμα, που δεν εξαντλεί, όμως τα αποθέματα της ενεργητικότητάς της. αντίθετα, είναι πάντα πρόθυμη να δεχτεί τους φίλους της, να βοηθήσει τους συγγενείς της, ν' ασχοληθεί με τα κοινά.

Σαμάνθα: προέρχεται από το όνομα Σαμουήλ. Δύσκολα μπορεί κανείς να πείσει τη Σαμάνθα να περιορίσει τις φιλοδοξίες της και τελικά εκείνη είναι που έχει δίκιο. Πιστεύει πως μια γυναίκα έχει δικαίωμα σε μια λαμπρή σταδιοδρομία και σε μια οικογένεια και δίνει μάχη για να το πετύχει.

Σαπφώ: η γνωστή ποιήτρια που γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Γυναίκα δυναμική και με πολύ χιούμορ, η Σαπφώ δεν περνάει απαρατήρητη. Κι ούτε το θέλει, απόδειξη ότι διαλέγει συνήθως επαγγέλματα με προβολή.

Σεβαστή: σημαίνει σεβάσμια. Είναι άξια σεβασμού και λατρείας. Ξέρει να επιβάλλεται, έχει δυναμικό χαρακτήρα, βάζει στόχους και δεν υποχωρεί εύκολα. Κάνει φίλους εύκολα και συνήθως έχει το ρόλο του ηγέτη της παρέας. Είναι φιλόδοξη και αγωνίστρια, αλλά δεν ικανοποιείται εύκολα από τη ζωή και τους γύρω της και κυρίως από τον εαυτό της. Η Σεβαστή βάζει ψηλά τον πήχη σε όλα τα πράγματα με τα οποία ασχολείται και αγαπά. Μπορεί να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις της, αλλά η ίδια δύσκολα το αποδέχεται.

Σέργιος, Σεργία: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Συνεπείς, οργανωτικοί και θετικοί χαρακτήρες, δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Δεν τους αρέσει να ξεφεύγουν απ' το πρόγραμμά τους και κινδυνεύουν να γίνουν πολύ σχολαστικοί.

Σόλων: (πιθανώς από το ρήμα σέλλω: σείω), ο διασείσας το παλαιό, ριζοσπάστης. Ο γνωστός Αθηναίος νομοθέτης, ποιητής και φιλόσοφος ένας απ' τους επτά σοφούς της αρχαιότητας. Πολύ προσεκτικός και σχολαστικός, κολλάει πολλές φορές στη λεπτομέρεια και μπορεί να του ξεφύγει κάτι πολύ σημαντικό. Ανεξάρτητος, σπάνια δουλεύει σαν μισθωτός. Οι γυναίκες αποτελούν γι' αυτόν ένα αναπάντητο ερωτηματικό.

Σοφία: σημαίνει «ευφυΐα», «δεξιότης». Συμβολίζει το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Είναι πολύ απαιτητική από τη ζωή και τους ανθρώπους. Έχει πολλά ενδιαφέροντα και μεγάλη έφεση στα γράμματα. Διαθέτει φαντασία και ξέρει να διηγείται ωραία. Της αρέσει να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής.

Σοφοκλής: (σοφός + κλέος), ο έχων δόξα σοφού. Ο δεύτερος μεγάλος τραγικός ποιητής μετά τον Αισχύλο. Έγραψε 123 έργα από τα οποία σώζονται επτά τραγωδίες του. Δίκαιος και καλός χαρακτήρας, του αρέσει να παίρνει πρωτοβουλίες και να καθοδηγεί τους άλλους. Τον ενδιαφέρουν πολύ τα κοινά και ασχολείται συχνά με την πολιτική.

Σπυρίδων, Σπυριδούλα: ο άγιος Σπυρίδων, έζησε τον 4ο αιώνα και καταγόταν από την Κύπρο. Βλέπουν πολύ ρομαντικά τη ζωή και όταν απογοητευτούν κλείνονται στον εαυτό τους ή κοιτάζουν να βρουν μια ήσυχη δουλειά, που να τους εξασφαλίζει κάποια ανεξαρτησία.

Σταμάτης: ήσυχος άνθρωπος. Δίνει σημασία στην καλοπέραση και απεχθάνεται τους καβγάδες. Αποφεύγει τους μπελάδες και τις κακοτοπιές και προτιμάει να ασχολείται με το σπίτι του, τον κήπο του και τα διάφορα χόμπι του. Αυτός/ή που σταματάει κάτι.

Σταύρος, Σταυρούλα: από τον τίμιο Σταυρό. Ο Σταύρος είναι λιγομίλητος κι εργατικός. Έχει μεγάλη επιδεξιότητα στα χέρια. Είναι καλός φίλος και σύζυγος. Η Σταυρούλα είναι νευρική και οξύθυμη. Πολύ περήφανη, δε λέει ποτέ τα προβλήματά της. Τα παιδιά αποτελούν γι' αυτήν παράγοντα ισορροπίας.

Στέλλα: σημαίνει στα λατινικά «αστέρι». Ιδιόρρυθμος χαρακτήρας, η Στέλλα έχει συχνά διάφορες μανίες, όπως με την υγιεινή διατροφή, το νοικοκυριό κ.α. Φροντίζει πολύ την υγεία της και την εμφάνισή της κι αγαπάει τη φύση και τα ταξίδια.

Στέφανος, Στεφανία: αρχαίο όνομα. Σοβαρός, συντηρητικός και αυστηρός, ο Στέφανος ξεχνάει όλες τις αναστολές και τους φόβους του όταν είναι να αγωνιστεί για κάποιο ιδανικό. Παιχνιδιάρα, ζωηρή και άφοβη, η Στεφανία είναι εντελώς διαφορετική προσωπικότητα, που ξέρει να χαίρεται τη ζωή.

Στυλιανός, Στυλιανή: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Βλέπουν τη ζωή με κάποια αποστασιοποίηση και δεν παίρνουν τίποτα πολύ στα σοβαρά. Το γέλιο αποτελεί το όπλο τους, με αποτέλεσμα να τους τα συγχωρούν όλα. Εργατικοί και ευσυνείδητοι, είναι πολύ καλοί επαγγελματίες.

Σύλβια: από τη λατινική λέξη «Silva» που σημαίνει «δάσος». Ανήσυχη και αγχώδης, μπορεί ν' αποδώσει στη δουλειά της μόνο αν την ενδιαφέρει πραγματικά. Ο πολύς κόσμος την ενοχλεί και έχει λίγους, αλλά καλούς φίλους. Είναι πολύ καλή οικοδέσποινα και πολύ τρυφερή μητέρα.

Συμεών: όνομα πολλών προσώπων της Αγίας Γραφή. Του αρέσει η μάθηση κι έχει μεγάλη κλίση στη διδασκαλία. Τα παιδιά αγαπούν την παρέα του. Έχει την ικανότητα να διαβάζει τη σκέψη των άλλων.

Σωκράτης: (σώζω + κράτος), ο σωτήρ του κράτους. Μια από τις μεγαλύτερες ηθικές μορφές της αρχαιότητας και κατά τον Πλάτωνα «ο άριστος, δικαιότατος και σωφρονέστατος των Ελλήνων». Ιδανικός σαν δημόσιος λειτουργός, έχει πάθος με τη δικαιοσύνη και μπορεί να θυσιάσει πολλά πράγματα για τα ιδανικά του. Έχει θεωρητικό μυαλό κι οι πρακτικές όψεις της ζωής του είναι αδιάφορες.

Σωτήρης, Σωτηρία: σημαίνει «λυτρωτής», «αυτός που σώζει απ' το κακό». Έτσι αποκαλείται ο Ιησούς Χριστός. Ο Σωτήρης έχει πάθος με τη μουσική και πολύ συχνά ξέρει να παίζει κάποιο μουσικό όργανο. Είναι πολύ καλοφαγάς και θαυμάσιος μάγειρας. Η Σωτηρία είναι δυναμική και ντόμπρα, με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα και πολλούς φίλους. Σωτηρία, ελευθέρωση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Ρ +Σ )"

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Π )

Π
Παλμύρα: εμπνευσμένο από την αρχαία πόλη της Συρίας. Φιλόδοξη κι επίμονη, καταφέρνει να πετυχαίνει τους στόχους της. Είναι πιο ευτυχισμένη στο δεύτερο μισό της ζωής της, όταν απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων της.

Παναγιώτης, Παναγιώτα: έχει όλα τα άγια. Και οι δύο είναι δραστήριοι και εργατικοί. Στα νεανικά τους χρόνια αφοσιώνονται στην οικογένειά τους και ζουν περιορισμένη ζωή, γι' αυτό, μετά από μια ορισμένη ηλικία, προσπαθούν να απολαύσουν αυτά που έχασαν.

Πανδώρα: η πρώτη γυναίκα που έφερε ο Ζευς στη ζωή για να τιμωρήσει το ανθρώπινο γένος. Όταν ο Προμηθέας έκλεψε απ' τον ουρανό τη φωτιά, ο Ζευς πρόσταξε τον Ήφαιστο να πλάσει από πηλό μια γυναίκα που να είναι τόσο ωραία ώστε να φέρει δυστυχία στους ανθρώπους. Γυναίκα γοητευτική και με έντονη προσωπικότητα, επιβάλλεται στους άλλους και κερδίζει την αγάπη και τον σεβασμό τους. Τώρα πόσο περίεργη είναι; Το βάρος του ονόματός της δρα οπωσδήποτε ανασταλτικά.

Παντελής: από το Παντελεήμων, που ελεεί τους πάντες, που στους συμπονάει όλους, ο ευσπλαχνικός. Έχει αρκετά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και συχνά επιδιώκει να τραβάει την προσοχή των άλλων με το ντύσιμο και τη συμπεριφορά του. Όταν αγαπάει είναι αφοσιωμένος και προστατευτικός, αλλά πολύ ζηλιάρης.

Παρασκευή: προετοιμασία. Ζωντανός και ανήσυχος χαρακτήρας, δυσκολεύεται να κατασταλάξει κάπου. Η δημιουργία οικογένειας αποτελεί γι' αυτήν παράγοντα ισορροπίας. Η ανάγκη για εμπειρίες την κάνει ν' αναζητεί συχνά διεξόδους αλλού.

Παρασκευάς: ανδρωνυμικό του Παρασκευή.

Πάρις: εξαιτίας του άρχισε ο Τρωικός πόλεμος. Γιος του Πρίαμου και της Εκάβης. Λατρεύει την ομορφιά και την τέχνη. Θέλει να περιβάλλεται μόνο από ωραία πράγματα και δίνει μεγάλη σημασία στην καλοπέραση. Καμιά γυναίκα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του. Συχνά έχει τη φήμη ότι είναι μισογύνης.

Παρθενία: απείραχτη, ανέγγιχτη κόρη.

Πασχάλης, Πασχαλιά: ο Πασχάλης είναι εξωστρεφής χαρακτήρας έχει συνήθως καλή διάθεση και παραδέχεται πάντα τα λάθη του. Η Πασχαλιά πιο κλειστή και ρομαντική, έχει την τάση να νιώθει ότι καταπιέζεται απ' το περιβάλλον της και καταφεύγει στα όνειρα.

Πάτροκλος: (πατρίς + κλέος), η δόξα της πατρίδος. Ήρωας του Τρωικού πολέμου, αγαπημένος του Αχιλλέα. Τον σκότωσε ο Έκτορας. Γλυκός κι υπομονετικός, είναι πραγματικά ο ιδανικός φίλος όταν οι άλλοι δεν εκμεταλλεύονται την καλοσύνη του. Έχει μια σπάνια ευαισθησία που τον κάνει να επικοινωνεί πολύ καλά με τα παιδιά.

Παύλος, Παυλίνα: είναι και οι δύο ήρεμοι και απεχθάνονται τους καβγάδες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν προσπαθούν να επιβληθούν στους άλλους και να κάνουν το δικό τους. Ενώ μοιάζουν συγκρατημένοι, είναι στην πραγματικότητα παρορμητικοί και κανείς δεν μπορεί να τους κάνει να αλλάξουν γνώμη όταν αποφασίσουν κάτι.

Πελαγία: αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Βασίλειό της είναι το σπίτι της, όπου διοικεί τους πάντες και τηρεί την τάξη. Πρακτική και πολύ νοικοκυρά, της αρέσει να περνάει όλα απ' τα χέρια της. Με δυο λόγια, είναι ένας τύπος γυναίκας που, όπως και το όνομα που φέρει, τείνει να εξαφανιστεί.

Περικλής: (περί + κλέος), ο ένδοξος. Από τους γνωστότερους Αθηναίους πολιτικούς της αρχαιότητας. Ο σύγχρονος Περικλής είναι άξιος απόγονος του διάσημου προγόνου του. Έχει μεγάλη ικανότητα στη διοίκηση και την οργάνωση και καταφέρνει να γίνεται ο πιο απαραίτητος συνεργάτης. Συνδυάζει τη φαντασία με τη σύνεση, γι' αυτό και σπάνια θ' αρκεστεί σε μια μισθωτή εργασία. Αργά ή γρήγορα θα θελήσει να πετάξει με τα δικά του φτερά.

Περσεφόνη: κόρη του Δία και της Δήμητρας, ήταν γνωστή ως «κόρη» και τη λάτρευαν με το όνομα αυτό. Μετά την αρπαγή της απ' τον Πλούτωνα, έγινε σύζυγός του και βασίλισσα του Άδη. Έμενε έξι μήνες στο βασίλειο των νεκρών και τους υπόλοιπους έξι ανέβαινε στη γη και περνούσε με τη μητέρα της. Οι Ορφικοί τη θεωρούσαν θεά της φύσης. Ανέμελη και λίγο επιπόλαιη, μιλάει πολύ και δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι τάφος. Είναι όμως ευχάριστη στην παρέα, καθώς της αρέσει να γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους και ν' απολαμβάνει τις χαρές τις ζωής.

Πέτρος, Πετρούλα: ένας από τους δώδεκα μαθητές του Χριστού και αναφέρεται ως «κορυφαίος» και «πρόκριτος» μεταξύ των Αποστόλων. Ο Πέτρος είναι σοβαρός και αρκετά... δογματικός. Θέλει να φαίνεται γενναίος, αλλά κοιτάζει μάλλον να αποφεύγει τους κινδύνους. Το μεγαλύτερο ελάττωμά του είναι ότι έχει την τάση να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Η Πετρούλα του μοιάζει αρκετά σαν χαρακτήρας, αλλά είναι ακόμα πιο άκαμπτη κι αυτό της δημιουργεί δυσκολίες στη ζωή της. Μπορεί να χαρακτηριστεί και ως πέτρα.

Πηνελόπη: (πήνη:υφάδι + λέπω:εκτυλίσσω), η καλλιτέχνις υφάντρια. Με την αφοσίωσή της στον Οδυσσέα, έγινε το σύμβολο της συζυγικής πίστης. Πραγματικά πιστή σ' αυτούς που αγαπάει, η Πηνελόπη είναι αγαπητή παρά τις ιδιορρυθμίες της. Γεμάτη ενδιαφέρον για τη ζωή, έχει αμέτρητα χόμπι που της δίνουν μια ανεξαρτησία.

Πλάτων: ο μεγαλύτερος φιλόσοφος της αρχαιότητας και ένας από τους σημαντικότερους της ιστορίας. Μαθητής του Σωκράτη. Απ' τον μεγάλο φιλόσοφο έχει μείνει η έκφραση «πλατωνικός έρωτας», στον οποίο και διαπρέπει ο σύγχρονος Πλάτων. Έχει μεγάλο μέτωπο και στοχαστική έκφραση, του αρέσει πολύ να μιλάει και ξέρει να δημιουργεί μια απροσδιόριστα ερωτική ατμόσφαιρα. Επηρεάζεται πολύ απ' τους άλλους σε όλα, εκτός απ' τη δουλειά του.

Πολυδεύκης: (πολύ + δεύκος:γλεύκος), ο πολύ γλυκός...

Πολύδωρος: (πολλά + δώρα)

Πολυξένη: (πολύ + ξενία), η πολύ φιλόξενη. Κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Ζωντανή κι αεικίνητη, έχει πολύ χιούμορ και την τέχνη να μιμείται θαυμάσια. Είναι, όμως, αναποφάσιστη και μπορεί δύσκολα να συγκεντρωθεί σε κάποιο σκοπό.

Πολύμνια: (πολύς + ύμνος), η θεία τραγουδίστρια.

Πολυχρόνης: από το Πολυχρόνιος, σημαίνει αυτός που διαρκεί πολύ, ο μακρόβιος, ο πολύχρονος. Είναι άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από τη σταθερότητα. Τον διακρίνουν οι σταθερές του αξίες, οι σταθερές του ιδέες, τα σταθερά του συναισθήματα, ο σταθερός του χαρακτήρας. Δίνεται ολοκληρωτικά σε ότι επιλέγει να ακολουθήσει ή να υπηρετήσει στη ζωή του. Μπορεί να είναι μία ιδέα, μία εργασία, ένας στόχος ή ακόμη και μία γυναίκα. Τα ιδανικά του είναι υψηλά και μόνο γυναίκες με αντίστοιχη ανωτερότητα μπορούν να σταθούν δίπλα του... και κυρίως να αντέξουν.

Προκόπιος: Έλληνας ιστορικός απ' την Καισάρεια της Παλαιστίνης. Ο Προκόπης προκόβει στη ζωή του κι εύκολα κάνει μια μικρή περιουσία. Έχει καλή μνήμη κι είναι πολύ συνδεδεμένος με το παρελθόν.

Πύρρος: (εκ του πυρρός), ο ξανθοκόκκινος. Βασιλιάς της Ηπείρου από το 318 μέχρι το 272 π.Χ., με πολλά στρατιωτικά προσόντα και πολύ φιλόδοξος. Πονηρός, ξέρει να διδάσκεται απ' την πείρα του και μαθαίνει γρήγορα πώς να τα βγάζει πέρα στη ζωή. Δεν παίρνει τίποτα πολύ στα σοβαρά και το κύριο ενδιαφέρον του είναι οι γυναίκες κι η διασκέδαση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Π )"

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Ν +Ξ +Ο )

N
Νανά: θεά των Χαλδαίων. Οι Αρμένιοι τη θεωρούσαν θεά της μητρότητας και προστάτιδα της οικογένειας. Γλυκιά, ήρεμη και καλόβολη, επηρεάζεται πολύ απ' αυτούς που θαυμάζει. Αρκετά ευκολόπιστη, γελιέται εύκολα στις κρίσεις της για τους ανθρώπους.

Νάντια: σλαβική απόδοσης της Ελένης... Εργατική και φιλόδοξη, γίνεται όταν ερωτευθεί πολύ παθητική. Συχνά δεν αξιοποιεί σωστά τις δυνατότητές της. Της ταιριάζει το καλοκαίρι και τα θερμά κλίματα.

Ναταλία: στα λατινικά η λέξη «νατάλος» σχετίζεται με τη γέννηση. Πληθωρική προσωπικότητα, ο δυνατός χαρακτήρας της έχει συχνά αρνητική επίδραση στα παιδιά της. Είναι πολύ ανταγωνιστική και ενδιαφέρεται να είναι πρώτη σε όλα.

Ναυσικά: (ναυς + καίνυμαι:υμνούμαι), η υμνούμενη από τους ναυτικούς.

Νεκτάριος-Νεκταρία: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Υπομονετικός, λογικός και λιγομίλητος. Είναι πολύ ευαίσθητος, αγαπάει την τέχνη κι έχει ταλέντο στη ζωγραφική. Μπορεί να θυσιάσει τα πάντα για τη γυναίκα που αγαπάει.

Νεοκλής: (νέος + κλέος), η νέα δόξα.

Νέστωρ: ομηρικός ήρωας, βασιλιάς της Πύλου. Έχει πραγματικά την τέχνη να δίνει σωστές συμβουλές, γι' αυτό κι οι φίλοι του θα τρέξουν πρώτα σ' αυτόν να πουν τα προβλήματά τους. Η ιδέα του γάμου δεν τον ενθουσιάζει. Όμως, χάρη στον ισορροπημένο χαρακτήρα του, όταν αποφασίσει να παντρευτεί, η ένωσή του είναι πετυχημένη.

Νεφέλη: (νέφω: χύνω ύδωρ), η προσφέρουσα ζωογόνον ύδωρ. Γυναίκα του Αθάμαντος, παιδιά της ήταν ο Φρίξος και η Έλλη. Απρόβλεπτη σαν συννεφούλα, δεν ξέρει ούτε η ίδια τι θέλει απ' τη ζωή. Εντυπωσιάζεται απ' τους διάσημους άντρες και προσπαθεί να βρεθεί στο περιβάλλον τους, αλλά ο χαρακτήρας της δεν την βοηθάει. Αγαπάει το χρήμα, δυσκολεύεται όμως να το αποκτήσει.

Νίκανδρος: βασιλιάς της Σπάρτης. Ξεροκέφαλος και με ανεπτυγμένο κριτικό πνεύμα, μπορεί να γίνει θυσία για την οικογένειά του, αλλά με κάπως καταπιεστικό τρόπο. Όσο μεγαλώνει ο χαρακτήρας του μαλακώνει και γίνεται πολύ πιο αγαπητός.

Νίκη: ελληνική θεότητα, προσωποποίηση της νίκης. Ισορροπημένος χαρακτήρας, εύκολος στη συμβίωση. Της αρέσουν οι απολαύσεις της ζωής κι η «αχίλλειος πτέρνα» της είναι η οικονομική ανασφάλεια. Αισθάνεται καλύτερα όταν μεγαλώνει ο λογαριασμός της στην τράπεζα. Επηρεάζεται πολύ απ' τη μητέρα της.

Νικήτας: αρχαίος σοφιστής και ρήτορας από τη Σμύρνη. Αφάνταστα γοητευτικός και ευτυχώς μετριόφρων. Όμορφος, έξυπνος, αθλητικός, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις γυναίκες. Εκείνος όμως αφοσιώνεται σε μία. Κι αντιστέκεται στους πειρασμούς.

Νικηφόρος: σημαίνει «αυτός που φέρνει τη νίκη», γι' αυτό και στην αρχαιότητα το χρησιμοποιούσαν ως επίκληση του Διός και της Αφροδίτης. Καλλιεργημένος, μοιάζει σοβαρός και λίγο «βαρύς». Του ταιριάζουν οι πνευματικές ενασχολήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ξέρει να απολαμβάνει τη ζωή.

Νικόλαος, Νικολέττα: νίκη του λαού. Ιδιαίτερα καλόκαρδος, ο Νικόλαος μπορεί να χαρίσει και τα ρούχα που φοράει. Γλυκομίλητος, είναι η αδυναμία της μητέρας του. Το μόνο του ελάττωμα είναι ότι δε θέλει να στεναχωρεί αυτούς που αγαπάει και αναγκάζεται συχνά να λέει ψέματα. Πιο θαρραλέα, η Νικολέττα δε διστάζει να πει καθαρά τη γνώμη της. Είναι ικανή να κάνει πολλές θυσίες για να μπορέσει να σπουδάσει. Δεν είναι καθόλου φιλάρεσκη.

Νιόβη: κόρη του Τάνταλου και της Διώνης. Να μια γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της. Ακόμη κι όταν έχει αδικηθεί απ' τη φύση, φέρεται σα να είναι η ωραιότερη κι αυτό της βγαίνει σε καλό. Προτιμάει τους αδύνατους άντρες που αναζητούν ένα μητρικό πρότυπο.

Ξ
Ξανθίππη: η ξανθή ιππεύτρια. Η κακή και δύστροπη σύζυγος του Σωκράτη που του έκανε τη ζωή μαρτύριο. Ορίζει πάντα τη ζωή της κι έρχεται συχνά σε σύγκρουση με τους γονείς της, το αφεντικό της ή όποιο άλλο πρόσωπο έχει εξουσία πάνω της. Όταν θυμώσει η γλώσσα της γίνεται πολύ τσουχτερή. Δεν είναι όμως μνησίκακη και γρήγορα ξεχνάει το θυμό της.

Ξένη: αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γλυκιά κι υποταγμένη στα νεανικά της χρόνια, αργότερα επαναστατεί και προσπαθεί να κάνει αυτό που της αρέσει... Εξελίσσεται συνήθως σε πολύ δυναμική γυναίκα.

Ξενοφών: ο ανδρείος ηγέτης των ξένων. Αθηναίος ιστορικός και φιλόσοφος του 5ου αιώνα π.Χ., μαθητής του Σωκράτη. Σοβαρός και λιγομίλητος, είναι στην πραγματικότητα πολύ φιλόδοξος. Ξέρει να χρησιμοποιεί τις γνωριμίες του σε όφελος της σταδιοδρομίας του και σπάνια παρασύρεται σε έντονους έρωτες. Μια ήρεμη και βολική σχέση τον ικανοποιεί περισσότερο.
Ο
Οδυσσέας: (οδύσσομαι: διώκομαι), ο διωκόμενος υπό των θεών. Οργισμένος, αγανακτισμένος, θυμωμένος (από την αρχαία λέξη οδύνη). Πράγματι πολυμήχανος, ο Οδυσσέας κατορθώνει ν' αποκτήσει αυτό που θέλει. Τον ενδιαφέρουν πολύ οι γυναίκες και κάνει τα πάντα για να τις κατακτήσει. Είναι καλόκαρδος και γενναιόδωρος με τους φίλους του.

Όθων: ρωμαίος αυτοκράτορας που έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. Ιδιαίτερα ρομαντικός, δεν συνέρχεται ποτέ απ' την ξαφνική προσγείωση που του επιφυλάσσει η ζωή. Κλείνεται στον εαυτό του και μπορεί να φτάσει μέχρι τη μισανθρωπία. Λατρεύει την κλασική μουσική.

Όλγα: αγία της Ρωσικής Εκκλησίας. Ζωντανή, γελαστή και φλύαρη, ασχολείται συνήθως με επαγγέλματα που έχουν επαφή με κόσμο. Έχει όμως και μια απαισιόδοξη πλευρά, επειδή δύσκολα ικανοποιείται με όσα έχει. Της είναι απαραίτητο να έχει μπροστά της ένα στόχο. Συχνά έχει την εντύπωση ότι δίνει περισσότερα απ' όσα παίρνει.

Ολίβια: όνομα που στα λατινικά σημαίνει «ελιά». Κυκλοθυμικός και αντιφατικός χαρακτήρας. Έχει καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία. Είναι ζηλιάρα όταν αγαπά, αλλά δεν διαθέτει μεγάλη παρατηρητικότητα.

Ορέστης: (όρος + ίσταμαι), ο ορεσίβιος. Γιος του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Ορεινός κάτοικος. Απλός και μετριόφρων είναι αγαπητός στο περιβάλλον του. Συμβιβαστικός, προσπαθεί να ηρεμεί τα πνεύματα και να λύνει τις διαφορές των άλλων. Μερικές φορές υποτιμάει τον εαυτό του.

Ουρανία: μια από τις Εννέα Μούσες, προστάτης της αστρονομίας, αυτή που προέρχεται από τον ουρανό. Δυναμική και μαχητική, έχει μανία να δίνει συμβουλές στους άλλους, με αποτέλεσμα να γίνεται, μερικές φορές, κουραστική. Μοιάζει πολύ απόλυτη, ξέρει όμως να γίνεται ευέλικτη όταν θέλει.

Ούρσουλα: όνομα που στα λατινικά σημαίνει αρκούδα. Πειθαρχημένη, λατρεύει την υγιεινή ζωή και προτιμάει συχνά να ζει στην εξοχή. Η μητρότητα έχει πολύ μεγάλη σημασία γι' αυτήν και υποφέρει αν δεν μπορεί να κάνει παιδιά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Ν +Ξ +Ο )"

ΥΠΑΤΙΑ

«Υπατία: Ταινία η ζωή της»

Στα φύλλα της 4 και 11 Ιουνίου 2009 της ελληνικής εφημερίδος «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» του ΛΟΝΔΙΝΟΥ

δημοσιεύθηκε σε δυο συνέχειες άρθρο

του Γιώργου Λεκάκη

με τον παραπάνω τίτλο.

Γιατί ο όχλος σκότωσε την διασημοτέρα Αλεξανδρινή φιλόσοφο;

Το θέμα γίνεται επίκαιρο, επ’ ευκαιρία κινηματογραφικής ταινίας που γυρίζεται με την ζωή της και θα προβληθεί τον Δεκέμβριο του 2009.

Ο Γ. Λεκάκης επανέρχεται με το θέμα, που ο ίδιος είχε ανοίξει το 2000.

Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε,

να το αποθηκεύσετε

ή να το εκτυπώσετε από την στήλη ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

της παρακάτω ηλεκτρονικής διευθύνσεως:

http://www.lekakis.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΥΠΑΤΙΑ"

Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Λ + Μ )

Λ
Λαέρτης: βασιλιάς της Ιθάκης, γυναίκα του η Αντίκλεια και μονάκριβο παιδί του ο Οδυσσέας. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η γενναιοδωρία. Τον ευχαριστεί τόσο πολύ να δίνει στους άλλους, που σπάνια κάνει ο ίδιος περιουσία. Είναι ιδιαίτερα προστατευτικός απέναντι στα αγαπημένα του πρόσωπα.

Λάζαρος: αδελφός της Μάρθας και της Μαρίας στη Καινή Διαθήκη. Πράγματι έχει την ικανότητα να «ανασταίνεται» και να ξαναρχίζει τη ζωή του πάλι απ' την αρχή. Μοναχικός κι ευαίσθητος, περνάει μεγάλες ερωτικές απογοητεύσεις μέχρι να βρει το πρόσωπο που του ταιριάζει, τότε φτιάχνει μια ήρεμη και τρυφερή σχέση.

Λάμπρος, Λαμπρινή: αυτός που λάμπει και μεταφορικά ο ονομαστός και περίφημος. Ο Λάμπρος είναι συναισθηματικός και αυθόρμητος. Στην πραγματικότητα δεν ωριμάζει ποτέ, γι' αυτό και διατηρεί μέχρι τα γεράματα τη γοητεία ενός παιδιού. Η Λαμπρινή είναι πιο συνεσταλμένη και διακριτική. Της αρέσει η οικογενειακή ζωή και προτιμάει να δουλεύει στο σπίτι.

Λάουρα: ζεστή και μυστηριώδης, προσιτή και άπιαστη, με δυο λόγια αντιφατική. Το κύριο ενδιαφέρον της είναι ο έρωτας και κατέχει απόλυτα την τέχνη του. Όταν μεγαλώσει, προτιμά τους νεότερους άντρες.

Λαυρέντιος: άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Καλόκαρδος, αλλά λίγο αφελής, εμπιστεύεται ολόψυχα αυτούς που αγαπάει. Είναι ο τύπος του πατέρα που θα θυσιαστεί για το παιδί του ή του θείου που θα χαρίσει ό,τι έχει και δεν έχει στ' ανίψια του.

Λέανδρος: (λαός + ανήρ), ο ανδρείος του λαού.

Λευκή: από το «άσπρη, αμόλυντη, διαυγής». Ιδιόρρυθμος χαρακτήρας, έχει συνέχεια ανάγκη από καινούργια ερεθίσματα... Καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία, αναζητεί πηγές έμπνευσης, ακόμη και στους τεχνητούς παράδεισους.

Λεωνίδας: ο γνωστός βασιλιάς της Σπάρτης.. Ιδεολόγος και πολύ ειλικρινής, μπορεί μερικές φορές να πληγώσει, χωρίς να το θέλει, τους φίλους του. Μονογαμικός, αντλεί δύναμη από τη σχέση του με τη γυναίκα που αγαπά.

Λητώ: (λανθάνω), η μυστηριώδης. Από το Δία έγινε μητέρα του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος. Όσοι τη γνωρίζουν, τη σέβονται και την εκτιμούν. Ξέρει πάντα να δίνει σωστές συμβουλές και να παρηγορεί όσους έχουν προβλήματα. Είναι απλή και της αρέσει να ζει σε λιτό περιβάλλον.

Λίνος: γιος του Απόλλωνα και της Ψαμάθης. Γλυκός κι αξιαγάπητος, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει τους φίλους του, ο Λίνος συνεχίζει συχνά το επάγγελμα του πατέρα του. Έχει ιδιαίτερη αγάπη στη μουσική και διαθέτει ωραία φωνή.

Λορέντζος (λατινική): από το Λαυρέντιος (δαφνοστεφανωμένος).

Λουΐζα: σοβαρή, έχει την τάση να μελαγχολεί εύκολα. Αν ξεκινήσει την ζωή της δύσκολα, βλέπει τα πάντα απαισιόδοξα και γίνεται μοιρολάτρισσα. Δύσκολη στη συμβίωση, αργεί να παντρευτεί.

Λουκάς, Λουκία: φωτισμένος, πρακτικός και ρεαλιστής ο Λουκάς προτιμάει τα χειροπιαστά πράγματα απ' τις θεωρίες. Δεν χαρίζει τίποτα σε κανένα, αλλά είναι τίμιος και κρατάει το λόγο του. Η Λουκία είναι πιο τολμηρή και φιλόδοξη. Έχει ανάγκη να έχει δραστηριότητες έξω απ' το σπίτι. Γελαστή κι ευχάριστη, πολλές φορές ιδιόρρυθμη, ξέρει να κερδίζει τον θαυμασμό των άλλων.

Λουκιανός: ο πιο γνωστός από τους Έλληνες σοφιστές του 2ου αιώνα μ.Χ. Φοβάται τα γηρατειά. Θέλει πάντα να κάνει παρέα με νέους και να δείχνει πως έχει αντοχή και κέφι. Έχει χιούμορ και το χρησιμοποιεί ιδιαίτερα για να κατακτάει το άλλο φύλο, στο οποίο τρέφει μια ιδιαίτερη αδυναμία.

Λυδία: μυήθηκε από τον Παύλο στο Χριστιανισμό. Η καταγόμενη από τη Λυδία, την αρχαία χώρα της Μ. Ασίας. Πολύ ευγενική, με καλούς τρόπους, δραστήρια εργάζεται ακούραστα και ταυτόχρονα φροντίζει το σπίτι της, τον άντρα της και τα παιδιά της. χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύγχρονης «super woman».

Λυκούργος: διάσημος νομοθέτης της Σπάρτης που έζησε το 800 π.Χ. Έξυπνος και μορφωμένος, είναι αυστηρός στην κρίση του και βρίσκει εύκολα τα αδύνατα σημεία των άλλων. Στις ερωτικές σχέσεις του έχει σαδομαζοχιστική τάση.


Μ
Μάγια: ρωμαϊκή θεότητα, συμβολίζει τη γονιμότητα της γης. Δίνει την εντύπωση ότι ζει στα σύννεφα. Έχει όμως τόση θέληση κι επιμονή, που μπορεί να κάνει τα πιο τρελά όνειρα πραγματικότητα. Η προσωπική της ζωή έρχεται σε δεύτερο πλάνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει ένταση και ποικιλία.

Μαγδαληνή: μαθήτρια του Χριστού. Με τη γνησιότητα του χαρακτήρα της δημιουργεί πολλές συμπάθειες. Ο έρωτας παίζει πρωταρχικό ρόλο στη ζωή της. Της αρέσει να θαυμάζει αυτόν που αγαπά. Συνήθως, δεν μπορεί να έχει προϊστάμενο πάνω απ' το κεφάλι της και γίνεται ελεύθερη επαγγελματίας. Λατρεύει τα ζώα και τα παιδιά.

Μαλαματένια: σημαίνει φτιαγμένη από χρυσάφι. Είναι αγαθή και ευγενική. Η Μαλαματένια είναι γλυκιά και ρομαντική. Μπορεί να πέσει θύμα εκμετάλλευσης των γύρω της, που μπορούν εύκολα να την προσεγγίσουν και να την πείσουν να τους βοηθήσει. Η Μαλαματένια είναι αυτό που λέμε «καλό παιδί». Στήριγμα για την οικογένειά της και για τους φίλους της. Δεν κάνει πολλές σχέσεις, αλλά όταν ερωτευτεί δίνεται ολοκληρωτικά.

Μαλβίνα: πολύ φιλάρεσκη και πονηρή, θέλει να γοητεύει τους άλλους όχι μόνο με την εμφάνισή της, αλλά και με τις γνώσεις της. Έχει έντονο κριτικό πνεύμα, που φτάνει μέχρι τον σαρκασμό. Δραστήρια και ικανή στη δουλειά της, ελπίζοντας ότι ο κόπος της θα της χαρίσει κάποια δόξα.

Μαντώ: κόρη του Τειρεσία με μεγάλες μαντικές ικανότητες. Δυναμική και αποφασιστική, δεν μπορεί να ανεχτεί να βρίσκεται στη σκιά κάποιου άλλου. Πολύ καλή φίλη, όταν συμπαθεί κάποιον. Αλίμονο, όμως, στον άνθρωπο που θα πέσει στη γλώσσα της.

Μάξιμος: ρήτορας και φιλόσοφος που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ. Μεγάλη σημασία γι' αυτόν έχουν οι υλικές απολαύσεις. Έχει χιούμορ κι αυτό τον κάνει ευπρόσδεκτο στις παρέες. Του αρέσει να κρατάει ένα μυστήριο γύρω απ' τη ζωή του. Μιλάει πολύ, αλλά δεν είναι σίγουρο πως όλα όσα λέει είναι αλήθεια.

Μάρα: η Ιταλίδα αγία Μαρέρια που έζησε τον 13ο αιώνα. Δεν μιλάει πολύ, αντίθετα δρα. Ιδιαίτερα ικανή στο εμπόριο, δίνει μεγάλη σημασία στη δουλειά της. Όταν βαρεθεί τη μοναξιά, ξέρει να επιλέξει τον κατάλληλο σύντροφο.

Μαργαρίτα: μαργαριτάρι. Όσο πετυχημένη κι αν είναι η Μαργαρίτα στη δουλειά της, θα ενδιαφέρεται πάντα περισσότερο για τη γοητεία της. Ερωτεύεται με πάθος, δίνει πολλά από τον εαυτό της κι αργότερα απογοητεύεται! Πολύ μητρική, όταν δεν έχει παιδιά «νταντεύει» τους φίλους της.

Μάρθα: αδερφή του Λάζαρου και της Μαρίας. Αγνή, ανεξάρτητη και μοναχική, προτιμάει τη συντροφιά των ζώων απ' των ανθρώπων. Όσοι τη γνωρίζουν, γοητεύονται από τη χάρη της, αλλά δύσκολα μπορούν να την ψυχολογήσουν κι ακόμα περισσότερο, να την πλησιάσουν.

Μαρία, Μάριος: Μαριάμ ή Μύριαμ είναι το όνομα της Θεοτόκου επίσης σημαίνει θαλασσινή. Η Μαρία έχει την αίσθηση του καθήκοντος και τη μανία της τελειότητας. Της αρέσει να φαίνεται ικανή και οργανωτική και η γνώμη των άλλων μετράει πολύ γι' αυτήν. Η Μαίρη είναι πιο εγωίστρια, αλλά ζωηρή και κοινωνική. Η Μάρω είναι σοβαρή και αρκετά συχνά διανοούμενη. Τέλος, η Μαρίκα αγαπάει πάνω απ' όλα τα παιδιά της. Όσο για το Μάριο, ζει έντονη ζωή όταν είναι νέος. Αγαπάει την ταχύτητα, τις γυναίκες και τα χρήματα. Είναι ικανότατος σε όποιο επάγγελμα και αν διαλέξει.

Μαριάννα: σύνθετο όνομα, Μαρία + Άννα.

Μαρίνα: αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θετική και πρακτική σε ορισμένους τομείς, εντελώς «εκτός πραγματικότητας» σε άλλους. Φοβάται τον έρωτα, γιατί δεν της αρέσει να μην ελέγχει τον εαυτό της. Γι' αυτό καταφεύγει συχνά σε «σίγουρες» λύσεις, που της χαρίζουν συναισθηματική ασφάλεια. Ανάλογα με τις διαθέσεις της είναι καλή, εξυπηρετική και γενναιόδωρη ή δύστροπη, είρων και ζηλιάρα.

Μαρίνος: ήσυχος κι ευγενικός χαρακτήρας. Ο Μαρίνος είναι για όσους δεν τον ξέρουν πολύ κλειστός. Σοβαρός και συνεσταλμένος, δίνει προτεραιότητα στην οικογενειακή ευτυχία. Αγαπάει τη φύση, τα ζώα, τα παιδιά. Δεν είναι άνθρωπος που στη ζωή του παίρνει ρίσκα.

Μαρκέλλα, Μάρκελλος: όνομα πολύ διαδεδομένο στη Ρωμαϊκή εποχή, συναντάται και σε αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ανοιχτόκαρδη κι αθλητική η Μαρκέλλα έχει ένα χαρακτήρα που δεν κρύβει εκπλήξεις. Ο Μάρκελλος είναι λιγότερο αυθόρμητος, πιο εγωιστής και νάρκισσος. Συχνά έχει ωραία μάτια.

Μάρκος: όνομα Ρωμαίων Αυτοκρατόρων. Ευαίσθητος κι επηρεάσιμος, αγαπάει του αδύνατους αλλά δύσκολα αντιστέκεται στους δυνατούς. Ταιριάζει με πολύ διαφορετικούς ανθρώπους. Αγαπάει τη ζωή της νύχτας.

Ματθαίος, Ματθίλδη: απόστολος και ευαγγελιστής... Είναι πολυλογάς, κοινωνικός και λαίμαργος. Προσαρμόζεται εύκολα στο περιβάλλον και πιάνει αμέσως φιλίες. Γίνεται θαυμάσιος έμπορος. Εντελώς αντίθετος χαρακτήρας είναι η Ματθίλδη. Δεν εμπιστεύεται εύκολα τους ανθρώπους και προτιμάει να ζει λίγο αποτραβηγμένη απ' τον κόσμο. Έχει ταλέντο στη φωτογραφία.

Μελπομένη: (μέλπω), η ευφραίνουσα με το άσμα της. Η Μούσα της θεατρικής τραγωδίας. Προέρχεται από το ρήμα «μέλπω» τη θεωρούσαν αρχικά Μούσα του τραγουδιού. Νευρική κι ανήσυχη, δεν ικανοποιείται εύκολα. Καθώς είναι πολύ ενεργητική, μπορεί να κάνει συγχρόνως πολλά πράγματα, χωρίς όμως να εμβαθύνει. Της αρέσει να προκαλεί το ενδιαφέρον των αντρών, αλλά η ίδια ερωτεύεται δύσκολα.

Μενέλαος: (μένος + λαός), η ορμή του λαού. Γιος του Ατρέως και βασιλιάς της Σπάρτης. Έχει μεγάλη καρδιά και συγχωρεί εύκολα. Πολύ επιδέξιος στα χέρια, γίνεται θαυμάσιος μηχανικός. Δεν τον ενδιαφέρει, όμως η καριέρα. Προτιμάει μια ήσυχη ζωή κι ασχολείται με πολλά «χόμπι».

Μερόπη: μια απ' τις Πλειάδες. Γελαστή κι ανοιχτόκαρδη, συνηθίζει να μιλάει πολύ. Έχει πολύ γούστο, της αρέσει να φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της. Πολύ φιλόξενη, το σπίτι της είναι πάντα ανοιχτό.

Μηνάς: όνομα συνηθισμένο στο Βυζάντιο. Είναι πολύ εργατικός, αλλά συνήθως βιάζεται να κάνει οικογένεια και δυσκολεύεται ν' αντεπεξέλθει. Έχει ανάγκη από μια γυναίκα ήρεμη, που να του συμπαραστέκεται, αλλιώς βρίσκει παρηγοριά έξω από το σπίτι. Είναι καλός και γενναιόδωρος πατέρας.

Μιλτιάδης: (μίλτος: ερυθρά βαφή), ο αιματώδης, ο ανδρείος. Ο γνωστός Μαραθωνομάχος. Φιλόδοξος και πονηρός, ξέρει να «μυρίζεται» τις νέες τάσεις και τα ρεύματα της εποχής και να τα εκμεταλλεύεται προς όφελός του. Στα αισθηματικά του, αποζητάει κάποια σταθερότητα, αλλά συχνά τα πράγματα έρχονται διαφορετικά, με αποτέλεσμα να κάνει πάνω από ένα γάμο.

Μίνως: δυο προϊστορικοί βασιλείς της Κρήτης ονομάζονταν έτσι. Του αρέσει να ξεχωρίζει από τους άλλους κι είναι συχνά ιδιόρρυθμος κι αντικομφορμιστής. Αγαπάει υπερβολικά τις γυναίκες και του είναι αδύνατον να είναι πιστός. Είναι τυχερός, κυρίως στα χρήματα.

Μήδεια: σημαίνει «αυτή που φροντίζει, που νουθετεί».

Μιχαήλ, Μιχαέλλα: εβραϊκό όνομα, ο αρχάγγελος Μιχαήλ ήταν προστάτης του λαού του Ισραήλ και της Εκκλησίας του Χριστού. Του αρέσει να επιβάλλεται στο περιβάλλον του. Εύθικτος, δεν ανέχεται «μύγα στο σπαθί του». Δίνει μεγάλη σημασία στην οικογενειακή παράδοση και είναι μεγάλος πατριώτης. Κοινωνικός, συνηθίζει να περιστοιχίζεται από τους φίλους του.

Μυρρίνη ή Μυρσίνη: είναι σπάταλη, αλλά όχι μόνο για τα χρήματα. Δίνει χρόνο και κόπο, αγάπη και στοργή, στον άντρα της, στα παιδιά της, στους φίλους της. Της αρέσει να συμμετέχει στα κοινά κι αυτό τη βοηθάει ν' αξιοποιεί δημιουργικά την ανάγκη της να προσφέρει.

Μυρτώ: (μύρτον), η ευχάριστη ως μυρτιά. Εγγονή του Αριστείδη, δεύτερη σύζυγος του Σωκράτη. Αποκλειστική και ζηλιάρα, δεν της αρέσει να μοιράζεται. Δυναμική, αλλάζει συχνά επαγγέλματα και πετυχαίνει. Ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκεται, μπορεί να γίνει υπερβολικά γενναιόδωρη ή και τσιγκούνα.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΝΟΜΑΤΑ και ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ( Λ + Μ )"

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

ΕΙΔΗ ΓΡΑΦΗΣ

ΕΙΔΗ ΓΡΑΦΗΣ

Σήμερα είναι γνωστές τρείς κατηγορίες γραφής, στις οποίες μπορούν να υπαχθούν όλες οι γνωστές γλώσσες του κόσμου. Η ιερογλυφική, η συλλαβική και η αλφαβητική. Μιλάμε πάντα για γλώσσες γραφής και ομιλίας και όχι για νοηματικές, οι οποίες και δεν ενδιαφέρουν το παρόν κείμενο.
• Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι ιερογλυφικές. Είναι οι γραφές στις οποίες κάθε λέξη είναι και ένα ιδεόγραμμα. Είναι προφανές ότι αποτελούν την απλούστερη μορφή γραφής, χρειάζεται όμως να επινοηθεί ένα σύμβολο για κάθε έννοια. Για τον λόγο αυτό οι ιερογλυφική είναι η πρώτη γραφή που επινόησε ο άνθρωπος.
• Στήν δεύτερη ανήκουν οι συλλαβικές γραφές, στις οποίες υπάρχει ένα σύνολο από συλλαβές οι οποίες και αποτελούν τις λέξεις. Παράδειγμα τέτοιας γραφής είναι η περίφημη Γραμμική Β΄, όπου κάθε συλλαβή αποτυπώνεται με ένα διαφορετικό σημείο-σύμβολο (88 συνολικά σημεία). Οι συλλαβικές γραφές ήταν το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της γλώσσας. Αποτέλεσε σαφή βελτίωση αυτής των ιδεογραμμάτων και πρόδρομος της αλφαβητικής γραφής.
• Τέλος έχουμε την Τρίτη κατηγορία, την αλφαβητική / φθογγική γραφή, την οποία χρησιμοποιούμε και σήμερα. Η ευελιξία και ακρίβεια τούτης στην απόδοση των νοημάτων, σε σχέση με τις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες, είναι χαρακτηριστική. Σε όλες τις γραφές τέτοιου τύπου χρειάζονται το πολύ 30 γράμματα, συνδυασμοί των οποίων μπορούν να αποτυπώσουν την οποιαδήποτε λέξη και έννοια.

Μπορεί κάποιος σε αυτό το σημείο να αναρωτηθεί, λοιπόν, για ποιόν λόγο αναφέρουμε την γραφή ενώ το θέμα μας είναι η γλώσσα. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Το σύστημα γραφής έχει άμεση επίδραση στην ίδια την γλώσσα. Για παράδειγμα όταν στην Κινεζική αντιστοιχεί ένα μόνο σύμβολο σε πολλές έννοιες (π.χ. «σι» μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε από τις ακόλουθες λέξεις «γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ.»), αυτό έχει ως συνέπεια να επηρεάζεται και ο προφορικός λόγος. Μια γλώσσα για να θεωρείται σημαντική θα πρέπει να χαρακτηρίζεται εκτός των άλλων και από ακριβολογία. Δεν μπορεί να αφήνει χώρο για παρερμηνείες, ούτε και να παραπέμπει αυτόν που τη χρησιμοποιεί στα συμφραζόμενα μιάς λέξης για να καταλάβει το νόημά της.

Έχοντας λοιπόν υπόψιν όλα αυτά, μπορούμε αμέσως να διαπιστώσουμε ότι μια γλώσσα σαν την παραδοσιακή Κινεζική, είναι σαφώς μικρότερης γλωσσικής αξίας από τις υπόλοιπες γλώσσες του πολιτισμένου κόσμου. Ιδιαίτερα η έλλειψη της πρακτικότητάς της έχει γίνει φανερή και στους ίδιους τους Κινέζους που την χρησιμοποιούν. Το ότι η κάθε λέξη είναι ένα ιδεόγραμμα, σημαίνει ότι υπάρχουν 50.000 ιδεογράμματα [1] τα οποία είναι παντελώς αδύνατον να μάθει κανείς. Ακόμα και οι πιο επιφανείς Κινέζοι ακαδημαϊκοί δεν γνωρίζουν όλα τα ιδεογράμματα της γλώσσας τους. Αντίθετα μια γλώσσα σαν την δική μας μπορεί να αποτυπώσει κάθε πιθανή λέξη χρησιμοποιώντας συνδυασμούς μόλις 24 συμβόλων. Επιπλέον η γλώσσα αυτή καταντάει ένα εξοντωτικό τέστ μνήμης, αντί σαν τις Ευρωπαϊκές να είναι ένα εργαλείο που να ακονίζει το μυαλό.

Τέλος αξίζει να αναφέρουμε ότι μόνο η Ελληνική γλώσσα έχει περάσει και από τα τρία αυτά στάδια στην μακραίωνη πορεία της. Αυτό το γεγονός από μόνο του λέει πολλά. Και αυτό διότι αναγκάστηκε να εξελιχθεί από μόνη της, χωρίς βοήθεια από κάποια άλλη γλώσσα, αφού δεν υπήρχε ισάξια ή ανώτερη γλώσσα από την οποία να μπορεί να δανειστεί στοιχεία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΙΔΗ ΓΡΑΦΗΣ"
Related Posts with Thumbnails