ΔΡΥΪΔΕΣ και ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

ΔΡΥΪΔΕΣ

Η λέξη “druid” έχει 2 ερμηνείες.

Η πρώτη, προερχομένη από τήν Γαλλατική λέξη “derw” η οποία σημαίνει βελανιδιά, δίνει στόν Δρυϊδη τόν ορισμό « ο άνθρωπος τής βελανιδιάς».

Η δεύτερη σύμφωνα με το Madame Le Roux, έχει τήν Σακριτική ρίζα “root” πού σημαίνει « βαρύς» και “vid” πού σημαίνει «γνώση», έτσι ο Δρυϊδης είναι ο άνθρωπος ο φορτωμένος με πολλές γνώσεις.

Ο τίτλος τού Δρυϊδη ανήκε σε όλα τα μέλη, αλλά ο καθένας από αυτούς είχε τίς ειδικότητές του και τή δική του ξεχωριστή ικανότητα.

Ετσι έχουμε:

Τούς Δρυϊδες: πού είναι Ιερείς, Διδάσκαλοι, Πρεσβευτές και Σοφοί.

Αυτοί έχουν μία πλήρη μύηση στη Θεολογία, Κοσμολογία, Μαθηματικά.

Οι Δρυϊδες φορούσαν άσπρο λινό μανδύα και στέμμα από βελανιδιά. (σήμερα έχει αντικατασταθεί από μιά ταινία κεφαλιού κεντημένη με το σήμα τού Triban).

Τούς Vates ή Ovates (κάτι σάν αλχημιστές).

Προφήτες, γιατροί, φυσιοθεραπευτές, ύδρομάντεις ……..κλπ

Γενικά ήταν επιστήμονες.

Προήδρευαν στίς τελετουργίες και φορούσαν πράσινους μανδύες.

Τούς Βάρδους:

Ποιητές, μουσικοί, διδάσκαλοι, ιστορικοί…….κλπ.

Αυτοί ήξεραν τίς κρυφές παραδόσεις, μπορούσαν στήν ανάγκη να αντικαταστήσουν τούς Δρυϊδες και τούς Ovades και φορούσαν μπλέ μανδύες.

ΙΣΤΟΡΙΑ

Οι Ρωμαίοι είναι οι υπεύθυνοι για τήν εξαφάνιση τών Δρυϊδών.

Τούς απαγόρευσαν, με τήν πρόφαση ότι έκαναν ανθρωποθυσίες, ενώ στή πραγματικότητα η αιτία ήταν ο πολιτικός χειρισμός τους ενάντια στήν ιερατική τάξη η οποία είχε μεγάλη επιρροή πάνω στό λαό πού μπορούσε να αντισταθεί στόν κατακτητή.

Αργότερα, στά χρόνια τού Χριστιανισμού, ακολούθησε ένα σαρωτικό ξεκλήρισμα τής “βαρβαρικής θρησκείας”.

Ας σημειωθεί ότι το μόνο κείμενο πού αναφέρει “ανθρωποθυσία”, είναι Ιρλανδικό χριστιανικό, γραμμένο στά Λατινικά, μέσα στο απλυτήκιο τού Αγίου Πατρικίου!

Η Δρουϊδική θρησκεία συνεχίστηκε ,στα κρυφά, μέσα σε ορισμένα χριστιανικά μοναστήρια (όπως τών Βεναδικτήνων), τών οποίων τα απομονωτήρια είχαν δημιουργηθεί πάνω σε πολλά από τα αρχαία Ιερά.!

Οι Δρυΐδες, σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν, κυριάρχησαν για μεγάλο διάστημα στη Γαλατία και τη Βρε­τανία πριν από την εισβολή των Ρωμαίων. Αποτελούσαν κλειστή τάξη, με σαφή μυητική διδασκαλία. Κατείχαν γνώσεις αστρολογίας, θεραπευτικής, μαντικής και ασκούσαν την δι­καστική εξουσία. Η λατρεία της δρυός έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στην θρησκευτική τους φιλοσοφία. Η διδασκαλία τους, η οποία μεταξύ άλλων περιελάμβανε την πίστη στη μεταθα­νάτια ζωή και την επαναγέννηση, εδίδετο μόνον προφορικά, γι' αυτό έχουμε και έλλειψη γραπτών στοιχείων σχετικά μ' αυτήν.

Ύστερα από τους διωγμούς που υπέστησαν από τους Ρωμαίους και, ιδιαίτερα, επί καίσαρος Κλαυδίου, άρχισαν σιγά-σιγά να εξαφανίζονται μαζί με την εξάπλωση της Χριστιανικής θρησκείας στην Ευρώπη. Η εσωτερική παράδοση δέχεται την απώλεια της Δρυϊδικής μυήσεως, όχι όμως και της Δρυϊδικής διδασκαλίας.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε που ο Ιούλιος Καίσαρ κατέκτησε με τις Ρωμαϊκές Λεγεώνες την Κεντρική Ευρώπη και τα Βρετανικά νησιά.

Η καταστροφή των δύο μεγαλύτερων Γαλατικών πόλεων, της Ζεγκόβια και της Αλέζια μας στέρησε τις πιθανές πληροφορίες για μια σφαιρικότερη γνώση της Κελτικής θρησκείας. Έτσι, γνωρίζουμε ελάχιστα για τους Δρυΐδες, που ήσαν οι θρησκευτικοί αρχηγοί των Κελτών.

Οι Δρυϊδες ήξεραν να γράφουν (Ελληνικό και Ογκαμικό-αρχαίο Ιρλανδικό- αλφάβητο), αλλά απαγόρευαν τη γραφή τού δόγματός τους από τον φόβο καταστροφής του!!

Οι λεπτομέρειες τών συνηθειών τους έχουν περιγραφεί, μετά τήν απαγόρευση από τόν επελαύνοντα Χριστιανισμό, κυρίως μέσα από τα Κελτικά Ιρλανδικά μοναστήρια, αλλά πολλές παγανιστικές ιστορίες μετά από λογοκρισία και επεξεργασία, βρέθηκαν μέσα σέ χριστιανικές ιστορίες.

Η Παράδοση επίσης επέζησε από Βάρδους διά μέσου διηγημάτων και τραγουδιών.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥΣ

Δεν θα ήταν παράλογο να σκεφθούμε, ότι μιά εντυπωσιακή γέννηση πρέπει να έλαβε χώρα τη στιγμή που ο άνθρωπος είχε την ευφυία να χαράξει τα πρώτα σχήματα, τις πρώτες εικόνες που ταυτόχρονα ήταν και σύμβολα. Έτσι η Μεταφυσική θα πρέπει να εκκολάφθηκε την ίδια εποχή με την Αισθητική.

Είναι ιστορικά παραδεδεγμένο ότι οι Δρυίδες δεν άφησαν γραπτά για το ουσιώδες μέρος της δοξασίας τους, η οποία προσφέρει πολλά σημεία σύγκρισης με την φιλοσοφία του Πυθαγόρα. Σ' αυτό δεν διαφέρουν από τους Μύστες όλων των εποχών. Έτσι, τα πρώτα γραπτά έγγραφα, που αφορούν τον Δρυϊδισμό, δεν χρονολογούνται καν κατά την πρώτη χριστιανική πε­ρίοδο, αλλά είναι μεταγενέστερα.

Μόνο μερικοί αιώνες μας χωρίζουν από την τελευταία τους σύνταξη. Αποτελούν μέρος της γαλατικής κοινωνίας και πα­ρουσιάζονται κάτω από την μορφή μυθικών αφηγήσεων ή ρητών που έχουν σαν βάση τον αριθμό τρία. Από εδώ προέρχεται και το όνομα τους - Τριάδες.

Σαράντα έξι απ' αυτές τις Τριάδες, τις ονομαζόμενες θεολογικές, μεταφράστηκαν στα γαλλικά το 1853 από τον Αδόλφο Πικτέ που τις δημοσίευσε στη Βιβλιο­θήκη της Γενεύης και αργότερα σ' ένα μικρό βιβλίο που έγινε δυσεύρετο: «Το Μυστήριο των Βάρδων».

Ο Ιωάννης Ρεϋνώ στο μεγάλο του έργο «Το Πνεύμα της Γαλατίας» αναδημοσίευσε αυτή την έκδοση που απέχει σε μερικά σημεία από το πρω­τότυπο κείμενο. Γι' αυτό το 1906 ο Ιωάννης Λε Φουστέκ και ο Υβ Μπερτού ανέλαβαν ν' αποδώσουν λέξη προς λέξη αυτές τις σαράντα έξη Τριάδες τόσο στην αρμορικανή όσο και στη γαλλική.

Στον «θρύλο του Διαμαντιού», ο Έντμοντ Μπέιλλυ έδωσε ένα μεγαλειώδες σχόλιο αυτών των τόσο ιδιαίτερα περιεκτικών και τόσο υψηλής σημασίας ρητών. Πράγματι, για οποιονδή­ποτε δέχεται να σκεφθεί λίγο πάνω σ' αυτές, γίνεται σαφές ότι βρίσκει κανείς εκεί την παρουσία μιας δυτικής δοξασίας πολύ ανώτερης, που μπόρεσε, στην έσχατη πλέον μορφή της, να υποστεί την επίδραση του Χριστιανισμού.

Δοξασίας που δεν φθάνει όμως τόσο ψηλά μέσα στα σκοτάδια των καιρών και όπου το ουσιώδες αποτελεί ένα σώμα με την Ιερή Παράδοση και τον εσωτερισμό διαφόρων μυητικών συστημάτων, που ασκούνται μέχρι σήμερα στη Δύση. Καμμιά μελέτη δεν εν­δείκνυται περισσότερο από τη μελέτη αυτών των κειμένων, για όσους σκέπτονται ότι η Δυτική Παράδοση μπορεί ν' ανα­ζητηθεί μέχρι και την Πλατωνική Ατλαντίδα.

Κείμενα πού περιέχουν αρκετά αγνή πνευματικότητα για να κρατήσουν την προσοχή τού πνεύματος , δεν είναι επι­φανειακά και δείχνουν πάθος για τα μυστήρια των πραγ­μάτων.

Από την πρώτη Τριάδα μαθαίνουμε ότι η Σοφία των Δρυϊδών βασίζεται επάνω στην ιδέα ενός Σημείου Ελευθερίας, όπου ισορροπούν όλες οι αντιθέσεις και που τοποθετεί την Αξία μέσα στην Εκλογή.

Οι Τριάδες προσπαθούν να προσδιορίσουν τους τρόπους του Είναι, δηλ. το μυστικό της Ζωής στην Κοσμική της άνοδο.

Ο ποιητής Βερχαίρεν είπε μέσα στην μεγαλοφυή του διαί­σθηση:

«Ζωή σημαίνει ν' ανέρχεσαι...». Αυτός ο μεγάλος νόμος εκφράζεται σαν μια διδασκαλία σε όλη τη σειρά των Τριάδων, όπου η ανώτερη δοξασία έρχεται σε αντίθεση με τις ανατολικές ιδέες της απορρόφησης στους κόλπους της Μεγάλης Ψυχής. (Νιρβάνα κ.λ.π.)

Εχοντας διασχίσει τις τρεις πρωτόγονες συμφορές του Αμπρέντ που είναι:

η Αναγκαιότητα, η Λησμονιά και ο θά­νατος,

έχοντας θριαμβεύσει στις τρεις αναγκαιότητες που συν­δέονται με τη θνητή του φύση:

τον Πόνο, την Ανανέωση, την Εκλογή

έχοντας διασχίσει τις τρεις εναλλακτικές καταστάσεις:

την Αναγκαιότητα και την Ελευθερία, το Κακό και το Καλό,

έχοντας κερδίσει τις τρεις νίκες που δικαιολογούν την κατάσταση του ανθρώπου

1) ν' αποκτήσει την Επιστήμη πριν τον προλάβει ο θάνατος,

2) ν' αποκτήσει την ηθική Δύναμη και να εισχωρήση στον κόσμο των αγνών Πνευμάτων ή τον Κόσμο της Λευ­κότητας, και

3) να δημιουργήση μιαν άφθαρτη προσωπικότητα.

Η αλή­θεια, η θέληση και η ισχύς επιτυγχάνουν με την ένωση της δύναμης τους ό,τι επιθυμούν.

Αρχίζουν στην κατάσταση του ανθρώπου και στη συνέχεια διαρκούν για πάντα.

Ο Δρυϊδισμός διδάσκει την Δοκιμασία δια της Αγάπης και αυτή τη δοξασία τη βρίσκουμε ξανά στις αφηγήσεις της Στρογγυλής Τραπέζης σ' όλη την εμφανή φαντασία της πλοκής.

Ο καθένας είν' ελεύθερος να εκλέξει τις φωνές της σωτηρίας του. Του δόθηκε η ελευθερία γι' αυτό. Συνεπώς, η αιωνιότητα δεν μας είναι εφικτή παρά μόνον αν αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί να την κατακτήσουμε.

Τί θα πηγαίναμε ν' αναζητήσουμε στην Ανατολή, όταν η αρχαία Σοφία των Δρυϊδών δίνει στον άνθρωπο τα πιο υψηλά πεπρωμένα και δίνει στην Επιστήμη βάσεις σαν κι αυτές:

«Πρέπει, για να την κατακτήσεις ολόκληρη, να πραγ­ματοποιήσεις το πέρασμα από κάθε κατάσταση της ζωής και των γεγονότων της, πρέπει να διατηρείς την μνήμη κάθε κα­ταστάσεως της ζωής, καθώς και των στοιχείων που προκύπτουν απ' αυτήν. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις την ισχύ της διάβασης από κάθε κατάσταση της ζωής σύμφωνα με τη θέληση σου, για ν' αποκτήσεις πείρα και κρίση κι αυτό το συναντάς στον κύκλο του Γκουενβέντ».

Μέσα απ' αυτό διακηρύσσεται η απεριόριστη ανάπτυξη του Ωραίου και του Καλού.

Οι Γοτθικοί Καθεδρικοί ναοί ήλθαν να πάρουν την θέση των Ντολμέν. Είναι τα βιβλία από πέτρα, βιβλία αλχημείας, όπως αποδεικνύει ο Φουλκανέλλι* και διδάσκουν το μυστικό

του Μεγάλου Έργου, που είναι η πνευματική και η υλική μεταστοιχείωση.

Εάν λοιπόν με την Αλχημεία θέλουμε να κα­ταλάβουμε, όχι μόνο τις λειτουργίες που πρέπει να οδηγήσουν στην κατασκευή χρυσού, αλλά συγχρόνως και στην αποκα­τάσταση της ψυχής στην πρωταρχική της δόξα, θα έλεγα ευ­χαρίστως ότι το γαλατικό Ταλιεζίν είναι μία αλχημιστική αφή­γηση. Ως εκ τούτου περικλείει κάτω από μια καλυμμένη μορφή τα ουσιώδη στοιχεία της Δοξασίας των Κελτών, που είναι Χρι­στιανική στις καθαρές θεμελιακές αρχές της, αν και αναπτύ­χθηκε πριν από τον Χριστό.

«Σημαδεύτηκα από την Μαθ (Φύση) πριν γίνω αθάνατος», λέει ο Βάρδος. «Δηλαδή, για να κάνω τη ζωώδη ψυχή μου, ψυχή ανθρώπου. Ο Γκουϊόν έχυσε στα χείλη μου το ποτό της αθανασίας που περιέχεται στο κύπελλο που φυλάει, το κύπελλο της Καριντουέν, της θείας θάλασσας που σύμβολο της είναι το Δοχείο».

«Ο Τόπος της προέλευσης μου - λέει ο Ταλιεζίν στην αρχή του τραγουδιού του -είναι η περιοχή των άστρων του καλο­καιριού. Ο Διανομέας των Κόσμων με είχε δίπλα στον θρόνο του στον πρωταρχικό γαλαξία. Είμαι ένα θαύμα που η προέ­λευση του δεν είναι γνωστή. Ήμουν στην Ασία μαζί με τον Νώε μέσα στην Κιβωτό. Ήμουν στην Ινδία όταν κτιζόταν η Ρώμη. Συνόδευσα εδώ αυτούς που επέζησαν από την Τροία, θα είμαι στο πρόσωπο της γης μέχρι την ημέρα της κρίσης, και είμαι ικανός να διδάξω ολόκληρο το σύμπαν. Ο Ιντνό και ο Χεϊνίν, που μερικοί ερμηνεύουν ως τον Άγιο Ιωάννη, τον απόστολο του Λόγου, μ' ονόμαζαν Μέρλιν, και

οι βα σιληάδες του μέλλοντος θα μ' ονομάζουν Ταλιεζίν.».

Ο εκχριστιανισμένος Δρυϊδισμός μετέφερε το μυητικό κέ­ντρο του στην Ιρλανδία και στη Χώρα της Γαλατίας. Από την Γαλατία, λοιπόν, μας ξανάρχεται αυτό το πρώτης τάξεως κείμενο: οι Τριάδες. Και οι Τριάδες περιέχουν ό,τι μας χρειά­ζεται για να ερμηνεύσουμε τον μύθο του Ταλιεζίν. Έχει σχέση με την ανθρώπινη ψυχή, την πτώση της και τη λύτρωση της δια μέσου της αιώνας κλίμακας των μεταναστεύσεων.

Υπάρχουν τρεις κύκλοι ζωής λένε οι Τριάδες.

Κάθε ζωή ξενικά από το Αννούν (την Άβυσσο, το σκοτεινό βάθος) όπου εκκολάπτονται οι πρωταρχικές ζυμώσεις, αποκτά την επιστήμη με πόνο δια μέσου του Αμπρέντ (τον κόσμο της Αναγκαιότητας) και κα­τακτά την πληρότητα μέσα στον κύκλο της Λευκότητας, τον Ουρανό ή Γκουενβέντ. Η ψυχή ξαναβρίσκει εκεί το Αουέν ή την πρωταρχική της Διάνοια, την πρωταρχική Αγάπη, την πρωταρχική Μνήμη. Όμως ο Άνθρωπος δεν μπορεί να θριαμ­βεύσει στις αναγκαιότητες που συνδέονται με την θνητή του φύση παρά μόνο με την θυσία και την ελεύθερη Εκλογή.

Όλη η Δρυϊδική Σοφία, επιμένουν, στηρίζεται στην ιδέα ενός Σημείου Ελευθερίας, επάνω στην εκλογή ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. (θυμίζει μωσαϊκο δάπεδο;)

Μήπως και οι τρεις κύκλοι που προσδιορίζονται από τις Τριάδες, δεν ξαναβρίσκονται, λαμβάνοντας υπόψη τις όποιες διαφορές, στον Δάντη; Κόλαση, Καθαρτήριο, Παράδεισος.

Μήπως και η ιδέα του Καθαρτηρίου δεν ενισχύεται στον Μεσαίωνα στην προτίμηση που δείχνουν για τις δοξασίες του Κελτισμού; (Μαρί ντε Φρανς, το Μαρτύριο του Αγίου Πατρικίου).

Ουσιώδης είναι η διαφορά μεταξύ της Ανατολής και της Δύσης, που υπογραμμίζω για άλλη μια φορά: η νιρβανική εκμηδένιση δεν είναι η ανταμοιβή για τις δοκιμασίες που ο

ανθρωπος περνά θριαμβευτικά. Με το μέτρο που αναρριχώνται την κλίμακα των μετενσαρκώσεων, τα πνεύματα δημιουργούν μια συνείδηση πιο καθαρή, που τα ατομικοποιεί κάνοντας τα αθάνατα. Αντίθετα δεν μπορούν να εισδύσουν στο Κεουγκάντ (την κενή περιοχή) που ανήκει μόνο στον θεό. Και ο θεός δεν είναι δυνατόν σε καμμιά περίπτωση να ταυτισθεί με την Εκδήλωση του.

Στο Κεφάλαιο XV του Ιου βιβλίου των Στρωματέων, ο Κλήμης ο Αλεξανδρείας λέει ότι ο Πυθαγόρας είχε δανείσει την δοξασία του στους Δρυΐδες και ο Πολυίστωρ αναγνώριζε ότι οι Δρυΐδες ήταν οι πιο φωτισμένοι από τους ανθρώπους. Για τον Πυθαγόρα, όπως και για τους Δρυΐδες, η ύψιστη Μο­νάδα αντιπροσωπεύει την ουσία του θεού, ενώ η Δυάδα την ιδιότητα του ως γεννήτορα, και είναι ταυτόχρονα και αρσενική και θηλυκή. Η Δυάδα δημιουργεί τον κόσμο που είναι τρια­δικός. Όπως στον άνθρωπο το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα,, τρία στοιχεία αποτελούν και τον κό­σμο που είναι:

ο θεϊκός κόσμος, ο ανθρώπινος κόσμος και ο φυσικός κόσμος.

Η Τριάδα ή νόμος του Τριαδικού είναι, λοιπόν, για τους Πυθαγόρειους, όπως και για τους Δρυΐδες, το πραγματικό «κλει­δί της ζωής», σύμφωνα με την πολύ επιτυχημένη έκφραση του Εδουάρδου Συρέ. Βρίσκεται σ’ όλους τους βαθμούς της κλίμακας των όντων και των πραγμάτων. Το Επτά σήμαινε για τον Πυθαγόρα την ένωση του Ανθρώπου και του θείου. Κατ’ αυτόν οι Εννέα Μούσες, που προσωποποιούσαν τις επι­στήμες συγκροτημένες ανά τρεις, προίσταντο της τριπλής τριά­δας που είχε εξελιχθεί στους εννέα κόσμους.

Στον κάθε κόσμο ο Διδάσκαλος ενσάρκωνε μιαν αρχή, μια δρώσα ενέργεια του Σύμπαντος. «Γι’ αυτόν, λέει επίσης ο Συρέ, τα τέσσερα στοιχεία, από τα οποία σχηματίστηκαν τα άστρα και όλα τα όντα, προσδιορίζουν τέσσερις διαβαθμισμένες καταστάσεις της ύλης.

Η Γη αντιπροσωπεύει τη στερεά κατάσταση, το Νερό την Υγρή, ο Αέρας την αεριώδη και η Φωτιά την ακτινοβολούσα, αστάθ­μητη κατάσταση.

Το πέμπτο στοιχείο, το αιθερικό, αντιπρο­σωπεύει μια κατάσταση τόσο εκλεπτυσμένη και τόσο έντονη, που δεν είναι πλέον ατομική και που είναι προικισμένη με συμπαντική διεισδυτική ικανότητα. Είναι το αρχικό κοσμικό ρευστό, το αστρικό φως ή Ψυχή του Κόσμου».

Αυτή η διαίρεση, που δεν απέχει πολύ από τις ιδέες της σύγχρονης φυσικής, συναντάται στη Βάρδα της Γαλατίας.

Οι Δρυίδες θεωρούσαν ότι ο φυσικός κόσμος αποτελείτο από τέσ­σερα πρωταρχικά στοιχεία: το Καλάς απ’ όπου προέρχεται η Γη και όλα τα σκληρά σώματα, το Γκουιγιάρ απ’ όπου προέρ­χεται ό,τι είναι υγρό ή υγροποιείται, το Φουν απ’ όπου προέρ­χεται ό,τι είναι πνοή, άνεμος, ανάσα και αέρας και το Ουβέλ απ’ όπου προέρχεται κάθε θερμότητα, κάθε φωτιά, κάθε φως. Η δημιουργός Αρχή, το Φως, παίρνει το όνομα Νουίβρ. Από το Νουΐβρ κάθε κίνηση, κάθε πνεύ­μα, κάθε ανθρώπινη ζωή και, από την ένωση του με τ’ άλλα στοιχεία, αναβλύζει κάθε ύπαρξη.

Στο Νουίβρ και στην ύψιστη λαμπρότητα του, έξω από κάθε άλλο και διαφορετικό πράγμα, ενυπάρχει ο θεός, γιατί ο θεός είναι το Νουίβρ και δεν υπάρχει σ’ αυτόν ούτε ανανέωση, ούτε θάνατος, ούτε καταστροφική αρχή και αποσύνθεση, ούτε φθορά. Δηλαδή, δεν υπάρχει ούτε τόπος, ούτε χρόνος όπου να μην υπάρχει ο θεός.

Το Νουΐβρ είναι ταυτόχρονα το μικρότερο των μικρότερων και μεγαλύτερο από τους κόσμους, όπως λέει μια γαλατική βάρδα, αφού είναι αυτή η ίδια η λεπτότητα και η ισχύς. Είναι παρούσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή και αναμφίβολα συμβο­λίζεται με το μυστηριώδες πρόσωπο του Γκουιόν που φύλαγε το δοχείο της Καριντουέν και ο οποίος, για να φέρει στα χείλη του μια γουλιά του μαγικού υγρού, γίνεται ένα είδος Πρωτέα που καταφεύγει σε διαδοχικές μετεμψυχώσεις και μετενσαρ­κώσεις. Αυτός ο νάνος γίνεται τελικά ο Ταλιεζίν. Έτσι αγ­γίζουμε – το επαναλαμβάνω – τις δοξασίες της αλχημείας και ξαναβρίσκουμε τον Δάντη, ο οποίος, επί πλέον, ομολογεί ότι η Αγαπημένη του δεν είναι άλλη από εκείνη του Πυθαγόρα: η Σοφία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΔΡΥΪΔΕΣ και ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ"

Θρακικό Πέλαγος

Νησιά με πετρέλαιο στο Θρακικό Πέλαγος

και 118 ορυχεία σε 38 ελληνικά νησιά,

που λειτουργούν εδώ και 20.000 χρόνια!!!

Στα φύλλα της 27.07 και 24.08.2010

της εφημερίδος «ΧΡΟΝΟΣ» Κομοτηνής

δημοσιεύθηκε σειρά δυο άρθρων

του Γιώργου Λεκάκη

με θέμα την νησίδα Ζουράφα.

Στα φύλλα της 28.09 και 05.10.2010

δημοσιεύθηκε σειρά επίσης δυο άρθρων

με θέμα την νησίδα Άγιος Ευστράτιος.

Και στο φύλλο της 21.09.2010 δημοσιεύθηκε άρθρο για τον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου και της Β. Ελλάδος με τίτλο «118 ορυχεία υπάρχουν σε 38 ελληνικά νησιά, που λειτουργούν εδώ και 20.000 χρόνια!!!»…

Όλα στην ολοσέλιδη στήλη του «Χρονοτοπία».

Τα άρθρα μπορείτε να τα διαβάσετε,

να τα αποθηκεύσετε

ή να τα εκτυπώσετε

από την στήλη ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

της ηλεκτρονικής διευθύνσεως του συγγραφέα:

http://www.lekakis.com

στην ενότητα

ΧΡΟΝΟΣ / Χρονοτοπία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Θρακικό Πέλαγος"

Μαραθώνιος

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ

Τερματισμός Μαραθώνιου Αθήνας, Παναθηναικό Στάδιο, Νοέμβριος 2005Ο Μαραθώνιος Δρόμος είναι ένας αγώνας αντοχής με μια επίσημη απόσταση 42,195 χιλιομέτρων (26 μίλια 385 γιάρδες).

 Ο αγώνας ονομάζεται έτσι μετά την πορεία του Έλληνα στρατιώτη Φειδιππίδη από τον Μαραθώνα στην Αθήνα μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.χ) ο οποίος έτρεξε για να μεταφέρει τα σημαντικά νέα στην Αθήνα.
 Η ιστορική ακρίβεια αυτού του μύθου είναι αμφίβολη, και είναι σε αντίθεση ιδιαίτερα με απολογισμούς της μάχης από τον Ηρόδοτο.

Ο Μαραθώνιος ήταν ένα από τα πρώτα σύγχρονα ολυμπιακά αθλήματα των σύγχρονων αγώνων του 1896, αν και η απόσταση δεν καθορίστηκε έως το 1921. Περισσότεροι από 800 μαραθώνιοι γίνονται σε όλο τον κόσμο κάθε έτος, με τη μεγάλη πλειοψηφία να είναι ερασιτέχνες που τρέχουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς ή απλά για την εμπειρία. Οι μεγαλύτεροι μαραθώνιοι μπορούν να έχουν δεκάδες χιλιάδες συμμετεχόντων

Ο Μαραθώνιος δρόμος είναι το πιο κλασικό ολυμπιακό αγώνισμα στίβου, αφού δημιουργήθηκε για να τιμηθεί η Ελλάδα με την ευκαιρία της αναβίωσης των Ολυμπιάδων το 1896, στην Αθήνα.

Ο αγώνας διεξάγεται εκτός σταδίου στους δρόμους της διοργανώτριας πόλης. Όμως, ο τερματισμός γίνεται πάντα στο Ολυμπιακό Στάδιο και συγκεντρώνει τεράστιο ενδιαφέρον. Με την τέλεσή του έχουν συνδεθεί πολλά δραματικά επεισόδια και αγωνιώδεις τερματισμοί.

Ο Μαραθώνιος γυναικών εντάχθηκε στο ολυμπιακό πρόγραμμα στίβου το 1984 στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μαραθώνιος"

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ

ΕΡΜΗΝΙΑ:

Η λέξη θέατρο προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά και σήμαινε αρχικά σύνολο θεατών. Μετά πήρε τη σημασία του τόπου όπου γίνεται το θέαμα και της ίδιας της παράστασης.

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ:\
Οι γνώσεις μας για το αρχαίο θέατρο στηρίζονται σε τρεις πηγές:
1. Αρχαιολογικά ευρήματα από ανασκαφές στα αρχαία θέατρα και παραστάσεις από αγγειογραφίες,
2. Μεταγενέστερη παράδοση όπως πραμάτειες για θεάματα θεάτρου και αναφορές ρητόρων και ιστορικών και
3. Σωζόμενα δραματικά κείμενα.
Τα πρώτα ελληνικά θέατρα συνοδεύονται με την λατρεία του Διονύσου. Ο ανοιχτός κυκλικός χώρος που λατρευόταν ο θεός με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη του διθυράμβου σε δράμα μετασχηματίστηκε βαθμιαία στη συγκεκριμένη αρχιτεκτονική μορφή του αρχαίου θεάτρου.
Τρία ήταν τα βασικά μέρη του αρχαίου θεάτρου:
· Το κυρίως θέατρον ή κοίλον, το μέρος που προοριζόταν για τους θεατές.
· Η ορχήστρα , ο κυκλικός ή ημικυκλικός χώρος όπου ώρχείτο , ο χορός.
· Η σκηνή , ο χώρος των υποκριτών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ"

Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ

Ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα μετά τη σημαντική πολιτειακή αλλαγή του 1864, και κυρίως μετά τη θέσπιση της αρχής της δεδηλωμένης το 1875, λειτούργησε ως κρατική ιδεολογία

Η γενεαλογία του κοινοβουλευτισμού

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Στις ημέρες μας το πολιτικό φαινόμενο προσεγγίζεται ως ο κρίσιμος παράγοντας που αποκρυσταλλώνει τα συστατικά στοιχεία κάθε κοινωνικού σχηματισμού αλλά και τις αντιθέσεις που τον διαπερνούν· ως το πεδίο που συμπυκνώνει την αμφίδρομη και πολυεπίπεδη σχέση κοινωνίας και κράτους.
Στο πλαίσιο αυτό αποκτά πλέον ιδιαίτερη σημασία η μελέτη της ιστορίας των πολιτικών ιδεών, των κομμάτων και των πολιτικών πρακτικών, καθώς και η συγκριτική τους θεώρηση σε διεθνές επίπεδο. Αναδεικνύεται ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο προσέγγισαν την ιδεολογία και το θεσμικό πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας διαφορετικά έθνη, τάξεις, εθνοπολιτισμικές ομάδες, κοινωνικά φύλα και άτομα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ"

Έλληνες, oι Πνευματικοί της Ευρώπης κηδεμόνες

Αδαμάντιος Κοραής: Έλληνες, oι Πνευματικοί της Ευρώπης κηδεμόνες.

Το έθνος των Ελλήνων συγκροτειται κατ΄ αρχάς από τους κατοίκους της χερσονήσου της Ροδόπης που παρά τις όποιες διαφορές μιλούσαν την ίδια γλώσσα είχαν την ίδια φυλετική καταγωγή και εμφορούντο από τα ίδια εθνικά οράματα και ιδεώδη.
Δεν αφίχθησαν από κάπου αλλού ούτε ήρθαν σαν κατακτητές, αλλά ούτε και εκδιώχθηκαν ποτέ από τον τόπο τους. Γεννήθηκαν σ΄αυτά τα μέρη πριν από πολλές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια και σ΄αυτή την πατρίδα εμεγαλούργησαν.
Οι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων διασχίζουν τις θάλασσες και μεταφέρουν τα “φώτα”, του πολιτισμού και στις τρείς ηπείρους που βρέχονται από την Μεσόγειο θάλασσα. Η ιστορική σημασία του Ελληνικού έθνους ως έθνους πολιτικώς ελευθέρου και αυτονόμου, ληγει ουσιαστικά το 146 π.Χ. όταν ο Μόμμιος αποβιβάζεται στα παράλια του Κορινθιακού. Η είσοδος του Ρωμαίου υπάτου στην Κόρινθο, θεωρείται σαν το πρώτο κτύπημα εναντίον του πολιτισμού και συγχρόνως σηματοδοτεί την πρώτη πολιτισμική ηλιακτίδα που ανατέλλει στην Ευρώπη. Τα πολύκωπα κάτεργα των παιδιών της Λύκαινας, φορτώθηκαν με εκλεκτά έργα γλυπτικής, κεραμικής και ορειχαλκουργικής τέχνης, ενώ τεράστιες βιβλιοθήκες μεταφέρονται στην δύση προκειμένου να διαλύσουν τα σκοτάδια της βαρβαρότητας.
Αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά σχέδια Κορινθιακού ρυθμού βγάζουν τους κατακτητές από τις σπηλιές, τους κατεβάζουν από τα δένδρα και τους οδηγούν σε ανθρώπινες πόλεις. Το 129 π.Χ. παραδίδεται η Πέργαμος και η δυτική Μικρά Ασία. Το 74 π.Χ. ακολουθεί η Κυρήνη και το 66 π.Χ. η Κρήτη.
Το 88 π.Χ. η Αθήνα και η Θήβα προσχωρούν στην επανάσταση του βασιλέα του Πόντου Μιθιδράτη και κατά τα έτη 87-84 π.Χ. συγκρούονται σε αιματηρές μάχες με τον Ρωμαίο στρατηγό Σύλλα στα πεδία της Κεντρικής Ελλάδος. Κατεστράφη ολοσχερώς η Θήβα και όλη η Βοιωτική χώρα. Ερημώθηκε τελείως ο Πειραιάς, η Κόρινθος κατεστραφη ολοσχερώς, ενώ η κοιτίδα του πολιτισμού και της δημοκρατίας, η Αθήνα, πνίγηκε κυριολεκτικά στο αίμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έλληνες, oι Πνευματικοί της Ευρώπης κηδεμόνες"

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ

«Tη νύχτα της 30ης Μαΐου 1941 οι πατριώτες Μ Γλέζος και Α.Σάντας κατέβασαν τη σηµαία των ναζί κατακτητών από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης

«Κατά τη νύχτα της 30ης μέχρι της 31ης Μαΐου, υπεξερέθη η επί της Ακροπόλεως κυματίζουσα γερμανική πολεμική σημαία, παρ’ αγνώστων δραστών. Διενεργούνται αυστηραί ανακρίσεις. Οι ένοχοι και οι συνεργοί αυτών θα τιμωρηθώσι δια της ποινής του θανάτου.»Άνοιξη του 1941. Οι Ελληνες αντιστέκονται λυσσαλέα στις γερμανικές μεραρχίες. Ο ελληνικός στρατός "κρατάει" όσο κανένας άλλος στην Ευρώπη, πλήν ίσως του σοβιετικού, αλλά τελικά υποκύπτει στην πανίσχυρη γερμανική πολεμική μηχανή.

Η Ελλάδα τελεί υπό ναζιστική κατοχή, αλλά ο ελληνικός λαός έχει αρχίσει τη δική του μάχη, την αντίσταση.

Είναι αδύνατον να μη συμβεί κάτι τέτοιο. Είναι, αδύνατον οι Έλληνες να αποδεχθούν τη “νέα τάξη πραγμάτων”.

Έτσι παντού, στις πόλεις, στα χωριά και στην ύπαιθρο, αντιστασιακές οργανώσεις ξεπηδούν καθημερινά σε μια προσπάθεια να κάνουν δύσκολη τη ζωή των κατακτητών, να τους στείλουν το μήνυμα ότι είναι ανεπιθύμητοι στην Ελλάδα. Η ιστορία είναι γνωστή.

Η ελληνική αντίσταση αναγνωρίζεται μετά το τέλος του πολέμου, όχι μόνον ως η κορυφαία παγκοσμίως, αλλά και για το ότι συνέβαλε αποφασιστικά στην έκβαση του β΄ παγκοσμίου πολέμου υπέρ των συμμαχικών δυνάμεων.

Στην Αθήνα οι Γερμανοί υψώνουν τη σβάστικα στην Ακρόπολη, πράξη προσβλητική όχι μόνο για τους συμπατριώτες μας αλλά για όλο τον ελεύθερο κόσμο, που δεν ανέχεται τη φασιστική πρόκληση σε ένα χώρο - πανανθρώπινο σύμβολο της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Ως "αρχαιολάτρες" οι ναζί κομπορρημονούν για το επίτευγμά τους. Στρατηγοί, στρατάρχες, υπουργοί καταφθάνουν από το Βερολίνο και φωτογραφίζονται στον Παρθενώνα κάτω απ' τη σβάστικα.

Οι εικόνες κάνουν το γύρο του κόσμου.Τότε ακριβώς δυο δεκαεννιάχρονοι φοιτητές αποφασίζουν το παράλογο. Πρόκειται για τον Λάκη Σάντα, φοιτητή της Νομικής και τον Μανώλη Γλέζο, φοιτητή της Ανωτάτης Εμπορικής, που διακατέχονται από την εμμονή να κατεβάσουν από τον ιερό βράχο το σύμβολο του ναζισμού.

Αρχίζουν, λοιπόν, να ψάχνουν τρόπους για να προσεγγίσουν την κορυφή της Ακρόπολης χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς, που έχουν περιφράξει το βράχο με συρματόπλεγμα εγκαθιστώντας φρουρά. Έπειτα από ενδελεχή μελέτη σε εγκυκλοπαίδειες, ανακαλύπτουν ένα σπήλαιο, το “Πανδράσειον άντρον”, που ξεκινά από κάποιο σημείο του βράχου και οδηγεί σ' ένα άνοιγμα δίπλα στο Ερεχθείο.

Τις επόμενες μέρες ανεβαίνουν στην Ακρόπολη ως επισκέπτες, κάνοντας επιτόπια κατόπτευση του χώρου και μελετούν τις κινήσεις τους. Είναι η μαγική στιγμή που το παράλογο μετατρέπεται αίφνης σε εφικτό.Αποφασίζουν το τόλμημα τη νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου του 1941.

Ξεκινούν εφοδιασμένοι με ένα μικρό φακό και ένα μαχαιράκι. Φθάνουν στο συρματόπλεγμα, σαλτάρουν μέσα κι αρχίζουν να σέρνονται προς την είσοδο της σπηλιάς. Για καλή τους τύχη, στη σπηλιά είχαν ξεκινήσει ανασκαφές και υπήρχαν αφημένες σκαλωσιές με μαδέρια. Σκαρφαλώνουν μέχρι το άνοιγμα της κορυφής.

Πλησιάζουν προς τον ιστό και όταν φθάνουν σε απόσταση 50 μέτρων, πετούν χαλικάκια, για να διαπιστώσουν τυχόν παρουσία γερμανού σκοπού. Φρουρός δεν υπάρχει, οπότε μπορούν να συνεχίσουν.

Φθάνουν στον ιστό, λύνουν το συρματόσκοινο και τραβούν τη σημαία προς τα κάτω. Εκείνη, όμως, δεν κατεβαίνει, γιατί όντας τεράστια, στερεώνεται σε τρία ακόμα χοντρά σκοινιά. Προσπαθούν να ανέβουν στον ιστό για να την σκίσουν, αλλά το ύψος είναι μεγάλο και αδυνατούν να φθάσουν στην κορυφή.

Τότε, ενώ η ώρα περνά, παρατηρούν μέσα στο σκοτάδι ότι τα σκοινιά στερεώνονται με σκουριασμένους κρίκους στα μάρμαρα του εδάφους. Αυτό ήταν! Ξεκολλούν τα συρματόσκοινα από τους κρίκους και......η σημαία κατέβηκε.Σκεφτονται να την πάρουν μαζί τους αλλά είναι τεράστια.

Κόβουν, λοιπόν, από ένα κομμάτι ο καθένας, τυλίγουν την υπόλοιπη σε ρολό και την πετούν σε διπλανό ξεροπήγαδο. Κατεβαίνουν απ' το ίδιο μέρος που ανέβηκαν και σαν να μην τρέχει τίποτε γυρίζουν στα σπίτια τους.

Το παράλογο έχει γίνει πραγματικότητα !Την επαύριο οι Γερμανοί, αλλά και όσοι Αθηναίοι πρόλαβαν να δουν τον άδειο ιστό -η σημαία φυσικά αντικαταστάθηκε αμέσως- δεν πιστεύουν στα μάτια τους.

Παραθέτουμε την ανακοίνωση του γερμανού φρούραρχου της πρωτεύουσας:«Κατά τη νύχτα της 30ης μέχρι της 31ης Μαΐου, υπεξερέθη η επί της Ακροπόλεως κυματίζουσα γερμανική πολεμική σημαία, παρ’ αγνώστων δραστών. Διενεργούνται αυστηραί ανακρίσεις. Οι ένοχοι και οι συνεργοί αυτών θα τιμωρηθώσι δια της ποινής του θανάτου.»

Το νέο διαδίδεται αστραπιαία σ' ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Το Κάϊρο -όπου εδρεύει το συμμαχικό στρατηγείο Μέσης Ανατολής- αλλά και το Λονδίνο, αναφέρονται με επαινετικά σχόλια στους έλληνες πατριώτες που αποτόλμησαν το εγχείρημα.

Τα ονόματα του Μανώλη Γλέζου και του Απόστολου Σάντα γίνονται, ωστόσο, γνωστά το 1945, από τον ημερήσιο τύπο.Η πράξη χαρακτηρίζεται αργότερα ως “η πρώτη αντιστασιακή ενέργεια στην κατεχόμενη Ευρώπη”. Ο Μανώλης Γλέζος, όμως, έχει διαφορετική άποψη. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «’Ηδη είχαν ξεκινήσει προσπάθειες αντίστασης από μικρές ή μεγάλες ομάδες.

Κάθε προκήρυξη που διανεμόταν, κάθε σύνθημα σε κάποιο τοίχο, πράξεις που ήδη είχαν προηγηθεί, σηματοδοτούσαν την αντίσταση στον κατακτητή...»

Στο σηµείο που υψωνόταν ο ιστός, σήμερα υπάρχει η επιγραφή:«Tη νύχτα της 30ης Μαΐου 1941 οι πατριώτες Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας κατέβασαν τη σηµαία των ναζί κατακτητών από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης.

Εντοιχίστηκε από την Ενωµένη Εθνική Αντίσταση 1941-1944, το 1982»

apeiranthos.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ"

Έρχονται δύσκολες ημέρες για τον Ελληνισμό.

Η αρχή του κακού βρίσκεται στην ίδρυση του Ελληνικού κράτους
Την Νέα Δημοκρατία διαδέχθηκε στην εξουσία ως γνωστόν το ΠΑΣΟΚ και κάποιοι ξαφνικά «θυμήθηκαν» τα εθνικά θέματα και ότι ο νέος πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, καθώς όλα δείχνουν, είναι διατεθειμένος να τα οδηγήσει σε μια επώδυνη για την εθνική αξιοπρέπεια άτακτη υποχώρηση-«λύση». Συμφωνούμε… Μήπως, όμως, θα γινόταν τίποτε διαφορετικό εάν η εξουσία παρέμενε στα χέρια της Νέας Δημοκρατίας; Της Νέας Δημοκρατίας που το τελευταίο, το οποίο έπραξε σαν κυβέρνηση ήταν για μία χούφτα ψήφους να μειώσει την στρατιωτική θητεία στους 9 μήνες, αδιαφορώντας για την αντίθετη άποψη των στρατηγών, αλλά και ενάντια σε αυτήν την ίδια την κοινή λογική;

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους εθνική πολιτική μπορείς να κάνεις μόνον όταν έχεις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και μπορείς να επιβάλεις την θέλησή σου. Σου λένε στο σημείο αυτό: Μα πως θα έχεις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις χωρίς δυνατή οικονομία; Απάντηση υπάρχει και είναι δίπλα μας:

 Η Τουρκία, που μπορεί να είναι καταχρεωμένη, αλλά προχώρησε τις τελευταίες δεκαετίες τα εξοπλιστικά της προγράμματα και ανάτρεψε την ισορροπία των δυνάμεων στο Αιγαίο! Ακόμη δεν μπορείς να έχεις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις όταν εξαρτάσαι αποκλειστικά και μόνον από έναν προμηθευτή(βλέπε ΗΠΑ). Το μονοπώλιο αυτό με την τεχνολογική εξέλιξη των οπλικών συστημάτων δημιουργεί όχι απλή εξάρτηση, αλλά απόλυτη υποταγή!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έρχονται δύσκολες ημέρες για τον Ελληνισμό."

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

Μέχρι 200 π.Χ. Η ιστορία του Πολεμικού Ναυτικού δεν έχει συγκεκριμένο σημείο έναρξης. Οι ρίζες της χάνονται στα βάθη των αιώνων της ιστορίας του ανθρώπινου γένους. Σε ένα γεωγραφικό χώρο όπου κανένα σημείο δεν απέχει περισσότερο από 150 χλμ. από τη θάλασσα, οι Έλληνες από τα Προϊστορικά Χρόνια ανέπτυσαν κοινωνίες κατά κανόνα παράκτιες. Εκεί έμαθαν να εκμεταλλεύονται τους θαλάσσιους πόρους και να αγαπούν τη θάλασσα. Αυτομάτως δημιουργήθηκε η ανάγκη για την προστασία και εξάπλωση των πολιτισμών που ανέπτυξαν, με αποτέλεσμα τη σταδιακή σύσταση των πρώτων οργανωμένων ναυτικών πολεμικών μονάδων του Ελλαδικού Χώρου.

Ο Τρωικός Πόλεμος, μία εκστρατεία που χάνεται στo σκoτάδι τoυ μύθoυ της Iλιάδας και της Οδύσσειας, ήταν η πρώτη πανελλαδική ναυτική επιχείρηση. Σημειωτέον πως τo ίδιo τo στρατόπεδo των Aχαιών ήταν φτιαγμένo από Ελληνικά πλοία τραβηγμένα στη ξηρά. Μετά την άλωση της Τροίας και το τέλος του δεκάχρονου πολέμου, άρχισαν οι περιπέτειες τoυ γυρισμoύ των ατρόμητων εκείνων ναυτικών στα πάτρια εδάφη τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ"

Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

Στις 10 Δεκεμβρίου 1948, η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. υιοθέτησε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το κείμενο της οποίας δημοσιεύεται εδώ. Μετά από την ιστορική αυτή πράξη, η Γενική Συνέλευση σύστησε στα Κράτη-Μέλη της να δημοσιεύσουν το κείμενο της Διακήρυξης και να φροντίσουν να κυκλοφορήσει, να τοιχοκολληθεί, να διαβαστεί και να σχολιαστεί κυρίως στα σχολεία και τα άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, κι αυτό ανεξάρτητα από το πολιτικό καθεστώς της κάθε χώρας και της κάθε εδαφικής περιοχής. ΠΡΟΟΙΜΙΟ
Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ Διακηρύσσει ότι η παρούσα Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αποτελεί το κοινό ιδανικό στο οποίο πρέπει να κατατείνουν όλοι οι λαοί και όλα τα έθνη, έτσι ώστε κάθε άτομο και κάθε όργανο της κοινωνίας, με τη διακήρυξη αυτή διαρκώς στη σκέψη, να καταβάλλει, με τη διδασκαλία και την παιδεία, κάθε προσπάθεια για να αναπτυχθεί ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών αυτών, και να εξασφαλιστεί προοδευτικά, με εσωτερικά και διεθνή μέσα, η παγκόσμια και αποτελεσματική εφαρμογή τους, τόσο ανάμεσα στους λαούς των ιδίων των κρατών μελών όσο και ανάμεσα στους πληθυσμούς χωρών που βρίσκονται στη δικαιοδοσία τους.
Άρθρο 1
Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου"

Έτοιμο το τουρκο-κορεατικό εκπαιδευτικό αεροσκάφος!

Τα άλματα που έχει πραγματοποιήσει η τουρκική αμυντική βιομηχανία είναι εντυπωσιακά, ενώ η βοήθεια από τη Νότια Κορέα εξαιρετικά σημαντική...

Όπως αποκάλυψε η κυριακάτικη έκδοση της τουρκικής εφημερίδας «Χουριέτ», η τουρκική αεροδιαστημική εταιρία TAI και η αντίστοιχη κορεατική KAI, ετοιμάζονται να παραδώσουν τον ερχόμενο μήνα στην τουρκική Αεροπορία (THK) το πρώτο εκπαιδευτικό αεροσκάφος (υποηχητικό) τύπου KT-1T που κατασκεύασαν από κοινού!

Το πρωτότυπο είναι ο καρπός της συνεργασίας των δυο χωρών στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας. Το υφυπουργείο Αμυντικής Βιομηχανίας της Τουρκίας είχε υπογράψει το 2007 συμβόλαιο ύψους 350 εκατομμυρίων δολαρίων για την προμήθεια 40 εκπαιδευτικών αεροσκαφών τύπου KT-1T για την THK. Η ολοκλήρωση των παραδόσεων αναμένεται το 2012.
Είναι προφανώς περιττό να σχολιάσουμε ποια θα είναι τα οφέλη για την τουρκική αμυντική βιομηχανία από αυτή την εξέλιξη, τόσο σε επίπεδο θέσεων εργασίας, σε επίπεδο εμπειρίας, αλλά και στο επίπεδο της τεχνογνωσίας που εξασφαλίστηκε. Πέντε μόλις αεροσκάφη κατασκευάστηκαν στις εγκαταστάσεις της KAI στην Κορέα, ενώ τα υπόλοιπα 35 στην Τουρκία από την TAI.
Η Τουρκία έχει εξασφαλίσει δικαίωμα προαίρεσης (option) για την προμήθεια ακόμη 15 εκπαιδευτικών αεροσκαφών του τύπου στο πλαίσιο του ιδίου συμβολαίου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι στο αεροσκάφος έχει ολοκληρωθεί σημαντικός αριθμός τουρκικής κατασκευής υποσυστημάτων.
Η τουρκική Αεροπορία με την παραλαβή του KT-1T φιλοδοξεί να αντικαταστήσει τα απαρχαιωμένα αμερικανικής κατασκευής T-37. Το νέο αεροσκάφος (διθέσιο) έχει μήκος 10,3 μέτρων και εκπέτασμα πτερύγων 10,6 μέτρων. Η ανώτατη ταχύτητα που μπορεί να πιάσει ανέρχεται σε 650 χιλιόμετρα / ανά ώρα.
http://www.defencepoint.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=736:2010-09-06-15-38-52&catid=37:industry-turkey&Itemid=64

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Έτοιμο το τουρκο-κορεατικό εκπαιδευτικό αεροσκάφος!"

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΘΑΒΟΥΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΗ

Είναι αρχαιολογικός χώρος, αλλά αντί να γίνονται εκεί ανασκαφές γίνονται... μπαζώματα, με απώτερο στόχο τον καταποντισμό!
 Η αρχαία πόλη του Αλιανόι στη δυτική Τουρκία, έδρα του νοσοκομείου του Γαληνού, του πατέρα της φαρμακολογίας, σύμφωνα με απόφαση των τοπικών αρχών θα βρεθεί στον βυθό της τεχνητής λίμνης που θα δημιουργηθεί στην περιοχή για την άρδευση 80.000 στρεμμάτων γεωργικής γης.

Σύντομα οι θέρμες με τις δεξαμενές, που ακόμα γεμίζουν από μια θερμή πηγή, η αίθουσα με τις μονολιθικές κολόνες, τα μωσαϊκά και οι αλέες θα εξαφανιστούν κάτω από την άμμο, αφού πρώτα καλυφθούν από ένα προστατευτικό επίχρισμα. Στόχος είναι να μη διαβρωθεί ο αρχαιολογικός χώρος από το νερό, ώστε να διατηρηθεί για τις μελλοντικές γενιές.
Τόσο η ιδέα όσο και η υλοποίησή της προκαλούν θλίψη στους αρχαιολόγους, που έκαναν χρόνια ανασκαφές στον χώρο και τώρα δεν έχουν καν το δικαίωμα να πλησιάσουν. «Κανονικά, ο πολιτιστικός πλούτος πρέπει να εξετάζεται και να καταγράφεται προτού γίνει οποιαδήποτε άλλη κίνηση. Εδώ πλημμυρίζουν την περιοχή πριν τελειώσουν οι ανασκαφές. Πρόκειται για μια σφαγή», δήλωσε ο καθηγητής Αχμέτ Γιαράς. Εκτιμά, δε, ότι η άμμος και το τσιμέντο δεν θα αρκέσουν για να διατηρήσουν τα ερείπια της πόλης, που θα βρίσκεται 30 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Οι κάτοικοι, ωστόσο, των γύρω χωριών δεν συμμερίζονται τις ανησυχίες των αρχαιολόγων και θεωρούν ότι η δημιουργία του φράγματος θα είναι το τέλος των αρδευτικών τους προβλημάτων. Εξάλλου, και ο Τούρκος υπουργός Περιβάλλοντος Βεϊσέλ Ερογλου δήλωσε στα τέλη Αυγούστου ότι το Αλιανόι είναι μια «εφεύρεση» και ότι στην ουσία είναι μια θερμή πηγή, όπως τόσες άλλες στην Τουρκία.
espressonews.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΘΑΒΟΥΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΗ"

Τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;

Πότε τελειώνει ιστορικά ένας λαός που σημάδεψε με την παρουσία του την πορεία της ανθρωπότητας;
 Προφανώς, όταν πάψει να παράγει ή να συντηρεί καινοτόμο ιδιαιτερότητα. Οταν χάσει ακόμα και την επίγνωση της κάποτε προσφοράς του, όταν εκπέσει σε ρητορικές μόνο καυχήσεις για κατορθώματα που δεν μπορεί πια να κατανοήσει τη σημασία τους.
Αν είναι αυτό το κριτήριο του ιστορικού τέλους, πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;
Στο σχολείο μαθαίναμε τη δόλια απάντηση της δυτικής ιστοριογραφίας που είχε υιοθετήσει και ο Κοραής: Ο Ελληνισμός τέλειωσε το 529, όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε και τυπικά τα τελευταία απομεινάρια φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η απροκατάληπτη έρευνα άρχισε να κατεδαφίζει τη μεθοδική κατασυκοφάντηση του ψευδωνύμως, για χλεύη, λεγόμενου «Βυζαντίου»: να καταδείχνει τα ιλιγγιώδη επιτεύγματα πολιτισμού, με ακραιφνή ελληνική ιδιαιτερότητα, που το χαρακτηρίζουν και σημαδεύουν την ανθρώπινη Ιστορία. Τότε μεταθέσαμε το τέλος του Ελληνισμού στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, το 1453.
Η λεγόμενη «Γενιά του ’30» μας έδειξε ότι ακόμα και κάτω από τον ζυγό των Τούρκων οι Ελληνες, φτωχοί, αγράμματοι, σκλάβοι, συνέχισαν να παράγουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, Τέχνη και θεσμούς με τους ίδιους άξονες αναφοράς και τις ίδιες ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων που χαρακτήριζαν ανέκαθεν την ελληνικότητα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;"

Βυζαντινό Δίκαιο.

Οι ποινές που εφάρμοζε το βυζαντινό δίκαιο ως φυσική συνέχεια των ποινών του ρωμαϊκού δικαίου περιελάμβαναν τη θανάτωση, τον εξανδραποδισμό, τον ακρωτηριασμό, το σωματικό κολασμό, την κουρά, την εξορία, τη δήμευση. Εθιμικά είχε καθιερωθεί και η διαπόμπευση ενώ ο νόμος δεν την καθόριζε ρητά παρά μόνο σε μία περίπτωση.
Εκτός από την ηθική απαξίωση και την οικονομική εξαθλίωση που συνεπάγονταν ποινές όπως αυτή της κουράς, της εξορίας και της δήμευσης των περιουσιακών στοιχείων, παρατηρείται μια καταφανής αγριότητα στις περιπτώσεις της θανατικής ποινής, της διαπόμπευσης και του ακρωτηριασμού και του σωματικού κολασμού.
Ακόμα και ο Γεωργικός Νόμος του 7ου-8ου αι. προέβλεπε ακρωτηριασμό στην περίπτωση που έκοβε κανείς σταφύλια ή καρπούς σε ξένη ιδιοκτησία, και φραγγελισμό στην περίπτωση που τα ζώα κάποιου διέφευγαν της προσοχής του και έμπαιναν σε ξένη γη.
Κατά τον Καθ. Γ. Μπαμπινιώτη [131) διαπόμπευση είναι Δημόσιος Εξευτελισμός.
Κατά Φυτράκη (ΜΕΙΖΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ)σ. 327 είναι διασυρμός, πομπεμα, ρεζιλεμα.
Κατά Σταματάκο [ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ] σ. 265 διαπομπεύω σημαίνει φέρω εις πέρας την πομπήν ή περιφέρω, φέρω πέριξ. .

Στο Βυζάντιο διαπόμπευαν τους κλέφτες, τους δειλούς, τους μέθυσους, τους μοιχούς, τους προδότες και άλλους, είτε ήταν απλοί πολίτες είτε εξέχουσες προσωπικότητες. H μαστίγωση, η κουρά, η ρινότμηση και πολλά άλλα αποτρόπαια βασανιστήρια συνόδευαν την διαπόμπευση.
Η διαπόμπευση ήταν περιαγωγή του τιμωρουμένου συνήθως καθισμένου ανάποδα σε ένα γαίδαρο. Η περιαγωγή αυτη λέγονταν ειρωνικά θρίαμβος και συγύρισμα. Η έκφραση "θα σε συγυρίσω" σημαίνει "θα σε διαπομπεύσω" και οχι "θα σε ταχτοποιήσω" όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Στο μεσαίωνα και ιδιαίτερα στην Κρήτη λέγονταν και γιβέντισμα (κατα Ανδ. απο το γαλλικό μεσαιωνικό gibbet=σταυρος, ενώ κατά Ξανθ. απο το τουρκικό güvenmek= εξευτελίζω ) πρβλ. γιβεντισμένη

Η διαπόμπευση ηταν μια πομπή με πρωταγωνιστή τον διαπομπευόμενο και ενα ξέφρενο οχλο που τον προσέβαλε και εξευτέλιζε με κάθε τρόπο, σε πλατείες και δρόμους. Ήταν από τα πιο αγαπημένα θεάματα των βυζαντινών.
Καί σήμερα λέμε "είδα τις πομπές σου", η χαρακτηρίζουμε καποιο ως "μπομπή" (βλ. και "μπόμπιρας"). Πομπεύομαι έχει σήμερα την έννοια του "ντροπιάζομαι"

Πράξη πρώτη: Τα Προκαταρτικά

Η διαπόμπευση δεν είχε νομικό ερισμα παρά μόνο σε 2 περιπτώσεις. Οι ποινές που προέβλεπαν οι Νεαρές του Ιουστινιανού και τις βρίσκουμε και στην Εξάβιβλο του Αρμενοπούλου. Όπου ανέφεραν : "τυπτομενος και κουρευομενος, εξοριζεσθω" [Αρμ passim] υπονοούσαν, χωρις να επιβάλλουν, οτι θα επακολουθούσε και διαπόμπευση. Δεν θα ειχε άλλωστε νόημα η κουρά, αφού γίνονταν για λόγους εξευτελισμού και οχι για λόγους υγιεινής ή αιθητικής. Ρητές μνείες όμως υπάρχουν πρβλ. [Αρμ 350] "κουρά και πομπή σοφρωνιζεσθαι" ή [Αρμ. 364] "διά δαρμού και κουράς και θριάμβου και διηνεκούς εξορίας υπομενέτω τιμωρίαν"..

Η καμπάνα της εκκλησίας σήμαινε για την συγκέντρωση του πλήθους (πρβλ. του "βάρεσαν, ή του έριξαν, καμπανα"). Πολλές φορές η κλίση για συγκέντρωση του φιλοθεάμονος κοινού γινόταν με βούκινο (πρβλ. την έκφραση "το έκανε βούκινο") ή με τύμπανο (πρβλ. "Ο κόσμος τόχει [ακούσει απο το ] τούμπανο").

Η πρώτη πράξη της "τελετής" διαπόμπευσης ήταν λοιπόν το κούρεμα, το οποίο ήταν πολύ μεγάλη προσβολή για τον ένοχο. Το «κουρεύω» οι βυζαντινοί το έλεγαν και «κουράζω». Είναι συνηθισμένη η φράση: "τον τάδε εκούρασαν μοναχόν". Η διαπόμπευση εκτός από εξευτελιστική

διαδικασία ήταν και ιδιαίτερα κοπιώδης γιατί τον τιμωρημένο, κατα τη διάρκεια της "τελετής", τον χτυπούσαν κιόλας. Από τότε το «κουράζω» έγινε συνώνυμο του «καταπονώ». Από κει βγαίνουν και οι φράσεις «Άντε να κουρεύεσαι» ή «Αστον να κουρεύεται» που σημαίνουν ότι κάποιος είναι τόσο αχρείος ώστε του αξίζει το κούρεμα (δηλ. η διαπόμπευση). Ο τιμωρημένος γινόταν σαν "κουρεμένο γίδι"' ή "κουρόγιδο" που αργότερα μετατράπηκε σεκορο(γ)ιδο και μετα σε "κορόιδο".

Όταν ο ένοχος είχε διαπράξει πολύ μεγαλύτερο παράπτωμα, όπως συνομωσία κατά του Αυτοκράτορα ή προδοσία, τότε πριν την «πομπή» του τον τύφλωναν. Δηλαδή είχε και μούτζες (βλ. Παρακάτω) και τύφλες. Με μια λέξη ήταν «μουρτζότυφλος» ή «μούρτζουφλος» (Παρατσούκλι και του Αυτοκράτορα Αλέξιου Ε' Δούκα επειδή τα μάτια του ηταν βαθιά μέσα στις κόγχες τους και σκεπάζονταν με πυκνά φρύδια και τον έκαναν να μοιάζει με τυφλωμένο. Ισως και να ήταν άξιος του ονόματος). Συνήθως και τώρα όταν μουντζώνουμε λέμε προς ενίσχυση "Τύφλα!" ή "Τύφλα στά μάτια σου!". Η έκφραση δεν κοιτάς την τύφλα σου (δηλ. τις δικές σου μπομπές=ντροπές) μοιαζει κυριολεκτικα οξύμωρη. Με την παραπάνω μεταφορική έννοια όμως είναι απολύτως λογική.

Διακόσμηση του τιμωρούμενου γινόταν με κουδούνια (κυπριά από τα πρόβατα) και απο κει υπάρχει η έκφραση "τον πήραν με της μπομπής τα κουδούνια". Θυμηθείτε και αντίστοιχα αποκριάτικα ντυσίματα στα χωριά όπου κουδούνια κρεμασμένα στο λαιμό αυξάνουν την γελοιότητα.

Το λεγόμενο ασθενές φύλλο ειχε μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής στις διαπομπεύσεις, ιδίως λόγω της μοιχείας. Ετσι η διαπομπευθείσα ονομαζονταν μπομπεμένη ή βαρύμπομπη (διαισθάνομαι οτι το αττικό τοπωνύμιο "Βαρυμπόμπη" θα δόθηκε απο κάποια τέτοια δυστυχισμένη που αποφάσισε μετα την διαπόμπευση να καταφύγει στην ερημιά ως κοινωνικώς απόβλητη. Η ετυμολογική ερμηνεία για την προέλευση από κάποιο Αλβανό ονομαζόμενο "Μπόμπη" δεν μου φαίνεται λογική.
Η διαπόμπευση της μοιχαλίδας φαίνεται ότι επέζησε και μετά την πτώση του Βυζαντίου και την Τουρκοκρατία. Υπαρχει παροιμια που λεει :"Οποια δεν καθεται καλά και κανει εργολαβια: στο γαιδαρο και στον παπα και την αστυνομια".
Ο εστί μεθερμηνευομενον: Όποια πηγαίνει με άλλους άντρες (η εργολαβία σήμαινε ερωτοτροπία, αφού προέβλεπε συχνή περιδιάβαση από το σπίτι του εραστή/ερωμένης σαν τον εργολάβο που κάνει επιμέτρηση για την επισκευή σπιτιού), την καβαλικεύουμε ανάποδα στο γαιδαρο (διαπόμπευση), την στέλνουμε στον παπάγια την ηθικο-θρησκευτική τιμωρία (επιτίμια, αφορισμός) και στην αστυνομία για την ποινική δίωξη.

Άλλη ηπιότερη ποινή ήταν το σημάδεμα με πυρωμένο σίδερο (δια πυρός και σιδήρου). Ο τιμωρούμενος εκαυτηριάζετο για τήν διαγωγή του ή συμπεριφορά του. Έκφραση που την χρησιμοποιούμε και σημερα. Υπάρχει μια πιο σπάνια έκφραση (Βλ. Π.Δελτα: "Ο Τρελαντώνης") "μούτρο για σιδέρωμα". Ίσως και το σκέτο "μούτρο" να έχουν τη ρίζα τους σε αυτή την μορφή τιμωρίας.

Άλλες ποινές που επροηγούντο της διαπόμπευσης ηταν η ρινοκοπία (κόψιμο της μύτης) (πρβλ. Επώνυμα Ασημομύτης και Κηρομύτης που έπαιρναν οι ρινότμητοι επειδή αντικαθιστούσαν αργότερα με τεχνητή την κομμένη μυτη τους), ή καυλοκοπία για τους αλογευόμενους άνδρες (κτηνοβάτες) που δεν ξέρουμε αν είχε τεχνητή αντικατάσταση. Ποινή ήταν επίσης και το κόψιμο των αυτιών. Λέγεται και σήμερα σαν απειλή "θα σου κόψω τ' αυτιά". (Σημ. επιβίωση της έκφρασης στο ποντιακό τραγούδι).

Πράξη δεύτερη - Διαδικασία.

Για να διασκεδάσουν το κοινό που παρακολουθούσε τη διαπόμπευση και να γελοιοποιήσουν τον τιμωρούμενο, άλειφαν το πρόσωπό του με καπνιά (φούμο), την «ασβόλη». Τον «αποσβόλωναν».
Σχετικές φράσεις το "έμεινε αποσβολωμένος", "έφυγε αποσβολωμένος" κ.λ.π.

Το ρήμα «αποσβολώνω» είναι αντίστοιχο του αρχαίου «προπηλακίζω». Σύμφωνα με το λεξικό Σουίδα,«Προπηλακισμός: ύβρις είρηται δε από τον πηλόν επιχρίεσθαι τα πρόσωπα των ατιμίαν και ύβριν καταψηφιζομένων». Η λάσπη μέχρι και στις μέρες μας είναι σύμβολο ηθικής κατάπτωσης, συκοφαντίας και εξευτελισμού. Εκφράσεις : "Του ρίξανε λάσπη", ο "πολέμος της λασπης", μέχρι και ο νεολογισμος "λασπολογία"

Η διαπόμπευση γινόταν στα φόρα δηλ. στις αγορές (απο το Λατινικό forum και πληθυντικός fora) αλλα και στο αμφιθέατρο-ιππόδρομο, και στους δρόμους και τις πλατειες.
Δεν βγαζουμε λοιπον κατι (πχ. απλυτα) ή ανθρωπο "στη φόρα" αλλα "στα φόρα". Επομένως η συνηθισμένη έκφραση "θα τα βγαλω ολα στη φορα" ειναι λάθος.

Κατά το συγύρισμα ο διαπομπευόμενος κάθονταν ανάποδα σε γάιδαρο (απο εκει το "θα σου χέσω το γάιδαρο") και οι φίλαθλοι του πετούσαν περιττώματα ζώων και παλαια ράκη (πατσαβούρες) (Βλ. Ξανθ. σ.148 λ. γιβεντιζω οπου πατσαουριάζω= συνων. του γιβεντιζω). Γινόταν μια διακωμώδηση της γαμήλιας τελετής όπου χόρευαν οι θεατές το χορό των μανδηλιων (εκφραση:της μπομπης τα μαντηλια) Ο κουρεμένος διαπομπευόμενος (κουτρούλης =με κούτρα ως τρούλος) ήταν ο γαμπρός, και η ολη "παράσταση" λέγονταν του κουτρούλη ο γάμος. Οι σοβαρές διαπομπεύσεις μεγαλοσχήμων γινόταν στο (αμφι)θεατρο. Ο διαπομπευόμενος τότε λεγαν οτι εθεατρίζετο. Γίναμε "θεατρο" σημαίνει: "βγήκαμε στο αμφιθέατρο" δηλ. ρεζιλευτήκαμε.

Την «ασβόλη» την έλεγαν και «μούτζα ή “γάνα” που σημαίνει μουντό χρώμα αλλά και παλάμη μουτζουρωμένη από στάχτη. Προέρχεται ίσως από το «μούζα = μαυρίλα» ή από το μούντα, μουντός.
Την ασβόλη την έπιαναν με όλη την παλάμη και την άλειφαν στο πρόσωπο με ανοιχτά τα δάχτυλα. Έτσι προέκυψε, η παλάμη με ανοιχτά δάχτυλα, να είναι υβριστική χειρονομία. (μούντζα ή φάσκελο).
Σχετικές φράσεις είναι «κοίτα μη με μουτζουρώσεις = κοίτα μη με προσβάλεις» ή «έφυγε μουτζουρωμένος= έφυγε ντροπιασμένος», "μούντζω τα" = μουτζουρωσέ τα, ειναι ακατάλληλα. πρβλ. "φασκελοκουκουλωσ’ τα".

Όσοι την γλίτωναν, οι αθωούμενοι, έβγαιναν (από το δικαστήριο) ασπροπρόσωποι.

Πραξη Τριτη - Ο επίλογος

Ήταν άραγε σωφρονιστικός ο χαρακτήρας των διαπομπεύσεων;

Ο Ιουστινιανός ο Β΄,669-711, γνωστός ως Ρινότμητος, Βυζαντινός Αυτοκράτορας της Δυναστείας του Ηρακλείου, βασίλεψε απο το 685 μέχρι το 695 και ξανά από το 705 to 711 και δεν φαίνεται να ντράπηκε απο την διαπόμπευση του αλλά μάλλον αποθρασύνθηκε.

Δεν μας παραξενεύει αυτό, γιατί οι Βυζαντινοί είχαν σωρεία αυτοκρατόρων με αρκετά εξευτελιστικά παρωνύμια όπως: Αβάστακτος, Μονομάχος, Μέθυσος, Κοπρώνυμος, Παραπινάκης, Καυσαλώνης, Μούρτζουφλος, Μακελλάρης, Ονομάγουλος κλπ.

Μετα την διαπομπευση ο διαπομπευθεις:

• ή εξορίζονταν, de jure, γιατί ο νόμος το προέβλεπε,
• ή εξορίζονταν de facto, επειδή καταντούσε περιγελως των συντοπιτων του έπαιρνε των ομματιών του.(Δηλ. πηρε το ονειδος (ρεζίλικι) των ματιών του , την τύφλωση)
• ή μεταλλιζονταν (στα μεταλεία σε καταναγκαστικά έργα)
• ή κλεινόταν σε μοναστήρι
• ή καταδικάζονταν σε καταναγκαστική κωπηλασία (κάτεργο) στις γαλέρες του πλωίμου (του Στόλου). Τοτε λεγόταν κατεργάρις. Η κωπηλασία ήταν σε βάρδιες με κάποια ολιγόλεπτα διαλύματα. Μέτα ακούγονταν η φωνή του ναύκληρου "καθε κατεργάρις στον πάγκο του"
• αλλά και εκτελούνταν (θανατώνονταν)
• (Αγνώστου, εις εμέ, συντάκτη)
  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Βυζαντινό Δίκαιο."

Μεγάλη έκθεση στις ΗΠΑ για τους ήρωες στην αρχαία Ελλάδα

«Ήρωες: Θνητοί και Μύθοι στην Αρχαία Ελλάδα» έχει τίτλο η πολύ σημαντική έκθεση που παρουσιάζεται από τις 5 Οκτωβρίου ώς τις τις 3 Ιανουαρίου 2011 στο Ωνάσειο Πολιτιστικό Ίδρυμα στο Μανχάταν.
Η έκθεση συγκεντρώνει περισσότερα από ενενήντα εξαιρετικά έργα τέχνης της αρχαϊκής, κλασικής και ελληνιστικής περιόδου (6ος-1ος αιώνας π.Χ.), από συλλογές στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Στόχος της είναι να δείξει πώς οι αρχαίοι Έλληνες ήρωες γίνονταν αντιληπτοί και πώς λειτούργησαν ως πρότυπα. Επίσης, διερευνά την ανθρώπινη ανάγκη για ύπαρξη ηρώων ως προτύπων στις τέχνες ενός από τους αρχαιότερους και με τη μεγαλύτερη ιστορικά επιρροή σε άλλους πολιτισμούς.
Η έκθεση συγκεντρώνει περισσότερα από ενενήντα εξαιρετικά έργα τέχνης της αρχαϊκής, κλασικής και ελληνιστικής περιόδου (6ος-1ος αιώνας π.Χ.), από συλλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Μέσα από αυτά τα αντικείμενα, που κυμαίνονται από αρχιτεκτονικά γλυπτά μεγάλης κλίμακας μέχρι όμορφα διακοσμημένα κεραμικά και μικρογραφίες εγχάρακτων πολύτιμων λίθων, η έκθεση δείχνει πώς οι αρχαίοι Έλληνες ήρωες γίνονταν αντιληπτοί και πώς λειτούργησαν ως πρότυπα. Επίσης, διερευνά την ανθρώπινη ανάγκη για ύπαρξη ηρώων ως προτύπων στις τέχνες ενός από τους αρχαιότερους, και με τη μεγαλύτερη ιστορικά επιρροή σε άλλους, πολιτισμούς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Μεγάλη έκθεση στις ΗΠΑ για τους ήρωες στην αρχαία Ελλάδα"

ΣΟΥΛΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ

ΔΑΡΝΑΚΙΚΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ Οι κάτοικοι των Δαρνακοχωρίων, με κίνητρο περισσότερο από μια καλοκάγαθη διάθεση για «πείραγμα» και λιγότερο από «ζήλια» ή «κακία», έβγαλαν μεταξύ τους χαρακτηριστικά «παρατσούκλια ή παρωνύμια»
1. οι των γειτονικών χωριών για τους άλλους, που διασώθηκαν μέχρι τις μέρες μας και μάλιστα έχοντας χαριτολογικό και καθόλου υβριστικό περιεχόμενο.
Σ α λ ι α χ ο ύ δ ι α ή Σ α λ ι α κ ο ύ δ ι α
Οι κάτοικοι του Ν. Σουλίου ονομάστηκαν «Σαλιαχούδια» ή «Σαλιακούδια». Για το παρατσούκλι τους αυτό υπάρχουν δύο εκδοχές:
α) Η μία εκδοχή λέει ότι, επειδή στα παλιό, χρόνια στο ζωνάρι (σαλιάχ στην τουρκική), που φορούσαν στη μέση τους, είχαν οπωσδήποτε κι ένα φονικό όπλο, μαχαίρι ή πιστόλι, για ώρα ανάγκης, ονομάστηκαν από το «σαλιάχ» «Σαλιαχούδια».
β) Η δεύτερη λέει ότι είχαν τη συνήθεια μετά από κάθε βροχή ή κάθε συνταρακτικό γεγονός, που άκουγαν, έβγαιναν όλοι από τα σπίτια τους και μαγεύονταν στην πλατεία του χωριού, από διάθεση να μάθουν περισσότερα ή να σχολιάσουν (κουτσομπολέψουν). Το γεγονός αυτό θύμιζε τη συνήθεια που έχουν τα σαλιγκάρια, να βγαίνουν μετά τη βροχή κι έτσι από τα σαλιγκάρια, σαλιάγκια, σαλιάχια προέκυψε το «Σαλιαχούδια»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΣΟΥΛΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ"

ΤΟ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΕΙΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΙΘΕΤΟ

Η γλώσσα αναπτύχθηκε σαν μιά ανθρώπινη ανάγκη.
 Στη αρχή σαν ανάγκη συντονισμού του πρωτο-άνθρωπου στο κυνήγι, μια ανάγκη συνδεδεμένη με την επιβίωση. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε σαν μέσο επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων αλλά και σαν μέσον εξωτερίκευσης των ενδώμυχων συναισθημάτων του ατόμου. Όπου κι’ άν έζησε ο άνθρωπος, όποια γλώσσα κι αν ανέπτυξε, δεν έπαυσε να υπάρχει η βρώμικη έκφραση, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Κι όταν κάποιος μαθαίνει μιά ξένη γλώσσα, οι βρώμικες λέξεις είναι τις πρώτες που μαθαίνει.
Η λέξη μαλάκας ανήκει στην ελληνική καθομιλουμένη, μολονότι είναι αναγνωρίσιμη διεθνώς. Κυριολεκτικά, σημαίνει τον αυνανιζόμενο, αλλά χρησιμοποιείται και μεταφορικά. Λαμβάνει διάφορες σημασίες, ανάλογα με το πού, πώς και μεταξύ ποιών χρησιμοποιείται. Μεταξύ φίλων, θεωρείται συνήθως πειρακτικός χαιρετισμός, οικεία προσφώνηση ή ελαφριά προσβολή
[1]. Όταν απευθύνεται σε έναν άγνωστο, θεωρείται τις περισσότερες φορές βαριά βρισιά.
[2] Παίρνει τότε τη σημασία του "ηλίθιου" ή του "ανίκανου" και δηλώνει αγανάκτηση[1].
Η λέξη χρησιμοποιείται μερικές φορές για να ορίσει το άτομο που χωρίς να χρησιμοποιεί την κοινή λογική επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τα ίδια λάθη ενώ ταυτοχρόνως διατηρεί στο ακέραιο την αίσθηση ότι είναι σωστός και ανάλογη, πιθανώς προσβλητική, συμπεριφορά.
Πιο γενικά η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει την αντίθεση στην κοινή λογική (βλακεία)[1].
H αντίστοιχη λέξη που αναφέρεται στο θηλυκό φύλο είναι μαλάκω ή μαλακισμένη.
 Ετυμολογία
Στα αρχαία ελληνικά η λέξη σήμαινε "άρρωστος". Η λέξη προέρχεται εκ του ρήματος μαλακιάω, που σημαίνει μαλακώνω. Συνώνυμα ρήματα: καταμαλακίζω, πλαδαρούμαι, μαλακύνω.
Ως ουσιαστικό η λέξη μαλακία είναι Ιωνική και σημαίνει μαλακός.
Στον "Περικλέους Επιτάφιο" του Θουκυδίδη (...φιλοσοφούμεν γαρ μετ' ευτελείας και φιλοκαλούμεν άνευ μαλακίας) η λέξη σημαίνει την μαλθακότητα. Στα Νικομάχεια Ηθικά του Αριστοτέλη η λέξη χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει την καρτερικότητα, ενώ ως λατινική λέξη η malacia, υποδηλώνει την ήρεμη θάλασσα.[3] Στα νεότερα χρόνια η λέξη μαλακία ταυτίσθηκε με την διανοητική ανεπάρκεια ή εγκεφαλική δυσλειτουργία, εξ ού και η "μαλάκυνση εγκεφάλου".
Επίσης και στην εκκλησιαστική γλώσσα διαφαίνεται η ίδια σημασιοδότηση[2], αντιδιαστέλλεται δηλαδή η σωματική ("νόσος") από την νοητική ("μαλακία") πάθηση: "από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν" (Ματθ. Δ' 23, Θ' 35 και Ι' 1).Μαλακια-και στην Ιωνικη μαλακίη-σημαινε τη μαλθακοτητα και τη φυγοπονια.Απο το γυμνασιακα μας χρονια θυμομαστε το φιλοκαλουμε τε γαρ μετα ευτελειας και φιλοσοφουμε ανευ μαλακιας του Θουκυδιδη.
Λιγοτερο γνωστο ειναι το αποφθεγμα κατα της αυτοκτονιας του Αριστοτελη Το αποθνησκειν φευγοντα πενια ή πενιαν ή ερωτα ή τι λυπηρον ουκ ανδρειου,αλλα μαλλον δειλου,μαλακια γαρ το φευγειν τα επιπονα.

Η λεξη ειχε και αλλες εννοιες.Σημαινε τη διαστροφη της ορεξεως,ιδιως εκεινη των εγκυων.Σημαινε ακομη την αταραξια της θαλασσας,τη νηνεμια,κοινως καλμα η μπουνατσα.Κατα τον Ησυχιο τον Αλεξανδρεα,και ειδος ιχθυων,τευθιδες και σηπιαι,δηλαδη τα μαλακια.
Η λεξη σημαινε ακομη τη νοσο,σωματικη η πνευματικη.Με αυτη την εννοια χρησιμοποιειται και στην Καινη Διαθηκη.Ο Ιησους περιοδευε τη χωρα διδασκοντας αλλα και θεραπευων πασαν νοσο και μαλακια.Αλλωστε το παραγωγο ρημα σημαινε ειμαι αρρωστος και Νοσηλευομαι.Μαλακιζεσθαι γραφει ο Ησυχιος ο Αλεξανδρευς,ειναι το ασθενως διακεισθαι,νοσηλευεσθαι.
Ειχε επισης την εννοια ειμαι αδυνατος,δειχνω αδυναμια,δειλια.Γραφει ο Θουκυδιδης ….των δε ουτε πλουτου τις την ετι απολαυσιν προτιμησας εμαλακισθη,ουτε πενιας ελπιδι…...Και ο Απολλοδωρος…. προς τον θανατον εμαλακισατο..δηλαδη εδειξε δειλια μπροστα στο θανατο.
ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ
Ωστόσο, για να ευθυμήσουμε λίγο, έρχομαι να προτείνω μια, πιστεύω αναντίρρητη, ένδειξη ελληνικής, και δη προκατακλυσμιαίας, παρουσίας στον Ειρηνικό Ωκεανό. Όπως μπορείτε να δείτε με μια απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο, ο γενάρχης των Φιλιππινέζων στη μυθολογία τους, το ανάλογο του Αδάμ δηλαδή ή του Δευκαλίωνα αν προτιμάτε, λέγεται Si Malakas και η καλή του, το αντίστοιχο της Εύας δηλαδή ή της Πύρρας αν προτιμάτε, λέγεται Si Maganda. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι Malakas σημαίνει δυνατός, και μάλιστα σύμφωνα με έναν μύθο ξεπήδησε, μαζί με την καλή του, από ένα καλάμι. Όμως τι ξέρουν οι φτωχοί; Αυτά είναι μυθολογίες.
Και βεβαια το μεγαλο προβλημα του νεοελληνα που η λεξη μαλακας εχει γινει καθημερινη εκφραση και εχει ηδη αντικαταστησει το ονομα των Ελληνων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΕΙΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΙΘΕΤΟ"

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΜΟΥ

Εθνικά Ονόματα

Σύμφωνα με τον Διόνυσο τον Θράκα (εκδ.G Uhling) (εθνικόν έστιν το έθνους δηλωτικόν, ως Φρύξ , Γαλάτης) τα ονόματα αυτά που σχηματίζονται από ονόματα χωρών πόλεων κλπ.
Από τα κλασσικούς χρόνους και αργότερα μεγάλη χρήση των εθνικών ονομάτων: Εκαταίος ο Μιλήσιος , Απολλώνιος ο Τυανεύς Κόιντος ο Σμυρναίος κλπ.
Τα βυζαντινά παρωνύμια που προϋποθέτουν εθνικό όνομα συγκαταλέγονται ανάμεσα σε άλλα και τα εξής: Αρμενιάκος , Βούλγαρος , Καππαδόκης , Φράγκος , Καλυβίτης ( Τα νεοελληνικά εθνικά επώνυμα σχηματίζονται συνήθως με αρχαιοελληνικά η αρχαιότερης καταγωγής επιθήματα και σπανιότερα με ξένα: Αθηναίος , Θηβαίος , Κερκυραίος , Μυτιληναίος. -ανός/ιανός Αμοργιανός (Αμοργός) , Καλαματιανός , Κουταλιανός ( Εθνικό ως επώνυμο μπορεί να προκύψει με την προσθήκη ενός -ς σ’ένα τοπωνύμιο Αϊδίνης ,Βαλαώρας , Γκούρας (Γκούρα Φθιώτιδος) , Γρανίτσας (Γρανίτσα Ιωαννίνων) κλπ. Επαγγελματικά Δήλωναν αρχικά επάγγελμα η αξίωμα , αλλά γρήγορα καθιερώθηκαν ως επώνυμα , καθώς διευκόλυναν τη διάκριση ατόμων με το ίδιο όνομα σε κλειστές ιδίως κοινωνίες. Εκφέρονται κανονικά στην ονομαστική (Αμπελάς ,Γούναρης ) και σπάνια στη γενική (Ιατρού ,Οικονόμου).
Επαγγελματικά Ονόματα
Τα επαγγελματικά ονόματα εμφανίζονται ήδη από τα αρχαία χρόνια (Αιπολός , Βουκόλος , Ακέστωρ <ιατρός> , Ναυπηγός , και
πολλαπλασιάζεται στα βυζαντινά χρόνια : Αμπελάς . Λαχανάς ,Ζωναράς ,Καμπανάρης , Γραμματικός ,Παλαιολόγος <που ασχολείται με τα παλαιά>.
Μια μεγάλη κατηγορία βυζαντινών επαγγελματικών ονομάτων περιλαμβάνει ονόματα κοσμικών και εκκλησιαστικών αξιωμάτων : Δομέστικος ,Δούκας , Λογοθέτης , Νοταράς , Σχολάριος <σωματοφύλακας του αυτοκράτορα>.
Αρκετά από τα βυζαντινά επαγγελματικά που προσδιορίζουν εκκλησιαστικά αξιώματα διατηρήθηκαν έως σήμερα είτε ως αξιώματα είτε ως επώνυμα χάρη στην εκκλησιαστική παράδοση : Δομέστιχος , Έξαρχος ,-άκος , -ίδης , -όπουλος , Ευταξίας (ο επί <της ευταξίας> της εκκλησίας).
Τα πιο συνηθισμένα παραγωγικά επιθήματα για τον σχηματισμό των νεοελληνικών επαγγελματικών είναι τα -άρης και ας. –άρης:Αρκουδάρης , Γελαδάρης. –ας Ασβεστάς, Βαγενάς (βαρελάς). Τα περισσότερα από τα ξένα επαγγελματικά που πέρασαν στη γλώσσα μας έχουν τούρκικη καταγωγή: Αλμπάνης –οπουλος και Ναλμπάνης (nalbant πεταλωτής) .
Ορισμένα από τα επαγγελματικά τουρκικής προέλευσης δηλώνουν αξίωμα:Βεζίρης , Δερβέναγας , Ζαΐμης , Κεχαγιάς .
Το παραγωγικό επίθημα των επαγγελματικών τουρκικής αρχής είναι το –τζής /-τσής (-ξής ) ,Αλτιντζής –όγλου (altinci χρυσοχόος ) Πεσμαζόγλου (pestamalci κατασκευαστής και πωλητής πετσετών μπάνιου).
Από τα ξένα επιθέματα επαγγελμάτων εκπροσωπούνται με περιορισμένα παραδείγματα τα ιταλικά –iere (Καροτσιέρης ,Κασιέρης , Μπαρμπέρης.κλπ) και -oro (Σπαγγαδόρος).
Παρωνύμια
Αποτελούν το κύριο όγκο των επωνύμων και προέρχονται από χαρακτηρισμούς των παρονομαζομένων που βασίζονται , σε σωματικές , πνευματικές , ηθικές και άλλες ιδιότητες . Ο Μ.Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεί τον όρο παρατσούκλι.Την λέξη Παρωνύμιο την συναντάμε και σαν πινόμι , πινομή ,παραγκώμι , προσονείδιν (ποντιακό) , Περιγέλιο ,σουσούμι κλπ.
Οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις εκφράσεις :την κλήσιν , την επίκ-λησιν , το επίκλην , τουπίκλην , την επωνυμία ,το επώνυμον , την προσηγορία , τούνομα έχων παρωνύμιο φέρων κλπ.
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούν για το παρωνύμιο τον όρο επίθετον.
Το παρωνύμιο ορίζεται από τον Διονύσιο τον Θράκα ως εξής :<παρώνυμον Δε έστι το παρ’ όνομα ποιηθέν , οίον θέων>
Τα αρχαία παρωνύμια αναφέρονται σε σωματικές ιδιότητες (Γάστρων , Γνάθων ,Δόναξ , Κεφάλων , Μέτωπος.)
Σε ψυχικές ιδιότητες :(Δέξιος , Μαργίτης , Βίαιος ,Πράος κ.α.)
σε παρομοιώσεις με ζώα :(Αμνός , Γρύλος , Δράκων , Ιέραξ , Μέλισσος κ.α.)
και φυτά :(Άλατος ,Καρδάμα ,Κρόκος ,κ.α.)στην ημέρα της γέννησης (Ανθεστήριος , Λήναιος , Πανιώνιος , Σωτήριος κ.α.)
Στα βυζαντινά χρόνια και ιδιαίτερα από τον 9ον αιώνα και εξής δημιουργούνται πολλά παρωνύμια που χρησιμοποι-ούνται ως βυζαντινά και νεοελληνικά οικογενειακά ονόματα :Γρηγόριος ο Πτερωτός ,Βάρδας ο Πλατυπόδης , Βασίλειος ο Πετεινός κ.α.
Πολύ γνωστά βυζαντινά παρωνύμια είναι λ.χ. τα :Βαρβάτος , Μυστάκων , Μουρζουφλός .
Η κατάταξη των παρωνυμίων γίνεται με τα εξής κριτήρια:
α)Σωματικές ιδιότητες :Βεργής , Βραχνός ,Ζερβός ,Καμπούρης κ.α.
Β )Ψυχικές , πνευματικές ,ηθικές ,και άλλες ιδιότητες : Αγέλαστος , Βιαστικός ,Θλιμμένος , Κοιμήσης , Λεβέντης ,Τεμπέλης , Κατεργαράκος , Νταής , Νυστάζος κ.α.
Γ) Παρομοιώσεις με ζώα :Αλεπουδέλης , Γάτος , Ζυγούρης , Λύκος , Ποντίκης , Τσάκαλος , Γκιόνης ,Κίρκος κ.α.
Δ) Παρομοιώσει με φυτά : Βλιτάς ,Γαρούφαλος , Καρπουζάς , Πιπέρης , Ρεβίθης κ.α.
Ε) Αντικείμενα καθημερινού βίου .Βελέντζας , Δακτυίδης , Κουλούρας , Λαγάνας , Ταγάρης κ.α.
ΣΤ) Καιρός και χρόνος: Βοριάς ,Γρέκος , Σορόκος ,Κατσιφάρας , Χιόνης κ.α.
Ζ) Συγγένεια και ηλικία :Αφεντάκης , Εγγονόπουλος , Κανακάρης , Ορφανός ,Παπούλιας , Πατέρας –άκης .
Η ) Φράσεις (που συνήθιζε ο παρονομαζόμενος) Καλλιώρας ,Καλώστος , Καληνύχτας , Σιαπέρας κ.α.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΜΟΥ"

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ 

Υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Οι πάντες είναι γαλουχημένοι ώστε σε κάθε δυσκολία να τα περιμένουν όλα από το κράτος. Ενώ την ίδια στιγμή αποστρέφονται την δημόσια διοίκηση επειδή σιχαίνονται την αποκρουστική ελληνική γραφειοκρατία και υποπτεύονται την αντικοινωνική τελική κατάληξη των φορολογικών εσόδων. Σχηματίζεται έτσι μιά παράδοξη όσο και αντιφατική τελική εικόνα. Αυτό ακριβώς που ο λαός αποστρέφεται αποτελεί στο μυαλό τελικά και το σωσίβιο για να τον απαλλάξει από την όποια σοβαρή αναποδιά της ζωής.

Μοιάζει με την περίπτωση του φονιά του πατροκτόνου που σφαδάζει γνήσια πάνω από τον τάφο του πατέρα του. Και με την προδομένη ερωμένη που χαρακώνει τον εραστή της και κλαίγοντας στη συνέχεια προσπαθεί να του γιατρέψει τις πληγές. Η αντιφατικότητα που χαρακτηρίζει την κοινωνική μας ζωή αντανακλά έντονα και στις δημόσιες υποθέσεις της χώρας. Επηρεάζοντας πολιτικές και ιδεολογικές στάσεις κομμάτων. Με αποτέλεσμα την αδυναμία αποτύπωσης μιάς ουσιαστικής αποτελεσματικής τελικά πολιτικής που σε κρίσιμες στιγμές να οδηγεί τον τόπο μακριά από τα αδιέξοδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ"

Οι αρχαίοι Έλληνες «είχαν δει πρώτοι τον κομήτη του Χάλεϊ»

 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΙΕΣ

Η τελευταία φορά που κομήτης του Χάλεϊ πέρασε από τη γειτονιά της Γης ήταν το 1986 (Φωτογραφία: NASA )
Ουάσινγκτον
Το μυστηριώδες λαμπερό αντικείμενο που εμφανίστηκε πάνω από τον Ελλήσποντο τον 5ο αιώνα π.Χ ήταν πιθανώς ο κομήτης του Χάλεϊ, τον οποίο κανείς άλλος πολιτισμός δεν είχε περιγράψει ως τότε, υπολογίζουν Αμερικανοί αστρονόμοι. Προτείνουν μάλιστα ότι το περιστατικό έπαιξε ρόλο στην πρωτοποριακή θεωρία του Αναξαγόρα για την πτώση ουράνιων σωμάτων στη γη.
Η εμφάνιση του κομήτη φαίνεται ότι συνέβη σχεδόν ταυτόχρονα με τη μυστηριώδη πτώση ενός μετεωρίτη στη βόρεια Ελλάδα, αναφέρουν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου «Μπράιχαμ Γιανγκ» της Γιούτα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Οι αρχαίοι Έλληνες «είχαν δει πρώτοι τον κομήτη του Χάλεϊ»"